‘Maikling Kuwento ni: Arlan M, Camba “Coed, HINOLDAP... PATAY!” GUMIMBAL sa buong kampus ang masamang balitang ite. Naging laman ng maraming pahayagan ang krimen at naging usap-usapan ang brutal na kinasapitan ng naturang estudyante sa kamay ng mga haldaper. Isang working student, patungong eskwelahan galing sa pinapasukang trabaho ang naturang biktima, Sumekay ito ng FX taxi at bumagtas sa kahabaan ng Ortigas Exiension. Hindi pa nakakalayo ang sasakyan ay sumakay ang tatlong kalelakihan, Isa sa harapan, katabi ng drayber, isa sa panggitnang upuan at ang isa ay Sa hulihan. Mag- aalasais na ng gabi ang mga oras na ‘yon. Manaka-nakang binabalutan na ng dilim ang, buong kalangitan. Hindi pa man kumakanan ang FX taxi patungong Imelda Avenue ay nagdeklara na ng holdap ang mga salarin. Agad-agad na nilimas ng mga holdaper ang ‘mga pera, relo at cellphone ng mga biktima. Mabilis na tumakas ang mga salarin ngunit bago lubusang makoalis, nagpakawala ang mga ito ng isang putok mula sa isang 9 mt kalibre ng baril. Tumama ang bala sa katawan ng biktima. Tinamaan ang atay na naglagos hanggang sa kanyang baga. Dinala ito sa pinakamalapit na ospital ngunit hindi pinalad na maisalba pa ang kanyang buhay. Binalot ng pagkabigla, lungkot at panghihinayang ang iniwan ng naturang trahedya. Pagkabigla, sa walang saysay na pagkamatay ng biktima; lungkot, sa napakaaga at walang katuturang pagkitil sa kanyang buhay at panghihinayang, sapagkat ang kanyang, kasawian ay nangangahulugan din ng kamatayan ng kanyang mge pangarap. Nang pumasok ako ng araw na iyon ay nagimbal ako sa katahimikan sa loob ng silid-aralan. Bakas sa mukha ng aking mga estudyante ang matinding pagdadalamhatiiba ay kababakasan ng matinding kalungkutan, ang ilan ay hindi mapigilan ang maiyak at maluha sa paghawala ng isang kaklase na itinuring na rin nilang kaibigan, kaharutan at kakulitan sa mga panahong, sila ay magkakasama “Sir, paiay na posi Shiela... hinoldap po at saka binail!” “Sino...2” Tanong, kong may halong pagkabigh. ‘Sr, si Shiela... si Shiela Buenafe... ‘yung Kasmeyt naming laging late sa klase May kung anong bumara sa aking lalamunan, Hindi ko magawang magsalita, Nakapanlalambot ng pakiramdam, Sandali akong lumabas ng silid para makalanghap rng hangin. Mabigat ang, hakbang, ng aking, paa papalabas, Lumilipad ang, aking isip, patda at halos hindi makapaniwala. Paisa-isang nagsingitsingit sa sulok-sulok ng aking gunita ang malinaw na larawang iyon. Hindi kataasang babae, hindi kaputian at hindi rin kahabaan ng bubok; gunit Kapansin-pansin sa kanya ang mga matang punong-puno ng pag-asa al pangarap; kababanaagan ng kasiglahan, pagpupursige at determinasyon Estudyante ko siya oa panggabing iskedyul sa dalawang Major Subject ng, ursong Edukasyon At dahil ng isang working, student, madalas siyang ma-hte Kung kailan nasa kalagitnaan ako ng paglelektyur ay saka siya papasok ng silid na hindi lang miminsang nagiging dahilan ng pagkaantala ng aming iksvon, “Ms. Buenafe... late ka aa naman.” Ang madalas kong paninita sa kanya. Pamumulahan siya ng mukha. Waring nahihiya at ang tanging itutugon niya sa akin ay isang matipid na ngiti kasabay ng sabing; “sir, hindi na po mauult Ngunit ang mga pangakoay hindi lang tatlo o dang beses pa na napako. Naj kalakaran na aa loob ng klase ang pagiging late ni Ma Buenafe. Kung baga, nasanay na kami. Minsan, imantcbayanan pa namin ang kanyang pagdating. At madalas, ang kaayang pagiging late ang nagiging, sentra ng. katatawanan. Siva ang, amine nagiging object of laughter. Kapag, rararamdaman naming paparating, ra siya at papasok na ng silid, papalakpak nang malakas ang buong Kase. Magugulat at mabibigla si Ms. Buerafe. Para siyang. isang artistang binigyan ng stanling ovation matapos ang isang matinding performance. Pero sa kanya, wala lang... deadma lang... kakaway lang ang alle atsaka magba-bow..! Ngunit kahit anong tind: ng pagiging late ni Shiela, kalanman ay hindi siya un absent, Kabit 15 minutes na lang befor fie bell, popasok pa rin siya at akoay kakausapin. “Sir, pasonsya na, ate na naman ako.”“Oonga ch, dapat dropped ka nat” “Wag naman sit, Hindi po ako makakapagaral kung hindi po alo magtatrabaho... sie please. .!” “Aba'y dapat matuto kang maz-priortized...!. Ano bang mas uunahin mo, ang magaral o ang magtabaho? Hindi pwedeng laging ganyan! Lagi mo na lang sinasakripisyo ang stlject ko... ano ang tingin mo sa klase natin, bakasyunan?!” Ang ‘marlin ngunit mahinahon kong sabi sa kanya. Ewan, per kailanman ay hindi ako aakaramdam ng galit sa kanya. Siguro ay dahil may bahagi 5a kanya na nakikita ko ang aking sarli ¢ marahil ay dahil sa angkin nitong likae na taline at abilidad. Hindi man siya nalakapasok ng tomang ons «a kaso ka. sinisigurado naman ni Shiela na nagagawa niva ang lahat ng assignments at requirements sa aking subject. Nagagawa niyang maipasa ang mga quizzes at exams. Nakakasagot sa mga graded recitations; bagaman purmapalya sa ilang group work at class discussion; dama mo ang kanyang pagpupursige, makikita mo ang kanyang determinasyon, $a kanyang mali na paraan pinagsusumikapan niyang punan ang kanyang mga pagkukulang. At sa kabila ng pagbabanat ng buto upang makapag.aral, tiyak kong sa siyang taong punung-puno ng pangarap. GABI, nagposya akong sadyain ang kinaroroonan ng lamayan. Matazik ang lugar na aking tinalunion. Malayo pa lang ay nakikita ko na ang kulumpon ng mga taong nagllamay. Nasa dulo ng putol na daan ang kinaroroonan ng lugar Nagtutumpukan ang mga tao. Kanya-kanyang umpukan sa bawat mesa hakang abala sa paglalam, panonood at “pagmimiron” sa mga nagsusugal. Sa isang panig ay makikita ang ilang grupo ng mga kabaiaang nagkakatuwaan at nagkakantahan. Ngunit ang mas nakakaiawag pansin ay ang manaka-nakang bulung-bulungan at alingasngas ng mga makakati ang dilang pinagpipiyestahan ang tunay na kinasapitan nig kaawa-awang biktima. Dahop ang lugar, walang rangyang maipagmamalaki. Sabihin pa ngang ito nga ay isang iskwater_Ang mga nakatita dito ay umaasa sa awa ng gobyernong,ipagkalood sa kanila ang kapirasong lupang kinatitiikan ng kanilang tirahan. Ang kabuuan ng lamayan ay niyuyungyungan ng malaking tolda na sadyang inibgay upang pananggalang sa init ng araw at kung sakaling bumuhes ang makas ma ulan. Salamat sa kapitan ng baranggay (na ang pangalan ay nakasulat pa sa malapad na tolda) na ‘mataakbuhan at mahihingan ng tulong sa mga pagkakataong katulad nit. Pasintabi akong pumasck ng bahay. Nabungaran ko ang ising babseng hamumugio ang mata at halos napabayaan ang sasili simula nang mangyari ang trahedya. Tantiya kong Syaang ina. Humigit-kumulang sa apatnapu at limang. taon ang edad na lalo pang pinatanda ag mga gatlang makikita sa kanyang mukha.Kapansin-pongin ang manunayo at nangungintoy na halt, ang naghuhumndig na ugat sa bit at Kamay na tanda nang tategal-tapalna ring pakikipagbuno s2 mga Tabada, Sinalubong niya ako ng isang “plit na ngiti” Kasabay ng makinang aras na “ly po kayo," pinaupo nya ako at pagkatapos ay inalok ng bik at malabnaw na kp Hindi ko masvasang igala ang paningin sa lcob ng kabahayan. Sa harap ay narorooa ang puting kabaong. Kapansin-pansin ang tatong Ssiw na nanginginain sa ibabaw nito. Sinasabi at pinaniniwalaang ito daw ang uusig sa mga budhi ng sinumang, responsable sa krimen. Umaasa na makonscneya at sumuko sa balas upang mapanagot sa ginawang kawalanghiyaan, & magkabilang dulo ng ataul ay nakatambad ang ing, piraso ng bombilyang nagbibigay ag liwanag at tla mga gwardyang ragbabaniay sa katawang rakahimlay 9 loob ng ataul. Mavayabong at makukulay ang mga “korona.” Koronang hindi ipinuputong sa mga hari at reyna kundi korcnong nakalsan lamang para sa mga patay. ‘Sa gitnang bahagi ng ataul ay nakapatong ang isang larawan. Kuha ito sa kanyang pagtatapos sa hayskul. Litaw na litaw ang kanyang ganda sa suot niyang, puting-puting toga. Ngunit ang nakakataiwag pansin ay ang kanyang matipid na ngiti ra pinaningning ng kanyang matang punung puno ng pag.asa at pangarap mgunit ngayon ay dinupilasng malagim na karahasan, ‘Tumambad sa may pintuan ang isang lalake. Matangkad ngunit may kapayatan. Nakasumbrero ito. Nangungupas ang suot na polo. Nagnamsnas ang kupasing maong na pilit binagayan ng de-gomang sapatos At ang braso'y nangingintab sa pawwis na tinatamaan nang malamlam na sinag buhat sa Lvanag ng bombilya. Humpak ‘ng pisngi na ang mukha'y pinagiging barumbado ng makapal na tubo ng balbas at Digote. Ang mga mata’y tigibngmalalim nadamdamin. Panatag ang kaanyuan nguait naroon ang tinitimping galit na anumang oras ay masaring magsilakbo, maaaring Kumuloat sumambulat _Agad nitong binangaran ang bangkay ng anak. Hinimas-himas pa ang puting kabaong. Animo'y kinakausap at inaalo ang nakahinlay na katawan ng anak Maya- maya'y naulinigan ko ang hikbi at hibik ng pinipigilang damdamin; hanggang ang damdami’y kumawala sa’ pagpalahaw. Bumulanghit sa pagnguyngoy ang amang, ninakawan ng pag-asa, ang anak na kaluparan ng kanyang mga pangarap, ang anak na kahulugan ng kanyang buhay at ang sumatutal rang lahat-lahat niyang pagsisikap, Humahagulgel ang ama sa kapaitang sinapit ng walang kalaban-labang anak sa mga komay ng mga buhong na keiminal. Anong klaseng damdemin ang umaalimpuyes sa kenyang pagkatao? “Ang kakarampot na kinikita mula sa pag-eckstra bilang tagahalo ng semento sa isang konstruksyon at ang araw-araw na pagtanggap ng mga labada ng kanyang, maybahay ay kanilang tinitis at birabata upang igapang ito sa pag-aaral, upang,maging bahagi sila ng pagsasakatuparan ng mga pangarap ng anak, upang kahit papaano'y makapagtapos ito; magkaroon ng pag-asa at mabigyan ng kahit haunting dangal ang Kanilang pagkakusabes at paghihirap. Ngurit ngayo'y nagsaklob ang langit at lupa. Wakng nang natira ni katiting na pag-ass, wala nang nalabi kundi korahasan at pagdurusa Matagal-tagal din ba poghihinagpieng isang pami apahupa ang eksenang iyon. Dama ang lungkot at rang naghahanap ag katarungan sa tinamong trahedya, Nagpasya na akong umuwi: ngunit bago tuluyang magpaalam, makailang ulit ko pang sinilip ang kangkay ng aking estudyante. Wala na ang mga tingin, wala na rin ang mga ngiti at ang naroon ay ang kalunus-lunos na kaanyuan ng isang biktimang, hindi matanggap ang tinamong napakaagang kamatayan. Waring naghahanap ng hhustisya sa walang saysay at walang kapararalang pagkamatay. At naitanong ko sa aking sari, “may kahulugan pa ba ang budh! at kensensya sa katuturan ng buhay kungang pumatay ang magiging kasagutan sa nararamdamang kagutuman?” Umalis akong halos nagugulumihanan. Sa daan papaussi, nagzusumiksik pa sin sa uitak ang katanuingang iyon. Sa sulok ng isip ay naroreon ang agam-agam at pagkatakot. Nangangamba na wala nang kaligtasan ang mga oras at sandali ng pog- fisa. Walang pinipiling oras ang karahasan. Ang masimang elemento ay naririyan lamang; naghahanap ng tamang pagkakalaon upang sumalakay, sumila ag, mabibiktima at isskaluparan ang masamang balakin hanggarg magwakas sa nakapanlulumong trahedya, HINDI ake nakatulog og gabing “yon. Pabiling-biling ako sa higaan. Maging sa pogtulog ay naroon ang takot na baka bukas ay hindi na magising. Bumangon ako sa pogkakahipa, Ayaw akong dalawin ng antok. Kinuha ko mula st ihabaw ng tokador ang, aking cellphone. Binuksan iyon sa pag-aakslang baka may matangeap ne, message Pagkatapos ay binuksan ko ang phonebook; ini-scrll ito pababa. Hindi nakaligias sa aking paningin ang pangalang SHIELA B,, nakarchistro rin ang numero ng kanyang, cellphone. Hindi ako maaaring magkamali, ito ang cellphone number ni Shicla Buenate; fang aking estudyante, ang walang iba kundi ang isa sa mga biktima ng madugoag, hnoldapan, Naalala kong sbinigay ‘lya saakin ang kanyang numero isang buwan bago maganap ang aasabing insidente, at ang sin card kung saan nakarehistro ang numerong yon ay kasama sa mga cellplone na nilimas ng mga holdaper May kung, anong bagay na pumasok sa aking isip. Hindi ko namalayan ang, pagpindot ng mga dalir: sa cellphone patungong create message. Nag. text ako ng mensahe atisinend sa numero ni Shiela, Bahala na kung may mag-reply, hindi ako umazsa. Ang, ‘mahalaga ay nasabi ko ang mensaheng gusto kong sabihin. Ngunit sa isang saglit lang, ay nag.rintg ang cllpone.Binuksan ko ito at nag.appear ang pangalan ni SHIELA B. May bahagyang ‘akot akong naramdaman. Pinindot keng mult ang cellphone; binasa ang message at agad akong nag-reply. Hindi ko inaasahang ang sasagot sa akin ay angmismong mgs holdapor na may tangan sa cellphone ni Shiela. llang bosas pa kaming, nagpalitan ng menshe, Maiksi ngunit malantan ang kabuuang takbo ng, aming pag tuusap, AKO: dre bkt nman ganun? hinoldap mon nga, bkt nman pinatay mo pa#! HOLDAPER: SORIN LANG BAY... GNUN TLGA ANG BUHAY... WG KNG. MG-ALA2... IKW NMAN ANGISU2NOD KO! AKO: ikw ang bhla...syang Ing tiga ung bata, estudyante un! mzaming pngarap. tpos pinatay mo lang! HOLDAPER: BAGAY LNG UN SA KANYA... IKW, PNAPHANAP NKTA. KW NANG ISU2NODKO...! AKO: gnun b? nsasyo yn, eguro nman may konsersya kp... pro hago un gusto kong mgphila? syo... ako nga pla si SHIELA BUENAFE... ung hinoldap at pnatay mo hung isang araw'!! Wala akong alam kung anong Klaseng takbo ng pagziisip meron ang katulad nilang mga kriminal. Iniisip ko tuloy kung meron pa bang takot na natitira sa kanilang katawan o may sumbat pa ba ang kanilang budhio talagang wala na silang konseasya, Ngunit nang magpakilala akong ako si Sheila Buenafe na hinoldap nila at pinatay, hindi na'sila ragiangkang sumagoto mag-reply man lang! MATAPOS ang pangyayasing iyon ay pinilit kong maging normal ang lahat. Maging sa loob ng ckwelahong pinapssukan ay minabuti ko at ng aking mga estuidyante na iwasang pag-usapan ang mga bagay na patungkal sa naturang trahedya. Ngunit ang ilang lingo lamang ang nakalipas, nakatanggap ako ng balita na isa sa tatlong suspek ang nasukol sa isinagawang fllo-up operation ng. mga operatiba, Magandang balita ito para sa lahat sapagkat magkakaroon na rin ng hustisya ang, pagkamatay ni Sheil. At aag pagkadakip sa naturang salasin ang magiging daan sa tiyakna pagkahuli sa dalawa pang natitizang suspek. Masaya ako sa tinatakbo ng kaso ngunit mayroong bagay na nagpapabagabag ea akin. Atang pagkabagabag na ito ay naramdaman ko simula ng madakip ang, pangunahiag suspek na kinilala lamang sa alyas na Bong Baho. ANG alyas na Bong Baho ay hindi na naiiba sa akin. Ito ang alyas ng isang kababata at kakilala na Kapanabayang nagtutulak ng kariton sa pagdyadyaryo at pagbobote. Noon ay laman kami ng mga kalsada, Magkakasama kaming naghahanap hig mga tumpok ng basura na aming kakalkalin upang, mamulot ag plastik, bakal, bots, ‘garapa, karton at tanso na aming,ipagbibili sa junk stop ni Tambong. Libot namin angkalsada ng buong Rosario, De Castro, St. Joseph, Junction, Manggatun, Santelan, Ugong at lang kalye sa Marikina. Laman kami ng mga subdibssyon ag mga lugar na ito sa pag-aakalang makaka-jacipo! ng “mina” sa basura na kadalasang ang Kinauuwian ay ang pakikipaghabulan sa mga gwardya at kung minsan ay pinapahabol kami sa alakihang mga aso. Nakita ko pa nga kung paano cagpangin ng police dag ang bint ni Bong habang palundag ra umaakyat ng pader. Sa halip na bigvan ng paunang,lunas ang tinamong pinsala ng mga gwardvang nakahuli sa kanya; pinagsusuntok pannila ito at pinaggugulpi aging tampulan ng tukso kay Hong ang karanasang iyon. Malimit na ito ang, dahilan ng kanyang pakikipagbabag at pakikipag-away sa pang-aalaska at pang-aasar ng kanyang mga kabubata. Simula noon ay naging palaiwas si Bong. Hindi na siya suimasama 52 amin at madalas ay gumagawa siya ng sailing “diskarte” sa pamumulot ng basura. May tatatuvang ual tong si Bong suing hapon bag beta sk shop ang mya napulotna plastica bo a apa niga algo a sul 9 mabe oe Kuby tim tubig ng Angle Fb sok dicts sunk sap Tambo a Deangiuss at nekakast os katavat ang mubsho at mosangeang no my piragpaliguan “Bong fuho" ang ning palesoknatawapse Kayes hoon aging mahigpit hanggang sa ipogbawal na sa mga magbobote ang pumasok 92 loob ng mga subdibisyon. Naging todo-buntsy ang mga gwardya dahil «a mga napabalitang nakawan kung, katanghaliang tapat at patay ang ams at ang mga kasambahay ay kasalukuyang nagpapahinga. Hind! naman kalakihan at mamabali ang mga nawawala at ninanakaw ng mga bagay; ‘ika nga ay small time lang. Kakatuwang isipin na ang mga butas na kaldezo, kaserola, kavali, sandokat takure ang pinagdidiskitahang “ptikin” at“ umitin” ng sinasabing magnanakaw. sang araw, naging usap-usapan sa junk stop mi Tambong ang pagkakahuli kay Bong Baho habang papatalon sa sang pader ng nilookang bahay bithit fang isang sondak at takip ag kaklera. So mga gwardya pa lang ng svbdibieyon ay Katakut-takot na na panggugulp at pambubughog ang kanyang naranssan. Hanggang sa farangeay hall ay pilit pinaamin kay Bong Baho na siva ang responsable sa iba pang nangyaring nakawan. Hindi naman niva itinangsi ang gavung mga akusasyon. At nang fanungin kung bakit niya ginagawa ang gayung,bagay; walang kagatul-gatel na Sabi niyang kailangan niva ng pera. _Ang baat kilo ng napagbentahang aluminum na kaldero, kaserola, kawali,sandok at takure ay malaking tulong para ipanustos sa sgamnutnginang may tuberkulosis Botay sa pageisiyasat ng mgo nog, imbestiga, hindi nagawang ibenta ni Bong Baho ang lahat ag mga ninakaw’ na bagay. Ang mga ite ay kanyang itinago at tinipon. Isinilid sa mga sako na nakatali sa Kung lawagin ay mga “taeng-bakal” (palesak natawag 1 namuong pinaglunawan ng bokal) na nasa ilalim ag mabaho at maitim na tubig ng Manggakan Floodevay. Pinagdusahan ni Bong Baho ang krimeng namatay ang kanyang ina sanhing maraming komplikasyon. Magmula noon ay hindi na siya napagkakakita sa ming lugar. Hindi na rin siya naghlebas ng kariton sa pagbobote. Hanggang lisanin ko ang lugar na iyon, lumipat ng, matitirhan at makapagturo; wala na kong baliia sa kanya na naging kababata at kakilala. con. Isang linggo matapos makalaya, BATBAT pa rinng pagksbogabag ang aking nararamdaman, Mabilis ang tbok 1g aking puso. Nagsala.salakat ang mga katanungang naghahanap ng kasagutan. May gustong maapuhap sa buong pagkaiao ng naturang, suspok. Binakagahag ako ng Kasalukuyan. Gusto kong bumalik sa nakaraan nang sa gavu'y ‘Wag akong sumbatan rng aking hinaharap. Dali-dali akong nagtungo sa istasyon ng pulis. Sa may information desk, aag-usisa ako sa kaligayan ng suspek.Ipinabasa sa akin ang isang log book na naglalaman ng Impermasyon ng neturang kriminal: DOGOMEO BAUL Y BAUTISTA. aka “SONG. BAHO": CASE # 4283030, ROBBERY, HOLDAT W/ HOMICIDE Lalo akong kinabahan. Parang birabayo nang makailang ulitang aking dibdib. May kung anong damdamin ang lumulukeo < aking pagkatao. Agad itinurn = akin ang kinaroroonan ng selda. Sinamahan ako ng isang unipormadong pulis. Parang may tumutulak sa akin ngunit mabigat ang mga paa sa paghakbang, Patuloy ang pagkabog ng dibdib. Hakang papalapit ay nakaramdam ako ng pegkaalinsangan. Namumutil-mutil ang aking pawis. Sumasalubong ang masangsang ha amoy mula sa selda. Kumakapit sa Hlong ang amoy ng pawisang katawang nakukulobsa maulinsangang kulungan. Sa tantya ko ay may isa'tkalahating metro ang lapad nito na may habang lima hanggang anim na metro. Mga delawampung prose ang nagsisiksikan s3 loobng kulungan. Ang, iba ay nakahiga, ang iba ay nakaiayo at ang karamihan ay nakasalagmak sa sahig habang hubad ang damit pantaas. Pinagtitiyagaan ang hanging pumapasok sa siwang ng tarangkahan ng selda, “Bong Babo, may dalaw ka!” Pabulyaw ang pagkakasabi ng pulis. Ang mga preso ay parang mga dagang nagpulasan kasabay nang pagbaling ig tingin sa pulis na hind! neman katabaan ngunt nakousli ang malaking ivan. ndali ko munang ikinubli ang, arili s gilid ng pader. Kahit paano ay may tensyon akong nararamcdaman. May namumuong takot sa dibdib na ang haharapin ay isang mamamatay tao; isang magnanakaw, isang kriminal. Ngunit ang kadahupan sa sagot sa mga fanong ng nakaraan ay tla mga karenang nagpaparindi sa aking sintido.Bumaboon sa isip ang mga larawang iyon, Nakapagpapangilo ang eksenang nagpapaalala ng aking nakaraan. Hurminga ako ng malalim. Humugot ag lakas ng loob, Humakbang akong paharap sa solda. Naburgaran ang isang lalakeng nalayuko; hawak sa magkabilng kamay ang thas na bakal. May kapayatan ngunit namimintog ang mga masel Kapansin-pansin ang mga fatfoo na nakagubhit sa braso, binti at sa hubad na katawan. May mahabang peKlat sa kaliwang bahagi ng tagiliran. Bagaman nakayuko, aninag ang Duka! at pasa se kanyang tanang pisngl.” May sariwang sugat siya 0 ihabaw ng liwang kilay. Iniangat niya ang kanyang who. Nagima ang aming paningin Hindi ito nogbitaw. Nagtatanong ang aking mata. Nog-uusis.. Hinahanap sa kanyang tingin fang kasagutan. Walang pagdadamot na nogpaubaya siya ng mga ganling titig Malalim at matalim ang kanyang mga titi: at hindi ka man lamang siya kinakitaan ng, pagkabigla, Walang katinag-tinag. Nanaratili siyang kalmado. Neunit sa kanyang balintataw ay masasalamin ang matinding poot na ikinikimkim. Nag-aapoy ang kanyang mga mata. Nag-aalab. Naglalagablab ang damdaming ikinukubli nang ‘matagal na panahon. Napapaso ako sa Kanyang tingin. At bago tuluyang matupok ng kanyang mga titig; akona ang bumasag ng katahimikan. “Kamusta Bong?” Ang halos pubulong at bunayad na taniong ko sa kay Patuoy pa rin ang pagkabos ng aking dibdib. Nag-aabong ng maasri niyang isagot. Sumandaling katahimikan. Bahagya sivang, yumuko. Iniwas ang mga mata so akin. At ang inaasahang tugon sa ipinukol kong tanong ay sinagot nang marahan ngurit pikit-matang pagiling. Nagngangalit ang kanyang panga. Nagtitiim ang Kanyang bagang. Muli niya akong tinitigan. Mata sa mata. Saby hagod mng ‘mapanckat na tingin sa aking kabuuan; “mula ulo hanggang paa, mula pa hanggang ub.” Umatras siyang papalayo sa selda. Bumitaw ang dalawang kamay sa pagkakahawak sa rehas na bakal. At sa tkalawang pagkakataon ay mull niya akong. Ihinagod ng tingia ngunit agayon ay mas mapang-usig; “mula paa hanggang ulo, mula tule hanggang pas.” “Boss Tsip... hindi ko kilala ‘van... pwde n’yo na ‘yang pauwiin!” Matigas ang kanyang pagianggj. Nakokarindi sa pandinig na lalo pang nagpabis 50 pint ng. aking puso. Bumaling ako ng tinh so pul kaa kam nabigl. Muli kong iimpon ang tingin kay Bong. Ngayon ay mapanudyo ang kanyang ngit... hindi ngitt kundi ng’si ng isang taong nanunukso, nanunuya, nang: assar. Tumalikod siyang tnalunton ang dulo ng selda at hindi na muling lumingon pa. Halos patakbo akong rapakapit sa selda. Dalawang kamay na napshawak sa rhas na bbakal. Custo ko siyang pigilan ngunit naumid ang aking labi. Hindi ake nakapagsalita, May kung anorg bagay na humarang sa aking Ialamuan. Nakarimdam ako ngmatinding kahihiyan sa buong pagkalaa. At habang sinusundan ko ng tingin ang, papalayong kababata‘t kakilala ay nakita ko ang sariling ibinilanggo sa mga sumbat ng, mga multo ng isang trahedya. wakes