Renesans oznacza dosłownie odrodzenie, ponowne narodziny. Podstawową cechą renesansu było odrodzenie zainteresowania całym dobytkiem kultury antycznej. W języku polskim nazw renesans i odrodzenie używamy zamiennie. KONTEKST HISTORYCZNY Nowa epoka kultury powstała we Włoszech. Za prekursora renesansu uważa się poetę Francesco Petrarkę. Zmarł on w 1374 roku w Italii, jest to umowna granica czasowa między średniowieczem a odrodzeniem. W Polsce, odrodzenie trwało cały XVI w. W tym wieku nastał długotrwały kryzys dwóch instytucji średniowiecznej Europy; cesarstwa i papiestwa. Wiek XV przyniósł 3 doniosłe zmiany. W połowie tego wieku Johanes Gutenberg wynalazł ruchome czcionki, a ok. 1455 r. wydał tzw. Biblię Gutenberga. Upadek cesarstwa wschodnio rzymskiego w 1453 r. Duży wpływ na zmianę poglądów ówczesnych ludzi na świat i wytwory kultury miały też wielkie odkrycia geograficzne KONTEKST RELIGIJNY Ważnym prądem religijnym była reformacja ( łac. – zmiana). Początkowo zmierzała do zreformowania kościoła katolickiego. KONTEKST KULTUROWY Przewodnią ideą był antropocentryzm – przekonanie że człowiek jest najdoskonalszą istotą w wszechświecie. Hasłem tej idei była maksyma ‘Homo sum, humani nihil a me alienum puto’ – ‘Jestem człowiekiem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce.’. Ceniono również indywidualizm – bogactwo osobowości twórców. Kolejne hasło epoki to ‘imitatio antiquorum’ – naśladowanie starożytnych oraz ‘ad fonets’ – od źródeł ( powrót do źródeł kultury śródziemnomorskiej ). Głoszono potrzebę pisania w języku ojczystym. Renesans cenił kostium antyczny – o sprawach teraźniejszych mówiono odwołując się do mitologii. Sztuka i literatura odrodzenia przyniosły afirmację (pochwałę) ludzkiego ciała. Powszechny stał się kult wiedzy, była to wiedza bardziej praktyczna, służąca rozwiązywaniu problemów życia codziennego i obywatelskiego. Kult sławy (non omnis moriar – nie wszystek umre) sprawił, że artyści rywalizowali ze sobą. Kult rzemiosła – praca nad własnym warsztatem, aprobatą dla ogólnych reguł tworzenia.