zaburzenia obsesyjno-kompulsywne –OCD,

a ASPERGER
„On jest obsesyjnym fanem piłki nożnej”.
„Ona ma obsesję na punkcie butów”.
„On jest kompulsywnym kłamcą”.

Używamy takich zwrotów, aby opisać ludzi, którzy dużo o czymś myślą lub robią coś powtarzalnie, nawet
jeśli inni nie widzą ku temu żadnego powodu. Zazwyczaj nie stanowi to problemu, a w niektórych
branżach może być nawet pomocne. Jednak niektórzy ludzie mają niepokojące myśli, które przychodzą im
do głowy raz po raz lub odczuwają potrzebę robienia tego samego w kółko. Może to zdominować ich
życie, uniemożliwić cieszenie się z robienia różnych rzeczy, a nawet powstrzymać przed robieniem rzeczy,
które należy zrobić.
Tak więc, jeśli: przychodzą Ci do głowy okropne myśli, mimo że starasz się je powstrzymać lub musisz
dotykać lub liczyć rzeczy lub powtarzać tę samą czynność, jak pranie w nieskończoność, możesz cierpieć
na zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne

ZABURZENIA OBSESYJNO-KOMPULSYWNE (OCD)

Podobnie jak depresja sezonowa to jedna z tych diagnoz, które lubimy sobie stawiać i czasem z nich
żartować. Mówimy, że mamy „obsesję”, bo np. zawsze kupujemy ten sam jogurt, w wakacje jeździmy
w to samo miejsce, a przed wyjściem z domu sprawdzamy dwa razy, czy na pewno wyłączyliśmy
żelazko. To rytuały, które ma większość z nas i które pozwalają nam zachować poczucie
bezpieczeństwa. Bywa jednak, że chęć wykonania jakiejś czynności zamienia się w przymus
wywoływany lękiem, że nam lub naszym bliskim przydarzy się coś strasznego. To właśnie zaburzenie
obsesyjno-kompulsyjne, które wywołuje ogromne cierpienie, wyrzuty sumienia i wstyd.

Nazwę „OCD” lub „zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne” słyszał praktycznie każdy z nas. Słusznie
kojarzy się ona z ciągłym przymusem wykonywania jakiejś czynności. Największe cierpienie
wywołuje jednak nie potrzeba zrobienia czegoś, lecz to, co za nią stoi czyli LĘK.
Człowiek dotknięty zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym bardzo się czegoś boi i od tego strachu
wszystko się zaczyna. Obawy dotyczą najczęściej zdrowia i zarazków („wszędzie są bakterie, zarażę
się, jeżeli dotknę czegokolwiek w sklepie lub tramwaju”), pieniędzy („zbankrutuję”), a także
bezpieczeństwa najbliższych. Zdarzają się także obsesyjne, budzące przerażenie myśli o zrobieniu
komuś czegoś złego. Lęk jest tak silny, że Pacjent zaczyna zastanawiać się, co może zrobić, by go
ukoić i zminimalizować ryzyko, że wydarzy się to, co tak strasznie go przeraża.

Klasycznym przykładem jest mycie rąk – jeżeli ktoś obawia się, że zarazi się poważną chorobą, to
znacznie zwiększa częstotliwość szorowania dłoni. To daje mu poczucie kontroli i sprawia, że lęk
pozornie staje się minimalnie mniejszy. Pozornie, bo aby go ukoić, z czasem trzeba zacząć robić coraz
więcej. Jeżeli ktoś, u kogo rozwija się OCD, początkowo mył dłonie dwa razy na godzinę, to z
czasem zaczyna odczuwać potrzebę, aby robić to siedem, dziesięć, piętnaście razy, a wychodząc z
domu co pięć minut spryskuje ręce środkiem odkażającym. Lęk nie mija, a jedynie chwilowo się
wycisza i „stawia” coraz większe wymagania osobie, która jest nim owładnięta.

ELEMENTY OCD
Na zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne składają się trzy główne aspekty.
● obsesje — myśli powodujące niepokój
● emocje — niepokój, który odczuwasz
● kompulsje — rzeczy, które robisz, aby zredukować niepokój

Przyjrzyjmy się im szczegółowo.

OBSESJE
● Myśli – pojedyncze słowa, krótkie zdania lub rymowanki, które są nieprzyjemne, szokujące lub
bluźniercze. Staramy się o nich nie myśleć, ale one nie chcą odejść.
● Obrazy w umyśle – widzimy śmierć swojej rodziny lub siebie robiącego coś brutalnego lub
seksualnego, co jest całkowicie niezgodne z naszym charakterem – dźganie kogoś, znęcanie się
nad kimś lub bycie niewiernym. Takie myśli mogą być bardzo niepokojące, jednak wiemy, że
ludzie z obsesjami nie działają zgodnie z tymi myślami, pomimo iż obawiają się, że to zrobią.
● Wątpliwości – godzinami zastanawiamy się, czy czasem nie spowodowaliśmy wypadku lub nie
wyrządziliśmy komuś nieszczęścia.
● Rozmyślania – bez końca kłócimy się ze sobą o to, czy zrobić to, czy coś innego, więc nie
możemy podjąć najprostszej decyzji.
● Perfekcjonizm – martwmy się w sposób inny niż reszta ludzi, jeśli rzeczy nie są we właściwej
kolejności, nie są zrównoważone lub nie znajdują się we właściwym miejscu, np. jeśli książki
nie są dokładnie ułożone na półce.

Emocje
● Poczucie napięcia, niepokoju, lęku, branie na siebie winy, zdegustowania lub przygnębienia
● Czujemy się lepiej kiedy kontynuujemy swoje rytuały lub zachowania kompulsywne ale to nie
pomaga na długo.

Kompulsje
● Korygowanie obsesyjnych myśli - zastępowanie ich alternatywnymi myślami, jak liczenie,
modlenie się lub powtarzanie w kółko specjalnego słowa.
● Rytuały - częste mycie rąk, wykonywanie czynności powoli i uważnie, organizacja
przedmiotów i czynności w określony sposób. Może to pochłaniać tak wiele czasu, że pójście
gdziekolwiek lub zrobienie czegoś pożytecznego zajmuje wieki.
● Sprawdzanie - własnego ciała pod kątem czystości, czy urządzenia są wyłączone, czy dom jest
zamknięty lub czy trasa podróży jest bezpieczna.
● Unikanie - wszystkiego, co sprzyja zamartwianiu się. Unikanie dotykania określonych
przedmiotów, odwiedzania pewnych miejsc, podejmowania ryzyka lub przyjmowania
odpowiedzialności.
● Gromadzenie - bezużytecznych i zużytych rzeczy.
● Szukanie potwierdzenia - wielokrotnie prosisz innych by mówili ci, że wszystko jest w
porządku.

BŁĘDNE KOŁO
„Błędne koło”, na jakim opiera się OCD, można więc w skrócie opisać tak:
Bardzo boję się X (choroby) – robię coś, by temu zapobiec (myję ręce) – lęk nie znika, więc robię
„coś” (myję ręce) jeszcze częściej. I tak w kółko.

Jeżeli ten opis brzmi znajomo i wydaje Ci się, że możesz cierpieć na OCD, to przede wszystkim
pamiętaj, że to nie Twoja wina!
OCD jest zaburzeniem uwarunkowanym genetycznie i związanym z gospodarką chemiczną mózgu.
Objawy mogą pojawić się samoistnie albo wskutek trudnego wydarzenia (zarówno pojedynczej
sytuacji, jak i np. serii trudnych przeżyć z dzieciństwa), które wzbudziło u Ciebie lęk.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne może być dla Ciebie trudne do zrozumienia, wywoływać wstyd i
poczucie winy, że nie potrafisz sobie inaczej poradzić z lękiem. Pamiętaj jednak, że specjaliści –
psycholodzy i psychiatrzy – zdają sobie sprawę z tego, że zachowania związane z OCD znajdują się
całkowicie poza Twoją kontrolą i nie wpływają w żaden sposób na Twoją wartość jako człowieka. Nie
jesteś sam – przerażające myśli, które prowadzą do powtarzalnych czynności, są udziałem tysięcy
ludzi na całym świecie.
 CZY MAM OCD?
Warto zgłosić się do psychiatry lub psychologa, jeżeli:
● Czujesz, że Twoje objawy i lęk są nadmiarowe, wywołują u Ciebie cierpienie i utrudniają
codzienne funkcjonowanie
● Masz wrażenie, że powtarzasz pewne czynności nie do końca z własnej woli
● W Twojej głowie ciągle powtarzają się myśli, które wzbudzają w Tobie poczucie winy i z
którymi się nie utożsamiasz
● Ktoś bliski, kogo opinię sobie cenisz, zwrócił Ci uwagę na to, że ciągle powtarzasz pewne
zachowania lub Twój lęk wydaje się wymykać spod kontroli.
Świetne efekty w leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych przynosi psychoterapia, najczęściej
poznawczo-behawioralna lub integracyjna. W trakcie spotkań z terapeutą możnaa – w bezpiecznej i
nieoceniającej atmosferze – przyjrzeć się źródłom swoje lęku, skonfrontować się z nim i nauczyć się
adaptacyjnych sposobów radzenia sobie z nim. Każda obawa z czasem słabnie – także bez
wykonywania przymusowych zachowań. Warto skonsultować się z psychiatrą, który podpowie, czy
wystarczy sama psychoterapia, czy też warto wdrożyć leczenie farmakologiczne. U niektórych
Pacjentów z OCD wspomagająco – obok psychoterapii – stosuje się leczenie bezpiecznymi lekami
przeciwdepresyjnymi, przeciwlękowymi lub przeciwpsychotycznymi. Jeżeli damy sobie szansę i
zgłosimy się do specjalisty, istnieje ogromna szansa, że objawy znikną całkowicie.

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)

Terapia, która pomaga zmienić sposób myślenia i zachowania, dzięki czemu można poczuć się lepiej.
Istnieją dwa rodzaje CBT stosowane w leczeniu OCD - Ekspozycja i Prewencja Reakcji (ERP) oraz
Terapia Poznawcza (CT).

Ekspozycja i prewencja reakcji (ERP)

Jest to sposób na powstrzymanie zachowań kompulsywnych i lęków przed wzajemnym wzmacnianiem się.
Wiemy, że jeśli przebywasz w stresującej sytuacji wystarczająco długo, stopniowo przyzwyczajasz się do
niej i lęk odchodzi. Tak więc stopniowo stawiasz czoła sytuacji, której się obawiasz, ale powstrzymujesz
się od wykonywania swoich zwykłych kompulsywnych rytuałów, sprawdzania czy sprzątania i czekasz, aż
lęk ustąpi. Zwykle lepiej robić to małymi krokami:
● zrób listę wszystkich rzeczy, których się boisz lub których unikasz w danej chwili
● sytuacje lub myśli, których obawiasz się najmniej, umieść na dole, te najgorsze na górze
● zacznij od dołu i pracuj w górę, zajmując się jednym na raz
● nie przechodź do kolejnego etapu, dopóki nie pokonasz ostatniego.
Najlepiej zadziała, jeśli będziesz to praktykować często, kilka razy dziennie, przez co najmniej jeden lub
dwa tygodnie. Za każdym razem robisz to na tyle długo, aby twój niepokój spadł do mniej niż połowy tego,
co jest w najgorszym momencie - na samym początku może to zająć od 10 do 90 minut. Pomocne może
być też notowanie co 5 minut oceny swojego lęku, na przykład w skali od 0 (brak lęku) do 10 (najwyższy
poziom lęku). Możesz zaobserwować, jak lęk wzrasta, a następnie ustępuje.
Niektóre z tych kroków możesz przećwiczyć ze swoim terapeutą, ale najczęściej wykonuje się je we
własnym zakresie, w odpowiednim dla siebie tempie. Należy pamiętać, że celem nie jest całkowite
wyeliminowanie lęku, ale wyeliminowanie go w takim stopniu, aby można było łatwiej sobie z nim radzić.
Terapię można podjąć na dwa sposoby:
● Samodzielna, prowadzona — bazując na książkach, publikacjach lub innych materiałach
dostępnych w internecie. Współpracując na sporadycznych spotkaniach z terapeutą, aby uzyskać
porady i wsparcie.
● Regularne spotkania ze specjalistą — może to być kontakt osobisty, telefoniczny lub online.
Zwykle odbywają się one na początku co tydzień lub dwa tygodnie i trwają za każdym razem od
45 do 60 minut. Początkowo zalecane jest 10 godzin spotkań, ale możesz potrzebować ich
więcej.
Terapia poznawczA (CT)
Oparta na założeniu, że sposób myślenia o sytuacjach życiowych wpływa na stan emocjonalny i
zachowanie człowieka. Terapia poznawcza należy do podejść krótkoterminowych, zorientowanych na
rozwiązywanie problemów. Koncentruje się na teraźniejszości.Terapeuta zaznajamia na niej z błędami
poznawczymi, do których należą:
● arbitralne wnioskowanie: przeskakiwanie do konkluzji, wyciąganie pochopnych wniosków
● selektywna abstrakcja: wnioskowanie oparte na pojedynczym wydarzeniu czy argumencie
● wnioskowanie na podstawie emocji, a nie faktów
● myślenie dychotomiczne: czarno-białe, bez odcieni szarości, „wszystko albo nic”
● myślenie w kategoriach „co będzie, jeśli…”
● myślenie jednotorowe: efekt lornetki
● nadmierna generalizacja: tworzenie reguł na podstawie jednego albo kilku wydarzeń
● wyolbrzymianie i pomniejszanie znaczenia zdarzeń
● personalizacja: przypisywanie sobie sprawczości w występowaniu zdarzeń bez uzasadnienia
● nadmierne uogólnianie: „zawsze”, „wszyscy”, „nigdy”, „nic”
● nadużywanie imperatywów, powinności: „muszę”, „powinienem”
● żal odnoszący się do przeszłości.

ZESPÓŁ ASPERGERA
W dalszym ciągu niewiele ludzi wie, co to jest zespół Aspergera. Zgodnie z obowiązującą w Polsce
Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, zespół Aspergera, mieści
się w grupie tak zwanych „całościowych zaburzeń rozwojowych”. Charakteryzują się one głównie
trudnościami w zakresie nawiązywania interakcji społecznych i komunikacji oraz ograniczonym i
stereotypowym repertuarem zachowań i aktywności (np. obsesyjnym skupieniu na swoim hobby,
dużą niechęcią do zmian) co rzutuje na wszystkie obszary funkcjonowania człowieka.

OBJAWY
Zespół Aspergera może manifestować się na wiele różnych sposobów. Objawy uważane za
najbardziej charakterystyczne pokrywają się jednocześnie w dużej mierze z najważniejszymi
objawami autyzmu, a są nimi:
● nieprawidłowości w obszarze interakcji społecznych
● trudności w komunikacji z innymi ludźmi
● stereotypowy repertuar zainteresowań i aktywności

ZESPÓŁ ASPERGERA U DZIECI, ZESPÓŁ ASPERGERA U NASTOLATKÓW, ZESPÓŁ ASPERGERA U DOROSŁYCH

Objawy zespołu Aspergera będą się różnić w zależności od wieku osoby diagnozowanej w tym
kierunku. Zespół Aspergera u dzieci siłą rzeczy przejawia się nieco inaczej niż zespół Aspergera u
dorosłych.
OBJAWY U DZIECI
Dziecko z zespołem Aspergera ma zazwyczaj problem z komunikowaniem się ze swoimi
rówieśnikami oraz z wchodzeniem z nimi w interakcje (może lepiej funkcjonować wśród dorosłych).
Przeważnie nie tworzy z innymi dziećmi więzi, nie lubi pracować w grupie, izoluje się i woli bawić
się samo. Dziecko z zespołem Aspergera może charakteryzować także:
● Nieadekwatne reagowanie na różne sytuacje
● Duża skłonność do pewnej powtarzalności i rutyny w zachowaniu
● Stereotypowe zainteresowania (obsesyjne zainteresowania dotyczące np. danego gatunku
zwierząt, serialu, przedmiotu, dziedziny nauki)
● Czasem także swoista niezdarność i tendencja do zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych.

OBJAWY U NASTOLATKÓW
Nastolatek z zespołem Aspergera ma co prawda możliwość nauczyć się i wyćwiczyć wiele
umiejętności społecznych, ale zazwyczaj utrzymują się u niego problemy z komunikowaniem się z
innymi, odczytywaniem intencji ich wypowiedzi i adekwatnym reagowaniem. W kontaktach z
rówieśnikami jest zazwyczaj nieśmiały i wycofany, często nie rozumie dwuznacznych czy
humorystycznych wypowiedzi. Czuje się inny, nieprzystający do grupy. Nieraz ucieka w różne
oryginalne (często obsesyjne) zainteresowania, a jednocześnie może również przejawiać bardzo
kreatywne, niekonwencjonalne myślenie.

OBJAWY U DOROSŁYCH
Główne objawy u dorosłych nie różnią się od objawów występujących w młodszym wieku, są one
jedynie na swój sposób „przystosowane” do rzeczywistości świata dorosłych. Utrzymują się więc:
trudności w kontaktach interpersonalnych, nieumiejętność prowadzenia albo podtrzymywania
rozmowy, trudności w budowaniu więzi z innymi, tendencja do rytualnych i schematycznych
zachowań, a czasem także zaburzenia obsesyjno-kompulsywne oraz zaburzenia percepcji zmysłowej.

PRZYCZYNY ZESPOŁU ASPERGERA:

● czynniki genetyczne (związane z mutacją genetyczną chromosomów: 3, 4, 7 i 11)
● aspekty związane z przebiegiem ciąży i porodu (np. urazy okołoporodowe, choroby przebyte
w okresie życia płodowego)
● wiek ojca – wykazano związek pomiędzy wiekiem ojca powyżej 40 lat a możliwością
pojawienia się u dziecka zaburzeń ze spektrum autyzmu
● uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego i infekcje mózgu

DZIEDZICZENIE ZESPOŁU ASPERGERA

Dziedziczenie tych zaburzeń nie zostało, póki co, potwierdzone naukowo. Zakłada się natomiast, że
możliwe jest dziedziczenie pewnych skłonności do zaburzeń ze spektrum autyzmu.

JAK ROZPOZNAĆ ZESPÓŁ ASPERGERA?

Z całą pewnością nie jest możliwe, aby „na pierwszy rzut oka” zorientować się, ani tym bardziej
kategorycznie stwierdzić, że dana osoba ma zespół Aspergera – wygląd zewnętrzny w żaden sposób
tego nie zdradza. Czasem rodzice obserwujący niepokojące zachowania swoich dzieci zastanawiają
się, co wyklucza zespół Aspergera. Wśród czynników wykluczających wymienia się najczęściej:
utrzymywanie przez dziecko dobrego kontaktu wzrokowego z innymi osobami, brak problemów z
rozwojem mowy, brak problemów z komunikowaniem emocji i adekwatne reagowanie na różne
sytuacje społeczne.
POWIĄZANIA ZESPOŁU ASPERGERA Z OCD
Kolejna błędna diagnoza, która się pojawia, dotyczy rozróżnienia OCD i Zespołu Aspergera. Istnieje
charakterystyczne nakładanie się objawów, jak choćby powtarzające się zachowania w Zespole
Aspergera mogą wyglądać jak kompulsje i rytuały OCD i odwrotnie. Istnieje coraz więcej dowodów
na to, że warunki te różnią się od siebie, a także współwystępują z dużą częstością.
Na podstawie pojawiających się badań istnieją powody, że istnieje wiele osób z OCD, które
prawdopodobnie mają niezdiagnozowany Zespół Aspergera..
Biorąc pod uwagę znaczne nakładanie się, wydobycie różnicy może być trudne. Zwiększa to ryzyko
zdiagnozowania jednego z nich, podczas gdy drugi stan pozostaje niezdiagnozowany i niewspierany.
Badania pokazują, że choroby psychiczne mogą w rzeczywistości występować częściej u osób z
Zespołem Aspergera, a niestety ten problem jest czasami pomijany. Zaburzenia lękowe wydają się
być najczęstsze. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne okazuje się najbardziej rozpowszechnione i
charakteryzuje się obsesyjnymi i natrętnymi myślami, które są niepokojące i powodują, że jednostka
angażuje się w kompulsywne zachowania, aby sobie poradzić. OCD staje się zaburzeniem tylko
wtedy, gdy zakłóca zdolność jednostki do funkcjonowania w codziennym życiu. Zachowania
obsesyjne i rytualne są jedną z podstawowych cech składających się na Zespół Aspergera. Zarówno
zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, jak i Zespół Aspergera są klasyfikowane jako zaburzenia
neurologiczne i chociaż mają wiele podobieństw, takich jak niepokój i natrętne myśli, popędy i
uczucia, istnieją również pewne istotne różnice. Kluczem do zrozumienia tych zaburzeń są różnice, a
poznanie i zrozumienie tych różnic doprowadzi do właściwej diagnozy i leczenia. Jednak, aby
skutecznie przeprowadzić leczenie, trzeba mieć pojęcie o ogólnych znakach ostrzegawczych
związanych z osobami z Zespołem Aspergera, które również doświadczają OCD.

● Nakładanie się OCD i Zespołu Aspergera jest nadal w pełni niejasne.

● Często towarzyszą sobie nawzajem.
● Okoto 84% osób w spektrum autyzmu odczuwa jakąś formę lęku, aż 17% ma konkretnie
OCD. Jeszcze większy odsetek osób z OCD może mieć niezdiagnozowane spektrum
autyzmu.
● Osoby z Zespołem Aspergera są dwa razy bardziej narażone na zdiagnozowanie OCD w
późniejszym życiu niż osoby bez diagnozy.
● Ludzie, którzy mają oba zaburzenia mają wyjątkowe doświadczenia, różniące się od tych
związanych z każdym z tych stanów osobno. Mają niezwykłe reakcje na doświadczenia
zmysłowe.
● Ważna różnica polega na tym, iż obsesje wywołują kompulsje, ale nie cechy Zespołu
Aspergera
● Okazuje się, że wiele rejonów mózgu ma podobną strukturę, w szczególności regiony
związane z funkcjami motorycznymi, ale nie tylko.
● Nie ma spólnego wariantu genetycznego.
ZABURZENIA OCD UKAZANE W FILMIE PUK PUK
Puk, Puk to hiszpańska komedia. Według mnie jest to niebanalny i wyjątkowy film, pokazujący w
ciekawy i angażujący sposób zmagania 6-stki bohaterów z zaburzeniami OCD. Już od pierwszych
scen na twarzy pojawia się uśmiech, gdy poznajemy bohaterów i ich ,,normalny” dzień w pracy, czy
to niekomfortowe rozmowy o plemnikach w taksówce, czy brak chęci dotknięcia współpracowniczki
lub spóźnienia się na spotkanie z przyjaciółkami, bo cały czas trzeba wracać, żeby sprawdzić czy nic
nie zostało zapomniane. Pomimo tego dziwnego przedstawienia bohaterów, zaczynamy do nich czuć
sympatię.
Akcja filmu jest skoncentrowana na jednym wydarzeniu, czyli na wizycie u psychologa, haczyk
polega na tym, że każdy z bohaterów jest umówiony na tą samą godzinę. Spotyka się to z irytacją
protagonistów. Sytuacja napędza dalszą fabułę, która choć prosta jest bardzo wciągająca, od
pierwszych momentów konfliktu aż do ostatniej sceny.
We fragmentach w poczekalni czuć niesamowitą chemię między postaciami, a aktorzy dają popis tego
jak mocno zżyli się ze swoimi postaciami, a każdy z nich, chociaż jest ich szóstka, ma czas na
przedstawieniu swojej oryginalnej historii.
Oglądając film śmiejemy się z bohaterami, a nie z bohaterów. Scenarzyście idealnie udało się
zbalansować fabułę, w taki sposób żeby widz był świadomy, że problemy poruszane w filmie są
prawdziwymi codziennymi zmaganiami osób z OCD, bez przeciążenia tematu, traktując
protagonistów po prostu jak ludzi. Widz więc, nie jest bombardowany przesadnymi tekstami, które
prowadzą do jednej konkluzji, tylko zostaje z własnymi przemyśleniami poruszanymi w filmie.
Cała akcja kryje się w dialogach. Pozwalają postacią, na przedstawienie swoich odczuć, a nam dają
przestrzeń na reakcję i przemyślenia.
W bardzo naturalny sposób ukazane są przejścia ze scen rywalizacji o miejsce na badanie u
spóźnionego lekarza przez pytania ,,co jest z tobą nie tak?”, aż do przyznanie się do swoich
problemów i chęć wzajemnej pomocy u bohaterów.

BOHATEROWIE FILMU I ICH KOMPULSJE

Federico, starszy mężczyzna, z zespołem Touretta, jego tiki polegają na wykrzykiwaniu
wulgaryzmów lub aluzji seksualnych, jak się dowiadujemy z biegiem wydarzeń, jest to nieuleczalne, a
sam bohater ma to od dziecka.

Blanca, która cierpi na germofobię lub mizofobię, czyli patologiczny strach przed zarazkami,
bakteriami i mikrobami. Choć w jej głowie zachowanie to po prostu troska o ogólna higienę to z
perspektywy drugiej osoby, jest po prostu odpychające i antypatyczny, przez sytuację typu jak
chociażby mycie rąk gdy ktoś uściśnie jej rękę.

Emilio, arytmomaniak, czyli przypadłość która nie pozwala mu przestać liczyć, i przede wszystkim
opowiadać o jego obliczeniach, co wplątuję go w różne niekomfortowe sytuację, związanee z
rzeczami, które oblicza, które można uznać, za nieco niestosowne albo prywatne. Emilio ma zespół
Diogenesa, czyli maniakalne zbieractwo.. Jego duet z Blancą, ma jedne z najlepszych momentów w
filmie, które działają na zasadzie kontrastu, onaostrożna, a on bezpośredni i bezceremonialny.

Lili, chora na echolalię i palalię, choroby zmuszające ją do powtarzanie wszystkiego dwa razy oraz
powtarzanie ostatnich słów drugiej osoby. Powoduję również czasami sytuacje, w której Lili się
zacina i wykrzykuję w kółko jedną sylabę.

Anna Maria, męczy ją nieustająca potrzeba sprawdzania czy czegoś nie zapomniała albo zrobić albo
zabrać. W filmie użyto kontrastu pomiędzy nią miłą i religijną starszą panią i Federico, który ma
niekontrolowany słowotok wulgaryzmów.

Otto, kompulsywnie wszystko porządkuje i nie jest w stanie nadepnąć na linię czy pęknięcia w
chodnikach. Pomiędzy nim a Lili wytwarza się napięcie romantyczne, które delikatnie prowadzone
unika poczucia wymuszenia.