Χαλίλ Γκιμπράν: Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ποίημα που προκαλεί σκέψη, καθώς πραγματεύεται για
το πώς πρέπει να σκέφτονται οι γονείς κατά την ανατροφή των παιδιών τους, όχι να
τα θεωρούν ως ιδιοκτησία τους αλλά ως μέρος της«συμπαντικής ψυχής».
Τα παιδιά μας, δεν μας χρωστάνε τίποτα, δεν ήταν επιλογή τους να γεννηθούν. Εμείς
τους χρωστάμε τα πάντα!
Οι γονείς φοβούνται τόσο πολύ ότι τα παιδιά τους θα κάνουν τα ίδια λάθη με εκείνους,
και προσπαθούν να τα προστατέψουν. Όμως αν ένα παιδί δεν «πέσει», πώς μπορεί
να μάθει την διαδρομή «προς τα πάνω»;
Τα παιδιά μας δεν είναι συνέχειά μας! Έχουν την δική τους ιδιοσυγκρασία, όνειρα,
ταξίδι και προορισμό. Να πετάτε δίπλα τους, χωρίς να σας βλέπουν. Η
υπερπροστασία πολλές φορές είναι ίσως και χειρότερη και από την αδιαφορία.
Μέτρον άριστον!
Πάνω από όλα πρέπει να έχετε εμπιστοσύνη στα παιδιά σας, να νιώθουν συνέχεια
ένα αόρατο χέρι να τα κρατά, χωρίς να νιώθουν το άγχος ότι θα σας
απογοητεύσουν. Κάθε παιδί, όπως και κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, και οι γονείς
συχνά μπερδεύουν την τοξική κτητικότατα, με την ολοκληρωτική αγάπη, υποστήριξη
και πλήρης και αδιαμφισβήτητη αποδοχή.