Społeczeństwo obywatelskie

Współcześnie społeczeństwem obywatelskim nazywamy taki typ społeczeństwa, którego

członkowie charakteryzują się dużą aktywnością i samoorganizacją przy dążeniu do
osiągnięcia wyznaczonego celu, bez pomocy ze strony państwa czy jego władz. Działa
ono niezależnie od instytucji państwowych, realizując różne cele istotne dla
społeczeństwa, których państwo nie może lub nie chce spełniać. By można było mówić o
społeczeństwie obywatelskim, jego członkowie muszą mieć dużą świadomość dotyczącą
potrzeb tego tworu. Dążenie do ich zaspokojenia pozwala na swobodną działalność
publiczną obywateli, która pozostaje poza kontrolą państwa. Działalność takiego
społeczeństwa opiera się na spontanicznych i żywiołowych inicjatywach oraz aktywności
obywatelskiej. Takie społeczeństwo cechuje się;

 tolerancyjność i otwartość na racjonalne argumenty i inne kultury

 istnienie organizacji pozarządowych
 samoorganizacja– obywatele sami się organizują, bez pomocy władzy;
 współpraca dla dobra wspólnoty

Totalitaryzm

System rządów, w którym państwo kontroluje wszystkie dziedziny życia społecznego,

dążąc do całkowitego podporządkowania sobie obywateli. Jednostka, stanowiąca niejako
własność państwa, zostaje pozbawiona swobody myśli i wolności wyboru. Jest zmuszona
do akceptacji obowiązującej ideologii i bezwzględnego posłuszeństwa władzy, którą
sprawuje „nieomylny”, otoczony kultem dyktator.
Jednym z najważniejszych sposobów utrzymania poparcia społecznego w państwie
totalitarnym wpojenie jednej, obowiązującej wszystkich ideologii. Proces ten zaczyna się
we wczesnym dzieciństwie. Zdaniem psychologów człowiek zaczyna odbierać bodźce
społeczne, zapamiętywać wydarzenia i emocje w wieku około trzech lat. Dlatego
w państwach totalitarnych dzieci w tym wieku są obejmowane wychowaniem przez
państwo. Co uniemożliwia im wykształtowanie własnego zdania i podejmowania decyzji
w starszym wieku zgodnych z własną wolą. Przykładem tego typu polityki może być
Korea Północna, gdzie trzyletnie dzieci obejmowane są obowiązkową opieką
przedszkolną. W takiej sytuacji trudno oczekiwać, aby rodzice mieli wpływ na poglądy
swoich dzieci. Kształtuje je państwo, a tak naprawdę przedstawiciele jego instytucji.
Rodzice również są indoktrynowani, np. przez media. Północnokoreańskie kanały
telewizyjne i radiowe są całkowicie kontrolowane przez państwo i przekazują tylko
informacje akceptowane przez służby państwowe. Dorośli obywatele podlegają kontroli
w zakładach pracy, władza organizuje im również czas wolny. Są to zajęcia sportowe lub
przygotowania do uroczystości państwowych, w których uczestnictwo jest obowiązkowe.
Państwo dba także o odpowiedni rozwój kulturalny obywateli w zakresie kulturowych
tradycji Korei, jak i wdrażania nowych idei. W ten sposób angażuje się mieszkańców
w życie publiczne. Celem tych działań jest również ograniczenie obywatelom wolnego
czasu, który mogliby wykorzystać w sposób niezgodny z wolą rządzących.

W społeczeństwie totalitarnym jednostka czuje się przez cały czas obserwowana, nie
może nikomu zaufać i ciągle powinna popierać politykę państwa – z wpojonego przez
państwową propagandę przekonania lub ze strachu przed represjami. System totalitarny
niszczy jednostkę i wciela ją jako bezrefleksyjny trybik do maszyny państwa.
Społeczeństwo nie ma możliwości stworzyć własną organizacje, niezależną od państwa,
jest to karane a władze kontrolują obywateli. Temu społeczeństwu trudno byłoby mieć
własne zdanie lub jakiekolwiek zaangażowanie, gdy przez całe życie państwo wszystko za
nich zrobi.