Alessandro Volta urodził się w 1745 roku we włoskim Como.

Michał czterech starszych

braci oraz cztery siostry. Do 5 roku życia nie potrafił mówić, co powodowało u jego
rodziców obawy czy nie jest upośledzony.
Gdy zaczął uczęszczać do szkoły, okazało
się jednak, że znacznie przewyższa
intelektualnie swoich rówieśników. Uczył
się chętnie, w szczególności interesowała
go fizyka, a zwłaszcza elektryczność.
Mimo nacisków rodziny, by poświęcić się
karierze prawniczej lub duchownej, z
pasją zgłębiał tajniki fizyki, interesował
się też chemią, wykazując nadzwyczajną
zdolność koncentracji. W 1774 roku
został dyrektorem państwowego gimnazjum w Como, gdzie uczył fizyki. Każdą wolną
chwilę poświęcał na badania laboratoryjne i w tym samym roku, w wieku 29 lat,
Alessandro skonstruował elektrofor, czyli przyrząd generujący ładunek elektryczny,
służący do elektryzowania przedmiotów. W latach 1776-1778 odkrył oraz wyizolował
metan podczas badań gazu z mokradeł nad jeziorem Maggiore. To odkrycie
spowodowało, że zaczął eksperymentować
z zapalaniem gazów przy użyciu iskry elektrycznej, w zamkniętej przestrzeni.
Alessandro Volta w latach 1779-1804 zajmował stanowisko profesora fizyki na
uniwersytecie w Pawii. W tym czasie zajmował się badaniem rozszerzalności cieplnej
gazów. W 1781 roku skonstruował elektroskop, który służył do wykrywania napięcia
elektrycznego, a rok później – kondensator. Dzięki Volcie stało się możliwe
wykrywanie obecności niewielkich ładunków elektrycznych, m.in. w parze wodnej,
dymie. W 1794 ożenił się z Teresą Peregrini. Volta skonstruował pierwsze ogniwo
galwaniczne, zwane ogniwem Volty, co opisał w liście do towarzystwa naukowego
Royal Society w Londynie. Konstrukcja składała się z szeregu filiżanek, w których, w
roztworze soli, znajdowały się po dwie blaszki z różnych metali. Końcowe naczynia
zawierały tylko jedną blaszkę. Volta wkładał ręce do skrajnych naczyń i sprawdzał
efekt jaki dają poszczególne metale. Najsilniejszy odczuwał, gdy w baterii zastosował
jako jedną elektrodę miedź lub srebro, a jako drugą cynk. Skonstruował na tej
podstawie urządzenie znane później jako „stos Volty”, w którym naczynia zostały
zastąpione przekładkami z kartonu nasączonego słoną wodą. Zaprezentował go w 1801
roku przed samym Napoleonem Bonaparte, co poskutkowało tym, że cesarz nadał mu
tytuł hrabiego, senatora Królestwa Włoch, odznaczył specjalnym medalem – Legią
Honorową oraz przyznał wysokie wynagrodzenie. Po tym wydarzeniu nie miał już
większych osiągnięć naukowych – zajmował się między innymi oddziaływaniem
bodźców elektrycznych na narządy zmysłów, głównie wzroku i smaku. Volta był
człowiekiem bardzo religijnym. Zmarł w 1827 roku w Como, a na jego cześć jednostkę
napięcia elektrycznego nazwano wolt. Jego imię nosi też krater na Księżycu oraz
planetoida.
Nikola Tesla urodził się w Chorwacji, we wsi Smiljan,
wtedy należącej do monarchii austriackiej. Jego rodzice
byli pochodzenia serbskiego. Ojciec Nikoli był
prawosławnym kapłanem i takiego samego losu życzył
swojemu synowi. Chłopak został jednak wysłany na studia
inżynierskie na politechnikę w Grazu, w skutek uporu
nauczyciela, który zapewnił Tesli stypendium. Na uczelni
zwrócił na niego uwagę profesor elektrotechniki, dzięki
któremu zdobył on pracę w urzędzie telegraficznym w
Budapeszcie. To prawdopodobnie właśnie tam Tesla
wymyślił i skonstruował obrotowy silnik na prąd przemienny, który mógłby być też
prądnicą. Po tym jak urząd telegraficzny został sprzedany, Tesla wyjechał do Paryża,
gdzie pracował w Continental Edison Company, francuskiej firmie produkującej
prądnice, silniki i oświetlenie w oparciu o patenty Edisona. Cieszył się tam opinią
osoby, która potrafi rozwiązać każdy problem. Niestety po naprawie instalacji na stacji
kolejowej w Strasburgu, co uratowało dobre imię firmy, nie dostał za swą pracę
zapłaty, więc złożył wypowiedzenie i udał się do Stanów Zjednoczonych, aby spotkać
się z Edisonem. Sam kierownik zakładu Continental Edison Company, napisał mu list
polecający o treści: "Drogi Panie Edison: znam dwóch wielkich ludzi i Pan jest jednym
z nich. Drugim zaś ten młody człowiek, który stoi przed Panem!” Nikola Tesla był po
ogromnym wrażeniem Edisona. Z początku dostał posadę w jego laboratorium, z
czasem awansował i otrzymał zlecenie doprowadzenia do poprawy wydajności
elektrowni o 50%. Edison obiecał mu 50 tys. dolarów jeżeli poprawi wydajność
generowania prądu w jego elektrowniach. Tesla wykonał zadanie oraz zaproponował
aby w elektrowniach przejść z produkcji prądu stałego na produkcję prądu
przemiennego, co pozwoliłoby na wzrost ich wydajności o kolejne 50%. Edison nie
akceptował prądu przemiennego, nie wypłacił Tesli obiecanego wynagrodzenia, co
spowodowało odejście Tesli z pracy. Przez kolejny rok, od 1886 do 1887, musiał on
pracować dorywczo, aby mieć za co żyć. Poznał w tym czasie właścicieli Western Union
Telegraph Company, którzy pomogli mu założyć Tesla Electric Light Company. W
laboratoriach swojej firmy Tesla opracował podstawy generowania i przesyłu prądu
przemiennego, które są stosowane do dzisiaj na całym świecie, i stworzył projekty
urządzeń zasilanych bezpośrednio prądem przemiennym, m.in. silnik elektryczny.
Następnie zbudował pierwszą elektrownię prądu przemiennego i linię przesyłową,
która zasilała elektryczne oświetlenie wszystkich stacji kolejowych na północnym
wschodzie USA. W tym czasie Edison rozpoczął kampanię na temat rzekomego
niebezpieczeństwa prądu przemiennego. Jednakże fakty mówiły same za siebie i
instalacje Tesli zaczęły powoli przejmować rynek produkcji i przesyłu prądu
elektrycznego w USA, aż w końcu władze General Electric wymusiły na nim sprzedaż
patentów, a na Edisonie przejście wszystkich jego elektrowni na nowy system.
Ostateczny kres elektrowni prądu stałego zapoczątkował kolejny wynalazek Tesli –
turbina wodna, która generowała prąd przemienny w oparciu o energię przepływu
wody w rzekach. W 1887 roku Tesla opracował silnik indukcyjny zasilany prądem
przemiennym, który wykorzystywał prąd wielofazowy, który wytwarzał wirujące pole
magnetyczne, aby obracać silnikiem. Testy silnika wypadły bardzo pomyślnie, co
zaowocowało udzieleniu na niego licencji firmie Westinghouse Electric &
Manufacturing Company. Był to czas największej popularności Tesli. Nazywano go
„Czarodziejem”, mówiono, że jest większy od Edisona. Po opublikowaniu teorii
elektromagnetyzmu przez Maxwella, Tesla rozpoczął prace nad cewką
wysokonapięciową, która wysyłała bardzo silne fale elektromagnetyczne. Następnie
próbował skonstruować urządzenie, które mogłoby odbierać te fale, a nawet przesyłać
za ich pomocą dźwięk. Patent na to urządzenie miał gotowy w 1900 roku, lecz ubiegł go
o kilka dni Marconi. Tesla walczył z nim o patent na radio, próbując udowodnić, że
wynalazek Marconiego zawiera, bez jego zgody, wcześniej opatentowaną przez Teslę
cewkę, lecz wysokie koszty sądowe doprowadziły go do bankructwa. Dodatkowo
Marconi za skonstruowanie radia otrzymał Nagrodę Nobla, co ostatecznie dobiło Teslę.
Finalnie, odwołanie Tesli w sprawie patentu na radio do sądu najwyższego USA zostało
wygrane już po jego śmierci. Ostatnim pomysłem Tesli była konstrukcja maszyny
zdalnie sterowanej radiowo. Najpierw opatentował pierwszego na świecie pilota
radiowego, a następnie stworzył maszyny obsługiwane przez tego pilota – maszynę
kroczącą, latającą i pływającą. Kolejnym pomysłem było wmontowanie urządzeń
sterujących z pilota do maszyny kroczącej, zaopatrzenie jej w czujniki i wreszcie
„puszczenie wolno” – na skutek czego powstał pierwszy na świecie robot mobilny. Tela
zmarł w 1943 roku w Nowym Jorku w wyniku zakrzepu tętnicy wieńcowej. Ciało Tesli
zostało skremowane, a jego prochy zabrano do Belgradu, gdzie obecnie znajdują się w
Muzeum Nikoli Tesli.
Michael Faraday – urodził się w 1791
roku w okolicach Londynu jako trzecie
dziecko. Jego ojciec był kowalem, a
matka służącą. Rodzina żyła w biedzie i
aby wspomóc ją finansowo, Michael za
młodu pracował jako kurier w
księgarni, a z czasem awansował na
pomoc introligatora. Po pracy spędzał
wolny czas na czytaniu książek,
szczególnie tomów o nauce. Szczególnie
lubił Encyklopedię Britannica (jego
główne źródło wiedzy na temat
elektryczności i nie tylko) oraz
Rozmowy o chemii Jane Marcet (600
stron o chemii opisane w niezwykle
przystępny sposób). Faraday był tak
zafascynowany nauką, że zaczął
wydawać część swojej wypłaty na odczynniki chemiczne i aparaturę laboratoryjną.
Bardzo chciał zbadać czy to, co wyczytał, jest prawdą. Pewnego razu klient księgarni
zaproponował Faradayowi udział w wykładach jednego z najbardziej znanych
naukowców na świecie – sir Humphry Davy’ego. Młodzieniec bez wahania się zgodził,
a świat nauki przedstawiony na tych spotkaniach całkowicie go oczarował. Podczas
wykładów notował, a potem sporządził tak wiele uzupełnień do notatek, że stworzył
300-stronicową ręcznie napisaną książkę, którą zbindował i wysłał Davy’emu w
hołdzie. W tym czasie Faraday zakończył praktyki w księgarni, a niedługo po tym sir
Davy został ranny w eksplozji w wyniku nieudanego eksperymentu i nie mógł pisać.
Davy, będąc pod wrażeniem otrzymanej książki, zaproponował pracę Faradayemu.
Następnie zaproponował mu posadę asystenta chemicznego. W 1813 roku Faraday
rozpoczął pracę w Royal Institution of Great Britain. W 1816 roku w wieku 24 lat
wygłosił swój pierwszy wykład na temat właściwości materii dla Miejskiego
Towarzystwa Filozoficznego. W 1821 roku ożenił się z Sarą Barnard. Związek był
bezdzietny. W 1824 roku, w dowód uznania dla jego osiągnięć naukowych, został
wybrany do Towarzystwa Królewskiego Royal Society w Londynie. Został także
mianowany profesorem Instytutu Królewskiego w Londynie. Faraday jest przykładem
wybitnego samouka. W 1831 roku Faraday dokonał niezwykle ważnego odkrycia –
odkrył zjawisko indukcji elektromagnetycznej. Zaobserwował, że zmienne pole
magnetyczne, powodowane na przykład przez ruch magnesu, wywołuje przepływ
prądu w obwodzie elektrycznym. Wcześniej wytwarzano prąd elektryczny tylko za
pomocą ogniwa elektrochemicznego (baterii). Faraday wykazał, że energię kinetyczną
można zamienić w energię elektryczną. Faraday odkrył również zjawisko
samoindukcji oraz zbudował pierwszy model silnika elektrycznego. Był także jednym z
głównych twórców nowej nauki – elektrochemii, która bada zdarzenia na styku
elektrod z substancjami jonowymi. Doprowadziło to do produkcji akumulatorów
litowo-jonowych oraz niklowo-wodorkowych. W latach 1833–1834 sformułował prawa
elektrolizy. W 1836 roku Faraday odkrył, że kiedy przewodnik elektryczny zostanie
naładowany, cały dodatkowy ładunek znajduje się na zewnątrz przewodnika. Oznacza
to, że dodatkowy ładunek nie pojawia się na wewnętrznej stronie pomieszczenia lub
metalowej klatki, tzw „klatki Faradaya”. Tę własność wykorzystano do produkcji
ubrań ochronnych, na przykład dla elektromonterów pracujących na liniach
energetycznych. W 1845 roku Faraday stwierdził, że wszystkie substancje są
diamagnetyczne, czyli namagnesowane ciała przeciwstawiają się kierunkowi
przyłożonego pola magnetycznego. W 1848 roku odkrył zjawisko magnetooptyczne,
czyli połączył elektromagnetyzm i światło. Za swoje odkrycia zdobył najwyższe
nagrody naukowe swoich czasów – dwa Medale Copleya, dwa Medale Królewskie oraz
Medal Rumforda.
Faraday zmarł w 1867 roku w Londynie. Jego grób znajduje się na londyńskim
cmentarzu Highgate. Od jego nazwiska jednostka pojemności elektrycznej w układzie
SI nazywana jest faradem i jest oznaczana wielką literą F.
 BIOGRAFIE
NAUKOWCÓW
ZAJMUJĄCYCH SIĘ
ELEKTRYCZNOŚCIĄ
Malwina Pieloch, klasa 8a