Casus Spelemaar

Spelemaar is een inclusief speelplein, opgericht door een MFC voor kinderen met een
fysieke en verstandelijke beperking en gerund door vrijwilligers. De laatste jaren is het
publiek een mooie mix van kinderen met en zonder beperking.

De leidingploeg wisselt om de twee weken. Hoofdleider is Sander, die dit voor het eerste jaar
doet. Sander draaide al jaren mee als monitor en heeft allemaal mooie plannen om het
speelplein te verbeteren. Hij rekent hiervoor op de steun van zijn maten Murat en Robbe. Ze
willen veel meer vrij spel op het speelplein en hebben daarvoor onder andere een bouwhoek
ingericht met hout en balken en spijkers, waar kinderen zelf constructies mee kunnen
maken. In plaats van een vast programma voor elke leeftijdgroep willen ze ook meer
leeftijdoverschrijdende keuze-activiteiten. Andere leidsters zoals Kristien, Amal en Yousra,
vinden dit veel te ongestructureerd en hebben liever een mooi voorbereide week en een
vaste groep, dat geeft veel minder stress. Zij klagen dat er sowieso al teveel chaos is,
aangezien het materiaalhok altijd ontploft lijkt en zij de enige zijn die dit regelmatig opruimen.
Naar aanleiding van klachten hierover werd op een vergadering beslist om Kristien te
benoemen tot materiaalmeester. Zij moet overzicht houden op het materiaalhok en op de
voorraden en tijdig knutselspullen bij bestellen als deze ontbreken. Sinds deze afspraak is
het echter alleen maar bergaf gegaan, omdat iedereen nu lijkt te denken dat Kristien alles
wel zal opruimen.

Deze vakantie zijn er enkele kinderen bij die fysiek wel wat verzorging nodig hebben.
Gelukkig zijn Lena en Tasha er, twee studenten verpleegkunde. Op den duur hebben zij
echter het gevoel dat zij een groot deel van de tijd bezig zijn met verzorging, terwijl ze toch
voor het speelplein hebben gekozen om leuke activiteiten te doen met kinderen. Bovendien
zijn het niet zo’n technische handelingen, vinden ze, en zou iedereen die moeten kunnen
mits wat uitleg. De andere leiders staan hier echter niet voor open omdat ze bang zijn om
fouten te maken.

Kobe en Tuur zijn tegen strikt voorbereide activiteiten, maar dan vooral omdat ze niet nog de
avond voordien nog allerlei dingen willen uitwerken, ze willen na sluiting vooral zo snel
mogelijk naar huis. Bij regenweer is hun favoriete activiteit films kijken met de kinderen. Ze
vinden een goede sfeer onder de leiding belangrijk en hebben daarom een bak bier gezet in
het leidingslokaal. Eén namiddag stond Tuur duidelijk aangeschoten voor zijn groep. Sander
heeft hem dan maar naar huis laten gaan, omdat hij niet wilde dat de ouders hem zo zouden
zien als ze hun kinderen kwamen halen. Achteraf wordt hier volop over geroddeld, maar
komt er niemand nog op terug.

Het inclusieve karakter van het speelplein zorgt geregeld voor uitdagingen. Zo willen Steffi
en Sus een breakout room organiseren voor de oudste groep. Maar wat gedaan met de
jongeren met een verstandelijke beperking, die de moeilijke opdrachten niet zullen
aankunnen? Steffi en Sus stellen voor om dit soort activiteiten misschien toch in gescheiden
groepen te doen voor kinderen met en zonder verstandelijke beperking. De groep van
Sander vindt dit niet kunnen omdat het speelplein net inclusief zou moeten zijn. Steffi en Sus
laten het er maar bij, maar zeggen na de vergadering tegen een paar medeleiders dat dit ook
de laatste keer is dat ze nog eens met zo’n initiatief aankomen.

Steffi en Sus zijn nog niet zo lang een koppel. Ze zijn blij dat ze eindelijk wat tijd samen
kunnen doorbrengen. Ze proberen ook met hun twee groepen samen activiteiten te doen.
Aangezien ze toch met twee leiders voor één groep verantwoordelijk zijn, rekenen ze een
beetje op hun medeleidsters Amal en Yousra om de kinderen in het oog te houden. Die
vinden het soms wel ongemakkelijk dat Steffi en Sus soms nogal openlijk zitten te kussen en
knuffelen met de kinderen erbij en meer met elkaar bezig zijn dan met de groep. Amal en
Yousra spreken hen er echter niet op aan omdat ze de sfeer onder de leiding niet willen
verprutsen, maar ze luchten hun hart wel eens tegen medeleiders.

Elke woensdag gaat het speelplein op een uitstap, waarvoor een extra bijdrage wordt
gevraagd van de kinderen. Een deel van de kinderen komt dan niet, mogelijks omdat dit
teveel kost voor hun ouders. Als er bij een uitstap wordt gepraat over hotdogs ’s middags,
vraagt iemand of er dan ook geen hallal hotdogs moeten zijn. “Tja, het is een betaalde
activiteit, is het dan wel nodig om hallal eten te voorzien? Veel moslim kindjes zullen er toch
niet mee gaan”, zegt Sus. Yousra wordt boos, noemt Sus een racist en gaat na de
vergadering tegen Sander zeggen dat hij maar iemand anders moet zoeken om met Sus in
de leiding te staan, tenzij hij zijn excuses komt aanbieden. De groep weet tijdens de
vergadering niet goed hoe ze hierop moeten reageren en er wordt snel van onderwerp
veranderd.

Elke dag na afloop van het speelplein is het de bedoeling dat er vergaderd wordt om de dag
te evalueren en nog concrete afspraken te maken voor de volgende dag. Dagelijks zijn er
wel weer discussies over vrije activiteiten versus georganiseerde programma’s, vaste versus
klassieke groepen … uiteindelijk komen ze er niet uit en eindigen ze toch weer bij een
klassiek programma waarbij elke groep een keer in de bouwhoek mag, tot grote frustratie
van Sander en co, die het gevoel hebben dat de rest niet mee wil. Kobe, Tuur en Kristien zijn
meestal trouwens niet bij de vergaderingen. Kobe en Tuur hebben meestal wel een excuus
of zijn gewoon weg, Kristien moet voor haar jongere zusjes zorgen thuis. Sander mailt dan
wel de afspraken van die dag door, maar de helft van de tijd leest niemand die mails en gaan
er dan ook veel afspraken verloren.

Na een tijd blijkt dat er ook een Whatsapp groep is opgericht, “Spelemaar oldschool”, waarin
Kristien, Amal, Yousra en Steffi zitten en waarin kritiek wordt gegeven op de voorstellen van
de groep van Sander en co en grapjes worden gemaakt over terugkerende frustraties op het
speelplein.

Voor alle deelnemers aan het speelplein is er een kindfiche, waarop alle aandachtspunten
kunnen worden weergegeven. Op een dag krijgt een jongen een zware epileptische aanval
in de groep van Kobe en Tuur. Het duurt een tijdje voor ze dit door hebben, volgens de
roddels achteraf omdat ze niet eens bij hun groep waren. Eens ze de ernst van de situatie
beseffen, komen ze Lena halen omdat zij als student verpleegkunde hiermee om zou
moeten kunnen gaan. Lena is boos omdat ze haar groep in de steek moet laten en zegt dat
Kobe en Tuur hun kindfiches beter zouden lezen, daar staat precies op wat ze moeten doen.
Kobe antwoordt dat niemand van de hele leidingsploeg de kindfiches leest aangezien daar
veel te veel overbodige informatie op staat.

Omwille van al deze problemen zoekt de groep na drie dagen speelspleinwerk hulp bij de
experts groeps- en teamwerk van de AP Hogeschool. Hoe kunnen zij als team beter
samenwerken om er toch nog twee fijne weken van te maken voor iedereen?