Pod koniec XIX wieku na kontynencie europejskim konflikty
celne uległy wzmożeniu. Między 1886 a 1898 rokiem trwała wojna celna pomiędzy Francją a Włochami. Ten konflikt francusko-włoski został wywołany przez oba państwa podniesieniem ceł na wzajemną żeglugę, a następnie wypowiedzenie przez Włochy traktatu handlowego z Francją i kolejne podwyższenie w 1887 roku przez Włochy ceł. Wówczas władze obu krajów, ustanawiając wyższe taryfy celne, dokonały bilateralnego odwetu. Jednak Włochy przeliczyły się, ponieważ jej eksport rolny do Francji był mniej istotny, niż oceniły to tamtejsze władze. Eksport z Włoch do Francji spadł o 57%, ale z Francji do Włoch spadł o jedynie 21%. W 1889 roku włoskie władze finansowe wezwały do zakończenia wojny celnej. Mimo to Francja jedynie trochę złagodziła swoje handlowe środki zapobiegawcze. W 1898 roku uprzywilejowany status Włoch tylko częściowo został przywrócony. Włochy, według badań z 1904 roku przeprowadzonych przez brytyjskie Biuro Spraw Zagranicznych, zakończyły ten okres „ciężko ranne”.