Japonia

1-Wprowadzenie
Japonia to fascynujący kraj, który oferuje wyjątkową mieszankę naturalnego piękna,
dziedzictwa kulturowego i bogatej historii. Od spokojnych ogrodów wiśni po tętniące życiem
metropolie takie jak Tokio i Kioto. Japonia ma zawsze coś do zaoferowania dla każdego
podróżnika.

2-Walory przyrodnicze
WODOSPAD FUKURODA
wodospad znajdujący się w miejscowości Daigo, w prefekturze Ibaraki, w Japonii.
Jest on na liście stu wodospadów Japonii.
Rzeka Taki ma swoje źródło tuż nad wodospadem, tworzy go i ostatecznie łączy się
z rzeką Kuji[1][2].
Jego szerokość wynosi 73 m[1], a wysokość sięga 120 m[1]. Zimą wodospad może
zamarzać. Jest sklasyfikowany jako trzeci najpiękniejszy wodospad w Japonii, tuż po
wodospadzie Kegon (jap. 华厳滝 Kegon-no-taki) i Nachi (jap. 那智滝 Nachi-no-taki).
Na wpół zamrożony wodospad został oświetlony na kolorowo, przez co widzowie
mogą oglądać niezwykły spektakl barw (od zachodu słońca do godz. 20.oo w piątki,
soboty, niedziele i święta).

KWIATA WIŚNI
W Japonii są drzewa Sakura – wiśnie, które są tu bardzo rozpowszechnione
podobnie jak u nas topole, sosny czy brzozy. Drzewa te nie mają nic wspólnego z
wiśniami (na świecie jest ponad 270 odmian drzew wiśni, a tylko cztery gatunki dają
takie owoce, do których jesteśmy przyzwyczajeni)
GÓRA FUJI
uji-san; wym. ɸɯꜜdʑisaɴ ( odsłuchaj)) – czynny stratowulkan i zarazem
najwyższy szczyt Japonii (3776 m n.p.m.). Leży na wyspie Honsiu (Honshū), na południowy
zachód od stolicy, Tokio. W 2013 roku góra Fudżi została wpisana na listę światowego
dziedzictwa UNESCO jako obiekt dziedzictwa kulturowego – święte miejsce i źródło
artystycznej inspiracji.

Japończycy uważają, że ten oddalony od Tokio o jakieś 100 km symetryczny stożek

zamieszkują bogowie. To tutaj do dziś spotykają się pielgrzymi, wspinacze i turyści. Nie bez
przyczyny mieszkańcy Wysp Japońskich okazują mu szacunek, nazywając Fudżi-san.
Tym, co łączy przeszłość i teraźniejszość, jest cel wspinaczki. Wciąż bowiem dla wielu
nie jest to tylko górska wyprawa, lecz pielgrzymka. Fudżi jest dla Japończyków świętą
górą. Dawniej większość wchodzących na wulkan stanowili wyznawcy synkretycznego
kultu Fuji-kō. Traktowali oni wspinaczkę jako religijną praktykę pozwalającą na
oczyszczenie ciała i umysłu. Oni też wprowadzili zwyczaj dzielenia marszu na 10
etapów, na których z biegiem czasu powstawały stacje i schroniska.
3-Tokio
Tokio jest stolicą i największym miastem Japonii. Położone jest na południowo-wschodnim
wybrzeżu japońskiej wyspy Honsiu. Do 1868 roku znane było pod nazwą Edo. Jest to
najbardziej zaludniony obszar na świecie i jedna z największych metropolii, a całą jej
prefekturę zamieszkuje ponad 38 milionów osób! Centrum polityczne, finansowe i kulturalne
kraju. Zabudowa miasta jest bardzo zróżnicowana. Obok nowoczesnej architektury i
wieżowców znajdują się liczne zabytki, takie jak cesarski kompleks pałacowy, świątynie,
chramy, a także muzea oraz rozległe tereny zielone. Każda z dzielnic Tokio ma swój
odrębny charakter oraz klimat i funkcjonuje jak osobne miasto w mieście.
W 2018 Tokio odwiedziło 12,12 mln turystów z całego świata – było dziewiątym
najczęściej odwiedzanym miastem na świecie[6].
Najwyższa wieża świata – Tokyo Skytree. Obejrzeć Tokio z lotu ptaka? Tak to możliwe! Na
terenie Sumida City (w dzielnicy Sumida mieści się mnóstwo popularnych punktów
turystycznych w Tokio) znajduje się słynna wieża Tokyo Skytree o wysokości 634 metrów, która
jest symbolem Japonii oraz najbardziej popularnym wśród turystów punktem widokowym. Z jego
najwyżej położonego tarasu (450 m) widać całą stolicę Japonii oraz oddaloną o ponad 100 km
górę Fudżi.

Pałac Cesarski i ogrody. Główna rezydencja cesarza Japonii położona jest w sercu Tokio w
dzielnicy Chiyoda. Pałac cesarski został zbudowany w miejscu dawnej siedziby siogunów rodu
Tokugawa, którzy rządzili Japonią od XVII do XIX wieku. Cały kompleks pałacowy, w którego
skład wchodzą: główny pałac cesarski, rezydencje członków rodziny cesarskiej, archiwa, muzea i
biura oraz imponujące ogrody to łącznie powierzchnia 341 hektarów. Niezwykłe miejsce
przepełnione japońską tradycją i oaza spokoju w pełnym zgiełku mieście.

Dla turystów dostępne są wejścia od wschodu i północy (z bramy przy wejściu głównym mogą
korzystać wyłącznie pielgrzymi). Tylko niewielka część pałacu cesarskiego oraz wschodni
fragment ogrodów, w którym znajduje się Muzeum Zbiorów Cesarskich, jest udostępniona dla
zwiedzających. Wszystkie informacje znajdziesz na stronie

Skrzyżowanie Shibuya. Będąc w okolicach dworca Shibuya, obowiązkowo trzeba przejść się w
kierunku tzw. Shibuya Crossing, czyli przejścia dla pieszych, które codziennie w godzinach
szczytu przemierzają tysiące osób. Jest to najbardziej zatłoczone na świecie słynne skrzyżowanie
ulic. Miejsce szczególnego uroku nabiera wieczorną porą, kiedy neony reklam na pobliskich
wieżowcach oświetlają płynący nieprzerwaną rzeką tłum zawsze śpieszących się Japończyków.

Z pierwszego piętra położonej w pobliżu kawiarni Starbucks będziesz miał najlepszy widok na
skrzyżowanie.

Dzielnica Shinjuku. Najbardziej popularna, położona w centrum Tokio, turystyczna dzielnica

miasta, gdzie w jednym miejscu znajdziesz wszystko, co kojarzone jest z Japonią. Swoje siedziby
mają tutaj władze miasta i całej prefektury Tokio. Dzielnica pełna jest nowoczesnych budynków,
kolorowych pulsujących bilbordów i reklam, a tłum ludzi, świata i dźwięki oszałamiają. To tutaj
jak nigdzie indziej, zrozumiesz czym jest fenomen japońskiego tempa życia, a w godzinach
wieczornych zobaczysz jak bawią się Japończycy.

Najlepszy widok na miasto rozpościera się z najwyższego piętra Tokyo Metropolitan Government
Building (202 metry wysokości). Wejście i wjazd na położony na 45. piętrze taras widokowy jest
bezpłatne.
4-Kioto

Jak przystało na miasto z wielowiekową historią, Kioto obfituje w

wyjątkowe i naprawdę piękne zabytki, zarówno naturalne, jak i

stworzone przez człowieka. Jeśli planujesz zwiedzanie Kioto

sprawdź nasze wskazówki.

Będące dawną stolicą Japonia, Kioto to jedna z najważniejszych

turystycznych atrakcji kraju. Trzeba jednak zaznaczyć, że w
japońskim ujęciu oznacza to zupełnie co innego niż
w europejskiej branży turystycznej. To mekka głównie krajowych
turystów, a przy głęboko zakorzenionym w japońskiej kulturze
poszanowaniu tradycji, osoby zwiedzające jej kolebkę powinny
robić to z całkowitym dla niej uznaniem i poszanowaniem.

Centrum jest podobne do każdej innej japońskiej metropolii —

szklane drapacze chmur, centra handlowe i rozświetlone ulice;
historyczne zabytki znajdują się głównie na obrzeżach.

Trudno sobie wyobrazić, że to 1,5-milionowe miasto miało przestać

istnieć. Pod koniec II wojny światowej Kioto było na szczycie
amerykańskiej listy celów atomowych. O jego pominięciu
zadecydowała osobista interwencja sekretarza wojny Henry’ego L.
Stimsona, który był tam podczas swojej podróży poślubnej i nie
mógł znieść myśli o zniszczeniu takiego miasta. Dzięki temu ten
skarb japońskiej kultury dziś pozwala zapoznawać się z jej historią
kolejnym pokoleniom odwiedzających.
Higashiyama

Czerwone bramy prowadzące do świątyni Fushimi Inari są

jedną z najbardziej charakterystycznych budowli w Japonii

— Shutterstock

Ginkaku-ji („srebrna świątynia”) i zamek Nijo są nieco bliżej centrum.

Zamek został zbudowany jako rezydencja szogunów (japońskich
panów feudalnych) w Kioto i składa się z podzamcza i oddzielonego
murami i fosą Pałacu Ninomaru. Centralny kompleks pałacowy jest
spektakularny i pełen ciekawych rozwiązań. Wiele pomieszczeń
posiada antyczny system alarmowy znany jako podłogi słowika.
Podłogi te zostały zaprojektowane tak, aby podczas chodzenia
piszczały jak ptaki, chroniąc mieszkańców pałacu przed atakami
z zaskoczenia.

Wybierając się za miasto, na północy znajdziesz ogromny klasztor

między dolinami Kurama i Kibune — to piękne miejsca do spacerów.
Po drodze możesz wziąć udział w bardzo typowej japońskiej formie
rekreacji – kąpieli na świeżym powietrzu.

Onsen to japońskie słowo oznaczające tradycję kąpieli w gorących

źródłach, która zwykle odbywa się na zewnątrz. Woda
z geotermalnych źródeł jest nie tylko przyjemnie ciepła, ale
zawiera wiele minerałów ważnych dla zdrowia. Jeśli nie krępuje Cię
publiczna nagość spróbuj — ryzykujesz tylko totalny relaks.
Jedno ciekawe zastrzeżenie: możesz nie zostać wpuszczony na
kąpielisko, jeśli masz dużo tatuaży. W japońskiej mentalności tatuaże
były kojarzone z yakuzą). Niektóre łaźnie coraz bardziej akceptują
wytatuowanych ludzi – zwłaszcza obcokrajowców.

Kierując się na północny wschód, jeszcze dalej od miasta, można

dostać się na górę Hiei, gdzie znajduje się kolejny kompleks
świątynny na szczycie góry, a w nim, co ciekawe, ogród kwiatowy w
stylu francuskim. Można wjechać tam też kolejką linową i podziwiać
wspaniałe widoki na jezioro Biwa Do kolejki linowej, która zabierze
Cię z powrotem, przejdziesz przez ogromny las cedrowy.
Gion to stara dzielnica rozrywki w Kioto z licznymi teatrami, restauracjami i pijalniami
herbaty. Ze swymi drewnianymi fasadami budynków i migoczącymi u wejścia
latarniami, Gion najbardziej słynie jednak jako dzielnica gejsz.

5-Tradycje japońskie
Hanami (jap. 花見; dosł. „oglądanie kwiatów”) – tradycyjny japoński zwyczaj
podziwiania urody kwiatów, w szczególności kwiatów ozdobnych wiśni
piłkowanych (Cerasus serrulata) (jap. 桜 lub 櫻, sakura). Hanami praktykowane jest
od kilkuset lat i cieszy się w Japonii ogromną popularnością. Kwitnienie wiśni trwa od
jednego do dwóch tygodni, zazwyczaj w marcu lub kwietniu, jest relacjonowane
przez media i wyczekiwane przez większość Japończyków.
Pełnia kwitnienia (jap. 満開, mankai) następuje zazwyczaj tydzień po otwarciu
pierwszych kwiatów (開花, kaika). Po kolejnym tygodniu drzewa zaczynają powoli
przekwitać[1]. W Japonii funkcjonuje również wcześniejsza, bardziej starożytna
forma hanami, popularna wśród starszych osób, w której obiektem podziwu są
kwiaty moreli japońskiej, zwanej też śliwą japońską (jap. 梅, ume). Ceremonie te
mają spokojniejszy charakter niż często hałaśliwe i zatłoczone imprezy pory
kwitnienia wiśni.

Chanoyu (jap. 茶の湯 cha-no-yu ; dosł.: „wrzątek na herbatę”) – japońska ceremonia

parzenia sproszkowanej, zielonej herbaty (matcha). Inaczej: sztuka ceremonialnego
przyrządzania herbaty[1]. Ceremonia ma podniosły, uroczysty charakter.
Częściowo synonimicznie używa się również słów: chadō lub (pierwotnie) sadō (jap.
茶道), co tłumaczy się jako „droga herbaty”[2], podobnie jak w słowach: kendō („droga
miecza”, czyli sztuka posługiwania się mieczem), kadō („droga kwiatów”, to inna
nazwa ikebany, sztuki układania kwiatów), czy shodō („droga pisma”, czyli sztuka
kaligrafii).
Dzień morza
Japonia, jako kraj wyspiarski, wiele zawdzięcza okalającym ją wodom – przez lata były
one nie tylko źródłem pożywienia, ale także pozwoliły na izolację kraju i
wykształcenie unikalnej japońskiej kultury. Aby wyrazić swą wdzięczność za
otrzymane dary, Japończycy obchodzą Umi-no hi (海の日), czyli Dzień Morza

Święto morza w Japonii

Morza i oceany od wieków stanowiły niezwykle ważny element tożsamości Japonii. Jako kraj
wyspiarski, znaczną część swojego dorobku gospodarczego i kulturowego zawdzięcza właśnie
opływającym ją wodom. Przez pokolenia zapewniały one mieszkańcom wysp nie tylko
pożywienie, ale również kompletną izolację od świata, w której rozwijać się mogła
unikalna japońska kultura. Nic więc dziwnego, że dzień morza z czasem stał się świętem
narodowym. Lipcowy termin obchodów Umi-no Hi zbiega się w czasie z oficjalnym początkiem
lata, dlatego też w wielu japońskich miastach organizowane są letnie festiwale i sezonowe
atrakcje.

6-architektura
Cechą charakterystyczną kultury japońskiej jest szacunek dla natury. Japończycy, w
przeciwieństwie do Europejczyków, nie czują się panami przyrody, a jedynie jej częścią.
Związane jest to także z religią shintō. Stąd w Japonii zamiłowanie do przestrzeni, również
w architekturze. Inną twórczą siłą, głęboko zakorzenioną w tradycji kultury japońskiej, jest
asymetria. Spotykana symetria jest odbiciem aspektów kultury chińskiej, bądź zachodniej.
Kult przyrody najłatwiej odnaleźć w architekturze świątyń i ich otoczeniu. Najważniejszym
sanktuarium shintō w Japonii jest chram bogini słońca Amaterasu Ise-jingū w Ise, który powstał w
III wieku. Forma chramów shintō przejęta została z najbardziej cenionego obiektu archaicznej
zagrody japońskiej, jakim był spichrz. Chram w Ise został zbudowany z drewna cyprysowego i
pokryta korą, bez użycia gwoździ. Całość konstrukcji umieszczona jest na palach. Naturalny kolor
materiałów idealnie łączy budynek z otaczającą przyrodą, stwarzając wrażenie, jakby wyrastał on
z otaczającego środowiska
Pierwsza świątynia buddyjska powstała w Japonii w roku 558 (już nie istnieje). Najcenniejszym
zabytkiem z tego okresu jest zespół świątynny Hōryū-ji, wzniesiony w latach 587–607 (obecny
układ z lat 670–708; pożar w 670). Kompleks ten jest uważany za najstarszy zabytek architektury
drewnianej, nie tylko w Japonii, ale na całym świecie. Jednakże i tu widać japońską inwencję
wyrażającą się poprzez asymetryczne rozmieszczenie pagody.

W okresie Muromachi (1338–1573) bogaty rozwój sztuk plastycznych, towarzyszących

architekturze, a także osiągnięcia sztuki ogrodowej, doprowadziły do powstania nowego,
swobodnego w swoim układzie stylu rezydencji mieszkaniowej. Jego charakterystyczne elementy
to: tokonoma – mała alkowa o podwyższonym nieco poziomie podłogi, podkreślającym znaczenie
tego miejsca, w którym umieszczano akcent plastyczny w postaci grafiki (kakemono)
i ikebany; gō–tenjō – kasetonowy sufit, a także engawa – weranda obiegająca dom dookoła,
którą możemy postrzegać w dwóch aspektach – jako element wewnętrzny i zewnętrzny,
wskazujący na stosunek Japończyków do przestrzeni (przykład: Złoty i Srebrny Pawilon).
Dom otoczony był ogrodem, co wyrażało uwielbienie dla natury. Kompozycja ogrodowa często
urządzona była w stylu zen (szczególnie w okresie Muromachi). Charakterystycznymi elementami
były kamienie i woda. W przypadku braku wody zastępował ją gruboziarnisty piasek zagrabiony w
fale. Ogrody te służyły medytacjom i zgodnie z zasadami zen – „im mniej ekspresyjny, tym
większa zawartość”, tak więc redukowano te ogrody zarówno pod względem rozmiaru, jak i tego,
co zawierały.
W okresie Edo (1603–1868), Japonia izolowała się od świata. W architekturze kontynuowano
dotychczasowe zasady kompozycji, aczkolwiek uwidacznia się pewna biegunowość form. Z
jednej strony bogate formy architektoniczne, przesycone jaskrawymi kolorami dekoracje wiążą
się z wzorcami chińskimi (np. mauzoleum Tokugawy w Nikkō). Z drugiej strony skrajnie odmienny
charakter ma np. cesarska willa Katsura w Kioto (powstała w latach 1620–1658) – lekkość
drewnianej konstrukcji, czytelnej w swej modularności (budynek składa się z trzech głównych
części przykrytych wspólnym dachem), całość usytuowana w pobliżu sadzawki w pięknym
ogrodzie.

7-Religia japońska
Dominująca religia w Japonii to buddyzm oraz shinto – tradycyjna rodzima religia
Japonii oparta na japońskiej mitologii. Obie religie przenikają się i uzupełniają, mają
również podobną liczbę wyznawców – około 86 mln, co w liczącym 125 mln
mieszkańców kraju jest możliwe z uwagi na typowy japoński synkretyzm religijny.

8-Sztuki walki
Sumo (jap. 相撲; 角力 sumō[1]) – japoński sport narodowy, japoński odpowiednik zapasów,
znany od początku VIII wieku. Zawodnicy nazywają się rikishi lub sumō-tori. Walki w ramach
sześciu wielkich turniejów sumo noszą nazwę ō-zumō[2] to rodzaj zapasów i sport
kontaktowy, w którym zawodnik stara się wypchnąć swojego rywala z pola walki (dohyo) lub
sprawić, że dotknie on podłoża inną częścią ciała niż spód stopy. Sport pochodzi z Japonii i
jest uważany za jedną z najstarszych sztuk walki.
Aikido (jap. 合気道 aikidō; w dawnym zapisie 合氣道) – japońska sztuka walki skodyfikowana
przez Morihei Ueshibę pod koniec dziewiętnastego i na początku dwudziestego wieku.

Taktyka aikido polega na wykonywaniu uników, zasłon, dźwigni, rzutów itp. Płynność,
precyzja i skuteczność ruchów sprawia, że dobrze wyszkolony aikidoka potrafi poradzić
sobie nawet z kilkoma przeciwnikami. Podstawą obrony jest zejście z linii ataku poprzez
zwrot lub całkowity obrót ciała.
Karate (jap. 空手 karate) – sztuka walki i sport walki stworzone na Okinawie, jednej z Wysp
Japońskich. Karate obejmuje swoim zasięgiem cały świat. Do chwili obecnej powstało ponad 100
stylów karate. Karate to sztuka walki "gołymi rękami", bez użycia broni. Składa się z
rozmaitych technik blokowania lub udaremniania ataku, a następnie kontratakowania przez
uderzenie ręką i innymi częściami ciała. Ciosy w karate mogą być wykonywane ręką, stopą,
kolanem, a także głową i innymi powierzchniami ciała

9-Japońskie Jedzenie
Sushi (jap. 寿司, 鮨, 鮓)[a] – potrawa japońska złożona z gotowanego ryżu zaprawionego octem
ryżowym (su) oraz różnych dodatków w postaci, przeważnie surowych: owoców
morza, wodorostów nori, kawałków ryb, warzyw, grzybów, a także omletu japońskiego (tamago-
yaki), tofu, ziarna sezamowego (goma)[b][1]. Ze względu na bardzo krótki termin przydatności do
spożycia, w restauracjach japońskich jest przygotowywana po dokonaniu zamówienia.

Pierożki gyoza

Gyoza jest rodzajem pierożków z ciasta pszennego z farszem. Pierożki są smażone

lub gotowane na parze. Farsz sporządza się z mięsa wieprzowego, sosu sojowego,
sake, cebuli i kapusty pekińskiej.
Shabu-shabu (jap. しゃぶしゃぶ) – japońskie danie jednogarnkowe typu nabe-
mono, składające się z bardzo cienko pokrojonego mięsa wołowego i warzyw
gotowanych w wodzie i maczanych następnie w sosach[1].
W szerokim znaczeniu nazwa ta odnosi się także do wieprzowiny, drobiu i owoców
morza spożywanych w ten sposób[1].