Barracuda 1st Edition John W Mefford

Visit to download the full and correct content document:

https://ebookmeta.com/product/barracuda-1st-edition-john-w-mefford/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Now or Never 1st Edition John W Mefford

https://ebookmeta.com/product/now-or-never-1st-edition-john-w-
mefford/

Adolescence 17th Edition John W. Santrock

https://ebookmeta.com/product/adolescence-17th-edition-john-w-
santrock/

A Ming Society John W. Dardess

https://ebookmeta.com/product/a-ming-society-john-w-dardess/

Educational Psychology 7th Edition John W. Santrock

https://ebookmeta.com/product/educational-psychology-7th-edition-
john-w-santrock/
Life-Span Development, 19th Edition John W. Santrock

https://ebookmeta.com/product/life-span-development-19th-edition-
john-w-santrock/

The Cognitive Neuroscience of Bilingualism 1st Edition

John W. Schwieter

https://ebookmeta.com/product/the-cognitive-neuroscience-of-
bilingualism-1st-edition-john-w-schwieter/

John Webster’s Borrowing R. W. Dent

https://ebookmeta.com/product/john-websters-borrowing-r-w-dent/

Cognitive Control and Consequences of Multilingualism

1st Edition John W. Schwieter

https://ebookmeta.com/product/cognitive-control-and-consequences-
of-multilingualism-1st-edition-john-w-schwieter/

Conservation Biology in Sub Saharan Africa 1st Edition

John W. Wilson

https://ebookmeta.com/product/conservation-biology-in-sub-
saharan-africa-1st-edition-john-w-wilson/
 BARRACUDA
___________________________________________________________

A JACK WHITFIELD THRILLER

Book 1

JOHN W. MEFFORD
Table of Contents
Title Page

BARRACUDA (A Jack Whitfield Thriller, #1)

10

11

12

13

14

15

16
17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36
37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

55

56
57

58

59

60

61

62

63

64

65

66

67

68

69

70

71

72

73

74

75

76
77

78

79

80

81

82

83

84

85

86

87

88

89

90

91

92

93

94

95

96
97

98

99

100

101

102

103

104

105

106

107

108

109

110

111

112

113

114

115

116
117

118

119

120

121

122

123

124

125

126

127

128

129

130

131

132

133

134

135

136
137

138

139

140

141

142

143

144

145

146

147

148

149

150

151

152

153

154

155

156
157

158

159

160

161

162

163

164

165

166

167

168

169

170

171

172

173

174

175

176
177

178

179

180

181

182

183

184

185

186

187

188

189

190

191

192

193

194

195

196
197

198

199

200

201

202

203

204

205

206

207

208

209

210

211

212

213

214

215

216
217

218

219

220

221

222

223

224

225

226

227

228

229

230

231

232

233

234

235

236
237

238
 The Story Behind Jack
To me, Jack has always felt like an iconic name. That is likely
born from my relationship with my late grandfather. A large man
with a larger-than-life personality, “Jack” Whitfield was kind-hearted,
the life of the party, and a bit grumpy if he had a bad day on the
golf course (which usually meant one of his buddies won some
money from him).
“Ga-ga” once danced with Jackie Kennedy, allowed me to drive a
car by myself at the age of ten, and cooked the most amazing
southern breakfast. More importantly, for decades he helped
countless people from both sides of the track get jobs in the state of
Tennessee. He also was a big fan of the after-dinner ice cream cone
and could hit a wicked blind hook with his five-wood on the dogleg-
left sixth hole at Carnton Country Club just outside of Nashville.
He had a profound impact on so many people, but none more so
than this grandson, his namesake. When he passed away—I was
only sixteen at the time—I was shocked to see hundreds of people
show up to his funeral, including Minnie Pearl, a famous comedian
from the Grand Ole Opry.
I made a vow as a teen that I would someday name a son after
him. And I did. While the Jack Whitfield in this thriller series shares a
few traits with my memorable grandfather and son, no one can
replace Ga-ga. And no person, fictional or otherwise, can match the
character or heart of my son, Jack. How he got that way is anyone’s
guess, but I certainly won the lottery when he entered my life.
So, while the name “Jack” might have turned trendy in recent
years, I can honestly say that I know Jack better than just about
anyone.
And now it’s time you got to know him. I hope you enjoy the new
Jack Whitfield Thrillers.
 “The opportunity to secure ourselves against defeat lies in our
own hands, but the opportunity of defeating the enemy is provided
by the enemy himself.”
~ Sun Tzu, Chinese strategist

“He who has a why to live for, can bear almost any how.”
~ Friedrich Nietzsche, German philosopher
PART I
 1
Donelson, Tennessee
A yawn escaped my mouth, and I accidentally dropped my keys on
the darkened front porch. “Can’t see a damn thing,” I muttered,
running my hand along the wood planks. It took a couple of seconds
to register, but when it did, I smiled. “Your lovely wife expects you to
turn on the porch lights.”
After more than sixteen hours of poring through spreadsheets
and dealing with grumpy clients, I couldn’t wait to put up my feet,
eat some home-cooked spaghetti, and let Anna massage my
shoulders—but only after I tiptoed into Maddie’s room and gave her
a kiss goodnight.
“I get the not-so-subtle message,” I called out to Anna as I
closed the door. I paused, waiting to hear her playful snicker.
No laughter, no reply of any kind. Not even the sound of soft jazz
music. And no garlic marinara wafting in the air.
“Anna?”
My voice quivered just slightly—my mind sensing an imbalance in
the world—as I started up the steps.
“Hey, are you reading to Maddie? Let me join you.” My throat
turned bone dry the moment my foot hit the landing. No response
from Anna. No talking or giggles from Maddie’s room. I hurried into
our bedroom. The bathroom light was on. A hairbrush sat on the
counter. But no Anna.
My heart in my throat, I dashed into Maddie’s room. “Maddie?” I
flipped on the light. Covers thrown back on her bed. Stuffed animals
on the floor. Empty.
I tore out the door, ripped down the staircase—a quick head turn
into the living room—then rushed into the kitchen. A red streak
smeared the tiled floor just beyond the island. Bile kicked into my
throat as I dove on the floor. “Anna, Maddie!”
Only more blood and a stem from a broken wine glass.
“What in the—?”
 Unable to breathe or even produce a tear, I startled when my
phone dinged with a text. A desperate wish for this to be some kind
of hallucination made me look at the screen. A text.
We have your wife and daughter. Leave your house and get into
the black car waiting for you outside. Do it now or they will die.
 2
I staggered toward the black Suburban in front of our home and slid
into the back seat. The man behind the wheel demanded my wallet,
keys, and phone. Incensed, I lunged for his neck, but a nearly
invisible glass separator blocked my attack. The kidnappers had
apparently anticipated such a response.
“Where’s Anna and Maddie?” I shouted.
“Your things. Put them in the tray in the middle console.”
“I’m not doing a damn thing until you tell me where you have my
wife and daughter.”
The engine purred, but the driver said nothing.
“Did you fucking hear me? Tell me where you took them!” I
palmed the glass separator, my faced pressed against it.
The driver’s head turned slightly. “You heard the terms. And I
would comply. Quickly.”
My gut churned like hot magma. “What do you mean?”
“Put your things in the console,” he repeated, monotone.
I threw my belongings into the small compartment. “Done. Now
tell me what’s going on. Where have you taken my family?”
“There’s a hood on the seat next to you. Put it on and cinch it
under your chin.”
I merely glanced at the hood before I went back to the glass
partition and whacked my fist against it. “Not doing it. Do you have
a ransom? Are they hurt? I swear to God, if you hurt them...” I
clawed my nails into the seat.
“If you don’t put on the hood, then we will sit here until the cops
show up and you are charged with the abduction and murder of
your wife and daughter. When they dig into your lives, they’ll also
find that you abused them both.”
“That’s a lie!”
“But the evidence will show otherwise.”
“Why are you doing this?”
No response.
 “Listen to me, goddammit!”
Still nothing.
I exploded, punching the glass, kicking the glass, spitting on the
glass, and screaming until my voice cracked. None of it had an
impact on the glass or the man.
Panting, my knuckles bloodied, I looked through the red-streaked
glass. “This is fucking insane! I didn’t kill anyone! What have you
done?”
“Do you want to be charged with murder, or do you want to get
your family back?”
“How do I know you even have them?”
“Put on the hood or go down as a killer.” The driver checked his
phone. “You’ve got twenty seconds to make up your mind.”
Every muscle in my body clenched. I thrashed and shouted a
string of obscenities, unable to control my rage. My terror.
“Ten seconds.”
I put on the hood.

***

We traveled for hours, not stopping once. During one instance when
horns honked and the driver slammed the brakes, I stole a quick
peek from under the hood. A sign to Atlanta. That’s when I started
to count to sixty. I made thirty-two round trips to sixty until the
Suburban stopped and the engine shut off. The driver opened his
door, and I snuck one more furtive glance. A small, one-story home
surrounded by a large canopy of trees. No sign of people, other
homes, or cars.
That was my last view of the outside world until I was ushered to
the Atlanta airport four days later. But it was the parting words from
the driver that gave me something to chew on.
“You listen, you do what they say, and you’ll live to see your wife
and daughter,” he said, his grip tight on my arm as he led me to the
door.
“Who took my wife and daughter?”
 No reply. I wasn’t really expecting one, only grasping for some
hope, some oxygen.
“Please. I need to know.”
More silence.
I withheld the urge to lash out, and instead, took another tack.
“What will I be asked to do?”
“Above my paygrade. But when Simon talks, you listen. Or else.”
“Simon. What’s his last name?”
“Who said it’s one person?”
“Who are they? What do they want with me?”
He shoved me into the house, and the front door closed
automatically behind me.
 3
South China Sea
The stench of death lingered in the stagnant, humid air, penetrating
every pore of her skin.
Pulling her knees tight against her chest, Cai Chen bit her lip until
she’d punctured a hole. But the metallic taste of her own blood did
little to distract her from the overwhelming scene before her.
She opened her teary eyes. The man who had just beaten
another young girl so badly she had to be carried out of the ship’s
hold stood silently, a warped smile splitting his face. That wasn’t the
worst of his transgressions. Not by a long shot. She had overheard
the name his colleagues called him: Mogwai. A monster or demon in
the Chinese culture. The moniker fit him perfectly. He was the one
who levied punishment against any of the girls who even hinted at
rebelling.
Cai’s sights fell to Mogwai’s sweaty T-shirt. The frayed, gray
fabric was coated with a thick film of grease. Droplets of blood were
splattered across the front at various angles, a sickening reminder of
the number of beatings he had doled out during the twenty-plus
hours Cai and the others had been chained to the hull of the cargo
ship.
Metal clinked, and Cai held her breath. Mogwai moved into a
shaft of light and yanked the chains off the wrists and ankles of
another lifeless girl. She had been so pretty at the start of their
journey. Her creamy complexion like that of a model. Her lustrous
black hair framing her face just so, naturally. Even though every girl
knew peril loomed, she’d maintained her composure, stepping with
the pride and grace of a ballerina.
Mogwai leaned down, grabbed a fistful of mangled hair, snapped
the girl’s neck back, and angled her beaten, bloated face toward Cai.
He tapped the side of the girl’s cheek. “You want to look like her?”
he asked in Cantonese.
 Cai had forgotten to breathe. She released the air trapped in her
lungs, and it came out in fluttering gasps.
“Talk. Do you want to look like her?”
She started to turn her head away.
“Look at her!”
Cai looked away, but in her peripheral vision, she could still see
his psychotic glare, his snarl with chipped teeth and blackened
gums.
He wasn’t just warning Cai to avoid the same defiant path as the
dead girl. He was inviting her, almost begging her, to cross the line
so he could inflict another wave of torment.
“No.” Tears bubbled at the corners of her swollen eyes, fearing
she would soon be his next victim.
Mogwai released the pretty girl, and she crumpled to the floor.
He walked toward Cai.
She tried to ignore him, but his leering presence would not be
denied. He cracked his knuckles and chuckled like a depraved
animal. He would have his way with her and discard her like she was
a spoiled sack of rice.
He yanked at her upper arm, his enormous fingers nearly cutting
off the flow of blood to her thin limb. She turned and clamped her
jaw around his wrist. He howled, reared back, and launched a meaty
right hand into the side of her face. It knocked her senseless, tiny
motes of lights flickering in front of her eyes as her head slammed
against the metal floor. He hauled her body upright, and she winced,
waiting for the worst of it.
The door opened, followed by hard-soled shoes banging against
the floor.
“What the hell are you doing? We have a shipment to deliver. The
merchandise has value, even the girls. You keep killing the girls, we
lose money.”
The newcomer, who spoke with a British or Australian accent,
was taller than Mogwai. His hair was cut stylishly, and he wore white
snakeskin cowboy boots. “I will not put up with this, Mogwai.” He
swatted his hand toward two men behind him, barking out orders,
but Mogwai didn’t release his grip on Cai.
 “Let her go. Now.”
Cai could hear the click of a pistol loading a round into its
chamber. Mogwai turned to see the barrel of the gun six inches from
his nose. The tendons in his neck tensed. He didn’t move.
“Now,” the man in the snakeskin boots said.
Mogwai sneered. Seconds ticked by. He released his grip, and Cai
fell to the floor, her legs like rubber. He shuffled backward until he
disappeared through the door.
“Thank you, sir.” Cai slowly pushed herself up.
The man crouched down and cupped her chin. “So very beautiful.
Like a flower.”
She tried to smile but could only nod, and her whole body
trembled. Tired. Weak. Frightened. Angry.
“You will bring top price when we reach port.”
She dropped her eyes. Her torture had only been delayed for
another place and time.
The man stood and addressed the two dozen girls in the hold.
“You will all receive food, a shower, and a new set of clothes. And
then when we dock, it will be time for your new adventure.”
Dimples formed on the clean-shaven man’s face as pitiful
whimpers bounced around the space.
Cai wept silently, wondering if death at the hands of Mogwai
would have been the better option.
 4
Unknown location near Atlanta, Georgia
Just inside the front door of the small home, a cell phone sat on the
floor with a sticky note telling me to use it.
"A mission objective?” I blinked twice on the term used in the
text. And then I read further. They wanted me to travel to Macau,
China, and rescue one girl, Cai Chen, from a trafficking operation.
Their leverage for me to complete this mission was the lives of my
wife and daughter. That was made crystal clear.
All instructions were sent over that cell phone through encrypted
text messages or video tutorials.
Before I could question any of it, I was instructed to walk into a
room where I had to strip off my clothes and dye my hair. Once in
workout attire, I was educated on the identity I’d be using for this
mission, a “legend” of sorts. When not learning about the new me, I
was forced to go through brutal workouts for hours at a time, mostly
sit-ups, push-ups, and chin-ups...to the tune of thousands of reps.
My body trembled from overuse. The most grueling workouts since
my All-American days running track at the University of Tennessee.
But the mental impact was even more debilitating. I was in some
type of no-man’s land. Unable to fight back against nothing more
than a voice. Unable to rely on resources like the police or FBI to
help locate my wife and daughter. Unable to grieve.
During my transformation from Jack Whitfield to Clayton
Fishbeck, my new identity, I had no direct contact with anyone. I
spent most of my time in a single square room, with no idea if it was
day or night. All windows were boarded up. My actions were
monitored every second by cameras I could see and probably a few
I couldn’t. I thought about Anna and Maddie constantly, and it was
impossible not to envision the worst. They’d been killed. And Simon
would kill me next, whether or not I successfully completed this
mission.
 Flailing, at least mentally, I diverted my thoughts to try to
determine how I could gain an upper hand, to learn more
information. Finally, during one set of sit-ups, I concluded they saw
me as a valued commodity. In what way exactly, I wasn’t sure. Still,
it was leverage that I could use to my advantage. The timing would
have to be perfect, with me at the precipice of carrying out their
perilous mission.
On my last day, I was told to put on a suit they had selected for
me. Once I was dressed, interior doors opened, and an electronic
voice told me to walk outside and get into the car. I walked to the
front door but stopped before opening it.
Now was the time.
“I’m not going anywhere until you tell me who you are.” I faced
the camera positioned in the corner.
Silence.
“You need me. Tell me who you are.”
The air conditioner hummed, but other than that...nothing.
“You think I’m fucking joking? You took the only people that
matter to me. Tell me who you are!” Flames of rage roared through
me.
“Who we are is of no concern to you,” the voice said.
“Why did you choose me?” Sweat drained down my face, my
torso quivering. “I’m no one special, just a guy who owns a small
CPA firm in a nothing town in Middle Tennessee. Why?”
More silence.
“Why did you take my wife and child? Why not just hire me to
help you, for God’s sake?”
A single beat of silence, then, “We did not have the time to
negotiate. In fact, you might have declined our request. We made
the appropriate decision that would force immediate action. This
isn’t personal.”
That response blew my head back. “Not personal? You stole my
family! My daughter is only five years old! What the fuck are you
talking about?” Spit flew from my mouth as I leered at the camera,
my heart thumping my chest like a herd of wild horses.
 “It is not personal for us. We know it is personal for you. That is
why we selected you, Jack.”
I blinked repeatedly as those words sunk in. “You chose me
because I love my family?”
No response.
“Tell me! I can’t do this for you—I won’t do this for you—unless
you tell me.”
“Jack, you have the unique skill set of a world-class athlete. The
agility, the focus, the strength and flexibility, the competitive heart.
You have done incredible things. And we know that you will use
those skills to keep that sweet family of yours safe and intact.”
“What? That’s your justification for kidnapping my wife and child?
Because I made the Olympic team?”
“Secondly, and of equal importance, we know you’ll cross that
ethical line when it benefits you.”
I got still. “What the hell are you talking about?”
“Your experience with the mob boss. The cooking of the books.
You recall that, don’t you, Jack?”
Oxygen flooded my brain, and I reached for the wall to keep my
balance. “How the hell do you know so much about my life?”
The front door to the home opened, and Simon relayed one final
message. “Succeed, and you will be reunited with your wife and
daughter. Fail, and you will never see your family again.”
 5
Over the Black Sea
A slate-gray ocean churned with white caps thirty-thousand feet
below my seat on the Airbus 350, but that was nothing compared to
the storm brewing inside me.
The rain and gusty winds had started some time over Romania,
according to the British pilot. With our plane now rimming the Black
Sea, his most recent update said we’d break through the bad
weather as we approached Turkey. I peered through the window,
searching for the lights of Istanbul, but saw only ominous flashes of
lightning.
“Are you from Turkey?”
It took a moment for the question to register. I turned to face the
woman who wore a religious habit, brown and white. She was older
with a kind face. It looked nothing like Anna’s, but it still sent tiny
shockwaves into my body.
“The UK,” I said, not looking for a conversation.
“Can you believe the hijacking at Heathrow four days ago? So
thankful no one was hurt.”
Four days ago. When my life was hit with a thunderous body
blow. “Yes, very thankful.”
“God was watching over His children on that day.”
What about my daughter?
Loud conversations in different languages broke out around us,
and the nun went back to reading her Bible, offering me a respite
from my new persona. I tapped the screen of my four-day-old
phone. Part of me prayed for any new evidence that Anna and
Maddie were alive and well. The other part of me dreaded
interacting with this pure evil.
There were no messages.
I caught my reflection in the darkened phone screen and touched
my sideburns. A far cry from my normal sandy hair and clean-cut
face, my locks and matching goatee were now platinum blonde. I
looked every bit of my thirty-six years.
I replayed the mission directive one more time: rescue one girl,
Cai Chen, from a human -trafficking operation in Macau, my
destination. My mind instantly short-circuited, and I rubbed my
temple. Not until four days ago had “Jack Whitfield” and “mission”
been uttered in the same breath.
I chewed on a straw, my mind reeling with questions. Why would
Simon—this unknown, shadowy organization that was threatening to
kill my wife and child—want to save a life? Cai Chen. Someone
within the Simon universe had to know her. A relative, maybe.
Wouldn’t they have more resources to pull off this rescue than me?
Unless...
They knew of the danger and wanted to send in another party,
someone disposable. Me.
I lifted my eyes—a man with a nose ring two rows up was
looking right at me. Without another thought, I flew out of my seat
and got in his face. “Who are you? Are you one of them? Where’s
my wife and daughter?”
His eyes drew together.
I took hold of his shirt and pulled him halfway out of this seat. “If
you want to live, you better tell me. Now!”
He spoke rapidly in German.
“What are you saying? I can’t understand—”
A tug on my arm. I turned to see the nun.
“This man is confused by your outburst. He is going to visit his ill
mother in Hong Kong.”
I released the man’s shirt.
“Are you okay?” she asked.
“Fine.”
I dropped into my seat, out of breath. Searching for some type of
emotional anchor, I forced myself to look out the window. A few
lights sprinkled the darkness below.
Maddie loves sparkling lights.
Within seconds, I was stewing again about why Simon had
selected me to run point on their mission. Even though I lived a
mostly anonymous life in Donelson, Tennessee, at one point in my
life I was considered a world-class athlete. A proud member of the
University of Tennessee track team, my event of choice was the
decathlon. I competed in meets across the world, where track and
field was far more popular than in the states. I even qualified for the
Olympics, although a pulled hamstring forced me to sit and watch.
Was it possible that I’d crossed paths with one of these Simon
assholes during those days? It was hard to imagine, but it was also
difficult to dismiss. As was their reference to the mob boss I’d
encountered in my first job out of college, before I’d opened my
small accounting firm in Donelson.
As much as it gnawed at my gut, Simon was correct: I’d cooked
the books for the mobster—mostly because he said I’d go down with
him if I didn’t. Anna and I were about to get married. I had to put it
behind me. I was left with no other option.
The owners of the firm had long ago closed their doors and
retired. No way they could be part of this Simon cult. Anyone else
from the dark side?
I thought about my “troubled years” as a teen. I got caught up
with the wrong crowd and had a few run-ins with the law—when
they caught me. Drug possession, petty theft, a few fights. Nothing
major. Living with my heavy-handed grandmother hadn’t been easy.
And in college, I’d dealt with a dangerous addiction to painkillers.
I’d made my fair share of bad decisions—who hadn’t growing up?
—and I’ve lived through some remarkable experiences, but of all the
people I’d encountered, no one stood out as a possible Simon
candidate. Not even close.
My phone dinged with a text. I looked at the screen. A picture of
Anna and Maddie sitting on the floor. Maddie, scrunched up with her
favorite stuffed animal Woofies, was laying across her mother’s lap.
Their faces were the most beautiful things I’d ever seen.
“Is that a cut?” I blew up the picture and brought the phone
closer. I spotted not just one but multiple cuts on Anna’s face and
neck. “Maddie too?” A jagged line of blood on my daughter’s chin.
My arm began to shake. I grasped the phone with both hands,
but I couldn’t squelch the tremors. My chest began to shake as a
fury took hold of every piece of my body, spreading like a raging fire.
I punched the seat in front of me, then leaned forward, seething.
And my heart split open once again.
 6
Unknown location
As a damp chill set in, Anna wrapped her arm around her daughter,
Maddie, and pulled her closer.
“Are you still cold, dear?” she asked.
Maddie, whose little chin had been quivering, shook her head
with her eyes closed and pressed Woofies against her face. Anna
moved hair from her daughter’s face, but made sure to stay clear of
the bruise and cut on her chin. It had happened when they were
thrown into a van. Maddie had howled—until a man threatened to
slit their throats if they didn’t shut up. They both wept, but did so
silently.
Her daughter had survived. That was the important thing.
Anna looked to the door, wondering if the man with the slight
limp would return with a blanket as he’d promised, then went back
to gently rubbing her daughter’s head while humming one of her
favorites, “Twinkle, Twinkle Little Star.”
Truth be told, she hummed the tune as much to calm herself as
her daughter.
The barren room was void of any furniture. Blank walls, a cold
concrete floor. A single metal toilet at the far end.
Anna’s back ached from sitting against the wall, but her heart
ached even more. As she clinched her jaw, her eyes burned. From
the lack of sleep. From the lack of humanity.
They threatened to kill your daughter. And you.
Anna took in a full breath and felt her back pop—how long had it
been since she’d been able to breathe fully? Days. At least four, if
she were to guess. And it was only a guess as night and day had
seemingly merged into one long continuum.
But she would never forget the night her world was turned
upside down.
Anna had just poured herself a glass of wine when four masked
men broke into their home. Before she could run upstairs to protect
her daughter, she was slammed to the floor, dragged through broken
glass, the shards carving trenches in her face and neck. But she
ignored the pain, only concerned with Maddie’s well-being.
One of the men brought a kicking Maddie downstairs. Before she
could embrace her daughter, they were blindfolded, threatened with
knives, and thrown into a van.
Later, they were transferred onto a plane which traveled at least
twelve hours—three Maddie naps—before landing. After emerging
from the aircraft, Anna had taken in the pungent odor of rotten fish,
a suffocating humidity in the air.
The man with the limp had been the only person to interact with
Anna. The only one to provide food and drink, two meals per day.
The only one to speak to her directly.
“Your husband is on a very important mission for us. Once that is
completed, you and your daughter will be returned,” he’d said when
putting them in the room.
My Jack. Could he really save us?
Before a smile could part her lips, her thoughts were hijacked by
knowledge and her inside voice. As a high school AP history teacher,
Anna had a deep understanding of other societies, including their
views toward women. She’d read countless stories where, in some
countries across the world, women and girls were treated as pieces
of property, sold to the highest bidder in seedy black markets. By
her best estimate, she believed they were being held somewhere in
the Far East. Where women and girls were being trafficked with
alarmingly high frequency.
Anna’s mind had searched for hope—good would prevail, right?—
but her inside voice wouldn’t shut up until she acknowledged a very
possible but harsh reality: neither she nor Maddie would see Jack
again. The people who ran this operation would never allow them to
be free. She and Maddie would be sold into slavery.
Maddie released a painful whine, her night tremors, and Anna
realized she’d stopped humming. As she resumed the tune, a resolve
consumed her. She would do everything in her power to keep her
daughter safe.
Even if she had to sacrifice her own life.
 7
Macau, China
The old man snorted out a restless grunt, the leathery flesh between
his eyes snapping into a rigid crease. My head twitched at the sound
and movement. I’d mistakenly thought the white-haired man was in
a deep, slumbering sleep—or worse. He sat awkwardly in a rickety
metal chair that tilted to one side in the sand. His skeletal
appendages draped across rusted metal and shredding plastic, as if
he’d collapsed in the chair. Perhaps he was sleeping off a drunken
binge.
Lights shimmered across the dark water of Lago Nam Van. The
unmistakable golden glow of Casino Lisbao in the heart of Macau’s
Central District. The irony of the old man’s seemingly simple
existence in the shadow of such opulence resonated with me.
A gentle breeze blew in from the sea, and I took in a salty
breath.
Another glance at the old man’s setup. He’d constructed a net-
and-wire display of fresh fish. Like many of the merchants in Macau,
all products were available for just a few patacas. The research from
Simon gave me at least some confidence I could survive in this
foreign land.
I resumed my moderate walking pace along the narrow stretch of
rock-embedded concrete hemming the beach. Nearly the entire
eleven-square-mile peninsula was drenched in colorful lights. The
Las Vegas of the East could probably be spotted from the
International Space Station two hundred miles above the planet, but
I was on the one stretch that ended in a cone of darkness.
My dress shoes crunched along the sandy walkway. It was the
only significant sound outside of an occasional wave and the faint
buzz from the partiers on the balconies of Lago Nam Van—a name
symbolic of the cultural merger of Portugal and China.
Beads of sweat bubbled at my hairline. Not surprising given the
high humidity that was typical in this region of the world. I curled a
finger inside the collar of my starched shirt, a bow tie clutching my
neck. The tuxedo was an Armani, notched lapel and made of virgin
wool. Expensive, yes, but essential to the execution of my mission.
I swung my sights to the right, away from the water. The faint
lights of the city that never slept. Hong Kong, about forty miles east
of Macau across the South China Sea. I’d visited Hong Kong as a
teen. A few good memories with a father who’d pawned me off to
my grandmother to be raised. My mother had died from cancer
when I was a toddler. Back then, before the mass investment that
turned Macau into a gambling mecca, the sleepy city was still under
the control of the Portuguese, but its commerce was mostly ruled by
the local Triads.
I strolled and scanned. Not a soul in sight. I could feel the bulk of
the pistol stashed in a shoulder holster under my tuxedo jacket. I’d
just purchased the sidearm in the last hour when word reached me
about this meeting. A Sig Sauer P226. I wished I found the weapon
comforting. But nothing about this undertaking was even remotely
normal.
For the twelve hours since arriving in Macau, I’d maintained the
public persona I was given. My credentials bore the name of Clayton
Fishbeck, England-born, with degrees from Georgetown in DC and
Oxford University in the UK. Fishbeck was a savvy businessman with
an entrepreneurial spirit. He’d founded five technology companies,
two of which had been sold for high seven-figure prices. But the
other three had lost almost as much. He’d also made a short-term
investment in a mixed martial arts organization, a rival to UFC.
Fishbeck was a guy who had won big and lost big. He was looking
for the right kind of opportunities to diversify his portfolio.
How Simon had created my new identity was a mystery. They
obviously had access to certain systems, or the people who ran
those systems. This network of Simonites had to be enormous,
though it was entirely possibly it was just one person pulling all the
levers.
Up to this point, I’d nearly drowned myself in questions I simply
couldn’t answer about Simon. I’d hoped to figure out a vulnerability
with this group and expose it so I could rescue Anna and Maddie
and move on with our lives. But no shortcut existed. None that I’d
seen thus far. I had only one path forward: to carry out this mission
as swiftly as possible.
According to the data I’d read as I flew across the ocean, this
entire operation was drenched with blood money—a hideous process
to traffic young women to the 2.2 billion people within a five-hour
flight from Macau. While evidence of direct involvement by any one
individual had been difficult to verify, the cyber-money trail appeared
to intersect with the Waterfall Casino. It had recently undergone a
change in management. A business coup, as it turned out. And the
one leading the rebellion was a British ex-pat, Arthur Robinson.
My best hope—right now, my only hope—to learn about a
possible connection between Robinson and the trafficking operation
stood somewhere in the darkness in front of me. Simon had
arranged for me to meet a former member of a prominent Triad
called Y2K. I walked to within fifty yards of the agreed-upon meeting
place, where trees hovered over the narrow walkway. Slowing my
pace, I stepped more deliberately to reduce my noise footprint,
squinting to pick up the outline of any figure.
The packed envelope nudged my ribcage. It held cash. Fifty
thousand Hong Kong dollars. That was the price the kid had
demanded to share his inside knowledge of the trafficking operation.
To make matters even stickier, there was a real possibility of a major
public relations nightmare if the Chinese were to learn that
Robinson, a Brit, was at the helm of such an insidious business
venture. PR was not high on my priority list, not unless it impacted
my ability for this mission to succeed.
To save my dear Anna and Maddie, I would carry out these
perilous orders, even if I had to step in the middle of an
international hornet’s nest.
“Stop where you go,” a voice called out from somewhere in the
thicket of dense vegetation. His English was solid, a trait shared by
many in Macau.
I complied, and when I stopped, my elbow bumped my pistol. My
instinct told me to grab it, but I tamped down the urge. Reaching for
it was not a good play. The voice sounded fairly young with a slight
Another random document with
no related content on Scribd:
beveiligd door een dijk, zig strekkende van de uitwatering van de Vecht
in de Zuiderzee af, tot aan Muiderberg, en van daar tot Naarden toe.

NAAMSOORSPRONG.

Deeze wordt gevonden in de ligging der stad, zijnde, gelijk boven

gezegd is, aan de Zuiderzee, bepaaldlijk ter plaatse alwaar de mond van
de Vecht is: het woord Mond nu, was weleer Muden, zijnde door
klankverbastering in Muiden veranderd; de oude naam Amuden, zegt
men, bevestigt zulks nog nader; het eerste gedeelte deezes
zamengestelden woords, Aa naamlijk, betekende toen, gelijk nog, een
rivier, waarvan de Mond mede ter deezer plaatse is: in oude geschriften
komt het steedjen dikwerf voor onder den gezegden naam van Amuden.

STICHTING GROOTTE en STERKTE.

Wanneer Muiden gesticht zij, is niet te bepaalen, alzo het van een
visschers dorp of vlek, tot den rang der steden verheven is:
onbetwistbaar is het intusschen dat men deeze stad den toenaam van
grijs of oud mag geeven; want in den jaare 953 wordt reeds van dezelve
gewaagd.

Wat de grootte betreft, vòòr den jaare 1632 vinden wij er 146 huizen
voor aangetekend; en honderd jaaren laater, telde men er 205; anderen
geeven er negen minder op, naamlijk slechts 196: de verpondingen
welken dezelven opbrengen, beloopen weinig meer dan zeven honderd
guldens.

Behalven wegens de gemelde groote sluis, is Muiden onder de sterke

steden van Nederland te plaatsen: het heeft drie van boven open
poorten; behalven de zogenaamde Sortiepoorten van het beruchte slot,
’t welke aldaar gevonden wordt, (hier van nader;) de vestingwerken
[3]der stad zijn zodanig dat men dezelve weerbaar mag noemen, en
weleer wilde men dat Muiden, behoorelijk versterkt, en met tweeduizend
man bezet, geen hond in of uit de stad zoude kunnen komen: in den
beginne der zestiende eeuw, getuigt men, had Muiden noch poorten
noch muuren; daarna heeft het beiden gekregen, en van tijd tot tijd is het
noodig bevonden om ’t steedjen te versterken, en de versterking te
verbeteren, vooral ook het slot: in 1629, toen de Spanjaarden in de
Veluwe stroopten, was men desaangaande met ernst bedacht, echter is
tot de daad zelve geen besluit genomen; in onze jongstledene troublen,
toen menig dapper patriot naar Muiden getrokken is, om zijn hoofd voor
de zaak, die toen van dien kant gedreven werd, ten pande te stellen, is
het steedjen in volkomenen staat van tegenweer gebragt, schoon het zig
aan de Pruissen heeft moeten overgeeven.

’T W A P E N

Is een blaauw veld, met een zilveren dwarsbalk er door.

KERKLIJKE en GODSDIENSTIGE GEBOUWEN.

Hier omtrent is in de eerste plaats de Kerk te noemen: verscheidene

schrijvers willen dat zij de oudste van geheel Holland zij; intusschen
heeft zij niets bijzonders, ten ware men als eene bijzonderheid wilde
aanmerken, dat zij, gelijk ook haaren dikken en laagen toren geheel van
duifsteen opgemetzeld is: van binnen is zij voorzien van een zeer goed
orgel: de gemeente aldaar, ruim 300 leden sterk, wordt bediend door
twee Predikanten, behoorende onder de Classe van Amsteldam: vóór
den jaare 1632, had Muiden maar één’ Predikant.

De Roomschen hebben ter deezer stede mede eene statie, welke

bediend wordt door één’ wereldsch Priester.

Voords is er een Weeshuis, zijnde het gewezene Catharijneklooster, dat

door Nonnen bewoond werd: het bestuur over dit huis is toebetrouwd
aan twee Vaders, en even zo veele moeders[4]—weleer was er nog een
overblijfsel van de Kloosterkerk te bezichtigen; doch hetzelve nu geheel
nutloos geworden, is tot een pakhuis herbouwd.
Onder de

WERELDLIJKE GEBOUWEN.

Behoort het slot, boven reeds genoemd, zijnde hetzelve zonder

tegenspraak het voornaamste gebouw der stad, gelijk het ook voor een
der voornaamste gebouwen van Holland mag gehouden worden: Melis
Stoke, verhaalt ons dat het gesticht is door Graaf Floris den Vijfden,
het rampzalig slagtoffer der vroege staatsverschillen, waardoor
Nederland reeds in zijn begin geschokt is geworden, en die van tijd tot
tijd door anderen vervangen zijn, ja zelfs tot op den tijd dien wij beleefd
hebben, nog voordduurden, en gave God dat zij nog heden geheel
gesmoord waren!—de tijd der stichting van het slot stelt men te zijn
omtrent den jaare 1290.

Het zwaare gebouw rust op sterke gewelven, is rondsom met een gracht
omvangen, en pronkt van buiten, met vier stevige ronde torens, een van
welken voor eene gevangenis van misdadigers, of gyzelplaats voor
minschuldigen gebruikt wordt: ’t heeft ook een sterke poort, een ruim
binnenplein, en veele vertrekken, waaronder die vrij aanzienlijk zijn; (zie
nader van dit slot onder het artijkel der bijzonderheden van Muiden:)
oudtijds hadden de Drossaarden van Muiden op dit slot hun verblijf,
waardoor zij den naam van Castelein verkregen hebben, doch zij zijn
tegenwoordig niet verpligt er op te woonen, gelijk zij het dan ook meest
voor een zomerverblijf houden: het wordt bewaard door een burgerman
met zijn huishouden; dat des zomers aanmerkelijk voordeel trekt uit de
giften der vreemdelingen, en inborelingen, onder welken laatsten
voornaamlijk de Amsteldammers te tellen zijn, welken het slot komen
bezichtigen.

„Vóór de laatste verbeteringen der vestingwerken,” leezen [5]wij

desaangaande verder: „waren de aardene wallen van dit kasteel of slot,
met twee reien boomen beplant, die toen werden uitgerooid, gelijk mede
voor het grootst gedeelte de tuinen, doch naderhand zijn de wallen
weder beplant geworden.”
Voor de brug van het slot is een Corps-de-garde gebouwd.

Veel deels heeft dit beroemde gebouw in de lotgevallen van Nederland

gehad; voornaamlijk, en dit spreekt van zelf, voor zo verre de stad
Muiden zelve betreft: bijzonderlijk is het door de Kennemers, die
opgekomen waren om den dood van Graaf Floris den Vyfden te
wreeken, belegerd, en ook in hunne handen gevallen.

Zeer beroemd is dit gebouw geworden door de schriften van den

onvergelijkelijken Drost, P. C. Hooft, die hij op hetzelve vervaardigd
heeft.

Het Stadhuis is zekerlijk dien naam naauwlijks waardig; het is echter

voorzien van een torentjen, maar zeer klein: in hetzelve hangt een
klokjen, ’t welk bij het afleezen van vonnissen of openbaare
afkondigingen geluid wordt; voor het gebouw staat een uitstek of soort
van balcon, met een hek er rondom; het pronkt tevens met het beeld der
Gerechtigheid, tusschen twee leeuwen, houdende het wapen der stad,
en dat van Holland—anderen willen dat de twee leeuwen, twee
meerminnen zijn, tot plaatsing van welken aanleiding zoude gegeven
hebben, het vangen van zulk een wezen, door de visschers van Muiden,
wanneer, wordt niet gezegd: deeze Meermin zoude als eene
Waterprofetesse gezegd hebben: Muden zal Muden bliven, Muden sal
noit becliven: als er eenig ongeval in de stad ontstaat, wordt deeze
Prophetie door de inwooners nog wel eens herdacht, en herhaald.

Onder de Wereldlijke Gebouwen van Muiden behoort ook de Waag,

ofschoon dezelve almede niet veel vertoning maakt, [6]en bijna van
geheel geen gebruik is: zij staat benevens de sluis, en dient ook tot een
wachthuis voor de burgerij.

VOORRECHTEN.

Heeft Muiden niet veel; wèl heeft het steedjen ’t recht dat de schelvisch,
(die voorheen aldaar plagt afgeslagen te worden, doch ’t welk nu niet
meer geschiedt,) er twee uuren moet blijven liggen, eer zij vervoerd mag
worden; ook is een burger van Muiden te Utrecht niet aristabel.

REGEERING.

Deeze vinden wij dus beschreven.

„De Regeering der stede Muiden bestaat uit den Drossaart, die eenen
stedehouder heeft, welke door hem gekozen wordt, en tevens Officier
der stad is; wijders uit den Schout, twee Burgemeesteren en vijf
Schepenen, drie Weesmeesters en één Armmeester, welken een’
Secretaris is toegevoegd: de Drossaart wordt door de Staaten van
Holland en Westfriesland aangesteld: het doen van den eed door
deezen, werd oudtijds met eene bijzondere plechtigheid verricht: de
verkorene Drossaart kwam te Muiden aan de brug, bij rijzende zonne
onder den blaauwen hemel, zettede zijn rechter voet in een beugel aan
een grooten witten steen vastgemaakt, en zwoer, ten overstaan van
gemagtigden van Muiden, Naarden, en de dorpen van Gooiland, Weesp,
en Weesperkerspel, in handen van voorzittende Burgemeesteren van
Muiden, Naarden en Weesp, met opzicht tot ieder van zijne bijzondere
waardigheden; beloofde de Staaten van Holland en Westfriesland
gehouw en getrouw te zullen zijn; het kasteel tot eer en dienst derzelven
te bewaaren; de Steden en Dorpen, ieder in het hunne niet te
verhinderen in hunne Voorrechten, [7]handvesten, vaststellingen, en
gewoonten; maar hen daarin te sterken, stijven, en handhaven; den
Godsdienst, zo als die tegenwoordig geoefend wordt, mede te oefenen;
Weduwen en Weezen, en andere elendigen, onder zijn rechtsgebied
behulpzaam te zullen zijn, en in hun goed recht te beschermen, en
voords in het algemeen te doen, dat een goed vroom kastelein van
Muiden en Bailluw van Gooiland, behoort en schuldig is te houden en te
doen: deeze plechtigheid,” voegt de schrijver wiens geleide wij in deezen
volgen, er bij, „is ten aanzien der twee laatste Drossaarden niet
geschied; doch de steen en de beugel wordt nog op de aangewezen
plaats gezien:”
De Drossaard is tevens Colonel over de Schutterij.

„Burgemeesteren worden jaarlijks op den 2 Februarij, door Schepenen

verkozen: Schepenen plagten van ouds zonder nominatie verkoren te
worden; zo lang er geene stadhouderlijke regeering was,” gelijk men het
noemt, „is door Schepenen en Burgemeesteren eene nominatie van tien
persoonen gemaakt, en aan de Staaten van Holland en Westfriesland,
overgeleverd, om er vijf Schepenen uittekiezen; onder de
stadhouderlijke regeering, levert de Drost de nominatie over aan den
Stadhouder: de vijf Schepenen kiezen de nieuwe Burgemeesteren, en
deeze gezamentlijk de Weesmeesteren, en de Armmeester, welke voor
dat jaar de dertien Leden der Vroedschap uitmaaken; alle de Collegiën
worden door denzelfden Secretaris bediend, die door de Staaten van
Holland en Westfriesland is aangesteld.”

Wat het opzicht over den zwaaren zeedijk, waarvan wij boven spraken,
betreft: dezelve staat volgends resolutie van de Staaten van Holland en
Westfriesland, dato 7 Mei 1678, aan een Collegie van Dijkgraaf en zeven
Hoogheemraaden met hunnen bijgevoegden Secretaris: de Dijkgraaf is
de Drost in [8]der tijd; drie van de Hoogheemraaden worden gemagtigd
door de steden, Amsteldam, Muiden en Naarden, en één door de Schout
en Schepenen van Weesper-kerspel: deeze vier Hoog-Heemraaden,
benevens de Dijkgraaf kiezen de overigen, te weeten uit Muiden,
Naarden, en Weesp, of Weesperban, ieder één: de Secretaris wordt
door het gezamentlijke Collegie aangesteld: „Dijkgraaf en
Hoogheemraaden,” leezen wij, „moeten in den ring van deezen dijk, voor
zesduizend guldens, of twaalf morgen lands gegoed weezen.”

Men kan niet met zekerheid bepaalen hoe de beheering van deezen dijk,
in vroegeren tijde geweest is; vóór den jaare 1650 schijnen er noch
Dijkgraaf noch Hoogheemraaden geweest te zijn, daarna werd er door
het Hof een’ Dijkgraaf aangesteld.

Dijkgraaf en Hoogheemraaden, doen jaarlijks in de maand April,

schouwing over den gantschen dijk: twee uit de Hoogheemraaden,
welken hier toe, en tot alle gemeene voorvallende zaaken gemagtigd
worden, hebben het bestuur om het gebreklijke te doen herstellen bij
openbaare aanbesteedinge, aan de minst aanneemende, gelijk zij ook
gelast worden, om nategaan dat alles behoorelijk gemaakt worde, ten
welken einde een opzichter van den dijk is aangesteld, die dagelijks bij
den arbeid tegenwoordig moet weezen: de gebreken van den dijk
volgends het oordeel van gemagtigden in behoorelijke orde hersteld
zijnde, wordt het volle Collegie beschreven om aan den dijk te komen,
ten einde de gemaakte werken opteneemen, en verder te besluiten wat
na tijds gelegenheid noodig geoordeeld mogt worden.

Het Collegie van Heemraaden wordt te Amsteldam beschreven, tot het

opneemen van de rekeningen en het sluiten van de boeken.

Sedert ’s Lands Zeeweeringen van het zo zonderling als schadelijk,

paalgewormte doorknaagd is geworden, heeft men [9]ongemeene moeite
gedaan, om deezen dijk te versterken, door het aanbrengen van
vreezelijk groote steenen aan de glojing of helling naar den zeekant toe;
deeze versterking gaat van het Muiderslot af, tot aan Muiderberg toe, het
geen den dijk niet weinig verbeterd heeft, waarvan het gemelde
schadelijk gewormte de aanleidende oorzaak mag genoemd worden, en
derhalven heeft dat zogenaamd kwaad, waartegen in de tempelen zelfs
smeekingen naar den Hemel gezonden werden, in dit geval, en in
andere gevallen meer, tot een zegen verstrekt.

Het bovengemelde Collegie heeft ook opzicht op de groote sluis,

waarvan wij reeds gesproken hebben.

Het Collegie van Commissarissen van het zandpad, tusschen

Amsteldam, Muiden, Naarden, en Weesp, bestaande uit gedeputeerden
van gemelde steden, hebben om de vier jaaren hunne zittingsbeurt te
Muiden, tot het doen opneemen en sluiten van de boeken.

BEZIGHEDEN.
De Zoutkeeten, welken in Muiden gevonden worden, maaken er veelal
de nering en bronnen van bestaan uit; zij zijn drie in getal, naamlijk, De
Paauw, Het Anker, en De blaauwe Wereld, er woonen ook veele
visschers, die hun werk maaken van bot, baars, snoek, enz. te vangen,
ja zelfs somtijds haaring: deeze visch wordt meerendeels in de
Zuiderzee gevangen, hoewel de bot en baars, welke van Muiden komt,
bekend zij onder den naam van Y-bot en Y-baars—er worden in Muiden
alle die handwerken en ambachten geoefend, welken in de
zamenleeving onvermijdelijk zijn—de militie die er thans in guarnisoen
ligt, brengt het steedjen mede eenige woelingen bij: de doorvaart,
waarvan wij boven Bladz. 1. reeds spraken, behoort hier vooral gedacht
te worden: dit jaar verstrekt ten voorbeelde van de bezigheid, welke
daardoor veroorzaakt wordt, door de Pruissische Magazijnen, die van
over Hamburg, Stettin, enz. tot Muiden aangevoerd, en aldaar in
Rhijnschepen overgeladen worden: dit gaf zulke eene aanmerkelijke
[10]drokte, en grove winst voor allen die maar wilden werken, dat het niet
vreemd was dat een gildewerker tot ƒ 30, in een’ week kon verdienen:
dit zelfde geeft ook groot vertier bij bakkers, brouwers, en in de
herbergen.

Men vindt te Muiden ook goede Scheepstimmerwerven, alwaar welëer

van 100 tot 130 man plag te werken; dan sedert 1787 is deeze tak
merkelijk verloopen.

SCHUTTERIJ.

Deeze bestaat in twee Compagniën, naamlijk het Blaauwe en Oranje

vendel, waarover de Drossaard Colonel is; de overige Officieren, zijn
twee Capiteinen, twee Lieutenanten, twee Vendrigs, en zes Sergeanten:
deezen vergaderen in bijzondere gelegenheden, „althans,” zegt onze
geëerde correspondent „in deezen, meer dan ééns in een jaar.”

GESCHIEDENISSEN.
In den jaare 953 werd Muiden, door Keizer Otto den Eersten, aan de
Kerke van Utrecht in eigendom gegeven, het welk naderhand door
Keizer Otto den Tweeden, in 975 geschiedde; zijnde deeze gift in den
jaare 1171, door Keizer Fredrik, nog nader bevestigd;

Meer dan éénmaal heeft Muiden voor den aanval van vijanden
blootgestaan; en is zelfs door hen verbrand: in den jaare 1197,
onderging het dit lot door de Kennemers; weinige jaaren laater, naamlijk
in 1204, werd Muiden in koolen gelegd, door Wouter van Egmond en
Albrecht van Banjaart, ten tijde der inlandsche beroerten in Holland
tusschen Graaf Willem, en Graave Lodewijk van Loon: dit onheil viel
de stad en niet minder het slot andermaal te beurt in den jaare 1356,
door Jan van Arkel, Bisschop van Utrecht, toen hij met Graave Willem
in oorlog gewikkeld was: die van Utrecht, in 1374 in twist geraakt zijnde
met Aalbrecht van Beiëren, over de betaaling van het [11]huis te
Vredeland, en over zekeren hoon daarbij geleden, beslooten hunne
schaden te verhaalen door schatting te vorderen van eenige
Hollandsche plaatsen, waaronder ook Muiden zig bevond; in het jaar
1507 werd deeze stad door Hertog Karel van Gelder in brand
gestoken, gelijk hij zig ook Meester van het slot maakte; doch bij den
zoen tusschen de Hertog en Karel den Vyfden, toen Koning van
Castiliën, werd het slot zo wel als de stad zelve aan hem, als Graave
van Holland weder ingeruimd: de uitvoering van welke inruiming echter
nog aanliep tot den jaare 1509: in de Spaansche beroerten heeft Muiden
langen tijd de zijde des Konings gehouden, en des zelfs gelegenheid om
hier door Amsteldam en Haarlem, welken mede noch Spaanschgezind
waren, te benaauwen, ondernam Hopman Dirk Sonoi, met goedvinden
van den Prins van Oranje, in den jaare 1576, een aanslag te waagen om
het voor de Staaten te bemagtigen; dat ten deele ook gelukte door het
inneemen der stad die zeer schielijk vermeesterd werd; maar om het slot
intekrijgen zag men geen kans zonder grof geschut, dat ontboden werd:
intusschen kwamen de Amsteldammers te water, en eenig ander volk te
lande zo schielijk aan, dat Sonoi moeite genoeg had om het geschut,
volk, ja zelfs zijn eigen persoon aan boord te krijgen, en met verlies van
twee honderd man, Muiden en de Schans Diemerdam, niet zonder
verwijt van te hooren, dat hij het gevaar te groot gesteld en zelf de schrik
onder zijne troupen gebragt had, te verlaaten: met den eersten dag des
jaars 1577 gaf Muiden zig bij verdrag over aan den Prins van Oranje:
toen de Staaten van Holland en Zeeland zig ontsloegen van de
Landvoogdije des Graaven van Leicester, en Prins Maurits als hun
algemeenen Landvoogd aanstelden, veranderden zij tevens de
bezettingen in verscheidene steden, met nieuw geworven Krijgsvolk;
maar het duurde nog al een geruimen tijd aleer zij dien in Muiden
konden uitwerken, nadien den Capitein Johan Bax, die er het gebied
voerde, weigerde van het slot te verhuizen; waaruit men kan begrijpen
dat dit slot niet gering van kracht moet [12]geweest zijn: Leicester
noemde het daarom ook de toom van het groote paard; dat is van
Amsteldam.

Toen in 1672 het land wegens den inval der Franschen door een
algemeenen schrik bevangen werd, werd deeze stad, hoe onweerbaar
ten dien tijde, door hen niet bemagtigd; ofschoon zij zeer nabij haaren
overgang was: want na dat Naarden overrompeld was, waren vijf
Dragonders stout genoeg om eenige vlugtelingen tot binnen Muiden te
vervolgen, ’t welk, wel verre dat die stoutheid henzelven ten nadeele
zoude verstrekt hebben, die van Muiden in tegendeel zo verschrikt
maakten, dat zij terstond Gemagtigden tot een verdrag afzonden: terwijl
deezen tot het volbrengen van hunnen last afwezig waren, had Prins
Maurits van Nassau, te Muiden post gevat, met voorneemen om de
stad te verdedigen, het geen de Afgevaardigden, toen zij terug keerden,
onder het vrijgeleiden van drie honderd Franschen ter dood deed
verschrikken; zij dorsten niet nader komen uit vrees voor de ongenade
van den dapperen Maurits, en aan den anderen kant vreesden zij van
door de Franschen gehouden te zullen worden, tot men de geslotene
overeenkomst voldaan zoude hebben; het geen de Franschen nu te
zekerder zouden vorderen, nu zij zagen dat Maurits voorneemens was
de stad te verdedigen: dit was zekerlijk een hachelijke omstandigheid
voor hen; echter werden zij daar uit gered door den Franschen Predikant
te Naarden, Jean Louis Grouwels, wiens voorspraak bij de Franschen
zo veel ten wege bragt dat deeze het gemaakte verdrag vernietigden,
waardoor Muiden derhalven nog aan de zijden der Staaten bleef, hoewel
zulks niet lange ongestoord duurde, want ten volgenden jaare, 1673,
deed Condé er weder eenen aanslag op, hoewel al mede vruchtloos;
men ging hem met het water te keer, waarom hij het zelve poogde
aftetappen; doch niet genoeg kundig zijnde van de gesteltenis des
Lands, moest hij zijn oogmerk laaten vaaren.

In de daarop volgende honderd jaaren, verschijnt Muiden [13]niet op het

staatstooneel; doch in onze jongstledenen troubelen heeft het al mede
zijn deel gehad, ’t geen als een voormuur, of sterkte van Amsteldam, om
welke hoofdstad het voornaamlijk te doen was, onmogelijk anders heeft
kunnen weezen: desaangaande hebben wij van een waardige hand het
volgende ontvangen.

Na dat Muiden bij het trekken van het Hollands Cordon, circa een jaar,
eerst door het tweede, daarna door het eerste batt. van Dundas bezet,
en deszelfs fortificatien eenigzins in staat van defensie gebragt waren,
kwamen bij deezen militaire bezetting een detachement van
Amsteldamsche Burgers, circa 300 man sterk, aldaar in bezetting die
alle twee weeken wierden afgelost: in ’t laatste van Augustus 1787,
kwam een detachement van 18 Kanoniers, met twee Officieren van
Amsteldam, weinig dagen daarna het corps van Meyering, toen circa
20 sterk, ’t welk in Muiden tot bij of over de 200 gebragt wierd, nog een
detachement Kanoniers sterk als boven; na het overgaan van Utrecht en
andere steden, aan de Pruissen, kwamen veel defferente bataillons en
detachementen, als Waardgelders, Utrechtsche Garde, Vriessche en
Geldersche Brigadiersch, Fransche Artilleriste, enz. tot het getal zo men
zeide 2100 man sterk wierd.

Het eerste tooneel dat eenigzins aanmerklijk was, was behalven den
toestel, het in den eed nemen van de militaire Officieren: door twee
gecommitteerde uit het defensieweezen van Woerden, deeze Heeren
geleid wordende door den Generaal Van Ryssel; en geëxcorteerd door
een detachement Dragonders, reden te Muiden in den doelen op;
requirerende de militaire Officieren voor zig, en stelden haar den eed
voor, die door alle (exept den Capitein Commandant Nicolson,) werd
geweigerd, en ontvingen hunne demissie.

De nacht na deezen dag, werd Muiden door eenigen onverlaaten, die zig
onder de Amsteldamsche Burgerij mengden, met eenig ongeval
gedreigd, ’t welk wel voorgekomen werd; hoewel er naderhand nog
onzinnigheid gepleegd is.

Eindelijk kwam dien noodlottigen nacht tusschen den 26 en 27

September: den 26 in de achtermiddag, werd er een begin [14]gemaakt
met plunderen, bij Burgemeester Abraham van der Spar, dan dit werd,
en wel voornamentlijk door tusschenkomst van eene Hersman, Officier
bij het corps van Meyering, nog gelukkig in deszelfs begin gestut, en
dat huis bezet en bewaard; dog des avonds om 11 uuren, ging men veel
sterker aan ’t woelen, die troep zo men zeide, 15 à 16 man sterk, wilde
plunderen, het koste wat het wilde, zij hadden in de Bank van Leening
de glazen ingeslagen, en kwamen met een woest geschreeuw, dat haar
troep grooter deed schijnen dan ze in der daad was, en ook wezenlijk
grooter maakte, om dat zij die er ook lust toe hadden er zig bij voegden,
de brug over, hier werden zij wel door den Officier van de wacht, die tot
de Geldersche Brigade behoorde met nog een Officier tegengegaan;
maar dreigen hielp zo weinig als goede woorden: daar moest en zou
geplunderd worden, zij drongen door, sloegen over de wacht eenige
huizen de glazen in stukken, toen ze hier mede bij den Bakker op den
hoek over de wacht bezig waren, kwam eenige huizen van daar een
kogel van tusschen de pannen, die men nooit recht geweten heeft van
wien; trof een man in den onderbuik, dat er de dood op volgde; een
eenvoudig man, een schoenmaker, werd van deeze daad beschuldigd,
maar behalven dat die man zo eenvoudig was, dat hij geen geweer
zoude hebben durven afschieten, woonde hij ook te verre om het te
kunnen doen: evenwel dit huis werd in die diep woeste drift geplonderd,
(woeste drift moet men het noemen, en geen partijsche, want het huis
van een zeer bekende Prinsgezinden werd gespaard, terwijl bij zijn twee
buuren, waar van ten minsten een voor Patriottisch bekend stond, niet
alleen de glazen ingeslagen, maar ook verscheide kogels door het huis
gejaagd wierden;) de man met zijn huisgezin meende achter door de
tuin uittevluchten, maar werd door een kogel in ’t been gekwetst, en viel;
toen wierden zij door een troep raazenden overvallen; de man werd
getrapt, geslaagen, en na de hoofdwacht gesleept, alwaar hij in den
morgen van den tweden dag aan zijn bekomen wonden overleed, de
vrouw had zich losgeworsteld niet zonder deerlijk gehavend te zijn; men
hoorde in dit tumult na gissing wel 400 snaphaanschooten, door partijen
elkander toegezonden, want er was onder het guarnizoen zo wel militair
als burgers, een zeer groote partij die zich tegen het plunderen verzette,
de kogels snorden van rondsom, en in den morgen telde men tot 26
gekwetsten, behalven die zich uit het oog hielden: Matta deed zijn
Dragonders optrekken, en in den hoop inrukken om dezelve uit elkander
te drijven, het corps van Meyering, zo verre het gewapend was, deed
onder aanvoering van Hersman, ook hun best, dan het ging zo
gemaklijk niet of een Dragonder werd aan het hoofd [15]gekwetst,
Hersman werd door een kogel zijn rechter lok aan het hoofd
weggenomen, en Matta kreeg een kogel door de hoed: den dag daar
aan volgende, kwam een Pruissisch Officier de stad sommeere, deeze
werd geblind na het kwartier van Matta geleid, ’t welk elf maal hervat is:
die achtermiddag kwam er bevel om uittemarcheeren.

Den 1 October, werd men in Muiden door het losbranden van het kanon,
’s morgens circa half vijf uuren gewekt: men zag de Pruissische
granaten door de lucht snorren: een viel en barstten op straat, sloeg vier
der digst bij staande huizen bijna alle de glazen in stukken, en maakte
nog eenige andere schaden; een viel in een bed dat in een kribbe op
een solder lag, waaronder twaalf menschen zaten koffij te drinken, sloeg
bed en kribbe uit elkander, en het dak in den brand, doch dit werd
schielijk geblust; een viel bij de Emeritus Predikant Joosten, door het
dak; maar barstte tusschen dak en vliering; op verscheide plaatsen
vielen nog anderen, aan de kant van Weesp, was men ook niet stil, met
een vijfde schot werd een wiel van een der Pruische wagens
weggeschooten, en circa negen uuren trof een Muiderkogel, een
Houbitser juist in zijn gapende mond, terwijl hij geladen was, en barstte.
Eenige Pruissische Dragonders van de kant van Naarden, dagten uit het
bijderzijds ophouden van schieten, dat Muiden het hadde opgegeven, en
naderde tot digt bij de poort; dit wierd gezien en hun eenige kogels
toegezonden: een van dezelve trof een Wagtmeester, scheide zijn been
even beneden de heup, bijna van het lichaam, en doode zijn paart: de
anderen zetteden het spoorslaags op ’t loopen, en men haalde terstond
den gewetsten na binnen, scheidde het been vervolgens geheel van het
lighaam, en deed wat men kon, maar de man overleed aan zijn wonden:
ondertusschen had dat over en weder schieten vooral ook de
Pruissische Houbitsers zodanig de schrik in het hart van den burger
gebragt, dat een menigte huis en haven verlatende, tot vijf zeer vol
geladen schepen Muiden vaarwel zeiden en na Durgerdam overstaken,
intusschen kwam nog een Battaillon van de Amsteldamsche Soldaaten
binnen; Muiden wierd weder opgeëischt, Matta eischte daarentegen
Naarden en Weesp op, en Muiden wierd op den 8 October bij verdrag
overgegeven, het Battaillon Pruissische Grenadiers, dat bezit van de
stad nam, verbleef aldaar drie dagen kreeg toen patent na de
Diemermeer, en vertrok terstond, het wierd vervangen van een Battaillon
van Orange Nassau, dit bleef drie weeken en wierd toen afgelost, door
het Battaillon Grenadiers van Romberg, die 26 weeken bezet bleeven
houden, dus de winter [16]over, intusschen was ieder weder na zijn huis
gekeerd, en thans leeft men stiller: eenige Casteleins die zeer geleden
hadden, kregen ƒ 50: den burger van ƒ 20: tot ƒ 12: gulden,
zoogenaamde schadevergoeding.

BIJZONDERHEDEN.

De Kerk en verdere gebouwen boven gemeld, komen hier weder in de

eerste plaats, en onder dezelven wel voornaamlijk het slot: voor een
geringen penning kan het zelve van onderen tot boven bezichtigd
worden; en die de Vaderlandsche Historie slechts ingezien heeft zal
moeten lagchen over het bloed van Graaf Floris, ’t welk men nog op
den houten vloer ziet, en dat er, miraculeuslijk! nooit afgaat, ja er zelfs
weêr op komt als de vloer vermaakt word: men vertelt dan daarbij dat
Floris in die zelfde kamer waarin zijn bloed nog zit, door Van Velzen
vermoord is, schoon de historiën leeren dat hij in de open lucht
omgebragt is geworden: ’t is intusschen waar dat zij die hem opgeligt
hadden om hem naar Engeland overtevoeren, hem op dat slot gebragt
hebben; de kamer of het gat, waarin men hem tot den naderen aftogt
smeet, word ook nog aangeweezen: een onzer dichters schijnt den
grouwzaamen moord mede op het slot te plaatsen, daar hij zegt:

Maar aan den oosterkant, verheft zig ’t Muiderslot

Befaamd door Floris dood, hier van zijn kroon geknot,
Toen Velzen, heet op wraak, met zijne vloekgenooten,
Den Graaf, zijn’ wettig vorst, den dolk in ’t hart dorst stooten
En Gooiland verwen met het bloed van zijn Heer,
Dat wraak riep, daagende heel Holland in ’t geweer.

De gevangenis van Van Velzen, is allerakeligst: in de andere

gevangenis leeze men de onderscheidene versjens, als andere
inscripties, welken door de gevangenen aldaar geplaatst zijn; men vindt
in de onderscheidene kamers nog verscheidene dingen waarvan de
vertellingen geloofd moeten worden.

De Steen en beugel, waarvan wij Bladz. 6 spraken, moeten vooral ook

gezocht worden.

LOGEMENTEN.

Het Hof van Holland.

De Doelen.
De Bruinvisch.
De Gooische boer.

en eenigen anderen van minderen rang.

De drie eerstgemelde zijn ook Uitspanningen.

 REISGELEGENHEDEN

Deezen zijn dezelfde als die van Naarden, zie ook ons blad over die
stad. [1]
[Inhoud]
De stad Naarden.
 De Gooische Hoofstad, ’t sterke NAARDEN,
Leed door de Stichtenaars werd door het Spaansch gebroed,
Schier overstroomd van burgerbloed
Moest Pruissen, (die het meê geen groot genoegen baarden.)
Ontfangen, is des steeds
Verdrukt door zo veel leeds.
 DE
S TA D
NAARDEN.

Onder de Nederlandsche Steden, welken in de geschiedenissen des

Lands met smart gedacht worden, behoort zekerlijk het grijze steedjen
Naarden, ’t welk, hoe weinig betekenende in zig zelf, echter nog op zijne
waarde, met betrekking tot deszelfs aanzienlijke sterkten, roem mag
draagen; en slaan wij ’t oog op vroegere gebeurtenissen, vooral van dien
tijd, toen de Spaansche dwingelandij de geweetens der vrij-geborene
Nederlanders onder het ijzeren juk der Inquisitie wilden krommen, dan
zullen wij niet kunnen nalaaten een krans voor het steedjen, dat thans
met zulke onverschillige oogen aangezien wordt, te vlechten; en met
zekeren historiedichter uitteroepen:

——daar elk het hart ontzonk in ’t nijpen van den nood,

Waart gij ’t, ô Naarden! die den vijand spitse bood,
Als met een’ leeuwenmoed, en boven uwe krachten,
Wijl onvermijdelijk uw val nu was te wachten,
Doe u de hoop ontschoot van ’t ingebeeld ontzet,
Terwijl het moordmes reeds werd voor uw’ hals gewet.

In dien tijd ondervond de Spanjaard, en heeft het meermaals

ondervonden, hoe de vrije Nederlanders een dwingeland onder [2]de
oogen durven zien—„wel kunnen zij gedwongen worden hunne halzen
onder een jok te buigen, maar om hunne van Natuure vrije halzen
daaronder gebogen te houden, is ’t gewigt van een Vorstlijken schepter
te weinig”—de vrijheid is ook, om zo te spreeken, het element der ziele:
indien zij daar buiten gevoerd wordt, kan zij niet anders dan een
kweinend leven lijden; wat ook de voorstander der slaavernije, of
pijnigende onderwerping, moge zeggen, en trachten te toonen, dat zijne
ziel niet lijdt, zij lijdt zekerlijk; zij wordt uit haar element, uit haar’ staat van