Trainer u8

Ik ben 3 jaar geleden begonnen met training geven op de basket. Ik ben ermee begonnen omdat ik
altijd al wou dat ik iedereen in de club kende. Ik ben een vrij sociaal en daarom vond ik het vroeger
altijd spijtig dat er tussen leeftijdsgroepen nooit iets gebeurde. Ik had altijd het gevoel dat iedereen
dacht dat de groepen ouder dan hun beter waren en de groepen jonger dan he slechter waren. Ik ben
nu heel blij om te zien dat iedereen in de club een beetje door elkaar is gestrooid. De grootste reden
hiervoor is omdat we dit jaar op zoek moesten gaan naar coaches want er waren niet genoeg. Van alle
5 jeugdcoaches die vorig jaar ook nog baskette bij de club waren er nog maar twee over. We hebben
dus 2 ex leden van onze club terug kunne brengen om te coachen en een speler die nu in de U21
speelt. Ik was zeer blij hiermee maar we hadden ook iemand nieuw in het bestuur die na een paar
maand ervoor had gezorgd dat alle coaches met bijna 20 man of meer zat. Dit was heel leuk om te
zien maar veel te veel volk om training aan te geven. Zo hebben we dus de jongere spelers ingevoerd
als assistenten. Hierdoor kennen alle oudste spelers in de club alle jongste spelertjes en hebben we
ook weer war mogelijke nieuwe coaches voor de komende jaren. Ik heb veel geleerd sinds ik 3 jaar
geleden begon met coachen. Ik coachte eerst de U10 daarna twee jaar de U8 en U6 dus ik heb
uiteraard geleerd hoe je met kinderen om gaat. Maar ook hoe je moet communiceren. Dit komt omdat
er toernooien en matchen geregeld worden voor de spelertjes en dus heb ik altijd met de ouders
moeten communiceren om te zien wie kan komen of mogelijk ouders die niet kunnen hun kinderen te
laten carpoolen en soms ook ikzelf heb moeten vragen om te kunnen meerijden met ouders. Het
leukste aan training geven aan zo’n jonge groep vind ik het feit dat je eigenlijk een soort van idool
bent voor de kinderen. Ze willen zich gedragen zoals ik mij gedraag dus is het ook zeer belangrijk dat
je een goed voorbeeld geeft zowel op als naast het veld. Het gevoel dat je krijgt als je op een toernooi,
match of training aankomt en al de spelletjes zijn zo blij om hun coach te zien doet nog altijd mijn
hart smelten. Volgend jaar ga ik terug naar de u10 en coach ik verder samen met een ploeggenoot van
mij die ook vorig dit jaar de u10 heeft gecoacht. Er zijn veel spelers van de u8 dit jaar die volgend jaar
u10 worden dus ik kan niet wachten om te zien hoeveel zij weer gaan bijleren volgend jaar. Het
moeilijkste aan training blijft nog altijd die paar spelertjes die niet tegen hun verlies kunnen, vanaf
dat we een oefening doen en iemand doet het beter als hen beginnen ze te wenen en dan weet ik niet
goed wat te doen. Maar over het algemeen denk ik wel dat ik goed bezig ben en hoop ik dat ik nog
veel jaren mag coachen