Ratownikom TOPR.

I nie trzeba dodawać, za co.

Kto jestem, to mnie dzisiaj tajemnicą...
Mój zakon dziwny, mój klasztor wspaniały!
Jam jest... – i wskazał na tatrzańskie skały.
– Mnich, Seweryn Goszczyński
CZĘŚĆ PIERWSZA
 1
Wiktor Forst nie odrywał wzroku od strzykawki. Umieścił końcówkę igły przy żyle,
zaciskając gumową opaskę nieco mocniej. Potem powoli przycisnął tłok i obserwował, jak
ciemny płyn znika z przezroczystego korpusu.
Ledwo komisarz wypuścił opaskę spomiędzy zębów, kompot dostał się do krwiobiegu,
wywołując poczucie błogości, spokoju i odprężenia. Forst zamknął oczy, mając wrażenie,
jakby po ciężkim, długim dniu w końcu wziął gorącą kąpiel. Ułożył się na więziennej
pryczy i zatopił w idyllicznym upojeniu.
Efekt ten stanowił jedną z największych zalet heroiny, jednak dla Forsta ważniejsze było
to, że narkotyk tłumił ból. Zupełnie i bezwzględnie. Migrena, która towarzyszyła
Wiktorowi, od kiedy pamiętał, znikała w okamgnieniu. Żaden inny środek nie działał na
niego w taki sposób, w dodatku dzięki niemu Forst nie myślał o tym wszystkim, przez co
trafił do więzienia.
Początki były trudne. Nigdy wcześniej nie próbował nawet marihuany, nie mówiąc już
o dawaniu sobie w żyłę. Towar przemycono mu w sztyfcie Old Spice. Zaskakujące, ile
można było w nim zmieścić. Pierwsza przesyłka zawierała trochę kompotu,
dwumililitrową strzykawkę i pięć igieł jednorazowych. Wszystko było starannie owinięte
folią i umieszczone tuż pod częścią kosmetyczną.
Forst szybko zabrał się do roboty, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Miał do
odsiedzenia dwadzieścia pięć lat, wyczerpał drogę odwoławczą i nie mógł liczyć na
przedterminowe warunkowe zwolnienie. Mógł za to mieć nadzieję, że dzięki heroinie na
dobre zapomni o wszystkich swoich problemach. Przede wszystkim o migrenie, ale także
o bólu, którego istnienia nie był nawet świadomy.
Wymiotował, niemal tracił przytomność, żałował, że podjął taką, a nie inną decyzję.
Każdy kolejny raz był jednak błogosławieństwem. Wiktor w końcu przestał myśleć o Oldze
Szrebskiej, jej grobie na Powązkach, Bestii z Giewontu i człowieku, którego zabił na
Ukrainie. Człowieku, przez którego trafił za kratki.
Przypuszczał, że przeszłość już go nie dogoni. Nie tutaj, nie teraz, gdy wreszcie znalazł
sposób, by raz na zawsze odciąć się od wszystkiego.
Był w błędzie. I przekonał się o tym, kiedy dostał którąś z kolei przesyłkę. W paczce
znajdowało się kilka rzeczy niebudzących podejrzeń – trochę jedzenia, pasta do zębów,
szczoteczka i gąbka do mycia. Jedzenie i pasta zostały skrupulatnie sprawdzone, natomiast
żaden ze strażników nie zainteresował się gąbką. Przynajmniej nie na tyle, by zobaczyć
niewielkie nacięcie, dzięki któremu do środka włożono parę porcji kompotu.
Forst czekał na przesyłkę z niecierpliwością, ale kiedy tylko odwinął folię z gąbki,
natychmiast zapomniał o tym, co znajduje się w środku. Zapach uderzył go jak obuch.
Znajomy, stanowczo zbyt znajomy. Surrealistyczny, jakby pochodzący z zupełnie innego
świata.
Przez chwilę wmawiał sobie, że to nieprawda, że się pomylił. Ostatecznie jednak nie
miał wątpliwości. Gąbka została skropiona perfumami Kenzo Amour. Takimi samymi,
jakich używała Olga.
Umysł wzbraniał się przed implikacjami tego odkrycia, ale kiedy początkowy szok
minął, Forst zrozumiał, że Bestia z Giewontu jeszcze z nim nie skończyła.
 2
Wyglądał coraz gorzej. Jeszcze miesiąc temu Edmund Osica był przekonany, że jego
dawny podkomendny nie może już bardziej wychudnąć. Teraz jednak był zmuszony zmienić
zdanie. Forst miał zapadnięte policzki, ręce i nogi cienkie jak patyki i wyraźnie widoczne
żebra.
Usiadł naprzeciw Edmunda i popatrzył na niego pustym wzrokiem. Przez moment
milczeli. Potem Wiktor odchrząknął i rozejrzał się po sali widzeń.
– Miło, że pan wpadł, panie inspektorze.
Osica zacisnął usta.
– Nie bądź bezczelny, Forst – powiedział. – Przychodzę tutaj co tydzień, ale o ile mnie
pamięć nie myli, to pierwszy raz, kiedy zdecydowałeś się wyjść z celi.
Wiktor wzruszył ramionami.
– Tylko tyle masz mi do powiedzenia?
– A czego więcej potrzeba?
– Przydałoby się kilka słów wyjaśnienia.
– W takim razie proszę bardzo: nie przychodziłem, bo nie widziałem w tym celu.
– Cel jest taki, żeby…
– Nie wyjdę stąd przed czasem, nie uda się zmienić kary i nie mam co liczyć na
przeniesienie w lepsze miejsce. Nasze rozmowy nic by nie zmieniły.
Miał rację. Sąd i tak poszedł mu na rękę, włączając do wyroku skazującego elementy
decyzji klasyfikacyjnej – dzięki temu został przeniesiony do zakładu typu półotwartego dla
osób odbywających karę po raz pierwszy. Nie było tutaj zakapiorów, którzy zabiliby go
bez mrugnięcia okiem… a jedynie tacy, którzy przez moment się zastanowią, zanim to
zrobią.
Osica przyjrzał się Forstowi. Po przejściach w areszcie przy Montelupich były komisarz
miał nieco przekrzywioną szczękę. Prawy kącik ust lekko się uniósł, sprawiając wrażenie,
jakby Wiktor nieustannie uśmiechał się pod nosem. Inspektor nie dostrzegł jednak żadnych
świeżych ran ani siniaków. Wyglądało na to, że Forst radzi sobie na Podgórzu całkiem
nieźle.
Nie licząc narkotyków. Edmund nie potrzebował wyników badania krwi, by dojść do
wniosku, że Wiktor coś bierze. Był ospały, źrenice miał zwężone, wzrok mętny, a skórę
bladą. Tu i ówdzie Osica widział żółtawe wypryski, które pokrywały cerę większości
ćpunów. Skrajne wychudzenie i nieustanne drapanie się w zgięciu łokcia rozwiewały
wszelkie wątpliwości.
Edmund poprawił się na krześle, niemal żałując, że tu przyszedł. Nie mógł nic zrobić dla
Forsta. Rozmowa w niczym nie pomoże, a jeśli chodziło o przysługi w służbie więziennej,
wszystkie już wykorzystał. Wiktor także o tym wiedział… a mimo to tym razem postanowił
się z nim spotkać.
Osica ściągnął brwi, wbijając wzrok w oczy skazańca.
– Co się zmieniło? – zapytał.
– Wszystko się zmienia, panie inspektorze. Tyle że na zewnątrz, bo tutaj… – Urwał
i rozłożył ręce.
– Więc dlaczego zmieniłeś zdanie co do rozmowy?
– Bo potrzebuję pomocy.
– W czym? – zapytał Edmund i zniżył głos. – Chcesz pieniędzy? Papierosów?
– To nie ma tu znaczenia.
– Słyszałem co innego. To waluta, Forst, powinieneś…
– Na walutę pochodzącą ode mnie obowiązuje embargo, panie inspektorze – przerwał
mu i westchnął. – Nikt nie przyjmie czegokolwiek od byłego policjanta. Chyba że mówimy
o zaproszeniu do bitki. To przyjmują wyjątkowo chętnie.
Osica odchrząknął i znów się poprawił. Miał wrażenie, że usiadł na wyjątkowo
niewygodnym krześle.
– Więc o co chodzi?
– O pomoc na zewnątrz.
Nie brzmiało to najlepiej. Znając Forsta, mogło chodzić wyłącznie o działania wbrew
prawu. Edmund właściwie nie miałby nic przeciwko, gdyby nie to, że był pod lupą. Po tym,
jak jego podwładny został skazany niemal na najwyższy wymiar kary, komendant rejonowy
patrzył na niego nieufnie. Właściwie należało uznać za cud, że Edmund nie wyleciał
z pracy.
– A konkretnie? – spytał Osica. – Czego oczekujesz?
– Dostałem niedawno pewną przesyłkę.
– Jaką?
– Z kilkoma artykułami pierwszej potrzeby.
– Z heroiną, tak?
 Forst uniósł brwi.
– Drapiesz się po miejscu, gdzie dajesz sobie w żyłę – wyjaśnił Edmund, wskazując
przedramię. – Początkujący tak mają. Jak zaczniesz strzelać w okolice kostki, gdzie skóra
jest najcieńsza, będziesz się bardziej pilnować.
– Nie biorę heroiny.
Osica uniósł wzrok, trwał przez chwilę w bezruchu, a potem pstryknął palcami.
– Nie, oczywiście, że nie. Przynajmniej nie czystą – przyznał. – Jest za droga. Ty
kupujesz kompot, nasz polski wynalazek z lat siedemdziesiątych. Chwała dwóm studentom
chemii, którzy wynaleźli ten tańszy substytut.
Forst milczał.
– Powiesz mi, co było w tej przesyłce?
– Gąbka spryskana perfumami Olgi.
– Że co proszę?
– Ktoś wysłał mi jasną wiadomość.
Osica otworzył usta, ale się nie odezwał. Wciągnął głęboko powietrze, a potem pokręcił
głową, jakby właśnie usłyszał największą głupotę.
– Wydawało ci się, Forst.
– Nie.
– W tym przesiąkniętym smrodem miejscu wszystko, co pachnie nieco lepiej, musi
przywodzić na myśl najmilsze znane ci…
– To jej perfumy.
Ręka drgnęła Wiktorowi, gdy znów poczuł potrzebę, by podrapać się w miejscu iniekcji.
W porę jednak się zmitygował, po czym zaczął odwijać zakasany rękaw. Osica wbijał
wzrok w jego oczy i czekał na więcej informacji.
Szybko jednak zrozumiał, że musi je wyciągnąć z komisarza.
– W porządku… – podjął. – Załóżmy, że masz rację.
– Nie musimy zakładać. Tak jest.
– Niech będzie. W takim razie wytłumacz mi, po co ktokolwiek miałby przysyłać ci coś
takiego?
– Są dwie możliwości.
Osica sam doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale nie miał zamiaru o tym
wspominać. Może ta namiastka śledztwa okaże się terapeutyczna? Może dzięki temu choć
na moment Forst zyska cel? Nie, to mrzonki, nie było sensu się oszukiwać. Wiktor dawno
popadł w apatię, z której prawdopodobnie już nie wyjdzie.
– Albo Bestia z Giewontu chce sobie ze mnie zadrwić, albo Olga żyje.
– Słucham?
– Chyba nie sądzi pan, że zabójca rzeczywiście powiesił się w górach, jak każą nam
myśleć media?
– Nie, Forst, nie. Co do tego nie mam wątpliwości. Ale…
– Olga.
– Tak – odparł Osica i wypuścił ze świstem powietrze. – Rozumiem, że narkotyki
przepełniają cię… optymizmem czy pogodą ducha, ale to wyjątkowe brednie, nawet jak na
ciebie.
Znów zaległa cisza. Edmundowi przemknęło przez myśl, że istnieje jedna zasadnicza
różnica między Forstem a typowymi ćpunami. W przypadku tych ostatnich rozmowom
zawsze towarzyszył rozbiegany wzrok, nerwowość i nadpobudliwość. Tymczasem Wiktor
patrzył mu prosto w oczy i miał kamienny wyraz twarzy.
– Rozumiesz, co mam na myśli…
– Rozumiem, panie inspektorze.
– Więc skąd ten wniosek?
– Stąd, że Bestia z Giewontu nie bawi się w półśrodki.
– Hę?
– Zwykłe gry nie robią na tym człowieku wrażenia. Nie dostarczają mu odpowiednich
emocji. Zakładam więc, że nie pogrywałby sobie ze mną w ten sposób. Nie przysyłałby mi
perfum tylko po to, żeby się ze mną podrażnić.
Edmund głośno przełknął ślinę. Było to logiczne założenie, ale stanowczo
niewystarczające, by wysuwać tak daleko idące wnioski.
– Miałem sporo czasu, by się nad tym zastanowić.
– Nie wątpię.
– I to jedyna sensowna konkluzja.
Osica podrapał się po głowie. Czuł się dziwnie bez czapki oficerskiej i munduru, ale
wyszedł z założenia, że lepiej będzie, jeśli zjawi się na Podgórzu w stroju cywilnym. Jego
żona zwykła mawiać, że wygląda wtedy dziwnie – i tkwiło w tym ziarno prawdy. Edmund
znacznie lepiej czuł się w swoim… naturalnym ubiorze.
 Spojrzał na Forsta. Zaletą odbywania kary w zakładzie typu półotwartego było to, że
mógł nosić typowe dla niego czarno-czerwone koszule w kratę. Gdyby trafił tam, gdzie
w istocie było jego miejsce, musiałby nosić czerwony strój oznaczający „enkę”, więźnia
niebezpiecznego.
– Masz za dużo czasu na myślenie, Forst.
– To prawda. Ale dzięki temu wiem, że ona żyje.
Edmund nie słyszał nadziei w jego głosie. Nie widział też jej w oczach skazańca.
Dostrzegał za to pewność. Uznał, że być może nie powinien się dziwić – racjonalność
opuściła Wiktora zapewne na długo przed tym, jak trafił na Podgórze.
– Załóżmy, że masz rację – powtórzył Osica. – W jakim celu Bestia z Giewontu miałaby
ci przysyłać tę wiadomość?
– By się nade mną znęcać.
– Mówiłeś, że nie bawi się w takie gierki.
– To nie gierka. To katorga, panie inspektorze.
– No dobrze… – odparł Edmund i potarł skronie. – Ale to nie jest odpowiedź na moje
pytanie. Dlaczego to robi?
– Nie wiem. Jestem na jego celowniku od czasu, kiedy wyciągnąłem tamtą monetę z ust
ofiary na Giewoncie. I od tamtej pory nie udało mi się ustalić, dlaczego ja.
Osica także wiele razy zadawał sobie to pytanie. Było jednym z tych, na które nie
istniała żadna dobra odpowiedź.
– Jego motywacje zresztą mnie nie interesują – dodał Wiktor. – Chcę tylko, by znalazł
pan Olgę.
– Na miłość boską… czy ty w ogóle słyszysz, co mówisz? Pogrzebałeś ją. Byłem tam,
Forst.
– Chowaliśmy zamkniętą trumnę.
– Tak, ale…
– W dodatku akta sprawy mówią, że nie sprawdziłem jej pulsu w szpitalu.
– Akta sprawy mówią? To sam nie pamiętasz?
– Nie – przyznał Wiktor i po raz pierwszy spuścił wzrok. – Tamte chwile widzę
w pamięci jak przez mgłę. Wydaje mi się, że sprawdziłem puls na przegubie ręki, ale…
Osica sądził, że za moment dokończy, jednak Forst zamilkł.
– To nie ma znaczenia – ocenił podinspektor. – Stwierdzono zgon, zamknięto ją
w kostnicy, a potem opuszczono w trumnie do ziemi.
– Najwyraźniej nie.
– Sugerujesz, że ktoś w magiczny sposób przeniósł ją gdzie indziej?
– Nie ma w tym żadnej magii, panie inspektorze. Przeciwnie.
Edmund wiedział już doskonale, o co poprosi go były podkomendny. Nie musiał nawet
werbalizować swojej prośby, by wszystko stało się jasne. Obaj zdawali sobie z tego
sprawę.
Forst podniósł wzrok.
– Dowie się pan, czego może? – zapytał.
– Ależ…
– Nigdy o nic pana nie prosiłem, panie inspektorze.
Osica przypuszczał, że to prawda. Ilekroć Wiktor ładował się w kłopoty, zazwyczaj
zdawał się albo tym nie przejmować, albo czerpać z tego satysfakcję. Nigdy nie znalazł się
w na tyle opłakanej sytuacji, by prosić o pomoc.
– Teraz to robię – dodał. – I proszę, żeby miał pan otwarty umysł.
– W porządku.
– Trzeba to prześledzić. Od początku do końca.
– Zrobię tak, Forst – zapewnił go Edmund. – A gdybyś czegoś potrzebował…
– Potrzebuję tylko tego.
Zanim Osica zdążył odpowiedzieć, więzień się podniósł. Kilku strażników natychmiast
się nim zainteresowało, a jeden ruszył w jego stronę. Chwycił za pałkę umocowaną do
pasa i sprawiał wrażenie, jakby zaraz miał krzyknąć, by skazany wrócił na miejsce. Szybko
jednak zrozumiał, że Wiktor Forst załatwił już wszystko, co miał do zrobienia, i postanowił
wrócić do celi.
Na odchodnym były komisarz obrócił się jeszcze przez ramię i posłał Edmundowi
szybkie spojrzenie. Niewypowiedziany przekaz, który Osica dostrzegł w jego oczach, był
jasny: liczę na ciebie.
 3
Dyżury zdarzeniowe były zmorą wszystkich prokuratorów rejonowych. Nie miało
znaczenia, czy jest weekend, dzień ustawowo wolny od pracy, środek nocy czy Wigilia.
Zabójcy niespecjalnie przejmowali się kalendarzem, a śledczy musiał stawić się na
miejscu, ilekroć dochodziło do zdarzenia ze skutkiem śmiertelnym.
Dominika Wadryś-Hansen sądziła, że już dawno ma to za sobą. Od kiedy została
awansowana do prokuratury okręgowej, skończyły się obowiązki poza godzinami pracy.
Przynajmniej do czasu, aż zmieniono prawo. Teraz zarówno prokuratorzy okręgowi, jak
i apelacyjni musieli obsługiwać dyżury zdarzeniowe.
Do Kościeliska dojechała w niewiele ponad godzinę. Normalnie byłoby to absolutnie
niemożliwe, ale nocą droga z Krakowa była niemal pusta. Krajowa siódemka zdawała się
prosić kierowców o to, by przekraczali dozwoloną prędkość. I większość z pewnością to
robiła, ale nie Dominika. Była legalistką niemal w każdym aspekcie życia – jedną z tych
idealistek, prokuratorek na wymarciu, na które wszyscy inni członkowie palestry patrzyli
z pewną podejrzliwością.
Może byłoby tak nawet bez jej zamiłowania do przestrzegania prawa. Już samym
wyglądem wysyłała wszystkim wokół sygnał, że należy podchodzić do niej z rezerwą.
Zawsze nosiła najlepsze garsonki, nawet kiedy miała uczestniczyć w przesłuchaniach
doprowadzanych czy posiedzeniach w sprawach tymczasowego aresztowania. Nienaganny
kok, stonowane perfumy i nierzadko nachalny savoir-vivre dopełniały obrazu i sprawiały,
że Wadryś-Hansen pozostawała zawsze nieco z boku, poza głównym nurtem krakowskich
jurystów.
Gdyby było inaczej, może dostałaby lepsze dyżury. Może tej nocy nie musiałaby jechać
ponad sto kilometrów tylko po to, by dokonać oględzin zwłok na miejscu zdarzenia. Nie
chodziło o nic wielkiego – śmierć gwałtowna gdzieś w Kościelisku. Niewiele było jeszcze
wiadomo, ale Dominika spodziewała się, że to rezultat jednego z dwóch scenariuszy. Albo
pechowy turysta wypił za dużo i został potrącony przez samochód, albo ktoś został zbyt
długo w górach i zmarł w wyniku hipotermii.
W zimie ta druga ewentualność zdawała się bardziej prawdopodobna.
Wadryś-Hansen zjechała w lewo ze Strzelców Podhalańskich, tuż przed Gospodą
Harnaś. Turyści zostawiali samochody po prawej stronie, na parkingu Kirzańka, ale na
nią czekał otwarty szlaban przy kasie biletowej. Zatrzymała się przy nim, pokazała
policjantowi bordową legitymację służbową, a potem pojechała dalej.
Z głośników sączyła się muzyka Portishead. Powolne, delikatne, lekko psychodeliczne
dźwięki idealnie współgrały z wszędobylskim śniegiem. Po chwili Wadryś-Hansen
opuściła oświetloną część szlaku i tylko dwa biksenonowe światła rozganiały mrok.
Prokurator podgłośniła nieco wokal Beth Gibbons i zwolniła. Miała wrażenie, że każdy
dźwięk odbija się ogłuszającym echem w otaczającej ją ciszy.
Kawałek za Wyżnią Kirą Miętusią wypatrzyła inne samochody. Nie było trudno,
czerwono-niebieskich rozbłysków nie dało się pomylić z niczym innym. Zaparkowała obok
wozu techników kryminalistycznych, założyła skórzane rękawiczki i wyszła z samochodu.
Spojrzała pod nogi. Może i miała niewielką obsesję na punkcie ubioru, ale nie była
samobójczynią. Zamiast szpilek bodaj po raz pierwszy w życiu założyła do pracy ciężkie,
porządne buty.
Ruszyła spokojnym krokiem w górę szlaku. Z tego miejsca na pierwszy z Czerwonych
Wierchów, Ciemniak, było mniej więcej pięć kilometrów, jakieś cztery godziny drogi. Nie,
cztery godziny w lecie, poprawiła się w myśli Dominika. W warunkach zimowych ten czas
znacznie się wydłuży. Ściągnęła poły płaszcza, a potem sięgnęła po latarkę. Miała nadzieję,
że zwłoki znaleziono gdzieś niedaleko.
Nie pomyliła się. Ofiara znajdowała się na polanie Upłaz, mniej więcej na wysokości
tysiąca trzystu metrów. Wadryś-Hansen dotarła tam po godzinie. Przywitała
się z technikami kryminalistycznymi, którzy rozstawili już cały sprzęt i czekali tylko na to,
by prokurator formalnie rozpoczęła czynności na miejscu zdarzenia.
– Co mamy? – zapytała Dominika, mijając jedną z jeszcze wyłączonych lamp
kryminalistycznych UV. Jak większość, tak i ta zapewne działała na baterii najwyżej dwie
i pół godziny. Należało oszczędzać światło, dopóki nie zabiorą się do konkretów.
– Mężczyzna. Około trzydziestoletni. Brak dokumentów.
Wadryś-Hansen spojrzała na policjanta, który zabrał głos. Pamiętała go ze sprawy
Forsta, choć nie mogła przypomnieć sobie, jak się nazywa. Zerknęła na plakietkę
z nazwiskiem. Gomoła. Dwie gwiazdki na pagonach informowały, że ma stopień
podkomisarza.
– Kto go odnalazł?
Funkcjonariusz wskazał na siedzącego w oddali chłopaka. Obok niego stała kobieta
w mundurze i spisywała zeznania.
 – Fotograf, który rzekomo zamierzał uwiecznić wschód słońca na tle grani Tatr
Wysokich. Miał zamiar rozstawić się przed świtem na Czerwonych Wierchach.
Wadryś-Hansen przez chwilę patrzyła na chłopaka. Robiła to tylko po to, by odwlec
nieco moment przyjrzenia się zwłokom. Już z oddali było widać, że wydarzyła się tutaj
tragedia. Rozbryzgi krwi na śniegu wyglądały, jakby ktoś zrzucił wiadro czerwonej farby
na ulicę. Trudno było uwierzyć, że to wszystko może pochodzić od jednego człowieka.
Z drugiej strony w ciele ludzkim płynęło od pięciu do sześciu litrów krwi. Wystarczyło
przeciąć dwie czy trzy tętnice, by śnieg wokół nagle zmienił barwę.
– Nie miał przy sobie żadnych rzeczy? – zapytała Dominika.
Gomoła potarł ręce, a potem wsunął je do kieszeni.
– Plecak. – Wskazał kilka metrów dalej.
Wadryś-Hansen zobaczyła kawałek taśmy policyjnej, ale resztę zasłaniała jej grupa
ludzi. Błyskały flesze, trwały ciche rozmowy. Technicy skrupulatnie utrwalali każdy, nawet
najmniej istotny szczegół. Jeden z nich nagrywał wszystko niewielką kamerą.
– W środku znaleźliśmy portfel, ale bez pieniędzy i dokumentów.
– A karty?
– Słucham?
– Karty zniżkowe do sklepów, do fryzjera, do fitness clubu, biblioteki…
– Nic.
Dominika ściągnęła ramiona i rozejrzała się. Księżyc tej nocy chował się za chmurami,
nieprzenikniona czerń zdawała się wypełniać całą polanę. Kawałek dalej nad Upłazem
górował Kominiarski Wierch i masyw Stoły, ale nie sposób było dostrzec nawet
najbliższego wzniesienia. Świat zdawał się zaczynać i kończyć w miejscu, gdzie teren
oświetlały lampy kryminalistyczne.
Wadryś-Hansen obróciła się. Za dnia po drugiej stronie rozciągałby się widok na
Giewont. Wzdrygnęła się, przypominając sobie, co zdarzyło się tam w zeszłym roku. Kiedy
tylko dostała wezwanie, pomyślała, że Bestia wróciła. Szybko jednak zmitygowała się
i powtórzyła sobie w duchu, że to niemożliwe.
Owszem, człowiek, który powiesił się na Szatanie, w jej mniemaniu nie był
prawdziwym zabójcą. Nie sądziła jednak, by ten kiedykolwiek wrócił. Wedle wszelkiego
prawdopodobieństwa zaszył się gdzieś na dobre, zadowolony, że media i organy ścigania
są święcie przekonane o jego śmierci.
 – Pani prokurator?
Dominika uświadomiła sobie, że Gomoła coś do niej mówił.
– Tak?
– Powiedziałem, że nie idzie go zidentyfikować.
– Tak, słyszałam. Nie ma przy sobie żadnych…
– Stracił o wiele więcej niż same dokumenty – wpadł jej w słowo podkomisarz.
Nie lubiła tego. Nie, było to niedomówienie. Wadryś-Hansen nie znosiła, gdy ktoś nie
miał na tyle cierpliwości, by z wtrąceniem swoich trzech groszy doczekać do końca czyjejś
wypowiedzi. Nie pomagało jej to w pozbyciu się łatki wyniosłej damy rodem z serialu
„Downton Abbey”, ale zasady były zasadami.
– Co ma pan na myśli?
– Proszę spojrzeć – odparł Gomoła i wskazał na zwłoki.
Dominika spuściła wzrok. Najwięcej krwi znajdowało się w okolicach szyi i rąk. Nic
dziwnego, tam najłatwiej było dobrać się do tętnic. Płynąca z niej posoka była
żywoczerwona i wyraźnie kontrastowała z bielą śniegu.
– Odcięto mu opuszki palców – dodał podkomisarz.
– Słucham?
– Niech się pani przyjrzy.
Wadryś-Hansen uznała, że najwyższa pora to zrobić. Nabrała tchu, a potem skierowała
snop światła z latarki na zwłoki. Pochyliła się, przyglądając się najpierw twarzy. Oczy
były szeroko otwarte, wbite w bezgwieździste niebo. Rogówki zmętniały, jakby pokryły się
warstwą mgły. Było w tym coś symbolicznego, jakby opadła kurtyna zamykająca życie tego
człowieka.
Dominika nie potrafiła oszacować, jak wiele krwi straciła ofiara, ale z pewnością plamy
opadowe nie będą tak rozległe, jak zwykle. W dodatku niska temperatura zrobi swoje – gdy
odwrócą ciało na stole sekcyjnym, nie zobaczą tradycyjnej ciemnej barwy. Mróz
wywoływał reoksydację hemoglobiny i sprawiał, że livores mortis stawały się różowawe.
Przełknęła zgęstniałą ślinę, starając się wrócić myślami do tego, co tu i teraz. Na
dokładniejsze analizy będzie jeszcze pora, w tej chwili musiała skupić się na tym, kim był
ten człowiek, a ponadto jak i kiedy umarł.
Stężenie pośmiertne jeszcze nie nastąpiło, co przy temperaturze poniżej zera nie było
niczym dziwnym. Zwłoki znajdowały się w takiej samej pozycji, jak wtedy, gdy miejsce
zdarzenia opuszczał zabójca. Mięśnie się nie skurczyły, kolana nie podkuliły, dłonie nie
zacisnęły, a łokcie nie zgięły. Twarz się nie zmieniła. Wadryś-Hansen patrzyła na wyraz,
z którym umarł ten człowiek.
Sprawiał wrażenie spokojnego, ale Dominika wiedziała, że to wyłącznie złuda.
Oświetliła zamarzniętą twarz.
– Z kartą dentystyczną też będzie problem – odezwał się Gomoła.
– To znaczy?
– Ktoś wybił mu wszystkie zęby.
Usta były zamknięte, nie sposób było tego stwierdzić. Prokurator odwróciła głowę
i posłała policjantowi krótkie spojrzenie.
– Ruszaliście ciało?
– Nie, oczywiście, że nie.
– Więc skąd wiecie, że został pozbawiony zębów?
Podkomisarz wskazał na bok. Wadryś-Hansen skierowała tam latarkę i zobaczyła
niewielkie żółtawe elementy, które odcinały się na śnieżnobiałym podłożu. Kawałki
siekaczy lub kłów.
– Zostawił tylko strzępki – odezwał się Gomoła. – Technicy nie łudzą się, że cokolwiek
uda się z tego wyciągnąć. Nie złożymy nawet połowy zęba.
Dominika zaklęła w duchu. Zanim jednak zdążyła zastanowić się nad tym, dlaczego
ktokolwiek miałby działać w taki sposób, zamiast po prostu zmiażdżyć szczękę, podszedł
do niej biegły lekarz.
Przedstawił się jako Patryk Urban, po czym postawił torbę z zestawem
kryminalistycznym obok jednej z lamp. Wyciągnął z niej niewielką szpatułkę i odpakował
z folii.
– Możemy otwierać usta? – zapytał. – Czekaliśmy z tym na panią.
– Oczywiście.
Urban ostrożnie umieścił przyrząd między wargami denata, a potem odchylił delikatnie
żuchwę.
– Muszę zobaczyć, czy usunięto wszystkie zęby czy tylko… – Nagle urwał i zamarł.
Dominika cofnęła się o półkroku, a Gomoła wydał z siebie cichy jęk, jakby widok
sprawił mu fizyczny ból.
– Kurwa mać… – powiedział.
 – To… – zaczął Patryk. – To niemożliwe – dodał, obracając się do Wadryś-Hansen. –
Przecież ten człowiek zabił się na Słowacji. A drugiego… drugiego wpakowaliście do
więzienia.
Prawdę powiedziawszy, Wiktora skazano za zupełnie inne przestępstwo, ale Dominika
nie miała zamiaru o tym wspominać. Wbijała wzrok w monetę, która tkwiła w dziąśle
ofiary. Ktoś wsunął ją tam z niemałą siłą, wyglądała, jakby zajęła miejsce zębów.
Przez moment trwała niczym niezmącona cisza. Polana Upłaz nagle zdawała się
przenieść w osobliwe oko cyklonu. Nie słychać było nawet typowych dźwięków nocy.
Powietrze jakby na moment stężało, wiatr zupełnie ucichł.
Prokurator nachyliła się nad otwartymi ustami zmarłego. Lekarz poprawił ułożenie
lampy, by świeciła prosto w jamę ustną. Włożył szpatułkę głębiej, odsunął język, a potem
przyjrzał się monecie.
– Arabskie napisy i symbol orła. Nic więcej nie widzę.
– Poproszę o zdjęcia – zwróciła się do jednego z techników Dominika.
Szybko obfotografował to, co znajdowało się w ustach zmarłego, a potem wyciągnął
znalezisko i umieścił je w woreczku na dowody.
Gomoła nachylił się do Wadryś-Hansen.
– To możliwe? – szepnął.
– Wszystko jest możliwe, komisarzu.
– Ale to…
– Może to być naśladowca – zauważyła Dominika.
Nie zdążyła się nad tym zastanowić, ale właściwie było to dość logiczne założenie. Nie
przypuszczała, by Bestia z Giewontu miała wrócić tak szybko. Kiedyś owszem, ale jeszcze
nie teraz. Rozpoczynał się dopiero okres, który w nomenklaturze anglosaskiej dotyczącej
seryjnych zabójców określano jako cooling-off period. Morderca uspokajał się, wracał do
normalności, do swojego zwykłego życia. Na nowo zaczynała narastać w nim żądza
zabijania i Dominika sądziła, że minie jeszcze sporo czasu, nim Bestia znów uderzy. Nie
sposób było stwierdzić ile. Jeden z najbardziej wynaturzonych seryjnych zabójców, Dennis
Rader, zamordował dziesięć osób na przestrzeni trzydziestu lat.
– Tak, może mieć pani rację… – burknął Gomoła.
Wadryś-Hansen nawet na niego nie spojrzała. Skupiała się na ofierze.
– Nawet gdyby Bestia z Giewontu żyła, nie zabijała przecież w ten sposób – ciągnął
podkomisarz. – Tamten facet polował na szczytach, nie tutaj. I nie robił tyle burdelu.
Z tym Dominika mogłaby polemizować.
– Był… jak by to ująć… subtelny.
– Subtelny?
– Wie pani.
– Nie, nie wiem. W moim przekonaniu nie było nic subtelnego w jego czynach.
– A jednak popełniał je z klasą.
Wadryś-Hansen nie miała najmniejszej ochoty kontynuować tej rozmowy. Przypominała
sobie zresztą, że Gomoła nie miał zbyt dobrej opinii wśród kolegów po fachu. Przełożeni
natomiast darzyli go sympatią, zapewne dlatego, że ochoczo wypełniał każdy rozkaz.
Dominika chętnie widziałaby tu Osicę. Był to najprawdopodobniej jedyny człowiek,
który podzielał pogląd, że Bestia z Giewontu nadal jest na wolności. Nie licząc Forsta. Ale
jego należało usunąć z jakiegokolwiek równania.
– To nie w stylu tamtego gościa – dorzucił jeszcze Gomoła. – Musi mieć naśladowcę.
– Mhm.
– Co mnie wcale nie dziwi. Mało jest zwyrodnialców na świecie? Jeden podpatrzył
drugiego i od razu zachciało mu się czegoś podobnego. Może nawet znaleźli się i tacy, co
wielbili Bestię.
– Z pewnością.
– W dodatku kilku objawiło się podczas procesu, prawda? – kontynuował podkomisarz,
wyciągając paczkę tanich papierosów. – Wyszło tam, że to jakaś sekta.
Starochrześcijańska.
– Synowie Światłości.
– O, właśnie. Podobno Bestia kierowała tą grupą. Prawda to?
– Być może.
– W takim razie to mógł być któryś z członków tej sekty – oznajmił rzeczowym tonem
Gomoła i zapalił.
Dominika w pierwszej chwili była gotowa przyjąć tę możliwość, ale kiedy zobaczyła
monetę, zmieniła zdanie. Wyglądała na nową. Jak bilon, który nadal jest w obiegu.
Owszem, miała arabskie napisy, ale nie przywodziła na myśl starożytnych monet, które
wykorzystywali Synowie Światłości.
Patryk Urban w końcu wycofał szpatułkę, zawinął ją w folię i schował do torebki na
odpady. Podniósł wzrok na prokurator.
– Co teraz?
– Teraz czas na opis – odparła Dominika i westchnęła. Wyciągnęła notatnik, starając się
nie słuchać kolejnych hipotetycznych scenariuszy podsuwanych przez Gomołę. Zaczęła
spisywać wszystko, czego wymagało prawo. Skrupulatnie omówiła wygląd i ułożenie
zwłok, otoczenie i przedmioty znajdujące się w pobliżu, a potem zwróciła się do lekarza
o oszacowanie czasu zgonu, przyczyny i rodzaju śmierci.
Wszystko odbywało się tak jak zawsze. Spokojnie, urzędowo, bez zbędnych emocji.
Mimo że wyobraźnia mogła wskoczyć na wysokie obroty, wszyscy zgromadzeni byli
profesjonalistami, zachowywali się tak, jak powinni.
Po chwili zrobili przerwę. Gomoła palił już trzeciego papierosa.
– Rozbieramy? – zapytał Patryk Urban.
– Nie ma przesłanek.
– Rozumiem.
– Przyjrzymy się dokładniej w prosektorium – odparła Dominika. – Na tym etapie widać
jakieś znaki szczególne? Zmiany chorobowe?
– Nie.
Wypełniła odpowiednią rubrykę w formularzu. Potem zaczęła wpisywać szereg
informacji w kolejnych. Płeć, przybliżony wiek… i wszelkie inne aspekty, które nie miały
już teraz wielkiego znaczenia. Skończywszy, wiedziała, że tak naprawdę to dopiero
początek papierkowej roboty. Czekał ją jeszcze protokół z oględzin, w którym musiała
opisać wszystko, co się działo, i wszystkich, którzy brali udział w czynnościach.
Odwróciła się do techników.
– Zbierzcie próbki do badań – powiedziała. – Robactwo, śnieg, odciski, każdy kawałek
zęba… nic nie pomijajcie.
Przyglądała się im, kiedy starannie zaczęli wykonywać polecenia. Przykładali miarkę
centymetrową do każdego odnalezionego przedmiotu, robili zdjęcie, a potem zabezpieczali
dowód. Wadryś-Hansen była zadowolona, trafili jej się fachowcy. Musiała oddać nawet
Gomole, że zapalił dopiero wtedy, gdy zrobili już najważniejsze rzeczy – podstawowym
grzechem policjantów na miejscu zdarzenia była kontaminacja go popiołem lub dymem
w przypadku mieszkań.
Dominika obserwowała, jak technicy zabezpieczają monetę. Podchodzili do niej
ostrożniej niż do pojemnika z najbardziej promieniotwórczym izotopem uranu.
Wadryś-Hansen na moment przymknęła oczy i głęboko wciągnęła nocne, rześkie
powietrze. Próbowała wyobrazić sobie człowieka, który stał tutaj przed nią. Zabił swoją
ofiarę, pozbawił ją cech pozwalających na identyfikację, umieścił w ustach obola.
Dlaczego to zrobił? Po co tyle zachodu?
Czyżby Bestia z Giewontu rzeczywiście wróciła? A jeśli tak, to co miało oznaczać to
morderstwo?
Dominika przypuszczała, że odnalezienie odpowiedzi okaże się wyjątkowo trudnym
zadaniem. Z pewnością łatwiej byłoby, gdyby miała na podorędziu specjalistę od tropienia
Bestii. Ale umieściła tego człowieka za kratkami. Niemal na całe życie.
 4
Poranki znosił coraz gorzej. Miejsca po wkłuciach z każdym dniem swędziały coraz
bardziej, a ledwo rozbudzony organizm natychmiast zaczynał domagać się kolejnej dawki
kompotu.
Wiktor Forst z trudem się podniósł. Usiadł na pryczy i potarł skronie. Kiedyś za ojcem
mawiał, że migrena jest jak pociąg towarowy przewalający się gdzieś z tyłu głowy. Teraz
jednak był skłonny przychylić się do metafory z Pendolino. Ból pojawiał się znikąd,
przeszywał mu ciemię jak błyskawica i zanim Forst zdążył ocenić jego rozmiar, było już za
późno, by choćby zebrać myśli.
Sięgnął pod pryczę i wymacał niewielki pakunek. Zacisnął opaskę, przygryzł ją
i naciągnął, a potem wstrzyknął sobie kompot. Efekt był natychmiastowy – i dopełniał jego
koncepcję z Pendolino. Ból znikł tak szybko, jak się pojawił.
Wiktor rozejrzał się. Pozostali więźniowie jeszcze spali, żadnego z nich nie budziła
migrena, wyrzuty sumienia ani przekonanie o tym, że przez kilka błędnych decyzji na
wolności pozostał zwyrodnialec zagrażający życiu niewinnych osób.
Osadzonych w pomieszczeniu było osiemnastu, co stanowiło pewnie uchybienie jakiejś
unijnej normy. Formalnie cela była czternastoosobowa, ale dostawiono kilka łóżek. Forst
obawiał się, że w takiej sytuacji niełatwo będzie mu aplikować sobie narkotyk, ale nikt nie
zwracał na niego uwagi.
Właściwie wpisywało się to w pewien schemat tego, jak go traktowano. Kiedy
przebywał na Montelupich, udało mu się zyskać nieco szacunku. Zniósł pobicie do
nieprzytomności, trafił do szpitala, a potem po prostu wrócił do celi. Nie prosił
o przeniesienie, nie zająknął się słowem przed władzami aresztu. Dzięki temu fakt, że
w poprzednim życiu był stróżem prawa, zszedł na drugi plan. Liczyło się to, że nie doniósł.
Na Podgórzu traktowano go jak powietrze. Nikt się do niego nie odzywał, rzadko kiedy
którykolwiek z osadzonych choćby na niego spojrzał. Zupełnie inaczej byłoby w zakładzie
karnym typu zamkniętego – i Forst mógł tylko dziękować sędziemu, który zadbał o to, by
ostatecznie trafił tutaj. Innych skazanych na dwadzieścia pięć lat pozbawienia wolności
można było policzyć na palcach jednej ręki. Dzięki temu Forst mógł cieszyć się pewnym
respektem. Trafił wszak za kratki za wyjątkowo parszywy czyn.
Wyrok, który dostał, w zasadzie wykluczał możliwość, by odsiadywać karę w takim
miejscu – mogłoby się to stać tylko po jakimś czasie, gdyby więzień sprawował się dobrze,
a sąd penitencjarny postanowiłby to docenić. Raz w życiu los jednak się do niego
uśmiechnął. A może nie była to zasługa losu, tylko zwykłego ludzkiego poczucia
sprawiedliwości – kara miała pełnić określone funkcje, a nie stanowić wyrok śmierci.
Wiktor spędzał każdy dzień w podobny sposób. Wypożyczał książki, a potem siadał na
pryczy i czytał od świtu do zmierzchu. Nie podnosił wzroku, nawet gdy wywiązywała się
mniejsza lub większa sprzeczka. Roztoczył wokół siebie aurę tajemniczości, która
z pewnością działała na jego korzyść. Nie robił jednak tego świadomie. Lektury były jego
ucieczką.
W celi formalnie musiał przebywać od dwudziestej drugiej do szóstej rano. Była to
niewątpliwa zaleta zakładu półotwartego. W innym ośrodku bowiem więźniowie zostawali
zamykani na dwadzieścia dwie godziny w ciągu dnia. Wychodzili raz w tygodniu do łaźni,
a oprócz tego spędzali godzinę na spacerniaku i na zajęciach w świetlicy.
Tutaj było inaczej, ale Forst z tego dobrodziejstwa nie korzystał. Podczas gdy inni
osadzeni uczestniczyli w zajęciach kulturalno-oświatowych, czasem nawet poza murami
aresztu, Wiktor siedział w celi i czytał.
Początkowo interesował się nim „wychowek”, jak osadzeni określali wychowawcę. Po
pewnym czasie dano mu jednak spokój. Zresztą Forst przypuszczał, że bardziej przydałby
mu się psycholog, może nawet psychiatra. Być może administracja więzienia doszła do
podobnego wniosku.
Ten dzień miał nie różnić się od innych. Po porannym strzale miejsce migreny zajęła
błogość, a kilka godzin później Wiktor został sam w celi. Usiadł przy stoliku pod
okratowanym oknem i zaczął czytać. Starał się trzymać z dala od kryminałów, styczności ze
zbrodnią miał aż nadto w całym swoim zawodowym życiu. Nie było to jednak łatwe, bo
duża część z 5791 woluminów stanowiła tego typu literaturę. Koniec końców od pewnego
czasu Raymond Chandler zdawał się wyciągać rękę spomiędzy innych książek i chwytać
uwagę Forsta.
Tym razem Marlowe ruszał tropem pewnej monety i temat niespecjalnie leżał
Wiktorowi. Nadal była to jednak wyśmienita powieść z gatunku hardboiled, którą trudno
byłoby odłożyć każdemu, kto cenił sobie cynizm i mroczną atmosferę.
Mimo to Forst w pewnym momencie był zmuszony zamknąć książkę. Najpierw usłyszał
kroki, potem ciężki oddech, a ostatecznie zobaczył, że obok stolika zatrzymał się jeden
z wychowków.
 Na Podgórzu było ich siedmiu. Na jednego przypadało jakichś trzydziestu więźniów, co
właściwie było kpiną, ale w skali kraju i tak stanowiło wynik godny pochwały. Niewiele
było zakładów z lepszą statystyką.
Dzięki temu łatwo odpuszczali, jeśli odpowiednio się do nich podeszło. Wystarczyło
pokazać im, że więzień jest na prostej drodze do resocjalizacji i że najlepsze, co mogą
zrobić, to zostawić go samemu sobie. Spokojny były komisarz spędzający całe dnie na
czytaniu książek z pewnością napełniał ich optymizmem.
– Co czytasz, Wiktor?
– Chandlera.
– Ciekawe. Znajdujesz w nim odniesienia do siebie? Do swojej sytuacji?
Kiedyś jedna z kobiet, które niefortunnie spędziły z nim noc, twierdziła, że jest łudząco
podobny do któregoś aktora grającego Marlowe’a, ale Forst przypuszczał, że po ostatnich
przejściach wystarczyłby rzut oka, by zmieniła zdanie.
– Nie, nie znajduję.
– Dlaczego?
Wiktor zaczerpnął tchu. Zaczynało się – teraz rozmowa pójdzie utartym torem, który
przywodził na myśl rozmowy w szkolnych ławach.
– W poprzednich tomach Marlowe był cynikiem, ale w tym dodatkowo jest… błędnym
rycerzem. Kieruje nim jakieś spaczone poczucie sprawiedliwości, ratuje damę w opałach.
– A więc…
– A więc nie pasuje, bo ja jestem wyłącznie cynikiem.
Wychowawca uśmiechnął się i stanął przy oknie. Forst podniósł się, podszedł do swojej
pryczy, a potem wysunął spod niej plastikowe pudło. Na znajdujących się w nim rzeczach
osobistych położył książkę, po czym wsunął skrzynkę z powrotem. Stanął obok przybysza
i poczuł, że robi mu się gorąco.
Ubranie miał nieświeże już od kilku dni. Kąpiel w areszcie na Podgórzu przysługiwała
więźniom raz w tygodniu – i było to minimum określone przez polskie prawo. Nikt nie
wiedział, dlaczego nie stwarzano takiej możliwości częściej, warunki ku temu z pewnością
były.
Wiktor zastanawiał się, co powiedzieć, by spławić natręta jak najprędzej – i na
możliwie jak najdłużej.
– To przygnębiająca postać – odezwał się wychowek. – Ale przywodzi też na myśl
bohaterów z romantyzmu.
– Być może.
Mężczyzna obrócił się do niego, przez moment się zastanawiał, a potem machnął ręką
i sięgnął do kieszeni.
– Mniejsza z Chandlerem. Nigdy go nie lubiłem – powiedział, wręczając Forstowi list. –
Tym razem nieotwierany, co zapewne cię ucieszy.
– Nie ma to dla mnie żadnego znaczenia.
– Nie traktujesz tajemnicy korespondencji jako przysługującego ci prawa?
– Straciłem wszystkie prawa, kiedy pociągnąłem za spust.
Wychowawca zdawał się zaskoczony taką odpowiedzią. Zmrużył oczy, jakby starał się
ocenić, czy więzień rzeczywiście tak myśli. Forst szybko potrząsnął głową i odebrał
kopertę.
– Dziękuję – powiedział. – Za przekazanie. I za zaufanie.
Mogli, ale wcale nie musieli otwierać korespondencji osadzonych. Cenzura była jedynie
fakultatywna, w przeciwieństwie do zakładów zamkniętych, gdzie z zasady otwierano
wszystkie koperty. Tutaj robiono tak tylko względem tych najbardziej podejrzanych typów.
A Forsta dotychczas postrzegano jako jednego z nich.
Było coś przyjemnego w myśli, że jest jednym z najbardziej niebezpiecznych więźniów
w pawilonie, a być może nawet na całym Podgórzu. Uśmiechnął się w duchu. Skłonił się
wychowawcy i usiadł przy stoliku z zamkniętą kopertą. Poczekał, aż mężczyzna opuści
celę, a potem rozerwał brzeg.
W środku znajdowała się złożona na pół kartka A4. Z zewnątrz nie była opatrzona
żadnymi informacjami, sama koperta zaś informowała jedynie o adresacie. Władze
więzienia jednak z pewnością wiedziały, kto jest nadawcą.
Wiktor przypuszczał, że to Osica wysłał list. Wprawdzie każdemu przysługiwały trzy
widzenia w miesiącu, ale lekkomyślnie byłoby wykorzystywać je za każdym razem, gdy
Edmund na coś wpadł.
A być może teraz w istocie tak było. Osica nie należał do najbardziej rzutkich
policjantów – zresztą gdyby nie błyskawiczna kariera w milicji pod koniec PRL-u,
zapewne nigdy nie zaszedłby tak daleko – ale można było na nim polegać. Forstowi
przemknęło przez myśl, że jest to bodaj jedyny człowiek, którego może nazwać
przyjacielem.
 Odsunął tę myśl. Była dojmująca.
Wiktor nabrał tchu i rozłożył kartkę. Znajdowała się na niej lapidarna informacja,
zapisana charakterystycznym, cienkim krojem ostatnio tak popularnej Helvetiki. Komisarz
wbijał wzrok w napis, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.
„Wybacz, że nie wstała” – głosił lapidarny przekaz.
To bynajmniej nie Osica był nadawcą listu. Forst skarcił się w duchu za nadmierny
optymizm – na swoje usprawiedliwienie miał jedynie to, że nie spodziewał się, by Bestia
z Giewontu nawiązała tak bezpośredni kontakt. Inną rzeczą było skropienie perfumami
gąbki, inną wysłanie mu wiadomości.
Nie miał wątpliwości, że to zabójca. Przekaz nie pozostawiał miejsca na najmniejsze
wahanie, nawet jeśli nie był podpisany.
Nadawca odnosił się do epitafium na grobie Olgi Szrebskiej. W testamencie
dziennikarka kazała wyryć sobie na nagrobku: „Witaj! I wybacz, że nie wstanę”. Podczas
pogrzebu wywołało to w nim rozrzewnienie, a z drugiej strony jakiegoś rodzaju
pocieszenie z powodu dystansu, jaki Olga miała do śmierci. Teraz jednak brzmiało to jak
drwina.
Wzdrygnął się na myśl o tym, co musiało się z nią dziać przez cały ten czas. Dotychczas
robił wszystko, by się nad tym nie zastanawiać, ale wiedział, że w końcu umysł sam
zacznie tworzyć scenariusze.
Zaklął w duchu. Musiał skupić się na liście.
Stanowił ni mniej, ni więcej, jak potwierdzenie tego, że Szrebska nadal żyje. Bestia
kpiła z niego, a on mógł dopowiedzieć sobie resztę przekazu. „Wybacz, że nie wstała, choć
wcale nie była martwa”. Tak, to był prawdziwy sens tych słów. Forst tropił tego człowieka
na tyle długo, poznał go na tyle dobrze, że nie miał żadnych wątpliwości.
A może to narkotyki przez niego przemawiały? Może Osica miał rację, twierdząc, że to
tylko pobożne myślenie?
Wiktor pokręcił głową i potarł oczy. Jeszcze raz spojrzał na kartkę papieru, jakby dziwił
się, że nie zniknęła i jednak okazała się czymś realnym. Złożył ją, a potem umieścił
w książce Chandlera. Położył ją na pryczy, rozejrzał się, po czym sięgnął po
oprzyrządowanie do kompotu.
Po chwili zrobiło mu się lepiej. Zastanawiał się, czy wychowek nie zauważył oznak
dawania sobie w żyłę. Zapewne nie, inaczej nie omieszkałby o tym wspomnieć. Potem
zgrywałby dobrego kumpla, który chętnie zatrzyma to odkrycie dla siebie, jeśli tylko Forst
się opamięta.
Wiktor prychnął i spojrzał w kierunku otwartych drzwi.
– Pierdol się – powiedział.
Sam nie wiedział, kto był adresatem tych słów. Być może on sam.
Położył się na pryczy i wbił wzrok w starannie pomalowany, biały sufit. Warunki tutaj
różniły się od tych w Czarnym Delfinie. Tam wszystko było przegniłe, spleśniałe,
śmierdzące i odpychające. Podgórze w porównaniu z tamtym miejscem stanowiło miłą
odmianę – państwo wprawdzie niewiele mogło zrobić, by poprawić politykę
penitencjarną, ale chociaż malowano ściany. Tyle potrafiono.
Wiktor nie mógł zebrać myśli. Kilka słów zapisanych na kartce papieru zdawało się
przybrać fizyczny kształt i uderzać go raz za razem jak obuch. Każde słowo odbijało mu się
echem w umyśle jak ogłuszający gong rozbrzmiewający tuż obok.
Forst zaklął pod nosem i usiadł. Obrócił się, oparł o ścianę i zwiesił nogi na pryczy.
Wracało jedno z pytań, które dotychczas udawało mu się upchnąć gdzieś w zakamarkach
umysłu dzięki kompotowi. Jak to możliwe? Jak zabójca sprawił, że Olga przeżyła?
Scenariuszy było wiele, ale żaden nie wydawał się wykonalny.
Forst zastanawiał się nad tym przez jakiś czas. Nie wiedział, ile go upłynęło – może
godzina, półtorej, a nawet dwie. Tutaj było to pojęcie względne, szczególnie w ciągu dnia,
gdy więźniowie mogli opuszczać celę. Nic nie nadawało rytmu codziennej egzystencji,
wszystko nikło w apatycznej monotonii. Wszystko, łącznie z odpowiedzią na pytanie, które
dręczyło Wiktora.
Nie było ono zresztą jedynym. Zastanawiał się także nad tym, jak opuścić mury
Podgórza. Gdyby dostał mniejszy wymiar kary, mógłby to zrobić najwcześniej w połowie
odsiadki. W przypadku dwudziestu pięciu lat pułap podnoszono jednak do piętnastu lat.
W dodatku sąd musiałby powziąć przekonanie, że skazany nie popełni już więcej
przestępstwa. Forst nie sądził, by ktokolwiek mógł okazać się takim optymistą.
Trudno, będzie musiał liczyć na Osicę.
A może nie? Może istniał jakiś sposób, by wyjść z więzienia przed czasem? Były
jeszcze dwie drogi formalne, o których od czasu do czasu myślał. Żadna z nich nie była
zbyt prawdopodobnym scenariuszem.
Mimo to…
 Forst poderwał się z pryczy. Uznał, że jeśli nie spróbuje, nigdy nie dowie się, czy
w istocie istniała jakaś szansa. Przynajmniej nie będzie siedział bezczynnie i zadręczał się
myślami o Szrebskiej, skupi się na czymś innym.
Wyszedł na korytarz i natychmiast przykuł uwagę klawisza. Mężczyzna zgromił go
wzrokiem i mechanicznie sięgnął do pałki umocowanej do pasa.
Strażnicy początkowo traktowali go jak najgorszego kundla, ale ich podejście zmieniało
się podobnie, jak w przypadku więźniów. Im dłużej był spokojny, im więcej czasu siedział
z nosem w książce i roztaczał wokół siebie mgiełkę enigmatyczności, tym przychylniejsi
się stawali.
– Co jest, Forst?
– Muszę skorzystać z telefonu.
– Ty?
Wiktor wzruszył ramionami.
– Nie widziałem jeszcze, żebyś gdzieś dzwonił.
– Na każdego w końcu przychodzi pora.
Klawisz sprawiał wrażenie, jakby nie rozumiał.
– Z kim chcesz się kontaktować, co? – spytał. – Nie masz rodziny, z tego co wiem.
– Nie mam.
– Znajomych chyba też nie?
Forst pokiwał głową. Ostatnia osoba, którą mógł w ten sposób nazwać, skończyła
zmasakrowana w opuszczonym słowackim budynku.
– Więc gdzie chcesz dzwonić?
– Do kancelarii Żelazny & McVay.
– Gdzie?
Wiktor pamiętał, że Olga polecała mu kiedyś prawniczkę z tej firmy. Wprawdzie, o ile
go pamięć nie myliła, adwokat pracowała w Warszawie, ale wiedział, że kancelaria ma
także krakowską filię. Być może udałoby się ściągnąć obrończynię tutaj.
– Co ty kombinujesz?
– Nic.
– Zamarzyło ci się wcześniejsze wyjście?
– Być może. Mam jeszcze…
– Masz to ty, Forst, zupełnie płonną nadzieję. Ale jak chcesz się kopać z koniem, proszę
bardzo – odparł funkcjonariusz i skinął na niego. Poprowadził go do aparatu
telefonicznego, a potem stanął obok.
Wiktor zmierzył go wzrokiem.
– Coś nie pasuje? – spytał klawisz.
Były komisarz się nie odezwał. Sięgnął po słuchawkę, a potem rzucił okiem na wykaz
numerów na kartce leżącej obok aparatu. Sto osiemnaście dziewięćset trzynaście. Kiedyś
nikt nie musiał posiłkować się takimi pomocami, żeby dodzwonić się do biura numerów.
Teraz cudem było, że takie miejsce jeszcze w ogóle istnieje.
Forst szybko uzyskał to, czego potrzebował, a potem zadzwonił do siedziby kancelarii
Żelazny & McVay przy Złotej 59. Odebrała kobieta, która przedstawiła się jako Anna,
nazwisko mu umknęło. Wyłuszczył sprawę i przypuszczał, że będzie musiał się
nagimnastykować, chcąc ustalić, o którą prawniczkę chodziło Oldze. Rozmówczyni jednak
szybko załapała.
– Joanna Chyłka?
– Nie wiem. Możliwe.
– Mówi pan, że szuka… jak pan to określił, najtwardszej sztuki?
– Tak.
– W takim razie z pewnością chodzi o mecenas Chyłkę.
– Możliwe.
– Już pana łączę.
Forst nabrał tchu i spojrzał na klawisza. Ten patrzył na niego leniwie, dłubiąc w ustach.
Robił to tak ostentacyjnie, że trudno było uznać, by coś rzeczywiście zaklinowało mu się
między zębami.
– Joanna Chyłka – rozległ się głos w słuchawce. Zdecydowany, twardy, ale
niepozbawiony seksapilu. Wiktor natychmiast wyobraził sobie jedną z tych kobiet sukcesu,
które rozpoczynały dzień od espresso, a kończyły wygraną sprawą.
– Dostałem namiar na panią od…
– Tak, tak. Anka z Recepcji mi powiedziała – wpadła mu w słowo. – Od Olgi.
– Znałyście się, jak rozumiem.
– Dobrze pan rozumie. Jak na policjanta, całkiem nieźle.
– Nie pracuję już w policji.
– Ano nie, rzeczywiście – odparła pod nosem. – A szkoda, bo przydałoby się kilku
takich jak pan. Zmniejszyłoby się bezrobocie w tanatologii, usługach cmentarnych
i w kamieniarstwie. Choć z drugiej strony… oni nigdy nie narzekają na brak pracy,
prawda?
– Prawda.
Joanna westchnęła do słuchawki.
– Szuka pan nowego obrońcy? Gabert nie podołał?
– Była pani chwalona. A ja potrzebuję niekonwencjonalnego podejścia.
– Rozumiem.
– Więc jest pani zainteresowana?
– Nie. Nie przyjmuję przegranych spraw, nawet jeśli potencjalny klient wygląda jak
buntowniczy rockman.
– Słucham?
– Widziałam pana w telewizji. Fajne koszule.
– Niech pani posłucha…
– Szkoda czasu – oceniła. – Sprawy i tak nie wezmę, ale udzielę panu darmowej porady
telefonicznej. Niech pan zainteresuje się ułaskawieniem. Mamy sprzyjający klimat
polityczny.
– Co takiego?
– Posłał pan w trzy diabły zbrodniarza OUN-UPA, prawda? To dość patriotyczne.
Forst potarł skroń i uznał, że popełnił błąd. Prawniczka może i działała nieco poza
ramami systemu, jeśli wierzyć mediom, ale najwyraźniej nie miała zapędów samobójczych.
Przynajmniej nie na tyle, by przyjmować sprawę przegraną już przez innego adwokata.
– Zostaje panu jeszcze skarga do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
– Mhm.
– Choć nawet pozytywne rozstrzygnięcie nie zmieni wyroku. Stawiałabym więc na
ułaskawienie, o ile prezydent spojrzy na pana przychylnym okiem. A to z kolei zależy od
tego, czy bronił pan krzyża i uczęszczał na miesięcznice.
– Słucham?
– Życzę powodzenia i trzymam kciuki! – dodała, a potem się rozłączyła.
Wiktor spojrzał na telefon, na strażnika, a potem zawiesił wzrok na ścianie przed sobą.
Jeśli ta rozmowa w czymkolwiek mu pomogła, to jedynie w pogodzeniu się z tym, że
wyczerpał całą drogę odwoławczą.
 Właściwie dał mu to już do zrozumienia Tadeusz Gabert, który bronił go w obydwu
instancjach, ale nie szkodziło zasięgnąć drugiej opinii.
– Skończyłeś, Forst?
Pytanie zawisło w powietrzu jak smród. Owszem, skończył. I to na dobre.
 5
Gong rozbrzmiał jak preludium przed walką bokserską. Osica otworzył oczy i odrzucił
kołdrę, uzmysławiając sobie, że dzwoni telefon. Powinien wreszcie zmienić dzwonek, ale
wciąż o tym zapominał.
– Tak? – mruknął do słuchawki.
– Dzień dobry, panie inspektorze.
Rozpoznał głos Dominiki Wadryś-Hansen bez problemu. Od czasu, kiedy zapadł
ostateczny wyrok w sprawie Forsta, kontaktowali się regularnie. Początkowo Edmund był
nieufny, ale ostatecznie zrozumiał, że prokurator rzeczywiście jest przekonana, iż popełniła
błąd.
Przyznała, że postawienie Forstowi zarzutu zabójstwa turystów było pomyłką.
Wiedziała, że Bestia z Giewontu nadal jest na wolności – właściwie to ona przekonała do
tej wersji Edmunda. W dodatku wciąż utrzymywała, że jej mąż trafił na trop jakiegoś
spisku i dlatego nagle zniknął.
Osica był innego zdania. Gjord Hansen wrócił do ojczyzny, bo miał dosyć ciągłych
kłótni małżeńskich, domowego drylu i prawdopodobnie szeregu innych rzeczy, na które się
nie pisał.
– Dzwonię za wcześnie?
– Skąd – odburknął Edmund. – Jest dopiero piąta.
– Jestem w Zakopanem i pomyślałam, że…
– O tej porze? Co pani tutaj robi?
Poniewczasie uświadomił sobie, że popełnił faux pas. Niewiele było rzeczy, które
irytowały Wadryś-Hansen bardziej niż przerywanie w pół zdania.
W słuchawce zaległa cisza. Obawiał się, że będzie musiał posypać głowę popiołem –
trudno było powiedzieć, który raz w trakcie ich krótkiej znajomości. Odchrząknął,
przygotowując się do zażegnania kryzysu, ale nie zdążył podjąć tematu.
– Było zabójstwo na szlaku.
– Słucham?
– Nic pan nie wie?
– Nie, przecież dopiero co mnie pani obudziła, na litość boską.
Podniósł się i ruszył w stronę łazienki. Kolana zatrzeszczały, jakby miały się pod nim
ugiąć. Od pewnego czasu rozpuszczał sobie preparaty z glukozaminą, ale na niewiele
się zdawały. Widocznie tak musiało być. Co stare, to skrzypi.
Osica położył telefon na półeczce pod lustrem i włączył głośnik. Kiedy Dominika
wyjaśniała mu pokrótce, co się zdarzyło, podinspektor mył zęby, raz po raz mrucząc pod
nosem.
– Słucha mnie pan?
Wypluł pastę do umywalki.
– Tak.
– Ma pan teraz czas, żeby się spotkać?
– Tylko się ogolę.
Sięgnął po piankę i szybko rozsmarował ją na policzkach i pod brodą.
– Gdzie możemy się umówić? – zapytała Wadryś-Hansen.
– W komendzie.
– Wykluczone. Nie chcę, żeby…
– Widziano nas razem? To niemal romantyczne. – Osica pociągnął maszynką po policzku.
Przez moment na linii trwała cisza.
– Jeszcze raz pan mi przerwie, inspektorze, a nie będziemy mieli o czym rozmawiać.
– A, tak, przepraszam. – Wysunął szczękę, co zniekształciło trochę jego głos. – I w takim
razie możemy odwiedzić McDonalda.
– McDonalda?
– A co innego jest otwarte o tej porze?
– Myślałam bardziej o tym, byśmy spotkali się u pana.
– U mnie… – mruknął Osica, odginając głowę i goląc podbródek. – Nie wiem, czy to
dobry pomysł.
– Mogę być za kwadrans.
– No cóż…
– W takim razie do zobaczenia.
Rozłączyła się, zanim zdążył powiedzieć, by przygotowała się na estetyczny szok. Dom
od dawna był nieremontowany, a ogród tak zapuszczony, że z ulicy przywodził na myśl
opuszczoną posesję. Elewacja wołała o pomstę do nieba, a dach nie spełniał już chyba
wymogów prawnych – eternit pokrywający połać dawno powinien zniknąć. Osica jednak
specjalnie się tym nie przejmował.
Skończył się golić, opłukał twarz i wytrząsnął z buteleczki Warsa ostatnie krople płynu
po goleniu. Poklepawszy się po policzkach, w końcu poczuł się rozbudzony. Założył
mundur i nastawił wodę. Szybki telefon na komendę pozwolił mu rozeznać się w sprawie,
ale szczegóły chciał usłyszeć od Dominiki.
Kawa była już gotowa akurat na przyjazd Wadryś-Hansen. Prokurator uścisnęła mu dłoń
i weszła do kuchni, uważnie się rozglądając.
– Obawia się pani czegoś?
– Wszystkiego.
– Mój dom się nie zawali.
Spojrzała na niego z powątpiewaniem, a potem zajęła miejsce przy stole. Otaksowała
blat, ale nie odezwała się słowem. Osica pomyślał, że mógł chociaż uprzątnąć okruchy
chleba.
Podał gościowi kawę i usiadł naprzeciwko. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu.
W końcu Edmund napił się i kaszlnął.
– Więc Bestia wróciła? – spytał.
– Właściwie na to nie wygląda.
– Nie?
– Modus operandi jest inny. Jedyna cecha wspólna to moneta.
– Jedyna, ale dość wymowna.
– Być może – odparła Dominika i spróbowała kawy. Szybko odsunęła kubek. – Ale nie
jestem gotowa przyznać tego na pewno. Tym bardziej, że wszyscy inni są przekonani, iż ten
człowiek nie żyje.
– A ten, który z nim współdziałał, siedzi w więzieniu.
– Otóż to.
– Może więc najwyższa pora to wyprostować?
– Nie mamy dowodów, inspektorze. A nawet gdyby udało nam się przekonać
kogokolwiek, w niczym nie pomogłoby to pańskiemu przyjacielowi.
– Wypraszam sobie.
– Słucham?
– W żadnym wypadku nie nazywajmy tego sukinsyna moim przyjacielem. Przestrzelił mi
dłoń, nie pamięta pani?
Dominika uśmiechnęła się pod nosem i pokręciła głową, jakby miała do czynienia
z wyjątkowo niesfornym dzieckiem.
 – Dążę do tego, że tylko byśmy się zbłaźnili – podjęła. – W tej chwili wszyscy będą
traktować to zabójstwo jako naśladownictwo. Może zresztą całkiem słusznie, nie sposób
przesądzić.
Osica pokiwał głową. Rzeczywiście, gdyby zaczęli rozgłaszać wszem i wobec, że
prawdziwy zabójca nadal jest na wolności, uznano by ich za wariatów. Szczególnie jeśli
Dominika zaczęłaby rozwodzić się nad tym, co w jej przekonaniu spowodowało nagłe
zniknięcie Gjorda Hansena.
– No dobrze… – mruknął Edmund. – Co to za moneta?
– Jeszcze to ustalamy.
– Kto od nas się stawił?
– Podkomisarz Gomoła.
– O, niebiosa…
– Źle?
– To zależy. Z punktu widzenia zabójcy bardzo dobrze.
– Nie może pan dokonać jakichś zmian personalnych?
– Nie, absolutnie nie. Wszyscy patrzą mi teraz na ręce, nie mogę podpaść nawet swoim
podkomendnym. Absurdalna sytuacja.
– Współczuję.
– Sam sobie na to zasłużyłem, zeznając na korzyść tego skurczybyka w sądzie – odparł
Edmund i pociągnął łyk kawy. Smakowała całkiem nieźle. Nie rozumiał, dlaczego
prokurator wybrzydza. Może leżało to w jej zawodowej naturze. – Ale mniejsza z tym. Co
jest na monecie? Herkules? Demetriusz? Chrystus?
– Orzeł.
– Taki jak na pięciozłotówce?
– Nie. Przywodzi na myśl raczej tego amerykańskiego. Oprócz tego wokół wybito napisy
w języku arabskim, których niestety nikt z obecnych na miejscu zdarzenia nie potrafił
rozszyfrować.
– To nie problem.
– Owszem – przyznała Dominika. – Zaraz zresztą powinniśmy wiedzieć coś więcej.
– Mhm. A co jest na rewersie?
– Jeszcze więcej arabskich napisów. A do tego jakieś ruiny.
– Ruiny?
 – Zniszczone kolumny, na moje oko porządku korynckiego.
Osica nie miał pojęcia, czym różnią się od innych, ale pokiwał głową ze zrozumieniem.
Mimowolnie wyobraził sobie monetę w ustach zmarłego, a zaraz potem zobaczył oczami
wyobraźni samo ciało. Wzdrygnął się.
– Kawałki zębów nie do złożenia? – zapytał.
– Nie. Zbyt mało znaleźliśmy ich na miejscu.
– I po opuszkach też nie ma śladów?
Dominika pokręciła głową. Przez moment wbijała pusty wzrok w kubek z parującą kawą
i ostatecznie po niego sięgnęła.
– Znaleźliście jakieś wydzieliny?
– Nie.
– I rozbryzgi krwi świadczą o użyciu wyłącznie noża?
– Tak – potwierdziła Wadryś-Hansen i westchnęła. – Nie ma żadnych śladów
świadczących o przepychance, bijatyce czy użyciu innych narzędzi. Wygląda na to, że
ofiara została pozbawiona przytomności, a potem…
– Upuszczono jej krew.
– Najwyraźniej. Więcej będziemy wiedzieć po badaniach toksykologicznych
i mechanoskopijnych. I może już wystarczy tego wypytywania?
– Oczywiście.
Osica przez chwilę wodził wzrokiem po kuchni. Powinien umyć szafki, na niektórych
widać było żółtawe zacieki. Kurz zbierający się na nich zapewne można by ściągać już
szuflą.
– A DNA?
– Wyniki będą standardowo za dwa tygodnie. Ale co nam po nich? Nie mamy żadnego
materiału porównawczego.
– Jeszcze nie.
– Jest pan optymistą – powiedziała cicho. – Ja zakładam, że skoro ktoś zadał sobie tyle
trudu, by pozbawić ofiarę tożsamości, z pewnością zadbał o to, byśmy łatwo jej nie
zidentyfikowali.
– Wiele rzeczy mi w życiu zarzucano, pani prokurator, ale optymizmu chyba jeszcze nie.
Miał nadzieję, że wywoła na twarzy Dominiki choćby blady uśmiech, ale kąciki ust
nawet nie drgnęły. Osica złożył to na karb niewyspania i ciężkich przeżyć podczas
oględzin.
– Miejsce ma jakieś znaczenie? – spytał.
– Trudno powiedzieć. To szlak na Czerwone Wierchy, nic wielkiego w porównaniu
z tym, gdzie wcześniej grasowała Bestia.
– A sama polana?
– Upłaz? Kilkanaście hektarów, dawniej miejsce pasterskie, ostatni szałas spłonął
w dziewięćdziesiątym czwartym. Nic konkretnego.
– Ale widać z niej Giewont.
– Tak – przyznała Dominika i ściągnęła brwi. – Widać z niej Giewont.
Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Właściwie był to mało znaczący fakt –
niewystarczający, by na tej podstawie wysnuć jakieś wnioski. Z drugiej strony niewiele
było trzeba, by połączyć jedno z drugim.
– W porządku… – zaczął Edmund i przeciągnął dłonią po świeżo ogolonym policzku. –
Załóżmy wersję najbardziej logiczną.
– Że to Synowie Światłości? – dopowiedziała Wadryś-Hansen. – Możliwe. Nie wiemy,
jak liczna była ta grupa ani…
– Jest. Jak liczna jest.
– Owszem – przyznała przez niemal zaciśnięte usta. – Nie wiemy też, do czego dąży. Ale
przychylam się do wersji, że jeśli Bestia nie wróciła, to któryś z nich jest sprawcą. Raczej
nie przypadkowy copycat.
– Sensownie.
– I przy takim założeniu wszystko wraca do Gjorda.
– Że co proszę?
– Mój mąż wpadł na ich trop.
– Przynajmniej tak pani przypuszcza…
– Wiem to, panie inspektorze – podkreśliła. – Gjord zniknął, gdy tylko zaczął drążyć
w sprawie. A zaraz potem nastąpiły przesunięcia w urzędzie wojewódzkim.
– To mało znaczący szczebel. Zbyt mało, bym uwierzył, że ma jakiekolwiek znaczenie.
Po raz pierwszy powiedział jej to wprost i musiał zmierzyć się ze stanowczym, pełnym
dezaprobaty spojrzeniem. Nie prokuratorskim, raczej jednym z tych, które miały
w zanadrzu porzucone kobiety.
– Gjord nie zostawiłby dzieci.
 – Przypuszczam, że to samo mówi każda inna żona, gdy mąż zdecyduje się zwinąć
manele.
– Niech pan mi wierzy, inspektorze. To nie był ten rodzaj człowieka. Prędzej można
byłoby spodziewać się czegoś takiego po mnie.
Wstała, a potem podeszła do okna. Wyjrzała na zarośnięty ogród i głęboko nabrała tchu.
– To on zajmował się wszystkim w domu, bawił się z dziećmi i tak dalej. Ja w tym
czasie dbałam o ich przyszłość.
Zaniedbując teraźniejszość. Osica znał to z autopsji.
– Rozumiem.
Odwróciła się i posłała mu długie spojrzenie.
– Od kiedy wyjechał, nawet do nich nie zadzwonił. Wszystko załatwialiśmy drogą
pocztową lub mailową, a wyrok sądu rodzinnego nastąpił bez udziału strony przeciwnej.
Operowała tylko suchymi, prawniczymi formułkami, ale Edmund słyszał w jej głosie
pobrzmiewające jeszcze roztrzęsienie. Wprawdzie była jedną z tych silnych kobiet, które
po prostu przekładały nogę nad kłodami rzucanymi im przez życie, ale… cóż, Osica zdążył
poznać ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że niespecjalnie sprawdza się w roli matki. Nawet
ze wsparciem męża radziła sobie w porywach średnio, a teraz musiało być jeszcze
trudniej.
– Gjord rozmawiał z wicewojewodą Kajdrowiczem – ciągnęła. – Niedługo po tym
Kajdrowicza i kilku innych urzędników przeniesiono w inne miejsce.
– Tak, tak. A później wicewojewoda w ogóle zniknął.
– Zgadza się.
– Słyszałem to już, ale i tym razem mnie to nie przekonuje.
Wadryś-Hansen nie wyglądała na zadowoloną.
– Niemądrze grzebać w polityce – dodał Edmund. – Szczególnie jeśli to właśnie tam
tkwią odpowiedzi.
Dominika sięgnęła po szmatkę leżącą na skraju zlewozmywaka, przetarła parapet,
a potem na nim przysiadła. Skrzyżowała ręce na piersi i popatrzyła na gospodarza spode
łba.
– Dotrę do prawdy, panie inspektorze – zapewniła go. – Ale najpierw muszę dowiedzieć
się, co wydarzyło się na polanie Upłaz.
– Słusznie. Jedno może prowadzić do drugiego.
 – A pan mi w tym pomoże – dodała.
– Ja?
– Nie może pan odsunąć Gomoły, ale z pewnością może nadzorować jego działania.
Zasadniczo nic nie stało temu na przeszkodzie. Osica musiał uważać, by nie podpaść
komukolwiek, ale gdyby naprawdę się postarał, mógłby uczestniczyć w dochodzeniu.
Gomoła był jednym z najbardziej leniwych funkcjonariuszy i nie będzie trudno przekonać
go, że warto trochę odpocząć.
– Co pan na to?
– Na co konkretnie?
– Na tandem.
– Nie wydaje mi się, żeby to był najlepszy pomysł, ale nie ma pani chyba zbyt dużego
wyboru. Zamknęła pani mojego najlepszego dochodzeniowca w więzieniu.
Dominika nie odpowiedziała. Jej wyraz twarzy się nie zmienił, zupełnie jakby nie
słyszała tej ostatniej uwagi. Osica raz po raz łudził się, że uda mu się coś ugrać w sprawie
przedterminowego zwolnienia, ale ostatecznie musiał uznać, że sprawa jest zamknięta.
Zbrodnia, za którą skazano Forsta, była jednoznaczna.
– Złapiemy go, panie inspektorze.
– Z pewnością.
– Jego i wszystkich innych Synów Światłości. A potem dowiemy się, co tu się dzieje.
Edmund pokiwał głową i nabrał tchu, ale nie zdążył się odezwać. Kiedy rozległ się
dzwonek telefonu Wadryś-Hansen, wiedział, że dzwonią do niej z pierwszymi konkretami.
Prokurator szybko odebrała, wysłuchała rozmówcy, podziękowała, po czym wsunęła
komórkę do jednej z kieszeni w przepastnej torebce.
– Zidentyfikowali bilon – oświadczyła. – To dziesięciofuntowa moneta wybita w 2003
roku. Obecnie jest w obiegu w Syrii.
Osica uniósł brwi. Od razu pomyślał o grupie syryjskich uchodźców, którzy niedawno
trafili do Kościeliska.
 6
Iwo Eliasz wyszedł z Carrefoura przy Zakopiańskiej i skierował się do auta. Zrobił
porządne zakupy, jak zawsze, kiedy już zmuszał się do tego, by odwiedzić supermarket.
Kiedy mógł, zaopatrywał się w małych sklepikach, ale od czasu do czasu musiał zrobić
większe zapasy. Miał w końcu na utrzymaniu nie tylko siebie.
Poczekał, aż zamkną się za nim drzwi, a potem obejrzał się przez ramię. Nie
znosił takich miejsc. Mimo że supermarkety w Rabce-Zdroju były wielkości sklepików
osiedlowych z Krakowa, Eliasz miał wrażenie, jakby oddechy innych ludzi go oblepiały.
Niemal dostrzegał, jak wszystkie bakterie wydobywają się z ich ust, a potem wiszą
w powietrzu, tylko czekając, by przylgnąć do niego jak pajęczyna, w którą nieopatrznie się
wchodzi.
Wzdrygnął się i zerknął na zegarek sportowy. Włączył stoper, po czym ruszył w kierunku
Tetmajera. Od domu dzielił go półgodzinny marsz, może nawet nieco dłuższy, jeśli pójdzie
przez Park Zdrojowy. Zakupy niósł w przepastnym plecaku, który niedawno zakupił. Uznał,
że niemądrze byłoby wracać w Tatry z tym samym, co poprzednio.
Nie pomylił się w swoich szacunkach. Do ostatniego budynku przy Tetmajera, niedaleko
ściany lasu, dotarł w trzydzieści sześć minut. Wszedł do środka i od razu skierował się do
piwnicy. Otworzył górny i dolny zamek pierwszych, a potem drugich drzwi. Dopiero wtedy
znalazł się w pomieszczeniu, które tak długo przygotowywał dla swojej lokatorki.
Nie było zbyt przestronne, ale miało wszystko, czego potrzebowała. Składało się
z jednego pokoju wyposażonego w niewielką wnękę z kotarą, za którą było łóżko, oraz
z łazienki.
Iwo zrzucił plecak z ramienia.
– Przyniosłem zakupy – powiedział, kładąc go na fotelu. Obok stała kanapa, a przed nią
telewizor, na którym lokatorka mogła oglądać niektóre kanały w wyznaczonych przez
Eliasza porach. – I mam awokado, choć musiałem się go naszukać.
– Dziękuję.
Podeszła do niego, ale jak zawsze miała spuszczony wzrok. Pochyliła się nad plecakiem
i zaczęła wyciągać z niego produkty.
– Popatrz na mnie.
Wykonała polecenie natychmiast, bez wahania. Dawno nauczył ją, że to opłacalne. Za
dobre zachowanie nagradzał ją nie tylko prawem oglądania telewizji, ale czasem także
innymi rzeczami. Raz przyniósł jej nawet butelkę wina, ale szybko okazało się to pomyłką.
Wystarczyło, że na moment się obrócił, a ona wlała w siebie niemal połowę, zanim
wyrwał jej butelkę.
Musiał wymierzyć jej karę, ale nie sprawiało mu to wielkiej satysfakcji. Wolał, kiedy
konsekwencje dotykały jej psychiki, a nie przybierały fizyczną postać. Ale takie
uciążliwości musiał przygotować zawczasu.
Spojrzał na nią. Trwała w zupełnym bezruchu, jeśli nie liczyć spokojnych mrugnięć.
Stała obok, wbijając w niego wzrok, tak jak przykazał. Jeszcze jakiś czas temu był
przekonany, że jej uległość będzie sprawiać mu przyjemność, ale od kilku dni czuł
się zawiedziony. Poczuł, że wreszcie ją złamał, pokonał jej upór. W końcu mu się
podporządkowała, co wiązało się z poczuciem zwycięstwa, ale…
Nie wystarczało mu to. Teraz to rozumiał. Cała przyjemność tkwiła w dążeniu do celu,
nie w napawaniu się jego osiągnięciem.
– Rozpakujesz resztę zakupów? – zapytał.
Skinęła głową, po czym zabrała się do roboty. Iwo usiadł na fotelu i wodził za nią
wzrokiem, gdy chowała produkty do szafek.
Przez moment się zastanawiał. Potem zaśmiał się pod nosem.
– Wiesz… – powiedział. – W sklepie łapałem się na tym, że nadal zastanawiam się, czy
dana rzecz będzie bezpieczna.
Zatrzymała się w pół kroku i obróciła do niego. Machnął ręką, by kontynuowała.
– Ściągam produkt z półki, a potem analizuję, czy z jego pomocą przypadkiem nie
udałoby ci się osiągnąć tego, co tyle razy próbowałaś zrobić.
– Nie mam już zamiaru odbierać sobie życia.
– Wiem, że nie. Ale przyzwyczajenie zostało.
– Możesz kupować wszystko, co chcesz.
Iwo nie odpowiedział. Nie był do końca przekonany, czy tak w istocie jest. Lokatorka
nie była w ciemię bita, kilkakrotnie próbowała podejść go w żałosny, wręcz żenujący
sposób. Udawała pokonaną tylko po to, by uśpić jego czujność. Eliasz jednak ani razu nie
dał się zwieść.
– Zachowam ostrożność jeszcze przez jakiś czas – powiedział w końcu.
– Nie musisz.
– Niby nie – przyznał. – Bo gdybyś naprawdę chciała, wzięłabyś rozpęd i po prostu
rzuciła się głową na telewizor. Przy odrobinie szczęścia może by się udało.
– Wiem.
– Dziwię się, że tego nie próbowałaś. Ja z pewnością bym sprawdził tę ewentualność.
Czasem, kiedy doprowadzał ją do granicy wytrzymałości, podjudzał ją w taki sposób.
By te zabiegi odniosły jednak zamierzony skutek, musiała być otumaniona. W obecnym
stanie nie było co nawet myśleć o tym, by nią manipulować.
– Cóż… – dodał. – Widocznie twoja wola życia wzięła górę nad potrzebą ucieczki.
– To chyba naturalne. Poza tym nie mam tu tak źle.
– Nie, nie masz.
Syndrom sztokholmski. Iwo Eliasz czekał długo, aż wystąpi – i momentami wydawało
mu się, że nigdy się nie doczeka. Sprowadzał się do tego, że osoba przetrzymywana
w końcu zaczynała czuć sympatię wobec porywacza. Częstokroć nawet coś więcej.
Zaczynała pomagać w utrzymaniu status quo, była wdzięczna, chętnie nawiązywała
kontakt, współdziałała…
W pewnym sensie podobna rzecz spotkała Nataschę Kampusch. Ona także w końcu
zaczęła traktować oprawcę niemal jak przyjaciela – a wszystko dlatego, że był jedynym
człowiekiem, z którym miała kontakt przez długi czas.
Eliasza fascynowało, jak ludzki umysł reaguje na stres. Przyglądał się swojej lokatorce
i starał się to zrozumieć. Nie liczył na wymierne wnioski, nie miał przecież zamiaru
publikować pracy naukowej. Był po prostu ciekawy.
– Możesz dzisiaj włączyć telewizor na godzinę.
Pokiwała głową i blado się uśmiechnęła. Naprawdę uczyła się na własnych błędach.
– Ale najpierw się rozbierz.
Sięgnęła do guzików koszuli powoli, spokojnie. Eliasz wielokrotnie powtarzał jej, że to
jedno z poleceń, przy wykonywaniu którego nie powinna się spieszyć. Guzik po guziku
schodziła coraz niżej.
Iwo kupił jej czerwono-czarne koszule w kratę. Uznał, że to może przynieść ciekawy
rezultat. Teraz patrzył, jak lokatorka rozchyliła powoli poły i obnażyła przed nim pełne
piersi. Nabrał głęboko tchu.
Właściwie przyjemniejsze było patrzenie, jak skrupulatnie wykonuje każdy jego rozkaz,
niż to, co następowało później. Sam akt był ukoronowaniem, ale nie dorównywał
wyobrażeniom Eliasza. Ani ekstazie, którą czuł, gdy zmierzał do celu.
 Zrzuciła przetarte jeansy i chwyciła za gumkę od majtek.
– Nie – powstrzymał ją. – Poczekaj, wsuń rękę pod.
Zrobiła, co jej kazał, i zbliżyła się do niego. Dobrze wiedziała, co sprawia Eliaszowi
przyjemność. Zaczęła przesuwać ręką w górę i w dół, oddychając nieco szybciej.
– Rozchyl usta.
Wlepiał w nie wzrok. Uważała, żeby nie być nachalna, miała w pamięci to, co
wydarzyło się, kiedy raz próbowała załatwić sprawę zbyt szybko. Zirytowała go tamtej
nocy. Wyszedł z piwnicy, zamknął ją na cztery spusty i przeszedł do pokoju, w którym mógł
obserwować, co dzieje się z lokatorką. Wyłączył światło, a potem uruchomił zapętlony plik
dźwiękowy. Podkręcił głośność do maksimum, przez co musiała spędzić dwanaście godzin
w towarzystwie przeraźliwych, przeciągłych kobiecych krzyków. Kiedy rano wrócił,
zwijała się na podłodze, nie potrafiąc zebrać myśli. Zdumiewające, ile można było
osiągnąć za pomocą samego dźwięku.
Sprawdzał różne rodzaje… niewygód. Nie po to, by sprawić jej ból, ale żeby
przygotować jej psychikę. Przypalał jej ciało żarowymi zapalniczkami, sypał sól na
otwarte rany, przyklejał górne powieki, umieszczał igły pod paznokciami i wypróbowywał
wiele innych rzeczy, które go intrygowały. Przekonał się jednak, że metoda nie ma
większego znaczenia. Osiągnięcie uległości było konsekwencją systematyczności. Każda
z rzeczy, które robił, wytrwale powtarzana, przynosiła zamierzony efekt.
Nie przez strach. Nie przez ból czy cierpienie. Nic z tych rzeczy nie miało znaczenia.
Liczyło się poniżenie, odarcie z godności. Tylko to pozwalało wymuszać na niej jego wolę.
Teraz obserwował ją, wykonującą dokładnie to, czego od niej oczekiwał, i nie czuł
żadnej satysfakcji. Owszem, był podniecony, ale tylko przez chwilę. Potem skrzywił się,
uświadamiając sobie, że to nie ma sensu.
Podniósł się i bez słowa wyszedł z pomieszczenia. Słyszał jeszcze, jak lokatorka
podnosi swoje rzeczy. Przestawała go satysfakcjonować.
 7
Sygnał znów zmienił się na przerywany. Forst zaklął w duchu i odłożył słuchawkę. Była
to już trzecia próba skontaktowania się z Osicą. Dawny przełożony należał jednak do osób,
które z jakiegoś powodu zawsze miały problem z odbieraniem. Jakiś czas temu
podinspektor ustawił sobie nawet głośny dzwonek gongu, by nie przegapiać
przychodzących połączeń, ale najwyraźniej na niewiele się to zdało.
– Długo będziesz jeszcze próbował? – zapytał znudzony klawisz.
– Niedługo.
Strażnik westchnął, a potem przysiadł na starym krześle stojącym obok. Ziewnął, odgiął
głowę, po czym zaczął dłubać w zębach. Wiktor na moment zawiesił na nim wzrok.
Kandydat do rychłego wypalenia zawodowego, uznał. Ale to samo mógłby powiedzieć
o jakimkolwiek innym funkcjonariuszu na Podgórzu.
Spróbował zadzwonić ponownie. Tym razem Osica w końcu podniósł słuchawkę.
– Najpierw spotkanie, teraz telefon… – mruknął na powitanie. – Niedługo pomyślę, że
resocjalizacja naprawdę działa, Forst.
– Dzień dobry, panie inspektorze.
– Może dla ciebie.
Wiktor się rozejrzał. Była to dziwna uwaga, zważając na sytuację i miejsce, w których
się znajdował. Mimo to zbył to milczeniem.
– Udało się panu dowiedzieć czegoś w sprawie, o której rozmawialiśmy?
– To znaczy?
Forst zaklął w duchu. To tyle, jeśli chodzi o to, czy Osica pokładał wiarę w jego
słowach. Nie minęło wiele czasu, a zdążył zapomnieć. Więcej zasadniczo Wiktor nie
musiał wiedzieć.
– W sprawie gąbki.
– Ach…
– Chyba pan nie zapomniał?
– Nie, oczywiście, że nie.
– A więc po prostu postanowił pan mieć to w dupie.
– Uważaj na słowa.
– Dlaczego? Nie jestem już pańskim podkomendnym.
– Nie. Ale jestem jedyną osobą, która może ci przysłać pieprzoną paczkę na święta. Nie
zapominaj o tym.
Wiktor kątem oka dostrzegł, że klawisz się uśmiecha. Nie miał trudności z usłyszeniem
rozmówcy, co specjalnie Forsta nie dziwiło, dźwięk ze słuchawki był bowiem dość głośny.
Nie przejmował się tym. Dawno uznał, że prawo do prywatności w tym miejscu jest tylko
oksymoronem.
– Mógłbym też przysłać ci coś na urodziny, ale nie wiem, kiedy wypadają.
– Ma pan wszystko w moich aktach.
– Do których nie zaglądam. Napawają mnie przerażeniem, że przez tyle lat miałem pod
sobą takiego psychopatę.
Forstowi trudno było z tym polemizować.
– Interesuje mnie tylko jeden prezent, panie inspektorze.
– No tak…
– Dowiedział się pan czegoś?
– Niestety jeszcze nie.
– A zrobił coś pan, żeby się dowiedzieć?
Osica prychnął prosto do słuchawki.
– Za kogo ty mnie masz, Forst?
Wiktor milczał.
– Co?
– Nic nie powiedziałem.
– No właśnie. Co to ma znaczyć?
Forst musiał przez moment się namyślić. Potem przestąpił z nogi na nogę, nie czując się
zbyt komfortowo w sytuacji, w której musiał okazać ogładę.
– Mam pana za porządnego człowieka – wydusił w końcu. – I osobę dotrzymującą
obietnic.
– Słusznie.
– Więc…
– Więc czekaj cierpliwie na efekty. Skontaktuję się z tobą, jak tylko będę coś miał.
– W jaki sposób? Nie mam tu komórki, jak pan wie.
– Czekaj cierpliwie – powtórzył machinalnie Osica, jakby myślami był już daleko. –
A teraz muszę kończyć. Mamy tutaj naglącą sprawę.
– Jaką?
 – Tajemnica poliszynela.
Forst już otwierał usta, by uzmysłowić podinspektorowi, że to określenie nijak nie
pasuje do tego, co chciał przekazać. Ostatecznie jednak były komisarz zamilkł.
– Będziemy w kontakcie – zapewnił Osica, a potem się rozłączył.
Wiktor skarcił się w duchu za to, że dał się zaskoczyć. Właściwie powinien spodziewać
się, że Edmund nie będzie skłonny przyjąć jego wersji. Kto byłby? Mieli akt zgonu Olgi,
wielu ludzi widziało ją martwą, z monetą w ustach. Jeszcze więcej uczestniczyło
w pogrzebie. Tylko szaleniec mógłby uwierzyć, że jeszcze żyje.
Forst poczuł, że lekko uniosły mu się kąciki ust. Tak, tylko szaleniec.
Wrócił do otwartej celi, zastając tam kilku współwięźniów. Słysząc kroki, podnieśli
wzrok, ale szybko go odwrócili, gdy przekonali się, kto przyszedł. Wiktor zajął swoją
pryczę, sięgnął po Chandlera i zaczął czytać.
Nie mógł się jednak skupić. Czy rzeczywiście był jedyną osobą, która wierzyła, że Olga
żyje? Jeśli tak, to siłą rzeczy był też jej jedyną nadzieją. Osica zawiódł, a oprócz niego nie
było się do kogo zwrócić.
Leżał z otwartą książką na podkulonych nogach i się zastanawiał. Mógłby skontaktować
się z prokurator, która go tu wsadziła. Podczas apelacji widział w jej oczach jakąś zmianę.
Musiała uświadomić sobie, że przeholowała z zarzutami. Czy to jednak wystarczyłoby, by
mu uwierzyła?
Nie, z pewnością nie. Gąbka nasączona perfumami i krótki list byłyby dla niej
niewystarczającymi dowodami, by podjąć decyzję o ekshumacji. Poza tym szybko
zauważyłaby objawy brania heroiny. I w przeciwieństwie do Osicy natychmiast
poinformowałaby władze aresztu śledczego.
Forst zamknął książkę i odłożył ją na bok. Jeszcze przez moment się namyślał, po czym
w końcu sięgnął do skrzynki po list, który ostatnio otrzymał. Wyszedł z celi i poczekał, aż
nadejdzie strażnik. Poprosił o spotkanie z kimś z personelu obsługi.
W przeciwieństwie do członków pionu ochrony ci ludzie byli bardziej skorzy do
rozmów z więźniami. Wiktor szybko został przyjęty do jednego z gabinetów. Klawisz
upewnił się jeszcze, czy może zostawić osadzonego bez nadzoru, a potem wyszedł na
korytarz.
– Chodzi o korespondencję – zaczął Forst. – Dostałem niedawno list i interesuje mnie
nadawca.
 Za biurkiem siedział starszy mężczyzna o twarzy pokrytej licznymi zmarszczkami. Siwe
włosy miał w zupełnym nieładzie – widać było wyraźnie, na którym boku spał tej nocy.
W pomieszczeniu roztaczał się zapach tanich perfum i potu. Wiktorowi przemknęło przez
głowę, że dawno nie widział tak zaniedbanego faceta. Ale czego innego można się było
tutaj spodziewać? Mężczyzna funkcjonował w świecie właściwie pozbawionym kobiet.
Świecie, w którym inni faceci myli się raz w tygodniu i nikogo nie obchodziło, jak kto
wygląda.
– Nie wiesz, kto nadał list?
– Nie. Na kopercie nie było informacji.
– A w treści?
Forst pokręcił głową.
– To dziwne.
– Być może – przyznał Wiktor. – Z drugiej strony w tym miejscu mało co mnie jeszcze
dziwi.
Pracownik Służby Więziennej przez moment patrzył na niego badawczo. Każdy z nich
wiedział, kim jest były komisarz, niektórzy darzyli go nawet niejaką sympatią,
w przeciwieństwie do strażników. Podczas głośnego procesu udało mu się zyskać
zaskakująco szerokie grono zwolenników – szczególnie wśród skrajnych prawicowców,
którzy doceniali egzekucję dokonaną na ukraińskim zbrodniarzu.
Dla reszty imponujące mogło być jedynie to, że udało mu się obalić pozostałe zarzuty.
Nie wykazano dowodów na jego związek z Bestią z Giewontu czy Synami Światłości.
Uniewinniono go od zabójstwa Agaty Osicy, córki dowódcy. Znaleźli się tacy, którzy ze
względu na to z nim sympatyzowali, nawet mu kibicowali. Od czasu do czasu dostawał
listy wyrażające wsparcie.
Mimo to w mediach czasem pojawiał się jako ten, który miał coś wspólnego z serią
zabójstw w Tatrach. Nie każdy wierzył, że Forst nie współdziałał z mordercą.
– Pogróżki? – spytał pracownik, wyrywając go z zamyślenia.
– Nie.
– Tak przypuszczałem. Jesteś jednym z niewielu, którym nie grożą.
– Słucham?
– Do innych przychodzą różne listy. Jak ktoś zabił nienarodzone dziecko, piszą ci od ojca
dyrektora. Jak ktoś poszedł siedzieć za zabójstwo na tle homofobicznym, przypominają
o sobie ci od prezydenta Słupska czy innych… U ciebie był spokój.
– To pan przeglądał moją korespondencję?
– Czasem. Jak akurat byłem w robocie – przyznał mężczyzna i pociągnął nosem. –
Ostatnio nie, byłem na chorobowym. Pierdolony mróz. – Wskazał na okno i się skrzywił. –
A teraz wygląda na to, że masz spokój, cofnięto decyzję o cenzurze listów.
– Tak.
– W porę, co? Akurat wtedy, kiedy potrzebujesz się czegoś dowiedzieć.
Forst skinął głową.
– Jest szansa, żeby ustalić, kto to przysłał?
– Szansa zawsze jest – odparł mężczyzna. – Wszystko zapisujemy tu skrupulatniej niż
u żyda. Pokaż no ten list.
Wiktor wyciągnął pogiętą kopertę i położył na biurku. Rozmówca założył okulary,
charknął i przysunął sobie list.
– Stempel z Chełma.
– Zgadza się.
– Dlaczego akurat stamtąd? Masz tam jakąś rodzinę, znajomych?
– Nie.
– Nieślubne dziecko?
– Akurat tam nie.
Pracownik aresztu podniósł wzrok, przez moment patrzył na Forsta, a potem podrapał
się po nosie i wrócił do analizowania koperty. Wiktor doskonale zdawał sobie sprawę,
dlaczego wiadomość pochodziła z Chełma. To w tamtejszym szpitalu Bestia z Giewontu
zaatakowała Olgę. Był to kolejny prztyczek.
– Dobra… mamy tu numer, więc zaraz to sprawdzę.
Rozmówca podniósł się, a potem podszedł do wąskiej metalowej szafki – tutejszego
odpowiednika elektronicznej bazy danych, która zapewne funkcjonowała także
w analogicznych ośrodkach w innych krajach.
Wiktor czekał cierpliwie, podczas gdy mężczyzna przerzucał kolejne teczki, raz po raz
przesuwając palcem pod nosem. W końcu wyjął odpowiedni dokument, przejrzał go, po
czym schował na miejsce i zasunął szufladę.
– Nie ma nadawcy.
– Słucham?
 – Nie wpisano. Dostaliśmy ten list pocztą, dokładnie tak, jak dostałbyś go, będąc na
wolności. Tylko od nadawcy zależy, czy wpisze się w lewym górnym rogu.
Mężczyzna usiadł na swoim miejscu i podsunął Forstowi kopertę. Wiktor spojrzał na nią
okiem dochodzeniowca. Stanowiła materiał o niemal zerowych walorach dowodowych.
Gdyby od razu zapakował ją do woreczka i nie pozwolił, by ktokolwiek jej dotykał, być
może na coś by się zdała. Teraz jednak mógł zgnieść ją i wyrzucić do kosza.
– Coś jeszcze?
– Nie – odparł Wiktor, po czym podniósł się i skierował do wyjścia.
Zanim mężczyzna zdążył wezwać klawisza, Forst był już na korytarzu. Nie miał zamiaru
tracić czasu, było wiele do zrobienia. Wprawdzie prowadzenie śledztwa zza murów
więzienia nie należało do najłatwiejszych rzeczy, ale nie było niemożliwe.
Mógł tylko dziękować losowi czy sędziemu, że trafił na Podgórze. Dzięki temu nie miał
problemu z poruszaniem się po terenie zakładu. Mógł dzwonić, kontaktować się ze światem
zewnętrznym, a trzy razy w miesiącu można też było go odwiedzać.
Niektórzy więźniowie mieli jeszcze lepiej. Ci najmniej groźni dostawali przepustki,
pozostali pracowali w terenie pod okiem konwojentów. On jednak należał do grupy, która
nie mogła liczyć na takie udogodnienia.
Gdyby nie ucieczka z Czarnego Delfina, być może byłoby inaczej. Po tamtej
spektakularnej akcji każdy rozsądny naczelnik musiał jednak patrzeć na niego co najmniej
podejrzliwie.
Forst czasem myślał o możliwościach ucieczki. Początkowo wychodził z założenia, że
skoro udało mu się opuścić rosyjski odpowiednik amerykańskiego supermaxu, tym bardziej
powinno powieść się tutaj. Potem doszedł jednak do wniosku, że tam więźniów trzymało
głównie przekonanie o tym, że znajdują się na samym końcu świata – nawet więc gdyby
uciekli, nie mieliby dokąd pójść. Była to fikcja, ale jakże skuteczna.
Na Podgórzu jednak podejście było realistyczne. Patrzono osadzonym na ręce,
pilnowano ich, ale nie katowano, nie doprowadzano do stanu, w którym ucieczka byłaby
jedyną możliwością. Mało kto w ogóle o niej mówił.
A z pewnością nie Forst. W jego przypadku byłoby to zupełnie bezcelowe. Stał się na
tyle rozpoznawalny, że nie zdążyłby dobiec do Wisły, a pojawiłyby się wokół kamery stacji
telewizyjnych. Inna sprawa, że po prostu nie wiedział, jak uciec z kilkunastoosobowej celi.
Przeludnienie polskich więzień stanowiło prawdziwy atut systemu penitencjarnego.
W Delfinie z trudem dogadał się z jednym współosadzonym. Tutaj nie wyobrażał sobie, by
wszyscy zgodzili się na podjęcie próby.
– Załatwiłeś, co chciałeś? – burknął klawisz, prowadząc go do celi.
– Jeszcze nie.
– A co planujesz?
– Tego też jeszcze nie wiem.
– Lepiej, żeby to było dobre.
Forst spojrzał na strażnika.
– Czekają na ciebie na wolności.
– Co takiego?
Klawisz wywrócił oczami, jakby nie dowierzał, że naprawdę musi mu cokolwiek
tłumaczyć.
– W NSI dziś rano mówili, że przydałby się komisarz Forst. Chyba raczej sobie kpili,
ale kto ich tam wie…
– O czym ty mówisz?
– O Bestii. Wróciła, nie wiedziałeś?
Wiktor poczuł, jak zasycha mu w gardle. Zaraz potem pojawiło się uczucie swędzenia
we wszystkich miejscach, gdzie ostatnio wbijał igłę. Zatrzymał się w pół kroku, a strażnik
natychmiast zamarł i sięgnął po pałkę. Można było z nimi porozmawiać, niektórzy robili to
nawet na przyjacielskiej stopie, ale kiedy tylko zdarzało się coś, co wykraczało poza
normę, cała uprzejma fasada nagle znikała. Klawisz zgromił go wzrokiem, a potem wskazał
w stronę celi.
– Ruszaj się.
Forst skinął głową i wykonał polecenie.
– Nic… nic nie wiedziałem – podjął. – Pojawiła się kolejna ofiara?
– Ta, znaleźli ją dziś w nocy.
– Gdzie?
– Na jakiejś polanie. Po drodze na Czerwone Wierchy.
– Na jakiej wysokości?
– A to ma znaczenie? – odbąknął strażnik. – Zresztą co ja jestem, informacja kryminalna?
Chcesz wiedzieć, włącz sobie TVN24 albo NSI. Macie przecież telewizor.
– Nie oglądam.
 – Więc najwyższa pora zacząć. Zostaw te książki i zainteresuj się życiem.
Forst przez moment miał ochotę strzelić mu po gębie za takie dyrdymały. Książki były
życiem. Przynajmniej dla niego.
– Skąd wiedzą, że to Bestia? Znaleźli monetę?
– No.
Korciło go, by zapytać jaką, ale wiedział, że niczego więcej się nie dowie. I tak
zbliżył się już do granicy cierpliwości klawisza. Wrócił do celi w milczeniu, a potem
bodaj po raz pierwszy zaczął rozmowę ze współosadzonymi.
Udało mu się dowiedzieć tylko tyle, ile przekazały media. Ofiarą był około
trzydziestoletni mężczyzna, rzekomo do tej pory niezidentyfikowany. Policja ani
prokuratura nie potwierdziły, by w ustach zmarłego odnaleziono monetę. Nieoficjalnie
jednak taka informacja krążyła.
Forst wyjął kilka niezbędnych rzeczy ze skrzynki i usiadł na pryczy. Zaczął od
wstrzyknięcia sobie dawki kompotu, to było najważniejsze, jeśli chciał zostać przy
zdrowych zmysłach. Więźniowie nie interesowali się tym, co robi, a on już po chwili
docisnął tłok strzykawki do końca.
Położył się, czując, jakby oplatały go ramiona pięknej kobiety. Uśmiechnął się do siebie
i zamknął oczy. Kompot działał natychmiast, to był jego niewątpliwy plus. Wiktor słuchał
swojego oddechu, odpływając coraz bardziej.
Wiedział, że musi zacząć robić listę tego, co będzie mu potrzebne. Przede wszystkim
komórka, o którą nie powinno być trudno. Oprócz tego dostęp do Internetu. Potem zacznie
działać. Rozpocznie dochodzenie.
Zapomniał o nowej ofierze Bestii. Zanurzając się w błogości, myślał jedynie o tym, jak
odnaleźć Szrebską. I jak wyciągnąć ją z opresji, samemu będąc za kratkami.
 8
Futerał, w którym Osica trzymał telefon, przywodził Dominice na myśl lata
dziewięćdziesiąte – i to raczej ich początek niż koniec. Brakowało tylko tego, by samo
urządzenie miało antenę i klapkę.
– Często do pana dzwoni?
– To pierwszy raz.
– I czego chciał?
– Mniejsza z tym – odparł Edmund, patrząc z rezerwą na trupa leżącego na stole
sekcyjnym. – Forst ma swoje problemy.
– W to nie wątpię.
Osica odchrząknął.
– Podobnie jak w to, że chce pan jak najszybciej opuścić prosektorium – dodała
Dominika z lekkim uśmiechem. Musiała przyznać, że widok zmieszanego podinspektora
sprawiał jej satysfakcję.
– Kto by nie chciał? – odbąknął. – Niech no pani tylko na to spojrzy…
– Spoglądam cały czas.
Westchnął i cofnął się o krok, pocierając nerwowo policzek. Wadryś-Hansen przeniosła
wzrok na ofiarę. Były już wstępne wyniki sekcji, ale nie zawierały niczego odkrywczego.
Ofiara zmarła wskutek uderzenia tępym narzędziem w tył głowy, a pozostałe rany zostały
zadane post mortem. Wciąż niemożliwa była identyfikacja, a po analizie tych kawałków
zębów, które udało się odnaleźć, nie sposób było ustalić narzędzia, za pomocą którego
ogołocono usta ofiary.
Lekarz twierdził, że cięć na rękach i szyi dokonano najprawdopodobniej nożykiem do
cięcia tapet. Dominika traktowała tę informację z dystansem, choć rzekomo pod
mikroskopem wprawne oko mogło rozpoznać, jakie ostrze zostało użyte.
Zwłoki zostały już umyte. Plamy opadowe były słabo widoczne w dolnych partiach
ciała, górne zaś przybrały szary odcień. Usta posiniały, powieki wciąż były otwarte.
Zazwyczaj na tym etapie je zamykano, ale tylko wówczas, gdy dało się to zrobić bez użycia
nici. Po tylu godzinach po śmierci same się unosiły.
Proteiny mięśniowe zrobiły już swoje i doszło do stężenia pośmiertnego. Wadryś-
Hansen musiała przyznać, że woli widzieć ofiarę w takim stanie. Teraz nie ulegało
wątpliwości, że ma do czynienia ze zwłokami – dowodem w śledztwie. Nie człowiekiem,
który jeszcze przed momentem żył, planował, oceniał świat, sam poddawał się ocenom
innych, układał sobie przyszłość…
Spojrzała w zmętnione rogówki, a potem przeniosła wzrok na niebieskofioletowe
paznokcie. Westchnęła. Zadaniowe podejście natychmiast zniknęło i znów poczuła, że na
stole przed nią znajduje się osoba.
Wadryś-Hansen obejrzała się przez ramię. Lekarz stał przy jednej z dwóch wielkich
umywalek i czyścił narzędzia.
– Czas zgonu? – zapytała.
– Trudno ustalić – odparł. – Właściwie nie doszło do żadnych charakterystycznych zmian
pośmiertnych. Uroki zabijania w zimie.
Osica skrzywił się i chrząknął.
– Owadów też brak – dodał lekarz. – Ale biorąc pod uwagę, że nie zjawiła się żadna
zwierzyna, należałoby uznać, że minęła godzina, może dwie. To raczej dobrze dostępne
miejsca dla zwierząt.
– Na ile to pewny szacunek?
– Na tyle, że nigdy nie umieściłbym go w żadnym dokumencie.
– Rozumiem.
– Próbowałem ustalić coś na podstawie ilości krwi, jaką stracił denat, ale niska
temperatura także w tym wypadku nie pomogła. Ostatecznie mogła minąć godzina, dwie lub
trzy. Więcej raczej nie.
Dominika pokiwała głową. Na tym etapie nie miało to większego znaczenia, ale musiała
wpisać coś do protokołu. Czas śmierci zyska doniosłość procesową dopiero, kiedy uda jej
się zidentyfikować potencjalnego sprawcę. Lub sprawców. Jeśli to Synowie Światłości
odpowiadali za to zabójstwo, całkiem możliwe, że na miejscu zjawiło się ich kilku.
– Znalazł pan coś wychodzącego poza normę? – spytała Wadryś-Hansen.
– To znaczy?
Sądziła, że nie musi tego rozwijać.
– Obcy naskórek pod paznokciami, odciski palców, włos o innym kolorze, kawałek…
– Nie.
Musiała powstrzymać się przed zruganiem go za to, że nie skończyła zdania. Zaplotła
ręce za plecami i przekrzywiła głowę.
– Co mnie specjalnie nie dziwi – dodał doktor. – W końcu sprawca zadał sobie trud, by
powyrywać zęby i odciąć opuszki palców.
– Wiadomo, czego użył do zębów?
– Nie. Brak konkretnych śladów mechanoskopijnych.
Dominika zaklęła w duchu.
– Ale proszę być optymistką. Usunięcie tych elementów świadczy o tym, że pani NN
figuruje w jakichś rejestrach. Inaczej morderca by się nie fatygował.
– Być może.
– Badanie DNA powinno więc dać oczekiwany rezultat.
Wadryś-Hansen pokiwała głową, choć nie była co do tego przekonana. Zabójca musiał
brać pod uwagę, że za kilkanaście dni uzyskają wynik badania. Gdyby obawiał się, że
materiał zostanie zidentyfikowany, ukryłby zwłoki, spalił je lub rozpuścił. Z drugiej strony
mógł grać na czas.
Dominika na powrót spojrzała w martwe, puste oczy nieznajomego. Trwała tak przez
moment, jakby miał obudzić się i powiedzieć jej, kim jest i dlaczego zginął.
– Wszystko w porządku? – odezwał się Osica.
– Nic nie jest w porządku.
– To prawda – przyznał pod nosem. – Wiele konkretów tutaj nie serwują. Ale może
traseolodzy coś mają?
– Niewiele – odparła Wadryś-Hansen i skinąwszy na Edmunda, ruszyła w stronę
korytarza. Na odchodnym posłała jeszcze lekarzowi blady uśmiech.
– Przecież tam było mnóstwo śniegu. Sytuacja wprost wymarzona. Wypełniają odciski
tymi swoimi substancjami, robią odlew i widać nawet numer buta.
– Nie w tym przypadku. Wiatr zatarł niemal wszystkie ślady.
Nie było halnego, ale mocne górskie podmuchy wystarczały w zupełności. Kiedy
Dominika opuszczała miejsce zdarzenia, przemknęło jej przez myśl, że góry naprawdę są
zmorą kryminalistyków.
– Ale muszą wiedzieć chociaż, ilu ludzi tam było.
Prokurator pokręciła głową.
– Nawiało i napadało tyle, że nie sposób było wyciągnąć konstruktywnych wniosków.
Zabójca zresztą z pewnością zadbał także o ten aspekt.
– To znaczy? Kupił buty o innym rozmiarze, bez bieżnika czy jak?
– Niewykluczone.
 Osica sprawiał wrażenie, jakby zwymyślał sprawcę w duchu. Wyszli na ulicę, a potem
skierowali się do samochodu Wadryś-Hansen. Edmund nie pytał, dokąd się wybierają, ale
Dominika przypuszczała, że nie musi – spędził w policji wystarczająco dużo lat, by to
wiedzieć.
– Wiadomo coś w sprawie monety? – zagaił, kiedy zajęli miejsca.
Prokurator włączyła Beth Gibbons i Rustina Mana. Z głośników popłynęły spokojne
rytmy, nijak niepasujące do rozmowy o śledztwie.
– Wiadomo całkiem sporo.
Osica spojrzał na nią, a potem na wyświetlacz na desce rozdzielczej.
– Co to za muzyka?
– Cicha mieszanka akustycznego folka i jazzu.
Edmund mruknął coś niezrozumiałego pod nosem.
– Nieważne – odparł. – Więc co wiemy o monecie? Oprócz tego, że jest w obiegu?
– Wykonano ją ze stopu aluminium i brązu. Jest w użyciu od 2003 roku, waży dziewięć
i pół grama, ma średnicę dwudziestu siedmiu i pół milimetra. Napis wokół, którego nie
rozumieliśmy, oznacza „dziesięć syryjskich funtów”.
– I?
– I to równowartość niemal dwudziestu groszy.
Osica zerknął na nią kątem oka.
– Rozumiem, że dopiero zbliża się pani do konkretów?
– Obawiam się, że to wszystko.
– Czyli nic nie mamy?
– Moneta jest czysta, jeśli o to panu chodzi. Prześwietlono ją z każdej strony, nie ma
odcisków palców. Co, zważając na temperaturę, przy której każdy nosi rękawiczki, jest
całkiem zrozumiałe.
– A te ruiny na rewersie?
– Według człowieka, z którym rozmawiałam, to Palmyra.
– Jakże adekwatne. Umieszczają na monetach zabytki, które potem niszczą.
– Oni?
– No wie pani…
– Terroryści z ISIS mają się do urzędników banku centralnego Syrii mniej więcej tak, jak
pan do prezydenta.
 Podinspektor przez chwilę wyglądał, jakby miał zamiar podjąć polemikę, ale ostatecznie
wbił wzrok przed siebie i zamilkł. Dominika wprawdzie nie zwykła bronić rządu
Baszszara al-Asada, ale należało mu przyznać, że nie ogołacał starożytnych ruin.
Wadryś-Hansen wyjechała na Powstańców Śląskich i przyspieszyła trochę. Właściwie
powinna zrobić to już dawno, nie tylko jeśli chodziło o prędkość jazdy. Na razie szczegóły
sprawy nie wyszły poza kręgi śledczych, ale było tylko kwestią czasu, nim tak się stanie. Ją
samą zresztą czekała konferencja prasowa, na której będzie musiała ujawnić wszystko to,
co nie musiało pozostawać w tajemnicy ze względu na dobro śledztwa.
Wjechali do Kościeliska chwilę później. Beth Gibbons zaczynała właśnie śpiewać
w piątym numerze na płycie Out of Season.
– Pokieruje mnie pan dalej?
– To zależy, dokąd zmierzamy.
– Dobrze pan wie.
Edmund rozejrzał się i poprawił pas.
– Pojedziemy jeszcze kawałek Nędzy Kubińca, potem będzie trzeba skręcić w lewo. Za
bankiem spółdzielczym w Szeligówkę. Nie przegapimy, po drugiej stronie ulicy stoi
kościół.
– Świetnie.
– Świetnie będzie, jeśli tam cokolwiek znajdziemy.
– Podążamy za tropem, panie inspektorze.
– Tak, tak… a jednak problem polega na tym, że jest on raczej mętny. Syryjska moneta,
syryjski uchodźca. Tyle wiemy.
– Dowiemy się więcej na miejscu.
– W jaki sposób? Zapytamy, kto ostatnio wybijał komuś zęby i odcinał opuszki palców?
Dominika zbyła tę uwagę milczeniem. Musiała przyznać, że przyzwyczajała się powoli
do zrzędliwego stylu bycia Osicy. Było w nim coś urokliwego.
– Spróbujemy zadać to pytanie w bardziej zawoalowany sposób.
– Efekt będzie taki sam – odbąknął i wzruszył ramionami. – Poza tym powinniśmy chyba
poinformować wójta. To on odpowiada za tych ludzi.
– I wie o naszej wizycie.
– Doprawdy?
– Powiadomiłam go z samego rana. Będzie na nas czekał na miejscu.
 Wadryś-Hansen spojrzała na zegarek na desce rozdzielczej. Właściwie samorządowiec
już powinien być na miejscu. Mieli niewielkie spóźnienie, ale był to bodaj pierwszy raz
w życiu, kiedy się tym nie przejęła. Chciała dać wójtowi szansę na to, by sam spróbował
rozeznać się w temacie. To on najlepiej znał uchodźców, których przyjął do Kościeliska –
ich oraz swoich ludzi, których oddelegował do pilnowania gości.
Dominika w końcu wypatrzyła kościół. Rzeczywiście trudno było go przegapić –
znajdował się na niewielkim wzniesieniu, a drewniana konstrukcja była wyraźnie
widoczna za łysymi koronami drzew.
Skręciła w lewo i podjechała pod budynek szkoły. Osica rozglądał się, jakby
przypuszczał, że kłopoty zaczną się już na samym początku.
– Coś nie tak? – spytała, gasząc silnik.
– Spodziewam się gównoburzy.
– Słucham?
– Agata zwykła tak mówić. Zawsze podobało mi się to określenie – wyjaśnił, po czym
wyszedł z samochodu. Spojrzeli na siebie ponad dachem. – A mam na myśli to, że zaraz
któryś z mieszkańców zwietrzy, co tutaj się dzieje.
– Nie szkodzi.
– Nie? Chyba nie wie pani, jak szybko wieści podróżują, jeśli ostatecznym kierunkiem
jest 24tp.pl.
– Co takiego?
– Broń szybkiego reagowania „Tygodnika Podhalańskiego”.
Dominika wypatrzyła wójta. Stał przed wejściem na teren zespołu szkół z uniesioną
dłonią. Ruszyła w jego stronę, również się rozglądając. Nie zauważyła żadnych gapiów ani
reporterów.
– Mówię pani – ciągnął Osica. – To kwestia kilkunastu minut. I tak mają to miejsce na
oku.
– Kto?
– Mieszkańcy. Tylko czekają, aż coś się wydarzy.
– Nie rozumiem.
– Nie widziała pani tych wszystkich protestów, zanim wójt zakwaterował tu
Syryjczyków?
– Nie.
 – Oczywiście… – mruknął Edmund. – Kraków to centrum świata, prawda? To, co dzieje
się niecałe sto kilometrów dalej w linii prostej, nie ma większego znaczenia.
– Śledziłam sprawę, ale nie na tyle wnikliwie.
– Nie trzeba było żadnej wnikliwości. Ludzie zablokowali całą Nędzy Kubińca, nie
chcąc przepuścić autobusu. Z drugiej strony stali ci, którzy witali uchodźców
z transparentami. Nie słyszała pani?
Dominika musiała przyznać, że w ostatnim czasie niespecjalnie interesował ją ten temat.
Od jakiegoś czasu przewijał się w mediach i była nim zwyczajnie zmęczona. Poza tym
czasu na przeglądanie doniesień miała coraz mniej. Z jednej strony starała się wywiązywać
z obowiązków, jakie postawiła przed nią rola samotnej matki, z drugiej robiła wszystko, by
dowiedzieć się, co stało się z Gjordem. I jak daleko sięga spisek.
Do tego dochodziły bieżące sprawy zawodowe, których rozmiar i znaczenie zmieniały
się szybciej niż pieluszki nowo narodzonych dzieci. Raz prokurator miał uczestniczyć
w procesie kontradyktoryjnym jako klasyczna strona, innym razem jego rola się
zmniejszała. Raz miał nad sobą polityka, ministra sprawiedliwości, innym razem
fachowca, prokuratora generalnego. Czasem Wadryś-Hansen miała wrażenie, że rządzący
czerpią satysfakcję ze sprowadzania ustaw do roli politycznej plasteliny.
Nabrała tchu, podając rękę wójtowi. Właściwie powinna być wdzięczna zabójcy za to,
że wrócił. Dzięki temu ona również znalazła się z powrotem na terytorium, które dobrze
znała. Tutaj wszystko było proste i niezmienne. Człowiek zginął, należało odnaleźć
sprawcę.
– Dziyń dobry, pani prokurator – powitał ją samorządowiec. – Marian Gąsienica-Zych.
Dominika otaksowała go wzrokiem. Miał nalaną twarz, a drugi podbródek tak wydatny,
że opadał na niestarannie zawiązany krawat. Niechętnie uścisnęła spoconą rękę
i pomyślała, że powinien zainwestować nie tylko w produkty pełnoziarniste, ale także
nową garderobę. Koszula miała co najwyżej domieszkę bawełny, a krawat przywodził na
myśl krzyk mody lat sześćdziesiątych, kiedy to w dobrym guście było jeżdżenie
enerdowskim trabantem.
– Miło mi – powiedziała Wadryś-Hansen. – Wszyscy są na miejscu?
– Tak, syćka czekają w sali gimnastycznej.
– Policzeni i sprawdzeni? – wtrącił Osica.
Dominika i Gąsienica-Zych spojrzeli na niego, jakby nagle zamienił mundur policyjny na
uniform Waffen-SS.
– No co? – spytał. – To rzeczowe pytanie, bez żadnego podtekstu. Nie bądźmy
paranoikami w kwestii poprawności politycznej.
– Mimo syćko… – jęknął wójt.
– To grupa podejrzanych – uciął Edmund. – Któryś z nich najprawdopodobniej wymknął
się nocą z tego miejsca i przeszedł w kierunku szlaku na Czerwone Wierchy.
Samorządowiec wepchnął palec między kołnierzyk a szyję, po czym poluzował nieco
krawat.
– Po co ftosi z nich miałby to cynić?
– To właśnie chcemy ustalić – odparł Osica.
Dominika spojrzała na samorządowca, kiedy szli korytarzem w stronę sali. Wydawał się
autentycznie zaniepokojony i trudno było mu się dziwić. Nie chodziło zapewne o to, że
darzył uchodźców bezgraniczną sympatią i zaufaniem, które zawiedli. Nie, kalkulował na
tym etapie jak typowy polityk. Sprowadził do Kościeliska grupę Syryjczyków, spośród
których jeden mógł okazać się zabójcą. Tego piętna długo się nie pozbędzie.
– Jaka jest tu ochrona? – zapytała Wadryś-Hansen.
– Ochrona?
Dominika i Edmund wymienili spojrzenia.
– Ktoś pilnuje terenu szkoły? – doprecyzowała.
– Dwóch policjantów. Ale mają czuwać, żeby fto nie wchodził… a nie na odwrót.
– To znaczy? Mieliście jakieś groźby?
– Nie, u nas jest spokojnie. Kieby pani ulokowała uchodźców na Marszałkowskiej,
wiadomo, zaraz byłaby zworka, odpalono by race i inne takie. Ale nie tutaj.
– A jednak były protesty.
– A juści, ze tak, ale pokojowe. Wszyscy tutaj się znamy. Gdyby ktoś z czymś nagle
wyskoczył, zaraz by banował.
– Słucham?
– Żałował – rzucił Osica.
– No tak – potwierdził wójt i otarł pot z czoła. – Hańba byłaby na całe Kościelisko, wie
pani. Więc nikt nie przesadzał, ot, tylko mówili, żeby sobie nasi goście uważali, bo inacej
ich wyprawimy het.
Stanęli przed zamkniętymi, podwójnymi drzwiami. Samorządowiec zapukał, jakby sala
gimnastyczna miała w istocie zapewniać jakąkolwiek prywatność osobom, które się tam
znajdowały.
– Zebrało się jeszcze kilku hutmanów – dodał.
– Nie rozumiem.
– Takich, no… dozorców. Mówili, że będą chodzić wokół terenu, pilnować, czy żaden
z przyjezdnych chłopów nie robi zakusów na którąś z naszych dziewek. Słyszała pani, co
się wyczyniało w tej całej Kolonii czy we Frankfurcie i Hamburgu. Mamy to w pamięci.
Marian Gąsienica-Zych otworzył drzwi, a potem wszedł do środka. Dominika i Edmund
poszli za nim, przyglądając się uważnie zgromadzonym. Nikt nie zwrócił uwagi na pukanie
ani niespodziewaną wizytę trójki ludzi. Wszyscy byli zajęci swoimi sprawami.
W pomieszczeniu śmierdziało zatęchłym potem i papierosami. Wadryś-Hansen
właściwie spodziewała się, że zastaną znacznie gorsze warunki. Tymczasem uchodźcy byli
uśmiechnięci, prowadzili ożywione rozmowy i widać było, że mają świadomość
tymczasowości zakwaterowania. Wiedzieli, że najtrudniejsze za nimi – teraz pozostało im
tylko czekać, aż polskie władze znajdą dla nich nowy dom.
– Zapewniliśmy im picie, jedzenie, wodę do mycia, trochę ubrań i innych rzeczy
pierwszej potrzeby… Były potknięcia, ale jak pani widzi, teraz syćko jest w porządku.
– Jakie potknięcia?
– No, na przykład zrobiliśmy im tu za gorąco. Nie wzięliśmy pod uwagę, że będzie ich
tyle. Trochę się poirytowali, ale pootwieraliśmy okna i było w porządku. Stąd ten pyrd.
– Pyrd?
– Zapach. Dużo ludzi, mała przestrzeń… a i bez tego nie pachnie tu nigdy najlepiej. Wie
pani, jak jest.
Wadryś-Hansen powiodła wzrokiem po ludziach leżących na karimatach. Wszyscy byli
zadbani i niczym nie przypominali tych, których pokazywano w telewizji. Dominice
przemknęło przez myśl, że to tylko fasada. Powybierano tych, którzy najbardziej się
nadawali, by potem chełpić się, że spełniono unijne normy.
– Ilu ich tu jest?
– U nas? Ponad pięćdziesięcioro.
– Gdzieś jeszcze ich zakwaterowano?
– W Witowie i Dzianiszu, też w podstawówkach.
– To była pana decyzja?
 – No tak – przyznał samorządowiec. – To znaczy… nie śledzi pani, co w mediach
mówią? Syćko tam było.
– Ostatnio nie śledzę.
Jeden z dzieciaków, może pięcioletni, mniej więcej w wieku dzieci Dominiki, spojrzał
na grupę przybyszów. Powiedział coś do matki, ta podniosła wzrok znad kefiji, a potem
uśmiechnęła się do Wadryś-Hansen. Prokurator odpowiedziała tym samym.
– Zwrócił się do mnie wojewoda, że idą uchodźcy ze Słowacji – wyjaśnił Gąsienica-
Zych. – Mówi, że Zakopane nie przyjmie, Bukowina nie przyjmie, więc dobrze byłoby,
żebyśmy my wzięli. Pozostali pedzieli, że nie mają gdzie, bo sale gimnastyczne są dla
uczniów, a nie uciekinierów. Wie pani.
– Wiem.
– To mówię: w porządku, bierzemy. Był piątek, wojewoda obiecał, że do niedzieli
wieczór znajdą im już stałe miejsce pobytu. W najgorszym wypadku zrobimy dzieciom
jeden dzień wincyj wolnego.
– Słowacy powinni ich zatrzymać.
– A powinni – przyznał Gąsienica-Zych. – Według unijnego programu relokacji nie mogą
wybierać, do którego kraju idą. Ale to teoria.
Miał rację. Media mogłyby zasadniczo codziennie donosić o kolejnych falach
migrantów, które nielegalnie przedostawały się do Niemiec czy Szwecji. Materiału
prasowego było w bród – ale popyt na tego typu informacje szybko spadał. Nie tylko
Polacy mieli już dość dyskusji o uchodźcach, uciekinierach i imigrantach ekonomicznych.
Temat stał się drugorzędny, przynajmniej dopóty, dopóki nie wybuchnie jakaś bomba.
W tym przypadku niestety należało się jej spodziewać. Cień oskarżenia rzucony na
któregokolwiek z tych ludzi zaowocuje medialną nagonką i społecznym ostracyzmem.
Obudzą się wszystkie demony, które dotychczas pozostawały w uśpieniu.
– To już będą sobie załatwiać na szczeblu MSZ – powiedział samorządowiec. – Mnie
chodzi tylko o to, coby dać tym cłekom dach nad głową.
– Dobrze byłoby jeszcze dopilnować, żeby spod tego dachu nie wychodzili.
Wójt nie zareagował na przytyk Osicy.
– Macie pełną dokumentację? – spytała Dominika.
– Hej. To nie grupa przypadkowych osób, jak te fale, co pani widziała kiesi
nadciągające na Węgry.
 – To znaczy?
– Ci nasi stanęli przed przejściem granicnym w Jurgowie i czekali, a dyć nie ma tam już
nawet szlabanu, jak pani wie.
– Mhm.
– Zjawiła się Straż Graniczna, dali im formularze do wypełnienia. Od syćkich powyżej
czternastego roku życia pobrano odciski, wszystkich obfotografowano, a potem
przebadano.
– To wszystko? Żadnego sprawdzenia przeszłości?
– Sprawdzają to w Urzędzie do Spraw Cudzoziemców. Wprowadzają dane do Eurodac
i potem szef decyduje, czy odsyłają, czy wpuszczają do kraju. Kilku zabrano do
strzeżonego ośrodka Straży Granicznej, bo nie mogli ustalić tożsamości. Reszta poszła do
nas.
Edmund burknął coś niewyraźnie.
– Co pan mówi?
– Że nie wiesz pan nawet, kogo tu pan masz.
– Wiem, że cłeków potrzebujących pomocy.
– To za mało.
Dominika uniosła dłoń, uznając, że będzie to wystarczający sygnał dla Osicy, by był
cicho.
– Potrzebuję na ich temat więcej informacji – powiedziała.
– Musi się pani zgłosić do UDSC. Ja nic wincyj nie wiem oprócz tego, że oni wszyscy
zostali sprawdzeni. Urząd dał mi zapewnienie, że nie ma tu żadnych terrorystów ani innych
takich.
Dominika powiodła wzrokiem wokół. Terrorystów być może w istocie tu nie było, ale
mógł wśród nich znajdować się zabójca. I prokurator miała pomysł na to, jak go odnaleźć.
 9
Tym razem Iwo Eliasz musiał odwiedzić kilka sklepów. Robił duże zakupy, co najmniej
na tydzień. Wprawdzie nie przypuszczał, że będzie nieobecny aż tak długo, ale nie chciał,
by lokatorka zmarła z głodu. Nie po to tyle nad nią pracował, żeby stracić ją w tak
niefrasobliwy sposób.
Zdarzało się już, że jej poprzedniczki nie wytrzymywały, a jemu nie udawało się w porę
zapobiec tragedii. Za każdym razem obiecywał sobie, że więcej do tego nie dopuści. Ich
inwencja jednak rosła w tempie wykładniczym – im bardziej je upadlał, tym bardziej
pomysłowe się stawały. Przynajmniej do pewnego, krytycznego momentu. Po jego
przekroczeniu mógł być pewien, że wszystko będzie w porządku.
Tak było w przypadku tej lokatorki. Znajdowała się już na bezpiecznym gruncie, zżyła
się z nim, może nawet z trudem wyobrażała sobie powrót do normalnego świata.
Przygotowana przez niego piwnica stała się jedynym miejscem, w którym czuła się
bezpieczna.
Eliasz szedł do domu z plecakiem wypchanym zakupami. Cieszył się z perspektywy,
która go czekała. Chciałby podzielić się tym z lokatorką, ale wiedział, że nie powinien za
bardzo się otwierać. Jeszcze nie. Najpierw ona musi zrobić jeszcze kilka kroków, a potem
on wyciągnie do niej rękę, pozwoli na prawdziwe zbliżenie.
Kiedy wszedł do piwnicy, akurat ścierała kurze. Przez chwilę patrzył na jej spokojne,
jakby robotyczne ruchy.
– Muszę na jakiś czas wyjechać – powiedział.
Przestała ścierać i obróciła się do niego. Zobaczył w jej oczach strach. Pomyślał, że to
miód na jego serce – w końcu, po tak długim czasie, ona naprawdę nie wyobrażała sobie
życia bez niego.
– Dokąd?
– Na Ukrainę.
– Co będziesz tam robił?
– Mam kilka rzeczy do załatwienia.
– W sprawie…
– Nie przejmuj się tym – uciął czym prędzej. – Potem muszę odwiedzić jeszcze kilka
miejsc.
– Ale…
 – To nic niebezpiecznego – zapewnił ją. – Po prostu trzeba domknąć pewne sprawy
z przeszłości.
– Związane z Forstem?
Kiedy usłyszał to nazwisko, natychmiast się w nim zagotowało. Nie dlatego, że żywił
wobec komisarza antypatię. Było bowiem wręcz przeciwnie. Iwo Eliasz wyjątkowo cenił
tego człowieka, w pewnym stopniu traktował go jak przyjaciela… nie, nie jak przyjaciela.
Jak członka rodziny. Jak brata.
Tym większy zawód sprawił mu, kiedy pozwolił, by wszystko potoczyło się w taki
sposób. Został pokonany, zanim gra na dobre się rozpoczęła. Trafił na Podgórze i gnił tam
jak zwyczajny kundel, jeden z tych, którzy nie potrafili w odpowiednim momencie podjąć
właściwej decyzji.
Iwo zaklął pod nosem i pokręcił głową.
– Nie denerwuj się, nie chciałam…
– Zamilcz.
Zrobiła, jak kazał. Niemal pożałował, że tak szybko wykonała polecenie. Chętnie
rozładowałby emocje, które zaczynały w nim wzbierać.
Forst. Dlaczego musiał okazać się taki słaby? Iwo wcześniej był przekonany, że wybrał
komisarza, który naprawdę stanie na wysokości zadania. Miał wszystkie niezbędne cechy,
odpowiednią determinację i…
Nie. To, co miał, się nie liczyło. Ważniejsza była druga strona medalu. Prawdziwym
atutem Forsta było to, że nie miał nic do stracenia.
Eliasz się uśmiechnął.
– Jesteś już daleko myślami.
– Tak – przyznał.
– Wracasz w góry?
Podszedł do niej i wziął ją za rękę. Naprawdę chciał podzielić się z nią wszystkim, co
planował. Na tym etapie nie był jednak jeszcze na to gotowy. Problemem nie było ryzyko –
lokatorka była tutaj zamknięta i nie miała żadnych szans, by opuścić piwnicę. Kłopot tkwił
w barierach, jakie miał Iwo.
Czasem zastanawiał się nad tym, skąd się wzięły. Przez większość czasu starał się
jednak o tym nie myśleć. Był lepszy od innych. Bardziej wartościowy od szarej masy. Miał
misję i skrupulatnie ją wykonywał.
 Jakąś cenę musiał zapłacić.
– Kiedy będziesz z powrotem?
– Najwyżej za tydzień – powiedział, a potem odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia.
Lokatorka cofnęła się tak, jak wymagały tego zasady. Eliasz otworzył drzwi, a potem
obejrzał się przez ramię.
– Uważaj na siebie – powiedziała.
Skinął jej głową, po czym wyszedł na korytarz. Zamknął obydwa zamki, przeszedł na
górę, a tam zaryglował drugie drzwi. Klucze upchnął do kieszeni. Czuł podniecenie na
samą myśl o tym, co zamierzał zrobić.
Przeszedł do swojego pokoju i zaczął się pakować. W tle słyszał telewizor. Na antenie
NSI trwała relacja o ofierze odnalezionej pod Czerwonymi Wierchami. Nie było to zbyt
precyzyjne określenie, ale Iwo nie spodziewał się wiele po dziennikarzach, którzy
lansowali teorię, jakoby Bestia z Giewontu powiesiła się pod słowackim Szatanem.
Nie mogli być dalej od prawdy.
 10
Istniały tylko dwa sposoby, by Forstowi udało się ustalić, gdzie znajduje się Bestia
z Giewontu. Właściwie żaden z nich nie był dobry, ale innej możliwości nie było.
Wiedział, że musi zacząć od zdobycia komórki. W zakładach karnych wbrew pozorom
nie było to nader skomplikowane. Telefony często dostarczali członkowie rodziny czy
znajomi, przesyłając odpowiednio skonstruowane paczki z drugim dnem. Wprawdzie
w celi niełatwo było skorzystać z przeszmuglowanej komórki, ale istniały miejsca, które
nadawały się do tego wprost idealnie. Jednym z nich była więzienna szwalnia. W niejednej
maszynie osadzeni chowali telefony, a potem wyciągali je, kiedy przychodziła pora pracy.
Ciche rozmowy były skutecznie zagłuszane przez kakofonię pracujących urządzeń.
Forst postanowił zdobyć telefon od tego samego człowieka, który pośredniczył
w załatwianiu mu kompotu. Przedstawiał się jako Czachor i trudno było powiedzieć, czy to
ksywa czy nazwisko.
By się z nim rozmówić, Wiktor musiał wyjść na spacerniak. Nie było to najmądrzejsze
posunięcie, biorąc pod uwagę, ilu więźniów się tam kręciło, ale skorzystanie z jeszcze
jednego pośrednika nie wchodziło w grę. Musiał załatwić to bezpośrednio z Czachorem.
Wyszedł na niewielki plac i ściągnął poły pomarańczowej kurtki, którą narzucił bodaj po
raz pierwszy. Chłód doskwierał wszystkim, ale niewielu zdecydowało się na pozostanie
w celach.
Ci, których Wiktor zdążył poznać, ignorowali go jak zawsze. Problem stanowili
pozostali, z którymi dotychczas nie miał styczności. Wszyscy znali go z przekazów
medialnych, ale nie wszyscy zdążyli przekonać się, że nie warto go ruszać.
Próbując wypatrzyć Czachora, starał się nie rozglądać zbyt nerwowo. Raz po raz jednak
musiał zerknąć gwałtownie w bok. Cały czas miał wrażenie, że kilku osadzonych na niego
dybie.
W końcu zobaczył tego, na którego czekał. Czachor rozmawiał z dwoma innymi
więźniami. Miał na sobie dmuchaną kurtkę z kapturem. Były komisarz zbliżył się
i odchrząknął.
– Mam sprawę – oznajmił.
Osadzeni odwrócili się do niego i zmierzyli go wzrokiem. Jeden z nich już otwierał usta,
zapewne po to, by w niewybrednych słowach go odprawić, ale Czachor szybko uniósł
rękę.
 – Spokojnie. Ta kurwa przychodzi tylko w interesach.
Forst trwał w bezruchu, z kamiennym wyrazem twarzy.
– Pies to pies. Nie powinieneś…
– Zamknij ryj – uciął Czachor, a potem skinął na bok.
Wiktor odszedł z nim kawałek, ignorując ciężkie spojrzenia, które go odprowadzały.
Musiał przyznać, że idący obok więzień miał ikrę. Ubijanie biznesu z trędowatymi tego
świata z pewnością nie należało do najroztropniejszych rzeczy. Z drugiej strony mógł
więcej zarobić. Stawki dla byłych policjantów były chyba najwyższe.
– Zrozum jedną rzecz, charcie – zaczął Czachor. – Rozmawiamy tylko dlatego, że płacisz
na czas i nie odpierdalasz żadnych numerów. Dopóki będziesz tak robił, możesz na mnie
liczyć.
Forst nie miał zamiaru odpowiadać.
– Słyszysz?
– Potrzebuję czegoś – oznajmił Wiktor. – I to na już.
– Lepszej hery?
– Nie. Ta w zupełności mi wystarcza.
– Do czasu. Jak będziesz chciał skuteczniej odciąć się od całego tego gówna, daj mi
tylko znać.
– Potrzebuję komórki.
Czachor mruknął przeciągle, jakby był jubilerem mającym oszacować wartość kawałka
diamentu. Szli wzdłuż ogrodzenia, z rękoma w kieszeniach, nie rozglądając się. Załatwiali
interesy dokładnie tak, jak wszyscy inni więźniowie – i klawisze doskonale o tym
wiedzieli. Najwyraźniej jednak szkoda im było czasu i energii, by zawczasu zapobiegać
kontrabandzie. Woleli działać po fakcie, może dlatego, że wówczas mogli pstryknąć
zdjęcie i pochwalić się potem swoimi osiągnięciami.
– Jakiej?
– Obojętnie.
– Mogę coś mieć. Kilka dni temu dostałem w mięsie.
Forst przez moment chciał zapytać, co to sformułowanie oznacza w gwarze więziennej,
ale szybko zrozumiał, że to nie żadna metafora. Telefony często chowano w produktach
spożywczych, a mięso nadawało się do tego wprost idealnie. Inną popularną metodą było
wsadzanie cienkich smartfonów do podeszew butów czy umieszczanie ich w innych
towarach elektronicznych.
– To stary, gówniany model.
– Ile ma minut?
Czachor spojrzał na niego, jakby urodził się wczoraj.
– Minutami się nie przejmuj, to już nie te czasy. Teraz wszyscy liczą gigabajty transmisji.
Ale twoim komem nie wejdziesz do sieci. Jak chcesz smartfona, będziesz musiał poczekać
do następnego…
– Chcę tylko dzwonić.
– Więc ten, co mam, wystarczy.
Forst przypuszczał, że tanio nie będzie, ale nie miał zamiaru się tym przejmować. Praca
w policji nie należała może do najlepiej płatnych, ale kiedy nie miało się nikogo na
utrzymaniu i zasadniczo chodziło się w jednej koszuli, można było odłożyć całkiem sporo.
W porównaniu do innych osadzonych Wiktor był bogaczem. Przynajmniej jeśli brać pod
uwagę legalne obroty.
– Ile? – zapytał.
– Czterysta pięćdziesiąt.
– Za dużo.
– To idź do gada, sprzeda ci minimum za pięć i będziesz musiał dokupić sobie kartę,
a potem ją doładować. U mnie masz wszystko w pakiecie.
– Trzysta – skontrował Forst.
– Nie ma mowy.
– Trzysta pięćdziesiąt.
– Cztery stówy i jest twoja.
– W porządku.
Wiktor musiał przyznać, że ubił całkiem niezły interes. Nie musiał się targować, ale
z pewnością robiło to lepsze wrażenie, niż gdyby przyjął pierwszą propozycję. Przez ten
czas poznał cennik więzienny na tyle dobrze, by wiedzieć, że Czachor go nie okantował.
Klawisze – czy gady, jak nazywali ich osadzeni – sprzedawali szereg artykułów i usług.
Za komórkę rzeczywiście trzeba było zapłacić około pięciuset złotych. Za gram marihuany
trzy dychy, a amfetaminy kilka złotych więcej. Najdroższe były przysługi. Przeniesienie do
innej celi wiązało się z wydatkiem rzędu trzech tysięcy, a dobra opinia od wychowka
kosztowała dziesięć. Na to stać było tylko tych, którzy przed znalezieniem się za kratkami
zdążyli nakraść najwięcej.
– Kiedy możesz mi ją dostarczyć?
– Za pół godziny w celi.
– Niech będzie.
– Potrzebujesz czegoś jeszcze?
– Numer do urzędu pocztowego w Chełmie.
Więzień nie pytał, do czego mu potrzebny. Ten charakterystyczny brak zainteresowania
stanowił jeden z niewielu atutów tego miejsca.
– Sprawdzę w necie.
Forst skinął głową i odszedł. Czuł na sobie spojrzenia strażników i przypuszczał, że
przed ciszą nocną czekać będzie go przeszukanie. Nie musiał uściskać sobie ręki
z Czachorem, by wiedzieli, że doszło do zawarcia jakiejś umowy.
Nie przejmował się tym. Było wiele miejsc w celi, gdzie mógł schować telefon.
Wystarczyło zresztą obiecać jednemu ze współwięźniów, że będzie mógł zadzwonić do
żony czy kochanki, a ten chętnie weźmie na siebie ryzyko.
Wrócił do celi i spojrzał na zegarek. Czasu przeznaczonego na spacer pozostało już
niewiele. Jeśli chciał dać sobie w żyłę, powinien zrobić to teraz. Migrena jednak mu nie
dokuczała, przynajmniej na razie. Uznał, że poczeka.
Po półgodzinie dostał telefon. Dostarczył go inny osadzony i nie musiał nawet specjalnie
się kryć. Klawisze zaglądali do cel tylko co pewien czas, a nawet wtedy nietrudno było ich
przechytrzyć.
W komórce był już wprowadzony numer z kierunkowym osiemdziesiąt dwa. Forst
rozejrzał się, a potem poszedł do wnęki stanowiącej namiastkę toalety. Jeśli będzie miał
pecha, trafi akurat na moment, kiedy jeden ze strażników wpadnie na kontrolę. Jeśli
uśmiechnie się do niego szczęście, zdąży wszystko załatwić. Pozostali więźniowie raczej
nie stanowili problemu – z drugiej strony nie mógł też liczyć na ich pomoc. Gdyby
ktokolwiek inny dostał komórkę, zaraz zapewniliby go, że dadzą znać, gdy tylko gad pojawi
się na horyzoncie.
Forst wybrał numer.
– Urząd pocztowy w Chełmie, słucham – oznajmiła mechanicznie urzędniczka.
– Dzień dobry – powiedział Wiktor najuprzejmiej, jak potrafił. – Potrzebuję informacji
o nadawcy listu…
 – Nie odebrał pan przesyłki? – wpadła mu w słowo.
– Odebrałem, ale…
– Udzielamy informacji, jeśli przesyłka jest rejestrowana i nie została odebrana
w terminie. Można to zrobić ustnie lub pisemnie po udokumentowaniu uprawnienia
w przeciągu…
– Niestety ten list nie był rejestrowany.
– A więc przekaz pocztowy?
– Też nie.
– W takim razie nie mogę udzielić informacji.
– To zwykły list.
– Proszę więc wprowadzić numer na naszej stronie internetowej. Być może…
– Nie mam dostępu do sieci – odparł Forst, wyciągając zmiętą kopertę. – Poza tym
przesyłka nie ma numeru.
– Więc jak mam panu pomóc?
– Interesuje mnie tylko, kiedy została nadana i czy…
– Przepraszam, ale nie udzielamy takich informacji.
– Przecież to…
– Monitorujemy tylko te przesyłki, które są w systemie. Jeśli chce pan uzyskać więcej
informacji, proszę skontaktować się z infolinią. Podaję numer: osiemset jeden, trzysta
trzydzieści trzy…
Forst rozłączył się i zaklął w duchu. Powinien spodziewać się, że tak to będzie
wyglądało. Cóż, i tak nie miał wielkich nadziei. Nawet gdyby urzędniczka była skora do
przeprowadzenia małego dochodzenia, nie ustaliłby zbyt wiele. Przy odrobinie szczęścia
być może udałoby się skontaktować z osobą przyjmującą list, ale wówczas i tak musiałby
liczyć na to, że pracownik poczty wykazałby się świetną pamięcią.
Wsunął telefon za pasek, a potem odsłonił zasłonkę i wyszedł z toalety. Jeden
z więźniów spojrzał na niego kontrolnie. Ilekroć ktoś wchodził za parawan bez
wyrecytowania odpowiednich formułek, budził w najlepszym przypadku umiarkowane
zainteresowanie, w najgorszym agresję.
Forst wyszedł na korytarz i się rozejrzał. Na froncie pocztowym nie poczynił żadnych
postępów, ale był jeszcze drugi, znacznie bardziej obiecujący. Problem polegał na tym, że
wiązał się z pewnym ryzykiem.
 Uzyskawszy pozwolenie od klawisza, Wiktor poszedł w kierunku celi, którą zajmowali
najniebezpieczniejsi z więźniów. Znajdowała się na samym końcu bloku i kosztowała
pewnie niemało. Jej lokatorów jednak było na to stać – i nie tylko na to. Tajemnicą
poliszynela było, że jeden z nich zapłacił niemal sto tysięcy za przerwę w odbywaniu
wyroku.
Wcześniej był to wydatek rzędu sześćdziesięciu, może siedemdziesięciu tysięcy, ale po
tym, jak media nagłośniły podobną sprawę we wrocławskim więzieniu przy
Kleczkowskiej, ceny poszły w górę.
Forst zatrzymał się przed celą, nabrał tchu, a potem stanął w progu. Spojrzał na czterech
osadzonych.
– Coś nie tak? – rzucił jeden z nich.
Dwaj leniwie na niego spojrzeli. Byli przyzwyczajeni do nieplanowanych wizyt – jeśli
na Podgórze trafiał ktoś, kto orientował się co nieco w temacie, wiedział, do której celi się
skierować, by załatwić to i owo.
Czwarty z więźniów podniósł się z pryczy i dał towarzyszom znak, że wszystko jest
w porządku. Podszedł powoli do Forsta i oparł się o framugę.
– Co jest? – spytał. – Komórka nie działa?
– Działa.
– Więc co tu robisz?
Była w tym pytaniu nuta pretensji. Najwyraźniej Czachor nie podzielił się ze swoimi
kumplami tym, że pomaga byłemu policjantowi w zdobywaniu narkotyków i innych rzeczy.
– Mam dla ciebie propozycję – odparł Wiktor.
– Nie interesuje mnie.
– Nie wiesz nawet, jaką mam na myśli.
– Nie muszę – powiedział Czachor i wyjrzał na zewnątrz. – Jest teraz zbyt gorąco,
dopiero co dostałeś telefon.
– Nikt o tym nie wie.
– Nikt? – spytał więzień i się zaśmiał. – A nie zauważyłeś, jak klawisze na ciebie łypali
podczas biegu na kołowrocie?
– Zauważyłem.
Czachor wciąż rozglądał się po pawilonie. Strażnicy na tej zmianie najwyraźniej byli
opłaceni, bo wszyscy omijali szerokim łukiem celę czterech wpływowych więźniów.
 – Będą cię trzepać, gadzie – oznajmił skazaniec. – Im więcej ode mnie dostaniesz, tym
gorzej będziesz miał. Sama komórka to pół biedy, ale jeśli chcesz więcej heleny, będą
problemy.
– Mówiłem ci, że kompot mi wystarcza.
Czachor zmarszczył czoło i się skrzywił.
– Więc o chuj ci chodzi?
– O informacje.
– Jakie?
– Takie, za które dobrze zapłacę. Znacznie więcej niż za telefon.
Więzień skrzyżował ręce na piersi i się uśmiechnął.
– Trzeba było tak od razu.
Forst przypuszczał, że kiedy rozmówca dowie się, o co chodzi, nie będzie w tak dobrym
humorze. Wiedział, że musi odpowiednio mu to sprzedać. Nie tylko jeśli chodziło o cenę,
ale także o formę.
– Wiesz, za co tu trafiłem?
Czachor wzruszył ramionami z tak teatralną obojętnością, że mógłby tym samym
zapewnić sobie nominację do przyszłorocznych Oscarów.
– Białka nie okazałeś – odparł.
Rzeczywiście, nie okazał. Każdy na wejściu do celi musiał się odpowiednio
wylegitymować – pokazać dokument z informacją o aresztowaniu i paragrafie, z którego
postawiono mu zarzut. W przypadku Wiktora mijało się to z celem. Po przeniesieniu
z aresztu śledczego każdy wiedział, kim jest.
– Chcieli mnie też zamknąć za te zabójstwa w górach.
– Ta?
– Postawili mi cały szereg zarzutów.
– Ale obskoczyłeś garunek tylko za Ukraińca?
– Tak – odparł Forst, starając się skupić na teraźniejszości, nie przeszłości. Mimo to
oczami wyobraźni widział przez moment twarz Łowotara. – Resztę udało się prawnikowi
obalić.
– I na cholerę mi to wiedzieć?
– Bo ten, który zabijał, nadal jest na wolności.
– No i?
 – Zamierzał zrzucić na mnie winę, ale…
– Do rzeczy, kurwa, nie mam całego dnia.
– Chciał mnie wrobić – podkreślił Forst, wychodząc z założenia, że wszelkie przejawy
donosicielstwa ustawią tę rozmowę na odpowiednim torze. – A teraz śmieje mi
się w twarz.
Więzień sprawiał wrażenie, jakby miał zamiar machnąć ręką i wrócić do celi.
– W jakiś sposób dobrał się do twojej przesyłki.
– Co? – rzucił Czachor.
– Ta gąbka, w której był kompot…
– Co z nią?
Wiktor skrzywił się, rozejrzał, a potem splunął na korytarz.
– Skurwiel skropił ją perfumami kobiety, którą zabił. Kobiety, na której mi zależało.
– O czym ty mówisz, człowieku?
– Olga Szrebska. Musiałeś o niej słyszeć.
Czachor przez moment się zastanawiał, a potem najwyraźniej połączył wszystko
w umyśle, bo w jego oczach pojawił się błysk zrozumienia. Przez moment wbijał wzrok
w Wiktora, zastanawiając się nad czymś.
Forst miał wrażenie, że zbliża się do osiągnięcia celu. Największy kłopot polegał na
tym, że żaden więzień nie zamierzał rozmawiać z byłym policjantem o ludziach, którzy
dostarczają kontrabandę do więzienia. Tymczasem Wiktorowi potrzebny był do nich
bezpośredni kontakt.
– Niemożliwe – ocenił w końcu Czachor. – To zaufana grupa. Nie bujają
się z konfidentami.
– A jednak…
– Nie.
– Daję ci słowo – zaoponował Forst.
– Które jest dla mnie warte mniej niż gówno spuszczane w kiblu. Co ty kombinujesz,
gadzino?
A jednak nie poszło do końca po jego myśli.
– Posłuchaj…
– Nie – uciął Czachor. – Spierdalaj stąd, zanim dostaniesz oklep, przy którym tamta
afera bęckowa z Monte będzie tylko miłym wspomnieniem.
 Trzech pozostałych osadzonych ożywiło się. Nie podnieśli się z prycz, ale spojrzeli
kontrolnie w kierunku progu, gotowi działać.
– Zapłacę więcej, niż byłbyś…
– Wypierdalaj!
Forst usłyszał, jak towarzysze Czachora podrywają się na równe nogi. Szybko
się wycofał, klnąc w duchu. Dobrze przygotował grunt, był ostrożny, ale ostatecznie tylko
łut szczęścia mógł sprawić, że ta rozmowa potoczy się po jego myśli. A w jego przypadku
uśmiech losu był równie prawdopodobny, co stabilna pogoda w sierpniu w Tatrach.
Wrócił do celi i ułożył się na pryczy. Poczuł nadchodzący ból głowy i uznał, że
najwyższa pora przyjąć kolejną dawkę kompotu. Miał zamiar poleżeć chwilę, złapać
oddech, a potem zabrać się do roboty.
– Słyszałeś? – rozległ się głos jednego ze współosadzonych.
Wiktor w pierwszej chwili go zignorował. Nie pamiętał, kiedy ostatnim razem któryś
z więźniów sam się do niego odzywał.
– Psie.
Forst spojrzał w bok i przekonał się, że przy pryczy stoi najstarszy ze skazańców.
– Pytałem, czy słyszałeś, co mówią w NSI.
– Nie.
– Ten kabel, co zeznawał przeciwko tobie, wyhuśtał się na tygrysie.
– Co takiego?
– Bez bałachu. Michał Sznajderman, tak?
Wiktor usiadł na łóżku i spojrzał w oczy rozmówcy.
– Mówili przed chwilą – dodał więzień. – Znaleźli go, jak dyndał już kilka godzin.
Forst potrzebował chwili, by ta informacja do niego dotarła. Michał Sznajderman nie
należał do osób o słabej psychice – przeciwnie, miał głębokie poczucie misji, przez co
trudno było spodziewać się, że przedwcześnie zakończy swoje życie.
Wniosek mógł być tylko jeden. Bestia z Giewontu zacierała ślady. Przygotowywała się
do kolejnego etapu swoich działań.
 11
Dwóch mężczyzn ustawiło głośnik tuż za wejściem do sali gimnastycznej, a potem
podpięło do niego przewód od mikrofonu. Jeden z nich podał urządzenie Dominice
Wadryś-Hansen. Prokurator postukała w membranę, rozległo się echo.
Odchrząknęła, a potem spojrzała na Osicę. Kiwnął głową.
– How many of you speak English? – zapytała.
Cały gwar nagle ucichł. Kobiety w hidżabach przyciągnęły do siebie dzieci, jakby
obawiały się, że donośny dźwięk z głośnika jest zapowiedzią problemów. Wszelkie
rozmowy zostały przerwane, a oczy zebranych zwróciły się na Wadryś-Hansen.
Dominika czekała, aż ktoś podniesie rękę, ale uchodźcy zamarli. Odwróciła usta od
mikrofonu.
– Panie inspektorze, zorganizuje mi pan jakiś podest? Większość mnie nie widzi.
– Jak pani chce.
Osica po chwili wrócił z krzesłem. Wadryś-Hansen spojrzała na nie bez przekonania, ale
ostatecznie nie miała zamiaru wybrzydzać. Edmund wystawił rękę, by pomóc jej wejść,
poradziła sobie jednak bez jego pomocy.
Potoczyła wzrokiem po zebranych.
– Does anyone speak English?
Cisza. Wyglądało na to, że ani jeden z uchodźców nie zna angielskiego.
– I just need to ask you a few simple questions.
Nadal nie odpowiadali. Wadryś-Hansen przyglądała się ich twarzom, starając się
ustalić, czy naprawdę nie rozumieją. Nie dostrzegła błysku zrozumienia w oczach
któregokolwiek z nich.
– Spricht hier jemand Deutsch? – spróbowała.
Powoli kończyły jej się języki, których mogła użyć. Ostatnim ratunkiem był szwedzki, ale
wątpiła, by ktokolwiek w Syrii od lat spodziewał się ucieczki i zawczasu zaczął naukę tego
języka.
– Finns det någon här som talar svenska?
Tak jak przypuszczała, nikt nie podniósł ręki. Spojrzała w dół na wójta.
– Jak się z nimi porozumiewaliście?
– Godał z nimi tłumacz przysłany przez UDSC.
– I gdzie jest teraz?
 – Nie wiem. To był jakiś chłop z Bahrajnu, na stałe mieszkający w Krakowie.
– Ma pan do niego kontakt?
– Nie. Ja w ogóle jestem… tak jakby poza tym. Przyjechał tutaj, zebrał ich, podał kilka
informacji, pobrewerzył sobie z nimi, a potem kazał się ozyjś. Musi pani godać z UDSC.
Dominika zaklęła w duchu. Miała nadzieję, że samo wspomnienie o urzędzie sprawi, iż
uchodźcy będą skorzy do współpracy. Chciała uniknąć długiej drogi formalnej, ale
najwyraźniej nie pozostało jej nic innego, jak na nią wejść.
Czekała jeszcze przez chwilę, licząc na to, że jednak znajdzie się ktoś, kto mówi po
angielsku. Wodziła wzrokiem po zebranych, ale nikt się nawet nie poruszył. Sprawiali
wrażenie przestraszonych, jakby rzeczywiście nie rozumieli, co mówi kobieta
z mikrofonem.
– Come on… – zaapelowała. – It’s for your own good.
I tym razem nie doczekała się żadnego odzewu. W końcu musiała uznać swoją porażkę.
Zeszła z krzesła i obróciła je oparciem do Osicy.
– Widzi pani… – burknął podinspektor.
– Co widzę?
– To nie żadni uchodźcy.
– Po czym pan wnosi?
– Po tym, że nawet języków nie znają. To typowi migranci ekonomiczni.
– Przyznam, że nie nadążam za pańskim tokiem rozumowania.
Edmund westchnął, jakby nie mógł uwierzyć, że musi tłumaczyć rzeczy tak oczywiste.
– Uchodźcy uciekają przed prześladowaniami, prawda?
– Owszem.
– To często wykształceni ludzie, którzy prowadzili biznesy, przychodnie, działali
w prasie czy telewizji. To oni idą na pierwszy ogień, kiedy dane miasto wpada w ręce
ISIS. Ci tutaj to zupełnie inna grupa społeczna. To te pasożyty, które korzystają z okazji
i podczepiają się do…
– Panie inspektorze.
– Mówię tylko, jak jest.
– Zupełnie jak Max Kolonko, tak?
– Być może – przyznał Osica, ale Dominika widziała, że nie bardzo wie, o kim
konkretnie mowa. – Tak czy owak, wykształcony uchodźca z zasady się tu nie pcha.
 – Nie? – mruknęła z powątpiewaniem.
– Oczywiście, że nie. Ucieka raczej do Arabii Saudyjskiej, do swojego kręgu
kulturowego, gdzie mówi się jego językiem. Jak był lekarzem, może tam dalej prowadzić
praktykę. A uciekając do Unii, będzie stał na zlewozmywaku czy…
– Tracę dobre zdanie o panu, inspektorze.
– Dopiero teraz?
Wadryś-Hansen uśmiechnęła się pod nosem. Musiała przyznać Osicy, że potrafił
rozładować atmosferę. Mruknął coś jeszcze, a potem przechylił krzesło i wyszedł z nim na
korytarz. Dominika spojrzała na wójta.
– Zadzwoni pan do wojewody?
– Ja? Po co?
– Muszę się dowiedzieć, gdzie jest ten tłumacz.
Pogładził się po wydatnym brzuchu, a na koszuli natychmiast zarysował się wyraźniejszy
kształt plam potu. Gąsienica-Zych przez chwilę się namyślał, jakby rzeczywiście było nad
czym. W końcu pokiwał głową i wyjął telefon.
Wadryś-Hansen czekała cierpliwie, starając się zignorować zaduch i panujący w sali
smród. Nie wiedziała, na ile opinie Osicy są odzwierciedleniem jego poglądów, a na ile
po prostu memłaniem. Poznała Edmunda na tyle dobrze, by wiedzieć, że w tej drugiej
sferze lubował się wyjątkowo.
Znała też dobrze polskie społeczeństwo. Zdawała sobie sprawę, że czas gra ogromną
rolę. Jeśli szybko nie uda jej się ustalić, co miało miejsce na szlaku na Czerwone Wierchy,
problemy zaczną się nawarstwiać.
Rozpięła żakiet i podniosła wzrok na polskie godło wiszące nad wejściem. Do tej pory
w kraju było spokojnie, przynajmniej biorąc pod uwagę masowość protestów na
Zachodzie. Nie wynikało to jednak z większej tolerancji narodu, a raczej braku konkretnych
powodów, by rozpętać „gównoburzę”. Morderstwo na Upłazie będzie jednak spłonką,
która wysadzi całą tę konstrukcję w strzępy.
– I speak English – rozległ się kobiecy głos zza pleców prokurator.
Dominika natychmiast się odwróciła. Zrobiła to zbyt nerwowo i kobieta w chuście
mimowolnie się cofnęła. Wadryś-Hansen wyciągnęła do niej rękę.
– Easy – powiedziała. – Nic ci tutaj nie grozi.
Arabka się rozejrzała.
 – Dokąd nas zabiorą? – spytała.
– Tłumacz wam tego nie powiedział?
– Nie. Dał tylko do zrozumienia, że rząd czegoś dla nas szuka.
Dominika zbliżyła się o pół kroku, a potem potoczyła wzrokiem wokół. Obawiała się, że
któryś z mężczyzn zaoponuje, widząc, że kobieta przejęła inicjatywę. Najwyraźniej jednak
zasady patriarchalnego społeczeństwa osłabiały się nieco po przekroczeniu granic Unii.
– Jak się nazywasz? – spytała Wadryś-Hansen.
– Amira.
Prokurator również się przedstawiła, a potem uśmiechnęła lekko. Przyjrzała
się rozmówczyni. Amira miała pełne usta, duże oczy i typowo arabską urodę. Ciemne jak
smoła włosy wystawały jej spod luźno zawiązanego hidżabu. Dominika przypuszczała, że
dziewczyna niebawem w ogóle pozbędzie się chusty.
Ile mogła mieć lat? Dwadzieścia, najwyżej dwadzieścia parę. Wypadałoby sprawdzić ją
w wykazie, ale Wadryś-Hansen uznała, że nie zrobi to najlepszego wrażenia.
– Prawdopodobnie zakwaterują was w którymś z ośrodków – podjęła temat.
– Nie w domach?
– Nie, raczej nie. Nie mamy takich warunków jak Niemcy czy Szwedzi.
– Będzie nam tam dobrze?
Nie miała pojęcia. Słyszała o różnych rzeczach, które miały miejsce w tych ośrodkach.
Wprawdzie Najwyższa Izba Kontroli systematycznie sprawdzała sytuację, ale nie sposób
było trzymać ręki na pulsie względem wszystkich. Gdzieniegdzie zresztą to sami uchodźcy
stanowili problem – formowały się grupy, które zaczynały rządzić w takich miejscach. I nie
były to rządy demokratyczne.
– Ktoś na pewno o was zadba.
Amira pokiwała głową z ufnością, która zaskoczyła Wadryś-Hansen. Być może nie
powinna się jednak dziwić. Ci ludzie przebyli tysiące kilometrów, zapewne na swej drodze
spotykając tylko kłopoty. Teraz w końcu dotarli do kraju, który przyjął ich z otwartymi
rękoma. Kredyt zaufania zdawał się na miejscu.
Prokurator miała tylko nadzieję, że nie okaże się on bez pokrycia.
– Chciała pani o coś zapytać… – zaczęła cicho Amira. – Ale ja…
– Nie ma sprawy. Ważne, że podeszłaś.
– Boję się mówić przy tylu ludziach.
 – Rozumiem.
Arabka rozpromieniała, ale uśmiech znikł równie szybko, jak się pojawił.
– A chciałam zapytać was o monety.
– Monety?
– Konkretnie o syryjską walutę. Zabraliście ją ze sobą?
Amira sprawiała wrażenie skonsternowanej, jakby w tym pytaniu kryła się jakaś
pułapka. Widząc strach w jej oczach, Dominice natychmiast zapaliła się w umyśle
czerwona lampka. Jako zwykły człowiek nie chciała jej widzieć, jako prokurator wciąż jej
szukała.
– Coś nie tak?
– Nie, nie. Ale… nie ma chyba przepisów zabraniających wwozu naszych pieniędzy?
– Nie ma.
Mówiła po angielsku bezbłędnie i płynnie. Dominika mimowolnie pomyślała o tym, że
dziewczyna miała dla siebie zaplanowaną przyszłość w Syrii. Pożałowała, że nie zaczęła
przesłuchania od wyciągnięcia z niej kilku informacji. Powinna tak zrobić, a nie spieszyć
się do konkretów. Długie wyczekiwanie i ciekawość jednak przeważyły.
– Więc dlaczego pani o to pyta?
– Prowadzę pewną sprawę.
– Jaką?
Wadryś-Hansen starała się sprawiać wrażenie, jakby była to zupełnie błaha kwestia.
Machnęła ręką i uniosła lekko kąciki ust.
– Nic wielkiego, ale trafiłam na syryjską monetę. Dziesięć funtów. Po jednej stronie jest
orzeł, po drugiej ruiny Palmyry.
Amira pokiwała głową. Wyglądała, jakby nieco odetchnęła.
– Ten bilon jest wciąż w obiegu, prawda?
– W niektórych miastach tak… w takich miejscach jak Dajr az-Zaur czy Rakka jedyną
walutą jest to, czego nie mają inni. Rozumie pani?
Rozumiała doskonale. Wojna trwała od dwa tysiące jedenastego roku i zdążyła
pochłonąć już ponad dwieście pięćdziesiąt tysięcy ofiar. Przynajmniej według oficjalnych,
potwierdzonych szacunków. Miliony ludzi musiały uciekać i trudno było zliczyć, ile zginęło
podczas takich prób ratunku. Część miast została odbita przez reżim, ale wschód kraju
nadal stanowił piekło. Zresztą rządy Baszszara al-Asada też nie wyczerpywały definicji
spokojnego życia.
Wadryś-Hansen usłyszała kroki z korytarza. Obejrzała się przez ramię i spojrzała
znacząco na zbliżającego się Osicę. Ten zerknął na nią, potem na Arabkę i ostatecznie się
wycofał.
– Nikt raczej nie zabierał pieniędzy – dodała Amira. – Inflacja jest gigantyczna, a kurs
wymiany bardzo niekorzystny.
– Więc zostawiliście wszystkie oszczędności?
– Kupiliśmy, co mogliśmy, a resztę przeznaczyliśmy na transport.
Dominika musiała przyznać, że do tej pory się nad tym nie zastanawiała. Widząc
nadciągające fale uchodźców, myślała o tych wszystkich, którzy nie mieli nic do stracenia.
Żadnych perspektyw w kraju, żadnej przyszłości, żadnych oszczędności. Gros tych ludzi
jednak zbierał fundusze na rachunkach bankowych tak samo, jak każdy inny przedstawiciel
klasy średniej na świecie. I rodzina tej dziewczyny zapewne także.
Wadryś-Hansen spojrzała po twarzach zebranych. Wszyscy byli zainteresowani
prowadzoną rozmową.
– Skąd pochodzisz, Amira?
– Urodziłam się w Abu Kamal, blisko granicy z Irakiem. Studiowałam na Uniwersytecie
Al-Furat.
– Jaki kierunek?
– Weterynarię.
Dominika pokiwała głową. Z jednej strony wiedziała, że musi wypytać o więcej, by
nawiązać relację z dziewczyną, z drugiej jednak nie chciała wiedzieć. Każdy element tej
układanki budował dojmujący obraz.
– Skończyłaś edukację?
– Nie, musiałam przerwać na ostatnim roku, kiedy Dajr az-Zaur zostało okrążone przez
siły ISIS. Odcięli dostawy żywności, choć jeszcze przez jakiś czas dostarczano nam
najważniejsze artykuły helikopterami. Potem Daesz zabrało się za atakowanie lotnisk
rządowych i sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej…
Dominika nie ponaglała dziewczyny. Amira zawiesiła wzrok gdzieś w oddali, jakby
potrzebowała chwili, by wrócić myślami do tamtych dni, nie poddając się emocjom.
Nabrała tchu.
– W mieście było pięć piekarni, które zapewniały nam żywność. W sierpniu tamtego
roku zamknięto je dla zwykłych obywateli, korzystać mogli tylko żołnierze i ich rodziny.
Wadryś-Hansen wolała nie wyobrażać sobie, co musiało się tam wtedy dziać. Na
początku dwudziestego wieku gehennę przechodziła Europa – na początku dwudziestego
pierwszego przyszedł czas na Bliski Wschód. Historia lubi się powtarzać, choć Dominika
nie sądziła, by w Syrii było tak źle, jak na Ukrainie podczas Hołodomoru. W tamtych
klęskach głodu zginęło od trzech do siedmiu milionów ludzi, w zależności od tego, kto
dokonywał szacunków.
– W grudniu sytuacja była już fatalna – kontynuowała Amira. – Za piętnaście tysięcy
funtów można było kupić pozwolenie na opuszczenie miasta. Siły rządowe przepuszczały.
– Ile to złotych?
– Nie wiem, nie znam przelicznika. Może jakieś osiemdziesiąt dolarów.
Dominika szybko skalkulowała, że musiało być to niewiele ponad trzysta złotych.
– Dzięki temu uciekłam – dodała dziewczyna. – I dzięki niech będą Allahowi, bo
najgorszy był styczeń. Słyszała pani, co się tam działo?
Prokurator pokręciła głową.
– Siedemnastego stycznia Daesz urządziło masakrę cywilów. Kilkaset osób zginęło, nikt
nie wie, ile dokładnie… organizacje międzynarodowe starały się doliczyć, ale skończyło
się na tym, że nikt nie potrafi uzgodnić jednej wersji. Panuje tam zupełny chaos.
– Rozumiem.
– Pewne jest, że oprócz zabitych było też kilkuset porwanych. Zwykłych ludzi,
wyrwanych siłą z rąk swoich najbliższych. – Arabka nabrała tchu i poprawiła chustę. – I co
pani na to?
Pytanie zaskoczyło Wadryś-Hansen. Nie sądziła, że w tej bolesnej relacji pojawi się
miejsce na pretensje, szczególnie źle ukierunkowane. Być może jednak nie powinna się
dziwić.
– Nawet pani o tym nie słyszała…
– Nie, nie słyszałam.
– Bo to wszystko dla was już nieciekawy, wczorajszy news, prawda? Wszyscy żyliście
tym w dwa tysiące piętnastym roku, ale po kilku miesiącach… – Urwała i rozłożyła ręce. –
Za dużo już tego, tak? Sprzykrzyło wam się słuchanie bez przerwy o kolejnych zamachach,
mordach, ofiarach… a miasta takie jak Dajr az-Zaur dla was nie istnieją. Widziała pani
jakieś materiały w mediach? Wie, jak wygląda tamten świat? To szkielet, w dodatku
połamany. Nie znajdzie pani jednego budynku, który ostał się w całości. Wygląda, jakby…
jakby ktoś zrzucił na nas bombę, która przez przypadek oszczędziła garstkę ludzi.
Dominika milczała.
– Jeść od dawna nie ma czego. Dzieci zbierały liście i trawę, a potem gotowaliśmy na
tym zupy. Noworodkom daje się do picia wywary z ziół, bo matki nie mogą ich karmić.
Jeśli widziała pani kiedyś zdjęcia dzieci z obozów koncentracyjnych, to już pani wie, jak
wyglądają one w wielu dzisiejszych miastach syryjskich.
– A pomoc humanitarna?
Amira spojrzała na nią jak na szaloną.
– W tamtym roku było trzynaście dostaw, tylko na tyle pozwolił rząd. Oprócz tego miasta
nie mają już żadnych zapasów. Żadnych. Ostały się może pojedyncze worki z ryżem, za
kilogram trzeba zapłacić trzysta dolarów. A ci, którzy zbierają trawę i liście, codziennie
narażają się na niebezpieczeństwo. Pola nadal są zaminowane.
– Ale…
– Ale teraz jesteśmy bezpieczni – dokończyła Amira i prychnęła. – Znaleźliśmy azyl
w Europie. Możemy być spokojni o nasz los, bo przecież jesteście cywilizowanymi
narodami. Przyjmiecie wszystkich, którzy uciekają przed śmiercią, głodem i upodleniem.
Wadryś-Hansen pomyślała, że najlepiej będzie, jeśli przeczeka do końca tej tyrady. Być
może zresztą była uzasadniona. Od pewnego czasu miała wrażenie, że Polska zapomniała
o tym, jak jej obywatele kilkadziesiąt lat temu rozpierzchli się po całej Europie, szukając
ratunku, pomocy i miejsc, w których mogli walczyć z okupantem. Zapomniała o tym, jak
wyglądają ludzie pozbawieni kraju. I stała się państwem wstydu.
Dominika potrząsnęła głową. Spojrzała na rozmówczynię i dostrzegła łzy w jej oczach.
Wyglądało jednak na to, że nie ma nic więcej do powiedzenia.
– Tutaj nie macie się czego obawiać – powiedziała Wadryś-Hansen.
Miała nadzieję, że nie skłamała. Że za kilka lub kilkanaście godzin nie stawi się tutaj
grupa ludzi określających się jako patrioci, którzy zrobią wszystko, by pokazać, że
zapomnieli o przeszłości.
– Nie? – zapytała Amira. – Chyba pani nie rozumie, o czym mówiłam…
Dominika uciekła wzrokiem w bok. Zobaczyła, że Osica stoi wystarczająco blisko, by
słyszeć rozmowę. Wątpiła jednak, by cokolwiek rozumiał. Należał jeszcze do pokolenia,
które przy odrobinie szczęścia mogło czytać Dostojewskiego w oryginale, ale nie potrafiło
zamówić kawy w londyńskim Starbucksie.
– Każdy z nas zostawił kogoś w domu – dodała Amira. – Mamy wystarczająco wiele
powodów, by się obawiać.
Prokurator skinęła głową. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Zapewnienia, że wszystko
będzie dobrze, nie wydawały się adekwatne. Każde słowo pocieszenia brzmiało w jej
umyśle jak żałosna próba zakłamania rzeczywistości.
Prawda była taka, że tych ludzi nie czekało nic dobrego. Trafią do ośrodków, gdzie będą
prowadzić namiastkę dawnego życia. Oczywiście, nad głowami nie będą huczały im
samoloty, a improwizowane ładunki wybuchowe nie będą eksplodować kawałek dalej, ale
będzie to jedynie echo prawdziwej egzystencji. W dodatku będą musieli zmierzyć
się z zarzutami, że porzucili swój kraj w chwili potrzeby.
Amira jeszcze bardziej ściągnęła poły chusty, niemal skrywając twarz.
– Przepraszam – odezwała się cicho. – Nie powinnam…
– Wszystko w porządku.
Wadryś-Hansen zastanawiała się, jak wrócić do tematu syryjskiego bilonu. Po wywodzie
Arabki wydawało się to co najmniej nie na miejscu. Zupełnie po ludzku całkowicie to
rozumiała, ale…
Prokuratorski głos podpowiadał, że ta rzewna opowieść mogła przynieść dokładnie taki
efekt, jak zaplanowała to sobie Amira.
Dominika pomyślała, że będzie to bardziej skomplikowana sprawa, niż dotychczas
sądziła. Będzie musiała zmierzyć się nie tylko z oporem środowiska, całym mrowiem
niedomówień i tajemniczym mordercą, ale także z własnymi uprzedzeniami. I polityczną
poprawnością z drugiej strony. Już była gotowa odpuścić dziewczynie tylko dlatego, że
miała trudną przeszłość.
Na tej zasadzie mogłaby robić to samo względem wszystkich tych przestępców, którzy
pochodzili z patologicznych rodzin.
Zebrała się w sobie. Uciszyła czysto ludzki głos i oddała pole temu prokuratorskiemu.
– Muszę cię zapytać o tę dziesięciofuntową monetę – podjęła. – Widziałaś, żeby ktoś
z waszych miał ją tutaj przy sobie?
Dziewczyna zastanawiała się przez moment.
– Nie, raczej nie.
– A inne nominały? Może banknoty?
 – Nie widziałam nic poza euro. Kto mógł, ten wymieniał od razu po przekroczeniu
granicy. Kurs był niekorzystny… właściwie uwłaczający, ale nie było wyjścia. Wątpię, by
ktoś zostawił sobie naszą walutę.
– Może komuś została reszta po wymianie?
– Dziesięć funtów? – zapytała z powątpiewaniem. – To nawet nie równowartość pięciu
eurocentów… Gdyby komuś tyle zostało, raczej wyrzuciłby to po drodze.
– Chyba że zostawił na pamiątkę.
– Chyba że.
Albo po to, by użyć monety, kiedy przyjdzie na to pora. Nie, to był zbyt daleko idący
wniosek.
– Mam prośbę, Amiro.
– Tak? – odparła bez cienia zainteresowania dziewczyna.
– Rozejrzyj się, popytaj. Jeśli udałoby ci się czegoś dowiedzieć, przekaż któremuś
z urzędników, że chcesz skontaktować się z prokurator Wadryś-Hansen.
Syryjka powtórzyła nazwisko z trudem i przez chwilę jakby się nad nim zastanawiała.
– Ma pani skandynawskie korzenie? – spytała.
– Mój mąż był Szwedem.
– Był?
– Jest – poprawiła się. – I wrócił do ojczyzny.
– Zazdroszczę. Tam można żyć.
Dominika w pierwszej chwili chciała zaoponować, tłumacząc dziewczynie, że minęły
już czasy, kiedy uchodźcy mogli szukać ratunku na północy. Ale co mogłoby to zmienić?
Codziennie do Szwecji docierało dwieście nowych uciekinierów. Wszyscy byli
przekonani, że trafią do krainy mlekiem i miodem płynącej – a wszystko dlatego, że obieg
informacji był utrudniony. Co z tego, że któryś z krajów wprowadzał nowe obostrzenia,
odsyłał uchodźców i ostrzegał nowych przed przyjazdem, skoro wieść o tym trafiała do
miast takich jak Dajr az-Zaur dopiero po kilku miesiącach?
Spojrzały na siebie, ale zanim Wadryś-Hansen zdążyła się odezwać, podszedł do nich
Osica. Ujął ją delikatnie za przedramię i cofnął rękę dopiero, gdy posłała mu ostrzegawcze
spojrzenie.
– Mamy problem.
Dominika uśmiechnęła się lekko do Arabki, po czym wraz z Edmundem odeszła na bok.
 – Sznajderman nie żyje.
– Co takiego?
– Powiesił się w celi.
– Ale… – Wadryś-Hansen czuła, jak krew odpływa jej z twarzy. – Ale dlaczego?
Przecież on poszedł na układ, zmniejszono mu wymiar kary, siedział w dobrym zakładzie,
mógł liczyć na szacunek więźniów i…
Urwała, a Osica rozłożył ręce.
– Co można powiedzieć? – mruknął. – Miał nierówno pod kopułą, jak każdy inny
zabójca.
Edmund się nie mylił, ale nie był to powód, dla którego Sznajderman odszedł z tego
świata. Dominika przypuszczała, że w istocie nie miało to wiele wspólnego
z samobójstwem. Bestia z Giewontu przygotowywała sobie przedpole, by znów uderzyć.
– W tej sprawie znika stanowczo zbyt wielu ludzi, panie inspektorze.
– Tak? Moim zdaniem mogłoby zniknąć jeszcze kilku.
– Mówię poważnie.
– Wiem – odparł. – I dlatego zbywam to żartem. Nie jestem gotów rozważać pani teorii
spiskowych.
Ale ona była. Coraz bardziej.
– Zresztą należy się skupić na tym – dodał Osica, zataczając ręką krąg. – Gdzieś tutaj
może być nasz zabójca.
Wadryś-Hansen nie odpowiedziała.
– Pani prokurator?
– Słyszę.
– Więc co teraz zamierzamy?
Spojrzała w kierunku Amiry. Dziewczyna wróciła już do swoich. Przebywała tutaj z inną
Arabką w jej wieku i małym chłopczykiem. Zapewne nie jej synem, inaczej wspomniałaby
o nim podczas rozmowy.
– Znajdziemy trop – oznajmiła Dominika.
– Gdzie?
– W Urzędzie do Spraw Cudzoziemców. Mają tam wszystkie informacje, których
potrzebuję.
 12
Forst obserwował, jak jeden z osadzonych grzebie plastikowym widelcem w sałatce.
Miała biały, gęsty dressing, w którym można było dostrzec rzodkiewkę, kawałki białego
sera i mnóstwo zieleniny. Przeważał groszek, ale Wiktor dostrzegł też kawałki brokułów.
Do tego zapewne wrzucono coś osobliwego, jak kiełki lucerny czy inne rzeczy, które były
dla Forsta enigmą.
Sałatkę dostarczono w paczce, na stołówce nie można było liczyć na tak bogatą wersję.
Szczególnie, że w tym daniu więzień otrzymał także całe mnóstwo niewielkich, zielonych
kulek.
Forst od razu poznał marihuanę. Przemycanie jej w ten sposób stanowiło jeden
z najlepszych sposobów na to, by strażnicy się nie połapali. Osadzony miał wprawdzie
pewien problem z wyłowieniem towaru, ale uśmiech na jego twarzy kazał sądzić, że jest
gotów znieść te niedogodności.
Wiktor odwrócił się na pryczy i wbił wzrok w ścianę. W celi panował gwar, na który
klawisze pozwalali jedynie w określonych godzinach. Zazwyczaj go to irytowało, bo nie
mógł wówczas spokojnie poczytać, ale dziś było mu to na rękę. Kilkunastu chłopa
stłoczonych na niewielkiej przestrzeni stwarzało idealne warunki, by skorzystać z telefonu.
Przysunął się do ściany i wybrał numer Osicy. Podinspektor odebrał dopiero po drugiej
próbie.
– Tak?
– Dzień dobry, panie inspektorze.
Wiktorowi odpowiedziała cisza. Po chwili usłyszał, jak Edmund odchrząka.
– Co to ma być? – burknął. – To ty, Forst?
– Tak jest.
– Z jakiej racji… dlaczego… w jaki sposób dzwonisz do mnie z numeru komórkowego?
– To teraz nieistotne.
– Przeciwnie. Dla mnie to wyjątkowo istotne.
– Nic panu nie grozi.
– Oprócz konsekwencji! – ryknął do słuchawki. – Przemyciłeś tam kontrabandę, Forst!
– W żadnym wypadku. Ktoś to zrobił, ja tylko…
– Nie mam zamiaru tego słuchać. Powinienem natychmiast zgłosić administracji, że
jeden z więźniów ma dostęp do telefonu.
 – Niejeden.
– Słucham?
– To jest u nas na porządku dziennym. Ale mniejsza z tym. Jak postępy, panie
inspektorze?
– Na miłość boską…
– Słyszał pan o Sznajdermanie?
– Oczywiście, że słyszałem.
– Bestia się przygotowuje, a pan musi działać.
– Zapewniam cię, że działam.
– Nie sądzę.
– Nie… nie sądzisz? – prychnął Osica. – A skąd ty możesz, do cholery, wiedzieć, co
robię?
– Wiem, że nie traktuje pan poważnie tego, co przekazałem na temat Olgi.
– Bo to kompletna bzdura.
Forst nabrał tchu i zamknął oczy. Właściwie wolał, kiedy dawny przełożony mówił
wprost, zamiast silić się na niepasujące do niego wybiegi.
– Zapewniam pana, że ona żyje.
– A ja zapewniam cię, że tak nie jest.
Wiktor westchnął.
– Ma pan obowiązek to sprawdzić.
– Jaki obowiązek? Może wobec ciebie? Jakieś przysługi, które muszę spłacić?
– Dobrze pan wie, że jedyną osobą zaciągającą takie kredyty jestem ja.
– Taak…
– Pański obowiązek polega na złapaniu Bestii.
– I zrobię to.
– Tylko jeśli ruszy pan tropem, który panu daję – powiedział Forst, powoli cedząc każde
słowo. – Nie rozumie pan? Znajdzie pan Olgę, znajdzie pan Bestię.
Edmund na moment zamilkł i należało uznać to za dobry omen. Nie uprawniało to jeszcze
Wiktora do tego, by dostrzegł nadzieję, ale być może jej jutrzenkę. Chciał użyć kolejnych
argumentów, pójść za ciosem, ale prawda była taka, że ich nie posiadał. Nie mógł
uwiarygodnić tezy, że Szrebska żyje.
A mimo to był przekonany, że się nie myli. Starał się nad tym nie zastanawiać,
wychodząc z założenia, że im więcej refleksji, tym więcej wątpliwości. Polski wyrób
heroinowy z pewnością w tym pomagał.
– Panie inspektorze?
– Zastanawiam się.
– Nad tym, czy podjąć trop?
– Nad tym, czy nie przenieść cię do szpitala psychiatrycznego. Jesteś z całą pewnością
niepoczytalny, być może byłeś też w momencie popełniania czynu.
Forst nie odpowiadał. Na chwilę obaj zamilkli i Wiktor miał poczucie, że w tym czasie
przekazali sobie wszystko, co było konieczne. W końcu usłyszał, jak Osica wypuszcza
powietrze prosto do mikrofonu.
– Naprawdę chcesz, żebym w to uwierzył?
– Tak.
– I co proponujesz?
– Żeby zaczął pan od ostatniego miejsca, gdzie widział ją pan żywą. Od Chełma.
– I czego mam tam szukać?
– Dowodów.
Wiktor rozłączył się, nie dając Osicy czasu na to, by zaoponował. Wiedział, że
podinspektor miał już w zanadrzu cały szereg argumentów, które miały uświadomić
rozmówcy, że wymaga rzeczy niemożliwych. Nie miał zamiaru tego słuchać. Może dlatego,
że i tak niczego by to nie zmieniło – a może dlatego, że… mogłoby.
Obrócił się i sięgnął pod pryczę. Zanim jednak zdążył wyciągnąć z niej oprzyrządowanie
do kompotu, zamarł. Cały gwar w celi nagle ucichł. Zaległa niezdrowa, niepokojąca cisza.
Forst powoli cofnął rękę i spojrzał w kierunku wejścia.
Czekał na klawiszy. Miał świadomość, że w końcu przyjdą sprawdzić, jakie interesy
ubił z innym więźniem na placu spacerowym.
Tym razem jednak nie musiał się nimi przejmować. W progu stał Czachor z rękoma
skrzyżowanymi na piersi. Wbijał wzrok w Wiktora.
– Na zewnątrz, gadzie – rzucił, a potem wyszedł na korytarz.
Forst spojrzał na współosadzonych, jakby istniał choć cień szansy, że ktoś zaoferuje mu
pomocną dłoń. Wszyscy natychmiast wrócili do swoich spraw i kontynuowali przerwane
rozmowy.
Były komisarz wyszedł na zewnątrz i powiódł wzrokiem na boki. Jeden ze strażników
znajdował się na samym końcu pawilonu, drugi wchodził po metalowych schodach na
wyższy poziom.
Forst stanął obok Czachora. Oparli się plecami o ścianę.
– Czego chcesz?
– Mówiłeś, że któryś z moich dał dupy.
Wiktor zerknął na niego kątem oka.
– Nie twierdziłem tak.
– Jak to, kurwa, nie? Powiedziałeś, że ktoś majstrował przy przesyłce.
– Ale niekoniecznie któryś z twoich ludzi. Ktoś mógł przejąć paczkę na poczcie.
Rozmówca skrzywił się, jakby jednym haustem wypił szklankę soku z cytryny. Pokręcił
głową.
– Nie ma takiej opcji – powiedział. – Pilnujemy takich spraw.
– Więc to rzeczywiście ktoś od ciebie.
Czachor obrócił się do niego i zmrużył oczy.
– Lubisz ryzykować, psie.
Wiktor trwał z kamiennym wyrazem twarzy.
– Ale jeśli jest tak, jak mówisz, mam problem.
– Owszem.
– Ktoś miał w dupie zasady. Zasady, które ja ustaliłem.
– Zapewne dostał za to niemałą zapłatę.
– Ta… – mruknął Czachor i na powrót oparł się plecami o ścianę. Wsunął ręce do
kieszeni i podkulił jedną nogę. – Nie podoba mi się to.
– Domyślam się.
– I wyrwę chwasta, daję ci, kurwa, moje słowo.
Forst miał nadzieję, że ambicja i potrzeba całkowitej kontroli nad swoimi podwładnymi
w końcu weźmie górę. Teraz spryskana perfumami gąbka stała się sprawą osobistą. Wiktor
odetchnął w duchu. Przynajmniej na jednym froncie odniósł niewielki sukces.
– Zrobiłem już wstępne rozeznanie – powiedział cicho Czachor. – Gość, który
przygotował dla ciebie kompot, jest czysty.
– Mhm.
– Potem przesyłka trafiła do jednego z moich najbardziej zaufanych ludzi, który miał ją
spakować i odpowiednio przygotować. Później dostał ją już tylko młodziak, który
dostarczył paczkę na pocztę.
– Więc ustaliłeś krąg podejrzanych.
– Ej, ej – upomniał go Czachor, spuszczając głowę. – Nie rób ze mnie jakiegoś psa, co?
– W porządku.
Rozmówca pociągnął nosem. Sprawiał wrażenie, jakby cały czas usilnie
starał się wyciągnąć coś językiem spomiędzy zębów. Splunął na bok.
– Gąbka była zapakowana?
– Tak, owinięta folią.
– Więc wchodzi w grę tylko mój zaufany człowiek.
Wiktor pokiwał głową.
– Albo już nie taki zaufany – zauważył.
– Sprawdzę go. Przyjdź do mojej celi przed ciszą nocną.
Zanim Forst zdążył odpowiedzieć, Czachor już się oddalał. Jak na zawołanie na
schodach pojawił się klawisz, a drugi szybko zmienił kierunek i ruszył ku Wiktorowi.
Minęli go, traktując jak powietrze. Najwyraźniej rozmowa z Czachorem na moment
gwarantowała mu niewidzialność.
Wrócił do celi i usiadł na pryczy. Sięgnął po Chandlera, ale tylko po to, by żadnemu
z osadzonych nie przyszło na myśl wypytywać go o krótką wymianę zdań. Przez chwilę
bezmyślnie przebiegał wzrokiem po tekście. Potem poczuł impuls w skroniach. Zapomniał
o migrenie, o tym, by wyprowadzić uderzenie wyprzedzające.
Szybko wziął gumkę, strzykawkę i porcję kompotu. Poczekał, aż żyły staną się bardziej
widoczne, nabrał nieco cieczy do tłoku, a potem wstrzyknął sobie narkotyk. Głęboko
zaczerpnął tchu, czując, jak oplata go przyjemnie otępienie.
Odłożył książkę, wyciągnął się na pryczy i stopniowo odpływał. Głosy współwięźniów
zaczęły zlewać się w nieprzerywany, uspokajający szum. Kojo zdawało się miękkie,
a Forst miał wrażenie, jakby się lekko kołysało.
Kiedy się obudził, było już niewiele czasu do zamknięcia cel. Potrząsnął głową, uznając,
że tyle musi wystarczyć, by się rozbudził. Wstał zbyt szybko i zakręciło mu się w głowie.
Ruszył w kierunku celi Czachora, po drodze wspierając się kilka razy o ścianę.
Dotarłszy na miejsce, napotkał pełen dezaprobaty wzrok trzech mężczyzn. Czwarty
zachęcił go ruchem ręki, by wszedł do środka. Forst stanął na środku celi, czując się jak na
dywaniku.
 – Rozeznałem się – oświadczył Czachor. – I chuj.
– To znaczy?
– Żaden z naszych ci nie nabruździł.
– A jednak ktoś…
– Ktoś, ale na pewno nie mój człowiek. Daję ci moje słowo, czaisz?
Wiktor skinął głową.
– A teraz wypierdalaj. I żebym więcej nie słyszał, że któryś z moich ludzi dał dupy.
W głosie Czachora nie było wściekłości, raczej zwyczajowa niechęć. Wzrok
pozostałych więźniów kazał jednak szybko podjąć decyzję o wycofaniu się bez dyskusji.
Wracając do swojej celi, Forst myślał o tym, na ile to pewne ustalenia. Musiał przyjąć, że
Czachor wyczerpał wszystkie środki, by nie mieć żadnych wątpliwości. Lojalność w jego
fachu była kluczowa.
W takim razie kto spryskał gąbkę perfumami Olgi?
Odpowiedź na to pytanie mogła być tylko jedna. Któryś z klawiszów.
Przesyłki były sprawdzane, więc okazji z pewnością nie brakowało. Wystarczyło
ściągnąć folię z gąbki, popsikać ją Kenzo Amour, a potem założyć nową. Nie było to ani
skomplikowane, ani na dobrą sprawę nielegalne. A Forst przypuszczał, że Bestia
z Giewontu oferowała za to niemałą zapłatę.
Uśmiechnął się w duchu, kładąc się na pryczy. Miał trop.
Wystarczyło dowiedzieć się, który ze strażników sprawdzał jego przesyłkę, a potem go
przycisnąć.
Zaśmiał się na głos. Kilku więźniów spojrzało na niego z konsternacją. Rzadko kiedy
słyszeli jego głos, śmiechu ani razu. Była to jedyna właściwa reakcja. Co on sobie
wyobrażał? Że przesłucha strażników, ustali, który jest winny, a potem siłą wydusi z niego,
kto mu zapłacił?
Tutaj wystarczyło spojrzeć krzywo na któregokolwiek z nich, by zacząć prosić się
o kłopoty. W dodatku zapewne wszyscy byli skorumpowani. Gdyby Forst znał jakiegoś, dla
którego zasady były ważniejsze niż pełny portfel, mógłby spróbować przekonać go, że
najwyższa pora ukrócić złe praktyki. Mogliby zacząć od jego sprawy…
Tyle że nie było tu takiego człowieka. Nawet jeśli ktoś nie brał w łapę, wszyscy byli
pragmatykami. Nie realizowali swoich ambicji, pracując w więzieniu, nie mieli poczucia
dziejowej misji. I trudno było im się dziwić. Chcieli dociągnąć do emerytury, a potem mieć
spokój. Żaden nie zaryzykuje kariery, by ujawnić nowotwór, który trawi polski system
penitencjarny.
Forst był zdany na siebie. I nie było to niczym nowym.
Wyjął telefon i spojrzał na godzinę. Dzisiaj już nic nie zdziała, za moment wybije pora
zamknięcia cel. Zresztą i tak potrzebował planu. Nie miał zamiaru działać na oślep.
Wprawdzie na tym etapie nie miał pojęcia, od czego zacząć, ale przypuszczał, że wszystko
niebawem zacznie się krystalizować. Musiało.
– Forst – rozległ się głos strażnika.
Wiktor zaklął w duchu i wstał z pryczy.
– Telefon – oznajmił klawisz, a potem na niego skinął.
Poprowadził go do aparatu i oddalił się, jakby zupełnie nie obchodziły go wytyczne
administracji co do cenzurowania rozmów. Najwyraźniej pod koniec dnia zmęczenie
i znużenie były ważniejsze od wypełniania rozkazów co do litery.
Forst podniósł słuchawkę.
– Tak mnie naszło, że jest jeszcze jedna możliwość – powiedziała jakaś kobieta.
Wiktor ściągnął brwi.
– Kto mówi?
– Twoja wybawczyni z kancelarii Żelazny & McVay. A teraz mów, ile jeszcze zostało ci
wizyt w tym miesiącu?
Forst uśmiechnął się pod nosem.
 13
Po kilku próbach Wadryś-Hansen w końcu dodzwoniła się do odpowiedniego miejsca.
Ostatni rozmówca w długim korowodzie urzędników zapewnił, że poszukiwanych przez nią
informacji może zasięgnąć w Departamencie Legalizacji Pobytu.
– Chodzi o grupę w Kościelisku – powiedziała, gdy wyjaśniła po raz enty powód, dla
którego dzwoni.
– Dobrze… – odparła urzędniczka. – Ale ma pani jakiś papier?
– Papier?
– Nakaz.
– Nakaz do uzyskania takich informacji? Powinnam móc to sprawdzić od ręki. To nie
żadna tajemnica państwowa.
– Państwowa nie, ale wie pani… ochrona danych osobowych.
– Moja prośba nie godzi w tę zasadę.
– Nie jestem przekonana.
Dominika powiodła wzrokiem wokół, jakby gdzieś w kawiarni, w której siedziała,
mogła odnaleźć ratunek. Godzina była odpowiednia, by takie miejsca się zapełniły, ale
Wiedeńska przy Drodze do Białego świeciła pustkami. Zapewne była to zasługa zarówno
wysokich cen, jak i znacznej odległości od Krupówek. Dla Dominiki kluczowy był ten
drugi element. Gotowa była zapłacić więcej, byleby mieć trochę spokoju.
Nawet jeśli przez wszystkich tych urzędników był on złudny.
– Zapewniam, że nie prosiłabym o te informacje, gdyby ich pozyskanie miało wiązać się
ze złamaniem prawa – powiedziała Wadryś-Hansen, powściągając emocje. – Jestem od
przestrzegania przepisów, nie ich łamania.
– Rozumiem, ale…
– W razie jakichkolwiek kłopotów może być pani pewna, że to ja poniosę
konsekwencje.
– Tak, ale… wie pani, na razie poruszamy się trochę po omacku.
– To znaczy?
– Ta sytuacja jest dla nas nowa.
– Przecież mieliście do czynienia z uchodźcami.
– Głównie z Ukrainy. To było zupełnie co innego, oni przechodzili proces krok po kroku,
wszystko było zaplanowane i przewidziane w przepisach.
 – A teraz?
Dominika usłyszała westchnięcie.
– Teraz to improwizacja. Owszem, miały być kwoty i relokacje uchodźców między
krajami, mieliśmy dostać odpowiednio sprawdzonych ludzi, ale…
– Nagle pojawiła się grupa ze Słowacji.
– Tak – odparła ciężko urzędniczka. – Nie wiemy nawet, czy ich nie zawrócą.
W mediach jest burza, podobno to Słowacy powinni ich u siebie zatrzymać. Ale oni
tłumaczą się, że ich nie rejestrowali, że ta grupa po prostu przemknęła po ich terytorium.
Wie pani, jak to jest.
Wadryś-Hansen niespecjalnie to interesowało. Nie na tym etapie. Teraz chciała po
prostu dowiedzieć się tego, co było jej potrzebne, by ruszyć ze śledztwem.
– Straż Graniczna skrupulatnie ich sprawdziła – podjęła. – Na pewno sporządzono
wykaz wszystkich rzeczy, które mieli przy sobie uchodźcy.
– Tak, na pewno.
– Nic nie stoi na przeszkodzie, by mi pani go ujawniła.
– Ale na jakiej podstawie? Muszę mieć przepis.
– Na podstawie rozporządzenia ministra sprawiedliwości, które reguluje obowiązek
współpracy jednostek państwowych z prokuraturą.
– A konkretnie?
– Konkretnie zaraz zadzwonię do pani przełożonego i powiem mu, że utrudnia pani
prowadzenie śledztwa.
– Jakiego śledztwa?
Dominika miała wrażenie, jakby starała się przebić głową nie zwyczajny mur, a barierę
na miarę chińskiej myśli fortyfikacyjnej.
– Nie mogę ujawniać takich informacji – odparła. – Ale zapewniam, że to istotna
sprawa. Więc przełączy mnie pani do szefa urzędu lub dyrektora generalnego, czy muszę
sama znaleźć numer?
– Ale…
– Nie mam wiele czasu.
– A ja nie mam tych danych.
– Jak to? Nie przekazano ich wam?
– Nie, na razie dostaliśmy same wypełnione wnioski. O wydanie tymczasowych
zaświadczeń tożsamości i o wydanie karty pobytu. Nic więcej nie przyszło.
– Więc gdzie mogę się dowiedzieć, co ci ludzie wnieśli ze sobą do kraju?
– Chyba tylko u Straży Granicznej.
– W porządku. Dziękuję.
Dominika pożegnała rozmówczynię, a potem położyła telefon na stole. Napiła się
cappuccino, starając się nie myśleć o tym, ile czasu straciła. Z pewnością szybciej byłoby,
gdyby pomagał jej Osica, ten jednak oznajmił, że ma coś ważnego do załatwienia. Nie
sprawiał wrażenia, jakby był gotów podzielić się szczegółami, a ona nie wypytywała.
Umówili się na wieczór.
Wyglądało na to, że jej pobyt na Podhalu się przeciągnie. Dzwoniła już do kuzynki
z pytaniem, czy zaopiekuje się dziećmi nieco dłużej. Była samotna, młoda i niespecjalnie
skora do imprez, więc na opiekunkę nadawała się wprost idealnie. I zgodziła się od razu.
Wadryś-Hansen odetchnęła, ale tylko na moment. Potem uświadomiła sobie, że czerpie
przyjemność z rozłąki z dziećmi. Szybko skarciła się w duchu, choć pojawiła się jeszcze
zbłąkana myśl, że należy jej się odpoczynek. Ostatnimi czasy wypruwała sobie żyły, by
nadążyć z pracą i opieką nad dziećmi.
Odstawiła kawę i przygotowała się do kolejnego starcia. Po chwili uzyskała numer do
Śląsko-Małopolskiego Oddziału SG, którego funkcjonariusze rzekomo odpowiadali za całą
procedurę po tym, jak uchodźcy przekroczyli granicę.
Po kilku przełączeniach Dominika w końcu miała na linii człowieka, który mógł
powiedzieć jej coś konkretnego.
– Ma pan te dokumenty przed sobą? – zapytała z niedowierzaniem.
– Tak, teczka leży na biurku. To wykaz rzeczy, które uchodźcy mieli przy sobie.
– Na ile skrupulatny?
– A widziała pani kiedyś notatki służbowe? Skupiliśmy się głównie na materiałach
niebezpiecznych, sama pani rozumie.
– Mniejsza z tym. Proszę mi powiedzieć, czy ktokolwiek miał przy sobie obcą walutę?
– Oczywiście. Wielu z nich. Nie były to wielkie kwoty, ale przecież nie jest tak, że ktoś
ich nagle ogołocił z ostatniego grosza. Centa czy tam…
– A syryjska waluta?
Rozmówca przez chwilę milczał.
– Mnie pani o to pyta?
 – A od kogo innego mam uzyskać takie informacje?
– Na przykład od nich samych.
– Nie miałam do dyspozycji tłumacza.
– A po co pani tłumacz? Większość mówi dobrze po angielsku.
– Słucham?
– To wbrew pozorom wykształceni ludzie, wie pani. Szczególnie ci młodzi.
Dominika spuściła wzrok. Zbyt szybko odpuściła, zbyt szybko uznała, że nikt nie
odpowiada na jej prośby, bo ich nie rozumieją. Tymczasem z jakiegoś powodu się jej
obawiali. Może któryś z policjantów powiedział im, że zjawi się prokurator? Wizyta
organów ścigania nigdy nie jest dobrym omenem. Szczególnie, gdy miało się coś na
sumieniu.
– Mógłby to pan sprawdzić w swojej dokumentacji? Czy mieli jakieś syryjskie
pieniądze?
– Moment – odparł rozmówca i Wadryś-Hansen usłyszała, jak ślini palec.
Miała wrażenie, że sekundy trwają tyle, co minuty. Krew zaczęła szybciej płynąć w jej
żyłach, a bicie serca przyspieszyło. Czuła, że znajduje się o krok od wejścia na dobry tor.
Jeśli strażnicy zapisali choć dwa, trzy nazwiska ludzi, którzy weszli na terytorium RP
z monetami, będzie miała grupę podejrzanych.
O ile oczywiście to nie Synowie Światłości stali za zbrodnią. Wersja ta wydawała się
równie prawdopodobna jak to, że to któryś z uchodźców jest winny, ale była pozbawiona
dowodów. Należało ją odrzucić, przynajmniej na wstępie. Jeśli hipoteza z Syryjczykami
okaże się ślepym zaułkiem, wróci do tamtej koncepcji.
– I? – ponagliła rozmówcę.
– Szukam, ale… Nie, nie widzę nic o żadnej walucie.
Gdyby Dominika miała w zwyczaju głośno kląć, teraz z pewnością by to zrobiła.
Zamiast tego jednak zacisnęła usta i sięgnęła po filiżankę.
– Sprawdził pan wszystko?
Przez moment nie odpowiadał. Przypuszczała, że dopiero dociera do końca
dokumentacji.
– Tak – oznajmił w końcu. – Nie zarejestrowaliśmy nikogo, kto miałby większe zasoby
gotówki.
– Większe?
 – Przypuszczam, że każdy z nich miał jakieś klepaki, prawda? – odparł pod nosem
strażnik. – Ale żaden z nich nie posiadał tyle, by któryś z funkcjonariuszy na miejscu uznał
to za rzecz wartą wpisania do protokołu.
– Mogę prosić o dane tych osób?
– Co? Wszystkich uchodźców?
– Nie. Funkcjonariuszy Służby Granicznej.
– Chyba pani żartuje.
– Muszę ich przepytać.
Nie wróżyła sobie wielkich sukcesów. Owszem, był to logiczny kolejny krok i działanie
zgodne ze sztuką, ale nie mogło przynieść wymiernych korzyści. Tylko cud mógłby sprawić,
że któryś ze strażników zapamiętałby, kto miał przy sobie syryjskie monety.
Mimo to Wadryś-Hansen rozpoczęła żmudny proces weryfikowania pamięci każdego
z funkcjonariuszy. Szybko potwierdziła swoje najgorsze przypuszczenia. Dwóch czy trzech
mężczyzn widziało, że uchodźcy mają jakąś walutę, gdy ci opróżniali kieszenie i plecaki,
ale nikt się tym nie zainteresował.
Po ostatniej rozmowie – i kolejnych trzech kawach – Dominika miała serdecznie dosyć.
Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, że nie zarezerwowała sobie nawet pokoju w hotelu.
Zerknęła na komórkę. Była naładowana już tylko w dwunastu procentach.
Potarła ucho. Bolało ją już od zbyt długich rozmów. Uznała, że dosyć tego.
Uregulowała rachunek, zostawiając napiwek nieco większy niż zwyczajowe dziesięć
procent, a potem wyszła na ulicę. Pomyślała, że dobrze byłoby skontaktować się z Osicą
lub sławetnym Gomołą, ale na samą myśl o kolejnej rozmowie telefonicznej zrobiło jej się
niedobrze. Z pewnością nie bez znaczenia był fakt, że od kilku godzin wlewała w siebie
jedynie kawę i mleko.
Skierowała się do centrum Zakopanego, słuchając po drodze Portishead. Dźwięki, które
znała na pamięć, nieco ją uspokoiły. Dotarła pod jeden z hoteli, w którym bez trudu
powinna znaleźć pokój nawet na ostatnią chwilę, po czym zgasiła silnik. Jeszcze przez
chwilę siedziała w samochodzie, zanurzając się w spokojnych, nieco psychodelicznych
triphopowych brzmieniach.
W recepcji zobaczyła mężczyznę za ladą, który zupełnie ją zignorował. Dziwne.
W hotelu tej klasy to nie powinno mieć miejsca.
Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że recepcjonista wbija wzrok w telewizor
wiszący w lobby. Dominika przeniosła wzrok na ekran i zupełnie zdębiała. Reporter NSI
nadawał prosto z Kościeliska, a jeśli wierzyć żółtemu paskowi na dole, była to transmisja
na żywo.
Wadryś-Hansen natychmiast opadły czarne myśli. Kolejne zabójstwo? A może ktoś trafił
na trop, podczas gdy ona starała się przebić przez urzędniczą mgłę?
– Co się dzieje? – zapytała, podchodząc do lady.
Mężczyzna nagle się wzdrygnął, jakby uświadomił sobie, że popełnił niewybaczalne
faux pas, nie dostrzegając klientki.
– Najmocniej przepraszam. Nie zauważyłem pani.
Dominika wskazała na telewizor.
– O czym mówią?
Był zmieszany, ale nie na tyle, by po raz drugi zignorować pytanie.
– Doszło do jakichś burd w Kościelisku. Tam, gdzie zakwaterowali grupę uchodźców.
– Do burd?
– Nie wiadomo jeszcze zbyt wiele. Relacja dopiero się zaczęła.
Wadryś-Hansen nie miała się nad czym zastanawiać. Podziękowała, a potem czym
prędzej opuściła hotel. Wsiadłszy do samochodu, od razu ściszyła muzykę. Słusznie, bo tuż
po tym odezwał się telefon.
– Nie wiem, czy śledzi pani, co dzieje się w mediach, ale mamy pewien kryzys –
oznajmił Osica.
– Właśnie jadę do Kościeliska.
– Sugeruję się pospieszyć – zaproponował mrukliwie. – Jeszcze chwila, a przegapi pani
najlepsze.
Dominika wyjechała na główną i pognała w stronę Nędzy Kubińca. W takich momentach
żałowała, że służbowe samochody nie są wyposażone w kogut. Właściwie powinny być.
Prokurator nieraz musiał dojechać na miejsce równie szybko, co policjant. Może nawet
szybciej.
– Co tam się dzieje? – spytała.
– Na razie zablokowali ulicę.
– Kto?
– Jak to kto? Moi ludzie.
– Ma pan na myśli… swoich podwładnych?
 Z pewnością tak to nie brzmiało, ale Wadryś-Hansen musiała się upewnić.
– Nie, nie – odparł Edmund. – Mam na myśli patriotów, którzy przyszli tutaj, żeby
wyrazić swój sprzeciw.
– Panie inspektorze…
– Niestety nie są tu sami. Pojawili się też zwolennicy różnorodności, tęcz, Unii,
poprawności politycznej, nadtolerancji i wszystkich tych innych rzeczy, których nie
rozumiem.
Nie chciała nawet pytać, co rozumie przez „nadtolerancję”. Zamiast tego skupiła się na
jeździe – i na tym, by wyminąć jeden z wlokących się starych busów. Był wyładowany po
brzegi i oczy wszystkich turystów natychmiast zwróciły się na szaloną kierującą, która
wyprzedzała na podwójnej ciągłej. Dominika rzadko pozwalała sobie na takie manewry,
ale to z pewnością był stan wyższej konieczności.
– Wiedzą, co się stało? – zapytała.
– Obawiam się, że tak. Przynieśli transparenty i krzyczą, że nie pozwolą, by zabijano
Polaków.
Nie sposób było ustalić, jakiej narodowości jest ofiara, ale najwyraźniej nikomu to nie
przeszkadzało.
– Jak się dowiedzieli?
– A skąd ja mam wiedzieć? Mam podejść i zapytać?
– Sam pan twierdzi, że to pańscy ludzie…
– Tak, ale w tej chwili mam na sobie mundur. A to działa na nich jak płachta na byka.
Zanim wytłumaczę, że prywatnie ich wspieram, tylko zawodowo muszę trzymać się z boku,
zdążą mnie poturbować.
– Proszę zaryzykować. To dość istotne.
Usłyszała głośne westchnienie, ale wiedziała, że Osica zrobi to, czego oczekiwała. Po
chwili na linii słychać było wyraźniejsze okrzyki. Wadryś-Hansen nie mogła rozszyfrować,
co ryczy tłum, ale nie miała wątpliwości, że Edmund wszedł między protestujących.
Starał się przekrzyczeć nawoływania i chyba w końcu mu się udało, bo prokurator
słyszała, że nawiązał z kimś rozmowę. Lub może raczej jej namiastkę.
Zwolniła przed końcem Orkana, zerknęła w lewo, a potem skręciła w stronę
Kościeliska.
– Mówią, że poszła fama – odezwał się w końcu Osica.
 – To znaczy?
– Tak powiedzieli. Cytuję.
– A coś więcej?
– Tylko tyle, że owa fama przyszła od jakiegoś urzędnika.
Dominika poczuła się, jakby dostała obuchem. Szybko zmitygowała się, by uważać na
drogę.
– Więcej tu nie wiedzą… – dodał Edmund. – Zresztą nikogo chyba nie obchodzi, skąd
wyszła informacja.
Ją jednak obchodziło. I wszystko wskazywało na to, że to jeden z dzisiejszych
rozmówców pochwalił się mediom, iż pewna prokurator stara się dowiedzieć tego i owego
o grupie uchodźców. Nie trzeba było wiele, by wyciągnąć z tego coś więcej. Wystarczył
jeden zaradny dziennikarz.
– Będę tam za kilka minut – powiedziała Dominika.
– Zapraszam. Jest ciekawie.
Odłożyła telefon do schowka pod radiem i układała już w głowie formułki, których
będzie musiała użyć przed przełożonymi. Nie minie wiele czasu, a telefony zaczną się
urywać. Przynajmniej do momentu, aż wyczerpie się jej bateria.
Kiedy parkowała przed tłumem blokującym ulicę, zobaczyła, że dzwoni Aleksander
Gerc. Musiał już wiedzieć, co się dzieje, i połączył jedno z drugim. Zapewne chciał
zaoferować wsparcie, ale Dominika nie miała ochoty z nim rozmawiać.
Wysiadła z samochodu, zamknęła go i zaczęła wypatrywać Osicy. Okolica zdawała się
tętnić okrzykami, biało-czerwonymi flagami i chorą determinacją. Owszem, wcześniej też
pojawiały się pojedyncze grupy protestujących, ale teraz musiało dojść do ogólnopolskiej
mobilizacji.
Wadryś-Hansen minęła kilka transparentów rozciągniętych przez zebranych. „STOP
IMIGRANTOM”, „PODHALE WOLNE OD ISLAMU”, „NIE DLA ISLAMIZACJI
POLSKI!”, „ISLAMSKIE ŚWINIE ZAPRASZAMY, ŁBY OBCINAMY”. Były też bardziej
wyważone hasła, jak „CHCEMY REPATRIANTÓW, NIE IMIGRANTÓW”. Powietrze
wypełniała kakofonia okrzyków, wśród których wiodło prym hasło wykrzykiwane przez
jakiegoś mężczyznę z mikrofonem:
– Opamiętaj się rodaku, Polska tylko dla Polaków!
Tłum szybko podchwycił i Dominika nie mogła już usłyszeć własnych myśli. Sytuacji nie
polepszał fakt, że raz po raz rozlegały się dźwięki trąbek, gwizdków i innych kibicowskich
atrybutów.
– Płacze Anglia, płacze Francja, tak się kończy tolerancja! – kontynuował zapiewajło.
Wadryś-Hansen powiodła wzrokiem po powiewających flagach. Takie demonstracje nie
były niczym nowym. Odbywały się właściwie wszędzie, od Wrocławia, przez Warszawę,
aż po Augustów. Zazwyczaj jednak gromadziły znacznie mniej osób – i widać było po
uczestnikach, z jakiego środowiska się wywodzą.
Tutaj, mimo że kibole i narodowcy mieli najwięcej inicjatywy, zgromadziło się wielu
zwyczajnych ludzi. Dominika widziała młodszych, starszych, kobiety i mężczyzn.
Zdecydowana większość nie wykrzykiwała żadnych haseł – przyszła tu, by samą swoją
obecnością wyrazić sprzeciw.
Był to niepokojący sygnał. Wyjątkowo niepokojący.
– Nie potrzeba nam islamu, terrorystów, muzułmanów! – grzmiał dalej mężczyzna
z mikrofonem.
Dominika z trudem przepychała się przez tłum. Ludzie zdawali się nie zwracać na nią
żadnej uwagi. Jedna ze staruszek, o którą się otarła, spojrzała na nią wilkiem, jakby tylko
za pomocą krótkiego spojrzenia mogła ocenić, że znajduje się po niewłaściwej stronie
sceny politycznej.
W końcu Wadryś-Hansen udało się zlokalizować Osicę. Stał w grupie kilkunastu
policjantów, którzy nie sprawiali wrażenia, jakby potrafili opanować sytuację. Przeciwnie,
widać było w ich oczach strach.
– Zaraz rozpęta się tutaj piekło – powiedział Edmund.
– Jeśli pańscy ludzie nadal będą trząść się jak osiki, z pewnością tak będzie.
– Co takiego?
– Swoją niepewnością zachęcają tłum do burdy.
Osica spojrzał na podkomendnych i z wyraźnym trudem przełknął ślinę.
– To pierwszy raz, kiedy mamy do czynienia z czymś takim – powiedział.
Nie musiał o tym wspominać, widać to było już na pierwszy rzut oka. Wadryś-Hansen
schowała ręce do kieszeni płaszcza i popatrzyła na zgromadzonych policjantów. Gdyby
protestujący zdecydowali się na szturmowanie szkoły, w ciągu minuty przedarliby się przez
lichy kordon.
– Wezwał pan posiłki?
 – Tak. Jedzie jakiś oddział wojska z Nowego Sącza.
– Wojska?
– A nie widzi pani, że ten tłum coraz bardziej gęstnieje?
Dominika widziała zarówno tych dołączających, jak i odchodzących. Niektórzy
najwyraźniej musieli uznać, że atmosfera jest dla nich zbyt narodowa.
– Tu jest Polska, nie Bruksela, tu się zboczeń nie popiera! – darł się zapiewajło.
Za moment ktoś go pewnie upomni, że jeśli będzie dalej tak sobie folgował, odejdzie
więcej ludzi. Tego dnia zapewne wszyscy w okolicy chcieli wyrazić swój sprzeciw wobec
przyjmowania imigrantów, ale niewielu chciało palić kukły przedstawiające Żydów.
– Ile oni wiedzą? – zapytała Wadryś-Hansen, patrząc niepewnie na kilku osobników
w kapturach, którzy odpalili race.
– Niewiele. Tylko tyle, że było zabójstwo i podejrzany może być któryś z uchodźców.
– To bynajmniej nie niewiele.
Osica skinął głową.
– W każdym razie wystarczy, żeby zaraz doszło do zamieszek – dodała Dominika,
a potem obróciła się i skierowała w kierunku głównego wejścia.
– Dokąd pani idzie?
– Rozmówić się z tymi ludźmi. I uratować sytuację.
 14
Forstowi nadal trudno było uwierzyć w to, że znalazł się ktoś na tyle niezrównoważony,
by podjąć się jego obrony. Właściwie nawet nie obrony, bo został już prawomocnie
skazany i wyczerpał drogę odwoławczą. Zajmowanie się jego sprawą nie mogło
przysporzyć żadnemu prawnikowi popularności ani splendoru, ale najwyraźniej Joanna
Chyłka nie należała do osób, które by się tym przejmowały.
Miała stawić się w areszcie jutro z samego rana. Chciał wyciągnąć z niej nieco więcej
informacji, ale okazała się… uparta. A może było to niedomówienie.
Twierdziła, że teoretycznie istnieje jeszcze możliwość, której nie wykorzystał, ale nie
obiecywała mu niczego. Kiedy zapytał o jej honorarium, odburknęła tylko, że i tak go na
nią nie stać. Miała zainkasować procent od wygranej.
Początkowo Wiktor nie rozumiał, o jakiej wygranej w kwestii finansowej mowa. Szybko
jednak zrozumiał, że adwokat liczy na odszkodowanie od państwa. Na podstawie tego
mógł przypuszczać, że chce się zwrócić do europejskiego wymiaru sprawiedliwości.
Forst pamiętał sprawę sprzed kilkunastu lat, kiedy Skarb Państwa przejął kamienicę
jakiegoś łomżanina, a ten zwrócił się o pomoc do Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka. Mężczyzna wygrał i dostał sto dwadzieścia tysięcy euro, czyli mniej więcej
pół miliona złotych. Jeśli prawniczka miała na celowniku podobną kwotę, mógł zrozumieć,
dlaczego zdecydowała się zająć jego sprawą.
Niespecjalnie jednak przypadła mu do gustu pod względem charakterologicznym.
Spodziewał się kłopotów.
Po rozpoczęciu ciszy nocnej w celi natychmiast ustały wszystkie rozmowy. Forst
stosunkowo niedawno przyjął kolejną dawkę kompotu i nie spodziewał się problemów
z zaśnięciem. Wizja kolejnej batalii sądowej o swoją wolność nie dawała mu jednak
spokoju. Nadzieja nagle stała się zbyt duża, a optymistyczna przyszłość zbyt wyraźna.
Wyobrażał sobie, jak opuszcza mury Podgórza i zaczyna tropić mordercę. Zacząłby od
strażnika, który skropił gąbkę. Na wolności mógłby bez trudu go odnaleźć, a potem
przycisnąć.
Nie w drodze formalnej. Wiedział, że kariera w policji tak czy inaczej bezpowrotnie
przepadła. Nie musiał jednak nosić odznaki, by dopaść Bestię z Giewontu.
Obrócił się na drugi bok, starając się odsunąć od siebie te myśli. Rysowały przyszłość
w zbyt jasnych, nierealnych barwach. Tymczasem nadzieja była tym, co często pogrążało
więźniów.
Forst otworzył oczy i wbił wzrok w sufit. Jakby na potwierdzenie płonności, wręcz
śmieszności jego pozytywnych myśli, w celi rozległo się przeciągłe pierdnięcie. O tej
porze więźniowie nie musieli uprzedzać o tym, że chcą wypuścić gazy. Przed ciszą nocną
należało jednak poinformować pozostałych, że nadchodzi „pula”, a przedtem upewnić się,
że nikt nie je ani nie pije. Zasady były żelazne.
Wiktor potarł skronie. Czuł, że zaczyna ćmić go po lewej stronie. Może jednak nie
przyjął wystarczająco dużo narkotyku? Albo jego organizm zaczął się uodparniać? Nie
podchodził do tego bezrefleksyjnie, zdawał sobie sprawę, że prędzej czy później osiągnie
taki efekt.
Westchnął i sięgnął pod kojo.
– Te, kurwa, co się tak wiercisz? – rozległo się z pryczy obok.
Forst tradycyjnie nie odpowiadał.
– Pytam o coś.
Nie rozpoznawał głosu, więc zapewne był to jeden z nowo przybyłych. Wczoraj czy
przedwczoraj pojawiło się jakichś dwóch. Wiktor nawet na nich nie spojrzał, zupełnie go
nie interesowali. Zmiany w kilkunastoosobowej celi nie były zresztą niczym dziwnym –
jeśli ktoś uzbierał odpowiednio duży fundusz, mógł zabiegać o przeniesienie do lepszego
miejsca.
– Głuchy jesteś, psie?
Forst wyciągnął strzykawkę i pojemnik, a potem owinął sobie gumkę wokół ręki. Niemal
mógł już poczuć idylliczną falę spokoju, która rozlewa się po całym jego ciele. Trzeba było
przyznać dwóm polskim chemikom, którzy po raz pierwszy wytworzyli kompot, że byli
prawdziwymi wirtuozami.
Były oczywiście minusy. Wiktor doskonale je dostrzegał. W ogólnym rozrachunku jednak
atuty heroiny znacznie nad nimi przeważały. Poza tym nie pił. Gdyby odstawił narkotyk,
natychmiast zacząłby chlać na umór, był tego pewien.
– Kurwa mać, mówię do ciebie.
Forst usłyszał, jak więzień zeskakuje z łóżka. Zaklął pod nosem i odwiązał gumkę.
Najwyraźniej będzie musiał poczekać chwilę z kolejnym strzałem.
Osadzony stanął nad nim i spojrzał na niego z góry.
– Wstawaj.
 – Daj mi spokój, człowieku.
– Powiedziałem, kurwa, do góry!
Wiktor spojrzał w kierunku drzwi. Jeśli któryś ze strażników będzie akurat przechodził
korytarzem, może zachować się dwojako. Wszystko zależało od tego, czy rozpozna głos
więźnia – i czy ten ma u klawiszów chody.
Nagle Forst poczuł rękę więźnia na klatce piersiowej. Mężczyzna złapał go za fraki
i podniósł z pryczy. Wiktor zacisnął usta, z trudem powstrzymując się przed tym, by mu
przywalić.
Stanęli naprzeciw siebie, w odległości kilku centymetrów.
– Następnym razem rób, co mówię.
– Mhm.
– Co tam masz? – zapytał osadzony, wskazując na oprzyrządowanie leżące na koju. –
Kompot?
Forst nie odpowiadał.
– No co jest z tobą, do kurwy nędzy? Nie potrafisz normalnie mówić?
– Powiedziałem: zostaw mnie w spokoju.
Mężczyzna zaśmiał się pod nosem. Wiktor spojrzał mu w oczy i zobaczył, że tuż pod
prawą powieką ma wytatuowany cyngwajs. Nigdy nie był to dobry znak, choć ostatni
człowiek z tym symbolem okazał się raczej honorowy. Ten na takiego nie wyglądał.
Więzień sięgnął po pojemnik z ciemną cieczą.
– Kto załatwia psu mendozę?
– Czachor.
– Ta cipa? Niemożliwe. On nie potrafi nawet dobrze dać dupy.
Dwóch czy trzech innych więźniów się zaśmiało. Forst uświadomił sobie, że
prawdopodobnie nikt w celi nie śpi. Wszyscy czekają na rozwój wydarzeń – i nikomu nie
było spieszno, by się angażować.
Trudno. Wiktor wiedział, że taki moment prędzej czy później przyjdzie. Zbudował jako
taką renomę wśród współwięźniów, ale w końcu do celi musiał trafić ktoś, z kim będzie
musiał się zmierzyć.
– Konfiskuję to – powiedział mężczyzna z cyngwajsem. – Nie będzie mi tu kurwa pod
nosem dawała sobie w żyłę.
Forstowi po raz kolejny udało się powściągnąć emocje. Musiał podejść do tego na
spokojnie, zaplanować każde uderzenie. Stali na tyle blisko, że najlepiej będzie zacząć od
ataku bykiem. Zdezorientuje przeciwnika, a potem szybko poprawi prawym i lewym
prostym. Cyngwajs cofnie się, a wtedy Wiktor przystąpi do właściwego ataku.
Problem polegał na tym, że nawet jeśli wygra, na tym się nie skończy. W gruzach legnie
wszystko to, na co pracował, bo rozmówca sprawiał wrażenie, jakby miał plecy. Za dzień
lub dwa zjawią się jego kumple i nie będzie miało znaczenia, że Forst roztaczał wokół
siebie aurę tajemniczości, która w jakiś sposób go chroniła.
– Biorę też strzykawki – dodał Cyngwajs.
Wiktor przeklął go w myślach. Kolejną dostawę kompotu mógł załatwić sobie
stosunkowo szybko, ale schowanie całego zestawu w jakimś produkcie zajmie z pewnością
więcej czasu.
– W sumie biorę wszystko – ciągnął z zadowoleniem więzień. – Tacy jak ty nie powinni
mieć niczego oprócz dyszla w gębie.
Znów rozległy się ciche, gardłowe śmiechy.
Forst głęboko nabrał tchu i uznał, że najwyższa pora pożegnać się nie tylko z kompotem
i osprzętem, ale także honorem. Jeszcze kilka godzin wcześniej być może wdałby się
w bijatykę, mając w głębokim poważaniu konsekwencje. Teraz jednak pojawiła się
iskierka nadziei i trudno było o niej zapomnieć.
Jeśli ta prawniczka była tak dobra, jak twierdziła Olga Szrebska, z pewnością nie brała
zupełnie beznadziejnych spraw. Wprawdzie właśnie w ten sposób postrzegał swoją, ale
ona musiała dostrzec jakąś szansę. Inaczej nie traciłaby czasu i energii.
Wiktor wiedział, że nie może pozwolić sobie na komplikacje. Nie teraz.
– Wyskakuj ze wszystkiego, co masz – powiedział Cyngwajs.
Forst sięgnął po Chandlera, ale więzień natychmiast wytrącił mu książkę z ręki.
– W chuja walisz?
– To wszystko, co mam.
– Nie pierdol. Dawaj hajs.
– Nie mam tu ani grosza.
Osadzony pokręcił głową i wyszczerzył zęby.
– Więc jak płacisz za dostawy? Biorąc w paszczę?
Forst poczuł, że ręce same mu się zaciskają.
– No? – ponaglił go Cyngwajs. – Czekam na odpowiedź, gadzie. Jak opłacasz Czachora?
 – Mam środki na wolności.
– Świetnie. O to chodzi. Będziesz gadał, nie będziesz się stawiał, to wszystko będzie jak
trzeba. Czaisz?
Wiktor skinął głową. Przypuszczał, że na tym się nie skończy i nie będzie to ostatnia
rozmowa, jaką prowadzi z tym człowiekiem. Dotychczas wydawało mu się, że na Podgórzu
to Czachor liczy się najbardziej, ale być może się pomylił. A może ten tutaj miał po prostu
zakusy na to, by być najważniejszym.
Tak czy inaczej, stanowił problem. Duży problem.
– Gdzie są strzykawki?
– Pod kojem.
Mężczyzna nogą wysunął pojemnik. Pochylił się i zaczął w nim grzebać.
Wiktor zrozumiał, że ma szansę. Jedyną i niepowtarzalną. Jeżeli miał zamiar
się postawić, musiał to zrobić w tej chwili.
Wywoła pożar, bez dwóch zdań. Ale czy powinien się tym przejmować? Czy będzie
jeszcze co gasić? Przypuszczał, że nie. Z jego życia i tak zostały już tylko zgliszcza.
Złapał więźnia za włosy, a potem z impetem wyrzucił kolano w górę. Trafił prosto
w twarz, przeciwnik jęknął z bólu. Forst cisnął go na ziemię, wziął zamach i kopnął
w głowę. Powtórzył raz i drugi, po czym rozejrzał się jak ranne zwierzę.
Nikt nie zareagował. Wszyscy leżeli na swoich pryczach, zupełnie jakby nagle zapadli
w śpiączkę.
– Ty skur…
Kolejny kopniak sprawił, że Cyngwajsowi odechciało się mówić. Forst wiedział, że
mógł zakończyć sprawę, poturbować go jeszcze trochę i sprawić, że trafi do ambulatorium.
Odpuścił mu jednak. Pochylił się, zabrał swoje rzeczy i wrócił na pryczę. Przewiązał
gumką przegub, a potem wstrzyknął sobie dawkę kompotu.
W ułamku sekundy przestał myśleć o następstwach decyzji, którą przed momentem
podjął.
Nie spał tej nocy. Czekał na odpowiedź Cyngwajsa, ta jednak nie nadchodziła. Słyszał,
jak kilka minut po krótkiej bójce mężczyzna podnosi się i wraca na swoje łóżko. Nie
otworzył jednak ust. Nie musiał – Wiktor był świadomy wszystkich gróźb, jakie mógłby
usłyszeć.
 15
Sprzężenie akustyczne sprawiło, że Dominika się skrzywiła. Machinalnie odsunęła od
ust mikrofon, a potem popatrzyła po zebranych. Wszyscy byli przerażeni, zdawali sobie
sprawę, że żarty się skończyły.
Krzyki i inne odgłosy z zewnątrz były dobrze słyszalne, a w ciemności przed szkołą
wyraźnie widać było zapalone race.
Wadryś-Hansen uniosła rękę, drugą ściskając mocniej mikrofon.
– I know that some of you do speak English – zaczęła. – Rozmawiałam ze strażnikami
granicznymi, którzy potwierdzili, że nie mieli kłopotów z porozumiewaniem się z wami.
Wśród zebranych przeszedł cichy szmer.
– Wiem, że popełniłam błąd – dodała. – Od początku powinnam powiedzieć wam,
dlaczego się tutaj zjawiłam. Przyczyna jest taka sama, jak w przypadku tych ludzi, którzy
przyszli dziś pod szkołę. – Wskazała na łunę za oknem.
Amira stanęła w pierwszym szeregu i skinęła jej głową.
– Wczoraj, niedaleko stąd, odnaleźliśmy ciało – kontynuowała Dominika. – Nie
zidentyfikowaliśmy jeszcze ofiary, nie trafiliśmy na żaden trop sprawcy. Jedyny dowód,
jaki mamy, to syryjska moneta, którą znaleziono przy zwłokach.
Szmer, który wcześniej panował w pomieszczeniu, przerodził się w rwetes. Wadryś-
Hansen słyszała jedynie charkliwe, niezrozumiałe głoski.
– Please… calm down – powiedziała. – Nie oskarżam żadnego z was. Do tego
potrzebuję więcej niż przypadkowej monety.
Nie zabrzmiało to najlepiej. Z pewnością korzystniej wypadało w jej umyśle.
– Ale tym ludziom na zewnątrz tyle wystarczy – ciągnęła. – W większości to niegroźne
osoby, ale są wśród nich także tacy, którzy zrobią wszystko, by się tutaj dostać.
Zrobiło się jeszcze głośniej. Właściwie było jej to na rękę. Musiała w końcu zacząć
myśleć jak śledczy, nie jak pracownik organizacji humanitarnej, który ma dbać o dobro tych
ludzi. Musiała zacząć postrzegać ich jako grupę podejrzanych. I wykorzystać sytuację,
w której się znaleźli.
Prawdopodobnie poradzenie sobie z tym będzie później wymagało pomocy całej butelki
wina, ale były rzeczy ważne i ważniejsze.
– Wiecie, jak wygląda szał tłumu – kontynuowała. – Widzieliście tragedię, która
wydarzyła się podczas hadżdżu w Arabii Saudyjskiej. Tutaj emocje będą podobne. Ci
ludzie pójdą za tym, który krzyczy najgłośniej. Rozumiecie?
Amira zrobiła krok naprzód.
– Czego pani oczekuje?
– Pomocy.
– Jesteśmy gotowi pomóc w każdy możliwy sposób – zapewnił jakiś mężczyzna,
również wychodząc przed szereg. Akcent miał bezbłędny, jakby trafił tutaj prosto
z londyńskiej ulicy. – Nie wiedzieliśmy… nie mieliśmy pojęcia…
Dominika znów uniosła rękę.
– To nie ma teraz znaczenia – odparła. – Na waszym miejscu też nie byłabym skora do
rozmowy z organami ścigania. Nie macie najlepszych doświadczeń, prawda?
Kilkanaście osób potwierdziło, kiwając głowami.
– Zgadza się – dodał mężczyzna i wyciągnął do niej rękę. – Safuan Al Farra.
Dominika niepewnie uścisnęła jego prawicę. W jakiś sposób ten gest zdawał się
wykraczać poza konwenanse, w których sam Al Farra czuł się komfortowo. Sprawiało to
wrażenie wymuszonej uprzejmości.
– Przeszliśmy swoje na Węgrzech.
– To znaczy?
– Początkowo nikt się nami nie interesował. Szliśmy całą grupą wzdłuż głównych dróg,
trzymaliśmy się pobocza, nie zatrzymywaliśmy żadnych samochodów, nikomu nie
wadziliśmy. Na noc rozbijaliśmy się na polach. Przychodzili ludzie, zwykli mieszkańcy,
częstowali nas jedzeniem, dawali ubrania.
Amira skinęła głową, jakby jego słowa wymagały potwierdzenia.
– Mieszkańcy każdego z krajów, przez które przechodziliśmy, byli więcej niż pomocni –
ciągnął Safuan. – Zwykli ludzie są aniołami. Politycy natomiast diabłami.
Właściwie trudno było się z tym nie zgodzić. Wadryś-Hansen nabrała tchu i zerknęła za
okno. Sytuacja zaogni się, kiedy któreś ze skrajnych ugrupowań politycznych przyśle tutaj
swojego człowieka. Zapiewajło, który obecnie podburzał tłum, będzie w porównaniu z nim
zapewne jedynie amatorem.
Dominika miała nadzieję, że zdąży do tego czasu zrealizować swój plan.
– Wszystko zmieniło się, kiedy władze się nami zainteresowały. Przysłano policjantów,
którzy nas eskortowali. Skończyły się spontaniczne odruchy.
– A były naprawdę niesamowite – dodała Amira. – Samochody się zatrzymywały,
wychodzili z nich ludzie w garniturach, dawali nam pieniądze i jedzenie.
Al Farra zawiesił wzrok gdzieś w oddali.
– Potem zorganizowano nam autobusy – powiedział. – Policja i inne służby nas otoczyły.
Zupełnie jakbyśmy komuś zagrażali.
Wadryś-Hansen wiedziała, że był to gorący moment na Węgrzech. Wtedy jeszcze miała
czas interesować się tą sprawą. Władze przekonywały, że przewiozą uchodźców do
granicy z Austrią, ale mało kto w to wierzył. Arabowie sądzili, że zostaną przeniesieni do
specjalnych ośrodków i utkną tam na dobre, zamiast zmierzać dalej. Zgodzili się dopiero,
kiedy na próbę wysłano pierwszą grupę i okazało się, że Węgrzy rzeczywiście jak
najszybciej chcą się pozbyć napływających mas ludzkich.
Ci tutaj musieli się nie zgodzić, ewentualnie obrać inną trasę. Właściwie dziwiło ją, że
zdecydowali się na dotarcie do Polski. Było wiele innych krajów, które stanowiły lepszy
cel podróży. Z drugiej strony… być może nie mieli wyboru.
– A my nikomu nie zagrażamy – ciągnął Safuan. – Jesteśmy takimi samymi ludźmi, jak
wy. Piliśmy kawę w Starbucksach, robiliśmy zakupy w takich samych supermarketach jak
wy, pracowaliśmy w takich samych branżach, oglądaliśmy te same filmy, używaliśmy tych
samych portali społecznościowych…
Nie musiał jej tego mówić. Wszystko, czego potrzebowała, było przed jej oczami.
– Żaden z nas nigdy nie podniósłby ręki na ludzi, którzy nas przyjmują.
– A jednak znaleźliśmy ciało na szlaku.
Al Farra spuścił wzrok.
– Zapewniam, że to nie nasza wina.
– Przykro mi, ale to nie wystarczy – odparła Dominika najłagodniej, jak potrafiła. – Ani
mnie, ani tym bardziej ludziom na zewnątrz.
Dwoje Syryjczyków spojrzało na siebie.
– Traktuję was tak samo, jak każdych innych podejrzanych. Jest poszlaka, która na was
wskazuje, więc muszę ją sprawdzić. Jeśli mi w tym pomożecie, być może zdążymy
zażegnać ten kryzys, zanim na dobre wybuchnie.
– Oczywiście.
– Jak możemy pomóc? – zapytała Amira.
Dominika ściągnęła płaszcz i przewiesiła go sobie przez ramię.
– Muszę wiedzieć, kto miał ze sobą waszą walutę.
 Powinni się spodziewać, że właśnie tego będzie od nich oczekiwała, a mimo to oboje
sprawiali wrażenie zdziwionych. Może uświadomili sobie, że dąży do sytuacji, która nie
będzie dla nich zbyt komfortowa. Do sytuacji, w której kilku podejrzanych będzie musiało
ustawić się pod ścianą, jakby mieli oczekiwać plutonu egzekucyjnego.
– Nie wiem, czy uda nam się to ustalić – odparł Safuan.
– W takim razie nie wiem, czy uda mi się powstrzymać tłum, kiedy się tu wedrze.
Arabowie spojrzeli po sobie.
– Bo to stanie się prędzej czy później – dodała. – Nasze służby nie są przygotowane na
odparcie takiej agresji. Na zewnątrz stoi kilku policjantów i nawet jeśli zaryzykują życiem,
broniąc was, ludzie i tak przejdą. Musicie zdawać sobie z tego sprawę.
Al Farra popatrzył w stronę okna i zacisnął usta.
– Ze mną macie szansę – dodała.
Przemknęło jej przez myśl, że to, co robi, nie jest przesadnie etyczne. Szybko jednak
o tym zapomniała. Naprawdę musiała zacząć myśleć jak śledczy. Najwyższa pora.
– Jeśli ci ludzie zobaczą, że prokurator wychodzi ze szkoły z podejrzanym, odpuszczą.
Stracą najważniejszy argument. Nadal będą krzyczeć, ale zabraknie im rozpędu, by się tutaj
dostać. Rozumiecie?
Safuan wyglądał, jakby był gotów przyjąć tę wersję. Odwrócił się i posłał długie
spojrzenie jednemu ze swoich pobratymców. Trudno było powiedzieć, czy jest znaczące,
czy po prostu niewerbalnie konsultuje sprawę z bliskim przyjacielem lub członkiem
rodziny.
Mężczyźni wymienili się kilkoma uwagami po arabsku. Z zewnątrz doszedł ich dźwięk
tłuczonego szkła.
– Potrzebuję decyzji, szybko.
– Safuan… – zaapelowała Amira.
Al Farra uniósł otwarte dłonie.
– W porządku – powiedział. – Proszę nam dać chwilę.
Oboje szybko weszli między pozostałych uchodźców. Dominika uznała to za dobry omen
– gdyby postąpili inaczej, dając jej od razu nazwiska, mogłaby przypuszczać, że chcą ją
okantować. Ich reakcja wyglądała jednak autentycznie.
Po chwili trzech mężczyzn wyszło przed szereg, w tym sam Al Farra.
– Tylko my mieliśmy przy sobie jakiekolwiek pieniądze – oznajmił. – Reszta to
potwierdzi.
Miała swoich podejrzanych. Powiodła po nich wzrokiem, starając się ustalić, czy może
wykluczyć któregokolwiek na tym etapie. Nie, wszyscy się nadawali. Najmłodszy miał
może osiemnaście lat, najstarszy trzydziestkę. Safuan też już się do niej zbliżał.
– W porządku – powiedziała. – Wyjdźcie na korytarz i poczekajcie tam na któregoś
z policjantów.
– Co pani zamierza?
– Urządzić konferencję prasową.
Wyszła z budynku, narzucając na siebie płaszcz. Osica natychmiast przywołał ją ruchem
ręki, jakby się paliło.
– Na miłość boską! Nie widzi pani, co się tutaj dzieje?
– Widzę.
– To dlaczego traci pani czas na…
– Potrzebuję ponownie tego głośnika i mikrofonu, panie inspektorze.
– Słucham?
– Mam zamiar oznajmić, że prokuratura ustaliła już krąg podejrzanych i jest o krok od
postawienia zarzutu.
– Jak to? W tak krótkim czasie?
Wadryś-Hansen wbiła stanowczy wzrok w jego oczy.
– Niech pan robi, jak mówię.
Zastanawiał się tylko przez chwilę, ale nawet tak krótka bierność wystarczyła, by
sytuacja się zaogniła. Ktoś podniósł kamień i cisnął nim w okna na korytarzu. Szkło
posypało się do środka, rozległy się entuzjastyczne okrzyki. Gdzieś w całym tym rwetesie
niknęły głosy protestu mieszkańców. Atak na szkołę był właściwie atakiem na miejsce,
gdzie dzień w dzień przebywały ich dzieci. Trudno było się im dziwić.
Ktoś rozbił kolejną butelkę.
– Niech pan się pospieszy – ponagliła Osicę, ale ten już potruchtał do środka.
Moment później sprzęt był na miejscu. Jeden z funkcjonariuszy gorączkowo podłączał
wszystkie kable, jakby przemówienie Dominiki rzeczywiście mogło uratować sytuację.
Wadryś-Hansen nabrała tchu. Starała się nie myśleć o presji.
Weszła na murek, a potem podniosła mikrofon. Tym razem obyło się bez sprzężenia.
– Proszę państwa! – zaczęła. – Nazywam się Dominika Wadryś-Hansen, jestem
prokuratorem prowadzącym śledztwo w imieniu prokuratury okręgowej w…
– Wychodźcie śmiało, jest nas mało! – przerwał jej okrzyk. – Zapraszamy! Zapraszamy!
Musiała odczekać chwilę, nim narodowcy umilkli. Czuła na sobie powątpiewające
spojrzenie Osicy, ale je zignorowała. Wiedziała, że ma w rękawie asa, który sprawi, że
tłum może się rozejść.
– Proszę państwa – zaczęła raz jeszcze, tym razem spokojniej, ale podsuwając mikrofon
bliżej ust. – Przyszliście tutaj, by wyrazić swój sprzeciw z powodu tego, co zdarzyło się na
szlaku na Czerwone Wierchy. Prowadzę tę sprawę. I chcę się z państwem podzielić
informacjami.
Kilka osób, które dotychczas wymachiwały flagami i krzyczały, zamarło. Wielu jednak
nie słyszało – albo nie chciało słyszeć – słów Dominiki. Nadal pobrzmiewały narodowe
hasła i co jakiś czas zaciśnięte pięści szły w górę.
Wadryś-Hansen uznała, że będzie kontynuować. W pewnym momencie połapią się, że
powinni posłuchać, co ma do powiedzenia.
– Chcę potwierdzić, że miało miejsce zabójstwo.
Mówiła tonem, którym posługiwała się także przed kamerą. Zazwyczaj odbywało się to
w budynku sądu, tuż po zakończonej rozprawie. W większości pozostałych przypadków
wyręczał ją rzecznik prokuratury.
– Odnaleźliśmy ciało około trzydziestoletniego mężczyzny, niestety do tej pory nie udało
nam się ustalić jego tożsamości. Wstępne oględziny pozwoliły stwierdzić, że ze zdarzeniem
mógł być powiązany jeden z uchodźców, którzy tego samego dnia dotarli do Kościeliska.
Ryzykowała, ale nie miała innego wyjścia. Nikt nie uwierzyłby w jakąkolwiek
inną wersję. Po tym, jak informacja pojawiła się w mediach, stała się faktem.
Tłum na moment zamilkł, jakby wpadł w wyrwę w czasoprzestrzeni. Dominika miała
wrażenie, że wszystko się zatrzymało, a powietrze zgęstniało. Zaległa niemal pobożna
cisza.
Zaraz potem rozdarł ją huk trąbek kibicowskich i podniesione głosy. Wadryś-Hansen
odczekała chwilę.
– Zatrzymano już podejrzanych – oświadczyła w końcu. – Zostali przetransportowani do
miejsca odosobnienia, niebawem jednemu z nich prawdopodobnie zostaną postawione
zarzuty.
Już mogła wyobrazić sobie wściekłość przełożonych i śmiech Gerca. Będzie miał
używanie, kiedy tylko komisja dyscyplinarna skończy rozpatrywać jej sprawę.
Miała jednak dobry argument na swoje usprawiedliwienie – owszem, uchybiła sztuce,
ale zrobiła to tylko po to, by chronić dobro o wartości niewątpliwie wyższej niż zasady
zawodowe.
– Zapewniam państwa, że prowadzimy tę sprawę z najwyższą starannością. Ustalimy, co
dokładnie zaszło na Polanie Upłaz, a potem postawimy zarzut temu, kto zawinił.
Między zgromadzonymi przeszedł szmer. Prowodyrzy stracili rezon i poparcie,
a Dominika uznała, że osiągnęła zamierzony efekt. Ludzi uspokoiła myśl, że oto
stawił się przed nimi prokurator, by zapewnić ich, że organy ścigania nie dadzą za
wygraną.
Można było wiele mówić o prokuraturze w Polsce, ale miała jeszcze pewną renomę.
– Czynności są obecnie prowadzone – ciągnęła. – Ale muszą państwo zrozumieć, że
jakiekolwiek akty wandalizmu czy ataki na ludzi, którzy nie znajdują się w kręgu
podejrzanych, tylko utrudnią nam postępowanie.
Starała się mówić spokojnym, urzędowym tonem. Uświadomić zebranym, że nie ma tu
miejsca na samowolkę, państwo bowiem robi to, co do niego należy.
Nie udało jej się zupełnie rozładować emocji, ale z pewnością nieco opadły. Zapewniła
jeszcze raz, że służby robią wszystko, by szybko doprowadzić winnych przed oblicze
sprawiedliwości, a potem oddała mikrofon Osicy.
Skrzywił się, ale poklepał ją po plecach.
– Dobra robota.
– Dziękuję.
– Wprawdzie przysrają pani naganę i zapewne zdegradują, ale przynajmniej nie dojdzie
tu do linczu.
– Przynajmniej nie dzisiaj – odparła pod nosem Dominika.
Przez moment oboje milczeli, obserwując tłum. Kiedy nadjechały posiłki, znacznie się
już przerzedził. Zostali tylko ci najbardziej oddani sprawie, ci najgłośniej krzyczący. Ku
uciesze mediów wojsko utworzyło kordon, a zgromadzeni powoli zaczynali się
wycofywać.
– Niech pan wyprowadzi podejrzanych tylnym wyjściem.
– I co mam z nimi zrobić? Nie widzę nigdzie postanowienia o tymczasowym
aresztowaniu.
 – Proszę ich przewieźć na komendę. Tam się spotkamy.
– Celem?
Wadryś-Hansen uniosła brwi.
– Naprawdę potrzebuje pan podstawy prawnej?
– Nie, właściwie nie. Ale co zamierzamy?
– Przesłuchać ich. I dowiedzieć się, który z nich i dlaczego zabił tego mężczyznę na
Upłazie.
Osica wyglądał na usatysfakcjonowanego. Najwyraźniej sam zyskał pewność, że to
w istocie jeden z nich był sprawcą. W przypadku Dominiki chodziło raczej o intuicję.
Wciąż przyjmowała hipotetyczną możliwość, że sprawcą był któryś z Synów Światłości,
ale kilka spojrzeń na sali gimnastycznej kazało jej sądzić, że to mało prawdopodobna
wersja.
 16
Wiktor Forst wszedł do sali widzeń z wpół zamkniętymi oczami. W nocy specjalnie nie
pospał, właściwie może wcale. Drzemał tylko, raz po raz otwierając oczy, gdy wydało mu
się, że Cyngwajs podchodzi do jego pryczy.
Były komisarz rozejrzał się i od razu wypatrzył czekającą na niego prawniczkę.
Siedziała z nogą założoną na nogę przy stoliku pod ścianą, pochylona nad smartfonem.
Nosiła drogą garsonkę, miała starannie ułożoną fryzurę i postawę, która informowała
jasno: tutaj rządzę ja. Wiktor pamiętał ją z telewizji, widział bodaj dwie konferencje
prasowe, w których brała udział. Zrobiła na nim pozytywne wrażenie.
Zbliżył się i stanął przy stoliku. Nie podniosła wzroku. Poczuł drogie perfumy, znacznie
bardziej agresywne niż Kenzo Amour.
Usiadł po drugiej stronie stołu. Ona też nie wyglądała na przesadnie wyspaną – i trudno
było się dziwić, wszak wczoraj wieczorem podjęła decyzję o tym, by zająć się jego
sprawą, a już dzisiaj była w Krakowie. Musiała opuścić Warszawę z samego rana.
– Nie traci pani czasu – odezwał się.
Powoli na niego spojrzała.
– Nie, nie tracę. Szczególnie na uprzejmości, więc przejdźmy od razu na ty.
– Mnie pasuje.
– Świetnie – powiedziała, gasząc wyświetlacz komórki. – Odbębnijmy też na wstępie
temat moich motywacji.
Forst uniósł brwi.
– Zastanawiasz się, dlaczego zdecydowałam się na wzięcie tak beznadziejnej sprawy.
– Bynajmniej.
– O, zapewniam cię, że jest beznadziejna.
– Nie o to mi chodzi.
– A o co?
– Nie interesują mnie twoje pobudki.
– Teraz nie, ale za moment wrócisz do celi i będziesz myślał tylko o tym – odparła
szybko, niczym kałasznikow. – Więc pozwól, że cię oświecę. Pamiętasz Kormaka?
– Nie.
– Pomagał ci w sprawie jakichś monet. Poznaliście się w mrocznych zakamarkach
internetu, czy gdzie tam chodzicie po zmroku.
 Wiktor skinął głową.
– Szczypior twierdzi, że takim jak ty trzeba pomagać.
– Myli się.
Joanna Chyłka wyprostowała się, zaczerpnęła tchu, a potem skrzyżowała ręce na piersi.
Przechyliła lekko głowę i przez chwilę przyglądała się swojemu klientowi.
– Jeśli tak, byłby to pierwszy raz – oznajmiła. – Kormak jest w zasadzie bezbłędny.
I kiedy prosi mnie o przysługę, nie mam wielkiego wyboru. A tym razem skomlał jak
szczeniak.
– Rozumiem.
– Ja nie. Z jakiegoś powodu cię polubił, ale kiedy tak na ciebie patrzę, trudno mi ustalić
z jakiego.
Forst wzruszył ramionami. Chyłka odchrząknęła.
– Poza tym robię to przez wzgląd na Szrebską. W jakiś sposób to właściwe.
– Dobrze się znałyście?
– To ja tu jestem od zadawania pytań, komisarzu.
– Nie jestem już komisarzem.
Pokręciła głową i uśmiechnęła się pod nosem.
– Nie szkodzi. Szybko nauczysz się, że ze mną się nie dyskutuje.
Nie odpowiedział.
– No dobra… – podjęła. – Przejdźmy więc do konkretów. Na początek chcę wiedzieć,
czy zastrzeliłeś tego Ukraińca.
– Tak.
– Świetnie. Masz u mnie pierwsze punkty. Jeden za szczerość, drugi za podejmowanie
dobrych decyzji.
Wiktor też zaczął się jej przyglądać. Nie czuł wprawdzie alkoholu, ale adwokat
sprawiała wrażenie, jakby zaczęła dzień od głębszego. Gdyby nie to, że znał renomę, jaką
cieszyła się jej kancelaria, zacząłby wątpić, czy dobrze zrobił. Może lepiej było trzymać
się Gaberta? Stary prawnik nie miał wprawdzie zbyt wiele werwy, ale może okazałby
się skuteczniejszy?
– Sprawa druga. Tymczasowe aresztowanie.
– Co z nim?
– Jeśli w czasie jego trwania doszło do jakichkolwiek scysji, to…
 – Scysji?
Chyłka rozłożyła ręce i uniosła wzrok.
– Powtarzałam sobie przed spotkaniem, że muszę mówić prosto, jak do policjanta.
I widzisz, już o tym zapomniałam. Scysje to innymi słowy…
– Nie zapoznałaś się z dokumentacją? – wpadł jej w słowo.
– Pobieżnie.
Na moment oboje zamilkli, mierząc się wzrokiem, jakby zaraz mieli wyjść na ring
i stoczyć walkę bez rund, do nokautu.
– Nie miałam wiele czasu – dodała. – Załatwiłabym to po drodze z Warszawy, ale jak
być może wiesz, nie wydają akt sprawy w formie audiobooków. Szkoda. Jeśli Audioteka
kiedyś zacznie, zbiją na tym fortunę.
Forst potarł szczecinę po prawej stronie twarzy. Kształt szczęki wciąż wydawał mu się
nieco obcy, choć przypuszczał, że do tej pory dawno się przyzwyczai. Nabrał tchu, a potem
zaczął pobieżnie relacjonować wszystkie burdy, jakie miały miejsce od momentu, gdy
zamknięto go w areszcie śledczym.
Chyłka promieniała coraz bardziej z każdym kolejnym słowem.
– Cudownie – podsumowała.
– Nie powiedziałbym.
– To wprost idealne – uparła się. – Europejskie sądy uwielbiają takie historie. Państwo
nie zapewniło ci odpowiedniego bezpieczeństwa, mimo że całe życie poświęciłeś
w służbie mu.
– Nie sądzę, żeby…
– Nieważne – ucięła i poprawiła poły żakietu. – Musisz zrozumieć, komisarzu, że od
teraz to ja układam twój biogram i przeszłość. Jak pojedziesz do Strasburga, masz być
takim człowiekiem, jakiego zaprojektowałam.
– Do Strasburga?
– Tam to się najpewniej skończy.
– Nie mam już żadnych możliwości w Polsce? Nie mogę złożyć skargi na niezgodność
z prawem prawomocnego orzeczenia?
Adwokat westchnęła głęboko i pogroziła mu palcem.
– Słuchaj, komisarzu. Jesteś od egzekwowania prawa, nie od interpretowania go.
– Byłem.
 Machnęła ręką.
– Mniejsza o detale. Fakty są takie, że Tadeusz Gabert spierniczył sprawę.
– W jakim sensie?
– Pospieszył się z kasacją. A jej odrzucenie skutkuje tym, że teraz nie mogę złożyć
skargi, o której mówiłeś. Sąd powie mi no pasarán.
– Więc naprawdę zostaje nam trybunał?
– Tak. Spełniasz warunki formalne.
– To znaczy?
– Wyczerpałeś całą krajową drogę odwoławczą, a od ostatniej decyzji w sprawie nie
minęło pół roku.
– I co możemy tam ugrać?
– W tej chwili niewiele. Ale od czegoś masz adwokata, prawda?
– Przydałby mi się raczej magik.
– W moim przypadku to synonimy.
Forst musiał przyznać, że jej pewność siebie była miłą odmianą od zachowawczości
i dystansu, jakie charakteryzowały Gaberta. Właściwie żałował, że nie udało mu się
skontaktować z nią wcześniej. Próbował, ale kancelaria twierdziła, że nie ma możliwości,
by podjęła się jego obrony. Z drugiej strony Gabert obalił wszystkie zarzuty… oprócz
jednego.
– Te pobicia i ciężkie przejścia podczas tymczasowego aresztowania będą na wagę złota
– dodała Chyłka. – Zresztą siedziałeś dość długo przed zapadnięciem prawomocnego
wyroku, prawda?
Wiktor skinął głową.
– A Europejski Trybunał Praw Człowieka uwielbia takie sytuacje. Wydano już prawie
dwieście wyroków zarzucających Polsce naruszanie artykułu piątego paragrafu trzeciego
Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, a sto kolejnych czeka w kolejce.
– Hm? – mruknął Forst.
– Nadmierna długość tymczasowego aresztowania.
– To nie wystarczy, żeby zmienić cokolwiek w mojej sytuacji.
– Nie, ale ustawi cię w odpowiednim świetle. Zaufaj mi.
– Nie zwykłem ufać ludziom, których dopiero poznałem.
– Bo nie miałeś jeszcze do czynienia z Joanną Chyłką.
 Wiktor położył ręce na blacie i się pochylił. Wbił wzrok w oczy adwokat. Ta uniosła
brwi.
– I co się gapisz jak cielę na malowane wrota?
– Zastanawiam się, czy twoja pewność siebie ma pokrycie w rzeczywistości.
– Nie odpowiem, bo musiałabym cię obrazić. A nie zwykłam tego robić klientom przy
pierwszym spotkaniu.
– Mam grubą skórę.
– Nie wątpię. W celi musi być ostro, co? W zasadzie dziwię się, że jeszcze dychasz.
Choć powiem ci, komisarzu, że nie wyglądasz najlepiej.
– Wzajemnie.
Joanna nie sprawiała wrażenia, jakby ją to obeszło.
– Ja mam swoje problemy, ty swoje. Moich w najbliższym czasie się nie pozbędę, ale
możesz być pewien, że zrobię wszystko, żeby pomóc ci z twoimi.
– W porządku.
– A tymczasem rób dobre wrażenie.
– Dobre wrażenie?
– ETPC będzie się przyglądał twojej… karierze więziennej. To wyjątkowo skrupulatne
gnidy, przeanalizują wszystko, przesłuchają każdego świadka, sprawdzą każdy donos. Na
początek musisz więc pożegnać się ze strzykawką.
Forst przez moment był skonsternowany. Dopiero potem uzmysłowił sobie, że drapie się
w miejscu, gdzie nocą zaaplikował sobie heroinę. Szybko splótł dłonie na blacie.
– Nie ma mowy.
– Słuchaj no…
– Tu nie chodzi o narkotyczne uniesienie – przerwał jej. – To mój lek.
– Pewnie, każdy z was traktuje to w ten sposób.
Nie miał ochoty tłumaczyć jej, czym jest prawdziwa migrena. Ci, którym wystarczała
tabletka apapu, by głowa przestała boleć, i tak nie byli w stanie tego zrozumieć.
– Odstawiasz herę, jedziemy dalej. Bierzesz, jedź do Strasburga sam.
– W porządku.
– Mówię poważnie – zastrzegła. – Wiem, że zarażam pogodą ducha i sprawiam
wrażenie, jakbym nieustannie sobie żartowała, ale potraktuj to jak pieprzone ultimatum.
Panimajesz?
 Forst pokiwał głową.
– I unikaj bójek. Wiem, że twoja góralska dusza rwie się do bitki, ale daj sobie na
wstrzymanie.
– Pochodzę z Krakowa.
– Tak? A wyglądasz mi na typowego góralskiego drwala.
– Drwala?
– No wiesz. Czerwono-czarna koszula w kratę, zarost, mocna budowa ciała, szczena jak
kopara. – Skrzywiła się i zbyła temat machnięciem ręki. – Zresztą nieważne. Postaraj się
po prostu o to, żebym nie musiała się za ciebie wstydzić.
– Brzmisz jak moja matka.
– Bo od tej pory w pewnym sensie nią jestem.
– Nie wiem, czy to…
Chyłka podniosła się i skinęła na strażnika. Forst natychmiast zwrócił wzrok w stronę
zegara i przekonał się, że mają jeszcze trochę czasu.
– Co? – zapytała. – Chciałeś jeszcze sobie pogadać?
– Właściwie nie.
– To dobrze. Bo mam tony twoich akt do przejrzenia.
Klawisz podszedł do nich i spojrzał pytająco na Joannę. Ta sięgnęła po portfel i wyjęła
z niego dziesięć złotych.
– Masz. – Wręczyła banknot strażnikowi. – Kup mu jakiegoś batona.
– My tutaj nie…
– I zachowaj resztę – dodała, po czym przeniosła wzrok na Forsta. – A ty mi powiedz,
gdzie tutaj jest jakiś dobry hotel.
– Na Montelupich.
Przez moment trwała w bezruchu. Potem wydęła usta.
– To miał być żart?
– Tak.
– W takim razie wolę cię w wersji mrukliwej i małomównej. Przy następnym spotkaniu
spodziewam się ją zastać.
Odprowadził ją wzrokiem, zastanawiając się, skąd taka kobieta w ogóle się wzięła.
Z pewnością stanowiła rzadkość. I może nie powinien się dziwić, ci najlepsi często byli
dość osobliwi.
 Klawisz schował dychę do kieszeni, a potem poprowadził Wiktora z powrotem do celi.
Nikogo w niej nie było, więc Forst skorzystał z okazji. Wyciągnął swój zestaw, a potem
usiadł przy oknie. O tej porze nie musiał nawet się kryć z telefonem.
Obrócił komórkę w ręce, zastanawiając się, czy warto tracić baterię na rozmowę
z Osicą. Logika podpowiadała, że gdyby dowiedział się czegoś, dawno by zadzwonił.
A wypadało oszczędzać telefon – każde ładowanie łączyło się z pewnym ryzykiem.
Mimo to Wiktor wybrał numer.
– Chryste, Forst. Naprawdę będę musiał na ciebie donieść.
– Ma pan coś?
Chwilę ciszy, która nastała, można było traktować dwojako. Wiktor postanowił jednak
wziąć ją za dobry omen. Może jednak Edmund stanął na wysokości zadania? Ostatecznie
był porządnym facetem, który wiedział, na czym polega lojalność.
– Sprawdziłem wczoraj kilka rzeczy – powiedział.
Forst uśmiechnął się półgębkiem. A więc jednak Osica nie zawiódł.
– A konkretnie?
– Przejrzałem dokumentację. Prześledziłem sprawę od początku.
– I?
– Wszystko jest tak, jak być powinno. Podpisane, ostemplowane, potwierdzone. Olga
Szrebska naprawdę nie żyje, Forst.
– Myli się pan.
– Ja i fakty, tak?
– Fakty to tylko ustalony przez kogoś, utrwalony stan rzeczy.
– Tak, tak… – mruknął dawny przełożony. – Ale nie mam teraz czasu na takie dysputy.
Mamy tu prawdziwą gównoburzę, jeślibyś nie wiedział.
Osica potrafił zaskoczyć nie tylko działaniami, ale najwyraźniej także niespodziewanym
wzbogaceniem swojego słownika. Forst wyjrzał za okno i się zamyślił. Wiedział
doskonale, od kogo Edmund podłapał to określenie.
– Jesteś tam?
– Tak.
– Mamy tu cholerny kryzys z uchodźcami. W Kościelisku niemal doszło do linczu.
– Słyszałem.
– Tak? Macie tam telewizor?
 – Mhm.
– I mimo to dokładasz mi jeszcze roboty? Nie zdajesz sobie sprawy, co tutaj mam?
– Poradzi pan sobie.
– Z całym tłumem podejrzanych? Ich jest kilkudziesięciu.
– Nie każdy muzułmanin to terrorysta, panie inspektorze.
– Ale każdy terrorysta to muzułmanin, Forst.
Wiktor obejrzał się przez ramię i spojrzał na korytarz. Właściwie trudno było odmówić
Osicy logiki, choć argument ten miał się do meritum sprawy jak pięść do nosa. Były
komisarz skierował wzrok z powrotem za okno.
– Wierz mi, Forst – odezwał się po chwili. – Upewniłem się.
– Pewność będzie pan miał jedynie, kiedy sprawdzi pan trumnę.
– Coś ty powiedział?
– Trzeba doprowadzić do ekshumacji.
– Oszalałeś. Kompletnie oszalałeś.
– Nie – odparł spokojnie Wiktor. – Obawiam się, panie inspektorze, że nie. I zapewniam
pana, że to udowodnię.
 17
Porządne śniadanie powinno postawić ją na nogi, przynajmniej w teorii. Praktyka
okazała się od niej jednak tak odległa, jak zazwyczaj to bywało. Wadryś-Hansen zjadła
znacznie więcej, niż pozwalała na to jej dieta, a mimo to wciąż czuła się jak widmo
człowieka.
Podwójne espresso też nie przyniosło spodziewanego efektu. Dopiero widok Osicy
sprawił, że się nieco rozbudziła. A konkretnie jego pełna zafrasowania mina. Wszedł do
hotelowej restauracji, gdy kończyła niewielkiego rogalika francuskiego. Przywitał się,
a potem zasiadł po drugiej stronie stolika.
– Ładnie tu – ocenił. – Ile biorą za noc?
– Czterysta sześćdziesiąt.
– Niemało.
– Ale mają dobre rogaliki – odparła i dopiła espresso. Zerknęła na Edmunda. – Coś
pana martwi?
– Wszystko – powiedział i westchnął głęboko. – A najbardziej to, że całe to zajście przy
Nędzy Kubińca to dopiero początek. Zdążyli się zjechać ludzie jedynie z okolicy. Dzisiaj
przyjadą z całej Polski.
– Tak pan sądzi?
– A pani łudzi się, że będzie inaczej? Nie ugasiła pani pożaru, co najwyżej skierowała
ogień w innym kierunku.
Nie miała zamiaru z tym polemizować. Grupa narodowców nie opuszczała zresztą
okolicy – okrążyli szkołę i najwyraźniej nie mieli zamiaru odpuszczać, dopóki prokuratura
nie postawi zarzutów. A może i nawet wtedy nie zamierzali dawać za wygraną.
– Oberwało się pani od przełożonych?
– Dosyć. Ale to nic, z czym nie mogłabym sobie poradzić.
– Ja bym tam panią wylał.
– Ja siebie również – przyznała i uśmiechnęła się lekko. – Ale dopiero po rozwiązaniu
sprawy.
– Słusznie. I pewnie z podobnego założenia wychodzą pani przełożeni.
Musiała przyznać, że to realna możliwość, ale nie miała zamiaru teraz się tym
przejmować. Czekało ją kilka ważnych zadań. Morderstwo na Upłazie, zniknięcie Gjorda,
przeniesienie urzędników. Wszystko to miała zamiar wyjaśnić, a dopiero potem pozwolić,
by spotkały ją konsekwencje podjętych decyzji.
– W nocy było spokojnie? – zapytała.
– To zależy, co ma pani na myśli. Jeśli to, czy nie zarżnęli żadnego z uchodźców, to tak.
Jeśli to, czy uchodźcy się wyspali, to nie. Grupa mężczyzn krzyczała im pod oknami całą
noc.
Dominika zmarszczyła czoło.
– Trudno nie usłyszeć, że specyficznie wymawia pan słowo „uchodźca”.
– Bo to specyficzna sytuacja.
– To znaczy?
– Żadni z nich uchodźcy, jakby mnie kto pytał.
Na szczęście nikt tego nie robił, pomyślała Wadryś-Hansen.
– Wie pani… jak widzę te tłumy przewalające się poboczami autostrad, poubierane
w najnowsze krzyki mody i z tymi wszystkimi smartfonami, to…
– Pan zostawiłby smartfon, uciekając z targanego wojną kraju?
Osica wyciągnął jedną z papierowych serwetek i zaczął ją składać.
– To ludzie tacy jak my – dodała. – A komórki są im niezbędne.
– Oczywiście…
– Dzięki nim wiedzą, którędy iść. To nie żadne gadżeciarstwo, panie inspektorze, a ich
być albo nie być. Obecnie istnieje tylko jeden sposób, by przejść te tysiące kilometrów,
które dzielą ich od kraju docelowego w Europie. Wie pan jaki?
– Nie. I nie chcę wiedzieć.
– Mapy Google i Facebook. To dzięki tym dwóm rzeczom uchodźcy wiedzą, którędy iść.
Na portalu społecznościowym mają grupy, w których wymieniają się informacjami,
ostrzegają o trudnościach, pokazują trasy. Potem włączają nawigację i powtarzają
sprawdzony szlak. Tak to działa.
Edmund złożył serwetkę w kostkę i sięgnął po kolejną.
– Zawsze twierdziłem, że nowe technologie sprowadzą na nas zgubę.
Pokręciła głową z uśmiechem. Nie była wprawdzie pewna, czy Osica przypadkiem nie
mówi poważnie, ale z pewnością robił wrażenie, jakby cała ta jego antypatia była podszyta
żartem.
– Dla mnie to imigranci. Po prostu.
– Uciekający przed wojną.
 – Przed wojną się nie powinno uciekać.
– Nie? Lepiej dać się zabić?
– Lepiej walczyć – odparł, podnosząc wzrok. – Wiem, co mówię, mój ojciec najpierw
tłukł się z Niemcami, później z Rosjanami, a na koniec znowu z Niemcami. I dzięki takim
jak on siedzimy dzisiaj w hotelu, który nazywa się Rysy, a nie Meeraugspitze.
– I jemy croissanta, popijając espresso – odparowała Dominika, kładąc nacisk na obco
brzmiące nazwy. – Świat się zmienił, panie inspektorze.
– Nie w najważniejszych kwestiach. Jeśli dwudziestolatek ucieka z ojczyzny, zamiast
chwycić za broń, to coś jest nie w porządku.
– Ratowanie swojego życia jest nie w porządku?
– Powinien bronić kraju.
– Jakiego kraju? Tego, który uciskał obywateli od wielu lat? Tego, w którym al-Asad
zrobił wszystko, by stłamsić efekty arabskiej wiosny? To był totalitarny, barbarzyński
ustrój. Wie pan, ile osób tam zginęło tylko w tamtym roku?
– Nie.
– Dziesięć tysięcy. To ofiary państwa, panie inspektorze, nie żadnych bojówek.
I spodziewa się pan, że ktokolwiek będzie chciał tego państwa bronić?
Milczał.
– Od początku wojny zginęło dwieście tysięcy Syryjczyków. To chyba wystarczający
argument, żeby ratować siebie i swoich bliskich.
– Bliskich, rozumiem, ale…
– Powiem panu inaczej – weszła mu w zdanie, choć na palcach jednej ręki mogła
policzyć sytuacje, w których sobie na to pozwalała. – Na każdego Syryjczyka zabitego
przez ISIS przypada siedmiu zabitych przez Baszszara al-Asada.
Osica przez moment nie odpowiadał. Wyrzucił dwie kostki z serwetek do pojemnika na
odpadki i westchnął.
– To tak, jakby powiedzieć, że Polacy nie powinni walczyć w drugiej wojnie światowej,
bo władze Generalnego Gubernatorstwa nas uciskały. Walczy się też dla zmiany reżimu,
wie pani.
Dominika wstała i wzięła sobie jeszcze jednego rogalika. Potem dołożyła na talerz
drugiego dla Osicy.
– Dajmy temu spokój – powiedziała, podsuwając talerzyk na środek.
 Edmund chętnie się poczęstował.
– I przejdźmy do konkretów. Jak się mają ci trzej?
– Przewieźliśmy ich do komendy. Oczywiście nie jako tymczasowo aresztowanych,
a jako osoby, którym grozi bezpośrednie niebezpieczeństwo.
Wydźwięk słowa „oczywiście” nie pozostawiał wątpliwości, w jaki sposób Edmund
w istocie traktuje trzech Syryjczyków.
– Zostali już przesłuchani przez jednego z moich ludzi.
– Przepytani.
– A tak, przepytani na okoliczność grożącego im niebezpieczeństwa.
– I co zeznali?
– Nic.
Czekała, aż podejmie temat, ale Osica ugryzł rogalika i cierpliwie przeżuwał kawałek
w ustach. Nie sprawiał wrażenia, jakby mu smakował.
– Nic? Milczą?
– Nie, gadają po angielsku wprost śpiewająco – odparł z pełnymi ustami Edmund. –
Choć ja niewiele z tego rozumiem.
– Więc co powiedzieli?
– Że żaden z nich nie opuszczał sali gimnastycznej. Moi ludzie w szkole przepytali
pozostałych Syryjczyków i wszyscy obstają przy tej wersji, co specjalnie mnie nie dziwi.
Spodziewałem się tego.
Dominika przypuszczała, że spodziewał się tego każdy logicznie myślący człowiek,
który wiedział o tym, że trzech mężczyzn zostało przewiezionych na komendę. Mimo to nie
odezwała się słowem, ponaglająco patrząc na Osicę.
Szybko wepchnął do ust resztkę croissanta.
– Jak pani wie… – wymamrotał i zrobił pauzę, by przełknąć. – Tamtej przeklętej nocy
zostawiliśmy na straży dwóch funkcjonariuszy. Pewnego sierżanta, którego zawsze
wysyłamy do najgorszych spraw, i młodego aspiranta. I jeśli im wierzyć, nikt nie opuszczał
budynku szkoły przez całą noc.
– A można im wierzyć?
– Absolutnie nie. To para bumelantów, którzy zapewne przycięli komara zaraz po tym,
jak zamknięto drzwi na noc.
– A zamknięto?
 – Tak. Co do tego możemy być pewni.
– To już coś.
– Czy ja wiem… Widziała pani okna w tej sali?
Wadryś-Hansen musiała przyznać, że nie przyjrzała się samemu pomieszczeniu. Kilka
rzeczy wprawdzie rzucało się samo w oczy, jak drabinki wzdłuż jednej ze ścian i naprawdę
mało miejsca jak na kilkadziesiąt osób.
– Nie ma tam żadnych zabezpieczeń – ciągnął Edmund. – Wystarczy przekręcić klamkę
i można wygramolić się na zewnątrz.
– A więc mieli sposobność.
– Oczywiście. I choć dwóch moich ludzi twierdzi, że patrolowali teren, absolutnie im
nie wierzę. Siedzieli przez całą noc w radiowozie, a jeśli w ogóle się przebudzali, to
jedynie omietli wzrokiem główne wejście.
Nie była to żadna niespodzianka. Od początku należało przyjąć, że warunki do
wymknięcia się ze szkoły były wprost idealne. A kilkadziesiąt osób było gotowych udzielić
sprawcy ewentualnego alibi.
– A motyw? – spytała. – Można postawić jakąś hipotezę po rozmowie z nimi?
– Nie. Nie mieli kontaktu z żadnymi Polakami, od kiedy się tu znaleźli. Nie licząc moich
dzielnych podkomendnych, rzecz jasna.
Ofiara jednak niewątpliwie nie pochodziła z Bliskiego Wschodu. Rysy twarzy i karnacja
były typowo europejskie.
– Był pan obecny podczas przesłuchania?
– Oczywiście – odburknął Osica. – I uprzedzając pytanie, odpowiem, że nie zauważyłem
niczego podejrzanego w ich reakcjach. Nie pocili się, nie kręcili nerwowo, nie wbijali
nienaturalnie długo wzroku w oczy przesłuchującego i… no cóż, nie wyglądali na winnych.
– Brzmi pan, jakby był zawiedziony.
– Bo jestem. Chciałem od razu zakończyć tę sprawę. I zyskać pewność, że to nie
cholerna Bestia z Giewontu.
Wadryś-Hansen dałaby wiele za takie przekonanie. Na razie miała jednak na podorędziu
jedynie intuicję – i ta podpowiadała jej, że tym razem to nie zabójca, który w tamtym roku
grasował w Tatrach.
Z jakiegoś powodu przypuszczała, że Bestia zachowałaby się inaczej. Początkowo nie
mogła sprecyzować jak, ale teraz doskonale to wiedziała. Tamten morderca zabijał z…
klasą? Nie, nie była gotowa tak tego określić, jednak cechował się pewną wynaturzoną
estetyką.
Wzdrygnęła się na tę myśl. Nigdy nie powinna nawet zakołatać w jej umyśle.
– Pani wygląda, jakby miała tę pewność.
– Nie mam.
– Ale uważa pani, że to nie on.
Pokiwała głową w zamyśleniu.
– A jeśli jednak? – zapytał Osica. – Proszę mi nie mówić, że pierwszą pani myślą nie
było, że to Bestia z Giewontu upozorowała zabójstwo tak, by zrzucić winę na Syryjczyków.
Oczywiście miał rację. Była to najrozsądniejsza konkluzja.
– Milczy pani.
– Bo nie potrzeba słów, by to potwierdzić.
– Więc co się zmieniło? Dlaczego nie przyjmuje pani tej wersji? – zapytał, rozglądając
się za hotelową obsługą. Gdy ustalił, że nikt nie zwraca na nich uwagi, wziął jeszcze
jednego rogalika. – Zazwyczaj najprostsze rozwiązanie jest tym właściwym – dodał.
– Może. Ale nasz zabójca nie ma w zwyczaju zrzucać winy na innych.
– Nasz?
Dopiero teraz uświadomiła sobie, że nie zabrzmiało to dobrze. Podniosła się
i zabrawszy filiżankę, podeszła do ekspresu. Tym razem zrobiła sobie cappuccino.
– Na moje oko lubi obarczać innych winą – kontynuował Edmund. – Spychając turystów,
zwalał wszystko na naturę, a jak zaczęliśmy grzebać, na Forsta. Już pani zapomniała o tych
papierkach po gumach?
– Nie zapomniałam. I prawdopodobnie zawsze będę o nich pamiętać.
– No tak – przyznał, odgryzając przesadnie duży kawałek croissanta. – Strasznie maślane
– bąknął. – Ale to potwierdza, że Bestia może prowadzić kolejną grę.
– Nie.
– Nie? Mnie to pasuje do jego sposobu działania.
– Wtedy kierowały nim pobudki osobiste. Z jakiegoś powodu zafiksował się na
komisarzu Forście i za cel postawił sobie, by go zniszczyć. Wcześniej jednak działał
zupełnie inaczej. Podpisywał się wyraźnie, nie pozostawiał wątpliwości co do tego, że to
on jest architektem zbrodni.
Osica się zamyślił. Wadryś-Hansen przypuszczała, że nie rozważa kwestii najbardziej
palących, a skupia się raczej na tym, co dotyczyło jego przyjaciela. Zastanawiał się,
dlaczego Bestia polowała na Forsta.
Dominika spędziła wiele czasu, grzebiąc w przeszłości komisarza i starając się znaleźć
odpowiedź na to pytanie. Dotarła jednak donikąd. Forst wprawdzie narobił sobie całe
mrowie wrogów, ale nie było wśród nich nikogo, kto pasowałby na Bestię z Giewontu.
– Wszystko sprowadza się do tego, panie inspektorze, że zabójca nie miałby po co
wrabiać tych ludzi.
Edmund wzruszył ramionami.
– Czasem nie trzeba wiele. Wystarczy, że nie darzy ich specjalną sympatią.
– W takim układzie raczej podłożyłby ładunek wybuchowy pod szkołę.
Osica podrapał się po głowie i zmrużył oczy. Wyglądał, jakby rzeczywiście rozważał
taką ewentualność – a nawet więcej, jakby oczami wyobraźni zobaczył jej rezultat.
– Może mieć pani rację – przyznał w końcu. – Ale z drugiej strony zabójca mógł to
przewidzieć. To wszystko jak partia szachów, prawda?
– Prawda. Ale nie idźmy tropem „on wiedział, że ja będę wiedziała, że on wiedział”.
Edmund potrząsnął głową.
– Nie, nie idźmy. Tylko pobłądzimy.
– Otóż to – powiedziała z zadowoleniem. – Trzymając się więc faktów, mamy
anonimową ofiarę, trzech podejrzanych i grupę kilkudziesięciu osób, z których jedna
mogłaby rozwiązać impas.
– Jedna?
– Przecież wystarczy, by ktoś potwierdził, że jeden z mężczyzn wychodził, prawda?
Osica pokiwał głową w zadumie. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa już układał
w głowie sposoby na to, by zmusić uchodźców do mówienia.
Wadryś-Hansen nie miała żadnego konkretnego planu, oprócz tego, by co krok
przypominać im, że znajdują się w sytuacji zagrożenia. I że wskazanie winnego sprawi, że
reszta będzie mogła poczuć się bezpiecznie.
Nie było to zbyt szlachetne, ale czynności śledcze rzadko można było określić takim
mianem.
Pojechali do szkoły i Dominika szybko przystąpiła do dzieła. Zaczęła od matek,
wychodząc z założenia, że to one najszybciej zrozumieją, w czym rzecz. Stawiała sprawę
jasno – chroniąc sprawcę, narażają na śmiertelne niebezpieczeństwo swoje dzieci.
 Okrzyki wciąż dochodzące z zewnątrz z pewnością pomagały. Syryjczycy wprawdzie
sprawiali wrażenie, jakby już ich nie słyszeli, ale Wadryś-Hansen wiedziała, że to tylko
pozory. Pozory, które stwarzali dla świata i dla siebie.
Po pierwszej turze przesłuchań nie posunęła się naprzód w śledztwie. Wszyscy jak jeden
mąż twierdzili, że nikt nie opuszczał sali. Nawet jeśli było inaczej, Dominika nie mogła im
się dziwić. Przynajmniej jeden z trzech mężczyzn, którzy przebywali na komendzie,
przewodził tej grupie w podróży przez pół kontynentu. Safuan al Farra niewątpliwie
sprawiał wrażenie lidera.
W dodatku każdy podkreślał, że wszystkie syryjskie pieniądze wymienili na dolary, by
opłacić podróż. Jedna z kobiet twierdziła, że spieniężyła oszczędności całego życia
i w zamian dostała jedenaście tysięcy dolarów. Tę kwotę miała w całości spożytkować na
podróż i w tej chwili nie miała już przy sobie złamanego grosza.
Zakończywszy rozmowę z dziewczyną w wieku Amiry, Wadryś-Hansen poczuła, że
komórka wibruje jej w kieszeni. Spodziewała się, że dzwoni kuzynka. Dzieci zapewne
chciały usłyszeć mamę.
Sięgnęła po telefon bez entuzjazmu. Jej rezerwa wzrosła, kiedy przekonała się, że to nie
kuzynka próbuje się z nią skontaktować.
Zaczerpnęła tchu, uznając, że nie może w nieskończoność ignorować Aleksandra Gerca.
Wprawdzie pracowali razem na tyle długo, by wiedziała, że ten się nie obrazi, ale miała
też świadomość, że nie odpuści. A im dłużej będzie się wzbraniać przed rozmową, tym
częściej Aleks będzie wykręcał jej numer.
Odebrała i powitała go zdawkowo.
– Nie widziałaś, że dzwoniłem? – spytał od razu. – Choć nie, nie odpowiadaj. Masz to
skrzywienie, które każe ci zawsze mówić prawdę.
– To skrzywienie nazywa się szczerością, Aleks.
– Zwał jak zwał. Nikomu się jeszcze w życiu nie przydało.
– Potrzebujesz czegoś?
– Najlepiej jakichś wytycznych co do tego, jak zorganizować pogrzeb twojej karierze.
Chcesz klasycznie, z marszem żałobnym, czy może mam jakoś urozmaicić ceremonię?
Nie mogła powstrzymać uśmiechu, więc szybko się odwróciła, by zebrani w sali tego
nie dostrzegli.
– Mów, po co dzwonisz.
 – Chciałem tylko cię uprzedzić, że po powrocie na Mosiężniczą czeka cię prawdziwa
apokalipsa. Prokurator okręgowa ukręci ci łeb.
– Zdaję sobie z tego sprawę. Coś jeszcze?
Gerc milczał, co nie zdarzało się zbyt często.
– Aleks?
– Niepokoi mnie trochę fakt, że Sznajderman odwalił kitę.
– Ciebie niepokoi?
– Co w tym dziwnego?
– Choćby to, że z zasady widziałbyś ich wszystkich na cmentarzu, a nie w zakładach
karnych.
– Bez przesady. Niektórym nie należy się szybki pochówek, muszą jeszcze trochę
odpokutować, zanim odejdą do wieczności.
Wadryś-Hansen spojrzała na kolejnych uchodźców czekających na przesłuchanie. Miała
przed sobą jeszcze kilkadziesiąt rozmów, które musiała prowadzić z najwyższą czujnością,
i nie chciała tracić czasu na rozmowy z Gercem. Pomyślała, że dobrze byłoby
zorganizować stół i dwa krzesła, przesłuchiwani czuliby się mniej komfortowo.
– W każdym razie to podejrzana sprawa.
– Dlaczego? – spytała Dominika.
– Bo byłem dziś w więzieniu.
Wielu argumentowałoby, że powinien tam zostać, biorąc pod uwagę machlojki, których
dopuścił się w całej swojej karierze. Aleksander Gerc nie należał do prokuratorów
postępujących zawsze zgodnie z literą prawa. Przeciwnie, jeśli wierzył, że ktoś jest winny,
był gotów posunąć się nawet do spreparowania zeznań czy wymuszenia przyznania się do
winy.
By określić jego charakter, starczyło powiedzieć, że gabinet Aleksa nie mógł bardziej
odbiegać od tego, który zajmowała Wadryś-Hansen. U niej na ścianach wisiały antyramy
z łacińskimi sentencjami, u Gerca powinny znajdować się trofea myśliwskie zdjęte ze
skazanych.
– Co tam robiłeś?
– Chciałem dokonać wizji lokalnej – odparł ciężko. – Sznajderman powiesił się dość
klasycznie, na okratowaniu okna.
– Mhm.
 – To niezbyt dobre miejsce dla tych, którzy naprawdę chcą ze sobą skończyć. Wiesz, co
mam na myśli?
– Nie.
– Kiedy już odkopują stołek, najczęściej łapią za kraty w odruchu samozachowawczym.
To silniejsze od nich.
– I całkiem logiczne. Ale co w związku z tym?
– Kazałem ściągnąć odciski z krat. Nie ma na nich śladów świadczących o tym, żeby
Sznajderman próbował się ratować.
– Może był zdeterminowany?
Poniewczasie usłyszała, jak absurdalnie to zabrzmiało.
– Nie aż tak – odparł Aleksander. – Ktoś się go pozbył, to jasne. Prawdopodobnie
najpierw skręcając mu kark, a potem pozorując samobójstwo. Względnie więźniowie
w celi mogli sami go powiesić, krępując wcześniej ręce.
Wadryś-Hansen miała więc potwierdzenie tego, co i tak należało uznać za pewne. Bestia
z Giewontu wracała na żer. Najpierw musiała pozbyć się jedynego świadka, którego można
było przekupić, by ujawnił prawdę, a potem…
Co mogło być kolejnym krokiem w przygotowaniach? Pozbycie się Forsta?
– Będziemy wiedzieć więcej po sekcji – dodał Gerc. – Ale pewne jest, że ten facet sam
się nie zabił.
– Daj mi znać.
– Pewnie.
Pożegnała go i rozłączyła się, zanim zaczął rozwodzić się na temat konsekwencji,
z jakimi Dominika będzie musiała zmierzyć się po powrocie. Wsunęła telefon do kieszeni
i się rozejrzała.
Elementy układanki zaczynały łączyć się w logiczną całość. Czuła, że niebawem trafi na
konkretny trop, ale… napełniało ją to niepokojem. Im więcej czasu minie, im więcej kart
Bestia przed nią odkryje, tym bliżej będzie kolejnych zabójstw.
Wadryś-Hansen zrobiła sobie przerwę w przesłuchaniach i wyłuszczyła Osicy wszystko,
co przekazał jej Aleks. Liczyła na choćby zdawkowy komentarz, ale podinspektor milczał.
Jedyną reakcją było lekkie pobladnięcie.
– Coś nie tak? – zapytała.
– Po prostu… – Urwał i przeczesał włosy.
 – Proszę się wysłowić, inspektorze.
– Po prostu to wszystko się ze sobą łączy.
– Co takiego?
– To, co powiedział mi Forst.
– A co panu powiedział?
Edmund głęboko nabrał tchu, a potem wyprostował się i poprawił poły marynarki.
– Że Olga Szrebska żyje, że zabójca wciąż jest na wolności i że jedyny sposób, by go
znaleźć, to rozwiązanie tajemnicy rzekomej śmierci Szrebskiej.
Gdyby Dominika miała w zwyczaju przerywać rozmówcom, zrobiłaby to już po
pierwszych kilku słowach. Patrzyła Osicy głęboko w oczy, szukając w nich oznaki
szaleństwa. Widziała jednak tylko wątpliwości.
– O czym pan mówi?
– O tym, że jeśli dowiemy się, co stało się ze Szrebską, znajdziemy Bestię.
Wadryś-Hansen potrząsnęła głową.
– Musi pan zacząć od początku.
 18
Chwilę po tym, jak więźniowie wyszli na spacerniak, Forst wyjął telefon i wybrał numer
kancelarii Żelazny & McVay. Skarcił się w duchu za to, że nie wziął numeru obrończyni,
ale w narkotykowym otumanieniu wypadło mu to z głowy – a ona zapewne była święcie
przekonana, że nie ma się jak z nią skontaktować, stąd nie zostawiła mu wizytówki.
Przypuszczał, że będzie musiał przejść argumentacyjną gehennę, by wytłumaczyć kobiecie
w recepcji, że naprawdę potrzebny mu numer Joanny Chyłki.
Otrzymał go jednak bez problemu. Po chwili wprowadził go do telefonu.
Adwokat odebrała niemal natychmiast.
– Nie jestem zainteresowana – odezwała się. – Kredytów nie biorę, bo są sprzeczne
z moim światopoglądem. Jeśli nie masz pieniędzy, nie możesz ich wydawać, proste.
Z operatora jestem zadowolona. Gdybym nie była, dawno bym go zmieniła. A badania
mnie nie interesują, bo statystyka to jedno wielkie kłamstwo. Dziękuję i proszę nie
zawracać mi więcej dupy.
Forst potrzebował chwili, by zebrać myśli.
– A jeśli to oferta telewizyjna, oglądam ostatnio tylko VOD w internecie. Od kiedy
wszedł Netflix, jestem już w ogóle kontenta.
Wiktor wstał z pryczy i podszedł do okna. Uśmiechnął się pod nosem i poczuł, jakby na
moment stał się dawnym sobą. Było coś w tej prawniczce, co podnosiło go na duchu.
Właściwie należałoby uznać to za raczej dziwne, ale zawsze lubił kobiety odbiegające od
normy. Zapewne dlatego, że sam nie miał z normą wiele wspólnego.
– Oferta jest tylko taka, żebyś na moment przestała gadać.
– Że co proszę?
– Jeśli dasz mi dojść do słowa…
– Nie spodziewałam się telefonu od ciebie, komisarzu – ucięła. – Nie wyznaczają tam
wam jakichś limitów?
– Wyznaczają. Załatwiłem komórkę.
– Brawo! Z taką zaradnością mogłeś spokojnie zrezygnować z kariery policyjnej
i zdecydować się na bardziej prestiżowy zawód. Na przykład listonosza.
– Posłuchaj…
– Nie lubię słuchać.
– Zauważyłem.
 – A ty w dodatku nie masz mi nic ciekawego do powiedzenia.
Zamilkł, bo nie było sensu zaprzeczać. Nie dzwonił do niej z żadnymi nowymi
informacjami, chciał tylko jej pomocy – i najwyraźniej doskonale zdawała sobie z tego
sprawę.
– Wpadłeś w jeszcze głębsze gówno, co?
– Można tak powiedzieć.
Westchnęła do słuchawki, a potem usłyszał ciche tlenie się papierosa.
– No dobra – powiedziała. – Mów, o co chodzi?
– Potrzebuję przenosin.
– Jesteś w najlepszym możliwym miejscu.
– Być może. Ale…
– Narobiłeś sobie problemów z jakimś współwięźniem? Przecież mówiłam ci, żebyś
siedział jak trusia.
Forst nabrał tchu, ale nie dała mu szansy, by odpowiedział.
– Choć ty i trusia to jak antonimy. Z tego, co o tobie wyczytałam, masz naprawdę
nierówno w głowie. Ale to dobrze, lubię pracować z ludźmi, którzy stanowią moje zupełne
przeciwieństwo.
Wiktor wyjrzał za okno. Ilekroć to robił, opadało go ciężkie, dojmujące uczucie.
W celach przejściowych zasłaniano szyby białym materiałem z zewnątrz – i mimo że
tymczasowo aresztowani narzekali, było w tym coś terapeutycznego. Przynajmniej nie
widzieli świata, który stał się dla nich nieosiągalny.
Nagle namiastka pogody ducha, jaką przed momentem odczuł, znikła.
– Jesteś tam? – zapytała Chyłka. – Czy już ci wbili kosę między żebra?
– Jestem.
– Nie mogę cię nigdzie przenieść. Ani do innej celi, ani zakładu karnego.
– Musi istnieć jakiś sposób.
– Sposób jest taki, żebyś tam sobie poradził.
– Poradzę sobie – zapewnił. – Ale nie obejdzie się bez zdarzeń, które przed trybunałem
postawią mnie w nieciekawym świetle.
Joanna milczała i Forst znów usłyszał charakterystyczny dźwięk palącego się papierosa.
Spodziewał się, że będzie brakowało mu nikotyny, ale kompot w zasadzie zaspokajał jego
zapotrzebowanie na wszystko inne.
 – Musisz jakoś temu zaradzić – powiedziała w końcu Chyłka. – Rzadko to mówię, ale
w tym wypadku muszę: bądź jak Dalajlama.
Wiktor uniósł brwi.
– Medytuj, sięgnij po ukryte pokłady spokoju, które muszą gdzieś w tobie drzemać,
powściągnij emocje.
– Za późno.
– To znaczy?
– Obiłem człowieka, który ma tu sporo do powiedzenia.
Słyszał, jak prawniczka zaklęła pod nosem.
– Naprawdę minąłeś się z powołaniem. Powinieneś od początku być po drugiej stronie
barykady.
– Może.
– Tak czy inaczej, musisz jakoś zażegnać kryzys, bo jedyna możliwość, żebyś trafił
w inne miejsce, jest taka, że kogoś zabijesz.
Wbijał wzrok w chmury wolno przesuwające się po niebie i milczał.
– Wylądujesz w izolatce, taki będzie plus. Minus natomiast będzie polegał na tym, że
ETPC nigdy nie zajmie się twoją sprawą.
Forst odwrócił się od okna. Miał dosyć patrzenia na świat, do którego może nigdy nie
wrócić.
– A w innym przypadku się zajmie? – zapytał bez nadziei w głosie.
– Nie wiem.
– Nie udało ci się znaleźć żadnych podstaw?
– Na razie nie. Jedyne, co mam, to tymczasowe aresztowanie, a to nie wystarczy.
Potrzebuję czegoś znacznie większego, by w ogóle wszcząć postępowanie.
– Szukaj.
– Szukam nieustannie, Kormak zresztą też.
Forst pokiwał głową i usiadł na pryczy. Śnieg zaczynał lekko prószyć, ale nie zwracał na
to uwagi. Odwrócił się tyłem do okna. Musiał przyznać, że było coś pocieszającego
w myśli, że chłopak, z którym współpracował przy sprawie monet, zaczął zgłębiać temat.
Wiktor wprawdzie nie mógł o nim wiele powiedzieć, ale z pewnością robił wrażenie
zaradnego.
– Jak się uda, będę wnioskować o trzy miliony odszkodowania od Skarbu Państwa.
Skupiaj się na tym.
– Można tyle dostać?
– Nie – przyznała bez zawahania Chyłka. – Ale nie szkodzi wnioskować, prawda? Poza
tym nasz system skonstruowany jest tak, że wypłaca się odszkodowanie zawsze, gdy
dochodzi do uniewinnienia, a nieborak przesiedział w celi choć jeden dzień. Nic innego się
nie liczy.
Forsta niespecjalnie interesowały te kwestie. Mętna wizja otrzymania państwowych
pieniędzy nie podnosiła go na duchu.
– Zazwyczaj dają kilkaset tysięcy, ale jak sprawa nabierze rozgłosu, może wyduszę
z nich więcej. – Na moment zrobiła pauzę. – O ile uda mi się znaleźć punkt zaczepienia.
Wiktor zaczynał wątpić, by jej się to udało. Właściwie wszystkie argumenty przeciwko
skazaniu Gabert podniósł już w obydwu instancjach. Co więcej można było zrobić?
Nie zdążył o to zapytać, gdyż usłyszał kroki na korytarzu. Natychmiast się rozłączył
i wsunął telefon pod prześcieradło. Po chwili przekonał się, że to nie strażnicy, a pierwsi
więźniowie wracają ze spacerniaka. Najwyraźniej niechęć do przemoknięcia była
silniejsza niż potrzeba skorzystania z marnej namiastki wolności.
Mężczyzna z cyngwajsem minął go, jakby był powietrzem. Zajął swoje miejsce na
pryczy, a potem się przeciągnął. Musiał zdawać sobie sprawę, że Forst trwa w ciągłym
napięciu. Ani chybi sprawiało mu to satysfakcję.
Wiktor stanął w progu, poczekał na strażnika, a potem uzyskał zgodę, by wyjść na
korytarz. Skierował się od razu do Czachora. Jeśli miał gdziekolwiek szukać pomocy, to
jedynie tam.
Dotarłszy do jego celi, zobaczył, że wszyscy osadzeni są na miejscu. Nie grali jednak
w karty przy stole, jak to zwykle miało miejsce, a leżeli na kojach. W pomieszczeniu
panowała cisza.
– Czachor?
Mężczyzna drgnął, ale się nie odwrócił. Forst wszedł do środka.
– Spierdalaj stąd – mruknął, kiedy były komisarz zbliżył się do jego pryczy.
Wiktor natychmiast się zatrzymał.
– Co jest? – zapytał.
– Won, kurwo!
Czachor zerwał się na równe nogi, a Forst natychmiast dał dwa kroki do tyłu. Przez
głowę przemknęła mu myśl, że do pełni szczęścia brakuje jedynie tego, by stracił swoje
jedyne dojście do narkotyków i innej kontrabandy.
Stanęli naprzeciw siebie. Twarz Czachora pokrywały świeże ślady po bijatyce.
Najwyraźniej założono mu kilka szwów, najbardziej widoczne były tuż nad prawym łukiem
brwiowym. Oko zaszło mu krwią, a pod nim miał ciemne, niemal czarne sińce.
– Widzisz to? – zapytał, zbliżając się o centymetr. – Ty mi to załatwiłeś.
Forst nie ruszył się ani o krok. Nie miał zamiaru okazywać słabości, szczególnie na tym
etapie, kiedy wszystko wskazywało na to, że krucha egzystencja, jaką tu prowadził,
zmierzała do końca.
– Narobiłeś mi problemów, gnido.
Wiktor napiął mięśnie. Jeśli i na tym froncie dojdzie do konfrontacji, naprawdę będzie
musiał zastanowić się nad tym, jak sprawić, by szybko trafił do izolatki.
– Co cię pojebało, żeby podpaść Osypowi?
– To ten z cyngwajsem?
Czachor skinął głową.
– Jutro przenosi się tutaj, a my wracamy do wieloosobowej.
Jeśli rzeczywiście tak było, Forst musiał uznać, że Osyp nie jest graczem drugiej ligi.
Przeciwnie, wyeksmitować Czachora mógł tylko prawdziwy zawodnik. Nie wspominając
już o bezkarnym pobiciu na spacerniaku.
Wiktor zaklął w duchu. Władował się w jeszcze większe problemy, a wystarczyło tylko
pozbyć się heroiny i przez pewien czas dać sobie na wstrzymanie.
– Kim on jest?
– Osyp? Nie słyszałeś o nim?
– Nie.
– Przecież jesteś psem. Polowaliście na niego od jakiegoś czasu.
– Nie znam wszystkich krakowskich przestępców.
– Tego powinieneś. Prowadził grupę, która…
– Te, Czachor – odezwał się jeden z lokatorów. – Co się spowiadasz przed psiarnią?
– Racja – burknął rozmówca i otaksował wzrokiem Wiktora z niesmakiem, jakby
dopiero teraz uzmysłowił sobie, kto stoi naprzeciwko.
Forst przypuszczał, że Osyp wpadł przez niespecjalnie znaczącą rzecz, inaczej trafiłby
do zakładu karnego, gdzie karę odsiadywał najgorszy element. Najwyraźniej jednak
szczęście się do niego uśmiechnęło… a tym samym pech dopadł Wiktora.
– Mogę coś z tym zrobić? – spytał.
– Co? Po tych bukach, które mu spuściłeś?
Forst skinął głową.
– Możesz klęknąć do miecza, innej opcji nie ma. Ale musisz poczekać, aż Osypa zacznie
cisnąć. Teraz raczej nie pozwoli, żebyś zrobił mu pałę.
Były momenty, kiedy Wiktor nie mógł uwierzyć, że naprawdę znalazł się w takim
miejscu. Miejscu, w którym nawet o najbardziej upadlającym temacie rozmawiało się tak,
jakby dyskutowano o pogodzie na nadchodzące dni.
Pokręcił głową.
– To nie wchodzi w grę.
– W takim razie idź do bunkra.
– Nie mogę.
– Dlaczego nie? Nie masz nic do stracenia. Dostałeś chałupę, o warunek możesz się
ubiegać za piętnaście lat. Co ci zależy?
Forst potarł kark. Czuł, jakby gdzieś z tyłu w fizycznej formie zbierał się cały stres
ostatnich dni… a może nawet tygodni lub miesięcy.
– Muszę myśleć jeszcze o innych rzeczach.
– Jakich? Wyroku ci nie skasują. A do Europy nie pójdziesz, nie masz z czym.
Wiktor prawie zapomniał, że w tym miejscu każdy jest niemal tak obeznany, jak prawnik
z długoletnim stażem.
– Nieistotne. Nie mogę iść do bunkra.
– W takim razie zapraw się na kocioł.
Forst zaklął w duchu. Od pewnego czasu był pewien, że słyszał już każde określenie, ale
najwyraźniej slang więzienny był na tyle bogaty, że nie sposób było opanować całego
w tak krótkim czasie. Wiedział, że „chałupa” to kara dwudziestu pięciu lat pozbawienia
wolności, „bunkier” to izolatka, „buki” to pobicie, ale o zaprawianiu się na kocioł słyszał
po raz pierwszy. A ilekroć musiał zapytać o znaczenie jakiegoś określenia, tracił jeszcze
bardziej w oczach więźniów.
– No co? Przecież nie musisz na dudy.
Z tego też niewiele zrozumiał – i rozmówca chyba w końcu to pojął.
– Kurwa, ty nic nie jarzysz.
 – Nie.
– Chodzi o… eee, oni nazywają to aktem samoagresji. Zaprawiasz się na kocioł, to
znaczy, że łykasz jakiś ostry przedmiot. Trafisz do izy i potrzymają cię tam trochę. Może
Osyp do tego czasu wyluzuje.
Forst milczał.
– Iza to izba chorych – dodał Czachor.
– Wiem – odparł cicho Wiktor. Musiał przyznać, że to wcale nie najgorsze rozwiązanie.
Wprawdzie ryzykowne, ale właściwie każde wyjście wiązało się z niebezpieczeństwem.
– Problem w tym, że ludzie będą wiedzieli, że się zaprawiłeś na kocioł. Ze strachu.
– Mhm.
– Jak wyjdziesz, będziesz miał kleksa.
To rozumiał. Złą opinię w oczach tych, którzy mieli tu cokolwiek do gadania.
– Nic innego ci nie poradzę – dodał Czachor. – I nie przychodź do mnie więcej. Widzisz,
jaki mam przez ciebie gnój, psie.
Nie pozostało mu nic innego, jak skinąć lekko głową, nie okazując zbyt daleko idącej
wdzięczności, a potem się oddalić. Forst wrócił do celi, rozważając swoje możliwości.
Musiał działać, jeśli miał nie zwariować.
Stracił dostęp do heroiny, z tym należałoby się uporać zawczasu, póki jeszcze ma trochę
w zapasie. Nie sądził jednak, by po scysji z Osypem ktokolwiek był skłonny dostarczać mu
towar. Nawet po podwójnej czy potrójnej cenie.
Kiedy pozostali więźniowie wrócili do celi, wyzywająco wbił wzrok w Osypa. Nie
miał zamiaru unikać jego spojrzenia i udawać, że go tu nie ma. Nie było dokąd uciekać,
więc jedynym wyjściem było zachowanie się tak, jak tego wymagały tutejsze zasady.
Osyp szedł pewnym krokiem, nie zwracając na niego uwagi. Ślady po kilku ciosach były
dobrze widoczne, choć ich rozmiar i liczba nie mogły równać się z tymi, które nosił
Czachor. W porównaniu do tamtego, Osyp sprawiał wrażenie, jakby brał udział raptem
w przepychance.
Ale nie o obrażenia szło, a o honor.
Więzień zatrzymał się obok pryczy Forsta, po czym spojrzał na niego z góry.
– Tej nocy – powiedział tylko.
Wiktor odprowadził go wzrokiem, a potem położył się na koju. Czas się kończył. Do
teraz łudził się, że przeciwnik zaatakuje dopiero, gdy znajdzie się w innej celi, nie chcąc
sprowadzać na siebie podejrzeń. Najwyraźniej jednak zależało mu na tym, by szybciej
zatrzeć złe wrażenie.
Forst wyciągnął strzykawkę i pozostały kompot. Przyjrzał się zawartości niewielkiego
pojemnika, starając się oszacować, czy jest w nim odpowiednio dużo heroiny, by trafił do
ambulatorium. Trudno było ustalić, nie miał doświadczenia ze zbliżaniem się do złotego
strzału. Jeszcze.
Wstrzyknął sobie niewielką dawkę. Tylko tyle, by lepiej się myślało.
Na kilka chwil odpłynął z nadzieją, że kiedy dojdzie do siebie, będzie miał więcej
pomysłów na to, co zrobić. Przeliczył się. Kiedy opuściło go narkotykowe uniesienie,
wciąż nie miał pojęcia, gdzie szukać ratunku.
Spojrzał w kierunku Osypa. W równej walce miał pewne szanse, ale co z tego, jeśli
wygrana sprawi, że będzie mógł pożegnać się ze skargą do trybunału? Z drugiej strony
przegrana będzie tą ostatnią w jego życiu.
Po chwili dostrzegł, że więzień obraca coś w dłoni. Ostrze zalśniło w jarzeniówce
zawieszonej pod sufitem. Właściwie nie powinien się dziwić, że Osyp nie miał zamiaru
grać fair. Może zresztą nie będzie to starcie jeden na jeden, a jedynie wymierzenie kary –
a w takim wypadku pomogą mu wszyscy znajdujący się w celi.
Osyp dostrzegł wzrok Wiktora. Popatrzył na niego bez wyrazu, a potem schował ostrze.
Forst zamknął oczy i odwrócił się do ściany.
 19
Niełatwo było słuchać Osicy i mu nie przerywać, gdy wygadywał rzeczy, które nie
mieściły się Wadryś-Hansen w głowie. Mimo to cierpliwie poczekała do końca wywodu
i dopiero wtedy zdecydowała się na komentarz.
– Zupełnie pan oszalał.
Stali przed szkołą, Edmund palił papierosa. Niezbyt dobrego, co najwyżej westa, jeśli
zapach mógł o czymkolwiek świadczyć. Zaciągnął się głęboko, kaszlnął, a potem wyrzucił
niedopałek.
– Nie dziwi mnie, że Forst ma urojenia, ale pan?
Osica rozłożył ręce.
– Naprawdę pan w to wierzy?
– Wierzę to ja w Boga, pani prokurator. A temu sukinsynowi po prostu ufam.
Dominice wciąż trudno było uwierzyć w sympatię, jaką podinspektor żywił wobec
byłego podwładnego. Owszem, przeszli razem naprawdę sporo, ale całe zło, jakie spotkało
Osicę, było wynikiem działania lub zaniechania ze strony Wiktora.
Przez chwilę mu się przyglądała, starając się ustalić, co nim kieruje. Spaczony, osobliwy
instynkt ojcowski? Z pewnością coś w tym guście.
– Początkowo też odrzuciłem tę wersję – dodał. – Zresztą sprawdziłem wszystkie
dokumenty i nie znalazłem niczego podejrzanego. Ustaliłem, że w tej trumnie naprawdę
rozkłada się ciało dziennikarki.
Wadryś-Hansen mimowolnie się wzdrygnęła. Nie musiał mówić o tym tak
sugestywnie… a może to ona miała zbyt wybujałą wyobraźnię? Nagle zobaczyła przed
oczami unoszące się wieko, a w drewnianej skrzyni zgniłe, wybrakowane ciało osoby,
którą dobrze pamiętała z telewizji.
Przełknęła ślinę.
– Więc co się zmieniło? – spytała.
– Nic.
– Oprócz pańskiego zdania na ten temat.
– Dziwi się pani?
– Owszem.
– Nie ma powodu. Jestem jednym z tych o otwartym umyśle.
Na podstawie tego, jak odnosił się do uchodźców, twierdziłaby raczej, że tak nie jest,
ale nie miała zamiaru się sprzeczać. Z jej punktu widzenia wszyscy stojący na dalekim,
prawym końcu sceny politycznej, byli do siebie podobni. Twierdzili, że nie są rasistami,
ksenofobami, antysemitami, ale…
I to „ale” właściwie tłumaczyło wszystko.
– Widzę, że coś jest na rzeczy. Nie jestem ślepy.
– Co konkretnie?
– Dobrze pani wie. Widzi pani to samo co ja.
Wadryś-Hansen westchnęła.
– Sądziłam, że to ja uchodzę tutaj za zwolenniczkę teorii spiskowych.
– Nie. Pani po prostu próbuje przypisać coś więcej do tego, że zostawił panią mąż –
odparł Osica i wyjął paczkę papierosów. Jednak nie westy, chesterfieldy. – Tymczasem
takie rzeczy po prostu się zdarzają. Nie ma co szukać drugiego dna, bo w końcu samemu się
je wydrąży.
Dominika uśmiechnęła się pod nosem. Było coś pociesznego w Osicy formułującym
złote myśli.
– Zapali pani?
– Nie, dziękuję.
– Więc może spalimy za sobą jakiś most? Co pani na to?
Spojrzała na niego zaciekawiona.
– Forst nakierował mnie na Chełm.
– To tam znaleziono ciało?
– Tak. W szpitalu wojewódzkim. Od tego należałoby zacząć dochodzenie.
– Panie inspektorze… jakie dochodzenie? Nie widzi pan, co tutaj nas czeka?
– Same pytania, żadnych odpowiedzi. A tymczasem Bestia…
– Może wcale nie wróciła – dopowiedziała Wadryś-Hansen, czując, że emocje biorą
górę. – I może to nie zabójca z Tatr, a jeden z uchodźców jest winny. Oczekuje pan, że będę
jechać na drugi koniec Polski, ponieważ ktoś popryskał perfumami gąbkę?
Osica zaczął skubać skórę palca wskazującego.
– Chełm nie jest po drugiej stronie Polski.
– Nieistotne.
– A jednak może okazać się bardzo istotne.
– W takim razie niech pan to sprawdza w wolnym czasie. Bo w trakcie służby oczekuję
pełnego wsparcia ze strony policji.
Edmund machnął ręką i pokiwał głową. Nie musiał nic dodawać, mowa ciała
informowała jasno: „wiedziałem, że tak będzie”. Poirytowało to Dominikę, ale się nie
odezwała.
– To wciąż potencjalny trop.
Zacisnęła usta.
– Może okazać się nawet, że ten właściwy. Najrozsądniej byłoby, gdybyśmy się
podzielili. Pani sprawdza wersję z uchodźcami, ja podążam drogą Bestii.
– Nie.
– Tak po prostu?
– Potrzebuję tutaj pana. Przecież sam pan wie, że najgorsze dopiero przed nami.
Osica zmrużył oczy, taksując ją długo i wnikliwie. Sprawiał wrażenie, jakby starał
się ustalić, czy nadal ma do czynienia z tą samą osobą co dotychczas.
– Nie chcę się powtarzać, ale to pani dopatrywała się spisku.
Skinęła głową.
– Więc dlaczego teraz to pani odrzuca?
– Bo mam obowiązek zająć się morderstwem na Upłazie. A pan ma obowiązek mi
pomóc.
Pociągnął nosem i schował ręce do kieszeni, tym samym wymownie kwitując, co tak
naprawdę sądzi o swoich obowiązkach.
– Kiedy to załatwimy, ruszymy dalej. Ale nie wcześniej.
– Mimo wszystko wydaje mi się to nierozsądne.
– Co w takim razie jest rozsądne? – zapytała pod nosem. – Uganianie się za nadziejami
i urojeniami Forsta? Bo do tego się to sprowadza, panie inspektorze. I zapewniam pana, że
im dłużej będzie pan podtrzymywał jego złudy, tym gorzej dla niego. Najwyższa pora, żeby
się pogodził z tym, co się stało.
– Nigdy się z tym nie pogodzi.
– Być może, ale pan z pewnością nie poprawia sytuacji.
– Nie w tym rzecz. Nie pogodzi się z tym, bo Olga żyje.
Wadryś-Hansen miała dosyć. Przypuszczała, że Osica zaraz będzie domagał się, by
zarządziła ekshumację zwłok i raz na zawsze rozwiała wątpliwości co do tego, kto
znajduje się w mogile. Problem polegał na tym, że z jej punktu widzenia żadnych
wątpliwości nie było.
– Dosyć tego – powiedziała. – Muszę wiedzieć, że mogę na pana liczyć.
– Oczywiście, że może pani.
– I że nie będzie się pan zajmował majakami Forsta.
Nabrał głęboko tchu, jakby przygotowywał się do dłuższej odpowiedzi, ale ostatecznie
się nie odezwał.
– Naprawdę nie chcę dzwonić do pańskich przełożonych.
Osica uniósł brwi. Nie spodziewał się usłyszeć od niej takich komunałów – a ona nie
spodziewała się, że będzie musiała ich użyć. Chciała jednak mieć ten temat z głowy. Raz na
zawsze.
– Nie będzie takiej konieczności – zapewnił.
– Cieszę się, że się rozumiemy.
Wiedział, że i bez telefonu z prokuratury stąpa po bardzo kruchym lodzie. Nie musiała
mu o tym przypominać, choć jakiś głos z tyłu głowy podpowiadał jej, by to zrobić.
Docisnąć go jeszcze bardziej, pokazać mu, gdzie jego miejsce, nie zostawiać żadnych
niedomówień…
Ten sam głos codziennie podpowiadał jej, by nie spieszyła się do dzieci, do domu. By
została w prokuraturze, załatwiła jeszcze kilka spraw.
Dominika potrząsnęła głową.
– W takim razie proszę zebrać dla mnie wszystkie ustalenia pańskich ludzi, a ja w tym
czasie dokończę przesłuchiwanie uchodźców.
– Ustalenia?
– Wszystko, czego udało im się dowiedzieć po rozmowach z mieszkańcami,
pracownikami szkoły, po analizie rzeczy zmarłego, et cetera. Zrobiliście to wszystko,
prawda?
– Oczywiście.
– W takim razie spotkamy się przed budynkiem za godzinę.
Wadryś-Hansen bez słowa obróciła się i weszła z powrotem do szkoły. Wcześniej nie
miała już ochoty na dalsze przesłuchania, teraz wręcz dałaby się poćwiartować za to, by
móc je skończyć. Mimo to kontynuowała. Po godzinie nie zbliżyła się ani o krok do
rozwiązania sprawy.
Osica również nie miał dla niej przydatnych informacji. Przesłuchano mieszkańców
okolicznych domów, ale nikt nie widział, by pechowej nocy ktokolwiek opuszczał budynek
szkoły. W rzeczach zmarłego nie odnaleziono nic, co mogłoby wskazywać na jego
tożsamość, tym bardziej na motyw zabójstwa.
Dominika nie miała nawet strzępka tropu – zamiast niego otrzymała zupełnie
anonimowego człowieka, który mógł zginąć właściwie z każdego powodu. Możliwości
były nieskończone. Ofiara mogła znaleźć się w złym miejscu o złej porze. Mogła komuś
podpaść, a zabójstwo było zemstą. Mogła też być agresorem, a śmierć nastąpiła, bo ktoś
uciekł się do obrony koniecznej.
Wadryś-Hansen pomyślała, że potrzebuje kawy. Bardzo dużo kawy.
Ostatecznie jednak uznała, że znacznie lepszym rozwiązaniem będzie odpoczynek.
Pożegnała Osicę, spojrzała jeszcze na wciąż gęstniejący tłum na Nędzy Kubińca, a potem
wróciła do hotelu. Z ulgą zrzuciła garsonkę i zamówiła sobie wino do pokoju.
Przysnęła już przy pierwszym kieliszku.
Zbudził ją dzwonek telefonu, który przez moment wydawał jej się w najlepszym
wypadku alarmem przeciwpożarowym, a w najgorszym archanielskimi trąbami
zapowiadającymi sąd ostateczny. Zerwała się z fotela, rozejrzała, a potem sięgnęła po
ładujący się smartfon.
Zmrużyła oczy, oślepiona blaskiem wyświetlacza. Była druga trzydzieści siedem w nocy.
Dopiero gdy Dominika spojrzała na zegarek, poczuła ból w krzyżu i uświadomiła sobie, że
spała w dość niewygodnej pozycji.
Zobaczyła, że ma nieodebrane połączenie od Gerca. Fakt, że dzwonił, nigdy nie był
dobrym znakiem. Szczególnie kiedy robił to w środku nocy.
To nie on jednak teraz starał się z nią skontaktować.
– Tak? – zapytała. – Co się stało, panie inspektorze?
– Proponuję się ubrać.
– Słucham?
– Jest pani potrzebna w szkole.
– O co chodzi?
Wadryś-Hansen usłyszała nawoływania w tle. Głośne, ale opanowane. Od razu
skojarzyła charakterystyczny ton z komendami wydawanymi przez służby ratunkowe.
– Ktoś podłożył ogień pod budynek.
– Co takiego?
 – Szkoła się pali, pani prokurator.
Dominika natychmiast przełączyła dźwięk na głośnik, położyła telefon na biurku
i sięgnęła po spódnicę.
– Co z uchodźcami?
– Ewakuujemy ich właśnie.
– Ktoś ucierpiał?
– Tak. Są poparzenia, nie wiem którego stopnia. Nie wygląda to najlepiej.
Wadryś-Hansen mimowolnie pomyślała o tym, że będzie wyglądało jeszcze gorzej.
News z samego rana pojawi się we wszystkich stacjach telewizyjnych na świecie. Od
Niemiec, przez Rosję, aż po Stany Zjednoczone. Żadna agencja nie przepuści takiego
tematu, a sprawa na moment, na okamgnienie, zyska globalny zasięg.
A ona będzie tym oskarżycielem, który szuka wśród poszkodowanych osoby winnej
zabójstwa.
Zaklęła w duchu, narzucając na siebie żakiet i poprawiając się w lustrze.
– Zaraz tam będę – powiedziała, po czym rozłączyła się i popędziła do łazienki.
Chwilę później jechała już w kierunku Kościeliska. Niemal zapomniała o tym, że Aleks
próbował się z nią skontaktować. Serce waliło jej jak młotem, nie słyszała nawet wokalu
Beth Gibbons.
Zjeżdżając w Powstańców Śląskich, usłyszała dzwonek telefonu i dopiero wówczas
przypomniała sobie o Gercu.
Szybko odebrała.
– Nie uwierzysz, gdzie jestem.
– Nie mam czasu na zgadywanki, Aleks – odparła, przyspieszając na prostej.
– To dobrze. I tak byś nie zgadła, co pół godziny temu zdarzyło się na Podgórzu.
 20
Forsta obudził krzyk. W pierwszej chwili nie rozumiał, co się dzieje, bo umysł usilnie
podpowiadał mu, że wcale nie spał.
Wieczorem Wiktor wprawdzie położył się na swojej pryczy, ale nie miał zamiaru
zmrużyć oka. Zdawał sobie sprawę, że Osyp nie zaatakuje przez godzinę czy dwie po
rozpoczęciu ciszy nocnej. Nie, będzie czekał znacznie dłużej, by ofiara była już w sennym
odurzeniu.
Forst robił więc wszystko, by nie przysnąć. Najwyraźniej jednak zmęczenie i stres
zrobiły swoje, a natura wzięła górę. Nie, nie natura. Raczej mieszanka alkaloidów ze
słomy makowej i półproduktów innych środków chemicznych, którą wtłaczał sobie do żył.
Po chwili umysł zaskoczył, poskładał wszystko w logiczną całość. W ułamku sekundy
Wiktor zrozumiał, że okrzyk był zapowiedzią końca. Wiedział, że zaraz poczuje pierwsze
uderzenie, a potem zostanie wywleczony z pryczy, rzucony na podłogę i skopany. Czekała
go powtórka z Monte.
A wszystko dlatego, że przysnął. Gdyby nie kompot i ukojenie, jakie mu przyniósł, byłby
czujny, nie dałby się podejść i być może miałby szansę, gdyby Osyp zdecydował się nie
zaangażować swoich kumpli do bijatyki.
Ale teraz wszystko przepadło. Forst musiał stawić czoła świadomości, że sam
zgotował sobie taki los.
Mimo to uderzenie nie nadeszło.
Wiktor obrócił się i niepewnie powiódł wzrokiem po celi. Zimowe noce były jasne, nie
miał problemu z dostrzeżeniem, co spowodowało krzyk więźnia. Nie wiedział, co
konkretnie wydobyło się z jego ust, ale obstawiał, że było to przeciągłe, najpopularniejsze
w Polsce przekleństwo. Słowo tabu w więzieniu – ale tylko w normalnych
okolicznościach. Te do nich nie należały. Tej nocy do głosu dochodziły zwyczajne,
zakodowane reakcje.
Potwierdziły to komentarze więźniów, którzy rozbudzili się zaraz po nim.
– Kurwa mać!
– Co to… Ja pierdolę!
– Do chuja! – krzyknął jeden z nich stanowczo zbyt głośno, by mogli łudzić się, że ujdzie
to uwadze strażników.
Po chwili rozbrzmiał dźwięk ciężkich kroków na korytarzu. Forst usiadł na pryczy
i bezmyślnie zawiesił wzrok na przeciwległej ścianie. Nie rozumiał, co się stało. W końcu
spojrzał w kierunku okna.
Na kracie wisiał Osyp. Usta miał szeroko otwarte, a język spuchnięty. Głowa była lekko
przechylona na bok, a twarz cała posiniała. Ślina ściekała z brody, kapiąc na stolik obok.
Forst spojrzał na blat.
Długo wpatrywał się w leżącą na nim pięciozłotówkę. Samotną, ułożoną na samym
środku. Oprócz niej na stole nie było niczego innego – ktoś zebrał nawet karty
i wykałaczki, które zawsze na nim stały.
Przesłanie nie mogło być jaśniejsze.
Kiedy rozległ się dźwięk otwierania pierwszego z zamków, Wiktor zrozumiał, że cela
jest teraz miejscem zbrodni. Odsunął wszystkie inne myśli i skupił się jedynie na tym. Na
rozważanie reszty będzie miał czas później, o ile…
O ile pozbędzie się heroiny.
Strażnik otworzy jeden zamek, potem drugi, a na końcu odsunie zasuwę. Kiedy to
się stanie, czas się skończy. Forst nie zdąży ukryć narkotyków, a całe to pomieszczenie
niechybnie zostanie przeszukane wzdłuż i wszerz.
Nikt o zdrowych zmysłach nie uwierzy, że więzień tak wpływowy jak Osyp sam
powiesił się na tygrysie. Szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę, że niedawno skończył
tak samo inny osadzony, w innym zakładzie karnym.
W pechową serię w Tatrach można było uwierzyć. W podobne przypadki w więzieniu
jednak z pewnością nie.
Rozległ się dźwięk wyciąganego klucza.
Forst natychmiast sięgnął pod kojo i wysunął plastikowy pojemnik. Słyszał, że
więźniowie nadal wymieniają się zdezorientowanymi uwagami. Powieszenie Osypa było
dla nich tym, czym byłoby dla przeciętnego katolika zabójstwo papieża. Nie mogli
uwierzyć.
Wiktor musiał skorzystać z okazji. Trzęsącymi się dłońmi wygrzebał ze skrzynki
strzykawkę i pojemnik z kompotem, a potem rzucił się w kierunku pryczy Osypa. Nie
słyszał, czy drzwi już się otworzyły. Należało uznać, że tak. Odsunięcie zasuwy nie mogło
trwać długo, a zaraz potem klawisz wpadnie do środka, włączając światło i drąc się
wniebogłosy, by wszyscy natychmiast zamarli.
Był pewien, że to kwestia sekund.
 Wepchnął wszystko pod materac powieszonego więźnia. Natychmiast odskoczył, nie
wiedząc, czy został dostrzeżony. Padł na pryczę i wyrżnął o ścianę. Jęknął cicho, a zaraz
potem usłyszał, jak padają pierwsze komendy.
– Wszyscy na ziemię!
Miałoby to sens, gdyby znajdowali się w celi kilkuosobowej. Tutaj jednak na podłodze
w żaden sposób nie pomieściliby się wszyscy. Klawisz chyba sobie to uświadomił, bo
zaraz potem zmienił wersję.
– Wstawać! – ryknął. – Przodem do pryczy, ręce na materace!
Więźniowie szybko wykonali polecenie, choć wciąż się przekrzykiwali. Podobnie jak
Forst nie rozumieli, co się wydarzyło. Nie byli gotowi przyjąć wersji, że któryś z nich
zamachnął się na życie kogoś takiego jak Osyp.
– Mordy! – uciszył ich klawisz.
Zaraz potem wezwał posiłki. Cały areszt rozbrzmiał głośnymi nawoływaniami,
a korytarze i cele zalało jasne światło jarzeniówek. Strażnicy zostali ściągnięci na
pawilon, na którym doszło do morderstwa. Przez kolejne godziny nikt nie określił tego
zdarzenia nawet jako hipotetycznego samobójstwa.
Kilkunastu więźniów przeniesiono do innej celi, a w tej ich miejsce zajęli ściągnięci
naprędce kryminalistycy. Zjawił się prokurator pełniący tej nocy dyżur. Wieść niosła, że to
Aleksander Gerc. Jeden z tych, których osadzeni darzyli czystą, niczym nieskażoną
nienawiścią.
Forst trafił do sześcioosobowej celi. Nie miał pojęcia, w którym bloku się znajduje. Był
myślami tak daleko, że realny świat stracił na znaczeniu. Z pewnością zawdzięczał to
jeszcze efektom działania heroiny.
Nie dziwiło go, że Bestia z Giewontu potrafiła sięgnąć do świata za kratkami. Było to
właściwie logiczne, biorąc pod uwagę przypadek Sznajdermana i to, że Forst otrzymał
dwie przesyłki od zabójcy.
Dziwiło go co innego. Fakt, że Bestia postanowiła go uratować.
Dowodziło to co najmniej dwóch istotnych rzeczy. Po pierwsze zabójca naprawdę
trzymał rękę na pulsie. Miał kogoś na Podgórzu, kto nieustannie obserwował Forsta
i zapewne składał Bestii systematyczne raporty. Kogoś, kto był tak oddany, by zamordować
Osypa.
Była to pokrzepiająca myśl. Jeśli uda się ustalić, kto dokonał zabójstwa w celi, uda
się także odnaleźć trop Bestii.
Druga konkluzja była jednak bardziej niepokojąca. Z jakiegoś powodu mordercy
zależało na Forście. Był gotów wystawiać go na ciężkie próby, pozwolić mu balansować
na granicy życia i śmierci, ale gdy przyszło co do czego, postanowił go uratować.
Dlaczego? By dalej się nad nim znęcać? By wciąż wymierzać mu kary? Ale za co? Co
takiego mógł zrobić Wiktor, by kładło się to tak długim cieniem na jego życiu? Nic nie
przychodziło mu do głowy. Zalazł za skórę wielu osobom, ale nie na tyle, by angażować
takie środki w dręczenie ofiary.
A może nie o to chodziło, zupełnie nie o to. Może wszystko, co spotkało Forsta, było
wyłącznie jego winą. Bestia natomiast uratowała go, bo potrzebowała przeciwnika, jak
każdy inny psychopata, który ubzdurał sobie, że realizuje jakąś misję. Potrzebowała wroga.
Prawdziwego antagonisty, który stanie na wysokości zadania.
Wiktor machinalnie potarł skronie. Natłok myśli zapewne nie pomoże w poradzeniu
sobie z nadchodzącą migreną. Szczególnie teraz, kiedy został pozbawiony swojego
lekarstwa.
Zamknął oczy, ale natychmiast je otworzył. W wyobraźni zobaczył pięciozłotówkę
leżącą na stole. Jak niewiele było trzeba, by wysłać klarowny sygnał.
Usiadł na pryczy i zwiesił głowę. Nadal nie powiódł nawet wzrokiem po pozostałych
osadzonych. Nie obchodziło go, gdzie trafił ani czy ci ludzie będą robili problemy. Może
nie. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa mogli sądzić, że to on zabił Osypa.
Musiał powiedzieć Osicy. Może to przekona go, że…
Forst zaklął w duchu, uświadamiając sobie, że zostawił komórkę w celi. Z pewnością
nie przejdzie to bez echa. Strażnicy tolerowali kontrabandę, o ile się z nią nie obnoszono.
Ale jeśli wychodziło na jaw, że więźniowie organizują przemyt, konsekwencje były
poważne. Nie miało znaczenia, czy znaleziono narkotyki, alkohol czy telefony. Wszystko
karano jednakowo.
Między innymi odbierając przywileje czy zamykając drogę do przedterminowego
warunkowego zwolnienia. W przypadku Wiktora osoby wystawiające opinie dla ETPC
z pewnością nie omieszkają o tym wspomnieć. A kontrabanda była traktowana w Europie
równie poważnie, jak w Polsce. Stanowiła namacalny dowód na to, że więzień
rzeczywiście potrzebuje resocjalizacji.
Forst uświadomił sobie jeszcze coś innego. Fakt, że tak srogo karano przemyt, miał też
swoje plusy. Zawsze bowiem pociągano do odpowiedzialności zarówno stronę
odbierającą, jak i wysyłającą paczki.
Dzięki temu prześledzą cały proces nadania i przyjęcia przesyłki z gąbką. Ustalą, który
strażnik się nią zajmował, a dzięki temu Wiktor dowie się, kogo opłaciła Bestia.
Robiło się coraz lepiej. Miał już dwa tropy – niełatwe w pogłębianiu, ale wyraźne.
Teraz wystarczyło trochę cierpliwości.
Położył się na pryczy i głęboko odetchnął. Gdyby nie heroina, być może wcześniej
wpadłby na to, by z premedytacją wszcząć procedurę wyjaśniającą w sprawie paczki.
Umysł miał jednak permanentnie zamroczony.
Istniały plusy tej sytuacji. Tak jak teraz, gdy powoli zaczął odpływać. Tylko kompot
zapewniał mu tak cudowną ignorancję, by nie zainteresować się nawet tym, do jakiej celi
trafił. Alkohol nigdy nie działał tak dobrze.
Z tą myślą Forst zasnął.
Spał nieprzerwanie aż do rana, kiedy zbudzili go pozostali więźniowie. Powiódł
wzrokiem po ich twarzach, ale żadnej nie rozpoznał. Najwyraźniej trafił na blok, w którym
nigdy wcześniej nie był.
Ustawili się do liczenia, Forst się przeciągnął.
Klawisz, który wszedł do celi, od razu wlepił w niego wzrok. Wiktorowi trudno było
odczytać jego znaczenie. Nie znał też samego strażnika.
– Masz telefon – oznajmił mężczyzna.
– Od?
– Od obrońcy. Zaraz ktoś po ciebie przyjdzie.
Funkcjonariusz przystąpił do rutynowego przeszukania celi, co miało miejsce zawsze,
kiedy coś wykraczającego ponad normę zdarzyło się dzień wcześniej. Skrupulatne
procedury będą realizowane jeszcze przez jakiś czas, a potem wszystko będzie jak
dawniej. Znów zapanuje status quo, które pozwoli obu stronom nie zwariować.
Chwilę później inny strażnik odprowadził go do telefonu. Forst podniósł słuchawkę, nie
spodziewając się niczego dobrego. Najwyraźniej wieści o tym, co zdarzyło się na
Podgórzu, już dotarły do Chyłki.
Zresztą wyczerpał już limit szczęścia. Przeżył.
Tylko czy na pewno mógł nazwać to szczęściem? Wisiał nad przepaścią i sam diabeł
podał mu rękę, wciągając go na górę. Trudno było postrzegać to w kategoriach ratunku, bo
zapewne następnym etapem tego planu było zepchnięcie go z powrotem w przepaść.
– Wieści rozchodzą się szybko – odezwał się Wiktor.
– Co?
Ściągnął brwi. Realne, głębokie zdziwienie kazało mu sądzić, że jednak niedostatecznie
szybko.
– Nie dzwonisz w sprawie zabójstwa? – spytał.
Joanna przez moment milczała.
– Na dobrą sprawę zawsze dzwonię w sprawie zabójstwa. Jakiegoś.
– Mam na myśli to na Podgórzu.
– Ktoś kojfnął?
– Jeden z moich współwięźniów.
– Kumpel? Protegowany? Protektor? Kochanek?
Forst lekko pokręcił głową.
– Facet, który chciał mnie zabić.
– W takim razie dopisuje ci szczęście – odparła i głośno westchnęła. – Uprzedziłeś go,
tak?
– Nie. Ktoś mnie wyręczył.
Zaśmiała się pod nosem z niedowierzaniem.
– Nigdy nie zrozumiem, dlaczego sukinsyny zawsze spadają na cztery łapy.
– Hm?
– Po tym, czego się o tobie dowiedziałam, wychodzi mi na to, że do nich należysz,
komisarzu.
– Może.
– Szczególnie jeśli wierzyć twoim byłym.
– Im nigdy nie należy wierzyć.
– Słyszę, że humor dopisuje. To kolejne zwłoki tak dobrze cię nastrajają, czy może
dostaliście coś innego niż grochówkę?
– Nie gotują nam grochówki.
– A co?
– Wszystko, co nie przekroczy kwoty czterech osiemdziesiąt dziennie na głowę. Tak jest
w…
– Rozporządzeniu ministra sprawiedliwości, tak, tak. Nie ucz matki dzieci rodzić –
odparła i zrobiła pauzę, zapalając papierosa. – Zresztą nie dzwonię po to, by rozmawiać
o więziennym żarciu.
– Więc po co?
– Doszło do pewnego rozwoju w sprawie.
Czekał na ciąg dalszy, ale najwyraźniej chciała, by ciągnął ją za język. Forst nie miał
jednak zamiaru dawać jej satysfakcji. Oparł się o ścianę i uzbroił w cierpliwość.
– Pojawiła się droga krajowa – dodała po chwili.
Znów zamilkła.
– Słuchaj no, komisarzu. Albo wykażesz minimalne zainteresowanie, albo oddaję cię
w ręce Gaberta i radź sobie sam z jego flegmatyzmem i poszetkami.
– Wykazuję.
– W takim razie przyjmij aktywniejszą rolę i wyduś z siebie coś więcej niż tylko
półsłówka.
– Nie zamierzam karmić twojego ego.
– Błąd – odparła. – Bo to dopiero jest prawdziwa bestia, przy której cały ten wasz
współczesny janosik wypada blado.
– Przejdziesz do rzeczy?
– W końcu tak. Ale nie mogę odmówić sobie przyjemności podrażnienia faceta, któremu
przez całe życie wydawało się, że może wszystko kontrolować.
W tym krótkim zdaniu, wypowiedzianym zupełnie obojętnym tonem, kryło się więcej
prawdy niż w opiniach całego korowodu biegłych, którzy oceniali charakter Forsta
podczas procesu. Prawniczka miała rację. Większość jego problemów wynikała z tego, że
ubzdurał sobie, iż może mieć mniejszy lub większy wpływ na wszystko, co go otacza. Bez
względu na to, czy mierzył pistoletem do Łowotara, czy znajdował się za kratkami.
– Trafiłam w czuły punkt?
– Może.
– W takim razie mogę iść dalej – odparła lekkim tonem. – Wygląda na to, że proporcja
szczęścia do rozumu w twoim przypadku jest mocno zaburzona.
– Z tym nie polemizuję.
– Więc może nie powinno dziwić cię, że jest dla ciebie inna droga. Nie zahaczająca
nawet lekko o Europejski Trybunał Praw Człowieka, przed którym swoją drogą nie
mielibyśmy wielkich szans.
 Forst uniósł brwi. Nie odzywał się.
– Nie chciałam ci tego mówić, bo biorąc pod uwagę twoje dotychczasowe dokonania,
mógłbyś w rozsierdzeniu kogoś tam zabić, ale…
– O jakiej drodze mowa?
– Krajowej.
– A konkretnie? Twierdziłaś, że po kasacji nie ma już żadnych możliwości.
– Bo nie ma.
– Więc o co chodzi?
– To znaczy właściwie są, ale w twoim przypadku były raczej mało prawdopodobne. Na
przykład Trybunał Konstytucyjny musiałby orzec, że przepis, na podstawie którego zostałeś
skazany, jest niezgodny z ustawą zasadniczą. Wtedy doszłoby do ponownego rozpatrzenia
twojej sprawy. Ale ponieważ Trybunał ostatnimi czasy zajęty jest orzekaniem, kto wchodzi,
a kto nie wchodzi w jego skład, to nie liczyłabym na cud.
Wiktor wyprostował się i poczuł, jakby jakieś klamry trzymały mu kark. Rozruszał go,
słysząc, jak strzelają mu kręgi.
– Są jeszcze inne sytuacje, kiedy wznawia się prawomocnie zakończone postępowanie.
– Mhm.
– Na przykład kiedy w sprawie pojawiły się nowe fakty, wcześniej sądowi nieznane,
a kluczowe dla sprawy.
Forst zamrugał nerwowo. Prawniczka mówiła ze spokojem, jakby relacjonowała mu
drugorzędną informację pochodząca z porannego wydania małego brukowca. Tymczasem,
o ile się nie przesłyszał, pojawiła się szansa.
Przestąpił z nogi na nogę i zerknął na strażnika. Ten najwyraźniej słyszał wszystko
doskonale, bo z jego twarzy zniknęło rutynowe znużenie, a jego miejsce zajęła ciekawość.
Zbliżył się o pół kroku.
– Jak to? – zapytał Forst.
– Jeśli postępowanie zakończyło się w sądzie apelacyjnym lub wyżej, sprawa wraca do
Sądu Najwyższego.
– Ale…
– A, chciałbyś znać konkrety, co? Może trzeba było od razu o nie zapytać, zamiast
mruczeć coś pod nosem albo w ogóle nie odpowiadać? Naprawdę trzeba cię ułożyć,
komisarzu. Żadna kobieta z tobą nie wytrzyma.
 – Jakie nowe fakty się pojawiły?
– Zgłosił się świadek.
– Słucham?
– Na Ukrainie – dodała Chyłka, a zadowolenie w jej głosie było doskonale słyszalne. –
Zgłosił się bezpośrednio do komendy policji w Odessie.
– W Odessie?
– Twierdził, że nie może ufać milicji. Bo widzisz, aktualnie zmieniają tam formacje.
Odchodzą od skorumpowanej milicyjnej struktury i powołują do życia Narodową
Policję Ukrainy. Powodzenia. Sam wiesz, że to jeden pies.
Forst starał się ogarnąć umysłem fakt, że pojawił się nowy świadek.
– Na razie policja funkcjonuje w czterech miastach, między innymi właśnie w Odessie.
Facet chciał mieć pewność, że jego zgłoszenie nie przepadnie, jako że wszystko zostało już
załatwione, a sukces odtrąbiony. Sukces, czyli wsadzenie cię do mamra, gdybyś miał
wątpliwości. Okazuje się, że Ukraińcy byli wyjątkowo zainteresowani twoim losem.
Zastrzeliłeś im bohatera narodowego.
Wiktor otrząsnął się z początkowego szoku. To, co mówiła Chyłka, w końcu zaczynało
mieć sens. Problem polegał na tym, że w ostatecznym rozrachunku niczego nie zmieniało.
– Żaden świadek mi nie pomoże.
Nie kontynuował, ale zerknął znacząco na strażnika.
– Przeciwnie, komisarzu.
– To znaczy?
– Ten świadek złożył potwierdzone urzędowo zeznanie, że widział, jak Olga Szrebska
strzelała z twojej broni do Łowotara.
Forst poczuł się, jakby dostał obuchem po głowie.
– Ale…
– Nie ma żadnego „ale”. Policja przesłuchała go, a potem przekazała prokuraturze. Ta
jeszcze raz przemaglowała biedaka i kazała mu zeznać wszystko pod przysięgą. Potem
przekazano materiał wideo do polskiego wymiaru ścigania.
– Tylko…
– Nie interesuje mnie, co masz do powiedzenia – ucięła. – Ważne jest dla mnie to, że
najwyraźniej masz anioła stróża. I sprawdza się całkiem nieźle.
Wiktor trwał w bezruchu, przyciskając słuchawkę do ucha. Nie musiał ani przez moment
zastanawiać się nad tym, co w istocie zaszło. I doskonale zdawał sobie sprawę, że to nie
anioł stróż, a sam szatan sięgnął po niego w najgłębsze czeluści piekieł.
Podczas postępowania w poprzednich instancjach Forst nie dopuszczał nawet
hipotetycznej możliwości, by zrzucić winę na Szrebską. Owszem, może Gabertowi udałoby
się uprawdopodobnić tę wersję, ale Wiktor prędzej byłby gotów wrócić do Czarnego
Delfina, niż zbezcześcić dobre imię dziennikarki.
Teraz jednak było to nieistotne. Zupełnie nieistotne.
Liczyło się to, by wyszedł z więzienia i zaczął jej szukać. Ważniejsze od dobrego
imienia były jej wolność i zdrowie. Może na szali znajdowało się także jej życie.
Nie miał się nad czym zastanawiać.
– Milczenie wychodzi ci naprawdę świetnie, komisarzu. Od razu widać, że jesteś do
tego stworzony.
Forst z trudem przełknął ślinę. Implikacje tego, co właśnie usłyszał, były przemożne.
Zabójca nie tylko chciał, żeby Wiktor przeżył w więzieniu. Zamierzał wyciągnąć go
z Podgórza. Rzucić z powrotem na pole walki.
– Nie mam nic do powiedzenia – odparł w końcu Forst. – Więc po co mam się
odzywać?
– Mógłbyś chociaż wydać z siebie pomruk zadowolenia.
– Przede mną długa droga.
Joanna chrząknęła teatralnie, jakby tuż przed publicznym wystąpieniem przygotowywała
się do wygłoszenia naprawdę istotnej kwestii.
– Nie taka znowu długa – oznajmiła. – Zapominasz, kto cię broni.
Rzeczywiście, nie pomyślał o tym, że ma do czynienia z impulsywną, w gorącej wodzie
kąpaną kobietą, a nie starym flegmatykiem, który do sformułowania prostej myśli
potrzebował długiego namysłu.
– Udało ci się coś załatwić?
– Oczywiście. Lubię iść za ciosem.
– Co ugrałaś?
– To, że wypuszczą cię niebawem.
– Co takiego?
– W zamian nie będziemy skarżyć do ETPC.
– Dlaczego mielibyśmy to robić?
 – Jak to? Żeby uzyskać wielomilionowe odszkodowanie. W dodatku wyrażone w euro.
– Obiecałaś im, że…
– Że zrezygnujemy z kosmicznych kwot, skargi do trybunału, a w zamian uzgodnimy jakąś
kwotę, która sprawi, że będziesz mógł polecieć sobie do chirurga plastycznego
w Hollywood.
Forst potarł czoło. Ostatniego zdania nie usłyszał, ale nie potrzebował tego, by poczuć
kompletną dezorientację. Popatrzył na klawisza, ale ten tylko rozłożył ręce.
– Mam na myśli tę szczękę – dodała Chyłka. – Wygląda, jakby ktoś ci coś źle poskładał.
I przez to sprawiasz wrażenie, jakbyś cały czas lekko się uśmiechał. Choć może w jakiś
sposób współgra to z twoim podejściem do świata.
Skinął głową, jakby mogła to zobaczyć.
– Tak czy inaczej, wciąż czekam na okrzyk radości. Jesteś jednym z nielicznych, którym
dupę uratował artykuł pięćset czterdziesty paragraf pierwszy punkt drugi kodeksu
postępowania karnego. Wychodzisz z więzienia, komisarzu.
Nie czuł euforii. Nie był nawet zadowolony.
Przestawił się zupełnie na myślenie zadaniowe. Teraz jego jedynym celem było
ustalenie, w jaki sposób Bestia sfingowała śmierć Olgi, odnalezienie jej, a potem ukaranie
zabójcy. Dotychczas dla Forsta nie miało znaczenia, czy odbędzie się to w majestacie
prawa, czy nie. Teraz jednak było inaczej. Liczył na to, że zrobi to najbardziej bezprawnie,
jak tylko będzie potrafił.
– Kiedy? – zapytał. – Kiedy wychodzę?
– A kiedy byś chciał?
– W tej chwili, do kurwy nędzy.
– Tak szybko ci tego nie załatwię. Ale gwarantuję ci, że to nie potrwa długo.
– Nie? Proces zacznie się od nowa.
– Tak, ale twoja prawniczka załatwiła ci przerwę w wykonaniu kary.
– Słucham?
– Sąd penitencjarny umieści to na wokandzie w najbliższym możliwym terminie. Jeszcze
przeciągamy linę, starając się ustalić, przed iloma sprawami będziesz miał pierwszeństwo.
Ale wygląda to dość dobrze.
– Przerwa w wykonaniu kary?
– Taki był mój warunek. Chcę cię stamtąd natychmiast wyciągnąć, potem zajmiemy się
resztą.
Tyle że to nie ona go stąd wyciągnęła. Zrobiła to Bestia z Giewontu – i to tylko po to, by
ustawić go w takim miejscu szachownicy, w którym miał się znaleźć.
– To jak będzie z tym okrzykiem euforii? – zapytała Chyłka.
Wiktor przez chwilę milczał.
– Nie doczekasz się go.
Przynajmniej nie teraz. Pozwoli sobie na niego dopiero, kiedy wymierzy
sprawiedliwość zabójcy.
CZĘŚĆ DRUGA
 1
Zimny podmuch wiatru przyszedł od Cubryny i Mięguszowieckich Szczytów. Iwo Eliasz
zapiął kurtkę pod szyję i poprawił kaptur. Pogoda właściwie nie była odpowiednia, by
wchodzić na Mnicha, mimo to zdecydował się na wspinaczkę. Dla bezpieczeństwa wybrał
jedną z tras zachodnim zboczem, należała do łatwiejszych. Musiał tutaj być. Musiał
spojrzeć na miejsce, w którym niebawem uderzy.
Widoczność była jednak niezbyt dobra. Szczyty schowały się w chmurach, mgła
gęstniała z każdą chwilą. Iwo widział jednak wszystkie okoliczne zbocza. Pełne kamieni,
pokryte śniegiem, groźne i surowe. Biała pokrywa zdawała się z nimi stapiać, być ich
immanentną częścią. Trudno było uwierzyć, że za kilka miesięcy bezpowrotnie zniknie,
a góry będą wyglądały zupełnie inaczej.
Eliasz wyciągnął paczkę ręcznie robionych ciastek z orkiszu i owsa. Ugryzł kawałek
i wolno przeżuwał, tocząc wzrokiem po ciemnej tafli Morskiego Oka. Po chwili mocny
wiatr nieco rozgonił chmury. Iwo zobaczył wyłaniający się z oparów bieli Mięguszowiecki
Szczyt Wielki.
Rozejrzał się. Wierzchołek, na którym się znajdował, był idealny dla wyjątkowej ofiary.
Miejsca było na nim niezbyt dużo, sama nazwa zresztą mówiła wiele o tym, jaki kształt ma
sama grań. Wystarczyło lekko popchnąć osobę stojącą obok.
Uśmiechnął się na tę myśl i sięgnął po drugie ciastko.
Żałował, że jego lokatorka nie będzie tego widziała. Musiał przyznać, że mu jej
brakowało. Do żadnej z jej poprzedniczek nie zbliżył się tak bardzo… może w ogóle nie
nawiązał takiej relacji z żadnym innym człowiekiem. Była doprawdy wyjątkowa, a on
długo czekał na kogoś takiego. Sprawdzał tyle innych, poddawał je tylu testom…
Eliasz się przeciągnął. Niebawem do niej wróci. Świat nie będzie już taki sam jak
wcześniej, może nawet znajdzie się w nim miejsce dla nich. Może nie będą zmuszeni żyć
razem jedynie w bezpiecznych murach jego domu. Ich domu.
Obejrzał się przez ramię. Mglista pogoda sprawiała, że majestat gór wzrastał. Jakby
natura chowała szczyty przed ludzkimi oczami, uznając, że są niegodne i niegotowe, by
oglądać złowrogie granie.
Krajobraz napełniał Eliasza spokojem. Sprawiał, że czas biegł inaczej. A może w ogóle
nie biegł? Iwo miał wrażenie, że od kiedy wszedł na szczyt, wszystko się zatrzymało.
Wszystkie sprawy zostały zawieszone. Świat zamarł w nerwowym wyczekiwaniu na jego
kolejny ruch.
Prokuratorzy byli przekonani, że na Słowacji ujęli Bestię z Giewontu. Policja także nie
miała co do tego wątpliwości. Taka natura organów ścigania.
Eliasz wiedział jednak, że społeczeństwo nie jest w ciemię bite. Nie jest ciemnym
ludem, wbrew temu, co twierdzili niektórzy politycy. Naród był wnikliwy, czujny i zawsze
gotowy do działania. Przynajmniej w większej części.
I ta część doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Bestia nie dała się ująć. Że wciąż
grasuje. Czeka.
Pewność jednak mógł mieć tylko jeden człowiek. Wiktor Forst. To on został wybrany na
tego, który stanie przeciwko zachodzącym zmianom. Nie przez Eliasza. Figury na tej
szachownicy nie były stawiane ludzką ręką.
Nie, nie na szachownicy. Takich metafor używali dochodzeniowcy o prostych umysłach,
którym wydawało się, że to, co się dzieje, to tylko jakaś gra ze ściganym. W oczach Eliasza
wyglądało to zupełnie inaczej.
Nie ustawiał teraz bierek na żadnej planszy. Raczej planował rozmieszczenie wojsk,
przygotowując się do ostatecznego starcia. Tak, to była właściwa analogia.
Uśmiechnął się do siebie, po czym zawinął resztę ciastek i schował je do plecaka.
Wokół słychać było tylko dmący wiatr, raz po raz podrywający tuman świeżo nawianego
śniegu z któregoś zbocza.
Panował idealny ład. Ład, który wedle niektórych Eliasz zaburzył, odbierając życie
turystom. Zawsze wiedział, że w mediach będą pojawiały się krytyczne komentarze,
w końcu prowadzący należeli do establishmentu, który poruszał się w ustalonej przez
siebie konwencji. Konwencji kłamstwa, ułudy i manipulacji. Spodziewał się, że wyleją na
niego pomyje.
Mimo to poczuł się dotknięty opiniami, że skalał góry. Że należy natychmiast go ująć,
zakończyć te karygodne czyny. Zapobiec dalszym tragicznym zdarzeniom.
Bzdury, wszystko bzdury. Słysząc to, Eliasz myślał o tym, że to tak, jakby mówić, że
Rysy lub Orla Perć powinny zostać zrównane z ziemią, bo są niebezpieczne. Zabrały
przecież znacznie więcej istnień niż on. Z naturą jednak się nie walczy, człowiek bowiem
z góry skazany jest na porażkę. Podobnie jak w starciu z nim. On wszak także był
elementem natury. Destrukcyjnym, ale oczyszczającym. Brutalnym, ale koniecznym.
Zamknął oczy i wciągnął głęboko lodowate powietrze. Po chwili podniósł powieki
i popatrzył w stronę Morskiego Oka.
Na równinach niebawem miały rozpocząć się ferie. Na szczytach zaś łowy.
 2
Istniał pewien prozaiczny problem, z którymi borykali się wszyscy więźniowie zamykani
w zakładach karnych podczas jednej pory roku, a wychodzący z nich w czasie innej. Wiktor
Forst przekonał się o tym, gdy tylko opuścił mury aresztu i wyszedłszy na Czarnieckiego,
poczuł przejmujący ziąb.
Skrzyżował ręce na piersi, rozejrzał się, a potem przeszedł na drugą stronę wąskiej
ulicy. Odwrócił się, by spojrzeć na miejsce, w którym jeszcze niedawno miał spędzić
resztę życia. Pomyślał, że ponure gmaszysko właściwie nie może wyglądać bardziej
adekwatnie. Okna cel od tej strony były pozasłaniane z zewnątrz, by utrudnić grypsowanie.
Stary mur pokrywały bliżej niezidentyfikowane narośle, a okolica przywodziła na myśl
typową miejską mordownię. Mimo to słyszał, że mieszkańcy okolicznych kamienic
bynajmniej nie narzekają. Statystycznie rzecz biorąc, było to jedno z najbezpieczniejszych
miejsc w Krakowie. Wiktora specjalnie to nie dziwiło – po wyjściu z więzienia nikomu nie
przeszło nawet przez myśl, by ryzykować powrót. Przynajmniej przez pierwsze godziny.
Forst wiedział jednak, że dla niego to realna możliwość. Jeśli wszystko potoczy się tak,
jak się spodziewał, może znów trafić na salę sądową. Tyle że tym razem od razu przyzna
się do popełnionego czynu. Zrobi to z satysfakcją, oznajmiając wszem i wobec, że to on
zabił Bestię z Giewontu.
– Witaj z powrotem w świecie żywych, komisarzu – usłyszał głos dochodzący z prawej
strony.
Obrócił się i zobaczył prawniczkę w stroju, który nie mógł odbiegać dalej od jej
zwyczajowego ubioru. Miała obcisłe, wytarte jeansy i skórzaną kurtkę. Sprawiała raczej
wrażenie osoby wybierającej się na koncert rockowy niż spędzającej czas na salach
sądowych.
– Coś nie pasuje? – zapytała, orientując się, że obejrzał ją dokładnie.
– Temperatura.
– Trzeba było poprosić jakiegoś znajomego, żeby przyniósł ci płaszcz.
– Nie chodzę w płaszczach.
– I nie masz znajomych – dodała Chyłka, zniżając głos. – Tak?
Skinął głową.
– Tak też sądziłam. Dlatego pomyślałam, że dobrze będzie, jeśli ktoś powita cię po
wyjściu zza krat.
 – Mhm. Gdzie stoisz?
Wskazała na chodnik.
– Dokładnie tutaj.
– Miałem na myśli…
– Wiem, co miałeś na myśli. Ale chwilowo nie mam samochodu.
– Dlaczego?
– Przejściowe problemy z prawem jazdy. Twoi koledzy po fachu nie chcieli uwierzyć, że
przed wejściem za kółko najadłam się jabłek i płukałam usta płynem z alkoholem.
Forst nie odpowiedział. Powiódł wzrokiem wokół, starając się przypomnieć sobie,
gdzie znajduje się najbliższy postój taksówek. Musiał dostać się na dworzec, a potem czym
prędzej do Zakopanego i Chełma. Bestia nie będzie długo czekała.
– Ale mniejsza z tym – dodała Chyłka. – Muszę udzielić ci kilku informacji, zanim
pójdziesz w długą.
– Hm?
– Są pewne warunki, które musisz spełnić, odbywając przerwę w karze.
– Mam je w gdzieś.
– Jak każdy. Ale w twoim wypadku to jeszcze bardziej lekkomyślne, bo jeśli nic nie
spieprzysz, wyjdziesz z tego obronną ręką, bogatszy o sporą sumkę.
– Uszczuploną o twoją prowizję.
– Ba – odparła adwokat i spojrzała na niego, jakby była to najbardziej oczywista rzecz
pod słońcem. Potem również się rozejrzała. – Gdzie tu macie Hard Rock Cafe?
– Nie wiem.
– Przecież stąd pochodzisz, prawda?
– Dawno mnie tu nie było.
– I może jeszcze nie słuchasz mocnych brzmień, co? Powiedz od razu, będę wiedziała,
czy dobre zdanie, jakie miałam na twój temat, skurczyło się do rozmiarów atomowych czy
może kwarkowych.
Wiktor pamiętał, że postój taksówek znajdował się przy stadionie Cracovii, ale był to
kawał drogi stąd. Gdzie stały inne? Nie mógł wyłowić tego z pamięci.
– Więc? – upomniała go Joanna.
– Queens of the Stone Age.
– Stoner rock? Może być, pasuje do ciebie.
 – Nie pierwszy raz to słyszę.
– I pewnie nie ostatni. Choć gdyby to ode mnie zależało, słuchałbyś raczej jakiejś kapeli
grającej doom metal. To dopiero depresyjna sprawa.
– Mhm.
Chyłka głośno westchnęła.
– Przestaniesz się rozglądać jak bladź na pigalaku?
– Zastanawiam się tylko, gdzie stoją taksówki.
– Nigdzie. Taksówki nie istnieją. Zniknęły, kiedy odsiadywałeś karę.
Forst obrócił się do niej i spojrzał jej niepewnie w oczy. Prawniczka wyjęła smartfona,
przesunęła po nim palcem, a potem obróciła go wyświetlaczem do byłego komisarza.
– Patrz pan – poleciła. – Oto Uber. Klikasz, a potem…
– Wiem, czym jest Uber.
– W takim razie mów, gdzie cię podrzucić. Po drodze załatwimy formalności.
– Na dworzec.
Chyłka załatwiła transport, a potem przez całą podróż udzielała mu instrukcji co do tego,
jak ma się zachowywać podczas przerwy w wykonywaniu kary. Na dworzec zajechali po
niecałej pół godzinie, korkowało się na skrzyżowaniu Kuklińskiego z Nowohucką i przed
rondem na Wita Stwosza.
Forst nie przywiązywał wielkiej wagi do wytycznych. Zdawał sobie sprawę, że w razie
czego i tak będzie mógł liczyć na specjalne traktowanie. W takiej sytuacji tylko sędzia
chcący pogrążyć swoją karierę rzucałby mu kłody pod nogi.
Wyszedł z samochodu, a potem obrócił się i skinął głową do Chyłki. Otworzyła okno
i wychyliła się z czarnego samochodu.
– Tylko tyle? – zapytała.
– Liczyłaś na…
– Na zapewnienie, że nie napytasz sobie biedy, komisarzu.
– Tego nie mogę obiecać.
Przełożyła ręce przez drzwi i skrzyżowała je. Kierowca spojrzał na nią w lusterku, ale
się nie odezwał. Być może dlatego, że oprócz stawki kilometrowej kierowcy Ubera liczyli
sobie także minutową.
– Po prostu poruszaj się mniej więcej w granicach prawa, okej?
– Oczywiście.
 – Będziemy w kontakcie – dodała, a potem zasalutowała mu całą dłonią i rzuciła
kierowcy, by ruszał z piskiem opon. Ten wprawdzie polecenia nie wykonał, ale samochód
oddalił się dość żwawo.
Forst odprowadził go wzrokiem. Spotkał na swojej drodze osobliwą kobietę –
i w innych okolicznościach być może nie zakończyłby tej znajomości tak szybko. Teraz
jednak liczyła się tylko jedna osoba.
Kupił bilet na najbliższy pociąg do Zakopanego, a potem usiadł na peronie i czekał.
Obserwował zwykłych ludzi, wiodących zwykłe życie. Spokojne, nieodbiegające od utartej
normy, przewidywalne. Pomyślał, że kiedyś też miał szansę, by takie wieść. Wszystko
przepadło jednak z chwilą, kiedy po raz pierwszy obszedł ciało na Giewoncie.
W pociągu przysnął. Wprawdzie podróż nie była długa, ale kiedy dotarł na miejsce,
musiał przyznać, że dawno tak nie wypoczął. Wysiadłszy z wagonu poczuł jednak, że
zbliżają się kłopoty.
Wyraźnym sygnałem było ćmienie w skroniach. Szybkim krokiem opuścił dworzec
i wyszedł na Jagiellońską. Stąd do mieszkania na Piaseckiego miał może kilka minut drogi.
Wpadł do niewysokiego, starego bloku i wbiegł schodami na górę.
Już w przedpokoju uderzyła go stęchlizna. Nie poprosił nikogo, by choćby przewietrzył
chałupę przez te wszystkie miesiące. Zresztą nie zostawił nikomu zapasowych kluczy.
Następnym razem na wszelki wypadek da je Osicy.
Otworzył okno na oścież, wpuszczając do środka mroźne powietrze, a potem wyciągnął
z szuflady w kuchni blister z tabletkami saridonu. Łyknął dwie i rozgryzł, ignorując gorzki,
wywołujący nudności smak. Popił wodą z kranu i odetchnął.
Powinno być dobrze, o ile minimalnie się nie spóźnił. Może zdusi migrenę w zarodku
i ten dzień nie będzie do końca stracony. Jeśli jednak zaaplikował sobie saridon zbyt
późno, kolejnych kilka godzin przeleży na kanapie, dogorywając. Z przerwami na
ewentualne wymioty, rzecz jasna. Był to element stale towarzyszący tym migrenom, które
atakowały z pełną mocą.
W salonie znalazł otwartą paczkę gum Big Red i z zadowoleniem zaczął jedną
przeżuwać. Potem zabrał się do roboty. Wyciągnął stary turystyczny plecak, który
towarzyszył mu podczas ostatnich pechowych wypraw górskich i zaczął go pakować.
Machinalnie włączył telewizor, upchnąwszy kilka koszul i par jeansów.
– …zamieszki, które przykuły uwagę nie tylko polskich, ale także europejskich mediów
– usłyszał.
Pochylony nad plecakiem, obrócił głowę w stronę ekranu. Na antenie NSI trwała relacja
spod szkoły, którą dobrze kojarzył. Był tam kiedyś na pogadance o tym, jak zachować
bezpieczeństwo w tym groźnym, nieprzyjaznym świecie – ile razy obejrzeć się przed
przejściem przez ulicę, czy wpuszczać nieznajomych do domu i tak dalej. Wszystko to, co
dzieciaki wiedziały choćby po obejrzeniu Kevina samego w domu.
Forst wyprostował się i stanął przed telewizorem. W reporterce nie buzowały już
emocje, najwyraźniej sprawa nie była gorącym newsem. W tle Wiktor dostrzegł spalony
budynek szkoły. Okna były powybijane, a języki ognia, które musiały wcześniej się z nich
wydobywać, wyraźnie zaznaczyły swoją obecność – na elewacji widać było czarne, grube
smugi.
– Wedle naszych informacji stan rannych jest stabilny – kontynuowała dziennikarka. –
Kilku uchodźców odniosło jednak poważne obrażenia. Ordynator oddziału, z którym
rozmawialiśmy, twierdzi, że są to oparzenia drugiego, a także trzeciego stopnia.
Dotychczas nie ustalono, czy doszło do podpalenia.
Forstowi trudno było sobie wyobrazić, by był to wypadek, jakkolwiek wszystko było
możliwe. Uchodźcy mogli się dogrzewać, palić papierosy, w końcu mogli chcieć
przyrządzić coś na chałupniczej kuchence.
Wiktor przez moment się zastanawiał, a potem przeszedł do przedpokoju. Na komodzie
stał telefon stacjonarny, wedle wszelkiego prawdopodobieństwa wciąż działający. Forst
opłacał rachunek tylko dlatego, że linia była w pakiecie i kosztowała grosze.
Z drugiej strony trochę czasu minęło, od kiedy zrobił ostatni przelew. Od tamtej pory
firma telekomunikacyjna mogła dawno się z nim pożegnać.
Podniósł słuchawkę i przekonał się, że jest sygnał. Najwyraźniej jego zaległości
w spłacie rachunków nie były tak duże, jak sądził. Wybrał numer Osicy, bodaj jedyny, który
znał na pamięć.
– Słucham?
– Potrzebuję informacji, panie inspektorze.
– Forst?
– Tak.
– Ale… jak to? Już cię wypuścili?
– Nie mieli innego wyjścia.
 – Przecież nie było jeszcze rozprawy, a to… to kierunkowy z Zakopanego.
– Jestem na Piaseckiego.
– Jak to możliwe? Chryste, teraz ot tak wypuszczają skazańców?
– Obawiam się, że tak.
Osica kaszlnął prosto do słuchawki.
– Dlaczego nie dałeś znać, że wychodzisz? Pofatygowałbym się do Krakowa, do
cholery.
– Ma pan inne sprawy na głowie. A ja potrzebuję tylko…
– Potrzebujesz siedzieć na dupie i nigdzie się nie ruszać, rozumiesz? – przerwał mu. –
Nie wiem, jakim cudem ta prawniczka tak szybko cię wyciągnęła, ale przypuszczam, że
jeden krok w złym kierunku, a natychmiast wpakują cię z powrotem na Podgórze.
Forst przesunął gumę na drugą stronę zębów.
– Udało jej się przekonać sąd, by wydał postanowienie o przerwie w odbywaniu kary.
Edmund zagwizdał pod nosem z uznaniem.
– Nieźle – przyznał. – Ale widać po niej, że to żyleta. I ma to spojrzenie… to, które
mówi… no wiesz, Forst.
– Nie wiem.
– Więc mniejsza z tym. – Osica odchrząknął. – Będę u ciebie za godzinę lub dwie, jak
tylko uporam się z przesłuchiwaniem świadków w sprawie tego podpalenia.
– A jednak ktoś podłożył ogień?
– Jednak?
– W NSI mówili, że nie potwierdzacie podpalenia.
Czuł się dziwnie, mówiąc o policji w drugiej osobie. Zawsze używał pierwszej i był
przekonany, że zostanie tak do końca życia. Tymczasem teraz znalazł się poza nawiasem.
Poza środowiskiem, które tak dobrze znał.
Przysiadł na komodzie i się odchylił.
– Nie potwierdzamy, bo trzeba jakoś ujarzmić to szaleństwo – odparł po chwili Osica. –
Domyślasz się pewnie, co tu się dzieje. Od rana wiszę na telefonie z komendą główną,
w dodatku minister Bieszyński wciąż się do mnie dobija. Media nie dają spokoju, a każdy
polityk w kraju nagle dowiedział się, kim jest Edmund Osica.
– Znaleźli sobie już kozła ofiarnego.
– Dziękuję ci, Forst, za twoje nieustannie podnoszące na duchu uwagi. Gdyby nie one,
być może mógłbym mieć nadzieję, że kiedyś będę szczęśliwym człowiekiem.
– Do usług. Ale teraz potrzebuję czegoś od pana.
– Jak zwykle.
– Muszę dowiedzieć się…
– Pogadamy, jak przyjadę.
Forst zaklął w duchu.
– Nie mam godziny czy dwóch – powiedział. – Wychodzę najwyżej za kwadrans.
Nagle ni stąd, ni zowąd pojawił się impuls bólu. Przeszył mu skronie jak błyskawica
i zdawał się paraliżować wszystkie nerwy, uciskać wszystkie naczynia krwionośne
i przyćmiewać zmysł wzroku.
– Kurwa mać… – mruknął Wiktor.
Jednak spóźnił się z saridonem.
– Co ty tam bredzisz?
– Że wychodzę, panie inspektorze. Za piętnaście minut.
– Wykluczone. Masz na mnie czekać.
– Nie mam czasu.
Osica przez chwilę milczał, zapewne układając w głowie cały korowód obelg, których
miał zamiar użyć zamiast argumentów. Ostatecznie zdecydował się na raczej klasyczny
zestaw, po czym oznajmił, że zleci komuś kontynuowanie przesłuchań.
– Będę tam za kwadrans – zapewnił. – Nie waż się zniknąć przed moim przyjazdem.
Nie czekając na odpowiedź, dawny przełożony się rozłączył. Forst przeszedł do kuchni
i sięgnął po kolejną tabletkę. Teraz nie mogła go już uratować, ale z dwojga złego lepiej
było podejmować płonne próby, niż decydować się na bierność.
Położył się na kanapie.
Jeden zastrzyk załatwiłby sprawę. Nie musiałby długo czekać, efekt byłby
natychmiastowy.
Tylko skąd na wolności wziąć heroinę? W więzieniu wystarczyło zapytać pierwszego
lepszego więźnia, u kogo najlepiej złożyć zamówienie. W tym świecie zasady były jednak
bardziej złożone. A były policjant z pewnością nie należał do osób, którym chętnie
udzielano takich informacji.
Mógłby skontaktować się z wydziałem do walki z przestępczością narkotykową. Znał
aspiranta sztabowego, który był naczelnikiem tej komórki. Za żadne skarby nie udzieliłby
mu jednak żadnych informacji, nawet gdyby Forst przedstawił mu zgrabną historyjkę o tym,
dlaczego rzekomo musi odnaleźć handlarzy.
Wiktor zamknął oczy. W wyobraźni zobaczył pojemnik z ciemnym płynem. Tłok
strzykawki. Igłę wycelowaną prosto w żyłę, napiętą skórę…
Obrócił się gwałtownie. Poczuł, że robi mu się gorąco.
Zanim na dobre się nad tym zastanowił, usłyszał dzwonek do drzwi. Zdziwił się, że
kwadrans minął tak szybko. Może to nie Osica? Spojrzał na zegarek i przekonał się, że
upłynęło nawet więcej czasu.
– Otwarte – powiedział.
Edmund wszedł do środka i niepewnie się rozejrzał.
– Śmierdzi jak w najgorszej ruderze.
– I tak jest lepiej niż na Podgórzu.
– To prawda – przyznał Osica, zrzucając kurtkę.
Podszedł do Forsta, a potem wymienili się szybkim, mocnym uściskiem dłoni, nawet nie
patrząc sobie w oczy. Podinspektor stanął przy otwartej torbie i przejrzał pobieżnie
zawartość. Wiktor wrócił na kanapę, zaczął rozmasowywać skronie.
– Łeb boli? – mruknął Edmund.
– Raczej gdzieś na jego końcu następuje eksplozja o sile pięćdziesięciu megaton, a fala
uderzeniowa jest tak duża, że powoduje trzęsienie ziemi.
– Rozumiem.
– Trzęsienie o sile przynajmniej siedmiu stopni w skali Richtera.
– Czyli jest źle.
– Nawet pan sobie nie wyobraża…
– A to całe barachło? – zapytał Osica, wskazując na torbę. – Dokąd się wybierasz, że
potrzebujesz aż tylu koszul?
– Najpierw do Chełma. A potem tropem Bestii.
– Powodzenia. Sprawdziłem już wszystko, co było do sprawdzenia.
– Ale miał pan do dyspozycji ograniczony zestaw narzędzi.
– Słucham?
Forst otworzył oczy i się podniósł. Zrobił to zdecydowanie za szybko i miał wrażenie,
jakby jego mózg przepłynął przez czaszkę i został na kanapie. Wydał z siebie głuchy jęk
i wbił wzrok w Edmunda.
 – Nie będę cofać się przed niczym, panie inspektorze.
– Nie chcę tego słyszeć.
– Słusznie. Doktryna wiarygodnego wyparcia się.
– Czego?
– Opracowała ją CIA chyba w latach sześćdziesiątych, musiał pan słyszeć.
– Znajdowałem się wtedy po innej stronie kurtyny.
– No tak. W każdym razie chodzi o to, że nie może pan odpowiadać za coś, o czym nie
wiedział. Więc pan nie pyta.
– Nie, nie, Forst. Źle mnie zrozumiałeś.
– Panie inspektorze, muszę…
– Musisz siedzieć na dupie, jak mówiłem – zagrzmiał Edmund.
Impuls bólu natychmiast został zwielokrotniony, niemal obezwładniając Forsta. Wiązał
się z tym strach. Być może była to jedyna prawdziwa obawa, jaką Wiktor wyraźnie w sobie
dostrzegał. Od lat bał się, że migrena przyjdzie w najgorszym możliwym momencie – gdy
będzie ścigał przestępcę, zatrzymywał go czy właśnie się do tego przygotowywał. Że
migrena obezwładni go, zanim zdąży spełnić swój obowiązek. Teraz ten niepokój wracał,
jak za każdym razem, gdy zaczynało go choćby ćmić.
– Postawię pod twoim domem jakiegoś posterunkowego, żeby pilnował wyjścia.
– Panie inspektorze…
– Nigdzie się nie wybierasz, Forst. Czas najwyższy się z tym pogodzić. I zabrać się za
zbieranie zgliszcz swojego życia.
– Nie ma już czego zbierać.
– Tym bardziej powinieneś…
– Powinienem zrobić wszystko, by ją znaleźć, panie inspektorze – powiedział tak
stanowczym głosem, na jaki tylko było go stać. – Wie pan, że ona żyje.
– Może.
Forst nie był zdziwiony, że dawny przełożony w końcu przyznał to wprost. Znał go na
tyle długo, by wiedzieć, jak myśli. Ostatnie zdarzenia potwierdzały zaś, że na rzeczy jest
coś więcej, niż dotychczas sądzili.
– Ale sprawdziłem wszystkie tropy, wierz mi.
– Mimo to jest pan teraz tutaj zamiast w Chełmie. A powinien pan drążyć do skutku.
– Byłem potrzebny na miejscu.
 – A ja jestem potrzebny tam. Albo gdziekolwiek, gdzie on ją przetrzymuje.
– Skąd ta pewność? – zapytał Osica, ciężko opadając na fotel. – Mógł do tej pory dawno
się jej pozbyć.
– Nie.
– Nie? Brzmisz na absolutnie pewnego, ale nie masz żadnego dowodu. Perfumy można
kupić w każdym sklepie.
– Nie potrzebuję dowodów. Nie jestem już komisarzem.
Przez moment milczeli, jakby te ostatnie zdania zasługiwały na minutę ciszy.
– Otóż to – odezwał się w końcu Osica. – Nie jesteś i nim nie będziesz, więc pożegnaj
się z perspektywą prowadzenia jakiegokolwiek śledztwa.
– To nie śledztwo.
– Co w takim razie?
– Polowanie.
Edmund zaśmiał się, ale nie było w tym wesołości. Pokręcił głową z niedowierzaniem
i Forst przypuszczał, że podinspektor dociera już do granicy swojej cierpliwości. On sam
też nie miał przesadnej ochoty, by ciągnąć dłużej tę rozmowę.
– Zrobię, co uznam za stosowne – powiedział. – I nikt…
Nagle Wiktor urwał i znieruchomiał, wbijając wzrok w telewizor. Reporter mówił zbyt
cicho, by przy głośnej wymianie zdań cokolwiek usłyszeć, ale czerwony ticker na dole
ekranu był dostatecznie wymowny.
– O co chodzi? – zapytał Osica, wlepiając wzrok w Forsta.
Wiktor wskazał na ekran.
– Mamy kolejne ciało, panie inspektorze.
Edmund odwrócił się gwałtownie w stronę telewizora.
– I najwyraźniej sprawa jest bardziej skomplikowana, niż sądziliśmy.
 3
Wszystko wskazywało na to, że ta sprawa pogrąży budowaną przez wiele lat karierę
Dominiki. Najpierw zwłoki na Upłazie, potem burdy pod szkołą, a ostatecznie puszczenie
budynku z dymem i kolejna ofiara.
Gorzej być nie mogło.
Wadryś-Hansen mogła tylko dziękować swojej przezorności, przez którą wybrała
się wczoraj na szybkie zakupy na Krupówkach. Właściwie przemknęła tylko przez jeden ze
sklepów, tuż przy Starej Izbie, ściągając ze stojaków kilka niezbędnych rzeczy. Wyszła
stamtąd uboższa o niemal tysiąc złotych, ale bogatsza o kurtkę, polar, spodnie, rękawiczki i
– co najważniejsze – buty. Kupiła nawet raki, bez których teraz miałaby nie lada problem
z dostaniem się na miejsce zdarzenia.
Szła po równej, ale pokrytej śniegiem trasie, w kierunku Przełęczy między Kopami,
gdzie niebieski szlak łączył się z żółtym. Teren nie był eksponowany, właściwie okolica
nie stanowiła nawet rozgrzewki przed właściwym wysiłkiem. Chodziły tędy grupy dzieci,
które prowadzono do Czarnego Stawu Gąsienicowego, obowiązkowego punktu programu
każdej wycieczki szkolnej.
Przed nią szedł jeden z TOPR-owców, obok podkomisarz Gomoła, a kawałek za nimi
cała grupa techników kryminalistycznych. Na miejscu nie było jeszcze żadnych służb. Tak
naprawdę Wadryś-Hansen powinna dostać się na miejsce helikopterem, ale kiedy
zadzwoniła do centrali ratowniczej, usłyszała jasną deklarację: „śmigło nie lata we mgle”.
Wydawało jej się, że to nie do końca prawda i że ratownicy nieraz ryzykują, kiedy jest to
absolutnie konieczne. Teraz jednak tak nie było. Człowiek odnaleziony przy podejściu na
Kościelec od dawna nie żył.
Dotarcie na miejsce zajęło im sporo czasu. Pogoda nie była najlepsza, a na wysokości
tysiąca siedmiuset metrów zaczęły się pierwsze problemy techniczne. Wprawdzie szlak
biegł zakosami, ale śniegu było sporo. Niektórzy członkowie grupy na dobrą sprawę
prosili się o tragedię, nie mając nie tylko czekanów, ale nawet raków. Mimo to trzeba było
dotrzeć na miejsce.
Ciało było widoczne z oddali. Znajdowało się tuż przed ostatnim odcinkiem,
najostrzejszym podejściem wzdłuż Żlebu Zaruskiego. Mgła nieco odpuszczała i Dominika
w końcu mogła zobaczyć okolicę. Po lewej stronie w dole znajdował się Czarny Staw
Gąsienicowy, po prawej kilka mniejszych, których nazw nie znała. Tuż przed nią górował
spiczasty, granitowy szczyt Kościelca. W drodze na górę nie było żadnych sztucznych
ułatwień, jak klamry czy łańcuchy, a przy dobrej pogodzie zdobywało się grań dość łatwo.
Problemy zaczynały się, kiedy zaczynał padać deszcz lub śnieg.
Wadryś-Hansen potarła dłonie i podeszła bliżej ciała. Pierwsi turyści, którzy je
dostrzegli, natychmiast zadzwonili do TOPR-u. Dominika słuchała tego zgłoszenia
i początkowo dziwiło ją, że świadkowie natychmiast zyskali pewność, że doszło do
zabójstwa.
Szybko jednak zrozumiała, że inaczej być nie mogło.
Mężczyzna o arabskich rysach twarzy nie miał na sobie nawet kurtki. Był ubrany
w zwykły sweter, spodnie dresowe i sfatygowane buty, w których musiał przejść zapewne
kilka tysięcy kilometrów. Nie miał ani plecaka, ani żadnych innych przedmiotów
świadczących o tym, by w ogóle chodził po górach.
– Nieźle – rozległ się męski głos.
Dominika spojrzała na Gomołę. Policjant miał na karku pięćdziesiątkę i może nawet
wyglądałby na swój wiek, gdyby nie głębokie cienie pod oczami i obwisłe policzki, które
dodawały mu dobrych dziesięć lat. Przywodził jej na myśl buldoga.
– Jeśli wszedł tu sam, to cud, że nie zamarzł po drodze.
Nie odpowiedziała. Kilka rzeczy było dla niej oczywistych. Po pierwsze był to jeden
z syryjskich uchodźców. Po drugie nie wszedł tutaj sam.
– Udało się skontaktować z inspektorem Osicą? – zapytała.
– Nie. Nie odbiera komórki.
– Próbował pan dodzwonić się na komendę?
Gomoła pokiwał głową w zadumie.
– Powiedzieli mi, że wie o sprawie, ale to ja mam prowadzić dochodzenie.
Dominika westchnęła. Formalnie to ona je prowadziła, ale nie miała ochoty wdawać
się w szczegóły, które podkomisarz powinien znać lepiej niż abecadło. Rozejrzała się po
śniegu, ale nie dostrzegła żadnych śladów. Od momentu śmierci tego człowieka napadało
tyle białego puchu, że samo ciało stawało się ledwo dostrzegalne.
Technicy zaczęli rozstawiać sprzęt i zamieniać ciepłe rękawice na cienkie, nylonowe
rękawiczki. Współczuła im, choć nie dlatego, że ziąb był dokuczliwy – musieli już się
zorientować, że niczego nie wyciągną z miejsca zdarzenia. Wszystko, co było istotne,
natura dawno zniszczyła.
 – Jest pani na mnie skazana – dodał po chwili Gomoła, uśmiechając się przy tym
w sposób, który nie pozostawiał wątpliwości, że z jakiegoś powodu uznawał to za
zabawne.
Dominika przez chwilę czuła na sobie jego spojrzenie. Powiodła wzrokiem dookoła.
– Gdzie są turyści, którzy go znaleźli?
– W Murowańcu. Przesłucha ich dwóch naszych ludzi.
– A pierwszy ratownik na miejscu?
– Jest razem z nimi.
– W porządku… – mruknęła. – Niech pan zadzwoni do tych funkcjonariuszy i powie im,
żeby świadkowie nie ruszali się stamtąd, dopóki sama ich nie przesłucham.
– Jasne.
Odszedł kawałek, próbując wyciągnąć z kieszeni telefon. Grube rękawice okazały się
jednak problemem nie do pokonania i musiał ściągnąć jedną. Dominika zaczerpnęła
zimnego powietrza i przykucnęła obok technik kryminalistycznej.
– Co mamy?
Kobieta oczyszczała twarz denata niewielką szczoteczką przypominającą sprzęt do
ujawnienia śladów daktyloskopijnych. Westchnęła w odpowiedzi, nie odrywając wzroku
od ciała.
– Kłopot. Oto, co mamy.
– Tyle jestem w stanie sama stwierdzić. Coś więcej?
– A czego by pani po tym oczekiwała?
– Czegokolwiek.
Technik rzuciła jej krótkie spojrzenie, na moment przerywając zmiatanie śniegu.
– Czas śmierci nieznany. W tym zimnie niczego nie ustalimy.
– Przyczyna zgonu?
– Może hipotermia, może uduszenie, może… cokolwiek innego. Pewne jest tylko to, że
ten człowiek nie zginął od eksplozji bomby atomowej.
– Nie pomaga mi pani.
– Trzeba go odkopać, odmrozić i porządnie zbadać – odparła cicho rozmówczyni. – Co
więcej mam pani powiedzieć?
Wadryś-Hansen poczekała, aż technik usunie dostatecznie dużo śniegu, by widać było
twarz. Potem pochyliła się nad martwym obliczem. Starała się rozpoznać ofiarę, ale zmiany
spowodowane niską temperaturą utrudniały sprawę. Po chwili Dominika uświadomiła
sobie jednak, że widziała tego człowieka. Nie był jednym z trzech, których traktowali jako
podejrzanych, ale z pewnością był w sali gimnastycznej.
Podniosła się i otrzepała kurtkę ze świeżego śniegu.
– I jak? – spytał Gomoła, podchodząc bliżej. Zerknął na ciało, a potem szybko odwrócił
wzrok.
– To jeden z Syryjczyków.
– Jest pani pewna?
– Tak. Widziałam go w tej grupie.
– I ot tak pani zapamiętała?
– Moja praca polega na tym, by pamiętać twarze, podkomisarzu.
– Ano… może i tak – przyznał, zakładając rękawiczkę. – Ale jak to możliwe? Jak on
się tutaj znalazł?
Wadryś-Hansen przypuszczała, że Gomoła jako ostatni zadaje sobie to pytanie. Każdy
inny członek grupy sformułował je w głowie, kiedy tylko pojawiły się doniesienia, iż
ofiara ma ciemną karnację.
– Najwyraźniej ktoś przeniósł go tutaj post mortem.
– Tak pani sądzi?
– Wątpię, by sam tutaj przyszedł.
Próbowała zachować cierpliwość, ale z jakiegoś powodu przychodziło jej to z coraz
większym trudem. Mimowolnie pomyślała o dzieciach. Często łapała się na tym, że ich
nieustające pytania wytrącały ją z równowagi. Była to kolejna cegiełka, jaką musiała
dołożyć do smutnego przekonania, że nie nadaje się na matkę.
Zamknęła na moment oczy, starając się odsunąć myśli o życiu osobistym. Na powrót
skupiła się na sprawie.
– Więc to nie miejsce zbrodni.
– Nie – potwierdziła.
– Ale w takim razie gdzie zabito tego Syryjczyka? I kiedy?
– Z pewnością zaraz po ewakuacji szkoły.
Gomoła nie sprawiał wrażenia przekonanego, a jej nie chciało się tłumaczyć mu rzeczy
oczywistych. Nie ulegało wątpliwości, że zabójca skorzystał z okazji. Może nawet sam
podłożył ogień, by przepędzić uchodźców z bezpiecznego miejsca.
 Z tego co wiedziała, połowa znalazła się później w szpitalu, a reszta została
rozlokowana w kilku innych miejscach. Zapanował chaos, który wprost idealnie nadawał
się do tego, by porwać jednego z nich, a potem się go pozbyć. Przetransportowanie ciała
tutaj z pewnością nie było łatwe, ale nie należało też do rzeczy niemożliwych.
A było jedynym możliwym rozwiązaniem. Dzięki temu zabójca zatarł wiele śladów na
zwłokach, łącznie ze znamionami śmierci i innymi zmianami pośmiertnymi.
W dodatku przez umiejscowienie ofiary w górach śledczy musieli przyjąć, że może to
być kolejny dowód na to, że Bestia z Giewontu wróciła.
Nie to jednak było dla Wadryś-Hansen najbardziej prawdopodobną wersją. Intuicja
podpowiadała jej, że sprawa jest bardziej skomplikowana. Że to osoba trzecia,
nieuwzględniona w planach Bestii czy innego z Synów Światłości. Że to ktoś, kto w akcie
zemsty odebrał temu człowiekowi życie.
A może przesadzała? Może należało przyjąć najbardziej logiczny wniosek?
– Trzeba go stąd zabierać – odezwał się po chwili Gomoła. – Co ta kobieta odsypie
trochę śniegu, zaraz znowu napada.
Technik rzeczywiście wykonywała syzyfową pracę. Robiła wszystko, by odkryć jakieś
ślady, nie zacierając jednocześnie tych, które mogły ucierpieć w tym procesie. Ostatecznie
jednak musiała uznać, że wzmagające się opady uniemożliwiają pracę na miejscu.
– Poza tym jeśli to ten sam facet, co na Upłazie, na pewno nic nie zostawił.
– A skąd pan wie, że to on?
Gomoła wzruszył ramionami.
– I że to w ogóle mężczyzna?
– Ktoś musiał przytargać tutaj zwłoki. Raczej facet niż kobieta.
– Raczej tak, ale wolałabym, żeby miał pan otwarty umysł.
– Zawsze przecież mam.
Popatrzyła na niego jak na wariata. Dopiero teraz, po tych wszystkich miesiącach,
zrozumiała, dlaczego Forst twierdził, że ktoś chciał wykoleić śledztwo, umieszczając
Gomołę na jego miejscu.
Włożyła ręce do kieszeni kurtki i się odwróciła. Popatrzyła w kierunku przełęczy Karb,
myśląc o tym, że najlepszym wyjściem byłoby skierowanie się z powrotem. Przesłucha tych
kilka osób w Murowańcu, a potem zabierze się za tworzenie zbornej wersji dla
przełożonych. Musiała im coś dać – i to dzisiaj.
 – To daremne – odezwała się w końcu technik kryminalistyczna. – Nic tutaj nie
zdziałamy.
Wszyscy zaczęli powoli obracać się w stronę Dominiki.
– Zabierajmy go stąd – podsunął Gomoła.
Wadryś-Hansen nie była gotowa się na to zgodzić. Wiedziała, że pod śniegiem mogą
znajdować się kluczowe dowody. Gdyby znajdowali się na równinach, dawno kazałaby
rozstawić namiot, a potem skrupulatnie oczyścić ciało ze śniegu i przeanalizować każdy
skrawek materiału, włos czy zamarznięte kropelki śliny. Tutaj jednak nie było takiej
możliwości. Owszem, namiot kryminalistyczny mogli rozstawić, ale wiatr porwałby go za
kilka minut.
Rozejrzała się, czując, jak mgła na niej osiada, oblepia ją i zdaje się przenikać przez
skórę.
– Pani prokurator?
– W porządku – postanowiła w końcu Dominika. – Zabierajcie go. Ale ostrożnie,
zachowajmy jak najwięcej materiału dowodowego w niezmienionym stanie.
Technicy szybko pokiwali głowami i zabrali się do roboty. Wadryś-Hansen przyglądała
się im, gdy odgarniali śnieg z denata, a potem umieszczali go w czarnym worku. Ich ciemne
kurtki pokrywał biały nalot, a opady tylko się wzmagały. Widoczność była coraz gorsza,
całun zimy powoli przykrywał okolicę.
Dominika uznała, że najwyższa pora się stąd oddalić. Odwróciła się w stronę przełęczy,
ale nie zrobiła kroku. Przez moment się zastanawiała, po czym na powrót skierowała się ku
zwłokom.
Ściągnęła prawą rękawicę i poprosiła jednego z techników o lateksową rękawiczkę.
Potem odsunęła suwak i spojrzała na twarz ofiary.
– Co pani robi? – odezwał się Gomoła, osłaniając twarz przed zacinającym śniegiem.
Wiatr się wzmagał.
– To, co powinnam zrobić od razu – odparła i ostrożnie odchyliła szczękę zmarłego.
Szybko przekonała się, że nie będzie to tak łatwe, jak jej się wydawało. Ciało było
zamarznięte, musiało leżeć pod Kościelcem dość długo. Skinęła na technika i wziąwszy
drugą rękawiczkę, spróbowała ponownie, tym razem wbijając palce w policzki.
Żuchwa w końcu ustąpiła. Wadryś-Hansen osłoniła oczy i pochyliła się nad otwartymi
ustami ofiary.
 – Poda mi pan latarkę?
– Ale skąd mam…
– Na Boga, proszę ją od kogoś wziąć.
Po chwili Dominika zaświeciła prosto do gardła denata. Wypełniały je kryształki lodu
i trochę śniegu. Było niebieskawe, a język sprawiał wrażenie, jakby delikatne dotknięcie
miało sprawić, że się pokruszy. Wadryś-Hansen pochyliła się tak blisko, że jej oczy
znajdowały się o niecały centymetr od zamarzniętych ust Syryjczyka.
W końcu wypatrzyła refleks światła.
– Potrzebuję szczypiec – powiedziała, nie podnosząc się. Wyciągnęła rękę, licząc na to,
że któryś z techników zareaguje szybko. I tak też się stało – natychmiast poczuła metalowy
przyrząd w dłoni.
Zabrała się za ostrożne wyjmowanie monety. Chwilę to trwało, a po drodze uszkodziła
ściany gardła, ale nie miała zamiaru się tym przejmować. W tych warunkach i tak
większość dowodów została zatarta lub straciła doniosłość procesową.
W końcu wydobyła to, czego szukała. Wyprostowała się i obejrzawszy się przez ramię,
spostrzegła, że wszyscy się jej przyglądają. A raczej przyglądali, bo teraz zebrani wbili
wzrok w trzymaną przez nią monetę.
– Co to jest? – zapytał Gomoła.
– Dowód na to, że nic w tej sprawie nie jest tak proste, jak pan sądził.
– To jakiś antyk?
– Nie – odparła. – Wygląda podobnie jak poprzednia. Najpewniej syryjski bilon.
Kobieta, która wcześniej oczyszczała zwłoki, podała jej woreczek na dowody. Dominika
przyglądała się monecie jeszcze przez chwilę, po czym oddała ją w dobre ręce.
Wyprostowała się i gwałtownym ruchem ściągnęła śnieg z kaptura. Wiatr zdawał się wiać
ze wszystkich stron.
Gomoła zbliżył się do technik, która chowała materiał do torby.
– Co jest na tej monecie? – zapytał.
– A potrzebne to panu? – odburknęła.
– Skoro pytam, to chyba tak.
– Podkomisarzu – odezwała się Dominika, a potem wskazała kierunek ku przełęczy
Karb. Nie miała tu nic więcej do roboty, a wiedziała, że im szybciej utnie tę wymianę zdań,
tym lepiej. Nie czekając na odpowiedź, ruszyła czarnym szlakiem w dół.
 Funkcjonariusz mruknął coś pod nosem, ale poszedł za nią.
– Na awersie był jakiś budynek z kolumnami – powiedziała. – Na rewersie orzeł.
Identyczny jak ten, którego widzieliśmy wcześniej.
– Więc to rzeczywiście waluta w obiegu.
– Najprawdopodobniej.
– Ale dlaczego zabójca ją tam wepchnął?
– Dobre pytanie.
Jeśli wziąć pod uwagę, że dwie różne osoby zabijały, że był to jakiś rodzaj akcji
i reakcji, nie miało to sensu. Jeśli chodziło o wersję z Bestią z Giewontu, takie działanie
również mijało się z celem – powinna przy Syryjczyku umieścić inną monetę niż przy
Polaku.
Inaczej wystąpiłaby sprzeczność przekazu, a na to Bestia sobie nie pozwalała. Morderca
chciał, by jego wizja malowała się w wyraźnych barwach.
Nie wspominając już o tym, że moneta była wepchnięta… nieudolnie. W poprzednich
wypadkach ślad Bestii łatwo było odnaleźć, tutaj bilon był tak głęboko, że utknął dopiero
w przełyku.
Podmuch wiatru niemal zdmuchnął Dominice kaptur z głowy. Poprawiła go i pochyliła
się nieco, idąc ostrożnie po zboczu. Przed nimi był najgorszy, najbardziej eksponowany
odcinek.
– Niech pan uważa – powiedziała. – Zaraz mocno zawieje.
Miała wrażenie, że tych samych słów mogłaby użyć jako metafory w toczącym się
śledztwie.
 4
– Nie widzi pan, co się dzieje? – zapytał Forst.
Osica chodził nerwowo po mieszkaniu, jakby szukał czegoś, co mógłby z czystym
sumieniem zniszczyć. Zbliżył się do półki z płytami Wiktora, wyciągnął stare, pęknięte
opakowanie z dwoma dyskami CD i przez moment mu się przyglądał. Potem odłożył je na
szafkę i obrócił się do Forsta.
– Ty nie widzisz, co się dzieje.
Wiktor zaklął w duchu. Ostatnim czego potrzebował, były przepychanki słowne
z dawnym przełożonym.
– Ten człowiek sprawił, że wyszedłeś z więzienia. Chyba nie łudzisz się, że jest inaczej?
– Nie.
– A może myślisz, że ten świadek nie ma z nim nic wspólnego? Że to przypadek?
Uśmiech losu?
– Powiedziałem przecież, że nie.
Osica uniósł otwarte dłonie, jakby chciał dziękować niebiosom za przebłysk rozsądku
u byłego komisarza. Forst nadal czuł uporczywy ból w skroniach i rozmowa tylko
pogarszała sprawę.
– W takim razie zdajesz sobie sprawę, że jesteś jego kukiełką?
– Nie jestem niczyją kukiełką.
– A jednak każdy ruch, jaki wykonasz, będzie wynikał z jego planu. Od kiedy wyciągnął
cię z więzienia, stał się panem twojego losu.
Wiktor nie odpowiedział.
– Zrobił to w jasno określonym celu, Forst. Zapewniam cię, że nie przez przypadek.
– A ja pana zapewniam, że wielokrotnie go zaskoczę.
Osica bezradnie rozłożył ręce.
– Nie żartuj. Zobacz, jak skrupulatnie to wszystko zaplanował. Naprawdę łudzisz się, że
zdołasz go przechytrzyć?
– Wiem o tym.
– A ja wiem, że jak na razie to on sterował każdym twoim posunięciem. I drwił sobie
z ciebie niejednokrotnie, że przypomnę chociażby minięcie pod Rysami.
– Nie musi pan.
– A jednak, chyba muszę! – uniósł się podinspektor. – Bo chcesz tańczyć dokładnie tak,
jak ci zagrał. Wypuścił cię z więzienia właśnie po to, żebyś za nim ruszył, idioto!
Forst podniósł się z kanapy i podszedł do okna. Otworzył je, a potem wychylił się
trochę. Zimne powietrze dotarło do skroni, ale nie przyniosło żadnej ulgi.
– Słyszysz?
– Słyszę, ale nie słucham.
Osica wymamrotał kilka przekleństw, z których Wiktor zrozumiał tylko połowę. Reszta
stanowiła niezrozumiały ciąg mrukliwych dźwięków. Pełen niedowierzania ton był jednak
łatwy do rozpoznania.
– Ludzie giną, panie inspektorze.
Edmund przez moment milczał, opanowując nerwy.
– Nie wiemy, czy to on zabija.
– A kto inny?
– Możliwości jest wiele. To społeczeństwo nie należy do najnormalniejszych na
świecie.
Forst obrócił się i przysiadł na parapecie. Guma straciła smak, więc wypluł ją na rękę,
a potem cisnął przez ramię na zewnątrz.
– Pierwszą ofiarę mógł zabić Syryjczyk. Drugą Polak w odwecie.
– A ta sama moneta?
Zanim wywiązała się między nimi kłótnia, Osica odebrał telefon od techników.
Wyłuszczyli mu wszystkie istotne informacje, łącznie z tym, co zrobiła Wadryś-Hansen.
Niewiele brakowało, a Forst by się uśmiechnął. Najwyraźniej prokurator poszła w jego
ślady, gdy chodziło o grzebanie w gardzieli denatów.
– To może być celowe zbicie z tropu – odparł Wiktor.
– Może, ale nie musi.
Skinął głową. Owszem, możliwości było wiele, ale zazwyczaj ta najbardziej logiczna
była najbliższa temu, co w istocie się zdarzyło.
– Zostaje też kwestia naśladowcy – dodał Osica. – Lub innego Syna Światłości. Mam
wymieniać dalej? Czy może skupić się na tym, że sposób działania nie pasuje do Bestii?
W tym względzie Forst musiał przyznać mu rację. Ostatnie dwa zabójstwa nie
cechowały się pewnym sznytem, o który dbał ścigany przez Wiktora człowiek. Brakowało
wyraźnego, charakterystycznego podpisu w samym sposobie popełniania morderstw. Ale to
również mogło być zmyłką.
 – Wiesz, jaka jest prawda, Forst?
– Nie.
– Ten człowiek ma na twoim punkcie obsesję.
– Mhm.
– A ty na jego – dodał Osica i wbił wzrok w oczy Wiktora. – Nawet gdyby nie
odnaleziono monet, byłbyś święcie przekonany, że to Bestia wróciła, by znów zabijać.
Obaj jesteście opętani i z jakiegoś powodu zaczęliście postrzegać wszystko, co się dzieje,
jako walkę między sobą. Macie głęboko w dupie wszystkich innych i…
– Skończył pan?
Edmund wydął usta i rozejrzał się, jakby szukał kogoś, przed kim mógłby wylać swoje
żale.
– Tak. Chyba tak. Bo widzę, że nie przemówię ci do rozsądku.
– Nie przemówi pan.
– W takim razie jedziesz?
– O ile pożyczy mi pan mondeo.
– Co?
– Nie mam już dostępu do służbowego volkswagena, jak pan wie. A nie chciałbym
tropić zabójcy z pomocą PKS-u czy PKP.
Edmund przez moment trwał w absolutnym bezruchu. Wiktorowi wydawało się nawet, że
nie oddycha.
– Jaja sobie robisz, Forst?
– Z pana? Nigdy sobie na to nie pozwalam. Poza tym naprawdę potrzebuję samochodu.
– Czy ty nie słyszałeś nic z tego, o czym przed chwilą mówiłem?
– Starałem się.
Osica zamknął oczy i uniósł brwi. Po chwili pokręcił głową i zaśmiał się pod nosem.
Wyraz niedowierzania pojawił się na jego twarzy, choć na dobrą sprawę powinien
spodziewać się takiego rozwoju wypadków. Znali się przecież jak łyse konie.
– Niech cię cholera.
– To znaczy, że pożyczy mi pan auto?
– W żadnym wypadku. Czym będę jeździł?
Naraz cała jego wesołość zniknęła. Edmund zawiesił wzrok gdzieś za oknem i przez
moment nie mrugał. W końcu oczy mu się zaszkliły. Potrząsnął głową.
 – Nie wiem, czy to właściwe, ale…
Kiedy urwał, Forst zrozumiał, jaki pomysł pojawił się w jego głowie. Chciał pożyczyć
mu samochód Agaty. Najwyraźniej nadal go nie sprzedał. Cały Osica, w jednej chwili był
gotów wzywać policjantów do pilnowania jego mieszkania, w drugiej pomóc, gdy zaszła
taka konieczność. Wiktor skwitował w duchu, że niewielu było tak porządnych ludzi w tym
mieście. Może w ogóle na świecie.
– Wciąż ma pan jej samochód.
– Tak. Dom także. Jakoś nie mogłem się zdobyć na to, by… wiesz.
Forst skinął głową. Długo zmagał się z bolesnymi wspomnieniami ze Słowacji. Na tyle
długo, że wytrenował swój umysł tak, by ten natychmiast stawiał tamę, ilekroć nadchodziła
wezbrana fala retrospekcji.
Początkowo dostrzegał jeszcze powidoki tamtych scen. Opuszczony budynek, pełno
krwi, ekskrementów… Potem jednak udało mu się upchnąć wszystko w dalekie zakamarki
umysłu. Miał zamiar wydobyć te wspomnienia dopiero, gdy stanie twarzą w twarz z Bestią.
– Nie wiem, czy to dobry pomysł – odezwał się.
– Chciałaby pomóc, gdyby tu była, prawda?
– Może.
– Na pewno – poprawił go Osica, a potem odchrząknął i się wyprostował.
Uniwersalny gest, w męskim świecie świadczący o tym, że czas na ckliwość się
skończył. Edmund spojrzał na otwartą walizkę, a potem na Forsta.
– Gdybyś jeszcze był pod moim dowództwem, wydałbym ci rozkaz siedzenia na dupie.
– A ja bym go zignorował.
– Zapewne tak by było – przyznał Osica, zerknął na telewizor, a potem przeszedł przez
pokój. Usiadł na fotelu i się odchylił. – Pakuj resztę. Podrzucę cię na Drogę do Olczy.
Forst szybko skończył, właściwie nie miał zbyt wielu rzeczy do zabrania. Zależało mu
przede wszystkim na gotówce, której miał jeszcze sporo na koncie. Zawsze wiedział, że
oszczędność kiedyś się opłaci. Kiedy zatrzymali się przy bankomacie przy Drodze na
Bystre, wypłacił całkiem pokaźny plik banknotów. Wróciwszy do samochodu, poczuł na
sobie zdziwione spojrzenie byłego dowódcy.
– Brałeś w łapę, a ja o tym nie wiedziałem?
– Tutaj? – odparł Forst. – Kto miałby mnie tu korumpować? Sprzedawcy podrabianych
oscypków?
 – Racja.
Chwilę później zaparkowali przy domu Agaty. Okna były zabrudzone, jakby nie myto ich
przez kilka lat. Nic dziwnego, ruch zawsze był tutaj wzmożony. Mimo że biegnąca tędy
droga przywodziła na myśl raczej kameralny przesmyk na przedmieściach, wielu
kierowców jadących na Jaszczurówkę zjeżdżało w nią już z Zakopianki, by nie jechać
przez centrum. Na efekty nie trzeba było długo czekać.
– Poczekam tutaj – powiedział Forst, gdy wyszli z samochodu.
Osica pokiwał głową i wszedł do środka. Wiktor nie miał ochoty tego robić, obawiając
się, że jego tama w umyśle nie wytrzyma. Że przypomni sobie, jak wpadł tutaj w pełnym
pędzie, ścigany przez policję, świadomy, że Agata znajduje się w śmiertelnym
niebezpieczeństwie.
Po chwili Edmund wyszedł z kluczykami i wskazał na samochód stojący nieopodal.
Niewielkie renault megane było niemal całkowicie przykryte śniegiem. Forst zaczął je
odśnieżać, przypominając sobie, ile miłych chwil w nim spędził. Szybko jednak odgonił te
myśli.
– Wciąż nie rozumiem, jak to możliwe, że ona żyje – odezwał się Osica, gdy Wiktor
omiatał niedbale przednią szybę.
– Ale przyjmuje pan, że tak jest.
– Powiedzmy, że tak. Choć nie zamykam się na inne możliwości.
– Czyli?
– Że po raz kolejny owija sobie ciebie wokół palca. I robi to dla czystej satysfakcji.
– Nie dowiem się, dopóki nie sprawdzę wszystkich tropów. Albo dopóki nie
przeprowadzimy ekshumacji.
– Wadryś-Hansen dała mi jasno do zrozumienia, że prędzej znajdę kolejną planetę
w Układzie Słonecznym, niż zajrzę do tego grobu.
– W takim razie pozostaje mi oryginalny plan.
– I co zrobisz? Przesłuchasz wszystkich mieszkańców Chełma?
– Jakoś sobie poradzę.
Po chwili Forst skończył odśnieżanie. Renault nadal pokrywała warstwa, która
kwalifikowała się do wystawienia mandatu kierowcy, ale nie miał zamiaru się tym
przejmować. Wrzucił miotełkę do bagażnika mondeo i wyjął z niego plecak podróżny.
Osica podał mu dokumenty samochodu.
 – Uważaj na niego.
Wiktor skinął głową, rozumiejąc, że w tym zdaniu mieści się niewypowiedziana rada, by
uważał także na siebie.
– Masz jakiś telefon? – zapytał podinspektor.
– Został w celi.
– W takim razie kup jakiś starter i komórkę.
– Tak jest – odparł Forst, a potem uniósł lekko kącik ust i usiadł za kierownicą renault.
Przy pierwszej próbie nie chciało zapalić, ale druga sprawiła, że akumulator zaskoczył.
Nie miał zamiaru przejmować się jego stanem. Czekała go długa podróż, zdąży się
porządnie podładować.
Odjechał, zerkając jeszcze w lusterku na Osicę. Podinspektor uniósł lekko dłoń, a potem
obrócił się w kierunku domu. Kiedy Forst mijał zakręt, dawny przełożony nadal nie
ruszył się z miejsca. Poczuł ciężar przeszłości. Wiktor spodziewał się, że jego również to
czeka.
Zmienił stację radiową w poszukiwaniu informacji. Nie trafił na nie nigdzie, ale po
kilkunastu minutach udało mu się posłuchać skrótu wiadomości na RMF FM.
Prokuratura robiła to, co potrafiła najlepiej – nie podawała żadnych szczegółów ze
względu na dobro toczącego się śledztwa. Wiadomo było jedynie, że odnaleziono kolejne
zwłoki.
W sprawie uchodźców zaś wieści było aż za dużo. Początkowe zapewnienia władz
okazały się bez pokrycia, choć w tej sytuacji trudno było się dziwić. Grupa z Kościeliska
nie mogła liczyć na to, że szybko zacznie asymilować się w nowym kraju – wstrzymano
decyzję o przeniesieniu tych ludzi do przygotowanych dla nich ośrodków. Mieli zostać na
Podhalu dopóty, dopóki nie zostanie rozwiązany obecny kryzys.
Radiowiec donosił, że informacja o podpaleniu szkoły pojawiła się w norweskim
„Aftenposten”, brytyjskim „Guardianie”, niemieckim „Frankfurter Allgemeine Zeitung”,
szwedzkim „Aftonbladet” oraz na antenie CNN i Fox News. Nic dziwnego, uznał Forst, to
sprawa znacznie bardziej medialna od sylwestrowych gwałtów w Kolonii czy zabójstwa
wolontariuszki w jednym ze szwedzkich ośrodków dla uchodźców.
Przez moment Wiktor żałował, że jedzie w kierunku Poronina i Białego Dunajca, a nie na
zachód. Warto byłoby choć rzucić okiem na to, co musiało teraz dziać się w Kościelisku.
Reporter donosił, że największe protesty zapowiadane są na piątek. Obecność potwierdziły
nie tylko organizacje obnoszące się ze swoim antyimigranckim charakterem, ale także
umiarkowane partie. Każdy chciał, by skapnęło mu nieco zbiorowej determinacji, która
buzowała w społeczeństwie.
Forst wbił wzrok przed siebie, mijając tabliczkę z przekreślonym na czerwono napisem
„Zakopane”. Przy obecnym ruchu do Rabki-Zdroju miał jakieś czterdzieści minut, stamtąd
do Krakowa może pięćdziesiąt. Nie wiedział dokładnie, ile kilometrów dzieliło stolicę
Małopolski od Chełma, ale przypuszczał, że przynajmniej czterysta. Biorąc pod uwagę stan
dróg na ścianie wschodniej, należało spodziewać się, że nie zajedzie tam szybciej niż za
sześć godzin.
O ile się nigdzie nie zatrzyma. A Forst planował postój, o którym nie miał zamiaru
mówić ani Osicy, ani nikomu innemu.
Odsunął nieco fotel i odchylił oparcie, po czym rozsiadł się wygodniej. Radiowiec
podawał kolejne tytuły gazet, które już okrzyknęły Polskę pierwszym krajem, który
wypowie otwartą wojnę fali imigrantów.
Wiktor spodziewał się, że wiele partii będzie miało używanie. Politycy dostali wprost
wymarzone argumenty na poparcie tez, że nie powinniśmy przyjmować ani jednego
uchodźcy. I mimo że inne głosy też w Polsce będą pobrzmiewać, największy rozgłos poza
granicami kraju zyskają te kontrowersyjne. Ot, uniwersalna zasada działania mediów.
Nie przeszkadzało mu to, nie był zresztą zwolennikiem przyjmowania uchodźców. Na ich
miejscu zostałby w kraju, walczył z reżimem i terrorystami, szukał potencjalnych
sojuszników wśród rebeliantów. Ale nie to było głównym powodem jego rezerwy. Forst
wychodził z założenia, że azylu uchodźcom powinny udzielać kraje zbliżone kulturowo,
znajdujące się w najbliższym sąsiedztwie tych, z których uciekano. Wydawało mu się to
logiczne, naturalne i zgodne z tym, jak wyglądały wszelkie inne ruchy migracyjne
w historii. Nie istniały żadne sensowne polityczne przesłanki, dla których Arabowie
mieliby migrować na drugi koniec świata.
Arabia Saudyjska była o rzut kamieniem od Syrii, sąsiadowała z Irakiem. Uchodźcy
mogliby przedostać się tam spokojnie przez Jordanię. W kraju rządzonym przez dynastię
Saudów nie toczyła się żadna wojna, religią państwową był islam, a uchodźcy mogliby
prowadzić tam dostatnie życie. Dobrze wykształcony lekarz z Syrii mógł w Niemczech
liczyć na pracę jako parkingowy – w Arabii Saudyjskiej po prostu otworzyłby nową filię
swojej praktyki.
 A mimo to sytuacja była diametralnie inna. Forst słyszał, że w tamtym roku do Niemiec
przyjechało ponad milion imigrantów. Do Szwecji, zwanej przez niektórych ostatnim
bastionem humanitaryzmu, docierało ich nawet dziesięć tysięcy tygodniowo. W Arabii
Saudyjskiej nie przyjęto ani jednego.
Ale jakie to miało znaczenie dla niego? Dlaczego o tym myślał?
Przyspieszył, jakby dzięki temu mógł zostawić te rozważania za sobą. Wiedział
doskonale, w jakim kierunku biegną. W tym samym, co wszystkie inne od pewnego czasu.
Prosto do Bestii.
Być może Osica miał rację, mówiąc, że ma obsesję. Tyle że właściwie go to nie
obchodziło. Nie teraz. Gdyby miał zmierzyć się z tą świadomością wcześniej, kiedy jego
życie nie było jeszcze w zgliszczach, mógłby się przejmować. W tej chwili jednak
stanowiło to tylko dowód jego determinacji.
Zatrzymał się na chwilę w Rabce-Zdroju. Kupił hot-doga na Orlenie, łyknął jeszcze
tabletkę saridonu, popijając ją kawą, a potem pojechał dalej. Podróż do Krakowa zajęła
mu tyle, ile przypuszczał.
Od razu skierował się w stronę Prądnika Czerwonego. Długo zastanawiał się, czy nie
wybrać Nowej Huty, ale miał wrażenie, że zła opinia, jaka kroczyła za tym osiedlem,
wynikała bardziej ze stereotypów niż realnej przestępczości.
Tymczasem Forst musiał znaleźć miejsce, w którym było najłatwiej o narkotyki. Jakiś
czas temu słyszał o rozbiciu gangu handlującego właśnie na terenie Prądnika Czerwonego.
Wydawało mu się więc, że to stosowny kierunek. Ktoś musiał przecież wypełnić lukę
popytową, jaka powstała w tamtym miejscu.
Zaparkował na jednym ze starych, peerelowskich osiedli. Potem zaczął snuć się po nim,
szukając osób, które wyglądałyby na obeznane w temacie. W końcu wypatrzył grupę
dwudziestolatków siedzących na ławkach. Głośne śmiechy i dresowe ubrania pozwalały
mu sądzić, że się czegoś dowie.
Podszedł do nich z rękoma w kieszeni.
Natychmiast się nim zainteresowali, ale w ich reakcjach nie było cienia strachu. Byli
u siebie. Nawet gdyby zbliżył się do nich uzbrojony po zęby oddział antyterrorystów, być
może nie robiliby sobie nic z tego.
Forst spojrzał po osiedlowych chłopakach, zastanawiając się, jak go postrzegają. Blizny
na twarzy i lekko przekrzywiona szczęka z pewnością musiały wysyłać dość klarowny
sygnał.
– Szukam kogoś – odezwał się Wiktor.
Żaden się nie odezwał. Jedyną reakcją było splunięcie w bok, na które pozwolił sobie
jeden z nich.
Forst wbił wzrok w tego, który wyglądał najstarzej.
– Nawijaj albo wypierdalaj – polecił mu chłopak. – Kogo szukasz?
– Kogoś, kto sprzeda mi trochę heroiny.
Popatrzyli po sobie, a potem się zaśmiali.
– Zawijaj stąd.
Wiktor poczuł się, jakby wrócił na Podgórze. Najwyraźniej nie dane mu było na dobre
znaleźć się w zwyczajnym świecie, jedną nogą miał nadal stać w tej mroczniejszej, trudno
dostępnej połowie.
– Potrzebuję też całego osprzętu.
Rozmówca podniósł się z ławki i podszedł do niego. Kołysał się na boki jak pingwin.
– I daję prowizję – dodał Forst.
– Ta?
– Dwadzieścia procent ceny idzie dla ciebie.
Chłopak obejrzał się na swoich kumpli. Ci nadal wyglądali na rozbawionych.
– A może od razu wezmę sto procent? Co ty, kurwa, na to?
– Próbuj. Ale nie zrobisz dobrego interesu.
Rozmówca się roześmiał.
– Nieźle – przyznał. – Dużo mamy tu popierdoleńców, ale takiego chyba jeszcze nie
było.
– Więc jak będzie? Chcesz łatwego zarobku czy nie?
– Zależy. Ile helupy potrzebujesz?
Takiego określenia Forst jeszcze nie słyszał, ale właściwie chyba z natury rzeczy nowe
powinny pojawiać się równie często jak ptaki na niebie. Jeśli ci ludzie chcieli zachować
choćby namiastkę konspiracji, powinni mylić trop nie tylko w sferze logistycznej, ale także
językowej.
– Sporo.
– Konkrety.
– Mam osiem stów. Wezmę tyle, ile za to dostanę. Interesuje mnie tylko kompot.
 – A…
Rozmówca zmrużył oczy i przez moment przeliczał to na centymetry sześcienne. W końcu
pokiwał głową.
– To będzie jakieś osiemdziesiąt.
– Może być.
– I dajesz mi jakieś… eee… sto sześćdziesiąt?
– Nawet dwie stówy, jeśli załatwimy to szybko i sprawnie.
– Spoko. Chodź.
Forst ruszył za chłopakiem, rozglądając się ukradkiem. Nie miał zamiaru stwarzać
wrażenia, jakby się obawiał, ale nie chciał też stracić kontroli nad sytuacją. W takich
miejscach było o to być może łatwiej niż na Podgórzu.
– Nie masz jakiegoś stałego dojścia? – zagaił diler.
Szli w kierunku grupy kilku bloków, dwóch kumpli rozmówcy ruszyło za nimi. Rozkład
sił przy ewentualnych kłopotach niespecjalnie podobał się Forstowi, ale od początku
wiedział, że będzie musiał podjąć ryzyko. Miał zresztą wrażenie, że tych trzech było
przede wszystkim mocnych w gębie.
– Nie mam.
– Pierwszy raz kupujesz helenę czy jak?
– Nie. Dzisiaj wyszedłem z Podgórza.
– Pierdolisz!
– Nie.
Rozmówca nagle się zatrzymał. Dwóch pozostałych stanęło kawałek dalej i rozejrzało
się, jakby za którymś z bloków mogli czaić się funkcjonariusze wydziału
antynarkotykowego.
– Za co siedziałeś?
– Zabójstwo.
Dresiarz przyjrzał mu się, podchodząc nieco bliżej. Nadal znajdowali się jednak na tyle
daleko od siebie, by w razie czego zrobić unik.
– Coś nie tak? – zapytał Wiktor.
– Czekaj, czekaj… Widziałem cię na TVN-ie.
– Wątpię.
– No jak! Mówili o tobie w „Faktach”.
 Forst uniósł brwi. Chłopak spędzający czas na osiedlowej ławce był jedną z ostatnich
osób, które podejrzewałby o oglądanie pasma informacyjnego w jakiejkolwiek telewizji.
Może wczoraj był jakiś mecz, a on włączył wcześniej? Tak czy inaczej, rozpoznał go. Nie
było sensu zaprzeczać.
– Jesteś psem – dodał.
– Byłem.
Nie wyglądał na przekonanego. Najwyraźniej nie poświęcił wiele uwagi, kiedy
prezenter przedstawiał podstawowe informacje na temat człowieka, który miał opuścić
więzienie i walczyć o odszkodowanie za odsiadkę.
Zanim Forst zdążył dodać cokolwiek, chłopak odwrócił się i szybkim krokiem oddalił
w kierunku swoich towarzyszy. Nawet nie obejrzał się przez ramię, uznając pewnie, że
najsensowniej będzie po prostu zniknąć.
Wiktor zaklął w duchu. Stał przez moment między blokami, zastanawiając się, jak dalej
postąpić, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Kontakt z innymi dilerami może zakończyć
się podobnie – a ci trzej z pewnością szybko rozpuszczą wieść. Najlepiej było opuścić
Prądnik Czerwony i udać się gdzie indziej.
Forst spuścił wzrok. Dopiero teraz uświadomił sobie, że trzęsą mu się ręce. Schował je
do kieszeni, a potem zgarbiony ruszył z powrotem w kierunku renault. Przemknęło mu przez
myśl, że drżenie to preludium do pierwszych oznak odstawienia. Musiał szybko znaleźć
dostawcę heroiny, inaczej trudno będzie normalnie funkcjonować.
Wszedł do samochodu, podkręcił nieco ogrzewanie i przyszła mu do głowy pewna myśl.
Wprawdzie wcześniej zrezygnował z tej ewentualności, uznając, że najlepiej będzie, jeśli
skieruje się od razu do Chełma. Teraz jednak nie miał wyboru.
Zawrócił, a potem pojechał Lublańską w kierunku Rakowic. Czas najwyższy wrócić na
Podgórze, skwitował w duchu.
 5
Czas naglił, przynajmniej tak twierdziła bezpośrednia przełożona Dominiki. Media nie
spuszczały wzroku z prokuratury, do akcji włączyli się prywatni detektywi, a politycy
zapewniali społeczeństwo, że wszystko jest pod kontrolą. Przynajmniej ci z obozu
rządzącego. Opozycja już przebąkiwała o komisji śledczej, która miała wyjaśnić
opieszałość, z jaką działają organy ścigania.
Wadryś-Hansen miała wrażenie, że cały ciężar spoczywa na jej barkach. Z utęsknieniem
wyczekiwała wieczoru, kiedy będzie mogła spokojnie usiąść w fotelu z lampką wina
i dobrą książką. Marzył jej się wytrawny, lekko korzenny pinot noir, a do tego nowa
powieść Jo Nesbø. Wątpiła jednak, by szybko mogła zrealizować ten plan.
Teraz zresztą nie mogła być od tego dalsza. Stała w kostnicy szpitala na Kamieńcu,
wbijając wzrok w ciało.
Przełożona szybko ściągnęła eksperta od numizmatyki, który dotarł na miejsce jeszcze
zanim pojawiła się tutaj Dominika. To uświadamiało jej, jak istotna stała się ta sprawa.
Mężczyzna czekał na korytarzu i wyglądał jak kłębek nerwów. Wadryś-Hansen chętnie
szybko zwolniłaby go z obowiązków i odesłała w miejsce, gdzie nie czuć było zapachu
śmierci, ale chciała najpierw zobaczyć denata.
Miała nadzieję, że dowie się czegokolwiek, ale trupioblady zmarły nie był zbyt
rozmowny, jak twierdził biegły lekarz. Udało się ustalić jedynie ogólne fakty, które będą
kluczowe dla pozostałych uchodźców, ale dla Wadryś-Hansen niespecjalnie. Chciała
konkretów. Dowodów, które wskażą jej kierunek, w którym mogłaby podążyć.
– Przyczyna zgonu to długotrwały spadek temperatury ciała poniżej dwudziestu czterech
stopni Celsjusza.
– Wychłodzenie?
– Tak. Musiał leżeć tam dość długo.
A jednak był rozmowny, skwitowała w duchu Dominika.
– Jest pan pewien?
– Oczywiście. Przecież mam go na stole sekcyjnym.
Wadryś-Hansen zmarszczyła czoło i obeszła zwłoki. Teraz, kiedy nie przykrywał ich
śnieg, widziała wyraźnie ślady walki. Naskórek na twarzy był uszkodzony w wielu
miejscach, a na potylicy widać było ślady krwi.
– A to uderzenie? – wskazała na głowę. – Nie mogło być śmiertelne?
 – Mogło, ale nie było. Pozbawiło ofiarę przytomności.
Dominika nie była przekonana. Poprzedni denat zmarł wskutek takiego właśnie
uderzenia i należało przyjąć, że w tym przypadku mogło być tak samo. Mimo to lekarz
rzeczywiście wydał się absolutnie pewny.
– Może mi to pan wyjaśnić?
– Co konkretnie?
– Skąd u pana brak jakiegokolwiek zawahania?
– A muszę?
Uniosła brwi, a on westchnął teatralnie.
– Nie wystarczy pani, że o tym zaręczam?
– Obawiam się, że nie. Jesteśmy teraz na świeczniku i muszę w razie czego móc udzielić
przełożonym wyczerpujących wyjaśnień.
– Ach… – mruknął, jakby uzmysłowił sobie, że nie chodzi o brak zaufania do jego
opinii, a służbową konieczność. – W porządku. Sedno tkwi w tym, że gdyby uderzenie było
śmiertelne, natychmiast zatrzymałyby się wszystkie funkcje życiowe organizmu.
Nastąpiłaby śmierć gwałtowna, a ja miałbym jasną sytuację i nie musiałbym zanudzać pani
szczegółami. Ponieważ jednak tak się nie stało, a ofiara była po prostu nieprzytomna,
dochodziło do stopniowych zmian.
– To znaczy?
Biegły lekarz nabrał tchu.
– Pierwsze badania wskazały na zróżnicowanie w stopniu odmrożenia poszczególnych
partii ciała. Dzieje się tak, gdy układ krwionośny jeszcze działa. Wie pani… na mrozie
najpierw marzną pani palce albo uszy, prawda?
– Mhm.
– To skutek tego, że organizm się broni. Przestaje ogrzewać te najmniej istotne partie
ciała, przenosząc ciepło do najważniejszych, jak mózg, serce lub nerki.
Dominika znacząco spojrzała na zegar wiszący na ścianie. Rozmówca skinął głową.
– W końcu ten mechanizm zaczyna zawodzić, ale dzieje się to stopniowo. Metabolizm
znacznie przyspiesza, szczególnie jeśli chodzi o trawienie węglowodanów. Dochodzi do
sytuacji, którą nazywamy „cukrzycą z zimna”, przy której znacznie wzrasta poziom cukru
we krwi. Zwiększa się w niej także ilość dwutlenku węgla, a w tkankach spada
wykorzystanie tlenu. Dochodzi do postępującego paraliżu układu oddechowego i sercowo-
naczyniowego. Dopiero potem następuje śmierć. – Wskazał na denata. – I właśnie to miało
tutaj miejsce. Gdyby cios był śmiertelny, nie byłoby śladu po tych wszystkich procesach.
– Rozumiem.
– Jeśli ma pani wątpliwości, mogę udowodnić to na podstawie poziomu glikogenu
w wątrobie. Wysoki wynik to właśnie skutek „cukrzycy z zimna”.
– Nie ma takiej potrzeby – odparła, pochylając się nad wzdętym brzuchem ofiary. –
Udało się ustalić jakiś przedział czasowy?
– Niestety nie. Mamy pewne szacunki co do czasu wychłodzenia przy ekspozycji na daną
temperaturę, ale dotyczą ludzi, którzy… cóż, mają na sobie warstwy termoizolacyjne.
Przynajmniej początkowo.
Wadryś-Hansen przytaknęła. Słyszała kiedyś o tym, że podczas skrajnego wychłodzenia
ludzie panicznie się rozbierają, bo odczuwają gorąco. Wielu wspinaczy odnalezionych
w wysokich partiach gór nie miało kurtek czy czapek. Instynkt samozachowawczy
szwankował, bo gwałtownie otwierały się naczynia krwionośne na skórze, powodując
uczucie palenia. Zdarzało się, że odnajdywano ciała ludzi, którzy rozerwali swoje ubranie.
– Nie może pan choćby oględnie ustalić czasu zgonu?
Lekarz przez moment się zastanawiał.
– W tym przypadku, przy tak niskich temperaturach, wystarczyłoby kilka godzin. Nocą
panował siarczysty mróz, a ten człowiek najwyraźniej swoje już przeszedł, biorąc pod
uwagę uszkodzenia ciała.
– Co z nich wynika?
– Że podjął walkę. Ma ślady na rękach świadczące o tym, że próbował się bronić,
ostatecznie jednak stracił przytomność po uderzeniu tępym narzędziem w tył głowy.
– Tym samym, które zostało użyte do zabójstwa poprzedniej ofiary?
– Mam zbyt mało informacji, by to potwierdzić lub wykluczyć – wyrecytował biegły. –
Jeśli uda nam się ustalić, co zostało wtedy użyte, będę mógł to skonfrontować
z obrażeniami. Teraz byłaby to jedynie zgadywanka.
Dominika nie miała zamiaru go przyciskać. Zapewne miał jakąś koncepcję, ale
urzędowy ton dawał jasno do zrozumienia, że sam dostrzega niebezpieczeństwa związane
z popełnieniem błędu w tak medialnej sprawie.
– Odciski palców? Ślady biologiczne? Jest cokolwiek?
– Obawiam się, że nie. Będę jeszcze szukać, ale wygląda na to, że natura po raz kolejny
okazała się naszym największym przeciwnikiem.
Wadryś-Hansen się skrzywiła. Przy odrobinie szczęścia siarczysty mróz mógłby okazać
się najlepszym przyjacielem kryminalistyka, konserwując materiał dowodowy.
Najwyraźniej jednak nie mogła liczyć na jakikolwiek uśmiech losu.
– Będę potrzebowała zdjęcia twarzy – oznajmiła.
– Nie wykonano ich na miejscu?
– Wykonano, ale nie chcę, by rodzina widziała go w tamtym stanie.
– Wie pani, kim jest ten człowiek?
– Mniej więcej.
Wychodziła z założenia, że podróżował z żoną, dzieckiem lub innymi członkami rodziny.
Wśród uchodźców z Kościeliska nie było chyba takich, którzy przedzierali się przez
Europę samotnie.
Lekarz szybko zrobił zdjęcie, ale zmarły wyglądał jeszcze gorzej niż na fotografiach
z miejsca zbrodni. Tam przywodził jeszcze na myśl człowieka, tutaj wyraźnie było widać,
że to jedynie pusta skorupa. Mocne lampy z pewnością nie pomagały, uwydatniając każde
ze znamion śmierci.
Wadryś-Hansen podziękowała biegłemu i poleciła, by kontaktował się z nią, gdy tylko
uda mu się cokolwiek ustalić. Pokiwał głową, ale wiedziała, że musi liczyć głównie na
siebie.
W korytarzu czekał na nią zniecierpliwiony specjalista od numizmatyki.
– Przepraszam, że tak długo – odezwała się Dominika i poprowadziła go schodami
w górę.
– Nie ma problemu – odburknął rozmówca. – Miałem czas przejrzeć notatki. Gdzie
możemy porozmawiać?
Wadryś-Hansen nie miała zamiaru tego przeciągać. Chciała załatwić sprawę z monetą
jak najszybciej i ruszyć dalej, w końcu popchnąć to śledztwo do przodu. Czuła, że
odpowiedzi tkwią wśród uchodźców – i czekają na to, by ktoś wreszcie zaczął
z determinacją ich poszukiwać.
Jak każda mała, homogeniczna grupa, tak i ci ludzie mieli swoje tajemnice. Była co do
tego przekonana.
– Proszę mówić – powiedziała.
Numizmatyk się rozejrzał.
 – Tutaj?
Skinęła głową, jakby było to najbardziej naturalne rozwiązanie.
– Rozumiem, że to dwadzieścia pięć syryjskich funtów? – podsunęła. – Obecnie
w obiegu?
– Tak.
– Co więcej może mi pan powiedzieć?
– Złota lamówka jest wykonana z mosiądzu, środek z miedzi oraz niklu.
Minęła ich biegnąca pielęgniarka, która niemal potrąciła specjalistę. Mruknął coś pod
nosem.
– A ten budynek na awersie?
– To Bank Centralny Syrii. Gmach mieści się na placu Sabaa Bahrat. Na rewersie
znajduje się piąte godło Syrii, obowiązujące od osiemdziesiątego roku.
– To ten orzeł?
– Jastrząb. A konkretnie Jastrząb Kwaryszów zwrócony w prawo z dwoma
pięcioramiennymi gwiazdami. Nie wiem niestety, co oznaczają.
W tej chwili dwie ofiary, uznała w duchu Wadryś-Hansen. I zero odpowiedzi.
– Moneta waży osiem i pół grama, ma dwadzieścia pięć milimetrów średnicy.
Wyszli ze szpitala i Dominika skierowała się w stronę samochodu. Numizmatyk poszedł
za nią, ale się nie odzywał.
– Co jeszcze? – spytała.
– To wszystko, co udało mi się ustalić.
– Słucham?
– Nie wiem, co więcej mógłbym pani powiedzieć. Reszta należy chyba do techników,
którzy zbiorą odciski palców i… i tak dalej.
W „i tak dalej” mieściło się zapewne ustalenie, czy moneta została umieszczona
w gardle post mortem, czy może przed śmiercią. Nikt jednak nie potrafił udzielić
odpowiedzi na to pytanie. Syryjczyk był przez długi czas nieprzytomny, więc obie wersje
wchodziły w grę.
– Dziękuję – odezwała się Dominika. – Podrzucić gdzieś pana?
– A dokąd pani jedzie?
– Na Słoneczną. Do Zespołu Szkół Ogólnokształcących.
– To dziękuję. Ja na dworzec PKP.
 Pożegnali się, po czym Wadryś-Hansen z ulgą wsiadła do samochodu i włączyła
Portishead. Przypuszczała, że specjalista nie będzie miał dla niej wiele, ale na wszelki
wypadek zakodowała wszystkie informacje. Jeśli to jednak Bestia zabijała, szczegóły
mogły mieć znaczenie.
Wyjechała na Nowotarską i skierowała się w stronę szkoły, do której przeniesiono
uchodźców. Burmistrz Zakopanego tym razem nie protestował, ale prawda była taka, że nie
miał żadnego wyboru. Wcześniej o tymczasowe zakwaterowanie prosił wojewoda, teraz
prośba pochodziła prosto od rządu.
Miejsce było znacznie lepsze niż szkoła w Kościelisku. Nie dość, że sala gimnastyczna
była większa, to jeszcze teren był porządnie ogrodzony. Teraz można było zapewnić
bezpieczeństwo zarówno uchodźcom, jak i mieszkańcom Zakopanego.
Jedyny problem polegał na tym, że wokół było także sporo miejsca, by rozstawić
się z transparentami i zebrać znacznie większą liczbę zwolenników natychmiastowego
odesłania Syryjczyków do domu.
Dominika zastanawiała się, czy tak w istocie ta sprawa się nie zakończy. Ewentualnie
czy nie zostaną relokowani do innych krajów. Tylko kto miałby z otwartymi rękoma przyjąć
grupę ludzi, wśród których mógł być morderca?
Pytanie to dokładało ciężaru na jej barki. Zdawała sobie sprawę, że to od niej zależy
przyszłość kilkudziesięciu ludzi, w tym kobiet i dzieci, które mogą zostać skazane na
powrót do ogarniętego wojną kraju.
Próbowała znaleźć miejsce do zaparkowania przy szkole, ale cała okolica była pełna
ludzi. Wyglądało to tak, jakby wszyscy turyści przychodzili tutaj zamiast na Krupówki.
W końcu znalazła miejsce na Sienkiewicza, naprzeciwko sądu.
Dotarłszy pod budynek szkoły, przywitała się z policjantami, których twarze powoli
zaczynała zapamiętywać. Osicę znalazła na korytarzu. Chodził w tę i z powrotem z nosem
w komórce.
– Dzień dobry, panie inspektorze.
Podniósł wzrok jakby spłoszony. Natychmiast schował telefon do kieszeni i skłonił się
zdawkowo.
– Boi się pan czegoś?
– Tych tam – mruknął, wskazując na wejście do sali gimnastycznej. – Powinniśmy
natychmiast zamówić herculesy i brać się do roboty.
 – Co takiego?
– Jakiś czas temu austriacki minister wyraził zgodę na użycie tych wojskowych
samolotów do… odwożenia uchodźców.
– Chyba tylko tych, którym odmówiono prawa azylu?
– No. No tak. To jakieś pięćdziesiąt tysięcy osób, z tego co pamiętam. Plan jest taki,
żeby pozbyć się ich do dwa tysiące dziewiętnastego roku.
– Ale ci tutaj kwalifikują się do azylu, panie inspektorze.
– Doprawdy? Nie wydaje mi się.
– UDSC twierdzi inaczej.
– Bo urząd najwyraźniej bierze pod uwagę to, co wpisują w formularzach, a nie to, że
zabijają na szlakach.
– Nie wiemy, kto jest winny.
– To prawda – przyznał. – Ale nawet jeśli to nie oni, z pewnością się przysłużyli.
– Z pewnością.
– Nie zgadza się pani? Gdyby zostali u siebie, nic takiego nie miałoby miejsca.
– Wie pan… to tak, jak mówienie, że kobieta jest winna gwałtu, bo miała na sobie
spódnicę, a nie hidżab.
Osica wzruszył ramionami.
– Mamy coś? – zapytał. – Słyszałem, że pod Kościelcem pogoda nieźle dała się we
znaki.
– Niestety – odparła Wadryś-Hansen i skierowała się w stronę sali gimnastycznej. – Nie
udało się wyciągnąć nic konkretnego. Oprócz tego, że ofiara zmarła z wychłodzenia, nie
z zadanych ciosów.
– Więc to nie musiało być morderstwo.
– Słucham?
Zatrzymali się przed wejściem do hali.
– Monetę przecież można było podłożyć po fakcie – wyjaśnił Edmund. – A całe
zdarzenie mogło być pechowym wypadkiem, po którym sprawca uznał, że najlepiej będzie,
jeśli upozoruje związek z poprzednim zabójstwem.
Dominika poczuła, że zaczyna boleć ją głowa. Z pewnością dołożyły się do tego wypite
kawy i zbyt skąpe śniadanie, ale głównym powodem było to, że poruszała się w coraz
gęstszej mgle. Z każdą godziną wydawało jej się, że wie coraz mniej, a pytania piętrzą się
wykładniczo.
– Trudno na razie przesądzić – odparła i weszła do środka.
Uchodźcy natychmiast zwrócili wzrok w jej stronę. Kilku sprawiało wrażenie, jakby
odetchnęło, widząc znajomą – i być może dobrze kojarzoną – postać. Inni wyglądali, jakby
była wrogiem publicznym numer jeden. Rozumiała jedną i drugą reakcję. Z jednej strony
dała się poznać jako osoba sympatyzująca z ich sprawą, z drugiej jednak jej zadaniem było
drążenie do skutku w poszukiwaniu prawdy.
Poszukała wzrokiem Amiry, ale nigdzie jej nie dostrzegła. Szybko podszedł do niej
jednak Safuan al Farra i skłonił się lekko.
– Is there any new information? – zapytał. – Kto to zrobił? Dlaczego?
Krzaczaste brwi miał tak mocno ściągnięte, że niemal stykały się nad nosem. Nie potrafił
ukryć wściekłości w oczach… a może nawet nie próbował. Patrząc na jego twarz,
Dominika nie mogła opędzić się od skojarzeń z terrorystami widywanymi na nagraniach
ISIS.
Wyciągnęła zdjęcie zrobione za przełęczą Karb i podała je mężczyźnie. Spojrzał na nie
tylko na moment.
– Hussain… – powiedział.
Dominika się rozejrzała. Do tej pory nie wiedzieli, kim była ofiara. Kilkoro uchodźców
nadal przebywało w szpitalu, dwóch czy trzech zatrzymano na komisariacie, by złożyli
bardziej wyczerpujące wyjaśnienia.
– Dobrze go znałeś?
– Niedostatecznie dobrze.
Wadryś-Hansen czekała, aż rozwinie, ale najwyraźniej nie miał zamiaru. Przez moment
zaciskał usta, aż pobielały, a potem oddał jej fotografię.
– Gdzie są jego rzeczy?
Bez słowa poprowadził ją do koca i plecaka leżących pod ścianą. Dominika odsunęła
suwak, po czym zaczęła przeszukiwać zawartość. Znalazła dokument ze zdjęciem
potwierdzającym tożsamość Hussaina Sayeda Ahmada.
– Czego pani szuka?
– Tylko potwierdzenia – odparła, podnosząc się. Poczuła na sobie wzrok wszystkich
zgromadzonych. – Obawiam się jednak, że musimy zabezpieczyć jego rzeczy.
Osica szybko skinął na dwóch policjantów, który zajęli się pakowaniem tego, co zostało
po Hussainie. Wadryś-Hansen odeszła na bok, mając nadzieję, że Syryjczycy przesuną
się razem z nią. Zostali jednak przy plecaku, patrząc na funkcjonariuszy, jakby ci
bezcześcili świętą rzecz.
– Safuan – odezwała się.
Kiedy Al Farra obrócił się do niej, wskazała mu wzrokiem, by się oddalili. Niechętnie
poszedł za nią, wciąż sprawiając wrażenie, jakby miał zamiar zaatakować ją w najmniej
spodziewanym momencie.
– Kiedy widziałeś go ostatnim razem? – zapytała.
– Tuż przed pożarem. To był dobry człowiek, pomagał wynieść jakieś zabawki.
Dostaliśmy je wcześniej od pewnej kobiety, która przyszła do nas z pakunkami.
Zawiesił wzrok gdzieś w oddali.
– Później go tu nie było?
– Tu? Nie, ani tu, ani w punktach, po których nas przeganiali.
Dominika nie znała szczegółów, ale zdawała sobie sprawę, że Syryjczycy zostali
porozdzielani na małe grupy, a potem przenoszeni z miejsca na miejsce, dopóki sytuacja się
nie uspokoiła.
– Ja byłem w remizie razem z kilkoma innymi osobami. Potem na komendzie,
a ostatecznie trafiłem tutaj. Nigdzie nie widziałem Hussaina. Nie wiem, co się z nim
działo, mogę jedynie przypuszczać.
Wadryś-Hansen uniosła brwi.
– A przypuszczam, że ktoś z was skorzystał z okazji, odciągnął go na bok, a potem zabił.
Nie pofatygował się nawet, by użyć eufemizmu. Wadryś-Hansen przełknęła ślinę. Tylko
tego brakowało, żeby jeszcze uchodźcy zaczęli szafować oskarżeniami.
Jeśli sytuacja jeszcze nie była tragiczna, z pewnością stanie się taka za dzień lub dwa.
Niewiele było trzeba, by beczka pełna prochu eksplodowała, gdy z każdej strony ktoś
krzesał iskry.
– Może to któryś ze strażaków? – rzucił Al Farra. – Słyszałem o tym, który chciał pobić
Palestyńczyka w jednym z dużych miast. Tylko za to, że robił zakupy.
– Nie sądzę. Strażacy byli zajęci ratowaniem was, Safuan.
– Więc może policjanci.
– Nie.
– A jednak odnoszą się do nas niezbyt przychylnie.
 Po raz pierwszy w życiu Dominika była wdzięczna historii za żelazną kurtynę. Gdyby nie
ona, taki milicyjny wiarus jak Osica zapewne doskonale mówiłby po angielsku i większość
Syryjczyków bez trudu zrozumiałaby jego tyrady.
– Zapewniam cię, że podchodzą do tego w sposób profesjonalny.
– Nie wszyscy.
– Co masz na myśli?
– Niektórzy patrzą na nas z obrzydzeniem. I gdyby tylko mogli, przyłączyliby się do tych
skandujących na zewnątrz. Część jest nawet do nich podobna z twarzy.
Wolała nie wnikać, co ma na myśli. I tak byli na kursie kolizyjnym, co tylko utrudniało
jej sprawę. Na tym etapie potrzebowała zaufania, by wniknąć w ich mały, homogeniczny
świat.
Poza tym Safuan miał trochę racji. Nie tylko Osica chciał władować ich na pokład
samolotu i odesłać do domu.
Uznała, że najlepiej będzie, jeśli szybko wróci do tematu.
– Powiedz mi… – podjęła. – Hussain wszedł z kimś w konflikt?
– Z policjantów?
– Nie, pytam ogólnie. Od kiedy tu przyjechaliście, nie miał żadnych problemów?
– Nie.
Czekała, aż rozwinie, ale najwyraźniej nie miał zamiaru.
– Nie doszło do żadnej pyskówki z protestującymi? Do żadnych spięć wcześniej, kiedy
trafiliście do pierwszej hali?
– Tej, która spłonęła? – syknął. – Tej, w której nieomal wszyscy zginęliśmy?
Wadryś-Hansen zaczynała tracić cierpliwość. Zarówno w stosunku do niego, jak i do
całej tej przeklętej sprawy. Nie postrzegała jej już jako gwoździa do trumny – raczej jako
lawinę kamieni, która spadała prosto na jej karierę.
Czas najwyższy dokonać jakiegoś przełomu, postanowiła w duchu.
Przez moment wbijała wzrok w Syryjczyka. Potem przestąpiła z nogi na nogę.
Jak dokonać jakiegokolwiek przełomu bez cienia tropu? Spuściła głowę i westchnęła,
szybko upominając się w duchu, by nie stwarzać wrażenia pokonanej. Podniosła wzrok
i popatrzyła bykiem na Safuana.
– A jednak do czegoś musiało dojść.
– Słucham?
 – Nie bez powodu pierwsza ofiara miała w ustach waszą monetę.
– Każdy mógł ją zdobyć. To chyba oczywiste.
– Oczywiste jest to, że jesteście w coś zamieszani – powiedziała stanowczo i zbliżyła
się nieco do rozmówcy. Cofnął się, nieprzyzwyczajony do takiej bliskości obcej kobiety. –
I najwyższa pora, żebyś zrozumiał, że to w dużej mierze od moich ustaleń zależy, co
się z wami stanie.
Al Farra się nie odzywał.
– A wiesz, jak teraz to wygląda?
Mruknął coś pod nosem, ale nie musiał potwierdzać. Było to pytanie retoryczne.
– Najpierw zwłoki Polaka z waszą monetą, teraz Syryjczyka.
– I?
– Logika podpowiada, że to któryś z was zabił pierwszą ofiarę. A to, co się teraz
wydarzyło, to odwet.
– Nie ma na to cienia dowodu – odparł twardo Safuan. – Poza tym nie wiadomo, czy
pierwsza ofiara była Polakiem.
Rzeczywiście, nie miała takiej pewności. Każde inne założenie byłoby jednak mało
prawdopodobne. O tej porze roku zagraniczni turyści kierowali się raczej na Słowację – to
tamtejsze miejscowości uznawano za zimowe stolice Tatr.
Zresztą nikt nie miałby celu w mordowaniu przybysza z zagranicy. Przynajmniej przy
założeniu, że to nie Bestia z Giewontu była odpowiedzialna.
– To wszystko zostało tak ustawione, by rzucić na nas podejrzenia – ciągnął Al Farra. –
Przecież to widać na pierwszy rzut oka.
– Otóż to.
Przez chwilę był zdziwiony, że to przyznała, ale szybko zrozumiał, co ma na myśli.
– Gdyby ktoś chciał was wrobić, nie byłoby tego widać jak na dłoni – dodała. – Więc
pozwól, że powtórzę: albo zaczniecie ze mną współpracować, albo śledztwo utknie
w martwym punkcie, a wy poniesiecie odpowiedzialność zbiorową za najbardziej
logiczną, najbardziej oczywistą wersję zdarzeń.
Właściwie nie powinna tego mówić. I być może nie powiedziałaby, gdyby nie miała
wszystkiego serdecznie dosyć. Wystarczyło, by Safuan przekazał jej słowa jakiemukolwiek
dziennikarzowi, a Dominika nie wygrzebałaby się z bagna, do którego się zbliżyła.
– Będziecie tutaj skończeni, rozumiesz?
 Al Farra znów zacisnął usta tak mocno, że aż pobielały. Wolała nie wiedzieć, co mu się
na nie cisnęło.
– Przybyliśmy tu z własnej woli – powiedział.
Nie bardzo rozumiała, do czego zmierza, ale postanowiła nie dopytywać. Wystarczająco
długo ciągnęła go za język i być może dlatego poczuł, że ma jeszcze grunt pod nogami,
podczas gdy tak naprawdę był już jedną nogą nad przepaścią.
– Nikt nie może przymusowo relokować uchodźców. Nikt nie może powiedzieć nam,
gdzie mamy iść – ciągnął. – A więc wszyscy, którzy do was trafili, podjęli świadomy
wybór, że chcą zamieszkać w Polsce. I tak nam się odpłacacie za okazane zaufanie?
Przez moment była nieco skołowana. W pierwszej chwili jego słowa wywołały niechęć
– z jej punktu widzenia to polskie władze okazały zaufanie. Po chwili jednak uświadomiła
sobie, że w istocie ci ludzie mogli wybrać każdy inny kraj. Spełnili warunki azylowe
i zostaliby przyjęci tu czy gdzie indziej.
Z ich punktu widzenia z pewnością lepiej było wybrać Niemcy, Austrię lub któryś
z krajów skandynawskich, gdzie mogliby liczyć na wyższy socjal i lepsze warunki
bytowania. A jednak zdecydowali się na Polskę. I z pewnością gorzko teraz tego żałowali.
Al Farra cofnął się o pół kroku i nabrał tchu.
– Przepraszam – powiedział nagle. – To nie… to wszystko emocje.
Chciała zapewnić go, że nic się nie stało, ale szybko uzmysłowiła sobie, że należy
skorzystać z okazji. Skoro już sam poruszył ten temat, a wszyscy przysłuchiwali się
rozmowie, grzechem byłoby z tego nie skorzystać.
– Rozumiem cię, Safuan – odparła na tyle głośno, by reszta usłyszała. – Rozumiem was
wszystkich. Chcieliście trafić do kraju, gdzie możecie spokojnie żyć. Wybraliście Polskę,
mając przecież inne kraje w zasięgu ręki, z nadzieją, że tutaj nic złego was nie spotka.
– Nie, nie to chciałem powiedzieć…
– Przeciwnie. Powiedziałeś to, o czym myślisz od samego początku. I o czym wy
wszyscy myślicie.
Odwróciła się do zgromadzonych.
– Ale musicie wiedzieć, że my także okazaliśmy wam zaufanie – dodała. – I chętnie
będziemy dalej to robić, jeśli tylko uda nam się rozwiązać tę sprawę. Jeśli nie, wasza
droga do Europy nagle się zamknie. – Zaczerpnęła tchu, by kontynuować nieco głośniej. –
Żaden kraj was nie przyjmie. Ani Austria, ani Niemcy, ani Szwecja. Nikt nie otworzy
swoich granic przed grupą ludzi, wśród których może czaić się zabójca. Wasz los zależy
wyłącznie od tego, jaki będzie wynik tego śledztwa. I czas najwyższy, żebyście to
zrozumieli.
Nie czekając na jakiekolwiek reakcje, Dominika skierowała się do drzwi. Wiedziała, że
to najlepsze, co mogła zrobić. Podobnie jak Safuan, pozostali Syryjczycy byli w błędnym
przeświadczeniu, że to ona czegoś od nich chce. Tymczasem było odwrotnie. To oni
powinni zabiegać o jej uwagę.
Wyszła na korytarz, widząc zadowolonego Osicę kawałek dalej. Skinął jej głową i już
chciał się odezwać, ale nagle zrezygnował, przenosząc wzrok na wejście do sali. Wadryś-
Hansen zatrzymała się i obróciła.
– Proszę poczekać – odezwała się Amira.
Za nią prokurator zobaczyła kilku mężczyzn. Byli wyraźnie niezadowoleni, jakby
dziewczyna wymknęła im się w ostatniej chwili.
– Amira… – powiedział jeden z nich.
Syryjka przyspieszyła kroku. Dwóch policjantów stojących przy wejściu nerwowo się
poruszyło, spodziewając się problemów. Uchodźcy jednak zostali na swoich miejscach,
pozwalając dziewczynie podejść do Dominiki.
Wadryś-Hansen uśmiechnęła się w duchu. Najwyraźniej w końcu przemówiła komuś do
rozsądku.
– Gdzie możemy porozmawiać? – zapytała Amira.
– A mamy o czym?
– Nawet pani sobie nie wyobraża…
Dominika zaproponowała, by weszły do jednej z klas.
 6
Rany kłute. To najbardziej nie pasowało Forstowi we wszystkim, co się wydarzyło.
Doskonale pamiętał, jak wyglądała Olga w szpitalu. Leżała na łóżku z rozłożonymi rękoma,
wokół było pełno krwi. Z ust wystawała jej moneta, a on…
Nie pamiętał dokładnie, co zrobił. Wiedział, że wyjął komórkę, a potem sfotografował
miejsce zbrodni, zupełnie jakby działał na autopilocie. Logika podpowiadała, że wcześniej
sprawdził puls, ale nie był tego pewien. Raz wydawało mu się, że dotknął przegubu jej
ręki, szukając pulsowania w żyłach, innym razem, że sprawdzał na szyi.
Wszystko było jak za mgłą. A mimo to obrazy wracały, ilekroć umysł nie był pochłonięty
innymi sprawami. Tak jak teraz, gdy czekał przed aresztem na Podgórzu na swojego
rozmówcę.
Wcześniej kupił najtańszą komórkę w niedalekim kiosku – choć na dobrą sprawę nie
wiedział, czy można go tak nazwać. Był to punkt detaliczny ze wszystkim, co mogłoby
przydać się więźniom po odsiadce. Handlarz znał się na rzeczy i trzeba było mu przyznać,
że wpadł na całkiem niezły pomysł. Lokalizacja była wprost idealna.
Forst dokupił do tego starter, a potem zadzwonił do Osicy. Podinspektor nie był skory do
pomocy, gdy usłyszał, że konieczne będzie wykorzystanie wszystkich przysług, jakie miał
w służbie więziennej.
Wiktor nie był pewien, czy Osica jakiekolwiek ma, ale właściwie nie powinien się
dziwić, gdy dawny przełożony oznajmił mu, że parę się znajdzie. Podczas kilkudziesięciu
lat w służbie musiał poznać wiele osób, które zaczynały w PRL-u, tak jak on. W tamtych
czasach policjanci, sędziowie, prokuratorzy i przedstawiciele organów ścigania wszelkiej
maści spotykali się przy wódce znacznie częściej niż teraz.
Forst w końcu wypatrzył mężczyznę, na którego czekał. Według Osicy był to strażnik na
co dzień zajmujący się szukaniem kontrabandy. I wedle wszelkiego prawdopodobieństwa
był to także człowiek, który otworzył jego paczkę, spryskał ją Kenzo Amour, a potem
ponownie zapakował.
Wiktor ruszył w jego kierunku.
– Czołem, starszy kapralu Małkowski – odezwał się.
Strażnik rozejrzał się, przez chwilę nie wiedząc, skąd pochodzi głos. W końcu wbił
wzrok w Wiktora i zatrzymał się jak rażony piorunem.
– O kurwa… – powiedział.
 Forst skinął na niego, wskazując mu drogę w kierunku samochodu.
– Przejedziemy się.
Małkowski miał wyraźne problemy z przełknięciem śliny. Omiótł wzrokiem okolicę,
jakby szukał ratunku.
– Ale…
– Żadnych ale. Wsiadaj do auta.
Nie bardzo wiedział, jak ma się zachować, i Forst mu się nie dziwił. Każdy
funkcjonariusz zapewne reagował podobnie, widząc na wolności człowieka, z którym
dotychczas miał styczność jedynie w bezpiecznym, zamkniętym środowisku. A jeśli dodać
do tego obcesowość, która nijak nie pasowała do tego świata, reakcja była tym bardziej
zrozumiała.
– Żona… żona czeka na mnie w domu.
– Dzisiaj poczeka dłużej.
Spuścił wzrok.
– Przepraszam, ale muszę… – wydukał, a potem potrząsnął głową, odnajdując w sobie
pokłady odwagi. Wyprostował się, podniósł spojrzenie, a potem ruszył do samochodu. –
Jeśli w areszcie coś zginęło, trzeba kontaktować się z…
– Wszystko mi tam, kurwa, zginęło – odparł Forst, zachodząc mu drogę.
– Zaraz będę zmuszony…
– Co? Wezwać pomoc? Śmiało.
Cofnął się o krok.
– Oby przybiegł sam naczelnik – dodał Wiktor. – Na pewno zainteresuje go, że przyjąłeś
niemałą sumkę za to, by spryskać jedną z przesyłek dla więźniów kobiecymi perfumami.
Kapral szeroko otworzył oczy i uniósł brwi, tym samym potwierdzając, że Forst trafił
w sedno.
– Wsiadaj do auta – powtórzył. – Nic ci nie zrobię.
– Ale…
– Chcesz, żeby to wyszło na jaw?
– Nic nie zrobiłem.
– Nic, nic. Oprócz przyjęcia łapówki.
– Ale to nie…
– Nie łapówka? Dziwne. Mnie to wygląda na korzyść majątkową, a jakby nie było, mam
pewne doświadczenie w ściganiu przestępców. Chyba że odprowadziliście podatek, co,
kapralu?
Po chwili siedzieli w renault megane. Z głośników płynęły dźwięki jakiegoś jazzowego
kawałka, którego Wiktor nie kojarzył. Grało go Radio ZET Chilli, ale radiowiec nie
pofatygował się o przedstawienie wykonawcy.
– Nie zrobiłem nic złego.
– Skończ z tym bełkotem – upomniał go Forst. – Nie mam na to czasu.
Małkowski nie odpowiedział. Wiktor uznał, że doskonale się rozumieją.
– Wszystko będzie okej – podjął. – Nie mam zamiaru robić ci problemów.
Kapral skinął głową, niepewnie się rozglądając. Forst nie pierwszy raz poczuł się jak
trędowaty – jakby rozmówca obawiał się, że zobaczenie go z nim w samochodzie
sprowadzi na niego same kłopoty.
– Chcę tylko wiedzieć dwie rzeczy.
– Jakie?
– Po pierwsze, kto ci zapłacił?
Małkowski osunął się na fotelu.
– Kto? – powtórzył głośniej Forst.
– Przyszło pocztą.
– Przekaz? – zapytał z powątpiewaniem Wiktor. Gdyby Bestia zaczęła zostawiać za sobą
ślady, byłaby to miła odmiana.
– Nie, pieniądze w kopercie…
– Od kogo?
– Nie był wpisany nadawca, przysięgam.
– Więc jak się z nim kontaktowałeś?
– Przysłał mi maila – odparł cicho kapral i zaczął nerwowo skubać skórkę przy
paznokciu. – Najpierw ogólnego, czy byłbym w stanie coś dla niego zrobić na Podgórzu.
– Co odpisałeś?
– Że to niemożliwe i za samo składanie takich propozycji grozi mu odpowiedzialność
karna.
– I co on na to?
– Nic. Nie dostałem żadnej odpowiedzi… ale dwa dni później przyszedł list, a w nim
równe tysiąc złotych. I tyle. Żadnej informacji, żadnego nadawcy. Tego samego dnia
dostałem maila, w którym pytał, czy przesyłka dotarła.
Forst pokiwał głową. Trudno było dziwić się strażnikowi zarabiającemu psie pieniądze,
że połakomił się na tak smaczny kąsek. Kiedy tysiąc złotych jest jedynie zachętą, trudno
odmówić dalszej współpracy.
– Szybko wyjaśnił, że nie interesuje go kontrabanda, tylko zrobienie psikusa jednemu
z więźniów.
– Psikusa? Tak się wyraził?
Małkowski skinął głową, a Forst zaklął pod nosem. Jego przeciwnik doskonale
wiedział, że prędzej czy później byłemu komisarzowi uda się odkryć ten trop. I że
Małkowski przekaże mu wszystko, słowo w słowo.
– Muszę zobaczyć te maile.
– Kazał mi je skasować.
Wiktor zacisnął usta i na moment odwrócił głowę. Z aresztu wyszedł kolejny klawisz,
ale nawet się nie rozejrzawszy, skierował się w stronę kiosku.
– Co jeszcze pisał?
– Że opłaci mi się to, a on zorganizuje wszystko tak, że nikt nigdy się nie dowie.
– On przysłał ci perfumy?
Kapral potaknął niepewnie.
– Nie sądziłem, że… nie wiedziałem, że będzie to miało jakiekolwiek znaczenie.
Myślałem, że to jakiś fetysz… zboczenie.
Właściwie trudno było mu się dziwić. Forst wolał nie pytać, ile strażnik dostał za to
proste zadanie, ale przypuszczał, że był to najbardziej intratny interes w jego życiu.
Poprawił się na fotelu, na moment zamarł, a potem uderzył otwartymi dłońmi o kierownicę.
Samochód lekko się zatrząsł, podobnie jak mężczyzna na siedzeniu pasażera.
– W porządku – odezwał się Wiktor. – Robicie na co dzień znacznie większe przekręty
niż pryskanie perfumami gąbek.
Kapral głośno przełknął ślinę.
– Co jeszcze możesz mi o nim powiedzieć?
– Nic, naprawdę. Nasz kontakt ograniczał się do wymiany kilku zdań.
W to Forst akurat nie wątpił. Nawet gdyby zachowały się wiadomości, niczego by z nich
nie wyciągnął. Nie było sensu naciskać na tego strażnika… przynajmniej nie w tej kwestii.
W końcu nie po to tu przyjechał.
 Obrócił się do niego, wciąż ściskając kierownicę.
– To może zostać między nami – oznajmił i zawiesił głos.
Dopiero po chwili Małkowski zrozumiał, że kryje się w tym warunek.
– Jeśli?
– Jeśli zrobisz coś dla mnie.
Kapral zamknął oczy i odchylił głowę. Musiał zdawać sobie sprawę, że nie będzie to
żadna mała przysługa.
– Jeśli nie, najpierw wyślę pismo do naczelnika, a potem do urzędu skarbowego.
Z pewnością fiskusa zainteresuje nieopodatkowana kwota, o którą nagle się wzbogaciłeś.
– Posłuchaj… mam dwójkę dzieci, żona pracuje w sklepie spożywczym, a mieszkanie
jest obciążone…
– Gówno mnie to obchodzi.
Małkowski przestał skubać skórę i spojrzał na Forsta. Wyglądał na zdesperowanego, ale
Wiktor nie miał zamiaru się tym przejmować. Teraz miał tylko jeden cel – i nic poza nim
się nie liczyło.
– Jak mi się wszystko zawali, im też…
– W takim razie zadbaj o to, żeby się nie zawaliło.
– Jak?
– Potrzebuję kompotu.
– Co takiego?
– Mieliście wczoraj lub dzisiaj jakieś paczki z kontrabandą?
– Tak, ale…
– Była w nich heroina?
– Nie. Żadnych narkotyków, jedynie telefon i jakieś bzdury.
– W takim razie wrócisz teraz do aresztu, pójdziesz do kanciapy, gdzie przechowujecie
wszystko z ostatniego tygodnia, a potem przyniesiesz mi trochę towaru. Rozumiesz?
Kapral pokręcił głową.
– To niewykonalne.
– W takim razie wychodź z auta. Skończyliśmy.
Małkowski ani drgnął. Potarł nerwowo czoło, a Forst usłyszał, jak przyspiesza mu
oddech. Podkręcił nieco ogrzewanie, przypuszczając, że pasażerowi zrobi się jeszcze
mniej komfortowo.
 – Nie rozumiesz… Zrobiłbym to, gdyby się dało. Ale magazyn jest zamknięty. Każdy
wie, że gdyby można było spokojnie tam wchodzić i wychodzić, znikałoby mnóstwo rzeczy.
– Mimo to musicie mieć jakiś sposób.
– Nie mamy, przysięgam – wydusił z siebie kapral. – Czasem… czasem rzeczywiście
uda się coś przechwycić, ale jak trafi do magazynu i zostanie wpisane do rejestru, nie ma
już żadnych możliwości.
Forst zaklął w duchu. Ci ludzie wiedzieli, co robią, i nie było powodu, dla którego
miałby nie ufać jego słowom. Szczególnie że na szali był dobrobyt jego rodziny.
– W takim razie masz cholerny problem – powiedział Wiktor. – Bo jeśli odjadę stąd bez
towaru, możesz szukać nowej roboty. I mieszkania socjalnego dla rodziny.
Przez moment panowała cisza.
– Może…
– No?
– Może jest sposób, o ile…
– Mów.
– Mogę porozmawiać z tym, kto dostarczał ci towar. Mogę wziąć namiar na handlarza.
Pojedziesz do niego i załatwisz sprawę sam.
Forst nie musiał zastanawiać się ani przez chwilę. Był gotów sam podsunąć klawiszowi
pomysł, by rozmówił się z Czachorem. Dostanie się do magazynu mogło być problemowe,
ale wejście na pawilon niespecjalnie. Problem polegał na czym innym.
– Nie poda ci kontaktu.
– Ale tobie tak, ja będę tylko pośrednikiem.
Wiktor skinął głową z pozorowanym uznaniem. Zapisał na kartce papieru swój nowy
numer, a potem dał gryps strażnikowi.
– Idź. I załatw to szybko.
Kwadrans później Małkowski wrócił, a chwilę później Forst otrzymał informację, której
tak desperacko potrzebował. Zapisał adres na skrawku papieru, po czym wzrokiem
wskazał klawiszowi, by ten wysiadł z renault.
– Więc wszystko w porządku? – chciał upewnić się kapral.
Forst przechylił się przez siedzenie i zatrzasnął drzwi, po czym odjechał spod aresztu.
Nie miał zamiaru dawać mu poczucia bezpieczeństwa. Nie chodziło o to, że popełnił
zdrożny czyn – być może w przyjęciu zapłaty od Bestii nie było nic wykraczającego poza
normę. Wiktor odczuwał jednak pewną antypatię zarówno wobec Małkowskiego, jak i jego
kumpli. Z małymi wyjątkami.
Jakiś czas później dotarł pod blok na Nowej Hucie, gdzie miał spotkać się z dilerem.
Najwyraźniej stereotypy nadal miały pokrycie w rzeczywistości. Powinien od razu
skierować się na to osiedle.
Odjeżdżał z niego uboższy o kilkaset złotych, ale bogatszy o zapas kompotu, który
powinien wystarczyć mu na długo. Zatrzymał się jeszcze w osiedlowej aptece, kupił
strzykawkę i kilka igieł, a potem pojechał do pierwszego lepszego papierniczego
i zaopatrzył się w gumowe opaski.
Miał wszystko, czego potrzebował. Wyjechał z miasta, po czym opuścił autostradę A4 na
wysokości Bochni. Zatrzymał się na niewielkim parkingu, sprawdził, czy nikt go nie
wypatrzy, a potem w końcu rozpakował sprzęt i heroinę. Trzęsącymi się rękoma nabrał
nieco płynu do strzykawki, poklepał się po zgięciu łokcia, zacisnął gumkę, a potem
przyłożył igłę do żyły i wpuścił kompot do krwiobiegu.
Efekt zwalił go z nóg na kilka chwil. Osunął się na fotelu, czując, jak cały wiotczeje.
Fala błogości rozlewała się po całym ciele, a wszelki stres w okamgnieniu go opuścił.
Skronie w końcu przestały pulsować, ból z tyłu głowy zniknął bez śladu.
Wiktor odchylił oparcie i ułożył się wygodniej. Uznał, że odczeka moment, by narkotyk
zadziałał w pełni, a potem ruszy dalej. Naraz uświadomił sobie, że nie musi się spieszyć.
Ogarnął go błogostan, poczucie, że prędzej czy później i tak dorwie Bestię.
Forst nabrał tchu i zaczął zastanawiać się, dlaczego wcześniej nie czuł tej beztroski.
Teraz wydawała mu się całkiem zrozumiała.
Przysnął na chwilę.
Kiedy się obudził, potrząsnął głową, otworzył przeciwsłonecznik i spojrzał w lusterko.
Gęsty zarost nieco maskował efekty uboczne kompotu, ale wciąż było widać po jego cerze,
że regularnie daje sobie w żyłę. Otworzył szerzej oczy. One też stanowiły świadectwo
uzależnienia. Miał mocno zwężone źrenice, zapewne w tej chwili jeszcze niereagujące na
światło.
Wyciągnął paczkę Big Redów, wrzucił jedną gumę do ust, a potem włączył silnik.
Skierował się w stronę Chełma, uważając, by na autostradzie nie przekroczyć dozwolonej
prędkości.
Po półtorej godziny minął Rzeszów i zjechał z A4. Zaczynał się gorszy odcinek drogi
i Forst musiał zwolnić jeszcze trochę. Efekt działania kompotu nieco zelżał, ale były
komisarz nadal czuł się całkiem nieźle. Najważniejsze było to, że migrena zniknęła.
W Chełmie był trzy godziny później. Może zeszłoby krócej, gdyby nie to, że kilka razy
ktoś mrugał mu światłami, więc zwalniał dużo poniżej dozwolonej prędkości. W dodatku
przed Krasnymstawem trafił na roboty drogowe i korek, w którym spędził trochę czasu.
Zaparkował na Ceramicznej, nieopodal szpitala. Idąc w stronę budynku, niechętnie
spojrzał na kwiaciarnię, w której kupił kwiaty, będąc tutaj ostatnim razem. Poczuł, jakby
serce ominęło jedno uderzenie, a oddech stał się nieco bardziej płytki.
Przyspieszył kroku, wchodząc na teren szpitala wojewódzkiego. Spodziewał się, że
powrót tutaj nie będzie łatwy, ale łudził się, że emocje nie będą aż tak duże. Pomyślał, że
mógłby zawrócić i wziąć niewielki zastrzyk, ale szybko odrzucił tę myśl. W tej chwili
potrzebował trzeźwego umysłu, na relaks przyjdzie jeszcze pora.
Miał zamiar skierować się od razu do dyżurki pielęgniarek, ale zatrzymał się na
korytarzu i przez moment zastanawiał. W końcu ruszył do sali, w której znalazł Olgę.
Drzwi były zamknięte i przypomniał sobie, jak stał tu z kwiatami, rozedrgany jak
nastolatek.
W środku stały dwa łóżka, oba zajęte przez starsze kobiety. Spojrzały na niego
skonsternowane, a Forst wbił wzrok w miejsce, gdzie leżała Szrebska.
– Przyszedł pan posprzątać? – zapytała jedna z pacjentek.
Wiktor potrząsnął głową. Co go naszło, by tutaj się zjawiać? Był masochistą?
Odnalezienie odpowiedzi na to pytanie nie było trudne.
– Nie… – powiedział. – Przepraszam.
Wrócił na korytarz i zamknął za sobą drzwi.
Przez chwilę nie mógł się poruszyć. Oplótł go dziwny marazm i nie chciał ustąpić.
Miejsce heroinowej błogości zajęła cała nawałnica obaw i zmartwień. Co działo
się z Olgą od tamtego czasu? Jak przeżyła? Kto był za to wszystko odpowiedzialny? Czy
jeszcze może w ogóle łudzić się, że ją uratuje? Po takim czasie?
Odsunął od siebie te myśli i wyjął telefon. Wybrawszy numer Osicy, czekał cierpliwie,
oparty o ścianę.
– Nie mam teraz czasu, Forst – powitał go dawny przełożony.
– Zajmę tylko chwilę.
– To samo powiedziała kiedyś moja żona, a kilkadziesiąt lat później…
 – Jak nazywał się lekarz zajmujący się Olgą?
– Hę?
– Ten z Chełma. Sprawdzał pan ostatnio wszystkie dokumenty, prawda?
– Tak, tak… od początku do końca.
– Więc?
Osica przez moment się zastanawiał.
– Skrzypiński. Imienia nie pamiętam.
– Tyle mi wystarczy.
– To, jak rozumiem, w twoim słowniku odpowiada słowu „dziękuję”.
– Mniej więcej.
Edmund westchnął do słuchawki.
– Mamy tutaj przełom – powiedział. – W sprawie uchodźców.
– Dobrze wiedzieć.
– Wszystko wskazuje na to, że to naprawdę mogła nie być Bestia.
Forst nie miał zamiaru zajmować się teraz tym tematem. Zresztą nie wiedział, na ile
informacje lub przypuszczenia Osicy są pewne.
– Będziemy w kontakcie – rzucił, a potem się rozłączył.
Szybkim krokiem poszedł do dyżurki. Zapukał w uchylone drzwi, po czym przechylił
się przez próg.
– Dzień dobry – powiedział. – Szukam doktora Skrzypińskiego.
 7
W niewielkiej klasie na parterze wciąż panował zaduch, jakby lekcje dopiero
się skończyły. Wadryś-Hansen i Amira usiadły przy jednym z biurek obok okna. Dominika
uchyliła je.
– Pozostali nie byli zadowoleni, że ze mną rozmawiasz – zaczęła prokurator. Wyszła
z założenia, że lepiej rozprawić się ze wszystkimi wątpliwościami na początku, niż
borykać się z nimi w trakcie przesłuchania.
Amira skinęła głową.
– Dlaczego?
– Bo uważają, że pewne rzeczy powinny zostać między nami.
Wadryś-Hansen milczała. Chciała, żeby Syryjka sama skierowała się na odpowiednie
tory. Ta nabrała głęboko powietrza i zawiesiła wzrok gdzieś za oknem.
– To zrozumiałe, prawda?
Dominika lekko skinęła głową.
– Przeszliśmy razem naprawdę wiele. Nie mówię o tych dwóch tysiącach kilometrów,
ale o tym, co działo się po drodze… to umacnia więzi. Czyni z nas coś więcej niż rodzinę.
– Oczywiście.
– Szliśmy przez długie miesiące, mogąc liczyć tylko na siebie. To wszystko sprawia, że
podchodzimy nieufnie do… do wszystkiego, co jest na zewnątrz.
– W telewizji widywałam co innego.
– To znaczy?
– W wielu miejscach ludzie witali was z otwartymi rękoma, przynosili wodę, jedzenie,
ubrania.
– Tak. Nawet na Węgrzech, o których tak źle się mówiło w mediach – przyznała Amira.
– Tam spotkaliśmy chyba najbardziej uprzejmych, najhojniejszych ludzi. Telewizja
powinna oddzielać wyraźnie polityków od zwykłych mieszkańców. Ale nie o tym mówię.
– Wiem.
– To wszystko… powierzchowne kontakty. Nawet jeśli jacyś reporterzy z nami spali pod
gołym niebem, a sporo było takich, nie ingerowali w nasz świat. Nie mieli jak. A ty
zjawiłaś się w tej hali gimnastycznej właśnie po to, żeby utorować sobie drogę.
– Nie musisz mi tego tłumaczyć.
Amira pokiwała głową i w końcu oderwała wzrok od okna. Popatrzyła na Dominikę tak,
jakby z jakiegoś powodu czuła się pokonana. Może chodziło o to, że zdrowy rozsądek
zwyciężył lojalność?
– Ale muszę ci wytłumaczyć, co się zdarzyło.
Wadryś-Hansen czekała, nie ponaglając jej.
– Kiedy minęliśmy granicę, wszystko wskazywało na to, że będzie dobrze. W końcu
dotarliśmy do kraju, w którym mogliśmy rozpocząć procedurę azylową. Niektórzy
wprawdzie liczyli na przedostanie się do Niemiec, ale pojawiły się głosy, że u was jest
lepiej. Że Niemcy zmieniają teraz politykę, a kanclerz musi pokazać twardą rękę.
– I co się stało?
– Już w Kościelisku doszło do… pewnego nieporozumienia.
– Jakiego?
– Eskortowała nas straż graniczna, policja dopiero miała się zjawić. Grupa była liczna,
ściągaliśmy uwagę okolicznych mieszkańców. Przynosili nam picie i jedzenie, uśmiechali
się, machali nam z pobocza… wszystko wyglądało naprawdę dobrze. Do czasu tego
nieporozumienia.
Dominika skinęła głową.
– Przechodziliśmy niedaleko kilku starych domów jednorodzinnych, przy jednym z nich
stała grupa mężczyzn. Zaczęli krzyczeć do nas coś po polsku, jeden się odgrażał, ale nie
zbliżali się do nas.
Przynajmniej przez jakiś czas, przypuszczała Wadryś-Hansen.
– Kilkanaście, może dwadzieścia minut później zatrzymaliśmy się przy stacji
benzynowej. Mieliśmy tam skorzystać z toalet i szybko się obmyć. Ludzie zaczęli
się trochę rozchodzić, strażnicy graniczni nie próbowali nawet zebrać nas w jednym
miejscu, może nie mieli nawet powodu.
– Może nie.
– Na tyłach stacji, przy toaletach, doszło do przepychanki.
– Pojawił się jeden z tych, którzy się odgrażali?
– Tak.
Amira spuściła wzrok, a potem zrelacjonowała, jak mężczyzna podszedł niezauważony
i odciągnął jedną z Syryjek na bok. Początkowo była w szoku, nie wiedziała, co się dzieje.
Nikt nie zauważył, że zniknęła. Zakleszczył ją w uścisku, zatkał usta i zaczął mówić jej coś
po polsku.
 Dziewczyna na chwilę przerwała opowieść. Podniosła wzrok i się wyprostowała.
– Hussain jako pierwszy usłyszał, że coś się dzieje. Popędził za róg budynku
i natychmiast rzucił się na pomoc. Uderzył tamtego mężczyznę, ale na tym w zasadzie się
skończyło. Były jeszcze groźby, ale… ale nic, co mogłoby stać się powodem zabójstwa.
Wadryś-Hansen poprosiła, by rozmówczyni opisała jej tamtego Polaka. Szybko
skonfrontowała jego cechy zewnętrzne z ofiarą, którą znalazła na Upłazie. Wprawdzie
przepychanka przy stacji benzynowej rzeczywiście nie była dobrym powodem do
morderstwa, ale… właściwie nigdy nie istniał dobry powód.
Poza tym Dominika nie miała pewności, czy usłyszała całą prawdę.
Opis wyglądu napastnika teoretycznie był zbieżny z tym, jak wyglądała pierwsza z ofiar.
Dopóki jednak Wadryś-Hansen nie sprawdzi tego sama, nie mogło być mowy o pewności.
Amira nie wspomniała o żadnych cechach szczególnych, które rozwiałyby wątpliwości.
– Rozumiem, że ten mężczyzna zapowiedział powrót?
– Tak… mówił łamanym angielskim, ale nie mieliśmy trudności ze zrozumieniem, że
następnym razem nie przyjdzie sam.
– I nie widzieliście go już więcej?
– Nie.
Więc albo zrezygnował, albo któryś z Syryjczyków wziął sprawy w swoje ręce
i załatwił go na Upłazie. Druga wersja wydawała się mało prawdopodobna, ale
pierwsza… właściwie niemożliwa.
– Jesteś pewna, że się nie pojawił? Może go po prostu nie widziałaś?
– Zapewniam, że bym zauważyła.
– W porządku. Będę musiała prosić cię o obejrzenie kilku zdjęć.
Amira pokiwała głową z obojętnością, jakby spodziewała się, że taki będzie rezultat jej
otwartości. Dominice przemknęło przez myśl, że wszystko, co Syryjka jej powiedziała,
mogło być wcześniej ustalonym scenariuszem. Później zobaczy zdjęcie, uzna bez cienia
zawahania, że to nie ten mężczyzna, a Wadryś-Hansen znów znajdzie się w punkcie
wyjścia.
– Chciałabym to załatwić od razu, jeśli nie masz nic przeciwko.
– Nie mam.
Wstały, a potem Dominika poprowadziła ją na korytarz.
– Muszę tylko powiedzieć reszcie, że przez jakiś czas mnie nie będzie.
 Prokurator czekała na nią przed wyjściem, obok stał Osica. Zrelacjonowała mu pokrótce
to, czego się dowiedziała, ale nie wyglądał, jakby go to obchodziło. Sprawiał raczej
wrażenie człowieka, który myślami jest daleko stąd.
– Spodziewał się pan tego, inspektorze?
– Hm?
– Nie wygląda pan na zaskoczonego.
– Spodziewam się wszystkiego. Zazwyczaj najgorszego – mruknął i poprawił marynarkę.
– To akurat najgorsze nie jest. Lubię jasne sytuacje, a wszystko wskazuje na to, że właśnie
z taką mamy do czynienia.
– Przekonamy się na komendzie.
– Chyba pani żartuje… – odparł pod nosem. – Ta Arabka nigdy nie potwierdzi, że ofiara
z Upłazu to ten mąciciel. Rzuciła pani tę wersję po to, by wyjść na otwartą i skłonną do
współpracy, ale jak przyjdzie co do czego, nie ściągnie podejrzeń na swoich ludzi.
Gwarantuję to pani.
Wadryś-Hansen podzielała jego obawy, szczególnie kiedy usiedli w pokoju przesłuchań
i rozłożyli przed Amirą zdjęcia. Początkowo wyglądała, jakby mimo wcześniejszych
zapowiedzi nie miała nawet zamiaru na nie spojrzeć. Dopiero po chwili Dominika
uświadomiła sobie, że ta rezerwa jest rezultatem tego, co musiała usłyszeć od
pobratymców.
– To on – odezwała się w końcu Amira. – To ten człowiek, który zaatakował nas pod
stacją benzynową.
Osica uniósł brwi i zagwizdał pod nosem.
– Jesteś pewna? – zapytała prokurator.
– Absolutnie. Twarz jest trochę… zdeformowana, ale to on.
Ze skomplikowanego śledztwa nagle zrobiła się dość prosta sprawa. Cała pajęczyna
niedomówień, wątpliwości i wieloznaczności została zerwana, a Wadryś-Hansen miała
przed sobą ciąg logicznych zdarzeń ułożonych jedno po drugim.
Opuściła pokój przesłuchań wraz z Edmundem. Stanęli na korytarzu i spojrzeli na
zamknięte drzwi.
– Wszystko wygląda dość klarownie – odezwała się Dominika.
– Tak?
– Polak napada na Syryjkę, zostaje pobity, upokorzony, a potem odgraża się grupie ludzi,
która wreszcie znalazła cichą przystań. Grupie, która jest gotowa zrobić wszystko, by
zapewnić sobie lepszą przyszłość.
– Wszystko, łącznie z zabójstwem?
– Nie, jeśli chodzi o zbiorowość, nie. Ale mógł się znaleźć wśród nich jeden, który
byłby gotów posunąć się tak daleko. I być może to zrobił. A o odwet nie byłoby trudno,
wedle Amiry tych mężczyzn było kilku.
– Trzeba się dowiedzieć, kim są ci ludzie.
Wadryś-Hansen skinęła głową. Nie powinno być o to trudno, wystarczyło przejść
z Amirą tą samą trasą, którą wcześniej pokonywała cała grupa. Potem badanie DNA
pozwoli potwierdzić lub wykluczyć wersję Syryjki.
– A moneta? – burknął Osica. – A w zasadzie dwie?
– Hussain chciał upozorować powrót Bestii.
– Skąd miałby o niej wiedzieć?
– Panie inspektorze… ci ludzie naprawdę potrafią posługiwać się smartfonami.
– No tak – przyznał Edmund pod nosem. – Ale w takim razie po co później druga strona
zrobiła to samo pod Kościelcem?
– Albo z tego samego powodu, albo by wysłać Syryjczykom jeszcze jaśniejszy sygnał.
Motywacje co do monet niespecjalnie mnie interesują. Bardziej obchodzą mnie te
dotyczące popełnienia zabójstwa.
Podinspektor przeczesał włosy i się zgarbił. Wyglądał na zawiedzionego, jakby liczył na
to, że kobieta rzeczywiście nie potwierdzi tożsamości ofiary i wszystko to okaże się
jedynie spreparowaną historyjką.
Przez moment oboje milczeli.
– Tak czy owak, ta dziewczyna jest skończona. Chyba możemy się co do tego zgodzić.
– Poniekąd.
Osica zerknął na nią z niedowierzaniem.
– Jedyne, co zrobiła, to potwierdziła tożsamość ofiary – dodała Dominika.
– I opisała sprzeczkę.
– Nikt jej za to nie zlinczuje, panie inspektorze. To nie Arabia Saudyjska.
– Na moje oko to wystarczy, żeby miała pozamiatane – burknął Edmund. – To, co
zrobiła, to właściwie przyznanie, że któryś z nich zabił pierwszą ofiarę.
– Niczego takiego nie powiedziała.
 – A jednak pozostali właśnie tak pomyślą.
Wadryś-Hansen musiała przyznać, że ta myśl już wcześniej zakołatała jej w głowie.
Robiła jednak wszystko, żeby nie przysłoniła jej celu. W rezultacie dopiero teraz na dobre
zastanowiła się nad tym, że Amira rzeczywiście może nie mieć dokąd wracać.
– Dzisiejszą noc może spędzić u was.
– Doprawdy?
– To będzie dobry uczynek z pana strony, Bóg to panu wynagrodzi. Wierzy pan w Boga,
prawda?
– Oczywiście.
– W takim razie postanowione. A teraz jedziemy do Kościeliska.
Chwilę później cała trójka siedziała w służbowym mondeo Osicy. Podinspektor
prowadził niechlujnie, jakby nikt nigdy nie nauczył go, w którym momencie naciskać
sprzęgło, by zmienić płynnie bieg. Szarpał samochodem raz po raz, ale Dominika
dostrzegała w jego stylu jazdy coś, co pasowało do ogólnego wizerunku Edmunda.
Syryjka wskazała im miejsce, w którym podczas przejścia przez podhalańską wieś
spotkali odgrażających się mężczyzn. Osica zaparkował przy ulicy.
– Zostanie pan z nią?
– Jeśli nie ma innej możliwości.
W odpowiedzi Wadryś-Hansen złapała za klamkę. Posłała podinspektorowi jeszcze
zdawkowy uśmiech, a potem wyszła z forda. Skierowała się do najbliższego domu,
zastanawiając się nad czymś, co od początku nie dawało jej spokoju.
Jeśli ofiara naprawdę była mieszkańcem Kościeliska, ktoś powinien zauważyć jej
zniknięcie. Ktoś powinien powiązać jedno zdarzenie z drugim i zgłosić się, by dokonać
ewentualnego potwierdzenia tożsamości. Tymczasem media rozgrzewały emocje do
czerwoności, nagłaśniały całą sprawę, a nikt się nie stawił.
Zadzwoniła do drzwi i się rozejrzała. Według Amiry mężczyźni stali na podwórku tego
domu, a na płocie zawiesili polską flagę. Przynajmniej jeden z nich musiał tu mieszkać.
Wadryś-Hansen jeszcze raz nacisnęła dzwonek, ale i tym razem nie usłyszała żadnych
dźwięków z wewnątrz. Obróciła się i wzruszyła ramionami, Osica opuścił szybę.
– Może mieszkał sam? – podsunął. – To by tłumaczyło, dlaczego nikt się nie zgłosił.
– A jego kumple?
Edmund wydął usta i zabębnił palcami o drzwi.
 – Poza tym nawet jeśli nie miał rodziny, musiał mieć jakichś znajomych, prawda? –
dodała.
Osica przez moment się namyślał.
– Może to jednak nie tak prosta sprawa, jak się wydawało – zauważył.
– Najwyraźniej.
– Albo ta Arabka kłamie. To też trzeba wziąć pod uwagę.
– Po co miałaby to robić, panie inspektorze?
– Może Allah tak jej każe.
Amira drgnęła na dźwięk tego słowa i spojrzała pytająco na Dominikę. Prokurator udała,
że tego nie widzi. Nie miała ochoty wymyślać tłumaczenia dla Osicy. Zresztą hipotetycznie
rzecz biorąc, mógł mieć rację. Fakt, że nie potrafiła znaleźć żadnego wyjaśnienia dla
motywacji Amiry, nie znaczył, że powinna z góry przekreślić tę wersję.
– Będziemy tak tu kwitnąć? – zapytał podinspektor.
– Ma pan coś lepszego do roboty?
– Mnóstwo rzeczy. Zaczynając od tego drugiego trupa, a na Syryjczykach wymagających
ochrony kończąc.
Dominika zapukała w drzwi.
– Były jakieś groźby? – spytała.
– Jakieś? Chyba chce pani zapytać, czy pojawiły się nowe w ciągu ostatnich kilku
godzin. Tak, pojawiły się. Cały czas się pojawiają, do cholery. Całe to miasto sprawia
wrażenie, jakby od lat czekało, by dać upust swoim morderczym żądzom. Zresztą nie tylko
ono, zjeżdżają się ludzie z całej Polski. Widziała pani, co się dzieje na Krupówkach? Ruch
jest większy niż w szczycie sezonu turystycznego. I każdy łaknie krwi.
– Z pewnością nie każdy.
– No nie wiem.
– Pan na przykład nie.
Osica popatrzył na nią wilkiem, a potem pokręcił głową.
– Sprawdzę okolicę – powiedziała Wadryś-Hansen, po czym ruszyła wokół domu.
Starała się zajrzeć do środka, ale w każdym z okien była zaciągnięta firanka. Tu i ówdzie
dostrzegła jedynie, że nic nie wskazuje, by ktoś był w środku.
Obeszła budynek dwukrotnie, zanim wróciła do mondeo.
– Co teraz? – mruknął Edmund.
 – Pozostaje nam przepytać sąsiadów.
– Nam? Od tego są posterunkowi… albo dzielnicowi, jeśli akurat nie mają wiele do
roboty.
– Wolałabym zrobić to sama.
– W takim razie proszę bardzo. Ja nie po to przepracowałem tyle lat, żeby przed
emeryturą cofać się do szorowania chodników.
– Sprawdzimy tylko kilka domów, panie inspektorze – odparła Dominika i lekko się
uśmiechnęła. – Najpewniej już w pierwszym dowiemy się, do kogo należy ten pusty
budynek.
– Może.
– Pobierzemy DNA od członka rodziny, jeśli jakiś gdzieś tutaj mieszka, i będziemy mieć
potwierdzenie.
Osica mruknął z dezaprobatą, ale włączył silnik. Kolejny budynek znajdował się kilkaset
metrów dalej, również był ogrodzony i sprawiał wrażenie od dawna nieremontowanego.
W żadnym wypadku jednak nie przywodził na myśl rudery, w której mieszkał Edmund.
Tym razem oboje wyszli z samochodu.
– Nie ucieknie? – zapytał podinspektor, otwierając furtkę.
– Niech pan da spokój.
– Tylko mówię…
– Uciekała przez kilka miesięcy. Wydaje mi się, że ma dosyć.
Osica skinął głową, a potem zapukał do drzwi. Nie musieli czekać długo, w progu
szybko stanęła kobieta w szerokim, wypłowiałym fartuchu i chustą na głowie.
– Po bunc? – zapytała.
– Nie – odparł Edmund. – Sera mamy pod dostatkiem.
– To po co mi do chałpy walicie?
– Informacji szukamy.
– Jokich?
– O tym, co mieszka tam – odparł Edmund, wskazując na budynek kawałek dalej.
– A cymu?
– Bo może mieć dla nas znaczenie.
Wadryś-Hansen westchnęła i wyjęła legitymację. Podała ją babince, a ta przyjrzała jej
się dokładnie. Potem przeniosła wzrok na Osicę.
 – To babcok z Krakowa?
– Tak – potwierdził.
– Cizba ich tu teroz.
– Będzie nas jeszcze więcej – włączyła się Dominika. – I każdy jeden przyjdzie do pani
pytać o to, jeśli szybko się czegoś nie dowiemy.
Gospodyni wyglądała na nieco urażoną, ale ostatecznie skinęła głową i chrapliwie
wzięła duży haust powietrza, przygotowując się do dłuższej wypowiedzi. Sens niektórych
słów umykał Wadryś-Hansen, ale bez trudu udawało jej się zrozumieć kontekst. W domu,
który wskazali, od wielu miesięcy nikt nie mieszkał. Może nawet od roku, kobiecina nie
była pewna. Wcześniej posesja należała do kogoś, kogo określiła jako „zawdy zamraćkany
bujok”, ale gospodyni nie utrzymywała z nim kontaktu. Wiedziała jedynie, że wyjechał za
granicę, a budynkiem nikt się nie interesował. Przypuszczała, że prędzej czy później zjawi
się jakiś ceper, który będzie chciał kupić działkę.
Wyciągnęli z niej wszystko, co wiedziała, ale nie było tego wiele. Wrócili do mondeo
niespecjalnie bogatsi o nową wiedzę.
– To by trochę tłumaczyło – zauważył Osica.
Dominika nie była co do tego przekonana. Jeśli miałaby jakoś skwitować wszystko, co
się działo, to powiedziałaby raczej, że każdy kolejny krok wbrew pozorom komplikował
śledztwo.
– Wie pani… – ciągnął Edmund, dostrzegając jej rezerwę. – Trzech kumpli spędzało
tutaj urlop, pewnie piło na umór i skorzystało z okazji, żeby wyładować trochę emocji.
– Możliwe.
– Stanęli przy opuszczonym domu, zawiesili flagę i dali upust swoim instynktom. Potem
dwóch wróciło do siebie, do swoich hoteli czy cholera jedna wie gdzie, a trzeci
postanowił zabawić się na własną rękę. Mógł na dobrą sprawę przyjechać tutaj z innego
województwa, nie informując o tym rodziny czy znajomych.
Wadryś-Hansen pochyliła się i zaczęła regulować fotel pasażera. Nagle zrobiło jej
się wyjątkowo niewygodnie.
– To jedyny logiczny wniosek – zakończył Osica.
– Niejedyny, ale z pewnością trzeba go wziąć pod uwagę – odparła, siłując się
z pokrętłem. Najwyraźniej oparcie dawno nie było regulowane i mechanizm nie działał
już jak należy. W końcu zrezygnowała.
 – Więc co teraz? – zapytał podinspektor.
– Przesłuchamy pozostałych sąsiadów.
– Chyba pani żartuje…
– Nie.
– Dowiedzieliśmy się już wszystkiego.
– Mimo to chciałabym zweryfikować słowa tej kobiety. Równie dobrze w domu obok
może mieszkać jej syn, a ona… – Dominika urwała, kiedy rozbrzmiał najpierw dzwonek
jej komórki, a następnie Osicy.
Spojrzeli po sobie. Taka synchronizacja nie wieszczyła niczego dobrego. Wadryś-
Hansen szybko wyjęła telefon i zerknęła na połączenie. Numer był nieznany, ale miał
kierunkowy z Zakopanego.
Przyłożyła słuchawkę do ucha.
– Tak?
– Pani prokurator, dostaliśmy zgłoszenie o… o zdarzeniu – odezwał się jakiś mężczyzna.
Nagle Dominika uświadomiła sobie, że to numer centrali TOPR-u. Ratownicy mieli
informować ją, ilekroć coś działo się w Tatrach. Nie precyzowała, co konkretnie – chciała
wiedzieć o wszystkim, co wykraczało poza normę.
Nerwowy głos TOPR-owca kazał sądzić, że tym razem tak właśnie jest.
– Wysłaliśmy na miejsce śmigłowiec – dodał szybko. – I… nie wydaje nam się, by był
to wypadek.
– Nie wydaje wam się?
Rozmówca przez moment milczał.
– To na pewno nie wypadek – poprawił się.
 8
Doktor Skrzypiński nie wyglądał na człowieka, który mógłby mieć cokolwiek wspólnego
z Bestią lub innymi podejrzanymi ludźmi. Miał łagodne rysy twarzy, dobrze patrzyło mu
z oczu i był jedną z tych osób, które sprawiają wrażenie, jakby nieustannie się uśmiechały,
mimo że kąciki ust się nie unosiły. Widać było na pierwszy rzut oka, że poważnie traktuje
przysięgę Hipokratesa i nie minął się z powołaniem.
Ale tacy byli najgorsi. Pozory stanowiły najgroźniejszą broń każdego psychopaty.
– Słyszałem, że mnie pan szukał? – spytał uprzejmie Skrzypiński, siadając przy stoliku.
Forst skinął głową. Na stołówce śmierdziało gotowanymi brokułami czy inną zieleniną,
za którą Wiktor nie przepadał. Przypuszczał, że biorąc pod uwagę możliwości szpitalnej
kuchni, mogło być gorzej, ale i tak chciał jak najszybciej znaleźć się na świeżym powietrzu.
– Jak mogę panu pomóc? – dodał lekarz, a potem zmrużył oczy i przechylił głowę na
bok, jakby uderzyła go jakaś myśl. – Zaraz… pan…
– Wiktor Forst.
– Był tutaj pan, kiedy doszło do zabójstwa.
– Tak.
– Był pan w sali, kiedy wszedłem. W pierwszej chwili sądziłem, że pan też nie żyje.
– Słucham?
– Trzymał pan głowę na łóżku i nie odpowiadał pan na… cóż, na moje nawoływania.
Dopiero kiedy panem potrząsnąłem, podniósł się pan powoli. I miał całą twarz we krwi
pacjentki… o czym wówczas, oczywiście, nie wiedziałem.
Forst tego nie pamiętał. Najwyraźniej umysł postawił tamę i nie przepuszczał tamtych
wspomnień.
Naraz były komisarz zobaczył, że rozmówca wbija wzrok w jego rękę. Dopiero wtedy
uzmysłowił sobie, że drapie się w zgięciu łokcia. Natychmiast przestał, ale było już za
późno. Widział w oczach lekarza, że ten doskonale wie, co oznacza takie zachowanie.
– Co stało się później? – zapytał Wiktor.
– Najpierw sprawdziłem pański stan, potem pacjentki.
W jego głosie słychać było wyraźny niepokój, ale Forst nie zamierzał przypisywać temu
wielkiego znaczenia. Lekarz czy nie, musiał być zszokowany widokiem, który zastał w sali.
Obcowanie na co dzień ze śmiercią nie uodporniało na takie rzeczy.
– A to jakieś przesłuchanie? – dodał Skrzypiński.
 – Nie, po prostu chcę sprawdzić kilka rzeczy.
– Jest pan tu w charakterze śledczego?
– Nie.
– Więc nie muszę odpowiadać na żadne pytania?
– Nie musi pan. Nie pracuję już w policji.
Skrzypiński rozejrzał się, ściągnął brwi, po czym skinął głową.
– W takim razie do czego pan dąży?
– Chcę poznać prawdę.
– Prawdę?
– Sprecyzuję, jeśli tylko pomoże mi pan w ustaleniu kilku rzeczy.
Wiktor z doświadczenia wiedział, że bez bata nad głową trudno zmusić lekarzy do
rozmów na tematy związane ze szpitalem, pacjentami czy ich pracą. Często konieczne było
wezwanie ich na mównicę sądową, by w końcu powiedzieli to, co dochodzeniowcy starali
się od nich wyciągnąć. Tajemnica lekarska była zmorą nie mniejszą niż tajemnica
spowiedzi.
– Proszę pytać – odezwał się Skrzypiński. – Odpowiem, jeśli będę mógł.
Forst pochylił się nad stołem.
– Co dokładnie się wtedy wydarzyło?
Lekarz uniósł brwi.
– Od momentu, kiedy znalazł mnie pan w sali.
– Cóż…
– Proszę niczego nie pomijać.
– Sprawdziłem pana stan, choć na pierwszy rzut oka było widać, że jest pan w szoku.
Szybko uświadomiłem sobie jednak, że to nie panem powinienem się zajmować.
Doskoczyłem do łóżka i… – Urwał, wbijając wzrok w róg pomieszczenia. – Sprawdziłem
puls na tętnicy szyjnej, a następnie bicie serca. Czynności krążeniowo-oddechowe ustały.
– Nie miał pan wątpliwości?
– Co proszę?
Wiktor potrząsnął głową. Nie powinien formułować tego w ten sposób, ale powrót do
tamtych wspomnień sprawił, że umysł stał się zamroczony. A może to wina heroiny? Tak
czy inaczej, potrzebował chwili, by zebrać myśli.
– Nie podejmował pan próby resuscytacji?
 – Nie. Przy całej tej krwi, monecie w ustach… nie mogło być wątpliwości, że pacjentka
nie żyje.
– Rozumiem. I zapisał pan to gdzieś?
– Słucham?
– Potwierdził pan to w sposób… urzędowy?
– Oczywiście. Najpierw w karcie, a potem, kiedy wróciłem do dyżurki, wprowadziłem
odpowiednie dane do elektronicznego systemu.
Forst pomyślał, że dla tych ludzi to naprawdę codzienność. Pacjenci umierali, rodziny
rozpaczały, a oni siadali przed komputerem i wklepywali przyczynę zgonu, popijając kawę.
Przynajmniej miał nadzieję, że tak to wygląda. Gdyby przejmowali się każdą śmiercią,
należałoby uznać, że wszyscy do tej pory dawno oszaleli.
– Co stało się po tym, jak sprawdził pan puls?
– Próbowałem wyprowadzić pana z sali, ale stawiał pan opór. Wezwaliśmy ochronę
i dopiero we trzech udało nam się odciągnąć pana od łóżka. Nie pamięta pan tego?
– Nie.
– Zaprowadziliśmy pana do kaplicy. Jedna z pielęgniarek z panem została.
– A pan co w tym czasie robił?
– Zadzwoniłem na policję, rzecz jasna. Kazałem też wywieźć zwłoki i zamknąć salę.
– Co takiego?
– Takie są przepisy. Zmarłego wywozi się do odpowiedniego pomieszczenia, czy też…
tak jak u nas, gdy takiego pomieszczenia nie ma, do łazienki. Przez dwie godziny musi
pozostawać na oddziale, tak każe prawo.
Forst zastanawiał się, czy tym samym nie zatarto jakichś śladów. Nieumyślnie raczej nie,
wszystko odbywało się niemal w sterylnym otoczeniu. Ale jeśli ktokolwiek chciałby
skorzystać z okazji, z pewnością mógłby. Prokurator bez wątpienia nie był zadowolony
z tego, co zastał, ale nie mógł być to pierwszy raz, kiedy tak się stało.
– Potem zjawili się funkcjonariusze, a po nich ktoś z prokuratury. Zabezpieczyli salę
i przeprowadzili oględziny ciała.
– Co stało się z nim później?
– Przewieziono je do szpitalnej kostnicy na dole.
– Kto to zrobił?
– Salowa, jak zawsze.
 – W kostnicy ktoś pracuje?
– Słucham?
– Jest tam jakiś pracownik, który stale… nie wiem, zajmuje się tymi ciałami?
– Nie – odparł ze zdziwieniem lekarz, jakby sądził, że były policjant powinien takie
rzeczy wiedzieć. – To po prostu pomieszczenie, gdzie temperatura jest znacznie niższa.
– Zamrażarka.
– Nie posunąłbym się tak daleko, ale…
– W porządku – uciął Forst. – Więcej mi nie potrzeba.
Miał już jednego podejrzanego. Jeśli Bestia z Giewontu zapłaciła lub zagroziła
lekarzowi, ten mógł spreparować zarówno wpis na karcie, jak i w systemie. Problem
polegał na tym, że później zjawili się tu policjanci i prokurator. Oni powinni przejrzeć
fortel, jeśli jakiś miał miejsce. Zostawały też rany kłute, krew, moneta…
– Jaką przyczynę zgonu pan ustalił?
– Nagłe zatrzymanie akcji serca, niewydolność krążeniowo-oddechowa. Pacjentka
znajdowała się w złym stanie, kiedy do nas trafiła… niewiele było trzeba, żeby… sam pan
rozumie.
– Rozumiem. A te rany cięte?
– Nie były śmiertelne.
– Widziałem sporo krwi.
Skrzypiński pokiwał głową, spuszczając wzrok.
– Nie mnie oceniać motywy działania sprawcy.
– Ciało było później poddawane badaniu?
– Z pewnością. To znaczy nie u nas, a już w zakładzie medycyny sądowej, jak
przypuszczam.
A zatem pojawiały się kolejne osoby, które mogły zweryfikować pierwotne ustalenia co
do zgonu. Forst przymknął na moment oczy, zastanawiając się. Nawet gdyby jego
rozmówca sfingował śmierć Olgi, prawda szybko wyszłaby na jaw.
Najwyraźniej trzeba było usunąć go z grupy podejrzanych. Nie miał możliwości, by
współdziałać z Bestią z Giewontu.
– Ale dlaczego pan o to wszystko pyta? Dowiem się w końcu?
Wiktor otworzył oczy i utkwił spojrzenie w Skrzypińskim. Namyślał się nad
odpowiedzią tylko przez moment.
 – Bo pańska pacjentka żyje.
– Co proszę?
Forst milczał, przyglądając się rozmówcy.
– Co pan powiedział?
– To, co pan słyszał. Olga Szrebska żyje.
– Jak… jakim cudem? I skąd… jak pan doszedł do takiego wniosku?
– To już pozostanie między mną a zabójcą.
– Słucham?
– Od pana potrzebuję jeszcze odpowiedzi na jedno pytanie.
– Ale…
– Później będzie miał pan czas na uporanie się z szokiem – powiedział spokojnie
Wiktor. – Teraz potrzebuję pańskiej pomocy. I nie mam całego dnia.
Lekarz sprawiał wrażenie, jakby właśnie uświadomił sobie, że rozmawia z wariatem.
Podniósł się raptownie, ściągając na siebie uwagę wszystkich w stołówce. Forst zaklął
w duchu. Być może źle to rozegrał, uznając, że Skrzypiński zachowa otwarty umysł.
Musiał trafić we wrażliwy punkt. Jego najgorszą zmorą musiało być władowanie do
kostnicy osoby, która de facto jeszcze żyła.
– To niemożliwe – powiedział. – I wydaje mi się, że nie mamy już o czym rozmawiać.
– Niech pan siada.
– Nie – zaoponował lekarz. – Wystarczy tego szaleństwa.
– Zapewniam, że…
– Chce pan, żebym zadzwonił na policję?
– Niekoniecznie.
– W takim razie żegnam – dodał na odchodnym Skrzypiński, a potem czym prędzej się
oddalił.
Wiktor rozejrzał się niepewnie. Kilka osób patrzyło jeszcze na niego z zaciekawieniem,
ale większość wróciła do swoich spraw. Niektórzy z pewnością go poznali. Jego twarz
ostatnimi czasy zbyt często pojawiała się w mediach.
Forst opuścił szpital z poczuciem, że nie posunął się zbyt daleko w swoim prywatnym
śledztwie. Wprawdzie ustalił kilka istotnych rzeczy, ale dzięki temu mógł jedynie
wykluczyć niektóre wersje, a nie odkryć tę prawdziwą.
Wrócił do renault i zaczął zastanawiać się nad kolejnym krokiem. Oczywiście mógł
przyjąć, że Skrzypiński działał w zmowie z osobami, które później widziały Olgę, ale
byłoby to absurdalne. Jeśli Bestia z Giewontu kogoś opłaciła lub zastraszyła, w grę
wchodziła tylko jedna osoba.
Najbardziej prawdopodobnym kandydatem była salowa. To ona była sama ze zwłokami,
transportując je do kostnicy. Potem miała wystarczająco dużo czasu, by działać.
Mimo to było zbyt wiele znaków zapytania. Kilka z nich Forst miał zamiar usunąć
w drugiej części rozmowy z lekarzem, ale się przeliczył.
Otworzył schowek i wyjął strzykawkę. Przez chwilę obracał ją w dłoni, zastanawiając
się. Co on sobie wyobrażał? Ci ludzie zostali dokładnie sprawdzeni – najpierw przez
prokuraturę, potem przez Osicę. Personel szpitala w Chełmie był na świeczniku przez
długie tygodnie. Jeśli nawet salowa wypełniałaby polecenia Bestii, do tej pory
z pewnością wyszłoby to na jaw.
Wiktor wrzucił strzykawkę z powrotem i zatrzasnął schowek.
Nagle zamarł.
Dlaczego dotychczas nie myślał o tym w ten sposób? Czy heroina naprawdę tak
przytłumiła jego instynkt śledczy? Trop chełmski był zupełnie nieistotny. Nie mógł niczego
tutaj znaleźć.
Chwycił komórkę i wybrał numer, który zakodował w pamięci, będąc jeszcze na
Podgórzu.
– Nie jestem zainteresowana – usłyszał kobiecy głos. – Kredytów nie biorę, bo są
sprzeczne z…
– A co powiesz na przysługę?
– To znowu ty, komisarzu?
– Mhm.
– Znów kogoś zabiłeś?
– Jeszcze nie.
– W takim razie o co chodzi? Dzwonisz w godzinach, kiedy nie ma mnie dla nikogo.
– A jednak odbierasz telefony.
– Bo zawsze może się okazać, że wygrałam w RMF FM czy Radiu ZET, prawda?
– Grywasz?
– Nie. Ale już nie takie rzeczy widziałam. – Zrobiła pauzę. – O co chodzi?
– Potrzebuję przysługi.
 – Jeśli chcesz sposobu, by wrócić w szeregi policji, to po pierwsze zastanów się dwa
razy, a po drugie… sama nie wiem, po prostu tego nie rób. Chyba zresztą nie masz jak.
Forst uśmiechnął się pod nosem.
– To ostatnie, czego bym chciał.
– Więc o co chodzi? Mów, bo moje zainteresowanie zaraz spadnie poniżej poziomu,
przy którym będziesz mógł liczyć na kontynuowanie rozmowy.
– Potrzebuję kontaktu do tego… twojego McCarthy’ego.
– Do Kormaka? Po co?
– Potrzebuję znaleźć kilka informacji.
Joanna Chyłka przez moment się zastanawiała.
– Z jakiegoś powodu darzy cię sympatią, więc okej. Podeślę ci numer. Choć muszę
cię ostrzec, że ma cię za jakiegoś współczesnego Clinta Eastwooda. Jesteś jego idolem czy
kimś w tym rodzaju. Nigdy nie rozumiałam takiej koncepcji wśród facetów, zakrawa to
trochę…
– Dzięki – uciął Forst.
– Nie ma sprawy. Coś jeszcze?
– Tak. Będę w Warszawie za jakieś… – Rzucił okiem na zegarek. – Trzy godziny.
– Gratuluję.
– I potrzebuję dostać się do zakładu medycyny sądowej.
– Nie polecam. Śmierdzi i można spotkać tam dziwnych ludzi.
– Interesuje mnie jeden konkretny człowiek.
– Ta?
– Ten, który robił sekcję Olgi Szrebskiej.
Chyłka przez moment milczała.
– Co ty kombinujesz, komisarzu?
– Lepiej żebyś nie wiedziała.
– Doktryna wiarygodnego wyparcia się?
– Coś w tym stylu – odparł z zadowoleniem i przez chwilę milczał. – To ważna sprawa.
– Nie wątpię. Inaczej nie zawracałbyś mi dupy.
– Znasz kogoś, kto mógłby mi pomóc?
– Tak się składa, że znam. Ale co z tego będę miała?
– Zaproszenie na kawę.
 Prychnęła głośno, a potem pstryknęła palcami prosto do słuchawki.
– To mogłabym mieć ot tak. Postaraj się bardziej, komisarzu.
Forst nabrał tchu, a potem zaczął relacjonować adwokat wszystko od momentu, gdy
otrzymał gąbkę nasączoną perfumami. W pewnym momencie zaschło mu w gardle i uznał,
że to najdłuższa wypowiedź, jaką kiedykolwiek skierował do swojej obrończyni. Chyłka
długo milczała, a on wyjechał z parkingu i skierował się w stronę Lublina. Wiedział
doskonale, że bez względu na to, czy prawniczka będzie współdziałać, odpowiedzi czekają
na niego w Warszawie.
– Dobra… – odezwała się w końcu. – Albo jesteś szalony, albo naprawdę komuś
podpadłeś.
– Ku której wersji się skłaniasz?
– Właściwie może to nie alternatywy. Może jedna i druga jest słuszna.
– Więc wierzysz, że…
– Wierzę, że prawnik musi mieć otwarty umysł, bo ten świat jest naprawdę popieprzony
– przerwała mu. – Każda kolejna sprawa utwierdza mnie w tym przekonaniu.
Forst skinął do siebie głową.
– Załatwię ci wejście do zakładu. Ale nie będę prowadzić cię za rękę, mam swoje
rzeczy na głowie.
– Jasne.
– Kiedyś mi się odwdzięczysz.
Zanim zdążył zapewnić ją, że tak będzie, rozłączyła się. Po chwili dostał SMS-
a z numerem telefonu. Szybko go wybrał i nie musiał długo czekać, aż chłopak odbierze. Po
tym, jak Kormak pomógł mu w sprawie monety znalezionej w ustach Olgi, Forst miał
przekonanie, że młody dokopie się do jakiejkolwiek informacji, choćby głęboko
skrywanej.
Wiktor wyłuszczył mu, czego potrzebuje, a Kormak zapewnił, że zadzwoni do niego
niebawem. Brzmiało to tak, jakby nie dopuszczał możliwości, że nie wypełni zadania.
Przed Forstem była ponad dwustukilometrowa podróż, ale czuł, że z każdym kolejnym
słupkiem mijanym na krajowej dwunastce zbliża się do rozwiązania sprawy. Odnajdzie
trop Bestii, odnajdzie Olgę, a potem… zacznie uprzątać pogorzelisko, jakie powstało po
tych wszystkich pożarach.
Niemal uśmiechnął się do siebie. Podgłośnił radio, bo leciał całkiem niezły kawałek.
Jeden z nowszych, bo nie udało mu się go skojarzyć. Głos wokalisty brzmiał jednak
znajomo.
Piosenka szybko się skończyła, a jej miejsce zajął dżingiel zwiastujący wiadomości.
Forst ściszył trochę, patrząc na ciężarówkę, która właśnie wyprzedzała zjeżdżające na
pobocze twingo.
– Polska Agencja Prasowa donosi o kolejnym wypadku w Tatrach – powiedział
radiowiec.
Wiktor mocniej ścisnął kierownicę.
– Według źródeł w Tatrzańskim Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym zgłoszenie dotarło
do centrali ponad godzinę temu, kiedy dwójka turystów dostrzegła niepokojący widok na
Mnichu. Na szczyt ten nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Jest to miejsce, gdzie
wspinaczkę mogą uprawiać jedynie taternicy.
Forst z trudem przełknął ślinę. Usłyszał dzwonek komórki, ale nie sięgnął po nią do
schowka.
– W tej chwili nie mamy informacji, czy zdarzenie ma jakikolwiek związek z dwoma
zabójstwami. Będziemy informować państwa na bieżąco. Na godzinę czternastą
zapowiadana jest konferencja prasowa, na której…
Wiktor wyłączył radio. Przez chwilę prowadził w zupełnej ciszy.
Potem sięgnął po telefon i oddzwonił do Kormaka.
 9
Strona zniknęła niemal tak szybko, jak się pojawiła. Iwo po raz kolejny przekonał się
o wielkiej sile sprawczej internetu – wystarczyło, by zareklamował się w kilku miejscach
jako przewodnik, wkleił kilka lewych certyfikatów, umieścił odznakę i zapewnienie, że
posiada uprawnienia klasy drugiej.
Dołączył do tego księgę gości, w której umieścił raptem kilka wpisów. Wszystkie
różniły się stylistyką, ale były jednakowo przychylne.
W gorącym okresie ferii ludzie zaczęli się zgłaszać już pierwszego dnia. Iwo Eliasz
wybrał dwie osoby, umówił się z nimi, a potem zaznaczył, że jeśli warunki atmosferyczne
nie będą sprzyjające, rezerwuje sobie prawo do zawrócenia. Bezpieczeństwo klientów
było najważniejsze.
Zgodzili się, a on zaraz potem usunął stronę. W internecie wprawdzie nic nie ginie
i prędzej czy później ktoś ją odnajdzie, ale nie miało to żadnego znaczenia. Teraz chciał
jedynie, by ludzie przestali do niego dzwonić.
Z dwójką młodych turystów spotkał się o piątej trzydzieści rano przy dworcu, przywitali
się, pożartowali, a potem zgodzili się, że pogoda tego dnia dopisuje. Pojechali busem do
Palenicy Białczańskiej i Eliasz przez moment zastanawiał się, na ile obeznani są ludzie, na
których trafił.
Najwyraźniej jednak był to ich pierwszy raz. Inaczej zorientowaliby się już na samym
początku, że coś jest nie w porządku – większość przewodników dojeżdżała własnymi
samochodami, bo przepisy pozwalały na to, by parkowali aż we Włosienicy. Turyści w ten
sposób nie musieli przechodzić długiego odcinka po asfaltowej drodze w kierunku
Morskiego Oka.
Ci, których tego dnia prowadził Eliasz, mieli na imię Anna i Robert. Nie żeby go to
specjalnie interesowało. Ich życie miało niebawem się skończyć, przeszłość nie miała
żadnego znaczenia. Liczyło się wyłącznie to, że Iwo wyśle sygnał.
Jasny, głośny, niepozostawiający pola do interpretacji. Bestia z Giewontu wróciła.
Już widział te nagłówki w prasie, słyszał komentarze w radiu i mógł wyobrazić sobie
rozgorączkowane rozmowy, jakie będą trwały we wszystkich studiach telewizyjnych.
„Dwa poprzednie zabójstwa wywołały Bestię z lasu”.
„Teraz morderca pokazał, jak to się robi”.
„Naśladowca nie może się z nim równać”.
 Tak, tak to mniej więcej będzie wyglądało. A wszystko dzięki temu, że Anna i Robert
woleli zaoszczędzić osiemdziesiąt złotych – bo o tyle zaniżył swoje usługi Eliasz
w porównaniu do innych przewodników.
Kiedy minęli Wodogrzmoty Mickiewicza, podjął niezobowiązującą rozmowę. Nie miał
ochoty, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że musi zbudować zaufanie. I to
w ekspresowym tempie.
Okoliczności były jednak sprzyjające. Sama sytuacja i podział ról w ich naprędce
stworzonej relacji to wymuszały. Tych dwoje musiało mu zaufać, inaczej nie było sensu iść
z nim w góry.
– Więc mówicie, że byliście na kursie na Kasprowym? – zapytał z nutą uznania w głosie.
Nieprzesadną, by nie zabrzmiało to szyderczo, ale jednocześnie dostatecznie wyraźną, by
im to nie umknęło.
– Tak – odparł Robert. – W sumie to nic takiego, podstawowe szkolenie. Pokazali nam,
jak posługiwać się rakami i czekanem, były też podstawy kursu lawinowego.
Podstawy kursu…
Eliasz zaśmiał się w duchu. Wiedział doskonale, że przewodnicy organizujący zimowe
wejścia na Kasprowy wyraźnie zaznaczają, że to absolutne minimum – a żeby myśleć
o przeżyciu pod lawiną, należy przejść odpowiednie szkolenie. Dla tych ludzi jednak kilka
informacji najwyraźniej było wystarczających. Iwo się nie dziwił. Pchali się na Mnicha
stanowczo za wcześnie, bez odpowiedniego przygotowania.
Jemu jednak w żadnym wypadku to nie przeszkadzało.
Poza tym oboje twierdzili, że znają zasady asekuracji liną. Iwo nie wnikał, czy mają
wiedzę praktyczną czy teoretyczną.
Prowadząc niezobowiązującą rozmowę, minęli leśniczówkę Wantę i szli dalej wzdłuż
Rybiego Potoku. Eliasz nie znosił tej trasy, podobnie jak większość górołazów, którzy
kierowali się tędy na Rysy, Kazalnicę czy Przełęcz pod Chłopkiem. Betonowa droga
wywoływała w nim odrazę i stanowiła namacalny dowód na to, jak człowiek potrafi
zbezcześcić góry.
Dopiero za Morskim Okiem robiło się lepiej… może jeśli nie liczyć ceprostrady, która
odbijała stamtąd w kierunku Wrót Chałubińskiego i Szpiglasu. Przy schronisku Iwo uznał,
że najwyższa pora powiedzieć coś na temat samej wspinaczki.
– Podejdziemy do Mnicha od zachodniej strony – oznajmił. – Tam zaczyna się tak zwana
Droga przez Płytę.
Anna i Robert pokiwali głowami, jakby mieli jakiekolwiek pojęcie w temacie.
– Przejdziemy Mnichowym Żlebem – dodał Iwo.
Nadal sprawiali wrażenie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, tymczasem
Mnichowy Żleb znajdował się po zupełnie innej stronie wzniesienia. Iwo uśmiechnął się
w duchu.
– Zatrzymamy się pod samym zboczem i tam zrobię wam krótkie przeszkolenie z obsługi
sprzętu. Przypomnę wam to, co już wiecie, i upewnię się, że wszystko jest jasne. Gdyby
coś nie było, pytajcie na każdym etapie. Będziemy się wspinać powoli, więc nawet się nie
wahajcie. Pogoda jest ładna, mamy cały dzień.
– Ta Droga przez Płytę jest skomplikowana? – zapytała dziewczyna.
– W żadnym wypadku – zapewnił ją Eliasz. – To najłatwiejszy sposób podejścia. Ale
nie martwcie się, ekspozycja będzie całkiem niezła. Emocji wam nie zabraknie.
– A przewieszenie?
– W normie. Nic wielkiego, ale zapewniam, że poziom adrenaliny będzie się utrzymywał
na przyzwoitym poziomie.
Co do tego mogli być pewni.
– Potem zrobicie zjazd na linie ze szczytu, wrócimy do „Moka”, wypijemy sobie po
piwie na uczczenie zdobycia Mnicha i wracamy do Zakopanego.
Na wspomnienie o linie spojrzeli na siebie nerwowo. Byli zupełnie zieloni. Nie mieli
bladego pojęcia o tym, na co się pisali. Patrząc na takich ludzi, Eliaszowi zdarzało się
pomyśleć, że dobrze byłoby wypuszczać wszystkich turystów powyżej określonej
wysokości z przewodnikami. Przynajmniej byłby jakiś element idiotoodporny. Prawdziwy
przewodnik nigdy nie zabrałby tych dwojga w góry.
Od Morskiego Oka przeszli kawałek ceprostradą prowadzącą na Szpiglasową Przełęcz.
Dotarli aż do odbicia na czerwony szlak biegnący ku Wrotom Chałubińskiego i skręcili na
niego. Niedaleko zaczynała się wydeptana ścieżka, którą wybierali wszyscy kierujący się
na najbardziej strzelisty wierzchołek w okolicy.
Podeszli pod zbocza Mnicha i Eliasz widział, z jakim podziwem jego ofiary patrzą na
grań. Nazwa była wyjątkowo adekwatna i góra rzeczywiście wyglądała jak zakapturzony
zakonnik.
Iwo poinstruował turystów, jak będzie ich asekurował, i musiał przyznać, że teorię znali.
Być może nawet brali już udział w podobnej wyprawie w niższych górach, bo kostki, pętle
i friendy nie były im obce. Na wszelki wypadek sprawdził jednak zawiązane przez nich
ósemki. Nie chciał, by któreś spadło przedwcześnie.
– Trudność jest w zasadzie tylko jedna – powiedział, patrząc w górę. – To trawers po
samej płycie.
– Aha – odparł Robert.
– Będzie to na ostatnim wyciągu, ale nie przejmujcie się tym, wszystko załatwimy krok
po kroku. Nie uwierzylibyście, jakich żółtodziobów już tam prowadziłem i dali sobie radę.
Oboje skinęli głowami w tym samym momencie. Byli tacy pewni siebie.
– Dobra – zakończył Eliasz i klasnął dłońmi. – Jakieś pytania?
– Nie.
– W takim razie czas najwyższy się drapać. Za dwie godziny widzę nas na szczycie.
Wiedział jednak, że żadne z nich tam nie dotrze. Nawet gdyby nie planował pozbawić
ich życia, byłoby to zwyczajnie niemożliwe. Tych dwoje nie było gotowych na taką
wspinaczkę – zrezygnowaliby dość szybko, widząc pionową skałę. Może i potrafili
się asekurować, umieszczać friendy w odpowiednich szczelinach i przepinać się, ale
sprawiali wrażenie, jakby do tej pory kursy odbywali przede wszystkim na ściankach
w halach sportowych.
– Ruszamy – powiedział Eliasz i chwycił za wystający kawałek skały.
Zaczął pokonywać pierwsze metry, raz po raz oglądając się w tył. Pierwszy fragment
trasy był łatwy, znajdowało się tutaj wiele skał, a ścieżka przywodziła na myśl raczej
typowy szlak wysokogórski.
Długo zastanawiał się nad tym, w którym momencie zrobić to, co planował. Gdyby miał
do czynienia z ludźmi obeznanymi, dotarłby z nimi na szczyt i tam załatwił sprawę. Potem
spuściłby dwa ciała na linie.
Doświadczeni wspinacze jednak nigdy nie wyszliby z nim w góry. Potrzebował innego
planu. I miał go. Nie musiał nawet czekać długo, by zacząć jego realizację. Zatrzymał się
przy pierwszym stanowisku, na jednej z półek skalnych, czekając na swoich klientów.
Drapali się niepewnie, ale z dużą determinacją. Przypuszczał, że musieli mieć jej
w nadmiarze, skoro porwali się na takie wejście. Już na początku powinni przekonać się,
że to nie przygoda dla nich – szczególnie nie w zimie, kiedy przejście tędy wymagało
dobrej znajomości sztuki poruszania się w rakach.
 W końcu jednak dotarli do niego, sapiąc głośno.
– Już się zmęczyliście?
– Tak w sam raz – odparł Robert.
Jego towarzyszka uśmiechnęła się głupawo, działając Eliaszowi na nerwy. Dlaczego
tacy ludzie nie siedzieli w domach? W jakim celu wypuszczali się w góry? Szukali
śmierci? Jeśli tak, to tego dnia ją znaleźli. Pod jego postacią.
Iwo się uśmiechnął.
– Wszystko w porządku – zapewnił. – Złapiemy tutaj oddech. Obejdźcie mnie, byle
ostrożnie.
Zrobili, jak polecił, choć nie było żadnego logicznego powodu, dla którego choćby na
moment miałby puszczać ich przodem. Teraz jednak czekał ich ostateczny test.
– Sprawdźcie wpięcia i ściągnijcie na chwilę kaski. Odetchnijcie.
W ich oczach pojawiła się delikatna niepewność, ale gdy sam pozbył się swojego kasku,
zrobili to samo. Ten błąd miał kosztować ich życie.
 10
Kolumna kilku samochodów podjechała aż do Morskiego Oka. Z jednego z nich wyszła
Wadryś-Hansen, ignorując ciekawskie spojrzenia wszystkich zgromadzonych. Turyści
sprawiali wrażenie, jakby kawalkada stanowiła widok znacznie ciekawszy niż otaczająca
ich natura.
– Wciąż uważam, że to przez uchodźców – bąknął Osica, kontynuując rozmowę,
którą przerwali chwilę wcześniej.
Dominika zignorowała go, ruszając ku żółtemu szlakowi. Rozglądała się bacznie, ale nie
miała wątpliwości, że Bestii już dawno tutaj nie ma. Wprawdzie od zabójstwa nie minęło
wiele czasu, ale biorąc pod uwagę jego wcześniejszy modus operandi, sprawca był już
zapewne gdzieś w okolicy Doliny Pięciu Stawów Polskich.
Tym razem Wadryś-Hansen zadziałała natychmiast. Nie miała zamiaru pozwolić, by
powtórzył się scenariusz sprzed kilku miesięcy, kiedy całe Podhale żyło w zgrozie, a media
szalały, oskarżając organy ścigania o nieudolność. To wszystko przekładało się na silną
presję społeczną wobec polityków, co z kolei rzutowało ostatecznie na tych, którzy
znajdowali się na samym dole łańcucha pokarmowego. Śledczych, dochodzeniowców,
zwykłych funkcjonariuszy i szeregowych prokuratorów. To od nich przełożeni wymagali, by
stanęli na wysokości zadania.
Z tego względu Dominika nawet się nie wahała. Ledwo wieść o kolejnym zabójstwie
gruchnęła, wybrała numer wojewody. Poprosiła go o natychmiastowe skierowanie
wszystkich podległych mu służb w miejsca, którymi zabójca mógł próbować opuścić teren
Tatrzańskiego Parku Narodowego. Uzyskała zapewnienie, że wojewoda skoordynuje
działania z samorządem, a władze TPN i policja zamkną szlaki.
Stworzyli sito, przez które mieli przejść wszyscy opuszczający góry. Czy mogło się to na
coś zdać? W teorii tak, w praktyce Bestia była zbyt ostrożna, by mogli liczyć na pożądane
rezultaty.
– Słyszy mnie pani? – mruknął Osica.
Szybkim krokiem szli po ceprostradzie, ciągnąc za sobą cały korowód zaaferowanych
turystów. Połowa miała w rękach komórki i nagrywała każdy ich krok.
– Niech pan po prostu zamilknie – odparła.
– Przecież nie słyszą.
– Nigdy nie wiadomo. Wie pan, co by było, gdyby te pańskie teorie trafiły do mediów?
 – Nie wiem, ale chętnie się przekonam. Chętnie powiem nawet sam, co o tym wszystkim
sądzę.
Dominika pokręciła głową. W oddali widziała spiczasty wierzchołek Mnicha
i zastanawiała się, jakim cudem zabójcy udało się odebrać tam komuś życie. Na szczyt nie
prowadził żaden szlak i wejście tam było obarczone obowiązkiem posiadania
odpowiednich uprawnień. Logiczny wniosek był taki, że należy sprawdzić wszystkich
przewodników tatrzańskich.
– Bo wie pani, to oni wszystko na nas sprowadzili – kontynuował Edmund.
– Nie sądzę.
– A jednak. Zabili tego człowieka na drodze na Czerwone Wierchy i upozorowali to na
działanie Bestii. W odwecie nasi zajęli się Syryjczykiem i powtórzyli hucpę. Bestia
się wściekła.
Wadryś-Hansen zrobiła większy krok, omijając zaspę.
– Uznała, że czas najwyższy pokazać im, jak to się robi. A przy okazji oznajmić światu,
że nadal żyje i ma się dobrze. I że jest wygłodniała.
– Trochę go pan demonizuje, prawda?
– Nie muszę. Jego czyny mówią same za siebie.
Może coś w tym było, uznała w duchu. Właściwie media powinny nazywać go Demonem
z Gór. Bestia momentami wydawała się zaledwie eufemizmem.
– A wszystko dlatego, że nie sprawdziliśmy tych ludzi, zanim ich przyjęliśmy.
– Myślę, że byli sprawdzani, panie inspektorze.
– UDSC w najlepszym wypadku wprowadzał ich dane do bazy Eurodac. Wie pani, co
tam jest?
– Wiem.
– Informacja jedynie na temat tego, czy byli już gdzieś zarejestrowani jako uchodźcy.
Jeśli tak, odsyła się ich do kraju pierwszej rejestracji. Co to za sprawdzenie?
– Są inne metody. Z pewnością zostały zastosowane.
– Tak?
– Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego sprawdza każdego uchodźcę, panie
inspektorze. Ma na to trzydzieści dni, a potem wydaje opinię, na podstawie której decyzję
podejmuje UDSC.
– Tak mówi prawo, ale jak ich sprawdzają? W Syrii od czterech lat nie ma nawet
polskiej ambasady!
Dominika spojrzała na niego wilkiem.
– Słyszał pan kiedyś o polskim wywiadzie? Ma się całkiem dobrze. Poza tym mamy też
partnerów na świecie.
– To wszystko tylko mętne pseudoargumenty.
– Nikt nie przedstawi panu konkretów. To byłoby sprzeczne ze sztuką i godziłoby
w tajemnice operacyjne.
Osica mruknął coś pod nosem. Przez chwilę milczał i Wadryś-Hansen miała nadzieję, że
na tym poprzestanie. Kiedy jednak nabrał tchu, wiedziała już, że musi jeszcze coś zrzucić
z serca.
– Wie pani… to nie miało być tak.
– Nie?
– Mieliśmy przyjąć w tym roku kilkaset osób, ale wszyscy mieli być relokowani z innych
krajów. Z Grecji, Włoch lub… nie pamiętam już. To mieli być sprawdzeni ludzie, miała za
nich ręczyć Międzynarodowa Organizacja do Spraw Migracji. Mieliśmy przyjmować
niewielkie grupy, po kilkanaście osób, a potem stopniowo umieszczać ich w ośrodkach, tak
jak w tym Dębaku, gdzie…
– Wiem, panie inspektorze.
– Więc co się, do ciasnej cholery, stało?
– Sami do nas przyszli – odparła i wzruszyła ramionami. – I niech pan mi nie mówi, że
to pana dziwi. Czasem trudno przewidzieć pogodę na następny dzień, co tu mówić
o ruchach migracyjnych ludzi uciekających przed wojną.
Skwitował to prychnięciem i nie podejmował już tematu. Szlak robił się coraz mniej
wydeptany, bez wątpienia dlatego, że większość osób podchodzących do Morskiego Oka
szybko stąd zawracało. Nie widać było żadnej potencjalnej góry do zdobycia, a śnieg
stawał się uciążliwy. Poza tym śmiałkowie w adidasach i workach foliowych zamiast
kurtek najczęściej wybierali Rysy, nie Chłopka.
Teraz jednak tłum twardo podążał za grupą dochodzeniowców, kryminalistyków
i ratowników TOPR-u. Dominika raz po raz oglądała się przez ramię. Nadal kręcono
materiały, które za moment zostaną wysłane do TVN24 i NSI. Redakcje będą miały dzisiaj
z czego wybierać.
Właściwie mogłaby polecić kilku funkcjonariuszom, by zatrzymali tę pielgrzymkę, ale
wiedziała, że będzie musiała potem się z tego tłumaczyć. W papierach powód wpisałaby
dość oczywisty – niebezpieczeństwo zatarcia śladów. Gdyby jednak przyjęła taką wersję,
musiałaby zamknąć wszystkie szlaki wokół.
– Tutaj schodzimy – odezwał się jeden z ratowników, kiedy dotarli do skrzyżowania
ścieżek.
Dominika zatrzymała się i przywołała kilku policjantów.
– Przypilnujcie, żeby nikomu nie przeszło przez myśl, żeby za nami iść.
Funkcjonariusze spojrzeli niepewnie na tłum.
– Jak mamy…
– Powiedzcie im, że nie można schodzić ze szlaku.
– Ale…
– Chyba że mają uprawnienia taternickie.
Ruszyła za ratownikiem i słyszała jeszcze, jak Osica życzy swoim podkomendnym
powodzenia.
Przeszli czerwonym szlakiem w kierunku Wrót Chałubińskiego, a potem zeszli na ścieżkę
prowadzącą do podstawy zachodniej ściany Mnicha. Z dołu nie było widać ciał. Śladów
na śniegu było sporo, najwyraźniej dzisiaj był dobry dzień na zdobywanie tej góry.
Dominika tym bardziej dziwiła się, że zabójca zdołał zrobić tutaj to, po co przyszedł. Miał
szczęście.
– Ile grup dziennie tędy wchodzi? – zapytała.
– Zależy od warunków – odparł TOPR-owiec. – W taki dzień jak dzisiaj, o tej porze…
pewnie kilka. Ten szczyt ma wzięcie, bo dobrze się prezentuje i nie wymaga doświadczenia
taternickiego.
– Znaczy, że można tu zabrać zupełnego żółtodzioba?
– Nie, oczywiście, że nie. Jeśli ktoś boi się ekspozycji… – Ratownik urwał i spojrzał
w górę. – Niech sama pani zobaczy.
Wadryś-Hansen omiotła wzrokiem kamienne ściany. Nie wiedziała, którędy biegnie trasa
wspinaczkowa, ale wyglądało na to, że każda w końcu trafiała na przewieszkę. Dla osób
z lękiem wysokości byłby to prawdziwy horror.
– Jak się stanie na północnej ścianie. Jest dobre dwieście metrów pionu. Piękna lufa.
Dominika pokiwała głową. Nie miała wielkiej ochoty sprawdzać, na ile to prawda.
– Gdzie są ciała?
 – Niedaleko. Wejdziemy tylko kawałek – odparł ratownik i zrobił krok w stronę ściany.
– Stop.
Zatrzymał się jak rażony piorunem.
– Najpierw zabezpieczymy teren – dodała Dominika, rozglądając się po śniegu.
Skinęła na techników, a potem przypatrywała się, jak starają się wypełnić ślady
traseologiczne i wykonać namiastkę odlewu z odcisków butów. Gdzieś tutaj znajdowało
się odbicie podeszwy zabójcy. Niestety oprócz niego widać było mnóstwo innych śladów,
w dodatku Bestia musiała być świadoma, że będą je badać.
Mimo to poczekali, aż technicy wytyczą bezpieczną drogę przejścia. W tym czasie
TOPR-owiec założył Dominice uprząż, kask, a potem przedstawił jej podstawy asekuracji.
Na końcu związał się z nią liną i spojrzał głęboko w oczy, jakby starał się ocenić, czy uda
jej się uporać z początkowym, rzekomo nietrudnym fragmentem podejścia.
Pokonując kolejne centymetry w kierunku pierwszej ze skalnych półek, Wadryś-Hansen
miała wrażenie, jakby za sobą miała już metry. Przypuszczała, że z dołu musi to wyglądać
w najlepszym wypadku pociesznie, w najgorszym żałośnie. Ta część trasy rzeczywiście nie
była skomplikowana, ale na górze wszystko prezentowało się inaczej. Miała wrażenie, że
nie ma się czego złapać, a asekuracja jest jedynie teoretyczna.
Mimo to po chwili minęła kamienny zakos i znalazła się na półce skalnej. Ciała wisiały
na linie przewieszonej metr, może dwa nad nimi. Dwoje wisielców sprawiało
makabryczne wrażenie, zakrzepła krew była wyraźnie widoczna na ich ubraniach i szyi. Po
kaskach nie było śladu.
Obydwoje bujali się na boki, jakby natura za pomocą wiatru chciała podkreślić, że to
rzeczywiście tylko dwie puste skorupy, z których uleciało życie. Ciszę wokół mącił jedynie
cichy świst kolejnych podmuchów.
Dominika powiodła wzrokiem po ciałach, od luźno zwisających stóp aż po zakrwawione
twarze. Nie widać było podpisu mordercy, ale z pewnością niewiele było trzeba, by go
odkryć.
– To nie mógł być przypadek? – zapytała.
Jeden z techników w asyście innego TOPR-owca właśnie wszedł na półkę. Przesunęli
się nieco.
– Nie – odparł ratownik stojący obok niej. – Nawet gdyby lina niefortunnie się zawinęła,
nigdy nie mogłoby dojść do czegoś takiego.
 Wadryś-Hansen przypomniała sobie pewien absurdalny przypadek, kiedy dziewczyna
skacząca na bungee przekonała się, jak niewiele trzeba, by podkusić los. Po pierwszym
odbiciu lina zapętliła jej się nad głową, a potem zacisnęła wokół szyi.
Prokurator wzdrygnęła się, patrząc na kobietę wiszącą przed nią.
– Zidentyfikowaliście ich?
TOPR-owiec pokręcił głową.
– Jedyne, co zrobiliśmy, to sprawdzenie pulsu – wyjaśnił. – Ich plecaki są zapięte,
niczego nie ruszaliśmy.
– Słusznie.
Dominika przepuściła technika, który podszedł do zwłok i zaczął je oglądać,
przygryzając dolną wargę. Sprawiał wrażenie, jakby nagle znalazł się w innym świecie.
Nie otarł nawet strużki potu z czoła, pozwolił, by kilka kropel ściekło mu do oczu.
Zamrugał tylko, przypatrując się ciałom pod innym kątem.
– Jak to zrobił? – odezwała się Wadryś-Hansen.
– Biorąc pod uwagę rozbryzg krwi i brak kasków, powiedziałbym, że uderzył głową
mężczyzny o skały. Co do kobiety, stwierdzę, jak ją ściągniemy.
Dominika utkwiła w niej wzrok. Właściwie było logiczne, że Bestia najpierw pozbędzie
się tego, kto mógł okazać się zagrożeniem. Kobieta była filigranowa, w żadnym wypadku
nie mogła stawić czoła zabójcy.
Prokurator mimowolnie pomyślała o tym, co musiało dziać się w jej głowie. Agresor
zaatakował jej towarzysza, roztrzaskał jego głowę o skały, a ona nie miała ani gdzie
uciekać, ani gdzie szukać pomocy.
– Ktoś doniósł o krzykach? – spytała.
– Tak. Jedna z grup będąca wtedy na szczycie – odparł ratownik. – Ale nie sądzili, by
doszło do wypadku. Krzyk był krótki, jakby ktoś po prostu się wystraszył. Nie
towarzyszyły mu żadne nawoływania, żadne prośby o ratunek.
A zatem szybko pozbył się także jej. Może stanął za nimi, a potem uderzył jedno i drugie
mniej więcej w tym samym czasie. A może miał nóż? Niewiele było trzeba, by uciszyć tę
dziewczynę. Wprawdzie nie widać było ran kłutych, ale ostatecznie mogą odnaleźć je
dopiero podczas sekcji. Oględziny w tym miejscu były jeszcze bardziej utrudnione niż pod
Kościelcem. Miejsca na półce było niewiele i Dominika miała wrażenie, jakby zaraz ktoś
z zebranych miał gwałtownie się obrócić i zrzucić inną osobę.
 Wadryś-Hansen poczekała, aż technik obfotografuje każdy centymetr miejsca zdarzenia
i dopełni innych czynności. Pobrał wszystkie próbki, które mogły okazać się znaczące,
a potem spojrzał pytająco na prokurator. Skinęła głową, po czym ratownicy przystąpili do
ściągania zwłok.
Dominika zdążyła porządnie zmarznąć, nim ciało znalazło się w czarnym worku.
– Proszę wyciągnąć monety – powiedziała.
Technik uniósł brwi.
– Jest pani przekonana, że tam są?
– A pan nie?
Nie odpowiedział, pochylając się nad kobietą. Otworzył usta i oboje natychmiast
zobaczyli numizmat.
– A więc Bestia naprawdę wróciła – powiedział.
W ustach mężczyzny również znaleźli monetę.
– Ale dlaczego teraz?
Wadryś-Hansen doskonale znała odpowiedź na to pytanie. Hipoteza Osicy wprawdzie
miała ręce i nogi, ale jej zdaniem motywacje zabójcy były zgoła inne. Bestia z Giewontu
wróciła teraz, ponieważ czekała. Czekała, aż Forst wyjdzie z więzienia.
Śmierć tych dwoje stanowiła rzucenie mu rękawicy. Zaproszenie do dokończenia
niezamkniętych spraw.
Prokurator nie miała co do tego wątpliwości.
– Można zamykać – powiedziała, a potem sięgnęła po telefon. Wciąż miała zapisany
numer Forsta, ale gdy go wybrała, usłyszała jedynie, że abonent jest niedostępny. Pokręciła
głową i schowała komórkę do plecaka.
Ruszyła w stronę urwiska.
– Jeśli chce pani schodzić, to proszę chwilę poczekać – odezwał się TOPR-owiec. –
Zrobimy tak zwany zjazd na linie.
– Zaraz.
Podeszła do zakosu skalnego, a potem ostrożnie przeszła na drugą stronę. Czuła na sobie
zaniepokojone spojrzenia ratowników i zastanawiała się, czy będą protestować. Żaden
z nich jednak się nie odezwał.
Dominika dotarła do końca półki i spojrzała w dół.
– Panie inspektorze!
 Osica podniósł głowę. Podobnie jak reszta zebranych, kaptur i kurtkę miał całe
w śniegu. Wadryś-Hansen uświadomiła sobie, że skupiła się na zwłokach do tego stopnia,
iż nie odnotowała nawet wzmagających się opadów.
– Wszystko w porządku?
– Tak – odparła.
Edmund mrużył powieki i próbował osłaniać je dłonią, ale śnieg i tak wpadał mu do
oczu.
– Gdzie jest w tej chwili Wiktor Forst? – zapytała.
Podinspektor przez moment wyglądał, jakby zamarzł. Trwał w bezruchu, już nawet nie
mrugał. Sprawiał wrażenie, jakby wspomnienie nazwiska byłego komisarza stanowiło
jakiś moment przełomowy, względnie tabu.
– A skąd ja mam wiedzieć?
– Niech pan nie żartuje. Gdzie jest Forst?
Osica wzruszył ramionami.
– Szuka demonów przeszłości. Nic więcej nie wiem – odparł, a potem naciągnął kaptur.
 11
Wiktor położył telefon na desce rozdzielczej, wychodząc z założenia, że ta rozmowa
trochę potrwa. Zgodnie z tym, co przypuszczał, Kormak zdobył wszystkie informacje, które
go interesowały.
Minął stację benzynową i rzucił okiem na poziom paliwa. Wystarczy do Lublina, potem
będzie musiał się zatrzymać.
– Słyszałeś? – odezwał się chłopak. – O tych ofiarach?
– Tak.
– Nie podają, czy znaleźli monetę, ale…
– Znaleźli.
– Skąd wiesz?
Forst milczał. Chwilę trwało, nim Kormak zreflektował się, że nie uzyska odpowiedzi.
– Okej… – podjął. – Więc udało mi się ustalić, że do upozorowania śmierci najlepiej
byłoby użyć TTX.
– TTX?
– Tetrodotoksyny. To jedna z najsilniejszych trucizn na świecie, ale podana
w odpowiedniej dawce niekoniecznie musi zabić. Funkcje życiowe praktycznie ustają,
powstaje duże niebezpieczeństwo uszkodzenia mózgu, ale pacjenta można odratować.
– Wyszkolony lekarz może się na to nabrać?
– Trudno powiedzieć. Jeśli tylko sprawdza puls, to tak.
Forst zastanawiał się, jak dokładnie badano stan Olgi. Znaleziono ją w zakrwawionym
łóżku, z podpisem mordercy, który nie mógł być bardziej wyraźny. Tylko wyjątkowy
optymista założyłby, że może w istocie żyć. Sprawdzenie pulsu wydawało się i tak na
wyrost.
– Jesteś tam?
– Jestem. Czekam na więcej informacji.
Usłyszał, jak Kormak zaczerpnął tchu.
– Z tego co zrozumiałem, tetrodotoksyna blokuje neurony, konkretnie… – Na moment
urwał. – Kanały sodowe komórek nerwowych, czymkolwiek są.
– Mhm.
– Przy zatruciu następuje kompletny paraliż, ale dotyczy to tylko ciała.
– To znaczy?
 – Substancja nie dostaje się do płynu mózgowo-rdzeniowego. Innymi słowy ofiara przez
cały czas pozostaje przytomna.
Wiktor z trudem przełknął ślinę.
– Śmiertelność jest wysoka, nawet przy małej dawce istnieje tylko od dwudziestu do
pięćdziesięciu procent szans, że ofiara przeżyje. Zazwyczaj jest niewiele czasu, by ją
uratować. Najwyżej kilka godzin.
– Uratować? Jak?
– Nie ma żadnego antidotum na zatrucie, przynajmniej jeszcze nie. Prędzej czy później
ktoś pewnie jakieś stworzy, ale teraz jedyny ratunek to płukanie żołądka.
Forst pokiwał głową. Jeśli Bestia użyła TTX, nie chciał nawet myśleć o tym, co musiała
przechodzić Szrebska. Najpierw dwie godziny na szpitalnym łóżku, w zupełnym paraliżu,
bez możliwości poinformowania kogokolwiek, że żyje. Potem długie godziny w szpitalnej
kostnicy, wśród wszechogarniającej śmierci… Nie, nie było sensu o tym myśleć. Nie miał
zresztą pewności, że to tetrodotoksyna.
– Są jakieś alternatywy? – spytał.
– Całe mnóstwo.
– Na przykład?
– Na przykład kurara, trucizna wytwarzana z kulczyby. Jest w niej kilkadziesiąt
związków chemicznych, takich jak toksyferyna czy tubokuraryna, które porażają układ
nerwowy i powodują wiotczenie mięśni. Dodaj do tego TTX, a masz efekt jak przy
śmierci. Tyle że to cholernie ryzykowne, ofiara może się już nie obudzić.
Ale to nie przeszkadzało zabójcy. Forst przypuszczał, że Bestia władowała w Szrebską
niemałą mieszankę, licząc na łut szczęścia.
– Coś jeszcze?
– Jest sporo środków, którymi można wprowadzić ofiarę w stan katatoniczny. Połowy
nazw nie potrafię wymówić.
– I wszystkie przyniosłyby pożądany efekt?
Kormak przez moment milczał.
– Normalnie stawiałbym na któreś z dwóch pierwszych – odparł w końcu. – Ale biorąc
pod uwagę widok, który zastał lekarz na sali, wystarczyło spowolnić pracę serca tak, by
ledwo zipało.
Forst sięgnął do podłokietnika i wyjął ze schowka paczkę Big Redów. Zaczął
zapalczywie żuć gumę, jakby miało to w jakikolwiek sposób pomóc mu w starciu
z kotłującymi się w głowie myślami.
– Ale musisz wziąć pod uwagę możliwość, że lekarz pomagał Bestii.
– Nie wykluczam tego.
– Jakie sprawiał wrażenie?
Forst nie odpowiedział. Nie miał zamiaru prowadzić śledztwa z udziałem tego chłopaka,
potrzebował tylko kilku informacji.
– Halo?
– Jestem – odparł Wiktor. – To wszystko wykryto by w krwiobiegu, tak?
– Wszystko to znaczy TTX lub kurarę? Tak. Szczególnie podczas sekcji, którą przecież
musieli przeprowadzić.
Ale najwyraźniej tego nie zrobili. Mimo że ustawa nakładała na prokuratora obowiązek
zarządzenia sekcji zwłok w przypadku śmierci gwałtownej, Olga nie mogła zostać jej
poddana. Chyba że podmieniono ciało – ale to było absolutnie niemożliwe.
– Sprawdziłem, kto prowadził śledztwo – odezwał się Kormak. – Aleksander Gerc.
Forst skinął głową. Doskonale o tym wiedział.
– Ale nie miał specjalnie wiele do gadania.
– Hm?
– Przynajmniej tak twierdził jeden z lokalnych portali.
– To znaczy?
– Gerc dostał tę sprawę później, kiedy wszystko trafiło pod właściwość krakowskiej
prokuratury. W pierwszych dniach po zabójstwie odpowiadał za to jakiś facet z Chełma,
ale ciało szybko przewieziono do Warszawy.
– Wiem. Była presja z góry.
– I to cholerna, biorąc pod uwagę to, jak się spieszyli.
Wiktor nie widział w tym niczego podejrzanego. Sprawa była wyjątkowo głośna
i wszyscy czuli, że ma drugie, polityczne dno. A nawet jeśli nie, to jasne było, że w jakiś
sposób jest związana ze światem polityki. Rządzący, na czele z ministrem Bieszyńskim,
szybko zadbali o to, by decyzje zapadały w Warszawie. Gerc na dobrą sprawę zaczął
pracować nad zabójstwem dopiero, gdy Wadryś-Hansen zajęła się sprawą Wiktora.
Dwójka oskarżycieli współdziałała, bo przez jakiś czas obowiązująca wersja kazała im
sądzić, że to Forst zamordował dziennikarkę.
 – To tam badali zwłoki – dodał Kormak.
– Albo i nie badali.
– Jesteś już na miejscu?
– Nie. Mam jeszcze kawałek.
Rozmówca przez moment milczał, jakby zastanawiał się, czy dodać coś jeszcze.
Powiedział już wszystko, co interesowało Wiktora. Nie była mu potrzebna wiedza na temat
tego, której konkretnie substancji użyto, by sfingować śmierć – wystarczyło mu
potwierdzenie, że było to wykonalne.
Gdyby miał strzelać, postawiłby na TTX. Wiązała się z większym ryzykiem, ale dawała
lepsze efekty. Bestia z Giewontu zapewne wybrała właśnie tetrodotoksynę. Ale co stało się
potem?
Forst wiedział, że odpowiedzi może znaleźć tylko w jednym miejscu.
– Chyłka zadba, żebyś dotarł do prawdy – dorzucił w końcu chłopak.
– Dała mi tylko namiar na zakład, dalej radzę sobie sam.
– Nie sądzę.
Wiktor nie odpowiedział.
– Nie przepuści takiej sprawy. Znam ją.
– Ma inne rzeczy na głowie.
– Zobaczymy.
Do Warszawy Forst dotarł dwie i pół godziny później. Zaparkował przy Oczki, na tyłach
szpitala klinicznego. Stare, odrapane budynki przywodziły na myśl raczej porzucone
więzienie, ale okolica wydawała się adekwatna, by znajdowało się tu prosektorium.
Wiktor szybko przekonał się, że Kormak miał rację. Najwyraźniej chłopak rzadko się
mylił.
Forst wyszedł z samochodu i skinął do prawniczki.
– Miałaś podobno inne rzeczy na głowie.
– Wciąż mam – odparła i zaciągnęła się papierosem.
– Potrzebowałaś urozmaicenia?
– Można tak powiedzieć. Mam na tapecie wyjątkowego skurwiela.
– Gwałciciel? Seryjny zabójca?
– Gorzej. Mój ojciec.
Wiktor uniósł brwi i zamilkł. Spojrzał tęsknie na dymiącego się papierosa i przez
moment zastanawiał się, czy nie warto byłoby dostarczyć organizmowi trochę nikotyny,
przytępić lekko umysł. Szybko jednak uznał, że nie. Jeśli cokolwiek dobrego miało
wynikać z odsiadki na Monte i Podgórzu, to niech będzie to rzucenie palenia.
– Chcesz? – spytała, umieszczając papierosa między ustami.
– Nie.
Wypaliła w milczeniu, myślami będąc gdzieś daleko. Forst nie miał zamiaru
podejmować tematu ojca. Po pierwsze widział jej niechęć, a po drugie znał ją doskonale
z autopsji. Chyłka wypaliła do filtra, a potem pstryknęła papierosem w śnieg.
– Chodźmy. Wprowadzę cię, a potem się zmywam.
Weszli do środka, Joanna obróciła się przez ramię.
– Nie podziękujesz za fatygę, komisarzu?
– W pierwszej chwili chciałem.
– Trzeba było. Zarobiłbyś punkt.
– Potem uznałem, że czujesz się tu jak ryba w wodzie, więc nie ma za co dziękować.
– Tu? Wśród trupów?
Skinął głową.
– Wiesz, jak pochlebiać dziewczynie, to ci muszę przyznać – odparła, a potem
skierowała się do jednego z pomieszczeń. Zapukała, ale nie czekała, aż ktoś odpowie.
Weszła do środka, pytając o profesora Skibskiego, ale dalszego ciągu Forst nie słyszał,
gdyż zamknęła za sobą drzwi.
Stanął przed nimi i przez moment trwał w bezruchu. Potem odwrócił się i rozejrzał. Zza
białych drzwi po lewej stronie wydobywał się charakterystyczny zapach. Kojarzył się
głównie z czymś zjełczałym, ale wyczuć można było też coś słodkiego. Potrafił dać w kość
nieprzyzwyczajonym, ale dla Wiktora nie był niczym dziwnym. Właściwie biorąc pod
uwagę odory, z jakimi musiał dawać sobie radę w całej swojej karierze, zapach
prosektorium był całkiem znośny.
Chyłka wyszła z pomieszczenia po kilkunastu minutach. Tuż za nią szedł mężczyzna,
który niewątpliwie był profesorem Skibskim. Wyglądał na rzetelnego naukowca,
jakkolwiek było w jego oczach coś, co kazało sądzić, że naprawdę lubi swoją pracę. A to
napawało Forsta niepokojem.
– Wytłumaczyłam profesorowi, że ma w swojej ekipie łapówkarza – oznajmiła Joanna.
– Co?
 – Że ktoś zapłacił jednemu z jego pracowników, by nie przeprowadził sekcji.
Dla Forsta było to oczywiste, ale na tym etapie nie miał zamiaru dzielić się tą wiedzą
z kimkolwiek. Zresztą biorąc pod uwagę zasady sztuki, była to jedynie robocza hipoteza.
Bestia z Giewontu miała wiele innych sposobów, by zmusić któregoś z pracowników do
współdziałania.
– Profesor upiera się jednak, że to niemożliwe.
Wiktor spojrzał na Skibskiego. Przyjął konfrontacyjną postawę, mrużąc oczy i wbijając
wzrok w nieproszonego gościa.
– Tak czy inaczej, zostawiam was samych – dodała Chyłka, ruszając w kierunku drzwi. –
Gdybyś miał potem czas, komisarzu, możemy powłóczyć się po jakimś miejscu, gdzie jest
więcej żywych ludzi.
– Wracam zaraz do Zakopanego.
– Ano tak. Kolejna ofiara Bestii.
Chyłka zatrzymała się i obejrzała na niego.
– Jeśli spotkasz gdzieś tego sukinsyna, przekaż mu, żeby nie liczył na obronę od
Żelaznego & McVaya. Nawet my nie bierzemy tak beznadziejnych spraw.
Nie czekając na odpowiedź, zniknęła za masywnymi drzwiami. Forst jeszcze przez
chwilę zawieszał na nich wzrok, po czym potrząsnął głową. Jeśli szybko załatwi sprawę,
wróci do samochodu, zaaplikuje sobie trochę środka przeciwmigrenowego, a potem ruszy
w drogę powrotną.
Myśl o niechybnej konfrontacji z Bestią dodała mu animuszu.
– Więc twierdzi pan, że są na świecie ludzie, których nie da się przekupić? – zapytał,
robiąc krok w kierunku Skibskiego.
– Słucham?
– Każdy ma swoją cenę, profesorze. Podlegli panu ludzie również.
– Być może.
– Więc dlaczego nie przyjmuje pan, że ktoś mógłby…
– Bo żaden z moich pracowników nie sprawia wrażenia, jakby miał się wzbogacić.
A proszę mi wierzyć, że skrupulatnie ich obserwuję.
– To o niczym nie świadczy.
– Być może – powtórzył Skibski. – Ale co innego potwierdzi moje słowa.
– Co konkretnie?
 – Proszę wejść. – Mężczyzna szerzej otworzył drzwi i zachęcił Forsta ruchem ręki.
Były komisarz nie musiał długo się zastanawiać. Wszedł do gabinetu, a potem zajął
miejsce przy biurku. Założył nogę na nogę i sięgnął po listek gumy do kieszeni koszuli.
– Pani mecenas twierdzi, że doszło do pewnych nieprawidłowości.
– To mało powiedziane. Wywieziono stąd żywą osobę, profesorze, a potem wystawiono
lewe dokumenty i prawdopodobnie opuszczono do grobu pustą trumnę. Względnie
zawierającą inne ciało.
Skibski zasiadł przed biurkiem, ściągnął okulary i potarł oczy.
– Jest pan tego pewien?
– Tak. Rozumie więc pan, że trudno mi uwierzyć, by wszyscy tutaj byli nieskazitelnego
charakteru.
– Nie o to chodzi. Zaprzeczam wersji z łapówką, ponieważ jest inna, którą trzeba wziąć
pod uwagę.
Forst rozplótł nogi i się pochylił. Przeżuwając gumę, spojrzał wyczekująco na
rozmówcę.
– Jakiś czas temu jeden z moich pracowników zrezygnował z pełnienia obowiązków
w prosektorium.
– Zwolnił się?
– Tak.
– Więc mógł wziąć łapówkę. Na tyle dużą, by spokojnie zaryzykować zmianę pracy.
– Niezupełnie. Podobno miał jakieś kłopoty.
– Kto tak twierdzi?
– Jego znajomi – odparł Skibski i ciężko westchnął. – Kiedy chłopak złożył
wypowiedzenie, zainteresowałem się sprawą. Był świeżo po studiach, dobrze rokował,
miał plany związane z zawodem.
– Chciał całe życie obcować z trupami?
Profesor wyglądał, jakby chciał zignorować pytanie, ale w ostatniej chwili zmienił
zdanie.
– To już nie te czasy, że pracownikami zakładów medycyny sądowej czy
tanatopraktykami zostają ludzie z przypadku.
– Nie? Trzeba mieć powołanie? Poczuć misję, żeby zajmować się…
– Proszę sobie nie drwić.
 Forst spojrzał na zegar wiszący na ścianie.
– Co z tym chłopakiem? Jakie miał problemy? Długi? Hazard? Narkotyki?
– Źle mnie pan zrozumiał.
– Więc proszę mnie wyprowadzić z błędu.
Profesor utkwił wzrok w okularach. Złożył je, odsunął na skraj biurka, a potem zaczął
muskać końcówkę niezbyt gęstego wąsa. Przez moment się namyślał.
– Kłopoty zaczęły się już po tym, jak trafiło tutaj ciało tej dziennikarki. Spóźniał się do
pracy, chodził niewyspany, był rozdrażniony… w dodatku cera mu pobladła, jakby w ogóle
nie wychodził na słońce albo miał anemię. Rozumie pan?
Wiktor skinął głową.
– Stąd trudno mi uwierzyć, że mógłby wziąć pokaźną łapówkę. Tak nie zachowują się
ludzie, którzy dostali duży zastrzyk nieopodatkowanych pieniędzy, prawda?
– Prawda.
Skibski poprawił się na krześle, a potem położył dłonie na biurku. Przyjął tak
nienaturalną pozę, że nawet Forst poczuł się niekomfortowo.
– O ile oczywiście w ogóle doszło do jakiejś machinacji – zauważył profesor. – Nie
widziałem na to żadnego dowodu.
– Dowód zobaczy pan, kiedy odnajdę Olgę Szrebską.
Rozmówca drgnął, jakby Wiktor miał zamiar co najmniej udać się po nią w zaświaty.
Być może nie powinien mu się dziwić. Pomyłki w tym zawodzie naprawdę bywały
tragiczne i stygmatyzowały człowieka w środowisku, nie wspominając już o jednostce,
w której pracował. Z drugiej strony prosektorium na Oczki miało tak złą prasę w całym
kraju, że nie mogło chyba być gorzej. Forst doskonale pamiętał reportaże o niechlujnym
składowaniu zwłok, jakby te były workami z ziemią. Doszło nawet do jakichś protestów,
choć nie interesował się sprawą na tyle, by przypomnieć sobie, jak to wszystko się
skończyło.
– Muszę znaleźć tego chłopaka.
Skibski wyjął notes, wyrwał z niego kartkę, a potem coś na niej zapisał. Przesunął ją po
blacie w stronę Forsta.
– Grzegorz Cichocki – powiedział. – Wynajmował mieszkanie w jednym z bloków przy
Szczęśliwickiej. Na Ochocie.
Wiktor zerknął na kartkę.
 – Nie znam Warszawy.
– Ale z pewnością ma pan nawigację.
– Nie mam.
– Nawet tej w telefonie komórkowym?
– Nawet.
– W takim razie…
– Zapytam kogoś o drogę.
Forst podniósł się i ruszył do wyjścia. Nie miał zamiaru spędzać w trupiarni więcej
czasu, niż było to absolutnie konieczne. Podczas całej swojej kariery kontaktu ze zwłokami
miał w nadmiarze, a profesor z jakiegoś powodu działał mu na nerwy.
Dopiero przy drzwiach naszło go, że to nie wina Skibskiego, a braku heroiny. Wybiła
pora na kolejną działkę, bez której robił się rozdrażniony. W dodatku zaczynało lekko ćmić
go w skroniach. Być może to było bezpośrednią przyczyną irytacji.
– Łatwo stąd dojechać – dodał profesor, gdy Wiktor złapał za klamkę. – Wyjedzie pan
z powrotem na Aleje Jerozolimskie, a potem skręci na pierwszym dużym skrzyżowaniu
w lewo. To będzie Szczęśliwicka. Blok jest tuż za Biedronką.
Forst otworzył drzwi.
– Wie pan, który to zjazd na placu Zawiszy?
– Poradzę sobie.
– Proszę uważać, żeby nie zjechać w Grójecką. To ta ulica, przy której stoi Hotel
Sobieski.
Wiktor skinął głową, a potem opuścił gabinet profesora. Nie rejestrował już jego słów,
interesowało go tylko to, by znów znaleźć się w samochodzie.
Kiedy do niego wsiadł, od razu sięgnął do schowka. Dopiero po odpakowaniu nowej
igły uświadomił sobie, że jest w publicznym miejscu. Rozejrzał się. Wprawdzie w pobliżu
nie było żadnych przechodniów, ale niechybnie ktoś się pojawi. Były komisarz zaklął
w duchu i zatrzasnął schowek. Będzie musiał poczekać.
Pojechał na Szczęśliwicką, nie mając problemów ani ze znalezieniem samej ulicy, ani
bloku. W uliczkach Śródmieścia pewnie zdążyłby pogubić się kilkakrotnie, ale Aleje
Jerozolimskie raczej trudno było przegapić.
Zaparkował pod budynkiem i podszedł do domofonu. Wybrał odpowiedni numer
i czekał. Wydawało mu się, że zasady rządzące czasoprzestrzenią szwankują. Sekundy
zdawały się trwać coraz dłużej.
– Tak? – rozległ się kobiecy głos.
Forst rzucił okiem na kartkę, a potem na wybrany numer. Nie pomylił się.
– Dzień dobry – powiedział najuprzejmiej, jak potrafił. Efekt był jednak daleki od
zamierzonego. – Szukam Grzegorza Cichockiego.
– Kogo?
Wiktor zaklął pod nosem.
– Dodzwoniłem się pod dwudziestkę piątkę, prawda?
– Tak, ale nikt taki tu nie mieszka.
Cisnęło mu się na usta, czy aby jest tego pewna, ale w porę ugryzł się w język.
Przypomniał sobie, że to wynajmowane mieszkanie.
– Dawno się pani wprowadziła? – zapytał.
– Słucham?
– Wydaje mi się, że szukam poprzedniego lokatora.
– Ach… rozumiem. Proszę chwilę zaczekać.
Forst drapał się nerwowo po ręce, rozglądając się przy tym kontrolnie. Zaczynał czuć
pewien niepokój, choć nie mógł go sprecyzować. Przez moment miał wrażenie, jakby był
obserwowany. Mężczyzna z psem, który mijał go w odległości kilkunastu metrów, zdawał
mu się przyglądać.
Wiktor popatrzył na prawą dłoń. Jakby mimowolnie tarła zgięcie łokcia. Natychmiast
przestał, odpychając od siebie świadomość, że musiał wyglądać jak pierwszy lepszy ćpun.
– Jest pan tam?
– Jestem.
– Przychodzi tutaj różna poczta adresowana do poprzednich najemców – zaczęła
dziewczyna. – Reklamy, propozycje, windykacje, no wie pan.
– Wiem.
– Przejrzałam i rzeczywiście są też listy do Grzegorza Cichockiego.
Wiktor pokiwał do siebie głową.
– Jeśli wynajmował przede mną, to musiał wyprowadzić się dobry miesiąc temu. Mnie
umowa zaczynała się na początku tego miesiąca.
Forst odpakował listek gumy, złożył go na pół i umieścił na języku.
– Rozumiem – odparł nieco niewyraźnie. – A czy mogłaby mi pani podać numer do
wynajmującego? Naprawdę muszę skontaktować się z Grześkiem.
– Mogę, oczywiście. Może pan wejdzie?
– Jeśli to nie kłopot, pewnie.
Rozległ się dźwięk otwieranego zamka, a Forst popchnął drzwi i wszedł na korytarz.
Przez moment obawiał się, że tutaj trop się skończy, ale istniała jeszcze szansa, że po nitce
dotrze do kłębka.
Wszedł po schodach i zapukał do mieszkania numer dwadzieścia pięć. Otworzyła mu
dziewczyna w jasnych spodniach dresowych i starym T-shircie.
– Przepraszam – powiedziała, poprawiając koszulkę. – Zastał mnie pan podczas
porządków.
– Nie ma sprawy.
– To ten list.
Wziął kopertę i spojrzał na adresata, jakby rzeczywiście potrzebował namacalnego
dowodu, że dziewczyna mówiła prawdę. Oddał jej kopertę i uśmiechnął się lekko.
Zastanawiał się, jakie wrażenie musi robić dla nieznajomej osoby. Heroina z pewnością
odcisnęła piętno na jego wyglądzie, a obrażenia, jakie odniósł w ciągu ostatniego roku
dawały jasno do zrozumienia, że ma się do czynienia z człowiekiem, który lgnie do
kłopotów.
– Podać panu ten numer? – zapytała dziewczyna.
Dopiero teraz uzmysłowił sobie, że stoi z telefonem w ręku.
– Tak, tak. Oczywiście.
Wprowadził go do pamięci komórki i już chciał podziękować, kiedy rozmówczyni
drgnęła, jakby sobie coś przypomniała.
– Proszę poczekać. Może ja zadzwonię, i tak miałam ustalić jakiś termin przeglądu
instalacji gazowej.
Były komisarz uśmiechnął się lekko.
– Będę wdzięczny.
– O co zapytać?
– Przede wszystkim o aktualny numer do Grześka. Może o adres, jeśli jakiś zostawił.
– Chyba zazwyczaj nie zostawiają.
– O ile nie są dłużni jeszcze jakichś pieniędzy – zauważył Forst. – Wówczas mogą nie
mieć wyboru.
 – No tak – odparła, a potem zadzwoniła do wynajmującego.
Przez moment rozmawiała z nim o przeglądzie, a potem zeszła na temat poprzedniego
lokatora. Forst obserwował, jak na jej twarzy stopniowo pojawia się zdziwienie.
Upewniała się co do czegoś kilkakrotnie, zanim w końcu się rozłączyła.
– Miał pan rację, ten facet wisi mu zaległy czynsz za dwa miesiące. Jeden pokrył
z kaucji, ale druga zapłata nigdy nie wpłynęła. Mówi, że jego numer nie odpowiada. I nie
ma adresu.
Forst przez moment trwał w bezruchu. Robił wszystko, by nie zakląć i nie
przywalić pięścią w ścianę. Emocje buzowały, ale udało mu się przetrwać newralgiczny
moment.
– Nie może się z nim skontaktować w żaden sposób.
Wiktor zacisnął usta.
– Nie wygląda pan na zadowolonego.
– Nie – przyznał, gryząc się w język. – Znalezienie tego człowieka było dla mnie
naprawdę ważne.
Przez moment dziewczyna się zastanawiała. Potem obróciła się do komody i podniosła
plik kopert.
– Jest tutaj jakiś list do niego – powiedziała. – Nie żadna oferta czy inne materiały od
firm. Zwykły list. Może on panu jakoś pomoże?
Wiktor spojrzał na korespondencję.
– I tak tu po niego nie wróci – dodała dziewczyna.
Forst wziął od niej list. Mógł w duchu dziękować opatrzności, że nie trafił na kogoś, kto
poważnie traktowałby tajemnicę korespondencji. Z drugiej strony lokatorka nie miała
powodu, by jej strzec. I tak za jakiś czas wyrzuciłaby to wszystko do śmieci.
Wiktor rozerwał kopertę i wyjął kartkę papieru. Przemknęło mu przez myśl, że nadawca
nie był nigdzie wpisany.
Rozłożył list i zamarł.
„Gratuluję, komisarzu” – zaczynała się wiadomość. „Idziesz drogą, którą dla Ciebie
wytyczyłem”.
 12
Wadryś-Hansen i Osica stali nad monetami ułożonymi na stole. Przy każdej znajdował
się dokładny opis, linijka i zdjęcie z miejsca zdarzenia. W jednym z pokojów w komendzie
przy Jagiellońskiej urządzono prowizoryczne miejsce spotkań grupy dochodzeniowej.
Obecnie nie była zbyt liczna, a wszystko dzięki usilnym zabiegom Dominiki. Udało jej
się przekonać przełożonych, że im mniej ludzi na tym etapie, tym lepsze będą rezultaty.
Twierdziła, że burza mózgów może trwać w najlepsze w prokuraturze i policji, ale ona
potrzebuje spokoju i dobrze ukierunkowanego śledztwa. Zdawała sobie sprawę, że po
zabójstwach na Mnichu ten stan rzeczy długo się już nie utrzyma.
Na razie jednak miała spokój. Niebawem mieli dojechać pierwsi członkowie grupy, ale
dopóki się to nie stało, mogła skupić się na analizie dowodów jedynie w towarzystwie
podinspektora.
– Jeśli kiedyś go dorwiemy, wsadzę mu te monety w oczy – burknął Osica, pochylając
się nad ostatnim z numizmatów.
– Liczę na to, panie inspektorze.
Wyprostował się i pokręcił głową z rezygnacją.
– Wiemy coś na ich temat? – spytał.
Dominika spojrzała na monety. Nie sprawiały wrażenia antycznych, przywodziły na myśl
raczej gadżety wykonane na użytek jakiegoś wydarzenia. Na jednej widniała tylko litera
„A”, na drugiej symbol „Ω”.
– Wiemy chyba wszystko, czego potrzebujemy.
– To znaczy?
– Alfa i omega. Początek i koniec.
Osica uniósł brwi, zniecierpliwiony.
– Bestia z Giewontu wysyła nam jasny sygnał, panie inspektorze. Jest niezadowolona.
– Z naśladowcy?
Wadryś-Hansen lekko skinęła głową, przypatrując się numizmatom.
– I ustaliła to pani na podstawie tych dwóch liter?
– Niezupełnie, choć to dość oczywiste.
– A więc…
– Widział pan rewers?
– Nie.
 Dominika założyła rękawiczkę, a potem odwróciła obydwie monety. Na pierwszej
widniała liczba 22, na drugiej 13. Edmund przez moment wpatrywał się w inskrypcje, po
czym wzruszył ramionami.
– I co to ma oznaczać?
– Rozdział dwudziesty drugi, wers trzynasty.
– Czego?
– Tekstu, w którym znajduje się alfa i omega, rzecz jasna. Nie zna pan Apokalipsy
Świętego Jana? – Wyciągnęła telefon, a potem wyświetliła stronę, którą znalazła
wcześniej. – „Jam jest Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec” – przeczytała.
– Te dwie litery to symbol wszechmocy. Jasna deklaracja ze strony Bestii z Giewontu, że
nie życzy sobie, by ktokolwiek się pod nią podszywał.
– Delikatnie to pani ujęła.
Dominika odwróciła monety awersem do góry.
– Bezczelny sukinsyn – ocenił Osica. – Śmie nie tylko szerzyć swoją antychrześcijańską
propagandę, ale jeszcze robić z siebie… kogo? Nawet nie mesjasza, a samego boga.
– Na to wygląda – przyznała. – I jaką antychrześcijańską propagandę?
Edmund machnął ręką.
– Całe te bzdury na temat Synów Światłości.
– To nie antychrześcijańskie, a antykatolickie.
– Niech sobie pani nie żartuje. To pieprzona sekta.
– O ile w ogóle istnieje.
Osica odszedł kawałek i odsunął sobie krzesło. Usiadł, a potem wyciągnął nogi na stole.
– Nie mam co do tego wątpliwości – oznajmił. – Ten człowiek nie działa sam i może być
pani pewna, że nie ma współpracowników, a wyznawców. Inaczej nigdy nie wymusiłby na
nich tego wszystkiego, czego się dopuścili. Rodzina Sznajdermanów, facet na Szatanie,
cała reszta… oni wszyscy zostali omamieni religią.
– Być może. Ale brak na to dowodów.
– Dowody ma pani wszędzie. Zaczęły się pojawiać już na Giewoncie, kiedy powiesili
Chalimoniuka.
– Wtedy chodziło o zemstę. Za zbrodnie Ukraińców, za ukrywanie ich i za…
– Tak, tak – przerwał jej, a ona westchnęła teatralnie. – Ale to wszystko
ubrał w otoczkę jakiejś świętej misji. Omamił tych ludzi, przekonując ich, że są Synami
Światłości i postępują zgodnie ze starożytnymi zwojami spisanymi przez mesjasza.
Wadryś-Hansen potarła czoło.
– Nie wracajmy do tego – powiedziała.
– A jednak chyba warto.
– Dlaczego?
– Bo czas poznać jego motywacje.
Powiedziałaby raczej, że czas na to dawno minął. Nie udało im się ustalić motywu
działania przy szeregu zabójstw i wszystko wskazywało na to, że Bestia z Giewontu nie
działa wedle żadnego wcześniej przyjętego planu. Że wybiera ofiary na chybił trafił,
byleby w dogodnych dla siebie warunkach odebrać im życie.
Jeśli przyświecał mu jakiś wynaturzony cel czy skrzywione poczucie misji, na razie nie
sposób było ich ustalić. A powinni mieć choćby trop. Osica miał rację, przyjmując, że
morderca wypełnia jakieś zadanie – otrzymane od siebie, od boga lub od historii. Problem
polegał na tym, że nie podzielił się nim ze światem.
– Technicy będą jeszcze pracować nad tymi monetami – dodała.
– I niczego nie ustalą.
– Skąd ten fatalizm?
– Żaden fatalizm, a realizm. Bestia udowodniła, że nie zostawia śladów.
– A mimo to morderca musiał gdzieś zamówić wykonanie tych monet.
– O ile były robione na zamówienie.
– Co ma pan na myśli?
– To, że alfa, omega i te wersy to powszechne motywy, prawda? Może kupił to na jakimś
odpuście czy Bóg jeden wie gdzie. Jest zresztą sklep z dewocjonaliami na Krupówkach, tuż
przed Watrą, naprzeciwko Intersportu. Muszą sprzedawać tam takie rzeczy.
Wadryś-Hansen spojrzała na Osicę z uznaniem. Rzeczywiście, było to najłatwiejsze
wytłumaczenie. Nie poprawiało sytuacji, bo Bestia z pewnością zachowała największą
ostrożność, płacąc komuś za zrobienie zakupów – był to już jednak jakiś trop.
– Proszę tam wysłać swoich ludzi.
– Żeby ganiali za wiatrem?
– Trzeba to sprawdzić, panie inspektorze.
– Tak, tak… – mruknął, a potem wyszedł na korytarz. Przywołał jednego
z funkcjonariuszy, wydał mu parę szybkich komend i wrócił do pokoju. Zamknął za sobą
drzwi i westchnął.
Dominika przysiadła na stole i wbiła wzrok przed siebie.
– Sprawdzą sklepik i dadzą znać – oznajmił Osica.
– Świetnie. My w tym czasie odnajdziemy Forsta.
– To naprawdę konieczne?
Pokiwała głową.
– Doskonale zdaje pan sobie sprawę z tego, że w każdej zbrodni tkwi pierwiastek
osobisty. W tej chodzi właśnie o komisarza. Nie wiem, z jakiego powodu, ale zabójca
traktuje go jako swojego bezpośredniego przeciwnika.
– Więc?
– Więc musimy połączyć siły.
Osica zaśmiał się pod nosem.
– Nie sądziłem, że kiedykolwiek to od pani usłyszę.
– Nie? A wydawało mi się, że od jakiegoś czasu stawiam sprawę jasno.
– To znaczy?
– Wiem, że w akcie oskarżenia Wiktora Forsta znalazło się stanowczo zbyt wiele
nieprawdziwych informacji. I że może okazać się pomocny.
Więcej nie była gotowa przyznać. I tak stanowiło to dość mocne uderzenie się w pierś,
nie musiała do tego powtarzać mea culpa, mea maxima culpa. Zresztą Osica swego czasu
już pławił się w świadomości tego, że prokurator przyznała się do błędu.
– On nie ma zamiaru łączyć z nikim sił – oznajmił Edmund.
– Nie pozostawię mu wielkiego wyboru.
– Tak? I jakich argumentów pani użyje?
– Przekonujących.
– Powodzenia – bąknął Osica i podszedł do okna. Wyjrzał na zewnątrz, przez chwilę
milcząc. – Nie ma pani ani kija, ani marchewki. Forst jest wolny, po procesie zostanie
uniewinniony, a pani nie może mu zaproponować niczego, co skłoniłoby go do współpracy.
– Ale chce ująć sprawcę, nieprawdaż?
– Nie z panią. Ani nie ze mną.
Dominika po raz pierwszy na dobre zastanowiła się nad tym, co zamierzał zrobić Forst
po opuszczeniu murów Podgórza. Należało przyjąć, że będzie szukał zabójcy na własną
rękę, ale… czy byłby zdolny do samosądu?
 Niemal wyśmiała się w duchu. Oczywiście, że tak. Nieraz udowodnił, że został
stworzony raczej do działania poza prawem niż w jego okowach. Nawet jeśli wersja
nowego świadka na Ukrainie była prawdziwa.
– Gdzie on teraz jest?
– Nie wiem. Nie mogę się do niego dodzwonić.
– Oboje wiemy, że nie mówi pan prawdy.
– Owszem.
– Więc proszę z tym skończyć i zacząć ze mną w pełni współpracować.
Osica odwrócił się do niej i uśmiechnął blado. Nagle zrozumiała, że nie ma co liczyć na
jego wsparcie. Ostatnim, czego chciał, było wprowadzenie Forsta na drogę działań
zgodnych z prawem.
– Nie… panie inspektorze, nie.
– Nic nie powiedziałem.
– Nie musiał pan.
Znów wzruszył ramionami, jakby rzeczywiście nie było o czym rozmawiać.
– Pan chce, żeby go dorwał – zauważyła, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Obaj
liczycie na to, że uda mu się to zrobić, zanim na trop Bestii trafią jakiekolwiek służby. Nie
chcecie procesu ani więzienia.
Edmund milczał. W jego oczach widziała jednak, że trafiła w sedno. W pewnym sensie
mu się nie dziwiła. Ścigany przez Forsta człowiek wprawdzie własnoręcznie nie zabił jego
córki, ale to on podjął decyzję, by tak się stało. To on był odpowiedzialny.
– Wie pan, że on może w każdej chwili wrócić do aresztu.
– Tylko teoretycznie.
– Jeden podpis zmieni teorię w praktykę.
– Nie sądzę – odparł Osica i skrzyżował ręce na piersi. – W tej sytuacji żaden
prokurator ani sąd nie będzie ryzykował. Media są zawsze po stronie niesłusznie
oskarżonego, co dopiero mówić o niesłusznie skazanym… – Zawiesił głos i uniósł kąciki
ust. – Nic z tego nie będzie.
Dominika odgięła się, rozprostowując plecy. Mogłaby powiedzieć, że ma już tego
wszystkiego dosyć, ale byłoby to niedomówienie. Czekało ją grzebanie w życiorysach
dwójki ofiar, sprawdzanie każdego najmniejszego tropu, by odnaleźć ślad po Bestii,
tymczasem Forst…
 Forst mógł być już na jej tropie. Nie miała wątpliwości, że były komisarz nie próżnuje.
Potwierdzały to zresztą reakcje Osicy – gdyby było inaczej, Edmund dawno dałby jej
namiar na swojego towarzysza.
Była jednak jedna rzecz, o której podinspektor nie pomyślał. Rzecz, która mogła
sprawić, że Dominika zyska kartę przetargową.
Podniosła się i podeszła do Edmunda. Spojrzała mu głęboko w oczy.
– Nie zaczaruje mnie pani swoim urokiem, jeśli o to chodzi.
– Nie o to.
– Więc?
– Potrzebuję nowy numer Forsta, panie inspektorze. I potrzebuję go w tej chwili.
– Obawiam się, że go nie znam.
Zbliżyła się jeszcze kawałek. Teraz stali na tyle blisko, że Osica musiał poczuć się
niekomfortowo. Wadryś-Hansen czuła zapach wody kolońskiej, który kojarzył jej się
z czasami PRL-u.
– Nalegam. Chcę mu zaproponować pewien układ.
– Mówiłem, że nie ma pani niczego, co by potrzebował.
– Myli się pan.
– Doprawdy?
– Chcę zaproponować mu ekshumację ciała Olgi Szrebskiej.
Osica otworzył usta, ale się nie odezwał. Przełknął z trudem ślinę, a potem wycofał się
o krok. Przez moment marszczył czoło, intensywnie się zastanawiając.
– Nie mówi pani poważnie.
– Mówię.
– Ale… ale sama pani nie wierzy w to, że dziennikarka żyje.
– Cóż, najwyższy czas się przekonać, prawda?
Edmund patrzył na nią badawczo, jakby spodziewał się podstępu. Wiedziała, że
wystarczy chwila zastanowienia, a podinspektor dojdzie do wniosku, że telefon do Forsta
jest najlepszym, co może w tej sytuacji zrobić.
– Wie pan, że to dla niego kluczowe.
– Owszem, wiem.
– Gdyby nie to, że nie mógł liczyć na niczyje wsparcie, nie ustawałby w wysiłkach, żeby
doprowadzić do ekshumacji.
 – Zapewne tak.
– Więc proszę się z nim skontaktować i przedstawić mu moją propozycję. Ja w tym
czasie przygotuję stosowne postanowienie.
– Słucham?
– Artykuł dwieście dziesiąty kodeksu postępowania karnego. Prokurator lub sąd może
zarządzić ekshumację.
– Znam podstawę prawną. Ale zakłada pani, że Forst się zgodzi.
– Tak – przyznała, a potem uśmiechnęła się i odeszła kawałek.
Podinspektor wyciągnął telefon, obracał go przez chwilę w dłoni, a potem zaklął pod
nosem i wybrał numer. Przyłożył słuchawkę do ucha, patrząc niepewnie na Wadryś-Hansen.
Mogłaby zostawić go w pokoju samego, ale chciała słyszeć rozmowę.
Sama również wyciągnęła komórkę, sugerując, że zaraz zadzwoni do swojego wydziału,
by któryś z pracowników przygotował odpowiednie papiery. Nie miała jednak zamiaru
się z tym spieszyć.
– Gdzie jesteś? – spytał Osica. – Mhm. I co tam robisz? Nie, nie muszę wiedzieć
wszystkiego, tylko najważniejsze rzeczy. Tak. I dzwonię w ważnej sprawie. – Oderwał
wzrok od Dominiki i odwrócił się do okna. Pokrótce przedstawił mu jej propozycję,
a potem milczał.
Wadryś-Hansen przeciągnęła palcem po telefonie. Formalności nie powinny zająć wiele
czasu.
– Widocznie uznała, że cię potrzebuje – powiedział Edmund. – I nie martw się, ja
też tego nie rozumiem.
Przez chwilę słuchał, pomrukując jedynie coś pod nosem. W końcu skinął głową
i schował komórkę do kieszeni spodni.
– W porządku. O ile załatwi to pani na jutrzejszy poranek.
– To trochę za szybko. Muszę uzyskać kilka zgód.
– W jakim celu? To rodzina musi mieć cały szereg zezwoleń urzędowych od inspektorów
sanitarnych. Pani nie.
– Istnieje jednak łańcuch dowodzenia, panie inspektorze.
– To nie wojsko. Ani policja. Proszę po prostu to załatwić.
Zanim zdążyła przedstawić jakikolwiek kontrargument, wyszedł na korytarz i zamknął za
sobą drzwi. Najwyraźniej niespecjalnie uśmiechało mu się ponowne angażowanie Forsta
w śledztwo, nawet w nieformalnym charakterze. Być może było w tym coś z ojcowskiej
opiekuńczości.
Dominika nabrała tchu, a potem wykonała kilka telefonów. Ekshumacja z samego rana
zasadniczo była wykonalna – o tej porze roku prawo dopuszczało jej przeprowadzenie bez
większych ograniczeń. Jedyne obostrzenia dotyczyły tego, by uszanować miejsce ostatniego
spoczynku i nie przeszkadzać innym odwiedzającym groby.
Pół godziny później Wadryś-Hansen załatwiła wszystko, czego potrzebowała. Wyszła na
korytarz i powiodła wzrokiem za Osicą, ale nigdzie go nie dostrzegła. Skierowała się do
jego gabinetu na piętrze. Zapukała, a gdy zza drzwi rozległ się niezadowolony pomruk,
weszła do środka.
– Potrzebuję dostępu do internetu i drukarki.
Osica odsunął krzesło od biurka.
– Udało się? – zapytał.
– Tak. Muszę tylko wydrukować pismo i je podpisać.
– Świetnie. W takim razie jutro kopiemy.
– Punkt szósta na cmentarzu.
– Szósta?
– Coś nie w porządku?
– O ile mnie pamięć nie myli, do Warszawy jedzie się dobre pięć godzin.
– Tylko jeśli nie ma korków do Krakowa.
Edmund odchrząknął i potarł włosy, które z każdym dniem zdawały się rzednieć.
– Nie może tego zrobić jakiś prokurator na miejscu?
– Nie. Ja wydaję zarządzenie, więc to ja muszę uczestniczyć w czynnościach.
– Przecież nadzór i tak przypada inspektorowi sanitarnemu…
– Tak, ale to prokurator kieruje czynnościami – odparła Dominika, tracąc powoli
cierpliwość. – Niech pan nie przesadza, raz pan się nie wyśpi.
– Codziennie się nie wysypiam – odbąknął Edmund.
Wadryś-Hansen wróciła do hotelu, by się odświeżyć i przebrać. Mieli wyjechać
niebawem i przeszło jej przez myśl, że czasu będą mieli aż nadto. Mogłaby zatrzymać się
na godzinę w Krakowie, sprawdzić co z dziećmi. Ale były przecież w dobrych rękach.
Równie dobrze może porozmawiać z nimi przez telefon.
Wzięła prysznic, przygotowała strój nadający się bardziej do miasta niż w góry, a potem
spojrzała na komórkę. Już chciała ją podnieść i wybrać numer kuzynki, gdy rozległ się
dźwięk połączenia przychodzącego. Spojrzała na nieznany numer, a potem odebrała.
– Tak?
– Pani prokurator Wadryś-Hansen?
– Tak. Kto mówi?
– Jarosław Szymański. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny.
Przedstawił się, jakby był Elżbietą II, z bożej łaski królową Zjednoczonego Królestwa
Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Dominika jednak tego nie skomentowała.
– Miło mi.
– Dotarła do mnie informacja, że zarządziła pani ekshumację na Powązkach.
– Owszem.
– Mogę zapytać o powód?
– Wszystko jest w treści dokumentu.
Przez moment w słuchawce panowała cisza.
– Rozumiem – odparł w końcu Szymański. – Jak pani wie, należy oczywiście
powiadomić rodzinę. Ma prawo uczestniczyć w całej procedurze.
– Naturalnie.
Pożegnał ją zdawkowo, a potem się rozłączył. Wadryś-Hansen spojrzała na telefon,
jakby znienacka znalazł się w jej dłoni. Co to miało znaczyć? Pierwszy raz spotkała
się z sytuacją, by Sanepid dzwonił do prokuratora, by upewnić się w sprawie ekshumacji
i przypominać o udziale rodziny.
Przez chwilę umysł nie nadążał za rzeczywistością.
Potem jedna, niezwykle wyraźna myśl przeszyła jej umysł jak błyskawica na nocnym
niebie. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny był organem administracji zespolonej.
Podlegał wojewodzie.
Zamarła z telefonem w ręku na środku pokoju. Zaczynała łączyć fakty.
Nagle zrozumiała, że dwie pozornie niezwiązane ze sobą sprawy mogły okazać się
jedną.
 13
Forst nie miał wątpliwości, że to poprzedni lokator mieszkania przy Szczęśliwickiej
odpowiadał za wywiezienie Olgi z prosektorium. Trudno było powiedzieć, czy Bestia
z Giewontu mu groziła, czy współdziałał z zabójcą dobrowolnie. Na dobrą sprawę mógłby
dać się omamić skrzywionej wersji chrześcijaństwa, do jakiej odwoływał się morderca.
Nie byłby pierwszym z Synów Światłości, którzy potrafili zrobić dla Bestii wszystko.
Tym bardziej, że to zadanie nie wymagało wielkiego poświęcenia. Właściwie cała
trudność sprowadzała się do tego, by wyeliminować z równania Skibskiego. Kiedy został
w nim jedynie Grzegorz Cichocki, otwierał się przed nim cały wachlarz możliwości.
Wystarczyło, by wypisał kilka dokumentów, zaświadczył pod nimi swoim podpisem,
a potem mógł wywieźć ciało z zakładu medycyny sądowej. To on był odpowiedzialny za
sekcję i nikt nie miał powodu, by kwestionować jego pracę.
Ale jak odsunięto Skibskiego? Z pewnością nie dokonano tego na drodze służbowej, bo
Bestia nie zostawiłaby śladów na papierze.
Forst zaparkował renówkę pod jednym z hosteli na Alejach Jerozolimskich. Za noc
w jednoosobowym pokoju miał zapłacić równo sto złotych. Mógłby dopłacić kilkadziesiąt
i mieć własną łazienkę, ale nie miał nic przeciwko chodzeniu na korytarz.
Zanim wyszedł z auta, zadzwonił do Chyłki. Potrzebował numeru profesora Skibskiego,
a prawniczka zapewniła go, że zaraz mu go prześle. Potem rozłączyła się bez słowa i Forst
uznał, że wyjątkowo jej się spieszyło.
Wysiadł z samochodu, przysiadł na masce i wodził wzrokiem za pojazdami mknącymi po
wielopasmowej drodze. Po chwili dostał SMS-a i mógł wybrać numer Skibskiego.
Przedstawił się, rezygnując z jakichkolwiek formułek grzecznościowych.
– Znalazł pan Grzegorza?
– Nie.
– Trzeba było zadzwonić. Wytłumaczyłbym, jak dojechać.
– Znalazłem blok. Ale nie chłopaka.
– Już tam nie mieszka?
– Nie. W dodatku zalega z opłatami.
– Jak mówiłem, miał pewne problemy i…
– Ale nie w jego sprawie dzwonię – uciął szybko Wiktor. Nie miał czasu na czczą
gadaninę, chciał jak najszybciej dowiedzieć się kilku rzeczy, a potem skierować się do
pokoju. Wiedział doskonale, że gdy tylko zamknie drzwi, nastanie odpowiedni moment, by
jego nerwy wreszcie znalazły ukojenie.
– W takim razie o co chodzi?
– Dlaczego nie wykonał pan sekcji na Oldze Szrebskiej?
Profesor milczał, jakby to pytanie zbiło go z pantałyku.
– Halo?
– Jestem. Zastanawiam się, dlaczego pan o to pyta.
– Z czystej ciekawości.
– Cóż… Grzegorz był samodzielnym pracownikiem. Nie potrzebował nadzoru.
– Ale czy to nie do pana służby powinny się zwrócić w pierwszej kolejności?
– Może i tak – przyznał Skibski. – Jednak nie mogłem wtedy uczestniczyć
w czynnościach.
– Dlaczego?
– Wezwał mnie wicewojewoda – wyjaśnił profesor. – Chciał omówić ze mną szereg
spraw związanych z ekshumacjami na Powązkach. Chodziło o otwarcie mogił żołnierskich.
– A co ma do tego wicewojewoda?
– Ekshumację w takich masowych grobach można przeprowadzić jedynie na podstawie
decyzji wojewody, oczywiście po przeprowadzeniu prac sondażowych.
Forst powiódł wzrokiem za odjeżdżającym samochodem. Potem utkwił spojrzenie
w wieżowcu po drugiej stronie ulicy.
– Nie słyszałem o żadnej ekshumacji w ostatnim czasie.
– Bo nie doszła do skutku.
– Dlaczego?
– Wojewoda ostatecznie nie wydał pozwolenia na rozpoczęcie procedury. Nie doszło
nawet do konsultacji z rodzinami. Jak pan może wie, są one obligatoryjne i mają trwać trzy
miesiące, zanim może zostać sporządzone zezwolenie.
Rozmówca mówił dalej, ale Wiktor już go nie słyszał. Nie widział też samochodów
przejeżdżających Alejami Jerozolimskimi. Uświadomił sobie, że naprawdę znalazł trop.
Nie strzępek mętnych dowodów, ale coś konkretnego.
– Dziękuję – powiedział.
Rozmówca był w połowie zdania, kiedy Forst się rozłączył. Zabrał torbę z samochodu,
po czym skierował się do hostelu. Szybko załatwił formalności w recepcji, odebrał mapkę
miasta i zamknął się w pokoju.
Już chwilę później nadeszło ukojenie. Nagroda za to, że wreszcie udało mu się coś
ustalić.
Leżał na łóżku przez jakiś czas, pozwalając, by jego myśli unosiły się na łagodnej fali
heroinowego optymizmu.
Po tym, gdy pierwsze uniesienie minęło, Wiktor podniósł się ospale i podszedł do torby.
Wyciągnął z niej list, który otrzymał od dziewczyny mieszkającej przy Szczęśliwickiej.
Rozłożył go na niewielkim biurku i przeciągnął dłonią po papierze.
Krótka wiadomość z gratulacjami nie była jedynym, co przekazała mu Bestia. Oprócz
tego na kartce wykaligrafowano rząd cyfr zgrupowanych dwójkami i rozgraniczonych
przecinkami. Nic mu nie mówiły.
Przyjrzał im się, mrużąc oczy, jakby kompot płynący w żyłach mógł w jakiś sposób
sprawić, że tym razem dostrzeże więcej.
„49,11. 50,20. 02,24”.
Przez moment trwał w bezruchu, po czym zacisnął usta i z impetem trzasnął pięścią
w blat. Nie poczuł bólu. Uderzył jeszcze raz, a potem złapał kartkę i ruszył w kierunku
drzwi. Zamknął je z hukiem i truchtem skierował się do recepcji.
– Mogę skorzystać z komputera? – rzucił.
– Oczywiście – powiedziała dziewczyna za ladą, wskazując mu stanowisko przy ścianie.
Stał tam jeden z tańszych modeli all-in-one, pewnie jakiś acer lub starszy asus. Nie był
to elektroniczny demon prędkości, ale do celów Forsta powinien wystarczyć w zupełności.
Wiktor wprowadził ciąg znaków do wyszukiwarki i pobieżnie omiótł wzrokiem wyniki.
Zupełny bajzel. Trochę danych pogodowych z jakichś corocznych podsumowań na
Google Books, odnośniki do rozkładu jazdy Kolei Małopolskich, kursu funta szterlinga czy
w końcu archiwalnych numerów „Wprost”.
– Kurwa mać…
Poniewczasie uświadomił sobie, że zaklął na głos. Obejrzał się przez ramię, ale
recepcjonistka udawała, że nic nie usłyszała.
Forst zmienił stronę. Wyniki loterii Powerball, amerykańskiego odpowiednika Lotto.
Dane z jakichś półmaratonów i biegów ekstremalnych. Kolejne podsumowania roczne
temperatur i notowania WIG20.
Miał ochotę rzucić myszką w monitor. Zamknął na moment oczy, zrobił głęboki wdech,
a potem sięgnął po telefon. Wstukał ciąg cyfr i wysłał go Kormakowi z krótkim pytaniem,
co może oznaczać. Potem znów zaczął przeglądać wyniki wyszukiwania Google.
Wrócił pół godziny później do pokoju, nie wzbogaciwszy się o żadną wiedzę. Kormak
zapewnił, że zajmie się tematem, ale na razie on także do niczego nie dotarł.
Forst wziął zimny prysznic, mając nadzieję, że chłód otrzeźwi jego umysł. Potem znów
zadzwonił do Kormaka.
– Nadal nic? – zapytał.
– Nic. Zaczynam sądzić, że trzeba to wprowadzić w odpowiedniej kolejności.
– Mhm.
– Albo partiami. Może jedna część ma takie znaczenie, a druga inne.
– Próbowałeś?
– Tak, ale bez wielkich sukcesów. Wyświetla się chyba wszystko, co tylko może. Od
orzeczeń sądów przez teksty religijne aż po oferty rynku mieszkaniowego.
– Potrzebujemy klucza.
– Klucza? Powiedziałbym raczej, że tarana i oddziału antyterrorystycznego. Bestia
najwyraźniej dobrze zakodowała wiadomość.
– Nie sądzę.
– Nie?
– Dotychczas zależało mu na tym, żebym mógł z łatwością odszyfrować jego informacje.
Forst doskonale pamiętał, jak morderca wprowadził go na trop Szczyrbskiego Jeziora
dzięki zakodowaniu wysokości, na której się znajdowało. Nie było to skomplikowane,
wystarczyło ruszyć głową. A potem iść drogą, którą wytyczyła Bestia.
Wiktor pokręcił głową. Wciąż mu na to pozwalał. Wciąż robił to, czego zabójca od
niego oczekiwał. I miał coraz bardziej dojmujące przekonanie, że będzie tak do samego
końca.
Bestia zdawała się dyrygować wszystkim, co się działo. Od samego początku każdy grał
dokładnie tak, jak nakazywała mu to batuta zabójcy.
– Mniejsza z tym – powiedział Forst.
– Myślałem, że chcesz…
– Nie. Nie interesuje mnie, co ten człowiek ma mi do powiedzenia.
– Nawet jeśli…
– Jedyny sposób, by go złapać, to w końcu zacząć działać wbrew niemu.
 Wiktor rozłączył się, odłożył telefon i spojrzał na gumową opaskę leżącą na łóżku.
Mógłby zaaplikować sobie jeszcze niewielką dawkę – tylko tyle, by uspokoić nieco myśli.
Najwyraźniej wziął stanowczo za mało, szczególnie biorąc pod uwagę tak długą przerwę.
W końcu uznał, że to dobry pomysł. Uderzył kilkakrotnie w zgięcie łokcia i kiedy
zobaczył czerwony ślad, uzmysłowił sobie, że zrobił to za mocno. Nie szkodzi. Zacisnął
kilkakrotnie pięść, potem założył opaskę, napełnił strzykawkę i wpuścił heroinę do
krwiobiegu.
Oczy same mu się zamknęły. Nie odnotował nawet momentu, w którym zasnął.
Zbudził go dopiero głośno dzwoniący i wibrujący na biurku telefon. Zanim Forst zdążył
odebrać, komórka zjechała z blatu i upadła na podłogę. Tania, plastikowa obudowa
rozpadła się, ale urządzenie się nie wyłączyło. Wiktor podniósł je i przyłożył do ucha,
a potem sięgnął po tylną pokrywę.
– Jesteśmy – rozległ się głos Osicy.
– Co takiego?
Dawny przełożony przez moment milczał.
– Coś nie tak? – spytał. – Co cię dziwi, Forst? Myślałeś, że w ostatniej chwili
zrezygnujemy?
– Która godzina?
– Barbarzyńska – odbąknął Edmund.
Wiktor spojrzał na zegarek stojący na biurku. Piąta rano. Czy to możliwe, żeby przespał
spokojnie tyle godzin? Nie pamiętał, kiedy ostatnio mu się to zdarzyło. Spojrzał na telefon,
by się upewnić, i zobaczył także nieodebrane połączenie.
– Słyszysz? – domagał się jego uwagi Osica.
– Tak.
– Gówno prawda – ocenił podinspektor. – Więc pozwól, że powtórzę. Będziemy na
Alejach Jerozolimskich za kilka minut.
– Nie, spotkajmy się na Powązkach.
Rozmówca odparł coś niezrozumiałego, zapewne do Wadryś-Hansen.
– Niech będzie, dla nas to bez znaczenia. Wiesz, jak trafić?
– Tak. Byłem przecież na pogrzebie.
– W takim razie do zobaczenia.
Wiktor zakończył połączenie i złożył na powrót komórkę. Potem spojrzał na swoje
odbicie w lustrze. Nie wyglądał najlepiej. Właściwie podobnie prezentował się po tych
nocach, kiedy musiał toczyć wielogodzinną walkę z migreną. Zmierzwił włosy, a potem
poszedł do łazienki. Szybko się oporządził i chwilę później szedł już z torbą na dół.
Pożegnał zaspaną kobietę w recepcji i otworzył drzwi, czując orzeźwiający podmuch
porannego wiatru. Powietrze zdawało się jeszcze nieprzepełnione spalinami.
Wsiadł do samochodu i dopiero wtedy pomyślał, że wciąż zachowuje się jak narkoman
amator. Powinien zawczasu przyjąć swoją dawkę, by w ciągu dnia nie było problemów.
Tym bardziej, że dzień do łatwych z pewnością nie będzie należał, a Wadryś-Hansen
i Osica będą mieli na niego oko.
Trudno. Będzie mądrzejszy na przyszłość.
Dojazd na Powązki zabrał mu mniej czasu, niż się spodziewał. Ruchu właściwie nie
było, warszawskie ulice sprawiały przy takim natężeniu niemal niepokojące wrażenie.
Jakby miasto wymarło.
Zaparkował na Piaskowej, niedaleko drugiej bramy cmentarza. Rozejrzał się za mondeo
Osicy, ale nigdzie go nie dostrzegł. Może przyjechali samochodem prokurator.
Wszedł na teren cmentarza i przypomniał sobie, kiedy był tutaj ostatnim razem. Miał
wtedy wrażenie, że jego życie runęło jak domek z kart. Stracił Olgę, nie był nawet o krok
bliżej ujęcia zabójcy, niż kiedy stanął na Giewoncie, w dodatku przeszłość zaczynała go
doganiać.
Uśmiechnął się pod nosem. Tamten stan był niemal sielanką w porównaniu z tym, co czuł
teraz.
Podchodząc do sektora, w którym znajdował się grób Szrebskiej, już z oddali wypatrzył
grupę ludzi. Była stanowczo zbyt liczna. Na miejscu powinien być inspektor nadzorujący
czynności, prokurator i grabarze. Tymczasem zebrało się co najmniej kilka osób więcej, nie
licząc jego i Osicy.
Forst przyspieszył kroku. W pewnym momencie dostrzegł członków rodziny Olgi. Nie
znał ich, nie rozmawiał z nimi, ale pamiętał ich z pogrzebu. Stali wtedy w pierwszym
rzędzie, choć nie wyglądali, jakby to oni byli najbardziej pogrążeni w żałobie – takie
wrażenie sprawiali znajomi z redakcji NSI.
Edmund dostrzegł go i uniósł rękę. Wyglądał na zafrasowanego. Obok stała Wadryś-
Hansen, z rękoma splecionymi za plecami. Dyskutowała z jakimś mężczyzną, przynajmniej
o pół głowy wyższym.
 – To niedorzeczne – powiedziała, gdy Forst do nich podszedł.
Osica wymienił z nim uścisk dłoni, członkowie rodziny zerknęli na niego tylko
przelotnie, jakby był przypadkowym przechodniem.
– Niedorzeczne jest to, co próbowała pani zrobić. Bez przewidzianego trybu, bez
czekania, aż pani decyzja stanie się prawomocna, i bez poszanowania zdania rodziny.
– Ależ…
– Nie dała pani nawet czasu na ewentualne postępowanie odwoławcze. Tak się nie robi
w demokratycznym państwie prawa, pani prokurator. Rodzina ma prawo uczestniczyć
w czynnościach.
– Tak. Wspominał pan o tym wczoraj przez telefon – odparła, siląc się na spokojny ton
głosu. – Ale, z całym szacunkiem dla rodziny, nikt nie ma prawa zablokować tej procedury,
jeśli miałoby to godzić w dobro śledztwa.
– Jakiego śledztwa? Prowadzi pani sprawę zabójstw na Podhalu. To chyba tam powinna
pani teraz być?
Mężczyzna miał na sobie niezbyt dobrze dobrany garnitur. Poły były nieco za krótkie
i chyba chciał zrekompensować sobie to długością krawata, który kończył się znacznie
poniżej linii paska. Forst przyjrzał mu się i zobaczył krople krwi między przerzedzonymi
włosami. Poranek był zbyt chłodny, by można było to zignorować.
– Co to za facet? – szepnął do Osicy.
– Z Sanepidu. Wojewódzki inspektor.
Wiktor skinął głową, podchodząc bliżej. Dominika ani urzędnik nie zwrócili na niego
uwagi.
– Ekshumacja ma związek ze sprawą – odezwała się Wadryś-Hansen.
– Jaki?
– Nie mam obowiązku się przed panem tłumaczyć.
– Nie, nie ma pani. Ale przed przełożonymi z pewnością.
Dominika dopiero teraz dostrzegła Forsta. Rzuciła mu krótkie, nic niemówiące
spojrzenie. Wiktor zastanawiał się, czy jego udział traktuje jako przykrą konieczność czy
dobrowolną współpracę. Nie mogła wiedzieć, czy nowe zeznania ukraińskiego świadka są
grubymi nićmi szyte. Była jednak na tyle rozgarnięta, by chociaż dopuszczać takie
prawdopodobieństwo.
Inspektor również na niego spojrzał.
 – Co ten człowiek tu robi?
– Słucha – odparł Forst. – A ten człowiek? – dodał, wskazując na rozmówcę. – Chce
utrudniać czynności służbowe?
– Proszę stąd odejść.
Były komisarz uniósł brwi.
– Nigdzie się nie wybieram.
Urzędnik rozłożył ręce i dopiero teraz Wiktor spostrzegł, że trzyma w dłoni telefon
komórkowy, jakby był jego orężem.
– Dosyć tego. Dzwonię po policję – zapowiedział. – Nie dość, że chce pani bezprawnie
otwierać grób, to jeszcze dopuszcza do udziału osoby trzecie. A przypominam, że zgodnie
z prawem w ekshumacji mogą uczestniczyć tylko osoby ustawowo uprawnione do nadzoru
oraz najbliżsi.
Forst minął go i podszedł do grobu.
– Znajduję się w tej drugiej grupie.
Poczuł na sobie spojrzenia członków rodziny, ale się nie odwrócił. Zaczęli wymieniać
między sobą ciche uwagi.
– To jakaś hucpa – ciągnął inspektor. – Poniosą państwo konsekwencje, zapewniam.
– Proszę się odsunąć – powiedziała Wadryś-Hansen.
Jednak zarówno urzędnik, jak i rodzina nie zamierzali dopuścić do grobu ani jej, ani
grabarzy czekających na to, by zabrać się do roboty. Oni jedyni sprawiali wrażenie, jakby
potrafili utrzymać emocje na wodzy.
– Przypominam, że zgodnie z prawem sprawuję nadzór nad czynnościami – syknął
inspektor. – Nie kontrolę, a nadzór. To oznacza, że mogę wstrzymać procedurę. I to
niniejszym robię. – Podał Dominice kartkę papieru, Forstowi mignęła czerwona pieczątka.
– Jeśli ma pani zamiar łamać prawo i mimo tego postanowienia rozpocząć czynności, będę
zmuszony wezwać funkcjonariuszy.
Wadryś-Hansen przez moment czytała pismo.
– Chyba pan żartuje…
– W żadnym wypadku.
– Brak zgody rodziny nie ma mocy prawnej.
– To kwestia dyskusyjna – zauważył. – Ale nie ulega wątpliwości, że mój nadzór jest
uprawnieniem wynikającym wprost z ustawy.
 Kiedy prokurator nie odpowiedziała, Forst zrozumiał, że inspektor najwyraźniej trafił
w sedno. Zaklął w duchu. Powinien spodziewać się tego, że Bestia nie pozwoli ot tak na
otwarcie grobu. Nie miała zamiaru pozwolić mu na to małe zwycięstwo.
– Mamy podejrzenie, że w tym sektorze znajdują się groby nieznanych żołnierzy, na
których powstały kolejne, cywilne – wyjaśnił inspektor. – Jak pani wie, do kopania
w takiej okolicy potrzebna jest zgoda ze strony władz województwa.
Jedna z kobiet stojących obok wzdrygnęła się na słowo „kopanie”. Forst wbijał wzrok
w mogiłę, zastanawiając się. W końcu uznał, że nic tu po nim. Morderca znalazł drogę, by
zgodnie z prawem zablokować ich starania. Jeśli się postawi, trafi na Podgórze szybciej,
niż zdąży powiedzieć „areszt śledczy”.
Dominika rozplotła ręce i skrzyżowała je na piersi.
– To kwestia dyskusyjna – powiedziała.
– Nie wykluczam. Należy skierować ją do sądu administracyjnego jako spór
kompetencyjny.
– Nie sądzę, by droga sądowo-administracyjna była właściwa.
– Nie mnie to oceniać. Zobaczymy.
Wiktor odpakował ostatnią gumę, włożył ją do ust, a potem zmiął papierek i upchnął go
w kieszeni. Spojrzał jeszcze na niewątpliwie pusty grób, odwrócił się i ruszył z powrotem
w kierunku samochodu.
– Forst!
Nie zwolnił, przypuszczając, że Osica już podąża za nim.
– Na litość boską… dokąd idziesz?
– Odnaleźć Bestię.
– Ale…
– Tutaj do niczego nie dojdę, panie inspektorze.
– Poczekaj, do cholery…
– Nie mam na co – odparł, przeżuwając gumę.
Osica w końcu się z nim zrównał, a potem złapał go za rękę i zatrzymał. Szybko rozluźnił
chwyt, a Forst wyrwał dłoń.
– Oszalał pan?
– Być może. To by tłumaczyło, dlaczego tutaj jestem.
Wiktor się rozejrzał.
 – Nic tu po nas – powiedział. – Nie rozumie pan?
– Rozumiem tyle, że ta wersja z nieznanymi żołnierzami jest naciągana. Tak samo jak
z brakiem zgody rodziny. Sam inspektor musiał ich przekonać, że nie ma żadnego dobrego
powodu, by zakłócać wieczny odpoczynek ich…
– To nie ma znaczenia.
– Jak to nie? Obalimy te bzdury i udowodnimy, że mogiła jest pusta.
Forst przesunął gumę między zęby a policzek, po czym zrobił krok w stronę
podinspektora.
– To potrwa miesiącami – zauważył. – A ja nie mam tyle czasu.
Brzmiało to tak, jakby jego główną motywacją był fakt, że giną kolejne osoby. Prawda
była jednak inna. Nie zależało mu na zapewnieniu bezpieczeństwa turystom. Chciał zemsty,
tu i teraz.
– Bez przesady. Prokuratura ma więcej do gadania niż władze województwa.
– Ostatecznie tak. Ale postępowanie w sprawie sporu kompetencyjnego musi się odbyć.
I o to im chodzi.
Forst odwrócił się, nie mając zamiaru dłużej rozważać tych kwestii. Wszystko było dla
niego jasne, nie miał powodu, by dłużej tutaj być. Sam inspektor nie był niczemu winny,
najpewniej wypełniał tylko polecenia, które dostał z góry. To tam należało szukać
odpowiedzi.
– Jezus Maria, Forst! – krzyknął za nim Osica. – Poczekaj chwilę!
Dopiero przy bramie podinspektor znów się z nim zrównał.
– Nie wiesz wszystkiego – rzucił.
– Pan także nie.
– A powinieneś – dodał Edmund, zatrzymując się przy murze. Tym razem w jego głosie
było coś, co kazało Forstowi się zainteresować.
Stanął przy wyjściu i schował ręce do kieszeni. W oddali słychać było podniesiony głos
inspektora Sanepidu, który kontrastował ze spokojnymi uwagami Dominiki.
– To wszystko jest ze sobą połączone.
– Co? – spytał Wiktor.
– Jakiś czas temu zaginął mąż Wadryś-Hansen.
– I dlaczego ma mnie to interesować?
– Ponieważ Gjord Hansen był po twojej stronie.
 – Słucham?
Osica oparł się plecami o mur i również wsunął dłonie do kieszeni. Ściągnął ramiona
i pochylił się nieco. W jednym momencie Forstowi wydało się, jakby dawnemu
przełożonemu przybyło kilka lat.
– Nie wierzył, że współpracowałeś z Bestią, kiedy większość dawno cię skreśliła.
Wiktor pierwszy raz o tym słyszał.
– Ale…
– Facet interesował się sprawami prowadzonymi przez żonę, to chyba naturalne.
– Być może.
– Poza tym, jak to Skandynaw, ciągnęło go do zbrodni jak ćmę do ognia. I w końcu się
sparzył.
Forst ściągnął brwi i obrócił głowę w stronę rozmówcy.
– W jaki sposób?
– Zaczął grzebać w twojej sprawie. Miał jakiegoś znajomego w urzędzie wojewódzkim,
wicewojewodę, z tego co pamiętam. Nie znam szczegółów, Wadryś-Hansen również nie,
ale wiemy, że próbował się czegoś dowiedzieć. Twierdził nawet, że trafił na jakiś trop.
– Jaki?
Edmund wzruszył ramionami.
– Wadryś-Hansen nigdy się tego nie dowiedziała i… cóż, trzeba przyznać, że też
specjalnie nie interesowały jej odkrycia męża. Uważała, że to jego fanaberia, infantylny
rezultat czytania zbyt wielu kryminałów. Nie mogła się bardziej mylić.
Forst popatrzył na niego ponaglająco.
– Sytuacja między nimi była napięta, pogarszała się z każdym dniem. W końcu facet
zniknął, wrócił do Szwecji.
– Miał dosyć. Co w tym dziwnego?
– To, że to głównie on dbał o dzieciaki.
Wiktor nie przypuszczał, że prokurator ma dzieci. Z jakiegoś powodu jej
powierzchowność kazała mu sądzić, że niespecjalnie nadawałaby się na matkę – i że sama
również niechętnie widziałaby się w takiej roli. Może jednak się mylił.
– Zajmował się nimi na co dzień, krytykował żonę za to, że je zaniedbuje, a oprócz
tego…
– Do rzeczy, panie inspektorze.
 Osica spojrzał na niego z wyrzutem.
– Początkowo też myślałem, że to bujdy porzuconej kobiety. Popytałem jednak i okazało
się, że znajomi są zgodni. Gjord nigdy nie zostawiłby ot tak dzieciaków. Żonę być może,
ale ich z pewnością nie. A tymczasem podczas rozwodu zrzekł się wszystkich praw.
– Był rozwód?
– O tak, w dodatku złożył wniosek, by postępowanie toczyło się pod jego nieobecność.
Facet pewnego dnia po prostu wyparował i od tamtej pory się nie pojawił. Nie ma z nim
żadnego kontaktu.
Forst zaczął nerwowo przeżuwać gumę.
– I co? – burknął Osica. – Nie wydaje ci się to podejrzane? Ktoś zaczyna grzebać
w sprawie na poziomie wojewódzkim i nagle znika. A teraz okazuje się, że właśnie
stamtąd rzucane nam są kłody pod nogi.
Wiktor musiał przyznać, że było to zastanawiające, szczególnie w świetle tego, co sam
wczoraj odkrył. Ostatecznie jednak było w tym wszystkim zbyt wiele znaków zapytania.
Znajomy wojewoda czy wicewojewoda mógł pomóc Gjordowi w dotarciu do zupełnie
innego środowiska. Jego osobiste śledztwo mogło w ogóle nie dotyczyć szczebla
województwa.
– Nie wyglądasz na przekonanego.
– Zastanawiam się.
– Zastanów się więc jeszcze nad tym, że po zniknięciu Hansena dokonano szeregu
przesunięć w administracji rządowej w województwie.
– Słucham?
– Zaczęto przenosić ludzi. Pisała o tym nawet prasa.
– Jaka prasa?
– Lokalna, małopolska.
– Więc przetasowania kadrowe miały miejsce w Krakowie, nie tutaj. Co to ma do
rzeczy?
– To, że była to zasłona dymna – odparł Osica i uśmiechnął się blado, jakby podanie tej
informacji sprawiło mu niewielką satysfakcję. – Przeniesiono kilkunastu urzędników,
w tym jednego z wicewojewodów. Najwyraźniej znalazło się dla niego miejsce
w Warszawie.
Forst wypluł gumę.
 – Co takiego?
– Właśnie to, co powiedziałem – odparł Edmund i skrzyżował ręce na piersi.
Wiktor stanął przed byłym przełożonym.
– O kogo chodzi?
– O tego, który prawdopodobnie zablokował naszą ekshumację. I który prawdopodobnie
trafił tutaj właśnie w tym celu. Jak więc widzisz, nasze sprawy są połączone.
Forst przeniósł wzrok w kierunku prokurator, która właśnie kończyła rozmowę
z inspektorem.
– Teraz możesz kontynuować swój buntowniczy marsz w kierunku samochodu. No,
proszę – zachęcił go Osica. – Czy może jednak zostaniesz?
Forst nie musiał odpowiadać na to pytanie.
 14
Renault megane od razu wydało się Dominice znajome. Pamiętała, jak technicy
kryminalistyczni badali każdy centymetr tapicerki, każdy skrawek dowodu, a nawet okruchy
na dywanikach. To ona swego czasu prowadziła śledztwo w sprawie Agaty Osicy – i to
ona przez długi czas była przekonana, że to Forst odpowiadał za zaginięcie, a potem śmierć
dziewczyny.
Poniewczasie odkryła, że tak nie było. Teraz nie miała zamiaru pozwolić na to, by
ktokolwiek nią manipulował.
Zaparkowała przy renówce. Wiktor i Osica wyszli już z samochodu i czekali na nią przy
wejściu do urzędu wojewódzkiego. Dominika zgasiła silnik, Portishead grało jeszcze przez
moment, zanim nie wyciągnęła kluczyka.
Potem prokurator podeszła do dwóch mężczyzn.
– Jeśli któryś z was ma jakiekolwiek wątpliwości, najlepiej będzie, żeby poczekał na
zewnątrz.
Osica pokręcił głową, a Dominika spojrzała na Forsta.
– Żadnych wątpliwości – powiedział. – Ten człowiek najpierw odsunął Skibskiego,
a teraz wykoleił ekshumację. To on jest ogniwem łączącym z Bestią.
Wadryś-Hansen skinęła głową. Czas wicewojewody dobiegł końca, uznała w duchu.
Ktokolwiek przeniósł go na Mazowsze, musiał mieć dojścia i znajomości w rządzie, ale
nie było szans, by wybronił go w tej sytuacji.
Przeszli między wysokimi kolumnami na ogrodzony teren. Miejsce dla siedziby władz
miasta i województwa było dość adekwatne. Plac Bankowy sprawiał wrażenie, jakby
mieściły się tutaj najważniejsze instytucje, a sam gmach wyglądał, jakby został żywcem
wyjęty z dziewiętnastowiecznych Włoch.
– Trzeba też znaleźć chłopaka – odezwał się Forst.
– Cichockiego? Wydałam już odpowiednie dyspozycje.
Nie odpowiedział, zawieszając wzrok na głównym wejściu w oddali. Dominika
skorzystała z okazji, by mu się przyjrzeć. Podczas krótkiej rozmowy na parkingu przy
Powązkach nie miała na to czasu – omówili jedynie najważniejsze sprawy, po czym
zgodnie stwierdzili, że najlepiej będzie złożyć wicewojewodzie niespodziewaną wizytę.
Już od pierwszej chwili widziała jednak, że nie jest z nim najlepiej. Początkowo sądziła,
że to wynik wszystkiego, co przeszedł, ale teraz dostrzegła wyraźnie, że problem polegał
na czymś innym. Forst ewidentnie coś brał. Miał zwężone źrenice, apatyczne spojrzenie,
bladą, ziemistą i wysuszoną skórę. Kiedy jej się przyjrzała, przekonała się, że pokrywa ją
mnóstwo zmian zapalnych.
Dodawszy do tego wychudzenie i drapanie się w zgięciu łokcia, nie mogła mieć
wątpliwości, że były komisarz znalazł nie najlepszy sposób, by radzić sobie
z rzeczywistością.
Uznała, że nie może dopuścić do tego, by uczestniczył w rozmowie z wicewojewodą.
Lokalny polityk wyrzuci ich za drzwi, gdy tylko zobaczy Forsta. Już chciała go zatrzymać,
kiedy rozległ się dźwięk jej telefonu.
Zatrzymała się, a Wiktor z Osicą przeszli jeszcze metr i zrobili to samo. Spojrzeli na nią
pytająco.
– Muszę odebrać – oznajmiła, patrząc na wyświetlacz. – Dzwoni góra.
– Prokurator generalny? – zapytał Edmund.
– Nie. Moja przełożona z okręgu.
– Poczekamy.
Wadryś-Hansen odeszła kawałek w kierunku bramy wjazdowej. Ochroniarz w budce
przy szlabanie popatrzył na nią kontrolnie, po czym wrócił do rozwiązywania krzyżówki.
Dominika odebrała telefon.
– Dlaczego docierają do mnie informacje, że jesteś w Warszawie? – zaczęła bez
ogródek prokurator okręgowa.
– Bo tak jest.
– Coś ci się pomyliło?
– Tutaj przywiódł mnie trop.
– Jaki trop?
Wadryś-Hansen nabrała tchu. Właściwie było to dobre pytanie, na które nie miała
równie dobrej odpowiedzi. Mogła przedstawić przełożonej cały ciąg przyczynowo-
skutkowy, który sprawił, że podjęła decyzję o spotkaniu z Forstem i przeprowadzeniu
ekshumacji, ale musiałaby wówczas wyjawić, że opierała się na intuicji i… cóż,
niekonwencjonalnym podejściu, które miała zamiar zastosować.
– Jaki trop? – powtórzyła szefowa.
Dominika uznała, że powinna coś jej dać. Przynajmniej półprawdę.
– Uważam, że Wiktor Forst może doprowadzić mnie do zabójcy.
 – Słucham?
– Spotkałam się z nim tutaj i muszę przyznać, że poczyniłam pewne…
– Co ty wyprawiasz? – ofuknęła ją przełożona. – Powinnaś teraz być w Zakopanem,
wyjaśniać dwa morderstwa, których do tej pory nikomu nie przypisaliśmy. Nie
wspominając już o trzecim, świadczącym o tym, że ten psychopata z Giewontu wrócił. A ty
jesteś z Forstem w Warszawie? Tym samym, którego, przypomnę ci, niesłusznie skazałaś?
Nikogo nie skazała, zrobił to sąd. Miała jednak wrażenie, że poprawianie szefowej
w niczym by jej nie pomogło.
– Wytłumacz mi to, bo nie rozumiem.
Wadryś-Hansen oddaliła się jeszcze o kilka metrów od swoich towarzyszy.
– Zamierzam go użyć jako przynęty.
– Co proszę?
– Bestia z Giewontu poluje z jakiegoś powodu na Forsta. Ale nie jest to zwykłe
polowanie, raczej… wypuszczenie zwierzyny we wcześniej przygotowanym, ogrodzonym
terenie.
Rozmówczyni na moment zamilkła. Dominika spojrzała na telefon, by upewnić się, że
coś nie przerwało połączenia.
– Nie wierzę, że to słyszę – powiedziała prokurator okręgowa. – Spodziewałabym się
może takich rzeczy od Gerca, ale od ciebie? Nigdy.
– Wiem, że to niekoniecznie…
– To absurdalne, ryzykowne i zupełnie bezmyślne podejście.
– Ale jedyne właściwe.
Wadryś-Hansen słyszała, jak przełożona cmoknęła z dezaprobatą.
– Chcesz wystawiać na niebezpieczeństwo człowieka, który prawdopodobnie dostanie
niemałe odszkodowanie od państwa za niesłuszne skazanie, bo uważasz, że morderca
może… no właśnie, co? Zabić go? O to ci chodzi? Chcesz złapać go na gorącym uczynku?
– Nie. Jedynie wywabić z cienia. Forstowi nic nie będzie.
Znów zaległa cisza. Osica i Wiktor zaczęli ponaglająco na nią spoglądać, a podinspektor
podciągnął nawet rękaw i postukał w zegarek.
– Wie w ogóle o tym, że ma być przynętą?
– Myślę, że tak.
– Na Boga…
 – Wszystko będzie lege artis, zapewniam. Gdy tylko zaczniemy działać w tym kierunku,
uzyskam jego zgodę i…
– Nie chcę tego słuchać – przerwała jej po raz kolejny szefowa. – Masz natychmiast
wracać do Zakopanego, po drodze zatrzymując się u nas. Nie będziemy rozmawiać przez
telefon.
– Rozumiem – odparła Wadryś-Hansen.
– Zadzwoń z drogi.
Dominika zapewniła rozmówczynię, że tak zrobi, a potem się rozłączyła. Nie miała
najmniejszego zamiaru spieszyć się z powrotem ani tym bardziej kontaktować
się z prokurator okręgową.
Pomyślała, że to bodaj pierwszy raz, kiedy przejawia taką niesubordynację. Z drugiej
strony prokuratura to nie wojsko, istniało pewne pole manewru. Przynajmniej do momentu,
aż zawiśnie nad nią widmo konsekwencji dyscyplinarnych.
Podeszła do Osicy i Forsta, a potem utkwiła wzrok w byłym komisarzu.
– Idziemy? – mruknął Edmund.
– My tak – odparła. – On nie.
Wiktor zmrużył oczy.
– Wygląda pan jak siedem nieszczęść.
– Będzie mi pani teraz matkować?
– Nie – odparła ze spokojem. – Nie interesuje mnie, co robi pan ze swoim życiem, ale
jeśli wicewojewoda lub inny wysoko postawiony urzędnik zobaczy pana w takim stanie, na
wstępie stracimy grunt.
– Bez obaw.
Wadryś-Hansen westchnęła i uznała, że najlepiej będzie, jeśli załatwi tę sprawę bez
owijania w bawełnę. Zresztą Forst sam powinien dojść do podobnych wnios-ków, może
potrzebował tylko sugestii z zewnątrz.
– Na pierwszy rzut oka widać, że pan coś bierze.
– Ja?
– Stawiam na heroinę, biorąc pod uwagę cerę i nieustanne drapanie się.
Wiktor włożył ręce do kieszeni jeansów.
– I to nie przypuszczenia – dodała. – A zwyczajna obserwacja. Nie próbuje pan nawet
tego ukrywać.
 – Bo może nie mam czego?
Pokręciła głową.
– Bierze pan. Nie ma sensu zaprzeczać.
Forst przez chwilę się jej przyglądał. Potem spojrzał na Osicę, jakby u niego mógł
szukać ratunku. Były przełożony skrzyżował jednak ręce, wysyłając jasny sygnał, że nie ma
zamiaru go wesprzeć.
– Co mam powiedzieć? – odparł Wiktor. – Mam dziurę w duszy, którą muszę załatać.
– Narkotykami?
– Lepsze to niż nic. Poza tym pomaga na migrenę.
Wadryś-Hansen nie miała zamiaru tego słuchać. Potem rozmówi się z Osicą, który
musiał wiedzieć o uzależnieniu przyjaciela. Dominika mimowolnie zobaczyła oczami
wyobraźni, jak Forst siedzi w jednej z cel na Podgórzu i daje sobie w żyłę. Właściwie
mogła się tego spodziewać. Jeszcze kilka dni temu był człowiekiem bez przyszłości.
– Zostaje pan – oznajmiła. – My porozmawiamy z kim trzeba.
– Nie.
– Obawiam się, że nie ma pan wyboru – odparła, ruszając w stronę wejścia.
Edmund się nie ociągał, choć milczał. Wolałaby, żeby ją wsparł, przemówił Forstowi do
rozsądku.
Tym bardziej, że były komisarz najwyraźniej nie miał zamiaru jej posłuchać.
– Żartuje sobie pan?
– Nie.
– Powiedziałam, że…
– I jak pani to wyegzekwuje? Wezwie policję?
Dominika złapała za klamkę i obejrzała się przez ramię.
– Proszę tu zostać. Dla dobra sprawy.
– Dla dobra sprawy idę na górę.
– Panie inspektorze…
– Na mnie proszę nie patrzeć – zastrzegł Osica i rozłożył ręce. – Pół życia walczę z tym
gnojem i nigdy nie udało mi się wymusić na nim swojej woli.
Wadryś-Hansen odczekała jeszcze chwilę, wbijając wzrok w oczy Wiktora i licząc na to,
że zmieni zdanie. Widziała w nich jednak tylko determinację.
– Jeśli ta sprawa się przez pana zawali… – Zawiesiła głos, uznając, że nie musi
kończyć.
Weszli do barokowego wnętrza, gdzie stropy były tak wysokie, że przywodziły na myśl
Wersal. Wewnątrz panowała siermiężna atmosfera i z jakiegoś powodu od razu było czuć,
że obywatel znajduje się na wrogim terenie – nawet jeśli nie określano go teraz jako
petenta, a klienta.
– Przynajmniej zęby mi jeszcze nie wypadają – odezwał się Forst, gdy wchodzili
krętymi schodami.
– Jeszcze.
– Wtedy rzeczywiście nie pokazywałbym się publicznie.
Uśmiechnął się blado, ale nie było w tym cienia wesołości. Dominika uświadomiła
sobie, że pod płaszczykiem tego lichego żartu skrywa się realna świadomość upadku.
Upadku, który już trwał. Forst zdawał sobie sprawę, że będzie tylko gorzej – i zapewne nie
miał zamiaru robić nic, co mogłoby to zmienić.
– Jak rozmowa z szefową? – dodał.
– Nie najlepiej.
– Mogę poinstruować panią, jak ugłaskiwać przełożonych.
Osica prychnął i pokręcił głową.
– Nie masz w tym żadnego doświadczenia, Forst – zauważył. – Jedyne, co potrafisz, to
rozjuszyć nawet najbardziej cierpliwego szefa. Mówię oczywiście o sobie.
Żadne się nie odezwało, gdy szli w kierunku biura wicewojewody. Wadryś-Hansen
zapukała i czekała na odpowiedź. Kiedy ta nie nadeszła, Wiktor otworzył drzwi
i przechylił się przez próg.
Urzędniczka siedząca za biurkiem podniosła wzrok, jakby lekko wystraszona.
– Do wicewojewody – rzucił Forst.
– Jest… są państwo umówieni?
– Tak.
– Na którą godzinę?
– Na tę – odparł i wskazał na zegar wiszący na ścianie.
Kobieta ściągnęła brwi i nerwowo przesunęła myszką po blacie. Kliknęła co najmniej
kilkanaście razy, jakby przeszukanie terminarza przełożonego rzeczywiście wymagało
skomplikowanej procedury. Potem przez moment przesuwała pokrętłem w górę i w dół.
– Nic nie widzę…
 – Nie szkodzi – odparł Forst. – Wicewojewoda u siebie?
– Wyszedł na moment. Jeśli nie mają państwo nic przeciwko, proszę poczekać na
korytarzu. Nie mam tutaj żadnej informacji o…
Wiktor zamknął drzwi, a potem oparł się o nie plecami. Odgiął głowę i nabrał głęboko
tchu.
– Więc co chciała pani szefowa? – podjął.
Wadryś-Hansen rozejrzała się za wicewojewodą. Niechybnie zdziwi go widok trzech
osób czekających pod jego biurem. Od początku postawią go w niekomfortowej sytuacji,
czego chciała uniknąć – wolała, by współpracował z nimi po dobroci. Miała zresztą
przygotowaną formułkę, za pomocą której zamierzała odwołać się do jego zdrowego
rozsądku, grożąc ujawnieniem sprawy.
– Chciała mnie zrugać – powiedziała po chwili.
– Za zaniedbanie dwóch pierwszych zabójstw?
– Niczego nie zaniedbałam.
– Nie, oczywiście, że nie. Poza tym to już mało gorący temat. Przypuszczam, że stracił
priorytet dla okręgu.
– Słucham?
Wiktor wzruszył ramionami.
– Kogo obchodzi zabity anonim na Upłazie i obcokrajowiec pod Kościelcem? – Spojrzał
wymownie na Osicę, ale ten się nie odezwał. – Gdyby było wiadomo, kim jest pierwsza
ofiara, a drugą byłaby kobieta w ciąży, o, wtedy przełożona z pewnością dałaby sprawie
priorytet. Ale w tej sytuacji oczekuje, że zajmie się pani Bestią. W końcu zabiła nie jakichś
tam uchodźców, ale dwójkę młodych Polaków. Sól tej ziemi.
– Nie musi mi pan tłumaczyć, jak to działa.
– Rzeczywiście. Przypuszczam, że nie muszę.
Popatrzyli sobie w oczy i Dominika pomyślała, że gdyby krzyżujące się spojrzenia
mogły krzesać iskry, należałoby spodziewać się zagrożenia pożarowego. Nie dziwiła
się Wiktorowi. Z jego punktu widzenia była uosobieniem przynajmniej części niefortunnych
zdarzeń, które go spotkały. Nawet jeśli Osica wspomniał mu o jej wątpliwościach i żalu,
nie mogło to wiele zmienić.
Rozległ się dźwięk ciężkich kroków na schodach. Forst wyprostował się i odchrząknął,
wskazując na zbliżającego się mężczyznę. Ten zatrzymał się na przedostatnim schodku
i spojrzał niepewnie na grupę ludzi. Dominika nie wiedziała, jak wygląda urzędnik, na
którego czekali, ale reakcja tego człowieka mówiła sama za siebie.
– Dzień dobry, panie wojewodo – powiedziała. – Prokurator Wadryś-Hansen. A to
inspektor Osica.
Zamiast się skłonić, Edmund wydął usta. Urzędnik popatrzył pytająco na Forsta i chwilę
trwało, nim jego myśli weszły na odpowiednie tory. Kiedy tylko skojarzył twarz mężczyzny
blokującego wejście do jego gabinetu z wizerunkiem Wiktora, krew odpłynęła mu z twarzy.
– Ale…
– Wydaje mi się, że mamy umówione spotkanie – zauważył Forst.
Wadryś-Hansen wiele by dała, żeby być tutaj sama. Na innym etapie śledztwa obecność
dwóch towarzyszy mogłaby okazać się pomocna, ale teraz stanowili jedynie utrudnienie.
Mimo to nie miała ochoty na przepychanki w ostatniej chwili.
– Wejdźmy do środka – zaproponowała. – Mamy kilka rzeczy do omówienia.
– Ale…
Wiktor otworzył drzwi i zachęcił go ruchem ręki. Urzędnik przełknął ślinę, po czym
niepewnie skierował się do środka. Zerknął jeszcze na Dominikę i przez moment miała
wrażenie, że źle odczytała sytuację. Że to nie obecność Forsta, ale właśnie jej,
spowodowała strach mężczyzny.
Wicewojewoda rzucił sekretarce, by im nie przeszkadzać przez jakiś czas, a potem
wprowadził ich do drugiego pokoju. Zapewne gorączkowo zastanawiał się, jak wygrzebać
się z tej sytuacji, ale ostatecznie nie mógł tak po prostu spławić przedstawicieli organów
ścigania.
Stanął za biurkiem i odchrząknął. Nie zaproponował, by usiedli, ale Forst sam się
rozgościł. Odsunął sobie krzesło, a potem usiadł na nim, krzyżując nogi. Przechylił się na
bok i zaczął przyglądać się urzędnikowi.
– Jak rozumiem… – Znów chrząknął. – Chodzi o tę ekshumację.
– A więc jest pan na bieżąco – mruknął Osica.
– Owszem, jestem w stałym kontakcie ze wszystkimi naczelnikami urzędów
administracji zespolonej. Staram się trzymać rękę na pulsie. Przełożony ode mnie tego
wymaga.
Dominika popatrzyła na Edmunda znacząco. Miała nadzieję, że odczyta
niewypowiedzianą sugestię, iż to ona powinna poprowadzić tę rozmowę. Forst na razie
zdawał się to rozumieć. Drapał się po brodzie, wciąż przypatrując się wicewojewodzie,
jakby oceniał potencjalną ofiarę.
Gospodarz nadal nie spoczął, wysyłając jasny sygnał, że nie spodziewa się, by goście
zostali długo. Rozpiął marynarkę i pochylił się nad biurkiem.
– Muszą państwo wiedzieć, że to niełatwa sprawa.
– Z jakiego powodu? – włączyła się Dominika.
– Przede wszystkim chodzi o to, że to wrażliwy teren. Jakiś czas temu odkryliśmy, że
pod nowymi grobami mogą znajdować się anonimowe mogiły. Nie możemy więc ot tak
wydawać pozwoleń każdemu, kto zamierza dokonać tam ekshumacji.
– Pani prokurator nie jest każdym – zauważył Osica.
Urzędnik spojrzał na niego z niedowierzaniem.
– Oprócz tego jest również kwestia finansowa… takie jednorazowe działanie kosztuje
około stu tysięcy złotych. A jak państwo wiedzą, liczymy teraz każdą złotówkę. Dotacje
i subwencje w ostatnim czasie zostały znacznie…
– Jest jeszcze trzecia sprawa – wtrącił Forst. – Ten grób jest pusty.
– Że co proszę?
W jego głosie Dominika usłyszała realne zdziwienie. Nie wyglądał na dobrego aktora,
więc musiała uznać, że to nie pozory. Chyba że był sprytniejszy, niż sądziła.
Wiktor powoli podniósł się z krzesła i stanął przed biurkiem.
– Zablokowaliście ekshumację, bo wiecie, że w trumnie nie ma żadnego ciała.
– To absurd…
– I właśnie po to zostałeś tutaj przeniesiony z Małopolski.
Wicewojewoda wyprostował się i cofnął o półkroku.
– Będę musiał prosić państwa o…
– Zresztą nie jesteśmy pierwszymi, którzy postawili taką tezę – ciągnął Forst. – Dotarł
do tego także Gjord Hansen. I doskonale o tym wiesz, stąd strach w twoich oczach, kiedy
zobaczyłeś jego żonę.
Wiktor obszedł biurko.
– Zaraz będę zmuszony wezwać ochronę.
– Po co? – zapytał Forst i wskazał na Osicę. – Masz tu policję.
Wadryś-Hansen wiedziała, że to był ten moment, w którym powinna zareagować. Jeśli
nie chciała, by sprawa wymknęła się spod kontroli, należało działać natychmiast.
Nakazywały to nie tylko przepisy prawa czy zasady wiszące na ścianach jej gabinetu, ale
także moralność i zwykłe poczucie sprawiedliwości. Ten człowiek mógł o niczym nie
wiedzieć, mógł być jedynie marionetką. Należało przyjąć zasadę domniemania
niewinności.
– Posłuchaj mnie bardzo uważnie – kontynuował Wiktor. – Albo wyjdziemy stąd
z kilkoma odpowiedziami i wrócimy do Zakopanego, albo opuścimy twoje biuro bez nich
i skierujemy się prosto do redakcji „Newsweeka”. Jasne?
Dominika zrobiła krok w ich kierunku i poczuła, że Osica położył jej rękę na plecach.
Spojrzała na niego, a on pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć, żeby poczekała jeszcze
chwilę.
– Rzecz w tym, że i tak poniesiesz konsekwencje.
Wicewojewoda potrząsnął głową. Nie mógł uwierzyć, że to dzieje się naprawdę, że były
skazaniec jest w jego gabinecie i mu grozi. A wszystkiemu przypatrują się przedstawiciele
organów ścigania.
– Ale od ciebie zależy, czy media przedstawią cię jako sprawcę czy jako ofiarę.
Rozumiesz, o czym mówię?
Urzędnik przez moment trwał w bezruchu. Poczerwieniał na twarzy, pierwsze krople
potu wystąpiły mu na czoło. Ciśnienie z pewnością mu podskoczyło. Usiadł na krześle,
oddychając ciężko.
Nie, nie był dobrym aktorem. Przeciwnie, przywodził na myśl raczej tych urzędników,
którzy naprawdę znali się na swojej robocie i byli stworzeni do tego, by wykonywać ją
poza światłem kamer.
Dominika miała nadzieję, że Forst także to dostrzega.
– Rozumiesz – ocenił z zadowoleniem były komisarz. – W takim razie mów, kto polecił
ci zablokować ekshumację?
Wicewojewoda głośno przełknął ślinę. Popatrzył na Osicę, a potem na Dominikę, nie
odzywając się.
– Kto cię tutaj przeniósł?
Wciąż nie odpowiadał.
– Mów, skurwysynu, albo…
Wadryś-Hansen złapała go za rękę, a Forst obrócił się do niej, jakby oparzyła go samym
dotykiem. Zgromił ją wzrokiem, a tuż po tym rozległo się pukanie do drzwi.
 – Wszystko w porządku, panie wojewodo? – zapytała sekretarka.
Urzędnik natychmiast zerwał się z krzesła i skierował do drzwi. Otworzył je, zapewnił,
że nie dzieje się nic złego, po czym oznajmił, że musi wyjść.
Trójka zebranych spojrzała po sobie.
– Przepraszam państwa – bąknął spocony mężczyzna. – Mam… muszę gdzieś być.
Dziękuję za spotkanie.
Forst natychmiast za nim ruszył.
– Powiedz o wszystkim swojemu szefowi – rzucił. – I daj mu do zrozumienia, że
najlepiej dla was będzie, jeśli się ze mną skontaktuje. Skończył się czas waszej
bezkarności. Wychodzicie na światło dzienne. Rozumiesz?
Wicewojewoda nie odpowiedział. Forst podszedł do biurka sekretarki, wyrwał jedną
z kartek w notesie i zapisał swój numer. Potem zmiął papier i wcisnął go do ręki
mężczyzny.
Opuszczając chwilę później gmach urzędu, Wadryś-Hansen wolała nie myśleć o tym, co
właśnie się zdarzyło i jakie będzie to miało dla niej konsekwencje. Wprawdzie od lokalnej
do wielkiej polityki było daleko, ale tylko w teorii. Każdy wiedział, że Warszawa rządziła
się innymi prawami.
Przeszli w milczeniu do dwóch zaparkowanych przy ulicy samochodów. Forst nie
sprawiał wrażenia zadowolonego, wręcz przeciwnie. Wyglądał, jakby był zawiedziony.
– On nic nie wie – oznajmił.
Dominika skinęła głową.
– Wykorzystali go, jak wiele innych osób w tej sprawie – dodał, wyciągając pustą
paczkę gum. Zaklął pod nosem i schował ją z powrotem do kieszeni.
– Zgadzam się.
Osica nie protestował, więc przyjęła, że podziela ich spostrzeżenia.
– W takim razie co robimy? – wtrącił.
– Czekamy na telefon – odparł Wiktor.
– Od?
– Od wojewody albo ministra spraw wewnętrznych. Jeden z nich jest bezpośrednio
związany z zabójcą.
– Co?
Forst spojrzał na Wadryś-Hansen, a ona pokiwała głową.
 – Wicewojewodów powołuje minister spraw wewnętrznych, ale kandydatów
przedstawia sam wojewoda – powiedziała. – Może to zrobić z własnej inicjatywy albo
realizując nieformalną sugestię z góry.
Edmund otworzył usta, ale przez chwilę się nie odzywał.
– Więc krąg podejrzanych właśnie zawęził się do dwóch osób – zauważył w końcu. –
Całkiem nieźle.
– Też tak uważam – odparła Dominika.
Forst wyciągnął komórkę. Sprawdzał ją nerwowo co jakiś czas.
 15
Zaczynał odczuwać oznaki odstawienia. Nie przypuszczał, że stanie się to tak szybko, ale
sam się o to prosił. Powinien zrobić choć niewielki zastrzyk przed opuszczeniem hostelu,
teraz jego niefrasobliwość zbierała żniwa.
Zaczynały boleć go mięśnie, jakby łapała go grypa. Czuł się rozdrażniony, towarzyszył
mu jakiś bliżej nieokreślony niepokój. W dodatku skręcało go w brzuchu, jakby miało
rozwinąć się jakieś zatrucie pokarmowe.
Poza tym prokurator miała rację. Jeśli chciał tropić Bestię, musiał zadbać o pozory. Na
początek kupić atropinę do oczu, by zapobiec trwale zmniejszonym źrenicom. Oprócz tego
potrzebował czegoś, co wizualnie poprawi stan skóry.
Ale na razie najważniejsze było to, żeby sprawnie działać. Potrzebował kolejnego
strzału.
– Sądzisz, że od razu poleciał do przełożonego? – mruknął Osica.
Dominika stała kawałek dalej, rozmawiając przez telefon. Z tonu jej głosu Forst
wywnioskował, że dzwoni do dzieci.
– Tak.
– A jeśli to jednak on jest odpowiedzialny? Może ta sprawa nie sięga tak daleko, jak
sądzisz.
– Niemożliwe, panie inspektorze. Ani on, ani ten facet z Sanepidu nie mieli pojęcia
o tym, co się dzieje.
– Więc kto? Minister?
– Nie wiem.
– Znasz go, współdziałałeś z nim. Z pewnością możesz coś o nim powiedzieć.
Wiktor pociągnął nosem i wzruszył ramionami. Miał wrażenie, że wiatr się wzmógł
i temperatura spadła o kilka stopni w okamgnieniu.
– Wiem o nim tyle, co o każdym innym polityku. Czyli niewiele.
– Ale zastanawiające jest to, że Bieszyński kręci się wokół tej sprawy od samego
początku.
– Może.
– To on skierował cię na Białoruś.
– Tak, panie inspektorze, doskonale o tym pamiętam.
– I dał ci carte blanche – kontynuował Edmund, mrużąc oczy. – Nie wspominając o tym,
że ściągnął cię tutaj po tym, jak dałeś nogę z Czarnego Delfina. Cały czas zdaje się tkwić
w tej sprawie. Przynajmniej za kulisami, bo w mediach najczęściej odmawia komentarzy.
Wiktor nie śledził przekazów na temat Bieszyńskiego. Starał się omijać szerokim łukiem
wszelkie rozmowy z politykami, choć nie było to łatwe. Jakikolwiek temat nie byłby akurat
na tapecie, zawsze znalazło się w sejmie co najmniej kilku posłów, którzy okazywali się
specjalistami w danej dziedzinie.
– Zasłaniał się głównie tajemnicami operacyjnymi i dobrem śledztwa – dodał
podinspektor.
– Słusznie.
– Myślisz, że to on przeniósł tu tego wicewojewodę?
– Nie wiem.
Osica podrapał się po brodzie i pokiwał głową w zadumie.
– Nawet jeśli nie, trudno uwierzyć, żeby stało się to bez jego wiedzy.
– Dowiemy się, jak tylko się z nami skontaktują.
– I naprawdę uważasz, że to zrobią?
Forst głęboko nabrał tchu. Nie wiedział, czy to nieustanne pytania dawnego
przełożonego, czy brak heroiny tak go rozdrażniły. Miał ochotę otworzyć bagażnik, sięgnąć
do torby po kompot, a potem po prostu bez słowa odejść.
– Tak – odparł, siląc się na spokojny ton głosu.
– Może i masz rację. Będą chcieli zdusić to w zarodku.
Wiktor oparł się o samochód i zwiesił głowę. Czuł się jak po przebiegnięciu maratonu.
Przez moment pomyślał, że teraz, kiedy jest na wolności, należałoby wrócić do porannych
biegów. Szybko jednak uświadomił sobie, że nie ma to żadnego sensu. Nic nie miało.
Niebawem dopadnie Bestię, a potem w najlepszym wypadku wróci za kratki.
– Wszystko w porządku, Forst?
– Nie.
Osica podszedł bliżej i wbijał w niego wzrok dopóty, dopóki Wiktor nie obrócił głowy.
– Potrzebujesz dać w żyłę?
Forst spojrzał na podinspektora z niedowierzaniem.
– Co? Dziwi cię moja bezpośredniość?
– Właściwie nie.
Nie od dzisiaj go znał, powinien spodziewać się, że Edmund będzie ostatnią osobą
skłonną do robienia mu wyrzutów.
– Jeśli masz się teraz rozsypać, wolę, żebyś zrobił, co musisz. Potem będzie czas na
odwyk.
– Nie planuję go.
– Nie musisz planować. Wystarczy, że go zrealizujesz.
Forst wyprostował się i wciągnął powietrze nosem.
– To mój jedyny warunek – dodał Osica. – Załatwię to z Wadryś-Hansen, jak już skończy
tłumaczyć dzieciom, dlaczego nie widzą matki. Ale w zamian odstawisz to dziadostwo, gdy
tylko zamkniemy sprawę Bestii.
– W porządku.
– Chcę obietnicy.
– Niech pan da spokój – odparł Wiktor i podszedł do bagażnika. Wyjął z niego co trzeba,
a potem się rozejrzał. Na placu Bankowym nie było przesadnie wiele dobrych miejsc,
gdzie mógłby w spokoju zrobić zastrzyk. Jedna z toalet w urzędzie wojewódzkim
zasadniczo by się nadała, ale nie chciałby potem iść po korytarzu w stanie nieważkości.
– Tylko błagam, nie tutaj – burknął Edmund.
– Spokojnie. Przecież nie zrobię tego przy ludziach.
– Cholera cię tam wie. Siedziałeś na Podgórzu, może przyzwyczaiłeś się, że wszyscy
wokół patrzą.
– Do niczego się tam nie przyzwyczaiłem.
Osica mruknął coś pod nosem, również się rozglądając. W końcu machnął na to ręką,
uznając, że jego rola kończy się na przyzwoleniu. Nie musiał partycypować w samym
procederze.
Forst nadal się rozglądał.
– Na Boga… – jęknął Edmund. – Idź do tej stacji metra. – Wskazał na najbliższe
skrzyżowanie po lewej stronie. – Na pewno mają tam toalety.
Nie musiał powtarzać tego dwa razy. Zanim prokurator skończyła rozmowę z dziećmi,
Forst przerzucił sobie torbę przez ramię i szybkim krokiem skierował się do przejścia
podziemnego.
Chwilę zajęło mu odnalezienie toalety. Potem zamknął się w jednej z kabin, opuścił
deskę i usiadł. Podwinął rękaw czerwono-czarnej koszuli, szybko zacisnął opaskę i sięgnął
po strzykawkę. Miał trudności z umocowaniem igły, ręce drżały mu coraz bardziej.
Przypuszczał, że to nie efekt odstawienia, a raczej adrenalina.
Kiedy wszystko było gotowe, zacisnął mocniej opaskę i zaczął szukać żyły. Wszystkie
się pochowały, a w dodatku nie dostrzegał wolnego miejsca, gdzie mógłby się wkłuć.
Zaklął pod nosem i zmienił rękę. Nie było łatwo, musiał podeprzeć się o ściankę działową,
ale w końcu udało mu się wpuścić do krwiobiegu dawkę kompotu.
Efekt był natychmiastowy. Forst poczuł, że unoszą mu się kąciki ust. Nadpłynęła fala
dobrego nastroju, rozluźnienia i poczucia, że cokolwiek by się działo, wszystko będzie
dobrze. I może właśnie ten ostatni aspekt sprawiał, że tak szybko się uzależnił.
W porównaniu do lekkiego powiewu optymizmu po alkoholu to był prawdziwy huragan
radości i pozytywnego myślenia.
Jeśli miałby przyrównać do czegoś to uczucie, musiałby cofnąć się do dzieciństwa.
Kojarzyło mu się z momentami, kiedy zimą wracał do domu zziajany i wyziębnięty po
bitwie na śnieżki lub gonitwie po śniegu. Matka sadzała go na fotelu przed telewizorem,
otulała ciepłym kocem i dawała mu gorące kakao. Nie miał żadnych zmartwień. Teraz także
wszystkie nagle znikały.
Po chwili spuścił wodę, zamknął torbę i wyszedł z toalety. Czuł, jakby świat nieco
zwolnił, jakby nikomu nigdzie się już nie spieszyło, bo nie było żadnego powodu. Wyszedł
na ulicę i nawet zanieczyszczone powietrze wydało mu się przyjemne.
Wiedział, że przez kilka kolejnych godzin wszystko będzie działo się na zwolnionych
obrotach. Nie rozumiał ludzi zażywających amfetaminę. Po co komu było takie
przyspieszenie? Heroina działała odwrotnie – i wydawała się znacznie lepszym wyjściem.
Podszedł do Osicy i Wadryś-Hansen, którzy również sprawiali wrażenie
zrelaksowanych. Podobnie jak wszyscy inni.
– Dłużej się nie dało? – odezwał się Edmund.
Dominika uniosła wzrok, jakby spodziewała się boskiej interwencji. Forst uśmiechnął
się i wzruszył ramionami.
– Spieszyłem się, jak mogłem – odparł.
Wadryś-Hansen obróciła się do podinspektora.
– Zwariował pan – powiedziała. – Naprawdę pan zwariował.
– Już to pani mówiła.
– Ale trzeba to powtórzyć. Co by było, gdyby zadzwonił minister lub wojewoda,
podczas gdy on… – Urwała i spojrzała na Wiktora z niesmakiem. Nie, nie z niesmakiem.
Ze wzgardą i abominacją.
Forst wyjął telefon, niepewny, czy przypadkiem nie dzwoniono do niego, kiedy był
w toalecie. Zmrużył oczy i wyświetlił rejestr połączeń. Ze zdziwieniem przekonał się, że
ktoś w istocie chciał się z nim skontaktować.
– O co chodzi? – rzuciła prokurator.
Wiktor obrócił komórkę w jej stronę.
– Chyba nie usłyszałem dzwonka.
Rozłożyła bezradnie ręce, odwróciła się i odeszła kawałek, jakby ją to przerastało.
Dopiero teraz Forst uświadomił sobie, jak burzliwą rozmowę musiała przeprowadzić
z Osicą pod jego nieobecność.
Wbił wzrok w wyświetlacz telefonu, a potem wybrał numer. Podinspektor nie
protestował, choć Wiktor spodziewał się choćby wymownego, pełnego dezaprobaty
cmoknięcia.
Numer był stacjonarny, kierunkowy dwadzieścia dwa. Warszawa. Mógł to być zarówno
Bieszyński, jak i wojewoda. Jeden z nich tym telefonem podpisał na siebie wyrok, ale
Wiktor nie chciał nawet obstawiać który.
Forstowi wydawało się, że pojedynczy sygnał rozbrzmiewający w głośniku jest znacznie
dłuższy niż zwykle. Może był to efekt kompotu, a może tego, że kończyła mu
się cierpliwość. Chciał wiedzieć, jak daleko sięga ta sprawa. Jeśli do ministerstwa,
będą niemałe problemy. Jeśli jedynie do szczebla wojewody, jakoś sobie z tym poradzi.
Sygnał w końcu ucichł, ale nikt nie odebrał. Wiktor odsunął telefon od ucha.
– Nie odbiera? – spytał Osica.
– Nie.
– W takim razie trzeba sięgnąć do książki telefonicznej.
– Co takiego?
– Numery do urzędów to informacja publiczna, prawda?
– Tak. Dziwi mnie jedynie, że gotów jest pan szukać książki telefonicznej, zamiast
zajrzeć do internetu.
Edmund przewrócił oczami i nie skomentował. Stali przez chwilę w milczeniu, patrząc
na Wadryś-Hansen, która jako jedyna miała smartfona z dostępem do sieci.
Chwilę później sprawdzili numer. Okazało się, że w Biuletynie Informacji Publicznej
jest przypisany do biura wicewojewody. Spojrzeli po sobie, a potem cała trójka obróciła
się w stronę budynku, z którego niedawno wyszli.
– W porządku – odezwał się w końcu Edmund. – Co to oznacza?
Forst jeszcze raz wybrał numer. Sam był ciekaw, jaka jest odpowiedź na to pytanie. I tym
razem jednak nikt nie odebrał.
– Nie pozostaje nic innego, jak tam wrócić – zauważył Osica.
Ponownie odpowiedziało mu milczenie. Wadryś-Hansen patrzyła na gmach budynku,
jakby z licznych kolumn, sklepień i ozdobnych fragmentów elewacji mogła cokolwiek
wyczytać.
Wiktor wybrał numer jeszcze raz. W końcu udało mu się dodzwonić.
– Biuro wicewojewody – powiedziała sekretarka.
– Gdzie jest pani przełożony?
Kobieta przez moment milczała.
– To pan? – spytała. – Był pan tu niedawno?
– Mhm. A jakiś czas później dzwoniono do mnie z tego numeru.
– To musiał być szef. Ja miałam przerwę.
– Gdzie on teraz jest? – powtórzył Wiktor.
– Nie wiem.
– Jak to pani nie wie?
– Wpadał do biura, wypadał… Państwa wizyta mocno go wzburzyła. Nigdy nie
widziałam go w takim stanie. Nie wiem, co państwo zrobili, ale zapewniam, że…
– Proszę wejść do jego gabinetu.
– Słucham?
Forst nabrał tchu i postarał się uspokoić. Właściwie mógł dopowiedzieć sobie
wszystko, ale potrzebował potwierdzenia. A ta kobieta mogła szybko mu je dać.
– Pani szef ma kłopoty – powiedział. – Ogromne.
– Ale…
– Jeśli chce pani, bym opowiadał potem służbom, jak chętnie pani współpracowała,
proszę podnieść się z krzesła, wejść do gabinetu i zobaczyć, czy płaszcz przełożonego jest
na wieszaku.
Oponowała jedynie przez chwilę, potem spełniła jego prośbę. W biurze nie było ani
płaszcza, ani nesesera należącego do wicewojewody. W dodatku zabrał z biurka zdjęcie
żony i dzieci.
 – Zwinął się – oświadczył Forst, odkładając komórkę. – Zwinął się na dobre.
– A więc… – zaczął Osica.
– A więc najwyższa pora skontaktować się z prokuratorem generalnym. – Wiktor
spojrzał na Wadryś-Hansen. – Przypuszczam, że po informacji, jaką jeszcze dziś przekaże
Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu, premier będzie mu bardzo wdzięczny.
– Hę?
Wiktor rozejrzał się, pociągając nosem.
– Nie widzi pan tego?
– Nie – odparł Edmund.
– Nie pojawiły się tu żadne służby, by nas szybko spacyfikować. Nie dzwoni do nas nikt
z góry, nikt nie próbuje zdusić sprawy w zarodku. Ani pańscy przełożeni, ani szefowie pani
prokurator się nie odzywają. Oznacza to tylko jedno.
– Wicewojewoda działał sam – dodała Wadryś-Hansen.
– Najprawdopodobniej.
Osica potrząsnął głową.
– Bestia załatwiła sprawę łapówką? – zapytał.
– A czy trzeba czegoś więcej? – odparł Forst, podczas gdy Dominika już sięgała po
telefon.
Wiktor przypuszczał, że ugra na tym całkiem sporo. W systemie, gdzie przełożony
prokuratorów był także politykiem, taki cynk mógł sprawić, że Wadryś-Hansen zbuduje
niemały kapitał wśród rządzących. O ile oczywiście będą potrafili umiejętnie sprzedać to
mediom.
Głośne zatrzymanie, związek z zabójcą terroryzującym Podhale, korupcja – te tematy
same wepchną się na czołówki gazet.
Forst słuchał, jak Dominika referuje sprawę przełożonemu. Najchętniej sam znalazłby
wicewojewodę i wyciągnął z niego wszystko. Zdawał sobie jednak sprawę, że urzędnik
mógł być teraz wszędzie. W dodatku należało przyjąć, że jego wiedza kończyła się na
wysokości kwoty, jaką otrzymał. On, a być może także jego przełożony, biorąc pod uwagę
przenosiny. A może po prostu miał znajomości, z których udało mu się skorzystać. Tak czy
inaczej, Wiktor musiał przyjąć, że wicewojewoda był jedynie pionkiem. Inna hipoteza
byłaby zbyt optymistyczna.
Nie dowie się od tego człowieka, gdzie jest Olga. Nie ustali, co się z nią dzieje ani czy
jeszcze żyje.
Tym tropem nie trafi na Bestię z Giewontu. Nie było sensu szukać jej na ruchliwych
ulicach i w wypełnionych spalinami miastach. Musiał udać się na jej terytorium.
Dominika skończyła rozmawiać i skinęła głową.
– Zajmą się tym – powiedziała. – Sprawdzą jego finanse i jak tylko coś znajdą, pójdzie
w ruch machina CBA.
– Świetnie.
Zanim ktokolwiek zdążył dodać coś więcej, niemal w tym samym momencie zadzwonił
telefon Osicy i Wadryś-Hansen. Oboje spojrzeli na ekrany, a potem szybko odebrali. Forst
przypatrywał im się z niepokojem.
– Co się dzieje? – zapytał Edmunda.
Podinspektor jeszcze przez moment słuchał rozmówcy, ale nie odrywał wzroku od
Wiktora. W końcu skinął głową i odstawił telefon od ucha.
– Zaginął jakiś chłopiec w Tatrach. Rodzice zostawili go na moment w schronisku,
poszli złożyć zamówienie czy do toalety. Gdy wrócili, na stole znaleźli monetę i ani śladu
po dziecku.
Forst zaklął w duchu. Nie powinien w ogóle opuszczać Zakopanego.
 16
Przy Morskim Oku jak zawsze gromadził się tłum. Teraz być może większy niż zwykle,
to tutaj bowiem po raz ostatni widziano zaginionego chłopaka. Dominika zaparkowała przy
samochodzie TOPR-u i zerknęła w lusterko. Forst i Osica stanęli tuż za nią.
Zastanawiała się nad tym, czy zabranie ze sobą byłego komisarza jest dobrym pomysłem.
Jeszcze jakiś czas temu nawet by tego nie rozważała – wydawał się jedyną osobą, która
mogła wytropić zabójcę. Teraz jednak miała wątpliwości. Jeden strzał w żyłę za dużo i ta
współpraca przerodzi się w medialną i zawodową katastrofę dla niej. I nie było gwarancji,
że Forst pod wpływem narkotyków jest równie dobrym śledczym, jak bez nich.
Mimo to postanowiła zaryzykować. Zyskała pewien kredyt zaufania u prokuratora
generalnego, dając mu naprawdę łakomy kąsek. Jak każdą inną, tak i tę sprawę będzie dało
się zrzucić na poprzednią ekipę. Rządzący będą jej wdzięczni… o ile potwierdzi się, że
wicewojewoda rzeczywiście działał sam.
Jeśli nie, Dominika stanie się persona non grata w kręgach władzy, a w CBA dojdzie
do nagłych przetasowań kadrowych. Sprawa zostanie zamieciona pod dywan i będzie tam
czekała na czujne oko kolejnej ekipy, która po wyborach obsadzi najważniejsze stołki
swoimi ludźmi.
Wadryś-Hansen nie zamierzała teraz o tym myśleć. Śledztwo będzie trwało, dadzą jej
znać, jak tylko czegoś się dowiedzą. Tymczasem musiała skupić się na własnych
problemach.
Forst miał rację, mówiąc o tym, że dwie pierwsze ofiary nie są już priorytetem. Anonim
i Syryjczyk nie budzili tyle emocji, co dwójka turystów, którzy wybrali się w góry, by
odpocząć, wspinać się, oderwać od świata, dostarczyć sobie nieco adrenaliny. Korzystali
z tej przewagi nad poprzednimi ofiarami, że po pierwsze zostali zidentyfikowani, a po
drugie byli Polakami. Ich fotografie pojawiały się w mediach, ich życiorysy znał już każdy.
I każdy liczył na to, że zabójca zostanie ujęty jak najszybciej.
Podobnie będzie z chłopakiem. Z pewnością rodzice przekazali już mediom więcej, niż
powinni.
Wiktor i Osica podeszli do niej, wymieniając między sobą ciche uwagi. Dominika
rozejrzała się, uznając, że najwyższa pora przejąć tutaj dowodzenie. Funkcjonariusze
zdążyli już wprawdzie dokonać wszystkich koniecznych czynności, ale nie miała do nich
przesadnego zaufania.
 – Pan przesłucha rodziców. – Wskazała na Osicę. – A potem zbierze wszystko, co udało
się ustalić pańskim podkomendnym.
Edmund mruknął z dezaprobatą.
– Pan pójdzie ze mną – dodała, patrząc na Forsta.
– Dokąd?
– Za Bestią.
– Domyślam się za kim. Wciąż nie wiem jednak dokąd.
Wadryś-Hansen powiodła wzrokiem wokół. Pogoda nie była najlepsza, padał lekki
śnieg, a szczyty schowały się w gęstej mgle. Widoczność nie pozwalała zobaczyć nawet
jednej trzeciej tafli Morskiego Oka.
– Niespecjalnie lubię przysłowie z igłą i sianem, ale w tej sytuacji jest odpowiednie –
odezwał się Forst.
– Niech pan uruchomi instynkt łowcy.
– Działa cały czas. Wiadomo, co to za moneta?
Dominika pokiwała głową. Dowiedziała się wszystkiego w drodze z Warszawy.
– Tetradrachma.
Wiktor drgnął, słysząc to. Przypuszczała, że brzmienie tego słowa podziałało na niego
mniej więcej tak, jak czerwona płachta na byka. Potarł nerwowo kilkudniowy zarost i wbił
wzrok w nieprzeniknioną mgłę.
Przez moment stali w milczeniu. Wokół panował gwar jak na Krupówkach, zbrodnia
znów sprawiła, że góry stały się jeszcze bardziej pociągającym miejscem. Kiedy jechali do
Morskiego Oka, mijali tłumy turystów. Fiakrzy musieli mieć dzisiaj rekordowy utarg.
– Sądzi pan, że chłopak jeszcze żyje?
– Nie wiem. Minęło kilka godzin.
– Załóżmy, że żyje – powiedziała z nadzieją w głosie Dominika. – Załóżmy, że porywacz
wyprowadził go ze schroniska, w jakiś sposób namówił, by poszedł z nim którymś ze
szlaków. Którym?
Forst się obrócił.
– Nie wiem – powtórzył.
– Niech pan się zastanowi. Wcześniej udało się panu wydedukować, gdzie szukać Bestii.
– Łut szczęścia.
– Lub instynkt, o którym przed momentem mówiłam – odparła i spojrzała mu w oczy. –
Jeśli go pan stracił, chcę wiedzieć od razu. Nie mogę pozwolić sobie na to, by w śledztwie
uczestniczyły osoby nieprzydatne.
Wiktor się nie odezwał.
– Dokąd on poszedł, Forst?
Uznała, że czas na przestrzeganie zasad savoir-vivre’u się skończył. Zresztą przeszli już
kiedyś na „ty”, a powrót na stopę formalną był tylko konsekwencją tego, co później między
nimi zaszło.
– Zastanawiam się.
– Rób to szybciej. Ten chłopak może jeszcze mieć szansę.
– Mhm.
– Co jest w okolicy?
Forst zbył to pytanie machnięciem ręki, jakby szczytów było zbyt wiele, by rozważać
każdy po kolei jako potencjalny cel Bestii.
– Ile ten chłopak miał lat? – spytał.
– Ma.
– Ile ma lat?
– Nie skończył jeszcze pięciu.
Forst zmarszczył czoło, patrząc przed siebie, jakby chciał przejrzeć opary spowijające
okolicę.
– Więc załóżmy, że nie poszli w kierunku Czarnego Stawu pod Rysami. Stamtąd zabójca
nie dałby rady wejść z nim gdziekolwiek. – Obrócił się w prawo. – Mogli skierować się
żółtym szlakiem w kierunku Szpiglasu, ale w zimie małe dziecko mogłoby wzbudzić
podejrzenia.
– To ceprostrada?
– Tak. Kawałek mógłby nią przejść, ale po co? Nie miałby tam dogodnego miejsca, by
dokonać zabójstwa.
– Co więc zostaje?
Wiktor obrócił się jeszcze kawałek. Głośno przełknął ślinę.
– Niebieski szlak do „Piątki” – powiedział. – Łagodny, bez trudności technicznych, bez
żadnych stromizn czy ekspozycji. Mógłby spokojnie zabrać tam dziecko.
– Więc w czym tkwi problem?
– W tym, że szlak jest zamknięty na zimę.
 Nagle Dominika zrozumiała, skąd bierze się rezerwa Forsta.
– To tam zeszła lawina, która cię przysypała.
– Tak.
– Myślisz, że Bestia zaryzykowałaby?
Forst w końcu oderwał wzrok od zamglonej okolicy. Popatrzył na Wadryś-Hansen
i zbliżył się o krok. Poczuła się nieswojo.
– Bierzesz mnie za jakiegoś specjalistę od tego człowieka? – spytał, jakby go to uraziło.
– Uważasz, że dobrze go rozumiem? Że potrafię myśleć, jak on, bo jestem taki, jak on?
Dominika uznała, że najlepszą odpowiedzią będzie milczenie. Wiktor skwitował to,
kręcąc głową.
– I owszem, myślę, że ryzykowałby. Choć z jego punktu widzenia to żadne ryzyko.
Wydaje mu się, że kontroluje wszystko. Naturę także.
– Ty też tak sądziłeś, idąc wtedy tamtą drogą?
– Nie. Mnie po prostu było wszystko jedno.
Ruszył przed siebie, nie czekając na odpowiedź. Chciała go zatrzymać, ale szybko
uświadomiła sobie, że skierował się w stronę samochodu. Otworzył bagażnik, a potem na
moment zniknął jej z pola widzenia. Podeszła bliżej.
– Co robisz?
– Pakuję niezbędne rzeczy.
Zobaczyła, jak upycha do starego plecaka turystycznego strzykawkę i narkotyki, a potem
przykrywa je starym polarem.
– Potrzebujemy sprzętu – powiedział półgębkiem. – Raków i czekana.
– Zaraz wezmę od kogoś z TOPR-u.
– Weź też kije, jeśli mają. Będzie się lepiej szło.
Po chwili stali przed odbiciem na niebieski szlak. Towarzyszył im ratownik, który pod
żadnym pozorem nie chciał zgodzić się, by poszli sami. Dominika żałowała, że nie trafiła
na tego samego, który pomagał jej wejść na Kościelec. Być może udałoby się przemówić
mu do rozsądku. W tej sytuacji wystawiała kolejnego człowieka na niebezpieczeństwo.
Wiedziała, że Bestia zachęca, by ruszyli jej tropem. I czeka na nich.
– W porządku – odezwał się TOPR-owiec, patrząc na ścieżkę między drzewami. –
Idziecie ostrożnie i za mną. To teren lawinowy, nie bez powodu go zamykamy na zimę.
Śnieg schodzi z całego wschodniego zbocza, zarówno Białym i Głębokim Żlebem, jak
i Żlebem Żandarmerii. Po zakosie wychodzimy na Świstówkę, tam z kolei lawiny idą po
północno-zachodniej grani Opalonego Wierchu.
Forst ruszył przed siebie.
– Hej, mówiłem coś…
Wbijał kijki w śnieg, robiąc długie i zdecydowane kroki. Niespecjalnie uważał, nie
reagował też na protesty ratownika. Ten szybko poszedł za nim, a Wadryś-Hansen ruszyła
jako ostatnia.
– Spokojnie – zaapelował TOPR-owiec. – Będziesz się tak spieszyć, to…
– Ten chłopak nie ma wiele czasu – uciął Forst. – O ile w ogóle jeszcze jakiś mu został.
Ratownik nie odpowiedział. Przez chwilę szedł w milczeniu i odezwał się dopiero, gdy
dogonił Wiktora. Minął go, a potem zapewnił, że będzie szedł najszybciej, jak to możliwe,
przy zachowaniu choćby minimum zasad bezpieczeństwa.
– Znam się na tym – powiedział. – Za każdym razem się spieszymy.
Forst skinął głową i puścił go przodem. Dominika zrównała się z byłym komisarzem.
Poruszali się niewiele wolniej niż przedtem, ale tym razem czuła się znacznie bezpieczniej.
– Masz pomysł, gdzie może być? – spytała.
– Mniej więcej w połowie drogi.
– Dlaczego?
– Bo na miejscu Bestii zabiłbym tego chłopaka gdzieś w okolicach Żlebu Żandarmerii.
To jedyne miejsce, gdzie jest jakakolwiek trudność. Kiedyś było tam zresztą ubezpieczenie
łańcuchem. I nie opłacałoby mu się iść dalej, bo im bliżej schroniska w „Piątce”, tym
gorzej.
Szli dalej pod górę. Ścieżka była wąska, zapewne kamienista, choć spod grubej warstwy
śniegu nie widać było nawet kawałka głazu. Szlak wiódł między drzewami, ale Wadryś-
Hansen nigdzie nie mogła znaleźć jego oznaczenia.
Trasa była niewydeptana, sprawiała wrażenie, jakby w ogóle nie prowadziła tędy
znakowana droga.
– Żadnych śladów – mruknęła Dominika.
– Przy tej pogodzie spodziewałaś się jakieś znaleźć? Cały czas nawiewa śniegu.
– Mimo wszystko…
Forst rozejrzał się niepewnie. Najwyraźniej podszedł do sprawy podobnie jak ona –
logika podpowiadała, że nie zobaczą żadnych odcisków butów, ale instynkt śledczego kazał
wypatrywać choćby słabego dowodu na to, że Bestia szła tędy z chłopakiem.
– Widać raptem na parę metrów w bok – odezwał się Wiktor. – Mogli iść między
drzewami.
Na tym etapie nietrudno było sobie to wyobrazić, ale im wyżej wchodzili, tym mniejsze
było prawdopodobieństwo takiego scenariusza. Teren nie był eksponowany, ale z małym
dzieckiem niełatwo byłoby poruszać się poza szlakiem. Kiedy dotarli do Żlebu
Żandarmerii, po prawej stronie Dominika zobaczyła przepaść. Zatrzymali się na stromym
zboczu i potoczyli wzrokiem dokoła.
– Dalej jest dość wygodny trawers – oznajmił ratownik. – Do Kępy jest spokojnie.
Potem zejdziemy prosto do „Piątki”.
Wadryś-Hansen i Forst nadal rozglądali się w milczeniu. Mgła nieco się przerzedziła,
nadal jednak sprawiała złowrogie wrażenie. Cisza była absolutna, przejmująca i ciężka.
Wiktor wbił kijki w śnieg i oparł się na nich.
– Gdzie on jest? – zapytał.
– Może poszedł dalej.
– Do schroniska? Po co miałby to robić?
– Może zatrzymał się na Świstowej Czubie? – podsunął ratownik. – To jedyny szczyt na
trasie.
– Nie.
– Dlaczego nie? – odezwała się Dominika.
– Ile ona ma? Niecałe tysiąc osiemset metrów? To byłaby dla niego ujma.
– W takim razie…
Wiktor zaklął pod nosem i wyrwał kijki ze śniegu.
– Popełniliśmy błąd. Nie poszedł tędy.
– Jesteś pewien?
– Niczego nie jestem. To instynkt, sama mówiłaś.
Wadryś-Hansen zaczerpnęła zimnego powietrza. Nie wiedziała, co powinna zrobić
w takiej sytuacji. Powrót do Morskiego Oka zajmie im z pewnością ponad godzinę,
przejście do Doliny Pięciu Stawów jeszcze więcej.
– Co teraz? – zapytała.
– Wracamy.
Spojrzała na Forsta w poszukiwaniu pewności. Jego głos nie zdradzał wahania, ale
miała wrażenie, że on także porusza się po omacku. A nie mogli pozwolić sobie na to, by
zmieniać wersje. Zanim przejdą z jednego miejsca do drugiego, chłopak może już dawno
stracić życie.
– Nie wiem, czy nie lepiej iść dalej.
– Nie. Gdyby miał zabić dziecko, zrobiłby to tutaj.
– Strzelasz, Forst.
– Na tym zawsze polegała moja praca. I efekty były zadowalające, więc proponuję ci…
– Urwał, gdy rozległ się dźwięk jego telefonu. Ściągnął rękawicę, a potem sięgnął po
komórkę. – Kormak – powiedział.
– Odbierz.
Przyłożył aparat do ucha, ale się nie odezwał. Przez chwilę jedynie słuchał.
– Jesteś pewien?
Dominika podeszła do niego.
– W porządku – dodał. – Nie, nie szkodzi. Dzięki.
Schował telefon do kieszeni, a Wadryś-Hansen zobaczyła, że dłoń natychmiast mu
poczerwieniała. Naciągnął rękawiczkę i zacisnął usta. Bez słowa ruszył w kierunku,
z którego przyszli.
Ratownik rozłożył bezradnie ręce.
– Forst!
– Miałem rację.
– Co takiego? – rzuciła, ruszając za nim.
Tym razem to TOPR-owiec poszedł jako ostatni. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że to
najgorszy układ, jaki mogli wybrać. Ratownik protestował, ale żadne z nich go nie
słyszało.
– Co ustalił ten chłopak?
– Że dostałem pieprzoną wskazówkę.
– O czym ty mówisz?
– O liście, który znalazłem w mieszkaniu przy Szczęśliwickiej.
Streścił jej tę wiadomość jeszcze w Warszawie, ale nic z niej nie wynikało. Może tylko
tyle, że morderca najwyraźniej dyrygował jego działaniami nawet wtedy, gdy Forst nie
zdawał sobie z tego sprawy.
Dominika pomyślała, że moment, gdy Wiktor poznał zawartość koperty, musiał być
ciosem. On i Bestia byli jak bokserzy na ringu… nie, raczej jak zawodnicy w klatce
podczas walki MMA. I to zawodnicy cokolwiek nierówni. Jeden okładał drugiego bez
opamiętania, a sędzia nie przerywał pojedynku. Pierwszym ciosem była Szrebska, drugim
więzienie, a trzecim ten list. Brakowało tylko uderzenia nokautującego.
– Forst!
Wiktor obejrzał się przez ramię, ale nie zwolnił ani na chwilę.
– Kormak odkrył, że to współrzędne GPS – bąknął.
– Co takiego?
– Dodał do tych cyfr stopnie, minuty i sekundy, a potem wprowadził je do Google Maps.
Tak nieskomplikowane to było.
Tym razem to nie cios, lecz policzek, pomyślała Dominika.
– To wszystko jest zaplanowane – dodał Forst. – Od początku do końca. On dokładnie
wie, gdzie i kiedy się zjawię.
Wadryś-Hansen ledwo za nim nadążała. Raki trzymały się śniegu jak magnes metalu, ale
przypuszczała, że to w dużej mierze złudne poczucie bezpieczeństwa. Wystarczył jeden
niefortunny ruch, a mogła polecieć w przepaść. Z pewnością jeszcze mniej było trzeba, by
podciąć lawinę.
– Zostawia dla mnie okruchy dowodów, rzuca je jak kawałki ścierwa wygłodniałemu
zwierzęciu.
Dominika drgnęła nerwowo, gdy wbił kijek z impetem w śnieg i zachwiał się, gdy ten
wpadł do połowy długości.
– Uważaj.
Prychnął w odpowiedzi.
– Co ustalił ten chłopak? – zapytała.
– Że na naszej półkuli te współrzędne odpowiadają Szpiglasowemu Wierchowi.
Poszliśmy w złą stronę.
Dominika pokręciła głową. Gdyby współpracownik Forsta odkrył te współrzędne
godzinę, choćby pół wcześniej, zaoszczędziliby sporo czasu. Najwyraźniej jednak
szczęście im nie sprzyjało.
Dokonała szybkiego szacunku w umyśle. Byli w plecy jakieś dwie godziny, zakładając,
że wrócą do Morskiego Oka nieco szybciej, niż dotarli do Żlebu Żandarmerii. Trudno było
spodziewać się, że po takim czasie odnajdą dziecko żywe.
 – Dał nam szansę – dodał Forst. – Gdybyśmy w porę się zorientowali, deptalibyśmy mu
po piętach.
– Nie.
– Nie? On to robi właśnie po to, by doprowadzić do konfrontacji.
– Ale dotychczas dbał, by być o krok przed nami – odparła spokojnie Wadryś-Hansen. –
Tym razem też by tak było. Nieważne, czy bylibyśmy na Szpiglasowym Wierchu teraz czy
za dwie godziny.
Zatrzymał się, a potem odwrócił do niej. Ratownik natychmiast skorzystał z okazji
i wyminął dwójkę towarzyszy. Wiktor przez chwilę patrzył jej w oczy, a ona nie mogła
rozszyfrować znaczenia jego wzroku.
– Może – przyznał. – Ale przynajmniej mielibyśmy szansę.
– Wciąż mamy.
– Nie. Śmigłowiec nie poleci w taką pogodę, a zanim ktokolwiek tam dotrze, będzie po
wszystkim.
– Może nie.
Ratownik odwrócił się do nich.
– Niech pani dzwoni do „Piątki”. Są tam ratownicy, którzy mogą ruszyć na miejsce od
razu.
Nie miała zamiaru narażać na niebezpieczeństwo osób trzecich. Bestia mogła tylko
czekać na to, aż na miejscu stawią się TOPR-owcy. Wprawdzie do tej pory zabójca zdawał
się nie brać ich na celownik, ale wszystko mogło się zmienić.
Mimo to wyjęła telefon. Uznała, że najlepiej będzie, jeśli wyśle na Szpiglasowy Wierch
funkcjonariuszy z Morskiego Oka. Będą tam godzinę przed nimi.
Wydała kilka krótkich komend, Osica potwierdził i zapewnił, że natychmiast zbiera
grupę.
– Jest jakiś skrót? – usłyszała pytanie Forsta.
– Nie – odparł ratownik. – Musielibyśmy iść po zboczach Miedzianego.
– To wykonalne.
– Dla mnie tak. Dla pana nie.
– To łagodne stoki – ciągnął Wiktor, patrząc gdzieś w prawo. – Nie ma wielu wcięć
i przełęczy. Na dobrą sprawę są trzy duże żebra. Filar z Orłem, Miedziany Bastion
i Kieszonkowe Turnie.
 – Zna pan topografię. Ale to nie…
– Jest jeszcze grzęda nad Urwanym Żlebem. Ale wszystko do przejścia.
– To teoria. W praktyce to zbyt niebezpieczne. I zajmie więcej czasu niż zejście do
szlaku, gwarantuję.
Wiktor nie wyglądał na przekonanego, ale ostatecznie zdał się na ratownika. Nie bez
znaczenia musiały być jego doświadczenia z tamtego roku. Dominika przypuszczała, że
gdyby nie tamta lawina, teraz z pewnością pchałby się prosto na Szpiglasowy Wierch.
Przez kilkanaście minut szli w milczeniu. W końcu, ku zaskoczeniu Wadryś-Hansen, to
Forst podjął rozmowę. Najwyraźniej jego psychika także potrzebowała wentyla
bezpieczeństwa. Zaczął od rozważań na temat tego, dlaczego Bestia wybrała chłopaka,
a potem zszedł na temat CBA.
– Zaczęli już działać? – zapytał.
– Przypuszczam, że tak.
– Nie masz żadnych informacji?
– Nie. I podejrzewam, że najpierw skontaktują się z Gercem. On prowadził śledztwo
w sprawie Olgi.
– Ufasz mu?
Dopiero teraz Dominika zrozumiała, skąd wzięła się potrzeba rozmowy u Forsta. To nie
był żaden wentyl, tylko wytrych, który miał otworzyć drzwi do tematu Aleksa.
– Ufam.
– Jak dla mnie to śliski facet.
– Nie wątpię. Próżno szukać dwóch ludzi, którzy znienawidziliby się szybciej niż wy.
Wiktor przez chwilę się zastanawiał, sprawiając wrażenie, jakby nie usłyszał jej uwagi.
Musiał jednak wiedzieć, że ma rację – wszelkie podejrzenia wobec Gerca wynikały
z antypatii, jaką wobec niego żywił. Dominika musiała zresztą przyznać, że była
całkowicie uzasadniona. Aleksander robił wszystko, by Forst miał pod górkę.
– Moim zdaniem jest podejrzany – odezwał się w końcu. – Ale skoro według ciebie
nie… – Wzruszył ramionami. – Czas pokaże.
– O Gercu można mówić wiele, ale nie to, że współdziałałby z jakimkolwiek przestępcą.
– Okej. A co z twoim mężem?
Wbiła wzrok w jego plecy. Tego także powinna się spodziewać.
– Co z nim? – zapytała.
 – Teraz to wszystko widać w nieco innym świetle.
– Nie musisz mi o tym mówić, Forst. O niczym innym nie myślałam po drodze do
Zakopanego.
– I do jakich wniosków doszłaś? – rzucił przez ramię.
– Do jedynych logicznych. Gjord zaczął grzebać w tej sprawie i trafił albo na trop
pieniędzy, albo kontaktów wicewojewody z Bestią. Tak czy inaczej, ktoś kazał mu
się wynosić.
– Grożąc mu?
– Nie, to by nie wystarczyło, by wrócił do Szwecji.
– Otóż to.
Dominika puściła tę uwagę mimo uszu.
– Może ktoś zagroził, że zrobi coś naszym dzieciom, nie wiem. Może chodziło o mnie?
Na razie to tylko niczym niepoparte hipotezy. Poczekajmy na wyniki postępowania CBA.
Forst zgodził się, kiwając głową. Potem zamilkł na dobre. Jeszcze przed Morskim
Okiem starała się wypytać go o kilka spraw, ale najwyraźniej jego wola rozmowy zniknęła
tak szybko, jak się pojawiła. Rozeznał się w interesującym go temacie, osiągnął cel i nie
miał zamiaru tracić czasu na to, by samemu dawać jakiekolwiek informacje. Typowe.
Powinna się tego spodziewać.
Minęli postój fasiągów i nawet na moment nie zwalniając, skręcili na żółty szlak
w kierunku Wrót Chałubińskiego i Szpiglasowej Przełęczy. Tutaj śladów było aż nadto.
Większość z nich musiała należeć do grupy idącej przed nimi.
Wadryś-Hansen skontaktowała się z Osicą i odebrała od niego krótki raport.
– Gdzie są? – zapytał Wiktor.
– Według ratownika idącego z grupą przeszli właśnie Urwany Żleb.
Forst spojrzał na TOPR-owca.
– Podgoniliśmy – oznajmił. – Jeśli utrzymamy tempo, dogonimy ich za jakieś
dwadzieścia minut.
– W takim razie przyspieszmy.
– W porządku.
Dominika już nadążała z trudem, ale nie miała zamiaru o tym wspominać. Mimo
niepozornej nazwy ceprostrada zimą nie należała do najłatwiejszych tras. Poza tym wzdłuż
niej biegły zbocza poprzecinane żebrami, z których mogły zejść lawiny. Przynajmniej tak to
wyglądało z punktu widzenia Wadryś-Hansen.
Kwadrans później zrównali się z pierwszą grupą. Osica kondycyjnie nie dawał rady,
widać było to na pierwszy rzut oka. Pożałowała, że wysłała go na Szpiglas, powinien
zostać przy Morskim Oku i weryfikować informacje zebrane przez swoich ludzi. A potem
zająć się uporządkowaniem wszystkiego, co działo się pod ich nieobecność. Gomoła
z pewnością nie trzymał ręki na pulsie w każdej sprawie.
– Zastanawialiście się… którędy… mógł… uciec? – wysapał Edmund.
– Przez Orlą Perć – odparł bez wahania Forst. – Zszedł ze Szpiglasu w stronę „Piątki”,
a potem w którymś miejscu przedostał się na drugą stronę. Stawiałbym na Zawrat.
Wadryś-Hansen spojrzała na niego z zaciekawieniem. Im dłużej był w górach, tym
więcej miał animuszu. Zupełnie jakby czerpał energię z samego faktu, że tutaj jest. A może
nie chodziło o Tatry, tylko o człowieka, którego ścigał? Może doładowywał akumulatory
z każdym kolejnym krokiem, który przybliżał go do Bestii?
Tak, ta druga możliwość wydawała się właściwsza.
Dojście na Szpiglasową Przełęcz zajęło im dwie godziny. Droga wiodła licznymi
zakosami i Dominika miała wrażenie, że ciągnące się pod górę serpentyny nigdy się nie
skończą. Tam, gdzie było to możliwe, przewodnik szedł w linii prostej, ale w pewnym
momencie ratownicy zgodnie uznali, że śnieg na niewydeptanej trasie jest za słabo
związany.
Z przełęczy na szczyt było niedaleko. Wadryś-Hansen wciąż nie mogła wyłowić z mgły
wierzchołka, ale wedle zapewnień Forsta znajdował się nie dalej jak dwieście metrów od
miejsca, gdzie szlak odbijał w prawo.
Poszli prosto. Wszyscy rozglądali się uważnie, na tyle, na ile mogli – wiał boczny wiatr,
śnieg zacinał im prosto w oczy. Osłaniali twarze, ale na niewiele się to zdawało. Wadryś-
Hansen miała nadzieję, teraz już zupełnie irracjonalną, że usłyszy nawołującego chłopaka.
Do jej uszu docierał jednak tylko głośno dmący wicher.
W końcu dotarli do słupka granicznego, który informował, że szczyt znajduje się między
Polską a Słowacją. Dominika powiodła wzrokiem za tabliczką z oznaczeniem wysokości,
ale nigdzie jej nie dostrzegła. Nic dziwnego. Przy takim wietrze mogła polecieć
w przepaść lata temu.
Opady śniegu się nasiliły. Jak na złość, wiatr również, choć jeszcze przed momentem
wydawało się to niemożliwe. Kilku funkcjonariuszy kucnęło, jakby obawiali się, że ich
zdmuchnie.
– Ostrożnie! – przekrzyczał wiatr jeden z ratowników. – Nie zbliżajcie się do przepaści.
– Łatwo powiedzieć – zauważył stojący obok niej Osica. – Tutaj wszędzie jest
pieprzona przepaść.
Przez gęstą mgłę niewiele było widać, ale Wadryś-Hansen przypuszczała, że ma rację.
Niesione przez wiatr krople zdawały się ją oblepiać, przenikając termoizolacyjną warstwę
ochronną i ubranie. Ledwo mogła utrzymać otwarte powieki.
– Nikogo tu nie ma! – krzyknął ktoś.
Starała się wypatrzeć Forsta, osłaniając ręką oczy. Po chwili wyłowiła jego sylwetkę
kawałek dalej, poza szlakiem. Szedł granią, niebezpiecznie balansując. Przez narkotyki
i niezbyt bogate więzienne menu stracił sporo na wadze i najwyraźniej nie był
przyzwyczajony do takiego stanu rzeczy.
Ruszyła w jego kierunku.
– Forst!
Nie zatrzymywał się. Szedł dalej, jakby miał zamiar przejść w stronę kolejnego
wierzchołka. Dominika nie była specjalistką od topografii Tatr, ale wiedziała, że wzdłuż
granicy biegnie długi pas wysokich grani.
– Forst!
W końcu się zatrzymał, kilkadziesiąt metrów poza szlakiem. Obrócił się i zachwiał.
– Zawracaj – powiedziała.
– Nie.
– Nic tu po nas przy takiej pogodzie. Wrócimy, jak tylko się poprawi.
Nie wiedziała, czy cokolwiek usłyszał. Nadszedł kolejny, mocny podmuch wiatru.
Wadryś-Hansen wbiła kijek w śnieg i z jego pomocą utrzymała równowagę. Przez chwilę
kompletnie nic nie widziała.
Kiedy otworzyła oczy, Wiktora przed nią nie było.
– Forst! – krzyknęła ile sił w płucach.
Oplótł ją przejmujący chłód. Miała wrażenie, że czas się zatrzymał. Próbowała
przejrzeć nawiewające opary mgły i tumany śniegu, ale nie widziała dalej niż na
wyciągnięcie ręki. Uświadomiła sobie, że były komisarz nie krzyknął. Przez kaptur i wiatr
mogła go jednak nie usłyszeć.
– Forst! – spróbowała jeszcze raz, ostrożnie prąc naprzód.
 Miała wrażenie, jakby próbowała iść pod wodą, jakby musiała przedzierać się przez
fizyczną barierę. W końcu coś usłyszała. Rozpoznała głos Wiktora.
– Nie słyszę! Krzyknij!
Odpowiedziała jej jedynie natura. Wadryś-Hansen obróciła się przez ramię z nadzieją,
że ratownicy usłyszeli nawoływania i któryś z nich już tutaj idzie. Znajdowali się raptem
kilka metrów dalej, ale w takich warunkach równie dobrze mogliby stać na przełęczy.
Dominika wbiła kijek w śnieg i zrobiła kolejny krok. Miała wrażenie, że pokonanie
każdego kolejnego centymetra przychodzi jej coraz trudniej.
Przeszła jeszcze kilka kroków, zanim dostrzegła Forsta. Przykucnął kawałek dalej,
pochylając się nad czymś.
– Forst?
– Spóźniliśmy się.
To usłyszała aż nadto wyraźnie. Podeszła do niego i starała się dojrzeć to, nad czym się
pochylał. Nagle uświadomiła sobie, że to nie chłopak. Kucnęła obok Wiktora, tyłem do
zawietrznej.
– Co to jest?
– Wiadomość.
Forst podał jej drewniany palik, który wcześniej był wbity w śnieg. Przetarła go
rękawiczką, odgarniając świeży nalot, ale niczego nie dostrzegła. Żadnej inskrypcji,
żadnych napisów.
– Na górze – odezwał się Wiktor.
Obróciła kawałek drewna i zobaczyła monetę przyklejoną do jego końcówki. Osłoniła ją
i się przyjrzała. Musiała pochodzić z tego samego sklepu z dewocjonaliami, co dwie
poprzednie. Na jednej stronie widniał chrześcijański krzyż, na drugiej napis po łacinie.
W zawierusze Dominika nie potrafiła odczytać inskrypcji.
Rozejrzała się.
– Skąd wiedziałeś, że to tu będzie?
– Bo nie zostawiłby wiadomości na szlaku. Nie wiedział, kiedy tu dotrę.
Skinęła głową. Dochodząc wcześniej do wniosku, że ci dwaj się rozumieją,
najwyraźniej się nie pomyliła. Oddała Forstowi palik, a on schował go do plecaka i się
podniósł.
– Chłopaka tu nie ma – powiedział. – Wracajmy.
 Wadryś-Hansen również wstała.
– W takim razie gdzie jest?
– Przypuszczam, że tam, gdzie Olga.
– Przetrzymuje ich razem?
Wiktor ruszył przed siebie, nie odpowiadając. Pewnie stawiał kroki, jakby
bezpieczeństwo miał zapewnić mu sam fakt, że ignoruje siły natury. Dominika szła po jego
śladach, korzystając z tego, że osłania ją przed wiatrem.
Nie wiedziała, co dalej. Jej śledztwo zdawało się kończyć tutaj, na Szpiglasowym
Wierchu. Wszystkie ślady zostały dawno zatarte, a moneta sama w sobie do niczego jej nie
doprowadzi. W nierównym pojedynku, który trwał od jakiegoś czasu, Bestia z Giewontu
wyprowadziła kolejne uderzenie. I tym razem mogło okazać się nokautujące.
Zmęczeni i przemoczeni wrócili do schroniska przy Morskim Oku. Dominika usiadła
przy stole z Forstem, Osicą i kilkoma innymi funkcjonariuszami. Pili herbatę w milczeniu,
Wiktor zawieszał pusty wzrok na zamieci za oknem.
W końcu Edmund odchrząknął.
– Prognoza na ranek jest nie najgorsza – oznajmił. – Śmigłowiec będzie szukał chłopaka.
– Jeśli Bestia go zabrała, to daremne – skwitował jeden z policjantów.
– Jeśli nie, to też – zauważył inny. – Ciało znajdziemy dopiero po roztopach.
Wadryś-Hansen była podobnego zdania. Nie znajdą niczego w górach – o tej porze roku
Tatry stanowiły idealne żerowisko dla zabójcy. Ogarniał ją fatalizm, ale właściwie
się sobie nie dziwiła. Wszystko, co działo się do tej pory, potwierdzało, że Bestia nie da
się złapać.
Pokręciła głową.
– Coś nie tak? – spytał cicho Osica.
– On zawsze będzie o krok przed nami.
Edmund potarł się po przedramionach, jakby opadło go nagłe uczucie chłodu. Popatrzyli
na siebie, po czym oboje przenieśli wzrok na Forsta. Milczenie byłego komisarza zdawało
się potwierdzać ocenę prokurator.
– Trzeba sprawdzić wszystkie schroniska – odezwał się Osica, próbując wlać w nich
nieco woli walki. – Może gdzieś trafimy na trop chłopaka.
– Zrobimy tak – zapewniła go Dominika.
– I jeszcze raz trzeba przesłuchać obsługę sklepu na Krupówkach. Może ponownie
sporządzić rysopis tego człowieka, który kupował monety.
– To był przypadkowy turysta, panie inspektorze. Najprawdopodobniej obcokrajowiec,
biorąc pod uwagę, że jeszcze się nie zgłosił. Bestia nie wykorzystałaby kogoś, kto mógłby
nas do niej doprowadzić.
Wiedział, że miała rację. Po przesłuchaniu potencjalnych świadków w schronisku
funkcjonariusze do niczego nie dotarli. Nikt nie widział, z kim chłopak opuszczał budynek.
Nikt nie zauważył niczego podejrzanego.
Zabójca wiedział doskonale, co robi. Znał metody, które pozwalały mu ukryć się przed
zainteresowaniem przypadkowych osób. Miał niemałe doświadczenie w tej materii.
– A ten napis na monecie? – Edmund się nie poddawał. – Może to w jakiś sposób
skierowałoby nas na dobry trop?
Wadryś-Hansen nie przypuszczała, by w jakikolwiek sposób miało im to pomóc.
Inskrypcja po łacinie oznaczała „wszystko mogę w tym, który mnie umacnia”. Szybko
ustalili, że to fragment Listu do Filipian. A także bezczelne, zuchwałe i aroganckie rzucenie
rękawicy prosto w twarz śledczym. Trudno było o bardziej wymowne skwitowanie
wszystkich ich wysiłków.
– To tylko jego komentarz – odezwał się Forst. – Mówi, że robi, co chce, a my nic nie
możemy na to poradzić.
– I przywołuje Boga.
– Mhm – mruknął były komisarz z niezadowoleniem.
– Może powinniśmy pójść tym tropem? Odnaleźć Synów Światłości, poznać lepiej jego
skrzywione pojmowanie religii?
– Jeśli jeszcze jacyś zostali, zapadli się pod ziemię – odezwała się Wadryś-Hansen.
Forst poruszył się nerwowo.
– Nie zapadli się – powiedział. – Bestia ich zabiła.
– Dlaczego? – spytał Osica. – Mógłby ich jeszcze wykorzystać. Mogliby się przydać.
– Usuwa ślady przed wielkim finałem.
– Czyli czym?
– Nie wiem – odparł Forst, nie odrywając wzroku od okna. – I obawiam się, że w porę
się nie dowiem.
CZĘŚĆ TRZECIA
 1
Tetradrachma pozostawiona w schronisku okazała się kluczowa, przynajmniej dla
niektórych. Dla Forsta nie miała żadnego znaczenia, była tylko smutnym przypomnieniem
tego, co przeszedł. Część ludzi potraktowała ją jednak zupełnie opacznie, jako element
kojarzony z Bliskim Wschodem, a więc w jakiś sposób związany z uchodźcami. Nie było
w tym krzty prawdy, ale znalazło się wielu takich, którym to nie przeszkadzało.
Pod liceum przy Słonecznej protesty zdawały się trwać nieustannie. Jedynymi
zadowolonymi z tego stanu rzeczy byliby uczniowie, gdyby nie to, że trwały ferie. Forst nie
śledził dokładnie doniesień medialnych, ale od kilku dni wszystko wskazywało na to, że
zainteresowanie sprawą jedynie rośnie. Nie zanosiło się na to, by sytuacja miała
się uspokoić.
Wadryś-Hansen pewnego wieczoru odwiedziła go w mieszkaniu. Wyłuszczyła mu
wszystkie najistotniejsze ustalenia w sprawie dwóch pierwszych zgonów, choć nie
wiedział, do czego ta wiedza miałaby mu się przydać.
Dowiedział się także o Amirze – Syryjce, która jako jedyna zdecydowała się
powiedzieć Dominice, co naprawdę się wydarzyło. Spięcie z mężczyzną w Kościelisku,
a potem zajście pod stacją benzynową zdawały się tłumaczyć pierwsze zabójstwo.
Forst przypuszczał, że któryś z uchodźców wymknął się w nocy. Zakopiańscy policjanci
nie pilnowali budynku na tyle skrupulatnie, by nie było takiej możliwości. Potem
wystarczyła ogólna wiedza na temat zabójstw, które w tamtym roku miały miejsce na
szlakach – jeden z Syryjczyków mógł bez trudu upozorować morderstwo na Upłazie.
Czy to jego ciało znaleziono później pod Kościelcem? Wiktor przypuszczał, że tak. Nie
był gotów przyjąć hipotezy, że sprawcą jest Bestia. Było w tym coś niechlujnego, co nie
licowało ze sposobem działania zabójcy, którego tropił.
Zresztą Bestia przez zabicie dwóch turystów na Mnichu zdawała się wysyłać jasny
sygnał, że wcześniejszych ofiar nie należy zapisywać na jej konto.
Wiktor odchylił się na oparciu kanapy. Był sam w domu, towarzystwa dotrzymywała mu
jedynie strzykawka i heroina. I kilku dziennikarzy, którzy na antenie NSI rozprawiali
o uchodźcach. Dało się ich słuchać, w przeciwieństwie do polityków, którzy przychodzili
do studia tylko po to, by wygłosić jak najdłuższy monolog. Niewiele miało to wspólnego
z rozmową.
Forst wstrzyknął kompot w pachwinę i ułożył się wygodnie. Spędził tak godzinę, może
dwie. Kiedy heroina płynęła w jego żyłach i oddziaływała na receptory opioidowe w jego
organizmie. Mógł nie robić niczego innego. Do pełni szczęścia wystarczało mu, że trwał
w bezruchu, opleciony uczuciem przyjemnego przytłumienia.
Początkowa euforia trwała tylko kilka minut, ale to nie ona była dla Forsta
najważniejsza. Liczył się okres sedacji, który po niej następował. Przy małej dawce
uczucie wewnętrznego spokoju nie ustępowało przez godzinę. Przy tej, którą od kilku dni
zażywał Wiktor, czas wydłużał się do dwóch godzin.
Same właściwości przeciwbólowe trwały dłużej. Nie bez powodu heroina była uważana
za najskuteczniejszy analgetyk na świecie. Nic innego tak sprawnie nie uśmierzało bólu –
a Forst sprawdzał już różne środki.
Po dwóch godzinach podniósł się z kanapy. Czuł się jak po długiej, gorącej
i rozleniwiającej kąpieli. Z lekko przymkniętymi oczami ruszył do kuchni, by coś zjeść.
Stracił apetyt niemal zupełnie, mimo to starał się jadać regularnie. Nie miał zamiaru
doprowadzić do dalszego osłabienia. Nie kiedy wciąż polował na Bestię.
Problem polegał na tym, że nie miał żadnego tropu. Zgodnie z jego przypuszczeniami na
monetach nie odnaleziono odcisków palców ani innych śladów sprawcy. Sklep
z dewocjonaliami na Krupówkach okazał się ślepą uliczką, a wśród turystów nie udało
się odnaleźć żadnych świadków.
Najgorsze jednak dla Forsta było to, że Grzegorz Cichocki zniknął. Jedyny człowiek,
który mógłby udzielić jakichkolwiek informacji w sprawie Olgi, przepadł bez śladu.
Wadryś-Hansen przypuszczała, że po otrzymaniu zapłaty od Bestii pracownik prosektorium
zbiegł za granicę. Wiktor był gotów przyjąć jej tezę. Problem polegał jednak na tym, że nie
było podstaw do wydania europejskiego nakazu aresztowania. Być może sytuacja
zmieniłaby się po ekshumacji, ale wciąż czekali na formalną decyzję w tej sprawie.
Forst otworzył szafkę w kuchni, przejrzał jej zawartość, a potem sprawdził lodówkę.
W jednym ani drugim miejscu nie było zbyt wiele. W końcu zdecydował, że ugotuje sobie
kilka ziemniaków. Wypełnił garnek wodą, posolił, a potem postawił na palniku. Z salonu
dobiegł dźwięk komórki.
Podniósł ją i zobaczył nieznajomy numer. Kierunkowy dwadzieścia dwa, Warszawa.
– Tak? – odezwał się.
– Miło mi pana słyszeć, komisarzu.
Wiktor przez moment nie mógł rozpoznać głosu. Dopiero potem przestawiły się
odpowiednie zapadki w głowie. Znał rozmówcę z mediów, spotkał się z nim zresztą twarzą
w twarz. Najpierw przy granicy z Białorusią, a potem gdy wrócił poturbowany z Czarnego
Delfina do Polski.
Forst przez moment chciał zapytać, skąd polityk ma jego numer, ale szybko doszedł do
wniosku, że sam może sobie na to odpowiedzieć. Osoba odpowiedzialna za
bezpieczeństwo i porządek publiczny w Polsce ma dostęp do znacznie bardziej wrażliwych
danych.
– Dzień dobry, panie ministrze.
Bieszyński rzucił coś do innego rozmówcy, zasłaniając głośnik ręką. Potem odchrząknął.
– Przepraszam. Mamy w MSW pełne ręce roboty.
– Będziecie mieć jeszcze pełniejsze.
– Tak… przypuszczam, że tak. Wygląda na to, że sprawa z uchodźcami dopiero nabiera
rozpędu. Jak to wygląda na miejscu?
– Proszę samemu sprawdzić.
Minister spraw wewnętrznych na moment zamilkł. Może nie był przyzwyczajony do
takiej bezpośredniości, a może znów załatwiał inne sprawy ze swoimi
współpracownikami.
– Wybieram się na miejsce – powiedział w końcu. – Ale nie zawadzi dowiedzieć
się zawczasu, na ile obraz w mediach jest prawdziwy.
– Niech pan zapyta któregoś ze swoich podwładnych. Ja do nich nie należę.
Tym razem Forst nie miał wątpliwości, czym spowodowana jest cisza w słuchawce.
– Rozumiem pana rozgoryczenie.
– Doprawdy?
– I przypuszczam, że liczył pan na moje pełne zaangażowanie.
– Na pełne nie, w końcu jest pan politykiem. Ale choćby na minimalne.
Jeśli Bieszyński do tej pory nie żałował, że wykonał ten telefon, teraz zapewne się to
zmieniło.
– Sam wysłał mnie pan na Białoruś. Mnie i Olgę.
– Zasugerowałem jedynie, by podjął pan współpracę z tamtejszym wymiarem ścigania.
To wszystko.
– Nie wszystko. Dał nam pan samochód i zapewnił…
– Umożliwiłem wam tę współpracę, o której mówię – wpadł mu w słowo. – Ale nie
upoważniałem pana do niczego.
– Nie, oczywiście, że nie.
Forst upomniał się w duchu, że ciągnięcie tego tematu jest daremne. Minister miał
przygotowaną odpowiedź na każdy zarzut… nie, więcej. Miał gotowy cały scenariusz, na
wypadek gdyby Wiktor zdecydował się upublicznić jego udział podczas pierwszych dni
ścigania Bestii.
Forst właściwie nie miał przed tym oporów, ale adwokat podczas procesu przekonał go,
że mijałoby się to z celem. Zyskałby jedynie kolejnego przeciwnika. I może Gabert miał
rację.
– Zresztą nie w tej sprawie dzwonię – odezwał się Bieszyński.
– Domyślam się.
– Chodzi o informacje, jakie dostaję z CBA.
– Tak? Ciekawe.
– Powiedziano mi, że jeden z moich wicewojewodów przyjął niemałą łapówkę za to, by
trzymać rękę na pulsie w pewnej sprawie.
– Nie w pewnej sprawie. Chodzi o ekshumację Szrebskiej.
Ilekroć określał to w ten sposób, przechodziły go ciarki. Zdawał sobie sprawę, że to
skrót myślowy, ale w jakiś sposób wydawał się złowróżbny.
– Tak…
– Ona żyje, panie ministrze. Nie wiem, co się z nią dzieje, nie wiem, gdzie jest, ale
jestem przekonany, że żyje.
– Słyszałem.
Wiktor uniósł brwi. Powinien spodziewać się, że terminarz dzisiejszych rozmów
ministra nie rozpoczynał się od telefonu akurat do niego.
– Rozmawiał pan z Wadryś-Hansen?
– Oczywiście. Skontaktowałem się z nią, gdy tylko otrzymałem od CBA informację, kto
odkrył zachowania korupcyjne.
Polityczna nowomowa. Nawet danie w łapę trzeba było nazwać w odpowiedni sposób.
– Trochę wam to zajęło. Prokurator zgłosiła to już… – Na moment zawiesił głos. Przez
heroinę miał nieco zaburzone poczucie czasu. – Kilka dni temu.
– Owszem, ale Biuro musiało sprawdzić rzetelność donosu.
– To nie donos, a…
 – Zatem doniesienie – przerwał mu Bieszyński. – Nie bawmy się w słowną pedanterię.
Forst uśmiechnął się blado i nie odpowiedział.
– Chce pan wiedzieć, co ustaliliśmy, czy nie?
– Oczywiście.
– Więc proponuję zmienić podejście – odparł polityk. – Bo na dobrą sprawę dzwonię do
pana ze zwykłej ludzkiej uprzejmości.
– Gówno prawda.
– Słucham?
– Dzwoni pan, bo wie, że jestem jedyną osobą, która może złapać Bestię.
– Chyba przecenia pan…
– Nie. To zwykła logika. On chce, żebym na niego polował, więc dopuści mnie bliżej niż
jakąkolwiek inną osobę. To daje mi unikalne możliwości. I nie ma nic wspólnego z moimi
kompetencjami.
Bieszyński namyślał się przez chwilę.
– Cóż… patrząc na to w ten sposób, rzeczywiście jest pan najlepszym kandydatem.
– Jestem potencjalną ofiarą, którą zabójca chce zniszczyć. Ofiarą, która ma zamiar
pociągnąć go z sobą.
– Rozumiem – odparł niemal przyjacielskim, pocieszającym tonem minister.
Forst położył się na kanapie i wbił wzrok w sufit.
– Więc co udało się ustalić? – spytał.
– Przede wszystkim mamy trop pieniędzy. Prowadzi za granicę, więc trochę potrwa, nim
zdobędziemy odpowiedni nakaz. Wiemy jednak, że przelewy trafiły na konta należące do
wicewojewody.
– Nie dalej?
– Nie.
– A jednak to jego przełożony, wojewoda mazowiecki, musiał wnioskować do pana
o przeniesienie tego człowieka do Warszawy.
– Owszem, ale nie dostał w zamian żadnego wynagrodzenia. Chodziło o stare przysługi.
Trop finansowy kończy się na szczeblu wicewojewody.
– Oczywiście, że tak.
Forst nie powinien spodziewać się niczego innego. Każdy chronił swoje interesy –
a rzucenie cienia podejrzeń na wojewodę byłoby niewygodne dla jego bezpośredniego
zwierzchnika.
– Wychodzi więc na to, że Bestia opłaciła dwie osoby – ciągnął polityk. – Grzegorza
Cichockiego, który wywiózł ciało z prosektorium, oraz urzędnika, który miał czuwać nad
wszystkimi sprawami formalnymi.
– Mhm.
Brakowało tylko tego, by rozmówca dodał: „cieszę się, że to ustaliliśmy”, pomyślał
Wiktor.
– Inspektor sanitarny wykonywał tylko polecenia z góry – dodał Bieszyński, jakby
rzeczywiście miało dla niego znaczenie, czy szeregowi pracownicy Sanepidu poniosą
jakąkolwiek odpowiedzialność.
– Tak przypuszczałem.
– I jak pan się domyśla, uchyliliśmy decyzję o odmowie ekshumacji.
Forst podniósł się z kanapy.
– Słucham?
– Dziś rano otwarto grób.
– Dlaczego pan od tego nie zaczął, do kurwy nędzy?
Wiktor usłyszał w słuchawce głośne westchnienie. Podszedł nerwowo do balkonu
i machinalnie chwycił za klamkę. Poniewczasie uświadomił sobie, że to zwykły nawyk
z czasów, kiedy zapamiętale palił. Mimo to uchylił drzwi i oparł się o poręcz. Chłodny
powiew wiatru nieco go otrzeźwił.
– Właśnie przez to podejście – odparł Bieszyński. – Zdaje pan sobie sprawę, że…
– Co odnaleziono?
– Nic.
– Trumna jest pusta?
– Owszem. Nie ma śladu jakiegokolwiek rozkładu.
– A wiadomość?
– Słucham? Jaka wiadomość?
Wiktor potarł nerwowo skroń, jakby za moment miała dopaść go migrena. Dopiero po
chwili zreflektował się, że kompot zapewni mu kilka godzin spokoju. Nie musiał się tym
przejmować.
Zastanawiał się przez moment, jak odpowiedzieć Bieszyńskiemu, by nie zabrzmiało to
źle. Każda formułka w jego umyśle sprawiała wrażenie, jakby była objawem obsesji.
W dodatku obustronnej.
– Zabójca w każdym miejscu coś dla mnie zostawiał – oznajmił w końcu. – Mniej lub
bardziej zawoalowaną wiadomość.
– Niczego nie znaleźliśmy.
– Był pan przy tym?
– Oczywiście. Teraz to moja odpowiedzialność.
Forst starał się wrócić myślami do okresu, zanim wzięli się wzajemnie na celownik
z mordercą. Uważał Bieszyńskiego za jednego z tych polityków, którzy mają w sobie
resztki normalnego, porządnego człowieka. Ze wszystkich innych zdawały się znikać,
wypłukane przez ciągłe obelgi, zarzuty, kłótnie i długo pielęgnowane antagonizmy.
Wydawało mu się, że kariery większości polityków były usłane taką brutalnością, iż każdy
w końcu był skazany na znieczulicę.
Może jednak nie powinien przekreślać Bieszyńskiego. Jeszcze nie. Na jego miejscu
zachowałby się podobnie, a może nawet gorzej.
– Trwają poszukiwania Cichockiego, a Komendant Główny zapewnia mnie, że mają
jakiś trop.
– Zagraniczny?
– Tak. Chodzi o nagranie na monitoringu na stacji kolejowej w Szczecinie. Zmierzał na
zachód.
– Może to być podpucha. Mógł specjalnie dać się nagrać.
– Czytałem jego profil – odparł z powątpiewaniem minister. – Nie wygląda mi na kogoś,
kto planowałby w ten sposób zmylić pościg.
– On nie, ale mógł dostać wytyczne od zabójcy.
– Sądzi pan, że współpracowali na tyle blisko?
– Tak.
Forst zawiesił wzrok na garażach po drugiej stronie wąskiej uliczki. Zdecydowanie
w jego głosie zaskoczyło jego samego. Wiedział jednak, że ma rację. I zrozumiał, że mogli
odkryć trop człowieka, który może doprowadzić go do Bestii.
– Skąd ten wniosek?
– Stąd, że morderca nie powierzyłby tak ważnej sprawy komuś, kogo zna jedynie
z danych na przelewie bankowym. Rozumie pan?
Bieszyński przez chwilę się nie odzywał. Forst usłyszał rozmowy w tle i dopiero teraz
pomyślał, że może być na głośnomówiącym w jakiejś sali konferencyjnej. Zasadniczo nie
miało to dla niego znaczenia. Jeśli ktoś jeszcze uczestniczył w tej rozmowie, to jedynie
zaufani ludzie ministra.
– Więc trzeba wziąć pod uwagę, że to jeden z Synów Światłości – zauważył Bieszyński.
Wiktor mruknął potwierdzająco do słuchawki, choć nie był co do tego przekonany.
Teoretyczna możliwość wprawdzie istniała, jednak wydawało się mało prawdopodobne,
by dobrze wykształcony młody człowiek dał się tak omamić. Z drugiej strony szeregi
islamskich ekstremistów zasilali w dużej mierze ludzie w wieku Cichockiego. Świat był
skonstruowany podobnie, na tej czy drugiej półkuli.
– Nie uważa pan tak? – zapytał polityk.
– Nie.
– A sam przed momentem…
– Zauważyłem tylko, że dostał wytyczne od zabójcy. To wszystko.
– W porządku. Będziemy robić co w naszej mocy, by go ująć.
Forst zamknął oczy. Po raz kolejny w ciągu ostatnich kilku dni pożałował, że nie kupił
sobie westów. Właściwie nic nie stało na przeszkodzie, by wrócić do nałogu. Finanse go
nie obchodziły, zdrowie tym bardziej. W bilansie „za” i „przeciw” wszystkie argumenty
znajdowały się po tej pierwszej stronie.
– Co ze Szrebską? – wydusił w końcu.
– To znaczy?
– Teraz, kiedy wiadomo, że żyje, trzeba wszcząć poszukiwania.
– Oczywiście. Już wydałem odpowiednie dyspozycje.
– I?
– I jak tylko trafimy na jakiś ślad, zapewniam, że…
Wiktor prychnął do słuchawki.
– Coś nie tak? – spytał niewyraźnie, jakby przez zaciśnięte usta Bieszyński.
– Znam metody operacyjne policji, panie ministrze.
– I co w związku z tym?
– To, że w obecnej sytuacji niewiele możecie. Szrebska jest osobą publiczną i gdyby
ktoś gdzieś ją zauważył, informacja dawno dotarłaby do odpowiednich służb.
– Uruchomiliśmy inne procedury.
– Te dotyczące zaginięcia? – spytał pod nosem Forst. – Informacja i zdjęcie
w ogólnopolskiej bazie danych? Penetracja terenu, gdzie ostatnio była widziana?
Oznaczenie kodu genetycznego? Rozpytanie osób?
Rozmówca odparł coś niezrozumiałego, być może znów do innej osoby.
– I najważniejsze – ciągnął Wiktor. – Publikacja wewnątrzpolicyjnych
fotokomunikatów?
– Niech pan nie drwi.
– Nie będę, jeśli da mi pan coś konkretnego.
Minister westchnął.
– Czego pan oczekuje?
Dobre pytanie, pomyślał Forst. Gdyby kilka miesięcy temu miał wszystkie te informacje,
do których udało mu się dotrzeć, poprosiłby o nagrania z monitoringu na Oczki
i w okolicach. Kazałby sprawdzić wszystkie samochody, które tamtędy jeździły,
przeanalizować ślady opon i…
Tyle że kilka miesięcy temu był zajęty procesem. I Bieszyński nie kiwnął palcem, by mu
pomóc.
Forst potarł się po brodzie, zastanawiając się nad tym, czy aby nadal nie umyka mu
powód, dla którego polityk dzwoni. Być może do tej pory oceniał jego motywacje ze złej
strony.
Dopiero teraz zrozumiał, że odnalezienie Olgi Szrebskiej może być problematyczne nie
tylko dla prokuratury, ale także dla sądów, a w konsekwencji dla polityków.
– Oczekuję, że pomożecie mi ją znaleźć – powiedział. – Oczekuję, że jeśli będę czegoś
potrzebował, pan to załatwi.
– Postaram się.
– A teraz przejdźmy do rzeczy.
– To znaczy?
– Dzwoni pan także dlatego, by zapytać, co zrobię, kiedy odnajdziemy Olgę. Boi się pan
sytuacji, w której będą dwie sprzeczne wersje. Jedna, że to ona zastrzeliła Ukraińca,
i druga, że zrobiłem to ja.
– Nie miałem zamiaru…
– Miał pan. Po to pan dzwoni. I zapewniam, że nie pozwolę, żeby Szrebska poszła
siedzieć.
Rozłączył się, zanim minister zdążył odpowiedzieć. Cisnął komórkę na kanapę i głęboko
nabrał tchu. Było jeszcze zbyt wcześnie, by zrobić sobie kolejny zastrzyk, ale organizm
i tak się o niego dopominał. I może było to zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że Forst znalazł
się między młotem a kowadłem.
Albo on pójdzie siedzieć, albo Olga. Trzeciej drogi nie było.
Przez chwilę się zastanawiał.
Potem stwierdził, że zgasi ten pożar, kiedy wybuchnie.
 2
Prokurator skończyła odczytywać postanowienie o przedstawieniu zarzutów, a potem
podsunęła kartkę podejrzanemu. Nie miała najmniejszej ochoty przeprowadzać tego
przesłuchania, tym bardziej, że tego dnia czekało ją osiem takich samych.
Wadryś-Hansen wiedziała, że prędzej czy później stanie przed takim obowiązkiem.
A jeśli nie takim, to podobnym.
Teraz miała dziewięciu podejrzanych, których zakopiańscy policjanci zatrzymali wczoraj
nieopodal liceum, w którym zakwaterowani byli uchodźcy. Młodzi mężczyźni, kwiat
młodzieży polskiej, wpadli podczas wypakowywania szeregu ciężkich narzędzi
z bagażnika samochodu dostawczego. Wśród osprzętu były przede wszystkim pręty, ale
znalazły się także pałki i inne obuchy. Arsenału mieli zamiar użyć na Syryjczykach.
Nie byli pierwsi ani ostatni. Jakiś czas temu w szwedzkim Nynäshamn zatrzymano grupę
Polaków, którzy byli nawet lepiej wyposażeni – mieli siekiery i noże. I podobnie jak ich
zakopiańscy koledzy, zamierzali uderzyć na ośrodek, w którym znajdowali się uchodźcy.
Wpadli w identyczny sposób. Jedni i drudzy umawiali się na zamkniętej grupie
facebookowej, dokładnie opisując, co i kiedy mają zamiar zrobić. W przypadku, który
trafił się Wadryś-Hansen, miało dojść do podpalenia, a potem pobicia uciekających. I takie
też zarzuty usłyszało dziewięciu podejrzanych.
Ten, który teraz siedział naprzeciwko niej, był najmłodszy. Starszych i bardziej
zaprawionych zostawiła sobie na sam koniec. Sam ten fakt sprawi, że delikwenci będą
zastanawiali się, co powiedziała reszta.
Dominika nabrała tchu, a potem wyrecytowała konieczne formułki. Postukała palcem
w papiery, które dała chłopakowi do podpisania, ten jednak się do tego nie kwapił. Długo
analizował pouczenie o przysługujących mu prawach i inne wydruki, ale w końcu postawił
podpis tam, gdzie trzeba.
– Świetnie – powiedziała. – Przejdźmy więc do twoich danych.
– No.
– Miejsce pracy?
– Nie pracuję.
– Osiągane dochody?
– Pięćset dwadzieścia dwa złote.
– I dziesięć groszy miesięcznie – dopowiedziała.
 – Taaa…
Zasiłek dla bezrobotnych. Znała na pamięć wszystkie waloryzowane w tym roku progi.
Ten chłopak dostawał najniższy, co w praktyce oznaczało, że nie przepracował jeszcze
pięciu lat – ale przynajmniej przez rok płacił składki. Wadryś-Hansen się mu przyjrzała.
Nie wyglądał jak kandydat na kogoś, kto będzie systematycznie zasilał budżet ZUS-u.
– Dzieci? Osoby pozostające pod twoją opieką?
– Nie.
– Chorujesz na coś?
Litania trwała jeszcze przez chwilę. Dominika najchętniej powierzyłaby
przesłuchiwanie tych ludzi komuś innemu, ale przełożonym zależało, by to ona
odpowiadała za wszystko od początku do końca.
Kiedy skończyła pierwszą rundę rutynowych pytań, przeszła do konkretów.
– Rozumiesz treść stawianych ci zarzutów?
– No raczej.
– Tak czy nie?
– Taaa…
– Przyznajesz się do popełnienia czynów, które znalazły się w postanowieniu
o przedstawieniu ci zarzutów?
– Ni chuja.
Dominika przewróciła oczami.
– Sorry – powiedział. – Nie, nie przyznaję się, bo nic, kurwa, nie zrobiłem.
Przeprowadzała w życiu wiele przesłuchań, większość z ludźmi o wiele groźniejszymi
od tego chłopaka. Nigdy nie wyglądało to tak, jak w filmach. Podejrzani rzadko byli
spokojni, zazwyczaj targały nimi emocje, które wywlekały na wierzch najgorsze cechy
charakteru. Zdarzali się też tacy, przy których trzeba było mieć obstawę składającą
się z kilku funkcjonariuszy.
Ten był płotką. Nie potrzebowała nikogo w odwodzie.
– W porządku. Chcesz złożyć wyjaśnienia?
– Co?
– Masz teraz okazję do nieskrępowanej wypowiedzi. Potem przejdę do zadawania pytań.
Mogła mu być wdzięczna jedynie za to, że odmówił udziału obrońcy podczas
przesłuchania. Adwokat wszystko by skomplikował – i nawet największy żółtodziób
w palestrze doskonale wiedział, że narzędzi ku temu jest aż nadto. Z punktu widzenia
Dominiki największy problem polegał na tym, że na każdym etapie przesłuchania
podejrzany mógł odmówić odpowiedzi na pytania, a po przeczytaniu protokołu zgłaszać
szereg wniosków o sprostowanie. Czasem prowadziło to do wielogodzinnej przepychanki,
na którą dziś Wadryś-Hansen nie miała ochoty.
– Więc jak będzie? – zapytała. – Chcesz opowiedzieć, jak było, czy przechodzimy do
moich pytań?
– No, mogę powiedzieć, nie?
Zachęciła go ruchem ręki. Wolała, by sam zaczął opisywać jej zdarzenie. Był młody,
niedoświadczony, na pewno przejęty sytuacją, choć nie dawał tego po sobie poznać.
Niewiele było trzeba, by coś chlapnął.
– Nic chcieliśmy nikogo atakować – zaczął i umilkł.
Dominika westchnęła. Najwyraźniej potrzebował nieco zachęty, przynajmniej na
początku.
– To po co był wam ten sprzęt?
– Tak o…
– Tak o?
– No dobra, może chcieliśmy kogoś postraszyć. Ale nikomu nie miało się nic stać.
Przecież nie mieliśmy żadnych kos, nie?
Skinęła głową.
– Te pręty któryś tam wiózł na złom, nawet nie chcieliśmy ich używać. A kije… no, jak
Pudzian może bejsbolem postraszyć Araba, to my tym bardziej. Nie ma w tym nic złego.
Przecież nikt po mordzie nie dostał.
Wadryś-Hansen miała ochotę dopytać o kilka rzeczy, ale rozmówca najwyraźniej się
rozkręcał, więc postanowiła cierpliwie czekać.
– A ta grupa na fejsie… przecież to wszystko było dla beki. Tak se tylko jaja robiliśmy.
Zawiesiła na nim wzrok z nadzieją, że to nie koniec. Chłopak skrzyżował jednak ręce na
piersi i zacisnął usta, jakby dawał jej znać, że więcej nie ma zamiaru powiedzieć.
– To wszystko? – spytała zawiedziona.
– Taa…
– I naprawdę będziesz się trzymać takiej wersji?
– Mówię prawdę. Jakbyśmy chcieli coś im zrobić, to byśmy zrobili już dawno.
 – A więc moneta znaleziona w miejscu zaginięcia chłopaka nie stanowiła dla was
głównej motywacji?
– Eee…
– I ta benzyna w bagażniku też była tylko dla żartu?
– Nie no. Benzyna jest do auta – odparł i zaśmiał się nerwowo. – Normalna sprawa.
Dominika podniosła się i przeszła powoli po pokoju. W końcu zatrzymała się przy
drzwiach i oparła o nie plecami. Również skrzyżowała ręce, a potem spojrzała z góry na
przesłuchiwanego.
– Jeśli ktokolwiek w to uwierzy, sam powinien pójść za kratki za bezmyślność.
Chłopak wzruszył ramionami.
– Musisz zdawać sobie z tego sprawę – dodała. – Nie jesteś głupi.
– Mówię prawdę.
– Raczej wcześniej ustaloną wersję – odparła Wadryś-Hansen i wróciła do stołu.
Otworzyła niewielką teczkę, a potem przewróciła kilka kartek. – Mam tu zapis
wszystkiego, co działo się na waszej grupie facebookowej.
– Ehe.
– W tym wszystkie komentarze, a przy nich imiona, nazwiska i zdjęcie autora.
– No… tak to działa, co nie?
– Ty na przykład pisałeś „spalimy kurwy jak w Auschwitz”, „zemsta się zbliża”, „albo
Polska, albo oni”, „do gazu z brudasami” i tak dalej.
– Wszystko żarty.
– Sąd tak na to nie spojrzy.
Przyjął obojętny wyraz twarzy i odwrócił wzrok. Najwyraźniej docierało do niego, że
najlepiej będzie, jeśli od tej pory zachowa milczenie. Dominika przerzuciła jeszcze kilka
kartek. Znajdowało się na nich całe mrowie obraźliwych haseł i podżegania do nienawiści
na tle rasowym. W porównaniu ze swoimi towarzyszami ten chłopak był najbardziej
umiarkowany z nich wszystkich.
– W zamkniętej grupie było około stu osób, a was tylko dziewięciu. Gdzie reszta?
– Albo nie przyjechali, albo gdzie indziej robią swoje.
– Mieli przyjechać do Zakopanego?
– Ta.
– Z jakiej okazji?
 – No… – mruknął i poprawił się na krześle. – Mówię, chcieliśmy nastraszyć kilku
arabusów, to i ekipa była potrzebna trochę większa…
Wadryś-Hansen przejrzała listę osób, które znajdowały się w grupie. Niebawem będzie
musiała skontaktować się z pewnym lokalnym dziennikarzem, dzięki któremu sprawa
wyszła na jaw. To on przekazał informację policji, wcześniej wkupując się w łaski jednego
z narodowców, dzięki czemu został dodany do grupy.
Funkcjonariusze sprawdzali wszystkich, którzy się w niej znajdowali, ale nie każdego
można było zweryfikować. Niektórzy okazali nieco więcej zapobiegliwości od chłopaka,
którego przesłuchiwała, i ukryli swoją tożsamość. Wśród nich znajdował się prowodyr.
Z postów wynikało, że mieszka w Zakopanem i będzie na miejscu, ale Dominika nie mogła
jednoznacznie przesądzić, który z zatrzymanych ukrywał się pod pseudonimem.
– Kim jest Tiszbita?
– Ziomkiem.
– Tyle wiem. Pytam, który z was ma taką ksywę.
– Żaden. Nie było go pod szkołą.
– Trudno mi w to uwierzyć. Koordynował całą akcję i to on ustalił miejsce spotkania.
Przesłuchiwany znów wzruszył ramionami, a potem rozejrzał się po pomieszczeniu
i ziewnął przeciągle.
– Zwinął się, zanim przyjechaliście.
Dominika westchnęła.
– Zdajesz sobie sprawę, że po tobie usiądzie tu cała reszta? I że będę pytała ich o to
samo?
– O Tiszbitę?
– To on mnie interesuje najbardziej. On dostanie najwięcej.
– No i co z tego?
– To, że im więcej zarzutów mu postawię, tym lepiej dla ciebie i pozostałych.
Chłopak popatrzył na nią, jakby to on był cierpliwym przesłuchującym, a ona upartą
podejrzaną.
– Ale jego tu nie ma, przecież mówię.
Powinna się tego spodziewać. Problem z tymi ludźmi polegał na tym, że część mózgu
odpowiedzialna za poczucie lojalności była u nich nad wyraz rozwinięta. Zazwyczaj
kosztem innych partii, przypuszczała Dominika.
 – I tak się dowiemy, który z was używał tego konta. To tylko kwestia czasu.
Nie odpowiedział, a ona dostrzegła w jego oczach sygnał alarmowy. Była na niego
wyczulona, bo irytacja u przesłuchiwanego zwiastowała rychłą chęć skontaktowania się
z obrońcą. A wtedy cała procedura się zatrzyma, dopóki adwokat nie dotrze na komisariat.
– Jak chcesz – powiedziała, wstając z krzesła. Zebrała plik kartek, zamknęła teczkę i się
odwróciła. – Ale zapewniam cię, że któryś z twoich kumpli będzie bardziej rozumny.
I szybko dojdzie do wniosku, jak wiele może ugrać, współpracując ze mną.
Podeszła do drzwi, licząc na to, że chłopak się odezwie. Ten jednak stracił chęć do
rozmowy. Wadryś-Hansen wyszła na korytarz, spojrzała jeszcze przez próg, po czym
zamknęła za sobą drzwi. Nie poszło najlepiej.
Może nie powinna się dziwić. Nie była w formie, od kilkunastu dni się porządnie nie
wyspała. Miała zbyt dużo rzeczy na głowie i zbyt mało odpowiedzi. Do tego dochodziła
świadomość, że zniknięcie Gjorda najprawdopodobniej było wynikiem przestępstwa.
Nie miała wątpliwości, czy coś jeszcze do niego czuje. Miłość dawno rozpłynęła się
w trudach i znojach codzienności – i nawet rozłąka nie odbudowała dawnego uczucia. Nie
dlatego jednak nie dawało jej to spokoju. Czuła się za niego odpowiedzialna, to ona
bowiem powiedziała mu o szczegółach, skierowała go na właściwy trop i pozwoliła, by
grzebał w sprawach, od których powinien trzymać się z daleka.
Na domiar złego jeszcze ten zaginiony chłopak. Jego zniknięcie przepełniło czarę
goryczy i Wadryś-Hansen po raz pierwszy w życiu czekała na urlop.
Przeszła korytarzem do gabinetu Osicy i weszła bez pukania. Położyła przed
podinspektorem teczkę, a potem usiadła przy biurku. Edmund przez chwilę patrzył na nią
wyczekująco, jakby spodziewał się, że przeprosi go za wtargnięcie.
Uświadomiła sobie, że rzeczywiście popełniła faux pas. Poprawiła się na krześle i już
otwierała usta, żeby szybko wyrazić skruchę. Osica jednak machnął ręką.
– Nie ma się czym przejmować – powiedział. – Tylko pani uważa takie wejście smoka
za coś niedopuszczalnego. W normalnym świecie to… cóż, norma.
Pokiwała głową, uświadamiając sobie, że przez kilka ostatnich miesięcy zdążyli się
z Edmundem dość porządnie poznać. Biorąc pod uwagę ich pierwsze spotkanie, nigdy nie
powiedziałaby, że do tego dojdzie. Było jednak w tym człowieku coś, co sprawiało, że
chciało się go lubić.
– Nie poszło z kibolami?
 – Na razie przesłuchałam jednego. Najmłodszego.
– Ten będzie najbardziej hardy.
– Skąd taki wniosek?
– Bo ma najmniej rozumu. Wydaje mu się, że jeśli okaże lojalność, wszystko będzie
w porządku. Trafi do aresztu śledczego, ale ponieważ nie podkablował nikogo, będzie
należał mu się szacunek. Bzdura. Zrobią mu z dupy jesień średniowiecza już w celi
przejściowej.
Wadryś-Hansen w to wątpiła. Była jednak pewna, że Osica mówi to każdemu, kogo
przesłuchuje.
– Reszta może będzie miała więcej oleju w głowie – ciągnął. – Ale cudów bym się po
nich nie spodziewał.
Dominika uniosła brwi.
– Sądziłam, że będzie pan choćby lekko z nimi sympatyzował.
– Słucham?
– To prawicowcy. Patrioci.
Edmund zaśmiał się pod nosem.
– Humor nie dopisuje, ale na zaczepki ma pani ochotę. – Pokręcił głową. – To ani nie
prawicowcy, ani nie patrioci, tylko ludzie szukający wymówki, by dać upust swoim
zwierzęcym instynktom. I dobrze pani o tym wie.
– Mam inne zdanie.
Osica ściągnął okulary i położył je na biurku. Dopiero teraz dostrzegła, że przerwała mu
poranną lekturę gazety. Była otwarta na dziale sportowym i Dominiki specjalnie to nie
dziwiło. Edmund nie sprawiał wrażenia osoby, która chętnie czytałaby polityczne
komentarze. Wolał sam je wygłaszać.
– Prawdziwych patriotów zobaczy pani na manifestacji. Będą nieść polskie flagi,
śpiewając narodowe pieśni. Będą pokazywać światu, co jest fundamentem tego kraju.
– Słucham?
– Wyrażą dobitnie swoje zdanie, aż ziemia zadrży, ale nikomu włos z głowy nie spadnie.
Chyba że ktoś zaatakuje nas. To inna sprawa.
Dominika potrząsnęła głową.
– O jakiej manifestacji mowa?
Osica zamknął gazetę i obrócił ją do rozmówczyni. Wadryś-Hansen spojrzała na tytuł –
„Rzeczpospolita”. Potem jej uwagę ściągnęło zdjęcie zakopiańskiego liceum, a pod nim
nagłówek informujący, że na jutro planowany jest marsz przeciwko przyjmowaniu
uchodźców. Policja spodziewała się co najmniej kilkudziesięciu tysięcy uczestników.
– Co się dzieje?
– Hm? – mruknął Osica. – Demokracja się dzieje, ot co.
– Chyba pan żartuje…
– Nie. Ci ludzie chcą wyrazić sprzeciw.
– Przeciwko cywilizacji zachodniej?
– A co ona ma do rzeczy? – prychnął Edmund.
– Choćby to, że nakazuje pomagać ludziom w potrzebie. I nie dyskryminować ze
względu na pochodzenie. – Widziała, że Osica ma zamiar odpowiedzieć, ale nie dała mu
okazji. – Wie pan, fascynuje mnie zawsze to, jak krytykujemy Jana Tomasza Grossa
i innych, którzy przedstawiają nas jako nietolerancyjny naród. Jakie larum podnosimy na
zarzuty, że niektórzy z nas byli antysemitami podczas wojny. Jak nas to oburza, wręcz nam
uwłacza. A potem patrzę na to, co się dzieje pod tym liceum, i zastanawiam się, jak to
możliwe.
Podinspektor popatrzył na nią z rezerwą.
– Zżymamy się za oskarżenia, że nie pomagaliśmy Żydom, a potem palimy ich kukły.
Gdzie tu logika?
– Jedno do drugiego ma się nijak.
– Nie wydaje mi się.
Osica przysunął gazetę do siebie.
– Ci ludzie będą protestować przeciwko przemocy, zabójstwom i bezkrytycznemu
spojrzeniu na uchodźców. Nie przeciwko empatii, wie pani. Chodzi o równe traktowanie.
– Z pewnością.
Edmund przerzucił kilka stron gazety.
– Bo nie ma równego traktowania, nawet w tak porządnym dzienniku – dodał pod nosem.
– Nawet kiedy mamy dwa powiązane ze sobą zabójstwa, a pierwsze zostało ewidentnie
popełnione przez uchodźcę, nikt tego otwarcie nie przyzna. Wszyscy się boją, że zostaną
oskarżeni o fobie, o szerzenie dyskryminacji i tak dalej. Lepiej spekulować, że to może
Bestia.
Wadryś-Hansen nabrała tchu. Po raz kolejny upomniała się w duchu, by nie dyskutować
na ten temat z Osicą. Wprawdzie oboje przy takich okazjach trzymali nerwy na wodzy, ale
dysputy były zupełnie bezowocne.
– Mniejsza z tym – powiedziała. – Mamy ważniejsze rzeczy na głowie.
– Ważniejsze? Trzeba zabezpieczyć teren. Wie pani, co tu się będzie jutro działo?
– Przypuszczam, że pojawi się także kontrmanifestacja.
– Otóż to – przyznał z nieskrywaną dezaprobatą. – Pismo już wpłynęło do burmistrza,
a on będzie musiał się zgodzić. Wiadomo, poprawność polityczna.
– Wiadomo.
– Nie chcę nawet myśleć o tym, do czego może dojść.
– Pańscy prawicowcy, jak pan zapewnia, będą spokojni.
– Oni tak. Ale być może nie zauważyła pani, jak często są prowokowani.
Dominika uznała, że najlepiej będzie, jeśli na moment zamilknie. Osica albo się wygada,
albo dojdzie do wniosku, że nie zjawiła się w jego biurze po to, by rozmawiać o lewicy,
prawicy i kryzysie z uchodźcami.
W końcu odchrząknął i najwyraźniej się zmitygował.
– To w jakiej sprawie pani przyszła? – spytał trochę zmieszany.
– Chciałam zapytać o chłopca.
– Nie ma po nim śladu.
Wadryś-Hansen założyła nogę na nogę. Nie spodziewała się żadnego przełomu
w śledztwie, ale miała nadzieję, że policja choćby trochę popchnęła je do przodu.
– To nasz jedyny trop, panie inspektorze.
– Wiem.
– Chłopak wedle wszelkiego prawdopodobieństwa jest przetrzymywany tam, gdzie Olga
Szrebska.
– Tak, tak… słyszę to podczas każdej rozmowy z Forstem. Ale prawda jest taka, że
oboje mogą już nie żyć.
– W takim razie znaleźlibyśmy ciała.
– Może tak, może nie.
Dominika była jednak przekonana, że tak by się stało. Bestia z Giewontu trzymała
się najważniejszych założeń swojego modus operandi. Zmieniała mniej istotne elementy,
ale trzon zbrodni za każdym razem pozostawał ten sam. Zabójca zawsze musiał pochwalić
się swoim osiągnięciem, wystawić zwłoki na widok publiczny.
 – W każdym razie oddelegowałem do tego więcej funkcjonariuszy, niż mi wolno – dodał
podinspektor. – Wie pani, ile nadgodzin trzeba będzie wypłacić? Przełożeni już układają
listę moich następców.
– Wierzę, że jakoś pan się uchroni.
– Jak tak dalej pójdzie, wątpię. Wszystkie te wydatki na benzynę, dodatki,
zabezpieczanie miejsc, sprzęt… głowa mała, pani prokurator. Tyle pani powiem.
– Współczuję.
– Jest czego. Czasem mam wrażenie, że ta robota sprowadza się do kreatywnej
księgowości.
Nie miała wątpliwości, że tak właśnie jest. Budżet zakopiańskiej policji nie mógł być
wielki, a przy rosnących wydatkach sfery publicznej nikt nie kwapił się, by go zwiększyć –
nawet jeśli trafiła się sprawa, która angażowała gigantyczne środki.
– Lepsza biurokracja niż przesłuchania ośmiu kiboli – skwitowała Dominika, a potem
wstała z krzesła. – I niech mi pan da znać, gdy tylko będzie wiadomo coś w sprawie
chłopaka. Będę w pokoju przesłuchań.
– W porządku – mruknął Edmund i wrócił do lektury gazety. Najwyraźniej kreatywna
księgowość mogła jeszcze chwilę poczekać.
Wadryś-Hansen wyszła na korytarz i niechętnie skierowała się do pomieszczenia, gdzie
czekał już na nią kolejny podejrzany. Stłumiła ziewnięcie, czując na barkach ciężar
skumulowanego niewyspania.
Usiadła przy stole, przyjrzała się siedzącemu naprzeciw mężczyźnie, a potem
podziękowała funkcjonariuszowi. Kiedy drzwi się zamknęły, poinformowała podejrzanego,
że ma prawo, by w rozmowie uczestniczył obrońca.
– Nic nie zrobiłem. Nie potrzebuję prawnika.
Wadryś-Hansen westchnęła. Znów się zaczynało.
Zanim jednak zdążyła opisać wszelkie inne przysługujące mu prawa, drzwi do pokoju
przesłuchań gwałtownie się otworzyły. Powiew powietrza wpadł do środka, a w progu
stanął Osica.
Dominika zerwała się na równe nogi. Wyraz jego twarzy nie pozostawiał wątpliwości,
że nastąpił jakiś przełom. Nierówny oddech kazał sądzić, że popędził do pokoju
najprędzej, jak mógł.
– Jest… – zaczął i zerknął na podejrzanego, jakby się nie spodziewał, że go tutaj
zastanie. Wycofał się na korytarz. – Jest coś, o czym powinna pani wiedzieć.
Dominika szybko wyszła z pomieszczenia i zamknęła za sobą drzwi.
– Co się dzieje?
– Mamy martwego uchodźcę.
– Co takiego?
– Bestia uderzyła ponownie, pani prokurator. I tym razem nie zostawiła wiadomości
Forstowi, tylko nam wszystkim.
 3
Polar przydałoby się odświeżyć, kurtkę kupić nową, a koszulę chyba po prostu wyrzucić.
Mimo to Forst założył trzy warstwy, nie zastanawiając się ani przez chwilę nad tym, czy ma
inny wybór. Spieszyło mu się.
Wadryś-Hansen będzie pod jego blokiem za dwie minuty, a potem razem pojadą na
miejsce zdarzenia. W pierwszej chwili Wiktor był zaskoczony, że od razu się do niego
zgłosiła. Potem jednak uzmysłowił sobie, że naprawdę jest kimś w rodzaju specjalisty od
Bestii. Była to dość dojmująca refleksja.
Wrzucił do starego plecaka kilka niezbędnych rzeczy, w tym strzykawkę i kilka dawek
kompotu. Zasunął suwak, przerzucił plecak przez ramię i wyszedł z domu. Truchtem
pokonał schody, a gdy otworzył drzwi na klatce schodowej, zobaczył samochód pod
domem.
Wnętrze wypełniały ciche triphopowe dźwięki. Forst niespecjalnie się rozeznawał
w temacie, ale przypuszczał, że może to być Moloko lub Portishead.
Spojrzeli na siebie. Wadryś-Hansen najwyraźniej czekała na powitanie, więc skinął
głową.
– Mnie również miło cię widzieć.
Atmosfera w samochodzie była tak napięta, że Forst miał wrażenie, jakby ubrania mu
się naelektryzowały. Wbił wzrok przed siebie i czekał, aż prokurator ruszy.
– Nie traćmy czasu – powiedział.
Zawróciła, a potem wyjechała na Jagiellońską.
– Co wiemy? – zapytał.
– Na razie niewiele. Inspektor dostał wiadomość raptem kilka minut temu.
– Od kogo?
– Ciało dostrzegli turyści idący Wąwozem Kraków.
Wiktor ściągnął brwi. Nie przypuszczał, by Bestia zdecydowała się uderzyć w tak nisko
położonym miejscu. Z drugiej strony miało ono swój majestat. Czuło się tam potęgę natury,
szczególnie przy złej pogodzie, kiedy kamienne ściany i nagie drzewa potrafiły sprawiać
złowrogie wrażenie.
– I chodzi o uchodźcę?
– Na to wygląda – potwierdziła Dominika. – Ofiara to młoda kobieta o ciemnej karnacji,
więc takie jest założenie.
 – Ktoś dotarł już na miejsce?
– Przypuszczalnie ratownicy. Ze służb nie ma jeszcze nikogo.
Forst przez chwilę zastanawiał się, czy hipoteza z syryjską ofiarą jest właściwa.
Zabójca sporo by ryzykował, próbując wyciągnąć kogoś z obstawionej przez policjantów
sali gimnastycznej. Zdecydowanie łatwiej byłoby zapolować na kogoś na szlakach. Tym
bardziej, że to właśnie w tym Bestia się lubowała.
– Znaleziono też wiadomość.
– Co takiego?
– W telefonie ofiary.
– Nie rozumiem.
– Turyści znaleźli komórkę leżącą na ciele. Podnieśli ją, by zadzwonić po pomoc
i przekonali się, że jest włączone jakieś nagranie.
Wiktor pokręcił głową. Nie, to nie pasowało do człowieka, którego ścigał.
– Odsłuchali je i okazało się, że to… cóż, przesłanie dla nas wszystkich. Tym razem.
– Wydaje mi się to mało prawdopodobne.
Dominika skręciła w kierunku Kościeliska. Ruch był minimalny, ale Forst spodziewał
się, że niebawem się to zmieni. Do Zakopanego niechybnie zjadą wszyscy ci, którzy z tego
czy innego powodu czuli potrzebę, by zamanifestować swoje poglądy. Miasto tego nie
wytrzyma, nie miał co do tego wątpliwości.
– Mnie również – przyznała Wadryś-Hansen. – To się kłóci z jego modusem.
– Coś jeszcze wiadomo?
– Że moneta to kolejny rekwizyt ze sklepu z dewocjonaliami.
Wiktor zaklął cicho.
– Żartujesz?
– Obawiam się, że nie.
– On sobie z nas kpi. Znów kupił w sklepie, w którym… – Forst urwał, pokręcił głową
i doszedł do wniosku, że nie musi kończyć zdania. Być może nawet nie powinien. Oboje
mieli bolesną świadomość tego, jak pewnie czuł się zabójca.
Przez chwilę jechali w milczeniu, a ciche elektroniczne dźwięki działały na Wiktora
drażniąco. W końcu sięgnął do radia i przełączył na jedną ze stacji. Wadryś-Hansen nie
skwitowała tego w żaden sposób.
– Sprawdzono już liceum? Wiadomo, kogo brakuje?
 – Jeden z podkomendnych inspektora szybko zaczął to sprawdzać. Powinniśmy zaraz
mieć jakieś informacje.
Kiedy wjeżdżali na Nędzy Kubińca, Osica wciąż się nie odzywał. Forst wieszczył
kłopoty, choć od jakiegoś czasu właściwie nie potrzebował powodu, by to robić. Był to
normalny stan rzeczy.
W końcu zadzwonił telefon prokurator. Przez moment słuchała rozmówcy, a Wiktor się
niecierpliwił.
– Jak to? – zapytała. – Jesteście pewni?
Forst ściszył radio, by usłyszeć, co mówi dawny przełożony, ale wyłowił jedynie
charakterystyczne dla niego pochrząkiwanie i mrukliwe, niezrozumiałe odpowiedzi.
– W takim razie… – Wadryś-Hansen urwała, wbijając wzrok przed siebie. Mimo to
dopiero w ostatnim momencie zauważyła kobietę wchodzącą na pasy. Wdusiła pedał
hamulca, ale koła potrzebowały chwili, by złapać przyczepność. Prokurator natychmiast
puściła hamulec, wcisnęła go jeszcze raz, a potem znów puściła. Pulsacyjnie udało jej się
wyhamować przed zdziwioną turystką.
Forst odetchnął. Gdyby spanikowała i wciskała pedał do podłogi, mogłoby skończyć
się tragedią.
– Złe wieści? – zapytał.
Kobieta na pasach rzuciła coś pod adresem kierowcy, po czym machnęła ręką i się
oddaliła. Wadryś-Hansen trwała w bezruchu. Ktoś z tyłu zatrąbił na nich, a potem
wyprzedził ich, nie zważając na przejście.
Wiktor wcisnął przycisk świateł awaryjnych. Spojrzał na Dominikę i przekonał się, że ta
zamknęła oczy. Przez moment zastanawiał się, czy nie zadać pytania z gatunku najbardziej
retorycznych, najbardziej bezsensownych: „wszystko w porządku?”. W porę się jednak
zmitygował. Włączył z powrotem radio i czekał. Minęły ich kolejne samochody.
W końcu Wadryś-Hansen otworzyła oczy i wbiła jedynkę. Samochód ruszył powoli.
– Doliczono się wszystkich uchodźców – odezwała się.
– I to cię tak zmartwiło?
– Tak.
Forst skinął głową.
– Nie zapytasz dlaczego?
– Nie lubię ciągnąć ludzi za język.
 Przełknęła głośno ślinę, przyspieszając nieco. Zaraz jednak spuściła nogę z gazu, jakby
obawiała się, że za szybko dotrą na miejsce.
– Z liceum nikt nie zniknął – powiedziała. – Ale nie ma Amiry.
– Tej dziewczyny, która powiedziała ci o przepychance pod stacją benzynową?
– Tak. Po tamtej rozmowie nie chciała wracać do swoich, wiedziała, że nie przyjmą jej
z otwartymi ramionami.
– Nie dziwota.
– Co takiego?
– W końcu rzuciła na nich cień podejrzeń, prawda?
– Nie taki zamiar jej przyświecał…
Wiktor też tak sądził, ale doskonale wiedział, czym wybrukowane jest piekło.
Dziewczyna również powinna zdawać sobie z tego sprawę. Tymczasem zamiast chronić
swoich, znajdujących się w i tak kiepskim położeniu pobratymców, zdecydowała
się wyspowiadać przed polską prokurator. Strzeliła sobie w stopę.
– Gdzie ją przenieśliście?
– Do mieszkania komunalnego.
Forst był pod wrażeniem. Najwyraźniej Wadryś-Hansen naprawdę zależało na tym, by
wynagrodzić dziewczynie konsekwencje, które ją spotkały. Najpewniej czuła się za nią
odpowiedzialna.
Dopiero teraz Wiktorowi przemknęło przez głowę, że Amira mogła podać jej informacje
nie z dobrej woli, a z wyrachowania. Mogła wykalkulować sobie, że to najlepsze
rozwiązanie.
A może on po prostu postrzegał wszystkich innych jako interesownych, zręcznych
manipulatorów. Nie pierwszy raz wyszłoby na to, że dostrzega w ludziach najgorsze
cechy… całkiem możliwe, że stanowiące odzwierciedlenie jego własnych.
Odsunął tę myśl.
– Potwierdzili, że to ta dziewczyna?
– Nie. Sama to zweryfikuję na miejscu.
– A mieszkanie? Sprawdzone?
– Jeszcze nie. Ale już jedzie tam ktoś z wydziału lokalowego. Na razie wiadomo tyle, że
Amira nie odpowiada i nie otwiera drzwi.
– Więc sprawa jest jasna.
 Dominika spojrzała na niego z ukosa. Dotychczas miał ją za osobę, która woli
bezpośredniość od oględności, ale może się mylił. Czekał, aż go skrytykuje, jednak
prokurator ostatecznie się nie odezwała. Dojechali do Kir i skręcili na szlak prowadzący
przez Dolinę Kościeliską. Jadąc wzdłuż potoku, dotarli aż do postoju bryczek przy Niżnej
Pisanej Polanie. Potem ruszyli pieszo na żółty szlak ku Wąwozowi Kraków i Smoczej
Jamie.
Przejście nie było jeszcze zamknięte, policyjne taśmy nierozciągnięte. Byli pierwsi na
miejscu. Przed wejściem na szlak Forst podszedł do sterty gałęzi leżących na poboczu po
ścince drzew i wybrał dwie. Wbił je w śnieg, krzyżując ze sobą.
Wadryś-Hansen popatrzyła na niego z niedowierzaniem.
– Przypuszczam, że nie masz taśmy w samochodzie.
– Nie.
– A moja natura policyjna robi swoje.
Ruszyła bez słowa w kierunku wąwozu, a Forst poszedł za nią. Weszli do niewielkiego
kanionu, w którym śnieg pokrywał zarówno pozbawione liści gałęzie, jak i kamienistą,
nierówną ścieżkę, którą znał każdy turysta. Było to jedno z najczęściej odwiedzanych
miejsc w Tatrach, choć nie każdy wiedział, że szlak prowadził jedynie przez urywek
wąwozu – w dodatku urywek, który nijak nie pasował do nazwy. Górale nazwali ten kanion
Krakowem, bo dalsza część kojarzyła im się z wąskimi uliczkami stolicy Małopolski. Tutaj
jednak nie było wiele takich miejsc.
Wąski przesmyk znajdował się tylko w jednym punkcie. I właśnie tam dostrzegli dwóch
ratowników i ciało leżące na śniegu. W przeciwieństwie do poprzednich, nie pokrywał go
śnieg. Tego dnia padało trochę rano, ale teraz powoli się wypogadzało.
Mimo to w wąwozie panował jakby półmrok.
Wadryś-Hansen zignorowała TOPR-owców i podeszła do ciała. Forst skinął im
zdawkowo, a potem powiódł wzrokiem dokoła. Nie był to typowy dla Bestii teren.
Przewieszone ściany skalne uwydatniały wprawdzie surowość natury, ale uczucie to było
nieporównywalne z tym, które czuło się w partiach wysokogórskich.
Wiktor podszedł do prokurator i spojrzał w dół.
– To ona? Amira?
– Tak.
Nie upewniał się. Krótkie, łamiące się „tak” w zupełności mu wystarczyło. Oboje
przykucnęli przy zwłokach.
– Nie zabrałam rękawiczek – powiedziała nieobecnym głosem Wadryś-Hansen.
Forst rozejrzał się za luźnymi gałęziami i szybko przekonał się, że jest w czym wybierać.
Odłamał jedną z nich, a potem podzielił ją na pół i podał część Dominice. Popatrzyła na
niego niepewnie.
– Wiemy, co jest w środku – zaoponowała.
– Chcę to zobaczyć – odparł Wiktor, a potem rozchylił usta. Ratownicy odwrócili się,
kiedy on przysunął się bliżej i spojrzał na monetę. Rzeczywiście wyglądała na jedną z tych,
które można zakupić na odpuście lub w sklepie z dewocjonaliami. Wziął drugi kawałek
gałęzi i ostrożnie wyjął bilon z ust zmarłej. Potem położył go na klatce piersiowej.
– Forst…
– Spokojnie. Robię to z szacunkiem.
Nie wyglądała na przekonaną, ale gdyby zobaczyła, w jaki sposób odnalazł pierwszą
monetę na Giewoncie, inaczej spojrzałaby na sprawę. Wiktor przez moment przyglądał się
pokrytemu śliną znalezisku. Płyn szybko zamarzał, pokrywając się delikatną mgiełką bieli.
Na monecie nie było nic, co sugerowałoby ukryty przekaz. Nic nowego, co mogłoby
nakierować ich na właściwy trop. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. Forst obrócił ją
spodem do góry. Na awersie widniał krzyż z napisem często widywanym na krucyfiksach –
INRI, na rewersie znajdował się symbol Giewontu.
– Co to znaczy? – odezwała się Dominika. – INRI?
Wiktor spojrzał na nią z niedowierzaniem.
– Nie chodzisz chyba zbyt często do kościoła.
– Ostatnim razem byłam na bierzmowaniu. I nie spieszy mi się, żeby tam wracać.
– Nie brałaś ślubu kościelnego?
– Gjord był niewierzący.
No tak, Szwed. Forst uznał, że mógł się tego domyślić.
– Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum – powiedział. – Z łaciną chyba stoisz całkiem nieźle?
Potwierdziła ruchem głowy, również przyglądając się rekwizytowi, który zabójca
umieścił w ustach zmarłej.
– To wymowna wiadomość – odezwała się.
– Co takiego?
– Giewont. Wygląda na to, że koło się zamknęło.
 Forst podniósł się i otrzepał kurtkę ze śniegu.
– Uważasz, że to koniec? Że to chce nam przekazać?
– Tak mi się wydaje.
Przez dłuższą chwilę Wiktor się namyślał. Brakowało mu narkotyku, głowa zaczynała
lekko pulsować, ale w jakiś sposób zbłąkane myśli układały się w logiczną całość.
Odniósł wrażenie, jakby wszystko powoli zaczynało do siebie pasować, jakby wszystkie
elementy układanki trafiły w odpowiednie miejsca. Teraz wystarczyło je do siebie
dosunąć, by uzyskać całościowy obraz.
– I masz rację – przyznał w końcu.
Spojrzała na niego pytająco.
– INRI to odpowiedź na ostateczne pytanie.
– Co takiego?
– To napis, który Piłat kazał umieścić na krzyżu, nad głową Jezusa. Miał informować
wszystkich o powodzie, dla którego skazano Nazarejczyka na ukrzyżowanie.
– Bo ogłosił się Królem Żydów?
– Mhm – mruknął Forst. – To symbol ostatecznego powodu, ostatecznej przyczyny tego,
co się stało. A Giewont sugeruje, że koło rzeczywiście się domyka.
– To chyba pierwszy raz, kiedy się ze mną zgadzasz.
– Nie pierwszy. Ale możliwe, że ostatni.
Wiktor odwrócił się do TOPR-owców. Wiedział, że moneta to jedynie preludium do
właściwej wiadomości – zasadniczo nic więcej niż puszczenie oka przez mordercę. Nie
miało to żadnego znaczenia dowodowego, nie mogło doprowadzić do żadnego przełomu
w śledztwie. Miało jedynie potwierdzać, że motyw religijny jest dla Bestii istotny.
– Gdzie jest komórka? – spytał Forst.
Jeden z ratowników podał mu telefon. Znajdował się w zwykłym worku foliowym,
w niczym nieprzypominającym opakowań używanych przez techników kryminalistycznych.
Wiktor wziął urządzenie, przyjrzał mu się, a potem podał je Dominice.
– Czyń honory.
Zawahała się, ale ostatecznie musiała uznać, że i tak doszło już do kontaminacji. Wyjęła
komórkę, a potem włączyła wyświetlacz. Przeciągnęła palcem po ekranie, Forst stanął
obok. Przez kilka sekund na nagraniu była jedynie cisza. Potem rozległ się zniekształcony,
głęboki głos, który kojarzył się Wiktorowi ze świadkami koronnymi występującymi
anonimowo przed kamerami.
– Żyłem w puszczy, przebywałem na pustyni, otrzymałem początek misji – zaczął
zabójca.
Forst się wzdrygnął. Poczuł, jakby Bestia stała gdzieś na szczycie kanionu i się im
przyglądała. Podniósł wzrok, rozejrzał się i nabrał głęboko tchu.
– Malachiasz zapowiadał moje powtórne przyjście. I oto jestem.
Wadryś-Hansen i Forst spojrzeli na siebie.
– Wielu było po mnie, wszyscy nosili moje cechy, ale to ja miałem wyzwolić naród.
Mówił spokojnie, bez emocji. W jakiś sposób kojarzył się Wiktorowi z księdzem
wygłaszającym z ambony kazanie, które zna na pamięć. Nawet przy tak dużym
zniekształceniu w głosie wyczuwalna była nuta przekonania o oczywistości
wypowiadanych słów.
– Niosę słowo Boga – ciągnął morderca. – Wskrzesiłem synów opłakiwanych przez
wdowy. Zabiłem czterystu pięćdziesięciu proroków fałszywych bogów. Zniosłem
wygnanie, upokorzenie i przetrwałem. Głos anioła powiedział mi: „wstań, bo jeszcze
daleką drogę masz”.
Wiatr zawył cicho między ścianami kanionu. Wiktor znów podniósł wzrok i rozejrzał się
po grzbietach, żlebach i kotłach. Nie dostrzegł żadnej postaci.
– Przez wicher wstąpiłem do nieba. Moje nadejście zwiastuje powtórne przyjście
Mesjasza – dodała Bestia.
Forst schował ręce do kieszeni i się zgarbił. Z każdym kolejnym słowem czuł, jakby
obrywał od człowieka, którego ścigał. Ten na moment urwał. Pauza zdawała się zbyt długa,
ale kiedy Wiktor spojrzał na telefon, przekonał się, że to nie koniec wiadomości.
– Chcę otworzyć wasze oczy – kontynuował zabójca, tym razem znacznie mniej
podniosłym tonem. – Postarajcie się, a ujrzycie. Ujrzycie, że przestajemy istnieć. Że
zalewa nas fala obcych, którzy czczą fałszywe bóstwa. Obcych, którzy przybywają do nas
ze swoimi zwyczajami, nie mając zamiaru uczyć się naszych. Obcych, którzy mają tylko
jeden cel. Osiedlić się. Nie zamierzają wspomagać nas w naszych wysiłkach, nie chcą
przyjmować naszej kultury i obyczajów. Przeciwnie. Zrobią wszystko, by utrzymać swoje.
I by rozprzestrzenić je na innych.
Dominika się skrzywiła. Mówca najwyraźniej przechodził od sfery religijnej do
światopoglądowej. Forsta to nie dziwiło. Bestia miała przesłanie dla świata i prędzej czy
później musiała je wygłosić. Czekał na to, choć już na tym etapie mógł stwierdzić, do
czego zmierza.
– Słyszycie, że napływający obcy nie stanowią zagrożenia. Że tylko jedna dziesiąta
procenta to osoby niebezpieczne. Pytam was więc: jeśli w kilogramie mąki byłby miligram
trucizny, ryzykowalibyście, jedząc taki chleb?
TOPR-owcy stojący kawałek dalej wymieniali ciche uwagi. Najpewniej słuchali już
tego przesłania kilkakrotnie.
– Nie możemy pozwolić na takie ryzyko. Nie w świecie, na którym w ciągu stu
dwudziestu sekund ginie jedna osoba w konflikcie zbrojnym, a średnio dwie zostają
zamordowane z innych przyczyn. Nasze bezpieczeństwo to nie wymysł polityków. To
warunek przetrwania.
Bestia modulowała głosem, znów przechodząc na bardziej pompatyczny ton.
– Wypowiadam wojnę tym, którzy dążą do naszego zniszczenia. Tym, którzy robią to
małymi krokami, pod osłoną polityki, humanitaryzmu, solidarności. To oni doprowadzą do
naszego upadku, jeśli nie wstaniemy z kolan i nie zadbamy o naszą przyszłość.
Przepowiadam im śmierć, nim spocznie mój duch na moim następcy.
Nagranie się zakończyło. Dominika i Forst przez moment milczeli. W końcu Wadryś-
Hansen schowała telefon z powrotem do foliowej torebki i położyła obok ciała Amiry.
– Powinniśmy się tego spodziewać – odezwała się.
– Powinniśmy.
– Nie od dziś wiadomo, że to szaleniec.
Wiktor zmrużył oczy, patrząc przed siebie. Kilkanaście metrów dalej zaczynał się zakręt,
za którym nic nie było widać.
– Forst?
– Tak, szaleniec – odparł cicho. – W dodatku szaleniec, który odkrył wszystkie karty.
– Jakie karty? Wiedzieliśmy o jego chorej ideologii protochrześcijańskiej już od…
– Nie o tym mówię.
– A o czym?
– W jego przesłaniu jest całe mnóstwo odniesień.
– Odniesień? Do czego?
– Do Starego i Nowego Testamentu – odparł Wiktor, a potem obrócił się do prokurator.
– Naprawdę powinnaś czasem zajść do kościoła.
 4
Usiedli przy eliptycznym stole w niewielkiej sali konferencyjnej. Biorąc pod uwagę
siermiężny wystrój i ograniczone możliwości lokalowe komendy przy Jagiellońskiej,
należało uznać, że lepszego miejsca nie było.
Wadryś-Hansen rozłożyła przed sobą wydruki, ale przejrzała je tylko pobieżnie.
Wiedziała, że wszystkie szczegóły zreferują jej osoby siedzące przy stole. Oprócz niej
w spotkaniu grupy roboczej brali udział Osica, Forst, przedstawicielki MSW i Centralnego
Biura Śledczego Policji, a także mężczyzna oddelegowany z Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego. Na razie osoby z zewnątrz miały się jedynie przyglądać, ale Dominika
przypuszczała, że taki stan rzeczy nie będzie długo trwał.
– Eliasz – powiedział Osica.
Wszyscy skierowali na niego wzrok.
– Uważa się za Eliasza.
– Czyli? – zapytała urzędniczka z ministerstwa.
– Jednego z najważniejszych starotestamentowych proroków. Zapowiadane było jego
ponowne przyjście i najwyraźniej Bestia sądzi, że stało się to podczas jego narodzin.
Przez moment nikt się nie odzywał.
– Nie wydaje mi się – zaoponowała w końcu Wadryś-Hansen. – Sprawca od początku
wykorzystywał religię, by realizować swoje własne cele. Moim zdaniem ta teza wciąż jest
aktualna.
– Więc tylko udaje szaleńca? – burknął Edmund.
– Nie, jest szaleńcem w pełnym tego słowa znaczeniu. Zabija dla samego zabijania,
czerpie z tego nieludzką przyjemność. A religii używa albo dla usprawiedliwienia swoich
czynów, albo wyłącznie po to, by zyskać popleczników.
Przedstawiciel ABW odchrząknął.
– Trudno sobie wyobrazić, by mógł w ten sposób kogokolwiek zaprząc do współpracy.
– Nie musi pan sobie tego wyobrażać – wtrącił Forst. – Wystarczy przypomnieć sobie,
co zrobił z Synami Światłości. Jak omamił tych ludzi i sprawił, że wykonywali jego wolę,
przekonani, że otrzymują polecenia od samego Boga.
Oficer pokiwał głową w zamyśleniu.
– Poza tym… – zaczął Wiktor, ale nagle urwał i zamarł. Trwał w bezruchu z lekko
rozchylonymi ustami i sprawiał wrażenie, jakby złapał go bezdech.
 Dominika spojrzała na niego niepewnie, dostrzegając, że nagle pobladł. Zaczęła
obawiać się, że przesadził z heroiną i zaraz dojdzie do tragedii. Tragedii, która odbije się
na niej, jako że to ona dopuściła Forsta do śledztwa.
– Wszystko w porządku? – zapytała.
Nie odpowiadał. Na pewno był pod wpływem, źrenice miał wyraźnie zwężone i
sprawiał wrażenie nienaturalnie zrelaksowanego, jakby wszystko było w jak najlepszym
porządku. Aż do teraz.
– Forst? – spytał Osica, obracając się do niego. Złapał go za przegub ręki i dopiero
wtedy Wiktor drgnął. Zaczerpnął głęboko tchu i poderwał się na równe nogi. – Co się
dzieje? – dodał Edmund.
– Akta…
– Jakie akta? – Podinspektor również się podniósł.
– Wszystkie, kurwa, wszystkie.
– O czym ty…
– Gdzie są akta z przesłuchań świadków? Z Hali Gąsienicowej, Morskiego Oka… ze
wszystkich tych miejsc, gdzie potencjalnie ktoś mógł widzieć Bestię w tamtym roku?
– Wszystko jest w gabinecie Gomoły, ale nie wiem, czy…
Wiktor wypadł z pomieszczenia, zanim Osica zdążył dokończyć. Wadryś-Hansen
popatrzyła na urzędniczkę i pomyślała, że ta jeszcze dzisiaj złoży Bieszyńskiemu stosowny
raport. Stwierdzi w nim, że to, co dzieje się w tym śledztwie, samo prosi się o fiasko.
Jeśli tak się stanie, trudno będzie się z nią nie zgodzić. Od kiedy zdjęcie Amiry trafiło do
internetu, sytuacja zaczęła pogarszać się w zastraszającym tempie. Dominika
przypuszczała, że za wyciek odpowiadali pierwsi turyści, którzy znaleźli ciało w wąwozie.
Zamieścili fotografię w sieci i ta natychmiast rozeszła się po wszystkich portalach
społecznościowych.
Sama w sobie nie była tak szkodliwa, jak to, co pojawiło się później. Wyciekło nagranie
Bestii, cały apel w ciągu kilkudziesięciu minut stał się dostępny na YouTube, zresztą pod
kilkoma linkami. Gdy jeden zostawał wygaszony, zaraz powstawały kolejne. Wadryś-
Hansen wiedziała, że to walka z wiatrakami i ostatecznie publicznie przyznała, że nagranie
pochodzi od mordercy.
Kiedy trafiło do mass mediów, rozpętała się prawdziwa burza. Prokurator
przypuszczała, że reakcje będą różne – wśród niemal czterdziestu milionów ludzi były
przecież osoby o różnych przekonaniach. Niektórzy widzieli szaleństwo zabójcy, inni
upatrywali w jego zachowaniu odbicia problemów współczesnego świata, a zdarzali się
też tacy, którzy twierdzili, że jego przesłanie nie mija się z prawdą. Część z nich
przymykała oko na odwołania religijne i Dominika przypuszczała, że gdyby Bestia z nich
zrezygnowała, miałaby znacznie więcej zwolenników.
Ostatecznie jednak zebrała się całkiem pokaźna grupa ludzi, którzy gotowi byli podpisać
się pod apelem. I część z nich zapewne dziś pojawi się na manifestacji, która przejdzie
ulicami Zakopanego i zatrzyma się pod budynkiem liceum. Tam miał też kończyć się
pochód tych, którzy zamierzali wyrazić swoje poparcie dla uchodźców.
Wadryś-Hansen spodziewała się, że ten dzień nie będzie należał do najbardziej udanych.
Zaczął się zresztą nie najlepiej, od telefonu, że jej dzieci rozłożyła choroba. Przekazała
kuzynce, że wróci najszybciej, jak to możliwe, ale wiedziała, że była to bzdura. Sprawa
wedle wszelkiego prawdopodobieństwa będzie ciągnęła się jeszcze przez długie tygodnie.
Potem przyszły wyniki sekcji Amiry. Nie odnaleziono żadnych śladów, moneta
pochodziła ze sklepu na Krupówkach, a Syryjczycy byli rozwścieczeni. Szukali
bezpiecznej przystani, a znaleźli kraj, w którym na nich polowano.
Zaapelowali do ONZ, reakcja była natychmiastowa. Do Polski w najbliższych dniach
miał przyjechać wysoki przedstawiciel do spraw uchodźców. W zagranicznych mediach
natychmiast rozpoczęła się nagonka medialna na polskie społeczeństwo. Wyciągano brudy
z teraźniejszości i z historii, nagłaśniano nawet najmniej znaczące przejawy dyskryminacji.
Spirala zła zaczęła nakręcać się sama.
Część polityków odpowiadała, podając przykłady na tolerancję, ale była to mniejszość.
Przedstawiciele sejmu i senatu chętnie zabierali głos, podkreślając, że zachodnie media
powinny zająć się raczej sytuacją w swoich krajach. Przywoływano gwałty w Niemczech,
zabójstwo wolontariuszki w Szwecji, brak solidarności państw europejskich i przerzucanie
uchodźców między sobą, a w końcu akty wandalizmu i kradzieże, których mieli dokonywać
imigranci na ciężarówkach przy przejściach granicznych.
Obserwując to wszystko, Wadryś-Hansen zrozumiała, że Bestia osiągnęła swój cel. Nie
chodziło o samo zabijanie. Nie chodziło o religię. Zabójca chciał wyciągnąć z ukrycia
wszystkie demony, które drzemały w polskim społeczeństwie – i być może nie tylko w nim.
Ze zgrozą Dominika pomyślała, że udało mu się to. Kraj zdawał się wkraczać na drogę,
z której nie będzie odwrotu. Na razie pojawiły się jedynie zapowiedzi, że w takiej sytuacji
nie sposób wypełnić norm przyjęcia uchodźców, ale Wadryś-Hansen nie miała
wątpliwości, że nie upłynie wiele wody w Wiśle, a Polska zacznie odsyłać uchodźców do
Niemiec czy innych krajów.
Mimo wszystko tego dnia pojawiła się także iskra nadziei. Forst najwyraźniej na coś
wpadł. Trudno było Dominice stwierdzić, czy były to tylko narkotyczne majaki, czy może
realny trop. Tak czy inaczej, podniosła się i ruszyła za nim.
– Będziemy kontynuować za moment – rzuciła.
– Ale pani prokurator…
– Proszę o chwilę cierpliwości.
Przeszła do gabinetu Gomoły i zastała tam otwarte drzwi. W środku znajdował się
zarówno gospodarz, jak i niespodziewany gość. Teczki z aktami leżały na podłodze, Forst
kucał przy nich i nerwowo rozrzucał je wokół. Sprawiał wrażenie, jakby zupełnie
postradał zmysły.
Gomoła stał obok, patrząc na to jak na przedstawienie.
– Odbiło mu – powiedział. – Wpadł tu jak huragan, a potem zaczął wszystko
przeszukiwać.
– Widzę.
– Ja tego sprzątać nie będę – zastrzegł podkomisarz. – Więc jak dojdzie do siebie, niech
mu pani o tym powie.
– Tak zrobię.
Podeszła bliżej i kucnęła obok Wiktora. Właśnie czytał zeznania jednej z osób, które
mogły mijać Bestię na szlaku prowadzącym w kierunku Zawratu. Odrzucił kartkę, a potem
wziął kolejną.
Dominika uznała, że najlepiej zrobi, jeśli nie będzie mu przeszkadzać. Przyglądała
się kolejnym stenogramom. Wszystkie lądowały po drugiej stronie pokoju, a Forst
kontynuował poszukiwania, jakby zależało od tego jego życie. I jakby każda sekunda była
na wagę złota.
W końcu zamarł, trzymając jedną z kartek. Wadryś-Hansen zerknęła na nią i przekonała
się, że to zapis rozmowy z jednym z turystów, który spędzał noc w Murowańcu. Przejrzała
początek i nie dostrzegła tam niczego konkretnego. Mętne zeznania, nic niewnoszące do
sprawy. Bestia dbała o to, by wszystkie wyglądały podobnie.
Zanim zdążyła doczytać, Forst podniósł się i ruszył w stronę korytarza.
 – Chodźmy – powiedział, obracając się przez ramię.
Dominika nie zwlekała. Poszła za nim do sali konferencyjnej, gdzie Osica właśnie
nalewał pozostałym kawy. Jej filiżankę także dopełnił, a potem usiadł na swoim miejscu
i popatrzył wyczekująco na Wiktora.
Były komisarz z impetem położył kartkę na stole.
– Przesłuchanie Mateusza Wiecherta, który spędzał noc w schronisku na Hali
Gąsienicowej. Dzień przed zabójstwem Pauliny Jasińskiej.
– To ta dziewczyna, która spadła przy podejściu na Orlą Perć? – spytała
przedstawicielka MSW.
– Którą zepchnięto.
– No tak.
Forst pokiwał głową.
– Świadek zeznał, że widział ją z jakimś mężczyzną. Rysopis oczywiście nie pasował do
późniejszych ustaleń wyglądu zabójcy – powiedział Wiktor.
– Sprawca zmieniał wygląd, wiemy o tym – włączył się mężczyzna z ABW.
– W tym stenogramie pojawiło się jednak coś jeszcze – kontynuował Forst. – Żadna
z osób w Murowańcu nie potrafiła powiedzieć, o czym ta dwójka rozmawiała, ale jednemu
z turystów wydawało się, że słyszał imię. Nie dotarliśmy do niego, ale świadek przekazał
nam to, co podobno usłyszał. Trochę kluczył, na początku sądząc, że chodziło
o Heweliusza, a potem, że o Heliasza.
Osicy zaświeciły się oczy.
– Mógł się pomylić? – spytał.
– To informacje z drugiej ręki, dlatego je odrzuciliśmy. Zresztą świadek nie był pewien,
co słyszał. Ale to nie może być przypadek.
Dominika poczuła się nieswojo. Naprawdę poznała imię zabójcy? Jeśli tak, to należało
uznać, że w końcu zbliżyli się do jego ujęcia. Może nie o krok, to za dużo powiedziane, ale
choćby pół kroku.
– Eliasz – powiedział Forst, jakby potrzebował to zwerbalizować.
Na moment zapadła cisza.
– Może być to też nazwisko – podsunął Edmund.
– Albo pseudonim – dodała przedstawicielka CBŚP. – Nie wspominając już o tym, że
może przedstawiać się tak, bo uważa się za tamtego proroka.
 Dominika spojrzała na Wiktora. Jeśli gdzieś mogła szukać odpowiedzi na rodzące się
wątpliwości, to jedynie u niego. Forst sprawiał wrażenie, jakby był zadowolony. On
również czuł, że dotarł do istotnego momentu.
– W porządku – odezwała się. – Załóżmy na razie, że to fasada, która współgra z tym, co
przedstawił na nagraniu.
Zebrani skinęli głowami. Wszyscy oprócz Forsta, który zawieszał wzrok gdzieś
w oddali, uśmiechając się lekko. A może był to efekt odniesionych obrażeń? Tak czy
inaczej, był myślami daleko. Właściwie wyglądał, jakby prowadził rozmowę z mordercą
i informował go, że się zbliża.
– Co wiemy z tej tyrady, którą wygłosił?
– Całkiem sporo – odparł Edmund, zerkając niepewnie na byłego podkomendnego.
Najwyraźniej liczył na to, że Wiktor przejmie pałeczkę, ale ten nie miał zamiaru.
– Czyli? – spytała Dominika. – Skąd w ogóle pewność, że przedstawia się jako Eliasz?
Nie pada tam to imię.
– Nie musi – włączył się Forst. – Historia tej postaci zaczyna się od tego, że młody
Eliasz skrywa się na pustyni, niedaleko potoku.
– Od tego zaczyna Bestia.
– Mhm. Prorok ukrywa się później u wdowy i wskrzesza jej syna, to też się pojawia
w przekazie. Potem uczestniczy w konflikcie z wyznawcami Baala, fałszywego bożka,
a Bóg ostatecznie pozwala mu stracić czterystu pięćdziesięciu proroków tej sekty.
Wadryś-Hansen doskonale pamiętała, że o tym także była mowa. Od wczoraj zdążyła
przesłuchać to nagranie wystarczająco dużo razy, by przed snem zniekształcony głos
odbijał jej się echem w głowie.
– Prorok ucieka, obawiając się zemsty wyznawców – ciągnął Forst. – Znajduje
kryjówkę w puszczy, gdzie spotyka anioła, który mówi mu, żeby powstał, bo jeszcze daleka
droga przed nim. To zapowiedź misji.
– I o tym też wspomniała Bestia – mruknął Edmund.
– Później Eliasz wstępuje przez wicher do nieba. Na ognistym wozie.
Starotestamentowe teksty wspominają jeszcze o tym, że jego powrót będzie zwiastował
ponowne przyjście Mesjasza.
– Jak to się ma do Synów Światłości? – spytała Dominika.
– Dość konkretnie. Szczególnie jeśli chodzi o apokryfy, a więc źródło traktowane jako
podstawę działania samych Synów.
– Co w nich jest?
– To, że Eliasz jest jednym z najważniejszych dowódców w starciu z Synami Mroku. I że
to on jest jedną z trzech postaci, które ostatecznie doprowadzają do zwycięstwa Chrystusa.
Dominika mętnie pamiętała materiały, które niegdyś zebrała Olga Szrebska. Wiedziała,
że te przepowiednie znajdowały się w Zwoju Wojny, który opisywał jej John Shayer, ale
nie mogła wyłowić z pamięci szczegółów. Może zresztą nie były tak istotne. Chodziło
o walkę dobra ze złem, a Bestia najwyraźniej uważała, że stoi po dobrej stronie.
– To jednak w Nowym Testamencie, a nie tekstach apokryficznych, jest mowa o życiu
w puszczy, przebywaniu na pustyni i nagłym początku misji. Dwaj ewangeliści, Łukasz
i Mateusz, przyrównują życie Jana Chrzciciela do historii Eliasza.
– I dlatego od tego zaczął nagranie.
– Mhm.
– Co jeszcze?
– A potrzebujesz czegoś więcej?
Wadryś-Hansen uznała, że w istocie nie potrzebuje. Odniesienia były jednoznaczne – ten
człowiek uważał się za Eliasza.
– To proszę bardzo – kontynuował Forst. – W Proroctwie Malachiasza jest to, o czym
sukinsyn wspomina w nagraniu. Ponowne przyjście Eliasza to wyzwolenie narodu.
Przez chwilę w pomieszczeniu cisza zalegała jak mgła.
– Więc chce osiągnąć polityczny cel? – zabrała głos urzędniczka. – O to chodzi?
– Raczej światopoglądowy – odparła Wadryś-Hansen. – Politykę postrzega raczej jako
konsekwencję tego, co się dzieje, a nie jako narzędzie do zmiany stanu rzeczy.
– Ale co on zamierza zmieniać?
– Wszystko – powiedział Forst.
Milczenie znów wypełniło salę. Jedno wypowiedziane przez Wiktora słowo właściwie
podsumowało wszystko, o czym rozmawiali – i wszystko, co przypuszczali. Eliasz miał
zamiar dokonać rewolucji, obudzić społeczeństwo. Chciał zapisać się w historii. I być
może to warunkowało działania nie tylko tego psychopaty.
Wadryś-Hansen powiodła wzrokiem po wszystkich członkach grupy roboczej. Sprawiali
wrażenie, jakby wreszcie nastąpił jakiś przełom… jakby odkryli coś znaczącego.
Tymczasem mimo wielu konkretów tak naprawdę nie mieli niczego.
 Kiedy to sobie uświadomiła, poczuła się, jakby ominęło ją coś, co wszyscy inni
dostrzegali.
– Podsumujmy – odezwała się. – Co nam to daje?
– Podstawę do sporządzenia profilu – powiedziała oficer z CBŚP. – I pojęcie
o motywach, jakie kierują sprawcą.
Forst zaśmiał się pod nosem.
– Coś nie tak? – zapytała policjantka.
– Tylko to, że Eliasz wymyka się zasadom profilowania.
– Nie sądzę.
– W takim razie powodzenia. Traćcie czas, analizując każde jego działanie
i zaniechanie.
Zanim zdążyła zripostować, włączyła się Dominika:
– Pozwolą państwo, że doprecyzuję moje pytanie: co konkretnego nam to daje? Co
zyskaliśmy dzięki temu, że Bestia wskazała na historię tego biblijnego proroka?
Zgodnie z tym, co przypuszczała, odpowiedziała jej cisza. Mogli oczywiście
spekulować, snuć teorie o Synach Światłości i stawiać hipotezy, że skoro istnieje jakaś
sekta lub jej namiastka, musi istnieć także miejsce kultu. Wszystko to jednak już przerabiali
po powrocie Forsta ze Wschodu. I do niczego nie dotarli. Fakt, że zabójca przedstawił
się jako Eliasz, niczego nie zmieniał.
Wadryś-Hansen odczekała jeszcze chwilę, ale nikt się nie odezwał. Podniosła
się i uznała spotkanie za zakończone.
– Widzimy się jutro z samego rana – dodała. – W tym samym miejscu, o tej samej porze.
– Celem omówienia szkód, które dziś poniesie miasto – bąknął Osica.
Dominika spojrzała na niego z pretensją.
– Niech mi pani wybaczy tę moją wrodzoną szczerość. – Rozłożył ręce. – Ale dziś przez
Zakopane przejdzie taki halny, jakiego nawet najstarsi górale nie widzieli.
Wadryś-Hansen nie miała wątpliwości, że porównanie jest adekwatne. Mimo to zbyła tę
uwagę milczeniem, a potem odprowadziła wzrokiem Edmunda i resztę. Przy stole został
jedynie Forst. Siedział na swoim miejscu i patrzył na wprost, jakby myślami był w innym
miejscu.
– Coś jeszcze? – spytała Dominika, mrużąc oczy.
– Nie.
 Podniósł się i ruszył do drzwi. Zatrzymał się jednak przed progiem.
– Wiadomo coś w sprawie twojego męża? – rzucił.
Wadryś-Hansen westchnęła.
– Szwedzkie służby zostały poinformowane. Zapewniają mnie, że prowadzą
poszukiwania.
– A chłopiec?
– Nadal nie ma po nim śladu – odparła cicho. – I ma na imię Kamil.
– Wolę określać go jako chłopiec. Mniejszy ładunek emocjonalny.
Nie miała zamiaru przekonywać go, że na niewiele się to zda. Podeszła do białej tablicy,
na której wynotowali wszystkie dotychczasowe ustalenia, a potem zaczęła dopisywać
fragmenty związane z biblijnym Eliaszem.
Forst nadal stał w progu.
– Analiza głosu? – mruknął.
– Nic nie wykazała. Użył dobrego modulatora, nie można oczyścić tego nagrania na tyle,
by wydobyć oryginalne brzmienie.
– Na froncie kryminalistycznym też nic?
Dominika spojrzała na niego badawczo. Albo chciał trafić na coś konkretnego po
omacku, albo dążył do innego tematu, ukrywając prawdziwe zamiary pod tymi wszystkimi
pytaniami. W przypadku Forsta trudno było powiedzieć, która wersja jest tą prawidłową.
Jego intencje nadal pozostawały dla niej nieco mętne.
– Nic – odparła. – Brak jakiegokolwiek tropu. I dobrze o tym wiesz, więc…
Nie dokończyła, bo do pokoju wpadł Osica. Rozejrzał się, jakby gdzieś w okolicy
wybuchł pożar.
– Co się dzieje? – spytał Wiktor.
– Nic dobrego. Nagranie… nagranie Eliasza trafiło do sieci z arabskimi podpisami.
Ktoś przetłumaczył całą tę jego gadaninę jako wezwanie do… bo ja wiem, chrześcijańskiej
wersji dżihadu.
Dominika się tego obawiała, ale liczyła na to, że nikt o zdrowych zmysłach się na to nie
zdecyduje. Było to jak wyzwanie rzucone wszystkim ekstremistom na Bliskim Wschodzie.
Oto jeden z Polaków nie tylko nawoływał do zrobienia porządku z muzułmanami, ale sam
ich mordował. To nie mogło przejść bez echa.
Edmund patrzył na Wadryś-Hansen, jakby mogła w jakiś sposób zapobiec temu, co
nadciągało. Jakby potrafiła zdusić emocje w zarodku i sprawić, że spirala zła przestanie
się nakręcać.
– Co teraz? – zapytał w końcu Osica.
Forst ruszył w kierunku korytarza.
– Teraz przygotujemy się na najgorsze – powiedział.
 5
Przejrzawszy wszystkie największe prawicowe i lewicowe portale, Wiktor nie był ani
odrobinę mądrzejszy. Starał się ustalić, co i kiedy planują zorganizowane grupy, zapobiec
jakoś eskalacji przemocy, ale nie znalazł niczego przydatnego.
Zawiesił wzrok na monitorze. Kogo chciał oszukać?
Nie grzebał w artykułach, forach i komentarzach po to, by odnaleźć prowodyrów
i potencjalnie niebezpieczne osoby. Szukał Bestii. Czuł, że kryje się gdzieś w szeregach
ludzi, którzy mieli zamiar przejść ulicami Zakopanego i protestować pod liceum.
Wiktor powiódł wzrokiem po swoim starym biurku, starając się zlokalizować zegarek.
Osica pozwolił mu skorzystać z komputera, wysyłając młodego sierżanta, który zajął jego
miejsce, na chwilową przerwę. Forst przypuszczał jednak, że niebawem będzie musiał
zwolnić stanowisko.
Uświadomił sobie, że godzinę może sprawdzić na ekranie. Zaklął w duchu i spojrzał na
zegarek. Do manifestacji zostały jeszcze trzy godziny.
Nagle naszła go dojmująca refleksja. Skoro potrzebuje chwili zastanowienia, by
uświadomić sobie, że ma zegarek przed sobą, to jak ma ująć Eliasza? Umysł
miał zamroczony, zdawał sobie z tego sprawę. Za heroinowym spokojem szło otępienie,
przytłumienie zmysłów. Może powinien odstawić kompot, przynajmniej na jakiś czas.
– Skończył pan?
Wiktor spojrzał na chłopaka, który stał obok. Jedna belka na naramienniku kazała mu
sądzić, że to funkcjonariusz, którego miejsce zajmował. Forst podniósł się i skinął głową.
– Wraca pan do nas? – zapytał sierżant, siadając na krześle.
– Nie.
– Jakby co, wszyscy tutaj…
– Nie dopuszczam takiej możliwości – uciął Wiktor i oddalił się powolnym krokiem.
Przeszedł korytarzem w jedną i drugą stronę, potem zatrzymał się przed jednym z okien
wychodzących na Jagiellońską. Zrywało się potężne wietrzysko. Przez chwilę obserwował
wolno przejeżdżające samochody. Zakopane tętniło jednostajnym, spokojnym rytmem.
Niewielu gdziekolwiek się spieszyło, co Forst uznawał za jedno z największych atutów
miasta. Owszem, miejsca turystyczne przyprawiały go o ból głowy, ale poza tym było to
jedno z niewielu miast, które mogły dać człowiekowi wytchnienie.
Ale nie dzisiaj. Dzisiaj zamieni się z jednej strony w stolicę polskiej ksenofobii
i dyskryminacji, a z drugiej w centrum tolerancji i poprawności politycznej. Prawdziwy
obraz społeczeństwa będzie znajdował się zapewne gdzieś pośrodku. A może nie. Może
jego odzwierciedleniem będzie ta część, która została w domach.
Forst nabrał głęboko tchu i odsunął od siebie te myśli. Postarał się ukierunkować je na
to, co teraz miało największe znaczenie. Na to, jak odnaleźć Bestię.
Stał przez moment w bezruchu, nawet nie mrugając. Potem zaklął głośno, odwrócił się
i ruszył w kierunku wyjścia. Nie miał żadnego pomysłu na to, jaki powinien być jego
kolejny krok.
Idąc po schodach, natknął się na Osicę.
– Czas na strzał? – bąknął dawny przełożony.
– Słucham?
– Wyglądasz, jakbyś musiał dać sobie w żyłę. I to prędko.
Forst uświadomił sobie, że to właśnie miał zamiar zrobić. Mimo że przed momentem
skarcił się w duchu za heroinowe otępienie, zdążył o tym zapomnieć. Ale może tak to
działało w przypadku każdego uzależnionego.
– Oho, chyba trafiłem.
Wiktor rozejrzał się, a potem usiadł na schodach.
– Chyba tak – przyznał.
Osica nerwowo chrząknął.
– Co ty robisz, do cholery?
– Siedzę.
– Tutaj? Nie masz lepszego miejsca?
– Czekać mogę wszędzie.
– Czekać? Na co?
Forst wzruszył ramionami. Dawny przełożony przez moment się rozglądał, drapiąc się
po głowie, po czym usiadł obok. W ciągu dnia niewielu policjantów przemieszczało się
między piętrami, a o tej porze korytarze zazwyczaj świeciły pustkami. Teraz, kiedy
większość funkcjonariuszy patrolowała ulice, budynek sprawiał wrażenie wręcz
opustoszałego.
Edmund oparł ręce na kolanach i zwiesił głowę.
– Gdzie ona jest, panie inspektorze? – odezwał się Wiktor.
Osica drgnął nerwowo, jakby Forst poruszył czułą strunę. Odchrząknął
w charakterystyczny dla siebie sposób i kątem oka spojrzał na byłego komisarza.
– Znajdzie się.
Wiktor potarł skronie.
– Gdzie? – zapytał. – Kiedy?
– Cierpliwości. Z każdym dniem zbliżasz się do…
– Do katastrofy – dopowiedział Forst. – Chyba widzi to pan równie wyraźnie, jak ja.
– Wręcz przeciwnie. Depczesz mu po piętach.
– Tylko wtedy, kiedy mi na to pozwala.
Nie oponował, a Wiktor był mu za to wdzięczny. Nie miał ochoty wysłuchiwać pustych
zapewnień i nieporadnych prób pocieszenia. Zresztą na dobrą sprawę w ogóle nie chciał
o tym rozmawiać. Nie wiedział, dlaczego poruszył temat. Może przez moment miał
potrzebę, by wyrzucić z siebie nieco pesymizmu, który towarzyszył mu od pewnego czasu.
Miał bowiem wrażenie, że nawet jeśli odnajdzie Szrebską, będzie za późno. Nie zdąży
na czas, by ocalić osobę, którą znał. Uratuje jedynie powidok Olgi. Wydmuszkę.
Potrząsnął głową i odsunął od siebie te myśli.
– Wadryś-Hansen przesłuchuje jeszcze kiboli – powiedział Osica.
– Jakieś postępy?
– Z tego, co mówi, żadne.
Forst nie był tym zdziwiony. Nie wiązał żadnych nadziei z odkryciem czegokolwiek
znaczącego na tym froncie. Przeszło mu nawet przez myśl, że to środowisko jest bardziej
homogeniczne niż grupa uchodźców, którzy przeszli ze sobą tysiące kilometrów.
Dominika Wadryś-Hansen nie należała zresztą w jego odczuciu do śledczych, którzy
potrafili rozmawiać z takimi ludźmi. Owszem, mogła przemówić do rozsądku syryjskiej
dziewczynie i skłonić ją do współpracy, ale takie zakapiory to zupełnie inny świat, który
prokurator znała jedynie z zewnątrz.
Forst miał okazję poznać go od środka. Długie miesiące spędzone za kratkami sprawiły,
że nie miał wyboru.
– Będzie jeszcze ich przyciskać.
Wiktor podniósł się ze schodów.
– Mogę jej pomóc – powiedział.
– Nie ma mowy. Osoby trzecie nie mogą uczestniczyć w przesłuchaniach.
– Nie jestem osobą trzecią.
 – Doprawdy? – odparł pod nosem Edmund, również wstając. – To wyciągaj legitymację
służbową. Od razu cię wpuszczę.
– Ona nie da sobie z nimi rady.
– A ty tak?
– Prędzej.
Osica pokręcił bezradnie głową.
– Tak czy inaczej, nie ma to znaczenia – oznajmił. – Dopuszczę cię do przesłuchania, to
cała sprawa potem w sądzie upadnie.
– I co z tego?
– To, że…
– Ci ludzie nie mają żadnego znaczenia, panie inspektorze. Zresztą dostaną w najgorszym
wypadku zawiasy. To nie Szwecja, gdzie takich jak oni skazuje się z automatu na kilka
miesięcy pozbawienia wolności.
– Nie szkodzi.
– Niech pan spojrzy na sprawę pragmatycznie.
– Patrzę – odbąknął bezsilnie Edmund. – I jedyne, co mogę ci zaproponować, to lustro
weneckie. Możesz się przysłuchiwać.
Forst właściwie powinien machnąć na to ręką. I tak niczego się nie dowie, a frustracja
spowodowana biernością do niczego mu się nie przyda.
Tylko jaki miał wybór? Co mógł zrobić, by zbliżyć się do tropu zabójcy? Do Olgi, do
tego dzieciaka?
W końcu uznał, że przypatrywanie się wysiłkom prokurator będzie równie produktywne,
co siedzenie na schodach. Skinął Osicy, a potem obaj ruszyli ku pokojowi przesłuchań.
Trafili akurat na moment przerwy, zastając Wadryś-Hansen, kiedy zamykała za sobą drzwi.
– Potrzebuję kawy – powiedziała, poprawiając grzywkę.
Wiktor otaksował ją wzrokiem. Gdyby zapytała go o zdanie, powiedziałby, że bardziej
niż kofeiny potrzebuje amfetaminy lub innego mocno pobudzającego narkotyku.
Uśmiechnął się w duchu. Zaczynał już myśleć jak ćpun z prawdziwego zdarzenia. Piękne
dopełnienie procesu pikowania, który rozpoczął się w jego życiu jakiś czas temu.
Cała trójka ruszyła w kierunku pokoju socjalnego. Dominika okazała się na tyle
przewidująca, by nie pytać, czy gdzieś na komendzie jest automat.
– Milczą? – zapytał Osica, gdy nalała wody do czajnika.
 – Przeciwnie. Dość chętnie mówią o tym, że imigranci powinni wrócić do swoich
krajów.
– W tej kwestii akurat się z nimi zgodzę.
Dominika spojrzała na swoich towarzyszy, a potem dolała jeszcze trochę wody,
najwyraźniej uznając, że też reflektują.
– Ale wątpię, by kiedykolwiek tak się stało – kontynuował Edmund. – Nawet jeśli
będzie rozejm, koniec konfliktu, zapanuje pokój i ostatnia kula zostanie wystrzelona, ci
ludzie nie wrócą do swoich stron.
– Skąd ta pewność, panie inspektorze?
– Stąd, że nie uciekają przed wojną, tylko przed biedą. Żaden nie chce wracać do Syrii.
Przecież to widać.
– Po czym?
– Po tym, że szukają miejsc na stałe. Chcą się osiedlić, a nie przeczekać wojnę. Takie
gadanie to zwykła propaganda.
Wadryś-Hansen wcisnęła guzik i wszyscy czekali w milczeniu, aż woda się zagotuje.
Potem Dominika zalała trzy kawy, z którymi wyszli na korytarz.
– Nawet jeśli ma pan rację, jakie ma to znaczenie? – zapytała. – Nigdy nie słyszał pan
o Polakach, którzy wyjeżdżali z PRL do Stanów? Do zachodnich Niemiec? Do
Skandynawii? Kanady? O Polakach, którzy już tam zostali?
– To inna sytuacja. Oni chcieli wrócić, tylko nie mieli dokąd.
– Bzdura. Po osiemdziesiątym dziewiątym wielu miało możliwość. Ale za granicą było
im lepiej, mieli tam ułożone życie. I część zapewne spodziewała się tego jeszcze przed
wyjazdem, podobnie jak teraz Syryjczycy.
Edmund machnął ręką, po czym otworzył drzwi pomieszczenia przylegającego do pokoju
przesłuchań.
– Tylko że my wówczas nie trąbiliśmy wszem i wobec, że uciekamy przed
prześladowaniami. Po prostu uciekaliśmy. Bez rozgłosu, bez całej tej hucpy.
– Bo nie zginęło nas dwieście pięćdziesiąt tysięcy – odparowała Dominika. – A tyle
wynosi obecny szacunek ofiar wojny w Syrii.
– Wynosił – włączył się Forst.
Oboje spojrzeli na niego.
– „Guardian” podaje, że to zaniżone dane. Chodzi głównie o to, że pochodzą
z niezaufanych źródeł, a część ofiar jest ukrywanych. Brytyjczycy podają liczbę czterystu
siedemdziesięciu tysięcy.
Wszedł do pokoju, nie czekając na komentarz. Większości osób nie poruszały suche
liczby, empatia ludzka znacznie lepiej sprawdzała się, kiedy obcowało się z tragedią
jednego, konkretnego człowieka. W przypadku Forsta było jednak odwrotnie. Przez lata
służby w wydziale zabójstw naoglądał się śmierci z bliska, oswoił się z nią. Zawodowa
konieczność sprawiła, że odcinał się od osobistych tragedii.
Natomiast liczby robiły na nim wrażenie. Pół miliona osób. To tak, jakby Kraków
zmniejszył się do wielkości Radomia lub jakby Poznań czy Wrocław stały się zupełnie
wyludnione. Wiktor nie traktował tego jednak jako argumentu przemawiającego za
przyjmowaniem uchodźców. Nadal trzymał się wersji, że na ich miejscu zrobiłby wszystko,
by walczyć z wrogiem. Bez względu na to, czy patrzyłby prosto w lufę kałasznikowa, czy
chodził po polu wypełnionym minami.
Ale nie był reprezentatywny. Zdawał sobie z tego sprawę.
Wszedł do pomieszczenia i stanął za lustrem weneckim. Obserwował, jak po drugiej
stronie Wadryś-Hansen siada przed mocno umięśnionym trzydziestolatkiem. Podejrzany
każdym swoim gestem starał się sprawiać wrażenie, że nic go nie rusza. Unosił lekko
podbródek, krzyżował ręce na piersi, przechylił się na bok na krześle i rozglądał się
leniwie.
– Słuchał pan wcześniejszych zeznań? – zapytał Forst, kiedy Osica stanął obok.
– Nie. Mam mnóstwo innych rzeczy na głowie. Zresztą to ślepa uliczka, jak sam
mówiłeś.
– Mhm.
Dominika kontynuowała przesłuchanie, zadając szereg standardowych pytań, na które
otrzymywała równie typowe odpowiedzi. Prawnik nie był obecny, ale ci ludzie doskonale
wiedzieli, co należy mówić, by sobie nie zaszkodzić.
– Mamy ich adresy IP? – spytał Wiktor.
– Nie wiem.
Forst popatrzył z ukosa na dawnego przełożonego.
– No co? – żachnął się Edmund. – To nie jest priorytet. Owszem, trzeba ich ukarać,
ale… sam wiesz, co się dzieje, śledzisz wiadomości.
– To znaczy?
 – Dzisiaj rano pisali w gazecie o doniesieniach z Niemiec. Liczba przestępstw, jak to
określili… ech, o podłożu prawicowym, wzrosła o ponad pięćdziesiąt procent od
ostatniego roku. Wszystko to oczywiście przemoc przeciwko obcokrajowcom. Świat się
budzi, Forst. U nas też ten proces postępuje, więc takich rzeczy będzie tylko więcej.
Wiktor skinął głową. Kilku kibiców w ogólnym rozrachunku rzeczywiście nie było w tej
sytuacji najważniejszych. Informatyczne siły komendy należało ukierunkować na
poszukiwanie śladów po Bestii, nie na szukanie domowych komputerów tych ludzi.
Przez chwilę Forst przysłuchiwał się argumentom, które podnosił mięśniak za szybą.
Twierdził, że chcieli wyrazić swój sprzeciw, ale nie mieli zamiaru atakować ani mienia,
ani żadnych uchodźców. Skąd w ogóle taki pomysł? Z ich rozmów na Facebooku? Ależ to
były tylko żarty, wie pani, jak gadają sobie faceci po kilku piwkach. Standard – Forst mógł
dopowiedzieć sobie resztę.
Westchnął i obrócił się do wyjścia.
– Strata czasu – powiedział.
– To samo mógłbym powiedzieć o dziewięćdziesięciu procentach wszystkich innych
czynności służbowych.
Forst nie miał zamiaru z tym polemizować. Rzucił jeszcze okiem na przesłuchiwanego.
Trzydziestolatek właśnie mówił o tym, że on jedynie dołączył do grupy na Facebooku, nie
zakładał jej. Nie, nie wiedział, kto to zrobił. Miał ksywę Tiszbita, ale na tym jego wiedza
się kończyła. Skąd taki pseudonim? Pewnie ktoś kiedyś zobaczył, jak je batonik 3Bit,
towarzystwo było pijane i się przejęzyczyło. Tak zazwyczaj powstają ksywy. Ktoś coś
rzuci, a potem przylega do człowieka jak smród.
Kibic rozwodził się nad tym przez chwilę, ale Forst już go nie słuchał. Trwał
w bezruchu, wbijając wzrok w podejrzanego.
Osica wyprostował się, coś strzeliło mu w kręgach.
– No – podjął. – Idziemy?
Wiktor nie odpowiedział.
– Na moje oko starczy tego przedstawienia.
Edmund obrócił się do byłego podkomendnego i zmarszczył czoło.
– Forst? O co chodzi?
– O… o to, co on właśnie powiedział.
Osica przeniósł wzrok na Wadryś-Hansen i przesłuchiwanego.
 – A co powiedział? Wyłączyłem się.
Wiktor oparł się o szybę, jakby znienacka nadeszła migrena i zupełnie wytrąciła go
z równowagi. Czy naprawdę to usłyszał? A może tylko chciał słyszeć? Nie, podejrzany
mówił wyraźnie. Nie mogło być mowy o pomyłce.
– Tiszbita… – powiedział.
– Co Tiszbita?
– Eliasz z Tiszbe…
– Że co proszę?
Forst powoli odwrócił się do podinspektora. Lekki uśmiech pojawił się na jego twarzy.
– Tam się urodził. I z tego względu prorok był też nazywany Tiszbitą.
 6
Arabska gazeta „Asharq Al-Awsat”, izraelski dziennik „Haaretz”, telewizja Al Arabiya,
portal IBT, agencje UNIAN i Reuters… były to tylko niektóre miejsca, w których tego dnia
pojawiły się doniesienia o tym, że w Polsce wypowiedziano wojnę uchodźcom. Dominika
myślała o tym, bezskutecznie starając się skupić na wyjaśnieniach podejrzanego.
Były to media, które nie pierwszy raz donosiły o sytuacji w kraju nad Wisłą. Wadryś-
Hansen pamiętała, jak jakiś czas temu minister spraw wewnętrznych rzucił w wywiadzie,
że Polska byłaby gotowa włączyć się w ewentualną misję wojskową w Syrii w zamian za
stałe bazy NATO na jej terytorium. Nazajutrz informacja pojawiła się we wszystkich
arabskojęzycznych mediach. Mediach, które docierały także do terrorystów – które nieraz
stanowiły ich okno na świat, ich wgląd w działalność wroga.
Raz po raz myślała o tym, że gdzieś w grotach Hindukuszu czy innym miejscu tego typu
ktoś myśli już o odwecie. Sprawdza możliwości, snuje na razie niesprecyzowane plany.
A może nawet skonkretyzowane? Polska nie znajdowała się zupełnie poza celownikiem
islamskich ekstremistów. Zwróciła na siebie ich uwagę podczas interwencji
międzynarodowych na Bliskim Wschodzie.
– I mówię, to nieporozumienie – ciągnął podejrzany. – Jakbyśmy naprawdę chcieli
spuścić im wpierdol, to podłożylibyśmy ogień. Jak ci, co sfajczyli budynek w Kościelisku,
nie?
Dominika przesunęła ręką po włosach. Miała serdecznie dosyć tutejszego zaduchu, głosu
tego człowieka, mataczenia, kłamstw, a ponad wszystko traktowania śledczych jak bandy
idiotów.
Mimo to musiała doprowadzić to przesłuchanie do końca.
A przynajmniej tak sądziła, dopóki nie rozległo się głośne pukanie do drzwi. Kiedy je
otworzyła, zobaczyła stojącego na korytarzu Osicę.
– Coś nie tak? – spytała niechętnie.
Do szczęścia brakowało jej tylko tego, by przysłuchujący się zza lustra weneckiego
Forst i Edmund zaczęli pouczać ją w kwestii prowadzenia przesłuchań.
– Wszystko jest w jak najlepszym porządku, pani prokurator – oznajmił Osica z dumą
w głosie. – Mam dla pani wyjątkową niespodziankę.
– Słucham?
– Chodźmy do informatyków.
 Dominika obejrzała się przez ramię. Podejrzany toczył wzrokiem po suficie i sprawiał
wrażenie, jakby zaraz miał zacząć ostentacyjnie dłubać w nosie. Właściwie tylko tego
brakowało, by dopełnił się jego teatr bezceremonialności.
– O co chodzi?
– Odkryliśmy coś istotnego.
– Przecież byli panowie tuż obok.
– Od pół godziny siedzimy z informatykami.
Wadryś-Hansen dopiero teraz uświadomiła sobie, że inspektor robi wszystko, by
trzymać emocje na wodzy. Mimo to entuzjazm był wyraźnie dostrzegalny. Zamknęła drzwi,
ignorując pytania podejrzanego, a potem ruszyła za Osicą do pokoju techników.
W środku panował jeszcze większy zaduch niż w pokoju przesłuchań. Na niewielkiej
przestrzeni kłębiło się kilkanaście osób, a dźwięk stukania klawiszy zdawał się wypełniać
pomieszczenie.
Forst stał przy jednym z biurek. Przechylał się przez ramię chłopaka w mundurze, który
wystukiwał rytm wpasowujący się w ogólną melodię klawiatur.
– Tiszbita to nie żaden z pani podejrzanych – oznajmił Edmund.
– Słucham?
– Nie dowie się pani, który z nich to on, bo go nie ujęliście.
– Nie sądzę – zaoponowała. – Jeśli prowodyr był tak aktywny, zapewne pojawił się na
miejscu zdarzenia. Nie przepuściłby takiej okazji i faktu, że zmobilizował grupę osób, by
postępowały zgodnie z jego planem.
Osica uśmiechnął się i podprowadził ją do Forsta. Spojrzała od razu na monitor
i zobaczyła ciąg danych na czarnym tle. Linijki przemykały tak szybko, że nie potrafiła
nadążyć.
Forst zerknął na nią, a potem wskazał młodego policjanta.
– Stefan – przedstawił go. – Tutejszy odpowiednik Steve’a Jobsa.
– Raczej Kevina Poulsena albo Mitnicka, jeśli już musimy odwoływać się do
celebrytów… – odparł pod nosem funkcjonariusz, nie przerywając pisania.
Wiktor się wyprostował.
– Tiszbita to inne określenie Eliasza – powiedział.
Prokurator znieruchomiała. Tak krótka, tak konkretna wiadomość podziałała na nią jak
piorun. Przez moment nie mogła znaleźć odpowiednich słów.
 – Ale…
Urwała i rozłożyła ręce.
– Jak to możliwe?
– Mówiłem ci, że znajomość Biblii okazuje się przydatna.
– To… to Eliasz był inspiratorem? To on ich zwołał? – wydusiła, dopiero po fakcie
uzmysławiając sobie, że to pytania retoryczne. Forst nie odpowiadał, a ona pomyślała, że
to jeden z niewielu momentów w jej karierze śledczego, kiedy naprawdę zawaliła.
– Nie mamy co do tego wątpliwości – dodał Osica.
Wadryś-Hansen wbiła wzrok w monitor. Potrzebowała chwili, by oswoić się z tym, co
usłyszała.
– Mamy coś? – zapytała, wskazując na ekran.
– Szukamy już adresu IP – odezwał się Wiktor. – Administracja portalu zareagowała
błyskawicznie, z pewnością dzięki temu całemu zamieszaniu w prasie.
– I?
– I Stefan robi, co może. Wygląda na to, że do założenia konta został użyty…
Kiedy Forst zawiesił głos, młody funkcjonariusz zerknął na Dominikę i nabrał tchu.
– Tor – powiedział. – A konkretnie Tor Browser, przeglądarka na bazie Firefoksa, która
cały ruch przepuszcza przez sieć anonimowych proxy. Użyty adres pochodzi z Guerrilla
Mail, serwisu oferującego tymczasowe konta. Używasz, a potem zostaje skasowane. Nie
zostaje po nim żaden ślad.
Wadryś-Hansen niewiele z tego rozumiała, ale nie brzmiało to najlepiej.
– Ale musiał zostawić jakieś ślady na Facebooku.
– Zostawił. Administracja widzi nawet, jakiego systemu operacyjnego używał. I to już
samo w sobie jest niepokojące.
– Ponieważ?
– Korzystał z Whonixa. To mało znany OS oparty na sieci Tor. System tworzy szereg
wirtualnych komputerów na twoim dysku, każdy z oddzielnym systemem. Dla kogoś
z zewnątrz wszystkie wyglądają jak inni użytkownicy.
– I?
– Nie mogę się do nich dobrać. To znaczy… do nich mogę, ale na tym moja droga
się kończy, bo nie sposób wyłowić spośród nich prawdziwego komputera – odparł Stefan
i zawiesił na niej wzrok na dłużej. – Mówiąc w pewnym uproszczeniu.
 – Rozumiem. Ale jest szansa na jakieś konkrety?
– Prędzej czy później tak.
Dominika uniosła brwi.
– Dowie się pan, skąd sprawca łączył się z internetem?
– Tak. To kwestia czasu.
– Ale?
– Ale mogła być to kafejka, pub, publiczny hotspot… w każdym McDonaldzie jest
dostęp do WiFi. Ktoś, kto ma taką paranoję, żeby korzystać z Whonixa, nie łączyłby się
przecież z domu.
Wadryś-Hansen musiała się z nim zgodzić.
– W takim razie to na nic?
Osica i Forst spojrzeli na nią bez wyrazu, Stefan ponownie wbił wzrok w monitor
i zaczął wprowadzać kolejne komendy. Ciągi danych wciąż wyskakiwały mu przed oczami,
ale on zdawał się ignorować większość z nich. Mimo to prędkość pisania na klawiaturze
kazała sądzić, że zna się na rzeczy. Może nie tak, jak zabójca – w końcu był tylko
technikiem w zakopiańskiej komendzie – ale Eliasz musiał uznać, że…
Dominika urwała rozmyślania. Oczywiście, to wszystko musiało być elementem planu
mordercy.
– On wiedział, że do tego dotrzemy – odezwała się zamyślona.
Forst pokiwał głową.
– Wiedział, że prędzej czy później od Eliasza dojdziemy do Tiszbity. I do tego tropu. –
Wskazała na monitor.
– I co w związku z tym? – burknął Osica.
– To, że ma w tym jakiś cel.
– Jaki?
Nie miała odpowiedzi na to pytanie, przynajmniej przez chwilę. Zaraz potem
uświadomiła sobie, że istnieje tylko jedna możliwość. Obróciła się w stronę drzwi.
– Forst – rzuciła, po czym ruszyła w stronę korytarza.
Nie wiedziała, czy były komisarz poszedł za nią, ale teraz nie miało to żadnego
znaczenia. Wróciła do pokoju przesłuchań, wyciągnęła telefon i włączyła przeglądarkę.
– Login i hasło – powiedziała.
– Co? – spytał skonsternowany mięśniak.
 – Zalogujesz się na swoje konto na Facebooku.
– Chyba cię…
– To twoja jedyna szansa. Inaczej załatwię ci co najmniej kilka miesięcy bez zawiasów,
masz moje słowo.
Usłyszała kroki na korytarzu i dopiero teraz uświadomiła sobie, że nie zamknęła za sobą
drzwi. Obróciła się i zobaczyła Forsta stojącego przed progiem. Nie miał zamiaru
wchodzić do środka.
– Loguj się – powiedziała.
Mężczyzna spojrzał na nią, a potem na Wiktora. W jego oczach pojawił się błysk
zrozumienia.
– O kurwa – rzucił. – Przecież to ten komisarz.
– Były – odparł Forst.
Kibol skinął mu głową.
– Zrobiłeś w chuja sądy i policję. Za to szacun.
– Dzięki.
– Ale nie będę szedł na żadne układy – dodał, patrząc na pochylającą się nad nim
Dominikę. – Wiesz, jaki smród potem będzie?
Forst zbliżył się do drzwi, ale nie przeszedł przez próg. Wadryś-Hansen była mu
wdzięczna za to, że ostatecznie dba o formalności. Nie mógł znajdować się w jednym
pokoju z podejrzanym.
– To ważna sprawa – powiedział. – Chodzi o gościa, który mnie wrobił. To on was
zwołał.
– Tiszbita?
Wiktor pokiwał głową.
– Ma w dupie uchodźców – ciągnął Forst. – Tak samo naród. Po prostu chciał was
wykorzystać.
Dominika nie sądziła, by tak było – i przypuszczała, że Wiktor także jest tego zdania.
Mimo to zaczął rozwodzić się na ten temat i po chwili udało im się osiągnąć kompromis.
Wprawdzie podejrzany nie dał im dostępu do swojego konta, ale założyli je fikcyjnej
osobie, którą potem zaprosił do zamkniętej grupy.
W gabinecie Osicy zalogowali się na konto.
Nie musieli się odzywać, rozważać hipotetycznych scenariuszy i gdybać o motywach
Eliasza. Oboje zdawali sobie sprawę z tego, że to wszystko prowadziło tylko do jednego.
Zabójca chciał nawiązać kontakt z Forstem.
– Wiadomość z pewnością będzie ukryta – odezwała się Wadryś-Hansen.
Wiktor siedział przy biurku i przeglądał wpisy. Ostatni pochodził z wczoraj –
jakiś użytkownik starał się dowiedzieć, jak przebiegł plan. Cichy wielbiciel, pomyślała
Dominika, względnie jeden z nich, który nie mógł wziąć udziału w akcji.
Przejrzeli wszystkie posty, ale niczego nie znaleźli.
– Sprawdź profil Eliasza.
– Nie zrobiło tego już całe gremium techników? – zapytał Forst.
– Zrobiło. Ale może coś przegapili.
Gdyby jednak Dominika naprawdę w to wierzyła, już wcześniej dałaby Forstowi dostęp
do materiału dowodowego. Nie sądziła, by znalazł cokolwiek w aż tak oczywistym
miejscu.
Ale w takim razie po co to wszystko? Dlaczego Eliasz nie zostawił żadnej wiadomości,
mimo że poprowadził ich za rękę do tego miejsca?
– Nic – powiedział po chwili Wiktor.
– Przeszukaj wszystko jeszcze raz.
– Mhm.
– Ja pójdę po kawę.
W pokoju socjalnym Wadryś-Hansen zastała cały stos nieumytych kubków i ani jednego,
który nadawałby się do użytku. Najwyraźniej policjanci opracowali jakiś system kar, który
sprawiał, że pod koniec dnia jeden z nich zajmował się myciem. Czy może raczej
opłukiwaniem, poprawiła się w duchu.
Umyła dwa kubki, nie mogąc nigdzie znaleźć płynu, a potem nastawiła wodę. Miała
wrażenie, że zagotowanie jej trwa całą wieczność. Bębniła palcami o blat, zastanawiając
się, jakie motywacje przyświecały Eliaszowi. Za każdym razem zdawało jej się, że
prowadzi ich na manowce, ale ostatecznie okazywało się, że każdy jego krok miał jakiś
cel.
Jaki był tym razem, skoro nie zostawił wiadomości?
Dominika zalała kawę, ale nie zdążyła podnieść kubka, gdyż zadzwonił jej telefon.
Wyciągnęła go z kieszeni i spojrzała na wyświetlacz. Dzwoniła przełożona, najpewniej po
to, by podkreślić, jak istotne będzie dla nich wszystkich to, co dziś wydarzy się
w Zakopanem. A właściwie to, co ma się nie wydarzyć.
Wadryś-Hansen nabrała głęboko powietrza i przyłożyła słuchawkę do ucha. Zgodnie
z jej przypuszczeniami, chodziło o ostatnie instrukcje.
– Patrzy wam na ręce nie tylko prokurator generalny, ale także premier.
– Zdaję sobie z tego sprawę.
– Postarajcie się jakoś… okiełznać emocje tłumu – dodała prokurator okręgowa. –
Mogę na ciebie liczyć?
– Oczywiście.
Teoretycznie mogłaby zastrzec, że właściwie od niej niewiele zależy,
a o bezpieczeństwo manifestantów, mienia, turystów i mieszkańców Zakopanego
odpowiadają władze miasta. Wiedziała jednak, że to ona jest na świeczniku. To na nią
spadną konsekwencje za to, co się stanie.
– I widzę, że szykuje wam się halny.
– Adekwatna metafora – przyznała Wadryś-Hansen.
– To nie metafora. Nie widziałaś prognozy?
– Nie miałam czasu sprawdzić. Zresztą śledzę raczej te media, gdzie mówi się
o ostatnim zabójstwie.
– W takim razie przejrzyj jakiś portal meteorologiczny. Szykuje wam się wichura
stulecia.
– Słucham?
– Porywy mogą sięgać nawet stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę.
– Chyba na szczytach?
– Tak. To szacunek na wysokość tysiąca pięciuset metrów. U was ma wiać wiatr
o prędkości od stu do stu dwudziestu kilometrów na godzinę.
To i tak źle, pomyślała Dominika. Wbrew słowom przełożonej nie był to może halny
stulecia, ale z pewnością zbliżał się do pamiętnej wichury, która podczas Bożego
Narodzenia w 2013 roku spowodowała kolosalne straty na Podhalu.
– Mają wystąpić też obfite opady śniegu.
– Świetnie. Tego nam właśnie brakowało.
– Nie postrzegałabym tego jako pecha – odparła prokurator okręgowa. – Może nawet
jest to uśmiech losu.
– Sądzi pani, że pogoda kogokolwiek zniechęci?
 – Taką mam nadzieję. I ty też powinnaś mieć.
Wadryś-Hansen musiała udzielić jeszcze kilku zapewnień, że zrobi co w jej mocy, by nie
doprowadzić do eskalacji przemocy, a potem się rozłączyła. Wzięła dwa kubki kawy
i wróciła do gabinetu Osicy.
Forsta nie było przy biurku. Powiodła wzrokiem dokoła, ale najwyraźniej wyszedł do
toalety. Trudno było powiedzieć, czy po to, by dać sobie w żyłę, czy załatwić inną
potrzebę. Postawiła kawę na biurku i usiadła na odsuniętym fotelu. Zbliżyła się do
monitora.
Przejrzała pobieżnie wpisy, które znała już praktycznie na pamięć. Potem odchyliła się
na krześle i jeszcze raz starała się objąć rozumem motywacje Eliasza. Po kilku minutach
zaczęła się niepokoić. Po Forście nadal nie było śladu.
Wróciła do postów w grupie. Niczego nowego nie znalazł, była co do tego pewna.
Sięgnęła po telefon i wybrała jego numer. Odebrał dość szybko.
– To daremne – oznajmił.
– Co takiego?
– Nie ma sensu tracić czasu. Tam nic nie ma.
– Gdzie jesteś?
– W domu.
Słusznie, pomyślała. Robiąc sobie zastrzyk tutaj, sporo by ryzykował. Nawet jak na
Wiktora byłoby to lekkomyślne.
– Rozumiem, że potrzebujesz około godziny?
– Mniej więcej.
Rozłączył się, zanim zdążyła przekazać mu, by był w formie, kiedy przyjdzie pora
manifestacji. Spojrzała na telefon, pokręciła głową, a potem odłożyła go na blat. Przez
moment się zastanawiała.
Naprawdę ot tak zrezygnowałby z dalszych poszukiwań? Wiedząc, że czas wciąż działa
na ich niekorzyść i że Zakopane czeka podwójny, metaforyczny i dosłowny, halny?
Nie mogła wyzbyć się podejrzeń. Doszła do wniosku, że gdyby Forst znalazł coś
konkretnego, mógłby zatrzymać to dla siebie. Mógłby wyjść z założenia, że sam dopadnie
Bestię.
Wyświetliła historię przeglądania. Ostatnim otwartym adresem był profil osoby, która
zamieściła najświeższy wpis. Dominika wyświetliła go, ale nie dostrzegła niczego
podejrzanego. Na tablicy użytkownika widniał szereg postów, głównie cytatów z Turnaua.
Wadryś-Hansen rozpoznała fragmenty „Tutaj jestem, gdzie byłem” i „To tu, to tam”.
Dziwne. Poezja śpiewana nijak nie pasowała do człowieka, który chodził na ustawki.
Jednego z cytatów nie poznawała. „Tam, gdzie nie dotarłem”. Brzmiało to zbyt
trywialnie, nie pasowało do reszty. Przez chwilę się nad tym zastanawiała, ale nic to dla
niej nie znaczyło.
Potem jeszcze raz przejrzała cały profil. Mężczyzna najwyraźniej nie miał nic przeciwko
otwartości. Ostatnia przeczytana książka – Co nas nie zabije. Ostatni przesłuchany album –
Podróż zwana życiem O.S.T.R. Ostatnie odwiedzone miejsce – Klagenfurt. Ostatnia
aktywność na Endomondo – podnoszenie ciężarów. Ostatni obejrzany film – Do utraty sił.
Wadryś-Hansen przez chwilę analizowała wszystko, co znajdowało się na profilu, po
czym wyłączyła przeglądarkę. Miała dosyć. Zresztą jeśli Eliasz zostawił tutaj coś dla
Forsta, to z pewnością zakamuflował to tak, by tylko były komisarz mógł rozpoznać jego
podpis.
Dominika przez moment się zastanawiała. Potem podniosła się z krzesła i przeszła do
pokoju komputerowców. Osica siedział przy oknie, sprawiając wrażenie, jakby drzemał
z otwartymi oczami.
– Wszystko w porządku? – zapytał.
– Nie. Pójdzie pan ze mną?
– Dokąd?
– Do Forsta.
– Nie ma go z panią? – mruknął, jakby pytał o niesfornego dzieciaka, którego ani na
moment nie można spuszczać z oczu.
– Nie. Poszedł do domu.
– W takim razie może powinniśmy go zostawić w spokoju. Na jakąś godzinę, jeśli wie
pani, co mam na myśli.
Wadryś-Hansen patrzyła na niego na tyle długo, by zrozumiał, że nie ma wyjścia.
Pokiwał głową, podniósł się ociężale i wyszedł z nią na korytarz.
– Ma pan klucze do jego mieszkania?
– Tak, w szufladzie biurka. Ale chyba nie sądzi pani, że… no, nie będzie w stanie nam
otworzyć?
– Wolę mieć pewność.
 Osica nie protestował. Zabrał klucze ze swojego gabinetu, a potem wyszli na
Jagiellońską. Stąd do mieszkania Wiktora wolnym krokiem można było dojść w kilka minut
– oni byli pod klatką już po niecałych dwóch.
Wiatr był już wzmożony, drzewa przy ulicy wyginały się niebezpiecznie, a opady śniegu
stawały się coraz obfitsze. Zrobiło się znacznie ciemniej, mimo że był środek dnia.
Dominice przemknęło przez myśl, że to zapowiedź pogodowej apokalipsy. A być może nie
tylko pogodowej.
Weszli na górę, pokonując po dwa stopnie naraz, a potem zadzwonili do drzwi.
Po trzeciej bezskutecznej próbie Dominika spojrzała wymownie na Osicę. Ten jednak
nie wydawał się skory, by ingerować tak dalece w prywatność dawnego podkomendnego.
Być może klucze dostał w zaufaniu, kiedy Forst poszedł siedzieć. A może stało się to
dopiero teraz, kiedy Wiktor, nauczony doświadczeniem, uznał, że na wszelki wypadek ktoś
musi mieć dostęp do jego mieszkania.
– Może leżeć nieprzytomny w łazience – zauważyła Wadryś-Hansen.
Właściwie nie przesadzała. Oczami wyobraźni widziała rozrzucony sprzęt, narkotyki,
a obok Forsta, który zrobił sobie złoty strzał.
Nie, to nierealne. Nie teraz, kiedy miał jeszcze szansę, by złapać Eliasza.
Chyba że rzeczywistość w końcu go przygniotła. Że nie miał już siły utrzymywać tego
wszystkiego na swoich barkach. Samobójstwo oczywiście nie wchodziło w grę, ale
przedawkowanie?
Dominice przemknęło przez myśl, że jedynymi rzeczami, jakie popychały życie Wiktora
do przodu, było ujęcie Bestii i odnalezienie Olgi. Kiedy tych motywacji zabraknie,
z Forstem będzie duży problem.
– Więc? – ponagliła podinspektora.
Mruknął coś niezrozumiałego i w końcu sięgnął po klucz.
– Wchodzę pierwszy.
Najwyraźniej także obawiał się tego, co może znaleźć w środku. Dominika skinęła
głową, a potem puściła go przodem. Weszli do mieszkania, rozglądając się niepewnie.
Wszystkie sprzęty były wyłączone, a okna rozszczelnione. Panował lekki chłód.
– Forst? – odezwał się Edmund.
Wadryś-Hansen popatrzyła w stronę zamkniętych drzwi łazienki.
– Forst, jesteś tu?
 Odpowiedziała mu cisza. Dominika odczekała chwilę, po czym skierowała się do
łazienki. Nabrała głęboko tchu, chcąc złapać za klamkę, ale poczuła rękę Osicy na plecach.
Odsunęła się i przepuściła go.
Podinspektor głośno przełknął ślinę, po czym szybkim ruchem otworzył drzwi, jakby
chciał mieć to już za sobą. Omiótł wzrokiem pomieszczenie i obejrzał się przez ramię.
– Nie ma go.
Wadryś-Hansen zrobiła krok do środka.
– W takim razie…
– Raczej się z nim nie minęliśmy. Na komendę jest prosta droga.
Dominika szybkim krokiem przeszła do sypialni i otworzyła szafę. Przejrzała ubrania,
nerwowo odsuwając wieszaki. Potem sprawdziła szuflady.
– Co też pani wyczynia?
– Upewniam się.
– Co do czego?
Wadryś-Hansen wyprostowała się i westchnęła. Skrzyżowała ręce na piersi, a potem
pokręciła głową. Oczywiście. Powinna spodziewać się takiego rozwoju zdarzeń. Wiktor
znalazł coś w postach w zamkniętej grupie.
– Nie ma ani torby, ani polara, ani kurtki, ani rękawic – oznajmiła. – Forst poszedł
w góry, panie inspektorze.
Osica przez moment milczał. Spojrzał za okno i nerwowo potarł włosy.
– W taką pogodę? – zapytał słabo. – Jest coraz gorzej.
– I nie będzie lepiej – odparła Wadryś-Hansen.
 7
Było to w zasadzie bardzo logiczne. Ostatni wpis, który pokazał się po fakcie, był
jedynym sensownym tropem. Wystarczyło, by Wiktor przyjrzał się szczegółom, a bez trudu
odkrył wiadomość, którą zostawił dla niego Eliasz.
Mijając Przełęcz pod Kopami, zastanawiał się nad tym, czy mógłby ją rozszyfrować
ktokolwiek inny. Pewnie nie. Była banalna, ale właśnie w jej prostocie tkwił…
Urok? Tak, był w tym jakiś urok. Nie czuł się komfortowo, myśląc w ten sposób
o działaniach Bestii, ale musiał przyznać, że to nie przesada.
Konto osoby, która zamieściła post, było fikcyjne – choć nie można było odmówić
Eliaszowi, że uwiarygodnił właściciela. Kluczowe było ostatnio odwiedzane miejsce.
Klagenfurt. Austriackie miasto, które Forst kojarzył tylko z jednej przyczyny – to stamtąd
pochodził turysta, którego swego czasu znokautował nad Morskim Okiem.
Austriak zapadł mu w pamięć, bo miał przez niego niemałe problemy. Cóż, może nie
przez niego, a przez siebie, ale mniejsza ze szczegółami. Liczyło się to, że Klagenfurt
zapalił lampkę ostrzegawczą w jego umyśle.
Reszta wiadomości znajdowała się w krótkim wpisie na tablicy. Pomiędzy cytatami,
które Forst dobrze znał, znajdował się jeden, którego nie rozpoznawał. „Tam, dokąd nie
dotarłem”.
Szybko zrozumiał, że to wskazówka. Doskonale pamiętał, jak pijany w sztok turysta
z Klagenfurtu chwalił się swoimi ambitnymi planami. Zamierzał spędzić noc w schronisku
przy Morskim Oku, a z samego rana ruszyć w stronę Szpiglasowej Przełęczy. Stamtąd
chciał dostać się do Doliny Pięciu Stawów Polskich i dotrzeć na Zawrat.
Krótko mówiąc, miał zamiar przemierzyć cały niebieski szlak, ostatecznie docierając do
Kuźnic. Na mapie dla wielu turystów wyglądało to jak prosta droga. W praktyce była to
wymagająca wędrówka, niewykonalna dla zdecydowanej większości osób
przyjeżdżających w Tatry.
Austriak nie dotarł jednak na Zawrat, bo zamknięto go w izbie wytrzeźwień. Przez cały
następny dzień był zajęty składaniem skargi na Forsta. Z tego, co wiedział były komisarz,
turysta już nie wrócił w góry. Przynajmniej w tamtym sezonie. Zawrat pozostał niezdobyty
– i dzięki temu Wiktor wiedział, jakie miejsce wskazał mu Eliasz.
Halny się wzmagał. Forst przypuszczał, że w porywach dochodzi tutaj do trzydziestu
pięciu metrów na sekundę. Na przełęcz szedł żółtym, mniej eksponowanym szlakiem.
Gdyby wybrał wariant niebieski, zapewne miałby trudność z utrzymaniem równowagi
w okolicach Wielkiej Kopy Królowej. A był to dopiero sam początek wędrówki – teraz
Forst znajdował się na wysokości tysiąca pięciuset metrów, a musiał wspiąć się na ponad
dwa tysiące.
Śniegu przybywało z każdym pokonanym metrem. Normalnie trasa od Przełęczy między
Kopami do Czarnego Stawu Gąsienicowego była rutyną, zaledwie nieśmiałą zapowiedzią
tego, co czekało wędrowców na Orlej Perci. Teraz jednak postawienie każdego kolejnego
kroku wiązało się z pewnym wysiłkiem.
Na otwartej przestrzeni przed Halą Gąsienicową Forst kilkakrotnie miał wrażenie, jakby
halny miał go porwać i wyrzucić wysoko ponad zbocza Żółtej Turni i Zadniego Upłazu,
które widział w oddali po lewej stronie. Na tym właściwie kończyła się widoczność.
Najbardziej niebezpieczne szczyty przed nim – Kościelec, Świnica i masyw Orlej Perci –
wszystkie schowały się w bieli. Wiktor żałował, że nie ma gogli narciarskich. Przy takiej
pogodzie byłyby jak znalazł.
Porywisty wiatr wciąż zmieniał kierunek, jakby nie mógł się zdecydować. Podmuchy
same w sobie były mocne i potrafiły zwalić człowieka z nóg, ale sytuacja pogarszała się
jeszcze bardziej, gdy nie sposób było przewidzieć, z której strony nagle nadejdą.
Forst mimo to się spieszył. Raki sprawdzały się dobrze, a po czekan sięgnął, dopiero
gdy obszedł Czarny Staw Gąsienicowy i zaczął wspinać się po wschodnim zboczu.
Spojrzał z góry na taflę. Lód sprawiał wrażenie, jakby miał zaraz pęknąć przez podmuchy
schodzące ze szczytów. Wiktor nieraz doświadczał halnego, kiedy nie było śniegu –
doskonale pamiętał zmarszczki pokrywające tafle wody. Staw przywodził wtedy na myśl
raczej wzburzone morze niż niewielkie jezioro polodowcowe w Tatrach.
Dotarł na wysokość tysiąca ośmiuset metrów i zrobił przerwę. Oddech miał nierówny,
nozdrza pełne śniegu, a brwi i rzęsy pokryte białym nalotem. Przeciągnął rękawiczką po
twarzy i osłonił oczy, patrząc w górę. W normalnych warunkach od Zawratu dzieliła go
godzina. Teraz będzie musiał nastawić się na dwie, jeśli sytuacja się nie poprawi. Ani nie
pogorszy. Prognozy nie były najlepsze i Forst zdawał sobie sprawę, że najgorsze może
dopiero nadejść.
Na przełęczy będzie nieco lepiej niż na szczytach, ale przy wysokości dwóch tysięcy
metrów trudno było liczyć na cuda. Zresztą nie bez znaczenia był fakt, że nie spotkał
żadnego turysty. Nawet ci najbardziej lekkomyślni zostali dziś w hotelach i pensjonatach.
 Telefon zadzwonił po raz kolejny. Wiktor wyjął go i zobaczył, że ma dwadzieścia
połączeń nieodebranych, zdecydowaną większość od Osicy. Uznał, że dosyć tego.
Wyłączył komórkę, schował ją do plecaka, po czym ruszył dalej.
Dopiero po chwili uświadomił sobie, że nie pamięta PIN-u. Wprowadzał go tylko raz,
kiedy kupił telefon. Potem systematycznie ją ładował, nie było więc potrzeby, by
wprowadzać kod. Zaklął pod nosem, brnąc w głębokim śniegu.
Wyjść w Tatry podczas halnego w zimie to w najlepszym wypadku kuszenie losu. Zrobić
to bez komórki, to jak zachęcać śmierć, by przyszła po śmiałka, który zdecydował się
właściwie na samobójstwo.
Ostatecznie jednak nie to było najważniejsze. Liczyło się, że w końcu odnajdzie Eliasza.
Stanie z nim twarzą w twarz, spojrzy mu w oczy, a potem… potem wymierzy mu
sprawiedliwość.
Mimo że Forst poczuł przypływ sił, nadal z trudem pokonywał kolejne metry. Trasa na
razie nie była wymagająca, w pogodny dzień nie nastręczałaby żadnych trudności.
Przeszedł przez kilka skałek, wspomagając się łańcuchem, a potem powoli zdążał pod
górę. Nie wiedział, czy trzyma się szlaku, widoczność była zerowa. Raki pomagały coraz
mniej, nogi zapadały mu się w śniegu coraz bardziej, czasem prawie do kolan.
Wiktor zdawał sobie sprawę, że powinien poszukać szlaku. Idąc bezrefleksyjnie pod
górę, narażał się na niebezpieczeństwo wpadnięcia w rozpadlinę. Bez komórki pod ręką
mogłoby to okazać się równoznaczne ze śmiercią.
W końcu dotarł do pierwszego trudnego miejsca. Musiał wspiąć się po łańcuchu,
a potem z pomocą klamer obejść niewielką turnię. W lecie wyglądało to niezbyt ciekawie,
bo trzeba było cały swój los złożyć w dobrym chwycie kawałka metalu wystającego ze
skały. W zimie wyglądało to jak miejsce, gdzie wszystko się kończy.
Forst podszedł pod nawis skalny i spojrzał na zakręt, który musiał pokonać. Nabrał tchu
i czekał na dobry moment. Moment, w którym wiatr wiałby akurat ze stałym kierunkiem.
Wolał wiedzieć, w którą stronę może go szarpnąć, niż spieszyć się, korzystając z krótkiego
okna pomiędzy podmuchami.
Kiedy głośno zawyło, a Wiktor poczuł, że ciągnie go w bok, ruszył po klamrach. Trzymał
mocno metalowe obręcze, ale czuł, że i tak mu się wyślizgują. Nie miał najlepszych
rękawic. Były stare, i choć ciepłe, nie umywały się do nowych modeli pokrytych od
zewnętrznej strony porządnym, niemal lepkim materiałem.
 Forst owinął się wokół zakrętu skalnego i poczuł, że wiatr nagle ustał. Przełknął ślinę
i czym prędzej ruszył dalej. Przygotował się na najgorszą wersję, spodziewając się, że
kolejny podmuch nadejdzie od strony skał i spróbuje go strącić z klamer. Zupełnie jakby to
nie Eliasz, a natura była jego przeciwnikiem. I jakby chciała ukarać go za to, że wyszedł
w góry, kiedy pokazała mu czerwone światło.
Wiatr zawiał z drugiej strony.
Forst przylgnął do skał i się zaparł. Zrobił to zbyt nerwowo i gwałtownie, noga osunęła
mu się z podłoża. Usłyszał, jak przednie zęby raków trą o pokrytą lodem skałę. Oplotło go
uczucie gorąca, a serce ominęło kilka uderzeń.
Zamarł z jedną nogą wiszącą nad przepaścią. Postarał się uspokoić, nie wykonywać
niepotrzebnych ruchów. Potem spojrzał w dół, znalazł miejsce, gdzie mógł wbić kolce,
i odzyskał pewność.
Spojrzał w górę, czując, że łzawią mu oczy. Zastanawiał się, czy Bestia tam na niego
czeka. Może to wszystko było tylko sprytnym wybiegiem? Może Eliasz chciał, by to góry
pokonały Forsta?
Biorąc pod uwagę wybiegi, jakie stosował zabójca, Wiktor nie mógł tego wykluczyć.
Tym bardziej, że wspinaczka w takich warunkach przywodziła na myśl raczej zdobywanie
szczytów w Alpach, nie w Tatrach. Eliasz mógł po prostu zrezygnować.
Mimo to Forst czuł się w obowiązku, by dotrzeć na Zawrat i to sprawdzić. Do zachodu
słońca było jeszcze sporo czasu, powinien zdążyć z powrotem, jeśli nikogo tam nie
zastanie.
A jeśli Bestia na niego czeka?
Nie wybiegał tak daleko w przyszłość. Na dobrą sprawę mogło okazać się, że nie uda
mu się przebyć kolejnych kilku metrów. Wystarczył jeden zły krok, jeden niepewny chwyt
czy jeden podmuch wiatru.
Wiktor nabrał tchu i gdy zimne powietrze wypełniło jego płuca, zakaszlał. Ruszył dalej
w górę Zawratowym Żlebem. Dotarł na wysokość dwóch tysięcy stu pięćdziesięciu ośmiu
metrów nad poziomem morza po dwóch godzinach, tak jak przypuszczał. Osiągnął Zawrat,
przełęcz, gdzie rozpoczynał się masyw Orlej Perci.
Wiatr był ogłuszający, obezwładniający. Wydawało mu się, jakby znalazł się na
samotnym statku dryfującym na otwartym morzu podczas sztormu stulecia. Nie słyszał
nawet własnych myśli, a kaptur trzepotał jak żagiel na maszcie. Śnieg zacinał, a podmuchy
poniewierały Forstem. Wbił czekan w śnieg i przykucnął.
– Eliasz! – krzyknął.
Sam nie słyszał swojego głosu, co dopiero spodziewać się, że zabójcy się to uda.
Mimo to nawoływał jeszcze przez chwilę. W końcu doszedł do wniosku, że jest na
Zawracie sam. Nie było sensu się łudzić.
Spojrzał w prawo, w stronę szlaku biegnącego na Świnicę, a potem w przeciwnym
kierunku, ku Orlej Perci. Zastanawiał się przez moment. Podchodzenie pod przełęcz miało
w sobie coś z samobójczych zapędów, ale przejście wierzchołkami byłoby
nieporównywalnie bardziej lekkomyślne i ryzykowne.
Nie opuszczało go jednak przekonanie, że Bestia gdzieś tutaj jest. Czai się w zamieci
śnieżnej, czeka na niego.
Zaklął w duchu, przetarł zamarznięty zarost i wyrwał czekan ze śniegu. Zaczął iść
w kierunku Zamarłej Turni. Nie widział szczytów przed sobą, mimo że nawet przy
niedobrej pogodzie widać stąd było cały ich szereg. Od Małego Koziego Wierchu, przez
Granaty, aż po widoczny w oddali Wierch pod Fajki.
– Eliasz!
Targało nim na prawo i lewo, mimo to szedł przed siebie, jakby od tego zależało jego
życie. Być może w pewnym sensie tak było.
Starał się przypomnieć sobie najbardziej niebezpieczne miejsca na Orlej Perci. Pamiętał
mętnie, że ten najniebezpieczniejszy szlak w polskich górach odebrał życie ponad stu
osobom. Ale który ze szczytów był najgroźniejszy? Która przełęcz okazywała się
najbardziej zdradliwa?
Złowrogie przepaście po obu stronach szlaku kazały sądzić, że nie ma tu bezpiecznych
miejsc. Długie eksponowane odcinki, mnóstwo żelastwa po drodze, śliska skała…
wszystko to sugerowało, by niedoświadczeni jak najszybciej zawrócili. A mimo to wielu
z nich chciało pokonać ten szlak. Być może ze zbliżonych pobudek do Forsta, choć
niemających nic wspólnego z pokonaniem Bestii. Chcieli pokonać siebie, swój strach, ale
w wielu przypadkach to góry okazywały się zwycięzcą.
Wiktor krzyknął jeszcze raz, ale odpowiedział mu jedynie wiatr. Zdawał się nieco
osłabnąć, ale Forst miał świadomość, że to tylko przejściowe. Zaraz uderzy ze zdwojoną
mocą, jakby halny starał się uśpić jego czujność.
Wiktor zszedł z pomocą łańcuchów na Zmarzłą Przełączkę Wyżnią. Widoczność zrobiła
się nieco lepsza, ale nadal trudno było dostrzec, co znajduje się choćby kilkadziesiąt
metrów przed nim. Minął Honoratkę i dotarł to Zmarzłej Przełęczy. Zrobiło się jeszcze
bardziej ślisko, a dwa przytępione pod Zawratem zęby raków przypomniały mu
o ograniczonej przyczepności.
Idąc po skalnych płytach i trzymając się łańcucha, pokonywał kolejne metry. Dotarł pod
dwuwierzchołkowy szczyt i zaczął go obchodzić. Przepaść pod nim była ogromna,
a łańcuchy skrzypiały, jakby miały za moment odpaść od skał.
Pamiętał ten podwójny wierzchołek. Spojrzał na niego, a potem przeniósł wzrok na szlak
przed sobą.
Na trawersie Zamarłej Turni zobaczył jakąś postać.
W pierwszym momencie znieruchomiał, czując, jak całe jego ciało oplata pajęczyna
ciarek. Nie miały nic wspólnego z zimnem. Forst otworzył usta i chciał krzyknąć, ale
w porę się powstrzymał.
Eliasz był odwrócony tyłem. Zmierzał w kierunku Koziego Wierchu, walcząc z wiatrem
na otwartej przestrzeni. Wiktor chwilowo korzystał z osłony skalnej ściany.
Były komisarz potrząsnął głową i ruszył przed siebie. Miał nadzieję, że jak najdłużej uda
mu się pozostać niezauważonym. Dotychczas sądził, że Eliasz gdzieś się na niego zasadzi,
ale najwyraźniej jego również spowolniła pogoda. To dawało Forstowi wyjątkową szansę,
by go dopaść.
Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Bestia nie będzie nawet wiedziała, co się stało. Forst nie
czuł potrzeby, by wydawać sądy, przedstawiać zarzuty, tłumaczyć mu, dlaczego zaraz
umrze. Chciał jedynie, by sprawiedliwości stała się zadość.
Przyspieszył, rezygnując z nadmiernej ostrożności. Wiedział, że Eliasz prędzej czy
później obejrzy się przez ramię. Nie mógł tracić czasu.
Przeszedł trawersem, a potem wszedł na górny taras z pomocą kilku klamer. Spojrzał
w dół. Eliasz zszedł już na niższy poziom, Forsta czekało teraz przebycie stalowej drabinki
na Kozią Przełęcz – zmory wielu, którzy decydowali się na zdobycie Orlej Perci.
Ośmiometrowy kawałek metalu budził grozę, bo znajdował się na pionowej ścianie,
obrywającej się nad głęboką przepaścią.
Wiktor umocował czekan do paska, obrócił się i zaczął schodzić. Raki niespecjalnie
nadawały się do pokonywania metalowych ubezpieczeń. Mimo to Wiktor nie tracił czasu.
Starając się nie myśleć o tym, jak długo leciałby w dół, gdyby nie trafił na któryś stopień,
pokonywał kolejne.
– Brawo, komisarzu! – rozległ się okrzyk.
Forst zamarł.
– Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć.
Wiktor przełknął ślinę i spojrzał w dół. Zobaczył stojącego pod drabinką Eliasza, który
osłaniając oczy, patrzył w górę.
– Spodziewałem się nawet, że będę dłużej na ciebie czekać.
Wiatr niemal zagłuszał jego słowa, ale zdecydowanie gorzej byłoby, gdyby nie otaczały
ich skalne ściany.
– Liczyłem, że zdążę zajść na Kozi Wierch. I tam się spotkamy.
Forst ścisnął mocniej stalowy stopień. Przylgnął do drabinki, zastanawiając się, co
robić. Nie było sensu schodzić dalej – wystarczyło, że Bestia chwyci go za nogę i szarpnie
w bok. Wiktor lub raczej jego ciało, zatrzyma się prawdopodobnie dopiero przy Żlebie
Kulczyńskiego, kilkaset metrów niżej.
W drugim kierunku też nie mógł pójść. Musiałby cofnąć się aż do Zawratu, nigdzie
wcześniej nie odbijał żaden szlak.
Cały problem sprowadzał się do tego, że po przejściu drabinki nie było poziomej półki,
na której mógłby spokojnie stanąć. Musiałby chwycić łańcuch i zrobić duży krok, by
sięgnąć podłoża. W tym czasie Eliasz miałby aż nadto czasu, by zrobić, co mu się żywnie
podobało.
– Nie zapytasz o nic? – krzyknęła Bestia. – Tyle czasu, tyle przemierzonych kilometrów,
by zamienić ze mną kilka słów i… milczysz?
Forst nie odpowiedział. Gorączkowo zastanawiał się, co zrobić.
– Ale rozumiem. Taka twoja natura – ciągnął Eliasz. – Zresztą nie przyszedłeś tu po to,
żeby rozmawiać. Mam rację?
Było tylko jedno rozwiązanie, uznał Wiktor. Musi pokonać jeszcze kilka stopni, a potem
rzucić się na przeciwnika.
– Zawodzisz mnie, komisarzu. Nie pierwszy zresztą raz. Musiałem ci pomagać, żebyś nie
zgubił tropu.
Forst spojrzał w dół. Opady śniegu znów się wzmogły. Eliasz stał na niewielkim
skrawku poziomej półki skalnej. W lecie nie sposób byłoby z niej spaść, nawet gdyby
Wiktorowi udało się na nią zeskoczyć, a nie zejść. Teraz jednak niewiele było trzeba, by
obaj runęli w przepaść.
– Nie ciekawi cię, dlaczego akurat ciebie wybrałem?
Forst pokonał pierwszy stopień.
– Nie.
– A jednak potrafisz się odezwać. Cieszy mnie to.
Popatrzył na Eliasza, który zbliżył się nieco do drabinki. Czekał na niego, gotowy, by raz
na zawsze z nim skończyć. Forst przypuszczał, że czuł podniecenie na samą myśl o tym, jak
jego ciało będzie spadało po zaśnieżonym zboczu.
Tak, chyba rzeczywiście zdążył dobrze poznać Bestię.
– Rozumiem, że nie chcesz rozmawiać o sobie. Oczywiście.
Forst postawił kolejny krok w jego kierunku.
– Ale może w takim razie ciekawi cię los moich lokatorów?
Wiktor nagle się zatrzymał. Jak na zawołanie nadszedł mocny podmuch wiatru, który
targnął zarówno nim, jak i Eliaszem. Zabójca zaśmiał się cicho, jakby w jakiś sposób
sprawiało mu to przyjemność.
– Lokatorów? – zapytał Forst.
– Tak. Dotychczas miałem tylko lokatorkę, ale ostatnio dołączył do niej chłopak.
– Dziecko z Morskiego Oka.
– Zgadza się – powiedział z zadowoleniem Eliasz. – Pasują do siebie. I do mnie
również.
Wiktorowi przeszło przez myśl, że w jakiś wynaturzony sposób ten człowiek starał się
zbudować rodzinę. Nie byłoby to właściwie nic dziwnego. Jego psychopatologiczne
skłonności zapewne były rezultatem bolesnych przeżyć w dzieciństwie. Może
w jakiś sposób starał się teraz to sobie zrekompensować.
– Problem polega na tym, komisarzu, że nie zdążyłem zrobić zakupów.
– Co?
– Moja lokatorka miała na tyle zapasów, by przetrwać jeszcze dzień lub dwa, ale
musiała podzielić się nimi z dzieckiem. Kłopotliwa sprawa. Muszę uważać, schodząc do
Czarnego Stawu, kiedy już z tobą skończę. Jeśli coś mi się stanie, oboje umrą.
Forst ścisnął mocniej drążek, bynajmniej nie dla bezpieczeństwa.
– Obawiam się też, że zakręciłem w piwnicy wszystkie zawory.
Powinien się tego spodziewać, do cholery. Powinien domyślić się, że Eliasz zadba
o polisę ubezpieczeniową. Nie był na tyle lekkomyślny, by wystawiać się na
niebezpieczeństwo.
– Nie ma wody, z wentylacją też nie jest zbyt dobrze – ciągnęła Bestia. – Wszystko to
sprawia, że muszę wracać jak najprędzej.
Forst pokonał jeszcze jeden schodek, choć nadal nie wiedział, co zamierza zrobić.
– Dlatego doceniam, że nie chcesz tracić czasu na rozmowę.
– Gdzie ona jest?
– W piwnicy. Mówiłem ci.
– Gdzie?
Eliasz nie odpowiedział. Patrzył na niego zawiedziony, jakby urażony tym, że zamiast
poświęcać całą uwagę jemu, Wiktor dopytuje o Olgę.
– Zejdź już. Wystarczająco długo mnie ścigałeś. To koniec twojej drogi.
Trudno było się z tym nie zgodzić. Forst przez moment trwał w bezruchu, po czym
obrócił się bokiem do drabiny. Wreszcie przyjrzał się człowiekowi, którego od tak dawna
tropił.
– Iwo Eliasz – odezwał się zabójca. – Choć znają mnie pod wieloma imionami.
Sprawiał wrażenie zwyczajnego, niczym niewyróżniającego się mężczyzny. Nie miał
zapadających w pamięć rysów twarzy, żadnych cech charakterystycznych, a jego oczy
sprawiały wrażenie bezbarwnych. Być może o nim samym można było powiedzieć to samo.
Wilk w owczej skórze. Nie pierwszy i nie ostatni psychopata, który wygląda jak przeciętny
przechodzień na ulicy.
– Właściwie nawet się cieszę, że tutaj kończymy – powiedział Iwo. – Zła sława, jaką
owiane jest to miejsce, urosła prawie do miana złowrogiej legendy.
Forst analizował swoje możliwości, nie mając zamiaru podejmować rozmowy.
Wiedział, że do niczego nie doprowadzi. Eliasz dawał upust swojej potrzebie kontroli, nie
było w tym nic więcej.
– Nie zgadzasz się? Zapytaj kogokolwiek, jak było na Orlej Perci, a zacznie relację od
tego, że drabinka nie jest taka straszna. Że to tylko psychologiczna trudność, nie prawdziwy
kłopot. Ale nie dla ciebie, prawda, komisarzu? Dla ciebie to miejsce jest tym, gdzie
umrzesz.
Iwo rozłożył szeroko ręce i głęboko wciągnął powietrze do płuc. Powiew wiatru
poderwał z półki skalnej obok tuman śniegu.
 – Mogło być gorzej. Mogłem zostawić cię w tym więzieniu, byś zgnił.
– Więc dlaczego tego nie zrobiłeś?
– Uznałem, że nie skończyliśmy.
– To nie gra. Nawet nie pojedynek.
– To prawda. Ale z nikim innym nie dogadywałem się tak dobrze. Dominika mnie nie
rozumie, a Osica… cóż, nie trafiłby na mój trop, nawet gdybym zostawił mu kartkę ze
współrzędnymi GPS. – Eliasz wsunął ręce do kieszeni kurtki i wzruszył ramionami. –
Z drugiej strony ty też nie poradziłeś sobie najlepiej. Gdybyś wcześniej odkrył miejsce,
może zdążyłbyś w porę, by uratować chłopca. Nie zamknąłbym go w piwnicy i teraz mojej
lokatorce nie groziłaby śmierć głodowa.
Wiktora zaczynała boleć ręka. Chwycił się drabinki drugą i obrócił.
– A trzeba przyznać, że to śmierć okrutna. I powolna. Organizm sam zaczyna wytwarzać
glukozę z tkanki tłuszczowej, a kiedy ta się kończy, brakuje paliwa. Stopniowo pojawiają
się problemy z widzeniem, majaki, a ostatecznie ślepota. Potem stopniowo człowiek osuwa
się coraz bardziej w nicość. I w końcu gaśnie.
Forst wiedział, że jeśli skoczy, nie ma możliwości, by jedynie znokautował przeciwnika.
Jeśli w ogóle uda mu się go trafić, ten spadnie w przepaść. Nie dowie się, gdzie Iwo
Eliasz przetrzymuje Olgę i dzieciaka.
Inna sprawa, że tylko cud mógłby sprawić, że Wiktor nie spadnie razem ze swoją ofiarą.
Półka była wąska, w dodatku miała kształt ułamanego kawałka gwiazdy. Jeden zły krok
mógł sprawić, że pechowiec runie w przepaść, co dopiero mówić o skakaniu.
Wybór był dla Forsta prosty. Albo zejdzie i zacznie szarpać się z Eliaszem, nie mając
najmniejszych szans, albo rzuci się na niego i niemal na pewno obaj spadną.
Z tych dwóch możliwości tylko ostatnia wydawała się sensowna.
– Wciąż nie postanowiłeś, co zrobisz?
– Nie.
– Zawsze możesz odejść. Przy odrobinie szczęścia halny nie zdmuchnie cię na
wierzchołkach, zejdziesz z powrotem do Hali Gąsienicowej lub Doliny Pięciu Stawów.
A ja odejdę w swoją stronę.
Forst się nie odezwał. Nie musiał.
Iwo doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Wiktor nie odejdzie. Nie teraz, gdy był
tak blisko. Nie odpuści, nawet jeśli prawdopodobieństwo, że przeżyje, jest mniejsze
niż jedna dziesiąta procenta.
Niestety było to równoznaczne temu, że Eliasz jest gotowy w każdej chwili się odsunąć.
Nonszalancka postawa i ręce w kieszeniach były tylko zasłoną dymną. W rzeczywistości
Iwo był czujny jak drapieżnik. Być może nigdy nie przestawał.
– Już pora, komisarzu. Albo w górę, albo w dół.
Forst po raz pierwszy musiał zgodzić się z człowiekiem, którego ścigał.
– Pokaż mi, że wszyscy się mylą, mnie nazywając bestią. To ty nią jesteś. Ty nią byłeś od
samego początku, kiedy tylko poczułeś krew na Giewoncie. Wiedziałeś, że nie spoczniesz,
nim nie trafisz na trop zwierzyny. Tak to postrzegałeś, prawda?
Forst podjął decyzję. W ułamku sekundy wszystko inne przestało mieć znaczenie.
Wiedział, że musi zakończyć to tu i teraz.
Gwałtownie obrócił się tyłem do drabinki.
Zdążył ugiąć nogi i lekko poluzować chwyt, kiedy nagle nadszedł niespodziewany
podmuch halnego. Szarpnął Wiktorem na tyle mocno, że ten wypuścił metalowy pręt. Zanim
zrozumiał, co się dzieje, stracił równowagę.
Wydawało mu się, że usłyszał krzyk dobywający się z jego gardła. A może to Eliasz
krzyknął? Nie wiedział.
Zrozumiał tylko, że spada.
 8
Wodząc palcem po mapie, Osica mruczał coś pod nosem. Wadryś-Hansen stała przy jego
biurku i przyglądała się kolorowym nitkom biegnącym między szczytami. Nie miała
pojęcia, gdzie mogli skierować się Eliasz i Forst. Przejrzała jeszcze raz wszystkie posty
w facebookowej grupie, ale nie odnalazła niczego nowego.
Osica potarł nerwowo nasadę nosa i zaklął cicho.
– Na co pan liczy?
– Nie wiem. Na jakiś przebłysk, cokolwiek. – Edmund przeniósł wzrok za okno. – Widzi
pani tę samą zamieć, co ja?
Dominika skinęła głową.
– Więc proszę się nie dziwić, że staram się coś wymyślić.
– Tak go pan nie znajdzie.
– Ale nikt nie zabroni mi próbować, na litość boską. Przecież on tam zaraz zginie, o ile
jeszcze… o ile jeszcze w ogóle żyje.
Wadryś-Hansen dzwoniła do TOPR-u kwadrans wcześniej. Ratownicy z zasady byli
optymistami – ich praca w dużej mierze polegała na tym, by zakładać najbardziej korzystną
wersję. Nawet po wielu godzinach poszukiwali ludzi porwanych przez lawiny i mieli przy
tym nadzieję, że odnajdą żywego człowieka, a nie zamrożone zwłoki.
W tym wypadku jednak byli zgodni. Prawdopodobieństwo, że Forst i Eliasz przeżyją
w takich warunkach, w terenie wysokogórskim, nie było duże.
– Rysy – powiedział Edmund, uderzając palcem w najwyższy szczyt w Polsce. –
Świnica. Orla Perć.
– To o dwie opcje za dużo – odparła prokurator. – W dodatku Orla Perć to… ile
wierzchołków?
– Nie wiem. To najdłuższy szlak graniowy. Ma ponad cztery kilometry.
– A więc to więcej niż dwie opcje za dużo, panie inspektorze.
– Zdaję sobie z tego sprawę.
– W dodatku helikopter nie poleci. Prosiłam ich o określenie, kiedy będzie mógł
wystartować, ale dzisiaj nie ma co na to liczyć.
– Wiem.
Osica ściągnął okulary i potarł oczy. Oparł łokcie na blacie i na moment ukrył twarz
w dłoniach, masując skronie. W końcu chrząknął i obrócił się na krześle.
 – Co z tymi uchodźcami? – zapytał.
Jedynym plusem tej pogody było to, że sytuacja w Zakopanem się uspokoiła. Dominika
powinna być teraz pod liceum, a nie błądzić na mapie za Forstem, ale funkcjonariusze na
miejscu zapewnili ją, że jest spokojnie. Przynajmniej jeśli chodziło o zgromadzonych.
– Wiatr porwał wszystkie transparenty, z tego co wiem – powiedziała. – Można
powiedzieć, że halny rozpędził demonstracje.
– Oto siła natury – mruknął Edmund.
– O tak. Wygrywa nawet z naturą ludzką.
Zamilkli, patrząc na mapę.
– Co nam pozostaje? – zapytała po chwili Wadryś-Hansen, choć doskonale znała
odpowiedź na to pytanie. Mogli jedynie czekać. Nawet gdyby wiedzieli, dokąd mógł udać
się Wiktor, nie sposób byłoby tam dotrzeć.
– Nic – odparł Osica. – Zupełnie nic.
– Może TOPR mógłby…
– Wyszliby nawet w taką pogodę – przerwał jej Edmund, ale nie miała mu tego za złe. –
Nie mam co do tego wątpliwości.
– Gdyby tylko wiedzieli dokąd.
– Zgadza się.
Osica spróbował jeszcze raz dodzwonić się do Wiktora, ale i tym razem były komisarz
nie odpowiadał. Dominika zauważyła, że Edmundowi trzęsą się ręce. Może to nerwy,
a może nadmiar kawy. Tego dnia oboje przyjęli stanowczo za dużo kofeiny i nie zanosiło
się na to, by zwolnili.
Wadryś-Hansen przypuszczała, że przed nimi długa noc. Poszukiwanie Forsta w takich
warunkach było niemal jak akcja ratunkowa gdzieś na podejściu pod Mount Everest lub
K2. Zresztą nie bez powodu w Tatrach zimą trenowano przed takimi wejściami. Mimo
znacznie mniejszej wysokości trudności techniczne były tu niemałe. Tymczasem liczni
śmiałkowie w adidasach wciąż pięli się na ten czy inny pokryty śniegiem szczyt.
Edmund trzasnął telefonem o blat biurka.
– Jak można? – burknął. – Nawet on powinien zabrać naładowaną komórkę. Przecież to,
do cholery, podstawa. Co on sobie myślał?
Dominika obawiała się, że doskonale wie co. Bateria w telefonie nie miała dla niego
żadnego znaczenia, nie zakładał bowiem, że wróci z gór.
 9
Forst nie czuł bólu, przynajmniej nie od razu. Adrenalina zrobiła swoje, a niewiedza
była błogosławieństwem – dopiero gdy zrozumiał, co się stało, poczuł impuls
przechodzący przez nogę.
Potrzebował jednej chwili, by zrozumieć, że spadł na półkę skalną. Drugiej, by
uświadomić sobie, że upadek był niefortunny.
Kość piszczelowa przebiła spodnie. Widział jej ostrą, złamaną końcówkę. Biel odcinała
się wyraźnie na tle ciemnego materiału. Krew również była doskonale widoczna. Tym
bardziej, że zaczynała zabarwiać śnieg wokół.
Wydał z siebie przeciągły jęk, mocno zaciskając powieki. Teraz było już jednak za
późno, nie wymaże sprzed oczu obrazu, który zobaczył. Noga złamała się jak zapałka.
Koniec końców musiał jednak uznać, że ma trochę szczęścia. Gdyby spadł pół metra
w lewo, runąłby prosto w przepaść. Całe jego ciało wyglądałoby teraz tak, jak piszczel.
Wiktor uświadomił sobie, że mimowolnie uciska nogę tuż pod kolanem. Ręce mu
się trzęsły, głowa też, jakby coś stało się z jego karkiem. Przełknął z trudem ślinę i dopiero
teraz pomyślał o Eliaszu.
Nie stworzył żadnego zagrożenia, spadając. Iwo zdążyłby spokojnie się odsunąć, nie
ryzykując nawet, że noga mu się powinie.
Forst z trudem odwrócił głowę.
Eliasz stał nad nim, przyglądając mu się z zaciekawieniem. Wcześniej jego oczy
wydawały się pozbawione barwy, teraz jakby lśniły ogniem płonącym gdzieś w jego
skrzywionej psychice. Upajał się widokiem Forsta. Upadłego, pokonanego.
– Obaj wiedzieliśmy, że ostatecznie wszystko sprowadzi się właśnie do tego – odezwał
się Iwo.
Wiktor spojrzał na nogę. Nadal nie mógł uwierzyć, że wystający kawałek kości to część
jego ciała. Poczuł, że trzęsie się coraz bardziej. Trudno było ustalić, czy z zimna, braku
heroiny, czy z powodu upadku.
Eliasz obszedł go powoli, uważnie mu się przyglądając.
– Zgodzisz się, komisarzu? – spytał. – Czy może nie? Może sądziłeś, że naprawdę uda ci
się wygrać?
Forst się nie odzywał.
– Nie sądzę – ciągnął Iwo. – Wydaje mi się, że podążałeś za mną, bo szukałeś sposobu,
by wszystko się skończyło. Cierpienie, niepewność, wyrzuty sumienia… wszystko to, co
oblepiało twoją duszę, osiadało na niej jak smog na wymarłym mieście. Chciałeś odejść.
Byłeś jednym z tych, którzy prędzej czy później rzucają się pod koła pociągu, łykają
truciznę czy strzelają sobie w głowę. Nie miałeś jednak odwagi, by samemu to zrobić.
Dlatego potrzebowałeś mnie. Byłeś tak kompulsywny w poszukiwaniu mnie, bo nie
szukałeś przestępcy, tylko zabójcy. Swojego zabójcy.
Eliasz przykucnął obok. Wyciągnął rękę i położył ją na ramieniu Wiktora. Forst zrzucił
dłoń Bestii, ale szybko pożałował, gdy impuls bólu spowodowany nagłym ruchem
przeszedł przez jego ciało.
– Nie byłeś pierwszy ani ostatni. Tak jak Cobain, Hemingway i inni, wiedziałeś, że nic
dobrego już z siebie nie wykrzeszesz. Nikogo nie uratujesz, nikomu nie pomożesz, nie
osiągniesz niczego na tym świecie. Więc tak jak Hemingway przystawiłeś sobie strzelbę do
głowy. Tyle że ty czekałeś, aż zjawię się i pociągnę za spust. I oto jestem.
Forst zrozumiał, co za moment się stanie. Bestia zepchnie go ze skalnej półki prosto
w szalejącą w przepaści zamieć. Jego ciało zniknie gdzieś w białym tumanie, a potem
nagle przyjdzie koniec.
– Mam rację, prawda? Tego chciałeś.
– Może.
Eliasz sprawiał wrażenie zadowolonego. Jakby przyznanie, że istnieje taka możliwość,
stanowiło jego największy triumf. Wciągnął powietrze nosem, delektując się nim.
– Ale moje motywacje są drugorzędne – dodał Forst. – Co z twoimi?
– Z moimi? Myślałem, że to jasne.
– Nie.
– Więc naprawdę chcesz wiedzieć, po co to wszystko?
Wiktor się nie odzywał. Wiedział, że powinien teraz gorączkowo zastanawiać się nad
tym, jak wygrzebać się z bagna, w którym się znalazł, ale jego myśli jakby stały w miejscu.
Być może nie kłamał, przyznając, że w pewnym sensie oczekiwał śmierci.
– I naprawdę muszę ci to tłumaczyć?
– Tyle jesteś mi winien.
– Może masz rację – powiedział Eliasz i oparł ręce na kolanach. Przywodził na myśl
starego znajomego, który przykucnął przy ognisku i miał zamiar snuć swoją opowieść.
Forst się rozejrzał. Gdyby nie halny, mógłby mieć nadzieję na interwencję TOPR-u.
W taką pogodę jednak mógł liczyć tylko na siebie. Nawet jeśli ratownicy zdecydują się na
pieszą akcję poszukiwawczą i jakimś cudem będą wiedzieli, dokąd iść, nie dotrą tutaj
w porę.
– Wywołam rewolucję, komisarzu. Być może już wywołałem.
Wiktor nie mógł nawet obrócić całego ciała w jego stronę. Kark zaczynał go boleć, ale
nie odrywał wzroku od oczu zabójcy.
– Podpaliłem status quo, nie wzniecając ani jednego pożaru – ciągnął Eliasz. –
Sprawiłem, że naród się obudził.
– W jakim sensie?
– A jak sądzisz? – prychnął Iwo. – Najpierw Ukraina. Zwróciłem oczy całego świata na
dawno zapomniane mordy, na rzeź wołyńską, na bestialstwo, jakiego świat nie widział
długo wcześniej ani długo później. Ilu ludzi w kraju wiedziało o tym, zanim Chalimoniuk
zawisł na krzyżu?
Urwał i znów głęboko zaczerpnął tchu.
– Dokonałem przewrotu w świadomości zbiorowej. Przypomniałem o przelanej krwi,
wpompowałem w żyły narodu nową, przefiltrowaną. Rozumiesz?
Forst zacisnął usta. W pewnym sensie Eliasz miał rację – szereg głośnych zabójstw
sprawił, że tak naprawdę po raz pierwszy sprawa masowych mordów na kilkudziesięciu
tysiącach Polaków trafiła na pierwsze strony gazet. Plan Bestii został zrealizowany.
A Wiktor był jednym z jego kluczowych elementów.
Teraz to zrozumiał.
Gdyby nie pociągnął za spust, nie zabił tamtego zbrodniarza, sprawa nie odbiłaby się
rykoszetem. Skupiano by się na Bestii, a nie na komisarzu, który samozwańczo wymierzył
sprawiedliwość za dawno zapomniane zbrodnie.
– Arabowie. Islam. Dżihad – dodał Iwo. – To zarazy dzisiejszego świata. To nowa rzeź
wołyńska w skali globalnej, rozumiesz? Zapraszamy ich do naszego świata, gotowi
jesteśmy mieszkać z nimi ramię w ramię, zupełnie jak kiedyś z Ukraińcami. I tak jak wtedy,
tak i teraz początkowo będzie dobrze. Ale w końcu obudzą się upiory. A w muzułmanach
tkwi ich więcej niż w jakiejkolwiek innej grupie ludzi.
Forst dopiero teraz uświadomił sobie, że upadając, przygniótł prawą rękę. Skupiając się
dotychczas na otwartym złamaniu nogi, właściwie nie sprawdził swojego ogólnego stanu.
Poruszył palcami. Poczuł ból, ale wydawało mu się, że nie doszło do żadnego
poważniejszego urazu.
– Widziałeś, jak wzburzone jest teraz Morze Śródziemne? Mamy środek zimy, sezon
sztormów, a codziennie dwa tysiące uchodźców przebywa ten akwen i dociera do Europy.
To najazd, komisarzu. Zwykły najazd, nic innego. Ktoś musi to zatrzymać, musi obudzić ten
naród. Tym kimś jestem ja.
Wiktor uniósł lekko głowę.
– To ty zabiłeś tego człowieka na Upłazie?
– Oczywiście. Przecież doskonale o tym wiedziałeś od samego początku.
– Może – przyznał Forst.
– Zdobycie syryjskiej waluty nie stanowiło żadnego problemu.
– A ten Syryjczyk? Ten pod Kościelcem?
Eliaszowi jakby zaświeciły się oczy.
– To moje największe dzieło. Głównie dlatego, że nie przyłożyłem do tego ręki –
oznajmił. – Był to odwet wymierzony przez społeczeństwo. Oznaka przebudzenia narodu.
Ludzie w końcu wzięli sprawy w swoje ręce, odrzucili poprawność polityczną,
konwenans, okowy prawa i zasady tego, co niewłaściwie nazywa się demokracją. Demos
kratos. Władza ludu. Ludu! Nie ustaw, nie polityków, ludu!
Iwo rozłożył ręce w geście, który przywodził na myśl mesjanistyczne zapędy.
– To my podejmujemy decyzje. We wszystkich sprawach – dodał, znów opierając ręce
na kolanach. – Nie grupa ludzi na Wiejskiej. Nie grupa ludzi w Brukseli, dzieląca kwoty
uchodźców między państwa. Nie trybunał w Strasburgu, który ocenia, czy rzeź wołyńska
była ludobójstwem, czy nie. Jakie oni mają do tego prawo? Gdzie legitymizacja? Kto im na
to pozwolił, komisarzu?
Forst jeszcze raz poruszył palcami prawej ręki. Wcześniej były nieco skostniałe. Teraz,
po przygnieceniu ciałem, wróciły do normalnej temperatury. Wiktor uniósł się lekko, syknął
z bólu i zacisnął pięść.
– Widziałeś, ilu ludzi wyszło na ulice? – kontynuował Eliasz. – We wszystkich
większych miastach były manifestacje. Pobudziłem ten naród. Doprowadziłem do
renesansu intelektualnego, który…
Iwo urwał, gdy Forst gwałtownie obrócił się w jego stronę.
Zabójca w ostatniej chwili zobaczył, że Wiktor zaciska dłoń na trzonku czekana.
Z cichym, niemal niesłyszalnym świstem ostrze przecięło gęsto padający śnieg, a potem
sięgnęło ciała Eliasza. Ostra końcówka czekana, która była skonstruowana tak, by wbić się
w najtwardszy lód, trafiła prosto w klatkę piersiową Bestii.
Iwo wydał z siebie jęk, strużka krwi trysnęła na śnieg. Forst czuł niemal
obezwładniający ból, który sprawił, że balansował na granicy omdlenia.
Eliasz zwalił się na bok, łapiąc się za pierś. Wydał z siebie niezrozumiały pomruk,
kaszlnął, wypluwając krew.
Wiktor zaczął czołgać się w jego kierunku. Iwo znalazł się na skraju nawisu skalnego,
jedno ramię zawisło już nad przepaścią. Z jego gardła dobiegł bulgoczący odgłos, a gdy
zabójca znów kaszlnął, brzmiało to, jakby wydawał ostatnie tchnienie.
Forst sunął po śniegu, zostawiając za sobą krwawy ślad. Ciągnął bezwładną nogę, jakby
nie należała do niego.
– Gdzie ona jest? – zapytał.
Iwo zaczął się dławić.
– Gdzie?!
Kiedy znalazł się przy zabójcy, złapał za poły kurtki i potrząsnął nim. Eliasz patrzył na
niego jakby z zadowoleniem.
Forst się nie zastanawiał. Zaczął przesuwać go w kierunku przepaści.
– Gdzie ona jest?! – krzyczał.
Iwo przestał uciskać klatkę piersiową. Sprawiał wrażenie, jakby pogodził się z losem –
i jakby w jakiś sposób nawet jego własna śmierć miała mu dostarczyć satysfakcji. Zamknął
oczy, a potem zaniósł się kaszlem. Krew wytryskująca z jego ust trafiła na twarz Wiktora,
ale ten nawet tego nie zauważył.
Powoli i z trudem przesunął Bestię z Giewontu na sam koniec skalnej półki. Później
zepchnął ciało, wydając z siebie głośny jęk. Iwo Eliasz zniknął w śnieżnej zamieci. Nie
krzyczał.
 10
Była druga dwadzieścia osiem w nocy, gdy dyżurny TOPR-u znów się odezwał. Wadryś-
Hansen siedziała w biurze Osicy, podinspektor wyszedł, by się odświeżyć.
Dominika sięgnęła po telefon. Dzwonili co pół godziny, ale nie mieli dla niej niczego
nowego. Teraz również nie spodziewała się cudów. Potarła zmęczone oczy, założyła
kosmyk włosów za ucho i odebrała.
– Tak?
– Sytuacja trochę się poprawia – oznajmił kierownik dyżuru.
– Można lecieć?
– Nie. Śmigło jest uziemione dopóty, dopóki wieje halny. W takiej sytuacji wylot wciąż
nie wchodzi w grę.
Wadryś-Hansen spojrzała za okno. Jeszcze pół godziny temu widziała jedynie ścianę
śniegu, podświetloną przez żółtawe światło z ulicznej latarni. Teraz niemal przestało
padać. Sytuacja rzeczywiście się poprawiała.
– Kiedy będzie można poderwać maszynę?
– Szacujemy, że za kilka godzin.
– To za długo…
– Nie musi mi pani tego mówić – odparł cicho. – Zapewniam, że gdy tylko będzie to
możliwe, helikopter wystartuje.
Dominika skinęła do siebie głową.
– Wiadomo coś więcej?
– Na razie nie. Ruszyły w sumie cztery grupy. Jedna z Chochołowskiej, druga z Hali
Gąsienicowej, trzecia z Morskiego Oka i czwarta z Pięciu Stawów. Jeśli komisarz gdzieś
tam jest, znajdziemy go.
Prędzej czy później, powinien dodać ratownik. Wadryś-Hansen westchnęła i się
podniosła. Musiała rozprostować plecy, a najlepiej przespać się chwilę. Próbowała uciąć
sobie drzemkę na kanapie w pokoju socjalnym, ale nie mogła zmrużyć oka. W jakiś sposób
czuła się odpowiedzialna za Forsta. Być może dlatego, że przegapiła wskazówkę, którą on
wyłapał.
– Jacyś ratownicy dotarli już na wskazane szczyty?
– Ci z Morskiego są już na Buli pod Rysami, z Pięciu Stawów doszli na Szpiglasowy
Wierch, skąd ruszą dalej na Przełęcz pod Chłopkiem. Grupa z Murowańca jest już na
podejściu pod Zawrat, a z Chochołowskiej dotarli na Starorobociański Wierch. Musi pani
wiedzieć, że ci ludzie ryzykują życiem.
– Zdaję sobie z tego sprawę.
– Gdyby udało się zawęzić obszar poszukiwań…
– Niestety się nie da. Co ze Świnicą?
– Pójdzie tam grupa z Zawratu.
– A Orla Perć?
Ratownik przez moment milczał. Przypuszczała, że to ostatnie miejsce, do którego
kierownik dyżuru chciałby wysyłać swoich ludzi. Mimo to musiało zostać sprawdzone.
– To ta sama grupa, która ma sprawdzić Świnicę – wyjaśnił. – Z Zawratu mogą iść albo
w jej stronę, albo Orlą Percią do przełęczy Krzyżne. Zostawiłem decyzję dowódcy grupy.
Może podzieli ją na dwie, może postanowi inaczej. Zobaczymy.
Dominika nie miała zamiaru wchodzić w kompetencje rozmówcy ani tym bardziej ludzi,
którzy ryzykowali życiem. Wychodziła z założenia, że to oni wiedzą najlepiej, gdzie szukać
Forsta.
Podziękowała, a ratownik zapewnił, że zadzwoni za pół godziny, by przedstawić kolejne
informacje. Wadryś-Hansen oparła się o ścianę przy oknie i obserwowała powoli
opadające, ostatnie płatki śniegu. Po chwili do pokoju wszedł Osica.
– Wiadomo coś? – mruknął.
– Bez zmian.
– Śmigło mogłoby już startować.
– Mówią, że jeszcze nie. Zbyt silny wiatr.
Popatrzył w okno.
– Uspokaja się – zaoponował. – Mogliby zaryzykować.
Musiał doskonale zdawać sobie sprawę z tego, że już trzysta metrów wyżej wciąż
szalała wichura, więc Dominika się nie odezwała. Edmund podszedł do biurka i opadł
ciężko na krzesło.
Wadryś-Hansen odwróciła się od okna.
– Ile on ma czasu, panie inspektorze? Realnie.
Osica spojrzał na zegarek, ale się nie odezwał. Po chwili zaklął tylko cicho pod nosem.
– Po tylu godzinach… będzie już w czwartym stopniu wychłodzenia w skali IKAR.
– Co to oznacza?
 Edmund otworzył szufladę biurka, przerzucił kilka kartek, inne upchnął głębiej, aż
w końcu znalazł to, czego szukał. Podał ulotkę Dominice, a potem obrócił się do
komputera, jakby nie chciał jej przeszkadzać.
Zerknęła na wykaz stopni. Pierwszy objawiał się jedynie dreszczami, przy drugim
następowały zaburzenia świadomości. Trzeci mogłaby chyba określić jako przedsionek
śmierci.
– Po jakim czasie wystąpił trzeci stopień?
Osica przez chwilę się zastanowił.
– W jego przypadku… może po kilku godzinach.
Czyli na długo przed tym, nim grupy TOPR-owców w ogóle wyszły w góry.
Wadryś-Hansen spojrzała na symptomy. Na tym etapie Forst musiał stracić przytomność,
jego tętno spadło do ledwo wyczuwalnego, oddech był płytki i zaczynały się zaburzenia
rytmu serca.
Prawdziwe problemy jednak pojawiały się, gdy występował czwarty stopień.
Dochodziło do zatrzymania akcji serca, a potem następowała śmierć. Przez jakiś czas
możliwa była jeszcze reanimacja, ale przy piątym stopniu klatka piersiowa stawała się tak
zamarznięta, że ucisk był niemożliwy.
Dominika pokręciła głową.
– Nie możemy mieć pewności, że znalazł się w czwartym stopniu.
– Możemy.
Wadryś-Hansen oddała mu ulotkę, ale Osica tylko machnął ręką.
– Znam to na pamięć – powiedział. – I wiem, że po takim czasie Forst leży gdzieś,
zagrzebany w śniegu, a jego serce już nie bije. Nie ma sensu się oszukiwać.
Ból w jego głosie był równie dojmujący, jak chłód za oknem. Dominika się wzdrygnęła.
– Trzeba mieć nadzieję.
– Jak? – zapytał Edmund. – Jak mieć nadzieję, kiedy to po prostu niemożliwe? On tam
spędził całą noc. Nie miał jak się ogrzać, a śnieg nawiewał tak mocno, że równie dobrze
mógłby leżeć pod lawiną.
– Może znalazł jakieś schronienie.
– Gdzie? Na szlaku? Z zasady nie prowadzi się ich obok grot, żeby turyści do nich nie
wchodzili. Tylko w nielicznych miejscach mógłby się schronić. I żadne nie znajduje się na
trasie na Rysy, Świnicę czy Orlą Perć.
 – Mógł schronić się od zawietrznej.
– Mógł – przyznał Edmund. – Co nie zmienia faktu, że do tej pory…
Urwał i pokręcił bezradnie głową. Rozejrzał się po biurku, jakby dopiero teraz
uświadamiając sobie, że nie przyniósł kawy. Podniósł się ociężale i wyszedł bez słowa
z gabinetu.
Godzinę później byli już po dwóch kawach. Z dyżurki TOPR-u nie docierały żadne nowe
wiadomości, mimo że minął już moment, gdy kierownik powinien odezwać się do
Dominiki. Spojrzała na telefon z niepokojem.
Osica odchrząknął.
– Gdyby znaleźli go żywego, natychmiast by zadzwonili – powiedział. – Gdyby natknęli
się na ciało…
Przeszły ją ciarki. Podinspektora zapewne również, bo wzdrygnął się i potrząsnął
głową, jakby w ten sposób mógł odpędzić od siebie te myśli.
Komórka w końcu się odezwała. Raport był spóźniony o dobre dziesięć minut. Nie
wróżyło to niczego dobrego.
Wadryś-Hansen nabrała tchu i przesunęła palcem po wyświetlaczu.
– Znaleźli go – oznajmił od razu TOPR-owiec. – Na półce skalnej nad Kozią Przełęczą.
Dominika nie mogła wydusić z siebie słowa. Przełączyła ratownika na głośnik i położyła
telefon na biurku. Osica nachylił się nad nim jak nad relikwią.
– Ma czwarty stopień hipotermii – kontynuował TOPR-owiec. – Nastąpiło zatrzymanie
akcji serca. Jest migotanie komór.
Referował rzeczowym, beznamiętnym tonem. Wadryś-Hansen przypuszczała, że gdyby
sytuacja była lepsza, nie potrafiłby tak łatwo ukryć entuzjazmu. Potwierdzało to, że jest źle.
– Temperatura ciała wynosi dziewiętnaście i pół stopnia.
– Chryste… – jęknął Osica.
– Ratownicy prowadzą zabiegi reanimacyjne. Karetka już czeka na dole.
Powiadomiliśmy też Centrum Leczenia Hipotermii Głębokiej w Krakowie, przygotowują
procedurę ECMO.
– ECMO? – zapytała Dominika.
– Sztuczne płucoserce.
Przez moment wszyscy milczeli.
– Kiedy śmigłowiec może wylecieć? – zapytał Edmund.
 – Śledzimy prognozy. Za godzinę, może dwie.
– Na litość boską…
– Do tego czasu ratownicy będą prowadzić manualną resuscytację. Pozostali już idą
w kierunku Orlej Perci, będą go znosić na dół.
Wadryś-Hansen pochyliła się nad telefonem.
– A zabójca?
– Nie ma po nim śladu.
Pokiwała głową, przypuszczając, że skoro Forst przeżył, są tylko dwie możliwości.
Albo nie odnalazł Bestii, albo to oni odnajdą ciało Eliasza, kiedy stopnieją śniegi.
Zamknęła na moment oczy i głęboko zaczerpnęła tchu. Zatrzymanie akcji serca, migotanie
komór, głęboka hipotermia… wszystko to brzmiało jak wyrok śmierci.
Ani ona, ani Osica nie pytali, czy Forst hipotetycznie może z tego wyjść.
Rozłączyli się, a potem czekali niecierpliwie na kolejne doniesienia. Wbrew prognozom
warunki pozwoliły na start śmigłowca z Nowego Targu dopiero po trzech godzinach. Przez
cały ten czas serce Forsta pompowało krew tylko dlatego, że ratownicy prowadzili
nieustanną resuscytację.
Przetransportowano go do szpitala im. Jana Pawła II w Krakowie. Trafił od razu na blok
operacyjny, gdzie stwierdzono, że temperatura głęboka wynosi dziewiętnaście stopni.
Niecałą godzinę później wszczęto procedurę ECMO. Rozpoczęło się pozaustrojowe
dogrzewanie ciała. Pobierano krew z żyły w udzie, podnoszono jej temperaturę, a potem
wtłaczano z powrotem do tętnic. Dzięki temu ciało Forsta ogrzewało się średnio o siedem,
osiem stopni na godzinę.
Kiedy Dominika i Osica dotarli na miejsce, jeden z lekarzy oznajmił, że defibrylacja
zakończyła się sukcesem. Nastąpiło ponowne uruchomienie mięśnia sercowego.
ECMO miało działać przez kolejnych czterdzieści osiem godzin.
Po tym, jak przeprowadzono ekstubację i pionizację, Forst zdołał wycharczeć jedynie
krótkie zdanie.
– Musicie… ich znaleźć…
 11
Spodziewał się, że niełatwo będzie wypisać się ze szpitala. Na szczęście nie miał już
nad sobą komendanta, który miałby cokolwiek do powiedzenia. Podpisał stosowne
papiery, a potem, wspomagając się kulami, opuścił Centrum Leczenia Hipotermii
Głębokiej.
Mondeo Osicy stało pod szpitalem. Jego były dowódca siedział na masce, paląc leniwie
papierosa.
– W zasadzie powinienem po ciebie nie przyjeżdżać – oznajmił na powitanie.
– Wtedy poszedłbym na piechotę.
Edmund mruknął coś pod nosem, po czym wsiadł do samochodu.
– Plus jest taki, że padłbyś już za Krakowem. I prawdopodobnie nigdy z powrotem nie
wstał.
– Takie żarty są nie na miejscu, panie inspektorze. Otarłem się o śmierć.
– W rzeczy samej – przyznał Edmund, jakby rozmawiali o sytuacji, w której zabrakło
nieco szczęścia, by osiągnąć zamierzony rezultat. – Ale nie ma tego złego.
Forst uniósł brwi.
– Przynajmniej przepompowali ci krew. Jesteś czysty, z tego co rozumiem. Żadnego
kompotu.
– Na razie.
– Nie powiesz mi chyba, że…
– Nie wiem jeszcze, co zrobię – uciął Wiktor. – Na razie wiem, że muszę znaleźć Olgę
i tego chłopaka.
Osica przekręcił kluczyk w stacyjce i pokiwał głową.
– Obawiam się, że nie mam dobrych wiadomości. Brak jakiegokolwiek tropu.
– A ten turysta z Austrii?
– Co z nim?
– Eliasz o nim wiedział, znał nawet plany, których Austriakowi za moją sprawą nie
udało się zrealizować. Musiał z nim rozmawiać.
– Albo z nim, albo sprawdził kronikę TOPR-u. Albo zasięgnął wiedzy jeszcze inaczej.
Tak czy owak…
– Austriaka trzeba sprawdzić.
– Zleciliśmy już to ichniejszej polizei. Zapewnili, że zrobią to najszybciej, jak to
możliwe.
Edmund powoli wycofał z parkingu i wjechał na Opolską. Kierowali się w stronę
Prądnika Czerwonego, co przypomniało Forstowi, że heroina naprawdę zniknęła z jego
krwiobiegu. Ale nie kłamał, odpowiadając Osicy – naprawdę nie wiedział, czy do niej
wróci.
– Znaleźli ciało Eliasza? – zapytał, by odciągnąć myśli od kompotu.
– Nie. Ale prędzej czy później się znajdzie.
– Wie pan, że będzie… będzie miał prawdopodobnie czekan wbity w klatkę piersiową.
– Mhm.
– Albo ślad wskazujący na takie obrażenie.
– Jesteśmy na to przygotowani.
– Obrona konieczna?
– Oczywiście. Zresztą nikogo nie trzeba będzie do tego przekonywać. Sytuacja jest
jasna, a media wydały już wyrok. Stałeś się ich ulubieńcem, Forst. To chyba miła odmiana.
Nie obchodziło go to ani trochę, ale miał zamiar skorzystać z popularności. Gdy tylko
uda mu się sporządzić portret pamięciowy zabójcy, wystąpi w każdym programie, do
którego go zaproszą. Będzie zabierał ze sobą ten wizerunek i w końcu znajdzie kogoś, kto
widywał Iwo Eliasza.
Takie było optymistyczne założenie. Realizm zaś kazał sądzić, że plan okaże
się daremny. Eliasz nieraz udowodnił, że potrafi zmieniać swoją powierzchowność, a Forst
widział go jedynie w trakcie zamieci. Portret nie będzie dokładny.
Obawiał się, że Bestia nawet po śmierci okaże się przebiegła.
A czas uciekał. Jeśli Eliasz mówił prawdę, na tym etapie każda godzina mogła mieć
znaczenie dla Olgi i dziecka. O ile dziecko jeszcze żyje. Wiktor przypuszczał, że jego
organizm podda się jako pierwszy. Szrebska poradzi sobie nieco dłużej. Ale tylko nieco.
– Zwłoki Eliasza naprawdę by się nam przydały.
– Wiem. Szukają ich cały czas.
– Musiał wyzwolić lawinę, spadając.
Osica pokiwał głową i skręcił w prawo.
– Dokąd jedziemy?
– Do Wadryś-Hansen.
– W jakim celu?
 – Chce z tobą porozmawiać.
– Nie brzmi to najlepiej.
– Taaak… – odparł Edmund, zmieniając pas na środkowy. – Szczególnie jeśli wziąć pod
uwagę, że to prokurator. I to ta, która władowała cię do więzienia.
– Właśnie o tym mówię.
Osica obrócił się do niego i posłał mu zdawkowy uśmiech.
– I nie mam czasu na rozmowy, panie inspektorze. Muszę znaleźć Olgę.
– Robimy, co w naszej mocy.
– Najwyraźniej to nie wystarcza.
Edmund westchnął i wskazał na kule, które leżały na tylnym siedzeniu.
– Uważasz, że możesz zrobić więcej? – spytał. – Ledwo się ruszasz, Forst. Robisz dobrą
minę do złej gry, ale widzę przecież, że ledwo zipiesz.
Właściwie dawny przełożony miał rację. Wiktor z trudem przebył krótki odcinek
dzielący szpital i zaparkowane na ulicy mondeo. Miał wrażenie, że klatka piersiowa zaraz
mu eksploduje. Wszystko go bolało, a każdy głębszy oddech kończył się kaszlem. Nogi mu
się trzęsły, ręce były jak z waty, a siły opuszczały go w zastraszającym tempie. Jedyne, co
mógł zrobić, to silić się na lekki, nonszalancki ton. To nigdy nie wymagało wiele wysiłku.
– Powinieneś jeszcze być w szpitalu.
– Powinienem być w terenie. Szrebska i ten chłopak nie mają już czasu.
Osica przez chwilę milczał.
– W porządku – odezwał się w końcu. – Pojedziemy do Wadryś-Hansen, wysłuchasz, co
ma do powiedzenia, a potem zawiozę cię, dokąd chcesz. Będziemy szukać Olgi.
Protekcjonalny ton głosu kazał Wiktorowi sądzić, że bynajmniej tak się nie stanie.
– Powiesz mi tylko, gdzie zaczniemy. A w zasadzie możesz już mi powiedzieć.
– Nie wiem.
– Właśnie, Forst, właśnie – odparł z niezbyt dobrze skrywaną satysfakcją Edmund. – Nie
masz pojęcia, od czego zacząć. Tymczasem my ostatnich kilka dni spędziliśmy na
poszukiwaniu jakiegokolwiek tropu.
– I nic nie znaleźliście. Wniosek jest prosty: należy zmienić śledczych.
– Zrobiliśmy, co w naszej mocy.
Zabrzmiało to, jakby było już po wszystkim. Forst odwrócił się do okna i powiódł
wzrokiem za mijającym ich samochodem. Być może Osica słusznie ocenił sytuację. Mogło
być już za późno.
Szrebska z pewnością dzieliła pożywienie niezbyt sprawiedliwie – więcej oddawała
chłopakowi, mniej brała dla siebie. Ostatecznie bez jedzenia oboje mogli wytrzymać, ale
Eliasz nie miał powodu, by kłamać w sprawie zakręconych zaworów. Bez wody oboje
mogli przeżyć od czterech do siedmiu dni, w zależności od tego, w jakiej kondycji
fizycznej byli i jakie warunki panowały w piwnicy.
Istniała jeszcze szansa, powtarzał sobie w duchu Wiktor. Wprawdzie realistyczny
szacunek kazał sądzić, że czas się skończył, ale Forst nie miał ochoty być realistą. Nie
teraz, kiedy pokonał Bestię i przeżył starcie z bezlitosnymi siłami natury.
Na jedno z nowych osiedli wjechali w milczeniu. Osica zaparkował pod blokiem
prokurator, a potem obszedł auto i wyciągnął kule. Pomógł Wiktorowi wysiąść
z samochodu, po czym zaprowadził go do windy.
Wadryś-Hansen czekała na nich na korytarzu przed swoim mieszkaniem, jakby chciała
pomóc wprowadzać Forsta. Ten skinął jej głową, a potem minął próg i zesztywniał.
Usłyszał bawiące się dzieci.
– Coś nie tak? – zapytała Dominika.
– Nie, nic.
Wadryś-Hansen spojrzała w głąb korytarza.
– Nie lubisz dzieci, Forst? – burknął Edmund.
– Trudno powiedzieć. Rzadko z nimi przebywam.
Dominika podeszła do niego i wyciągnęła rękę. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że
chce mu pomóc ściągnąć kurtkę. Uśmiechnął się blado i pokręcił głową. Potem zaczął
mozolnie ściągać okrycie.
Po kilku minutach wszedł do salonu, gdzie czekali na niego Osica i Wadryś-Hansen. Na
stole stały trzy kubki z parującą kawą. Żadnego alkoholu, żadnego jedzenia. Był to jasny
sygnał – mimo że spotykają się w domu, chodzi o sprawy zawodowe. Dominika zapewne
nie miała z kim zostawić dzieci, uznał Forst.
Usiadł na kanapie i oparł kule obok. Miał nadzieję, że pominą rozmowę o tym, jak
się czuje. Wadryś-Hansen zapewne trzymała rękę na pulsie. Z jakiejś przyczyny bywała
u niego, kiedy był nieprzytomny. Pielęgniarki sądziły nawet, że to jego partnerka, bo tak
długo nie opuszczała szpitala.
Wiktor sięgnął po kawę. Czarna, świeżo mielona. Zapach jeszcze unosił
się w mieszkaniu. Popatrzył na prokurator, a ta wyciągnęła spod stolika plik kartek.
– Chciałabym prześledzić wszystko od początku.
– To znaczy?
– Sprawdzić każdy trop, choćby drugorzędny. Od tego profesora w zakładzie medycyny
sądowej, przez wicewojewodę, aż po austriackiego turystę.
– Słusznie.
– Wciąż szukamy też osoby, która kupowała monety w sklepie z dewocjonaliami.
Wiktor ściągnął brwi. Nie musiała mu tego referować i przez moment nie rozumiał, po
co właściwie został tutaj ściągnięty. Odstawił kubek, nie odrywając wzroku od Dominiki.
Nagle przeszło mu przez myśl, że może czekać go powtórka z rozrywki.
– Nie… – jęknął.
– Coś nie tak?
– Tylko to, że jestem potencjalnym podejrzanym.
Wadryś-Hansen spojrzała skonsternowana na Osicę. Ten wzruszył ramionami, jakby na
co dzień musiał obcować z takimi nagłymi, nieco enigmatycznymi deklaracjami. Forst
nabrał tchu.
– Gerc z pewnością zauważył, że morderstwa przypadły akurat na okres, kiedy
wypuszczono mnie z więzienia. W dodatku nigdzie nie ma ciała Eliasza. Nie ma dowodu,
że w ogóle był w górach.
Wszyscy milczeli. Forst pokręcił głową i uśmiechnął się blado.
– To nie tak – odparła Dominika.
– Nie? Więc pierwszy raz o tym słyszysz?
– Oczywiście, że nie. I Aleks rzeczywiście przedstawił pewną koncepcję, ale wezwałam
cię tutaj między innymi po to, by od razu ją obalić. Nie przejmuj się tym.
– Prokuratura znów chce na mnie polować, a ja mam się nie przejmować? Zaraz
się okaże, że przy którymś z ciał znaleźliście dowód na to, że miałem kontakt z ofiarą.
– Nie.
– Więc Gerc wymyśli jakąś historyjkę. Ta gnida nie odpuści.
Wadryś-Hansen napiła się, zerkając nerwowo w kierunku przedpokoju. Może obawiała
się, że Forst zaraz straci nad sobą kontrolę. Wiktor jednak trzymał nerwy na wodzy. Koniec
końców wiedział, że po drugiej stronie stołu ma sojuszniczkę, nie wroga.
– Niech robi, co chce – odparła. – Ja zamierzam dziś oczyścić ci przedpole. Omówimy
cały ciąg przyczynowo-skutkowy, a potem sama potwierdzę twoje alibi. Gerc nie będzie
miał nic do gadania.
Wiktor prychnął i podniósł się, wspierając na jednej z kul. Właściwie powinien
spodziewać się tego, że los ciśnie mu kłody pod nogi. Najwyraźniej wyczerpał
przysługujący mu limit szczęścia, który otrzymał w zamian za usunięcie Bestii z tego
świata.
Popatrzył badawczo na Dominikę, zastanawiając się, czy domyślała się, co wydarzyło
się na Orlej Perci. Zapewne tak, nie od dzisiaj była prokuratorem, a dodatkowo zdążyła go
poznać całkiem nieźle. Mimo to nie zająknęła się słowem, podobnie jak Osica. Forst czuł,
że otrzymał od nich moralne przyzwolenie. Po fakcie, ale liczyło się tak samo.
– Gdy tylko obalisz wersję Gerca, wysunie kolejną – odezwał się. – Będzie
argumentował, że przekroczyłem granice obrony koniecznej.
– Nie sądzę. W takiej sytuacji narażałby się opinii publicznej, a tego nie lubi robić.
Może coś w tym było. Tak czy inaczej, jakiekolwiek postępowanie wyjaśniające będzie
dla niego jak splunięcie w twarz. Nie po to gonił za Eliaszem w śnieżnej zawierusze,
wspinał się na najwyższe szczyty, a teraz chodził z kilkunastoma śrubami w nodze, by znów
ciągano go po sądach.
Zaklął w duchu, rozejrzał się, a potem pokuśtykał do szafki. Spojrzał na zdjęcie dzieci.
Nie miał pojęcia, ile mogły mieć na nim lat, niespecjalnie rozeznawał się w tym temacie.
Wszystkie dzieciaki, nieważne, pięcio- czy ośmioletnie, wyglądały dla niego tak samo.
Dźwięki dochodzące z pokoju obok kazały mu sądzić, że rodzeństwo w coś się bawi.
Dziwne. Z tego, co wiedział, dzisiejsze dzieciaki raczej siedzą przed komputerem ze
słuchawkami na uszach i komunikują się jedynie za pomocą klawiatury. Może te były
jeszcze za młode.
– To z wakacji w Turcji – odezwała się Dominika.
Dopiero teraz uświadomił sobie, że Wadryś-Hansen stanęła obok.
– Turcja? – mruknął. – Myślałem, że jeździliście raczej do Skandynawii.
– Nie. Gjord nie lubił tam wracać.
– Do czasu.
Osica odchrząknął znacząco i Forst uznał, że najlepiej będzie, jeśli następnym razem
ugryzie się w język.
– Nadal nic w jego sprawie nie wiadomo? – zapytał.
 Dominika pokiwała głową i otworzyła szafkę. Sięgnęła po ramkę, którą wcześniej
musiała upchnąć najgłębiej, jak się dało. Forst nie mógł się dziwić, facet zostawił ją
w naprawdę złym stylu z dwojgiem dzieci na głowie. Na jej miejscu pewnie spaliłby
wszystkie jego fotografie.
– Sprawdzają, ale nie mogą odnaleźć żadnego tropu. Nie wiedzą nawet, czy przyleciał,
czy przypłynął promem.
Wiktorowi przemknęło przez myśl, że Gjord Hansen mógł nigdy nie dotrzeć do Szwecji.
Jeśli Bestia dowiedziała się zawczasu, że dogrzebał się do sprawy wicewojewody, mogła
o to zadbać.
Były komisarz nie powiedział tego jednak na głos. Wadryś-Hansen musiała sama
doskonale zdawać sobie z tego sprawę.
Podała mu ramkę i westchnęła. Przez moment oboje wbijali wzrok w fotografię.
– Kiedy patrzę na niego teraz, nie wiem, co mną kierowało.
Edmund podniósł się z fotela i podszedł do nich.
– Tak chyba jest zawsze, prawda?
Wiktor nie odpowiedział. Osica stanął obok, spojrzał na Dominikę, a potem na swojego
dawnego podkomendnego.
– Forst?
Wiktor wbijał wzrok w zdjęcie.
Patrzył na człowieka, który przedstawił mu się jako Iwo Eliasz.
 12
W pokoju zaległa grobowa cisza. Dominika miała wrażenie, że nie słyszy nawet
własnego oddechu. Patrzyła na Forsta, obserwowała, jak stopniowo krew odpływa mu
z twarzy i wiedziała już, że coś jest nie w porządku. Osica również.
– O co chodzi? – zapytała.
Trzęsącą się ręką Wiktor podał jej fotografię. Powoli podniósł wzrok i wbił spojrzenie
w jej oczy. Sprawiał wrażenie, jakby zobaczył zjawę.
– To… – zaczął, urwał i pokręcił głową. – To Eliasz…
– Co takiego?
Osica drgnął, jakby poraził go prąd.
– To Iwo Eliasz – powtórzył Forst, patrząc na zdjęcie. – Twój mąż…
– O czym ty mówisz?
– Na litość boską, Forst…
Wiktor odwrócił się i podszedł do kanapy. Wspierając się na kuli, opadł na nią, a potem
uniósł wzrok i złapał się za głowę. Przez moment wlepiał wzrok w sufit. Potem zaczął
kręcić głową i mamrotać coś niezrozumiałego.
– Forst, do cholery!
– To on, panie inspektorze.
– Jak… jak to możliwe? Co ty usiłujesz…
Dominika usiadła naprzeciwko, zaciskając dłoń tak mocno na ramce, że pobielały jej
palce. Odłożyła ją na stół, a potem czekała, patrząc na Wiktora. Nie rozumiała, nie chciała
rozumieć. Próbowała dobyć głosu, ponaglić byłego komisarza, ale nie potrafiła się do tego
zmusić. Ślina ugrzęzła jej w gardle, jakby stanowiła nieprzekraczalną barierę dla strun
głosowych. Kaszlnęła nerwowo i nagle zrobiło jej się gorąco.
– Kurwa mać! – krzyknął Forst. – To wszystko takie oczywiste!
– Nic nie jest oczywiste, do licha – odparł Osica, siadając obok niego. – Co ty…
– Od początku miał bezpośredni dostęp do śledztwa, patrzył nam na ręce, był wewnątrz
wszystkich zdarzeń, miał idealne alibi, idealne warunki… – ciągnął Wiktor, jakby mówił
do siebie. – Mógł manipulować nami, jak mu się żywnie podobało. Mógł upozorować
porwanie, mógł…
Kiedy urwał, na moment zaległa ciężka cisza.
– Miał dostęp do wicewojewody – odezwał się w końcu Edmund, wbijając wzrok
w dawnego podkomendnego. – To on go przekupił. Oczywiście! Znali się przecież od
dawna, a urzędnik musiał ufać temu, kto proponował mu łapówkę.
– Owszem.
Osica przeniósł spojrzenie na Dominikę.
– Potem wystarczyło, żeby powiedział pani, że do czegoś dotarł. Jego zaginięcie było
idealnym rozwiązaniem. Zapewniał sobie alibi, zupełnie zrzucał z siebie cień podejrzeń,
choć na dobrą sprawę nikt z nas przecież go nie podejrzewał. I to dlaczego? Bo był
obcokrajowcem?
– Wątpię – odparł Forst.
Przez moment milczeli. Wadryś-Hansen nadal nie potrafiła wydobyć z siebie słowa.
Przemknęło jej przez myśl, że to niemożliwe. Morderca zmieniał wygląd, bywał w tylu
miejscach, czasem przez długie dni przygotowywał swoje dzieło…
Ale nie mogła dać byłemu mężowi alibi. Wracała do domu wieczorami, a od kiedy
rozpoczęła się seria zabójstw w Tatrach, oddalali się od siebie coraz bardziej. Kłócili się,
nie rozmawiali ze sobą, mijali się. Ustawiali swoje terminarze tak, by na siebie nie trafiać
w domu.
Teraz Wadryś-Hansen zrozumiała, że nie były to zwykłe problemy małżeńskie,
a przemyślny plan.
Oprócz tego Gjord miał coraz więcej wyjazdów. Nie pamiętała dokąd dokładnie, mówił
na pewno o Gdańsku lub innym mieście na Pomorzu. Nie interesowała się, nie sprawdzała
go. Gdyby było między nimi lepiej, z pewnością trochę by powęszyła, zaniepokojona.
Może obawiałaby się, że ma kochankę, może to sprawiłoby, że skonfrontowałaby jego
słowa z rzeczywistością.
Niczego takiego jednak nie zrobiła. Gjord zadbał o to, by nie miała ochoty. Doprowadził
do korozji ich związku, by mieć pewność, że nie będzie węszyła. A może nie? Może to nie
tak? Może wybrał kobietę, co do której miał pewność, że nie zaangażuje się uczuciowo?
Dominika potrząsnęła głową, czując się, jakby ktoś uderzył ją w twarz.
Nie, to nie mogła być prawda. To musi być przypadek, a Forst mógł się przecież
pomylić. Nie widział wyraźnie Eliasza, była zamieć, a nim targał nie tylko wiatr, ale też
adrenalina. Potem balansował na granicy śmierci, to wszystko mogło wpływać na jego
pamięć.
Uświadomiła sobie, że mimowolnie kręci głową.
 – Słyszysz? – zapytał Wiktor.
Popatrzyła na niego.
– Pytałem, czy kiedykolwiek widziałaś kogoś z jego rodziny?
Przez chwilę milczała, choć nie musiała zastanawiać się nad odpowiedzią. Był to temat,
który wałkowali wielokrotnie.
– Nie – odparła w końcu.
– Dlaczego?
– Twierdził, że nie ma z nimi dobrych kontaktów, że mimo zaproszeń nie chcą przyjechać
do Polski… że żywią do niego jakąś urazę.
– I nigdy nie chciał zabrać cię do Szwecji.
Nie było to pytanie, a oznajmienie, więc nie odpowiedziała.
– Miał jakieś zdjęcia z dzieciństwa? Znajomych ze Skandynawii, z którymi utrzymywał
stały kontakt?
– Tak… tak, mówił mi często o Sigurdzie, przyjacielu z dzieciństwa, z którym miał stały
kontakt przez internet…
– Widziałaś kiedyś ich rozmowę? Na Facebooku, przez Skype’a? Widziałaś jakiś mail?
– Nie.
Nigdy nie ingerowała w sferę jego prywatności. On był równie zasadniczy, gdy chodziło
o jej przestrzeń osobistą. Za to go ceniła. I najwyraźniej niesłusznie.
– Ale… – zaczęła i na moment urwała, zbierając myśli. – Ale jego akcent…
– To nie problem. Eliasz przygotował tak wiele wymagających elementów tej układanki,
że obcy akcent stanowił najmniejszy z jego problemów. Nawet trzeciorzędni aktorzy
potrafią nauczyć się, jak mówić w ten czy inny sposób.
Zaległa cisza. Zdecydowanie Forsta, pewność jego głosu i twarde spojrzenie kazało
Dominice i Osicy sądzić, że nie ma mowy o żadnych wątpliwościach.
Wadryś-Hansen uświadomiła sobie, jak długo musiał to planować. Od razu odrzuciła tę
wersję właśnie przez ten fakt. Teraz jednak przypomniała sobie inne głośne sprawy
z ostatnich lat, w których determinacja i cierpliwość były najważniejszymi elementami.
Przyszedł jej na myśl konwojent, który ukradł osiem milionów złotych, odjeżdżając
samochodem spod banku, gdy jego towarzysze opuścili pojazd.
Brzmiało to jak prosty plan, ale ten człowiek najpierw stworzył fałszywą tożsamość,
potem zaczął pracę w Poznaniu, przeniósł się do Łodzi, tam spędził rok w firmie
ochroniarskiej i dopiero po odpowiednim przygotowaniu zabrał się do roboty. Przez cały
ten czas chodził ogolony na łyso, z bujną brodą i okularami. Zawsze nosił rękawiczki.
Gdy policja zatrzymała go pół roku po kradzieży, w ogóle nie przypominał człowieka, za
którym wystawiono list gończy. I posługiwał się na powrót swoimi prawdziwymi danymi.
Uświadomiła sobie, że Gjord Hansen był wydmuszką. Fasadą, która ukrywała zabójcę.
Dominika w końcu z trudem przełknęła ślinę. Forst i Osica patrzyli na nią wyczekująco,
jakby od jej reakcji zależało, co zrobią.
– Nie wiem… nie wiem, co powiedzieć.
Był to największy z komunałów, ale na nic innego nie było ją stać. Została zdradzona,
oszukana, zmanipulowana i ośmieszona. Ona! Prokurator pracująca w okręgu, z tak dużym
stażem pracy, doświadczeniem, osiągnięciami…
Pod latarnią najciemniej.
Jeśli kiedykolwiek to powiedzenie miało dla niej sens, to właśnie teraz. Nerwowo
przeciągnęła ręką po włosach, burząc sobie fryzurę. Poczuła, jak się elektryzują, jakby jej
emocje wyzwalały ładunek prądu.
I dzieci… jej dzieci. Jej i człowieka, który zabił tyle osób. Jakie geny miały w sobie?
Jaka krew w nich płynęła?
Poczuła, jak oplata ją przejmujący chłód. Ściągnęła ramiona.
Gdyby to był normalny związek, gdyby zależało jej na pielęgnowaniu go, na dbaniu
o rodzinę, wszystko byłoby inaczej. Uniemożliwiłaby mu działanie, odebrałaby mu
swobodę, z której tak skwapliwie korzystał. Tymczasem Gjord… Eliasz miał szerokie pole
działania. Nie musiał martwić się, że żona zainteresuje się tym, co robi przez cały dzień.
Do szczęścia wystarczało jej, że wieczorem otwierał butelkę wina i pytał, co w pracy.
Nieustannie pytał, co w pracy. Interesował się tym bardziej niż czymkolwiek innym,
czasem miała wrażenie, że wręcz chorobliwie. Składała to na karb skandynawskiego
uwielbienia dla spraw kryminalnych, jego własnych zainteresowań…
Dopiero docierało do niej, że sama dostarczyła mu całej gamy wytłumaczeń. Wstała i na
trzęsących się nogach podeszła do lodówki. Wyciągnęła butelkę czerwonego wina i przez
moment bezskutecznie próbowała wbić końcówkę korkociągu.
Ostatecznie pomógł jej Forst, a potem napełnił kieliszek. Wypiła połowę duszkiem.
Potem dolała sobie i wrócili do pokoju.
Wiktor patrzył na nią znacząco. Chciał o coś zapytać, widziała to wyraźnie w jego
oczach. Skinęła mu głową.
– Musimy wiedzieć, jaki miał dostęp do śledztwa – odezwał się w końcu.
Zaczerpnęła tchu. Powinna wziąć się w garść, najwyższa pora. Potem będzie czas, by
rozpamiętywać to, co zrobiła – i czego nie zrobiła. Teraz mogła jeszcze ze zgliszczy tej
sprawy wydobyć dwoje ocalałych. Przynajmniej teoretycznie.
– Obawiam się, że… że wiedział dużo.
– To znaczy?
– Od jakiegoś czasu nie rozmawialiśmy o niczym innym, tylko o mojej pracy. Męczyło
mnie już to… i w pewnym momencie dobitnie dałam mu do zrozumienia, że nie chcę
zabierać ze sobą tych spraw do domu.
Edmund i Forst wymienili się spojrzeniami. Zrozumieli to, co ona. Gdyby nie te
małżeńskie pogawędki, Iwo Eliasz być może nie wyprzedzałby ich o krok. Przynajmniej na
początku. I być może nie miałby takiej obsesji na punkcie Forsta, który…
Wadryś-Hansen zamarła z kieliszkiem w dłoni.
– On… on bronił cię od samego początku – powiedziała.
Wiktor milczał.
– Takie sprawiał wrażenie. Interesował się twoją sprawą, dziwił mi się, że nie widzę
rzeczy najbardziej oczywistych, że chcę postawić ci zarzuty, że… – Urwała i odłożyła
wino. Uzmysłowiła sobie, że potrzebuje trzeźwego umysłu. – W pewnym momencie
powiedziałam mu, że ma jakąś obsesję na twoim punkcie.
Może wtedy powinna zapalić się lampka alarmowa w jej głowie? A może wcześniej,
kiedy Gjord w tak kompulsywny sposób chciał uzyskać wiedzę o prowadzonych przez nią
śledztwach?
Cały czas się przygotowywał. Uczył się, dzięki niej poznawał techniki śledcze. Dlatego
tak dobrze poradził sobie ze zwodzeniem organów ścigania.
Wadryś-Hansen miała wrażenie, że coś zablokowało jej płuca. Nie mogła głęboko
zaczerpnąć tchu i znów zrobiło jej się gorąco.
W dodatku to zniknięcie. Nie zostawił po sobie żadnego śladu, a ona spekulowała, że
ktoś groził wyrządzeniem krzywdy jej lub dzieciom! Jakże było to naiwne, jakże wygodne
dla jej psychiki. Spodziewała się spisku, bo nim zawsze można było wszystko
wytłumaczyć, jeśli brakowało dowodów.
Tymczasem nikt nie usunął Gjorda. To on sam po prostu wygasił fałszywą tożsamość.
 – Był bezpieczny… – jęknęła. – Przez cały ten czas był zupełnie bezpieczny. Nikt nie
widział jego twarzy.
– Oprócz Forsta – zauważył Osica.
– Który miał zginąć na Orlej Perci. I nigdy nie dowiedzieć się prawdy.
Wiktor pokiwał głową. Wadryś-Hansen przez chwilę się mu przyglądała, zastanawiając
się, co były komisarz o tym wszystkim myśli. Sprawiał wrażenie zmęczonego człowieka,
który po długiej wędrówce w końcu zbliżał się do celu. Celu, który był już w zasięgu ręki.
 13
Lokatorka osunęła się bezsilnie na podłogę. Już dawno nie myślała o sobie inaczej, nie
określała się inaczej, niż robił to Iwo Eliasz. Pozbawił ją nie tylko wolności, ale także
tożsamości. Odarł ją ze wszystkich cech charakteru, które składały się na jej osobę. A na
końcu zabrał jej także imię i nazwisko. Nazywał ją lokatorką. I ona także to robiła. Był to
ostateczny krok w stronę zupełnego, bezwarunkowego podporządkowania.
Ale dlaczego Eliasz zniknął? Tak nagle, tak wiele dni temu? Dlaczego nie wracał?
Nie miała już siły. Z trudem stawiała kolejne pytania, a na odnajdowanie choćby
hipotetycznych odpowiedzi brakowało jej energii. Chciała, żeby wrócił. Żeby odkręcił
zawory, przyniósł jej jedzenie i picie, zadbał o nią.
Niejasno rozumiała, że po to ją tutaj zostawił. Chciał wywołać w niej uczucie
tęsknoty… nie, nie tęsknoty. Tak myślał o tym tylko on. Ona czuła coś innego. Absolutną
zależność. Wiedziała, że jej życie zależy wyłącznie od tego, czy Eliasz wróci.
Nie rozumiała jednak, dlaczego zostawił tu chłopaka.
Początkowo się go obawiała, jakby był trędowaty. Z trudem rozumiała własną reakcję,
po czasie doszła jednak do wniosku, że strach wynikał z tego, że od długiego czasu nie
miała kontaktu z nikim obcym. Cały jej świat zawęził się do tej piwnicy i Eliasza.
Chłopczyk przez jakiś czas się trzymał. Potem powoli zaczynały opuszczać go siły,
stawał się marudny, płakał i błagał ją, by mógł wrócić do rodziców. Kazała mu
się uspokoić, ale nie słuchał. Tracił energię i z dnia na dzień gasł w oczach. W końcu
popadł w marazm.
Mimo że dawała mu swoje racje, niewiele mogła zrobić. Zapasy kończyły się
w zastraszającym tempie. Przypuszczała, że Eliasz chce doprowadzić ją na skraj śmierci,
ale wciąż wierzyła, że w końcu się zjawi.
Teraz, gdy osunęła się na ziemię, rozumiała już, że coś mu się stało. Nie pojawi się.
Podczołgała się do chłopaka i przyłożyła dwa palce do tętnicy szyjnej. Nie wyczuła
pulsu.
Zmusiła się do tego, by odsunąć się od ciała. Ułożyła się pod drzwiami i spojrzała
w stronę chłopaka. Widziała niewyraźnie, jakby przez zaparowane okulary. Zdawała sobie
sprawę, że niebawem ciało zacznie gnić. Będzie śmierdzieć, pojawi się robactwo
i zgnilizna.
Ale ona tego nie doczeka. Wiedziała, że ma jeszcze kilka godzin, zanim straci
przytomność. Potem jej organizm po prostu się wyłączy, pozbawiony paliwa.
Nie liczyła na ratunek. Nikt nie wiedział, gdzie jej szukać. Iwo Eliasz z pewnością
zadbał o to, by nikt nie zniszczył jego starannie projektowanej układanki. Umrze w tym
domu, była tego pewna.
Zamknęła oczy.
 14
Pierwszym, co zrobili, było upublicznienie wizerunku Eliasza. Wybrali dwa zdjęcia –
jedno przedstawiające Gjorda z zarostem, drugie bez. Wizerunek natychmiast został
opublikowany w policyjnych bazach danych i w mediach. Jeśli ten człowiek mieszkał
w Polsce i tutaj przetrzymywał Olgę, musiał gdzieś się pojawiać. Forst czekał nerwowo na
doniesienia.
Drugą rzeczą było powiadomienie przełożonych Dominiki. Wiktor przypuszczał, że
prokurator zostanie zawieszona w obowiązkach na czas wewnętrznego postępowania
wyjaśniającego, a potem… potem wszystko będzie zależało od polityków, jak zawsze.
Jeśli uznają, że wyrozumiałość może zjednać im poparcie, roztoczą nad nią parasol
ochronny. Jeśli nie, oświadczą, że na takie potknięcia nie ma miejsca w organach ścigania.
Ostatecznie Wadryś-Hansen nie sprawiała wrażenia, jakby ją to obchodziło. Być może
nie miała zamiaru zajmować się już ściganiem przestępstw – i jeśli tak było, Forst
doskonale ją rozumiał. Sam nie dopuszczał możliwości, by wrócić do policji.
Mimo to w komendzie czuł się dobrze. Jak w domu.
Wraz z Osicą stał nad komputerem Stefana Dębskiego, przyglądając się wpisom
w kolejnych rejestrach, które przeglądał młody funkcjonariusz. Po uzyskaniu zgody od sądu
prześledzili wszystko, co Gjord Hansen robił w sferze finansowej, administracyjnej czy
podatkowej.
Nie było tego wiele.
Eliasz zadbał o to, by jego alter ego było wiarygodne, i nie pchał się tam, gdzie mogłoby
zostać narażone na szwank. Małżeństwo rzadko podróżowało za granicę, a nawet jeśli, to
nie do miejsc, gdzie skrupulatnie sprawdzano dokumenty. Żaden pracownik tureckiego
lotniska nie miał powodu, by wprowadzać do systemu danych Szweda, który przyleciał na
wakacje.
Ponadto wszystko wskazywało na to, że szwedzka tożsamość jest prawdziwa. Forsta to
nie dziwiło. Jakiś czas temu czytał raport Nasjonalt ID-senter – norweskiej organizacji,
która zwracała uwagę na problem fałszywych tożsamości imigrantów w Skandynawii.
Zdobyć ją było łatwo, wystarczyło podać inne dane przy ubieganiu się o wizę, inne
w trakcie ubiegania się o kartę pobytu, a inne przy wpisie do rejestru podatkowego. Bez
możliwości weryfikowania danych biometrycznych system kulał.
Rekordzistą był chyba pewien Irakijczyk, który posługiwał się jedną tożsamością
w Folkeregister, rejestrze ludności, i pięcioma innymi w kolejnych bazach danych. Przez
lata mieszkał w Skandynawii i popełnił szereg przestępstw – wszystkie zostały wykryte
i wprowadzone do różnych systemów pod różnymi danymi.
Forst spodziewał się, że Iwo Eliasz był jeszcze bardziej przebiegły.
– Musi coś być – mruknął Osica.
– Sprawdzam wszystko, co się da, panie inspektorze – odparł chłopak, nie odrywając
wzroku od ekranu. – Ale nie widzę ani kredytów, ani transakcji kartą płatniczą poza
Krakowem, ani nawet logowań z telefonu…
– A mimo to musiał jeździć stamtąd do Zakopanego. Musiał tankować, musiał
dzwonić… muszą być jakieś ślady.
Forst wątpił, by je odnaleźli. Zatankować mógł w Krakowie, spokojnie wróciłby na tym
samym baku, a jeśli jeździł w dobrych godzinach, stukilometrowa podróż nie zajmowała
mu wiele czasu. Wiktor przypuszczał, że niejednemu pracownikowi korporacyjnemu
w wielkich miastach tyle samo zajmował dojazd do pracy przez zakorkowane arterie.
Telefon najpewniej zostawiał w domu, a w trasie posługiwał się pre-paidem. O ile
w ogóle musiał to robić. Z tego, co mówiła Wadryś-Hansen, nie należeli do par, które
musiały być ze sobą w kontakcie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.
– Sprawdzamy też monitoring stacji benzynowych, ale na razie nic – dodał Stefan.
– I nic nie znajdziecie – podsumował Forst. – Jedyna szansa jest taka, że ktoś go widział.
– Gdzie? – spytał Edmund, rozkładając ręce.
– Tam, gdzie trzymał Olgę i chłopaka.
– Czyli?
– Gdzieś niedaleko. Przypuszczam, że na jakiejś wsi lub w małej miejscowości. Gdzieś
na uboczu.
– Skąd pewność, że w ogóle wyściubiał nos z rudery? Bo przypuszczam, że w grę
wchodzi tylko jakaś rudera. Jak ta na Słowacji.
– Nie sądzę. Wydaje mi się, że to raczej zwykły, niepozorny budynek, z dala od innych.
Rudera ściągałaby za dużo uwagi.
Osica mruknął z dezaprobatą.
– Zakupy mógł robić w Krakowie.
– Może – przyznał Wiktor. – Ale równie dobrze mógł zaopatrywać się na miejscu,
w różnych sklepach. Musiał tylko uważać, by zbyt często nie pojawiać się w jednym z nich.
 – W takim razie nadal nic nie mamy.
A czas ucieka, dodał w duchu Forst. Poprawił chwyt kul i wbił wzrok w monitor, na
którym Dębski wyświetlał kolejne dane. Gdyby nawet w tej chwili udało się trafić na coś
konkretnego, mogłoby być za późno.
Właściwie gdyby Forst schodząc z Orlej Perci, ruszył na poszukiwania Olgi, byłoby
prawdopodobne, że nie zdąży. Teraz tylko cud mógł sprawić, że odnajdzie Szrebską
w porę.
– Co z nagraniami z autostrady? – spytał Wiktor.
– Ściągają je z serwerów. Pierwsze zapisy z bramek już trafiają do chłopaków. – Stefan
wskazał na grupę funkcjonariuszy siedzących kawałek dalej. – Ale to potrwa.
– Jak długo?
Dębski wzruszył ramionami.
– Nie mam pojęcia. Pierwszy raz robimy coś takiego, a nie wiemy nawet, jakiego
samochodu szukać.
Forst przypuszczał, że zabójca zaopatrzył się w jakiś niedrogi pojazd w jednym
z szemranych komisów samochodowych. Zapłacił gotówką, w pakiecie dostając też lewe
dokumenty na samochód.
– Analizują twarz za twarzą, ale to setki tysięcy osób na każdym nagraniu…
– Trzeba to zawęzić – włączył się Edmund.
– Jak? – odparł z powątpiewaniem Forst. – Nie wiemy, kiedy jeździł do Zakopanego.
Dominika też nie potrafi jednoznacznie stwierdzić, kiedy męża nie było w domu.
Szczególnie podczas tych miesięcy, kiedy dochodziło do zabójstw. Ich relacje już wtedy
praktycznie nie istniały.
– Mhm…
– Nie możemy sobie pozwolić na przegapienie go, wyłączając z zakresu poszukiwań
jakieś daty. Bo to zapewne w tym okresie Eliasz jeździł. Przewidział wszystko, więc także
to, że będziemy szukać na nagraniach.
– Może i tak – przyznał Osica. – Ale w takim razie to może potrwać tygodniami.
Wiktor zdawał sobie z tego sprawę, dlatego nie przywiązywał do nagrań większej wagi.
Owszem, mógł liczyć na łut szczęścia, ale czuł, że przestało mu sprzyjać.
– Mimo wszystko dałbym priorytet pewnym datom i wyeliminował chociaż tych kilka
dni, kiedy Wadryś-Hansen widziała męża wieczorem – oznajmił Edmund.
 Forst skinął głową, jakby cokolwiek od niego zależało. Kiedy Osica odszedł, by
poinstruować podkomendnych, Stefan obrócił się przez ramię i popatrzył na wspierającego
się o kule Wiktora.
– Wiadomo w ogóle, kim tak naprawdę był ten facet? Jak się nazywał?
– Nie.
– Nikt go nie rozpoznał?
– Na razie nie.
– Przeszukują bazy danych osób zaginionych?
– Nieustannie – odparł pod nosem Forst. – Zajmij się swoim zadaniem, Stefan.
Dębski pokiwał głową i wrócił do analizowania rejestrów. Teraz miał przed sobą
bilingi z domowej linii telefonicznej. Sprawdzał każdy kierunkowy, zapisał numery, które
nie pojawiały się wcześniej, nie należały do znajomych czy rodziny. Wykonywał żmudną
pracę i zdawał sobie sprawę, że to jedynie niewinne preludium do tego, co go czeka.
W takich sytuacjach nikt nawet nie wspominał o nadgodzinach – było oczywiste, że
wszyscy będą pracowali dwadzieścia cztery godziny na dobę.
Dzień w dzień, tydzień w tydzień.
Tyle że Olga mogła nie mieć dnia, a tym bardziej tygodnia.
Wiktor zaklął pod nosem i się obrócił. Pokuśtykał w kierunku Osicy z nadzieją, że ktoś
jakimś cudem odnalazł nagranie przedstawiające Eliasza. Wszyscy zakładali, że jeździł
autostradą, bo zależało mu na czasie. Równie dobrze mógł jednak wybierać alternatywne
drogi wojewódzkie lub jeździć pociągami.
Ta ostatnia możliwość wydawała się mało realna, ale na wszelki wypadek krakowscy
funkcjonariusze sprawdzali kasy biletowe na dworcach, a informatycy poszukiwali śladów
świadczących o tym, że Iwo zamawiał bilety online.
Problem polegał na tym, że nawet jeśli był tak lekkomyślny, mógł wszystkiego
dokonywać z poziomu telefonu. Niejedna oferta na kartę miała w pakiecie całkiem pokaźny
transfer, Eliasz nie miałby problemu z korzystaniem z internetu, nie wspominając już
o hotspotach.
Wiktor powiódł wzrokiem po funkcjonariuszach. Wyglądali na znużonych, a on nie mógł
się dziwić. Od kilku godzin wpatrywali się w przejeżdżające przez bramki samochody.
– Idź do domu, Forst – odezwał się Osica. – Odpocznij.
– Nie potrafię.
 – W takim razie zrelaksuj się w inny sposób. Tutaj nic po tobie.
– Nie relaksuję się już w żaden sposób.
Dawny przełożony pokiwał głową, lecz nie było w tym geście ani trochę przekonania.
Forst musiał przyznać, że istniał jeden plus przepompowania krwi w szpitalu. Bez tego
zapewne nadal dawałby sobie w żyłę. W tej sytuacji jednak został uwolniony od nałogu.
Nawet nie przechodził fazy odstawienia. Owszem, nie czuł się najlepiej, ale najgorsze
ominęło go, kiedy był podłączony do aparatury tłoczącej w niego całe mnóstwo środków
przeciwbólowych.
Odsunął tę myśl. Oznaczała wszak, że istniała jedna rzecz, za którą powinien być Bestii
wdzięczny. Nie był gotów tego przyznać.
– W każdym razie przestań wisieć im nad głowami – dodał podinspektor. – W niczym
nie pomagasz.
Z tym nie miał zamiaru polemizować. Odwrócił się, a potem powoli wyszedł na
korytarz. Machinalnie ruszył w stronę swojego dawnego biura, ale po kilku krokach
zreflektował się, że nie ma tam czego szukać. Skierował się do gabinetu Osicy.
Siedział za biurkiem podinspektora przez kwadrans, starając się oczyścić umysł, nie
myśleć o niczym. Nie szło mu to najlepiej. Oczami wyobraźni widział Olgę, bezsilną,
znajdującą się nad przepaścią, czekającą na koniec.
Z pewnością wsiąkałby coraz bardziej w te niepokojące wizje, gdyby nie dzwonek
telefonu. Natychmiast sięgnął do kieszeni z nadzieją, że doszło do jakiegoś przełomu.
Kiedy jednak zobaczył, że dzwoni Wadryś-Hansen, wiedział, że nic takiego się nie
wydarzyło. Na czas postępowania wyjaśniającego prokurator została odsunięta na boczny
tor, była poza oficjalnym obiegiem informacji.
Przez moment zastanawiał się, czy odebrać. W końcu to zrobił. Przywitała go
beznamiętnym, przybitym głosem.
– Wiadomo coś? – dodała. – Cokolwiek?
– Doskonale wiesz, że nie mogę ci udzielać informacji.
– Tak – przyznała. – I doskonale wiem też o tym, że masz to w głębokim poważaniu.
Właściwie miała rację. Forst zaczerpnął tchu, a potem zreferował jej wszystko, co udało
im się ustalić. Miał wrażenie, że ledwo zaczął, a dotarł do końca. Uświadomiło mu to, że
znów są jak dzieci we mgle – być może teraz bardziej niż kiedykolwiek. Bestia odzywała
się zza grobu. Śmiała się, drwiła sobie z nich w najlepsze.
 – W końcu na coś traficie – powiedziała Dominika po chwili milczenia.
– Oby w porę.
– Oby – potwierdziła.
Przez moment znów panowała cisza. Forstowi była obojętna, jak wszystko inne. Była mu
obojętna, jak wszystko inne. Wbijał wzrok przed siebie, czując, jak wzmaga się jego
marazm.
– Podjęto decyzję o relokacji uchodźców – odezwała się Wadryś-Hansen.
– Tak?
– Zostaną przeniesieni do Austrii, kanclerz podobno już się zgodził.
– Słusznie.
– Naprawdę tak sądzisz?
– Może.
Wiktor usłyszał w słuchawce cichy trzask, jakby przekładała telefon do drugiej ręki.
– Nie wiem, czy tym razem się z tobą nie zgodzę – powiedziała. – Może nie jesteśmy
gotowi, żeby przyjmować tych ludzi. Skoro nie potrafimy zapewnić im bezpiecznej
przystani, jaki jest sens?
Forst nie odpowiedział.
– Owszem, są ludzie, którzy chcą pomagać. Ale wygląda na to, że to wyjątki. A co
z ogółem społeczeństwa? Nie jest gotowe.
– To był jeden szaleniec – odparł Wiktor.
– Nie. Nie jeden. Poza tym to nie on zabił Syryjczyka pod Kościelcem. Nawet nie musiał
nikim manipulować, by to się stało. Po prostu nie nadajemy się do tego, Forst.
– To dość przybijająca myśl. Przynajmniej dla ciebie.
– Tak – przyznała. – Martwi mnie to, że naród, który podczas wojny krył Żydów po
piwnicach, ryzykując życiem swoim i swoich rodzin, nie potrafi teraz wyciągnąć ręki do
obcych. Bestia pokazała, kim naprawdę jesteśmy. Postawiła lustro, a potem za fraki nas do
niego przyciągnęła i kazała spojrzeć na swoje oblicze. I Bóg mi świadkiem, że
zobaczyliśmy coś skrzywionego, coś wynaturzonego. Karykaturę tego, co sami o sobie
myślimy.
Forst nie miał zamiaru tego dłużej słuchać. Wadryś-Hansen najwyraźniej radziła sobie
z sytuacją z pomocą wina – i nie żałowała go sobie. Rzekomo w nim tkwiła prawda, ale
czy tak było w tym wypadku? Wiktor nie miał zamiaru tego rozważać. Nie lubił uogólnień.
 – Muszę kończyć – powiedział.
Przez chwilę milczała.
– Daj znać, jak tylko będziecie coś wiedzieć.
Zapewnił ją, że tak zrobi, po czym się rozłączył. Położył telefon na biurku
i rozprostował plecy. Krzesło zaskrzypiało, a Forst poczuł, jakby miała złapać go kolka.
Szybko wrócił do poprzedniej pozycji.
Zastanawiał się przez moment, a potem wsparł się na kulach i pokuśtykał do jednej
z metalowych szafek. Wyjął z niej teczkę ze sprawą Eliasza, odkleił zdjęcie i wyszedł.
Jedynym, co mógł zrobić, było rozpytywanie ludzi na Krupówkach. Uznał, że to
ostateczne potwierdzenie tego, w jak beznadziejnej sytuacji się znaleźli. Szedł powoli,
mając wrażenie, że nigdy nie dotrze na miejsce.
W końcu jednak przeciął aleję 3 Maja i przez Staszica dotarł do celu. Za
charakterystycznym drewnianym mostkiem stało parę kolorowych bud – prowizorycznych
minikasyn, w których turyści zostawiali małą fortunę. Za nimi widać było miejsce, od
którego wszystko się zaczęło.
Wiktor stanął przed mostkiem i wbił wzrok w Giewont. Pogoda tego dnia stanowiła
zupełną antytezę tego, co wydarzyło się w jego życiu. Na niebie nie było ani jednej
chmurki, bez trudu można było dostrzec górujący nad Zakopanem krzyż.
Forst spojrzał w lewo, na mężczyznę stojącego na skrzyżowaniu Krupówek i Staszica.
Miał swoje stałe miejsce. Opierał się o znak kierujący przechodniów do krzywego domu
lub innej lokalnej atrakcji.
Wiktor pomyślał, że ich praca sprowadzi się dzisiaj mniej więcej do tego samego.
Zaczerpnął głęboko powietrza, po czym skierował się w stronę głównej części deptaka.
Zaczepiał ludzi, pokazując zdjęcie, ale większość go ignorowała. Z gęstym kilkudniowym
zarostem, dawno zagojonymi, ale widocznymi obrażeniami na twarzy, wspierający się na
kulach, musiał sprawiać wrażenie zwykłego nagabywacza.
A nawet jeśli ktoś się zatrzymywał, rozpoznawał Eliasza tylko dlatego, że widział tę
twarz w internecie lub telewizji. Po kilkunastu minutach Forst stwierdziłby zapewne, że nie
ma to dalszego sensu, ale był myślami daleko. Nie zastanawiał się nad tym, co robi, nie
pozwalał sobie na refleksję.
Wystarczało mu, że nie jest bierny.
Dotarłszy do McDonalda, przysiadł na ławce po drugiej stronie ulicy. Obserwował
ludzi, mimo woli myśląc o tym, co mówiła Wadryś-Hansen. Wydawało mu się to
przesadzone. Może tkwiło w tym ziarno prawdy, ale teoria prokurator była mocno podlana
alkoholem.
Zanim zdążył na dobre się nad tym zastanowić, znów rozległ się dźwięk telefonu.
Sięgnął po niego niechętnie, spodziewając się, że Dominika jeszcze bardziej użyźniła
winem grunt swego pesymizmu.
Dzwonił jednak Osica.
– Gdzie jesteś? – zapytał bez słowa wstępu.
– Na Krupówkach.
– Mamy trop, Forst.
– Co takiego?
– Kasjerka ze sklepu spożywczego w Rabce-Zdroju go rozpoznała. Jest pewna, że robił
u niej zakupy.
Wiktor podniósł się stanowczo zbyt gwałtownie i niemal stracił równowagę.
Natychmiast poczuł ból, jakby coś próbowało rozerwać mu nogę od środka. Nie zwrócił na
to jednak uwagi.
– Będę czekać na skrzyżowaniu z Kościuszki.
– W porządku. Zaraz wyjeżdżam.
Mondeo na sygnale podjechało po kilku minutach. Osica przechylił się przez siedzenie
pasażera i popchnął drzwi. Forst przełożył kule nad zagłówkami, rzucił je na tylne
siedzenie i usiadł obok Edmunda. Ten bez słowa zawrócił i ruszył przed siebie.
Po dwudziestu sześciu minutach byli w Rabce-Zdroju. Podinspektor ani na moment nie
wyłączał koguta, a drogę torował mu jeden z samochodów patrolowych zakopiańskiej
policji. Z piskiem opon zatrzymali się przy sklepie, z którego dzwoniła ekspedientka.
Miejscowi policjanci już chodzili od domu do domu. Według burmistrza na jednym
kilometrze kwadratowym mieszkało około trzystu sześćdziesięciu osób. A powierzchnia
całego miasta wynosiła jakieś trzydzieści sześć kilometrów kwadratowych. Nie było to
szukanie igły w stogu siana – raczej jej kawałka na polu podczas sianokosów. I to nocą.
Forst i Osica weszli do sklepu i od razu wiedzieli, do kogo się zwrócić. Kobieta stała
przy kasie, otoczona policjantami. Niemal się przekrzykiwali, starając się cokolwiek z niej
wyciągnąć.
– Cisza! – rozkazał Edmund, podchodząc do ekspedientki. – Spokój.
 Wszyscy czuli presję czasu, zresztą wytyczne z komendy wojewódzkiej były jasne –
każda godzina, może nawet każda minuta, miała znaczenie.
Osica wyciągnął dwa zdjęcia i pokazał je kobiecie.
– Na którym bardziej przypomina człowieka, którego pani widziała?
– Bez… bez brody.
Edmund zgiął drugie i wsunął je do kieszeni marynarki.
– Często przychodził?
– Nie, raczej rzadko… nie wiem, może raz na kilka miesięcy.
– Więc robił zakupy w różnych miejscach – powiedział Forst, patrząc znacząco na
funkcjonariuszy.
Ci jednak ani drgnęli. Dopiero gdy Osica polecił im, by sprawdzili pozostałe sklepy
i pokazali zdjęcie obsłudze, zabrali się do roboty.
– Co kupował? – odezwał się Edmund.
– O Boże, nie pamiętam… ledwo w ogóle skojarzyłam twarz. I to pewnie tylko dlatego,
że wydał mi się przystojny.
– Wyglądał na miejscowego? Nowego mieszkańca? – zapytał Forst.
– Nie. Raczej na turystę.
Oczywiście. W miejscowości takiej jak ta najłatwiej było się ukryć, udając
przyjezdnego. Iwo Eliasz wtapiał się w tłum i zapewne nie spodziewał się, że ktokolwiek
go zapamięta. Robiąc zakupy raz na kilka miesięcy w danym sklepie, właściwie nie
ryzykował. A jednak zwykła ludzka natura go przechytrzyła – spodobał się ekspedientce,
więc zapadł jej w pamięć. Było w tym coś satysfakcjonującego.
Wiktor wiedział jednak, że więcej od niej nie wyciągną. Będą starali się zdobyć zapisy
z monitoringu, przeanalizują każdy produkt, który Eliasz kupował, ale ostatecznie to też
niewiele pomoże. Jeśli w ogóle filmy będą jeszcze na dysku. Po kilku miesiącach nośniki
mogły dawno zostać wyczyszczone, by zrobić miejsce nowym nagraniom.
Osica zadawał jeszcze szereg standardowych pytań, kiedy Forst skierował się do
wyjścia. Stanął przed sklepem i się rozejrzał. W oddali jeden z policjantów pukał do
stojącego przy ulicy domu. Otworzyła mu staruszka, po czym przyjrzała się fotografii.
Pokręciła głową.
Forst przypuszczał, że podobne reakcje policjanci będą dziś widzieli u pozostałych
mieszkańców Rabki.
 Pomylił się.
Niecałe piętnaście minut po tym, jak Osica skończył rozmawiać z ekspedientką,
zadzwoniono na komisariat z kolejną informacją. Tym razem telefonowała właścicielka
nowo wybudowanego pensjonatu przy ulicy Tetmajera.
Twierdziła, że widziała człowieka ze zdjęcia dwa, może trzy tygodnie temu. Początkowo
nie była pewna, ale gdy usłyszała w mediach, że poszukiwany najprawdopodobniej
mieszkał w Rabce, postanowiła zadzwonić.
Czerwone mondeo natychmiast pomknęło w kierunku Tetmajera. Za samochodem jechała
karetka na sygnale, a kawałek za nią dwa wozy policyjne, które dołączyły do nich po
drodze.
Osica zatrzymał forda na końcu nierównej drogi z betonowych płyt. Wszystkie były
krzywe, jakby coś obciążało je od różnych stron i wyginało tak, by stanowiły naturalne
progi spowalniające. Za ostatnią z płyt zaczynała się wąska, wijąca się pod górę droga
gruntowa.
Właścicielka pensjonatu czekała przy budynku. Forst opuścił szybę.
– Jest pani pewna, że właśnie jego widziała? – zapytał.
– Nie na sto procent, ale… ale próbowałam z nim porozmawiać i…
– Słucham?
Przełknęła ślinę i wskazała na niewielki budynek w oddali, tuż pod lasem.
– Przez jakiś czas stał nieużywany, ale rok temu, zanim jeszcze zrobiłam u siebie pokoje
gościnne, ktoś się sprowadził. Nigdy nie udało mi się zamienić z nim słowa, a chciałam
wypytać, czyby może nie odsprzedał… to dopiero miejsce na pensjonat.
– I nie udało się?
– Nie. W ogóle nie otwierał drzwi, udawał, że go nie ma.
– Zrozumiałe – mruknął Wiktor, czując, jak serce bije mu coraz szybciej. Spojrzał przed
siebie, na dom na wzgórzu.
– Ale widziałam go kiedyś, jak jechał. Tu trzeba zwolnić, sami panowie…
– Dziękujemy – uciął Forst.
Osica nie czekał na odpowiedź kobiety. Ruszył gwałtownie, wyrzucając spod kół
ziemię. Droga była nierówna, samochodem rzucało na boki, ale Edmund nie miał zamiaru
zwalniać. Zahamował przed samym płotem, uderzając w niego lekko przednim zderzakiem.
Wyskoczył z samochodu, obszedł go i pomógł Forstowi wysiąść.
 Kopnął furtkę, a potem poprowadził byłego komisarza przez podwórko. Wiktor zdążył
zabrać tylko jedną kulę.
Kilka metrów przed drzwiami minęli ich pozostali funkcjonariusze i ratownicy
medyczni. Ci pierwsi natychmiast zabrali się za otwieranie zamka, ale z niewielkim
powodzeniem.
– Niech pan to przestrzeli – powiedział Forst.
Osica wyjął broń i wycelował na wysokości zamka. Pociągnął za spust, z drzwi
poleciały wióry. Grupa policjantów wpadła do środka, nie krzycząc, nie ostrzegając, nie
uważając na jakiekolwiek zagrożenie. Bestia mogła zastawić sidła, ale zdawali się tym nie
przejmować.
– Szrebska! – krzyknął Forst.
Odpowiedzieli mu jedynie pozostali funkcjonariusze, również nawołujący dziennikarkę.
Wiktor rozejrzał się i zrozumiał, że Eliasz nie mógł jej tutaj trzymać. Mogłaby wybić okno
i wydostać się bez problemu.
Potoczył wzrokiem wokół i wskazał na masywne, nowe drzwi w korytarzu. Ruszył w ich
kierunku najszybciej, jak potrafił, ale zanim do nich dotarł, funkcjonariusze już pracowali
nad zamkiem. I tym razem jednak bez skutku.
Jeden z nich wycofał się o dwa kroki, a potem kopnął z całej siły.
– Mocna konstrukcja – powiedział drugi.
– Tych pan nie przestrzeli, panie inspektorze – dodał inny. – Trzeba dzwonić po taran.
Forst zaklął głośno. Podszedł do drzwi i uderzył w nie pięścią. Przylgnął czołem do
zimnego metalu i zamknął oczy. Wiedział, że dzieli go już niewiele. Wprawdzie Olga nie
odpowiadała, ale to nic nie znaczyło. Pomieszczenie, które znajdowało się po drugiej
stronie, mogło być dźwiękoszczelne.
Osica już wzywał grupę uderzeniową, która miała odpowiedni sprzęt. Forst się nie
ruszał. Nie miał zamiaru odsuwać się choćby o krok, dopóki nie zjawią się funkcjonariusze
ze sprzętem wyważeniowym.
Ci w końcu dotarli na miejsce. Taran miał wagę jakichś dwudziestu kilogramów,
trzymało go dwóch policjantów. Był przeznaczony do pokonywania drzwi
antywłamaniowych i Forst wiedział, że te także ustąpią.
Kiedy je wyważyli, znów zawołał Szrebską. Wciąż nie słyszał żadnej odpowiedzi.
Zanim funkcjonariusze zdążyli sięgnąć po latarki, uderzył we włącznik światła.
Jarzeniówki odsłoniły przed Forstem schody, a na ich końcu kolejne drzwi.
– Wywalić je! – polecił Osica. – Już!
Natychmiast zabrali się do roboty. Te ustąpiły z nieco większym trudem. Ostatecznie
wpadły jednak do środka, a towarzyszyły temu nieustające krzyki policjantów, którzy
ostrzegali, by odsunąć się od progu.
Pomieszczenie było oświetlone. Natychmiast buchnęła z niego stęchlizna, a zaraz potem
odór, który Forst znał nader dobrze.
Smród rozkładającego się ciała.
Funkcjonariusze z taranem cofnęli się mimowolnie o kilka kroków. Pozostali zasłonili
usta, Osica skrzywił się, jakby miał zwymiotować.
Wentylacja musiała szwankować, choć nawet gdyby działała na pełnych obrotach, nie
zdołałaby usunąć wszechogarniającego fetoru. Zdawał się oblepiać nozdrza, przenikać
skórę, szczypać w oczy.
Forst ruszył przed siebie. Z trudem przepchnął ślinę przez zaciśnięte gardło. Miał
wrażenie, jakby klatka piersiowa miała zaraz mu eksplodować.
Najpierw zobaczył ciało dziecka pod ścianą. Procesy gnilne musiały trwać już od
pewnego czasu. Pojawiło się robactwo, a w przejmującej ciszy słychać było bzyczenie
much. Unosiły się nad zwłokami, wchodziły do otworów ciała, żerowały. Wiktor oderwał
wzrok od chłopaka.
Zrobił jeszcze kilka kroków, podpierając się oburącz o kulę.
Widział, że Szrebska leży kawałek dalej. Była odwrócona tyłem, nie mógł nic
stwierdzić. Obawiał się, że nogi zaraz się pod nim ugną, że runie na ziemię i coś sprawi, że
już nigdy się nie podniesie. Nie dowie się, czy zdążył.
– Forst, poczekaj… – jęknął Osica.
Smród był tak porażający, że trudno było spodziewać się, by pochodził tylko z jednego
ciała.
Forst upadł przy Szrebskiej. Nie potrafił powiedzieć, czy się porusza. Ostrożnie dotknął
ramienia, potem zacisnął dłoń i obrócił ją do siebie.
Spojrzała na niego z przerażeniem.
Źrenice rozszerzyły się, jakby zobaczyła ducha.
Forst nie mógł uwierzyć w to, co widział.
– Kim ty jesteś? – wydusił.
– Lo… lokatorką – odparła nieznajoma kobieta.
 15
Wiktor Forst nie odrywał wzroku od dworcowego zegara. Jeśli pociąg nie będzie miał
opóźnienia, powinien zajechać na peron za niecały kwadrans. W Zakopanem skład będzie
stał tylko chwilę, a potem pojedzie na północ. Dla maszynisty kierunkiem będzie Szczecin
Główny, gdzie pociąg miał zajechać jutro po ósmej rano. Dla Forsta kierunkiem było nowe
życie.
– Pożegnałeś się? – zapytał siedzący na ławce obok Osica.
– Z kim?
– Nie wiem. Ze wszystkimi.
– Właściwie tylko panu mogę powiedzieć do widzenia.
– I raczej nie do zobaczenia?
– Z pewnością nie.
Edmund pokiwał głową, a Forst trwał w bezruchu, wbijając wzrok w zegar. Podjął
decyzję po wielu tygodniach przemyśleń. Po wielu tygodniach poszukiwań.
Kobieta w piwnicy Eliasza początkowo nie potrafiła nawet powiedzieć, jak się nazywa.
Dopiero po kilku dniach zaczęła dochodzić do siebie. Kiedy jej myśli stały się na tyle
koherentne, żeby odpowiadać na pytania, Wiktor i Osica natychmiast przystąpili do
przesłuchania.
Ustalili, że lokatorka trafiła do piwnicy Eliasza zaraz po Oldze. Nie wiedziała, co stało
się z poprzednią ofiarą. Iwo powiedział jej tylko tyle, że była to dziennikarka i że nie
sprawdziła się w swojej roli. Często posługiwał się jej przykładem, przywoływał ją, gdy
chciał opisać lokatorce, jak nie powinna się zachowywać.
Przez długie tygodnie myśli o poprzedniczce, jej uporze i buncie, który opisywał Eliasz,
podnosiły kobietę na duchu. Potem jednak o niej zapomniała. Podobnie jak o wszystkim
innym.
Technicy kryminalistyczni znaleźli w domu ślady DNA Olgi Szrebskiej. Nic jednak nie
wskazywało na to, co się z nią stało. Trudno było być dobrej myśli. Forst przypuszczał, że
nie do końca nie dała się pokonać. Walczyła, być może przez jakiś czas biernie,
wyczekując okazji. A gdy ta się nadarzyła, zaryzykowała. To z pewnością do niej
pasowało.
Nie było żadnego tropu. Żadnego śladu ani żadnej nadziei. Wiktor zdawał sobie sprawę,
że nigdy nie odnajdą ciała.
 – Dokąd masz zamiar jechać? – odezwał się Osica, wyrywając go z zamyślenia.
– Nie wiem.
– A jednak wybrałeś intercity do Szczecina.
Forst wyciągnął paczkę czerwonych westów i zapalił jednego.
– Na pewno zatrzymam się w Warszawie.
– Po co?
– Chcę pójść na jej grób.
– Jej?
– Nie ma dla mnie znaczenia, że jest pusty.
Osica pokiwał głową, nie odpowiadając. Obaj milczeli aż do momentu, gdy pociąg
ustawił się na właściwym torze, a beznamiętny kobiecy głos huknął z głośników,
zapowiadając odjazd TLK.
Forst podniósł się i przerzucił torbę przez ramię. Edmund nawet nie drgnął, jakby nie
miał zamiaru go pożegnać.
– To mój pociąg.
Osica powoli się podniósł. Westchnął, a potem obrócił się do Wiktora. Uścisnęli sobie
ręce, krótko, ale mocno. Potem Edmund poklepał dawnego podkomendnego po ramieniu.
Pracowniczka kolei jeszcze raz oznajmiła, że odjeżdża pociąg do Szczecina.
Wokół panował gwar, jakby był środek dnia, a nie przedsionek nocy. Turyści wsiadali
do wagonów, śmiali się, wymieniali uwagami na temat zdobytych szczytów i zapewniali,
że niebawem wrócą. W powietrzu unosił się zapach smaru, chłód zimy doskwierał tutaj
z jakiegoś powodu nie mniej niż na wysokich szczytach.
Forst oddalił się bez słowa. Przełożył nogę nad szparą dzielącą peron od pociągu
i stanął na pierwszym z metalowych schodków. Obejrzał się przez ramię.
– Nie wywołuj żadnych pożarów, Forst.
Wiktor uśmiechnął się blado.
– Tak jest, panie inspektorze – odparł, a potem wszedł do środka i zajął miejsce przy
oknie. – Ugasiłem ich już wystarczająco wiele – mruknął do siebie.
 Posłowie
W dwóch poprzednich tomach posłowia zabrakło, choć zazwyczaj umieszczam je na
końcu każdej książki. Powód był prozaiczny – Ekspozycję pisałem pod pseudonimem
i w pierwszej wersji po prostu zrezygnowałem z tych kilku słów na koniec. Potem uznałem,
że tak powinno zostać.
Teraz jednak, kiedy historia dobiegła końca, muszę wspomnieć o kilku osobach, bez
których cały cykl by nie powstał.
Podziękowania należą się przede wszystkim Dagmarze, która wytrwale wbijała mi do
głowy, że świat się nie zawali, jeśli zrobię sobie kilka dni przerwy od pisania
i wybierzemy się w góry. Gdyby nie to, nigdy nie wpadłaby mi do głowy scena otwierająca
Ekspozycję, a Forst nie stanąłby na Giewoncie.
Miłość do gór i do czytania zaszczepili we mnie rodzice – bez ich udziału nigdy nie
napisałbym książki z akcją osadzoną w Tatrach. Właściwie w ogóle nie napisałbym żadnej
książki.
W to, że pewien potencjał tkwi w Forście, jako pierwsi uwierzyli Olga, Marysia i Piotr
– i to oni zdecydowali o tym, by tekst przyjąć do druku. Kiedy zapadała ta decyzja, byłem
dopiero na początku pisarskiej drogi, właściwie niedawno wydałem Parabellum. Podjęli
ryzyko, za co zawsze będę im wdzięczny.
Podziękowania należą się także Mateuszowi i Adrianowi, którzy trzymają rękę na pulsie
we wszystkich sprawach związanych z Forstem – i dzięki którym mogłem spokojnie
poświęcić czas na pisanie kolejnych tomów.
Najbardziej wdzięczny jednak jestem Tobie. Bez względu na to, czy spotkaliśmy się po
raz pierwszy, czy towarzyszysz Forstowi od pierwszego tomu. Mam nadzieję, że lektura
sprawiła Ci tyle satysfakcji, ile mi poznawanie tej historii i spisywanie jej.
I, jak zawsze, opowieść biegnie dalej. W mojej i Twojej wyobraźni.
 SPIS TREŚCI

Okładka

Karta tytułowa
Dedykacja

Cytat

CZĘŚĆ PIERWSZA
1

2
3
4

5
6

8
9
10

11
12
13

14
15
 16

17

18
19

20

CZĘŚĆ DRUGA
1
2

3
4
5

6
7
8

9
10
11

12
13
14

15
16
CZĘŚĆ TRZECIA

1
2
3
 4

6
7

9
10
11

12
13
14

15

Reklama 1

Reklama 1
Reklama 2
Karta redakcyjna
 Copyright © by Remigiusz Mróz, 2016
Copyright © by Wydawnictwo FILIA, 2016

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany

w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy.
Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania
za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2016

Projekt okładki: Mariusz Banachowicz

Redakcja, korekta, skład i łamanie: Editio

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”
Dariusz Nowacki
darkhart@wp.pl

eISBN: 978-83-8075-127-9

Wydawnictwo Filia
ul. Kleeberga 2
61-615 Poznań
wydawnictwofilia.pl
kontakt@wydawnictwofilia.pl

Seria: FILIA / MROCZNA STRONA

mrocznastrona.pl
Redaktor prowadzący serii: Adrian Tomczyk