IES Macías o Namorado 3º ESO José Manuel Dopazo Entenza

Escolle un destes dous fragmentos de poema e analízao de maneira que poidas identificar cal é
o/a autor/a a través das liñas temáticas propias e diferenciais. Non esquezas contextualizar o
texto, a obra e o/a autor/a, ademais de estabelecer relacións co resto de escritores/as desta
época.

1)
__ Costureiriña das herbas mudas, Pois tan mal corazón tendes,
comprimenteira, ó son da negra secos fillos do deserto,
sacha no campo, gaita de Xudas. que si amargo pan vos ganan,
malla na eira, E aquel corpiño dádesllo envolto en veleno.
lava no río, que noutros días
vai apañar tanto truara […] En trós de palla sentados,
toxiños secos nas romerías, sin fundamentos, soberbos,
antre o pinar. ó son dos ventos pensás que os nosos filliños
Así a meniña máis desatados para servirvos naceron.
traballadora rolará logo
os punteados cos condenados. […] En verdad non hai, Castilla,
deprende ora. Costureiriña, nada como ti tan feio,
n´hei de ser, n´hei, que aínda mellor que Castilla
__ Miña Santiña, quen che deprenda valera decir inferno.
mal me quixere tan mala lei.
quen me aconsella […] Morreches, meu quiridiño,
que tal fixere. e para min n'hai consuelo,
Mans de señora, 2) que onde antes te vía,
mans fidalgueiras Castellanos de Castilla, agora xa sólo unha tomba
teñen todiñas tratade ben os gallegos; vexo.
as costureiras; cando van, van como rosas;
boca de reina, cando vén, vén como negros. […] Mais en tanto non me
corpo de dama, mata,
cómprelle a seda, -Cando foi, ía sorrindo; castellanos que aborreso,
foxen da lama. cando veu, viña morrendo; hei, para vergonza vosa,
a luciña dos meus ollos, heivos de cantar xemendo:
__¡Ai, rapaciña! o amantiño do meu peito.
ti te-lo ceo: Castellanos de Castilla,
seda as que dormen […] Foi a Castilla por pan, tratade ben os gallegos;
antre o centeo! saramagos lle deron; cando van, van como rosas;
Fuxir da lama déronlle fel por bebida, cando vén, vén como negros!
quen naceu nela! peniñas por alimento.
Dios cho perdone,
probe Manuela. Déronlle, en fin, canto amargo
Lama con honra ten a vida no seu seo...
non mancha nada, Castellanos, castellanos,
nin seda limpa tendes corazón de ferro!
honra emporcada.
[…] Morreu aquel que eu
[…]__¡Ai da meniña! quería,
¡Ai da que chora, para min n'hai consuelo:
ai, porque quere sólo hai para min, Castilla,
ser bailadora! a mala lei que che teño.
Que cando durma
no camposanto, Premita Dios, castellanos,
os enemigos castellanos que aborreso,
faránlle espanto, que antes os gallegos morran
bailando enriba que ir a pedirvos sustento.