Clark Lucy - Odrobina Szaleństwa

Lucy Clark
Odrobina szaleństwa
ROZDZIAŁ PIERWSZY
– Zgoda – odezwał sie˛ Mitch, pocia˛gna˛ł duży łyk ze

szklanki i odstawił ja˛ na blat. – Niech wam be˛dzie.
Odpowiedział mu gromki śmiech zebranych wokół
me˛żczyzn. Kilku klepne˛ło go mocno po plecach, inni zaś
zacze˛li sie˛ z nim przekomarzać. Podeszła barmanka.
– Jeszcze jedna˛ lemoniade˛, Mitch? – zapytała.
– Dzie˛ki, Norah. Czytasz w moich myślach.
– Może dałbyś jej buziaka? – zagadna˛ł jeden z kumpli.
– Nieee – skrzywił sie˛ inny. – Mitch ma pocałować
pierwsza˛ laske˛, jaka tu wejdzie, durniu.
– Nie rozumiem, po co sie˛ tak wygłupiacie? – zganiła
ich Norah.
Mitch uśmiechna˛ł sie˛ do niej szeroko i odrzekł:
– Bo widzisz, Pierre mówi, że wyszedłem z wprawy
i już nie wiem, jak uwodzić kobiety. Mówi, że odka˛d
przyjechałem, a mina˛ł już ponad rok, z żadna˛ nie umówi-
łem sie˛ na randke˛ i zapomniałem, co to prawdziwy
pocałunek.
– I ty dajesz mu sie˛ tak podpuszczać? – zdziwiła sie˛
barmanka, stawiaja˛c przed nim szklanke˛ z lemoniada˛.
– A mam coś do stracenia?
– Wiecie co? Od tego siedzenia pod ziemia˛ zaczyna-
cie świrować – rzuciła Norah i odeszła.
Odprowadził ja˛ głośny rechot. Nagle drzwi sie˛ ot-
worzyły.
4 LUCY CLARK
– To Maude – stwierdził jeden z me˛żczyzn, a wszyscy

znowu wybuchne˛li śmiechem – wszyscy z wyja˛tkiem
Mitcha.
Rzeczywiście, w otwartych drzwiach pubu stane˛ła
Maude, lecz przed soba˛ przepuszczała niewysoka˛, długo-
noga˛ blondynke˛, idealnie w jego typie.
– No, chłopie, ale ci sie˛ trafiło – mrukne˛li koledzy.
Mitch ruszył w strone˛ nowo przybyłych, śmiałym
ruchem obja˛ł dziewczyne˛ i ustami wpił sie˛ w jej usta.
Zaskoczona nieznajoma nawet nie miała czasu sie˛ bronić.
Jej wargi smakowały wszechobecnym upałem. Nozd-
rza Mitcha uderzył niespodziewany, intryguja˛cy zapach
świeżości, który go odurzył i sprawił, iż zapragna˛ł cało-
wać ja˛ bez końca.
Elizabeth stała jak urzeczona. Z jakiegoś niezrozumia-
łego powodu nie wiedziała, co pocza˛ć. Usta me˛żczyzny
miały słodki smak i chociaż wcale nie wygla˛dał, jak
gdyby świeżo wyszedł spod prysznica, woń jego ciała,
w której wyczuwała zapach ziemi i potu, nie budziła
w niej obrzydzenia.
Niespodziewany pocałunek podziałał elektryzuja˛co na
jej zmysły i to właśnie owo dojmuja˛ce wrażenie dodało
jej sił. Uniosła re˛ke˛ i wymierzyła natre˛towi policzek.
– Jak śmiesz! – wykrzykne˛ła.
Mitch cofna˛ł sie˛ i automatycznie dotkna˛ł dłonia˛ twa-
rzy. Zda˛żył jeszcze zauważyć, że nieznajoma ma inten-
sywnie zielone oczy z niebieskimi plamkami.
Dota˛d wszystko działo sie˛ jak gdyby w zwolnionym
tempie, teraz zaś wypadki nabrały przyspieszenia. Maude
położyła dziewczynie re˛ke˛ na ramieniu, a Mitch dopiero
teraz spostrzegł, że nieznajoma drży.
– Zostaw moja˛ córke˛ w spokoju! – wykrzykne˛ła
ODROBINA SZALEŃSTWA 5
oburzona Maude, a zwracaja˛c sie˛ do dziewczyny, dodała:

– Nie zwracaj na niego uwagi. Jest odrobine˛ szurnie˛ty.
Mitch odwrócił sie˛ i podszedł do baru, gdzie czekali na
niego kumple i nagroda – kupka drobniaków. Elizabeth
odprowadziła go wzrokiem. Miał ciemnobra˛zowe włosy
i najbardziej niebieskie oczy, jakie w życiu widziała. Był
wysoki, miał dobrze powyżej metr osiemdziesia˛t wzrostu,
a ich ciała tak dobrze do siebie pasowały...
Siła˛woli zmusiła sie˛ do odwrócenia wzroku i poda˛żyła
za matka˛. Przeszły do salki na tyłach, gdzie znajdowało
sie˛ kilka stolików, a pod sufitem kre˛ciły sie˛ wiatraki.
– Usia˛dź gdzieś tutaj, a ja przyniose˛ karte˛ dań.
Elizabeth posłusznie wykonała polecenie. Starała sie˛
nie zerkać w strone˛ baru, przy którym stał ten me˛żczyz-
na... Mitch? Tak zwróciła sie˛ do niego matka? Owszem,
Mitch. Kimkolwiek jesteś, Mitch, pomyślała, lepiej zo-
staw mnie w spokoju. Nie lubie˛ być... napastowana.
Usiadła prosto i przybrała wyniosła˛ i oboje˛tna˛ mine˛.
Matka najwyraźniej dobrze zna tego Mitcha, ale w tak
niewielkiej mieścinie, jaka˛ jest Coober Pedy, pewnie
wszyscy sie˛ znaja˛. Przynajmniej takie odniosła wrażenie
podczas kilkudniowego pobytu w tym dziwnym miejscu.
Nie była pewna, czy zdoła sie˛ do tego przyzwyczaić. Cóż,
okaże sie˛, pomyślała. Mam pół roku na sprawdzenie.
– Dobrze sie˛ czujesz? – spytała matka, wracaja˛c
i siadaja˛c przy stoliku.
– Oczywiście – zapewniła ja˛ Elizabeth. Jej brytyjski
akcent dziwnie nie pasował do tego otoczenia.
– Nie martw sie˛ – rzekła Maude. – Porozmawiam
z nim i cała˛ reszta˛, żeby zostawili cie˛ w spokoju.
– Ależ mamo, sama potrafie˛...
Maude uniosła re˛ke˛, nakazuja˛c jej milczenie.
6 LUCY CLARK
– Nie, moja droga. Nie chce˛, żebyś sie˛ wystraszyła

i wróciła do Anglii, bo kilku facetom zachciało sie˛
odreagować cie˛żki dzień w kopalni.
– Czyli to wszystko sa˛ kopacze, tak?
– Wie˛kszość tak, ale Mitch nie. – Maude urwała
i westchne˛ła. – Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale...
– Zawahała sie˛. – Mitch jest lekarzem – dokończyła
nagle. – Pracuje w szpitalu i jest, to znaczy be˛dzie twoim
szefem.
– Mitch?! Ten, który mnie pocałował?
– Zgadza sie˛.
– Cześć! – przerwała im Norah, przynosza˛c napoje
w wysokich oszronionych szklankach. – Nazywam sie˛
Norah i jestem właścicielka˛ tego baru – rzekła do Eliza-
beth. – Przepraszam za chłopaków, ale pewnie matka ci
wytłumaczyła, jak to jest...
– Tak – odparła Elizabeth i uśmiechne˛ła sie˛ zdaw-
kowo.
– Wybrałyście już coś? – zapytała Norah.
Elizabeth ledwo dostrzegała litery. Wpierw jakiś nie-
znajomy całuje ja˛, i to tak, że przyprawia ja˛ o zawrót
głowy, a potem okazuje sie˛, że to jej przyszły szef!
– Nie... nie jestem głodna – wyba˛kała. – Za to z che˛cia˛
napiłabym sie˛ jeszcze czegoś zimnego.
– Załatwione. Dopisze˛ Mitchowi do rachunku. W ra-
mach przeprosin za ten dzisiejszy wybryk. Jak on mógł...
Tym razem uśmiech Elizabeth był szczery, kiedy
odpowiadała:
– Dzie˛ki. Od razu poczułam sie˛ lepiej. A wobec tego,
że on płaci, poprosze˛ kieliszek szampana.
– To dla mnie też – wtra˛ciła Maude.
Wszystkie trzy wybuchne˛ły śmiechem.
– Zaraz go poinformuje˛, że funduje wam ba˛belki

– rzuciła Norah na odchodnym.
Elizabeth ogarne˛ły wa˛tpliwości.
– Jesteś pewna, że nie przesadziłyśmy? – zwróciła sie˛
do matki. – Nie chciałabym już na samym pocza˛tku
popełnić jakiejś gafy.
– Nie martw sie˛ – uspokoiła ja˛ Maude. – Mitch
zasłużył na to, żeby mu troche˛ utrzeć nosa.
Elizabeth wycia˛gne˛ła obszyta˛ koronka˛ chusteczke˛
i otarła pot z czoła.
– Zawsze tu tak gora˛co?
– Teraz, w zimie, to jeszcze nic. Zobaczysz latem.
Wtedy dopiero jest upał. On nie be˛dzie miał nic przeciw-
ko temu, żebyśmy sie˛ napiły na jego rachunek – dodała,
widza˛c, że córka wcia˛ż ma niepewna˛ mine˛. – Wierz mi.
Znam Mitcha O’Neilla od roku. To przyzwoity facet.
– Ska˛d pochodzi?
– Nie jestem pewna. Chyba z Sydney.
– To daleko.
– I kto to mówi! – zawołała Maude. – Przyjechałaś aż
z drugiej półkuli. Ojciec wie? – spytała, poważnieja˛c
i ściszaja˛c głos.
– Że jestem w Coober Pedy? Oczywiście, że tak.
– A o tym, że jesteś u mnie?
Elizabeth spuściła wzrok i zacze˛ła przygla˛dać sie˛
swoim dłoniom. Dopiero po chwili podniosła głowe˛
i spojrzała matce prosto w oczy.
– Nie – odparła krótko.
– Tak też sa˛dziłam – odrzekła Maude. – Nie mam do
ciebie pretensji – dodała szybko. – A wie˛c on uważa, że
przyjechałaś tu na półroczny staż, tak?
– W zasadzie tak.
8 LUCY CLARK
– A co z Marcusem?
Elizabeth westchne˛ła i potrza˛sne˛ła głowa˛.
– Nie chce˛ o nim rozmawiać, mamo.
– Zgoda, ale w jakimś momencie be˛dziesz musiała
przynajmniej o nim pomyśleć. Przecież to także przez
niego tu przyjechałaś. Chciałaś znaleźć sie˛ jak najdalej od
niego, żeby wszystko przemyśleć – przypomniała jej
Maude.
– Wiem, ale jeszcze nie teraz. Teraz chce˛ sie˛ nacie-
szyć moja˛ mama˛ – odparła Elizabeth z uśmiechem.
– Mitch prosił, żeby podać wam cała˛ butelke˛ – oznaj-
miła Norah, rozlewaja˛c szampana do kieliszków. – Na
powitanie w australijskim buszu.
– Widzisz? – rzekła Maude, gdy zostały same. –
Wcale sie˛ nie pogniewał. Tutaj wszyscy odnosza˛ sie˛ do
siebie bardzo bezpośrednio. Nie tak jak w Wielkiej
Brytanii.
– Ile czasu mine˛ło, zanim do tego przywykłaś?
Maude roześmiała sie˛ i potrza˛sne˛ła głowa˛.
– Wcale nie aż tak długo, chociaż miałam silna˛
motywacje˛. – Elizabeth spostrzegła, że przy tych słowach
w oczach matki pojawił sie˛ cień smutku. – To już prawie
pie˛ć lat od śmierci Stu, a ja wcia˛ż budze˛ sie˛ w środku nocy
i wydaje mi sie˛, że leży przy mnie.
– Był nie tylko partnerem, ale i bratnia˛ dusza˛?
– Tak, moje dziecko – odrzekła Maude, wycia˛gne˛ła
re˛ke˛ i nakryła dłoń Elizabeth. – Żałuje˛, że zmuszono mnie
do poślubienia twojego ojca, ale nigdy nie żałowałam, że
urodziłam ciebie. Przez pierwszy rok naszego małżeńst-
wa byłaś dla mnie zbawieniem. Hołubiłam cie˛, miałam
kompletnego bzika na twoim punkcie. – Łzy napłyne˛ły jej
do oczu. – I wcia˛ż mam, chociaż wyrzucam sobie, że nie
dość skutecznie walczyłam o przyznanie mi opieki nad

toba˛. Czuje˛ sie˛ tak, jak gdybym cie˛ zawiodła.
Elizabeth ścisne˛ła ja˛ za re˛ke˛.
– Nie myśl tak. Nie zawiodłaś mnie. Przyjechałam,
prawda? Jesteśmy razem. Po tylu latach nareszcie razem.
– Tak.
– I oboje˛tnie, co powie ojciec, zawsze be˛dziemy
w kontakcie. Może kiedyś był w stanie zabronić mi cie˛
widywać i pisywać do ciebie, ale już dawno jestem
pełnoletnia i nie może mi niczego nakazać ani zakazać.
– Czego zakazać? – Pytanie zadane z silnym australij-
skim akcentem rozległo sie˛ za jej plecami. Elizabeth
wyprostowała plecy i powoli odwróciła głowe˛. – Dzień
dobry – dodał Mitch i przysuna˛ł sobie krzesło. – Jak leci?
– spytał, siadaja˛c.
– Nie pański interes, doktorze O’Neill – odparła.
– Wre˛cz przeciwnie, szczególnie że to ja stawiam
drinki.
– W takim razie zamówie˛ coś innego i sama zapłace˛
– odcie˛ła sie˛.
– Ostra sztuka z tej twojej córki, Maude – skomen-
tował Mitch ze śmiechem.
– Zostaw ja˛ w spokoju. – Maude wzie˛ła córke˛ w obro-
ne˛. – Elizabeth jest tutaj zaledwie od dwóch dni i wcia˛ż
odczuwa skutki zmiany czasu. Jeszcze ja˛ wystraszysz ta˛
swoja˛bezceremonialnościa˛ i zabierze sie˛ z powrotem, a ja
chciałabym chociaż pół roku mieć ja˛ dla siebie.
Po oczach widać było, że przemowa Maude go roz-
bawiła.
– Be˛dzie, jak sobie życzysz – zapewnił ja˛.
– Dzie˛ki.
– Chociaż – cia˛gna˛ł – wydaje mi sie˛, że twoja pie˛kna
10 LUCY CLARK
córka sama potrafi sie˛ obronić przed... – urwał i znacza˛-

cym gestem potarł policzek – przed natre˛tami.
– Moja krew – odparła Maude z duma˛.
Elizabeth zirytowała sie˛.
– Przestańcie rozmawiać o mnie, jakby mnie tu wcale
nie było, dobrze?
Mitch zaśmiał sie˛, a Maude zrobiła skruszona˛ mine˛.
– Przepraszam, kochanie.
Elizabeth spojrzała na Mitcha.
– Nie patrz tak na mnie – rzekł. – Nie mam za co
przepraszać. No, do zobaczenia w robocie, Lizzie – dodał
i wstał.
Zobaczył, że zielone oczy zabłysły złowrogim blas-
kiem.
– Mam na imie˛ Elizabeth – odparła z godnościa˛.
Nie lubi tego zdrobnienia? No, no, obiecuja˛ce, pomyś-
lał. Tymczasem od strony baru dobiegły ich podniesione
me˛skie głosy i słowa, do jakich Elizabeth na pewno nie
była przyzwyczajona.
– Chyba zaczniesz staż jeszcze przed poniedziałkiem
– mrukna˛ł Mitch. – Pierre wypił o jednego za dużo.
– Słucham?
– Chodź ze mna˛ – rzucił przez ramie˛, a potem krzyk-
na˛ł do Norah: – Apteczka!
Elizabeth wstała i nieśmiało podreptała za Mitchem.
Ku swemu przerażeniu zobaczyła, że jeden z me˛żczyzn
bierze kolejno szklanki z baru i ciska nimi o podłoge˛,
przeklinaja˛c przy tym i wrzeszcza˛c do zebranych wokół
kumpli:
– Odpieprzcie sie˛! Jestem niewinny! Powiedziałem
glinom, jak było! Niczego na mnie nie maja˛.
– Wystarczy, Pierre – odezwał sie˛ Mitch za jego
plecami. Jego donośny głos przebił sie˛ przez pijackie

wrzaski.
Pierre obrócił sie˛ na pie˛cie i zmierzył lekarza dzikim
wzrokiem. Oczy miał nabiegłe krwia˛. Elizabeth poczuła
sie˛ nieswojo. Co mam robić, zastanawiała sie˛. Jestem
lekarzem, a nie wykidajła˛.
– Jeśli nie przestaniesz, Norah da ci szlaban na co
najmniej tydzień – tłumaczył Mitch.
– Właśnie – wtra˛ciła barmanka. – Pamie˛tasz, już raz
tak było. Przypomnij sobie.
– Odpieprz sie˛! – wrzasna˛ł Pierre i chwycił naste˛p-
na˛ szklanke˛.
– Dość! – krzykna˛ł Mitch i wyrwał mu ja˛ z re˛ki. Piwo
chlusne˛ło dookoła. – Przestań, albo wezwe˛ Steve-o i spe˛-
dzisz noc w areszcie. – Groźba wreszcie dotarła do
zamroczonego alkoholem me˛żczyzny. – Pokaż re˛ke˛ – po-
lecił Mitch. – Skaleczyłeś sie˛. – Pierre niczym posłuszny
psiak wycia˛gna˛ł dłoń. – No, no – mrukna˛ł Mitch. – Trzeba
be˛dzie założyć kilka szwów. Możesz podejść, Lizzie
– odwrócił sie˛ do Elizabeth. – Już sie˛ uspokoił.
Na sztywnych nogach, ostrożnie omijaja˛c odłamki
szkła, zbliżyła sie˛ do baru. Uznała, że najlepiej sie˛ nie
odzywać. Otworzyła przyniesiona˛ przez Norah apteczke˛
i poszukała tamponu z gazy. Potem podała Mitchowi pare˛
lateksowych re˛kawiczek, dla siebie wycia˛gne˛ła druga˛.
Starała sie˛ nie myśleć o wszechobecnych zarazkach
i skoncentrować sie˛ na asystowaniu Mitchowi.
Nagle spostrzegła, że Pierre blednie.
– On zaraz zemdleje! – krzykne˛ła ostrzegawczo.
Mitch zda˛żył podtrzymać Pierre’a, zanim ten osuna˛ł
sie˛ bezwładnie na podłoge˛. Z pomoca˛ innych przeniósł
rannego w miejsce, gdzie nie było potłuczonego szkła.
12 LUCY CLARK
Elizabeth cały czas przytrzymywała skaleczona˛ re˛ke˛

w górze.
– Norah, dzwoń po karetke˛. Niech ktoś podstawi mu
krzesło pod nogi. Elizabeth, zabandażuj re˛ke˛, żeby zata-
mować krwawienie – polecił Mitch, po czym otwarta˛
dłonia˛ uderzył Pierre’a w policzek, potem w drugi.
– Obudź sie˛, stary!
Uniósł mu powieki, zajrzał w źrenice. I gdy już
zamierzał ponownie trzepna˛ć go po twarzy, Pierre sie˛
ockna˛ł.
– Co jest? – spytał i usiadł.
Mitch pchna˛ł go z powrotem na podłoge˛.
– Wszystko w porza˛dku – uspokajał. – Nie lubisz
widoku krwi, co? To odpre˛ż sie˛, zamknij oczy i pozwól,
żeby ta ślicznotka zabandażowała ci re˛ke˛. – Elizabeth
z mina˛ pełna˛ dezaprobaty wyde˛ła wargi, lecz milczała.
Mitch puścił do niej oko. – Przynajmniej nie be˛dzie sie˛
wyrywał.
Gdy skończyła bandażowanie, drzwi baru otworzyły
sie˛ i ukazał sie˛ w nich me˛żczyzna w kombinezonie
piele˛gniarza.
– Dzie˛ki, Ryan, że już jesteś – powitał go Mitch.
Pomógł mu przynieść nosze. Razem ułożyli na nich
Pierre’a. – Nie musisz z nami jechać – zwrócił sie˛ do
Elizabeth. – Zostań z matka˛. I smacznego.
– Dzie˛kuje˛, to bardzo uprzejmie z pańskiej strony,
doktorze O’Neill – odparła.
– Mitch – poprawił ja˛ nowy szef. – Tutaj wszyscy
mówia˛ sobie po imieniu, Lizzie. No, to do poniedziałku.
Elizabeth z wściekłości zazgrzytała ze˛bami.
– On zawsze jest taki... taki...?
– Arogancki? – podpowiedziała Maude. – Apodyk-
tyczny? – Urwała, jakby zastanawiała sie˛ nad odpowie-

dzia˛. – Tak, chyba tak – rzekła. – Ale nie przejmuj sie˛.
Przywykniesz.
– Mam nadzieje˛, że nie! – zaperzyła sie˛ Elizabeth.
– To troglodyta!
– Nie – odparła Maude z westchnieniem. – Mitch jest
po prostu facetem. Uczciwym, cie˛żko pracuja˛cym, ogól-
nie szanowanym. Kiedy go lepiej poznasz, zmienisz
o nim zdanie.
– Wa˛tpie˛, ale ze wzgle˛du na ciebie postaram sie˛
ułożyć sobie z nim dobre stosunki.
– Dzie˛kuje˛. – Maude uśmiechne˛ła sie˛ do córki, potem
nagle zachichotała. – Lizzie? Dziwie˛ sie˛, że nie rozszar-
pałaś go na strze˛py.
– Ćwicze˛ charakter.
– Twój ojciec dostałby chyba ataku szału, gdyby to
usłyszał. Żadna Liz ani Lizzie. Ona ma na imie˛ Eliza-
beth! – Maude zacze˛ła naśladować niski głos byłego
me˛ża, a potrza˛saja˛c głowa˛, dodała: – Nigdy tego nie
zapomne˛.
– Dlaczego? – zdziwiła sie˛ Elizabeth.
– Dla mnie zawsze byłaś Liz. Moja mała Lizzie.
Kiedy twój ojciec słyszał, że cie˛ tak nazywam, gwałtow-
nie protestował. Na chrzcie dostałaś imie˛ Elizabeth
i wszyscy mieli cie˛ tak nazywać. Twierdził, że zdrob-
nienia sa˛ pospolite.
Elizabeth wzniosła oczy do góry i westchne˛ła. Po-
trafiła sobie wyobrazić te˛ scene˛.
– Wie˛c kiedy byłam mała, nazywałaś mnie Liz albo
Lizzie, tak?
– Cały czas, kochanie. I w moim sercu tak zostało.
– Wie˛c teraz też mnie tak nazywaj – poprosiła
14 LUCY CLARK
Elizabeth. – Dla ciebie, ale tylko dla ciebie, be˛de˛ Liz. Dla
tego uprzykrzonego gbura i dla wszystkich jestem Eliza-
beth.
Maude parskne˛ła urywanym śmiechem.
– Powodzenia.
ROZDZIAŁ DRUGI
Otulona kocem Elizabeth, z kubkiem ciepłego mleka

w re˛ce, siedziała przed wejściem do wydra˛żonego w zie-
mi mieszkania matki. Dobrze, że przyjechałam zima˛,
pomyślała, chociaż to oznacza, że nie be˛de˛ mogła nacie-
szyć sie˛ angielskim latem. Szkoda. Po czym doszła do
wniosku, że zima w Coober Pedy nie różni sie˛ tak bardzo
od lata w Anglii – rano temperatura wynosi tu 5 stopni, ale
gdy tylko słońce wzniesie sie˛ na niebie, natychmiast robi
sie˛ gora˛co. Tak, tylko że tu nie ma ani kropli deszczu.
Uśmiechne˛ła sie˛ do własnych myśli. Wszystko tu jest
takie inne niż w domu. Tyle otwartej przestrzeni... i do-
okoła pustynny krajobraz tylko z hałdami ziemi wykopa-
nej z szybów i podziemnymi mieszkaniami.
Przypomniała sobie, że gdy po raz pierwszy usłyszała
od Maude, że mieszka pod ziemia˛, uznała to za żart.
Dopiero po przyjeździe zrozumiała, dlaczego jest to
konieczne. Latem, gdy upał staje sie˛ nie do wytrzymania,
w jaskiniach panuje przyjemny chłód. Mieszkanie matki
urza˛dzone było z gustem, miało nawet swoisty urok.
Niemniej pierwszej nocy Elizabeth prawie oka nie zmru-
żyła ze strachu, że ściany sie˛ osuna˛ i ja˛ przysypia˛.
Inna˛ rzecza˛, która zwróciła jej uwage˛, był zupełny
brak jakichkolwiek odgłosów z zewna˛trz, szczególnie
rano. Tylko dzwonek budzika informował, że czas wsta-
wać. Światło wschodza˛cego słońca nie wpadało do
16 LUCY CLARK
pozbawionego okien pokoju, nie słychać było świergotu

ptaków. Panowały kompletna ciemność i cisza.
Po czterech dniach wcia˛ż miała kłopoty ze snem.
Ostatniej nocy nie były one jednak spowodowane zupeł-
nie nowym otoczeniem, lecz trema˛ przed pierwszym
dniem pracy w szpitalu oraz ponownym spotkaniem
z Mitchellem O’Neillem.
Na samo wspomnienie tego me˛żczyzny dostała ge˛-
siej skórki. To jego kołysanie biodrami przy każdym
kroku... Pewnie sobie wyobraża, że każda kobieta na
niego leci. Cóż, pomyślała, wkrótce dowie sie˛, że ist-
nieja˛ wyja˛tki.
Najbardziej irytowało ja˛, że ilekroć pomyślała o Mit-
chu, natre˛tnie powracało wspomnienie jego ust. A gdyby
chciała być wobec siebie całkiem szczera, musiałaby
przyznać, że był to najbardziej emocjonuja˛cy pocałunek
w całym jej życiu. Wargi Mitcha idealnie pasowały do jej
warg, ich dotyk budził intymne doznania gdzieś głe˛boko
w trzewiach, a przecież pocałunek nie trwał nawet minu-
ty. Elizabeth przymkne˛ła powieki.
– Liz? – Na dźwie˛k głosu matki podskoczyła na
równe nogi, wypuszczaja˛c z re˛ki kubek, który rozbił sie˛
na kawałki. – Przepraszam, kochanie, nie chciałam cie˛
przestraszyć...
– To ja przepraszam. Och, taki śliczny kubek... – Eli-
zabeth spodobał sie˛ niezwykły niebieskozielony odcień
polewy. Przypominał jej opale, które widziała w sklepach
z pamia˛tkami. – Jaka szkoda!
– Nic sie˛ nie stało – uspokajała ja˛ Maude. – Ludzie,
którzy wyrabiaja˛ te kubki, to moi dobrzy znajomi. Jak ich
poprosze˛, zrobia˛mi taki sam. Zostaw – dodała, widza˛c, że
córka pochyla sie˛ i zaczyna zbierać skorupy. – Przyniose˛
miotłe˛. Jeszcze sie˛ skaleczysz, a dziś twój pierwszy dzień

w pracy.
– Nie przypominaj mi o tym.
– Denerwujesz sie˛? – spytała Maude córke˛, wracaja˛c
z miotła˛.
– Tak.
– Z powodów zawodowych czy osobistych?
– Zdecydowanie z tych drugich. Niezbyt łatwo zawie-
ram znajomości. Jestem raczej zamknie˛ta w sobie.
– Nieśmiała?
– Nie, to nie to. Po prostu wole˛ utrzymywać dystans.
– To wina twojego ojca. Całe życie byłaś przez niego
tłamszona, nie dał ci szansy nawia˛zać normalnych kon-
taktów z ludźmi, niekiedy nawet sie˛ sparzyć.
– Z toba˛ było tak samo?
Maude odstawiła miotłe˛ i usiadła w fotelu obok córki.
– Tak – odrzekła. Wzie˛ła od Elizabeth koc, rozłożyła
i okryła nim swoje i jej kolana. – Nie przejmuj sie˛ zbytnio
dzisiejszym dniem. Przyjechałaś tu tylko na sześć miesie˛-
cy. Wierz mi, czas minie jak z bicza trzasł. Wykorzystaj
okazje˛, że wyrwałaś sie˛ spod kurateli ojca. Ma˛drze
wykorzystaj. Ten przyjazd kosztował cie˛ wiele wysiłku
i zabiegów. Byłabyś głupia, gdybyś zmarnowała taka˛
szanse˛.
– Szanse˛ dowiedzieć sie˛, kim właściwie jestem, tak?
– Tak.
– Tak było z toba˛? Przyjazd do Coober Pedy pomógł
ci odnaleźć siebie?
– Nikt nie przyjeżdża tu bez powodu, kochanie. Każ-
dy dźwiga bagaż doświadczeń, ale nikt nikogo o nic nie
wypytuje. Ludzie szanuja˛ prawo innych do prywatności.
– A Mitch?
18 LUCY CLARK
– On też ma swoja˛ historie˛.

– Opowiedział ci ja˛?
– Cze˛ściowo. – Maude wzdrygne˛ła sie˛. – Jeśli zechce,
opowie mi wie˛cej. Jesteśmy z Mitchem przyjaciółmi, ale
to nie oznacza, że musze˛ wszystko o nim wiedzieć.
Czasami ktoś przyjeżdża tutaj, bo szuka odmiany. Pragnie
albo tylko zmienić otoczenie, albo zacza˛ć przebudowy-
wać swoje wne˛trze. Ludzie nie chca˛, żeby ich osa˛dzać
przez pryzmat błe˛dów, jakie popełnili. Zaczynaja˛ nowy
rozdział.
– Nowy rozdział – jak echo powtórzyła Elizabeth.
– Spójrz. – Maude wskazała słońce pojawiaja˛ce sie˛ na
widnokre˛gu.
Nagle, jak gdyby za naciśnie˛ciem guzika, świat zacza˛ł
nabierać nowych barw. W promieniach wschodza˛cego
słońca czerwienie, oranże, nawet bra˛zy stały sie˛ inten-
sywniejsze.
– Przepie˛kne – szepne˛ła Elizabeth.
Zaczynał sie˛ nowy dzień.
Maude podwiozła córke˛ do szpitala. Kiedy sie˛ pożeg-

nały, Elizabeth odprowadziła samochód wzrokiem i ze
zdumieniem potrza˛sne˛ła głowa˛. Jej matka, kobieta z wyż-
szych sfer, żona jednego z najbardziej wpływowych
me˛żczyzn w Anglii, jest teraz poszukiwaczka˛ opali,
pracuje jak zwykły kopacz i, o ile w tak krótkim czasie
można stwierdzić, jest ogromnie szcze˛śliwa.
Odwróciła sie˛ i skierowała do wejścia. Wyprostowała
plecy, podniosła głowe˛, przybrała chłodny wyraz twarzy.
Nie, postanowiła, Mitchowi O’Neillowi nie uda sie˛ dzi-
siaj wytra˛cić mnie z równowagi.
– Oto ona! – usłyszała znany już me˛ski głos, na
dźwie˛k którego poczuła mrowienie w całym ciele. – Jes-

teś jak promyk angielskiego słońca na pustyni – mówił
Mitch, zbliżaja˛c sie˛ do niej z wycia˛gnie˛ta˛ na powitanie
re˛ka˛.
Elizabeth uścisne˛ ła podana˛ dłoń, puściła ja˛ i szyb-
ko cofne˛ ła sie˛ o krok. Ka˛tem oka spostrzegła, że z re-
cepcji przygla˛daja˛ sie˛ tej scenie trzy pary ciekawych
oczu.
– Żadnych pocałunków tym razem, doktorze? – zapy-
tała, maja˛c nadzieje˛, że wyniosły ton ostudzi zapały tego
impertynenta.
– Nie w pracy, Lizzie, ale kiedy skończe˛ szychte˛,
jestem do usług. Może nie wiesz, ale uważaja˛ mnie za
najlepsza˛ partie˛ w mieście – oznajmił z błyskiem
w oczach.
Za jego plecami rozległ sie˛ gromki śmiech.
– Pańska impertynencja przechodzi wszelkie grani-
ce, doktorze – odparła Elizabeth. Jeszcze wyżej zadarła
brode˛ i zmusiła sie˛ do podejścia do okienka. – Dzień
dobry. Jestem Elizabeth Blakeny-Smith – przedstawi-
ła sie˛.
– Imogen – odparła pierwsza z piele˛gniarek. – Prosze˛
dać mi torebke˛, to zamkne˛ ja˛ tu w szafce.
– Tina – przedstawiła sie˛ jej koleżanka.
– Ryan – odezwał sie˛ piele˛gniarz. – Widzieliśmy sie˛
już w pubie. Przyjechałem po Pierre’a.
– Mam nadzieje˛, że obyło sie˛ bez komplikacji.
– Jeśli nie liczyć pote˛żnego kaca, to bez żadnych.
– No dobrze – wtra˛cił Mitch i zacieraja˛c re˛ce, za-
proponował: – Skoro formalnościom towarzyskim stało
sie˛ zadość, oprowadze˛ cie˛ po naszym skromnym szpitali-
ku. – Ida˛c korytarzem, wskazywał na prawo i lewo:
20 LUCY CLARK
– Rentgen, kuchnia, tam dalej sala operacyjna. Wsze˛dzie

łatwo trafić. Nasz szpital na pewno nie przypomina
tych ogromnych kombinatów, do których przywykłaś.
Mamy umowy z kilkoma specjalistami, którzy zazwy-
czaj odwiedzaja˛ nas raz w miesia˛cu, i wówczas przyj-
muja˛ w szumnie zwanym domu kultury dwa kroki sta˛d.
Szpital mieścił sie˛ dawniej właśnie w tamtym budynku
– dodał. – Jak pewnie wiesz, bo podejrzewam, że nale-
żysz do osób, które starannie odrabiaja˛ prace˛ domowa˛,
mamy dwadzieścia łóżek, z których kilka jest na stałe
zarezerwowanych dla pacjentów pediatrycznych.
– Dużo dzieci leczycie?
– Mniej wie˛cej tyle samo co dorosłych. Właśnie
mamy tu teraz pare˛ urwisów... – Zawiesił głos, podszedł
do drzwi jednej z sal i otwieraja˛c je, dokończył: – Sama
zobaczysz. Cześć, chłopaki! – przywitał małych pacjen-
tów. – Jak smakowało śniadanko? – spytał i przysiadł na
jednym z łóżek.
– Ujdzie – odrzekł jeden z malców i skrzywił sie˛.
– Szkoda, że siostra nie pozwala nam jeść chrupek
czekoladowych, zamiast tych zdrowych płatków owsia-
nych.
Mitch pochylił sie˛ w jego strone˛ i konfidencjonalnym
szeptem obiecał:
– Zobacze˛, co sie˛ da zrobić.
Chłopcy wydali głośny okrzyk radości, lecz na widok
Imogen natychmiast umilkli.
– Zaczynamy? – Mitch zwrócił sie˛ do piele˛gniarki.
– Podejrzewam, że dasz sobie rade˛ beze mnie – od-
rzekła. – Zajrzałam tylko, żeby sprawdzić, że nie robisz
nic zakazanego.
Mitch puścił oko do Elizabeth.
– Ja? Zakazanego? Jakżebym śmiał po kazaniu, jakie

mi palne˛łaś ostatnim razem! – zacza˛ł sie˛ zarzekać.
– Wtedy, kiedy przyniosłeś gume˛ do żucia dla Wonga
i Simona? – spytali chłopcy bardzo podnieconym tonem.
– Właśnie wtedy – potwierdziła Imogen. Zdecydowa-
nym gestem odsune˛ła Mitcha, poprawiła kołdry na łóż-
kach małych pacjentów i poleciła: – Leżcie teraz grzecz-
nie, chłopcy, bo doktor Mitch chce was zbadać.
– Zaczne˛ od przedstawienia naszej nowej pani doktor
– odezwał sie˛ Mitch, podszedł do Elizabeth i obja˛ł ja˛
ramieniem. Elizabeth zesztywniała. – To jest doktor
Lizzie.
– Elizabeth – poprawiła go. – Doktor Elizabeth.
– Mam siostre˛, która nazywa sie˛ Lizzie – ucieszył sie˛
jeden z malców.
– Tak? – Elizabeth uśmiechne˛ła sie˛ uprzejmie, cho-
ciaż miała ochote˛ zgrzytać ze˛bami.
Korzenny zapach wody toaletowej Mitcha drażnił jej
nozdrza. Siła˛ woli powstrzymywała sie˛, by nie strza˛sna˛ć
z ramienia jego dłoni.
– To sa˛ Danny i Timmy. Dwaj najlepsi przyjaciele,
którzy wspólnie wpadli w tarapaty – Mitch kończył
prezentacje˛.
Lekko uścisna˛ł teraz ramie˛ Elizabeth i opuścił re˛ke˛.
Natychmiast odsune˛ła sie˛ na bezpieczna˛ odległość.
– Ugryzł nas taaaki czerwony paja˛k – oznajmił Danny
z duma˛.
– Obu – dodał Timmy.
Chłopcy wycia˛gne˛li w strone˛ Elizabeth re˛ce, by mogła
zobaczyć ślady uka˛szenia.
– Na szcze˛ście Steve-o, jeden z tutejszych policjan-
tów, natkna˛ł sie˛ na nich dosłownie kilka sekund po
22 LUCY CLARK
wypadku i przywiózł ich do nas. Zatrzymaliśmy chłop-

ców na obserwacji.
– I nie musimy iść do szkoły – pochwalił sie˛ Danny.
– Ani dziś, ani jutro – dodał Timmy z wyraźnym
zadowoleniem. – Doktor Mitch tak powiedział.
– A teraz siedźcie spokojnie, bo chciałabym zmierzyć
wam temperature˛ i ciśnienie krwi – przerwała Imogen.
Mitch wzia˛ł do re˛ki karte˛ Danny’ego, rzucił na nia˛
okiem i podał Elizabeth.
– Ograniczyliśmy sie˛ do analizy płynów ustrojowych,
żeby mieć pewność, że surowica przeciw jadowi za-
działała. Musimy powtórzyć analize˛ krwi, ale w zasadzie
obaj chłopcy sa˛ na dobrej drodze do wyzdrowienia.
– Elizabeth przeczytała wpisy i kiwne˛ła głowa˛. – Czy
w Anglii miałaś do czynienia z uka˛szeniami? – spytał
Mitch.
– Raz trafił mi sie˛ pacjent uka˛szony przez we˛ża, poza
tym cze˛sto stykałam sie˛ z uka˛szeniami osy. Nie były to
może tak dramatyczne przypadki, lecz powikłania bywaja˛
groźne, doktorze O’Neill.
Mitch uśmiechna˛ł sie˛, lekko pochylił w jej strone˛,
ściszył głos i spytał:
– Możesz sie˛ odrobine˛ odpre˛żyć i mówić do mnie po
imieniu?
– Nie rozumiem, doktorze. Czyżbym była pierwsza˛
kobieta˛, dla której pański chłopie˛cy wdzie˛k to nic innego
jak przejaw niedojrzałości? – Wypowiadaja˛c te słowa,
obserwowała reakcje˛ Mitcha i ze zdziwieniem spostrzeg-
ła w jego niebieskich oczach błysk rozbawienia, efekt
wre˛cz przeciwny od zamierzonego.
– Przynajmniej zauważyłaś, że mam chłopie˛cy
wdzie˛k. – Jego łobuzerski uśmiech nie wróżył niczego
dobrego. – Widze˛, że musze˛ sie˛ postarać, abyś zmieniła

o mnie zdanie, Lizzie.
Elizabeth już miała mu sie˛ odcia˛ć – zła na niego, że
zalazł jej za skóre˛, zła na siebie, że dopuściła, by zacza˛ł
nad nia˛ dominować – lecz jego uwaga znowu skupiła sie˛
na małych pacjentach.
Gdy Imogen skończyła, Elizabeth wyszła razem z nia˛,
zostawiaja˛c Mitcha z chłopcami.
– Naprawde˛ przyniósł dzieciom gume˛ do żucia?
Ku jej zdziwieniu piele˛gniarka wybuchne˛ła serdecz-
nym śmiechem.
– Naprawde˛. Ale to jeszcze nie wszystko. Malcy
zdołali upaprać sie˛ od stóp do głów. Mieli gume˛ we
włosach, na prześcieradłach, wsze˛dzie. Mitch jest niepo-
prawny, ale dzieci go wprost uwielbiaja˛.
– I nie miałaś do niego pretensji?
– Oczywiście, że nie. Przecież nic takiego sie˛ nie
stało, Lizzie.
– Przepraszam... wole˛ Elizabeth.
Imogen uśmiechne˛ła sie˛ i kiwne˛ła głowa˛.
– Podejrzewam, że obiecał im chrupki czekoladowe
na śniadanie. I kiedy przyniose˛ owsianke˛, żaden z nich jej
nie tknie, bo już be˛da˛ objedzeni.
– Ale to nie w porza˛dku...
– To sa˛ mali chłopcy, Elizabeth. Wszyscy trzej.
– Imogen znowu sie˛ roześmiała. – Musze˛ odgrywać je˛dze˛,
taka już moja rola, ale dzieci uwielbiaja˛ doktora Mitcha
i zrobia˛ wszystko, o co poprosi. Tego typu zaufanie
trudno zdobyć, a jeszcze trudniej je utrzymać. Mitch jest
świetnym lekarzem i wcale nie chce˛, żeby odszedł.
– Sa˛dzisz, że nosi sie˛ z takim zamiarem?
Imogen wzruszyła ramionami.
24 LUCY CLARK
– Zależy od tego, czy przeszłość, od której ucieka,

dopadnie go, czy nie. Już tak bywało z innymi.
Elizabeth zastanawiała sie˛ nad słowami Imogen, kiedy
drzwi sali, w której leżeli chłopcy, otworzyły sie˛ i na
korytarzu pojawił sie˛ Mitch.
– Przymknij jutro oko na to, co sie˛ tu be˛dzie działo,
Imogen – odezwał sie˛ do piele˛gniarki.
– Dobrze – odparła ze śmiechem – ale błagam, nie
narób takiego bałaganu jak poprzednio, dobrze?
– Załatwione.
– A teraz idźcie do przychodni. Zaraz zaczynacie
dyżur. Tina i Ryan już tam sa˛.
– Dobrze. Do zobaczenia – rzucił Mitch i ruszył
korytarzem do wyjścia.
Elizabeth podreptała za nim, zła, że jest dziś tak
uzależniona od niego. Jak mały piesek, pomyślała.
– Pacjenci nie powinni zaja˛ć nam dziś dużo czasu. Jest
nas przecież dwoje – odezwał sie˛ Mitch. – Potem zabiore˛
cie˛ do prywatnej lecznicy, na ulicy obok. Tam też
be˛dziesz miała dyżury.
– W porza˛dku.
Zaprowadził ja˛ do gabinetu lekarskiego, gdzie czekał
na nia˛ Ryan. Ucieszyła sie˛ na jego widok.
– Mitch powiedział, że dzisiaj be˛dziesz wolała mnie
jako asystenta, ponieważ niektórzy pacjenci moga˛ mieć
nie najlepsze maniery – wyjaśnił.
Elizabeth zdziwiła sie˛ w duchu, lecz przypomniawszy
sobie scene˛ z pubu, powstrzymała sie˛ od komentarza.
– Dzie˛kuje˛. – Włożyła wisza˛cy na drzwiach biały
fartuch i zarza˛dziła: – No to zaczynamy.
Pierwszymi pacjentkami były czteroletnie bliźniaczki,
które matka przyprowadziła na szczepienie przeciwko
meningokowemu zapaleniu opon mózgowych. Bez prob-

lemu pozwoliły sie˛ zbadać, potem Elizabeth dała im
zastrzyk.
– Zawsze sa˛ takie grzeczne?
– Tak – odparła matka. – Urodziły sie˛ jako zroślaki
i w wieku kilkunastu miesie˛cy przeszły serie˛ operacji.
Wtedy oczywiście mieszkaliśmy w Sydney – dodała.
– Potem jednak cały czas byliśmy ne˛kani przez repor-
terów. Nie mogłam sie˛ ruszyć nawet do sklepu, żeby jakiś
nie zrobił mi zdje˛cia. Wie˛c postanowiliśmy z me˛żem, że
sie˛ wyprowadzimy. Wybraliśmy Coober Pedy, ponieważ
byliśmy tu kiedyś jeszcze przed urodzeniem dzieci i bar-
dzo nam sie˛ podobało. Mój ma˛ż uwielbia malować –
wyjaśniła kobieta.
– I dobrze wam sie˛ tu żyje?
– Och, tak. Nikt nie traktuje dzieci jak jaka˛ś sensacje˛.
Sa˛ po prostu zwykłymi dziećmi, tylko bliźniaczkami.
Naste˛pnych kilka osób przyszło jedynie po recepty.
Wszyscy uśmiechali sie˛ miło do nowej lekarki i przy-
gla˛dali sie˛ jej z zainteresowaniem. Domyśliła sie˛, że mu-
si stanowić swoista˛ atrakcje˛, i miała nadzieje˛, że taka sy-
tuacja szybko minie.
Po wyjściu ostatniego pacjenta uzupełniła wpisy do
kart i odetchne˛ła z ulga˛.
– Ale był dziś ruch – skomentował Ryan. – Ludziska
sa˛ pewnie ciekawi, jak wygla˛da angielska córka Maude.
Obawiam sie˛, że po południu, w prywatnej lecznicy, też
tak be˛dzie.
– Hip, hip, hurra!
– Jak przeżyłaś oble˛żenie, Lizzie? – spytał Mitch,
staja˛c w drzwiach.
– Jak widzisz.
26 LUCY CLARK
Mitch podniósł re˛ce, oparł dłonie o górna˛ framuge˛

drzwi i przecia˛gna˛ł sie˛, pre˛ża˛c mie˛śnie. Przez jedno
mgnienie Elizabeth czuła sie˛ jak kangur złapany w świat-
ła reflektorów samochodu, sparaliżowany i przykuty do
miejsca. No, no, facet jest fantastycznie zbudowany,
pomyślała, ale czy musi sie˛ tym aż tak popisywać?
Odwróciła wzrok.
Mitch zamienił kilka słów z piele˛gniarzem, potem
rzucił w jej strone˛:
– Gotowa?
Elizabeth ogarne˛ła biurko wzrokiem.
– Mam to wszystko tu zostawić, czy...?
– Ja sie˛ tym zajme˛. – Ryan nie pozwolił jej dokoń-
czyć. – Jedźcie, bo sie˛ spóźnicie.
– Dzie˛ki. W takim razie jestem gotowa.
– Kareta czeka – oznajmił Mitch i z dworskim ukło-
nem przepuścił ja˛ w drzwiach.
Elizabeth wstrzymała oddech. Nie chciała znowu po-
czuć w nozdrzach hipnotyzuja˛cego zapachu emanuja˛cego
z tego me˛żczyzny. Uważała też, by przypadkiem nie
otrzeć sie˛ o niego.
– Zadowolona z pacjentów? – spytał, ida˛c za nia˛.
– Bardzo. Ryan ostrzegał mnie przed... przed roz-
maitymi podejrzanymi typami, ale chyba przesadził.
Wszyscy byli bardzo sympatyczni. A jak tobie poszło?
– Lepiej nie mówić. Głowa mi pe˛ka.
– Aha. Domyślam sie˛, że wszystkie łagodne przypa-
dki przysłałeś do mnie, a sobie zostawiłeś same cie˛żkie,
tak?
Mitch wzruszył ramionami.
– Powiedzmy, że pierwszego dnia zastosowałem wo-
bec ciebie taryfe˛ ulgowa˛ – odparł i poklepał sie˛ po
kieszeni. – Gdzie sa˛ moje kluczyki? Imogen? – Podszedł

do recepcji. – Nie zostawiłem tu gdzieś kluczyków do
samochodu?
– Nie. Przykro mi, ale tu ich nie widziałam.
Tymczasem Elizabeth wyje˛ła z szafki torebke˛ i spo-
kojnie czekała.
– Trudno. Pewnie sa˛ w stacyjce. No, jedziemy.
– To do jutra. Mam nadzieje˛, że jakoś dotrwasz do
wieczora, Elizabeth – rzuciła Imogen.
– I ja też. Do jutra.
Zobaczyła, że Mitch już wyszedł, wie˛c szybko ruszyła
za nim. Słońce na dworze natychmiast ja˛oślepiło. Włoży-
ła ciemne okulary i zacze˛ła rozgla˛dać sie˛ za swoim
towarzyszem, lecz dostrzegła jedynie pare˛ nóg wystaja˛-
cych z otwartych drzwi kabiny pikapa. Mitch najwyraź-
niej szukał kluczyków pod fotelami.
– Jak ci sie˛ udało otworzyć drzwi? – spytała, pod-
chodza˛c bliżej.
Krytycznym okiem przyjrzała sie˛ pojazdowi. Spod
warstwy brudnopomarańczowego kurzu pokrywaja˛cego
cała˛ karoserie˛ gdzieniegdzie przeświecał oryginalny bia-
ły lakier. Dolne partie pokryte były brunatnoczerwonym
nalotem.
– Nie zamykałem ich. Tutaj nie ma takiej potrzeby
– odparł, potem sie˛gna˛ł pod siedzenie kierowcy. – Tu też
ich nie ma – mrukna˛ł i wyprostował sie˛ nagle, uderzaja˛c
głowa˛ o framuge˛ drzwi. – Uuuu!
No, chłopie, wiesz, jak zrobić wrażenie na dziew-
czynie, pomyślał i uśmiechna˛ł sie˛ do siebie. Spojrzał na
Elizabeth. Miała na sobie granatowe spodnie i różowa˛
koszulowa˛ bluzke˛ i wygla˛dała jak przysłowiowa angiels-
ka róża. Czy w surowym australijskim klimacie zwie˛dnie
28 LUCY CLARK
i uschnie, czy też głe˛boko zapuści korzenie w te˛ ziemie˛

i rozkwitnie?
– Cóż, komu w droge˛... – zacza˛ł. – Wsiadaj, ru-
szamy – polecił, schylił sie˛, sie˛gna˛ł pod kierownice˛,
zwarł kable i uruchomił silnik. Elizabeth przygla˛dała
mu sie˛ oniemiała. – Dlaczego nie wsiadasz? – zdziwił
sie˛.
– Jak tego dokonałeś?
– Cze˛sto gubie˛ klucze, wie˛c zamiast za każdym razem
grzebać pod deska˛, przedłużyłem kable, żeby mi było
łatwiej. Wystarczy na krótko zetkna˛ć to z tym i po krzyku.
Elizabeth była pod wrażeniem. Obeszła pikapa, sie˛g-
ne˛ła do klamki, szarpne˛ła. Bez rezultatu.
– Do góry i do siebie – poinstruował Mitch. Pochylił
sie˛ i otworzył drzwi od wewna˛trz. – Trzeba sie˛ przy-
zwyczaić.
Wahała sie˛, czy wsia˛ść, czy wpierw strzepna˛ć kurz
z fotela. Była zadowolona, że nie włożyła białych spodni,
tylko granatowe. W końcu usiadła, a Mitch, nie czekaja˛c,
aż zapnie pas, ruszył. Zanim uporała sie˛ z pasem, stana˛ł.
– Jesteśmy na miejscu – oznajmił.
– Przecież mogliśmy przejść ten kawałek.
– Owszem, ale wtedy obsiadłyby nas te wstre˛tne
muszki.
Elizabeth roześmiała sie˛.
– Racja.
– Wiesz co? Po raz pierwszy, odka˛d sie˛ poznaliśmy,
naprawde˛ sie˛ śmiejesz.
Natychmiast spoważniała. Uniosła brwi i odparła:
– Dziwisz sie˛? Jak mam sie˛ śmiać, skoro bez przerwy
nazywasz mnie Lizzie?
– Nie lubisz tego zdrobnienia?
– Nie udawaj głupiego, Mitch. Doskonale wiesz, że

nie lubie˛, i specjalnie robisz mi na złość.
– To prawda.
– No właśnie – rzekła Elizabeth, otworzyła drzwi
i wysiadła.
ROZDZIAŁ TRZECI
Nie zmartwił sie˛ jej napuszona˛ mina˛. Zwróciła sie˛ do

niego po imieniu! To już poste˛p!
– Hurra! – mrukna˛ł pod nosem.
Weszli do przychodni.
– Dzień dobry, Daphne – zwrócił sie˛ do młodej
recepcjonistki. – To jest doktor Elizabeth Blakeny-Smith.
Uff, długie, nie? Ale co poradzić?
– Po prostu Elizabeth...
Przerwał im dzwonek telefonu. Daphne podniosła
słuchawke˛.
– Do ciebie, Mitch. Ten specjalista z Adelajdy.
– Świetnie. Przeła˛cz do mojego gabinetu – poprosił,
a zwracaja˛c sie˛ do Elizabeth, dodał: – Przepraszam, ale to
ważne. Daphne pokaże ci, co i jak.
Recepcjonistka zaprowadziła Elizabeth do łazienki
i kuchenki. Karty pacjentów znajdowały sie˛ na regale
za jej biurkiem, a szafka z podre˛cznymi lekami była
wbudowana w ściane˛ pomie˛dzy sa˛siaduja˛cymi ze soba˛
gabinetami.
– To już ponad dwa miesia˛ce od wyjazdu twojego
poprzednika, ale chyba wszystko tu jest – powiedziała.
– Dlaczego wyjechał?
– Podejrzewam, że przeszłość go dopadła. Po prostu
nie przedłużył kontraktu, a ja nie pytałam o przyczyny.
Mitch dwoił sie˛ i troił, personel szpitala pomagał mu, jak
mógł, ale naprawde˛ sie˛ ciesze˛, że tu jesteś. On należy do

tego gatunku ludzi, którzy daja˛ z siebie wszystko, ale
w końcu i on nie wytrzyma, prawda?
Elizabeth kiwne˛ła potakuja˛co głowa˛.
– Wiem, co masz na myśli.
Nagle drzwi wejściowe otworzyły sie˛ i zawieszony
nad nimi dzwoneczek delikatnie zadzwonił. Do środka
weszło starsze małżeństwo. Kobieta przytrzymała drzwi,
czekaja˛c, aż wejdzie za nia˛ ma˛ż posługuja˛cy sie˛ bal-
konikiem.
– Jean i Fred, witajcie. Usia˛dźcie na chwile˛ – za-
prosiła Daphne.
Małżonkowie obrzucili Elizabeth taksuja˛cym spojrze-
niem i uśmiechne˛li sie˛ do niej.
– Działasz jak magnes. Be˛dziesz miała dziś komplet
pacjentów – stwierdziła Daphne.
– Samych ciekawskich?
– Tak, no i oczywiście troche˛ turystów. Wie˛kszość
tutejszych woli skorzystać z ubezpieczalni, oczywiście
jeśli nie wydarzy sie˛ nic nagłego, ale turyści najcze˛ściej
zgłaszaja˛ sie˛ tutaj.
– Jaki to procent pacjentów?
– Prawie połowa, czasami nawet wie˛cej. Zależy od
pory roku. W kwietniu i październiku odbywa sie˛ tu
festiwal, wie˛c wtedy mamy naprawde˛ urwanie głowy.
– Liste˛ pacjentów znajde˛ na biurku, tak?
– Tak. Tu sa˛ karty. Bierz pierwsza˛ z wierzchu.
Elizabeth głośno odczytała nazwisko:
– Pan Caplan.
– Fred. Prosze˛ zwracać sie˛ do mnie po imieniu. Od
razu poczuje˛ sie˛ młodziej – zażartował me˛żczyzna z bal-
konikiem.
32 LUCY CLARK
Elizabeth uśmiechne˛ła sie˛ rozbawiona.

– W takim razie, Fred, zapraszam do gabinetu.
Poczekała, aż małżonkowie wejda˛ i usia˛da˛, zaje˛ła
miejsce za biurkiem i szybko zerkne˛ła na notatki Mitcha.
Zacze˛ła sie˛ już przyzwyczajać do jego charakteru pisma.
– Z czym przychodzicie? – zapytała.
– Fred niedawno wrócił z Adelajdy – zacze˛ła Jean
– gdzie miał wszczepiona˛ proteze˛ stawu biodrowego.
– To było straszne. Nie cierpie˛ dużych miast – wtra˛cił
Fred.
– Teraz, kiedy zrobiło sie˛ zimno, kaszle i oddycha ze
świstem, wie˛c sie˛ o niego martwie˛ – cia˛gne˛ła Jean.
Zimno? – zdziwiła sie˛ Elizabeth w duchu. Wiedziała
jednak, że dla tubylców spadek temperatury musi być
znaczny.
– Mieszkacie pod ziemia˛?
– Och, tak. Inaczej sie˛ nie da.
– A jak z biodrem po operacji?
– Zupełnie dobrze. Tina jest nie tylko piele˛gniarka˛, ale
i fizjoterapeutka˛ – odpowiedziała Jean za me˛ża. – Wpada-
ła do nas i w końcu to ona zasugerowała, żebyśmy zgłosili
sie˛ do lekarza. Daphne była tak dobra, że zapisała nas na
dzisiaj. Gdybyś nie przyjechała, musielibyśmy długo
czekać, aż znalazłby sie˛ wolny termin u Mitcha.
Elizabeth nie znalazła w karcie notatek Tiny, za-
dzwoniła wie˛c do Daphne z prośba˛, żeby to sprawdziła.
Tymczasem zbadała Freda. Stwierdziła, że mimo bólu
odczuwanego przy pewnych ruchach wszystko jest na
dobrej drodze.
– A teraz chciałabym osłuchać ci płuca – oznajmiła
i założyła słuchawki. – Miałeś kiedykolwiek kłopoty
z oddychaniem? – zapytała.
W karcie nie było wzmianki na ten temat.

– Nigdy – oświadczył Fred z duma˛. – Jestem jednym
z niewielu górników, którzy nie nabawili sie˛ astmy. Co
prawda przez to biodro od pewnego czasu nie pracuje˛
i chyba już nie zjade˛ pod ziemie˛...
– Nie martw sie˛. – Żona poklepała go po re˛ce. – Fred
zaja˛ł sie˛ wyrobem biżuterii – wyjaśniła. – Kiedy sie˛
okazało, że nie może pracować w kopalni, skończył kurs
szlifowania kamieni i zacze˛liśmy nowy rozdział w życiu.
– To wspaniale – ucieszyła sie˛ Elizabeth.
Starannie odnotowała w karcie swoje obserwacje. No,
no, pomyślała z uznaniem, w wieku siedemdziesie˛ciu
dwóch lat Fred nie boi sie˛ próbować. To napawa optymiz-
mem. Sama nie skończyła jeszcze trzydziestki, ale za-
czynanie życia od nowa wydawało sie˛ jej ogromnym
ryzykiem. Czuła le˛k przed takim krokiem. Zrobiła Fredo-
wi jeszcze kilka badań, zbadała mu pojemność płuc
spirometrem i wreszcie oznajmiła:
– Musisz używać inhalatora, Fred. To pomoże usuna˛ć
świsty w płucach. Jest szansa, że gdy płuca sie˛ oczyszcza˛,
be˛dziesz mógł go odstawić, ale za kilka dni chciałabym
ponownie cie˛ zbadać, żeby zobaczyć, jakie sa˛ poste˛py.
Gdyby przedtem wynikły jakieś problemy, zgłoś sie˛
natychmiast.
Podeszła do szafy z lekami, otworzyła ja˛ i znalazła
pokazowy inhalator, po czym wytłumaczyła Fredowi,
jak ma sie˛ nim posługiwać. Kiedy była pewna, że
oboje z Jean wszystko zrozumieli, przeszła do naste˛pnej
sprawy.
– Wypisze˛ też recepte˛ na enkorton...
– Co to takiego?
– To preparat sterydowy rozszerzaja˛cy naczynia.
34 LUCY CLARK
Dzie˛ki temu lek przyjmowany w inhalatorze zadziała

lepiej i szybciej. Poproście Daphne, żeby zapisała was do
mnie na czwartek lub pia˛tek. Jeśli nie tutaj, przyjme˛ was
w szpitalu – dodała, wstaja˛c.
– Nigdy nie sa˛dziłem, że i ja dostane˛ astmy – zmartwił
sie˛ Fred.
– Zobaczysz, damy sobie z tym rade˛ – pocieszała go
Elizabeth.
Pożegnawszy sie˛ z sympatycznym małżeństwem, we-
zwała kolejnego pacjenta. Ze zdziwieniem stwierdziła, że
w poczekalni utworzyła sie˛ spora kolejka. W cia˛gu dwóch
godzin uporała sie˛ ze wszystkimi i zaniosła karty Daphne.
Recepcjonistka doła˛czyła je do całkiem sporej sterty.
– Pomoge˛ ci – zaproponowała Elizabeth, widza˛c, że
dziewczyne˛ czeka masa pracy.
– Dzie˛ki.
W krótkim czasie powkładała dokumenty na miejsce.
Tylko z ostatnia˛ koperta˛ miała kłopoty. Kiedy usiłowała
rozsuna˛ć segregatory, jeden wysuna˛ł sie˛ i spadł na pod-
łoge˛. Pochyliła sie˛, by go podnieść. Ku swojemu zdumie-
niu zobaczyła wypisane na nim nazwisko matki.
Czyżby Maude chorowała? Czyżby coś ukrywała
przed własna˛ córka˛? Elizabeth wiedziała, że etyka lekars-
ka zabrania jej zajrzeć do dokumentacji. Maude nie jest
przecież jej pacjentka˛. Teczka była gruba, co świadczyło
o tym, że sprawa jest poważna. Na ile poważna? Odka˛d
Maude sie˛ leczy?
– No, nareszcie koniec – rozległ sie˛ głos Mitcha.
– Jaki jest naste˛pny punkt programu, doktorze
O’Neill? – zapytała.
– Mitch, już zapomniałaś? – poprawił ja˛. – Bierz
torebke˛. Odwioze˛ cie˛ do domu.
W kabinie pikapa Elizabeth zauważyła sporych roz-

miarów urza˛dzenie wygla˛daja˛ce na telefon.
– Co to? – zainteresowała sie˛.
– Telefon satelitarny – wyjaśnił Mitch. – Widzisz te˛
duża˛ antene˛ z przodu karoserii? To dzie˛ki niej odbieramy
sygnał z satelity. Tutaj telefony komórkowe cze˛sto za-
wodza˛.
W milczeniu kiwne˛ła głowa˛. To jest naprawde˛ zupeł-
nie inny świat, pomyślała. Wyjrzała przez okno i uśmie-
chne˛ła sie˛ na widok kilku rachitycznych drzewek na
pustyni.
– Co cie˛ tak rozbawiło? – spytał Mitch.
– Te drzewa. Sa˛ takie zielone, a przecież w Coober
Pedy deszcz to podobno wydarzenie. – Mitch wzruszył
ramionami i nie odpowiedział. – Nie lubisz drzew?
– Lubie˛ ten krajobraz – odparł wymijaja˛co. – A co do
deszczu, to rzeczywiście średni roczny opad wynosi
zaledwie pie˛ć milimetrów. Tutejsi ludzie zbieraja˛ każda˛
krople˛, filtruja˛, oczyszczaja˛ i ponownie wykorzystuja˛
w gospodarstwie.
– Tutejsi ludzie? – zdziwiła sie˛. – A ty nie uważasz sie˛
za tutejszego?
Mitch znowu wzruszył ramionami.
– Ja jestem tu zaledwie rok. Za to Maude to co innego.
Mocno zapuściła korzenie, chociaż wcia˛ż mówi z tym
akcentem brytyjskich wyższych sfer. Ile lat tu mieszka?
– Dwadzieścia osiem. Przyjechała, jak miałam rok.
– Ale bez ciebie?
– Ze mna˛, jednak w Sydney dopadła ja˛ policja. Po
procesie, kiedy sa˛d przyznał mnie ojcu, odesłano mnie do
Londynu.
– Wie˛c wychowałaś sie˛ bez matki?
36 LUCY CLARK
– Tak.
– Z tego, co wiem, twój ojciec jest typem despoty.
– Mylisz sie˛ – zaprotestowała, potem jednak spojrzała
na Mitcha, westchne˛ła i z pewnym wahaniem dodała:
– Tak... Ojciec lubi mieć wszystko i wszystkich pod
kontrola˛.
– Maude troche˛ mi o nim opowiadała. Bez wchodze-
nia w szczegóły – dodał pospiesznie. – Ale czasami to
i owo samo wynikło w rozmowie.
– Dawno ja˛ znasz?
– Od przyjazdu. Była dla mnie bardzo życzliwa.
– A inni nie?
– Tu ludzie sa˛ ostrożni. Coober Pedy można chyba
porównać do amerykańskiego Dzikiego Zachodu. Czasa-
mi nie ufaja˛ aparatowi sprawiedliwości i biora˛ sprawy
w swoje re˛ce. To już nie to samo co w latach sześć-
dziesia˛tych, szczytowym okresie wydobywania opali, ale
wcia˛ż kra˛ża˛ mroża˛ce krew w żyłach historie. Dla turys-
tów to atrakcja, dla nowych osadników przestroga.
– Historie? Jakie historie? Skoro zacza˛łeś, to teraz już
musisz mi jaka˛ś opowiedzieć.
– Dobrze, ale wejdźmy do środka.
Mitch wysiadł, zapukał do drzwi wejściowych, potem
szarpna˛ł za klamke˛. Maude nie było w domu, sie˛gna˛ł wie˛c
do schowka po zapasowy klucz. Zanim Elizabeth zda˛żyła
wysia˛ść, wszedł do domu, zapalił światło i zrzucił buty.
– Napijesz sie˛ czegoś zimnego? – spytał, kieruja˛c sie˛
do kuchni. – Wspaniale orzeźwia po całym dniu z pacjen-
tami.
– Poprosze˛. – Mitch otworzył lodówke˛ i podał jej
butelke˛ napoju imbirowego. – Widze˛, że czujesz sie˛ tu jak
u siebie w domu – skomentowała.
– Maude wie, że lubie˛ ten napój, i zawsze trzyma dla

mnie kilka butelek. Udało mi sie˛ ja˛chyba przekonać, żeby
sie˛ przerzuciła.
– Z czego na co?
– Z prawdziwego piwa na napój imbirowy.
– Nie lubisz piwa?
– Nie pije˛ alkoholu.
– Aha... Przepraszam, pójde˛ przywitać sie˛ z Maude.
– Jej nie ma.
– Ska˛d wiesz?
– Drzwi były zamknie˛te. Znalazłem klucz i...
– To wiesz, gdzie chowa klucz? No, no. Widze˛, że
jesteś z moja˛ matka˛ w bardziej zażyłych stosunkach, niż
mi sie˛ wydawało.
– Nie ma w tym nic złego. Przyjaźnimy sie˛. Poza tym
ła˛cza˛ nas interesy.
– Interesy?
– Tak. Kilka miesie˛cy po moim przyjeździe potrzebo-
wała pienie˛dzy na inwestycje w kopalni, ja sie˛ napatoczy-
łem i tak zostaliśmy wspólnikami. Dlaczego nie pijesz?
Nie smakuje ci? – spytał.
Elizabeth wypiła łyk napoju.
– Smakuje, tylko...
– Tylko...
– Nigdy nie piłam z butelki. Zawsze ze szklanki.
– Nie wypada? Grzeczne dziewczynki nie pija˛
z gwinta?
Elizabeth pocia˛gne˛ła kolejny łyk i oblizała wargi.
– Nie, nie. Wiesz, to nawet smakuje inaczej...
Ich spojrzenia spotkały sie˛. Mitch odstawił butelke˛ na
stół, potem pochylił sie˛ do przodu, wyja˛ł butelke˛ z jej re˛ki
i postawił obok swojej.
38 LUCY CLARK
– Wiesz, że twoje oczy rzucaja˛ zielone błyski, kiedy

jesteś zła albo... albo podniecona? – Wierzchem dłoni
pogładził ja˛ po policzku. – Pie˛kne błyski, jestem pod
wrażeniem. Zrobiłbym wszystko, żeby je cze˛ściej widy-
wać, nawet gdybym miał narazić sie˛ na twój gniew albo
śmiech. – Głos Mitcha przeszedł w szept, jego usta sie˛
zbliżyły...
Nie drgne˛ła, nie cofne˛ła sie˛. Siedziała nieruchomo,
czekaja˛c, pragna˛c tego pocałunku. Gdy poczuła muś-
nie˛cie jego warg, przymkne˛ła oczy, koncentruja˛c sie˛ na
doznaniach, jakie wyzwolił w niej dotyk jego ust.
Co ja wyprawiam, pomyślała. Pozwalam, żeby nie-
znajomy me˛żczyzna mnie całował, i to już drugi raz!
Powinnam natychmiast go odepchna˛ć! To nie wypada!
Zawsze robiła tylko to, co wypada.
Właściwie dlaczego, zbuntowała sie˛ w duchu. Dlacze-
go nie moge˛ zrobić czegoś szalonego, raz zapomnieć
o rozsa˛dku? Chciałam, żeby Mitch mnie pocałował. Cały
dzień tylko o tym myślałam. Serce zacze˛ło jej bić szyb-
ciej, drgne˛ła. Wtedy ku swemu zdumieniu spostrzegła, że
Mitch zacza˛ł sie˛ cofać.
– Nie – szepne˛ła i wycia˛gne˛ła dłoń, chca˛c go za-
trzymać.
Wstrzymał oddech, gdy opuszkami palców dotkne˛ła
jego rozchylonych warg. Błe˛kit jego oczu był tak inten-
sywny jak niebo o poranku. Wsune˛ła palce w jego włosy,
przycia˛gne˛ła jego głowe˛ do siebie. Ich usta znowu sie˛
spotkały. I wtedy po raz pierwszy w życiu poczuła sie˛
wolna.
ROZDZIAŁ CZWARTY
– Widze˛, że już sie˛ zadomowiłaś w Coober Pedy

– głos Maude przenikna˛ł do ich świadomości.
Elizabeth otworzyła oczy i odwróciła sie˛ gwałtownie.
– Mama?! – wykrzykne˛ła. Oblała sie˛ rumieńcem
i zerwała z miejsca.
– Nie przeszkadzajcie sobie – rzuciła Maude i podeszła
do lodówki. – Zostawiliście mi coś do picia? – zapytała.
– Jakżeby nie – odezwał sie˛ Mitch. Wstał, spojrzał na
Elizabeth i wycia˛gna˛ł do niej re˛ke˛. – Lizzie?
– Nie nazywaj mnie tak! – sykne˛ła przez ze˛by, od-
wróciła sie˛ na pie˛cie i wybiegła z pokoju.
Mitch, skonsternowany, opuścił głowe˛.
– Poszła do siebie? – spytała Maude.
– Tak.
– Nie przejmuj sie˛. Ona została wychowana w bardzo
konserwatywnym środowisku. Australia, Coober Pedy,
ty... za dużo wrażeń naraz. Wyjechała z Anglii, bo
znalazła sie˛ na życiowym zakre˛cie, a teraz jest jeszcze
bardziej zagubiona... – Maude urwała. – Szkoda, że nie
udało mi sie˛ spotkać z nia˛ wcześniej – westchne˛ła.
– To znaczy?
– Nie miałam wpływu na jej dorastanie.
– Ona od dobrych dziesie˛ciu lat jest dorosła, Maude.
– Wiem, a odka˛d skończyła siedemnaście lat, byłyś-
my w stałym kontakcie, niestety jedynie listownym.
40 LUCY CLARK
Skończyła szkołe˛, wyjechała na studia, ale gdybym miała

ja˛ tu, gdyby przyjeżdżała na wakacje, ferie, może by to
miało jakiś wpływ. Może nie bałaby sie˛ nowego, nie-
znanego.
Mitch milczał. Dopiero po chwili zorientował sie˛, że
jego wspólniczka bacznie mu sie˛ przygla˛da.
– O co chodzi?
– Spodobała ci sie˛, co?
Mitch roześmiał sie˛.
– Źle sie˛ maskuje˛.
– Moge˛ zapytać, czy masz uczciwe zamiary wobec
mojej córki?
– Lepiej nie.
Maude zaśmiała sie˛, a poważnieja˛c, rzekła:
– Nie złam jej serca. – Mitch uniósł brwi. – Moim
obowia˛zkiem jest cie˛ ostrzec, ale...
– Ale?
– Ale podejrzewam, że nie jesteś podrywaczem. Od-
ka˛d tu przyjechałeś, ani razu nie widziałam cie˛ z dziew-
czyna˛, nie słyszałam, żebyś sie˛ chwalił podbojami, jak to
robia˛ inni. A przede wszystkim pamie˛tam, co powiedzia-
łeś mi o Soni i ile dla ciebie znaczyła. Czuje˛ sie˛ zasz-
czycona, że okazujesz zainteresowanie moja˛ córka˛. Czy
ona ja˛ przypomina?
– Lizzie? – Mitch uśmiechna˛ł sie˛ ze smutkiem, dopił
napój i odstawił pusta˛ butelke˛ na stół. – Nie, jest całkiem
inna. Ja też jestem już innym człowiekiem. Nie wiem, jak
ci to wytłumaczyć, ale twoja córka zrobiła na mnie
ogromne wrażenie. A z wiekiem nauczyłem sie˛ ufać
instynktowi.
– Dobrze, że nie próbujesz go w sobie zagłuszyć.
– To wcale nie jest łatwe. Po tym pocałunku w pubie
miałem ochote˛ uciekać, gdzie pieprz rośnie. – Urwał,

spojrzał na zegarek. – No, na mnie czas. Powiedz Lizzie,
że przyjade˛ po nia˛ o siódmej.
– Tak wcześnie?
– Zapraszam ja˛ na śniadanie.
– A ona wie o tym?
– Nie, ale sa˛dze˛, że sie˛ ucieszy.
– Dobrze. Powtórze˛ jej. – Maude odczekała, aż war-
kot silnika umilkł w oddali, i zawołała: – Możesz wyjść.
Już sobie poszedł. – Elizabeth uchyliła drzwi swojego
pokoju i na wszelki wypadek ostrożnie wyjrzała. – Dob-
rze sie˛ czujesz? – spytała matka.
– Tak. Dzie˛kuje˛.
– Chcesz porozmawiać?
– Nie. Dzie˛kuje˛.
– Moja grzeczna dziewczynka!
– Wolałabyś, żebym była niegrzeczna?
– Och, Lizzie! Ja ciebie nie krytykuje˛, tylko stwier-
dzam fakt. Nie chcesz rozmawiać o Mitchu, w porza˛dku,
ale jeśli zmienisz zdanie, jestem do usług.
– Pomóc ci przy kolacji?
– Bardzo prosze˛.
Przez pewien czas w milczeniu krza˛tały sie˛ po kuchni,
a kiedy w końcu usiadły do jedzenia, Maude zagadne˛ła:
– Skoro nie chcesz rozmawiać o Mitchu, to może
powiesz mi, co sie˛ stało z twoim chłopakiem.
– Masz na myśli Marcusa?
– Tak. Domyślam sie˛, że skoro całowałaś sie˛ z Mit-
chem, z tamtym nie układa ci sie˛ najlepiej.
– Nigdy sie˛ nie układało, przynajmniej jeśli o mnie
chodzi. To mie˛dzy innymi z powodu Marcusa chciałam
wyjechać z Anglii. Potrzebuje˛ czasu, żeby to przemyśleć.
42 LUCY CLARK
– Na jakim etapie sie˛ rozstawaliście?

– Ojciec i Marcus zacze˛li planować nasz ślub. Ślub!
Rozumiesz? A mnie nikt nawet nie zapytał o zgode˛.
Powiedziałam Marcusowi, że musze˛ odpocza˛ć od tego
wszystkiego, że potrzebuje˛ troche˛ czasu dla siebie i dlate-
go podczas mojego pobytu w Australii ma sie˛ ze mna˛ nie
kontaktować. Obaj z ojcem dobrali sie˛ jak w korcu maku,
rozumieja˛ sie˛ w pół słowa i czasami mam wrażenie, że...
– Urwała, machne˛ła re˛ka˛. – Zostawmy te sprawy.
– Prosze˛, dokończ, Liz.
– Nie. Nie należy obarczać innych swoimi problemami.
– Ja nie jestem nikim obcym, tylko twoja˛ matka˛. Tak
sie˛ złożyło, że nie było mnie przy tobie, kiedy dorastałaś,
ale kiedyś byłaś przecież cze˛ścia˛ mnie i pragne˛, żebyś
teraz pozwoliła mi być cze˛ścia˛ siebie. Prosze˛...
Łzy wzruszenia napłyne˛ły Elizabeth do oczu. Uje˛ła
dłoń Maude i rzekła:
– Mam takie wrażenie, że tata i Marcus chca˛ ułożyć
mi życie, nie pytaja˛c mnie o zdanie. Lubie˛ Marcusa,
naprawde˛, ale...
– Ale to nie to?
– Właśnie. Na przykład kiedy on mnie całuje, ja tu,
w środku, niczego nie czuje˛...
– A Mitch? – spytała Maude cicho.
Mitch? Elizabeth odłożyła widelec, przygryzła warge˛,
spuściła wzrok.
– To nie jest me˛żczyzna dla mnie...
Maude zaśmiała sie˛.
– Znam to uczucie.
– Znasz?
– Kiedy Stu pierwszy raz mnie pocałował, wiedzia-
łam, że jestem trafiona i zatopiona.
– Mówiłaś, że był dla ciebie bratnia˛ dusza˛.

– Bo był.
– Ale pochodził z innego świata, tak?
– Stu był hałaśliwy, czasami wre˛cz odrażaja˛cy, trys-
kał energia˛ i dowcipem. Kawał typowego Australijczyka,
przynajmniej mnie takim sie˛ wydawał. Przy nim do-
świadczyłam doznań, o jakich mi sie˛ nawet nie śniło.
Zwia˛zek z nim przyniósł mi wyzwolenie. A z pocza˛tku
sa˛dziłam, że to facet nie dla mnie.
– Chcesz powiedzieć, że Mitch jest dla mnie, tak?
– Chce˛ powiedzieć, że sama musisz o tym zdecydo-
wać, kochanie, ale jeśli chcesz sie˛ zwierzyć ze swoich
wa˛tpliwości, zawsze możesz na mnie liczyć. Opowiedz
mi o Marcusie. Jak sie˛ poznaliście?
– Ojciec mi go przedstawił. Jest młodszym wspól-
nikiem w jego kancelarii prawnej.
– Wie˛c ma jego błogosławieństwo.
– Absolutnie! Marcus jest dżentelmenem w każdym
calu, poza tym jest mocno ustosunkowany. Szanuje to, że
lubie˛ moja˛ prace˛, i godzi sie˛ z faktem, że czasami jestem
zaje˛ta o bardzo dziwnych porach.
– Chodza˛cy ideał!
– Czasami odnosze˛ takie wrażenie, i to mnie przeraża.
Wpe˛dza mnie w kompleksy. Mam uczucie, że pracuje˛
tylko po to, żeby był ze mnie zadowolony, żeby tata był ze
mnie zadowolony, żeby moi przełożeni byli ze mnie
zadowoleni... Robie˛ to, czego sie˛ ode mnie oczekuje,
i w końcu nie wiem, czy potrafiłabym sie˛ zdobyć na coś
innego.
– Jednak przyjechałaś tutaj.
Elizabeth uśmiechne˛ła sie˛.
– Przyjechałam.
44 LUCY CLARK
– To wymagało niemałej odwagi.

– Nie. To była okazja popracować w innym kraju
i odwiedzić ciebie. To co innego, niż gdybym przyjechała
ot tak, bez celu, spontanicznie, zdobyła sie˛ na jakiś
szalony krok.
– Chciałabyś zrobić coś takiego? To dla ciebie ważne?
– Wydaje mi sie˛, że tak. Czuje˛ sie˛ zagubiona.
– To dlatego całowałaś sie˛ dziś z Mitchem? Bo to było
coś szalonego?
– Dlatego także.
– Nie wykorzystuj go do własnych celów, Liz. Mitch
to nie zabawka, z która˛ możesz eksperymentować.
– Źle mnie zrozumiałaś.
– Wie˛c spodobał ci sie˛?
– Prawie go nie znam.
– Ale sie˛ z nim całowałaś.
Elizabeth puściła re˛ke˛ Maude, wstała i zacze˛ła prze-
chadzać sie˛ po kuchni.
– Pocia˛ga mnie. Chyba mu sie˛ podobam. Coś dziś
mie˛dzy nami zaiskrzyło, zapragne˛łam go pocałować...
i pocałowałam.
Maude klasne˛ła w re˛ce.
– Brawo! I co dalej?
– Nic. To był moment.
– A jeśli taki moment sie˛ powtórzy?
– To wtedy sie˛ nad tym zastanowie˛.
Maude przygla˛dała sie˛ jej uważnie.
– Dobrze. Skoro tak chcesz to rozegrać.
Elizabeth, otulona kocem, znowu siedziała przed wej-

ściem do domu matki, podziwiaja˛c wschód słońca. Była
wyka˛pana, ubrana i czekała na przyjazd Mitcha. Dokoń-
czyła kawe˛ i postawiła kubek na ziemi. Bała sie˛, że

stłucze naste˛pny.
Rozpamie˛tywała w myśli wczorajsza˛ rozmowe˛ z mat-
ka˛. Maude spytała, jak zamierza ułożyć swe stosunki
z Mitchem. Ba!
– Ta marsowa mina to z mojego powodu? – Głe˛boki
me˛ski głos rozległ sie˛ przy niej tak nagle, że przestraszona
aż przycisne˛ła dłoń do piersi. Mitch zacza˛ł ja˛przepraszać.
– Sa˛dziłem, że słyszałaś, jak podjeżdżam, otwieram
drzwi, zatrzaskuje˛...
– Zamyśliłam sie˛ – odparła.
Przysuna˛ł sobie fotel i usiadł obok niej.
– Maude parzy kawe˛?
– Jeszcze śpi, ale kawa jest zaparzona.
– Świetnie. – Wstał i znikna˛ł w drzwiach. Elizabeth
spojrzała na zegarek i stwierdziła, że Mitch przyjechał
kwadrans przed czasem. – Zimny poranek – zagadna˛ł,
wróciwszy z paruja˛cym kubkiem kawy.
– Chłodno, ale przyjemnie.
– Poczekaj do lata, ale wtedy zrobi sie˛ gora˛co!
– Wcale mnie ta perspektywa nie cieszy.
– Nie martw sie˛, przywykniesz. Pod ziemia˛, gdzie
wie˛kszość z nas mieszka, utrzymuje sie˛ stała, znacznie
niższa temperatura, potem wskakujesz do klimatyzowa-
nego samochodu, potem do klimatyzowanego szpitala
i tak dalej. Właściwie to dobrze, że przyjechałaś teraz.
Zda˛żysz sie˛ zaaklimatyzować.
– Tak. Chociaż te muszki pojawiaja˛ce sie˛ w środku
dnia doprowadzaja˛ mnie do szału.
– Latem jest jeszcze gorzej.
– Nie mów.
46 LUCY CLARK
– Popatrz na to bardziej optymistycznie. Przynaj-

mniej nauczysz sie˛ salutować po australijsku.
– Salutować? Po australijsku?
– O tak. – Mitch machna˛ł re˛ka˛, jak gdyby ope˛dzał sie˛
od much. Elizabeth uśmiechne˛ła sie˛. – Wiesz, nie moge˛ ci
sie˛ oprzeć...
Pochylił sie˛ ku niej, a ona poczuła świeży zapach ciała
po porannym prysznicu. Przymkne˛ła powieki, a Mitch
zbliżył sie˛ jeszcze bardziej. Otworzyła oczy, napotkała
jego spojrzenie. Delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu.
– Nie, Mitch... Przestań. Nie możemy.
Wczoraj wieczorem przez cała˛ droge˛ do domu myślał
o niej. W głowie miał tysia˛ce pytań, jakie chciałby jej
zadać. W nocy zaś mu sie˛ przyśniła.
– Za szybkie tempo? – spytał, cofaja˛c głowe˛.
– Zdecydowanie – odparła. – Ja... – zaja˛kne˛ła sie˛ – ja
nie moge˛ angażować sie˛ teraz w zwia˛zek. Moja sytuacja...
jest i tak wystarczaja˛co skomplikowana.
– Me˛żczyzna?
– Nie. To znaczy... i tak, i nie.
– Raczej tak czy raczej nie?
– W Anglii spotykałam sie˛ z kimś.
– I co sie˛ stało?
– On chciał, żebyśmy zrobili naste˛pny krok, a ja...
– A ty nie – dokończył za nia˛.
– Otóż to. Sama nie wiem, czego chce˛. Czuje˛ sie˛ jak
aktorka, która całe życie recytowała napisany dla niej
tekst, a teraz ma okazje˛ troche˛ poimprowizować, lecz nie
wie, jak to zrobić. – Mitch już otwierał usta, by coś
powiedzieć, lecz uniosła dłoń i nakazała mu milczenie.
– Prosze˛. Cała˛noc zastanawiałam sie˛, jak ci to powiedzieć.
Coś... mie˛dzy nami jest, oboje to czujemy, prawda? Ale...
– Ale nic o sobie nie wiemy.

– Jest jedno ale... – Umilkła i wzie˛ła głe˛boki oddech,
zanim dokończyła: – Nie chce˛ cie˛ wykorzystywać.
– Wykorzystywać? W jaki sposób?
Elizabeth rozbawiło jego zdziwienie.
– Jesteś... inny. Wolny, bezkompromisowy, całujesz
obce kobiety przy wejściu do pubu...
– To był odosobniony przypadek. Chłopaki naśmie-
wali sie˛ ze mnie, że odka˛d tu przyjechałem, nie widzieli
mnie z żadna˛ dziewczyna˛ i zarzucali mi, że uprzedziłem
sie˛ do tutejszych panien. Skończyło sie˛ głupim zakładem,
a przypadek sprawił, że padło na ciebie.
– Widzisz? Ty potrafisz robić głupie rzeczy, ja nie.
Nigdy nie robiłam. Ale przy tobie nabieram ochoty
– dodała i zaśmiała sie˛ cicho.
– To chyba dobrze?
– Tak. Tylko nie chce˛ cie˛ wykorzystywać do moich
eksperymentów.
– Masz na myśli wczorajszy pocałunek?
– Tak. Wiedziałam, że nie powinnam, ale bardzo tego
chciałam.
– Ja też.
Potrza˛sne˛ła głowa˛.
– Z tego nic nie wyjdzie, Mitch.
Milczał przez chwile˛, jakby sie˛ nad czymś zastana-
wiał, potem rzekł:
– Ciesze˛ sie˛, że moge˛ ci pomóc uwolnić sie˛ z wie˛zów,
które całe życie cie˛ kre˛powały. Przez naste˛pne pół roku
be˛dziemy razem pracować, a już nawia˛zuje sie˛ mie˛dzy
nami nić przyjaźni. Jeśli niepokoja˛ cie˛ nasze pocałunki,
zostańmy przyjaciółmi.
– Przyjaciółmi?
48 LUCY CLARK
– Tak. Kobiety i me˛żczyźni moga˛ być przyjaciółmi.

– Naprawde˛? Nigdy nie miałam przyjaciela.
– A twoi koledzy w szpitalu?
– To sa˛ koledzy. Pracujemy razem, ale nie spotykamy
sie˛ na gruncie towarzyskim.
Mitch pokiwał głowa˛. Zaczynał rozumieć, że Eliza-
beth nie jest wyniosła, lecz nieśmiała.
– Cóż... Ja przyjaźnie˛ sie˛ z wieloma kobietami. Na
przykład z twoja˛ matka˛.
– Tak, ale ona nie pocia˛ga cie˛ jako kobieta.
Spojrzała na niego i uniosła brwi, jak gdyby to stwier-
dzenie było jednocześnie pytaniem.
– To prawda. Ale jeśli oboje umówimy sie˛, że be˛dzie-
my unikać sytuacji sprzyjaja˛cych intymnym kontaktom,
to... nie widze˛ powodu, dlaczego nie moglibyśmy zostać
przyjaciółmi. No, na nas czas. – Odstawił kubek na ziemie˛
i wstał. – Właśnie nadarza sie˛ pierwsza okazja zrobić coś
szalonego.
Elizabeth zdje˛ła z siebie koc i też wstała.
– Co?
– Dać dwóm chłopcom chrupki czekoladowe na śnia-
danie.
– Naprawde˛ masz zamiar to zrobić?
– Mamy. Zaniose˛ kubki do kuchni, a ty weź torebke˛
i co tam jeszcze potrzebujesz, i w droge˛!
– Jesteś szalony!
– Widzisz? Be˛de˛ dobrym nauczycielem.
– Bawcie sie˛ dobrze, tylko uważajcie, żeby Imogen
was nie przyłapała – usłyszeli głos Maude.
– Jasne – odparł Mitch.
ROZDZIAŁ PIA˛TY
W gabinecie rozległ sie˛ dzwonek telefonu.

– Steve-o? – zdziwił sie˛ Mitch. – Cześć, chłopie. Co
nowego? – Słuchaja˛c odpowiedzi, spoważniał. – Gdzie?
– Chwycił długopis i zacza˛ł szybko notować. – Trze-
ba zjechać na dół? – upewnił sie˛. – Dzie˛ki. Spotkamy sie˛
na miejscu.
Odłożył słuchawke˛ na widełki.
– Imogen! – zawołał. – Wypadek. Kogoś przysypało.
Skontaktuj sie˛ ze stacja˛ ratownictwa górniczego, niech
przyśla˛ ludzi.
– Prosze˛. Powinien pasować. – Mitch podał Elizabeth

kombinezon. – Tam możesz sie˛ przebrać – dodał, wskazu-
ja˛c szope˛ wygla˛daja˛ca˛ na wychodek. Naste˛pnie wre˛czył
jej grube skarpety i buty. – Gdyby były za duże, dam ci
jeszcze jedna˛ pare˛ skarpet.
Elizabeth posłusznie poszła we wskazanym kierunku,
a kiedy była gotowa, wróciła do grupki me˛żczyzn.
– Dobrze. Wszyscy sa˛? – usłyszała gromki głos i do-
piero wówczas zorientowała sie˛, że akcja˛ ratunkowa˛
kieruje Pierre Knowles, ten sam, który upił sie˛ w pubie
owego pierwszego wieczoru, kiedy Mitch ja˛ pocałował.
Miała nadzieje˛, że tym razem jest trzeźwy. – Wie˛c
tak: w pobliżu kopalni BlueSky, pod ziemia˛, znajduje
sie˛ kobieta, Tania. Jej ma˛ż nas zawiadomił. Przede
50 LUCY CLARK
wszystkim sprawdźmy, czy wszystko mamy. – Zacza˛ł

kolejno wyczytywać pozycje z listy, a gdy skończył,
podzielił ratowników na mniejsze grupy. – Steve-o poje-
dzie przodem. Mitch zabiera te˛ nowa˛ lekarke˛. Grozer
znaczy droge˛. Ja prowadze˛ cie˛żarówke˛ ze sprze˛tem.
Reszta jedzie za mna˛. Ruszamy.
Elizabeth odczekała, aż ustawili sie˛ w kolumnie za
cie˛żarówka˛ Pierre’a, i dopiero wówczas spytała:
– Mógłbyś mi wytłumaczyć, co sie˛ dzieje? Troche˛ sie˛
denerwuje˛.
– Przepraszam, zapomniałem, że po raz pierwszy
bierzesz udział w akcji. Jak słyszałaś, pod ziemia˛ została
uwie˛ziona kobieta. Pierre koordynuje akcje˛...
– Jest trzeźwy? – wtra˛ciła.
– Mam nadzieje˛!
Elizabeth obejrzała sie˛.
– A dlaczego tamten samochód co chwile˛ przystaje?
– Znaczy droge˛ dla karetki. Dzie˛ki temu Ryan wie,
które˛dy jechać. Aha, tam na miejscu trzymaj sie˛ mnie.
– Dlaczego? – odważyła sie˛ spytać.
– Jest wiele powodów, ale najważniejszy to ten, że sama
mogłabyś wpaść do jakiegoś niezabezpieczonego szybu.
– A te inne powody?
– Po pierwsze jestem jedyna˛ osoba˛, która˛ znasz, po
drugie jesteśmy lekarzami, wie˛c gdyby potrzebna była
nasza pomoc, be˛dziesz mi asystować.
Kiedy dojechali na miejsce, Mitch wysiadł pierwszy
i podszedł do Pierre’a.
– Lizzie! – zawołał po chwili, a ona, pamie˛taja˛c
ostrzeżenie o niezabezpieczonych dziurach w ziemi, szła,
patrza˛c pod nogi. – Niewykluczone, że be˛dziesz musiała
zjechać na dół – poinformował ja˛.
– Na dół! – Z wrażenia oczy wyszły jej z orbit.

– Mam nadzieje˛, że nie cierpisz na klaustrofobie˛.
– No nie, ale... nigdy tego nie robiłam – wyba˛kała.
Dookoła uwijali sie˛ ludzie, montuja˛c jakieś dziwne
urza˛dzenia. Ustawili również barierki odgradzaja˛ce miej-
sce akcji.
– To re˛czna wycia˛garka – wyjaśnił Mitch. – Na niej
spuszcza˛ nas do szybu.
– Naprawde˛ mam tam zjechać?
– Naprawde˛. Denerwujesz sie˛?
– Tak.
Podał jej uprza˛ż asekuracyjna˛ i pomógł ja˛ założyć.
– Ja też sie˛ denerwuje˛, mimo że już wiele razy
zjeżdżałem pod ziemie˛. To nic złego. Dowodzi, że czło-
wiek nie jest nazbyt pewny siebie i dzie˛ki temu ustrzeże
sie˛ głupich błe˛dów, bo zanim zrobi jakiś ruch, be˛dzie
ustawicznie zadawał sobie pytania i wszystko wielokrot-
nie sprawdzał. Pierwszy pojedzie sprze˛t telefoniczny,
potem zjade˛ ja i przeprowadze˛ rekonesans. Jeśli kobieta
jest przysypana, potrzebnych be˛dzie kilku ludzi do od-
grzebania jej. Ty zjedziesz tylko wtedy, gdybym absolut-
nie nie mógł dać sobie rady. Może w ogóle nie be˛dzie
takiej potrzeby.
– Właściwie to chce˛ zjechać – usłyszała nagle własny
głos. Tak, to prawda. Zobaczyła, że Mitch przygla˛da sie˛ jej
zdumiony. – Skoro tu jestem, to chce˛ już to mieć za soba˛.
– Rozumiem, ale jeśli nie be˛de˛ potrzebował twojej
pomocy, nie be˛de˛ cie˛ wzywał.
– W porza˛dku.
– Mitch! – zawołał Pierre. – Gotowy?
– Tak.
Elizabeth przygla˛dała sie˛, jak ludzie Pierre’a przypinaja˛
52 LUCY CLARK
Mitcha do liny wycia˛garki i jak znika pod ziemia˛. Z dusza˛

na ramieniu czekała na pierwszy komunikat. Po kilku
minutach zgłosił, że jest na dole. Po chwili odezwał sie˛
ponownie. Odnalazł kobiete˛. Była przytomna. Troche˛ ja˛
przysypało, ale poradził sobie.
– Mówi, że dziś rano, kiedy zjeżdżała do pracy,
zahaczyła krawe˛dzia˛ siodełka o metalowa˛ drabinke˛ bez-
pieczeństwa. Wycia˛gne˛ła re˛ke˛, żeby ja˛ przytrzymać, i to
był jej bła˛d, bo kciuk sie˛ zakleszczył mie˛dzy pre˛tami.
Winda wcia˛ż jechała w dół, segment drabiny odpadł od
ściany i uderzył ja˛w głowe˛. Kiedy do niej dotarłem, leżała
przywalona ta˛ drabina˛. Właśnie odzyskała przytomność.
– Jakie ma obrażenia? – spytał Pierre.
– Pewnie wstrza˛śnienie mózgu. Poza tym kciuk pra-
wej re˛ki trzyma sie˛ dosłownie na strze˛pie skóry. Wydaje
mi sie˛, że ma też złamana˛ prawa˛ noge˛. Przyślijcie torbe˛
z lekami, nosze i kołnierz ortopedyczny. I Lizzie.
– Zrobione.
Elizabeth z podziwem patrzyła, jak Pierre wszystkim
wokół wydaje polecenia. Nawet jeśli był pijany w sztok,
doskonale wiedział, co robi. Kiedy sprze˛t został wy-
ekspediowany, koordynator zwrócił sie˛ do niej.
– Byłaś już kiedyś pod ziemia˛?
– Nie.
Uśmiechna˛ł sie˛ do niej szeroko.
– Zawsze kiedyś jest ten pierwszy raz.
Wydał polecenie, by przypie˛to ja˛ do wycia˛garki,
potem poinstruował, w jaki sposób ma wejść do szybu.
Elizabeth przeżegnała sie˛ w myślach i, czuja˛c pierwsze
szarpnie˛cie liny, zacisne˛ła powieki.
– Otwórz oczy, bo zakre˛ci ci sie˛ w głowie – zawołał
Pierre – i puścisz pawia wprost pod nogi Mitcha!
Rozległ sie˛ gromki śmiech. Elizabeth posłusznie unios-

ła powieki. Po chwili znalazła sie˛ w kompletnej ciemności
rozświetlonej jedynie lampa˛ przymocowana˛ do jej hełmu
górniczego. W nozdrzach czuła woń wilgoci i ste˛chlizny.
Powoli zacze˛ła rozróżniać poszczególne kształty. Zauwa-
żyła metalowa˛ drabine˛, o której wspomniał Mitch. Brako-
wało jednego odcinka, a segment poniżej też nie wygla˛dał
zbyt pewnie. Zanotowała sobie w pamie˛ ci, by zameldować
o tym Mitchowi, kiedy dojedzie na dół. Jeśli dojedzie!
Na szcze˛ście kilka sekund później poczuła grunt pod
stopami. Na szcze˛ście, bo już myślała, że dłużej tej jazdy
nie wytrzyma.
– Tania leży tam – wskazał Mitch. – Zbadałem, czy
nie doznała urazu kre˛gosłupa, ale chyba może sie˛ poru-
szać. Przeniesiemy ja˛ zaraz na nosze, ale najpierw chciał-
bym, żebyś obejrzała jej prawa˛ noge˛. Wydaje mi sie˛, że
kości piszczelowa i strzałkowa sa˛złamane. I zerknij na jej
kciuk, dobrze?
Elizabeth przykucne˛ła obok kobiety.
– Cześć. Nazywam sie˛ Elizabeth. Jak sie˛ trzymasz?
– Odka˛d tu jesteście, znacznie lepiej. Głupio zrobi-
łam, łapia˛c sie˛ tej drabiny, ale to był taki odruch.
– Boli? – spytał Mitch.
– Okropnie.
– Wyobrażam sobie.
Tymczasem Elizabeth zdje˛ła re˛kawice ochronne, nacia˛-
gne˛ła lateksowe re˛kawiczki i przysta˛piła do badania rannej.
– Tak. Kości piszczelowa i strzałkowa sa˛ złamane.
Coś jeszcze cie˛ boli?
– Kciuk i głowa.
Elizabeth ostrożnie odwine˛ła duża˛ chustke˛ do nosa
zamotana˛ wokół dłoni kobiety.
54 LUCY CLARK
– Nie najlepiej to wygla˛da, prawda?

– Obawiam sie˛, że konieczna be˛dzie operacja mikro-
chirurgiczna. Na szcze˛ście kciuk ledwie, ledwie, ale sie˛
trzyma.
Wspólnie przenieśli ranna˛na specjalne nosze używane
w akcjach ratunkowych w jaskiniach i kopalniach, zaopa-
trzone w niezliczona˛ ilość pasów i klamer oraz innych
zabezpieczeń, by ofiara była na nich całkowicie bezpiecz-
na podczas trudnego transportu.
– Teraz wcia˛gniemy ja˛na góre˛ – stwierdził Mitch. – Ja
pojade˛ razem z noszami. Dla asekuracji.
– Co be˛dzie ze mna˛? – zaniepokoiła sie˛ Elizabeth.
– Na chwile˛ zostaniesz sama – odparł i popatrzył
jej głe˛boko w oczy. – Nie martw sie˛. Chrzest bojowy
masz już za soba˛. Najgorszy jest zjazd, kiedy wisisz
na linie nad czarna˛ czeluścia˛. Zabierzesz ze soba˛ torbe˛
z lekami?
– Dobrze.
Elizabeth przygla˛dała sie˛, jak nosze i Mitch podjeż-
dżaja˛ do góry. Teraz jedynie lampa przymocowana na jej
hełmie rozświetlała ciemności. Sprawdziła, czy torba
z lekami jest zamknie˛ta i zabezpieczona, i czekała.
W końcu otrzymała komunikat, że Tania i Mitch
szcze˛śliwie dotarli na powierzchnie˛. Odetchne˛ła z ulga˛.
Niedługo potem przysłano wycia˛g po nia˛. Pierre cały czas
instruował ja˛, w jaki sposób ma sie˛ przypia˛ć do liny, a gdy
zgłosiła, że jest gotowa, poczuła szarpnie˛cie.
Na powierzchni powitano ja˛ głośnymi oklaskami.
Tania znajdowała sie˛ już w karetce.
– Pojade˛ z Tania˛, a ty za nami, dobrze? – zwróciła sie˛
do Mitcha.
– W takim razie do zobaczenia na miejscu – odparł,
a ponieważ nie mógł dłużej sie˛ powstrzymać, pocałował

ja˛ w usta.
W szpitalu Imogen od razu zaje˛ła sie˛ ranna˛, a po
godzinie czy dwóch, już z noga˛ w gipsie, Tania i jej ma˛ż
lecieli samolotem lotniczego pogotowia ratunkowego
do Adelajdy.
– Wiem jedno – stwierdziła Elizabeth. – Teraz napije˛
sie˛ kawy.
– Dla mnie dwie łyżeczki cukru i kropla mleka – rzu-
cił Mitch, zanim udał sie˛ do pokoju piele˛gniarek uzupeł-
nić dokumentacje˛.
Elizabeth poszła do kuchni, wła˛czyła czajnik, potem
oparła sie˛ o szafke˛ i westchne˛ła. Co za dzień! Przypo-
mniała sobie szybki pocałunek Mitcha, tuż przed odjaz-
dem karetki. Nie było w nim nic erotycznego, po prostu
wyrażał radość z dobrze wykonanego zadania, jak gdyby
mówił: Dobrze sie˛ spisałaś. Nagle usłyszała, że Imogen
woła ja˛ z recepcji.
– Potrzebujecie mnie? – spytała, wychodza˛c na kory-
tarz.
– Telefon do ciebie. – Imogen wycia˛gne˛ła do niej re˛ke˛
ze słuchawka˛. – Narzeczony.
Mijaja˛c Mitcha, Elizabeth spostrzegła, że twarz mu
ste˛żała. Odwróciła wzrok.
– Halo?
– No jesteś, kochanie! – W słuchawce rozległ sie˛
przytłumiony odległościa˛ głos Marcusa.
– Ska˛d masz ten numer? – zapytała.
– Z Internetu. Odszukałem strone˛ Coober Pedy i już.
Czy to nie cudowny wynalazek? Ste˛skniłem sie˛ za toba˛,
Elizabeth.
– To miło.
56 LUCY CLARK
– A ty? Nie te˛sknisz za mna˛?

Elizabeth odchrza˛kne˛ła.
– Tak, tak. Oczywiście, że te˛sknie˛.
Ka˛tem oka zobaczyła, że Mitch wstaje, mówi coś do
Imogen, wychodzi i znika w kuchni. Z jakiegoś powodu
nagle zrobiło jej sie˛ przykro.
– Elizabeth? Elizabeth? Jesteś tam?
– Jestem.
– Masz taki zme˛czony głos. Coś sie˛ stało?
– Właśnie skończyliśmy akcje˛ ratunkowa˛ w kopalni.
Trzeba było wydobyć ranna˛ kobiete˛ z dna szybu.
– Błagam, oszcze˛dź mi szczegółów. Zawsze robi mi
sie˛ niedobrze, kiedy zaczynasz opowiadać o pracy.
– Przepraszam. Zapomniałam.
– Nie zapytasz o ojca?
Elizabeth cie˛żko westchne˛ła.
– Jak on sie˛ miewa?
– Średnio. Obawiam sie˛, że bardzo przeżywa twój
wyjazd. Sam też nie byłem zwolennikiem tego pomysłu,
ale nie chciałaś mnie słuchać.
– Kiedyś trzeba wyfruna˛ć z gniazda.
– Chyba nie zdajesz sobie sprawy, do jakiego stopnia
on jest od ciebie uzależniony. Dał ci wszystko, czego
potrzebowałaś...
Nie! Elizabeth miała ochote˛ krzyczeć. Nie dał mi
matki, nie pozwolił popełniać błe˛dów na własny rachu-
nek. Obejrzała sie˛ przez ramie˛. Mitch, oparty o framuge˛,
stał w drzwiach kuchni i pija˛c kawe˛, rozmawiał z Imogen.
Mimo że wygla˛dał naturalnie, wiedziała, że ta nonszalan-
cja jest udawana.
– Posłuchaj, Marcus. Musze˛ kończyć. Przez ten wy-
padek cały dzień mamy wywrócony do góry nogami.
– Dopiero gdy to mówiła, przypomniała sobie o różnicy

czasu. – Która jest teraz u was godzina? – spytała.
– Mine˛ła czwarta nad ranem.
– Dlaczego nie śpisz? Mam nadzieje˛, że nie nabrałeś
zwyczaju późnego wstawania i nie spóźniasz sie˛ do pracy.
Wiesz, jak ojciec tego nie lubi.
– Twój ojciec pracuje teraz w domu. Prosił, żebym
dziś do niego przyszedł i pomógł uporać sie˛ z aktami.
– Słysza˛c to, Elizabeth przymkne˛ła powieki. No tak,
Marcus chce wzbudzić w niej wyrzuty sumienia. – A jeśli
chcesz wiedzieć, dlaczego nie moge˛ spać, to odpowiedź
jest prosta: te˛sknie˛ za toba˛.
– Naprawde˛ musze˛ już iść – szepne˛ła.
– Podaj mi numer do mieszkania, to zadzwonie˛ póź-
niej.
– Nie znam go – odrzekła zgodnie z prawda˛. – Spraw-
dze˛ i dam ci znać. I prosze˛, nie dzwoń do szpitala. Nie
możemy blokować linii.
– Dobrze. Czekam na wiadomość od ciebie. Kocham
cie˛.
– Do usłyszenia – wymamrotała i szybko odłożyła
słuchawke˛ na widełki.
Chwile˛ jeszcze stała przy biurku, staraja˛c sie˛ zapano-
wać nad emocjami.
– Gotowa? Możemy jechać?
Odwróciła sie˛ gwałtownie. Mitch stał tuż za nia˛.
Nawet nie słyszała, kiedy wszedł.
– Dasz mi jeszcze minutke˛? – poprosiła i nie czekaja˛c
na odpowiedź, poszła do toalety.
Dla uspokojenia sie˛ zrobiła kilka głe˛bokich wdechów
i wydechów. Zabroniła sobie myśleć teraz o Marcusie
i ojcu. Musi skoncentrować sie˛ na pracy. Pacjenci cze-
58 LUCY CLARK
kaja˛. A co z Mitchem? Potrza˛sne˛ła głowa˛, zupełnie

zagubiona.
Spojrzała w lustro. Tusz na rze˛sach sie˛ nie rozma-
zał, nos nie błyszczał. Potarła policzki, by przywrócić po-
bladłej twarzy rumieńce, palcami przeczesała włosy.
Gdy wyszła z toalety, była spokojna i opanowana.
Mitchowi wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, że
lodowata ksie˛żniczka wróciła.
– Wszystko w porza˛dku? – spytał, kiedy już siedzieli
w samochodzie.
– Oczywiście – odparła z uprzejmym uśmiechem.
– Kłamczucha.
– Może.
Wzruszyła ramionami i odwróciła głowe˛ do okna.
Reszta drogi do prywatnej lecznicy mine˛ła w milczeniu.
Od czasu do czasu Elizabeth czuła na sobie wzrok Mitcha,
lecz nie była w stanie rozmawiać z nim o swoich
problemach. Ani z nim, ani z nikim innym.
Całe popołudnie pracowała w skupieniu, koncentruja˛c
sie˛ na pacjentach, odpe˛dzaja˛c od siebie każda˛ myśl
o Marcusie i Mitchu. Przyjechała do Coober Pedy, by
pobyć z matka˛ i znaleźć odpowiedź na pytanie, kim
właściwie jest.
Przecież Mitch ci w tym pomaga, przypomniała sobie
i uśmiechne˛ła sie˛ do siebie.
Po wyjściu ostatniego pacjenta zamkne˛ła oczy i za-
cze˛ła masować sobie ramiona i kark. Teraz pragne˛ła tylko
jednego – położyć sie˛ z dobra˛ ksia˛żka˛ i odpocza˛ć. Tylko
że przedtem czeka ja˛ jazda do domu z Mitchem.
Rozległo sie˛ pukanie. Elizabeth gwałtownie otworzy-
ła oczy. Zanim zda˛żyła powiedzieć ,,prosze˛’’, wszedł
Mitch.
– Możemy jechać?
Wstała, wzie˛ła torebke˛ i karty pacjentów.
– Oczywiście. Zaniose˛ tylko karty Daphne, dobrze?
Mitch wyczuwał emanuja˛ce z niej napie˛cie. Może uda
mi sie˛ namówić ja˛ do zwierzeń? Może kiedy dojedziemy
do domu, usia˛dziemy i porozmawiamy. Spojrzał na zega-
rek. Maude już na pewno wróciła, wie˛c nic z tego.
Szkoda.
– Wie˛c jesteś zare˛czona? – spytał, kiedy skre˛cali już
w uliczke˛, przy której mieszkała Maude.
– Nie. Nie otrzymałam propozycji małżeństwa, wie˛c
nie miałam okazji jej przyja˛ć. Gdybym była zare˛czona,
powiedziałabym ci o tym dziś rano.
Mitch przeczesał palcami włosy.
– Byłem... troche˛ zaskoczony tym telefonem.
– Nie ty jeden.
– Kochasz go?
– Przepraszam, ale to chyba nie twoja sprawa.
– Masz racje˛. Przepraszam. – Zgasił silnik. – Be˛de˛
uciekał.
– Dzie˛kuje˛ za podwiezienie. Dobranoc.
– Dobranoc, Elizabeth.
Elizabeth? Stała chwile˛ na ulicy, czekaja˛c, aż auto
Mitcha zniknie w oddali, potem weszła do domu i udała
sie˛ prosto do swojej sypialni. Przebrała sie˛ i dopiero
potem poszukała matki. Zastała ja˛ w kuchni, zaje˛ta˛
przygotowywaniem filetów z kurczaka na kolacje˛.
– Mitch nie wsta˛pił na drinka? – zdziwiła sie˛ Maude.
– Nie.
– Coś sie˛ stało?
– Nic.
– Liz, prosze˛, pamie˛taj, z kim rozmawiasz. Co prawda
60 LUCY CLARK
nie widziałyśmy sie˛ od czasu, kiedy byłaś niemowle˛ciem,

ale jesteś do mnie bardziej podobna, niż ci sie˛ wydaje. No,
wyrzuć z siebie, co cie˛ trapi.
– Marcus zadzwonił do szpitala.
– Aha... Jak zareagowałaś?
– Byłam zła. Zła, że zadzwonił, zła, że chce wzbudzić
we mnie poczucie winy.
– Winy? Za co?
Elizabeth spuściła wzrok.
– Powiedział, że odka˛d wyjechałam, ojciec nie czuje
sie˛ dobrze. Te˛skni, nie przychodzi do kancelarii, pracuje
w domu.
Maude pokiwała głowa˛.
– A ciebie ogarne˛ły wyrzuty sumienia i dlatego byłaś
zła, tak?
Elizabeth w milczeniu pokiwała głowa˛.
– Mitch był przy tym?
– Był. I strasznie mnie to kre˛powało. – Westchne˛ła.
– To idiotyczne, mamo, przecież ja go prawie nie znam.
– Ale ci sie˛ podoba.
– Tak – odparła. W jej głosie pobrzmiewała nuta
przygne˛bienia. – Dziś rano odbyliśmy poważna˛ rozmo-
we˛. Powiedziałam mu, że nie chce˛ go wykorzystywać,
wtedy on zaproponował, żebyśmy zostali przyjaciółmi.
A teraz, kiedy sie˛ żegnaliśmy, powiedział do mnie: dob-
ranoc, Elizabeth.
– Naprawde˛?
– Tak. Sa˛dzisz, że jest na mnie zły?
– Nie wiem, kochanie. Może był zme˛czony i nie miał
sił sie˛ z toba˛ droczyć jak zwykle?
– Och, mamo! To wszystko jest takie skomplikowa-
ne! – je˛kne˛ła Elizabeth i opadła na kanape˛. – Wiesz, jak
Marcus sie˛ przedstawił? Powiedział, że jest moim narze-

czonym. Udusiłabym go za to! – Maude spojrzała na
córke˛ i wybuchne˛ła śmiechem. – To wcale nie jest
śmieszne.
– Przepraszam, kochanie. Nie śmieje˛ sie˛ z ciebie,
tylko z całej tej sytuacji. Jesteś w Coober Pedy zaledwie
od pie˛ciu dni, a magia tego miejsca już na ciebie działa.
– Elizabeth spojrzała na matke˛ pytaja˛cym wzrokiem.
– Chciałaś przekonać sie˛, kim jesteś, i zobacz, ile sie˛ w tak
krótkim czasie wydarzyło!
– Nie za szybkie tempo? Nawet nie zda˛żyłam ochło-
na˛ć po podróży!
Mitch spogla˛dał na szare pole golfowe i popijał napój

imbirowy wprost z butelki. Gwiazdy świeciły jasno, tak
jasno jak oczy Elizabeth, gdy Imogen zawołała ja˛ do
telefonu. Zauważył, że z trudem powstrzymywała łzy
i nie wiadomo dlaczego poczuł sie˛ wówczas nic niewart.
To jakiś absurd, pomyślał. Oczywiste, że te˛skni za
ojcem i narzeczonym... no dobrze, chłopakiem. Kocha
go?
Miał nadzieje˛, że nie. Dziś rano powiedziała, że on
chciał zrobić naste˛pny krok. Czyżby to oznaczało ślub?
Czy Elizabeth chce wyjść za ma˛ż?
Wypił napój do dna. Rano powiedział jej, że zostana˛
przyjaciółmi, ale może powinien w ogóle zachować
wobec niej wie˛kszy dystans? Be˛dzie uprzejmy, życzliwy,
tak jak dla każdego mieszkańca Coober Pedy, ale nic
ponad to, postanowił. Bo inaczej, zanim sie˛ obejrzy,
zakocha sie˛ po uszy, a tego oboje nie chca˛.
Już raz był zakochany. Miłość złamała mu serce.
Wspomnienie tego, co stało sie˛ z nim po śmierci Soni, jak
62 LUCY CLARK
sie˛ stoczył, jak żadne perswazje znajomych, przyjaciół,

terapeutów, do których skierowali go w szpitalu, nie
odnosiły skutku, wywołało grymas bólu na jego twarzy.
W końcu sam sie˛ jakoś podźwigna˛ł. Nigdy wie˛cej nie
chciał przeżywać czegoś podobnego. Przenigdy!
ROZDZIAŁ SZÓSTY
Dwa tygodnie później, w pia˛tek przed południem,

wcześnie skończyli dyżur w prywatnej lecznicy i Mitch
zaproponował, by wsta˛pili do Maude.
– Ale ona jest w kopalni – zdziwiła sie˛ Elizabeth.
– No właśnie – odparł Mitch.
Elizabeth nie była pewna, czy chce znowu zjeżdżać
pod ziemie˛ tak krótko po akcji ratunkowej, lecz nie
oponowała.
– Wezme˛ tylko torebke˛.
– Najpierw pojedziemy do ciebie, żebyś sie˛ przebrała
– zakomunikował – potem...
– Do... dobrze. Ale wiesz, ja chyba nie zjade˛ na dół.
Długo trwało, zanim przywykłam do mieszkania pod
ziemia˛, gdzie światło dzienne dociera tylko przez drzwi
wejściowe.
– Przecież już raz byłaś w kopalni.
– No tak, ale wtedy musiałam. Teraz zaś oczekujesz,
że zjade˛ z własnej i nieprzymuszonej woli.
– Najmniej przyjemny jest sam zjazd, to już wiesz.
Kilka minut i po strachu. Ja be˛de˛ na górze, Maude
na dole.
– Uknuliście spisek – domyśliła sie˛.
– W pewnym sensie, ale nie umawialiśmy sie˛ na
żaden konkretny dzień. Chcielibyśmy pokazać ci kopal-
nie˛. Ty tylko byłaś pod ziemia˛, a jeszcze nie wiesz, co to
64 LUCY CLARK
znaczy pracować tam. No, idź sie˛ przebrać, potem jeszcze

wpadniemy do mnie...
– Do ciebie?
– Ja też musze˛ sie˛ przebrać. Szkoda mi nowych
dżinsów.
– Aha.
Elizabeth nawet była zadowolona, że zobaczy sie˛
z Maude. Nad ranem obudził ja˛ jej kaszel. Gdy pobiegła
na ratunek, matka zapewniła ja˛, że nie ma powodu do
niepokoju.
Szybko włożyła dżinsy i bluzke˛ z długimi re˛kawami
– zauważyła, że tak właśnie matka ubiera sie˛ do pracy
– lecz gdy przejrzała sie˛ w lustrze, stwierdziła, że wcia˛ż
wygla˛da zbyt schludnie. Pod wpływem impulsu poszła
do sypialni Maude i pożyczyła stare spodnie i koszule˛
z licznymi plamami z czerwonobrunatnej ziemi. Do
kompletu włożyła jeszcze stare buty, też należa˛ce do
Maude, a włosy zwia˛zała w koński ogon.
Mitch czekał oparty o maske˛ pikapa. Na jej widok
wprost zaniemówił. Po raz pierwszy odka˛d przyjechała,
Elizabeth wygla˛da... wygla˛da na kobiete˛ z krwi i kości.
– Coś nie tak? – spytała zaniepokojona.
Mitch chrza˛kna˛ł.
– Nie, nic. – Poruszaja˛c sie˛ jak automat, usiadł za
kierownica˛ i dotarł do domu. Dopiero wtedy odzyskał
kontenans. – Może wejdziesz do środka? – zaprosił.
– Wyjmij z lodówki coś zimnego do picia, ja zaraz
wracam – rzucił przez ramie˛ i znikna˛ł w głe˛bi bocznego
korytarza.
Elizabeth znalazła kuchnie˛, zapaliła światło i podeszła
do lodówki. Butelki napoju imbirowego zapełniały wszy-
stkie kieszenie drzwi. Dlaczego on nie pije alkoholu?
– przemkne˛ło jej przez myśl. Wzie˛ła dwie butelki i pamie˛-

taja˛c, by zgasić za soba˛ światło, postanowiła wrócić do
samochodu ta˛ sama˛ droga˛, która˛ tu przyszła.
Musiała jednak źle skre˛cić, bo znalazła sie˛ w salonie.
Cała˛ jedna˛ ściane˛ zajmował regał, lecz nie zbudowany
z drewna, tylko wykuty w skale. Na półkach stały ksia˛żki,
drobiazgi i fotografie.
Elizabeth zaintrygowało zdje˛cie dwóch małych chłop-
ców na huśtawce. Jeden, odrobine˛ wie˛kszy, robił głupia˛
mine˛, drugi zaśmiewał sie˛ z niego.
– Mój brat i ja – usłyszała za soba˛ głos Mitcha.
– Przepraszam. Nie chciałam być wścibska. Trafiłam
tu przez przypadek. Po prostu zabła˛dziłam.
Mitch zda˛żył sie˛ przebrać w poprzecierane dżinsy
i wycia˛gnie˛ty T-shirt. Na głowie miał stara˛ bejsbolówke˛.
Teraz bardziej przypominał me˛żczyzne˛ z pubu, który ja˛
owego pierwszego wieczoru pocałował. Odwróciła
wzrok.
– Nie szkodzi. – Podszedł bliżej i wyja˛ł jej zdje˛cie
z ra˛k. – Miał sześć lat, ja siedem. Mie˛dzy nami jest tylko
jedenaście miesie˛cy różnicy.
– To wasza matka musiała mieć z wami mnóstwo
roboty.
– Ze mna˛. Mój młodszy braciszek był aniołkiem.
W głosie Mitcha nie było ironii, lecz smutek.
– Był? Co... sie˛ z nim stało?
Mitch roześmiał sie˛ niewesoło i odstawił fotografie˛.
– Dorósł. – Wzruszył ramionami i dodał: – Wtedy
ostatni raz go widziałem. Bardzo sie˛ od siebie różnimy.
No... komu w droge˛, temu czas – stwierdził. – Zgaś...
Elizabeth posłuchała go, jeszcze zanim dokończył
zdanie, i podreptała za nim.
66 LUCY CLARK
– Mieszkanie Maude ma bardzo prosty rozkład w po-

równaniu z twoim – stwierdziła. – Po co ci tyle korytarzy?
– spytała, kiedy wsiedli do samochodu.
– Lubie˛ zakamarki. Właśnie dobudowuje˛, to znaczy
kopie˛, jeszcze jeden pokój. Naste˛pnym razem ci pokaże˛.
A może miałabyś ochote˛ mi pomóc?
– To wolno tak?
– Dlaczego nie? Przecież to mój dom. W obre˛bie
miasta nie wolno tylko dra˛żyć szybów do poszukiwania
opali, ale wydłubanie sobie dodatkowego pomieszczenia
nikomu nie przeszkadza. To traktuje sie˛ jako poszerzanie
swojej przestrzeni życiowej.
– Chcesz powiedzieć, że sam wydra˛żyłeś wszystkie
pokoje?
– Nie całkiem. Kiedy kupiłem to mieszkanie, były
w nim dwie sypialnie, kuchnia i łazienka.
– A salon, w którym byliśmy?
– To już moje dzieło. Nie zabrało mi to wcale tak
wiele czasu. Wykopałem też dodatkowa˛ sypialnie˛ z przy-
legaja˛ca˛ do niej łazienka˛, a teraz pracuje˛ nad pokojem do
gry w bilard.
– Czyli rekreacyjnym?
Odwrócił sie˛ w jej strone˛ i wyszczerzył ze˛by.
– Widze˛, że zda˛żyłaś mnie już całkiem dobrze poznać.
Zatrzymali sie˛ przy supermarkecie, by kupić coś do
jedzenia, a potem pojechali już prosto do kopalni. Po
drodze Elizabeth przygla˛dała sie˛ hałdom ziemi. Co in-
nego widzieć je z daleka, co innego przejeżdżać tuż obok.
– Czuje˛ sie˛ tu jak na Ksie˛życu.
– Nie ty jedna. Sporo ludzi tak właśnie opisywało
swoje pierwsze zetknie˛cie z Coober Pedy.
– Co to właściwie znaczy?
– W luźnym tłumaczeniu: dziura białego człowieka.

Trafne, zważywszy, że wie˛kszość ludzi mieszka w wy-
dra˛żonych w ziemi domach-jaskiniach. W je˛zyku abory-
genów to ,,kupa piti’’.
Mine˛li kolejna˛ tablice˛ ostrzegaja˛ca˛ turystów przed
ryzykiem wpadnie˛cia do otwartego szybu.
– Nie moge˛ uwierzyć, że cała okolica jest tak po-
dziurawiona.
– Stawiamy tablice, a ludzie albo ich nie czytaja˛, albo
uważaja˛ je za żart, bo co roku zdarza sie˛ kilka wypadków.
– Naprawde˛? – zapytała zdumiona.
Tymczasem dojechali na miejsce, a Mitch zaparkował
obok półcie˛żarówki Maude. Wysiedli, a potem Mitch
stana˛ł przy dużej dziurze w ziemi, w której gine˛ła lina
wycia˛garki.
– To znaczy, że moja matka jest tam na dole?
– Tak.
Z samochodu Maude Mitch przyniósł dwa hełmy
górnicze, podał jeden z nich Elizabeth, drugi sam założył.
Z zadowoleniem zatarł re˛ce i stwierdził:
– Mam dobre przeczucia.
– A ja nie.
– Czuje˛, że znajdziemy ładny okaz.
– W jaki sposób?
– Nie wiem, ale czuje˛.
– Zdarzyło ci sie˛ to już kiedyś?
– Tak.
– I znalazłeś opal?
– Co prawda nie osobiście, ale Maude znalazła.
– A ska˛d dzisiaj takie przeczucie?
– Może dlatego, że ty tu jesteś. Przyniesiesz nam
szcze˛ście.
68 LUCY CLARK
Elizabeth ze zdziwieniem uniosła brwi.

– Jesteś przesa˛dny?
– Nie! – żachna˛ł sie˛ i natychmiast schylił, podniósł
garść ziemi, cisna˛ł przez ramie˛ i obrócił sie˛ na pie˛cie.
Elizabeth wybuchne˛ła śmiechem.
– No tak. Nigdy nie zawadzi.
– Wygłupiam sie˛ tylko. Ja nie jestem przesa˛dny, ale
wielu górników jest, wie˛c lepiej nie żartować z nimi na
ten temat.
– To ty żartowałeś, nie ja. – Elizabeth podeszła do
szybu i zajrzała w czarna˛ czeluść. – W jaki sposób szuka
sie˛ opali? – spytała.
– Och, istnieje wiele różnych sposobów, ale wczoraj
Maude posłużyła sie˛ kiełbasa˛.
– Nic nie rozumiem. Jaka˛ kiełbasa˛?
– Nie zwyczajna˛, tylko taka˛ z dynamitem.
– Co?!
– Spokojnie. W górnictwie podziemne wybuchy to
przecież rutyna. Maude jest ostrożna, zawsze przedsie˛-
bierze wszelkie możliwe środki ostrożności. Przez dwa-
dzieścia cztery godziny po wybuchu nikomu nie wolno
zjechać na dół.
– Dlaczego?
– Z powodu uwolnionych gazów truja˛cych.
– I ona jest tam od samego rana?
– Prawdopodobnie tak. No, potraktuj to jako nowe
wyzwanie. Masz okazje˛ zrobić coś szalonego...
– A co z lunchem?
– Jesteś głodna?
– Jeszcze nie. Jestem zbyt zdenerwowana, żeby myś-
leć o jedzeniu.
– Poła˛cze˛ sie˛ z Maude przez radio i powiem, żeby cie˛

odebrała. Ja be˛de˛ cały czas na górze. Nic złego nie ma
prawa sie˛ zdarzyć.
Elizabeth usiłowała zapanować nad nerwami. Wie-
działa, że musi przyzwyczaić sie˛ do zjeżdżania pod
ziemie˛. W końcu to też należy do jej obowia˛zków jako
lekarza. Tylko że teraz na dole nie znajduje sie˛ nikt
potrzebuja˛cy pomocy, lecz jej rodzona matka, ciesza˛ca
sie˛ znakomitym zdrowiem.
– Jesteśmy gotowi – zakomunikował Mitch kilka minut
później. – Wszystko be˛dzie dobrze, zaufaj mi, Lizzie.
Ku swojemu zaskoczeniu stwierdziła, że mu ufa!
Znam go od niedawna i mu ufam, a Marcusa znam
kilka lat i trudno mi sie˛ zdecydować, zdziwiła sie˛ w du-
chu. Nie, nie, tylko nie to. Teraz nie czas zawracać sobie
głowe˛ Marcusem.
Lina szarpne˛ła. Elizabeth poczuła, że zapiera jej dech
w piersiach. Szybko pogra˛żyła sie˛ w ciemności. I znów
podczas zjazdu na głe˛bokość trzydziestu metrów jedy-
nym źródłem światła była lampa umocowana na hełmie
górniczym.
– Jak długo jeszcze? – spytała niepewnym głosem.
– Już prawie jesteś na dole, kochanie! – zawołała
Maude. – Świetnie sobie dajesz rade˛.
Po chwili Elizabeth dotkne˛ła stopami ziemi. Pod
wpływem impulsu serdecznie uściskała matke˛.
– To było straszne – wyznała.
Maude roześmiała sie˛.
– Kwestia przyzwyczajenia. – Przez radio dała znać
Mitchowi, że Elizabeth dotarła na dół, potem pokazała
córce kopalnie˛. Podziemne tunele rozchodziły sie˛ we
wszystkich kierunkach. – Chodź – zache˛cała.
70 LUCY CLARK
– Nie poczekamy na Mitcha? Zgubi sie˛ – zaniepokoiła

sie˛ Elizabeth.
– Mitch? Nie martw sie˛. Znajdzie nas.
– W jaki sposób?
– Ida˛c za zapachem twoich perfum – zażartowała
Maude. – Musze˛ stwierdzić, że w moich roboczych
ciuchach wygla˛dasz całkiem całkiem...
– Dzie˛kuje˛ za komplement.
Dopiero teraz stwierdziła, że w kopalni jest jasno.
Wsze˛dzie do ścian przymocowano żarówki poła˛czone
grubym kablem spuszczonym z góry tym samym szybem,
którym sie˛ tu dostała.
Maude zaprowadziła ja˛ w miejsce, gdzie właśnie
pracowała. Elizabeth uważnie przyjrzała sie˛ licu skały.
– Dziś jest wielki dzień. Czuje˛ w powietrzu opale
– usłyszały za soba˛ głos Mitcha.
– Chyba masz racje˛ – odrzekła Maude. – Lizzie
przynosi nam szcze˛ście.
– Mamo, teraz znowu ty zaczynasz...
– Prosze˛. – Mitch wre˛czył Elizabeth kilof. – Maude
pokaże ci, jak sie˛ tym posługiwać, i do roboty!
– Jesteś pewien, że moge˛ spróbować? – Elizabeth
miała wa˛tpliwości. – Nie chciałabym uderzyć w niewłaś-
ciwe miejsce. W jednej z ksia˛żek mamy wyczytałam, że
niechca˛cy można zniszczyć opal. – Nagle Maude zaniosła
sie˛ kaszlem. – Co ci jest, mamo? – zaniepokoiła sie˛.
– Nic, nic. Mitch, pozwolisz, że zostawie˛ Liz pod
twoja˛ opieka˛ i pojade˛ na góre˛ zaczerpna˛ć świeżego
powietrza?
– Oczywiście.
– Co jej jest? – spytała Elizabeth, kiedy zostali sami.
– Wiesz, że nie moge˛ ci powiedzieć.
– W lecznicy ma karte˛.
– Dlaczego nie spytasz o to jej samej?
– Pytałam. Zbyła mnie, mówia˛c, że ma astme˛. Ale ja
podejrzewam coś wie˛cej.
– Intuicja?
– Tak. Plus fakty. Dziś nad ranem miała atak dusza˛ce-
go kaszlu.
– Co było przyczyna˛?
– Powiedziała, że zapomniała przyja˛ć lekarstwo przez
inhalator. Wzie˛ła dawke˛ i zasne˛ła. Potem kilkakrotnie do
niej zagla˛dałam. Spała spokojnie.
– Przyślij ja˛ do mnie. Nic wie˛cej nie moge˛ ci powie-
dzieć, bo prosiła o dyskrecje˛. Ale ba˛dź spokojna. Mam na
nia˛ oko.
– To jeszcze potwierdza moje przypuszczenia, że
Maude cierpi nie tylko na astme˛.
– Nikt ci nie zabrania snuć przypuszczeń.
– Cóż... – stwierdziła, widza˛c, że nic wie˛cej nie
wskóra. – Pokaż mi, jak sie˛ tym posługiwać – poprosiła.
Mitch poinstruował ja˛, jak ma trzymać kilof i jak
uderzać nim w skałe˛. Przez mniej wie˛cej dziesie˛ć minut
pracowali ramie˛ w ramie˛, a potem wróciła Maude i doła˛-
czyła do nich.
– Czego właściwie mam szukać? – spytała Elizabeth
po naste˛pnym kwadransie wyte˛żonej pracy.
– O co chodzi? – zainteresował sie˛ Mitch.
– Spójrz, tutaj skała zmienia kolor...
– Gdzie?! – wykrzykne˛li Mitch i Maude jednocześnie.
Elizabeth pokazała miejsce, Maude dokładnie zbadała
skałe˛, potem uniosła kilof i uderzyła.
– Gniazdo opali – oznajmiła triumfuja˛cym tonem.
– To dobrze? – upewniała sie˛ Elizabeth.
72 LUCY CLARK
– Wspaniale – odparł Mitch, w napie˛ciu obserwuja˛c

każdy ruch wspólniczki.
– Och! – Elizabeth uniosła brwi. Chwile˛ później
Maude odłupała kawałek skały i, obracaja˛c go w dłoni,
przyjrzała mu sie˛ uważnie. – I co? Znaleźliśmy?
Maude wytarła bryłke˛ o koszule˛, potem ku przerażeniu
Elizabeth oblizała, naste˛pnie włożyła do ust, possała,
wyje˛ła i spojrzała na nia˛ pod światło.
– Tak, córeczko – oznajmiła. – Tak. Teraz widzisz,
dlaczego tu tkwie˛.
– Hurra! – wykrzykna˛ł Mitch, porwał Elizabeth w ra-
miona i ucałował. – Wiedziałem, że przyniesiesz nam
szcze˛ście!
Tymczasem Maude chwyciła kilof i uderzała w ściane˛.
– Jak daleko idzie ta żyła?
– Spodziewacie sie˛, że jest tego wie˛cej?
– Twoja matka sprawdza, jak długie i jak głe˛bokie jest
złoże.
– Ile razy zdarzyło ci sie˛ znaleźć opale?
– Całkiem sporo – rzuciła Maude, nie przerywaja˛c
pracy.
– Ile ten be˛dzie wart?
– Nie jestem pewien – odparł Mitch. – Nie ma
ustalonej ceny na opale. Trzeba sie˛ targować.
– Ty sie˛ tym zajmiesz? Jako cichy wspólnik?
– Nie. Maude jest w tym niezrównana. Daj – zwrócił
sie˛ do niej, słysza˛c, że znowu kaszle – teraz ja spróbuje˛.
– Dzie˛ki, ale dam sobie rade˛. Zachłysne˛łam sie˛ ku-
rzem.
Elizabeth spojrzała na Mitcha i w jego oczach do-
strzegła ,,zawodowa˛’’ troske˛. Maude ponownie zakasz-
lała.
– Napij sie˛ wody – zaproponowała Elizabeth, teraz

poważnie zaniepokojona, i podała matce butelke˛.
– Dzie˛ki.
– Chcesz inhalator?
– Nie trzeba. Nic mi nie be˛dzie. – Maude wypiła
jeszcze jeden łyk i wróciła do pracy. – No, chyba tyle tego
be˛dzie – oznajmiła po chwili. – Doskonale sie˛ spisałaś,
córeczko.
– Doskonale to mało powiedziane – wtra˛cił Mitch.
– Teraz zaś proponuje˛ – dodał – żebyśmy wyjechali na
góre˛. Tam uczcimy odkrycie z fasonem.
– Zgoda – rzekła Maude. – Ruszamy.
Troche˛ czasu mine˛ło, zanim po kolei wyjechali na
powierzchnie˛.
– Podrzuce˛ Lizzie do domu, żeby sie˛ ogarne˛ła, zanim
zaczniemy świe˛tować – oznajmił Mitch.
– A ja od razu skontaktuje˛ sie˛ z dilerem – rzekła
Maude. – Ruszajcie, dogonie˛ was.
Elizabeth i Mitch wsiedli do pikapa i odjechali. Kie-
dy skre˛cali w asfaltowa˛ droge˛, Elizabeth odwróciła sie˛
i spojrzała na półcie˛żarówke˛ matki.
– Zatrzymaj sie˛ – poprosiła.
– Nie wiem, ale wracajmy. – Mitch posłusznie za-
wrócił. – Nie widze˛ jej! – denerwowała sie˛ Elizabeth.
Kiedy stane˛li, wyskoczyła z kabiny.
– Mamo! Mamo! – wołała, rozgla˛daja˛c sie˛ na wszyst-
kie strony. Nagle odwróciła sie˛ i wówczas zobaczyła
Maude leża˛ca˛ na ziemi obok samochodu.
ROZDZIAŁ SIÓDMY
Elizabeth jednym susem znalazła sie˛ przy matce.

Sprawdziła, czy oddycha. Mitch przybiegł tuż po niej,
lecz natychmiast wrócił sie˛ po torbe˛ lekarska˛.
– Na co ona choruje? Powiedz mi, Mitch – zaża˛dała
Elizabeth i przysta˛piła do badania kości czaszki Maude.
– Teraz i ja ja˛ lecze˛. Mam prawo wiedzieć! Ona nie może
złapać oddechu! – Mitch postawił torbe˛ na ziemi i pobiegł
do samochodu po aparat tlenowy. – Mamo! Mamo!
– Maude nareszcie otworzyła oczy. – Wszystko be˛dzie
dobrze – zapewniła ja˛ Elizabeth i założyła słuchawki.
– Osłucham cie˛ – uprzedziła i rozpie˛ła bluzke˛ Maude.
Zamkne˛ła oczy, by lepiej słyszeć. Po chwili spojrzała na
Mitcha. – Z prawej strony brak szmeru oddechowego...
zwie˛kszony odgłos akustyczny... To odma opłucnowa!
– W oczach Elizabeth pojawiło sie˛ zaskoczenie i strach.
– Uderzyłaś sie˛ czymś w klatke˛ piersiowa˛, mamo?
– Wczoraj – wyszeptała Maude. – Trzonkiem kilofa.
Elizabeth delikatnie pomacała jej żebra.
– Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?
– Nie chciałam cie˛ martwić.
– Och, mamo!
– Musimy zabrać cie˛ do szpitala – odezwał sie˛ Mitch,
uja˛ł dłoń Maude i uścisna˛ł – bo grozi ci zawał płuca. Ale
nie denerwuj sie˛. Lizzie ma w tych sprawach spore
doświadczenie, prawda?
– Tak – zapewniła ja˛ Elizabeth.

– Nie ma sensu wzywać karetki – zadecydował.
– Sprawdź, czy Maude nie doznała jeszcze jakichś obra-
żeń, a ja usune˛ graty z przyczepy, żebyście sie˛ zmieściły.
Po chwili Maude z ich pomoca˛ wstała, wsiadła na
platforme˛ i położyła sie˛ na kocach. Elizabeth przykucne˛ła
przy niej. Samochód ruszył. Kiedy wjechali na asfalt,
Elizabeth usłyszała, że Mitch kontaktuje sie˛ ze szpitalem.
Gdy zajechali na miejsce, Imogen i Ryan czekali
w pełnej gotowości. Natychmiast zabrali Maude na prze-
świetlenie. Zdje˛cie potwierdziło odme˛ opłucnowa˛. Potem
Mitch i Elizabeth przeprowadzili zabieg drenażu jamy
opłucnej. Cały czas rozmawiali z Maude i informowali ja˛,
co robia˛.
– Jeśli wszystko be˛dzie dobrze, po mniej wie˛cej
dwudziestu czterech godzinach wyjmiemy rurke˛ – obie-
cali.
Po przewiezieniu na oddział chora˛ zaje˛ła sie˛ Tina.
Elizabeth usiadła przy matce, bacznie ja˛ obserwuja˛c.
W pewnej chwili podszedł do niej Mitch, położył jej
dłonie na ramionach i rzekł:
– Odwioze˛ cie˛ do domu. – Nie drgne˛ła. – No chodź
– ponaglił. – Maude zasne˛ła. Tobie też przyda sie˛ troche˛
snu.
– Wole˛ zostać przy niej.
Mitch obszedł krzesło i przykucna˛ł przed nia˛.
– Tak myślałem, ale przedtem zawioze˛ cie˛ do domu.
Weźmiesz prysznic, przebierzesz sie˛, spakujesz troche˛
drobiazgów dla Maude i wrócimy, dobrze?
– A co sie˛ stanie z jej samochodem i rzeczami, które
zostały przy wejściu do szybu?
– Steve-o sie˛ tym zaja˛ł. Tutaj wszyscy sobie pomagaja˛.
76 LUCY CLARK
– A co z... – urwała, ściszyła głos i rozejrzała sie˛,

zanim dokończyła: – z opalem? Czy ktoś go nie ukradnie?
– Ja go mam – odparł i poklepał sie˛ po kieszeni.
– Nie wiem, czy to dobre rozwia˛zanie. Przecież cia˛gle
gubisz kluczyki do samochodu. Lepiej oddaj go mnie.
Znajde˛ jakiś dobry schowek.
Mitch uniósł brwi. Elizabeth wiedziała, że zacznie sie˛
z nia˛ droczyć.
– A co be˛dzie, jeśli jakaś banda opryszków postanowi
urza˛dzić na ciebie napad? Nie bój sie˛, Lizzie. Obiecuje˛ go
nie zgubić. Poza tym tylko trzy osoby wiedza˛ o jego
istnieniu i wszystkie trzy spe˛dza˛ noc tu, w szpitalu.
– Ty też zostajesz?
– Na tym polega moja praca, Lizzie. No... ruszamy.
W milczeniu doszli do samochodu. Kiedy zatrzymali
sie˛ przed mieszkaniem Maude, Mitch zaproponował:
– Weź prysznic i przygotuj co trzeba. Be˛de˛ za kwad-
rans.
– Dobrze – odparła. Otworzyła drzwi, by wysia˛ść,
lecz jeszcze odwróciła sie˛ do niego i rzekła: – Dzie˛kuje˛.
– Nie ma za co.
– Jest. Dzie˛kuje˛ ci nie tylko za to, co zrobiłeś dla niej
dzisiaj...
– Zrobiliśmy – poprawił ja˛.
– Ale również za to – cia˛gne˛ła – że byłeś z nia˛ przez
ostatni rok. Jesteś jej prawdziwym przyjacielem, a to dla
mnie wiele znaczy.
Potem zrobiła coś niezwykłego. Wycia˛gne˛ła re˛ce,
uje˛ła twarz Mitcha i pocałowała go w usta. I nie była to
tylko pokusa, by zrobić coś szalonego. Mitch zaczynał
liczyć sie˛ w życiu Elizabeth i chciała, by o tym wiedział.
Westchne˛ła, usiadła na łóżku i spuściła nogi. Poddaje˛

sie˛, nie zasne˛ tej nocy, pomyślała. Jej umysł pracował
nieprzerwanie, analizował wszystko, co przyniosły wyda-
rzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin, i w końcu
miała tego serdecznie dość. Podeszła do Maude, spraw-
dziła dreny, przeczytała wpisy do karty sporza˛dzone przez
Tine˛ zaledwie pół godziny wcześniej. Chora spała spokoj-
nie, Mitch leżał na łóżku naprzeciwko i wydawał dźwie˛ki
podobne do chrapania. Wiedziała, że nie obudzi matki, bo
dostała silny środek nasenny. Wyszła na korytarz.
Może Tina da sie˛ namówić na herbate˛?
– Z przyjemnościa˛ sie˛ napije˛ – odrzekła piele˛gniarka.
– Nie możesz spać?
– Nie. Za dużo myśli kłe˛bi mi sie˛ w głowie.
– Zrozumiałe. Nie martw sie˛, dzie˛ki tobie i Mitchowi
Maude szybko dojdzie do siebie.
– Wiem.
W kuchni, czekaja˛c, aż woda sie˛ zagotuje, Elizabeth
myślała o Mitchu i o tym, jak wspaniale wczoraj sie˛
zachował. Kiedy oderwała usta od jego ust, popatrzyli na
siebie chwile˛ w milczeniu, potem wysiadła i znikne˛ła we
wne˛trzu domu. Droga powrotna do szpitala mine˛ła w ko-
ja˛cym milczeniu. Zastanawiała sie˛, jak może czuć sie˛ tak
swobodnie i bezpiecznie w towarzystwie me˛żczyzny,
który działa jej na nerwy...
Zanim sie˛ położyli, stali jeszcze chwile˛, oboje już
w piżamach. Mitch uścisna˛ł jej ramie˛, chca˛c dodać jej
otuchy. Nie próbował jej pocałować, nie patrzył na nia˛
w sposób, który sugerowałby zbytnia˛ intymność. Zdawał
sie˛ wyczuwać jej skre˛powanie, zame˛t w głowie i nie
narzucał sie˛.
Czajnik wyła˛czył sie˛ samoczynnie. Elizabeth przygo-
78 LUCY CLARK
towała dwa kubki herbaty, jeden zaniosła Tinie, potem

wróciła do kuchni. Miała nadzieje˛, że dobroczynny na-
pój, pity małymi łykami, pomoże jej opanować gonitwe˛
myśli.
– Zostało troche˛ wody? – Elizabeth zobaczyła Mitcha
zbliżaja˛cego sie˛ do kuchni. Z zaspanymi oczami, potar-
ganymi włosami wygla˛dał wzruszaja˛co. Wstała, podeszła
do blatu, wła˛czyła czajnik. – Też nie możesz spać?
– Też? – roześmiała sie˛. – Spałeś jak kamień. Nawet
chrapałeś.
– Nieprawda.
– Prawda. Spytaj Tine˛.
– Cóż, jesteście w wie˛kszości. Ale słyszałem, jak pół
godziny temu sprawdzała te˛tno Maude i wpisywała dane.
– Ja też słyszałam. Przed wyjściem z pokoju spraw-
dziłam dreny.
– Ja też sprawdziłem. – Mitch usiadł, oparł nogi
na wolnym krześle i sie˛ przecia˛gna˛ł. – Wiesz, kim
jesteśmy?
– Kim?
– Para˛ perfekcjonistów.
Elizabeth zrewanżowała sie˛ mu uśmiechem.
– Bo sprawdziliśmy dreny? Uważam, że to tylko
dowodzi, że sumiennie wykonujemy obowia˛zki.
– To też. Ale mnie chodzi o coś innego. Dajemy
z siebie wszystko i be˛dziemy tak harować, aż ujdzie z nas
para.
– A tobie już sie˛ to kiedyś zdarzyło?
– Tak. – Umilkł, wbił wzrok w dno kubka, potem
podniósł głowe˛ i zaproponował: – Chcesz zobaczyć jedno
z moich ulubionych miejsc?
– Teraz?
– Oczywiście. Stan Maude jest zadowalaja˛cy, a gdy-

by Tina nas potrzebowała, be˛dziemy pod telefonem.
– Ale nie odjedziemy zbyt daleko?
– Daleko? W Coober Pedy wsze˛dzie jest blisko,
Lizzie. – Odstawił kubek, wstał i zarza˛dził: – Jedziemy.
– W piżamach?
– Oczywiście. – Potem spojrzał na Elizabeth, na jej
elegancka˛ jedwabna˛ piżame˛ oraz rozpuszczone włosy
i doszedł do wniosku, że jednak be˛dzie lepiej, jeśli sie˛
przebierze. – No dobrze, wskakuj w ubranie i w droge˛.
– Doka˛d mnie zabierasz?
– To niespodzianka.
– Ale Mitch, jest pia˛ta rano...
– Wiem. Za godzine˛ w miasteczku zacznie sie˛ poran-
ny ruch, wie˛c sie˛ pospieszmy.
Przebrali sie˛ błyskawicznie, zajrzeli do Maude i uprze-
dzili Tine˛, że wychodza˛. Po pie˛ciu minutach jazdy byli na
miejscu.
– Gdzie mnie przywiozłeś?
– Na pole golfowe.
– To jedno z twoich ulubionych miejsc?
– Absolutnie.
Mitch wzia˛ł Elizabeth za re˛ke˛ i ruszyli przed siebie. Na
całym terenie nie było źdźbła trawy, wsze˛dzie piasek
utwardzony olejem samochodowym, tylko w miejscach
wybijania piłeczki zieleniła sie˛ sztuczna darń. Nagle
Mitch sie˛ zatrzymał, puścił jej re˛ke˛. Elizabeth ogarne˛ło
przemożne uczucie samotności.
– Siadaj. – Elizabeth posłusznie usiadła na ziemi.
– Brawo! Kolejna rzecz, której grzeczne dziewczynki nie
robia˛ – pochwalił ja˛, a ona roześmiała sie˛.
– Dlaczego lubisz tu przebywać?
80 LUCY CLARK
– Ze wzgle˛du na spokój – odparł.

Spojrzała na gwiazdy jaśnieja˛ce na niebie. Zapragne˛ła
zapytać Mitcha, o czym myśli. Zapragne˛ła dowiedzieć sie˛
o nim wszystkiego. Czy ma rodzine˛, czy był już kiedyś
żonaty? Czy ma dzieci? Nagle to stało sie˛ dla niej bardzo
ważne. Przecież wcia˛ż nic prawie o nim nie wiem,
pomyślała.
– Widzisz Krzyż Południa? – spytał, wskazuja˛c naj-
sławniejszy gwiazdozbiór półkuli południowej. – Kiedy
byłem mały, każdej nocy przed położeniem sie˛ spać
odszukiwałem go na niebie. Nie znosiłem zimy, bo
wtedy chmury zasłaniaja˛ gwiazdy i nie można go zo-
baczyć. Później, kiedy mieszkałem kilka lat za granica˛,
gdzie w ogóle go nie widziałem, strasznie mnie to
deprymowało.
– Ile miałeś lat?
– Pie˛ć, gdy wyjeżdżaliśmy, i siedem, kiedy wróci-
liśmy.
– My?
– Ja z matka˛. – Elizabeth wiedziała, że nie musi
zadawać żadnych pytań. Mitch wyraźnie doszedł do
wniosku, że zbyt mało o sobie wiedza˛, i postanowił to
nadrobić. – Mama umarła, kiedy miałem dwadzieścia
jeden lat – cia˛gna˛ł. – Na raka. – Elizabeth dotkne˛ła jego
dłoni. Odpowiedział jej uściskiem. – To już tak dawno...
Mine˛ło dziesie˛ć lat.
– Ale cia˛gle za nia˛ te˛sknisz, prawda?
– Tak. Ojciec jest... jest gdzieś w świecie, nawet nie
wiem gdzie. Nawet nie wiem, czy jeszcze żyje.
– Myślisz o nim?
– Czasami. Nie podobał mi sie˛ sposób, w jaki trak-
tował matke˛, i mine˛ło dużo czasu, zanim przestałem go za
to nienawidzić. – Urwał, a dopiero po chwili cia˛gna˛ł:

– Zaproponowano mu katedre˛ w Oksfordzie. Pocza˛tkowo
na dwa lata, i mama che˛tnie z nim pojechała. W końcu to
tylko dwa lata...
– Ale na tym sie˛ nie skończyło?
– Tak. Ojciec chciał zostać w Anglii, ona chciała
wracać. Nie potrafili zdobyć sie˛ na kompromis, wie˛c ona
wróciła ze mna˛ do Sydney, a on z bratem został w Anglii.
– To musiało być bardzo trudne dla was wszystkich.
Ja w ogóle nie pamie˛tałam matki.
– Ucieszyłaś sie˛, kiedy ja˛ odnalazłaś, prawda?
– Ryczałam. Kiedy przyszedł pierwszy list, płakałam
jak bóbr. To był jeden z najszcze˛śliwszych dni w moim
życiu. Za każdym razem, kiedy dostaje˛ list od niej, jestem
w siódmym niebie. Z drugiej strony mam wyrzuty sumie-
nia, że ukrywam to przed ojcem. Nie chciał, żebyśmy sie˛
kontaktowały.
– Rzuciła go?
– Tak. – Potrza˛sne˛ła głowa˛. – Podziwiam ja˛. Właś-
ciwie zmuszono ja˛ do tego małżeństwa. Ojciec miał
odpowiednia˛ pozycje˛, rodzice obojga parli do ślubu.
– Zadarła głowe˛ i spojrzała na gwiazdy. – Maude napisała
kiedyś, że patrzyła, jak jej matka usycha w domu, i po-
stanowiła, że z nia˛ be˛dzie inaczej. Nie miała nic przeciw-
ko ojcu, po prostu nie był w jej typie, wie˛c odeszła.
Rodzice zerwali z nia˛ stosunki, ojciec przeprowadził
dyskretny rozwód, ale przedtem zadbał o to, żeby sa˛d
przyznał mu opieke˛ nade mna˛. Maude wyznała mi, że to
złamało jej serce, ale wiedziała, że lepiej mi be˛dzie z nim.
Po prostu on mógł zagwarantować mi lepsze warunki
i start w życiu. Przecież tego wszyscy rodzice chca˛ dla
swoich dzieci, prawda?
82 LUCY CLARK
– Nie ożenił sie˛ ponownie?

– Nie. Jest bardzo zamknie˛ty w sobie. Nawet nie
wiem, czy w jego życiu były potem jakieś kobiety. Mna˛
opiekowały sie˛ wykwalifikowane nianie, a kiedy byłam
starsza, ich role˛ przeje˛ła nasza gospodyni.
– Ojciec dużo czasu spe˛dzał poza domem?
– Tak. Zbytnio przypominałam mu Maude. Mam jej
oczy, włosy... Nie zrozum mnie źle. To dobry człowiek,
tylko... tylko nie potrafił spe˛dzać czasu z mała˛ dziew-
czynka˛. Może gdybym była chłopcem... – W jej słowach
nie było złości ani żalu, jedynie typowo angielska rzeczo-
wość. Mitch zachichotał. – Co w tym śmiesznego?
– Nic. Jesteś taka inna.
– Inna? Od kogo?
– Od dziewczyn, które dota˛d mi sie˛ podobały.
– To chyba komplement.
Mitch roześmiał sie˛ serdecznie.
– Oczywiście. – Przysuna˛ł sie˛ bliżej i dotkna˛ł policzka
Elizabeth. – Wiesz, że bardzo mi sie˛ podobasz?
Dotkna˛ł jej warg, a ona zapraszaja˛co rozchyliła usta.
Uniosła re˛ke˛, wsune˛ła palce w jego włosy. On zrobił to
samo. Zdja˛ł opaske˛ z jej głowy i nie przestaja˛c jej
całować, przeczesywał palcami jej długie jedwabiste
włosy. Był to najbardziej namie˛tny pocałunek w jej życiu.
Nie broniła sie˛, kiedy delikatnie położył ja˛ na ziemi
i nakrył swoim ciałem. Z Mitchem czuła sie˛ bezpieczna.
Przesune˛ła re˛ce po jego ramionach, plecach, aż od-
nalazła brzeg koszuli. Wsune˛ła dłonie pod materiał i opu-
szkami palców dotkne˛ła gładkiej, ciepłej skóry, pod która˛
wyczuwała twarde, mocne mie˛śnie. Zapragne˛ła przycia˛g-
na˛ć go bliżej, znacznie bliżej siebie. Mitch mrukna˛ł
z rozkoszy, wygia˛ł plecy w łuk, oderwał od niej usta.
– Lizzie – szepna˛ł. Powoli uniósł sie˛ i usiadł, po-

magaja˛c jej sie˛ podnieść. – Nie chce˛ cie˛ zranić ani
niczego przyspieszać, ani wprowadzać w twoje życie
zamieszania, lecz to jest silniejsze ode mnie. Wiesz, że
cie˛ pragne˛...
– Wiem. I ja też cie˛ pragne˛, ale nie możemy sobie na
to pozwolić.
– Masz racje˛. Nie możemy. Na naszej drodze wcia˛ż
istnieje zbyt wiele przeszkód.
Milczeli chwile˛. Mitch domyślał sie˛, że Elizabeth chce
go o coś zapytać, lecz nie ponaglał jej.
– Byłeś kiedyś zakochany? – spytała w końcu.
Zaskoczyła go.
– Hm... Tak, byłem.
– I co sie˛ stało?
Odetchna˛ł głe˛boko, zanim odpowiedział:
– Ona umarła.
– Kiedy?
– Cztery lata temu. Miała na imie˛ Sonia i była
dendrologiem, a dokładniej chirurgiem drzew. Kochała
przestrzenie. Poznaliśmy sie˛, kiedy szpital wysłał mnie na
przymusowy urlop. Wybrałem sie˛ na Tasmanie˛ i po-
stanowiłem objechać wyspe˛ autostopem. W ten sposób ja˛
spotkałem.
– Chcieliście sie˛ pobrać?
– Tak. Dlatego nawet postarałem sie˛ o posade˛ w szpi-
talu w Hobart. Zgine˛ła dwa dni przed naszym ślubem.
Wracała do domu, padał deszcz, wpadła w poślizg i ude-
rzyła w drzewo. Zgine˛ła na miejscu.
– Och! Tak mi przykro.
Elizabeth pogładziła go po policzku. Zajrzał jej głe˛bo-
ko w oczy. Dostrzegł w nich nie litość, lecz płyna˛ce z głe˛-
84 LUCY CLARK
bi serca współczucie. Potem pocałowała go w usta... i tym

pocałunkiem dodała mu otuchy. To zadziwiaja˛ce!
Odsuna˛ł sie˛ od niej i zapytał:
– Nie ciekawi cie˛, co było potem?
– Chcesz mi o tym opowiedzieć?
– Tak. Nie mogłem sie˛ otrza˛sna˛ć. Wzia˛łem roczny
urlop w szpitalu, piłem i nie trzeźwiałem. – Elizabeth ze
zrozumieniem pokiwała głowa˛. Teraz zrozumiała, dla-
czego nie brał do ust alkoholu. – Po roku zacza˛łem
odbijać sie˛ od dna. Bardzo powoli, ale zawsze. Nigdzie
nie mogłem zagrzać miejsca. Pracowałem chyba we
wszystkich wie˛kszych szpitalach w Australii i w końcu
wyla˛dowałem w Adelajdzie. Ale i tam nie zagrzałem
miejsca, bo... Nie, nie, be˛dziesz sie˛ ze mnie śmiała...
– Nie.
– Wsze˛dzie rosły drzewa. One mi cia˛gle przypomina-
ły Sonie˛, jej miłość do drzew i to, że jedno z nich ja˛zabiło.
– I wówczas odkryłeś Coober Pedy...
– Tak. Tutaj prawie nie ma drzew. Krajobraz iście
ksie˛życowy, ale dopiero tu poczułem ulge˛. Mine˛ły mi
bóle głowy, wróciła che˛ć do życia.
Elizabeth uśmiechne˛ła sie˛ do niego.
– Nawet nie wiesz, jak bardzo sie˛ z tego ciesze˛. To
musi być niesamowite doświadczenie. Wyzwolenie...
– Nigdy sie˛ tak nie czułaś? Serio?
Opuściła głowe˛. Nie wiedziała, jak ma sie˛ mu przy-
znać, że tylko w jego ramionach doświadczyła czegoś
podobnego.
– Moje życie było... bardzo uporza˛dkowane, to chyba
najlepsze określenie. Przyjazd tutaj jest najwie˛kszym
szaleństwem, na jakie sie˛ zdobyłam. A i tak poprzedziły
go długie dyskusje z ojcem i Marcusem.
Na dźwie˛k tego imienia Mitch zesztywniał.

– Marcusem?
– Tak.
– Twoim narzeczonym?
– On nie jest moim narzeczonym. – Elizabeth od-
sune˛ła sie˛ i spojrzała na Mitcha. – Już ci to tłumaczyłam.
Przed wyjazdem powiedziałam mu, że potrzebuje˛ czasu
do namysłu. Nie chciałam niczego tłumaczyć ani jemu,
ani ojcu.
– A co miałabyś im tłumaczyć?
– O Maude.
– To ojciec nie wie, że przyjechałaś do matki?
– Nie. I wolałabym, żeby sie˛ nie dowiedział. Moje
życie już i tak jest wystarczaja˛co skomplikowane.
– Czy Marcus jeszcze do ciebie dzwonił?
Elizabeth cie˛żko westchne˛ła.
– Tak.
– A ty nie życzysz sobie jego telefonów.
– Ja chce˛ po prostu troche˛ czasu. Chce˛ sie˛ dowiedzieć,
kim właściwie jestem.
– A kim jesteś?
– Nie umiem powiedzieć.
– Czujesz sie˛ szcze˛śliwa?
– Podoba mi sie˛ tutaj.
– A co z Marcusem?
– Nie chce˛ o nim myśleć. – Elizabeth zarzuciła
Mitchowi re˛ce na szyje˛ i przytuliła sie˛ do niego. – Nie
teraz.
– Jak on sie˛ nazywa?
– Kto?
– Marcus. Jakie ma nazwisko?
– Wetherby.
86 LUCY CLARK
Mitch potrza˛sna˛ł głowa˛. Wzia˛ł Elizabeth za ramiona

i odsuna˛ł od siebie.
– Niewiarygodne!
– Co jest niewiarygodne.
– Marcus Wetherby.
Elizabeth spojrzała uważnie na Mitcha.
– Znasz go?
– Nawet wie˛cej. – Wstał, otrza˛sna˛ł spodnie z piasku,
po czym wycia˛gna˛ł re˛ke˛ do Elizabeth i pomógł jej sie˛
podnieść. – To mój brat.
ROZDZIAŁ ÓSMY
Oniemiała ze zdziwienia.
– Twój brat?!
Mitch odwrócił sie˛ na pie˛cie i ruszył w kierunku
samochodu. Wsiadł do kabiny, z wściekłościa˛ walna˛ł
pie˛ścia˛ w kierownice˛, ona zaś stała w miejscu jak przy-
kuta.
– Idziesz czy zamierzasz piechota˛ wracać do szpitala?
– zawołał i zapalił silnik.
Siła˛ woli zmusiła sie˛ do pokonania niewielkiej odleg-
łości do pikapa. Ledwie wsiadła, Mitch wła˛czył wsteczny
bieg i ruszył tak gwałtownie, że maszyna˛ aż zarzuciło.
– Jeśli masz zamiar prowadzić jak wariat, to może
rzeczywiście be˛dzie bezpieczniej, jeśli sie˛ przejde˛ – ode-
zwała sie˛ Elizabeth.
Znowu mówiła tym wyniosłym tonem, który działał
mu na nerwy, lecz tym razem był jej nawet za to
wdzie˛czny. Opanował sie˛ i zwolnił.
– Jesteś pewien, że to on? – spytała po chwili.
– Oczywiście, że jestem. Przecież wiem, jak mój brat
sie˛ nazywa, Elizabeth.
Kiedy go poznała, nalegała, żeby zwracał sie˛ do niej
pełnym imieniem, lecz gdy teraz to uczynił, zabolało ja˛,
że nie powiedział ,,Lizzie’’. Musi być naprawde˛ bardzo
zdenerwowany, pomyślała.
– Ale ty nosisz nazwisko O’Neill.
88 LUCY CLARK
– To nazwisko panieńskie matki. Po rozwodzie wróci-

ła do niego, a potem ja je przyja˛łem.
– Marcus zatrzymał nazwisko ojca – wyba˛kała.
No tak. Teraz wszystko zaczyna układać sie˛ w logicz-
na˛ całość. Wszystko, czego sie˛ teraz dowiedziała, po-
zwoliło jej lepiej zrozumieć zachowanie Marcusa, na
przykład dlaczego nigdy nie wspominał o matce.
– Twój ojciec to sir Ian Wetherby – powiedziała
cicho, bardziej do siebie niż do Mitcha.
– A wie˛c doczekał sie˛ tytułu szlacheckiego! Musi być
usatysfakcjonowany! – Mitch prychna˛ł z gorycza˛. – Mam
nadzieje˛, że zaszczyt wart był ceny, jaka˛zapłacił, rozbicia
i utraty rodziny.
– Mitch...
Dotkne˛ła jego ramienia, lecz strza˛sna˛ł jej dłoń. Cof-
ne˛ła sie˛, jakby ja˛ uderzył, a jej oczy wypełniły sie˛ łzami.
Siła˛woli starała sie˛ opanować. Ojciec zawsze krzywił sie˛,
gdy przy nim płakała, nauczyła sie˛ wie˛c robić to w samo-
tności. Później sie˛ rozkleje˛, myślała, przełykaja˛c łzy.
– Mitch... – zacze˛ła ponownie – rozumiem, że prze-
żyłeś wstrza˛s, ja też, ale spróbujmy porozmawiać spo-
kojnie.
– Spokojnie! – wybuchna˛ł. – Dla ciebie to nic. Ty
zawsze jesteś taka opanowana. Nie wypada tracić pano-
wania nad soba˛ przy ludziach, prawda?
– Czy to moja wina? – odcie˛ła sie˛. – Nie wyładowuj
gniewu na mnie. To, że znam twojego brata...
– Znasz! – wpadł jej w słowo. – Lizzie, ten facet
uważa, że jesteście zare˛czeni! To chyba pewna różnica,
nie?
– Formalnie nigdy mi sie˛ nie oświadczył – odparła, ze
złości bezwiednie podnosza˛c głos.
– A gdyby wysta˛pił z taka˛ propozycja˛, to co?

Patrzyła na niego w milczeniu, potem wyba˛kała:
– Nie wiem.
– Nie wiesz?! – wykrzykna˛ł i spojrzał na nia˛ oczami
zimnymi jak stal. – Nie wiesz?
Potrza˛saja˛c z niedowierzaniem głowa˛, zatrzymał sa-
mochód przed szpitalem, wysiadł z kabiny i trzasna˛ł
drzwiami.
– Mitch! – Wysiadła i ruszyła za nim. – Zachowujesz
sie˛ jak dziecko! Mitch!
On zaś odwrócił sie˛ i krzykna˛ł:
– Nie wolno mi? A jeśli mam taka˛ ochote˛?
Rzeczywiście, pomyślała z lekka˛ zazdrościa˛. Moje
zachowanie zawsze było podyktowane surowymi zakaza-
mi i nakazami, a on jest soba˛. Poczuła, że gniew jej mija.
– A poza tym – dodał – niczego nie udaje˛. Przynaj-
mniej jestem uczciwy wobec siebie.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Jeśli nie rozumiesz, to z toba˛ jest jeszcze gorzej niż
sa˛dziłem – warkna˛ł i ruszył do szpitala.
Elizabeth łzy napłyne˛ły do oczu. Wiedziała, że w ta-
kim stanie nie może sie˛ nikomu pokazać. Najbardziej
pragne˛ła pobiec teraz do Maude, przytulić sie˛ do niej
i wypłakać, lecz nie przywykła do publicznego okazywa-
nia uczuć. Bała sie˛, że Mitch i piele˛gniarki be˛da˛ sie˛ jej
przygla˛dać. Musi sie˛ gdzieś zaszyć i ochłona˛ć. Rozejrzała
sie˛ dookoła i nagle zatrzymała wzrok na samochodzie
Mitcha.
Potrzeba ucieczki była tak przemożna, że zawróciła
i otworzyła drzwi kabiny od strony kierowcy. Niestety,
tym razem Mitch nie zapomniał kluczyków, lecz spod
deski rozdzielczej wystawały końcówki przewodów...
90 LUCY CLARK
Serce waliło jej jak młotem, gdy trze˛sa˛cymi sie˛ dłońmi

sie˛gała po kable. Nie!
Wytarła spocone dłonie o ubranie. ,,Przynajmniej
jestem uczciwy wobec siebie’’, zabrzmiało jej w uszach.
Szeptem powtórzyła słowa Mitcha. Nie bardzo wiedziała,
w jaki sposób może być uczciwa wobec siebie. Przez
całe życie bała sie˛ myśleć samodzielnie, a teraz, gdy
zaczynała już lepiej siebie rozumieć, pojawił sie˛ on
i wprowadził jeszcze wie˛kszy zame˛t w jej życie. Dla-
czego pozwoliłam, żeby mnie całował? Dlaczego? Dla-
czego?
Wsiadła do kabiny, zamkne˛ła oczy i oparła głowe˛
o kierownice˛. Znała odpowiedź. Pocałunki Mitcha były
cudowne, wprawiały ja˛ w euforie˛, czuła sie˛ kimś wyja˛t-
kowym.
Ale mu o tym nie powiedziała. Dlaczego, pytała sie˛
w duchu. Ogarne˛ło ja˛ przytłaczaja˛ce uczucie osamot-
nienia. Uniosła głowe˛. Musi sta˛d uciec. Tylko doka˛d? Do
przychodni? Do sklepu? Do pubu? Nie, nie. Musi pobyć
sama.
Wie˛c zdoba˛dź sie˛ na to!
Pod wpływem impulsu chwyciła kable, zetkne˛ła je ze
soba˛, nacisne˛ła pedał sprze˛gła. Stary silnik ożył.
Hurra! Co za wspaniałe uczucie! Nareszcie zachowa-
łam sie˛ jak niegrzeczna dziewczynka.
Okno było opuszczone, wiatr rozwiewał jej długie
włosy. Mijani ludzie, rozpoznaja˛c pikap Mitcha, ma-
chali do niej re˛ka˛. Po mniej wie˛cej dwudziestu minutach
usłyszała dźwie˛k telefonu satelitarnego. Natychmiast
wróciła do rzeczywistości. Zwolniła, zjechała na po-
bocze.
– Halo? – odezwała sie˛ ostrożnie.
– Gdzie jesteś, Lizzie? – W głosie Mitcha nie było

złości.
– Nie bardzo wiem – odpowiedziała zgodnie z pra-
wda˛.
– W którym kierunku skre˛ciłaś po wyjeździe z mia-
sta?
– Tak jak do kopalni.
– Dobrze, czyli jechałaś jak do Alice Springs. To sie˛
dobrze składa.
– Dobrze? Nie jesteś zły, że wzie˛łam samochód?
– Teraz nie mamy czasu o tym rozmawiać...
– Coś sie˛ stało? Maude?
– Maude w porza˛dku, ale mamy wypadek. Około stu
kilometrów od miasta samochód, którym jechali Came-
ron Davies, jego żona Leeanne i ich dzieci, zderzył sie˛
z kangurem. Leeanne skontaktowała sie˛ ze szpitalem.
Cameron jest nieprzytomny, dzieci w szoku. Jesteś nieda-
leko...
– Mówisz o tych rozdzielonych bliźniaczkach syjam-
skich? Były u mnie na szczepieniu w przychodni.
– Tak. Sprawdź, ile masz benzyny.
Elizabeth spojrzała na deske˛ rozdzielcza˛.
– Mniej wie˛cej połowe˛ baku.
– Z tyłu jest pełny kanister, oprócz tego pojemnik
z woda˛ i moja torba lekarska. Jedź dalej ta˛ sama˛ droga˛
i zawiadom nas, kiedy na nich trafisz. Jesteś najbliżej,
wie˛c dojedziesz pierwsza. My pakujemy samolot i zaraz
startujemy. Lizzie? Jesteś tam?
– Tak. Do zobaczenia na miejscu.
Nie traciła czasu. W głowie powstawały jej najroz-
maitsze przypuszczenia, jaka˛sytuacje˛ zastanie na miejscu
wypadku. Cieszyła sie˛, że jako lekarka zawsze jest pewna
92 LUCY CLARK
siebie. Szkoda tylko, że w życiu prywatnym nie potrafi sie˛

na to zdobyć. Ale pracuje˛ nad soba˛, pocieszała sie˛ w duchu.
Po dwudziestu minutach zobaczyła stoja˛cy w oddali
samochód. Nacisne˛ła pedał gazu.
Przód samochodu był cały zgnieciony, przednia szyba
strzaskana, odłamki szkła rozsypane dookoła. Przed mas-
ka˛ leżał ogromny kangur. Jeszcze żył. Elizabeth starała
sie˛ nie patrzyć na ranne zwierze˛.
Zwolniła, zaparkowała pikapa na poboczu. Szybko
chwyciła telefon satelitarny, torbe˛ lekarska˛ oraz koce
i pobiegła do rozbitego sedana. Zobaczyła siedza˛ca˛
z przodu Leeanne, odwrócona˛ do tyłu i mówia˛ca˛ coś do
dziewczynek. Zajrzała przez wybita˛ boczna˛ szybe˛ i wów-
czas spostrzegła, że kobieta ma nogi zakleszczone pod
pogie˛ta˛ karoseria˛.
– Co z Cameronem? – spytała.
– Nie odzyskał przytomności – odparła Leeanne.
W jej głosie słuchać było strach, chociaż starała sie˛ nad
soba˛ panować. – A my z dziewczynkami bawimy sie˛
w zgadywanke˛.
Elizabeth spojrzała na bliźniaczki.
– Cześć! Jak sie˛ macie? – odezwała sie˛ raźnym tonem.
Zobaczyła, że mimo iż matce udało sie˛ je czymś zaja˛ć,
kurczowo przytulaja˛ do siebie jednakowe misie. – Mo-
żesz ruszać palcami? – spytała Leeanne.
– Moge˛.
– To dobry znak. Rób tak od czasu do czasu. Boli?
– Wytrzymam. Zajmij sie˛ Cameronem.
– Teraz twoja kolej zgadywać – upomniała sie˛ jedna
z bliźniaczek.
– Uhm – mrukne˛ła Leeanne, a Elizabeth zobaczyła, że
jest bliska omdlenia.
– Dajcie mamie chwile˛ odpocza˛ć, dobrze? – popro-

siła.
Szarpne˛ła za klamke˛ drzwi od strony kierowcy. Na
szcze˛ście zamek nie był zablokowany i drzwi dały sie˛
uchylić. Nacia˛gne˛ła lateksowe re˛kawiczki i przysta˛piła
do badania nieprzytomnego me˛żczyzny. Odchyliła mu
powieki, mała˛ latarka˛ zaświeciła w oczy. Źrenice zarea-
gowały na światło. To dobry znak. Sprawdziła te˛tno. Było
bardzo słabo wyczuwalne. Nie zauważyła śladów krwi,
wie˛c domyśliła sie˛, że Cameron doznał pewnie krwotoku
wewne˛trznego. Ostrożnie zbadała jego plecy, ramiona,
nogi. Nie stwierdziła złamań, chociaż stopy miał uwie˛zio-
ne pod pedałami.
– Cameron? – zawołała głośno.
Żadnej reakcji.
– Jesteśmy przy de – poinformowała ja˛ natomiast
jedna z bliźniaczek. – Cameron nie jest na de.
– Drzewo?
– Tu nie ma drzew. To coś trzeba widzieć...
– Poczekajcie, zaraz be˛de˛ sie˛ z wami bawić, ale
przedtem zatelefonuje˛ do doktora Mitcha, dobrze?
– Dobrze – zgodziły sie˛ dziewczynki.
– Leeanne? Słyszysz mnie, Leeanne? Jak sie˛ czujesz?
– Elizabeth zawołała do ich matki.
– Jestem zme˛czona – odrzekła kobieta i uniosła po-
wieki.
Elizabeth poła˛czyła sie˛ ze szpitalem i zdała Imogen
relacje˛ ze stanu ofiar.
– Kiedy tu be˛da˛? – spytała.
– Za mniej wie˛cej pie˛ć minut – odparła piele˛gniarka.
– Zaraz przekaże˛ im twoja˛ wiadomość.
Elizabeth rozła˛czyła sie˛. Miała nadzieje˛, że pie˛ć minut
94 LUCY CLARK
szybko minie. Ponownie sprawdziła reakcje˛ źrenic Came-

rona na światło i zmierzyła mu te˛tno. Było coraz słabsze.
Postanowiła dać mu kroplówke˛. Z torby lekarskiej wyje˛ła
pojemnik z sola˛ fizjologiczna˛, zawiesiła go na antenie
samochodu, potem wkłuła sie˛ w żyłe˛ na re˛ku Camerona.
– Obiecałaś sie˛ z nami bawić... – niecierpliwiły sie˛
dziewczynki.
– Dobrze, ale teraz trzeba to coś usłyszeć. Co wy
na to?
Bliźniaczki wyte˛żyły słuch.
– Wiesz, gdzie jesteś? – Elizabeth zwróciła sie˛ do
Leeanne.
– Mieliśmy wypadek. Zderzyliśmy sie˛ z kangurem...
– Ja coś słysze˛! – zaszczebiotała jedna z dziewczynek.
– I ja! I ja! – ucieszyła sie˛ jej siostra. – Samolot!
– wykrzykne˛ły chórem.
Rzeczywiście, z oddali słychać było wyraźnie warkot
silnika samolotu. Po chwili maszyna wyla˛dowała na
asfalcie, a Mitch, Tina i Ryan, wszyscy z aparatura˛
medyczna˛ w re˛ku, podbiegli do samochodu.
– Co za spotkanie! – zażartował Mitch i natychmiast
przysta˛pił do wydawania poleceń. – Ryan, sprawdź, co
z kangurem, potem pomożesz mi cia˛ć karoserie˛. Tina,
zobacz, czy da sie˛ wycia˛gna˛ć dzieci przez bagażnik.
Leeanne, jak twoje nogi? – spytał.
– Moge˛ poruszać palcami – pochwaliła sie˛ ranna.
– To wspaniale. Co z Cameronem? – Mitch zwrócił
sie˛ do Elizabeth. – Te˛tno?
– Dzie˛ki kroplówce odrobine˛ lepsze – odparła i od-
sune˛ła sie˛, by mógł sam zbadać nieprzytomnego kie-
rowce˛.
Wówczas ka˛tem oka zobaczyła, że Ryan zbliża sie˛ do
nich ze strzelba˛. Co tu sie˛ dzieje? – pomyślała przerażona.

Piele˛gniarz podszedł do kangura i wystrzelił. Elizabeth aż
podskoczyła. Miała nadzieje˛, że ktoś skontaktuje sie˛
z weterynarzem.
– Lizzie? – usłyszała głos Mitcha, lecz nie zareagowa-
ła. – Lizzie? Elizabeth? To najbardziej humanitarne
wyjście, wierz mi. Ten kangur nie miał już szans na
przeżycie, a nie można skazywać zwierze˛cia na długa˛
agonie˛.
– Naprawde˛ nie mogliśmy mu w żaden sposób po-
móc?
– Naprawde˛. Takie jest życie na pustyni. No chodź...
Cameron i Leeanne nas potrzebuja˛.
– Dobrze. Wierze˛ ci, że nic nie można było zrobić.
– Teraz posłuchaj. My z Ryanem zaczniemy cia˛ć
blache˛, a ty podaj Cameronowi plazme˛ w kroplówce.
Dasz rade˛?
– Oczywiście.
Elizabeth podeszła do Camerona, sprawdziła kroplów-
ke˛. Wkłuła sie˛ w druga˛ re˛ke˛ i podła˛czyła rurke˛ z plazma˛,
znowu zawieszaja˛c pojemnik na antenie. Mitch zda˛żył
założyć mu kołnierz ortopedyczny, przysta˛piła wie˛c do
badania czaszki. Na ciemieniu i na czole wysta˛piły o-
brze˛ki. Przy zderzeniu musiał uderzyć sie˛ o zagłówek,
potem rzuciło go do przodu na kierownice˛.
Ka˛tem oka widziała, jak Ryan zakłada kołnierz orto-
pedyczny Leeanne.
– Co z dziećmi? – spytała kobieta.
– Tina sie˛ nimi zaje˛ła. Nic im sie˛ nie stało.
– Dzie˛ki Bogu.
– Tina zabierze je samolotem do Coober Pedy – wtra˛-
cił Mitch. – Chciałbym je zatrzymać kilka dni w szpitalu,
96 LUCY CLARK
tak na wszelki wypadek. Zawsze trzeba sie˛ liczyć z moż-

liwościa˛ wysta˛pienia opóźnionej reakcji. Imogen i pac-
jenci be˛da˛ uszcze˛śliwieni, że moga˛ zaja˛ć sie˛ takimi
uroczymi dziewczynkami.
– Co z nami?
– Wy polecicie prosto do Adelajdy. Oboje wymagacie
bardzo specjalistycznej opieki...
Leeanne spojrzała na me˛ża.
– Czy on...?
– Naprawde˛ nic nie moge˛ powiedzieć. Ma krwotok
wewne˛trzny, ale dopóki nie wydostaniemy was z tego
wraku, nie możemy stwierdzić przyczyny. Dostał krop-
lówke˛. Robimy, co możemy.
Kiedy przyleciał samolot pogotowia lotniczego, wspó-
lnymi siłami szybko rozcie˛to karoserie˛ i wydobyto ran-
nych. Trzeba było nawet ucia˛ć pedały, by uwolnić nogi
Camerona. Miał zmiażdżone obie stopy, jego żona nogi
złamane w podudziach. Na szcze˛ście nic nie wskazywało
na to, że doznali obrażeń kre˛gosłupa.
Tuż przed odlotem Leeanne prosiła:
– Opiekujcie sie˛ dziewczynkami.
– Oczywiście – zapewnił ja˛ Mitch. – O nic sie˛ nie
martw. Skontaktuje˛ sie˛ zaraz z ordynatorem oddziału
ortopedycznego, Samem Chadwickiem, który razem z żo-
na˛ lekarka˛ zajmie sie˛ wami. Lecicie z Ryanem. Podej-
rzewam, że korzysta z okazji, żeby zobaczyć sie˛ z ta˛
dietetyczka˛, która mu wpadła w oko – zażartował.
Leeanne odpowiedziała mu słabym uśmiechem.
– I jak? – spytała później Elizabeth.
– Wszystko pod kontrola˛.
Patrzyli, jak awionetka rozpe˛dza sie˛ na asfaltowej
drodze i wzbija w powietrze, potem przeszli do pikapa.
Z Coober Pedy przyjechała pomoc drogowa, by od-

holować wrak do miasta.
– Jak długo potrwa lot? – spytała Elizabeth.
– Około dwóch godzin. Cameron powinien jeszcze
dziś po południu trafić na stół operacyjny.
Elizabeth odchyliła sie˛ do tyłu i przymkne˛ła powieki.
– Szkoda mi tego kangura.
– Mnie też. Ale nie mieliśmy wyjścia.
– Wiem. Niemniej to był dla mnie duży wstrza˛s.
– Mieszkaja˛c tutaj, powinnaś nauczyć sie˛ obchodzić
z bronia˛, wiesz?
– Zjeżdżać do kopalni, strzelać do zwierza˛t... – Po-
trza˛sne˛ła głowa˛. – Nie wiem, czy sie˛ do tego nadaje˛.
Poczuła dłoń Mitcha na swojej.
– Tutaj życie sprowadza sie˛ do spraw elementarnych.
Najwie˛ksza wartość to uczciwość. Człowiek nie ma gdzie
uciec, nie ma gdzie sie˛ schować, szczególnie przed
samym soba˛.
– Tak było w twoim przypadku?
Kiwna˛ł potakuja˛co głowa˛.
– Odka˛d tu przyjechałem, osia˛gna˛łem swoista˛ har-
monie˛ wewne˛trzna˛. To samo stało sie˛ z Maude i tego
samego ty doświadczysz. Już zauważyłem w tobie wiele
zmian, Lizzie. Be˛dzie dobrze, zobaczysz.
Gdy ścisna˛ł jej dłoń, pomyślała, że zaraz ja˛ puści, lecz
ku jej zaskoczeniu oparł ich dłonie na swoim udzie.
Poczuła, jak płyna˛ce z niego ciepło przenika jej re˛ke˛,
ramie˛, a potem ogarnia ja˛ cała˛. Zacze˛ła zastanawiać sie˛
nad jego słowami. Czy naprawde˛ sie˛ zmieniła? Tak, to
prawda. Czuła sie˛ znacznie szcze˛śliwsza niż w Anglii,
a na myśl o powrocie ciarki przechodziły jej po grzbiecie.
Dopiero tu zrozumiała, że wcale nie lubiła życia, jakie
98 LUCY CLARK
prowadziła przed przyjazdem, lecz nie zdawała sobie

z tego sprawy.
Gdy dojechali do szpitala, poszła prosto do Maude.
– Cześć – przywitała sie˛ z matka˛. Rzuciła okiem na
wykresy na karcie i dodała: – W porza˛dku.
– Mam już dość tego leżenia.
– Gdybyś w czwartek powiedziała mi, co sie˛ stało,
może dałoby sie˛ tego wszystkiego unikna˛ć – skarciła ja˛
łagodnym tonem. Przysiadła na brzegu łóżka i spytała:
– Dlaczego nic mi nie powiedziałaś, mamo?
– Nie chciałam cie˛ martwić.
– Jestem twoja˛córka˛. Moim zadaniem jest sie˛ o ciebie
martwić.
– Masz racje˛. Głupio sie˛ zachowałam, ale sa˛dziłam,
że nie warto robić wiele hałasu o taki drobiazg.
– Umówmy sie˛, że w przyszłości w sprawach zdrowia
to ja be˛de˛ decydować, co jest drobiazgiem, a co nie,
dobrze?
– Tak jest, pani doktor.
– Teraz odpocznij.
– Pod warunkiem że i ty odpoczniesz, córeczko.
– Mam zamiar – odparła Elizabeth. – Chyba już jutro
be˛dzie można wyja˛ć ci dren i za kilka dni wrócisz do
domu.
– A co z kopalnia˛?
– Be˛dzie na swoim miejscu. Ale prace˛ zaczniesz
dopiero wtedy, kiedy Mitch ci pozwoli.
– Co z opalem?
– On go ma.
– Nie pozwól mu negocjować ceny. Mitch sie˛ do tego
nie nadaje.
– Może umówić dilera tutaj?
– Tak. Im szybciej to załatwimy, tym lepiej.

– Zobacze˛, co sie˛ da zrobić. A teraz odpoczywaj.
Elizabeth porozumiała sie˛ z Imogen, która obiecała
pomóc sprowadzić eksperta.
– Dzie˛ki. Gdzie Mitch? – zapytała.
– Właśnie skończył rozmawiać ze szpitalem w Ade-
lajdzie i teraz bada dziewczynki. – Rzeczywiście z jednej
z sal dochodziły głośne dziecie˛ce chichoty. – Przepra-
szam, ale musze˛ zobaczyć, co tam sie˛ dzieje.
– To jest silniejsze od ciebie, prawda? – spytała
Mitcha, który uśmiechnie˛ty szeroko pojawił sie˛ na kory-
tarzu.
– Nie rozumiem, o co chodzi – odparł. Elizabeth
stłumiła ziewnie˛cie. – Jeśli jesteś gotowa, odwioze˛ cie˛ do
domu.
– Jestem.
– Powóz czeka.
ROZDZIAŁ DZIEWIA˛TY
Była tak wyczerpana, że w samochodzie prawie nie

otwierała oczu.
– Co za dzień! – mrukne˛ła.
– Prawda? – odparł Mitch z rozbawieniem.
– Co za dzień – powtórzyła z sennym uśmiechem, gdy
zatrzymali sie˛ przed wejściem do domu Maude.
– Zdołasz wejść o własnych siłach? – spytał.
– Spoko.
– Spoko? – zachichotał. – To tak sie˛ wyrażaja˛ dobrze
wychowane panienki? Och, Lizzie – westchna˛ł. – Nie
patrz na mnie w ten sposób.
– To znaczy w jaki?
– Senny, nieporadny... i urzekaja˛cy. – Wycia˛gna˛ł re˛ke˛
i opuszkami palców musna˛ł jej policzek, a palce drugiej
dłoni zagłe˛bił w jej włosach. – Rozumiem, że w pracy
zwia˛zujesz włosy, ale sa˛ boskie, takie jedwabiście gład-
kie.
Jak twój głos, pomyślała, walcza˛c z ogarniaja˛ca˛ ja˛
sennościa˛. W końcu poddała sie˛ i przymkne˛ła powieki.
Przy Mitchu, otulona emanuja˛cym z niego koja˛cym
ciepłem, czuła sie˛... bezpieczna.
– Wiesz, że nie wolno ci mnie pocałować – szepne˛ła
rozmarzonym głosem.
– Hm? A to dlaczego?
– Bo dziś rano zachowałeś sie˛ wobec mnie okropnie.
Znowu wydał z siebie stłumiony chichot.

– Należało ci sie˛.
Należało? Elizabeth uniosła powieki. Chciała zgromić
go wzrokiem, lecz w pociemniałych oczach Mitcha do-
strzegła tyle żaru, że cała złość natychmiast ja˛ opuściła.
– Cóż, niech każde z nas pozostanie przy swoim
zdaniu.
– Może...
W jego głosie zabrzmiała teraz nuta tłumionej namie˛t-
ności. Elizabeth uśmiechne˛ła sie˛. Przepełniało ja˛ uczucie
kobiecej dumy. Cieszyła sie˛, że wyzwala w Mitchu
poża˛danie równie silne co on w niej. Cieszyła sie˛, że nie
ma siły z nim walczyć, ponieważ w tej chwili jedynym jej
pragnieniem było poczuć wargi Mitcha na swoich. Mitch,
jak gdyby odgaduja˛c jej myśli, spełnił to życzenie.
Westchne˛ła, napie˛cie i frustracje odpłyne˛ły. To był
dzień pełen emocji, a zacza˛ł sie˛ i skończył w ramionach
Mitcha. Ten me˛żczyzna ma na nia˛ zadziwiaja˛cy wpływ.
Silny. Przerażaja˛cy. Przy nim czuła, że może zawojować
świat, dokonać wszystkiego, nawet przeciwstawić sie˛
ojcu. Pragne˛ła, by nie przestawał jej obejmować, bo
wiedziała, że gdy zostanie sama, na nowo osacza˛ ja˛
wa˛tpliwości. Tutaj, w kabinie samochodu, sa˛ tylko oni
dwoje i tylko ich uczucia sie˛ licza˛. Sa˛ najważniejsze.
Prawdziwe.
– Mitch? – szepne˛ła.
Popatrzył jej głe˛boko w oczy, a widza˛c w nich za-
dziwienie i radość, westchna˛ł głe˛boko i mocniej ja˛przytu-
lił. Oparła głowe˛ na jego piersi.
– Lizzie, czuje˛ sie˛, jakby ra˛bne˛ła mnie cie˛żarówka.
– To by bolało.
– I boli. – Roześmiał sie˛ niewesoło. – Nie moge˛ sie˛
102 LUCY CLARK
powstrzymać, żeby cie˛ nie dotykać. Kiedy pomyśle˛, że

za pół roku twój kontrakt sie˛ skończy, serce mi sie˛
ściska, tchu zaczyna mi brakować. – Elizabeth słuchała
bicia jego serca, wpierw przyspieszonego, potem coraz
spokojniejszego. Doskonale wiedziała, jak sie˛ czuje, bo
od czasu ich porannej rozmowy czuła sie˛ tak samo.
– Lizzie? Chce˛, żebyś za mnie wyszła – odezwał sie˛
nagle.
Wyprostowała sie˛ gwałtownie i zrobiła wielkie oczy.
– Słucham?
– Wyjdź za mnie.
– Wyjść za ciebie?
– Tak. Wyjdź za mnie.
– Ale... – zaja˛kne˛ła sie˛. – Ale... – Urwała i potrza˛sne˛ła
głowa˛. – Ska˛d taki pomysł? Przecież my sie˛ prawie nie
znamy!
– Znasz mnie lepiej od wszystkich mieszkańców
Coober Pedy. Powiedziałem ci o sobie rzeczy, jakich
nigdy nikomu nie mówiłem. Zajmujesz w moim życiu
specjalne miejsce i nie chciałbym cie˛ stracić.
– Małżeństwo? – Nie mógł jej bardziej zaskoczyć.
– Chyba zaczynam rozumieć, co miałeś na myśli, mówia˛c
o tej cie˛żarówce. Małżeństwo?
Mitch wzruszył ramionami. Wycia˛gna˛ł re˛ke˛, odgarna˛ł
kosmyk włosów z czoła Elizabeth.
– Lubie˛ twoje towarzystwo.
Jego słowa brzmiały cudownie i omal nie skruszyły jej
oporów, lecz głos rozsa˛dku buntował ja˛, przypominał, że
przyjechała tu, by odkryć prawde˛ o sobie, a nie zagubić
sie˛ w miłości do tego me˛żczyzny.
– Dziś rano niespecjalnie je lubiłeś.
– Posprzeczaliśmy sie˛. Takie rzeczy możemy roz-
wia˛zać w mgnieniu oka, o tak! – rzekł i pstrykna˛ł palcami.

– W każdym razie pomyśl o mojej propozycji.
– O małżeństwie z toba˛?
– Tak. – Pogładził ja˛ po policzku. – Odprowadze˛ cie˛.
– Wysiadł i otworzył drzwi po stronie pasażera.
– Dzie˛kuje˛.
– Cała przyjemność po mojej stronie, Lizzie.
– Rano nazwałeś mnie Elizabeth.
– Bo byłem na ciebie zły.
– Dlaczego?
– Potrafisz być straszliwie uparta. Zbyt mocno tkwisz
w starych przyzwyczajeniach. Jesteś inteligentna˛ kobieta˛,
Lizzie, co bardzo w tobie cenie˛, ale czasami zadziwiasz
mnie tym, że widzisz tylko koniec własnego nosa.
– Nie rozumiem?
Uśmiechna˛ł sie˛, obja˛ł ja˛ i pocałował w czoło.
– Sama musisz do tego dojść. – Pochylił głowe˛
i delikatnie musna˛ł wargami jej usta. – Przemyśl to sobie.
Nie be˛de˛ cie˛ poganiał ani wywierał na ciebie żadnej
presji, ale chciałbym cie˛ gdzieś zaprosić na kolacje˛.
– A wie˛c ma pan wobec mnie poważne zamiary?
Mitch uśmiechna˛ł sie˛.
– Tak. Moja prośba o pani re˛ke˛ wyraźnie o tym
świadczy.
Pocałowała go i już w drzwiach odrzekła:
– Prośba? Hm. Nie przypominam sobie, żebyś mnie
prosił. – Zmarszczył brwi zdziwiony. – Oznajmiłeś, że
chcesz, żebym za ciebie wyszła. Proponuje˛, żebyśmy
oboje to sobie przemyśleli, a w naste˛pna˛ sobote˛ spotkali
sie˛ i porozmawiali. Dam sie˛ zaprosić na kolacje˛, oczywiś-
cie jeśli nagłe wezwania nam nie przeszkodza˛.
– W naste˛pna˛ sobote˛? Dopiero za tydzień!?
104 LUCY CLARK
– Tak – odrzekła i ze słodkim uśmiechem zamkne˛ła

drzwi.
Zaskoczony stał jeszcze przez chwile˛ w miejscu. Nie
mógł uwierzyć, że Elizabeth zamkne˛ła mu drzwi przed
nosem. Potem uśmiechna˛ł sie˛ do siebie. Zrobiła to, co
chciała. Tak trzymać! Pojechał do siebie i pierwsze kroki
skierował do kuchni. Wyja˛ł butelke˛ napoju imbirowego,
oparł sie˛ o blat i zacza˛ł rozpamie˛tywać ostatnie wydarzenia.
Poprosił Elizabeth o re˛ke˛!
Nie... Zaraz, zaraz... Co ona powiedziała? Że jej nie
poprosił? Właściwie miała racje˛, stwierdził w myśli.
Oznajmił tylko, że chce, by za niego wyszła. Dobrze, że
nie zapytała dlaczego. Chociaż obawiał sie˛, że to pytanie
sie˛ pojawi, i to raczej pre˛dzej niż później.
Przeszedł do salonu i stana˛ł przed zrobiona˛ wiele lat
temu fotografia˛ przedstawiaja˛ca˛ jego i brata. Pocia˛gna˛ł
łyk napoju, przełkna˛ł i przemówił na głos:
– Co ona dla ciebie znaczy, braciszku? Przepustke˛ do
lepszego życia czy coś wie˛cej? Kochasz ja˛?
Postał jeszcze chwile˛ przed zdje˛ciem, potem wyszedł
z pokoju i wrzucił butelke˛ do pojemnika na szkło.
Czy sobie też zadałem te same pytania: Co ona dla
mnie znaczy? Czy ja˛ kocham? Wiedział, że tak.
W cia˛gu swojego krótkiego pobytu w Coober Pedy
Elizabeth stała sie˛ dla niego kimś bardzo ważnym i blis-
kim, i oboje˛tnie czy pod ziemia˛, gdy wspólnie szukali
opali, czy na szosie, gdy razem ratowali czyjeś życie,
cieszył sie˛, że ma ja˛ przy sobie.
Dziś rano widział przez okno, jak uruchamia pikapa
i odjeżdża. Radość bija˛ca z jej twarzy zdumiała go. Duma
rozsadzała mu serce – ta dziewczyna nareszcie nabrała
pewności siebie.
W pracy nie brakowało jej zdecydowania, lecz w życiu

prywatnym tak. Teraz, gdy okazało sie˛, że nie boi sie˛
działać pod wpływem impulsu, czy be˛dzie potrafiła
przeciwstawić sie˛ ojcu? Marcusowi? A w końcu mnie?
To dlatego wspomniał dziś o małżeństwie. Nie chciał,
by wyjeżdżała. Dopiero przy niej czuł, że żyje. Przy-
zwyczaił sie˛ do widoku jej twarzy.
Ciemnymi korytarzami, po omacku szukaja˛c drogi,
dotarł do sypialni. Czy w życiu też po omacku szukam
drogi? – zastanawiał sie˛. Czy dlatego zapragna˛łem ożenić
sie˛ z Lizzie? Czy potrzebuje˛ kogoś, kto pomoże mi
przebrna˛ć przez ciemne ścieżki mojej przeszłości? Czy
chce˛ sie˛ z nia˛ ożenić tylko dla osobistej korzyści? Czym
sie˛ wie˛c różnie˛ od Marcusa?
Zapalił światło, zrzucił buty i padł na łóżko. Założył
re˛ce za głowe˛, wzrok wbił w sufit.
Elizabeth Blakeny-Smith. Co za długaśne nazwisko!
I pewnie ma kilka imion pośrodku. Nie mógł uwierzyć, że
jeszcze tylu rzeczy o niej nie wie. Ale jedno wie z pew-
nościa˛: odka˛d przyjechała do miasta, od tamtej pierwszej
chwili, kiedy ja˛ pocałował, jego życie znów nabrało
sensu. Zacia˛gna˛ł wobec niej dług wdzie˛czności i gdyby
przyje˛ła jego propozycje˛... to znaczy gdyby przemyślała
to, że chce sie˛ z nia˛ ożenić, do końca swoich dni byłby
szcze˛śliwym człowiekiem.
Zdawał sobie oczywiście sprawe˛ z ryzyka, jakie podej-
mował. Ryzyko nie było mu obce. Zwia˛zek z Sonia˛ także
był ryzykiem. Ale los mu ja˛ odebrał. Oświadczył sie˛ jej,
został przyje˛ty, i nadal jest sam. Tym razem jednak
zachowuje ostrożność. Mimo że Lizzie go pocia˛ga, że
lubi spe˛dzać z nia˛ czas, nie dopuści, aby zawładne˛ła jego
sercem.
106 LUCY CLARK
W przeszłości kilkakrotnie był odrzucany, a to bardzo

bolało. Nie chciał znowu cierpieć. Wpierw ojciec, potem
brat. Jedyne osoby, które kochał, Sonia i matka, zmarły,
zostawiaja˛c go samego...
Po śmierci Soni przenosił sie˛ z miejsca na miejsce,
uciekał tam, gdzie nie było drzew. Drzewa? Na ich widok
ogarniało go poczucie niewysłowionego żalu. Wiedział,
że to absurd, lecz taki już był. A teraz? Jeśli odda Lizzie
swoje serce i coś sie˛ znowu nie powiedzie, gdzie uciek-
nie? Na Antarktyde˛?
Musi sie˛ bronić. Dzielić z nia˛ życie, tak, pomóc jej
odkryć siebie, tak. Ale nic ponadto. Co ona be˛dzie miała
z takiego zwia˛zku? Sporo. Be˛dzie blisko matki, z która˛
jest szcze˛śliwa. Poza tym wzajemnie sie˛ pocia˛gamy.
Każde spotkanie jeszcze to pote˛guje.
No właśnie! Tym bardziej musi sie˛ strzec. Co by było,
gdyby sie˛ w niej zakochał? Musi mieć sie˛ na baczności,
musi walczyć z budza˛ca˛ sie˛ w nim zazdrościa˛.
Tu leży pies pogrzebany. Zazdrość! Kiedy usłyszał, że
chłopak Lizzie to jego rodzony brat, ostrze zazdrości
przeszyło mu pierś. Jakie ma szanse? Jego zazdrość
jeszcze sie˛ wzmogła, gdy Elizabeth nie potrafiła od-
powiedzieć na pytanie, czego chce. Gdy ja˛ całował, czuł,
że go pragnie, rozpaczliwie i namie˛tnie... Niech sie˛ do
tego przyzna!
Pojawienie sie˛ na horyzoncie Marcusa zrodziło kolej-
ne pytania, wywołało dalsze wa˛tpliwości. Czy on pocia˛ga
ja˛ tak samo jak ja? Oczami wyobraźni ujrzał, jak brat
całuje Elizabeth, i zacisna˛ł ze˛by. Nie! Nie może jej
pozwolić wrócić do Marcusa!
Zmobilizował cała˛ siłe˛ woli, by sie˛ opanować, od-
pre˛żyć i psychicznie, i fizycznie. Do końca kontraktu
Elizabeth pozostało jeszcze ponad pie˛ć miesie˛cy. Był

pewien, że w tym czasie zdoła... Co zdoła? Zmusić ja˛ do
zmiany decyzji? Udowodnić jej swoja˛ przewage˛ nad
Marcusem?
Nie, nie! Potrza˛sna˛ł głowa˛ i wstał z łóżka. Musi
przezwycie˛żyć zwyczaj rywalizowania z bratem. To dzie-
cinne. Elizabeth nie jest zabawka˛, o która˛dwoje dzieci sie˛
bije. Jest atrakcyjna˛ kobieta˛ zasługuja˛ca˛ na uczciwego,
cie˛żko pracuja˛cego me˛żczyzne˛, a nie na jakiegoś żółto-
dzioba.
Postanowił, że sam nie zacznie z nia˛ rozmowy o Mar-
cusie, lecz gdyby go o niego zapytała, postara sie˛ uczci-
wie odpowiedzieć na wszystkie jej pytania. Przecież to
też sposób na lepsze poznanie sie˛, prawda?
Miał tylko nadzieje˛, że okaże sie˛ dość silny, by
wytrwać w tych postanowieniach.
W cia˛gu naste˛pnego tygodnia starała sie˛ nie myśleć

o swoim życiu prywatnym. Ilekroć zaczynała, okazywało
sie˛, że coraz mniej z tego wszystkiego rozumie.
W niedziele˛ wspólnie z Mitchem wyje˛li Maude dreny
i kilka dni później wypisali ja˛ do domu. Jeszcze podczas
pobytu w szpitalu Maude zdołała sprzedać opal, tak że
teraz mogła spokojnie odpoczywać i zdrowieć.
– Ciesze˛ sie˛, że zgodziłaś sie˛ zwolnić troche˛ tempo
– zagadne˛ła ja˛ Elizabeth w pia˛tek wieczorem, kiedy
szykowała dla nich kolacje˛. – Bałam sie˛, że be˛de˛ musiała
stoczyć z toba˛ o to cała˛ batalie˛.
– Widocznie sie˛ starzeje˛ – odparła Maude z uśmie-
chem.
– Nie widać tego po tobie – zauważyła Elizabeth.
Przerwał im dzwonek telefonu.
108 LUCY CLARK
– Halo? Chwileczke˛... – Maude, nakrywaja˛c mikro-

fon dłonia˛, szepne˛ła do córki: – Marcus.
Elizabeth potrza˛sne˛ła głowa˛.
– Powiedz mu, że nie moge˛ teraz rozmawiać.
Maude przekazała Marcusowi wiadomość i odłożyła
słuchawke˛ na widełki.
– Cze˛sto dzwonił, kiedy byłam w szpitalu?
– Co wieczór. Nie mam nic przeciwko temu, żeby od
czasu do czasu z nim pogawe˛dzić, ale co za dużo, to
niezdrowo.
Maude pokiwała ze zrozumieniem głowa˛.
– Wie, kim jestem?
– Wie, że mieszkamy razem. – Elizabeth zauważyła
cień smutku, jaki przemkna˛ł po twarzy matki. – To nie
jest tak, jak myślisz... – zacze˛ła. – Przecież ja sie˛ ciebie
nie wstydze˛. Wre˛cz przeciwnie. Wyjechałam z Anglii, bo
potrzebowałam odpoczynku od ojca i Marcusa. Jeśli
Marcus sie˛ dowie, że jesteś moja˛ matka˛, natychmiast
pobiegnie z tym do ojca. Nie mam ochoty na rozmowe˛
z nim.
– Wiem, dziecko, wiem – zapewniła ja˛ Maude, pode-
szła i obje˛ła córke˛. – Wiem, że mnie kochasz i że jest ci
cie˛żko. – Telefon zadzwonił ponownie. – Ja odbiore˛
– rzuciła. – To Mitch – szepne˛ła, tak jak poprzednio
zakrywaja˛c mikrofon.
– Z nim też nie chce˛ rozmawiać.
– Przykro mi, Mitch, ale... Aha, słyszałeś. Szykuje
kolacje˛... Dobrze, powtórze˛. Cześć. – Maude odłożyła
słuchawke˛ i widza˛c pytaja˛ce spojrzenie Elizabeth, rzekła:
– Mitch mówi, że jutro wieczorem przyjedzie po ciebie
o siódmej. Podobno umówiliście sie˛ na randke˛. – Eliza-
beth zamkne˛ła oczy i cicho je˛kne˛ła. – Maude wyje˛ła
z lodówki napój imbirowy, otworzyła butelke˛ i dopiero

wówczas zapytała: – O co chodzi?
– Mitch chce, żebym za niego wyszła.
Maude aż zakrztusiła sie˛ napojem, a Elizabeth musiała
poklepać ja˛ po plecach, by przestała kaszleć.
– Co powiedziałaś?
– Mitch chce, żebym za niego wyszła. Nie pytał,
oznajmił mi swoje życzenie. Zupełnie jak jego brat.
– Brat?
– Marcus.
– To Marcus jest bratem Mitcha!? – Maude aż usiadła
z wrażenia.
– Tak. Świat jest mały, prawda?
– Teraz rozumiem, dlaczego nie chcesz rozmawiać
ani z jednym, ani z drugim.
– Od tego wszystkiego mam kompletny me˛tlik w gło-
wie. Naprawde˛ lubie˛ Marcusa. To dobry człowiek, cho-
ciaż bywa apodyktyczny. No i uważa sie˛ za mojego
narzeczonego, chociaż formalnie nigdy mi sie˛ nie oświad-
czył.
– Chciałabyś, żeby to zrobił?
– Nie wiem! Podejrzewam, że gdybym została w An-
glii, pre˛dzej czy później wzie˛libyśmy ślub. Jest przystoj-
ny, dobrze wychowany, ma mnóstwo zalet, świetna˛
posade˛, no i, co najważniejsze, błogosławieństwo ojca.
– Ale ciebie nie rajcuje.
– Mamo!
– Nie oburzaj sie˛. To bardzo ważne. Musisz sobie
odpowiedzieć na to pytanie. Czy na myśl o nim wpadasz
w euforie˛, czy przeciwnie, w chandre˛. A może i w jedno,
i w drugie? Zgaś gaz i usia˛dź przy mnie na chwilke˛.
– Elizabeth posłusznie wykonała polecenie. – Kochałam
110 LUCY CLARK
twojego ojca, Lizzie – wyznała Maude – ale to nie była

miłość, jaka˛ kobieta powinna czuć do me˛ża. Taka˛ miłoś-
cia˛ można darzyć... – zawahała sie˛ – brata, przyjaciela?
Nasze rodziny znały sie˛ od dawna i praktycznie wy-
chowaliśmy sie˛ razem. Po ślubie jednak mie˛dzy nami nie
układało sie˛ jak trzeba. Nie wiem, czy on mnie kochał,
czy ożenił sie˛ ze mna˛ dlatego, że wszyscy tego po nim
oczekiwali. Powiem ci jedno, przyjazd do Australii,
zwia˛zek ze Stu to było najlepsze, co w życiu zrobiłam.
Przy Stu czułam, że nie ma rzeczy, jakiej nie dokonam. To
było dla mnie prawdziwe wyzwolenie. Czułam, że żyje˛,
prawdziwie, w zgodzie z soba˛ sama˛. Miłość musi być
szczera.
Oczy Maude zasnuły sie˛ łzami.
– Kiedy Stu zmarł, to jakby amputowano mi cze˛ść
serca. Wierze˛, że gdybyśmy wtedy nie miały ze soba˛
kontaktu, umarłabym z rozpaczy. A tak trzymałam sie˛
jakoś, bo wiedziałam, że tam gdzieś istniejesz ty i mnie
potrzebujesz, chociażby tylko moich listów. Teraz jesteś
tu i naprawde˛ moge˛ cie˛ wspierać. – Po policzkach
Elizabeth popłyne˛ły łzy wzruszenia. – Nie chce˛, żebyś
była nieszcze˛śliwa – cia˛gne˛ła Maude. – Nie chce˛ jednak,
żebyś kłamała przed soba˛ po to tylko, żeby nie sprawić
nikomu przykrości. Jeśli myśl o Marcusie nie dodaje ci
skrzydeł, powinnaś poważnie sie˛ nad tym zastanowić. Co
do Mitcha, to także sama musisz zdecydować. Nie mo-
żesz ich zwodzić. Obaj zasługuja˛ na to, żeby dowiedzieć
sie˛ prawdy.
– To wszystko jest takie... skomplikowane. – Eliza-
beth sie˛gne˛ła po chusteczke˛ i głośno wytarła nos. – Kiedy
cie˛ słucham, wybór nasuwa sie˛ sam: Mitch. Ale czuje˛, że
to nie fair wobec Marcusa, ponieważ jego tu nie ma.
Zame˛cza mnie tylko telefonami i opowiadaniem o tym,

jak bardzo za mna˛ te˛skni i jak niecierpliwie czeka na mój
powrót. Wyobraź sobie, że odkrył, jak zgodnie z prawem
moge˛ skrócić kontrakt. Wiem, że ma dobre intencje, ale...
– Robi to wszystko bez pytania ciebie, prawda?
– Właśnie. A kiedy pomyśle˛ o powrocie do Anglii,
wyobrażam sobie zaraz telefony od Mitcha i wysłuchi-
wanie, że z kolei on za mna˛ te˛skni i pragnie, żebym wró-
ciła. Mam ochote˛ i jednego, i drugiego posłać do diabła.
Przyjechałam pobyć z toba˛, nie chce˛, żeby o mnie rywa-
lizowali.
– Trzymajmy sie˛ wie˛c tego – wtra˛ciła Maude. – Idź
jutro na kolacje˛ z Mitchem...
– Wiesz co? – W oczach Elizabeth rozbłysły wesołe
ogniki. – Chodź z nami! Mitch na pewno nie be˛dzie miał
nic przeciwko temu.
Maude roześmiała sie˛.
– Be˛dzie miał, córeczko. Be˛dzie.
– Albo obie, albo żadna – oznajmiła Elizabeth. – Czy
mu sie˛ to podoba, czy nie.
Jednak kiedy naste˛pnego dnia wieczorem Mitch przy-
jechał po Elizabeth, wcale nie był urażony.
– Świetnie – ucieszył sie˛, obejmuja˛c matke˛ i córke˛. –
Moge˛ zabrać na kolacje˛ dwie kobiety, za którymi szaleje˛.
Elizabeth była troche˛ zdziwiona jego reakcja˛, lecz
później przekonała sie˛, że mówił prawde˛. Śmiał sie˛
i żartował, i spe˛dzili we trójke˛ wspaniały wieczór, a kiedy
je odwiózł do domu, dał sie˛ zaprosić na kawe˛.
– Twoja matka tłumi ziewanie. To znak, że naduży-
wam gościnności – odezwał sie˛, gdy zrobiło sie˛ już bar-
dzo późno. – Chodź, Lizzie, odprowadzisz mnie do sa-
mochodu, a potem położysz ja˛ do łóżeczka, co?
112 LUCY CLARK
Elizabeth uśmiechne˛ła sie˛ do niego i pozwoliła wy-

prowadzić na dwór. Wzdrygne˛ła sie˛, czuja˛c nocny chłód,
a Mitch natychmiast zdja˛ł marynarke˛ i zarzucił jej na
ramiona.
– Dzie˛ki.
– Nie ma za co. Ciesze˛ sie˛, że Maude była z nami,
chociaż śmiała sie˛ tak, że bałem sie˛, żeby jej szwy nie
puściły.
– Goja˛ sie˛ prawidłowo, ale przed położeniem sie˛
jeszcze sprawdze˛ – obiecała Elizabeth.
Mitch oparł sie˛ o karoserie˛ pikapa, za klapy mary-
narki przycia˛gna˛ł Elizabeth do siebie, obja˛ł ja˛ i przy-
tulił.
– To był wspaniały wieczór, Lizzie.
– Tak.
– Rzadko widuje˛ cie˛ tak odpre˛żona˛. Przez cały ty-
dzień byłaś bardzo zaje˛ta...
– Mam wiele spraw na głowie...
Poczuł, jak Elizabeth sztywnieje.
– Nie denerwuj sie˛, nie mam zamiaru wywierać na
ciebie żadnego nacisku. Ale cie˛ pocałuje˛... żebyś sie˛
mogła odpre˛żyć.
Pochylił sie˛, a ona uniosła ku niemu twarz. Przez
cały wieczór tylko tego pragne˛ła i teraz miała otrzymać
nagrode˛. Mitch obja˛ł ja˛ mocniej, jego usta dotkne˛ły
jej warg. Całował ja˛ wolno, delikatnie, a kiedy skończył,
oparła głowe˛ na jego ramieniu. Mitch dotrzymuje słowa.
Nie wywiera na nia˛ nacisku. Przy nim czuje sie˛ bez-
pieczna.
– Jade˛ – odezwał sie˛ i pocałował ja˛ w czoło. – Jeśli
dłużej postoimy na tym zimnie, zamarzniemy.
Oddała mu marynarke˛.
– Sa˛dziłam, że przyzwyczaiłeś sie˛ do zimnych nocy

na pustyni.
– Tak, i dlatego wiem, kiedy należy wejść do środka
i sie˛ ogrzać. – Musna˛ł wargami jej usta. – Słodkich snów,
Lizzie.
Czekała, aż światła samochodu znikna˛ w ciemno-
ściach. Mitcha zaś ogarne˛ło dojmuja˛ce poczucie straty,
kiedy wracał do domu. Powiedział ,,słodkich snów’’, a na
końcu je˛zyka miał: kocham cie˛.
Wszedł do domu i nie zapalaja˛c światła, opadł na
najbliżej stoja˛ce krzesło. Dlaczego wcześniej sobie tego
nie uświadomił? Zakochał sie˛ w Lizzie! Nie! To bła˛d.
Musi sie˛ wzia˛ć w garść... Im dłużej siedział w mroku, tym
lepiej pojmował, że stara sie˛ sam siebie oszukać. Z coraz
wie˛ksza˛ wyrazistościa˛ docierało do niego, że pragnienie
zatrzymania Lizzie przy sobie wynika z faktu, że po-
trzebuje jej jak powietrza. Ta myśl napawała go przeraże-
niem.
Elizabeth spodziewała sie˛, że pogodny nastrój Mitcha

utrzyma sie˛, lecz z każdym dniem stawał sie˛ coraz mniej
uchwytny, aż w końcu doszła do wniosku, że chyba
celowo jej unika. Maude nie jeździła do kopalni, wie˛c
miała do dyspozycji samochód i Mitch nie musiał co rano
po nia˛ przyjeżdżać. Brakowało jej tego.
– Nie ponosi cie˛ wyobraźnia? – zapytała Maude,
kiedy sie˛ jej zwierzyła. – Sama mówiłaś, że macie
ostatnio urwanie głowy. Konsultacje specjalistów z Ade-
lajdy i tak dalej. Poza tym ja nie moge˛ teraz pracować,
a Mitch pewnie uważa za swój obowia˛zek mi pomagać.
– Nie wiem – mrukne˛ła Elizabeth.
Marcus telefonował dwukrotnie. Za każdym razem nie
114 LUCY CLARK
omieszkał wspomnieć, że ojciec pracuje w domu i nie

pojawia sie˛ w kancelarii.
– Kiedy ostatni raz z nim rozmawiałaś? – zapytał.
– Wczoraj. – Elizabeth zauważyła, że lepiej słyszy
Marcusa niż poprzednio. Znikł denerwuja˛cy pogłos, który
zazwyczaj towarzyszył ich rozmowom. Może to dlatego,
że dzwoni później niż zwykle i linia jest mniej obcia˛żona?
– Po co pytasz? – cia˛gne˛ła. – Skoro pracujecie u niego
w domu, to na pewno już o tym wiesz.
– No tak, masz racje˛. – Marcus odchrza˛kna˛ł i spy-
tał: – Myślałaś o tej furtce, która˛ odkryłem w twojej
umowie?
– Myślałam. Tu mam wyja˛tkowa˛ okazje˛ bardzo dużo
sie˛ nauczyć i nie byłoby rozsa˛dnie z niej skorzystać.
Profesor zadał sobie wiele trudu, żeby załatwić mi ten
kontrakt, i gdybym skróciła pobyt, byłabym nie w porza˛d-
ku wobec niego. Poza tym postawiłabym szpital w trudnej
sytuacji.
– Na pewno znaleźliby sobie zaste˛pstwo. Jesteś po-
trzebna w domu. Powinnaś być z ojcem i ze mna˛. On nie
czuje sie˛ dobrze, Elizabeth.
– Rozmawiałam z nim i z profesorem, który go badał,
i uspokoił mnie, że nie musze˛ sie˛ martwić jego stanem.
– Rozmawiałaś z profesorem?!
– Co w tym dziwnego? Leczy ojca od lat, jest przyja-
cielem domu. Ponieważ wy dwaj niewiele mogliście mi
powiedzieć z medycznego punktu widzenia, wie˛c osobiś-
cie sie˛ z nim skontaktowałam. Przepraszam, Marcus,
musze˛ kończyć. Zaczynam jutro wcześnie rano...
– Oczywiście. Do usłyszenia wkrótce – odparł. – Szy-
kuje˛ dla ciebie cudowna˛niespodzianke˛ – dodał, nie kryja˛c
podniecenia. – Dobranoc.
Elizabeth wpatrywała sie˛ przez chwile˛ w słuchawke˛,

zanim odłożyła ja˛ na widełki.
– Dziwne – mrukne˛ła pod nosem.
– Kto dzwonił? – spytała Maude.
– Marcus. Dziwnie sie˛ zachowuje.
– Dziwnie? To znaczy?
– Trudno wyraźnie określić, ale dziwnie. Zdenerwo-
wało go to, że kontaktowałam sie˛ z profesorem w sprawie
ojca.
– Może sa˛dził, że uda mu sie˛ wywrzeć na ciebie presje˛
emocjonalna˛ i zmusić do powrotu.
– Pewnie taki miał plan, ale... – wzruszyła ramionami
– ale mu nie wyszedł. Kłade˛ sie˛ spać. Jutro od rana mam
pacjentów. W pia˛tki zazwyczaj jest mały ruch, ale nie
jutro. Wygodnie dla Mitcha, nie be˛dzie szukał pretekstu,
żeby mnie unikać.
– Tobie sie˛ tylko tak wydaje...
– Nie wiem, mamo – odparła zniecierpliwionym gło-
sem i nerwowo przeczesała włosy. – Za każdym razem,
kiedy wychodzi z pokoju, żebyśmy tylko nie byli sami,
ma rzetelny powód, ale...
– Ale masz jakieś przeczucie?
– Tak.
– To zapytaj go wprost.
– Prosze˛?
– Słyszałaś. Zapytaj go wprost, dlaczego cie˛ unika.
– Nie, nie. Nie moge˛ tego zrobić.
– Dlaczego? Przecież chcesz wiedzieć?
– A jeśli mnie nie unika, tylko mi sie˛ tak wydaje?
Wyjde˛ na kompletna˛ idiotke˛.
– Lepiej żeby cie˛ wzia˛ł za idiotke˛ niż za paranoiczke˛.
– Dobrze. Prześpie˛ sie˛ z tym. Dobranoc.
116 LUCY CLARK
– Mitch? Czy ty mnie unikasz? – zapytała i gdy tylko

wypowiedziała te słowa, na jedno mgnienie przymkne˛ła
powieki.
Przypadaja˛cy raz w miesia˛cu popołudniowy dyżur
w szpitalu właśnie sie˛ skończył i zostali sami. Właściwie
miała zamiar poprosić Mitcha, by zabrał ja˛ do kopalni,
lecz gdy tylko otworzyła usta, pytanie jakoś samo wy-
rwało jej sie˛ z ust.
Mitch spojrzał na papiery na biurku, potem przeczesał
placami włosy i odpowiedział pytaniem.
– Unikam?
– Dlaczego? Czy wyrza˛dziłam ci jaka˛ś przykrość?
– Przykrość? Ależ ska˛d.
– To dlaczego przez ostatni tydzień nie znalazłeś dla
mnie ani chwili?
Czyżby ste˛skniła sie˛ za nim? Na dźwie˛k tych słów serce
aż podskoczyło mu z radości, poczuł przypływ energii.
Odchrza˛kna˛ł, siła˛ woli starał sie˛ opanować emocje.
– Wiesz przecież, jakie mieliśmy urwanie głowy.
Wszyscy ci konsultanci naraz...
– A teraz? Masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór?
– Jade˛ do kopalni. Przepraszam.
– To świetnie. Pojade˛ z toba˛.
– Chcesz zjechać do kopalni? – Nie krył zdziwienia.
– Tak? W czym problem?
– Ale... ty już byłaś w kopalni.
– To prawda. I wspominam to jako niezwykle pod-
niecaja˛ce przeżycie.
– Podejrzewam, że dziś niczego nie znajde˛. Nudziła-
byś sie˛ tylko. Poza tym już dochodzi pia˛ta, wie˛c zanim
skończe˛, zrobi sie˛ ciemno. Ktoś musi sprawdzić, jak
Maude sie˛ czuje.
– Trudno.
Natychmiast ogarne˛ło go przerażenie, że Elizabeth
mogłaby poczuć sie˛ urażona jego odmowa˛. Spojrzał na
nia˛, zapragna˛ł wzia˛ć ja˛ w ramiona. Miłość jednak robi
z człowieka durnia, pomyślał.
Ich spojrzenia sie˛ spotkały. Mitch wstał, wyszedł zza
biurka. Rozczarowanie widoczne w oczach Elizabeth
usta˛piło zaciekawieniu. Rozchyliła usta, zwilżyła wargi
w oczekiwaniu na pocałunek. Nagle rozległo sie˛ puka-
nie. Odskoczyli od siebie i zwrócili głowy w strone˛
drzwi.
– Jakiś zabła˛kany pacjent? – spytał Mitch.
– Ee... – zaja˛kne˛ła sie˛ Tina. – Nie pacjent – cia˛gne˛ła,
patrza˛c niepewnie na Elizabeth.
Ta zaś spojrzała na me˛żczyzne˛ w trzycze˛ściowym
garniturze, wyłaniaja˛cego sie˛ zza pleców Tiny, i wprost
oniemiała ze zdumienia.
– Marcus!
– To tak witasz narzeczonego? – zapytał.
– No wiesz... Nie spodziewałam sie˛ ciebie.
– Uprzedzałem, że szykuje˛ dla ciebie niespodzianke˛.
Wczoraj telefonowałem z Adelajdy...
– Ska˛d?
Marcus uśmiechna˛ł sie˛ do niej promiennie i przeniósł
wzrok na Mitcha.
– Przepraszam za to bezceremonialne wtargnie˛cie.
Marcus Wetherby – przedstawił sie˛. – Narzeczony Eliza-
beth. Z kim mam...
– Jestem kolega˛ Lizzie – rzucił Mitch i szybkim
krokiem opuścił gabinet. Tina poszła za nim.
– Zawsze taki nerwowy? – spytał Marcus.
– Musze˛ usia˛ść – szepne˛ła Elizabeth i opadła na
118 LUCY CLARK
najbliższe krzesło. – Co... co robisz w Coober Pedy?

– spytała.
– Nie cieszysz sie˛, że mnie widzisz? Jestem twoim
narzeczonym. Po dłuższej rozła˛ce wszystkie dziewcze˛ta
ciesza˛ sie˛ na widok narzeczonego.
– Nie jesteś moim narzeczonym, Marcus. – Złość
zacze˛ła w niej górować nad zaskoczeniem. – Masz
poje˛cie, co narobiłeś? Poczekaj tutaj! – poleciła i wybieg-
ła na korytarz.
– Widziałaś Mitcha? – zwróciła sie˛ do Imogen.
– Zwiewał sta˛d szybciej niż opos, któremu ogon sie˛
pali.
Wybiegła przed szpital, lecz pikapa już nie było. Chwy-
ciła kamień i z całej siły cisne˛ła za oddalaja˛cym sie˛ sa-
mochodem. Uff! Nawet pomogło.
Wróciła do Imogen i poprosiła:
– Poła˛cz mnie z nim przez telefon satelitarny.
– Oczywiście, chociaż wa˛tpie˛, żeby odebrał.
– Doskonale wiesz, że musi.
Chwile˛ później Imogen mówiła do słuchawki:
– Cześć, Mitch. Elizabeth chce zamienić z toba˛ kilka
słów... On nie chce z toba˛ teraz rozmawiać – cia˛gne˛ła.
Elizabeth po raz drugi w cia˛gu krótkiego czasu za-
działała impulsywnie. Wyrwała Imogen słuchawke˛ z re˛ki.
– Mitch? Musze˛ wiedzieć, czy nic ci nie jest.
– Jak możesz nawet pytać?
– Gdzie jesteś?
– Zrozum, Lizzie, nie chce˛ z toba˛ teraz rozmawiać.
Potrzebuje˛ troche˛ oddechu, wie˛c jeśli nie zdarzył sie˛
żaden wypadek, rozła˛czam sie˛.
Odetchne˛ła z ulga˛. Powiedział ,,Lizzie’’, to dobry
znak.
– Dobrze, tylko prosze˛, jedź ostrożnie.

Poła˛czenie zostało przerwane. Jak ja sobie z tym
wszystkim poradze˛, zastanawiała sie˛, oddaja˛c słuchawke˛
piele˛gniarce.
ROZDZIAŁ DZIESIA˛TY
Wróciła do gabinetu. Na szcze˛ście Marcus czekał tam,

gdzie go zostawiła.
– Elizabeth, wytłumacz mi, co tu sie˛ właściwie dzie-
je? – zaża˛dał, gdy weszła.
Usiadła i gestem poprosiła, by uczynił to samo.
– Dlaczego tu jesteś, Marcusie? – zapytała.
– To wszystko? Nie takiego powitania oczekiwałem.
– Przestań, prosze˛. Miałam bardzo cie˛żki dzień. Dla-
czego tu jesteś?
– W Australii?
– Tak, a konkretnie w Coober Pedy.
– Te˛skniłem za toba˛ – odparł mie˛kkim głosem i wy-
cia˛gna˛ł do niej re˛ke˛.
Elizabeth odsune˛ła sie˛. Wstała i zacze˛ła nerwowo
chodzić po pokoju, od czasu do czasu potrza˛saja˛c głowa˛.
– Przejechałeś taki szmat drogi tylko dlatego, że sie˛ za
mna˛ ste˛skniłeś?
– To był jeden z powodów.
– A inne? – spytała, staja˛c przed nim.
– Elizabeth, kochanie. Czy to śledztwo jest naprawde˛
konieczne? – Urwał i spojrzał na nia˛ uważnie. – Czy tu
dzieje sie˛ coś takiego, co chcesz ukryć i przede mna˛,
i przed ojcem?
– Powiedz mi po prostu, dlaczego tu jesteś! – zdener-
wowała sie˛ i uniosła głos.
Jest tak samo nieznośny jak Mitch, pomyślała. Wido-

cznie to u nich rodzinne.
– Jestem tu przede wszystkim po to, żeby cie˛ zoba-
czyć, a poza tym mam odnaleźć głównego świadka
w sprawie, nad która˛ pracujemy wspólnie z ojcem. To
niejaki Pierre Knowles. Mówi ci coś to nazwisko?
– Taak.
– Znakomicie – ucieszył sie˛. – Musimy sprowadzić go
do Anglii, żeby złożył zeznania, ale za każdym razem,
gdy próbowaliśmy sie˛ z nim skontaktować, zapadał sie˛
pod ziemie˛. Już od pewnego czasu próbuje˛ go namierzyć
i wyobraź sobie moje zdumienie, kiedy wynaje˛ty przez
nas prywatny detektyw odnalazł go dokładnie w tym
mieście, w którym i ty przebywasz.
– Świat jest mały.
– Prawda? W każdym razie twój ojciec wpadł na
pomysł, żebym osobiście porozmawiał z tym panem.
Mamy nadzieje˛, że tym razem facet nie zwinie żagli
i kolejny raz nie zmieni nazwiska.
– To nie jest jego prawdziwe nazwisko?
– Już nie jestem pewien, co jest prawdziwe, a co nie,
kochanie. Jest nieszkodliwy, ale czułbym sie˛ lepiej,
gdybyś trzymała sie˛ od niego z daleka. Jeśli kiedykolwiek
be˛dzie potrzebował lekarza, niech obsłuży go twój kole-
ga. Lepiej, żeby takimi przypadkami zajmował sie˛ me˛ż-
czyzna.
– Jestem lekarka˛, Marcusie. – Nie miała ochoty wy-
słuchiwać pogla˛dów Marcusa, który uważał, że miejsce
kobiety jest w domu. Jej miejsce jest przy pacjentach, bez
wzgle˛du na płeć. – Sam powiedziałaś, że Pierre jest
nieszkodliwy.
– Otrzymałem wskazówki, gdzie moge˛ go znaleźć,
122 LUCY CLARK
ale podejrzewam, że w szpitalu ma jaka˛ś karte˛. Niewy-

kluczone, że be˛de˛ musiał posłużyć sie˛ tymi dokumenta-
mi jako materiałem dowodowym w procesie. – Wyja˛ł
notes elektroniczny i wprowadził do pamie˛ci odpowied-
nie dane. – Może byłoby nawet lepiej, gdybyś mi towa-
rzyszyła przy spotkaniu z panem Knowlesem – stwierdził
nagle. – Może wtedy wykaże wie˛ksza˛ gotowość do
współpracy. Tak... – Urwał, jakby zastanawiał sie˛ nad
tym pomysłem. – Tak – powtórzył.
Elizabeth była zdumiona. Marcus nawet nie zapytał,
czy be˛dzie miała czas i ochote˛ mu pomóc. Uświadomiła
sobie teraz, że nigdy sie˛ z nia˛ nie liczył. A ona zawsze
podporza˛dkowywała sie˛ jego i ojca życzeniom. Jedynym
wyja˛tkiem była jej praca, a ponieważ żaden z nich nie
rozumiał, co robi, dlaczego ja˛ to pasjonuje, wie˛c nie
okazywali zainteresowania.
– Jak długo planujesz tu zostać?
– Niedługo. Musze˛ tylko porozmawiać z panem Kno-
wlesem. Mam nadzieje˛, że uda mi sie˛ go namówić, żeby
razem z nami pojechał do Anglii.
– Z nami?
– Oczywiście. To trzeci powód mojego przyjazdu.
Mówiłem ci, że znalazłem furtke˛ pozwalaja˛ca˛ na skróce-
nie twojego kontraktu.
– A ja ci mówiłam, że nie mam najmniejszego zamia-
ru z niej korzystać.
Marcus zmarszczył brwi.
– Musze˛ stwierdzić, że zachowujesz sie˛ dziwnie
– rzekł, przybieraja˛c ton, jakim zwracał sie˛ do klientów.
Elizabeth westchne˛ła. Wiedziała, że nie ominie jej
przemowa. Wcia˛ż myślała o Mitchu. Powtarzała sobie
w duchu, że sie˛ na nia˛ nie gniewa, że tylko musi troche˛
pobyć w samotności. Nie żywiła o to do niego pretensji.

Jego rodzony brat nie miał najmniejszego poje˛cia, kim
jest nowo poznany ,,kolega’’. Gdyby Mitch przedstawił
sie˛, Marcus natychmiast by sie˛ zorientował, z kim ma do
czynienia.
– Elizabeth! Mówie˛ do ciebie, a ty mnie w ogóle nie
słuchasz!
– Przepraszam. Zamyśliłam sie˛. Powtórz, prosze˛.
– Mówiłem, że jesteś jakaś inna. Nie potrafie˛ dokład-
nie określić, na czym to polega, ale sie˛ zmieniłaś.
– To wpływ życia w buszu.
– Tym bardziej powinnaś sta˛d jak najszybciej wyje-
chać.
– Nie moge˛, Marcusie. Nie chce˛ nagle opuszczać
szpitala i zostawiać pacjentów na lodzie, ale co ważniej-
sze... – Urwała, uje˛ła re˛ke˛ Marcusa w obie dłonie, jak
gdyby chca˛c wzmocnić swoja˛ siłe˛ przekonywania, i cia˛g-
ne˛ła: – Postanowiłam sta˛d nie wyjeżdżać. To jest mój
wybór.
– Nie rozumiem.
– Podoba mi sie˛ tu. Podobaja˛ mi sie˛ tutejsi ludzie,
koledzy i koleżanki w pracy, poza tym jest moja... – Znów
urwała, zdaja˛c sobie sprawe˛, że to, co ma zamiar powie-
dzieć, be˛dzie dla Marcusa wstrza˛sem. – Widzisz – cia˛g-
ne˛ła po chwili – tutaj osiedliła sie˛ moja matka. Mieszkam
u niej.
– Słucham?!
– Maude. Kilka razy rozmawiałeś z nia˛ przez telefon.
– Ona jest twoja˛ matka˛? A ojciec wie, że z nia˛
mieszkasz?
– Nie. Nie chciałam go denerwować. W przeszłości
zabraniał mi kontaktować sie˛ z Maude, ale...
124 LUCY CLARK
– Ale go nie posłuchałaś. – Potrza˛sna˛ł z niedowierza-

niem głowa˛ i spytał: – Kiedy to wszystko sobie obmyś-
liłaś?
– Kilka lat temu.
– Kilka lat temu? Od jak dawna jesteście w kontakcie?
– Od ponad dziesie˛ciu lat.
– Dziesie˛ciu lat! – wykrzykna˛ł i stana˛ł plecami do
niej. – I ojciec nic o tym nie wie?
– Nie.
Marcus odwrócił sie˛, spojrzał na nia˛ poważnie i rzekł:
– To go załamie, Elizabeth. Pomyślałaś o tym?
Poczucie winy już zaczynało ja˛ przytłaczać, lecz nie
poddała sie˛. Uczciwość. Przypomniała sobie, co mówili
jej i Mitch, i Maude. Tak. Musi być uczciwa wobec siebie
i nawet jeśli zrani Marcusa albo ojca, trudno – be˛dzie jej
z tego powodu przykro, lecz sie˛ nie cofnie.
– Odebrał mi matke˛. Uważasz, że to było w porza˛dku?
– Zaspokajał wszystkie twoje potrzeby. I tak mu sie˛
odwdzie˛czasz?
– Odebrał mi matke˛! Moje stosunki z Maude to nie
jego sprawa. Nie musi jej widywać, rozmawiać z nia˛ ani
mieć z nia˛ nic wspólnego. Ale to jest moja matka. Jedna
krew, jedno ciało. Wydaje mi sie˛, że kto jak kto, ale ty
powinieneś mnie rozumieć.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
Dopiero wówczas uświadomiła sobie, że sie˛ zagalopo-
wała. Nie do niej należało mówienie mu o Mitchu.
– Nigdy nie wspominałeś przy mnie o swojej matce.
Dlaczego?
– Umarła. Już dawno temu – odparł krótko.
– Jak długo jej nie widziałeś? Nie żałujesz tego? –
spytała łagodnym tonem. Bardzo jej zależało na tym, że-
by Marcus uznał jej punkt widzenia na cała˛sprawe˛. – Ja nie

chce˛ mieć wyrzutów sumienia, że czegoś zaniedbałam.
Zawsze chciałam odnaleźć matke˛, wie˛c na krótko przed
osiemnastymi urodzinami wzie˛łam sprawy w swoje re˛ce.
Od lat korespondujemy ze soba˛, ostatnio wymieniamy
e-maile. Chciałam ja˛ poznać, wie˛c postanowiłyśmy poła˛-
czyć to ze stażem. Mam okazje˛ zdobyć nowe kwalifikacje
zawodowe. Plan był bardzo dobry, ale wiedziałam, że
ojciec poczuje sie˛ dotknie˛ty, i dlatego nic mu nie mówiłam.
Jestem dorosła, Marcus, ale ani on, ani ty jakoś tego nie
zauważacie. Musze˛ żyć na własny rachunek, podejmować
własne decyzje, popełniać własne błe˛dy, zbierać wspo-
mnienia. Teraz zbieram wspomnienia o mojej matce.
– A co z ojcem? Nie czuje sie˛ dobrze.
– Wiem. Dziś wieczorem do niego zadzwonie˛.
– Powiesz mu o matce?
– Tak.
– Dobrze. Ma prawo wiedzieć.
– Zdaje˛ sobie z tego sprawe˛.
– Wie˛c nie chcesz wyjeżdżać?
– Nie. Przynajmniej dopóki jestem zwia˛zana umowa˛.
A co z Mitchem? – zadała sobie w duchu pytanie. Nie,
nie! Nie be˛de˛ teraz o nim myśleć, postanowiła. Najpierw
musze˛ uporza˛dkować kilka spraw, a dopiero potem za-
stanowie˛ sie˛ nad tym, co do niego czuje˛.
– Co be˛dzie z nami?
Wzie˛ła głe˛boki oddech.
– Nie wiem. – Marcus zwiesił głowe˛, wbił wzrok
w czubki butów. Poczuła sie˛ strasznie. Nagle przypo-
mniała sobie: uczciwość. – Od mojego przyjazdu tutaj
dużo sie˛ w moim życiu wydarzyło i wcia˛ż próbuje˛ sie˛
w tym odnaleźć.
126 LUCY CLARK
– Jest ktoś inny? – Marcus podniósł głowe˛ i spojrzał

jej prosto w oczy.
Wytrzymała jego spojrzenie, lecz milczała. Starała sie˛
odnaleźć rodzinne podobieństwo mie˛dzy braćmi. Poza
kształtem oczu różnili sie˛ jak dzień i noc.
– Rozumiem. Ten me˛żczyzna... Ten twój kolega.
Zakochałaś sie˛ z nim?
Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Czy zakochała sie˛
w Mitchu? Nawet nie bardzo wiedziała, co to w ogóle
znaczy. Wzie˛ła głe˛boki oddech i zacze˛ła:
– Obawiam sie˛, że nie umiem odpowiedzieć na twoje
pytanie. Pogubiłam sie˛ troche˛ w tym wszystkim.
Marcus pokiwał głowa˛.
– Rozumiem. Be˛de˛ sie˛ zbierał...
– Marcusie... Zaczekaj.
– Odszukam pana Knowlesa, załatwie˛ swoje sprawy
i... znikne˛ z twojego życia. – Z tymi słowami odwrócił sie˛
i zdecydowanym krokiem wymaszerował z gabinetu.
– Marcus! – zawołała za nim, lecz sie˛ nie zatrzymał.
To u nich rodzinne, pomyślała. Obaj ucinaja˛ rozmowe˛
dokładnie w ten sam sposób.
Zaskoczył ja˛ widok pikapa zaparkowanego przed

drzwiami mieszkania Maude. Czyżby Mitch był w środ-
ku? Nagle spostrzegła, że nie ma półcie˛żarówki matki,
i domyśliła sie˛, że Mitch, wybieraja˛c sie˛ do kopalni,
zamienił samochody.
Nie zatrzymuja˛c sie˛, poszła prosto do łazienki. Długo
stała pod koja˛cym nerwy prysznicem, staraja˛c sie˛ upo-
rza˛dkować myśli. Zakre˛ciła kurki, wytarła sie˛ do sucha,
ubrała i dopiero wtedy przywitała sie˛ z matka˛.
– Cześć. Jak mina˛ł dzień?
– Lepiej nie mówić.

– Marcus tu jest.
– Tutaj?!
– Tak.
– W Coober Pedy?
– Tak.
– Jak to możliwe?
Elizabeth machne˛ła re˛ka˛.
– To długa historia. Najważniejsze, że nie miał poje˛-
cia, kim jest Mitch.
Maude zastanawiała sie˛ chwile˛.
– Mitch mu sie˛ nie przedstawił?
– Nie.
– W takim razie trudno sie˛ dziwić. Ostatni raz widzieli
sie˛ w dzieciństwie. Jak sie˛ zachował Mitch, kiedy go
zobaczył?
– Wybiegł z gabinetu.
Maude w milczeniu pokiwała głowa˛.
– A co z toba˛ i Marcusem?
– Przyjechał tu odnaleźć świadka w jakiejś sprawie,
Pierre’a Knowlesa, i przekonać mnie do wyjazdu. Powie-
działam mu, że jesteś moja˛ matka˛, ale on nie ma poje˛cia,
że Mitch jest jego bratem.
– Boże! Co za dzień!
Rozległ sie˛ dzwonek telefonu. Maude podniosła słu-
chawke˛. Po chwili zbladła jak ściana.
– Mamo? Coś sie˛ stało? Mamo?
Maude nawet na nia˛ nie spojrzała, tylko od czasu
do czasu monosylabami odpowiadała swojemu roz-
mówcy.
– Oczywiście masz prawo do własnego zdania. Ona
128 LUCY CLARK
jest tu obok, jeśli chcesz z nia˛porozmawiać – powiedziała

w pewnej chwili.
Elizabeth otworzyła szeroko oczy. Ogarne˛ło ja˛ prze-
czucie zbliżaja˛cego sie˛ nieszcze˛ścia. Maude wycia˛gne˛ła
do niej re˛ke˛ ze słuchawka˛.
– To twój ojciec – rzekła.
Elizabeth drża˛ca˛ dłonia˛ wzie˛ła słuchawke˛.
– Dobrze sie˛ czujesz, mamo? – spytała. Maude kiw-
ne˛ła głowa˛. – On wie, kim jesteś?
– Tak – szepne˛ła ledwie słyszalnym głosem.
– To Marcus – stwierdziła Elizabeth.
– Nie – zaprzeczyła Maude. – On wiedział od samego
pocza˛tku. O listach, o twoim wyjeździe... Porozmawiaj
z nim.
Elizabeth powoli podniosła słuchawke˛ do ucha.
– Tato?
– Elizabeth? Dobrze sie˛ czujesz?
– Tak. A ty? Rozmawiałam z profesorem. Powiedział,
że ciśnienie ci podskoczyło, ale uspokoił mnie, że nie ma
powodu do niepokoju.
– Wiem. Mówił mi, że wypytywałaś o mój stan.
– Jesteś moim ojcem.
– To prawda. Jestem... Mam nadzieje˛, że dobrze
opiekujesz sie˛... swoja˛ matka˛ – dodał szorstkim tonem.
– Tak. Niedawno miała operacje˛, ale szybko zdro-
wieje.
– Maude miała operacje˛? – spytał zaniepokojony.
– Tak. Ale pilnuje˛ jej.
– Nie na darmo jesteś lekarzem.
W słuchawce zaległa cisza.
– Tato... – zacze˛ła Elizabeth – przepraszam, że nie
byłam z toba˛ szczera, ale...
– Nie martw sie˛ tym. – Ojciec odchrza˛kna˛ł, lecz w je-

go głosie słychać było wzruszenie. – Źle posta˛piłem. Nie
powinienem był was rozdzielać. Dopiero teraz to zro-
zumiałem. Wiedziałem, że nawia˛załaś kontakt z Maude,
zreszta˛ odkryłem to przez przypadek, ale wmawia-
łem sobie, że to tylko listy. – Urwał. Po chwili cia˛gna˛ł:
– Znasz mnie, Elizabeth, nie potrafie˛ mówić o swoich
uczuciach, ale chciałbym, żebyś wiedziała, że szanuje˛
twoje decyzje, nawet jeśli nie w pełni je rozumiem.
Maude jest twoja˛ matka˛ i masz prawo być z nia˛. Zobaczy-
my sie˛, kiedy twój kontrakt dobiegnie końca.
Po skończonej rozmowie Elizabeth siedziała chwile˛
nieruchomo, wpatrzona w matke˛. Wzruszenie ściskało jej
gardło. Łzy napłyne˛ły jej do oczu i przez jedno mgnienie
nie wiedziała, czy sprawiły to słowa ojca, czy perspek-
tywa wyjazdu. Powrót do Anglii wydawał jej sie˛ po-
wrotem do wie˛zienia. To było ponad jej siły.
– Cały czas wiedział – szepne˛ła, nie moga˛c otrza˛sna˛ć
sie˛ ze zdumienia. – Nigdy nie dał niczego po sobie
poznać.
– Pewnie nie wiedział, jak ci o tym powiedzieć.
– Maude starła sie˛ go tłumaczyć.
Ostry dzwonek telefonu poderwał je z miejsca.
– Kto znowu? – Elizabeth je˛kne˛ła. – Doktor Blake-
ny-Smith – odezwała sie˛ do słuchawki.
– Elizabeth? Tu Imogen.
– Czy coś sie˛ stało?
– Wypadek. W jednej kopalni...
– Mitch? – Elizabeth wpadła jej w słowo.
– Nie, nie on. Jakiś turysta wpadł do szybu w kopalni
BlueStar. Pierre nas zawiadomił. Chodzi o tego twojego
angielskiego znajomego.
130 LUCY CLARK
– Marcus wpadł do szybu?

– Tak mi przykro – odparła Imogen. – Pierre już
organizuje akcje˛ ratunkowa˛, ale nie moge˛ skontaktować
sie˛ z Mitchem. Próbowałam ła˛czyć sie˛ z nim przez telefon
satelitarny. Nie odpowiada.
– Jego pikap stoi tu, przed domem. Mitch jest w ko-
palni. Wzia˛ł samochód Maude. Zaraz tam pojedziemy
i sprowadzimy go. Spotkamy sie˛ w BlueStar.
– Dobrze. Przekaże˛ im te˛ wiadomość.
Elizabeth odłożyła słuchawke˛ i spojrzała na matke˛.
– A miałam nadzieje˛, że jak na jeden dzień mieliśmy
dość atrakcji – rzekła. – Jedziemy. Czy Mitch zostawił tu
gdzieś swoje kluczyki?
– Nie dawał mi kluczyków. Pewnie sa˛ w stacyjce.
Kluczyków oczywiście nie było w stacyjce. Elizabeth,
tym razem bez sekundy wahania, zetkne˛ła ze soba˛ koń-
cówki kabli i uruchomiła silnik.
– Zadziwiasz mnie, córeczko! – wykrzykne˛ła Maude.
Elizabeth wzruszyła ramionami i spytała:
– Jak daleko jest BlueStar?
– Niedaleko. Miniesz nasza˛ kopalnie˛, a stamta˛d to już
blisko.
Kiedy dotarły na miejsce, Elizabeth zatrzymała pika-
pa i wysiadła.
– Jaki jest najszybszy sposób skontaktowania sie˛
z nim? – zwróciła sie˛ do Maude.
– Najlepiej zapytać jego samego – usłyszała za soba˛
znajomy me˛ski głos.
Odwróciła sie˛ gwałtownie i zobaczyła Mitcha wyła-
niaja˛cego sie˛ zza półcie˛żarówki Maude.
– Jesteś już na powierzchni! Dzie˛ki Bogu!
– Marcus wpadł do szybu.

Oczy Mitcha pociemniały, a Elizabeth ogarne˛ła fala
współczucia.
– Gdzie?
– W BlueStar.
– Dasz sobie rade˛, Maude? – spytał Mitch i podszedł
do swojego pikapa.
– Oczywiście – zapewniła ich. – Spakuje˛ wszystko
i jade˛ do domu.
– Tylko nie waż sie˛ zjeżdżać pod ziemie˛ – ostrzegła ja˛
Elizabeth. – Na dziś wystarczy.
Maude położyła re˛ce na ramionach córki.
– Nie zjade˛. Nie martwcie sie˛ o mnie. No, ruszajcie.
Mitch już zda˛żył zapalić silnik. Elizabeth wskoczyła
do kabiny pikapa. Mitch z wprawa˛, która zrobiłaby
wrażenie na najbardziej doświadczonym kierowcy raj-
dowym, łukiem cofna˛ł samochód i skierował go na
główna˛ droge˛.
– W jakim jest stanie? – spytał.
– Nie wiem. Imogen nie mówiła. To Pierre zgłosił
wypadek i wezwał ekipe˛ ratownicza˛.
– Jak sie˛ trzymasz?
– Staram sie˛ skoncentrować. Jeśli sie˛ załamie˛, na nic
sie˛ nie przydam. A ty?
– Tak samo. Co on tam robił?
– Szukał Pierre’a Knowlesa.
– Dlaczego?
– Bo jest świadkiem w sprawie, która˛ prowadza˛ z mo-
im ojcem.
– Wie˛c przyjechał namówić Pierre’a do złożenia ze-
znań, a przy okazji przekonać ciebie, żebyś sie˛ wykre˛ciła
od umowy?
132 LUCY CLARK
– Mitch, nie teraz. Prosze˛.

– Masz racje˛, to nie jest odpowiedni moment.
Dojechali na miejsce. Mitch zaparkował, chwycił torbe˛
lekarska˛i pobiegł tam, gdzie ustawiono reflektory. Słońce
już zachodziło i wkrótce miało sie˛ zrobić zupełnie ciemno.
– Ktoś już zjechał na dół? – zwrócił sie˛ do Pierre’a.
– Jeszcze nie. Zakładaj uprza˛ż i szykuj sie˛ do zjazdu,
doktorku. W cie˛żarówce jest zapasowy kombinezon – do-
dał, zwracaja˛c sie˛ do Elizabeth. – Przebierz sie˛ i czekaj.
Elizabeth posłusznie wykonała polecenie. Przygla˛dała
sie˛, jak Mitch zapina uprza˛ż i wkłada hełm z zapalona˛
lampa˛.
– Telefon już tam jest?
– Właśnie instalujemy.
– W porza˛dku.
Mitch pogra˛żył sie˛ w ciemnościach. Cały czas starał
sie˛ zachować profesjonalnie, odsuwać od siebie emocje.
To nie jest moment, aby snuć domysły, co mogło albo nie
mogło przydarzyć sie˛ bratu. Chociaż w dzieciństwie nie
zda˛żyli sie˛ zaprzyjaźnić, nie chciał, by spotkało go coś
złego.
– Marcus! – zawołał. Cisza. – Trzymaj sie˛, braciszku.
Najlepsza ekipa ratunkowa na świecie przybywa z od-
siecza˛, wie˛c nie obawiaj sie˛... – przemawiał łagodnym
tonem.
Nareszcie poczuł grunt pod stopami.
– Jestem na dole – zameldował i odpia˛ł sie˛ od liny.
Wiedział, że powinien natychmiast odejść kilka kro-
ków na bok, lecz domyślał sie˛, że skoro Marcus wpadł do
szybu, musi znajdować sie˛ gdzieś niedaleko. Z kieszeni
dżinsów wycia˛gna˛ł latarke˛ i poświecił. Natychmiast do-
strzegł ciało.
– Aha, tu jesteś – mrukna˛ł. Pochylił sie˛ i przyłożył

dwa palce do jego szyi, by sprawdzić puls. Był słabo
wyczuwalny. – Znalazłem go! – zawołał do góry.
Odpowiedziały mu okrzyki radości. Elizabeth ode-
tchne˛ła z ulga˛ i dopiero wtedy zdała sobie sprawe˛ z tego,
że bardziej bała sie˛ o Mitcha niż o Marcusa, zapewne
nieprzytomnego i rannego. Ukryła twarz w dłoniach, nie
moga˛c uwierzyć, że jest takim potworem. To było silniej-
sze od niej. Uświadomiła sobie, że bała sie˛ o Mitcha, bo
go kocha.
Westchne˛ła cie˛żko i starała sie˛ skoncentrować na
czekaja˛cych ja˛ zadaniach. Teraz trwa akcja ratownicza.
Później be˛dzie sie˛ zastanawiać nad swoimi kłopotami.
– Jaki stan? – zawołał Pierre.
– Właśnie go badam. Przyślijcie Lizzie i apteczke˛.
– Dobra – odrzekł Pierre, a zwracaja˛c sie˛ do Eliza-
beth, dodał: – Wygla˛da na to, że jesteś tam potrzebna.
– Ma skomplikowane złamanie prawej kości udowej
– meldował Mitch. – Ciśnienie krwi chyba słabe, wie˛c
konieczna kroplówka z soli fizjologicznej.
– Sprawdźcie, czy jest w torbie – poprosiła Elizabeth.
Ubrana w hełm z zapalona˛ lampa˛, przypinała sie˛ do
wycia˛garki.
– Jest – odpowiedział jej jakiś głos.
– Zdenerwowana? – spytał Pierre.
– Jak zawsze, ale sie˛ nie boje˛ – zapewniła go.
Pierre roześmiał sie˛.
– To dobrze.
Elizabeth zrobiła krok do przodu, lina szarpne˛ła i roz-
pocza˛ł sie˛ zjazd. Kiedy znalazła sie˛ na dole, odpie˛ła pasy
i zgodnie z instrukcja˛ natychmiast odeszła na bok.
– Tutaj! – zawołał Mitch.
134 LUCY CLARK
– Jest przytomny? – spytała.

– Nie. Na głowie ma kilka guzów.
– Jak noga?
Otworzyła torbe˛ lekarska˛, wyje˛ła re˛kawiczki i nacia˛g-
ne˛ła je. Latarka˛ sprawdziła reakcje˛ źrenic Marcusa na
światło.
– W porza˛dku.
– To dobrze – odparł Mitch, zaje˛ty mierzeniem ciś-
nienia. – Obejrzyj noge˛. Wygla˛da nieciekawie.
– Widziałam gorsze złamania – odparła – ale masz
racje˛, paskudnie poharatana. Do tego znaczny upływ
krwi. Podła˛cz kroplówke˛ – poprosiła.
Wyje˛ła z torby nożyczki i rozcie˛ła nasia˛knie˛ta˛ krwia˛
nogawke˛. Mimowolnie pomyślała, że Marcus nie be˛dzie
zadowolony, wiedza˛c, że jego drogi garnitur nadaje sie˛ do
wyrzucenia.
Przy pomocy Mitcha założyła na rane˛ tymczasowy
opatrunek, a gdy skończyła, poprosili Pierre’a o przysła-
nie noszy. Wspólnymi siłami ułożyli na nich nieprzytom-
nego Marcusa i przypie˛li pasami.
– Musze˛ sie˛ tego nauczyć – stwierdziła Elizabeth.
– Nie ma sprawy – odparł Mitch. – Asekuruj go
– dodał. – Ja zostane˛ i spakuje˛ torbe˛.
– Do zobaczenia – rzuciła, kiedy już zapie˛ła pasy.
– Trzymaj sie˛ – odpowiedział.
Lina szarpne˛ła. Rozpocze˛ła sie˛ jazda w góre˛.
Na powierzchni czekała na nich karetka z Ryanem.
Kiedy tylko Mitch do nich doła˛czył, wyruszyli.
– Ciśnienie wcia˛ż nie najlepsze – stwierdziła Eliza-
beth i podła˛czyła kroplówke˛ z plazma˛. – Konieczna
be˛dzie transfuzja.
Mitch spojrzał na pobladła˛ twarz Marcusa i rzekł:
– Nie moge˛ go operować. To mój brat! Podejmiesz sie˛

operacji, Lizzie? – spytał. – To twój chłopak.
– Dobrze, że nie narzeczony – odparła. – A jeśli
chcesz wiedzieć, to moim chłopakiem też już nie jest.
– Nie?
ROZDZIAŁ JEDENASTY
Spojrzał na Elizabeth zaskoczonym wzrokiem. W myś-

lach układał już pytania, które jednak musiały poczekać na
bardziej sprzyjaja˛ca˛chwile˛. Karetka zatrzymała sie˛ rapto-
wnie. Tina i Imogen szarpne˛ły drzwi i wycia˛gne˛ły nosze.
– Lizzie, morfologia i grupa krwi, cito – polecił
– potem prześwietlenie. Gdybyś mnie potrzebowała, daj
znać.
– Tak jest!
Dziesie˛ć minut później Marcus odzyskał przytomność.
– No i jak? – szepne˛ła Elizabeth do Mitcha, podaja˛c
mu wyniki badań.
– Sama zobacz – odrzekł i uśmiechna˛ł sie˛ do niej.
– Dostał środki przeciwbólowe, ale to twarda sztuka.
– To dobrze. – Elizabeth także sie˛ uśmiechne˛ła.
– Zostawiam was samych – rzekł.
Dla dodania jej otuchy położył jej re˛ke˛ na ramieniu,
uścisna˛ł i wyszedł z sali. Elizabeth odprowadziła go
wzrokiem, po czym pochyliła sie˛ nad Marcusem.
– Cześć! – Wycia˛gne˛ła re˛ke˛ i odgarne˛ła mu włosy
z czoła. Wiedziała, że nie lubi być potargany. – Jak sie˛
czujesz?
– Ledwo sie˛ ruszam – wymamrotał.
– Masz założony kołnierz ortopedyczny, dlatego trud-
no ci mówić – wyjaśniła. – Jak tylko wywołaja˛ zdje˛cia
kre˛gosłupa, be˛dziemy mogli go zdja˛ć.
– Co sie˛ właściwie stało?

– Nie pamie˛tasz? – Marcus spojrzał na nia˛ oboje˛tnym
wzrokiem. – Wiesz, gdzie jesteś? – spytała.
– Sa˛dza˛c po tym, że leże˛, a ty patrzysz na mnie z góry,
domyślam sie˛, że w szpitalu.
– Jesteś w Coober Pedy w Australii. Pamie˛tasz?
– Pierre Knowles – szepna˛ł Marcus. W jego oczach
pojawił sie˛ teraz błysk ożywienia świadcza˛cy o tym, że
wszystko sobie przypomina. – Pojechałem do kopalni,
gdzie pracuje, ale nie było tam żywego ducha. Nagle
poślizna˛łem sie˛ i... Dalej już nic nie pamie˛tam!
– Nie denerwuj sie˛. To typowy objaw – uspokajała go.
– Wpadłeś do szybu, lecz na szcze˛ście wydobyliśmy cie˛
na powierzchnie˛. Wszystko be˛dzie dobrze, zobaczysz.
– Ska˛d wiesz?
– Bo za chwile˛ przewieziemy cie˛ na sale˛ operacyjna˛
i zajmiemy sie˛ twoja˛ noga˛...
– Ty be˛dziesz mnie operować? – wykrzykna˛ł pisk-
liwym głosem.
– Nie masz do mnie zaufania?
Starała sie˛ mówić swobodnym, nawet lekko żartob-
liwym tonem, lecz zdawała sobie sprawe˛, że to właśnie
brak wzajemnego zaufania zadecydował o fiasku ich
zwia˛zku. Marcus nigdy nie pokładał w niej wiary, nigdy
nie namawiał, by umocniła swa˛ pozycje˛ zawodowa˛,
polubiła swe słabości, stane˛ła na własnych nogach.
Natomiast Mitch przeciwnie, pomógł jej nauczyć sie˛
spontaniczności i mie˛dzy innymi za to go pokochała.
Uśmiechne˛ła sie˛ do Marcusa. Zrobiło sie˛ jej go żal.
Najbliższe tygodnie nie be˛da˛ dla niego łatwe.
– To... jak by to powiedzieć... Nie w tym rzecz,
Elizabeth... A ten twój kolega?
138 LUCY CLARK
– Ciii... O nic sie˛ nie martw.

– Ale robiłaś już w życiu takie operacje, prawda?
Miała ochote˛ podroczyć sie˛ z nim i zaprzeczyć, lecz
uznała, że wtedy Marcus zdenerwuje sie˛ jeszcze bardziej.
– Wiele razy – zapewniła go. Imogen wre˛czyła jej
wyniki badań. Ciśnienie krwi wcia˛ż było bardzo niskie.
– Straciłeś wiele krwi, wie˛c zanim przysta˛pimy do opera-
cji, konieczna jest transfuzja.
– Nie musicie operować natychmiast? Sytuacja tego
nie wymaga? – dopytywał sie˛ z niepokojem.
– Twój stan jest stabilny. Noga bardzo boli?
– Nie. Twój kolega dał mi jakiś środek, który chyba
zacza˛ł działać.
– Wspaniale. Teraz sobie odpocznij. Najlepiej zaśnij.
Sen dobrze ci zrobi. – Przyłożyła mu dłoń do czoła,
Marcus przymkna˛ł powieki. – Później wyjaśnie˛ ci, na
czym polega operacja. – Zwracaja˛c sie˛ do Imogen,
dodała: – Jeśli be˛de˛ potrzebna, wezwij mnie, dobrze?
– Oczywiście.
Odszukała Mitcha. Siedział przy stole w kuchni, twarz
ukrył w dłoniach. Z całego serca mu współczuła.
– Dobrze sie˛ czujesz? – zapytała.
Podniósł głowe˛ i wycia˛gna˛ł do niej re˛ke˛. Uje˛ła jego
dłoń i uścisne˛ła.
– Usia˛dziesz na chwilke˛? – poprosił.
– Tak. – Zobaczyła, że jest bardzo poruszony. – Dasz
sobie rade˛ w sali operacyjnej? – spytała. Gdyby mogła,
wybrałaby kogoś innego do asysty. – Wiem, że to dla
ciebie niełatwe...
– Rzeczywiście. Dzisiejszy dzień – urwał, jakby szu-
kaja˛c właściwego określenia – obfitował w wydarzenia
wymagaja˛ce dużej odporności psychicznej.
Spojrzała na ich splecione dłonie.

– Wyliże sie˛, Mitch.
– Wiem. Wierze˛ w twoje umieje˛tności. Jak on sie˛
trzyma?
– Nieźle. Strasznie sie˛ zdenerwował, kiedy sie˛ dowie-
dział, że to ja be˛de˛ go operować, ale... – Wzruszyła
ramionami.
– Jeszcze sie˛ nie przyzwyczaił do twojego nowego
wizerunku? Nie spodziewał sie˛, że potrafisz być taka
silna. Wiesz, że jesteś silna, prawda? Masz w sobie
niezmierzone pokłady wewne˛trznej siły, w przeciwnym
razie nigdy byś nie wyjechała z Anglii. Tylko kobiety
obdarzone silna˛ osobowościa˛ potrafia˛ kierować swoim
życiem, a ty tego dokonałaś.
– Tak sa˛dzisz? – spytała i głos jej sie˛ załamał. – Cza-
sami nie jestem tego aż taka pewna.
Mitch przycia˛gna˛ł ja˛ do siebie. Wstała i pochyliła sie˛
nad nim.
– Udowodnij to sobie i pocałuj mnie.
Elizabeth roześmiała sie˛.
– Co mam udowodnić?
– Nie wiem i szczerze mówia˛c, mało mnie to obcho-
dzi. Wiem za to, że już dawno nie czułem twoich warg.
Elizabeth przysune˛ła sie˛ jeszcze bliżej.
– Znam to uczucie – szepne˛ła.
Kiedy ich usta wreszcie sie˛ spotkały, oboje westchne˛li.
Mitch ma racje˛, pomyślała, dawno sie˛ nie całowaliśmy.
– Przestaniecie wreszcie? – Gderliwy głos Tiny przy-
wołał ich do rzeczywistości. Elizabeth podskoczyła, wy-
prostowała sie˛ i spojrzała na piele˛gniarke˛, która uśmie-
chała sie˛ teraz od ucha do ucha. – Od jej przyjazdu robicie
do siebie słodkie oczy. Czy my musimy to ogla˛dać?
140 LUCY CLARK
Mitch wybuchna˛ł śmiechem.

– Zazdrosna?
– Oczywiście. – Tina też sie˛ roześmiała. – No dobrze,
jesteśmy gotowi do transfuzji. Ile jednostek mam mu
podać?
– Co najmniej trzy – odparła Elizabeth. – Tak na
wszelki wypadek.
– Dobra. Zajme˛ sie˛ tym.
Kiedy zostali sami, Elizabeth ponownie zapytała:
– Na pewno be˛dziesz w stanie mi asystować?
Mitch wstał i wzia˛ł ja˛ w ramiona.
– Tak – zapewnił ja˛. – Ponieważ ty be˛dziesz blisko
– szepna˛ł i nosem musna˛ł jej szyje˛.
– Zasługujesz na dożywocie.
– Staram sie˛.
– I to usilnie. No już – dała mu szybkiego całusa
– koniec. Musze˛ sie˛ skupić przed operacja˛.
– A w moich obje˛ciach nie możesz? – zażartował, lecz
ja˛ puścił.
– Jak ci sie˛ wydaje?
Z tymi słowami wyszła z kuchni.
Sprawdziła morfologie˛ Marcusa. Zadowolona, że

liczba czerwonych ciałek wzrosła, wyjaśniła mu, na
czym be˛dzie polegała operacja, po czym poszła odszukać
Mitcha.
Przebrany w fartuch operacyjny, czekał na nia˛.
– Na pewno dobrze sie˛ czujesz?
– Na pewno.
Elizabeth też sie˛ przebrała, potem oboje umyli re˛ce
i nałożyli re˛kawiczki. Z chwila˛ gdy przekroczyli próg sali
operacyjnej, Elizabeth wyła˛czyła emocje, koncentruja˛c
sie˛ na zabiegu. Cały czas jednak bacznie obserwowała

Mitcha.
– Jak sie˛ czujesz? – spytała w pewnej chwili.
– Chcesz wiedzieć, jak sie˛ czuje˛? To ci powiem
– zirytował sie˛. – Czuje˛ sie˛ wspaniale i be˛de˛ sie˛ czuł
jeszcze lepiej, jeśli przestaniesz co pie˛ć sekund zadawać
mi to pytanie.
Spojrzała na zegar ścienny.
– Mine˛ło co najmniej dziesie˛ć minut, nie pie˛ć sekund,
odka˛d ostatni raz cie˛ pytałam – mrukne˛ła zła.
Mitch zachichotał.
– Och, Lizzie... Czasami doprowadzasz mnie do
szału.
– Pytam z troski – zacze˛ła sie˛ bronić.
– Niepotrzebnie.
– Potrzebnie. Dość mam dziś kłopotów z jednym
bratem.
– Dzie˛ki za szczerość – odcia˛ł sie˛.
Czyżby jej słowa miały jakieś dodatkowe ukryte zna-
czenie? – zapytał siebie. Czy mam przez to rozumieć, że
nie chce rozmawiać o nas? W karetce oświadczyła, że
Marcus już nie jest jej chłopakiem, potem ten pocałunek
w kuchni... Przestań! To nie czas i nie miejsce zastana-
wiać sie˛ nad takimi sprawami! Siła˛ woli zmusił sie˛ do
skupienia na zabiegu. Elizabeth zespalała kość udowa˛
Marcusa sposobem Grosse’a-Kempfa.
– Widze˛, że dobra jesteś w te klocki – pochwalił ja˛.
– Zastanawiałam sie˛ nad wyborem ortopedii jako
specjalizacji – wyjaśniła.
– Mam nadzieje, że już przestałaś.
– Powiedzmy, że odkryłam inne... zainteresowania.
Ryan – zwróciła sie˛ do piele˛gniarza – jak Marcus?
142 LUCY CLARK
– Stan stabilny.
– Już niedługo.
Pracowali w skupieniu. Gdy skończyli, zdje˛li fartuchy
i zme˛czeni poszli do kuchni. Zanim Elizabeth zda˛żyła
wła˛czyć czajnik, Mitch położył jej dłonie na ramionach,
obrócił ja˛ twarza˛ ku sobie i pocałował. Nie opierała sie˛.
Kiedy ja˛ puścił, zażartowała:
– Widze˛, że chcesz mi udowodnić, że dobrze sie˛
czujesz.
– Coś w tym rodzaju. Lizzie, musimy porozmawiać...
– Wiem. I porozmawiamy, ale najpierw zakończymy
sprawe˛ Marcusa, dobrze?
– Nie, najpierw wszyscy napijemy sie˛ herbaty. To
nam dobrze zrobi.
– Nie udawaj, że nie rozumiesz. Doskonale wiesz,
o co mi chodzi.
– Tak.
Mitch zacza˛ł wyjmować kubki.
– Kiedy mu powiesz? – zapytała łagodnym tonem.
– Nie wiem.
– To twój brat. Zasługuje na to, żeby sie˛ dowiedzieć,
co dziś dla niego zrobiłeś.
– Czy zrobiłem wie˛cej, niż do mnie należało?
– Uratowałeś mu życie.
– Wykonywałem tylko swoje obowia˛zki.
– Nie chcesz, żeby czuł, że coś ci zawdzie˛cza, tak?
– Tak – odparł i spuścił wzrok.
– Uważasz, że kiedy sie˛ dowie całej prawdy o was,
właśnie tak sie˛ poczuje?
Mitch milczał przez chwile˛.
– Nie wiem... – zacza˛ł w końcu. – Kiedy byliśmy mali,
zawsze we wszystkim chciał być ode mnie lepszy.
– I sa˛dzisz, że kiedy sie˛ dowie, że uratowałeś mu

życie, poczuje, że jesteś punkt do przodu.
– Nie wiem. Niewykluczone, że zareaguje w taki
właśnie sposób.
Elizabeth bała sie˛ przecia˛gna˛ć strune˛, ale musiała
zadać to ostateczne pytanie.
– Powiedz szczerze – zacze˛ła – chcesz sie˛ z nim
pojednać czy nie?
Wstrzymała oddech i z nadzieja˛ w sercu czekała na
odpowiedź.
– Wiesz, kiedy dowiedziałem sie˛, że ten twój angiel-
ski pseudonarzeczony jest moim bratem, nie chciałem
mieć z nim nic wspólnego. Cieszyłem sie˛, że życie nas
rozdzieliło...
– A teraz?
Mitch potrza˛sna˛ł głowa˛.
– Kiedy go zobaczyłem na dnie szybu, nieprzytom-
nego... – Urwał i potrza˛sna˛ł głowa˛. Elizabeth go obje˛ła.
– To było straszne, Lizzie. – Ukrył twarz na jej ramieniu.
– Nagle zrozumiałem, że przeszłość nie ma znaczenia.
Dawne sprzeczki były tylko dziecinada˛. Teraz jesteśmy
dorosłymi facetami i mam nadzieje˛, że uda nam sie˛
przezwycie˛żyć dziela˛ce nas różnice i wypracować dobre
stosunki. Nawet jeśli to be˛da˛ tylko telefony z okazji
urodzin i świa˛t Bożego Narodzenia. To i tak be˛dzie lepiej
niż teraz.
– A wie˛c mu powiesz, tak?
– Poczekajmy, co przyniesie jutro. Dajmy mu spokoj-
nie przetrwać te˛ pierwsza˛ noc po operacji.
Mitch nalegał, by Elizabeth pojechała do domu i sie˛

wyspała. Uparł sie˛, że ja˛ odwiezie.
144 LUCY CLARK
– Do zobaczenia – rzekł, gdy sie˛ żegnali, a widza˛c, że

otwiera usta, uprzedził jej pytania: – Tak, be˛de˛ cie˛ na
bieża˛co informował o jego stanie. Tak, zawiadomie˛ cie˛
o wszystkim, co sie˛ wydarzy podczas mojego dyżuru.
– Chciałam ci tylko powiedzieć dobranoc.
– Uwielbiam ten twój ton – odparł rozbawiony i poca-
łował ja˛. – Tak, jutro porozmawiamy o nas, chociaż już
teraz wiem, jak be˛da˛ brzmiały niektóre odpowiedzi.
– I znowu, gdy otwierała usta, nie dopuścił jej do głosu.
Pocałował ja˛, a potem szepna˛ł: – Śnij o mnie.
– Obiecuje˛.
Poczekała, aż światła samochodu Mitcha znikna˛ w od-
dali, potem weszła do mieszkania i skierowała sie˛ do
sypialni Maude.
– W porza˛dku? – spytała matka zaspanym głosem.
– Tak. Przepraszam, że cie˛ obudziłam.
– Nie obudziłaś mnie. To pikap Mitcha robi tyle ha-
łasu, że aż tutaj słychać. Co z Marcusem?
– Wyliże sie˛.
– Dzie˛ki Bogu. Połóż sie˛, córeczko.
Wszyscy jej to powtarzali i po raz pierwszy od
przyjazdu do Coober Pedy postanowiła zastosować sie˛ do
tej rady.
Gdy dzwonek telefonu wyrwał ja˛ze snu, wydawało sie˛
jej, że dopiero przed chwila˛ zamkne˛ła oczy. Wyskoczyła
z łóżka, lecz telefon umilkł. Zapaliła światło i spojrzała na
zegarek: wpół do jedenastej! Dopiero wtedy zauważyła,
że spała w ubraniu. Kolejne nowe doświadczenie, pomyś-
lała. Poszła do łazienki, wzie˛ła prysznic, włożyła czyste
ubranie. Potem poszła odszukać Maude. Wiedziała, że
gdyby coś sie˛ wydarzyło w szpitalu, matka natychmiast
by ja˛ zawiadomiła.
– Jak sie˛ masz, śpiochu – powitała ja˛Maude, kiedy we-

szła do kuchni. – Telefon cie˛ obudził – domyśliła sie˛.
– Tak.
– Przepraszam. Postanowiliśmy z Mitchem, że damy
ci sie˛ wyspać. Z samego rana dzwoniłam do szpitala, żeby
sie˛ dowiedzieć, jak mine˛ła noc.
– I co z Marcusem?
– Mitch określa jego stan jako zadowalaja˛cy. Wybu-
dził sie˛ ze znieczulenia, morfologia w porza˛dku.
Elizabeth odetchne˛ła z ulga˛.
– To dobre wieści.
– Poza tym Mitch wyraźnie odzyskał humor. Rozu-
miem, że już nie uważasz, że cie˛ unika.
– Nie, nie – odrzekła z nieśmiałym uśmiechem.
– Wczorajszy dzień obfitował w same rewelacje.
– Przyjechał Marcus, odkryłaś, że lubisz go jako
przyjaciela, za to jesteś po uszy zakochana w Mitchu, tak?
– Trafiłaś w dziesia˛tke˛.
– Nie mów! Jesteś zakochana w Mitchu?!
– Jestem.
– Córeczko, to... fantastycznie. Cudownie! – Maude
uścisne˛ła Elizabeth, potem odsune˛ła sie˛ i spytała: – On już
wie? A co na to ojciec?
– Prosze˛ cie˛, mamo!
– Jak powiesz o tym ojcu? – zmartwiła sie˛ Maude.
– Be˛dzie wściekły. Och, i ten biedny Marcus!
– Prosze˛ cie˛, mamo!
– Chcesz powiedzieć, że nie kopie sie˛ leża˛cego, tak?
Czy to znaczy, że moge˛ już zacza˛ć przygotowania do
wesela?
Elizabeth wzie˛ła Maude za ramiona i delikatnie nia˛
potrza˛sne˛ła.
146 LUCY CLARK
– Spokojnie, mamo.
– Spokojnie?
– Właśnie.
– Jak moge˛ być spokojna, jeśli... – Zawiesiła głos, jak
gdyby doznała olśnienia. – Teraz rozumiem, dlaczego
Mitch chciał ode mnie...
– Co chciał? Mów!
– Numer telefonu twojego ojca. Podejrzewam, że
zamierza zawiadomić go o wypadku Marcusa.
– Miałam go sama zawiadomić. Dlaczego Mitch chce
do niego dzwonić?
– Jest najbliższym krewnym Marcusa.
– Rzeczywiście. Cia˛gle o tym zapominam. – Eliza-
beth nalała sobie szklanke˛ soku i wypiła. – Na mnie czas
– stwierdziła.
– Zawioze˛ cie˛ – zaproponowała Maude. – Pozwolisz
mi zostać w szpitalu, żeby zobaczyć, jak sytuacja sie˛
rozwinie?
– Tylko jeśli sie˛ rozchorujesz, czego bym ci nie
życzyła. No – dodała – ja jestem gotowa.
Przez cała˛ droge˛ do szpitala Maude usta sie˛ nie
zamykały, a zanim dojechały na miejsce, podniecenie
matki udzieliło sie˛ Elizabeth. Z ogromna˛trema˛wchodziła
do budynku.
Dziś jest wielki dzień, pomyślała. Najważniejszy!
Wzie˛ła głe˛boki oddech i pchne˛ła drzwi.
– Dzień dobry, Elizabeth! – powitała ja˛ Imogen.
– Wypocze˛ta?
– Tak, mimo że to koniec tygodnia. Dzie˛kuje˛.
– Dobrze, że sie˛ wyspałaś. Potrzebne ci to było.
– Imogen wskazała drzwi na oddział. – Marcus dopytywał
sie˛ o ciebie.
– A gdzie... Mitch?
– Wysłałam go do domu, żeby sie˛ troche˛ ogarna˛ł.
Niedługo be˛dzie z powrotem.
Elizabeth kiwne˛ła głowa˛ i skierowała sie˛ do Marcusa.
– Dzień dobry! Jadłeś śniadanie?
– Niewiele mogłem przełkna˛ć.
– Nie martw sie˛, to typowy objaw. – Zdje˛ła zawieszo-
na˛ z tyłu łóżka karte˛ i przeczytała wpisy. – Znakomicie
– skomentowała. Zawiesiła karte˛ na miejscu i wycia˛gne˛ła
re˛ke˛, by wzia˛ć kołdre˛ za róg i ja˛ odrzucić.
Marcus kurczowo chwycił za drugi brzeg.
– Co robisz!? – wykrzykna˛ł przerażony.
– Musze˛ obejrzeć twoja˛ noge˛ – wyjaśniła zdumiona.
– Noga jest w porza˛dku.
– Wstydzisz sie˛ mnie? Jestem lekarzem, Marcusie.
Operowałam cie˛.
– Wiem. – Skrzywił sie˛. – I to wystarczy.
– O co ci chodzi? – spytała urażona, chociaż starała
sie˛ panować nad głosem.
– Widziałaś mnie nagiego.
– Tylko o to? Nie zapominaj, że wie˛kszość pacjentów
jest naga, kiedy przeprowadzam operacje˛. Jeśli cie˛ to
pocieszy, to wiedz, że byłeś okryty jałowa˛ koszula˛.
– To nie był twój pierwszy raz?
Przymkne˛ła powieki i wzie˛ła głe˛boki oddech.
– Jestem lekarzem – odpowiedziała. – Jak ci sie˛
wydaje, co robiłam każdego dnia pracy w szpitalu w An-
glii?
– Bo ja wiem? Wypisywałaś recepty, mierzyłaś tem-
perature˛...
Zmobilizowała cała˛ siłe˛ woli, by nie wybuchna˛ć śmie-
chem.
148 LUCY CLARK
– Cóż, rzeczywistość była inna.

– Teraz już wiem.
– Przykro mi, że to cie˛ kre˛powało – przysune˛ła sobie
krzesło, usiadła – ale nie było wyjścia. Nie w takim
małym szpitaliku jak ten.
– No a co z tym twoim kolega˛? Jak on sie˛ właściwie
nazywa? Wiesz, nikt nie wymienił przy mnie jego naz-
wiska!
– Dzień dobry! – rozległ sie˛ głos Mitcha. – Ciesze˛ sie˛,
że nareszcie sie˛ obudziłaś, Lizzie.
– Ona ma na imie˛ Elizabeth – poprawił go Marcus.
Mitch wzruszył tylko ramionami.
– Właśnie o tobie rozmawialiśmy – odezwała sie˛
Elizabeth. – Biednemu Marcusowi jakoś umkne˛ło twoje
nazwisko...
– To prawda. Oficjalnie nie zostaliśmy sobie przed-
stawieni – dodał chory i zawiesił głos.
Mitch spojrzał na Elizabeth. Kiwne˛ła głowa˛, jak gdyby
chciała dodać mu odwagi.
– Sa˛dze˛, że mam prawo poznać pańskie nazwisko,
szczególnie że skradł mi pan narzeczona˛...
Elizabeth już otwierała usta, by sprostować, lecz Mitch
gestem ja˛ powstrzymał.
– Masz racje˛, kolego. Absolutna˛ racje˛. Nazywam sie˛
Mitch O’Neill... – Urwał, staraja˛c sie˛ wyczytać z twarzy
Marcusa, czy go rozpoznaje. Nie zauważył jednak żad-
nej reakcji. – Co do tej drugiej kwestii – cia˛gna˛ł –
Lizzie powiedziała mi, że formalnie nigdy nie byliście
zare˛czeni...
Marcus zmarszczył brwi.
– Mitch O’Neill. Ska˛d ja znam to nazwisko?
Mitch i Elizabeth wymienili spojrzenia.
– Znasz, bo Mitch jest twoim bratem – rzekła.

Marcus otworzył usta i zamrugał oczami.
– Moim... – odchrza˛kna˛ł – moim bratem? – wyszep-
tał. – To ty jesteś Mitchell?
– Tak...
Elizabeth ogarne˛ła fala współczucia dla nich obu. To
była niezwykle ważna chwila. Wiedziała, że Mitch ogro-
mnie cieszy sie˛ z odnalezienia brata, natomiast trudno jej
było odgadna˛ć uczucia Marcusa.
– Czyli wyla˛dowałeś w takiej dziurze na końcu świata
– odezwał sie˛ Marcus. W jego głosie słychać było
pogarde˛ i gorycz. – Mogłem sie˛ tego spodziewać.
– Marcusie! – Elizabeth była wstrza˛śnie˛ta. – Nie
widziałeś brata, odka˛d skończyłeś sześć lat, i tylko to
masz mu do powiedzenia? – Marcus spojrzał na nia˛
zdumiony. – Coober Pedy nie jest dziura˛ na końcu świata.
To niezwykłe miejsce z bogata˛ kultura˛ i historia˛. Lekarz
pracuja˛cy w australijskim buszu musi odznaczać sie˛
wyja˛tkowymi cechami charakteru i umieje˛tnościami,
a Mitch spełnia te wymagania. Nie masz zielonego
poje˛cia, jak wygla˛dało jego życie, tak jak on nic nie wie
o twoim, ale to nie powód, żeby zachowywać sie˛ tak
snobistycznie i niesprawiedliwie!
– Jak śmiesz mówić do mnie w taki sposób! – napadł
na nia˛ Marcus.
– Śmiem, bo mi zależy na...
– Na nim?
– Tak – odrzekła i dumnie podnosza˛c głowe˛, dodała:
– A co do ciebie, to... zachowujesz sie˛ jak skończony
idiota. Jesteście braćmi. Po wielu latach sie˛ odnaleźliście.
Nie dopuść, żeby przeszłość rzucała cień na twoja˛ przy-
szłość, Marcusie – perswadowała. – Niech to spotkanie
150 LUCY CLARK
odmieni twoje życie. Niewykluczone, że wczoraj Mitch

uratował cie˛ od śmierci, bo wykonywał swoje zawodowe
obowia˛zki, ale jednocześnie zrozumiał, że trzeba zapom-
nieć o urazach. Nie zmarnuj tej okazji – błagała.
– Bardzo sie˛ zmieniłaś, Elizabeth.
– Nie – potrza˛sne˛ła głowa˛. – Nie zmieniłam sie˛. Po
prostu odkryłam, kim naprawde˛ jestem.
– A co z ojcem? On jest chory. Potrzebuje cie˛.
– To już jest sprawa pomie˛dzy mna˛ a nim. Ty sie˛ do
tego nie mieszaj.
– Byliśmy para˛. Chodziliśmy ze soba˛.
– To prawda, lecz nie ła˛czyło nas nic poza tym. Nigdy
mnie nie kochałeś, Marcusie. Może ci sie˛ tak wydawało,
ale to nie była prawdziwa miłość. Potrzebowałeś żony,
z która˛ mógłbyś sie˛ pokazać w towarzystwie, która
byłaby elegancka i miała odpowiednia˛pozycje˛ społeczna˛.
– Potrza˛sne˛ła głowa˛. – Ja sie˛ do tego nie nadaje˛.
– Porozmawiamy o tym, kiedy wrócisz do Anglii.
Elizabeth wzie˛ła głe˛boki oddech.
– Ja nie wracam do Anglii – oświadczyła.
– Wiem. Teraz nie wracasz, bo jesteś tu potrzebna, ale
kiedy twoja umowa wygaśnie...
– W ogóle nie wracam, Marcusie.
– Nie? – odezwał sie˛ Mitch.
Był zaskoczony jej deklaracja˛, a nadzieja, jaka wczoraj
zacze˛ła kiełkować w jego sercu, odżyła ze zdwojona˛ siła˛.
Elizabeth odwróciła sie˛, by na niego spojrzeć.
– Nie.
– Co be˛dziesz robiła? – dopytywał sie˛ Marcus.
– Elizabeth wsze˛dzie znajdzie prace˛ – wtra˛cił Mitch,
nie spuszczaja˛c oczu z jej twarzy. – Tutaj też mamy
wakat...
– Macie? – szepne˛ła.
– Tak.
– Cudownie! – wykrzykna˛ł Marcus sardonicznym
tonem. – A wie˛c zostajesz i poślubisz mojego brata.
– Prosiłem ja˛ o to – oznajmił Mitch z uśmiechem.
– Nie prosiłeś – sprostowała Elizabeth.
– Wiedziałem. Wiedziałem! Założe˛ sie˛, że kiedy tyl-
ko dowiedziałeś sie˛, że ze soba˛ chodzimy, postanowiłeś
sprza˛tna˛ć mi ja˛ sprzed nosa, żeby sie˛ na mnie odegrać.
Mitch, zdezorientowany, spojrzał na brata.
– Za co miałbym sie˛ na tobie odgrywać? – spytał.
– O co ci chodzi, Marcus? Za co mnie tak nienawidzisz?
Marcus odwrócił sie˛ do nich plecami.
– Wyjdźcie sta˛d. Oboje. Już dość sie˛ nade mna˛ na-
zne˛caliście. Domagam sie˛, żeby mnie jak najszybciej
przewieziono do innego szpitala.
Elizabeth poczuła sie˛ strasznie zgne˛biona. Nie spo-
dziewała sie˛, że sprawy przybiora˛ taki obrót. Niemniej
widziała, że decyzja Marcusa jest nieodwołalna. Zerkne˛ła
na Mitcha i zobaczyła ból w jego oczach.
– Dobrze – odezwał sie˛ z nuta˛ smutku w głosie.
– Poprosze˛ Imogen, żeby sie˛ tym zaje˛ła.
– Dzie˛kuje˛ – mrukna˛ł Marcus i zamkna˛ł oczy.
Elizabeth i Mitch opuścili pokój. Mitch sztucznie
opanowanym tonem, który nie zwiódł nikogo, wydał
Imogen polecenie przygotowania dokumentacji Marcusa.
– Gdybyś czegoś potrzebowała, jesteśmy w przycho-
dni – poinformował. Wzia˛ł Elizabeth za re˛ke˛. – Musimy
porozmawiać – rzekł. W milczeniu otworzył drzwi jed-
nego z gabinetów i przepuścił ja˛ przed soba˛. – Nie jest to
najwygodniejsze miejsce, ale przynajmniej nikt nam tu
nie przeszkodzi. – Usiadł za biurkiem, odsuna˛ł na bok
152 LUCY CLARK
jakieś papiery, wycia˛gna˛ł do Elizabeth re˛ce. – Musze˛ sie˛

do ciebie przytulić, Lizzie – szepna˛ł.
I jej też potrzebna była jego bliskość.
– Dre˛czy mnie ogromne poczucie winy. – Elizabeth
odsune˛ła sie˛ od Mitcha i spojrzała mu w twarz. – Biedny
Marcus. Najpierw ma wypadek i operacje˛, potem odnaj-
duje brata i traci narzeczona˛.
Mitch pokiwał głowa˛.
– Cóż... Nieszcze˛ścia chodza˛ parami.
– Nie chciałam, żeby to tak wyszło.
– A jak miało wyjść, zgodnie z twoim planem?
Powiedziałaś, że chcesz tu zostać i co dalej?
– To nie jest tak. Ja nie chce˛ tutaj zostać. Ja po prostu
nareszcie coś zrozumiałam. Zrozumiałam, że tu właśnie
jest moje miejsce na ziemi.
– Nareszcie!
– Nie dostrzegasz tego? Nie czujesz? – Wzie˛ła głe˛-
boki oddech, potem zagla˛daja˛c mu w oczy, cia˛gne˛ła:
– Kocham cie˛, Mitch, i chociaż starałeś sie˛ zamkna˛ć
przede mna˛ serce, wiem, że i ty mnie kochasz. Nie-
prawda?
– Jesteś taka pewna siebie, Lizzie. Brawo! Kocham
cie˛ tak bardzo, że każda chwila z dala od ciebie wydaje mi
sie˛ nie do zniesienia.
– Wie˛c ożenisz sie˛ ze mna˛?
Mitch znowu sie˛ roześmiał.
– Spróbuj mi w tym przeszkodzić.
Przypiecze˛towali zare˛czyny długim pocałunkiem.
– Jesteś dla mnie taki ważny – szepne˛ła. – Zache˛casz
mnie do odkrywania, kim właściwie jestem. Nigdy nie
starasz sie˛ zorganizować mi życia bez pytania mnie
o zdanie. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.
– Obawiam sie˛, że jednak coś zrobiłem bez pytania

cie˛ o zdanie.
– Przerażasz mnie.
– Zadzwoniłem do twojego ojca.
Odetchne˛ła z ulga˛.
– Wiem. Mama wspomniała mi, że prosiłeś o numer
jego telefonu. Powiedziałeś mu o Marcusie, tak?
– Tak, ale nie tylko.
Elizabeth ogarna˛ł nagły le˛k, lecz przezwycie˛żyła go.
Wiedziała, że musi Mitchowi ufać.
– Cokolwiek powiedziałeś, wierze˛, że było to konie-
czne. Niestety, ojciec nie ma najłatwiejszego charakteru.
– Wie˛c sie˛ nie gniewasz?!
– Pali mnie ciekawość, ale nie gniewam sie˛, bo mam
do ciebie zaufanie.
– Czym sobie na nie zasłużyłem? Przyjmujesz za
dobra˛ monete˛ wszystko, cokolwiek mu powiedziałem?
– Przyjmuje˛.
– Nawet jeśli on do końca życia sie˛ do ciebie nie
odezwie?
– Jestem przekonana, że z czasem ochłonie...
– Wzdrygne˛ła sie˛. – Tak samo jak Marcus.
– Oznajmiłem mu, że zostajesz w Coober Pedy. Myś-
lisz, że pogodzi sie˛ z tym faktem? Powiedziałem, że nie
wracasz do Anglii, bo przed końcem miesia˛ca zamierzam
sie˛ z toba˛ ożenić.
– Byłeś pewny swego.
– Tam pod ziemia˛, ratuja˛c Marcusa, zrozumiałem,
że nie moge˛ pozwolić ci wyjechać. Wiedziałem, że
pragne˛ mieć cie˛ blisko siebie, bo... bo kocham cie˛
do szaleństwa.
– Jak on zareagował?
154 LUCY CLARK
– Zacza˛ł ciskać gromy, lecz wtedy oświadczyłem, że

jeśli nie pogodzi sie˛ z tym, że jesteś dorosła i sama
decydujesz o swoim życiu, na zawsze cie˛ straci.
– No, no. Ostro sobie z nim poczynałeś. Ja nie
miałabym dość odwagi.
– Wiem. I dlatego wzia˛łem to na siebie.
Uje˛ła w dłonie jego twarz.
– Zrobiłeś to dla mnie – szepne˛ła wzruszona.
Dzwonek telefonu sprowadził ich na ziemie˛. Mitch
je˛kna˛ł. Oboje wiedzieli, że Imogen nie przeszkadzałaby
im z błahego powodu.
– Mam nadzieje˛, że to coś ważnego – warkna˛ł do
słuchawki.
Elizabeth zaśmiała sie˛.
– Oczywiście – odparła Maude.
– O co chodzi? – spytał Mitch i odsuna˛ł słuchawke˛
od ucha, tak by i Elizabeth mogła słyszeć cała˛ roz-
mowe˛.
– Strasznie sie˛ denerwuje˛.
– Mam tu coś na uspokojenie...
– Nie żartuj. Powiedz tylko, czy już moge˛ nazywać
cie˛ swoim zie˛ciem?
– Tak – odrzekła Elizabeth.
Maude wydała z siebie taki pisk radości, że o mało
be˛benki w uszach im nie pope˛kały. Mitch odłożył słucha-
wke˛ i otoczył ukochana˛ ramionami.
– Czy chcesz poznać prawdziwa˛ przyczyne˛, dla któ-
rej musze˛ sie˛ z toba˛ ożenić? – spytał cicho, całuja˛c ja˛
w szyje˛.
– Hm – mrukne˛ła.
– Chodzi o twoje nazwisko. Takie długaśne. Koniecz-
nie trzeba z nim coś zrobić.
– Hm. Pani O’Neill. Jak to brzmi?

– Doktor O’Neill – poprawił ja˛ Mitch.
– Ale wówczas oboje be˛dziemy sie˛ nazywali tak
samo.
– Co z tego? Jest równouprawnienie czy nie ma?

Clark Lucy - Odrobina Szaleństwa

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

You might also like

Clark Lucy - Odrobina Szaleństwa

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Clark Lucy - Odrobina Szaleństwa

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Lucy Clark

– Zgoda – odezwał sie˛ Mitch, pocia˛gna˛ł duży łyk ze

– To Maude – stwierdził jeden z me˛żczyzn, a wszyscy

oburzona Maude, a zwracaja˛c sie˛ do dziewczyny, dodała:

– Nie, moja droga. Nie chce˛, żebyś sie˛ wystraszyła

– Zaraz go poinformuje˛, że funduje wam ba˛belki

dość skutecznie walczyłam o przyznanie mi opieki nad

córka sama potrafi sie˛ obronić przed... – urwał i znacza˛-

plecami. Jego donośny głos przebił sie˛ przez pijackie

Elizabeth cały czas przytrzymywała skaleczona˛ re˛ke˛

tyczny? – Urwała, jakby zastanawiała sie˛ nad odpowie-

Otulona kocem Elizabeth, z kubkiem ciepłego mleka

pozbawionego okien pokoju, nie słychać było świergotu

miotłe˛. Jeszcze sie˛ skaleczysz, a dziś twój pierwszy dzień

– On też ma swoja˛ historie˛.

Maude podwiozła córke˛ do szpitala. Kiedy sie˛ pożeg-

dźwie˛k którego poczuła mrowienie w całym ciele. – Jes-

– Rentgen, kuchnia, tam dalej sala operacyjna. Wsze˛dzie

– Ja? Zakazanego? Jakżebym śmiał po kazaniu, jakie

wypadku i przywiózł ich do nas. Zatrzymaliśmy chłop-

dobrego. – Widze˛, że musze˛ sie˛ postarać, abyś zmieniła

– Zależy od tego, czy przeszłość, od której ucieka,

meningokowemu zapaleniu opon mózgowych. Bez prob-

Mitch podniósł re˛ce, oparł dłonie o górna˛ framuge˛

kieszeni. – Gdzie sa˛ moje kluczyki? Imogen? – Podszedł

i uschnie, czy też głe˛boko zapuści korzenie w te˛ ziemie˛

– Nie udawaj głupiego, Mitch. Doskonale wiesz, że

Nie zmartwił sie˛ jej napuszona˛ mina˛. Zwróciła sie˛ do

mógł, ale naprawde˛ sie˛ ciesze˛, że tu jesteś. On należy do

Elizabeth uśmiechne˛ła sie˛ rozbawiona.

W karcie nie było wzmianki na ten temat.

Dzie˛ki temu lek przyjmowany w inhalatorze zadziała

W kabinie pikapa Elizabeth zauważyła sporych roz-

– Maude wie, że lubie˛ ten napój, i zawsze trzyma dla

– Wiesz, że twoje oczy rzucaja˛ zielone błyski, kiedy

– Widze˛, że już sie˛ zadomowiłaś w Coober Pedy

Skończyła szkołe˛, wyjechała na studia, ale gdybym miała

miałem ochote˛ uciekać, gdzie pieprz rośnie. – Urwał,

– Na jakim etapie sie˛ rozstawaliście?

– Mówiłaś, że był dla ciebie bratnia˛ dusza˛.

– To wymagało niemałej odwagi.

Elizabeth, otulona kocem, znowu siedziała przed wej-

czyła kawe˛ i postawiła kubek na ziemi. Bała sie˛, że

– Popatrz na to bardziej optymistycznie. Przynaj-

– Ale nic o sobie nie wiemy.

– Tak. Kobiety i me˛żczyźni moga˛ być przyjaciółmi.

W gabinecie rozległ sie˛ dzwonek telefonu.

– Prosze˛. Powinien pasować. – Mitch podał Elizabeth

wszystkim sprawdźmy, czy wszystko mamy. – Zacza˛ł

– Na dół! – Z wrażenia oczy wyszły jej z orbit.

Mitcha do liny wycia˛garki i jak znika pod ziemia˛. Z dusza˛

Rozległ sie˛ gromki śmiech. Elizabeth posłusznie unios-

– Nie najlepiej to wygla˛da, prawda?

a ponieważ nie mógł dłużej sie˛ powstrzymać, pocałował

– A ty? Nie te˛sknisz za mna˛?

– Dopiero gdy to mówiła, przypomniała sobie o różnicy

kaja˛. A co z Mitchem? Potrza˛sne˛ła głowa˛, zupełnie

nie widziałyśmy sie˛ od czasu, kiedy byłaś niemowle˛ciem,