Daevabad 01 De bronzen stad 1st

Edition S A Chakraborty
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/product/daevabad-01-de-bronzen-stad-1st-edition-s-a-chakrab
orty-2/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Daevabad 01 De bronzen stad 1st Edition S A Chakraborty

https://ebookstep.com/product/daevabad-01-de-bronzen-stad-1st-
edition-s-a-chakraborty/

Trilogia de Daevabad 1st Edition S A Chakraborty

Mariana Kohnert S A Chakraborty

https://ebookstep.com/product/trilogia-de-daevabad-1st-edition-s-
a-chakraborty-mariana-kohnert-s-a-chakraborty/

Daevabad 02 De koperen koning 1st Edition S A

Chakraborty

https://ebookstep.com/product/daevabad-02-de-koperen-koning-1st-
edition-s-a-chakraborty/

Le Royaume de Cuivre – La trilogie Daevabad – Livre 2

S. A. Chakraborty

https://ebookstep.com/product/le-royaume-de-cuivre-la-trilogie-
daevabad-livre-2-s-a-chakraborty/
De witte stad 05 De engel van de stad 1st Edition Eva
García Sáenz De Urturi

https://ebookstep.com/product/de-witte-stad-05-de-engel-van-de-
stad-1st-edition-eva-garcia-saenz-de-urturi/

A Guerra de Corona 01 1st Edition Rubi Elhalyn

https://ebookstep.com/product/a-guerra-de-corona-01-1st-edition-
rubi-elhalyn/

Las aventuras de Amina Al Sirafi 1st Edition Shannon

Chakraborty

https://ebookstep.com/product/las-aventuras-de-amina-al-
sirafi-1st-edition-shannon-chakraborty/

La Caja de Música 01 Bienvenido a Pandaoriente 1st

Edition Courtney Carbone Gijé

https://ebookstep.com/product/la-caja-de-musica-01-bienvenido-a-
pandaoriente-1st-edition-courtney-carbone-gije/

Mughal Narir Kissa Kahini 1st Edition Saheli

Chakraborty

https://ebookstep.com/product/mughal-narir-kissa-kahini-1st-
edition-saheli-chakraborty/
Tussen de marktkramen van het achttiende-eeuwse Caïro zingen nog altijd de
oude verhalen rond. Verhalen over djinns en geesten. Over steden verborgen
in het kolkende zand van de woestijn, vol betoveringen, verlangens en
schatten die je stoutste dromen overtreffen. Daar, waar de magie door elke
straat stroomt en als stof in de lucht hangt, wacht Daêvabad: de legendarische
bronzen stad. Achter haar hoge muren en zes djinnpoorten ligt een plek vol
intrige en betovering – waar oude vetes verre schaduwen werpen en de
machtsstrijd genadeloos is.

Nahri heeft nooit in magie geloofd. Dromen over schatten en verborgen

steden is leuk, maar als je de kost verdient met het oplichten van Ottomaanse
edeIen, heb je wel iets anders aan je hoofd. Tot Nahri tijdens een van haar
zwendelpraktijken per ongeluk een mysterieuze djinnkrijger aan haar zijde
roept, en ze beseft dat de magische wereld die ze voor onzin hield maar al te
echt is. Sterker nog: zijzelf maakt er onherroepelijk deel van uit. Want Nahri
heeft nooit geweten waar ze vandaan komt, of hoe het kan dat ze vreemde
talen kan verstaan die niemand haar ooit heeft geleerd. Ze hoopt dat de krijger
haar de antwoorden kan geven die ze haar hele leven heeft gezocht. Maar
iedereen weet dat een wens doen bij een djinn fatale gevolgen kan hebben.

Over De bronzen stad:

‘Na een paar pagina’s dompel je jezelf al onder in Chakraborty’s magie.’

Robin Hobb

‘Dit boek is een extravagant feest: romantisch, bloederig, overweldigend

betoverend en toch levensecht.’ Laini Taylor, bestsellerauteur van de
Dromendochter-trilogie
‘Een weelderig meesterwerk – doordrenkt van verlangen, doorspekt met
intriges, en gevuld met zo-heerlijk-dat-ik-mijn-tanden-erin-wil-zetten
worldbuilding en even betoverende karakters.’ Roshani Chokshi, auteur van
The Star-Touched Queen

boekerij.nl
boekerij.nl
 S.A. Chakraborty

De

bronzen stad

Wees voorzichtig met wat je wenst

ISBN 978-90-225-9445-2

ISBN 978-94-023-1779-4 (e-book)

NUR 334

Oorspronkelijke titel: The City of Brass

Vertaling: De Vertaalzusjes
Omslagontwerp: Micaela Alcaino © HarperCollinsPublishers Ltd 2017,
bewerkt door DPS Design & Prepress Studio, Amsterdam
Omslagbeeld: © Shutterstock.com
Illustraties schutbladen: © Pchepi (Lyaisan Faizullina)
Kaart p. 6 en 7: © Virginia Norey
Zetwerk: Pier Post

© 2017 Shannon Chakraborty

© 2021 Nederlandse vertaling Meulenhoff Boekerij bv, Amsterdam
Deze vertaling is tot stand gekomen in samenwerking met HarperVoyager, een imprint van
HarperCollins Publishers.

Niets uit deze uitgave mag openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie,
internet of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de
uitgever.
Voor Alia, het licht van mijn leven
 Nahri

Hij was een makkelijk doelwit.

Nahri glimlachte achter haar sluier en keek toe hoe de twee ruziemakende
mannen in de richting van haar kraampje liepen. De jongste van de twee keek
met een angstige blik het steegje in terwijl de oudere man, haar klant, stond te
zweten in het koele ochtendbriesje. Op de twee mannen na was het steegje
leeg. Het was tijd voor fajr en iedereen die vroom genoeg was om in het
openbaar te bidden, niet dat dat veel voorkwam in haar buurt, zat al in de
kleine moskee aan het einde van de straat.
Ze probeerde niet te gapen. Nahri deed nooit mee aan het ochtendgebed,
maar haar klant had het vroege tijdstip uitgekozen en had haar rijkelijk
beloond voor haar discretie. Ze bestudeerde de mannen die op haar af
kwamen lopen, met hun lichte huidskleur en dure jassen. Turken, vermoedde
ze. De oudste zou zelfs een pasja kunnen zijn, een van de weinigen die niet uit
Caïro was gevlucht toen de Franken binnenvielen. Ze kruiste haar armen voor
haar zwarte abaja. Dit kon wel eens interessant worden… Ze had niet veel
Turkse klanten, veel te snobistisch. De Franken en de Turken voerden continu
oorlog over Egypte. Het enige waar die twee bevolkingsgroepen het over eens
leken te zijn, was dat ze vonden dat de Egyptenaren niet zelf mochten
regeren. Stel je voor. Het was niet alsof Egyptenaren de erfgenamen waren
van een grote beschaving wier prachtige monumenten nu nog overal in het
land te zien waren. Welnee. Het waren boeren, achterdochtige sukkels die te
veel bonen aten.
Nou, deze achterdochtige sukkel gaat je helemaal uitkleden, dus kom maar op met

Nahri glimlachte toen de mannen op haar af kwamen lopen.

je beledigingen.

Ze begroette hen hartelijk en leidde hen naar haar kleine kraampje, waar
ze de oudere man een bittere thee gaf van gemalen fenegriekzaad en grof
gesneden munt. Hij dronk het snel op, maar Nahri nam ruim de tijd om de
theebladeren te lezen. Ze mompelde en zong in haar moedertaal, een taal die
de mannen beslist niet zouden kennen. Het was een taal waar zelfs zij geen
naam voor had. Hoe langer ze erover zou doen, hoe wanhopiger hij zou
worden. En hoe goedgeloviger.
Het was heet in haar kraampje. De lucht kon nergens heen door de
donkere sjaals die ze aan de muren had gehangen om de privacy van haar
klanten te waarborgen. Het rook naar verbrand cederhout, zweet en de
goedkope gele wax die ze als wierook gebruikte. Haar klant frummelde
zenuwachtig aan de zoom van zijn jas. Het zweet droop van zijn rode gezicht
en bevochtigde zijn geborduurde kraag.
De jongere man fronste. ‘Dit is zinloos, broer,’ fluisterde hij in het Turks.
‘De dokter zei dat je niets mankeert.’
Nahri verborg een triomfantelijke glimlach. Het waren inderdaad Turken.
Ze zouden niet verwachten dat ze hen kon verstaan. Waarschijnlijk dachten ze
dat een Egyptische straatgenezeres zelfs amper Arabisch kon praten, maar
Nahri’s Turks was net zo goed als haar moedertaal. Daarnaast sprak ze
Arabisch en Hebreeuws, academisch Perzisch, Venetiaans en Swahili. In de
grofweg twintig jaar op deze aarde was ze nog geen taal tegengekomen die ze
niet direct begreep.
Maar dat hoefden de Turken natuurlijk niet te weten. Ze negeerde hen en
deed net alsof ze druk bezig was met het bestuderen van de theeblaadjes in de
beker van de pasja. Ze zuchtte. Haar sluier bewoog tegen haar lippen op een
manier die de aandacht van beide mannen trok en ze liet de beker op de grond
vallen.
De beker viel stuk, zoals de bedoeling was, en de pasja hapte naar adem.
‘Bij de Almachtige! Het is niet best, zeker?’
Nahri keek naar de man. Haar lange wimpers knipperden langzaam boven
haar zwarte ogen. Hij zag bleek en ze bleef even stil om naar zijn hartslag te
luisteren. Zijn hart klopte snel en onregelmatig door de angst, maar ze kon
voelen dat er gezond bloed door zijn lichaam pompte. Zijn adem was vrij van
ziektes en ze zag een onmiskenbaar licht in zijn donkere ogen. Ondanks de
grijze haren in zijn baard, die slecht waren weggemoffeld met henna, en zijn
grote buik, leed hij alleen aan een te dikke beurs.
Daar wilde ze hem graag van af helpen.
‘Het spijt me zo, meneer.’ Nahri duwde de kleine stoffen buidel weg. Haar
snelle vingers voelden meteen hoeveel dirham er ongeveer in zat.
‘Neem uw geld alstublieft weer mee.’
De ogen van de pasja vielen bijna uit hun kassen. ‘Wat?’ schreeuwde hij.
‘Waarom?’
Ze keek naar de grond. ‘Sommige dingen gaan mij boven de pet,’ zei ze
zachtjes.
‘O god… Hoor je haar, Arslan?’ De pasja draaide zich met tranen in zijn
ogen naar zijn jongere broer. ‘Je zei dat ik gek was!’ beschuldigde hij hem,
terwijl hij zijn best deed om niet in huilen uit te barsten. ‘En nu ga ik dood!’
Hij legde zijn hoofd in zijn handen en huilde. Nahri telde de gouden ringen
aan zijn vingers. ‘Ik keek er zo naar uit om te gaan trouwen…’
Arslan keek haar geïrriteerd aan voor hij zich weer op de pasja richtte.
‘Verman je, Cemal,’ siste hij in het Turks.
De pasja veegde de tranen uit zijn ogen en keek haar aan. ‘Nee, er moet
toch iets zijn wat je kunt doen. Ik heb geruchten gehoord. Mensen zeggen dat
jij een kreupele jongen weer hebt laten lopen door hem alleen maar aan te
kijken. Jij kunt me vast helpen!’
Nahri leunde achterover. Ze liet niet merken hoe blij ze werd van zijn
uitspraak. Ze had geen idee over welke kreupele hij het had, maar het zou
haar reputatie zeker een handje helpen.
Ze legde haar hand op haar hart. ‘O, meneer. Ik vind het vreselijk om u dit
nieuws te moeten brengen. En dan te bedenken dat uw lieve bruid zo’n prijs
wordt ontzegd…’
Zijn schouders schudden door zijn gesnik. Ze wachtte tot hij nog wat
hysterischer werd en gebruikte het moment om de dikke gouden banden om
zijn polsen en nek eens wat beter te bekijken. Op zijn tulband zat een
beeldschone granaat gespeld, prachtig geslepen.
Uiteindelijk ging ze verder. ‘Er is misschien wel iets, maar… nee.’ Ze
schudde haar hoofd. ‘Dat werkt toch niet.’
‘Wat?’ riep hij, terwijl hij de smalle tafel vasthield alsof zijn leven ervan af
hing. ‘Alsjeblieft, ik heb er alles voor over.’
‘Het gaat heel moeilijk worden.’
Arslan zuchtte. ‘En duur zeker.’
O, nú spreek je ineens Arabisch? Nahri glimlachte lieflijk naar hem. Ze wist

dat haar sluier zo doorzichtig was dat hij haar gezicht kon zien. ‘Al mijn
prijzen zijn eerlijk, dat kan ik u verzekeren.’
‘Hou je mond, broertje,’ beet de pasja de andere man toe. Hij keek naar
Nahri met een berustende blik in zijn ogen. ‘Vertel het me.’
‘Het is geen garantie,’ waarschuwde ze.
‘Ik moet het proberen.’
‘U bent een dapper man,’ zei ze met een trilling in haar stem. ‘Ik geloof dat
uw ziekte van het boze oog af komstig is. Iemand is jaloers op u, meneer. En
wie zou dat niet zijn? Een man met uw rijkdom en schoonheid kan alleen
maar jaloezie aantrekken. Misschien is het wel iemand die heel dicht bij u
staat…’ Ze keek Arslan kort aan, maar zijn wangen kleurden direct rood. ‘U
moet uw huis bevrijden van de duisternis die deze afgunst over u heeft
afgeroepen.’
‘Hoe?’ vroeg de pasja, met zachte en gretige stem.
‘U moet eerst beloven dat u zich exact aan mijn instructies zult houden.’
‘Natuurlijk!’
 Ze leunde doelbewust naar voren. ‘Koop een mengsel van één deel amber
met twee delen cederolie. Een flinke hoeveelheid. Haal het bij Yaqub, bij de
apotheek verderop in de straat. Hij heeft de beste spullen.’
‘Yaqub?’
‘Aywa. Koop ook wat limoenschilpoeder en walnootolie.’

Arslan keek naar zijn broer met ongeloof in zijn ogen, maar de pasja zag
het niet en keek haar hoopvol aan. ‘En dan?’
‘Dan wordt het misschien lastig, maar, meneer…’ Nahri raakte zijn hand
aan en hij rilde. ‘U moet mijn instructies exact opvolgen.’
‘Ja. In naam van God, de Meest Barmhartige, de Meest Genadevolle.’
‘Uw huis moet gereinigd worden en dat kan alleen als het verlaten is. Uw
hele gezin moet weg, de dieren en de bedienden incluis. Er mag zeven dagen
geen levend wezen in het huis komen.’
‘Zeven dagen lang?!’ riep hij uit. Hij ging direct zachter praten toen hij de
af keur in haar ogen zag. ‘Waar moeten we dan heen?’
‘De oase in Faiyum.’ Arslan lachte, maar Nahri praatte gewoon verder. ‘Ga
bij zonsondergang met uw jongste zoon naar de een na kleinste bron,’ zei ze
op ernstige toon. ‘Verzamel wat water in een mandje dat is gemaakt van riet
uit de omgeving, zeg het Troonvers drie keer op en was uzelf daarna met het
water. Markeer uw deuren met amber en de olie voor u vertrekt. Tegen de tijd
dat u terugkeert, zal de afgunst zijn verdwenen.’
‘Faiyum?’ onderbrak Arslan haar. ‘Mijn god, meisje, zelfs jij weet toch wel
dat het oorlog is? Denk je dat Napoleon ons Cairo laat verlaten voor een
nutteloze tocht door de woestijn?’
‘Hou je mónd!’ De pasja sloeg met zijn vuist op tafel voor hij zich weer tot
Nahri richtte. ‘Maar dat wordt wel lastig.’
Nahri bewoog haar handen naar opzij. ‘God zal voor ons zorgen.’
‘Ja, natuurlijk. Zo is het om Faiyum te zijn,’ besloot hij, met een
vastberaden blik op zijn gezicht. ‘En dan zal mijn hart genezen?’
Ze wachtte even. Ging het hem om zijn hart? ‘Als God het wil, meneer.
Vraag uw aanstaande vrouw om de komende maand het limoenpoeder en de
olie ’s avonds aan uw thee toe te voegen.’ Het zou niets uithalen voor zijn
niet-bestaande hartprobleem, maar misschien zou zijn bruid zijn adem dan
beter kunnen verdragen. Nahri liet zijn hand weer los.
De pasja knipperde, alsof hij ontwaakte uit een betovering. ‘O, bedankt,
liefste, bedankt.’ Hij schoof de kleine buidel met munten naar haar toe en
haalde een zware gouden ring van zijn pink en gaf die ook aan haar. ‘Moge
God je zegenen.’
‘Ik wens u een vruchtbaar huwelijk.’
Hij ging moeizaam staan. ‘Ik moet het je vragen, kindje. Waar komt jouw
volk vandaan? Aan je accent te horen kom je uit Caïro, maar er is iets aan je
ogen…’ Hij maakte zijn zin niet af.
Nahri perste haar lippen op elkaar. Ze haatte het als mensen naar haar af
komst vroegen. De meeste mensen zouden haar niet als ‘mooi’ omschrijven.
Doordat ze al jaren op straat leefde was ze dunner en viezer dan de meeste
mannen aantrekkelijk vonden. Maar haar felle ogen en scherpe gelaatstrekken
verleidden de meeste mannen om nog eens naar haar om te kijken. En met die
tweede blik zagen ze haar bijzonder donkere haar en ongewoon zwarte ogen:
onnatuurlijk zwarte ogen, had ze hen horen zeggen. En die ogen riepen vaak
vragen op.
‘Ik ben zo Egyptisch als de Nijl,’ verzekerde ze hem.
‘Natuurlijk.’ Hij raakte zijn voorhoofd aan. ‘In vrede.’ Hij dook onder de
deuropening door en vertrok.
Arslan bleef achter. Nahri voelde hoe hij haar in de gaten hield terwijl ze
haar betaling verzamelde. ‘Je beseft toch wel dat je net een misdaad hebt
gepleegd?’ vroeg hij met scherpe stem.
‘Pardon?’
Hij zette een stap dichterbij. ‘Een misdaad, idioot. Hekserij is straf baar bij
de Ottomaanse wet.’
Nahri kon er niets aan doen; Arslan was bij lange na niet de eerste
arrogante Turkse functionaris met wie ze te maken kreeg als kind dat
opgroeide in Caïro onder de Ottomaanse bezetting. ‘Heb ik even mazzel dat
de Franken nu de leiding hebben…’
 Dat was een fout. Zijn gezicht werd meteen rood. Hij hief zijn hand
omhoog en Nahri dook in elkaar. Haar vingers hielden de ring van de pasja in
een reflex nog steviger vast. Een scherpe rand sneed in haar handpalm.
Maar hij sloeg haar niet. In plaats daarvan spuugde hij naar haar voeten.
‘God is mijn getuige, stelende heks… Als we de Fransen uit Egypte hebben
verdreven, is gajes zoals jij de volgende groep die mag vertrekken.’ Hij keek
haar nog een keer met een haatdragende blik aan en vertrok.
Nog steeds trillend haalde ze diep adem terwijl ze toekeek hoe de ruziënde
broers in het ochtendlicht naar Yaqubs apotheek liepen. Het was niet zijn
bedreiging die haar ongerust had gemaakt. Het was het gerochel dat ze had
gehoord toen hij schreeuwde, de geur van ijzerrijk bloed die in de lucht had
gehangen. Een zieke long, tuberculose of misschien zelfs een kankergezwel.
Het was vanbuiten nog niet zichtbaar, maar dat zou niet lang meer duren.
Het was terecht dat Arslan haar niet vertrouwde. Er was niets mis met zijn
broer. Maar hij zou niet lang genoeg leven om zijn volk haar land te zien
heroveren.
Ze ontspande haar gebalde vuist. De snee in haar palm was al aan het
genezen en haar bruine huid hechtte zichzelf alweer aan elkaar onder het
bloed. Ze staarde een tijdje naar haar genezende huid en zuchtte voor ze weer
terugging naar haar kraampje.
Ze deed haar geknoopte hoofddoek af en gooide hem in een hoek. Sukkel.
Je weet toch dat je nooit je geduld mag verliezen met dat soort kerels. Nahri had geen

nieuwe vijanden nodig, zeker geen vijanden die bewakers rondom het huis
van de pasja zouden laten posten als hij in Faiyum was. Zijn betaling van
vandaag verbleekte bij de rijkdom die ze kon stelen uit zijn lege villa. Ze zou
niet veel hebben gejat. Ze deed dit werk lang genoeg om te weten dat ze de
verleiding van overdaad moest weerstaan. Maar wat juwelen waarvoor een
vergeetachtige echtgenote of een gluiperige bediende zou opdraaien?
Hebbedingetjes die de pasja alweer zou zijn vergeten maar waar Nahri een
maand lang de huur van kon betalen? Die zou ze meenemen.
Mompelend vloekte ze nog even verder. Ze rolde haar slaapmat opzij en
maakte wat stenen van de vloer los. Ze liet de munten en de ring van de pasja
in het ondiepe gat vallen en fronste toen ze haar schamele spaargeld zag.
Het is niet genoeg. Het zal nooit genoeg zijn. Ze legde de stenen weer terug en
berekende hoeveel ze nog nodig had om de huur en het smeergeld van deze
maand te kunnen betalen. Het waren de oplopende kosten van haar steeds
onguurdere beroep. Het bedrag dat ze nodig had werd steeds hoger en maakte
een einde aan haar dromen van Istanbul en leraren, van een respectabel
beroep en echt genezen in plaats van al deze ‘magische’ onzin.
Maar ze kon er nu niets meer aan doen en alle tijd die Nahri gebruikte om
te klagen over haar lot kon ze ook gebruiken om geld te verdienen. Ze stond
op, bond een verkreukelde hoofddoek om haar warrige krullenbos en
verzamelde de amuletten die ze had gemaakt voor de Barzani-vrouwen en het
kompres voor de slager. Ze zou later terug moeten komen om zich voor te
bereiden op de zar, maar eerst had ze een veel belangrijkere afspraak.

Yaqubs apotheek zat aan het einde van de steeg: ingeklemd tussen een
kraampje met beschimmeld fruit en een bakkerij. Niemand wist waarom de
oude Joodse apotheker een apotheek had geopend in zo’n deprimerende
sloppenwijk. De meeste mensen die hier woonden waren wanhopig:
prostituees, verslaafden en zwervers. Yaqub was hier een aantal jaar geleden
stilletjes ingetrokken met zijn gezin op de bovenste verdiepingen van het
schoonste gebouw. De buren roddelden erop los en verspreidden geruchten
over gokschulden en dronkenschap, of duisterdere geruchten dat zijn zoon
een moslim had gedood, dat Yaqub bloed afnam van de halfdode verslaafden
uit het steegje. Nahri dacht dat het allemaal onzin was, maar ze durfde er niet
naar te vragen. Ze vroeg niets over zijn achtergrond en hij vroeg niet waarom
een voormalig zakkenroller beter was in het vaststellen van ziektes dan de
persoonlijke arts van de sultan. Het vermijden van deze twee onderwerpen
was de basis van hun ongewone samenwerking.
Ze ging snel de apotheek binnen en vermeed het oude belletje dat haar
aanwezigheid zou verraden. Yaqubs winkel stond boordevol met voorraden en
was één grote chaos. Het was haar lievelingsplek. De verschillende houten
planken stonden vol met stoffige glazen flesjes, rieten mandjes en af
brokkelende keramieken potten. Aan het plafond hingen allerlei gedroogde
kruiden, lichaamsdelen van dieren en voorwerpen die ze niet thuis kon
brengen. Het kleine vloeroppervlak stond vol met amforen van klei. Yaqub
kende zijn inventaris als zijn broekzak. Zijn verhalen over oude magiërs of de
hete kruidenvelden van de Hind brachten haar naar werelden waar ze zich
amper iets bij voor kon stellen.
De apotheker zat over zijn werkbank gebogen. Het mengsel dat hij aan het
maken was, had een scherpe, onaangename geur. Ze glimlachte bij de aanblik
van de oude man met zijn nog oudere instrumenten. Alleen al zijn vijzel zag
eruit alsof die nog stamde uit de tijd van Salah ad-Din. ‘Sabah el-hayr,’
begroette ze hem.
Yaqub maakte een geschrokken geluid en keek vlug op, waardoor hij met
zijn voorhoofd tegen een hangend knoflookbrood aanstootte. Hij mepte het
weg en gromde: ‘Sabah el-noor. Kun je niet wat geluid maken als je
binnenkomt? Ik schrok me dood.’
Nahri grinnikte. ‘Ik vind het leuk om je te verrassen.’
Hij gromde. ‘Verrassen? Besluipen, noemen we dat. Je begint met de dag
meer op de duivel te lijken.’
‘Dat is niet aardig om te zeggen tegen iemand die je vanochtend een klein
fortuin heeft opgeleverd.’ Ze duwde zichzelf omhoog en ging op zijn
werkbank zitten.
‘Een klein fortuin? Rare benaming voor twee ruziemakende Ottomaanse
functionarissen die met zonsopgang op mijn deur staan te bonzen. Mijn
vrouw kreeg bijna een hartaanval.’
‘Koop wat sieraden voor haar met het geld dat je hebt verdiend.’
Yaqub schudde zijn hoofd. ‘En amber! Je hebt mazzel dat ik nog wat op
voorraad had! Kon je hem niet overtuigen om zijn deur te verven met
gesmolten goud?’
Ze haalde haar schouders op, pakte een van de flesjes die bij zijn elleboog
stond en rook er voorzichtig even aan. ‘Ze zagen eruit alsof ze het wel konden
betalen.’
 ‘De jongste was niet erg over je te spreken.’
‘Je kunt niet iedereen tevreden houden.’ Ze pakte een ander flesje en keek
toe hoe hij wat kemirinootschillen aan zijn vijzel toevoegde.
Zuchtend legde hij de stamper neer. Hij hield zijn hand op voor het flesje
en met tegenzin gaf ze het terug. ‘Wat maak je?’
‘Dit?’ Hij ging verder met het vermalen van de schillen. ‘Een drankje voor
de vrouw van de schoenmaker. Ze is duizelig.’
Nahri keek nog even toe. ‘Dat gaat niet helpen.’
‘O, nee? Vertel eens, dokter, van wie heb jij het vak ook alweer geleerd?’
Nahri glimlachte. Yaqub haatte het wanneer ze dit deed. Ze draaide zich
om naar de planken en zocht naar het bekende potje. De winkel was een
zooitje, een chaos vol potjes zonder etiketten en voorraden die uit zichzelf
van plek leken te veranderen. ‘Ze is zwanger,’ zei ze over haar schouder. Ze
pakte een flesje peper muntolie en veegde de spin die over de dop kroop weg.
‘Zwanger? Daar heeft haar man niets over gezegd.’
Nahri schoof het flesje zijn kant op en voegde er een knoestige
gemberwortel aan toe. ‘Het is nog pril. Ze weten het waarschijnlijk nog niet.’
Hij keek haar met een scherpe blik aan. ‘En jij wel?’
‘Bij de Meelevende, jij niet dan? Ze geeft zo luid over dat Shaitan, moge hij
vervloekt worden, er nog wakker van wordt. Zij en haar man hebben zes
kinderen. Je zou denken dat ze een zwangerschap nu wel zouden herkennen.’
Ze glimlachte in een poging om hem gerust te stellen. ‘Maak hier thee van en
geef dat aan haar.’
‘Ik heb haar niet gehoord.’
‘Ya opa, je hebt mij ook niet binnen horen komen. Misschien ligt het wel

aan je oren.’
Yaqub duwde het mengsel met een ontevreden geluid van zich af en
draaide zich naar het hoekje achterin, waar hij zijn geld bewaarde. ‘Stop toch
eens met Mozes Maimonides uithangen en ga op zoek naar een goede
echtgenoot. Je bent nog niet te oud, hoor.’ Hij pakte zijn koffer erbij. De
scharnieren kraakten terwijl hij het gehavende deksel opendeed.
 Nahri lachte. ‘Als het je lukt om iemand te vinden die met iemand zoals ik
wil trouwen, dan heeft elke koppelaar in Caïro straks geen werk meer.’ Ze
zocht tussen de willekeurige verzameling boeken, recepten en flesjes op tafel
naar het kleine geëmailleerde doosje waar Yaqub sesamsnoepjes in bewaarde
voor zijn kleinkinderen. Ze vond het uiteindelijk onder een stoffig boek.
‘Daarnaast,’ ging ze verder terwijl ze twee snoepjes uit het doosje pakte,
‘bevalt onze samenwerking me wel.’
Hij gaf haar een kleine buidel. Die was zo zwaar dat Nahri meteen al
doorhad dat er meer in zat dan dat ze normaal gesproken kreeg. Ze begon te
protesteren, maar hij kapte haar af. ‘Blijf uit de buurt van dat soort mannen,
Nahri. Het is gevaarlijk.’
‘Hoezo? De Franken hebben nu de leiding.’ Ze kauwde op haar snoepje,
ineens nieuwsgierig. ‘Is het echt waar dat Frankische vrouwen naakt over
straat lopen?’
De apotheker schudde zijn hoofd. Hij was inmiddels wel gewend aan haar
onfatsoenlijke gedrag. ‘Franse vrouwen, kind, geen Frankische. En moge God
verhoeden dat je zulke vuiligheden te horen krijgt.’
‘Volgens Abu Talha heeft hun leider geitenpoten.’
‘Abu Talha moet zich bij zijn leest houden… Verander nou niet van
onderwerp,’ zei hij geïrriteerd. ‘Ik probeer je te waarschuwen.’
‘Waarschuwen? Hoezo? Ik heb nog nooit met een Frank gepraat.’ Niet dat
ze daar niet haar best voor had gedaan. Ze had geprobeerd om amuletten te
verkopen aan de paar Franse soldaten die ze tegen was gekomen en ze waren
weggedoken alsof ze een of andere slang was, terwijl ze denigrerende
opmerkingen maakten over haar kleding in dat rare taaltje van ze.
Hij keek haar aan. ‘Je bent nog jong,’ zei hij zachtjes. ‘Je weet niet wat er
met mensen zoals wij gebeurt tijdens een oorlog. Met mensen die anders zijn.
Zorg dat je niet opvalt. Of, beter nog, vertrek. Wat is er gebeurd met die
mooie Istanbul-plannen van je?’
Nadat ze die ochtend haar spaargeld had geteld, werd ze al chagrijnig toen
hij de stad alleen maar noemde. ‘Ik dacht dat je zei dat ik naïef was,’
herinnerde ze hem. ‘Dat geen enkele arts een vrouwelijke leerling zou willen.’
 ‘Je zou vroedvrouw kunnen worden,’ zei hij. ‘Je hebt eerder geholpen bij
bevallingen. Je zou naar het oosten kunnen, weg van deze oorlog. Beiroet,
misschien.’
‘Het klinkt alsof je maar al te graag van me af wilt.’
Hij raakte haar hand aan en ze zag de bezorgdheid in zijn bruine ogen. ‘Ik
wil graag dat je veilig bent. Je hebt geen familie, geen man die het voor je op
kan nemen, die je kan beschermen, die…’
‘Ik kan prima voor mezelf zorgen,’ protesteerde ze.
‘… je tegen kan houden als je weer eens iets gevaarlijks wilt ondernemen,’
maakte hij zijn zin af, terwijl hij haar strak aankeek. ‘Zoals een zar leiden,
bijvoorbeeld.’
Ah. Nahri’s gezicht vertrok. ‘Ik had gehoopt dat je daar niets over had
gehoord.’
‘Dan ben je een dwaas,’ zei hij kortaf. ‘Je kunt je beter niet bezighouden
met die zuidelijke magie.’ Hij wees naar de plank achter haar. ‘Pak even een
blikje voor me.’
Ze pakte er een van de plank en gooide het naar hem toe, iets harder dan
strikt noodzakelijk. ‘Het heeft helemaal niets met magie te maken,’ wuifde ze
zijn bezwaren weg. ‘Het kan geen kwaad.’
‘Kan geen kwaad!’ mopperde Yaqub, terwijl hij thee in het blikje stopte. ‘Ik
heb geruchten gehoord over die zars. Bloedoffers, djinns proberen uit te
drijven…’
‘Uitdrijven is niet echt het doel,’ corrigeerde Nahri voorzichtig. ‘Het is
meer een poging om vrede te sluiten.’
Hij staarde haar in pure wanhoop aan. ‘Je moet überhaupt niets te maken
willen hebben met de djinns!’
Hij schudde zijn hoofd, sloot het blikje weer en wreef warme was over de
randen. ‘Je speelt met dingen die je niet begrijpt, Nahri. Dit zijn niet jouw
tradities. Als je niet uitkijkt, wordt je ziel nog overgenomen door een demon.’
Het feit dat hij zich zorgen om haar maakte, deed Nahri gek genoeg wel
goed. Een paar jaar geleden had hij haar nog weggezet als een ijskoude
fraudeur. ‘Opa,’ begon ze en ze deed haar best om wat respectvoller te
klinken. ‘Maak je geen zorgen. Er komt geen magie bij kijken, dat zweer ik.’
Ze zag de twijfel op zijn gezicht en probeerde directer te zijn. ‘Het bestaat
allemaal niet. Geen magie, geen djinns, geen geesten die ons op willen eten. Ik
doe dit al zo lang dat ik inmiddels heus wel weet dat het allemaal niet echt is.’
Hij wachtte even. ‘Wat ik jou heb zien doen…’
‘Misschien ben ik gewoon een betere oplichter dan de rest,’ onderbrak ze
hem. Ze hoopte dat ze de angst die ze op zijn gezicht zag weg kon nemen. Ze
was niet van plan om haar enige vriend weg te jagen, alleen maar omdat ze
een paar vreemde vaardigheden had.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Djinns bestaan nog steeds. En demonen ook. Zelfs
de geleerden zijn het daarover eens.’
‘Nou, de geleerden hebben het mis. Ik ben nog geen enkele geest
tegengekomen.’
‘Dat is heel arrogant van je, Nahri. Godslasterlijk zelfs,’ voegde hij er
geschrokken aan toe. ‘Alleen een dwaas zou daar zo over praten.’
Ze stak rebels haar kin in de lucht. ‘Ze bestaan niet.’
Hij zuchtte. ‘Niemand kan zeggen dat ik het niet heb geprobeerd.’ Hij
schoof het blikje naar haar toe. ‘Geef dat aan de schoenmaker op de
terugweg, goed?’
Nahri sprong van de tafel af. ‘Neem je morgen de inventaris op?’ Ze was
dan misschien wel arrogant, maar ze liet nooit een kans onbenut om meer te
weten te komen over de apotheek. Yaqubs kennis was een enorme uitbreiding
op haar eigen instincten als genezer.
‘Ja, maar zorg dat je er vroeg bij bent. We hebben veel te doen.’
Ze knikte. ‘Als God het wil.’
‘Ga jij nu maar wat kebab kopen,’ zei hij, terwijl hij naar de buidel knikte.
‘Je bent graatmager. Zorg dat je wat vlees op je botten hebt als de djinns je
komen opeten.’

Tegen de tijd dat Nahri in de wijk aankwam waar de zar plaats zou vinden,
was de zon al achter het overvolle landschap van stenen minaretten en
leemstenen huizen gezakt. Ze verdween achter de verre woestijn en een
muezzin met lage stem begon de oproep voor het avondgebed. Ze wachtte,
even gedesorienteerd door het plotselinge donker. Deze buurt lag in het
zuiden van Caïro tussen de ruïnes van het oude Fustat en de Mokattam-berg
en ze kende dit gebied niet goed.
De kip die ze in haar handen had, maakte misbruik van het feit dat Nahri
even niet oplette en trapte haar hard in haar ribben. Nahri vloekte en hield de
kip steviger vast. Ze liep langs een dunne man die een broodplank op zijn
hoofd balanceerde en wist nog maar net een groep giechelende kinderen te
ontwijken. Ze baande zich een weg door een steeds groter wordende stapel
schoenen buiten een toch al overvolle moskee. Het was druk in deze wijk.
Ondanks de Franse bezetting kwamen er nog steeds grote groepen mensen
vanaf het platteland naar Caïro. De nieuwe migranten bezaten niet veel meer
dan de kleding die ze aanhadden en de tradities van hun voorouders. Tradities
die vaak werden afgeschilderd als perversies door een aantal van de
gefrustreerdere imams van de stad.
De zars vielen daar zeker onder. Over het algemeen geloofden veel mensen
in Caïro in magie en dat mensen bezeten konden worden. Zij zagen dit als de
oorzaak van verschillende problemen: van de miskraam van een jonge bruid
tot dementie bij een oude vrouw. Zar-ceremonies werden georganiseerd om
de geesten tevreden te stellen en om de getroffen vrouw te genezen. En
hoewel Nahri niet geloofde dat mensen bezeten konden worden, waren de
mand vol met munten en de gratis maaltijd die ze kreeg als kodia, de vrouw
die de ceremonie leidde, zo fijn dat ze de verleiding niet kon weerstaan. Nadat
ze een aantal ceremonies van een afstandje had bestudeerd, begon ze haar
eigen ceremonies te organiseren; al was het dan een extreem verkorte versie.
Vanavond vond haar derde ceremonie plaats. Ze had een tante van de
familie van het getroffen meisje afgelopen week al gesproken en haar
toegezegd om de ceremonie in een lege binnentuin vlak bij hun huis te
organiseren. Tegen de tijd dat ze aankwam stonden Shams en Rana, haar
muzikanten, al op haar te wachten.
 Nahri zei ze vriendelijk gedag. De binnentuin was helemaal
schoongemaakt en in het midden stond een smalle tafel met een wit laken
eroverheen. Er lagen twee koperen dienbladen aan de uiteindes van de tafel
vol met amandelen, sinaasappels en dadels. Er waren al aardig wat mensen
bijeengekomen: de vrouwelijke familieleden van het meisje en tientallen
nieuwsgierige buren. Iedereen zag er arm uit, maar niemand was met lege
handen naar de zar gekomen. De opbrengst zou niet gering zijn.
Nahri wenkte twee jonge meisjes. Ze waren nog jong genoeg om het
allemaal ontzettend spannend te vinden en ze renden naar haar toe met een
gretige uitdrukking op hun gezichtjes. Nahri knielde en legde de kip die ze
mee had genomen in de armen van het oudste meisje.
‘Hou haar stevig voor me vast, goed?’ vroeg Nahri. Het meisje knikte. Het
was duidelijk dat ze zich door deze taak heel belangrijk voelde.
Haar mandje gaf ze aan het jongere meisje. Ze zag er schattig uit: met
grote donkere ogen en rommelige vlechten in haar krullende haar. Niemand
zou haar kunnen weerstaan. Nahri knipoogde. ‘Ik wil dat jij ervoor zorgt dat
iedereen iets in het mandje stopt.’ Ze trok speels aan een van haar vlechtjes en
gebaarde dat de meisjes konden gaan. Ze richtte zich op de reden dat ze hier
was.
Het zieke meisje heette Baseema. Ze leek zo’n twaalf jaar oud en had een
lange witte jurk aan. Nahri keek toe hoe een oudere vrouw een witte doek om
haar haar probeerde te wikkelen. Baseema stribbelde tegen. Ze had een wilde
blik in haar ogen en haar handen vlogen alle kanten op. Nahri zag dat haar
vingertoppen rood en rauw waren van het nagelbijten. De angst en de onrust
dropen van haar af en er zaten strepen kohl op haar gezicht omdat ze in haar
ogen had gewreven.
‘Alsjeblieft, lieverd,’ smeekte de oudere vrouw. Haar moeder: de gelijkenis
was overduidelijk. ‘We proberen je te helpen.’
Nahri knielde naast hen en hield Baseema’s hand vast. Het meisje werd
rustig, alleen haar ogen schoten nog heen en weer. Voorzichtig hielp Nahri
haar overeind. De groep viel stil toen ze een hand op het voorhoofd van
Baseema legde.
 Nahri kon niet uitleggen hoe ze ziektes kon voelen en genezen, net zo
goed als dat ze niet kon uitleggen hoe haar ogen en oren werkten. Ze had haar
vaardigheden al zo lang dat ze er geen vragen meer over stelde. Het had haar
als kind jaren gekost, en veel pijnlijke lessen, om te beseffen hoe anders ze was
dan de mensen om haar heen. Het was alsof zij de enige was die kon zien in
een wereld vol blinden. Haar vaardigheden waren zo natuurlijk, zo
vanzelfsprekend, dat ze het onmogelijk kon zien als iets bijzonders.
Baseema voelde uit balans. Haar geest was springlevend en vonkte onder
Nahri’s vingertoppen, maar de balans was zoek. Gebroken. Ze haatte het hoe
snel dat wrede woord in haar opkwam, maar Nahri wist dat ze niet veel meer
voor het meisje kon doen dan haar tijdelijk wat rust geven.
En daar moest ze een goede show van maken, anders zou ze niet betaald
krijgen. Nahri duwde de hoofddoek uit het gezicht van het meisje; ze kon
voelen dat het meisje zich gevangen voelde. Baseema hield een uiteinde in
haar vuist en schudde ermee terwijl ze Nahri aankeek.
Nahri glimlachte. ‘Je mag hem houden als je wilt, lieverd. We gaan het heel
leuk hebben samen, dat beloof ik je.’ Ze verhief haar stem en richtte zich tot
het publiek. ‘Goed dat jullie haar bij mij hebben gebracht. Er zit een geest in
haar. Een sterke. Maar die kunnen wij kalmeren. Laten we ervoor zorgen dat
deze twee weer samen door één deur kunnen.’ Ze knipoogde en gebaarde
naar haar muzikanten.
Shams trommelde een driftig ritme op het trommelvel van haar darboeka.
Rana pakte haar fluit erbij en gaf Nahri een tamboerijn. Het was het enige
instrument dat ze kon gebruiken zonder zichzelf voor schut te zetten.
Nahri tikte ermee tegen haar been. ‘Ik zal zingen voor de geesten die ik
ken,’ verklaarde ze boven de muziek uit, hoewel er maar weinig vrouwen
waren in het zuiden die niet wisten hoe een zar in zijn werk ging. Baseema’s
tante pakte een wierookbrander en wapperde golven geurige rook in de
richting van het publiek. ‘Wanneer haar geest dit lied hoort, zal hij haar
aansporen, en dan kunnen wij verder.’
Rana begon op haar fluit te spelen en Nahri gaf het ritme aan met de
tamboerijn. Haar schouders schudden en haar hoofddoek met franjes bewoog
met elke beweging mee. Baseema volgde haar aandachtig.
‘O, geesten, wij smeken u! Wij verzoeken en eren u!’ zong Nahri. Ze zong
niet te hard, zodat haar stem niet over zou slaan. Hoewel echte kodia
getrainde zangeressen waren, was Nahri dat absoluut niet. ‘Ya amir el Hind! O
grote prins, voeg u bij ons!’ Ze begon met het lied over de Indiase prins en
ging verder met dat van de Zee-sultan en toen de grote Qarina. De muziek
was voor elk lied weer anders. Ze had de teksten zorgvuldig onthouden, maar
de betekenis wist ze niet. Het interesseerde haar niet zo waar dat soort
liederen vandaan kwamen.
Baseema werd steeds levendiger naarmate ze verdergingen. Haar
ledematen werden losser en de strakke lijnen verdwenen uit haar gezicht. Ze
bewoog soepeler heen en weer en speelde met haar haren met een gelukzalige
glimlach op haar gezicht. Nahri raakte haar elke keer dat ze langs haar liep
aan. Ze zocht naar de donkerdere plekken van haar geest en trok ze naar zich
toe om het rusteloze meisje te kalmeren.
Het was een goede groep, energiek en betrokken. Een aantal vrouwen
stond op, klapte in hun handen en danste mee. Dat gebeurde wel vaker. Zars
waren niet alleen een manier om af te rekenen met lastige djinns, het was ook
een prima excuus om even onder de mensen te komen. Baseema’s moeder
hield met een hoopvolle blik het gezicht van haar dochter goed in de gaten.
De kleine meisjes hielden hun opgehaalde beloningen stevig vast en sprongen
op en neer van enthousiasme terwijl de kip kakelend protesteerde in hun
armen.
Haar muzikanten leken zich ook te vermaken. Shams begon ineens sneller
te spelen op de darboeka en Rana deed mee met een verdrietige, bijna
verontrustende melodie op haar fluit.
Nahri trommelde met haar vingers op de tamboerijn en liet zich inspireren
door de stemming van de groep. Ze grijnsde. Misschien was het tijd om ze iets
nieuws te geven.
Ze sloot haar ogen en neuriede. Nahri had geen naam voor haar
moedertaal, de taal die ze gedeeld had met haar al lang geleden overleden of
vergeten ouders. Het was de enige aanwijzing naar haar af komst en ze had
van jongs af aan opgelet of ze iemand hem hoorde spreken. Ze luisterde
gesprekken van buitenlandse kooplui af en was regelmatig te vinden bij de
meertalige geleerden buiten de Al-Azhar-universiteit. Ooit dacht ze dat het
misschien wat weg had van Hebreeuws. Ze had Yaqub wat laten horen, maar
hij had het pertinent ontkend en had er, geheel onnodig, aan toegevoegd dat
zijn volk zonder haar al genoeg problemen had.
Maar ze wist dat het ongewoon en eng zou klinken. Ideaal voor de zar. Het
verbaasde Nahri dat ze niet eerder had bedacht om haar eigen taal te
gebruiken.
Ze had haar boodschappenlijstje kunnen zingen zonder dat iemand het
door zou hebben, maar ze hield zich aan de liederen van de zar en vertaalde
het Arabisch in haar moedertaal.
‘Sah, afshin e-daeva…’ begon ze. ‘O krijger van de djinns, wij verzoeken u!

Kom naar ons toe, kalmeer de vuurzee in het hoofd van dit meisje.’ Ze sloot
haar ogen. ‘O, krijger, kom tot mij. Vak!’
Er liep een zweetdruppel langs haar slaap. Het werd ongemakkelijk warm
in de binnentuin en de druk van de menigte en het geknetter van het vuur
werden haar bijna te veel. Ze hield haar ogen dicht en tolde op haar benen.
Het gefladder van haar hoofddoek blies wat koele lucht in haar gezicht. ‘Grote
beschermer, kom en bescherm ons. Waak over Baseema alsof…’
Nahri schrok toen ze iemand zachtjes naar adem hoorde snakken en ze
opende haar ogen. Baseema was gestopt met dansen. Haar ledematen waren
bevroren en ze keek Nahri met glazige ogen aan. Shams, duidelijk van slag,
sloeg een slag op de darboeka over.
Nahri was bang dat ze het publiek kwijt zou raken. Ze sloeg met haar
tamboerijn tegen haar heup en bad stilletjes dat Shams met haar mee zou
doen. Ze glimlachte naar Baseema en pakte de wierook vast in de hoop dat de
geur het meisje wat zou kalmeren. Misschien was het tijd om het af te ronden.
‘O, krijger,’ zong ze zachter, dit keer weer in het Arabisch. ‘Slaapt u in het
hoofd van onze lieve Baseema?’
Baseema dook iets in elkaar en het zweet liep over haar gezicht. Nu Nahri
dichterbij kon komen, zag ze dat de glazige uitdrukking op het gezicht van het
meisje plaats had gemaakt voor iets wat verdacht veel leek op angst. Licht van
streek pakte ze de hand van het meisje vast.
Baseema knipperde en kneep haar ogen samen. Ze keek Nahri met een
bijna woeste nieuwsgierigheid aan.
WIE BEN JIJ?
Nahri schrok en liet haar hand los. Baseema’s lippen hadden niet bewogen,
maar toch had ze de vraag gehoord alsof iemand die in haar oor had
geschreeuwd.
Toen was het voorbij. Baseema schudde haar hoofd. De glazige blik kwam
weer terug en ze ging weer verder met dansen. Geschrokken zette Nahri een
paar stappen achteruit. Ze voelde het koude zweet over haar huid lopen.
Rana stond bij haar schouder. ‘Ya, Nahri?’
‘Hoorde je dat?’ fluisterde ze.
Rana deed haar wenkbrauwen omhoog. ‘Wat?’
Doe niet zo dom. Nahri schudde beschaamd haar hoofd.

‘Niets.’ Ze verhief haar stem en richtte zich tot het publiek. ‘Alle dank behoort
toe aan de Almachtige,’ verklaarde ze, terwijl ze haar best deed om niet te
stotteren. ‘O, krijger. Wij danken u.’ Ze wenkte het meisje met de kip.
‘Accepteer alstublieft ons offer en sluit vrede met onze lieve Baseema.’ Met
trillende handen hield Nahri de kip boven een gehavende stenen kom. Ze
fluisterde een gebed en sneed de keel van de kip door. Het bloed spoot in de
kom en spetterde op haar voeten.
De tante van Baseema nam de kip mee om te koken, maar Nahri’s werk
zat er nog niet op. ‘Tamarindesap voor onze gast,’ zei ze. ‘Djinns houden van
zuur.’ Ze dwong zichzelf om te glimlachen en probeerde te ontspannen.
Shams bracht haar een klein glas met het donkere sap. ‘Gaat het wel,
kodia?’
‘God zij geprezen,’ zei Nahri. ‘Ik ben gewoon moe. Kunnen jij en Rana het
eten verdelen?’
‘Natuurlijk.’
 Baseema stond nog steeds te dansen, haar ogen halfgesloten, met een
dromerige glimlach op haar gezicht. Nahri pakte haar handen vast en trok
haar zachtjes naar de grond. Ze wist dat het grootste deel van de groep naar
hen keek. ‘Drink maar op, kind,’ zei ze, terwijl ze haar de beker gaf. ‘Hier
wordt je djinn blij van.’
Het meisje pakte het glas vast en morste bijna de helft van het sap op haar
gezicht. Ze wees naar haar moeder en maakte een laag geluid achter in haar
keel.
‘Ja, habibti.’ Nahri aaide over haar haren om haar rustig te krijgen. Het kind
was nog steeds uit balans, maar haar geest voelde niet meer zo chaotisch aan.
God mocht weten hoelang dat zou duren. Ze wenkte Baseema’s moeder en
legde hun handen op elkaar.
Er stonden tranen in de ogen van de oudere vrouw. ‘Is ze genezen? Zal de
djinn haar met rust laten?’
Nahri aarzelde. ‘Ik heb hen allebei tevredengesteld, maar de djinn is sterk
en is waarschijnlijk al vanaf haar geboorte bij haar. Voor zo’n teer meisje…’
Ze kneep in Baseema’s hand. ‘Het was waarschijnlijk makkelijker voor haar
om zich over te geven aan zijn wensen.’
‘Wat betekent dat?’ vroeg de oudere vrouw. Haar stem brak.
‘De toestand van uw dochter is de wil van God. De djinn zal haar
beschermen en biedt haar een rijk innerlijk leven,’ loog ze, in de hoop dat het
de vrouw wat rust zou geven. ‘Hou ze allebei tevreden. Laat haar bij u en uw
man blijven, geef haar iets te doen met haar handen.’
‘Zal… zal ze ooit praten?’
Nahri keek weg. ‘Als God het wil.’
De oudere vrouw slikte. Ze had duidelijk door dat Nahri zich niet op haar
gemak voelde. ‘En de djinn?’
Ze probeerde iets simpels te bedenken. ‘Zorg dat ze elke ochtend
tamarindesap drinkt, dat zal hem tevredenstellen. En breng haar elke maand
op de eerste jumu’ah, de eerste vrijdag, naar de rivier om te baden.’
Baseema’s moeder haalde diep adem. ‘God is de Alwetende,’ zei ze
zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen Nahri. Maar ze huilde niet meer.
Nahri zag hoe de oudere vrouw de hand van haar dochter vastpakte. Ze zag er
nu al vrediger uit. Baseema glimlachte.
Toen Nahri dat tedere momentje zag, hoorde ze Yaqub weer in haar hoofd.
Je hebt geen familie, geen man die het voor je op kan nemen, die je kan beschermen…
Nahri stond op. ‘Excuseert u mij.’
Als kodia moest ze blijven tot de maaltijd werd geserveerd. Ze knikte
beleefd terwijl de vrouwen roddelden en ze probeerde een oudere nicht te
vermijden van wie ze vermoedde dat de vrouw een groeiend gezwel had in
beide borsten. Nahri had nooit geprobeerd om zoiets te genezen en ze dacht
niet dat het een goed idee zou zijn om daarmee te experimenteren. Maar dat
maakte de glimlach op het gezicht van de vrouw niet makkelijker te
verdragen.
Eindelijk liep de ceremonie op zijn eind. Haar mandje zat vol met een
willekeurige verzameling van de verschillende munten die in Caïro werden
gebruikt: gehavende koperen f ils, een paar zilveren para’s en een oude dinar
van Baseema’s familie. Andere vrouwen hadden kleine goedkope sieraden in
de mand gelegd, allemaal in ruil voor de zegeningen die ze hun hoorde te
brengen. Nahri gaf Shams en Rana ieder twee para en gaf het grootste deel
van de sieraden aan hen.
Ze maakte net haar buitenste hoofddoek vast en probeerde de vele kussen
van Baseema’s familie te ontwijken toen ze een kleine tinteling voelde in haar
nek. Ze had zelf zo veel tijd doorgebracht met het volgen van doelwitten en
ze werd zelf ook zo vaak gevolgd dat ze het gevoel direct herkende. Ze keek
op.
Vanaf de andere kant van de binnentuin staarde Baseema terug. Ze stond
helemaal stil en leek de volledige controle over haar ledematen terug te
hebben. Nahri keek haar aan, verbaasd door de rust van het meisje.
Ze zag iets nieuwsgierigs en berekenends in Baseema’s donkere ogen.
Maar net toen Nahri het echt begon te zien, was het weer weg. Het jongere
meisje duwde haar handen tegen elkaar en begon te dansen, precies zoals
Nahri haar had geleerd.
 Nahri

Er is iets gebeurd met dat meisje.

Nahri speelde met de kruimels van haar inmiddels al verorberde feteer. Haar
gedachten schoten alle kanten op na de zar. Ze was niet naar huis gegaan,
maar was eerst langs een plaatselijke koffietent gegaan en nu, uren later, zat ze
er nog. Ze speelde met haar glas en de rode blaadjes van haar hibiscusthee
dwarrelden over de bodem.
Er is niets gebeurd, idioot. Je hebt geen stemmen gehoord. Ze gaapte, zette haar

ellebogen op tafel en sloot haar ogen. Na haar vroege afspraak met de pasja en
haar lange wandeling door de stad was ze gesloopt.
Een klein kuchje trok haar aandacht. Ze opende haar ogen en zag een man
met een fijne baard en een hoopvolle uitdrukking op zijn gezicht naast haar
tafel staan.
Nahri trok haar dolk nog voordat hij iets kon zeggen en sloeg het handvat
tegen de houten tafel. De man verdween en het werd stil in het koffiehuis.
Ergens vielen een paar dominostenen op de grond.
De eigenaar keek haar kwaad aan en ze zuchtte. Ze wist dat ze eruit gezet
zou worden. Hij had haar in eerste instantie niet willen bedienen en had
gezegd dat een eerzame vrouw ’s avonds nooit in haar eentje op pad zou gaan,
laat staan dat ze naar een koffiehuis vol vreemde mannen zou gaan. Nadat hij
herhaaldelijk had gevraagd of de mannen in haar leven wel wisten waar ze
was, had hij eindelijk zijn mond gehouden toen ze hem de munten van de zar
had laten zien. Ze was bang dat er nu een einde zou komen aan zijn
gastvrijheid.
Ze stond op, liet wat geld achter op tafel en vertrok. Het was donker en
ongewoon leeg op straat. Door de Franse avondklok bleven zelfs de ferventste
avondmensen van Egypte binnen.
Nahri hield haar hoofd laag tijdens het lopen, maar al snel besefte ze dat ze
verdwaald was. De maan was helder, maar ze kende dit deel van de stad niet
goed en ze liep twee keer door hetzelfde steegje heen terwijl ze zonder succes
op zoek was naar de hoofdweg.
Moe en geïrriteerd stopte ze bij de ingang van een stille moskee. Even
overwoog ze om daar de nacht door te brengen. Ineens zag ze in de verte een
mausoleum boven de koepel van de moskee uittorenen. Ze stond stil. El
Arafa: de necropolis.
Het was een grote, geliefde verzameling graven en tombes. In El Arafa zag
je Caïro’s obsessie met de dood terug. Het kerkhof liep langs de oostelijke
rand van de stad, een ruggengraat van brokkelende botten en rottend weefsel
waar iedereen, van Caïro’s oprichters tot zijn verslaafden, begraven lag. En tot
de plaag een paar jaar geleden korte metten maakte met het huizentekort in
Caïro, was het daarvoor zelfs een schuilplaats geweest voor migranten die
nergens meer heen konden.
Ze kreeg de rillingen van het idee. In tegenstelling tot de meeste
Egyptenaren voelde Nahri zich niet op haar gemak bij de doden, laat staan dat
ze de behoefte voelde om samen te gaan wonen met een stapel wegrottende
botten. Ze vond lijken vreselijk: hun geur, hun stilte, het was allemaal
afgrijselijk. Van sommige handelaars die veel hadden gereisd, had ze verhalen
gehoord over mensen die hun doden verbranden. Het waren buitenlanders die
dachten dat ze Gods oordeel konden omzeilen. Nahri vond het briljant.
Opgaan in een knisperend vuurtje klonk fantastisch in vergelijking met
begraven worden onder het verstikkende zand van El Arafa.
Maar ze wist ook dat het kerkhof haar beste kans was om weer thuis te
komen. Ze kon de grens in de richting van het noorden volgen tot ze in een
buurt kwam die ze beter kende, en het was een goede plek om zich te
verstoppen als ze Franse soldaten tegenkwam die de avondklok wilden
handhaven. De meeste buitenlanders waren net als zij niet dol op de
necropolis.
Eenmaal op het kerkhof bleef Nahri langs de buitenste randen lopen. Het
was er nog stiller dan op de straten. De enige tekenen van leven waren de geur
van een lang geleden gedoofd kookvuur en het gekrijs van vechtende katten.
De stekelige kantelen en soepele koepels van de tombes zorgden voor wilde
schaduwen op de zanderige ondergrond. De oude gebouwen zagen er
verwaarloosd uit. De Ottomaanse heersers van Egypte werden liever begraven
in hun Turkse thuisland en zagen het onderhoud van het kerkhof niet als een
prioriteit. Het was een van de vele beledigingen voor haar landgenoten.
De temperatuur leek ineens flink te zijn gedaald en er liep een rilling over
Nahri’s rug. Met haar versleten leren sandalen die ze lang geleden al had
moeten vervangen liep ze over de zachte grond. Het enige geluid kwam van
de rinkelende munten in haar mandje. Nahri voelde zich nu al niet op haar
gemak en keek niet naar de tombes. Ze dacht na over iets veel leukers: over
hoe ze in zou breken in het huis van de pasja terwijl hij in Faiyum was. Dat
vrekkige broertje zou Nahri niet kunnen weghouden van een lucratieve
opbrengst.
Ze was nog maar net onderweg toen ze een ademtocht achter zich voelde,
gevolgd door een snelle beweging die ze nog net vanuit haar ooghoek kon
oppikken.
Misschien is het iemand anders die ook een kortere route zoekt, zei ze tegen

zichzelf, haar hart bonkend in haar keel. Caïro was relatief veilig, maar Nahri
wist dat het dikwijls niet goed afliep als een jonge vrouw ’s avonds werd
achtervolgd.
 Ze liep stug door, maar bewoog haar hand naar haar dolk voor ze abrupt
een bocht insloeg, dieper het kerkhof in. Ze snelde over het weggetje, waar ze
een slapende straathond liet schrikken, en dook achter de ingang van een van
de oude Fatimidtombes.
De voetstappen volgden haar. Toen werd het stil. Nahri haalde diep adem
en bewoog haar mes omhoog om haar achtervolger te overrompelen en te
bedreigen. Ze stapte naar voren.
Ze bleef stokstil staan. ‘Baseema?’
Het meisje stond midden in het steegje, op zo’n tien stappen van haar
verwijderd. Ze had geen hoofddoek om en haar abaja zat onder de vlekken en
was gescheurd. Ze glimlachte naar Nahri. Haar tanden glansden in het
maanlicht terwijl een briesje haar haren naar achteren blies.
‘Zeg nog eens iets,’ eiste Baseema. Haar stem, die ze in haar leven nog
maar amper had gebruikt, klonk hees. Praten leek haar veel moeite te kosten.
Nahri hapte naar adem. Had ze het meisje echt geholpen? En als dat zo
was, waarom liep ze dan midden in de nacht op een kerkhof ?
Ze liet haar arm zakken en snelde naar het meisje toe. ‘Wat doe je hier
helemaal alleen? Wat zal je moeder ongerust zijn!’
Ze stopte. Er waren wolken voor de maan gekropen en het was donker,
maar toch zag ze de vreemde vlekken op Baseema’s handen. Nahri haalde
diep adem. Ze rook iets rokerigs, iets wat verkoold was. Het rook verkeerd.
‘Is dat… bloed? Bij de Heiligste, Baseema, wat is er gebeurd?’
Baseema had duidelijk niet door hoe bezorgd Nahri was en klapte vrolijk in
haar handen. ‘Ben jij het echt?’ Ze liep langzaam om Nahri heen. ‘De leeftijd
klopt wel ongeveer…’ mompelde ze. ‘En ik zou zweren dat ik die heks in je
gelaatstrekken terug zie komen, maar je ziet er verder zo menselijk uit.’ Ze
keek naar het mes in Nahri’s hand. ‘Maar daar komen we maar op één manier
achter.’
Ze had het nog niet gezegd of ze pakte onmogelijk snel de dolk af. Nahri
slaakte een verrast gilletje en strompelde naar achteren. Baseema lachte.
‘Maak je geen zorgen, kleine genezer. Ik ben niet gek. Ik ga je bloed niet zelf
testen.’ Ze zwaaide met de dolk. ‘Maar ik neem deze wel mee, voordat jij je
iets in je hoofd haalt.’
Nahri was sprakeloos. Ze keek met een nieuwe blik naar Baseema. Het
spastische, gekwelde kind was weg. Goed, ze zei heel vreemde dingen, maar
ze stond ook zelfverzekerd voor haar terwijl de wind door haar haren blies.
Baseema kneep haar ogen tot spleetjes. Misschien had ze door hoe
verbaasd Nahri was. ‘Je weet toch wel wat ik ben? De marids hebben je toch
wel voor ons gewaarschuwd?’
‘De wát?’ Nahri hield haar hand omhoog om haar ogen te beschermen
tegen een zanderige windvlaag. Het weer was verslechterd. Achter Baseema
zag ze donkergrijze en oranje wolken in de lucht die het zicht op de sterren
versperden. De wind loeide als de ergste chamsin, maar het zandstormseizoen
was nog niet aangebroken in Caïro.
Baseema keek naar de lucht. Er verscheen een gealarmeerde blik op haar
gezichtje. Ze draaide zich om naar Nahri. ‘Die menselijke magie die je
gebruikte… Wie heb je opgeroepen?’
Magíé? Nahri deed haar handen omhoog. ‘Ik heb geen magie gebruikt.’
Baseema was razendsnel. Ze duwde Nahri tegen de muur van de
dichtstbijzijnde tombe en drukte een elleboog tegen haar keel. ‘Voor wie heb
je gezongen?’
‘Ik…’ Nahri hapte naar adem, geschrokken van de kracht in de dunne
armen van het meisje. ‘Een… krijger, denk ik. Maar het was niets. Gewoon
een oud zar-lied.’
Baseema stapte naar achteren. Een hete bries waaide door het steegje. Het
rook naar vuur. ‘Dat kan niet,’ fluisterde ze. ‘Hij is dood. Ze zijn allemaal
dood.’
‘Wie is dood?’ De wind was zo luid dat Nahri moest schreeuwen om zich
verstaanbaar te maken. ‘Wacht, Baseema!’ schreeuwde ze, terwijl het jonge
meisje naar het tegenoverliggende steegje vluchtte. ‘Waar ga je heen?’
Ze had niet lang de tijd om erover na te denken. Er klonk een knal, luider
dan die van een kanon. Alles werd stil, te stil. Ineens werd Nahri
omvergeblazen en tegen een van de tombes aan geknald.
 Ze kwam hard tegen de stenen terecht en werd verblind door een felle
lichtflits. Ze dook in elkaar op de grond, te geschrokken om haar gezicht te
beschermen tegen de hete zandregen.
De wereld werd stil en kwam weer terug met haar sterke hartslag, met het
bloed dat terugstroomde naar haar hoofd. Ze zag zwarte vlekken voor haar
ogen. Ze strekte haar vingers en tenen, opgelucht dat ze nog aan haar lichaam
vastzaten. Het geluid van het geklop van haar hart werd langzaam vervangen
door een piep in haar oren. Voorzichtig raakte ze de kloppende bult achter op
haar schedel aan. Ze moest haar best doen om het niet uit te schreeuwen van
de scherpe pijn.
Ze probeerde los te komen uit het zand waar ze half onder begraven lag,
nog steeds verblind door de lichtflits. Nee, niet door de flits, besefte ze. Het
witte, heldere licht was nog steeds zichtbaar in de steeg. Het werd alleen
steeds kleiner, tot ze de geblakerde tombes om haar heen zag toen het licht
verdween. Toen het licht ergens in verdween.
Baseema was nergens te bekennen. Nahri probeerde driftig haar benen los
te krijgen. Ze had haar benen net vrij toen ze de stem hoorde. Hij klonk
glashelder en zo kwaad als een tijger, in de taal waar ze al heel haar leven naar
op zoek was.
‘Bij het oog van Suleiman!’ werd er geschreeuwd. ‘De persoon die me heeft
opgeroepen, gaat eraan!’

Nahri
Er is geen magie, er zijn geen djinns, er zijn geen geesten die ons op willen eten.

hoorde het zichzelf nog zelfverzekerd tegen Yaqub zeggen. De woorden leken
haar belachelijk te willen maken nu ze over de grafsteen heen probeerde te
spieken waar ze achter was gedoken toen ze zijn stem voor het eerst hoorde.
De lucht rook nog steeds naar as, maar het licht in het steegje was al minder
fel, alsof het was opgezogen door de figuur in het midden van het licht. Hij
leek op een man, gekleed in een donker gewaad dat als rook boven zijn voeten
hing.
 Hij stapte naar voren terwijl het resterende licht in zijn lichaam verdween.
Meteen verloor hij zijn balans en greep hij de dichtstbijzijnde verbrande
boomstam vast. Toen hij weer rechtop ging staan, vloog de boomstam onder
zijn vingers in brand. Hij trok zijn hand niet terug, maar leunde zuchtend
tegen de brandende boom aan terwijl de vlammen zonder schade aan te
richten aan zijn gewaad likten.
Nahri was te verdoofd om logisch te kunnen nadenken, laat staan dat ze
kon vluchten. Ze kroop tegen de grafsteen terwijl de man weer begon te
roepen.
‘Khayzur… als dit jouw idee van een geintje is, dan zweer ik op mijn
voorouders dat ik je veertje voor veertje kaal ga plukken!’
Ze hoorde zijn bizarre dreiging nagalmen in haar hoofd. De woorden
betekenden niets, maar de taal was zo bekend dat het bijna een fysieke
sensatie was.
Waarom spreekt een of ander gestoord vuurwezen mijn taal?

Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en draaide zich om en

gluurde langs de grafsteen.
Het wezen was in het zand aan het graven terwijl hij vloekend in zichzelf
zat te mompelen. Nahri zag hoe hij een kromzwaard uit het zand trok en het
vastmaakte aan zijn middel. Al snel voegde hij daar twee dolken, een enorme
knots, een bijl, een lange pijlkoker en een glanzende zilveren boog aan toe.
Met de boog in zijn hand ging hij eindelijk rechtop staan. Hij keek naar het
steegje, duidelijk op zoek naar de persoon die hem had… Hoe noemde hij het?
Die hem had ‘opgeroepen’. Hij leek niet veel groter dan zij, maar zijn grote
hoeveelheid wapens, genoeg om een bataljon Franse soldaten op afstand te
houden, was angstaanjagend en een tikkeltje belachelijk. Het leek op wat een
jochie erbij zou pakken als dat speelde dat hij een of andere oude krijger was.
Een krijger. O, bij de Hoogste…

Hij zocht naar haar. Nahri had hem opgeroepen.

‘Waar ben je?’ schreeuwde hij, terwijl hij met zijn boog in de lucht naar
voren liep. Hij kwam gevaarlijk dicht bij de grafsteen waar Nahri achter
verscholen zat. ‘Ik zal je verscheuren!’ Hij sprak haar taal met een chic accent.
Zijn poëtische toon stond in schril contrast met de angstaanjagende
bedreiging die hij uitsprak.
Nahri hoefde niet te weten hoe hij haar precies wilde gaan verscheuren en
deed haar sandalen uit. Zodra hij voorbij haar grafsteen was, stond ze snel op
en vluchtte ze stilletjes het tegenovergestelde paadje in.
Helaas was ze vergeten dat ze haar mandje nog bij zich had. Zodra ze
bewoog, rinkelden de munten in de stille nacht.
De man schreeuwde. ‘Stop!’
Ze versnelde, haar blote voeten stampten op de grond. Ze draaide het ene
na het andere kronkelende paadje in, hopend dat ze hem zou kunnen
afschudden.
Ze zag een donkere deuropening en dook naar binnen. Het was stil op het
kerkhof en ze hoorde geen voetstappen of kwade bedreigingen. Had ze hem
afgeschud?
Ze leunde tegen de koude stenen en probeerde op adem te komen. Ze
wilde dat ze haar dolk nog had. Niet dat ze met dat kleine wapen iets zou
kunnen aanrichten tegen de buitensporig gewapende man die haar op de
hielen zat.
Ik kan hier niet blijven. Maar Nahri zag alleen tombes. Ze had geen idee hoe

ze weer bij de straten moest komen. Ze klemde haar kaken op elkaar en

probeerde al haar moed bijeen te rapen.
Alstublieft, God… of wie er dan ook luistert, bad ze. Haal me hier weg, dan zweer

ik dat ik Yaqub morgen om een echtgenoot zal vragen. En ik zal nooit meer een zar

doen.Aarzelend zette ze een stap.

Er schoot een pijl door de lucht.
Nahri gilde toen de pijl langs haar slaap sneed. Ze strompelde naar voren
en bracht haar handen naar haar hoofd. Haar vingers waren meteen kleverig
van het bloed.
Ze hoorde de kille stem. ‘Blijf staan, anders gaat de volgende door je keel.’
Ze bleef stokstijf staan, haar hand nog steeds op de wond gedrukt. Het
bloed begon al te stollen, maar ze wilde het wezen geen excuus geven om haar
nog een keer te raken.
 ‘Draai je om.’
Ze probeerde haar angst weg te slikken en draaide zich om. Ze hield haar
handen stil en haar ogen op de grond gericht. ‘A-alsjeblieft, maak me niet
dood,’ stamelde ze. ‘Ik wilde niet…’
De man, of wat hij ook was, hapte naar adem. Het geluid klonk als een
kooltje dat gedoofd werd. ‘Jij… jij bent een mens,’ fluisterde hij. ‘Hoe kan het
dat jij Divastiaans spreekt? Hoe kun je mij überhaupt horen?’
‘Ik…’ Nahri wachtte even, geschrokken van het feit dat ze eindelijk de
naam had geleerd van de taal die ze al van kinds af aan had gekend.
Divastiaans.

‘Kijk me aan.’ Hij bewoog dichter naar haar toe. De lucht tussen hen in
werd warm en rook naar verbrande citrusvruchten.
Haar hart ging zo tekeer dat ze het in haar oren kon horen kloppen. Ze
haalde diep adem en dwong zichzelf om hem aan te kijken.
Zijn gezicht was bedekt als dat van een woestijnnomade, maar zelfs als het
zichtbaar was geweest, had ze vast niets anders gezien dan zijn ogen. Ze
waren groener dan smaragden en ze waren bijna te fel om er direct in te
kunnen kijken.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Vervolgens deed hij haar hoofddoek opzij
en Nahri kromp ineen toen hij haar rechteroor aanraakte. Zijn vingertoppen
waren zo heet dat zelfs zijn korte aanraking haar huid verschroeide.
‘Shaf it,’ zei hij zachtjes, maar in tegenstelling tot zijn andere woorden

begreep ze deze term niet. ‘Haal je hand weg, meisje. Ik wil je gezicht zien.’
Hij duwde haar hand weg voor ze kon doen wat hij had gevraagd. Het
bloed was al gestold. Nu ze de lucht op haar wond kon voelen, begon de wond
te jeuken. Ze wist dat hij haar huid zichtbaar en razendsnel kon zien genezen.
Hij dook naar achteren en knalde bijna tegen de tegenoverliggende muur.
‘Bij het oog van Suleiman!’ Hij bekeek haar nog eens van top tot teen en
snuffelde als een hond in de lucht. ‘Hoe… hoe doe je dat?’ vroeg hij dwingend.
Ze zag een flits in zijn heldere ogen. ‘Is dit een trucje? Een val?’
‘Nee!’ Ze hief haar handen in de lucht en bad dat ze er onschuldig uitzag.
‘Geen truc, geen val. Ik zweer het!’
 ‘Jouw stem… Jij hebt mij opgeroepen.’ Hij bewoog zijn zwaard omhoog en
plaatste het gekromde lemmet van het zwaard tegen haar nek, zo voorzichtig
als een geliefde. ‘Hoe dan? Voor wie werk jij?’
Nahri voelde een baksteen in haar maag. Ze slikte moeizaam en deed haar
best om niet weg te duiken voor het zwaard tegen haar keel. Dat zou niet
goed voor haar aflopen.
Ze dacht snel na. ‘Weet je, er was hier nog een meisje. Ik durf te wedden
dat zij je opgeroepen heeft.’ Ze wees met haar vinger naar het straatje
tegenover hen en probeerde zelfverzekerd te klinken. ‘Ze ging die kant op.’
‘Leugenaar!’ siste hij. Hij duwde het koude zwaard steviger tegen haar keel
aan. ‘Dacht je nou echt dat ik je stem niet zou herkennen?’
Nahri raakte in paniek. Normaal presteerde ze goed onder druk, maar ze
had nog nooit een woeste vuurgeest te slim af hoeven zijn. ‘Het spijt me! Ik…
ik zong gewoon een lied… Het was niet mijn bedoeling om… Au!’ Ze
schreeuwde het uit toen hij het mes harder tegen haar keel aan duwde en haar
nek begon te bloeden.
Hij haalde het zwaard weg en hield het voor zijn gezicht om het rode bloed
op het metalen oppervlak van het zwaard te bestuderen. Hij rook eraan en
hield het zwaard vlak bij zijn gezichtsbedekking.
‘O god…’ Nahri’s maag keerde zich om. Yaqub had gelijk. Ze had magie
gebruikt die ze niet begreep en nu zou ze daarvoor moeten boeten.
‘Alsjeblieft… Doe het snel.’ Ze probeerde zichzelf te herpakken. ‘Als je me op
gaat eten…’
‘Opeten?’ Hij maakte een walgend geluid. ‘De geur van je bloed is zo
weerzinwekkend dat ik de komende maand geen hap meer door mijn keel
krijg.’ Hij liet het zwaard vallen. ‘Je ruikt alsof je uit de aarde komt. Je bent
geen illusie.’
Nahri knipperde, maar nog voor ze iets kon zeggen op die bizarre uitspraak
begon de grond plotseling hevig te schudden.
Hij raakte de tombe naast hen aan en keek nerveus naar de trillende
grafstenen om hen heen. ‘Is dit een begraafplaats?’
Dat leek Nahri nogal duidelijk. ‘De grootste in Caïro.’
 ‘Dan hebben we niet veel tijd.’ Hij keek het steegje in voor hij haar weer
aankeek. ‘Geef antwoord, snel en eerlijk. Was het je bedoeling om mij
hierheen te halen?’
‘Nee.’
‘Heb je hier verder nog familie?’
Waarom deed dat er nou weer toe? ‘Nee, ik ben alleen.’

‘En heb je eerder zoiets gedaan?’ vroeg hij dwingend, met haast in zijn
stem. ‘Iets ongewoons?’
Ik doe niet anders. Nahri aarzelde. Maar hoe bang ze ook was, het geluid van

haar moedertaal was verslavend en ze wilde niet dat de mysterieuze

vreemdeling zou stoppen met praten.
Ze gaf antwoord nog voor ze er goed over na had kunnen denken. ‘Ik heb
nog nooit “iemand opgeroepen”, maar ik kan wel genezen. Zoals je al kon
zien.’ Ze raakte de huid op haar slapen aan.
Hij staarde naar haar gezicht. Zijn ogen werden zo helder dat ze wel weg
moest kijken. ‘Kun je anderen genezen?’ Hij vroeg het op een vreemde,
zachte, wanhopige toon; alsof hij het antwoord al wist en er tegelijkertijd
bang voor was.
De grond week uiteen en de grafsteen tussen hen in verging tot stof. Nahri
hapte naar adem en keek naar de gebouwen om hen heen. Ineens viel het haar
op hoe oud en instabiel ze eruitzagen. ‘Een aardbeving…’
‘Was het maar zo’n feest.’ Hij rende snel voorbij de ingestorte grafsteen en
pakte haar arm vast.
‘Ya!’ protesteerde ze. Zijn hete hand brandde door haar dunne mouw heen.
‘Laat me los!’
Hij hield haar steviger vast. ‘Hoe komen we hier weg?’
‘Ik ga helemaal nergens heen met jou!’ Ze probeerde los te komen en bleef
toen stokstijf staan.
Aan het einde van de smalle paadjes van het kerkhof stonden twee dunne,
voorovergebogen figuren. Een derde hing uit een raam. Het kapotte
raamscherm lag op de grond eronder. Nahri hoefde niet eens te luisteren of ze
een hartslag kon horen: ze zag meteen dat ze alle drie dood waren. De
gehavende restanten van hun lijkwaden hingen aan hun vergane lichamen en
de geur van verrotting hing in de lucht.
‘God zij genadig,’ fluisterde ze. Haar mond voelde droog. ‘Wat… wat
zijn…’
‘Ghouls,’ antwoordde de man. Hij liet haar arm los en duwde zijn zwaard in

haar handen. ‘Pak aan.’

Nahri kon het verrekte ding amper tillen. Ze hield het ongemakkelijk met
beide handen vast terwijl de man zijn pijl-en-boog pakte en deze aanspande.
‘Ik zie dat je mijn bedienden hebt gevonden.’
De stem kwam van achter hen, jong en meisjesachtig. Nahri draaide zich
razendsnel om. Baseema stond een paar stappen bij hen vandaan.
De man richtte in een oogwenk zijn pijl op het jonge meisje. ‘Ifriet,’ siste
hij.
Baseema glimlachte beleefd. ‘Afshin,’ begroette ze hem. ‘Wat een
aangename verrassing. Ik had begrepen dat je dood was, dat je gek was
geworden in dienst van je menselijke meesters.’
Zijn gezicht vertrok en hij spande de boog nog wat steviger aan. ‘Ga naar
de hel, demon.’
Baseema moest lachen. ‘Zeg, dat is niet nodig. We staan nu aan dezelfde
kant, wist je dat nog niet?’ Ze grinnikte en kwam dichterbij. Nahri zag een
kwaadaardige blik in haar donkere ogen verschijnen. ‘Jij zult toch zeker álles
doen om de nieuwste Banu Nahida te beschermen?’
De nieuwste wat? Maar de term betekende vast iets voor de man, want de

boog trilde in zijn handen.

‘De Nahids zijn dood,’ zei hij met trillende stem. ‘Jullie hebben ze allemaal
vermoord.’
Baseema haalde haar schouders op. ‘We hebben het geprobeerd. Maar dat
ligt achter ons.’ Ze knipoogde naar Nahri. ‘Kom.’ Ze gaf aan dat ze naar voren
moest lopen. ‘We hoeven dit niet nodeloos ingewikkeld te maken.’
De man, die Baseema Afshin had genoemd, stapte tussen hen in. ‘Ik trek je
van dat arme kind af als je het waagt om dichterbij te komen.’
Another random document with
no related content on Scribd:
reside there. The only foreign house erected within the settlement
limits is that occupied by the Japanese Consul.
 CHAPTER XVI
Russian interests—Russia and Japan—Ma-san-po—Ching-kai-wan—Yong-an-po

Russian industrial activity in Korea may be regarded as a cloak for

political schemes. Since the time that the Emperor became the
protected guest of the Russian Legation, the influence of Russia in
Korea has been more definite in quality. Assisted by French capital,
a Russian company has started recently a cattle ranch and sheep-
run at A-ya-chin, on the coast of Kang-won Province, with a view to
the establishment of a canning factory, which is now in process of
construction. In addition to this, she has set up a glass factory at
Seoul, a proceeding which throws no light upon her motives. She
has promoted the Pacific Whale Fishing Company, which, plying its
trade off the coast of Korea, collects very valuable information of
unsurveyed bays and unsounded anchorages, water-holes, coal-
deposits, and currents—and occasionally catches a whale. It
possesses twelve vessels. Russia controls no railway line in Korea,
although she is interested in the line which the French are building;
no gold mine, but a geographical exploration party of naval officers
has been topographically examining the region of the Yalu River for
some years. She has been accorded certain rights in Ma-san-po;
she is endeavouring to secure the concession of a site suitable for a
naval station, and through virtue of a lumber felling concession on
the Yalu, she has located herself at Yong-an-po. In May 1903, too, a
commercial commission travelled from Seoul to Wi-ju, overland.
As rapidly as circumstances permit, Russia is connecting her
Manchurian telegraphic system with the trunk lines of Korea, and
telegraphic communication is in course of construction between
Mukden and Wi-ju, Vladivostock and Won-san. The action of Russia
in this respect has encountered very great opposition from Korea.
When the Korean Cabinet declined to grant permission for the
erection of the poles, for which the Russian engineers had not
waited, M. Pavloff, the Russian Minister, delicately hinted that the
removal of the poles would be regarded as an unfriendly act, and
one liable to create unpleasantness between the two Governments.
The Korean Government, however, were not frightened into drawing
back, and for some months past the local officials have been
occupied in cutting down whatever poles the Russians might erect.
Russia, also, proposes to rebuild the telegraph line from Pekin to
Seoul viâ Wi-ju, while further, it is her avowed intention to construct
from Mukden a branch of her railway to An-tung on the Yalu River.
Russia has been associated, also, with the Korean army, the
Russian military authorities having lent a number of drill-instructors
to the Korean service. They have now been withdrawn. The
management of the residence, in which apartments are found for the
guests of the Imperial Court, has been entrusted to a Russian lady.
There are very few Russian residents in Seoul. Those who live there
comprise the immediate personnel of the Legation, the Legation
guards, priests of the Greek Church, and some sprinkling of the
shop-keeping element. The colony is small, but contrives, with the
aid of a port guardship at Chemulpo and constant visits from the
Pacific Squadron, when performances are given by the band from
the guard-ship for the delectation of the Imperial Court, to support
the majesty and dignity of the Russian Government with much
impressive display. Proposals have been recently made to establish
consulates in the open ports of the Empire—the Consulate from the
capital is now established at Chemulpo; to increase the services of
the steamers of the Manchurian Railway between the open ports of
Korea and Manchuria, and to found a branch of the Russo-Chinese
Bank at Chemulpo. It is intended, too, that the Russian Pacific
Squadron shall use the Korean harbours more frequently as ports of
call.
For some years Russia has been gradually feeling her way in
Korea. Prior to 1885 there were over twenty thousand Koreans
settled in her Far Eastern possessions, while in 1888 Russia
concluded a Commercial Convention with Korea, which opened the
Korean land frontier to Russian traders. In 1893 telegraphic
communication between Russia and Korea was arranged, when, just
as the Russian policy towards Korea perhaps was beginning to
shape itself, war between China and Japan was declared. Whatever
conclusions may have been anticipated as the results of such a war,
there can be no doubt that its effect upon the actual destinies of
Russia and Japan in the Far East was far-reaching. The policy of
Russia towards China underwent a change, while the ultimate
possession of Korea became equally the objective of Japan as of the
greater Power. Russia, however, could not afford to profit at the
moment by the downfall of China, and Japan was not strong enough
to hold the Liao-tung Peninsula nor bold enough to seize Korea.
Nevertheless, driven out of the Liao-tung by the action of Russia,
France and Germany, Japan might still have secured for herself
complete material and political ascendency over Korea. In time, if
such had been her policy, she could have made manifest, too, her
occupation of the kingdom and equipped herself with an argument,
the parallel of that possessed by Great Britain in Egypt, and by
Russia in Manchuria. Unhappily, while Russia with masterly
deliberation was moving steadily forward in her subjugation of
Manchuria, Japan, whole-hearted but ignorant of the pitfalls of
colonial expansion, was creating endless difficulties for herself in
Korea, besides serious complications with the Powers outside the
scenes of her activities. Before she had realised the potentialities of
her position, she had committed herself to a design by which she
hoped to secure the King and Queen and to direct herself the reins
of government. But her coup d’état was to recoil disastrously, and at
once, upon her own head. The Queen fell a victim to the plot, and
although the King was imprisoned, he, together with the Crown
Prince, contrived in a little time to find refuge in the Russian
Legation. The escape of the King only emphasised the failure of
Japan, and despite her subsequent treaties with Russia, in respect
of Korea, the balance of power in the Far East as between Russia
and Japan has never quite recovered from the blow which Japan
administered herself to her own prestige upon this occasion.
Japan still wields material influence of a high order in Korea. But,
within the paramount position which she fills, there is the rift caused
by the spread of the antagonistic and insidious influence of her great
opponent. Curiously enough, the position which Russia holds to-day
is not nearly as assertive as that which she occupied in 1896, yet
there is little doubt that her influence is more commanding, if less
conspicuously aggressive. Japan has turned aside upon occasion
from the political issues to develop her commercial interests. Russia,
again, has pursued unswerving the policy which revealed with the
fall of China the fact that Manchuria was within her grasp and that
Korea was its entail.

ON THE YALU RIVER

The action of Russia upon the Yalu River at the present time, her
action in respect of Won-san in the past, are each animated by this
motiv. Russia regards Korea as the completion of her dominions in
the Far East, while Japan looks upon the little kingdom as the
corollary to that expansion which is essential to the existence of the
Island Empire. Russia in Manchuria and Korea, with her shadow
projected over China, would mean a sentence of perpetual restriction
and shrinkage for Japan. But, similarly, Russia from her position at
Vladivostock and Port Arthur must regard the occupation of Korea by
Japan as a wedge with its point projected towards the centre of her
Manchurian communications. Just as, therefore, the fear of a
Russian descent upon Korea has excited Japan, the necessity for
such action has brought the crisis in the relations between Japan
and Russia so perceptibly nearer. Private agreements and secret
overtures have paved the way for the denouement which long since
was disclosed. When Russia endeavoured to requisition the harbour
of Ma-san-po for the requirements of her Pacific Squadron, an
indication was afforded that Russian activity in Korea would be
concealed no longer. Ma-san-po has since become an open port, the
Government of Japan at once formulating ingenious objections to the
Russian scheme at the same time that they threatened the
Government of Korea with threats of immediate reprisals. But prior to
the conditions laid down by Russia in the Ma-san-po Convention of
1900 with the Korean Government, this magnificent harbour had
already attracted the attention of the Japanese and Chinese settlers.
By force of circumstances, therefore, the place became an open
port, the local authorities being powerless to check the influx of
foreigners and the creation of a foreign zone around the harbour.
That M. Pavloff, the clever Russian diplomatic representative in
Seoul, succeeded in bringing about any agreement at all is
remarkable, taking into account the panic-stricken state to which the
Imperial Government was reduced by Japanese intimidation. The
secret convention between the Russian and Korean Governments,
entered into during 1900, preserved the independence of the
harbour, and, failing to confirm Russia in the definite occupation of
Ma-san-po, provided that none of the land about Ma-san-po harbour
or its approaches should be permanently ceded or sold to any
foreign Power. The same conditions applied to the island of Keu-
chai, situated in the mouth of the harbour. This curtailment of the
ambitions of Russian policy, in this particular direction, due, of
course, to the energetic action of Japan, did not make the position of
Russia in Ma-san-po in any sense secure. Japan, even then upon
the eve of her declaration, would have gone to war with Russia, if
that Power had attempted to maintain an isolated and complete
domination of this harbour and its approaches against her wishes.
There is nothing in the present condition of Ma-san-po which
suggests that it may become a centre of Russian influence in
Southern Korea. The Japanese demanded, even before the incident
had quite blown over, a large tract of land at Ma-san-po for the
purposes of making a settlement there. In addition to this, the
quarter, marked off for foreign settlements, has been almost wholly
appropriated by the Japanese, who have erected shops and houses
of some importance to the extent of several hundred, upon the more
suitable sites. Japanese postal and telegraphic offices have been
opened in Ma-san-po, and an uncomfortable hostelry disturbs the
rest of the weary. A large permanent staff of Japanese police has
been detached for duty in Ma-san-po, and the next feature in the
development of affairs will be the detailing of a port guardship and
the usual infantry garrison to protect the Japanese settlement. These
acts imply a permanent lease and constitute the methods by which
the Japanese propose to invalidate the Russo-Korean Convention.
The aim of Japanese policy in Ma-san-po is to discount as far as
possible the rights of the Russians, and to deprive their existence in
the harbour of any special significance. The Russians accept the
position with extreme philosophy and indifference. If they wished to
do so, they might raise protest after protest against the intrusive
character of Japanese action in the areas affected by the clauses of
the Agreement of 1900.
Twelve months ago the foreign population of Ma-san-po consisted
of two hundred and thirty Japanese, forty-one Chinese, eighteen
Russians, and two Germans. These figures include male and female
heads of population, but no children. The actual strength of the
Russian colony in this harbour was eight men, ten women, three
children; of the Japanese only seventy-eight were females. There is
little import and export traffic. The nearness of Fusan, which is only
six hours distant, makes it unnecessary to trade direct with the
settlement. Japanese steamers from Fusan call daily, local produce
being brought round by native junks. There is a large fishing industry
off the harbour; it is, however, quite controlled by Japanese
fishermen from Fusan. The principal industry on shore is the
construction of the settlement, some little agriculture, and no little
gossip.
Since the failure of her efforts to secure Ma-san-po, Russia has
endeavoured to obtain the lease of Ching-kai-wan, sometimes called
Chin-hai or Shin-hai, a bay situated in the extreme south of the
Korean peninsula, as a naval station. The position of this harbour is
exactly midway between Vladivostock and Port Arthur. Owing to its
geographical situation, the presence of Russia in sole possession of
Ching-kai-wan would be certain to give rise to even greater
demonstrations of hostility from the people and Government of
Japan than did the Ma-san-po incident. Nam-pu, which it was then
Russia’s object to secure, is about twenty miles outside the limits of
the treaty port of Ma-san-po. While the Japanese Government could
not prevent Russia from obtaining a coaling-station for the Russian
Steamship Company within the boundaries of the foreign settlement
of Ma-san-po, she most strenuously protested against a grant of land
for Russian naval purposes twenty miles away. Japan likewise
resists the establishment of a Russian naval depôt at Ching-kai-wan,
where there is no treaty port, and to which, were the “lease”
confirmed, only Russia would have a right of access.
Ching-kai-wan is within a few hours’ steam of that Port Hamilton
which Great Britain was induced to relinquish, upon the
understanding between Russia and China that Russia would not
seek to acquire territory in Korea. The excuse, since put forward by
Russia for the flagrant violation of this compact, is that it was a
bargain made with China, and not with us. There is another, and still
more extraordinary feature in connection with this affair, which Li
Hung Chang confided to a diplomatic representative of a foreign
Power, at Pekin, some years ago. The Chinese statesman admitted
that the contract between China and Russia contained a private
stipulation that it should be good for ten years only. In other words,
Great Britain was led to withdraw from Port Hamilton on the pretence
that Russia would never trespass on Korean soil, although there was
a secret understanding between China and Russia at the time, that
this arrangement should only be in force for one decade.
Although the position of affairs in regard to the action of Russia at
Yong-an-po is of recent prominence, the question goes back in
reality to the autumn of 1896, when a Russian merchant in
Vladivostock, M. Brünner by name, obtained from the Korean
Government the right of felling lumber and planting trees on the
banks of the Yalu and Tumen Rivers, as well as on the island of Ul-
lyang, for twenty years. The concession was to be forfeited unless
work was begun in five years. As the close of the period drew near,
the Russian agent in Seoul applied for an extension of three years.
At the moment it was reported in Seoul that this request of M. Pavloff
had been refused, but it transpired subsequently that an agreement
had been drawn up to the following effect between the
superintendent, appointed by the Korean Government to oversee the
matters, and the inspector in charge of the interests of the company
in Yong-an-po:
1. The said district in Yong-an-po shall be rented to the Russian
company.
2. The boundaries of the said district shall be defined by the
Russian Minister and the Minister in charge of the Foreign Office of
the Korean Government.
3. The Russian company shall pay a land-tax to the Korean
Government.
4. If the owners of tombs within this district wish to remove them,
the expense of removal shall be borne by the Russian company.
5. If the company wish to utilise wood which Koreans have cut and
are bringing down the river, it must reimburse the owners with a fair
and proper price.
6. The Russian company shall not raise any stock within this
district except what is to be used therein.
7. Korean offenders within this district shall be dealt with by the
Korean courts. Russian offenders shall be dealt with by Russian civil
officers.
These contracts were signed on July 20th, 1903, by the Korean
official Cho Sung-hyup and the Russian Inspector Bojisco.
 A CHINESE ENCAMPMENT

Meanwhile, however, in May 1903, prior to the decision of the

Korean Government in the matter, the prefect of Wi-ju reported the
concentration of Russian troops at An-tung for the purpose of
crossing the Yalu. A few days later, a detached party of forty of these
men crossed the stream, halting on a small island in mid-river to
discard their uniforms, so that they might enter Yong-an-po in private
clothes. From Yong-an-po they moved to Yong-chyön, near Wi-ju,
where, accompanied by one hundred Chinese and eighty Koreans,
they founded a lumber settlement, buying seventeen houses, with
twelve acres of land attached, in the name of two of their Korean
employés. The presence of the colony was at once objected to by
the Korean Government, who threatened M. Pavloff with the rupture
of relations if the settlement were not at once withdrawn. M. Pavloff,
however, defended the existence of the lumber camp under powers
obtained from the Forest Concession of 1896, which, in actuality,
had not been re-affirmed at the moment. Early in the next month,
June, the magistrate at Yong-chyön reported that another party of
Russians had arrived at Yong-an-po, including in all three Russian
women, thirty-six men, two hundred Chinese, and many horses.
These were reinforced in July by three women and sixty men, for the
most part carrying rifles and swords, and who, also, at once bought
houses and land.
The action of these people has assumed a specific direction. A
few, as though anxious to give colour to their existence as a lumber
settlement and in defiance of orders from the Korean local officials,
while quite exceeding the clauses of the concession proper,
persisted in felling trees on the areas of a prohibited reserve.
Meantime the remainder of the party, by no means idle, began the
construction of a bund on the Yalu extending over a distance of
twenty-one miles, a light railway being laid down for the purpose. In
addition to this work developments of a more permanent character
were taken in hand; stone buildings appeared, a factory was
constructed, and extensive defensive measures adopted. To confirm
these indications of Russian occupation of the Yalu reaches, a body
of seventy soldiers crossed the river at Cho-san, a second party of
eighty men coming over at Pyök-tong. The Russians then proceeded
to bring these various scattered “lumber” settlements, into
communication, for this purpose erecting a telegraph line between
Wi-ju and Yong-an-po. This line, however, the Koreans at once cut
down, whereupon the Russians began to lay a submarine cable from
Yong-an-po round the coast and up the Yalu River to An-tung in
place of the line across country from Yong-an-po to Manchuria.
Since the cable projects were important and, together with the
settlement at Yong-an-po, much in need of protection, Russia
proposed to draft a force of three hundred soldiers into the place. At
this date, towards the end of August, the settlement at Yong-an-po
had grown into sixty houses with a civil Russian population of
seventy citizens. By this time, however, the Japanese Minister at
Seoul, Mr. Hayashi, had received the text of the proposed contract
between the Korean Government and the Russian Lumber
Company. Thereupon, on August 25th, he delivered an ultimatum to
the Korean Government. On the same day the Russian Minister
went to the Foreign Office and urged that the lease of Yong-an-po be
granted. In spite of his urgent appeal, the Minister declared it to be
impossible. On the 27th the Russian Minister went again to the
Foreign Office at noon, and remained till seven in the evening, but
the Minister was ill and did not put in an appearance. The Russian
Minister then stated that he would have nothing more to do with the
Foreign Minister, but would appeal directly to the Emperor. In his
despatch Mr. Hayashi wrote that if the Korean Government were to
sign such a lease with the Russian Government, Japan would
consider such an act as a direct violation of the treaty between
herself and Korea. In this event Japan would consider that diplomatic
relations between the two countries were suspended, and she would
regard herself free to act for herself in her own interests on the
assumption that the whole of the Korean territories had been opened
to the world.
The spirited action of the Japanese Minister was not lost upon the
Korean Government, who at once issued orders to the prefect of
Yong-an-po to restrain the Russians from further encroachment. The
efforts of the local officials were, however, of little avail, and by the
middle of September, in addition to the colony at Yong-an-po, the
settlement at Yong-chyön had increased to one hundred and twenty-
eight Chinese huts, with thirteen hundred Chinese, seventy
Russians, and twenty tents. Complaints of the high-handed action of
the Russians in appropriating the property of the Koreans to their
own needs began to arrive in Seoul, and on September 13th came
the information that a telegraph line had again been laid between
Yong-an-po and the lumber concession on the Yalu. Coupled with
the intelligence of this renewed activity was additional, and much
more disquieting, information. The Russians had constructed on the
elevated ground about the Tu-ryu Harbour a high watch-tower, and
were preparing emplacements for three batteries of field artillery.
Meanwhile, however, as a counter demonstration to the movement
of a company of five hundred Russians under two officers, on
October 23rd, who had crossed the Tumen River into Korean
territory by night, a Japanese warship dropped anchor in the estuary
of the Yalu, in close proximity to Yong-an-po.
I make no apology to my readers for giving in this detailed fashion
the history of this little Russian concession. As a chapter of
contemporary history I cannot think that my words are of any value,
but there are doubtless many who, like myself, prefer to begin in the
beginning, and so slowly trace through the developments of any
question. In respect of Russian action on the Yalu, therefore, I have
endeavoured to do this.
Note.—An-tung is known also as Sha-ho; the Yalu River is known
also as the Am-nok River.
 CHAPTER XVII
By the wayside—A journey inland to Tong-ko-kai—Inland beauties

The world of politics in Seoul had become of a sudden so

profoundly dull, that, ignoring the advice of the weather-wise
inhabitants of the capital, I packed my kit, and hiring ponies,
interpreters and servants, moved from the chief walled city of the
Empire into the wild regions of the interior. My journey lay towards
Tong-ko-kai, the German mines, several days’ journey from Seoul.
Life, in the capital, is not destitute of that monotony which
characterises the Land of the Morning Radiance. But beyond the
precincts of the Imperial Palaces, out of sight and hearing of the
countless little coteries of Europeans, the contrast between the
moving, soft-robed, gentle masses of people who congregate within
her gates, and the mountain reaches and valleys of the open country
is refreshing. For the moment the pleasure of such an experience
ranks high among the joys which life holds.
 BEYOND THE CAPITAL

Save in the first few li from the capital, we abandoned the beaten
tracks, travelling along quiet byways and mountain paths, turning
aside at fancy to climb a peak or to take a swim in the cool, deep
waters of some secluded pool at night, and morning, and at our
noonday halt. In the pleasant shades of these cool mountains and
sunlit valleys the people live in unrebuked simplicity. They offered the
loan of charcoal stoves or retailed eggs, chickens and rice to my
servants. At the moment of my bath, youths and youngsters
gambolled with me in the stream. It is said that the Koreans are far
from clean, a statement they belied upon many occasions by the
freedom and enjoyment with which they indulged in these dips.
Foreigners had not penetrated along the route which my friend and I
were following to the German mines, and even the ubiquitous
evangelist had not penetrated to these peasant homes. The
mountains and rivers had no names; the settlements were small;
inns did not exist. Everywhere was contentment, peace, and infinite
repose. Nature stood revealed to us in primæval grandeur, and it
was impossible not to enjoy the calm of the valleys, the rugged
beauty of the mountain crests, the picturesque wildness of the
scenery.

WOODLAND GLADES

As the days passed the general character of the country remained

unaltered. The manifold and complex tints in the bush, the differing
aspects of each succeeding height, the alternating complexion of the
valleys, dissipated the monotony, engendered by the never changing
features of the picture—the trees and mountains, hillside hamlets
and mountain torrents, precipitous passes and windy plateaux.
Moving thus slowly through the mountain passes, a wonderful
panorama silently disclosed itself. Hills were piled one upon another,
gradually merging into chains of mountains, the crests of which, two
and three thousand feet in height, stood out clearly defined against
an azure sky, their rock-bound faces covered with birch, beech, oak
and pine. The valleys below these mountain chains were long and
narrow, cool and cultivated. A hillside torrent dashed through them,
tumbling noisily over massive boulders, gradually fretting a new
course for itself in the lava strata. Countless insects buzzed in the
still air; frogs croaked in the marsh meadows; the impudent magpie
and the plebeian crow choked and chattered indignantly among the
branches of the trees. Cock-pheasants started from the thick cover
of the low-lying hills, the dogs pointed the nests of the sitting hens,
and does called to their calves among the young bushes. A calm and
happy nature revealed itself spontaneously in these fragrant places,
undisturbed, luxurious, and unrestrained. The road was rough. Here
and there, in keeping with the wild and rugged beauty of the scene, it
became the narrow track of the Australasian “backs,” congested with
bushes, broken by holes and stones, almost impassable until the
coolies made a way.
Across the clattering crystal of the gushing torrent a rustic bridge
was flung, the merest makeshift, three feet in width, with a flooring of
earth and bush, which bent and swayed upon slender poles, beneath
the slightest burden. Some streams were unbridged, and the
diminutive ponies splashed through them, gladly cooling their
sweating flanks as their drivers waded or carried one another to the
distant bank. Wild ferns, butterflies, and flowers revelled in these
unkempt gardens. The red dog-lily and purple iris glowed against the
foliage of the shrubs and bushes. Gigantic butterflies eclipsed the
glories of the rainbow; their gorgeous tints blending into harmony
with the more subdued plumage of the cranes and storks that floated
lazily across the inundated spaces of the paddy-fields. Other birds,
with dove-grey, pink, or yellow breasts and black pinions, fished in
the streams with raucous cries. The most amazing tints, recalling
some of Turner’s later pictures, gladdened the eye in these delightful
valleys. In the depths of the valleys the mountain torrents flowed
more idly, and the stream meandered in a thousand directions. Upon
either bank, its volume was diverted to the needs of some adjacent
rice-field. In these paddy-patches green and tender shoots were just
sprouting above a few inches of clear water. Here and there, fields of
wheat bordered these water-soaked stretches; oats, corn, barley,
tobacco, cotton, beans and millet were scattered about the sides and
plains of the mountain valleys in a fashion which proclaimed the
fertility of the soil.
Everything throve, however, and the industry of the workers in the
fields was manifested at every turn of the road. Their ingenuity in
making the most of available land recalled the valleys which run
down to the fiords of Norway, where, as in Korea, patches of
cultivated ground are visible at the snow level. Here, in these
beautiful valleys, perhaps a thousand or fifteen hundred feet up the
mountain side, acres of golden crops will be growing in the warm
and happy seclusion of some sheltered hollow.
At the turn of the winding track, bordered by the paddy-fields or
acres of golden barley, oats and tobacco, lies a village. It is but a
cluster of some dozen straw-thatched hovels, dirty and
unprepossessing, but infinitely quaint and picturesque. The walls of
the houses are crumbling and stayed up with beams and massive
timbers; the latticed windows are papered, the doorways low. A hole
in the wall serves the purposes of a chimney; a dog is sleeping in the
porch; a pig squeaks, secured with a cord through the ears to a peg
in the wall. Cocks and hens are anywhere and everywhere, the
family latrine—an open trough, foul and nauseous, used without
disgust by all members of the family save the older women-folk,
stands upon the verandah. Somewhere, near the outer limits of the
small settlement, an erection of poles and straw matting
distinguishes the village cesspool, the contents of which are spread
over the fields in the proper season.
A glimpse into a house, as one rides through the village shows a
man combing his long hair, a woman beating her husband’s clothes
or ironing with a bowl heated with charcoal; many naked children,
the progeny of child-wives, scarce out of their teens. For the moment
the village seems devoid of life. As the clatter of the cavalcade
resounds, a child, feeding itself from a basin of rice, emerges from a
window; a man tumbles to his feet yawning noisily. Women, with
infants hanging at their breasts or bearing children strapped to their
backs in dirty clothes, the usual naked band of well-developed breast
and unwashed back showing, crowd into the streets. All eye the
newcomers with indifferent curiosity, until we wish them a plenteous
rain—“May the rain come soon, good people.” Then they bend their
heads respectfully at the salutation, and instantly become bright and
smiling. Winsome kiddies, muddy and naked, offer us flowers, and
bowls of water from the streams upon which their elders have
settled.

COUNTRY CARTS

As the road threaded through the mountains, long valleys, widely

and richly cultivated, the yellow lustre of the golden crops blazing in
the sunlight, lay below. Granite peaks towered upwards, their rugged
faces scored by time and tempest, their ragged outlines screened
with firs and birch. The still air was laden with the aromatic scent of
the pine-woods; the sky was clear and blue. In the distance, snow-
white clouds hung in diaphanous festoons about a curve in the
mountains. The rough contour broke where the heights were
bleakest and most barren. A twist in the broad valley which our road
traversed limited the prospect, but the direction lay beneath the
shadows of those distant peaks, and the perspective already
compensated for the precipitous climb.
Indeed, from a few li beyond Chyök-syöng, a magistracy of the
fourth class, where the houses are roofed with thick slabs of slate
supported by heavy beams, where the streets are clean, and where
road and river alike make a détour, the views by the wayside
became increasingly impressive. For mile upon mile we saw no
wayfarers. The villages were widely distant; fertile valleys gave place
to green-black gorges, without cultivation, peaceful, grandly
beautiful, and uninhabitable. The perfect stillness and the wonderful
magnificence of the panorama held one spell-bound. There was no
change in the character of the scenery until, riding slowly forward,
the road dropped from the comfortable shade of a mountain temple
into the blazing sunshine of the plain. Pushing forward, the rice and
cornfields receded, giving place to the ranges, whose lofty peaks,
dressed with their mantling clouds, had been already dimly
discerned. Throughout the journey of the next two days the road
rose and fell, winding in a steady gradient across the mountain
sides.
The march to Tong-ko-kai was laborious, and one day, when within
easy distance of the concession in a tiny hamlet, the colour of the
slate and granite boulders, nestling among waving bushes, almost
unconscious of the outer world and hardly alive to its own existence,
an ideal spot in which to pitch the evening camp was found. It was
early in the afternoon, but the road ahead looked rough and stony.
Our horses were fatigued, the ford had been troublesome and we
were wet, cold and hungry. Within the bush the shadows were
deepening. No one knew the site of the next village nor the precise
direction in which we were moving, so we halted. That night we
snuggled down with our faces to the cliffs. Our horses were tethered