Toaz - Info-Pr

შეძენილია ელ. წიგნების ონლაინ მაღაზიაში iBooks.
ge 1
ყველამ იცის, მაშინ ისინი ჯვარზე როგორ ეკიდნენ და მის

გარშემო ვინ მოიყარა თავი. დედაი მისი, მარიამი და მარიამ
მაგდალინელი, ვერონიკა, სვიმონ კვირინელი და იოსებ
არამათიელი, რომელმაც შემდეგ მის სხეულს არდაგი შემოახვია.
ოღონდ ქვემოთ, ფერდობზე, ცოტა მოშორებით კიდევ იდგა ერთი
კაცი, ვინც თვალს არ აშორებდა მომაკვდავ ჯვარცმულს, ვინც მისი
სასიკვდილო წამება თავიდან ბოლომდე იხილა. ამ კაცს სახელად
ბარაბა ერქვა და ეს წიგნიც მასზე დაიწერა.
ოცდაათიოდე წლის თუ იქნებოდა. ჩაფსკვნილი იყო, თუმცა
სახე ჩაყვითლებოდა. მწითური წვერი და შავი თმა ჰქონდა,
წარბებიც - შავი, თვალები კი თითქოს იმისთვის ჩაცვენოდა, რომ
გამოხედვა უკეთ დაემალა. ერთი უპედან ღრმა ნაჭრილობევი
იწყებოდა, ნიკაპისკენ ეშვებოდა და წვერში იკარგებოდა. საერთოდ
კი ადამიანის გარეგნობას მნიშვნელობა არცა აქვს.
იგი ბრბოს პრეტორიიდანვე ქუჩა-ქუჩა აედევნა, ოღონდ
უკან მიჰყვებოდა და როცა ტანჯული რაბი თავის ჯვრიანად წაიქცა,
ნაბიჯიც კი შეანელა და შეყოვნდა, მის გვერდით არ აღმოვჩნდეო, და
ჯვარიც სწორედ იმ სიმონს წამოკიდეს. მამაკაცები ბრბოში ცოტანი
იყვნენ, რომაელებს თუ არ ჩავთვლით. მსჯავრდებულს უფრო
ქალები მიაცილებდნენ და კიდევ ბიჭუნების ხროვა - ეს
შარახვეტიები ხომ მაშინვე იქ გაჩნდებოდნენ ხოლმე, როცა ქუჩაში
ვინმე ჯვარზე გასაკრავად მიყავდათ. ასეთ გასართობს ხელიდან არ
გაუშვებდნენ, მაგრამ მალე დაიღალნენ და ჩვეულებრივ თამაშს
მიუბრუნდნენ. მანამდე კი ერთი შეავლეს თვალი სახენაჭრილობევ
კაცს ბრბოს კუდში რომ მიჰყვებოდა.
საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

შეძენილია ელ. წიგნების ონლაინ მაღაზიაში iBooks.ge 2
და აი, უკვე თხემის ადგილზე იდგა და შუალა ჯვარზე სიკვდილი როგორ მიუსაჯეს, მისი გონება ამას ვერ წვდებოდა. რა
გაკრულ კაცს თვალს ვერ აშორებდა. აქ ამოსვლა არ უნდოდა, აქ ბარაბას საქმეა, მაგრამ ასეთი კაცისათვის მსჯავრი არ უნდა
ყველაფერი უწმინდური და დამასნეულებელი იყო. იმასაც დაედოთ, ნათელია, რომ ის უდანაშაულოა.
ამბობდნენ, ვინც ამ დაწყევლილ, შეჩვენებულ ალაგას ერთხელ და აი, ის ჯვარზე გასაკრავად წაიყვანეს, ბარაბას კი ჯაჭვები
მაინც ამოვა, სულის ნაწილს აქ ტოვებს, უსათუოდ აქვე დაბრუნდება შეხსნეს და გაათავისუფლეს. ბარაბას რა ბრალია, ასე თავად
და დარჩებაო. ირგვლივ თავის ქალები და ძვლები ეყარა. დამპალი გადაწყვიტეს, მათი ნება იყო, ვის გაათავისუფლებდნენ. ჰოდა,
ჯვრები აღარაფრად ვარგოდა, მაგრამ არ გაჰქონდათ, რომ ხელი ბარაბა გაუშვეს. ორიდან ერთი უნდა გაეთავისუფლებინათ, თუმცა
არაფრისთვის ეხლოთ. აქ რატომ მოვიდა? ამ კაცს ხომ არ იცნობდა სიკვდილი ორივეს მიუსაჯეს. ბარაბას თავგზა აებნა სანამ ჯაჭვებს
და დიდად არც მისი ხვედრი ენაღვლებოდა. მაშ გოლგოთაზე ხსნიდნენ, იდგა და შესცქეროდა ის, მეორე, ჯარისკაცებმა თაღქვეშ
რაღად მოვიდა? ბარაბა აკი გაათავისუფლეს. როგორ გაატარეს, ამ კაცს ზურგზე უკვე ჯვარი ჰქონდა აკიდებული.
ჯვარცმულს თავი ჩამოუვარდა, მძიმედ სუნთქავდა. კიდევ დიდხანს იდგა და დაცარიელებულ თაღს თვალს არ
ეტყობა, ცოტაღა დარჩა. ძლიერი აღნაგობა აქვსო, ვერ იტყოდით, აშორებდა, შემდეგ მცველმა ხელი ჰკრა და დაუყვირა:
გაძვალტყავებულ სხეულს ლანდი გასდიოდა და ისეთი გამხდარი - რა პირი დაგიღია? გაეთრიე აქედან, ვერ ხედავ,
მკლავები ება, თითქოს ამ ხელებით არასოდეს ემუშავაო. უცნაური გაგათავისუფლეს!
კაცი ჩანდა, თხელი წვერი და ბიჭივით უბალნო მკერდი ჰქონდა. ბარაბა გამოფხიზლდა, იგივე თაღი გაიარა, დაინახა, ის,
ბარაბას იგი არ მოეწონა. მეორე როგორ მიათრევდა ჯვარს და მის კვალს ქუჩა-ქუჩა აედევნა,
იქ, სასახლესთან პირველად რომ დაინახა, მაშინვე მიხვდა, თავადაც არ იცოდა რად გამოუდგა, ან საათობით რად იდგა, მის
იგი სხვებს არ ჰგავდა. ვერ გეტყოდათ, რატომ, უბრალოდ მიხვდა. სასიკვდილო ტანჯვა-წამებას რად უყურებდა, ამ კაცის ხვედრი ხომ
მისი მსგავსი არასოდეს ენახა. ან იქნებ მოეჩვენა კიდეც, რადგან დიდად არ ენაღვლებოდა.
ჯურღმულიდან ის-ის იყო ამოვიდა და თვალები სინათლეს უცებ კი მაგრამ ისინი, აი, ჯვართან ახლოს რომ მიყუჟულან - ამათ
ვერ შეაჩვია. და აი, თავდაპირველად ეს კაცი რაღაც შარავანდედით რაღა ესაქმებათ? ეტყობა თავად მოვიდნენ, არავის დაუძალებია,
შემოსილი იხილა. შარავანდედი ცხადია უმალვე გაქრა, ბარაბას მიდით და დასნეულდითო. ახლო მეგობრები და ნათესავები თუ
ჩვეული გამჭრიახი მზერა დაუბრუნდა, ისევ მშვენივრად ხედავდა იყვნენ. უცნაურია, დასნეულების თითქოს სულ არ ეშინოდათ.
გარშემო ყველაფერს და არა მხოლოდ იმას, ვინც სასახლესთან აი, ის ქალი, ეტყობა დედაა. თუმცა სულაც არ ჰგავს. მაგრამ
განმარტოებული იდგა და მაინც, იგი უცნაური იყო, არავის ჰგავდა. რომელიმე განა ჰგავს? ქალს გლეხური, პირქუში, უხეში სახე ჰქონდა,
ბარაბას ვერ გაეგო, ასეთი კაცი ციხეში როგორ ჩააგდეს, მასავით ტუჩებსა და ცხვირს სულ ხელისგულით იწმენდდა, ცხვირიდან

წვეთები ჩამოსდიოდა, რადგან ცრემლს იოკებდა. მაგრამ ქალი არ ოღონდ რად უნდა ბარაბას მისი დანახვა, მისი და არა იმ
ტიროდა. იგი სხვებივით არ იტანჯებოდა და ჯვარცმულს მეორესი, შუალა ჯვარზე რომ იყო გაკრული. ბარაბა მეორეს
სხვებივით არ შესცქეროდა. რა თქმა უნდა, დედამისი იყო. ალბათ სანახავად მოვიდა, მის ნაცვლად ჯვარზე ხომ სწორედ ის
სხვებზე მეტადაც ეცოდებოდა, მაგრამ თითქოს მასზე ჩამოკიდეს. სწორედ მან, მეორემ აიძულა ბარაბა აქ მოსულიყო,
განაწყენებულიც ჩანდა, აქ რადა ხარ გაკრული, საქმე ჯვარცმამდე მეორეს ჰქონდა ამის უფლება, ასეთი ძალა. ძალა? განა უფრო
რად მიიყვანეო. ალბათ, რაღაც ისეთი მაინც ჩაიდინა, რომ ჯვარზე უძლური ვინმე არსებობდა? უფრო საცოდავი ჯვარზე არავინ
გააკრეს ასე წმინდა და უმწიკვლო და ქალიც ამას საყვედურობდა. გაუკრავთ, დანარჩენები გაცილებით უკეთ გამოიყურებოდნენ და
ვინ ვინ და ქალმა ხომ იცოდა, რომ მას არაფერი დაუშავებია, მგონი, გაცილებით ნაკლებადაც იტანჯებოდნენ. ეტყობა, უფრო
ამიტომაც იყო დედა, რომ დაეშავებინა კიდეც, მაინც ასე ძლიერები იყვნენ. ამას კი ხეირიანად თავიც კი ვერ დაეჭირა,
ეცოდინებოდა. მთლად გვერდზე ჩამოვარდნოდა.
თავად ბარაბას დედა არ ჰყავდა, არც მამა - მის შესახებ აგერ თავი ასწია, გამშრალი ტუჩები მოილოკა და
გაგონებითაც კი არაფერი გაუგონია. არც ნათესავები - არც ერთ ჩავარდნილ, უბალნო მკერდში მძიმე ოხვრა გაეხირა. რაღაც
ნათესავს არ იცნობდა. ამიტომ იმ ჯვარზე ბარაბა რომ ჩამოეკიდათ, წაიჩურჩულა, მგონი, მწყურიაო, თქვა. ჯარისკაცები ფერდობის
ალბათ ცრემლი არც დაიღვრებოდა. ასე ვინ გამოიტირებდა. ქვემოთ, ბალახზე წამოგორებულიყვნენ, მოწყენილები ელოდნენ, ეს
მკერდში მუშტებს ისე იბრაგუნებენ, თითქოს უფრო დიდი სამნი ბოლოს და ბოლოს როდის დაიხოცებოდნენ, კამათელს
უბედურება აღარ არსებობს, როგორ ქვითინებენ და ყმუიან - აგორებდნენ და არაფერი გაუგონიათ. მაშინ ერთ-ერთი ნათესავი
საშინელებაა. მათ მიუახლოვდა. ჯარისკაცი უხალისოდ წამოიზლაზნა, ღრუბელი
მარჯვენა ჯვარზე გაკრულ კაცს მოხარშულს იცნობდა. უცებ დოქში ჩააწო, ხელჯოხს წამოაცვა და ჯვარცმულს გაუწოდა.
მას რომ დაენახა ბარაბა, ნაღდად გადაწყვეტდა ჩემს გამო მოვიდა, ჯვარცმულმა მღვრიე სითხე გასინჯა და აღარ დალია. არამზადამ კი
უნდა ნახოს დამსახურებულად როგორ მომეზღოო. ბარაბა კი მის ჩაიხითხითა, შემდეგ ძმაკაცებთან მივიდა და ახლა ყველა ერთხმად
სანახავად სულაც არ მისულა, თუმცა არაფერი ჰქონდა ახარხარდა. არამზადები!
საწინააღმდეგო მისი ტანჯვისთვის ეცქირა. თუკი საერთოდ ვინმე მშობლები - თუ ვინ იყვნენ - ჯვარცმულს გულმოკლულები
იმსახურებდა სიკვდილს, უპირველესად ეს ნაძირალა იმსახურებდა. შესცქეროდნენ. ის კი იხრჩობოდა. იხრჩობოდა და აშკარად სულს
ოღონდ, იმისთვის არა, რისთვისაც გაასამართლეს, სულ სხვა რამის ღაფავდა. ჩქარა მაინც აღესრულოს, ფიქრობდა ბარაბა, მისი ტანჯვა
გამო. ჩქარა მაინც დასრულდეს! ყველაფერი ჩქარა მაინც დამთავრდეს!

როგორც კი აღსრულდება, შეიძლება გაიქცე და ამაზე აღარასოდეს გარემოსაც ძველებური იერი ედო. უბრალოდ, ცოტა ხნით
იფიქრო! ჩამობნელდა იმიტომ, რომ ის მოკვდა.
მაგრამ მთაზე სიბნელე ჩამოწვა, თითქოს მზე ჩაქრა, ისეთი ჰო, წასვლის ჟამი დადგა. სწორედ დრო იყო. ბარაბას აქ
სიბნელე და ამ წყვდიადში ჯვარცმულმა მთიდან ხმამაღლა არაფერი ესაქმებოდა, რახან ის, მეორე მოკვდა, აქ აღარაფერი
დაიყვირა: აკავებდა. კაცი ჯვარს ჩამოხსნეს - წასვლისას ესღა დაინახა, ვიღაც
- უფალო! უფალო! რაისთვის დამიტევე მე! ორმა სხეულს სუფთა არდაგი შემოახვია - ესეც დაინახა. ძალიან
სულისშემძვრელი ყვირილია. რისი თქმა სურდა? ან ასე თეთრი სხეული ჰქონდა და ორივენი ფრთხილად ეპყრობოდნენ, არა
უცებ რად ჩამობნელდა? ამ შუადღისას რად ჩამობნელდა? ვატკინოთ რაო. საოცარია, ის ხომ უკვე ჯვარცმული იყო.
გაუგებარია. სამი ჯვარი სიბნელეში ძლივსღა მოჩანდა. საზარელია, საერთოდაც, რაღაც უცნაური ხალხი ჩანდა. სამაგიეროდ დედა
ახლა რაღაც საშინელება მოხდება. ჯარისკაცები წამოიშალნენ, შვილის ნეშტს თვალგამშრალი შესცქეროდა. მისი ჩაშავებული,
იარაღს ხელი დასტაცეს. ესენი ხომ მაშინვე იარაღს დასტაცებენ პირქუში სახე უსაშველო ტკივილს ვეღარ გამოხატავდა. მხოლოდ
ხოლმე ხელს. ხელშუბიანები ჯვრებს შემოეხვივნენ. ასე იდგნენ და იმას ამხელდა, რომ მისი გონება ვერ სწვდებოდა, რაც აქ მოხდა,
ერთმანეთს ეჩურჩულებოდნენ - ბარაბას ესმოდა. ახლა კი რასაც ვერასდროს და ვერავის შეუნდობდა. ამას კი ბარაბა კარგად
დაფრთხნენ! ახლა კი უკვე აღარ ხითხითებდნენ. ეტყობა, მიხვდა.
ცრუმორწმუნეები არიან! როცა მგლოვიარეთა წყების ახლოს ჩაიარა - მამაკაცები
ბარაბა თავადაც დაფრთხა და გაიხარა, როცა კვლავ ინათა ნეშტს მიასვენებდნენ, ქალები უკან მიჰყვებოდნენ - ერთ-ერთი ქალი
და გარემოს ძველებური იერი დაუბრუნდა. ნელა ნათდებოდა, დედას მიუახლოვდა, რაღაც ჩასჩურჩულა და ბარაბა მიანიშნა. დედა
როგორც დილაობით თენდება ხოლმე, ბორცვებს, ზეთისხილის შეჩერდა და ისეთი გასაცოდავებული, ისეთი საყვედურიანი
ხეებს დღის სინათლე მოეფინა და მიჩუმებული ჩიტუნებიც კვლავ მზერით შეხედა, ბარაბამ იფიქრა, ამ მზერას ვერასოდეს
აჟღურტულდნენ. ჰო, სწორედ ისე, როგორც დილით. დავივიწყებო. შემდეგ ისინი გოლგოთას გზას კვლავ ქვემოთ
ჯვართან ნათესავები გაუნძრევლად იდგნენ. აღარც დაუყვნენ და მარცხნივ გადაუხვიეს.
ოხრავდნენ, აღარც ყმუოდნენ, იდგნენ და ჯვარცმულს ბარაბა მიცვალებულს შორიახლო ისე აედევნა, რომ არავის
შესცქეროდნენ. ჯარისკაცებიც ასევე იდგნენ. ირგვლივ სრული დაენახა. სულ ახლოს, კლდეში გამოკვეთილი სამარე მოჩანდა.
მდუმარება სუფევდა. მიცვალებული იქ დაასვენეს, ილოცეს, შემდეგ სამარე დიდი
ახლა მშვიდად შეიძლებოდა ადგომა და წასვლა. ყოველივე ლოდით დაგმანეს და წავიდნენ.
ხომ უკვე დასრულდა. მზე კვლავ ძველებურად ანათებდა და

მაშინ ბარაბა სამარეს მიუახლოვდა და ცოტა ხნით გაჩერდა, ფეხები მოუჩანდა. საუბარი მალე ამოიწურა და გზას ორივე
თუმცა არ ულოცია. ის ბოროტმოქმედი იყო, ბოროტმოქმედთა მდუმარედ გაუყვა.
ლოცვა კი საერთოდ ზეცას ვერ აღწევს, ესეც არ იყოს, ბარაბას რომელიღაცა სახლის ღია კარიდან, შავ ხვრელს რომ
ცოდვები არ ჰქონდა მონანიებული, თანაც ამ კაცს სულ არ იცნობდა. მიაგავდა, ხმამაღალი ლაპარაკი ისმოდა. მოულოდნელად იქედან
ისე, სხვათა შორის გაჩერდა ცოტა ხნით. მაღალი, მსუქანი ქალი ყვირილით გამოვარდა. ქალი მთვრალი იყო.
შემდეგ იერუსალიმისაკენ მიმავალ გზას გაუყვა. ბარაბას დანახვისას მსხვილი მკლავები სიხარულით აიქნია და კაცი
შინ შეიპატიჟა. ბარაბამ ფეხი აითრია, თანაც უცნაური თანამგზავრი
*** ახლდა და რცხვენოდა, მაგრამ ქალი არ მოეშვა და ორივენი
ქალაქში ბარაბა დავითის კარიბჭით შევიდა და მუჯლუგუნის კვრით სახლში შერეკა. აქ კი ხმამაღლა სალმით
კურდღლისტუჩაც მაშინვე დაინახა. ქალი კედლის გასწვრივ მიეგება ბარაბას ორი მამაკაცი და სამი ქალი, რომლებიც მაშინღა
მიიპარებოდა და ვერ გხედავო, თავს იკატუნებდა. მაგრამ ბარაბამ იცნო, როცა თვალი სიბნელეს შეაჩვია. შესვლისთანავე სუფრასთან
შენიშნა, ქალმა დამინახა და ეტყობა, ამ შეხვედრას არ მოელოდა, დასვეს და ღვინო დაუსხეს. ერთხმად აყაყანდნენ, რა კარგია
ალბათ, უკვე ჯვარზე გაკრული ვეგონეო. ციხიდან რომ გამოგიშვეს და როგორ გაგიმართლა, შენს ნაცვლად
გამოედევნა, წამოეწია და ახლა ისინი გვერდიგვერდ სხვა რომ დასაჯესო. სიმთვრალით თავაწყვეტილებს მისი
აღმოჩნდნენ. ცხადია, არ უნდა დაწეოდა, არც ჭირდებოდა ბარაბას სიხარულის გაზიარების სურვილი წვავდათ. ხელებს
ქალთან გასაუბრება და თვითონვე გაოცდა, როცა დაელაპარაკა. უფათურებდნენ, რომ ეს სიხარული მათაც გადასდებოდათ. ერთმა
მგონი ქალიც გაოცებული იყო და რადგან სხვა გზა აღარ ჰქონდა, ქალმა კი ხელი უბეში ჩაუცურა და სქელუას თავაწყვეტილ ხარხარში
გაუბედავად შეხედა. ბალნიან მკერდზე მოუთათუნა.
ერთმანეთის საწუხარზე კრინტი არ დაუძრავთ. კაცმა ისღა ბარაბა ყველასთან ერთად სვამდა, მაგრამ ცოტას
ჰკითხა, საით გაგიწევია ან გალგალიდან რაიმე ამბავი ხომ არ ლაპარაკობდა. იჯდა და თავისი მუქი თაფლისფერი თვალებით,
მოგსვლიაო. ქალი მოკლედ და ჩვეულებისამებრ დუდღუნით რომლებიც ისე ჩასცვენოდა, თითქოს დამალვას ცდილობდაო, ერთ
გაეპასუხა. ბარაბამ სიტყვები ძლივს გაარჩია. შემდეგ გაარკვია, ქალს წერტილს მიშტერებოდა. ყველამ აღნიშნა, დღეს რაღაც უცნაური
თურმე არსად მიეჩქარებოდა. ხოლო, როცა ჰკითხა, სად ცხოვრობო, ხარო. თუმცა, ხანდახან ასეთი ადრეც ენახათ.
ქალმა არ უპასუხა. მას კაბის კალთები შემოსცვეთოდა და ქალები ღვინოს უსხამდნენ, ის კი კვლავ სვამდა და საერთო
ნაფლეთებად ეკიდა, კალთიდან კი დიდი, ჭუჭყიანი, შიშველი საუბარს უსმენდა, თუმცა თავად ხმას თითქოს არ იღებდა.

ბოლოს და ბოლოს რა გჭირს, რა დაგემართაო, ყველა გააკრავდაო. ლანდი გასდიოდაო, ესღა ახსოვდა მოსაუბრეს. მეორე
ერთხმად შეუჩნდა, მაგრამ სქელუამ ხელი კისერზე მოხვია და თქვა: ქალმა დასძინა, არ მინახავს, მაგრამ გამიგონია, თითქოს ამბობდა,
აბა რა გასაკვირია ასე უცხოდ რომ გამოიყურება, ისე დიდხანს ტაძარი დაიქცევა, იერუსალიმი დაიღუპება, ხოლო მიწისძვრა და
იტანჯებოდა ჯურღმულში, თითქმის მოკვდა კიდეც, რადგან ცეცხლი ცასა და დედამიწას შთანთქავსო. სისულელეა, ამისათვის
სიკვდილს ვისაც მიუსჯიან, ის მაშინვე კვდება, შემდეგ გინდაც ჯვარზე გააკრავდნენ, აბა რას იზამდნენ. მესამემ განაგრძო,
გაათავისუფლონ და შეიწყნარონ მაინც მკვდარია, იმიტომ, რომ უმეტესად ღატაკებს მეგობრობდა და სულ პირდებოდა, უფლის
მკვდარი იყო. ის მხოლოდ მკვდრეთით აღსდგა, ეს კი იმას სუალაც სავანეში მოხვდებითო, კახპებსაც კი პირდებოდაო. აქ უკვე სამივე
არ ნიშნავს, სხვებივით შვება-ლხინით იცხოვროსო. როცა ამ ერთად ახარხარდა, მაგრამ მაინც დაასკვნეს, კარგი იქნება, მართლაც,
სიტყვებს ხარხარი მოჰყვა, ქალი გაბრაზდა და მოქეიფეებს ასე რომ მოხდესო.
დაემუქრა, ბარაბასა და კურდღლისტუჩას გარდა ყველას გაგყრითო, ბარაბა უსმენდა, ოღონდ წეღანდელივით დაფიქრებული
ამ გოგონას შესახებ არაფერი ვიცი, მაგრამ ერთი შეხედვით მაინც აღარ იყო, ეს კია, ერთხელაც არ გაღიმებია. ის უცებ შეცბა, როცა
კეთილი და მოკრძალებული ქალის შთაბეჭდილებას ტოვებს, სქელუა კვლავ მოეხვია და უთხრა, მიმიფურთხებია იმ
თუმცა ცოტა არ იყოს, მდაბიოსა გავსო. ამ სიტყვებზე კაცები მეორესათვის, ასეა თუ ისე, მან ხომ უკვე ფეხები გაჭიმა, ჯვარზე
სიცილისაგან კინაღამ დაიხოცნენ, შემდეგ დაწყნარდნენ და ბარაბას ბარაბა კი არა, ის გააკრეს და სწორედ ეს არის მთავარიო.
ჩურჩულით უამბეს, როგორც კი შეღამდება, ისევ მთებში კურდღლისტუჩა თავდაპირველად მოკუნტული იჯდა და
დავბრუნდებით, ჩვენ მხოლოდ იმისათვის ჩამოვედით, რომ თიკანი საუბარს გაფანტული უსმენდა, მაგრამ როცა სიტყვა იმ მეორეზე
მსხვერპლად შეგვეწირა. მსხვერპლი არ მიიღეს, ამიტომ მის ჩამოვარდა, უცებ შეშფოთდა, უცნაურად გარდაისახა, წამოხტა,
ნაცვლად ორი უმწიკვლო გვრიტი შევწირეთ, მოგებული ფულით კი თეთრი, ტანჯული სახე შიშით მოექცა, თვალი თანამგზავრს
აგერ სქელუასთან ვქეიფობთო. მერე, ჩვენთან დაბრუნებას თუ მიაპყრო და თავისი უცნაური ხმით, დუდღუნით დაიყვირა:
აპირებ, შეეკითხენ და თანაც აუხსნეს, ახლა ისინი სად უნდა - ბარაბა!
მოეძებნა. ბარაბა მხოლოდ თავს უქნევდა და დუმდა. თითქოს უჩვეულო არაფერი მომხდარა, ქალმა კაცს
ერთმა ქალმა სიტყვა ჩამოაგდო იმ მეორეზე, რომელიც დაუძახა, მარამ ყველა გაოგნებული შესცქეროდა. ვერ ხვდებოდნენ
ბარაბას ნაცვლად გააკრეს ჯვარზე, ერთხელ როგორღაც დავინახე, ასე უცებ რატომ აყვირდა. ბარაბაც უცნაურად გარდაისახა, თვალები
გვერდით ჩამიარაო. ამბობენ, წმინდა წერილიც იცის, სწორედ ისე ააცეცა, როცა ჩვეულებისამებრ ვინმეს მზერას
წინასწარმეტყველებაც შეუძლია და სასწაულებსაც ახდენსო. ეს ხომ არიდებდა. ვერავინ გაიგო რა მოხდა. თუმცა რა მნიშვნელობა
მავნებლობა არაა, ამას ბევრი იჩემებს და ამის გამო ჯვარზე ვინ ჰქონდა, სჯობდა ყურადღება არ მიექციათ. ასე თუ ისე, ბარაბა ხომ

ნაღდათ მათი კაცი, სწორედ რომ მათთაგანი იყო, მაგრამ ახლა უთქვამს - არა, საქმე რით დამთავრდა, აღარ ახსოვდა. ბარაბა ისეთი
ცოტათი თავის თავს არ ჰგავდა და არავინ იცოდა, რას ჩაიდენდა. ყურადღებით უსმენდა, თითქოს რაღაც ძალიან მნიშვნელოვან
გოგონა კვლავ სოხანეზე გაშლილ საფენზე მოიკუნტა, ამბავს უყვებოდნენ, მხოლოდ, როცა ერთ-ერთმა ქალმა დაამატა,
მაგრამ ცეცხლოვანი თვალები ბარაბასათვის არ მოუშორებია. ჯვარცმულს, როგორც ბევრ სხვას, თავი მესია ეგონაო, ბარაბამ
სქელუამ საჭმელი მოიტანა. ალბათ დაგამშიეს, ალბათ ეს გრძელი, მწითური წვერი მუჭში ჩაბღუჯა და ღრმად ჩაფიქრდა.
ოხრები ჯურღმულებში ხალხს აშიმშილებენო, თქვა და წინ, - მესია? შეუძლებელია. - ჩაიბუტბუტა მან.
მაგიდაზე, პური, მარილი და შემწვარი ცხვრის ხორცი დაუწყო. - მესია კი არა, ის არ გინდა! - თქვა ერთ-ერთმა მამაკაცმა. -
ბარაბამ ცოტა მოციცქნა, დანარჩენი კი, თითქოს უკვე მაძღარი იყო, მესიას ჯვარზე ვინ გააკრავდა, ამ უდღეურებს ხომ იქვე ჩახოცავდა.
კურდღლისტუჩას გადაულაგა. ქალი საჭმელს დაეძგერა, ნეტავ თუ გესმის რას ნიშნავს მესია.
შეთქვლიფა, როგორც მხეცმა, მაშინვე გარეთ გავარდა და - როგორ არ მესმის, ჯვრიდან ჩამოვიდოდა და სულ ყველას
გაუჩინარდა. ამოწყვეტდა!
მაშინ დანარჩენებმა გაბედეს და ვინ არისო, ბარაბას - მესია იყო და ჯვარზე გაგაკრან? სად გაგონილა!
ჰკითხეს, მაგრამ პასუხს, ცხადია, ვერ ეღირსნენ. ახლა ბარაბა თავის ბარაბა კი ისევ იჯდა, წვერი მუჭაში ჩაებღუჯა და სოხანეს
თავს ჰგავდა. პირად საქმეებს ყოველთვის საიდუმლოდ ინახავდა. დაშტერებოდა.
მაინც რა სასწაული მოახდინა იმ წინასწარმეტყველმა? - - არა, მესია არ იყო.
შეეკითხა ბარაბა ქალებს. - რას წინასწარმეტყველებდა? - რას ბუტბუტებ, ბარაბა, ჯობია გადაჰკრა! - უთხრა
ქალებმა უპასუხეს, ავადმყოფებს არჩენდა, ბოროტ სულებს მეზობელმა და ფერდში მუჯლუგუნი უთავაზა, უცნაური კია, რომ
დევნიდა და როგორც ამბობენ, მგონი მკვდრებსაც აცოცხლებდა, გაუბედა, არადა - უთავაზა. ბარაბამ თიხის ტოლჩა მორჩილად
მაგრამ, ვინ იცის, მართალია თუ ტყუილი, ალბათ ტყუილიაო. გამოცალა და დაბნეულად იქვე დადგა. ქალებმა მაშინვე შეუვსეს და
ხოლო მის წინასწარმეტყველებაზე წარმოდგენაც არ ქონდათ. ისევ დაალევინეს. ღვინომ ალბათ იმოქმედა, მაგრამ ბარაბას
მხოლოდ ერთმა თქვა, ყური მოვკარი, თითქოს ვიღაცას ლხინი ფიქრები კვლავ სხვაგან დაჰქროდნენ და მეზობელმა ისევ იდაყვი
გადაუხდია, საქორწილო, თუ რაღაც ამგვარი სუფრა გაუშლია, გაჰკრა.
სტუმრები კი არ მოსულან. მაშინ მსახურები გზაზე გაკრეფილან და - აბა, ბარაბა, დალიე და გამოცოცხლდი! განა არ გიხარია,
განურჩევლად ყველა მიუპატიჟებიათ, გადაყრიან დამშეულ ღარიბ- რომ მხიარულ ხალხთან ზიხარ ნაცვლად იმისა, ჯვარზე ლპებოდე?
ღატაკებს, რომლებსაც შიშველი სხეულიც კი ვერაფრით დაეფარათ, მაინც ასე ჯობია, არა? აქ თავს კარგად გრძნობ, ხომ მართალია? აბა,
ჰოდა, მდიდარი მეპატრონეც განრისხებულა - თუ არა უშავსო,

დაფიქრდი, ბარაბა! შენ ხომ ტყავი გადაირჩინე, შენ ხომ ცოცხალი ამჯერად ტოლჩა მაგიდაზე აღარ დაუდგამს, კიდევ დამისხითო,
ხარ! ცოცხალი! გესმის, ბარაბა? გაუშვირა. დიდხანს არ ალოდინეს. ყველამ ერთად განაგრძო სმა და
- ჰო, ჰო, - ამბობდა იგი, - ჰო, რა თქმა უნდა... ბარაბამაც ეტყობა, ბოლოს და ბოლოს ღვინო დაიგემოვნა. საერთოდ,
ასე ნელ-ნელა შეუჩნდნენ, კაცმაც სოხანეს თვალი მოსწყვიტა იგი ტოლჩას ერთბაშად გადაჰკრავდა ხოლმე და მაშინვე
და თითქოს ადამიანსაც უფრო დაემგვანა. ისხდნენ ასე, სვამდნენ, გამოიბრუტებოდა. არა, ამჯერად ქადაგად არ დავარდნილა, მაგრამ
ყველაფერზე და არაფერზე ყბედობდნენ და ბარაბაც აღარ იყო ზოგი რამ ციხის შესახებ მაინც უამბო. კარგი დრო გაუტარებია,
ისეთი უცნაური. რაღა! გახდებოდი უცნაური, აბა რა მოგივიდოდა. ხედავთ,
მაგრამ უცებ, თითქოსდა უმიზეზოდ, განსაცვიფრებელი გაათავისუფლეს, ჰა, როგორია? ამ ოხრებმა ოღონდ კლანჭებში
შეკითხვა გაისმა. ეს ბარაბამ იკითხა, დღეს რომ მზე ჩაქრა და მოგიგდონ, მერე თვითონ იციან და უცებ ასე გაუმართლა! ჯერ ერთი
წყვდიადი ჩამოწვა, იმაზე რას ფიქრობთო. მისი ჯერი დაემთხვა პასექს, როცა ვიღაცას აუცილებლად
- წყვდიადი? რა წყვდიადი? - ყველა გაოცებული ათავისუფლებენ, მეორეც, სწორედ ბარაბა გაათავისუფლეს! რა
შეჰყურებდა, - განა ჩამობნელდა? როდის? ბედნიერებაა! ახლა ყველას ეთანხმებოდა, ხოლო როცა ზურგზე
- ექვსი საათი იქნებოდა. ხელები მოუტყაპუნეს, ერთად წაესივნენ და სახეში ცხელი
- ჯანდაბა შენს თავს! ეს უკვე ნამეტანია! კი მაგრამ სხვებსაც ოხშივარი შეასუნთქეს, თავადაც ახარხარდა და რიგრიგობით
ხომ უნდა შეენიშნათ! ყველასთან შესვა. ღვინო თავში აუვარდა, კაცი გალღვა, უფრო და
ბარაბა დაიბნა და ყველას სათითაოდ უნდობლად შეხედა. უფრო გამხიარულდა, დასიცხულმა გულისპირი ჩაიხსნა, სოხანეზე
ისინი კი ისევ არწმუნებდნენ, არავითარი წყვდიადი არ გვინახავს და დაწვა და ყველასთან ერთად მოხერხებულად მოკალათდა. ეტყობა
სხვასაც მთელ იერუსალიმში არაფერი მაგის მსგავსი არ თავს კარგად გრძნობდა. მეზობლის ქალს ხელიც კი მოუთათუნა და
შეუმჩნევიაო. რა, მართლა წყვდიადი მოგელანდა? შუადღის გულზე მიიზიდა. ქალი ახარხარდა, კისერზე ჩამოეკიდა, მაგრამ სქელუამ
ჩამოწვა? რა არაკებს გვიყვები? თუ მართლა მოგეჩვენა, მაშინ გვერდზე გაათრია და თქვა: როგორც იქნა, ჩვენი ცუნცულა თავის
ჯურღმულში დიდხანს ჯდომისაგან თვალები დაგბნელებია. ჰო, თავს დაემსგავსა, ამ საზიზღარი ციხის შემდეგ გამოკეთდა და
სწორედ ეგ არის. სქელუამ თქვა, ნაღდად იმის ბრალია, თვალები აზრზეც მოვიდა. ახლა რაღაც სისულელეები, რაღაც წყვდიადი აღარ
რომ სინათლეს გადაეჩვივნენ, სინათლემ დაგაბრმავა, აბა რა არის მოელანდებაო, ჰო-ჰო-ჰო, იფ-იფ-იფ - და ქალმა კაცი მიიზიდა,
გასაკვირველიო. მთელი სახე დაულოშნა, მსხვილი თითები კისერზე შემოაჭდო,
ბარაბამ ყველას ეჭვიანი მზერა მოავლო და მგონი, გულზე მწითური წვერი აუწეწა. ყველას უხაროდა, რომ კაცს გულზე მოეშვა,
მოეშვა. იგი წელში გასწორდა, ტოლჩას მისწვდა, გადაჰკრა, ოღონდ ისეთივე გახდა, როგორიც ადრე იყო, როცა გამხიარულდებოდა

ხოლმე. ყველა შესანიშნავ გუნებაზე დადგა. სვამდნენ, ბღაოდნენ, ქალის დიდ, მსუქან სხეულს თითქოს სამარადისოდ ჩაეწება.
ერთმანეთს ყველაფერში უთანაგრძნობდნენ, გულით უხაროდათ შუაღამე ისე გადავიდა არც კი გაუგიათ.
ერთად რომ იყვნენ, ერთად თავს ასე კარგად რომ გრძნობდნენ. ბოლოს და ბოლოს ორივე დაოსდა, ქალი გვერდზე
სიმყრალისაგან უფრო და უფრო ხელდებოდნენ. მამაკაცებს ქალი და გადაბრუნდა და მაშინვე ჩაეძინა. გაოფლილი კაცი
ღვინო თვეობით არ ეგემნათ და ახლა დანაკარგის ანაზღაურებას ძილგამფრთხალი იწვა და ქოხის ფოთლებიან ჭერს შესცქეროდა.
ცდილობდნენ - ხომ უნდა აღენიშნათ, რომ ბოლოს და ბოლოს ისევ შუალა ჯვარზე გაკრულ კაცსა და თხემის ადგილას მომხდარ
იერუსალიმში ჩამოაღწიეს, ბარაბას გათავისუფლება ხომ უნდა ამბავზე ფიქრობდა. შემდეგ წყვდიადი გაახსენდა. იყო თუ არ იყო?
აღენიშნათ! თორემ დრო აღარ ითმენდა, ისევ მთაში უნდა ნუთუ მართლა მოეჩვენა? იქნებ მხოლოდ გოლგოთაზე
დაბრუნებულიყვნენ. მაგარი, მწკლარტე ღვინით იბანგებოდნენ და ჩამობნელდა, ქალაქში კი არაფერი შეუმჩნევიათ? იქ კი ნამდვილად
სქელუას გარდა ყველა ქალს ეტორღიალებოდნენ, ფარდის მიღმა ჩამობნელდა, ჯარისკაცებიც დაფრთხნენ და საერთოდ - თუ ესეც
რიგრიგობით მიათრევდნენ და იქედან გაწითლებულები, მოეჩვენა? იქნებ ყველაფერი მოეჩვენა? არა, არაფერი შველის, მაინც
აქოშინებულები მხოლოდ იმისთვის გამოდიოდნენ, რომ კვლავ გაუგებარია.
ესვათ და ებღავლათ. ასეთი წესი ჰქონდათ - ყველაფერს და მისი ფიქრი კვლავ ჯვარზე გაკრულ კაცს მიუბრუნდა.
საფუძვლიანად აკეთებდნენ. თვალგახელილი იწვა, ვერ იძინებდა, გვერდით კი ქალის სავსე
დაბინდებამდე იმხიარულეს. შემდეგ ორივე მამაკაცი სხეულს გრძნობდა. ქოხის ხმელ ფოთლებს შორის ზეცა მოჩანდა -
წამოდგა, დროა გუდანაბადი ავიკრათ, განაცხადეს, ყველას ალბათ ზეცა იყო, თუმცა არც ერთი ვარსკვლავი არ ანათებდა. არსად,
გამოემშვიდობნენ, თხის ტყავები წამოისხეს, ტყავქვეშ იარაღი არც ერთი ვარსკვლავი არ ანათებდა. ყველგან მხოლოდ წყვდიადი
დამალეს და ღამეულ ქუჩაში გასხლტნენ. მთვრალი, დაოსებული მეფობდა.
დედაკაცები მაშინვე ფარდის მიღმა მიწვნენ და სამივემ ღრმა ძილს ჰო, ახლა გოლგოთაზეც და სხვაგანაც წყვდიადი მეფობდა.
მისცა თავი. ბარაბა და სქელუა მარტონი დარჩნენ და ჩვენი
სიამტკბილობის დრო ხომ არ დადგა, ამდენი საშინელების
გადატანის შემდეგ ეს ხომ არ გინდაო, შეეკითხა ქალი, მთელი ***
შიგანი მეწვის, როცა შენზე ვფიქრობ, შე საცოდავო, ციხეში რა
მეორე დღეს ბარაბა ქალაქში დაეხეტებოდა და უამრავ
გადაიტანე, ჯვარზეც კინაღამ გაგაკრესო. ქალმა იგი სახურავზე
ნაცნობს გადაეყარა, ზოგს - მეგობარს, ზოგს - მტერს, მაგრამ მისი
საზაფხულოდ დადგმულ პალმის რტოების ქოხში აიყვანა. აი, იქ
დანახვა ყველას ერთნაირად უკვირდა, ზოგიერთმა კი ისე
დაწვნენ და ქალმაბარაბას მიუალერსა. კაციც მალე გახელდა და

შეცბუნებით შეხედა, თითქოს მოჩვენებას ხედავსო. ბარაბა მიცვალებული ახსენეს, თუმცა მამაკაცები იყვნენ, დროდადრო
შეჩქვიფდა, ნუთუ არ იცოდნენ, რომ გაათავისუფლეს? ბოლოს და მცირედაც ოხრავდნენ, თუ ბარაბამ სწორად გაიგო. თუ მართლა
ბოლოს, ხომ უნდა შეეგნოთ, როდის მიხვდებიან, რომ ჯვარზე სხვა მიცვალებულს ახსენებდნენ, ხომ შეიძლებოდა ეს ოხვრა-გოდება
გააკრეს! ქალებისათვის, მოტირლებისათვის გადაელოცათ?
მზემ დააჭირა და გასაოცარი იყო, როგორ გაუჭირდა კაცის უცებ ბარაბამ გაიგონა, რომ ის მიცვალებული, მათი
თვალებს იმ ჩახჩახა შუქის დანახვა. იქნებ იმ ჯურღმულში თვალები მიცვალებული ჯვარზე გააკრეს, ჯვარზე გუშინ გააკრეს, გუშინ?
მართლაც დაუსნეულდა? ბარაბამ ჩრდილში გასვლა გადაწყვიტა, ყურები დაცქვიტა, მაგრამ კედელთან მსხდომებმა ხმას
ტაძრისკენ გაემართა, კარიბჭის თაღი გაიარა, შევიდა, თვალების დაუწიეს და ბარაბამ ვეღარაფერი გაიგონა.
დასასვენებლად ბინდში ჩამოჯდა და მაშინვე შვებით ამოისუნთქა. ვისზე საუბრობდნენ?
რამდენიმე კაცი უკვე იჯდა ტაძარში, ისინი კედელთან ამ დროს ქუჩაში ხალხმა ჩაიარა და სიტყვაც აღარ ისმოდა,
მიყუჟულიყვნენ, ჩუმად საუბრობდნენ. ბარაბას გამოჩენა, მგონი, არ მაგრამ როგორც კი სიჩუმე ჩამოწვა, ბარაბამ მათი ჩურჩული ისევ
ესიამოვნათ, თვალი ალმაცერად შეავლეს და ხმა დაიდაბლეს. გაიგონა და მიხვდა, რომ ასე იყო, რომ სწორედ მის შესახებ
ბარაბას მხოლოდ ცალკეული სიტყვები ესმოდა, მაგრამ აზრი ვერ საუბრობდნენ, მის შესახებ, ვინც...
გამოჰქონდა და არც ცდილობდა გამოეტანა, მათი საიდუმლო უცნაურია... ამ წუთში ბარაბაც ხომ მასზე ფიქრობდა.
სულაც არ აინტერესებდა. ერთ-ერთი მათგანი დაახლოებით ბარაბას სასახლის წინ რომაა, იმ თაღში გაიარა და გაახსენდა. შემდეგ ჩაუარა
ხნის იქნებოდა, ისიც მწითურწვერიანი იყო, მწითური, გრძელი, იმ ადგილს, სადაც მას ჯვარი დაუვარდა და ცხადია, ისევ გაახსენდა.
გაწეწილი თმა წვერში ერეოდა, ცისფერი თვალები რაღაც აი, ესენიც სხედან და იხსენებენ, უცნაურია! ამათ რაღა
უცნაურად, ბავშვურად იმზირებოდნენ, სახე კი ფართო, ხორცსავსე ესაქმებათ? ან ისე დაუსრულებლად რას ჩურჩულებდნენ?
ჰქონდა. მაღალ, ბრგე ყმაწვილს საერთოდ ყველაფერი დიდი დროდადრო მხოლოდ მაღალი, მწითური გოლიათი წამოიძახებდა
ჰქონდა, ხელებისა და ჩაცმულობის მიხედვით ხელოსანი უნდა რაღაცას ხმამაღლა, ამის გაგონებაღა შეიძლებოდა. მწითური
ყოფილიყო. ბარაბას სულ არ ენაღვლებოდა, ეს კაცი ვინ იყო, ან ნამეტანი ზორბა იყო და ეტყობოდა, ჩურჩულისათვის არ იყო
როგორ გამოიყურებოდა, მაგრამ მისი შეუმჩნევლობა შეუძლებელი გაჩენილი.
იყო, თუმცა განსაკუთრებული არაფერი გააჩნდა, თუ ცხადია, შემთხვევით... შემთხვევით წყვდიადზე ხომ არ
ცისფერ თვალებს არ ჩავთვლით. ლაპარაკობდნენ? მისი სიკვდილის ჟამს წყვდიადი რომ ჩამოწვა,
მაღალი რაღაცას დარდობდა, ეტყობოდა, დანარჩენებიც იმაზე ხომ არ ლაპარაკობდნენ?
ნაღვლობდნენ. მგონი მიცვალებულზე საუბრობდნენ, ჰო, მგონი,

გაფაციცებით უსმენდა, ისე გაფაციცებით, რომ მათ, ეტყობა, - ო, არა, - უპასუხა მაღალმა, ღრმად ჩაფიქრდა და დასძინა -
შეამჩნიეს, უცებ ჩაჩუმდნენ, ხმას აღარ იღებდნენ, ისხდნენ და არ არის, არა.
ალმაცერად გამოსცქეროდნენ. შემდეგ ცოტა კიდევ იჩურჩულეს - აქ რაღად დარჩიო? - შეკითხვისაგან თავი ვეღარ შეიკავა
აღარაფერი გაუგონია - მაღალს დაემშვიდობნენ და წავიდნენ. ისინი ბარაბამ, მაღალმა უცებ არ უპასუხა, შემდეგ კი უხალისოდ თქვა,
ოთხნი იყვნენ და ბარაბას არც ერთი მათგანი არ მოეწონა. მოძღვრის გამო დავრჩიო.
ბარაბა და მაღალი მარტო დარჩნენ. მწითურთან საუბარი - მოძღვრის?
დააპირა, მაგრამ რითი დაეწყო, არ იცოდა. მწითური კი იჯდა, ჰო, ნუთუ მოძღვრის შესახებ არაფერი სმენია?
დროდადრო დიდ თავს აკანტურებდა და პირი ეღრიცებოდა. - არა.
როგორც მდაბიოს შეეფერება, დარდის დამალვას არც კი - არა? გუშინ გოლგოთაზე ჯვარს რომ აცვეს, იმ კაცზე
ცდილობდა, ბოლოს და ბოლოს ბარაბამ პირდაპირ ჰკითხა, რა არაფერი გსმენია?
გაწუხებსო. მწითური გაოცდა, ბარაბას მრგვალი, ცისფერი - ჯვარს აცვეს? არა, არ მსმენია. ჯვარზე რად გააკრეს?
თვალებით შეხედა და არაფერი უპასუხა. ორიოდე წუთი უცნობი - იმიტომ, რომ ასე ეწერა.
დანდობილად ათვალიერა, შემდეგ იერუსალიმელი ხომ არა ხარო, - ასე ეწერა? ჯვარს უნდა ეცვათ?
ჰკითხა. არა, აქაური ვარო, კილო რომ იქაური გაქვსო? ჩემი - ჰო, წმინდა წერილში ასე წერია, მოძღვარმა თავადაც
სამშობლო აქვეა, მთებში აღმოსავლეთითააო, უპასუხა ბარაბამ. იწინასწარმეტყველა.
მაღალი თითქოს დაწყნარდა, იერუსალიმელების არაფერი მწამს, - თავად იწინასწარმეტყველა? წმინდა წერილში ასე წერია? -
იოტისოდენადაც არ ვენდობი, თითქმის ყველა ყაჩაღი და ბარაბამ წმინდა წერილი ცუდად იცოდა და ასეთი არაფერი გაეგონა.
ბოროტიაო, პირდაპირ უთხრა, ბარაბამ ჩაიცინა და მაღალს სულითა - არც მე ვიცოდი, მაგრამ ასე წერია.
და გულით დაეთანხმა. თავად სადაურია? თავად? ო, მისი ბარაბამ მაშინვე დაიჯერა და მაინც, რატომ, რისთვის
სამშობლო შორსაა, და ბავშვურმა თვალებმა სცადეს გამოეხატათ ეს გააკრეს ჯვარზე მოძღვარი? უცნაურია.
სიშორე. გულუბრყვილოდ გაენდო ბარაბას, როგორ უნდოდა, ჰო, მეც ასე მგონია, არ მესმის სიკვდილი რისთვის
იერუსალიმში კი არა, იქ ყოფილიყო. უფრო მეტად ქვეყანაზე არსად დასჭირდა, თანაც ასეთი საზარელი სიკვდილი. მაგრამ ასე ეწერა,
უნდოდა ყოფნა, ოღონდ ეეჭვება მშობლიური ადგილები კვლავ თანაც იწინასწარმეტყველა, მოსახდენი უნდა მომხდარიყო და
მოიხილოს, იქ იცხოვროს და მოკვდეს, როგორც ოდესღაც მოხდა კიდეც, რამდენჯერ უთქვამს - აქ მაღალმა უშველებელი თავი
ფიქრობდა. ბარაბა გაოცდა, რატომ? ხელს რა უშლის? ყველა ხომ ჩაჰკიდა - რამდენჯერ უთქვამს, თქვენს ნაცვლად ვეწამები და
თავისი თავის პატრონია. მოვკვდებიო.

ბარაბამ შეხედა. - ჰო, ალბათ არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო, თუ

- თქვენს ნაცვლად მოვკვდებიო? ყველაფერი, რასაც შენ ამბობ, მართალია, მაგრამ თუკი ჯვარს აცვეს,
- ჰო, ჩვენს ნაცვლად! უდანაშაულოდ ვეწამები და თქვენს არც ისე დიდი ძალა ჰქონია.
ნაცვლად მოვკვდებიო. დამნაშავეები ხომ ცხადია, ის კი არა, ჩვენ - ო, არა, არა! თავდაპირველად მეც ასე ვიფიქრე - ყველაზე
ვართ. საშინელიც სწორედ ესაა, გულში ერთი წუთითაც როგორ გავივლე.
ბარაბა იჯდა, ქუჩას გაჰყურებდა და აღარაფერს ახლა კი, მგონი, მივხვდი, ასეთი სამართლიანი სიკვდილი რისთვის
ეკითხებოდა. დაჭირდა. ახლა კარგად დავფიქრდი და ისეთ ხალხსაც ვესაუბრე,
- ახლა უფრო იოლად მესმის ის, რასაც ხანდახან ამბობდა, - წმინდა წერილი ჩემზე უკეთ რომ იციან. გესმის, თურმე მას,
თავისთვის ჩაილაპარაკა მაღალმა. უდანაშაულოს ამის ატანა და ჯოჯოხეთში მოხვედრაც
- კარგად იცნობდი? - შეეკითხა ბარაბა. მოყვასისთვის ჭირდებოდა. ის კიდევ დაბრუნდება და თავის
- კარგად, რა თქმა უნდა, კარგად, იმთავითვე მასთან ვიყავი, ძალასაც დაგვანახებს, მკვდრეთით აღსდგება! ჩვენ ეჭვიც არ
ჯერ კიდევ მაშინ, იქ, ჩვენთან, დასაბამიდან. გვეპარება, რომ მკვდრეთით აღსდგება!
- მაშ, შენი მხრიდანაა წამოსული? - მკვდრეთით აღსდგება? ეს რა ბოდვაა?
- შემდეგ კი ყველგან მივყვებოდი, სადაც არ უნდა - ეს ბოდვა არ არის! უეჭველად აღსდგება. ზოგიერთები
წასულიყო. ფიქრობენ, ხვალ დილით აღსდგებაო, რადგან ეს მესამე დღეს უნდა
- რატომ? მოხდესო, თითქოს ამბობდა, ჯოჯოხეთში სამ დღეს დავრჩებიო,
- რატომ? მეკითხება კიდეც, ზედვე გეტყობა, რომ მოძღვარს თუმცა ეს თავად არ მომისმენია, მაგრამ ასე ამბობდა, ხვალ,
არ იცნობდი. გათენებისას...
- რაზე მეტყობა? ბარაბამ მხრები აიჩეჩა.
- გაიგე, მას ძალა ჰქონდა, შეუცნობელი ძალა. ერთხელ - არ გჯერა?
გეტყოდა: გამომყევი! და გაყვებოდი, სხვა გზა არ გრჩებოდა, ო, - არა.
ასეთი ძალა ჰქონდა, მოძღვარი რომ გცნობოდა, უკითხავად შენც - არ გჯერა, რა დაგაჯერებს, შენ ხომ არ იცნობდი, ჩვენ შორის
გაჰყვებოდი. კი ბევრს სჯერა და მართლაც, თავად რატომ არ უნდა აღსდგეს, თუკი
ბარაბა გაჩუმდა, შემდეგ თქვა: სხვების მკვდრეთით აღდგენა შეეძლო?
- მკვდრეთით აღდგენა შეეძლო? შეუძლებელია.
- შეეძლო! ჩემი თვალით მინახავს.

- ნუთუ მართალია? - რას არ ყბედობენ! - წამოიყვირა. - უფლის ძეო! უფლის ძეა

- სრული ჭეშმარიტებაა, მკვდრეთით აღადგინა, ასე რომ, და ჯვარს აცვეს! შენ რა, არ გესმის, რომ ეს შეუძლებელია!
ძალა აქვს, ძალა ყველასთვის ეყოფა, ოღონდ სურვილი ჰქონდეს, - მე ხომ გითხარი, შეიძლება ტყუილიცაა-მეთქი, თუ გინდა
ოღონდ მოინდომოს, თავის თავისთვისაც მოინდომებს, აქამდე ასე კიდევ გაგიმეორებ.
არ იქცეოდა. ასეთი ძალის პატრონმა თავი ჯვარზე რად გააკვრევინა? - რომელი გიჟი დაიჯერებს ამას? - განაგრძო ბარაბამ და
- ჰო, ვიცი, ვიცი - ოღონდ ამის გაგება იოლი როდია. მე, ძმაო, ერთი ნაჭრილობევი თვალის ქვემოთ ისე გაულურჯდა, როგორც
უბირი კაცი ვარ და ამის გაგება ჩემთვის იოლი არაა. გამწარებისას ულურჯდებოდა ხოლმე, - უფლის ძეო! სადაური
- შენც, კაცმა რომ თქვას, არ გჯერა, რომ მკვდრეთით უფლის ძეა, გეგონა ეგრე დაეშვებოდა მიწაზე? ეგრევე შენს
აღსდგება. მშობლიურ მხარეში იხეტიალებდა და იქადაგებდა?
- არა, არა, მჯერა ცხადია, მართალს ამბობენ მოძღვარი - არა... რატომ? სწორედ რომ შესაძლოა, ასე მომხდარიყო,
დაბრუნდება და თავის ძალასა და ბრწყინვალებას წარმოაჩენს. ამაში ვითომ ჩვენს მხარეში არ მოვიდოდა? ჩვენი მხარე, ცხადია,
ეჭვიც კი არ მეპარება. იმათ ხომ წმინდა წერილი უკეთ იციან. მაშინ მივარდნილია, მაგრამ საიდანღაც ხომ უნდა დაეწყო, - და მაღალმა
დიადი ჟამი დადგება, ისინი ხომ იმასაც ამბობენ, ახალი ბედნიერი ისე მიამიტად გამოხედა, ბარაბას ნაღდად გაეცინებოდა, ასე
ხანა დაიწყება და ძე კაცისა თავის მეუფებას დაამკვიდრებსო. აღელვებული რომ არ ყოფილიყო. იგი კანკალებდა და მხრებზე
- ძე კაცისა? თხის ტყავს ისწორებდა, თუმცა ტყაპუჭი ჩამოვარდნას სულაც არ
- ჰო, თავის თავს ასე უწოდებდა. აპირებდა, - კი, მაგრამ, მისი სიკვდილის შემდეგ სასწაულები რომ
- ძე კაცისა? მოხდა, იმაზე რაღას იტყვი? - შეეკითხა მაღალი. - ამაზე თუ იფიქრე?
- ჰო, ასე ამბობდა, თუმცა ზოგიერთები ფიქრობენ... არა, - რა სასწაულები?
ვერაფრით ვერ გეტყვი. - შენ რა, არ იცი, რომ მისი სიკვდილის ჟამს წყვდიადი
ბარაბა ახლოს მიუჩოჩდა. ჩამოწვა?
- რას ფიქრობენ? ბარაბამ გვერდზე გაიხედა და თვალები მოიფშვნიტა.
- ისინი... ისინი ფიქრობენ, რომ თავად უფლის ძე იყო! - რომ მიწა იძრა და გოლგოთაც ქვევიდან ზევით, სწორედ იმ
- უფლის ძე იყო? ადგილას გასკდა, სადაც ჯვარი იდგა?
- ჰო, მაგრამ იქნებ ტყუილიცაა, გაოგნდები, აბა, რა მოგივა, - მსგავსი არაფერი მომხდარა! თავად გამოიგონეთ! საიდან
სჯობს ისეთივე დაბრუნდეს, როგორიც წავიდა. იცი, რომ გასკდა? შენ რა, იქ იყავი?
ბარაბა გაგიჟდა.

უცებ მაღალს ფერი ეცვალა, ბარაბას დაეჭვებით შეხედა და ხმაჩახრინწული იმეორებდა.

მაშინვე თვალი აარიდა. სწორედ ამ დროს მოედანზე რამდენიმე კაცმა ჩაიარა, როცა
- არა, არა, მე არაფერი ვიცი. არაფრის დამტკიცება არ მწითური დაინახეს და შენიშნეს თუ ვისთან იჯდა და საუბრობდა,
შემიძლია, - წაიბუტბუტა, კიდევ დიდხანს დუმდა და მძიმედ გაშორდნენ, თითქოს თვალებს არ დაუჯერეს. მაშინვე მაღალთან
ოხრავდა. მიცვივდნენ და თუმცა მათ საქციელში ისეთი მოწიწება
ბოლოს ბარაბას მხარზე ხელი დაადო და როგორღაც იგრძნობოდა, რაც მწითურის უბადრუკ სამოსელს სულაც არ
ამოთქვა: შეეფერებოდა, მაინც დაუყვირეს:
- იცი, მოძღვარს გვერდით არ ვედექი, როცა იტანჯებოდა და - იცი, ეს კაცი ვინ არის?
კვდებოდა, მე გავიქეცი, მივატოვე და გავიქეცი, მანამდე კი - არა, - პატიოსნად აღიარა მაღალმა, - არ ვიცნობ, მაგრამ
განვუდექი კიდეც. ეს კი ყველაზე საზარელია. განვუდექი, სიკეთით სავსე სული აქვს და მშვიდად ვსაუბრობთ.
განვუდექი, როგორ მაპატიებს, თუკი დაბრუნდება! რას ვეტყვი, რას - მაშ არ იცი, რომ მოძღვარი ამის ნაცვლად გააკრეს ჯვარზე?
ვუპასუხებ, როცა შემეკითხება? - მან ფართო, წვერიანი სახე მაღალმა ბარაბას ხელი გაუშვა, ირგვლივ ყველას
ხელისგულებში ჩამალა და გადაქანდ-გადმოქანდა, - ეს რა რიგრიგობით შეხედა და ძრწოლა ვეღარ დამალა. დანარჩენებს ზედ
ჩავიდინე! ასეთი რამ როგორ უნდა ჩაიდინო! - და როცა ბარაბამ ისევ ეტყობოდათ, რასაც ფიქრობდნენ და მძიმედ, ბრაზიანად
შეხედა ცისფერ თვალებში ცრემლი ედგა, - რა გაწუხებსო, სუნთქავდნენ.
მეკითხებოდი, ახლა ხომ მიხვდი, ახლა ხომ იცი, რა კაციცა ვარ. ბარაბა წამოდგა და ისე შებრუნდა, რომ მისი სახე მეტად
უფალმა ჩემმა და მოძღვარმა კი შენზე უკეთ იცის. მე უბედურს რა ვეღარავის დაენახა.
მეშველება? როგორ ფიქრობ, მომიტევებს ამას მოძღვარი? - განვედ ჩემგან, უწმინდურო, - დაუყვირა მას.
ბარაბამ უთხრა, ალბათ მოგიტევებსო, თუმცა მაღალის ბარაბამ თხის ტყავი შემოიხვია, ქუჩას მარტო დაუყვა და
ნაამბობს მაინცდამაინც არ შეუწუხებია, სხვათა შორის უპასუხა, ისე, უკან აღარ მოუხედავს.
სიტყვის მასალად. რატომღაც მოსწონდა ეს კაცი, რომელიც თავის კურდღლისტუჩას არ ეძინა, იწვა, ვარსკვლავებს
თავს იდანაშაულებდა, თითქოს ბოროტმოქმედი იყო, თუმცა შესცქეროდა და იმაზე ფიქრობდა, რაც მალე უნდა მომხდარიყო. არა,
საერთოდ ცუდი არაფერი ჩაუდენია. მანამდე რა, ვინმე არავის დაძინება არ შეიძლებოდა, მთელი ღამე უნდა იფხიზლოს.
მოუტყუებია? დიდი ამბავი! ქალი იწვა თივაზე, რომელიც სანაგვე კარიბჭესთან ორმოში
მაღალმა ხელზე დასტაცა ხელი და მაგრად მოუჭირა. აკრიფა. ირგვლივ კი კვნესოდნენ, ძილში ბორგავდნენ ავადმყოფები
- ასე გგონია, მართლა ასე გგონია? და ჟღარუნებდა ეჟვნები კეთროვანისა, სიარულით რომ ცდილობდა

ტკივილის გაყუჩებას. ნაგვის გროვები მთელ ხეობას სიმყრალით მიცვალებულთა საუფლო... მაინც როგორია?.. ამბობენ, ის
ავსებდა, სუნთქვა ჭირდა, მაგრამ ქალი მიჩვეული იყო, ამ სუნს ახლა მიცვალებულთა საუფლოში დადისო, მაინც როგორ
ვეღარც გრძნობდა, აქ ამ სიმყრალეს ვეღარავინ გრძნობდა. გამოიყურება? არა, ამის წარმოდგენა ქალს არ შეეძლო.
ხვალ განთიადისას... ხვალ განთიადისას... ბრმა მოხუცმა ძილში დაიკვნესა. ცოტა მოშორებით
უცნაური კია - მალე ყველა სახიჩარი განიკურნება და ყველა ღონემიხდილი ყმაწვილი გაშოტილიყო და იხუთებოდა, მისი
დამშეული დანაყრდება, რა ძნელი დასაჯერებელია, მაინც როგორ ხროტინი ყოველ ღამე ისმოდა, სულ ახლოს გალილეველი ქალი
მოხდება? ზეცა განიხვნება, ანგელოზნი დაეშვებიან და ყველას იწვა, მას ხელი ეკრუნჩხებოდა, რადგან სხეულში უცხო სული
დააპურებენ, თუნდაც მხოლოდ ღატაკებს, მდიდრებმა ისევ შინ ჩასახლებოდა. ირგვლივ იწვნენ ავადმყოფები, რომელთაც სწამდათ,
მიირთვან, აი, ჭეშმარიტად დამშეულებს კი ანგელოზები მაშინვე რომ წყლის ნაკადით განიკურნებოდნენ ღატაკები, რომლებიც აქ,
დააპურებენ, აქვე, სანაგვე კარიბჭესთან სუფრებს, წმინდა ტილოს სანაგვეზე ნარჩენებით იკვებებოდნენ, ხვალ აქ აღარავინ დარჩება.
ქათქათა სუფრებს, პირდაპირ მიწაზე გაშლიან და ყოველგვარი ახლა ისინი იწვნენ და ძილში ბორგავდნენ, მაგრამ ქალს უკვე
კერძით აავსებენ, ყველას შეეძლება წამოწვეს და რამდენიც უნდა აღარავინ ეცოდებოდა.
იმდენი მიირთვას, საერთოდ იმის წარმოდგენა მაინცდამაინც ანგელოზი ალბათ სულს შეუბერავს წყალს და ისიც მაშინვე
რთული არ არის, უბრალოდ უნდა გახსოვდეს, რომ ყველაფერი განიწმინდება? და ყველა, ვინც კი იმ წყალში შევა, მაშინვე
შეიცვლება, გარდაიქმნება, გადასხვაფერდება... განიკურნება? თვით კეთროვანებიც კი განიკურნებიან? ნუთუ
იქნებ თავადაც ახალი კაბით გამოეწყოს, ვინ იცის, იქნებ წყალში მათაც შეუშვებენ? თუ გამოყრიან? ვინ იცის... არავინ
თეთრი კაბა ანდა ლურჯი ქვედატანი ჩაიცვას? ყველაფერი ხომ არაფერი იცის...
შეიცვლება, როცა უფლის ძე მკვდრეთით აღსდგება და ახალი იქნებ წყლის ნაკადი არც განიწმინდოს, იქნებ ეს არც იყოს
საუკუნე დადგება. მთავარი, იქნებ ანგელოზებმა გადაუფრინონ მთელ ხეობას, მთელ
ხვალ... ხვალ განთიადისას... კარგია, რომ წინასწარ უთხრეს. დედამიწას გადაუფრინონ და ყველა ავადმყოფობა, დარდი თუ
კეთროვანის ეჟვნებმა სულ ახლოს გაიჟღარუნეს, ქალს ხმა უბედურება ფრთებით ახვეტონ! იქნებ ასეც მოხდეს!
ეცნაურა. ეს კეთროვანი ღამღამობით ყოველთვის მოდიოდა, თუმცა შემდეგ ქალმა გაიხსენა, როგორ იხილა ძე უფლისა, რა
კეთროვანებს თავიანთი დაბლობიდან გამოსვლა ეკრძალებოდათ, ალერსიანი იყო! ასე თბილად მას ჯერ არავინ მოქცევია, ქალს
ეს მაინც ბედავდა. ეტყობა, ადამიანებთან ახლოს ყოფნა უნდოდა, შეეძლო უფლისათვის ეთხოვა ამ სიმახინჯისაგან მიხსენიო, მაგრამ
ერთხელ თავადაც ასე თქვა. ქალი ხედავდა ვარსკვლავების შუქში არ ისურვა. მოძღვრისათვის ეს ძალიან იოლი იყო, მაგრამ ქალმა არ
თუ რა ფრთხილად დაბოდიალობდა კეთროვანი მძინარეთა შორის. ინდომა თხოვნა. მოძღვარი იმათ ეხმარებოდა, ვისაც მართლა

უჭირდა, ის დიდ საქმეთათვის იყო მოვლენილი. ქალს კი არ სურდა უდაბნოში ბევრი ვარსკვლავია... მთაშიც ბევრი იყო... მთაში,
წვრილმანებით მისთვის თავი შეეწყინა. გალგალთან... ოღონდ იმ ღამეს არ იყო, არა, იმ ღამეს არ ყოფილა.
უცნაური რამ უთხრა, ძალიან უცნაური, როცა ქალი ქალმა ორ ფიჭვს შორის მოქცეული სახლი გაიხსენა... დედა
მტვერში მის წინ მუხლებზე დაეცა, ის კი მოტრიალდა და კარში იდგა და შესცქეროდა, სანამ შეჩვენებული კურდღისტუჩა
მიუახლოვდა. მთიდან ეშვებოდა... ჰო, იძულებულნი იყვნენ გაეგდოთ, რათა ამის
- ჩემგან შენც სასწაულს ელოდები? - ჰკითხა. შემდეგ ისე ეცხოვრა, როგორც მხეცები ცხოვრობენ ბუნაგებში. ქალი
- არა, უფალო, არ ველოდები, მხოლოდ გიცქერდი, გზას ფიქრობდა, თუ რა მწვანე იყო მდელო გაზაფხულზე, დედა კი ამ
როგორ მიუყვებოდი. დროს კართან, სიბნელეში გვერდულად იდგა, რათა შემჩვენებელს
შემდეგ მოძღვარმა შემოხედა, ნაზად, სევდიანად შემოხედა, არ დაენახა.
ლოყაზე ხელი მოუთათუნა, ტუჩებზე შეეხო, ტუჩი კი ზუსტად მაგამ ამას ახლა აღარ აქვს მნიშვნელობა. ახლა მნიშვნელობა
ისეთივე დარჩა, ბოლოს უთხრა: აღარაფერს აქვს.
- შენ ჩემ ყოფნას დაადასტურებ. უსინათლო წამოჯდა და ყურები დაცქვიტა. გაღვიძებოდა
უცნაური სიტყვებია. ნეტავ რას ნიშნავს? „ჩემ ყოფნას და კეთროვანის ეჟვნების ჟღარუნი გაიგონა.
დაადასტურებ“, მე დავადასტურებ? გაუგებარია, როგორ - აბა, გასწი აქედან, - დაიყვირა მან და სიბნელეს მუშტი
დავადასტურებ? მოუღერა. - წაეთრიე, ხედავ, რა შემოგვეჩვია?
მოძღვარმა ქალის ნათქვამი უმალ გაიგო. სხვებს კი არ გავდა, ეჟვნების ჟღარუნი სიბნელეში ჩაიკარგა. მოხუცი კვლავ
მაშინვე მოხედა. თუმცა რა არის გასაოცარი, უფლის ძეც ხომ ამიტომ წამოწვა და თვალის ცარიელი უპეები ხელით დაიფარა.
იყო. მკვდარი ბავშვები - ნეტავ ისინიც თუ ხვდებიან
კიდევ ბევრი მსგავსი აზრი უტრიალებდა თავში, იხსენებდა მიცვალებულთა საუფლოში? ვინც ისე მოკვდა, დედის საშოდან არც
მოძღვრის მზერას, მისი ხელების სურნელს, როცა ტუჩებზე შეეხო... კი დაძრულა, ისიც იქ ხვდება? შეუძლებელია - ნუთუ ეწამებიან?
ქალის ფართოდ გახელილ თვალებში ვარსკვლავები ისინი რაღასთვის? თუმცა დაზუსტებით ვინ იცის - დაბეჯითებით
ირეკლებოდნენ, ის გაოცებული იყო, სანამ შესცქეროდა, უფრო და არავინ იცის.
უფრო ემატებოდა ვარსკვლავები, რაც შინიდან წამოვიდა იმდენი „შეჩვენდეს ნაყოფი მუცლისა შენისა...“
ვარსკვლავი ნახა... საინტერესოა, რა არის ვარსკვლავი? ვინ იცის, მაგრამ, როცა ახალი საუკუნე დადგება, განა ყველა შეჩვენება
ცხადია, ისიც ღმერთმა შექმნა, მაგრამ რა არის, არავინ უწყოდა... აქ, თავისთავად არ გაბათილდება? იქნებ ასეც მოხდეს, ვინ იცის?
„შეჩვენდეს... ნაყოფი... მუცლისა შენისა...“

ქალს შემცივნულივით შეაძაგძაგა, მალე მაინც გაიგონა? მგონი, ქალია, მისი ნაცრისფერი სილუეტი გზის
გათენდებოდეს! როდის დადგება აისი! რა ხანია, აქ წევს, ღამე არა და ნაცრისფერ მტვერში ითქვიფებოდა.
არ გაილია. ჰო, ვარსკვლავები უკვე სხვაგვარად კიაფობენ და უკვე თენდებოდა და მალე პირველი სხივიც დაეცა კლდეს,
ნამგალა მთვარეც კარგა ხანია მთას ამოეფარა. სამგზის იხილა სადაც სამარე იყო გამოკვეთილი. ყოველივე ისე სწრაფად მოხდა,
ჩირაღდნები ქალაქის კედელზე, ესე იგი ბოლო გუშაგებიც რომ ბარაბამ თვალი ვერ მიადევნა. არადა მზერად აქ უნდა
გამოიცვალნენ. ჰო, გაილია ღამე, უკანასკნელი ღამე. ქცეულიყო. სამარე ცარიელი აღმოჩნდა! კართან ლოდი
აი, ზეთისხილის მთაზე ცისკრის ვარსკვლავი ამობრწყინდა! გადაეგორებინათ და კლდეში სამარე ცარიელი იყო!
მაშინე იცნობ, ისე დიდი და კაშკაშაა, სხვებზე გაცილებით კაშკაშა, თავდაპირველად ბარაბა გაოგნდა. იწვა და შესცქეროდა
ასე ბრწყინვალე კი ჯერ არ ყოფილა. ჩავარდნილ მკერდზე სამარეს, სადაც - თავად იხილა, ჯვარცმული როგორ შეასვენეს,
ხელებდაკრეფილი ქალი ვარსკვლავს გაბრწყინებული თვალებით შესცქეროდა იმ ლოდსაც, რითაც მის თვალწინ შესასვლელი
შესცქეროდა. დაგმანეს. შემდეგ ყველაფერს მიხვდა. განსაკუთრებული არაფერი
შემდეგ წამოხტა და ბინდში გაიქცა. მომხდარა. ლოდი გაცილებით ადრე გადააგორეს, ალბათ მანამდე
გზის მეორე მხარეს, სამარის პირდაპირ, ბუჩქის უკან კაცი სანამ ბარაბა მოვიდოდა. სამარეც მანამდე დაცარიელდა. იოლი
მოკუნტული იწვა. გათენდება თუ არა, ყველაფერს დაინახავს, მისახვედრი როდია, ლოდი ვინ გადააგორა და მიცვალებული ვინ
აქედან კარგად მოჩანს, მალე მაინც ამობრწყინდება მზე! წაასვენა. ეს ყველაფერი მისმა მოწაფეებმა ღამით ჩაიდინეს.
ცხადია, მიცვალებული მკვდარივით ვერ აღსდგება, ეს ხომ სიბნელით ისარგებლეს და საყვარელი მოძღვრის სხეული
ისედაც იცოდა, მაგრამ სურდა ყველაფერი თავისი თვალით ეხილა, მოიტაცეს. ახლა კი განაცხადებენ, შეგვპირდა და აღსდგა კიდეცო.
დარწმუნებულიყო. ამიტომაც წამოხტა ალიონზე, კარგა ხნით ადრე, ამის მოფიქრებას დიდი ჭკუა როდი სჭირდება.
სანამ აისი აინთებოდა და ამ ბუჩქის უკან ჩაწვა. თუმცა თავისი ჰოდა, ყველანი გადაიხვეწნენ, როცა ამ დილით უდიდესი
საქციელი თავადვე აოცებდა. აქ რისთვის მოვიდა? ბოლოს და სასწაული უნდა მომხდარიყო, მიიმალნენ.
ბოლოს მისთვის ხომ სულ ერთია? რა მისი საქმეა? ბარაბა საფარიდან გამოძვრა და სამარეს მიუახლოვდა, უკეთ
ეგონა, სასწაულის სანახავად უამრავი ხალხი მოიყრის რომ დაეთვალიერებინა. როცა მუხლმოყრილ სხეულს გვერდით
თავსო. ამიტომაც დაიმალა, არ უნდოდა, რომ ვინმეს დაენახა. ჩაუარა, ცალი თვალით გახედა, კურდღლისტუჩა შეიცნო და
მაგრამ, როგორც ჩანს, მის გარდა არავინ მოსულა, უცნაურია. გაოგნდა. გახევებული იდგა და ქალს დასცქეროდა. ქალის
თუმცა არა - სულ ახლოს, ზედ შუა გზაზე, ვიღაცას მუხლი გაფითრებული, ტანჯული სახე სამარეს მიშტერებოდა, მისი ნეტარი
მოეყარა. ვინ არის? როგორ მოხდა, რომ მისი ნაბიჯების ხმა ვერ მზერა მეტს ვეღარაფერს ამჩნევდა, ბაგე გაპობოდა, მაგრამ თითქოს

არ სუნთქავდა, ზემო ტუჩის მახინჯი ნაჭრილობევი სულ ჰქონდა, რომ შეეცოდა. ეს ყველაფერი ხომ სიცრუე იყო. ცხადია,
გათეთრებოდა. ქალი ბარაბას ვერ ხედავდა. ბარაბას შეეძლო მისთვის მოეთხრო, როგორ მოხდა ეს მკვდრეთით
მისი სახის გამომეტყველებამ კაცი როგორღაც შეაცბუნა და აღდგომა, მაგრამ ქალი ხომ ისედაც გაანაწყენა. ალბათ უნდა
შეარცხვინა კიდეც, რაღაც ისეთი გაახსენა, რისი გახსენებაც არ აკმაროს. თავი ვერ აიძულა, ქალს სრული სიმართლე ვერ უთხრა,
სურდა. ქალს მაშინაც ასეთი სახე ჰქონდა. კაცს კი მაშინაც მხოლოდ ფრთხილად ჰკითხა, შენი აზრით ჯვარცმული
რცხვენოდა. ბარაბამ მხრები აიჩეჩა და მოგონება მოიშორა. მკვდრეთით როგორ აღსდგაო.
ბოლოს და ბოლოს ქალმაც შენიშნა და თავადაც გაოცდა, თავდაპირველად ქალმა ბარაბას გაოგნებით შეხედა, შემდეგ
ბარაბას აქ რომ ხედავდა. აქ რომ იყო ეს გასაგებიცაა, კაცს ხომ აღფრთოვანებულმა, თავისი დუდღუნა ხმით დაწვრილებით უამბო,
თვითონაც უკვირდა, აქ არაფერი ესაქმებოდა. ციდან როგორ დაეშვა ანგელოზი, რომელსაც ხელი შუბივით
უკეთესი გამოსავალი იყო, თავი მოეკატუნებინა - გზად გაეშვირა, ცეცხლი კი ანაფორასავით ემოსა. შუბი კლდესა და ლოდს
მივდიოდი, აქ შემთხვევით გამოვიარე, არც ეს ადგილი ვიცოდი და შორის ჩაასო და გახეთქა. თითქოს ყველაფერი უბრალოდ
არც სამარის შესახებ მსმენია რამეო. ანკი რად არ უნდა გეჩვენებოდა, არა, მართლაც უბრალოდ ხდებოდა, თუმცა ეს
მოეკატუნებინა? რა თქმა უნდა, ეს ძნელი დასაჯერებელი იყო და ნამდვილი სასწაული იყო. აი, ასე მოხდა, შენ რა, თავად არ
ქალი ალბათ არ დაუჯერებდა - და მაინც, ბარაბამ იკითხა: დაგინახავსო?
- შენ აქ რატომ წევხარ? ბარაბამ თვალები დახარა და არა, არ დამინახავსო,
ქალს არ აუხედავს, არც განძრეულა, კვლავ მუხლებზე იდგა ჩაილაპარაკა. თუმცა გულში გაუხარდა, რომ მსგავსი არაფერი
და მზერას კლდეში გამოკვეთილ სამარეს არ აშორებდა, და ბარაბამ უხილავს. ეტყობა თვალები გამოუკეთდა. ისეთივე გაუხდა,
მისი ჩურჩული ძლივს გაიგონა: როგორიც ყველას აქვს და ახლა აღარაფერი ეჩვენება, ყველაფერს
- ძე უფლისა აღსდგა. ჩვეულებრივად ხედავს. ის კაცი მასზე ვეღარ მოქმედებს, ძალა
უცნაურია, მაგრამ ამ ჩურჩულმა კაცი შესძრა. თავისი ნების დაკარგა. არავითარი აღდგომა, მსგავსიც არაფერი უხილავს. გოგონა
საწინააღმდეგოდ რაღაც იგრძნო - მაგრამ რა - ვერ ხვდებოდა. იდგა კი კვლავ მუხლმოყრილი იდგა და რაც იხილა, მისი გახსენება
და არ იცოდა რა ეთქვა, როგორ მოქცეულიყო. შემდეგ, როგორც თვალებს უბრწყინებდა.
აპირებდა, სამარეს მიუახლოვდა და დარწმუნდა, რომ ცარიელი იყო. ქალი ბოლოს და ბოლოს წასასვლელად წამოდგა და
თუმცა ეს ხომ წინასწარვე იცოდა, ეს ხომ მისთვის სულ ერთი იყო და ქალაქისაკენ ორივე ერთად დაეშვა. ლაპარაკობდნენ ცოტას, მარგამ
არც არაფერს ნიშნავდა. შემდეგ კვლავ დაჩოქილ ქალს მიუახლოვდა. ბარაბა მიხვდა, რომ მათი ადრე განშორების შემდეგ, ქალმა ირწმუნა
კურდღლისტუჩას ისეთი ნეტარი, დაბანგულ-ბედნიერი სახე მისი, ვისაც ის უფლის ძეს, ბარაბა კი უბრალოდ მიცვალებულს

ეძახდა, მაგრამ ბარაბამ როცა ჰკითხა, მაინც რას გასწავლიდათ ის შემდეგ კი მართლა მწარდებოდა და ცოტას კიდეც წაუტირებდა.
კაციო, ქალმა არ უპასუხა, თვალი აარიდა და ჩაჩუმდა. ასე მივიდნენ მერე რა, არც ეს იყო ურიგო და თუ დაუკვირდებოდა, სიტკბოების
გზის გასაყართან - ქალს გეთინომიის ხეობისაკენ, კაცს კი დავითის მომგვრელიც გახლდათ. სქელუას ამ საკითხში დიდი გამოცდილება
კარიბჭისაკენ უნდა აეღო გეზი - და ბარაბამ კვლავ ჯიქურ ჰკითხა, ჰქონდა და არანაირი სიყვარული არ სძულდა.
მაინც რას გასწავლიდათ ის კაცი, თუმცა რა ჩემი საქმეა, მაგრამ მაინც მაგრამ ამ იერუსალიმს რას მიეკერა, ეს ქალსაც ვერ გაეგო.
რა ირწმუნეო. ორიოდ წუთი ქალი თავჩაქინდრული იდგა, შემდეგ მთელი დღეები სად იკარგებოდა, რას აკეთებდა? ის ხომ იმ უქნარებს
ბარაბას გაუბედავად შეხედა და როგორც ყოველთვის, არ ჰგავდა ქუჩაში ხეტიალის მეტი რომ არაფერი აინტერესებთ. ის
გაურკვევლად ჩაიდუდღუნა: მძიმე და ხიფათიან ცხოვრებას იყო ნაჩვევი. ასე უსაქმოდ ხეტიალი
- გიყვარდეთ ერთმანეთი. მას სწორედ არ შეეფერებოდა.
და ერთმანეთს ასე დაშორდნენ. არა, თავის თავს აღარ ჰგავს, მას შემდეგ, რაც ეს ამბავი
ბარაბა დიდხანს იდგა და მიმავალ ქალს გასცქეროდა. მოხდა, მას შემდეგ, რაც კინაღამ ჯვარზე გააკრეს თითქოს ვერაფრით
ბარაბას თვითონაც უკვირდა, რად ჩარჩა იერუსალიმში, შეგუებია, რომ აიღეს და გაათავისუფლეს - ჩაილაპარაკა მზის
სადაც არაფერი ესაქმებოდა. მთელი დღეები ქუჩა-ქუჩა გულზე წამოგორებულმა, ფუმფულა მუცელზე ხელებდაკრეფილმა
უთავბოლოდ დაეხეტებოდა. არადა, მთაში ალბათ ელოდნენ და სად სქელუამ და უცებ გადაიხარხარა.
დაიკარგაო, ფიქრობდნენ. ქალაქში რატომ დარჩა? ეს თვითონაც არ დროდადრო ბარაბა იმ ჯვარცმულის მიმდევრებს
იცოდა. აწყდებოდა. ვერავინ იტყვის, გამიზნულად ეძებდაო, უბრალოდ
სქელუამ ჯერ გადაწყვიტა ჩემს გამო არ მიდისო, მაგრამ ისინი ბაზარში ან ქუჩაში ხვდებოდნენ. ბარაბაც სიამოვნებით
მალე მიხვდა, რომ ცდებოდა, ცოტა განაწყენდა კიდეც, მაგრამ - ჩერდებოდა, მათთან ლაქლაქებდა, ეკითხებოდა იმ ჯვარცმულზე,
ღმერთო ჩემო! - კაცები უმადურები არიან და მათი განებივრება არ და იმ უცნაურ მოძღვრებაზე თვითონ თავი და ბოლო რომ ვერ
შეიძლება, ქალს კი ყოველ ღამე მასთან ეძინა და ეს თვითონაც გაუგო. ერთმანეთი გიყვარდეთ! მაგრამ სასახლის მოედანს არ
მოსწონდა. კარგია, როცა გვერდით ნამდვილი მამაკაცი გიწევს და ეკარებოდა, არც მეზობელ, მდიდარ ქუჩებში დადიოდა, მხოლოდ
ეღლაბუცები. ბარაბას კი ერთი კარგი თვისებაც აქვს. მართალია, შენ ქვემორე ქუჩის ქუჩაბანდებში დაეხეტებოდა, სადაც ფარდულებში
ფეხებზე კიდიხარ, მაგრამ ყველა სხვაც ფეხებზე კიდია. ასეა, წყალი ხელოსნები მუშაობდნენ, მეწვრილმანეები კი საქონელს ხმამაღლა
არ გაუვა, მას არავინ სჭირდება, ყოველთვის ასეთი იყო. საერთოდ, აქებდნენ. ამ უბრალო ხალხს შორის მრავალი მორწმუნე იყო და
ქალს მოსწონდა კიდეც, კაცს ფეხებზე რომ ეკიდა, უფრო სწორად, ბარაბას ისინი გაცილებით მეტად მოსწონდა, ვიდრე კოლონადის
მხოლოდ მაშინ მოსწონდა, როცა ერთმანეთს ეალერსებოდნენ. ქვეშ მოსეირნე საზოგადოება. ამ ხალხის უცნაურ რწმენას ბარაბამ

ვერაფერი გაუგო, თუმცა საკმაოდ ბევრი განმარტება მოისმინა. ამათ კი საერთო რწმენა ადუღაბებდათ და ვინც ამ რწმენას
შეიძლება იმიტომაც ვერ გაიგო, რომ საკმაოდ ბრიყვულად არ იზიარებდა, იმას ახლოსაც არ იკარებდნენ, ეშინოდათ. მათ
უხსნიდნენ. თავისი საძმო ჰქონდათ, სიყვარულის საღამოებს აწყობდნენ და
მაგალითად, მათ სასოებით სჯეროდათ, რომ მათი პურს ერთი დიდი ოჯახივით ტეხდნენ. ეს ყველაფერი ეტყობა, მათ
მოძღვარი მკვდრეთით აღსდგებოდა, რომ მალე ზეციურ მეომრებს მოძღვრებასთან იყო დაკავშირებული, თავი და თავი ის „გიყვარდეთ
სათავეში ჩაუდგებოდა, ამ ქვეყანას მოევლინებოდა და დედამიწაზე ერთმანეთი“ იყო, მაგრამ უყვარდათ თუ არა ის, ვინც მათ არ ჰგავდა,
თავის მეუფებას დაამკვიდრებდა. ზოგიერთებს უცნაურობადაც კი ეს ჯერ კიდევ საკითხავი იყო.
მიაჩნდათ მოძღვარი საკუთარი თვალით რომ იხილეს, მოუსმინეს ბარაბას სულაც არ უნდოდა მათი სიყვარულის საღამოებს
და გაესაუბრნენ კიდეც. ერთს თურმე მისთვის სანდლებიც დასწრებოდა, ესღა აკლდა, გაფიქრებაც კი ზარავდა. ასე როგორ
შეუკერია, ზომაც აუღია და ყველაფერი. არა, როგორღაც ძნელი უნდა მიეჯაჭვო ვინმეს! ბარაბა მუდამ თავისთავადი იყო და
დასაჯერებელი იყო. მეორენი ამტკიცებდნენ, სულ ერთია, მაინც გადასხვაფერების სურვილი არც ახლა გაჩენია.
უფლის ძეა და ღრუბელზე მამის გვერდით დაჯდება, თუმცა მაგრამ მათთან შეხვედრას რატომღაც მაინც ცდილობდა.
მანამდე ამ ცოდვილ, უკეთურ ქვეყანას დააქცევსო. ერთხანს თავიც კი მოიკატუნა, თითქოს საძმოში შემოსვლა
ეს რა ახირებული ხალხია? იმიტომ მინდა, რომ თქვენი რწმენის არსს კარგად ჩავწვდეო. ისინი
მათ შენიშნეს, ბარაბას ამგვარი ამბების არაფერი ჯერაო და პასუხობდნენ, სიამოვნებით მიგიღებთ, შევეცდებით ჩვენი
თავი მოარიდეს. ზოგიერთები მასთან შეხვედრისას აშკარა მოძღვრის სიტყვები აგიხსნათო. სინამდვილეში კი გახარებულებს
სიფრთხილეს იჩენდნენ და თითქმის ყველა აგრძნობინებდა, შენი არ ჰგავდნენ. უცნაურია, სინდისი კი აწუხებდათ, მაგრამ ბარაბას
დანახვა მაინცდამაინც არ მსიამოვნებსო. საერთოდ, ბარაბა ასეთ კირთება, კიდევ ერთი ერთმორწმუნის შეძენა, სულაც არ
მოპყრობას შეჩვეული იყო, მაგრამ უცნაურია, ახლა ეს ახარებდათ. არადა, ეს ყოველთვის ძალიან უხაროდათ ხოლმე. მაინც
შეურაცხყოფდა, თუმცა ადრე მსგავსი რამ არ უგრძვნია. ხალხი რა იყო მიზეზი? მაგრამ ბარაბამ იცოდა მიზეზი. მოულოდნელად
ყოველთვის აგრძნობინებდა, არ გვჭირდებიო, მისგან თავი ყველას იგი წამოხტა და იქაურობას ფართო ნაბიჯებით გაშორდა, თვალს
შორს ეჭირა. ბარაბამ ეს ყველაფერი მშვენივრად იცოდა, მაგრამ ქვემოთ ნაჭრილობევი გაულურჯდა.
გულთან ახლოს არასოდეს მიუტანია. ხალხის დამოკიდებულებას იწამე! როგორ იწამოს, როცა საკუთარი თვალით იხილა
ის უბრალოდ ვერ ამჩნევდა. ჯვარზე გაკრული! მისი სხეული, კარგა ხნის წინ მიცვლილი, აკი
დღემდე არ იცოდა, თუ ასეთი რამ მას შეურაცხყოფდა. თვითონ ნახა, რომ არ აღმდგარა, ეს მათი წარმოსახვის ნაწილი იყო!
თავიდან ბოლომდე ყველაფერი მხოლოდ მათი წარმოსახვის

ნაყოფი იყო! მკვდრეთით ჯერ არავინ აღმდგარა, არც მათი უფლის ძის ნაცვლად გაათავისუფლეს. მან ხომ ასე თავად ისურვა,
„ფასდაუდებელი“ მოძღვარი, არავინ აღმდგარა! და საერთოდ, თავად ბრძანა. უბრალოდ ამ ხალხმა არაფერი იცის!
ბარაბა არ აგებს პასუხს, თუ ვინ აირჩიეს მაშინ! ეს მისი კი არა, ხოლო მათი „საძმო“, „სიყვარულის საღამოები“ და „
ხელისუფლების საქმეა! ვინც უნდოდათ, ის აირჩიეს, უბრალოდ ასე გიყვარდეთ ერთმანეთი“ ბარაბას არაფრად სჭირდება. ის
მოხდა. უფლის ძეო! სადაური უფლის ძეა! ასეც რომ იყოს, თავად თავისთვისაა და მისი ურთიერთობაც იმასთან, უფლის ძეს რომ
რომ არ ნდომებოდა, განა ჯვარზე თავს გააკვრევინებდა? ეტყობა, ეძახიან, აი იმ ჯვარცმულთან, ასევე თავისებური იქნება. ამათსავით
თავად უნდოდა! უცნაურია და თანაც სისაძაგლე - წამება თავად მათი მონა კი არ გახდება. დე, იმათ ილოცონ და ოხვრითაც იმათ
ისურვო, თუ მართლა უფლის ძე იყო, მისთვის თავის დახსნა ხომ მოიოხონ გული.
სულ იოლი იქნებოდა. მან კი არ ისურვა. თავის დახსნა არ უცდია, ნუთუ შეიძლება ტანჯვა გინდოდეს? როცა საჭირო არაა,
თავად გადაწყვიტა დატანჯულიყო და ასეთი საზარელი როცა არავინ გაიძულებს? ვერც კი წარმოიდგენ, ამის გაფიქრებაც კი
სიკვდილით მომკვდარიყო და ასეც მოხდა. თავისი გაიტანა - არ გულს აგირევს. კვლავ თვალწინ გაუკრთა გაძვალტყავებული,
უნდოდა და არ გაუშვეს. ისე მოიქცა, რომ ბარაბა გაეშვათ. ადგა და უბადრუკი სხეული, ხელები, ჩამოკიდებულ სხეულს ძლივს რომ
ბრძანა: ბარაბა გაუშვით და ჯვარზე მე გამაკარითო. იჭერდა და გამშრალი ბაგეები, სიტყვა „მწყურია“ ძლივს რომ
თუმცა დღესავით ნათელია, რომ ის უფლის ძე არაა. წარმოთქვა. არა, ბარაბას არ მოსწონდა ის, ვინც ასეთ ვნებებს თავად
უცნაურად კი გამოიყენა თავისი ძალა, ძალიან უცნაურად. ეძებდა, ვინც ჯვარზე საკუთარი სურვილით გაეკრა. არა, სულაც არ
თითქოს ეს ძალა თვითონ არც გამოუყენებია. ისე გადააწყვეტინა, მოსწონდა! ესენი კი თავიანთ ჯვარცმულს აღმერთებდნენ, მის
როგორც სხვებს სურდათ, თითქოს თვითონ არაფერში ჩარეულა, ტანჯვას, მის უბადრუკ სიკვდილს ესათუთებოდნენ ან იქნებ
არადა თავისი გაიტანა: ჯვარს ის აცვეს, ბარაბა კი გაათავისუფლეს. უბადრუკად სულაც არ ეჩვენებოდათ? სწორედ სიკვდილს
ახლა ესენი ყბედობენ, ჩვენთვის, ჩვენ ნაცვლად მოკვდაო. აღმერთებდნენ. ბარაბას კი სწორედ ეს სძაგდა, გაფიქრებაც გულს
ვინ იცის! შეიძლება აი, ბარაბას ნაცვლად ნაღდად რომ მოკვდა, ამას ურევდა, არ სჭირდებოდა არც ეს მოძღვრება, არც ეს ხალხი, არც ეს
ვერავინ უარყოფს, ეტყობა, ბარაბა მისთვის ამათზე უფრო ჯვარცმული, ვისიც მათ სწამდათ.
ახლობელია, ყველა სხვაზე უფრო ახლობელია, მასთან სულ ო, არა, ვის - ვის და ბარაბას სიკვდილი არ უყვარდა.
სხვაგავარადაა დაკავშირებული, ეს საძმო კი ახლოსაც არ იკარებს! სიკვდილი სძულდა, სულაც არ უნდოდა. იქნებ ასე იმიტომაც
ბარაბა აარჩიეს, ჰო, აარჩიეს, რომ ტანჯვისა და წამებისაგან მოხდა? იქნებ სიკვდილისაგან დახსნილი რჩეულიც ამიტომ
გაეთავისუფლებინათ. ჭეშმარიტი რჩეული სწორედ ისაა, თავად აღმოჩნდა? თუ ჯვარცმული მართლაც უფლის ძე იყო,
ნათელმხილველიც უნდა ყოფილიყო და მაშინ, ცხადია,

ეცოდინებოდა, რომ ბარაბას სიკვდილი - ტანჯვა და სიკვდილი არ გინდა გაჩვენებთ, ოღონდ საღამოს, სამუშაოს შემდეგ, რადგან ის
სურდა. ჰოდა, აიღო და მის ნაცვლად მოკვდა! ბარაბას კი ისღა იერუსალიმში არ ცხოვრობსო.
დარჩა, გოლგოთაზე გაეცილებინა და მისი ჯვარზე გაკვრისათვის ბარაბა დაფრთხა. ამის მსგავსს ნაღდად არაფერს ელოდა.
ეცქირა. მეტი არაფერი მოეთხოვებოდა, მაგრამ ესეც ბევრი იყო, მას ეგონა, იმსჯელებენ, თავის აზრს გადმომიშლიანო, ასეთ უხეშ
ხომ სიკვდილიც და ყველაფერიც. რაც მასთან იყო დაკავშირებული, დამამტკიცებელ საბუთს კი ნაღდად არ ელოდა. ცხადია, ესმოდა,
ასე ხელაღებით სძულდა. რომ ეს ყველაფერი წარმოსახვის ნაყოფი, ღვთისმოსაური სიყალბე
ჰო, უფლის ძე სწორედ მის ნაცვლად გარდაიცვალა! სხვებზე იყო, რომ ის კაცი უბრალოდ არც მომკვდარა, მაგრამ მაინც შეშინდა.
კი არა, სწორედ ბარაბაზე თქვა: ის გაათავისუფლეთ, მე კი ჯვარს იმ კაცის ნახვა სულაც არ სურდა, მაგრამ ამას ისე პირდაპირ ხომ ვერ
მაცვითო! იტყოდა. ძალაუნებურად ითვალთმაქცა, ძალიან მადლიერი ვარ და
ასე ფიქრობდა ბარაბა, სანამ მექოთნეების შესახვევში მიხარია, რომ საშუალება მეძლევა, თქვენი უფლისა და მოძღვრის
ფარდულს ფართო ნაბიჯებით შორდებოდა, სანამ ემშვიდობებოდა ძლევამოსილება ვირწმუნოო.
მათ, ვისთან შეერთებაც სურდა და ვინც, შენი მოსვლა არ საღამოს მოლოდინში იგი ქუჩებში დაეხეტებოდა და უფრო
მსიამოვნებსო, აშკარად აგრძნობინა. და უფრო ღელავდა. დღის ბოლოს ისევ სამეთუნეოში მივიდა და
ბარაბამ გადაწყვიტა მათთან აღარ მივალო. ერთმა ყმაწვილმა ქალაქის კარიბჭის მიღმა, ზეთისხილის მთისკენ
მაგრამ მეორე დღეს, როცა მაინც მივიდა, მაშინვე კითხეს, წაიყვანა.
ჩვენს რწმენას რა ვერ გაუგეო და აშკარად აგრძნობინეს, გუშინდელი ის, ვისთანაც მიდიოდნენ, მთის ფერდობზე შეფენილი
დღის გამო ვწუხვართ, ცივად რომ მიგიღეთ, თავს ვადანაშაულებთ, პატარა სოფლის განაპირას ცხოვრობდა. ახალგაზრდა მეთუნემ
რახან ასე მხურვალედ გსურს, დაგარიგებთ და თვალს აგიხელთო. კარზე ჩალის ფარდა გადასწია და დაინახეს, რომ მასპინძელი
მაშ რა იკითხა? რა ვერ გაიგო? მათთან გვერდშექცევით იჯდა მაგიდასთან, ხელები ზედ დაეწყო და
ბარაბამ კინაღამ მხრები აიჩეჩა და უპასუხა, ვერაფერიც ვერ წინ, ერთ წერტილს მიშტერებოდა. სტუმრები ეტყობა ვერ შეამჩნია,
გავიგე და მაინცდამაინც არ მაწუხებსო. მაგრამ ამის ნაცვლად სანამ ყმაწვილი წკრიალა ხმით არ მიესალმა. მაშინ სახე კარისკენ
განაცხადა, ვთქვათ, ვერ წარმომიდგენია, რა არის აღდგომა და არც ნელა მოატრიალა და მისალმებაზე უცნაურად დახშული ხმით
მჯერა, რომ შეიძლება ვინმე მკვდრეთით აღსდგესო. უპასუხა. ყმაწვილმა მექოთნეთა შესახვევის საძმოს მოკითხვა
მათ თავი აიღეს, ჯერ ბარაბას, შემდეგ ერთმანეთს შეხედეს, გადასცა, აუხსნა რისთვის მოვიდნენ და დამხვდურმაც, მაგიდასთან
ცოტა ხანს იჩურჩულეს, ბოლოს კი ყველაზე უფროსმა იკითხა, ხომ დასხედითო, ხელით ანიშნა.
არ გინდა ის კაცი ნახო, მოძღვარმა მკვდრეთით რომ აღადგინაო. თუ

ბარაბა მოპირდაპირე მხარეს დაჯდა და მისი სახე უცნაური იყო მოტყუება ამნაირი მზერისა, რომელსაც ცრუობდა თუ
შეათვალიერა. კაცს ყვითელი, ერთი შეხედვით ძვალივით მაგარი არა სულაც არ ენაღვლებოდა. მასპინძელი არ განაწყენებულა,
სახე და ჩამომჭკნარი კანი ჰქონდა. ბარაბა ვერასოდეს მხოლოდ თავი დაიქნია და თქვა:
წარმოიდგენდა, რომ ასეთი სახე არსებობდა, არც ასეთი მიუსაფრობა - ჰო, ბევრს არ სწამს. გუშინ დედამისი მოვიდა. იმასაც არ
უხილავს ოდესმე. კაცის სახე უდაბნოს გავდა. სწამს. მე კი მხოლოდ იმისთვის დამიბრუნა სიცოცხლე, რომ ეს
ყმაწვილის შეკითხვაზე, მასპინძელმა უპასუხა, ჰო, დავადასტურო.
მოვკვდი, შემდეგ კი გალილეველმა რაბიმ, ჩვენმა მოძღვარმა, ბარაბამ უთხრა, შენ როგორ არ ირწმუნებ, ალბათ
სიცოცხლე დამიბრუნაო. ოთხი დღე და ოთხი ღამე ვიწექი სამარეში, სამარადჟამოდ მისი მადლიერი ხარ ასეთი დიდი სასწაულით რომ
ახლა კი იგივე სული და იგივე სხეული მაქვს, სულ არ გიხსნაო.
შევცვლილვარ. მოძღვარმა თავისი ძალა და ბრწყინვალება მასპინძელმა უპასუხა, ყოველ დღე მადლობას ვწირავ, რომ
გამოაჩინა და დაამტკიცა, რომ ჭეშმარიტად უფლის ძეაო. სიცოცხლე დამიბრუნა, რომ მიცვალებულთა საუფლოში აღარ ვარო.
იგი დინჯად ლაპარაკობდა, უტყვი სახე ჰქონდა და ბარაბას - მიცვალებულთა საუფლოში? - წამოიყვირა ბარაბამ და
არაფრისმთქმელი მზერით შესცქეროდა. თვითონ შენიშნა, რომ ხმა აუთრთოლდა. -მიცვალებულთა
შემდეგ მოძღვარსა და მის დიად საქმეებზე ცოტა კიდევ საუფლო?.. როგორია? შენ ხომ იქ იყავი! მიამბე, როგორია!
ისაუბრეს, ბარაბა საუბარში არ ჩარეულა. მერე ყმაწვილი იმავე - როგორია? - გამოეხმაურა მასპინძელი და ბარაბას
სოფელში მცხოვრები მშობლების მოსანახულებლად წავიდა და გაოგნებით შეხედა, ცხადი იყო, შეკითხვის არსი არ ესმოდა.
ისინი მარტო დატოვა. - ჰო, რა ნახე, რა განიცადე?
ბარაბას სულაც არ სურდა იმ კაცთან მარტო დარჩენა, მაგრამ - არაფერიც არ განვიცადე, - ისე უხალისოდ უპასუხა,
ასე ადგომა და წასვლაც არ შეეძლო, ვერც წასვლის მიზეზი ეპოვნა. თითქოს ბარაბას დაჟინებით უკმაყოფილო იყო. - მკვდარი ვიყავი,
ის კი თვალმოუშორებლად შესცქეროდა უცნაური, ჩამქრალი სიკვდილი კი არარა არს.
მზერით, რომელიც არაფერს, მით უმეტეს ბარაბასადმი ინტერესს არ - არარა?
გამოხატავდა და მაინც ისე უცნაურად იზიდავდა. ბარაბას წასვლა, - ჰო, აბა რა უნდა იყოს?
თავის დაღწევა, გაქცევა უნდოდა, მაგრამ გაქცევა არ შეეძლო. ბარაბა თვალმოუშორებლად შესცქეროდა.
თავდაპირველად მასპინძელი დუმდა, შემდეგ ჰკითხა, - ესე იგი, გინდა მიცვალებულთა საუფლოზე გიამბო?
ჩვემი მოძღვრისა თუ გწამს, ჭეშმარიტად უფლის ძე რომაა, თუ არაფრის მოყოლა არ შემიძლია. მიცვალებულთა საუფლო არარაა.
გჯერაო. ბარაბა შეყოყმანდა, შემდეგ, არაო, უპასუხა, რადგან იგი არსებობს, მაგრამ არარაა.

ბარაბა კვლავ თვალმოუშორებლად შესცქეროდა. ეს რატომ, რატომ გატეხა პური ბარაბასთან ერთად. რა
მიუსაფარი სახე აშინებდა, მაგრამ თვალს მაინც ვერ აშორებდა. საიდუმლოება იმალებოდა ამ სერობის მიღმა?
- ჰო, - ჩაილაპარაკა მასპინძელმა და არაფრისმთქმელი როცა სერობა დასრულდა, მასპინძელმა ბარაბა კართან
მზერით ბარაბას მიღმა გაიხედა. - მიცვალებულთა საუფლო არარაა, მიაცილა და მშვიდობიანად გაუშვა. ბარაბამ საპასუხოდ რაღაც
მაგრამ მისთვის, ვინც იქიდან დაბრუნდება, სხვა ყველაფერიც არარა ჩაიბუტბუტა და სიბნელეში სწრაფად გაუჩინარდა. იგი ქალაქისაკენ
გახლავთ. უცნაურია, რომ ეს მკითხე, სხვებს არ უკითხავთ. მიაბიჯებდა, დიდი ნაბიჯებით ფერდობზე ეშვებოდა, გონებაში კი
და მან უამბო, იერუსალიმის საძმო ხშირად მიგზავნის აკვიატებული ფიქრები მოეჯარა.
მოსაქცევად ხალხს და მრავალი უკვე კიდეც მოვაქციეო, ასე სქელუა გაოცდა და გაიხარა, როცა იმ საღამოს კაცი
ვემსახურებოდი მოძღვარს, აუნაზღაურებელ ვალს ვუდებდი, თავაწყვეტილი სურვილით დაეუფლა. იმ საღამოს მისი
რადგან სიცოცხლე დამიბრუნა. თითქმის ყოველ დღე ამ ყმაწვილს თავაწყვეტილობა ზღვარს ცილდებოდა. ქალს მიზეზი ვერ გაეგო,
ან სხვას ჩემთან ვინმე მოჰყავს და მეც ჩემს მკვდრეთით აღდგომას მაგრამ გრძნობდა, რომ ამ საღამოს კაცი ნამდვილად დასაოკებელი
ვუდასტურებ. ოღონდ მიცვალებულთა საუფლოზე არასოდეს იყო. არადა, ქალის გარდა ვის შეეძლო მისი დაცხრომა, და ქალსაც
მისაუბრია. მიცვალებულთა საუფლოს შესახებ ჩემთვის არავის ეზმანებოდა კვლავაც ახალგაზრდა ვარ და ისევ ვიღაცას
უკითხავს რამეო. ვუყვარვარო.
ოთახში ბინდი ჩამოწვა. კაცი წამოდგა და დაბალ ჭერზე მეორე დღეს ბარაბამ ქალაქის ქვემო უბანს, მექოთნეთა
ჩამოკიდებულ ლამპარში ზეთი აანთო. შემდეგ პური და მარილი შესახვევს თავი მოარიდა. მაგრამ საძმოს ერთ-ერთი წევრი მას
მოიტანა, მაგიდაზე დააწყო, პური შუაზე გატეხა, ნაწილი სტუმარს სოლომონის კოლონადასთან გადაეყარა და მაშინვე გუშინდელი
გაუწოდა, თავისი ნაწილი მარილში ჩააწო და შენც იგივე ჰქმენიო, ამბები გამოჰკითხა. აბა რას იტყვი? ხომ არავის მოუტყუებიხარო?
ბარაბას შესთავაზა. ბარაბა ძალაუნებურად დაემორჩილა, თუმცა ბარაბამ უპასუხა, ჰო, მართალია, ის კაცი მოკვდა და შემდეგ აღსდგა,
ხელები უკანკალებდა. ასე ისხდნენ და ლამპრის უღიმღამო შუქზე ამაში დაეჭვება შეუძლებელია, ოღონდ თავად არ მესმის, თქვენს
პურს შეექცეოდნენ. მოძღვარს მისი მკვდრეთით აღდგენა რისთვის დასჭირდაო.
ამ კაცმა სიყვარულის საღამო ბარაბასთან მოყვასურად მექოთნე გაშრა, უფლის ასეთი შეურაცხყოფით განაწყენებული
გაატარა! აბა მექოთნეთა შესახვევის საძმოს კი არ ჰგავდა! ეს გაფითრდა. მაგრამ ბარაბამ ზურგი შეაქცია და მასაც წასვლის გარდა
ადამიანებს ერთმანეთისაგან დიდად არ ასხვავებდა! მაგრამ, როცა სხვა აღარაფერი დარჩენოდა.
გამხმარი, ყვითელი თითებით პურის ნატეხი გაუწოდა და ბარაბამ როგორც ჩანს, ეს ამბავი მხოლოდ მექოთნეების კი არა,
ის ძალაუნებურად გაღეჭა, მოეჩვენა მკვდრის ხორცს ვჭამო. ზეთისმხდელების, დაბაღებისა და ქსლის მბეჭველთა

შესახვევებშიც გაიგეს, რადგან იქ ხელმეორედ მისულმა ბარაბამ - ბარაბა - შენდობილი! ბარაბა - შენდობილი!
უცებ შეამჩნია მორწმუნეები, ყოველთვის რომ ელაპარაკებოდნენ, თავის თავში ჩაიკეტა, აღარავის ხვდებოდა. გარეთ აღარც კი
ახლა უცებ შეიცვალნენ, დუმდნენ და ეჭვიანად, ალმაცერად გადიოდა. სქელუასთან იწვა ფარდის მიღმა ან, თუკი შინ ძალიან
უმზერდნენ. ახლო მეგობრები ისედაც არასოდეს ყოფილან, მაგრამ ხმაურობდნენ, სახურავზე, ქოხში აფარებდნენ თავს. მთელ დღეებს
ახლა თავის უნდობლობას დაუფარავად ამჟღავნებდნენ. ერთი ასე ატარებდა. არაფერს აკეთებდა, ჭამაც კი ავიწყდებოდა, თუ
ჩამომხმარი ბებერი, რომელსაც ბარაბა არც კი იცნობდა, პირდაპირ საჭმელს წინ არ დაუდგამდი და არ შეახსენებდი, არაფერს შეჭამდა,
თავს დაესხა, რას დადიხარ, ჩვენგან რა გინდა, სასახლის, ან ირგვლივ ვერაფერს ამჩნევდა.
მღვდელმთავრის დაცვის, ან სადუკეველების მოგზავნილი ხომ არ სქელუა თავს იმტვრევდა, რა დაემართაო, ვერაფერი გაეგო.
ხარო. ბარაბამ ვერაფერი უპასუხა და მხოლოდ ამ ქაჩალი ბერიკაცის შეკითხვას ვერ უბედავდა. ძალაუნებურად თავი უნდა შეეკავებინა,
ბოღმისაგან გალურჯებულ მელოტ თავს დააცქერდა. ეს კაცი რახან კაცს ასე სურდა. ეტყვი რამეს და არ გიპასუხებს, როცა არ უნდა
ცხოვრებაში არასოდეს ენახა და არც მისი ვინაობა იცოდა, მხოლოდ შეხედო ფარდის მიღმა, სულ წევს და ჭერს შესცქერის. სქელუა თავს
ყურის ბიბილოში გაყრილმა ლურჯმა ნართმა, მღებავიაო, იმტვრევდა. ხომ არ გადაირია? გონება ხომ არ დაუსუსტდა? არა,
მიახვედრა. სქელუას არაფერი ესმოდა.
ბარაბა მიხვდა, გამინაწყენდნენ და შეხედულება და უცებ მიხვდა, მაშინღა მიხვდა, როცა ხალხისაგან შეიტყო,
შეიცვალესო. ყველას სახეზე ახლა ცივი და მტრული ეგ დაეხეტება გიჟებთან, რომლებმაც ირწმუნეს იმ კაცისა, ჯვარს რომ
გამომეტყველება აღბეჭდილიყო, ზოგიერთები კი მზერით ისე აცვეს მაშინ, როცა ბარაბას უპირებდნენ ჯვარზე გაკვრასო. ახლა კი
ბურღავდნენ, თითქოს მისთვის ნიღბის ჩამოხსნა ეწადათ. მაგრამ მიხვდა! აშკარაა, ამიტომ გამოიცვალა! ახლა ყველაფერი ნათელია!
ბარაბა, ვერაფერს ვამჩნევო, თავს იკატუნებდა. ამათ გააგიჟეს! თავი ყოველგავრი სიბრიყვით გამოუტენეს! ვინ არ
და აი, ბოლოს და ბოლოს აღსრულდა. ახალი ამბავი ყველა გაგიჟდება, თუკი ამ ბრიყვებში გაერევა! მათ სჯეროდათ, რომ
შესახვევს, სადაც მორწმუნეები ცხოვრობდნენ, ტყის ხანძარივით ჯვარცმული მაცხოვარი იყო, თუ რაღაც ამგვარი, ვითომ ის
მოედო და მალე კაცი აღარ დარჩა, ყველამ იცოდა. ის არის! სწორედ დაეხმარებოდა მათ, რასაც სთხოვდნენ, ყველაფერს მისცემდა,
ის, ვინც მოძღვრის ნაცვლად გაათავისუფლეს, ვისაც მაცხოვრის, ვითომ იერუსალიმის მეფე გახდებოდა და ამ ქოსა ნაძირალებს
უფლის ძის ნაცვლად შეუნდეს! ეს ბარაბაა! ბარაბა - შენდობილი! გაყრიდა. კიდევ მრავალი ასეთი რამის სჯეროდათ. ქალმა მათი
კაცს ბოროტი მზერა თან სდევდა, სიძულვილით ანთებული მოძღვრება ხეირიანად არ იცოდა, მაგრამ ახირებულები რომ იყვნენ,
თვალები შესცქეროდა. ქარიშხალი არც მაშინ ჩაცხრა, როცა ბარაბა ეს ყველას კარგად მოეხსენებოდა. ოჰ, ღმერთო ჩემო, იმათ რაღას
სრულიად განერიდა მათ. გადაეკიდა? ვითომ რისთვის დასჭირდა? გასაგებია, ახლა

ყველაფერი გასაგებია! თავად ბარაბას უპირებდნენ ჯვარზე გაკვრას, იქნებ გამოცვალეს? იქნებ თავის თავს აღარ ეკუთვნის? იქნებ
მერე კი აიღეს და ის, ვიღაც მათი მაცხოვარი აცვეს ჯვარს და ვიღაცის სული ჩაუსახლდა? მგონი ასეცაა! იმ მეორეს სული?
წარმოგიდგენიათ, ეტყობა საჭირო გახდა ბარაბას მათთვის აეხსნა, ჯვარცმულის სული? ცხადია, მას ბარაბასთვის სიკეთე არ სურს.
ასე და ასე იყო, ბატონო, დამნაშავე არა ვარო, ისინი ალბათ მაინც იქნებ ამ „მაცხოვარმა“, როცა მოკვდა, აიღო და თავისი სული ბარაბას
თავისას ქაქანებდნენ, შენ არ იცი, როგორი მშვენიერი, უმანკო და ჩაუსახლა, თავად რომ არ მომკვდარიყო, მიყენებული წყენისათვის
წმინდა, თანაც დიადი იყო ის, ვისიც ჩვენ ვირწმუნეთო, დიად შური რომ ეძია, შური შენდობილზე რომ ეძია? ასეც ხომ
მეუფეს, ჩვენს მაცხოვარს ასე არ უნდა მოქცეოდიო, ერთი სიტყვით, შეიძლებოდა მომხდარიყო! თუ დაუფიქრდებოდი, ბარაბა უცნაური
თავი ამგვარი სისულელეებით გამოუტენეს, ესეც გადაირია, მე სწორედ მას შემდეგ გახდა. ქალს ხომ ახსოვს, როგორი იყო,
რატომ არ მოვკვდი, მე უნდა მოვმკვდარიყავიო. ნათელია, ახალგათავისუფლებული რომ გამოეცხადა. ჰო, ეტყობა, სწორედ ეს
დღესავით ნათელია, რომ ასე მოხდებოდა! იყო, ყველაფერი ნათელია. მხოლოდ აი, ძნელი გასაგებია, როგორ
ჰო, ესე იგი იმიტომ გამოიცვალა, რომ მაშინ ჯვარს არ აცვეს! მოახერხა იმ რაბიმ თავისი სული ბარაბასთვის ჩაესახლებინა. სული
რა სიბრიყვეა! ოჰ, ბარაბა, რა სასაცილო ხარ, შეიძლება მუცელზე ხომ გოლგოთაზე აღმოხდა, ბარაბა კი იმ დროს იქ არ იყო. მაგრამ,
გასკდე! ყველაფერი ამის გამო მოხდა, ახლა გასაგებია! თუ მართლა ასეთი ძლიერია, როგორც ამბობენ, მისთვის ძალიან
და მაინც, საკმარისია, დროა უკვე გონება მოიკრიბოს, ნეტავ იოლი იქნება, სადაც სურს, უჩინრად იქ გამოცხადდეს. ასეთი
მასთან გონივრულად მოლაპარაკება შეიძლებოდეს, მაინც რა ჭირს? ძალისხმევისა, რასაც მოინდომებს, იმას ჩაიდენს.
რა დაეტაკა? საინტერესოა, თავად ბარაბამ თუ იცოდა თავს რა გადახდა?
მაგრამ გამოლაპარაკება ვერ მოახერხა. უნდოდა, მაგრამ თუ ხვდებოდა, რომ სხვისი სული ჩაუსახლდა? რომ თავად
არაფერი გამოუვიდა. განა ბარაბა თავის თავზე ილაპარაკებდა? არა, მიიცვალა, მასში კი ჯვარცმული ცოცხლობდა? იცოდა თუ არ
ასეთი საუბრებით ვერ მიუდგებოდი. იცოდა?
ასე რომ, ყველაფერი ძველებურად მიედინებოდა. ქალი გარს იქნებ ვერც ხვდებოდა. მაგრამ ამის გამო შვებას ნაკლებად
უვლიდა და კვლავ მკითხაობდა, რა დაემართაო. ავად ხომ არ გახდა? გრძნობდა. ეს ნათლად ჩანდა. გასაგებიცაა, სხვისი სული სხვისი
მართლა, იქნებ ავად გახდა? სულ მთლად გაძვალტყავდა და თეთრ, სულია და ბარაბასთვის მას სიკეთე არ სურდა.
ჩამომხმარ სახეზე ვარდისფერი მხოლოდ ელიახუს დანით ქალს იგი ეცოდებოდა, თვალს ვერ უსწორებდა, ისე
მიყენებული ნაჭრილობევი უღვივის. რაღაც საცოდავია, თავის თავს ეცოდებოდა. კაციც თვალს არიდებდა. მაგრამ იმიტომ მხოლოდ,
აღარ ჰგავს. თავსი თავს სულ აღარ ჰგავს. უსაქმოდ დაეხეტება, წევს რომ მისი დანახვა არ უნდოდა. ქალი აღარ სჭირდებოდა, სულ აღარ
და ჭერს ათვალიერებს, და ეს ბარაბაა? ეს ის კაცია, ბარაბა რომ იყო? სჭირდებოდა, ამიტომ აღარც უყურებდა. ღამღამობით ხომ სულ

აღარ უნდოდა, ეს კი ყველაზე მძიმე ასატანი გახლდათ. სულელი რომ მას არაფრად ვჭირდები, მე კი ასე ბრიყვულად შემიყვარდაო. ეს
დედაკაცი! ადგა და ამ ბრიყვს მიეწება! ღამღამობით ქალი იწვა, გაიფიქრა, ერთი წამოიტირა და უბედური ქალი ვარო, მიხვდა.
ტიროდა და ახლა ეს ტირილი სიტკბოებას სულ აღარ გვრიდა. ბარაბამ, რაც ამ ქალთან ცხოვრობდა, რამდენჯერმე
უცნაურია, ასეთი რამ თუ კიდევ დაემართებოდა, ვერც მოინახულა ქალაქი და ერთხელაც ასეთი რამ შეემთხვა.
წარმოედგინა. ერთ პატარა სახლში შევიდა, დაბალჭერიან ქოხში, სადაც
როგორ მოიზიდოს? ჯვარცმული როგორ გააძევოს და სინათლე სახურავზე დატოვებული ჭუჭრუტანებიდან აღწევდა და
ბარაბა ისევ თავის თავს როგორ დაამსგავსოს? ქალს წარმოდგენა არ სადაც ტყავისა და სიმჟავის მძაფრი სუნი იდგა. ალბათ ტყავის
ჰქონდა, სულებს როგორ აძევებდნენ. ამის შესახებ არაფერი იცოდა. სახელოსნო იყო, თუმცა დაბაღების ქუჩაზე კია არა, იდგა იმ მთის
ეს სული კი სახიფათო და ძლიერი ჩანდა. ქალს მისი ეშინოდა ფერდობზე, ტაძრიდან კედრონის ხეობისაკენ რომ ეშვებოდა. ადრე
კიდეც. თუმცა გაუბედაობას ვერ დააბრალებდა. ბარაბას ხომ ზედ აქ, როგორც ჩანს, ტაძრისათვის მსხვერპლად შეწირულ ცხოველთა
ეტყობოდა, რა ძლიერი სული ჰფლობდა, მან ხომ ისეთი დიდი, ტყავები გამოჰყავდათ. ახლა სახელოსნო მიტოვებულს ჰგავდა,
ჯანმრთელი ჭაბუკის მოთოკვა შესძლო, სულ ახლახან სიცოცხლით კედლის გასვრივ დამწკრივებული გობები და როფები ცარიელი
სავსე რომ იყო. როგორ მოახერხა? ასეთის შეგეშინდება, აბა რა იყო, თუმცა სუნი კვლავ ტრიალებდა. იატაკზე პურის ქერქები,
მოგივა. ის ჯვარცმულის სული იყო და ამიტომაც განსაკუთრებული მრავალგვარი ნარჩენები და სხვა ნაგავი ეყარა.
ძალა ჰქონდა. ბარაბა სახლში შეუმჩნევლად შესხლტა, შესასვლელთანვე
ძალიან ეშინოდათ, ვერ იტყოდი, უბრალოდ ჯვარცმა კუთხეში ჩაიკუნტა და მლოცველებით სავსე ოთახი მოათვალიერა.
არაფრად ესაჭიროებოდა. მადლობა მოგვიხსენებია. ვერ ბევრი ვერაფერი დაინახა. კარგად მხოლოდ ისინი მოჩანდნენ, ვისაც
დაემდურები, მას უშველებელი და სავსე, ბარაბას მოსარგები ჭუჭრუტანიდან გამოღწეული სხივი ეცემოდა. ეტყობა, ყველგან
სხეული აქვს. ოღონდ, ნამდვილი ბარაბასი, აი, ისეთის, როგორიც ლოცულობდნენ, ბინდბუნდიდანაც ისმოდა ბუტბუტი.
უწინ იყო, სწორედ მე უნდა გავეკარით ჯვარსო, სანამ დაიჩემებდა. მოულოდნელად რომელიმე კუთხეში ხმა უფრო და უფრო აიწევდა,
ქალს კი უხაროდა და მერე როგორ უხაროდა, სწორედ ის რომ ისევ ჩაწყნარდებოდა და საერთო ზუზუნში ჩაიკარგებოდა. ანდა
გამოუშვეს და ჯვარს არ აცვეს. უცებ ყველა ერთად ახმაურდებოდა, გახელდებოდა, ვიღაც
მარტოობის სევდით შეპყრობილი სქელუა ასე ფიქრობდა. წამოიმართებოდა და მთქმელისაკენ ისე შებრუნდებოდნენ,
შემდეგ კი, უცებ, ბარაბას სულ არ ვიცნობო, გაიფიქრა. არც ის ვიცი, თითქოს მისი ძალა ჩვენც გადმოგვეცემაო, ელოდნენ როცა ის ერთ
რა დაემართა, ჯვარცმულის სული ჩაუსახლდა თუ სხვა რამ სიტყვას დაასრულებდა, ლოცვას უფრო მგზნებარედ იწყებდნენ.
მოუვიდა. კარგი ამბავია მე და ჩემმა ღმერთმა, მხოლოდ ის მესმის, მოწმეთა სახეებს ბარაბა ვერ ხედავდა, მხოლოდ ერთადერთხელ

მოწმე თითქმის მის გვერდით წამოდგა და კაცმა მისი ოფლით შეამჩნია და თქვა, ახლა იმ ლოცვას წაგიკითხავთ, თავად მოძღვარმა
დაცვარული სახე შენიშნა. მლოცველს ამქვეყნად თითქოს რომ მასწავლაო. ასეც მოიქცა და სანამ კითხულობდა, მგონი ყველა
ყველაფერი დავიწყებოდა, მის ჩაცვენილ ლოყებზე ოფლის წვეთები ძალიან კმაყოფილი იყო და ბევრი ატირდა კიდეც. მლოცველები
მოგორავდნენ, ხანშიშესული კაცი იყო, სულმოუთქმელად როგორღაც აღფრთოვანდნენ. აი, მან ლოცვა დაასრულა, ბარაბასთან
ლაპარაკობდა. უცებ მიწაზე განერთხო და შუბლი იატაკს ისე ახლოს მდგომნი მოტრიალდნენ, თითქოს გადაკოცნას უპირებდნენ
დაახალა, როგორც ლოცვის ჟამს ყველა ახლის ხოლმე. თითქოს და ბარაბამ ისინი მაშინვე იცნო. სწორედ მათ დაუყვირეს მაშინ
მოულოდნელად გაახსენდა, რომ იმ ჯვარცმულის გარდა, ვისზედაც „განვედ ჩვენგან უწმინდუროო“.
დაუსრულებლად ლაპარაკობდნენ, კიდევ მამა ღმერთიც შემდეგ კიდევ ორმა დაამოწმა და ყველა ისე აივსო ღვთიური
არსებობდა. სულით, ისე ატოკდა, აქეთ-იქით ქანაობაც კი დაიწყეს. ბარაბა
ამის შემდეგ, შორეული კუთხიდან ხმა გაისმა და სინათლის ყოველივე ამას თავისი კუთხიდან გამჭრიახი თვალებით
სხივში გალილეადან ჩამოსულ მწითურ ახმახს მოჰკრა თვალი. ის უთვალთვალებდა.
სხვებზე მშვიდად ლაპარაკობდა და გალილეურ კილოზე უქცევდა, და უცებ შეცბა. ერთი სხივის ქვეშ კურდღლისტუჩა შენიშნა.
რაც იერუსალიმელებს საერთოდ სასაცილოდაც არ ყოფნიდათ. ქალი იდგა, ხელები ჩავარდნილ მკერდზე დაეკრიფა და
მიუხედავად ამისა, ამ კაცს სხვებზე უფრო ყურადღებით უსმენდნენ, ფერმკრთალი სახე სინათლისთვის მიეშვირა. მას შემდეგ, რაც
მის ყოველ სიტყვას გაფაციცებით იჭერდნენ, თუმცა სამარესთან დაშორდნენ, ბარაბას ქალი აღარ უნახავს. ის კი უფრო
განსაკუთრებულს არაფერს ამბობდა. თავდაპირველად ცოტა თავის გამხდარა და გასაცოდავებულა, ლოყები შიმშილისაგან ჩაცვენოდა,
„ძვირფას“ მოძღვარზე ილაპარაკა, სხვაგვარად არც ახსენებდა. სხეულს კი ძონძები ძლივს უფარავდა. ყველა გაოცებით უმზერდა -
შემდეგ მლოცველებს შეახსენა, როგორც მოძღვარმა თქვაო, ვინც ეტყობა, მას აქ არავინ იცნობდა. ეტყობა, ქალი მათ უცნაური
ჩემი ირწმუნა, ჩემი სახელისთვის გააძევებენ და დევნას ეჩვენათ, იქნებ ამ ძონძების გამო, თუმცა მიზეზი თავადაც არ
დაუწყებენო. ყველამ უნდა აიტანოს თავისი ტანჯვა და ყველას ესმოდათ და რას იტყვისო, გაოგნებული ელოდნენ.
უნდა ახსოვდეს, თავად მოძღვარი როგორ ეწამა. მართალია, ჩვენ ეს რაღად მიძვრებოდა დასამოწმებლად? რა მოიფიქრა?
მხოლოდ სუსტი, საცოდავი ადამიანები ვართ, მას კი არ ვგავართ, ბარაბამ გუნებაში ამოიხვნეშა, ნუთუ არ ესმის, რომ ეს მისი საქმე
მარგამ უნდა ვეცადოთ გამოცდას გავუძლოთ, მასზე უარი არ არაა? ძალიან გაბრაზდა ქალზე, თუმცა მასაც არაფერი ესაქმებოდა
ვთქვათ და რწმენას არ ვუღალატოთო. მეტი არაფერი უთქვამს და აქ. აბა, რაში ჭირდებოდა დამოწმება?
ამასაც მათ კი არა, თითქოს თავის თავს ახსენებდა. როცა სიტყვა და აი, ქალმა დაიყო. მოძღვრისა და მაცხოვრის რწმენაზე
დაასრულა, შეკრებილებს იმედგაცრუება დაეტყოთ. ეს ალბათ მანაც რაღაც ჩაიდუდღუნა, მაგრამ მგონი გული ვერავის აუჩუყა.

პირიქით, ჩვეულებრივზე გაცილებით ბრიყვულად და გაუგებრად ***

ლაპარაკობდა, იმიტომ, რომ ერთად ამდენ მსმენელს მიჩვეული არ როცა დევნა დაიწყო, ბრმა ბებერი, დაყრდნობილი იმ
იყო და რცხვენოდა. ისინი კი ნათლად აჩვენებდნენ, უხერხულად ჭაბუკის ხელს, რომელსაც სული ეხუთებოდა, სინედრიონში,
ვგრძნობთ თავს და სირცხვილით თვალები სად დავმალოთ არ მდევრებთან მივიდა და უთხრა:
ვიცითო. ზოგიერთმა კი უბრალოდ ზურგი შეაქცია. ბოლოს და - სანაგვე კარიბჭესთან ერთი ქალი ერესს ავრცელებს ვიღაც
ბოლოს „უფალო, აი, დავადასტურე, როგორც მიბრძანეო“ თუ რაღაც მაცხოვარზე, რომელიც თითქოს დაბრუნდება და მთელ ქვეყანას
ამის მსგავსი ჩაიბუტბუტა, კვლავ სოხანეზე მოიკუნტა და შეეცადა, შეცვლის. რაც კი ახლა არსებობს, თითქოს ყველაფერი დაიღუპება
რაც შეიძლება ნაკლები ყურადღება მიექცია. და დაიწყება ახალი, უკეთესი ცხოვრება, სადაც მხოლოდ მისი ნება
ყველამ შეცბუნებით გადახედა ერთმანეთს, ამ ქალმა ხომ არ აღსრულდება. იქნებ საჭიროა ეს ქალიც ქვებით ჩავქოლოთ?
დაგვცინაო. იქნებ მართლაც ასეა! მგონი ყველას დაშლა და მდევარი წინდახედული კაცი იყო და უსინათლოს თხოვა,
სხვადასხვა მხარეს წასვლა მოუნდა. ერთ-ერთი უფროსი კაცი, უფრო დაწვრილებით ამიხსენი ყველაფერიო. მაინც რას ეყრდნობა
რომელმაც ბარაბას „განვედ ჩვენგან უწმინდუროო“, უთხრა, მისი ბრალდება? და რაც მთავარია, რომელ მაცხოვარზეა ლაპარაკი?
წამოდგა და დაშლის დროაო, განაცხადა. შემდეგ დაამატა, ალბათ უსინათლომ უპასუხა, სწორედ იმ მაცხოვარზე, რომლის რწმენის
ყველასთვის გასაგებია, ქალაქში კი არა, აქ რად შევიკრიბეთ. გამო ხალხს ქვებით ქოლავენ და სამართლიანობა მოითხოვს ეს
ხელმეორედ სხვაგან შევიკრიბებით, თუმცა სად - ჯერ არავინ იცის, ქალიც ჩაიქოლოსო. მე ხომ ჩემი ყურით გავიგონე, როგორ
მაგრამ უფალი ნამდვილად მოძებნის ჩვენთვის თავშესაფარს, სადაც განაცხადა, ჩემი უფალი ყველას, თვით კეთროვნებსაც გადაარჩენს,
მიწიერთ ბოროტება არ შეეხება, ის არ მიატოვებს თავის ფარას, ის - განკურნავს, ისინიც განიწმინდებიან და სხვებზე უღირსნი აღარ
მწყემსი კეთილი და... იქნებიანო. აბა, ნახეთ, რა მოხდება. კეთროვნები ალბათ ყველგან
ბარაბას მეტი აღარ მოუსმენია, ქოხიდან სხვებზე ადრე იხეტიალებენ, თანაც ეჟვნებს მოიხსნიან, მაშინ როგორღა უნდა
შეუმჩნევლად გამოძვრა. უნდოდა ყველაფერ ამას რაც შეიძლება გაარჩიო, განსაკუთრებით ბრმა თუ ხარ? განა შეიძლება ასეთი
მალე გასცლოდა. ერესის გავრცელება?
კაცს გული ერეოდა. გვერდით, სადღაც წყვდიადში, ბარაბამ გაიგონა, რომ საბჭოს
მოღვაწემ წვერი მოიქექა და შემდეგ იკითხა, ამ დაპირებებისა ვინმეს
თუ სჯერაო.
- ასეთებიც გვხვდებიან, - უპასუხა ბრმამ. - სანაგვე
კარიბჭესთან ბრბო, რასაც გინდა, იმას დაიჯერებს. კეთროვანებმა კი,

ცხადია, ყველაზე მეტად გაიხარეს. გარდა ამისა, ქალი მათთან - ეს ხომ ქალის დაპირება არაა, ეს მისი უფლის პირობაა.
დაეხეტება, გალავანთან მიდის, მათი ამფსონი გახდა. ის ურცხვი უფალი კი ისე ძლიერია, ყველაფერს დაპირდება და ყველაფრის
ისა. ვინ იცის, იქნებ მათთან ცოდავს კიდეც. თავად მე არ ვიცი, შეცვლა შეუძლია. ის ყოველივეს განაგებს, რადგან უფლის ძეა.
მაგრამ გამიგონია, ქალწული არ არისო. იმასაც ამბობენ, თავისი - უფლის ძე!
ახალშობილი მოკლაო. თავად არ ვიცი, ხალხი რასაც ამბობს, - ჰო!
მხოლოდ ის მესმის. ყურები ხომ მაქვს, თუმცა თვალი არ მიჭრის, - უფლის ძეა? ასე ამბობს?
უსინათლო ვარ. ეს კი დიდი უბედურებაა, ბატონო ჩემო, სიბრმავე - ჰო, ეს მკრეხელობაა, ყველას მოეხსენება. ის ხომ ჯვარს
დიდი უბედურებაა, ბატონო ჩემო, სიბრმავე დიდი უბედურებაა. აცვეს, მეტი რაღა იქნება. ვინც გაასამართლა, ალბათ იცოდა, რას
საბჭოს მოღვაწემ იკითხა, ამ „მაცხოვარს“, როგორც თავად აკეთებდა?
ეძახის, ან უფრო სწორად ჯვარცმულს, ქალმა ბევრი - ერთ-ერთი მსაჯული თავად ვიყავი.
თაყვანისმცემელი თუ შესძინაო. - თუ ეგრეა, მისი ვინაობა ჩემზე კარგად გცოდნია.
- ბევრი. განკურნება ყველას უნდა. ქალი კი პირდება დროებით სიჩუმე ჩამოწვა. უსინათლოს კვლავ ესმოდა ის,
სახიჩრებს, შეშლილებს, უსინათლოებს, ყველას მოარჩენსო, ასე რომ, მეორე, წყვდიადში წვერს როგორ იქექავდა. შემდეგ იმავე ხმამ აუწყა,
ამ ქვეყნად არავითარი მწუხარება აღარ იქნება არც სანაგვე ქალი სამართალში უნდა მივცეთ, დაე პასუხი აგოს და თუ შეუძლია,
კარიბჭესთან და არც სხვაგანო. ახლა კი ქალზე განაწყენდნენ, თავისი რწმენა დაიცვასო. ბებერმა მადლობა გადაუხადა, თავი
მაცხოვარი აქამდე რად არ გამოჩნდაო. ქალი ხომ დიდი ხანია მდაბლად დაუკრა და კედელზე ხელის ფათურით მოძებნა კარი,
დაპირდა, ის კი არა და არ მოდის. ხოდა, ხალხს მობეზრდა. ახლა რომლითაც შემოვიდა. მის დასახმარებლად საბჭოს წევრმა მსახური
დასცინიან, ლანძღავენ, ეს ხომ გასაგებია, აბა, რა საჭიროა, მოიხმო და სანამ მას ელოდა, წესი რომ არ დაერღვია, უსინათლოს
ღამღამობით ქვითინი და ხალხისთვის ძილის დაფრთხობა. მარტო შეეკითხა, ქალზე დაბოღმილი ხომ არ ხარო.
კეთროვანებსღა სჯერათ, არცაა გასაკვირი, იმდენი ეტლიკინა. ასე - დაბოღმილი? რისთვის? ხალხზე დაბოღმილი საერთოდ არ
პირდება ტაძართან მიგიშვებენ და უფლის სავანეში შესვლის ნებას ვარ. რისთვის? მე ხომ არასდროს და არავინ დამინახავს, არც ერთი
დაგრთავენო. სულიერი არ დამინახავს.
- ვის? კეთროვნებს? მსახურმა ბებერი ქუჩაში გაიყვანა. კართან კი ელოდებოდა
- ჰო. ის ყმაწვილი, რომელსაც სული ეხუთებოდა. უსინათლო ყმაწვილს
- ეს როგორ იტლიკინა? ხელზე ჩაებღაუჭა და ერთად გაუყვნენ გზას.

კურდღლისტუჩას განაჩენი გამოუტანეს და წაიყვანეს იმ რომელიც ბებერის გვერდით იდგა და აქამდე მხოლოდ მას, ქვემოთ
ორმოსთან, სადაც მსჯავრდებულებს ქვებით ქოლავდნენ. ეს ორმო მდგარ ქალს დასცქეროდა, ახლა შენიშნა, რომ უსინათლოს
ქალაქიდან ცოტა სამხრეთით მდებარეობდა. ქალის კვალს დასახმარებლად ვიღაც მოვარდა. ამ კაცს პირქუში, ბებერი,
მისდევდა მყვირალა ბრბო, ტაძრის დაცვის ერთ-ერთი უფროსი და გაძვალტყავებული სახე ჰქონდა, შუბლზე კი ტყავის ტოპრაკებში
მისი მცველები. ისინი წელს ზემოთ შიშვლები იყვნენ, თმა და წვერი ჩაკერებული აღთქმის მცნებები მიემაგრებინა. ალბათ მწიგნობარი
დაწნული ჰქონდათ, ხელში კი ეჭირათ ტყავის მათრახები, იყო. მან ბრმის ხელი მიზნისაკენ მიმართა, რათა დასჯა
რომლებიც რკინის წვეტებით ბოლოვდებოდნენ. მცველები წესრიგს გაგრძელებულიყო, მაგრამ ამჯერადაც არაფერი გამოვიდა, ქვები
იცავდნენ. როცა ადგილზე მივიდნენ, აღგზნებული ბრბო ორმოს მიზანს არ ხვდებოდა. სიკვდილმისჯილი ქვემოთ იდგა,
გარს შემოერტყა, მცველმა კი გოგონა ძირს ჩაიყვანა. ორმოში გაბრწყინებული თვალები ფართოდ გაეხილა და რა მოხდებაო,
უამრავი ქვა ეყარა, ორმოს სიღრმეში კი ქვები ძველსა და შავ სისხლს ელოდა.
ჩაემუქებინა. სამართლიანმა მოღვაწემ ბოლოს და ბოლოს მოთმინება
დაცვის უფროსმა ყველას გაჩუმება უბრძანა. დაკარგა, დაიხარა, დიდი წვეტიანი ქვა აიღო და მთელი თავისი
მღვდელმთავრის მაცნემ სასჯელი, მისი მიზეზები ხმამაღლა ბებრული ძალ-ღონით გოგონას ესროლა. ქვა მიზანს ზუსტად
გამოაცხადა და დასძინა, პირველი ქვა ბრალის დამდებმა უნდა მოხვდა, ქალი შეტორტმანდა და გამხდარი ხელები როგორღაც
ისროლოსო. შემდეგ უსინათლო ორმოს კიდეზე დააყენეს და უმწეოდ აიქნია. ბრბო აღფრთოვანებით აყვირდა, ხოლო
აუხსნეს, რა უნდა გაეკეთებინა, მაგრამ ბრმას ამის გაგონებაც არ სამართლიანი წინ გადაიხარა და თავის ნამოქმედარს, ეტყობა,
სურდა. უზომოდ კმაყოფილმა, დახედა. ბარაბამ მისკენ ნაბიჯი გადადგა,
- ქვა რად ვესროლო? რა მესაქმება ამ ქალთან? თვალით სამოსი ოდნავ წამოუწია და ზუსტი, ჩვეული ხელით დანა გაუყარა.
არასოდეს დამინახავს! ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა, თვალი ვერავინ მიატანა. ხალხს
როცა ბოლოს და ბოლოს აუხსნეს, წესი ასეთია და მისგან ამისთვის სად ეცალა. მსხვერპლს ქვებს უმიზნებდნენ და ესროდნენ.
თავს ვერავინ დაიხსნისო, მან პირქუშად ჩაილაპარაკა: ბარაბამ ორმოს კიდესკენ გზა ხელისკვრით გაიკვლია და
- რას იზამ. დაინახა, რომ ქვემოთ, კურდღლისტუჩამ რამდენიმე ნაბიჯი წინ
ბებერს ხელში ქვა ჩაუდეს და მანაც ქვა წყვდიადში ტორტმანით გადადგა, ხელები გაშალა და დაიყვირა:
მოისროლა. ერთხელ კიდევ სცადა - და კვლავ არაფერი გამოუვიდა. - მოვიდა! მოვიდა! ვხედავ მას, ვხედავ! - შემდეგ მუხლებზე
მას ხომ წარმოდგენა არ ჰქონდა სამიზნე სად იყო, უბრალოდ ქვას დაეცა, თითქოს კალთას ჩაებღაუჭა და ჩაიდუდღუნა, - უფალო,
წყვდიადში ისროდა, წყვდიადი კი ყველგან ერთნაირი იყო. ბარაბამ, როგორ დავადასტურო, უფალო, მომიტევე და შემიწყალე, უფალო...

შემდეგ გასისხლიანებულ ქვებზე დაეცა და სული განუტევა. ბარაბას გაახსენდა, როგორ მოისაზრა და ქალს მიყვარხარო,
როცა ყველაფერი დასრულდა, ორმოს კიდესთან ხალხმა უთხრა. დაეუფლა კიდეც - არა, ჯობდა ახლა ამაზე არ ეფიქრა,
დაინახა, რომ ერთი კაცი მკვდარი ეგდო, მეორემ კი ვენახები მაგრამ მიყვარხარო როცა უთხრა - უთხრა მხოლოდ იმისთვის, არ
გადაირბინა და კედრონის ხეობისაკენ მიმავალ გზაზე, გამცეს და დამემორჩილოსო - მერე და სახე როგორ გაუნათდა!
ზეთისხილის ბაღში მიიმალა. მცველები გამოედევნენ და ეძებეს, ამისთანების მოსმენას შეჩვეული არ იყო. ბარაბამ
მაგრამ თითქოს მიწამ უყო პირიო, ვერსად იპოვეს. ნამდვილად გააბედნიერა მაშინ, არადა, ალბათ ხვდებოდა კიდეც,
რომ ატყუებდნენ. იქნებ ვერც ხვდებოდა? ასე იყო თუ ისე, კაცმა
*** თავისას მიაღწია. ყოველდღე მოდიოდა და იმდენი საჭმელი
დაღამდა თუ არა, ბარაბა ორმოსთან დაბრუნდა და ქვემოთ მოჰქონდა, რომ კაცი შიმშილით არ მომკვდარიყო - თავადაც მასთან
ჩავიდა. სიბნელეში ვერაფერს ხედავდა და წინ ხელების ფათურით წვებოდა, ვიდრე კაცს ჭირდებოდა. ბარაბაც ეუფლებოდა, იმიტომ,
მიიწევდა. სულ ქვემოთ იპოვნა ქალის დაფლეთილი სხეული, რომ სხვა ქალი გვერდით არ ჰყავდა, ეუფლებოდა, თუმცა მისი
რომელიც ქვებით თითქმის დაემარხათ. რადგან ქვებს სიკვდილის დუდღუნა ხმა ზარავდა და ნაკლები ილაპარაკეო, თხოვდა. შემდეგ
შემდეგაც დიდხანს ესროდნენ. ქალის სხეული ისეთი პატარა და ფეხი მოურჩა და ცხადია, წავიდა, აბა რა უნდა ექნა!
მსუბუქი იყო, სულ არ დაუმძიმებია ბარაბას ხელები, როცა ის ბარაბამ წინ გადაჭიმული უდაბნო მოათვალიერა.
ციცაბო ფერდობზე ამოძვრა და სიბნელეს შეერია. მიტოვებულსა და მკვდარ უდაბნოს მთვარის მკვეთრი შუქი ეფინა.
ბარაბას ქალის ნეშტი მიჰქონდა. დროდადრო ოთხივე მხრივ ასეთი უდაბნო გადაჭიმულიყო. კაცი იცნობდა ამ
დასასვენებლად ჩამოჯდებოდა და მიცვალებულის სხეულს უდაბნოს და რომც არ შეეხედა, მაინც მთლიანად ხედავდა.
სიბნელეში გვერდით დაასვენებდა. შემდეგ ღრუბელი გაიფანტა, „გიყვარდეთ ერთმანეთი...“
ვარსკვლავები აკიაფდნენ, მთვარე ამოვიდა და მიდამო გაანათა. კვლავ ქალის სახე შეათვალიერა, შემდეგ სხეული ხელში
კაცი იჯდა, შესცქეროდა ქალის სახეს, რომელიც უცნაურად კი აიტაცა და მთისკენ გასწია.
ეჩვენა, თითქმის არ დაზიანებულიყო. არც იმაზე ფერმკრთალი აქლემებისა და ცხვრების ბილიკს გაუყვა, იუდეის უდაბნოს
ჩანდა, ვიდრე სიცოცხლეში იყო. მეტი სიფერმკრთალე არც გავლით მოაბელთა ქვეყნისაკენ რომ მიემართებოდა. ბილიკი
არსებობს. მთლად გამჭვირვალე იყო. ნაჭრილობევიც ზედა ტუჩზე თითქმის არ მოჩანდა, მაგრამ ცხოველთა ნაკვალევი ან არადა,
სულ არ ეტყობოდა, თითქოს მნიშვნელობა არა ჰქონდა ეტყობოდა ტურების მიერ დაღრღნილი ჩონჩხები მოსახვევებს მიანიშნებდა.
თუ არ ეტყობოდა. ჰო, ახლა მაინც რა მნიშვნელობა ჰქონდა. შუა ღამემდე ასე იარა, შემდეგ ბილიკი ქვემოთ დაეშვა და ბარაბა
მიხვდა, ცოტაღა დამრჩაო. იგი ვიწრო ნაპრალში გაძვრა და თითქოს

სხვა, უფრო მიტოვებულ და პირქუშ უდაბნოში გავიდა. აქ ისევ ჰოდა, წევს დასახიჩრებული, მკვდარი. იმას შეეწირა. არის
ბილიკი გამოჩნდა, მაგრამ ბარაბა დასასვენებლად ჩამოჯდა. მძიმე კი ის ჭეშმარიტი მესია?
აღმართის დაძლევით გაიტანჯა, თანაც ადგილამდე მისვლას ჭეშმარიტია, არა? ქვეყნის მაცხოვარია? ადამიანთა მოდგმის
ცოტაღა აკლდა. მაცხოვარია? მაშ ქალს რად არ დაეხმარა? მის გამო ქვებით რად
ნეტავ თავად მოახერხებდა პოვნას თუ მოხუცთან მოუწევდა ჩააქოლინა? თუ მაცხოვარია, ქალი რატომ არ გადაარჩინა?
წასვლა? ბარაბას მოხუცთან წასვლა არ უნდოდა, ჯობდა უმისოდ მისთვის ხომ ეს იოლზე იოლი იქნებოდა, თუკი
ეპოვნა. მოხუცი ალბათ ვერ მიხვდებოდა, მიცვალებული რისთვის მოინდომებდა. მაგრამ არა, ტანჯვა ჭირდებოდა, თავადაც ეწამა და
მოასვენა, განა თავად ბარაბა კი ხვდებოდა? რა საჭირო იყო?.. მაგრამ სხვაც უნდა ეწამებინა. მოწმეებიც ჭირდება, „უფალო, აი,
იფიქრა, აქ მისი სახლიაო, თუკი საერთოდ სადმე ჰქონდა სახლი. დავადასტურე, როგორც მიბრძანე...“ „მკვდრეთით აღვსდექი, რათა
გალგალში არაფრით არ დაკრძალავდნენ, იერუსალიმში კი მის დამედასტურებინა...“
სხეულს ალბათ ძაღლებს მიუგდებდნენ. ეს კი ძალიან ცუდია. არა, ბარაბას ეს ჯვარცმული გულზე არ ეხატებოდა, ბარაბას
თუმცა, რა მნიშვნელობა აქვს? რა განსხვავებაა? აი, ბატონო, მოიყვანა იგი სძულდა, ქალი სწორედ მან მოკლა. მსხვერპლიც ქალისაგან
თავის საცხოვრებელთან, საიდანაც გააძევეს და სადაც ალბათ იმავე სწორედ მან მოითხოვა და თავი არ დაიხსნასო, თვალიც მიადევნა.
სამარეში ჩაწვება, მისი ჩვილი რომ წევს, მერე რა შეემატება? იქ, ორმოშიც კი ჩავიდა. ქალმა ხომ დაინახა, მისკენ წავიდა, ხელები
უბრალოდ მისთვის უნდოდა გარჯილიყო. ადვილი არ არის - გაუშვირა, შველა თხოვა, კალთებზე ჩაებღაუჭა - მან კი
მიცვალებული გაახარო. დასახმარებლად თითიც არ გაანძრია. ესაა უფლის ძე? უფლის
ეს იერუსალიმი რას აიკვიატა? რად დაუკავშირდა იმ მოყვარული ძე! ქვეყნის მაცხოვარი!
ჭკუანაკლულ მეუდაბნოვეებს, ვისაც მხოლოდ ერთი აზრი აქვთ თავად ბარაბამ ის მაინც მოკლა, ვინც პირველი ქვა ესროლა.
აკვიატებული - დიდი მესია მოგვევლინება და ვიჩქაროთ, ყველამ ეს ხომ მაინც გააკეთა. თუმცა ცხადია, ესეც ცოტაა. ქვა უკვე
უფლის წყალობას შევაფაროთ თავიო? ჯობდა მოხუცისთვის გაფრენილი იყო, უკვე მოხვდა. უშედეგო საქმე გახლდათ. და მაინც,
დაეგდო ყური და არც არაფერი დაემართებოდა. მოხუცი მაინც, ბარაბამ ქვის მსროლელი მოკლა.
ადგილიდან დაძვრას არც აპირებდა. ასე ამბობდა, მეყოფა, იმედი კაცმა მოღრეცილი პირი ხელით გაიწმინდა და მწარედ
უკვე იმდენჯერ მომეცა და გამიცრუვდა, მესიობა უკვე იმდენმა ჩაიცინა. შემდეგ მხრები აიჩეჩა, წამოდგა, თავისი ტვირთი ისე
დაიჩემა, ვითომ ეს რას აღმოჩნდება ჭეშმარიტი მესიაო. გაღიზიანებულმა ასწია, თითქოს ტარებით დაიღალა და გზას
კურდღლისტუჩამ კი აიღო და შეშლილებს დაუჯერა. გაუდგა.

მოხუცის სავანეს გვერდი აუქცია, თუმცაღა იცნო, „გიყვარდეთ ერთმანეთი...“

პირველად რომ გადააწყდა, მაშინვე დაიმახსოვრა. ისიც გაახსენდა
მოხუცმა ჩვილის სამარესთან როგორ მიიყვანა. კეთროვნების ***
გამოქვაბულები მარცხნივ მოჩანდა, ჭკუანაკლული როცა თავისიანებთან დაბრუნდა, ისე გამოცვლილიყო,
მეუდაბნოვეებისა კი პირდაპირ, თუმცა მაშინ იქამდე არ უწინდელი ბარაბა ვეღარავინ იცნო. მართალია, იმ ორმა, მაშინ
მიუღწევიათ. ჰო, კაცს ყველაფერი გაახსენდა, თუმცა ახლა, მთვარის იერუსალიმში რომ იყვნენ, ყველას უამბო, უცნაური გახდაო, მაგრამ
შუქზე ყველაფერს სულ სხვა იერი დაჰკრავდა. აი აქ, ფერდობზე გასაკვირი აბა რა იყო, ის ხომ ამდენი ხანი ჯურღმულში იჯდა და
დაეშვნენ და მოხუცმა უამბო, ბავშვი მკვდარი დაიბადა, იმიტომ, თანაც ჯვარზე კინაღამ გააკრეს. ალბათ მალე გაუვლიდა. მაგრამ არა,
რომ დედის მუცელშივე შეჩვენებული იყოვო, მაშინვე დავმარხე, არ გაუარა. თუმცა კარგა ხანია დრო დამდგარიყო. მიზეზი ვერავის
რადგან მკვდარი რაც იბადება, ყოველივე უწმინდურიაო. გაეგო, მაგრამ ბარაბა აშკარად თავის თავს აღარ გავდა.
„შეჩვენდეს ნაყოფი მუცლისა შენისა...“ დედას არ შეეძლო მოსვლა, საერთოდ, ყოველთვის ახირებული იყო, ვერ გაუგებდი, რას
სამაგიეროდ, მერე სამარესთან ხშირად იჯდა ხოლმეო... მოხუცი ფიქრობდა, რას აპირებდა. მაგრამ ახლა სხვანაირად იყო საქმე. ახლა
ლაპარაკობდა, დაუსრულებლად ლაპარაკობდა... ამათთვის სრულიად უცხო გახდა და თავადაც ვგონებ, მათ ისე
აქ არის? მგონი აქ უნდა იყოს... აჰა, აქ არის, აი, ეს ლოდიც... უცხოებივით უყურებდა, თითქოს პირველად ხედავდა. როცა
ბარაბამ ლოდი გადასწია და ქალი გამხმარი ჩვილის გვერდით გეგმებს უზიარებდნენ - არც უსმენდა და არც სიტყვას ჩაურთავდა,
დააწვინა. დასახიჩრებული სხეული ისე გაასწორა, თითქოს თითქოს მისთვის სულ ერთი იყო. იორდანეს ხეობაში, საქარავნო
ცდილობდა მოხერხებულად მოეწყო. მისი სახე და ახლა გზებზე თავდასხმებში, ცხადია, მონაწილეობდა, მაგრამ როგორღაც
მნიშვნელობადაკარგული ტუჩის ზემოთა ნაჭრილობევი უხალისოდ, ნადავლისთვის თავს იკლავსო, ვერ იტყოდი. მთლად
უკანასკნელად შეათვალიერა, შემდეგ ლოდი თავის ადგილას თავს არ არიდებდა ხიფათს, მაგრამ აღარც აღარაფერი აკლდა. ვინ
დააბრუნა, დაჯდა და უდაბნოს თვალი მოავლო. უდაბნო იცის, იქნებ ამასაც გულგრილობის გამო აკეთებდა. თითქოს
მიცვალებულთა საუფლოს გავს, ფიქრობდა იგი, ქალი ახლა უკვე აღარაფერი უნდოდა. მხოლოდ ერთხელ, როცა
აქაა, თავად მოვიყვანე. თუმცა მნიშვნელობა არა აქვს, კაცი მღვდელთმთავრისათვის განკუთვნილ იერიქონის
სიკვდილის შემდეგ სად წვება, მაგრამ ქალი სხვაგან კი არა მაინც მცხოვრებლებისაგან შეგროვილ აღალს ძარცვავდნენ, იგი უცებ
თავისი გამხმარი ჩვილის გვერდით წევს. რაც შემეძლო, ყველაფერი სიბრაზისაგან გახელდა და აღალის მოდარაჯე, ტაძრის ორივე
გავაკეთე, კიდევ ერთხელ გაიფიქრა ბარაბამ, ირიბად ჩაიცინა და მცველი აჩეხა. ვერავინ გაიგო, რისთვის აჩეხა, მათ ხომ
მწითური წვერი მოიქექა. წინააღმდეგობის გაწევა არც უფიქრიათ, მაშინვე დანებდნენ,

როგორც კი ბევრად გვჭარბობენო, დაინახეს. შემდეგ ცხედრებიც ხასიათს ხომ ვერა და ვერ აუღეს ალღო, ყოველთვის უცხო რჩებოდა.
შეურაცხყო და ყველამ გადაწყვიტა, ეს კი მეტისმეტი მოუვიდაო. ერთმანეთის შესახებ მათ ყველაფერი იცოდნენ, ბარაბას შესახებ კი -
მცველები, მღვდელთმთავრის მსახურები, მათ თავადაც სძულდათ, თითქმის არაფერი და საოცარია, სწორედ ამიტომ ენდობოდნენ.
მაგრამ მიცვალებულები - ტაძრის, ტაძარი კი უფლის საკუთრება ცოტა არ იყოს ეშინოდათ კიდეც ამ კაცისა და ამიტომაც, სულის
იყო. ჰოდა, ცოტა დააკლდათ, კინაღამ დაფრთხნენ, როცა ბარაბამ სიღრმეში უფრო მეტად ენდობოდნენ. თუმცა არა, უმთავრესი
მიცვალებულები ასე შეურაცხყო. მიზეზი მაინც მისი სიმამაცე და ჭკუა იყო, რასაც წამოიწყებდა,
საერთოდ, არც კი უცდია, რაიმე ისეთი ჩაედინა, რაც ყველაფერს წარმატებულად ასრულებდა.
თითოეული მათგანისათვის ღირსეული იქნებოდა. თითქოს მათი ახლა კი - აბა ვის სჭირდება მეთაური, რომელსაც მეთურობა
საქმე სულაც არ ენაღვლებოდა. იორდანეს ფონზე გასვლის ჟამსაც სულაც აღარ სურს და საერთოდაც აღარაფერი უნდა? მეთაური,
კი, როცა რომაელ ჯარისკაცებს შეუტიეს, თავი დიდად არ რომელიც მხოლოდ გამოქვაბულის შესასვლელთან ზის და
გამოუდვია. არადა, ესენი არ იყვნენ, კინაღამ ჯვარზე რომ გააკრეს? იორდანეს ხეობას ან უფრო მოშორებით - მკვდარ ზღვას რომ
დანარჩენები ისე დახელდნენ, ყველას ყელი გამოღადრეს და გვამები ეძახიან, სწორედ ამ ზღვას გასცქერის? რომელიც ისეთი უცნაური
მდინარეში გადაყარეს. ეჭვი არავის ეპარებოდა, რომ ბარაბას ხალხის მზერით გიყურებს, რომ სულს გიშფოთებს? სულ მუდამ დუმს და
მჩაგვრელები სხვებივით სძულდა, მაგრამ ყველა რომ მასავით თუ დაგელაპარაკება კიდევ ერთხელ დარწმუნდები, რომ
გულგრილად მოქცეულიყო იმ საღამოს, კარგი დღე არ ახირებულია, თითქოს ფიქრებით სადღაც შორს დაქრის.
დაადგებოდათ. გულისამრევია. იქნებ იმიტომ, რომ ისე დიდი ხანი ჩარჩა
გარდასახვა გაუგებარი იყო. თუ მათ შორის ვინმესთვის იერუსალიმში და ჯვარზე კინაღამ გააკრეს? თითქოს მართლაც
შეიძლებოდა ჭეშმარიტად მამაცი გეწოდებინათ, ამას სწორედ გააკრეს ჯვარზე და თავისიანებთან მხოლოდ ამის შემდეგ
ბარაბა იმსახურებდა. ხანდახან უკიდურესად თავზეხელაღებულ დაბრუნდა.
თავდასხმებს აწყობდა და თავადაც პირველი მიდიოდა. მისთვის ყველას გული ერეოდა, აღარავის უხაროდა, რომ დაბრუნდა
შეუძლებელი არ არსებობდა, ყველაფერს ახერხებდა. სწორედ და კვლავ მათთან მოვიდა. მისი ადგილი აქ აღარაა. მეთაურად ხომ
სიმამაცისა და ჭკუის გამო ენდობოდნენ და ბარაბას გეგმებს ნაღდად აღარ გამოდგება - სხვა რაღაში გამოდგება? უნდა იფიქრო,
ყოველთვის წარმატება მოაქვსო, ამ აზრსაც მიეჩვიენ. ის თითქმის აღარაფრისთვის ვარგა? ჰო, უცნაურია, მაგრამ ასე უნდა იფიქრო.
მეთაური გახდა, თუმცა მეთაურებს საერთოდ არ სცნობდნენ და თუ კარგად გაიხსენებ, ბარაბა ყოველთვის არ იყო ის კაცი,
ბარაბაც არ უყვარდათ. იქნებ მეთაურიც ამიტომ გახდა? სწორედ ვინც ყველას თვითონ მიუძღვის და ყველაფერს თვითონ სწყვეტს.
ამიტომ, რომ ახირებული და ჯიუტი იყო და მათ არ ჰგავდა. მის ისეთი გულადი და თავზეხელაღებული, რომელსაც არც ხიფათი,

არც სიკვდილი, არაფერი აფრთხობს. არა, ასეთი არ იყო, სანამ შეეძლო, რომ ნაყოფი მუცელშივე შეაჩვენა და ზეცისა და დედამიწის
ელიახუმ თვალის უპის ქვეშ ნაჭრილობევი არ დაუტოვა. მანამდე შემქმნელის სიძულვილით შობა.
პირიქით, სიმამაცით მაინცდამაინც არ გამოირჩეოდა. საერთოდ, ეს არა, ეს არავინ იცოდა. არც იმათ, ვინც გამოქვაბულში
ყველას ახსოვდა. მერე კი უცებ მამაკაცად გადაიქცა. სწორედ მას ჩურჩულებდნენ და არც შესასვლელში ჩამომჯდარმა ბარაბამ,
შემდეგ, რაც ელიახუ, ეტყობა მოსაკლავად, მუხანათურად თავს მოაბის გადატრუსულ მთებს და მკვდარ ზღვად წოდებულ
დაესხა. ისინი განწირულებივით დაეჭიდნენ ერთმანეთს და ბარაბამ უკიდეგანო სივრცეს რომ გასცქეროდა.
ზორბა, საშიში, მაგრამ უკვე ხანდაზმული და დამძიმებული ბარაბას ელიახუ არც კი გახსენებია, თუმცა სწორედ იმ
ელიახუ გამოქვაბულის შესასვლელთან ხევში მოისროლა. ადგილას იჯდა საიდანაც მაშინ ის გადააგდო. კაცმა არ იცის, რა
ახალგაზრდა უფრო სხარტი და მოქნილი იყო და თავისი ძალ- მიზეზით, ან უფრო სწორად, სრულიად უმიზეზოდ. იგი
ღონის მიუხედავად, ბებერი მეომარი მას ვერ მოერეოდა. სულ ჯვარცმული მაცხოვრის დედაზე ფიქრობდა. იხსენებდა, თუ როგორ
ტყუილად წამოიწყო ეს ჩხუბი. ნეტავ რას ერჩოდა? ასე რად სძულდა იდგა ქალი და თავის მილურსმულ ძეს, თავისავე გაჩენილ
ბარაბა? ეს არავის ესმოდა, მაგრამ რომ სძულდა, ეს ყველამ იცოდა. ვაჟიშვილს შესცქეროდა. თვალწინ ედგა მისი გამშრალი თვალები,
მათი მეთაურიც ბარაბა სწორედ მაშინ გახდა. მანამდე კი გლეხური, უხეში სახე, რომელსაც ტკივილის გამოხატვა არ შეეძლო,
თავი დიდად არ გამოუჩენია. მამაკაცი იგი მხოლოდ მას შემდეგ ან იქნებ ამის გამოხატვა უცხოების თანდასწრებით არ სურდა? არ
გახდა, რაც ნაჭრილობევი შეიძინა. ავიწყდებოდა მისი საყვედურით აღსავსე მზერა, მას, ბარაბას რომ
აი, ასე ლაპარაკობდნენ, ლაპარაკობდნენ - ჩურჩულებდნენ. შეავლო, როცა წინ ჩაუარა. რატომ შეხედა სწორედ ბარაბას? თითქოს
მაგრამ მათ არ იცოდნენ და არც არავინ იცოდა, რომ სხვისთვის არაფერი ჰქონდა სასაყვედურო!
ელიახუ, ვინც ასე კარგად ახსოვდათ, ბარაბას მამა იყო. ეს არავინ კაცი ხშირად ფიქრობდა გოლგოთაზე, იქ მომხდარ ამბავზე
იცოდა, არც შეიძლებოდა ვინმეს სცოდნოდა. მისი დედა, მოაბელი და ქალზე, იმ მეორეს დედაზე.
ქალი, ტყვედ ჩაიგდეს, როცა იერიქონის გზაზე ქარავანი გაძარცვეს. იგი იჯდა და დაუსრულებლად შესცქეროდა მკვდარი
იმ ქალთან ჯერ ყველა კარგად გაერთო, შემდეგ კი იერუსალიმში ზღვის მიღმა მთებს და ბინდს, რომელიც მოაბელთა მდელოზე
საროსკიპოს მიჰყიდეს. საროსკიპოში ჩქარა შენიშნეს მალე ეშვებოდა.
იმშობიარებსო და იქედანაც გააძევეს. ქალმაც შუა ქუჩაში ისინი კი თავს იმტვრევდნენ, ბარაბა როგორ მოვიშოროთო.
იმშობიარა, მკვდარიც იქვე იპოვნეს, არავინ იცოდა ბარაბა ვისი ოცნებობდნენ თავი დაეხსნათ ამ უსარგებლო ტვირთისაგან, აღარ
შვილი იყო, თავად ქალიც ვერ იყტოდა ამას. მხოლოდ იმის თქმაღა დაენახათ ეს პირქუში სახე, რომელიც სევდის მომგვრელი იყო და
ყოველგვარ სიხარულს სპობდა. როგორ მოიქცნენ? აბა ამის თქმას

ვინ გაბედავს? თავი არავის გამოუდვია, სიმართლე თუ გნებავთ, გაუჩინარების შემდეგ, სინას ან იუდეას უდაბნოში გადაიხვეწა და
ვერავინ ბედავდა, ეს უაზრო, ბრიყვული შიში, თუ რაც გნებავთ ის მარტოსული, უფლისა და ადამიანების სამყაროზე ფიქრობდაო.
უწოდეთ, ძვალსა და რბილში ჰქონდათ გამჯდარი. სხვები პირიქით, ამბობდნენ სამარიელებთან წავიდაო, სწორედ
და კვლავ ჩურჩულებდნენ, ყველას თავი მოგვაბეზრა, არ იმათთან იერუსალიმის ტაძარი, ღვთისმსახურები და მწიგნობრები
გვიყვარს, არც არასოდეს გვყვარებია, იქნებ იღბალმაც სწორედ რომ სძულთ და პასექის დროს, მათ წმინდა მთაზე, კრავის შეწირვის
ამიტომ გვიღალატა, აი, ახლახან კიდევ ორი კაცი დავკარგეთ, ან ჟამს, მუხლებზე დაჩოქილი, ჰარისიმის მთაზე მზის ამოსვლას
სიკვდილმისჯილის გვერდით რა იღბალმა უნდა გაგვიჭრასო. ელოდაო.
გამოქვაბულს ყრუ, მძაფრი სიძულვილი ავსებდა, ბინდიდან ზოგიერთები კი დაბეჯითებით ამტკიცებდნენ, უმეტესწილ
თითქოს ზიზღნარევი მზერა შესცქეროდა მას, ვინც ქარაფის თავზე იგი სირიასთან ახლოს, ლიბანის ფერდობებზე, ყაჩაღთა ბანდის
მარტოდმარტო დაუსრულებლად იჯდა და ხალხს თითქოს ცუდი მეთაური იყო და თუკი იუდეველებსა და ქრისტიანებს
ბედ-იღბლის ნიშნად ევლინებოდა, როგორ მოეშორებინათ წააწყდებოდა, დაუნდობლად უსწორდებოდაო.
თავიდან? და როგორც უკვე ითქვა, რა იყო მართალი და რა ტყუილი,
და აი, ერთხელაც, განთიადისას ბარაბა გაქრა... აღარსად დაბეჯითებით არავინ იცოდა. სამაგიეროდ, ზუსტად ცნობილია,
ჩანდა. თავდაპირველად იფიქრეს, ჭკუაზე შეირყა და კლდიდან რომ უკვე მეექვსე ათეულ წელში გადამდგარმა ბარაბამ რამდენიმე
გადავარდა ან ბოროტი სული ჩაუსახლდა და თავად გადაჩეხაო. წელი პათოსში, რომის ნაცვლის სპილენძის საბადოებში გაატარა და
იქნებ ელიახუს სულმა გაუსწორა ანგარიში? სწორედ იმ ადგილას, ბოლოს მისსავე სახლში მონად აქციეს. არავინ იცის რისთვის
სადაც ოდესღაც ელიახუს დასახიჩრებული სხეული იპოვეს, ხრამი დაიჭირეს ან საბადოებში მუშაობა რისთვის მიუსაჯეს - უფრო
გაჩხრიკეს, მაგრამ ვერაფერი აღმოაჩინეს. მის კვალს საერთოდ საშინელი სასჯელი ხომ არ არსებობდა. მაგრამ გასაოცარი ის კი არ
ვერსად მიაკვლიეს. ბარაბა უბრალოდ გაქრა. არის, რომ საბადოში მოხვდა, გასაოცარი ისაა, რომ ამ ჯოჯოხეთში,
ყველას მაშინვე გულზე მოეშვა და ისინიც ციცაბო მთის თუნდაც მონად ქცეული, ცხოვრებას დაუბრუნდა. თუმცა აქ
კალთაზე მზით გახურებულ თავის ბუდეში მიბრუნდნენ. განსაკუთრებული რამ მოხდა.
ახლა იგი სახედანაოჭებული და ჭაღარა კაცი იყო, თუმცა
*** ყოველივე იმის შემდეგ, რაც ბედისწერამ არგუნა, საოცრად კარგად
არავინ იცის, შემდგომში ბარაბა როგორ ცხოვრობდა, გამოიყურებოდა, გასაკვირველად მალე გამოკეთდა და
ზუსტად ვერავინ გეტყვით, სად გადაიკარგა ან რას აკეთებდა, სანამ ძველებურად ძალ-ღონით აივსო. როცა მაღაროდან ამოვიდა,
ჯერ კიდევ ჯან-ღონით სავსე მამაკაცი იყო. ზოგიერთებს გონიათ, მიცვალებულს გავდა. ჩამომხმარი სხეული ჰქონდა, ორ დამშრალ

ჭასავით თვალის ფოსოებიდან სიცარიელე იხედებოდა. შემდეგ ჩანაცრისფერებული ჰქონდა. ასე გეგონებოდათ, რაღაც ისეთი
თვალებმა სამყარო ისევ აირეკლა, ადრინდელზე უფრო მღელვარე განიცადა, რაზეც ბარაბას წარმოდგენა არა აქვსო. ეს მართლაც ასე
და ქანცგაწყვეტილი ძაღლის მოდარაჯე მზერა შეიძინა, მაგრამ იყო.
დროდადრო კვლავ იელვებდა ის სიძულვილი, რითაც დედამისმა დანარჩენ მონებს ძალიან აინტერესებდათ ეს ორი კაცი, ვინც
სამყარო შეაჩვენა, როცა ბარაბას აჩენდა. თითქმის შეუმჩნეველი იქიდან დაიხსნა თავი, საიდანაც ჩვეულებრივ ვერავინ გამოდიოდა.
ნაჭრილობევი კვლავ გაულურჯდა და გაჭაღარავებული წვერისაკენ მათი ამბის მოსმენა ძალიან უნდოდათ! მაგრამ ისინი დუმილით
დაეშვა. უვლიდნენ გვერდს თავის წარსულს, საერთოდ თავი ყველასაგან
ასეთი ძლიერი რომ არ ყოფილიყო, ვერაფერი გადაარჩენდა, შორს ეჭირათ, ერთმანეთსაც თითქმის არ ელაპარაკებოდნენ,
ამისათვის მადლობა უნდა ეთქვა ელიახუსა და მოაბელი ამიტომ გაუგებარი იყო მათი ურთიერთობა. არადა, განუყრელად
ქალისათვის, ვისგანაც სიცოცხლე მიიღო საჩუქრად. მაგრამ არც ერთად იყვნენ, უცნაურია. საჭმელად და დასასვენებლად
ერთს არ უყვარდა იგი, პირიქით, სძულდა, არც ერთმანეთი ერთმანეთის გვერდით სხდებოდნენ, ღამღამობით, თივაზეც
უყვარდათ. სიყვარული თურმე რა ცოტას ნიშნავს. მაგრამ ბარაბამ არ გვერდიგვერდ ეძინათ, იმიტომ რომ, მაღაროში ერთი ჯაჭვით იყვნენ
იცოდა, რით იყო დავალებული იმ ორი ადამიანისაგან, გადაბმულები.
სიძულვილით რომ ეხვეოდნენ ერთმანეთს. ისინი ერთმანეთს მაშინვე გადააბეს, როგორც კი
იგი აღმოჩნდა დიდ სახლში, სადაც თავი უამრავ მონას მატერიკიდან ჩამოიყვანეს. მონებს თავიდანვე ორ-ორს გადააბმდნენ
მოეყარა, მათ შორის ერთი მაღალი, მოუხეშავი, გაძვალტყავებული ხოლმე და ამის შემდეგ მაღაროში ასე წყვილად მუშაობდნენ,
სომეხიც იყო, რომელსაც სახელად სააკი ერქვა. ზედმეტად ახოვანი ერთმანეთთან დაშორება აღარ შეეძლოთ. ეს ტყუპი მონები
სააკი, მუდამ მხრებში მოხრილი დადიოდა. დიდი, ოდნავ ერთმანეთს ზედმეტად კარგად იცნობდნენ, ხანდახან ერთმანეთი
გადმოკარკლული, შავი და ფართოდ გახელილი თვალები ისე მძაფრი სიძულვილით სძულდათ და ისიც ხდებოდა, სულ
უელავდა, თითქოს ცეცხლი ეკიდა. ჭაღარა, მოკლე თმისა და უმიზეზოდ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ამ ჯოჯოხეთში გადაბმულები
თითქმის გადატრუსული სახის გამო, ხნიერს გავდა, სინამდვილეში იყვენენ, ერთმანეთს დაუნდობლად დაეტაკებოდნენ ხოლმე.
ორმოცს ცოტათი იყო გადაცილებული. ისიც მაღაროდან ამოვიდა, მაგრამ ეს ორი კაცი თოთქოს მორიგდა და ერთმანეთს
მრავალი წელი იქ ბარაბასთან ერთად გაატარა და თავის დახსნაც უბედურების ატანაშიც კი ეხმარებოდა. არც თუ იშვიათად
მასთან ერთად მოახერხა. თუმცა ვერა და ვერ გამოკეთდა. საუბრობდნენ და კატორღელის მძიმე ტვირთს ამით
დაძაბუნებული და მთლად გაჭაღარავებული, თითქოს იმსუბუქებდნენ. თავად ბარაბა ცხადია, დიდი მოსაუბრე არ
კატორღელის სამუდამო დაღს ატარებდა. სახე მთლად გახლდათ, მაგრამ მეორეს ყურადღებით უსმენდა. თავდაპირველად

თავის თავზე არაფერს ყვებოდა, ორივე დუმდა, საიდუმლო, კიდევ დიდხანს ვერ შეძლო. მაგრამ როგორც კი ლაპარაკი მოახერხა,
რომლის გამხელაც არ სურდათ, ორივეს ჰქონდა და ბევრმა წელმა სად და როდის ნახეო, შეეკითხა, ტაძარში ან სამლოცველოში ხომ არ
ჩაიარა, სანამ ერთმანეთის შესახებ რაიმეს შეიტყობდნენ. ერთხელაც, მოგიკრავს თვალი? მაშინ ხომ არ უსმინე, როცა თავის მომავალ
სრულიად შემთხვევით, გაირკვა, რომ ბარაბა ებრაელია და მეუფებაზე საუბრობდა? ან იქნებ სხვა დროს იხილეო? ბარაბა
წარმოშობით იმ ქალაქიდანაა, იერუსალიმად რომ იწოდება. სააკი თავდაპირველად დუმდა, შემდეგ, გოლგოთაზე ვნახეო, უხალისოდ
შეკრთა და კითხვები სეტყვასავით დააყარა. ერთი შეხედვით ამ ჩაილაპარაკა.
ქალაქს კარგად იცნობდა, თუმცა მის ახლოსაც არასოდეს გაუვლია. - გოლგოთა? რა გოლგოთა?
ბოლოს ბარაბას ჰკითხა, ხომ არაფერი იცი იქ რომ ცხოვრობდა და ბარაბამ უპასუხა, ეს სწორედ ის ადგილია, სადაც
მოღვაწეობდა იმ რაბის, იმ უდიდესი წინასწარმეტყველის შესახებ, ბოროტმოქმედებს ჯვარზე აკრავენო.
ვისი მოძღვრებაც ბევრმა იწამაო. ბარაბა მიხვდა რას ეკითხებოდა და სააკი მიჩუმდა. თვალები ძირს დახარა, შემდეგ კი ძალიან
კი, გამიგონიაო, უპასუხა. სააკმა გამოკითხვა კვლავ გააგრძელა, ჩუმად ჩაილაპარაკა.
მაგრამ ბარაბამ თავი აარიდა და თითქმის არაფერი ვიციო უთხრა. - აი თურმე სად გინახავს.
თვალით თუ უნახავს? ჰმ, როგორ არა, კი, დაუნახავს. სააკი მგონი ასე ითქვა პირველი სიტყვა იმ ჯვარცმულზე, ვისზედაც
შეაძრწუნა ამ ცნობამ, რომ ბარაბას რაბი ნანახი ყავდა და ცოტა ხნის შემდგომში იმდენს ლაპარაკობდნენ.
შემდეგ, მართალს თუ ამბობო, ისევ ჩაეკითხა. ბარაბამაც კვლავ სააკს მოძღვრის, მისი წმინდა სიტყვებისა და უდიდესი
უხალისოდ და ნაძალადევად ჰო, მინახავსო, უპასუხა. სასწაულების შესახებ, რაც შეიძლება მეტის გაგება ეწადა. ჯვარს რომ
სააკს წერაქვი გაუვარდა. იგი ადგა, ღრმად ჩაფიქრებული, აცვეს, ეს ხომ თავადაც იცოდა, აბა როგორ არ ეცოდინებოდა. კარგი
თავისი ხვედრით გაოგნებული. მისთვის უცებ ყველაფერი იქნებოდა, ბარაბას რაიმე სხვაც მოეყოლა...
შეიცვალა. ამ სიახლის ბოლომდე აღქმა არ ძალუძდა, მაგრამ გოლგოთა... გოლგოთა... რა უცნაური, უცხო სახელია, არადა
შეიცვალა, უცებ ყოველივე შეიცვალა. ის თურმე უფლის მხილველ რამდენი ხანია იცოდა, რამდენჯერ გაუგონია იქ, ჯვარზე,
კაცთან იყო გადაჯაჭვული. მაცხოვარი როგორ კვდებოდა, რა დიდი სასწაულები მოხდა.
და უცებ ზურგი ზედამხედველის მათრახმა აუწვა, მან ბარაბას ჰკითხა, თუ დაინახე ორად გაპობილ ტაძარს რიდე როგორ
სწორედ ამ დროს ჩაიარა. დარტყმისას სააკი მოიხარა, თითქოს გადაეფარა, მთაც ხომ ორად გაიპო და თუ იქ იდექი, ალბათ ესეც
მათრახს ასე უფრო აიცილებდა და აღგზნებულმა წერაქვი აამუშავა. უნდა გენახაო?
როცა მწვალებელმა, როგორც იქნა ჩაიარა, სააკს სისხლი ღვარად ბარაბამ უპასუხა, შეიძლება ასეც მოხდა, მაგრამ მე არაფერი
ჩამოსდიოდა და ახოვანი სხეული უკანკალებდა. ხმის ამოღება შემიმჩნევიაო.

- კი მაგრამ, მკვდრები ხომ სამარეებიდან გამოვიდნენ! ისინი ამბავი გაიგო. ბარაბამ კი აღარ ისურვა დაემატებინა, ყველაფერი
ხომ მკვდრეთით აღსდგნენ, რათა მისი ძალა და ბრწყინვალება იმიტომ მომეჩვენა, რომ მაშინ ის-ის იყო ჯურღმულიდან ამოვედი
დაედასტურებინათ. და მზემ თვალი მომჭრაო. რა საჭირო იყო? სააკს ამით რა
- ჰო, - ჩაილაპარაკა ბარაბამ. მოემატებოდა? ან ვის რა მოემატებოდა? ჰოდა, არაფერი აუხსნა და
- მისი სიკვდილის ჟამს ხომ მთელ დედამიწაზე წყვდიადი სააკიც გაბედნიერდა, დაუსრულებლად ითხოვდა ამ სასწაულზე
ჩამოწვა! რამე კიდევ მიამბეო. კაცს სახე უბრწყინავდა, მისი ბედნიერება
ო, აი, ეს ბარაბამ თავადაც იხილა, წყვდიადი ნამდვილად თითქოს ბარაბასაც გადაედო, თითქოს ბედნიერებას ერთად
დაინახა. იყოფდნენ. და ყოველთვის, როცა სააკი ითხოვდა, ბარაბა თავის
სააკი, როგორც ჩანს, ბარაბას პასუხმა გააბედნიერა, თუმცა არაჩვეულებრივ ხილვებს აღწერდა და ყოველთვის იმ დიდი ხნის
სასჯელთა საშინელ ადგილზე ფიქრი თრგუნავდა. მას გაპობილი წინანდელ უცნაურ შუქს თითქოს თავიდან ხედავდა.
მთა, ჯვარი და ჯვარზე მსხვერპლად შეწირული უფლის ძე თითქოს ცოტა ხანიც გავიდა და სააკს გაანდო, მაცხოვრის აღდგომის
თვალწინ ედგა. ცხადია, მაცხოვარი უნდა დატანჯულიყო და მოწმე ვიყავიო. არა, არ დამინახავს, როგორ აღსდგა. ეს არავის
მომკვდარიყო, ასე ეწერა, ჩვენს გადასარჩენად ეწერა. ჰო, ასეა, თუმცა დაუნახავს, მაგრამ ის კი ვიხილე, როგორ ჩამოფრინდა ციდან
შეუძლებელია ამის გაგება. მაგრამ სააკი უფრო ხარობდა, როცა მას ანგელოზი, რომელსაც ხელი შუბივით გაეშვირა, ცეცხლი კი
განდიდებულს წარმოიდგენდა თავის სამეუფოში, სადაც ყოველივე ანაფორასავით ემოსა. შუბმა სამარეს ლოდი მოაგლიჯა, იგი ლოდსა
სხვანაირი იყო და აქაურობას არ ჰგავდა. ჯობდა მასზე გადაჯაჭვულ და კლდეს შორის ჩაერჭო, გააპო და მეც დავინახე, რომ სამარე
ბარაბას გოლგოთას გარდა მაცხოვარი კიდევ სადმე ეხილა, რაღა ცარიელი იყოო.
მაინცდამაინც იქ ნახა? სააკი სუნთქვაშეკრული უსმენდა და დიდ, ნდობით აღსავსე
- უცნაურია, - უთხრა მან ბარაბას, - უცნაურია, რომ თვალებს ბარაბას არ აშორებდა. ნუთუ? ნუთუ ამ საცოდავმა,
მაინცდამაინც იქ იხილე, იქ საიდანღა გაჩნდი? ბინძურმა მონამ ეს ყველაფერი იხილა? ნუთუ უდიდესი სასწაული,
ამ შეკითხვას ბარაბამ დუმილით უპასუხა. ყველა სასწაულთა სასწაული მის თვალწინ აღსრულდა? ვინ არის
მეორედ სააკმა, ნუთუ მანამდე მართლა არასოდეს იგი? მისთვის, სააკისათვის რად მოიღეს ასეთი წყალობა, რად
გინახავსო, ჰკითხა. ბარაბამ უცებ არ უპასუხა. შემდეგ პრეტორიის გადააჯაჭვეს ასეთ კაცს, ვინც ასეთი რამ განიცადა, ვინც უფალთან
ეზოშიც ვიყავი, როცა ასამართლებდნენო, უთხრა და როგორ მოხდა, ასე ახლოს იყო?
ისიც უამბო. გაიხსენა ის უცნაური შარავანდედი, სიკვდილმისჯილს ამ ამბავმა ბედნიერებისაგან თავგზა აუბნია და სააკიც
რომ შემოეხვია. სააკი აღტაცებული დარჩა, როცა შარავანდედის მიხვდა, დროა, ჩემს საიდუმლოებას ფარდა ავხადო, დამალვა უკვე

შეუძლებელიაო. მან ფრთხილად მიმოიხედა, დარწმუნდა, რომ არაფრის იმედი მქონდა, მაგრამ მალე, მონათა ნაწილი და მათ შორის
გვერდით არავინ ედგა და ბარაბას რაღაცას გაჩვენებო, ჩურჩულით მეც, აქ გადმომიყვანეს, აქ ბევრი მონა დასჭირდათო.
შეპირდა. შემდეგ ბარაბა კლდის შვერილზე დაყენებულ ლამპართან აი, ასე, ახლა იცი, რომ ქრისტიანი და უფლის მონა ვარო,
მიიყვანა და მოციმციმე ალის შუქზე, ყელზე ჩამოკიდებული მონის დაასრულა თავისი სიტყვა სააკმა და ბარაბას ნდობით აღსავსე
საჭდე აჩვენა. ყველა მონას ეკიდა ასეთი საჭდე, რომელზედაც თვალებით შეხედა.
მეპატრონის დამღა ამოეტვიფრათ. იქ, მაღაროებში, ყველა საჭდეზე რამდენიმე დღე ბარაბა ჩუმი და ჩაფიქრებული იყო. შემდეგ
რომის დამღა იყო დასმული, ისინი სახელმწიფო მონები იყვნენ, სააკს უცნაურად აღფრთოვანებული ხმით შეეკითხა, მაგ წარწერას
მაგრამ სააკის საჭდეს უკანა მხარეზე ორივემ გაარჩია უცნაური, ჩემს საჭდეზეც ხომ ვერ ამოტვიფრავო.
იდუმალი ნიშნები, რომლის მნიშვნელობა არც ერთს არ ესმოდა. სააკმა შევეცდებიო, მაშინვე უპასუხა, მართალია იდუმალი
სააკმა აუხსნა ეს ჯვარცმულის, მაცხოვრის, უფლის ძის სახელიაო. ამ ნიშნები არ ვიცი, მაგრამ ხომ შეიძლება საჭდეს დავხედოო...
უცნაურ, თითქოს ჯადოქრულ ნაჭდევს ბარაბა გაოგნებული ისინი ზედამხედველის ჩავლას დაელოდნენ, შემდეგ კი
დასცქეროდა. მაგრამ სააკმა ჩასჩურჩულა, ამას მხოლოდ ერთი სააკმა ლამპრის მკრთალ შუქზე, წვეტიანი ქვის ნატეხით, ნიშნების
მნიშვნელობა აქვს, კერძოდ ის, რომ მე სააკი, უფლის ძეს ვეკუთვნი, ამოკვეთა მონდომებით დაიწყო. მისი მიუჩვეველი ხელისათვის
მისი მონა ვარო. შემდეგ ბარაბას უფლება მისცა საჭდესათვის ხელი უცნობი მოხაზულობის გამოყვანა იოლი როდი იყო, მაგრამ ძალიან
შეევლო. ბარაბაც დიდხანს იდგა და საჭდე ხელში ეკავა. ცდილობდა, ზუსტად დაემსგავსებინა. მუშაობა მრავალგზის
უცებ ორივეს მოეჩვენა ზედამხედველი მოდისო. არა, შეწყვიტა, ხან ვიღაცამ გაიარა, ხანაც მოეჩვენათ გაიარაო - მაგრამ
შეცდნენ და კვლავ უცნაური წარწერისაკენ დაიხარნენ. სააკმა ბოლოს და ბოლოს წარწერა ამოიტვიფრა და ორივემ გადაწყვიტა,
ბარაბას გაანდო, ეს ერთმა ბერძენმა მომცა. ეს ბერძენი ქრისტიანი და ძალიან კარგი გამოვიდაო. ისინი დასცქეროდნენ თავიანთ ნაჭდევს,
თავადაც მონა იყო, სწორედ მან მიამბო მაცხოვრისა და მისი ამ საიდუმლო წარწერას, რომელსაც თუმცა ვერ კითხულობდნენ,
მეუფების შესახებ, მალე რომ დაიწყება და, მისი როგორ ვირწმუნო, მაინც იცოდნენ, რომ ჯვარცმულის სახელი იყო და ისინიც მისი
ისიც მასწავლა. იგი სადნობ ღუმელთან გავიცანი. იქ კი წელიწადზე მონები ხდებოდნენ. შემდეგ ორივე მუხლებზე დაეცა და უფალს,
მეტხანს ვერავინ ძლებს. ბერძენმა ერთი წელიც ვერ გაძლო და, როცა ყველა უბედურთა მაცხოვარს, ღმერთს, მხურვალე ლოცვა
კვდებოდა, პაპანაქება სიცხეში „ნუ მიმატოვებ, უფალო“, მისი აღუვლინა.
ჩურჩული გავიგონე. შემდეგ მას ფეხები მოაჩეხეს, რათა ხუნდები ზედამხედველმა შორიდან შენიშნა, რომ ლამპართან
ადვილად მოეხსნათ, სხეულს კი ცეცხლში გადაუძახეს - იქ ყველას წამოწოლილი ორი კაცი ისე თვადავიწყებით ლოცულობდა, ვერავის
ასე ექცეოდნენ. ვფიქრობდი მეც ეს დღე მომელის-მეთქი და სხვა არც ამჩნევდა. ისიც თავს დაესხა და ორივე ცემით მიასიკვდილა. შემდეგ,

როგორც იქნა, მიატოვა და სააკიც მიწას დაასკდა. მაგრამ არა, შეაქცევდა, თითქოს ამის დანახვაც არ სურდა. მართალია, ისე
ზედამხედველი კვლავ მობრუნდა, სააკს ისევ უშხუნა და წამოდგომა დგებოდა, რომ სააკს აფარებოდა, ლოცვისას ხელი არავინ
აიძულა. მონები ტორტმანებდნენ, ერთმანეთს ეჯახებოდნენ და ისევ შეუშალოსო. ესე იგი ეხმარებოდა? მაგრამ თავად კი არასოდეს
და ისევ მუშაობდნენ. ულოცია.
ასე იგემა ბარაბამ პირველი ტანჯვა იმ ჯვარცმულისათვის, რატომ? რისთვის? სააკი საგონებელში ჩავარდა. გამოცანაა.
რომელსაც თეთრი სხეული და უბალნო მკერდი ჰქონდა და ჯვარზე ბარაბა მისთვის საერთოდ გამოცანად გადაიქცა. არადა, ფიქრობდა
მის ნაცვლად გააკრეს. კარგად ვიცნობო, აქ, მიწისქვეშეთში, ამ ჯოჯოხეთში ერთმანეთს
წლები გადიოდა, დღეები დღეებს მისდევდა. სააკსა და კარგად დავუახლოვდით, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ერთად
ბარაბას ალბათ დღეთა სათვალავიც აერეოდათ, მაგრამ ყოველ ვილოცეთო. და უცებ მიხვდა, რომ სულ არ იცნობდა, მის შესახებ
საღამოს, ასობით ზუსტად ასეთ ღონემიხდილ მონასთან ერთად მათ არაფერი იცოდა, თუმცა განუშორებლად ერთად იყვნენ.
დასაძინებლად შეყრიდნენ და ისინიც დაღამებულაო, ხვდებოდნენ, დროდადრო გვერდით ჩამოწოლილი ეს უცნაური კაცი სრულიად
გარეთ მათ არასოდეს უშვებდნენ. სისხლისაგან დაცლილნი, უცხოდ ეჩვენებოდა.
ჩრდილებად ქცეულნი, წლიდან წლამდე ცხოვრობდნენ ქვემოთ, მაინც ვინ იყო ეს კაცი ბოლოს და ბოლოს?
წყვდიადში, მიცვალებულთა საუფლოში, სადაც გზას მხოლოდ ისინი ერთმანეთს კვლავ ელაპარაკებოდნენ, თუმცა
ლამპრები და იშვიათი ღუმლები ანათებდნენ. ძველებურად ვეღარ საუბრობდნენ და ბარაბაც ახლა მასთან
მაღაროს შესასვლელში სუსტი შუქი იღერებოდა და იქ, საუბრისას ზურგშექცევით ჯდებოდა. სააკი მის თვალებს ვეღარ
ზემოთ რაღაცას, ალბათ ცას თუ მოკრავდნენ თვალს. მაგრამ მიწა, ის ხედავდა, ან კი დაუნახავს ოდესმე? აბა, ჩაუფიქრდეს - დაუნახავს
სამყარო, რომელსაც ადრე ეკუთვნოდნენ, არასოდეს დაუნახავთ. თუ არ დაუნახავს?
აქვე, შესასვლელში აძლევდნენ საჭმელს - კალათებითა და ბინძური მაშ ვისთან გადააჯაჭვეს სააკი?
გობებით, რათა ღორებივით შეეთქვლიფათ. ბარაბა თავის ხილვებზე აღარაფერს ყვებოდა, ეს კი
სააკი დარდიანი იყო, ბარაბა მასთან ერთად აღარ სააკისთვის ისეთი დიდი დანაკარგი იყო, წარმოდგენაც კი
ლოცულობდა. მას შემდეგ, რაც საჭდეზე მაცხოვრის სახელის შეუძლებელია, ცდილობდა ყველაფერი თავად წარმოედგინა,
ამოტვიფრა ითხოვა, რამდენჯერმე ილოცა, შემდეგ კი მიატოვა. როგორმე თავად გაეხსენებინა. განა იოლი იყო? ვერ ახერხებდა -
უფრო ჩუმი, რაღაც უცნაური და უცხო გახდა. სააკს არაფერი ანდა როგორ მოახერხებდა. თავად სააკი ხომ ჯვარცმულის
ესმოდა, თავიც რომ ემტვრია, მაინც ვერ გაიგებდა. თავად გვერდით არასოდეს მდგარა და არც შარავანდედს დაუბრმავებია.
ძველებურად ლოცულობდა, ხოლო ბარაბა მხოლოდ ზურგს თავად სააკს ხომ უფალი არასოდეს უხილავს.

ძალაუნებურად იმ მოგონებით უნდა არ დაუნახავს და არც არაფერი გაუგონია, მაგრამ ბარაბამ, რომელიც
დაკმაყოფილებულიყო, რაღაც სასწაულებრივით, ოდესღაც ბარაბას მლოცველის გვერდით იდგა, თუმცა თავად არ ლოცულობდა, იგი
თვალით რომ იხილა. ბინდში შენიშნა და ვიღაც მოდისო, სააკს წასჩურჩულა. სააკმაც
ყველაზე მეტად პასექის დილის ხილვები შეუყვარდა, ლოცვა მაშინვე შეწყვიტა, წამოხტა და ხელი წერაქვს დასტაცა,
მიცვალებულთა საუფლოდან უფლის დასახსნელად ცით ეტყობა, იგი ყველაზე საშინელ სასჯელს ელოდა, ამიტომ წინასწარ
მოვლენილი, ალმოდებული ანგელოზი. როცა ამას ნათლად მოიხარა და ზურგი მათრახს მიუშვირა. იგი არავის დაუსჯია, რითაც
წარმოიდგენენ, ზუსტად გეცოდინება, რომ ის, ცხადია, აღსდგა, ორივე განცვიფრებული დარჩა. ზედამხედველი, ცხადია, შეჩერდა,
ცოცხალია, რომ მალე დაბრუნდება და დედამიწაზე თავის მეუფებას მაგრამ სააკს მხოლოდ მეგობრულად შეეკითხა, ასე რად იწექი, ეს
სწორედ ისე დაამკვიდრებს, როგორც ხალხს დაპირდა. სააკს ეჭვიც რას ნიშნავსო. სააკმა ძლივს უპასუხა ჩემს ღმერთს ვლოცულობდიო.
არ ეპარებოდა, სრულად დარწმუნებული იყო, რომ ასე მოხდებოდა. - რომელ ღმერთს? - შეეკითხა ზედამხედველი.
მაშინ ყველას - ყველას, ვინც ახლა მაღაროში იტანჯება, სააკმა აუხსნა, რომელ ღმერთზე იყო საუბარი და მანაც
თავისუფლებას მიანიჭებენ, თავად უფალი გასასვლელში ჩადგება, მდუმარედ დაუქნია თავი, თითქოს ასეც ვფიქრობდიო, აგრძნობინა.
მონებს შეეგებება, ხუნდებს შემოხსნის და ისინიც მაშინვე მის შემდეგ სააკს ჯვარცმული მაცხოვრის ამბები გამოკითხა, მის შესახებ
საუფლოში მოხვდებიან. უკვე მრავალი უცნაური ამბავი მომისმენიაო, თქვა. თავი მართლა
ო, როგორ ოცნებობდა სააკი! და მუდამ, როცა ჯვარზე გააკვრევინა? მონის სამარცხვინო სიკვდილით მოკვდა? და
დასაპურებლად უხმობდნენ, მაღაროს ჭიდან, სასწაული ხომ არ ამის შემდეგ, ღმერთივით სცემენ თაყვანს? სასწაულია... მაცხოვარს
მოხდაო, ზემოთ იხედებოდა. მაგრამ განა აქედან სამყაროს დანახვა რაღად ეძახიან? ღმერთისთვის უცნაური სახელია... ის რას ნიშნავს?
შეიძლებოდა? არავინ იცოდა, გარეთ რა ხდებოდა. ყველაფერი ჩვენ გვაცხონებს? ჩვენს სულებს აცხონებს... რა უცნაურია... ეს რაღა
შეიძლებოდა მომხდარიყო და ვერ გაეგო. მაგრამ ეს თუ მოხდა, საჭიროა?
უფალი თუ უკვე გამოცხადდა, ცხადია, მათ მოუხმობდა. უფალი სააკი შეეცადა აეხსნა. ზედამხედველი ყურადღებით
მათ არ დაივიწყებდა, თავისიანებს არ დაივიწყებდა და უსმენდა, თუმცა ბნელი მონის დაბნეული, გაურკვეველი
მიცვალებულთა საუფლოდან დაიხსნიდა. სიტყვებიდან ბევრი ვერაფერი გაიგო. ხანდახან მხოლოდ თავს
ერთხელ, როცა სააკი კლდის შვერილზე მუხლმოდრეკილი გადააქნევდა. მაგრამ ისეთი ყურადღებით უსმენდა, თითქოს
ლოცულობდა, ძალიან უცნაური ამბავი მოხდა. უბრლო სიტყვები მისთვის საგანგებო მნიშვნელობას იძენდა.
მაღაროში ახლად მოსული ზედამხედველი, რომელმაც ბოლოს თქვა, რა უბედურებაა, რამდენი ღმერთი არსებობს, მათგან
მათი მტანჯველი შეცვალა, სააკს უკნიდან მიუახლოვდა. სააკს იგი

თავი ვერ დაგიხსნია, შენი სიმშვიდისათვის ყველას მსხვერპლი შენს უფალზე, მის ცხოვრებასა და სასწაულებზე, ამ
უნდა შესწიროო... განსაკუთრებულ მოძღვრებაზე, „გიყვარდეთ ერთმანეთი“ რას
სააკმა უპასუხა, ჯვარცმული მსხვერპლს არ თხოულობს, ნიშნავსო. და აი, ერთხელაც ზედამხედველმა თქვა:
მხოლოდ ის უნდა შენივე თავი შესწირო მსხვერპლადო. - კარგა ხანია, ვფიქრობ, სხვებთან ერთად ეს ღმერთიც ხომ
- შენი თავი? კი მაგრამ, როგორ? ეს რაღას ნიშნავს? არ ვაღიარო, მისიც ხომ არ ვიწამო. მაგრამ როგორ ვირწმუნო? ამდენი
- მის დიად სამსხვერპლოზე, შენი თავი უნდა შესწირო უცნაური ამბავი როგორ დავიჯერო? ანკი მე, მონათა
მსხვერპლად. ზედამხედველი ჯვარცმულ მონას როგორ ვეთაყვანო?
- მის სამსხვერპლოზე?.. სააკმა უპასუხა, ჰო, ჩემი უფალი მონის სიკვდილით მოკვდა,
ზედამხედველმა თავი გადაიქნია. მაგრამ სინამდვილეში ჭეშმარიტი ღმერთია. ერთარსება ღმერთია!
- ბნელი მონა ხარ, - უპასუხა შემდეგ, - რასაც ჩაგძახებენ, იმას და თუ მისას ირწმუნებ, სხვას ვეღარავის ეთაყვანებიო.
ამოიძახებ. ეს ვინ გამოიგონა? ეს ბოდვები სად მოისმინე? - ერთარსება ღმერთი! და მონასავით გააკრეს ჯვარზე!
- ბრძენი მონისაგან გავიგონე, - უპასუხა სააკმა, - ერთარსება ღმერთია და ჯვარს აცვეს!
ყოველთვის ასე ამბობდა, თუმცა რას ნიშნავს, ზუსტად თავადაც არ - ჰო, - უპასუხა სააკმა, - ასეა.
ვიცი. ზედამხედველმა უკიდურესი განცვიფრებით შეხედა და
- საქმეც ეს არის, არც არავინ იცის, მსხვერპლად თავი არაფერი უპასუხა, შემდეგ ჩვეულებისამებრ თავი გადააქნია და
შესწირო... მის სამსხვერპლოზე... მის სამსხვერპლოზე... მაღაროში გაუჩინარდა.
შემდეგ რაღაც გაუგებრად ჩაიბუტბუტა და იშვიათი ზედამხედველი მიდიოდა და იდუმალ ღმერთზე
ლამპრების ბინდში, თითქოს მიწამ უყო პირიო, ისე გაუჩინარდა. ფიქრობდა. რაც მეტს ფიქრობდა, ის უფრო და უფრო მიუწვდომელი
სააკი და ბარაბა ამ დაუჯერებელ შემთხვევაზე დიდხანს ხდებოდა. იქნებ მართლა ერთარსება ღმერთია? და მხოლოდ მის
ფიქრობდნენ. ყოველივე ისე უცნაურად გამოიყურებოდა, ვერაფერი წინაშე, ერთადერთი მის წინაშე უნდა ილოცო. იქნებ მთელ
გაეგოთ. ასეთი ადამიანი აქ როგორ გაჩნდა? ნუთუ ჩვეულებრივი სამყაროში მართლაც ერთადერთი, ძლიერი ღმერთი, ზეცისა და
ზედამხედველია? და ჯვარცმულის, მაცხოვრის ხვედრით მიწის მეუფე არსებობს, რომელიც თავის კანონს ყველგან, აქაც კი,
დაინტერესდა? არა, დაუჯერებელია. და მაინც, ამ შემთხვევამ ორივე მიწისქვეშეთში აწესებს? კანონი კი ისე უცნაურია, ვერაფერს
გაახარა. გაუგებ... „გიყვარდეთ ერთმანეთი“ - არა, ამის გაგება შეუძლებელია.
ამის შემდეგ ზედამხედველი სააკთან ხშირად ჩერდებოდა იგი ორ ლამპარს შორის, ბნელში შეჩერდა, რათა კარგად
და ელაპარაკებოდა. ბარაბას ერთხელაც არ დალაპარაკებია. მიამბე დაფიქრებულიყო. უცებ გონება გაუნათდა და მიხვდა, რაც უნდა

გაეკეთებინა, მონა, რომელსაც ეს იდუმალი ღმერთი სწამს, აქედან სააკი შესცქეროდა და ყურებს არ უჯერებდა. ნუთუ
უნდა დაიხსნას, ამ საბადოებს, სადაც ყველაფერი იღუპება, უნდა მართალია? ზედამხედველმა დაუდასტურა, ჰო, მართალია, იქნებ
მოაშოროს და ზევით, მზის გულზე, სხვა სამუშაოზე გადაიყვანოს... თავად შენმა უფალმა ბრძანა, რომ მისი ნება აღსრულებულიყო.
ამ ღმერთისა და მით უმეტეს, მისი მოძღვრების მას არაფერი ესმის, სააკმა გულზე ხელები დაიკრიფა და დადუმდა. შემდეგ
მაგრამ მონას დაიხსნის. უფალმა თითქოს თავად უბრძანა ასე ჩაილაპარაკა, ამხანაგთან განშორება არ შემიძლია, რადგან ერთი
მოიქცეს. ღმერთი გვყავს და ერთი რწმენა გვაქვსო.
როგორც კი ზემოთ მოუწია ამოსვლა, პირდაპირ საბადოების ზედამხედველი ძალიან გაოცდა და ბარაბას შეხედა.
კუთვნილი მიწის დამმუშავებელი მონების ზედამხედველთან - ერთი რწმენა? ამასთან? კი მაგრამ, ეს ხომ მუხლებზე
მივიდა. მას ცოცხალი, გლეხური სახე და დიდი, სველი ტუჩები არასოდეს დგება და არ ლოცულობს?
ჰქონდა. ზედამხედველმა მოუსმინა თუ არა, მაშინვე აგრძნობინა, ეს - ჰო, - გაეპასუხა სააკი, - იქნებ ასეცაა, მაგრამ უფალთან ეს
აზრი არ მომწონს, მაღაროს მონა არ მჭირდებაო. ნამდვილად კი უფრო ახლოსაა. იგი მის გვერდით, ჯვართან იდგა, როცა უფალი
მონები ძალიანაც ჭირდებოდა, განსაკუთრებით მაშინ, ხვნის დრო ეწამებოდა და კვდებოდა. მის ირგვლივ შარავანდედიც შეამჩნია და
იყო და ხარები არ ყოფნიდა. მაგრამ არა, ქვევიდან არავის ამოყვანა ისიც იხილა, თუ როგორ მოამტვრია ცეცხლოვანმა ანგელოზმა
არ სურდა. ისინი არაფრად ვარგოდნენ, ვერაფერს გამორჩებოდი, სამარის ლოდი, რათა უფალი მიცვალებულთა საუფლოდან
მათ არც სხვა მონები სცნობდნენ. დაეხსნა. სწორედ მან ამიხილა თვალი, უფლის ბრწყინვალებასაც მან
- რა უნდა გაეკეთებინათ აქ, მიწაზე? - და მაინც, ბოლოს და მაზიარა.
ბოლოს უფროსს დაუთმო. ზედამხედველმა თავი გადაიქნია. ალმაცერად შეხედა
- საოცარი კია, მას ხომ ყოველთვის თავისი გაჰქონდა - და ბარაბას, ლოყაზე ნაჭრილობევდამჩნეულ კაცს, რომელიც ადამიანს
უფროსიც მაღაროში დაბრუნდა. სახეში არასოდეს უყურებდა. აი, ახლაც შებრუნდა, ნუთუ ასეთი
მეორე დღეს, სააკს მის ღმერთზე უფრო მეტ ხანს ესაუბრა, კაციც სააკის უფალს ეკუთვის? არა, ბარაბა მას არ მოსწონდა.
შემდეგ უამბო სააკისთვის როგორ გაისარჯა, მონას ისღა ზედამხედველს სულაც არ სურდა მაღაროდან ბარაბაც
დარჩენოდა, მაღაროს შესასვლელში დარაჯისათვის თავისი სახელი დაეხსნა, მაგრამ სააკმა გაიმეორა:
ეთქვა, ხუნდებს მაშინვე მოხსნიდნენ და მეორე მონას - მასთან დაშორება არ შემიძლია.
მოაშორებდნენ. შემდეგ ზევით აიყვანდნენ და ვისთანაც ამის ზედამხედველმა რაღაც ჩაიბუტბუტა და ბარაბას
შემდეგ უნდა ემუშავა, იმას ჩააბარებდნენ. ალმაცერად უყურა. შემდეგ უხალისოდ დათანხმდა, დაე, ისე იყოს,

როგორც გინდა, კარგი, ერთმანეთს ნუ დაშორდებითო. თავად კი მაგრამ წარსულთან შედარებით დიდი შეღავათი ჰქონდათ.
მოსცილდა და თავისი მარტოობისაკენ გასწია. მხოლოდ დღის სინათლის დანახვა, სუფთა ჰაერის სუნთქვაც კი
დანიშნულ დროს, სააკი და ბარაბა შესასვლელის დარაჯთან დიდი ბედნიერება იყო და თუმცა მათი გაძვალტყავებული
ჩავიდნენ, მათ ხუნდები შემოხსნეს და მაღაროდან ზევით აიყვანეს სხეულები მცხუნვარე მზისაგან ოფლში იწურებოდა, თუმცა კვლავ
და როცა მიწაზე აღმოჩნდნენ და იხილეს გაბრწყინებული მზე მთის პირუტყვებად ითვლებოდნენ და ადრინდელზე უკეთესად არ
თავზე, საიდანაც ლავანდისა და მურტის სურნელი იფრქვეოდა, ექცეოდნენ, მათ სიხარულს მაინც საზღვარი არ ჰქონდა. მათრახი
როცა იხილეს გაზაფხულის ხეობის სიმწვანე და შორეული ზღვა, ზუსტად ისე ზუზუნებდა, როგორც საბადოში, განსაკუთრებით
სააკი მუხლებზე დაეცა და სიხარულით თავგზააბნეულმა შეჰყვირა: სააკს ხვდებოდა, ის ხომ ბარაბაზე ბევრად სუსტი იყო და მაინც,
- უკვე აქ არის! უკვე მოვიდა! შეხედე - აი, იგი, აი, მისი ორივენი სიცოცხლეს დაუბრუნდნენ. სწორედ ისე ცხოვრობდნენ,
მეუფება! როგორც ყველა ცოცხალი ქმნილება, მიწის ზემოთ ცხოვრობს და არა
დარაჯმა, მათ რომ მოჰყვებოდა, სააკს გაოცებით შეხედა, მიწის წიაღსა და მარადიულ წყვდიადში. დილაც დგებოდა და
შემდეგ წამოსაყენებლად ფეხი ოდნავ წაჰკრა და უთხრა: საღამოც, დღეცა და ღამეც, ისინი ყოველივეს ხედავდნენ და ამით
- ჰა, გასწი. ხარობდნენ.
*** მაგრამ იმასაც ხვდებოდნენ, რომ უფლის მეუფების ჟამი ჯერ
არ დამდგარიყო.
ბარაბა და სააკი გუთანში მშვენივრად შეებნენ. ადრე ხომ თანდათან მათ სხვა მონებიც მიეჩვივნენ და მხეცებად აღარ
ერთი ჯაჭვით იყვნენ გადაბმულები და ორი ხარივით ერთმანეთს თვლიდნენ, ორივეს თმა წამოეზარდა, სხვა მონებს დაემსგავსნენ და
შეეთვისნენ. ამ გაძვალტყავებულ, გასაცოდავებულ, ნახევრად ყურადღებას აღარ აქცევდნენ. საერთოდაც, მნიშვნელოვანი ის კი არ
თავგადაპარსულ მონებს, დანარჩენი მონები მასხრად იგდებდნენ, იყო, რომ ამ ორმა კაცმა ჯოჯოხეთი მოიარა, არამედ ის, რომ იქიდან
ზედ ეტყობოდათ, საიდან მობრძანდნენ. მაგრამ ერთ-ერთმა თავის დაღწევა მოახერხეს. ამან დანარჩენ მონებში თავიდანვე
მათგანმა მალე აღიდგინა ძალა, რადგან ბუნებით ჯანმრთელი იყო ცნობისმოყვარეობა და უნებლიე აღტაცებაც კი გამოიწვია, თუმცა
და ამის შემდეგ სამუშოს არც თუ ისე ცუდად აუდიოდნენ, ამის აღიარება არავის სურდა. მაგრამ ამაოდ ცდილობდნენ გაეგოთ,
ზედამხედველი არ უჩიოდა. მიწისქვეშეთიდან ამოსულ მონებს ეს როგორ მოხდა. ისედაც ჩუმებს, მომხდარ სასწაულზე საუბარი
მეტს რას გამორჩებოდა. საერთოდ არ სურდათ. ეს ორი უცნაური კაცი ყველას გაურბოდა და
ორივე მადლიერების გრძნობით იყო გამსჭვალული. ერთმანეთს არ შორდებოდა.
მართალია, მუშა პირუტყვივით დილიდან საღამომდე შრომობდნენ,

არადა ახლა ეს აუცილებელი სულ არ იყო. საერთო ჯაჭვი თითქოს სააკი მართლაც მაცხოვარმა იხსნა, ბარაბა კი სააკმა
აღარ აკავშირებდათ. ვისთანაც უნდოდათ, იმასთან შეეძლოთ გადაარჩინა. განა ასე არ იყო? ასე არ გამოდიოდა?
დამეგობრება. არც ის იყო სავალდებულო, გვერდიგვერდ დაეძინათ ჰო, ჯობდა ამაზე არ ეფიქრა.
ან ეჭამათ. ისინი კი ძველებურად ერთად ისე დადიოდნენ, თითქოს ბარაბა, ცხადია, გადარჩენისათვის სააკის მადლიერი იყო,
ხუნდები არ შემოეხსნათ. მაგრამ უფლის მადლიერი თუ იყო? ალბათ იყო, მაგრამ
მუშაობისას ძალაუნებურად ერთად იყვნენ შებმულნი, დაბეჯითებით არაფრის თქმა არ შეიძლებოდა, ბარაბასას ვინ რას
მაგრამ სამუშაოს დასრულების შემდეგ სხვა მონებში გარევა გაიგებს.
შეეძლოთ. მაგრამ თუ გავიხსენებთ, რა უცხოდ გრძნობდნენ თავს სააკი დარდობდა, სულ არ ვიცნობ, ასე კი შევითვისეო.
მათ შორის, იქნებ არც ისე უცნაური აღმოჩნდეს, ყველას ასე რომ გული ტკიოდა, რომ ძველებურად ერთად ვეღარ ლოცულობდნენ,
ერიდებოდნენ... მიეჩვივნენ ერთმანეთსაცა და იმ ჯაჭვსაც, ისე როგორც, იქ, საბადოში, მიცვალებულთა იმ საუფლოში. სააკს კი
რომელიც აღარ აკავშირებდათ. თუკი რომელიმეს ღამით ლოცვა ძალიან უნდოდა! მაგრამ ბარაბას არ საყვედურობდა,
გაეღვიძებოდა, სანამ გვერდით ჩაძინებულ ამხანაგს არ დაინახავდა, უბრალოდ მას არაფრის გაგება არ შეეძლო.
გული უსკდებოდა და შეამჩნევდა თუ არა, მაშინვე ჩაწყნარდებოდა. ბარაბას ხასიათში საერთოდ ბევრი რამ იყო გაუგებარი.
რას მოესწრო ბარაბა! ეს როგორ დაემართა! სრულიად სამაგიეროდ მაცხოვრის გარდაცვალება და მისი მკვდრეთით
გაუგებარია, მას ხომ ნაღდად არ სურდა ვინმეს მიჯაჭვებოდა. არადა აღდგომა იხილა. უფლის ირგვლივ არაამქვეყნიური ნათელიც
მიაჯაჭვეს, თანაც არც კითხეს ისე, რკინის ხუნდებით მიაბეს და დაინახა, თუმც ამის შესახებ მეტად აღარ უსაუბრიათ.
თუმცა ხუნდები აღარ ეკეთა, მაინც ვერ იშორებდა. ეჯაჯგურებოდა, სააკი იტანჯებოდა, მაგრამ თავისი სატკივარი როდი
თავის დახსნას ცდილობდა. აწამებდა. თოვლივით თეთრი თმის საფარველქვეშ, გამოფიტულ,
სააკს კი თავის დახსნა არც უცდია, პირიქით, მას ტანჯავდა გადატრუსულ სახეზე, ქურის ნაპერწკლების ნიშნები მოუჩანდა,
აზრი, რომ ძველებურად ახლობელი აღარ იყვნენ. რატომ? რა მოხდა? გამხდარი სხეული ზედამხედველის მათრახის ზოლებით იყო
მათ არასოდეს ულაპარაკიათ, თუ რა სასწაულით დაიხსნეს აჭრელებული, მაგრამ სააკს თავისი სატკივარი როდი სტანჯავდა.
თავი საბადოდან, მიცვალებულთა იმ საუფლოდან. პირველ პირიქით, აბედნიერებდა, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც უფალმა
დღეებში ცოტა ისაუბრეს, შემდეგ შეწყვიტეს. მაშინ სააკი დიდი სასწაული მოახდინა, იგი ამოიყვანა ზემოთ, მზის გულზე,
მაცხოვარმა, უფლის ძემ დაგვიხსნაო, ამბობდა. ჰო, ალბათ ასე იყო, მინდვრის შროშანებთან, რის შესახებაც თავად უფალი ოდესღაც ასე
ცხადია, თუმცა საერთოდ ისეთი შთაბეჭდილება იქმნებოდა, ლამაზად ყვებოდა.

მან ხომ სასწაული ბარაბასთვისაც მოახდინა, მაგრამ ბარაბა ლურსმანივით ერჭობოდა. თუმცა მის გამოხედვას იშვიათად თუ
ახლადდანახულ სამყაროს შეშფოთებით უმზერდა და არავინ ვინმე დაიჭერდა.
იცოდა, რას ფიქრობდა. ორი ახალბედასთვის ცალთვალას, თითქოს არც
პირველ ხანებში მიწის ზემოთ ასე ცხოვრობდნენ. დაუნახავსო, არავითარი ყურადღება არ მიუქცევია. ის დამცინავი
საგაზაფხულო ხვნა მოთავდა თუ არა, ისინი დააყენეს ღიმილი, რითაც შესცქეროდა, როცა ისინი ყველაზე მძიმე
წყლის ბორბალთან, რომელსაც პაპანაქების დადგომისთანავე წყალი დოლაბთან დააყენეს, არავის შეუმჩნევია. ან იქნებ ვერავინ მიხვდა,
უნდა ამოექაჩა, რათა ყველაფერი არ გამხმარიყო. ეს სამუშაოც მძიმე რომ ნაცრისფერი, დახეთქილი ტუჩების გაპობა ღიმილს ნიშნავდა.
გახლდათ. შემდეგ მოსავალი აიღეს და ისინი გაგზავნეს წისქვილში, ადამიანები ვირების საქმეს აკეთებდნენ, რადგან ვირები აკლდათ,
რომელიც რომის ნაცვლის სახლის შორიახლო, სხვა დანარჩენ ადამიანები კი საკმაოზე მეტი ჰყავდათ, თანაც მათი შენახვა უფრო
ნაგებობებს შორის იდგა. ეს შენობები უდაბურ, უბადრუკ იაფი ჯდებოდა. თუმცა სააკსა და ბარაბას იმასთან შედარებით,
სოფელთან ერთად, ნავსაყუდელის გვერდით გადაჭიმულ პატარა რასაც ადრე აძლევდნენ, აქაური კვება თითქმის უხვად მიაჩნდათ და
ქალაქს ჰქმნიდა. ასე აღმოჩნდნენ ბარაბა და სააკი ზღვის საერთოდ, აქ გაცილებით უკეთ ცხოვრობდნენ, თუმცა მძიმე
სანაპიროზე. სამუშაოს ასრულებდნენ. ჩასუქებული, დონდლო ზედამხედველი
ცალთვალა ჯუჯა სწორედ აქ, წისქვილში გაიცნეს. არც ისე ცუდად ექცეოდა, ძირითადად წინ და უკან დარბოდა და
იგი ჯმუხი, ტანდაბალი მონა იყო, გადაპარსული თავი, მხარზე გადაკიდებულ მათრახს იშვიათად ხმარობდა. ეს მათრახი
დანაოჭებული ჩანაცრისფერებული სახე და დახეთქილი ტუჩები დროდადრო ხვდებოდა მხოლოდ უსინათლო მოხუცს, რომელიც
ჰქონდა. ცალი თვალი თაღლითურად იმზირებოდა, მეორე ფეხზე ძლივს იდგა.
ფქვილის მოპარვისათვის ამოთხარეს, ამ დანაშაულისთვისვე წისქვილი შიგნით ფქვილისაგან მთლად გათეთრებული
კისერზე დიდი ხის უღელი ედგა. მას ტომრების ფქვილით ავსება და იყო. დიდი ხნის მანძილზე ფქვილი იატაკში, კედლებში, ჭერს
ბეღელში წაღება ევალებოდა. არც მის მარტივ საქმიანობაში და არც ქვემოთ გაჭიმულ ქსელში, ყველაფერში ჩაჯდა. თავად ჰაერიც
თაგვისფერ-ჩანაცრისფერებულ სახესა და ჯუჯა სხეულში გაჟღენთილი იყო ფქვილით და კიდევ გუგუნით, თუკი ოთხივე
ღირსშესანიშნავი არაფერი იყო. მიუხედავად ამისა, ყველაზე მეტად დოლაბი ტრიალებდა. ყველა შიშველი მუშაობდა, ცალთვალას კი
მას ამჩნევდნენ. არავინ კი იცის, რატომ, იქნებ იმიტომაც, მის თეძოებზე ჯვალო შემოეხვია და წისქვილში ვირთხასავით
დანახვაზე ყველას გული რომ ერეოდა და თავს უხერხულად დაშლიგინებდა. კისერზე დადგმული ხის უღელი ისეთ
გრძნობდა. ყველას ზუსტად შეეძლო ეთქვა, ჯუჯა გვერდით ედგა შთაბეჭდილებას ქმნიდა, თითქოს ვირთხა დაიჭირეს, მან კი
თუ არა, რადგან ზურგზე მუდამ მისი ერთადერთი თვალის მზერა როგორღაც თავის დახსნა მოახერხა. ამბობდნენ, როცა ბეღელში

მარტო რჩება, ფქვილს ჭამსო. იმასაც ამბობდნენ, შიმშილის გამო კი ცხადია, აქ მხოლოდ თვალის მიდევნება იყო საჭირო. ჯუჯას კი
არა, სიჯიუტის გამო ჭამს, რადგან თუკი მოიხელთეს, მეორე ასეთი თვალი ნამდვილად ჰქონდა.
თვალსაც ამოთხრიან და უსინათლო მოხუცივით სამუშაოდ სწორედ იმიტომაც შენიშნა, რომ ძროხისთვალებიანი,
დოლაბთან დააყენებენო. ეს სამუშო მის ძალას აღემატება და უფრო გაძვალტყავებული მაღალი მონა, საღამოობით, სიბნელეში,
საზარელია, ვიდრე ის მარადიული წყვდიადი, რომელიც ელოდება, მუხლმორთხმული ლოცულობდა. ასე რატომ ლოცულობდა?
თუკი ქურდობაზე კიდევ ერთხელ წაასწრესო, ოღონდ არავინ იცის, რომელ ღმერთს ლოცულობდა? რომელი იყო ის ღმერთი, ასეთი
ეს მართალი იყო თუ არა. ლოცვა რომ ჭირდებოდა?
არა, ეს ორი ახალბედა ცალთვალას განსაკუთრებით როდი ცალთვალა ჯუჯამ ბევრი ღმერთი იცოდა, თუმცა ლოცვა
აინტერესებდა. მხოლოდ ჩუმ-ჩუმად უთვალთვალებდა, ისევე, თავში აზრადაც არ მოსვლია. რომც მოსვლოდა, ცხადია,
როგორც ყველას და ელოდებოდა, რა მოხდებაო. თუმცა მათ დანარჩენებივით კერპებს მიაკითხავდა და იმ ტაძარში ილოცებდა,
წინააღმდეგ განსაკუთრებით შემართული არ ყოფილა, არა, სადაც კერპების ადგილი იყო. ამ ბრიყვს კი მგონი, ჩემი ღმერთი
განსაკუთრებით შემართული არ იყო. ჯუჯას გაგონილი ჰქონდა, ეს სიბნელეში წინ მიდგასო, ეგონა, თანაც ღმერთს ცოცხალივით
ორი მიწისქვეშეთიდან ამოვიდაო, იქიდან ამოსული კი მას ჯერ ელაპარაკებოდა და ვინ იცის, იქნებ კიდეც ხედავდა. სასწაულია. ის
არავინ ენახა, მაგრამ განსაკუთრებით შემართული ის არავის კი სიბნელეში ჩურჩულებდა, გულს ლოცვით იოხებდა, თუმცა
წინააღმდეგ არ იყო. დღესავით ნათელია, რომ არავითარი ღმერთი აქ არ იყო და ეს
ეს ორი კაცი მაღაროში მოხვდა - ესე იგი მძიმე დანაშაული ყოველივე რაღაც უაზრო წარმოსახვის ნაყოფი გახლდათ.
ჩაიდინეს, თუმცა ერთ-ერთი მათგანი ბოროტმოქმედს სულაც არ რაც არ არსებობს, ის ხომ ადამიანს არც აინტერესებს.
გავდა. სამაგიეროდ, მეორე სწორედაც რომ გავდა და ეტყობოდა, ამას მიუხედავად ამისა, შენიშნა თუ არა სააკი ლოცულობსო, ჯუჯა
თვითონვე გრძნობდა კიდეც. ერთი გასაცოდავებული იყო, მეორე კი მაშინვე მისი არაჩვეულებრივი ღმერთით დაინტერესდა, სააკმაც
მთლად ბრიყვის შთაბეჭდილებას ტოვებდა. როგორ მოახერხეს შეძლებისდაგვარად აუხსნა უფალი ჩემი ყველგან, თვით
მაღაროდან თავის დაღწევა? იმ ჯოჯოხეთიდან ამოსვლა? ვინ სიბნელეშიც არისო, როცა გინდა, შეგიძლია მოიხმო და იგრძნობ,
დაეხმარა? საკითხავი სწორედ ეს იყო. რომ მოვა, შენთან იქნება. ხანდახან იმასაც გრძნობ, რომ მკერდში
მაგრამ ამ საკითხზე პასუხის გაცემა არც ისე იოლი ჩაგისახლდება, ეს კი ნეტარი გრძნობააო. ცალთვალამ უპასუხა,
გახლდათ. არაფერია, უნდა დალოდებოდა მხოლოდ და ყველაფერი მართლა არაჩვეულებრივი ღმერთი გყოლიაო.
გაირკვეოდა. განმარტება, ასეთი თუ ისეთი, ყოველთვის - ჭეშმარიტად. - დაუდასტურა სააკმა.
მოიძებნებოდა. ყველაფერი, ასე ვთქვათ, თავისთავად გაირკვეოდა.

ცალთვალამ თითქოს აწონ-დაწონა ყველაფერი, რაც სააკმა სააკმა წარწერას კიდევ ერთხელ დახედა, საჭდე გადააბრუნა,
უხილავ, მაგრამ ალბათ ძლიერ ღმერთზე უამბო, შემდეგ კი ჰკითხა, გულზე მიიკრა და ბედნიერებით გაცისკროვნებულმა, უფლის მონა
მაღაროდან მან ხომ არ დაგიხსნათო. ვარ, უფალს ვეკუთვნიო, განაცხადა.
- ჰო, - თქვა სააკმა, - მან დაგვიხსნა. - ჰოო, - თქვა ცალთვალამ.
შემდეგ დასძინა, ის ჩაგრულთა ღმერთია და ყველა მონას შემდეგ მის მაღაროელ მეგობარზე ჩამოუგდო სიტყვა. მასაც
ხუნდებისაგან გაათავისუფლებსო. სააკს თავისი რწმენის ქადაგება თუ აქვს ასეთი წარწერაო, იკითხა.
დაუოკებლად სურდა, აქ კი პირდაღებული უსმენდნენ. - რა თქმა უნდა, - უპასუხა სააკმა.
- ჰოო? - თქვა ცალთვალამ. ცალთვალამ, მეც ასე ვფიქრობდიო, თავი დაუქნია. თუმცა
სააკი უფრო და უფრო რწმუნდებოდა, რომ ამ მონას, ამ სინამდვილეში გაუკვირდა, რომ იმ ორ კაცს ერთი ღმერთი ჰყავდა
ყველასთვის უსარგებლო, თვალდათხრილ ჯუჯას ჭირდებოდა იმის და ერთი რწმენა ჰქონდა. ის ნაჭრილობევიანი ბოროტმოქმედი ხომ
მოსმენა, თუ როგორ გადაარჩენდნენ მასაც, სხვებსაც და ღვთის არასოდეს ლოცულობდა. ისინი კვლავ და კვლავ ამ
ნებითა და სურვილით სააკს იგი უნდა მოექცია. სააკიც ღმერთზე განსაკუთრებულ ღმერთზე საუბრობდნენ და სააკი გრძნობდა
დაუსრულებლად ლაპარაკობდა, თუმცა ბარაბა ალმაცერად ერთმანეთის რა კარგად ესმოდათ. კარგია, რომ ცალთვალას თავისი
უმზერდა და მის საქციელს, ვგონებ, სულაც არ იწონებდა. დიადი საიდუმლო გაუმხილა, ეტყობა, ეს თავად უფალმა ჩააგონა.
ერთხელაც, სამუშაოს დამთავრების შემდეგ, ისინი დოლაბზე წისქვილში ყველა გაოგნდა, როცა ერთ მშვენიერ დილას
მარტონი ჩამოსხდნენ. სააკმა ცალთვალას თავისი საიდუმლო ზედამხედველმა განაცხადა, დღეს, დანიშნულ დროს, სააკსა და
გაუმხილა და საჭდეზე ამოტვიფრული წარწერაც აჩვენა. საერთოდ ბარაბას თავად პროკურატორი ელოდებაო. ასეთი რამ ჯერ
ცალთვალამ თავად თხოვა იდუმალი ღმერთის სახელი მითხარი, არასოდეს მომხდარა, ყოველ შემთხვევაში ზედამხედველს არ
თუკი ცხადია, ამის თქმის უფლება გაქვსო. სააკმაც მისი სახელი ახსოვდა და ისიც სხვებზე არანაკლებ გაოცებული დარჩა. ვერაფერი
წარმოსთქვა, თანაც უფლის ძალისა და სიდიადის დასტურად, გაეგო. ორ უბადრუკ მონას თავად რომის მმართველი რად იხმობდა!
წმინდა სახელის საიდუმლო ნიშნებიც აჩვენა. ცალთვალამ წარწერა ზედამხედველს მათი გაცილება დაავალეს და მგონი, თავადაც
დიდი ინტერესით დაათვალიერა. შემდეგ ასევე ყურადღებით დაფრთხა. ასე ახლოს ეს ზვიადი ბატონი მასაც არასოდეს ენახა.
მოისმინა სააკის ნაამბობი ბერძენ მონაზე, რომელმაც ეს წარწერა თუმცა ზედამხედველი რა შუაშია, მას მონების დანიშნულების
ამოტვიფრა და ყოველი მონახაზის მნიშვნელობა იცოდა. ადგილზე მიყვანა ევალება.
წარმოგიდგენია, უფლის ყველა ნიშანი ესმოდა! დანიშნულ დროს ისინი გზას გაუდგნენ. მთელი წისქვილი
კი მათ კვალს გადასცქეროდა. თვით ვირთხისმაგვარი ჯუჯაც,

რომელსაც დახეთქილი ტუჩებით გაღიმებაც არ შეეძლო, ზედამხედველს ენა დაება, კი, კმაყოფლი ვარო, წაილუღლუღა, და
ერთადერთი თვალით ასევე მათ კვალს გასცქეროდა. ყოველი შემთხვევისათვის, საერთოდ მონებს დიდად არ
სააკსა და ბარაბას უგამცილებლოდ ამ ვიწრო ქუჩებში, ვათამამებო, დაუმატა. გაუგებარია, დიდმა მბრძანებელმა ეს
ცხადია, გზა აებნეოდათ. ისინი ხომ ქალაქს არ იცნობდნენ. ჰოდა, მგზნებარება დააფასა თუ არა. ზედამხედველის ჩასუქებული სახე
ახლა ზედამხედველს უკან მიჰყვებოდნენ და ერთმანეთთან მან მხოლოდ გაკვრით შეათვალიერა და ხელის მსუბუქი აქნევით
ძველებურად ისე ახლოს იდგნენ, თითქოს კვლავ ერთი ჯაჭვით დაითხოვა. ზედამხედველს გამეორება არ დასჭირვებია, მაშინვე
გადაბმულიყვნენ. მოუსვა, თანაც სიხარულით თავგზააბნეულმა, სიჩქარეში თავის
კედარის კარზე ფეხით მიბმულმა ახოვანმა მონამ ისინი მბრძანებელს ზურგიც კი შეაქცია.
დიდ სახლში შეუშვა და იქვე, კარს მიღმა, გადახურულ რომაელი სააკსა და ბარაბას მიუახლოვდა და სადაურები
კოლონადაში დარაჯს გადააბარა. დარაჯმაც, თავის მხრივ, მზით ხართ, რა დანაშაულისთვის გაგასამართლეს, მაღაროდან როგორ
გაჩაჩახებული ეზო გაიარა და ისინი შეიყვანა მომცრო დარბაზში, ამოხვედით, ვინ დაგეხმარათო, გამოკითხა. თანაც ძალიან
რომელსაც პატარა ეზოსაკენ გასასვლელიც ჰქონდა. აი, ამ დარბაზში მეგობრულად ემასლაათებოდა. შემდეგ წამოდგა, დარბაზი გაიარა
ისინი მოულოდნელად რომაელის წინაშე აღმოჩნდნენ. და საოცრად ახოვანი აღმოჩნდა. იგი სააკს მიუახლოვდა, მის საჭდეს
სამივე პირქვე დაემხო და თავები იატაკს ახალეს - ეს ხელი მოჰკიდა, დამღას დახედა და თუ იცი, საჭდეზე რა არის
ზედამხედველმა ასწავლა, თუმცა სააკი და ბარაბა თვლიდნენ, რომ ამოტვიფრულიო, შეეკითხა. სააკმა, ეს რომის სახელმწიფო დამღააო,
თავის ასე დამცირება იმის წინაშე, ვინც მხოლოდ ადამიანი იყო, უპასუხა.
ნამდვილად არ ვარგოდა. და მაინც, წამოდგომა მხოლოდ ბრძანების პროკურატორმა თავი დაუქნია, ჰო, სწორია, ესე იგი, შენც
გაგონების შემდეგ გაბედეს. დარბაზის მოშორებულ კუთხეში, სახელმწიფოს ეკუთვნიო, უთხრა. შემდეგ საჭდე გადაატრიალა და
სავარძელში გაშხლართულმა რომაელმა სამივენი ხელით მოიხმო. აშკარა ინტერესით, თუმცა გაუოცებლად, საჭდეს მეორე მხარეზე
ისინიც გაუბედავად მიუახლოვდნენ და თვალი შეავლეს. რომაელი საიდუმლო ნიშნები დაათვალიერა.
ჩაფსკვნილი, სამოციოდე წლის კაცი იყო, სავსე, მაგრამ ძლიერი სახე, - იესო ქრისტე. - წაიკითხა მან. სააკი და ბარაბა კი
ფართო ყვრიმალი და აშკარად ბრძანებებს მიჩვეული პირი ჰქონდა. განცვიფრებული დარჩნენ, რომ პროკურატორმა საიდუმლო
მახვილი და გამჭრიახი მზერა მტრულად არ იმზირებოდა. ნიშნები და უფლის წმინდა სახელი გაარჩია.
უცნაურია, მაგრამ ეს რომაელი სულაც არ გაფრთხობდა. - ვინ არის? - იკითხა რომაელმა.
პროკურატორმა თავდაპირველად ზედამხედველს - ჩემი ღმერთია, - უპასუხა სააკმა და ხმა ოდნავ
გამოჰკითხა, ეს მონები როგორ იქცევიან, კმაყოფილი თუ ხარო. შეუთრთოლდა.

- ასე. მგონი მისი სახელი არ გამიგონია, მაგრამ უამრავი პროკურატორი იდგა და მას თვალს არ აშორებდა. შემდეგ
ღმერთი არსებობს. ყველას ხომ ვერ დაიმახსოვრებ. ეს რა, შენი ნიკაპში მოკიდა ხელი და გადატრუსულ სახეზე დააცქერდა.
მშობლიური მხარის ღმერთია? არაფერი კი უთქვამს და როცა დაინახა, რისი დანახვაც სურდა,
- არა, - უპასუხა სააკმა. - ის ყველას ღმერთია. სააკის ნიკაპს ხელი გაუშვა. შემდეგ ბარაბას მიუახლოვდა, ახლა
- ყველას ღმერთი? ასეა საქმე? კარგი, კარგი. აი, მე მის მისი საჭდე გადააბრუნა და შეეკითხა:
შესახებ არაფერი მსმენია. თავის სიდიადეს ეტყობა, მხურვალედ - შენ? შენც ამ მოსიყვარულე ღმერთისა გწამს?
მალავს! ბარაბამ არაფერი უპასუხა.
- ჰო, - თქვა სააკმა. - აბა? გწამს თუ არა გწამს?
ყველას ღმერთიაო, ესე იგი პატარა ძალა არ უნდა ჰქონდეს. ბარაბამ თავი გააქნია.
რით იკრებს ამ ძალებს? - არა? მაშ საჭდეზე მისი სახელი რად ამოგიტვიფრავს?
- სიყავრულით. ბარაბა ისევ გაჩუმდა.
- სიყვარულით? ჰმ, რატომ არა, შეიძლება. კარგი, არ - შენი ღმერთია თუ არა? ეს წარწერა ხომ ამას ნიშნავს?
ჩავერევი, როგორც გინდა ისე ირწმუნე. ოღონდ მიპასუხე, მისი - არა მყავს ღმერთი, - ბოლოს და ბოლოს ისე ჩუმად უპასუხა
სახელი საჭდეზე რად გიწერია? ბარაბამ, თითქოს არც უთქვამს, მაგრამ ეს პასუხი სააკმაც გაიგონა და
- იმიტომ, რომ მას ვეკუთვნი, - უპასუხა სააკმა და ხმა კვლავ რომაელმაც.
ოდნავ აუთრთოლდა. ამ წარმოუდგენელი სიტყვების შემდეგ სააკის
- ოჰო, მას ეკუთვნი? როგორ, განა დამღაზე რომაა სასოწარკვეთით, ტკივილითა და გაოგნებით აღსავსე მზერა ბარაბას
აღნიშნული, იმ სახელმწიფოს არ ეკუთვნი? განა სახელმწიფო მონა ლახვარივით მოხვდა და გულ-ღვიძლი აუწვა, თუმცა თავად მაშინ
არა ხარ? სააკს არ უყურებდა.
სააკმა არაფერი უპასუხა, იდგა და იატაკს ჩასცქეროდა. რომაელი გაოცდა.
ბოლოს რომაელმა თქვა, სხვათაშორის ძალიან უბოროტოდ - არაფერი მესმის, - თქვა მან. - მაშ საჭდეზე „იესო ქრისტე“
თქვა: რად გიწერია?
- უნდა მიპასუხო. ხომ უნდა გავერკვეთ, გესმის თუ არა, რას - მინდა, რომ მწამდეს, - თავაუღებლად უპასუხა ბარაბამ.
ამბობ. მაშ ეკუთვნი სახელმწიფოს თუ არა? რომაელმა შეათვალიერა მისი გამოფიტული სახე. უპისქვეშა
- ჩემს უფალს ვეკუთვნი, - უპასუხა სააკმა ისე, რომ თვალები ნაჭრილობევი, უხეში, სასტიკი პირი, რომელსაც ძველი ძლიერების
არ აუწევია. კვალი შერჩენოდა. ეს უმეტყველო სახე არაფერს ეუბნებოდა, ალბათ

ამისთვისაც რომ მოეკიდა ნიკაპზე ხელი, მაინც არაფერს ეტყოდა. - რატომ?

თუმცა აზრადაც არ მოუვიდოდა ამ მონისათვის აეწია ნიკაპი. - ჩემი ღმერთის უარყოფა არ შემიძლია.
რატომ? თვითონაც არ იცოდა. - უცნაური კაცი ხარ, იმედი მაქვს გესმის, რისი მოსჯაც
პროკურატორი კვლავ სააკს მიუბრუნდა. მომიწევს? ნუთუ მართლა ისეთი მამაცი ხარ, შენი რწმენისთვის
- ნეტავ თუ გესმის ახლა რა მითხარი? შენ ხომ კეისარს სიკვდილი შეგიძლია?
აუჯანყდი? გესმის თუ არა, რომ კეისარიც ღმერთია, შენ კი მისი - ამას მე ვერ გადავწყვეტ, - ჩუმად უპასუხა სააკმა.
საკუთრება ხარ და კისერზეც მისი დამღა გკიდია? არადა, მიცხადებ - შენი პასუხი არც თუ ისე გაბედულად ჟღერს, ნუთუ
სხვა, იდუმალ ღმერთს ვეკუთვნიო, თანაც მისი სახელი საჭდეზეც სიცოცხლე არ გენანება?
ამოგიკვეთავს, რომ დაადასტურო კეისრის კი არა სხვისი საკუთრება - მენანება, - უპასუხა სააკმა.
ვარო. განა ასე არ არის? - მაგრამ თუკი შენს ღმერთს არ უარყოფ, ვერაფერი
- ჰო, - ნერვიულად უპასუხა სააკმა, მაგრამ ხმა აღარ გიშველის, სიცოცხლეს გამოემშვიდობები.
უკანკალებდა. - ჩემს უფალთან განშორება არ შემიძლია.
- კიდევ ადასტურებ? პროკურატორმა მხრები აიჩეჩა.
- ჰო. - შენთვის ვერაფერს გავაკეთებ, - თქვა და მაგიდას
- თუ გესმის, ამისთვის რა გელოდება? მიუახლოვდა, სადაც მათი შემოყვანის დროს იჯდა. სპილოს ძვლის
- ჰო, მესმის. ჩაქუჩი მარმარილოზე დააკაკუნა. - შენი ღმერთივით შეშლილი ხარ,
რომაელი გაჩუმდა. ამ მონათა ღმერთზე ფიქრობდა. - დასძინა, - შენც. სააკისთვის აღარ მიუმართავს.
სიმართლე თუ გნებავთ, მისი სახელი უკვე სმენოდა, ბოლო დროს დარაჯის მოლოდინში პროკურატორი ბარაბას
ბევრს ყბედობდნენ. ამ იერუსალიმელ უგუნურზე, რომელიც მონის მიუახლოვდა, საჭდე გადააბრუნა, ხანჯალი ამოიღო და ალესილი
სამარცხვინო სიკვდილით მოკვდა. „ხუნდებს დალეწავს...“ „უფლის მხრით იესო ქრისტეს სახელი გადახაზა.
მონა ვარ და თავად დამიხსნის...“ ეს ყოველივე შეიძლება არც ისე - რახან მისი არა გწამს, ეს არც გჭირდება, - უთხრა.
უწყინარი აღმოჩნდეს, თუკი დაფიქრდები - ისეთი სახეც, აი, იმას სააკმა კი ამ დროს ისეთი მზერით შეხედა, რომ მზერა
რომ აქვს, არც ერთ მონათმფლობელს არ მოეწონება... ბარაბას ცეცხლივით წაეკიდა და ამას ვერასდროს დაივიწყებდა.
- თუ შენს რწმენას უარყოფ, გადარჩები, - თქვა მან. - შემდეგ სააკი წაიყვანეს, ბარაბა კი დარჩა.
გასაგებია?
- არა, არ შემიძლია. - უპასუხა სააკმა.

პროკურატორმა გონიერი საქციელისათვის შეაქო, უთხრა, ახლა ალბათ შეიძლებოდა. გატანჯულ სხეულსაც თვალს ვერ
ჯილდოს იმსახურებ, წადი ათისთავთან და სხვა, უფრო მსუბუქ აშორებდა, რომც მოენდომებინა, მაინც ვერ მოაშორებდა, ისე კი არც
სამუშაოზე დაგაყენებსო. უნდოდა. ეს სხეული ისე გაძვალტყავებული და უძლური იყო,
ბარაბამ პროკურატორს ელვის უსწრაფესად შეხედა და გაუგებარია ბოროტება აქ როგორ დაიბუდებდა. მისი მკერდი,
რომაელმა ახლაღა შეამჩნია, რომ ამ სახეს ჰქონდა გამომეტყველება, რომელზედაც ყველა ნეკნს დაითვლიდი, სახელმწიფო ბეჭდით
ჰქონდა გამოხედვა და ეს გამოხედვა საშიში არ იყო. მასში დაედაღათ, ნიშნად იმისა, რომ სახელმწიფო ღალატის გამო
სიძულვილი ჩაბუდებულიყო და ისე ცახცახებდა, როგორც წვერი ისჯებოდა. საჭდე კი მოეხსნათ, რაც არ უნდა იყოს, ის მაინც
ისრისა, რომელიც მშვილდის ლარს არასოდეს მოსწყდება. ლითონისაა, თანაც ნამდვილად აღარ ჭირდებოდა.
და ბარაბაც ბრძანების შესასრულებლად გაეშურა. იგი დასაჯეს ქალაქგარეთ, მომცრო გორაკის ფერდობზე,
როცა სააკს ჯვარზე აკრავდნენ, ბარაბა ცოტა მოშორებით, სადაც მეჩხერი ბუჩქები ხარობდა. ბარაბა-შენდობილი სწორედ
ბუჩქებს ამოფარებული იდგა, რათა ჯვარცმულ მეგობარს მისთვის ერთი ასეთი ბუჩქის უკან იდგა. მისი და ჯვარზე გამკვრელების
თვალი არ მოეკრა. მაგრამ სააკი წინასწარ ისე იყო ნაწამები, ბარაბას გარდა გორაკთან კაცი არ ჭაჭანებდა, სააკის სიკვდილი არავის
ალბათ მაინც ვერ შენიშნავდა. იგი მხოლოდ იმიტომ აწამეს, რომ ასე აინტერესებდა. საერთოდ, აქ ბევრი ხალხი იკრიბებოდა ხოლმე,
იყო მიღებული და გადაწყვიტეს განმგებელს ალბათ ბრძანების განსაკუთრებით თუ ვინმეს მძიმე დანაშაულის გამო სჯიდნენ,
გაცემა დაავიწყდაო. არადა, პროკურატორს აზრადაც არ მოსვლია მაგრამ სააკს არავინ მოუკლავს, არავინ გაუძარცვავს და ვინ იყო და
მისი წამება, თუმცა არც ის უთქვამს, ნუ აწამებთო. ჰოდა, ყოველი რა დააშავა არავინ იცოდა.
შემთხვევისათვის ყველაფერი წესისა და რიგირს მიხედვით ისევ გაზაფხული იდგა, სწორედ ისეთი გაზაფხული,
გააკეთეს. რისთვის აკრავდნენ ჯვარზე ამ მონას არავინ იცოდა და როგორც მაშინ, ის და სააკი მიწისქვეშეთიდან რომ ამოვიდნენ, სააკი
დიდად არც არავინ დაინტერესებულა. ისინი ჩვეულ სამუშაოს მუხლებზე დაეცა და „აქ არის, უკვე მოვიდაო“, დაიყვირა.
ასრულებდნენ. მდელოები ირგვლივ მწვანედ ხასხასებდა და ის გორაკიც კი,
სააკისთვის ნახევარი თავი კვლავ გადაეპარსათ, დარჩენილი სადაც სააკი ჯვარზე გააკრეს, ყვავილებს დაეფარა. მთებისა და ცოტა
თეთრი თმა კი სისხლით იყო მოთხვრილი. მას არაფრისმთქმელი მოშორებით, ზღვის თავზე, მზე ანათებდა. შუადღის ხვატი იდგა და
სახე ჰქონდა, მაგრამ ბარაბა სააკს კარგად იცნობდა და მიხვდა, რა საკმარისი იყო უწმინდურ მთაზე ვინმეს გაევლო, რომ ბუზები
აღებეჭდებოდა სახეზე, ძალა რომ ჰქონოდა. ამ სახეს ბარაბა შესეოდნენ, მას კი განძრევა და მათი მოგერიება არ შეეძლო. არა, ამ
ალმოდებული თვალებით შესცქეროდა, თუკი საერთოდ სიკვდილს ამაღლებულსა და განმანათლებელს სწორედ ვერ
შეიძლებოდა ბარაბას ალმოდებული თვალები ჰქონოდა. მაგრამ დაარქმევდი. და მით უმეტეს გაურკვეველი იყო, ბარაბა ასე რად

შეძრა. მისი თვალები ყოველივეს გაფაციცებით ნთქამდა, რომ მოკვდა. ყოველგვარი წყვდიადისა და სასწაულის გარეშე, შუადღის
სამარადჟამოდ დაემახსოვრებინა. ოფლი სააკს შუბლიდან და გულზე, ჩუმად და შეუმჩნევლად მოკვდა. იმათ კი, ვისაც ამისათვის
ღრმად ჩაცვენილი იღლიებიდან მოჟონავდა. მკერდი, რომელზედაც უნდა ეთვალთვალათ, ვერაფერი შენიშნეს, იწვნენ და კამათელს
რომის დამღა ამოეწვათ, აუდ-ჩაუდიოდა, ბუზების მომგერიებელი სწორედ ისე აგორებდნენ, როგორც მაშინ, დიდი ხნის, ძალიან დიდი
არავინ ჩანდა. სააკს თავი ჩამოუვარდა, მომაკვდავი მძიმედ ხნის წინათ. მაგრამ ამჯერად არც წამომხტარან და არც
კვნესოდა. ბუჩქს უკან მიმალულ ბარაბას ყველა ჩქამი ესმოდა. იგი დაფეთებულან, არიქა, ჯვარცმული მოკვდაო. უბრალოდ, ვერაფერი
თავადაც მძიმედ, ნაწყვეტ-ნაწყვეტ სუნთქავდა და პირიც ჯვარზე შენიშნეს. მხოლოდ ბარაბამ შენიშნა და როგორც კი მიხვდა, სული
გაკრული მეგობარივით გაეღო. მოსწყურდა კიდეც, სწორედ ისე, შეუგუბდა, მუხლებზე ისე დაეცა, თითქოს ლოცვას აპირებდა.
როგორც ახლა ალბათ ჯვარზე გაკრულ სააკს წყუროდა. ჰო, უცნაურია! როგორ გაიხარებდა სააკი, ეს რომ დაენახა.
გაუგებარია, მაგრამ ისინი ხომ ასე დიდხანს იყვნენ გადაჯაჭვულნი მაგრამ სააკი უკვე მკვდარი იყო და ვეღარაფერს დაინახავდა.
და ახლა ბარაბას მოეჩვენა, ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა და ბარაბა მუხლებზე დაეცა, მაგრამ ლოცვა მაინც ვერ შეძლო.
ჯვარცმულს ისევ ჯაჭვით მიმაბესო. აბა ვისთვის უნდა აღევლინა ლოცვა. მხოლოდ ცოტა ხანს მუხლებზე
სააკმა რაღაცის თქმა სცადა, ალბათ წყალი დამალევინეთო, იდგა, შემდეგ ჭაღარაწვერიანი, ტანჯული სახე ხელებში ჩამალა და
ითხოვა, მაგრამ ვერავინ გაიგო. ბარაბამაც კი ვერაფერი გაიგონა, ეტყობა, ატირდა.
თუმცა დაძაბული უსმენდა. მართალია, ის მოშორებით იდგა, უცებ ერთ-ერთმა ჯარისკაცმა შენიშნა ჯვარცმული მოკვდაო
მაგრამ შეიძლებოდა ფერდობი აერბინა, ჯვართან მისულიყო, და შეიგინა. ახლა მხოლოდ მისი ჩამოხსნა იყო საჭირო და
მეგობარს გამოხმაურებოდა, რა გინდა, ხომ ვერაფრით შეიძლებოდა გზას გადგომოდი. მათაც ჩამოხსნეს და გზას
დაგეხმარებიო, ეკითხა და ბუზებიც გაეყარა, მაგრამ ბარაბას გაუდგნენ.
ადგილიდან ფეხიც არ მოუცვლია. ბუჩქის უკან იდგა და ასე გააკრეს ჯვარზე სააკი. ბარაბა-შენდობილი კი იდგა და
ადგილიდან ფეხიც არ იცვალა, მხოლოდ ალმოდებულ თვალებს შესცქეროდა.
სააკს არ აშორებდა და ჯვარცმულის ტანჯვის მაცქერალს, თავადაც
პირი დაეღო. ***
ჯვარცმულს მალე დაეტყო, რომ ბევრი აღარ დარჩენოდა. იმ დროისათვის, როცა თავისი თანამდებობა დასტოვა და
იგი უფრო სუსტად სუნთქავდა, მკერდიც ძველებურად აღარ აუდ- დარჩენილი წლების გასატარებლად რომში დაბრუნდა,
ჩაუდიოდა და ბარაბას მისი სუნთქვა საერთოდ აღარ ესმოდა. პროკურატორს კუნძულის ყველა გამგებელზე მეტი სიმდიდრე
შემდეგ ჩავარდნილი მკერდი თითქოს გაიყინა, ესე იგი სააკი ჰქონდა. სამაგიეროდ, საბადოებიცა და მთელი პროვინციაც, მისი

განმგებლობის ჟამს, ჯერ არნახულ შემოსავალს იძლეოდა. მისი წაყვანა გადაწყვიტა. აბა ვინ იფიქრებდა, რომ ბარაბას ასეთი
უთვალავი ზედამხედველი, თავისი მგზნებარებით, სიმკაცრითა და მზრუნველი და მადლიანი მფარველი გამოუჩნდებოდა.
ალბათ სისასტიკითაც არანაკლებ უწყობდა ხელს პროკურატორს ხომალდი ჩვეულებრივზე დიდხანს მიცურავდა, ზურგის
მოსახლეობისა და მონების მთელი ძალები გამოეყენებინა და ქარი დიდხანს არ უბერავდა, მაგრამ მრავალი კვირის მანძილზე
ბუნებისაგანაც ყოველივე გამოეწურა. თავად პროკურატორი კი ნიჩბების მოსმით ხელებდასისხლიანებულმა მონებმა, ბოლოს და
მკაცრი კაცი სულაც არ გახლდათ. სასტიკი ის კი არა, მისი ბოლოს ხომალდი ოსტიაში ჩაიყვანეს. მეორე დღეს პროკურატორი
განმგებლობა იყო და სისასტიკესაც მას მხოლოდ არცოდნის გამო უკვე რომში იყო. მალე კი მისი ქონება და მონებიც ჩამოვიდნენ.
სწამებდნენ, ვინც მას საერთოდ არ იცნობდა. ჭორები და ვარაუდები სასახლე, რომელიც მისი ბრძანებით იყიდეს, ქალაქის
არ ილეოდა. მაღაროს ჯურღმულებსა და მზით გადახრუკულ შუაგულში, უმდიდრეს უბანში იდგა. ეს რამდენიმესართულიანი
ველებზე მომუშავე ათასობით დაბეჩავებული ადამიანი, როცა შენობა მრავალფეროვანი მარმარილოთი იყო მოპირკეთებული და
გაიგებდა პროკურატორი გვტოვებსო, ღმერთს მადლობას სწირავდა არნახული ფუფუნებით მორთული. ბარაბა სხვა მონებთან ერთად
და ახალი განმგებელი უკეთესი იქნებაო, ბრიყვულად სარდაფში ცხოვრობდა, მთელ სასახლეში მხოლოდ ამ სარდაფს
იმედოვნებდა. პროკურატორი კი სასურველ კუნძულს სევდითა და ხედავდა, მაგრამ მაინც ესმოდა, რომ მისი პატრონის სახლში ქონება
სინანულით ტოვებდა. მან ხომ აქ თავის გემოზე იცხოვრა. დუღდა და გადმოდუღდა. თუმცა ეს მისთვის სულ ერთი იყო. მძიმე
განსაკუთრებით თავისი საქმიანობის მიტოვება არ სამუშაოს არ აკეთებინებდნენ, წვრილმან დავალებებს ასრულებდა.
უნდოდა, რადგან ჯერ კიდევ ჯან-ღონით აღსავსე გახლდათ. მაგრამ ყოველ დილით კი ორ სხვა მონასთან ერთად თან ახლდა
ამასთანავე დახვეწილი პიროვნებაც იყო და სიამოვნებით ელოდა იმ გაბღენძილ, გათავისუფლებულ მონას, სამზარეულოს
სიტკბოებას, რომის ფუფუნება და ტოლ-სწორთა საზოგადოება რომ ზედამხედველს, როცა ის სურსათის საყიდლად ბაზარში მიდიოდა.
ჰპირდებოდა. დაჩრდილულ გემბანზე მოხერხებულ სავარძელში ასე რომ ბარაბა რომს საკმაოდ ხშირად ათვალიერებდა.
ჩაფლული პროკურატორი ლაღად ოცნებობდა. მაგრამ, ვინ იცის, იქნებ უფრო სწორი იყო გვეთქვა, რომი
მონები, რომლებსაც პირადი საჭიროებისათვის სულაც არ უნახავს-თქო. რომი ბარაბას მხოლოდ თვალწინ
გამოიყენებდა და მათ შორის ბარაბაც, პროკურატორმა თან წაიყვანა. გაუელვებდა ხოლმე, ხალხით გაჭედილ ვიწრო ქუჩებსა და
თუმცა ბარაბა ამ სიაში მხოლოდ რომაელის კეთილმოსურნეობის ახმაურებულ ბაზრის მოედანზე გზას მიიკვლევდა და ყველაფერი
გამო მოხვდა. მისი ასაკის მონას რაღას გამორჩებოდა, მაგრამ თითქოს შორიდან, ნისლის მიღმა ხედავდა. მსოფლიოს ძლიერი,
პროკურატორმა დაიმახსოვრა ეს დამჯერე, მორჩილი მონა, ასე ხმაურიანი დედაქალაქი თითქოს ნამდვილი არ იყო და ისიც,
გონიერად რომ მისცა თავისი ღმერთის სახელის წაშლის უფლება და ფიქრებში ჩაფლული ისე დაეხეტებოდა, თითქოს იქ არც

იმყოფებოდა. მრავალი ქვეყნის, სხვადასხვა ჯურის მამაკაცებსა და ჰორი უჭირავსო. თანაც უნდობლად შეხედეს, საიდან მოსულა
ქალებს მოეყარათ თავი და ბარაბას გარდა ყველას აოცებდა წმინდა დედის სახელი რომ არ იცისო. ტაძრის დარაჯმა კი მას
ადამიანებით დასახლებული ჭიანჭველების ეს ბუდე, მისი სპილენძით შეჭედილი კარისაკენ უბიძგა და იდუმალი ნიშნით მისი
სიმდიდრე და ბრწყინვალება, ვეებერთელა შენობები და ყოველგვარ გაძევება ითხოვა, რათა თავისი თავიცა და ტაძარიც ბარაბასაგან
ღმერთთა უამრავი ტაძარი, სადაც მოოქროვილი ჯალამბრებით დაეცვა. დარაჯი თითქოს მიხვდა, რომ იგი ზეცისა და დედამიწის
ცნობილი ბატონები მიყავდათ, რათა თავთავიანთი შემქმნელის სიძულვილით იყო ჩასახული და შობილი.
ღმერთებისათვის თაყვანი ეცათ იმ დროს, როცა უკვე Via Appia-ს ბარაბას უპისქვეშა ნაჭრილობევი გაულურჯდა, ველურ,
ვაჭართა მდიდარი სამიკიტნოების მიერ შემოთავაზებული ჩამქრალ მზერაში გასაფრენად მომზადებული ისარივით
ცდუნებები ან საუცხოო აბანოების განცხრომა აღარ იზიდავდათ. აუცახცახდა სიძულვილი, იგი ქუჩებსა და შესახვევებში გარბოდა.
ნებისმიერი სხვა კაცი თვალებს აცეცებდა, რომ ეს ბრწყინვალების „განვედ ჩვენგან, უწმინდურო!“ გზა აებნა, დაეკარგა. ბოლოს და
ხატი დაეჭირა, მაგრამ ბარაბას თვალები არაფერს იჭერდა, შეიძლება ბოლოს სახლს მიაგნო. მაშინვე დასჯა მოუნდომეს და მხოლოდ
იმიტომაც, რომ ძალიან ღრმად ჩამალულიყო და ყოველივეს, რასაც იმიტომ არ დასაჯეს, რომ ყველამ იცოდა, პატრონი წყალობდა.
ხედავდა, როგორც უსარგებლოსა და უცხოს, ხატად არ აქცევდა. არა, თანაც ბარაბას დაბნეული განმარტება უცხო და უცნობ ქალაქში გზა
ყველაფერი ეს ბარაბას არაფერში არ სჭირდებოდა. გინდაც სულ არ დამებნაო, დამაჯერებლად ჟღერდა. ბარაბა მონათა სარდაფის
ყოფილიყო, მისთვის სულ ერთი იქნებოდა. თავად, ყოველ შორეულ კუთხეში დაიმალა. სიბნელეში იწვა, მკერდი აუდ-
შემთხვევაში ასე ფიქრობდა. ჩაუდიოდა და გადახაზული სახელი „იესო ქრისტე“ ცეცხლივით
მაგრამ ეს ქვეყანა ბარაბასთვის მთლად სულ ერთი არ იყო, წვავდა.
რამეთუ სძულდა იგი. იმ ღამით ესიზმრა, რომ სხვა მონასთან იყო გადაჯაჭვული.
ქუჩაში ჩავლილ პროცესიებს: ქურუმებს, მორწმუნეებს, მონა იწვა და ლოცულობდა, ბარაბა კი მას ვერ ხედავდა.
წმინდა სიმბოლოებს თითქოს მირჟაად აღიქვამდა. კაცს, ვისაც - ვისთვის ლოცულობ? - შეეკითხა ბარაბა. - რისთვის
ღმერთი არ ყავდა, უკვირდა, რომ ეს პროცესიები დროდადრო გზაზე ლოცულობ?
ხვდებოდნენ და მათთვის გზა უნდა დაეთმო. იგი კედელს - შენთვის ვლოცულობ, - სიბნელიდან უპასუხა მონამ და
აეკრობოდა ხოლმე და მათ კვალს ალმაცერად, უჩუმრად ბარაბას მისი ხმა ეცნაურა.
გასცქეროდა. ერთხელ გაჰყვა კიდეც და რომელიღაც უცნაურ ჩუმად იწვა, რათა მისთვის ლოცვა არ შეეშალა და ბებერი
ტაძართან მივიდა. ასეთი ტაძარი მას არასოდეს ენახა. შიგნით თვალები ცრემლებით ევსებოდა. გაიღვიძა თუ არა, იატაკზე ხელი
შევიდა და მაშინვე უპასუხეს, ნეტარი იზიდაა, ხელში კი ჩვილი მოაფათურა, ჯაჭვი მოიძებნა, ჯაჭვი კი არსად იყო, არც მონა ჩანდა.

ბარაბა არავისთან, მთელ ქვეყანაზე არავისთან არ იყო ამბობდა, სახიფათო და საზიზღრები არიან, შეიძლება გაგთვალონ,
გადაჯაჭვული. რას არ ჩაიდენენო! მათი ღმერთი ხომ საზარელი ბოროტმოქმედია
ერთხელ მარტო იჯდა და სასახლის თაღიანი სარდაფის და რა ხანია ჯვარზე გააკრეს, ჯობია მათგან თავი შორს გეჭიროსო.
კედელზე, მოფარებულ ადგილას მიჩხაპნილი თევზის ნიშანი ერთ საღამოს, შემთხვევით, სარდაფის წყვდიადში, ბარაბამ
დაინახა. ეს თევზი მოუქნელ ხელს მოეხაზა, მაგრამ რას ორი მონის ჩურჩული გაიგონა. ისინი მას ვერ ხედავდნენ და თავიც
გამოხატავდა ან მასში რა აზრი იფარებოდა, ეჭვს არ იწვევდა. ბარაბა მარტო დაიგულეს. ვერც ბარაბა ხედავდა, მაგრამ ხმები ეცნაურა. ეს
იდგა და აქაურ მონებს შორის ქრისტიანი რომელიაო, ფიქრობდა. ორი მონა ამ სახლში სულ ახალი მოყვანილი იყო, ისინი სულ
ამაზე შემდეგაც დიდხანს ფიქრობდა და ყველას ერთად, თან ყოველ რამდენიმე კვირის წინ იყიდეს.
მათგანს ცალ-ცალკე უთვალთვალებდა, გამოცანის ამოხსნას ორივე ჩუმად საუბრობდა საძმოს შეკრებაზე. ხვალ საღამოს,
ცდილობდა. თუმცა არავინ გამოუკითხავს, არ გამოუკვლევია. აპიის გზაზე, მარკუს ლუციუსის ბაღში რომ იყო დანიშნული,
ძნელი სულაც არ იქნებოდა, მაგრამ არავისთვის არაფერი უკითხავს. მაგრამ ბარაბა მალე მიხვდა, რომ შეკრება დანიშნული იყო არა
სხვა მონებს ბარაბა საერთოდ არ ეკარებოდა, უფრო სწორად, ბაღში, არამედ ებრაელთა კატაკომბებში, რომელიც სწორედ იქ
მხოლოდ აუცილებელ შემთხვევაში მიმართავდა. იგი ხმას არავის იწყებოდა...
სცემდა. ამიტომ, არავის იცნობდა. არც მას იცნობდა ვინმე და არც უცნაური ადგილი აურჩევიათ... მიცვალებულთა შორის...
არავის აინტერესებდა. რამ მოაფიქრათ...
რომში უამრავი ქრისტიანი იყო, ბარაბამ ეს იცოდა. ისიც მეორე საღამოს, სანამ ღამით სარდაფს ჩაკეტავდნენ, ბარაბამ
გაიგონა, რომ ქრისტიანების საძმო ქალაქის სხვადასხვა უბნებში, გაძრომა მოასწრო, თუმცა ამისთვის სიკვდილით დასჯა ელოდა.
თავის სამლოცველოებში იკრიბებოდა. მაგრამ ბარაბა მათთან არ როცა Via Appia-ზე გავიდა, უკვე ბინდი ეშვებოდა და
მიდიოდა. რამდენჯერმე კი დააპირა წასვლა, მაგრამ საბოლოოდ ქუჩაშიც კაციშვილი არ ჭაჭანებდა. ბაღთან მისასვლელი გზა იმ
მაინც არ წავიდა. თავის საჭდეზე მათი ღმერთის სახელი ეწერა, მწყემსმა ასწავლა, რომელიც ცხვრის ფარას შინისაკენ მიერეკებოდა.
მაგრამ სახელი გადახაზული ჰქონდა. ბარაბა მიწისქვეშეთში შევიდა და ვიწრო, დამრეც გზას
უკანასკნელ ხანს ქრისტიანები ცხადია იმალებოდნენ, ხელების ფათურით გაუყვა. დღის სინათლე ზევიდან ჯერ კიდევ
სხვადასხვა უბნებში ჩუმად იკრიბებოდნენ, დევნის ეშინოდათ. აღწევდა და კარგად ჩანდა კუბოთა პირველი რიგი თანდათან
ბარაბამ ეს ბაზარში გაიგონა. იქ ვიღაც კაცი იდგა და გაფშეკილი ბინდში როგორ იძირებოდა. კაცი ხელებს ცივ, სველ კედლებზე
ხუთი თითით ქრისტიანებისაგან თავს ისე იცავდა, როგორც წმინდა აფათურებდა და წინ მიიწევდა. მონებმა თქვეს პირველ, დიდ
დედის ტაძრის დარაჯმა ბარაბასგან დაიცვა თავი. ქრისტიანებზე გალერეაში შევიკრიბოთო, ჰოდა ბარაბაც მიდიოდა და მიდიოდა.

აი, მგონი, ხმები გაისმა. კაცი ადგილზე გაიყინა, ყური ბარაბამ თავზე ხელი იტაცა, თვალები მოიფშვნიტა. ეს რა
მიუგდო - არა, არაფერი ისმოდა. ისევ დაიძრა, ფრთხილად შუქია? ან იყო კი საერთოდ შუქი? იქნებ მოეჩვენა? იქნებ მის
მიაბიჯებდა. მიმავალს ხშირად საფეხურები ხვდებოდა, ხან ერთი, თვალებს ისევ რაღაც დაემართა - როგორც ოდესღაც... დიდი ხნის
ხანაც რამდენიმე საფეხური, და ბარაბაც სულ უფრო და უფრო წინათ - კაცი თვალებს იფშვნეტდა და აქეთ-იქით საცოდავად
ქვევით ეშვებოდა. იხედებოდა.
გალერეა კი არა და არ ჩანდა. მხოლოდ ვიწრო გასასვლელი შუქი არ იყო! არსად არ იყო! ირგვლივ მხოლოდ გაყინული
მიემართებოდა. შემდეგ ეს გასასვლელი ორად გაიყო და ბარაბამაც, წყვდიადი მეფობდა და ბარაბაც ამ წყვდიადში მარტო იდგა, მის
საით წასულიყო, აღარ იცოდა. სრულიად დაბნეული, გაოგნებული მეტი აქ არავინ ჩანდა. არც ერთი სულიერი, არავინ, მხოლოდ
შეჩერდა, მაგრამ ამ დროს, სადღაც შორს ნაპერწკალი აკიაფდა - მიცვალებულები მოჩანდნენ!
ძალიან შორს აკიაფდა. რა თქმა უნდა, ცეცხლის ალია! ბარაბაც იქით მიცვალებულები! ირგვლივ მხოლოდ მიცვალებულები
გაქანდა. ეტყობა, იქ არიან! იყვნენ! ირგვლივ, ყველგან, ყოველ მხარეს, ყველა გასასვლელში,
მოულოდნელად ალი გაქრა. სულ მთლად გაქრა. იქნებ საითაც არ უნდა გაგეხედა, მხოლოდ მიცვალებულები მოჩანდნენ!
შემთხვევით სხვა გასასვლელში შევიდა? უკან გამოქანდა, რათა ალი საით წავიდეს? ბარაბას წარმოდგენა არ ჰქონდა, რა გზას უნდა
კვლავ დაენახა, მაგრამ ალი გაქრა, აღარსად ჩანდა. დადგომოდა, რომ აქედან გასულიყო, თავი დაეხსნა,
ბარაბას ვერაფერი გაეგო. სად არიან? როგორ მოძებნოს? მიცვალებულთა საუფლოსთვის თავი დაეღწია.
არადა, ნამდვილად აქ არიან. მიცვალებულთა საუფლო! მიცვალებულთა საუფლოში
თვითონ სადღა შემოეხეტა? თუმცა არა უშავს, მას ხომ ჩაეშვა! მიცვალებულთა საუფლოში ჩაიკეტა!
კარგად ახსოვს რა გზით იარა, შესასვლელამდე მისვლა არ ბარაბას ელდა ეცა. გულისამრევი შიში იგრძნო და უცებ წინ
გაუჭირდება და უკან დაბრუნება გადაწყვიტა. ალალბედზე გაქანდა. იგი გასასვლელებში დაქროდა, სიბნელეში
მაგრამ, როგორც კი უკან გამობრუნდა, სწორედ იმ გზით, საფეხურებს აწყდებოდა, აქეთ-იქით ეხეთქებოდა, გასვლას,
სადაც ყოველი ორმო დაამახსოვრდა, უცებ, კვლავ ალი დაინახა. აქაურობისაგან თავის დაღწევას ლამობდა. წინ და უკან
მკაფიო, ძლიერი შუქი გვერდითა გასასვლელში გამოჩნდა - ალბათ შეშლილივით დარბოდა, იხრჩობოდა, ბორძიკობდა, აწყდებოდა
ადრე ვერ შეამჩნია და ალიც ახლა სხვა მიმართულებით მიირწეოდა. კედლებს, სადაც მიცვალებულები იყვნენ შემარხულები და აქედან
ეს ალბათ იგივე შუქი იყო და ბარაბაც ახლა იქით გაქანდა. შუქი გაღწევის იმედი ეწურებოდა...
უფრო და უფრო აკაშკაშდა და... მოულოდნელად ისევ ჩაქრა. სულ და აი, როგორც იქნა, იქიდან, ზემოდან, სხვა სამყაროდან
გაქრა. მონაბერი თბილი სიო მიელამუნა... თითქმის გონდაკარგული

ბარაბა ფერდობზე აბობღდა და ვენახში აღმოჩნდა. იქვე, მიწაზე ბარაბა მძიმედ სუნთქავდა, ჰაერიც სიცხიანივით
გაწვა. ასე იწვა და ცარიელ, ჩამუქებულ ზეცას შესცქეროდა. გავარვარებული და ჩახუთული იყო. იქნებ თვად ბარაბას ჰქონდა
ბინდი უკვე ყველგან ჩამოწოლილიყო, დედამიწაზეც, სიცხე, იქნებ ავად გახდა, იქნებ იქ, ქვემოთ, სიკვდილი შემოეპარა?
ცაშიც, ყველგან წყვდიადი მეფობდა. სიკვდილი! ის ხომ ყოველთვის თან სდევდა, მასში დაებუდებინა.
როცა შინ მიბრუნებული ბარაბა ღამეულ Via Appia-ს ყოველთვის, მას შემდეგ, რაც ამ ქვეყანას მოევლინა თან სდევდა.
მიუყვებოდა, თავს ძალიან მარტოსულად გრძნობდა, იმიტომ კი არა, საკუთარი გონების ბნელ, თხუნელას დერეფანივით ვიწრო
რომ გვერდით არავინ ედგა და ქუჩაშიც არავინ ხვდებოდა, არამედ გასასვლელებში სწორედ ის ერეკებოდა, ელდით ავსებდა. თუმცა
იმიტომ, რომ ამ უკიდეგანო ღამეში, მთელი დედამიწა რომ მოეცვა, დაბერდა და სიცოცხლეც აღარ უნდოდა, მაინც ელდით ავსებდა...
მარტოდმარტო მიაბიჯებდა და არც მიწაზე, არც ზეცაში, არც არადა, რა სიხარულით... ჰო, სიხარულით...
ცოცხალი და არც მკვდარი არავინ ეგულებოდა. ბარაბა ყოველთვის არა, არა, ოღონდ ნუ მოკვდება, ოღონდ ნუ მოკვდება!
მარტოსული იყო, მაგრამ ამას მხოლოდ ახლაღა მიხვდა. იგი ისე ისინი კი მიცვალებულთა საუფლოში იკრიბებიან,
მიაბიჯებდა, თითქოს წყვდიადში იყო დამარხული, ბებერ, ეულ ლოცულობენ, თავის ღმერთსა და ერთმანეთსაც შეერწყმებიან.
სახეს კი მამის დანით მიყენებული ნაჭრილობევი სერავდა. სიკვდილის არ ეშინიათ, სიკვდილი დაამარცხეს საძმოს
მოშვებულ, ბებერ მკერდზე ჭაღარა ბალანში ჩამალული მონის შეხვედრებზე, სიყვარულის საღამოებზე იკრიბებიან... „გიყვარდეთ
საჭდე, რომელზედაც უფლის გადახაზული სახელი ეწერა. ჰო, ის ერთმანეთი...“ „გიყვარდეთ ერთმანეთი...“
მარტოდმარტო იყო, არც მიწაზე, არც ზეცაში არავინ ყავდა. და აი, ბარაბა მათთან მივიდა, ისინი კი იქ არ დახვდნენ, არც
ბარაბა თავის თავში, თავის მიცვალებულთა საუფლოში ერთი არ დახვდა. კაცი კი წყვდიადში, თხუნელას დერეფანივით
ჩაკეტილიყო. თავი როგორ დაეღწია იქედან? ვიწრო გასასვლელებში დაეხეტებოდა...
ერთადერთხელ გადააჯაჭვეს კაცს და ისიც რკინის ჯაჭვით. სად დაიკარგნენ? სად დაიკარგნენ ისინი, ვითომ ერთმანეთი
მხოლოდ რკინის ჯაჭვით გადააბეს. მეტი არაფერი, არასდროს... რომ უყვართ?
ბარაბა მიდიოდა და ქვაფენილზე საკუთარი ნაბიჯების ხმა საით წავიდნენ, ირგვლივ ხომ ღამე, ჩახუთული ღამე
ესმოდა. ეს ხმა რომ არა, სრული სიჩუმე დაისადგურებდა, თითქოს ჩამოწვა? (აქ, ქალაქში ჩახუთული ჰაერი უფრო ახრჩობდა), ღამემ,
მთელ ქვეყანაზე მის გარდა არავინ არსებობდა, ყოველი მხრიდან მხურვალე ღამემ მთელ დედამიწას რიდე ჩამოაფარა და სასუნთქი
წყვდიადი შემოხვეოდა. ვარსკვლავებიც არ ჩანდა და გარემო ჰაერიც აღარ დატოვა. ბარაბას ღამე ახრჩობდა, სულს უხუთავდა.
მიტოვებულს, ცარიელს გავდა.

კუთხეში შეუხვია და ტრუსის სუნი ეცა. შორიახლო მდგარი დაღუპულ თავის ძმას, დაღუპული ბარაბა ახლა აღარ უღალატებს!
სახლის სარდაფიდან და პირველი სართულიდან ბოლი ამოდიოდა, ახლა აღარ მოატყუებს!
ზოგიერთი ფანჯრიდანაც ალი გამოიჭრა... ბარაბა იქით გაქანდა! კაცმა უახლოეს ცეცხლმოკიდებულ სახლთან მიირბინა.
გაქანდა და ირგვლივ დაძრული ხალხის ხმა გაიგონა: დიდი ნაკვერცხალი აიტაცა და მეზობელ სახლს ესროლა.
- ხანძარია! ხანძარია! ერთიმეორის მიყოლებით ნაკვერცხლებს იტაცებდა და სახლებს და
გზაჯვარედინზე შენიშნა, რომ მეორე ქუჩაც იწვოდა, თანაც სარდაფებს ესროდა. არ გიღალატებ! არ გიღალატებ! ზუსტად
უფრო ძლიერად. ბარაბას აღარაფერი გაეგებოდა... და ისროდა, არ აცილებდა! რა ცეცხლი ავარდა! ალი ერთი სახლიდან
მოულოდნელად ვიღაცამ დაიყვირა: მეორეზე გადადიოდა, კედლებს ლოკავდა, ყველაფერი ცეცხლში
- ქრისტიანები! ქრისტიანებმა გადაწვეს! გაეხვია! ბარაბა კი ისევ დარბოდა, უფრო დიდ ცეცხლს აჩაღებდა,
მაშინ ყოველი მხრიდან გაისმა: აქეთ-იქით აწყდებოდა, იხრჩობოდა, უფლის გადახაზული სახელი
- ქრისტიანებმა! ქრისტიანებმა! კი გულთან ახლოს უცახცახებდა. არ გიღალატებ! უფალო ჩემო, არ
თავდაპირველად ბარაბა ადგილზე გაიყინა. რას ამბობდნენ, გიღალატებ! როცა ნამდვილად დაგჭირდი, როცა ჟამმა, დიადმა
ვერ გაიცნაურა, გონება ვერ მოიკრიბა. ქრისტიანები რა შუაშია? და ჟამმა დარეკა, როცა ყოველივეს დაღუპვის დრო დადგა! გაჩაღდა
მოულოდნელად ყველაფერს მიხვდა. ცეცხლი, გაჩაღდა! ყველაფერი უშველებელი ცეცხლის ალის
ცხადია ქრისტიანების საქმეა! ქრისტიანებმა გადაწვეს რომი! ზვირთად გადაიქცა და ქვეყანაც ცეცხლმა მოიცვა!
მთელი ქვეყანა გადაწვეს! აი, ეს არის! შეხედე! აი, ეს არის მისი მეუფება!
ახლა გასაგებია კატაკომბებში რად არ დახვდნენ! ისინი აქ
დარჩნენ, რათა ეს უგვანი რომი ცეცხლისათვის მიეცათ, რათა ***
მთელი ეს უგვანი ქვეყანა ცეცხლისათვის მიეცათ! ყველა ქრისტიანი, ვისაც ხანძრის გაჩენაში ბრალი ედებოდა,
საათმა დაჰკრა! მათი მაცხოვარი დაბრუნდა! კაპიტოლიუმის მიწისქვეშა ციხეში ჩაყარეს. მათ შორის ბარაბაც იყო.
ჯვარცმული მოვიდა, ის, გოლგოთელი დაბრუნდა, ხალხის იგი ბოროტმოქმედების ადგილზე შეიპყრეს. დაჰკითხეს და აქ,
გადასარჩენად, ამ ქვეყნის დასარბევად დაბრუნდა. განა ასე არ მათთან მოიყვანეს. ახლა იგი ქრისტიანებთან ერთად იჯდა.
შეჰპირდა? განა არ დაიბარა ამ ქვეყანას ცეცხლს მივცემ, ციხე პირდაპირ კლდეში იყო გამოკვეთილი და კედლებიც
გავანადგურებო? მან ხომ პირობაც დასდო. და, აი, როგორც იქნა, ნესტიანი გახლდათ. ჩამოწოლილ ბინდში სახეები ბუნდოვნად
თავისი ძალა გამოაჩინა. - მას უნდა დაეხმაროს ბარაბა! გოლგოთაზე მოჩანდა და ბარაბას ეს ახარებდა. იგი მოშორებით, დამპალ ჩალაზე
იჯდა და ყველასთვის ზურგი შეექცია.

ქრისტიანები კი სულ ამ ხანძარზე და თავის ხვედრზე შეღებული დატოვა, რათა მცირეოდენ შუქს შემოეღწია, სანამ
საუბრობდნენ. ცხადია, ხანძარი მხოლოდ საბაბი იყო მათ პატიმრებს დაანაყრებდა. თავად, როგორც ჩანს, სულ ახლახანს
შესაპყრობად. მსაჯულმა თავადაც მშვენივრად იცოდა, რომ გამომძღარიყო და ლაზათიანადაც გადაეკრა, რადგან სახე
ქრისტიანებს არაფერი გადაუწვიათ. ისინი ხომ იქ არც ყოფილან, წამოწითლებოდა და ყბედობის გუნებაზე მოსულიყო. ბინძურად
ხანძრის ადგილას არ ყოფილან, როგორც კი გაიგეს შეპყრობას იგინებოდა და მონებს სალაფავს ესროდა. თუმცა თავისი ლანძღვით
გვიპირებენო, ვიღაცამ კატაკომბებში ჩვენი შეხვედრის ადგილი ვინმეს შეურაცხყოფა არც უფიქრია, უბრალოდ ლაპარაკობდა იმ
გასცაო, სახლებიდან არც კი გამოსულან. ქრისტიანები უდანაშაულო ენაზე, რომელზედაც ამ სამსახურში ჩამდგარი ხალხი ლაპარაკობს
არიან. მაგრამ რას იზამ, თუკი ყველას ჭირდება, რომ დამნაშავეები ხოლმე. ყველა დროის ყველა ზედამხედველი ამ ენაზე
სწორედ ისინი იყვნენ, თუკი ყველას უნდა დაიჯეროს, რომ ლაპარაკობდა. საერთოდ კი გულითადი კაცის შთაბეჭდილებას
მოსყიდული ბრობოს ყვირილი, „ქრისტიანებმა გადაწვესო“, სრული ტოვებდა. მან მოულოდნელად შენიშნა ბარაბა, რომელსაც ოდნავ
სიმართლეა. შეღებული კარიდან შემოჭრილი სინათლის სხივი ეცემოდა და
- ვინ მოისყიდა? - სიბნელიდან გაისმა ხმა, მაგრამ მისთვის გულიანად გადაიხარხარა:
ყურადღება არავის მიუქცევია. - ეს ბრიყვიც აქ არის! - დაიყვირა მან. - დარბოდა და რომს
- განა მაცხოვრის მიმდევრებს ხანძრის გაჩენა და რომის ცეცხლს უკიდებდა! ვაი, რა შტერია! თქვენ კიდევ, არ
გადაწვა შეეძლოთ? განა ამის დაჯერება შეიძლება? მაცხოვარი ხომ გადაგვიწვავსო, იტყუებით! ის ხომ სწორედ მაშინ დაიჭირეს, როცა
ადამიანთა სულებს ანადგურებს ცეცხლით და არა მათ ქალაქებს. ნაკვერცხლით ხელში საწვავის საწყობისაკენ, კაიუს სერვიუსის
იგი, უფალი ჩვენი და მიწისა და ზეცის მაცხოვარი, ბოროტმოქმედი საწყობისაკენ მიქროდა!
არ არის. ბარაბას თვალები არ აუწევია. მისი გაყინული სახე არაფერს
და ტყვეებიც ერთხმად ალაპარაკდნენ მასზე, ვინც თავად გამოხატავდა, მხოლოდ თვალის ქვეშ ნაჭრილობევი გაულურჯდა.
სინათლე და სიყვარული იყო და მის მეუფებაზე, მისივე აღთქმითვე დანარჩენი ტყვეები მას განცვიფრებით ათვალიერებდნენ.
რომ ელოდნენ. შემდეგ ჰიმნების გალობა წამოიწყეს და ამ ჰიმნებში ბარაბას აქ არავინ იცნობდა. მონებს ის ვიღაც უცნობი
ისეთი ლამაზი, უცნაური სიტყვები იხმარეს, ბარაბას ადრე რომ ბოროტმოქმედი ეგონათ. დაკითხვითაც კი ცალკე დაკითხეს.
არსად გაეგონა. იგი თავჩაქინდრული იჯდა და მათ გალობას - შეუძლებელია, - ერთმანეთს ეჩურჩულებოდნენ ისინი.
ისმენდა. - რა არის შეუძლებელი?- გაოცდა ზედამხედველი.
სწორედ ამ დროს გარედან ურდული გადასწიეს, კარის - თუკი ყოველივე, რაც გვიამბე, მართალია, შეუძლებელია ეს
ანჯამებმა გაიჭრიალა და ზედამხედველი შემოვიდა. მან კარი ოდნავ კაცი ქრისტიანი იყოს.

რაო? შეუძლებელია? თვითონ რომ ასე თქვა? მაგის ზედამხედველმა ჩაიხითხითა, ტყვეების გაოგნებულ
დამჭერებმა მიამბეს, თანაც დაკითხვაზეც ხომ აღიარა. სახეებს თვალი მოავლო და კარი გაიკეტა.
- არ ვიცნობთ, - შეცბუნებით ბუტბუტებდნენ ტყვეები. - ტყვეები კი კვლავ ბარაბას შემოეხვივნენ და კითხვები
ჩვენიანი რომ იყოს, გვეცოდინებოდა, პირველად ვხედავთ. დააყარეს. ვინ არის? ნუთუ ქრისტიანია? რომელ საძმოს ეკუთვნის?
- თავს ნუ იკატუნებთ! მოიცადეთ, ახლავე გასიამოვნებთ! - ნუთუ ხანძარი მართლა გააჩინა?
ზედამხედველი ბარაბას მიუახლოვდა და კისერზე შებმული საჭდე ბარაბას კრინტიც არ დაუძრავს, სახე სულ ჩაუნაცრისფერდა,
გადმოაბრუნა. - აჰა, შეხედეთ! ეს რა, თქვენი ღმერთის სახელი არ ბებერმა თვალებმა მზერა უფრო ღრმად ჩამალეს.
არის? მე ამ ნაჯღაბნში ვერ ვერკვევი, მაგრამ ხომ ასეა? აბა თავად - ქრისტიანიაო! აბა, რას ამბობთ, განა ვერ დაინახეთ, რომ
წაიკითხეთ! წარწერა გადახაზულია...
ტყვეები ბარაბას და ზედამხედველს შემოეხვივნენ და - გადახაზულია? უფლის სახელია გადახაზული?
საჭდეს მეორე მხარეზე ამოტვიფრულ წარწერას გაოგნებით - ჰო, თავადაც ხომ დაინახეთ!
დახედეს. უმეტესობას მისი წაკითხვა არ შეეძლო, მაგრამ აი, ერთი მონა საჭდეს მისწვდა და თუმცა შუქი სულ გაილია,
ზოგიერთები შეშფოთებით აჩურჩულდნენ: კვლავ დაათვალიერა. ახლა ყველამ დაინახა, რომ ვიღაცას უდავოდ
- იესო ქრისტე... იესო ქრისტე... ძლიერ ხელს სახელი დანით მკვეთრად, უხეშად, ჯვარედინად
ზედამხედველმა საჭდე გადააბრუნა და ტყვეებს გადაეხაზა.
გამარჯვებულის იერით გადახედა. - რად არის გადახაზული უფლის სახელი? - ეკითხებოდნენ
- ჰა, ახლა რაღას იტყვით? მაინც არ არის ქრისტიანი? თავად, ისინი. - რატომ? ეს რას ნიშნავს? რა, არ გესმის? ეს რას ნიშნავს?
თქვენ წარმოიდგინეთ, ქრისტიანი ვარო, მსაჯულს მოახსენა, თანაც მაგრამ ბარაბა კრინტსაც არ ძრავდა. იგი თავჩაქინდრული
დასძინა, კეისარს კი არა, აი, იმ ღმერთს ვეკუთვნიო, თქვენ რომ იჯდა, ტყვეებს ხელს არ უშლიდა მისი საჭდე დაეთვალიერებინათ,
ლოცულობთ და კარგა ხნის წინ ჯვარზე ჩამოკიდეს. ჰოდა, ახლა მაგრამ ხმას არ იღებდა. ტყვეებს კი ეს კაცი უფრო და უფრო აოცებდა
ამასაც ჩამოკიდებენ, თუ გინდათ, ნიძლავს დაგიდებთ. სხვათა და ამძვინვარებდა. თავი ქრისტიანად მოაქვს, მარამ არ შეიძლება
შორის, არც თქვენ აგცდებათ, თუმცა უფრო მოხერხებულები ქრისტიანი იყოს! სად გაგონილა! ბოლოს და ბოლოს ვიღაცამ
აღმოჩნდით, ოღონდ, ეგ არის; არ გაგიმართლათ რაღა, ერთი მტერი მოხუცს მიმართა. ეს მოხუცი მოშორებით, ჯურღმულის კედელთან
გამოგერიათ, ხელში თავად ჩაგვივარდა და ქრისტიანი ვარო იჯდა და აურზაურში მონაწილეობას არ იღებდა. მაგრამ მიმართეს
გამოგვიცხადა! თუ არა, წამოდგა და ბარაბას მიუახლოვდა.

იგი ჩაფსკვნილი თუმცა წელში ოდნავ მოხრილი, მაინც ჯერ დაენდო, მაგრამ ბარაბას სახისაგან მაინც განსხვავდებოდა. ამ
კიდევ ახოვანი კაცი იყო. გრძელი, მაგრამ მკერდზე ჩამოფენილი პირისახეზეც ნაოჭები მოჩანდა, მაგრამ მაინც სხვანაირი, თითქოს
წვერივით შეთხელებული და გაჭაღარავებული თმა ჰქონდა. მთელი სიმშვიდით განათებული იყო. მოხუცს თეთრი სახის კანი ჰქონდა,
მისი იერი პატიოსნებას იწვევდა. მოკრძალებული კაცის ლოყები ჩაცვივნოდა, იქნებ იმიტომაც, რომ კბილები თითქმის აღარ
შთაბეჭდილებას ტოვებდა, მისი ცისფერი, ნათელი თვალები, შერჩენოდა; საერთოდ კი, თითქმის არ გამოცვლილიყო. საუბრითაც
თითქმის ბავშვურად შემოგცქეროდა, თუმცა მხცოვანების სიბრძნეც ძველებურად საუბრობდა და კილოც ისეთივე უბრალო და უეშმაკო
არ აკლდა. ჰქონდა.
თავდაპირველად მოხუცმა ბარაბას ბებერი, გამოფიტული ღირსეულმა მამამ თანდათან შეიტყო უფლის სახელი
სახე დიდხანს ათვალიერა. შემდეგ თავი ისე გაიქნია, თითქოს რაღაც გადახაზული რად იყო და ბარაბამ რომის გადაწვა რად სცადა. კაცს
გაახსენდა. სურდა მათ დახმარებოდა. მაცხოვარს დახმარებოდა და ეს ქვეყანა
- ისე დიდი ხნის წინ მოხდა,- თავის მართლებით ძირისძირობამდე გადაებუგა. ამის გაგონებაზე მოხუცმა მწარედ
ჩაილაპარაკა და ტყვეების გვერდით თივაზე დაეშვა. გადაიქნია თავი და ბარაბას, როგორ დაიჯერე, რომ ჩვენ
დანარჩენი მონები გაოცდნენ, ნუთუ ღირსეული მამა ამ კაცს ქრისტიანებმა რომი გადავწვითო, შეეკითხა, ეს ხომ თავად კეისარმა
იცნობდა? ბრძანა და შენც იმას დაეხმარეო, უთხრა.
მოხუცი კი ამ კაცს აშკარად იცნობდა. როგორც კი ხმა - აბა ქვეყნის მბრძანებელს დაეხმარე, - უთხრა მან, - სწორედ
ამოიღო, ეს მაშინვე ნათელი გახდა. შენი ცხოვრება როგორ იმას, ვინც საჭდეზე მეპატრონედ გიწერია და არა უფალს, ვისი
წარიმართაო, შეეკითხა ბარაბას. ბარაბამაც თავისი ბედ-იღბლის სახელიც გადაგიხაზავს. თუმცა არ იცოდი, მაინც შენს კანონიერ
ამბავი მოუთხრო. ცხადია, ყველაფერი არ უამბია, აბა, სად შეეძლო, მეპატრონეს ემსახურებოდი. ჩვენი ღმერთი კი სიყვარულია. -
მაგრამ ისე მოყვა, რომ მხცოვანმა ბევრი რამ გაიგო და ბევრსაც დასძინა ჩუმად, ბარაბას ჭაღარა, ბანჯგვლიან მკერდზე
თავადვე მიხვდა. დროდადრო მოხუცი რაღაც ისეთს დასძენდა, რაც ჩამოკიდებული საჭდე აიღო და თავისი უფლის გადახაზულ სახელს
ბარაბას გამორჩა და ჩაფიქრებული ბარაბაც თავს დაუქნევდა. მათ სიმწრით დახედა.
გულითადად ისაუბრეს, თუმცა ბარაბას არ ჩვეოდა ვინმესთვის შემდეგ საჭდეს ხელი გაუშვა და მძიმედ ამოიოხრა, იგი
გულის გადახსნა და ახლა, ამ მოხუცსაც მხოლოდ ნაწილობრივ მიხვდა, ბარაბას ხვედრი ასეთი იყო, ეს ტვირთი მას ბოლომდე უნდა
ენდობოდა და მაინც, მის შეკითხვებზე ჩუმი, დაღლილი ხმით ეზიდა და ვერაფერს, ვერაფერს შეცვლიდა. იმასაც მიხვდა, რომ ეს
პასუხობდა. ხანდახან კი შეათვალიერებდა მის ბავშვურ, ბრძნულ ბარაბამაც იცოდა. ყველაფერი მის გაუბედავ ეულ თვალებში
თვალებს და დაღარულ პირისახეს, რომელიც წლებს ასევე არ ამოიკითხა.

- ვინ არის? ვინ არის?- ერთმანეთს ასწრებდნენ ყვირილს, შემდეგ კიდევ უფრო მეტს საუბრობდნენ, რადგან სწამდათ და
როცა მოხუცი ადგილიდან წამოდგა. მოხუცს კი პასუხის გაცემა არ არავითარი ეჭვი არ აწუხებდათ.
სურდა, თავის არიდებას ცდილობდა, მაგრამ ტყვეებმა ისე შეუტიეს, ბარაბა მათ საუბარს ღრმად ჩაფიქრებული ისმენდა.
იძულებული გახდა დაეთმო. თავადაც ფიქრობდა იმაზე, რაც მოელოდა. იმ კაცსაც იხსენებდა,
- ეს ბარაბაა, მაცხოვრის ნაცვლად რომ გაათავისუფლეს, - ზეთისხილის მთაზე პური და მარილი რომ გაუყო. ის კი კარგახანია
თქვა ბოლოს. ხელმეორედ მოკვდა და მისი მკვდარი თავის ქალა მარადიულ
მონები უცხოს თავგზააბნეულები შესცქეროდნენ. ასე წყვდიადში იკრიჭებოდა.
ძლიერ მათ ვერაფერი გააოცებდა და ააღელვებდა. მარადიული ცხოვრება...
- ბარაბა, - ჩურჩულებდნენ ისინი, - ბარაბა-შენდობილი! ნეტავ ბარაბას ცხოვრებას ჰქონდა რამე აზრი? საეჭვოა,
ეს გონებაში არ ეტეოდათ და მათი თვალები წყვდიადში მაგრამ მან არაფერი იცოდა და არც თავად გადაუწყვეტია რამე.
ბრაზიანად ელავდნენ. მოშორებით თავისიანებს შორის ჭაღარაწვერიანი მოხუცი
მაგრამ ისინი მოხუცმა დააწყნარა. იჯდა. იგი ტყვეებს უსმენდა და თავისი განუმეორებელი,
- უბედური კაცია, - თქვა მან, - რა უფლება გვაქვს გალილეური კილოთი ესაუბრებოდა. ანდა უცებ გაჩუმდებოდა და
განვსაჯოთ, თავად ხომ უამრავი ნაკი და ზადი გვაქვს და რა ჩვენი თავის დიდ თავს ხელებზე ჩამოაყრდნობდა. იქნებ მშობლიური
დამსახურებაა, თუ უფალი წყალობით გვექცევა. არ გვაქვს უფლება, გენესარეთის ნაპირები აგონდებოდა, სადაც სიკვდილის შემდეგ
კაცი იმისათვის განვსაჯოთ, რომ ღმერთი არა ჰყავს. წოლა უნდოდა. მაგრამ ამას მისი ნება როდი წყვეტდა. გზაზე
ტყვეები თავჩაქინდრულები იდგნენ და ამ სიტყვების მაცხოვარი გადაეყარა, მან „გამომყევიო“ უთხრა და კაცსაც სხვა გზა
შემდეგ თითქოს ვეღარც ბედავდნენ ბარაბასთვის შეეხედათ. ჩუმად არ ჰქონდა. თავისი ბავშვური მზერით იგი წინ იყურებოდა, ბებერ,
ჩამოშორდნენ და ძველ ადგილებზე დასხდნენ. მოხუციც, დაღარულ სახეზე კი დიადი სიმშვიდე ეფინა.
უხალისოდ და ოხვრით, მათ კვალს მიჰყვა. და აი, ისინი ჯვარზე გასაკრავად წაიყვანეს. მონები
და ბარაბა კვლავ მარტო დარჩა. ჯაჭვებით წყვილ-წყვილად გადააბეს, მაგრამ ბარაბას მეწყვილე არ
დანარჩენი დღეები ჯურღმულში ასე ყველასაგან ეყო და ისიც კუდში მარტოდმარტო მიაბიჯებდა. უბრალოდ ასე
მოშორებით, განცალკევებით იჯდა. ესმოდა, როგორ უგალობდნენ გამოვიდა, შემდეგ კი ისე მოხდა, რომ ყველაზე მოშორებით მდგარ
ღმერთს მონები, როგორ ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს სიკვდილსა და ჯვარზე გააკრეს.
მარადიულ ცხოვრებაზე მათ რომ ელოდათ. განაჩენის გამოტანის ხალხმრავალმა ბრბომ მოიყარა თავი და სანამ ყველაფერი
დასრულდებოდა, დიდი დრო გავიდა. ამ ხნის მანძილზე

ჯვარცმულები ერთმანეთს აიმედებდნენ და აწყნარებდნენ, ბარაბას

კი არავინ ამშვიდებდა.
შებინდდა თუ არა, დიდხანს ფეხზე დგომით დაღლილი
ბრბო დაიშალა. თანაც ამ დროისათვის უკვე ყველა მკვდარი იყო.
მხოლოდ ბარაბა იყო ცოცხალი. შემდეგ მანაც იგრძნო
მოახლოება სიკვდილისა, რომლისაც მუდამ ეშინოდა და
წყვდიადში ისე ჩაილაპარაკა, თითქოს სიკვდილს მიმართავდა:
- შენ გაბარებ ჩემს სულს.
თქვა და სულიც განუტევა.

Toaz - Info-Pr

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Toaz - Info-Pr

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

შეძენილია ელ. წიგნების ონლაინ მაღაზიაში iBooks.

ყველამ იცის, მაშინ ისინი ჯვარზე როგორ ეკიდნენ და მის

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

ბარაბამ შეხედა. - ჰო, ალბათ არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო, თუ

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

- ნუთუ მართალია? - რას არ ყბედობენ! - წამოიყვირა. - უფლის ძეო! უფლის ძეა

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

უცებ მაღალს ფერი ეცვალა, ბარაბას დაეჭვებით შეხედა და ხმაჩახრინწული იმეორებდა.

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

პირიქით, ჩვეულებრივზე გაცილებით ბრიყვულად და გაუგებრად ***

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

მოხუცის სავანეს გვერდი აუქცია, თუმცაღა იცნო, „გიყვარდეთ ერთმანეთი...“

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

ამისთვისაც რომ მოეკიდა ნიკაპზე ხელი, მაინც არაფერს ეტყოდა. - რატომ?

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks

საავტორო უფლება ამ წიგნზე ეკუთვნის გამომცემლობას iBooks