I Lost My Mind, You Found My Heart

I Lost My Mind, You Found My Heart VkookPlanet
1
Full Part
I lost My Mind,
You Found My
Heart
Couple: KookV
Genre : Vampire, Fantasy, Romance, Smut
Author: Monigoldenkook
Translator: Yasi
Channel : @VKOOKPLANET
2
‫‪I Lost My Mind, You Found My Heart‬‬ ‫‪VkookPlanet‬‬
‫‪CH 1‬‬
‫‪ 11‬ژانویه‪.‬‬
‫صبح زمستون با خودش اسمون متراکم‪ ،‬مه و سرمای گزندهای به همراه‬

‫داشت و باعث شد گونههای و نوک بینیاش کمی سرخ بشه‪ .‬قطرات‬
‫کوچیک رها شده از نفسش با نفس صبحگاهیش ترکیب میشد و‬
‫باعث میشد مثل بخاری از دهنش فرار کنه‪.‬‬
‫کریسمس و سال نو جشنها رو به پایان رسوند و با شروع ترم دوم‬

‫دانشگاه همراه بود‪ .‬تهیونگ اماده بود که برای سال دوم به رشته‬
‫زیستشناسی در دانشگاه کره که واقع در سئول بود‪ ،‬برگرده‪.‬‬
‫تهیونگ سعی کرد دستهاش رو از سرما بپوشونه‪ .‬همونطوری که‬

‫جلوی دانشگاه از اتوبوس پیاده میشد‪ ،‬دستهاش رو توی جیب کت‬
‫بلند و مشکیش فرو کرد‪.‬‬
‫‪3‬‬
‫خوابگاهش فقط چند دقیقه با محوطه دانشگاه فاصله داشت‪ ،‬اما به رسم‬
‫روز اول کالسها‪ ،‬تهیونگ زود از خواب بیدار شد تا قهوه مورد‬
‫عالقهاش رو از کافه اون طرف شهر بگیره‪ .‬شاید برای خیلیها ارزش‬
‫نداشت که دقایق با ارزش خوابشون رو با رفتن و نوشیدن قهوه هدر‬
‫بدن‪ ،‬مخصوصا توی چنین مکان دوری‪ ،‬اما برای تهیونگ‪ ،‬بیرون‬
‫اومدن از رختخواب درحالی که اسمون هنوز به رنگ تیره بود و اون‬
‫سواری رو با ارزش میکرد‪ ،‬قطعا ارزشش رو داشت‪ ،‬مخصوصا زمانی‬
‫که اون مایع قهوهای و تلخ از گلوش پایین رفت و به طور‬
‫رضایتبخشی گرمش کرد‪.‬‬
‫عالوه بر این‪ ،‬تهیونگ به راحتی از خواب بیدار شد و با روحیه خوبی‬

‫میدونست که امروز به اونجا برمیگشت تا چیزهای جدیدی که‬
‫دوست داشت‪ ،‬یاد بگیره‪ .‬درمورد موضوع اون ترم کنجکاو بود چون‬
‫درسهای ترم اول کمی مبهم بود‪ .‬با این حال‪ ،‬تهیونگ عاشق تحصیل‬
‫در رشته زیست شناسی بود‪ .‬تجربه اکادمیکش باهاش مطابقت داشت یا‬
‫بهتر‪ ،‬خیلی از انتظاراتش فراتر بود‪.‬‬
‫‪4‬‬
‫تهیونگ همیشه یه ادم برونگرا و اجتماعی بود‪ ،‬حداقل دوستها و‬

‫خانوادهاش اینطوری توصیفش میکردن‪ .‬به راحتی با بقیه دوست‬
‫میشد و به راحتی توانایی شروع مکالمه با غریبهها رو داشت و در یک‬
‫چشم بهم زدن اونها رو به خنده میانداخت‪ .‬به همین دلیل ادغامش با‬
‫جو دانشگاه به نرمی پیش رفته بود‪.‬‬
‫اون پسر هیچ مشکلی برای دوستشدن با همکالسیهاش نداشت و‬

‫بنابراین به طور خودکار به محبوبترین پارتیها دعوت میشد‪ .‬با این‬
‫حال تهیونگ زیاد طرفدار خونههای شلوغی که با بدنهای مست و‬
‫عرق کرده‪ ،‬آهنگهایی که پرده گوشش رو پاره میکرد و ابری از‬
‫دود پر شده بود‪ ،‬نبود‪ .‬تهیونگ از اینکه اوقات فراغتش رو توی محیط‬
‫ارومتری بگذرونه‪ ،‬لذت میبرد‪ ،‬اینکه توی خوابگاه فیلم ببینه‪ ،‬ناهار یا‬
‫شامش رو بیرون بخوره یا حتی یه پیادهروی اروم توی پارک داشته‬
‫باشه‪.‬‬
‫عالوه براین‪ ،‬تهیونگ یه دانشجوی کوشا بود پس زمان زیادی رو‬

‫صرف درسخوندن میکرد و نه‪ ،‬برای اون اصال فداکاری یا ازاردهنده‬
‫‪5‬‬
‫نبود‪ .‬البته تهیونگ نمیتونست از شر عالئم اضطراب و استرس خالص‬

‫بشه‪ ،‬مخصوصا وقتی که هفتههای جهنمی پر از امتحان و تکلیف‬
‫تصمیم میگرفت یه نگاهی به ترم بندازه‪ ،‬اما به عنوان یه قانون‪،‬‬
‫تهیونگ میتونست درعرض چند روز مقاالتی که استادها ازش‬
‫میخواستن‪ ،‬تموم کنه و اونها رو ارسال کنه و از فشاری که توی اون‬
‫هفتههای شلوغ و پرهرج و مرج وجود داشت‪ ،‬کم کنه‪ .‬همین اتفاق‬
‫برای درسهاش هم میافتاد‪ .‬اون پسر یادداشتهاش رو مرتب میکرد‬
‫و مرتباً اونها رو میخوند‪ .‬همیشه از موضوعاتی که توی کالس‬
‫تدریس میشد‪ ،‬اگاه بود‪ .‬گاهی اوقات‪ ،‬تهیونگ به مطالب کالس بعد‬
‫نگاهی میانداخت تا بتونه در اون شرکت کنه و به سواالتی که توسط‬
‫استاد مطرح میشد‪ ،‬جواب بده‪.‬‬
‫تهیونگ نه تنها باهوش و سختکوش بود‪ ،‬بلکه خیلی جاهطلب بود و‬

‫همیشه میخواست بهترین نمره ممکن رو بدست بیاره‪.‬‬
‫اولین کالس اون روز (و ترم جدید) ده دقیقه دیگه شروع میشد که‬
‫باعث شد با عجله به سمت بخش علوم دانشگاه بره‪ .‬قرار بود کالس‬
‫‪6‬‬
‫شیمی داشته باشه و با مزیتی که داشت‪ ،‬از قبل از استادی که قرار بود‬
‫اون کالس رو برگزار کنه‪ ،‬خبر داشت‪ .‬اقای لی استاد درس زیست‬
‫شناسی مولکولی هم بود‪ ،‬درسی که ترم قبل اون رو داشت‪ .‬همین باعث‬
‫شد زودتر خودش رو جمع و جور کنه چون تهیونگ از اینکه اون‬
‫استاد چطوری با کالس ارتباط میگرفت‪ ،‬خبر داشت‪.‬‬
‫و در حقیقت‪ ،‬متاسفانه اقای لی استاد راحتی برای اینکه اون رو توی‬

‫مشتش بگیره‪ ،‬نبود‪ .‬ترم قبل تهیونگ بارها تالش کرد تا توجه پروفسور‬
‫رو به خودش جلب کنه و باالترین نمره رو برای مشارکت و تعادل‬
‫درکالس بگیره‪ .‬با این حال‪ ،‬با وجود اینکه اون پسر تنها کسی بود که‬
‫دستش رو باال میبرد تا به سواالت استاد جواب بده‪ ،‬اقای لی همیشه‬
‫بهش اجازه جوابدادن نمیداد و به بقیه دانشجوها فرصت میداد‪ ،‬با‬
‫وجود اینکه بیشترشون یا با گوشیشون سرگرم بودن یا چرت میزدن‪.‬‬
‫هیچ دلیلی برای اعتراض تهیونگ وجود نداشت‪ ،‬حداقل نه وقتی که‬
‫زیست شناسی مولکولی رو با نمره عالی و دلخواهش تموم کرده بود‪ .‬با‬
‫‪7‬‬
‫این حال‪ ،‬احساس راحتی نداشت و ناامید بود که زمان زیادی رو برای‬
‫مطالعه اون درس حتی قبل از اینکه توی کالس تدریس بشه‪ ،‬صرف‬
‫میکرد و استاد اون توجه الزم رو بهش نمیکرد‪ .‬تهیونگ نمیخواست‬
‫خودخواه به نظر برسه‪ ،‬اصال اینطور نبود‪ .‬قطعاً با این موضوع که‬
‫همکالسیهاش به سواالت جواب بدن و توی کالس شرکت کنن‪،‬‬
‫مشکلی نداشت‪ ،‬اما بیشترشون عالقهای نداشتن‪ ،‬اما به نظر میرسید‬
‫استادش این رو نمیدید‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ امیدوار بود که این ترم بهتر پیش بره و با وجود‬
‫اینکه توی زمینه زیست شناسی و ژنتیک نسبت به شیمی و ریاضیات‬
‫احساس بهتری داشت‪ ،‬همچنان تالش میکرد به سواالت مطرح شده‬
‫توسط اقای لی جواب درست بده تا برای پایان ترم نمره خوبی رو‬
‫تضمین کنه‪.‬‬
‫تهیونگ زمانی به کالس رسید که فقط دوتا دانشجو حضور داشتن و‬

‫مثل همیشه ردیف اول نشسته بودن‪ .‬طولی نکشید تا تمام صندلیها پر‬
‫‪8‬‬
‫شد و سالن با دانشجوهایی پر شد که نگران دیرنکردن بودن چون روز‬

‫اول بود‪.‬‬
‫اقای لی راس ساعت ‪ 8‬وارد شد و پشت سرش پسری بود که کاله‬

‫هودیش روی سرش بود و صورتش رو توی هودی تیرهاش پنهان کرده‬
‫بود‪ .‬ورودش باعث شد زمزمههایی از همکالسیهاش به گوش برسه‪،‬‬
‫بعضیهاشون اونقدری شجاع بودن که قدمهای پسر رو دنبال کنن‪.‬‬
‫وقتی پسر تصمیم گرفت که روی یکی از صندلیهای ردیف اخر‬
‫بشینه‪ ،‬نگاهشون رو ازش گرفتن‪.‬‬
‫تهیونگ عالقه همکالسیهاش به یه دانشجوی ساده در درک نمیکرد‪.‬‬

‫اون پسر احتماال از کالس دیگهای بود چون درس شیمی مختص‬
‫دانشجوهای زیست شناسی نبود‪ ،‬پس تهیونگ ترجیح داد کنجکاوی و‬
‫شایعات رو نادیده بگیره و درعوض روی استاد رو به روش تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪9‬‬
‫اقای لی خودش رو معرفی کرد‪ ،‬به ویژه به دانشجوهای کالس علوم‬

‫قضایی و مهندسی و کسایی که تا اون روز باهاش کالس نداشتن و اون‬
‫رو نمیشناختن‪ .‬با یه مقدمه کوتاه درمورد درس شروع کرد و درمورد‬
‫موضوعاتی که قرار بود پوشش داده بشه‪ ،‬تاریخ امتحانات و موضوع‬
‫تکالیف صحبت کرد‪ .‬تهیونگ همه چیز رو به سرعت توی دفترش‬
‫یادداشت کرد و ذهنش رو مرتب کرد تا درمورد یکی از اونها تحقیق‬
‫کنه‪.‬‬
‫با وجود ناراحتی اکثریت کالس‪ ،‬استاد مثل اتفاقی که معموال روز اول‬
‫رخ میداد‪ ،‬زودتر مرخصشون نکرد و درعوض یه مقدمهای درمورد‬
‫جدول تناوبی گفت‪ .‬تهیونگ مشکلی نداشت و با دقت به صحبتهای‬
‫اقای لی گوش داد‪.‬‬
‫قبل از شروع ترم دوم‪ ،‬اون پسر یه نگاهی به برنامه مطالعاتی انداخته بود‬
‫و خودش رو اماده کرده بود‪ .‬از قبل درمورد جدولی که از عناصر‬
‫شیمیایی تشکیل شده بود‪ ،‬خونده بود‪ .‬از این رو تهیونگ مشکلی برای‬
‫‪10‬‬
‫پیگیری توضیحات استاد نداشت و مشتاق بود تا اقای لی سوال بپرسه و‬

‫بهش اجازه بده تا تعهدش رو نشون بده‪.‬‬
‫‪-‬کسی میدونه که عناصر چطوری توی جدول تناوبی مرتب شدن؟‬
‫اقای لی پرسید و با نگاهش دانشجوها رو زیر ذرهبین گرفت‪.‬‬
‫خیلیهاشون وانمود به یادداشت برداری کردن و بعضیهاشون متفکرانه‬

‫به دیوار خیره شدن‪ ،‬طوری که انگار واقعا داشتن درمورد اون مشکل‬
‫فکر میکردن و بقیه هم اونقدری بیعالقه بودن که حتی سوال رو‬
‫نشنیدن‪ .‬با این حال‪ ،‬دست تهیونگ باال رفت و برای توجه استاد منتظر‬
‫موند‪.‬‬
‫وقتی هیچکس داوطلب نشد‪ ،‬اقای لی اهی کشید و نگاهش روی‬

‫تهیونگ قرار گرفت و برای گفتن جواب بهش اجازه داد‪.‬‬
‫‪11‬‬
‫‪-‬جدول تناوبی به ترتیب کاهش عدد اتمی سازماندهی شده‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ ،‬لبخند غرورامیزی روی لبهاش نقش بست و‬

‫منتظر تایید استاد موند‪.‬‬
‫اقای لی دوباره به صندلیها نگاهی انداخت‪.‬‬
‫‪-‬همه با این جواب موافقن؟ عناصر براساس کاهش عدد اتمی‬

‫سازماندهی شدن؟‬
‫اقای لی از کالس پرسید‪.‬‬
‫برای چند ثانیه سکوت به کالس هجوم برد‪.‬‬
‫البته تا زمانی که صدای ناشناسی سکوت رو شکست‪.‬‬
‫‪12‬‬
‫‪-‬عناصر براساس افزایش عدد اتمی سازماندهی شدن نه کاهش‪.‬‬
‫صدای مردی که مستقیما از ته کالس میاومد‪ ،‬تصحیح کرد‪.‬‬
‫تهیونگ اخمی کرد و با انتظار به استاد خیره شد‪ .‬نمیخواست باور کنه‬
‫یه سوال رو از دست داده بود‪ .‬مخصوصا توی روز اول کالس‪ .‬با این‬
‫حال‪ ،‬چهره راضی اقای لی برای دانشجویی که جواب داده بود‪ ،‬جواب‬
‫سوال تهیونگ رو داد‪.‬‬
‫شت‪ .‬تهیونگ واقعا شکست خورد‪ .‬حاال اینطوری نبود که فکر کنه‬
‫باهوشترین دانشجوی دانشگاه بود‪ ،‬خیلی ازش فاصله داشت و این‬
‫عادی بود که حین یادگیری شکست بخوره‪ ،‬اما درعین حال‪،‬‬
‫نمیتونست جلوی احساس حقارتی که درونش به وجود اومد‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪ .‬عناصر براساس افزایش عدد اتمی توی جدول تناوبی‬

‫سازماندهی میشن‪.‬‬
‫‪13‬‬
‫اقای لی تکرار کرد و روی کلمه "افزایش" تاکید کرد تا دانشجوها‬

‫متوجه بشن و توی دفترشون یادداشت کنن‪.‬‬
‫تهیونگ فورا چیزی که گفت‪ ،‬یادداشت کرد‪ ،‬با وجود اینکه اون‬
‫اطالعات احتماال از قبل توی دفترش بود‪ .‬با این حال‪ ،‬این فقط یه بهونه‬
‫بود تا سرخی خجالتامیزی که روی گونههاش پخش شد‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪-‬راستی‪ ،‬عدد اتمی چیه؟‬
‫اقای لی از فرصت استفاده کرد تا بپرسه‪.‬‬
‫تهیونگ این رو میدونست‪ .‬کامال به یاد داشت که اون رو توی کتاب‬

‫شیمی خوند‪ .‬دستش رو باال برد و منتظر یه فرصت جدید موند تا جواب‬
‫درست رو بده‪ .‬با این حال‪ ،‬نگاه استاد روی عقب کالس ثابت موند‪.‬‬
‫‪-‬تو‪ .‬همونی که اون عقب هودی مشکی پوشیده‪.‬‬

‫‪14‬‬
‫اقای لی گفت‪ ،‬چونهاش رو به ارومی کج کرد و به سمت دانشجوها‬

‫اشاره کرد‪.‬‬
‫تهیونگ وقتی فرصتش هدر رفت‪ ،‬خرخری کرد‪ ،‬چونهاش رو روی‬

‫دست چپش گذاشت و گوشه دفترش رو خط خطی کرد‪ .‬با این حال‪،‬‬
‫وقتی صدای اون شخص دقیقا همون صدایی بود که همین چند دقیقه‬
‫پیش جواب درست رو داد‪ ،‬توجهاش جلب شد‪.‬‬
‫‪-‬عدد اتمی با تعداد پروتونهای هسته برابره‪.‬‬
‫مرد جواب داد و تهیونگ میدونست چیزی که گفت‪ ،‬درست بود‬

‫چون این دقیقا همون جوابی که میخواست بگه‪.‬‬
‫این توجهاش رو جلب کرد‪ .‬تهیونگ برگشت تا صورتی که صاحب‬

‫اون صدا بود‪ ،‬رمزگشایی کنه‪.‬‬
‫‪15‬‬
‫نگاه تهیونگ روی پسر مو تیرهای قرار گرفت‪ .‬موهای فرفریش تا‬
‫پیشونی و گوشهاش میرسید‪ .‬میتونست از دور ببینه که صورتش‬
‫چقدر مشخص و مردونه بود‪ .‬چشمهاش تیره بود و نگاه نافذ و مرموزی‬
‫درون اونها منعکس شده بود‪ .‬با این حال‪ ،‬تهیونگ نمیتونست جلوی‬
‫خودش رو بگیره که بهش خیره نشه‪ .‬توی زیبایی اون پسر غرق شد‪.‬‬
‫کنجکاوی تهیونگ به اوج رسید و باعث شد دوباره برگرده‪ .‬این بار به‬
‫سمت دختری که کنارش نشسته بود و توی اینستاگرام بود‪ ،‬خم شد‪.‬‬
‫‪-‬هی‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و با انگشت اشارهاش به دست دختر زد تا توجهاش‬

‫رو جلب کنه‪ .‬دختر نگاهش رو از صفحه گوشیش گرفت و بیحوصله‬
‫بهش خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬میدونی اون پسره کیه؟‬

‫‪16‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬سرش رو کج کرد و به پسری که ردیف اخر نشسته‬

‫بود‪ ،‬نگاه کرد تا بفهمه به چه کسی اشاره میکرد‪.‬‬
‫دختر نگاهی به عقب انداخت و چشمهاش روی پسری که هاله‬

‫اسرارامیز و تیرهای داشت‪ ،‬قرار گرفت‪ .‬پسری که هدف نگاه خیلی از‬
‫همکالسیهاش بود‪.‬‬
‫‪-‬همونی که هودی مشکی پوشیده؟‬
‫دختر پرسید و تهیونگ سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اسمش رو نمیدونم‪ ،‬اما انگار دیروز اومده و جدیده‪ .‬همه دارن‬

‫درموردش حرف میزنن‪.‬‬
‫‪17‬‬
‫دختر توضیح داد و بعد از اینکه تهیونگ زیر لب ازش تشکر کرد‪،‬‬
‫دوباره روی گوشیش تمرکز کرد‪.‬‬
‫حاال با عقل جور درمیاومد که چرا وقتی پسر وارد کالس شد‪ ،‬کل‬
‫کالس شروع به زمزمه کردن‪ .‬با وجود اینکه توی دانشگاه بودن‪،‬‬
‫دانشجوها همیشه درمورد دانشجوی جدید صحبت میکردن‪ .‬شاید‬
‫بخاطر زیبایی خیرهکنندهاش بود؟ یا هاله مرموز و اسرارامیزش؟‬
‫تهیونگ با یه نگاه کوچیک دیگه به پسر ریسک کرد‪ .‬اون پسر متمرکز‬
‫بود و با دقت به استادی که درمورد گروههای جدول شیمی صحبت‬
‫میکرد‪ ،‬نگاه میکرد‪ .‬با ارامش نشسته بود‪ ،‬دستهاش رو جلوی‬
‫سینهاش جمع کرده بود و به دفتر بستهای که روی میز جلوش بود‪،‬‬
‫توجهای نمیکرد‪ .‬حتی اگر به خودش اجازه میداد که نگاهها و‬
‫زمزمههای مداوم بقیه دانشجوها ازارش بده‪ ،‬اما اصال نشونش نمیداد‪.‬‬
‫صورتش بیتفاوت و حتی بیحوصله بود‪.‬‬
‫‪18‬‬
‫به نظر میرسید اقای لی توضیح درسی که میخواست اون روز تدریس‬
‫کنه‪ ،‬تموم کرد‪ ،‬اما بدون پرسیدن یک سوال‪ ،‬کالس رو ترک نکرد‪.‬‬
‫‪-‬قبل از اینکه بریم‪ ...‬بیاید مطالب امروز رو دوره کنیم‪ .‬جدول تناوبی از‬
‫چند گروه و چند دوره تشکیل شده؟‬
‫اقای لی پرسید‪ ،‬اما این بار به دانشجوی دیگهای فرصت جوابدادن‬

‫نداد‪ .‬نگاه سنجیدهاش دوباره روی پسری که عقب کالس نشسته بود‪،‬‬
‫قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬تو‪.‬‬
‫اقای لی اشاره کرد‪.‬‬
‫‪19‬‬
‫حتی استاد هم از دانشجوی جدید تعجب کرده؟ تهیونگ از خودش‬

‫پرسید‪.‬‬
‫اون پسر برای جوابدادن هیچ عالئمی از اضطراب نشون نمیداد و‬

‫حتی بیعالقه بودنش رو حفظ میکرد‪.‬‬
‫‪-‬هیجده تا ستون داره که گروه نامیده میشه‪ ،‬درحالی که هفت تا دوره‬

‫داره و به نوبه خودشون جدول تناوبی رو تشکیل میدن‪.‬‬
‫پسر با صدای یکنواختی جواب داد و درجواب استاد سرش رو به تایید‬

‫چیزی که گفت‪ ،‬تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خوبه‪.‬‬
‫اقای لی ازش تعریف کرد‪.‬‬
‫‪20‬‬
‫‪-‬برای تمومکردن کالس‪ ،‬یه سوال دیگه دارم‪ .‬شاید این سختترین‬
‫سوال باشه‪ .‬عناصر مصنوعی چیه؟ و کدوم گروه شامل این عناصر‬
‫میشه؟‬
‫این بار پروفسور همه جا رو نگاه کرد و دنبال دانشجوی دیگهای گشت‬
‫که جواب سوالش رو بده‪ ،‬اما طبق معمول هیچکس داوطلب نشد‪ .‬نه‬
‫حتی تهیونگ چون فاک‪ ،‬اون هم نمیدونست‪ .‬این قطعا یه سوال‬
‫سخت بود و از جوابش مطمئن نبود‪.‬‬
‫اقای لی تسلیم شد و اهی کشید‪ .‬نگاهش روی پسری که عقب کالس‬

‫نشسته بود‪ ،‬برگشت‪.‬‬
‫این خیرگی پسر چه معنایی داشت؟ تهیونگ با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬دوباره تو‪ .‬لطفا جواب بده‪.‬‬
‫‪21‬‬
‫استاد دستور داد و تهیونگ متوجه شد که اهی از بین لبهای پسر فرار‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬عناصر مصنوعی که بهشون ترا اورانیوم هم گفته میشه عناصری هستن‬

‫که توی طبیعت وجود ندارن و توی ازمایشگاه از طریق واکنشهای‬
‫هستهای به وجود میان‪ .‬این عناصر توی گروه اکتینیدها قرار میگیرن‪.‬‬
‫پسر با لحن خشکی جواب داد‪ ،‬طوری که انگار جواب رو مستقیما از‬
‫روی صفحه ویکیپدیا یا هرمنبع اینترنتی دیگهای میخوند‪.‬‬
‫یه لبخند روی لبهای پروفسور کافی بود تا تهیونگ متوجه بشه جواب‬
‫درست همین بود‪.‬‬
‫تهیونگ واقعا تعجب کرده بود و باالتر از همه چیز‪ ،‬کنجکاو شده بود‪.‬‬
‫چطوری تونست به همه اون سواالت جواب درست بده؟ یا بدتر‪،‬‬
‫چطوری تونست توجه پروفسور لی رو بدون هیچ تالش یا قصدی به‬
‫‪22‬‬
‫خودش جلب کنه؟ تهیونگ باید مکرراً دستش رو باال میبرد تا استاد‬
‫متوجه بشه‪ ،‬اما با این وجود‪ ،‬اقای لی معموال بهش اجازه نمیداد جواب‬
‫بده‪ ،‬پس اینکه بگیم تهیونگ مجذوب اون پسر شده بود‪ ،‬قابل درک‬
‫بود‪.‬‬
‫به همین دلیل‪ ،‬وقتی کالس باالخره تموم شد‪ ،‬تهیونگ با عجله‬
‫وسایلش رو توی کیفش جمع کرد‪ ،‬از جاش بلند شد‪ ،‬از بین‬
‫دانشجوهایی که مشتاق ترک کالس بودن‪ ،‬رد شد و به ردیف اخر‬
‫رسید‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ روی صندلی کنارش نشست‪ ،‬پسر هیچ واکنشی از‬
‫خودش نشون نداد‪ ،‬نه حتی وقتی که نگاه کنجکاو تهیونگ با دقت‬
‫چهره دانشجوی جدید رو بررسی کرد‪.‬‬
‫تهیونگ متوجه شد که اون پسر واقعا جذاب و به طرز چشمگیری زیبا‬
‫‪23‬‬
‫بود‪ .‬حتی فاصلهای که اون رو از انتهای کالس جدا میکرد هم باعث‬

‫نمیشد شکی درموردش داشته باشه‪.‬‬
‫اما حاال که این فرصت رو داشت‪ ،‬از نزدیک به چشمهای عمیق و‬

‫قهوهایش‪ ،‬ابروهای ضخیم اما پر پشتش‪ ،‬بینی گردش‪ ،‬لبهای صورتی‬
‫و هماهنگش‪ ،‬گوشهاش که با پرسینگ تزیین شده بود و خط فک‬
‫تیزش نگاه کرد‪ .‬همون لحظه متوجه شد که مرد مقابلش چقدر جذاب‬
‫بود و این فقط بخاطر فیزیک بدنیش نبود‪ .‬یه چیزی درمورد هاله نفوذ‬
‫ناپذیر و انرژیش وجود داشت که بیتفاوتی‪ ،‬راز و رمز و سردی رو‬
‫فریاد میزد‪ ،‬چیزی که احتماال هرکسی رو ازش دور میکرد‪ ،‬اما‬
‫تهیونگ با کنجکاوی تمایل داشت که تمام الیههاش رو باز کنه‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪.‬‬
‫وقتی حضورش به تنهایی توجه پسر رو جلب نکرد‪ ،‬تهیونگ با لبخند‬

‫دوستانهای سالم کرد‪.‬‬
‫‪24‬‬
‫‪-‬من تهیونگم‪ .‬تازه واردی؟‬
‫پسر سرش رو به نشونه مثبت نشون داد و کتابهاش رو توی کیفش‬

‫گذاشت‪.‬‬
‫هوم‪ .‬خب‪ ،‬شاید خجالتیه؟ تهیونگ با خودش فکر کرد‪ ،‬اما این باعث‬
‫نشد که تسلیم بشه‪.‬‬
‫‪-‬به هرحال اسمت چیه؟‬
‫تهیونگ مصرانه پرسید‪.‬‬
‫پسر باالخره بهش نگاه کرد و عنبیههای تیره و غیرقابل کشفش با‬
‫چشمهای شکالتی و شیرین تهیونگ برخورد کرد‪.‬‬
‫‪25‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪.‬‬
‫پسر زمزمه کرد‪ ،‬بلند شد و سه ثانیه بعد از اونجا رفت‪.‬‬
‫و همونجوری تهیونگی که همچنان روی صندلی کنارش نشسته بود‪،‬‬

‫گیج و ثابت رها کرد‪.‬‬
‫‪-‬مشکل لعنتیش چیه؟‬
‫تهیونگ با خودش زمزمه کرد و به پسر قدبلندی که از سالن بیرون‬

‫رفت‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫تهیونگ شک داشت که اون پسر خجالتی بود یا به سادگی بیادب‬

‫بود‪ .‬خجالتیبودن بهش حق این رو نمی داد که یکدفعه بلند بشه و‬
‫بدون گفتن هیچ کلمهای‪ ،‬یک نفر رو پشت سرش رها کنه‪ ،‬درسته؟‬
‫‪26‬‬
‫این دلیل کافیای برای تهیونگ بود تا اون رو نادیده بگیره و تا وقتی‬
‫که کالس بعدیش شروع بشه‪ ،‬از استراحت ‪ 15‬دقیقهایش لذت ببره‪.‬‬
‫این باید کافی باشه‪.‬‬
‫مشکل اینجاست که تهیونگ اتفاقی که رخ داد رو بارها و بارها توی‬

‫سرش تکرار کرد‪ .‬باید میدونست که ارزشش رو نداشت‪ .‬با این حال‪،‬‬
‫تهیونگ تا زمانی که نوبت کالس بعدیش بشه‪ ،‬توی سالن پرسه زد و به‬
‫نگاه نافذی که فقط برای چند ثانیه روش قرار گرفت‪ ،‬فکر کرد اما‬
‫همین به وضوح کافی بود تا اون رو کامال مجذوب کنه و با کنجکاوی‬
‫دنبال اطالعات بیشتری درمورد پسر چشم تیره بگرده‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬در مورد این پسره جونگکوک شنیدید؟‬
‫‪27‬‬
‫تهیونگ با بیتفاوتی کاذب پرسید و با چاپستیک یه تیکه گوشت توی‬

‫دهنش گذاشت‪.‬‬
‫هوسوک جوییدن نودلش رو تموم کرد و حالت متفکری روی‬

‫صورتش به وجود اومد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬نه‪ .‬فکر نکنم‪ .‬حداقل اسمش رو که تشخیص ندادم‪.‬‬
‫هوسوک جواب داد و دوباره روی غذای جلوش تمرکز کرد‪.‬‬
‫‪-‬تا اونجایی که میدونم‪ ،‬فکر کنم که توی دانشگاه تازه وارده و توی‬
‫کالس شیمی منه‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد و به نحوی سعی کرد تا به هوسوک کمک کنه که‬
‫‪28‬‬
‫به یاد بیاره چون اون پسر از تهیونگ اجتماعیتر بود و همیشه از‬
‫شایعات دانشگاه خبر داشت‪ .‬با این حال‪ ،‬فایدهای نداشت‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬تا حاال نشنیدم که کسی درمورد جونگکوک حرف بزنه‪ ،‬نه‪.‬‬
‫هوسوک گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬عادیه‪ .‬بیشتر نگران چرتزدن سرکالس بودی تا اینکه چتهای‬

‫واتساپ کالس رو بخونی‪.‬‬
‫این بار این نامجون بود که صحبت کرد‪ .‬کنار تهیونگ نشسته بود‪،‬‬
‫درحالی که هوسوک رو به روشون بود‪.‬‬
‫اون سه تا از سال اول دانشگاه‪ ،‬حدود دو سال پیش‪ ،‬باهم دوست بودن‬
‫و بیشتر بخاطر این بود که خوابگاهشون مشترک بود‪ .‬اون واقعا خوش‬
‫‪29‬‬
‫شانس بودن که یکی از بهترین و بزرگترین خوابگاهها رو داشتن که‬

‫شامل سه تا اتاق خواب جدا‪ ،‬یه اتاق نشیمن و یه اشپزخونه کوچیک‬
‫بود‪ .‬اره‪ ،‬تصور چنین خوابگاهی تقریبا غیرممکن بود‪ .‬با این حال‪ ،‬به‬
‫جای اینکه توی خونه ناهار بخورن‪ ،‬تصمیم گرفتن که به رسم روز اول‬
‫به رستوران نزدیک دانشگاه برن‪.‬‬
‫‪-‬چیزی درموردش شنیدی؟‬
‫تهیونگ پرسید و نگاهش رو به پسر قد بلند و مو بادومی داد که با چال‬

‫گونههاش و عینکی کنارش نشسته بود‪.‬‬
‫نامجون لبهای چربش رو با دستمال پاک کرد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬کل دانشگاه دارن درموردش حرف میزنن‪.‬‬
‫‪30‬‬
‫‪-‬منم متوجه شدم ولی نمیتونم این همه اشفتگی رو درمورد یه‬
‫دانشجوی انتقالی درک کنم‪ .‬اون اولین نفر نیست و قطعا هم قرار نیست‬
‫که اخریش باشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و برنجش رو جویید‪.‬‬
‫‪-‬موضوع همینه‪ .‬اون دانشجوی انتقالی نیست‪.‬‬
‫نامجون جواب داد و توجه هوسوک و تهیونگ رو جلب کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ انتقالی نیست؟‬
‫هوسوک پرسید و با اخمی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪31‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬ظاهراً این پسره جونگکوک تازه وارد دانشگاه شده‪ .‬از هیچ‬
‫دانشگاهی به دانشگاه ما منتقل نشده‪.‬‬
‫نامجون توضیح داد و یه قلپ از نوشابهاش نوشید‪ .‬اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬دانشجوی سال اوله‪.‬‬
‫تهیونگ اخمی کرد‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬اما این امکان داره که وسط سال وارد دانشگاه شد؟ توی ترم‬
‫دوم؟ پس ترم اول چی؟‬
‫تهیونگ پرسید و سردرگمی درون چشمهاش منعکس شد‪.‬‬
‫‪32‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬از نظر فنی فقط درصورتی میتونی وارد ترم دوم بشی که برای‬
‫شرکت نکردن توی ترم اول دلیل داشته باشی‪ .‬بعد این امکان وجود‬
‫داره که امتحانات ترم رو بدی و شانست رو امتحان کنی یا میتونی‬
‫توی ترمهای سالهای بعد توی کالسها شرکت کنی‪ .‬علیرغم اینکه‬
‫حجم کاری و زمانبندیهاش همیشه سازگار نیست‪ ،‬ولی غیرممکن‬
‫نیست‪ .‬با این حال‪ ،‬این چیزی نیست که برای اون پسر اتفاق افتاده‪.‬‬
‫نامجون گفت و متفکرانه چونهاش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬نه؟‬
‫هوسوک پرسید‪ .‬به نظر میرسید که دیگه چیزی نمیفهمید‪.‬‬
‫نامجون سرش رو به نشونه منفی تکون داد و اضافه کرد‪:‬‬
‫‪33‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬چیزی که همه میگن اینه که جونگکوک توی تمام امتحانات‬

‫شیش درسی که برای ترم اوله شرکت کرده و با وجود اینکه‬
‫باورنکردنی به نظر میرسه‪ ،‬تمامش رو با نمرات عالی قبول شده‪.‬‬
‫تهیونگ و هوسوک از اون اطالعات تقریبا خفه شدن‪.‬‬
‫نامجون ادامه داد‪:‬‬
‫‪-‬اینجوری بهش اجازه دادن که بدون اینکه کالسها رو شرکت کنه‪،‬‬

‫ترم رو تموم کنه و بالفاصله ترم دوم رو شروع کنه‪.‬‬
‫تهیونگ متوجه دهنش که باز مونده بود‪ ،‬نشد‪.‬‬
‫‪34‬‬
‫‪-‬چطوری ممکنه؟ امتحانات پایانی خیلی سخته و عمالً قبولشدن توی‬

‫یکیش هم غیرممکنه‪ .‬اما قبول شدن توی شیش تا امتحان؟ اون هم با‬
‫نمرات عالی؟‬
‫تهیونگ پرسید و سرش رو با ناباوری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا‪ .‬چطوری این کار رو کرده؟‬
‫هوسوک با تعجب پرسید‪.‬‬
‫نامجون شونهاش رو باال انداخت و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬ایدهای ندارم‪ .‬اون پسر میتونه خیلی خیلی باهوش باشه‪.‬‬
‫‪35‬‬
‫خب‪ ،‬این با عقل جور درمیاومد‪ .‬این به وضوح توضیح میداد که چرا‬
‫جونگکوک برای جوابدادن به سواالت متعدد اقای لی توی کالس‬
‫شیمی تردید نکرد‪.‬‬
‫‪-‬االن فهمیدم‪...‬‬
‫تهیونگ با خودش زمزمه کرد‪ .‬کامال توی افکارش گم شده بود‪.‬‬
‫‪-‬توی کالس شیمی‪ ،‬جونگکوک به تمام سواالتی که استادمون پرسید‪،‬‬

‫جواب داد و شیمی اصال درس اسونی نیست‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪.‬‬
‫هردو دوستش باهاش موافقت کردن و سرشون رو تکون دادن‪.‬‬
‫‪36‬‬
‫به نظر میرسید اون موضوع همونجا تموم شد و همشون درحالی که به‬
‫ناباوری اون موضوع فکر میکردن‪ ،‬غذاهاشون رو تموم کردن‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬نامجون پرسید‪:‬‬
‫‪-‬ولی ته‪ ...‬چرا به این موضوع عالقه داری؟‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫تهیونگ با دهن پر پرسید‪.‬‬
‫‪-‬چرا درمورد اون پسر پرسیدی؟‬
‫نامجون دوباره پرسید‪.‬‬
‫‪37‬‬
‫تهیونگ برای چند ثانیه تردید کرد و از فرصت اینکه همچنان داشت‬
‫میجویید‪ ،‬استفاده کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬دلیل خاصی نداره‪ .‬فکر کنم فقط کنجکاو بودم‪.‬‬
‫تهیونگ با باالانداختن شونهاش جواب داد و با نگاه مداوم نامجون‬

‫هماهنگ شد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬شک و تردید توی چهره نامجون مشخص بود‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ .‬کنجکاو بودی که بیشتر درموردش بدونی؟ به نظر میاد یکی‬

‫مشتاقه‪.‬‬
‫نامجون با شیطنت گفت و به هوسوکی که سرش رو تکون داد و با‬

‫موافقت ابروهاش رو باال و پایین برد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪38‬‬
‫تهیونگ با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬لطفا بچهها‪ .‬من حتی اون رو نمیشناسم‪.‬‬
‫تهیونگ از خودش دفاع کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی میخوای که بشناسی‪.‬‬
‫هوسوک گفت و نامجون سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬و باید اعتراف کنی که یه جورایی واقعا هاته‪.‬‬
‫نامجون گفت‪.‬‬
‫‪39‬‬
‫خیلی خب‪ .‬تهیونگ نمیتونست این رو انکار کنه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬اون واقعا جذابه‪ ...‬صبر کن ببینم‪ ،‬اصال از کجا میدونی؟ تو هم‬
‫باهاش کالس داری؟‬
‫تهیونگ پرسید و با حالت مشکوکی به نامجون نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬عکسش رو دیدم‪ .‬یکی از دخترها وقتی که وارد دانشگاه شد‪ ،‬ازش‬

‫عکس گرفت و بعد توی فضای مجازی پخش کرد‪ .‬این پسر جدید و‬
‫هات کیه؟ فالوم کنید تا بیشتر بفهمید‪ .‬این حرفی بود که توی استوریش‬
‫زد‪.‬‬
‫نامجون گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬ولی موضوع این نیست‪ .‬سعی نکن ازش فرار کنی‪.‬‬
‫‪40‬‬
‫نامجون اضافه کرد و با انگشتش به تهیونگ اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬فرار نمیکنم‪ .‬من عالقهای به جونگکوک ندارم‪ .‬فقط‪...‬‬
‫جملهاش رو تموم نکرد‪ .‬خودش هم مطمئن نبود‪ .‬رک و پوست کنده‪،‬‬

‫تهیونگ میدونست که درمورد جونگکوک کنجکاو بود‪ ،‬مخصوصا‬
‫بخاطر هوش غیرمعقولش ( و زیبایی مسحورکنندهاش‪ ،‬ولی ترجیح داد‬
‫اون فکر رو نادیده بگیره و اون رو توی مغزش قفل کنه)‪ .‬خب‪ ،‬این‬
‫واقعیت که تهیونگ از اینکه نادیده گرفته بشه‪ ،‬متنفر بود هم کمکی‬
‫نمیکرد‪ .‬اره‪ ،‬ظاهرا بخاطر همین بود‪.‬‬
‫‪-‬فقط‪...‬؟‬
‫هوسوک مصرانه پرسید و بعد از سوپی که توی کاسه نودلش باقی‬

‫مونده بود‪ ،‬خورد‪.‬‬
‫‪41‬‬
‫‪-‬نمیدونم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬فقط کنجکاو بودم‪ .‬اخر کالس سعی کردم باهاش حرف بزنم و اون‬
‫نادیدهام گرفت و ازم فرار کرد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و چونهاش رو روی دستش گذاشت‪.‬‬
‫نامجون و هوسوک به همدیگه نگاه کردن و خندیدن‪.‬‬
‫‪-‬پس داری میگی از اینکه بهت توجه نکرد و مثل بقیه پاچه خواریت‬
‫رو نکرد‪ ،‬خوشت نیومد؟‬
‫هوسوک با شیطنت پرسید و تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪42‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬اینطوری نیست‪.‬‬
‫ادامه داد‪:‬‬
‫‪-‬من عالقهای بهش ندارم! من فقط سعی کردم که خوب رفتار کنم‬
‫چون به نظر میرسید که تنهاست ولی ظاهراً خودش دوست داره‬
‫اینجوری باشه و باهام بد رفتار کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ .‬باشه باورت میکنیم‪.‬‬
‫نامجون زمزمه کرد و لبخند از خود راضی روی لبهاش نشست‪.‬‬
‫تهیونگ خرخری کرد و سعی کرد نادیدهاش بگیره‪.‬‬
‫‪43‬‬
‫این فقط یه کنجکاوی لحظهای بود‪ .‬اره‪ ،‬اره همین درسته‪ .‬یه دانشجوی‬
‫جدید توی دانشگاه بود که باالتر از هرچیزی فوقالعاده و خوشتیپ‬
‫بود‪ ...‬این برای همه عادی بود که درموردش صحبت کنن‪ ،‬اما‬
‫جونگکوک هم درنهایت فراموش میشد‪ .‬تهیونگ اون پسر و تمام‬
‫اسراری که احاطهاش میکرد‪ ،‬فراموش میکرد و به روال عادیش‬
‫برمیگشت‪.‬‬
‫تهیونگ از این مطمئن بود‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬باشه‪ ،‬شاید تهیونگ اونقدرها که فکر میکرد‪ ،‬مطمئن نبود‪.‬‬
‫هفته بعد‪ ،‬روزی که دوباره کالس شیمی داشت‪ ،‬تهیونگ در ردیف‬

‫اخر سالنی که کالس توش برگزار میشد‪ ،‬نشست‪ .‬خودش رو متقاعد‬
‫کرد که فقط بخاطر تغییر بود و از اینکه به طور مداوم نزدیک استادها‬
‫‪44‬‬
‫بشینه‪ ،‬خسته شده بود‪ ،‬در اعماق وجودش میدونست که این دلیل‬
‫واقعیش نبود‪.‬‬
‫تهیونگ سعی کرد اولین نفری باشه که سرکالس میرسید‪ .‬اینطوری‬

‫باور داشت که نشستن روی اون صندلی چندان عجیب نبود‪.‬‬
‫همچنان ‪ 15‬دقیقه تا شروع کالس مونده بود و تهیونگ از زمانش‬

‫استفاده کرد تا گوشیش رو چک کنه‪.‬‬
‫تهیونگ اونقدری توی ویدیوهای کیوت بچه گربهها گم شد که‬

‫متوجه نشد که زمان به سرعت گذشت و کالس با دانشجوها پر شد‪،‬‬
‫البته تا زمانی که حضور شخصی رو کنارش احساس کرد‪.‬‬
‫درکمال تعجب‪ ،‬اون شخص جونگکوک بود که کنارش نشست‪.‬‬
‫‪45‬‬
‫تهیونگ به طور تصادفی (یا شاید هم نه) دقیقا روی صندلی کنار جایی‬
‫که جونگکوک کالس قبل نشسته بود‪ ،‬نشست اما این از عمد بود؟ نه‪،‬‬
‫معلومه که نبود‪ .‬لطفا‪ ،‬همه اینها تصادفی بود‪.‬‬
‫اون پسر حتی یه نگاه هم به تهیونگ ننداخت و فقط دفتر و خودکارش‬

‫رو از کوله پشتی مشکیش دراورد‪.‬‬
‫تنها رنگی که میشناسه مشکیه؟ تهیونگ با خودش فکر کرد و مستقیما‬

‫به پسر کنارش خیره شد‪.‬‬
‫جونگکوک یه کت چرم مشکی روی پیرهنی پوشیده بود که چارخونه‬

‫مشکی و سفید داشت و با شلوار جین مشکی که روی زانوهاش پاره‬
‫بود و چکمههای مشکیش ست بود‪.‬‬
‫اره‪ ،‬قطعا یه عالقهای به رنگ مشکی داره‪.‬‬
‫‪46‬‬
‫تهیونگ به جلوی سالن نگاه کرد و چک کرد تا ببینه پروفسور اومده‬

‫بود یا نه‪.‬‬
‫چیزی درونش بود که اون رو به سمت جونگکوک سوق میداد و به‬

‫همین دلیل تهیونگ از فرصتش استفاده کرد تا توجهاش رو جلب کنه‪.‬‬
‫گلوش رو صاف کرد‪ ،‬اما اون پسر کامال بیحرکت موند‪ ،‬بدون اینکه‬
‫حتی بهش نگاه کنه‪.‬‬
‫اصال متوجه حضورم شد؟ نه‪ ،‬عمرا‪.‬‬
‫تهیونگ ادمی نبود که تسلیم بشه‪ .‬مصمم بود که اون پسر رو مجبور‬
‫کنه تا باهاش صحبت کنه‪ .‬پس گفت‪:‬‬
‫‪-‬هی‪ .‬صبح بخیر‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪47‬‬
‫با لبخند دوستانهای به نیمرخ پسر خیره شد‪ .‬با این حال‪ ،‬بیفایده بود‬
‫چون جونگکوک همچنان بهش نگاه نمیکرد‪.‬‬
‫از قصد داره نادیدهام میگیره؟ فکر کرده که کیه؟ تهیونگ با خودش‬
‫فکر کرد‪ .‬ابروهاش بهم گره خورد‪ ،‬با عصبانیت پر شد و جای لبخند‬
‫چند ثانیه قبل رو گرفت‪ .‬جونگکوک واقعا عصبانیش میکرد‪ .‬چطور‬
‫جرات میکرد؟‬
‫تهیونگ با عصبانیت ضربهای به دست پسر زد‪ ،‬به امید اینکه‬

‫جونگکوک باالخره یه توجهای بهش نشون بده‪.‬‬
‫قبل از اینکه تهیونگ بتونه منفجر بشه‪ ،‬جونگکوک وقتی که لمس‬

‫تهیونگ رو روی ساعدش احساس کرد‪ ،‬برگشت و ایرپادش که تا اون‬
‫لحظه توی گوشش بود و تهیونگ بهشون بیتوجه بود‪ ،‬برداشت‪.‬‬
‫گونههای تهیونگ نه تنها به دلیل خجالت‪ ،‬بلکه بخاطر نگاه شدید‬
‫جونگکوک که روش بود‪ ،‬به طور نامحسوسی قرمز شد‪.‬‬
‫‪48‬‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫پسر با سردی پرسید‪ .‬عصبانیت توی صداش مشخص بود‪.‬‬
‫تهیونگ با تعجب چند بار دهنش رو باز و بسته کرد و سعی کرد‬
‫کلمات رو از گلوش بیرون کنه‪.‬‬
‫به هرحال‪ ،‬جونگکوک نادیدهام نمیگرفت‪ .‬فقط داشت به اهنگ‬

‫گوش میداد‪ .‬تهیونگ با خجالت با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫االن باید چی میگفت؟ یه سخنرانی کامل اماده کرده بود تا نشون بده‬
‫که پسر هیچ حقی نداشت که نادیدهاش بگیره و اینقدر بیادب باشه‪ ،‬اما‬
‫با این حال‪ ...‬با این حال تهیونگ عجله کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬فقط میخواستم صبح بخیر بگم‪.‬‬
‫‪49‬‬
‫جونگکوک برای چند ثانیه بهش خیره شد و به نظر میرسید نگاهش به‬
‫چشمهای تهیونگ نفوذ کرد‪ ،‬از جمجمهاش عبور کرد و تا روحش‬
‫رسید‪ .‬تهیونگ از شکستن تماس چشمیشون امتناع کرد‪ ،‬اما همونطوری‬
‫که منتظر جواب جونگکوک بود‪ ،‬نتونست جلوی لرزی که از ستون‬
‫فقراتش پایین رفت‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪-‬صبح بخیر‪.‬‬
‫جونگکوک باالخره زمزمه کرد و اخم کوچیکی بین ابروهاش شکل‬

‫گرفت که تهیونگ به سختی تونست اون رو ببینه چون جونگکوک به‬
‫سرعت برگشت و چیزی لبه دفترش نوشت‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ فقط از یه صبح بخیر راضی نبود‪.‬‬
‫‪50‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬تازه واردی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪.‬‬
‫جونگکوک برای یک میلی ثانیه حرکت خودکارش رو متوقف کرد و‬

‫این به سختی مشخص بود‪ ،‬اما تهیونگ متوجه شد و جونگکوک‬
‫دوباره شروع به کشیدن کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن خشکی جواب داد‪.‬‬
‫تهیونگ به اینجور ادمها که کم حرف بودن و جوابهاشون کوتاه‬

‫بود‪ ،‬عادت نداشت‪ .‬خودش دوست داشت دائماً صحبت کنه‪ ،‬با ادمهای‬
‫جدید مالقات کنه و با بقیه داستانهای سرگرمکننده و به یاد موندنی به‬
‫‪51‬‬
‫اشتراک بذاره‪ .‬و این دلیل باید براش کافی باشه تا یکبار برای همیشه‬
‫درتالش برای نزدیکشدن به جونگکوک تسلیم بشه‪ .‬مخصوصاً بخاطر‬
‫اینکه تهیونگ عالقهای نداشت‪ .‬اصال و ابدا‪.‬‬
‫پس چرا دهنش رو نمیبست و سعی میکرد مکالمه رو ادامه بده؟‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬این خوبه‪ .‬هوم‪ ...‬اهل سئولی؟ من توی دگو دنیا اومدم ولی برای‬
‫تحصیل اومدم اینجا‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبخند هیجانانگیزی روی لبهاش نقش بست‪،‬‬

‫درحالی که روز اولی که توی پایتخت تنها بود‪ ،‬به یاد اورد‪.‬‬
‫‪-‬اولش اصال راحت نبود‪ .‬من کامال تنها بودم ولی نمیتونستم این‬
‫فرصت رو از دست بدم که‪...‬‬
‫‪52‬‬
‫‪-‬چرا اینقدر حرف میزنی؟‬
‫جونگکوک منفجر شد و یکدفعه حرف تهیونگ رو قطع کرد‪.‬‬

‫چشمهای بیحوصله و عصبانی جونگکوک به چشمهای تهیونگ خیره‬
‫شد و تهیونگ حتی متوجه نشد که سرجاش لرزید‪.‬‬
‫فکر کرده که کیه؟ من فقط سعی کردم باهاش یه مکالمه داشته باشم‪،‬‬
‫الزم نبود اینقدر بیادب باشه!‬
‫تعجبش به سرعت با عصبانیت جایگزین شد‪ ،‬اما قبل از اینکه تهیونگ‬

‫فرصت داشته باشه که با کلمات سردی جواب بده‪ ،‬استاد شیمی وارد‬
‫کالس شد و از تمام دانشجوها خواست تا ساکت بشن‪ .‬تهیونگ‬
‫چارهای جز تسلیمشدن نداشت‪ .‬با عصبانیت به پسر کنارش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬صبحتون بخیر‪ .‬برای هفته دوم ترم امادهاید؟ حاال واقعا قراره سخت‬
‫بشه‪.‬‬
‫‪53‬‬
‫اقای لی اعالم کرد و کاغذها رو بین دانشجوها پخش کرد‪.‬‬
‫‪-‬توی کالس امروز‪ ،‬میخوام برای صرفهجویی زمان به صورت جفت‬

‫روی تمرینها کار کنید‪ .‬به دانشجوی کنارتون ملحق بشید‪.‬‬
‫دانشجوها برای انجام اون درخواست و تمرکز در صبح زود اعتراض‬

‫کردن که استاد اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬اعتراضکردن هیچ فایدهای نداره شیمی درس اسونی نیست و‬

‫کارآمدترین راه برای یادگرفتن از طریق تمرینه‪ .‬پس به چشم یه کمک‬
‫اضافه بهش نگاه کنید و قسمتی که باید اخر کالس اون رو به من‬
‫تحویل بدید تا تصحیح کنم‪ ،‬نادیده بگیرید‪.‬‬
‫‪54‬‬
‫اههای ناراضی و خرخرهای ازاردهنده توی کالس عادی بود‪ ،‬اما‬

‫بلندترین اه قطعا از دهن جونگکوک فرار کرد‪.‬‬
‫اگرچه تهیونگ یک ساعت پیش احتماال از دیدن اون کار گروهی به‬
‫عنوان یه فرصت برای صحبتکردن و نزدیکشدن به اون پسر مرموز‬
‫خوشحال میشد‪ ،‬اما حاال عصبانیت از طوری که جونگکوک چند‬
‫دقیقه پیش باهاش صحبت کرد‪ ،‬سر راهش بود‪ .‬صدای ازاردهندهای که‬
‫جونگکوک مطمئن شد از دهنش خارج بشه‪ ،‬از نگاه تهیونگ دور‬
‫نموند‪.‬‬
‫‪-‬میخوای صندلیم رو عوض کنم؟ از مایلها فاصله هم میتونم ببینم از‬

‫اینکه باهام جفت شدی‪ ،‬خیلی خوشحالی‪.‬‬
‫تهیونگ با طعنه گفت و توی جامدادی شلوغش دنبال مدادش گشت‪.‬‬
‫‪-‬این بچگونهست‪ .‬بیا تمومش کنیم‪.‬‬

‫‪55‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬کاغذها رو برداشت و اولین سوال رو خوند‪.‬‬
‫‪-‬این بچگونهست‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر گفت‪ .‬وقتی باالخره مدادش رو پیدا کرد‪ ،‬تهیونگ‬

‫متوجه شد که جونگکوک سه تا سوال اول رو جواب داده بود‪.‬‬
‫‪-‬هی! مشکلی داری؟‬
‫جونگکوک بدون اینکه توجهاش رو از ورقهای تمرین مقابلش بگیره‪،‬‬

‫اه کسلکنندهای کشید و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬دیگه چیه؟‬
‫‪56‬‬
‫‪-‬این تکلیف باید به صورت جفت انجام بشه‪ .‬میدونی معنی این چیه؟‬
‫یعنی دو نفر باهم کار کنن‪ ،‬نه فقط یک نفر‪ .‬و اینکه نمیتونم تمرینها‬
‫رو ببینم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت خرخر کرد‪ ،‬اما کاغذها رو جا به جا کرد تا‬

‫بیشتر در دسترس تهیونگ قرار بگیره‪.‬‬
‫‪-‬این انتخاب من نیست‪ ،‬ولی باشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬به نظر میرسید به تهیونگ وقت داد تا سوالهایی‬

‫که قبال جواب داده بود‪ ،‬بخونه‪ ،‬اما جونگکوک فقط چند ثانیه بهش‬
‫وقت داد و بعد دور جواب درست سوال چهار خط کشید‪.‬‬
‫‪57‬‬
‫‪-‬هی! من هنوز نخوندمش‪ .‬یکم بهم وقت بده که فکر کنم‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراض کرد‪ ،‬مچ دست جونگکوک رو گرفت و اون رو از‬

‫روی کاغذها کنار زد تا جلوی حلکردن تمرینات رو بگیره‪.‬‬
‫به محض اینکه پوستش با پوست جونگکوک تماس پیدا کرد‪ ،‬موهای‬
‫دست تهیونگ یکی یکی سیخ شد و جریان برق شدیدی ازش عبور‬
‫کرد‪ .‬تهیونگ این واقعیت رو نادیده گرفت و ترجیح داد تا باور کنه‬
‫که اون عمدتاً به دلیل سردی پوست پسر دیگه بود‪.‬‬
‫و درموردش فکر کرد‪ ...‬این عجیبه ولی شاید بخاطر سرمای زمستون‬
‫بیرونه‪.‬‬
‫جونگکوک دستش رو کنار کشید و تماس فیزیکی بینشون رو‬

‫شکست‪.‬‬
‫‪58‬‬
‫‪-‬بهت وقت دادم که فکر کنی‪ .‬تا پنج شمردم‪.‬‬
‫جونگکوک با حالت جدی گفت‪.‬‬
‫خندهای از بین لبهای تهیونگ فرار کرد‪ .‬وقتی متوجه شد‬

‫جونگکوک جدی بود‪ ،‬واقعا تا پنج شمرده بود و فکر میکرد که اون‬
‫زمان کافی بود تا تهیونگ سواالتی که قبال جواب داده بود‪ ،‬بخونه‪،‬‬
‫نتونست جلوی خندهاش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬داری شوخی میکنی دیگه‪ ،‬مگه نه؟ واقعا فکر کردی پنج ثانیه برای‬
‫من کافیه که همه چیز رو بخونم؟‬
‫تهیونگ پرسید و وقتی اقای لی با حالت مشکوکی بهشون نگاه کرد‪،‬‬

‫خندهاش رو قورت داد‪.‬‬
‫‪59‬‬
‫‪-‬عالوه براین‪ ،‬من باید تایید کنم که هر جوابی که دادی درسته یا نه‪.‬‬
‫راستی‪ ،‬دیگه اون کار رو نکن‪ .‬منم میخوام فرصت جوابدادن داشته‬
‫باشم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و توجهاش رو به تمرینات شیمی داد‪.‬‬
‫‪-‬من به تاییدت نیازی ندارم‪ .‬میدونم که جوابهام درسته‪.‬‬
‫جونگکوک با اعتماد به نفس گفت‪ ،‬اما باالخره به تهیونگ اجازه داد‬

‫که از زمانش استفاده کنه و روی سواالت تمرکز کنه‪.‬‬
‫یا شاید هم نه‪.‬‬
‫‪-‬میشه ادامه بدم؟ با سه تا جواب دیگهای که دادم‪ ،‬موافقی؟‬
‫‪60‬‬
‫جونگکوک پرسید‪.‬‬
‫‪-‬وایسا وایسا‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و ته مدادش رو گاز گرفت‪.‬‬
‫‪-‬من هنوز دارم درمورد سوال یک فکر میکنم‪.‬‬
‫‪-‬چطوری هنوز سر سوال اولی؟ اگر بخاطر کندی رومخت نبود‪ ،‬تا االن‬
‫تمام تمرینها رو تموم کرده بودم‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت‪.‬‬
‫‪-‬درمورد اینکه چقدر باهوشی خبر دارم‪ .‬حاال صبر کن‪.‬‬
‫‪61‬‬
‫تهیونگ قاطعانه گفت‪ ،‬کاغذها رو از روی میز جونگکوک برداشت و‬

‫درعوض اونها رو روی میز خودش گذاشت تا بهتر بخونه‪.‬‬
‫‪-‬این یعنی چی؟‬
‫جونگکوک پرسید اما تهیونگ کامال نادیدهاش گرفت‪.‬‬
‫میتونست از گوشه چشمش ببینه که جونگکوک نفسش رو بیرون داد‬

‫و با عصبانیت دستهاش رو جلوی سینهاش جمع کرد‪ ،‬اما جونگکوک‬
‫چارهای نداشت جز اینکه بهش وقت بده تا سوالها رو بخونه و درمورد‬
‫جواب تمرینات فکر کنه و این به سختی پنج دقیقه طول کشید‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬من با جواب سه سوال اول موافقم‪ .‬برای بعدی‪ ،‬فکر کنم‬
‫که این گزینهی درسته‪.‬‬
‫‪62‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬کاغذها رو بینشون گذاشت و با نوک مداد به جوابی‬

‫که فکر میکرد درسته‪ ،‬اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬پس باهم هم نظریم‪ .‬این جواب درسته‪.‬‬
‫‪-‬پرو‪.‬‬
‫تهیونگ با خودش زمزمه کرد‪.‬‬
‫خوشبختانه اونها بدون هیچ بحثی به جوابدادن بقیه تمرینات ادامه‬

‫دادن و تقریبا سر تمام جوابها باهم موافق بودن‪ .‬بعد از اتمام سواالت‬
‫‪63‬‬
‫چند گزینهای‪ ،‬جونگکوک و تهیونگ به اخرین بخش کاغذ رسیدن‬

‫که شامل تمرینات محاسبه مول بود‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬به میزش تکیه داد و کیفش که روی زمین بود‪،‬‬
‫برداشت‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم که ماشین حساب دارم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و توی کیف بهم ریختهاش دنبالش گشت‪.‬‬
‫‪-‬من به یه ماشین حساب فاکی احتیاج ندارم‪.‬‬
‫‪64‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬مدادش رو برداشت و شروع به نوشتن محاسبات‬

‫الزم کرد‪.‬‬
‫‪-‬پیداش کردم!‬
‫تهیونگ گفت و ماشین حساب رو روی میز گذاشت‪.‬‬
‫اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬معلومه که الزمه از ماشین حساب استفاده کنیم‪ .‬من خودم رو باهوش‬

‫حساب میکنم ولی نمیدونم چطوری همه این محاسبات رو توی سرم‬
‫انجام بدم‪.‬‬
‫‪-‬ولی من میدونم‪...‬‬
‫‪65‬‬
‫جونگکوک با صدای نامحسوسی زمزمه کرد‪ ،‬اما تهیونگ شنید‪.‬‬
‫تهیونگ تعجب کرد و حتی بهش مشکوک شد‪ .‬چیزی که اون پسر‬
‫گفت‪ ،‬نمیتونست درست باشه‪ ،‬اما وقتی سرش رو خم کرد تا ببینه‬
‫جونگکوک چه چیزی مینوشت‪ ،‬نمیتونست باور کنه‪ .‬نمیخواست‬
‫که باور کنه‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد که شاید جونگکوک صرفاً‬
‫یه سری عدد نوشت تا تحریکش کنه‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ .‬این امکان نداره که درست باشه‪ .‬من با ماشین حساب‬
‫انجامش میدم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ ،‬به سرعت دستگاه رو برداشت و محاسبه کرد‪.‬‬
‫معلومه که اون اعداد اشتباهه‪ .‬هیچکس نمیتونه بدون کمک ماشین‬

‫حساب محاسبهای به این پیچیدگی انجام بده‪ .‬این غیرممکنه‪ .‬تهیونگ با‬
‫‪66‬‬
‫خودش فکر کرد و همونطوری که انگشتهاش دیوانهوار روی اون‬

‫دستگاه حرکت میکرد‪ ،‬اخمی کرد‪.‬‬
‫تهیونگ میتونست پوزخند کوچیک جونگکوک رو احساس کنه و‬

‫بعد مغزش باالخره متوجه شد که اعدادی که روی ماشین حساب نشون‬
‫داد‪ ،‬دقیقا همون چیزی بود که جونگکوک نوشته بود‪.‬‬
‫‪-‬بهت گفتم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و لبخند از خود راضی روی لبهاش نقش بست‪.‬‬
‫و علیرغم اینکه اون یه نیشخند تحریکامیز بود‪ ،‬اون اولین باری بود که‬
‫تهیونگ میدید صورت جونگکوک چیزی به جز بیتفاوتی‪ ،‬دلخوری‬
‫یا عصبانیت رو نشون میداد‪ ،‬اما ترجیح داد این واقعیت رو نادیده بگیره‬
‫که ضربان قلبش با دیدن اون لبخند به میزان قابل توجهای باال رفت‪.‬‬
‫‪67‬‬
‫تهیونگ خرخری کرد‪ .‬پسر کنارش واقعا باهوش بود‪ .‬این ممکن نبود‪.‬‬
‫هیچ توضیح منطقیای وجود نداشت‪ ...‬حتی کوشاترین دانشاموز این‬
‫دنیا هم نمیتونست بدون کمک ماشین حساب محاسبه کنه‪.‬‬
‫تهیونگ باید خودش رو مجبور میکرد که دهنش رو ببنده‪ ،‬براش قابل‬

‫باور نبود‪ .‬عالوه براین‪ ،‬نمیخواست چنین چیزی رو به جونگکوک‬
‫بده‪ .‬لبخند پرمدعاش کافی بود تا عصبانیت تهیونگ رو اشکار کنه‪.‬‬
‫‪-‬برای کسی که تا یک ساعت پیش ساکت و غرغرو بود‪...‬‬
‫‪-‬اون بخاطر این بود که خیلی رومخ بودی‪.‬‬
‫جونگکوک بدون هیچ فیلتری گفت و تمرین اخر رو تموم کرد‪.‬‬
‫‪68‬‬
‫تهیونگ از کمککردن منصرف شد‪ .‬پسر دیگه خیلی لجباز بود و‬

‫ترجیح میداد همه چیز رو سریعتر و به روش خودش انجام بده‪ .‬همه‬
‫اینها به عصبانیت تهیونگ اضافه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من کسیام که ازاردهندهست؟‬
‫تهیونگ با عصبانیت پرسید و کمی بعد با طعنه خندید‪ .‬وقتی‬

‫جونگکوک کاغذهای تمرین رو بهش داد‪ ،‬اسم و شماره دانشجوییش‬
‫رو زیر اسم جونگکوک نوشت‪.‬‬
‫‪-‬تنها ادم ازاردهنده تویی‪ .‬اه رومخ‪ ،‬متکبر و بیادب‪ .‬فقط برای اینکه‬
‫بدونی‪ ،‬میگم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و کاغذها رو یکدفعه روی میز گذاشت‪ .‬یکبارهم‬

‫نگاهش رو از جونگکوک نگرفت‪.‬‬
‫‪69‬‬
‫‪-‬قطعا‪ .‬هرچیزی که دلت میخواد‪ ،‬باور کن چون حدس بزن که چی‪،‬‬

‫هیچ اهمیتی نمیدم و از االن بهم لطف کن و اینقدر باهام حرف نزن یا‬
‫کال صحبت نکن‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت و وسایل رو توی کوله پشتیش جمع کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیخواد نگران این باشی‪ .‬قطعا این کار رو نمیکنم‪.‬‬
‫تهیونگ با قفلکردن فکش گفت و به سرعت وسایلش رو جمع کرد‪.‬‬
‫بعد از اینکه بند کیفش رو روی شونهاش انداخت‪ ،‬تهیونگ تکلیفشون‬

‫رو برداشت و با اخرین نگاه درمونده و تحقیرامیز به سمت‬
‫جونگکوک‪ ،‬این دفعه این تهیونگ بود که پسر دیگه رو پشت سرش‬
‫رها کرد‪ ،‬تمرینات رو به پروفسور تحویل داد و با قدمهای سنگین و‬
‫خرخرهای درمونده کالس رو ترک کرد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪70‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫تهیونگ از ته قلبش هوسوک و نامجونی که همخونه و بهترین‬
‫دوستهاش بودن‪ ،‬دوست داشت اما روزهایی که اونها کالس داشتن‬
‫و خودش هیچ کالسی نداشت و خوابگاهشون رو منحصراً برای اون‬
‫میذاشتن هم دوست داشت‪.‬‬
‫اهنگ رگیتون از دیوارهای اتاقش طنینانداز میشد و کمر تهیونگ‬

‫درحالی که لباسهاش رو تا میکرد‪ ،‬با ریتم اهنگ تکون میخورد‪.‬‬
‫تهیونگ از بعد از ظهر ازادش استفاده کرد تا لباسهاش رو توی مرکز‬
‫شستشویی دانشگاه بشوره‪ ،‬درست مثل کاری که هر چهارشنبه انجام‬
‫میداد‪.‬‬
‫بعد چند تا یادداشت از فیزیولوژی گیاهی داشت که باید دوره میکرد‬

‫و امیدوار بود همه چیز رو به موقع تموم کنه تا بتونه قسمت جدید‬
‫برنامهای که دوست داشت‪ ،‬ببینه‪ .‬بقیه روز همه چیز داشت تا عالی باشه‪.‬‬
‫‪71‬‬
‫تهیونگ همراه اهنگ زمزمه کرد و با گذاشتن ژاکت بافتنی تازه شسته‬
‫شدهاش و هودیهاش براساس رنگشون توی کشو سرگرم بود‪ .‬اره‬
‫خب‪ ،‬چون تهیونگ فقط درمورد مطالعهاش منظم نبود‪.‬‬
‫تهیونگ نمیدونست دقیقا از چه مقطعی از یه زمزمه ساده به این رسید‬

‫که با تمام صدا و هوایی که توی ریهاش بود‪ ،‬اهنگ بخونه و حتی‬
‫صدای ساز و اهنگ پس زمینه رو تقلید کنه‪.‬‬
‫تهیونگ اونقدری توی کنسرت خصوصیش غرق شده بود که با سه‬

‫ضربهای که به دیوار خورد سرجاش از ترس پرید‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟! من هیچوقت درمورد اهنگت اعتراض نمیکنم‪ ،‬یونگی!‬
‫تهیونگ داد زد‪.‬‬
‫‪72‬‬
‫مین یونگی پسری بود که توی خوابگاه کنارش زندگی میکرد‪ .‬اون‬
‫دقیقا همون سالی که تهیونگ به سئول اومد و با نامجون و هوسوک‬
‫هماتاقی شد‪ ،‬به اونجا منتقل شد و توی این دو سالی که همدیگه رو‬
‫میشناختن‪ ،‬باهم دوست شده بودن‪.‬‬
‫از اونجایی که یونگی تنها توی خوابگاه زندگی میکرد‪ ،‬گاهی اوقات‬
‫سه تا پسر دیگه برای پیتزا و شبهای انیمه دعوتش میکردن‪ .‬خوابگاه‬
‫یونگی مثل خوابگاه تهیونگ و دو پسر دیگه اشپزخونه کوچیک و‬
‫نشیمن نداشت‪ ،‬اما دوتا اتاق خواب داشت‪ .‬با این حال هیچ دانشجویی‬
‫برای اینکه اون فضا رو باهاش شریک بشه‪ ،‬فرستاده نشده بود و‬
‫تهیونگ میدونست که یونگی اهمیتی نمیداد‪ .‬کی بدش میاد؟ داشتن‬
‫یه همراه خوب بود‪ ،‬اما اینکه حموم برای خودت باشه‪ ،‬نگران سروصدا‬
‫نباشی‪ ،‬درمورد شلختگی بقیه غرغر نکنی‪ ...‬خب‪ ،‬خیلی هم بد نبود‪.‬‬
‫تهیونگ صدای بلند اهنگ یونگی عادت داشت چون اون پسر دوست‬
‫داشت درس بخونه و گوشدادن به اهنگ با صدای بلند براش مفیدتر‬
‫بود‪ .‬بیشتر هم ژانر هیپهاپ‪.‬‬
‫‪73‬‬
‫تهیونگ با خودش فکر کرد که اگر خودش بود‪ ،‬اونقدری حواسش‬

‫پرت میشد که احتماال متن اهنگ رو توی یادداشتهاش مینوشت‪.‬‬
‫خودش برای اینکه بتونه تمرکز کنه و مطالعهاش مفید باشه‪ ،‬به فضای‬
‫اروم و ساکت نیاز داشت‪.‬‬
‫همونطوری که تهیونگ به شنیدن ‪ Drake‬و ‪ Kendrick Lamar‬از‬

‫دیوارهای خوابگاه کنارش عادت داشت‪ ،‬یونگی هم روزهایی تهیونگ‬
‫نیاز به استراحت داشت‪ ،‬تحمل میکرد و بهترین راهی که میتونست‬
‫این کار رو انجام بده این بود که شادترین اهنگهای ممکن رو پخش‬
‫میکرد تا بتونه با یه برس مو یا یه جارو به عنوان میکروفونش‪ ،‬برقصه‪.‬‬
‫بعد از اینکه درجواب داد زد‪ ،‬ضربههای دیوار متوقف شد‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬شاید باید واقعا صدای اهنگ رو کم کنم‪ .‬عادی نیست‪...‬‬
‫ولی اگر یونگی به دیوار بزنه بخاطر اینه که احتماال دارم به نحوی‬
‫ازارش میدم‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪74‬‬
‫با این حال‪ ،‬قبل از اینکه بتونه صداش رو کم کنه یا حتی بلندگوها رو‬
‫خاموش کنه‪ ،‬صدای ضربهای اومد‪ ،‬اما این دفعه به دیوار نبود‪ ،‬بلکه‬
‫درعوض به در ورودی خوابگاه بود‪.‬‬
‫چی؟ چرا یونگی به جای اینکه پیام بده یا زنگ بزنه به خودش زحمت‬
‫داده که بیاد اینجا؟ تهیونگ با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫با اخمی‪ ،‬تهیونگ اخرین ژاکت کشو رو مرتب کرد‪ ،‬اتاقش رو ترک‬
‫کرد و به سمت دری رفت که با مشتهای محکمی که بهش میخورد‪،‬‬
‫تقریبا از جاش دراومد‪.‬‬
‫‪-‬میخواستم همین االن صدای اهنگ رو کم کنم‪ ،‬یونگی! الزم نبود به‬
‫خودت زحمت بدی که بیای اینج‪...‬‬
‫تهیونگ به محض اینکه در رو باز کرد‪ ،‬شروع کرد اما وقتی متوجه شد‬
‫‪75‬‬
‫یونگی مسئول اون صداهای کرکننده نبود‪ ،‬کلمات توی گلوش گیر‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬اینجا چه غلطی میکنی؟!‬
‫تهیونگ پرسید و چشمهای تیره جونگکوک دربرابر چشمهاش اتیش‬

‫گرفت‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬عالوه بر عصبانیت و ازار معمولش‪ ،‬نگاه جونگکوک‬

‫غافلگیری خفیفی هم منعکس کرد‪ .‬احتماال از اینکه تهیونگ مسئول‬
‫بلندبودن اهنگ بود‪ ،‬تعجب کرد‪ ،‬اما غافلگیریش لحظهای بود و به‬
‫سرعت با عصبانیت جایگزین شد‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که تویی‪.‬‬
‫‪76‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که مجبورم توی خوابگاه فاکی کنارت بمونم‪.‬‬
‫پسر با تمسخر ادامه داد‪ ،‬اما چشمهاش بهش خیانت کرد و ناخوداگاه‬
‫روی بدن تهیونگی که یه تیشرت ساده مشکی و شلوارک سبز زیتونی‬
‫پوشیده بود‪ ،‬چرخید‪.‬‬
‫به نظر میرسید تهیونگ متوجه نشد و صداش باعث شد پسر دیگه‬
‫دوباره تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪-‬منظورت چیه؟ تو توی خوابگاه یونگی زندگی میکنی؟‬
‫‪-‬متاسفانه‪ .‬انتخاب من نبود‪.‬‬
‫‪77‬‬
‫‪-‬من واقعا برای یونگی متاسفم‪ .‬جدی میگم‪ .‬اگه بهم بگه که دنبال یه‬
‫خوابگاه دیگه میگرده‪ ،‬تعجب نمیکنم‪.‬‬
‫‪-‬به هرحال چی میخوای‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫‪-‬اهنگ رو قطع کن‪ ،‬همین االن‪.‬‬
‫جونگکوک با تحکم دستور داد و تهیونگ خندید‪.‬‬
‫‪-‬و واقعا فکر کردی میتونی مجبورم کنی؟‬
‫‪78‬‬
‫تهیونگ با تمسخر پرسید‪.‬‬
‫‪-‬واقعا این رو باور داری؟‬
‫‪-‬اگه الزم باشه‪.‬‬
‫جونگکوک بین دندونهاش گفت و سعی کرد تهیونگ رو با نگاه‬

‫تهدیدامیزش بترسونه‪.‬‬
‫اما تهیونگ از اینکه ازش بترسه خیلی فاصله داشت‪ .‬درحقیقت بیشتر از‬
‫ترس براش ازاردهنده بود‪.‬‬
‫‪79‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬خب یادت بمونه که من از تو و تهدیدهات نمیترسم‪ .‬میتونی‬

‫امتحانش کنی‪ .‬موفق باشی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و چند میلی ثانیه بعد در رو تا جایی که میتونست‬

‫محکم بست تا بهش ثابت کنه‪.‬‬
‫تهیونگ همونطوری که با خرخری به اتاق خوابش برگشت‪ ،‬میتونست‬

‫صدای ترسناک در و فریادهای مبهم جونگکوک رو بشنوه‪ .‬این کار‬
‫رو بکن وگرنه میبینی چه اتفاقی برات میوفته‪ .‬این کلماتی بود که‬
‫جونگکوک گفت‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ از تسلیمشدن خیلی فاصله داشت‪.‬‬
‫گوشیش رو برداشت‪ ،‬صدای اهنگ رو از قبل بلندتر کرد و از قصد‬

‫اهنگی رو انتخاب کرد که بیت بلندی داشت‪.‬‬
‫‪80‬‬
‫بگیرش‪ ،‬عوضی! تهیونگ انتقامجویانه با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫تهیونگ دوباره روی کارهای خونگیش تمرکز کرد و واقعا‬

‫میخواست باور کنه که اهنگ بلندی که از گوشهاش طنینانداز صرفاً‬
‫برای ازاردادن جونگکوک بود‪ ،‬نه برای نادیدهگرفتن افکار بلندش‬
‫درمورد اون پسر که حاضر به ترک ذهنش نبود‪.‬‬
‫قطعا ترم طوالنیای پیش روشون بود‪.‬‬
‫‪81‬‬
‫‪CH 2‬‬
‫چهارصد سال قبل از مسیح‪ ،‬امبروجیو یه ماجراجوی ایتالیایی بود که‬

‫سرنوشت اون رو به دلفی‪ ،‬یه شهر کوچیک واقع در یونان برد تا با‬
‫اوراکل (پیشگو) دیدار کنه‪ .‬اون کنجکاو بود تا بدونه اینده چه چیزی‬
‫رو براش درنظر گرفته بود‪ .‬با این حال‪ ،‬وقتی امبروجیو باالخره با‬
‫اوراکل دیدار کرد‪ ،‬اون زن فقط زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬طلسم‪ ،‬ماه‪ ...‬خون جاری خواهد شد‪.‬‬
‫امبروجیو که شیفتهاش شده بود‪ ،‬تصمیم گرفت روز بعد دوباره اون رو‬
‫مالقات کنه و متوجه شد که اوراکل توسط یکی از زیباترین بندگان‬
‫معبد اپولو که برای خدای خورشید بود‪ ،‬همراهی میشد و این جایی‬
‫بود که سرنوشت زندگی رو برای امبروجیو و سلین‪ ،‬زنی که برای معبد‬
‫اپولو کار میکرد‪ ،‬رقم زد‪.‬‬
‫‪82‬‬
‫بعد از گذشت چند ماه و شکوفایی عشق بین اون دو‪ ،‬اون زوج تصمیم‬
‫گرفتن که یونان رو ترک کنن و به ایتالیا برگردن و باهم توافق کردن‬
‫که سحرگاه روز بعد همدیگه رو مالقات کنن‪ .‬با این حال‪ ،‬نزدیکی‬
‫زن و مرد برای خدای خورشید که محبت زیادی به سلین نشون میداد‪،‬‬
‫خوشایند نبود‪.‬‬
‫به همین دلیل‪ ،‬اپولو از شدت عصبانیت امبروجیو رو نفرین کرد و باعث‬
‫شد هرباری که نور خورشید اون رو دراغوش میگرفت‪ ،‬پوستش‬
‫بسوزه‪.‬‬
‫امبروجیو که نمیتونست در سحرگاه که فقط چند ساعت فاصله‬

‫داشت‪ ،‬سلین رو مالقات کنه‪ ،‬به سمت غاری دویید که اون رو به‬
‫هادس‪ ،‬خدای جهان زیرین (سرزمین مردگان) هدایت کرد‪ .‬اون دو‬
‫باهم قراردادی بستن‪ ،‬اگر امبروجیو موفق میشد کمان نقرهای الهه‬
‫هانت (شکار) یعنی ارتمیس رو بدست بیاره و به اون بده‪ ،‬هادس‬
‫محافظت از اون زوج رو در سرزمین مردگان تضمین میکرد‪.‬‬
‫‪83‬‬
‫با این حال‪ ،‬به عنوان ضمانت‪ ،‬روح امبروجیو دست خدای جهان زیرین‬
‫موند تا اون با چیزی که وعده داده بود‪ ،‬برگرده‪ .‬اگه بدون کمان نقره‬
‫برمیگشت‪ ،‬امبروجیو باید برای تا ابد با هادس زندگی میکرد و دیگه‬
‫هیچوقت نمیتونست معشوقهاش رو ببینه‪ .‬اون چاره دیگهای نداشت و‬
‫اون لحظه این بهترین فرصت بود‪ .‬امبروجیو دوباره فکر نکرد و پیمان‬
‫رو پذیرفت‪.‬‬
‫امبروجیو پیامی برای سلین گذاشت و از انچه که اتفاق افتاده بود‪،‬‬

‫عذرخواهی کرد‪ ،‬اما بهش قول داد همونطوری که همیشه ارزو داشتن‪،‬‬
‫راهی برای باهم بودنشون پیدا کنه‪ .‬سلین از انچه خدایی که براش کار‬
‫میکرد با عشق زندگیش انجام داده بود‪ ،‬منزجرش شد‪ ،‬اما از ترس‬
‫بیشتر از عصبانیت اون‪ ،‬به کارش کنار اپولو ادامه داد‪.‬‬
‫هادس برای اون کمان چوبی و چهل و پنج تیر برای شکار و رسوندن‬
‫خون قربانی به الهه هانت و ماه فراهم کرد تا اعتمادش رو بدست بیاره‪.‬‬
‫‪84‬‬
‫برای چهل و چهار روز‪ ،‬امبروجیو یه قو رو کشت‪ .‬نه تنها اون رو به الهه‬
‫تحویل میداد‪ ،‬بلکه از خون اون حیوون استفاده میکرد تا اشعار‬
‫عاشقانه روزانه برای سلین بنویسه و قبل از اینکه خورشید پوستش رو‬
‫لمس کنه‪ ،‬اونها رو توی مکانی که قرار بود ماه پیش همدیگه رو‬
‫مالقات کنن‪ ،‬پنهان میکرد‪.‬‬
‫روز چهل و پنجم‪ ،‬فقط یه تیر براش مونده بود‪ .‬اون تیری بود که‬
‫درنهایت اعتماد ارتمیس رو بهش میداد‪ .‬امبروجیو سعی کرد اخرین قو‬
‫رو بکشه‪ ،‬اما بخاطر اضطراب و فشار زیادش‪ ،‬توی هدفش شکست‬
‫خورد و تیر درافق ناپدید شد‪.‬‬
‫امبروجیو شکست خورده روی زمین افتاد و اجازه داد اشکهاش‬

‫ازادانه صورتش رو خیس کنه‪ .‬گریه میکرد چون هیچ راه دیگهای‬
‫برای تماس با سلین نداشت و همچنین نمیتونست قربانیها رو به‬
‫ارتمیس که اتفاقا خواهر اپولو بود‪ ،‬تحویل بده و از برادرش بخواد تا‬
‫‪85‬‬
‫نفرین رو بدون اینکه امبروجیو کمان نقرهاش رو بدزده‪ ،‬برداره‪ .‬ولی‬

‫حاال؟ حاال همه چیز گم شده بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬الهه هانت و ماه به این مرد رحم کرد‪ ،‬عمدتاً به این دلیل که‬
‫امبروجیو اون روزها یه شکارچی خستگی ناپذیر و فداکار بود‪ .‬بنابراین‬
‫ارتمیس کمان نقرهای خود و یه تیر دیگه رو بهش قرض داد و یه‬
‫فرصت دیگه بهش داد تا اخرین پرنده رو بکشه و درنتیجه با معشوقهاش‬
‫صحبت کنه‪.‬‬
‫امبروجیو که کامال درمونده بود‪ ،‬درعوض از فرصت استفاده کرد و با‬

‫کمان نقره فرار کرد و به سرعت به سمت غار هادس دویید تا اون شی‬
‫رو بهش تحویل بده‪ ،‬اما ارتمیس عاقل بود و به سرعت از نقشه مرد اگاه‬
‫شد‪.‬‬
‫‪86‬‬
‫الهه خشمگین هم اون رو نفرین کرد و باعث شد تمام نقرههایی که‬

‫امبروجیو لمس میکرد‪ ،‬پوستش رو بسوزونه‪ .‬مرد از شدت درد روی‬
‫زمین افتاد و بالفاصله کمان نقره که متعلق به الهه بود‪ ،‬رها کرد‪.‬‬
‫امبروجیو ازش خواست رحم کنه و تمام نفرینها‪ ،‬پیمانهایی که قبال‬

‫متحمل شده بود و اینکه خودش رو برای عشق فدا کرده بود‪ ،‬به‬
‫ارتمیس توضیح داد‪ .‬الهه تحت تاثیر قرار گرفت و به همین دلیل‬
‫تصمیم گرفت برای اخرین بار بهش فرصت بده‪.‬‬
‫اون فرصت این بود که شکارچی بهتری بشه و با سرعت و قدرت الهه‪،‬‬
‫به خوبی اون بشه و همچنین خون طعمههای متنوع رو تخلیه کنه و بعد‬
‫برای سلین اشعار عاشقانه بنویسه‪ .‬به جای جاودانگی‪ ،‬امبروجیو و سلین‬
‫باید به معبد اپولو فرار میکردن‪ ،‬درعوض با ارتمیس زندگی میکردن‬
‫و الهه رو صرفاً تا ابد میپرستیدن‪.‬‬
‫‪87‬‬
‫تنها مشکل این بود که ارتمیس الهه عفاف هم بود‪ ،‬یعنی باکره بود‪.‬‬
‫اینجوری تمام زیردستهاش باید به همون اندازه پاک میموندن و این‬
‫یعنی ازدواج ممنوع بود‪ ،‬پس امبروجیو اجازه نداشت که سلین رو لمس‬
‫کنه‪ ،‬باهاش ازدواج کنه و بچهدار بشه‪ .‬تحمل اون زندگی سخت بود‪،‬‬
‫اما حداقل اون زوج کنارهم میموندن‪.‬‬
‫امبروجیو قبول کرد‪.‬‬
‫همون شب امبروجیو نامه دیگهای برای سلین گذاشت‪ ،‬اما این بار برای‬
‫هشداردادن به اون‪ .‬قبل از سحر روز بعد‪ ،‬سلین باید بدون اینکه اپولو‬
‫متوجه بشه‪ ،‬به سمت قایقی که توی اسکله منتظرش بود‪ ،‬میدویید‪.‬‬
‫اون زن فرار کرد و وقتی باالخره به قایق رسید‪ ،‬یه تابوت چوبی و یه‬
‫یادداشت رو پیدا کرد‪ .‬داخل تابوت امبروجیو بود و توی کاغذ به سلین‬
‫گفته بود که فقط زمانی تابوت رو باز کنه که هیچ پرتوی خورشیدی‬
‫وجود نداشت‪ .‬سلین گیج شده بود‪ ،‬اما ازش اطاعت کرد‪.‬‬
‫‪88‬‬
‫چند روز بعد‪ ،‬اون زوج در افسوس‪ ،‬استانی توی ترکیه‪ ،‬پناه گرفتن تا‬
‫زندگی جدیدی رو شروع کنن‪ .‬در طول روز‪ ،‬اون دو در غار زندگی‬
‫میکردن‪ ،‬درحالی که در طول شب وقتشون رو به پرستش ارتمیس‬
‫میگذروندن‪.‬‬
‫برای سالهای بسیاری امبروجیو و سلین با خوشحالی زندگی کردن‪،‬‬

‫بدون اینکه امکان لمس همدیگه رو داشته باشن‪ .‬با این حال‪ ،‬بعد چند‬
‫سال‪ ،‬ظاهر فیزیکی امبروجیو بخاطر جاودانگی جوون موند‪ ،‬اما سلین به‬
‫طور طبیعی و به عنوان یه فانی به عمرکردن ادامه داد‪.‬‬
‫تا اینکه روزی بیماری سختی به بدن سلین حمله کرد و زن دراستانه‬
‫مرگ قرار گرفت‪ .‬امبروجیو با دونستن اینکه روحش هیچ وقت پس از‬
‫مرگ به اون نخواهد پیوست‪ ،‬نابود شد چون درعوض گرفتار هادس‬
‫بود و اون وقت به فکر شکار قوی دیگهای افتاد که اون رو به ازای‬
‫اینکه الهه سلین هم جاودانه کنه‪ ،‬به ارتمیس تحویل بده‪.‬‬
‫‪89‬‬
‫الهه هانت با تشکر از چندین دهه فداکاری و احترام‪ ،‬پیمان نهایی رو‬
‫پیشنهاد داد‪.‬‬
‫امبروجیو فقط یکبار میتونست سلین رو لمس کنه و اون هم فقط‬

‫نوشیدن خون زن بود‪ .‬با انجام این کار‪ ،‬امبروجیو بدن فانی زن رو‬
‫میکشت‪ ،‬اما با ترکیب خونش با خون خودش میتونست زندگی ابدی‬
‫رو برای هرکسی که خونش رو مینوشید‪ ،‬به وجود بیاره‪ .‬اگر این کار‬
‫رو میکرد‪ ،‬ارتمیس مطمئن میشد که اون زوج تا ابد کنارهم بمونن‪.‬‬
‫در ابتدا‪ ،‬امبروجیو سکوت کرد و میخواست پیشنهادش رو رد کنه‪ .‬با‬

‫این حال‪ ،‬سلین بهش التماس کرد تا انجامش بده‪ .‬بعد از متقاعدکردن‬
‫امبروجیو‪ ،‬اون زوج همونطوری که همیشه ارزوش رو داشتن‪ ،‬یه شب‬
‫رو باهم گذروندن که امبروجیو سلین رو گاز گرفت و تمام خونی که‬
‫از بدن زن جاری میشد‪ ،‬نوشید‪ .‬بدون اینکه یه قطره باقی بذاره‪.‬‬
‫‪90‬‬
‫وقتی مرد بدن سست و بیجان سلین رو روی زمین گذاشت‪ ،‬جسدش‬
‫شروع به تابیدن کرد و به سمت اسمون و کوه المپیوس‪ ،‬جایی که همه‬
‫خدایان دیگه بودن‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫امبروجیو مسحور تماشای روح درخشان سلین که در ماه به روح‬

‫ارتمیس پیوست‪ ،‬شد‪ .‬وقتی روحش بهش رسید‪ ،‬نور مهتاب از همیشه‬
‫روشنتر بود و رنگ جدیدی به شب اورد‪.‬‬
‫سلین به الهه مهتاب تبدیل شد و هرشب از ماه با پرتوهای نورش از ماه‬

‫پایین میاومد و باالخره این فرصت رو پیدا کرد تا امبروجیوی‬
‫محبوبش رو لمس کنه‪ .‬تمام فرزندانی که اونها به دنیا اوردن‪،‬‬
‫موجوداتی بودن که با دگردیسی ذهن و بدن رو الوده میکردن و باعث‬
‫ایجاد تغییراتی توی مغز و دستگاه گوارش میشدن و نتیجه‪ ،‬احساس‬
‫گرسنگی در اونها نسبت به منبع حیات انسان یعنی خون به وجود‬
‫میاومد‪ .‬اونها همچنین به توانایی فیزیکی‪ ،‬قدرتهای ماورا طبیعی و‬
‫طول عمرشون شناخته میشن‪.‬‬
‫‪91‬‬
‫خوناشامها به اصطالح موجودات ماورا طبیعی بودن که خون امبروجیو‬

‫و سلین رو حمل میکردن‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬بیخیال‪ ،‬بابا‪ .‬قرارمون این نبود!‬
‫جونگکوک داد زد و با عصبانیت روی گوشی خرخر کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬قرارمون این بود که اگر قبول کردی که بری دانشگاه‪،‬‬

‫من اجازه بدم که تنها زندگی کنی‪.‬‬
‫صدای پدرش از اون طرف گوشی اومد‪.‬‬
‫‪92‬‬
‫‪-‬من فکر میکردم واضحه که تنها زندگیکردن یعنی اینکه تنها زندگی‬
‫کنم‪ .‬فقط من‪ ،‬توی آپارتمان‪ .‬نه اینکه یه خوابگاه کوچیک رو با یکی‬
‫دیگه شریک بشم‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراض کرد‪.‬‬
‫‪-‬پس باید دقیقتر میگفتی‪.‬‬
‫‪-‬دقیقتر؟‬
‫جونگکوک پرسید و با طعنه خندید‪.‬‬
‫‪-‬خودت میدونی که چقدر به فضام اهمیت میدم‪ .‬میدونی که چقدر‬

‫دوست دارم که تنها باشم‪.‬‬
‫‪93‬‬
‫‪-‬این چیزی نبود که من میخواستم‪ .‬از اینکه توی این خوابگاه زندگی‬
‫میکنم‪ ،‬متنفرم‪ .‬حتی میتونم صدای خروپفکردن یکی رو از طبقه‬
‫پایین بشنوم‪ .‬نمیتونی تصور کنی که برای یه خوناشام چقدر‬
‫عذاباوره که توی یه فضای پر از انسان پر سروصدا و اشفته زندگی‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ .‬من درکت میکنم ولی بهش به چشم یه فرصت و چالش نگاه‬
‫کن‪ ،‬پسرم‪ .‬نه تنها میتونی مهارتهات رو زیاد کنی و روی کم و‬
‫زیادکردن قدرتهات مخصوصا وقتی که اونها رو میخوای و بهشون‬
‫نیاز داری‪ ،‬کار کنی‪ ،‬بلکه میتونی دوست هم پیدا کنی‪.‬‬
‫پدرش گفت و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪94‬‬
‫‪-‬من نمیخوام دوست پیدا کنم‪ .‬همین االنشم دوتا دوست دارم و همین‬
‫برام کافیه‪.‬‬
‫‪-‬میدونم که خیلی دوستشون داری ولی میتونی دوستهای دیگهای‬

‫هم داشته باشی‪ .‬و دانشگاه راه خوبی برای پیداکردن دوست جدیده‪.‬‬
‫پدر جونگکوک توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬چرا اینقدر اصرار میکنی؟‬
‫جونگکوک با حالت مشکوکی پرسید‪ .‬به پشت روی تخت چوبی‬

‫سفیدش دراز کشیده بود‪ ،‬پهلوش به سمت دیوار بود و توپ کوچیکی‬
‫رو به سقف خاکستری میکوبید‪ .‬صدای اه پدرش رو شنید‪.‬‬
‫‪95‬‬
‫‪-‬جونگکوک این مشخصه که بخاطر اتفاقی که برای مادرت افتاده‪،‬‬

‫گوشهگیر شدی‪ .‬یه جوون سرد شدی و نسبت به همه چیز و همه کس‬
‫بیاحساس و بیتفاوتی‪ .‬و من دوست ندارم پسرم رو اینطوری ببینم‪.‬‬
‫پدرش با حالت سنگینی زمزمه کرد و جونگکوک یکدفعه حرکت‬

‫توپ رو متوقف کرد و متفکرانه به سقف خیره شد‪.‬‬
‫پدرش ادامه داد‪:‬‬
‫‪-‬میخوام باور کنم که دانشگاه رفتن و دیدن ادمهای جدید برات خوبه‪.‬‬
‫اونها بهت کمک میکنن که حواست پرت بشه و دوباره یه زندگی‬
‫داشته باشی‪.‬‬
‫همونقدر که جونگکوک میخواست بحث کنه و توضیح بده که اصال‬

‫به دوستی نیاز نداره‪ ،‬با اخرین جمله پدرش خندید‪.‬‬
‫‪96‬‬
‫‪-‬این یکم طعنهامیز بود بابا‪ .‬از نظر فنی‪ ،‬ما مردیم‪ .‬منظورم اینه که یه‬
‫خوناشام مرده متحرکه‪ .‬ما نیمی مرده و نیمی زندهایم‪ ،‬اما در هرصورت‬
‫بازم مردیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و پدرش هم همراهش خندید‪.‬‬
‫‪-‬میدونی منظورم چیه‪ .‬مشخصه که با معنی اصلیش کاری ندارم‪ .‬به‬

‫هرحال‪ ،‬با کسی اشنا شدی؟ دوستی پیدا کردی؟ هماتاقیت چطور؟‬
‫پدرش پرسید و جونگکوک چشمهاش رو از فوران سواالتش‬

‫چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬هم خونهام اونقدرها هم بد نیست‪ .‬اونم ساکته و زیاد سوال نمیپرسه‪.‬‬
‫جونگکوک درنهایت اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪97‬‬
‫‪-‬میبینی؟ بهت گفتم اونقدرها هم بد نیست و اگر شما دوتا شبیه همید‪،‬‬
‫احتماال باهم کنار میاید‪.‬‬
‫پدرش با امیدواری گفت‪.‬‬
‫‪-‬واقعا شک دارم‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬حاال میبینیم‪ .‬با شخص دیگهای اشنا نشدی؟‬
‫تهیونگ‪ .‬پسر مزاحم کالس شیمی‪ .‬پسری که باعث شد جونگکوک‬

‫چشمهاش رو تا جایی که از کاسه بیرون بزنه‪ ،‬بچرخونه‪ .‬پسری که‬
‫کامال عصبانیش کرده بود چون واقعا رومخ بود‪.‬‬
‫‪98‬‬
‫ولی جونگکوک وقتش رو با صحبتکردن درمورد اون پسر تلف‬

‫نمیکرد‪ .‬چرا به خودش زحمت میداد؟ اونها خیلی از عنوان دوست‬
‫فاصله داشتن‪ .‬هیچ فایدهای نداشت که این رو به پدرش بگه‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نشدم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و چند ثانیه سکوت بینشون شکل گرفت‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬تو که از قصد با بقیه بد رفتار نمیکنی که ازت فاصله‬

‫بگیرن‪ ،‬درسته؟‬
‫شاید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬البته که نه بابا‪.‬‬
‫‪99‬‬
‫جونگکوک جواب داد و اه طوالنی و سنگینی از پدرش فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬واقعا امیدوارم همینطور باشه‪ .‬هدف ما این نیست‪.‬‬
‫پدرش گفت‪ .‬ادامه داد‪:‬‬
‫‪-‬و کالسهات چطور پیش میره؟ بهش عادت کردی؟‬
‫‪-‬فکر کنم‪ .‬کالسها برام اسونه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و شونهاش رو باال انداخت‪ .‬از عوضشدن بحث‬

‫خوشحال بود‪.‬‬
‫‪-‬چیزی که پروفسورها یاد میدن برای من جدید نیست و هرچیزی که‬

‫هست‪ ،‬به راحتی از پسش برمیام‪.‬‬
‫‪100‬‬
‫‪-‬تعجبی نداره‪ .‬ما خوناشامها اطالعات رو خیلی سریعتر از انسانها‬

‫پردازش میکنیم‪ ،‬یاد میگیریم و حفظشون میکنیم ولی تو اینها رو‬
‫میدونی‪.‬‬
‫پدرش گفت و خندید‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ .‬این سخنرانی رهبر شورا بود‪.‬‬
‫‪-‬نگرانش نباش‪ ،‬بابا‪ .‬من واقعا بهش عادت کردم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و حتی اگر پدرش نمیدید‪ ،‬گوشه لبهاش باال‬

‫رفت و لبخند کوچیکی روی لبهاش نقش بست‪ .‬از دو هفته پیش که‬
‫به سئول اومده بود‪ ،‬اون اولین لبخند واقعیش بود‪.‬‬
‫‪101‬‬
‫‪-‬راستی‪ ،‬اوضاع اونجا چطور پیش میره؟‬
‫‪-‬خوشبختانه تا جایی که ممکنه‪ ،‬همه چیز ارومه‪ .‬این هفته یه دردسری‬

‫داشتیم‪ .‬یه خوناشام از جانگ جئون دونگ معشوقه شوهرش رو‬
‫کشت‪ .‬ما طبق قانون قتل علیه سایر خوناشامها‪ ،‬اون زن رو با سه دهه‬
‫زندان مجازات کردیم‪ .‬غیر از اون‪ ،‬خوشبختانه همه چیز اروم بود‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬فکر کنم خستهکننده بوده‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و توجهاش رو دوباره به توپ کوچیکش داد‪.‬‬

‫با این حال‪ ،‬این بار اون رو با دستش به سقف نکوبید‪ ،‬بلکه از طریق‬
‫یکی از قدرتهاش یعنی ‪ telekinesis‬انجامش داد‪.‬‬
‫‪102‬‬
‫پدرش گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬باید به مشکالت شورا عالقه نشون بدی‪ .‬من تونستم برای مدتی‬
‫جانشین مادرت بشم و میدونم که اماده نیستی یا فعال نمیخوای این‬
‫جایگاه رو داشته باشی‪ ،‬ولی ارزوی مادرت این بود که قدمهاش رو‬
‫دنبال کنی‪ .‬درحقیقت‪ ،‬این فقط ارزوی اون نیست‪ ،‬بلکه ارزوی همه‬
‫اعضاست‪.‬‬
‫پدرش گفت و جونگکوک با درموندگی خرخری کرد‪.‬‬
‫شورای خوناشامها یه سازمان اجدادیه که به اداره تمام خوناشامهای‬

‫جهان کمک میکنه‪ .‬این سازمان خوناشامهایی که مظنون به ارتکاب‬
‫جنایاتی هستن که قوانین خوناشامها رو زیر پا میذارن‪ ،‬محاکمه‬
‫میکنه‪ .‬اعضای شورا به عنوان قاضی و هیئت منصفه عمل میکنن‪.‬‬
‫‪103‬‬
‫اعضا بخشی از قدرتمندترین خوناشامهای جامعه هستن که به‬

‫خانوادههایی با نسل و قدرت بیشتر در تاریخ تعلق دارن و مسئول‬
‫تصمیمگیری درمورد قوانین و سایر مسائل سیاسی هستن‪.‬‬
‫اگرچه اعضا نقش اساسی دارن‪ ،‬شورا توسط رئیسی هدایت میشه که‬
‫تصمیم نهایی رو میگیره‪ .‬رئیس شورا قدرتمندترین خوناشامه و در‬
‫صدر سلسله مراتب جامعه خوناشامها قرار میگیره‪ .‬اعضای شورا باید‬
‫رئیس رو توی تصمیماتی که روی جامعه خوناشامها تاثیر میذاره‪،‬‬
‫هدایت و راهنمایی کنن و دیدگاه و نظرات متفاوتی رو بهش ارائه بدن‬
‫تا سلطنتشون رو بهتر اداره کنه‪.‬‬
‫تا سه سال پیش‪ ،‬مادر جونگکوک‪ ،‬جئون مینجونگ رئیس شورای‬

‫خوناشامها بود‪.‬‬
‫مینجونگ از نسل اولین خوناشام حاکم بود که به جد مقدس که پسر‬

‫اولین متولد شده بود‪ ،‬معروف بود و بخشی از خانواده سلطنتی بود‪.‬‬
‫‪104‬‬
‫اصالت اون خانواده قدرتمند‪ ،‬قدرتهای باورنکردنی داشت و هرکسی‬

‫که از اون خانواده به وجود میاومد‪ ،‬تقریبا تاثیر زیادی روی بقیه‬
‫خوناشامها داشت‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬بعد از مرگ مینجونگ الزم بود رئیس جدیدی انتخاب‬
‫بشه‪ .‬عالوه بر اینکه این ارزوی بزرگ مادرش بود‪ ،‬اعضای شورا هم‬
‫میخواستن جونگکوک جای اون رو بگیره چون اون از نوادگان‬
‫مستقیم مینجونگ بود‪ .‬با تشویق بیشتر تصمیمات اعضا‪ ،‬مشخص شد که‬
‫جونگکوک یه خون خالص بود‪.‬‬
‫برعکس خوناشامهای تبدیلی که یه انسان به خوناشام تبدیل میشد‪،‬‬

‫یه خون خالص بالفاصله به عنوان یه خوناشام و از دو خوناشام برابر‬
‫متولد میشد‪ .‬به ندرت این اتفاق میافتاد و به همین دلیل‪ ،‬قدرتها و‬
‫تواناییهاشون بیشتر بود چون یه خون خالص ترکیبی از خون دو‬
‫خوناشام متفاوت رو داشت‪ .‬بنابراین‪ ،‬عالوه بر قدرتهایی که از پسر‬
‫یکی از نوادگان سلطنتی بهش رسیده بود و اون رو به یه خوناشام‬
‫‪105‬‬
‫نجیبزاده تبدیل میکرد‪ ،‬جونگکوک به عنوان یه خون خالص‬

‫کمیاب واقعا قدرتمند بود‪.‬‬
‫یه رهبر عالی برای شورا‪.‬‬
‫‪-‬و تو همین االن هم میدونی که من درموردش چه فکری میکنم‪ ،‬بابا‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬من نوزده سالمه و نوزده سال توی زندگی یه خوناشام چیزی نیست‪.‬‬
‫من درمورد شورا چه تجربهای دارم؟‬
‫‪106‬‬
‫‪-‬تو نوزده سالته ولی یه خون خالصی‪ .‬تو برای چنین چیزی به دنیا‬
‫اومدی‪ .‬درمورد قدرتها و تواناییهات یه هدفی وجود داره‪ .‬عالوه‬
‫براین‪ ،‬تو عمرت رو صرف این کردی که کار مادرت رو دنبال کنی‪.‬‬
‫‪-‬اینها باهم فرق داره‪ ،‬بابا‪ .‬مامان‪ ...‬مامان برای چنین چیزی ساخته شده‬
‫بود‪ .‬اون فوقالعاده بود‪.‬‬
‫جونگکوک با غمی که توی قلبش بود‪ ،‬گفت‪ .‬ادامه داد‪:‬‬
‫‪ -‬فکر نکنم که بتونم با تمام کار و فداکاری که اون برای شورا کرد‪،‬‬
‫زندگی کنم‪.‬‬
‫پدرش شروع کرد‪.‬‬
‫‪107‬‬
‫‪-‬من مطمئنم که مادرت به هرچیزی که انتخاب کنی‪ ،‬افتخار میکنه‪.‬‬

‫البته مادرت و من‪ ،‬ولی اگر دلیلت برای نرفتن به شورا اینه که از‬
‫براورده نشدن انتظارات مادرت میترسی‪ ،‬پس این احمقانهترین چیزیه‬
‫که شنیدم‪.‬‬
‫پدرش گفت و جونگکوک ساکت موند‪ .‬نمیدونست چطوری جواب‬

‫بده‪ .‬از بازیکردن با توپ دست کشید و درعوض اجازه داد اون شی‬
‫گرد روی تشک کنارش بیفته‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم این رو بهت نگفته ولی حقیقت اینه که مادرت هم اولش‬
‫تمایلی به حضور توی شورا نداشت‪.‬‬
‫اعتراف پدرش اخمی روی صورت جونگکوک به وجود اورد‪ .‬در‬

‫حقیقت‪ ،‬اصال از اون داستان خبر نداشت‪.‬‬
‫‪108‬‬
‫‪-‬اون هم بیتجربه بود یا حداقل اینطوری فکر میکرد‪ ،‬علیرغم اینکه‬

‫همیشه پدرش رو که رهبر اون زمان بود‪ ،‬همراهی میکرد‪ .‬مادرت مثل‬
‫تو همیشه میدونست که باید دیر یا زود بخاطر خانوادهای که توش به‬
‫دنیا اومده بود‪ ،‬مهمترین موقعیت شورا رو بدست بگیره و شاید تمام‬
‫فشارها ارادهاش رو ازش گرفت ولی وقتی زمانش رسید و با اون‬
‫موقعیت رو به رو شد و یاد گرفت که یه رهبر باشه خب‪ ...‬همه‬
‫میتونستن ببینن که اون برای چنین چیزی به دنیا اومده بود‪.‬‬
‫پدرش گفت‪.‬‬
‫جونگکوک نمیدونست چی بگه‪ .‬نمیدونست که مادرش هم تمام این‬

‫مشکالت و ناامنیها رو پشت سر گذاشته بود‪ .‬توی تمام زندگیش‬
‫مادرش رو زنی امن و مطمئن دیده بود‪ ،‬مخصوصا درمورد جایگاهش‬
‫توی شورا‪ .‬اون بدون اینکه پلک بزنه یا مردد باشه‪ ،‬تصمیمات‬
‫قاطعانهای میگرفت‪ .‬مادرش زمانی که الزم بود‪ ،‬سفت و محکم بود اما‬
‫همچنین میدونست چطوری همدلیش رو نشون بده‪ .‬واقعا هیچکس‬
‫‪109‬‬
‫شبیه اون زن نبود و قطعا هیچ رهبری به اندازه مادرش مورد احترام و‬
‫دوستداشتنی نبود‪.‬‬
‫‪-‬من این رو نمیدونستم‪.‬‬
‫جونگکوک درنهایت زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب با این میخواستم بهت نشون بدم عادیه که اون فشار و تردیدها‬
‫رو احساس کنی ولی من مطمئنم که مثل مادرت رهبر خوبی میشی‪.‬‬
‫پدرش گفت‪ .‬خاطرات مادرش به ارومی جونگکوک رو دراغوش‬

‫گرفت و رنجی که به شدت درتالش بود تا اون رو درون گاوصندوقی‬
‫نگه داره‪ ،‬به زور ازش خارج شد اما خوشبختانه برای جونگکوک‪،‬‬
‫‪110‬‬
‫وقتی پدرش یکدفعه بحث رو عوض کرد‪ ،‬اون احساسات تشنه برای‬
‫ترککردن به مکان امنش برگشت‪.‬‬
‫‪-‬صحبت از خوناشامها شد‪ ،‬کسی رو توی سئول پیدا کردی که ازش‬

‫خون بخوری؟‬
‫‪-‬اره‪ ،‬سخت بود ولی یکی رو پیدا کردم‪ .‬درحقیقت قراره بعد از ظهر‬
‫اون رو ببینم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به ساعت گوشیش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خوشحالم که یکی رو پیدا کردی‪ .‬اخرین بار کی خون خوردی؟ توی‬

‫بوسان؟‬
‫‪-‬فکر کنم‪.‬‬
‫‪111‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬از روی تخت بلند شد و‬

‫دنبال حولهاش گشت تا دوش بگیره‪ .‬اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬فکر کنم تقریبا دو ماه پیش‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬زمان زیادی گذشته‪ .‬باید قبل از اینکه ضعیف بشی‪،‬‬

‫خون بخوری‪.‬‬
‫پدرش با سرزنش گفت و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬من به خوبی میتونم این مدت بدون خون دووم بیارم‪ .‬خودت این رو‬
‫جونگکوک گفت و باالخره حوله ابی روشنش رو که با بیاحتیاطی‬

‫روی صندلی انداخته بود‪ ،‬پیدا کرد‪.‬‬
‫‪112‬‬
‫‪-‬میدونم میدونم ولی نمیخوام که ریسک کنی‪ .‬ولی خوشحالم که‬

‫امروز خون میخوری‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست نگران باشی‪ ،‬بابا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬در اتاقش رو باز کرد و به سمت حموم کوچیکی‬

‫که با هماتاقیش مشترک بود‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫‪-‬من باید برم‪ .‬میخوام قبل از اینکه اون انسان رو ببینم‪ ،‬دوش بگیرم‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪ .‬پس بعدا صحبت میکنیم‪ .‬خدافظ‪ ،‬جونگکوک‪ .‬و اینکه خوب‬
‫رفتار کن‪.‬‬
‫‪113‬‬
‫‪-‬باشه‪ ،‬خدافظ بابا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬گوشی رو قطع کرد‪ ،‬اون رو روی کانتر مرمری‬

‫گذاشت و بعد در رو قفل کرد‪ .‬یونگی توی خوابگاه نبود‪ ،‬ولی‬
‫جونگکوک ترجیح میداد که ریسک نکنه‪.‬‬
‫از نظر فیزیولوژیکی‪ ،‬خوناشامها نیازی به دوشگرفتن ندارن‪.‬‬

‫بدنهاشون عرق‪ ،‬چربی یا بوی بدن ایجاد نمیکرد‪ ،‬اما با وجود اینکه‬
‫بدن و موهاشون نمیتونست از نظر بیولوژیکی کثیف بشه‪ ،‬محیط بیرون‬
‫مثل الودگی و خاک موهاش رو چرب و پوستش رو کثیف میکرد‪،‬‬
‫اما باالتر از اون‪ ،‬جونگکوک از احساس اب داغ دربرابر پوست خیلی‬
‫سردش‪ ،‬ژل حموم پاپایا و شامپوی لیموش خوشش میاومد‪.‬‬
‫جونگکوک یه خوناشام بود و درمورد رایحهاش حساس بود‪ ،‬خب که‬

‫چی؟‬
‫‪114‬‬
‫مثل هرکس دیگهای‪ ،‬دوشگرفتن فرصتی برای فکرکردن و نگاه به‬

‫گذشته بود‪ .‬جونگکوک هم از این قضیه مستثنی نبود‪.‬‬
‫اون روز شنبه بود و دومین اخر هفتهای بود که اون خارج از خونهاش‬
‫توی بوسان سپری میکرد‪ .‬دومین هفته کالسهای دانشگاهش هم بود‪.‬‬
‫کلهشقیاش به کنار‪ ،‬اونقدرها هم بود‪ .‬جونگکوک رشته پزشکی‬

‫قانونی میخوند که عالقه زیادی بهش داشت و حتی مطالبی که اموزش‬
‫داده میشد هم براش جالب بود‪ .‬بدون شک‪ ،‬حداقل از مشکالت شورا‬
‫جذابتر بود‪.‬‬
‫همونطوری که موهای تیرهاش رو با شامپو ماساژ میداد‪ ،‬جونگکوک‬

‫ناخوداگاه به اخرین کالس شیمی فکر کرد‪.‬‬
‫همچنان با خودش فکر کرد که چرا اون پسر گستاخ که به تهیونگ‬

‫مزاحم لعنتی هم معروف بود‪ ،‬دقیقا کنارش نشست‪.‬‬
‫‪115‬‬
‫جونگکوک از عالقهای که اون پسر روز اول کالسها بهش نشون داد‪،‬‬
‫براش عجیب بود‪ ،‬اینکه از قصد کنار جونگکوک ته سالن نشست و‬
‫میخواست اسمش رو بدونه‪.‬‬
‫اما وقتی توی کالس دوم شیمی تهیونگ رو روی صندلی کنارش‬
‫دید‪ ...‬اینکه بگیم جونگکوک کنجکاو شده بود منطقی بود‪ .‬میتونست‬
‫اون همزیستی رو نادیده بگیره و جای دیگهای بشینه‪ ،‬اما چیزی درون‬
‫جونگکوک مجبورش کرد که صندلی قبلیش رو انتخاب کنه‪ .‬شاید‬
‫اتفاقی بود و اون پسر حتی عصبانیش نمیکرد‪.‬‬
‫چطوری یه خوناشام احمق باشیم‪ :‬قسمت اول‪.‬‬
‫جونگکوک ایرپادش رو توی گوشهاش گذاشته بود تا صدای اشفته‬

‫همکالسیهاش که به طرز خستگی ناپذیری صحبت میکردن‪ ،‬قطع‬
‫کنه چون این شنوایی ظریفش رو حتی زمانی که حساسیتش رو نادیده‬
‫میگرفت‪ ،‬مختل میکرد‪ .‬به همین دلیل به خوبی به تالشهای تهیونگ‬
‫‪116‬‬
‫برای صحبتکردن و تعامل گوش داد‪ .‬جونگکوک فقط ترجیح داد به‬
‫امید اینکه اون پسر تسلیم بشه و تنهاش بذاره‪ ،‬نادیدهاش بگیره‪.‬‬
‫چطوری یه خوناشام احمق باشیم‪ :‬قسمت دوم‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬همونطوری که تهیونگ کامال برای جونگکوک یه انسان‬

‫ازاردهنده و رومخ بود‪ ،‬چیزی دراعماق وجودش کنجکاویش رو‬
‫برانگیخت‪.‬‬
‫این مجذوبش کرد که چطوری تهیونگ مثل کاری که بقیه انجام‬

‫دادن‪ ،‬ازش نمیترسید‪ .‬حتی اگر نمیندونستن که اون یه خوناشام بود‪،‬‬
‫ادمها بدون هیچ تردیدی از هاله سرد و بیرحمش دور میشدن‪ ،‬اما به‬
‫نظر میرسید که تهیونگ تقریبا برعکس بود‪ .‬درواقع کامال برعکس‬
‫بود‪ ،‬اما عصبانیتش نسبت به اون پسر همیشه برنده میشد و زمان زیادی‬
‫طول نکشید تا اون رو نشون بده‪ .‬وقتی تهیونگ دهنش رو باز کرد‪ ،‬به‬
‫اندازه کافی عصبانیتش تحریک شد‪.‬‬
‫‪117‬‬
‫جونگکوک همیشه دوست داشت کارها رو تنهایی و به روش خودش‬

‫انجام بده‪ .‬بنابراین داشتن کسی که باهاش کار کنه یا بدتر‪ ،‬داشتن یه‬
‫انسان ناامیدکننده‪ ،‬واقعا میتونست اعصابش رو به اوج برسونه‪.‬‬
‫جونگکوک از این متنفر بود که توی مدرسه ابتدایی یا دبیرستان معلمها‬

‫مجبورش میکردن که کارهای گروهی انجام بده و امیدوار بود که‬
‫توی دانشگاه این اتفاق نیفته‪.‬‬
‫چطوری یه خوناشام احمق باشیم‪ :‬قسمت سوم‪.‬‬
‫همیشه مدارس مخصوصی برای خوناشامها وجود داشت که نه تنها‬

‫جوونهایی که تازه تبدیل شده بودن‪ ،‬بلکه افرادی که مثل جونگکوک‬
‫خوناشام به دنیا اومده بودن هم چیزی که فانیها یاد میگرفتن‪ ،‬مطالعه‬
‫میکردن و عالوه براین‪ ،‬مهارتها و قدرتهاشون هم تقویت‬
‫میکردن‪.‬‬
‫‪118‬‬
‫یکی از مشکالت این بود که تعداد این مدارس کم بود و بیشتر توی‬
‫معتبرترین شهرهای جهان مثل نیویورک‪ ،‬لندن‪ ،‬پاریس‪ ،‬بارسلونا‪،‬‬
‫نیودلفی‪ ،‬هنگ کنگ‪ ،‬رم یا توکیو بود و به همین دلیل‪ ،‬هزینههای‬
‫تحصیل خیلی گرون بود‪.‬‬
‫البته این مشکل جونگکوک نبود چون به خانواده سلطنتی که یکی از‬
‫ثروتمندترینها توی جامعه خوناشامها بود‪ ،‬تعلق داشت‪ ،‬اما همه‬
‫خوناشام نمیتونستن هزینه چنین مدرسهای رو بدن‪.‬‬
‫به همین دلیل‪ ،‬از اونجایی که خوناشامها اجازه داشتن که با انسانهای‬

‫توی یه جامعه زندگی کنن ( و مجبور به احترام قوانین خوناشامها و‬
‫قوانین تحمیل شده درمورد موجودات فانی بودن)‪ ،‬خیلی از خوناشامها‬
‫توی مدارس عادی درس خوندن و نوع برخورد با موجودات غیر از‬
‫خودشون رو یاد گرفتن‪.‬‬
‫‪119‬‬
‫و از اونجایی که جونگکوک همیشه یه پسر خجالتی بود و خیلی‬

‫پرحرف نبود‪ ،‬پدر و مادرش فکر کردن که بهترین کار این بود که اون‬
‫هم به مدارس انسانها بره‪ .‬هدف اصلیشون این بود که جونگکوک رو‬
‫متوجه کنن که تعامل با فانیها و رفتار با اونها بدون اینکه یه غذای‬
‫خوشمزه باشن‪ ،‬چطور بود‪ ،‬اما دلیل دیگهشون این بود که به پسر‬
‫کمک کنن دوست پیدا کنه چون بچه خوناشامها از ترس باهاش بازی‬
‫نمیکردن و میدونستن که جونگکوک از نسل قدرتمندترین و‬
‫خطرناکترین گروههای خوناشام بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬این کار نکرد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک مجبور شد که با بچههای دیگه تکالیفش رو انجام‬

‫بده‪ ،‬انسانهای کوچیک هم از خوناشام میترسیدن‪ .‬همیشه وقتی‬
‫جواب میداد‪ ،‬بیتفاوت بود و چشمهای تیره و چهره عصبانیش بیشتر‬
‫روی ترسشون تاثیر گذاشت‪ .‬به همین دلیل جونگکوک همیشه تنها بود‬
‫‪120‬‬
‫و وقتی که قبول میکردن که باهم تکالیف رو انجام بدن‪ ،‬به خونه‬

‫همکالسیهاش دعوت نمیشد‪.‬‬
‫توی اوج بلوغش‪ ،‬جونگکوک از اینکه این اتفاق دوباره افتاد‪،‬‬

‫اونقدری عصبانی شد که نا خوداگاه با ذهنش یکی از پسرهای چهارده‬
‫ساله رو هل داد و باعث شد که اون نوجوون تا فاصله پنج متر پرت بشه‪.‬‬
‫خطر از بیخ گوشش گذشت که اون پسر نمرد‪.‬‬
‫هیچکس نمیتونست توضیح بده دقیقا چه اتفاقی افتاد‪ .‬دوربینهای‬

‫مدار بسته مدرسه نشون داد که تقصیر جونگکوک و بقیه پسرهایی که‬
‫اونجا بودن‪ ،‬نبود چون همشون تمام مدت بیحرکت بودن‪ ،‬اما پدر و‬
‫مادر خوناشام میدونستن‪.‬‬
‫جونگکوک اون روز بزرگترین خطبه زندگیش رو خوند‪ .‬مادرش به‬

‫عنوان رئیس شورا باور داشت که میشد به طور هماهنگی با انسانها‬
‫زندگی کرد‪ .‬این مادرش بود که قانون ممنوعیت بدون رضایت‬
‫‪121‬‬
‫اهداکننده یه فانی رو برای پایان دادن به قتلهای وحشتناک خوناشامها‬

‫رو بنیان گذاشت‪.‬‬
‫از اون موقع جونگکوک سعی کرد شخصیت پیچیدهاش رو بهتر کنه و‬
‫تالش کرد با بقیه نوجوونهای کالس و مدرسهاش زندگی کنه‪.‬‬
‫تا اینکه مادرش بعد از اینکه جونگکوک شونزده سالش شد‪ ،‬مرد‪.‬‬
‫جونگکوک دراون زمان حوصله رفتن به مدرسه رو نداشت پس وسط‬

‫سال دوم‪ ،‬کالسهاش رو رها کرد و یه خوناشام بیپروا‪ ،‬غیرمسئول و‬
‫بیشتر از همه پسری شد که نمیدونست چطوری با غم و دردش کنار‬
‫بیاد‪.‬‬
‫چند ماه بعد‪ ،‬پدرش تونست بهش بفهمونه که مادرش نمیخواست‬

‫جونگکوک ترک تحصیل کنه و به چنین خوناشام و ادم تحقیرامیزی‬
‫تبدیل بشه‪ .‬این باعث شد جونگکوک متوجه بشه که خودش هم این‬
‫رو نمیخواست‪ .‬میخواست مادرش هرجایی که بود‪ ،‬بهش افتخار کنه‪.‬‬
‫‪122‬‬
‫به همین دلیل شرط پدرش رو قبول کرد‪ .‬بعد از تمومکردن دبیرستان‪،‬‬
‫میتونست باالخره تنها زندگی کنه و ازادیش رو دور از مشکالت‬
‫شورا داشته باشه‪ ،‬البته به شرط اینکه رشتهای رو برای تحصیل توی‬
‫دانشگاه انتخاب کنه و همونطوری که پدر و مادرش ارزو داشتن‪ ،‬قبل‬
‫از اینکه رئیس شورا بشه‪ ،‬به تحصیلش ادامه بده‪.‬‬
‫و همین جونگکوک رو به اینجا کشوند که باید با تهیونگ سرکالس‬

‫تکالیف شیمی رو انجام میداد‪ .‬جونگکوک حتی به این فکر کرد که‬
‫همونجا رهبری شورا رو قبول کنه تا از اون پسر مزاحم دوری کنه‪.‬‬
‫بعد از شستن ژل شامپو بدنش‪ ،‬جونگکوک حولهای دور کمرش بست‬

‫و دنبال حوله کوچیکتری توی کابینت گشت تا ابی که از موهاش‬
‫میچکید‪ ،‬خشک کنه‪.‬‬
‫پوستش رنگ پریدهتر از حد معمول بود‪ ،‬لبهاش خشکتر بود و‬

‫سیاهی زیر چشمهاش برجستهتر از همیشه بود‪ .‬عالوه براین‪،‬‬
‫‪123‬‬
‫جونگکوک متوجه شد که باید تالش نسبتا بیشتری انجام میداد تا بتونه‬

‫از قدرتهاش استفاده کنه‪ ،‬مثل حرکت ساده توپ کوچیک با ذهنش‬
‫و اینها همه نشونه این بود که باید بزودی خون میخورد‪.‬‬
‫ممکن بود که جونگکوک از خانواده سلطنتی و یه خون خالص باشه‪،‬‬

‫اما فنا ناپذیر نبود‪ .‬اون هم مثل همه خوناشامها به خون نیاز داشت‪.‬‬
‫جونگکوک توی کمدش دنبال چیزی برای پوشیدن گشت و یه شلوار‬

‫گرمکن و یه هودی تیره و ساده رو انتخاب کرد‪.‬‬
‫به ساعت نگاه کرد و دید که حدود یک ساعت مونده بود تا با زنی که‬
‫قرار بود خونش رو تامین کنه‪ ،‬مالقات کنه‪ ،‬بنابراین دنبال کتونیهاش‬
‫گشت و بالفاصله اونها رو پوشید‪.‬‬
‫جونگکوک به خوبی تونست پنج دقیقه قبل از زمانی که توافق کرده‬

‫بود‪ ،‬از خوابگاه خارج بشه چون کامال قادر بود مسافت طوالنی رو توی‬
‫زمان خیلی کوتاهی طی کنه‪ ،‬اما به تالش زیادی نیاز داشت و درحال‬
‫‪124‬‬
‫حاضر‪ ،‬بدون خوردن خون برای مدت بیش از دو ماه‪ ،‬واقعا ارزشش رو‬
‫نداشت‪.‬‬
‫جونگکوک وقت این رو داشت که مثل یه فانی مسیرش رو با پاهاش‬

‫بگذرونه و مورد توجه کسی هم قرار نگیره‪ .‬عالوه براین‪ ،‬دوست‬
‫داشت این کار رو انجام بده‪ .‬این بهترین زمان برای جونگکوک بود تا‬
‫ایرپادش رو بذاره و اجازه بده اهنگ و بعد از ظهر سئول کامال غرقش‬
‫کنه‪.‬‬
‫جونگکوک بعد از اینکه کلیدها‪ ،‬کیف پول و گوشیش رو برداشت‪ ،‬از‬

‫خوابگاه بیرون رفت‪.‬‬
‫میخواست دراتاق رو قفل کنه که توی چند قدمیش صدای دونفر رو‬
‫شنید‪.‬‬
‫‪-‬االن دیگه تعقیبم میکنی؟‬

‫‪125‬‬
‫کنارش مین یونگی بود که ازش کوتاهتر بود‪ ،‬اما به همون اندازه‬
‫غیرقابل نفوذ و بدخلق بود‪ .‬موهاش مشکی بود‪ ،‬گونههاش توپر بود‪،‬‬
‫لبخندش لثهای بود و گوشهاش توسط حلقههای مختلفی تزیین شده‬
‫بود‪ .‬یونگی معموال پیرهن طرحدار یا تیشرت گشاد و هودی با‬
‫رنگهای خنثی میپوشید و در حال حاضر‪ ،‬یه پیرهن با طرح چارخونه‬
‫زرد و مشکی‪ ،‬یه تیشرت سفید زیرش‪ ،‬شلوار جین ساده و کتونیهای‬
‫ونسش رو پوشیده بود‪.‬‬
‫کامال برعکس تهیونگ‪.‬‬
‫اون پسر با موهای خاکستری پالتینی دوست داشت که ریسک کنه و‬

‫قسمتهای عجیبغریب از رنگهای شاد رو انتخاب کنه‪ .‬اون روز هم‬
‫از این قاعده مستثنی نبود چون تهیونگ یه شلوار بژ‪ ،‬یه یقه اسکی سفید‬
‫و یه ژاکت پشمی سبزرنگ پوشیده بود‪ .‬و برای چیزهای دیگه‪،‬‬
‫‪126‬‬
‫کتونیهای سفید رنگ و چندین حلقه برای انگشتهای بلندش داشت‬

‫و برای عنصر کلیدی‪ ،‬یه کاله چرمی بژ که با شلوارش هماهنگ بود‪،‬‬
‫گذاشته بود‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬من؟ تعقیبت کنم؟ همین االنشم میدونم که گیراییت پایینه ولی من‬
‫توی خوابگاه کنارت زندگی میکنم متاسفانه‪...‬‬
‫جونگکوک قسمت اخر رو زمزمه کرد‪ ،‬اما این از نگاه تهیونگی که با‬
‫چشمهاش اتیش پرتاب میکرد‪ ،‬دور نموند‪.‬‬
‫‪-‬بهم توضیح بده یونگی چون نمیتونم بفهمم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و پیشونیش رو ماساژ داد‪.‬‬
‫‪127‬‬
‫جونگکوک با کنجکاوی ابروهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬چی رو نمیتونی بفهمی؟‬
‫یونگی با سردرگمی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬چطوری با این یارو کنار میای؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬برای لحظهای به جونگکوک نگاه کرد و دوباره‬

‫نگاهش رو به یونگی داد‪.‬‬
‫‪-‬اگر من مجبور بودم که توی یه خوابگاه باهاش زندگی کنم‪ ،‬فکر کنم‬
‫یا درخواست تغییراتاق میدادم یا از پنجره میپریدم بیرون‪ .‬این دوتا‬
‫فرضیه واقعا وسوسهکنندهست‪.‬‬
‫‪128‬‬
‫تهیونگ گفت و متفکرانه انگشتش رو به چونهاش زد‪.‬‬
‫‪-‬هنوز وقت داری‪.‬‬
‫‪-‬توئه حرومزاده‪...‬‬
‫‪-‬هی! بچهها! من رو وارد دعواتون نکنید‪ ،‬لطفا‪.‬‬
‫یونگی حرفشون رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ ،‬تو دوست منی و جونگکوک هم اتاقیمه‪ .‬نمیخوام طرف کسی رو‬
‫بگیرم و من یه جورایی از جونگکوک خوشم میاد‪ .‬اون ساکت و تمیزه‪.‬‬
‫‪129‬‬
‫یونگی گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و با تاسف به تهیونگ نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫جونگکوک پوزخندی زد‪ .‬اینطوری نبود که به نظر یونگی درمورد‬

‫خودش اهمیت بده‪ ،‬خیلی ازش فاصله داشت‪ .‬بیشتر بخاطر تحریک‬
‫کردن تهیونگ بود‪ .‬صورت قرمزش برای راضیکردن جونگکوک‬
‫کافی بود‪.‬‬
‫‪-‬اگه یه روزی توی خوابگاهت مرده پیدات کردن‪ ،‬باید منتظر " بهت‬
‫گفته بودم" باشی‪.‬‬
‫تهیونگ هشدار داد و به یونگی اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی نگو‪ .‬اگه یونگی بمیره‪ ،‬قطعا نمیتونه چیزی بشنوه‪ ،‬احمق‪.‬‬
‫صادقانه بخوام بگم‪ ،‬بهش لطف میکنم‪.‬‬
‫‪130‬‬
‫تهیونگ جوری دستهاش رو مشت کرد که بند انگشتهاش سفید‬

‫شد‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا عوضیای‪ ،‬این رو میدونستی؟‬
‫تهیونگ گفت و یونگی اهی کشید‪ .‬طوری بهشون نگاه کرد که انگار‬
‫داشت مسابقه پینگ پونگ میدید‪.‬‬
‫‪-‬بهم گفتن‪ .‬فکر کن ببین چی میخوای‪.‬‬
‫جونگکوک با بیحوصلگی جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬برای این وقت ندارم‪.‬‬
‫‪131‬‬
‫جونگکوک اضافه کرد و اماده شد راهرویی که خوابگاهها رو جدا‬

‫میکرد‪ ،‬ترک کنه اما یونگی جلوش رو گرفت‪.‬‬
‫‪-‬میخوای منتظرت بمونم تا باهم بریم غذاخوری تا شام بخوریم؟‬
‫یونگی پرسید و قدردانی کوچیکی که جونگکوک دراین مدت کوتاه‬

‫از یونگی بدست اورده بود‪ ،‬به سرعت بخار شد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬ما توی مدرسه ابتدایی نیستیم که باهم غذا بخوریم‪ .‬تازه دوست هم‬
‫نیستیم که انجامش بدیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و بدون اینکه منتظر جواب بمونه‪ ،‬اون دو پسر رو‬
‫رها کرد و به سمت خروجی ساختمون رفت‪.‬‬
‫‪132‬‬
‫با این حال‪ ،‬وقتی به انتهای سالن رسید‪ ،‬میتونست صدای یونگی که با‬
‫تهیونگ حرف میزد‪ ،‬بشنوه‪:‬‬
‫‪-‬از جونگکوک خوشم میاد‪ .‬باید اعتراف کنم که شخصیتش رو‬

‫دوست دارم‪ .‬قدرتمنده‪.‬‬
‫جونگکوک احساس کرد که گوشه لبهاش به سمت باال خم شد‪.‬‬

‫نمیدونست چطوری احساسات غیرمعمولی که بهش هجوم اورد‪،‬‬
‫تشخیص بده‪.‬‬
‫‪133‬‬
‫‪CH 3‬‬
‫این تعجب نداشت که خوناشامها باید از منبع حیاتی که توی رگهای‬

‫موجودات زنده جریان داشت تغذیه میکردن تا قدرت و عملکردشون‬
‫رو حفظ کنن‪ .‬با این حال‪ ،‬خوناشامها به همون روشی که انسانها از‬
‫غذا انرژی بدست میاوردن‪ ،‬از خون تغذیه نمیکردن‪.‬‬
‫اونها همچنین قادر به جذب هیچ مواد مفیدی از غذای انسانها نبودن‬
‫(حداقل بیشتر خوناشامها که اینجوری بودن) چون دستگاه گوارششون‬
‫دیگه کار نمیکرد‪ .‬بنابراین این موجودات ماوراطبیعی فقط از طریق‬
‫مصرف خون میتونستن به سطوحی از مواد مغذی الزم برای بقا برسن‬
‫که مستقیماً توی سیستم بدنشون جذب میشد‪ .‬اما البته که این جلوی‬
‫اونها رو برای خوردن جاجانگمیون یا پیتزای پر پنیر نمیگرفت‪.‬‬
‫علیرغم اینکه از نظر فیزیولوژیکی راضیشون نمیکرد و به سطح اون‬
‫مایع غلیظ قرمز رنگ نمیرسید‪ ،‬همچنان بهشون لذت میداد‪.‬‬
‫‪134‬‬
‫با این حال‪ ،‬بعضی از خوناشامهای خاص و قدرتمند میتونستن از‬

‫منابع دیگهای انرژی بگیرن‪ .‬خوناشامهای واقعی میتونستن با خوردن‬
‫غذا این انرژی رو بدست بیارن‪ ،‬اما جز موارد نادر بود‪ .‬خوناشامهای‬
‫روانی که کمی از موارد قبلی بیشتر بودن‪ ،‬انرژی رو از دیگران بدست‬
‫میاوردن و از نظر محیطی تقسیمبندی میشدن‪ ،‬جایی که خوناشامها‬
‫انرژی اضافی که به طور طبیعی توی مکانهای پرتردد تولید میشد‪،‬‬
‫دریافت میکردن یا از طریق تغذیه تانتاریک انجامش میدادن یعنی‬
‫انرژیشون رو از طریق رابطه جنسی بدست میاوردن‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬این روشها به طور کامل خوناشامها رو راضی نمیکرد‪.‬‬
‫به عنوان مثال‪ ،‬اینها جایگزین خوردن یک یا دوتا کوکی توی‬
‫شرایطی بود که گرسنگی به سراغتون میاومد‪ ،‬اما دراین حالت فرصتی‬
‫برای بدست اوردن مواد مغذی وجود نداشت‪ .‬اونها فقط به رفع‬
‫گرسنگی کمک میکردن‪ ،‬اما فقط برای یه مدت کوتاه‪.‬‬
‫به همین دلیل به خوناشامها سانگویناریان ( خونخوار) هم میگفتن‬

‫چون منبع اصلی غذاشون خون بود‪ .‬به عنوان یه موجود زنده‪ ،‬خون‬
‫‪135‬‬
‫حیوانات میتونست جایگزین خوبی باشه‪ ،‬مخصوصا زمانی که‬

‫نمیتونستن به راحتی یه اهداکننده انسانی پیدا کنن‪ ،‬اما این برای حفظ‬
‫مهارتها و قدرتهاشون چندان سیرکننده و مفید نبود‪ .‬به همین دلیل‪،‬‬
‫خون انسان بیشتر از همه چیز براشون ضروری بود‪.‬‬
‫به عنوان یه خون خالص از نسل خانواده سلطنتی‪ ،‬جونگکوک بخشی از‬
‫همۀ این خوناشامها بود و بنابراین‪ ،‬میتونست از طریق منابع مختلفی‬
‫انرژی بدست بیاره‪ ،‬اما فقط خون سرزندگی و قدرتش رو زیاد میکرد‪.‬‬
‫اخرین باری که جونگکوک خون خورده بود هفت یا هشت هفته پیش‬
‫بود که همچنان توی بوسان زندگی میکرد‪ .‬نوشیدن نیم لیتر خون برای‬
‫خوناشامها کافی بود تا برای چهار تا شیش هفته زنده بمونن‪ ،‬اما‬
‫درمورد جونگکوک این زمان بیشتر بود‪ .‬با این حال‪ ،‬حتی بعد از اینکه‬
‫مقداری انرژی از سالن شلوغ دانشگاه دریافت کرده بود‪ ،‬بدنش‬
‫نشونههایی از ضعف نشون میداد و این یه نوع هشدار بود که بدنش‬
‫ولع خون داشت‪.‬‬
‫‪136‬‬
‫بعد از ‪ 39‬دقیقه پیادهروی‪ ،‬جونگکوک باالخره به حومه سئونگبوک‬

‫گو که خونۀ اهداکننده بود‪ ،‬رسید‪.‬‬
‫قرارداد جدیدی که بین خوناشام و اهداکننده بود‪ ،‬تقریبا جدید بود‪.‬‬

‫چنین چیزی از چند قرن پیش که مادرش رئیس شورا شد و حمالت‬
‫هولناک و قتلهای خونین علیه انسانها کامال ممنوع شد‪ ،‬بهشون‬
‫تحمیل شد‪ .‬علیرغم اینکه به قدرتمندترین و خطرناکترین خانواده‬
‫خوناشام تعلق داشت‪ ،‬مادرش همیشه از موقعیت مهمش استفاده‬
‫میکرد تا دربرابر تحقیر موجود نسبت به انسانها مبارزه کنه‪ .‬مادرش‬
‫همیشه به زندگی مسالمتامیز با انسانها اعتقاد داشت‪.‬‬
‫بنابراین‪ ،‬برای اینکه خوناشامها از خون انسانها تغذیه کنن‪ ،‬باید دنبال‬
‫یه اهداکننده داوطلب بگردن و قراردادی امضا کنن‪ .‬از طرف‬
‫خوناشام‪ ،‬اون شخص باید از امنیت و سالمت اهداکننده اطمینان داشته‬
‫باشه‪ ،‬مانع از تخلیه خون شخص درحد مرگ بشه و درعوض اونقدری‬
‫که الزم بود‪ ،‬ازش بنوشه‪ .‬انسان هم باید قول محرمانهبودن رو بده‪.‬‬
‫‪137‬‬
‫تعداد خیلی کمی از انسانها از وجود خوناشامها خبر داشتن و همین‬

‫پیداکردن یه اهداکننده رو پیچیدهتر میکرد‪ .‬اهداکنندهها معموال توی‬
‫جامعه خوناشامها به قوی سیاه معروف بودن و برعکس قوهای سفید‬
‫مثل شکارچیها و تعقیبکنندهها که کامال مخالف موجودات ماورا‬
‫طبیعی بودن‪ ،‬قوهای سیاه انسانهایی بودن که از نزدیکبودن به یک یا‬
‫خوناشامهای بیشتر حمایت میکردن و این صرفا بخاطرعضویت‬
‫خانوادهشون بود یا به امور ماوراطبیعی عالقه داشتن‪.‬‬
‫بین قوهای سفید‪ ،‬قوهای زرشکی فقط خون اهدا میکنن‪ ،‬قوهای‬
‫کریستالی انرژی میدن و قوهای کهربایی هردو رو بهشون میدن‪.‬‬
‫معموال عملیترین راه برای پیداکردن اهداکننده از طریق گروههای‬

‫خاص شبکههای اجتماعیه که انسانها خودشون رو با اصطالح قوهای‬
‫مناسب معرفی میکردن و اون رو به عنوان رمزی بین خودشون و‬
‫خوناشام بکار میبردن‪ .‬بعد از اینکه خوناشام و اهداکننده همدیگه رو‬
‫مالقات میکردن‪ ،‬با انتخاب اینکه ناشناس بمونن و انجام ازمایش خون‬
‫‪138‬‬
‫برای اطمینان از سالمتی‪ ،‬قرارداد رو امضا میکردن‪ .‬اون قرارداد‬

‫میتونست هرزمانی توسط اون دو شکسته بشه‪.‬‬
‫اگرچه جونگکوک دوست نداشت که جزییات زیادی درمورد خودش‬

‫به اشتراک بذاره‪ ،‬حتی اسمش‪ .‬ترجیح میداد به جاش از ‪ JJK‬استفاده‬
‫کنه و اهداکنندهاش مشکلی باهاش نداشت‪.‬‬
‫اسم زن چویی یه بین بود‪ 39 ،‬ساله بود‪ ،‬طالق گرفته بود و اخیرا‬
‫شغلش رو از دست داده بود‪ .‬دوقلوی اون زن خوناشام بود و بیست‬
‫سال پیش تبدیل شده بود و نمیتونست از خواهر انسانیش دور بمونه‪،‬‬
‫بنابراین بدون هیچ تردیدی تمام حقیقت رو به خواهرش گفته بود تا‬
‫بتونه باهاش در ارتباط باشه‪ .‬از اون زمان یه بین به دنیای خوناشامها‬
‫عالقمند و کنجکاو شده بود و این یکی از دالیلی بود که داوطلب شده‬
‫بود‪.‬‬
‫‪139‬‬
‫دلیل دیگهاش‪ ...‬دلیل دیگهاش این بود که میخواست فراموش کنه‬

‫بخاطر اتفاقات اخیر زندگیش‪ ،‬چقدر ناراحت و داغون بود‪.‬‬
‫گردن به عنوان محدوده لذت درنظر گرفته میشه و بخاطر همین حین‬
‫سکس‪ ،‬از بوسه و هیکی روی اون قسمت بدن استقبال میشه‪ .‬عالوه بر‬
‫اینکه نیش خوناشام تحریککننده بود‪ ،‬بزاقشون هم حاوی یه ماده‬
‫مخدر قوی بود که باعث تحریک گیرندههای لذت قربانی میشد و‬
‫حتی برای لحظاتی اونها رو با سرخوشی فلج میکرد‪.‬‬
‫چنین لذتی برای اهداکننده نه تنها هم سطح لذت جنسی بود‪ ،‬بلکه با‬
‫احساس مستی یا موادکشیدن قابل مقایسه بود و برای چند لحظه فرد رو‬
‫با احساس سرخوشی و خوشحالی رها میکرد‪ .‬این دقیقا همون چیزی‬
‫بود که یه بین دنبالش بود و تا جایی که جونگکوک میتونست‬
‫نیازهاش رو براورده کنه‪ ،‬مشکلی نداشت‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک زنگ در رو زد‪ ،‬یه بین با موهای قهوهای و‬
‫‪140‬‬
‫چتریهای روی پیشونیش‪ ،‬چشمهای تیره و لبخندی با دندونهای سفید‬

‫در رو باز کرد‪ .‬پسر تعجب کرد چون زن رو به روش ‪ 40‬ساله به نظر‬
‫نمیرسید‪ .‬یه بین قطعا خودش رو حفظ کرده بود و احتماال به این‬
‫واقعیت ربط داشت که یه اهداکننده معمولی بود و درصد بسیار کمی‬
‫از سم خوناشام که وارد گردش خونش میشد‪ ،‬نه تنها هیچ اسیبی‬
‫بهش نمیزد‪ ،‬بلکه به طول عمرش هم کمک میکرد‪.‬‬
‫‪-‬سالم! تو باید خوناشام من باشی!‬
‫یه بین داد زد و لبخندش رو بزرگتر کرد‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک به ارومی گشاد شد و به راهروی ساختمون نگاه‬

‫کرد تا مطمئن بشه کسی چیزی که یه بین گفت‪ ،‬نشنیده باشه‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪ .‬میشه توضیحات رو نگه داری و اروم صحبت کنی؟‬
‫‪141‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬حتما! معلومه‪ .‬من واقعا متاسفم ولی لطفا بیا تو!‬
‫زن گفت‪ ،‬در رو بیشتر باز کرد و چرخید تا اجازه بده که خوناشام‬
‫وارد بشه‪.‬‬
‫‪-‬من یه بینم ولی احتماال این رو میدونی‪.‬‬
‫یه بین گفت و خندید‪ .‬اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬من چطوری میتونم صدات کنم؟ گفتن خوناشام زیادی خشکه ولی‬
‫اگر نمیخوای اسمت رو بهم بگی‪ ،‬کامال درک میکنم‪.‬‬
‫جونگکوک به نشونه احترام و قدردانی تعظیم کرد‪ ،‬کفشهاش رو‬

‫دراورد‪ ،‬اونها رو جلوی در گذاشت و دمپاییهایی که زن براش‬
‫گذاشته بود‪ ،‬پوشید‪.‬‬
‫‪142‬‬
‫‪-‬میتونی جیکی صدام کنی‪.‬‬
‫‪-‬پس جیکی‪ .‬یادم میمونه‪.‬‬
‫یه بین گفت‪ ،‬با دستش تایید کرد و همزمان بهش چشمک زد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی میخوری جیکی؟ اب‪ ،‬قهوه‪ ،‬ابجو؟‬
‫زن درحالی که از هال به سمت اتاق نشیمن میرفتن‪ ،‬با معصومیت‬

‫پرسید اما وقتی به صورت بیتفاوت جونگکوک نگاه کرد‪ ،‬متوجه‬
‫کلماتی که به زبون اورده بود‪ ،‬شد‪.‬‬
‫‪-‬اوه درسته‪.‬‬
‫‪143‬‬
‫یه بین گفت و خندید‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که هیچکدوم از اونها رو نمیخوای‪ .‬تو خونم رو میخوای‪،‬‬

‫چقدر احمقم!‬
‫یه بین اضافه کرد و با دستش روی پیشونیش کوبید‪.‬‬
‫اون زن کامال مخالف جونگکوک بود‪ .‬اونها مثل اب و روغن بودن‪.‬‬

‫به نظر میرسید که اون زن با توجه به چیزی که توی اون پنج دقیقه‬
‫ازش دیده بود‪ ،‬کامال اجتماعی‪ ،‬پرحرف و شاد بود‪ .‬جونگکوک‪...‬‬
‫خب جونگکوک ساکت و محفوظ بود‪.‬‬
‫پس چرا اون زن رو به عنوان اهداکنندهاش انتخاب کرد؟ جونگکوک‬

‫میدونست که اون زن احتماال سعی میکرد که باهاش صحبت کنه‪.‬‬
‫‪144‬‬
‫و روابط زیادی بین خوناشامها و اهداکنندهها وجود داشت‪ ،‬مثل‬

‫دوستی و دربرخی موارد‪ ،‬عاشقانه‪ .‬با این حال‪ ،‬قصد جونگکوک این‬
‫نبود‪ .‬اتفاقا برعکسش بود‪ .‬اون میخواست نیازهاش رو برطرف کنه و‬
‫هرچی زودتر بره‪.‬‬
‫اما حتی اگر به نظر میرسید که اون زن عدم ارتباطش رو درک‬

‫نمیکرد و طوری که انگار خوناشام به حرفهاش اهمیت میداد‪ ،‬به‬
‫صحبتکردن ادامه میداد‪ ،‬جونگکوک به این فکر میکرد که‬
‫اهداکننده درستی رو انتخاب کرده بود‪.‬‬
‫اون پسر به سرعت متوجه شد که تمام این مکالمه پرجنب و جوش و‬

‫لبخندها فقط راهی برای پنهانشدن پشت نقاب بود‪ .‬ناراحتی‪ ،‬ناامنی و‬
‫درد‪ .‬شاید جونگکوک باهاش همذات پنداری میکرد‪.‬‬
‫و اگرچه جونگکوک ادمی نبود که گوش بده و نصحیت کنه‪ ،‬اما‬

‫احساس میکرد که باید به اون زن کمک کنه و تنها راهی که‬
‫‪145‬‬
‫میتونست این کار رو انجام بده از طریق گازگرفتن و لحظات کوتاهی‬

‫بود که یه بین احساس ازادی‪ ،‬خلسه و رضایت بیشتری داشت‪.‬‬
‫جونگکوک قطعا همدلی مادرش با بقیه رو به ارث برده بود‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬بریم سروقت کارمون‪ ،‬درسته؟‬
‫یه بین پرسید و به سمت کاناپه رفت‪.‬‬
‫‪-‬اگه مشکلی نداری‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬از اینکه زن باالخره به قصدش پی برد‪ ،‬خوشحال‬

‫شد و این به هیچ وجه به معنای صحبت نیم ساعته درمورد موضوعات‬
‫مختلف نبود‪.‬‬
‫‪-‬باشه پس‪ .‬هرموقع بخوای‪ ،‬من امادهام‪.‬‬
‫‪146‬‬
‫زن گفت‪ ،‬روی کاناپه سه نفره ابی تیره مخملی نشست‪ ،‬سرش رو خم‬
‫کرد‪ ،‬موهاش رو عقب زد و گردن اشتهااورش رو نشون داد‪.‬‬
‫به هرحال به نظر میرسید که اون زن از چیزی که فکر میکرد عملیتر‬

‫بود‪.‬‬
‫جونگکوک وقت رو تلف نکرد‪.‬‬
‫جونگکوک با چند اینچ فاصله کنار زن نشست و یکی از دستهای‬

‫سردش رو روی گردن گرم و تپنده انسان گذاشت‪ .‬دهنش رو جلو برد‬
‫و نفس عمیقی روی گلوی یه بین کشید‪ .‬رنگ چشمهای جونگکوک‬
‫تغییر کرد و با رنگ تیرهاش خدافظی کرد‪ .‬رنگ مشکی یکنواختش‬
‫درعوض به رنگ طالیی مسحورکننده و درخشانی تبدیل شد‪.‬‬
‫زبون گرم و لغزندهاش روی گردن زن کشیده شد و به ارومی دنبال‬

‫شاهرگ کاروتید گشت‪ .‬دندونهاش به طرز تحریکامیزی روی‬
‫‪147‬‬
‫پوست حساسش کشیده شد‪ .‬برای پیداکردن منبع حیاتی که بدنش‬

‫دنبالش بود‪ ،‬تشنه بود‪.‬‬
‫جونگکوک باالخره نقطه ضرباندار رو روی گردن یه بین پیدا کرد و‬

‫دندونهای نیشش بدون هیچ تردیدی عمیقا توی گوشت فرو رفت و‬
‫دهنش رو با خون غلیظ و خوشمزه پر کرد‪ .‬وقتی نیشهای تیزش‬
‫پوستش رو پاره کرد‪ ،‬زن جیغی زد‪ ،‬اما وقتی سرخوشی و لذت کامال‬
‫بهش غلبه کرد‪ ،‬بدنش به سرعت اروم گرفت‪.‬‬
‫جونگکوک به طور رضایتبخشی از بینیاش نفسی کشید‪ ،‬احساس‬

‫کرد انسان بین دستهاش لرزید و ناله بلندی از لبهاش فرار کرد‪.‬‬
‫جونگکوک قلپ قلپ از مایع زرشکی رنگ نوشید و از زندگی و‬
‫قدرتی که رگهاش رو پر کرد‪ ،‬لذت برد‪.‬‬
‫برای هیچ خوناشامی اسون نبود که متوقفش کنه‪ .‬مهم نیست یه‬
‫خوناشام چقدر قدرتمند بود‪ .‬خون برای اونها مثل مواد بود و چنین‬
‫‪148‬‬
‫احساسی هیچوقت از رضایت نبود‪ ،‬بلکه میل به بیشتر و بیشتر و بیشتر‬

‫بود‪.‬‬
‫اما با وجود همه اینها‪ ،‬جونگکوک قوانین رو به خوبی میدونست‪.‬‬

‫هیچ خوناشامی نباید درحد مرگ خون اهداکننده رو تخلیه میکرد و‬
‫فقط باید نیم لیتر ازش مینوشید‪ .‬این تقریبا ‪ 9‬درصد از حجم خون‬
‫قربانی بود که این مقدار با مقدار خونی که از قربانی هدر میرفت‪،‬‬
‫برابر بود‪.‬‬
‫جونگکوک به خوبی میدونست چه زمانی تمومش کنه‪ ،‬پس وقتی اون‬

‫مقداری که برای زندهموندنش توی هفته اینده الزم بود‪ ،‬نوشید‪،‬‬
‫نیشهاش رو از اون گردن اعتیاداور دراورد و زخم کوچیکش رو‬
‫لیسید تا خونریزی زخمش بند بیاد و زخمش ناپدید بشه‪.‬‬
‫یه بین حالت خلسهای روی صورتش داشت‪ .‬چشمهاش بسته بود‪ ،‬اما‬
‫‪149‬‬
‫چهرهاش حالت ارامش رو تراوش میکرد‪ .‬اون زن بین هوشیاری و‬

‫بیهوشی بود‪ .‬بین لذت زیاد و اشتیاق گم شده بود‪.‬‬
‫جونگکوک قطره کوچیک از مایع غلیظی که گوشه دهنش رو تهدید‬

‫کرد‪ ،‬لیسید و به خودش اجازه داد برای چند دقیقه روی کاناپه مخملی‬
‫بشینه‪ .‬زندگی و نیرویی که درونش میتپید‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫میل به خون دائمی بود‪ .‬هیچ سطحی از رضایت وجود نداشت‪.‬‬

‫هیچوقت‪ .‬همیشه گزگزی توی پوستشون وجود داشت که برای مایع‬
‫شیرین و فلزمانند تشنه بود‪ ،‬اما شورا بهشون تحمیل کرده بود که فقط‬
‫اونقدری که برای بقا نیاز بود‪ ،‬بنوشن‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬وقتی این قانون قرنها پیش وضع شد‪ ،‬وقتی که‬
‫جونگکوک حتی به دنیا نیومده بود‪ ،‬همه خوناشامها باهاش موافقت‬
‫نکردن‪ .‬خیلیهاشون به کشتار خشونتامیز و خونین عادت کرده بودن‬
‫و بدون هیچ نگرانی پشت هم انسانها رو میکشتن‪.‬‬
‫‪150‬‬
‫اخبار محلی درمورد موارد بیشماری از قتل با سرنخهای مشابه گزارش‬

‫داد که خون چندین نفر به طور کامل تخلیه شده بود و دوتا جای زخم‬
‫روی گلوشون بود‪ .‬هیچکس نمیتونست توضیح بده که کار قاتل‬
‫زنجیرهای بود که فتیش تخلیه سیستم گردش خون قربانیها رو داشت‬
‫یا اینکه یه حیوون حمله کرده بود‪.‬‬
‫اما وقتی مادرش رهبری شورا رو بدست گرفت‪ ،‬نه تنها این قانون رو‬
‫برای پرتکردن حواس از قتلهای وحشتناک انجام داد‪ ،‬بلکه‬
‫میخواست یه راه هماهنگ پیدا کنه تا خوناشامها و انسانها با‬
‫جلوگیری از اون خبر در اینده‪ ،‬با همدیگه زندگی کنن‪.‬‬
‫بنابراین‪ ،‬هرخوناشام میتونست نیم لیتر خون بنوشه‪ ،‬دقیقا همون‬

‫مقداری که به بیمارستانها اهدا میشد و ثابت شده بود که برای‬
‫انسانها بیخطر بود‪ .‬بیشتر از اون میتونست اسیب فیزیکی به اهداکننده‬
‫وارد کنه و این مقدار برای موجودات ماوراطبیعی بیش از اندازه کافی‬
‫‪151‬‬
‫بود‪ .‬این بهشون اجازه میداد تا برای چند هفته قدرت و تواناییهاشون‬
‫بهبود پیدا کنه‪.‬‬
‫البته هیچ چیز نمیتونست با قدرت زمانی که اون مایع زرشکی رنگ از‬
‫گلوی تشنهشون پایین میرفت‪ ،‬قابل مقایسه باشه‪ ،‬اما خودکنترلی هم یه‬
‫مهارت برای خوناشامها به حساب میاومد‪.‬‬
‫جونگکوک از حالت خلسه بیرون اومد‪ ،‬از کاناپه بلند شد و به سمت‬

‫ورودی خونه زن رفت تا کتونیهاش رو بپوشه‪ .‬به عقب نگاه کرد‪ .‬یه‬
‫بین توی ناخوداگاهش غیب شده بود‪ ،‬لبخند ضعیفی زده بود و کلمات‬
‫ناشناختهای به زبون میاورد‪.‬‬
‫جونگکوک متوجه شد توی کمد کوچیکی که جلوی در ورودی‬

‫خونه بود‪ ،‬چندین قاب عکس از یه بین با مرد دیگهای بود و پسر با‬
‫خودش فکر کرد که احتماال شوهر سابقش بود‪ .‬به نظر میرسید که‬
‫خوشحال و عاشق بودن و خاطراتشون رو برای هرکسی که وارد این‬
‫‪152‬‬
‫خونه میشد‪ ،‬دردسترس گذاشته بودن‪ .‬از زمانی که تقریبا همسن‬

‫جونگکوک بودن تا روز عروسیشون که لبخندشون چنان صورتشون‬
‫رو پر کرده بود که دیدن چشمهاشون تقریبا غیرممکن بود‪ .‬احتماال این‬
‫تنها محدوده از خونه نبود که با خاطرات زندگی اون دو پر شده بود‪.‬‬
‫البته زندگیای که قبال داشتن‪.‬‬
‫با اخرین نگاه به یه بین که کامال توی شادی لحظهای غرق شده بود‪،‬‬
‫جونگکوک در رو باز کرد و اونجا رو ترک کرد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫از زمان شام گذشته بود و خیابونهای سئول به طرز چشمگیری اروم‬
‫بود‪.‬‬
‫جونگکوک به خوابگاهش برگشت و اماده بود که شب رو با‬

‫بازیکردن یا کتاب خوندن بگذرونه‪ .‬وقتی همه خواب بودن و‬
‫‪153‬‬
‫جونگکوک حوصله چنین کاری رو نداشت‪ ،‬اینها فعالیتهای مورد‬

‫عالقهاش بود‪.‬‬
‫پسر با ورود به ساختمون اجر قرمز از پلههایی که به طبقه دوم هدایتش‬

‫میکرد‪ ،‬باال رفت و مستقیما به سمت راهرویی که خوابگاهش بود‪،‬‬
‫رفت‪ .‬اتاق شصت و پنج جلوی دیدش قرار گرفت‪ ،‬اما فقط این نبود‪.‬‬
‫تهیونگ روی زمین نشسته بود و کمرش رو به در خوابگاه شصت و‬

‫چهار تکیه داده بود‪.‬‬
‫اون پسر رومخ پاهاش رو جمع کرده بود‪ ،‬دستهاش روی زانوهاش‬
‫بود‪ ،‬سرش رو به پایین خم کرده بود و بدن و نگاهش رو پنهان کرده‬
‫بود‪.‬‬
‫این پسر واقعا عجیب غریبه‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد و با‬
‫‪154‬‬
‫هرچیزی که درونش بود‪ ،‬امتحان کرد تا کمترین صدای ممکن رو‬

‫دربیاره تا انسان متوجه اون نشه‪.‬‬
‫چطوری یه خوناشام احمق باشیم‪ :‬قسمت چهارم‪.‬‬
‫وقتی صدای پاهای جونگکوک روی زمین پخش شد‪ ،‬تهیونگ سرش‬
‫رو بلند کرد‪ ،‬اما نگاه امیدوارش به سرعت با نارضایتی جایگزین شد‪.‬‬
‫‪-‬اه‪ ،‬تویی‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و سرش رو روی زانوهاش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬نه شت‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و چشمهاش رو چرخوند‪ .‬جلوی در خوابگاه مکث‬
‫‪155‬‬
‫کرد و توی جیب شلوارش دنبال کلیدهاش گشت‪ .‬حتی نمیخواست‬

‫بدونه که چرا تهیونگ بیرون خوابگاهش نشسته بود‪ .‬قطعا هیچ اهمیتی‬
‫نمیداد‪ .‬اون پسر اگر میخواست‪ ،‬میتونست تمام شب رو اونجا بشینه‬
‫چون جونگکوک کمترین عالقهای نداشت‪ .‬اما بعد‪...‬‬
‫‪-‬دقیقا برای چی اونجا نشستی؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ دوباره سرش رو بلند کرد‪ .‬اخم و نگاه‬

‫سردرگمی روی صورتش به وجود اومد‪.‬‬
‫‪-‬این به تو چه ربطی داره؟‬
‫‪-‬حق با توئه‪ .‬ربطی نداره‪.‬‬
‫‪156‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و کلید رو وارد قفل در‬

‫کرد‪.‬‬
‫پس چرا ازش پرسیدی‪ ،‬احمق؟‬
‫‪-‬فکر کنم که کلیدهام رو یادم رفته یا گمشون کردم‪ .‬نمیدونم‪.‬‬
‫تهیونگ درنهایت گفت‪.‬‬
‫جونگکوک دوباره برگشت و به چارچوب دری که باز بود‪ ،‬تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬چرا این غافلگیرم نکرد؟‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت و تهیونگ چنان نگاه تیزی بهش انداخت‬

‫که میتونست چشمهاش رو سوراخ کنه‪.‬‬
‫‪157‬‬
‫‪-‬هم خونههات چی؟‬
‫دقیقا چرا دهنت رو نمیبندی‪ ،‬جونگکوک؟!‬
‫تهیونگ شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬هوسوک با دوست پسرشه و نامجون‪ ...‬خبر ندارم‪ .‬یادمه که درمورد‬

‫بیرونرفتن و مشروبخوردن با دوستهاش یه چیزی گفت‪ ،‬اما مشکل‬
‫اینه که هیچکدومشون جواب زنگ یا پیامهام رو نمیدن‪ .‬هیچ راهی‬
‫برای واردشدن ندارم‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬پس توی منتظر موندن موفق باشی‪.‬‬
‫‪158‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬وارد خوابگاه شد و اماده شد تا در اتاق رو ببنده‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ مثل سرعت نور از روی زمین بلند شد و با ادای‬
‫روی صورتش و دستهاش که جلوی کشاله رونش بود‪ ،‬جلوی‬
‫جونگکوک ایستاد‪.‬‬
‫جونگکوک اخمی کرد و با حالت سوال برانگیزی یه تای ابروش رو‬

‫باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬نمیتونی تصور کنی که چقدر برام هزینه داره که چنین‬
‫چیزی ازت بخوام ولی دیگه نمیتونم نگهش دارم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ .‬به وضوح درد داشت‪.‬‬
‫جونگکوک از شدت عصبانیت اهی کشید و پرسید‪:‬‬
‫‪159‬‬
‫‪-‬دقیقا چی میخوای؟‬
‫چشمهای شکالتی تهیونگ برای چند ثانیه بهش خیره شد و بعد اهی از‬
‫شکست کشید‪.‬‬
‫‪-‬میشه از دستشوییت استفاده کنم؟‬
‫تهیونگ پرسید و خوناشام برای چند ثانیه با بیحوصلگی بهش خیره‬

‫شد و بعد جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک دوباره اماده شد در رو ببنده‪ ،‬اما پای تهیونگ جلوش رو‬

‫‪160‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬چشمهاش رو بست‪ ،‬نفس عمیقی کشید و تمام‬

‫غرورش رو قورت داد‪.‬‬
‫‪-‬لطفا‪ .‬دیگه نمیتونم نگهش دارم‪ .‬اگه واقعا عذاب نمیکشیدم‪ ،‬این رو‬
‫بهت نمیگفتم‪.‬‬
‫‪-‬و من باید چیکار کنم؟ برو دستشویی دانشگاه یا کافه تریا‪ .‬برام مهم‬
‫نیست‪.‬‬
‫‪-‬واقعا فکر میکنی میتونم تا اونجا برم؟‬
‫تهیونگ با عصبانیت پرسید‪.‬‬
‫‪161‬‬
‫جونگکوک شونهاش رو باال انداخت و بیتفاوتیش رو حفظ کرد‪.‬‬
‫‪-‬مشکل من نیست‪.‬‬
‫خوناشام جواب داد و سعی کرد در رو ببنده‪ ،‬اما قبل از اینکه بتونه‬
‫وارد اتاقش بشه‪ ،‬صدای جیغ تهیونگ رو شنید‪:‬‬
‫‪-‬اگه نذاری بیام تو‪ ،‬همین جا جلوی در خوابگاهت کارم رو انجام‬

‫میدم!‬
‫جونگکوک با شدت خرخری کرد و بدون اینکه چارهای داشته باشه‪،‬‬

‫دوباره با تهیونگ رو به رو شد‪.‬‬
‫‪-‬دو دقیقه وقت داری‪.‬‬
‫‪162‬‬
‫جونگکوک گفت و چهره عذاباور تهیونگ با اسودگی و نیشخند‬

‫بزرگی جایگزین شد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬جونگکوک‪ .‬ممنون‪ ،‬ممنون‪ ،‬ممنون‪.‬‬
‫انسان حتی منتظر نموند تا جونگکوک بهش اجازه بده یا بهش نشون‬
‫بده که دستشویی کجاست‪ ،‬همونطوری از کنار خوناشام رد شد‪ ،‬وارد‬
‫خوابگاه شد و به سمت دستشویی دویید‪.‬‬
‫جونگکوک در رو بست‪ ،‬وارد اتاقش شد و اهی کشید‪ .‬هودیش رو‬

‫دراورد و فقط تیشرت سفید سادهای که زیرش بود‪ ،‬نگه داشت و وقتی‬
‫میخواست اماده بشه تا لپتاپش رو برای بازی اورواچ روشن کنه‪،‬‬
‫گوشیش شروع به لرزیدن کرد‪.‬‬
‫عکس خودش و بهترین دوستش روی صفحه ظاهر شد‪ .‬جیمین‪.‬‬
‫‪163‬‬
‫‪-‬هی مین‪.‬‬
‫جونگکوک درحالی که هودیش برداشت و شروع به تا کردنش کرد‪،‬‬

‫جواب گوشیش رو داد‪ .‬اگر میتونست از قدرت تلپاتیش استفاده کنه‬
‫تا یکی از کارهاش رو انجام بده‪ ،‬اسونتر بود اما تهیونگ حضور‬
‫داشت و جونگکوک نمیخواست ریسک کنه‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪ ،‬گوک‪ .‬چطور پیش میره؟ دانشگاه چطوره؟‬
‫جیمین با صدای مشتاق معمولش پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اسون‪ ،‬حوصله سربر‪ ،‬جالب‪ .‬نمیدونم‪ .‬ترکیبیه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬با وجود اینکه جیمین‬

‫نمیتونست ببینه‪.‬‬
‫‪164‬‬
‫جیمین خندید‪.‬‬
‫‪-‬از توضیحت خوشم اومد‪ .‬راضیکردنت خیلی سخته‪ ،‬من میشناسمت‬

‫ولی تازه اولشی‪ .‬بهت یک ماه دیگه وقت میدم تا یه دانشجوی معمولی‬
‫دانشگاه بشی که در مورد بازی فوتبال و پارتی هیجانزدهست‪.‬‬
‫جیمین گفت و وقتی جونگکوک خودش رو توی یکی از اون محیطها‬

‫تصور کرد‪ ،‬نتونست جلوی خودش رو بگیره و خندید‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬قطعا این اتفاق میفته‪.‬‬
‫جونگکوک با طعنه گفت‪ .‬ادامه داد‪:‬‬
‫‪-‬کارت چطوره؟ کارت با کمپین گوچی تموم شد؟‬
‫‪165‬‬
‫شغل فعلی جیمین مدلینگ بود‪ .‬اره‪ ،‬فعلی چون برعکس جونگکوک‪،‬‬
‫جیمین یه خوناشام تبدیلی بود‪.‬‬
‫جیمین فقط نوزده سالش بود که تبدیل شد و توی یه کالب شبانه‬

‫مشغول جشنگرفتن ورودش به دانشگاه بود‪ .‬توی پارتی با دختری اشنا‬
‫شد و بعد از چند ساعت صحبتکردن و نوشیدنیهای ترکیبی‪ ،‬جیمین‬
‫خودش رو توی دستشویی پیدا کرد که درحال بوسیدن اون دختر بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬چیزی که انتظارش رو نداشت این بود که اون خوناشام‬
‫گردنش گاز بگیره‪ ،‬خونش رو بنوشه و همچنان مقدار زیادی از زهرش‬
‫رو وارد بدنش کنه‪.‬‬
‫جیمین فقط دو راه داشت‪ .‬حتی با وجود مستی و سرخوشی ناشی از‬
‫گازگرفتن‪ ،‬جیمین میدونست که چاره دیگهای نداشت‪ .‬یا خون‬
‫خوناشام رو به روش رو میخورد یا توی هفتاد و دو ساعت بعد‬
‫درنهایت میمرد‪.‬‬
‫‪166‬‬
‫و اینجوری بود که جیمین پنجاه و نه سال پیش به خوناشام تبدیل شد‪.‬‬
‫جیمین حاال یه خوناشام هفتاد و هشت ساله بود و به همین دلیل‪،‬‬

‫نمیتونست برای مدت طوالنی توی یه شغل یا مکان بمونه‪ .‬ادمها به‬
‫سرعت متوجه جوونی و پیرنشدن جیمین میشدن و اینها سواالت‬
‫عجیبی بود که باید به هر قیمتی ازشون دوری میکرد‪.‬‬
‫و شاید با خودتون فکر کنید چطوری پسر نوزده سالهای مثل‬

‫جونگکوک (با وجود اینکه اون هم خوناشام بود)‪ ،‬یه مرد هفتاد و‬
‫هشت ساله رو به عنوان بهترین دوستش داشت‪ ،‬اما اگه میخواست‬
‫صادق باشه‪ ،‬روح جیمین همچنان مثل صورتش جوون بود‪ .‬البته که‬
‫جیمین تجربه زندگی و پختگی بیشتری داشت و هیچ شکی در این‬
‫نبود‪ ،‬اما همچنان به انجام کارهایی که جوونها توی بیست سالگیشون‬
‫انجام میدادن‪ ،‬عالقه داشت و مثل اونها هیجانزده و پرانرژی بود‪.‬‬
‫شاید حتی بیشتر از جونگکوکی که نوزده سالش بود‪ .‬خب‪ ،‬جیمین‬
‫قطعا مشتاقتر از جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪167‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬امروز روز اخر عکاسی بود‪ .‬واقعا باحال بود‪ .‬منظرهای که توی‬
‫فلورانس انتخاب کردن‪ ،‬خوشگل بود‪ .‬اون پیادهروی شبونهای که چهار‬
‫ماه پیش داشتیم‪ ،‬یادته؟‬
‫جیمین پرسید و جونگکوک خندید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬همونی که اونقدری مست کردی که باید تا اپارتمانت کولت‬

‫میکردم‪ .‬اره یادمه‪.‬‬
‫‪-‬اون شب عالی بود‪ .‬با وجود اینکه تقریبا هیچی یادم نمیاد‪.‬‬
‫جیمین گفت و همراهش خندید‪.‬‬
‫‪168‬‬
‫‪-‬پس پلی که ازش رد شدیم‪ ،‬یادته؟ عکاسی اونجا بود‪.‬‬
‫قبل از اینکه جونگکوک بتونه جواب بده‪ ،‬صدای تهیونگی که سعی‬

‫میکرد با قدمهای بیصدا وارد اتاقش بشه‪ ،‬شنید‪ .‬جونگکوک یکدفعه‬
‫برگشت و به تهیونگ نگاه کرد که چشمهاش اونقدری ترسیده و گرد‬
‫شده بود که شبیه بچهای بود که درحال دزدیدن کوکی از شیشه گیر‬
‫افتاده بود‪.‬‬
‫‪-‬اینجا چه غلطی میکنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و به سرعت لبخندش رو که تا چند ثانیه پیش ازاد‬

‫بود‪ ،‬پنهان کرد و درعوض اون رو با حالت ناراحتی جایگزین کرد‪.‬‬
‫با عصبانیت معمول خوناشامی که ایستاده بود‪ ،‬چشمهای کسی هم که‬

‫درحال انجام اون کار گیر افتاده بود هم تغییر کرد‪.‬‬
‫‪169‬‬
‫‪-‬فقط میخواستم تشکر کنم ولی تو با احمق و عوضی بودنت‪،‬‬

‫اینطوری باهام حرف میزنی‪.‬‬
‫‪-‬تشکرت دریافت شد‪ .‬حاال میتونی بری‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و برای لحظهای فراموش کرد که داشت با جیمین‬

‫صحبت میکرد‪ ،‬با وجود اینکه اون دستگاه به گوشش چسبیده بود‪.‬‬
‫البته تا زمانی که صدای دوستش توی گوشی پخش شد‪:‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬اون کیه؟‬
‫اگر جونگکوک به خوبی اون رو نمیشناخت‪ ،‬نمیتونست لبخند‬
‫‪170‬‬
‫پرادعا و کنجکاوی که جیمین هنگام به زبون اوردن اون کلمات روی‬

‫لبهاش داشت‪ ،‬تشخیص بده‪.‬‬
‫‪-‬شخص خاصی نیست‪ ،‬فقط رومخترین ادم جهانه‪ .‬بیشتر شبیه یه مگس‬
‫فاکیه و ولم نمیکنه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و مطمئن شد که به چشمهای تهیونگ نگاه‬

‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬بهت میگم مگس کیه!‬
‫انسان جواب داد و به سطل اشغال کوچیکی که کنار در اتاق خواب‬

‫جونگکوک بود‪ ،‬لگد زد‪.‬‬
‫‪171‬‬
‫‪-‬نمیدونستم مشکل خشم داری‪ .‬شاید برات بهتر باشه که پیش یه‬
‫روانپزشک بری‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬اسمش تهیونگه؟ به نظرم برات فقط یه مگس نیست‪،‬‬

‫جونگکوک‪...‬‬
‫جیمین با شیطنت از اون طرف گوشی گفت و جونگکوک میخواست‬

‫گوشیش رو به دیوار بکوبه‪.‬‬
‫‪-‬بهت گفتم که شخص خاصی نیست‪ .‬حاال باید قطع کنم و از شر این‬
‫پسر خالص بشم‪ .‬بعدا حرف میزنیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬گوشی رو قطع کرد و اون رو میزش انداخت‪.‬‬
‫در اون مدت کوتاه‪ ،‬تهیونگ حواسش با دیدن اتاق جونگکوک پرت‬
‫‪172‬‬
‫بود‪ .‬انسان به وسایلهای معدودی مثل بدلیجات‪ ،‬ادکلن‪ ،‬سایر لوازم‬

‫ارایشی و محصوالت پاکسازی پوست که همراه کتابهاش روی‬
‫دراورش بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫جونگکوک میخواست سرش رو از جاش بکنه‪.‬‬
‫‪-‬میشه جاسوسیت رو تموم کنی و از اتاقم بری بیرون؟‬
‫‪-‬من جاسوسی نمیکنم‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و از روی شونهاش به خوناشام نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬فقط دارم میبینم اتاقت چقدر بیشخصیت و بیهویته‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪173‬‬
‫‪-‬عالوه بر جاسوسی انتقاد هم میکنی؟ قسم میخورم که به طرز فاکی‬

‫رومخی‪.‬‬
‫‪-‬اینجا اونی که ازاردهندهست‪ ،‬تویی!‬
‫تهیونگ گفت و کامال برگشت‪ .‬از چشمهاش اتیش میریخت‪ .‬دوباره‬

‫به اطراف نگاه کرد‪ ،‬کرم مرطوب کننده صورت رو برداشت و با دقت‬
‫مارکش رو خوند‪.‬‬
‫‪-‬چیزی برای خوردن داری؟ من هنوز شام نخوردم‪.‬‬
‫تهیونگ طوری پرسید که انگار همین چند ثانیه پیش نتونست‬

‫جونگکوک رو بکشه‪.‬‬
‫‪174‬‬
‫جونگکوک خندید‪ .‬اون به طرز فاکی خندید‪ .‬نمیتونست دوگانگی‬

‫اون پسر رو باور کنه‪.‬‬
‫‪-‬احیانا شبیه اشپزها به نظر میام؟‬
‫جونگکوک پرسید و به نظر میرسید تهیونگ واقعا به اون سوال فکر‬

‫کرد‪ .‬انگشت اشارهاش رو به چونهاش زد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬نه‪ .‬احتماال حتی نمیدونی که چطوری نیمرو درست کنی‪.‬‬
‫من نیازی ندارم که اشپزی بلد باشم‪ .‬من حتی به غذا نیاز ندارم‪ .‬اون‬
‫افکار فوراً ذهن جونگکوک رو مشغول کرد‪ ،‬اما البته که با صدای بلند‬
‫به زبون نیاورد‪ .‬با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪175‬‬
‫‪-‬اینجا کافه تریا نیست‪ .‬چرا نمیری محوطه دانشگاه تا مثل بقیه غذا‬
‫بخوری؟ بخوام صادق باشم‪ ،‬بهم لطف میکنی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و هودیش رو توی کشوی دراور چوبی رنگ‬

‫روشنش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬من برای غذاخوردن نیازی به رفتن به کافه تریا ندارم‪ .‬خوابگاهم‬

‫اشپزخونه کوچیک داره‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ از کی تا حاال خوابگاه اینقدر مجهزه؟ داری دروغ میگی‪.‬‬
‫جونگکوک با حالت مشکوکی گفت‪.‬‬
‫‪-‬دروغ نمیگم‪ .‬چند تا خوابگاه اینجوریه که سه تا اتاق خواب و یه‬
‫‪176‬‬
‫آشپزخونه کوچیک داره ولی فقط برای بهترین دانشجوهای دانشگاه در‬
‫دسترسه‪ ،‬جوری که انگار یه بورسیه تحصیلی خاصه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬مزخرفه‪ .‬پس چرا من بورسیه اینجوری ندارم؟‬
‫جونگکوک با عصبانیت پرسید‪.‬‬
‫حاال اینطوری نبود که اشپزخونه اساسیترین فضای خونه برای‬

‫جونگکوک باشه‪ ،‬اما باید اعتراف میکرد برای وقتهایی که‬
‫میخواست غذای دیگهای بخوره‪ ،‬داشتن فضایی برای درستکردن‬
‫نودل یا پنکیک با نوتال واقعا باحال بود‪.‬‬
‫‪177‬‬
‫‪-‬شاید بخاطر اینکه مغز احمقت با مغز باهوش و خردمندی مثل من قابل‬
‫مقایسه نیست‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬لبخند پرمدعای روی لبهاش تقریبا باعث شد که‬

‫جونگکوک سرش رو به دیوار بکوبه‪.‬‬
‫خوناشام با تمسخر خندید و کمرش رو به دیوار کنار دراورد تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬اگر اینقدر باهوش بودی‪ ،‬کلیدهات رو یادت نمیرفت‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و این بار اون کسی بود که پوزخندی زد و به‬

‫لبهای تهیونگ که به خط باریکی تبدیل شد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو خیلی‪ ...‬اههه!‬
‫‪178‬‬
‫تهیونگ داد زد و اونقدری محکم روی تخت نشست که حتی چند تا‬
‫از بالشهاش تکون خورد‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت تکیهاش رو از دیوار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬روی تختم چه غلطی میکنی؟ از اونجا بلند شو!‬
‫‪-‬چرا؟ جایی ندارم که برم‪ .‬وقتی اینجا راحتترم‪ ،‬توی راهروی سرد‬
‫نمیمونم‪ ،‬حتی اگر مجبور باشم با تو سروکله بزنم‪.‬‬
‫‪-‬برام مهم نیست‪ .‬قبل از اینکه کلیدهات رو یادت بره باید بهش فکر‬
‫میکردی! حداقل برو اتاق یونگی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬تقریبا از گوشهاش دود بیرون میزد‪.‬‬
‫‪179‬‬
‫‪-‬ولی نمیخوام برم اتاق یونگی‪ .‬خیلی دوره‪.‬‬
‫تهیونگ با کلهشقی جواب داد‪ ،‬روی تخت خوابید و سرش رو روی‬

‫بالشهای ابی و سفید گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬چرا ولم نمیکنی؟ محض رضای خدا‪ ،‬خیلی رومخی!‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬میخواست سرش رو از جا بکنه که متوجه لبخند‬

‫کوچیک تهیونگ شد‪.‬‬
‫و اینجا بود که مغزش تمام قطعات رو کنارهم گذاشت‪.‬‬
‫حرومزاده‪ .‬از قصد این کار رو میکرد‪.‬‬
‫اون انسان عمدا عصبانی و تحریکش میکرد‪.‬‬
‫‪180‬‬
‫‪-‬نمیدونستم مشکل خشم داری‪ .‬شاید برات بهتر باشه که پیش یه‬
‫روانپزشک بری‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ دقیقا همون کلماتی که خوناشام چند دقیقه پیش به زبون‬

‫اورد‪ ،‬تکرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا اشغالی‪ ،‬مگه نه؟‬
‫جونگکوک پرسید و لبخند از خودراضی تهیونگ بهش جواب داد‪ ،‬اما‬

‫اگر اون انسان فکر میکرد که با تحریککردن جونگکوک توی این‬
‫برنده میشد‪ ...‬سخت اشتباه میکرد‪ .‬جونگکوک این کار رو نمیکرد‪.‬‬
‫خوناشام نفس عمیقی کشید‪ ،‬سعی کرد خونسردیش رو حفظ کنه و‬

‫ترجیح داد بیتفاوت بمونه‪ .‬روی صندلی نشست‪ ،‬کامپیوترش رو روشن‬
‫کرد و سعی کرد با بازی اورواچ پسری که روی تختش دراز کشیده‬
‫بود‪ ،‬نادیده بگیره‪.‬‬
‫‪181‬‬
‫‪-‬داری چی میخونی؟‬
‫تهیونگ چند ثانیه بعد پرسید‪.‬‬
‫میز جونگکوک کنار تخت بود‪ ،‬پس خوناشام فقط الزم بود سرش رو‬
‫به چپ بچرخونه تا بتونه به انسان نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬چیزی نمیخونم‪ .‬میخوام بازی کنم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬منظورم االن نیست‪ ،‬عوضی رومخ‪ .‬منظورم اینه توی دانشگاه چی‬
‫میخونی؟‬
‫‪-‬اه‪ .‬علوم پزشکی قانونی‪.‬‬
‫‪182‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬واو‪ .‬هیچوقت توی این رشته تصورت نمیکردم‪.‬‬
‫تهیونگ با تعجب اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪-‬من زیست شناسی میخونم‪.‬‬
‫‪-‬اوه جدی؟ منم تو رو دانشجوی روانشناسی تصور میکردم‪ ،‬برای‬

‫مثال‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن شیرینی ساختگی گفت‪ ،‬اما تهیونگ متوجه نشد‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ با خودش فکر کرد که باالخره اون و جونگکوک‬
‫‪183‬‬
‫میتونستن یه مکالمه عادی داشته باشن‪ ،‬لبخندی روی لبهاش نقش‬

‫بست‪.‬‬
‫‪-‬واقعا؟ چرا؟‬
‫‪-‬چون خیلی حرف میزنی و یه عالمه سوال میپرسی‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و صورت تهیونگ با عصبانیت و قرمزی‬

‫روشنی رنگ گرفت‪ .‬برای انتقام بالشی رو به سمت صورت‬
‫جونگکوک پرت کرد و خوناشام به طور غیر منتظرهای خندید‪.‬‬
‫البته تا وقتی که واقعیت بهش هجوم برد‪.‬‬
‫وات د فاک؟ چرا من دارم میخندم و با این انسان صحبت میکنم؟‬

‫مخصوصا با تهیونگ فاکی مزاحم؟‬
‫‪184‬‬
‫لبهاش حتی زمانی برای عادتکردن به کشش غیرعادی نداشتن چون‬

‫جونگکوک به سرعت نقاب عادی و غیرقابل نفوذش رو به صورت زد‪.‬‬
‫‪-‬من فقط ادم کنجکاویم‪.‬‬
‫تهیونگ چند لحظه بعد گفت‪.‬‬
‫جونگکوک از کنار بهش نگاه کرد و پسر درحالی که بالشی که چند‬

‫دقیقه پیش به سمت خوناشام پرت کرد‪ ،‬دراغوش میگرفت‪ ،‬متفکرانه‬
‫به سقف خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬از نظر من زیادی کنجکاوی‪.‬‬
‫جونگکوک با مالیمت گفت‪.‬‬
‫‪185‬‬
‫‪-‬تو ازاردهندهای‪ .‬خیلی زیاد‪.‬‬
‫‪-‬اینطوره؟ پس اگه من ازاردهندهام‪ ،‬چرا درمورد یکی دیگه کنجکاو‬

‫نمیشی؟‬
‫‪-‬از حسادتت میگی؟‬
‫تهیونگ پرسید و پوزخندی زد‪.‬‬
‫جونگکوک اونقدری سریع به پسر نگاه کرد که تقریبا گردنش‬

‫شکست‪.‬‬
‫‪-‬فازت چیه؟ حسادت به کی؟ به تو؟‬
‫‪186‬‬
‫جونگکوک با تمسخر پرسید‪.‬‬
‫‪-‬گمشو‪.‬‬
‫‪-‬وانمود میکنم که این حقیقت داره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک سرش رو از انزجار تکون داد و توجهاش‬

‫رو به صفحه کامپیوتر داد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی رومخی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با اغراق اهی کشید‪.‬‬
‫‪187‬‬
‫‪-‬خیلی چیزها صدام میکنن‪ .‬جذاب‪ ،‬کاریزماتیک‪ ،‬شیرین‪ ،‬سکسی‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک با شنیدن اون صفات با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬ولی رومخ چیزیه که فقط تو صدام میکنی‪ .‬چرا؟ عالوه براین‪،‬‬

‫مشخصه تو کسی هستی که بین ما رومخه‪.‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬شاید بخاطر اینکه من تنها کسیم که چشم دارم و میتونم ببینم چقدر‬
‫رومخی‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬اگه اینطوری فکر میکنی‪ ،‬باشه پس‪ .‬فامیلیت چیه‪،‬‬

‫جونگکوک؟‬
‫‪188‬‬
‫چرا یکدفعه بحث رو عوض کرد؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا چرا برات مهمه؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬مشکلت چیه؟ من فقط دارم سعی میکنم که باهم حرف بزنیم!‬
‫تهیونگ گفت و وقتی جونگکوک برای چند ثانیه جواب نداد و‬

‫درعوض روی بازیش تمرکز کرد‪ ،‬تهیونگ از شکست اهی کشید و‬
‫تسلیم شد‪.‬‬
‫‪-‬اگه نمیخوای بگی‪ ،‬نگو‪.‬‬
‫‪189‬‬
‫انسان گفت و لبهاش رو اویزون کرد‪ .‬به نظر میرسید توی فکر این‬
‫بود که بره یا نه‪.‬‬
‫‪-‬جئون‪.‬‬
‫خوناشام چند ثانیه بعد با لحن عصبانی زمزمه کرد‪.‬‬
‫به نظر میرسید وقتی اون پسر کنارش حضور داشت‪ ،‬دهن جونگکوک‬
‫به تنهایی کار میکرد و بدون دستور و خواستهاش‪ ،‬به طور خودکار‬
‫صحبت میکرد و این به شدت جونگکوک رو گیج و عصبانی‬
‫میکرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه جئون جونگکوک‪ .‬از اشناییت خوشبختم‪ .‬من کیم تهیونگم‪.‬‬
‫‪190‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬به نظر میرسید که مود انسان برگشت و با خوشحالی‬

‫لبخندی به جونگکوک زد‪.‬‬
‫خوناشام سوزش خفیف سینهاش رو با تمام قدرتش نادیده گرفت‪.‬‬

‫درعوض چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬عالوه براینکه رومخ و مزاحمی‪ ،‬احمق و دیوونه هم هستی‪ .‬منظورت‬

‫چیه که " از اشناییت خوشبختم؟ " متاسفانه ما همدیگه رو میشناسیم‪.‬‬
‫جونگکوک قسمت اخر حرفش رو اونقدری اروم زمزمه کرد که پسر‬

‫نشنید‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪ .‬اصال چرا هنوز تالش میکنم؟ سادهلوحانه فکر میکردم که‬
‫میتونیم از اول شروع کنیم‪ ...‬ولی فایدهای نداره‪ .‬تو همیشه همون‬
‫عوضی رومخی‪.‬‬
‫‪191‬‬
‫تهیونگ با درموندگی گفت‪ ،‬بالش رو بیشتر دراغوش گرفت‪ ،‬به پهلو‬

‫روی تخت چرخید و با جونگکوک رو به رو شد‪.‬‬
‫اون زیادی راحته‪ .‬با همه اینجوریه؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم خبر داری یا نه‪ ،‬ولی اینجا خوابگاه و اتاق خوابت نیست‪.‬‬
‫زیادی راحت نباش‪ .‬همیشه روی تخت ادمهایی که زیاد نمیشناسی‪،‬‬
‫دراز میکشی؟‬
‫ابروهای انسان باال و پایین پرید‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونستم به زندگی جنسی بقیه عالقه داری‪ ،‬جونگکوک‪ .‬ولی من‬

‫مشکلی ندارم که بهت بگم اره‪ ،‬من‪...‬‬
‫‪-‬لطفا فقط خفه شو‪.‬‬
‫‪192‬‬
‫جونگکوک غرید و پیشونیش رو مالید‪ ،‬در حالی که پسر دیگه خندید‪.‬‬
‫خوناشام دوباره توجهاش به بازی داد و خنده عجیبغریب و پرانرژی‬

‫تهیونگ که وارد گوشهاش شد‪ ،‬بدنش رو دراغوش گرفت و‬
‫احساسی شدید و ناشناخته توی شکمش به جا گذاشت‪ ،‬نادیده گرفت‪.‬‬
‫بعد از حذف شیش بازیکن از تیم مقابل و بردن مبارزه‪ ،‬جونگکوک از‬
‫پهلو به پسری نگاه کرد که به طرز عجیبی برای چند دقیقه گذشته‬
‫ساکت بود و به سرعت متوجه شد که چرا‪.‬‬
‫اولین فکر جونگکوک این بود که انسان رو از خواب بیدار کنه و از‬
‫اتاق خوابش بیرونش کنه‪ .‬واقعا باید انجامش میداد‪.‬‬
‫و تقریبا این کار رو کرد‪.‬‬
‫‪193‬‬
‫تقریبا‪.‬‬
‫موهای نقرهای تهیونگ توی تمام جهات روی بالش پخش شده بود و‬
‫توهم ابری براق و خاکستری رو درتضاد با روبالشی سفید ایجاد کرده‬
‫بود‪ .‬چشمهاش بسته بود‪ ،‬اما مژههای مشکی‪ ،‬بلند و خمیدهاش به ابتدای‬
‫گونههای توپرش میرسیدن و با مالیمت اونجا استراحت میکردن‪.‬‬
‫ابروهای پهنش گمی بهم گره خورده بود‪ ،‬احتماال بخاطر اینکه با اون‬
‫حالت صورتش به خواب رفته بود‪ .‬لبهای توپر و صورتیش از هم جدا‬
‫شده بود و نفسهای مداومش ازشون فرار میکرد‪ .‬چهره متقارن‪،‬‬
‫برازنده و زیباش ارامشبخش بود و جونگکوک حتی متوجه دقایق‬
‫طوالنیای که چشمهاش روی پسر مقابلش گم شده بود‪ ،‬نشد‪.‬‬
‫سفرش توی خطوط صورت تهیونگ با شنیدن لرزشی توی اتاق ساکت‬
‫به پایان رسید‪ .‬جونگکوک به سرعت متوجه شد صدایی که اومد از‬
‫گوشی اون انسان بود که روی کمرش بود‪.‬‬
‫‪194‬‬
‫جونگکوک چند ثانیه به امید اینکه صداش تهیونگ رو بیدار کنه‪،‬‬

‫منتظر موند‪ ،‬اما بیفایده بود‪ .‬چشمهاش ناخوداگاه اسمی که روی‬
‫صفحه بود‪ ،‬خوند‪.‬‬
‫از لحظهای که تهیونگ روی تختش دراز کشیده بود‪ ،‬نمیتونست‬

‫احساسات عجیب و مزاحم بدنش که بهش غلبه کرده بود‪ ،‬تحمل کنه‪.‬‬
‫گوشی پسر رو برداشت و جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬ته؟ بابت تاخیرم خیلی متاسفم‪ .‬من با شیوو بودم و االن پیامهات رو‬
‫دیدم‪ .‬مشکلی پیش اومده؟‬
‫صدای هوسوک از اون طرف گوشی اومد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬سالم‪ .‬من تهیونگ نیستم‪.‬‬
‫‪195‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ .‬اخرین باری که توی یک روز اینقدر تعامل‬

‫اجتماعی داشت‪ ،‬به یاد نمیاورد و این خستهکننده بود‪.‬‬
‫‪-‬تو کی هستی؟ بهم نگو که باهاش رابطه داشتی و ته روی تختت‬

‫خوابش برده‪ .‬البته توهینی به قسمت اینکه باهاش رابطه داشتی‪ ،‬نکردم‪.‬‬
‫وای خدا‪ .‬از نجاتدادن این پسر از ماجراجوییهای سکسش خسته‬
‫شدم‪.‬‬
‫هوسوک گفت‪.‬‬
‫جونگکوک گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫‪-‬من باهاش نخوابیدم‪ .‬جونگکوکم‪ .‬هم اتاقی یونگی‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ...‬اوه! جونگکوک تویی‪.‬‬
‫‪196‬‬
‫هوسوک گفت و نفس راحتی کشید‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬تو با گوشی ته چیکار داری؟ حالش خوبه؟ اتفاقی براش‬
‫افتاده؟‬
‫دوست تهیونگ با وحشت پرسید‪.‬‬
‫جونگکوک قطعا نمیدونست چطوری باهاش مدارا کنه‪.‬‬
‫‪-‬عام نه‪ .‬تهیونگ حالش خوبه‪ .‬اون‪...‬‬
‫قطعا قرار نیست بهش بگی که روی تختت خوابیده‪ .‬این خیلی اشتباه به‬
‫نظر میرسه‪.‬‬
‫جونگکوک ادامه داد‪:‬‬
‫‪197‬‬
‫‪-‬تهیونگ اومده خوابگاه من چون کلیدهاش رو یادش رفته‪.‬‬
‫‪-‬اه‪ ،‬خداروشکر!‬
‫هوسوک با اسودگی گفت و جونگکوک از اینکه پسر اون طرف خط‬

‫اهمیتی نمیداد که تهیونگ توی اتاق خوابش مزاحم بود‪ ،‬اخمی کرد‪.‬‬
‫‪-‬من دارم میرسم‪ .‬میشه لطفا بهش بگی؟‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬اره حتما‪.‬‬
‫‪-‬ممنون همسایه! توی بهترینی!‬
‫هوسوک با هیجان گفت و گوشی رو بالفاصله قطع کرد‪.‬‬

‫‪198‬‬
‫جونگکوک گوشی تهیونگ رو روی شکمش گذاشت و به فنجون‬

‫روی میزش که خودکارهاش داخلش بود‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬به نظر میرسید‬
‫ذهنش به اون ایده وصل شد‪.‬‬
‫خوناشام ماژیک مشکی رو برداشت‪ .‬روی زمین زانو زد‪ ،‬به ارومی به‬
‫صورت تهیونگ نزدیک شد و تا حد امکان ماژیک رو با مالیمت‬
‫حرکت داد تا پسر مقابلش رو بیدار نکنه‪.‬‬
‫وقتی هنرش رو تموم کرد‪ ،‬جونگکوک بلند شد و خودکار رو‬

‫سرجاش گذاشت‪ .‬برای اینکه بیدارش کنه‪ ،‬تصمیم گرفت تا کتابهای‬
‫شیمی و اناتومیش رو برداره و اونها رو به سمت پسر پرت کنه‪.‬‬
‫صدای جیغ تهیونگ توی گوشش پخش شد‪.‬‬
‫‪-‬فازت چیه؟!‬
‫‪199‬‬
‫انسان گفت‪ ،‬با ترس از جاش بلند شد و دستی که با اون دوتا کتاب‬
‫سنگین ضربه خورده بود‪ ،‬مالید‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا چرا این کار رو کردی‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫صورت خوناشام بیتفاوت موند‪ ،‬اما حقیقت اینه وقتی صورت‬

‫خوابالود تهیونگ و چشمهاش متورم و ترسیدهاش رو دید‪ ،‬میل‬
‫پوچی به خندیدن داشت‪ .‬مخصوصا با حروفی که روی پیشونیش بود‪.‬‬
‫‪-‬باید بیدارت میکردم‪ .‬هوسوک زنگ زد تا بگه تو راهه‪ .‬باالخره‬

‫میتونی از اینجا بری‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با درموندگی خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا اشغالی‪.‬‬
‫‪200‬‬
‫تهیونگ گفت و بدون اینکه نگاهی به جونگکوک بندازه‪ ،‬با قدمهای‬

‫عصبانی و سنگینی از اتاقش ناپدید شد و اثار واضح و گرمش رو روی‬
‫تخت به جا گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک روی تخت نشست و کمرش رو به تاج تخت تکیه داد‪ .‬با‬
‫حوصله ثانیهها رو شمرد‪ ،‬تا زمانی که صدای انفجار تهیونگ رو از اون‬
‫طرف دیوارها شنید‪.‬‬
‫‪-‬جئون جونگکوک! ای اشغال عوضی! میکشمت!‬
‫تهیونگ درجواب " من رومخترین ادم جهانم " که جونگکوک روی‬

‫پیشونیش نوشته بود‪ ،‬داد زد‪ .‬حتی اگر گوشهای خوناشام بیش از حد‬
‫حساس نبود‪ ،‬جونگکوک همچنان میتونست به خوبی کلمات‬
‫خشونتامیز پسر دیگه رو بشنوه‪.‬‬
‫‪201‬‬
‫جونگکوک حتی متوجه انحنای کوچیکی که گوشه لبهاش ظاهر‬

‫شد‪ ،‬نشد‪...‬‬
‫‪202‬‬
‫‪CH 4‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬بین تو و جونگکوک چه خبره؟‬
‫هوسوک با بیحوصلگی پرسید و یه مشت پاپکورن توی دهنش‬

‫تهیونگ‪ ،‬نامجون و هوسوک درحالی که فیلمی رو توی تلوزیون‬

‫میدیدن‪ ،‬باهم روی کاناپه زرد و کوچیکی که عمال کل اتاق نشیمن‬
‫خوابگاهشون رو اشغال کرده بود‪ ،‬نشسته بودن‪.‬‬
‫سه شنبه شب ارومی بود و این یعنی همشون فردا کالس داشتن و‬
‫بهشون توصیه نمیشد که تا اخر شب بیدار بمونن یا کارهایی که به‬
‫انرژی زیادی نیاز داشت‪ ،‬انجام بدن‪ .‬استراحت روی کاناپه بعد از‬
‫بشقاب داغ و لذیذ سوندوبوجیگه‪ ،‬درحالی که منتظر بودن که خواب‬
‫بهشون غلبه کنه‪ ،‬برنامه خوبی به نظر میرسید‪.‬‬
‫‪203‬‬
‫تهیونگ وقتی سوال دوستش رو شنید‪ ،‬دهن کجی کرد‪.‬‬
‫‪-‬با جونگکوک؟ اون عوضی؟ هیچی بین من و اون نیست‪ .‬هیچوقت هم‬
‫قرار نیست باشه‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر گفت‪ .‬ادامه داد‪:‬‬
‫‪-‬این ایده رو از کجا اوردی؟‬
‫نامجون و هوسوک اگاهانه بهم نگاه کردن‪ ،‬اما تهیونگی که اخمی‬

‫روی صورتش بود‪ ،‬متوجه نشد‪.‬‬
‫‪-‬و شماها حتی نمیدونید که اون فاکر دیروز سر کالس شیمی باهام‬
‫چیکار کرد‪.‬‬
‫‪204‬‬
‫تهیونگ ادامه داد‪.‬‬
‫‪-‬باهات چیکار کرد؟‬
‫نامجون پرسید و دوباره نگاهی به هوسوک انداخت‪.‬‬
‫تهیونگ با عصبانیت خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬من با قهوه گرم و یادداشتهام سرجای همیشگیم نشسته بودم و منتظر‬

‫پروفسور بودم‪ .‬و بعد‪ ،‬این عوضی وارد کالس شد و همونطوری که به‬
‫سمت صندلیش ته سالن میرفت‪ ،‬از کنارم رد شد و عمداً میزم رو هل‬
‫داد و باعث شد که قهوهام بریزه و یادداشتهام‪ ،‬لباسهام‪ ،‬میزم و زمین‬
‫رو کثیف کنه‪ ...‬واقعا افتضاح بود!‬
‫تهیونگ گفت و با دستهاش نشونش داد‪.‬‬
‫‪205‬‬
‫‪-‬منم باید دنبال نظافتچی میگشتم و بخاطر اون اول کالس رو از دست‬
‫دادم‪ .‬باالتر از اون‪ ،‬وقتی داشت میزم رو تمیز میکرد‪ ،‬خیلی خیلی‬
‫خجالت کشیدم و اقای لی طوری با بیحوصلگی بهم نگاه میکرد که‬
‫انگار داشتم اذیتش میکردم!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سرش رو از عقب به کاناپه چسبوند و با حالت‬

‫دراماتیکی اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬به نظرم بیشتر تنش جنسی بین شما دوتاست‪.‬‬
‫هوسوک گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫دهن تهیونگ باز موند‪.‬‬
‫‪-‬داری باهام شوخی میکنی‪ ،‬هوبی‪ .‬من هیچوقت قرار نیست با‬
‫‪206‬‬
‫جونگکوک سکس داشته باشم! هیچوقت! حتی اگر از روی جنازهام‬

‫رد بشم! حتی اگر اخرین دیک دنیا باشه!‬
‫‪-‬معلومه که نه‪ .‬این چه فکریه‪ ،‬هوبی؟‬
‫نامجون باهاش موافقت کرد‪ ،‬اما تهیونگ اونقدری توی افکارش گم‬
‫شده بود که حتی متوجه لحن طعنهامیزی که دوستش باهاش صحبت‬
‫کرد‪ ،‬نشد‪.‬‬
‫هوسوک شروع به خندیدن کرد‪ ،‬اما وقتی تهیونگ با تهدید بهش نگاه‬
‫کرد‪ ،‬یکدفعه تمومش کرد‪ .‬پسر دیگه دستهاش رو به نشونه تسلیم باال‬
‫برد‪.‬‬
‫تهیونگ با عصبانیت غرید‪.‬‬
‫‪207‬‬
‫‪-‬من میرم بخوابم‪ .‬این موضوع و اون احمق اونقدری برام جالبن که‬
‫باعث شد درحد مرگ خوابم بگیره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬از روی کاناپه بلند شد و با قدمهای ناراحتی به سمت‬

‫اتاق خوابش رفت‪.‬‬
‫‪-‬فردا میبینمتون‪ ،‬بچهها‪.‬‬
‫دوتا پسر دیگه ازش خدافظی کردن و به تهیونگی که دراتاقش رو با‬

‫قدرت زیادی بست‪ ،‬نگاه کردن‪.‬‬
‫یه نگاه دیگه بینشون رد و بدل شد و بعد‪ ،‬نامجون و هوسوک از ته دل‬

‫خندیدن‪.‬‬
‫‪-‬انگار یکی داره ازش فرار میکنه‪...‬‬
‫‪208‬‬
‫‪-‬اره‪ ...‬ولی بیا ببینیم چقدر دووم میاره‪.‬‬
‫نامجون گفت و اون دو دوباره توی خندیدن گم شدن‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫صبح روز بعد‪ ،‬تهیونگ نتونست بخوابه‪ .‬ساعتش رو روی هشت تنظیم‬
‫کرده بود چون کالسهاش تا ساعت نه و نیم شروع نمیشد‪ ،‬اما بدنش‬
‫تصمیم گرفت که بیشتر از شیش نخوابه‪.‬‬
‫بعد از چرخیدنهای بیشمار توی رختخواب و اههای درمونده‪،‬‬

‫تهیونگ از خوابیدن برای چند ساعت دیگه تسلیم شد و از جاش بلند‬
‫شد‪.‬‬
‫‪209‬‬
‫شاید این نشونهای از تقدیر بود که از روزش لذت ببره و بازدهی‬

‫بیشتری داشته باشه‪.‬‬
‫بیرون از خوابگاه‪ ،‬اولین پرتوهای نور خورشید شروع به تابیدن کرد‪،‬‬

‫درختها و ساختمونهای بلند رو دراغوش میگرفت و اسمون به طور‬
‫شگفتانگیزی عاری از ابر بود‪ ،‬با وجود اینکه با ابی تیرهای رنگامیزی‬
‫شده بود‪.‬‬
‫بعد از گرفتن یه دوش سریع و گرم‪ ،‬تهیونگ پیرهن سفیدش رو‬

‫پوشید‪ ،‬اون رو توی شلوار سبز زیتونی کالسیکش فرو کرد‪ ،‬کت بلند‬
‫خاکستریش رو پوشید‪ ،‬یه شال گردن سبز و ابی رو روش انداخت و‬
‫تیپش رو با پوشیدن کفشهای مشکی پرینستاون تموم کرد‪.‬‬
‫موهاش به ویژه اون روز بهم ریخته بود و هیچ سشوار‪ ،‬شونه یا ژلی‬
‫نمیتونست درستش کنه‪ .‬تهیونگ تسلیم شد‪ ،‬با اه شکست خوردهای‬
‫‪210‬‬
‫شونه رو روی دراور گذاشت و سعی کرد همونجوری که میخواست‪،‬‬

‫موهای نقرهای رنگش که درست رفتار نمیکردن‪ ،‬با دستش مرتب کنه‪.‬‬
‫هنوز ساعت هفت نشده بود که اماده شد‪ ،‬بنابراین تصمیم گرفت که‬
‫توی کافه مورد عالقهاش که اون طرف شهر بود‪ ،‬صبحونه بخوره‪ .‬زمان‬
‫زیادی داشت و در این ساعت‪ ،‬حمل و نقل عمومی احتماال هنوز‬
‫اونقدری شلوغ نبود‪ .‬یه مسیر اروم درحالی که از شیشه اتوبوس به طلوع‬
‫خورشید نگاه میکرد‪ ،‬راه خوبی برای شروع روزش به نظر میرسید‪.‬‬
‫البته به جز نوشیدن قهوه مورد عالقهاش و خوردن تست فرانسوی‪.‬‬
‫برای اخرین بار به اینه بلندی که روی دیوار سفید اتاقش اویزون بود‪،‬‬
‫نگاه کرد‪ .‬تهیونگ کیفش رو با یادداشتها و کتابهایی که برای اون‬
‫روز الزم داشت‪ ،‬برداشت و با قدمهای ارومی به ورودی خوابگاه رفت‬
‫تا دوتا دوستهاش که احتماال توی خواب هفت پادشاه بودن‪ ،‬بیدار‬
‫نکنه‪.‬‬
‫‪211‬‬
‫وقتی در رو بست و برگشت تا از راهرو به سمت خروجی ساختمون‬

‫بره‪ ،‬تقریبا سکته کرد‪.‬‬
‫‪-‬وات د فاک؟ اینجا چیکار میکنی؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و یکی از دستهاش رو روی سینهاش گذاشت تا‬

‫قلب ترسیدهاش رو اروم کنه‪.‬‬
‫جونگکوک با حالت پوچی بهش خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬به تو چه ربطی داره؟ نمیشه یه نفر توی ارامش برای دوییدن بره؟‬
‫جونگکوک پرسید و به سر تا پای تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪212‬‬
‫‪-‬شاید توهم باید به انجامش فکر کنی‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا منظورت چیه؟‬
‫تهیونگ گفت و از باال به بدنش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬هیچکس تا حاال درمورد بدنم انتقاد نکرده‪ .‬کامال برعکس‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬سلیقهها فرق داره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪213‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬مود بدت توی صبح شدیدتر میشه‪ .‬خوبه که فهمیدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و کلیدهاش رو توی کیفش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬صبح خوبی بود تا اینکه با تو رو در رو شدم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و کلید رو توی قفل در شصت و پنج فرو کرد‪.‬‬
‫‪-‬پس بهت لطف میکنم و میرم‪ .‬دیگه الزم نیست به صورتم نگاه کنی!‬
‫تهیونگ گفت و پشتش رو به پسر دیگه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی ممنون!‬
‫‪214‬‬
‫جونگکوک همونطوری که تهیونگ از راهرو عبور میکرد‪ ،‬با طعنه‬

‫گفت‪.‬‬
‫تهیونگ احساس میکرد که دود از گوشها و گونههای قرمز و‬

‫عصبانیش بلند شد‪ .‬با اینکه زودتر از چیزی که قرار بود‪ ،‬بیدار شد‪،‬‬
‫روزش به هیچ وجه نشون نمیداد که قراره بد پیش بره‪ ،‬اما البته که‬
‫جئون جونگکوک اومد و همه چیز رو خراب کرد‪.‬‬
‫تهیونگ نمیفهمید که چرا هنوز تالش میکرد‪ .‬تعداد دفعات‬

‫بیشماری وجود داشت که سعی کرد دوباره با جونگکوک شروع کنه‬
‫و به پسر مو تیره فرصتی داد تا اون رو بهتر بشناسه یا حداقل یه مکالمه‬
‫معمولی داشته باشن و برای لحظهای به نظر میرسید که جونگکوک‬
‫هم متقابالً جواب داد‪ ،‬تا اینکه بهش حمله کرد و دوباره یه عوضی‬
‫کامل شد‪.‬‬
‫و تهیونگ واقعا نمیتونست بفهمه مشکل پسر دیگه با اون چی بود‪ ،‬اما‬
‫‪215‬‬
‫انتقادهاش‪ ،‬توهینهاش و مود بدش باعث شد تهیونگ هم چنین‬

‫احساسی به جونگکوک داشته باشه‪ .‬این اجتناب ناپذیر بود‪ .‬اگر‬
‫جونگکوک میخواست با تحقیر باهاش رفتار کنه‪ ،‬پس این چیزی بود‬
‫که درجواب میگرفت‪.‬‬
‫اما گاهی اوقات‪ ...‬گاهی اوقات کنجکاوی و عالقه به دیدن‬

‫جونگکوک دوباره روی کار میاومد‪ .‬مخصوصا توی پیداکردن اینکه‬
‫جونگکوک ذاتاً یه احمق و عوضی بود یا بنا به دالیلی‪ ،‬مثل پوسته‪،‬‬
‫پردهای درون واقعیش رو پنهان میکرد‪.‬‬
‫و شاید این دلیلی بود که باعث شد دهن تهیونگ ناخوداگاه باز بشه و‬
‫سوالهای غیرعادی ازش بپرسه‪ .‬و شاید به این دلیل بود که گوشهاش‬
‫به تمام کلماتی که از بین لبهای جونگکوک فرار میکرد‪ ،‬گوش‬
‫میداد‪ ،‬طوری که انگار بدنش به کمترین اطالعات درمورد پسر دیگه‬
‫تشنه بود‪.‬‬
‫‪216‬‬
‫شاید فقط ساید اجتماعی و کنجکاوش صحبت میکرد‪ .‬فقط همین‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ از پلههای کوچیک اتوبوس پایین اومد‪ ،‬خورشید توی‬

‫اسمون طلوع کرده بود و با خیابونهای شهر و ادمهایی که اونجا قدم‬
‫میزدن‪ ،‬دیدار کرده بود‪.‬‬
‫‪Love you a latte‬‬
‫یه مکان کوچیک و مخفی توی خیابون هونگدائه بود‪ .‬ایستگاه اتوبوس‬
‫فقط دو دقیقه از اونجا فاصله داشت و حین اون پیاده روی کوتاه‪،‬‬
‫تهیونگ از اینکه میتونست خوشمزهترین قهوه سئول رو بچشه‪،‬‬
‫تهیونگ زیاد فرصت این رو نداشت بخاطر طوالنیبودن حمل و نقل‬

‫عمومی و کمبود اتوبوس مرتب به اونجا سر بزنه‪ ،‬پس همیشه وقتی به‬
‫اون کافه میرفت‪ ،‬بیشترین استفاده رو ازش میکرد‪.‬‬
‫‪217‬‬
‫با این حال‪ ،‬به نظر میرسید که اون روز‪ ،‬روز شانسش نبود‪.‬‬
‫روی شیشه بزرگ ویترین مغازه‪ ،‬یه کاغذ روش چسبیده بود‪:‬‬
‫ما صمیمانه از مشتریان محترم ‪ Lote you a Latte‬معذرت‬

‫میخوایم اما کافیشاپ ما به مشکل لولهکشی برخورده و ما باید اون‬
‫رو برای چند روز ببندیم تا بتونیم مشکل رو رفع کنیم‪ .‬هنوز نمیدونیم‬
‫که چه زمانی میتونیم دوباره بازگشایی کنیم‪ ،‬اما امیدواریم که بزودی‬
‫انجامش بدیم‪ .‬از درک شما سپاسگذاریم و بزودی منتظر شما هستیم!‬
‫روحیه تهیونگ کامال ناامید شد‪ .‬اون روز قطعا شانس باهاش یار نبود‪.‬‬
‫بیست دقیقه سوار اتوبوس شده بود تا ببینه کافه مورد عالقهاش باز نبود‪.‬‬
‫چقدر عالی‪.‬‬
‫اما تهیونگ قطعا ادمی نبود که بدون جنگیدن تسلیم بشه‪ ،‬مخصوصا‬
‫زمانی که دلیلش برای ناراحتی سرنوشتش بود‪ .‬بنابراین‪ ،‬تهیونگ توی‬
‫‪218‬‬
‫خیابونهایی پرسه زد که بیشتر و بیشتر با دانشجوها‪ ،‬کارکنان‪ ،‬والدین و‬

‫ورزشکاران که اماده شروع کارهای روزمرهشون بودن‪ ،‬پر شد‪.‬‬
‫تهیونگ با حواس پرتی به فروشگاههای مختلفی نگاه کرد تا دوباره‬

‫زنده بشه‪ ،‬تا اینکه یه مغازه توجهاش رو جلب کرد‪.‬‬
‫میلههایی که ویترینهای بزرگش رو تزئین میکرد‪ ،‬از چوبهای تیره‬

‫و کهنه ساخته شده بود و بالفاصله بهش حس ظاهر قدیمی اما‬
‫بخصوصی رو میداد‪ .‬گلدون بلند و ابی رنگی با درخت کوچیکی‬
‫تزئین شده بود‪ ،‬همراه با میز و صندلیهای چوبی که با همون سایه ابی‬
‫رنگامیزی شده بود‪ .‬روی سایهبون و شیشه با خط ظریف و زیبایی‬
‫میتونست اسم کافه رو بخونه‪:‬‬
‫‪Bean There, Drank That‬‬
‫بدون شک اسم جذابی بود‪.‬‬
‫‪219‬‬
‫تهیونگ با کنجکاوی تصمیم گرفت که وارد بشه‪ .‬به هرحال به قصد‬

‫صبحونه و نوشیدن قهوه قوی برای مواجه با روزش به اونجا رفته بود‪،‬‬
‫اما شاید غافلگیرش میکرد‪.‬‬
‫زنگوله کوچیک باالی در ورودش رو نشون میداد‪ .‬دیوارهاش از اجر‬

‫قرمز تیره ساخته شده بود و اولین چیزی که به چشمش اومد یه تخته‬
‫سنگ بزرگ بود که ارتفاعش تقریبا دو متر بود‪ .‬منو با خوشنویسی‬
‫زیبایی اونجا قرار گرفته بود که از سادهترین تا مفصلترین قهوهها تا‬
‫بعضی از کیکها و شیرینیها رو نشون میداد‪.‬‬
‫عالوه بر چندین میز و صندلی که توی اون فضا بود‪ ،‬کانتر بزرگ‬
‫مرمری هم با صندلیهای بلندی که داشت‪ ،‬مشتری قبول میکرد‪.‬‬
‫تهیونگ ترجیح داد روی یکی از اون نیمکتها بشینه‪ .‬منوی نوشته شده‬
‫روی تخته سنگ و ویترین شیشهای با کیکهای اشتهاراور رو بررسی‬
‫کرد تا انتخاب کنه که چه چیزی بخوره‪.‬‬
‫‪220‬‬
‫مرد شونه پهن و قد بلندی با پیرهن سفید ساده‪ ،‬شلوار جین مشکی و‬
‫پیشبند مشکی که اسم کافه روش چاپ شده بود‪ ،‬بهش نزدیک شد‪.‬‬
‫‪-‬سالم به ‪ Bean There, Drank There‬خوش اومدید‪ .‬سفارشتون‬

‫چیه؟‬
‫مرد با لبخند مشتاقانهای پرسید‪.‬‬
‫به نظر نمیرسید خیلی از تهیونگ بزرگتر باشه‪ ،‬شاید فقط یکی دو‬
‫سال‪ .‬اجزای صورتش به خوبی از هم فاصله داشت و طوری بود که‬
‫انگار با دقت اندازهگیری و رسم شده بود‪ .‬با این حال‪ ،‬علیرغم زاویهدار‬
‫بودنش‪ ،‬صورتش با خطوط نرمی مشخص شده بود‪ .‬برخالف پوست‬
‫رنگ پریدهاش‪ ،‬چشمهای قهوهای تیرهاش گرد و براق بود‪ ،‬بدون اینکه‬
‫از ویژگیهای بارز اسیاییش کم بشه و به خوبی با ابروهای سنگینش‬
‫ترکیب شده بود‪ .‬لبهاش شبیه بالش ضخیم و گوشتی بود و به طور‬
‫طبیعی با رنگ البایی زیبایی رنگامیزی شده بود‪ .‬لبخند مشتاقی داشت‬
‫‪221‬‬
‫و لبهاش به خوبی با صورتش متناسب بود‪ .‬شبیه کسی بود که به‬

‫خوبی میتونست بخشی از تبلیغ خمیر دندون باشه‪.‬‬
‫تهیونگ نتونست جلوی خودش رو بگیره و لبخندی درجواب زد‪.‬‬
‫‪-‬هی‪ .‬عام‪ ...‬هنوز یکم بال تکلیفم‪ .‬خودت چه پیشنهادی میدی؟‬
‫تهیونگ پرسید و دوباره به ویترین کنارش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬نمیخوام با قصد خاصی بگم‪ ،‬اما قطعا تارت بادوم رو انتخاب‬
‫میکردم‪ .‬اینجوری نیست که خودم درست کرده باشم ولی واقعا‬
‫خوشمزهست‪.‬‬
‫مرد گفت و چشمکی بهش زد‪.‬‬
‫‪222‬‬
‫لبخند تهیونگ بزرگتر شد‪.‬‬
‫‪-‬هوم باشه‪ .‬پس یه تیکه بزرگ تارت بادوم و اسپرسوی بزرگ لطفا‪.‬‬
‫‪-‬اسپرسوی بزرگ؟ یکی زیادی شجاع شده‪.‬‬
‫مرد گفت و پشتش رو به تهیونگ کرد تا قهوهاش رو اماده کنه‪ .‬بدون‬

‫هیچ مشکلی با دستگاه بزرگی که جلوش بود‪ ،‬کار میکرد‪.‬‬
‫‪-‬چی میتونم بگم؟ من یکی از کساییم که جوونه چشایی ندارم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و خندید و اون مرد هم بهش ملحق شد‪.‬‬
‫مرد لیوان کاغذی پر از قهوه رو جلوی تهیونگ گذاشت و به سمت‬

‫ویترین مغازه رفت تا یه تیکه از تارت رو ببره‪.‬‬
‫‪223‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬این اطراف جدیدی؟‬
‫مرد پرسید‪.‬‬
‫بعد از اینکه دو قلپ از قهوهاش نوشید‪ ،‬تهیونگ هومی کرد و جواب‬

‫داد‪:‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬اولین باریه که میام اینجا و این شانسی بود‪.‬‬
‫‪-‬اه میدونستم‪ .‬من هیچوقت چنین صورت خوشگلی رو فراموش‬

‫نمیکنم‪.‬‬
‫مرد گفت و با تعریفش گونههای تهیونگ با رنگ هلویی روشنی رنگ‬

‫‪224‬‬
‫‪-‬ولی منظورت از شانسی چیه؟‬
‫مرد پرسید و بشقاب تارت بادوم رو کنار لیوان قهوهاش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬اوه و امیدوارم که خوشت بیاد‪.‬‬
‫تارت واقعا خوب به نظر میرسید‪ .‬تهیونگ چنگال کوچیکی برداشت‪،‬‬

‫تیکهای ازش رو برید و اون رو به سمت دهنش برد‪ .‬نتونست جلوی ناله‬
‫رضایتبخشی که از بین لبهاش خارج شد‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪-‬این‪ ...‬هوم‪ .‬این فوقالعادهست‪ .‬واو‪ .‬خیلی خوشمزهست‪.‬‬
‫‪225‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دستش رو جلوی دهنش گذاشت و جوییدنش رو تموم‬

‫کرد‪.‬‬
‫لبخند غرورامیز مرد مسری بود‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬مگه نه؟ ولی داشتی میگفتی‪...‬‬
‫‪-‬اه اره‪ .‬خب‪ ،‬من اولش قصد داشتم به کافه دیگهای که نزدیک‬
‫اینجاست برم‪ .‬کافه مورد عالقمه‪ ،‬البته توهینی نباشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با نگرانی به مرد رو به روش نگاه کرد‪ ،‬اما مرد‬

‫لبخندی زد‪.‬‬
‫‪226‬‬
‫‪-‬ولی بخاطر مشکل لولهکشی بسته بود‪ .‬نمیدونم‪ ،‬پس باید دنبال کافه‬
‫دیگهای میگشتم و‪ ...‬خب اینجا توجهام رو جلب کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خوشحالم که کافهام طوری مجذوبت کرد که واردش شدی‪.‬‬
‫‪-‬اوه؟ کافهات؟ صاحبشی؟‬
‫تهیونگ با تعجب پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫مرد جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬راستی‪ ،‬میتونم بپرسم اسمت چیه؟‬
‫‪227‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬من کیم تهیونگم‪ .‬اسمت تو چیه؟‬
‫تهیونگ پرسید و قلپ دیگهای از قهوهاش نوشید‪.‬‬
‫‪-‬از اشناییت خوشبختم تهیونگ‪ .‬اسمم کیم سوکجینه ولی میتونی جین‬
‫صدام کنی‪.‬‬
‫جین گفت‪ ،‬دستش رو دراز کرد و تهیونگ هم دستش رو فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬منم از اشناییت خوشبختم جین‪.‬‬
‫وقتی دستهاشون از هم جدا شد‪ ،‬تهیونگ توجهاش رو به اخرین تیکه‬

‫تارت داد‪ ،‬درحالی که جین به کانتر تکیه داد‪.‬‬
‫‪228‬‬
‫‪-‬متاسفم که مزاحمت شدم ولی توی این ساعت صبح ما هیچوقت‬

‫مشتری نداریم و تو اونقدری خوب به نظر میرسیدی که من از فرصت‬
‫استفاده کردم تا باهات حرف بزنم‪ .‬امیدوارم مشکلی نداشته باشی و‬
‫االن‪ ،‬مطمئنم که واقعا خوبی‪.‬‬
‫جین گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫داره باهام الس میزنه‪ ،‬مگه نه؟ تهیونگ با خودش فکر کرد‪ .‬من که‬
‫نشونهها رو اشتباه نگرفتم؟‬
‫‪-‬تو هم خیلی خوبی‪ ،‬جین‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬درجواب لبخندی زد و به ساعت مچیش نگاهی‬

‫انداخت‪.‬‬
‫‪229‬‬
‫‪-‬ولی من باید برم‪ .‬یکم دیگه کالس دارم و با اتوبوس یکم طول‬
‫میکشه‪.‬‬
‫تهیونگ با معذرتخواهی گفت‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬دانشجویی؟‬
‫جین پرسید و تهیونگ درحالی که کیف پولش رو از کیفش دراورد‪،‬‬

‫سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬چی میخونی؟‬
‫‪-‬زیست شناسی‪ .‬میخوام توی زمینه ژنتیک مولکولی کار کنم‪ .‬به نظرم‬
‫واقعا جالبه‪ .‬چقدر باید پرداخت کنم؟‬
‫‪230‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪.‬‬
‫جین لیوان و بشقاب خالی رو از روی کانتر برداشت و اونها رو توی‬

‫سینک گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬زیست شناسی؟ واقعا باحال به نظر میرسه‪ .‬توی درسهات موفق‬

‫باشی! و چیزی نباید پرداخت کنی‪ .‬مهمون من ولی امیدوارم که دفعه‬
‫بعد ببینمت‪.‬‬
‫جین با صدای فریبندهای زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬حتما برمیگردم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با خجالت لبخندی زد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪231‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫هفته بعد‪ ،‬کالس شیمی توی ازمایشگاه برگزار شد‪ ،‬نه توی سالن‬
‫همیشگی‪.‬‬
‫تهیونگ روپوش ازمایشگاهیش رو پوشیده بود و مواد الزمی که باید با‬

‫پنج تا از همکالسیهاش استفاده میکرد‪ ،‬از قبل روی کانتر ازمایشگاه‬
‫بود‪.‬‬
‫‪-‬صبحتون بخیر‪ .‬همونطوری که میدونید‪ ،‬امروز قراره یه فعالیت‬

‫ازمایشگاهی درمورد ابولیوسکوپی و کرایوسکوپی انجام بدیم‪.‬‬
‫پروفسور گفت و اصطالحات رو روی تخته وایتبرد نوشت‪.‬‬
‫‪-‬ابولیوسکوپی یا ابولیومتری ویژگی جمعی است که درمورد‪...‬‬
‫‪232‬‬
‫صحبت استاد با صدای درکالس قطع شد‪.‬‬
‫‪-‬میشه بیام داخل‪ ،‬اقای لی؟ بخاطر تاخیر متاسفم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و مکررا برای عذرخواهی از استاد تعظیم کرد‪.‬‬
‫‪-‬اقای جئون‪ .‬تو ده دقیقه دیر کردی و کالس من رو قطع کردی‪ ،‬ولی‬
‫بله‪ ،‬میتونی بیای داخل‪.‬‬
‫پروفسور شیمی گفت‪ ،‬سری تکون داد و دستش رو برای پسر تکون داد‬
‫تا وارد ازمایشگاه بشه‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که از نزدیک به پسر نگاه میکرد‪ ،‬اخمی کرد‪.‬‬

‫جونگکوک از حالت معمول رنگ پریدهتر بود‪ .‬پوست زیر چشمهاش‬
‫‪233‬‬
‫تیرهتر و متورمتر بود و به نظر میرسید که صورتش خستگی و نگرانی‬

‫رو نشون میداد و این عادی نبود که دیر کنه‪.‬‬
‫جونگکوک برای چند ثانیه سردرگم به نظر میرسید‪ .‬به کمبود صندلی‬
‫ازمایشگاه نگاهی انداخت‪ .‬با این حال‪ ،‬استاد اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬اقای جئون‪ .‬یه صندلی خالی روی اون نیمکت هست‪ .‬سریع بشین و‬
‫اجازه بده که درسم رو ادامه بدم‪.‬‬
‫اقای لی گفت و به کانتری که تهیونگ بود‪ ،‬اشاره کرد‪.‬‬
‫تهیونگ حتی متوجه نشد که صندلی کنارش خالی بود‪ .‬تنها صندلی‬
‫خالی ازمایشگاه‪.‬‬
‫شانس همیشه باهاش یار بود‪ ،‬هیچ شکی در این نبود‪.‬‬
‫‪234‬‬
‫تهیونگ اه ارومی کشید‪ ،‬روی صورت استاد تمرکز کرد و سعی کرد‬
‫پسری که روپوش دکتریش رو توی فاصله کمی ازش گذاشت‪ ،‬نادیده‬
‫بگیره‪ .‬با کمال تعجب‪ ،‬جونگکوک وقتی کنار تهیونگ نشست‪ ،‬هیچ‬
‫حرف توهینامیزی نزد و به استاد نگاه کرد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬به نظر میرسید که چشمهاش بیشتر به چرخ دندههای مغز‬
‫خودش توجه میکرد تا کلماتی که اقای لی به زبون میاورد‪.‬‬
‫‪-‬همونطوری که داشتم میگفتم‪ ،‬ابولیوسکوپی یه خاصیت جمعیه که‬

‫افزایش نقطه جوش مایع رو با افزودن یک امالح فرار مطالعه میکنه‪.‬‬
‫پروفسور گفت و تهیونگ به سرعت کلماتش رو توی یادداشت‬

‫نوشت‪ .‬جونگکوک بیحرکت موند‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای چیزی که گفت‪ ،‬یادداشت کنی؟ بخش عملی کالس‬

‫معموال توی امتحانات میاد‪ ،‬میدونستی؟‬
‫‪235‬‬
‫تهیونگ رو به جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬درحالی که با ماژیک ابی زیر‬

‫عنوان ابولیوسکوپی خط کشید‪.‬‬
‫‪-‬من اینها رو بلدم‪.‬‬
‫معلومه که باید باهوشیش رو به رخ بکشه‪ .‬تهیونگ چشمهاش رو‬

‫‪-‬موضوع دیگهای که قراره روش کار کنیم کرایسکوپیه‪ .‬کسی میتونه‬

‫بهم بگه دقیقا به چه چیزی اشاره میکنه؟‬
‫اقای لی پرسید‪.‬‬
‫‪236‬‬
‫تهیونگ بالفاصله دستش رو بلند کرد‪ .‬دیشب پروتکل ازمایشگاهی رو‬

‫خونده بود و بخش تئوری چندین بار بهش اشاره کرده بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬پروفسور شیمی نادیدهاش گرفت‪.‬‬
‫دوباره‪.‬‬
‫‪-‬اقای جئون‪ .‬شاید بخاطر مطالعه درمورد پروتکل دیر کردی‪ .‬میتونی‬
‫بهم جواب رو بگی؟ کرایسکوپی چیه؟‬
‫جونگکوک به چشمهای استاد نگاه کرد و بدون هیچ تردیدی جواب‬

‫داد‪:‬‬
‫‪-‬کرایوسکوپی یا کرایومتری یکی دیگه از خواص جمعیه و درمورد‬
‫‪237‬‬
‫کاهش نقطه ذوب دمای یه حالل هنگام اضافهکردن یه امالح غیرفرار‬

‫مطالعه میکنه‪.‬‬
‫واضح بود که این جوابی نبود که اقای لی منتظرش بود‪ .‬البته نه به معنای‬
‫اشتباه بودن چون تهیونگ به سرعت متوجه شد که اشتباه نبود‪ ،‬بلکه‬
‫بخاطر اینکه استاد منتظر بود که جونگکوک حواسش نباشه‪ ،‬نه اینکه‬
‫جوابش نوک زبونش باشه‪.‬‬
‫اقای لی سری تکون داد و به درسدادن ادامه داد‪ ،‬بعد درمورد مراحلی‬
‫که باید توی فعالیت ازمایشگاهی انجام میشد‪ ،‬صحبت کرد‪.‬‬
‫تهیونگ به جونگکوک خیره شد و اجزای صورت مردونه و مشخص‬

‫شدهاش رو بررسی کرد‪ ،‬البته تا وقتی که یک جفت چشم مشکی‬
‫روش قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫‪238‬‬
‫جونگکوک با زمزمه پرسید‪ .‬نگاهش رو از چشمهای تهیونگ نگرفت‪،‬‬

‫سردرگمیش رو انعکاس کرد و با عنبیههای مشکیش سوالی ازش‬
‫پرسید‪ .‬پسر مو نقرهای از شدت نگاهش لرزی رو احساس کرد و اولین‬
‫نفری بود که نگاهش رو ازش گرفت و جونگکوک رو با اخمی روی‬
‫صورتش رها کرد‪.‬‬
‫‪-‬برای اسونترکردن کار‪ ،‬به گروههای دو نفره تقسیم میشید‪ .‬ازتون‬

‫میخوام که گزارش و جوابهای سوالهایی که اخر پروتکله جلسه‬
‫بعد بهم تحویل بدید‪ .‬اگر سوالی داشتید‪ ،‬صدام کنید‪ .‬همگی برید‬
‫سرکارتون!‬
‫اقای لی گفت و دانشجوها از سرجاشون بلند شدن تا فعالیت رو شروع‬

‫کنن‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬مثل اینکه باید دوباره توی یه گروه کار کنیم‪.‬‬
‫‪239‬‬
‫تهیونگ گفت و پروتکل رو جلوش گذاشت تا بتونه مراحل رو دنبال‬

‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬اره همینطوره‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ .‬نگاهش روی تجهیزات روی کانتر گم شد‪،‬‬

‫طوری که انگار نمیدونست باهاشون چیکار کنه‪.‬‬
‫‪-‬پروتکل رو پرینت نگرفتی؟‬
‫جونگکوک چیزی نگفت‪ .‬برای اینکه به شکست اعتراف کنه زیادی‬

‫مغرور بود‪.‬‬
‫‪240‬‬
‫تهیونگ اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬بیا‪ .‬میتونی از روی من ببینی‪ .‬من مشکلی ندارم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و ورقش رو به جونگکوک نزدیک کرد تا اون هم بتونه‬

‫بدون هیچ مشکلی ببینه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬مرحله اول‪ .‬باید ‪ 15‬گرم از نمک رو وزن کنیم و روی‬
‫شیشه ساعت بریزیم‪.‬‬
‫جونگکوک کیسه نمک و قاشق رو برداشت‪ ،‬درحالی که تهیونگ‬

‫شیشه ساعت رو اماده کرد‪ .‬اون رو روی ترازو گذاشت و جونگکوک‬
‫مقدار مشخصی از نمک رو روش ریخت‪.‬‬
‫‪-‬به نظر میرسه که تیم خوبی میشیم‪.‬‬
‫‪241‬‬
‫تهیونگ به شوخی گفت و ضربه ارومی به شونه جونگکوک زد‪.‬‬
‫پسر دیگه نگاه تهدیدامیزی بهش انداخت چون تهیونگ جرات کرده‬
‫بود که لمسش کنه و تهیونگ هم به صورت بهونهگیرش بیشتر خندید‪.‬‬
‫‪-‬حاال هرچی‪ .‬حاال باید ‪ 250‬میلی لیتر اب توی بشر بریزیم و حرارتش‬
‫بدیم تا به جوش بیاد‪.‬‬
‫جونگکوک چیزی که توی مرحله دوم پروتکل نوشته شده بود‪ ،‬خوند‪.‬‬
‫‪-‬بعد باید دمای اب خالص رو قبل از اینکه نمک رو بهش اضافه کنیم‪،‬‬
‫اندازه بگیریم‪.‬‬
‫‪242‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬میتونی انجامش بدی؟ من میرم دماسنج رو بگیرم‪.‬‬
‫جونگکوک سرش رو به نشونه مثبت تکون داد و شروع به ریختن‬

‫مقدار اب مورد نظر توی ظرف کرد‪ .‬تهیونگ برای پیداکردن دماسنج‬
‫به انتهای ازمایشگاه که کابینتهای بزرگ با تمام لوازم الزم بود‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫وقتی باالخره پیداش کرد‪ ،‬به سمت کانترشون برگشت‪.‬‬
‫وقتی دست جونگکوک رو نزدیک شعله چراغ دید‪ ،‬وسیلهی توی‬

‫دستش رو انداخت‪.‬‬
‫‪-‬مراقب باش!‬
‫‪243‬‬
‫تهیونگ داد زد‪ ،‬مچ جونگکوک رو گرفت و اون رو از شعله دور‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬دیوونه شدی؟ خودت رو سوزوندی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬با احتیاط بشر رو از دست جونگکوک گرفت و اون‬

‫رو روی کانتر گذاشت‪ .‬بالفاصله دست پسر رو با جزییات بررسی کرد‪.‬‬
‫‪-‬خوش شانس بودی‪ .‬فکر نکنم که سوخته باشه‪ .‬درد داره؟ حسش‬
‫نمیکردی؟ موچین چوبی برای همین چیزهاست‪ ،‬احمق! نباید دستت‬
‫رو توی شعله چراغ میبردی!‬
‫چشمهای جونگکوک گشاد شد‪ ،‬درحالی که تهیونگ پشت هم ازش‬

‫سوال میپرسید‪.‬‬
‫‪244‬‬
‫تهیونگ اون لحظه متوجه شد چقدر دست جونگکوک سرد بود که‬
‫یکدفعه پسر دیگه دستش رو کنار کشید و باعث شد تهیونگ گرمای‬
‫دست خودش رو بدون هیچ تضادی احساس کنه‪ .‬دستهای تهیونگ‬
‫از عدم تماس ناگهانی سوزن سوزن شد‪.‬‬
‫‪-‬من خوبم‪.‬‬
‫جونگکوک به سردی گفت و به دست تهیونگ که همچنان توی هوا‬

‫فلج شده بود‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬بعد بالفاصله توجهاش رو منحرف کرد و‬
‫درعوض روی مراحل پروتکل تمرکز کرد‪.‬‬
‫چرا اینطوری واکنش نشون داد؟ تهیونگ از خودش پرسید و با‬

‫کنجکاوی به پسر مو سیاه نگاه کرد‪ .‬من فقط نگرانش بودم‪ ،‬الزم نبود‬
‫که مثل همیشه عوضی باشه‪.‬‬
‫‪245‬‬
‫تهیونگ کلمات عصبانیش که برای انتقام تشنه بود‪ ،‬قورت داد و‬

‫ترجیح داد روی کار جلوش تمرکز کنه‪.‬‬
‫تهیونگ بخاطر تالشکردن خودش رو تنبیه کرد‪ .‬واضح بود که‬

‫ارزشش رو نداشت و وقتی جونگکوک تند باهاش صحبت کرد‪،‬‬
‫نمیخواست ناراحت بشه‪ .‬واقعا نمیخواست‪ ،‬اما گاهی اوقات‬
‫نمیتونست جلوی خودش رو بگیره‪.‬‬
‫اگر اول فعالیت ازمایشگاهی فضای بینشون بد بود‪ ،‬حاال خیلی شدیدتر‬
‫بود‪.‬‬
‫تهیونگ به وضوح رفتارش رو تغییر داد و میدونست که جونگکوک‬

‫هم متوجه شد‪.‬‬
‫هردو توی سکوت کار کردن و فقط درمورد وظیفهشون باهم صحبت‬
‫‪246‬‬
‫‪-‬دما رو اندازه گرفتی؟‬
‫جونگکوک با صدای بمی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ خشک جواب داد و بدون اینکه به پسر دیگه نگاه کنه‪ ،‬دماش‬
‫رو توی دفترش نوشت‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬پس االن باید یخ رو توی یه بشر دیگه بریزیم و دما رو اندازه‬
‫بگیریم و بعد نمک رو اضافه کنیم‪.‬‬
‫جونگکوک مراحل بعدی رو توضیح داد و تهیونگ متوجه شد که این‬

‫یه تالش برای عذرخواهی بود‪ .‬پسر دیگه با سردی خفیفی به‬
‫صحبتکردن ادامه داد‪ ،‬اما تهیونگ متوجه شد که داشت تالش‬
‫‪247‬‬
‫میکرد تا تهیونگ رو به حالت عادی برگردونه‪ ،‬شاید هم ذهن‬

‫متوهمش بود که داستان میساخت‪ .‬احتماال همین بود‪.‬‬
‫تهیونگ داوطلب شد تا یخ رو از فریزر کوچیک ازمایشگاه بیاره و‬

‫وقتی به کانتر برگشت‪ ،‬جونگکوک به گوشیش اخم کرده بود و با‬
‫احتیاط با گوشیش درگیر بود تا استاد مچش رو نگیره‪.‬‬
‫‪-‬بیا یخ‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬اما جونگکوک با انگشتهای سریع و زیرکش درحال‬

‫تایپکردن جواب بود‪.‬‬
‫تهیونگ بدون اینکه بخواد هرکاری که جونگکوک با گوشیش انجام‬

‫میداد‪ ،‬قطع کنه‪ ،‬مرحله بعدی فعالیت ازمایشگاه رو انجام داد و چند تا‬
‫تیکه یخ توی بشر ریخت تا دماش رو اندازه بگیره‪.‬‬
‫‪248‬‬
‫وقتی جونگکوک گوشیش رو خیلی محکم روی کانتر سفید رنگ‬

‫کوبید‪ ،‬تهیونگ به خودش لرزید‪ .‬از اینکه گوشی با اون برخورد دو‬
‫تیکه نشد‪ ،‬تعجب کرد‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش زمزمه کرد‪ ،‬درحالی که کوله پشتیش رو‬

‫برداشت‪ ،‬وسایلش رو جمع کرد و روپوش ازمایشگاهیش رو دراورد‪.‬‬
‫تهیونگ با بشری که توی دستش بود‪ ،‬سرجاش یخ زد و با ناباوری به‬

‫جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ داری میری؟ ولی کالس هنوز تموم نشده‪.‬‬
‫‪-‬حاال انگار اهمیتی میدم‪ .‬باید برم‪.‬‬
‫‪249‬‬
‫اون اخرین چیزی بود که جونگکوک به زبون اورد‪ .‬بعد از ازمایشگاه‬

‫بیرون رفت و تهیونگ و اقای لی رو کامال گیج و ناباور تنها گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬چرا وقتی که کالس هنوز تموم نشده‪ ،‬اقای جئون زودتر رفت؟‬
‫استاد شیمی وقتی به تهیونگ نزدیک شد‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ نیازی به گفتن کلماتی که از دهنش فرار کرد‪ ،‬نداشت‪.‬‬
‫نباید انجامش میداد‪.‬‬
‫حداقل این چیزی بود که جونگکوک سزاوارش بود‪.‬‬
‫‪-‬اقای لی‪ ،‬جونگکوک یه خبر از اعضای خانوادهاش گرفت که خیلی‬
‫‪250‬‬
‫نگرانش کرد‪ .‬ازم خواست که بهتون بگم که باید فوراً میرفت و‬

‫همینطور ازم خواست صمیمانه ازتون عذرخواهی کنم‪.‬‬
‫تهیونگ توضیح داد و اقای لی سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪ .‬به‬
‫نظر میرسید که اون دروغ رو باور کرد‪.‬‬
‫‪-‬این بار کاری باهاش ندارم‪ ،‬ولی امیدوارم که جلسه بعدی بهم توضیح‬
‫بده که چه اتفاقی افتاد‪ .‬اقای کیم به کارت ادامه بده‪.‬‬
‫تهیونگ درجواب تعظیم کرد و به رفتن استاد که سر میزش نشست‪،‬‬

‫نگاه کرد‪.‬‬
‫تهیونگ نمیدونست چرا اون داستان رو سرهم کرد‪ ،‬اصال چرا احساس‬
‫کرد که باید روی کار جونگکوک سرپوش میذاشت‪ ،‬اما حقیقت این‬
‫بود که انجامش داد‪ .‬براش طبیعی و عادی بود‪ ،‬بدون اینکه حتی دوبار‬
‫بهش فکر کنه‪.‬‬
‫‪251‬‬
‫تهیونگ دوباره روی کارش تمرکز کرد‪ ،‬اما همونطوری که‬

‫یادداشتهای الزم رو مینوشت تا فعالیت ازمایشگاه رو تموم کنه‪،‬‬
‫نمیتونست جلوی فکرکردن به یه جفت چشم مشکی نگران رو بگیره‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫تهیونگ باید میچرخید و به اسایش و ارامش خوابگاهش برمیگشت‪.‬‬
‫تهیونگ باید پاهاش رو حرکت میداد و مجبورشون میکرد که‬

‫درجهت مخالف راه برن‪.‬‬
‫تهیونگ باید از این ایده پوچ و مصر که از لحظهای که به در شصت و‬

‫پنج نگاه کرد‪ ،‬به ذهنش هجوم برده بود‪ ،‬دست میکشید‪.‬‬
‫‪252‬‬
‫تهیونگ باید خودش رو از جیغ‪ ،‬توهین و کلمات سرد و بیاحساس‬

‫نجات میداد‪.‬‬
‫تهیونگ باید تا زمانی که میتونست‪ ،‬از اونجا میرفت‪.‬‬
‫اما درعوض‪ ،‬انگشتهاش به در چوبی ضربه زد‪.‬‬
‫بدنش رو با نگرانی تکون داد‪ ،‬برای چند ثانیه وزنش رو روی پای‬
‫چپش انداخت و بعد این کار رو پای راستش انجام داد‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که منتظر نشونهای از زندگی پشت اون در بود‪،‬‬

‫دفترش رو محکم توی دستش نگه داشت‪ .‬تا عدد هفده شمرد و وقتی‬
‫نگاهش از زمین راهرو به چشمهای شدید جونگکوک افتاد‪ ،‬شمردن‬
‫رو تموم کرد‪.‬‬
‫‪253‬‬
‫‪-‬تهیونگ؟ اینجا چیکار میکنی؟‬
‫تهیونگ گلوش رو صاف کرد و دست ازادش رو به کت جینش مالید‬

‫تا از شر الیه کوچیکی از عرق که جمع شده بود‪ ،‬خالص بشه‪.‬‬
‫دقیقا چرا استرس داشت؟‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬بیا‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دفترچه یادداشت مشکیش رو به جونگکوکی داد که‬

‫با سردرگمی به دفترش نگاه کرد‪ ،‬طوری که انگار یه چیز غیرقابل‬
‫درک بود‪.‬‬
‫‪ -‬یادداشتهام رو از کالس شیمی اوردم‪ .‬از اونجایی که یکدفعه از‬

‫کالس رفتی‪...‬‬
‫‪254‬‬
‫‪-‬اوه‪...‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬متعجب به نظر میرسید‪ .‬دفترچه رو گرفت و‬

‫صفحات اولش رو ورق زد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬مجبور نبودی این کار رو بکنی ولی‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم که ممنون‪.‬‬
‫بدون توهین؟ بدون دادزدن؟ بدون " من یادداشتهای فاکیت رو‬
‫‪255‬‬
‫نمیخوام؟ " این عجیبه‪ .‬این چیزی نبود که تهیونگ انتظارش رو‬
‫داشت‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست ازم تشکر کنی‪ .‬عام‪ ...‬من به اقای لی هم گفتم که باید‬
‫یکدفعه کالس رو ترک میکردی چون یه مشکل خانوادگی داشتی و‬
‫نگران بودی‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد و به نظر میرسید که چشمهای جونگکوک از‬

‫حدقه بیرون زد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ تو از کجا میدونی؟ جاسوسیم رو میکردی؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬لحن عصبانی و تحقیرامیزش دوباره برگشت‪.‬‬
‫‪256‬‬
‫به نظر میرسید که تهیونگ سریع نتیجهگیری کرده بود‪ .‬توهین و‬

‫کلمات سردش اینجا بود‪.‬‬
‫تهیونگ به سوالش اخمی کرد و به سرعت با دستهاش هرچیزی که‬

‫جونگکوک گفت‪ ،‬انکار کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬من توی گوشیت فضولی نکردم‪ ،‬اگر این چیزیه که داری‬
‫میپرسی‪ .‬نمیدونم یادت میاد یا نه‪ ،‬ولی من اطرافت نبودم که چیزی‬
‫متوجه بشم‪.‬‬
‫تهیونگ با ناامیدی به اتهام نا عادالنه جونگکوک گفت‪.‬‬
‫‪257‬‬
‫‪-‬من این داستان رو ساختم چون اقای لی ناراحت بود که بدون هیچ‬
‫توضیحی وسط کالس رفتی‪ .‬فقط میخواستم باسنت رو نجات بدم ولی‬
‫همین االن هم دیدم که مثل همیشه به عوضیبودن ادامه میدی‪.‬‬
‫تهیونگ اخرین نگاهش رو به جونگکوکی که بیتفاوت بود و‬

‫چشمهاش گشاد شده بود‪ ،‬انداخت‪ .‬اهی کشید و میخواست برگرده‬
‫که دست سرد و پینه بستهای مچ دستش رو گرفت‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪.‬‬
‫تهیونگ برگشت و با بیحوصلگی به پسر رو به روش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من‪ ...‬من‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و چشمهاش رو بست‪.‬‬
‫‪258‬‬
‫‪-‬من متاسفم‪.‬‬
‫جونگکوک با تالش زیادی زمزمه کرد‪.‬‬
‫انحنای کوچیکی گوشه لبهای تهیونگ به وجود اومد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید؟ فکر کنم که درست نشنیدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک با اغراق چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬تکرارش نمیکنم‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت گفت‪.‬‬
‫‪259‬‬
‫‪-‬نه؟ فقط یکبار دیگه؟‬
‫تهیونگ گفت و با حالت سوال برانگیزی انگشتش رو به چونهاش زد‪.‬‬
‫‪-‬محض رضای خدا‪ .‬خیلی رومخی‪.‬‬
‫پسر دیگه زمزمه کرد‪ ،‬چشمهاش رو دوباره چرخوند و با درموندگی‬

‫پیشونیش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬جونگکوکی که میشناسم برگشته! برام عجیب بود که اینقدر‬

‫طولش دادی تا دوباره اینجوری صدام کنی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دستهاش رو جلوی سینهاش جمع کرد و لبخند‬

‫خفیفی به پسر زد‪.‬‬
‫‪260‬‬
‫تهیونگ متوجه گوشه لبهای جونگکوک که میخواست باال بره‪ ،‬شد‬

‫اما صاحب اون لبها هرکاری میکرد تا جلوشون رو بگیره‪ .‬تهیونگ‬
‫متوجه شد اما ترجیح داد که جونگکوک رو رها کنه و درعوض‬
‫حرفش رو قورت بده‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ متوجه چین و چروکهای نگرانکنندهای که‬

‫روی پیشونی صافش بود‪ ،‬چشمهای خسته و قرمزش و ابروهای درهم‬
‫رفتهاش هم شد‪ .‬بعد یاد صحبتهای چند دقیقه پیش جونگکوک افتاد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪...‬‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫تهیونگ با تردید بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪261‬‬
‫‪-‬حالت خوبه؟ با توجه به چیزی که گفتی‪ ...‬اتفاقی برای خانوادهات‬

‫افتاد؟ برای همین یکدفعه از کالس رفتی؟‬
‫تهیونگ ریسک کرد و پرسید‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک از تعجب بیشتر گشاد شد‪ ،‬اما به سرعت با‬

‫بیتفاوتی جایگزینش کرد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی نیست‪ .‬به تو هم ربطی نداره‪.‬‬
‫‪-‬اگر چیزی نبود‪ ،‬اینجوری به نظر نمیرسیدی‪.‬‬
‫تهیونگ مصرانه گفت‪.‬‬
‫جونگکوک به چارچوب در تکیه داد‪.‬‬
‫‪262‬‬
‫‪-‬چطوری؟ صورتمه دیگه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬صورتت معموال ازاردهندهست ولی االن پر از نگرانیه‪ .‬میتونم‬

‫ببینم‪.‬‬
‫‪-‬واقعا رومخ و مزاحمی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬بیا بریم بیرون‪.‬‬
‫کلمات بدون اینکه متوجه بشه‪ ،‬از دهن تهیونگ فرار کرد‪.‬‬
‫جونگکوک تقریبا خفه شد و به سرفه افتاد‪.‬‬
‫‪263‬‬
‫‪-‬مستی؟ احیاناً مشروبی چیزی خوردی؟‬
‫‪-‬نه‪ ،‬بیا بریم بیرون‪ .‬زود باش‪ ،‬جونگکوک‪ .‬بهت کمک میکنم که‬
‫حواست پرت بشه‪ .‬قول میدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬مچ دستش رو گرفت و شروع به کشیدنش کرد‪ ،‬اما‬

‫جونگکوک ثابت سرجاش موند‪ ،‬طوری که انگار زوری که تهیونگ‬
‫داشت‪ ،‬معادل باد هوا بود‪.‬‬
‫‪-‬چرا باید بخوام باهات بیرون برم؟ من نمیتونم تحملت کنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به سر تا پای تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه باور کن که احساساتمون متقابله‪ .‬منم نمیتونم تحملت کنم ولی‬

‫نمیتونم ناراحتی کسی رو ببینم‪.‬‬
‫‪264‬‬
‫‪-‬من ناراحت نیستم‪.‬‬
‫‪-‬اگه خودت میگی‪ ،‬باشه‪ .‬برو یه کت گرم و کفشهات رو بپوش‪ .‬برو‬

‫برو‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک رو به سمت خوابگاهش هل داد‪.‬‬
‫‪-‬و جرات نکن که دو دقیقه دیگه اینجا نباشی!‬
‫‪-‬باورم نمیشه که واقعا دارم این کار رو میکنم‪...‬‬
‫‪265‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬بذار مشخص کنم که ازت متنفرم‪.‬‬
‫‪-‬خب جئون‪ ،‬منم ازت متنفرم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبخند ضعیفی زد‪.‬‬
‫‪266‬‬
‫‪CH 5‬‬
‫‪-‬به هرحال داریم کجا میریم؟‬
‫جونگکوک با بدخلقی پرسید و پشت سر تهیونگ راه رفت‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو و دنبالم بیا‪ .‬خودت میبینی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به سمت ورودی زیرزمینی مترو با تابلوی " ایستگاه‬

‫دانشگاه سئول" رفت‪.‬‬
‫‪-‬قراره با مترو بریم؟‬
‫‪267‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬بلیت داری؟‬
‫تهیونگ درحالی که از پلهها پایین میرفت‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و تهیونگ نگاهی بهش انداخت‪.‬‬
‫‪-‬پس چطوری توی شهر رفت و امد میکنی؟ معموال هیچ دانشجویی‬
‫اونقدری پول نداره که تاکسی اینترنتی یا معمولی بگیره‪ .‬چه برسه به‬
‫اینکه بخواد ماشین داشته باشه‪.‬‬
‫‪-‬من برای هیچی به مترو نیاز ندارم‪.‬‬
‫جونگکوک یکدفعه گفت‪ ،‬اما بعد برای چند ثانیه سکوت کرد‪.‬‬
‫‪268‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬عام‪ ...‬دوست ندارم که سوار مترو بشم اره‪.‬‬
‫جونگکوک درنهایت گفت‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬شرمندم ولی این سریعترین و ارزونترین راه برای رفتن به‬
‫اونجاست‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و به سمت دستگاه بلیت رفت‪.‬‬

‫جونگکوک با کنجکاوی به دستگاه بزرگ مقابلش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬ما خط شیشایم و باید بریم خط پنج پس باید یدونه خط‬
‫عوض کنیم‪ .‬بلیتی که میخوایم‪ ...‬اینه!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬روی صفحه زد و گزینهاش رو انتخاب کرد‪.‬‬
‫‪269‬‬
‫‪ 2000‬وون روی صفحه دستگاه ظاهر شد و تهیونگ به سمت‬

‫جونگکوک برگشت و با انتظار بهش نگاه کرد‪ .‬پسر دیگه با حواس‬
‫پرتی به افرادی که به ایستگاه وارد میشدن و ازش بیرون میرفتن‪ ،‬نگاه‬
‫میکرد و از چرخش چشمهای تهیونگ کامال بیخبر بود‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫‪-‬باید پولش رو بدی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با چونهاش به دستگاه اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬باشه‪.‬‬
‫‪270‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬کیف پولش رو از جیب شلوار جینش دراورد‬

‫و دنبال پول نقد گشت‪ .‬از نزدیک به دستگاه نگاه کرد و سعی کرد‬
‫بفهمه که پول رو کجا بذاره‪.‬‬
‫‪-‬تا حاال بلیت نخریدی؟‬
‫تهیونگ به شوخی گفت‪ ،‬اما وقتی حالت جونگکوک بیتفاوت موند‪،‬‬

‫لبخندش محو شد‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ ...‬تا حاال سوار مترو نشدی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬پول نقد رو از دست جونگکوک گرفت و اون رو‬

‫توی قسمت مناسبش گذاشت‪.‬‬
‫‪271‬‬
‫‪-‬بهت که گفتم‪ .‬دوست ندارم سوار مترو بشم‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬اگه بخوای میتونیم یه جور دیگه بریم‪ .‬میتونیم تاکسی اینترنتی‬
‫بگیریم‪ .‬من خیلی پول ندارم ولی میتونیم تقسیم کنیم‪.‬‬
‫تهیونگ با شرمندگی گفت‪ ،‬بلیت رو از دستگاه گرفت و به‬

‫جونگکوک داد‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست‪ .‬ما اینجاییم و بلیت هم خریدیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و لبخند کوچیکی به لبهای تهیونگ برگشت‪.‬‬
‫‪-‬باشه پس‪ .‬زود باش!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬ناخوداگاه مچ جونگکوک رو گرفت و پسر رو با‬
‫‪272‬‬
‫خودش کشید‪ .‬فقط زمانی که دمای سرد توسط پوست گرمش جذب‬
‫شد‪ ،‬تهیونگ متوجه کارش شد و منتظر کنارکشیدن جونگکوک و‬
‫انفجار ناگهانیش موند‪ ،‬اما به طرز عجیبی این اتفاق نیوفتاد‪.‬‬
‫درعوض جونگکوک به خودش اجازه داد کشیده بشه و تهیونگ فقط‬

‫زمانی مچ دستش رو رها کرد که با بلیتش مکانیسم عبور رو لمس کرد‬
‫و بهش اجازه داد که به اون طرف بره‪ .‬پسر دیگه هم همین کار رو کرد‬
‫و لحظهای بعد‪ ،‬تهیونگ و جونگکوک وارد واگن مترو به سمت خط‬
‫پنج شدن‪.‬‬
‫از اونجایی که اواخر بعد از ظهر بود‪ ،‬مترو کامال شلوغ بود‪ ،‬مخصوصا‬
‫با بچهها و نوجوونهایی که از مدرسه اومده بودن و ادم بزرگهایی که‬
‫بعد از یه روز طوالنی و خستهکننده توی محل کارشون‪ ،‬مشتاق‬
‫برگشتن به خونههاشون بودن‪ .‬اونها چارهای نداشتن به جز اینکه تمام‬
‫راه رو بایستن و بین دهها نفری که توی یه قسمت واگن بودن‪ ،‬پخش‬
‫بشن‪.‬‬
‫‪273‬‬
‫جونگکوک به وضوح از برخورد بدنهای دیگران بهش راحت نبود و‬

‫تهیونگ بالفاصله از اینکه برنگشت و درعوض تاکسی اینترنتی‬
‫نگرفت‪ ،‬پشیمون شد‪ ،‬یا بهتر‪ ،‬باید به خوابگاهشون برمیگشتن‪ .‬یا حتی‬
‫بهتر از این‪ ،‬اصال نباید به جونگکوک پیشنهاد بیرونرفتن میداد‪.‬‬
‫دقیقا چه فکری کرده بود؟‬
‫اونها باهم دوست نبودن که بیرون برن‪ .‬اینطوری نبود که باهم دوست‬
‫باشن و تهیونگ درمورد صورت خسته و نگران جونگکوک نگران‬
‫بشه‪ .‬پس چرا تهیونگ این غریزه رو داشت که حواس جونگکوک رو‬
‫پرت کنه و یه جورایی حالش رو بهتر کنه؟‬
‫افکارها و رویاهای تهیونگ با تکون شدید مترو قطع شد و باعث شد‬

‫تعادلش بهم بخوره و به جلو پرت بشه‪.‬‬
‫دستهای تهیونگ ناخواسته روی سینه جونگکوک قرار گرفت و با‬
‫‪274‬‬
‫چشمهاش با شرمندگی روی چشمهای مشکی پسر دیگه چرخید‪ .‬وقتی‬

‫یه جفت دست سرد محکم کمرش رو گرفت و جلوی افتادنش رو‬
‫گرفت‪ ،‬چشمهای تهیونگ از تعجب گشاد شد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪.‬‬
‫تهیونگ با نگرانی زمزمه کرد و به هرجایی جز جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬

‫نمیتونست با اون چشمهای شدید و نافذ رو به رو بشه‪.‬‬
‫تهیونگ دستهاش رو از سینه سفت پسر دیگه کشید و درعوض اونها‬

‫رو کنار کمرش که از دستهای جونگکوک خالی شده بود‪ ،‬انداخت‪.‬‬
‫‪-‬دفعه دیگه بیشتر مراقب باش‪.‬‬
‫‪275‬‬
‫این تنها چیزی بود که جونگکوک زمزمه کرد و بعد تمام مسیر رو توی‬
‫سکوت سپری کردن‪.‬‬
‫باالخره به خط پنج و ایستگاه ‪ Yeouinaru‬رسیدن و تهیونگ به‬

‫جونگکوک خبر داد که به مقصدشون رسیدن‪.‬‬
‫خورشید از افق رد شده بود و برای دراغوش گرفتن دوباره اون مکان‬
‫که در طول شب ازش استقبال میکرد‪ ،‬نوستالژیک بود‪ .‬اسمون با‬
‫ترکیب جذابی از نارنجی‪ ،‬زرد و ابی و یکم از رنگهای بنفش و‬
‫صورتی رنگامیزی شده بود‪ ،‬چیزی که حتی قویترین دوربین هم‬
‫نمیتونست ثبتش کنه‪ .‬به نظر میرسید حتی جونگکوک هم با رنگ‬
‫جادوییای که اسمون رو نقاشی کرده بود‪ ،‬تحت تاثیر قرار گرفته بود‪.‬‬
‫حال و هوای بینشون سبکتر به نظر میرسید‪ .‬احتماال بخاطر اینکه از‬
‫اون واگنهای کالستروفوبیک دور بودن‪.‬‬
‫‪276‬‬
‫‪-‬پارک ‪Yeouido Hangang‬؟‬
‫جونگکوک وقتی که به تابلوی بزرگ و هالیوودی ‪I SEOUL U‬‬

‫نزدیک شدن‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اره!‬
‫تهیونگ با هیجان گفت‪.‬‬
‫‪-‬این یکی از جاهای مورد عالقم توی شهره‪.‬‬
‫‪-‬این یه مکان معمولی برای قرار نیست؟‬
‫جونگکوک با بیحوصلگی پرسید‪.‬‬
‫‪277‬‬
‫تهیونگ تقریبا خفه شد و به سرفه افتاد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬منظورم اینه که فکر کنم ولی اینطوری نیست که این پارک فقط‬
‫برای زوجها باشه‪.‬‬
‫تهیونگ با حالت دفاعی گفت‪.‬‬
‫اونها در امتداد پل عابرپیاده که اجازه میداد قدمهاشون با رودخونه‬

‫هان دنبال بشه‪ ،‬قدم زدن‪ .‬غروب افتاب به طور شفافی توی اب منعکس‬
‫شد‪.‬‬
‫تهیونگ میتونست صحنه شناوری رو توی چند متریشون ببینه و وقتی‬

‫متوجه شد که اون روز‪ ،‬روز اجرا بود‪ ،‬با اشتیاق لبخندی زد‪ .‬صدها نفر‬
‫در نزدیکی فضا و پلههای بزرگ اطرافش جمع شده بودن و چراغهای‬
‫زنجیرهای صحنه هنرمندها رو روشن کرده بود‪.‬‬
‫‪278‬‬
‫‪-‬میخوای بری و ببینی کی اجرا داره؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬با انگشتش به صحنه اشاره کرد و سرش رو با ریتم‬

‫اهنگ تکون داد‪.‬‬
‫جونگکوک با بیتفاوتی شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬اما درنهایت پشت‬

‫سرش دنبالش کرد‪.‬‬
‫صدای ساز مستقلی شنیده میشد‪ ،‬درحالی که تهیونگ کنار یکی از‬
‫پلهها ایستاد‪ ،‬نشست و با دقت به گروهی که روی صحنه شناور‬
‫مقابلشون اجرا میکردن‪ ،‬گوش داد‪ .‬جونگکوک با حالت ناخوشایندی‬
‫ایستاد‪ ،‬تا اینکه تهیونگ استین ژاکتش رو کشید و پسر دیگه رو وادار‬
‫کرد تا روی پله کنارش بشینه‪.‬‬
‫گروهی که اجرا میکردن‪ ،‬دراصل اهنگها رو کاور میکردن و از‬

‫تماشاچیهایی که جمع شده بودن‪ ،‬برای خوندن اهنگهای شناخته‬
‫‪279‬‬
‫شده استفاده میکردن و باعث شده بودن که صدها نفر با اهنگ بخونن‪.‬‬
‫تهیونگ قطعا یکی از اون افراد بود که با خوشحالی و بیشرمی اهنگ‬
‫میخوند و با ریتم اهنگ دست میزد‪.‬‬
‫تهیونگ صورتش رو چرخوند تا ببینه جونگکوک هم خوش‬

‫میگذروند یا نه و اگر به تکون خفیف سرش و پای چپش که با ریتم‬
‫به زمین میزد‪ ،‬نبود‪ ،‬کامال بیحرکت به نظر میرسید‪.‬‬
‫‪-‬از بیلی ایلیش خوشت میاد؟‬
‫تهیونگ با لبخند روی صورتش پرسید‪.‬‬
‫‪-‬همیشه اینقدر پرحرف و فضولی؟‬
‫‪280‬‬
‫‪-‬همیشه اینقدر کله شق و مغروری؟ میتونی اعتراف کنی که داره بهت‬

‫خوش میگذره‪.‬‬
‫تهیونگ درجواب گفت‪.‬‬
‫تا اون لحظه‪ ،‬خورشید کامال به خواب رفته بود و با اسمونی نه چندان‬
‫پرستاره که درعوض با ابی تیرهای رنگامیزی شده بود‪ ،‬جایگزین شده‬
‫بود و اگر بخاطر هزاران نور سفیدی که نه تنها از پارک‪ ،‬بلکه از شهر‬
‫میاومد‪ ،‬نبود‪ ،‬به راحتی با رنگ مشکی اشتباه گرفته میشد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪.‬‬
‫جونگکوک چند دقیقه بعد نامحسوس زمزمه کرد‪ ،‬اما اهنگ ارومی که‬
‫گروه اجرا میکرد به تهیونگ اجازه داد تا کلمات شکستهاش رو‬
‫بشنوه‪.‬‬
‫‪281‬‬
‫تهیونگ تصور میکرد که جونگکوک میخواست کمتر اذیتش کنه‪،‬‬

‫مخصوصا بعد از تالش اشکاری که برای به زبون اوردن اون یه کلمه‬
‫انجام داده بود‪.‬‬
‫پس‪ ،‬تهیونگ لبخندی روی لبهاش نقش بست و با امید اینکه پسر‬
‫دیگه متوجه بشه که نیازی به تشکر نبود‪ ،‬به جونگکوک خیره شد‪.‬‬
‫وقتی گروه هنرمندها خدافظی کردن و جمعیت شروع به پخششدن‬

‫کرد‪ ،‬تهیونگ بلند شد و با هیجان به جونگکوکی خیره شد که‬
‫برعکس اون‪ ،‬اخمی بین ابروهاش بود‪( .‬و این جدید بود؟)‬
‫‪-‬میخوای بریم و یه چیزی بخوریم؟ من گشنمه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با دستش به جونگکوک اشاره کرد تا بلند بشه و‬

‫دنبالش کنه‪.‬‬
‫‪282‬‬
‫‪-‬بیا بریم بازارهای بامدوکبی که اونجاست‪ .‬من یه کاروان غذا‬

‫میشناسم که بهترین کورن داگ رو توی کره میفروشه!‬
‫پسرها چند متری قدم زدن و به فضایی رسیدن که با صدها چادر‬

‫نارنجی کوچیک که شبیه مثلث بود‪ ،‬پر شده بود و هرکدوم از اونها‬
‫لوازم دستساز‪ ،‬لباس‪ ،‬کتاب‪ ،‬شیرینی و غذا میفروختن‪ .‬اونجا‬
‫شلوغترین قسمت پارک بود‪ ،‬بیشتر به این دلیل که نزدیک ساعت شام‬
‫بود‪.‬‬
‫تهیونگ جلو رفت‪ ،‬افرادی که ایستاده بودن و با کنجکاوی به غرفهها‬

‫نگاه میکردن‪ ،‬کنار زد و بعد به عقب نگاه کرد تا مطمئن بشه که‬
‫جونگکوک دنبالش میکرد‪.‬‬
‫ولی پسر دیگه رو اطرافش ندید‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟‬
‫‪283‬‬
‫تهیونگ داد زد و از ترس اینکه پسر دیگه رو گم کنه‪ ،‬کمی وحشت‬

‫کرد‪.‬‬
‫تهیونگ با درموندگی چشمهاش رو بین جمعیت چرخوند تا دنبال‬

‫پسری با شلوار جین تیره و ژاکت مشکی بگرده‪ ،‬اما فایدهای نداشت‪.‬‬
‫تهیونگ دوباره پسر رو صدا کرد و واقعا به این فکر کرد که شاید‬
‫جونگکوک رفته بود و اون رو عمداً تنها گذاشته بود‪ .‬متوجه نمیشد‬
‫که چرا دردی رو توی سینهاش احساس میکرد‪ ،‬اما وقتی انگشتهای‬
‫سردی دستش رو لمس کرد‪ ،‬اون احساس بالفاصله رهاش کرد‪.‬‬
‫‪-‬من اینجام‪.‬‬
‫‪284‬‬
‫جونگکوک گفت و دستش رو کشید‪.‬‬
‫دستهای جونگکوک ازش کوچیکتر بود‪ ،‬اما این مانع گرفتن دست‬
‫تهیونگ نشد‪ .‬جریان الکتریکی غیرمنتظرهای اینچ به اینچ پوست‬
‫تهیونگ که جونگکوک رو لمس میکرد‪ ،‬سوزوند و وقتی تهیونگ به‬
‫پشت پسر دیگه و بعد به دستهای بهم گره خورده نگاه کرد‪ ،‬قلبش یه‬
‫ضربان رد کرد‪.‬‬
‫جونگکوک فقط زمانی که جلوی یه دکه کتاب کامیک ایستادن‪،‬‬

‫انگشتهای بلند و الغر تهیونگ رو رها کرد‪.‬‬
‫به نظر میرسید خود جونگکوک از حرکت ناگهانیش کمی گیج شده‬
‫بود‪ ،‬پس با عجله یه نسخه از کتاب انتقامجویان رو برداشت و اون رو‬
‫ورق زد‪ ،‬درحالی که تهیونگ برای چند ثانیه به خودش اجازه داد که‬
‫نفسش باال بیاد‪.‬‬
‫‪285‬‬
‫‪-‬من این دکه رو دیدم و نتونستم مقاومت کنم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و به سمت مردی که کتابها رو میفروخت‪،‬‬

‫تعظیم کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬از کامیک خوشت میاد؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬هنوز هم از احساس گزگز و انفجاری دستهاشون‬

‫کمی گیج بود‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و با نگاه مجذوبی به نمونههای بیشمار و‬

‫کمیاب خیره شد‪.‬‬
‫‪286‬‬
‫‪-‬اوه!‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫تهیونگ با کنجکاوی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬این!‬
‫جونگکوک گفت و اون کتاب رو طوری برداشت که انگار یه الماس‬

‫درخشان و ظریف بود که تازه تراشیده شده بود‪.‬‬
‫‪-‬من مدتهاست دنبال این نسخه میگردم!‬
‫جونگکوک با تعجب با خودش زمزمه کرد و تهیونگ نتونست جلوی‬

‫لبخندی که روی لبهاش ظاهر شد‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪287‬‬
‫جونگکوک شبیه بچهای بود که مبهوت اسباببازی فروشی شده بود‪.‬‬

‫با هیجان به هرکدوم از کامیکها خیره شده بود‪ ،‬طوری که انگار‬
‫میخواست همشون رو برداره و بخره‪.‬‬
‫‪-‬من این رو برمیدارم‪ ،‬اقا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و کیف پولش رو از جیب ژاکتش دراورد‪.‬‬
‫‪-‬این یه نسخه خیلی خاصه پسرم‪ .‬قیمتش ‪ 46600‬وونه‪.‬‬
‫صاحب دکه با هشدار گفت‪.‬‬
‫‪-‬مهم نیست‪ .‬میخوامش‪.‬‬
‫‪288‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬کمی پول از کیف پولش برداشت و به مرد داد که‬
‫از اینکه یه دانشجوی به ظاهر ساده و جوون‪ ،‬پول زیادی برای خریدن‬
‫کامیک داشت‪ ،‬غافلگیر شده بود‪.‬‬
‫حتی تهیونگ هم غافلگیر شده بود‪ .‬جونگکوک احتماال خیلی از‬

‫انتقامجویان و کتابهای کامیک خوشش میاومد‪.‬‬
‫مرد کتاب رو توی کیسه پالستیکی سفیدی گذاشت و به جونگکوکی‬

‫داد که برای تشکر تعظیم کرد‪ .‬تهیونگ هم همین کار رو کرد و هردو‬
‫به سمت شلوغی برگشتن‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬به هرحال ارزشش رو داشت که باهام بیای‪ ،‬مگه نه؟‬
‫تهیونگ با شیطنت گفت و با ارنجش رو به دندههای جونگکوک ضربه‬

‫زد‪.‬‬
‫‪289‬‬
‫‪-‬کارهایی که من برای انتقامجویان میکنم‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و اغراق اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬هی! تو حتی نمیدونستی که قراره کتاب فروشی باشه! درواقع‪ ،‬تو‬

‫حتی نمیدونستی قراره کجا ببرمت‪.‬‬
‫تهیونگ غر زد و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬لبهای اویزون رومخ و غرغروت رو جمع کن‪.‬‬
‫‪-‬میدونستم‪ .‬خیلی داشت طول میکشید تا خود واقعیت دوباره برگرده‪.‬‬
‫‪290‬‬
‫تهیونگ اون رو به سمت ون زردی برد که کمی دورتر از غرفههای‬

‫نارنجی بازار بود و همین االنش هم صف قابل توجهای درانتظار ثبت‬
‫سفارششون بودن‪.‬‬
‫بوی سوسیس و پنیر توی فضا پیچید و شکم تهیونگ درانتظار قاروقور‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬کورن داگ دوست داری؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک رو با خودش کشید تا اخر صف قرار‬

‫بگیرن‪.‬‬
‫صورت جونگکوک بیتفاوت بود و با دقت به دوتا خانوم داخل‬

‫کاروان که سفارشات رو اماده میکردن‪ ،‬نگاه میکرد‪.‬‬
‫‪291‬‬
‫‪-‬بهم نگو که دوست نداری‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و به سرعت ناامید شد‪.‬‬
‫‪-‬اگه بخوای‪ ،‬میتونیم یه چیز دیگه بخوریم‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک سریع گفت و بعد گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫‪292‬‬
‫‪-‬نمیدونم که دوست دارم یا نه‪.‬‬
‫‪-‬اوه؟ پس هیچوقت نخوردی؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک با اخم و چشمهای غیرقابل نفوذی سرش‬

‫رو تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬چطوری هیچوقت کورن داگ رو امتحان نکردی؟‬
‫تهیونگ با حالت مشکوکی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬بیا بگیم که رژیم غذاییم خیلی خاصه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪293‬‬
‫‪-‬هوم اره‪ .‬دارم میبینم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و نگاهش ناخوداگاه روی بدن پسر دیگه چرخید‪.‬‬
‫‪-‬االن بدنم رو چک کردی؟‬
‫جونگکوک با ناراحتی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬منظوری نداشتم!‬
‫تهیونگ با عجله ازش خودش دفاع کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی همونطوری که میگفتم‪ ،‬نخوردن کورن داگ وقتی توی‬

‫سئولی‪ ...‬مثل اینه که بری پاریس و برج ایفل رو نبینی‪ .‬خیلی خب‪،‬‬
‫شاید دارم اغراق میکنم چون عاشقشم‪ ...‬ولی اونها واقعا خوبن!‬
‫‪294‬‬
‫تهیونگ مشتاقانه گفت و با دستش اشاره کرد‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد‪ .‬به هیجان تهیونگ بیتفاوت موند‪.‬‬
‫ولی بیتفاوتی جونگکوک روی تهیونگ تاثیری نذاشت‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬دراصل سوسیس رو توی یه ظرف پر از پنیر فرو میکنن‪ .‬بعد‬

‫کورن داگ رو با یه خمیر چسبنده میپوشونن و توی پودر سوخاری‬
‫پانکو میچرخونن‪ .‬بعد اون خانومها سرخش میکنن و اخرش هم‬
‫کمی شکر روش اسپری میکنن‪( Et Voila...‬بفرما!)‬
‫باالخره سفارش اونها بود و تهیونگ دوتا کورن داگ با دوتا نوشابه‬
‫سفارش داد‪ .‬وقتی کیف پولش رو از جیب شلوارش دراورد و اماده شد‬
‫تا پرداخت کنه‪ ،‬جونگکوک جلو رفت و هزینه صورتحساب رو به اون‬
‫خانوم داد‪.‬‬
‫‪295‬‬
‫‪-‬هی! من میخواستم پول بدم! حداقل باید هزینهها رو باهم تقسیم کنیم‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از اینکه غذا و نوشیدنیش رو برداشت‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪-‬خودت نگفتی که پول نداری؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬کیف پول مشکیش رو توی جیب ژاکتش‬

‫گذاشت و بالفاصله سفارشش رو برداشت‪.‬‬
‫‪-‬من؟ کی گفتم؟‬
‫تهیونگ پرسید و اخمی کرد‪ .‬به سمت نیمکت چوبی که چند متریشون‬
‫بود‪ ،‬رفت و جونگکوک هم دنبالش کرد‪.‬‬
‫‪-‬وقتی توی مترو بودیم‪.‬‬
‫‪296‬‬
‫‪-‬اوه؟ درسته‪ .‬حتی یادم نمیاد که این رو گفته باشم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد‪ ،‬روی نیمکت نشست‪ ،‬قوطی نوشابه رو‬
‫بین پاهاش گذاشت و با دقت چوب کورن داگ رو نگه داشت‪.‬‬
‫‪-‬ولی اره‪ .‬من خیلی پول ندارم‪ .‬قبل از یه کار پاره وقت‪ ،‬دنبال‬
‫کاراموزی با حقوق بودم ولی اسون نیست‪.‬‬
‫‪-‬ولی به این معنی نیست که باید پول شامم رو بدی! خودم میتونم‬
‫پولش رو بدم!‬
‫‪297‬‬
‫‪-‬دیگه پولش رو دادم‪ .‬حاال خفه شو و بخور‪.‬‬
‫جونگکوک به سردی جواب داد و برای اولین بار گازی به کورن‬

‫داگ کرهایش زد‪.‬‬
‫‪-‬خب؟‬
‫تهیونگ پرسید و با انتظار به جونگکوک خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬نظرت چیه؟‬
‫‪-‬خوبه‪ .‬درواقع خیلی خوبه‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و گاز دیگهای زد‪.‬‬
‫‪298‬‬
‫لبخند تهیونگ عمیقتر شد و وقتی دید پسری که کنارش نشسته بود‪ ،‬از‬
‫توصیهاش خوشش اومد‪ ،‬شامش رو با رضایت بیشتری خورد‪.‬‬
‫‪-‬میخوای بهم بگی که چه اتفاقی افتاده؟‬
‫تهیونگ بعد از اینکه غذاخوردن هردوشون تموم شد‪ ،‬پرسید‪.‬‬

‫جونگکوک با تعجب بهش خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬درمورد دلیلی که اینقدر نگرانت کرده‪.‬‬
‫‪-‬بهت گفتم که نگران نیستم‪ .‬من درمورد هیچی نگران نیستم‪ .‬اینقدر‬
‫فضول نباش‪ .‬چیزی برای حرفزدن وجود نداره‪ ،‬چه برسه به اینکه به‬
‫تو بگم‪.‬‬
‫جونگکوک با تندی گفت‪.‬‬
‫‪299‬‬
‫تهیونگ تالش کرد تا گوشه لبهاش رو خم نکنه‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫تهیونگ درنهایت گفت‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای اصرار کنی؟‬
‫جونگکوک بعد از چند ثانیه سکوت پرسید و با ابروی باال انداخته به‬
‫تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬ازم میخوای اصرار کنم؟‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫‪300‬‬
‫جونگکوک گفت و بینیاش رو چین داد‪.‬‬
‫‪-‬پس قرار نیست انجامش بدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬اهی کشید و با چوب کورن داگش بازی کرد‪.‬‬
‫درحالی که شب کامال فرا رسید‪ ،‬اونها دقایقی رو صرف نگاهکردن به‬

‫رودخانه هان کردن‪ ،‬رودخونهای که با هرکسی که توی پارک قدم‬
‫میزد‪ ،‬همراهی میکرد‪ .‬تهیونگ به ساعتش نگاه کرد و متوجه شد که‬
‫تقریبا ساعت ‪ 10‬شب بود‪.‬‬
‫‪-‬باید برگردیم‪ ...‬دیروقته و فردا کالس داریم‪.‬‬
‫تهیونگ خشک زمزمه کرد و قوطی و دستمال و چوب خالی کورن‬

‫داگ رو برداشت تا اونها رو توی نزدیکترین سطل زباله بریزه‪.‬‬
‫‪301‬‬
‫درحالی که پشتش بود‪ ،‬منتظر جونگکوکی موند که از روی نیمکت‬

‫بلند شد و همون کار رو با اشغالهاش کرد‪.‬‬
‫مسیر برگشت به خوابگاه دانشگاه توی سکوت ناخوشایندی بود‪.‬‬

‫جونگکوک مثل همیشه ساکت بود‪ ،‬اما سواالت متداول تهیونگ و‬
‫شوخیهاش توی گلوش گیر کرده بود و درعوض به گذشته فکر‬
‫اخیراً‪ ،‬از زمانی که جونگکوک رو دیده بود‪ ،‬تهیونگ احساس میکرد‬

‫که مثل کلید روشن و خاموش‪ ،‬دائماً حال و هواش تغییر میکرد‪ .‬حاال‬
‫مشتاق بود که موهای سر جونگکوک رو بکنه‪ ،‬حاال درمورد اینکه پسر‬
‫دیگه عالقهای نشون میداد‪ ،‬مشتاق بود‪ ،‬حاال وقتی که جونگکوک‬
‫دوباره با سردی باهاش صحبت میکرد‪ ،‬کامال دلسرد میشد‪ .‬حقیقتاً‬
‫این یه چرخه خستهکننده بود‪.‬‬
‫تهیونگ فقط میخواست قدرت این رو داشته باشه که کامال پسر رو‬
‫‪302‬‬
‫نادیده بگیره و زندگیش رو ادامه بده‪ .‬تهیونگ هیچ حقی نداشت از‬
‫اینکه جونگکوک باهاش احساس راحتی نمیکرد‪ ،‬ازرده بشه یا اسیب‬
‫ببینه‪.‬‬
‫اونها حتی باهم دوست نبودن‪.‬‬
‫اونها دائماً با اسمهای زشت همدیگه رو صدا میکردن و به همدیگه‬

‫توهین میکردن‪.‬‬
‫اونها از همدیگه متنفر بودن‪.‬‬
‫پس تهیونگ چی توی فکرش بود که با اون پسر بیرون رفت؟‬

‫نمیتونست حداقل برای یکبار توی زندگیش‪ ،‬همدلیش رو کنترل‬
‫کنه؟‬
‫‪303‬‬
‫حتی یه بخشهایی وجود داشت که به نظر میرسید همه چیز خوب‬

‫پیش میرفت و تهیونگ واقعا فکر میکرد که ممکن بود این دلیل‬
‫اتش بس بین اونها باشه‪ ،‬اما جونگکوک همیشه برمیگشت‪ ،‬اون‬
‫همیشه و همیشه با نگاههای تحقیرامیز و کلمات سردش برمیگشت‪.‬‬
‫تهیونگ همیشه چیزها رو به بدترین روش یاد میگرفت‪.‬‬
‫باالخره به راهروی خوابگاههای ‪ 64‬و ‪ 65‬رسیدن و هرکدومشون به‬

‫سمت درهای مربوط به خودشون رفتن‪.‬‬
‫‪-‬شب بخیر‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ اولین نفری بود که صحبت کرد‪ .‬از روی شونهاش به پسری که‬
‫پشتش به تهیونگ بود و کلیدش رو توی قفل فرو میکرد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪304‬‬
‫وقتی جونگکوک به خودش زحمت نداد که جوابش رو بده‪ ،‬تهیونگ‬

‫اهی کشید‪ ،‬کلید رو چرخوند و در خوابگاهش رو باز کرد‪ ،‬اما قبل از‬
‫اینکه وارد بشه و در رو ببنده‪ ،‬صدایی غیر از صدای خودش توی‬
‫راهروی ساکت پیچید‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫تهیونگ به ارومی برگشت و با انتظار به پسر دیگه نگاه کرد‪.‬‬
‫تهیونگ متوجه نمیشد که چرا قلبش از چیزی شبیه امید و ایمان پر شد‬
‫و برای شنیدن یه عذرخواهی‪ ،‬یه " میشه دوباره شروع کنیم؟" یا حتی‬
‫یه " ممنون‪ ،‬واقعا از امشب لذت بردم" منتظر موند‪ .‬تهیونگ متوجه‬
‫نمیشد که چرا مغزش بارها و بارها جمله یه چیزی بگو‪ ،‬یه چیزی بگو‪،‬‬
‫‪305‬‬
‫یه چیزی بگو رو تکرار میکرد‪ .‬متوجه لرزش خفیف دستهاش و‬

‫بیقراری پاهاش نمیشد‪.‬‬
‫جونگکوک طوری که انگار درتالش و سختی زیاد بود‪ ،‬بهش خیره‬

‫شد و عنبیههای مشکیش برای ثانیههای طوالنی و دردناکی به عنبیههای‬
‫شکالتی تهیونگ نفوذ کرد‪.‬‬
‫تهیونگ متوجه شده بود که نگاه پسر دیگه نافذ بود و میتونست به‬
‫روحش هجوم ببره و هرکلمه‪ ،‬حالت و احساسی که اون رو مشخص‬
‫میکرد‪ ،‬رمزگشایی کنه‪.‬‬
‫اما برعکسش اتفاق نمیافتاد‪ .‬جونگکوک کامال غیرقابل نفوذ بود‪.‬‬
‫‪-‬شب بخیر‪.‬‬
‫‪306‬‬
‫جونگکوک از بین دندونهاش زمزمه کرد‪ ،‬به سرعت وارد خوابگاهش‬

‫شد و با صدای بلندی در رو بست‪.‬‬
‫تهیونگ برای چند ثانیه کامال ثابت موند‪ ،‬به در چوبی که پالک ‪65‬‬
‫روش چسبیده بود‪ ،‬نگاه کرد و قطعا متوجه نمیشد که چرا قلبش به‬
‫هزاران تیکه تبدیل شد و روی زمین سرد و کثیف فرو ریخت‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای جیغی از خواب بیدار شد‪.‬‬
‫با وجود اینکه خوناشامها مثل انسانها نیاز فیزیولوژیکی به خوابیدن‬

‫نداشتن چون اثرات چندین روز بیداری رو احساس نمیکردن‪ ،‬خیلی از‬
‫خوناشامها ترجیح میدادن که بخوابن‪ .‬نه فقط بخاطر اینکه راهی برای‬
‫‪307‬‬
‫گذر زمان بود‪ ،‬بلکه فعالیتی بود که مورد قدردان خیلی از خوناشامها‬
‫قرار میگرفت‪ ،‬مخصوصا جونگکوک‪.‬‬
‫و به همین دلیل بود که به ارومی چشمهاش رو باز کرد و چرخ‬

‫دندههای مغزش سعی کرد پردازش کنه که صدایی که شنید‪ ،‬واقعی‬
‫بود یا پیامد خوابیدن بود‪.‬‬
‫تا اینکه جیغ دیگهای رو شنید‪.‬‬
‫و بعد یکی دیگه‪.‬‬
‫جونگکوک به سرعت از تخت بلند شد و دنبال شلوار پیژامهاش که به‬

‫یاد داشت اون رو دیشب روی زمین انداخته بود‪ ،‬گشت‪.‬‬
‫‪308‬‬
‫در اتاق خوابش رو باز کرد و از قدرت شنوایی حساسش استفاده کرد‬
‫تا صدا رو پیدا کنه‪ .‬جونگکوک به سرعت متوجه شد که صدای جیغ‪،‬‬
‫غریدن از درد و شکستن ظروف چینی از اتاق نشیمن میاومد‪ ،‬پس از‬
‫پلههای مارپیچ با چنان سرعتی پایین رفت که چشمهای یه انسان ساده‬
‫به سختی میتونست حرکتش رو تشخیص بده‪.‬‬
‫دوتا از دیوارهای اتاق نشیمن از پنجرههایی ساخته شده بود که از زمین‬

‫تا سقف بود و به جونگکوک اجازه میداد که کل چشمانداز سبز‬
‫بیرون رو ببینه‪.‬‬
‫دکور خونه با وسایل چوبی تیره‪ ،‬کاناپههای چرم مشکی و فرشهای‬

‫ایرانی قرمز و قهوهای قدیمی بود‪.‬‬
‫اما درحال حاضر‪ ،‬چیزی که توی اتاق نشیمن خودنمایی میکرد‪ ،‬جدا‬
‫از سه نفر ناشناسی با وحشت بهم نگاه میکردن‪ ،‬لکه بزرگ خون و‬
‫بدن یه زن بود که روی زمین افتاده بود‪.‬‬
‫‪309‬‬
‫‪-‬مامان! مامان!‬
‫جونگکوک داد زد‪ ،‬دویید و کنار بدنی که روی یکی از فرشها بود‪،‬‬
‫روی زانوهاش افتاد‪.‬‬
‫‪-‬مامان! میتونی صدام رو بشنوی؟‬
‫سه نفر دیگه که توی اتاق نشیمن حضور داشتن‪ ،‬خوناشام بودن‪ ،‬البته با‬
‫توجه به هیکل و فرار سریعشون وقتی متوجه حضور جونگکوک شدن‪.‬‬
‫جونگکوک میدونست که باید دنبالشون میرفت و با دستهاش‬
‫قلبهاشون از بدنهاشون درمیاورد‪ ،‬اما نمیتونست نگاهش رو از‬
‫چشمهای نیمه بسته زن دراغوشش بگیره‪.‬‬
‫‪310‬‬
‫مادرش با سختی زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ ،‬حرف نزن‪ .‬از خون خودم بهت میدم‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای شکستهای گفت و حتی متوجه رودخونه قرمز‬

‫رنگی که به شکل اشک از گونههاش سرازیر شد‪ ،‬نشد‪.‬‬
‫خوناشامها هیچوقت گریه نمیکردن‪ ،‬یا حداقل به ندرت این کار رو‬
‫میکردن‪ .‬مخصوصا بخاطر اینکه غده اشکشون مثل انسانها کار‬
‫نمیکرد‪ ،‬اما درموارد نادر‪ ،‬برای مثال وقتی که احساساتشون شدید بود‪،‬‬
‫اشکهاشون درست مثل خونی که میخوردن‪ ،‬قرمز رنگ میشد‪.‬‬
‫و با وجود اینکه مادرش یکی از قدرتمندترین خوناشامهایی بود که‬

‫دراین زمینه وارد دنیا شده بود‪ ،‬بدن جونگکوک با دیدن مادر‬
‫درموندهاش‪ ،‬با سرازیرشدن اشکهای کوچیک‪ ،‬اما دائمی قرمز رنگش‬
‫واکنش نشون داد‪.‬‬
‫‪311‬‬
‫جونگکوک در یه چشم بهم زدن‪ ،‬با دندونهای تیزش پوست مچ‬

‫دستش رو پاره کرد و ثانیهها رو شمرد تا اولین قطره خون شروع به‬
‫ریختن کنه‪ .‬پوستش رو نزدیک دهن مادرش برد‪ ،‬اما مادرش با کمی‬
‫تالش خودش رو کنار کشید‪.‬‬
‫‪-‬مامان‪ ،‬خون من رو بخور‪ .‬چرا خونم رو نمیخوری؟ اینجوری زودتر‬

‫خوب میشی!‬
‫جونگکوک هیستریک داد زد‪.‬‬
‫زن با قاطعیت گفت و پسر با چشمهای لرزونی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪312‬‬
‫‪-‬تو بهترین اتفاق زندگیم بودی‪ .‬تو یه مورد استثنایی از طبیعت و‬

‫زیباترین چیزی بودی که عشق بین من و پدرت میتونست انجام بده‪.‬‬
‫مادرش گفت و اشک قرمز رنگی از چشمهاش فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬مامان؟ مامان تمومش کن‪ .‬چرا داری این چیزها رو میگی؟ کافیه!‬
‫خونم رو بخور!‬
‫و توی همون لحظه هولناک بود که جونگکوک نگاهش رو از‬

‫چشمهای طالیی مادرش گرفت و درعوض به سینهاش نگاه کرد‪.‬‬
‫خوناشامها موجودات جاودانه بودن‪ ،‬اره‪ .‬البته تا حدودی‪.‬‬
‫خوناشامها میتونستن بمیرن‪ ،‬مخصوصا اگر ضربههای شدیدی متحمل‬

‫میشدن که قبل از اینکه توانایی شفابخشیشون زمانی برای تثبیت‬
‫‪313‬‬
‫وضعیت اونها داشته باشه‪ ،‬کشنده باشه یا خوناشامی دردسترس نداشته‬

‫باشن که بتونه خون اونها رو تامین کنه چون به روند بهبودیشون‬
‫کمک میکرد‪.‬‬
‫درغیر این صورت‪ ،‬راه موثرتر برای کشتن اونها این بود که تیکه‬
‫چوبی مستقیماً توی قلبشون فرو بره‪.‬‬
‫با وجود اینکه افسانههایی وجود داشت که خوناشامها هیچ قلب یا‬
‫ضربان قلبی نداشتن‪ ،‬اما این حقیقت نداشت‪ .‬معموال برای انسانها‪ ،‬قلب‬
‫خوناشامها به همون هدف میتپید تا خون رو توی بدن پمپاژ کنه و این‬
‫خون کامال متفاوتتر از خونی بود که انسانها داشتن و بهشون اجازه‬
‫میدادن که هرزخمی رو بازسازی کنن و گوشتشون رو زنده نگه دارن‪.‬‬
‫با وجود اینکه تا حدودی مرده بودن‪ ،‬بدنهاشون به طور طبیعی تجزیه‬
‫میشد و تنها خونی که در بدنشون حرکت میکرد بهشون اجازه میداد‬
‫که زندهتر به نظر برسن‪.‬‬
‫‪314‬‬
‫به همین دلیل‪ ،‬وقتی تیکه چوبی توی عضله قلب فرو میرفت‪ ،‬پمپاژ‬
‫خون توی بدن نیمه مردهشون متوقف میشد و اون رو کامال بیجون‬
‫جونگکوک با هق هق نفسی گرفت‪.‬‬
‫‪-‬نه نه نه‪ .‬این واقعی نیست‪ .‬خونم نجاتت میده‪ ،‬مامان‪ .‬لطفا لطفا لطفا‪.‬‬
‫جونگکوک ملتمسانه گفت‪.‬‬
‫‪-‬ممکنه زندگی جاودانه من همینجا تموم بشه ولی عشقم به تو ابدیه‪.‬‬
‫اون اخرین کلماتی بود که مادرش به زبون اورد و بعد چشمهاش رو‬
‫بست‪.‬‬
‫‪315‬‬
‫‪-‬نه!‬
‫جونگکوک داد زد‪ ،‬اما این بار توی خواب نبود‪.‬‬
‫این بار توی خونه بوسان با اتاق نشیمن تزیین شده و لکههای خون‬
‫بزرگ و سیاه روی فرش ایرانی نبود‪.‬‬
‫این بار‪ ،‬تشک راحتی رو زیر بدنش احساس کرد و با دیوارهای‬

‫خاکستری و نور کوچیکی که از پنجره باال سرش میاومد‪ ،‬رو به رو‬
‫شد‪ .‬مهتاب اون رو توی شب تنها و سردش همراهی میکرد‪.‬‬
‫اگه غده عرق داشت‪ ،‬کامال توی عرق غرق میشد‪ .‬نفسهاش بیثبات‬
‫بود‪ .‬دیوانهوار چشمها و پیشونیش رو مالید تا خودش رو از کابوس‪،‬‬
‫خاطرات و دردی که براش به همراه داشت‪ ،‬ازاد کنه‪.‬‬
‫‪316‬‬
‫همون رویا مرتباً ازارش میداد‪ ،‬اما تکرار تصاویر واقعی همیشه موفق‬
‫میشد که اشفتهاش کنه‪ ،‬با وجود اینکه سه سال گذشته بود‪ .‬اما برای یه‬
‫خوناشام‪ ،‬برای یه پسر‪ ،‬برای جونگکوک‪ ،‬سه سال عذاب برای قتل‬
‫مادرش چیزی نبود‪.‬‬
‫جونگکوک باور داشت که اتفاقی که دیروز صبح توی بوسان افتاده‬

‫بود‪ ،‬باعث اون کابوس بود‪.‬‬
‫حین کالس شیمی‪ ،‬جونگکوک یه پیام از دوستش که پدرش از‬

‫اعضای شورا بود‪ ،‬دریافت کرد و اون رو از اتفاقی که روز قبل توی‬
‫لحظات سحر رخ داده بود‪ ،‬مطلع کرد‪.‬‬
‫مقر شورا توی بوسان بود‪ ،‬اگرچه توی تمام کشورهای دیگه قبایل و‬
‫نمایندههای شورا بودن تا امنیت و نظم رو توی جامعه خوناشامهای‬
‫کشور ارتقا بدن‪.‬‬
‫‪317‬‬
‫با این حال‪ ،‬توی هفتههای اخیر‪ ،‬مخصوصا از زمانی که جونگکوک‬

‫بوسان رو ترک کرد و برای درسخوندن به سئول اومد‪ ،‬همین‬
‫نمایندهها چندین حمله به قبیلههاشون رو به شورایی گزارش کردن که‬
‫با اعضای قدرتمندی پر شده بود و دستورات توسط رهبر‪ ،‬یعنی پدرش‬
‫داده میشد‪.‬‬
‫این حمالت همگی مشابه بودن که باعث شد به این فکر کنن که فرد یا‬
‫کسایی که مسئولش بودن‪ ،‬همگی یکسان بودن‪ .‬حمالت همیشه توی‬
‫اخرین ساعات شب اتفاق میافتاد و پیامی به رنگ قرمز تیره که با‬
‫رنگ سیاه اشتباه گرفته میشد‪ ،‬روی دیوارها بود‪:‬‬
‫" ما داریم میایم"‬
‫نمایندهها به سرعت به این نتیجه رسیدن که پیام با خون خوناشامهایی‬

‫که متعلق به قبلیهشون بود‪ ،‬نوشته شده بود‪ ،‬کسایی که معموال قدرت و‬
‫توانایی کمتری داشتن چون نمایندههای قبلیه و قدرتمندترین اونها‬
‫‪318‬‬
‫عموماً حضور نداشتن‪ .‬اونها به این باور رسیدن که اونها روز و ساعت‬
‫حمله رو عمداً انتخاب کرده بودن‪ .‬بدن خوناشامها توی یه مکان‬
‫غیرمنتظره با تیکه چوبی که توی قلبشون فرو رفته بود‪ ،‬پنهان شده بود‪.‬‬
‫و دیروز‪ ،‬نوبت حمله به شورا توی بوسان بود‪.‬‬
‫جونگکوک به محض اینکه خبر رو از طریق دوستش دریافت کرد‪،‬‬

‫بدون هیچ تردیدی کالس شیمی رو ترک کرد‪ .‬نه تنها از اتفاقی که‬
‫رخ داده بود‪ ،‬ناراحت بود‪ ،‬بلکه بیشتر به این دلیل ناراحت بود که‬
‫پدرش بهش زنگ نزده بود تا موضوع رو بگه‪.‬‬
‫به محض اینکه پاهاش ازمایشگاه رو ترک کرد‪ ،‬گوشیش رو دراورد و‬

‫بارها با پدرش تماس گرفت‪ ،‬اما مثل همیشه بدون جواب موند‪.‬‬
‫بدون اینکه خبری از پدرش داشته باشه‪ ،‬جونگکوک صبح و قسمتی از‬
‫بعد از ظهر رو توی نگران و بیتابی گذروند‪ .‬البته که ذهن مضطربش‬
‫‪319‬‬
‫اصرار داشت که اتفاقات سه سال پیش با مادرش رو بهش یاداوری‬

‫کنه‪ ،‬اینکه چطوری همه چیز میتونست بهم ربط داشته باشه‪ .‬در نتیجه‪،‬‬
‫با وجود اینکه دوستش تضمین کرده بود که حال پدرش خوب بود‪ ،‬به‬
‫بدترین چیزها فکر کرد‪.‬‬
‫تا اینکه پسری با ابری نقرهای به شکل موهای براق و موجدار در اتاقش‬
‫رو زد و مقدار زیادی از اشفتگی جونگکوک رو گرفت‪.‬‬
‫جونگکوک متوجه نمیشد چطوری تهیونگ فهمید که صورتش با‬

‫اظراب و دلهره پر شده بود‪ ،‬اما این اتفاق افتاد و جونگکوک‬
‫نمیخواست اعتراف کنه که رفتنشون به پارک ‪ Yeouido‬بهش‬
‫کمک کرد‪.‬‬
‫اونقدری بهش کمک کرد که چند ساعتی که کنار رودخونه هان قدم‬
‫زدن و اون کورن داگ چرب و خوشمزه رو خوردن‪ ،‬اون مشکل رو‬
‫فراموش کرد و وقتی به خوابگاه برگشت‪ ،‬بالفاصله خوابش برد‪.‬‬
‫‪320‬‬
‫و این برای جونگکوک غیرعادی بود که درعرض چند ثانیه بخوابه‪ ،‬اما‬
‫حقیقت اینه که مغزش بیهوش شد و بدنش به محض اینکه اتاق تاریک‬
‫و تشکش اون رو دراغوش گرفت‪ ،‬سست شد‪.‬‬
‫جونگکوک اسمون ابی و زمستونی که سپیده دم رو به زور میپوشوند‪،‬‬

‫نادیده گرفت‪ .‬نسیم سرد و مالیمی که درختها‪ ،‬گلها و بوتهها رو‬
‫دراغوش گرفت‪ ،‬نادیده گرفت‪ .‬سکوت اخرین ساعات شب رو نادیده‬
‫گرفت و گوشیش رو دراورد‪ .‬مصمم بود که به پدرش زنگ بزنه و‬
‫سعی کنه یکبار برای همیشه ازش جواب بگیره‪ ،‬حتی اگر صبح زود‬
‫بود‪.‬‬
‫همونطوری که جونگکوک فکر میکرد‪ ،‬پدرش نخوابیده بود‪ .‬با زنگ‬

‫هفتم‪ ،‬تماسش جواب داده شد و جونگکوک باالخره تونست بعد از‬
‫اون همه تالش‪ ،‬صدای کلفت و بم پدرش رو بشنوه‪.‬‬
‫‪321‬‬
‫‪-‬بابا!‬
‫جونگکوک گفت و همزمان اهی از عصبانیت و اسودگی کشید‪.‬‬
‫‪-‬میشه بپرسم که چرا االن جواب زنگم رو دادی؟ من از دیروز صبح‬

‫دارم بهت زنگ میزنم تا بفهمم چی شده!‬
‫‪-‬حق با توئه‪ .‬متاسفم‪ .‬اوضاع خیلی بهم ریخ‪ -‬صبر کن ببینم‪ .‬تو از کجا‬
‫فهمیدی؟‬
‫‪-‬یادت رفته که من با پسر جین ریوک دوستم؟ برعکس تو‪ ،‬پدرش اون‬
‫رو در جریان میذاره‪.‬‬
‫‪-‬حواست به لحنت باشه‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪322‬‬
‫پدرش بهش هشدار داد‪.‬‬
‫‪-‬بهت زنگ نزدم چون سرم شلوغ بود‪ .‬از وقتی که چنین اتفاقی افتاده‪،‬‬
‫ما یک ثانیه هم مکث نکردیم‪.‬‬
‫‪-‬پس میتونی با جزئیات بهم توضیح بدی که چه اتفاقی افتاده‪ ،‬بابا؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬کمرش رو به تاج تخت تکیه داد و با صبوری‬

‫منتظر موند‪.‬‬
‫پدرش اه سنگینی کشید‪.‬‬
‫‪-‬درمورد حمالت اخیر به قبایل نمایندههای کشورهای دیگه که بهت‬

‫گفتم‪ ،‬یادته دیگه‪ ،‬درسته؟‬
‫‪323‬‬
‫پدرش پرسید و جونگکوک هومی کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬ما دیروز ساعت سه صبح یه گزارش تلفنی گرفتیم‪ .‬خوناشامی‬

‫که بهمون زنگ زد‪ ،‬میخواست ناشناس بمونه‪ .‬البته ما به وضوح‬
‫فهمیدیم که یه زنه‪ ،‬با وجود اینکه صداش رو عوض کرده بود‪ .‬اون‬
‫گفت ظاهراً گروهی متشکل از دهها خوناشام دیگه رو دیده که به یه‬
‫نوزاد انسان حمله کردن و اون رو کامال بیجون و تخلیه شده از خون‬
‫پیدا کرده‪.‬‬
‫‪-‬یکی از بدترین جنایتها توی جامعه خوناشامها‪...‬‬
‫‪-‬دقیقا‪.‬‬
‫‪324‬‬
‫پدرش تایید کرد‪.‬‬
‫‪-‬بعد ما چند تا جیغ شنیدیم و فکر کردیم زنی که باهامون تماس‬

‫گرفته‪ ،‬توسط همون گروه خوناشامها بهش حمله شده‪ .‬من و تیم‬
‫نزدیکم بدون هیچ تردیدی با این فکر که نجاتش بدیم‪ ،‬به کوچهای که‬
‫اون زن گفته بود‪ ،‬رفتیم‪ .‬از اونجایی که نتونستیم اون بچه رو نجات‬
‫بدیم‪.‬‬
‫‪-‬و بعدش؟‬
‫‪-‬ما به اون کوچه رسیدیم و چیزی پیدا نکردیم‪ .‬هیچ ردی از خون نبود‪.‬‬
‫برامون عجیب بود‪ ،‬اما حتی اون لحظه هم میخواستیم که امن پیش‬
‫بریم و توی چند تا خیابون نزدیکش قدم زدیم‪ .‬تا اینکه یک ساعت بعد‬
‫تسلیم شدیم و به شورا برگشتیم‪.‬‬
‫‪325‬‬
‫‪-‬تله بوده‪...‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ .‬چرخ دندههای مغزش براساس چیزی که‬

‫پدرش گفت‪ ،‬کار کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬زمانی که به شورا رسیدیم‪ ،‬متوجه شدیم که عمداً فریب خوردیم‪.‬‬

‫این گروه‪ ،‬هرکسی که هستن‪ ،‬عمداً میخواستن که ما رو دور نگه‬
‫دارن‪ .‬وسایل و شیشهها شکسته بود و خرد شده بود و دوتا از مردهای‬
‫خودمون مرده بودن‪ .‬حدس بزن که چی‪ ،‬هردوشون یه تیکه چوب توی‬
‫قلبشون فرو رفته بود‪.‬‬
‫‪-‬ولی چطوری تونستن دو نفر از اعضای شورا رو بکشن و به خیلیهای‬

‫دیگه حمله کنن‪ ،‬در حالی که ما یکی از قویترین خوناشامهای‬
‫دنیاییم؟‬

‫‪326‬‬
‫‪-‬منم همین رو از خودم پرسیدم‪ .‬درحقیقت‪ ،‬من این رو از تمام‬

‫نمایندگان قبایل که بهشون حمله شده‪ ،‬پرسیدم‪ .‬با خودم فکر کردم‪...‬‬
‫چطوری یه گروه خوناشام ساده تونستن قدرتمندترین خوناشامها رو‬
‫شکست بدن؟ با اینکه تمام اعضا اونجا نبودن‪ ...‬ولی اونهایی که موندن‬
‫هم خیلی قوی بودن‪ .‬هیچ شکی نیست که از خوناشامهای معمولی‬
‫قویترن‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا‪.‬‬
‫جونگکوک باهاش موافقت کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬خب ما دیروز دلیلش رو پیدا کردیم‪ .‬عالوه براینکه گروه‬

‫مهاجمها متشکل از تعداد زیادی خوناشامه‪ ،‬اعضای ما که تونستن زنده‬
‫بمونن و باهاشون بجنگن‪ ،‬فکر میکنن که یکیشون خون خالصه‪ .‬اون‬
‫خوناشام‪ ،‬به گفته اونها از نظر قدرت و سرعت با بقیهشون فرق داشته‪.‬‬
‫‪327‬‬
‫‪-‬یه خون خالص؟‬
‫جونگکوک پرسید و اخمی کرد‪ .‬از چیزی که پدرش بهش گفت‪،‬‬

‫غافلگیر شد‪.‬‬
‫‪-‬و عضو شورا نیست؟ این عجیبه‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬حضور یه خون خالص توی شورا اجباری نیست‪ .‬خودت این‬
‫رو میدونی‪ .‬فشار و تمایل زیادی هست‪ ...‬ولی همه حق انتخاب دارن‪.‬‬
‫درست مثل تو‪ .‬هرکسی مسئولیت رو قبول نمیکنه‪ ،‬چه برسه به اینکه با‬
‫قوانین و ارمانهای تحمیلی موافق نباشه‪.‬‬
‫‪-‬و تو فکر میکنی موضوع همینه؟ چرا دارن حمله میکنن؟ شاید دارن‬
‫به عنوان یه اعتراض ازش استفاده میکنن‪.‬‬
‫‪328‬‬
‫جونگکوک پرسید و شواهد رو بهم وصل کرد‪.‬‬
‫‪-‬ممکنه این یه فرضیه باشه‪ ،‬اره‪ .‬ولی ما هیچ راهی برای اطالع دقیق‬
‫نداریم‪.‬‬
‫پدرش گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش سرش رو تکون داد‪ ،‬تمام اطالعات رو بهم‬

‫وصل کرد و سعی کرد به یه نتیجه احتمالی برسه‪.‬‬
‫‪-‬فکر میکنی که باید برگردم بوسان؟ میتونم به نگهبانهای شورا‬

‫کمک کنم‪ .‬همیشه یه خوناشام سلطنتی و یه خون خالص با‬
‫شماهاست‪ .‬من میتونم یه کمک اضافی باشم‪.‬‬
‫‪329‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جونگکوک‪ .‬حتی بهش فکر نکن‪ .‬من نمیخوام‪ .‬میدونم همیشه‬
‫بهت میگم که باید درمورد مسائل شورا نگران باشی‪ ،‬ولی توی این‬
‫اوضاع‪ ،‬میخوام اروم باشی و درگیر دانشگاه باشی‪.‬‬
‫پدرش بهش هشدار داد‪.‬‬
‫‪-‬چطوری میتونم نگران نباشم‪ ،‬بابا؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬از روی تخت بلند شد و دیوانهوار توی اتاق‬

‫خواب کوچیکش راه رفت‪.‬‬
‫‪-‬من چطوری میتونم نگران نباشم وقتی دوباره داره اتفاق میافته؟ اما‬
‫این بار من حتی اونجا نیستم‪ .‬من طبقه باال بودم و نتونستم مامان رو‬
‫نجات بدم‪...‬‬
‫‪330‬‬
‫‪-‬من کامال توی یه شهر دیگهام و بیشتر از ‪ 200‬مایل فاصله دارم‪ .‬فکر‬
‫کنم برام بهتره که برگردم بوسان و از تو و بقیه اعضا محافظت‪...‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬کافیه!‬
‫پدرش قاطعانه حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬از اینکه این چیزها رو میگی و خودت رو سرزنش میکنی‪ ،‬متنفرم‪.‬‬
‫مرد با صدای شکستهای گفت‪.‬‬
‫‪331‬‬
‫‪-‬تقصیر تو نیست‪ .‬هیچوقت نبوده‪ .‬تو هرکاری که تونستی برای نجات‬

‫مادرت انجام دادی‪ .‬تقصیرش فقط گردن کساییه که اون رو کشتن‪.‬‬
‫منظورم رو میفهمی؟‬
‫جونگکوک ساکت موند‪ .‬گوشیش رو اونقدری محکم نگه داشت که‬

‫با خودش فکر کرد چطوری اون دستگاه رو نصف نکرده بود‪.‬‬
‫پیشونیش رو به دیوار سرد تکیه داد و سعی کرد نفسش رو کنترل کنه‪.‬‬
‫پدرش گفت و از اون طرف خط اهی کشید‪.‬‬
‫‪ -‬سعی میکنم که تو رو در جریان بذارم‪ ،‬باشه؟ ما هنوز دلیل واقعی‬

‫این حملهها رو به طور قطع نمیدونیم‪ .‬تا اون موقع‪ ...‬تا اون موقع ازت‬
‫میخوام توی سئول بمونی‪ ،‬روی درسهات تمرکز کنی و دوست پیدا‬
‫کنی‪ .‬ما قراره اگاه باشیم و تیم امنیتی رو قوی کردیم‪ .‬باشه؟‬
‫‪332‬‬
‫پدرش گفت و با وجود اینکه نمیتونست اون رو ببینه‪ ،‬جونگکوک‬

‫سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫پدرش تکرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬مواظب خودت باش‪ ،‬خب؟ بهم زنگ بزن‪ .‬حواسم رو بیشتر به گوشی‬
‫میدم‪ .‬قول میدم‪ .‬خدافظ پسرم‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪ .‬خدافظ بابا‪.‬‬
‫‪333‬‬
‫جونگکوک گفت و گوشی رو قطع کرد‪.‬‬
‫خودش رو روی زمین انداخت‪ ،‬سرش رو به دیوار تکیه داد و به سقف‬

‫پنجههای سیاهی سعی کردن اون رو بیحرکت کنن و وارد سرش بشن‪.‬‬
‫سعی کردن به قسمت کوچیک احساساتش که از حسکردن و‬
‫نشوندادن امتناع میکرد‪ ،‬حمله کنن‪ .‬جونگکوک سرش رو با شدت‬
‫تکون داد و با تمام قدرت از نشوندادن ساید ضعیفترش خودداری‬
‫کرد‪.‬‬
‫پس دنبال تیشرت مشکی و شلوارک ورزشیش گشت و کتونی ورزشی‬

‫پوشید‪ .‬چیزی که درحال حاضر بهش نیاز داشت این بود که تمام‬
‫انرژی منفی که اون رو دراغوش گرفته بود و پوستش رو رها نمیکرد‪،‬‬
‫بیرون کنه‪.‬‬
‫‪334‬‬
‫جونگکوک از سکوت و ارامش سحر استفاده کرد‪ ،‬خوابگاهش رو‬

‫ترک کرد و به خودش اجازه داد تا جایی که پاهاش میتونست‪ ،‬بدوه‪.‬‬
‫جونگکوک اونقدری سریع میدویید که به جای لکههای قرمز رنگ‪،‬‬

‫چشمهای بسته و اخرین نفس‪ ،‬فقط میتونست روی چیزی تمرکز کنه‬
‫که چشمها و ذهنش تشخیص میدادن‪ ،‬مثل ساختمونها و خیابونهایی‬
‫که ازشون عبور میکرد‪...‬‬
‫‪335‬‬
‫‪CH 6‬‬
‫‪-‬من االن برات یه اب شاتوت خوشمزه درست میکنم‪.‬‬
‫پسر رو به روش با زمزمه گفت‪.‬‬
‫‪-‬چند تا کیسه اضافه دارم‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ .‬هفته پیش خوردم‪ ،‬اما این ابمیوه همیشه خوبه‪.‬‬
‫جونگکوک با قدردانی جواب داد و پسر دیگه با دندونهای صاف و‬

‫سفیدش لبخندی زد‪.‬‬
‫‪336‬‬
‫‪-‬تونستی با پدرت حرف بزنی؟‬
‫پسر پرسید و جونگکوک سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬حرف زدم و داستان اینه که یه خوناشام خون خالص درگیره‪ ...‬فکر‬

‫کنم پدرم یکم وضعیت رو دست کم گرفته‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫پسر دیگه باهاش موافقت کرد‪.‬‬
‫‪-‬باالتر از اون‪ ،‬با اون پیامی که به جا گذاشتن‪ ...‬درحقیقت‪ ،‬یادداشتی‬

‫که برای پدرت گذاشتن‪.‬‬
‫پسر دیگه گفت و توجه جونگکوک بهش جلب شد‪.‬‬
‫‪337‬‬
‫‪-‬چه پیامی؟ همونی که توی قبایل کشورهای دیگه گذاشتن و گفتن ما‬
‫داریم میایم؟‬
‫‪-‬نه نه‪ ،‬اون یکی پیام‪ .‬اتفاقاً خیلی جدیتره‪.‬‬
‫پسر زمزمه کرد و سعی کرد موضوع رو بین خودشون حفظ کنه‪.‬‬
‫‪-‬بهت نگفته؟‬
‫پسر پرسید و جونگکوک سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬معلومه که نه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و خرخری کرد‪.‬‬
‫‪338‬‬
‫‪-‬توی پیامش چی گفته؟‬
‫‪-‬پدرت روی میزش یه پاکتی پیدا کرده که توی کارتش نوشته شده‬
‫بود " یکی رفت‪ ،‬دوتای دیگه مونده‪ ".‬هیچکس مطمئن نیست‬
‫منظورش از این چی بوده‪.‬‬
‫پسر دیگه گفت‪.‬‬
‫جونگکوک نگاهش رو روی کانتر مرمری سیاه نگه داشت‪ ،‬اما ذهنش‬
‫با تمام سرعت کار میکرد‪.‬‬
‫‪-‬این ازارم میده که پدرم مدام با سخنرانی درمورد اینکه باید به‬
‫مشکالت شورا یه عالقهای نشون بدم‪ ،‬عصبانیم میکنه ولی بعدش این‬
‫چیزها رو ازم قایم میکنه‪ .‬من چطوری باید یاد بگیرم و خبر داشته‬
‫باشم‪ ،‬وقتی که پدرم من رو بیخبر میذاره؟‬
‫‪339‬‬
‫جونگکوک از بین دندونهاش غرید‪.‬‬
‫‪-‬من باور نمیکنم که این کار رو عمداً انجام بده‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫پسر دیگه شروع کرد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم اون فقط میخواد تو رو از ترس و نگرانی نجات بده‪.‬‬

‫میدونی‪ ...‬مخصوصا بعد از هرچیزی که برای‪...‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬حاال هرچی‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن تندی حرفش رو قطع کرد‪ .‬پسر دیگه کامال اون رو‬
‫میشناخت و بخاطر همین اصراری نکرد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون که بهم گفتی‪ ،‬جین‪.‬‬
‫‪340‬‬
‫‪-‬الزم نیست ازم تشکر کنی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫جین با لبخند معمولی و جذابی جواب داد و بعد به در کافهاش نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬من میرم به اون دوتا مشتری برسم و بعد ابمیوهات رو اماده میکنم‪.‬‬
‫همین االن برمیگردم‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد و گوشیش رو از جیب شلوار جین‬

‫مشکیش دراورد تا خودش رو با شبکههای اجتماعی سرگرم کنه‪.‬‬
‫اینطوری نبود که چیزهای زیادی برای دیدن داشته باشه چون کال ده‬
‫نفر رو فالو داشت‪ ،‬اما همیشه میتونست باهاش وقت بگذرونه‪.‬‬
‫‪341‬‬
‫جین و جونگکوک همدیگه رو میشناختن و باهم دوست بودن چون‬

‫والدین جفتشون توی شورا بودن‪ .‬درحقیقت‪ ،‬پدر جین دست راست‬
‫پدر جونگکوک بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬برعکس جونگکوک‪ ،‬جین یه خوناشام تبدیلی بود‪.‬‬
‫اون بیست و یک سالش بود که تبدیل شد‪ .‬جین اون زمان یتیم بود‪،‬‬
‫پدر و مادرش توی یه تصادف مرده بودن و مجبور بود به تنهایی‬
‫زندگی کنه‪ .‬اون کامالً همه چیزش رو از دست داده بود و به سختی‬
‫میتونست با شغل کم درامدی که داشت‪ ،‬مخارجش رو تامین کنه‪.‬‬
‫البته تا زمانی که وارد دنیای مواد مخدر شد‪.‬‬
‫جین فروشنده مواد مخدر شد و قرص و پودرهای سفید رنگی‬

‫میفروخت تا پول بیشتری دربیاره و زندگیش رو بسازه‪ ،‬یه زندگی‬
‫جدید‪ .‬و این زمانی بود که پدر فعلیش رو دید‪.‬‬
‫‪342‬‬
‫جین ریوک مصرفکننده روان گردان بود و وقتی داستان زندگی‬

‫غمانگیز جین رو فهمید که اون زمان فروشنده مواد بود‪ ،‬نتونست‬
‫مقاومت کنه و پیشنهاد وسوسهکنندهای بهش داد‪ .‬وعدهای برای یه‬
‫زندگی بهتر‪.‬‬
‫و از اون موقع‪ ،‬حدود صد و نوزده سال پیش‪ ،‬جین خوناشامی بود که‬
‫توسط جین ریوک به سرپرستی گرفته شد‪ .‬اون پسر تا ابد قدردان‬
‫زندگی فوقالعادهای بود که پدرش براش فراهم کرده بود‪.‬‬
‫و علیرغم فشارها و وظیفه فرضیش برای عضویت توی شورا و‬

‫دنبالکردن قدمهای پدرش‪ ،‬جین یکی از استثناها بود‪ .‬حداقل تا اون‬
‫لحظه‪ .‬اینطوری نبود که جین مخالف قوانین و مقررات تحمیلی باشه‪،‬‬
‫کامال برعکس‪ .‬اما صرفاً به این دلیل بود که اشتیاقش اون رو به‬
‫اشپزخونه و شیرینی کشید‪.‬‬
‫جین توی کشورهای بیشماری مثل ژاپن‪ ،‬ایتالیا‪ ،‬مکزیک‪ ،‬چین‪،‬‬
‫‪343‬‬
‫پرتغال‪ ،‬هند‪ ،‬اسپانیا‪ ،‬افریقای جنوبی‪ ،‬یونان و خیلی کشورهای دیگه‬

‫درس خوند‪ .‬همیشه قصد داشت که رستوران‪ ،‬کافه یا شیرینی فروشی‬
‫خودش رو داشته باشه و به عنوان یه فرد جاودانه‪ ،‬فرصت این رو داشت‬
‫که تمام الیههای اشپزی رو یاد بگیره‪.‬‬
‫درحال حاضر‪ ،‬جین یه کافه کوچیک و دنج باز کرده بود‪ ،‬بوسان رو‬
‫ترک کرده بود و توی سئول زندگی میکرد‪ .‬و خوشبختانه‪ ،‬کارش به‬
‫خوبی پیش میرفت‪.‬‬
‫جین چند دقیقه بعد با یه لیوان پر از مایع قرمز تیره که شبیه ابمیوه‬
‫میوههای قرمز بود‪ ،‬برگشت‪ .‬با این حال‪ ،‬حتی اگر شبیه هم به نظر‬
‫میرسیدن‪ ،‬جین و جونگکوک به خوبی میدونستن که بیشتر مزه اهن‬
‫میداد تا شیرین‪.‬‬
‫خون ذخیره شده توی کیسه هیچ ربطی با خوردن مستقیم از گردن و‬
‫گلو نداشت‪ ،‬اما در موارد نیاز یا لذت مفرط (مثل اون لحظه)‪ ،‬مفید بود‪.‬‬
‫‪344‬‬
‫اون انرژی و قدرت زیادی رو فراهم نمیکرد چون برای چند روز توی‬
‫سرما بود‪ ،‬اما همچنان خون بود‪.‬‬
‫‪-‬دانشگاه چطور پیش میره؟‬
‫جین وقتی که به مشتریهای باقی مونده رسیدگی کرد‪ ،‬پرسید و به‬

‫کانتر جلوش تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬با کسی اشنا شدی؟‬
‫جین پرسید و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬خیلی دوست دارم بدونم که چرا همه مدام این رو ازم میپرسن‪.‬‬
‫‪345‬‬
‫‪-‬ادمها برای درسخوندن و گرفتن مدرک میرن دانشگاه یا برای به‬

‫فاک دادن بقیه؟‬
‫جونگکوک پرسید و جین خندید‪.‬‬
‫‪-‬اروم باش‪ .‬من فقط فکر کردم برات خوب باشه که یکی رو ببینی‪.‬‬
‫داشتن رابطه با یه انسان مزایای خودش رو داره‪ .‬اگه بتونی اون رو‬
‫متقاعد کنی که اهداکننده شخصیت بشه‪ ...‬خون مزه بهتری داره و‬
‫فوقالعاده لذت بخشه‪ .‬برای هردوتون‪ .‬و سکس‪ ...‬من حتی نمیتونم‬
‫درمورد سکس بهت بگم‪ .‬تو نقابت رو اون باال حفظ میکنی چون‬
‫همیشه به عنوان یه خدا دیده میشی‪.‬‬
‫جین گفت و جونگکوک نادیدهاش گرفت‪.‬‬
‫‪-‬این تویی که ترجیح میدی با اهداکنندهات رابطه داشته باشی‪ .‬من این‬
‫کار رو نمیکنم و ترجیح میدم فاصلم رو حفظ کنم‪.‬‬
‫‪346‬‬
‫‪-‬من دلیلش رو متوجه نمیشم‪ .‬این زیادی عجیبغریبه که بری خونه‬

‫اهداکننده و فقط گردنش رو گاز بگیری‪ .‬بدون حرفزدن‪ ،‬بدون‬
‫بوسیدن‪ ...‬نمیدونم مرد‪ .‬تایپ من نیست‪.‬‬
‫‪-‬ولی تایپ من هست‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬دیگه اصرار نمیکنم‪ .‬اگه یه رابطه کاری خالص رو‬
‫ترجیح میدی‪ ،‬مهمترین چیز اینه که تغذیه کنی‪ .‬ولی توصیه من رو‬
‫یادت نره‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫‪347‬‬
‫‪-‬ولی حرف از رابطه اهداکننده و خوناشامها شد‪ ...‬هفته پیش من با یه‬

‫انسان اشنا شدم و اون‪...‬‬
‫جین گفت و ژست سراشپزها رو نشون داد‪.‬‬
‫‪-‬اون خیلی جذاب و هات بود‪ .‬به طرز فاکی هات بود‪ .‬میتونم‬
‫تصورش کنم که زیرم ناله میکنه و از لذت میلرزه‪ ،‬درحالی که من‬
‫گردنش رو گاز میگیرم و خون گرم و خوشمزهاش رو میخورم‪.‬‬
‫‪-‬محض رضای خدا‪ ،‬هورمونهای فاکیت رو کنترل کن‪ ،‬جین‪ .‬بچه‬

‫دبیرستانی که نیستی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند و کمی از لیوان خون‬

‫مقابلش نوشید‪.‬‬
‫‪348‬‬
‫‪-‬من جدیام‪ .‬فکر کنم که اون هم باهام الس زد‪ .‬بهم قول داد که‬
‫برگرده و شاید بعدش جرات این رو داشته باشم که ازش شماره بگیرم‬
‫یا حتی میتونم برای قرار دعوتش کنم‪.‬‬
‫جین درحالی که به گذشته فکر میکرد‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫جونگکوک نادیدهاش گرفت‪ .‬کامال نسبت به کارهای لعنتی دوستش‬

‫بیعالقه بود‪ .‬روی گوشیش تمرکز کرد و ایمیلهای کم اهمیتی که‬
‫دانشگاهش براش میفرستاد‪ ،‬پاک کرد که یکدفعه جین زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬من ادمی نیستم که به سرنوشت اعتقاد داشته باشم ولی به نظر میرسه‬
‫که سرنوشت قراره نظرم رو عوض کنه‪.‬‬
‫جونگکوک اونقدری برای حرفهای دوستش ارزشی قائل نبود و‬

‫ترجیح میداد که ایمیل استادهاش رو بخونه و تاریخ امتحانات نوبت‬
‫‪349‬‬
‫اول و ارسال تکالیف رو بخاطر بسپره‪ .‬وقتی جین به طرف دیگه کانتر و‬
‫نیمکت کنارش تکیه داد‪ ،‬سرجاش تکونی خورد‪.‬‬
‫‪-‬هی! میبینم که قولت رو نگه داشتی‪.‬‬
‫جین گفت و جونگکوک به وضوح لحن اغواکنندهای که توی صدای‬

‫پسر دیگه بود‪ ،‬شنید‪.‬‬
‫‪-‬خوشحالم که برگشتی‪.‬‬
‫جونگکوک میخواست با تالش جین برای السزدن باال بیاره (البته‬

‫اگر سیستم گوارشیش مناسب بود)‪.‬‬
‫تا اینکه چشمهاش با تشخیص اون شخص گشاد شد‪.‬‬
‫‪350‬‬
‫‪-‬سالم جین‪ .‬باید اعتراف کنم که تارت بادومت نظرم رو جلب کرد‪.‬‬
‫صاحب اون صدا گفت‪.‬‬
‫جونگکوک بالفاصله اون صدا رو تشخیص داد‪.‬‬
‫اون صدای بم و اروم‪ ،‬حسی مثل اغوشی از گرونترین پارچه مخملی‬

‫تهیونگ‪.‬‬
‫‪-‬فقط تارت نظرت رو جلب کرد؟ حیف شد‪.‬‬
‫جین با ناراحتی ساختگی گفت‪.‬‬
‫‪351‬‬
‫‪-‬شاید‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و لب پایینش رو گزید تا جلوی لبخندش رو بگیره‪.‬‬
‫وات د فاک؟ واقعا داره باهاش الس میزنه؟ جونگکوک با خودش‬

‫فکر کرد‪.‬‬
‫جونگکوک اونقدری توی افکارش غرق شده بود که حتی متوجه نشد‬
‫به تهیونگ خیره شده بود‪ ،‬البته تا اینکه پسر دیگه هم بهش خیره شد‪.‬‬
‫تهیونگ با تعجب پرسید‪.‬‬
‫خوناشام متوجه تغییر ناگهانی چشمهای تهیونگ شد‪ .‬قبلش چشمهاش‬
‫‪352‬‬
‫خوشحالی و سرگرمی رو انعکاس میکرد‪ ،‬اما از زمانی که نگاهش‬

‫روش قرار گرفت‪ ،‬نشونهای از عصبانیت رو منعکس میکرد‪ ،‬ولی باالتر‬
‫از اون‪ ،‬بیتفاوتی بود‪ .‬جونگکوک دست نامرئیی که گلوش رو فشار‬
‫میداد و سینهاش رو میخراشید‪ ،‬کنار زد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪.‬‬
‫‪-‬واقعا دارم به این فکر میکنم که تعقیبم میکنی‪.‬‬
‫‪-‬من قبل از اومدن تو‪ ،‬اینجا بودم‪.‬‬
‫‪353‬‬
‫خوناشام گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬شماها همدیگه رو میشناسید؟‬
‫جین پرسید و تا وقتی که صحبت نکرده بود‪ ،‬هیچکدوم از پسرها‬

‫حضورش رو به یاد نداشتن‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬ما برای یه دانشگاهیم و اون توی خوابگاه کنار من زندگی‬

‫میکنه‪ .‬یه جورایی همسایهایم‪.‬‬
‫‪354‬‬
‫تهیونگ همزمان توضیح داد‪ ،‬اما بعد با ناامیدی اشکاری به جونگکوک‬

‫نگاه کرد‪ ،‬بدون اینکه جوابش رو درک کنه‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬جین خندید‪.‬‬
‫‪-‬فهمیدم‪ .‬پس ته‪ ،‬قراره امروز چی بخوری؟ نمیخوام قلبت رو بشکنم‪،‬‬

‫ولی تارت بادوم تموم شده‪.‬‬
‫تهیونگ به صاحب کافه نگاه کرد‪ .‬پسری که اون طرف کانتر بود‪ ،‬به‬
‫وضوح خوشحال بود و تهیونگ وقتی کلماتش رو شنید‪ ،‬با اغراق‬
‫لبهاش رو اویزون کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم باور کنم که عمدا اومدم اینجا و هیچ تارت بادومی نمونده‪.‬‬
‫‪-‬البته میتونم غافلگیرت کنم‪.‬‬
‫‪355‬‬
‫جین گفت‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬االن دیگه کنجکاو شدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبخندی زد‪ .‬جین چشمکی بهش زد و به سمت‬

‫اشپزخونه رفت تا چیزی که به فرض جونگکوک سفارشش بود‪ ،‬بیاره‪.‬‬
‫وقتی جین اونها رو تنها گذاشت‪ ،‬جونگکوک متوجه ناراحتی ناگهانی‬

‫روح تهیونگ شد‪ .‬تهیونگ با بیقراری با انگشتهاش بازی کرد و‬
‫نگاهش رو به دستگاه قهوهساز بزرگ مقابلش داد‪ ،‬طوری که انگار یه‬
‫چیز بینهایت جذاب بود‪.‬‬
‫اون به وضوح داره یکی رو نادیده میگیره و اون شخص تویی‪،‬‬

‫جونگکوک‪.‬‬
‫‪356‬‬
‫و دقیقا چرا جونگکوک نسبت به کارهایی که تهیونگ انجام میداد یا‬

‫نمیداد‪ ،‬حساس بود؟‬
‫شاید بخاطر اینکه احساس گناه میکنی‪ .‬ناخوداگاه جونگکوک بهش‬

‫جواب داد‪.‬‬
‫جونگکوک احمق نبود و متوجه تغییر رفتار تهیونگ شده بود‪ .‬اون‬
‫انسان ساکتتر شده بود‪ ،‬مخصوصا از زمانی که جونگکوک رو تشویق‬
‫کرد تا باهاش بیرون بره تا حواسش رو پرت کنه‪.‬‬
‫وقتی روزهای بعدش توی راهروی خوابگاه بهم برخورد میکردن‪،‬‬

‫تهیونگ به ندرت باهاش صحبت میکرد یا بهش نگاه میکرد‪ .‬هیچ‬
‫اظهار نظر‪ ،‬جنگ و دعوا یا تغییر اسمی بینشون نبود‪ .‬هیچ سوال یا‬
‫تالشی برای مکالمه از طرف تهیونگ وجود نداشت‪.‬‬
‫بدیهی بود که جونگکوک متوجه این موضوع شده بود‪.‬‬

‫‪357‬‬
‫و همچنین این هم میدونست که این بخاطر نحوه صحبتکردن‬

‫ناگهانی و بیادبانه جونگکوک با تهیونگ در پایان شب بیرون رفتنشون‬
‫بود‪ .‬اون پسر فقط میخواست به نحوی خوشحالش کنه‪ ،‬وادارش کنه‬
‫تا اروم بشه و نگرانیش رو بهش نشون بده‪ ،‬اما جونگکوک ادمی نبود‬
‫چنین کاری انجام بده‪.‬‬
‫قبل از خدافظی هم جونگکوک میخواست از تهیونگ بخاطر تالشش‬

‫برای پرتکردن حواس خوناشام تشکر کنه‪ ،‬اما گلوش باز نشد‪،‬‬
‫تارهای صورتیش بهم گره خورد و صداش توی مغزش گیر کرد و‬
‫درعوض به یه " شب بخیر" بسنده کرد‪.‬‬
‫عالوه بر این‪ ،‬دقیقا باید چی میگفت؟ اینکه بهش خوش گذشته بود؟‬
‫جونگکوک هیچوقت نمیتونست بهش اعتراف کنه‪ .‬مخصوصا به‬

‫انسان رومخی مثل تهیونگ‪.‬‬
‫‪358‬‬
‫جونگکوک ازش متنفر بود‪ .‬اونها از همدیگه متنفر بودن‪.‬‬
‫عالوه براین‪ ،‬اینطوری نبود که جونگکوک واقعا اهمیت بده‪ .‬تهیونگ‬

‫میتونست ناراحت باشه و تا زمانی که میخواست‪ ،‬باهاش حرف نزنه‪.‬‬
‫برای جونگکوک‪ ،‬اینطوری بهتر بود‪ .‬اینجوری مجبور نبود تمام مدت‬
‫سوالهای کنجکاو و رومخش رو تحمل کنه‪.‬‬
‫درسته؟‬
‫ولی چرا چشمهاش لجباز بودن‪ ،‬زندگی خودشون رو داشتن و اصرار‬

‫داشتن که به سمت تهیونگ کشیده بشن؟‬
‫جین چند دقیقه بعد با چیزی که به نظر میرسید یه لیوان اب پرتقال تازه‬
‫و یه تیکه پای لیمو و اوریو بود‪ ،‬برگشت‪.‬‬
‫‪359‬‬
‫‪-‬اوه؟ فکر میکردم که قراره یه ابمیوه مثل اون برام درست کنی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به لیوان جونگکوک اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬من عاشق توت فرنگی و میوههای قرمزم‪.‬‬
‫‪ -‬باور کن از این ابمیوه خوشت نمیاد‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و جین درموافقت سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬متاسفم‪ ،‬ته‪.‬‬
‫‪360‬‬
‫انگشتهای جونگکوک دور لیوانش محکمتر شد‪.‬‬
‫اونها حتی روی همدیگه اسم گذاشتن؟‬
‫‪ -‬شاتوت تموم شده ولی فکر کنم که از اب پرتقال هم خوشت بیاد!‬

‫یکم زنجبیل و نعناع هم بهش اضافه کردم‪.‬‬
‫جین گفت و با خوشحالی لبخندی به تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬پس خوب به نظر میرسه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لیوان رو نزدیک دهنش برد تا از طعم مایع نارنجی و‬

‫شیرین بچشه‪ .‬با رضایت هومی کرد‪.‬‬
‫‪361‬‬
‫‪-‬مزه خیلی خوبی داره‪ .‬زنجبیل طعم فوقالعادهای بهش داده‪ .‬ازش‬
‫خوشم اومد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبخندی به جین زد‪.‬‬
‫‪-‬خوشحالم‪ .‬این پای لیمو و اوریو هم فوقالعادهست‪ .‬تازه نیم ساعت‬

‫پیش تمومش کردم و هنوز توی ویترین نذاشتم ولی مهمونهای ویژه‬
‫مزایای خاص دارن‪.‬‬
‫جین گفت و چشمکی زد‪.‬‬
‫گونههای تهیونگ کمی سرخ شد و چنگال کوچیکش رو توی کیک‬

‫فرو کرد‪.‬‬
‫‪362‬‬
‫جونگکوک نمیدونست حالت تهوع چه شکلی بود چون بدن‬

‫خوناشامش بهش اجازه نمیداد‪ ،‬اما با خودش فکر کرد احتماال این‬
‫شبیه چیزی بود که احساس میکرد‪.‬‬
‫‪-‬خب؟ دوستش داشتی؟‬
‫جین با انتظار پرسید و از نزدیک به تهیونگی که جوییدنش رو تموم‬

‫کرد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫جونگکوک سعی کرد‪ ،‬واقعا سعی کرد که روی گوشیش تمرکز کنه‬
‫و مکالمهای که بین دونفر کنارش بود‪ ،‬نادیده بگیره‪ ،‬اما نمیتونست و‬
‫قطعا قدرت شنواییش رو سرزنش میکرد‪.‬‬
‫‪-‬عاشقش شدم! صادقانه میگم‪ ،‬هیچوقت فکر نمیکردم که ترکیب‬

‫اوریو و لیمو خوب بشه ولی این عالیه‪.‬‬
‫‪363‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با شوق سرش رو تکون داد و گوشه دهنش رو با‬
‫دستمال پاک کرد‪.‬‬
‫جین با افتخار لبخندی زد و گفت‪:‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬میتونم چند تا عکس از کارهام بفرستم یا اگر میخوای‪،‬‬

‫میتونم دستور پختشون رو بهت بدم‪ ...‬البته اگر شمارهات رو بهم بدی‪.‬‬
‫نرم بود‪ ،‬جین‪ .‬خیلی نرم بود‪ .‬جونگکوک با تمسخر فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫‪364‬‬
‫جونگکوک از نگاهکردن به جفتشون امتناع کرد‪ ،‬با وجود اینکه برای‬

‫لحظهای نگاه تهیونگ رو روی خودش احساس کرد‪ .‬فقط روی‬
‫گوشیش تمرکز کرد و هیچ توجهای به عکسهایی که توی‬
‫اینستاگرامش بود‪ ،‬نکرد‪ .‬از دید اطرافش متوجه شد که تهیونگ دوباره‬
‫به جین نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬گوشیت رو بهم بده‪.‬‬
‫تهیونگ درنهایت گفت و لبخندش توی صداش مشخص بود‪.‬‬
‫جونگکوک بقیه خون لیوانش رو نوشید و با صدای بلندی اون رو روی‬

‫کانتر کوبید‪.‬‬
‫‪-‬برای ابمیوه ممنون‪ ،‬جین‪.‬‬
‫‪365‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و به سرعت از روی نیمکت بلند شد‪.‬‬
‫به نظر میرسید که دوستش اونقدری سرش شلوغ بود که نمیتونست‬

‫باهاش خدافظی کنه‪ ،‬پس جونگکوک با خندهی بلند پسر مو نقرهای‬
‫توی ذهنش‪ ،‬کافه رو ترک کرد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫جونگکوک درمورد موضوع فیزیولوژی و فرایند پس از مرگ‬
‫کنجکاو بود‪ .‬تا اخر ترم یه مقاله تحقیقاتی و یه پاورپوینت برای انجام‬
‫داشت‪ ،‬بنابراین از جمعه شب استفاده کرد تا اونها رو انجام بده‪.‬‬
‫وسط مقاله علمیش بود که دوتا ضربه به دراتاقش خورد‪ .‬سر یونگی از‬
‫فضای کوچیک در وارد اتاق شد‪.‬‬
‫‪366‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ ببخشید که مزاحمت شدم ولی اشکالی نداره از خمیر‬

‫دندونت استفاده کنم؟ برای خودم تموم شده و یادم رفته بخرم‪.‬‬
‫یونگی پرسید و جونگکوک بدون اینکه نگاهش رو از صفحه‬

‫کامپیوترش بگیره‪ ،‬زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬حتما‪.‬‬
‫‪-‬ممنون مرد‪.‬‬
‫یونگی گفت‪ ،‬دوباره ناپدید شد و جونگکوک دوباره روی مقاله رو به‬

‫روش تمرکز کرد‪.‬‬
‫هم اتاقیش یه پسر بیست ساله بود که با جاهطلبی برای اینکه دراینده‬
‫قاضی بشه‪ ،‬از دگو اومده بود تا توی سئول حقوق بخونه‪.‬‬
‫‪367‬‬
‫اخیرا رابطه بین اون و جونگکوک پیشرفت کرده بود‪ .‬اون انسان یه پسر‬
‫اروم و محتاط بود‪ ،‬بنابراین همیشه فضا و سکوت جونگکوک رو‬
‫درک میکرد و جونگکوک ازش ممنون بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬کمی با همدیگه صحبت کرده بودن و بخاطر همین بود که‬
‫جونگکوک یه چیزهایی درمورد زندگی یونگی میدونست‪ .‬بله‪ ،‬چون‬
‫برعکسش اتفاق نیوفتاده بود‪ .‬با وجود اینکه اونها بدون اینکه‬
‫جونگکوک بخواد سرش رو به دیوار بکوبه‪ ،‬یه مکالمه متمدنانه داشتن‪،‬‬
‫اما همچنان جزئیات زیادی درمورد زندگیش نمیگفت‪.‬‬
‫و اینطوری نبود که اونها بهترین دوستهای هم باشن‪ ،‬درواقع خیلی‬

‫ازش فاصله داشتن‪ ،‬اما به همدیگه عادت کرده بودن و یه رابطه سازگار‬
‫به عنوان هماتاقی داشتن‪.‬‬
‫اما توی چند روز‪ ،‬همه چیز بهم ریخته بود‪.‬‬
‫‪368‬‬
‫یونگی وارد اتاق جونگکوک شد و این بار بدون درزدن انجامش داد‪.‬‬
‫خوناشام یه نفس عمیق کشید تا خودش رو کنترل کنه‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬فقط میخواستم بهت بگم که دارم میرم کتابخونه که‬

‫درس بخونم‪ .‬یه کتاب سنگینی اونجاست که من برای یکی از‬
‫کالسهام بهش نیاز دارم و منم ترجیح میدم که برم اونجا تا اینکه‬
‫دردسر جابهجا کردن اون کتاب رو داشته باشم‪.‬‬
‫یونگی گفت و خندید‪.‬‬
‫جونگکوک هیچوقت حوصله صحبتهای زیاد رو نداشت‪ ،‬اما توی‬

‫چند روز اخیر خیلی کمتر شده بود‪ .‬عصبانیتر از حد معمول بود و‬
‫نمیتونست دلیلش رو بفهمه‪ .‬همونطوری که یونگی صحبت میکرد‪،‬‬
‫بیتفاوت موند‪ ،‬بدون اینکه دهنش رو باز کنه یا واکنش دیگهای نشون‬
‫بده‪.‬‬
‫‪369‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ حرفم رو شنیدی؟‬
‫یونگی مصرانه پرسید‪.‬‬
‫و این برای منفجرشدن جونگکوک کافی بود‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬حرفهای فاکیت رو شنیدم! نمیخوام بدونم با زندگیت چیکار‬

‫میکنی‪.‬الزم نیست بیای و درمورد هرقدمی که برمیداری‪ ،‬بهم خبر‬
‫بدی!‬
‫جونگکوک اونقدری سریع کلمات رو به زبون اورد که نفسش گرفت‪.‬‬
‫یونگی خیلی جدی‪ ،‬متاسف و حتی ترسیده بهش نگاه کرد‪ ،‬تا اینکه‬
‫اهی کشید و به پاهاش خیره شد‪.‬‬
‫‪370‬‬
‫‪-‬پس معذرت میخوام‪ .‬بعدا میبینمت‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫جونگکوک به بستهشدن در نگاه کرد و دوباره توی اتاقش تنها شد‪.‬‬
‫یونگی همیشه خیلی باهاش صبور بود‪ .‬حتی وقتی که جونگکوک‬

‫عصبانی میشد و باهاش بیادبانه و سرد صحبت میکرد‪ ،‬یونگی‬
‫هیچوقت باهاش بد حرف نمیزد‪.‬‬
‫و جونگکوک تقریبا احساس بدی داشت‪ .‬تقریبا‪.‬‬
‫قبل از اینکه روی مقاله علمیش تمرکز کنه‪ ،‬گوشیش رو برداشت تا‬
‫جواب پیام بهترین دوستش رو بده که با لرزش مداوم گوشی‬
‫جونگکوک‪ ،‬رومخش بود‪.‬‬
‫‪371‬‬
‫جیمین‬
‫داری چیکار میکنی؟‬
‫من منتظرم که جلسه شروع بشه و خیلی حوصلم سر رفته‪.‬‬
‫جونگکوک‬
‫دارم تحقیق انجام میدم‪.‬‬
‫جیمین‬
‫دقیقا کی جمعه شب میمونه خونه که درس بخونه؟‬
‫فقط تو‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫مشکلش چیه؟‬
‫مقاله باید انجام بشه‪.‬‬
‫جیمین‬
‫و واقعا باید جمعه شب انجام بشه؟‬
‫باید توی پارتی باشی‪.‬‬

‫‪372‬‬
‫یا با هم تیمیهات مسابقه فوتبال ببینی‪.‬‬
‫یا *اموجی هلو* * اموجی بادمجون* به فاک بدی‪.‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو چرخوند و گوشیش رو روی میز گذاشت‪.‬‬

‫ترجیح داد اون لحظه دوست رومخش رو نادیده بگیره و درعوض‬
‫روی اطالعاتی که هنوز روی صفحه کامپیوترش باز بود‪ ،‬تمرکز کنه‪.‬‬
‫داشت یادداشتی رو توی دفترش مینوشت که اتاق خوابش کامال‬

‫تاریک شد‪.‬‬
‫تنها نوری که فضا رو روشن میکرد از نور ماه بود چون پردههای‬
‫پنجره کوچیکش کنار بود‪ .‬اینطوری نبود که تاریکی اذیتش کنه چون‬
‫چشمهاش میتونست توی تاریکی ببینه و به خوبی خطوط اجسام‬
‫اطرافش براش مشخص بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬دستگاه الکترونیکیش شبیه اون نبود چون کامپیوترش‬
‫‪373‬‬
‫بخاطر وصلبودن به برق‪ ،‬خاموش شد و گوشیش هم فقط سه درصد‬

‫باطری داشت‪ .‬به همین دلیل‪ ،‬جونگکوک از روی صندلیش بلند شد و‬
‫سعی کرد چراغ رو خاموش و روشن کنه‪ ،‬اما فایدهای نداشت‪ .‬به نظر‬
‫میرسید که انگار برق قطع شده بود‪.‬‬
‫جونگکوک اصال مشکلی نداشت‪ ،‬پس از تحقیقاتش دست کشید و‬

‫درعوض به پشت روی تختش دراز کشید‪ .‬مصمم بود که حداقل اون‬
‫شب یه چرتی بزنه‪ .‬جونگکوک چشمهاش رو بست‪ ،‬دستهاش رو‬
‫پشت سرش گذاشت و اماده شد که به ذهنش استراحت بده چون‬
‫بدنش نیازی نداشت‪.‬‬
‫تا اینکه از بلندگوهای راهروها پیامی رو شنید‪:‬‬
‫‪-‬دانشجوهای عزیز‪ .‬لطفا خوابگاهتون رو ترک کنید و جهت جلوگیری‬

‫از هرگونه جراحات‪ ،‬به سمت خروجی ساختمون حرکت کنید تا ما‬
‫مشکل خاموشی رو برطرف کنیم‪ .‬ممنون‪.‬‬
‫‪374‬‬
‫هنوز پنج ثانیه نگذشته بود که صدای باز و بستهشدن درها و همینطور‬
‫همهمه و حتی چند تا جیغ به گوشش هجوم اورد‪.‬‬
‫اگر جونگکوک توی اتاقش میموند‪ ،‬هیچکس متوجه نمیشد‪،‬‬

‫درسته؟ اینطوری نبود که واقعا توی خطر باشه‪ .‬جونگکوک میتونست‬
‫به خوبی ببینه‪ .‬عالوه براون‪ ،‬اون فقط یه قطعی برق بود‪.‬‬
‫جونگکوک به پهلو روی تخت چرخید و اماده لذتبردن از وقتش بود‬

‫که ساختمون باالخره ساکت و اروم شد‪ .‬ممکن بود بتونه گوشهای‬
‫حساسش رو دربرابر همهمۀ اشفته انسانها درامان نگه داره‪ ،‬اما به نظر‬
‫میرسید که روز شانسش نبود‪.‬‬
‫‪-‬بیخیال بچهها! نامجون! هوبی! این کار رو باهام نکنید‪ .‬میدونید که از‬
‫تاریکی متنفرم!‬
‫چشمهای جونگکوک با تشخیص اون صدا باز شد‪ .‬خودش متوجه‬
‫‪375‬‬
‫نشد‪ ،‬اما حواسش رو جمع کرد‪ .‬جونگکوک میتونست زمزمهها و‬

‫نفسهای سریع تهیونگ رو درست از بیرون خوابگاه و راهروی‬
‫ساختمون تشخیص بده‪.‬‬
‫‪-‬شت‪ .‬من قراره همینجا بمیرم‪ .‬هیچی نمیتونم ببینم!‬
‫تهیونگ با خودش زمزمه کرد‪.‬‬
‫چرا کمرش دیگه تشک نرم رو احساس نمیکرد؟ جونگکوک‬

‫نمیدونست‪ ،‬اما حقیقت اینه که پاهای جونگکوک زندگی خودشون‬
‫رو داشتن‪ .‬به بدنش دستور دادن‪ ،‬باعث شدن که از روی تخت بلند بشه‬
‫و توی تاریکی خوابگاهش راه بره‪.‬‬
‫میتونست به وضوح تهیونگ رو توی راهروی سیاه و سفید تشخیص‬

‫بده‪ .‬اون انسان دیوانهوار به دیوارها دست میزد و سعی میکرد به‬
‫چیزی برخورد نکنه یا زمین نخوره‪.‬‬
‫‪376‬‬
‫جونگکوک اعتراف میکرد که دیدن پسر توی اون وضعیت کمی‬

‫خندهدار بود‪.‬‬
‫به تهیونگی که داشت چیزی زمزمه میکرد‪ ،‬نزدیک شد‪.‬‬
‫‪-‬میکشمتون‪ ،‬هوبی و نام‪ .‬برای اینکه فرار کردید و من رو اینجا تنها‬

‫گذاشتید‪ ،‬میکشمتون‪ .‬البته اگر بتونم زنده از این ساختمون فرار کنم!‬
‫محض رضای خدا‪ ،‬انسانها چقدر دراماتیک بودن‪ .‬جونگکوک‬

‫چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫قبل از اینکه تهیونگ بتونه جلو بره‪ ،‬جونگکوک دستش رو گفت‪.‬‬
‫پسر دیگه تقریبا سکته کرد‪ .‬تهیونگ اونقدری ترسید که جیغی کشید‪.‬‬
‫‪377‬‬
‫جونگکوک هیچ وقت از اینکه اون لحظه اینقدر حساس بود‪ ،‬متنفر‬
‫نبود‪.‬‬
‫‪-‬فقط خفه شو! منم‪.‬‬
‫‪-‬وای خدا‪ .‬جونگکوک‪ .‬خداروشکر‪ .‬تویی!‬
‫انسان گفت‪ ،‬نفس راحتی کشید و یه دستش رو روی سینهاش گذاشت‬

‫تا قلب تندش رو اروم کنه‪.‬‬
‫‪-‬حاال الزم بودی اینجوری من رو بترسونی‪ ،‬احمق؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪378‬‬
‫‪-‬اگه خودت ترجیح میدی‪ ،‬میتونم همینجا ولت کنم‪.‬‬
‫‪-‬نه! نه‪ ،‬من رو اینجا ول نکن‪ ،‬لطفا‪.‬‬
‫تهیونگ با وحشت التماس کرد و دنبال دستهای جونگکوک گشت‬

‫تا جلوی رفتنش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬پیام بلندگوها رو شنیدی؟ باید ساختمون رو تخلیه کنیم و من هیچی‬

‫نمیبینم‪.‬‬
‫چرا دوباره توی خوابگاهش نموند؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬

‫تو باید ادم بده باشی‪ ،‬نه یه قهرمان‪ .‬با تلخی فکر کرد‪ .‬باید اینجوری‬
‫باشه‪ ،‬اما این افکار وادارش نکرد که بچرخه و به خوابگاه ارومش‬
‫برگرده‪.‬‬
‫‪379‬‬
‫جونگکوک اهی کشید و زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬دنبالم بیا‪ .‬میتونم از اونجا ببرمت بیرون‪.‬‬
‫جونگکوک با باور اینکه تهیونگ دنبالش میکرد‪ ،‬شروع به راه رفتن‬

‫کرد‪ ،‬اما صدای قدمهاش رو نشنید‪ .‬جونگکوک برگشت و تهیونگی‬
‫رو دید که کامال سرجاش ثابت مونده بود و دوتا دستهاش رو به طرز‬
‫خندهداری باز کرده بود‪ .‬چقدر خوب که همه جا تاریک بود و کسی‬
‫نمیتونست نیشخند جونگکوک رو ببینه‪.‬‬
‫‪-‬چرا اونجا وایستادی؟‬
‫خوناشامها پرسید و وقتی تهیونگ دستهاش رو تکون داد‪ ،‬لبهاش‬

‫رو بهم فشار داد تا جلوی خندیدنش رو بگیره‪.‬‬
‫‪380‬‬
‫‪-‬نمیدونم متوجه شدی یا نه‪ ...‬ولی همه جا تاریکه! چطوری میتونم‬

‫دنبالت کنم وقتی هیچی نمیبینم؟‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬به سمت دیوار رفت و جونگکوک باید خودش رو‬
‫کنترل میکرد تا به وضعیت پسر مقابلش نخنده‪.‬‬
‫جونگکوک به سمت تهیونگ برگشت و دستش رو گرفت تا اون رو با‬

‫خودش بکشه‪.‬‬
‫‪-‬خوب شد؟ حاال خفه شو و دنبالم بیا‪.‬‬
‫انگشتهای بلند و الغر تهیونگ مردد بودن‪ ،‬اما چند ثانیه بعد به‬
‫خودشون اجازه دادن که به انگشتهای جونگکوک گره بخورن‪.‬‬
‫‪381‬‬
‫خوناشام شروع به راهرفتن کرد و توی راهرو چرخید‪ ،‬طوری که انگار‬

‫اونجا توسط نورافکنهای قدرتمند و پرنور روشن شده بود‪.‬‬
‫تا اینکه کلمات تهیونگ توجهاش رو جلب کرد‪.‬‬
‫‪-‬فقط‪ ...‬فقط اروم برو‪ ،‬جونگکوک! چطوری اینقدر مطمئنی؟ اگه به‬
‫چیزی بخوریم‪ ،‬چی؟ ممکنه اسیب ببینیم!‬
‫تهیونگ داد زد و با تردید راه رفت‪ .‬کامال توسط پسر مقابلش کشیده‬
‫میشد‪.‬‬
‫درسته‪ .‬اون نمیدونه که من میتونم توی تاریکی ببینم‪.‬‬
‫‪-‬دارم اروم راه میرم! این تویی که داری به جای راه رفتن‪ ،‬مثل بچهها نق‬
‫میزنی‪.‬‬
‫‪382‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬قدمهاش رو اروم کرد و وانمود کرد که‬

‫داشت به دیوارها دست میکشید‪.‬‬
‫باورم نمیشه که دارم این کار رو انجام میدم‪ .‬جونگکوک بخاطر نادیده‬
‫گرفتن قدرتهاش از نظر ذهنی خودش رو تنبیه کرد‪.‬‬
‫‪-‬عجب عوضیای هستی! من ترجیح میدم که یه بچه باشم تا یه ادم‬

‫بیاحساس عوضی مثل تو!‬
‫تهیونگ بهش توپید‪.‬‬
‫‪-‬منظورت از این حرف چیه؟‬
‫‪383‬‬
‫‪-‬منظورم اینه خیلی رومخی! من درکت نمیکنم جونگکوک‪ .‬من واقعا‬

‫درکت نمیکنم‪.‬‬
‫تهیونگ داد زد و دست جونگکوک رو رها کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو خیلی ازاردهنده و‪ ...‬و‪ ...‬اه‪ .‬واقعا ازت متنفرم!‬
‫انفجار عصبانیت تهیونگ باعث شد که پسر تعادلش رو از دست بده و‬

‫تقریبا روی اولین پله بیفته و جونگکوک فقط یه عکسالعمل و زمان‬
‫داشت تا کمرش رو بگیره و اون رو به دیوار فشار بده تا روی زمین‬
‫نیفته‪.‬‬
‫به نظر میرسید که زمان اون لحظه وجود نداشت‪ ،‬این افسانهای بود که‬
‫‪384‬‬
‫مدتها پیش گفته شده بود چون ثانیهها به ساعتها‪ ،‬هفتهها‪ ،‬ماهها‪،‬‬
‫سالها و حتی ابدیت تبدیل شدن‪ ،‬درحالی که جونگکوک به‬
‫چشمهاش اجازه داد تا توی نگاه تهیونگ غرق بشه‪.‬‬
‫حتی با وجود تاریکی‪ ،‬جونگکوک متوجه شد که اون انسان فقط چند‬

‫اینچ ازش فاصله داشت‪ .‬بدنهاشون همدیگه رو لمس میکرد و پوست‬
‫جونگکوک که به پوست تهیونگ چسبیده بود‪ ،‬کامال میسوزوند‪.‬‬
‫چشمهای تهیونگ گشاد شد‪ .‬هنوز نمیدونست چه اتفاقی افتاده بود و‬

‫دقیقا کجا بود چون سیاهی عمیقی به چشمهاش هجوم برد و فقط‬
‫بخاطر دستهاش که به طرز سنگینی روی دستهای جونگکوک بود‪،‬‬
‫ثابت موند‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪...‬؟‬

‫‪385‬‬
‫خوناشام نفس گرم تهیونگ رو روی دهنش احساس کرد و همین‬

‫باعث شد نگاهش بالفاصله از چشمهای قهوهای و ترسیده تهیونگ‬
‫پایینتر بره و به لبهاش کشیده بشه‪.‬‬
‫‪-‬من اینجام‪.‬‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ...‬تو‪ ...‬تو اینجایی‪ .‬خیلی‪ ...‬خیلی نزدیکی‪.‬‬
‫تهیونگ با لکنت گفت و اب دهنش رو قورت داد‪.‬‬
‫جونگکوک با درموندگی سعی کرد قدرت شنواییش رو خاموش کنه‬

‫تا صدای تپش قلب تهیونگ رو نشنوه‪ .‬البته بیشتر صدای قلب خودش‬
‫رو‪.‬‬
‫‪386‬‬
‫دیگه ممکن نبود نفسهاشون رو از نزدیکی زیاد و طوری که باهم‬

‫ترکیب شده بود‪ ،‬تشخیص داد‪.‬‬
‫جونگکوک مسحور لبهای صورتی و توپر تهیونگ بود‪ ،‬تا اینکه‬

‫دست بزرگ‪ ،‬نرم و گرمی به ارومی از بازوش باال رفت‪ .‬به نظر‬
‫میرسید زمان قطعا متوقف شده بود و جونگکوک فقط روی دست‬
‫تهیونگ که میلی متر به میلی متر باال میرفت‪ ،‬تمرکز کرده بود‪.‬‬
‫دست پسر مو نقرهای ردی از قلقلک نرم و تقریبا نامحسوس رو به جا‬

‫گذاشت و به طرز عجیبی پوست جونگکوک زیر لمس تهیونگ گرم‬
‫شد‪ .‬انگشتهای کنجکاوش فقط زمانی سفرش رو تموم کرد که به‬
‫گونه چپ و یخ جونگکوک رسید‪.‬‬
‫صورتهاشون جلوتر از ذهنهاشون حرکت کرد و ناخوداگاه تا جایی‬

‫جلو رفتن که نوک بینیهاشون با ظرافت بهم کشیده شد‪ .‬چشمهای‬
‫‪387‬‬
‫تهیونگ با بیحالی بسته شد‪ ،‬اما جونگکوک نمیتونست نگاهش رو از‬

‫پسر مسحورکننده مقابلش بگیره‪.‬‬
‫دقایق با طعم ثانیهها گذشت‪ .‬نفسهاشون تا جایی ترکیب شد که تقریبا‬

‫یکی شد و اون تنها هوایی بود که ریههاشون به اونها اجازه نفوذ‬
‫میداد‪ .‬تاریکی یه جورایی به رنگ تبدیل شد و چشمهاشون خطوط‬
‫سایههای اطرافشون رو دنبال کرد‪.‬‬
‫لبهای باالییشون اونقدری اروم بهم کشیده شد که پوستشون گزگز‬

‫کرد‪ .‬انگشت شست تهیونگ گونه جونگکوک رو نوازش کرد و‬
‫باعث شد جریان الکتریسته از بدنش جاری بشه‪.‬‬
‫تکون کوچیک چونههاشون کافی بود تا لبهاشون باالخره بهم برسه‪.‬‬
‫فقط یه تکون خیلی کوچیک‪.‬‬
‫‪388‬‬
‫اما قبل از اینکه بتونن مرزهای همدیگه رو بچشن‪ ،‬نورهای سفید و‬

‫روشن راهروهای ساختمون خوابگاه دوباره روشن شد و چشم‬
‫جونگکوک رو زد‪.‬‬
‫چشمهای تهیونگ همچنان بسته بود و کامال از این واقعیت که تاریکی‬

‫ناپدید شده بود و دوباره روشنایی شده بود‪ ،‬بیخبر بود‪ .‬دستش همچنان‬
‫با مالیمت روی صورت جونگکوک بود و چونهاش به طرز نامحسوسی‬
‫حرکت کرد و تقریبا باال اومد‪.‬‬
‫اما همون حرکت کافی بود تا جونگکوک از خلسه توهمیش بیدار بشه‪.‬‬
‫خوناشام مچ دست تهیونگ رو گرفت‪ ،‬اون رو به طور ناگهانی از‬

‫صورتش دور کرد و چند قدم عقب رفت تا بینشون فاصلهای ایجاد بشه‪.‬‬
‫همون لحظه تهیونگ چشمهاش رو باز کرد‪ .‬چشمهاش تعجب و‬

‫سردرگمی رو منعکس میکرد‪ ،‬اما باالتر از اونها‪ ،‬درد و ناامیدی بود‪.‬‬
‫‪389‬‬
‫قلب جونگکوک با اون تپش قلب تهدیدش کرد که از قفسه سینهاش‬

‫بیرون بزنه‪ .‬کامال با خودش درتضاد بود و تنها راهی که میتونست‬
‫طوفان احساساتی که بهش هجوم اورد‪ ،‬پنهان کنه این بود که نقاب‬
‫معمولش یا حتی بدتر‪ ،‬نقاب عصبانیت و تحقیرش رو به صورت بزنه‪.‬‬
‫‪-‬بهم دست نزن‪ .‬جرات نکن که دوباره بهم دست بزنی!‬
‫جونگکوک غرید و از اونجا رفت‪ .‬عمالً هر سه قدم رو میپرید تا از‬

‫اونجا و اون نگاه ملتمسانه فرار کنه‪.‬‬
‫میتونست صدای تهیونگ که مدام صداش میکرد‪ ،‬بشنوه‪ ،‬اما به عقب‬

‫نگاه نکرد‪ .‬از انجام اون کار اجتناب کرد‪ .‬جونگکوک حتی‬
‫نمیدونست اگه دوباره به اون انسان نگاه کنه‪ ،‬چه اتفاقی میافتاد‪.‬‬
‫جونگکوک به طرز درموندهای به کمی هوا نیاز داشت تا بدنش رو‬
‫‪390‬‬
‫اروم کنه‪ ،‬با وجود اینکه از نظر فیزیولوژیکی برای یه خوناشام‬

‫غیرممکن بود که پوستش برافروخته بشه و بسوزه‪.‬‬
‫هرچقدر که راه میرفت‪ ،‬هرچقدر که میدویید‪ ،‬جونگکوک به جای‬

‫باد یخ زمستونی‪ ،‬همچنان میتونست لمس ظریف و نرم تهیونگ رو‬
‫روی گونهاش احساس کنه‪ .‬جونگکوک واقعا باور داشت که ممکن‬
‫بود رد دست اون انسان روی پوست رنگ پریدهاش مونده باشه‪.‬‬
‫با وجود اینکه به طرز درموندهای دستهاش رو به پارچه لباسش‬

‫میمالید تا از شر اون احساس خالص بشه‪ ،‬انگشتهاش از عدم لمس‬
‫کمر بینقص تهیونگ گزگز میکرد‪.‬‬
‫خون توی گوشهاش نبض میزد و اندورفین به ذهنش هجوم برد‪.‬‬

‫جونگکوک توی خیابونهای سئول پرسه زد‪ ،‬تا وقتی که شب به سحر‬
‫تبدیل شد‪ ،‬تا وقتی که ماه خدافظی کرد و درعوض با خورشید سالم‬
‫کرد‪ ،‬تا وقتی که افکارش دیگه با انسان چشم شکالتی مشغول نبود‪...‬‬
‫‪391‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک دوباره به خوابگاه برگشت‪ ،‬اسمون چندان تاریک‬
‫نبود و از ابی نیمه شب به ترکیبی از اقیانوس روشن و نارنجی پررنگ‬
‫تغییر میکرد‪ .‬جونگکوک عمداً تا اخر شب منتظر موند تا از برخورد با‬
‫تهیونگ دوری کنه‪.‬‬
‫افکارش همچنان با یه گره پیچیده درهم پیچ خورده بود‪ ،‬اما چشمهاش‬
‫عاجزانه میخواستن بسته بشن‪ .‬این یه تالش سادهلوحانه برای جلوگیری‬
‫از تسخیرشدن ذهنش توسط صورت پسر مو نقرهای بود‪.‬‬
‫جونگکوک اهی کشید‪ .‬زیاد به اون فرضیه اعتقادی نداشت‪.‬‬
‫‪392‬‬
‫جونگکوک طوری اروم وارد خوابگاه شد که انگار پاهاش روی ابرها‬

‫راه میرفت‪ .‬میتونست صدای خروپف یونگی رو بشنوه و تنها چیزی‬
‫که بهش نیاز نداشت این بود که اون رو بیدار کنه و با سوالهاش مبنی‬
‫براینکه چرا االن به خونه برگشته بود‪ ،‬مواجه بشه‪ ،‬طوری که انگار‬
‫جونگکوک بهش میگفت‪.‬‬
‫دراتاقش رو با کمترین صدا بست و وقتی رفت تا چراغ رومیزیش رو‬

‫روشن کنه‪ ،‬دید که گوشیش کامال شارژ شده بود‪ .‬با همه این اتفاقات‪،‬‬
‫دستگاه روی میزش رو فراموش کرده بود و جواب پیام بهترین دوستش‬
‫رو نداده بود‪.‬‬
‫جونگکوک دهها پیام از جیمین داشت که ازش میپرسید حین انجام‬

‫تکالیف دانشگاه خوابش برده بود یا نظرش رو عوض کرده بود و دنبال‬
‫کسی رفته بود تا شب رو باهاش بگذرونه‪ .‬درحقیقت‪ ،‬تمایل‬
‫جونگکوک به جوابدادن کامال صفر بود‪.‬‬
‫‪393‬‬
‫و به هرحال قرار بود چی بگه؟ اینکه اون شب تقریبا یه پسر انسان رو‬
‫بوسیده بود؟‬
‫جونگکوک به سرعت لباسهاش رو دراورد و فقط باکسر مشکیش رو‬

‫پوشید‪ .‬لباسهاش رو روی صندلی انداخت و دنبال تیشرت مشکی‬
‫راحتش گشت‪.‬‬
‫خوناشام به این اعتقادی نداشت که بتونه بخوابه‪ ،‬اما حداقل امیدوار بود‬
‫این بهش کمک کنه تا فراموش کنه یا حداقل زمان بگذره‪.‬‬
‫چطوری یه خوناشام احمق باشیم‪ :‬قسمت صدم‪.‬‬
‫بعد از اینکه تیشرت مشکی رو از سرش رد کرد و کمر برهنهاش رو‬

‫پوشوند‪ ،‬لحاف ابی رو کنار زد و وارد تخت شد‪ .‬اینجوری نبود که‬
‫احساس سرما کنه یا به گرمای پتو نیازی داشته باشه‪ ،‬اما حقیقت اینه‬
‫وقتی لحاف اون رو دراغوش میگرفت‪ ،‬احساس خوبی داشت‪.‬‬
‫‪394‬‬
‫با این حال‪ ،‬وقتی ملحفه رو کنار زد‪ ،‬پاکت قرمز تیرهای روی زمین‬
‫افتاد‪.‬‬
‫جونگکوک با اخمی‪ ،‬پاکت رو با قدرت تلپاتیش از روی زمین‬

‫برداشت و اون رو توی دست گرفت‪.‬‬
‫کاغذ قرمز رو بدون هیچ تشریفات و دقتی پاره کرد و یه کارت‬

‫کوچیک و کرم رنگ رو بیرون دراورد‪ .‬پیام خوش خط و تمیزش رو‬
‫خوند‪:‬‬
‫" اینی مینی مانی مو‪ ،‬نفر بعدی نوبت کیه؟ "‬
‫و اون لحظه قطعی برق معنی پیدا کرد‪.‬‬
‫اونها میدونن‪ .‬اونها میدونن‪ ،‬درسته؟ فقط میتونه کار اونها باشه‪.‬‬
‫‪395‬‬
‫فاک‪ .‬اونها برق رو قطع کردن که این نامه رو اینجا بذارن؟‬
‫تردیدها توی ذهن جونگکوک چرخید‪ ،‬اما اولین واکنشش این بود که‬
‫کارت رو با خشونت پاره کنه و اون رو بسوزونه‪ ،‬جوری که انگار‬
‫هیچوقت وجود نداشت‪.‬‬
‫جونگکوک میخواست با تمام وجودش باور کنه که اون پیامها چیزی‬

‫جز تهدیدهای احمقانه و بیربط نبود و هیچ قدرتی پشتشون نبود‪.‬‬
‫اما این بار‪ ،‬خودش میدونست‪...‬‬
‫‪396‬‬
‫‪CH 7‬‬
‫جونگکوک دوشنبه بعد توی کالس شیمی شرکت نکرد‪.‬‬
‫تهیونگ حتی کنار سرجای همیشگیاش‪ ،‬در ردیف اخر سالن نشست و‬
‫سعی کرد باهاش حرف بزنه‪.‬‬
‫اما جونگکوک هیچوقت نیومد‪.‬‬
‫جمعه هفته قبل‪ ،‬دقیقا بعد از اون اتفاق نزدیک به بوسه‪ ،‬تهیونگ چند‬
‫دقیقه بعد کامال مات و مبهوت از پلهها باال رفت و به امید اینکه پسر‬
‫دیگه برگرده و بتونه باهاش صحبت کنه‪ ،‬چند دقیقه جلوی خوابگاه‬
‫جونگکوک منتظر موند‪ ،‬تا اینکه اون چند دقیقه به چند ساعت تبدیل‬
‫شد و خواب و خستگی به میلش برای روشنکردن مسائل با‬
‫جونگکوک غلبه کرد و باعث شد که تهیونگ تسلیم بشه‪.‬‬
‫‪397‬‬
‫تهیونگ همچنین اخر هفته هم جونگکوک رو ندید‪ ،‬نه حتی وقتی که‬
‫در خوابگاهش رو زد‪ .‬این یونگی بود که در خوابگاه رو باز کرد و‬
‫گفت که جونگکوک اونجا نبود‪.‬‬
‫خود تهیونگ هم از اون اتفاق نزدیک به بوسه به شدت گیج شده بود‪،‬‬
‫اما با این حال‪ ،‬نمیتونست رفتار جونگکوک رو درک کنه‪ .‬اگر‬
‫جونگکوک با هراتفاقی که تقریبا بینشون افتاده بود‪ ،‬چندشش یا هرچیز‬
‫دیگهای شده بود‪ ،‬چرا اولش خودش رو کنار نکشید؟ باید اینطوری‬
‫واکنش نشون میداد؟‬
‫تهیونگ اصال نمیخواست اون رو ناراحت کنه‪ .‬حتی نمیدونست این‬

‫چه چیزی بود که طوری به جونگکوک هجوم برده بود تا اینطوری‬
‫رفتار کنه‪.‬‬
‫این یه چیز لحظهای بود‪ .‬اره‪ ،‬قطعا همینطور بود‪.‬‬
‫‪398‬‬
‫اما تهیونگ میخواست با پسر دیگه صحبت کنه‪ ،‬حتی اگر فقط برای‬
‫عذرخواهی از این بود که از حدش رد شده بود‪ .‬چرا تهیونگ تا این‬
‫حد پیش رفت؟‬
‫شاید کامال از رایحه جونگکوک مست شده بود‪ .‬بوی مردونهاش با‬
‫کمی رایحه کاج و مرکبات ترکیب شده بود‪ ،‬یا شاید بخاطر دستهای‬
‫پینه بسته و سردش بود که با پوست گرم کمرش درتضاد بود‪ .‬یا شاید‬
‫حس غیرمنتظره و جادویی بود که از دل تاریکی اومده بود و حواس و‬
‫لمسش رو هزار برابر تیزتر میکرد و باعث میشد هرباری که نفس‬
‫جونگکوک به پوست صورتش برخورد میکرد‪ ،‬تمام بدنش به لرزه‬
‫بیفته‪.‬‬
‫یا شاید دقیقا همون موقع بود که تهیونگ تقریبا فراموش کرد که چه‬
‫اتفاقی افتاد‪.‬‬
‫به عنوان یه دانشجوی خوب‪ ،‬کمتر مواقعی بود که تمرکز صد درصد‬
‫‪399‬‬
‫نداشته باشه و به صحبتهای استادها بیتوجه باشه‪ .‬با این حال‪ ،‬وقتی‬
‫استاد خدافظی کرد و بهشون گفت که هفته بعد اونها رو میدید‪،‬‬
‫تهیونگ افکارش رو رها کرد و به خودش یاداوری کرد که توی‬
‫کالس اصول زیست شناسی مولکولی بود‪.‬‬
‫تهیونگ دفترش رو کامال تمیز و خالی‪ ،‬بدون هیچ نوشته‪ ،‬نمودار یا‬
‫کلماتی نگه داشت‪ ،‬کالس رو ترک کرد و از دانشگاه به سمت‬
‫خوابگاهش رفت تا ناهار بخوره‪.‬‬
‫داشت از ساختمون علوم بیرون رفت که گوشیش توی جیب شلوار‬

‫مشکیش لرزید‪ .‬گوشیش رو دراورد و پیامی که از طرف جین بود‪،‬‬
‫دید‪.‬‬
‫جین *اموجی قهوه*‬
‫سالم ته!‬
‫من برای دستور پخت یه کیک جدید تمرین کردم‪.‬‬

‫‪400‬‬
‫دوست دارم که امتحانش کنی و نظرت رو بهم بگی‪.‬‬
‫تهیونگ لبخندی زد‪ .‬اون و جین از زمانی که تهیونگ شمارهاش رو‬

‫بهش داد و از کافه رفت‪ ،‬بهم پیام میدادن‪ .‬پنج دقیقه بعد‪ ،‬وقتی‬
‫همچنان توی ایستگاه منتظر اتوبوس بود‪ ،‬پیام دیگهای از صاحب کافه‬
‫تهیونگ متوجه شده بود که جین بهش عالقه داشت و به نحوی‬

‫تهیونگ هم باهاش الس میزد‪ ،‬اما هیچوقت نه چیزی گفت و نه کاری‬
‫کرد که اونها رو به چیز بیشتری سوق بده و اگر مدتها قبل بود‪،‬‬
‫تهیونگ بدون اینکه زمانی رو تلف کنه‪ ،‬جین رو به تختش میبرد و سر‬
‫اینکه اون پسر جذاب‪ ،‬هات و جالب از انگشتهاش فرار کنه‪ ،‬ریسک‬
‫نمیکرد‪ .‬مخصوصا کسی که کسب و کار خودش رو داشت‪ .‬این قطعا‬
‫هاتتر بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ اون اتیش و گرسنگی رو توی خودش نداشت‪.‬‬
‫‪401‬‬
‫احتماال بخاطر این بود که امتحانات و ارزشیابی ترم نزدیک بود و همین‬
‫باعث شده بود کمی استرس بهش وارد بشه و وقتش رو بگیره‪.‬‬
‫اره‪ ،‬دقیقا بخاطر همین بود‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫یه جورایی غیر مستقیم داری بهم میگی که ازم میخوای بیام اونجا تا‬
‫بهم ثابت کنی؟‬
‫منظورم دقیقا همینه ‪):‬‬
‫تهیونگ چند دقیقه بعد به خوابگاه رسید‪ .‬این مزیت رو داشت که‬
‫نزدیک محوطه دانشگاه زندگی کنه و بهترین استفاده رو از وقت‬
‫ناهارش ببره‪.‬‬
‫‪402‬‬
‫وقتی در رو باز کرد و بوی خوشمزه ماهی سرخ شده به سوراخ بینیاش‬
‫رسید‪ ،‬به نشونه قدردانی اهی کشید و به طور لذت بخشی ناله کرد‪.‬‬
‫نامجون توی اشپزخونه کوچیک و سفید و طوسی بود و درحال‬
‫امادهکردن ناهار بود‪ .‬شکم تهیونگ از انتظار قاروقور کرد‪.‬‬
‫‪-‬هی‪ ،‬نام‪.‬‬
‫تهیونگ سالم کرد‪ ،‬کیفش رو روی کاناپه گذاشت و به سمت‬

‫اشپزخونه رفت‪.‬‬
‫‪-‬بوی خیلی خوبی میده‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬سالم ته‪ .‬دارم اوجینگو بوکئوم درست میکنم‪ .‬میخوای یه‬
‫بشقاب هم برای تو حاضر کنم؟‬
‫‪403‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬لطفا‪ .‬االن دستهام رو میشورم و بهت کمک میکنم‪.‬‬
‫بعد از رفتن به سرویس بهداشتی و کمک کردن به نامجون برای چیدن‬

‫میز‪ ،‬هردو نشستن و شروع به خوردن ماهی سرخ شدۀ تند کردن‪.‬‬
‫‪-‬هوبی امروز ناهار نمیاد؟‬
‫تهیونگ پرسید و با خودش فکر کرد چرا هم اتاقی دیگهاش حضور‬

‫‪-‬نه‪ ،‬بهم پیام داد و گفت که قراره با دوست پسرش ناهار بخوره‪.‬‬
‫نامجون توضیح و تهیونگ سری تکون داد‪.‬‬
‫‪404‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬حرف دوست پسر شد‪...‬‬
‫نامجون گفت‪ ،‬مکث کرد‪ ،‬برای جوییدن غذاش وقت گذاشت و‬

‫کنجکاوی تهیونگ رو تحریک کرد‪.‬‬
‫‪-‬احیاناً پسر مو بلوندی که خیلی بلند نیست ولی جذاب و خوشگله و با‬
‫جونگکوک دوسته‪ ،‬میشناسی؟ از اونجایی که باهاش دوستی‪ ،‬پرسیدم‪.‬‬
‫نامجون گفت و تهیونگ با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬من و جونگکوک هرچیزی هستیم جز دوست‪ .‬درواقع خیلی ازش‬

‫فاصله داریم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬چشمهاش چرخوند و ماهی بیشتری توی دهنش‬

‫‪405‬‬
‫‪-‬ولی هیچ پسری رو با این توصیف نمیشناسم‪ .‬نه‪ .‬در واقع فکر‬
‫نمیکردم که ادمی مثل جونگکوک دوستی داشته باشه‪ .‬چرا؟‬
‫نامجون دستمال رو برداشت و سس رو از دهنش پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬امروز صبح داشتم از خوابگاه بیرون میرفتم که برم سرکالس و‬

‫این پسره رو دیدم که از خوابگاه جونگکوک و یونگی بیرون اومد‪.‬‬
‫صادقانه بگم‪ ،‬صمیمی به نظر میرسیدن‪.‬‬
‫نامجون گفت و قطعه پازلی که به نظر میرسید از مغز تهیونگ گم‬

‫شده بود‪ ،‬به شکل جادویی ظاهر شد‪.‬‬
‫حاال همه چیز با عقل جور درمیاد‪.‬‬
‫‪406‬‬
‫جونگکوک به اون اتفاق نزدیک به بوسه به شکل ناگهانی واکنش‬

‫نشون داد چون دوست پسر داشت‪ .‬تهیونگ همه چیز رو خراب کرده‬
‫بود‪ .‬واقعا خراب کرده بود‪.‬‬
‫‪-‬ته؟‬
‫نامجون سعی کرد توجهاش رو جلب کنه‪ .‬به پسری که کامال ثابت‬
‫مونده بود و چاپ استیکش توی هوا مونده بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫تهیونگ از خلسه دراومد و سرش رو تکون داد تا از شر افکار و‬

‫نتیجهگیریهاش خالص بشه‪.‬‬
‫‪-‬من اون رو نمیشناسم‪ ،‬نام‪ .‬همونطور که بهت گفتم‪ ،‬من و‬

‫جونگکوک هرچیزی هستیم جز دوست‪.‬‬
‫‪407‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬فقط خواستم ازت بپرسم‪.‬‬
‫‪-‬قطعی برق جمعه رو یادته؟‬
‫نامجون پرسید و تهیونگ سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪ .‬سعی کرد‬
‫همونطوری که اون شب رو به یاد میاورد‪ ،‬اخم نکنه‪.‬‬
‫‪-‬به نظر میرسه همه میدونن که چه اتفاقی افتاده‪.‬‬
‫نامجون گفت و تهیونگ اخم کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی شده؟ صبر کن‪ ،‬مگه یه اتصالی توی تابلوی برق یا قطعی برق‬
‫شهر نبود؟ نمیدونم‪ ،‬بخاطر مصرف بیش از حد یا همچین چیزی نبود؟‬
‫‪408‬‬
‫تهیونگ پرسید و نامجون سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬ظاهراً نه‪ .‬یکی از همکالسیهام که پدرش توی حفاظت دانشگاه و‬

‫خوابگاه کار میکنه‪ ،‬بهم گفت که تصادفی نبوده‪ .‬یکی از قصد‬
‫چراغهای ساختمون ما رو قطع کرده‪ .‬اونها به این فکر کردن که چرا‬
‫خوابگاههای دیگه و دانشگاه مشکلی نداشتن‪ .‬فقط اینجا برق نداشته‪.‬‬
‫‪-‬این عجیبه‪ .‬شوخی نبوده؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬چونهاش رو روی دستش گذاشت و با چاپ استیکش‬

‫‪-‬نمیدونم‪ .‬ممکنه باشه‪.‬‬
‫نامجون جواب داد و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪409‬‬
‫‪-‬به هرحال من هنوز شماها رو نبخشیدم که ولم کردید‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبهاش رو با اغراق اویزون کرد‪.‬‬
‫‪-‬ما داشتیم سر به سرت میذاشتیم‪ ،‬ته‪.‬‬
‫نامجون گفت و خندید‪.‬‬
‫‪-‬اما اخرش بازم تونستی که ازش فرار کنی‪.‬‬
‫اره‪ ،‬نمیتونی تصور کنی که چطوری‪ .‬تهیونگ با تلخی فکر کرد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪410‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬تولدت مبارک‪ ،‬هوبی!‬
‫به محض اینکه هوسوک وارد خوابگاه شد‪ ،‬تهیونگ و نامجون همزمان‬
‫خوندن‪.‬‬
‫پسر دیگه از خوشحالی منفجر شد و از شوق سرجاش پرید‪ .‬با لبخند‬

‫بزرگی که داشت‪ ،‬چشمهاش به سختی معلوم بود و گونههای توپر و‬
‫چلوندنیش روی صورتش برجسته بود‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬بچهها!‬
‫هوسوک به سمت دوتا پسری که وسط اتاق نشیمن ایستاده بودن‪،‬‬

‫دویید‪ ،‬اونها رو محکم بغل کرد و توی اغوشش فشارشون داد‪.‬‬
‫‪411‬‬
‫‪-‬چی شده؟ برای چهارمین بار امروز پیام تبریک گرفتم؟ شماها بهترین‬
‫دوستهای منید ولی الزم نیست هرباری که من رو میبینید‪ ،‬تبریک‬
‫بگید‪.‬‬
‫هوسوک گفت و خندید‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬کافی نبود که فقط صبح بهت تبریک بگیم‪ .‬نه حتی تایم ناهار‪.‬‬
‫هرچند وقت یکبار الزمه که بگیم‪.‬‬
‫نامجون گفت و از گونه پسر تولدی نیشگونی گرفت‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬ممنون‪ ،‬ممنون‪ .‬دوستتون دارم‪ ،‬بچهها‪.‬‬
‫هوسوک با صدای بچگونهای گفت و وقتی خیلی لوس شد‪ ،‬دوتا پسر‬
‫دیگه سعی کردن ازش دور بشن‪.‬‬
‫‪412‬‬
‫‪-‬برای شام غذا سفارش دادید؟‬
‫‪-‬نه هنوز‪ .‬منتظر تو بودیم که تصمیم بگیری چه چیزی رو ترجیح‬

‫میدی‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و روی کاناپه نشست‪.‬‬
‫‪-‬نظرتون درمورد مرغ سوخاری کرهای چیه؟‬
‫هوسوک پیشنهاد داد‪ .‬نامجون و تهیونگ با موافقت سری تکون داد‬

‫چون به هرحال کی میتونست دربرابر مرغ سوخاری مقاومت کنه؟‬
‫تهیونگ داوطلب شد تا با رستوران تماس بگیره‪ ،‬بنابراین از سرجاش‬

‫بلند شد و به سمت یخچال که بروشور شماره رستوران روش بود‪،‬‬
‫رفت‪.‬‬
‫‪413‬‬
‫تا اینکه گوشی تقریبا از دستش روی زمین افتاد‪.‬‬
‫‪-‬وایسا‪ ،‬ته‪ .‬قبل زنگ زدن‪ ...‬داشتم فکر میکردم که یونگی و خب‪...‬‬
‫جونگکوک هم دعوت کنیم‪.‬‬
‫‪-‬جمعهست و تولدمه‪ ...‬میتونیم همه باهم جشن بگیریم‪ .‬نظرت چیه؟‬

‫اگه قبول کردن‪ ،‬باید بیشتر بخریم‪.‬‬
‫‪-‬از ایدهات خوشم اومد‪ ،‬هوبی‪.‬‬
‫نامجون گفت‪ ،‬سرش رو تکون داد و توی معدود کانالهایی که‬

‫تلوزیونشون اجازه میداد‪ ،‬گشت‪.‬‬
‫‪414‬‬
‫‪-‬میتونی امتحان کنی‪ ،‬هوبی‪ .‬من کامال باور دارم که یونگی میاد‪ ،‬ولی‬
‫جونگکوک؟ واقعا بعید بدونم‪.‬‬
‫‪-‬هیچکس نمیتونه جلوی صورت کیوت من مقاومت کنه‪ .‬ببین و یاد‬

‫بگیر‪.‬‬
‫هوسوک با اعتماد به نفس گفت‪ ،‬کفشهاش رو پوشید و از‬

‫خوابگاهشون بیرون رفت‪.‬‬
‫تهیونگ به یخچال تکیه داد‪ ،‬به بروشور رستورانهای مختلف نگاه کرد‬
‫و دنبال اونی که مرغ سوخاری داشت‪ ،‬گشت‪.‬‬
‫‪415‬‬
‫چند دقیقه بعد‪ ،‬هوسوک دوباره برگشت‪ ،‬اما فقط یه پسر پشت سرش‬
‫بود‪.‬‬
‫یونگی‪.‬‬
‫‪-‬چه اتفاقی برای هیچکس نمیتونه جلوی صورت کیوت من مقاومت‬

‫کنه‪ ،‬افتاد؟‬
‫تهیونگ با نیشخندی پرسید و هوسوک دمپایی رو به سمتش پرت کرد‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو! ظاهرا جونگکوک استثناست‪ .‬سعی کردم راضیش کنم‪ ،‬ولی‬
‫حتی بهم اجازه نداد برم تو اتاقش‪ .‬همونجا سرم داد زد که نمیخواد‬
‫بیاد و اینکه سرش شلوغه‪.‬‬
‫‪-‬چه سوپرایز بزرگی‪.‬‬
‫‪416‬‬
‫تهیونگ با عصبانیت زمزمه کرد‪.‬‬
‫بعد از سفارش غذا و نشستن دور میزی که توی اتاق نشیمن بود‪،‬‬
‫هوسوک‪ ،‬تهیونگ‪ ،‬نامجون و یونگی شروع به خوردن کردن‪ .‬عالوه بر‬
‫مرغ سوخاری که همیشه خوشمزه بود‪ ،‬چند تا بطری سوجو هم‬
‫خریدن‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ فقط دوتا لیوان کوچیک نوشید و ترجیح داد‬
‫مست نشه چون باید از اخر هفتهاش استفاده میکرد تا درس بخونه و‬
‫خماری قطعاً بهش کمکی نمیکرد‪.‬‬
‫بعد از شام‪ ،‬سه تا پسر دیگه که دوتا بطری کامل سوجو رو خالی کرده‬
‫بودن‪ ،‬خیلی هیجانزده‪ ،‬پرحرف و بامزه شده بودن‪.‬‬
‫‪-‬من یه فکر خیلی خوب دارم‪...‬‬
‫‪417‬‬
‫هوسوک بین قهقهه و سکسکه گفت‪.‬‬
‫خیلی بامزه‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫یونگی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬قطعا چیز خوبی نیست‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬کامال از ایدههای احمقانه دوستش که مست بود‪ ،‬خبر‬

‫‪-‬اگر ما‪...‬‬
‫‪418‬‬
‫هوسوک گفت و با دستش جلوی دهنش رو گرفت تا جلوی‬

‫خندههاش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬اگر بریم توی اتاق جونگکوک‪ ،‬چی؟ اگر اون برای مهمونی نمیاد‪...‬‬
‫مهمونی بره پیش اون‪.‬‬
‫تهیونگ چشمهاش رو بست و پیشونیش رو مالید‪ ،‬درحالی که سه تا‬

‫پسر دیگه خندیدن و روی زمین غلت زدن‪.‬‬
‫‪-‬بچهها‪ ...‬این ایده بدیه‪ .‬این به وضوح ایده بدیه‪ .‬اگه نخواسته بیاد‪،‬‬
‫بذارید بمونه‪ .‬قطعا ما رو میکشه‪.‬‬
‫تهیونگ بهشون هشدار داد‪.‬‬
‫‪419‬‬
‫‪-‬بیخیال ته‪ .‬ضد حال نباش‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬جونگکوک فقط یه هل کوچیک میخواد‪ .‬من حتی معتقدم که‬

‫بعدا ازمون تشکر میکنه‪.‬‬
‫هوسوک گفت و با اطمینان سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫به نظر میرسید غیر از تهیونگ‪ ،‬یونگی تنها کسی بود که امتناع‬
‫‪-‬منم با ته موافقم‪ ...‬بعدش همه تقصیرها میافته گردن من چون من‬

‫اجازه دادم وارد خوابگاه بشید‪.‬‬
‫‪420‬‬
‫‪-‬میگیم که تهدیدت کردیم‪ .‬مثال‪ ...‬یا در خوابگاهت رو باز میکنی یا‬

‫میکشیمت‪.‬‬
‫هوسوک خیلی جدی زمزمه کرد‪.‬‬
‫یونگی برای چند ثانیه تو فکر رفت‪ ،‬اما بعد سرش رو به نشونه مثبت‬
‫تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬باشه ولی اگر بهم حمله کرد‪ ،‬باید ازم دفاع کنید‪.‬‬
‫یونگی گفت و با انگشت اشارهاش به هوسوک و نامجون اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬قول میدیم‪.‬‬
‫نامجون گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫‪421‬‬
‫‪-‬وای خدایا‪ .‬من همینجا میمونم‪ .‬نمیخوام ریسک کنم که بهم حمله‬
‫بشه‪ .‬همین االنش هم میدونم چی میشه‪.‬‬
‫تهیونگ هشدار داد‪ ،‬از روی زمین بلند شد و ظرفهای کثیف و‬

‫جعبهها رو به اشپزخونه برد‪.‬‬
‫هوسوک سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬حتی بهش فکرم نکن!‬
‫هوسوک گفت‪ ،‬تا اشپزخونه تهیونگ رو دنبال کرد و جلوش رو برای‬

‫تمیزکردن گرفت‪.‬‬
‫‪-‬تو با ما میای‪ .‬ظرفها و اشپزخونه میتونن منتظر بمونن‪.‬‬
‫‪422‬‬
‫هوسوک گفت و مچ دست تهیونگ رو کشید‪ ،‬اما پسر سعی کرد‬

‫تکون نخوره‪.‬‬
‫‪-‬هوبی! من از جونگکوک متنفرم‪ .‬جونگکوک از من متنفره‪.‬‬

‫جونگکوک از تو متنفره‪ .‬جونگکوک از همه متنفره و اگر بری اتاقش‪،‬‬
‫بیشتر ازت متنفر میشه‪ .‬من حتی نمیخوام تصورش کنم‪.‬‬
‫تهیونگ ناله کرد‪.‬‬
‫‪-‬بیخیال‪ ،‬ته‪ .‬زود باش‪ ،‬زود باش!‬
‫هوسوک گفت‪ ،‬با حالت پاپیطوری بهش نگاه کرد و لبهاش رو‬
‫اویزون کرد‪.‬‬
‫‪-‬قرار نیست توی روز تولدم این کار رو باهام بکنی‪ ،‬مگه نه؟‬
‫‪423‬‬
‫هوسوک گفت و تهیونگ از شکست اهی کشید‪.‬‬
‫برای دوستهاش چه کارها که نمیکرد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬میشه به جای هری استایلز بذاری؟ از بیلی ایلیش خسته شدم‪.‬‬
‫جیمین ناله کرد‪.‬‬
‫‪-‬این پلی لیست منه‪ .‬این اسپیکر منه‪ .‬اینجا اتاق خواب منه‪ .‬پس جواب‬
‫اخرم اینه‪ ،‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک با قاطعیت گفت‪.‬‬
‫‪424‬‬
‫‪-‬دوباره برام توضیح بده که دقیقا چرا بهترین دوستتم؟‬
‫جیمین زمزمه کرد و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬من عمداً اومدم که تعطیالت اخر هفتهام رو توی سئول با تو بگذرونم‬

‫و تو اینجوری باهام رفتار میکنی‪.‬‬
‫دوستش گفت و با اغراق لبهاش رو اویزون کرد‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت اهی کشید و دنبال پلی لیست دیگهای به سلیقه‬

‫دوستش گشت‪.‬‬
‫‪-‬امروز بهت گفتم که ازت متنفرم؟‬
‫‪425‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬تنها چیزی که امروز از دهنت شنیدم اینه که چقدر عمیقاً من رو‬
‫دوست داری و اینکه من شخص مورد عالقهات توی تمام دنیام‪.‬‬
‫جیمین گفت و بدنش رو کش داد‪ .‬به وضوح روی تختش راحت بود‪.‬‬
‫‪-‬میدونستم که توهمیای‪ ،‬ولی توی این مرحله‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و درجواب بالشی به سرش برخورد کرد‪.‬‬
‫‪-‬هی فاکر!‬
‫جیمین با دیدن حالتی که روی صورت جونگکوک منعکس شده بود‪،‬‬

‫خندید و جونگکوک هم لبخند دوستش رو تقلید کرد‪.‬‬
‫‪426‬‬
‫به محض اینکه در اتاقش به طرز غیرمنتظرهای باز شد‪ ،‬لبخندش به‬
‫سرعت ناپدید شد‪.‬‬
‫‪-‬وات د فاک؟‬
‫جونگکوک گفت و از روی صندلی چرخون جلوی میزش بلند شد‪.‬‬
‫‪-‬همتون اینجا چه غلطی میکنید؟‬
‫هوسوک و نامجون با لبخند بزرگی روی صورتشون و چشمهای‬

‫شیشهای و براقشون دقیقا رو به روش بودن‪ .‬یونگی پشت سرشون بود‬
‫که با وجود اینکه صد درصد هوشیار نبود‪ ،‬ارومتر و خویشتندارتر بود‪،‬‬
‫اما چیزی که واقعا جونگکوک رو غافلگیر کرد‪ ...‬نفر چهارم بود که‬
‫پشت سر همشون بود‪.‬‬
‫‪427‬‬
‫اون پسر به وضوح راحت نبود و تمایل به فرارکردن داشت‪ .‬تهیونگ‬

‫مضطرب با انگشتهاش بازی میکرد و به هرجایی جز جونگکوک‬
‫نگاه میکرد‪ .‬قابل درک بود چون جونگکوک برای روزها نادیدهاش‬
‫میگرفت و با هرچیزی که میتونست‪ ،‬ازش فرار میکرد‪.‬‬
‫جونگکوک حتی انتظار انفجار بیشتری رو از طرفش داشت که باهاش‬

‫صحبت کنه‪ ،‬اما درواقع‪ ،‬تهیونگ با جدیت و کنجکاوی به جیمین‪،‬‬
‫پسر بلوندی که روی تخت جونگکوک دراز کشیده بود‪ ،‬نگاه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬از اونجایی که نمیخواستی به جشن تولدم بیای‪ ...‬ما فکر کردیم‬
‫که جالب میشه جشن رو برات بیاریم اینجا!‬
‫هوسوک با هیجان گفت و دستهاش رو توی هوا تکون داد تا روی‬

‫چیزی که گفت‪ ،‬تاکید کنه‪.‬‬
‫‪428‬‬
‫جونگکوک میخواست از عصبانیت موهاش رو بکنه‪ ،‬اما قبل از اینکه‬

‫بتونه اون چهارتا انسان رومخ رو از اتاقش بیرون کنه‪ ،‬جیمین با ظرافت‬
‫از روی تخت بلند شد و همون لبخند مسری و مشتاق رو منعکس کرد‪.‬‬
‫‪-‬سالم بچهها! من جیمینم‪ .‬شماها با جونگکوک دوستید؟‬
‫تهیونگ با تمسخر خندید‪ .‬به وضوح خودش رو کنترل کرد تا با طعنه‬

‫به سوال دوست جونگکوک نخنده‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬هستیم!‬
‫هوسوک با هیجان جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬از اتاقم برید بیرون‪ .‬اینجا چه غلطی میکنید؟‬
‫‪429‬‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬عصبانیت از هرکلمهاش میچکید‪.‬‬
‫‪-‬کار توئه‪ ،‬مگه نه یونگی؟‬
‫جونگکوک پرسید و با تهدید به پسری که کمی پشت سر نامجون‬

‫جمع شد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک! فازت چیه؟ اینجوری با دوستهات حرف میزنی؟‬
‫جیمین سرزنشش کرد و ضربهای به شونهاش زد‪.‬‬
‫‪-‬اونها دوستهای من نیستن‪.‬‬
‫‪430‬‬
‫جیمین نادیدهاش گرفت و توجهاش رو دوباره به هوسوک داد‪.‬‬
‫‪-‬پسر تولدی تویی؟‬
‫‪-‬اره! من هوسوکم‪ .‬با اون دوتا توی خوابگاه کناری زندگی میکنم‪.‬‬
‫پسر گفت و به نامجون و تهیونگ اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬پس تولدت مبارک‪ ،‬هوسوک و اینکه از اشناییت خوشبختم‪.‬‬
‫جیمین گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫‪431‬‬
‫‪-‬عالوه بر جونگکوک‪ ،‬منم دعوتم؟ من عاشق مهمونیام‪.‬‬
‫همین کافی بود تا اونها به وضوح احساس راحتی کنن و هوسوک‬

‫جرات کنه با جیمین روی تخت جونگکوک بشینه‪ .‬نامجون روی زمین‬
‫نشست و پشتش رو به میز تکیه داد و یونگی از بلندشدن جونگکوک‬
‫استفاده کرد و روی صندلی میزش نشست‪.‬‬
‫جونگکوک با ناباوری بهشون نگاه کرد‪.‬‬
‫چطوری جرات کردن که بیان توی اتاقم و اینجوری احساس خونه‬

‫بودن داشته باشن؟‬
‫تهیونگ با ناراحتی جلوی دراتاق بیحرکت موند‪ .‬از اینکه وارد اتاق‬
‫بشه یا از اونجا فرار کنه‪ ،‬مردد بود‪.‬‬
‫‪432‬‬
‫‪-‬واقعا قراره همینجا بمونید؟ جای فاکی بهتری برای رفتن ندارید؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬عصبانیت و تحقیر از منافذ بدنش فرار میکرد‪.‬‬
‫ولی کامال نادیده گرفته شد‪.‬‬
‫جیمین کامال برعکس اون بود‪ .‬اون یه ادم خوش برخورد بود و به‬
‫راحتی نفس کشیدن میتونست یه مکالمه رو شروع کنه و دوست پیدا‬
‫کنه‪ .‬به نحوی یه شباهتهایی با تهیونگ داشت‪.‬‬
‫و به همین دلیل بود که جیمین توی گفتگوی متحرکی با هوسوک‪،‬‬

‫نامجون و یونگی شرکت کرد و درمورد اینکه اون و جونگکوک‬
‫چطوری همدیگه رو میشناختن‪ ،‬توضیح داد‪ .‬البته نسخه تغییر یافتهاش‬
‫که برای انسانها مناسب بود‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪433‬‬
‫تهیونگ با صدای بلندی گلوش رو صاف کرد و توجه دوستهاش رو‬

‫جلب کرد‪.‬‬
‫‪-‬بچهها‪ ،‬فکر کنم که ما باید بریم‪ .‬بیاید جونگکوک و دوستش رو تنها‬

‫بذاریم‪.‬‬
‫چیزی درمورد لحن تهیونگ وجود داشت که جونگکوک رو مجذوب‬

‫کرد‪ ،‬اما نمیتونست بفهمه چی بود‪.‬‬
‫چیزی که جونگکوک بالفاصله متوجهش شد پوزخند و لبخند‬

‫تحریکامیزی بود که روی لبهای بهترین دوستش بود‪.‬‬
‫‪-‬اوه؟ تو باید تهیونگ باشی‪ ،‬درسته؟‬
‫‪434‬‬
‫جیمین با معصومیت پرسید‪.‬‬
‫بدن جونگکوک به طور طبیعی سرد بود‪ ،‬اما موجی از یخ روی پوستش‬
‫نشست‪.‬‬
‫‪-‬اره‪...‬‬
‫تهیونگ جواب داد و کمی اخم کرد‪.‬‬
‫پرسید‪:‬‬
‫‪-‬چرا پرسیدی؟‬
‫جیمین با شیطنت به جونگکوک نگاه کرد و خوناشام نمیدونست‬

‫کجا بره و پنهان بشه‪.‬‬
‫‪435‬‬
‫‪-‬جونگکوکی خیلی چیزها‪ ...‬درموردت بهم گفته‪.‬‬
‫حروم زاده‪.‬‬
‫جونگکوک قطعا درمورد تهیونگ با جیمین صحبت نکرده بود‪ .‬نه با‬
‫اون و نه با هیچکس دیگه‪ .‬جونگکوک هیچ دلیلی نداشت که درمورد‬
‫تهیونگ صحبت کنه‪ .‬هیچ اتفاقی بینشون نیفتاده بود و قرارهم نبود‬
‫بیفته‪.‬‬
‫اما دوستش احتماال صدای اون انسان رو روزی که جونگکوک و‬

‫جیمین تلفنی صحبت میکردن و تهیونگ توی اتاقش بود‪ ،‬حفظ کرده‬
‫بود‪ .‬فقط میتونست این باشه‪.‬‬
‫‪-‬جیمین‪...‬‬
‫‪436‬‬
‫جونگکوک با لحن اروم اما تهدیدامیزی هشدار داد‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟ حقیقت داره‪.‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و لب پایینش رو گزید تا جلوی‬

‫نیشخند پرمدعاش رو بگیره‪.‬‬
‫هوسوک‪ ،‬نامجون و یونگی با کنجکاوی و عالقه اشکاری بهشون خیره‬

‫شدن‪.‬‬
‫‪-‬واقعا؟‬
‫تهیونگ پرسید و توجهاش رو به جونگکوک داد‪ .‬چشمهاش تعجب و‬

‫ترسی رو منعکس کرد‪.‬‬
‫‪437‬‬
‫جونگکوک وقت نداشت واکنش نشون بده یا ازش بپرسه چرا ترسیده‬
‫به نظر میرسید چون تهیونگ توجهش رو دوباره به جیمین داد‪.‬‬
‫‪-‬ببین‪ .‬هرچیزی که جونگکوک بهت گفته‪ ،‬حقیقت نداره‪ .‬هیچ اتفاقی‬

‫بین ما نیفتاده‪ ،‬خب؟ من بهت تضمین میدم‪ ،‬ولی واقعا متاسفم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دستهاش رو به نشونه انکار تکون داد‪.‬‬
‫چی؟!‬
‫وقتی جونگکوک سرش رو چرخوند تا به تهیونگ نگاه کنه‪ ،‬گردنش‬

‫تقریبا شکست‪ .‬هیچکس نباید میدونست چه اتفاقی بین اونها افتاده‬
‫بود‪ .‬مخصوصا جیمین‪ .‬اگر بهترین دوستش کوچیکترین خاکستری رو‬
‫برای اتیش پیدا میکرد‪ ،‬یه جهنم لعنتی به راه میانداخت‪.‬‬
‫‪438‬‬
‫جونگکوک از بین دندونهاش لب زد‪.‬‬
‫چشمهای گشاد و متاسف تهیونگ روش قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫‪-‬لطفا فقط خفه شو‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬صمیمانه امیدوار بود این برای تهیونگ کافی باشه‬
‫تا بفهمه جیمین چیزی نمیدونست‪ .‬نه اون و نه سه تا پسر دیگه که با‬
‫کنجکاوی به جونگکوک و تهیونگ نگاه میکردن‪.‬‬
‫ولی خیلی دیر بود‪.‬‬
‫‪439‬‬
‫‪-‬نه نه‪ .‬تهیونگ‪ ،‬لطفا حرف بزن!‬
‫جیمین تشویقش کرد و لبخند هوسانگیزی روی لبهاش نقش بست‪.‬‬
‫تهیونگ درگیر به نظر میرسید‪ .‬نگاهش بین جیمین و جونگکوک‬

‫چرخید و سعی کرد بفهمه چه اتفاقی درجریان بود‪.‬‬
‫جونگکوک به اینکه چرا تهیونگ از جیمین تقاضای بخشش میکرد‪،‬‬

‫مشکوک بود‪ ،‬اما درعین حال هیچ ایدهای نداشت چرا اون انسان چنین‬
‫فکری کرده بود‪.‬‬
‫مگه کوره؟‬
‫خوناشام مو مشکی به راهی فکر کرد تا توجه و مکالمه رو از خودش‬

‫و تهیونگ منحرف کنه‪.‬‬
‫‪440‬‬
‫‪-‬چرا یه جای دیگه مهمونی نمیگیرید؟ مثال توی کالب یا جای دیگه‪.‬‬
‫جونگکوک به امید اینکه اون انسانها یکبار برای همیشه از اتاقش برن‪،‬‬
‫پیشنهاد داد‪.‬‬
‫اما همه چیز توی مسیری که میخواست‪ ،‬پیش نمیرفت‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬الکی نیست که همه توی دانشگاه یه نابغه لعنتی صدات‬

‫میکنن‪.‬‬
‫هوسوک گفت و لبخندش بزرگتر شد‪.‬‬
‫برای لحظهای‪ ،‬جونگکوک از اینکه نقشهاش کار میکرد‪ ،‬نفس راحتی‬

‫کشید‪.‬‬
‫‪441‬‬
‫اما مثل همیشه‪ ...‬چطوری یه خوناشام احمق باشیم‪ :‬قسمت دویست و‬

‫بیست‪.‬‬
‫‪-‬اگه هممون بریم‪ ،‬چی؟‬
‫جیمین پیشنهاد داد و از پهلو به جونگکوک نگاه کرد‪ .‬جونگکوک‬

‫تقریبا میخواست قلب پسر مو بلوند رو مستقیماً از سینهاش دربیاره و‬
‫اون رو بیحرکت روی زمین رها کنه‪.‬‬
‫‪-‬میتونیم پارتی رو توی کالب یا بار ادامه بدیم‪ .‬هنوز سر شبه و باید‬
‫تولد دوست جدیدم رو جشن بگیریم‪.‬‬
‫جیمین گفت و دستهاش رو دور شونه هوسوک حلقه کرد‪.‬‬
‫‪442‬‬
‫یونگی و نامجون با موافقت سوت و دست زدن‪ ،‬درحالی که تهیونگ و‬

‫جونگکوک میخواستن از روی اون سیاره محو بشن‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬خوناشام همچنان سعی کرد از اون شرایط فرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬فکر خیلی خوبیه‪ .‬اینکه همتون برید کالب واقعا خوش میگذره!‬
‫جونگکوک گفت و بزور لبخند مشتاقانهای زد که صورتش درد‬

‫‪-‬مطمئنم که بیشتر از این اتاق خستهکننده بهتون خوش میگذره‪.‬‬
‫اما البته که جیمین نقشه دیگهای داشت‪.‬‬
‫‪443‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نه‪ .‬جونگکوک تو هم با ما میای‪.‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬از این واقعیت که بقیه پسرها ( به جز تهیونگ البته)‬

‫درمورد بارها و کالبهای احتمالی برای رفتن صحبت میکردن‪،‬‬
‫استفاده کرد‪ ،‬به جونگکوک نزدیک شد و توی گوشش زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬تو که نمیخوای من با تهیونگ تنها بمونم و بفهمم چه اتفاقی بین شما‬

‫دوتا نیفتاده‪ ،‬میخوای؟‬
‫کاش لطفا یادش بندازین که دقیقا چرا همچنان با جیمین دوست بود‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا حرومزادهای‪.‬‬
‫‪444‬‬
‫‪-‬و تو دوستم داری‪.‬‬
‫جیمین گفت و پوزخندی زد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫دژاوو کالبی بود که چند تا خیابون با دانشگاه سئول فاصله داشت و‬
‫برای جذب دانشجوهایی که بیحوصله و تشنه الکل و شب زنده داری‬
‫بودن‪ ،‬ساخته شده بود‪.‬‬
‫از اونجایی که هنوز نیمه شب نبود‪ ،‬صف ورودی به بار کوتاه بود‪،‬‬
‫بنابراین شیش تا پسر میتونستن بدون هیچ مشکلی وارد کالب بشن‪.‬‬
‫جونگکوک سعی کرد وقتی همشون حواسشون پرت شده بود‪ ،‬از اون‬
‫گروه فرار کنه و به سکوت خوابگاهش برگرده‪ ،‬اما جیمین گیرش‬
‫‪445‬‬
‫انداخت و اون رو با مچ دستش کشید‪ ،‬تا جایی که جونگکوک تسلیم‬

‫شد و از شکست اهی کشید‪ .‬هیچوقت یک شب اینقدر طوالنی نشده‬
‫بود‪.‬‬
‫تهیونگ هم از حضور در اونجا چندان هیجان زده به نظر نمیرسید و‬

‫حتی یکبارهم به جونگکوک نگاه نکرده بود‪.‬‬
‫حاال اینطوری نبود که خوناشام متوجه شده باشه‪ .‬معلومه که اینطوری‬

‫به محض اینکه وارد شدن‪ ،‬گروه پسرها با یه بار بزرگ درست وسط‬
‫کالب که دوتا پسر و دوتا دختر از مشتریان تشنه پذیرایی میکردن‪ ،‬رو‬
‫به رو شدن‪ .‬اطرافش‪ ،‬تعداد زیادی درحال رقصیدن و مالیدن همدیگه با‬
‫ریتم اهنگ معروفی بودن که از طریق بلندگوهای مختلف توی فضا‬
‫پخش میشد‪ .‬نورهایی که پخش میشد به رنگ سایههای بنفش و‬
‫صورتی بود‪ ،‬درست مثل دکور کالب‪.‬‬
‫‪446‬‬
‫اونها اول به بار نزدیک شدن و هرکدومشون اولین نوشیدنی اون شب‬
‫رو سفارش دادن‪ .‬پنجتاشون انتخاب کردن که دو شات تکیال برای یه‬
‫شروع عالی داشته باشن‪ ،‬اما جونگکوک با اصرار جیمین فقط ابجو‬
‫سفارش داد‪.‬‬
‫همونطوری که همشون مقدار زیادی الکل توی خونشون داشتن و به‬

‫سمت زمین رقص رفتن‪ ،‬جونگکوک ترجیح داد به سمت گوشه کالب‬
‫که به وضوح ارومتر بود‪ ،‬بره تا بشینه و در ارامش ابجوش رو بنوشه‪.‬‬
‫شاید اینجوری راهی داشت که بعدا بدون اینکه کسی متوجه بشه‪،‬‬
‫یواشکی از اونجا بره‪.‬‬
‫کاناپه مخملی بزرگ و بنفشی کل دیوار رو پوشونده بود و میزهای‬

‫مرمری مشکی و کوچیکی جلوش بود تا مشتریان نوشیدنشون رو اونجا‬
‫بذارن‪ .‬روی همون دیوار‪ ،‬کاغذ دیواری سیاه و سفیدی با گلهای شبیه‬
‫به اون گلهایی که ازشون میخواستن به شکل تتو روی پوستشون‬
‫بکشن‪ ،‬کشیده شده بود و یه اینه بزرگ با قاب نقرهای وسطش نصب‬
‫‪447‬‬
‫شده بود‪ .‬باالی اونها‪ ،‬چراغ بزرگی با دهها توپهای ایینهای‬

‫دراندازههای مختلف که ترکیبی از نورهای بنفش و افراد مست رو‬
‫منعکس میکرد‪ ،‬نصب شده بود‪.‬‬
‫جونگکوک قلپی از ابجوش نوشید‪ .‬زیاد طرفدار الکل نبود‪ ،‬درست‬

‫برعکس جیمین که همیشه روح پارتی بود‪.‬‬
‫جونگکوک با بیتفاوتی و حتی کسالت به افراد جوونی که به طرز‬

‫خستگی ناپذیری با نوشیدنی و سیگار توی دستشون میرقصیدن‪ ،‬نگاه‬
‫کرد و نگاهی به بهترین دوستش و انسانهایی که باهاش اومده بودن و‬
‫نزدیک بار توی یه دایره باهم میرقصیدن‪ ،‬انداخت‪.‬‬
‫چشمهاش مصرانه روی پسری با موهای نرم و نقرهای چرخید که‬

‫پیرهن ساتن قرمزش رو توی شلوار جین مشکی و تنگش فرو کرده‬
‫بود‪ ،‬حتی اگر مغز جونگکوک مجازاتش کرد و با بدترین اسمها‬
‫صداش میکرد‪.‬‬
‫‪448‬‬
‫چشمهای تهیونگ بسته بود‪ ،‬درحالی که با ریتم حرکت میکرد و‬

‫کمرش به شکل مسحورکنندهای تکون میخورد‪ .‬همون لحظه انسان‬
‫یکدفعه چشمهاش رو باز کرد و به چشمهای جونگکوک نگاه کرد که‬
‫خوناشام نگاهش رو ازش گرفت و خودش رو از لحاظ ذهنی بخاطر‬
‫اینکه گیر افتاده بود‪ ،‬تنبیه کرد‪ .‬نه اینکه واقعا بخواد به تهیونگ خیره‬
‫بشه‪ .‬البته که کامال ناخوداگاه بود‪.‬‬
‫جونگکوک به عنوان بهونه دوباره روی ابجوش تمرکز کرد و وقتی‬

‫میخواست اون مایع زرد رنگ و کفدار رو تموم کنه‪ ،‬دختری‬
‫کنارش نشست‪ .‬سعی کرد بیتفاوت بمونه و صورت اغراقامیز و پاهای‬
‫الغرش که درمعرض دید بود‪ ،‬نادیده بگیره‪ ،‬اما به نظر میرسید که اون‬
‫دختر نقشه دیگهای داشت‪ .‬اون دختر یه دامن سفید تنگ و کوتاه با‬
‫کراپ تاپ مشکی پوشیده بود و صورتش بیش از حد به جونگکوک‬
‫نزدیک بود‪.‬‬
‫‪-‬به به سالم‪.‬‬
‫‪449‬‬
‫دختر با اغوا زمزمه کرد و خوناشام باید جلوی خودش رو میگرفت تا‬
‫چشمهاش رو نچرخونه‪.‬‬
‫‪-‬چیزی میخوای؟‬
‫جونگکوک پرسید و باالخره نگاهی به دختر انداخت‪.‬‬
‫دختر برای چند ثانیه غافلگیر شد‪ ،‬تا اینکه پوزخندی روی لبهای‬
‫قرمزش نقش بست‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬قراره رک باشیم‪ ،‬مگه نه؟ ازش خوشم اومد‪.‬‬
‫دختر گفت و لب پایینش رو گزید‪.‬‬
‫‪450‬‬
‫‪-‬برای شروع دوست دارم اسمت رو بدونم‪ .‬اسم من میسوکه‪.‬‬
‫این بار‪ ،‬جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬گورت رو گم کن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دوباره به زمین رقص نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید؟‬
‫‪-‬شنیدی چی گفتم‪ .‬گورت رو گم کن‪ .‬نمیخوام کاری باهات داشته‬

‫جونگکوک با لحن خشک و سردی گفت و به چشمهاش اجازه داد‬

‫دوباره روی شخص خاصی قرار بگیره‪.‬‬
‫‪451‬‬
‫دختر با تمسخر خندید و چیزی شبیه " اشغال" زمزمه کرد‪ ،‬اما از روی‬
‫کاناپه مخملی بنفش بلند شد و دنبال مرد دیگهای که ممکن بود بهش‬
‫عالقه نشون بده‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫اما جونگکوک نمیتونست بیشتر از این به چیزی که دختر انجام داد یا‬
‫گفت عالقهای نشون بده‪ ،‬نه زمانی که دو دست ناشناس ناگهان دور‬
‫کمر تهیونگ حلقه شد‪.‬‬
‫احساس جدید و عجیبی خون سرد و تیرهای که توی رگهاش‬

‫میچرخید‪ ،‬منجمد کرد و کوههای یخی درست کرد که قسمت پایین‬
‫شکمش رو به طرز ناخوشایندی خراش داد که پشت تهیونگ به سینه‬
‫مرد قد بلند با صورت مشخص و موهای قهوهای روشن چسبید‪.‬‬
‫اون دو با ریتم اهنگ رقصیدن‪ ،‬درحالی که اون دستهای خوشبخت‬

‫روی کمر تهیونگ موندن و از این طرف به اون طرف تکون خوردن‪.‬‬
‫مرد پسر مقابلش رو به خودش نزدیکتر کرد‪ ،‬تا اینکه باسن تهیونگ‬
‫‪452‬‬
‫برامدگی مرد ناشناس رو لمس کرد‪ .‬جونگکوک نمیتونست جلوی‬

‫نگاهکردنش رو بگیره و زیر شکمش با دیدن صحنه رو به روش به طرز‬
‫ناخوشایندی منقبض شد‪.‬‬
‫اما طولی نکشید تا تهیونگ از مرد دور بشه و بیعالقهبودنش رو به‬

‫رقصیدن با مرد نشون بده‪ .‬جونگکوک پوزخندی زد‪ ،‬حتی اگر‬
‫نمیدونست که داشت اون کار رو انجام میداد‪ .‬مخصوصا وقتی که‬
‫صورت مرد از ردشدن نارضایتی محض رو نشون میداد‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش فکر کرد از این فرصت که جیمین حواسش با‬

‫رقصیدن با یونگی پرت شده بود‪ ،‬استفاده کنه تا از کالب فرار کنه که‬
‫تهیونگی رو دید که به دوستهاش‪ ،‬هوسوک و نامجون‪ ،‬نزدیک شد‪،‬‬
‫چیزی توی گوششون زمزمه کرد و دوتا پسر دیگه سری تکون دادن‪.‬‬
‫کمی بعد‪ ،‬تهیونگ از بین افراد حاضر توی پیست رقص گذشت و به‬
‫سمت خروجی بار رفت‪.‬‬
‫‪453‬‬
‫خوناشام خرخری کرد‪ .‬با خودش فکر کرد احتماال به محض اینکه‬
‫تهیونگ میدید جونگکوک هم کالب رو ترک کرده‪ ،‬با گفتن "‬
‫دوباره داری تعقیبم میکنی؟ " بهش میتوپید‪ .‬به همین دلیل‪ ،‬تصمیم‬
‫گرفت چند دقیقه دیگه شکنجه دردناکی که قرار بود توی اون دیسکو‬
‫باشه‪ ،‬تحمل کنه‪ ،‬اما توجهاش وقتی منحرف شد که همون مردی که‬
‫چند لحظه پیش با تهیونگ رقصید‪ ،‬از بین بقیه رد شد و به سمت در‬
‫خروجی رفت‪...‬‬
‫‪454‬‬
‫‪CH 8‬‬
‫جونگکوک با خودش فکر کرد از این فرصت که جیمین حواسش با‬

‫رقصیدن با یونگی پرت شده بود‪ ،‬استفاده کنه تا از کالب فرار کنه که‬
‫تهیونگی رو دید که به دوستهاش‪ ،‬هوسوک و نامجون‪ ،‬نزدیک شد‪،‬‬
‫چیزی توی گوششون زمزمه کرد و دوتا پسر دیگه سری تکون دادن‪.‬‬
‫کمی بعد‪ ،‬تهیونگ از بین افراد حاضر توی پیست رقص گذشت و به‬
‫سمت خروجی بار رفت‪.‬‬
‫خوناشام خرخری کرد‪ .‬با خودش فکر کرد احتماال به محض اینکه‬
‫تهیونگ میدید جونگکوک هم کالب رو ترک کرده‪ ،‬با گفتن "‬
‫دوباره داری تعقیبم میکنی؟ " بهش میتوپید‪ .‬به همین دلیل‪ ،‬تصمیم‬
‫گرفت چند دقیقه دیگه شکنجه دردناکی که قرار بود توی اون دیسکو‬
‫باشه‪ ،‬تحمل کنه‪ ،‬اما توجهاش وقتی منحرف شد که همون مردی که‬
‫چند لحظه پیش با تهیونگ رقصید‪ ،‬از بین بقیه رد شد و به سمت در‬
‫خروجی رفت‪.‬‬
‫‪455‬‬
‫ابروهای جونگکوک از کنجکاوی بهم گره خورد‪ .‬شاید فقط تصادفی‬

‫بود یا شاید مرد و تهیونگ باهم توافق کرده بودن که باهم اونجا رو‬
‫ترک کنن تا کمی فضای خصوصی و تفریح داشته باشن‪ ،‬اما چیزی‬
‫درون قلبش بهش میگفت که هیچکدوم از اونها نبود‪ .‬وقتی تهیونگ‬
‫رقصیدن با اون مرد ناشناس رو متوقف کرد‪ ،‬ابراز بیعالقگی و حتی‬
‫بیحوصلگی روی اجزای صورت تهیونگ مشخص بود‪.‬‬
‫بدن جونگکوک قبل از اینکه مغزش بتونه پردازش کنه که دقیقا داشت‬
‫چیکار میکرد‪ ،‬از روی کاناپه مخملی بنفش رنگ بلند شد و پاهاش‬
‫اون رو به بیرون رفتن و رهاشدن از دود و عرق سوق داد‪.‬‬
‫خب شاید زمان بدی برای رفتن نبود‪ ،‬مگه نه؟‬
‫وقتی پوستش باالخره هوای سرد و نمناک رو پذیرفت‪ ،‬نگاهش روی‬

‫گروهی از افراد که برای لحظهای کالب رو ترک کردن تا هوای تازه‬
‫بگیرن و صف ورودی کالب که توی ساعت گذشته به طور قابل‬
‫‪456‬‬
‫توجهی بیشتر شده بود‪ ،‬چرخید‪ ،‬اما چشمهاش پسری که دنبالش بود‪،‬‬
‫پیدا نکرد که احتماال به این معنا بود که تهیونگ با اون مرد ناشناس به‬
‫خونه رفته بود‪.‬‬
‫جونگکوک با قورت دادن طعم تلخ غیرمنتظرهای که به سینه و گلوش‬

‫هجوم برد‪ ،‬به سمت خیابونی که اون رو به خلوت خوابگاهش‬
‫برمیگردوند‪ ،‬رفت که یکدفعه دوتا صدای خفه پردهی گوشش رو‬
‫لرزوند‪.‬‬
‫نمیتونست با سروصدای کرکننده اهنگی که توی کالب پخش‬

‫میشد‪ ،‬به وضوح کلمات رو تشخیص بده‪ ،‬اما یکی از صداها ضربان‬
‫قلبش رو تندتر کرد و این دلیل براش کافی بود تا قدرت شنواییش رو‬
‫به حداکثر برسونه‪.‬‬
‫جونگکوک با نادیدهگرفتن بیت اهنگ کالوین هریس‪ ،‬بدون شک‬

‫صدای تهیونگی که زمزمه میکرد " ولم کن‪ ،‬دستت رو بکش! "‬
‫‪457‬‬
‫تشخیص داد‪ .‬خوناشام صدا رو دنبال کرد و با قدمهای شتابزده جلو‬

‫رفت‪ ،‬تا اینکه توی چند متری کالب شبانه‪ ،‬به کوچه تاریکی رسید‪.‬‬
‫همون مرد اونقدری دست تهیونگ رو محکم گرفته بود که بند‬

‫انگشتهاش سفید شده بود و پوست برنزه تهیونگ احتماال از اون‬
‫خشونت شدید کبود میشد‪ .‬تهیونگ سعی میکرد خودش رو از مرد‬
‫دور کنه‪ .‬بهش لگد میزد و بدنش رو دیوانهوار تکون میداد تا از شر‬
‫چنگ محکمی که روی دستش بود‪ ،‬خالص بشه‪ ،‬اما مرد به طور قابل‬
‫توجهای بلندتر و قویتر بود و برای نگه داشتن تهیونگ مشکلی‬
‫‪-‬ولم کن‪ ،‬مرتیکه چندش!‬
‫تهیونگ دوباره داد زد و مقاومت کرد‪ ،‬اما مرد با خشونت چونهاش رو‬
‫گرفت و اون رو به عقب هل داد‪ ،‬تا اینکه پشت تهیونگ به دیوار‬
‫اجری کثیف و قدیمی برخورد کرد‪.‬‬
‫‪458‬‬
‫مرد یکی از دستهاش رو روی دهن تهیونگ گذاشت تا جلوی جیغ‬

‫زدنش رو بگیره‪ ،‬درحالی که دست دیگهاش رو با گرسنگی روی رون‬
‫برامده پسر کشید‪.‬‬
‫تهیونگ سعی کرد داد بزنه‪ ،‬اما انگشتهای خشن و کج مرد روی‬
‫دهنش بهش اجازه نمیداد و اشکهای کوچیکی از گوشه چشمهاش‬
‫سرازیر شد‪.‬‬
‫عصبانیت فراطبیعیای به جونگکوک هجوم برد‪ ،‬اون یه حالت‬

‫احساسی شدید ناشی از نارضایتی و خشم بود‪ .‬دستهاش رو جوری‬
‫محکم مشت کرد که برای لحظهای‪ ،‬خوناشام با خودش فکر کرد‬
‫چطوری انگشتهاش از دستهاش نیفتاد‪.‬‬
‫اخرین چیزی که جونگکوک به یاد داشت این بود که چشمهاش‬

‫چیزی که واقعا داشت اتفاق میافتاد‪ ،‬تحلیل کرد و فاصلهای که بین‬
‫خودش و مرد نفرتانگیزی که تهیونگ رو طوری نگه داشته بود که‬
‫‪459‬‬
‫انگار یه تیکه گوشت فاکی بود‪ ،‬کم کرد و اون رو محکم هل داد‪.‬‬
‫احتماال محکمتر از چیزی که باید‪ ،‬انجامش داد چون اون مرد به معنای‬
‫واقعی پرواز کرد و با صدای زشتی چند متر اونطرفتر به پشت روی‬
‫زمین افتاد‪.‬‬
‫جونگکوک فعالً صورت شوکه و ترسیده تهیونگ رو نادیده گرفت و‬

‫به سمت مردی که روی زمین بود و از درد میپیچید‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫خب‪ ،‬متاسفانه زندهست‪ .‬جونگکوک با تلخی فکر کرد‪.‬‬
‫جونگکوک یقهی مرد رو گرفت و به چونهاش مشت زد‪ .‬این بار شدت‬
‫ضربهاش رو کنترل کرد‪ .‬مرد خون سرفه کرد و تهیونگی که کامال‬
‫توی شوک بود‪ ،‬داد زد و به سمت اونها رفت‪.‬‬
‫جونگکوک از وضعیت اسیبپذیری مرد که مقابلش روی زمین دراز‬

‫کشیده بود و از زمانی هیپنوتیزمش به بهترین وجه عمل میکرد‪،‬‬
‫‪460‬‬
‫استفاده کرد و دوباره یقهی مرد رو گرفت‪ ،‬تا اینکه صورت خونی و‬
‫کبود مرد فقط چند اینچ از صورت خوناشام فاصله داشت‪.‬‬
‫خوناشام عمیقاً توی چشمهای مرد خیره شد و زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬تو چیزی از سقوط غیرعادیت بخاطر نمیاری‪ .‬تو صورت من رو‬

‫بخاطر نمیاری‪.‬‬
‫انسان سری تکون داد‪ .‬صورتش کامال بیتفاوت بود و چشمهاش به‬
‫خوناشام خیره شده بود‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک! جونگکوک‪ ،‬بسه!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دستش رو گرفت و سعی کرد اون رو بکشه‪ ،‬اما‬

‫خوناشام محکم سرجاش موند‪.‬‬
‫‪461‬‬
‫‪-‬دیگه انگشت فاکیت بهش نمیخوره‪ ،‬شنیدی؟‬
‫جونگکوک کلمات رو مقابل صورت ترسیده مرد به زبون اورد‪.‬‬
‫‪-‬نه تهیونگ و نه هیچکس دیگه‪ .‬تو یه انسان نفرتانگیزی که نمیتونی‬

‫جواب نه بشنوی‪ .‬امیدوارم این برات درس عبرت بشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬پیرهن خونی مرد رو رها کرد و اجازه داد دوباره‬
‫روی زمین بیفته‪.‬‬
‫جونگکوک بلند شد و تهیونگ همچنان محکم بازوش رو گرفته بود‪،‬‬

‫اما انگشتهاش میلرزید و با ترس به مردی که روی زمین بود‪ ،‬نگاه‬
‫‪-‬بیا از اینجا بریم‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫‪462‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬دست انسان رو از بازوش کنار زد و درعوض مچ‬

‫دستش رو گرفت تا اون رو با خودش بکشه‪ ،‬اما تهیونگ مقاومت کرد‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و نگاهش بین خوناشام و مرد خونی چرخید‪.‬‬
‫‪-‬ما نمیتونیم اینجا ولش کنیم‪...‬‬
‫‪-‬واقعا؟ االن نگران اونی؟ بعد از کاری که باهات کرد؟‬
‫‪-‬نه‪ ...‬یعنی اره‪ ...‬نمیتونم وقتی اینجوریه تنها ولش کنم‪.‬‬
‫‪463‬‬
‫‪-‬اون فقط یه مشت بود‪ .‬اون حالش خوبه و بزودی یکی میاد و پیداش‬
‫میکنه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬نزدیک بود صبرش رو از دست بده‪.‬‬
‫‪-‬اون فقط یه مشت نبود‪ ،‬جونگکوک! اون‪ ...‬اون عمالً پرواز کرد! تو‪...‬‬
‫تو چیکار‪ ...‬چطوری این کار رو کردی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ .‬چشمهاش گشاد شده بود و ناباوری و سردرگمی رو‬

‫منعکس میکرد‪.‬‬
‫جونگکوک میدونست که دیر یا زود باهاش رو به رو میشد‪ .‬این‬

‫واضح بود که تهیونگ متوجه اون فشار و سقوط غیرمعمول شد و اون‬
‫رو دید‪ .‬جونگکوک احمق بود‪ .‬اجازه داد که عصبانیتش بلندتر صحبت‬
‫کنه و باعث بشه که اشتباه جدیای انجام بده‪ ،‬اما نمیتونست حقیقت‬
‫رو به تهیونگ بگه‪ ،‬البته که نمیتونست‪.‬‬
‫‪464‬‬
‫‪-‬تو فقط توی شوکی و گیج شدی‪ ،‬تهیونگ‪ .‬داری چیزهایی رو‬
‫میبینی که وجود ندارن‪.‬‬
‫جونگکوک سعی کرد وضعیت رو کنترل کنه‪ .‬نمیخواست از قدرت‬

‫هیپنوتیزمش روی تهیونگ استفاده کنه‪ .‬خودش زیاد عالقهای بهش‬
‫نداشت‪ .‬جونگکوک در نیاز شدید از این قدرت استفاده میکرد و‬
‫ترجیح میداد که وقتی فرصتش رو داشت‪ ،‬از انجام اون کار دوری کنه‬
‫و در این مرحله‪ ،‬از سردرگمی و ترس تهیونگ استفاده کرد تا‬
‫متقاعدش کنه که ذهنش اغراق کرده و اون رو فریب داده‪.‬‬
‫تهیونگ چیزی نگفت و فقط به جونگکوک و مردی که از درد‬

‫میپیچید‪ ،‬نگاه میکرد‪ ،‬طوری که انگار یه مسابقه تنیس میدید‪.‬‬
‫جونگکوک اهی کشید‪.‬‬
‫‪465‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬اگه بهت حس بهتری میده‪ ،‬به امبوالنس یا پلیس زنگ بزن‪.‬‬
‫کاری که فکر میکنی بهتره و وجدانت رو راحت میکنه‪ ،‬انجام بده‪.‬‬
‫من فقط کاری که باید میکردم‪ ،‬انجام دادم چون سعی کردم بهت‬
‫کمک کنم‪.‬‬
‫با اون‪ ،‬جونگکوک برای اخرین بار نگاهی به تهیونگ انداخت و‬

‫برگشت‪ .‬اماده بود یکبار برای همیشه به خوابگاهش برگرده‪ ،‬اما دست‬
‫تهیونگ تکیهگاهش رو توی دست جونگکوک پیدا کرد‪ ،‬طوری که‬
‫انگار انگشتهای سرد و خونیش برای تهیونگ توی دریای ازادی‪،‬‬
‫شناور بود‪.‬‬
‫‪-‬تنهام‪ ...‬لطفا تنهام نذار‪.‬‬
‫تهیونگ با چشمهای اشکالودی التماس کرد و انگشتهای لرزونش‬

‫دست خوناشام رو گرفت‪.‬‬
‫‪466‬‬
‫تو باید از من بترسی‪ ،‬تهیونگ‪ .‬ناخوداگاه جونگکوک فکر کرد‪.‬‬
‫اما جنبه غیرمنطقیش که تا همین اواخر جونگکوک حتی نمیدونست‬

‫وجود داره‪ ،‬درجواب جیغ میزد و تقال میکرد و باعث شد که دستش‬
‫رو با دست تهیونگ گره بزنه‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد و گفت‪:‬‬
‫‪-‬تنهات نمیذارم‪ .‬و اگر این حس بهتری بهت میده‪ ،‬میتونیم به مسئول‬
‫حراست کالب بگیم که اینجا پیداش کردیم‪ ،‬باشه؟‬
‫این همه مهربونی و دلسوزی برای کسی که لیاقت یه ذره از این‬

‫احساسات رو نداره‪ ،‬از کجا میاد؟ این مرد باید توی جهنم بسوزه‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪467‬‬
‫اما وقتی چشمهای ارومتر تهیونگ روش قرار گرفت و ممنونی زمزمه‬
‫کرد‪ ،‬به سرعت جوابش رو گرفت‪.‬‬
‫‪-‬فقط باید اول دستهام رو تمیز کنم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و به دستش که با لکههای خون کثیف شده‬

‫بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬وایسا‪ .‬من دستمال دارم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دست جونگکوک رو رها کرد‪ .‬بدون لمسش‪ ،‬دستش‬

‫سردتر شد‪ .‬دنبال روسری تزیینی اما کاربردی که توی جیب پیرهن‬
‫ساتن قرمز رنگش بود‪ ،‬گشت‪.‬‬
‫‪-‬بیا اینجا‪ .‬بذار بهت کمک کنم که تمیزش کنی‪.‬‬
‫‪468‬‬
‫‪-‬خودم میتونم‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت گفت و سعی کرد اون پارچه مشکی رو از‬

‫دست تهیونگ بگیره‪ ،‬اما انسان اون رو کنار زد و دستش رو محکم و‬
‫درعین حال ظریف نگه داشت‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو و بذار بهت کمک کنم‪ .‬این کمترین کاریه که میتونم انجام‬
‫بدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما قبول کرد‪.‬‬
‫‪-‬انگار یکی به مود بد معمولش برگشته‪.‬‬
‫‪-‬متخصص مود خوب داره این رو میگه‪.‬‬
‫‪469‬‬
‫تهیونگ با تمسخر گفت و با مالیمت دستمال رو روی انگشتهای‬

‫باریک جونگکوک کشید تا تمام لکههای خون رو پاک کنه‪.‬‬
‫بعد از اطالعدادن به حراست و زنگزدن به امبوالنس‪ ،‬تهیونگ به‬

‫وضوح ارومتر شد‪ ،‬احتماال به این دلیل که وجدان راحتتری داشت‬
‫که مرد رو در اون وضعیت توی تاریکی رها نکرده بود‪.‬‬
‫انسان به جونگکوک گفت که فقط برای هوای تازه بیرون اومده بود‪،‬‬
‫بنابراین توی جیب شلوارش دنبال گوشیش گشت تا به هوسوک پیام‬
‫بده و بهش خبر بده که با جونگکوک به خوابگاه برمیگشت‪.‬‬
‫خوناشام میتونست حرفها و سواالت مصرانه جیمین برای رفتن با‬

‫تهیونگ رو تصور کنه‪ ،‬اما در این لحظه‪ ،‬تمایلی برای تنهاگذاشتن اون‬
‫پسر نداشت‪ .‬مخصوصا وقتی که با اون چشمهای ملتمسانه و اثاری از‬
‫اشک و ترسی که روی صورتش بود‪ ،‬ازش درخواست کرد‪.‬‬
‫‪470‬‬
‫بعد از چند دقیقه قدم زدن توی سکوتی راحت و عجیب‪ ،‬تهیونگ با‬
‫زمزمه پرسید‪:‬‬
‫‪-‬جیمین از دستت ناراحت نمیشه؟‬
‫جونگکوک از پهلو به انسان کنارش نگاه کرد و اخمی کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا باید از دستم ناراحت بشه؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر اینکه االن با منی‪ ...‬و کنار اون نیستی‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و خوناشام با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪471‬‬
‫‪-‬بعید بدونم که متوجه بشه‪ .‬منظورم اینه احتماال االن متوجه شده چون‬
‫به هوسوک خبر دادی‪ ،‬ولی با این حال‪ ،‬بعید بدونم که ناراحت بشه‪.‬‬
‫جونگکوک بدون اهمیت خاصی گفت‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ...‬باشه‪ .‬خب‪ ،‬احتماال جیمین از اون تایپهاست که مطمئنه‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و بعد چشمهاش گشاد شد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه دلیلی نداره که بهت اعتماد نداشته باشه‪ .‬درحقیقت‪ ،‬من‬
‫قرار نیست کاری بکنم‪ .‬ما قرار نیست کاری انجام بدیم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با دستهاش اشاره کرد و کلمه بامزه به طور پوچ و‬

‫ناگهانی توی مغز جونگکوک ظاهر شد‪ ،‬البته دو ثانیه بعد اون رو کنار‬
‫زد‪.‬‬
‫‪472‬‬
‫‪-‬داری درمورد چی حرف میزنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و سعی کرد حالت سرگرم شدهاش رو پنهان کنه‪.‬‬
‫‪-‬خودت میدونی‪...‬‬
‫تهیونگ با خجالت جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نمیدونم‪.‬‬
‫جونگکوک جدی گفت‪ ،‬با وجود اینکه از گمان اشتباه انسان خبر‬
‫‪-‬تو و جیمین باهم قرار نمیذارید؟‬
‫‪473‬‬
‫تهیونگ پرسید و از اینکه اون سوال رو مستقیم پرسیده بود‪ ،‬با خجالت‬
‫دستهاش رو جلوی دهنش گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک نتونست جلوی خندهاش رو بگیره‪ .‬به هرحال‪ ،‬شکش‬

‫درست بود‪ ،‬اما دیدن تهیونگی که اینطور فکر میکرد‪ ،‬خندهدار بود‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا چرا فکر کردی که من و اون دوست پسریم؟‬
‫‪-‬این یعنی نیستید؟‬
‫‪-‬معلومه که نه‪ .‬فکرشم چندشاوره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به خودش لرزید‪.‬‬
‫‪-‬چندشاوره چون اون یه پسره‪...‬؟‬
‫‪474‬‬
‫تهیونگ با زمزمه پرسید‪ ،‬اما جونگکوک سوال واقعیای که پشت‬

‫کلماتش بود‪ ،‬فهمید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬چندشاوره چون اون جیمینه‪ ،‬بهترین دوستم‪ .‬اون مثل برادرمه‪.‬‬
‫جونگکوک باالخره گفت‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬اوه! خیلی خب‪ ،‬باشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سرش رو تکون داد و گونههاش با قرمز روشنی رنگ‬

‫گرفت‪ .‬بدنش رو دراغوش گرفت و دستهاش رو دور بدنش محکم‬
‫کرد تا با پیرهن نازکی پوشیده بود‪ ،‬از خودش دربرابر هوای سرد‬
‫محافظت کنه‪.‬‬
‫‪-‬سردته؟‬
‫‪475‬‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ با چشمهای گردش بهش خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬از اینکه فقط با یه پیرهن بیرون اومدم‪ ،‬پشیمونم‪ ،‬اره‬
‫ولی الزم نیست کتت رو بهم قرض بدی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به طور رویایی به کت جین مشکی با استر پشمی سفید‬

‫که جونگکوک پوشیده بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من قصد نداشتم که کتم رو بهت قرض بدم‪.‬‬
‫لبهای اویزون تهیونگ ناپدید شد و حالتش با عصبانیت و دندونهایی‬

‫که بهم فشار میداد‪ ،‬جایگزین شد‪.‬‬
‫‪476‬‬
‫‪-‬تو واقعاً اشغالی!‬
‫تهیونگ منفجر شد‪ ،‬به قدمهاش سرعت داد و کمی جلوتر از‬
‫جونگکوک راه رفت‪.‬‬
‫خوناشام خندید‪ .‬گوشهاش هنوز به صدای خندههاش عادت نداشت‪.‬‬
‫وقتی باالخره محوطه دانشگاه رو توی ده متریشون دیدن‪ ،‬اولین قطره‬

‫بارون روی بینی جونگکوک افتاد‪ .‬جونگکوک به باال نگاه کرد و‬
‫ابرهای سیاهی که به اسمون شب هجوم بردن‪ ،‬دید‪ .‬همین االنش هم‬
‫میدونست چه چیزی درانتظار اونهاست‪.‬‬
‫چند ثانیه بعد‪ ،‬قطره به قطرات بارون تبدیل شد و دهها‪ ،‬صدها و هزاران‬
‫قطره سرازیر شد‪ ،‬تشنگی درختها و گلهایی که روی زمین بودن‪،‬‬
‫رفع کرد و همراه با یخبندون‪ ،‬شیشههای ماشینها رو نقاشی کرد‪ .‬بارون‬
‫اسمون و هرکسی که جرات میکرد بهش نگاه کنه‪ ،‬غمگین کرد و‬
‫‪477‬‬
‫صورتهایی که با تغییر اب و هوا غافلگیر شده بودن‪ ،‬خیس کرد‪،‬‬

‫درست مثل صورت تهیونگ و جونگکوک‪.‬‬
‫‪-‬وای خدا‪ .‬داره بارون میاد! جونگکوک بدو!‬
‫تهیونگ داد زد‪ ،‬بیفایده موهای نقرهایش رو با دستهاش پوشوند و به‬

‫سمت ساختمون خوابگاه دویید‪.‬‬
‫جونگکوک دنبالش کرد و به این اهمیتی نداد که پاهاش کمی سریعتر‬

‫از انسانها میدویید چون بارونی که به طور سیلآسایی میبارید‪،‬‬
‫پردهای به وجود اورد که دید کسایی که بهش نگاه میکردن‪ ،‬ضعیف‬
‫وقتی هردوشون باالخره به ورودی ساختمون رسیدن و توسط سایهبون‬

‫بزرگی ازشون محافظت شد‪ ،‬تهیونگ با خستگی نفس نفس زد و‬
‫‪478‬‬
‫اینجاست که جونگکوک به یاد اورد که اون هم باید همین کار رو‬

‫میکرد تا مشکوک نباشه‪.‬‬
‫‪-‬من قبلش سردم بود‪ ...‬االن دیگه کامل خیس شدم‪.‬‬
‫تهیونگ ناله کرد‪ ،‬در شیشهای بزرگ رو باز کرد و وارد ساختمون‬
‫گرمتر شد‪.‬‬
‫هردو به راهرویی رسیدن که اونها رو به سمت خوابگاهشون میبرد‪.‬‬

‫قطرات اب از روی پوستشون جاری میشد و از موهای بهم ریختهشون‬
‫میچکید‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک با کنجکاوی روی شونههای تهیونگ چرخید و‬

‫تا دستها و سینهاش کشیده شد که به وضوح بخاطر پیرهن خیسی که‬
‫به پوستش چسبیده بود‪ ،‬مشخص بود‪.‬‬
‫‪479‬‬
‫جونگکوک از خلسه دراومد و نگاهش با چشمهای انسان برخورد کرد‬

‫که تهیونگ گلوش رو صاف کرد و با صدای بمی گفت‪:‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬درمورد اون روز‪ ...‬درمورد اتفاقی که تقریبا بین ما‬

‫افتاد‪...‬‬
‫جونگکوک باید میدونست که تهیونگ قرار نبود اون موضوع رو بعد‬

‫یک هفته فراموش کنه‪.‬‬
‫‪-‬موضوع چیه؟‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ .‬به خوبی میدونست هیچ راهی برای پیچوندن‬
‫اون موضوع نداشت‪.‬‬
‫‪480‬‬
‫جونگکوک میتونست قسم بخوره که سعی کرد نگاهش روی‬

‫چشمهای قهوهای و متاسف تهیونگ ثابت بمونه‪ ،‬نه قطرات بارونی که‬
‫به ارومی‪ ،‬به طرز خیلی ارومی‪ ،‬از پیشونی تهیونگ تا بینیاش سرازیر‬
‫شد و باالخره روی لبهای قلبیاش فرود اومد‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ زبونش رو روی دهنش کشید تا قطرههای ناخواسته‬

‫بارون رو پاک کنه‪ ،‬جونگکوک سعی کرد بهش خیره نشه‪.‬‬
‫‪-‬من نمیخواستم‪ ...‬نمیخواستم حس بدی بهت بدم‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم چی توی فکرم بود که اونجوری واکنش نشون دادم ولی‬

‫متاسفم‪ .‬باید میفهمیدم که این رو نمیخواستی و منزجر شدی‪...‬‬
‫میدونم که از حدم گذشتم و تمام هفته سعی کردم که ازت معذرت‬
‫خواهی کنم ولی فقط االن فرصتش رو دارم‪.‬‬
‫‪481‬‬
‫انسان به سرعت گفت و کلماتش رو گم کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی به هرحال توهم باهام عوضی بودی‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد و دستهاش رو جلوی سینهاش جمع کرد‪ ،‬نه‬

‫بخاطر سرمای یخبندونی که احساس میکرد‪ ،‬بلکه بخاطر اینکه‬
‫جونگکوک با چنان شدتی بهش نگاه میکرد که میتونست با چاقو‬
‫اون رو ببره‪.‬‬
‫‪-‬من ازت منزجر نشدم‪...‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬به نظر میرسید اون تنها چیزی بود که جونگکوک‬
‫از کلمات بیشماری که از دهن تهیونگ دراومد‪ ،‬متوجه شد چون به‬
‫جای توجهکردن به جمالت‪ ،‬حروف و صداها‪ ،‬جونگکوک‬
‫نمیتونست نگاه مسحورش رو از اون لبهای جذاب و فریبنده بگیره‪.‬‬
‫‪482‬‬
‫‪-‬واقعا نشدی؟‬
‫تهیونگ با زمزمه پرسید‪.‬‬
‫این جونگکوک بود که بین اون دو خوناشام بود‪ .‬این جونگکوک بود‬
‫که میتونست هرانسانی رو هیپنوتیزم کنه‪ .‬این جونگکوک بود که‬
‫قدرت این رو داشت که هرکسی رو به زانو دربیاره‪.‬‬
‫ولی االن؟ نقشهاشون برعکس شده بود‪.‬‬
‫به نظر میرسید بدن جونگکوک با طناب حرکت کرد‪ ،‬اون رو‬
‫عروسک خیمه شب بازی کرد و به سمت تهیونگ برد‪.‬‬
‫انسان با حرکت ناگهانیش گیج شده بود‪ .‬ناخوداگاه‪ ،‬تهیونگ عقب‬

‫رفت و پشتش به دیواری که کنار در شصت و چهار بود‪ ،‬برخورد کرد‪.‬‬
‫‪483‬‬
‫جونگکوک هیچوقت نگاه تاریک و نافذش رو از چشمهای تهیونگ‬

‫نگرفت و بدون هیچ تردیدی‪ ،‬با یه دست کمر انسان رو گرفت و با‬
‫دست دیگهاش گردنش رو نگه داشت‪.‬‬
‫فقط یکبار‪ .‬فقط یکبار نیاز دارم که اون لبها رو امتحان کنم و بچشم‪.‬‬
‫این همون جنبه غیرمنطقی جونگکوک بود‪.‬‬
‫تا میتونی ازش دور شو‪ .‬مغزش فریاد میزد‪.‬‬
‫ولی جونگکوک باید میدونست‪.‬‬
‫باید میدونست که هیچکس فقط یکبار توی وسوسه غرق نمیشد‪.‬‬
‫جونگکوک یک ثانیه هم تلف نکرد و با عجله لبهاش رو روی‬

‫لبهای تهیونگ کوبید‪ .‬چند ثانیه طول کشید تا انسان واکنش متقابل‬
‫‪484‬‬
‫نشون بده‪ .‬احتماال اتفاقی که درحال رخ دادن بود‪ ،‬براش غیرقابل باور‬
‫بود‪ ،‬اما حقیقت اینه به جای اینکه جونگکوک رو کنار بزنه‪ ،‬اون رو با‬
‫همون خشونت بوسید‪.‬‬
‫لبهاشون به شدت روی هم حرکت کرد و روزی روزگاری‪،‬‬

‫جونگکوک واقعا فکر میکرد که هیچ وقت چیزی به اندازه خونی که‬
‫دوست داشت بنوشه‪ ،‬اعتیاداور نبود‪ ،‬اما به وضوح اشتباه میکرد‪.‬‬
‫دهن تهیونگ میتونست مثل یه ماده مخدر یا هر ماده دیگهای که شبیه‬

‫به چیزی که توی زهر خوناشامها بود‪ ،‬باشه چون جونگکوک کامال‬
‫احساس سرخوشی میکرد‪.‬‬
‫جونگکوک نمیتونست توی خودش قدرتی پیدا کنه که کنار بره و‬

‫حتی نفس بکشه‪ ،‬مخصوصا وقتی که فرصت داشت لبهای صورتی‬
‫پسر مقابلش رو ببوسه و بلیسه‪ ،‬اما برعکس اون‪ ،‬تهیونگ ظرفیت‬
‫‪485‬‬
‫ریهاش طوالنی نبود‪ ،‬بنابراین انسان با اکراه خودش رو کنار کشید و‬

‫نفس نفس زد‪.‬‬
‫جونگکوک بدون اینکه بتونه نگاه تهیونگ رو تحمل کنه‪ ،‬از زمانی که‬
‫پسر نفس میگرفت‪ ،‬استفاده کرد تا فک و گردنش رو بچشه و وقتی‬
‫احساس کرد که تهیونگ توی اغوشش ذوب شد‪ ،‬میتونست قسم‬
‫بخوره که زانوهای پسر ضعیفتر شد‪.‬‬
‫دستهای تهیونگ توی موهای تیره جونگکوک فرو رفت و به ارومی‬

‫موهاش رو کشید‪ ،‬درحالی که خوناشام بوسههای خیسی درامتداد‬
‫گردن برنزه انسان گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک میتونست رگ کاروتید تهیونگ که به طرز خوشمزهای‬

‫زیر زبونش نبض میزد‪ ،‬احساس کنه و باید اعتراف میکرد که باید‬
‫کمی خود کنترلی اراده میکرد تا جلوی خارجشدن دندونهای نیشش‬
‫‪486‬‬
‫رو از لثهاش بگیره‪ ،‬اما حقیقتاً درحال حاضر دنبال نوع دیگهای از اعتیاد‬
‫بود‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک قسمت حساس زیر گوشش رو مکید‪ ،‬تهیونگ‬

‫بیشرمانه ناله کرد که باعث شد خوناشام هرکاری که انجام میداد‪،‬‬
‫متوقف کنه‪.‬‬
‫‪-‬در رو باز کن‪.‬‬
‫خوناشام روی لبهاش زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬ها؟‬
‫تهیونگ با گیجی پرسید‪ .‬همچنان چشمهاش بسته بود‪.‬‬
‫‪487‬‬
‫‪-‬در رو باز کن یا خوشت میاد تماشاچی داشته باشی؟‬
‫خوناشام پرسید و بعد بوسه کوتاهی روی لبهای تهیونگ گذاشت‪.‬‬
‫به نظر میرسید که اون تهیونگ رو یاد زمان و مکان انداخت چون‬
‫چشمهاش رو باز کرد و دیوانهوار توی جیب شلوارش دنبال کلیدهاش‬
‫گشت‪.‬‬
‫با دستهای لرزون‪ ،‬تهیونگ در رو باز کرد و به دیوار ورودی تکیه‬

‫داد تا اجازه بده جونگکوک هم وارد بشه‪ .‬نگاهشون در میلی ثانیه باهم‬
‫برخورد کرد و جونگکوک دراتاق رو با دست هل داد‪ .‬هیچکدومشون‬
‫نمیدونستن این بار چه کسی ابتکار عمل رو بدست گرفت‪ ،‬اما حقیقت‬
‫اینه که لبهاشون دوباره همدیگه رو پیدا کرد‪.‬‬
‫نوک انگشتهای تهیونگ با تردید از گردن جونگکوک پایین رفت‪،‬‬

‫به سمت یقه کتش کشیده شد و اون رو به سمت اتاق خوابش کشید‪.‬‬
‫‪488‬‬
‫دهنهاشون برای اینکه یک ثانیه از هم دور بشه‪ ،‬امتناع میکرد و کامال‬

‫توی همدیگه گم شده بودن‪ .‬دستهای جونگکوک محکم کمر‬
‫تهیونگ رو گرفت و با حالت ناخوشایندی به سمت جایی که انسان‬
‫اون رو میبرد‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫تهیونگ یکدفعه خودش رو از لمس جونگکوک کنار کشید و برای‬

‫لحظهای‪ ،‬خوناشام دلسرد شد که شاید لبهاش اونقدری خوششانس‬
‫نبود که دوباره تهیونگ رو ببوسه‪ ،‬اما انسان فقط در اتاق رو قفل کرد‪.‬‬
‫وقتی دوباره برگشت‪ ،‬جونگکوک بدون اینکه زمانی تلف کنه کمر‬
‫تهیونگ رو محکم گرفت‪ ،‬اون رو از روی زمین بلند کرد و کمر‬
‫تهیونگ روی تشک تختش فرود اومد‪ .‬خوناشام خودش رو روی‬
‫ارنجهاش روی تخت انداخت‪ ،‬روی پسر مو نقرهای خیمه زد و کامال‬
‫تهیونگ رو گیر انداخت‪.‬‬
‫‪-‬فقط برای اینکه روشن بشه میگم‪...‬‬
‫‪489‬‬
‫تهیونگ به سختی کلمات رو به زبون اورد چون دستهای کنجکاو‬

‫جونگکوک روی دندههاش چرخید و موهای بدنش رو سیخ کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو همچنان اشغالی و من ازت متنفرم‪.‬‬
‫‪-‬اینقدر پرو نباش و به چیزی جز این فکر نکن چون حسمون متقابله‪.‬‬
‫جونگکوک بین بوسههاش جواب داد‪ .‬نفس گرمش به ترقوههای‬

‫تهیونگ برخورد کرد و باعث شد ناله بمی از دهنش خارج بشه‪.‬‬
‫دستهای تهیونگ محکم گردن جونگکوک رو نگه داشت و اون رو‬

‫باال کشید تا لبهاشون دوباره توی بوسهای نه چندان عجوالنه و‬
‫‪490‬‬
‫جسورانه‪ ،‬بلکه نسبتاً شهوتانگیز و اروم روی هم قرار بگیره‪ ،‬طوری که‬
‫انگار میخواستن ذره ذره از دهنهاشون رو کشف کنن‪.‬‬
‫برامدگی بین پاهای جونگکوک به طرز دردناکی به پارچه شلوارش‬

‫فشار میاورد و این بار‪ ،‬این تهیونگ بود که پوست گردنش رو مکید و‬
‫لیسید‪ .‬جونگکوک سعی کرد تا ناله نکنه و اون رضایت رو به تهیونگ‬
‫نده‪.‬‬
‫ولی موفق نبود‪ ،‬نه وقتی که دندونهای انسان با مالیمت الله گوشش‬
‫رو گزید و اون رو کشید‪ .‬جونگکوک میتونست قسم بخوره که‬
‫ستارهها رو دید‪.‬‬
‫خوناشام دندونهای تهیونگ که روی پوستش کشیده شد‪ ،‬احساس‬

‫کرد و بالفاصله باسنش رو روی انسان حرکت داد و برامدگیهاشون‬
‫رو به طرز خوشمزهای به هم مالید‪.‬‬
‫‪491‬‬
‫متاسفانه یا خوشبختانه‪ ،‬قبل از اینکه به مرحله جدیدی برسن‪ ،‬بین تنفس‬

‫سریع و نالههاشون‪ ،‬جونگکوک ورود و چرخش یه جسم فلزی رو‬
‫توی سوراخ چوبی تشخیص داد‪.‬‬
‫جونگکوک ناگهان از جاش بلند شد و لبهای قرمز و متورم تهیونگ‬

‫که با گیجی باز مونده بود‪ ،‬رها کرد‪.‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬به ارنجهاش تکیه داد و به جونگکوکی که سعی‬

‫میکرد موهای ژولیدهاش رو مرتب کنه‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اونها اینجان‪.‬‬
‫‪492‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و سردرگمی و درموندگیای که از نیمه‬

‫کارهموندن توی چشمهای تهیونگ بود‪ ،‬با زنگ هشدار و وحشت‬
‫جایگزین شد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ االن؟‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬از جاش بلند شد‪ ،‬لباسهاش رو مرتب کرد و روتختی‬
‫و ملحفههای روی تختش رو صاف کرد‪.‬‬
‫طوری که انگار از قصد بود‪ ،‬دو ضربه به در چوبی اتاق تهیونگ‬

‫برخورد کرد‪.‬‬
‫‪-‬ته؟ اونجایی؟ ما نگرانت بودیم‪.‬‬
‫نامجون پرسید و سعی کرد دستگیره رو بچرخونه‪.‬‬
‫‪493‬‬
‫‪-‬هی‪ ،‬چرا در اتاق رو قفل کردی؟ ته؟ حالت خوبه؟‬
‫چشمهای جونگکوک نزدیک بود از کاسه بیرون بزنه‪ ،‬درحالی‬

‫همزمان از اینکه تهیونگ یادش بود تا در اتاق رو قفل کنه‪ ،‬نفس‬
‫راحتی کشید‪.‬‬
‫‪-‬فاک فاک فاک‪.‬‬
‫خوناشام گفت و موهاش رو کشید‪.‬‬
‫‪-‬من خوبم‪ ،‬نام‪.‬‬
‫تهیونگ وقتی صدای در متوقف نشد‪ ،‬درجواب داد زد‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنی؟ در رو باز کن‪ .‬هوبی هم نگرانته‪.‬‬
‫‪494‬‬
‫‪-‬جرات نکن که در فاکی رو باز کنی‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫جونگکوک با زمزمه تهدید کرد و با انگشتش به صورت انسان اشاره‬

‫کرد‪.‬‬
‫به نظر میرسید تهیونگ به چیزی فکر میکرد‪ .‬همونطوری که به‬

‫جونگکوک خیره شده بود‪ ،‬کامال توی ذهنش غرق شده بود‪ .‬تا اینکه‬
‫دهنش رو باز کرد و باعث شد تمام بدن خوناشام بلرزه‪.‬‬
‫‪-‬اگر ما رو باهم ببینن‪ ،‬خیلی بد میشه جونگکوک؟‬
‫جونگکوک با هشدار گفت‪.‬‬
‫‪495‬‬
‫‪-‬چیه؟ دوستام نگرانم شدن‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با معصومیت شونههاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫حرومزاده‪.‬‬
‫جونگکوک میتونست ابتدای لبخند پرمدعایی که روی لبهای‬

‫تهیونگ شکل گرفت‪ ،‬ببینه‪.‬‬
‫داره از قصد این کار رو میکنه‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪...‬‬
‫جونگکوک از بین دندونهاش غرید‪ ،‬درحالی که پسر دیگه به ارومی‬
‫‪496‬‬
‫به سمت در اتاق رفت‪ .‬یکبارهم نگاه شوخطبعش رو از چشمهای‬

‫جونگکوک نگرفت‪.‬‬
‫خوناشام همچنان سعی کرد که دست تهیونگ رو بگیره و اون رو از‬

‫در دور کنه‪ ،‬اما خیلی دیر بود‪ .‬حتی سرعت ماورا طبیعیاش هم‬
‫نمیتونست جلوی جسارت تهیونگ رو بگیره‪.‬‬
‫درحالی که دستهاش دور کمر انسان حلقه شده بود تا اون رو عقب‬
‫بکشه‪ ،‬با نامجون و هوسوکی رو به رو شد که هردوشون با ناباوری به‬
‫صحنه مقابلشون خیره شده بودن‪.‬‬
‫وقتی چشمهای هوسوک پایین رفت و دقیقا روی نقطهای از پوست‬

‫تهیونگ قرار گرفت که جونگکوک محکم نگه داشته بود‪ ،‬خوناشام‬
‫به یاد اورد که فورا عقب بره‪ ،‬طوری که انگار لمسکردن انسان به طرز‬
‫دردناکی اون رو میسوزوند‪.‬‬
‫‪497‬‬
‫نامجون اماده بود دهنش باز کنه و بپرسه " دقیقا اینجا چه خبره؟ " اما‬
‫جونگکوک متوقفش کرد‪.‬‬
‫‪-‬جرات نکن که چیزی بگی‪.‬‬
‫جونگکوک با جدیت گفت و به دوجفت چشمی که هیچوقت‬

‫صورتش رو ترک نکردن‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬جرات نکن‪.‬‬
‫جونگکوک تکرار کرد و بعد به تهیونگی نگاه کرد که توی‬

‫پنهانکردن پوزخندش موفق نبود‪ .‬جونگکوک امیدوار بود که نگاه‬
‫تهدیدامیزش برای تهیونگ کافی باشه تا متوجه بشه که بخاطر انجام‬
‫اون کار توی دردسر افتاده بود‪.‬‬
‫‪498‬‬
‫کامال معلوم بود که اون دو چیکار میکردن‪ ،‬مخصوصاً بخاطر موهای‬

‫بهم ریخته‪ ،‬لبهای متورشون و لباسهای چروکشون‪ ،‬اما جونگکوک‬
‫همچنان امید داشت که مستی نامجون و هوسوک باعث بشه چیزی که‬
‫دیده بودن‪ ،‬فراموش کنن‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا از دستت خسته شدم‪ ،‬کیم تهیونگ‪ .‬خیلی رومخی!‬
‫جونگکوک غرید و بعد‪ ،‬بالفاصله خوابگاه تهیونگ رو ترک کرد‪.‬‬

‫میتونست گزگز لبهاش رو احساس کنه‪ ،‬طوری که انگار فشار‬
‫لبهای تهیونگ روی لبهاش همچنان تازه بود‪...‬‬
‫‪499‬‬
‫‪CH 9‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬ما قرار نیست درمورد هیکی بزرگی که دیشب روی گردنت‬
‫بود‪ ،‬حرف بزنیم؟‬
‫جیمین با معصومیت پرسید‪ ،‬طوری که انگار درمورد اب و هوای بیرون‬

‫صحبت میکردن‪.‬‬
‫‪-‬ظاهراً خواب دیدی‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫جونگکوک با ناراحتی جواب داد و دنبال شلوارک ورزشیش گشت‪.‬‬
‫جیمین با تمسخر خندید و کمرش رو به تاج تخت تکیه داد‪.‬‬
‫‪500‬‬
‫‪-‬تو خوش شانسی چون خوناشامی‪ .‬هیکی از روی گردنت پاک شده‪،‬‬
‫اما خاطرات من مونده و من خیلی خوب یادمه که وقتی دیشب‬
‫برگشتی‪ ،‬دقیقا چی دیدم‪.‬‬
‫‪-‬هیچ اتفاقی نیفتاد‪ .‬بهت هزاربار گفتم که به چیزی خوردم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬شلوار پیژامهاش رو‬

‫دراورد و درعوض شلوارک قرمزش رو پوشید‪.‬‬
‫بهترین دوستش با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک این بدترین بهونهایه که شنیدم‪ .‬دقیقا به چی خوردی که‬

‫روی اون قسمت گردنت زخم شده؟‬
‫‪501‬‬
‫جیمین پرسید و دهنش رو با دست کوچیکش پوشوند تا جلوی‬

‫خندهاش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬من به‪...‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬یواشکی به اطراف اتاقش نگاه کرد و دنبال چیزی‬

‫گشت که بتونه به عنوان بهونه ازش استفاده کنه‪.‬‬
‫‪-‬من به‪ ...‬من به چوب لباسی خوردم!‬
‫جونگکوک به سرعت زمزمه کرد‪.‬‬
‫جیمین دیگه نتونست جلوی خودش رو بگیره و به طرز هیستریکی‬

‫خندید‪.‬‬
‫‪502‬‬
‫‪-‬چوب لباسی؟ واقعا جونگکوک؟‬
‫‪-‬اره‪ ،‬یه چوب لباسی فاکی!‬
‫جونگکوک با عصبانیت داد زد و پیژامهاش رو به سمت صورت جیمین‬

‫پرت کرد‪.‬‬
‫‪-‬قطعا همینه‪ .‬منم باورت میکنم‪.‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬سری تکون داد و تا اونجایی که میتونست خودش رو‬

‫کنترل کرد تا صورتش بیتفاوت بمونه‪.‬‬
‫‪503‬‬
‫‪-‬اگه منظورت از چوب لباسی‪ ،‬همسایه خوشگلت با موهای نقرهایه‪،‬‬

‫حتما باورت میکنم‪ .‬قطعا یه چوب لباسی اون کبودی ارغوانی رو روی‬
‫گلوت گذاشته‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و تیشرت قدیمیش رو روی سرش کشید‪.‬‬
‫‪-‬ازت متنفرم‪ ،‬جیمین‪ .‬بعضی وقتها واقعا رومخی‪ ،‬میدونستی؟‬
‫‪-‬خب‪ ،‬تو تهیونگ هم همینجوری صدا میکنی و ببین اخرش به کجا‬

‫رسیدید‪.‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و به ناخنهاش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اهه! فاک باشه‪ .‬اعتراف میکنم‪.‬‬
‫‪504‬‬
‫جونگکوک گفت و دستهاش رو به نشونه تسلیم باال برد‪.‬‬
‫‪-‬من و تهیونگ همدیگه رو بوسیدیم‪ .‬االن راضی شدی؟‬
‫جونگکوک گفت و لبخند بزرگ جیمین برای جواب کافی بود‪.‬‬
‫‪-‬ولی محض اطالع‪ ،‬فقط بخاطر اینکه جفتمون مست بودیم‪ ،‬این اتفاق‬
‫جونگکوک اضافه کرد و جیمین با حالت مشکوکی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬مست؟ تو؟ جونگکوک‪ ،‬تو فقط یدونه ابجو خوردی‪ .‬عالوه بر این‪،‬‬
‫ما خوناشامها اینقدر سریع مست نمیشیم‪ .‬من واقعا شک دارم که‬
‫مست بودی یا نه و تهیونگ‪ ...‬من زیاد دقت نکردم ولی فکر نکنم که‬
‫‪505‬‬
‫اون هم زیاد نوشیده باشه‪ .‬پس‪ ،‬نمیتونی گولم بزنی‪ ،‬جئون‬

‫جونگکوک!‬
‫جیمین گفت و با اتهام انگشتش رو به سمت خوناشام مو مشکی‬

‫جونگکوک با عصبانیت اهی کشید و روی زمین اتاقش نشست تا‬

‫کفشهاش رو بپوشه‪.‬‬
‫‪-‬میشه دیگه درمورد تهیونگ حرف نزنیم‪ ،‬لطفا؟‬
‫‪-‬چرا؟ از بوسه خوشت نیومد؟‬
‫جیمین پرسید‪.‬‬
‫‪506‬‬
‫خوشم اومد‪.‬‬
‫دوستش داشتم‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬پس ازش پشیمونی؟‬
‫نیستم‪.‬‬
‫معلومه که پشیمون نیستم‪.‬‬
‫‪507‬‬
‫دلم میخواد دوباره ببوسمش‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که پشیمونم‪ .‬غیرمنطقی رفتار کردم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و بدون اینکه به چشمهای بهترین دوستش نگاه‬

‫کنه‪ ،‬از روی زمین بلند شد و دستهاش رو روی کمرش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬من امادهام‪ .‬قراره باهم ورزش کنیم یا نه؟‬
‫به نظر میرسید جیمین بهش رحم کرد‪ ،‬اون موضوع رو فراموش کرد و‬
‫از روی تخت بلند شد‪.‬‬
‫‪-‬بیخیال‪ .‬صادقانه دلم برای دوییدن و جنگیدن با تو تنگ شده‪.‬‬
‫‪508‬‬
‫جیمین گفت و با انداختن دستش دور شونهاش‪ ،‬جونگکوک در اتاقش‬

‫رو باز کرد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬منظورت اینه دلت برای باختن تنگ شده دیگه‪ ،‬درسته؟‬
‫جیمین از جونگکوک فاصله گرفت و هلش داد‪.‬‬
‫‪-‬پسرهی عوضی‪ .‬بهت میگم باخت چیه‪ .‬بیا ببینیم امروز کی میبره‪.‬‬
‫‪-‬موافقم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و در حالی که در خوابگاهش رو قفل میکرد‪،‬‬

‫‪-‬اوه‪ ،‬سالم یونگی!‬
‫‪509‬‬
‫جیمین داد زد و وات د فاک؟ جونگکوک با خودش فکر کرد و بعد‬

‫از اینکه کلیدش رو توی جیب شلوارش گذاشت‪ ،‬برگشت و با‬
‫کنجکاوی به بهترین دوستش نگاه کرد که وزنش رو روی پاهاش جا‬
‫به جا میکرد و میلرزید‪ ،‬طوری که انگار یه دختر نوجوون جلوی‬
‫کراشش بود‪.‬‬
‫‪-‬هی جیمین! جونگکوک‪.‬‬
‫یونگی بهشون سالم کرد و با دوتا کتابی که توی دستش بود و عینک‬
‫مطالعهاش‪ ،‬از سالن اونجا گذشت‪.‬‬
‫جونگکوک درجواب سری تکون داد و از پهلو به بهترین دوستش که‬

‫با نگاهکردن به انسان‪ ،‬همونجا ذوب شده بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬داشتی درس میخوندی؟‬
‫‪510‬‬
‫جیمین با تالش واضحی برای شروع یه مکالمه‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫یونگی نگاهی به کتابهای توی دستش انداخت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬حتی با وجود خماریم‪ ،‬باید به زور از تخت بیرون میاومدم‪ .‬هفته‬
‫دیگه امتحان دارم‪.‬‬
‫‪-‬اوه باشه‪ .‬خب‪ ،‬با امتحانت موفق باشی! و البته بقیه چیزهات‪.‬‬
‫جیمین با کمی خجالت گفت و پشت سرش رو خاروند‪.‬‬
‫نمیتونم این رو باور کنم‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد و‬

‫‪-‬ممنون جیمین‪.‬‬
‫‪511‬‬
‫یونگی گفت‪ ،‬نیشخندی زد و جیمین همونجا ذوب شد‪.‬‬
‫لرزش کوچیک پاها و دستهاش از چشم جونگکوک دور نموند‪.‬‬
‫خوناشام مو تیره گلوش رو صاف کرد و گفت‪:‬‬
‫‪-‬جیمین؟ باید بریم‪.‬‬
‫بهترین دوستش بهش اخم کرد‪ ،‬طوری که انگار ناراحت بود که جئون‬
‫جونگکوک حرفشون رو قطع کرده بود‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬نمیخوام مزاحمتون باشم‪.‬‬
‫یونگی گفت و عینکش که نوک بینیاش رو غلغلک میداد‪ ،‬باالتر برد‪.‬‬
‫‪512‬‬
‫‪-‬اصال مزاحم نیستی!‬
‫جیمین با صدای بلندی گفت و با حرکت دستهاش حرفش رو رد‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک کسیه که عجله داره و من حتی نمیدونم چرا‪ .‬منظورم‬

‫اینه احتماال خودت میدونی که چطوریه‪.‬‬
‫جیمین گفت و یونگی خندید‪.‬‬
‫‪-‬کم کم دارم میشناسمش‪ ،‬اره‪.‬‬
‫یونگی گفت و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪ ،‬میتونی اینطوری فکر کنی‪.‬‬
‫‪513‬‬
‫‪-‬به هرحال‪...‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬عمداً جونگکوک رو نادیده گرفت و چشمهاش رو‬

‫‪-‬من باید فردا صبح برگردم ایتالیا‪ ...‬ولی میخوام دوستت بمونم و‬
‫باهات چت کنم‪ ،‬یونگی‪ .‬میتونی شمارهات رو بهم بدی؟ یا ایدی‬
‫اینستاگرام یا هرچی‪ .‬میدونی‪ ...‬برای اینکه درارتباط باشیم‪.‬‬
‫جیمین با صدای لرزونی زمزمه کرد و با اضطراب با انگشتهاش بازی‬

‫کرد‪.‬‬
‫این چه کوفتیه؟ یه درامای کلیشهای؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‬

‫و با ناباوری به دوستش خیره شد‪.‬‬
‫‪514‬‬
‫یونگی برای چند ثانیه متعجب به نظر میرسید‪ .‬سریع پلک زد و به‬
‫جیمین خیره شد‪ ،‬اما بعدش‪ ،‬به ارومی سرش رو به نشونه مثبت تکون‬
‫داد‪ ،‬طوری که انگار از خلسهی لحظهای بیرون اومد‪.‬‬
‫جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬اوه اره‪ ،‬حتما‪ .‬گوشیم رو بگیر‪ .‬شمارهات یا ایدی اینستاگرامت رو‬

‫ذخیره کن و من بعدا بهت پیام میدم‪.‬‬
‫یونگی گوشیش رو از جیب کتش دراورد و به جیمین داد که به‬

‫سرعت اون رو گرفت و با لبخند بزرگی روی صورتش‪ ،‬چیزی که از‬
‫نظر جونگکوک احتماال شمارهاش بود‪ ،‬تایپ کرد‪.‬‬
‫‪-‬بیا‪.‬‬
‫‪515‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬گوشی رو پس داد و مطمئن شد که حین انجامش‬

‫انگشتهاش به انگشتهای یونگی کشیده بشه‪.‬‬
‫جونگکوک قسم میخورد که میتونست همونجا دوستش رو رها کنه‬

‫و از اونجا فرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬میشه االن بریم؟‬
‫جونگکوک با عصبانیت پرسید و دستهاش رو جلوی سینهاش جمع‬

‫کرد‪.‬‬
‫جیمین با تهدید بهش نگاه کرد‪ ،‬اما جونگکوک نادیدهاش گرفت و‬

‫نگاهش رو بیتفاوت نگه داشت‪.‬‬
‫‪516‬‬
‫‪-‬اوه اره‪ .‬منم باید برم‪ .‬باید درس بخونم‪ .‬بعدا میبینمت‪ ،‬جونگکوک‪ .‬و‬
‫جیمین‪ ...‬سفر خوب و امنی داشته باشی‪ .‬بهت پیام میدم‪.‬‬
‫یونگی گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫وای خدایا‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ .‬منتظرت میمونم‪ .‬خدافظ یونگی‪.‬‬
‫جیمین گفت و دست تکون داد‪ ،‬درحالی که به ارومی در خوابگاه رو‬

‫بست‪.‬‬
‫یکی دوتا چنگال توی چشمهای جونگکوک فرو کنه‪.‬‬
‫‪517‬‬
‫اون دو دوست به سمت خروجی ساختمون رفتن و بالفاصله با نور‬

‫خورشید صبحگاهی رو به رو شدن‪.‬‬
‫از نظر فنی‪ ،‬خوناشامها جلوی نور خورشید روی پوست سرد و رنگ‬
‫پریدهشون اسیب پذیر بودن و اون بهشون احساس سوزش میداد‪ .‬با این‬
‫حال‪ ،‬میتونستن دربرابر نور خورشید محافظت بشن و به کمک سنگ‬
‫الجوردی جادویی‪ ،‬ازادانه توی طول روز راه برن‪ .‬این سنگ قیمتی با‬
‫سایه درخشان ابی اسمانی و با جزئیات طالیی‪ ،‬معموال به جواهراتی مثل‬
‫حلقه‪ ،‬گردنبند یا دستبند وصل میشد تا در طول روز استفاده اسون و‬
‫کاربردی داشته باشه‪ .‬اینجوری خوناشامها وقتی خورشید تصمیم‬
‫میگرفت که بوسهای به پوست بدنهاشون بزنه‪ ،‬نمیسوختن‪.‬‬
‫جونگکوک از سنگش به شکل اویزی روی دستبند باریک و چرمیش‬

‫استفاده میکرد‪ .‬اون جواهر مخصوص اون ساخته شده بود و مادرش‬
‫چند روز بعد از تولدش اون رو بهش داده بود‪ .‬مثال جیمین ترجیح‬
‫میداد از سنگی که به شکل زنجیر باریک و طالیی بود‪ ،‬استفاده کنه‪.‬‬
‫‪518‬‬
‫به همین دلیل‪ ،‬اون دو میتونستن ازادانه توی جنگل سئول برن که توی‬
‫مساحت ‪ 600‬هزارمتر مربع‪ ،‬از پنج پارک پراکنده تشکیل شده بود و‬
‫به پایتخت کره‪ ،‬شهری با ساختمونهای بلند و مردم پرمشغله‪ ،‬اجازه‬
‫میداد تا فضای ارامشبخشی داشته باشن‪.‬‬
‫اونها باهم توافق کردن که بِدَون و شاید باهم بجنگن تا با مهارتها و‬

‫قدرتهاشون تمرین کنن‪ ،‬اما برای انجام اون کار باید به دورترین‬
‫قسمت پارک میرفتن که درختهاش بلندتر بود‪ ،‬بوتههاش متراکم بود‬
‫و مردم برای ورود به اونجا ریسک نمیکردن و بهشون ازادی میدادن‬
‫تا با مهارتهای غیرانسانیشون تمرین کنن‪.‬‬
‫‪-‬میشه بهم توضیح بدی که چرا بین همه‪ ،‬باید بری و با هم اتاقی من‬
‫بخوابی؟‬
‫وقتی اون و جیمین باالخره به متروکترین قسمت پارک جنگلی‬

‫رسیدن‪ ،‬جونگکوک با بیزاری پرسید‪.‬‬
‫‪519‬‬
‫‪-‬من با یونگی نخوابیدم!‬
‫جیمین داد زد‪.‬‬
‫‪-‬ولی به وضوح میخوای‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دوستش دهنش رو چند بار باز و بسته کرد‪.‬‬

‫نمیتونست کلمهای به زبون بیاره‪ ،‬تا اینکه از شکست اهی کشید و‬
‫گفت‪:‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬شاید میخوام‪ ،‬ولی این تنها چیزی نیست که ازش‬
‫میخوام‪ ...‬درواقع برام جالبه‪.‬‬
‫‪520‬‬
‫‪-‬بهم نگو که ازش خوشت اومده‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬به جیمین نزدیک شد‪ ،‬توی دندهاش مشت زد و‬

‫غافلگیرش کرد‪ .‬با این حال‪ ،‬دوستش به سرعت بهبود پیدا کرد و بدون‬
‫اینکه نگاهش رو از جونگکوک بگیره‪ ،‬به صورت دایرهای راه رفت‪.‬‬
‫‪-‬اگه ازش خوشم بیاد‪ ،‬چی؟ مشکلی هست؟‬
‫جیمین پرسید و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫خوناشام مو تیره طوری بهش نگاه کرد که انگار نمیتونست چیزی که‬
‫شنید‪ ،‬باور کنه‪.‬‬
‫‪-‬جیمین‪ .‬اون یه انسانه‪ .‬تو یه خوناشامی‪ .‬مشکلش اینه!‬
‫‪521‬‬
‫‪-‬خب؟ فقط چون خوناشامیم از درگیرشدن با بقیه منع شدیم؟ اینکه‬

‫عاشق بشیم؟ دوست پسر یا دوست دختر داشته باشیم؟‬
‫جیمین با عصبانیت پرسید‪ .‬تصمیم گرفت اولین قدم رو برداره و حمله‬

‫کنه‪ .‬توی دنده جونگکوک ضربه زد و باعث شد تعادلش رو از دست‬
‫بده و روی زمین بیفته‪.‬‬
‫‪-‬خودت میدونی حفظ یه رابطه با انسان چقدر سخته‪ .‬اعتماد زیادی‬

‫میخواد تا بهشون اجازه بدی که بدونن واقعا چی هستی و اون رو‬
‫مخفی نگه دارن‪ ...‬و بعد‪ ،‬مسئله جاودانگی هم هست!‬
‫جونگکوک هم با عصبانیت جواب داد و با حرکتی از روی زمین بلند‬

‫شد‪.‬‬
‫‪522‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬ولی هیچکس نمیتونه انتخاب کنه عاشق کی بشه‪ .‬اینکه‬
‫خوناشام‪ ،‬انسان‪ ،‬مرد یا زن باشه‪ ...‬این اهمیتی نداره‪ .‬اگه یه انسانه‪ ،‬خب‬
‫باشه!‬
‫جیمین گفت و از یکی از مشتهای جونگکوک که به سمت چونهاش‬

‫بود‪ ،‬جا خالی داد‪.‬‬
‫‪-‬در واقع‪ ،‬خودت بهتر میدونی که خوناشامها اجازه دارن انسانها رو‬
‫تبدیل کنن که تا ابد کنارهم باشن‪ ،‬البته اگر خود اون شخص بخواد و‬
‫عشق واقعی باشه‪ .‬این مادرت بود که این قانون رو گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک درحالی که دستهاش رو تکون میداد‪ ،‬جهش کوچیکی‬

‫انجام داد‪.‬‬
‫‪523‬‬
‫‪-‬این رو میدونم‪ ،‬ولی از کجا میدونی که عشق واقعیه یا نه؟ و اگر‬

‫بعدا بفهمن که اون عشق اونقدرها هم قوی نیست و نمیخوان که تا ابد‬
‫کنارهم باشن و تو یه انسان رو به خوناشام تبدیل کرده باشی‪ ،‬چی؟‬
‫بعدش چی میشه؟‬
‫جیمین از اون وضعیت استفاده کرد تا دستهاش رو دور کمر‬

‫جونگکوک حلقه کنه و با قدرت و سرعت زیادی اون رو روی زمین‬
‫پرت کنه‪ .‬کمر خوناشام مو تیره به زمین برخورد کرد و سعی کرد‬
‫صورت اخم کرده از دردش رو بپوشونه‪ ،‬مخصوصا وقتی که جیمین‬
‫بهش نزدیک شد و تیکه چوبی رو به سمت قلبش نشونه گرفت‪.‬‬
‫‪-‬وقتی عشق واقعی باشه‪ ...‬وقتی اون عشق کامال تو رو ببلعه و باعث بشه‬
‫برای ساعتها‪ ،‬روزها‪ ،‬هفتهها‪ ،‬سالها و قرنها برای بودن با اون شخص‬
‫مشتاق باشی‪ ...‬با استخونهات حسش میکنی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪524‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬بلند شد و خاک زانوهاش که بعد چند دقیقه هیچ زخمی‬
‫روش نمیموند‪ ،‬پاک کرد‪ .‬دستش رو به سمت جونگکوک دراز کرد‬
‫و جونگکوک بدون هیچ تردیدی دستش رو گرفت و به دوستش‬
‫اجازه داد تا کمکش کنه‪.‬‬
‫‪-‬به نظر میاد که من بردم‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫خورشید بعد از ظهر تابلوی ‪ bean There, Drank That‬که روی‬
‫شیشه ویترین بود‪ ،‬دراغوش گرفت‪.‬‬
‫بعد از ساعتهای خستگی ناپذیر تمرین بین اون دو دوست‪ ،‬جیمین از‬
‫جونگکوک خواست قبل از اینکه به ایتالیا برگرده‪ ،‬برای دیدن دوست‬
‫دیگهشون به کافهی جین برن‪.‬‬
‫‪525‬‬
‫و شاید شما فکر کنید که جونگکوک یه تیکه یخه و خب‪ ،‬واقعا‬

‫خودش فکر میکرد اینطوری بود‪ ،‬مخصوصا وقتی که گاهی اوقات به‬
‫السزدن تهیونگ و جین فکر میکرد‪ ،‬اما وقتی بهترین دوستش با‬
‫لبهای اویزون و چشمهای ملتمسانه برای چیزی بهش التماس‬
‫میکرد‪ ...‬خب‪ ،‬نتیجهاش این بود که اون و جیمین درحال حاضر وارد‬
‫کافه شدن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت که عمداً به جیمین اجازه داد تا مبارزهشون رو برنده‬

‫بشه‪ ،‬درحالی که خوناشام بلوند باورش نمیکرد و ترجیح میداد که‬
‫بگه اون فقط یه بهونه الکی بود‪.‬‬
‫اونها وسط یه مکالمه دوستانه بودن که چشمهای جونگکوک از‬

‫چشمهای بادومی بهترین دوستش به سمت کانتر مرمری کافه کشیده‬
‫شد که عالوه بر دوستش جین‪ ،‬شخص دیگهای هم اونجا نشسته بود‪.‬‬
‫‪526‬‬
‫با وجود اینکه اون شخص پشتش بهش بود‪ ،‬جونگکوک فوراً اون رو‬
‫شناخت‪.‬‬
‫کلمات توی گلوی جونگکوک گیر کرد و لبهاش بهم چسبید تا‬
‫جلوی غریدنش رو بگیره‪ .‬چیز خیلی گرمی توی خون سردش در‬
‫گردش بود‪ ،‬چیزی ناراحتکننده‪ ،‬چیزی غیرعادی‪ ،‬چیزی که اصال‬
‫ازش استقبال نمیشد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬سالم بچهها!‬
‫جین نگاهی به اون دو که جلوی در ورودی کافه بودن‪ ،‬انداخت و با‬

‫دستش و لبخند بزرگی بهشون اشاره کرد‪.‬‬
‫جیمین بدون هیچ تردیدی‪ ،‬به سمت یکی از نیمکتهای بلند رفت و‬
‫دوتا صندلی دورتر از شخصی که اونجا بود‪ ،‬نشست و اون لحظه بود‬
‫که جیمین به کنارش نگاه کرد و اون رو شناخت‪.‬‬
‫‪527‬‬
‫‪-‬تهیونگ؟ سالم! توهم اینجایی؟ نمیدونستم این کافه رو میشناسی‪.‬‬
‫جیمین گفت و از روی شونهاش به جایی که جونگکوک بود‪ ،‬نگاه‬

‫کرد‪ .‬همچنان جلوی در ورودی بود‪.‬‬
‫خونآشام مو تیره اب دهنش رو قورت داد‪ ،‬موی سرسختی که روی‬

‫پیشونیش بود‪ ،‬کنار زد و بعد به سمت نیمکت رفت‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬سالم جیمین‪ .‬هوم‪ ...‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و از گوشهی چشمش به جونگکوکی که مستقیماً‬

‫کنار جیمین نشست و حاضر نبود بهش نگاه کنه‪ ،‬خیره شد‪.‬‬
‫‪528‬‬
‫‪-‬تو هم ته رو میشناسی؟ خب‪ ،‬البته با عقل جور درمیاد چون همسایهی‬

‫جونگکوکه ولی من دارم به این فکر میکنم که تو واقعا یه پروانه‬
‫اجتماعیای‪.‬‬
‫جین با شیطنت گفت و روی بینی تهیونگ زد‪.‬‬
‫تهیونگ لبخندی زد و دستمال گردن نازک و مخملی با طرح گلش رو‬

‫روی گلوش کشید‪ ،‬اما چشمهای جیمین از شاهین تیزتر بود و وقتی‬
‫جونگکوک متوجه انحنای لبهای بهترین دوستش شد‪ ،‬میدونست چه‬
‫چیزی در انتظارش بود‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬ته؟‬
‫جیمین صدلش کرد و انسان با حالت سوال برانگیزی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪529‬‬
‫‪-‬کبودی روی گردنت‪ ...‬خیلی خوب به نظر نمیرسه‪.‬‬
‫پسر مو بلوند گفت و با چونهاش به نقطه بنفش رنگی که از زیر دستمال‬

‫گردن تهیونگ مشخص بود‪ ،‬اشاره کرد‪.‬‬
‫انسان به وضوح نگران شد و دستمال گردنش رو باالتر کشید تا‬

‫هیکیش رو بپوشونه‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬چیز خاصی نیست‪ .‬به گوشه قفسههای حموم خوردم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دستش رو با بیاعتنایی تکون داد و برای لحظهای به‬

‫جونگکوک خیره شد که بالفاصله نگاهش رو ازش گرفت‪.‬‬
‫‪530‬‬
‫جین با نگرانی به تهیونگ خیره شد‪ ،‬طوری که انگار داستان پوچی که‬
‫انسان تعریف کرد‪ ،‬باور کرده بود‪ .‬جونگکوک به خوبی میدونست‬
‫این حقیقت نداشت‪.‬‬
‫و جیمین با دقت به تهیونگ نگاه کرد و اگر جونگکوک مثل کف‬

‫دستش دوستش رو نمیشناخت‪ ،‬احتماال متوجه انحنای نامحسوس‬
‫لبهاش نمیشد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی بامزهست‪ .‬جدیداً مردم خیلی دست و پا چلفتی شدن و روی‬

‫گلوشون کبودی بنفشه‪.‬‬
‫خوناشام مو بلوند گفت و شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬اما هیچوقت‬

‫صورت بیتفاوتش رو تغییر نداد‪ ،‬حتی وقتی که جونگکوک محکم‬
‫پاش رو نیشگون گرفت‪.‬‬
‫‪-‬مگه نه‪ ،‬جونگکوک؟‬

‫‪531‬‬
‫‪-‬حادثه اتفاق میافته‪.‬‬
‫جین گفت و به تهیونگ کرد‪.‬‬
‫‪-‬پای بلوبری دوست داری؟ اونی که دیشب برات فرستادم خیلی خوب‬
‫به نظر نمیرسید چون اولین باری بود که امتحان میکردم‪ ،‬اما فکر کنم‬
‫این یکی بهتر شده‪.‬‬
‫دیشب؟ اونها دیشب بهم پیام دادن؟ این قبل یا بعد از این بود که‬
‫تهیونگ زبونش رو توی دهنم فرو کرد؟ جونگکوک با خودش فکر‬
‫کرد‪ ،‬بدون اینکه بدونه چرا اینقدر از کلماتی که بین اون دو جا به جا‬
‫میشد‪ ،‬خبر داشت‪ .‬نمیتونست گزگز ناراحتکننده شکمش رو درک‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪532‬‬
‫‪-‬اولین باری بود که درست میکردی؟‬
‫تهیونگ با ناباوری پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اصال اینطوری به نظر نمیرسید‪ .‬این خوشمزهست‪ .‬درواقع‪ ،‬مثل تمام‬

‫پای و کیکهایی که اینجا امتحان کردم‪.‬‬
‫‪-‬تو خیلی شیرینی‪ ،‬ته‪.‬‬
‫جین گفت و خندید‪.‬‬
‫‪-‬ولی اره‪ ،‬اولین بارم بود‪ .‬از پایی که توی شیرینی فروشی نزدیک‬
‫اپارتمانم خوردم‪ ،‬الهام گرفتم‪ .‬اگه بخوای‪ ...‬خب اگه بخوای‪ ،‬میتونم‬
‫‪533‬‬
‫یه روز ببرمت اونجا تا بتونی انتخاب کنی کدوم بهتره‪ .‬من متوجه شدم‬
‫که واقعا ذائقهی شیرینی داری‪.‬‬
‫اوه‪ ،‬نمیتونی تصور کنی که دهنش چقدر شیرینه‪.‬‬
‫چی؟‬
‫خفه شو‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫لبخند تهیونگ اونقدری بزرگ بود که چشمهاش برای چند ثانیه پشت‬
‫گونههاش پنهان شد‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬دوست دارم که تیستر حرفهایت باشم‪ .‬اگرچه یکم تحت تاثیر‬
‫قرار گرفتم‪.‬‬
‫‪534‬‬
‫‪-‬برای همین انتخابت کردم‪.‬‬
‫جین گفت‪ ،‬چشمکی بهش زد و به سمت دو خوناشام دیگه چرخید‪.‬‬
‫‪-‬شما بچهها میخواید چیزی بخورید؟‬
‫جیمین قبل جواب دادن به جونگکوکی نگاه کرد که بیتفاوت بود و‬

‫توی افکارش گم شده بود‪.‬‬
‫‪-‬من درمورد این پای بلوبری که درموردش حرف زدید‪ ،‬کنجکاوم‪،‬‬

‫پس یه تیکه از اون میخوام‪.‬‬
‫جیمین گفت و لبخند بزرگی به مردی که اونطرف کانتر بود‪ ،‬زد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی میخوای‪ ،‬گوک؟‬
‫‪535‬‬
‫جیمین پرسید و کمی شونهاش رو تکون داد‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬چیزی نمیخوام‪.‬‬
‫من ته‪ -‬خفه شو‪ ،‬جونگکوک‪ .‬تو هیچی نمیخوای‪ .‬فقط خفه شو‪.‬‬
‫جونگکوک از نگاه تهیونگ که روش بود‪ ،‬خبر نداشت‪ ،‬اما تهیونگ‬

‫قطعا توی افکارش بود‪.‬‬
‫بوسه یا بوسههایی که دیشب باهم داشتن‪ ...‬واقعا شدید بود‪.‬‬

‫جونگکوک به خودش اجازه داد وسوسه بشه و وقتی تمام بدنش مشتاق‬
‫لمسکردن تهیونگ بود‪ ،‬مقاومت نکرد‪ .‬لبهاش‪ ،‬صورتش‪ ،‬کمرش‪.‬‬
‫‪536‬‬
‫همه جاش‪ .‬وقتی تهیونگ جواب بوسهاش رو با همون خشونت‪ ،‬شهوت‬

‫و لذت داد‪ ،‬جونگکوک نتونست مقاومت کنه‪.‬‬
‫ولی جونگکوک فقط به خودش اجازه داد مستقیماً توی دهن‬

‫فوقالعاده و مسحورکنندهی تهیونگ غرق بشه چون واقعا فکر میکرد‬
‫این صرفاً یه انگیزه‪ ،‬یه میل لحظهای و یه اتیش بود که به محض اینکه‬
‫لبهاشون همدیگه رو لمس کرد و کمی طعم اون رو چشید‪ ،‬خاموش‬
‫میشد‪ .‬جونگکوک واقعا اعتقاد داشت که اون برای خاموشکردن‬
‫اشتیاقش و ازادشدن زیباترین صداها از بین لبهای اون انسان کافی‬
‫بود‪ .‬اون باور داشت که میتونست نالهها و نفسهای گرم و سریعش رو‬
‫توی مغزش نگه داره‪ .‬باور داشت که میتونست گزگز لبها و پوستش‬
‫که تهیونگ لمس کرده بود و بوسیده بود‪ ،‬حفظ کنه و تمایل و اشتیاقی‬
‫برای حس بیشتر نداشته باشه‪.‬‬
‫خب‪ ،‬اشتباه میکرد‪.‬‬
‫‪537‬‬
‫فریب خورده و گیج‪ ،‬این چیزی بود که جونگکوک احساس میکرد‬

‫چون نمیتونست متوجه بشه که چطوری ساعتها درموردش فکر‬
‫میکرد‪ ،‬چطوری ذهنش یکبار برای همیشه با پسر مو نقرهای خدافظی‬
‫نمیکرد‪.‬‬
‫این اولین باری نبود که جونگکوک به کسی جذب شده بود‪ ،‬اخریش‬
‫هم نبود‪ ،‬اما هیچ وقت به این مرحله نمیرسید‪ .‬به جایی رسیده بود که‬
‫نمیتونست از فکرکردن به اینکه چقدر میخواست تکرارش کنه‪،‬‬
‫دست برداره و باید خودش رو مجبور میکرد تا حواسش پرت بشه و‬
‫بهش فکر نکنه‪.‬‬
‫و صادقانه‪ ،‬این اصال کار نمیکرد‪.‬‬
‫بودن توی اون فضا با تهیونگ‪ ،‬نگاهکردن از گوشه چشمش و‬

‫گوشکردن به خندهها و السزدنهای اون و جین‪ ،‬به وضوح هیچ‬
‫کمکی نمیکرد‪ .‬اینطوری نبود که جونگکوک اهمیتی بده‪ .‬تهیونگ‬
‫‪538‬‬
‫میتونست با هرکسی که میخواست الس بزنه چون جونگکوک‬

‫اهمیتی نمیداد‪.‬‬
‫اهمیت نمیداد‪ .‬اهمیت نمیداد‪ .‬اهمیت نمیداد‪.‬‬
‫نمیتونست اهمیت بده‪.‬‬
‫وقتی گوشیش روی کانتر مرمری لرزید‪ ،‬افکار و رویاهاش با‬

‫خوشحالی فراموش شد‪ .‬عکس پدرش روی صفحه گوشیش ظاهر شد‬
‫و توی دو ثانیه‪ ،‬جونگکوک گوشیش رو برداشت و به سرعت از روی‬
‫نیمکت بلند شد تا به سمت بیرون کافه بره و یکم فضای شخصی داشته‬
‫‪-‬بابا؟‬
‫‪539‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬سالم‪.‬‬
‫‪-‬همه چیز رو به راهه؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬به وضوح نگران بود‪.‬‬
‫صدای اهکشیدن پدرش رو از اون طرف گوشی شنید‪.‬‬
‫‪-‬متاسفانه خبر خوبی ندارم‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫‪-‬چی شده؟ یه حمله دیگه به شورا؟‬
‫جونگکوک پرسید و با نگاه کنجکاو و قضاوتکننده مشتریانی که‬

‫اونجا نشسته بودن‪ ،‬دیوانهوار اطراف بالکن کافه قدم زد‪.‬‬
‫‪540‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نه‪ .‬هیچ حملهای نبوده‪ .‬حداقل تا اونجایی که من میدونم‪.‬‬
‫پدرش جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬پس این بار چی بوده؟‬
‫‪-‬من یه کارت دریافت کردم‪ .‬خب‪ ،‬بخوام راستش رو بگم‪ ،‬دقیقا روز‬
‫حمله اون رو دریافت کردم و بهت نگفتم‪ .‬بابتش متاسفم‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫پدرش با عذرخواهی گفت و جونگکوک نمیتونست ناراحت بشه و‬

‫حتی کمی احساس گناه داشت چون خودش هم همین کار رو کرد‪.‬‬
‫پدرش ادامه داد‪:‬‬
‫‪541‬‬
‫‪-‬فکر میکردم بیارزشه چون یادداشت اول بینتیجه بود‪ .‬فکر کردم‬
‫فقط یه پیام کوچیک بیاهمیته‪ ،‬یه شوخی‪ ،‬یه تهدید مزخرف‪ .‬تا امروز‬
‫که یادداشت دوم رو گرفتم‪.‬‬
‫جونگکوک به سنگ کوچیک پیادهرو لگد زد‪.‬‬
‫‪-‬چی گفته بود؟‬
‫جونگکوک پرسید و صدای اه پدرش رو شنید‪.‬‬
‫‪-‬پیامش این بود‪ ،‬ما اینجاییم که بمونیم‪ ،‬شما باید تقاص بدید‪ .‬من هنوز‬
‫نتونستم ارتباط بین یادداشتها و حمالت رو بفهمم‪ ،‬مخصوصا دلیلی‬
‫که پشت اونهاست‪.‬‬
‫پدرش گفت و نفس سنگینی کشید‪.‬‬
‫‪542‬‬
‫‪-‬من حتی نمیدونم چطوری تونستن اون رو روی میز دفترم بذارن وقتی‬
‫ساختمون شورا سفت و سخت توسط نگهبانان محافظت میشه‪.‬‬
‫‪-‬دوربینهای نظارتی چی؟‬
‫‪-‬هممون امتحان کردیم ولی نه تنها درمورد نقاط کور میدونستن‪ ،‬بلکه‬
‫با سرعت نور حرکت میکردن‪.‬‬
‫پدرش جواب داد و جونگکوک با عصبانیت غرید و دستش رو‬

‫کنارش مشت کرد‪.‬‬
‫جونگکوک میدونست که باید به پدرش درمورد یادداشتی که در روز‬

‫قطعی برق خوابگاه گرفته بود‪ ،‬میگفت‪ .‬میدونست که نمیتونست از‬
‫پدرش بخواد همه چیز رو بهش بگه درحالی که خودش این کار رو‬
‫نمیکرد‪ ،‬ولی این هم میدونست پدرش چقدر نگران به نظر میرسید و‬
‫اگر میفهمید که پسرش هم چنین پیامی گرفته بود‪ ،‬واقعا نگران میشد‪.‬‬
‫‪543‬‬
‫‪-‬بابا‪ ...‬من فکر نمیکنم که یه شوخی یا تهدید الکی باشه‪ .‬این به‬
‫وضوح جدیه‪ .‬نمیتونیم شل بگیریم‪.‬‬
‫جونگکوک شروع کرد‪.‬‬
‫‪-‬این ادمها تازه شروع کردن‪ .‬ما باید قبل از اینکه کار خطرناکتری‬
‫انجام بدن‪ ،‬جلوشون رو بگیریم‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬فکر میکنی این رو نمیدونم؟‬
‫مرد با عصبانیت از اون طرف گوشی گفت‪.‬‬
‫‪544‬‬
‫‪-‬ولی ما با خوناشامهای باهوشی سروکار داریم‪ .‬ما حتی یه سرنخ‬

‫نداریم که چه کسایی پشت این ماجران و این سختترش میکنه‪.‬‬
‫جونگکوک به دیوار کناری کافه تکیه داد‪ ،‬جایی که پنهونیتر‪،‬‬

‫ساکتتر و به دور از چشم بقیه بود‪.‬‬
‫‪-‬میدونم بابا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با نگرانی پیشونیش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬تو نظرم رو درمورد این میدونی‪ .‬میتونم کمک کنم‪ .‬میخوام‬

‫‪-‬میدونم که میخوای‪ ،‬جونگکوک و من ازت ممنونم‪ ،‬ولی وضعیت‬

‫تحت کنترله‪.‬‬
‫‪545‬‬
‫پدرش بهش ضمانت داد‪ ،‬ولی جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬همینطوره‪ .‬ما داریم روز و شب کار میکنیم تا بفهمیم مسئول این‬

‫اتفاقات کیه‪ .‬تا وقتی اونها رو بگیریم‪ ،‬تسلیم نمیشیم‪.‬‬
‫پدرش ادامه داد و خوناشام کوچیکتر از بینیاش نفس سنگینی کشید‪.‬‬
‫‪-‬لطفا بابا‪ ...‬اگه راهی هست که کمک کنم‪ ...‬توی سئول احساس‬
‫ناتوانی میکنم‪ .‬جوری دارم به عنوان یه دانشجو زندگی میکنم که‬
‫انگار نه انگار خونه پر از مشکل و نگرانیه‪.‬‬
‫‪-‬بهم گوش کن‪ ،‬پسرم‪ .‬من بیشتر از هر چیزی میخوام که راه مادرت‬
‫رو به عنوان رییس شورا دنبال کنی‪ ،‬ولی میدونم و دیدم که هنوز اماده‬
‫نیستی و به عنوان پدرت‪ ،‬من این جایگاه رو برات میگیرم تا تصمیم‬
‫بگیری‪ .‬تا اون موقع‪ ،‬ازت میخوام جوونیت رو زندگی کنی‪ ،‬خوش‬
‫‪546‬‬
‫بگذرونی و قبل از اینکه این مسئولیت رو به عهده بگیری‪ ،‬درس‬

‫بخونی‪.‬‬
‫‪-‬دوستت دارم‪ ،‬بابا‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و برای لحظهای به خودش اجازه از حباب‬

‫سردی که توی چند سال گذشته تجربه میکرد‪ ،‬بیرون بیاد و به طرز‬
‫دردناکی به یاد اورد که هیچوقت نمیدونست دقیقا کی شانس این رو‬
‫داشت که اون سه تا کلمه رو به زبون بیاره‪.‬‬
‫‪-‬من بیشتر دوستت دارم‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫پدرش تحت تاثیر قرار گرفت‪.‬‬
‫‪547‬‬
‫‪-‬تو زندگی منی‪.‬‬
‫جونگکوک تودهای که توی گلوش به وجود اومد‪ ،‬قورت داد و نفس‬

‫عمیقی کشید‪ .‬سعی کرد خودش رو از ناراحتی شدیدی که اون‬
‫موضوع براش داشت‪ ،‬دور نگه داره‪.‬‬
‫وقتی به داخل کافه برگشت‪ ،‬تصویر تهیونگ‪ ،‬جین و جیمین که باهم‬

‫صحبت میکردن و میخندیدن به چشمها و گوشهاش هجوم برد‪ .‬با‬
‫این حال‪ ،‬وقتی جونگکوک دوباره روی نیمکت نشست‪ ،‬سه پسر دیگه‬
‫دست از صحبتکردن کشیدن‪.‬‬
‫اگرچه زیاد طرفدارش نبود‪ ،‬فنجون چاییای که احتماال جیمین از جین‬

‫خواسته بود تا براش اماده کنه‪ ،‬برداشت و یه قلپ ازش نوشید‪.‬‬
‫میخواست روی هرچیزی به جز سه جفت چشمی که روش بود‪،‬‬
‫تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪548‬‬
‫جیمین گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫‪-‬همه چیز رو به راهه‪ ،‬گوک؟‬
‫البته‪ .‬البته که اون و جین مکالمهشون رو شنیده بودن‪ .‬داشتن چنین‬

‫توانایی و حواسی فقط تا زمانی خوب بود که حریم خصوصی پاک‬
‫نمیشد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن خشکی جواب داد‪.‬‬
‫‪549‬‬
‫جیمین سری تکون داد و جوری که فقط جونگکوک بشنوه‪ ،‬زمزمه‬

‫کرد‪:‬‬
‫‪-‬پس بعدا حرف میزنیم‪.‬‬
‫جونگکوک حتی متوجه این واقعیت نشد که جین رفت تا به‬

‫مشتریهاش سری بزنه یا جیمین برای چند دقیقه به سرویس بهداشتی‬
‫رفت (اره چون با وجود اینکه دستگاه گوارششون برای جذب مواد‬
‫مغذی مثل انسانها کار نمیکرد‪ ،‬اگر چیزی میخوردن یا مینوشیدن‪،‬‬
‫درنهایت باید دفع میشد)‪ ،‬تا اینکه تهیونگ بهش نزدیک شد و روی‬
‫نمیکت جیمین نشست‪.‬‬
‫تهیونگ صداش کرد‪ .‬برای اینکه لمسش کنه‪ ،‬مردد بود‪ .‬درنهایت‬
‫تصمیم گرفت اون کار رو نکنه و به ارومی دستش رو عقب کشید‪.‬‬
‫‪550‬‬
‫خوناشام سعی کرد دلهره و ناراحتیش رو پنهان کنه‪ ،‬نه فقط بخاطر‬
‫تماسی که با پدرش داشت‪ ،‬بلکه بخاطر اتفاقی که شب گذشته بین اون‬
‫و انسان رخ داده بود‪.‬‬
‫جونگکوک واقعا سعی کرد مثل همیشه بیتفاوت بمونه‪ ،‬نقابی که به‬
‫نگه داشتن اون عادت کرده بود‪ ،‬اما چشمهای تهیونگ تسلیم شد و با‬
‫صبر و درک روش چرخید‪.‬‬
‫و این جلوی تهیونگ رو نگرفت که بپرسه‪:‬‬
‫‪-‬همه چیز مرتبه؟‬
‫قبل از اینکه جونگکوک بتونه جواب بده‪ ،‬جین با سینی گرد پذیرایی‬
‫برگشت و با مالیمت دستی پشت تهیونگ گذاشت‪.‬‬
‫‪551‬‬
‫‪-‬همه چیز خوبه؟ یکم نگران به نظر میرسی‪ ،‬گوک‪.‬‬
‫تهیونگ چیزی نگفت‪ .‬ترجیح داد با نگرانی به جونگکوک نگاه کنه و‬

‫منتظر بمونه تا جواب بده‪.‬‬
‫‪-‬همه چیز رو به راهه‪ ،‬جین‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ .‬چشمهاش ناخوداگاه به سمت قسمتی از‬

‫پوست تهیونگ که دست جین لمس و نوازش میکرد‪ ،‬کشیده شد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه که خوب بود تا اینکه تهیونگ شروع به فضولی کرد‪ .‬فقط‬
‫بلده سرش توی زندگی بقیه باشه‪.‬‬
‫‪552‬‬
‫جونگکوک گفت و مستقیماً به چشمهای تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬به تو ربطی نداره‪.‬‬
‫چیزی شبیه درد توی چشمهای شکالتی انسان نشست و همین کافی‬
‫بود تا گوشه لبهای جونگکوک به سمت پایین خم بشه و عضلههاش‬
‫با احساس گناه منقبض بشه‪.‬‬
‫تهیونگ اهی کشید و پولی روی کانتر‪ ،‬درست کنار تیکه پای ناتموم‬
‫‪-‬من از رفتارهای نوسانی احمقانهات و حرفهای سردت خسته شدم‪،‬‬

‫جونگکوک‪ .‬واقعا خسته شدم‪ .‬من کیسه بوکست نیستم‪.‬‬
‫‪553‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬اون کیسه بوکس جونگکوک نبود‪ ،‬بلکه این خوناشام‬
‫بود که احساس میکرد انگار مشت محکمی توی شکمش خورد‪.‬‬
‫انسان فریادهای جین رو نادیده گرفت و بدون اینکه به عقب نگاه کنه‪،‬‬
‫کافه رو ترک کرد‪.‬‬
‫همون لحظه‪ ،‬جیمین از سرویس بهداشتی برگشت و از اتفاقاتی که رخ‬

‫داده بود‪ ،‬گیج شد‪ ،‬مخصوصا از چشمهای عصبانی جین‪.‬‬
‫‪-‬چرا باید اینجوری باشی‪ ،‬جونگکوک؟ مشکلت با ته چیه؟ وقتی‬

‫اومدی‪ ،‬حالت سرگرمکننده و خوشحالش از بین رفت‪ .‬همیشه عصبانی‬
‫و ناراحتش میکنی!‬
‫جین با عصبانیت گفت‪.‬‬
‫‪554‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت از سرجاش بلند شد‪ .‬سالها دوستی کنار‬

‫گذاشته شد‪ ،‬عصبانیت بهش فشار اورد و بین دندههای جونگکوک رو‬
‫پر کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا اینقدر ازش متنفری؟‬
‫جین مصرانه بهش توپید‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ ،‬جین‪.‬‬
‫جونگکوک غرید‪.‬‬
‫جیمین با خودش زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬فهمیدم اینجا چه خبره‪.‬‬
‫‪555‬‬
‫جونگکوک به نیمکتی که تهیونگ قبال نشسته بود‪ ،‬لگد محکمی زد و‬

‫باعث شد اون جسم فلزی با صدای بلندی روی زمین بیفته و تمام‬
‫مشتریان کافه رو بترسونه‪ .‬جونگکوک فقط خشم‪ ،‬موهای نقرهای‪،‬‬
‫سیاهی و چشمهای شکالتی میدید‪.‬‬
‫چرا به خودش اجازه میداد اون احساسات ناخوشایند و تلخ بهش‬

‫هجوم ببره؟‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬زود باش‪.‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬با مالیمت دستش رو گرفت و از هلدادن یا لگدزدنش‬

‫جلوگیری کرد‪.‬‬
‫‪-‬اشکالی نداره‪ .‬بیا بریم‪ .‬بیا ارومت کنیم‪.‬‬
‫‪556‬‬
‫خوناشام مو بلوند گفت‪ ،‬به مرد دیگهای که کامال ناباور و عصبانی‬

‫بود‪ ،‬نگاه کرد و اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬جین‪ ،‬من برای این بهم ریختگی متاسفم‪ .‬بعدا حرف میزنیم‪.‬‬
‫دوستش جونگکوک رو به بیرون کافه هل داد و جین رو پشت سر‬

‫گذاشت تا نیمکتی که بهش لگد زده بود‪ ،‬بلند کنه و برای اون‬
‫سردرگمی‪ ،‬از مشتریهاش عذرخواهی کنه‪.‬‬
‫جیمین اون رو به سمت مکان ساکتتری برد و وقتی به کوچه پشتی‬

‫پیتزا فروشی همون خیابون رسیدن‪ ،‬باالخره دست جونگکوک رو رها‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬گوک‪ ،‬باهام حرف بزن‪ .‬من بهترین دوستتم‪.‬‬
‫‪557‬‬
‫جیمین زمزمه کرد‪ .‬صورتش بهم ریخته بود‪ ،‬طوری که انگار این بهش‬
‫اسیب میزد که جونگکوک رو در اون وضعیت ببینه‪.‬‬
‫‪-‬چی شده؟‬
‫‪-‬من خوبم‪ ،‬جیمین‪ .‬من خوبم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و پیشونیش رو مالید‪ .‬با دردی که توی سرش بود‪،‬‬

‫راحت نبود‪.‬‬
‫جیمین خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو اصال خوب نیستی‪ ،‬جونگکوک‪ .‬من میشناسمت‪ .‬بخاطر‬

‫حرفهای پدرته؟ متاسفم‪ ،‬نمیخواستم گوش وایستم ولی همونطوری‬
‫که حساب کردی‪ ،‬تونستم بشنوم‪.‬‬
‫‪558‬‬
‫جونگکوک پشتش رو به دیوار ساختمون تکیه داد و به خودش اجازه‬

‫داد تا زمانی که باسنش زمین رو لمس کنه‪ ،‬کنار دیوار سر بخوره‪.‬‬
‫زانوهاش رو جمع کرد‪ ،‬ارنجهاش رو روی پاهاش گذاشت و سرش رو‬
‫بین دستهاش گرفت‪.‬‬
‫‪-‬کی داره این تهدیدها رو درست میکنه‪ ،‬جیمین؟‬
‫خوناشام مو بلوند هم خم شد تا هم سطح جونگکوک باشه‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم ولی شکی نیست که قویترین و باهوشترین خوناشامها‬

‫برای شوران‪ ،‬درسته؟ اونها میتونن بفهمن‪.‬‬
‫جیمین با صدای اروم و شیرینی زمزمه کرد‪.‬‬
‫جونگکوک سرش رو به نشونه انکار تکون داد‪.‬‬
‫‪559‬‬
‫‪-‬مامانم هم جز قویترین خوناشامهای دنیا بود‪ ،‬چیم‪ .‬سه سال گذشته‬

‫و من همچنان نمیتونم بفهمم کی مقصر مرگشه‪.‬‬
‫جیمین ادمی نبود که ساکت بمونه‪ .‬همیشه میدونست کی و چطوری از‬

‫کلمات استفاده کنه‪ .‬با این حال‪ ،‬این بار سکوت کرد‪ ،‬اما دستهاش به‬
‫اراده خودشون صحبت کردن و بدون هیچ تردیدی‪ ،‬جونگکوک رو‬
‫دراغوش کشیدن‪ .‬امیدوار بود که این بیش از اندازه کافی باشه و از‬
‫هرکلمهای که میتونست بگه‪ ،‬بهتر باشه‪.‬‬
‫و همینطور بود‪.‬‬
‫چند دقیقه گذشت‪ .‬گونه جونگکوک روی شونه جیمین بود‪ ،‬درحالی‬
‫که دستهای کوچیک بهترین دوستش با دقت و حوصله کمرش رو‬
‫نوازش میکرد‪.‬‬
‫‪560‬‬
‫هرکسی که از کنارشون رد میشد و به دوتا پسری نگاه میکرد که‬

‫روی زمین نشسته بودن و کامال دراغوش همدیگه گم شده بودن‪،‬‬
‫احتماال فکر میکرد که دیوونه و عجیبغریب بودن‪ ،‬اما این اهمیتی‬
‫نداشت وقتی قلب جونگکوک ارومتر میتپید‪ ،‬دستهاش دیگه‬
‫نمیلرزید و نفسهاش خیلی تند و تیز نبود‪.‬‬
‫‪-‬جوش اوردنت فقط بخاطر تماس پدرت بود؟ یا دلیل دیگهای داشت؟‬
‫جیمین با مالیمت پرسید و به ارومی دستهای بیحسش رو از بدن‬

‫جونگکوک کشید‪.‬‬
‫با وجود اینکه بغلشون تموم شده بود‪ ،‬هردوشون همچنان روی زمین‬
‫نشسته بودن‪ .‬جونگکوک نگاهش رو از چشمهای جیمین گرفت‪.‬‬
‫میترسید دوستش بتونه چیزی که خودش هنوز درک نمیکرد‪ ،‬بخونه‪.‬‬
‫جیمین اهی کشید‪.‬‬

‫‪561‬‬
‫‪-‬اگه زیاد راحت نیستی یا خودت نمیدونی که دلیل دیگهای داره یا نه‪،‬‬
‫الزم نیست بهم بگی‪.‬‬
‫جیمین گفت و زانوی جونگکوک رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی بهم قول بده که توی خودت نگه نداری‪ .‬زیاد بهش فکر نکن‪،‬‬
‫گوک‪ .‬به خودش اجازه بده زندگی کنی و از کوچیکترین چیزها‬
‫بدون اینکه به کوچیکترین جزئیاتش فکر کنی‪ ،‬لذت ببری‪ .‬این رو‬
‫میدونی دیگه‪ ،‬مگه نه؟‬
‫جیمین پرسید و جونگکوک سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬میدونم جیمین‪ .‬ممنون و متاسفم‪ ...‬برای چیزی که چند دقیقه پیش‬

‫اتفاق افتاد‪ ،‬متاسفم‪.‬‬
‫‪562‬‬
‫‪-‬اشکالی نداره‪ ،‬گوک‪.‬‬
‫جیمین گفت و سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬درواقع‪ ،‬این من نیستم که باید ازش عذرخواهی کنی ولی فکر کنم‬
‫خودت این رو میدونی‪.‬‬
‫‪563‬‬
‫‪CH 10‬‬
‫‪-‬بیا تمومش کنیم‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫جونگکوک روی لبه تخت نشست و با بند انگشتهاش بازی کرد‪،‬‬

‫درحالی که با نگرانی به تهیونگی خیره شد که سر میزش نشسته بود‪.‬‬
‫‪-‬میشه رمزت رو بگی‪ ،‬لطفا؟‬
‫تهیونگ با لحن خشکی پرسید و نگاهش روی نقطهای روی کامپیوتر‬

‫جونگکوک ثابت موند‪.‬‬
‫خوناشام از سر جاش بلند شد‪ " ،‬حتما "ای زمزمه کرد و به میز نزدیک‬
‫شد‪ .‬بازوی برهنهاش به طرز نامحسوسی به بازوی پسر دیگه که با پیرهن‬
‫‪564‬‬
‫خاکستری پوشونده شده بود‪ ،‬کشیده شد‪ ،‬اما همین کافی بود تا موهای‬
‫بدن جونگکوک با لرزی سیخ بشن‪ .‬تهیونگ دستش رو کنار کشید و‬
‫اونها رو جلوی سینهاش جمع کرد‪ ،‬درحالی که منتظر جونگکوک‬
‫موند تا قفل لپتاپش رو باز کنه‪ .‬قلب خوناشام با اون ژست ناگهانی‬
‫کمی توی سینهاش فرو رفت‪ ،‬اما تصمیم گرفت که نادیدهاش بگیره‪.‬‬
‫در پایان کالس شیمی امروز‪ ،‬پروفسور درمورد نمرات گزارشی که دو‬
‫هفته پیش از کالس ازمایشگاه خواسته بود و اینکه چقدر نمرات کلی‬
‫پایین بود‪ ،‬به دانشجوها گفت‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬برای رفع اون فاجعه و فرصتدادن به کالس‪ ،‬اقای لی‬
‫ازشون خواست یه مقاله نوشتاری از موضوعات کالس ازمایشگاه بهش‬
‫تحویل بدن‪ .‬از اونجایی که تهیونگ و جونگکوک اون فعالیت رو باهم‬
‫انجام داده بودن‪ ،‬چارهای جز این نداشتن که اون تکلیف رو به صورت‬
‫دونفره انجام بدن‪.‬‬
‫‪565‬‬
‫تهیونگ همچنان سعی میکرد که جونگکوک رو متقاعد کنه تا‬

‫وظایفش رو به اشتراک بذاره و هرکدوم با زمان و فضای خودشون‪،‬‬
‫روی بخشی از وظیفهشون کار کنن و دراخر همه چیز رو کنارهم‬
‫بذارن‪ ،‬اما جونگکوک قبول نکرد و با این استدالل که اگه همه کارها‬
‫رو باهم انجام میدادن‪ ،‬زمان زیادی تلف نمیکردن و راحتتر باهم به‬
‫توافق میرسیدن‪ ،‬بهش اعتراض کرد‪.‬‬
‫اره‪.‬‬
‫قطعا استدالل خیلی منطقیای بود‪.‬‬
‫اون انسان فقط زمانی باهاش صحبت میکرد که خیلی ضروری بود‪،‬‬
‫مثال درمورد فونت‪ ،‬نظرش درمورد پاراگراف و اینکه اطالعات بهش‬
‫مرتبط بود یا نه‪ ،‬میپرسید‪.‬‬
‫‪566‬‬
‫جونگکوک فقط جوابهای کوتاه و خشک میداد‪ .‬به وضوح‬

‫عالقهای به تکلیفشون نداشت و فقط به تهیونگ نگاه میکرد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬برعکسش اتفاق نمیافتاد‪ .‬تهیونگ بهش نگاه نمیکرد‪،‬‬
‫حتی وقتی که با جونگکوک صحبت میکرد و این به شدت ناراحتش‬
‫سواالت زیادی توی گلوی جونگکوک گیر کرده بود‪.‬‬
‫مثل‪:‬‬
‫ازم ناراحتی؟‬
‫من یه احمقم‪ ،‬مگه نه؟‬
‫ازم متنفری؟‬
‫‪567‬‬
‫اون سواالت از دهنش خارج نمیشد چون به خوبی جواب همه اونها‬
‫رو میدونست‪.‬‬
‫اره‪.‬‬
‫رابطه بین اونها‪ ،‬البته اگر میشد چنین اسمی روش گذاشت‪ ،‬هیچوقت‬
‫دوستانه و مسالمتامیز نبود‪ .‬درواقع خیلی ازش فاصله داشت‪ .‬اونها‬
‫همیشه لحظاتی از بحث و جدل‪ ،‬اسمهای زشت‪ ،‬فحش و حتی‬
‫خرخرهای ازاردهنده داشتن‪.‬‬
‫اما تفاوتش درحال حاضر مشخص بود‪ .‬تهیونگ به وضوح ازش‬

‫عصبانی بود و فقط به این دلیل اینجا بود که چارهای جز انجام اون‬
‫تکلیف نداشت‪.‬‬
‫ولی چرا این اینقدر جونگکوک رو ازار میداد؟‬
‫‪568‬‬
‫این فقط یه مقاله دانشگاهی بود‪ .‬اونها باید به سرعت تمومش میکردن‬
‫و دوباره به زندگیشون ادامه میدادن‪ ،‬اما چرا بیتفاوتی و تحقیر‬
‫تهیونگ باعث شده بود تا گلوی جونگکوک بگیره‪ ،‬قلبش جمع بشه و‬
‫تلخی تا باالی شکمش بره؟‬
‫‪-‬میشه اینجوری بهم نگاه نکنی؟ دارم سعی میکنم روی انجام تکلیفی‬
‫که اصرار داشتی باهم انجام بدیم ولی هیچ کمکی بهم نمیکنی‪،‬‬
‫تمرکز کنم‪.‬‬
‫تهیونگ با عصبانیت گفت و سعی کرد کاری با لپتاپ انجام بده‪.‬‬
‫‪-‬از جین خوشت میاد؟‬
‫جونگکوک ناخوداگاه پرسید‪.‬‬
‫‪569‬‬
‫شت‪.‬‬
‫شت‪ .‬شت‪ .‬شت‪ .‬شت‪.‬‬
‫از بین تمام سواالتی که توی مغز و گلوش گیر کرده بود‪ ،‬اون اخرین‬
‫سوالی بود که میخواست بپرسه‪.‬‬
‫جونگکوک گلوش رو صاف کرد و به راهی فکر کرد تا وضعیت رو‬

‫دور بزنه و موضوع بحث رو عوض کنه‪ .‬دراین مرحله‪ ،‬صحبتکردن‬
‫درمورد دمای جوش جالبتر به نظر میرسید‪.‬‬
‫این بار‪ ،‬نقشهاشون برعکس شد‪.‬‬
‫‪570‬‬
‫جونگکوک به هرگوشه اتاق خیره شد و از نگاه متعجب و کنجکاو‬

‫تهیونگ فرار کرد‪ .‬چند ثانیه گذشت و جونگکوک میتونست قسم‬
‫بخوره که میتونست با چاقو تنش اتاق رو ببره‪.‬‬
‫‪-‬چرا برات مهمه؟‬
‫تهیونگ درجواب پرسید و توجهاش رو به کامپیوتر داد‪ ،‬اما از گوشه‬

‫چشمش به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫اگر قبلش جونگکوک متاسف بود که اجازه داد اون سوال از دهنش‬
‫فرار کنه و حتی نمیدونست اون سوال چطوری توی مغزش شکل‬
‫گرفت‪ ،‬حاال به شدت پشیمون بود‪.‬‬
‫چون جوابی برای سوال تهیونگ نداشت‪.‬‬
‫‪571‬‬
‫اصال چرا اهمیت میداد؟‬
‫جونگکوک اهمیت نمیداد‪.‬‬
‫‪-‬حق با توئه‪ .‬برام مهم نیست‪ .‬معلومه که برام مهم نیست‪ .‬میتونی با جین‬
‫یا هرکسی که میخوای‪ ،‬بخوابی چون من اهمیتی نمیدم‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر خندید و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬خوشحالم که برات مهم نیست چون اره‪ ،‬از جین خوشم میاد‪.‬‬
‫‪572‬‬
‫با وجود اینکه بهش عادت داشت‪ ،‬جونگکوک قطعا از سرمای یخ و‬

‫گزندهای که به شکمش هجوم برد‪ ،‬استقبال نکرد‪ .‬اخیراً به فکر این بود‬
‫از شرش خالص بشه چون اونجا خونۀ خیلی از احساسات جدید‪،‬‬
‫عجیب و خارج از کنترل شده بود‪.‬‬
‫اگرچه صورتش طوری بیتفاوت بود که انگار اهمیتی نمیداد و واقعا‬

‫هم اینطور بود‪ ،‬جونگکوک از درون جمع شد‪ ،‬طوری که انگار تمام‬
‫بخشهای تشکیل دهندهاش به لیموی خیلی ترشی گاز زده بودن‪.‬‬
‫‪-‬اون دوست توئه‪ ،‬درسته؟ مطمئناً باید اون رو بهتر از من بشناسی‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که وانمود میکرد متن تکلیفشون رو میخوند‪ ،‬به‬

‫زبون اورد و جونگکوک با تردید به نیمرخ حک شدهاش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬ادم خوبی نیست؟‬
‫‪573‬‬
‫انسان مصرانه پرسید‪.‬‬
‫هست‪.‬‬
‫جین ادم خوبیه‪.‬‬
‫به نظر میرسه که تایپت هم باشه‪.‬‬
‫اون قطعا از من بهتره‪.‬‬
‫جونگکوک ریسک کرد و دوباره به تهیونگ نگاه کرد‪ ،‬بدون اینکه‬

‫انتظار داشته باشه که چشمهای تهیونگ روش باشه و منتظر جواب باشه‪.‬‬
‫‪-‬هست‪.‬‬
‫‪574‬‬
‫جونگکوک دراخر زمزمه کرد‪ ،‬نگاهش رو ازش گرفت و درعوض‬

‫روی فرش ابی کمرنگ تمرکز کرد‪.‬‬
‫به نظر میرسید چیزی روی صورت تهیونگ نرم شد چون بیتفاوتی‪،‬‬
‫سفتی و بیعالقگیش دیگه چندان واضح نبود و با چیزی که‬
‫جونگکوک نمیتونست رمزگشایی کنه‪ ،‬جایگزین شد‪.‬‬
‫شاید رضایت و خوشحالیش از دونستن این بود که جین ادم خوبی‬

‫براش بود‪ .‬احتماال همین بود‪.‬‬
‫تهیونگ روی صندلی چرخید و با خوناشام رو به رو شد‪.‬‬
‫‪-‬اون قطعا مردی نیست که باهام بد رفتار کنه‪ ،‬سرد باشه و مدام گیجم‬
‫کنه‪ ،‬درسته؟‬
‫‪575‬‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک سری به نشونه مثبت تکون داد‪ .‬ردی از‬
‫غبار نامرئی رو از روی شلوار مشکیش پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و تهیونگ اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫جونگکوک تکرار کرد‪ ،‬به پشت روی تخت دراز کشید و وزنش رو به‬
‫ارنجهاش تکیه داد‪ .‬نگاه تهیونگ رو روی خودش احساس کرد و سعی‬
‫کرد پازل بزرگی که داشت‪ ،‬رمزگشایی کنه‪.‬‬
‫‪576‬‬
‫‪-‬برای کسی که زیادی باهوشه‪ ،‬میتونی واقعا احمق باشی‪ ،‬جئون‬

‫تهیونگ گفت و جونگکوک نتونست کلماتی که به طرز غیر منتظرهای‬

‫از دهن تهیونگ خارج شد‪ ،‬پردازش کنه‪.‬‬
‫جونگکوک حتی وقت واکنش نشوندادن نداشت چون یک ثانیه‬

‫تهیونگ روی صندلی میزش نشسته بود و ثانیهای بعد‪ ،‬روی پاهای‬
‫جونگکوک نشست و صورتش رو محکم نگه داشت‪.‬‬
‫تهیونگ گونههای جونگکوک رو فشار داد و محکم اون رو بوسید و‬

‫خوناشام دیگه دستهاش رو پیش خودش نگه نداشت‪ .‬باالخره با‬
‫همون جسارت کمر تهیونگ رو گرفت‪.‬‬
‫‪-‬داری باهام چیکار میکنی‪ ،‬تهیونگ؟‬
‫‪577‬‬
‫جونگکوک با زمزمه نامحسوسی پرسید‪ ،‬درحالی که انسان لبهای‬

‫نرمش رو از لبهای خوناشام جدا کرد‪ ،‬بوسههای سبک‪ ،‬ظریف و‬
‫پرمانندی روی صورت جونگکوک گذاشت و همزمان با موهاش بازی‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬همون کاری که تو باهام میکنی‪.‬‬
‫تهیونگ ثانیهای بعد زمزمه کرد‪.‬‬
‫چند ثانیه بعد از نگاه عمیق به چشمهای تیره جونگکوک‪ ،‬بدون ترس‬
‫معمولی و دلهرهای که معموال توی چشمهای سایر افرادی که خوناشام‬
‫رو نمیشناختن‪ ،‬منعکس میشد‪ ،‬انسان با کنجکاوی و عالقه بهش نگاه‬
‫کرد‪ .‬چیزی که مختص کیم تهیونگ بود‪.‬‬
‫لبهاشون دوباره بهم رسید و انگشتهای تهیونگ توی موهای‬

‫جونگکوک فرو رفت‪ ،‬درحالی که خوناشام زیر پیرهن و ژاکت‬
‫‪578‬‬
‫تهیونگ رو لمس کرد و دستهاش رو روی پوست نرم و گرمش‬

‫‪-‬چرا دستهات همیشه اینقدر سرده؟‬
‫تهیونگ روی لبهاش پرسید‪ ،‬با لمس جونگکوک لرزید و لرزی‬

‫روی ستون فقراتش نشست‪.‬‬
‫دلت نمیخواد بدونی‪.‬‬
‫قبل از اینکه دهن جونگکوک زیادی صحبت کنه‪ ،‬چیزی که کامال در‬
‫حضور تهیونگ ثابت شده بود‪ ،‬جونگکوک یکی از دستهاش رو‬
‫پایین کمر انسان گذاشت‪ ،‬دست دیگهاش رو روی رونش گذاشت و‬
‫جاشون رو روی تخت عوض کرد تا اینکه پشت تهیونگ به تشک‬
‫چسبید و جونگکوک روش خیمه زد‪.‬‬
‫‪579‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬این قراره فقط ماچکردن باشه یا‪...‬؟‬
‫تهیونگ پرسید و وقتی زبون ماهرانه جونگکوک روی پوست گردنش‬

‫کشیده شد‪ ،‬سرش رو به عقب پرتاب کرد‪.‬‬
‫جونگکوک به سرعت سرش رو عقب برد و با اخم و نگاه‬

‫قضاوتامیزی بهش خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬االن گفتی ماچکردن؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ خیلی جدی بهش پلک زد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪-‬مگه هفت سالمونه؟‬
‫‪580‬‬
‫جونگکوک پرسید و چشمهای انسان گشاد شد‪.‬‬
‫‪-‬مگه توی هفت سالگیت کسی رو ماچ کردی؟‬
‫تهیونگ پرسید و زیر بدن جونگکوک لرزید و خوناشام‪ ،‬برای‬

‫لحظهای با خودش فکر کرد بخاطر بدن سردش بود یا نه‪ ،‬اما چند ثانیه‬
‫بعد صدای خنده خوشحال و بلند تهیونگ توی اتاق پیچید‪.‬‬
‫‪-‬چی اینقدر خنده داره؟‬
‫جونگکوک با ابروهای باال رفته پرسید‪ .‬از قدرت بدنی باالش ممنون‬
‫بود چون تقریبا پنج دقیقه بود که وزنش روی دستهاش بود‪.‬‬
‫‪-‬تو‪ .‬پسر کوچولوی مو تیره و بداخالقی رو تصور کردم که دختری که‬

‫روش کراش داشته‪ ،‬بوسیده‪.‬‬
‫‪581‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ .‬یکی از دستهاش رو که تا اون لحظه روی گردن‬

‫جونگکوک بود‪ ،‬کنار کشید و درعوض اون روی دهنش گذاشت تا‬
‫جلوی خندهاش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬واقعا احمقی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما گوشه لبهاش باال‬

‫رفت‪.‬‬
‫‪-‬چرا وقتی دارم میبوسمت‪ ،‬به بوسیدن من و یکی دیگه فکر میکنی؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬خم شد‪ ،‬با مالیمت لبهای تهیونگ رو لمس کرد‬
‫و بوسه سبک و کوتاهی روش گذاشت‪ ،‬طوری که انگار میخواست‬
‫روی حرفش تاکید کنه‪.‬‬
‫‪582‬‬
‫چشمهای خوناشام گشاد شد‪ .‬نمیتونست کاری که کرده بود‪ ،‬باور‬

‫کنه‪.‬‬
‫چی؟ جونگکوک دقیقا از کی اینجوری میبوسی؟!‬
‫به نظر میرسید تهیونگ متوجه نشد‪ .‬دستش رو از روی دهنش برداشت‬
‫و درعوض با پایین تیشرت جونگکوک بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی من جدی بودم‪.‬‬
‫انسان گفت و به لبخندزدن و خندیدن ادامه داد‪ .‬وقتی جونگکوک به‬

‫گردنش حمله کرد‪ ،‬قلقلکش اومد‪ ،‬اما این بار خوناشام به جای‬
‫بوسههای احساسی و تحریکامیز‪ ،‬از بوسههای سریع و کوتاه استفاده‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪583‬‬
‫جونگکوک حتی به مایع قرمز و داغی که توی رگش جریان داشت و‬

‫لبهاش مکرراً روش بوسه میزد‪ ،‬فکر نکرد‪ ،‬چیزی که برای یه‬
‫خوناشام اصال عادی نبود‪ ،‬اما احساسات گرمی که توی سینهاش‬
‫نشست کافی بود که حواسش رو پرت کنه‪ ،‬البته به جز خندیدن‬
‫‪-‬دارم گوش میدم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬عمداً روی پوست حساس گلوی تهیونگ‬

‫نفس کشید و خنده تهیونگ بالفاصله قطع شد‪.‬‬
‫‪-‬چی میخوای؟‬
‫خوناشام پرسید‪ ،‬هیکیهای سبکی به جا گذاشت و پوست وانیلی و‬

‫لوندرش رو چشید‪ .‬به ارومی پوست نرم شکم تهیونگ و دندههاش رو‬
‫لمس کرد و با خودش فکر کرد لرزش تهیونگ از سردی دستهاش‬
‫‪584‬‬
‫بود یا از لمسش‪ .‬فکر اینکه گزینه دوم امکان داشته باشه باعث شد تا‬
‫عضو جونگکوک نبض بزنه‪.‬‬
‫زیر جونگکوک‪ ،‬تهیونگ به ارومی باسنش رو تکون داد‪ ،‬اون رو از‬

‫روی تخت بلند کرد‪ ،‬خودش رو به عضو نیمه تحریک شده‬
‫جونگکوک مالید و ناله غیر منتظرهای ازش برانگیخت‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و دوباره به لبهای تهیونگ هجوم برد‪ .‬بوسهاش‬

‫میتونست اون رو بینفس کنه و باعث بشه تا انگشتهای پاش رو‬
‫جمع کنه‪ ،‬دمای سرد پوستش رو فراموش کنه و درعوض از گرماش‬
‫استقبال کنه‪.‬‬
‫‪-‬میخوامت‪.‬‬
‫‪585‬‬
‫تهیونگ بین بوسههاش گفت و زبونش رو روی لب پایین جونگکوک‬

‫‪-‬چطوری؟‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و بعد احساس کرد زبون داغ تهیونگ وارد‬
‫دهنش شد و درحالی که زبونهاشون باهم میرقصید‪ ،‬عمیقاً اون رو‬
‫بوسید‪.‬‬
‫این برای جونگکوک عادی نبود که به طرف مقابل اجازه بده تا کنترل‬
‫بوسه‪ ،‬حرکات و مدت زمان سکس رو داشته باشه‪ .‬معموال ترجیح‬
‫میداد وقت زیادی تلف نکنه و در سریعترین زمان ممکن لذت و‬
‫نیازهای فیزیکیش رو تامین کنه‪ ،‬اما این بار به تهیونگ اجازه داد تا‬
‫هرجوری که میخواست اون رو ببوسه و با کنجکاوی روی دهنش‬
‫سلطه داشته باشه‪.‬‬
‫‪586‬‬
‫‪-‬خب‪...‬‬
‫تهیونگ شروع کرد و دستش رو روی سینه جونگکوک و شکمش‬

‫‪-‬اول از همه‪ ،‬این قطعا باید بره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬پایین تیشرت ابی تیرهاش رو گرفت و اون رو باال‬

‫کشید‪ .‬جونگکوک دستهاش رو برای انسان باال برد تا از شر اون تیکه‬
‫لباس از بدنش خالص بشه‪.‬‬
‫جونگکوک با سینه برهنه از روی تهیونگ بلند شد و وقتی انسان‬

‫طوری با نگرانی بهش نگاه کرد که انگار از حدش رد شده بود‪،‬‬
‫چشمهاش رو چرخوند‪ .‬با این حال‪ ،‬جونگکوک روی پاهاش نشست‪،‬‬
‫تهیونگ رو دراغوش کشید‪ ،‬دستهاش رو گرفت و اون رو باال کشید‬
‫تا رو به روی هم قرار بگیرن‪.‬‬
‫‪587‬‬
‫ژاکت رو از بدن تهیونگ دراورد‪ ،‬به سرعت با انگشتهاش شروع به‬

‫بازکردن دکمههای پیرهن زیرش کرد و اون دو تیکه لباس رو با‬
‫بیعالقگی روی زمین پرت کرد‪ .‬نگاهش روی پوست افتاب زده‬
‫تهیونگ چرخید و تمام خطوط‪ ،‬خالها و حتی موهایی که اطراف ناف‬
‫و ویالینش بود‪ ،‬کشف کرد‪.‬‬
‫وقتی به تهیونگ نگاه کرد‪ ،‬چشمهای پسر مو نقرهای روی سینه و‬

‫شکمش ثابت مونده بود و ماهیچههای مشخص و محکم شکمش رو‬
‫تحسین میکرد‪ .‬چیزی توی نگاه وسوسهانگیز تهیونگ باعث شد تا‬
‫شکم جونگکوک از لذت بپیچه‪ .‬تهیونگ رو روی تخت هل داد و‬
‫کامال اون رو گیر انداخت‪.‬‬
‫جونگکوک به خوبی میتونست برامدگی انسان رو روی استخونش‬

‫احساس کنه‪ ،‬درحالی که تهیونگ هم احتماال عضو جونگکوک که‬
‫روی رونش نبض میزد‪ ،‬احساس میکرد‪ .‬خوناشام بوسههایی روی‬
‫‪588‬‬
‫ترقوه تهیونگ گذاشت و با هدف اینکه پایین و پایینتر بره‪ ،‬اون رو‬
‫گزید و لیسید‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک زبونش رو دور نیپل چپش کشید‪ ،‬تهیونگ کمرش‬

‫رو قوس داد‪ ،‬درحالی که نیپل دیگهاش همزمان توسط انگشتهای‬
‫خوناشام اذیت شد‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم باور کنم که دارم این کار رو میکنم‪....‬‬
‫تهیونگ تقریبا نامحسوس زمزمه کرد‪ ،‬اما البته که خوناشام شنید‪.‬‬
‫جونگکوک از بوسیدن پوست اطراف ناف تهیونگ دست کشید و‬

‫سرش رو بلند کرد تا بتونه به چشمهای تهیونگ نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬میخوای تمومش کنم؟‬
‫‪589‬‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ اخمی کرد‪.‬‬
‫‪-‬به نظرت ازت میخوام که تمومش کنی؟!‬
‫جونگکوک روی چند تا تار مویی که کنار کمر شلوار تهیونگ بود‪،‬‬
‫پوزخندی زد و بعد پوست اون قسمت رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬پس‪ ،‬ما همین االنش هم میدونیم که چی میخوایم؟‬
‫جونگکوک پرسید و زیپ شلوارش رو باز کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا اینقدر حرف میزنی؟ اون وقت میگی که من پرحرفم‪.‬‬
‫‪590‬‬
‫‪-‬ولی یه فکر عالی برای بستن دهنت دارم‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد و لب پایینش رو جویید‪.‬‬
‫‪-‬اینطوره؟ و فکرت چیه؟‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و با حرکت ارومی شلوار رو از پاهای تهیونگ‬

‫دراورد‪.‬‬
‫و وای‪.‬‬
‫دوتا پای بلند که به طور طبیعی برنزه بود و به بهترین شکل ممکن‬
‫تراشیده شده بود‪ ،‬بهش سالم میکرد‪.‬‬
‫‪-‬دهنت رو روی خودم میخوام‪.‬‬
‫‪591‬‬
‫تهیونگ بدون هیچ توضیح یا خجالتی به زبون اورد و باعث شد‬

‫جونگکوک از خلسهاش که شامل رونهای نرم انسان بود‪ ،‬خارج بشه‪.‬‬
‫جونگکوک باید از حرف ناگهانی تهیونگ درتضاد با ظاهر‬

‫فرشتهمانندش بود‪ ،‬تعجب میکرد‪ ،‬اما باید بهتر میدونست‪ .‬باید‬
‫میدونست که تهیونگ ادم روراستی بود که هرچیزی که فکر میکرد‪،‬‬
‫به زبون میاورد‪ .‬این به تنهایی باعث شد تا جریان برق و خون به عضو‬
‫سفتش هجوم ببره‪.‬‬
‫‪-‬یعنی یه جورایی داری میگی که سکوت من تحریکت میکنه؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬بوسههای خیسی روی رون تهیونگ گذاشت و باال‬

‫و باالتر رفت‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونی تصور کنی که چقدر‪.‬‬
‫‪592‬‬
‫تهیونگ عمداً نالهای کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو با دهن بسته‪ ...‬اوه جونگکوک‪ ،‬اینجوری خیلی سکسی میشی‪.‬‬
‫‪-‬خب…‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬لباس زیر تهیونگ رو دراورد و اون رو روی زمین‬

‫اتاق انداخت‪ .‬تهیونگ به محض اینکه سرمای اتاق به عضوش برخورد‬
‫کرد‪ ،‬به ارومی هیسی کشید‪.‬‬
‫‪-‬از تعریفت ممنونم ولی اگه میخوای دهنم رو ببندم‪ ،‬نمیدونم‬

‫چطوری باید خواستهات رو براورده کنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬بوسهای روی استخون لگن تهیونگ گذاشت و‬
‫‪593‬‬
‫بیشتر و بیشتر به سمت وسط حرکت کرد تا به عضو ضرباندار و‬

‫بزرگش نزدیک بشه‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنم که یه چیزهایی یادته‪ .‬به هرحال خیلی باهوشی‪.‬‬
‫تهیونگ با صدای شکستهای جواب داد و با برخورد نفس داغ‬

‫جونگکوک به عضوش‪ ،‬به ارومی لرزید‪.‬‬
‫‪-‬واقعا خوش شانسی که هستم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬بدون هیچ تردیدی لبهاش رو دور سرعضو‬

‫تهیونگ حلقه کرد و با شیطنت سرش رو مکید‪.‬‬
‫جونگکوک با حرکات ارومی شروع کرد‪ ،‬از زمانش استفاده کرد تا‬
‫ردهای پریکام رو بلیسه و اجازه داد حرکاتش با گذشت زمان روانتر‬
‫‪594‬‬
‫بشه‪ .‬جونگکوک با کمک یکی از دستهاش‪ ،‬قسمتی از عضو‬

‫تهیونگ که دهنش هنوز بهش نرسیده بود‪ ،‬مالید و ناله ارومی از‬
‫تهیونگ ازاد شد‪.‬‬
‫‪-‬اوه فاک‪ .‬شت‪.‬‬
‫نالههای انسان کافی بود تا اعتماد به نفس جونگکوکی زیاد بشه که‬
‫دهنش رو روی عضو تهیونگ پایینتر برد و سرعتش رو بیشتر کرد‪.‬‬
‫تهیونگ موهای تیره جونگکوک رو محکم گرفت و ازش به عنوان‬
‫تکیهگاه استفاده کرد‪ .‬انسان به ارومی باسنش رو تکون داد و ریتم دهن‬
‫گشنه و ماهر خوناشام رو دنبال کرد‪.‬‬
‫جونگکوک اجازه داد زبونش به کناره عضو تهیونگ کشیده بشه‪.‬‬

‫عضوش رو بیشتر و بیشتر وارد دهنش کرد و گونههاش رو گود کرد تا‬
‫حس بهتری ایجاد کنه‪.‬‬
‫‪595‬‬
‫و خب‪ ،‬تهیونگ پر سروصدا بود‪ .‬هیستریک و ساختگی نبود‪ ،‬بلکه به‬

‫نوعی صدای بلندی داشت و بدون هیچ خجالتی نشون میداد که لذت‬
‫میبرد و اون رو دوست داشت‪ .‬و جونگکوک نمیتونست دروغ بگه‬
‫که نالههاش تحریککنندهترین صدایی نبود که تا حاال شنیده‪ .‬درواقع‪،‬‬
‫اینکه عضوش به طرز دردناکی به شلوارش کشیده میشد‪ ،‬به اندازه‬
‫کافی ثابت میکرد‪.‬‬
‫‪-‬وای خدایا‪ ،‬جونگکوک‪ .‬فاک‪ .‬ادامه بده‪.‬‬
‫تهیونگ التماس کرد‪ ،‬سرش رو به عقب پرتاب کرد و چشمهاش رو از‬

‫لذت چرخوند‪.‬‬
‫جونگکوک درحالی که به تهیونگ نگاه میکرد‪ ،‬خودش رو به تشک‬

‫تخت مالید تا کمی اصطکاک روی برامدگیش ایجاد کنه‪ ،‬اما بدون‬
‫اینکه حرکت دهن و دستش رو متوقف کنه‪ ،‬انجامش داد و بعد با‬
‫مهارت بیضههای تهیونگ رو مالید‪.‬‬
‫‪596‬‬
‫کمی بعد تهیونگ موهای خوناشام رو رها کرد و درعوض دستهاش‬

‫رو روی صورت خودش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬بسه‪ ...‬من دارم میام‪...‬‬
‫با صدای بلندی‪ ،‬جونگکوک لبهای متورمش رو از عضو تهیونگ‬

‫دور کرد و با کنجکاوی بهش خیره شد‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که نفس نفس میزد‪ ،‬اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬هنوز لباسهات تنته‪.‬‬
‫‪-‬نه بابا‪ ،‬شرلوک؟‬
‫‪597‬‬
‫‪-‬وای خدا‪ .‬لطفا خفه شو و لباسهات رو دربیار‪ .‬میخوام لطفت رو‬

‫جبران کنم‪.‬‬
‫علیرغم اینکه جونگکوک ازش اطاعت کرد و از روی تخت بلند شد تا‬
‫شلوار و باکسرش رو دربیاره‪ ،‬اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬ولی تو هنوز به کام نرسیدی‪.‬‬
‫‪-‬تو هم همینطور‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و بعد دستهای جونگکوک رو کشید تا دوباره‬

‫روش قرار بگیره‪.‬‬
‫‪598‬‬
‫بدنهای برهنهشون همدیگه رو لمس کرد و جریان الکتریسیته روی‬

‫هراینچ از پوستش که با تهیونگ درتماس بود‪ ،‬پخش شد‪ .‬درحالی که‬
‫لبهاشون با همدیگه مشغول بود‪ ،‬دستهای جونگکوک از فرصت‬
‫استفاده کردن‪ ،‬رونهای تهیونگ رو لمس کردن و با لذت اونها رو‬
‫فشار دادن‪.‬‬
‫و دستهای تهیونگ مثل صاحبشون بودن و اونقدری کنجکاو بودن تا‬

‫از پشت عضلهای جونگکوک پایین برن و به لپهای باسنش برسن‪.‬‬
‫گوشت باسنش رو فشارش داد و با هرکدوم از دستهاش نگهشون‬
‫داشت‪ .‬تهیونگ به طرز لذت بخشی دربرابر دهن حریص جونگکوک‬
‫ناله کرد‪.‬‬
‫به طور غیرمنتظرهای‪ ،‬وقتی جونگکوک هم جرات کرد دستهاش رو‬

‫به سمت باسن گرد و توپر تهیونگ ببره‪ ،‬پسر دیگه جاشون رو روی‬
‫تخت عوض کرد و درعوض روی جونگکوک قرار گرفت‪.‬‬
‫‪599‬‬
‫قبل از اینکه جونگکوک بتونه اعتراض کنه‪ ،‬وقتی تهیونگ به طرز‬

‫لذت بخشی باسنش رو پایین برد و باعث شد تا عضوش به خوبی به‬
‫عضو جونگکوک کشیده بشه‪ ،‬عصبانیتش از بین رفت‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪.‬‬
‫‪-‬حاال نوبت منه‪.‬‬
‫تهیونگ روی الله گوش جونگکوک زمزمه کرد و بعد اون رو گزید‪.‬‬
‫حرکات باسنش ثابت بود و طولی نکشید تا جونگکوک هم با سرعت‬

‫هماهنگ و لذت بخشی بهش ملحق بشه‪ .‬نالهها و غریدنهایی که توی‬
‫اون اتاق کوچیک شنیده میشد‪ ،‬برای جواب کافی بود‪.‬‬
‫جونگکوک کمی خجالت کشیده بود چون شت‪ ،‬نزدیک بود به کام‬
‫‪600‬‬
‫برسه‪ .‬معموال اینقدر سریع نبود‪ ،‬مخصوصاً وقتی که هیچ سکسی درکار‬
‫نبود‪ .‬باالتر از اون‪ ،‬تهیونگ هم با اون بلوجاب تحریک شده بود و به‬
‫همراهی با اون ادامه میداد‪.‬‬
‫به نظر میرسید که ناگهان جونگکوک به سن بلوغش برگشته بود‪.‬‬
‫‪-‬نزدیکی؟‬
‫تهیونگ با صدای بمی پرسید و سرعت رقصیدن باسن و در نتیجه‬

‫اصطکاک بین عضوهاشون رو باال برد‪.‬‬
‫دستهای جونگکوک روی باسن تهیونگ بود و بهش کمک میکرد‬

‫تا حرکت کنه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪601‬‬
‫‪-‬منم همینطور‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬روی شونه جونگکوک نفسی کشید و محکم گردن‬

‫جونگکوک رو بغل کرد تا تعادل داشته باشه‪.‬‬
‫اوه خدا رو شکر‪.‬‬
‫لذتی که درون شکم جونگکوک پیچید مشتاق ازادشدن بود و فقط‬

‫وقتی زیاد شد که تهیونگ دستش بزرگش رو دور عضوهاشون حلقه‬
‫کرد و با حرکات جبران نشدهای دستش رو باال و پایین برد‪.‬‬
‫سفیدی به چشمهای جونگکوک هجوم برد‪ .‬شکمش به طرز لذت‬

‫بخشی منقبض شد‪ ،‬ناله بلند و بمی از دهنش خارج شد و وقتی به‬
‫‪602‬‬
‫ارگاسم رسید‪ ،‬تمام بدنش لرزید‪ .‬فقط با چند حرکت دیگه از دست‬
‫تهیونگ‪ ،‬انسان هم به کام رسید و دربرابر گوش جونگکوک ناله کرد‪.‬‬
‫خوناشام با خودش فکر کرد فقط با اون صدا دوباره میتونست‬

‫تحریک بشه‪.‬‬
‫وقتی بدن تهیونگ ازش فاصله گرفت و به پشت روی تخت خوابید‪،‬‬
‫جونگکوک احساس کرد سرمای معمولش برگشت‪.‬‬
‫‪-‬دستمال مرطوب یا کاغذی داری؟ دستهام با کام کثیف شده‪.‬‬
‫تهیونگ پرسید و انگشتهاش رو به بازوی جونگکوک نزدیک کرد‪.‬‬
‫‪-‬تمومش کن!‬
‫‪603‬‬
‫خوناشام گفت‪ ،‬از تالشش برای کثیفکردن فرار کرد و تهیونگ‬

‫خندید‪ .‬جونگکوک روی میز کنار تخت خم شد و توی کشوهاش‬
‫دنبال چیزی گشت تا بتونه به عنوان دستمال ازش استفاده کنه‪.‬‬
‫‪-‬بیا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و یه جفت باکسر مشکی بهش داد‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر خندید‪ ،‬اما چیزی نگفت و انگشتها و شکمش رو‬

‫پاک کرد تا هیچ اثری از اون مایع چسبناک و سفید رنگ باقی نمونه‪.‬‬
‫بعد به شکم جونگکوک نزدیک شد و وقتی با مالیمت پوست لکهدار‬
‫شدهاش رو پاک کرد‪ ،‬خوناشام سرجاش فلج شد‪.‬‬
‫هیچکس تا حاال این کار رو براش نکرده بود و خودش هم هیچوقت‬

‫این کار رو برای کسی نکرده بود‪ .‬چند تا خوناشامی که باهاشون‬
‫خوابیده بود‪ ،‬به خوبی با الویتهاش هماهنگ بودن‪ .‬اونها فقط دنبال‬
‫‪604‬‬
‫رضایت و لذت بودن و به محض اینکه کارشون تموم میشد‪ ،‬خدافظی‬

‫میکردن و به زندگی خودشون برمیگشتن‪.‬‬
‫بدون هیچ مراقبت‪ ،‬بغل یا هرچیز دیگهای‪.‬‬
‫احساس گرمایی از رگهاش گذشت و جونگکوک مطمئن نبود فقط‬

‫بخاطر انرژیای بود که حین اون فعالیت جنسی گرفته بود یا دلیل‬
‫دیگهای داشت‪.‬‬
‫به تهیونگ اجازه داد تمیزش کنه و وقتی کارش تموم شد‪ ،‬باکسرش‬
‫رو اون طرف تخت انداخت‪ .‬تهیونگ دوباره دراز کشید‪ .‬این بار به‬
‫پهلو خوابید و جونگکوک میدونست انسان بهش خیره شده بود‪.‬‬
‫‪-‬قطعا باید اون تکلیف رو تموم کنیم‪.‬‬
‫‪605‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و وقتی جونگکوک سرش رو چرخوند‪،‬‬

‫میتونست ببینه که چشمهای انسان بسته بود‪ ،‬لبخند رضایتامیزی روی‬
‫لبهاش بود و هیچ تمایلی به حرکت نداشت‪.‬‬
‫جونگکوک هم به پهلو چرخید و جزئیات صورت و بدن تهیونگ رو‬

‫زیر نظر گرفت‪.‬‬
‫بهش عادت نداشت‪ .‬اینکه با کسی رابطه داشته باشه و اون شخص بدون‬
‫اینکه اونجا رو ترک کنه‪ ،‬توی تختش بمونه‪ .‬جونگکوک قطعا بهش‬
‫عادت نداشت‪ ،‬اما اون لحظه متوجه شد که از این کار متنفر نبود‪.‬‬
‫تهیونگ برهنه سرجاش موند و کامال با بدنش و نگاه نافذ جونگکوک‬

‫راحت بود‪ .‬این واقعیت که تهیونگ ارامش داشت و همچنان‬
‫چشمهاش بسته بود جونگکوک رو تشویق کرد تا کلمات بعدی رو به‬
‫زبون بیاره‪.‬‬
‫‪606‬‬
‫‪-‬متاسفم‪.‬‬
‫جونگکوک لحظاتی بعد که مثل ابدیت بود‪ ،‬زمزمه کرد و چشمهای‬

‫تهیونگ با موجی از سوال و سردرگمی‪ ،‬با تنبلی پلک زد‪.‬‬
‫‪-‬برای اتفاقی که اون روز توی کافه جین افتاد‪.‬‬
‫جونگکوک ادامه داد و تهیونگ از نزدیک بهش نگاه کرد و این بار‪،‬‬
‫این سردرگمی نبود که توی عنبیههای شکالتیش نقش بست‪ ،‬بلکه‬
‫تعجب‪ ،‬ناباوری و این واقعیت بود که منتظر نبود تا جونگکوک ازش‬
‫عذرخواهی کنه‪.‬‬
‫تهیونگ به طور نامحسوسی روی تخت حرکت کرد و یک‪ ،‬دو‪ ،‬سه‬
‫سانتیمتر به بدن جونگکوک نزدیک شد‪ .‬به نظر میرسید تهیونگ‬
‫برای اینکه لمسش کنه‪ ،‬مردد بود اما این بار‪ ،‬تصمیم گرفت که‬
‫انجامش بده و به ارومی پوست شکمش رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪607‬‬
‫‪-‬فکر کنم کامال مشخصه که تو رو بابت اون موضوع بخشیدم‪...‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ .‬نوک انگشتهاش از میان بازوهای جونگکوک‬

‫رد شد و باعث شد پوستش گزگز کنه‪.‬‬
‫‪-‬حدس میزدم‪...‬‬
‫جونگکوک درجواب زمزمه کرد و چشمهاش رو بست‪ ،‬درحالی که‬

‫انگشتهای تهیونگ روی شونهها‪ ،‬گردن و صورتش کشیده شد‪.‬‬
‫‪-‬ولی همچنان میخواستم عذرخواهی کنم‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬باشه‪ .‬واقعا ازت ممنونم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به لمسهای ظریفش ادامه داد‪.‬‬
‫‪608‬‬
‫‪-‬خب پس با عذرخواهیکردن‪ ،‬داری اعتراف میکنی که خیلی عوضی‬

‫بودی؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک مچ دست تهیونگ رو گرفت‪،‬‬

‫چشمهاش رو باز کرد و به لبخندی که روی لبهای متورم انسان بود‪،‬‬
‫‪-‬زیاد شانست رو امتحان نکن‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬ارزش داشت که امتحان کنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با اغراق اهی کشید‪ .‬وقتی پسر مو نقرهای شروع به‬
‫خندیدن کرد‪ ،‬جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد‪:‬‬
‫‪609‬‬
‫‪-‬فکر کنم باید برم‪.‬‬
‫نه‪ .‬نرو‪.‬‬
‫االن نرو‪.‬‬
‫صبرکن‪ ،‬چی؟‬
‫جونگکوک سری تکون داد‪ ،‬افکارش رو نادیده گرفت و نگاهش رو‬

‫از چشمهای بیحال تهیونگ گرفت‪.‬‬
‫از اونجایی که تهیونگ اون طرف تخت بود و به دیوار تکیه داده بود‪،‬‬
‫از روی جونگکوک رد شد تا بلند بشه و وزن غیرمنتظرۀ پسر باعث شد‬
‫تا خوناشام غر بزنه‪.‬‬
‫‪610‬‬
‫تهیونگ بین لباسهایی که روی زمین بود‪ ،‬دنبال پیرهن و شلوارش‬

‫گشت و عمداً از طرف باسنش که توی دید جونگکوک بود‪ ،‬خم شد‪.‬‬
‫عوضی شیطون‪.‬‬
‫خوناشام به خودش اجازه داد برای چند دقیقه دراز بکشه و به تهیونگ‬
‫خیره بشه‪ ،‬درحالی که تهیونگ با ارامش لباس پوشید‪ .‬جونگکوک‬
‫سرمای معمولی که توی اتاق بود‪ ،‬احساس کرد‪ ،‬با وجود اینکه منبع‬
‫گرماش هنوز اون فضا رو ترک نکرده بود‪.‬‬
‫داری باهام چیکار میکنی‪ ،‬تهیونگ؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‬

‫و به انسانی که بیشرمانه کمی از عطرش دزدید‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونی چی منصفانهست؟ اینکه خودت بخشی از تکلیف که مونده‪،‬‬

‫تموم کنی چون من کسی بودم که بیشترش رو انجام دادم‪ .‬البته تا وقتی‬
‫که‪ ...‬هوم‪ ...‬حواسمون پرت شد‪.‬‬
‫‪611‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬به خودش توی اینه کوچیک‬
‫نگاه کرد و موهای بهم ریختهاش رو مرتب کرد‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید و باالخره از روی تخت بلند شد و‬

‫باکسرش رو پوشید‪.‬‬
‫‪-‬تمومش میکنم و چیزی که نوشتی رو درست میکنم‪.‬‬
‫تهیونگ با ناراحتی بهش نگاه کرد و جونگکوک وقتی تیشرت خودش‬

‫به صورتش برخورد کرد‪ ،‬از خودش محافظت کرد‪.‬‬
‫‪-‬احمق! باید از خدات هم باشه که برای این تکلیف با من هم گروهی‬

‫بودی‪ .‬مطمئناً بخاطر من نمره خوبی هم میگیری‪.‬‬
‫‪612‬‬
‫‪-‬حتما همینه‪ .‬میتونی اینجوری فکر کنی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و وقتی صورت تهیونگ‬

‫از عصبانیت قرمز شد‪ ،‬خندید‪.‬‬
‫‪-‬اینقدر بهم نخند!‬
‫تهیونگ با عصبانیت داد زد‪ ،‬به جونگکوک نزدیک شد و برای انتقام‬

‫نیپلش رو نیشگون گرفت‪.‬‬
‫‪-‬هی!‬
‫جونگکوک گفت و از دستهای کنه تهیونگ فرار کرد‪ ،‬با وجود‬

‫اینکه بدنش دربرابر قلقلک مقاوم بود‪.‬‬
‫‪613‬‬
‫‪-‬خیلی رومخی‪ .‬فاک‪.‬‬
‫تهیونگ خندید و تسلیم نشد‪ .‬تمام قسمتهای بدن جونگکوک که‬

‫دستش میرسید‪ ،‬لمس کرد‪ .‬خوناشام حتی متوجه لبخند بزرگش نشد‪،‬‬
‫نه حتی وقتی که لپهاش درد گرفت‪ .‬با خنده به انسان مقابلش نگاه‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا چرا قلقلکی نیستی‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫تهیونگ بین نفس نفس زدنش‪ ،‬پرسید‪ .‬با اون همه تالش خسته شده‬
‫بود‪.‬‬
‫‪614‬‬
‫جونگکوک مچهای تهیونگ رو گرفت تا متوقفش کنه و بعد اون رو‬

‫به دیوار کنار کمدش چسبوند‪.‬‬
‫‪-‬همه قلقلکها اینجاست‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬دستش رو از مچ تهیونگ کشید و یه انگشتش رو‬

‫به سرش زد تا روی حرفش تاکید کنه‪.‬‬
‫‪-‬همه قلقکها اینجاست‪.‬‬
‫تهیونگ ادای جونگکوک دراورد و صداش رو تقلید کرد‪.‬‬
‫‪-‬مسیح‪ .‬یکم زندگی کن‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪615‬‬
‫جونگکوک توی کلمات تهیونگ گیر افتاد چون اخیرا همه همین رو‬
‫بهش میگفتن‪ .‬پدرش‪ ،‬جیمین و حاال تهیونگ‪ .‬پس توی نوزده سال‬
‫گذشته چیکار میکرد؟ مگه زندگی نمیکرد؟ البته نه به معنی واقعی‬
‫کلمه چون نیمی مرده و نیمی زنده بود‪ ،‬اما به هرحال‪ .‬نمیتونست بفهمه‬
‫منظورشون چی بود‪.‬‬
‫یکی از دستهاش روی کمر تهیونگ بود‪ ،‬درحالی که با اون یکی مچ‬
‫دستهاش رو گرفته بود‪.‬‬
‫‪-‬من دارم زندگی میکنم‪.‬‬
‫‪-‬واقعا اینطوره؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪616‬‬
‫‪-‬برو‪ .‬یکی باید این تکلیف رو تموم کنه و تو بهم اجازه نمیدی‪.‬‬
‫خوناشام گفت و مچ دستهای تهیونگ رو رها کرد‪ ،‬اما دستش‬

‫همچنان روی کمر انسان بود‪.‬‬
‫‪-‬میرم‪ .‬میرم‪ .‬فقط بهم بگو که میخوای از شرم خالص بشی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و این بار‪ ،‬این انسان بود که چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما‬
‫چیزی درون جونگکوک باعث شد تا خم بشه و تهیونگ رو ببوسه‪.‬‬
‫شاید برای اینکه ساکتش کنه‪.‬‬
‫اره‪ ،‬احتماال بخاطر همین بود‪.‬‬
‫‪617‬‬
‫وقتی جونگکوک خودش رو کنار کشید‪ ،‬تهیونگ لبهاش رو لیسید‪.‬‬

‫همچنان چشمهاش بسته بود‪ .‬خوناشام با کنجکاوی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫همونطوری که این کار رو میکرد‪ ،‬چیزی شبیه طوفان توی شکمش‬
‫احساس کرد‪.‬‬
‫جونگکوک برای دفع اون احساس غیرعادی‪ ،‬دستش رو از کمر‬

‫تهیونگ کشید و گفت‪:‬‬
‫‪-‬میخوام از شرت خالص بشم‪ ،‬اره‪ .‬حاال برو‪.‬‬
‫‪-‬خیلی سرسختی‪.‬‬
‫تهیونگ غرید‪.‬‬
‫‪-‬اره اره‪.‬‬
‫‪618‬‬
‫جونگکوک گفت و با لبخندی روی لبهاش به حالت عصبانی‬

‫‪-‬خدافظ‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫جونگکوک با اواز گفت‪.‬‬
‫‪-‬اهه! خیلی عصبانیم میکنی‪.‬‬
‫انسان غر زد و به سمت در اتاق خواب جونگکوک رفت‪.‬‬
‫خوناشام به میزش تکیه داد و تیشرتش رو روی بدنش کشید‪ ،‬اما چیزی‬
‫که انتظارش رو نداشت این بود که یه جفت لب به طور ظریف و‬
‫غیرمنتظرهای لبهاش رو لمس کنه‪.‬‬
‫‪619‬‬
‫‪-‬خدافظ‪ ،‬جونگکوک‪ .‬امیدوارم اینقدر احمق نباشی و جواب تمام‬

‫سواالت قبلیت رو بگیری‪.‬‬
‫دقیقا همونطوری که تهیونگ به طور غیرمنتظره و سریعی اون رو بوسید‬

‫و اون حرف رو بهش زد‪ ،‬اتاق خوناشام رو ترک کرد و جونگکوک‬
‫رو سردرگم و درحالی که فکر میکرد منظورش دقیقا با اون حرف‬
‫چی بود‪ ،‬رها کرد‪...‬‬
‫‪620‬‬
‫‪CH 11‬‬
‫‪-‬اگه گوگرد دی اکسید توی اب حل بشه‪ ،‬چه نوع محلولی تشکیل‬

‫میشه؟‬
‫اقای لی سرکالس پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ و جونگکوک همزمان دستهاشون رو باال بردن‪ ،‬اما قبل از‬

‫اینکه استاد شیمی متوجه بشه‪ ،‬تهیونگ دست پسر دیگه رو پایین کشید‬
‫تا جلوی جوابدادنش رو بگیره‪ .‬جونگکوک سعی کرد خودش رو از‬
‫چنگ تهیونگ ازاد کنه‪ ،‬اما قبل از اینکه بتونه‪ ،‬پروفسور به تهیونگ‬
‫اجازه داد تا جواب سوال رو بده‪.‬‬
‫تهیونگ گلوش رو صاف کرد و وقتی چشم غره جونگکوک رو روی‬

‫خودش احساس کرد‪ ،‬سعی کرد جلوی پوزخندش رو بگیره‪.‬‬
‫‪621‬‬
‫‪-‬از اونجایی که گوگرد دی اکسید یه اکسید نافلزیه‪ ،‬وقتی توی اب حل‬

‫میشه‪ ،‬محلول اسیدی تشکیل میده‪.‬‬
‫تهیونگ با اطمینان جواب داد‪.‬‬
‫وقتی اقای لی ازش تشکر کرد و تایید کرد که جوابش درست بود‪،‬‬
‫جونگکوک خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬این تقلبه‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای ارومی غر زد تا کالس رو شلوغ نکنه و بعد‬

‫تهیونگ شونههاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪622‬‬
‫‪-‬تقلب؟ کو؟‬
‫تهیونگ پرسید و با عصبانیت دستش رو روی سینهاش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬فکر کردم که یک پشه روی دستت دیدم و داشتم بهت کمک‬

‫میکردم از شرش خالص بشی‪ .‬تازه‪ ،‬خیلی نمک نشناسی‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬اگه قراره اینطوری بازی کنی‪ ،‬پس بچرخ تا بچرخیم‪.‬‬
‫اونها باهم شرط بسته بودن که باید توجه استاد رو جلب میکردن و به‬
‫بیشتر سواالتش جواب میدادن و بازنده باید ارزوی برنده رو براورده‬
‫‪623‬‬
‫البته که ایده رقابت برای چنین چیزی از طرف تهیونگ بود و به وضوح‬
‫باور داشت که برنده میشد‪ .‬علیرغم اینکه تهیونگ مثل طاعون ازارش‬
‫میداد‪ ،‬حتی تونست جونگکوک رو متقاعد کنه که کنارش در ردیف‬
‫جلوی سالن بشینه و ادعا داشت که این شرطشون رو جالبتر میکرد‪.‬‬
‫پروفسور لی به درسدادن توی کالس ادامه داد‪ ،‬اما به نظر میرسید‬

‫جونگکوک و تهیونگ مشغول بحثکردن با همدیگه بودن‪ .‬درحالی‬
‫که جونگکوک سعی میکرد یادداشتهای تهیونگ رو خط خطی کنه‬
‫و اونها رو خراب کنه‪ ،‬پسر دیگه سعی میکرد دستهای قوی‬
‫جونگکوک رو کنار بزنه و جلوی خرابکردن اونها رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬بسه‪ ،‬جونگکوک! محض رضای خدا!‬
‫تهیونگ با صدای بلند گفت و توجه استاد رو جلب کرد‪.‬‬
‫‪-‬اقای کیم؟ چیزی برای گفتن توی کالس داری؟‬

‫‪624‬‬
‫تهیونگ مکرراً دهنش رو باز و بسته کرد‪ .‬کلمات و خجالت توی‬

‫گلوش گیر کرد و گونههاش با رنگ قرمز رنگامیزی شد‪ .‬صدای‬
‫جونگکوکی که سعی میکرد خندهاش رو کنترل کنه و سرجاش‬
‫میپیچید تا جلوش رو بگیره‪ ،‬شنید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬اقای لی‪ .‬معذرت میخوام‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و درعوض روی یادداشتهای مقابلش تمرکز‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬در هرصورت‪ ،‬اگه دوست داری صحبت کنی‪ ،‬فکر کنم مشکلی‬
‫نداشته باشی که جواب سوالم رو بدی‪.‬‬
‫پروفسور شیمی اضافه کرد‪.‬‬
‫‪625‬‬
‫چشمهای تهیونگ گشاد شد‪ ،‬اما با عجله سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬میشه لطفا تکرارش کنید؟‬
‫تهیونگ گفت و اقای لی اه سنگینی کشید‪ ،‬اما تکرار کرد‪:‬‬
‫‪-‬اسم واکنشی که بین اسید و بازهاست‪ ،‬چیه؟‬
‫چشمهای تهیونگ به سرعت به سمت دفترش کشیده شد و با‬

‫درموندگی دنبال جواب گشت‪ ،‬اما چیزی نداشت که بهش اشاره کنه‪.‬‬
‫و مقصر همهی اینها‪ ،‬حرومزادهای بود که دقیقا کنارش نشسته بود‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫‪626‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و به سختی به جواب فکر کرد‪ ،‬اما هیچ راه حلی‬
‫توی سرش نداشت‪.‬‬
‫‪-‬اقای کیم اگه جواب رو نمیدونی‪ ،‬فقط بگو‪ .‬کسی میخواد امتحان‬
‫کنه؟‬
‫اقای لی پرسید‪ ،‬به سمت کالس چرخید و دنبال داوطلب جدیدی‬

‫گشت‪.‬‬
‫البته که دست شخصی بدون اینکه وقت تلف کنه‪ ،‬باال رفت‪.‬‬
‫‪-‬اقای جئون‪ ،‬لطفا جواب بده‪.‬‬
‫‪-‬اسم واکنشی که بین اسید و بازهاست‪ ،‬تشکیل نمک یا خنثیسازی‬

‫نامیده میشه‪.‬‬
‫‪627‬‬
‫‪-‬دقیقا و اتفاقی که توی این واکنش میافته اینه‪...‬‬
‫اقای لی به توضیحدادن ادامه داد‪ ،‬اما تهیونگ برای اینکه گوش بده‬
‫زیادی عصبانی بود‪.‬‬
‫‪-‬میکشمت اشغال عوضی!‬
‫تهیونگ از بین دندونهاش زمزمه کرد‪ ،‬اما مطمئن بود که جونگکوک‬

‫شنید‪ ،‬مخصوصاً وقتی که لبخند پرمدعایی زد‪.‬‬
‫کالس درنهایت بعد از نیشگونگرفتنها و هلدادنهای تهیونگ و‬

‫جونگکوک‪ ،‬برای اینکه جلوی جوابدادن همدیگه رو بگیرن‪ ،‬تموم‬
‫شد‪.‬‬
‫‪628‬‬
‫دانشجوها برای کالسهای دیگه پراکنده شدن و استاد هم وسایلش رو‬

‫جمع کرد‪.‬‬
‫‪-‬مثل اینکه من برنده شدم‪.‬‬
‫جونگکوک با ادعا زمزمه کرد و زیپ کوله پشتی مشکیش رو باز کرد‪.‬‬
‫اما قبل از اینکه تهیونگ جوابش رو بده‪ ،‬دست جونگکوک رو گرفت‪،‬‬

‫نگه داشت و اون رو به سمت نزدیکترین سرویس بهداشتی کشید‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراض کرد‪ ،‬اما سعی نکرد خودش رو ازاد کنه‪ .‬چارهای‬
‫جز اینکه توسط تهیونگ هدایت بشه‪ ،‬نداشت‪.‬‬
‫پسر مو نقرهای دنبال دستشویی خالی گشت و جونگکوک رو به داخل‬

‫هل داد‪ .‬خودش هم به سرعت داخل اونجا شد و با چفت کوچیکی در‬
‫رو قفل کرد‪.‬‬
‫‪629‬‬
‫‪-‬ما اینجا چه غلطی میکنیم‪...‬‬
‫جونگکوک سعی کرد بپرسه‪ ،‬اما تهیونگ کلماتش رو بلعید و با شدت‬

‫لبهاش رو روی لبهای جونگکوک گذاشت‪.‬‬
‫تهیونگ انگشتهاش رو الی موهای جونگکوک فرو کرد‪ ،‬با موهای‬

‫تیرهاش بازی کرد و جونگکوک رو به سمت خودش کشید‪.‬‬
‫میخواست هیچ فاصلهای بین بدنهاشون نباشه‪ .‬جونگکوک بالفاصله‬
‫متوجه قصدش شد و بدون اینکه وقت تلف کنه‪ ،‬کمر تهیونگ رو‬
‫محکم گرفت‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ خودش رو عقب کشید تا نفس بکشه‪ ،‬لب پایین‬

‫جونگکوک رو گزید و اون رو کشید‪ ،‬بعد روش زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬اشتباه میکنی‪.‬‬
‫‪630‬‬
‫دستهای جونگکوک روی باسن تهیونگ قرار گرفت و لپهاش رو‬

‫فشار داد‪ ،‬درحالی که لبهاش فک پسر دیگه رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬من هیچ وقت اشتباه نمیکنم‪ ،‬ولی خیلی خب‪ .‬کجا رو اشتباه کردم؟‬
‫‪-‬من‪ ...‬من برنده شدم‪.‬‬
‫تهیونگ بین نالههاش گفت‪.‬‬
‫جونگکوک بوسههاش رو متوقف کرد و لبهاش رو از گردن‬

‫تهیونگ فاصله داد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نشدی‪ .‬من بردم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪631‬‬
‫‪-‬هذیون میگی‪ .‬من کسی بودم که بردم‪ .‬فقط قبول کن‪ ،‬دردش کمتره‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ ،‬لبهاشون رو روی هم گذاشت و عمیقا‬

‫جونگکوک رو بوسید‪.‬‬
‫تهیونگ دستهای جونگکوک که از بدنش پایین رفت‪ ،‬احساس کرد‪،‬‬

‫تا اینکه پشت رونهاش رو گرفت‪ ،‬با کمترین تالشی تهیونگ رو بلند‬
‫کرد و اون رو به در دستشویی تکیه داد‪ .‬تهیونگ دستهاش رو محکم‬
‫دور شونههای جونگکوک حلقه کرد و همین کار رو با پاهاش هم‬
‫انجام داد‪.‬‬
‫‪-‬اگه با توهمزدن خوشحال میشی‪ ،‬پس ادامه بده‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و تهیونگی که شروع به‬

‫لیزخوردن کرده بود‪ ،‬باال کشید‪.‬‬
‫‪632‬‬
‫‪-‬من توهم نزدم‪ ،‬تو زدی‪ .‬حق با منه! من بردم و‪...‬‬
‫تهیونگ با بوسهای حرفش قطع شد‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ .‬فقط خفه شو‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و بعد به لبهای تهیونگ حمله کرد و عمیقاً‬

‫دهنش رو لیسید‪ .‬وقتی خودش رو عقب کشید‪ ،‬جونگکوک روی‬
‫گردنش زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬بیا تا وقتی که کالس ندارم‪ ،‬در ارامش ببوسمت‪.‬‬
‫تهیونگ بین نیشخندش با تمسخر خندید و گردنش رو بیشتر خم کرد‬

‫تا به لبهای جونگکوک اجازه دسترسی بیشتری بده‪.‬‬
‫‪633‬‬
‫‪-‬چیه؟ چی اینقدر خنده داره؟‬
‫جونگکوک پرسید و دندونهاش رو روی گردن تهیونگ کشید‪.‬‬
‫‪-‬قرار نیست سرکالس حاضر بشی‪.‬‬
‫‪-‬قرار نیست؟ کی این رو گفته؟‬
‫‪-‬من‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و وقتی جونگکوک نقطهای روی پوستش رو بوسید که‬

‫اخیراً متوجه شده بود که قلقلکی بود‪ ،‬خندید‪.‬‬
‫‪-‬من گفتم‪.‬‬
‫‪634‬‬
‫‪-‬تو؟ کیم تهیونگ؟ خرخونترین ادمی که میشناسم‪ ،‬میخواد‬

‫کالسهاش رو بپیچونه و نظر بقیه هم عوض کنه؟‬
‫جونگکوک گفت و عمداً قسمت حساس گردنش رو گزید‪.‬‬
‫تهیونگ گونههای جونگکوک رو محکم فشار داد‪ ،‬باعث شد لبهاش‬

‫مثل ماهی بشه و بعد به چشمهاش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ ،‬جئون‪ .‬من اونقدر خرخون نیستم‪.‬‬
‫جونگکوک سعی کرد با تمسخر بخنده‪ ،‬اما فشار روی گونههاش بهش‬
‫اجازه نمیداد‪.‬‬
‫‪-‬اره همینطوره‪ ،‬اسم منم جونگکوک نیست‪.‬‬
‫‪635‬‬
‫کلمات به طرز بامزهای از دهن جونگکوک خارج میشد‪ ،‬اما لبهاش‬

‫بامزهتر بود و تهیونگ خم شد و بوسه سبکی روی اونها گذاشت‪ .‬اخم‬
‫پسر دیگه نادیده گرفت‪.‬‬
‫‪-‬من برای ساعت بعد برنامه دارم و برنامهام شامل براوردهکردن یکی از‬
‫ارزوهام میشه‪.‬‬
‫‪-‬یکی از ارزوهات؟ من فکر کردم قرارمون فقط یه ارزو بود‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬ولی هی! تو نبردی‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ...‬قرارمون فقط یک ارزو بود ولی ارزوی من اینه که ارزوهای‬

‫بیشتری بکنم‪.‬‬
‫‪636‬‬
‫تهیونگ گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫جونگکوک با ناباوری بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬این قطعا تقلبه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ خندید و بخاطر اینکه همچنان دراغوش‬

‫جونگکوک بود و بهش تکیه داده بود‪ ،‬تمام بدن پسر دیگه لرزید‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬باید قبلش میگفتی که این قابل قبول نیست‪.‬‬
‫‪-‬چرا خودم رو درگیر این کردم‪...‬‬
‫‪637‬‬
‫جونگکوک با خودش زمزمه کرد و درجواب ضربهای به بازوش‬

‫خورد‪.‬‬
‫‪-‬حاال این ارزوت چیه که اینقدر مهمه که باید کالس رو بپیچونیم؟‬
‫جونگکوک پرسید و لبخند تهیونگ بزرگتر شد و به گوشهاش رسید‪.‬‬
‫‪-‬این یعنی قراره باهام اینجا بمونی تا براوردش کنی؟‬
‫تهیونگ پرسید و اغواگرانه دستش رو روی سینه جونگکوک کشید‪.‬‬
‫‪-‬واقعا چاره دیگهای دارم؟‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫‪638‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬وانمود کرد که داشت فکر میکرد و یکی از‬

‫انگشتهاش رو به چونهاش زد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و جونگکوک اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬پس بگو‪.‬‬
‫تهیونگ هردو دستش رو دور گردن جونگکوک حلقه کرد و سرش‬

‫رو جلو برد‪ ،‬تا اینکه فقط چند اینچ از گوش پسر دیگه فاصله داشت‪.‬‬
‫‪-‬اولین ارزوم اینه‪ ...‬ازت میخوام دوباره بهم بلوجاب بدی‪.‬‬
‫‪639‬‬
‫تهیونگ گفت و وقتی لرزی روی پوست جونگکوک پخش شد و‬

‫دستش روی باسنش محکم شد‪ ،‬لبخند از خود راضیای زد‪.‬‬
‫‪-‬این یعنی اره؟‬
‫تهیونگ پرسید و از گوش جونگکوک تا فکش بوسههایی گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک بهش اجازه داد بوسیده بشه‪ ،‬اما درنهایت پاهای تهیونگ‬
‫رو رها کرد و درعوض اسپنکی به باسنش زد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬حاال از سر راهم برو کنار‪ .‬برمیگردم سرکالس‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ نه‪.‬‬
‫‪640‬‬
‫تهیونگ ناله کرد و بازوش رو گرفت تا جلوی رفتن جونگکوک رو‬

‫بگیره‪.‬‬
‫‪-‬نرو‪ .‬بیخیال‪ .‬من االن خیلی تحریک شدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک به برامدگیش نگاه کرد‪ .‬متوجه شد که‬

‫قطعا برامدگیای وجود داشت‪.‬‬
‫‪-‬زود باش‪ ،‬زود باش‪ ،‬زود باش‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬از کارت اخرش استفاده کرد‪ ،‬با اغراق لبهاش رو‬
‫اویزون کرد و مکررا بوسههای سبکی روی لبهای جونگکوک‬
‫گذاشت تا حرفش رو مهروموم کنه‪.‬‬
‫‪641‬‬
‫‪-‬تو که قرار نیست من رو برای بقیه روز همینجوری ول کنی‪ ،‬مگه نه؟‬
‫یا ترجیح میدی خودم انجامش بدم؟‬
‫تهیونگ پرسید و چشمهای جونگکوک تیره شد‪.‬‬
‫‪-‬این چیزیه که لیاقت داری‪.‬‬
‫کلمات جونگکوک یه چیزی میگفت‪ ،‬اما دستهاش چیز دیگه‪،‬‬

‫مخصوصا وقتی که انگشتهاش ماهرانه کمربند تهیونگ رو باز کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی این چیزی نیست که میخوام‪.‬‬
‫‪642‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬یقههای کت جونگکوک رو گرفت و اون رو کشید‪.‬‬

‫وقتی جونگکوک روی زمین زانو زد‪ ،‬لبخند از خود راضیای زد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫تهیونگ عاشق ژنتیک بود‪ .‬واقعا عاشقش بود‪ ،‬ولی دیگه نمیتونست‬
‫مفاهیم و اصطالحاتی مثل سلولهای هاپلوئید و دیپلوئید‪ ،‬کروموزوم‪،‬‬
‫ژنهای غالب و مغلوب‪ ،‬اللها‪ ،‬فنوتیپ و ژنوتیپ و خیلی چیزهای‬
‫دیگهای که مقابلش بود‪ ،‬ببینه‪.‬‬
‫تهیونگ ساعات پایانی بعد از ظهر رو بدون وقفه با درسخوندن‬

‫گذرونده بود و فقط برای رفتن به دستشویی یا خوردن میان وعده پنج‬
‫یا ده دقیقه استراحت میکرد‪ ،‬چون شکمش بهش احتیاج داشت‪.‬‬
‫‪643‬‬
‫با این حال‪ ،‬با وجود اینکه فقط چند روز تا امتحاناتش مونده بود‪ ،‬به‬
‫خودش اجازه داد یک روز استراحت کنه‪ .‬مغزش پذیرای اطالعات‬
‫بیشتری نبود و خودش اینطوری درنظر گرفت اون ساعاتی که صرف‬
‫مطالعه کرده بود‪ ،‬خیلی سازنده بود‪.‬‬
‫گوشیش رو برداشت‪ ،‬برنامه پیامرسان رو باز کرد تا پیامی توی گروهی‬

‫که با نامجون و هوسوک داشت‪ ،‬بفرسته و شاید ازشون بپرسه بزودی به‬
‫خوابگاه برمیگشتن یا میخوان کاری انجام بدن یا نه‪ .‬با این حال‪ ،‬اسم‬
‫دیگهای که اون باال بود‪ ،‬نظرش رو جلب کرد‪.‬‬
‫تهیونگ چند شب پیش رو به یاد اورد که جونگکوک ناگهان جلوی‬

‫در خوابگاهش ظاهر شد و به شدت به لبهاش حمله کرد‪ .‬اونهای‬
‫توی دو هفته گذشته با دستها‪ ،‬لبهای گرسنه و بوسیدنهاشون‪،‬‬
‫شیطنت کرده بودن‪.‬‬
‫‪644‬‬
‫تهیونگ و جونگکوک بعد از نالهکردن‪ ،‬خس خس سینه و دوتا‬

‫ارگاسم شدید روی تخت پسر مو نقرهای دراز کشیده بودن و همچنان‬
‫درحال رفع اون سرخوشی بودن که تهیونگ چیزی رو به یاد اورد‪.‬‬
‫‪-‬باید به همدیگه شماره بدیم‪ .‬میدونی‪ ،‬برای اینکه از هم خبر بگیریم‪.‬‬
‫جونگکوک با قضاوت از گوشه چشمش بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪-‬اره‪ .‬گوشیت کجاست؟‬
‫تهیونگ پرسید و خم شد تا شلوار جونگکوک که نیم ساعت پیش با‬

‫خشونت روی زمین پرت شده بود‪ ،‬برداره‪.‬‬
‫‪645‬‬
‫‪-‬توی وسایل من فضولی نکن!‬
‫جونگکوک غرید و برای انتقام نیشگونی از رون تهیونگ گرفت‪.‬‬
‫‪-‬اینقدر من رو نزن! دستت رو بده به من‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک عمدا دستهاش رو کنار کشید و‬

‫درعوض اونها رو زیر باسنش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬عمرا اگه جلوم رو بگیره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪646‬‬
‫تهیونگ روی پاهای جونگکوک نشست و پاهاش رو دور کمرش‬

‫حلقه کرد‪ .‬گوشی پسر مو تیره رو روی تشک گذاشت و سعی کرد‬
‫دستهای جونگکوک رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬زود باش‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ با کمی تالش گفت و جلوی پسر دیگه تقال کرد‪.‬‬
‫‪-‬قفل گوشیت رو باز کن‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫‪647‬‬
‫تهیونگ تسلیم شد و دستهاش رو با ناراحتی جلوی سینهاش جمع‬

‫کرد‪ .‬با وجود اینکه همچنای روی جونگکوک نشسته بود‪ ،‬با عصبانیت‬
‫به دستگاهی که کنارش بود‪ ،‬نگاه کرد و اهی کشید‪.‬‬
‫جونگکوک دستهاش رو از زیر باسنش دراورد و با حالت مغروری‬

‫اونها رو پشت سرش گذاشت‪ .‬بازوهاش منقبض شد و عضلههای‬
‫برامدش رو نشون داد‪ .‬لبخند از خود راضیش نشون میداد به نوعی به‬
‫اینکه توی جنگ بینشون برنده شده بود‪ ،‬افتخار میکرد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬چیزی که انتظارش رو نداشت این بود که تهیونگ واکنش‬
‫سریعی داشته باشه و از اون موقعیت برای گرفتن یکی از دستهای‬
‫جونگکوک که به عنوان بالش استفاده میکرد‪ ،‬استفاده کنه‪.‬‬
‫‪-‬هی! هی!‬
‫‪648‬‬
‫جونگکوک داد زد و به سختی تالش کرد تا تهیونگ دستش رو‬

‫نگیره‪ ،‬اما حرکات سریع و غیرمنتظره تهیونگ غافلگیرش کرد‪ .‬انگشت‬
‫شست جونگکوک تاچ ایدی گوشیش رو لمس کرد و وقتی تهیونگ‬
‫با پیروزی روش رقصید‪ ،‬جونگکوک غرید‪.‬‬
‫‪-‬بیا ببینیم‪...‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شروع به تایپ کرد و جونگکوک چشمهاش رو‬

‫‪-‬همسایه‪ ...‬هات‪ ...‬من‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که هرکلمه رو توی گوشی پسر تایپ میکرد‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪649‬‬
‫‪-‬هات؟‬
‫‪-‬خفه شو‪ ،‬جئون‪ .‬االن میخوام سلفی بگیرم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬گوشی رو بلند کرد‪ ،‬به سمت صورتش گرفت‪ ،‬حالت‬
‫اغواگرانهای با صورتش دراورد و ترقوههای برهنهاش رو نشون داد‪.‬‬
‫‪-‬گوشیم رو با عکسهات پر نکن‪.‬‬
‫‪-‬من فقط دارم بهت لطف میکنم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬وقتی سرم شلوغه‪،‬‬
‫جایگزینهای دیگهای داری‪.‬‬
‫‪-‬میتونی اینطوری فکر کنی‪.‬‬
‫‪650‬‬
‫جونگکوک گفت و رونهای تهیونگ رو نوازش کرد‪ ،‬درحالی که‬

‫پسر دیگه پیامی به گوشی خودش فرستاد‪ .‬صدای گوشی توی اتاق‬
‫خواب پخش شد‪ .‬تهیونگ خم شد و دستگاهی که توی شارژ بود‪،‬‬
‫برداشت‪.‬‬
‫‪-‬خب امادهست‪ .‬حاال لبخند بزن و بذار برای عکس مخاطبت‪ ،‬یک‬
‫سلفی ازت بگیرم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و گوشیش رو برداشت‪ .‬جونگکوکی که روی‬

‫تشک بود‪ ،‬کامال فراموش کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬من از عکس گرفتن خوشم نمیاد‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و سعی کرد تهیونگ رو از روی خودش کنار بزنه‪،‬‬

‫اما پسر دیگه مقاومت کرد‪.‬‬
‫‪651‬‬
‫‪-‬و منم دوست ندارم با کسی که صورت نداره‪ ،‬چت کنم‪.‬‬
‫‪-‬ولی من صورت دارم!‬
‫جونگکوک با عصبانیت جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو و به من نگاه کن‪.‬‬
‫تهیونگ از افکارش بیرون اومد و با لبخند احمقانهای به عکسی که اون‬

‫شب از جونگکوک گرفت‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬چشمهاش روی صورت‬
‫بدخلق‪ ،‬خستهکننده و بهم ریخته پسر مو تیره چرخید و اون لحظه‬
‫تهیونگ متوجه شد که درواقع چشمهای جونگکوک به تهیونگ نگاه‬
‫میکردن‪ ،‬نه به دوربین گوشی‪.‬‬
‫‪652‬‬
‫تهیونگ سرش رو تکون داد تا از شر اون افکار خالص بشه و درعوض‬

‫انگشتهاش رو حرکت داد‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫سالم جئون‪.‬‬
‫بعد از فرستادن پیام‪ ،‬تهیونگ کامپیوترش رو خاموش کرد و دفترها و‬

‫یادداشتهاش رو مرتب کرد‪ .‬اماده بود که برای اون روز درسهاش‬
‫رو فراموش کنه‪ .‬روی تختش دراز کشید و برای چند ثانیه چشمهاش‬
‫رو بست تا تصاویر و کلماتی درمورد ژنتیک که مغزش در چند ساعت‬
‫گذشته دیده بود‪ ،‬پاک کنه‪.‬‬
‫دوتا ضربه به در اتاقش خورد‪.‬‬
‫سر هوسوک داخل اتاق شد و پرسید‪:‬‬
‫‪653‬‬
‫‪-‬ته؟ میشه بیام تو؟‬
‫‪-‬البته هوبی‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ ،‬از حالت درازکش دراومد و درعوض نشست‪.‬‬

‫روی تشک کنارش زد تا هوسوک اونجا بشینه‪.‬‬
‫تهیونگ پرسید و هوسوک اهی کشید و با انگشتهاش که روی‬

‫پاهاش بود‪ ،‬بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬شیوو و من دعوا کردیم‪ ...‬و نمیدونم باید چیکار کنم‪ .‬و تو اولین‬
‫نفری بود که اومدی توی ذهنم که درموردش باهات حرف بزنم چون‬
‫همیشه میدونی چی بگی و چطوری بگی‪.‬‬
‫‪654‬‬
‫‪-‬همیشه میتونی باهام حرف بزنی‪ ،‬هوبی‪ .‬همیشه‪ .‬چی شده؟‬
‫تهیونگ پرسید و با مالیمت با موهای دوستش بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬یه پسره توی کالسمون هست که چند روز پیش بهم اعتراف‬
‫کرد‪ .‬ما قبال‪ ...‬منظورم اینه ما باهم دوستیم و هر از گاهی باهم ناهار‬
‫میخوریم و درس میخونیم‪ ،‬میدونی‪ ...‬ولی من هیچوقت به این شک‬
‫نکردم که بهم حسی داشته باشه‪.‬‬
‫هوسوک گفت‪ .‬تهیونگ سری تکون داد‪ ،‬پشت سر هوسوک رو ماساژ‬

‫داد و بهش نشون داد که بهش گوش میکرد‪.‬‬
‫‪-‬البته که من به شیوو گفتم‪ .‬نمیتونستم چنین چیزی رو ازش قایم‬

‫کنم‪.‬‬
‫‪655‬‬
‫‪-‬قطعا همینطوره‪.‬‬
‫تهیونگ باهاش موافقت کرد‪.‬‬
‫‪-‬و اون خیلی بد واکنش نشون داد‪ .‬بیشتر بخاطر اینکه این دوست من به‬
‫خوبی میدونست که من دوست پسر دارم‪ .‬پس شیوو به طرز‬
‫احمقانهای فکر میکنه چون اون بهم اعتراف کرده‪ ،‬من بهش امید یا‬
‫همچین چیزی دادم‪.‬‬
‫هوسوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و طوری خندید که انگار‬

‫اوضاع کامال پوچ بود‪ ،‬اما تهیونگ میتونست درد و نگرانی که پشت‬
‫صداش بود‪ ،‬بشنوه‪.‬‬
‫‪-‬حسادت باعث میشه بدترین رفتار رو نشون بدیم‪.‬‬
‫‪656‬‬
‫تهیونگ شروع کرد‪.‬‬
‫‪-‬من نمیگم که حق با اونه چون تو رو میشناسم و میدونم که شیوو‬

‫رو دوست داری و نمیتونی وقتی با اونی‪ ،‬به مرد دیگهای امید بدی‪.‬‬
‫ولی تصور کن که وضعیت برعکس بود‪ .‬این شیوو بود که دوستش‬
‫احساسش رو بهش اعتراف کرده بود‪ .‬توهم واکنش خوبی نشون‬
‫نمیدادی‪ ،‬حاال هرچقدر هم که رابطهتون قوی باشه‪.‬‬
‫‪-‬من این رو درک میکنم‪ ،‬ته‪ .‬واقعا درک میکنم‪.‬‬
‫هوسوک باهاش موافقت کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی شیوو کلهشقه و ترجیح میده هزاران تالش من برای اینکه بهش‬
‫بگم فقط اون رو دوست دارم‪ ،‬نه هیچکس دیگه رو نادیده بگیره‪ .‬انگار‬
‫فقط زمانی باهام عادی رفتار میکنه که بهش بگم دیگه قرار نیست با‬
‫اون دوستم حرف بزنم‪.‬‬
‫‪657‬‬
‫‪-‬الزم نیست این کار رو بکنی‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬این همیشه جالب نیست‬
‫که یکی بهمون بگه که ازمون خوشش میاد و اون احساسات متقابل‬
‫نباشه‪ .‬و اگه بخوای رابطهات رو با اون شخص رو قطع کنی تا بهش‬
‫امیدی ندی یا حتی به شیوو اسیب نزنی‪ ،‬کامال منطقیه ولی‪ ...‬انجام‬
‫ندادنش هم معقول و منطقیه‪ .‬اگه اون دوست توئه و حاضری بدون‬
‫درنظر گرفتن احساساتش به تو‪ ،‬دوستیت رو حفظ کنی‪ ،‬این حق هم‬
‫داری‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬انگشتهاش رو با مالیمت پشت هوسوک کشید و به‬

‫بهترین نحو ارومش کرد‪.‬‬
‫‪-‬وقتی بهم اعتراف کرد که ازم خوشش میاد‪ ،‬من به وضوح بهش گفتم‬
‫که چنین حسی بهش ندارم‪ .‬بهش گفتم همونطوری که خودش خبر‬
‫داره‪ ،‬دوست پسر دارم و شیوو رو دوست دارم‪ .‬و اون هم قبول کرد‪.‬‬
‫حتی این رو میدونست‪ .‬انگار‪ ...‬یه جورایی نیاز داشت که جواب نه رو‬
‫‪658‬‬
‫از طرف من بشنوه تا بتونه کوچیکترین امیدی که قلبش داشت‪ ،‬پاک‬

‫کنه و بتونه ازش بگذره‪ .‬صادقانه رفتارش خیلی شجاعانه بود‪.‬‬
‫هوسوک اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪-‬این واقعا شجاعانهست‪.‬‬
‫تهیونگ هم باهاش موافقت کرد‪.‬‬
‫‪-‬پس قبول کردی که دوست بمونید؟‬
‫‪-‬اره و نه‪.‬‬
‫هوسوک گفت و خندید‪.‬‬
‫‪659‬‬
‫‪-‬اون گفت فعال به کمی فاصله نیاز داره‪ .‬این کامال غیرممکنه که‬
‫همدیگه رو نبینیم و باهم حرف نزنیم چون هردومون توی یک‬
‫کالسیم‪ ...‬ولی اون بیرون رفتنهامون رو کمتر کرده تا بتونه من رو‬
‫فراموش کنه‪ .‬و همچنین گفت وقتی فکر کرد که حسش کامال از بین‬
‫رفته‪ ،‬دوباره دنبال دوستیمون میگرده‪.‬‬
‫‪-‬من یه جورایی درکش میکنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬احتماال راحت نیست‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪.‬‬
‫هوسوک گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪660‬‬
‫‪-‬و درمورد این به شیوو گفتی؟‬
‫‪-‬نه با این جزئیات‪ ...‬بهم فرصتی نداد‪.‬‬
‫هوسوک گفت و با انگشتهاش دایرههایی روی ملحفه تهیونگ‬

‫‪-‬فکر میکنی که باید بگم؟‬
‫هوسوک پرسید و تهیونگ سری به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم‪ ،‬هوبی‪ .‬قطعا اینجوری بهتر متوجه میشه‪ .‬اون احساس ناامنی‬
‫داره‪ ...‬کامال مشخصه ولی من باور دارم که اگه بهش بگی‪ ،‬عالوه بر‬
‫اینکه میخوای دوستیت رو با همکالسیت حفظ کنی‪ ،‬اون کسیه که‬
‫‪661‬‬
‫دوستش داری‪ ...‬فکر کنم که اون بهتر درکت میکنه و حسادتش رو‬
‫فراموش میکنه‪ .‬حداقل امیدوارم که اینطور باشه‪.‬‬
‫‪-‬حق با توئه‪.‬‬
‫هوسوک گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬باهاش حرف میزنم‪ ،‬یا حداقل سعی میکنم‪ .‬نمیدونم که میخواد یا‬
‫نه‪.‬‬
‫‪-‬این رو نگو‪ .‬شیوو دیوونهی توئه ولی لطفا‪ ...‬توی اپارتمان خودش‬
‫موضوع رو حل کن‪ .‬مردم میگن سکس بعد اشتیکردن عالیه‪ ،‬ولی من‬
‫و نامجون نمیخوایم نالههاتون و صدای خوردن تخت به دیوار رو‬
‫بشنویم‪.‬‬
‫‪662‬‬
‫تهیونگ گفت و هوسوک چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما هردو پسر به‬

‫خنده افتادن‪.‬‬
‫‪-‬حاال انگار خودت خیلی ساکتی‪.‬‬
‫تهیونگ با اغراق پرسید و دستش رو روی سینهاش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬خب حتی سعی نکن انکارش کنی که توی اتاق خواب خودت هم‬
‫تحرک زیادی هست‪.‬‬
‫هوسوک گفت و دستش رو جلوی دهنش گذاشت تا خندهاش رو‬

‫پنهان کنه‪.‬‬
‫‪663‬‬
‫‪-‬و فکر نکن شب تولدم رو یادم رفته‪ .‬شاید کامال مست بودم‪ ،‬ولی به‬
‫خوبی یادمه که چی دیدم‪.‬‬
‫شب تولد هوسوک‪ ،‬تهیونگ فکر میکرد این ایده خوبی بود که در‬
‫اتاقش رو باز کنه و کاری که اون و جونگکوک انجام داده بودن‪ ،‬لو‬
‫بده‪ ،‬البته بیشتر بخاطر این بود که جونگکوک رو عصبانی کنه و این به‬
‫وضوح از لبهای متورمشون مشخص بود‪ ،‬اما نظرات کنجکاوی از‬
‫طرف بهترین دوستهاش شنید و اونها حتی ازش پرسیدن که چیزی‬
‫بین اون و جونگکوک بود یا نه‪.‬‬
‫هرچی میگذشت‪ ،‬انکارش سختتر میشد‪ ،‬مخصوصا وقتی که‬

‫تهیونگ مدام اخرشبها از خوابگاهش بیرون میرفت تا به اتاق پسر مو‬
‫تیره بره یا برعکس‪.‬‬
‫‪664‬‬
‫با این حال‪ ،‬درحال حاضر‪ ،‬تهیونگ بارها و بارها دهنش رو باز و بسته‬
‫کرد‪ .‬نمیدونست چی بگه‪ .‬قرمزی خفیف گونههاش برای هوسوک‬
‫کافی بود‪.‬‬
‫جوری که انگار سرنوشت میخواست کمکش کنه‪ ،‬گوشی تهیونگ‬

‫روی میز کنار تخت لرزید‪ .‬قرمزی روی گونههاش تشدید شد و‬
‫لبخندش بزرگ و بزرگتر شد‪ .‬تهیونگ متوجه نگاه اگاهانه و لبخند‬
‫بهترین دوستش نشد‪.‬‬
‫دقیقا همونطوری که لبخندش ظاهر شد‪ ،‬همونطوری هم ناپدید شد‪.‬‬
‫سالم‪ ،‬ته‪.‬‬
‫جدیدا سمت کافه پیدات نشده‪.‬‬
‫همه چیز رو به راهه؟‬
‫‪665‬‬
‫تهیونگ گوشیش رو روی میز گذاشت‪ ،‬اهی کشید و به این فکر کرد‬
‫که بعدا جواب میداد‪.‬‬
‫هوسوک اخمی کرد و یکی از ابروهاش رو از سردرگمی باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای جواب بدی؟ کی بود؟‬
‫‪-‬جین‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و به نظر میرسید هوسوک برای چند ثانیه فکر‬
‫کرد‪ ،‬اما بعد چیزی توی مغزش روشن شد‪.‬‬
‫‪-‬اه اره‪ .‬میدونم‪ .‬یادمه درمورد مرد جذابی که باهات الس میزد‪،‬‬
‫حرف زدی‪ .‬همونه؟‬
‫‪666‬‬
‫هوسوک پرسید و تهیونگ سری به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬جین صاحب کافهایه که بهت گفتم‪ .‬چند هفته پیش به هم شماره‬
‫دادیم‪.‬‬
‫‪-‬اوه درسته‪ .‬اوضاع بین شما دوتا چطوره؟ ازش خوشت میاد؟‬
‫هوسوک پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ درمورد اینکه از جین خوشش میاومد‪ ،‬دروغ نگفته بود‪ .‬اون‬
‫یه مرد خوب‪ ،‬بامزه‪ ،‬شیرین‪ ،‬کاریزماتیک و خیلی جذاب بود و بارها‬
‫نشون داده بود که به تهیونگ عالقه داره‪ .‬بدون شک چندین امتیاز به‬
‫نفع اون بود‪.‬‬
‫‪667‬‬
‫ولی تهیونگ از جین به عنوان یک دوست خوشش میاومد‪ .‬حاال‬

‫میدونست‪ .‬هیچ جذبشدن‪ ،‬اشتیاق‪ ،‬میل و اتشی وجود نداشت‪.‬‬
‫و شاید‪ ،‬به این دلیل بود که تهیونگ مازوخیسم داشت و ویژگیهایی‬

‫مثل عصبانیت‪ ،‬کلمات طعنهامیز‪ ،‬چرخش مدام چشمها و دستهای‬
‫سرد و پینه بسته براش جذابتر شده بود‪.‬‬
‫تهیونگ نمیتونست انکار کنه که چقدر جذب جونگکوک شده بود‪.‬‬
‫اون روز‪ ،‬وقتی داشتن روی تکلیف کالس شیمی کار میکردن و‬
‫جونگکوک ازش پرسید که از جین خوشش میاومد یا نه‪ ،‬چیزی‬
‫درون تهیونگ روشن شد‪ .‬حسادت اشکار جونگکوک کافی بود تا‬
‫بدن تهیونگ خود به خود زنده بشه و خودش رو روی پسر دیگه بندازه‬
‫و فقط زمانی راضی شد که لبهاشون کامال روی هم قرار گرفت‪.‬‬
‫و از اونجا‪ ...‬خب‪ ،‬از اونجا اوضاع بین اون دو هات و هاتتر شد‪.‬‬
‫‪668‬‬
‫هرچند تهیونگ تعجب نکرد‪.‬‬
‫از اولین روزی که چشمهاش به پسری با موهای تیره‪ ،‬چشمهای نافذ و‬

‫تند و هاله اسرارامیزی افتاد‪ ،‬تهیونگ برای شناخت بهتر اون پسر‬
‫کنجکاوی فوقالعادهای درونش احساس میکرد‪ .‬اون احساسات برای‬
‫مدتی پنهان بود و با عصبانیت و درموندگی جایگزین شد‪ ،‬اما همچنان‬
‫اونجا بود‪ .‬این دلخوری همچنان وجود داشت چون تهیونگ فکر‬
‫میکرد که همیشه اون عصبانیت و خستگی رو دربرابر جونگکوک‬
‫احساس میکرد‪.‬‬
‫و حاال که تهیونگ یکی از الیههای جونگکوک و بیشتر قسمت‬

‫فیزیکیاش رو میشناخت‪ ،‬چیزی درونش ارزوی شکستن دیوارهای‬
‫باقی موندهای که جونگکوک رو احاطه کرده بود‪ ،‬داشت‪ .‬دیواری که‬
‫بیشتر به جنبه احساسیش وصل بود‪.‬‬
‫‪669‬‬
‫ناگفته نمونه که سکسشون عالی بود و باعث شد چشمهای تهیونگ‬

‫بچرخه و انگشتهای پاش از لذت جمع بشه‪ .‬اون سکس‪ ،‬سکس نبود‪،‬‬
‫تهیونگ اعتراف میکرد که میخواست بزودی همه چیز بین اونها به‬
‫اون مرحله هم برسه و اگه کامال میخواست روراست باشه‪ ...‬بخاطر‬
‫اون‪ ،‬حتی اگر تا حدودی احساس گناه میکرد‪ ،‬تهیونگ اونقدری‬
‫سرش شلوغ بود که حتی به جین فکر نمیکرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫تهیونگ با تردید گفت و برای اینکه اون کلمات رو به زبون بیاره‪ ،‬به‬
‫بهترین راه فکر کرد‪.‬‬
‫ولی هوسوک با لبخند دوستانهای حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست چیزی بگی‪ .‬خودم فهمیدم‪.‬‬
‫‪670‬‬
‫هوسوک گفت و ابروهای تهیونگ بهم گره خورد‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟ چی رو فهمیدی؟‬
‫‪-‬هیچی هیچی‪.‬‬
‫هوسوک گفت‪ ،‬لبخندی زد و سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اگه تا االن نفهمیدی‪ ،‬پس من نباید بهت بگم‪.‬‬
‫هوسوک اضافه کرد و ضربهای به پشت تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬من باید برم‪ .‬ببینم میتونم با مَردَم حرف بزنم یا نه‪ .‬ممنون بابت‬
‫توصیهات و اینکه به حرفهام گوش دادی‪.‬‬
‫‪671‬‬
‫هوسوک گفت‪ ،‬تهیونگ رو دراغوش گرفت‪ ،‬از سرجاش بلند شد و از‬

‫اتاق بیرون رفت‪.‬‬
‫تهیونگ که هنوز از حرفهای هوسوک گیج بود‪ ،‬گوشیش رو‬

‫برداشت تا جواب جین رو بده‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫سالم جین‪.‬‬
‫من خوبم‪.‬‬
‫متاسفم فقط سرم با امتحانات دانشگاه شلوغ بود‪.‬‬
‫قبل از اینکه بتونه گوشیش رو قفل کنه و اماده بشه تا بخوابه یا یک‬
‫قسمت انیمه ببینه‪ ،‬گوشی دوباره توی دستهاش لرزید‪ .‬تهیونگ‬
‫پیامرسان رو باز کرد‪ .‬متقاعد شده بود که اون جواب پیام جین بود‪.‬‬
‫‪672‬‬
‫ولی افزایش جزئی تپش قلبش خالف این رو نشون میداد‪.‬‬
‫جونگکوک هات و عوضی‬
‫چیه‪ ،‬کیم؟‬
‫تهیونگ‬
‫سالم‪.‬‬

‫‪….‬‬
‫تهیونگ‬
‫به هرحال‪.‬‬
‫کل بعد از ظهر ژنتیک خوندم و به استراحت نیاز دارم‪.‬‬
‫و این چه ربطی به من داره؟‬
‫‪673‬‬
‫تهیونگ‬
‫من بیادبیت رو نادیده میگیرم‪.‬‬
‫فهمیدم چطوری از ارزوی دومم استفاده کنم ‪:D‬‬
‫محض رضای خدا‪.‬‬
‫اینقدر از این اموجیهای مسخره استفاده نکن‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫‪:D :) ;) xD :P :( :c‬‬
‫عمرا‪.‬‬
‫ولی میخوای ارزوی دومم رو بدونی یا نه؟‬
‫نمیخوام‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫خفه شو‪.‬‬
‫‪674‬‬
‫من به هرحال میگم‪.‬‬
‫ما قرارمون یه ارزو بود‪.‬‬
‫عالوه بر این‪ ،‬کسی که برد تو نبودی‪.‬‬
‫من بودم‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫دروغ‪ ،‬دروغ و یک عالمه دروغ‪.‬‬
‫من حق این رو دارم هرچند تا ارزویی که میخوام‪ ،‬بکنم‪.‬‬
‫چون این چیزی بود که ارزو کردم‪.‬‬
‫و بخاطر همین هرچند بار که بخوام‪ ،‬ارزو میکنم‪.‬‬
‫من خیلی گیج شدم‪.‬‬
‫ولی مطمئنم که اشتباه میکنی‪.‬‬
‫‪675‬‬
‫تهیونگ‬
‫لطفا‪.‬‬
‫خفه شو‪.‬‬
‫میخوای بدونی یا نه‬
‫؟؟؟‬
‫چاره دیگهای ندارم‪ ،‬دارم؟‬
‫تهیونگ‬
‫نه‪.‬‬
‫پس بگو‪.‬‬
‫‪676‬‬
‫تهیونگ درمورد ارزوی خاصش کمی محتاط بود‪ .‬اون هیچ ربطی به‬
‫سکس نداشت و به همین دلیل‪ ،‬جونگکوک به احتمال زیاد قبولش‬
‫تهیونگ حتی نمیدونست اصال چرا به این فکر افتاد که از جونگکوک‬

‫دعوت کنه تا انجامش بده‪ ،‬مخصوصا وقتی که میتونست از نامجون یا‬
‫هوسوک بخواد‪ .‬یا حتی تنها بره‪.‬‬
‫به همین دلیل انگشتش با تردید روی دکمه ارسال چرخید‪ .‬جونگکوک‬
‫احتماال فکر میکرد که احمق بود و توی صورتش میخندید‪ ،‬اما‬
‫تهیونگ چشمهاش رو بست و اجازه داد انگشتش صفحه گوشیش رو‬
‫لمس کنه‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫هوس بستنی کردم‪.‬‬
‫میخوای باهام بیای؟‬

‫‪677‬‬
‫تهیونگ پیامش رو بارها و بارها خوند و با خودش فکر کرد چیز‬

‫اشتباهی نوشته بود یا نه‪.‬‬
‫جونگکوک پیامش رو دید‪ ،‬ولی جواب نداد و حس شیشم تهیونگ‬

‫هیچوقت اشتباه نمیکرد چون چند دقیقه گذشت و جونگکوک‬
‫همچنان جواب نداد و احتماال این کار رو نمیکرد‪.‬‬
‫ولی قبل از اینکه تهیونگ از خجالت و شکست اهی بکشه و گوشیش‬

‫رو روی میز کنار تخت بذاره‪ ،‬گوشی توی دستهاش لرزید‪.‬‬
‫فوریهست‪.‬‬
‫برای این زیادی هوا سرد نیست؟‬
‫‪678‬‬
‫تهیونگ‬
‫برای بستنی هیچ وقت هوا سرد نیست‪.‬‬
‫منظورم اینه‪ ...‬به هرحال بستنی فاکیه‪.‬‬
‫اون یه جواب کوتاه و خشک بود‪ ،‬اما همون لبخند بزرگی رو روی‬
‫لبهای تهیونگ اورد که چشمهاش برای چند ثانیه پشت گونههاش‬
‫پنهان شد‪.‬‬
‫‪679‬‬
‫‪CH 12‬‬
‫‪-‬من سه اسکوپ بستنی میخوام‪ .‬یکی توتفرنگی‪ .‬یکی استراچیاتال‬

‫(یه جور پنیر موزارال) و یکی هم وانیل‪ .‬اه‪ ،‬وایسا! چهار اسکوپ‬
‫میخوام‪ .‬طعم چای سبز هم دوست دارم‪.‬‬
‫تهیونگ با هیجان گفت‪.‬‬
‫تهیونگ و جونگکوک نزدیک سئونگبوک دنبال بستنی فروشیای‬

‫گشتن که تهیونگ توی اینترنت نزدیکی دانشگاهشون پیدا کرده بود‪.‬‬
‫گرمای خورشید بعد از ظهر کم و کمتر میشد و درعوض سرمای‬
‫معمولی زمستون پوستهاشون رو دراغوش میگرفت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ...‬و من قراره با این چیکار کنم؟‬
‫‪680‬‬
‫جونگکوک پرسید و دستهاش رو توی جیب کت جین مشکیش با‬

‫استر پشمی فرو کرد‪.‬‬
‫‪-‬هرکاری‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جوری بهش نگاه کرد که انگار سوالش رو متوجه‬

‫نمیشد‪.‬‬
‫‪-‬دارم جلو جلو بهت میگم که وقتی رفتی سفارش بدی‪ ،‬برات اسونتر‬
‫باشه‪ .‬میدونی‪ ...‬چون تو کسی هستی که قراره پولش رو بده‪.‬‬
‫تهیونگ شونهاش رو باال انداخت و جوری صحبت کرد که انگار‬

‫بدیهیترین چیز توی جهان بود‪.‬‬
‫گردن جونگکوک اونقدری سریع چرخید که برای لحظهای تهیونگ‬

‫فکر کرد سرش از بدنش جدا شد‪.‬‬
‫‪681‬‬
‫‪-‬چی؟ من کی گفتم که قراره برات بستنی بخرم؟ مگه شوگر ددیتم؟‬
‫‪-‬این هم بخشی از ارزومه که تو پولش رو بدی!‬
‫‪-‬و تو شوگرددیم نیستی‪ ،‬ولی میتونی باشی‪ .‬همین االنش هم لباسهای‬

‫گرون و گوشی خفنت رو دیدم‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬اگه شوگر ددیت بشم‪ ،‬میتونم پول بدم که دهنت رو ببندی و‬
‫تمام مدت رومخ نباشی؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ شونهاش رو به شونه جونگکوک کوبید‬

‫و داد زد‪:‬‬
‫‪682‬‬
‫‪-‬عوضی!‬
‫به هرحال‪ ،‬جونگکوک درنهایت پول بستنی رو داد و اون چهار‬

‫اسکوپ نبود‪ ،‬بلکه پنج اسکوپ بود‪ .‬تهیونگ طعم جدیدی از انبه رو‬
‫توی ویترین شیشهای دید و میخواست امتحانش کنه‪ .‬و جونگکوک‬
‫هم برای خودش شکالت داغ خرید‪.‬‬
‫از اونجایی که هوا یخبندون بود و غروب خورشید توی اسمون‬

‫مشخص بود‪ ،‬تهیونگ اصرار کرد که پیادهروی کوتاهی توی پارک‬
‫نزدیک اونجا داشته باشن و باهاش درمورد این بحث کرد که‬
‫میتونستن درحالی که بستنی بزرگش توی خطر اب شدن نبود‪ ،‬از‬
‫اسمون بنفش و نارنجی لذت ببرن‪.‬‬
‫‪-‬تو هیچ وقت بهم نگفتی که اهل کجایی‪ .‬از لهجهات میتونم بگم که‬
‫اهل سئول نیستی ولی مثل من اهل دگو هم نیستی‪.‬‬
‫‪683‬‬
‫تهیونگ گفت و به طرز رضایتبخشی لیسی به بستنیاش زد‪.‬‬
‫افرادی که از کنارشون رد میشدن با قضاوت به تهیونگ نگاه‬

‫میکردن و نمیتونستن درک کنن که چطوری میتونست چیزی مثل‬
‫بستنی توی اون سرمای کشنده بخوره‪ ،‬اما تهیونگ اهمیتی نمیداد چون‬
‫شکمش با خوشحالی لبخند میزد‪.‬‬
‫‪-‬من اهل بوسانم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و از شکالت داغش نوشید‪.‬‬
‫‪-‬اوه باشه‪ .‬االن میتونم لهجهات رو تشخیص بدم‪.‬‬
‫‪-‬خونهتون توی بوسان چه بویی میده؟‬
‫‪684‬‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک با سردرگمی بهش نگاه کرد‪ ،‬طوری که‬

‫انگار تهیونگ مواد میکشید‪.‬‬
‫‪-‬این چه جور سوالیه؟‬
‫‪-‬چیه؟ فقط یه سواله‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و با هیجان برای بچهای که با‬

‫کالسکه از کنارشون رد شد‪ ،‬دست تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و اخمی کرد‪ .‬تهیونگ با صبوری بهش نگاه کرد و‬

‫بهش زمان داد تا فکر کنه‪.‬‬
‫‪685‬‬
‫‪-‬کاج‪ .‬چوب‪ .‬شومینه‪ .‬ترکیبی از گل رز و وانیل‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬پس مثل خودت‪.‬‬
‫‪-‬هان؟‬
‫‪-‬کاج‪ .‬چوب‪ .‬شومینه‪ ...‬نمیدونم‪ .‬منم بوت رو اینجوری توصیف‬

‫میکنم‪ .‬البته به جز قسمت اخرش‪ .‬اون بو رو روی تو تشخیص ندادم‪.‬‬
‫چیزی تیرهتر که شاید کمی با درد همراه بود روی صورت‬

‫جونگکوک پخش شد‪ ،‬اما فقط چند ثانیه طول کشید و دوباره اخم‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪686‬‬
‫‪-‬این خیلی عجیبغریبه‪ .‬دقیقا چرا من رو بو کردی؟ مگه سگی؟‬
‫‪-‬خفه شو! از قصد بوت نکردم‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که لبهاش رو اویزون میکرد‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪-‬حواس پنجگانه رو میشناسی؟ خب‪ ،‬یکی از اونها بویاییه و بیا بگیم‬

‫بخاطر همین میتونم رایحهها رو تشخیص بدم‪.‬‬
‫‪-‬محض رضای خدا‪ .‬لطفا جلوی من خرخون نشو‪.‬‬
‫‪687‬‬
‫جونگکوک غر زد‪ ،‬خم شد و ارنجهاش رو روی نرده پل زیرشون‬

‫گذاشت‪ .‬تهیونگ هم همین کار رو کرد‪.‬‬
‫‪-‬خونه من توی دگو بوی کوکی‪ ،‬زنجبیل‪ ،‬دارچین و عسل میده‪ .‬من و‬
‫مامانم عاشق درستکردن یاکگوا و مکجکگواییم‪.‬‬
‫‪-‬من چیزی نپرسیدم‪.‬‬
‫جونگکوک زیر لب زمزمه کرد‪ ،‬اما البته که تهیونگ شنید‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم که میخوای از روی پل پرتت کنم پایین‪ ،‬جئون‬

‫جونگکوک! اینقدر رومخ نباش!‬
‫تهیونگ با عصبانیت گفت‪.‬‬
‫‪688‬‬
‫‪-‬وقتی یکی ازت سوال میپرسه‪ ،‬مودبانهترین کار اینه که توهم ازش‬
‫سوال بپرسی‪.‬‬
‫‪-‬کی این رو گفته؟‬
‫‪-‬من‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬االن دیگه خیالم راحت شد اقای باهوش‪ .‬دیگه میتونم صحت‬
‫این جمله رو باور کنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما لحظهای بعد‬

‫‪689‬‬
‫‪-‬اگه به اهنگ کلی کارتونها فکر کنی‪ ،‬اولین چیزی که میاد توی‬
‫ذهنت چیه؟‬
‫‪-‬کافیه‪ .‬منم دیگه نیستم‪.‬‬
‫‪-‬این سوالها دیگه چیه؟ سوالهات کامال مسخره و رندومن‪.‬‬
‫جونگکوک غرغر کرد‪.‬‬
‫تهیونگ گازی به نون بستنیاش زد‪ .‬تمام اسکوپهای بستنی توی‬

‫شکمش بود‪.‬‬
‫‪690‬‬
‫‪-‬میدونی اینها سواالتیه که باعث میشه واقعا یکی رو بشناسی‪ ،‬نه یه‬
‫سری سوال مثل اینکه رنگ مورد عالقهات چیه یا دوست داری توی‬
‫وقت ازادت چه کاری انجام بدی‪.‬‬
‫جونگکوک نگاهش رو از رودخونهای که زیرشون بود‪ ،‬گرفت و‬

‫درعوض برای ثانیههای طوالنی به تهیونگ خیره شد‪ .‬احتماال سعی‬
‫میکرد که بفهمه دقیقا چی توی ذهنش بود‪.‬‬
‫‪-‬و چرا میخوای من رو بشناسی؟‬
‫جونگکوک پرسید و به نظر میرسید تهیونگ تعجبی که توی صداش‬

‫بود‪ ،‬تشخیص داد‪.‬‬
‫‪691‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬چون میخوام‪.‬‬
‫تهیونگ به سادگی جواب داد‪ .‬اون هم جواب مشخصی نداشت‪.‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما تهیونگ متوجه شد که توی‬

‫فکر بود‪.‬‬
‫‪ -‬پوکمون یا دراگون لیگ‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که اینها رو انتخاب میکنی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخندی زد و اخرین تیکه نون بستنیاش رو جویید‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬پوکمون کالسیکه‪ .‬قب ً‬

‫ال صبحها زود پا میشدم که‬
‫ببینمش‪.‬‬
‫‪692‬‬
‫جونگکوک با چیزی که شبیه لبخند بود‪ ،‬باهاش موافقت کرد‪.‬‬
‫‪-‬این خیلی قابل پیشبینی بود‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و خندید‪.‬‬
‫‪ Bulbasaur -‬یا ‪ Squirtle‬خیلی کیوتتر بودن‪.‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬این خیلی قابل پیشبینی بود‪.‬‬
‫‪693‬‬
‫جونگکوک لحن قبلی تهیونگ رو مسخره کرد‪.‬‬
‫‪-‬البته که پوکمونها رو بخاطر کیوتیشون انتخاب میکنی‪ ،‬نه بخاطر‬

‫قدرتهاشون‪.‬‬
‫جونگکوک ادامه داد و تهیونگ خندید‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که این کار رو میکنم‪.‬‬
‫چند ثانیه سکوت ارامشبخشی بینشون به وجود اومد‪ ،‬تا اینکه تهیونگ‬
‫با ارنجش ضربهای به دندههای جونگکوک زد‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫‪694‬‬
‫‪-‬نمیخوای از من بپرسی؟‬
‫تهیونگ دستش رو دور دهنش جمع کرد و نزدیک گوش‬

‫درکمال تعجب‪ ،‬گوشهای تهیونگ با صدای خنده بلند و غیرمنتظره‬

‫جونگکوک پر شد و فقط اون صدای خوش اهنگ میتونست روی‬
‫لبهای تهیونگ تاثیر بذاره و لبخند بزرگی رو به وجود بیاره‪.‬‬
‫‪-‬میتونم قسم بخورم که خیلی رومخی‪.‬‬
‫جونگکوک بین خندههاش گفت‪.‬‬
‫‪695‬‬
‫‪-‬یه جورایی برام مهم نیست ولی بهم بگو‪ ،‬کیم تهیونگ‪ .‬کارتون مورد‬
‫عالقهات چیه؟‬
‫تهیونگ ضربهای به بازوش زد‪.‬‬
‫‪-‬این سوالی نبود که من پرسیدم ولی خیلی خب‪ .‬خوشحالم میشم که‬
‫جواب بدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخندی زد‪ ،‬برگشت و پشتش رو به نرده روی پل تکیه‬

‫داد‪.‬‬
‫‪ Twinkle -‬موجود رویایی‪ .‬میشناسیش؟ همون نابغه کوچولوی زرد‬

‫که ارزوی ساکنان سرزمین احتماالت رو براورده میکرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬فکر کنم بدونم چیه‪ .‬عالقه خاصی به ارزوها داری؟ مثل کینک؟‬
‫‪696‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت و تهیونگ اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬اینجوری نیست‪ .‬نمیدونم‪ .‬فقط‪...‬‬
‫تهیونگ با احتیاط شروع کرد‪ ،‬اما ترسید که جونگکوک رو ناراحت‬

‫کنه‪ ،‬بنابراین ساکت موند‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوام بیشتر از این با حرفهام اذیتت کنم‪.‬‬
‫جونگکوک به رگهی باریک نور خورشید که از افق میگذشت و به‬

‫اسمونی که با ابی تیرهای رنگامیزی شد‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬اهی کشید و‬
‫زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪697‬‬
‫‪-‬احتماال از گفتن این حرف پشیمون میشم ولی تو اذیتم نمیکنی‪.‬‬
‫جونگکوک از پهلو به تهیونگی نگاه کرد که لب پایینش رو گزید تا‬

‫جلوی لبخندش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬ولی محض اطالع میگم‪ ،‬این فقط برای این لحظه صدق میکنه‪ .‬فقط‬
‫برای یک مدت کوتاه‪ ،‬چون شرط میبندم که پنج دقیقه دیگه دوباره‬
‫میری رومخم‪.‬‬
‫پسر مو تیره با عجله اضافه کرد‪.‬‬
‫اون پنج دقیقه برای تهیونگ کافی بود‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪ .‬خب من هرچیزی که شامل ارزوکردن و تحقق رویاهاست‬

‫دوست دارم و وقتی بقیه ادمها بخاطر چیزی مثل نبود پول‪ ،‬وقت یا حتی‬
‫‪698‬‬
‫حمایت بهش نمیرسن‪ ،‬ناراحت میشم‪ .‬بخاطر همین دوست دارم درس‬
‫بخونم و نمره خوبی بگیرم تا بتونم به بیشتر ارزوهام برسم‪ ،‬طوری که‬
‫انگار دارم برای هرکسی که این فرصت رو نداره‪ ،‬انجامش میدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با حرکت دستهاش و حالتهای صورتش‬

‫ناخوداگاه روی کلماتی که از دهنش خارج میشد‪ ،‬تاکید کرد‪.‬‬
‫‪-‬و نباید این رو بگم چون نمیخوام الف بزنم ولی هرموقع که میتونم‬
‫و پول اضافی دارم‪ ،‬دوست دارم برای موسسات کودکان بفرستم تا‬
‫برای تحصیلشون بهشون کمک کنم تا به ارزوهاشون برسن‪ .‬نه اینکه‬
‫رویاها منحصراً برای درسخوندن و شغل باشه‪ .‬اصال و ابدا‪ .‬ولی یک‬
‫شروعه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و بعدش کمی نفس نفس زد چون خیلی تند تند‬
‫صحبت کرده بود‪.‬‬
‫‪699‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ .‬میدونم خیلی حرف میزنم و مسخره به نظر میرسم و تو‬

‫خوشت نمیاد ولی‪...‬‬
‫کلمات تهیونگ بلعیده شد و همونجا گیر افتاد چون جونگکوک‬

‫یکدفعه لبهاش رو روی لبهای تهیونگ گذاشت‪ .‬بوسهشون مثل‬
‫همیشه طوالنی‪ ،‬خشن‪ ،‬شتابزده و رقص بین زبونهاشون نبود‪ .‬فقط یه‬
‫لمس سبک و فشار لبهاشون بود‪ .‬تهیونگ دست سرد جونگکوک رو‬
‫روی گردن و گونهاش احساس کرد‪ .‬شست پینهدار جونگکوک به طور‬
‫نامحسوسی پوست اون قسمت رو نوازش کرد‪.‬‬
‫وقتی لبهاشون ازهم خدافظی کرد‪ ،‬چنین اتفاقی برای دست‬

‫جونگکوک نیفتاد و دستش همچنان روی صورت تهیونگ موند‪.‬‬
‫‪-‬این چی بود؟‬
‫‪700‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و اجازه داد توی چشمهای تیره جونگکوک گم‬
‫بشه‪.‬‬
‫‪-‬من‪ ...‬عام‪...‬‬
‫به طرز عجیبی جونگکوک کلماتش رو گم کرده بود‪.‬‬
‫ولی تهیونگ اون رو میشناخت‪ ،‬یا حداقل خودش اینجوری فکر‬

‫‪-‬تو فقط من رو بوسیدی که ساکتم کنی‪ .‬همینه‪ ،‬مگه نه؟‬
‫تهیونگ با لبخند نصفه نیمهای پرسید و اخمی روی پیشونی‬

‫جونگکوک نشست‪.‬‬
‫‪701‬‬
‫دست پسر مو تیره گونهی تهیونگ رو رها کرد و درعوض روی‬

‫کمرش قرار گرفت‪ ،‬درحالی که با دقت به تهیونگ خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬هوم اره‪ .‬قطعا بخاطر همین بود‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ سری به نشونه مثبت تکون داد و‬

‫دستهاش رو روی شونههای جونگکوک گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬من از اینکه ساکت بشم‪ ،‬متنفرم‪ .‬ولی‪ ...‬ولی اگه قراره اینجوری‬
‫باشه‪ ،‬خیلی هم بد نیست‪.‬‬
‫‪-‬اینطوریه؟‬
‫جونگکوک پرسید و با حالت سوال برانگیزی یه تای ابروش رو باال‬

‫‪702‬‬
‫‪-‬شاید‪.‬‬
‫‪-‬یادم میمونه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ خندید‪ .‬یقهی پشمی کت جونگکوک‬

‫رو احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬این چند روز خوب خوابیدی؟ یا اب بیشتری خوردی؟‬
‫‪-‬چی؟ چرا این رو میپرسی؟‬
‫جونگکوک با اخمی پرسید‪ .‬پشتش رو به نردهی پل تکیه داد و‬

‫تهیونگ رو به خودش نزدیک کرد‪ ،‬تا اینکه پسر مونقرهای بین پاهاش‬
‫قرار گرفت‪.‬‬
‫‪703‬‬
‫‪-‬سیاهی زیر چشمهات‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و انگشت شستش رو روی پوست زیر چشم‬

‫‪-‬خیلی مشخص نیست و لبهات هم نرمتر شده‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬همون کار رو با انگشت شستش انجام داد و اون رو‬
‫روی لب پایین جونگکوک کشید‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک کمی گشاد شد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬اره‪ .‬فکر کنم‪.‬‬
‫‪704‬‬
‫‪-‬هوم‪ .‬خوبه‪ .‬البته فکر میکنم بیشتر باید خودت رو بپوشونی‪ .‬حتی‬
‫شکالت داغ هم گرمت نکرد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و کف دستهاش رو روی گونههای یخ جونگکوک‬

‫‪-‬پوستت همیشه سرده‪ .‬ممکنه مریض بشی و من این رو نمیخوام‪.‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و جونگکوک با تمسخر خندید‪ .‬لبهاش بخاطر‬

‫دستهای تهیونگ که صورتش رو فشار میداد‪ ،‬جمع شد‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟ نگرانمی؟‬
‫جونگکوک پرسید و این بار این تهیونگ بود که با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪705‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬واقعا فکر کردی اینجوریه؟ ولی اگه مریض بشی‪ ،‬به منم میدی‪.‬‬
‫میدونی‪ ،‬حین بوسه و اینجور چیزها‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما گوشهی‬

‫لبهاش باال رفت‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫بعد از گذاشتن بوسه سریعی روی لبهای جونگکوک و دیدن‬

‫چرخوندن چشمهاش و خرخرکردنش‪ ،‬تهیونگ گفت‪:‬‬
‫‪-‬خب بریم‪ .‬هوا داره تاریک میشه و به طرز فاکیای سرده‪.‬‬
‫‪-‬کسی داره این رو میگه که پنج اسکوپ بستنی خورد‪.‬‬
‫‪706‬‬
‫تهیونگ ناخوداگاه دست جونگکوک رو کشید و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬چطوری میتونستم بستنیای که تو خریدی‪ ،‬قبول نکنم؟‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬صبر کن! هنوز نمیتونیم بریم!‬
‫تهیونگ یکدفعه داد زد‪ .‬همچنان دست جونگکوک رو گرفته بود‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟‬
‫‪707‬‬
‫وقتی تهیونگ اون رو به جهت مخالف کشید‪ ،‬پسر مو تیره پرسید‪.‬‬
‫میخواستن پارک رو ترک کنن و به ساختمون خوابگاه برگردن که‬

‫تهیونگ به کنارش نگاه کرد و با نورهای جادویی سفید و صورتی و‬
‫چندین نفری که روی زمین لغزنده و یخی سر میخوردن‪ ،‬غافلگیر شد‪.‬‬
‫یک پیست اسکیت روی یخ‪.‬‬
‫‪-‬اونجا رو میبینی؟‬
‫تهیونگ پرسید و با اون دستی که دست جونگکوک رو نگرفته بود‪،‬‬

‫تهیونگ به این قضیه مشکوک بود که احتماال جونگکوک متوجه‬

‫نشده بود که دستهاشون بهم گره خورده چون هیچ حرکتی برای‬
‫‪708‬‬
‫کنارزدنش انجام نداد و تهیونگ هم به گرفتن دستش ادامه داد چون‬

‫اینجوری کشیدن جونگکوک راحت بود‪ .‬قطعا به همین دلیل بود‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬چشمهاش رو بست و به جایی که انگشت تهیونگ‬

‫اشاره میکرد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬پیست اسکیت روی یخ؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ با هیجان جیغ کشید‪.‬‬
‫‪-‬اره! باید بریم اسکیت!‬
‫‪709‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دستهای گره خوردهشون رو تکون داد و حین راه‬

‫رفتن‪ ،‬از هیجان پرشهای کوچیکی کرد‪.‬‬
‫‪-‬االن فوریهست! االن نباید پیست یخی باشه! معموال توی عید‬
‫چوسوک و کریسمس بازه‪ .‬این میتونه سرنوشت باشه! باید بریم!‬
‫‪-‬نمیشه بعدا بیای؟ با نامجون‪ ،‬هوسوک یا هرکس دیگهای؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬تمایلی به رفتن نداشت‪ ،‬اما به هرحال اجازه داد که‬
‫توسط تهیونگ کشیده بشه‪.‬‬
‫‪-‬و هیجانش کجاست؟‬
‫تهیونگ پرسید و با عصبانیت به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪710‬‬
‫‪-‬به هرحال من اینجام‪ .‬باید چیزی که سرنوشت جلوی روم گذاشته‪،‬‬

‫قبول کنم‪.‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا رومخی‪ .‬یک بچهی رومخ‪.‬‬
‫‪-‬هی! زود باش!‬
‫تهیونگ با لبخند بزرگی که روی لبهاش بود‪ ،‬داد زد‪.‬‬
‫جونگکوک عمالً به سمت جایی که پیست یخ بود‪ ،‬کشیده شد‪.‬‬

‫تهیونگ برای خریدن بلیت اون رو به سمت ته صف کشید‪.‬‬
‫‪711‬‬
‫پیست بزرگی بود و شاید گنجایش صدها نفر رو داشت‪ .‬در طرفین‬
‫نورهای صورتی و سفید فضا رو روشن میکرد و همراه با نورهای‬
‫جادویی که روی شاخههای درخت بود و اهنگ شادی که از‬
‫بلندگوهای کوچیک پخش میشد‪ ،‬فضای اونجا رو جادویی و فریبنده‬
‫وقتی نوبتشون شد‪ ،‬مردی که مسئول تحویل بلیت و اسکیت بود‪،‬‬

‫‪-‬سایز کفشتون چیه؟‬
‫‪-‬برای من ‪.270‬‬
‫تهیونگ جواب داد و پول بلیت هردوشون رو حساب کرد‪ .‬وقتی دید‬
‫جونگکوک توی جوابدادن اهسته بود‪ ،‬نگاهی به جونگکوک‬
‫‪712‬‬
‫انداخت و ضربه ارومی به دندههاش زد‪ .‬سعی کرد به حالت چهره‬

‫جونگکوک نخنده‪.‬‬
‫‪-‬عام ‪.265‬‬
‫جونگکوک درنهایت جواب داد‪.‬‬
‫مرد اسکیتهای یخ رو بهشون تحویل داد و اونها از صف خارج شدن‬

‫و به سمت نیمکت رفتن تا کفشهاشون رو بپوشن و وسایلشون رو‬
‫اونجا بذارن‪.‬‬
‫‪-‬وایسا‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از اینکه اسکیتهاش رو روی زمین گذاشت‪ ،‬زمزمه کرد‬

‫و به سمت چادری که مرد بهشون اسکیتها رو تحویل داد‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫‪713‬‬
‫وقتی پیش جونگکوک برگشت‪ ،‬واقعا سعی کرد جونگکوک رو اذیت‬

‫نکنه و به حالت انزجار صورتش که به اسکیت استفاده شده نگاه‬
‫میکرد‪ ،‬نخنده‪.‬‬
‫‪-‬بیا‪.‬‬
‫‪-‬این چیه؟‬
‫جونگکوک با سردرگمی پرسید‪ ،‬اما چیزی که تهیونگ بهش داد‪،‬‬

‫گرفت‪ .‬اون رو بررسی کرد و سعی کرد بفهمه که دقیقا چیه‪.‬‬
‫‪-‬اینها جوراب پالستیکیه‪ .‬میتونی قبل از اینکه اسکیتها رو پات‬

‫کنی‪ ،‬روی جورابت بپوشی‪ .‬اینجوری دیگه در تماس مستقیم نیست‪.‬‬
‫البته هرباری که کسی اسکیتها رو میپوشه‪ ،‬اونها رو ضدعفونی‬
‫میکنن‪.‬‬
‫‪714‬‬
‫تهیونگ توضیح داد و شروع به دراوردن بوتهاش کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با دقت به جورابهای پالستیکی ابی نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ لبخندی بهش زد و اسکیتهاش رو‬

‫پوشید‪ .‬جونگکوک هم همین کار رو کرد و حاال کمی بیشتر تمایل‬
‫داشت‪ ،‬چون جوراب پالستیکی پاهاش رو میپوشوند‪.‬‬
‫باالخره اماده بودن که وارد پیست یخ بشن و البته‪ ،‬البته که جونگکوک‬

‫با شکوه روی یخ سُر میخورد‪ ،‬طوری که انگار یک اسکیتباز‬
‫حرفهای بود‪ .‬پسر موتیره به خوبی اطراف پیست چرخید و لغزید‪.‬‬
‫‪715‬‬
‫تهیونگ با اثاری از اخم و خرخری که از دهنش خارج شد‪ ،‬بهش نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک سرش رو طوری حرکت داد که انگار دنبال تهیونگ‬

‫میگشت‪ ،‬گونههای پسر مونقرهای با قرمز روشنی رنگ گرفت‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک باالخره تهیونگ رو پیدا کرد و تکون‬
‫سرزنشامیز سرش فاصلهی بینشون رو کم کرد‪.‬‬
‫‪-‬باورم نمیشه‪.‬‬
‫‪716‬‬
‫‪-‬عمداً مجبورم کردی که بیایم اینجا درحالی که خودت اسکیت بلد‬

‫نیستی؟‬
‫خب‪ ...‬وقتی جونگکوک به زیبایی روی یخ اسکیت میکرد‪ ،‬تهیونگ‬

‫طوری که انگار زندگیش بهش بند بود‪ ،‬به نردههای پیست چسبیده بود‬
‫و به سختی از جاش تکون خورده بود‪.‬‬
‫‪-‬و توهم باید اینقدر خوب اسکیت بلد باشی؟‬
‫تهیونگ با عصبانیت پرسید و با صدای بلندی نفسش رو بیرون داد‪.‬‬
‫دستهای جونگکوک با غرور دوطرف کمرش قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟ اینجوری؟‬
‫‪717‬‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬چرخید و به عقب روی یخ سر خورد‪ ،‬طوری که‬

‫انگار اون اسونترین کار دنیاست‪.‬‬
‫قرمزی گونههای تهیونگ بیشتر شد‪ ،‬اما این بار‪ ،‬از خجالت نبود‪ ،‬بلکه‬
‫بیشتر از عصبانیت و درموندگی بود و شاید بخاطر اینکه جونگکوک‬
‫درحالی که اسکیت میکرد‪ ،‬واقعا هات بود‪ ،‬ولی تهیونگ هیچوقت‬
‫اعتراف نمیکرد‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای بلندی خندید و چندین چرخش اطراف پیست‬

‫انجام داد‪ ،‬درحالی که تهیونگ به برداشتن قدمهای کوچیک و‬
‫ترسناک ادامه داد و محکم به نرده چسبید‪.‬‬
‫لبهای اویزون تهیونگ از بین نمیرفت چون واقعا برای اینکه روی‬
‫پیست یخ اسکیت کنه‪ ،‬هیجان داشت‪ .‬همیشه به دیدن افرادی مثل‬
‫جونگکوک که توی فیلم و دراماها بدون هیچ زحمتی اسکیت‬
‫میکردن‪ ،‬عادت داشت‪ ،‬بنابراین به طور خودکار فکر میکرد که اون‬
‫‪718‬‬
‫هم میتونست به خوبی روی یخ سر بخوره‪ .‬تهیونگ هیچوقت فکر‬

‫نمیکرد انجامش اینقدر سخت باشه‪.‬‬
‫خنده جونگکوک دوباره شروع شد و تهیونگ با ناراحتی بهش نگاه‬

‫کرد‪ .‬با این حال‪ ،‬این بار خندهی جونگکوک از شیطنت و تمسخر‬
‫نبود‪ ،‬بلکه از ترحم و دلسوزی بود‪.‬‬
‫‪-‬بیا‪ .‬دستهات رو بده به من‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و دستهاش رو به سمت تهیونگ دراز کرد تا‬

‫نرده رو رها کنه و درعوض به جونگکوک تکیه بده‪.‬‬
‫تهیونگ با اکراه دستهاش رو توی دست جونگکوک گذاشت و به‬

‫خودش اجازه داد به ارومی کشیده بشه‪.‬‬
‫‪719‬‬
‫‪-‬اینکه حقهات نیست که هلم بدی و بندازی‪ ،‬مگه نه؟‬
‫تهیونگ با حالت مشکوکی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬فکر کنم که لو رفتم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و لبخند نصفه نیمهای‬

‫روی لبهاش نقش بست‪.‬‬
‫‪-‬یکم زانوهات رو خم کن‪ .‬به تعادلت کمک میکنه‪.‬‬
‫‪-‬اینجوری؟‬
‫تهیونگ پرسید و ابروهاش از تمرکز زیاد بهم گره خورد‪.‬‬
‫‪720‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬پاهات رو یکم باز کن‪ .‬باید به اندازهی عرض شونههات باشه‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد و راهنمایی جونگکوک رو دنبال کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬فکر کنم که االن فهمیدم‪.‬‬
‫جونگکوک ریسک کرد و دستهای تهیونگ رو رها کرد تا خودش‬

‫بتونه تعادلش رو حفظ کنه‪ ،‬اما نزدیک پسر مونقرهای موند و‬
‫‪721‬‬
‫دستهاش رو نزدیک کمر تهیونگ نگه داشت که درصورت نیاز اون‬

‫رو بگیره‪.‬‬
‫تهیونگ با وجود کندبودن‪ ،‬بدون کمک کسی تنهایی روی یخ سر‬

‫خورد و اون لبخند بزرگی رو روی لبهاش اورد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم یاد گرفتم‪ .‬فکر کنم یاد گرفتم!‬
‫تهیونگ با هیجان داد زد و لبخندی به جونگکوک زد که اون هم با‬

‫لبخند جوابش رو داد‪.‬‬
‫‪-‬پس بیا پیش من‪ .‬خیلی اروم‪ ،‬قبل از اینکه با باسنت بخوری زمین‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و کمی از تهیونگ فاصله گرفت‪ ،‬مثل پدری که‬

‫منتظر پسرش بود و تازه راهرفتن یاد گرفته بود تا به سمت پدرش بره‪.‬‬
‫‪722‬‬
‫تهیونگ ازش اطاعت کرد و همونجوری که جونگکوک بهش یاد‬

‫داد‪ ،‬روی یخ زیر پاهاش لغزید و دستهاش رو به دو طرف باز کرد تا‬
‫به تعادلش کمک کنه‪ .‬تهیونگ میدونست که مسخره به نظر میرسید‪،‬‬
‫اما درعین حال‪ ،‬از انجامش احساس غرور میکرد‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ بهش نزدیک شد‪ ،‬جونگکوک اون رو گرفت و‬

‫دستهاش رو با مالیمت روی کمر تهیونگ گذاشت‪ ،‬در حالی که‬
‫پسر مونقرهای با دستهایی که توی هوا بود‪ ،‬موفقیتش رو جشن گرفت‬
‫و لبخند بزرگی زد‪.‬‬
‫‪-‬دیدی؟ تونستم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬من تونستم!‬
‫تهیونگ گفت و با هیجان رقصید‪.‬‬
‫‪-‬من قراره اسکیت باز حرفهای کره باشم‪ .‬اونها حتی من رو به‬
‫بازیهای المپیک دعوت میکنن‪ .‬حاال میبینی‪.‬‬
‫‪723‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک خندید‪.‬‬
‫‪-‬اره اره‪ ،‬به رویا پردازی ادامه بده‪.‬‬
‫‪-‬از کجا یاد گرفتی که اینقدر خوب اسکیت کنی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬دستهاش رو روی دستهاش جونگکوک گذاشت‬

‫و اونها رو از روی کمرش برداشت تا درعوض دستهاشون رو بهم‬
‫گره بزنه‪ .‬و خب‪ ،‬سرمای شب زمستونی و زمین یخی برای خنککردن‬
‫قلبش کافی نبود‪.‬‬
‫‪-‬بیا بگیم توی هرکاری که انجام میدم‪ ،‬تخصص دارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با غرور شونههاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪724‬‬
‫تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬توی احمقبودن تخصص داری‪ .‬درمورد این کامال حق با توئه‪.‬‬
‫‪-‬پس بیا ببینیم‪ .‬نظرت با دوییدن چیه؟‬
‫جونگکوک پیشنهاد داد‪.‬‬
‫‪-‬تا اون طرف پیست‪.‬‬
‫تهیونگ مردد بود چون تازه یاد گرفته بود که روی اسکیتهاش‬
‫بایسته‪ ،‬اما قرار نبود چنین احساس رضایتی رو به جونگکوک بده‪ .‬به‬
‫هرحال‪ ،‬اون دقیقا همون چیزی بود که پسر مو تیره میخواست‪.‬‬
‫‪725‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬بیا انجامش بدیم‪.‬‬
‫تهیونگ مصمم گفت‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد و حالت بیتفاوتی به خودش گرفت‪.‬‬
‫خیلی بیتفاوت‪.‬‬
‫اما قبل از اینکه تهیونگ بتونه شک کنه‪ ،‬جونگکوک دستش رو از‬

‫دست تهیونگ بیرون کشید تا ضربهای به پشتش بزنه‪.‬‬
‫داد زد‪:‬‬
‫‪-‬میذارم زودتر شروع کنی‪.‬‬
‫‪726‬‬
‫‪-‬هی!‬
‫تهیونگ جیغ زد و سعی کرد همزمان بین ترس ناشی از هل‬

‫غیرمنتظرهی جونگکوک و تعادلش روی اسکیت یخ‪ ،‬تعادل برقرار‬
‫کنه‪.‬‬
‫اما البته که برای تازهکاری مثل تهیونگ‪ ،‬حفظ اون ثبات سخت بود و‬
‫یکی از پاهاش بیشتر از اون یکی جلو رفت و همین کافی بود تا‬
‫دستهاش برای حفظ تعادلش دیوانهوار توی هوا تکون بخوره؛ اما‬
‫بیفایده بود چون باسنش روی زمین یخی فرود اومد و نالهای از دهنش‬
‫خارج شد‪.‬‬
‫بعضی از مردم با نگرانی بهش نگاه کردن چون سقوطش جالب نبود‪،‬‬
‫اما چیزی که ازارش میداد‪ ،‬خندههای جونگکوک بود که از اون‬
‫فاصله هی نزدیک و نزدیکتر میشد‪.‬‬
‫‪727‬‬
‫‪-‬االن نمیگفتی که قراره یک اسکیت باز حرفهای توی کره بشی؟‬
‫جونگکوک با شیطنت پرسید‪ .‬دختری از کنارشون رد شد‪ ،‬بدون هیچ‬

‫مشکلی روی یخ لغزید و چرخید و همین باعث شد تا جونگکوک‬
‫بیشتر بخنده‪.‬‬
‫‪-‬شاید باید از اون دختر کوچولو یاد بگیری‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ ،‬جئون! تو واقعا اشغالی‪.‬‬
‫تهیونگ با عصبانیت گفت و سعی کرد از روی زمین یخی بلند بشه‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬کمی مشکل داشت چون پاهاش سر میخورد و مدام به‬
‫همون حالت برمیگشت‪ .‬باسنش جوری یخ زده بود که نمیتونست‬
‫حسش کنه‪.‬‬
‫‪728‬‬
‫جونگکوک دستش رو جلوی صورت تهیونگ دراز کرد‪.‬‬
‫‪-‬ممکنه احمق باشم ولی فقط با کمک من میتونی از این وضعیت‬

‫دربیای‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ چشمهاش رو باریک کرد و با حالت‬

‫مشکوکی به جونگکوک خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬از کجا بدونم که قرار نیست دوباره هلم بدی؟‬
‫‪-‬من همیشه میتونم همینجا ولت کنم‪.‬‬
‫جونگکوک با بیخیالی گفت و چرخید‪.‬‬
‫‪-‬وایسا!‬
‫‪729‬‬
‫تهیونگ داد زد و بعد خرخر کرد‪.‬‬
‫‪-‬بهم کمک کن‪ .‬این حداقل کاریه که میتونی بکنی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و گوشهی لبهای جونگکوک با لبخند از خود‬

‫راضیای باال رفت و دستهاش رو دوباره دراز کرد تا به تهیونگ‬
‫کمک کنه‪ .‬دستهاشون همدیگه رو لمس کرد و تضادی بین گرما و‬
‫نرمی با سرما و پوست پینه بسته وجود داشت‪ ،‬اما قبل از اینکه‬
‫جونگکوک بتونه تهیونگ رو بلند کنه‪ ،‬پسر مو نقرهای برعکسش رو‬
‫انجام داد و جونگکوک رو پایین کشید‪ ،‬تا اینکه خوناشام تعادلش رو‬
‫از دست داد و روی زمین افتاد‪.‬‬
‫صورت نگران جونگکوک کافی بود تا تهیونگ با صدای بلندی‬

‫بخنده‪ .‬از اینکه تونست پسر دیگه رو غافلگیر کنه‪ ،‬راضی بود‪ .‬با این‬
‫حال‪ ،‬خندهاش متوقف شد و به گوشهای بین ریهها و ماهیچههای‬
‫شکمیاش که مسئول اصلی ازادکردن اون صدای مسری بود‪ ،‬برگشت‬
‫‪730‬‬
‫و اون لحظه بود که تهیونگ با خودش فکر کرد اون دقیقا چیزی بود‬
‫که توی فیلم و دراماها اتفاق میافتاد‪.‬‬
‫درحالی که جونگکوک وسط پیست یخ روی بدن تهیونگ افتاده بود‪،‬‬

‫تهیونگ میدونست اون درست لحظهای بود که نگاهشون بهم برخورد‬
‫کرد‪ ،‬برای ثانیههای طوالنی درهم ذوب شدن و چیزی رو گفتن که‬
‫گاهی کلمات درانجامش ناکام بودن‪ .‬لحظهای که زمان متوقف میشد‪،‬‬
‫قلبهاشون نمیدونست چطوری خون پمپاژ کنه و ریههاشون مبادلهی‬
‫هوا رو متوقف میکرد‪ .‬لحظهای که هیچ صدایی جز ترکیب نفسهای‬
‫هردوشون شنیده نمیشد‪ .‬لحظهای که چشمهاشون هوشیار بود و‬
‫حرکات نامحسوس و جزئیترین ویژگیها رو بررسی میکرد‪ .‬لحظهای‬
‫که لبهاشون ابتدا با کمی تردید و خجالت روی هم قرار گرفت و بعد‬
‫کنترل خودشون رو از دست دادن و درگیر نبردی بین زبونها‪ ،‬بزاق و‬
‫نالههای اروم شدن‪.‬‬
‫به نظر میرسید که تا ابد ادامهاش دادن‪ ،‬درحالی که فقط چند دقیقه‬
‫‪731‬‬
‫بینشون گذشته بود‪ ،‬اما جونگکوک درمفهوم زمان و مکان گم شده بود‬
‫چون بوسههاش از نقطهی پایان فاصله داشت‪.‬‬
‫تهیونگ دستهاش رو روی گردن سرد جونگکوک گذاشت و با‬

‫احتیاط اون رو عقب کشید‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک همچنان بسته بود و دهنش باز مونده بود‪ ،‬اما‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬ما توی مکان عمومیایم‪.‬‬
‫با شنیدن حرف تهیونگ‪ ،‬جونگکوک چشمهاش رو باز کرد و به‬

‫ارومی لبهای متورمش رو لیسید‪ .‬به نظر میرسید فقط زمانی که به‬
‫لبهای متورم تهیونگ خیره شد‪ ،‬متوجه شد که دقیقا چه اتفاقی افتاده‬
‫بود‪.‬‬
‫‪732‬‬
‫جونگکوک به شدت خجالت کشید چون بعضی از افراد بهشون خیره‬

‫شدن و چیزی زمزمه کردن‪ ،‬از جمله دوتا دختر کوچیکی که چند متر‬
‫ازشون فاصله داشتن و ژست و صدای بوسهشون رو مسخره میکردن‪.‬‬
‫جونگکوک با حرکت سریعی از جاش بلند شد و قسمتی از شلوارش‬

‫که کنارش باسنش بود‪ ،‬پاک کرد تا از شر اثار یخ خالص بشه‪.‬‬
‫جونگکوک با فک قفل شده و لبهاش که مثل خط باریکی بود‪ ،‬با‬
‫حالت تهدیدامیزی به اطرافش نگاه کرد و افرادی که از اون نمایش‬
‫لذت بردن‪ ،‬نگاهشون رو ازشون گرفتن و همچنان از وقتشون توی‬
‫پیست یخ لذت بردن‪.‬‬
‫‪-‬بیا برگردیم‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت گفت و دستهای تهیونگ رو گرفت تا‬

‫بلندش کنه‪.‬‬
‫‪733‬‬
‫‪-‬چرا؟ وقتمون هنوز تموم نشده‪ .‬پولی که دادیم‪ ،‬هدر میره‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراض کرد و باسن یخ زدهاش رو پاک کرد‪ .‬قطعا‬

‫نمیتونست باسنش رو حس کنه‪.‬‬
‫‪-‬اگه خجالت کشیدی‪ ،‬دیگه نکش‪ .‬اون فقط یک بوسه بود و هیچکس‬
‫دیگه بهمون نگاه نمیکنه‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و یقهی کت جونگکوک رو مرتب کرد‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر اون نیست‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ .‬اخمی کرد و کمی سرجاش لرزید‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬باید بریم‪ .‬همین االن‪.‬‬
‫‪734‬‬
‫تهیونگ اخمی کرد و با حالت مشکوکی به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب چرا‪ ،‬جونگکوک؟ چرا اینقدر عجله داری؟‬
‫تهیونگ دیگه چیزی نگفت چون پسر موتیره اون رو به بیرون پیست‬
‫کشید و تهیونگ فقط روی نگهداشتن دست جونگکوک تمرکز کرد‬
‫تا تعادلش رو از دست نده‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و کتش رو بیشتر پایین کشید‪ .‬اون لحظه بود که‬
‫تهیونگ مشکوک شد‪.‬‬
‫‪-‬به خودت اسیب زدی؟ صبر کن‪ .‬وقتی افتادی‪ ،‬شلوارت پاره شد؟‬
‫تهیونگ پرسید و درحالی که پیست یخ رو ترک میکردن‪ ،‬چشمهاش‬

‫روی بدن جونگکوک چرخید‪.‬‬
‫‪735‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک غرید‪ ،‬روی یکی از صندلیها نشست و اسکیتهاش رو‬

‫تهیونگ کنارش نشست تا همون کار رو انجام بده‪ ،‬اما وقتی که با‬
‫حالت مشکوکی به جونگکوک نگاه کرد‪ ،‬نگاهش از صورت‬
‫جونگکوک پایینتر رفت‪.‬‬
‫خیلی پایینتر‪.‬‬
‫تهیونگ تقریبا میخواست تف کنه‪.‬‬
‫‪-‬وایسا‪.‬‬
‫‪736‬‬
‫تهیونگ با ناباوری بین خندهاش گفت‪.‬‬
‫‪-‬تو تحریک شدی‪...‬‬
‫‪-‬فقط خفه شو‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫جونگکوک حرفش رو قطع کرد و دستش رو روی دهن تهیونگ‬

‫‪-‬خفه شو‪.‬‬
‫جونگکوک تکرار کرد و تهیونگ کف دست جونگکوک رو لیسید و‬

‫همونطوری که شک داشت‪ ،‬جونگکوک با حالت انزجاری دستش رو‬
‫عقب کشید‪.‬‬
‫‪737‬‬
‫‪-‬نمیتونم باور کنم‪ .‬وسط پیست یخ تحریک شدی؟ با اون همه ادم و‬
‫بچههایی که دورمون بودن‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و لبهاش رو بهم چسبوند تا نخنده‪.‬‬
‫‪-‬اره باید خجالت بکشی‪ .‬فقط با چند تا بوسهی معصومانه‪ .‬من حتی‬
‫لمست نکردم‪-‬‬
‫‪-‬وای خدا‪ ،‬تهیونگ‪ .‬اگه همین االن خفه نشی‪ ،‬نمیدونم چه بالیی‬
‫سرت میارم‪.‬‬
‫جونگکوک بهش توپید و از نگاه تمسخرامیز تهیونگ فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا خوششانسی که امروز خیلی حمایتگر شدم‪.‬‬
‫‪738‬‬
‫تهیونگ گفت و لبخند از خود راضیای زد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم توهم حق داری که یک ارزو ازم بخوای‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬اخ! اینقدر شونهام رو گاز نگیر!‬
‫تهیونگ ناله کرد و سعی کرد از دهن جونگکوک فاصله بگیره‪.‬‬
‫‪-‬منم دیکت رو گاز میگیرم که ببینم خوشت میاد یا نه‪.‬‬
‫‪739‬‬
‫تهیونگ تهدید کرد و جونگکوک هم درحالی که خرخر میکرد‪،‬‬

‫ازش فاصله گرفت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی حوصله سربری‪.‬‬
‫پسر موتیره گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬میشه حداقل ببوسمت؟‬
‫‪-‬امروز چت شده؟‬
‫تهیونگ وقتی که جونگکوک گردنش رو بوسید و دوباره روش خیمه‬

‫زد‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬سیری ناپذیری‪ .‬بلوجاب کافی نبود؟‬
‫‪740‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک به راحتی جواب داد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک میخواست دستهاش رو روی صورت تهیونگ‬

‫بذاره تا عمیقاً اون رو ببوسه‪ ،‬تهیونگ شونهاش رو هل داد‪.‬‬
‫‪-‬نه! وایسا! قرار نیست با دستهات که با کام کثیف شده‪ ،‬به صورتم‬
‫دست بزنی!‬
‫‪-‬ولی کام خودته‪.‬‬
‫جونگکوک غر زد و با جدیت بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪741‬‬
‫‪-‬برام مهم نیست‪ .‬اول برو دستهات رو بشور و بعد میتونیم راند دوم‬
‫رو شروع کنیم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و همچنان شونههای جونگکوک رو نگه داشت تا‬

‫جلوی لمسکردن صورتش رو با دستهای کثیفش بگیره‪ .‬گردنش رو‬
‫کج کرد و بوسهی سبکی روی لبهای جونگکوک گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما به هرحال از روی تهیونگ‬

‫بلند شد‪.‬‬
‫‪-‬ولی قراره دوباره کثیف بشه‪ .‬فایدهاش چیه؟ واقعا قراره مجبورم کنی‬
‫که بلند بشم؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬خرخری کرد‪ ،‬از روی تخت بلند شد و درجواب‬

‫ضربهای به باسنش خورد‪.‬‬
‫‪742‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬مجبور میکنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با شیطنت زبون درازی کرد و بعد شروع به خندیدن‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا خوششانسی که یونگی به ندرت توی خوابگاهه چون همیشه‬

‫توی کتابخونه درس میخونه‪ .‬میتونی لخت اینجا بچرخی‪.‬‬
‫‪-‬حاال انگار یونگی میتونه جلوم رو بگیره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و وقتی گونههای تهیونگ قرمز شد‪ ،‬لبخند از خود‬

‫راضیای زد‪.‬‬
‫‪-‬فقط برو‪ .‬زود باش!‬
‫‪743‬‬
‫تهیونگ گفت و بالشی رو به سمت جونگکوک پرت کرد‪.‬‬
‫جونگکوک خندید‪ ،‬از اون بمب پرتاب شده جا خالی داد و از اتاق‬
‫خوابش بیرون رفت‪.‬‬
‫تهیونگ روی تخت دست و پاهاش رو دراز کرد‪ ،‬با لبخندی به پهلو‬
‫خوابید و رایحهی کاج و مرکبات که برای سوراخ بینیاش عادی شده‬
‫بود و از بالش زیر سرش میاومد‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫تهیونگ صدای بازشدن شیر حموم رو شنید و در این بین‪ ،‬به خودش‬
‫اجازه داد برای چند ثانیه چشمهاش رو ببنده تا هورمون پروالکتین که‬
‫مسئول احساس ارامش و خوابالودگی بعد ارگاسم بود‪ ،‬کنترلش کنه‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬وقتی گوشیش روی میز کنار تخت جونگکوک که قبل از‬
‫اینکه اجازه بده جونگکوک لباسهاش رو دربیاره‪ ،‬با کلید و کیف‬
‫‪744‬‬
‫پولش اونجا گذاشته بود‪ ،‬لرزید‪ ،‬با درموندگی از اینکه چرت یک‬
‫دقیقهایش قطع شده بود‪ ،‬اهی کشید‪.‬‬
‫با چشمهاش که همچنان بسته بود‪ ،‬کف دستش رو روی میز کوچیک‬
‫چوبی کشید تا گوشیش رو برداره‪ .‬با گیجی دکمهاش رو فشار داد تا‬
‫قفل گوشی رو باز کنه‪ ،‬اما گوشی توی دستش لرزید و نشون داد که‬
‫چنین چیزی ممکن نبود‪.‬‬
‫و اون لحظه بود که تهیونگ کامال چشمهاش رو باز کرد و متوجه شد‬
‫عکس پس زمینهاش عکس خودش و یونتان‪ ،‬توله سگی که توی خونه‬
‫پدر و مادرش توی دگو میموند‪ ،‬نبود‪ ،‬بلکه سلفی پسر قد بلندی با‬
‫موهای تیره و صورت اخمو با پسری مو بلوند و لبخند بزرگ بود‪.‬‬
‫و اون لحظه تهیونگ متوجه شد که اون گوشی خودش نبود‪ ،‬بلکه‬

‫گوشی جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪745‬‬
‫میتونست قسم بخوره ناخوداگاه چشمهاش قبل از اینکه ذهنش بتونه‬

‫نشونهای بده‪ ،‬حرکت کردن‪ ،‬اما حقیقت اینه قبل از اینکه تهیونگ‬
‫صفحه رو خاموش کنه و گوشی رو روی میز کنارش بذاره‪ ،‬نگاهش به‬
‫ارومی از صورت جیمین و جونگکوک پایینتر رفت و به سمت پیامی‬
‫که جونگکوک دریافت کرده بود‪ ،‬کشیده شد‪.‬‬
‫یهبین‬
‫سالم‬
‫هودی مشکیت رو توی خونهام جا گذاشتی‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از اینکه بیست بار اون پیام رو خوند‪ ،‬دوباره صفحهی‬
‫گوشی رو قفل کرد و به ارومی روی میز کنارش گذاشت‪.‬‬
‫تهیونگ حتی وقت نداشت بخاطر خوندن تصادفی اون پیام و از‬
‫بینبردن حریم خصوصی جونگکوک احساس گناه کنه‪ ،‬چون به نظر‬
‫‪746‬‬
‫میرسید چیزی درون تهیونگ شکست‪ .‬شکمش همزمان تکون خورد‬

‫و منقبض شد‪ ،‬اما خیلی جالب نبود‪.‬‬
‫ناگهان تهیونگ احساس سرما کرد‪ .‬احساس میکرد چنان درمعرض‬

‫دید قرار گرفته بود که انگار هوا شبیه تیغهای تیزی ازش عبور میکرد‪.‬‬
‫از روی تخت بلند شد و به امید اینکه گرمش کنه‪ ،‬دنبال لباسهاش‬
‫گشت‪ ،‬حتی اگر یه عامل خارجی بود‪ .‬وقتی باکسرش رو پوشید‪،‬‬
‫جونگکوک به اتاقش برگشت‪.‬‬
‫تهیونگ جوری احساس سرگیجه میکرد که انگار بدنش هرلحظه‬

‫ممکن بود کم بیاره و روی زمین بیفته که یکدفعه دستهای‬
‫جونگکوک کمرش رو گرفت و لبهای پسر موتیره بوسههایی روی‬
‫فکش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری لباس میپوشی؟‬
‫‪747‬‬
‫‪-‬این تحریکت میکنه که دوباره لباسهات رو دربیارم؟ من مشکلی‬

‫ندارم‪ .‬فداکاری خاصی نیست‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و دستهای جونگکوک رو از کمرش جدا کرد‪.‬‬
‫‪-‬لطفا تمومش کن‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دستها و لبهای جونگکوک به سرعت از بدن‬

‫تهیونگ فاصله گرفتن‪.‬‬
‫‪-‬دیگه حسی ندارم‪ .‬متاسفم‪.‬‬
‫‪748‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬چی؟ چی داری میگی؟ الزم نیست معذرتخواهی کنی‪.‬‬

‫من‪ ...‬من هیچوقت سر این موضوع بهت فشار نمیارم‪ .‬میدونم که فکر‬
‫میکنی احمقم ولی‪...‬‬
‫جونگکوک با عجله گفت و کلمات رو با کمی مشکل به زبون اورد‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ ،‬شلوارش رو باال کشید و کمربندش رو بست‪.‬‬
‫جونگکوک نفس عمیقی کشید و کمی خیالش راحت شد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬میخوای‪ ...‬میخوای برات غذا سفارش بدم؟ شام نخوردی‪.‬‬

‫منظورم اینه شام نخوردیم‪ .‬میتونم کورن داگی که خیلی دوست‬
‫داری‪ ،‬سفارش بدم‪.‬‬
‫‪749‬‬
‫چرا یکدفعه داره اینقدر خوب باهام رفتار میکنه؟‬
‫این فقط بدترش میکنه‪ .‬تهیونگ با تلخی فکر کرد و بعد سرش رو به‬
‫نشونهی انکار تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬باید برگردم خوابگاه‪ .‬خیلی درس دارم‪ .‬خدافظ جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬کفشهاش رو برداشت و به سرعت از اتاق پسر دیگه‬

‫بیرون رفت‪.‬‬
‫میتونست صدای جونگکوکی که دوباره صداش میکرد‪ ،‬بشنوه اما‬

‫پسر موتیره دنبالش نکرد‪.‬‬
‫‪750‬‬
‫چرا باید دنبالش بیاد؟‬
‫تهیونگ وارد خوابگاهش شد و به لطف تمام خدایانی که اون باال‬

‫بودن‪ ،‬نه هوسوک و نه نامجون توی دیدش نبودن و همین به تهیونگ‬
‫اجازه میداد بدون اینکه باهاشون مواجه بشه‪ ،‬به اتاقش بره‪.‬‬
‫تهیونگ روی زمین نشست‪ ،‬پشتش رو به در چوبی تکیه داد و اتاق‬

‫تاریک اون رو در اغوش گرفت و بهش دلداری داد‪.‬‬
‫سر تهیونگ میچرخید و انگار توی چرخ و فلک بود‪ ،‬اما جایی که‬
‫اسبها با سرعت زیادی باال و پایین میرفت و باعث میشد تا که‬
‫شکمش پیچ بخوره و طعم تلخی تا گلوش باال بره‪.‬‬
‫تهیونگ سرش رو تا جایی به عقب خم کرد که پشت گردنش در رو‬

‫لمس کرد و بعد اه بلندی کشید‪ .‬امیدوار بود هوایی که از دهنش خارج‬
‫‪751‬‬
‫میشد‪ ،‬تمام تلخی و ناراحتی که اون لحظه احساس میکرد‪ ،‬از بین‬
‫ببره‪.‬‬
‫یا احساسی که اون لحظه براش غیرقابل توضیح بود‪.‬‬
‫شاید تهیونگ حاال میتونست درک کنه که دقیقا منظور هوسوک از‬
‫حرفی که اون روز بهش گفت‪ ،‬چی بود‪...‬‬
‫‪752‬‬
‫‪CH 13‬‬
‫‪-‬محض رضای خدا‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و لپتاپش رو محکم بست‪.‬‬
‫سعی کرد خودش رو با ماراتن فیلمهای انتقامجویان سرگرم کنه‪ ،‬اما‬

‫حتی با کمکردن قدرت شنواییش‪ ،‬نمیتونست چیزی که به نظر‬
‫میرسید سکس هوسوک و دوست پسرش بود‪ ،‬نادیده بگیره‪ .‬بلند بود‪،‬‬
‫صداشون خیلی بلند بود‪.‬‬
‫ساعت ده و نیم بود‪ ،‬اما جونگکوک حال و حوصلهی خوابیدن نداشت‪.‬‬

‫حتی اگر هم میخواست‪ ،‬نمیتونست انجامش بده‪ .‬با حالت‬
‫ازاردهندهای خرخر کرد‪ ،‬لپتاپش رو روی زمین گذاشت‪ ،‬به پشت‬
‫روی تخت دراز کشید و به سقف خاکستری خیره شد‪.‬‬
‫‪753‬‬
‫با شنیدن نالهها و چیزی که به نظر میرسید کوبیدن تخت به دیوار بود‪،‬‬
‫با خودش فکر کرد خودش و تهیونگ هم همینجوری بودن یا نه‪ .‬اون‬
‫انسان پر سروصدا بود‪ ،‬اما جونگکوک دوست داشت که نالههاش رو‬
‫ببلعه و عمیقاً اون رو ببوسه‪ .‬البته وقتی که دهن جونگکوک دور عضو‬
‫تهیونگ بود‪ ،‬انجام چنین کاری غیرممکن بود‪ ،‬اما خوناشام‬
‫میخواست باور کنه که فقط خودش میتونست اون صداهای‬
‫فوقالعاده رو بشنوه‪ .‬فکرکردن به چیزی برخالف اون باعث شد‬
‫احساس ناخوشایندی توی شکمش به وجود بیاد‪.‬‬
‫قبل از اینکه به طرز دردناکی از فکر نالهها و نفس نفس زدن تهیونگ‬
‫تحریک بشه‪ ،‬جونگکوک به پهلو چرخید‪ ،‬به سمت میز کنارش هم شد‬
‫و گوشیش رو برداشت‪.‬‬
‫فکر نکنم که به این زودیها بتونی بخوابی‪.‬‬
‫‪LOL‬‬
‫‪754‬‬
‫‪ LoL‬جونگکوک؟ جدی؟ چند سالته؟ جونگکوک به حماقت خودش‬

‫غرید‪.‬‬
‫گوشیش رو روشن گذاشت چون معموال فقط چند ثانیه طول میکشید‬
‫تا تهیونگ جواب بده‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬این بار هنوز پیام جونگکوک رو ندیده بود‪.‬‬
‫شاید هنوز داره درس میخونه‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫جونگکوک اخمی کرد‪ .‬اون وضعیت تا حدی براش عجیب بود‪.‬‬

‫اینجوری نبود که اون و تهیونگ تمام مدت به همدیگه پیام بدن‪ ،‬اما‬
‫حقیقت اینه که اخیراً به طور مرتب بهم پیام میدادن و معموال چند بار‬
‫توی روز انجامش میدادن‪ .‬معموال‪ ،‬این انسان بود که مکالمه رو شروع‬
‫‪755‬‬
‫میکرد و میم یا عکسی از خودش میفرستاد که کامال جونگکوک رو‬

‫دیوونه میکرد‪ ،‬اما به هرحال انجامش میداد‪.‬‬
‫با لرزش گوشی روی شکمش‪ ،‬بدنش لرزید و باعث شد افکارش تبخیر‬
‫بشه‪.‬‬
‫همسایه هات من‬
‫اره‬
‫مثل اینکه نمیتونم‪.‬‬
‫چی؟ فقط همین؟ جونگکوک درحالی که دوباره اون پیام رو‬

‫میخوند‪ ،‬با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪756‬‬
‫جونگکوک واقعا انتظار داشت بخاطر فرستادن ‪ LOL‬به تهیونگ‪ ،‬با‬

‫انبوهی از پیام مواجه بشه‪ ،‬اما تهیونگ انتظاراتش رو براورده نکرد‪.‬‬
‫فکر میکنی ماهم اینقدر پر سروصداییم؟‬
‫خب‪ ،‬تو که بدون شک هستی‪.‬‬
‫شاید با یکم شیطنت تهیونگش برمیگشت‪.‬‬
‫صبر کن‪ ،‬چی؟ تهیونگش؟‬
‫وات د فاک‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫خب‪ ،‬احتماال بخاطر خستگیش بود‪.‬‬
‫‪757‬‬
‫این بار‪ ،‬پیام تهیونگ زودتر بهش رسید‪.‬‬
‫نمیدونم‪.‬‬
‫االن سرت شلوغه؟‬
‫هنوز داری درس میخونی؟‬
‫اره جونگکوک‪.‬‬
‫نمیتونم باهات بخوابم‪.‬‬
‫‪758‬‬
‫جونگکوک درحالی که پیامش رو میخوند‪ ،‬با فک قفل شدهای زمزمه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی کی درمورد سکس حرف زد؟‬
‫منظورت از این حرف چیه؟‬
‫هیچی جونگکوک‪.‬‬
‫هیچی‪.‬‬
‫بعدا باهات حرف میزنم‪.‬‬
‫دقیقا چه بالیی سرش اومده که اینقدر کوتاه و خشک جوابم رو میده؟‬
‫میدونی چیه؟ فاک بهش‪.‬‬

‫‪759‬‬
‫نمیخواد حرف بزنه؟ خیلی خب‪ ،‬من مشکلی ندارم‪ .‬منم نمیخوام‬
‫باهاش حرف بزنم‪ .‬جونگکوک با درموندگی فکر کرد و گوشیش رو‬
‫جایی توی اتاقش پرت کرد‪.‬‬
‫از روی تخت بلند شد و به سمت دستشویی رفت تا اب سرد به‬

‫صورتش بزنه تا کمی از گرمای خشم و عصبانیتش کم کنه‪.‬‬
‫به خودش توی اینه نگاه کرد و حرفهای تهیونگ رو به یاد اورد‪.‬‬
‫اینکه پوستش خیلی رنگ پریده نبود‪ ،‬لبهاش خشک نبود و سیاهی‬
‫زیر چشمهاش چندان مشخص نبود‪.‬‬
‫خب‪ ،‬حقیقت داشت‪ ،‬اما جونگکوک تازه خون خورده بود‪ .‬درواقع‪،‬‬
‫چند ساعت قبل از اینکه تهیونگ رو ببینه‪ ،‬انجامش داده بود‪ .‬وقتی اون‬
‫پیام رو از انسان گرفت‪ ،‬همچنان خونهی یهبین بود‪ .‬با چنان عجلهای از‬
‫اونجا بیرون اومد که هودیش رو توی خونه اهداکنندهاش جا گذاشت‪،‬‬
‫‪760‬‬
‫اما بهش نیازی نداشت‪ ،‬بنابراین میتونست وقتی که چند هفته بعد برای‬
‫تغذیه به خونه اون زن برمیگشت‪ ،‬ازش پس بگیره‪.‬‬
‫با بستن شیر دستشویی‪ ،‬جونگکوک دید که دراتاق یونگی باز بود‪.‬‬
‫نگاهی انداخت‪ .‬یونگی پشت میزش نشسته بود‪ ،‬کلی کتاب جلوش باز‬
‫بود و دستهاش با درموندگی موهای مشکیش رو میکشید‪.‬‬
‫‪-‬هی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و یونگیای که با چشمهای گشادش به در نگاه‬

‫میکرد‪ ،‬متعجب کرد‪.‬‬
‫‪-‬حالت خوبه؟‬
‫‪761‬‬
‫جونگکوک پرسید و حالت صورت یونگی از ترس به تعجب و حتی‬

‫ناباوری تبدیل شد؛ قطعا انتظارش رو نداشت که جونگکوک باهاش‬
‫صحبت کنه‪ ،‬چه برسه به اینکه با نگرانی سوال بپرسه‪.‬‬
‫‪-‬هان‪ .‬سالم‪ .‬اره‪ ،‬خوبم‪ .‬فقط با این کتابها درگیرم و با خودم فکر‬
‫میکنم دقیقا چرا دانشگاه ثبت نام کردم‪.‬‬
‫یونگی زمزمه کرد و بعد خندید‪.‬‬
‫‪-‬شاید بهتر باشه که استراحت کنی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دستهاش رو جلوی سینهاش جمع کرد و بعد‬

‫اونها رو انداخت‪ .‬زیاد با صحبتکردن اشنا نبود‪.‬‬
‫‪762‬‬
‫دقیقا چرا با ارادهی خودش و خودجوش با یونگی صحبت کرد؟ حاال‬

‫چرا اون‪ ،‬جئون جونگکوک؟‬
‫‪-‬اره فکر کنم‪.‬‬
‫یونگی گفت‪ ،‬سری تکون داد‪ ،‬کتابهاش رو بست و یادداشتهاش‬

‫رو مرتب کرد‪.‬‬
‫‪-‬و خودت؟ حالت خوبه؟‬
‫یونگی پرسید و درحالی که میزش رو مرتب میکرد‪ ،‬از پهلو به‬

‫‪-‬من؟‬
‫‪763‬‬
‫جونگکوک پرسید و با حالت سوال برانگیزی به خودش اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬من خوبم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و یونگی هرکاری که انجام میداد‪ ،‬متوقف‬

‫کرد تا برای دوثانیه حالت با مشکوکی ابروهاش رو باال بندازه و به‬
‫جونگکوک خیره بشه‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫‪-‬چی؟ هوم چیه؟ راست میگم‪.‬‬
‫جونگکوک در دفاع از خودش گفت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬خیلی خب‪.‬‬
‫‪764‬‬
‫یونگی گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫معلومه که حالم خوبه‪ .‬چرا خوب نباشم؟‬
‫‪-‬راستش‪...‬‬
‫وات د فاک؟ االن دیگه روی دهن خودمم کنترل ندارم؟‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫یونگی هومی کرد و لبهاش رو جمع کرد تا جلوی لبخندش رو‬

‫‪765‬‬
‫‪-‬وقتی یکی متفاوت باهات حرف میزنه‪ ،‬یعنی چی؟‪ ...‬مثل اینکه کمتر‬
‫حرف بزنه یا یکم خشک باشه؟ درحالی که همیشه برعکسش رفتار‬
‫میکنه‪.‬‬
‫جونگکوک به سختی پرسید‪.‬‬
‫یونگی روی تخت نشست و از نزدیک به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬

‫خوناشام همچنان جلوی در اتاق ایستاده بود‪ ،‬با انگشتهاش بازی‬
‫میکرد و با خودش فکر میکرد دقیقا چرا اون سواالت رو از یونگی‬
‫میپرسید‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬معموال این یعنی تو خراب کردی و اینکه طرف مقابلت کامال‬
‫از دستت ناراحته‪.‬‬
‫یونگی جواب داد و جونگکوک دیوانهوار دستهاش رو به نشونهی‬

‫انکار تکون داد‪.‬‬
‫‪766‬‬
‫‪-‬این‪ ...‬عام‪ ،‬این درمورد من نیست‪ .‬من درمورد خودم حرف نمیزنم‪.‬‬
‫این فقط یه موقعیت فرضیه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و یونگی سری تکون داد و با اگاهی لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬باشه‪ .‬حتما‪ .‬فقط یه موقعیت فرضیه‪ ،‬میدونم‪ .‬خب دراین صورت‪،‬‬
‫پس اون شخص کامال ناراحته چون یه شخص فرضی کامال خراب‬
‫کرده‪.‬‬
‫من خراب کردم؟ دقیقا چی رو؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬و چرا اون شخص ناراحته؟ دلیلش چیه؟‬
‫جونگکوک پرسید و اخمی کرد‪.‬‬
‫‪767‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬خودت‪ -‬منظورم اینه اون شخص فرضی که خراب کرده باید‬
‫فکر کنه که دقیقا چی گفته یا چیکار کرده‪ .‬یا مستقیماً از شخصی که‬
‫ناراحت کرده‪ ،‬بپرسه‪.‬‬
‫‪-‬اوه… درسته‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و درحالی که چرخ دندههای مغزش با سرعت‬

‫باالیی کار میکردن‪ ،‬اجازه داد نگاهش روی تلوزیون کوچیکی که‬
‫روی کمد یونگی بود‪ ،‬ثابت بمونه‪.‬‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫وقتی یونگی صداش کرد‪ ،‬خوناشام از اون حالت خلسه خارج شد‪.‬‬
‫‪768‬‬
‫‪-‬چه موقعیت فرضی باشه چه نه‪ ،‬ارتباط خیلی مهمه‪ .‬صحبتکردن‬

‫ضروریه‪.‬‬
‫یونگی توضیح داد‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد و اماده شد تا اتاق یونگی رو ترک کنه و‬

‫دیگه روی اون موضوع تمرکز نکنه چون البته که یک موقعیت فرضی‬
‫بود‪ .‬اینطوری نبود که با اون موقعیت همزاد پنداری کنه یا حتی اهمیتی‬
‫بده‪ .‬البته که اهمیت نمیداد‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪...‬‬
‫یونگی صداش کرد و جونگکوک برگشت و به پسری که همچنان‬

‫روی تخت بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪769‬‬
‫‪-‬میخوای‪ ...‬میخوای چیزی بازی کنیم؟‬
‫یونگی پرسید و با چونهاش به دستگاه پلیاستیشن اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا نیاز دارم بعد از ساعتها درس خوندن ذهنم رو ازاد کنم و‬
‫شاید توهم بهش نیاز داری‪.‬‬
‫یونگی ادامه داد‪.‬‬
‫جونگکوک مردد بود‪ .‬انتظار نداشت که یونگی دعوتش کنه تا باهم‬

‫وقت بگذرونن‪ ،‬مخصوصا وقتی که جونگکوک بیشتر روزها با اون‬
‫انسان بداخالق و بیادب بود‪.‬‬
‫‪-‬من اورواچ دارم و‪...‬‬
‫‪770‬‬
‫یونگی با توضیح بازی شروع کرد‪ ،‬اما جونگکوک اجازه نداد ادامه‬
‫بده‪.‬‬
‫‪-‬دیگه ادامه نده‪ .‬من عاشق اورواچم‪.‬‬
‫جونگکوک با هیجان زمزمه کرد و به طرز غیرمنتظرهای‪ ،‬روی تخت‪،‬‬

‫کنار یونگی نشست‪.‬‬
‫جونگکوک به خودش گفت فقط بخاطر سواالتی که ازش پرسید و‬

‫اینکه عاشق اورواچ بود‪ ،‬به عنوان راهی برای تشکر از یونگی‬
‫پیشنهادش رو قبول کرد‪ .‬اینطوری نبود که چیزی شبیه دوستی بین‬
‫هماتاقیها یا همچین چیزی باشه‪.‬‬
‫معلومه که نبود‪.‬‬
‫‪771‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬خوبه‪.‬‬
‫یونگی گفت و یکی از دستهها رو به سمت جونگکوک گرفت‪.‬‬
‫‪-‬میتونیم صداش رو تا ته زیاد کنیم که نالههای هوسوک خفه بشه‪.‬‬
‫یونگی اضافه کرد و جونگکوک غرید‪.‬‬
‫‪-‬وای نگو‪ .‬چند ساعته که دارن همدیگه رو به فاک میدن؟ پنج‬

‫ساعت؟‬
‫‪-‬اره انگار‪.‬‬
‫یونگی گفت‪ ،‬خندید و بازی رو شروع کرد‪.‬‬
‫‪772‬‬
‫‪-‬من یه جورایی بهش عادت کردم‪ .‬اون و تهیونگ معموال پر‬

‫سروصدان و دیوارهای خوابگاه الیههای زیادی نداره‪ ،‬پس میتونی‬
‫همه چیز رو بشنوی‪.‬‬
‫وقتی اسم تهیونگ اومد‪ ،‬توجه جونگکوک جلب شد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ؟‬
‫‪-‬اره‪ .‬البته فکر کنم هوسوک بدتره چون معموالً ته خونهی کسایی که‬
‫باهاشون میخوابه‪ ،‬میره یا برعکس‪ .‬ولی وقتی کسی رو میاره‪ ...‬البته‬
‫جدیداً چیزی نشنیدم خداروشکر‪.‬‬
‫‪773‬‬
‫یونگی درحالی که به صفحه تلوزیون نگاه میکرد و کاراکترش رو‬

‫انتخاب میکرد‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫جونگکوک نمیدونست نفس راحتی بکشه که کسی متوجه اون و‬

‫تهیونگ نشده بود یا اینکه سعی کنه متوجه بشه که چرا درحالی که اون‬
‫سناریو رو تصور میکرد‪ ،‬شکمش پیچید و دستهاش با حرفهای‬
‫یونگی مشت شد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک دوشنبه هفتهی بعد به ازمایشگاه شیمی رسید‪،‬‬
‫چشمهاش بالفاصله دنبال ابری از موهای نقرهای گشت‪ .‬به خوبی‬
‫میدونست که انسان دوست داشت خیلی زود سرکالس حاضر بشه‪.‬‬
‫‪774‬‬
‫و حق با جونگکوک بود‪ .‬وقتی تهیونگی رو دید که روی یکی از‬

‫نیمکتها نشسته بود و با دقت چیزی که انگار پروتکل ازمایشگاه اون‬
‫روز بود‪ ،‬میخوند‪ ،‬گوشه لبهای جونگکوک به ارومی باال رفت‪ .‬البته‬
‫خودش حتی متوجه نشد‪.‬‬
‫جونگکوک به سمت اونجا رفت‪ ،‬اما نگاهش جرات کرد از بدن‬

‫تهیونگ منحرف بشه و درعوض به اون طرف کشیده بشه و اون لحظه‬
‫بود که متوجه شد کانتری که تهیونگ سرش نشسته بود‪ ،‬با پنج تا از‬
‫همکالسیهاش که دورهم نشسته بودن و صحبت میکردن‪ ،‬پر شده‬
‫بود‪.‬‬
‫جونگکوک وسط ازمایشگاه ایستاد و به صحنهی مقابلش اخمی کرد‪،‬‬

‫اما وقتی همکالسیهاش بهش گفتن که از سر راهشون کنار بره و‬
‫اجازه بده که رد بشن‪ ،‬جونگکوک با سر پایین به سمت انتهای‬
‫ازمایشگاه رفت و روی دورترین نیمکت نشست‪.‬‬
‫‪775‬‬
‫اینطوری نبود که جونگکوک انتظار داشته باشه که از این به بعد اون و‬

‫تهیونگ همیشه توی یه گروه باشن‪ ،‬اصال و ابدا‪ .‬حاال اینطوری نبود که‬
‫خودش هم چنین چیزی رو بخواد‪ .‬جونگکوک از اینکه تنها یا بقیه‬
‫همکالسیهاش کار کنه‪ ،‬هیچ مشکلی نداشت؛ حتی اگر مجبور به این‬
‫کار میشد‪.‬‬
‫و شاید کارش حتی از عمد نبود و انسان منتظرش موند تا جونگکوک‬

‫برسه‪ ،‬اما دراین بین نتونست اون صندلی رو برای خوناشام نگه داره‪.‬‬
‫البته این دلیل واقعی جونگکوک نبود‪ .‬اصال و ابدا‪.‬‬
‫اما افکارش به سرعت از بین رفت‪ ،‬مخصوصا وقتی که حین کالس‪،‬‬

‫چشمهای تهیونگ برای یک ثانیه از استاد‪ ،‬تخته یا وسایل روی کانتر‬
‫جدا نمیشد و به هرقیمتی که شده از نگاهکردن به پسر موتیره با‬
‫چشمهای تیره و گیج اجتناب میکرد؛ پسری که حتی یک کلمه از‬
‫حرفهایی که توی کالس گفته شد‪ ،‬نمیشنید‪.‬‬
‫‪776‬‬
‫حرفهای یونگی دوباره توی سرش پخش شد‪ .‬اخیرا به نظر میرسید‬
‫که اون کلمات نمیخواستن رهاش کنن‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش گفت اهمیتی نمیداد که تهیونگ نمیخواست‬

‫بهش پیام بده یا هرچی و این بدیهی بود‪ .‬توی چند روز اخیر‪،‬‬
‫جونگکوک موفق شد همونطوری که دوست داشت‪ ،‬کمی ارامش و‬
‫استراحت داشته باشه‪ .‬اره‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬اعتراف میکرد‪.‬‬
‫جونگکوک دوباره به تهیونگ پیام داد‪ ،‬اما این کار رو فقط بخاطر‪...‬‬
‫بخاطر این انجام داد که خودش کسی بود که تعجب کرده بود و‬
‫عصبانی شده بود‪ ،‬نه تهیونگ‪.‬‬
‫‪777‬‬
‫و جونگکوک فکر میکرد این فقط برداشت اون بود و تهیونگ واقعا‬
‫سرش با درسخوندن یا هرچیزی شلوغ بود‪ .‬به هرحال‪ ،‬اون انسان یه‬
‫خرخون بود و بیشتر روزها سرش توی کتاب بود‪.‬‬
‫اما حاال هیچ شکی نداشت‪ .‬تهیونگ به وضوح نادیدهاش میگرفت‪.‬‬
‫وقتی اقای لی کالس رو تموم کرد‪ ،‬جونگکوک برای دراوردن‬

‫روپوش ازمایشگاهیش و مچالهکردن اون توی کوله پشتی مشکیاش‬
‫وقت تلف نکرد و کامال این واقعیت که از لباس نامرتب و چروک‬
‫متنفر بود‪ ،‬نادیده گرفت‪ ،‬اما تهیونگ اماده بود که ازمایشگاه رو ترک‬
‫کنه و جونگکوک باید سریعتر عمل میکرد‪ .‬نمیتونست از سرعت‬
‫خوناشامیاش استفاده کنه چون افراد زیادی اونجا حاضر بودن‪ ،‬پس‬
‫فقط روپوش سفید رنگش رو توی کوله پشتیاش انداخت‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ!‬
‫‪778‬‬
‫جونگکوک صداش کرد‪ ،‬محکم مچ دستش رو نگه داشت و جلوی‬

‫ناپدیدشدن انسان رو توی اشفتگی ساختمون علوم گرفت‪.‬‬
‫‪-‬چیه‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫تهیونگ پرسید و با بیحوصلگی و بیتفاوتی به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫اخرین باری تهیونگ اونجوری بهش نگاه کرده بود‪ ،‬یک عمر پیش‬
‫بود‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری نادیدهام میگیری؟‬
‫جونگکوک پرسید و مستقیم رفت سراغ اصل مطلب‪.‬‬
‫تهیونگ غافلگیر شد‪ .‬انتظار نداشت جونگکوک اینقدر مستقیم ازش‬

‫بپرسه‪ ،‬اما با یک چشم بهم زدن به حالت بیتفاوتش برگشت‪.‬‬
‫‪779‬‬
‫‪-‬من نادیدهات نمیگیرم‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و به خوناشام اجازه داد اون رو به سمت راهرویی‬

‫که به وضوح ارومتر و خالی از دانشجوها بود‪ ،‬بکشه‪.‬‬
‫‪-‬نه؟ پس میخوای کالس بعدی رو بپیچونیم و مثل اون دفعه بریم‬

‫سرویس بهداشتی؟ یا میتونیم بریم اتاق من‪ .‬یونگی سرکالسه‪ ،‬پس‬
‫کل خوابگاه واسه خودمونه‪.‬‬
‫جونگکوک پیشنهاد داد‪ ،‬دستهاش رو روی کمر تهیونگ گذاشت و‬

‫از نزدیک به چشمهاش که از نگاهکردن بهش امتناع میکردن‪ ،‬نگاه‬
‫کرد‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ دستهای جونگکوک رو از روی کمرش کنار زد‪،‬‬

‫جونگکوک اخمی کرد و چیزی رو توی سینهاش احساس کرد‪.‬‬
‫‪780‬‬
‫‪-‬نمیتونم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬کالس دارم‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ .‬منم دارم ولی این قبال جلومون رو نگرفته‪ ،‬درسته؟‬
‫تهیونگ همچنان بهش نگاه نمیکرد و ترجیح میداد خودش رو با‬

‫پوسترهای نمایشگاه علمی و مسابقات ریاضی که روی برد کنارشون‬
‫بود‪ ،‬مشغول کنه‪.‬‬
‫‪-‬اره ولی واقعا نمیتونم این کالس رو از دست بدم‪.‬‬
‫تهیونگ درنهایت زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬نظرت درمورد امشب چیه؟‬
‫‪781‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و باالخره به جونگکوک نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫اما خوناشام با خودش فکر کرد اگه تهیونگ بهش خیره نمیشد‪،‬‬
‫خیلی بهتر بود‪ .‬جونگکوک به اینکه به همه اونجوری نگاه کنه‪ ،‬عادت‬
‫داشت‪ .‬به خوبی اون سردی رو میشناخت‪ ،‬اما قطعا انتظارش رو‬
‫نداشت که تهیونگ اونجوری بهش نگاه کنه و باعث بشه شکمش زیر‬
‫پاهاش بیفته‪.‬‬
‫‪-‬چی شده‪ ،‬تهیونگ؟‬
‫‪782‬‬
‫‪-‬هیچی نشده‪ ،‬جونگکوک‪ .‬قبال هم بهت گفتم‪ .‬زندگی من حول این‬

‫نمیچرخه که بخوای باهام بخوابی‪ .‬االن هم باید برم‪ .‬دیرم شده‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬برگشت و بین دانشجوهایی که باعجله توی سالن‬

‫بودن‪ ،‬گم شد‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن! ته!‬
‫جونگکوک داد زد‪ ،‬اما خیلی دیر بود‪.‬‬
‫جونگکوک تنها موند‪ ،‬افرادی که بهش برخورد میکردن‪ ،‬احساس‬

‫کرد و به تهیونگی که ازش دورتر و دورتر شد و به نقطهی نقرهای‬
‫رنگی تبدیل شد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫زندگی من حول این نمیچرخه که بخوای باهام بخوابی‪.‬‬
‫‪783‬‬
‫حرفهای تهیونگ توی مغزش پخش شد‪ ،‬درحالی که سعی میکرد‬

‫توضیحی پیدا کنه‪.‬‬
‫منظورش از این چی بود؟ نمیخواد باهام باشه؟ همیشه احساس وظیفه‬

‫میکرد؟‬
‫یعنی بخاطر اون روز بود که جونگکوک بهش پیشنهاد داد راند دوم‬
‫داشته باشن؟ اون اولین بارشون نبود‪ ،‬اگرچه اون روز تهیونگ حوصله‬
‫نداشت و از اونجا رفت‪ ،‬اما فاک‪ .‬جونگکوک اونقدری سرد و عوضی‬
‫نبود که کسی رو مجبور کنه باهاش سکس داشته باشه‪.‬‬
‫تهیونگ اینجوری فکر کرد و احساس راحتی نداشت؟ این دلیل همه‬
‫چیزه؟‬
‫این موضوع روزها بود که جونگکوک رو میخورد‪ .‬حاال بیشتر‬

‫مشخص شد که تهیونگ باهاش عجیب رفتار میکرد‪.‬‬
‫‪784‬‬
‫جونگکوک به خودش گفت و با تمام وجودش سعی کرد این جمله‬

‫رو توی ذهنش حک کنه که اهمیتی نمیداد و اینکه اینجوری خیلی‬
‫بهتر بود‪ ،‬اما درعین حال‪ ...‬جونگکوک برای دونستن دلیلش درمونده‬
‫بود‪.‬‬
‫دقیقا همون قدر که درمونده بود تهیونگ رو دوباره ببوسه‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬اینجا چیکار میکنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و تقریبا غافلگیر شد‪.‬‬
‫بعد از یک روز خستهکننده و نه چندان مفید سرکالسهاش‪ ،‬به دلیل‬

‫اینکه سر جونگکوک از تمرکزکردن روی هرچیزی جز پسر مونقرهای‬
‫‪785‬‬
‫امتناع میکرد‪ ،‬به سمت ساختمون خوابگاه رفت که مرد قد بلندی با‬
‫شونههای پهن‪ ،‬صورت سندار‪ ،‬موهای کوتاه مشکی و کمی ریش که‬
‫روی فکش مشخصش بود‪ ،‬دید‪ ،‬اما باالتر از همه اونها‪ ،‬چشمهای‬
‫مشکی نافذش بود‪ .‬چشمهایی که شبیه چشمهای جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪-‬اینجوری به بابات سالم میکنی؟‬
‫جئون دهیون‪ ،‬رهبر فعلی خوناشامها و اتفاقاً پدر جونگکوک‪،‬‬

‫لباسهای راحتی پوشیده بود و کنار ورودی خوابگاههای مختلف‬
‫ایستاده بود‪ .‬پدرش با اون شلوار مشکی و پیرهن کالسیک سفید‬
‫اونقدری معمولی بود که جونگکوکی که به دیدنش توی کت و شلوار‬
‫و کروات عادت داشت‪ ،‬به سختی اون رو تشخیص داد‪ ،‬اما چشمهاش‬
‫بیش از حد قابل تشخیص بود‪.‬‬
‫جونگکوک بدون اینکه فکر کنه سرعت قدمهاش رو باال برد‪،‬‬

‫دستهاش رو دور بدن پدرش حلقه کرد و اون رو دراغوش گرفت‪.‬‬
‫‪786‬‬
‫جونگکوک همیشه به پدر و مادرش نزدیک بود‪ .‬اونها از معدود‬

‫افرادی بودن که میتونستن بدون هیچ مشکلی لبخند بزرگی از‬
‫جونگکوک بگیرن‪ .‬درحال حاضر فقط پدرش بود‪ ،‬اما با مادرش هم‬
‫همینطوری بود‪ .‬اونها بهترین دوستهای هم بودن‪ .‬مادرش همیشه‬
‫بزرگترین قهرمان و الهامبخشش بود و خواهد بود و به عنوان یک بچه‪،‬‬
‫دوست داشت هرقدمش رو دنبال کنه‪ .‬جونگکوک غمی که توی‬
‫گلوش باال اومد‪ ،‬قورت داد‪.‬‬
‫‪-‬سالم بابا‪.‬‬
‫جونگکوک با لبخند بزرگی زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬دلم برات تنگ شده بود‪ .‬این مسخرهست چون میتونستم تا بوسان بیام‬
‫که ببینمت‪ .‬میتونستم توی چقدر؟ شاید یک ساعت تا اونجا بیام‪.‬‬
‫‪787‬‬
‫جونگکوک گفت و درحالی که خودش رو از اغوشش عقب‬

‫میکشید‪ ،‬خندید‪.‬‬
‫‪-‬منم دلم برات تنگ شده‪ .‬باید برای انجام کارهای اداری و جلسه به‬
‫سئول میاومدم و البته که نتونستم فرصت دیدنت رو از دست بدم‪.‬‬
‫عادت ندارم که برای مدت طوالنی ازت دور باشم‪.‬‬
‫مرد گفت و روی شونهی جونگکوک زد‪.‬‬
‫‪-‬و الزم نیست عذرخواهی کنی چون میدونم چقدر سخته که توی‬
‫دانشگاه برای انجام کاری جز درسخوندن وقت داشته باشی‪ .‬میدونی‬
‫که مرد پیرت که اینجاست هفت تا مدرک داره‪.‬‬
‫پدرش ادامه داد و جونگکوک خندید‪.‬‬
‫‪788‬‬
‫‪-‬بخاطر همین بیشتر تحسینت میکنم‪ .‬هرباری که امتحان دارم‪ ،‬با خودم‬
‫فکر میکنم دقیقا چرا قبول کردم که بیام دانشگاه‪.‬‬
‫‪-‬و تو حافظه و توانایی یادگیری بهتری نسبت به همکالسیهای انسانت‬

‫داری‪ .‬حاال بیشتر فکر کن‪.‬‬
‫پدرش با لبخندی گفت و انگشتش رو روی لبهاش گذاشت تا راز‬

‫نگهش داره‪.‬‬
‫جونگکوک به حرف پدرش خندید و اماده بود تا جواب بده‪ ،‬اما‬

‫نگاهش طوری چرخید که انگار نیروی مغناطیسی وجود داشت و به‬
‫محض اینکه شخصی توی چند متریش قدم زد‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک روی پسری با پیرهن مشکی با طرح‬
‫افتابگردون‪ ،‬شلوار مشکی‪ ،‬کت بلند مشکی و بوت که به ساختمون‬
‫خوابگاه نزدیک میشد‪ ،‬ثابت موند‪.‬‬
‫‪789‬‬
‫احتماال کالسهای تهیونگ هم تموم شده بود و همونطوری که‬

‫هدفونش توی گوشش و گوشیاش توی دستش بود‪ ،‬با حواسپرتی و‬
‫بدون اینکه جونگکوک رو ببینه‪ ،‬راه میرفت‪.‬‬
‫برای لحظهای‪ ،‬جونگکوک با خودش فکر کرد که تهیونگ از کنارش‬

‫رد میشد و نادیدهاش میگرفت یا به اون و پدرش سالم میکرد و بعد‬
‫خودش رو معرفی میکرد‪ .‬جونگکوک نمیدونست کدوم گزینه‬
‫ترسناکتر بود‪.‬‬
‫پدرش احتماال متوجه شد که توجه جونگکوک کامال منحرف شده‬

‫بود و برای پیداکردن دلیلش‪ ،‬مرد سرجاش چرخید‪ .‬حسکردن دو‬
‫جفت نگاه متعلق به جئونها برای تهیونگ کافی بود تا نگاهش رو از‬
‫گوشیش بگیره و سرش رو باال بگیره‪ .‬وقتی جونگکوک رو تشخیص‬
‫داد‪ ،‬قدمهاش اروم شد‪.‬‬
‫‪790‬‬
‫به نظر میرسید وقتی پسر جلوی دیدش قرار گرفت‪ ،‬خوناشام حتی‬
‫متوجه باالرفتن انحنای لبهای لعنتیاش نشد‪ ،‬اما حقیقت اینه که واقعا‬
‫این اتفاق افتاد‪ .‬حتی وقتی که تهیونگ به ارومی اخم کرد و لبهاش‬
‫رو اویزون کرد‪ ،‬انحنای لبهاش بیشتر باال رفت‪ .‬احتماال از مردی که‬
‫کنار جونگکوک بود‪ ،‬گیج شده بود‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ .‬هی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که بهشون نزدیک میشد‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬حالت بیتفاوتش رو حفظ کرد و لبهاش رو به‬

‫حالت خط باریکی دراورد‪ .‬دو پسر برای چند ثانیه بهم خیره شدن و‬
‫وقتی پدر جونگکوک گلوش رو صاف کرد‪ ،‬جونگکوک به یاد اورد‬
‫که تنها نبودن‪.‬‬
‫‪791‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬تهیونگ‪ ،‬این پدرمه‪ .‬بابا‪ ،‬این تهیونگه‪ .‬اون‪ ...‬اون همسایمه‪.‬‬
‫توی خوابگاه کنارم زندگی میکنه‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که تعظیم میکرد‪ ،‬زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬سالم اقای جئون‪ .‬از دیدنتون خوشبختم‪.‬‬
‫جونگکوک به سرعت متوجه شد که پدرش از تهیونگ خوشش اومد‪،‬‬

‫مخصوصا با لبخند پررنگی که روی لبهاش بود‪ .‬تهیونگ چنین‬
‫تاثیری روی بقیه داشت‪.‬‬
‫‪-‬منم از دیدنت خوشبختم‪ ،‬تهیونگ‪ .‬تو دوست جونگکوکی؟‬
‫جونگکوک با خودش فکر کرد قرمزی روی گونههای تهیونگ واقعا‬

‫کیوت بود‪.‬‬
‫‪792‬‬
‫صبرکن‪.‬‬
‫صبرکن‪ ،‬صبرکن‪ ،‬صبرکن‪.‬‬
‫کیوت؟ از کی تا حاال این کلمه توی لغتنامته‪ ،‬جونگکوک؟‬

‫جونگکوک از نظر ذهنی خودش برای فکر غیرمنتظرهای که به ذهنش‬
‫خطور کرد‪ ،‬سرزنش کرد‪ .‬دوباره به خون نیاز داشت؟ فقط چند روز‬
‫گذشته بود‪ ،‬اما ظاهرا مغزش بازیاش میداد‪.‬‬
‫‪-‬اها‪ ...‬اره‪ ،‬کم و بیش‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬فکر کنم که بتونیم بگیم که باهم‬
‫دوستیم‪ ،‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با خجالت لبخندی زد‪.‬‬
‫فاک‪.‬‬
‫‪793‬‬
‫به نظر میرسید نفسکشیدن از اون هوا راحتتر شد‪ ،‬مخصوصا وقتی‬
‫که جونگکوک لبهای تهیونگ رو دوباره توی اون موقعیت و نه‬
‫حالت ناخوشایند معمول چند روز پیش دید‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬این خبر خوبیه‪ .‬میدونستم که پسرم میتونه دوست پیدا کنه‪.‬‬
‫خوشحالم‪ .‬واقعا خوشحالم‪.‬‬
‫پدر جونگکوک گفت‪.‬‬
‫‪-‬و میدونم تحمل کسی با شخصیت اون راحت نیست‪ .‬وقتی بخواد‪،‬‬
‫واقعا میتونه مودی باشه‪.‬‬
‫مرد قسمت اخر رو طوری زمزمه کرد که انگار میخواست فقط‬

‫تهیونگ اون رو بشنوه‪ ،‬اما البته که جونگکوک هم شنید و چشمهاش‬
‫رو چرخوند‪.‬‬
‫‪794‬‬
‫‪-‬بیخیال‪ ،‬بابا‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و به این فکر کرد با وجود اینکه پدرش خوناشامی‬

‫بود که برای صدها سال عمر کرده بود‪ ،‬هیچوقت از خجالتزده کردن‬
‫پسرش دست نمیکشید‪ ،‬اما خندههای تهیونگ خیلی از ناراحتیهایی‬
‫که جونگکوک احساس میکرد و حتی دلیلش رو متوجه نمیشد‪ ،‬از‬
‫بین میبرد‪.‬‬
‫‪-‬وقتی بخواد میتونه خیلی مودی باشه‪ ،‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ موافقت کرد و با لبخندی که زد‪ ،‬چشمهاش پشت گونههاش‬

‫پنهان شد‪.‬‬
‫‪-‬ببین کی داره میگه!‬
‫‪795‬‬
‫جونگکوک برای دفاع از خودش گفت‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟ تو خیلی از من غرغروتری‪ .‬انکارش نکن!‬
‫‪-‬میتونیم درموردش بحث کنیم‪.‬‬
‫‪-‬فکر نکنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و شونهاش رو باال انداخت‪ .‬جونگکوک بابت بحث‬

‫کوچیکشون ممنون بود چون این یعنی حداقل چیزی به حالت عادی‬
‫برمیگشت اما به نظر میرسید تهیونگ هم بهش فکر کرد و طولی‬
‫نکشید تا حالت بیتفاوتش دوباره ظاهر بشه‪.‬‬
‫‪796‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬ببخشید ولی من باید درس بخونم‪ .‬عالوه براین‪ ،‬نمیخوام وقت‬
‫پدر و پسریتون رو بهم بریزم‪ .‬از دیدنتون خوشحال شدم‪ ،‬اقای جئون‪.‬‬
‫خدافظ جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ برگشت تا به پدرش تعظیم کنه و به طرز غیرمنتظرهای‪ ،‬پدرش‬

‫متقابال جواب داد‪ .‬یکی از قدرتمندترین خوناشامهای جهان به یک‬
‫انسان تعظیم کرد‪.‬‬
‫جونگکوک هیچوقت این رو با صدای بلند نگفته بود و حتی ممکن‬

‫بود گاهی اوقات از وجودشون شکایت کنه‪ ،‬اما حقیقت اینه که واقعا‬
‫این موضوع رو تحسین میکرد که مادرش برای حفظ همدلی بین‬
‫خوناشامها و انسانها به سختی مبارزه کرده بود‪ .‬اگرچه اونها هیچ‬
‫ایدهای درمورد موجودات ماوراطبیعی نداشتن‪ ،‬اما همچنان اینجوری‬
‫بود‪ .‬جونگکوک نحوهی برخورد پدر و مادرش با انسانها رو تحسین‬
‫میکرد‪ .‬باهاشون مثل یک خوناشام رفتار میکردن‪ ،‬نه اینکه کمتر‬
‫ارزش اونها یا مثل غذا باهاشون رفتار کنن‪.‬‬
‫‪797‬‬
‫نگاه جونگکوک ناخوداگاه هرقدمی که تهیونگ برداشت‪ ،‬دنبال کرد‪،‬‬

‫تا اینکه انسان توی ساختمون ناپدید شد‪ .‬وقتی خوناشام توجهاش رو به‬
‫پدرش داد‪ ،‬اون مرد بهش نگاه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪...‬‬
‫مرد شروع کرد و جونگکوک اماده بود یک بازجویی دقیق درمورد‬

‫تهیونگ بگیره‪.‬‬
‫‪-‬کافهی جین نزدیکه‪ ،‬مگه نه؟ جین ریوک ازم خواسته یک سری بزنم‬
‫و ببینم جین چیکار میکنه‪ .‬انگار اون هم چند هفتهست که بوسان نرفته‪.‬‬
‫اوه‪ .‬یا شاید پدرش اونقدری که جونگکوک فکر میکرد‪ ،‬به تهیونگ‬
‫اهمیت نمیداد‪.‬‬
‫‪798‬‬
‫‪-‬هوم اره‪ .‬خیلی دور نیست‪ .‬اگه میتونستیم با سرعتمون راه بریم یا‬
‫بدویم خیلی سریعتر میشد ولی اره‪ .‬فکر کنم با پیادهروی حدود یک‬
‫ساعت و خوردهای میشه‪.‬‬
‫‪-‬پس زود باش‪ .‬میتونیم وقت بگذرونیم تا برسیم اونجا‪.‬‬
‫پدرش گفت‪ ،‬لبخندی زد و شروع به راه رفتن کرد‪ .‬با دست راستش‬
‫شونهی جونگکوک رو دراغوش گرفت‪.‬‬
‫‪-‬بهم بگو‪ .‬اوضاع چطوره؟‬
‫پدرش پرسید و جونگکوک شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬االن یکم داره سختتر میشه‪ .‬کالسها پیچیدهتر شدن‪ ...‬و امتحانات‬
‫به اون اسونی که فکر میکردم‪ ،‬نیستن‪ .‬حداقل امیدوار بودم که مجبور‬
‫‪799‬‬
‫نشم زمان زیادی رو صرف درسخوندن کنم‪ ،‬ولی ظاهرا‬

‫خوناشامبودن هم بهم کمکی نمیکنه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و پدرش خندید و درحالی که به خیابون‬

‫شلوغی نزدیک میشدن‪ ،‬دستش رو از بدن جونگکوک انداخت‪.‬‬
‫‪-‬خوناشامبودن به طور خودکار ازت یک نابغه نمیسازه‪ .‬البته که باید‬

‫سخت تالش کنی ولی با توجه به چیزی که بهم گفتی‪ ،‬نمرههات عالی‬
‫بودن‪ .‬بهت افتخار میکنم‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫جونگکوک با شنیدن تعریفهای پدرش اخمی کرد و باعث شد مرد‬

‫بیشتر بخنده‪.‬‬
‫توی سئول نزدیک عصر بود و خیابونها مملو از ادم بود‪.‬‬
‫‪800‬‬
‫خوشبختانه‪ ،‬بارون یا برفی نمیبارید و با وجود سرما‪ ،‬هوا ابری بود‪.‬‬
‫اما نوع دیگهای از ابر هیچ وقت جونگکوک رو رها نمیکردن‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬میبینم که دوست پیدا کردی‪.‬‬
‫پدرش گفت و سعی کرد جلوی لبخندش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬میدونستم که میخوای درمورد اون حرف بزنی‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید ولی اینجوری نیست که پسرم هرروز دوست پیدا کنه‪ .‬باید‬
‫جشن بگیریم‪.‬‬
‫پدرش با شیطنت گفت و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪801‬‬
‫‪-‬فقط دارم سر به سرت میذارم‪ ،‬ولی باید بگم که شما دوتا خیلی بهم‬
‫نزدیک به نظر میرسیدید‪.‬‬
‫‪-‬من و تهیونگ؟ ما فقط همسایهایم و اون جز کالس شیمی هم هست‪.‬‬

‫چیز بیشتری وجود نداره‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫پدرش زمزمه کرد و گوشه لبهاش به طرز نامحسوسی باال رفت‪.‬‬
‫‪-‬چیز بیشتری نیست‪ .‬خیلی خب‪ .‬اگه خودت میگی‪ ،‬حتما همینطوره‪.‬‬
‫‪802‬‬
‫‪CH 14‬‬
‫فضا سنگین بود‪.‬‬
‫جین و جونگکوک نگاهی بهم انداختن‪ ،‬اما هیچکدومشون جرات‬

‫نداشتن بحث اون روز رو پیش بکشن‪ .‬حداقل نه جلوی پدر‬
‫جونگکوک چون احتماال یک سخنرانی عالی از طرف پدرش نصیب‬
‫جفتشون‪ ،‬به خصوص جونگکوک‪ ،‬میشد‪ .‬با وجود عصبانیت‪،‬‬
‫جونگکوک از جین ممنون بود که خودش رو کنترل کرد و وانمود‬
‫کرد که همه چیز بینشون خوب بود‪.‬‬
‫حتی اگر مرد بزرگتر متوجه تنش محسوس بین دو خوناشام دیگه شد‪،‬‬
‫بازهم چیزی نگفت‪.‬‬
‫‪-‬اقای جئون‪ ،‬اوضاع شورا چطوره؟ پدرم بهم گفت که همه چیز ارومتر‬
‫شده‪.‬‬
‫‪803‬‬
‫جین پرسید و با دستمال لیوان رو پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪ .‬توی هفتههای گذشته‪ ،‬به طرز شگفتانگیزی اروم بوده‪.‬‬

‫حمالت یا پیامهای بیشتری نبوده‪ .‬نه توی شورای بوسان‪ ،‬نه توی قبایل‬
‫کشورهای دیگه‪ .‬حداقل تا اونجایی که من خبر دارم‪.‬‬
‫پدر جونگکوک گفت و پیشونیش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬ولی همچنان نمیدونیم کی پشت این کاره‪.‬‬
‫پدرش اضافه کرد‪.‬‬
‫جونگکوک و پدرش روی نیمکتهای کنار کانتر مرمری نشسته بودن‬

‫تا صحبتکردن با جین براشون راحتتر باشه‪ .‬فقط دوتا دختر توی‬
‫کافه حضور داشتن که با گرفتن عکسهای هنری از بشقابهای کیک‬
‫‪804‬‬
‫و کاپوچینوشون مشغول بودن و البته مرد چهل سالهای که تنها سر یکی‬

‫از میزها نشسته بود‪.‬‬
‫اون مرد چند ثانیه بعد از اینکه جونگکوک و پدرش روی نیمکت‬
‫نشستن‪ ،‬به اونجا رسید و از اون موقع‪ ،‬جونگکوک احساس میکرد که‬
‫چیزی عجیب بود‪.‬‬
‫با وجود اینکه گوشی مرد توی دستش بود‪ ،‬جونگکوک میتونست‬
‫گاه به گاه نگاه اون مرد رو احساس کنه‪ ،‬بیشتر بخاطر اینکه‬
‫جونگکوک به پهلو نشسته بود و مثل پدرش کامال بهش پشت نکرده‬
‫بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬وقتی جونگکوک گردنش رو چرخوند و به مرد نگاه کرد‪،‬‬
‫مرد درحال تایپکردن چیزی توی گوشیش بود‪ ،‬اما جونگکوک‬
‫خواب نمیدید‪ .‬میدونست که مرد به اون نگاه میکرد‪ .‬میتونست‬
‫حسش کنه‪.‬‬
‫‪805‬‬
‫‪-‬سرنخی دارید که ممکنه کار کی باشه؟‬
‫جین پرسید‪.‬‬
‫‪-‬یک سری فرضیه داریم‪ ،‬ولی هیچی مشخص نیست‪.‬‬
‫مرد بزرگتر گفت‪.‬‬
‫‪-‬ولی اگر اوضاع مثل االن اروم بمونه‪ ،‬فکر کنم دلیلی برای بررسی این‬
‫موضوع نداریم‪.‬‬
‫تا اون لحظه جونگکوک سکوت کرده بود‪ ،‬نه فقط بخاطر اینکه روی‬
‫مردی که اون رو زیرنظر گرفته بود‪ ،‬متمرکز بود‪ ،‬بلکه بخاطر اینکه‬
‫پدرش از طریق تماس تلفنی بهش گفت که درچند هفته گذشته اتفاق‬
‫‪806‬‬
‫جدیدی نیفتاده بود‪ .‬با این حال‪ ،‬چیزی که نمیدونست این بود که‬
‫پدرش فکر میکرد همه چیز تموم شده بود و این قطعا توجهاش رو‬
‫جلب کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪-‬دلیلی برای بررسی اون موضوع ندارید؟ چطوری میتونی این رو‬
‫بگی؟ سکوت اونها توی چند هفته گذشته به این معنی نیست که نقشه‬
‫دارن؟‬
‫‪-‬نمیدونم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬من و بقیه اعضا این فرضیه رو رد نکردیم و‬

‫البته که همچنان محتاطیم‪ .‬ولی حقیقت اینه که به این هم فکر کردیم‬
‫که ممکنه یک شورش کوچیک باشه و از اونجایی که دیدن با این کار‬
‫به جایی نمیرسن‪ ،‬تسلیم شدن‪.‬‬
‫‪807‬‬
‫پدرش جواب داد و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم که بتونم باور کنم یا نه‪.‬‬
‫‪-‬منم با جونگکوک موافقم‪ ،‬اقای جئون‪.‬‬
‫جین گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬همه چیز عجیب به نظر میرسه‪.‬‬
‫‪-‬و منم باهات موافقم‪ .‬بخاطر همین همهی ما توی شورا و نمایندگان‬
‫قبایل مراقبیم‪ ،‬ولی بدون هیچ سرنخ مشخصی و چیزی که بتونیم دنبال‬
‫کنیم‪ ...‬نمیتونیم کاری انجام بدیم‪.‬‬
‫مرد گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪808‬‬
‫جونگکوک احساس کرد چیزی پشت سرش فرو رفت و یکدفعه‬

‫برگشت تا نگاه مرد که روش بود‪ ،‬گیر بندازه‪ ،‬اما فایدهای نداشت‪ .‬مرد‬
‫همچنان با گوشیاش سرگرم بود‪.‬‬
‫همه اینها توی ذهن خودمه؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫جونگکوک با استفاده از اخرین راهحل و مهارتی که همیشه از انجامش‬

‫اجتناب میکرد‪ ،‬دوباره چرخید‪ ،‬چشمهاش رو بست و سعی کرد تا‬
‫وارد ذهن مرد بشه‪.‬‬
‫ولی هیچی نبود‪.‬‬
‫هیچ فکری اونجا نبود‪.‬‬
‫‪809‬‬
‫جونگکوک به وضوح فکر میکرد این عجیب بود‪ .‬برای انسانها الزم‬
‫بود که درحالت حساس یا اسیبپذیری باشن تا قدرت تلپاتی اسونتر و‬
‫مملوستر باشه‪ ،‬اما حتی دراین حالت هم جونگکوک باید چیزی‬
‫میشنید‪ ،‬حتی اگر کلمات بیمعنی بود‪.‬‬
‫و این فقط میتونست یک معنی داشته باشه‪.‬‬
‫جونگکوک با باالبردن قدرت شنواییش و نادیدهگرفتن پدرش‪ ،‬جین و‬

‫دو دختری که اون لحظه درمورد تعداد الیکهای اخرین عکسی که‬
‫توی اینستاگرام پست کرده بودن‪ ،‬صحبت میکردن‪ ،‬سعی کرد فقط‬
‫روی مرد تمرکز کنه و با نشنیدن صدای ضربان قلب مرد با همون‬
‫ریتمی که برای یک انسان میتپید‪ ،‬جونگکوک بالفاصله متوجه شد‪.‬‬
‫اون مرد یک خوناشام بود‪.‬‬
‫‪810‬‬
‫جین و پدرش درحال حاضر درحال صحبتکردن درمورد کار و‬

‫کاسبی کافیشاپ بودن که جونگکوک گوشیاش رو دراورد‪.‬‬
‫انگشتهاش نمیتونستن از صفحه چتش با تهیونگ دوری کنن‪ .‬وقتی‬
‫دید توی چند روز گذشته هیچ پیامی ازش نداشت‪ ،‬قفسه سینهاش‬
‫متقبض شد‪.‬‬
‫درحال حاضر این اهمیت نداشت‪ .‬قصدش از برداشتن گوشیاش این‬

‫جونگکوک پیام جدیدی رو باز کرد و روی صفحه تایپ کرد‪:‬‬
‫اون مرد با یقه اسکی‪ ،‬موهای کوتاه تیره‪ ،‬خال بزرگ روی گونه و‬
‫ابروهای ضخیمش که اونجا تنها نشسته‪ ،‬میشناسی؟ با صدای بلند‬
‫حرف نزن‪ .‬با سرت یا کد جواب بده و یواشکی نگاه کن‪.‬‬
‫‪811‬‬
‫جونگکوک گوشی رو روی کانتر مرمری گذاشت و دستگاه رو به‬

‫ارومی چرخوند‪ ،‬تا اینکه جین نگاهش رو از پدر جونگکوک گرفت و‬
‫درعوض به صفحه گوشی نگاه کرد‪.‬‬
‫بعد از خوندن پیام‪ ،‬جین همون کاری که جونگکوک خواست‪ ،‬انجام‬

‫داد و یک دستمال و فنجون برداشت و درحالی که فضا رو بررسی‬
‫میکرد‪ ،‬دوباره با جزئیات تمیزش کرد‪.‬‬
‫پدر جونگکوک با حالت سوالبرانگیزی ابروش رو باال انداخت و‬

‫خوناشام مو تیره با احتیاط گوشیاش رو به سمت پدرش چرخوند تا‬
‫اون هم بتونه پیام رو بخونه‪.‬‬
‫جین لیوان تمیز رو روی قفسه پشت سرش گذاشت و هم زمان سرش‬
‫رو به نشونه منفی به ارومی تکون داد‪ .‬جونگکوک دوباره گوشیاش‬
‫رو برداشت و نوشت‪:‬‬
‫‪812‬‬
‫اون خوناشامه‪ .‬نمیتونم افکارش رو بخونم و قلبش از قلب انسانها‬

‫ارومتر میتپه‪ .‬از وقتی رسیدیم‪ ،‬بهمون زل زده‪.‬‬
‫این بار‪ ،‬جونگکوک گوشیاش رو جلو برد و به لیوان ابی که جین‬

‫برای پدرش گذاشته بود‪ ،‬تکیه داد‪ .‬عمداً شروع به صحبت کرد و‬
‫بهشون التماس کرد تا کدها رو متوجه بشن‪.‬‬
‫‪-‬بهتون محوطه دانشگاه رو نشون دادم؟‬
‫جونگکوک پرسید و پدرش و جین به بازی ملحق شدن و درحالی که‬

‫پیام جدیدی که جونگکوک نوشته بود‪ ،‬میخوندن‪ " ،‬اوه! " و "‬
‫واو"ای به زبون اوردن‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم برای اینجور ادمها عادیه که توی محوطه قدم بزنن‪.‬‬
‫‪813‬‬
‫جونگکوک کامال متوجه شد که منظورش چی بود‪.‬‬
‫‪-‬جدی؟ نمیدونستم قراره که برای ایموها‪ 1‬و گاثها‪ 2‬جای محبوبی‬

‫ایموها و گاثها؟ واقعا‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫فاک بهش‪ ،‬این اولین چیزی بود که توی ذهنش اومد‪.‬‬
‫جین سری تکون داد و سعی کرد بخاطر تالش جونگکوک برای‬
‫استفاده از کد خوناشامها‪ ،‬جلوی خندهاش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬من یه سری دوست دارم که گاهی اوقات گاثها رو به کافهام میارن‪.‬‬

‫معموال اینجا پیداشون میشه‪.‬‬
‫‪1‬‬
‫‪Emos‬‬
‫‪2‬‬
‫‪Goths‬‬
‫‪814‬‬
‫‪-‬هوم‪.‬‬
‫جونگکوک با دقت گوش داد‪.‬‬
‫‪-‬ولی بیشترشون بیخطر و حتی محتاطن‪.‬‬
‫جین گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬شاید ایموها و گاثهای دانشگاه شما هم همینطورین‪.‬‬
‫جین اضافه کرد و خوناشام کوچیکتر سری تکون داد‪ ،‬چیزی که جین‬
‫گفت‪ ،‬متوجه شد و گوشیش رو توی جیب شلوار مشکیش گذاشت‪.‬‬
‫شاید اون مرد فقط جونگکوک یا پدرش رو شناخت‪ ،‬چون بیاید‬

‫روراست باشیم‪ ،‬اینجوری نبود که هرروز بتونید رهبر شورا رو توی‬
‫‪815‬‬
‫کافه ببینید‪ ،‬چه برسه با پسرش‪ ،‬دوتا از معروفترین و قدرتمندترین‬

‫خوناشامهای تاریخ‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬هراحتیاطی کافی نبود‪.‬‬
‫قبل از اینکه جونگکوک بتونه موضوعی برای بحثکردن به غیر از‬

‫مسائل محرمانه شورا پیشنهاد بده‪ ،‬صدای زنگی توی کافه پخش شد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ ،‬االن برمیگردم‪ .‬باید این یکی رو جواب بدم‪.‬‬
‫پدرش عذرخواهی کرد‪ ،‬از کافه بیرون رفت و بالفاصله تماس رو‬
‫جونگکوک متوجه شد که پدرش هم به حضور مرد مشکوک بود و‬

‫باور داشت که خوناشام بزرگتر به همین دلیل برای جوابدادن به‬
‫بیرون کافه رفت‪ .‬صدای کرکننده ماشینها و صدها نفری که توی‬
‫‪816‬‬
‫خیابون قدم میزدن و صحبت میکردن‪ ،‬بدون شک میتونست قدرت‬

‫شنوایی اون مرد رو کاهش بده‪ ،‬البته اگر هدفش این بود‪.‬‬
‫حاال دو خوناشام کوچیکتر تنها بودن و تنشی که از بین رفته بود‪،‬‬

‫دوباره با قدرت برگشت‪ .‬جین گلوش رو صاف کرد و تعدادی ظرف و‬
‫ماگ کثیف توی ماشین ظرفشویی گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک حرفهای جیمین رو روزی که کنترلش رو توی کافه‬

‫جین از دست داد و به یکی از نیمکتها لگد زد‪ ،‬به یاد اورد‪ .‬همهاش‬
‫بخاطر موجی از حسادت بود‪ .‬اره‪ ،‬چون دوهفته بعد‪ ،‬جونگکوک‬
‫تونست روی احساس تلخ درون شکمش و به جوشاومدن خون توی‬
‫رگهاش‪ ،‬مخصوصا هرباری که به باهمبودن جین و تهیونگ فکر‬
‫میکرد‪ ،‬اسم بذاره‪ .‬اون یک احساس غیرقابل کنترل و غیرمنطقی بود‪.‬‬
‫جونگکوک حاال میتونست اون رو درک کنه و بهش اعتراف کنه‪.‬‬
‫‪817‬‬
‫جونگکوک میتونست بفهمه که اون دقیقا چی بود‪ .‬چیزی که‬

‫نمیتونست بفهمه این بود که دقیقا چرا چنین احساسی داشت‪.‬‬
‫اما درحال حاضر این هم اهمیت نداشت‪.‬‬
‫من کسی نیستم که باید ازش عذرخواهی کنی ولی فکر کنم خودت‬
‫این رو میدونی‪.‬‬
‫حق با جیمین بود‪.‬‬
‫و جونگکوک بعد از مدتی از تهیونگ عذرخواهی کرد‪.‬‬
‫اما جونگکوک همونقدر که کلهشق و سرسخت بود‪ ،‬این هم‬

‫میدونست که یک عذرخواهی هم به جین بدهکار بود‪ .‬اونها برای‬
‫مدت طوالنی باهم دوست بودن و با وجود اینکه به اندازه جونگکوک‬
‫‪818‬‬
‫و جیمین صمیمی نبودن‪ ،‬جین همچنان توی زندگی جونگکوک‬

‫حضور داشت‪.‬‬
‫‪-‬هی‪ ...‬جین‪.‬‬
‫جونگکوک توجه پسری که با صندوق مشغول بود‪ ،‬جلب کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫‪-‬میشه حرف بزنیم؟‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جین جواب داد‪ ،‬به جونگکوک نزدیک شد و به کانتر مقابلش تکیه‬

‫داد‪.‬‬
‫‪819‬‬
‫‪-‬حتما‪.‬‬
‫جونگکوک گلوش رو صاف کرد‪ .‬به عذرخواهیکردن عادت‬

‫نداشت‪ ،‬حداقل نه اینطوری چون زیادی کلهشق و مغرور بود‪ ،‬اما‬
‫جونگکوک این هم میدونست که وقتی اشتباه میکرد یا رفتار‬
‫نامناسبی داشت‪ ،‬چطوری اعتراف کنه‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬عام‪...‬‬
‫‪-‬میخواستم برای اتفاقی که اون روز افتاد‪ ،‬عذرخواهی کنم‪ .‬بخاطر‬

‫دعوامون و جوری که واکنش نشون دادم‪ .‬کارم جالب نبود و خب‪...‬‬
‫متاسفم‪.‬‬
‫‪820‬‬
‫جونگکوک گفت و جین سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬یکم عجوالنه رفتار کردی و تا به امروز‪ ،‬نتونستم بفهمم که چرا‪.‬‬

‫ولی میتونم بعد از اینکه جواب سوالم رو دادی‪ ،‬عذرخواهیت رو قبول‬
‫کنم‪.‬‬
‫‪-‬ها؟ سوالت چیه؟‬
‫جونگکوک با کنجکاوی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬با تهیونگ درمورد من حرف زدی؟ منظورم اینه‪ ...‬چیزی درمورد‬

‫شخصیت من گفتی؟‬
‫جین با صراحت کامل و اثاری از تهمت پرسید و مستقیماً به چشمهای‬

‫‪821‬‬
‫جونگکوک قطعا انتظارش رو نداشت‪ .‬این موضوع که تهیونگ توی‬

‫اون ماجرا‪ ،‬بحث و درنتیجه عذرخواهیکردن نقش داشت‪ ،‬غیرقابل‬
‫انکار بود‪ ،‬اما جونگکوک انتظار نداشت دوباره توی اون بحث به‬
‫تهیونگ اشاره بشه‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬چرا باید این کار رو بکنم؟‬
‫‪-‬چون ته دیگه به کافه نمیاد و به ندرت به پیامهام جواب میده و خیلی‬

‫تصادفی‪ ،‬از اون روز ازم فاصله گرفته‪.‬‬
‫جین با لحن تلخی جواب داد‪.‬‬
‫با وجود اینکه صدای ضعیف درون جونگکوک با شنیدن اینکه‬

‫تهیونگ یه جورایی جین رو نادیده گرفته بود‪ ،‬سرجاش پرید‪،‬‬
‫جونگکوک باید اون رو کنار میذاشت چون عصبانیتش از منظوری‬
‫که پشت حرف خوناشام بود‪ ،‬پررنگتر بود‪.‬‬
‫‪822‬‬
‫فاک به عذرخواهیکردن‪.‬‬
‫جونگکوک نتونست لحن تهمتامیز جین رو تحمل کنه‪.‬‬
‫‪-‬من به تهیونگ هیچی درموردت نگفتم‪ .‬شاید فقط ادم بهتری رو پیدا‬
‫کرده‪.‬‬
‫جونگکوک بهش توپید‪.‬‬
‫وقتی خجالتزده‪ ،‬خجالتی یا حتی عصبانی هستیم‪ ،‬سیستم سمپاتیک‬

‫باعث میشه بدنمون ادرنالین ترشح کنه‪ ،‬ضربان قلبمون باال بره و‬
‫رگهامون برای افزایش جریان خون و جابهجایی اکسیژن‪ ،‬گشاد بشه‪.‬‬
‫با سرخشدن گونهها‪ ،‬رگها به ترشح ادرنالین جواب میدادن‪.‬‬
‫‪823‬‬
‫به همین دلیل جونگکوک با دیدن صورت قرمز جین‪ ،‬خوناشامی که‬
‫سیستم قلبی عروقیاش مثل انسانها کار نمیکرد‪ ،‬غافلگیر شد‪ .‬این‬
‫یعنی جین کامال عصبانی بود‪.‬‬
‫‪-‬و کی رو بهتر از من پیدا کرده؟ هان‪ ،‬جونگکوک؟ تو؟‬
‫جین با تمسخر پرسید و دستهای جونگکوک مشت شد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬صبر کن‪ .‬خودم همه چیز رو فهمیدم‪ .‬تو میخوای به فاکش بدی‪.‬‬
‫جونگکوک میتونست قسم بخوره که خون جلوی چشمهاش رو‬

‫‪824‬‬
‫بخاطر همین چیزهای فاکی بود که ترجیح میداد مغرور و سرسخت‬

‫باشه‪ .‬چرا وقتش رو با عذرخواهی کردن تلف میکرد‪ ،‬وقتی توی نود و‬
‫نه درصد مواقع پشیمون میشد؟‬
‫در یک حرکت ناگهانی که باعث شد پایههای فلزی صندلی به طرز‬

‫کرکنندهای روی زمین کشیده بشه‪ ،‬جونگکوک از روی صندلیش بلند‬
‫شد و یقه پیرهن سفید جین رو با خشونت گرفت‪.‬‬
‫‪-‬حق نداری اینجوری درموردش حرف بزنی‪.‬‬
‫جونگکوک بهش توپید و فکش رو قفل کرد‪ .‬خطوط روی پیشونیاش‬

‫پررنگ بود‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ اسباببازی فاکیت نیست‪.‬‬
‫‪825‬‬
‫جونگکوک گفت و جین با طعنه خندید‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟ چون اسباب بازی توئه؟‬
‫جین پرسید‪.‬‬
‫از چشمهای جونگکوک اتیش بیرون میزد‪ .‬چنگش روی پیرهن جین‬
‫اونقدری محکم بود که بند انگشتهاش تقریبا سفید شد و دهنش‬
‫میخواست چیز توهینامیزی به زبون بیاره و جین رو سرجاش بنشونه‪،‬‬
‫اما به نظر میرسید مغزش برنامه دیگهای داشت‪.‬‬
‫ذهنش پیامی رو به یاد اورد که تهیونگ چند روز پیش براش فرستاد‪،‬‬
‫اون هم وقتی که هیچ اشارهای به موضوع سکس نکرده بود‪.‬‬
‫نمیتونم باهات بخوابم‪ .‬تهیونگ بهش گفت‪.‬‬
‫‪826‬‬
‫ذهنش به دوشنبه پیش برگشت که بعد از کالس شیمی‪ ،‬جونگکوک‬

‫توی سالن ساختمون علوم دنبال تهیونگ رفت تا بفهمه چرا انسان‬
‫نادیدهاش میگرفت‪.‬‬
‫زندگی من حول این نمیچرخه که بخوای باهام بخوابی‪ .‬تهیونگ بهش‬

‫گفت‪.‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو بست و سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫یقه پیرهن جین رو رها کرد و زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬اون اسباب بازی من نیست‪.‬‬
‫جین پیرهنش رو مرتب کرد و با عصبانیت به جونگکوک نگاه کرد‪ .‬تا‬

‫اینکه چیزی توی سرش با عقلش جور دراومد و حالت دهنش به حالت‬
‫‪ O‬بزرگ و شوکهکنندهای تبدیل شد‪.‬‬
‫‪827‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ ...‬بهم نگو که‪ ...‬ازش خوشت اومده‪.‬‬
‫جین سوال نپرسید‪ ،‬بلکه تاکید کرد‪.‬‬
‫تمام بدن جونگکوک منقبض شد‪.‬‬
‫عضالت جونگکوک درمواجه با جین منقبض و فکش قفل شد‪.‬‬

‫مشتهاش مدام باز و بسته شدن و برای اینکه چیزی رو لمس کنن‪،‬‬
‫مشتاق بودن‪ .‬میخواست چنان با قدرت چیزی رو لمس کنه که دراخر‬
‫اون تنها چیزی باشه که احساسش میکرد‪.‬‬
‫‪-‬ازش خوشم نمیاد‪.‬‬
‫جونگکوک زیرلب زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪828‬‬
‫‪-‬جدی؟ واقعا ازش خوشت نمیاد؟ خب‪ ،‬پس مشکلی نداری که‬
‫تهیونگ رو سرقرار دعوت کنم؟‬
‫جین پرسید و هوا از ریههای جونگکوک خارج شد‪ .‬تصویر پشت‬

‫چشمهاش سیاه شد‪ .‬دهنش خشک و گلوش منقبض شد و خارجشدن‬
‫کلماتی که بدنش میخواست رها کنه‪ ،‬براش دشوار شد‪ .‬همون کلمات‬
‫واقعی‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬مشکلی ندارم‪.‬‬
‫جونگکوک میدونست اون صدای خودش بود‪ .‬دهنش که باز و بسته‬

‫شد و حرف به حرف زبون اورد‪ ،‬احساس کرد‪ .‬جونگکوک‬
‫میدونست که مغرش مشتاق بود بارها و بارها تکرارش کنه‪ ،‬اما طعم‬
‫چیزی غیرواقعی روی زبونش باقی موند و ذره ذرهی وجودش لرزید‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬پس همین کار رو قراره انجام بدم‪.‬‬

‫‪829‬‬
‫جین با بیحوصلگی گفت‪ ،‬پشتش رو کرد و نقاب نامرئی روی‬

‫صورتش گذاشت؛ همون نقابی که وقتی سه تا مشتری جدید وارد کافه‬
‫شدن‪ ،‬لبخند بزرگ و نگاه دوستانهای داشت‪.‬‬
‫با وجود اینکه دستها و پاهاش کامال بیحس بودن‪ ،‬جونگکوک از‬
‫کافه خارج شد و باالخره کمی هوای تازه که وارد بینیاش شد‪،‬‬
‫احساس کرد‪ .‬جونگکوک با نادیده گرفتن افرادی که توی شلوغی‬
‫اطرافش بودن‪ ،‬چشمهاش رو محکم بست و به ارومی نفسی کشید‪ .‬هوا‬
‫رو تا زمانی که مطمئن بشه ریههاش میدونستن چطوری دوباره نفس‬
‫بکشن‪ ،‬به ارومی دم و بازدم کرد‪.‬‬
‫جونگکوک از اینکه چنین احساسی داشت‪ ،‬متنفر بود‪ .‬اون لحظه حتی‬
‫بیشتر ازش متنفر بود چون دلیلش رو متوجه نمیشد‪.‬‬
‫جونگکوک همیشه میدونست جین به تهیونگ عالقه داشت و‬

‫تهیونگ هم هیچوقت این رو ازش پنهان نکرد‪ ،‬حتی وقتی جونگکوک‬
‫‪830‬‬
‫ازش پرسید‪ ،‬مستقیماً بهش گفت که از خوناشام دیگه خوشش‬

‫میاومد‪ .‬اتفاقاً تهیونگ غیرمستقیم هم بهش گفت که جین پسر صبور‪،‬‬
‫شیرین و خوبی بود‪ ،‬هیچ مشکل بدخلقی و عصبانیت نداشت و مطمئناً‬
‫کلمات زشت و سرد بهش نمیگفت‪.‬‬
‫جونگکوک به وضوح میدونست این چیزی نبود که اون رو توصیف‬

‫کنه‪ .‬درواقع کامال برعکسش بود‪.‬‬
‫پس چرا به خودش اجازه داد بخاطر این موضوع تحت تاثیر قرار‬
‫بگیره؟‬
‫اون لحظه بود که حرفی که جین دوهفته پیش‪ ،‬روزی که تمام این‬
‫سردرگمیها شروع شد‪ ،‬بهش گفت‪ ،‬محکم توی ذهن جونگکوک‬
‫حک شد و باعث شد بعضی چیزها رو واضحتر ببینه‪.‬‬
‫‪831‬‬
‫چرا باید اینجوری باشی‪ ،‬جونگکوک؟ مشکلت با ته چیه؟ وقتی‬

‫اومدی‪ ،‬حالت سرگرمکننده و خوشحالش از بین رفت‪ .‬همیشه عصبانی‬
‫و ناراحتش میکنی‪ .‬جین بهش گفت‪.‬‬
‫و جونگکوک نمیتونست به این فکر نکنه که چقدر اون حرف‬

‫حقیقت داشت‪.‬‬
‫تهیونگ روحی خوشحال‪ ،‬شاید و فریبنده داشت‪ ،‬درحالی که‬

‫جونگکوک یک سیاهچاله تاریک بود که هرچی انرژی اطرافش بود‪،‬‬
‫میبلعید‪.‬‬
‫و مدرکش اتفاقاتی بود که درچند روز گذشته رخ داده بود‪.‬‬
‫تهیونگ یکدفعه بدون هیچ ترضیحی ازش فاصله گرفت‪ .‬به وضوح‬
‫هروقت که در حضور جونگکوک بود‪ ،‬سردرگم و عصبانیتر بود‪.‬‬
‫‪832‬‬
‫و خوناشام روزهایی رو به یاد اورد که سری به کافه جین زد و جینی‬

‫رو دیده بود که با تهیونگ صحبت میکرد‪ .‬به یاد اورد که چطوری‬
‫بدون هیچ مشکلی خنده از دهن انسان خارج میشد و چشمهاش بسته‬
‫میشد و حالتی از خوشحالی به وجود میاومد‪ ،‬اینکه چطوری اون دو‬
‫بدون هیچ سردی‪ ،‬کلمات بیاحساس‪ ،‬توهین‪ ،‬دعوا و بحث باهم‬
‫صحبت میکردن‪.‬‬
‫شاید تهیونگ فقط درمورد سکسداشتن کنجکاو بود چون ادمها‬

‫همیشه میگن وقتی تنش و مقداری نفرت وجود داره‪ ،‬سکس‬
‫فوقالعادهست و شاید حاال که تهیونگ اون قسمت رو از جونگکوک‬
‫گرفت‪ ،‬ازش خسته شده و چیزی عادیتر‪ ،‬سالمتر و پایدارتر‬
‫میخواست‪.‬‬
‫شاید جونگکوک فقط یک کنجکاوی و عالمت سوال برای تهیونگ‬

‫بود‪ .‬البته که انسان نتونست بهش نفوذ کنه‪ .‬جونگکوک هیچوقت به‬
‫‪833‬‬
‫کسی اجازه نمیده که وارد بشه و البته که همین باعث شد تا تهیونگ‬

‫تسلیم بشه‪.‬‬
‫به هرحال کی از جونگکوک دست نمیکشید؟‬
‫درگیری درونی جونگکوک وقتی که دستی روی شونهاش قرار‬

‫گرفت‪ ،‬قطع شد و نه تنها اون رو ترسوند‪ ،‬بلکه اون رو به واقعیت‬
‫برگردوند‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ چرا اینجایی؟‬
‫پدرش پرسید و گوشیش رو توی جیب شلوارش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی تماسم طول کشید؟‬
‫‪834‬‬
‫طبق معمول‪ ،‬نقاب کهنهی خسته و بیش از حد بیتفاوت روی صورت‬

‫جونگکوک افتاد و تردیدها‪ ،‬نگرانیها و سواالتش رو پنهان کرد‪.‬‬
‫االن زمان این نبود‪.‬‬
‫هیچوقت زمانش نبود‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬فقط نمیتونستم دیگه توی کافه باشم‪ .‬یکم به هوای تازه نیاز‬
‫داشتم‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای بیحالی جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬درسته‪ .‬خب‪ ،‬به هرحال منم باید برم‪ .‬خیلی برام راحتتر بود که‬
‫بدوم و توی یک ساعت به بوسان برسم‪ ،‬ولی متاسفانه باید زیاد افتابی‬
‫‪835‬‬
‫نشیم و مثل یک انسان فانی باشیم و این یعنی سوار ماشین بشیم و برای‬
‫ساعتها توی ترافیک صبور باشیم‪.‬‬
‫پدرش به شوخی گفت و شونه جونگکوک رو فشار داد‪.‬‬
‫جونگکوک به زور خندید و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬من برمیگردم تو که از جین خدافظی کنم‪ .‬توهم میای؟‬
‫‪-‬من ازش خدافظی کردم‪.‬‬
‫جونگکوک به دروغ گفت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬خیلی زود برمیگردم و بعد میتونیم برگردیم خوابگاهت‪.‬‬

‫ماشینم رو همون نزدیکی پارک کردم‪ .‬اشکالی که نداره؟‬
‫‪836‬‬
‫پدرش پرسید و به سمت درکافه رفت‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬توده و احساساتی که بهش غلبه کرد‪ ،‬نادیده‬

‫گرفت و به نقاب همیشگیاش چسبید‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫طولی نکشید تا اینکه جونگکوک چند روز بعد تهیونگ رو توی‬
‫راهروی ساختمون خوابگاه‪ ،‬دقیقا بین اتاق ‪ 64‬و ‪ ،65‬دید‪.‬‬
‫جونگکوک خسته بود‪ ،‬نه فقط بخاطر اینکه روزش پر از کالسهای‬

‫خستهکننده و طوالنی بود‪ ،‬بلکه بخاطر کمبود خوابی که توی یک هفته‬
‫و نیم گذشته داشت‪ .‬حداقل خودش میخواست باور کنه که به همین‬
‫‪837‬‬
‫دلیل بود‪ ،‬با وجود اینکه یک خوناشام با روزها نخوابیدن میتونست‬

‫سطح انرژیاش رو حفظ کنه‪ .‬شاید نیاز داشت که دوباره خون بخوره‪.‬‬
‫اما درحالی که با یک هودی مشکی که نیاز فوری به شستن داشت و‬

‫یک شلوار ورزشی به خوابگاه رسید‪ ،‬تهیونگ کامال برعکسش از‬
‫خوابگاه خارج شد‪.‬‬
‫موهای نقرهایش دوباره رنگ شده بود و هیچ ریشهی تیرهای روی‬
‫سرش مشخص نبود‪ .‬موهاش خیلی صاف نبود‪ ،‬به وضوح حالت داشت‬
‫و ابری از امواج نرم رو به وجود اورده بود‪ .‬صورتش بیاالیش بود و‬
‫اثاری از رنگ هلویی روی گونههای نرمش بود‪ .‬چشمهاش با سایه و‬
‫خط چشم محوی برجسته شده بود و لبهای قلبی شکلش با البالویی‬
‫محوی مرطوب شده بود‪.‬‬
‫تهیونگ یک پیرهن راه راه با شلوار گشاد ابی پوشیده بود‪ ،‬اما کامال‬
‫بهش میاومد‪ .‬عالوه بر اکسسوریهایی که تهیونگ دوست داشت‬
‫‪838‬‬
‫ازش استفاده کنه‪ ،‬مثل حلقه و دستبند‪ ،‬لباسش رو با کفش لوفر ترکیب‬
‫کرده بود‪.‬‬
‫جونگکوک متوجه شد که تهیونگ هیچ کت یا ژاکتی با خودش‬

‫نداشت و همین اون رو به شب تولد هوسوک برگردوند که تهیونگ‬
‫توی شب زمستونی سرد فقط با یک پیرهن نازک بیرون اومده بود‪.‬‬
‫شاید‪ ،‬شاید هدفش همین بود‪ .‬شاید امروز یکی کتش رو بهش قرض‬
‫میداد تا جلوی سرما رو بگیره‪ .‬شاید امروز یکی کاری رو انجام میداد‬
‫که جونگکوک اون شب نکرد‪.‬‬
‫خوناشام وقتی فقط دو یا سه متر از تهیونگی فاصله داشت که به‬

‫گوشیاش لبخند میزد و حواسش اونقدری پرت بود که متوجه حضور‬
‫پسر موتیره نشد‪ ،‬گلوش رو صاف کرد‪ .‬نگاهشون طوری بهم برخورد‬
‫که انگار روزها همدیگه رو ندیده بودن و درحقیقت‪ ،‬این دروغ نبود‪.‬‬
‫‪839‬‬
‫سکوت ناخوشایند براش کرکننده شد و جونگکوک میخواست از‬

‫هرحرکت انسان بیخبر باشه‪ ،‬مثل جوری که انگشتهاش با نگرانی با‬
‫پایین پیرهنش بازی میکرد‪ ،‬اندازه مژههای بلندش که هرباری که پلک‬
‫میزد‪ ،‬به گونههاش میخورد و اینکه چطوری به محض اینکه‬
‫چشمهای شکالتیش به چشمهای مشکی جونگکوک خیره شد‪،‬‬
‫لبخندش محو شد‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و کفشهای لوفرش رو روی کف فرسودهی سالن‬

‫البته که تهیونگ باهاش حرف میزد‪ ،‬چون تهیونگ اینجوری بود‪.‬‬
‫‪-‬هی‪.‬‬
‫‪840‬‬
‫صدای جونگکوک کمی خشک و حتی شکسته بود‪ ،‬بنابراین بعد از‬
‫اینکه گلوش رو صاف کرد‪ ،‬محکمتر تکرار کرد‪:‬‬
‫‪-‬هی‪ .‬عام تو‪...‬‬
‫خوشگل شدی‪.‬‬
‫عالی به نظر میرسی‪.‬‬
‫درحالی که منتظر بود تا کلمات از دهن جونگکوک خارج بشه‪ ،‬چیزی‬

‫غیرقابل کشف توی چهره تهیونگ به وجود اومد‪ ،‬اما مثل همیشه‪،‬‬
‫کلمات واقعی توی سینه جونگکوک و فضای کوچیک بین دندههاش‬
‫گیر کردن‪ ،‬درست مثل سفتی و سردی مداوم‪.‬‬
‫‪-‬شب خوبی داشته باشی‪.‬‬
‫‪841‬‬
‫جونگکوک درنهایت زمزمه کرد‪.‬‬
‫ممکن بود هرکسی توجه نکنه‪ ،‬اما گوشهای خوناشامی جونگکوک‬

‫اجازه نمیداد هرچیزی که از دهن تهیونگ خارج میشد‪ ،‬بهش توجه‬
‫نشه و به همین دلیل بود که اههای ضعیف و اروم به طور غیرمنتظرهای‬
‫کرکننده شد‪.‬‬
‫تهیونگ سری تکون داد و بدن خودش رو دراغوش گرفت‪.‬‬
‫‪-‬شب بخیر‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫جونگکوک دیگه وقتی برای بخاطر سپردن صورت عمیق و متقارن‬

‫پسر مونقرهای نداشت چون تهیونگ از کنار جونگکوک رد شد‪ ،‬به‬
‫سمت پلههایی رفت که اون رو به بیرون ساختمون و درنتیجه مقصد اون‬
‫شبش هدایت میکرد و از خودش فقط بوی بادوم و لوندری که بینی‬
‫خوناشام رو پر کرد‪ ،‬به جا گذاشت‪.‬‬
‫‪842‬‬
‫جونگکوک نیازی نداشت که بپرسه تهیونگ کجا میرفت‪ .‬به هرحال‬

‫جراتش رو نداشت‪ ،‬اما از درون جواب رو میدونست‪.‬‬
‫اون شب جونگکوک نتونست بخوابه‪.‬‬
‫گوشهاش در ساعات سرد و تیره کامال هوشیار بودن و سعی میکردن‬

‫هر لحظه صدای نفس نفسزدن و نالههای وسوسهانگیز اون طرف دیوار‬
‫که روی پوست جونگکوک نه‪ ،‬بلکه روی شخص دیگهای بود‪ ،‬بشنون‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬خب؟ بهم بگو چی فهمیدی‪.‬‬
‫صدای تحکمامیزی پرسید و برای پنجاهمین بار به عکس دو پسری که‬

‫با لبخند بزرگی توی پیست یخ بودن‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪843‬‬
‫مردی که حضور داشت با نگرانی گلوش رو صاف کرد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬درمورد شورا و جئون جونگکوک اطالعات دارم‪ .‬کدوم رو میخوای‬

‫اول بشنوی؟‬
‫شخصی که صاحب صدای تحکمامیز بود‪ ،‬نگاهش رو از اون عکس‬

‫گرفت و درعوض با کنجکاوی به مرد نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬درمورد پرنس خوناشاممون؟ کنجکاویم رو تحریک کردی‪ .‬همه‬

‫چیز رو بهم بگو‪.‬‬
‫‪-‬خب همونجوری که مشکوک بودیم‪ ،‬مثل اینکه جئون جونگکوک‬

‫باالخره یک نقطه ضعف داره‪.‬‬
‫‪844‬‬
‫‪CH 15‬‬
‫‪-‬الزم نبود من رو به چنین رستوران شیک و البته گرونی بیاری‪...‬‬
‫تهیونگ قسمت اخرش رو زمزمه کرد و استیک خیلی لطیف و‬

‫اشتهااور رو با چاقو توی ظرفش برش داد‪.‬‬
‫‪-‬نگران نباش‪ .‬بهت که گفتم امروز همه چیز با منه‪.‬‬
‫جین گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬عالوه براین‪ ،‬میخواستم غافلگیرت کنم‪ .‬فکر کردم دالیلی برای‬

‫جبران هم دارم‪.‬‬
‫جین بین لقمههای ریزوتوی قارچش اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪845‬‬
‫‪-‬برام جبران کنی؟ چرا؟‬
‫تهیونگ پرسید و جین شونههاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬چون برای چند روز انگار داشتی نادیدهام میگرفتی‪ ،‬نمیدونم‪ ...‬با‬
‫خودم فکر کردم که کار اشتباهی انجام دادم یا نه ولی جوابی پیدا‬
‫نکردم و اعتراف میکنم که حتی انتظار نداشتم که امشب دعوت شامم‬
‫رو قبول کنی‪.‬‬
‫درحقیقت تهیونگ هم انتظار نداشت‪.‬‬
‫اما وقتی پیام جین رو دریافت کرد‪ ،‬تهیونگ به عنوان یک فرصت برای‬
‫فراموشکردن بهش نگاه کرد‪ .‬شاید کارش اشتباه و خودخواهانه بود‬
‫که از این فرصت استفاده کنه‪ ،‬اما ناامید شده بود‪.‬‬
‫‪846‬‬
‫بنابراین‪ ،‬قلب احمقش رو نادیده گرفت و ترجیح داد به مغز محتاطش‬

‫گوش بده‪ .‬واقعا باور داشت که این فرصت ایدهالی بود تا خاطرات‬
‫غمانگیزش از اون چشمهای تیره و نافذ‪ ،‬دستهای سردی که همزمان‬
‫پوست تهیونگ رو میسوزوند‪ ،‬اون لبخندهای کوچیک و کمیاب و‬
‫خیلی از خاطرات دیگهای که توی محدوده وجودش ذخیره شده بود‪،‬‬
‫کنار بذاره‪.‬‬
‫قبل از اینکه فشردگی سینهاش اونقدری قوی بشه که از نظر فیزیکی‬

‫غیرقابل تحمل باشه‪ ،‬تهیونگ یک چنگال دیگه استیک با پوره‬
‫سیبزمینی و مارچوبه سرخ شده توی دهنش گذاشت و به گلوش‬
‫وظیفه دیگهای به جز تودهای که برای چند روز گذشته اونجا مونده‬
‫بود‪ ،‬داد‪.‬‬
‫‪-‬متاسفم‪ .‬حق با توئه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد‪ ،‬دستمال نرم رو از روی پاهاش‬

‫برداشت و گوشه دهنش رو پاک کرد‪.‬‬
‫‪847‬‬
‫‪-‬من اجازه دادم دانشگاه کامال درگیرم کنه و چیزهای خوبی که توی‬
‫زندگیم بود‪ ،‬نادیده گرفتم‪ .‬من دوست افتضاحیم‪.‬‬
‫تهیونگ با خودش فکر کرد که این دقیقا دروغ نبود‪ .‬فردی که باعث‬
‫شد از جین دور بمونه به دانشگاه مربوط بود‪ ،‬پس غیرمستقیم یا مستقیم‪،‬‬
‫تهیونگ دروغ نگفته بود‪ ،‬درسته؟ قرار نبود به جین تمام جزئیات رابطه‬
‫نفرت و لذتی که بین اون و جونگکوک بود‪ ،‬بگه‪ .‬این باید مبهم‬
‫میموند‪.‬‬
‫‪-‬دوست؟ اخ‪ ،‬هیچ وقت توی تاریخ نشنیدم که کسی سر قرار اول و‬
‫توی همچین رستوران رمانتیکی‪ ،‬توی محدوده دوستی بمونه‪.‬‬
‫جین گفت‪ ،‬وانمود کرد که ناراحت شده و دستش رو روی سینهاش‬

‫گذاشت‪ ،‬ولی چند ثانیه بعد خندهای از بین لبهاش خارج شد‪.‬‬
‫‪848‬‬
‫با این حال‪ ،‬گونههای تهیونگ از خجالت و ناراحتی با قرمز روشنی‬

‫رنگ گرفت‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬من‪...‬‬
‫تهیونگ با نگرانی زمزمه کرد و با فنجون بلندی که جلوش بود‪ ،‬بازی‬

‫کرد‪.‬‬
‫جین خندید؛ اون صحنه واقعا از نظرش بامزه بود‪.‬‬
‫‪-‬من فقط دارم سر به سرت میذارم‪ ،‬ته‪ .‬نمیخوام تحت فشارت بذارم‬
‫ولی میدونی که ازت خوشم میاد‪ ،‬درسته؟‬
‫جین بدون هیچ شیطنتی پرسید و دستش رو به سمت انگشتهای‬

‫تهیونگ که اون طرف میز گرد بود‪ ،‬برد‪ .‬میز به طرز بینقصی با یک‬
‫‪849‬‬
‫سفره قرمز تیره‪ ،‬یک شمعدون بلند و با ارزشترین ظروف چینی و‬

‫کارد و چنگال نقرهای مرتب شده بود‪.‬‬
‫دستهای جین سرد بودن و احتماال بخاطر سرمای زمستون بود‪ ،‬اما‬
‫دربرابر دست تهیونگ واقعا نرم بودن‪ .‬پسر مو نقرهای سری تکون داد و‬
‫با دست ازادش لیوان شراب قرمزش رو برداشت‪.‬‬
‫جین بعد چند ثانیه دستش رو عقب کشید‪ ،‬اما نه قبل از اینکه با انگشت‬
‫شستش پشت دست تهیونگ رو نوازش کنه‪ .‬گرمایی به سینه تهیونگ‬
‫هجوم برد‪.‬‬
‫تهیونگ با خودش فکر کرد که چقدر دلتنگ چنین حسی بود‪.‬‬
‫تهیونگ به عنوان کسی که توانایی خوبی توی معاشرت داشت‪ ،‬نه تنها‬
‫از دوست پیداکردن‪ ،‬بلکه حتی از قرارگذاشتن هم لذت میبرد‪.‬‬
‫‪850‬‬
‫از جادو و خجالت اولین قرار خوشش میاومد‪ .‬از تردیدی که توی‬
‫گرفتن دست و خطر بوسیدن بود‪ ،‬خوشش میاومد‪ .‬از کشفکردن‬
‫تکههای محرمانهی طرف مقابلش‪ ،‬چه فیزیکی و چه عاطفی‪ ،‬خوشش‬
‫میاومد‪ .‬از احساس داشتن دوست دختر یا دوست پسر یا کال داشتن‬
‫فردی که دوستش داشت و بهش اهمیت میداد‪ ،‬خوشش میاومد‪.‬‬
‫باالخره کی بدش میاد؟ تهیونگ قطعا سکس هم دوست داشت‪ ،‬اگرچه‬
‫حتی بدون اینکه توی رابطه باشه‪ ،‬به انجام اون کار ادامه میداد‪.‬‬
‫تهیونگ از همه اینها‪ ،‬محبتها و صمیمت خوشش میاومد‪ ،‬حتی اگر‬

‫توی چند ماه گذشته‪ ،‬شاید حتی یک سال‪ ،‬توی هیچ رابطه واقعیای‬
‫نبود و فقط چند تا رابطه یک شبه داشت‪ .‬تهیونگ فکر میکرد که تا به‬
‫امروز کسی رو دوست نداشت‪.‬‬
‫اما با وجود این‪ ،‬انگار این حرکات جین‪ ،‬این نوازشها‪ ،‬این عالقه به‬
‫شناخت بیشتر اون‪ ،‬این جادوی قرار اول‪ ،‬تهیونگ رو کامل نکرد‪.‬‬
‫‪851‬‬
‫انگار چیزی کم بود‪.‬‬
‫‪-‬حرف دانشگاه شد؛ اوضاع چطوره؟‬
‫جین پرسید و تهیونگ به عوضشدن موضوع لبخندی زد‪ .‬موضوعی که‬

‫کامال امن بود‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم که خوبه‪ .‬خوشبختانه بدترین مرحلهاش تموم شده‪ .‬البته برای‬
‫االن‪ .‬حداقل چند هفته تا امتحانات فرصت دارم‪ ،‬پس میتونم بیشتر‬
‫روی کاراموزی تمرکز کنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و اخرین تکه استیک رو جویید‪.‬‬
‫‪-‬اوه؟ کاراموزی؟ بیشتر درموردش بهم بگو‪.‬‬
‫‪852‬‬
‫جین گفت‪ ،‬کارد و چنگالش رو توی بشقاب خالی گذاشت و از‬

‫شرابش نوشید‪.‬‬
‫‪-‬این هفته شروع کردم‪ .‬مدتیه که دنبال کاراموزی با حقوقم چون عالوه‬
‫براینکه میخوام تجربه بدست بیارم‪ ،‬به پول اضافی هم نیاز دارم‪.‬‬
‫‪-‬ازمایشگاهی که توش کار میکنم به اسم ‪ GenoMed‬فعالیت داره‬

‫و یک ازمایشگاهی تشخیصی برای پزشکی مولکولیه‪ .‬منم به عنوان‬
‫تکنسین ازمایشگاهی توی زمینه بیولوژی مولکولی و ژنتیک کاراموزی‬
‫دارم‪ .‬فقط برای چند روز کار کردم و فقط دو یا سه ساعت بعد‬
‫کالسهام میرم اونجا‪ ،‬ولی اساساً سعی میکنیم که ساختار و عملکرد‬
‫بعضی از ژنها رو بررسی کنیم‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬واو‪.‬‬
‫‪853‬‬
‫جین گفت‪ .‬بیشتر از همیشه متعجب به نظر میرسید‪.‬‬
‫تهیونگ خندید‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ .‬وقتی درمورد رشتهام حرف میزنم‪ ،‬زیاد هیجانزده میشم و‬

‫زیاد حرف میزنم‪ .‬احتماال برات حوصله سربره چون چیزی درمورد‬
‫اصطالحاتی که میگم‪ ،‬نمیدونی‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬اصال‪ .‬میتونی درمورد هرچیزی که دلت میخواد تمام شب حرف‬

‫بزنی چون مطمئنم که دوست دارم حرفهات رو بشنوم‪ .‬مشخصه‬
‫کاری که انجام میدی‪ ،‬دوست داری و این بقیه رو جذب میکنه؛ حتی‬
‫اگر مثل من چیزی درمورد زیست شناسی و ژنتیک ندونن‪.‬‬
‫جین گفت‪ ،‬خندید‪ ،‬با حالت سرگرم شدهای به تهیونگ نگاه کرد و‬
‫گونهاش رو روی دستش گذاشت‪.‬‬
‫‪854‬‬
‫تهیونگ با خجالت لبخندی زد و درعوض به منوی دسرها نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬دسر سفارش بدیم؟ یا خیلی پری؟‬
‫تهیونگ پرسید و ناگهان صورت جین خیلی جدی شد‪.‬‬
‫‪-‬کی شکمش پر میشه و دسر نمیخوره؟ این واقعا جرمه‪.‬‬
‫جین جواب داد و تهیونگ خندید‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬میتونستم قدم بزنم‪ .‬الزم نبود من رو تا خوابگاه بیاری‪.‬‬
‫‪855‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬درحالی که هردو پسر از ماشین جین خارج شدن و به‬
‫ارومی به سمت ورودی ساختمون خوابگاه رفتن‪.‬‬
‫‪-‬اگه کسی که باهاش رفتم سرقرار تا خونه نبرم‪ ،‬چه طور ادمیام؟‬
‫جین پرسید و همونطوری که راه میرفتن‪ ،‬دستش رو بارها و بارها روی‬

‫دست کشید‪.‬‬
‫تهیونگ احمق نبود‪ .‬تمام اون حرکات ظریف رو میشناخت و به همین‬

‫دلیل بود که با خجالت با انگشت کوچیکش دست جین رو لمس‬
‫میکرد‪ .‬همین برای جین کافی بود تا بقیه شهامتی که نیاز داشت‪،‬‬
‫بدست بیاره و انگشتهاشون رو بهم گره بزنه‪.‬‬
‫دست جین همچنان سرد بود‪ ،‬اما الغر‪ ،‬ظریف‪ ،‬نرم و بدون پینه بود؛‬
‫دستی که کامال به دست تهیونگ شبیه بود‪ .‬عدم وجود تضاد بین‬
‫‪856‬‬
‫دستهاشون باعث شد چیزی درون شکم تهیونگ پیچ بخوره‪ ،‬اما با‬
‫فشاردادن دست جین نادیدهاش گرفت‪.‬‬
‫سکوت ارامشبخشی بین دو نفرشون به وجود اومد؛ البته طولی نکشید‬

‫چون فاصله جایی که جین ماشینش رو پارک کرده بود تا ساختمون‬
‫خوابگاه زیاد نبود‪.‬‬
‫تهیونگ انگشت شست جین که دستش رو نوازش میکرد‪ ،‬احساس‬

‫کرد و ضربان قلبش ثابت و اروم بود‪ .‬طوری که انگار چیزی احساس‬
‫چشمهاش رو برای دو ثانیه بست و نفس عمیقی کشید‪ .‬هیچی‪.‬‬
‫این معنی خاصی نداره‪.‬‬
‫‪857‬‬
‫به هرحال این قرار اوله‪.‬‬
‫‪-‬امشب بهم خوش گذشت‪.‬‬
‫وقتی به در بزرگ و شیشهای رسیدن‪ ،‬جین زمزمه کرد‪ .‬هیچوقت دست‬

‫تهیونگ رو رها نکرد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخندی زد و اون یک لبخند واقعی و صمیمانه بود‬

‫چون درواقع‪ ،‬تهیونگ واقعا سرگرم شده بود و بهش خوش گذشته‬
‫بود‪ ،‬هرچند بیشتر براش دوستانه بود تا عاشقانه‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬معموال چطوری قرارهات رو تموم میکنی؟‬
‫‪858‬‬
‫جین جرات کرد تا بپرسه‪ .‬لبخند فریبندهای زد‪ ،‬دست دیگه تهیونگ رو‬
‫گرفت‪ ،‬انگشتهاشون رو بهم گره زد و دستهاشون رو تاب داد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬منظورم اینه که معموال توی قرار اول سکس ندارم‪ .‬به جاش این‬
‫رو به رابطههای یک شبه میسپرم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و وقتی جین ابروش رو با‬

‫شیطنت باال و پایین برد‪ ،‬خندید‪.‬‬
‫‪-‬این یعنی اولین قرارت رو با بوسه تموم میکنی؟‬
‫جین با زمزمه پرسید و با مالیمت دستهای تهیونگ رو کشید‪ ،‬تا اینکه‬

‫بدن پسر مو نقرهای فقط چند اینچ از بدنش فاصله داشت‪.‬‬
‫‪-‬شاید‪.‬‬
‫‪859‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ ،‬ناخوداگاه لبش رو گزید و نگاهش رو به دهن‬

‫جین داد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون چون تمام شب مشتاق بودم که ببوسمت‪.‬‬
‫جین زمزمه کرد و دستهای تهیونگ رو رها کرد تا اونها رو روی‬

‫گردن و فکش بذاره‪.‬‬
‫حرکت لبهاشون درابتدا اروم‪ ،‬مردد و ترسو بود‪ .‬لبهای جین دربرابر‬
‫لبهای تهیونگ مثل بالش نرم و ساتنی بود‪ .‬انگشت شست جین روی‬
‫گونه تهیونگ کشیده شد‪ ،‬درحالی که دهنش رو به ارومی باز کرد و از‬
‫تهیونگ اجازه خواست تا به بوسه شدت بده‪ .‬زبونهاشون درنهایت به‬
‫هم رسید و بوسه اروم‪ ،‬ارامشبخش و شیرین بود‪ .‬خیلی شیرین؛ درست‬
‫مثل جین‪ .‬تهیونگ حتی طعم شکالتی که به عنوان دسر توی رستوران‬
‫خورده بودن‪ ،‬بچشه‪.‬‬
‫‪860‬‬
‫هیچ تسلطی توی لبهاش نبود‪ .‬هیچ دست خشک و پینه بستهای روی‬
‫گردن یا کمر تهیونگ بود‪ .‬هیچ گازگرفتن‪ ،‬ناهماهنگی و بیرحمی بین‬
‫لمس لبهاشون نبود‪ .‬هیچ عجلهای نبود‪.‬‬
‫فقط شیرینی‪ ،‬نرمی و لطافت وجود داشت‪.‬‬
‫و همچنان کافی به نظر نمیرسید‪.‬‬
‫هیچ چیزی کافی نبود‪ ،‬مخصوصا اگر لبهایی که تهیونگ رو‬

‫میبوسید‪ ،‬متعلق به پسر بدخلق و عصبانی که صاحب اون لبهای‬
‫گرسنه و خشک و دستهای قوی که میتونست با عجله و درعین حال‬
‫با مالیمت تهیونگ رو لمس کنه‪ ،‬نبود‪.‬‬
‫هیچ چیزی کافی نبود‪ ،‬حاال هرچقدر هم که شیرین و لطافت بود‪ .‬اگه‬
‫جونگکوک نبود‪ ،‬کافی نبود‪.‬‬
‫‪861‬‬
‫این منصفانه نبود که تهیونگ چنین کاری کنه‪ .‬این منصفانه نبود که‬
‫تهیونگ وانمود کنه و به جین دروغ بگه‪ .‬این منصفانه نبود که تهیونگ‬
‫وانمود کنه و به خودش دروغ بگه‪.‬‬
‫دستهاش رو با مالیمت روی سینه جین گذاشت‪ ،‬خودش عقب کشید‬

‫و بوسه رو قطع کرد‪.‬‬
‫جین لبخندی زد‪ ،‬لبهای صورتی و متورمش رو لیسید‪ ،‬از نزدیک به‬
‫تهیونگ نگاه کرد و صورتش رو نوازش کرد‪ .‬با این حال‪ ،‬تهیونگ اب‬
‫دهنش رو قورت داد و خودش رو کنترل کرد تا به سد پشت چشمهاش‬
‫اجازه نده تا باز بشه و سیلی به وجود بیاره‪.‬‬
‫تهیونگ باید اون لحظه احساس سرگیجه‪ ،‬خوشحالی و هیجان داشته‬

‫باشه و روی ابرها باشه‪ ،‬اما احساسی که به زور به سینهاش هجوم برد و‬
‫فشاری به دندههاش اورد‪ ،‬احساس گناه‪ ،‬قانع نبودن و ناراحتی از چیزی‬
‫بود که توی جین وجود نداشت‪.‬‬
‫‪862‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و به زمین خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬من متاسفم‪ ،‬جین‪.‬‬
‫‪-‬هی‪ ،‬ته‪.‬‬
‫جین گفت و سعی کرد چونهاش رو نگه داره و مجبورش کنه تا به‬
‫چشمهاش نگاه کنه‪ ،‬اما تهیونگ مقاومت کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری عذرخواهی میکنی؟ تهیونگ؟‬
‫پسر مونقرهای سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪863‬‬
‫‪-‬بخاطر بوسهست؟ عالی بودی‪ .‬من دوستش داشتم‪ .‬نمیتونم صبر کنم‬
‫تا دوباره ببوسمت‪...‬‬
‫جین شروع کرد و سعی کرد به پسر دیگه اطمینان بده‪ ،‬اما تهیونگ با‬
‫نگاهکردن به اون حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جین‪ .‬موضوع همینه‪ .‬نمیتونیم دوباره همدیگه رو ببوسیم‪ .‬من‬

‫‪-‬چی؟‬
‫جین پرسید و با نگرانی خندید‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟ ازش‪ ...‬ازش خوشت نیومد؟ موضوع اینه؟‬
‫‪-‬اینجوری نیست که خوشم نیاد‪ .‬فقط‪...‬‬
‫‪864‬‬
‫تهیونگ سعی کرد‪ ،‬واقعا سعی کرد بدون اینکه به پسر مقابلش اسیب‬
‫بزنه‪ ،‬خودش رو توضیح بده‪ .‬تنها چیزی که میخواست این بود که‬
‫کمتر به جین اسیب بزنه‪ ،‬مخصوصا وقتی که پسر اینقدر باهاش شیرین‬
‫و با مالحظه بود‪ ،‬اما هیچ مترادف دیگهای پیدا نکرد‪ .‬هیچ راه دیگهای‬
‫وجود نداشت که بدون اینکه عوضی باشه‪ ،‬توضیح بده‪.‬‬
‫‪-‬هیچی حس نکردم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬جرات کرد از بین مژههاش به جین نگاه کنه و قلبش‬
‫سقوط کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪.‬‬
‫این تنها چیزی بود که جین زمزمه کرد و بعد به طور غریزی یک قدم‬
‫عقب رفت‪.‬‬
‫‪865‬‬
‫‪-‬من متاسفم‪ ،‬جین‪ .‬میدونم که احمقم‪ .‬نباید از اولش قبول میکردم‬

‫که باهات سرقرار برم‪...‬‬
‫‪-‬هیس‪ ،‬ته‪ .‬اشکالی نداره‪ .‬الزم نیست عذرخواهی کنی‪.‬‬
‫جین بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬میدونستم‪ .‬از اولش میدونستم‪ ...‬فکر کنم فقط‪ ...‬فکر کنم فقط‬
‫میخواستم به خودم بگم که اشتباه کردم‪ .‬میخواستم جرقه کوچیک‬
‫امید بهم هجوم بیاره‪.‬‬
‫جین ادامه داد‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و خندید‪.‬‬
‫‪-‬چی‪...‬؟‬
‫‪866‬‬
‫تهیونگ با اهی پرسید و بدن خودش رو دراغوش گرفت تا از خودش‬

‫در برابر نه تنها از سرما‪ ،‬بلکه از تمام احساساتی که زنده زنده اون رو‬
‫میخورد‪ ،‬محافظت کنه‪.‬‬
‫جین با دلسوزی لبخندی زد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬میدونستم اینجوری دوستم نداری‪ .‬شاید اولش یه جرقهای خورد‪ ...‬و‬

‫میدونم توهم باهام الس زدی‪ ،‬ولی همه چیز عوض شد‪ .‬من متوجه‬
‫شدم که همه چیز عوض شد و حاال تو من رو به عنوان یک دوست‬
‫میبینی‪ .‬اشکالی نداره‪.‬‬
‫‪-‬متاسفم‪ ،‬جین‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و احساس کرد تاریکی به وجودش نفوذ کرد‪.‬‬
‫‪867‬‬
‫‪-‬من واقعا متاسفم‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ ،‬لطفا‪ .‬اشکالی نداره‪ .‬نمیخوام احساس گناه کنی‪.‬‬
‫جین گفت‪ ،‬دوباره به تهیونگ نزدیک شد و دستهاش رو روی‬

‫شونههای پسر مونقرهای گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬من ازت خوشم میاد‪ ،‬این حقیقت داره‪ .‬این رو توی چند هفته گذشته‬
‫بهت گفتم و دوباره سر شام تکرارش کردم ولی قسمتی از این دوست‬
‫داشتن شامل دوستداشتن به عنوان یک دوست هم میشه‪.‬‬
‫چشمهای تهیونگ با اشک پر شد‪ ،‬اگرچه برای سرازیرشدن مردد‬

‫بودن‪ .‬با دقت به جین نگاه کرد و احساس گناه بهش غلبه کرد‪ .‬تهیونگ‬
‫‪868‬‬
‫حتی احساس میکرد وقتی به خوابگاه برمیگشت‪ ،‬با یاداوری نحوه‬

‫رفتارش با جین‪ ،‬احتماال معدهاش رو خالی میکرد و با استیکی که‬
‫خورده بود‪ ،‬خدافظی میکرد‪.‬‬
‫‪-‬منم به عنوان یک دوست واقعا ازت خوشم میاد‪.‬‬
‫تهیونگ اطمینان داد و سعی کرد راهی برای بهبود وضعیت پیدا کنه‪.‬‬
‫‪-‬واقعا ازت خوشم میاد‪.‬‬
‫جین گفت و با مالیمت گونهاش رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪869‬‬
‫‪-‬و این هم میدونم که قلبت متعلق به شخص دیگهایه‪ .‬از اولش‬

‫مشکوک بودم ولی از طریق بوسهمون بهم ثابت شد‪ .‬لبها و زبونت‬
‫اونجا بودن‪ ...‬ولی خودت نبودی‪ .‬توی دنیای دیگهای بودی‪.‬‬
‫همینطور بود‪ .‬تهیونگ نمیتونست از تصور دهن پسری با چشمهای‬

‫تیره که به جای جین‪ ،‬لبهاش رو محکم روی لبهای تهیونگ‬
‫گذاشته بود‪ ،‬دست بکشه‪ .‬تهیونگ نمیتونست از جایگزینکردن رایحه‬
‫شیرین و گلی جین با رایحه چوب و مردونهای که با کاج و مرکبات‬
‫ترکیب شده بود‪ ،‬دست بکشه‪ .‬نمیتونست از ارزوکردن جونگکوکی‬
‫که اونجا بود‪ ،‬اون رو میبوسید‪ ،‬لمس میکرد و نگهاش میداشت‪،‬‬
‫دست برداره‪.‬‬
‫تهیونگ نمیتونست چیزی بگه‪ .‬نمیدونست که چطوری به زبون بیاره‪.‬‬
‫‪870‬‬
‫دراعماق وجودش میدونست حق با جین بود‪ .‬بعد از مدتی متوجه این‬

‫شد‪ .‬تهیونگ هم قبولش کرده بود‪ ،‬اما این به این معنی نبود که گفتنش‬
‫با صدای بلند اسون بود یا تحملکردن زحمتی نداشت‪.‬‬
‫جین اهی کشید و دستهاش رو از صورت تهیونگ انداخت‪.‬‬
‫‪-‬من هیچ کینهای ندارم‪ ،‬تهیونگ‪ .‬برای چیزی سرزنشت نمیکنم چون‬
‫کاری نکردی‪ .‬ما فقط سرقرار رفتیم‪ ،‬همین‪ .‬رفتن به سرقرار دوم‬
‫اجباری نیست و این به این معنی نیست که قراره دیگه دوستت نباشم یا‬
‫اینکه اصال چنین چیزی رو بخوام‪ ،‬باشه؟‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫اون لحظه‪ ،‬اون تنها چیزی بود که تهیونگ میتونست به زبون بیاره‪.‬‬
‫سری تکون داد‪.‬‬
‫‪871‬‬
‫بعد از خدافظی و عذرخواهی برای صدمین بار در اون شب‪ ،‬تهیونگ از‬
‫پلهها باال رفت و اهسته به سمت خوابگاهش رفت‪ ،‬طوری که انگار‬
‫پاهاش بیحس شده بود و نخ نامرئی به کمرش گره خورده بود و اون‬
‫رو بیشتر و بیشتر عقب میکشید‪.‬‬
‫تهیونگ میدونست که نباید انجامش میداد‪ ،‬اما قبل از اینکه وارد‬

‫خوابگاه بشه‪ ،‬نگاه تهیونگ مقاومت نکرد‪ ،‬دری با شمارهی ‪ 65‬رو پیدا‬
‫کرد و باعث شد قلب و مغزش روزها و شبهایی رو به یاد بیاره که‬
‫وارد اون اتاق میشد و مستقیماً توی اغوش جونگکوک قرار‬
‫میگرفت‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬میشه میکرو پیپت بیست میکرولیتری رو بهم بدی‪ ،‬لطفا؟‬
‫‪872‬‬
‫چینهه‪ ،‬سرپرست کاراموزیاش‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ بدون هیچ تردیدی ازش اطاعت کرد‪ ،‬از کانتر فاصله گرفت و‬
‫به سمت کمدی که تجهیزات و مواد توش نگهداری میشد‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫وقتی برگشت و میکرو پیپت رو به چینهه داد‪ ،‬تهیونگ دوباره‬
‫دفتریادداشت جیبیاش رو برداشت و با عجله همه مراحلی که‬
‫سرپرستش توی واکنش زنجیرهای پلیمراز یا همون ‪ PCR‬انجام‬
‫میداد‪ ،‬یادداشت کرد‪.‬‬
‫‪-‬الزم نبود امروز بیای‪ ،‬میدونی؟ امروز شنبهست‪ ،‬شما دانشجوها به‬
‫خواب و پارتی و بقیه چیزها احتیاجی ندارید؟‬
‫چینهه پرسید و با دقت یکی از معرفها رو با قطعهای دیانای و انزیم‬

‫پلیمراز توی میکرو لوله گذاشت‪.‬‬
‫‪873‬‬
‫تهیونگ توی ذهنش با تمسخر خندید‪ .‬اینجوری نبود که چینهه خیلی‬

‫از تهیونگ بزرگتر باشه‪ .‬مدرک فوق لیسانسش رو کمتر از یک سال‬
‫پیش گرفته بود‪ ،‬پس احتماال چینهه هم توی دهه بیست سالگی بود‪.‬‬
‫‪-‬راستش نه‪ .‬بخوام روراست باشم‪ ،‬اینجا بیشتر از پارتی بهم خوش‬
‫میگذره و اینجوری ساعتهای بیشتری اینجام‪.‬‬
‫‪-‬عالوه براین‪ ،‬علوم تعطیالت اخر هفته نداره‪.‬‬
‫چینهه نوک میکرو پیپت رو توی ظرف مناسبی گذاشت و بعد با‬
‫بیتفاوتی از نزدیک به تهیونگ نگاه کرد‪ .‬اضطراب تهیونگ رو فرا‬
‫‪874‬‬
‫گرفت و حتی از ترس گفتن چیزی که نباید به زبون میاورد‪ ،‬قطرهای‬

‫عرق پشت گردنش شکل گرفت‪.‬‬
‫مرد مقابلش‪ ،‬علیرغم اینکه خیلی بزرگتر به نظر نمیرسید‪ ،‬برای‬

‫تهیونگ به نوعی رئیس بود چون دکتر بیول‪ ،‬زنی که باهاش مصاحبه‬
‫کرد و قبول که تهیونگ به عنوان کاراموز بخشی از تیم باشه‪ ،‬از چینهه‬
‫خواست مسئول راهنمایی و اشنایی اون با ازمایشگاه باشه‪.‬‬
‫‪-‬جالبه‪.‬‬
‫چینهه چند ثانیه بعد شروع کرد‪ .‬تهیونگ اب دهنش رو قورت داد و با‬
‫نگرانی با دکمههای روپوش ازمایشگاهیاش بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬گاهی اوقات من رو یاد خودم میاندازی‪ ،‬مخصوصا وقتی که‬

‫سالهای اول دانشگاه بودم‪ .‬سرسخت‪ ،‬مصمم‪ ،‬سختکوش‪ .‬از این‬
‫خوشم میاد‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫‪875‬‬
‫تهیونگ با خجالت به تعریف چینهه لبخندی زد‪ ،‬البته نه به اون‬

‫کلمات‪ ،‬بلکه به حرفهای معمولی مبنی براینکه بیش از حد روی‬
‫درسهاش تمرکز میکرد و زیادی درسخون بود‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬چینهه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬تعظیمی کرد و سعی کرد قدردانی و احترامی که اون‬

‫لحظه احساس میکرد‪ ،‬نشون بده‪.‬‬
‫ازمایشگاه ‪ GenoMed‬از متخصصهای محترم و زیستشناسهای‬

‫مولکولی تشکیل شده بود که تهیونگ به خوبی از مقاالت علمی‬
‫متعددی که درطول سالها خونده بود‪ ،‬میشناخت و عمدتا روی‬
‫تکنیکهای زیست شناسی ژنتیکی و مولکولی برای تشخیص و‬
‫غربالگری و راهنمای درمانی تمرکز میکرد و این واضح بود که وقتی‬
‫تهیونگ اون ازمایشگاه رو توی اینترنت پیدا کرد‪ ،‬توجه و کنجکاویش‬
‫به حداکثر رسید‪.‬‬
‫‪876‬‬
‫تبلیغ توی اینترنت دنبال فردی با مدرک زیست شناسی‪ ،‬داروسازی یا‬
‫حتی پزشکی میگشت و با اینکه تهیونگ همچنان دانشجوی سال دوم‬
‫بود‪ ،‬شانسش رو امتحان کرد‪ ،‬رزومهاش رو فرستاد و بهشون توضیح داد‬
‫که به کاراموزی توی مکان جالب و معتبری مثل ‪ GenoMed‬مشتاق‬
‫بود‪.‬‬
‫در ابتدا‪ ،‬تهیونگ دنبال کاراموزی با حقوق میگشت‪ ،‬حتی اگر مبلغ‬
‫کمی بود‪ .‬هرمقدار پول اضافی که وارد زندگی تهیونگ میشد‪ ،‬خوب‬
‫و مفید بود‪ .‬با این حال‪ ،‬وقتی از این فرصت رو پیدا کرد‪ ،‬زیاد فکر‬
‫نکرد‪ ،‬دستمزد رو فراموش کرد و به این فکر کرد اگر چنین‬
‫ازمایشگاهی که حتی دنبال کاراموز نبود‪ ،‬قبولش میکرد‪ ،‬خیلی‬
‫خوشحال و خوش شانس بود‪.‬‬
‫بنابراین‪ ،‬وقتی دو روز بعد تهیونگ ایمیلی دریافت کرد درجواب ازش‬
‫خواسته بود تا یک مصاحبه کوچیک انجام بده‪ ،‬پسر مونقرهای از شوق‬
‫باال و پایین پرید‪.‬‬
‫‪877‬‬
‫باالخره بعد از چند روز یک چیز مثبت توی زندگیم اتفاق افتاد‪.‬‬
‫تهیونگ اون زمان بهش فکر کرد‪.‬‬
‫دکتر بیول از وضعیت درسی تهیونگ تحت تاثیر قرار گرفت‪ ،‬با وجود‬
‫اینکه همچنان توی سال دوم دانشگاه بود‪ .‬تهیونگ قبال توی بعضی از‬
‫سخنرانیهای زیست شناسی شرکت کرده بود‪ ،‬به همراه چند تا از‬
‫اساتیدش دومقاله علمی نوشته بود و نمرات عالی داشت‪.‬‬
‫اما چیزی که بیشتر از اینکه دکتر بیول بالفاصله بهش گفت که اون رو‬
‫تا اخر اون ترم استخدام کرده‪ ،‬غافلگیرش کرد این بود که اون زن‬
‫گفت که ازمایشگاه بهش حقوق میداد‪ .‬البته نه به اندازه یک کارمند‬
‫رسمی ازمایشگاه‪ ،‬اما برای کاری که تهیونگ انجام میداد‪ ،‬منصفانه‬
‫بود‪.‬‬
‫تهیونگ واقعا شانس اورد که جلوی اون زن گریه نکرد‪.‬‬
‫‪878‬‬
‫اگر تهیونگ سوار مترو میشد‪ ،‬ازمایشگاه فقط بیست دقیقه باهاش‬
‫فاصله داشت و قرار بود برای دو یا سه ساعت بعد کالسهاش اونجا‬
‫باشه‪ .‬دکتر بیول بهش اجازه داد که اگر میخواست‪ ،‬اخرهفتهها هم بیاد‬
‫چون ازمایشگاه هیچ وقت تعطیل نبود‪.‬‬
‫و تهیونگ احساس میکرد به شدت مورد استقبال قرار گرفته بود‪ .‬تمام‬
‫متخصصان‪ ،‬داروسازان‪ ،‬زیست شناسان‪ ،‬متخصصان سیتوژنتیک و بقیه‬
‫دکترها بهش توجه میکردن‪ ،‬هریک از شغلها و پستها رو توضیح‬
‫میدادن و حتی به تهیونگ اجازه میدادن تا سواالت الزم رو بپرسه‪،‬‬
‫چه درمورد کاراموزی‪ ،‬چه درمورد چیزی که برای کالسهاش بهش‬
‫نیاز داشت‪.‬‬
‫تهیونگ ازشون ممنون بود و واقعا احساس رضایت میکرد‪ .‬از داشتن‬
‫شغلی که نه تنها بهش اجازه میداد توی زمینهای که دوست داشت‪،‬‬
‫دانش و کار کسب کنه‪ ،‬بلکه همچنین بهش کمک کرد تا برای چند‬
‫ساعت افکارش رو درمورد شخص خاصی محدود کنه‪ ،‬خوشحال بود‪.‬‬
‫‪879‬‬
‫‪-‬یادداشتهایی که با جزئیات توی دفترت نوشتی‪ ...‬همچنان توی سرت‬

‫هست؟‬
‫چینهه پرسید و میکرولولهها رو توی سیکلر حرارتی گذاشت‪.‬‬
‫تهیونگ اخمی کرد‪ .‬از سوالش گیج شد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬من تمام مراحل تست ‪ PCR‬رو توی دانشگاه هم انجام دادم‪.‬‬
‫‪-‬خوبه‪ .‬پس میتونی مراحل بعدی رو انجام بدی‪.‬‬
‫چینهه گفت‪.‬‬
‫کمی طول کشید تا کلمات توی مغز تهیونگ جا بیفتن و وقتی باالخره‬
‫متوجه شد‪ ،‬با لکنت پرسید‪:‬‬
‫‪880‬‬
‫‪-‬م‪-‬من؟‬
‫چینهه از روی صندلی بلند شد و پشتش رو به پیشخوان پشت سرش‬

‫تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬بهم گوش کن‪ ،‬تهیونگ‪ .‬نمیخوام از اون مشاورهایی باشم که اعتماد‬

‫ندارن یا به کاراموزشون اجازه نمیدن که کاری جز قهوه امادهکردن یا‬
‫کاغذبازیهای اداری انجام بدن‪ .‬اینجوری نیست که این ازمایشگاه به‬
‫این کار مجبورت کنه‪ ،‬اما باور کن‪ ،‬قراره دورههای کاراموزیت رو‬
‫بگذرونی و احتماال هرشغلی اولش همینه‪ ،‬ولی مجبور نیستی قبولش‬
‫کنی‪ .‬برای این کاراموزی دنبال تمرین و تجربه بودی‪ ،‬درسته؟‬
‫چینهه پرسید و تهیونگ سری به نشونه مثبت تکون داد‪ .‬کمی بیحس‬
‫بود و انگشتهاش میلرزید‪.‬‬
‫‪881‬‬
‫‪-‬پس تمرین کن تا بدستش بیاری‪ .‬منم اینجام که اگر الزم بود‪،‬‬

‫راهنمایی یا اصالحت کنم‪.‬‬
‫چینهه گفت و شونهاش رو فشار داد تا امنیت و اعتماد رو بهش منتقل‬

‫کنه‪ .‬تهیونگ سری تکون داد و با خودش فکر کرد تا کی قرار بود‬
‫احساس قدردانی به منافذ بدنش نفوذ کنه‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬بابت سواری ممنون‪ .‬مجبور نبودی تا این طرف شهر بیای تا من رو‬
‫بیاری‪ ،‬ولی ممنون‪.‬‬
‫تهیونگ با لبخندی گفت و کمربندش رو باز کرد‪.‬‬
‫‪882‬‬
‫‪-‬الزم نیست ازم تشکر کنی‪ .‬نمیتونستم اجازه بدم تو بارون برگردی‪.‬‬
‫فاصله ازمایشگاه تا ایستگاه مترو زیاده و حتی یک چتر با خودت‬
‫نداشتی‪.‬‬
‫چینهه توضیح داد و ماشین رو خاموش کرد‪.‬‬
‫پرتوهای ترسوی خورشید که امروز صبح جرات کردن تا از ابرهای‬

‫سیاه عبور کنن‪ ،‬درعوض جای خودشون رو به بارون دادن‪ .‬توی‬
‫ماشین‪ ،‬فقط صدای شیشه جلو شنیده میشد که با درموندگی قطرات‬
‫بارون رو پاک میکرد‪ ،‬درحالی که رادیو با صدای کمی پخش میشد‪.‬‬
‫‪-‬با این وجود همیشه دوست دارم که ازت تشکر کنم‪ .‬عالوه براین‪ ،‬این‬
‫برای صرفهجویی زمان هم بهم کمک کرد‪ .‬میتونم گزارشم رو انجام‬
‫بدم‪.‬‬
‫تهیونگ ناخوداگاه گفت‪ .‬توی برنامه ذهنی خودش گم شده بود‪.‬‬

‫‪883‬‬
‫‪-‬یا مسیح تهیونگ‪ .‬به خودت استراحت بده‪ .‬اخر هفتهست‪ .‬یه ناهار‬
‫خوب بخور و از بعد از ظهر بارونیت لذت ببر تا نتفلیکس ببینی و کنار‬
‫دوست دختر یا دوست پسرت باشی‪ .‬حداقل این کاریه که خودم قراره‬
‫انجام بدم‪.‬‬
‫چینهه گفت‪ ،‬خندید و با شیطنت مشت ارومی به شونه تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬مثل بقیه دانشجوها‪ ،‬درسهات رو بذار برای اخرین لحظه‪.‬‬
‫تصویر تهیونگی که روی تخت درآغوش جونگکوک بود و درحال‬

‫فیلمدیدن بودن در یک نانو ثانیه از ذهنش گذشت‪ ،‬اما همین برای‬
‫فشردن سینهاش کافی بود‪ .‬به جای تمرکزکردن روی توهمی که توسط‬
‫مغز توهمیاش ساخته شده بود‪ ،‬تهیونگ لبخندی زد‪ ،‬از مشاورش‬
‫خدافظی کرد و در حالی که دستهاش باالی سرش بود تا خیس نشه‪،‬‬
‫از ماشین تا ورودی ساختمون دویید‪.‬‬
‫‪884‬‬
‫وقتی ایوان ساختمون از بدنش محافظت کرد‪ ،‬تهیونگ به خودش‬

‫اجازه داد تا نفسش باال بیاد‪ .‬موهای نقرهای و خیسش رو عقب زد و‬
‫بعدش توی کیفش دنبال کلیدهای خوابگاه گشت‪.‬‬
‫چیزی که متوجهاش نشد و احتماال بخاطر این بود که قطرات بزرگ‬

‫بارون به چشمهاش اجازه نداد که تمرکز کنه‪ ،‬جونگکوکی بود که به‬
‫ساختمون نزدیک میشد و از موهای قهوهای و ژولیدهاش تا لباسهای‬
‫ورزشیاش خیس شده بود‪.‬‬
‫به همین دلیل وقتی جونگکوک از کنارش رد شد و در شیشهای که‬

‫اجازه ورود به ساختمون خوابگاه رو میداد‪ ،‬بست‪ ،‬کامال برای تهیونگ‬
‫عادی بود که از ترس سرجاش بپره‪.‬‬
‫تهیونگ از تعجب سرجاش یخ زد‪ .‬بند کیفش اویزون بود و کلیدهاش‬

‫توی دستش بودن‪ ،‬اما طولی نکشید تا ناباوری با عصبانیت جایگزین شد‬
‫‪885‬‬
‫و همین خشم بود که باعث شد پاهاش با سرعت حرکت کنن و‬

‫قدمهای سنگین و بلندی پشت سر جونگکوک بردارن‪.‬‬
‫فکر کرده کیه که از کنارم رد بشه و کامال نادیدهام بگیره؟ برگشتیم به‬
‫اول ترم که وانمود میکرد من وجود ندارم؟ تهیونگ از خودش پرسید‬
‫و احساس درموندگی کرد چون این تهیونگ بود که برای نادیدهگرفتن‬
‫جونگکوک دلیل داشت‪ ،‬نه برعکس‪.‬‬
‫‪-‬واقعا قراره از کنارم رد بشی و نادیدهام بگیری؟ خیلی بچهای‪،‬‬

‫تهیونگ با عصبانیت بهش توپید و با جونگکوکی که فقط دو یا سه متر‬

‫ازش فاصله داشت‪ ،‬از پلهها باال رفت‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا چی میخوای‪ ،‬تهیونگ؟‬
‫‪886‬‬
‫جونگکوک با لحن عصبانیای پرسید‪ .‬شاید کمی خسته بود‪.‬‬
‫‪-‬کاش برای یکبارهم که شده مودب باشی‪.‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬بدون اینکه حتی متوجه بشه دقیقا چرا به خودش‬
‫زحمت داد تا جونگکوک رو بخاطر اینکه بدون هیچ حرفی از کنارش‬
‫رد شده بود‪ ،‬دنبال کنه و سرزنشش کنه‪.‬‬
‫‪-‬االن برات نامرئی شدم‪ ،‬جونگکوک؟ اره؟‬
‫حاال به قسمتی از سالن که به خوابگاهشون منتهی میشد‪ ،‬رسیدن و‬

‫همونطوری که تهیونگ صحبت میکرد‪ ،‬جونگکوک کلیدش رو وارد‬
‫قفل کرد‪ .‬به نظر میرسید با هرحرف چیزی درون جونگکوک اتش‬
‫میگرفت چون عضلههای پشت و بازوهاش منقبض شدن و برای چند‬
‫ثانیه کامال فلج شدن‪ ،‬تا اینکه به ارومی برگشت و به چشمهای تهیونگ‬
‫‪887‬‬
‫‪-‬اوه ببخشید‪.‬‬
‫جونگکوک با طعنه گفت‪ .‬اون حرف برای تهیونگ زیادی طعنهامیز‬

‫بود‪.‬‬
‫‪-‬به نظر میرسید برای اینکه بهت سالم کنم‪ ،‬سرت خیلی شلوغ بود‪.‬‬
‫تهیونگ توی راهرو ثابت موند؛ همچنان سعی میکرد کلماتی که از‬
‫دهن جونگکوک خارج شد‪ ،‬پردازش کنه‪ ،‬اما مثل همیشه‪ ،‬عصبانیت و‬
‫درموندگی به همه چیز غلبه کرد و قبل از اینکه جونگکوک بتونه در‬
‫رو ببنده‪ ،‬تهیونگ متوقفش کرد و تا توی خوابگاهش دنبالش کرد‪.‬‬
‫‪888‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت تیشرت خیسش رو دراورد و روی زمین‬

‫انداخت و تهیونگ با تمام قدرتی که داشت‪ ،‬خودش رو کنترل کرد تا‬
‫به چشمهاش اجازه نده که بهش خیانت کنن و روی سینه و شکم‬
‫مشخص جونگکوک که به خوبی برای تهیونگ اشنا بودن‪ ،‬قرار بگیرن‪.‬‬
‫تهیونگ اب دهنش رو قورت داد و با وحشتناکترین اسمها دیدش رو‬
‫سرزنش کرد‪.‬‬
‫پسر موتیره حتی یک نگاه هم به تهیونگ ننداخت و از اینکه تهیونگ‬

‫دنبالش کرد‪ ،‬عصبانی بود‪ .‬تهیونگ جلوی در اتاقش ایستاد و به‬
‫جونگکوکی که با سینه برهنه دنبال حوله میگشت‪ ،‬نگاه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬اولش سرت با قرارت با جین گرم بود‪ .‬االن هم با بقیه مردهایی که‬
‫بهت سواری میدن‪ ،‬سرت گرمه‪.‬‬
‫‪889‬‬
‫جونگکوک جوری اون کلمات رو به زبون اورد که انگار ناخوداگاه‬

‫بود‪ ،‬اما عصبانیت درمورد همین چیزها بود و تهیونگ باید به ارومی‬
‫نفس میکشید تا اجازه نده طوری که جونگکوک اون کلمات رو به‬
‫زبون اورد‪ ،‬باعث خیسشدن چشمهاش بشه‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا اشغالی جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ با صدای گرفته و شکستهای گفت‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم منظورت از اون حرف چیه‪ ،‬ولی ازش خوشم نیومد‪ .‬این هم‬
‫نمیدونم که چطوری از قرارم با جین خبر داری‪ ...‬و درمورد چیزی که‬
‫دیدی‪ ،‬البته اینطوری نیست که توضیحی بهت بدهکار باشم‪ ،‬ولی کسی‬
‫که بهم سواری داد‪ ،‬مشاور کاراموزیم بود و فقط بخاطر اینکه بارون‬
‫میبارید‪ ،‬من رو تا اینجا اورد‪ ،‬ولی نمیدونم چرا این حرفها متعجبم‬
‫میکنه‪ .‬تو واقعا نمیدونی مهربونی و همدلی چیه‪.‬‬
‫‪890‬‬
‫تهیونگ گفت و توی ناخوداگاهش میدونست نباید اون حرفها رو‬

‫میزد‪ ،‬چون شت‪ ،‬این اصال حقیقت نداشت‪.‬‬
‫جونگکوک شاید بیشتر اوقات سرد و بیاحساس به نظر میرسید‪ ،‬اما‬

‫تهیونگ میدونست که این فقط یک نقاب بود که هرروز باهاش‬
‫مبارزه میکرد تا روی صورتش بمونه و این هم میدونست که شروع به‬
‫جداکردن اون الیهها کرده بود و ساید جالب‪ ،‬دلسوز و مهربون‬
‫جونگکوک رو کشف کرده بود‪ ،‬حاال هر چقدر که الیههاش درظاهر‬
‫نازک بودن‪ ،‬اما درحال حاضر‪ ،‬عصبانیت و دردی که احساس میکرد‪،‬‬
‫فریاد میزد تا انتقام بگیره و به همین دلیل بود که تهیونگ اون کلمات‬
‫رو به زبون اورد؛ برای اینکه دقیقا همونطوری به جونگکوک اسیب‬
‫بزنه‪.‬‬
‫و برای یک میلی ثانیه‪ ،‬به نظر میرسید که این کار رو کرد‪ .‬برای یک‬
‫میلی ثانیه‪ ،‬تهیونگ میتونست خطوط روی پیشونی جونگکوک و‬
‫چروکی پوست زیر چشمهاش رو ببینه‪ .‬بدنش لرزید و چشمهای‬
‫‪891‬‬
‫تیرهاش برای پنهانکردن دردی که جونگکوک برای نشونندادن اون‬

‫به سختی تالش میکرد‪ ،‬بیتابی رو انعکاس کرد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ...‬من نمیدونستم‪ ...‬متاسفم‪...‬‬
‫جونگکوک سعی کرد بگه‪ ،‬اما با وجود اینکه تهیونگ میدونست نباید‬
‫اینجوری منفجر میشد‪ ،‬نمیتونست جلوش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬و فکر کردی حق داری که‪ ...‬که باهام اینقدر بد حرف بزنی‪ ،‬هر‬
‫برداشتی برای خودت داشته باشی و حسادتت رو نشون بدی؟‬
‫تهیونگ پرسید و صداش رو باال برد‪ .‬جونگکوک اجازه داد حولهای‬

‫که بارون رو از موهای تیرهاش خشک کرد‪ ،‬روی زمین بیفته و بعد از‬
‫نزدیک به تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪892‬‬
‫‪-‬چه حقی داری وقتی خودت‪...‬‬
‫تهیونگ ادامه داد‪ ،‬به جونگکوک نزدیک شد و با انگشت به سینهاش‬

‫‪-‬با بقیه میخوابی‪.‬‬
‫سردرگمی و ابهام توی چهره جونگکوک کامال مشخص بود‪،‬‬

‫مخصوصا با وجود گره ابروهاش و عالمت سوال بزرگی که توی‬
‫چشمهای تیرهاش بود‪.‬‬
‫‪-‬من با بقیه میخوابم؟ داری چی میگی‪ ،‬تهیونگ؟‬
‫‪893‬‬
‫تهیونگ با تلخی خندید و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬به هرحال دروغگفتن و پنهانکاری فایدهای نداره‪ .‬من پیامهات رو‬

‫دیدم‪.‬‬
‫‪-‬توی گوشیم فضولی کردی؟‬
‫جونگکوک با عصبانیتی که توی صداش بود‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬این چیزیه که برات مهمه؟‬
‫‪-‬نمیخواستم‪ ،‬خب؟ عمدی نبود! گوشیت رو اشتباهی به جای گوشی‬

‫خودم برداشتم چون واقعا خوابم میاومد‪.‬‬
‫‪894‬‬
‫تهیونگ سعی کرد توضیح بده‪ ،‬تا اینکه مغزش بهش یاداوری کرد این‬
‫موضوع اصلی مکالمه نبود‪.‬‬
‫‪-‬مهم اینه که اون پیام رو دیدم‪.‬‬
‫‪-‬اره اره حتما‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬توی اون پیام چی بود که باعث شد چنین فکر پوچی داشته باشی؟‬
‫‪-‬پوچ؟‬
‫‪895‬‬
‫تهیونگ با تمسخر پرسید و اون لحظه بود که نفس گرم جونگکوک به‬
‫صورتش برخورد کرد و متوجه شد چقدر بهم نزدیک بودن‪ .‬اونقدری‬
‫نزدیک بودن که تهیونگ نمیتونست شفافیت و قضاوتش رو حفظ‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬پس این پوچه که اون دختره یهبین بهت پیام بده و بگه که هودیت رو‬
‫توی خونهاش جا گذاشتی؟‬
‫صورت جونگکوک سردرگمی‪ ،‬سرگردونی‪ ،‬ناباوری و حتی کمی‬

‫ترس رو نشون میداد‪ ،‬تا اینکه درنهایت متوجه شد‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر همین چند هفته گذشته نادیدهام گرفتی؟ بخاطر اون پیام؟‬
‫جونگکوک پرسید و چشمهای تهیونگ ازش اطاعت نکردن‪ .‬اونها‬

‫عروسک خیمه شب بازی فرد دیگهای بودن‪ .‬نگاه تهیونگ از‬
‫چشمهای به شدت کنجکاو جونگکوک منحرف شدن‪ ،‬از لبهای پسر‬
‫‪896‬‬
‫موتیره‪ ،‬گردن و ترقوهاش عبور کردن‪ ،‬پایینتر رفتن و روی سینهاش که‬
‫باال و پایین میشد‪ ،‬ثابت موندن‪ .‬نوک انگشتهای تهیونگ برای‬
‫لمسکردن پوست جونگکوک گزگز میکرد‪.‬‬
‫تهیونگ با تکون کوچیک سرش اون افکار رو کنار زد و توجهاش رو‬

‫به نگاه نافذ جونگکوک داد‪.‬‬
‫‪-‬اون دوست دخترته؟‬
‫تهیونگ باالخره سوالی که روزها بود اون رو از درون میخورد‪،‬‬

‫پرسید‪.‬‬
‫به نظر میرسید جونگکوک با اخمی که کرد‪ ،‬میتونست درجواب اون‬

‫سوال باال بیاره‪ .‬اخم مشابه یا حتی بدتر از زمانی که تهیونگ به اینکه‬
‫اون و جیمین دوست پسر بودن و فقط دوست نبودن‪ ،‬اشاره کرد‪.‬‬
‫‪897‬‬
‫‪-‬وات د فاک؟ معلومه که نه!‬
‫جونگکوک داد زد‪.‬‬
‫‪-‬پس اون فقط یک دختر رندومه که باهاش میخوابی؟ البته به جز من‪.‬‬
‫‪-‬نه! من به فاکش ندادم و هیچوقت هم قرار نیست انجامش بدم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و از درموندگی نوک بینیاش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬پس اون دختره کیه؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ .‬به خوبی میدونست هیچ حقی نداشت که چیزی‬

‫بخواد‪ ،‬اما عصبانیتش ازش قویتر بود‪.‬‬
‫‪898‬‬
‫‪-‬اون فقط‪...‬‬
‫جونگکوک شروع کرد‪ ،‬اما به نظر میرسید که اون هم به نتیجهی‬

‫تهیونگ رسید‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬به هرحال‪ ،‬اصال به تو چه ربطی داره؟ تا اونجایی که‬

‫میدونم‪ ،‬ما هیچوقت مشخص نکردیم که قراره بهم وفادار بمونیم‪ .‬منم‬
‫نمیدونم که داری با فرد دیگهای میخوابی یا نه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و حق با اون بود‪ .‬تهیونگ به خوبی این رو‬

‫میدونست‪ ،‬اما این باعث نمیشد اشاره به اون موضوع هزینه کمتری‬
‫براش داشته باشه‪.‬‬
‫و تهیونگ نمیتونست وانمود کنه که احتمال خوابیدن جونگکوک با‬

‫بقیه‪ ،‬حتی اگر با اون دختر نبود‪ ،‬بازهم باعث نمیشد که ناراحت نشه‪.‬‬
‫تهیونگ هیچوقت ادمی نبود که روابطش رو باز نگه داره‪ ،‬فقط زمانی‬
‫‪899‬‬
‫که روابط یک شبه بودن و هیچوقت اون فرد رو دوباره نمیدید‪ ،‬اما‬
‫درحال حاضر همه چیز متفاوت بود‪.‬‬
‫‪-‬من وقتی با تو بودم‪ ،‬با هیچکس نخوابیدم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و بدن خودش رو دراغوش گرفت‪.‬‬
‫‪-‬و نمیتونم با دونستن اینکه داری این کار رو انجام میدی‪ ،‬باهات‬
‫باشم‪ .‬البته اینجوری نیست که کارت اشتباه باشه که با ادمهای مختلفی‬
‫بخوابی‪ .‬بدن و زندگی خودته‪.‬‬
‫تهیونگ کلمات رو به سختی به زبون اورد چون به خوبی میدونست‬

‫که دروغ بود‪ .‬البته که برای تهیونگ سخت بود که فکر کنه‬
‫جونگکوک با فرد دیگهای جز اون سکس داشت‪ ،‬اما به صحبتکردن‬
‫ادامه داد‪.‬‬
‫‪900‬‬
‫‪-‬ولی من نمیتونم انجامش بدم‪ .‬زیاد با این موضوع راحت نیستم‪.‬‬

‫بخاطر همین ازت فاصله گرفتم و هرچیزی که اون زمان بینمون اتفاق‬
‫میافتاد‪ ،‬تموم کردم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به زمین نگاه کرد‪ .‬به این فکر کرد باالخره وقت این‬
‫رسیده بود که اتاق جونگکوک رو ترک کنه و درعوض به سمت اتاق‬
‫خودش بره‪ ،‬بنابراین وقتی دست جونگکوک رو احساس کرد که‬
‫چونهاش رو گرفت و صورتش رو درجهت نگاه شدیدش بلند کرد‪،‬‬
‫تعجب کرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونستم رومخی‪ ،‬ولی هیچ وقت فکر نمیکردم احمق باشی‪ .‬ولی‬
‫اشتباه میکردم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و پیشونیاش رو به پیشونی تهیونگ تکیه داد‪.‬‬
‫‪901‬‬
‫پسر مونقرهای دستهاش رو روی مچهای جونگکوک گذاشت‪ ،‬نه‬

‫برای حرکتدادن دست پسر دیگه که روی چونه و گردنش بود‪ ،‬بلکه‬
‫برای بدستاوردن تعادلش‪.‬‬
‫تهیونگ از بین مژههاش به جونگکوک نگاه کرد‪ .‬چشمهای‬

‫جونگکوک بسته بود و لبخندش تقریبا نامحسوس بود‪ .‬اگر بخاطر‬
‫نزدیکیشون نبود‪ ،‬تهیونگ احتماال متوجه نمیشد‪.‬‬
‫‪-‬من احمق نیستم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و اخمی کمرنگی بین ابروهاش به وجود اومد‪.‬‬
‫‪902‬‬
‫‪-‬من از این چیزها خوشم نمیاد‪ .‬از این نظر زیاد لیبرال نیستم‪ .‬نمیتونی‬
‫ازم بخوای که قبولش کنم‪ .‬شرط میبندم میتونی خیلیها رو پیدا کنی‬
‫که‪ ...‬که همچین سکس و زندگیای رو قبول کنن‪ .‬البته فکر کنم‪.‬‬
‫صدای خنده جونگکوک گوشهای تهیونگ رو پر کرد و باعث شد‬

‫پوستش با صدایی گزگز کنه که عالوه بر نادربودن‪ ،‬زیبا بود و‬
‫میتونست سینهاش رو گرم کنه‪ .‬نزدیکی بین صورتهاشون باعث شد‬
‫اون صدای مسری توسط دهن تهیونگ بلعیده بشه و با وجود اینکه‬
‫دلیلش رو متوجه نمیشد‪ ،‬گوشههای لب تهیونگ فورا باال رفت‪.‬‬
‫‪-‬چی اینقدر بامزهست؟ داری بهم میخندی؟‬
‫‪-‬اره‪ .‬دارم میخندم چون واقعا احمقی‪.‬‬
‫‪903‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و تهیونگ باید چشمهاش رو میبست چون از‬

‫بوی چوب و مرکباتی که دلتنگش بود و حرکت مداوم انگشت شست‬
‫جونگکوک روی فکش مست شده بود‪.‬‬
‫‪-‬کسی که همچین سکس و زندگیای رو قبول کنه؟‬
‫جونگکوک پرسید و حرف قبلی تهیونگ رو مسخره کرد‪.‬‬
‫‪-‬انگار داریم درمورد بیدیاسام یا همچین چیزی حرف میزنیم‪ .‬ببینم‬

‫زندگی من فیلم فیفتی شیدز‪ 3‬شده و خودم نمیدونم؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ دوباره چشمهاش رو باز کرد تا اونها‬

‫رو بچرخونه‪ .‬دستهای جونگکوک رو از روی صورتش کنار زد تا از‬
‫پسر موتیره فاصله بگیره‪.‬‬
‫‪3‬‬
‫‪Fifty shades of gray‬‬
‫‪904‬‬
‫تهیونگ نمیدونست جونگکوک توی مود خوبی بود یا فقط‬

‫میخواست مسخرهاش کنه‪ .‬در هرصورت تهیونگ اصال حوصله‬
‫نداشت وارد بازیها و شیطنتهای پسر دیگه بشه‪.‬‬
‫‪-‬من شوخی نمیکنم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬االن واقعا جدیام‪.‬‬
‫با شنیدن کلمات سختگیرانه تهیونگ‪ ،‬جونگکوک لبخندش رو پنهان‬

‫کرد‪ ،‬با جدیت به پسر مونقرهای نگاه کرد‪ ،‬سری تکون داد و دوباره‬
‫بهش نزدیک شد‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ .‬من‪ ...‬من متاسفم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و با وجود اینکه اخیرا بیشتر و بیشتر اون‬

‫کلمات رو به زبون میاورد و کمتر مغرور بود‪ ،‬تهیونگ همچنان‬
‫غافلگیر میشد‪.‬‬
‫‪905‬‬
‫‪-‬منم از وقتی که‪ ...‬این بین ما شروع شده‪ ...‬با کسی نخوابیدم‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و تهیونگ میتونست ببینه که با چه سختیای‬

‫به چنین چیزی اعتراف کرد‪ ،‬اما صداقتی که توی چهره جونگکوک و‬
‫نگاهش که حاضر به دورشدن از چشمهای تهیونگ نبود‪ ،‬هم دید‪.‬‬
‫‪-‬بخوام راستش رو بگم‪ ،‬مدتهاست که با کسی نبودم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به نظر میرسید وقتی اون جمله رو به زبون اورد‪،‬‬

‫خودش تعجب کرد؛ شاید از اینکه اجازه داد چنین اطالعاتی از دهنش‬
‫خارج بشه‪ ،‬ناراحت بود‪ ،‬اما تهیونگ‪ ،‬علیرغم اینکه نمیدونست چه‬
‫فکری کنه‪ ،‬احساس کرد گرمایی سینهاش رو پر کرد و سرمایی که‬
‫درچند روز گذشته توی خونش بود‪ ،‬از بین برد‪.‬‬
‫‪906‬‬
‫تهیونگ پرسید و اجازه داد بند کیفش از روی شونه و بازوش روی‬
‫زمین بیفته‪.‬‬
‫جونگکوک با چشمهای کنجکاوش هرکدوم از حرکات تهیونگ رو‬

‫دنبال کرد و نگاهش رو روی چشمهای تهیونگ حفظ کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک با جدیت جواب داد‪ ،‬اما حالت شیطنتامیز و معصومانهای‬

‫که تهیونگ ندیده بود‪ ،‬ظاهر شد‪.‬‬
‫جونگکوک اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬نمیدونم متوجه شدی یا نه‪ ،‬ولی حتی اگر من این رو میخواستم‪ ،‬تو‬
‫بهم اجازه نمیدادی‪ .‬منظورم اینه حتی اگر توی خوابگاه خودم یا تو‬
‫‪907‬‬
‫نبودیم‪ ،‬احتماال توی سرویس بهداشتی یا اتاق تمیزکاری بودیم و من‬

‫میدونم دیکم فوقالعادهست‪ ،‬ولی بیا اغراق نکنیم‪ .‬من به زور میتونم‬
‫پا به پات ادامه بدم‪.‬‬
‫تهیونگ به حرف احمقانهای که از دهن جونگکوک خارج شد‪،‬‬

‫خندید و با قدمهای ترسو و کوچیکی‪ ،‬فاصلهی بین خودش و‬
‫جونگکوک رو کم کرد‪.‬‬
‫وقتی دوباره اونقدری بهم نزدیک شدن که یک نفس عمیق باعث‬

‫میشد سینههاشون بهم برخورد کنه‪ ،‬تهیونگ شجاعتش رو جمع کرد تا‬
‫یک قدم جلو بره و دستهاش رو روی شکم سفت جونگکوک بذاره‪.‬‬
‫نه فقط دستهاش‪ ،‬بلکه نگاهش هم باال برد‪ ،‬تا اینکه روی قفسه‬
‫سینهاش ثابت موند‪ .‬یکی از دستهاش ضربان قلب جونگکوک رو‬
‫احساس میکرد که به طرز غیرمنتظرهای‪ ،‬از ضربان قلب تهیونگ بیشتر‬
‫بود‪.‬‬
‫‪908‬‬
‫‪-‬میدونی که احمقی‪ ،‬درسته؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ .‬با لبهای باز و صورتی جونگکوک مسحور شده‬
‫بود‪.‬‬
‫جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد و همین تهیونگ رو غافلگیر‬

‫کرد‪ ،‬اما ترجیح داد چیزی نگه‪.‬‬
‫‪-‬و توهم میدونی که مثل چی رومخی؟‬
‫جونگکوک پرسید و باالخره شجاعتش رو جمع کرد تا بعد از چیزی‬

‫که شبیه ابدیت بود‪ ،‬دوباره تهیونگ رو لمس کنه‪ .‬محکم و با ظرافت‬
‫کمر تهیونگ رو گرفت‪.‬‬
‫‪909‬‬
‫با تقلید کاری که جونگکوک چند ثانیه پیش انجام داد‪ ،‬تهیونگ هم‬
‫سری به نشونه تایید تکون داد و اجازه داد دستهای پسر موتیره به‬
‫خودش نزدیکترش کنه‪.‬‬
‫‪-‬میدونی که کامال دیوونهام میکنی‪ ،‬درسته؟‬
‫وقتی تهیونگ اون کلمات رو زمزمه کرد‪ ،‬توسط لبهای جونگکوک‬

‫که فقط چند اینچ از لبهای تهیونگ فاصله داشت‪ ،‬بلعیده شد‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد و با صدای بمی درجواب زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬میدونم‪ .‬به خوبی میدونم چون توهم کامال دیوونهام میکنی‪.‬‬
‫کی اول حرکت کرد؟ هیچکدوم متوجه نشدن‪ ،‬اما حقیقت اینه که‬
‫لبهاشون وسط راه بهم رسید و تهیونگ میتونست قسم بخوره که‬
‫‪910‬‬
‫باالخره تونست رنگها رو ببینه‪ .‬قرمز روشن‪ ،‬ابی براق‪ ،‬سبز فسفری و‬
‫زرد فریبنده؛ نه الگوی تک رنگ خستهکننده‪ ،‬نه مشکی و سفیدی که‬
‫دراین چند روز همراهیاش میکرد‪.‬‬
‫دستهای جونگکوک از کمر تهیونگ تا انتهای ستون فقراتش‬

‫حرکت کردن‪ .‬کف دستهاش رو باز کرد و تهیونگ رو به خودش‬
‫نزدیک کرد‪ ،‬به وضوح از فضای کوچیکی که بینشون بود‪ ،‬زیاد‬
‫خوشحال نبود‪.‬‬
‫تهیونگ واقعا دلتنگش بود‪ .‬دلتنگ بوسههای عجوالنه و خشن‬

‫جونگکوک‪ .‬تسلط جونگکوک‪ .‬بوی متفاوت جونگکوک توی‬
‫بینیاش‪ .‬دستهای جونگکوک و لمس جونگکوک‪.‬‬
‫جونگکوک‪ .‬جونگکوک‪ .‬جونگکوک‪ .‬جونگکوک‪ .‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪-‬باید‪ ...‬باید دوش بگیری‪ .‬یخ زدی و موهات همچنان خیسه‪.‬‬

‫‪911‬‬
‫وقتی خودش رو از دهن وسوسهانگیز جونگکوک عقب کشید تا‬

‫نفسش باال بیاد‪ ،‬با لحن نگرانی زمزمه کرد‪.‬‬
‫تهیونگ دستهاش رو از بازوهای جونگکوک پایین برد و باالخره به‬

‫دستهای جونگکوک که روی کمرش بود‪ ،‬رسید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سرش رو به نشونه انکار تکون داد‪ ،‬دستهای‬

‫تهیونگ گرفت و اونها رو پشتش قفل کرد‪.‬‬
‫‪-‬میخوام ببوسمت و لمست کنم‪ ...‬نمیخوام االن دوش بگیرم‪.‬‬
‫جونگکوک روی گونه تهیونگ زمزمه کرد و بوسه پر سروصدایی‬

‫روش گذاشت‪.‬‬
‫‪912‬‬
‫‪-‬درواقع‪ ...‬فکر کنم اخرش دوباره کثیف بشم‪ .‬ارزش نداره دو بار‬
‫دوش بگیرم‪ .‬باید توی مصرف اب صرفهجویی کنیم‪ ،‬مگه نه؟‬
‫تهیونگ خندید و بخاطر لبهای جونگکوک‪ ،‬روی صورتش احساس‬

‫قلقلک کرد‪.‬‬
‫‪-‬امروز خیلی بامزه و خوش اخالق شدی‪ .‬دلیل خاصی داره؟‬
‫تهیونگ پرسید و از رفتار پسر مو تیره تعجب کرد‪.‬‬
‫بوسههای جونگکوک قطع شد و با دقت به تهیونگ نگاه کرد‪ .‬به نظر‬

‫میرسید با خودش درگیری داشت‪ .‬تهیونگ با دیدن اخمی که بین‬
‫ابروهای جونگکوک بود‪ ،‬اخمی کرد‪ ،‬با انگشت اشارهاش به ارومی‬
‫‪913‬‬
‫اون قسمت رو نوازش کرد و سعی کرد نه تنها پوست جونگکوک‪،‬‬

‫بلکه نگرانیاش هم رفع کنه‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک چیزی نگفت‪ ،‬تهیونگ لبخندی زد و اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬پس فقط یکم پرو شدی‪ ،‬اره؟ فکر کنم اخرش دوباره‬
‫کثیف بشم‪.‬‬
‫تهیونگ صدای جونگکوک رو تقلید کرد و پسر مقابلش با تمسخر‬

‫‪-‬خیلی مطمئنی‪ ،‬اره؟ کی بهت گفته که قراره اتفاقی بیفته؟ درواقع من‬
‫میخواستم برای چند دقیقه ببوسمت و بعد برگردم اتاقم‪.‬‬
‫‪914‬‬
‫چشمهای جونگکوک گشاد شد‪ ،‬طوری که انگار منتظر اطالعاتی که‬

‫تهیونگ اون لحظه بهش داد‪ ،‬نبود‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ داری میری؟‬
‫جونگکوک پرسید و با وجود اینکه سعی میکرد به وضوح پنهانش‬

‫کنه‪ ،‬تهیونگ نشونهای از ناامیدی رو توی صداش تشخیص داد‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟ ازم میخوای بمونم؟‬
‫تهیونگ با تردید پرسید و نوک انگشتش رو روی قوس بینی‬

‫جونگکوک کشید و تا گونهها و لبهاش ادامه داد‪.‬‬
‫‪915‬‬
‫جونگکوک با لمس ظریف تهیونگ چشمهاش رو بست و محکمتر‬

‫بغلش کرد‪ .‬به ارومی سرش رو کج کرد و لبهاش رو روی لبهای‬
‫تهیونگ گذاشت‪ .‬لبهاشون به طرز نرمی روی هم حرکت کردن‪.‬‬
‫‪-‬این جواب برات کافیه؟‬
‫‪916‬‬
‫‪CH 16‬‬
‫‪-‬این جواب برات کافیه؟‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد زمزمه کرد و با دقت به تهیونگ نگاه کرد‪ .‬با‬
‫چشمهاش بهش التماس کرد کلماتی که به نوعی نمیتونست به زبون‬
‫بیاره‪ ،‬متوجه بشه‪.‬‬
‫تهیونگ برو‪.‬‬
‫تهیونگ به خوابگاهت برگرد‪.‬‬
‫تهیونگ دوباره احمق نشو‪.‬‬
‫حتی اگه اون بگه که با فرد دیگهای نمیخوابه‪ ،‬نمیتونه احساساتت رو‬
‫جبران کنه‪.‬‬
‫‪917‬‬
‫وقتی بفهمه چه احساسی داری‪ ،‬واکنش خوبی نشون نمیده‪.‬‬
‫تهیونگ برو‪.‬‬
‫تهیونگ‪ ،‬اون بهت اسیب میزنه‪.‬‬
‫جنبه هوشیار و منطقی تهیونگ بارها و بارها با درموندگی سرش فریاد‬

‫زد و تهیونگ همیشه ادمی بود که به جای جنبه غیرمنطقی و احساسی‪،‬‬
‫به جنبه منطقی و منسجمش گوش میداد و به همین دلیل‪ ،‬وقتی به جنبه‬
‫هوشیار و منطقیاش گفت که بره به فاک و درعوض ترجیح داد‬
‫لبهاش رو روی لبهای جونگکوک بکوبه‪ ،‬خودش غافلگیر شد‪.‬‬
‫چون واقعا میتونست منظور جونگکوک و کلماتی میخواست از‬

‫طریق بوسههاش بگه‪ ،‬احساس کنه و این برای تهیونگ خیلی راحت‬
‫بود تا احساس سرگیجه و بیحسی داشته باشه و کامال از لمسها و‬
‫رایحه جونگکوک مست باشه‪.‬‬
‫‪918‬‬
‫تهیونگ توی اون اغوش و بازوها ذوب شد‪ ،‬طوری که انگار بدنش از‬
‫رنگارنگترین و روشنترین رنگها تشکیل شده بود و میخواست با‬
‫رنگهای خنثی که جونگکوک بود‪ ،‬ترکیب بشه تا یک رنگ‬
‫فوقالعاده و فریبنده ایجاد کنه‪.‬‬
‫درحالی که جونگکوک عمیقاً لبهاش رو میلیسید‪ ،‬تهیونگ‬

‫نمیتونست جلوی نالههای بلندی که از ته گلوش فرار میکرد‪ ،‬بگیره‪،‬‬
‫اما جونگکوک از شنیدن اونها واقعا راضی بود چون براساس حرکت‬
‫لبها و لمسهاش بودن‪.‬‬
‫‪-‬واقعا داری میری؟‬
‫جونگکوک پرسید و توجهاش رو روی فک و گردن تهیونگ متمرکز‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬اگه همین االن لباسهام رو درنیاری‪ ،‬شاید برم‪.‬‬

‫‪919‬‬
‫تهیونگ با صدای بمی جواب داد و وقتی پسر دیگه دندونهاش رو‬
‫روی پوست حساسش کشید‪ ،‬محکم به شونههای جونگکوک چسبید‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست دو بار بگی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬بدون اینکه لبهاش رو از پوست کنار گوش‬

‫تهیونگ جدا کنه‪ ،‬استینهای کت بژ تهیونگ رو دراورد و وقتی‬
‫دستهای تهیونگ ازاد شدن‪ ،‬کتش رو روی زمین انداخت‪.‬‬
‫‪-‬اون کت گرون بود‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و وقتی جونگکوک دندونهاش رو روی گردنش‬

‫کشید‪ ،‬چشمهاش رو بست و سرش رو خم کرد‪.‬‬
‫‪-‬حاال انگار برام مهمه‪.‬‬
‫‪920‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت‪ .‬ژاکت بافتنی تهیونگ رو گرفت‪ ،‬از‬

‫گردنش فاصله داد و با چونهاش به تهیونگ اشاره کرد تا دستهاش رو‬
‫بلند کنه‪.‬‬
‫فاک‪ .‬چقدر دلش برای نگاه جونگکوک تنگ شده بود‪ .‬جونگکوک‬
‫بهش نگاه کرد‪ .‬اون چشمهای سنگین و تند قابلیت این رو داشتن به‬
‫روح بازمانده تهیونگ نفوذ کنن‪ .‬اون نگاه نافذ از شونههای تهیونگ تا‬
‫نافش حرکت کرد و خطوط تزئینی که دور کمرش بود‪ ،‬زیر نظر‬
‫‪-‬خیلی خوشگلی‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و یک ثانیه بعد چشمهاش گشاد شد‪ ،‬طوری‬

‫که انگار دهنش جرات کرد چیزی رو به زبون بیاره که باید توی سرش‬
‫میموند‪.‬‬
‫‪921‬‬
‫تهیونگ طوری بهش نگاه کرد که انگار نمیتونست چیزی که شنید‪،‬‬

‫باور کنه و کامال به خودش لرزید‪ ،‬اما برای اینکه جلوش رو بگیره‪ ،‬با‬
‫بوسه شدیدی جوابش رو داد‪ ،‬گردن جونگکوک رو گرفت‪ ،‬اون رو با‬
‫خودش کشید و مثل یک پنگوئن دست و پا چلفتی‪ ،‬عقب عقب رفت‪،‬‬
‫تا اینکه پشتش روی تشک تخت افتاد و بدن جونگکوک گیرش‬
‫دستهای تهیونگ به طرز ناشیانهای شلوارکی که جونگکوک پوشیده‬

‫بود‪ ،‬پایین کشید و باسن جونگکوک رو گرفت‪ .‬وقتی جونگکوک‬
‫نصف وزنش رو روی یکی از ارنجهاش انداخت و تهیونگ رو توی‬
‫سرما رها کرد‪ ،‬تهیونگ اماده بود که بهش اعتراض کنه‪ ،‬تا اینکه متوجه‬
‫شد جونگکوک سعی داشت از شر شلوارک مشکی رنگی که تا نیمه‬
‫پاهاش پایین اومده بود‪ ،‬خالص بشه‪.‬‬
‫‪-‬فاک بهش!‬
‫‪922‬‬
‫جونگکوک غرید‪ ،‬اما بعد موفق شد لباس رو از تنش دربیاره و اون رو‬
‫با خشونت روی زمین بندازه‪ .‬فقط باکسر مشکیاش تنش بود‪ .‬تهیونگ‬
‫با دیدن عصبانیتی که روی صورت پسر موتیره بود‪ ،‬خندید و‬
‫جونگکوک با اخم بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری میخندی؟ داری مودم رو خراب میکنی!‬
‫‪-‬ببخشید ببخشید‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سعی کرد با گزیدن لبش‪ ،‬حالت جدی به خودش‬

‫بگیره‪ ،‬اما حقیقت اینه که بدنش از خندهای که توی گلو و دندههاش‬
‫گیر کرده بود‪ ،‬لرزید و احتماال صورتش حالت مضحکی به خودش‬
‫گرفته بود چون حتی جونگکوک هم سرش رو تکون داد و کمی بعد‬
‫‪-‬واقعا باید برات ممنوع باشه که اینقدر رومخ باشی‪.‬‬

‫‪923‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬لبهای خندونش رو روی لبهای کشیدۀ‬

‫تهیونگ گذاشت و برای چند ثانیه‪ ،‬بیشتر لمس دندونهاشون بود تا‬
‫لبها و زبونهاشون‪ ،‬اما میلشون به سرعت برگشت و بوسههای داغ و‬
‫جسورانهای رو با خودش اورد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک دستهاش رو به طرز دردناکی روی سینهاش کشید‬

‫و وقتش رو صرف نوازش نیپلهای حساس و سفت تهیونگ کرد‪،‬‬
‫تهیونگ توی آغوش پسر ذوب شد‪ .‬میتونست احساس کنه که درد‬
‫بین پاهاش بیشتر و بیشتر میشد‪ ،‬مخصوصا وقتی که لبهای‬
‫جونگکوک لبهاش رو رها کرد و درعوض روی لیسیدن و بوسیدن‬
‫نیپل چپش تمرکز کرد‪.‬‬
‫‪-‬وای خدای من‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دهنش رو برای ناله بیصدایی باز کرد و اجازه داد اون‬
‫کلمات از دهنش فرار کنن‪.‬‬
‫‪924‬‬
‫وقتی جونگکوک روی نیپل راستش تمرکز کرد‪ ،‬نگاهشون بهم‬

‫برخورد کرد و تهیونگ با خودش فکر کرد که میتونست همونجا‬
‫بیهوش بشه‪ .‬عضو سفت جونگکوک رو روی رونش احساس کرد و‬
‫برامدگی بین پاهاش که به طرز دردناکی به شلوارش چسبیده بود‪ ،‬بهش‬
‫یاداوری شد‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪ ،‬جونگکوک‪ .‬این رو از تنم دربیار‪.‬‬
‫تهیونگ با صدای بم و ملتمسانهای گفت و باسنش رو کمی از روی‬

‫تخت بلند کرد تا جونگکوک قصدش رو بفهمه‪.‬‬
‫جونگکوک بدون پلکزدن تسلیمش شد و کمربند چرم مشکی و بعد‬

‫زیپ شلوار ابی روشنش رو باز کرد‪ .‬به ارومی بلند شد‪ ،‬شلوار تهیونگ‬
‫رو از پاهای برنزهاش پایین کشید و باعث شد تهیونگ نفس راحتی‬
‫بکشه چون دیگه تنگش نبود‪.‬‬
‫‪925‬‬
‫با این حال‪ ،‬چشمهای براق تهیونگ به منبع صدایی که روز به روز‬
‫بیشتر بهش عادت میکرد‪ ،‬منحرف شد‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری میخندی؟ حاال کیه که داره مود رو خراب میکنه؟‬
‫تهیونگ بینفس گفت و به جونگکوکی که روی زانوی تهیونگ‬

‫نشسته بود‪ ،‬اخم کرد‪.‬‬
‫‪-‬خرس تهیونگ؟ واقعا؟‬
‫جونگکوک بین خندههاش پرسید و با چشمهای تمسخرامیزی به‬

‫برامدگی تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫و درست همون لحظه تهیونگ به پایین نگاه کرد؛ مخصوصا به باکسر‬

‫سفیدش که طرح خرسهای کیوت و کوچیکی روش چاپ شده بود‪.‬‬
‫‪926‬‬
‫احتماال یکی توی اتاق جونگکوک بخاری رو تا ته روشن کرده بود‬

‫چون گونههای تهیونگ درحال اتیشگرفتن بود‪.‬‬
‫‪-‬چی‪ ...‬اونها‪ ...‬اونها کیوتن!‬
‫تهیونگ با صدای بلندی گفت‪.‬‬
‫خندههای بیشرمانه و بیامان جونگکوک باعث شد تهیونگ پسر دیگه‬

‫رو کنار بزنه و تالش کنه تا از تخت بیرون بره؛ میخواست به سمت‬
‫گودال بزرگی بره و توش قایم بشه‪.‬‬
‫اما به وضوح موفق نشد‪ ،‬نه وقتی که بازوهای ورزیده و دستهای قوی‬
‫جونگکوک دور بدن تهیونگ حلقه شد و اون رو به تخت برگردوند‪.‬‬
‫‪927‬‬
‫‪-‬بیخیال‪ ،‬ته‪ .‬من به تو نمیخندم‪ .‬من دارم‪ ...‬دارم به لباس زیرت‬

‫میخندم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و لبهاش رو بهم فشار داد تا جلوی خنده‬

‫مسخرهاش رو بگیره‪ ،‬اما به هرحال خنده از بین لبهاش فرار کرد و‬
‫مستقیما روی صورت تهیونگ پخش شد‪.‬‬
‫‪-‬باشه باشه‪ .‬تمومش میکنم‪.‬‬
‫درحال حاضر هردوشون درحالی که رو به روی هم بودن‪ ،‬به پهلو‬

‫خوابیده بودن‪ .‬دستهای جونگکوک همچنان دور کمر تهیونگ بود و‬
‫مانع از فرارش میشد‪.‬‬
‫‪928‬‬
‫‪-‬ته صدام کردی‪.‬‬
‫تهیونگ با زمزمه گفت‪.‬‬
‫بدن جونگکوک منقبض شد و تهیونگ از اینکه با صدای بلند گفته‬

‫بود‪ ،‬خودش رو سرزنش کرد؛ مخصوصا حاال که جونگکوک تازه‬
‫باهاش احساس راحتی میکرد‪ .‬این میتونست باعث بشه پنج قدم عقب‬
‫برن و تهیونگ حتی منتظر بود تا جونگکوک رهاش کنه و اون رو از‬
‫اتاق بیرون کنه‪ ،‬اما با این وجود‪ ،‬تهیونگ احساس کرد بدن‬
‫جونگکوک دوباره اروم گرفت‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬صدات کردم‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد‪ ،‬صورتش رو بین انحنای شونه تهیونگ پنهان‬

‫کرد‪ ،‬پوست اون قسمت رو بوسید و مکید و با هیکیهای بنفشی پرش‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪929‬‬
‫و تهیونگ نمیدونست بخاطر اینکه ته صداش کرد‪ ،‬ناله کنه که اسم‬

‫رایجی بود‪ ،‬اما خارج از دهن جونگکوک کامال براش احساسی بود یا‬
‫بخاطر دست جونگکوک که جسورانه از سینهاش پایین رفت‪ ،‬وارد‬
‫باکسرش شد و عضو ضرباندار تهیونگ رو مالید‪.‬‬
‫جونگکوک پرسید و روی پوست ترقوه تهیونگ نفسی کشید‪.‬‬
‫‪-‬میخوای همینجوری ارضات کنم یا بلوجاب ترجیح میدی؟‬
‫تهیونگ خیلی خوب میدونست که چی میخواد‪ .‬در واقع‪ ،‬مدتها‬

‫بود که این رو میخواست‪.‬‬
‫‪930‬‬
‫تهیونگ با تردید دست جونگکوک رو گرفت‪ ،‬از عضو تحریک‬

‫شدهاش دورش کرد و درعوض به سمت باسنش برد‪ .‬وقتی‬
‫جونگکوک متوجه قصدش شد‪ ،‬ناگهان بوسههای روی استخون ترقوه‬
‫و جناغ تهیونگ متوقف شد‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و مستقیماً به چشمهای تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫تهیونگ سری به نشونه تایید تکون داد و سعی کرد خواسته و نیازش به‬
‫اون کار رو به جونگکوک منتقل کنه‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای؟‬
‫‪-‬فاک‪ ،‬معلومه که میخوام‪ ،‬ته‪ .‬معلومه که میخوام‪.‬‬
‫‪931‬‬
‫جونگکوک غرید‪ ،‬اما تهیونگ حتی وقت نداشت حرفش رو تفسیر‬

‫کنه چون لبهای جونگکوک به لبهاش حمله کردن و هرگوشۀ‬
‫دهنش رو لیسیدن و کشف کردن‪.‬‬
‫جونگکوک به همون سرعت که تهیونگ رو بوسید‪ ،‬خودش رو عقب‬

‫کشید‪ ،‬پشتش رو به تهیونگ کرد‪ ،‬به سمت میز کنار تخت خم شد و‬
‫توی کشوهاش دنبال چیزی گشت‪.‬‬
‫جونگکوک با یک حرکت لحاف رو کنار زد‪ ،‬تهیونگ رو روی‬

‫ملحفههای خاکستری رها کرد و یک بسته کاندوم و یک بطری لوب‬
‫کنارشون گذاشت‪.‬‬
‫دستهای جونگکوک از شونههای تهیونگ‪ ،‬دندههاش و پهلوهاش‬

‫پایین رفتن‪ ،‬درنهایت به باسنش رسیدن و باکسر کیوتش رو از پاهای‬
‫بلند و برنزه تهیونگ دراوردن‪ .‬وقتی لباس زیرش با بقیه لباسهاشون‬
‫روی زمین افتاد‪ ،‬دستهای جونگکوک برعکس دفعه قبل حرکت‬
‫‪932‬‬
‫کردن‪ ،‬از ساق پاش تا رونهاش باال رفتن و تهیونگ میتونست قسم‬
‫بخوره که صدای نالهکردن جونگکوک رو شنید‪.‬‬
‫‪-‬بچرخ و روی شکمت بخواب‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و کمر تهیونگ رو گرفت تا بهش کمک کنه روی‬

‫تخت بچرخه‪.‬‬
‫تهیونگ دستهاش رو زیر بالشی که سرش روش بود‪ ،‬گذاشت و به‬

‫سختی نفسی کشید‪ ،‬اما برای ثانیههای طوالنیای‪ ،‬چیزی احساس نکرد‪.‬‬
‫تهیونگ سرش رو با کنجکاوی بلند کرد و به عقب نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا اینقدر داری طولش میدی؟‬
‫‪933‬‬
‫‪-‬دارم سعی میکنم پالستیک بطری لوب رو پاره کنم‪ ،‬ولی این چیز‬
‫فاکی کار نمیکنه‪.‬‬
‫‪-‬بده به من‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬به ارومی به پهلو چرخید و یکی از دستهاش رو دراز‬

‫کرد‪.‬‬
‫تهیونگ سعی کرد گوشه لبهاش رو با فکر به اینکه جونگکوک‬

‫اخیرا اون لوب رو برای استفاده هردوشون خریده بود‪ ،‬پایین نگه داره‪،‬‬
‫پس روی پارهکردن پالستیک بطری با دندونهاش تمرکز کرد‪ ،‬اون رو‬
‫روی زمین انداخت و لوب با طعم هلو رو به جونگکوک برگردوند‪.‬‬
‫وقتی دوباره روی تخت چرخید‪ ،‬طولی نکشید تا لبهای جونگکوک‬

‫از پشت تهیونگ قدردانی کنن‪ .‬خوناشام بوسههایی روی ستون‬
‫فقراتش گذاشت و باعث شد تهیونگ بلرزه‪ .‬جونگکوک به انحنای‬
‫‪934‬‬
‫کمر و باسن تهیونگ رسید‪ ،‬بوسهای به اون قسمت زد و بعد‪ ،‬دوباره‬

‫همون مسیر رو تا باال طی کرد تا به الله گوشش برسه‪.‬‬
‫تهیونگ سرش رو به عقب پرتاب کرد‪ ،‬درحالی که انگشت اشاره‬

‫جونگکوک به ورودیاش فشار اورد و بوسههای سبک و پرمانندی‬
‫روی گونهاش نشست‪.‬‬
‫جونگکوک به ارومی انگشت اول رو وارد کرد و تهیونگ از حس‬

‫عجیبغریبی که داشت‪ ،‬اخم کرد چون مدتها از وقتی که اخرین بار‬
‫انجامش داده بود‪ ،‬میگذشت‪.‬‬
‫‪-‬خوبی؟‬
‫جونگکوک پرسید و صدای خشدار و نفسش به گوش تهیونگ‬

‫برخورد کرد‪ .‬به تهیونگ اجازه داد به اون حس عادت کنه و بعد‬
‫انگشتش رو حرکت داد‪.‬‬
‫‪935‬‬
‫جونگکوک عمال روش خیمه زده بود‪ .‬با کمک دست ازادش کمی‬
‫کمر تهیونگ رو خم کرد تا دسترسی بهتری به ورودیاش داشته باشه‬
‫و با وجود اینکه بدن جونگکوک مثل همیشه سرد بود‪ ،‬تهیونگ‬
‫گرمایی که به سینهاش هجوم برد‪ ،‬احساس کرد و با خودش فکر کرد‬
‫چقدر جونگکوکی که ازش میپرسید حالش خوبه یا نه‪ ،‬با مالحظه‬
‫بود‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬خوبم‪ .‬حتی بیشتر از خوب‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و ناله کرد‪ .‬جوابش برای جونگکوک کافی بود تا‬
‫انگشتهاش رو داخل ورودی تپنده تهیونگ حرکت بده‪.‬‬
‫‪-‬وای خدا‪.‬‬
‫جونگکوک گونههای تهیونگ‪ ،‬چونه‪ ،‬فک و پیشونیاش رو بوسید و‬

‫همزمان انگشت دیگهای واردش کرد‪.‬‬
‫‪936‬‬
‫‪-‬وقتی اینجوری ناله میکنی‪ ،‬خیلی خوشگل میشی‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و همون باعث شد تهیونگ بلندتر ناله کنه‪.‬‬

‫باسنش رو از روی تشک بلند کرد و اون رو به عقب حرکت داد تا با‬
‫حرکات انگشتهای جونگکوک هماهنگ بشه‪.‬‬
‫بعد از انگشتکردن تهیونگ‪ ،‬جونگکوک انگشت سومش رو واردش‬

‫کرد‪ ،‬سرعت ضربههاش رو باال برد و به ارومی اونها رو داخلش‬
‫چرخوند‪ ،‬تا اینکه ناله و لرزش بدن تهیونگ جوابی که دنبالش بود‪،‬‬
‫بهش داد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬فاک‪ .‬همونجا‪ .‬دقیقا همونجا جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ به سختی نفس کشید و وقتی نوک انگشتهای جونگکوک‬

‫به نقطه حساسش کشیده شد‪ ،‬چشمهاش رو از لذت چرخوند‪.‬‬
‫‪937‬‬
‫بین احساس سرخوشی و هیجان‪ ،‬تهیونگ عضو سفت جونگکوک رو‬

‫پشت رونهاش احساس کرد و همین بهش یاداوری کرد که دقیقا چی‬
‫میخواست و به چه چیزی نیاز داشت‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬من امادهام‪ .‬میخوامت‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از اینکه جونگکوک به پروستاتش ضربه زد‪ ،‬بین نالههاش‬

‫گفت‪.‬‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ سری به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬میخوام ازت سواری بگیرم‪.‬‬
‫‪938‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬فاک‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬حرکت انگشتهاش رو متوقف کرد و اونها‬

‫رو با مالیمت از تهیونگ دراورد‪.‬‬
‫تهیونگ با غافلگیرکردن جونگکوک‪ ،‬روی تخت چرخید و پسر‬

‫موتیره رو هل داد‪ ،‬تا اینکه پشت پسر دیگه به تشک برخورد کرد‪.‬‬
‫تهیونگ پاش رو بلند کرد‪ ،‬کنار پهلوی جونگکوک گذاشت و محکم‬
‫گیرش انداخت‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ خم شد‪ ،‬دندونهاش رو در امتداد خط فک جونگکوک‬

‫کشید و عضوهاشون رو همزمان باهم مالید‪ ،‬جونگکوک غرید‪.‬‬
‫جونگکوک کمر باکسر خودش رو گرفت و با کمک تهیونگی که‬
‫دنبال بسته کاندوم بود‪ ،‬اخرین تکه لباسی که اونها رو از هم جدا‬
‫میکرد‪ ،‬دراورد‪ .‬دستهای یخ جونگکوک رونهای تهیونگ رو فشار‬
‫‪939‬‬
‫داد‪ ،‬درحالی که پسر مونقرهای کاندوم رو روی عضو تپنده پسر دیگه‬
‫کشید و با مقدار زیادی لوب‪ ،‬چندباری عضوش رو مالید‪.‬‬
‫تهیونگ باسنش رو بلند کرد‪ ،‬موقعیت بهتری پیدا کرد‪ ،‬دستش رو به‬
‫سمت عضو جونگکوک برد‪ ،‬نگهاش داشت و اون رو به سمت‬
‫ورودیاش هدایت کرد‪.‬‬
‫تهیونگ اهسته روی عضوش نشست‪ ،‬سعی کرد اخم صورتش که‬
‫بخاطر سوزش بود‪ ،‬نادیده بگیره و درعوض روی نوازش دست‬
‫جونگکوک روی رونهاش تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪.‬‬
‫وقتی روی عضوش نشست و باسنش به لگن جونگکوک چسبید‪،‬‬

‫صدای ناله جونگکوک رو شنید و همین کافی بود تا سوزش و درد‬
‫خفیفش به سرعت از بین بره‪.‬‬
‫‪940‬‬
‫همونطوری که تهیونگ به اون احساس عادت میکرد و عضو تپنده‬

‫جونگکوک حفرهاش رو پر میکرد‪ ،‬نگاهشون بهم برخورد کرد و پسر‬
‫مونقرهای میتونست قسم بخوره که همزمان بخاطر لذت و نگاهکردن‬
‫به عنبیههای تقریباً مشکی جونگکوک‪ ،‬سفیدی جلوی چشمهاش رو‬
‫گرفت‪ .‬احساس میکرد بدنش زیر نگاه شدیدش طوری داغ کرده بود‬
‫که دستهای سرد جونگکوک روی بدنش یک تضاد خوشایند بود‪.‬‬
‫جونگکوک بهش فشاری وارد نکرد و هیچ حرکتی انجام نداد‪ .‬برای‬
‫زمانی که تهیونگ نیاز داشت به عضوش عادت کنه‪ ،‬صبوری کرد و‬
‫همین باعث شد تهیونگ خم بشه و با مالیمت لبهاش رو روی‬
‫لبهای جونگکوک بذاره‪.‬‬
‫تهیونگ اهسته شروع به حرکت کرد‪ ،‬باسنش رو تکون داد و سرعت‬

‫اروم و ثابتی رو ایجاد کرد‪ .‬دستهای جونگکوک که روی کمرش‬
‫بود‪ ،‬کمک خوبی بود‪ ،‬نه تنها برای خنککردن پوست داغش‪ ،‬بلکه‬
‫برای اینکه بهش کمک میکرد حرکاتش بعد چند ثانیه سریعتر بشه‪.‬‬
‫‪941‬‬
‫ریتم بینقصی رو پیدا کردن که با اون باسن تهیونگ همزمان با لگن‬

‫جونگکوک حرکت میکرد‪ .‬هردوشون به شدت نفس نفس میزدن و‬
‫همزمان ناله میکردن‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ موقعیت خوبی رو پیدا کرد تا نقطه حساسی که‬

‫پروستاتش بود‪ ،‬تحریک بشه‪ ،‬ناله کرد و سرعت حرکاتش رو باال برد‬
‫تا عضو جونگکوک مکرراً به پروستاتش ضربه بزنه‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک سرش رو از روی تشک بلند کرد‪ ،‬باهاش رو در رو‬

‫شد و دندونهاش رو روی گلوی حساس تهیونگ کشید‪ ،‬تهیونگ‬
‫سرش رو به عقب پرتاب کرد‪ .‬تهیونگ بیرحمانه به پشت جونگکوک‬
‫چنگ زد و با ژست بعضی از نالههاش رو رها کرد‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪.‬‬
‫‪942‬‬
‫جونگکوک روی لبهای تهیونگ نفسی کشید‪ .‬بخاطر لذت زیادی‬

‫که هردوشون احساس میکردن‪ ،‬نمیتونست لبهای تهیونگ رو‬
‫ببوسه‪.‬‬
‫بینیهاشون به هم کشیده شد و نفسهاشون باهم ترکیب شد‪ ،‬درحالی‬

‫که تهیونگ با کمک ضربههای کنترل نشده جونگکوک‪ ،‬باال و پایین‬
‫میشد‪ .‬نه میتونست انکار کنه‪ ،‬نه میتونست تایید کنه که کامال اشفته‬
‫بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ بخاطر سوزش عضالت رونهاش‪ ،‬سرعت‬

‫حرکاتش رو کم کرد و جونگکوک متوجه شد‪ ،‬البته که متوجه شد‪.‬‬
‫‪-‬حاال من بهت کمک میکنم‪ .‬فقط‪ ...‬فقط ازش لذت ببر‪.‬‬
‫جونگکوک بین نالههاش گفت‪ ،‬لپهای باسن تهیونگ رو گرفت و‬

‫اونها رو از هم فاصله داد تا عضوش راحت واردش بشه‪.‬‬
‫‪943‬‬
‫تهیونگ تسلیم شد‪ ،‬بازوهاش رو محکم دور شونههای پهن‬

‫جونگکوک پیچید و دهنش رو به گوش پسر موتیره نزدیک کرد تا‬
‫نالههاش رو ازاد کنه‪ .‬به خوبی خبر داشت اون چیزی بود که‬
‫جونگکوک رو تحریک میکرد‪.‬‬
‫و تهیونگ با ضربه خاصی ناله بلندی کرد و چشمهاش رو از لذت‬

‫‪-‬نزدیکی‪ ،‬بیبی؟‬
‫جونگکوک بیخبر از اسمی که به زبون اورده بود‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫و تهیونگ توی ذهنش با تکرار جوری که زبون جونگکوک کلمه "‬

‫بیبی" رو تلفظ کرد‪ ،‬تقریبا اومد؛ کلمهای که فقط برای تهیونگ بود‪.‬‬
‫‪944‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬خیلی نزدیکم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دندونهاش رو ناشیانه به الله گوش جونگکوک‬

‫کشید‪ ،‬اما تهیونگ نیاز داشت ببوسه‪ ،‬گاز بگیره و بلیسه؛ هرکاری برای‬
‫ازادکردن هیجانی که درونش بود‪ ،‬انجام میداد‪.‬‬
‫گرمای شکمش شروع به انفجار کرد‪ .‬دیگه نمیتونست کنترلش کنه و‬

‫با چند تا ضربهی دقیق دیگه‪ ،‬دید تهیونگ درحالی که به کام رسید‪،‬‬
‫سفید شد و ناله بلندی توی فضا پیچید‪.‬‬
‫وقتی به ارگاسم رسید‪ ،‬تهیونگ میتونست عهد ببنده که ستارهها و‬

‫جهانهایی با متنوعترین و درخشانترین رنگها رو دید و بدنش کامال‬
‫سست و بیحس شد‪ .‬سرخوشی توی بدنش پیچید‪ ،‬درحالی که اخرین‬
‫ضربات جونگکوک بهش برخورد کرد تا اون هم به همون لحظه داغ و‬
‫اتشین برسه‪.‬‬
‫‪945‬‬
‫جونگکوک هم با ناله بلندی که روی لبهای تهیونگ ازادش کرد‪ ،‬به‬

‫کام رسید و تهیونگ هم با باالترین لذت و رضایت توی جهان اون رو‬
‫بلعید‪ .‬تهیونگ کاندوم رو دربرابر دیوارهاش و همچنین کامش که روی‬
‫شکمش ریخت‪ ،‬احساس کرد‪ ،‬اما همچنان به بغلکردن جونگکوک‬
‫ادامه داد و احساس کرد نفسهاشون اروم گرفت‪.‬‬
‫نگاه شدید‪ ،‬اما براق جونگکوک با نگاه تهیونگ برخورد کرد‪ .‬وقتی‬
‫جونگکوک خم شد و لبهای متورم و خیس از بزاقش رو برای بوسه‬
‫اروم و بیحالی روی لبهای تهیونگ گذاشت‪ ،‬چشمهای انسان بسته‬
‫شد‪.‬‬
‫جونگکوک نوک انگشتهاش رو روی پهلوی تهیونگ و درامتداد‬

‫دندههاش کشید‪ ،‬تا اینکه به باسنش رسید‪ ،‬بهش کمک کرد عضوش‬
‫رو خارج کنه و بعد تهیونگ رو به پشت روی تشک خوابوند‪.‬‬
‫‪946‬‬
‫تهیونگ که همچنان توی لحظات هیجانزدهاش گم شده بود‪ ،‬از اینکه‬

‫جونگکوک یکی از کشوهای میزش رو باز کرد و یک بسته دستمال‬
‫مرطوب نو دراورد‪ ،‬تعجب کرد‪.‬‬
‫‪-‬این دفعه اماده اومدم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ از کیوتیاش خندید‪.‬‬
‫جونگکوک با برداشتن دستمال مرطوب‪ ،‬شکم و ورودی تهیونگ رو‬

‫پاک کرد‪ ،‬تا اینکه هیچ اثری از مایع سفید و چسبناک نموند‪ .‬همون‬
‫لحظه دستمال دیگهای روی شکم خودش کشید‪ ،‬کاندوم رو دراورد‪،‬‬
‫اون رو گره زد و همراه با دستمالهای کثیف توی سطل زباله کوچیکی‬
‫که گوشه اتاق بود‪ ،‬انداخت‪.‬‬
‫تهیونگ به پهلو دراز کشید و جونگکوک هم به پشت خوابید‪.‬‬
‫‪947‬‬
‫تهیونگ ریسک کرد و دستش رو دراز کرد تا پوست سرد‬

‫جونگکوک رو لمس کنه و وقتی پسر دیگه دستش رو کنار نزد‪،‬‬
‫تهیونگ اونقدری شجاع شد تا الگوهای رندومی رو از ارنج‬
‫جونگکوک تا کف دستش بکشه‪.‬‬
‫‪-‬این‪ ...‬این برات خوب بود؟‬
‫تهیونگ با تردید پرسید و با خودش فکر کرد چرا جونگکوک اینقدر‬

‫ساکت بود و توی افکارش گم شده بود‪.‬‬
‫جونگکوک سرش رو چرخوند و به تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬خوبه‪ .‬هوم‪...‬‬
‫‪948‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لب پایینش رو گزید‪ ،‬از نگاه نافذ جونگکوک فرار‬
‫کرد و درعوض به انگشتهاش که همچنان پوست دست جونگکوک‬
‫رو نوازش میکردن‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬عالیه‪ .‬اره‪ ،‬عالیه‪ .‬برای منم خوب بود‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬توی افکارش گم شد و حتی متوجه لبخندی که روی‬

‫لبهای جونگکوک نقش بست‪ ،‬نشد‪.‬‬
‫‪-‬گرسنهای؟‬
‫جونگکوک یکدفعه پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ اخم کرد و از تغییر ناگهانی موضوع گیج شد‪ ،‬اما بعدش‬
‫صدای قاروقور شکمش رو شنید و گونهاش رنگ گرفت‪.‬‬
‫‪949‬‬
‫چقدر سکسی‪ ،‬تهیونگ‪ .‬چقدر سکسی‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد و‬

‫از لحاظ ذهنی خودش رو تنبیه کرد و روی صورتش کوبید‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫‪-‬نه؟‬
‫‪-‬شکمت چیز دیگهای میگه‪.‬‬
‫‪-‬ببینم قدرت شنواییت مثل خفاشه؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند و شکمش رو مالید تا معده پر‬

‫سروصداش رو اروم کنه‪.‬‬
‫‪950‬‬
‫چشمهای جونگکوک گشاد شد‪ ،‬اما بعد جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬یه چیزی مثل این‪ ،‬ولی میدونم که ناهار نخوردی‪ .‬منظورم اینه‬
‫که‪ ...‬غیرممکنه‪ .‬خودت گفتی که صبح سر کاراموزی بودی‪ ...‬صبر‬
‫کن‪ ،‬درموردش بهم نگفتی‪ .‬تونستی یکی رو پیدا کنی که بهت حقوق‬
‫بده؟‬
‫تهیونگ درحالی که ابروهاش رو با تعجب تا پیشونیاش باال برد‪،‬‬

‫‪-‬اره‪ ،‬پیدا کردم‪ .‬دوشنبه هفته پیش شروع کردم‪.‬‬
‫تهیونگ قطعا انتظار نداشت جونگکوک جزئیات کوچیکی که هفتهها‬

‫پیش بهش گفت‪ ،‬به یاد بیاره‪ ،‬مخصوصا جزئیاتی که درمورد سکس‬
‫‪951‬‬
‫‪-‬اوه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬این خوبه‪ .‬هوم‪ ...‬بهم نگفته بودی‪.‬‬
‫‪-‬چرا باید میگفتم؟‬
‫تهیونگ پرسید و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬زیاد توی وضعیت خوبی نبودیم‪...‬‬
‫‪-‬و االن؟‬
‫‪952‬‬
‫جونگکوک فورا پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ نگاهش رو از بازوی جونگکوک گرفت و درعوض به‬

‫چشمهای قهوهایش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬و االن چی؟‬
‫تهیونگ پرسید و این بار‪ ،‬این جونگکوک بود که به طرز عجیبی از‬
‫نگاه تهیونگ فرار کرد‪ ،‬طوری که انگار نمیتونست همزمان اون‬
‫کلمات رو به زبون بیاره و تماس چشمیاش رو حفظ کنه‪.‬‬
‫‪-‬االن توی وضعیت خوبی هستیم؟‬
‫اوه‪.‬‬
‫‪953‬‬
‫این‪ ...‬این یعنی چی؟‬
‫میخواد باهام توی وضعیت خوبی باشه؟‬
‫خفه شو‪ ،‬تهیونگ‪ .‬خفه شو‪.‬‬
‫این هیچ معنیای نداره‪.‬‬
‫فقط‪ ...‬فقط اروم بگیر‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم‪ .‬اره‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫‪954‬‬
‫‪-‬و خودت چی فکر میکنی؟‬
‫جونگکوک خم شد‪ ،‬یک تار موی نقرهای و سرکش رو از پیشونی‬

‫تهیونگ کنار زد و اون رو پشت گوشش زد‪.‬‬
‫‪-‬منم همینطور فکر میکنم‪.‬‬
‫به نظر میرسید قلب تهیونگ یک ضربان رد کرد‪ .‬برای کارهای‬

‫محبتامیز‪ ،‬برای حرفهاش‪ ،‬برای جوری که جونگکوک بهش خیره‬
‫شده بود‪ ،‬برای جوری که خم شد و تهیونگ رو با مالیمت بوسید‪.‬‬
‫‪955‬‬
‫تهیونگ نمیدونست استقامت کافی برای دوییدن داشت تا دنبال قلبش‬

‫که به وضوح میخواست از قفسه سینهاش فرار کنه‪ ،‬بره یا نه‪.‬‬
‫اما این رو میدونست که نمیتونست اهمیت زیادی به این موضوع بده‪.‬‬
‫این رو میدونست‪.‬‬
‫قبل از اینکه زیادی درگیرش بشه‪ ،‬جونگکوک پرسید‪:‬‬
‫‪-‬میخوای چیزی برات سفارش بدم که بخوری؟‬
‫اگه اینقدر دوستداشتنی و شیرین باشی‪ ،‬فقط همه چیز رو برام‬

‫سختتر میکنی‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد‪ ،‬اما البته که با صدای‬
‫بلند اون رو به زبون نیاورد‪.‬‬
‫‪956‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬الزم نیست این کار رو کنی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬خمیازهای کشید و احساس کرد که خستگی بعد از‬

‫ارگاسم به بدنش غلبه کرد‪.‬‬
‫‪-‬میشه فقط‪ ...‬میشه فقط برای چند دقیقه اینجا بمونم؟ یک چرت‪ ...‬پنج‬
‫دقیقهای‪ .‬این چیزیه که نیاز دارم‪.‬‬
‫‪-‬من فکر میکنم که باید یه چیزی بخوری‪ ،‬ته‪.‬‬
‫جونگکوک بهش پیشنهاد داد و تهیونگ با شنیدن اون اسم دوباره‬

‫ذوب شد‪.‬‬
‫‪-‬اینجوری میخوای از اتاقت بیرونم کنی؟‬
‫‪957‬‬
‫تهیونگ بین خندههاش پرسید‪ ،‬اما در حقیقت‪ ،‬سینهاش با احتمال اینکه‬

‫دلیل اصرار جونگکوک همین بود‪ ،‬منقبض شد‪.‬‬
‫‪-‬نه!‬
‫جونگکوک اونقدری سریع و بلند جواب داد که تهیونگ روی تخت‬

‫پرید و چشمهاش رو با ترس باز کرد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه که‪ ...‬نه‪.‬‬
‫‪-‬مجبور نیستی بری‪ ،‬البته اگه خودت میخوای‪ .‬من فقط نمیخوام از‬
‫گرسنگی بمیری‪ .‬احتماال بعدش یونگی فکر میکنه که من کشتمت‪.‬‬
‫‪-‬گاهی اوقات واقعا مسخره میشی‪.‬‬
‫‪958‬‬
‫تهیونگ گفت و خندید‪ .‬جونگکوک هم روی تخت به پهلو چرخید و‬

‫اجازه داد گوشه لبهاش باال بره‪.‬‬
‫‪-‬ولی بهت قول میدم که ناهار بخورم‪ .‬نامجون احتماال یک چیزی برام‬
‫اماده کرده‪ .‬راستی‪ ...‬باید نگران شده باشه که هنوز نرسیدم‪ .‬بهش گفتم‬
‫که ساعت یک و نیم از ازمایشگاه بیرون اومدم‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬درسته‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬با حالت ناامیدی به پایین نگاه کرد و با پاش که‬
‫همچنان جوراب داشت‪ ،‬روی ملحفه دایرههایی کشید‪.‬‬
‫تهیونگ اخم کرد‪ ،‬واکنش جونگکوک رو درک نمیکرد‪.‬‬
‫‪959‬‬
‫‪-‬ولی اشکالی نداره‪ .‬میتونم یکم بیشتر اینجا بمونم‪ .‬اصال بعید بدونم‬
‫که بدنم جون داشته باشه که بلند بشه‪ ،‬یا باسنم‪...‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و طوری که انگار جادویی بود‪ ،‬وقتی سرجاش تکون‬
‫خورد‪ ،‬دردی به ستون فقراتش هجوم برد و تهیونگ نتونست جلوی‬
‫دردی که روی صورتش به وجود اومد‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪-‬حالت خوبه؟‬
‫جونگکوک با نگرانی پرسید و دستهاش رو پایین کمر تهیونگ‬

‫گذاشت‪ ،‬طوری که انگار میخواست به تسکین دردش کمک کنه‪.‬‬
‫‪-‬باسنم رو داغون کردی‪ .‬نمیدونم که بتونم دوباره راه برم یا نه‪.‬‬
‫‪960‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با اغراق اهی کشید و بعد به حالت بیش از حد نگران‬
‫جونگکوک خندید‪.‬‬
‫‪-‬درد داره؟ باسنت بخاطر سکس درد میکنه؟‬
‫جونگکوک پرسید و سوالش تهیونگ رو گیج کرد‪.‬‬
‫مگه قبال با بقیه سکس نداشته؟‬
‫‪-‬معلومه که درد میکنه‪ .‬دیکت رو توم کردی‪.‬‬
‫‪961‬‬
‫‪-‬بقیه ادمهایی که باهاشون سکس داشتی‪ ،‬تا حاال بهت اعتراض نکردن؟‬
‫به نظر میرسید جونگکوک توی افکارش گم شد‪ ،‬اما تهیونگ‬

‫اصراری نکرد و درعوض با کنجکاوی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫تا اینکه جونگکوک گلوش رو صاف کرد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬چرا‪ ،‬معلومه که اعتراض کردن‪ .‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ با حالت مشکوکی بهش خیره شد‪ ،‬اما درنهایت اون موضوع‬
‫رو نادیده گرفت‪.‬‬
‫‪-‬این یعنی میتونم بدون ترس از اینکه بدون یک دست یا پا بیدار بشم‪،‬‬
‫توی تختت یه چرت ده دقیقهای بزنم؟‬
‫‪962‬‬
‫‪-‬ده؟ ولی قبلش گفتی فقط پنج دقیقه‪.‬‬
‫‪-‬شاید هم پونزده دقیقه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونه رو باال انداخت و انگشتش رو روی خط فک‬

‫‪-‬داری شانست رو امتحان میکنی‪.‬‬
‫علیرغم حرفهای جونگکوک‪ ،‬حرکاتش متناقض بود‪ .‬بالش رو از زیر‬

‫سرش برداشت و درعوض به تهیونگ داد تا کامال بتونه استراحت کنه‪.‬‬
‫بعد‪ ،‬لحاف رو باال کشید و کمر تهیونگ رو پوشوند‪ .‬با نوک‬
‫‪963‬‬
‫انگشتهاش الگوی دایرهای شکلی روی پهلوی تهیونگ کشید و‬

‫باعث شد خواب شدیدتر بهش غلبه کنه‪.‬‬
‫با وجود اینکه بعد از ظهر بود‪ ،‬چشمهای تهیونگ به خودشون اجازه‬
‫دادن بسته بشن و با گرما و رضایتی که سکس و جونگکوک بهش‬
‫دادن‪ ،‬سنگین شدن‪ .‬طولی نکشید تا اینکه بدنش کامال اروم گرفت و‬
‫ذهنش با مه بزرگی پر شد‪.‬‬
‫و به همین دلیل بود که تهیونگ شک داشت که کامال خواب بود و‬

‫داشت خواب میدید یا نه‪ ،‬اما میتونست قسم بخوره که دستی به‬
‫ارومی گونهاش رو لمس کرد و زمزمه نامحسوس و کوتاهی رو شنید‪:‬‬
‫‪-‬دلم برات تنگ شده بود‪.‬‬
‫‪964‬‬
‫‪CH 17‬‬
‫‪-‬چقدر دیگه طول میکشه؟‬
‫جونگکوک غر زد و برای فرارکردن از دستهای تهیونگ که‬

‫میخواست دهنش رو بپوشونه‪ ،‬روی تخت چرخید‪.‬‬
‫‪-‬هیس! جونگکوک! بهت هشدار دادم که امروز قراره سرم با کنفرانس‬

‫زیست مولکولی و ژنتیک شلوغ باشه‪ .‬به هرحال خودت خواستی که‬
‫بیای‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و لپتاپش رو روی پاهاش تنظیم کرد‪.‬‬
‫‪-‬و هنوز چهل دقیقه مونده‪.‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و جونگکوک درجواب بلندتر غر زد‪.‬‬
‫‪965‬‬
‫‪-‬اگه خیلی حوصلهات سر رفته‪ ،‬میتونی بری‪ .‬اگه بخوای عصر میام‬
‫میبینمت‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد‪.‬‬
‫جونگکوک با بندهای هودیاش بازی میکرد و حتی متوجه نشد‬

‫لبهاش رو اویزون کرده بود‪ ،‬تا اینکه تهیونگ باالخره توجهاش رو از‬
‫لپتاپ لعنتیاش گرفت‪ ،‬به سمت جونگکوک خم شد و بوسه پر‬
‫سروصدا‪ ،‬کوتاه و خیسی روی لبهای اویزونش گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک از بزاق زیادی که تهیونگ روی لبهاش گذاشت‪،‬‬

‫صورتش رو جمع کرد‪ ،‬درحالی که پسر دیگه خندید‪.‬‬
‫‪-‬چرا نمیتونم بمونم؟ قول میدم که صدام درنیاد‪.‬‬
‫‪966‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬ده دقیقه پیش همین رو گفتی و ببین االن به کجا رسیدیم‪.‬‬
‫‪-‬این دفعه جدی میگم‪ .‬درست رفتار میکنم‪ .‬قول میدم‪.‬‬
‫جونگکوک قسم خورد‪ ،‬انگشتهای اشارهاش رو نزدیک دهنش برد و‬

‫اونها رو بوسید تا قول و وعدهای که داد‪ ،‬مهروموم کنه‪.‬‬
‫تهیونگ با حالت مشکوکی بهش نگاه کرد‪ ،‬طوری که انگار شک‬

‫داشت جونگکوک درست رفتار کنه‪ ،‬اما درنهایت اهی از شکست‬
‫کشید و گفت‪:‬‬
‫‪-‬نمیدونم چرا اینقدر اصرار میکنی‪ .‬شاید یه چیزی توی استینت‬
‫‪967‬‬
‫داری‪ .‬ولی بهت یه شانس دیگه میدم‪ .‬االن هم خفه شو چون این‬
‫کنفرانس خیلی جالبه!‬
‫من چیزی توی استینم ندارم‪ .‬فقط میخواستم کنارت باشم‪.‬‬

‫جونگکوک با خودش فکر کرد و درکمال تعجب به افکارش اجازه‬
‫داد بدون هیچ ترسی وارد ذهنش بشه‪.‬‬
‫شاید به این دلیل که ترس به اندازۀ احساسی که اون لحظه سینهاش رو‬
‫پر میکرد‪ ،‬بزرگ یا قوی نبود‪ .‬جونگکوک به تهیونگی خیره شد که با‬
‫ابروهای گره خورده و بامزهاش‪ ،‬لبهای جدا شده و نوک زبونش که‬
‫بیرون زده بود‪ ،‬تمرکز کرده بود‪ ،‬دیوانهوار هرچیزی رو توی دفترش‬
‫مینوشت و به زیستشناس یا هرکسی که کنفرانس میداد‪ ،‬گوش‬
‫وقتی جونگکوک حدود یک ساعت پیش جلوی درخوابگاهش‬

‫پیداش شد‪ ،‬حتی بعد از اینکه تهیونگ دیشب بهش گفت که امروز‬
‫‪968‬‬
‫قرار بود اون کنفرانس رو داشته باشه‪ ،‬قصد نداشت که باهاش سکس‬
‫داشته باشه‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬اره‪ ،‬باید اعتراف میکرد که سکس با تهیونگ فوقالعاده‬

‫بود‪ .‬تجربهاش متفاوت بود‪ ،‬کامال متفاوتتر از زمانهای دیگه‪ ،‬اما با‬
‫وجود این‪ ،‬جونگکوک اینقدر درگیر سکس نبود‪.‬‬
‫حقیقت اینه که جونگکوک توی اتاقش درحال خوندن اناتومی و‬

‫فیزیولوژی‪ ،‬به ویژه عضالت صورت انسانها بود که عکسهای کتابچه‬
‫عضالت اطراف دهن اون رو یاد لبهای تهیونگ انداخت و با اون‪،‬‬
‫میلش به بوسیدن تهیونگ براش غیرقابل کنترل شد‪.‬‬
‫جونگکوک همچنان سعی کرد دوباره روی درسهاش تمرکز کنه‪ ،‬اما‬
‫فایدهای نداشت‪.‬‬
‫‪969‬‬
‫بعد با امید اینکه حواسش با بازی اورواچ پرت بشه‪ ،‬به اتاق یونگی‬
‫رفت‪ ،‬اما هماتاقیش خونه نبود و احتماال از بعد از ظهر یکشنبهاش توی‬
‫کتابخونه لذت میبرد یا با دوستها یا خانوادهاش بود‪.‬‬
‫و این اخرین محرک برای جونگکوک بود تا با عجله کتونیهای لنگه‬

‫به لنگه پاش کنه و از خوابگاهش بیرون بره تا زنگ در شماره ‪ 64‬رو‬
‫این نامجون بود که با هودی ابی تیره و شلوار روشن‪ ،‬با سردرگمی و‬
‫بدون هیچ درکی در خوابگاه رو باز کرد‪ ،‬اما قبل از اینکه پسر با چال‬
‫لپش بتونه بپرسه که چرا جونگکوک با صدای کرکنندهای به در چوبی‬
‫و قدیمی میکوبید‪ ،‬خوناشام از کنارش رد شد و با لجبازی به سمت‬
‫تنها اتاق اون خوابگاه یا ساختمون که میشناخت‪ ،‬رفت‪.‬‬
‫به محض اینکه بدون درزدن‪ ،‬در اتاقی که پوستر مولکول دیانای (که‬
‫فقط کار تهیونگ بود) ازش اویزون بود‪ ،‬باز کرد‪ ،‬با تهیونگی رو به رو‬
‫‪970‬‬
‫شد که همچنان لباس خواب پوشیده بود‪ .‬لباس خوابش ابی راه راه با‬
‫قلبهای قرمز بود و این‪ ،‬همراه با صورت متعجب‪ ،‬ورم کرده و‬
‫دوستداشتنیاش باعث شد جونگکوک گونههاش رو فشار بده و‬
‫درحد مرگ تهیونگ رو ببوسه‪.‬‬
‫غافلگیریاش باعث شد تهیونگ به خودش اجازه بده توسط بدن‬

‫جونگکوک که کامال بهش چسبیده بود‪ ،‬عقب بره‪ ،‬تا اینکه انسان روی‬
‫تخت نشست و جونگکوک با درموندگی و بدون اینکه لبهاشون رو‬
‫از هم جدا کنه‪ ،‬روی پاهای تهیونگ نشست‪.‬‬
‫‪-‬وات د فاک‪ ،‬جونگکوک؟ بذار نفس بکشم‪.‬‬
‫تهیونگ بین بوسههای گرسنهاش‪ ،‬روی لبهای جونگکوک زمزمه‬

‫کرد و این رو بهش یاداوری کرد‪ ،‬با وجود اینکه جونگکوک مثل‬
‫انسان نیازی به نفسکشیدن نداشت‪.‬‬
‫‪971‬‬
‫جونگکوک با بوسه سبکی از لبهای تهیونگ خدافظی کرد و برای‬

‫چند ثانیه‪ ،‬خودش رو عقب کشید و دستهای بزرگ‪ ،‬اما درعین حال‬
‫نرم و ظریف تهیونگ که رونهاش رو گرفت‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬این چی بود؟‬
‫تهیونگ بین خندههاش پرسید و شت‪.‬‬
‫جونگکوک کامال مطمئن بود که به فاک رفته بود‪ .‬صدای خنده زیبای‬
‫تهیونگ که دربرابر دندههاش میلرزید‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫جونگکوک با معصومیت پرسید‪.‬‬
‫‪972‬‬
‫‪-‬حملهات به لبهام‪ .‬انتظار نداشتم که پیدات بشه‪ .‬قراره همون‬

‫کنفرانسی که بهت گفتم‪ ،‬ببینم‪ ،‬یادته؟ نمیتونم االن سکس داشته‬
‫تهیونگ طوری توضیح داد که انگار جونگکوک هرچیزی که از دهن‬

‫انسان خارج میشد‪ ،‬به یاد نداشت‪.‬‬
‫میدونم‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد‪ .‬میدونم کنفرانس داری و‬

‫نمیخوام االن باهات سکس داشته باشم‪ .‬فقط به شدت میخواستم‬
‫ببوسمت‪ ،‬هنوز هم میخوام‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش فکر کرد‪ ،‬اما چیزی به زبون نیاورد‪.‬‬
‫‪973‬‬
‫جونگکوک درعوض گفت‪.‬‬
‫‪-‬میشه به هرحال اینجا بمونم؟ مثال ممکنه یه وقت اون کنفرانسها که‬
‫قراره ببینی‪ ،‬برات خستهکننده بشه و به یکم کمک نیاز داشته باشی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و عضو تهیونگ رو مالید تا روی حرفش تاکید کنه‪.‬‬

‫درجواب ضربهای به رونش برخورد کرد‪.‬‬
‫‪-‬بسه‪ ،‬تاثیر بدی روم میذاری!‬
‫تهیونگ گفت و دستهای جونگکوک رو پشتش قفل کرد‪ ،‬طوری‬

‫که انگار اگه خوناشام میخواست‪ ،‬نمیتونست دستهاش رو ازاد‬
‫کنه‪ ،‬اما خب‪ ،‬نمیخواست که ازاد کنه‪.‬‬
‫‪974‬‬
‫‪-‬هوم‪ .‬من که فکر نمیکنم کنفرانس خستهکننده باشه ولی میتونی‬

‫بمونی‪ .‬ولی!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با صدای بلندی داد زد و باعث شد گوشهای حساس‬

‫جونگکوک از درد به گریه بیفتن‪ .‬انسان انگشتش رو به سینه‬
‫جونگکوک فشار داد و اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬یک شرط دارم‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید‪ .‬ناخوداگاه با موهای نقرهای تهیونگ که‬

‫شبیه ابر بود‪ ،‬بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬شرطت چیه؟‬
‫‪-‬باید ساکت بمونی و رومخم نباشی تا حواسم پرت نشه‪.‬‬
‫‪975‬‬
‫‪-‬من؟ حواست رو پرت کنم؟ و رومخ باشم؟‬
‫جونگکوک پرسید و خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬هیچوقت‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و پوزخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬تا شروع کنفرانس چقدر مونده؟‬
‫جونگکوک پرسید و به ساعت مچی چرمش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬تقریبا پونزده دقیقه‪ .‬چرا؟‬
‫‪976‬‬
‫تهیونگ پرسید و با حالت مشکوکی به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬میشه منم شرط داشته باشم؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬دستهاش رو به سمت لباس خواب تهیونگ برد‬

‫و عضالت شکم تهیونگ که با لمسش منقبض شد‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬شرط‪ ...‬شرطت چیه؟‬
‫تهیونگ با صدای واضحتری پرسید‪.‬‬
‫و اینجوری شد که اونها پونزده دقیقه تا شروع کنفرانس‪ ،‬مشغول‬

‫بوسیدن بودن‪.‬‬
‫‪977‬‬
‫جونگکوک خرخر ارومی کرد و این واقعیت رو قبول کرد که وقتی‬

‫موضوع ژن‪ ،‬دیانای‪ ،‬مولکول و چیزهای زیستشناسی بود‪،‬‬
‫نمیتونست توجه تهیونگ رو جلب کنه‪ .‬باسنش رو از روی تخت بلند‬
‫کرد و گوشیاش رو از جیب پشتی شلوارش دراورد‪.‬‬
‫جونگکوک برنامه داشت تا زمانی که کنفرانس سی دقیقه دیگه تموم‬

‫میشد‪ ،‬خودش رو با بازی ویدیویی یا دیدن ویدیو سرگرم کنه‪ ،‬اما به‬
‫نظر میرسید برنامهای با پس زمینه سبز و لوگوی سفید سعی داشت‬
‫توجهاش رو جلب کنه‪ ،‬اون برنامه و احساسات سردرگم و‬
‫عجیبغریبی که توی سر و سینهاش بود‪.‬‬
‫جونگکوک از پهلو به تهیونگ نگاه کرد تا مطمئن بشه حواسش با‬

‫هرچیزی که اون طرف لپتاپ صحبت میکرد‪ ،‬پرت شده بود و بعد‬
‫صفحه چتش با بهترین دوستش رو باز کرد‪.‬‬
‫‪978‬‬
‫هی‪.‬‬
‫بعد از ظهر توی کره به این معنی بود که توی ایتالیا صبح زود بود‪ ،‬پس‬
‫امیدوار بود که جیمین جوابش رو بده‪.‬‬
‫جونگکوک ناخوداگاه به قلبهایی که روی لباس خواب تهیونگ بود‪،‬‬

‫نگاه کرد و وقتی گوشیاش چند دقیقه بعد روی شکمش لرزید‪ ،‬شوکه‬
‫شد‪.‬‬
‫جیمین‬
‫دارم درست میبینم؟؟‬
‫یا دارم خواب میبینم؟‬
‫بهترین دوستم اول بهم پیام داده؟‬
‫اره‪ ،‬دارم خواب میبینم‪.‬‬
‫‪979‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو چرخوند و با انگشتهاش روی صفحه‬

‫گوشی ضربه زد تا پیام دیگهای تایپ کنه‪.‬‬
‫خیلی بامزهای‪.‬‬
‫دیگه بهت پیام نمیدم‪.‬‬
‫جیمین‬
‫نه!!‬
‫داشتم شوخی میکردم!!‬
‫چیزی میخوای؟‬
‫نه؟‬
‫جیمین‬
‫*اموجی چرخوندن چشم*‬
‫بهم پیام دادی چون؟‬
‫‪980‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید و باعث شد تهیونگ توجهاش رو از‬

‫دفترش بگیره و به خوناشام بده‪ .‬با حالت سوالبرانگیزی بهش نگاه‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی نیست‪.‬‬
‫اره‬
‫نمیشه دلم برای بهترین دوستم تنگ بشه؟‬
‫جیمین‬
‫خیلی خب‪ ،‬گوک‪.‬‬
‫زود باش‪.‬‬
‫بگو چی میخوای‪.‬‬
‫‪981‬‬
‫انگشتهای شست جونگکوک مردد شدن و روی صفحه گوشی ثابت‬

‫موندن‪.‬‬
‫ناخوداگاه‪ ،‬میدونست که از جیمین راهنمایی میخواست‪ ،‬اما درعین‬

‫حال‪ ،‬این یعنی واقعیاش میکرد و جونگکوک نمیدونست برای‬
‫مقابلهکردن با اطالعات جدید و احساساتی که مدام به سینه و ذهنش‬
‫هجوم میبرد‪ ،‬اماده بود یا نه‪.‬‬
‫نمیدونست این اصال معنی خاصی داشت یا نه‪.‬‬
‫اما کی بهتر از جیمین که بهترین دوستش بود‪ ،‬بهش گوش میداد؟‬
‫این یعنی چی‪...‬‬
‫وقتی مدام میخوای کنار یه نفر باشی؟‬
‫‪982‬‬
‫مثال‪24/7 ...‬‬
‫البته برای مثال‪.‬‬
‫این رو توی یه انیمه دیدم‪.‬‬
‫‪LOL‬‬
‫جیمین‬
‫اوه‪ ،‬جونگکوک‪...‬‬
‫جونگکوک متوجه نمیشد چرا مضطرب شد‪ ،‬اما به عنوان یک‬

‫خوناشام‪ ،‬قلبش تندتر از حد معمول تپید‪.‬‬
‫چیه؟‬
‫موضوع جدیه‪ ،‬مگه نه؟‬
‫میدونستم‪.‬‬
‫شک کردم که شاید یک مریضی خوناشامی یا چیزی باشه‪.‬‬
‫‪983‬‬
‫جیمین‬
‫نه‪ .‬جدی نیست‪ .‬مریض هم نیستی‪.‬‬
‫منظورم اینه‪ ...‬به عنوان قدرتمندترین خوناشام تاریخ‬
‫باید بدونی که تنها مریضیای که میگیریم دبولزای خونیه‪.‬‬
‫حاال هرچی‪.‬‬
‫ولی چیزی که دچارشی‬
‫منظورم اینه چیزی که اون فرد فرضی دچارشه‬
‫صبر کن‪ ،‬مگه شخصیت انیمه نبود؟‬
‫هرچی‬
‫این یعنی‬
‫*اموجی با چشمهای قلبی* *اموجی قلب*‬
‫چی؟ این یعنی چی؟ جونگکوک با خودش فکر کرد و ناخوداگاه‬

‫اخمی کرد‪.‬‬
‫‪984‬‬
‫من نمیدونم چطوری اموجیها رو بخونم‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫جیمین‬
‫لطفا جونگکوک‪.‬‬
‫نیازی نیست نقاشی بکشم که همه متوجه بشن‬
‫وقتی میخوای ‪ 24/7‬کنار کسی باشی‬
‫این فقط میتونه به این معنی باشه که از اون فرد خوشت میاد‪.‬‬
‫یعنی‪ ...‬عاشقانه‪.‬‬
‫گوشی از انگشتهای لرزون جونگکوک سر خورد و با صدای بلندی‬

‫روی سینهاش افتاد‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ با اخمی بهش نگاه کرد‪ ،‬با عجله گوشیاش رو برداشت‪.‬‬
‫‪985‬‬
‫از اون شخص خوشم میاد؟‬
‫نمیشه فقط جذابیت باشه؟‬
‫جیمین‬
‫خب‬
‫اره حتما‬
‫اگه خواستهی این فرد فرضی فقط داشتن سکسه‬
‫اره‬
‫موقعیت اون فرد فرضی همینه؟‬
‫یا میخواد اون فرد رو ببوسه‪ ،‬بغل کنه و حرف بزنه یا کنارش باشه؟‬
‫جونگکوک گوشیاش رو خاموش کرد تا فکر کنه‪ .‬سعی کرد خودش‬

‫رو توی موقعیتهایی که جیمین توضیح داد‪ ،‬تصور کنه و‪...‬‬
‫‪986‬‬
‫شت‪.‬‬
‫فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪.‬‬
‫نفس بکش‪ ،‬جونگکوک‪ .‬نفس بکش‪.‬‬
‫این هیچ معنیای نداره‪.‬‬
‫این فقط نظر جیمینه‪.‬‬
‫چیز بیشتری نیست‪.‬‬
‫باید برم‪.‬‬
‫بعدا باهات حرف میزنم‪.‬‬
‫گوشیاش بیوقفه میلرزید‪ ،‬احتماال پیامها و حتی تماس بیشتری از‬

‫طرف جیمین داشت‪ ،‬اما جونگکوک قدرت جوابدادن نداشت‪.‬‬
‫احساس میکرد تنگی نفس گرفته بود‪.‬‬
‫‪987‬‬
‫درست زمانی که اماده میشد از تخت انسان بلند بشه و به سمت‬

‫خوابگاه خودش فرار کنه‪ ،‬تهیونگ لپتاپش رو بست‪ ،‬اون رو روی‬
‫زمین گذاشت‪ ،‬به سمت جونگکوک چرخید و گردنش رو گرفت‪.‬‬
‫وقتی همدیگه رو میبوسیدن‪ ،‬جونگکوک همیشه به طور غریزی کمر‬

‫ظریف تهیونگ رو میگرفت‪ ،‬اما این بار‪ ،‬حرفهای جیمین توی‬
‫سرش پخش شد و باعث شد لبها و دستهاش دریک ثانیه از‬
‫تهیونگ فاصله بگیرن‪.‬‬
‫‪-‬کنفرانست چی شد؟‬
‫جونگکوک با صدای بیتفاوتی پرسید‪.‬‬
‫چه تهیونگ متوجه شد مود جونگکوک عوض شد‪ ،‬چه نه‪ ،‬انسان‬
‫چیزی درموردش نگفت‪.‬‬
‫‪988‬‬
‫‪-‬تموم شد‪ .‬منظورم اینه االن قراره سوال و جواب داشته باشن‪ ،‬ولی هیچ‬
‫شکی ندارم‪ ...‬پس‪ ،‬ویدیو کال رو زودتر تموم کردم و از اونجایی که‬
‫قول دادی خوب رفتار کنی‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و انگشتش رو روی سینه جونگکوک کشید‪.‬‬
‫‪-‬با خودم فکر کردم که بهت جایزه بدم‪.‬‬
‫تهیونگ با لبخندی گفت و جلو رفت تا دوباره جونگکوک رو ببوسه‪،‬‬

‫اما پسر موتیره صورتش رو چرخوند‪.‬‬
‫جونگکوک با فکر کردن به اینکه حرف جیمین میتونست دروغ باشه‪،‬‬

‫زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬باید برم‪.‬‬
‫‪989‬‬
‫دستهای تهیونگ گردن جونگکوک رو رها کرد‪.‬‬
‫‪-‬داری‪ ...‬داری میری؟ االن؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک عاجزانه تالش کرد ناامیدیای که توی‬

‫صدای پسر مونقرهای بود‪ ،‬نشنوه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و ایستاد‪ .‬از اینکه تخت تهیونگ کنار دیوار‬
‫نبود و بهش اجازه میداد بدون لمسکردن تهیونگ بلند بشه‪ ،‬ممنون‬
‫بود‪ .‬نمیدونست اگه دوباره لمسش میکرد‪ ،‬میتونست جلوی خودش‬
‫رو بگیره یا نه‪.‬‬
‫‪-‬باید برم درس بخونم‪ .‬امتحان اناتومی دارم این هفته‪.‬‬
‫‪990‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬باشه‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫تهیونگ تکرار کرد‪ ،‬سری تکون داد‪ ،‬دستی روی ملحفه تخت کشید و‬
‫به جای نگاهکردن به جونگکوک‪ ،‬چروکیاش رو صاف کرد‪.‬‬
‫و اینجوری بهتر بود چون جونگکوک مطمئن بود نمیتونست‬

‫چشمهای شکالتیاش رو بدون شادی همیشگیاش تحمل کنه‪.‬‬
‫مخصوصاً بعد از کلمات بعدی تهیونگ‪.‬‬
‫‪991‬‬
‫‪-‬پس بعدا حرف میزنیم‪ .‬البته اگه بخوای‪ .‬ببخشید که با کنفرانسم‬

‫اذیتت کردم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ ،‬بالش رو برداشت و روی بازیکردن با نخ تمرکز‬

‫کرد‪.‬‬
‫جونگکوک میخواست فریاد بزنه که تهیونگ هیچوقت نمیتونست‬

‫اذیتش کنه‪ .‬میخواست فریاد بزنه که از دیدن تهیونگی که تمرکز‬
‫میکرد و درمورد محدودهای که دوست داشت‪ ،‬با شور و شوق‬
‫صحبت میکرد‪ ،‬خوشش میاومد‪ .‬میخواست داد بزنه که تهیونگ‬
‫هیچوقت ازارش نمیداد‪ ،‬اما کلمات توی گلوی جونگکوک گیر‬
‫کرد‪ ،‬به ذهنش فرار کرد و درعوض اونجا زندونی شد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬بعدا حرف میزنیم‪ .‬بهت پیام میدم‪.‬‬
‫‪992‬‬
‫جونگکوک با صدای خشکی جواب داد‪ ،‬بدون اینکه چیز بیشتری بگه‪،‬‬
‫اتاق تهیونگ رو ترک کرد‪ ،‬از کنار نامجونی که توی اتاق نشیمن فیلم‬
‫نگاه میکرد‪ ،‬رد شد و به اتاق ساکت و تاریک ‪ 65‬برگشت‪.‬‬
‫اگه حرف جیمین دروغ بود‪ ،‬پس چرا سینه جونگکوک طوری منقبض‬
‫شد که انگار حقیقت داشت؟‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫جونگکوک احمق بود‪.‬‬
‫و برای کسی که یکی از قدرتمندترین خوناشامهای جهان بود‪،‬‬

‫جونگکوک ترسو هم بود‪.‬‬
‫‪993‬‬
‫با وجود اینکه دیشب گفت‪ ،‬اما به تهیونگ پیام نداد‪ .‬تهیونگ هم‬
‫چیزی براش نفرستاد‪ ،‬اما منتظر چی بود؟ کامال قابل درک بود که‬
‫جونگکوک یک ابله واقعی بود‪.‬‬
‫اولش به شدت اصرار داشت که توی اتاق تهیونگ بمونه‪ ،‬با وجود‬
‫اینکه انسان مشغول بود و نمیتونست بهش توجه کنه‪ .‬بعد‪ ،‬وقتی‬
‫تهیونگ زودتر کنفرانس رو ترک کرد تا باهاش باشه‪ ...‬دقیقا همون‬
‫لحظه جونگکوک تصمیم گرفت عوضی باشه و از اونجا بره‪.‬‬
‫و همهاش بخاطر پیام جیمین بود که بیوقفه توی ذهن جونگکوک‬

‫میچرخید‪.‬‬
‫اره‪ .‬جونگکوک میخواست با تهیونگ سکس داشته باشه‪ ،‬اما این هم‬
‫بخشی از جذبشدن بود‪ ،‬درسته؟‬
‫‪994‬‬
‫با این حال‪ ،‬همچنان میخواست تهیونگ رو ببوسه‪ ،‬باهاش صحبت‬

‫کنه‪ ،‬زیر نظرش بگیره و باهاش توی یک فضا باشه‪ .‬فاک‪ ،‬جونگکوک‬
‫فقط میخواست اونقدری خوش شانس باشه که با انسان یه هوا رو‬
‫نفس بکشه‪ ،‬اما این به این معنی نیست که حرفهای جیمین حقیقت‬
‫داشت‪ ،‬درسته؟‬
‫جونگکوک مطمئن بود که حقیقت نداشت‪.‬‬
‫این فقط یک اعتیاد بود‪ ،‬شاید مثل اعتیادی که به خون داشت‪ .‬اعتیادی‬
‫که با ضرورت زمان و کنترل‪ ،‬درنهایت محو میشد‪.‬‬
‫حداقل این چیزی بود که جونگکوک اون لحظه به خودش گفت‪.‬‬
‫جونگکوک احمق بود و این رو میدونست‪.‬‬
‫‪995‬‬
‫اما حاال؟ یک احمق واقعی باقی میموند‪ ،‬اما این بار‪ ،‬یک احمق کامال‬
‫مات و مبهوت و مسحور شخصی بود که با ورودش به کالس شیمی‪،‬‬
‫سوزن تیزی به حباب متراکمی که توی افکارش بود‪ ،‬فرو کرد‪.‬‬
‫اون شخص با ظرافت توی کالس قدم زد و به همکالسیهاش سالم و‬

‫صبح بخیر گفت‪ ،‬تا اینکه نگاهش ناخوداگاه اطراف کالس چرخید و‬
‫دنبال یک جفت چشم خاص گشت‪ .‬چشمهای شکالتیاش نگاه‬
‫جونگکوک رو پیدا کرد و خوناشام اون لحظه میتونست قسم بخوره‬
‫که کشتن یک خوناشام بدون فروکردن چوب توی قلبشون ممکن‬
‫بود‪ .‬اگرچه این اتفاق چندان دور نبود‪.‬‬
‫به پوزخند تهیونگ توجهای نکرد چون واضح بود که نگاه کنجکاو و‬
‫تشنه جونگکوک به سمت لباسهای تهیونگ کشیده شد که طوری‬
‫اطراف بدنش بود که لرزی به ستون فقرات جونگکوک انداخت‪.‬‬
‫‪996‬‬
‫جونگکوک مثل انسانها عرق نمیکرد‪ .‬بدن خوناشامیاش چنین‬

‫عملکردی نداشت‪ .‬با این حال‪ ،‬میتونست قسم بخوره که دستهاش‬
‫چسبونکی شد و هودی خاکستریای که پوشیده بود‪ ،‬به پشتش چسبید‪.‬‬
‫و خب‪ ،‬اگه واقعا حقیقت داشت جونگکوک غافلگیر نمیشد‪.‬‬
‫نه وقتی که انحنای وسوسهانگیز باسن و پاهای تهیونگ جوری برجسته‬

‫بود که جونگکوک از لذت چشمهاش رو چرخوند و همه اینها بخاطر‬
‫شلوار مشکی چرمی بود که بدجوری به پوست تهیونگ چسبیده بود‪.‬‬
‫متاسفانه‪ ،‬فقط اون تیکه لباس به اندازه کافی خوش شانس بود که به‬
‫انحنای مسحورکنندهاش بچسبه‪ .‬جونگکوک گزگز مداومی رو روی‬
‫نوک انگشتهاش احساس میکرد و میل خاصی به لمس اون پوست‬
‫برنزه و نرم داشت‪.‬‬
‫ولی تهیونگ با تهیونگ بودنش‪ ،‬قرار نبود همونجا متوقف بشه‪ .‬اگه این‬
‫یک حمله بود‪ ،‬با همه چیزش حمله میکرد‪.‬‬
‫‪997‬‬
‫پیرهن مشکی‪ ،‬تنگ و شفافی‪ ،‬بیش از حد شفاف که چیزی برای تخیل‬

‫جونگکوک باقی نمیذاشت‪ ،‬باال تنهی ظریفش رو پوشونده بود‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک روی خطوط سینهاش‪ ،‬ترقوه بیرون زدهاش و‬
‫شونههای پهنش چرخید‪ ،‬تا اینکه روی گردنش متوقف شد‪ .‬لکههای‬
‫کوچیک‪ ،‬محو شده و بنفشی پوست گلوی تهیونگ رو رنگامیزی‬
‫کرده بود‪ .‬البته که جونگکوک اون کبودیها رو تشخیص داد چون‬
‫خودش کسی بود که اونها رو روی گردنش گذاشته بود‪ .‬موجی از‬
‫چیزی شبیه به غرور و رضایت رگهای خوناشام رو پر کرد‪.‬‬
‫این برای تهیونگ عادی نبود که لباسهای مشکی بپوشه‪ ،‬چه برسه به‬
‫تیپ کامل‪ .‬معموال به لباسهای رنگارنگ و چشمگیری توجه میکرد‪،‬‬
‫اما حاال جونگکوک میتونست دلیلش رو متوجه بشه‪ .‬اینجوری نبود‬
‫لباسهایی که تهیونگ معموال دوست داشت بپوشه‪ ،‬بد باشه‪ ،‬اما به طور‬
‫خاص‪ ،‬رنگ مشکی باعث میشد تهیونگ هالهای قدرتمندتر‪،‬‬
‫مطمئنتر و احساسیتری داشته باشه و نگاه دخترها و پسرهای کالس به‬
‫تهیونگ کافی بود تا جونگکوک متوجه بشه که همه همین فکر رو‬
‫‪998‬‬
‫تهیونگ با اعتماد به نفس توی کالس راه رفت و باسنش رو مثل یک‬
‫مدل کتواک تکون داد‪ .‬از پلههای کوچیک به سمت انتهای سالن‬
‫رفت و روی صندلی کناری جونگکوک نشست‪.‬‬
‫‪-‬صبح بخیر‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ با لحن شوخ طبعی بهش سالم کرد و کیفش رو روی میز‬
‫خالی کنارش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬چشمهام اینجاست اگه متوجه نشدی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬انگشتش رو روی چونه جونگکوک گذاشت و‬

‫صورتش رو بلند کرد تا نگاهشون بهم برخورد کنه‪.‬‬
‫‪999‬‬
‫فاک‪ .‬جونگکوک حتی متوجه نشد که توی نگاهکردن به بدن تهیونگ‬

‫غرق شده بود‪ ،‬مخصوصا رونهاش که جونگکوک رو دیوونه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬صبح بخیر‪.‬‬
‫جونگکوک به سرعت جواب داد و از اینکه گیر افتاده بود‪ ،‬ناراحتی‬

‫جزئیای روی گونههاش احساس کرد‪.‬‬
‫تهیونگ دفتر و جامدادیاش رو از کیفش برداشت و اونها رو روی‬

‫میز گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬برای یه روز زمستونی‪ ،‬امروز یکم گرمه‪ ،‬اینطور فکر نمیکنی؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک ناخوداگاه سری به نشونه مثبت تکون‬

‫داد‪ .‬به چشمهاش اجازه داد روی پسر کنارش پرسه بزنه‪.‬‬
‫‪1000‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬فکر کنم‪.‬‬
‫خوشبختانه (یا متاسفانه)‪ ،‬طولی نکشید تا اقای لی وارد سالن بشه و‬

‫کالس رو با پرداختن به موضوع هندسه مولکولی شروع کنه‪.‬‬
‫خوناشام سعی کرد نگاهش رو روی استاد و تخته وایت بردی که با‬
‫اشکال مولکولها شلوغ شده بود‪ ،‬نگه داره‪ ،‬اما وقتی تهیونگ مدام‬
‫روی صندلیاش تکون میخورد و یکی از پاهاش رو روی اون یکی‬
‫میانداخت‪ ،‬واقعا سخت بود‪.‬‬
‫جونگکوک سعی کرد درعوض روی افکارش تمرکز کنه چون‬

‫فهمیده بود نمیتونست هرچیزی که اقای لی دیکته میکرد‪ ،‬متوجه بشه‬
‫و همچنین کامال با تمام طبقهبندیهای اصلی توزیع فضایی اتمها توی‬
‫مولکول راحتتر بود‪.‬‬
‫‪1001‬‬
‫جونگکوک قطعا انتظار نداشت تهیونگ اینقدر توی مود خوبی باشه‪،‬‬
‫مخصوصا با اون‪ .‬بعد از اتفاقات دیروز‪ ،‬فکر میکرد تهیونگ عصبانی‬
‫باشه یا حداقل ازش فاصله بگیره و باهاش عجیب رفتار کنه‪ ،‬اما ظاهرا‪،‬‬
‫جونگکوک اشتباه میکرد‪.‬‬
‫یعنی جونگکوک بیشتر از تهیونگ به این موضوع اهمیت میداد؟‬

‫ممکنه که برای تهیونگ چیز خاصی نباشه و ارتباط چندانی نداشته‬
‫باشه؟ احتماال اره‪ .‬حداقل اینطوری به نظر میرسید‪ ،‬اما از کی تاحاال‬
‫جونگکوک عمیقاً درمورد خیلی چیزها فکر میکرد؟‬
‫وقتی دست بزرگی روی رونش قرار گرفت‪ ،‬رویای جونگکوک قطع‬
‫شد‪ .‬میتونست گرمایی که از طریق پارچه شلوارش بهم منتقل میشد‪،‬‬
‫احساس کنه‪.‬‬
‫‪1002‬‬
‫از پهلو به تهیونگ نگاه کرد و سعی کرد قصدش رو بفهمه‪ ،‬اما انسان‬
‫بیتفاوت موند و روی کپیکردن چیزی که استاد شیمی روی تخته‬
‫وایب برد نوشت‪ ،‬تمرکز کرد‪.‬‬
‫کارش ناخوداگاه بود؟‬
‫جونگکوک بازهم بیشتر از چیزی که باید‪ ،‬درموردش فکر میکرد؟‬
‫جونگکوک درحالی که به توضیح اقای لی درمورد تفاوت بین‬

‫مولکولهای قطبی و غیرقطبی گوش میداد‪ ،‬گوشه دفترش رو خط‬
‫خطی کرد که یکدفعه انگشتهایی که روی پاش بود‪ ،‬به ارومی باالتر‬
‫رفتن و به برامدگیاش کشیده شدن‪.‬‬
‫جونگکوک سریع سرش رو چرخوند تا به تهیونگ نگاه کنه‪ ،‬اما پسر به‬
‫بیتفاوتی و بیخیالی ادامه داد‪ ،‬طوری که انگار اون عادیترین کار‬
‫وسط کالس بود‪.‬‬
‫‪1003‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و سعی کرد توجهاش رو جلب کنه‪.‬‬
‫‪-‬داری چیکار میکنی؟‬
‫تهیونگ درحالی که چونهاش رو روی دست ازادش گذاشت‪ ،‬سرش‬

‫رو کج کرد و اجازه داد چشمهاش به چشمهای جونگکوک خیره بشه‪.‬‬
‫‪-‬من؟ من کاری نمیکنم‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و با وجود تالشش برای حفظ کردن چهره‬

‫بیتفاوتش‪ ،‬جونگکوک میتونست لبخند شیطنتامیزی که روی‬
‫لبهای تهیونگ نقش بست‪ ،‬ببینه‪.‬‬
‫‪1004‬‬
‫عوضی‪ .‬داره از قصد این کار رو میکنه‪.‬‬
‫وقتی انگشتهای تهیونگ جسورتر شدن و روی برامدگی جونگکوک‬

‫که برخالف میلش‪ ،‬سفت و سفتتر میشد‪ ،‬حرکت کردن‪،‬‬
‫جونگکوک اب دهنش رو قورت داد‪ .‬با دیدن بدن انسان که کنارش‬
‫بود‪ ،‬سخت بود خودش رو کنترل کنه‪ ،‬اما حاال با اون لمس عذاباور؟‬
‫تقریبا غیرممکن بود‪.‬‬
‫خوناشام به انگشتهای زیرک تهیونگ که همچنان بین پاهاش رو‬

‫نوازش میکرد‪ ،‬نگاه کرد و بعد به جلوش‪ ،‬یعنی میز مقابلش نگاه کرد‬
‫که خوشبختانه بسته بود و اجازه نمیداد نگاههای کنجکاو بقیه روی‬
‫لمس شیطنتامیزی که درحال وقوع بود‪ ،‬قرار بگیره‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪...‬‬
‫‪1005‬‬
‫جونگکوک با لحن هشدارامیزی صداش کرد و به اقای لی که بهشون‬

‫پشت کرده بود و مولکول دیگهای روی تخته وایت برد میکشید‪ ،‬نگاه‬
‫کرد‪.‬‬
‫انسان کف دستش رو روی عضو جونگکوک گذاشت‪ ،‬از روی‬

‫شلوارش مالید و جونگکوک تقریبا وسط کالس بیهوش شد‪ .‬باید‬
‫چشمهاش رو محکم میبست تا لگنش رو همزمان با دست تهیونگ‬
‫حرکت نده‪.‬‬
‫خوناشام قدرتمند؟ مزخرفه‪ .‬فایده خون خالص بودن چیه‪ ،‬وقتی حتی‬
‫نمیتونم لمس یک انسان ساده رو تحمل کنم؟‬
‫‪-‬اخرش با این کارهات من رو به کشتن میدی‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ .‬برای دیدن لبخند پیروزمندانه تهیونگ‪ ،‬نیازی‬

‫به بازکردن چشمهاش نداشت‪.‬‬
‫‪1006‬‬
‫اقای لی رو به کالس چرخید و درمورد طبقه بندی هندسه مولکول‬

‫پرسید و جونگکوک واقعا به اون موضوع عالقهای نداشت‪ ،‬اما وقتی‬
‫تهیونگ دستش رو باال برد و توجه استاد رو جلب کرد‪ ،‬خون کامال از‬
‫صورت جونگکوک تخلیه شد‪ .‬تهیونگ بدون اینکه حرکت دست‬
‫دیگهاش رو روی عضو تپنده جونگکوک متوقف کنه‪ ،‬انجامش داد‪.‬‬
‫‪-‬بله اقای کیم؟‬
‫استاد شیمی پرسید و بهش اجازه جوابدادن داد‪.‬‬
‫جونگکوک قابلیت کشتن تهیونگ رو داشت‪.‬‬
‫تهیونگ با باالترین میزان ارامش توی جهان‪ ،‬حرکت دستش رو تند‬

‫کرد و جواب داد‪:‬‬
‫‪1007‬‬
‫‪-‬چهار وجهی‪.‬‬
‫تنها راه حلی که جونگکوک پیدا کرد این بود که روی میز خم بشه و‬
‫وانمود به نوشتن یادداشتهاش کنه تا چشمهاش که از لذت‬
‫میچرخید‪ ،‬پنهان کنه‪.‬‬
‫کیم تهیونگ تقاص میداد‪ .‬قطعا تقاص کارش رو میداد‪ .‬حرف‬

‫جونگکوک یادتون بمونه‪.‬‬
‫بعد از گفتن اینکه جواب درست بود‪ ،‬اقای لی شروع به گفتن‬

‫نمونههای بیشتری از مولکول چهاروجهی کرد و جونگکوک به‬
‫خودش اجازه داد برای چند ثانیه نفس راحتی بکشه چون توجه استاد‬
‫دیگه به انتهای کالس نبود‪.‬‬
‫وقتی دست تهیونگ متوقف شد و عضوش رو رها کرد‪ ،‬خیال‬

‫جونگکوک راحتتر شد‪ ،‬حتی اگر درعین حال دنبال چیز بیشتری بود‪.‬‬
‫‪1008‬‬
‫چیزی که قطعا انتظارش رو نداشت این بود که وقتی دست تهیونگ به‬
‫طور غیرمنتظرهای از کمر شلوار و باکسرش رد شد و مستقیما عضوش‬
‫رو مالید‪ ،‬ناله بلندی از بین لبهاش ازاد بشه‪.‬‬
‫پوست دربرابر پوست‪.‬‬
‫به همون سرعت که تهیونگ لمسش کرد‪ ،‬لمسش ناپدید شد‪،‬‬

‫مخصوصا وقتی که نگاه بقیه‪ ،‬از جمله اقای لی‪ ،‬با حالت سوال برانگیزی‬
‫روی جونگکوک قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬اقای جئون؟ همه چیز رو به راهه؟‬
‫پروفسور شیمی پرسید‪.‬‬
‫‪1009‬‬
‫احساس ناراحتی به گونههای جونگکوک برگشت‪ .‬دهنش باز و بسته‬

‫شد و سعی کرد کلماتی که صادقانه نمیدونست چطوری تلفظ کنه‪ ،‬به‬
‫‪-‬واقعا عذر میخوام‪ ،‬اقای لی‪ .‬قصدم این نبود که کالس رو بهم بریزم‪.‬‬
‫‪-‬زانوم رو به میز کوبیدم‪ ،‬ولی حالم خوبه‪ .‬ببخشید‪.‬‬
‫میتونست نگاه سرگرم شده تهیونگ و لبخند پرمدعاش رو از‬

‫نیمرخش احساس کنه‪ ،‬اما جونگکوک نادیدهاش گرفت و ترجیح داد‬
‫درعوض به پروفسور شیمی نگاه کنه‪.‬‬
‫‪1010‬‬
‫‪-‬در هرصورت‪ ،‬کالس برای امروز تموم شده‪ .‬یادتون نره که هندسه‬
‫مولکولی رو خوب بخونید‪ .‬میتونه قسمت سخت کالس باشه‪.‬‬
‫اقای لی گفت‪.‬‬
‫‪-‬هفته بعد میبینمتون‪.‬‬
‫بعد از اینکه استاد شیمی دانشجوها رو مرخص کرد‪ ،‬همکالسیهاش به‬

‫سرعت وسایلشون رو جمع کردن و درحالی که اقای لی تخته رو پاک‬
‫میکرد‪ ،‬از اونجا ناپدید شدن‪.‬‬
‫‪-‬کیم تهیونگ‪ .‬تقاص این کارت رو میدی‪.‬‬
‫جونگکوک با حالت تهدیدامیزی زمزمه کرد و دفتر و خودکارش رو‬

‫توی کوله پشتیاش گذاشت‪.‬‬
‫‪1011‬‬
‫‪-‬وسایلت رو جمع کن‪ .‬همین االن باهام میای‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر خندید و با باالترین میزان ارامش وسایلش رو توی‬

‫کیفش گذاشت‪ .‬فقط یک پاک کن بیرون گذاشت و اون رو عمداً‬
‫چند متر اون طرفتر پرت کرد‪.‬‬
‫جونگکوک به کارش اخمی کرد‪ ،‬اما چیزی نپرسید‪ .‬میدونست‬

‫تهیونگ گاهی اوقات عجیب رفتار میکرد‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا قراره باهات کجا برم؟ من کالس دارم‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سعی کرد بیتفاوت بمونه‪ ،‬اما پنهانکردن لبخند‬

‫شیطنتامیزش سخت بود‪.‬‬
‫‪1012‬‬
‫‪-‬فاک به کالسهات‪ .‬باید چیزی که شروع کردی‪ ،‬تموم کنی‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و به برامدگی واضحی که روی شلوار‬

‫خاکستریاش بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫بعد از جمعکردن همه چیز توی کیفش‪ ،‬تهیونگ خم شد و ارنجش رو‬

‫روی میز جونگکوک گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬باید تنهایی از پسش بربیای‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ روی لبهای خوناشام زمزمه کرد و بوسه کوتاهی به‬

‫لبهاش زد‪.‬‬
‫‪-‬من باید برم‪.‬‬
‫‪1013‬‬
‫کلمات و نحوه تلفظ تهیونگ از دید خوناشام پنهان نموند‪ .‬به خوبی‬
‫اونها رو تشخیص داد‪.‬‬
‫تهیونگ با پشت سرگذاشتن جونگکوکی که کامال مات و مبهوت بود‪،‬‬

‫از سرجاش بلند شد‪ ،‬به سمت پاک کنی که چند دقیقه پیش روی زمین‬
‫پرت کرده بود‪ ،‬رفت و عمدا خم شد تا جونگکوک دید فوقالعادهای‬
‫از باسن گرد و توپرش که با اون شلوار چرمی برجستهتر شده بود‪،‬‬
‫داشته باشه‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ بلند شد‪ ،‬از روی شونهاش نگاهی به عقب انداخت‪،‬‬
‫طوری که انگار میخواست مطمئن بشه جونگکوک نمایشش رو نگاه‬
‫میکرد و فاک‪ .‬البته که جونگکوک نگاه میکرد‪ .‬همونطوری که قبال‬
‫گفت‪ ،‬جونگکوک یک احمق بود که توسط پسری به اسم کیم‬
‫تهیونگ هیپنوتیزم شده بود‪.‬‬
‫‪1014‬‬
‫انسان پلک زد‪ ،‬مسیرش رو عوض کرد و با بیاحتیاطی و لبخندی روی‬

‫صورتش‪ ،‬راه رفت‪ ،‬کالس رو ترک کرد و جونگکوک رو کامال‬
‫متحیر و سفت مثل سنگ رها کرد‪.‬‬
‫انتقام غذایی بود که باید با خونسردی سرو میشد‪.‬‬
‫و چیزی که جونگکوک درحال حاضر به شدت بهش نیاز داشت‪ ،‬یک‬

‫سطل یخ بود که باید روی برامدگیاش خالی میشد‪.‬‬
‫‪1015‬‬
‫‪CH 18‬‬
‫عضالت جونگکوک زمانی برای سوزش‪ ،‬درد یا کشش نداشت؛ بدن‬

‫خوناشامیاش اجازه نمیداد‪ .‬به همین دلیل کف پاهاش به طرز‬
‫کرکنندهای به سنگفرش برخورد میکرد و بدنش رو به مکانهای‬
‫ناشناخته و غیرمهم میبرد‪.‬‬
‫جونگکوک عاشق دوییدن بود‪.‬‬
‫با وجود اینکه بیشتر اوقات مجبور بود این کار رو با سرعتی انجام بده‬
‫که به نظرش کند بود‪ ،‬اگرچه اون سرعت برای بیشتر انسانها عادی یا‬
‫سریع بود و به سبکی و چابکی چیزی که فقط خوناشامها بدست‬
‫میاوردن‪ ،‬نبود‪ ،‬اما جونگکوک با دید مثبت بهش نگاه میکرد‪ .‬شاید‬
‫از این راه سود بیشتری داشت و به همین دلیل بود که اینقدر دوستش‬
‫‪1016‬‬
‫چون اینجوری میتونست تمام منافذ بدنش رو کنترل کنه‪ .‬کنترل اینکه‬
‫ثابت بمونه‪ ،‬نه تنها بدنش‪ ،‬بلکه ذهنش؛ بدون اینکه افت گیجکننده یا‬
‫افراط غیرقابل کنترل داشته باشه‪.‬‬
‫دقیقا همونطوری که میخواست زندگیاش رو حفظ میکرد‪ .‬ثابت‪،‬‬

‫روتین‪ ،‬متعادل‪ ،‬متوسط و پایدار‪.‬‬
‫اما اخیرا‪ ،‬هرچیزی بود جز این چون کیم تهیونگ وارد زندگیاش شد‬
‫تا همه چیز رو برعکس کنه‪ .‬دقیقا تجسم واقعی از سالتو و چرخش‬
‫‪ 180‬درجهای‪.‬‬
‫و گیجکنندهترین قسمتش اینه که جونگکوک هنوز نمیتونست درک‬

‫کنه؛ اینکه این تغییر ناگهانی و غیرمنتظره توی زندگیاش رو دوست‬
‫داشت یا نه‪ .‬با این حال‪ ،‬چیزی که درحال حاضر متوجه شد و به‬
‫خودش اعتراف کرد این بود که دوست داشت کنار تهیونگ باشه‪ .‬اگه‬
‫چیزی به جز این میگفت‪ ،‬خیلی احمق بود‪.‬‬
‫‪1017‬‬
‫مثل هر خوناشامی‪ ،‬جونگکوک باید حریص و تشنه خون باشه و بود‪،‬‬

‫معلومه که اینطوری بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬اخیرا میل‪ ،‬اشتیاق و اراده غیرمنطقیاش اون رو به سمت‬
‫اینکه میخواست همیشه کنار پسر مونقرهای باشه‪ ،‬هدایت میکرد‪ .‬به‬
‫نظر میرسید نیروی حیاتیاش به اون مایع زرشکی رنگ که طعم اهن‬
‫میداد‪ ،‬نیاز نداشت‪ ،‬بلکه به لبهای تهیونگ روی لبهاش‪ ،‬لمسهاش‬
‫و لمسکردن تهیونگ‪ ،‬رایحهاش یا حتی اینکه به طرز فاکی کنارش‬
‫باشه‪ ،‬نیاز داشت‪.‬‬
‫پس جونگکوک میدویید‪ .‬میدویید تا روی افکار و خودش مسلط‬

‫باشه‪ ،‬حتی اگر سخت بود‪ .‬حتی اگر بیشتر اوقات فایدهای نداشت‪ ،‬حتی‬
‫اگر برای چند ساعت میتونست انجامش بده‪.‬‬
‫اما به نظر میرسید امروز دوییدنش تموم شده بود‪.‬‬
‫‪1018‬‬
‫وقتی گوشیاش توی کیفی که به بازوش چسبیده بود‪ ،‬لرزید‪ ،‬قدمهاش‬

‫اروم شد‪ .‬با درموندگی خرخری کرد‪ ،‬گوشیاش رو از کیفش برداشت‬
‫و تماس رو جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک! باالخره! چند روزه جواب پیامها و زنگهام رو نمیدی‪.‬‬
‫‪-‬سرم شلوغه‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و سعی کرد نفسهاش رو اروم کنه‪.‬‬
‫حتی به عنوان یک خوناشام‪ ،‬مقدار مایلهایی که بدون مکث دوییده‬

‫بود‪ ،‬جلوی تندشدن نفسهاش رو نمیگرفت‪.‬‬
‫‪-‬سرت با چی شلوغه؟ با داستان فرضیای که اون روز بهم گفتی؟‬
‫‪1019‬‬
‫جیمین پرسید و جونگکوک یکدفعه وسط پیاده رو ایستاد‪.‬‬
‫‪-‬االن قطع میکنم‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫‪-‬وایسا‪ ،‬وایسا‪ ،‬وایسا‪ .‬االن فهمیدم چی شده‪.‬‬
‫جیمین با لحن متعجبی شروع کرد‪.‬‬
‫‪-‬این چند روز جوابم رو ندادی چون نمیخواستی این موضوع رو پیش‬
‫بکشم‪ .‬همینه‪ ،‬مگه نه؟‬
‫جیمین پرسید و جونگکوک چیزی نگفت‪ .‬ترجیح میداد روی‬

‫قدمهای شتابزدهای که به سمت خوابگاه برمیداشت‪ ،‬توجه کنه‪.‬‬
‫‪1020‬‬
‫جیمین از اون طرف گوشی اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬از چی میترسی؟‬
‫‪-‬من از چیزی نمیترسم‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬نمیترسی؟ پس چرا اینقدر باهاش مقابله میکنی؟ چرا یکبار برای‬

‫همیشه قبولش نمیکنی؟ هیچ مشکلی نداره زندگی کنی‪.‬‬
‫‪-‬من دارم زندگی میکنم‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نمیکنی‪ .‬جونگکوک‪ ،‬من میشناسمت‪ .‬میدونم خودت رو مهار‬

‫کردی‪ .‬چرا؟‬
‫‪1021‬‬
‫جیمین مصرانه پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اگه تمام اون چیزها رو ازم پرسیدی‪ ،‬بخاطر اینه که ازش خبر داری‪.‬‬
‫جونگکوک دستی که باهاش گوشی رو نگرفته بود‪ ،‬باز و بسته کرد‪،‬‬

‫طوری که انگار میخواست تنشی که توی رگهاش احساس میکرد‪،‬‬
‫ازاد کنه‪.‬‬
‫‪-‬دارم جلوی چی رو میگیرم؟ جیمین‪ ،‬داری توهم میزنی‪.‬‬
‫‪-‬واقعا جونگکوک؟ واقعا دارم توهم میزنم؟‬
‫خوناشام مو تیره غرید‪.‬‬
‫‪1022‬‬
‫‪-‬نمیخوام دیگه درموردش حرف بزنم‪ ،‬جیمین‪ .‬گوشی رو قطع میکنم‬

‫که دوباره بدوم‪.‬‬
‫‪-‬انجامش بده‪ .‬برو بدو‪ .‬از همه چیز فرار کن‪ .‬اگه واقعا باورش داری‪ ،‬با‬
‫دوییدن هم نمیتونی ازش فرار کنی‪.‬‬
‫جیمین با لحن ناامیدی گفت‪.‬‬
‫‪-‬من از چیزی فرار نمیکنم‪.‬‬
‫جونگکوک بین نفسهاش جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬باشه جونگکوک‪.‬‬
‫دوستش با حالت شکست خوردهای گفت‪.‬‬
‫‪1023‬‬
‫‪-‬بیا مشکالت و ارتباطت با بقیه ادمها رو نادیده بگیریم‪ .‬اینکه ازش‬

‫میترسی‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن تهدیدامیزی هشدار داد‪ ،‬اما فایدهای نداشت چون‬

‫جیمین بدون هیچ رحمی ادامه میداد‪.‬‬
‫‪-‬بیا هردومون وانمود کنیم که به طرز درموندهای اون پسر رو‬

‫نمیخوای‪ ،‬ولی خیلی ترسیدی و ترجیح میدی چیزی که احساس‬
‫میکنی‪ ،‬نادیده بگیری‪.‬‬
‫‪-‬فقط خفه شو!‬
‫‪1024‬‬
‫جونگکوک داد زد و با عصبانیت و درموندگی تند تند نفس کشید‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟ مگه این چیزی نبود که میخواستی؟ اینکه حقیقت رو نادیده‬

‫بگیری؟‬
‫‪-‬خفه شو‪ ،‬جیمین! میدونی که نمیتونم! نمیتونم‪...‬‬
‫جونگکوک به سختی به زبون اورد و وارد یکی از کوچهها شد تا‬

‫حریم خصوصی داشته باشه‪.‬‬
‫پشتش رو به دیوار تکیه داد‪ ،‬چشمهاش رو محکم بست و کف دستش‬

‫رو روی چشمهاش گذاشت‪ ،‬تا جایی که تنها چیزی که میدید سیاهی‪،‬‬
‫ستارهها و کهکشانهایی بود که فشار چشمهاش باعث میشد‪.‬‬
‫‪1025‬‬
‫جیمین نفس راحتی کشید‪ .‬این دقیقا همون واکنشی بود که از‬
‫جونگکوک میخواست‪ ،‬اینکه خود خوناشام مو تیره متوجه بشه‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬بهم گوش بده‪.‬‬
‫جیمین شروع کرد و این بار با صدای مالیمتری صحبت کرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونم چطوری مرگ مادرت بیثباتت کرده‪ .‬این رو میدونم‪،‬‬

‫ولی‪...‬‬
‫‪-‬بسه‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫جونگکوک حرفش رو قطع کرد و پیشونیاش رو مالید‪.‬‬
‫نمیخواست درمورد مادرش صحبت کنه‪ .‬نمیتونست صحبت کنه‪.‬‬
‫‪1026‬‬
‫‪-‬من ترس بزرگت رو از از دستدادن ادمها و همه چیز رو درک‬

‫میکنم‪...‬‬
‫جیمین نتونست جملهاش رو تموم کنه چون جونگکوک داد زد‪:‬‬
‫‪-‬کافیه! تو هیچی نمیدونی‪ ،‬جیمین! هیچی‪.‬‬
‫و قبل از اینکه بهترین دوستش جواب بده‪ ،‬گوشی رو قطع کرد‪.‬‬
‫جونگکوک گوشی رو توی جیب شلوار ورزشیاش گذاشت‪ ،‬سرش‬

‫رو بلند کرد و سعی کرد روی ابرهایی که بیشتر و بیشتر تاریک میشد‬
‫و پایان بعد از ظهر رو رقم میزد‪ ،‬تمرکز کنه‪.‬‬
‫چرا جیمین سعی میکرد باهاش مثل تراپیست رفتار کنه؟‬
‫‪1027‬‬
‫چرا جیمین همیشه بحث مادرش رو پیش میکشید؟‬
‫جونگکوک نمیتونست اجازه بده اون چنگهای تیز و برنده دوباره‬

‫بهش برسه؛ نه وقتی که هر روز تالش میکرد تا اونها رو گوشه ذهنش‬
‫گیر بندازه‪ .‬نمیتونست اجازه بده اون هیوال فرار کنه و اون رو کامال‬
‫باز‪ ،‬درمعرض دید و اسیب دیده نشون بده‪.‬‬
‫جونگکوک اتفاقات اون شب رو دوباره احساس کرد‪.‬‬
‫نمیتونست تحملش کنه‪.‬‬
‫گوشیاش با صدای بلندی روی رونهاش لرزید و جونگکوک اماده‬

‫بود دستگاه رو با خشونت به سمت دیوار پرت کنه‪ .‬انتظار داشت که‬
‫جیمین دوباره بهش زنگ بزنه و باهاش صحبت کنه‪.‬‬
‫‪1028‬‬
‫و به همین دلیل وقتی اسم تهیونگ و اون عکس مسخره که تهیونگ‬

‫گرفته بود و روی صفحه گوشی جونگکوک گذاشته بود‪ ،‬ظاهر شد‪،‬‬
‫ریههاش با هوای تازهای پر شد‪.‬‬
‫و این متناقض بود‪ .‬این رو میدونست چون جونگکوک توی اون‬

‫وضعیت بود‪ ،‬چون همه اینها با احساسات تهاجمیاش نسبت به‬
‫تهیونگ شروع شد‪ ،‬اما حقیقت اینه میلش به دیدن تهیونگ و بودن با‬
‫تهیونگ هی زیاد میشد و تمام شیطانها‪ ،‬هیوالها‪ ،‬چنگها و ناخنهای‬
‫تیز رو از بین میبرد‪ .‬طوری که انگار انسان احساس میکرد چیزی که‬
‫جونگکوک واقعا درحال حاضر نیاز داشت‪ ،‬خودش بود‪.‬‬
‫‪-‬سالم؟ جونگکوک؟ عا‪ ...‬میخواستم ازت بپرسم‪...‬‬
‫وقتی خوناشام جواب تماس رو داد‪ ،‬تهیونگ شروع کرد‪ ،‬اما‬

‫جونگکوک بالفاصله حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪1029‬‬
‫‪-‬میشه ببینمت؟‬
‫جونگکوک یکدفعه پرسید و از دیواری که توی کوچه بود‪ ،‬فاصله‬

‫گرفت تا اونجا رو ترک کنه‪.‬‬
‫چند ثانیه سکوت بینشون برقرار شد‪.‬‬
‫‪-‬هان؟ حتما‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ .‬کمی از سوال پسر غافلگیر شد‪.‬‬
‫‪-‬درواقع بخاطر همین بهت زنگ زدم‪ .‬من یکم دیگه کاراموزیم تموم‬
‫میشه‪ .‬عمدا اومدم سرویس بهداشتی تا بهت زنگ بزنم چون این ایده به‬
‫‪1030‬‬
‫سرم زد و باید تمرکز میکردم‪ .‬به هرحال‪ ،‬این مهم نیست‪ .‬هوم‪.‬‬
‫میخواستم ازت بپرسم که میخوای‪ ...‬میخوای بیای جلوی ازمایشگاه‬
‫دنبالم‪ ،‬منتظرم بمونی و بعد‪ ...‬عام‪ ...‬بعد باهم بریم یه چیزی بخوریم‪.‬‬
‫لبخندی روی لبهای جونگکوک نشست و حتی به خودش زحمت‬

‫نداد پنهانش کنه‪ .‬تا وقتی که صداش مستقیماً به گوشهاش برسه‪،‬‬
‫نمیدونست چقدر به شنیدن حرفهای تهیونگ نیاز داشت‪.‬‬
‫‪-‬کی اماده میشی؟‬
‫‪-‬ساعت شیش‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬ادرس رو برام بفرست‪.‬‬
‫‪1031‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬اگه احساس میکنی اینجوری خیلی سخته‪ ،‬چشمهات رو ببند‪ .‬بهت‬
‫کمک میکنه که تمرکز کنی‪.‬‬
‫مادر جونگکوک با مهربونی گفت‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم انجامش بدم‪ ،‬مامان‪.‬‬
‫جونگکوک با لبهای اویزون ناله کرد‪.‬‬
‫اون دو روی چمنهای باغ خونهشون توی بوسان نشسته بودن و به توپ‬
‫فوتبالی که چند متر ازشون جلوتر بود‪ ،‬نگاه میکردن‪.‬‬
‫‪1032‬‬
‫جونگکوک تازه ده سالش شده بود و مادرش فکر کرد باالخره وقتش‬
‫رسیده بود که باهاش قدرتها و تواناییهایی که تا اخر عمرش داشت‪،‬‬
‫تمرین کنه و با تلهپاتی شروع کرده بود‪.‬‬
‫‪-‬گوکی‪ ،‬این رو نگو‪ .‬قانون اول برای یک خوناشام‪ :‬باید باور کنی که‬
‫هرکاری میخوای‪ ،‬میتونی انجام بدی‪.‬‬
‫مادرش گفت و با دلگرمی پشتش رو نوازش کرد‪.‬‬
‫وقتی سرش رو چرخوند تا به مادرش نگاه کنه‪ ،‬چتریهای تیرهاش‬

‫روی چشمهاش افتاد‪.‬‬
‫حاال اینجوری نبود چون مادرشه این رو بگه ( یا شاید همین روش تاثیر‬
‫گذاشت‪ ،‬نمیتونست دروغ بگه)‪ ،‬اما مادرش همیشه از نظر‬
‫جونگکوک خیرهکننده بود‪ .‬زیباییاش رایج نبود‪ ،‬اما شاید همین‬
‫زیباترش کرده بود‪.‬‬
‫‪1033‬‬
‫موهای قهوهای بلندی با امواج مالیمی صورتش رو دراغوش گرفته‬

‫بود‪ .‬چشمهای بادومی رنگش که جونگکوک همیشه با خودش فکر‬
‫میکرد چرا به جای چشمهای تیره و تقریبا سیاه پدرش‪ ،‬اون ژن بهش‬
‫نرسیده بود‪ ،‬روی صورتش کامال قابل تشخیص بود‪ .‬ابروهای کمانی و‬
‫تراشیدهای روی چشمهاش بود‪ ،‬درحالی که گونههای برجسته‪ ،‬لپهای‬
‫توپر و گرد‪ ،‬بینی باریک و کوچیک و لبهای صورتی روشنش‬
‫صورتش رو تزئین کرده بودن‪.‬‬
‫اما چیزی که از نظر جونگکوک زیباتر بود اینه که هرباری که مادرش‬

‫بهش نگاه میکرد‪ ،‬لبخند پررنگی روی لبهاش نقش میبست‪ .‬لبخند‬
‫خاصی که فقط برای جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪-‬باید روی توپ تمرکز کنی‪ ،‬عسلم‪ .‬چشمهات رو ببند و توپ رو توی‬
‫سرت تصور کن‪.‬‬
‫‪1034‬‬
‫مادرش توضیح داد‪ .‬جونگکوک اطاعت کرد و چشمهاش رو اونقدری‬

‫محکم بست که خط اخمی روی پیشونیاش به وجود اومد‪ .‬مادرش‬
‫‪-‬الزم نیست اینقدر فشار بیاری‪ .‬عادی باش‪ .‬چشمهات رو طوری ببند‬
‫که انگار داری از یه لیوان خون گرم لذت میبری‪.‬‬
‫‪-‬اینجوری مامان؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬فشار بین ابروهاش رو کم کرد و سعی کرد تا جای‬

‫ممکن عادی باشه‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا همینجوری‪ ،‬بیبی‪.‬‬
‫مادرش گفت و موی بلند جونگکوک رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪1035‬‬
‫‪-‬میتونی توپ رو توی ذهنت ببینی؟‬
‫مادرش پرسید و جونگکوک سرش رو به نشونه تایید تکون داد‪ .‬از‬

‫نوازشهای مادرش ذوب شد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬حاال به این فکر کن که توپ به ارومی از زمین فاصله‬

‫میگیره و به سمت آسمون میره‪ .‬اسمون رو دوست داری‪ ،‬مگه نه؟‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دوباره سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬تصور کن که توپ فوتبالت اسمون رو دراغوش میگیره‪.‬‬
‫مادرش با دلگرمی زمزمه کرد و بعد بهش زمان داد تا تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪1036‬‬
‫و جونگکوک میتونست توپ سیاه و سفید رو توی ذهنش ببینه که‬

‫روی چمنهای براق‪ ،‬مرتب و سبز قرار گرفته بود‪ .‬بعد اسمون رو تصور‬
‫کرد که برای داشتن یک روز تابستونی زیبا و گرم‪ ،‬کامال خالی از ابر و‬
‫سایههای ابی بود‪.‬‬
‫اما جونگکوک نمیتونست اون دو رو کنارهم قرار بده‪ .‬نمیدونست‬

‫چطوری‪.‬‬
‫تا اینکه کلماتی که مادرش گفت‪ ،‬به یاد اورد‪.‬‬
‫تصور کن که توپ فوتبالت اسمون رو دراغوش میگیره‪.‬‬
‫تصور کرد که توپ‪ ،‬درست مثل جونگکوک‪ ،‬دوتا دست کوچیک‬

‫داشت که اونها رو تا جایی که ممکن بود دراز کرد تا انگشتهای‬
‫کوچیکش اسمون رو لمس کنه‪ .‬بعد تصور کرد که اسمون اغوش‬
‫‪1037‬‬
‫گرمی داشت‪ ،‬درست مثل مادرش که مدام دستهاش رو برای آغوش‬

‫محبتامیزی دور بدن کوچیک و الغر جونگکوک حلقه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬بیبی‪...‬‬
‫مادرش اروم زمزمه کرد‪ .‬به نظر میرسید که میترسید بلند صحبت کنه‬
‫و حواسش رو پرت کنه‪.‬‬
‫‪-‬چشمهات رو اروم باز کن‪.‬‬
‫بدون اینکه اون تصویر رو از ذهنش پاک کنه‪ ،‬جونگکوک به ارومی‬

‫پلک زد و به صحنه مقابلش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1038‬‬
‫چمن سبز خالی بود‪ .‬هیچ اثاری از توپی که تا همین اواخر‪ ،‬به ارومی‬
‫روی چمنزار بود‪ ،‬نبود‪ .‬اما چشمهای کنجکاو جونگکوک باال رفت و‬
‫بعد نفسش رو بیرون داد‪.‬‬
‫توپ توی هوا معلق بود‪ ،‬پنج یا شیش متر از زمین فاصله داشت و به‬
‫اغوش اسمون ابی نزدیک و نزدیکتر میشد‪ .‬جونگکوک با غرور‬
‫لبخندی زد و به مادرش که با محبت بهش نگاه میکرد‪ ،‬خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬انجامش دادی‪ ،‬بیبی گوکی‪ .‬واقعا بهت افتخار میکنم‪.‬‬
‫و بعد ناگهان دید جونگکوک درست مثل خاطراتش سیاه شد‪.‬‬
‫برای لحظهای‪ ،‬جونگکوک هوشیار شد و با لمس ناگهانی صورتش و‬

‫گرفتن چشمهاش شوکه شد‪ ،‬تا اینکه بوی لوندر و وانیلی که به سرعت‬
‫به خاطر سپرده بود‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫‪1039‬‬
‫‪-‬واقعا اینجایی‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و با وجود اینکه پشت جونگکوک بود‪ ،‬خوناشام‬

‫میتونست لبخندش رو توی صحبتش احساس کنه‪.‬‬
‫تهیونگ دستهاش رو از جلوی چشمهای جونگکوک برداشت و‬

‫بهش اجازه داد دوباره دنیا رو رنگی ببینه‪ .‬رنگهایی که تهیونگ بهش‬
‫یاد داده بود‪.‬‬
‫‪-‬بهت گفتم که میام‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و وقتی تهیونگ توی دیدش قرار گرفت‪ ،‬بهش‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونم‪ .‬من فقط‪...‬‬
‫‪1040‬‬
‫تهیونگ شروع کرد و ناخوداگاه یقه ژاکت جونگکوک رو مرتب‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون که اومدی‪ .‬واقعا دوست ندارم توی شب تنهایی برگردم‪.‬‬
‫و جونگکوک نتوست جلوی خودش رو بگیره‪ .‬خم شد و برای بوسهای‬

‫که بهش اجازه داد باالخره نفس بکشه و دوباره تمام بدنش رو حس‬
‫کنه‪ ،‬لبهاش رو روی لبهای تهیونگ گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک با هردو دست چونه تهیونگ رو گرفت و صورتش رو بلند‬

‫کرد تا لبهاشون بهتر روی هم قرار بگیره‪ ،‬اما اون بوسه سریع بود‪،‬‬
‫برای جونگکوک زیادی سریع بود چون دندونهای تهیونگ رو روی‬
‫لبهاش احساس کرد‪.‬‬
‫‪1041‬‬
‫تهیونگ لبخند بزرگی زد و پرسید‪:‬‬
‫‪-‬یعنی اینقدر دلت برام تنگ شده بود؟‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ .‬حتی سعی نکرد انکارش کنه‪ .‬از اون مرحله رد‬
‫با این حال‪ ،‬موجی از غافلگیری روی صورت تهیونگی نشست که‬
‫ظاهرا انتظار چنین اعترافی رو از خوناشام نداشت‪.‬‬
‫دستهای جونگکوک همچنان روی گردن تهیونگ بود و خوناشام‬

‫دوباره تهیونگ رو جلو کشید تا اون رو ببوسه‪ ،‬اما دستهای تهیونگ‬
‫روی دستهاش قرار گرفت و متوقفش کرد‪.‬‬
‫‪1042‬‬
‫‪-‬چرا داری میلرزی؟‬
‫تهیونگ پرسید و با دقت جونگکوک رو زیرنظر گرفت‪ .‬دستهای‬

‫جونگکوک رو از گردنش کنار زد و درعوض انگشتهاشون رو بهم‬
‫گره زد‪.‬‬
‫‪-‬سردته؟ طبق معمول لباس نپوشیدی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬اما جونگکوک جواب نداد‪ .‬نمیدونست چطوری‬

‫جواب بده‪ .‬با بیحوصلگی به حالت نگرانی که روی صورت تهیونگ‬
‫بود‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬انسان دستهای جونگکوک رو رها کرد تا درعوض‬
‫صورت و گردنش رو لمس کنه‪.‬‬
‫‪-‬چرا همیشه اینقدر سردی‪ ،‬جونگکوک؟ مشکل کم خونی یا چیزی‬

‫داری؟‬
‫‪1043‬‬
‫تهیونگ پرسید و با انتظار بهش نگاه کرد‪ ،‬اما جونگکوک قدرت کافی‬
‫برای تکونخوردن نداشت‪.‬‬
‫داشت میلرزید؟ خودش حتی متوجه نشده بود‪ ،‬اما قطعا بخاطر سرما‬
‫جونگکوک به عنوان یک خوناشام سرما رو احساس نمیکرد‪ .‬حتی‬

‫بهش عادت داشت‪.‬‬
‫پس چرا‪...‬؟‬
‫‪-‬بیا اینجا‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و جونگکوک کامال فلج شد‪ .‬نمیدونست نفس‬

‫کشیدن چطوریه‪ ،‬نمیدونست پلک زدن چطوریه‪ ،‬نمیدونست‬
‫‪1044‬‬
‫تکوندادن بدنش چطوریه‪ .‬خون به تمام قسمتهای بدنش نرسید‪.‬‬

‫عضالتش سفت شدن و جلوی حرکتش رو گرفتن‪.‬‬
‫اما بدن تهیونگ برعکس بود‪ .‬دستهای پسر مونقرهای دور گردن‬
‫خوناشام حلقه شد و اون رو جلو کشید‪ ،‬تا اینکه بدنهاشون توی‬
‫چیزی که از نظر جونگکوک بغلکردن بود‪ ،‬به هم چسبید‪.‬‬
‫جونگکوک و تهیونگ تقریبا هم قد بودن‪ ،‬شاید فقط یک یا دو اینچ‬

‫تفاوت داشتن‪ ،‬اما درحال حاضر‪ ،‬جونگکوک احساس کوچیکی‬
‫میکرد‪ .‬اونقدری توی اغوش تهیونگ کوچیک بود که با قدرت و‬
‫ظرافت زیادی فشارش داد‪.‬‬
‫جونگکوک به یاد نمیاورد این کار رو با کسی جز پدر و مادرش‬

‫انجام داده باشه‪ ،‬حتی اون موقع هم براش عادی نبود چون جونگکوک‬
‫هیچوقت اهل لمسکردن نبود‪.‬‬
‫‪1045‬‬
‫اما با وجود این‪ ،‬انگار بازوها و دستهاش به انجام این کار عادت‬
‫داشتن چون به سرعت به عنوان تکیه گاه دور کمر تهیونگ حلقه شدن‬
‫و بدنش رو بیشتر به خودش نزدیک کردن‪ .‬چیز غیرقابل تشخیصی‬
‫درون سینه جونگکوک رو پر کرد و شکمش هزار و یکی سالتو انجام‬
‫داد‪.‬‬
‫‪-‬حالت خوبه‪ ،‬جونگکوک؟ چیزی شده؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و گونهاش رو به پیشونی جونگکوک تکیه داد و‬

‫همزمان با انگشتهای ظریف و باریکش با موهای پشت گردن‬
‫خوناشام بازی کرد‪.‬‬
‫حرف انسان باعث شد تکون بخوره و به جای چشمهای نگران‬

‫تهیونگ‪ ،‬به زمین نگاه کنه‪ .‬از نشوندادن اسیبپذیری و درد درونشون‬
‫میترسید‪.‬‬
‫‪1046‬‬
‫‪-‬اتفاقا خیلی خوبم‪.‬‬
‫جونگکوک به سرعت گفت و دستهاش رو از کمر تهیونگ کشید‪.‬‬
‫‪-‬چی میخوای بخوری؟‬
‫همچنان به تهیونگ نگاه نمیکرد‪ .‬نمیتونست انجامش بده‪ ،‬حداقل نه‬

‫االن که همچنان درحال بهبودی بود و سعی میکرد هرچیزی که توی‬
‫ذهن و سینهاش بود‪ ،‬کنترل کنه‪ ،‬اما وقتی انسان اجازه داد دستهاش از‬
‫گردن جونگکوک فاصله بگیره‪ ،‬قطعا میتونست شکست و دلسردی‬
‫رو احساس کنه‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست چیزی بخوریم‪ .‬شاید باید برگردیم خوابگاه‪.‬‬
‫‪1047‬‬
‫‪-‬ببخشید مجبورت کردم که بیای اینجا‪ ،‬با اینکه خودت نمیخواستی‪.‬‬
‫حتی افکار غولپیکر جونگکوک هم مانع این نشد که برای چند ثانیه‬
‫حرفهای تهیونگ رو هضم نکنه‪ ،‬نه فقط هرحرف و هرصدا‪ ،‬بلکه‬
‫بیشتر غم پشت حرفهاش‪.‬‬
‫جونگکوک صداش کرد‪ ،‬اما به نظر میرسید پسر با باال و پایین کشیدن‬
‫زیپ کتش بیشتر سرگرم شده بود‪.‬‬
‫‪1048‬‬
‫‪-‬موضوع این نیست‪ ،‬ته‪.‬‬
‫اون حرف کوچیک باعث شد تهیونگ با دقت بهش نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬من اینجام چون میخوام با تو باشم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و اون کلمات راحتتر از چیزی که فکر میکرد‪ ،‬از‬

‫دهنش خارج شد‪ .‬به نظر میرسید تهیونگ این هدیه رو داشت؛ توانایی‬
‫اینکه سختترین چیزها رو از ذهن و گلوی جونگکوک بیرون بکشه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪1049‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سری تکون داد و به افرادی که از کنارشون رد‬

‫میشدن‪ ،‬نگاه کرد تا نگاه موشکافانه تهیونگ رو نادیده بگیره‪.‬‬
‫‪-‬من فقط‪ ...‬با جیمین دعوا کردم و بخاطر همین‪ ...‬بخاطر همین یکم‬
‫حالم بده‪.‬‬
‫این پسر داره باهام چیکار میکنه؟‬
‫از کی تاحاال درمورد مشکالتم با بقیه صحبت میکنم؟‬
‫‪-‬اوه خیلی خب‪ .‬االن فهمیدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سری تکون داد‪ .‬جونگکوک میتونست از دید‬

‫اطرافش اون رو ببینه‪.‬‬
‫‪1050‬‬
‫‪-‬خب پس خوشحالم که اومدی پیش من چون راه حل خوبی برات‬

‫دارم‪.‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و این کنجکاوی جونگکوک رو تحریک کرد‪ .‬به‬

‫تهیونگ نگاه کرد‪ ،‬ابروهاش رو باال و پایین برد و سعی کرد سرحال‬
‫بشه‪.‬‬
‫‪-‬اوه جدی؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ بالفاصله متوجه قصد خوناشام شد و‬

‫درجواب ضربهای به بازوش زد‪.‬‬
‫‪-‬قسم میخورم که هیچکس رو مثل تو ندیدم‪ .‬شاید بعدا‪ .‬حاال بریم‪.‬‬
‫‪1051‬‬
‫تهیونگ جواب داد و توی مسیری که برخالف مسیر خوابگاهشون بود‪،‬‬

‫قدم برداشت‪.‬‬
‫جونگکوک پشت سرش دنبالش رفت و حواسش از موضوع جیمین و‬

‫مادرش و تهیونگ پرت شد‪ .‬با وجود اینکه درحال حاضر با تهیونگ‬
‫بود‪ ،‬اما هیجان انسان و کنجکاوی خودش بیشتر بود‪.‬‬
‫کنارهم توی خیابونهای سئول قدم زدن و جونگکوک از نزدیک به‬

‫ساختمونهای بلند‪ ،‬تابلوهای تبلیغاتی بزرگ و روشن‪ ،‬به صدها نفری‬
‫که از میان اونها رد میشدن و اسمون باال سرش که با روز خدافظی‬
‫میکرد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫اما چیزی انگشت کوچیکش رو لمس کرد و باعث شد توجهاش رو از‬

‫دست بده‪.‬‬
‫‪1052‬‬
‫اون لمس تقریبا نامحسوس بود‪ ،‬اما جونگکوک حسش کرد‪ .‬به‬
‫کنارش‪ ،‬یعنی تهیونگ نگاه کرد که روی گوشیاش تمرکز کرده بود‬
‫و به چیزی که جونگکوک تصور میکرد گوگل مپ بود‪ ،‬نگاه‬
‫میکرد‪ .‬احتماال دنبال مکانی بود که میخواست جونگکوک رو به‬
‫اونجا ببره‪.‬‬
‫خوناشام نادیدهاش گرفت‪ .‬احتماال باد یا گرد و غباری به دستش‬

‫کشیده شده بود و با توجه به حساسیت بیش از حد پوستش‪ ،‬باعث شد‬
‫هوشیار بشه‪.‬‬
‫تا اینکه دوباره حسش کرد‪.‬‬
‫این بار بیشتر قابل تشخیص بود‪ ،‬هیچ شکی نداشت‪ .‬لمسش محسوس و‬
‫ثابت بود چون حاال احساس کرد چیزی با تردید انگشت کوچیکش رو‬
‫گرفت؛ چیزی که واقعا شبیه اون بود‪.‬‬
‫‪1053‬‬
‫جونگکوک به پایین نگاه کرد و به دست تهیونگ که خیلی به دستش‬

‫نزدیک بود‪ ،‬خیره شد‪ .‬و اون لحظه بود که متوجه شد چیزی که‬
‫احساس میکرد‪ ،‬انگشت تهیونگ بود که دستش رو لمس کرد و دور‬
‫انگشت کوچیکش حلقه شد‪.‬‬
‫جونگکوک که نمیدونست چیکار کنه‪ ،‬انگشتش برای واکنش‬

‫کوچیکی تکون داد‪ .‬میترسید تمرکز تهیونگ رو از هرچیزی که توی‬
‫گوشیاش میدید‪ ،‬بهم بزنه‪ .‬شاید حواس تهیونگ اونقدری پرت بود‬
‫که حتی متوجه نشد دستش دست جونگکوک رو لمس میکرد‪.‬‬
‫یا شاید این بین دونفری که کنارهم قدم میزدن‪ ،‬کامال عادی بود و‬
‫جونگکوک زیادی بزرگش میکرد‪ .‬اینکه بگیم حالت تهوع داشت‪،‬‬
‫قابل درک بود‪.‬‬
‫اما به نظر میرسید حرکت انگشت کوچیک جونگکوک باعث ایجاد‬

‫واکنشی توی تهیونگ شد چون انسان جسورتر شد و دستش رو با ترس‬
‫‪1054‬‬
‫به دست جونگکوک کشید‪ .‬دستش رو نگه نداشت و انگشتهاشون‬

‫رو گره نزد‪ ،‬فقط همونجا نگهاش داشت‪ .‬عمال دو میلی متر با دست‬
‫جونگکوک فاصله داشت‪.‬‬
‫این یعنی چی؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‪ .‬دست تهیونگ‬

‫گرفتگی داره و بخاطر همین عجیبغریب رفتار میکنه؟‬
‫جونگکوک دستش رو کنار نکشید و مردمی که توی خیابون قدم‬

‫میزدن و جرات میکردن بهش نگاه کنن‪ ،‬احتماال فکر میکردن‬
‫دیوونه بود که دستش رو اینقدر صاف و بیحرکت نگه داشته بود‪ ،‬اما‬
‫جونگکوک نمیدونست دقیقا چیکار کنه‪.‬‬
‫تهیونگ توجهاش رو از گوشیاش گرفت تا از پهلو به جونگکوک‬

‫نگاه کنه و بعد به ارومی خرخری کرد؛ اما اونقدری اروم نبود که‬
‫گوشهای قدرتمند جونگکوک صداش رو نشنوه‪.‬‬
‫‪1055‬‬
‫احتماال دستش گرفته‪ .‬این تنها توضیحیه‪...‬‬
‫اوه‪.‬‬
‫چیزی قوی و شدید به طور وحشیانهای توی شکم جونگکوک حرکت‬

‫کرد و میدونست گرسنگی نیست چون اوال اون یک خوناشام بود و‬
‫خوناشامها توی شکمشون قاروقور نداشتن‪ .‬دوم‪ ،‬حتی اگر چنین‬
‫احساسی داشت‪ ،‬همین دو یا سه هفته پیش خون خورده بود‪.‬‬
‫اما وقت زیادی برای فکرکردن به احساسات درون شکمش نداشت‬

‫چون دست تهیونگ به دستش گره خورد و انگشتهای انسان کامال‬
‫بین فضای انگشتهای جونگکوک قرار گرفت‪.‬‬
‫جونگکوک واقعا احمق بود‪.‬‬
‫‪1056‬‬
‫جونگکوک فکر میکرد گرفتگی دست و این چیزها بود‪ ،‬اما تنها‬
‫چیزی که تهیونگ میخواست این بود که دستش رو بگیره‪.‬‬
‫جونگکوک گاهی اوقات میتونست اینقدر احمق باشه‪.‬‬
‫احمقی که فوراً شک نکرد چنین چیز ابتدایی و سادهای بود‪.‬‬
‫احمقی که از احساس دست گرم تهیونگ توی دستش متنفر نبود‪.‬‬
‫احمقی که از اون حس خوشش میاومد و نمیخواست رهاش کنه‪.‬‬
‫احمقی که لبخند خجالتیای روی لبهاش نقش بست‪.‬‬
‫‪1057‬‬
‫تهیونگ بیشتر و بیشتر بهش نزدیک شد و یک قدم برداشت‪ ،‬تا اینکه‬

‫بازوهاشون بهم کشیده شد و دستهای گره خوردهشون به ارومی‬
‫بینشون تاب خورد‪.‬‬
‫‪-‬امیدوارم گرسنه باشی‪.‬‬
‫انسان با خوشحالی گفت‪.‬‬
‫درواقع‪ ،‬جونگکوک هیچ وقت احساس گرسنگی نمیکرد‪ .‬میل مداوم‬

‫به خون؟ همیشه‪ .‬تمام مدت‪ .‬دلش میخواست غذای خاصی مثل‬
‫مقداری شکر یا پیتزای پنیر بخوره؟ گاهی اوقات‪ ،‬اره‪ .‬اما مثل انسانها‬
‫گرسنگی احساس میکرد؟ نه‪ ،‬اما نمیتونست این رو به تهیونگ بگه‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک جایی رو دید که تهیونگ میخواست اون رو ببره‪ ،‬با‬

‫تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪1058‬‬
‫‪-‬واقعا؟ راه حلت اینه که من رو بیاری مکدونالد؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ با تعجب بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬منظورت چیه؟ همبرگر و سیبزمینی سرخ کرده بهترین غذا برای‬

‫حس خوبه!‬
‫تهیونگ جواب داد و خب‪ ،‬دقیقا اشتباه نمیکرد‪ .‬این مثل خون مستقیم‬
‫از گردن ضرباندار نبود‪ ،‬اما میتونست بهش نزدیک باشه‪ .‬جونگکوک‬
‫به عنوان یک خوناشام‪ ،‬میتونست به این اعتراف کنه‪ ،‬اما به این‬
‫زودیها اون احساس رضایت رو به تهیونگ نمیداد‪.‬‬
‫نه قبل از اینکه یکم اذیتش کنه‪.‬‬
‫‪-‬و برای کسایی که همبرگر دوست ندارن؟‬
‫‪1059‬‬
‫جونگکوک با جدیت پرسید و تالش کرد با حالت صورت تهیونگ‪،‬‬

‫از خنده منفجر نشه‪.‬‬
‫انسان توی چند قدمی در رستوران یخ زد‪.‬‬
‫‪-‬بهم نگو مک دونالد دوست نداری‪ .‬موضوع اینه؟ صبر کن‪ ،‬اوه‪ .‬بهم‬
‫نگو که گیاهخواری‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با دست ازادش اشاره کرد و با چشمهای گردش به‬
‫جونگکوک نگاه کرد‪ .‬خوناشام نمیدونست چطوری اینقدر روی‬
‫خودش کنترل داشت که تا اون لحظه نخندیده بود‪.‬‬
‫تهیونگ ادامه داد‪:‬‬
‫‪1060‬‬
‫‪-‬نه نه‪ .‬نمیتونی گیاهخوار باشی‪ .‬اون روز باهام کورن داگ و پنیر‬
‫خوردی‪ .‬صبر کن‪ ،‬فاک‪ .‬ولی میتونی الکتوگیاهخوار باشی و‬
‫الکتوگیاهخوارها میتونن لبنیات بخورن و پنیر هم لبنیاته‪ .‬ولی االن‬
‫مک دونالد غذاهای گیاهی هم داره‪...‬‬
‫جونگکوک دیگه نتونست خودش رو کنترل کنه‪ .‬حرفهای بیربط‬

‫تهیونگ به طرز احمقانهای براش بامزه و کیوت بود و همین باعث شد‬
‫جلو بره و با بوسهای حرفش رو قطع کنه‪.‬‬
‫چند ثانیه بعد‪ ،‬جونگکوک لبهاش رو لیسید و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬اینقدر رومخ نباش و بیا بریم بخوریم‪.‬‬
‫تهیونگ سری تکون داد‪ .‬چشمهاش همچنان گشاد بود‪.‬‬
‫‪1061‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به خودش اجازه داد همراه جونگکوکی به سمت‬

‫ورودی رستوران میرفت‪ ،‬کشیده بشه‪ ،‬اما قبل از اینکه از در ورودی‬
‫رد بشن‪ ،‬جونگکوک فشار دستش رو احساس کرد که باعث شد مکث‬
‫کنه و به عقب نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬اول بیا مشخص کنیم‪ .‬این یعنی همبرگر دوست داری‪ ،‬درسته؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک خندید‪ ،‬مخصوصا به صورت نگران و‬

‫گیج تهیونگ‪ .‬انسان رو کشید و با خودش به سمت دستگاه سفارش‬
‫برد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬همبرگر دوست دارم‪ ،‬ته‪.‬‬
‫‪1062‬‬
‫جونگکوک بهش اطمینان داد‪ ،‬ناخوداگاه با انگشت شست پشت دست‬

‫تهیونگ رو نوازش کرد و صفحه نمایش دستگاه رو لمس کرد تا‬
‫سفارش بده‪.‬‬
‫جونگکوک پرسید و توی منوهای متفاوتی چرخید‪.‬‬
‫تهیونگ بدون اینکه گره انگشتهاشون رو باز کنه‪ ،‬به جونگکوک‬

‫نزدیک شد و بازوهاشون رو بهم گره زد‪ .‬خوناشام با ژست و نزدیکی‬
‫تهیونگ حتی پلک نزد و بدون هیچ تالشی اجازه داد موجی از گرما به‬
‫سینهاش هجوم ببره‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫‪1063‬‬
‫تهیونگ گفت و از نزدیک به صفحه نمایش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من این رو با بیکن میخوام‪.‬‬
‫تهیونگ اشاره کرد و جونگکوک روی همبرگری که انتخاب کرد‪،‬‬

‫کلیک کرد‪.‬‬
‫‪-‬و برای نوشیدنی؟ اه‪ ،‬وایسا‪ .‬این یکی اسونه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و روی لیوان بزرگ نوشابه زد‪.‬‬
‫‪-‬از کجا میدونستی‪.‬‬
‫تهیونگ با تعجب پرسید و گونهاش رو به شونه جونگکوک تکیه داد‪.‬‬
‫‪1064‬‬
‫این احساس‪ ...‬این احساس خیلی صمیمی و طبیعی بود؛ احساس اینکه با‬
‫تهیونگ دست تو دست و دراغوش همدیگه به رستوران اومده بودن‪.‬‬
‫به نظر میرسید جونگکوک توی زندگی کامال متفاوتی با چیزی که تا‬
‫اون زمان گفته بود و فکر میکرد‪ ،‬بود‪ .‬اما به سرعت متوجه شد این‬
‫لزوما چیز بدی نبود‪.‬‬
‫‪-‬زیاد سخت نیست که متوجه بشم به نوشابه اعتیاد داری‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫تهیونگ پرسید و با اخم بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1065‬‬
‫‪-‬چقدر اغراق میکنی!‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک با بیتفاوتی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو عمال مجبورم کردی بعد از اینکه توی انباری دانشگاه بهم بلوجاب‬
‫دادی‪ ،‬از دستگاه برات یه قوطی نوشابه بخرم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و چشمهای تهیونگ به چشمهای تیره‬

‫جونگکوک خیره شد‪ ،‬اما انگار سعی میکرد اتفاقی که خوناشام‬
‫توضیح داد‪ ،‬به یاد بیاره‪ ،‬نه اینکه بهش نگاه کنه‪ .‬تا اینکه صدای‬
‫خندهای توی رستوران و سینه جونگکوک پخش شد‪.‬‬
‫‪-‬راست میگی‪ .‬این اتفاق افتاد‪.‬‬
‫‪1066‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد و با دست ازادش جلوی لبهای خندونش رو‬

‫‪-‬اه ولی برای سیب زمینی سرخ کرده دوزم کمتره‪ .‬هیچوقت همهاش رو‬
‫نمیخورم‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد‪.‬‬
‫جونگکوک سفارش تهیونگ رو تموم کرد‪ ،‬روی سفارش خودش‬

‫تمرکز کرد و یک بیگ مک کالسیک‪ ،‬سیب زمینی سرخ کرده‬
‫متوسط و یک ایس تی لیموناد انتخاب کرد‪ .‬وقتی میخواست کیف‬
‫پولش رو از جیب ژاکتش دربیاره‪ ،‬تهیونگ حرکتش رو پیشبینی کرد‪.‬‬
‫دست جونگکوک رو رها کرد که باعث شد خوناشام احساس کنه‬

‫دستهاش سردتر از همیشه بود و بعد کارت بانکیاش رو وارد دستگاه‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪1067‬‬
‫‪-‬وات د فاک‪ ،‬ته؟ من میخواستم پولش رو بدم‪.‬‬
‫جونگکوک با ناراحتی گفت‪.‬‬
‫تهیونگ سرش رو تکون داد و رمزش رو وارد کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬تو دفعههای پیش پول دادی و منم میخوام مهمونت کنم‪.‬‬
‫تهیونگ با لبهای اویزون گفت و فیش و کد سفارش رو برداشت‪.‬‬
‫و جونگکوک هیچوقت فکر نمیکرد که بدنش تنها با تعدادی کلمه‬

‫اینقدر گرم بشه‪ ،‬درحالی که همیشه به سرما عادت داشت و اون گرما‬
‫قطعا بخاطر پول نبود چون جونگکوک درمورد این موضوع نگران‬
‫نبود‪ .‬این بیشتر درمورد پیام پشت اون کارش بود‪.‬‬
‫‪1068‬‬
‫و وقتی دست تهیونگ دوباره دستش رو گرفت تا جونگکوک رو به‬

‫سمت پیشخوان ببره تا منتظر سفارششون بمونن‪ ،‬احساس راحتی و‬
‫گرماش بیشتر شد‪.‬‬
‫وقتی سینی غذاشون روی پیشخوان ظاهر شد‪ ،‬هرکدوم یک سینی‬

‫برداشتن‪ .‬تهیونگ سعی کرد دستش رو از دست جونگکوک بیرون‬
‫بکشه تا تعادل بهتری برای نگه داشتن سینی داشته باشه‪ ،‬اما خوناشام‬
‫دستش رو فشار داد و جلوش رو گرفت‪.‬‬
‫چرا؟ خب‪ ،‬جونگکوک نمیدونست‪.‬‬
‫میزی گوشه رستوران که فقط دونفر اونجا بودن‪ ،‬انتخاب کردن‪ .‬به طور‬
‫دقیقتر‪ ،‬یک زوج اونجا بودن‪ .‬زوجی که دست در دست باهم غذا‬
‫میخوردن و سیب زمینی و نوشابه توی دهن همدیگه میذاشتن‪.‬‬
‫جونگکوک نگاهش رو ازشون گرفت‪.‬‬
‫‪1069‬‬
‫تهیونگ با حرکت ارومی سینیاش رو روی میز گذاشت تا از وقوع‬

‫هرفاجعهای جلوگیری کنه‪ .‬با انتظار به جونگکوک و صندلی مقابلش‬
‫نگاه کرد‪ ،‬طوری که انگار منتظر بود تا خوناشام دستش رو رها کنه و‬
‫طرف دیگه میز بشینه‪.‬‬
‫اما جونگکوک این کار رو نکرد‪.‬‬
‫درعوض‪ ،‬جونگکوک سینی غذاش رو کنار سینی تهیونگ گذاشت و‬

‫به جای نشستن روی صندلی اون طرف میز‪ ،‬روی مبل قرمز تیره کنار‬
‫تهیونگ نشست‪.‬‬
‫اخم کمرنگی روی پیشونی تهیونگ نقش بست‪ ،‬اما درعین حال‪ ،‬لب‬
‫پایینش رو گزید تا جلوی لبخندی که تهدیدش میکرد روی لبهاش‬
‫بشینه‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪1070‬‬
‫انسان صداش کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬با حالت سوالبرانگیزی بهش نگاه کرد و با نی‬

‫کاغذی از ایس تی لیمونادش خورد‪.‬‬
‫تهیونگ به پایین و دستهاشون نگاه کرد که به طرز محکمی به هم‬

‫گره خورده بود و روی پای جونگکوک بود‪ .‬بعد دوباره به خوناشام‬
‫‪-‬میدونی که برای غذاخوردن به دستم نیاز دارم‪ ،‬درسته؟‬
‫‪1071‬‬
‫پسر مونقرهای با لحن سرگرمکنندهای گفت‪ ،‬اما با این حال‪ ،‬چشمهای‬

‫جونگکوک گشاد شد و دستش رو از دست تهیونگ بیرون کشید‪،‬‬
‫طوری که انگار لمسش از طاعون بدتر بود‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬احساس ناراحتکنندهای روی گونههاش‬

‫پخش شد و دست ازادش گزگز کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری عذرخواهی میکنی؟‬
‫تهیونگ غرغر کرد و خندید‪ .‬بعد خم شد‪ ،‬صورت جونگکوک رو‬

‫گرفت و لبهاش رو روی گونه خوناشام گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬به همون اندازه که احمقی‪ ،‬میتونی کیوت باشی‪.‬‬
‫‪1072‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬خندید و چهارتا بوسه دیگه روی صورت جونگکوک‬

‫گذاشت‪ ،‬البته اینطوری نبود که خوناشام تعدادش رو بشمره‪.‬‬
‫جونگکوک گلوش رو صاف کرد‪ ،‬نمیدونست چی بگه‪ .‬تهیونگ هم‬

‫زیاد روی اون موضوع پافشاری نکرد و درعوض روی همبرگرش‬
‫تمرکز کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬میخوای درمورد این حرف بزنی که چرا با جیمین‬

‫دعوات شده؟‬
‫تهیونگ پرسید و سیبزمینیاش رو توی سس کچاپ فرو کرد‪.‬‬
‫جونگکوک با کنجکاوی متوجه شد که تهیونگ برعکس اون بود‪.‬‬

‫خوناشام سس کچاپ رو مستقیم روی سیب زمینیهاش میریخت‪،‬‬
‫درحالی که تهیونگ ترجیح میداد سس رو گوشه سینی بذاره و‬
‫درعوض سیب زمینیاش رو توی سس فرو کنه‪.‬‬
‫‪1073‬‬
‫‪-‬اگه بگم نمیخوام حرف بزنم‪ ،‬چی؟‬
‫جونگکوک بعد از اینکه گازی به بیگ مکش زد‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬خب‪ ،‬میتونم به جاش ازت سوال بپرسم‪ .‬پس اینجوری الزم‬
‫نیست مستقیم بهم بگی‪ .‬نظرت درمورد این چیه؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬اما جونگکوک نمیتونست نگاهش رو از سسی که‬

‫گوشه لب پسر مونقرهای رو کثیف کرده بود‪ ،‬بگیره‪ .‬تا اینکه تهیونگ‬
‫با دستمالی پاکش کرد‪.‬‬
‫‪-‬هان؟‬
‫جونگکوک پرسید و دوباره به چشمهای قهوهای تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1074‬‬
‫‪-‬خب دقیقا همون نمیشه؟‬
‫‪-‬از نظر تکنیکی‪ ...‬خب اره‪ .‬ولی ممکنه هزینه چندانی برات نداشته‬
‫باشه‪ .‬اینجوری میتونه راحتتر باشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬خم شد و یک دونه سیب زمینی از سینی جونگکوک‬

‫دزدید‪.‬‬
‫خوناشام با تمسخر خندید‪ .‬اینجوری نبود که واقعا همه چیز رو به‬

‫تهیونگ بگه‪ .‬هروقت به حقیقت نزدیک میشد‪ ،‬جونگکوک‬
‫میتونست دهنش رو ببنده و چیزی نگه‪.‬‬
‫به همین دلیل جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫‪1075‬‬
‫موجی از پیروزی روی صورت تهیونگ نشست‪.‬‬
‫‪-‬احیانا به اینکه بهش زنگ نمیزنی یا جواب پیامهاش رو نمیدی‪ ،‬ربط‬

‫داره؟‬
‫خب شاید جونگکوک اشتباه میکرد‪.‬‬
‫وات د فاک؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‪ .‬نمیتونست باور کنه‬

‫که تهیونگ به این زودی وسط بحث خوناشام و بهترین دوستش قرار‬
‫‪-‬یه جورایی‪.‬‬
‫‪1076‬‬
‫تهیونگ که گازی به همبرگرش زد‪ ،‬برای چند ثانیه مکث کرد و از‬
‫اینکه درست حدس زده بود‪ ،‬غافلگیر شد‪.‬‬
‫انسان همبرگرش رو جویید و این بار پرسید‪:‬‬
‫‪-‬میتونه بخاطر این باشه که سرت با دانشگاه شلوغه و وقت نداری که‬
‫باهاش حرف بزنی؟‬
‫اوه‪ ،‬خوبه‪ .‬شاید اونقدری که فکر میکردم نزدیک نیست‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک به راحتی جواب داد‪.‬‬
‫‪1077‬‬
‫تهیونگ سری تکون داد و توی افکارش گم شد‪ .‬دوباره خم شد و از‬

‫جونگکوک سیبزمینی دزدید‪.‬‬
‫‪-‬هی! حاال فهمیدم چرا میگی هیچ وقت نمیتونی سیب زمینیهات رو‬
‫تموم کنی‪ .‬چون همیشه از سیب زمینی بقیه میدزدی‪.‬‬
‫جونگکوک با اتهام گفت و چشمهای تهیونگ گشاد شد‪ ،‬طوری که‬

‫انگار درحال انجام کاری که نباید‪ ،‬گیر افتاده بود‪.‬‬
‫‪-‬سیبزمینی تو خوشمزهتره‪.‬‬
‫تهیونگ سعی کرد خودش رو توجیه کنه و جونگکوک با چرخوندن‬

‫چشمهاش بهش جواب داد‪.‬‬
‫‪1078‬‬
‫با این حال‪ ،‬خوناشام بیشتر روی همبرگرش تمرکز کرد و بیشتر‬
‫سیبزمینیهاش رو دست نخورده گذاشت‪ .‬اینجوری نبود که عمداً این‬
‫کار رو کنه تا تهیونگ سیبزمینیهاش رو بدزده‪ .‬البته که نه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬سوال بعدی‪ .‬باهاش بد حرف زدی؟ یا به عبارت دیگه‪،‬‬

‫جوری بیرحم بودی یا بیاحترامی کردی که ممکنه به احساساتش‬
‫اسیب زده باشی؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬من هیچوقت با کسی بد حرف نمیزنم‪.‬‬
‫جونگکوک با ناراحتی گفت‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬پس جواب این سوال به وضوح ارهست‪.‬‬
‫‪1079‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک عصبانی شد‪ ،‬اما چیزی نگفت‪.‬‬
‫‪-‬به نظرم که اسونه‪ .‬بهش زنگ بزن و عذرخواهی کن‪.‬‬
‫جونگکوک با ناباوری بهش نگاه کرد و بعد با طعنه خندید‪.‬‬
‫‪-‬من؟ عذرخواهی؟ من چیزی برای عذرخواهی ندارم‪.‬‬
‫تهیونگ با قاطعیت صداش کرد‪.‬‬
‫‪1080‬‬
‫‪-‬هیچ مشکلی توی عذرخواهیکردن نیست‪ .‬ما ممکنه چیزهای جالبی‬

‫توی بحث و دعواهامون نگیم‪ ،‬باید بدونیم چطوری تشخیص بدیم و‬
‫عذرخواهی قدم اوله‪.‬‬
‫‪-‬من چیز بدی بهش نگفتم‪.‬‬
‫جونگکوک مصرانه گفت و اخمش عمیق و عمیقتر شد‪.‬‬
‫تهیونگ لیوان نوشابهاش رو روی میز گذاشت تا دستش رو روی رون‬

‫جونگکوک بذاره‪.‬‬
‫‪-‬به نظر خودت شاید چیز بدی نباشه‪ ،‬اما این به این معنی نیست که به‬
‫جیمین اسیب نزدی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک پوزخندی زد‪.‬‬
‫‪1081‬‬
‫‪-‬من به جیمین اسیب نزدم‪.‬‬
‫‪-‬از کجا میدونی؟‬
‫جونگکوک سعی کرد فقط روی لمس نرم و گرم روی رونش تمرکز‬
‫کنه‪ ،‬نه کلماتی که توی گلوش شکل گرفت‪.‬‬
‫اما فایدهای نداشت چون به نظر میرسید چشمهای شیرین تهیونگ‬

‫جوری هیپنوتیزمش کرد که باعث شد جونگکوک دهنش رو باز کنه‪،‬‬
‫با اینکه خودش نمیخواست‪.‬‬
‫‪-‬چون اون کسی بود که بهم اسیب زد!‬
‫‪1082‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬دستهای چربش رو با دستمال پاک کرد و بعد با‬

‫درموندگی پیشونیاش رو مالید‪.‬‬
‫جونگکوک خیلی مطمئن بود که نمیخواست به تهیونگ چیزی بگه‪.‬‬

‫قرار بود اجازه بده پسر دیگه این بازی رو انجام بده تا سرگرمش کنه‪،‬‬
‫اما قرار نبود به نتیجهای برسه‪ ...‬قرار نبود درنهایت به منفجرشدن‬
‫جونگکوک ختم بشه‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و درعوض شونه و بازوی جونگکوک رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪-‬این هم منطقیه‪ .‬ببخشید با این فرض شروع کردم که تو کسی بودی‬

‫که همه چیز رو بین خودتون خراب کردی‪.‬‬
‫‪1083‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬

‫نمیخواست تهیونگ احساس بدی درمورد این داشته باشه‪.‬‬
‫‪-‬اشکالی نداره‪ .‬تقصیر تو نیست‪.‬‬
‫تهیونگ با تردید به جونگکوک نزدیک شد و دستش رو گرفت‪.‬‬
‫‪-‬میخوای درمورد این حرف بزنی که چرا اسیب دیدی؟‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و تهیونگ اهی کشید‪.‬‬
‫‪1084‬‬
‫‪-‬باشه‪ .‬اشکالی نداره‪ .‬من بهت افتخار میکنم‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و بوسهای به گوشه لب جونگکوک زد‪.‬‬
‫من‪ ...‬من بهت افتخار میکنم؟ جونگکوک بارها اون کلمات رو توی‬
‫ذهنش تکرار کرد‪ .‬تا به امروز‪ ،‬اون کلمات رو توی تمام عمرش فقط‬
‫از دونفر شنیده بود‪ .‬یکی پدرش و اون یکی‪...‬‬
‫‪-‬چرا؟‬
‫‪-‬چی چرا؟‬
‫تهیونگ پرسید و سیب زمینی دیگهای دزدید‪.‬‬
‫‪1085‬‬
‫‪-‬چرا‪...‬‬
‫جونگکوک اب دهنش رو قورت داد‪.‬‬
‫‪-‬چرا بهم افتخار میکنی؟‬
‫‪-‬چون همین یه قدم خوبه‪ .‬تونستی اعتراف کنی که اسیب دیدی‪ .‬من‬
‫مجبورت نمیکنم که درمورد دلیلش باهام حرف بزنی ولی میخوام‬
‫این رو بدونی که اگه خودت بخوای‪ ،‬من اینجام که حرفهات رو‬
‫بشنوم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و مژهای رو از روی گونه جونگکوک برداشت‪.‬‬
‫‪1086‬‬
‫‪-‬و من خوشحالم که تونستی پیش من راحت باشی‪ .‬حتی اگر یه‬

‫کوچولو بود‪.‬‬
‫جونگکوک حرفهای تهیونگ رو متوجه نمیشد‪ ،‬مخصوصا لبخند‬

‫کوچیکی که روی لبهای پسر بود‪ .‬و بخاطر اینکه متوجه نمیشد‪،‬‬
‫ترجیح میداد فقط سرش رو تکون بده و درسکوت‪ ،‬روی بقیه‬
‫همبرگرش تمرکز کنه‪.‬‬
‫تهیونگ بهش احترام گذاشت و غذاش رو تموم کرد‪ ،‬اما این بار‪ ،‬فقط‬
‫با یک دست انجامش داد‪.‬‬
‫‪1087‬‬
‫‪CH 19‬‬
‫ضربههای خوناشام بیرحمانه ادامه پیدا کرد‪.‬‬
‫جونگکوک دیوانهوار لگنش رو حرکت میداد تا عضوش بارها به‬

‫پروستات تهیونگ ضربه بزنه و باعث بشه نالههای بلندی از دهنش‬
‫خارج بشه‪.‬‬
‫خوناشام شونه و گردن تهیونگ رو میبوسید و دندونهاش رو روی‬

‫پوستش میکشید و همزمان‪ ،‬با سرعت دیوونهکنندهای عمیقاً داخلش‬
‫میکوبید و سعی میکرد درموندگی‪ ،‬سردرگمی و افکاری که ذهنش‬
‫رو تیره کرده بود‪ ،‬ازاد کنه‪.‬‬
‫تنها صداهایی که توی اتاق جونگکوک شنیده میشد‪ ،‬صدای برخورد‬

‫لگنش به باسن تهیونگ و نالههای شیرین و نفس نفس زدنهای‬
‫هردوشون بود و این فقط باعث میشد گرمای درون شکمش زیاد بشه‪.‬‬
‫‪1088‬‬
‫جونگکوک به طور ناگهانی باسن تهیونگ رو بیشتر باال اورد تا زاویه‬

‫بهتری داشته باشه‪ ،‬درحالی که انسان لرزید و با درموندگی به ملحفه‬
‫زیرش چنگ زد‪ .‬همون لحظه جونگکوک خم شد‪ ،‬عضو تهیونگ رو‬
‫گرفت و بدون اینکه با حرکت باسنش هماهنگ باشه‪ ،‬شروع به‬
‫ارضاش کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ...‬جونگکوک!‬
‫تهیونگ جیغ زد‪ ،‬پریکام مستقیماً از عضوش روی دست جونگکوک‬

‫ریخت و حرکاتش رو اروم کرد‪.‬‬
‫یک ناله بلند کافی بود تا جونگکوک متوجه بشه تهیونگ به کام‬
‫رسیده بود و با منقبضشدن حفرهاش دور عضو جونگکوک‪ ،‬خوناشام‬
‫هم به کام رسید‪ ،‬دیدش تار شد و تمام بدنش از خلسه لرزید‪.‬‬
‫‪1089‬‬
‫جونگکوک که همچنان داخلش بود‪ ،‬خودش رو روی تهیونگ‬

‫انداخت و پشت عرق کرده تهیونگ رو مقابل سینهاش احساس کرد‪.‬‬
‫برای چند دقیقه هردوشون نفسی کشیدن و عضالتشون که اروم گرفت‪،‬‬
‫احساس کردن‪ .‬چشمهاشون میخواست بعد از اون ارگاسم شدید بسته‬
‫بشه‪.‬‬
‫جونگکوک به ارومی عضوش رو از تهیونگ دراورد‪ ،‬کاندوم رو گره‬

‫زد و مستقیم توی سطل زباله انداخت‪ .‬بعد به پشت روی تخت دراز‬
‫کشید‪ ،‬یک دستش رو روی شکمش گذاشت و به سقف خیره شد‪.‬‬
‫سعی کرد نفسش رو کنترل کنه‪.‬‬
‫‪-‬برای یک لحظه فکر کردم قراره همبرگری که خوردم‪ ،‬باال بیارم‪.‬‬

‫این‪ ...‬خیلی شدید بود‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و باعث شد جونگکوک بهش نگاه کنه‪.‬‬
‫‪1090‬‬
‫عادت به داشتن سکس فقط با خوناشامها که به عنوان یک قاعده‪،‬‬

‫خیلی خشنتر و شدیدتر بود‪ ،‬جونگکوک گاهی اوقات این جزئیات‬
‫رو درمورد انسانها فراموش میکرد‪.‬‬
‫‪-‬حالت تهوع داری؟‬
‫خوناشام پرسید‪ .‬نگران بود که شاید خیلی خشن پیش رفته باشه‪.‬‬
‫‪-‬زیادهروی کردم؟ بهت اسیب زدم؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ چشمهاش رو باز کرد و روی تخت به‬

‫پهلو چرخید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جونگکوک‪ .‬نه‪ .‬ازش خوشم اومد‪.‬‬
‫تهیونگ بهش اطمینان داد و لبخندش برای جواب کافی بود‪.‬‬
‫‪1091‬‬
‫‪-‬فقط باید بهت خبر بدم که باید ملحفههات رو عوض کنی‪ .‬اخرشم‬
‫کثیفشون کردم‪ ...‬ببخشید‪.‬‬
‫تهیونگ معذرتخواهی کرد‪ ،‬اما صورتش هرچیزی رو نشون میداد‬

‫جز تاسف‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید و اجازه داد گوشه لبهاش باال بره‪.‬‬
‫‪-‬نگرانش نباش‪.‬‬
‫خوناشام گفت و توی تمام خطوطی که صورت تهیونگ رو شکل‬

‫میداد‪ ،‬گم شد‪ .‬میخواست انگشتش رو روی تمام سطح پوست صاف‬
‫و نرمش بکشه‪ ،‬اما حتی با وجود بستهبودن چشمهای پسر مونقرهای‪،‬‬
‫جونگکوک قدرت انجام اون کار رو نداشت‪.‬‬
‫‪1092‬‬
‫‪-‬فکر کنم باید برم‪ .‬دیر وقته‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و از بین مژههاش به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪...‬‬
‫این چیزی نبود که انتظار شنیدنش رو داشته باشه‪.‬‬
‫یا شاید‪ ،‬این چیزی نبود که میخواست بشنوه‪.‬‬
‫جونگکوک باید به این عادت میکرد چون تمام رابطههای گذشتهاش‬

‫همینجوری بود‪ .‬باهم میخوابیدن و بعد از اونجا میرفتن‪ ،‬اما‬
‫جونگکوک این هم میدونست که همه چیز با تهیونگ متفاوت بود‪.‬‬
‫‪1093‬‬
‫و به همین دلیل زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬میتونی‪...‬‬
‫گلوش رو صاف کرد و ادامه داد‪:‬‬
‫‪-‬میتونی اینجا بمونی‪.‬‬
‫به نظر میرسید چیزی توی چشمهای تهیونگ درخشید‪ ،‬طوری که‬
‫انگار اون همون جوابی بود که میخواست بشنوه‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنی؟ فردا کالس داریم‪.‬‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک هم به پهلو چرخید و سرش رو تکون‬

‫داد‪.‬‬
‫‪1094‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬من مشکلی ندارم‪ .‬میتونی اینجا بخوابی‪ .‬میدونی واسه اینکه‬
‫مجبور نباشی لباس بپوشی و کل این راه رو به خوابگاهت برگردی‪ .‬این‬
‫واقعا مزخرف و دردناکه‪ ،‬البته نه مستقیماً‪ .‬منظورم اینه که میتونه‬
‫اینجوری هم باشه چون واقعا سخت به فاکت دادم ولی میفهمی‬
‫منظورم چیه‪ .‬منم میدونم بعد سکس چقدر خوابت میگیره‪.‬‬
‫جونگکوک سعی کرد بیتفاوت صحبت کنه و نگاه تهیونگ رو‬

‫نادیده بگیره‪ ،‬اما مطمئن نبود که تهیونگ متوجه شد یا نه چون انسان با‬
‫خجالت لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬اگه اصرار میکنی‪...‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخندی زد و با نوک انگشتش الگوهای رندومی روی‬

‫بازوی جونگکوک کشید‪.‬‬
‫‪1095‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ چند ثانیه بعد بلند شد و جونگکوک با تعجب‬
‫بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬داری کجا میری؟‬
‫جونگکوک با نگرانی پرسید‪ ،‬از روی تخت بلند شد و به ارنجهاش‬

‫‪-‬فکر کردم که گفتی قراره بمونی‪.‬‬
‫تهیونگ با بدن برهنه و با شکوهش توی اتاق جونگکوک قدم زد و به‬

‫سمت کمد لباسهاش رفت‪.‬‬
‫‪1096‬‬
‫‪-‬و میمونم‪ .‬فقط واسه اینکه لخت بخوابم‪ ،‬زیادی سرده و لباسهای‬
‫خودم اصال راحت نیست‪.‬‬
‫انسان گفت و توی کمد دنبال چیزی گشت‪.‬‬
‫تهیونگ یکی از هودیهای خاکستری جونگکوک رو برداشت و‬

‫بدنش رو باهاش پوشوند‪ .‬هودی تا رون پاهاش میرسید و همون صحنه‬
‫تقریبا باعث شد عضو جونگکوک دوباره سفت بشه‪.‬‬
‫اما اون تنها قسمت بدنش نبود که خون به طور نامعقولی بهش هجوم‬
‫برد‪.‬‬
‫تهیونگ روی زمین دنبال باکسرش گشت‪ ،‬اون رو پوشید و به تخت‬

‫برگشت‪ .‬با این حال‪ ،‬قبل از اینکه زیر لحاف بره‪ ،‬سرجاش یخ زد‪.‬‬
‫زانوهاش روی تشک تخت بود و نگاهش با ترس به نگاه جونگکوک‬
‫‪1097‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬این زیادیه؟ منظورم هودیه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به لباس چسبیده به سینهاش اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬نباید این فکر رو میکردم‪ .‬باید اول میپرسیدم‪ .‬ببخشید‪ .‬میتونم‬

‫هودی رو دربیارم و برگردم خوابگاهم تا لباس راحتتری برای‬
‫خوابیدن بردارم‪ .‬یا میتونم همونجا توی اتاقم بمونم چون همه چیز رو‬
‫خراب کردم‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪.‬‬
‫جونگکوک غرید‪ ،‬دست تهیونگ رو گرفت و اون رو روی تخت‬

‫‪-‬برام مهم نیست که لباسهام رو بپوشی‪ .‬تنها مشکلم اینه که‪...‬‬
‫‪1098‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با لبهای اویزونش بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫نگاه جونگکوک پایین رفت و دقیقا روی رونهای برهنه تهیونگ که‬
‫زیر هودیاش بود‪ ،‬قرار گرفت‪ .‬دستهاش نمیتونست دربرابر پوست‬
‫اعتیاداور تهیونگ مقاومت کنه‪ ،‬بنابراین وقتی انگشتهای جونگکوک‬
‫پاهای تهیونگ رو نوازش کردن‪ ،‬تقریبا اجتنابناپذیر بود‪.‬‬
‫‪-‬ممکنه بخاطر این صحنه خداگونه دوباره تحریک بشم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ لبش رو گزید تا جلوی لبخند بزرگی که‬

‫تهدید میکرد صورتش رو نصف کنه‪ ،‬بگیره‪ ،‬اما جونگکوک جلو‬
‫رفت‪ ،‬لب پایین تهیونگ رو بین دندونهاش گرفت‪ ،‬اون رو کشید و‬
‫رهاش کرد‪ ،‬بعد اروم و عمیق لبهای انسان رو بوسید‪.‬‬
‫‪1099‬‬
‫‪-‬اگه همینجوری به بوسیدنم ادامه بدی‪..‬‬
‫تهیونگ بین بوسههاشون زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من کسیام که قراره تحریک بشه‪.‬‬
‫‪-‬اگه بخوای‪ ،‬هردومون میتونیم ادامه بدیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬پوزخندی روی فک تهیونگ زد و باسنش رو‬

‫‪-‬خب اقای سیریناپذیر‪ ،‬هرچقدر هم که راند دوم وسوسهانگیز باشه‪،‬‬

‫فردا صبح باید زود بیدار بشیم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک رو کنار زد‪.‬‬
‫‪1100‬‬
‫خوناشام غرید‪.‬‬
‫‪-‬میتونی برای یکبار توی زندگیت یه دانشجوی مسئولیتپذیر و نمونه‬

‫نباشی‪.‬‬
‫‪-‬متاسفم‪ ،‬ولی قرار نیست این اتفاق بیفته‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬از روی تخت خم شد و بعد باکسر جونگکوک رو به‬

‫سمت صورتش پرت کرد‪.‬‬
‫‪-‬حرومزاده!‬
‫جونگکوک غرید و از انزجار اخمی کرد‪.‬‬
‫خنده تهیونگ فضای اتاق رو پر کرد‪.‬‬
‫‪1101‬‬
‫‪-‬چیه؟ لباس زیر خودته‪ .‬بپوشش‪ .‬نمیتونم اونجوری باهات بخوابم‪.‬‬
‫‪-‬چرا نمیتونی؟‬
‫جونگکوک با شیطنت پرسید و باسنش رو از روی تشک بلند کرد تا‬

‫لباس زیرش از پاهاش باال بره‪.‬‬
‫‪-‬میترسی که شب نتونی جلوم مقاومت کنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و قرمزی خفیفی که روی گونههای تهیونگ ظاهر‬

‫شد‪ ،‬فقط باعث شد که جونگکوک بخواد جلو بره و تمام صورت‬
‫تهیونگ رو ببوسه‪.‬‬
‫ولی باید خودت رو کنترل کنی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪-‬دهنت رو ببند و بیا بخوابیم‪.‬‬
‫‪1102‬‬
‫تهیونگ گفت و چراغی که روی میز کنار تخت بود‪ ،‬خاموش کرد‪.‬‬
‫جونگکوک از طریق دید در شبی که داشت‪ ،‬میتونست ببینه که‬

‫تهیونگ روی تخت خوابید و صورتهاشون فقط چند اینچ از هم‬
‫فاصله داشت چون هردوشون از یک بالش استفاده میکردن و نیازی به‬
‫این کار نبود چون جونگکوک بالشهای بیشتری داشت‪ ،‬اما‬
‫هیچکدومشون نه اعتراض کردن و نه سعی کردن دنبال بالش دیگهای‬
‫باشن‪.‬‬
‫شاید به دلیل راحتی و اسیبپذیریای بود که شب فراهم میکرد‪ .‬شاید‬

‫به دلیل گرمای تهیونگ و نفسهای ثابتش روی گونه جونگکوک بود‪.‬‬
‫شاید حضور دنج انسان بود‪ .‬شاید مدت زیادی از وقتی که کلمات توی‬
‫گلوش گیر کرده بود و برای بیرون رفتن تشنهتر شده بود‪ ،‬میگذشت‪.‬‬
‫شاید این همون محرک الزمی بود که چند ساعت پیش توی رستوران‬
‫دریافت کرد‪.‬‬
‫‪1103‬‬
‫در واقع دلیلش خیلی مهم نیست‪ .‬چیزی که مهمه اینه کلمات بدون‬
‫هیچ سختیای از بین لبهای خوناشام فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر مامانم بود‪.‬‬
‫جونگکوک درنهایت زمزمه کرد‪ .‬با وجود اینکه تهیونگ نمیتونست‬

‫اون رو ببینه‪ ،‬از نزدیک به صورت انسان نگاه کرد‪ .‬گیج و متفکر به نظر‬
‫میرسید‪ .‬احتماال با خودش فکر میکرد منظور جونگکوک دقیقا چی‬
‫بود‪.‬‬
‫از طرف دیگه‪ ،‬جونگکوک احساس میکرد فقط بخاطر اینکه چنین‬
‫چیزی رو به زبون اورده بود‪ ،‬قلبش به طرز وحشیانهای میتپید‪.‬‬
‫نمیدونست دقیقا چرا اون کار رو کرد و امیدوار بود چه چیزی رو‬
‫بشنوه‪ ،‬اما حقیقت اینه که احساس میکرد عضالتش به وضوح اروم‬
‫گرفت و شونههاش سبکتر شد‪.‬‬
‫‪1104‬‬
‫‪-‬منظورت چیه؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و جونگکوک اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬دلیلی که من و جیمین دعوا کردیم‪ .‬بخاطر مامانم و یه موضوع‬

‫دیگهست که ترجیح میدم بهش اشاره نکنم‪.‬‬
‫دلیل دیگهاش تو و معنی چیزیه که داره درون من میجوشه‪.‬‬
‫اما مشخصه که قرار نیست این رو بهت بگم‪.‬‬
‫‪-‬البته‪ .‬الزم نیست بگی‪.‬‬
‫‪1105‬‬
‫تهیونگ بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬اون چیزی درمورد مادرت گفت که بهت اسیب زد؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪ ،‬تا‬

‫اینکه به یاد اورد تهیونگ نمیتونست اون رو ببینه‪.‬‬
‫‪-‬نه اونجوری که فکر میکنی‪ .‬اینجوری نبود که چیز بدی بگه یا به‬
‫مادرم بیاحترامی کنه‪ .‬هیچکدوم‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ...‬متوجه نمیشم‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد و به وضوح اثاری از نگرانی روی صورتش به‬

‫وجود اومد‪.‬‬
‫‪1106‬‬
‫کلمات راحتتر از چیزی که جونگکوک انتظار داشت‪ ،‬از دهنش‬

‫‪-‬اون فقط‪ ...‬جیمین میدونه که نمیتونم درمورد مادرم حرف بزنم و‬

‫فکر کنم‪ .‬ولی با وجود اینکه میدونه‪ ،‬همیشه این بحث رو پیش‬
‫میکشه و این عصبانیم میکنه‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر اینکه ناراحت میشی و اسیب میبینی‪ ،‬عصبانیت میکنه؟‬
‫جونگکوک جوری اخم کرد که برای لحظهای ترسید خط اخمش‬

‫روی پیشونیاش بمونه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪1107‬‬
‫جونگکوک گفت و نفس عمیقی کشید‪ .‬احساس میکرد یکی از‬

‫هزاران دیوار بزرگ و ضخیم فرو ریخت‪.‬‬
‫‪-‬میخوای بهم بگی که چرا نمیتونی درمورد مادرت حرف بزنی و‬

‫فکر کنی؟‬
‫تهیونگ ریسک کرد و پرسید‪ ،‬اما انگار منتظر جواب جونگکوک بود‬
‫چون به محض اینکه خوناشام سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪،‬‬
‫تهیونگ با عجله اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬اشکالی نداره‪ .‬مجبور نیستی بهم بگی‪.‬‬
‫‪-‬فقط میخواستم این رو بهت بگم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و چشمهاش رو محکم بست‪.‬‬
‫‪1108‬‬
‫‪-‬اشکالی نداره‪ .‬همین هم زیادی بوده‪ ،‬بیبی‪.‬‬
‫تهیونگ با صدای شیرینی گفت و با گفتن اون اسم‪ ،‬باعث شد قلب‬

‫جونگکوک اروم بگیره‪.‬‬
‫‪-‬من همچنان بهت افتخار میکنم‪ .‬مرسی که باهام درمیون گذاشتی‪.‬‬
‫جونگکوک احساس کرد دستهای مردد تهیونگ دور کمرش حلقه‬

‫شد و خوناشام به پشت روی تخت خوابید تا سر پسرمونقرهای مثل‬
‫یک قطعه پازل گم شده روی سینهاش قرار بگیره‪.‬‬
‫‪-‬اشکالی داره اگه اینجوری بخوابم؟ سردمه‪.‬‬
‫‪1109‬‬
‫جونگکوک میدونست این حقیقت نداشت‪ .‬این رو میدونست چون‬

‫جونگکوک قادر به هرکاری بود‪ ،‬به جز اینکه حرارت بدنش رو منتقل‬
‫کنه‪ .‬بدنش مثل یک سنگ یخی بود‪ ،‬درست مثل قلب لعنتیاش‪.‬‬
‫اما با این وجود سرش رو به نشونه مثبت تکون داد و اجازه داد پاهای‬
‫تهیونگ زیر پتو به پاهاش گره بخوره‪.‬‬
‫اما سرش رو تکون داد و یک دستش رو دور تهیونگ حلقه کرد‪،‬‬

‫درحالی که دست دیگهاش رو به سمت کمر خودش برد و انگشتهای‬
‫باریک و ظریف انسان رو پیدا کرد‪.‬‬
‫اما سرش رو تکون داد و لبهای تهیونگ که روی گردن و فکش‬

‫بوسههای شیرین‪ ،‬ظریف و پرمانند میذاشت‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫‪1110‬‬
‫اما سرش رو تکون داد چون این بار‪ ،‬اون کسی بود که لرزش و سرما‬
‫رو احساس میکرد‪ ،‬این بار اون کسی بود که به طرز درموندهای به‬
‫گرمایی که فقط کیم تهیونگ میتونست فراهم کنه‪ ،‬احتیاج داشت‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫احتماال ساعت از شیش و نیم نگذشته بود‪ ،‬اما ذهن تهیونگ کامال بیدار‬
‫بود‪.‬‬
‫اما مشکلی نداشت‪.‬‬
‫نه وقتی که صورت جونگکوک اینقدر بهش نزدیک بود‪ ،‬مخصوصا با‬
‫حالت اروم و فرشته مانندی که باعث میشد پسر موتیره کوچیکتر به‬
‫نظر برسه‪ .‬دهن جونگکوک باز بود‪ ،‬صدای خروپف ضعیفی توی‬
‫‪1111‬‬
‫سکوت اتاق شنیده میشد‪ ،‬گونههاش پف کرده بود و خطوط پیشونی‬

‫و ابروش بدون هیچ اخمی روی صورتش بود‪.‬‬
‫تهیونگ نتونست جلوی نوک انگشتهاش رو بگیره که رد سبک و‬

‫لطیفی روی گونههای جونگکوک نکشه و به نظر میرسید که پسر از‬
‫لمس تهیونگ لذت میبرد چون جونگکوک ناخوداگاه به بدن‬
‫تهیونگ نزدیک شد و دستش رو دور کمر پسر مونقرهای که با هودی‬
‫خودش پوشیده شده بود‪ ،‬محکم کرد‪.‬‬
‫تهیونگ اونقدری خوب خوابیده بود که دقیقا توی همون موقعیتی که‬
‫دیروز خوابش برده بود‪ ،‬بیدار شد‪ .‬صورتش روی انحنای بین شونه و‬
‫گردن جونگکوک بود و پاهاشون بهم گره خورده بود‪.‬‬
‫نمیتونست جلوی لبخندش رو بگیره‪.‬‬
‫‪1112‬‬
‫تهیونگ بیشتر و بیشتر احساس میکرد که رابطه بین خودش و‬

‫جونگکوک‪ ،‬البته اگر میتونست چنین اسمی روش بذاره‪ ،‬درحال‬
‫پیشرفت بود‪ .‬قدم به قدم‪ .‬رابطهشون خیلی اهسته‪ ،‬اما درحال پیشرفت‬
‫بود‪.‬‬
‫اون گنج بزرگ پنهان همچنان هیچ جا دیده نمیشد و تهیونگ به‬
‫خوبی از این موضوع خبر داشت‪ ،‬اما میتونست ببینه الیههایی که‬
‫جونگکوک ساخته بود‪ ،‬به ارومی جلوی چشمهاش فرو میریخت‪.‬‬
‫تهیونگ دایرههایی روی سینه برهنه جونگکوک کشید‪ .‬هنوز چیزهای‬

‫زیادی پشت اون چشمهای شدید و تیره میدید‪ ،‬چیزهایی که تهیونگ‬
‫میدونست جونگکوک رو عذاب میداد و باعث میشد نقاب سرد و‬
‫بیتفاوتی به صورت بزنه‪ ،‬اما حقیقت اینه با هرروز جدیدی که‬
‫میگذشت‪ ،‬اون نقاب نازک و نازکتر میشد و به تهیونگ اجازه‬
‫میداد که بتونه بخش جدیدی از جونگکوک رو تجسم و کشف کنه‪.‬‬
‫جونگکوک واقعی رو‪.‬‬
‫‪1113‬‬
‫برای تهیونگ‪ ،‬دیگه اون دسیسه و کنجکاوی ابتدای دیدارش با‬

‫جونگکوک نبود که وادارش میکرد دیوارهای بزرگی که‬
‫جونگکوک رو احاطه میکرد‪ ،‬بشکنه‪ ،‬بلکه نگرانی و تمایلش به‬
‫کمک بود‪ ،‬شاید هرچیزی دیگهای که شکم تهیونگ رو با صدها‬
‫پروانه میلرزوند و سینهاش رو گرم میکرد‪ .‬چیزی درون تهیونگ با‬
‫درموندگی این رو میخواست که حداقل کمک کنه تا وزنهای که‬
‫میدونست جونگکوک با خودش حمل میکرد‪ ،‬بلند کنه‪.‬‬
‫و حاال تهیونگ مشکوک بود که اون وزنه مربوط به مادر جونگکوک‬

‫بود‪.‬‬
‫و درمورد اینکه چرا‪ ...‬این داستان دیگهای بود‪ .‬داستانی که به‬

‫جونگکوک فشار نمیاورد تا بهش بگه‪ ،‬تهیونگ هیچوقت این کار رو‬
‫نمیکرد‪ .‬ترجیح میداد جونگکوک با زمان‪ ،‬ارامش و تمایل خودش‬
‫بهش بگه چون اینجوری خیلی رضایتبخش بود تا اینکه به زور از‬
‫جونگکوک اطالعات بگیره‪.‬‬
‫‪1114‬‬
‫درحال حاضر‪ ،‬نقش تهیونگ روی این تمرکز داشت که جونگکوک‬

‫رو از پوسته سخت خودش بیرون بیاره‪ ،‬خوش بگذرونه‪ ،‬به خودش‬
‫اجازه بده لحظات سبک و عادی برای یک جوون بزرگسال داشته‬
‫باشه‪ ،‬حالت اخمش رو کنار بذاره و اون رو با خنده و لبخند عوض‬
‫کنه‪ .‬تهیونگ اونقدری باهوش بود که متوجه بشه جدیدا این بیشتر و‬
‫بیشتر اتفاق میافتاد‪.‬‬
‫قبل از اینکه بتونه عمیقاً درمورد انواع لبخندهای متعددی که‬

‫جونگکوک توی چند هفته گذشته بهش نشون داده بود‪ ،‬مخصوصا‬
‫لبخند مورد عالقهاش که پسر موتیره رو شبیه یک خرگوش بدخلق‪ ،‬اما‬
‫بامزه میکرد‪ ،‬فکر کنه‪ ،‬تهیونگ لبهایی رو روی پیشونیاش احساس‬
‫کرد‪.‬‬
‫تهیونگ برای اولین بار از زمانی که جونگکوک رو دیده بود‪ ،‬احساس‬

‫کرد پوست پسر گرمای کوچیکی رو انعکاس کرد‪ ،‬احتماال بخاطر‬
‫‪1115‬‬
‫اغوش محکم تهیونگ بود‪ .‬سرمایی که بدنش معموال تولید میکرد‪،‬‬

‫جونگکوک احتماال فکر میکرد تهیونگ همچنان خواب بود‪ ،‬نه تنها‬
‫چشمهاش بسته بود و صورتش بیتفاوت بود‪ ،‬بلکه جونگکوک جرات‬
‫کرد با انگشتهاش موهای نرم تهیونگ رو نوازش کنه‪ ،‬پشت دستش‬
‫رو روی گونه تهیونگ بکشه و پوستش رو درحد امکان اروم نوازش‬
‫کنه‪ ،‬طوری که انگار پسر مونقرهای از ظریفترین شیشه ساخته شده‬
‫بود‪.‬‬
‫تهیونگ نمیدونست از کجا اینقدر کنترل پیدا کرده بود که جلوی‬

‫لبخند خجالتی و اهی از رضایت که میخواست از دهنش فرار کنه‪،‬‬
‫بگیره‪ ،‬اما شاید تمایلش به احساس نوازشهای جونگکوک روی‬
‫پوستش بزرگتر از هرچیزی بود‪.‬‬
‫اما جونگکوک که کامال مثل خودش باهوش بود‪ ،‬زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪1116‬‬
‫‪-‬میدونم که بیداری‪.‬‬
‫تهیونگ ریسک کرد‪ ،‬یک چشمش رو باز کرد و با لبخند از‬

‫خودراضیای که روی لبهای جونگکوک بود‪ ،‬رو به رو شد‪ .‬اهی‬
‫‪-‬نمیخواستم چون بیدار بودم‪ ،‬تمومش کنی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و درعرض سه ثانیه‪ ،‬اخم کمرنگی روی پیشونی‬

‫جونگکوک به وجود اومد و بعد ناپدید شد‪.‬‬
‫‪-‬چرا تمومش کنم؟‬
‫جونگکوک پرسید و دوباره صورت تهیونگ رو لمس کرد‪.‬‬
‫‪1117‬‬
‫تهیونگ با زمزمه صادقانهای گفت‪ ،‬به چشمهاش اجازه داد بسته بشه و‬
‫از لمسهای مالیم روی گونهاش لذت ببره‪.‬‬
‫‪-‬خوب خوابیدی؟‬
‫با شنیدن اون سوال‪ ،‬نوک انگشتهای جونگکوک برای چند میلی‬
‫ثانیه متوقف شد‪ ،‬اما به سرعت اونها رو دور لبهای تهیونگ کشید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬بخوام صادق باشم‪ ...‬مدتها بود که به این خوبی نخوابیده بودم‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪1118‬‬
‫‪-‬جدی؟‬
‫تهیونگ با تعجب پرسید و صورتش رو از سینه جونگکوک بلند کرد‬

‫تا بهتر اون رو ببینه‪.‬‬
‫‪-‬پس خوشحالم‪ .‬شاید سیاهی زیر چشمهات کم کم ناپدید بشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و وقتی جونگکوک با عصبانیت بهش نگاه کرد‪،‬‬

‫‪-‬منظورت از این حرف چیه؟ میخوای غیرمستقیم بهم بگی که صورتم‬

‫رو دوست نداری؟‬
‫جونگکوک پرسید و نیشگونی از رون تهیونگ که درجواب خندید‪،‬‬

‫‪1119‬‬
‫‪-‬شاید‪.‬‬
‫‪-‬بهت میگم شاید چیه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با بوسهای خنده تهیونگ رو قطع کرد که اولش‬

‫فقط لمس دندونهاشون بود تا لبهاشون‪ ،‬اما بعد از چند ثانیه‬
‫احساسیتر و هاتتر شد‪.‬‬
‫‪-‬داشتم شوخی میکردم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬وقتی بوسهشون قطع شد‪ ،‬احساس کرد که باید بهش‬
‫اطمینان بده‪ ،‬با وجود اینکه میدونست جونگکوک ازش خبر داشت‪.‬‬
‫جونگکوک با حالت سوالبرانگیزی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1120‬‬
‫‪-‬درمورد صورتت‪ .‬ازش خوشم میاد‪ .‬خیلی زیاد‪ .‬منظورم اینه اگر از‬
‫صورت کسی خوشم نیاد‪ ،‬باهاش درگیر نمیشم‪.‬‬
‫‪-‬خوبه که فهمیدم‪.‬‬
‫‪-‬حقیقت داره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و روی دستی که روی گردن جونگکوک بود‪ ،‬تمرکز‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬من فکر میکنم که تو فوقالعادهای‪ .‬صورتت زیبایی جذابی داره و‬

‫انگار باعث میشه که بخوام تمام گوشههای قوی و تیزش رو کشف‬
‫کنم‪.‬‬
‫‪1121‬‬
‫تهیونگ روی کلماتش تاکید کرد و با انگشتش فک مشخص‬

‫جونگکوک رو دنبال کرد‪.‬‬
‫‪-‬انگار چشمهات سیاهچالهایه که من رو به داخل میکشه و جذبم‬

‫میکنه تا کامال درونش گم بشم‪ ،‬ولی واقعا نمیخوام راه خروجی ازش‬
‫پیدا کنم‪.‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و دوباره روی عنبیههای تقریبا سیاه جونگکوک‬

‫تمرکز کرد‪ .‬میتونست قسم بخوره که کمیابترین ستارهها و‬
‫جهانهای ناشناخته رو درونشون دید‪.‬‬
‫‪-‬انگار‪...‬‬
‫جونگکوک دیگه اجازه نداد کلمات بیشتری از دهن تهیونگ خارج‬

‫بشه‪ .‬خم شد‪ ،‬روی بدن تهیونگ خیمه زد و لبهاشون به خوبی روی‬
‫‪1122‬‬
‫هم قرار گرفت‪ ،‬طوری که انگار همون قطعهای بود که هردو نیاز‬
‫داشتن تا پازل تکمیل بشه‪.‬‬
‫دست جونگکوک فک و چونه تهیونگ رو محکم گرفت‪ ،‬اجازه داد‬

‫زبونش عمیقا به دهن پسر مونقرهای نفوذ کنه و از هرگوشهاش لذت‬
‫ببره‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک خودش رو عقب کشید‪ ،‬لبهای تهیونگ دنبال‬

‫لبهای جونگکوک گشت‪ ،‬اما پسر موتیره جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬گوشیت داره میلرزه‪.‬‬
‫تهیونگ چشمهاش رو باز کرد و با جونگکوک خندونی رو به رو شد‪.‬‬
‫یکی امروز توی مود خوبیه‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪1123‬‬
‫‪-‬چی؟ چیزی نمیشنوم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دستهای جونگکوک رو از کمرش کنار زد تا از‬

‫روی تخت بلند بشه‪.‬‬
‫‪-‬توی کتت روی زمینه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به پشت روی تخت دراز کشید‪.‬‬
‫‪-‬قسم میخورم که گوش خفاش رو داری‪ .‬من هیچوقت نمیتونم این‬

‫رو بشنوم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دستش رو به سمت کتش برد و توی جیبش دنبال‬

‫گوشی گشت‪.‬‬
‫‪1124‬‬
‫‪-‬ساعت هفت صبحه‪ .‬کی صبح زود داره بهم زنگ میزنه؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک جوابی نداد و با دستی که روی‬

‫چشمهاش بود‪ ،‬چرت زد‪ .‬تهیونگ باالخره گوشی رو پیدا کرد و وقتی‬
‫اسم روی صفحه رو دید‪ ،‬اخمی روی پیشونیاش نقش بست‪.‬‬
‫‪-‬جینه‪.‬‬
‫تهیونگ با گیجی زمزمه کرد و این کنجکاوی جونگکوک رو‬

‫تحریک کرد‪ .‬دستش رو از روی چشمهاش برداشت و به ارنجهاش‬
‫روی تشک تکیه داد تا دید بهتری به تهیونگ داشته باشه‪.‬‬
‫‪-‬چرا صبح زود داره بهت زنگ میزنه؟‬
‫جونگکوک با اخم مشابهی پرسید‪.‬‬
‫‪1125‬‬
‫‪-‬هنوز همدیگه رو میبینید؟‬
‫جونگکوک با اکراه پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ فکر میکرد اینکه چند روز پیش اعتراف کرده بود از زمانی‬
‫که چنین چیزی بین اون و جونگکوک شروع شده بود‪ ،‬با هیچکس‬
‫نبود‪ ،‬کافی بود تا پسر موتیره این تردیدها رو نداشته باشه‪ ،‬اما ظاهرا‬
‫اینجوری نبود‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬چند هفته پیش‪ ،‬جونگکوک ازش پرسید که از جین‬

‫خوشش میاومد یا نه و تهیونگ جواب داد که خوشش میاومد‪ .‬اون‬
‫فقط یک لحظه احمقانه و انتقام ناپخته برای گرفتن واکنش بود‪ ،‬اما در‬
‫نهایت کسی که واکنش نشون داد تهیونگ بود که پنج دقیقه بعد‪،‬‬
‫خودش روی توی اغوش و لبهای جونگکوک انداخت و این هم باید‬
‫جواب کافیای برای جونگکوک باشه‪.‬‬
‫‪1126‬‬
‫تهیونگ میدونست جین و جونگکوک باهم دوست بودن و اینکه پسر‬

‫دیگه شاهد لحظاتی بین اون و جین توی کافه بود‪ ،‬لحظاتی که با‬
‫السزدن پر شده بود‪ .‬تهیونگ از این موضوع هم خبر داشت که‬
‫جونگکوک درمورد قراری که اون دوتا چند هفته پیش داشتن‪،‬‬
‫میدونست‪ .‬چیزی که جونگکوک احتماال ازش خبر نداشت‪ ،‬بوسهای‬
‫بود که انتهای قرارشون رد و بدل شده بود‪ ،‬چون تهیونگ باور نداشت‬
‫جین ادمی باشه که درمورد چنین چیزی الف بزنه‪ .‬عالوه براین‪ ،‬این‬
‫هیچ معنیای برای تهیونگ نداشت‪.‬‬
‫اما این هم مهم نیست یا حداقل نباید مهم باشه چون حقیقت اینه که‬
‫تهیونگ دوباره توی اغوش جونگکوک افتاد‪ .‬این باید بیش از حد‬
‫کافی باشه‪ ،‬درسته؟‬
‫اما برای کسی که واقعا باهوش بود‪ ،‬جونگکوک میتونست احمق و‬

‫کور هم باشه‪.‬‬
‫‪1127‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫تهیونگ با عجله انکار کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم چرا صبح زود داره بهم زنگ میزنه‪ .‬راستش رو بخوام بگم‪،‬‬
‫مدتیه که باهاش حرف نزدم‪.‬‬
‫به نظر میرسید چیزی شبیه اسودگی از صورت جونگکوک گذاشت‪،‬‬

‫اما قبل از اینکه تهیونگ بتونه اهمیتی بده‪ ،‬تصمیم گرفت روی دایره‬
‫سبز رنگی که روی صفحه ظاهر شد‪ ،‬کلیک کنه و گوشی رو نزدیک‬
‫گوشش ببره‪.‬‬
‫‪-‬بله؟‬
‫‪1128‬‬
‫‪-‬ته! باالخره‪.‬‬
‫پسر دیگه با خیال راحت اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید که صبح زود بهت زنگ زدم‪ .‬میدونم خیلی زوده‪.‬‬
‫جین از اون طرف تلفن گفت و تهیونگ درموندگی و اشفتگی رو توی‬

‫صداش تشخیص داد‪.‬‬
‫‪-‬اشکالی نداره‪ ،‬جین‪ .‬نگرانش نباش‪ .‬همه چیز رو به راهه؟ خیلی تند‬
‫حرف میزنی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬ناخوداگاه اطراف اتاق قدم زد و به نگاه نافذ‬

‫جونگکوک که روش بود‪ ،‬توجهای نکرد‪.‬‬
‫‪1129‬‬
‫‪-‬میشه بری خوابگاه جونگکوک و ببینی اونجاست یا نه؟ باید فورا‬

‫باهاش حرف بزنم‪ .‬یک ساعته که دارم بهش زنگ میزنم و گوشیاش‬
‫خاموشه‪.‬‬
‫جین گفت و قبل از اینکه تهیونگ بتونه جواب بده‪ ،‬بگه اره و بدون‬
‫گفتن اینکه درواقع کمتر از دو متر با جونگکوک فاصله داشت‪ ،‬از‬
‫جونگکوک میخواد که بهش زنگ بزنه‪ ،‬جونگکوک از روی تختش‬
‫بلند شد و گوشی تهیونگ رو از دستش گرفت‪.‬‬
‫‪-‬جین؟ من اینجام‪ .‬چی شده؟‬
‫جونگکوک به سرعت پرسید و به وضوح به اینکه جین بفهمه اون دوتا‬

‫باهم بودن‪ ،‬اهمیتی نداد‪ .‬نفسکشیدنش به طرز محسوسی تندتر شد و‬
‫عضالتش منقبض شدن‪.‬‬
‫‪1130‬‬
‫جونگکوک با دقت به کلماتی که پسر اون طرف گوشی میگفت‪،‬‬

‫گوش میکرد و تهیونگ میتونست جایگزینی یک اخم ساده رو با‬
‫نقابی که جونگکوک به پوشیدنش عادت داشت‪ ،‬ببینه‪.‬‬
‫همونطوری که کلمات جین و ثانیهها میگذشت‪ ،‬چشمهای‬

‫جونگکوک از عصبانیت اتش میگرفت و دیوار خاکستریای که‬
‫نگاهش روش بود‪ ،‬میسوزوند‪ .‬دهنش به خط باریکی تبدیل شد‪،‬‬
‫فکش منقبض شد و دندونهاش قفل شدن‪ .‬پوست جونگکوک به طور‬
‫طبیعی رنگ پریده بود‪ ،‬اما تهیونگ میتونست قسم بخوره که همون‬
‫یک ذره رنگ هم از صورتش پرید‪ .‬همونطوری که جین چیزی رو از‬
‫اون طرف گوشی میگفت‪ ،‬حالت جونگکوک بیشتر و بیشتر عصبانی‬
‫تهیونگ بیحرکت وسط اتاق موند و به وضوح تفاوتهایی که توی‬

‫چهره جونگکوک دیده میشد و به دیدنشون عادت نداشت‪ ،‬تشخیص‬
‫داد‪ .‬حداقل نه در حضور تهیونگ‪.‬‬
‫‪1131‬‬
‫وقتی گوشی جوری از بین انگشتهای جونگکوک سُر خورد که‬

‫انگار به کره اغشته شده بود و با برخورد به زمین و صدای کرکنندهاش‪،‬‬
‫سکوت اطمینانبخش صبح زود رو شکست‪ ،‬ترس تهیونگ بهش غلبه‬
‫کرد و باعث شد یک قدم عقب بره‪.‬‬
‫تهیونگ مردد صداش کرد‪ .‬میترسید لمسش کنه یا بهش نزدیک بشه‬
‫و واکنش ناراحتکنندهای ازش بگیره‪.‬‬
‫پسر موتیره نادیدهاش گرفت‪ ،‬پشتش رو بهش کرد و دستهاش رو‬

‫روی کمدش گذاشت‪ .‬به تهیونگ اجازه داد درحالی که به سختی‬
‫نفس میکشید‪ ،‬فقط به باال و پایین شدن پشتش نگاه کنه‪.‬‬
‫‪1132‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ جونگکوک صدام رو میشنوی؟ جونگکوک! بهم‬

‫گوش بده‪ .‬درست میشه‪ .‬هنوز چیزی تایید نشده‪ .‬ممکنه حالش خوب‬
‫باشه‪ .‬من فقط فکر کردم که باید این موضوع رو بدونی‪.‬‬
‫کلمات جین به ارومی توی اتاق پخش شد و اون سکوت گزنده رو‬
‫دراغوش گرفت‪.‬‬
‫پسر موتیره به شدت لرزید‪ ،‬از کمد فاصله گرفت و با درموندگی دنبال‬
‫چیزی گشت تا بپوشه‪.‬‬
‫تهیونگ نمیدونست چیکار کنه‪ .‬میخواست جونگکوک رو بغل کنه‬

‫و ارومش کنه‪ ،‬اما به نظر میرسید درحال حاضر این چیزی نبود که‬
‫جونگکوک بیشتر از همه میخواست‪.‬‬
‫تهیونگ خم شد و گوشیاش که همچنان روی زمین بود‪ ،‬برداشت‪.‬‬

‫خدا رو شکر که صفحهاش خرد نشده بود‪.‬‬
‫‪1133‬‬
‫جونگکوک باکسر تمیزی برداشت و به سمت حموم رفت‪ .‬تهیونگ با‬

‫خودش فکر کرد که احتماال میخواست دوش سریعی بگیره‪ ،‬بنابراین‬
‫از فرصت استفاده کرد و گوشی رو نزدیک گوشش برد‪.‬‬
‫‪-‬جین؟ چه اتفاقی افتاده؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و با دیدن جونگکوکی که اینقدر متفاوت رفتار‬

‫میکرد‪ ،‬لرزید‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ .‬فقط‪ ...‬فقط ازش حمایت کن‪ .‬بهش نیاز داره‪.‬‬
‫جین گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪1134‬‬
‫‪-‬و لطفا تمام حرفهای سرد و خشکی که مطمئنم قراره بهت بزنه‪،‬‬
‫نادیده بگیر‪ .‬اینجوری خودش رو مخفی میکنه ولی فکر کنم تا االن‬
‫متوجه شدی‪ .‬باهات درتماسم‪.‬‬
‫جین گوشی رو قطع کرد و تهیونگ بدون اینکه بدونه باید چه فکری‬
‫کنه‪ ،‬به صفحه سیاه توی دستش نگاه کرد‪.‬‬
‫جونگکوک پنج دقیقه بعد با باکسر جدید و صورت و موهای خیس از‬
‫حموم بیرون اومد و تهیونگ با خودش فکر کرد دقیقا چطوری تونست‬
‫اینقدر سریع دوش بگیره‪.‬‬
‫جونگکوک دوباره به کمد نزدیک شد‪ ،‬با خشونت کشویی رو باز کرد‬
‫و اولین شلواری که جلوش ظاهر شد‪ ،‬برداشت‪.‬‬
‫‪1135‬‬
‫تهیونگ مردد صداش کرد و گوشیاش رو روی تخت انداخت‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک باهام حرف بزن‪ .‬لطفا‪.‬‬
‫‪-‬ولم کن‪ ،‬تهیونگ‪ .‬از اینجا برو‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن تندی گفت و تهیونگ برای یک ثانیه چشمهاش‬

‫رو بست و اجازه داد کلمات سرد جونگکوک بدون اینکه لمسش‬
‫کنه‪ ،‬ازش عبور کنه‪.‬‬
‫جونگکوک با عجله زیپ شلوارش رو بست که یکدفعه تهیونگ از‬

‫پشت بهش نزدیک شد‪ ،‬باال تنه برهنه جونگکوک رو دراغوش کشید و‬
‫گونهاش رو به پشت سفت و منقبض جونگکوک تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬دوباره فاصله نگیر‪ ،‬جونگکوک‪ .‬لطفا‪.‬‬
‫‪1136‬‬
‫تهیونگ ملتمسانه گفت و دستهاش رو دور بدنش محکم کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم اینجوری ببینمت‪ .‬لطفا باهام حرف بزن‪ .‬اینجوری حالت بهتر‬
‫میشه‪ .‬بذار کمکت کنم‪ .‬لطفا‪ ،‬بیبی‪.‬‬
‫‪-‬ولم کن‪ ،‬تهیونگ‪ .‬مجبورم نکن که به زور از خودم دورت کنم‪.‬‬
‫جونگکوک تهدیدش کرد‪ ،‬اما بدنش واکنش متفاوتی نشون داد‪.‬‬

‫تهیونگ میتونست بدن لرزونش رو احساس کنه‪ .‬شونههای‬
‫جونگکوک به جلو خم شد و سرش رو پایین انداخت‪.‬‬
‫‪-‬باید برم‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫‪1137‬‬
‫تهیونگ با قاطعیت گفت و دستش رو با مالیمت روی عضالت سفت‬

‫شکم جونگکوک باال و پایین کشید‪.‬‬
‫‪-‬نمیذارم با این وضعیت از اینجا بری‪ .‬اول باید اروم بشی‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن تهدیدامیزی بهش هشدار داد‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست تنهایی تحملش کنی‪.‬‬
‫تهیونگ مصرانه گفت‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک با خشونت کمد رو به سمت دیوار هل داد و باعث‬

‫شد چندتا از وسایلی که روش بود‪ ،‬روی زمین بیفته‪ ،‬تهیونگ سرجاش‬
‫‪1138‬‬
‫لرزید‪ ،‬اما این باعث نشد که جونگکوک رو رها کنه‪ .‬برعکس‪،‬‬

‫دستهاش رو محکمتر دور کمر پسر دیگه حلقه کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولم کن‪ ،‬ته‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای شکستهای التماس کرد و تهیونگ هیچ وقت از‬

‫شنیدن اون اسم اینقدر خوشحال نشده بود‪.‬‬
‫‪-‬باید ببینمش‪.‬‬
‫جونگکوک اضافه کرد‪.‬‬
‫تهیونگ اون قسمت جونگکوکش رو احساس میکرد‪ ،‬همون‬

‫جونگکوکی که چند روز گذشته باهاش برخورد داشت و کشفش‬
‫کرده بود‪ ،‬برگشته بود و تهیونگ قطعا تسلیم نمیشد‪.‬‬
‫‪1139‬‬
‫‪-‬کی رو باید ببینی؟ جین؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬مدام شونه جونگکوک رو بوسید و سعی میکرد بدن‬

‫ناپایدارش رو به نحوی اروم کنه‪.‬‬
‫جونگکوک به طرز نامحسوسی سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬بهش بارها هشدار دادم که گاردش رو پایین نیاره‪ .‬میدونستم این‬

‫اتفاق میافته‪ .‬احساس میکردم که دوباره این اتفاق بیفته‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬البته به نظر میرسید بیشتر به خودش میگفت‬

‫تا تهیونگ‪ .‬وقتی صدای لرزون و شکننده جونگکوک توی اتاق‬
‫پیچید‪ ،‬قلب تهیونگ فرو ریخت‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم اون هم از دست بدم‪.‬‬
‫‪1140‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ مطمئن نبود منظورش از اون حرف چیه‪،‬‬

‫اما با لحنی که جونگکوک اون کلمات رو به زبون اورد‪ ،‬قلبش به طرز‬
‫دردناکی برای پسر مقابلش فریاد زد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬دقیقا همونجوری که اسیبپذیریاش اومد‪ ،‬به همون‬

‫سرعت هم ناپدید شد و دوباره با عصبانیت جایگزین شد‪ .‬جونگکوک‬
‫دستهای تهیونگ رو از بدنش کنار زد و حرکت ناگهانیاش باعث‬
‫شد پسر مونقرهای با تعجب چند قدمی عقب بره‪.‬‬
‫اما چیزی که تهیونگ رو غافلگیر کرد و حتی باعث شد جیغ بزنه و با‬
‫وحشت دهنش رو بپوشونه‪ ،‬مشتهای وحشیانه و شدید جونگکوک‬
‫بود که به دیوار برخورد میکرد‪.‬‬
‫‪-‬نتونستم از مادرم محافظت کنم‪ .‬نتونستم از پدرم محافظت کنم‪.‬‬

‫نمیتونم از هیچکس محافظت کنم‪ .‬من لیاقت هیچکس رو ندارم‪.‬‬
‫‪1141‬‬
‫جونگکوک با خودش زمزمه کرد و دوباره مشتش رو به دیوار سیمانی‬

‫کوبید‪.‬‬
‫اما چیزی که واقعا تهیونگ رو غافلگیر کرد و باعث شد حتی بلرزه‪،‬‬

‫صدای بلند شکستن استخونها و پاره شدن پوست بود‪.‬‬
‫‪-‬من لیاقت داشتن هیچکس رو ندارم‪ .‬همه رو از دست میدم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬مشت دیگهای به دیوار و تکیهگاه اتاق زد و از درد‬

‫و درموندگی غرید‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک! بسه! لطفا تمومش کن! داری من رو میترسونی!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬به شدت لرزید و به فرورفتگی بزرگ روی دیوار نگاه‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪1142‬‬
‫در یک لحظه‪ ،‬تهیونگ حتی با خودش فکر کرد ممکن بود که اتاقش‬
‫رو با توجه به عمق اون گودال‪ ،‬ببینه یا نه‪ ،‬اما خون تیرهای که دیوار رو‬
‫کثیف کرد و روی انگشتهای جونگکوک چکید‪ ،‬باعث شد تا‬
‫تهیونگ بهش نزدیک بشه و دست اسیب دیدهاش رو بگیره‪ .‬پسر با‬
‫ترس به استخونهای شکسته و پوست خونی نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬وای خدای من‪...‬‬
‫تهیونگ مردد زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬باید خیلی سریع بری بیمارستان‪ .‬دستهات‪ ...‬به بخیه‬

‫نیاز داری‪.‬‬
‫جونگکوک دستش رو از توی دست تهیونگ بیرون کشید‪ ،‬چرخید و‬

‫دنبال چیزی گشت تا سینه برهنهاش رو بپوشونه‪.‬‬
‫‪1143‬‬
‫‪-‬چرا هنوز اینجایی؟ نشنیدی چی گفتم؟ از اینجا برو‪.‬‬
‫جونگکوک مصرانه گفت و تهیونگ قطعا متوجه لحن سردش شد‪.‬‬
‫‪-‬تا وقتی نذاری کمکت کنم‪ ،‬ولت نمیکنم‪ .‬حداقل اجازه بده ببرمت‬
‫درمانگاه دانشگاه‪ .‬نمیتونی با این وضعیت دستت جایی بری‪،‬‬
‫تهیونگ با عصبانیت داد زد و اشکی از ترس و نگرانی از گوشه‬

‫چشمهاش سرازیر شد‪.‬‬
‫‪-‬این چیزی نیست‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و وضعیت رو نادیده گرفت‪ ،‬با وجود اینکه قطرات‬

‫تیره خون زمین چوبی رو کثیف کرد‪ .‬جونگکوک به سمت میز کنار‬
‫‪1144‬‬
‫تخت رفت‪ ،‬از یکی از کشوهاش دستمال مرطوب برداشت و خونی که‬
‫بند انگشتهاش رو کثیف کرده بود‪ ،‬پاک کرد‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر خندید و اون هم دنبال شلوار گشت تا پاهای برهنه و‬

‫سردش رو بپوشونه‪ .‬اماده بود که همراه جونگکوک به دکتر بره‪.‬‬
‫‪-‬این چیزی نیست؟ جونگکوک‪ ،‬من عمالً میتونم استخونهات رو‬

‫ببینم‪ .‬دیوار فاکی رو خرد کردی!‬
‫‪-‬تنهام بذار‪ ،‬تهیونگ!‬
‫جونگکوک با عصبانیت داد زد و دستمال کثیف رو گوشه اتاق‬

‫‪-‬باید برم بوسان‪ .‬برای این وقت ندارم‪.‬‬
‫‪1145‬‬
‫جونگکوک اضافه کرد و فین فین کرد‪.‬‬
‫تهیونگ سرجاش فلج شد‪.‬‬
‫پسر مونقرهای به طرز ناشیانهای جورابهاش رو پوشید‪ ،‬اما وقتی که‬

‫صدای نامحسوسی توی اتاق پیچید‪ ،‬دستهاش توی هوا ثابت موند‪.‬‬
‫تمام این مدت‪ ،‬جونگکوک پشتش رو بهش کرده بود‪ ،‬چه وقتی که‬
‫لباس میپوشید یا زخم دستش رو تمیز میکرد‪ .‬به وضوح از تماس‬
‫چشمی با تهیونگ اجتناب میکرد و حاال مشخص بود که چرا‪.‬‬
‫‪-‬لطفا‪ ،‬تهیونگ‪ .‬حداقل یکبار توی زندگیت‪ ،‬کاری که بهت میگم‪،‬‬

‫انجام بده‪ .‬برو و تنهام بذار‪.‬‬
‫‪1146‬‬
‫جونگکوک گفت و سعی کرد صدای لرزون و شکنندهاش رو پنهان‬

‫کنه‪ ،‬اما تهیونگ متوجه شد؛ مخصوصا وقتی که جونگکوک دستمال‬
‫دیگهای برداشت‪ ،‬اون رو به سمت صورتش برد و بیرحمانه چیزی که‬
‫تهیونگ تصور میکرد اشکهاش بود‪ ،‬پاک کرد‪.‬‬
‫سینهاش درد گرفت‪ .‬درد داشت چون تهیونگ به طرز درموندهای‬

‫میخواست یه کاری انجام بده‪ ،‬اما نمیدونست چی‪ .‬نمیدونست که‬
‫باید به درخواست جونگکوک احترام میذاشت و رهاش میکرد یا‬
‫باید نادیدهاش میگرفت و درعوض بغلش میکرد و ارومش میکرد‪.‬‬
‫اما وقتی که جونگکوک دستمال قرمز تیرهاش رو روی زمین انداخت‪،‬‬

‫بالتکلیفی تهیونگ تموم شد‪.‬‬
‫تهیونگ نفسش رو بیرون داد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ چرا خونریزی داری؟‬

‫‪1147‬‬
‫تهیونگ پرسید و تصمیم گرفت درخواست جونگکوک رو نادیده‬

‫بگیره‪ .‬به جونگکوک نزدیک شد‪ ،‬شونههاش گرفت و اون رو‬
‫چرخوند تا باالخره بتونه به صورتش نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬به صورتت اسیب زدی؟ بذار ببینم‪.‬‬
‫و درست همون لحظهای که تهیونگ بهش نگاه کرد‪ ،‬همه چیزش فرو‬
‫ریخت‪.‬‬
‫تهیونگ با خودش فکر کرد که اتفاقات چند دقیقه پیش فقط یک رویا‬
‫بود؟ یا بدتر‪ ،‬شاید یک کابوس بود‪.‬‬
‫تهیونگ با خودش فکر کرد شاید همچنان با ارامش روی سینه‬

‫جونگکوک خوابیده بود چون فقط ذهنش موقع خواب اروم‬
‫میتونست چنین سناریویی بسازه‪.‬‬
‫‪1148‬‬
‫چشمهای تیره‪ ،‬سوزان و نافذی که تهیونگ به خوبی میشناخت‪ ،‬دیگه‬

‫وجود نداشت‪ .‬درعوض یک جفت عنبیه درخشان و طالیی روی‬
‫صورت جونگکوک بود و با وجود اینکه چشمهاش به همون اندازه یا‬
‫حتی بیشتر از چشمهای قهوهای خودش مسحورکننده بود‪ ،‬تهیونگ‬
‫نگاهش رو ازش گرفت‪ .‬باید نگاهش رو میچرخوند چون چیز‬
‫دیگهای روی صورت جونگکوک بیشتر خودنمایی میکرد‪.‬‬
‫همونطوری که تهیونگ تصور میکرد‪ ،‬اشکهای غلیظی از گونههای‬

‫جونگکوک سرازیر میشدن‪ ،‬اما صورتش طوری به نظر میرسید که‬
‫انگار از فیلم ترسناک بیرون اومده بود چون اشکهاش شبیه تهیونگ‬
‫یا هرکس دیگهای که میشناخت‪ ،‬نبود‪ .‬اشکهاش شفاف‪ ،‬واضح و‬
‫نامحسوس نبود‪ .‬نه‪ .‬اون اشکها مورد توجه همه قرار میگرفت چون به‬
‫رنگ قرمز تیرهای بود که به راحتی با مشکی اشتباه گرفته میشد‪.‬‬
‫‪1149‬‬
‫قطره اشک تنها و قرمزی روی گونهاش لغزید و ردی روی پوست‬
‫رنگ پریده جونگکوک به جا گذاشت‪ .‬وقتی جونگکوک متوجه شد‬
‫که تهیونگ چه چیزی رو دیده بود‪ ،‬چشمهاش گشاد شد‪.‬‬
‫تهیونگ نباید این رو میدید‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪.‬‬
‫جونگکوک تکرار کرد‪ ،‬با درموندگی دستمالهایی که روی زمین‬

‫انداخته بود‪ ،‬برداشت و اونها رو توی سطل زباله و زیر کاغذهای‬
‫رندومی انداخت تا پنهانشون کنه‪.‬‬
‫‪-‬من خیلی احمقم‪.‬‬
‫‪1150‬‬
‫تهیونگ همچنان ناباور‪ ،‬حیرت زده و بیحرکت بود‪ .‬نمیدونست چه‬

‫فکری کنه و چی بگه‪.‬‬
‫‪-‬عالیه‪ .‬حتی نمیتونم جلوی یک انسان خودم رو کنترل کنم و جون‬

‫اون هم توی خطر انداختم‪ .‬چقدر احمقم‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش زمزمه کرد و با عصبانیت موهاش رو کشید‪.‬‬
‫‪-‬حاال اون هم قراره از دست بدم‪.‬‬
‫چی؟ انسان‪...‬؟‬
‫اون هم از دست بدم؟‬

‫‪1151‬‬
‫‪-‬داری درمورد چی حرف میزنی؟ اینجا چه خبره‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫تهیونگ با تالش زیادی به زبون اورد و به سرعت پلک زد تا مطمئن‬

‫بشه که بیدار بود و توی یک رویای وحشتناک حبس نشده بود‪.‬‬
‫جونگکوک فاصلهای که اون رو از تهیونگ جدا میکرد‪ ،‬کم کرد و‬

‫محکم شونههاش رو گرفت‪ .‬برای چند ثانیه چشمهای طالیی و‬
‫درموندهاش به چشمهای تهیونگ خیره شد و تهیونگ به طرز‬
‫درموندهای تالش کرد احساساتی که توی نگاه جونگکوک منعکس‬
‫میشد‪ ،‬تشخیص بده‪ ،‬اما سخت بود‪ .‬وقتی پسر چشمهاش رو محکم‬
‫بست و سرش رو تکون داد‪ ،‬سختتر هم شد‪.‬‬
‫‪-‬شت‪ ،‬نمیتونم این کار رو کنم‪ .‬نه با تو‪.‬‬
‫جونگکوک با مالیمت گفت و سرش رو پایین انداخت‪.‬‬
‫‪1152‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬میخوای چیکار کنی؟ من متوجه منظورت نمیشم‪.‬‬
‫تهیونگ با صدای شکستهای زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اینجا چه خبره؟ منظورت از اینکه نمیتونم جلوی یک انسان خودم رو‬

‫کنترل کنم چیه؟‬
‫تهیونگ پرسید و بعد دستهای جونگکوک رو گرفت تا توجهاش رو‬

‫جلب کنه‪ .‬از دستهای کسی که از مشتزدن اسیب دیده بود‪ ،‬مراقبت‬
‫کرد‪.‬‬
‫تا اینکه دستهاش رو طوری از دستهای جونگکوک بیرون کشید‬

‫که انگار پوستش رو میسوزوند‪.‬‬
‫‪1153‬‬
‫تا اینکه احساس کرد موجی از سردرگمی و سرگیجه به بدنش هجوم‬

‫برد‪.‬‬
‫تا اینکه به انگشتهای سالم جونگکوک بدون هیچ ردی از خون‪،‬‬

‫زخم یا حتی یک خراش کوچیک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬وات د فاک‪...‬؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و به هردو دست جونگکوک نگاه کرد‪ .‬همچنان‬

‫امید داشت که شاید دست زخمیاش رو اشتباه گرفته باشه‪ ،‬اما نه‪ .‬هم‬
‫دست چپ و هم دست راستش کامال عادی و بدون هیچ نشونهای‬
‫بودن‪ .‬تا چند لحظه پیش‪ ،‬وضعیت دستهاش وحشتناک بود‪.‬‬
‫‪1154‬‬
‫جونگکوک گفت و سعی کرد لمسش کنه‪ ،‬اما تهیونگ یک قدم عقب‬
‫رفت‪.‬‬
‫‪-‬دست‪ ...‬دستهات‪ ...‬چه اتفاقی واسه دستهات افتاد؟‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬بهش اشاره کرد و نگاهش رو بین انگشتهای لرزون‬

‫جونگکوک و چشمهاش چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬اونها‪ ...‬اونها همین االن پرخون بودن‪...‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و صورتش روشن شد‪ ،‬طوری که انگار چیزی رو‬
‫به یاد اورد‪.‬‬
‫‪1155‬‬
‫تهیونگ درعوض به دیوار خاکستری خیره شد و با وجود اینکه اون‬

‫وضعیت مغزش رو میسوزوند‪ ،‬وقتی فرورفتگی روی دیوار رو دید‪ ،‬با‬
‫خیال راحت اهی کشید‪.‬‬
‫حداقل اونقدری که فکر میکرد‪ ،‬دیوانه نبود‪ .‬اون مشتها اتفاق افتاده‬
‫بودن‪.‬‬
‫‪-‬تو اون کار رو کردی!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با انگشتش به خرابی روی دیوار اشاره کرد و بعد به‬
‫‪-‬چطوری دستهات اینجوریه؟ من اونها رو پرخون دیدم‪،‬‬

‫‪1156‬‬
‫‪-‬تهیونگ اروم باش‪.‬‬
‫جونگکوک ازش درخواست کرد و سعی کرد به تهیونگ نزدیک‬

‫بشه‪ ،‬اما تهیونگ دو قدم عقب رفت‪.‬‬
‫‪-‬و چشمهای فاکیت! چرا طالیین؟‬
‫تهیونگ پرسید و سعی کرد صداش رو باال ببره‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم بهت بگم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و تهیونگ با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونی بهم بگی؟ واقعا قراره به این بحث برگردیم‪ ،‬جونگکوک؟‬

‫واقعا قراره توی تاریکی ولم کنی؟‬
‫‪1157‬‬
‫‪-‬متوجه نمیشی‪...‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سرش رو به نشونه انکار تکون داد و درعوض به‬

‫پاهاش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی که من متوجه نمیشم اینه که چرا دستهات جوری سالمه که‬

‫انگار جادوییه!‬
‫‪-‬چیزی که متوجه نمیشم اینه که چطوری اون حفره رو توی دیوار‬

‫درست کردی‪ .‬چطوری تونستی سیمان و اجر و هرچیز دیگهای که‬
‫هیچ ایدهای درموردش ندارم‪ ،‬خراب کنی‪.‬‬
‫‪1158‬‬
‫‪-‬چیزی که متوجه نمیشم اینه که چرا اشکهات به جای اینکه مثل من‬
‫یا هرکس دیگهای اب شور باشه‪ ،‬قرمزه‪ .‬جوری که انگار خونه‪.‬‬
‫هق هق اول از گلوی تهیونگ فرار کرد و اون لحظه متوجه شد که تمام‬
‫مدت داشت گریه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی که متوجه نمیشم‪ ...‬اینه که چرا بهم اعتماد نمیکنی و بهم‬

‫نمیگی‪.‬‬
‫‪1159‬‬
‫تهیونگ از بین اشکهاش گفت و سینه جونگکوک رو اروم هل داد‪.‬‬

‫سعی کرد عصبانیت و سردرگمیاش رو تخلیه کنه‪ ،‬اما دراین مرحله‬
‫هیچ قدرتی نداشت‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬کافیه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و اجازه داد توسط تهیونگ هل داده بشه‪.‬‬
‫‪-‬چرا نمیتونی بهم بگی؟ من فقط ازت خواستم که بهم اعتماد کنی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دیدش با اشکهای بیوقفهاش تار شد‪ .‬به همین دلیل‪،‬‬
‫وقتی جونگکوک مچ دستهاش رو محکم گرفت‪ ،‬سرجاش لرزید‪.‬‬
‫‪1160‬‬
‫جونگکوک دوباره هشدار داد‪.‬‬
‫‪-‬تو دقیقا چی هستی‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫تهیونگ داد زد‪ ،‬کلمات پسر دیگه رو نادیده گرفت و سعی کرد از بین‬
‫اشکهایی که جلوی چشمهاش رو میپوشوند‪ ،‬خطوط صورت‬
‫جونگکوک رو تشخیص بده‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری خون گریه میکنی؟ چرا داری‪...‬‬
‫‪-‬من یه خوناشامم!‬
‫جونگکوک داد زد و سینهاش بدون هیچ کنترلی باال و پایین شد‪.‬‬
‫‪-‬من یه خوناشام فاکیم‪ ،‬خب؟‬
‫‪1161‬‬
‫‪CH 20‬‬
‫‪ -‬من یه خوناشامم!‬
‫جونگکوک داد زد و سینهاش بدون هیچ کنترلی باال و پایین شد‪.‬‬
‫‪-‬من یه خوناشام فاکیم‪ ،‬خب؟‬
‫و هوا از فضای اتاق ناپدید شد‪.‬‬
‫تهیونگ از اینکه جونگکوک نگهاش داشته بود‪ ،‬خوشحال بود چون‬

‫زانوهاش اونقدری ضعیف بودن که اگه بخاطر حمایت دستهای پسر‬
‫دیگه نبود‪ ،‬پخش زمین میشد‪.‬‬
‫‪1162‬‬
‫اولین واکنش تهیونگ این بود که بخنده‪ .‬یکی دیگه و بعد یکی دیگه‪.‬‬
‫تا اینکه خندههاش با صدای بلندی پشت سرهم ادامه پیدا کرد‪ ،‬طوری‬
‫که انگار خندهدارترین داستانی بود که تا حاال شنیده بود‪.‬‬
‫‪-‬من برات یک جوکم؟ این اصال بامزه نیست‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از اینکه نفسش باال اومد‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪-‬اینم یه جور شوخی کثیفه؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬نه نیست‪ ،‬تهیونگ‪ .‬نمیتونی تصور کنی که چقدر دارم ریسک‬

‫میکنم که این رو بهت میگم‪ .‬دارم جونت رو به خطر میاندازم‪.‬‬
‫‪1163‬‬
‫تهیونگ با نگاهکردن به چشمهای جونگکوک‪ ،‬فقط میتونست ببینه‬

‫صداقتی که درون عنبیههاش منعکس میشد‪ ،‬تیره و تیرهتر میشد و با‬
‫رنگ طالیی جذابش خدافظی کرد و این بیشتر انسان رو ترسوند‪.‬‬
‫‪-‬باورت نمیکنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی به اسم خوناشام وجود نداره‪.‬‬
‫‪-‬من مدرک زندهام که ثابت میکنه وجود دارن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سری تکون داد و اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونه باشه‪...‬‬
‫‪1164‬‬
‫تهیونگ گفت و اجازه داد خنده طعنهامیزی از بین لبهاش خارج بشه‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونه وجود داشته باشه‪ .‬من دارم خواب میبینم‪ .‬این فقط میتونه‬
‫رویا باشه‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ ،‬به من نگاه کن‪.‬‬
‫تهیونگ اطاعت کرد و اجازه داد دستهای مردد جونگکوک‬

‫چونهاش رو بگیرن و سرش رو بلند کنن‪.‬‬
‫‪-‬میدونم این دیوونهکنندهست‪ .‬میدونم سوال داری‪ .‬میدونم احتماال‬

‫تا وقتی که جواب سوالهات رو بدم‪ ،‬باورم نمیکنی و بهت قول‬
‫میدم‪...‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬چشمهاش رو بست و اب دهنش رو قورت داد‪.‬‬
‫‪1165‬‬
‫‪-‬بهت قول میدم که جوابت رو بدم‪ .‬میخوام‪ ...‬میخوام بیشتر باهات‬

‫حرف بزنم و میدونم که میدونی چقدر این کار برام سخته‪ ،‬ولی سعی‬
‫میکنم‪.‬‬
‫تمام اطالعات جدید و اسیبپذیریای که هیچوقت توی جونگکوک‬

‫ندیده بود‪ ،‬باعث شد تهیونگ سرگیجه بگیره‪.‬‬
‫‪-‬ولی االن باید برم بوسان‪ .‬پدرم درخطره و من واقعا باید ببینمش‪ .‬باید‬
‫مطمئن بشم که حالش خوبه‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و درد و درموندگی توی صداش مشخص‬

‫بود‪.‬‬
‫‪1166‬‬
‫تهیونگ احساس بدی داشت که جونگکوک رو اونجا نگه داشته بود‪،‬‬

‫درحالی که تنها چیزی که جونگکوک میخواست این بود که بره و‬
‫پدرش رو ببینه‪ .‬سرش با سرعت پوچی چرخید‪ ،‬احساس همدردیاش‬
‫همیشه پابرجا بود‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ ...‬ببخشید که جلوت رو گرفتم‪...‬‬
‫تهیونگ شروع کرد‪ ،‬اما جونگکوک حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬عذرخواهی نکن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬به نظر میرسید که واقعا میخواست تهیونگ رو‬

‫لمس کنه‪ ،‬اما ظاهرا چیزی جلوش رو میگرفت‪.‬‬
‫‪1167‬‬
‫تهیونگ شک کرد احتماال بخاطر چند لحظه پیش بود که جونگکوک‬

‫سعی کرد لمسش کنه‪ ،‬اما تهیونگ خودش رو عقب کشید‪ .‬بنابراین‬
‫تصمیم گرفت برای یک لحظه همه چیز رو کنار بذاره و وانمود کنه‬
‫همه چیز خوب و عادی بود‪ ،‬درست مثل نیم ساعت پیش که توی‬
‫اغوش جونگکوک از خواب بیدار شد و دقیقا همین کار رو کرد‪.‬‬
‫چون احساسی که نسبت به پسر مقابلش داشت‪ ،‬خیلی بزرگتر از‬

‫سردرگمی‪ ،‬سوال و حتی ترس خفیفش بود‪ .‬خیلی خیلی بزرگتر بود‪.‬‬
‫حتی با دونستن اینکه جونگکوک بخاطر اینکه نگران پدرش بود‪ ،‬به‬
‫حمایت و اطمینان نیاز داشت‪ ،‬احساسش بیشتر هم شد‪.‬‬
‫تهیونگ یک قدم به جلو برداشت‪ ،‬دستهاش رو دور کمر‬

‫جونگکوک حلقه کرد و صورتش رو توی گردن پسر موتیره پنهان‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬من رو از دست نمیدی‪.‬‬
‫‪1168‬‬
‫تهیونگ بهش اطمینان داد‪ ،‬چشمهاش رو بست و از فرصت کوتاه باقی‬

‫مونده استفاده کرد تا دستهای جونگکوک که دورکمرش حلقه بشه‬
‫و بوی کاج و مرکباتش رو احساس کنه‪.‬‬
‫‪-‬نه اگه خودت نخوای‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد و به نظر میرسید چند ثانیه طول کشید تا‬
‫جونگکوک متوجه بشه حرف تهیونگ جوابش به چیزی بود که چند‬
‫لحظه پیش به زبون اورد‪ ،‬لحظهای که به نظر میرسید برای مدتها‬
‫پیش بود‪ ،‬اما درواقع پنج دقیقه پیش بود‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوام‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای ضعیفی زمزمه کرد و تهیونگ رو محکمتر‬

‫دراغوش کشید‪.‬‬
‫‪1169‬‬
‫وقتی از اغوش همدیگه بیرون اومدن‪ ،‬تهیونگ به سمت میز کنار تخت‬
‫رفت‪ ،‬دستمال تمیزی برداشت‪ ،‬دوباره به سمت جونگکوک برگشت و‬
‫رد اشکهای خونیاش رو از روی گونهاش پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬صرف نظر از هرچیزی‪ ،‬امیدوارم حال پدرت خوب باشه‪ .‬اگه به‬
‫چیزی نیاز داشتی‪ ...‬من اینجا منتظر خودت و جوابهات هستم‪.‬‬
‫تهیونگ بهش اطمینان داد‪ ،‬با مالیمت گردن جونگکوک رو گرفت و‬

‫لبهاش رو روی لبهای خوناشام گذاشت‪.‬‬
‫و شاید این ادرنالین‪ ،‬ناباوری و احساسات قوی و عمیقش نسبت به‬

‫جونگکوک بود که بهش اجازه داد بدون هیچ سوالی‪ ،‬پسر دیگه رو‬
‫رها کنه‪.‬‬
‫‪1170‬‬
‫و علیرغم این اشفتگی که توی ذهن و قلبش بود‪ ،‬چیزی با درموندگی‬

‫توی سینهاش فریاد میزد که مضطرب و تشنه بیرون رفتن بود‪ ،‬اما‬
‫تهیونگ اجازه نداد شنیده بشه‪.‬‬
‫نه االن‪ .‬االن زمان مناسبی برای گفتن اون سه تا کلمه نبود‪.‬‬
‫درعوض تهیونگ اجازه داد جونگکوک بره و به خودش هم اجازه داد‬

‫توی اتاق پسر دیگه با تکرار "من خوناشامم" بین دیوارهای خاکستری‬
‫و درون قلبش‪ ،‬تنها بمونه‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬شب سختی داشتی؟‬
‫‪1171‬‬
‫هوسوک با لبخندی پرسید و با یک کاسه کورن فلکس روی کاناپه‬

‫نشست‪.‬‬
‫‪-‬اعتراف میکنم انتظار نداشتم که ببینم کالسهای صبح رو بپیچونی‪.‬‬

‫بهت نمیاد‪.‬‬
‫تهیونگ به ارومی درخوابگاه رو بست و حتی با صدای اروم قفل که‬

‫مستقیماً روی سردردش تاثیر گذاشت‪ ،‬لرزید‪ .‬درحال حاضر‪ ،‬تهیونگ‬
‫قدرت گوشدادن یا صحبتکردن با بقیه رو نداشت‪ ،‬پس از اتاق‬
‫نشیمن رد شد‪ ،‬به سمت اتاقش رفت و در رو بست‪.‬‬
‫حدود یک ساعت پیش‪ ،‬وقتی توی اغوش جونگکوک از خواب بیدار‬

‫شد‪ ،‬احساس ارامش و زندهبودن داشت‪ .‬حاال؟ حاال انگار کامیون‬
‫بزرگ و سنگینی بهش برخورد کرده بود‪.‬‬
‫‪1172‬‬
‫تهیونگ از پهلو به اینه نگاه کرد و متوجه شد روی هودی جونگکوک‬

‫که از دیشب تنش بود‪ ،‬چند تا لکه بود‪ ،‬اما باید دید که این خون زخم‬
‫موقتی جونگکوک بود یا اشکهای عجیبش یا قلب خود تهیونگ که‬
‫احساس میکرد با راز شوکهکنندهی امروز‪ ،‬تا اخرین قطرهاش فشرده‬
‫شد‪.‬‬
‫خوناشام‪.‬‬
‫جونگکوک خوناشام بود‪.‬‬
‫تهیونگ هنوز نتونسته بود اون اطالعات رو به خوبی هضم کنه و‬

‫صادقانه‪ ،‬با خودش فکر کرد اصال میتونست این واقعیت رو به ارومی‬
‫هضم کنه یا نه‪.‬‬
‫‪1173‬‬
‫با توجه به اینکه بیشتر اطالعاتش از فیکشنها بود و چیز کمی درمورد‬
‫موجودات ماوراطبیعی میدونست‪ ،‬نمیتونست شباهت زیاد بین‬
‫جونگکوک و یک خوناشام رو تشخیص بده‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬حاال که بهتر فکر میکرد‪ ،‬شاید سرمای پوستش هم شامل‬
‫میشد‪ .‬این یکی از ویژگیهاش بود‪ ،‬درسته؟ یا رنگ پریدگی‪ .‬این با‬
‫عقل جور درمیاومد‪ .‬تهیونگ همیشه این رو به مشکل کم خونی یا‬
‫سرمای گزنده سئول ربط میداد‪ ،‬اما حاال‪ ،‬حاال تهیونگ متوجه شد که‬
‫این از واقعیت دور نبود‪.‬‬
‫برای اینکه چرخ دندههای داخل مغز تهیونگ با تمام سرعت کار کنن‪،‬‬
‫خیلی زود بود‪ .‬بدون یک فنجون بزرگ قهوه که بدنش بهش احتیاج‬
‫داشت‪ ،‬نمیتونست درست فکر کنه‪.‬‬
‫تهیونگ هودی رو از تنش دراورد‪ ،‬توی ذهنش یادداشت گذاشت که‬

‫بعدا اون رو بشوره و درعوض لباس خوابش رو پوشید‪ .‬میتونست بعدا‬
‫‪1174‬‬
‫دوش بگیره چون درحال حاضر‪ ،‬فقط میخواست استراحت کنه و برای‬
‫چند ساعت تمام اینها رو فراموش کنه‪ .‬البته اگر میتونست‪.‬‬
‫تهیونگ همچنان امیدوار بود جونگکوک با لبخند شیطنتامیزش از در‬

‫اتاقش وارد بشه و بهش بگه که این یک شوخی بود‪ ،‬اما این هوسوک‬
‫بود که در زد‪.‬‬
‫‪-‬ته؟ میشه بیام تو؟‬
‫هوسوک پرسید و از بین در نگاهی توی اتاق انداخت‪.‬‬
‫‪-‬حرفهام رو نشنیدی؟‬
‫هوسوک پرسید‪.‬‬
‫‪1175‬‬
‫تهیونگ شلوارش دراورد‪ ،‬متوجه شد که اون هم برای جونگکوک بود‬

‫و درعوض شلوارک لباس خوابش رو پوشید‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬ببخشید هوبی‪ .‬نشنیدم‪ .‬صبح یکم برام‪ ...‬پرتنش بود‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با عذرخواهی به بهترین دوستش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬متوجه شدم‪.‬‬
‫هوسوک گفت و به تهیونگی که با دقت بالشهای تخت رو روی زمین‬

‫میذاشت‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ ،‬مگه االن کالس نداری؟‬
‫‪1176‬‬
‫هوسوک پرسید و تهیونگ اهی کشید‪ ،‬ملحفه و روتختی رو کنار زد و‬

‫به تشکی که درحال حاضر خیلی جذاب به نظر میرسید‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬دارم ولی نمیرم‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ ،‬روی تخت نشست‪ ،‬اه رضایتبخشی از دهنش‬

‫فرار کرد و فورا عضالتش اروم گرفت‪.‬‬
‫هوسوک با ناباوری با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬تو؟ کیم تهیونگ؟ حتی اگه مریض باشی‪ ،‬کالسهات رو از دست‬

‫نمیدی‪ .‬فقط وقتی که خیلی جدیه‪.‬‬
‫هوسوک گفت و حالت سرگرم شدهاش با نگرانی جایگزین شد‪.‬‬
‫‪1177‬‬
‫‪-‬صبرکن‪ .‬ته؟ حالت خوبه؟‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ بهش اطمینان داد و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬فقط خستهام‪.‬‬
‫‪-‬این مدت چیکار کردی؟ کالب رفتی؟ نه‪ ،‬این واقعاً سلیقهات نیست‪.‬‬
‫هوسوک با صدای بلند فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬وایسا ببینم‪ ،‬قطعا شامل جونگکوک میشه‪ ،‬درسته؟‬
‫‪1178‬‬
‫هوسوک پرسید و تهیونگ سری به نشونه تایید تکون داد‪ .‬بالشی‬

‫برداشت و بدنش رو دور اون وسیله نرم و یاسی رنگ پیچید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬با جونگکوک بودم‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬به نظر میرسه که باید یه صحبت جدی با اون پسره داشته باشم‪.‬‬
‫هوسوک با لحن جدی گفت و تهیونگ با وجود خستگیاش‪ ،‬متوجه‬

‫سبکی و طنز صداش شد‪.‬‬
‫‪-‬باید بهش بگم که تاثیر بدی روت داره‪ .‬اونقدری شبها خستهات‬
‫میکنه که باید کالسهات رو بپیچونی که بتونی بخوابی‪.‬‬
‫‪1179‬‬
‫خنده هوسوک توی فضای کوچیک اتاق پیچید و تهیونگ به زور‬

‫چقدر دلش میخواست که واقعا موضوع همین باشه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬انگار همینطوره‪.‬‬
‫تهیونگ درعوض گفت و به سختی تالش کرد تا حقیقت پشت‬

‫حرفهاش رو نشون نده‪.‬‬
‫اما باید بهتر میدونست‪.‬‬
‫هوسوک با دقت بهش نگاه کرد و حالت چهرهاش رو زیر نظر گرفت‪.‬‬
‫تهیونگ باید میدونست که بهترین دوستش مشکوک میشد‪ .‬با این‬
‫‪1180‬‬
‫حال‪ ،‬حتی اگر متوجه چیزی شد‪ ،‬تصمیم گرفت از گزینه دیگهای‬
‫استفاده کنه‪.‬‬
‫‪-‬من متوجه شدم که جدیدا شما دوتا زمان زیادی باهم میگذرونید‪.‬‬
‫هوسوک مردد گفت‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬تو شب کنارش موندی‪ ،‬برای کسی که چند ماه پیش‬
‫میگفت هیچ کاری با جونگکوک نداره‪ ...‬و بهم نگو که فقط یه رابطه‬
‫یک شبهست چون همه میتونن ببینن که موضوع این نیست‪.‬‬
‫فشاری که پشت چشمهای تهیونگ بود‪ ،‬دیگه نمیتونست بیشتر از این‬

‫به تعویق بیفته‪ .‬اولین اشکش فرار کرد و تهیونگ حتی متوجه نشد‪ .‬فقط‬
‫‪1181‬‬
‫نگاه و حالت نگران هوسوک باعث شد که تهیونگ متوجه قطره‬

‫مرطوبی که روی گونهاش میلغزید‪ ،‬بشه‪.‬‬
‫‪-‬ته؟ چرا داری گریه میکنی؟‬
‫هوسوک پرسید‪ ،‬روی تخت مقابل تهیونگ نشست و زانوهاش رو‬

‫نوازش کرد‪.‬‬
‫‪-‬بهت صدمه زده؟ مجبورت کرده کاری انجام بدی؟‬
‫هوسوک پرسید و تهیونگ سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪ ،‬با وجود‬
‫اینکه هق هقی از گلوش فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬اصال اینجوری نیست‪ .‬جونگکوک حتی از چیزی که فکر‬

‫میکردم‪ ،‬شیرینتر و با مالحظهتره‪ .‬حداقل وقتی خودش میخواد‪.‬‬
‫‪1182‬‬
‫تهیونگ گفت و وقتی صورت اخمو و غرغروی جونگکوک رو به یاد‬

‫آورد‪ ،‬بین اشکهاش خندید‪.‬‬
‫‪-‬باور میکنم که همینطوره‪.‬‬
‫‪-‬پس‪ ...‬این یعنی چیزی که من هفتهها پیش متوجه شدم‪ ،‬فهمیدی؟‬
‫تهیونگ متوجه شده بود‪ ،‬اره‪ .‬درواقع مدتها پیش متوجه شد‪.‬‬
‫‪1183‬‬
‫تهیونگ فقط جراتش رو نداشت که با صدای بلند بگه چون‬

‫میدونست به محض اینکه این کار رو میکرد‪ ،‬واقعیت با تمام سرعت‬
‫بهش ضربه میزد و هیچ راه برگشتی وجود نداشت‪.‬‬
‫اما شاید همه چیزهایی که درونش جمع شده بود‪ ،‬از صبح که از خواب‬
‫بیدار شده بود‪ ،‬کلمات تشنهاش رو تحت فشار گذاشت تا از گلوش‬
‫بیرون بره‪ ،‬توی دهنش قرار بگیره و زبونش رو قلقلک بده‪ ،‬تا اینکه‬
‫باالخره بهشون اجازه داد تا از گلوش خارج بشن‪.‬‬
‫‪-‬من دارم عاشقش میشم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و هوسوک آگاهانه بهش نگاه کرد‪ ،‬طوری که انگار از‬
‫اعتراف تهیونگ تعجب نکرد‪.‬‬
‫‪1184‬‬
‫انگار بالهایی که این مدت سنگین و خسته پشتش مونده بودن‪ ،‬باالخره‬
‫خودشون رو با تمام شکوه رها کردن و با هرکلمهای که اعتراف‬
‫میکرد‪ ،‬خودشون رو به هوا میکوبیدن‪.‬‬
‫انگار ریههاش تا این لحظه از بدنش اکسیژن نمیگرفت و دفع‬

‫انگار همین االن بود که گرما و لرزش خون رو توی رگهاش احساس‬
‫کرد‪.‬‬
‫و حتی وقتی که باید با اغوش باز‪ ،‬لبخندی روی لبهاش و سرگیجه‬

‫خوبی از اون احساسات استقبال میکرد‪ ،‬فکرکردن به اون موضوع‬
‫باعث شد خود به خود جونگکوک و هرچیزی که اون روز صبح بهش‬
‫گفت‪ ،‬به یاد بیاره‪.‬‬
‫‪-‬ولی اون‪ ...‬پیچیدهست‪.‬‬

‫‪1185‬‬
‫هوسوک با درک سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬من خوب نمیشناسمش‪ ،‬ولی با توجه به ارتباط کوچیکی که باهاش‬

‫داشتم‪ ،‬تونستم متوجه بشم که شخصیت قوی و خاصی داره ولی به‬
‫نظرم تو میدونی چطوری باهاش رفتار کنی‪.‬‬
‫‪-‬واقعا میدونم؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬نگاه مشکوکی به هوسوک انداخت و با نگرانی با‬

‫انگشتهاش بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ ،‬از وقتی که شما دوتا بهم نزدیک شدید که برای همه قابل‬
‫تشخیصه چون همیشه باهمید‪ ،‬جونگکوک عوض شده‪.‬‬
‫‪1186‬‬
‫‪-‬جونگکوک دیگه اون پسری نیست که همه رو نادیده بگیره‪.‬‬

‫میدونستی چند روز پیش من رو توی محوطه دانشگاه دید و برام دست‬
‫تکون داد؟ اون برام دست تکون داد‪ ،‬ته‪ .‬اصال میتونی تصور کنی که‬
‫جونگکوک اینجوری دوستانه رفتار کنه؟‬
‫تهیونگ خندید و اشکهاش رو از صورتش پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونستی اون و یونگی هم باهم کنار میان؟ به عنوان دوست‪ ،‬نه فقط‬
‫هم اتاقی‪ .‬من شک دارم که جونگکوک تشخیص بده ولی یونگی‬
‫چنین حسی داره‪ .‬در واقع‪ ،‬یونگی خوشحاله چون باالخره یکی رو داره‬
‫که باهاش بازی کنه‪.‬‬
‫‪1187‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬منم متوجه شدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخندی زد و اون شب رو به یاد اورد‪.‬‬
‫‪-‬من با یه بازی اورواچ جایگزین شدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و هوسوک خندید‪ ،‬اما سرگرمیاش رو اروم کرد و با‬

‫جدیت به تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونی که بخاطر توئه‪ ،‬درسته؟ این واقعیت که جونگکوک‪...‬‬

‫بیخیالتره‪ .‬من واقعا اعتقاد دارم اگر بخاطر تو نبود‪ ،‬اون همچنان توی‬
‫دنیای تنهاییش گیر میکرد‪.‬‬
‫‪1188‬‬
‫‪-‬نمیدونم‪ ...‬واقعا اینجوری فکر میکنی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ .‬همین االنش هم به این فکر کرده بود‪ .‬نمیتونست‬

‫متوهم باشه و بگه هیچوقت فکر نمیکرد که تفاوتهای مشخص‬
‫جونگکوک بخاطر فشاری بود که بهش وارد میکرد‪ ،‬اما همزمان‪،‬‬
‫شک و تردید توی جمجمهاش رو پر میکرد و دنبال تایید بود‪.‬‬
‫اما هوسوک بدون هیچ تردیدی تاییدش کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬ته‪ .‬من واقعا فکر میکنم شما بچهها مکمل همدیگهاید‪ .‬تو‬
‫بیخیالتری‪ ،‬بیشتر معاشرت میکنی و بیشتر لبخند میزنی‪ .‬من‬
‫هیچوقت فکر نمیکردم که جونگکوک بتونه لبخند بزنه و تو‪ ...‬و تو به‬
‫وضوح خوشحالتری‪ ،‬ته‪ .‬وقتی جونگکوک میاد اینجا یا وقتی از‬
‫خوابگاهش برمیگردی‪ ،‬واقعا میدرخشی‪.‬‬
‫‪1189‬‬
‫هوسوک گفت و تهیونگ احساس کرد گونههاش قرمز شدن‪،‬‬

‫نمیتونست یک کلمه به زبون بیاره‪.‬‬
‫‪-‬فکر میکنی اون هم همین احساس رو نسبت به تو داره؟‬
‫هوسوک ریسک کرد و پرسید‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ عاشقم باشه؟ واقعا بعید بدونم‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر گفت و الگوی رندومی روی ملحفه یاسی کشید‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟‬
‫هوسوک پرسید و اخمی کرد‪.‬‬
‫‪1190‬‬
‫تهیونگ شونهاش رو باال انداخت و تنگی گلوش رو نادیده گرفت‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم‪ .‬به نظرم جونگکوک تایپی نیست که عاشق بشه‪ .‬حدس‬

‫میزنم که از سکس خوشش میاد و احتماال من رو به چشم دوست‬
‫ببینه‪ .‬نمیدونم‪...‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬من همیشه فکر میکردم تو باهوشترین کسی هستی که‬

‫میشناسم‪ ،‬ولی ظاهرا اشتباه میکردم‪.‬‬
‫هوسوک گفت و سرش با ناباوری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک تو رو به چشم دوست ببینه؟ لطفا خفه شو‪.‬‬
‫هوسوک گفت و تهیونگ لبهاش رو اویزون کرد‪.‬‬
‫‪1191‬‬
‫‪-‬متوجه شدی چطوری بهت نگاه میکنه‪ ،‬تهیونگ؟‬
‫هوسوک با جدیت پرسید و به جای اسمی که همیشه استفاده میکرد‪،‬‬

‫از اسم کاملش استفاده کرد‪.‬‬
‫تهیونگ با زمزمه پرسید و ثابت موند‪.‬‬
‫هوسوک اهی کشید و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬وقتی به ما یا کال دنیا نگاه میکنه‪ ...‬جونگکوک بیتفاوته‪ .‬انگار هیچ‬

‫رنگی وجود نداره ولی وقتی به تو نگاه میکنه؟ به تو واقعا نگاه میکنه‪.‬‬
‫جوری بهت نگاه میکنه که انگار یه رنگین کمون لعنتیای‪.‬‬
‫‪1192‬‬
‫‪-‬این حقیقت نداره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و احساس کرد دیدش دوباره تار شد‪.‬‬
‫‪-‬نه؟ اون دفعه هم گفتی حقیقت نداره و ببین االن به کجا رسیدیم‪.‬‬
‫‪-‬بیا ببینیم این بار چقدر طول میکشه تا متوجه این بشی‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪1193‬‬
‫وقتی یکی درمورد شورای خوناشامها فکر میکرد‪ ،‬خیلی از ادمها اون‬
‫رو یک قلعه بزرگ با برجهای نوک تیز که روی صخرهای دورافتاده‬
‫ساخته شده بود‪ ،‬تصور میکردن که اسمون تاریک و پرباری همراه با‬
‫کالغها و خفاشها باال سرش بود‪.‬‬
‫ادمها فضای داخلی رو فضای بزرگ و سردی تصور میکردن که چه‬

‫دیوار و چه کف اونجا‪ ،‬از سنگ تیره ساخته شده بود و با جمجمه‪،‬‬
‫مجسمههای ترسناک‪ ،‬تابوت و تاج و تخت برای اعضای قدرتمند مثل‬
‫رهبران‪ ،‬تزئین شده بود‪.‬‬
‫کنجکاوترین و عالقهمندترین افراد میتونستن اون رو به عنوان‬

‫صحنهای از یک کتاب یا فیلم ببینن که تاریکی و وحشت قهرمانهای‬
‫داستان بودن‪.‬‬
‫اما اشتباه میکردن‪.‬‬
‫‪1194‬‬
‫ساختمون واقعی شورا توی بوسان به غیر از زیرزمین‪ ،‬شیش طبقه‬

‫داشت‪ .‬اگرچه روی لبه پرتگاه ساخته نشده بود‪ ،‬اما توی مرکز بوسان‬
‫هم نبود چون درعوض طوری بود که نوردهی زیادی نداشته باشه و‬
‫توجه زیادی جلب نکنه‪.‬‬
‫بیرون ساختمون هم ظاهر تمیز و صیقلی داشت و حتی کمی استریل به‬
‫نظر میرسید‪ .‬نمای بیشکل و انتزاعی قاب بتنی رو با خطوط محدب و‬
‫مقعر احاطه میکرد و پنجرههای بلند اطراف ساختمون با نوارهای سفید‬
‫و براق نصب شده بود و کل بدنه ساختمون رو دربرمیگرفت‪.‬‬
‫در یک گوشه‪ ،‬اسم شرکت مخترع مرتبط با علم و تحقیق توی لوگوی‬
‫سبز رنگی حک شده بود‪ .‬اینطوری نبود که بتونن یک بنر بزرگ با‬
‫چراغهای نئون که نماد شورای خوناشامها بود‪ ،‬نصب کنن‪ ،‬درسته؟‬
‫فضای داخلی با نماها‪ ،‬ستونها‪ ،‬پلهها و مبلمان و اجزای مدرن‪ ،‬همگی‬

‫سیاه و سفید بودن‪.‬‬
‫‪1195‬‬
‫جونگکوک از کنار خوناشامهایی که حدس میزد مسئول محافظت‬

‫از فضای بیرونی ساختمون بودن‪ ،‬رد شد و درهای بزرگ شیشهای رو‬
‫هل داد‪ .‬سعی کرد نفس نفس زدنش رو بعد از اینکه برای یک ساعت‬
‫و نیم دوییده بود‪ ،‬کنترل کنه‪ .‬میتونست زودتر برسه‪ ،‬پاهاش بهش‬
‫اجازه میداد که این کار رو انجام بده‪ ،‬اما این واقعیت که وقتی از‬
‫ساختمون خوابگاهش خارج شد‪ ،‬اولین پرتوهای نور ظاهر شده بودن‪،‬‬
‫مجبورش کرد تا راه طوالنیتری انتخاب کنه‪ ،‬البته بیشتر میخواست از‬
‫چشمهای کنجکاو انسانها پنهان بمونه‪.‬‬
‫‪-‬اون کجاست؟‬
‫جونگکوک با صدای عصبانی و نگرانی پرسید و با انتظار به منشیای‬

‫که مسئول طبقه همکف ساختمون بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک شی‪ ،‬من بینهایت عذر میخوام اما من دستور دارم تا‬
‫زمانی که اقای جین ریوک اینجا نیومدن‪ ،‬اجازه ندم که برید‪.‬‬
‫‪1196‬‬
‫زن با موهای بلوند و حالت داده‪ ،‬با نگاه شرمندهای جواب داد‪.‬‬
‫درحالی که جونگکوک با درموندگی غرید و توی البی سرگردون‬

‫شد‪ ،‬صدای زن که به پدر جین‪ ،‬یعنی دست راست پدرش‪ ،‬زنگ زد‪،‬‬
‫شنید و این واقعیت که قرار بود جین ریوک به جای پدرش دنبالش‬
‫بیاد‪ ،‬باعث شد چیز تلخی توی دهنش احساس کنه‪.‬‬
‫جونگکوک به اطراف نگاه کرد و با وجود اینکه اونجا بیعیب و نقص‬

‫به نظر میرسید‪ ،‬این قابل توجه بود که بعضی از وسایل دزدیده شده‬
‫بود و بقیهاش شکسته بود‪ ،‬احتماال بخاطر اتفاق دیشب بود‪ ،‬اما بدیهی‬
‫بود که کارگرهای شورا خودشون رو وقف تمیزکردن اون قسمت از‬
‫ساختمون کرده بودن چون اگه به جزئیات نگاه میکردی‪ ،‬به نظر‬
‫نمیرسید که اون فضا نتیجه یک حمله خشونتامیز باشه‪ .‬جونگکوک‬
‫حتی نمیخواست فکر کنه که طبقات باال چطوری به نظر میرسید‪.‬‬
‫‪1197‬‬
‫طولی نکشید تا خوناشام بزرگتر پیداش بشه و با قدمهای خسته و‬

‫سنگینی از اسانسور شیشهای خارج بشه‪ ،‬اما خستگی کامال روی‬
‫صورتش مشخص بود‪ .‬موهاش بهم ریخته بود و استینهای پیرهنش رو‬
‫تا ارنجش باال زده بود‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬اینجایی‪.‬‬
‫جین ریوک به محض اینکه چند قدم ازش فاصله داشت‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که اینجام‪ .‬پدرم کجاست؟‬
‫جونگکوک با صراحت پرسید‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم جین بهت گفته‪.‬‬
‫‪1198‬‬
‫مرد گفت و جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد‪ .‬درحال حاضر‬
‫به اینکه کی بهش گفته بود‪ ،‬اهمیتی نمیداد‪ .‬فقط یک هدف داشت‪.‬‬
‫‪-‬میخوام پدرم رو ببینم‪ .‬کجاست؟‬
‫حالت چهره جین ریوک تغییر کرد و بهم ریخت‪ .‬اهی کشید و بعد‬
‫گفت‪:‬‬
‫نه‪ .‬نمیتونه اینطوری باشه‪.‬‬
‫جونگکوک باور نمیکرد که همه چیز دوباره اتفاق بیفته‪.‬‬
‫‪1199‬‬
‫این بار نمیتونست تحمل کنه‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سرش رو با عصبانیت به نشونه انکار تکون داد‪،‬‬

‫دستهاش رو روی چشمهاش گذاشت و محکم فشارش داد‪ ،‬تا اینکه‬
‫نقاط کوچیکی توی دیدش ظاهر شد‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونه اینجوری باشه‪...‬‬
‫جونگکوک با صدای شکستهای گفت‪.‬‬
‫دست پدر جین روی شونهاش قرار گرفت‪.‬‬
‫‪1200‬‬
‫‪-‬اروم باش‪ ،‬جونگکوک‪ .‬لطفا‪ .‬فکر کنم باید باهام بیای تا همه چیز رو‬
‫برات توضیح بدم‪.‬‬
‫‪-‬مرده؟ پدرم مرده‪ ،‬مگه نه؟‬
‫جونگکوک با درموندگی داد زد‪.‬‬
‫‪-‬جین بهم گفت که بهش حمله شده‪ .‬چه اتفاقی براش افتاده؟‬
‫جونگکوک پرسید و جین ریوک سرش رو پایین انداخت و اهی‬

‫‪-‬جونگکوک‪ .‬لطفا‪ .‬باهام بیا‪ .‬برات همه چیز رو توضیح میدم‪ .‬قول میدم‪.‬‬
‫‪1201‬‬
‫جونگکوک احساس کرد شونههاش از شکست و درد خم شد‪ .‬البته که‬

‫به بدترین اتفاق ممکن فکر میکرد‪ .‬اگه پدرش زنده بود‪ ،‬توی البی‬
‫شورا حاضر میشد و باهاش دیدار میکرد‪ ،‬نه جین ریوک‪ ،‬درسته؟‬
‫به هرحال‪ ،‬جونگکوک شانس زیادی جز اینکه دنبال مرد بزرگتر بره‪،‬‬
‫نداشت‪ ،‬مگه نه؟ دردی که احساس میکرد‪ ،‬بهش اجازه نمیداد باهاش‬
‫مبارزه کنه‪.‬‬
‫جونگکوک با بدنی بیحس‪ ،‬چشمهای اشکی و سرگیجه‪ ،‬پشت سر‬

‫جین ریوک راه افتاد‪ ،‬باهاش سوار اسانسور شد و متوجه شد که مرد‬
‫رمز طبقه زیرزمین رو وارد کرد؛ جایی که فقط تعداد محدودی از‬
‫خوناشامهای متعلق به شورا میتونستن بهش دسترسی داشته باشن‪.‬‬
‫دراسانسور به راهروی طوالنی و سفیدی باز شد که با نورهای بیعیب و‬

‫نقص و درخشانی روشن شده بود و برای لحظهای چشمهای‬
‫‪1202‬‬
‫جونگکوک رو تحت الشعاع قرار داد و اونها رو به سمت مخفیترین‬

‫اتاق شورا هدایت کرد‪.‬‬
‫اتاق عایق صدا‪.‬‬
‫اتاقی که دربرابر گوشهای تیز و کنجکاو مقاوم بود و رهبر و مورد‬

‫اعتمادترین اعضاش درمورد موضوعات محرمانه و خیلی مهم‪ ،‬بدون‬
‫اینکه ترس شنیده شدن داشته باشن‪ ،‬صحبت میکردن‪.‬‬
‫جونگکوک واقعا گیج شده بود که چرا جین ریوک اون رو به اون‬
‫اتاق خاص اورده بود‪ ،‬اما وقتی مرد در رو باز کرد‪ ،‬ریههاش دوباره با‬
‫ارامش نفس کشیدن‪.‬‬
‫اتاق بزرگ و جادار‪ ،‬رنگ امیزی شده به رنگ بژ و بدون هیچ‬

‫پنجرهای بود و فقط دوتا دریچه تهویه هوا در باالش نصب شده بود تا‬
‫‪1203‬‬
‫اکسیژن رو به گردش دربیاره که صادقانه برای خوناشامها اونقدری‬

‫ضروری نبود‪.‬‬
‫توی گوشه اتاق‪ ،‬یک میز چوبی بلند و قدیمی با ده تا صندلی دورش‬
‫قرار گرفته بود و برای میزبانی جلسات و مذاکرات اماده بود‪ .‬در طرف‬
‫دیگه‪ ،‬دو کاناپه چرم سبز تیره مقابل هم قرار گرفته بودن و میزی‬
‫وسطشون بود‪.‬‬
‫و دقیقا روی یکی از اون کاناپهها پدر جونگکوک دراز کشیده بود‪.‬‬
‫‪-‬بابا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬بدون هیچ تردیدی به سمت جایی که جئون دهیون‬

‫بود‪ ،‬رفت‪ ،‬کنارش زانو زد و صورت و بدنش رو با دقت بررسی کرد‪.‬‬
‫چشمهای جونگکوک ناگهان روی تکه چوبی که مستقیما نزدیک‬
‫قلبش بود‪ ،‬قرار گرفت‪.‬‬
‫‪1204‬‬
‫و این نشون میداد که‪...‬‬
‫‪-‬تو نمردی‪.‬‬
‫جونگکوک با هوشیاری گفت و دستهاش رو توی هوا و نزدیک‬

‫سینه پدرش نگه داشت‪ .‬میخواست لمسش کنه‪ ،‬اما درعین حال‬
‫میترسید انجامش بده‪.‬‬
‫این جین ریوک بود که جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬من عمداً اوردمت اینجا تا بدون اینکه کسی بشنوه‪،‬‬

‫هرچیزی که سحر امروز اتفاق افتاد‪ ،‬بهت بگم‪ .‬درحال حاضر‪ ،‬فقط به‬
‫کسایی که اینجان اعتماد داریم‪ .‬همونطوری که میبینی‪ ،‬تعدادشون‬
‫خیلی کمه‪.‬‬
‫‪1205‬‬
‫در واقع‪ ،‬تنها اعضای نزدیک به پدرش توی اتاق بودن‪ .‬بیشترشون دور‬
‫میز بزرگ بودن و خسته به نظر میرسیدن‪ ،‬حتی خوناشامهای‬
‫قدرتمند‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد و محتاطانه به پدرش که به ارومی پلک‬

‫میزد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم اگه جین همه چیز رو بهت گفته یا فقط قسمتی که مربوط به‬
‫پدرته‪ ،‬ولی دیشب‪ ،‬ما یک حمله دیگه توی شورا داشتیم ولی یک‬
‫حمله محاسبه شده و دقیقتر‪ .‬اصال با چیزی که چند هفته پیش داشتیم و‬
‫چیزی که نماینده بقیه کشورها میگفتن‪ ،‬قابل مقایسه نبود‪.‬‬
‫جین ریوک شروع کرد و روی کاناپه مقابلش نشست‪.‬‬
‫‪-‬از اونجایی که درمورد قانونی که به تغییرش فکر میکردیم‪ ،‬مسئله‬

‫داشتیم‪ ،‬من و پدرت و نزدیکترین اعضای حلقه تصمیم گرفتیم به‬
‫‪1206‬‬
‫جای اینکه خونه بریم‪ ،‬شب اینجا بمونیم ولی فقط چندتا خوناشام‬
‫اینجا بودن‪ .‬به جز نگهبانها و بقیه‪ ،‬حدود ‪ 20‬نفر اینجا بودن که‬
‫درمورد مسائل مستقل کار میکردن‪ .‬خودت میدونی که همه دوست‬
‫ندارن وقتشون رو با خوابیدن تلف کنن و ترجیح میدن که مفید باشن‪.‬‬
‫جین ریوک ادامه داد و جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد‪.‬‬
‫برای شنیدن چیزهای بیشتر تشنه بود‪ ،‬چون درواقع‪ ،‬وقتی جین بهش‬
‫زنگ زد‪ ،‬بیش از حد رک بود و فقط بهش اطالع داد که یه حمله‬
‫اتفاق افتاده‪ ،‬پدرش به شدت آسیب دیده و علناً درحال مرگه‪.‬‬
‫‪-‬ما توی یکی از اتاقهای جلسه طبقه باال بودیم و اولش‪ ،‬پدرت گفت‬
‫صدایی شنیده که انگار بیرون از ساختمون شوراست ولی از اونجایی‬
‫که هیچکدوم چیزی نشنیدیم‪ ،‬نادیدهاش گرفتیم‪ .‬این بزرگترین اشتباه‬
‫بود‪ .‬امیدوارم‪ ،‬این اشتباه درس عبرت بشه و باعث بشه بیشتر به‬
‫احساسات خوناشامی مثل پدرت اعتماد کنیم‪.‬‬
‫‪1207‬‬
‫جین ریوک با پشیمونی گفت‪ .‬از شکست خودش ناامید بود‪.‬‬
‫جونگکوک سرش رو با درموندگی تکون داد‪ ،‬درحالی که مرد ادامه‬

‫داد‪:‬‬
‫‪-‬داشتیم به کارهای اداریمون ادامه میدادیم که یکدفعه چراغهای کل‬

‫ساختمون خاموش شد‪ .‬خب هیچکس وحشت نکرد چون همهمون‬
‫میتونستیم به خوبی توی تاریکی ببینیم‪ ،‬ولی فکر کردیم که وضعیت‬
‫عجیبه‪ .‬به عنوان رهبر‪ ،‬پدرت داوطلب شد تا بره ببینه چه بالیی سر‬
‫سیستم روشنایی اومده‪.‬‬
‫‪-‬خودش تنها؟!‬
‫جونگکوک حرفش رو قطع کرد‪ .‬صداش خیلی عصبانی به نظر‬

‫میرسید‪ .‬مرد مقابلش با شرمندگی سرش رو پایین انداخت و سری‬
‫‪1208‬‬
‫‪-‬این به ذهنتون خطور نکرد که ما یک سری مهاجم از ناکجاآباد داریم‬

‫و نمیتونیم اینجوری ریسک کنیم؟‬
‫‪-‬حق با توئه‪ ،‬جونگکوک‪ .‬حق با توئه‪.‬‬
‫جین ریوک تایید کرد و دستهاش رو به نشونه تسلیم باال اورد‪.‬‬
‫‪-‬ما اون موقع به این فکر نکردیم‪ .‬اشتباه بزرگی بود‪ ،‬االن این رو‬
‫فهمیدیم‪ .‬فکر میکردیم فقط مشکل برقه‪ ...‬اینکه بزودی وصل میشد‬
‫یا با خاموش و روشن کردن پنل برق‪ ،‬دوباره برق میاومد‪ .‬و پدرت‬
‫قدرتمندترین و قویترین خوناشام بین ما بود‪.‬‬
‫جین ریوک سعی کرد توجیه کنه‪ ،‬اما اخم جونگکوک عمیقتر شد‪.‬‬
‫‪1209‬‬
‫انگار قدرت یک نفر جلوی تعداد زیادی خونآشام کافی بود‪.‬‬

‫جونگکوک توی دلش با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬بعدش چه اتفاقی افتاد؟‬
‫جونگکوک تصمیم گرفت بپرسه تا بحث رو عوض کنه‪ .‬علیرغم‬

‫عصبانیت درونش‪ ،‬نمیخواست کسی رو تحت فشار قرار بده‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا لحظهای که حدود بیست نفر وارد اتاق جلسه شدن‪ ،‬فهمیدیم که‬
‫چه خبره و اینکه اون‪...‬‬
‫‪-‬تلهست‪.‬‬
‫جونگکوک حرفش رو قطع کرد و همه چیز رو متوجه شد‪.‬‬
‫‪1210‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جین ریوک گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اونها میخواستن دهیون رو تنها گیر بندازن یا حداقل‪ ،‬تا حد ممکن‬

‫تعداد کمی خوناشام کنارش باشه‪ .‬یه جورایی تونستن پیشبینی کنن‬
‫که دقیقا این پدرت بود که رفت تا ببینه مشکل چراغها چی بود‪.‬‬
‫مرد گفت و با عصبانیت نفسش رو بیرون داد‪.‬‬
‫‪-‬حروم زادهها‪.‬‬
‫جونگکوک فحش داد‪.‬‬
‫‪-‬و ظاهرا همین کار رو کردن‪.‬‬
‫‪1211‬‬
‫‪-‬من میخواستم برم جلوی ورودی ساختمون و دنبال بیونگ وو که‬

‫مسئول حفاظت شورا بود‪ ،‬بگردم تا ازش بپرسم چه اتفاقی افتاده‪ .‬وقتی‬
‫به طبقه دوم رسیدم‪ ،‬یک سری جسد دیدم که چوب توی قلبشون فرو‬
‫رفته بود‪.‬‬
‫این بار‪ ،‬این پدر جونگکوک بود که صحبت کرد‪ .‬نگاه بقیه روش قرار‬
‫گرفت و با دقت بهش گوش دادن‪.‬‬
‫‪-‬جسد دوستها و همکارهامون‪ .‬جسد خوناشامهایی که به شورا تعلق‬

‫داشتن‪.‬‬
‫جونگکوک در اقدامی خودخواهانه‪ ،‬وقت زیادی برای عزاداری برای‬

‫خوناشامهایی که احتماال از بدو تولدش اونها رو میشناخت‪ ،‬نداشت‪.‬‬
‫بعدا برای انجام اون کار وقت داشت‪ ،‬اما درحال حاضر فقط به پدرش‬
‫اهمیت میداد‪.‬‬
‫‪1212‬‬
‫‪-‬بابا‪ ،‬تو خیلی ضعیفی‪ .‬سعی نکن که صحبت کنی‪.‬‬
‫‪-‬من خوبم‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫دهیون گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬میتونم حرف بزنم‪ .‬درواقع‪ ،‬فقط من میتونم توضیح بدم که بعدش‬

‫چه اتفاقی افتاد چون فقط من اونجا بودم‪.‬‬
‫جونگکوک با این باور که پدرش میتونست صحبت کنه‪ ،‬سری تکون‬

‫داد‪.‬‬
‫‪-‬چطوری بهت اسیب زدن؟‬
‫‪1213‬‬
‫جونگکوک پرسید و مستقیماً به زخمی که به ارومی روی سینه مرد‬

‫بهبود پیدا میکرد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من فقط وقت داشتم که صدای قدمهاشون رو بشنوم و برگردم‪ .‬یکم‬

‫جنگیدم ولی تعدادشون زیاد بود و من با وجود قدرتها و تواناییهایی‬
‫که داشتم‪ ،‬تنها بودم و همون لحظه خونآشام با ماسک طالیی یهو‬
‫پیداش شد و این رو توی سینهام فرو کرد‪.‬‬
‫پدر جونگکوک روی کلماتش تاکید کرد و با درموندگی به چوب‬

‫‪-‬ماسک طالیی؟‬
‫جونگکوک پرسید و با سردرگمی اخم کرد‪.‬‬
‫‪1214‬‬
‫‪-‬درواقع بیشترشون ماسک قرمز زده بودن که صورت و موهاشون رو‬

‫میپوشوند‪ .‬لباسهاشون هم یکی بود‪ .‬ما حتی نمیتونستیم چشمهاشون‬
‫رو تشخیص بدیم چون پوشونده بودن‪ ،‬ولی یه خوناشام بود که عقب‬
‫وایستاده بود‪ .‬نمیتونستیم بفهمیم که مرده یا زن‪ .‬لباسهاش برای‬
‫تشخیصدادن زیادی گشاد بودن ولی اون خوناشام لباس و ماسک‬
‫طالیی پوشیده بود‪.‬‬
‫جین ریوک گفت‪.‬‬
‫‪-‬رهبرشون‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و نتیجهگیری کرد‪.‬‬
‫‪1215‬‬
‫‪-‬ما هم همین فکر رو کردیم‪.‬‬
‫پدر جین گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬راستش خوش شانسی بود‪ .‬ما باور نداریم که رهبرشون عمدا چوب‬
‫رو بد هدف گرفته باشه‪ ،‬پس اون خوناشام طالیی‪ ،‬اسمی که خودمون‬
‫بهش دادیم تا بفهمیم دقیقا کیه‪ ،‬واقعا میخواست پدرت رو بکشه‪ ،‬اما‬
‫خوشبختانه هدفش بد بود‪.‬‬
‫‪-‬خدا رو شکر‪.‬‬
‫جونگکوک با خیال راحت اهی کشید و با احتیاط شونه پدرش رو‬

‫‪1216‬‬
‫‪-‬ولی واقعا فکر کردیم که پدرت مرده‪ .‬وقتی تونستیم خوناشامهایی‬

‫که بهمون توی اتاق جلسه حمله کردن‪ ،‬بکشیم‪ ،‬پدرت رو روی زمین‬
‫پیدا کردیم که چشمهاش بسته بود‪ ،‬لباسهاش خونی بود و چوب‬
‫مستقیما توی قلبش فرو رفته بود‪ ...‬خب مشخصه که بالفاصله به بدترین‬
‫چیز ممکن فکر کردیم‪.‬‬
‫جین ریوک گفت‪ ،‬به کاناپه تکیه داد و ارنجهاش رو روی زانوهاش‬
‫‪-‬مهاجمهای بیشتری ندیدیم‪ .‬احتماال قصدشون این بود که پدرت رو‬

‫بکشن و بالفاصله برن‪ .‬اگرچه اینجا رو تخریب کردن و تعدادی از‬
‫همکارهامون که سعی داشتن ازمون دفاع کنن‪ ،‬کشتن‪.‬‬
‫برای مرگ خوناشامهای شورا چند ثانیه توی اتاق سکوت شد‪.‬‬
‫‪1217‬‬
‫تا اینکه جین ریوک دوباره صحبت کرد‪.‬‬
‫‪-‬همون لحظهای که پدرت رو روی زمین پیدا کردیم‪ ،‬من به جین زنگ‬
‫زدم‪ .‬میدونستم شما دوتا دوستید و من هیچکس دیگهای رو سراغ‬
‫نداشتم که بهت زنگ بزنه و بگه چه اتفاقی افتاده ولی همزمان که‬
‫داشتم با جین حرف میزدم‪ ،‬پدرت چشمهاش رو باز کرد و ما‬
‫فهمیدیم که اون زندهست چون با وجود اینکه انگار چوب توی قلبش‬
‫بود‪ ،‬ولی درواقع اینجوری نبود‪ .‬چوب یکم کج شده بود و حتی به‬
‫قلبش نرسیده بود‪ ،‬ولی زخمش جدی بود‪ .‬سم خوناشامیش یکم طول‬
‫میکشه تا بهبود پیدا کنه و ماهم تصمیم گرفتیم چوب رو درنیاریم تا‬
‫صدمه جدیای نبینه‪ .‬همین االنش هم به یه دکتر خوناشام توی ژاپن‬
‫زنگ زدیم که بیاد و بهمون کمک کنه‪ .‬تا چند ساعت دیگه میرسه‪.‬‬
‫‪-‬منم موافقم‪ .‬چوب باید توسط یه متخصص دربیاد‪ .‬ممکنه فرو بره و به‬
‫قلبش بخوره‪.‬‬
‫‪1218‬‬
‫جونگکوک گفت و با موافقت سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونیم این ریسک رو انجام بدیم‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا‪ ،‬منم به همین فکر کردم‪.‬‬
‫‪-‬من هنوز نمیفهمم چطوری مدام وارد ساختمون شورا میشن‪ ،‬وقتی‬
‫نگهبانها بیرون ساختمون مراقبن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و فکش رو قفل کرد‪.‬‬
‫‪1219‬‬
‫‪-‬میدونستم که نباید گاردمون رو پایین بیاریم‪.‬‬
‫‪-‬حق با توئه‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫پدرش اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی حتی اگر تدابیر امنیتی رو تشدید میکردیم‪ ،‬فکر کنم این اتفاق‬
‫میافتاد‪ .‬اونها خیلی خوب حمله رو برنامه ریزی کرده بودن‪ ،‬شاید‬
‫بخاطر همین چند هفته طول کشید تا انجامش بدن‪ .‬خیلی دقیق برنامه‬
‫ریزی کردن‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جین ریوک گفت و سری به نشونه تایید تکون داد‪.‬‬
‫‪1220‬‬
‫‪-‬ما اشتباه کردیم که فکر میکردیم وضعیت تحت کنترله و اینکه‬

‫اونها منصرف شدن‪ .‬موقعیت رو بیارزش درنظر گرفتیم و این یک‬
‫اشتباه وحشتناک بود‪ .‬اونها برنامههامون‪ ،‬نقشه ساختمون و نقاط‬
‫ضعفمون رو کامال بررسی کردن‪ ...‬صدایی که پدرت قبل خاموشی‬
‫شنید؟ به چهارتا از نگهبانهای بیرون که مراقب شورا بودن‪ ،‬حمله‬
‫کردن‪ .‬اونها حتی وقت نداشتن درمورد حضور حملهکنندهها بهمون‬
‫عالمت بدن چون کامال غافلگیر شدن‪ .‬نگهبانها قرار بود شیفتشون رو‬
‫عوض کنن و اون حرومزادهها یکدفعه پیداشون شده‪ .‬سه تاشون‬
‫همونجا مردن ولی یکی از نگهبانها تونست به سختی فرار کنه‪ .‬اون‬
‫کسی بود که بهمون گزارش داد‪.‬‬
‫جین ریوک توضیح داد و جونگکوک اخمی کرد‪.‬‬
‫‪-‬چطوری چنین چیزی رو میدونستن؟ مگه این اطالعات محرمانه رو‬

‫مخفی نکردید؟‬
‫‪1221‬‬
‫‪-‬چرا‪.‬‬
‫پدرش بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬و بخاطر همین فکر میکنیم که احتماال یکی توی شورا داره بهشون‬
‫کمک میکنه‪ .‬یه نفوذی‪ ،‬یه خائن‪.‬‬
‫‪-‬کی؟‬
‫جونگکوک پرسید و عصبانیتی که توی رگهاش نبض میزد‪،‬‬

‫‪-‬نمیدونیم‪ .‬مطمئن نیستیم اصال جاسوسی هست یا نه‪.‬‬
‫‪1222‬‬
‫جین ریوک گفت و پیشونیاش رو مالید تا تنشی که اونجا بود‪ ،‬ازاد‬

‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬ولی برای حملهکنندههایی که اینقدر جزئیات میدونستن و تونستن‬

‫بدون اینکه کسی متوجه بشه‪ ،‬وارد اینجا بشن‪ ...‬زیادی عجیبه‪.‬‬
‫جونگکوک فورا از سرجاش بلند شد‪.‬‬
‫‪-‬پس منتظر چی هستیم؟ باید یکی یکی صداشون کنیم و ازشون‬

‫بازجویی کنیم‪ .‬قطعا یه خائن اینجاست‪ ،‬اون شخص باید بهاش رو بده!‬
‫جونگکوک با عصبانیت داد زد‪.‬‬
‫‪1223‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬لطفا اروم باش‪.‬‬
‫‪-‬وضعیت تحت کنترل ماست‪ .‬برنامه داریم‪.‬‬
‫‪-‬و اون برنامه چیه؟‬
‫پدرش و جین ریوک برای چند ثانیه بهم نگاه کردن و جونگکوک‬
‫میخواست با درموندگی غر بزنه که پدر جین صحبت کرد‪.‬‬
‫‪-‬قراره وانمود کنیم که پدرت مرده‪.‬‬
‫‪1224‬‬
‫جین ریوک با بیحوصلهترین حالت ممکن گفت‪ ،‬طوری که انگار‬

‫چیز پیش پا افتادهای بود‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫پدرش گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اونها با فکر اینکه من رو کشتن‪ ،‬از شورا رفتن‪ .‬به وضوح هدفشون‬
‫همین بود و ما داشتیم فکر میکردیم‪ ...‬کاری کنیم که باور کنن که‬
‫واقعا من مردم‪ .‬بیا ببینیم قدم بعدیشون چیه و میتونیم گیرشون بندازیم‬
‫یا نه‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر همین‪...‬؟‬
‫‪1225‬‬
‫جونگکوک شروع کرد‪ ،‬اما نیازی نداشت که جمله رو ادامه بده چون‬
‫پدرش و جین ریوک سرشون رو تکون دادن‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر همین اوردیمت اینجا که همه چیز رو بهت بگیم‪.‬‬
‫جین ریوک توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬فقط افراد توی این اتاق میدونن که پدرت زندهست‪ .‬بقیه شورا فکر‬
‫میکنن که دهیون مرده‪ .‬تا چند ساعت دیگه مرگش رو رسمی اعالم‬
‫میکنیم‪.‬‬
‫جونگکوک همچنان مردد به نظر میرسید‪.‬‬
‫‪1226‬‬
‫‪-‬و قراره چه اتفاقی بیفته؟ مردم قراره رهبر جدید بخوان چون فکر‬
‫میکنن که رهبر فعلی مرده‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪ ،‬میخوان‪ .‬و تو اینجای قضیه وارد میشی‪.‬‬
‫جین ریوک جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬من؟‬
‫جونگکوک پرسید و به پدرش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬بابا‪...‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬لطفا تا اخرش گوش بده‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪1227‬‬
‫پدرش ملتمسانه گفت‪.‬‬
‫جونگکوک قبول کرد‪ ،‬با دقت به پدرش و جین ریوک نگاه کرد و‬
‫سعی کرد بفهمه چه کسی قراره نقشه فرضیای که طراحی کردن‪،‬‬
‫براش توضیح بده‪.‬‬
‫این پدر جین بود که صحبت کرد‪.‬‬
‫‪-‬ما قراره اعالم کنیم که توی رهبر بعدی هستی‪.‬‬
‫‪-‬چی؟!‬
‫جونگکوک داد زد و دستهاش رو روی کمرش گذاشت‪.‬‬
‫‪1228‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬تو قراره رهبر بعدی باشی‪ ،‬میدونی این چیزیه که همه ما‬
‫میخوایم‪.‬‬
‫جین ریوک توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬ولی این هم میدونیم که فعال براش اماده نیستی و نمیخوایم تحت‬

‫فشارت بذاریم‪ .‬هیچوقت این کار رو نمیکنیم‪ ،‬پس فقط قراره اعالم‬
‫کنیم‪.‬‬
‫‪-‬شماها قراره دروغ بگید‪ ،‬منظورت همینه؟‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫‪1229‬‬
‫پدرش با عجله گفت‪ ،‬اما نگاه مشکوک جونگکوک باعث شد تا اهی‬

‫از شکست بکشه و توضیح بده‪:‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬شاید یکم‪ .‬ما قراره بگیم که تو رهبر بعدی شورایی ولی‪...‬‬
‫نه دقیقا االن‪ .‬میگیم که اول قراره کارهای دانشگاهت رو انجام بدی و‬
‫مدرکت رو متوقف کنی یا اینجا توی بوسان دنبال دانشگاه بگردی تا‬
‫بهت اجازه بده همزمان هردو کار رو انجام بدی‪ .‬ولی میگیم که چند‬
‫هفته طول میکشه تا اتفاق بیفته‪.‬‬
‫‪-‬و برنامه اینه که‪ ...‬امیدواریم این چند هفته کافی باشه تا حملهکنندهها‬
‫دوباره وارد عمل بشن‪.‬‬
‫جین ریوک اضافه کرد‪.‬‬
‫‪1230‬‬
‫‪-‬تنها دلیلی که فکر میکنیم این حمالت رو انجام میدن اینه که قدرت‬
‫رو به دست بگیرن‪ .‬این تنها توضیحه‪ .‬اگه اینطوری نیست‪ ،‬دقیقا چرا‬
‫قصد کشتن دهیون رو داشتن؟‬
‫‪-‬بنابراین وقتی به جامعه خوناشامها این رو بگیم‪ ،‬چند هفته طول‬

‫میکشه تا تو به عنوان رهبر بعدی جای پدرت رو بگیری و ممکنه بتونیم‬
‫وادارشون کنیم که کاری انجام بدن چون صادقانه اعتقاد داریم که‬
‫احتماال سعی میکنن جایگاهت رو توی مراسم بازگشایی بگیرن و این‬
‫بار‪ ،‬ما اماده میشیم و منتظرشون میمونیم‪.‬‬
‫پدر جونگکوک گفت و نتیجهگیری کرد‪.‬‬
‫جونگکوک سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬این برنامه به نظرم خطرناکه‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬چطوری میتونید حدس‬

‫بزنید که توی این مدت قراره کاری انجام بدن؟ بابا‪ ،‬اگه هیچ عالقهای‬
‫‪1231‬‬
‫به به دستگرفتن قدرت نداشته باشن و فقط میخواستن به هردلیلی تو‬

‫رو بکشن‪ ،‬چی؟ چطوری قراره بعدا انجام بدیم؟ چطوری قراره بگیم‬
‫که به طور جادویی تو زندهای و من قرار نیست که رهبر باشم؟‬
‫جونگکوک پرسید و جین ریوک و دهیون با احساس گناه بهم نگاه‬

‫کردن‪.‬‬
‫‪-‬هنوز به اون قسمت نقشه فکر نکردیم‪ .‬فقط مطمئنیم که قراره یه کاری‬
‫انجام بدن‪.‬‬
‫‪-‬این با عقل جور درنمیاد که تمام این حمالت رو انجام بدن که فقط‬
‫پدرت رو بکشن چون ازش خوششون نمیاد‪ .‬تالش زیادی میخواد‪.‬‬
‫‪1232‬‬
‫‪-‬واقعا امیدوارم حق با تو باشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬از شکست اهی کشید و قوس بینیاش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬درست باشه یا نه‪ ،‬درحال حاضر‪ ،‬این تنها چارهایه که پیدا کردیم تا‬
‫بفهمیم دقیقا کی جز این گروهه‪ .‬باید تالش کنیم‪.‬‬
‫پدرش توضیح داد‪.‬‬
‫جین ریوک با موافقت سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬قراره بفهمیم این حرومزادهها دقیقا کیان و بعد اونها رو میکشیم‪.‬‬

‫تک تکشون رو‪.‬‬
‫‪1233‬‬
‫‪CH 21‬‬
‫دو روز از حمله به شورا گذشته بود و جونگکوک همچنان توی بوسان‬
‫بود‪.‬‬
‫اون روز‪ ،‬دکتر چند ساعت بعد از ژاپن رسید و خوشبختانه‪ ،‬تکه چوب‬
‫رو بدون اینکه خراشی به قلبش وارد بشه‪ ،‬از بدن پدرش بیرون کشید‪.‬‬
‫اگه این اتفاق میافتاد‪ ،‬بدون شک مشکل ساز میشد‪.‬‬
‫در انتهای روز‪ ،‬زخمش کامال بهبود یافت و پدرش کامال خوب بود‪ .‬با‬
‫این حال‪ ،‬جونگکوک اصرار کرد که پدرش به جای رسیدگی به‬
‫مسائل حمله و شورا‪ ،‬باید استراحت میکرد‪ .‬با وجود اینکه پدرش یکی‬
‫از محترمترین و قدرتمندترین خوناشامها بود‪ ،‬ازش اطاعت کرد‪.‬‬
‫جونگکوک وقتی میخواست‪ ،‬میتونست کامال ترسناک باشه‪.‬‬
‫‪1234‬‬
‫‪-‬فکر کنم بهتر باشه که من چند روز اینجا بمونم‪ .‬شاید تا اخر هفته بعد‪.‬‬
‫اگه حق با تو باشه و حملهکنندهها تصمیم بگیرن که دوباره وارد عمل‬
‫بشن‪ ،‬میخوام اینجا باشم‪ .‬میتونم از قدرتها و تواناییهام برای یک‬
‫چیز مفید استفاده کنم‪.‬‬
‫جونگکوک با اعتراض گفت و روی کاناپه چرمی سبز تیره نشست‪.‬‬
‫دهیون درحال مطالعه رزومه خوناشامهایی بود که برای شورا کار‬

‫میکرد‪ .‬سعی میکرد دنبال خائن فرضی با سرنخ یا ارتباطی بین‬
‫کارکنان و حملهکنندهها بگرده‪.‬‬
‫پدرش از روزی که جونگکوک رو بعد حمله به اونجا اورده بودن‪،‬‬

‫توی اتاق عایق صدا مونده بود و قرار بود همونجا بمونه تا به نقشه جعل‬
‫مرگش ادامه بده‪.‬‬
‫‪1235‬‬
‫جین ریوک و بقیه اعضا چند ساعت منتظر موندن تا دکتر ژاپنی اونجا‬
‫رو ترک کنه و بعد مرگ دهیون رو رسمی کردن‪ .‬اونها بعد از ظهر‬
‫اعضای شورا و کارکنان رو احضار کردن و بهشون اطالع دادن که بعد‬
‫از مشاهدات پزشکی‪ ،‬کاری نمیشد انجام داد و اینکه جئون دهیون‬
‫مرده بود‪.‬‬
‫بیشترشون منتظر این خبر بودن چون شایعه مثل طاعون پخش شده بود‬
‫که پدر جونگکوک با تکه چوبی مورد حمله قرار گرفته بود‪ .‬تعداد‬
‫کمی بودن که فکر میکردن دهیون زنده میموند‪ .‬فرقی نمیکرد از‬
‫کدوم خانواده خوناشامها باشن‪ ،‬چه خون خالص و چه خوناشام‬
‫تبدیلی‪ .‬تکه چوبی که توی قلبشون فرو میرفت‪ ،‬برای همشون کشنده‬
‫بود‪.‬‬
‫حاال باید منتظر میموندن تا خبر مرگ دهیون و اینکه شورا درحال‬
‫حاضر رهبری نداشت‪ ،‬توی جامعه خوناشامها پخش بشه‪.‬‬
‫‪1236‬‬
‫اونها اطالع دادن که جونگکوک نفر بعدی بود که توی اون جایگاه‬
‫قرار میگرفت‪ ،‬اما تا زمانی که این اتفاق بیفته‪ ،‬هیچ رهبری حضور‬
‫نداشت‪ .‬خوناشامهایی که از نقشه خبر نداشتن‪ ،‬غافلگیر شدن‪ .‬هیچ‬
‫وقت نشنیده بودن که چنین چیزی توی تاریخ شورای خوناشامها اتفاق‬
‫بیفته‪ ،‬اما چارهای جز موافقت نداشتن‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوام بهت توهین کنم جونگکوک‪ ،‬ولی فکر کنم اگه بمونی توی‬
‫بوسان‪ ،‬نمیتونی کمکی بهمون بکنی‪.‬‬
‫پدرش با تردید گفت‪ ،‬شاید بخاطر اخم سنگینی بود که روی صورت‬
‫جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪-‬اگه بمونی‪ ،‬مطمئناً میفهمن‪ .‬تو خوناشامی نیستی که بهت توجه نشه‪،‬‬
‫پسرم‪ .‬عالوه براین‪ ،‬اگه خائنی بین ما باشه‪ ،‬درمورد حضورت به اون‬
‫گروه خبر میده و ممکنه اونها کاری علیه شورا انجام ندن‪ .‬ما باید‬
‫اونها رو حین عمل گیر بندازیم‪.‬‬
‫‪1237‬‬
‫‪-‬اگه برنامه اشتباه پیش بره‪ ،‬چی بابا؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬شک و ترس توی چشمهاش منعکس شد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا فکر میکردم که مثل مامان از دست دادمت‪.‬‬
‫جونگکوک به خودش اجازه داد اعتراف کنه‪ .‬از اینکه هیچکس توی‬
‫اتاق نبود‪ ،‬ممنون بود‪.‬‬
‫دهیون بلند شد‪ ،‬کنار جونگکوک نشست و برای اروم کردن دستی‬
‫پشت گردن جونگکوک گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬من اینجام‪ ،‬مگه نه؟ قرار نیست من رو از دست بدی‪ .‬این فقط یه ترس‬
‫بود‪.‬‬
‫‪1238‬‬
‫پدرش گفت و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬ترس؟ بابا ممکن بود‪ ،‬بمیری‪ .‬ما داریم درمورد خوناشامهای‬

‫خطرناک و باهوش حرف میزنیم‪ .‬این شوخی نیست‪.‬‬
‫جونگکوک با لحنی که غمگین به نظر میرسید‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪-‬میدونم که شوخی نیست‪ .‬بخاطر همین قراره کسی که مسئول اینه‬

‫پیدا کنم‪ .‬کاری میکنم که تقاص بدن‪.‬‬
‫پدرش گفت و دستش رو به سمت کاغذهای روی میز جلوی کاناپه‬

‫برد‪.‬‬
‫اما حرکاتش ناگهان متوقف شد‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا همون کاری که با قاتلهای مامان کردی؟‬
‫‪1239‬‬
‫حتی خود جونگکوک هم از کلماتی که از دهنش فرار کرد‪ ،‬تعجب‬

‫کرد‪.‬‬
‫اون کلمات قرار نبود از مغزش خارج بشن و وارد دنیای واقعی بشن؛‬
‫مخصوصا وقتی که خود جونگکوک نمیدونست اون افکار درونش‬
‫بود‪.‬‬
‫شاید این انباشتگی تنش‪ ،‬نگرانی‪ ،‬درموندگی و عصبانیت از زمان‬

‫تماس جین بود که درمورد احتمال مرگ پدرش بهش اطالع داده بود‪.‬‬
‫شاید این اوج رنجش‪ ،‬عصبانیت‪ ،‬ترس و بیجوابی از روزی بود که‬
‫مادرش مرد‪.‬‬
‫شاید این فقط دهنش بود که به چیزی که جونگکوک فکر میکرد‬

‫حقیقت داشت‪ ،‬پناه برده بود‪.‬‬
‫‪1240‬‬
‫شاید این نقطه اتصال همه چیز بهم بود‪.‬‬
‫اما واقعیت اینه که اون کلمات توسط پدرش که ناراحتی توی‬

‫هرقسمت صورتش مشخص بود‪ ،‬شنیده شد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ داری درمورد چی حرف میزنی‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫جونگکوک میدونست که باید ساکت میشد‪ .‬میدونست که باید‬

‫دهنش رو میبست‪ ،‬عذرخواهی میکرد و میگفت که فقط یک اشتباه‬
‫و لغزش کوچیک از خستگی و تنش بود‪ .‬میدونست که نباید چنین‬
‫چیزی رو به پدرش بگه‪ ،‬مخصوصا وقتی که چند روز پیش تقریبا مرده‬
‫بود‪ ،‬اما جونگکوک استعداد شدیدی توی این داشت که بدون‬
‫فکرکردن صحبت کنه‪.‬‬
‫‪-‬دارم درمورد این حرف میزنم که چطوری سه سال گذشته و ما هنوز‬

‫نفهمیدیم که کی مامان رو کشته‪.‬‬
‫‪1241‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬با درموندگی از روی کاناپه بلند شد و توی اتاق‬

‫پرسه زد‪.‬‬
‫پدرش بیحرکت روی کاناپه موند‪ .‬عدم واکنش مرد بزرگتر کافی بود‬
‫تا عصبانیت جونگکوک سرازیر بشه و درنهایت برای فرارکردن‬
‫احساس ازادی کنه‪.‬‬
‫‪-‬و قطعا بخاطر من نیست‪ .‬من واقعا تالش کردم و همچنان به این کار‬
‫ادامه میدم تا بفهمم کدوم حرومزادهای این بال رو سر مامان اورده‪ ،‬خدا‬
‫میدونه که تالش کردم‪ ،‬ولی تو فقط میدونی چطوری بهم بگی که‬
‫ازش رد بشم و به زندگیم ادامه بدم‪ .‬جوری که انگار راحته و من فقط‬
‫توی یک ازمون مردود شدم‪ ،‬نه اینکه مادرم رو از دست بدم‪.‬‬
‫وقتی انفجار ناگهانی جونگکوک تموم شد‪ ،‬سینهاش بخاطر اضطراب با‬
‫سرعت باال و پایین شد و وزنهای از روش برداشته شد‪ .‬اما وقتی به‬
‫‪1242‬‬
‫صورت شکسته و چشمهای مرطوب پدرش نگاه کرد‪ ،‬وزنهای که‬

‫روش قرار گرفت‪ ،‬سنگینتر بود‪.‬‬
‫پدرش با تردید شروع کرد‪.‬‬
‫‪-‬تمام این مدت این کینه رو ازم داشتی؟‬
‫دهیون پرسید و خوناشام کوچیکتر ساکت موند‪ ،‬درعوض به میز‬

‫بزرگ نگاه کرد و نگاهش رو از پدرش گرفت‪ .‬ضربان قلبش باال‬
‫رفت‪.‬‬
‫پدرش اه بلندی کشید‪.‬‬
‫‪1243‬‬
‫‪-‬میتونم ببینم که داشتی‪.‬‬
‫دهیون با لحن ناراحتی گفت‪.‬‬
‫‪-‬فکر میکنی هرباری که به مادرت فکر میکنم‪ ،‬قلبم خرد نمیشه؟‬

‫هرباری که فکر میکنم پسر شونزده سالم مرگ مادرش رو توی‬
‫اغوشش دید؟ من مدام بهش فکر میکنم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬یک روز‬
‫نیست که این افکار من رو ازار ندن‪.‬‬
‫پدرش اعتراف کرد و صداش از درد شکست‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬من شاید جاودانه باشم‪ ،‬ولی مدتها پیش مُردم‪ .‬بخش‬
‫بزرگی از من سه سال پیش با مادرت مرد و این هرروز به کشتن من‬
‫‪1244‬‬
‫ادامه میده‪ .‬ولی میدونی چرا قوی موندم تا زندگی کنم؟ میدونی چرا‬
‫دارم تالش میکنم؟ بخاطر تو‪ .‬چون نمیخوام احساس من رو داشته‬
‫باشی‪ .‬چون نمیخوام پسر نوزده سالم از درون بمیره و لطفا اون شوخی‬
‫احمقانه رو درمورد اینکه خوناشامها مردن نکن چون خیلی خوب‬
‫میدونی منظورم چیه‪ .‬نمیخوام بقیه عمر ابدیت رو غمگین‪ ،‬رنجیده‪،‬‬
‫بیحال و بیحس بگذرونی‪ .‬مادرت هم این رو نمیخواد‪.‬‬
‫جونگکوک اون لحظه نمیتونست به پدرش نگاه کنه‪ .‬توده گلوش‬

‫اونقدری بزرگ بود که کلماتش یخ زد و توی مخفیگاه معمول بدنش‬
‫دفع شد‪.‬‬
‫جونگکوک واقعا احمق بود‪ .‬با هرروزی که میگذشت‪ ،‬بیشتر متوجه‬

‫واضح بود که جونگکوک پدرش رو مقصر مرگ مادرش‬

‫نمیدونست‪ .‬دهیون اون شب خونه نبود‪ ،‬این یک واقعیت بود‪ .‬پدرش‬
‫‪1245‬‬
‫مثل جونگکوک دیوونه نشده بود که دنبال سرنخ بگرده که کی اون‬

‫کار رو کرده بود‪ ،‬حداقل تا جایی که جونگکوک خبر داشت‪ ،‬اما قطعا‬
‫اون کسی نبود که اون تکه چوب لعنتی رو توی سینه مادر جونگکوک‬
‫فرو کرده بود‪.‬‬
‫و از اون شب غمانگیز‪ ،‬پدرش هرکاری کرده بود تا ازش محافظت کنه‬

‫و خوشحالش کنه‪ .‬جونگکوک به خوبی از این موضوع خبر داشت و‬
‫واقعا از این بابت ممنون بود‪ .‬جونگکوک از این هم خبر داشت که‬
‫چقدر پدرش عذاب کشیده بود‪ .‬خوناشامها مثل انسانها عمر‬
‫نمیکردن‪ .‬قرنها طول میکشید تا متوجه چین و چروکهای‬
‫صورتشون بشن‪ ،‬اما به نظر میرسید پدرش توی این مدت کوتاه‪ ،‬پنجاه‬
‫سال پیر شده بود‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم باید بری خونه‪ .‬میتونی از ماشین من استفاده کنی‪ .‬دوش‬
‫بگیر و یه لیوان خون بخور‪ ،‬یکم توی یخچال داریم‪ .‬بعدا باهات حرف‬
‫میزنم‪.‬‬
‫‪1246‬‬
‫پدر جونگکوک دستور داد و با وجود اینکه سعی کرد محکم و‬

‫بیحوصله به نظر برسه‪ ،‬جونگکوک متوجه ناراحتی و ناامیدی توی‬
‫صداش شد‪.‬‬
‫جونگکوک سری به نشونه مثبت تکون داد‪ ،‬با وجود اینکه جرات‬
‫نداشت به پدرش خیره بشه‪ .‬بیصدا اتاق عایق صدا رو ترک کرد‪ ،‬به‬
‫حرفهای پدرش توی سرش فکر کرد و بارها و بارها با خودش تکرار‬
‫کرد که چقدر احمق بود‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫مسیرش تا خونه ساکت بود‪.‬‬
‫جونگکوک حتی رادیو رو روشن نکرد و ترجیح داد روی رانندگی و‬

‫افکاری که ذهنش رو پر میکرد‪ ،‬تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪1247‬‬
‫و برای یک لحظه‪ ،‬با خودش فکر کرد چرا ماشین خودش رو نداشت‪.‬‬
‫جونگکوک فرصتهای زیادی برای خرید ماشین داشت‪ .‬خب‪ ،‬شاید‬
‫هیچوقت به ذهنش خطور نکرده بود چون میتونست توی مدت‬
‫کوتاهی به هرجایی بره‪ .‬خودش طرفدار دوییدن بود و هیچ شکی‬
‫دراین نبود‪ ،‬اما درمواقعی که استفاده از حرکات و تواناییهایی که فقط‬
‫یک خوناشام میتونست داشته باشه‪ ،‬غیرممکن بود‪ ،‬ماشین واقعا‬
‫کارامد بود و میتونست تهیونگ هم بیرون ببره‪.‬‬
‫چی؟‬
‫چرا تهیونگ اولین دلیلی بود که وارد افکارش شد؟‬
‫بوگاتی مشکی پدرش فرمون نرمی داشت‪ ،‬طوری که انگار‬

‫جونگکوک روی جادهها شناور بود‪ .‬خورشید اوایل بهار به شیشههای‬
‫دودی ماشین میتابید و از بعد از ظهر استقبال میکرد‪ .‬جونگکوک‬
‫دلش برای گشتن توی خیابونهای بوسان که کامال براش اشنا بودن‪،‬‬
‫‪1248‬‬
‫تنگ شده بود‪ .‬مسیر شورا تا خونهاش کوتاه بود و جونگکوک قسم‬
‫میخورد که میتونست با چشمهای بسته اون مسیر رو طی کنه‪ ،‬درست‬
‫همونجوری که عادت داشت‪.‬‬
‫به نوعی براش سخت بود بخاطر اخرین خاطرات با مادرش به اون خونه‬
‫نگاه کنه و واردش بشه و شاید این یکی از دالیلی بود که جونگکوک‬
‫چند ماه پیش پیشنهاد پدرش رو قبول کرد و به سئول رفت‪ .‬خوناشام به‬
‫طرز درموندهای میخواست از اون مکان خارج بشه‪ .‬هرباری که پا‬
‫روی اون فرش میذاشت‪ ،‬نمیخواست به یاد بیاره که اون شب چه‬
‫اتفاقی افتاده بود‪.‬‬
‫اون زمان نه اون و نه پدرش نمیتونستن خونه رو تخریب کنن‪ .‬با وجود‬
‫اینکه مرگ مادرش همچنان روی اون دیوارها و مخصوصا اون طبقه‬
‫کامال تازه بود‪ ،‬اون خونه با خاطرات خوبی پر شده بود‪ ،‬مثل خوندن‬
‫مادرش‪ ،‬رقصیدن پدر و مادرش بدون اینکه متوجه حضور جونگکوک‬
‫بشن‪ ،‬تمام تعطیالت‪ ،‬اغوشها و کلمات ارامشبخشی که وقتی‬
‫‪1249‬‬
‫جونگکوک توی مدرسه احساس تنهایی میکرد‪ ،‬به زبون میاوردن‪.‬‬

‫اگرچه اون خونه اونها رو یاد اتفاق غمانگیزی که اون زن رو از‬
‫زندگیشون گرفت‪ ،‬میانداخت‪ ،‬میتونستن از هرگوشهاش حضور‬
‫مادرش رو نفس بکشن‪.‬‬
‫جونگکوک پنجره ماشین رو باز کرد‪ ،‬دستش رو به لبهاش تکیه داد و‬

‫رمزی که بهش اجازه میداد دروازه بزرگ رو باز کنه‪ ،‬وارد کرد‪.‬‬
‫توی مسیر سنگ ریزهای که به خونه بزرگ سه طبقه منتهی میشد‪،‬‬

‫کاجهای بزرگی ردیف شده بودن‪ .‬سنگها در سایههای مختلف‬
‫قهوهای دیوار بیرونی خونه رو دربر گرفته بودن و ظاهری دنج و قدیمی‬
‫بهش داده بودن‪ .‬پنجرههای بلند و بزرگ عالوه بر نور طبیعی و‬
‫چشمانداز زیبای جنگل کوچیکی که اطراف محل سکونتش رو گرفته‬
‫بود‪ ،‬به خونه ظاهر مدرنی داده بود‪.‬‬
‫‪1250‬‬
‫همه چیز درست همونجوری که جونگکوک به یاد داشت‪ ،‬ثابت مونده‬

‫بود‪.‬‬
‫البته به جز فرد بلند و بیحرکتی که روی ایوان خونه ایستاده بود‪.‬‬
‫بعد از پارک کردن‪ ،‬جونگکوک به سرعت ماشین رو خاموش کرد و‬

‫پلک زد تا مطمئن بشه که داشت درست میدید‪.‬‬
‫وقتی پاهای جونگکوک به کف سنگ برخورد کرد‪ ،‬پرسید‪ .‬تعجب و‬

‫ناباوری صداش رو فرا گرفت‪.‬‬
‫‪1251‬‬
‫اون شخص با چشمهای برامده به سر تا پای جونگکوک نگاه کرد و‬

‫بعد‪ ،‬فاصلهشون رو کم کرد‪ ،‬به سمت جونگکوک رفت و وسط راه‬
‫لبهای جونگکوک رو بلعید‪.‬‬
‫جونگکوک نه تنها از حضور شخص‪ ،‬بلکه از لبهایی که روی‬

‫لبهاش کوبیده شد‪ ،‬غافلگیر شد‪ ،‬اما طولی نکشید تا دستهاش رو‬
‫روی کمر اون شخص بذاره‪ ،‬اون رو به خودش نزدیک کنه و به بوسه‬
‫شدت بده‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪...‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و با احتیاط از لبهای گرسنه پسر مونقرهای‬

‫فاصله گرفت‪.‬‬
‫‪-‬اینجا‪ ...‬اینجا چیکار میکنی؟ اصال چطوری اومدی تو؟‬
‫‪1252‬‬
‫تهیونگ با ترس عذرخواهی کرد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم جیمین از جواب دادن به پیامهام و زنگهام درمورد تو خسته‬

‫شد و به جاش ادرس و رمز خونه رو بهم داد تا وارد بشم‪ .‬ببخشید که از‬
‫حدم رد شدم ولی خیلی نگرانت بودم‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که کار جیمینه‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬از دستش ناراحت نشو‪ .‬تقصیر منه‪ ،‬نه اون‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با خواهش بازوهای جونگکوک رو فشار داد‪.‬‬
‫‪1253‬‬
‫‪-‬من فقط‪ ...‬من نگران بودم و‪ ...‬و دلم برات تنگ شده بود‪ .‬و اینکه‬
‫نمیدونستم حالت خوبه یا نه‪ ،‬داشت دیوونهام میکرد‪ .‬قسم میخورم‬
‫که جیمین هیچی جز حالت بهم نگفت‪.‬‬
‫تهیونگ توضیح داد و خوناشام احساس کرد تمام اجزای صورتش نرم‬
‫شدن‪ .‬فقط در حضور تهیونگ و کلمات رومخ‪ ،‬اما درعین حال‬
‫بامزهاش جونگکوک متوجه اخم غلیظی که این چند روز داشت‪ ،‬شد و‬
‫بعد کمی سرحال شد‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد‪ .‬فقط به خودش اعتراف کرد‪ ،‬اما این کار رو‬
‫کرد‪.‬‬
‫خوناشام هم دلش برای تهیونگ تنگ شده بود و فقط دو روز لعنتی‬
‫گذشته بود‪.‬‬
‫‪1254‬‬
‫اما به نظر میرسید پسر مونقرهای همیشه میدونست دقیقا کی‬

‫جونگکوک بهش نیاز داشت و به طور جادویی جلوش ظاهر میشد تا‬
‫حالش رو بهتر کنه‪.‬‬
‫‪-‬چرا به جاش به خودم زنگ نزدی؟‬
‫جونگکوک پرسید و از اینکه چطوری تهیونگ بخاطر خجالت از نگاه‬

‫نافذ و پرسشگرش فرار میکرد‪ ،‬سرگرم شد‪.‬‬
‫تهیونگ به پایین نگاه کرد و با اضطراب با دکمههای پیرهن مشکی‬

‫جونگکوک بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیخواستم مزاحمت بشم‪ .‬نمیدونستم که میخوای باهام حرف بزنی‬

‫یا نه‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬من حتی نمیدونم که میخواستی من رو ببینی یا نه‪،‬‬
‫ولی به هرحال اینجام‪.‬‬
‫‪1255‬‬
‫تهیونگ گفت و با درموندگی سرش رو برای خودش تکون داد‪.‬‬

‫جونگکوک لب پایینش رو گزید تا جلوی لبخند بزرگی که نزدیک‬
‫بود صورتش رو نصف کنه‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪-‬اونقدر رومخی که درد داره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با مالیمت چونه تهیونگ رو بلند کرد تا دوباره‬

‫ببوستش‪.‬‬
‫وقتی لبهاشون از هم جدا شد‪ ،‬تهیونگ از نزدیک به خونه مقابلش‬

‫‪-‬باید اعتراف کنم که غافلگیر شدم‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟‬
‫‪1256‬‬
‫جونگکوک پرسید و همزمان انگشتهاش رو به انگشتهای تهیونگ‬

‫گره زد و پسر رو به سمت در جلویی خونه کشید‪ .‬متوجه سرخی روی‬
‫گونههای انسان نشد‪.‬‬
‫‪-‬انتظار خونهای شبیه خونه کولنها‪ 4‬رو داشتم‪ .‬اینکه تماما از شیشه‬
‫ساخته شده باشه و یک دیوارش پر از کالههای فارغالتحصیلی باشه‪،‬‬
‫ولی این خیلی‪ ...‬عادی به نظر میرسه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک نتونست جلوی خندهاش رو بگیره‪ .‬همین‬

‫باعث شد رمز در رو اشتباه وارد کنه‪.‬‬
‫‪-‬خونهام کامال عادیه‪ ،‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬باالخره در خونه رو باز کرد و جا باز کرد تا‬

‫تهیونگ هم وارد بشه‪.‬‬
‫‪4‬‬
‫خونه خانواده ادوارد توی فیلم تواالیت‬
‫‪1257‬‬
‫‪-‬نگران نباش‪ .‬توی هرگوشه خونه هم تابوت پیدا نمیکنی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ خرخری کرد‪ ،‬اما وقتی چشمهاش با‬

‫اضطراب گشاد شد‪ ،‬جونگکوک متوجه شد که انسان درواقع میترسید‬
‫که خونه خوناشام پر از تابوت باشه‪.‬‬
‫جونگکوک به تهیونگی که از نزدیک به اطرافش نگاه میکرد و با‬

‫دیوارهای شیشهای که از درختهای سبز استقبال میکرد‪ ،‬شگفت زده‬
‫شده بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬شاید خونهتون خیلی با خونه کولنها فرق نداشته باشه‪.‬‬
‫تهیونگ با شوخی گفت‪ ،‬به پنجره بزرگی نزدیک شد و به جنگل‬

‫کوچیک اونجا نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1258‬‬
‫‪-‬این مامانم بود که میخواست این دیوار شیشهای نصب بشه‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد‪ .‬نمیتونست درک کنه که چرا داشت این رو‬
‫میگفت‪ .‬به نظر میرسید هیچ کنترلی روی افکار و کلماتش نداشت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی طبیعت رو دوست داشت‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬به تهیونگ نزدیک شد و اون منظره رو زیرنظر‬

‫نگاه خوناشام روی منظره دیگهای قرار گرفت و از نزدیک به اجزای‬

‫نیمرخ تهیونگ توجه کرد‪ .‬ابروهای تهیونگ درهم کشیده شد و‬
‫جونگکوک با خودش فکر کرد چرا دقیقا چنین چیزی ظاهر شد و به‬
‫زیبایی پسر هجوم برد‪ .‬یعنی تهیونگ غافلگیر شده بود که جونگکوک‬
‫به طرز غیرمنتظرهای این رو بهش گفت‪ ،‬درحالی که هیچوقت درمورد‬
‫مسائل شخصی خودش صحبت نمیکرد؟ یعنی ریسک بزرگی طلب‬
‫‪1259‬‬
‫میکرد که اون دو درمورد اتفاقی که صبح دو روز پیش اتفاق افتاده‬

‫بود‪ ،‬صحبت کنن؟‬
‫‪-‬داشت؟‬
‫تهیونگ با صدای ارومی پرسید و به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬طبیعت رو دوست داشت؟‬
‫اوه درسته‪.‬‬
‫جونگکوک حتی متوجه نشد‪ ،‬اما البته که تهیونگ به زمان فعل اهمیت‬
‫‪-‬اره‪ ،‬دوست داشت‪.‬‬
‫‪1260‬‬
‫جونگکوک گفت و با توجه به جوری که دست تهیونگ دوباره‬

‫دستش رو گرفت‪ ،‬خوناشام متوجه شد نیازی به توضیح صریح کلمات‬
‫نداشت تا تهیونگ مفهوم پشت اونها رو متوجه بشه‪.‬‬
‫و تهیونگ گاهی اوقات میتونست رومخ باشه‪ ،‬اما جونگکوک بیشتر‬

‫از این نمیتونست ازش ممنون باشه‪ ،‬مخصوصا وقتی که سوالهایی مثل‬
‫اینکه چه اتفاقی افتاد یا اینکه چطوری مادرش مرده بود‪ ،‬نپرسید یا حتی‬
‫ترحم نشون نداد‪.‬‬
‫‪-‬و خودت؟ طبیعت رو دوست داری؟‬
‫تهیونگ درعوض پرسید و تا جایی که ممکن بود به جونگکوک‬

‫نزدیک شد‪ ،‬تا اینکه بازوهاشون بهم گره خورد و سرش روی شونه‬
‫جونگکوک قرار گرفت‪.‬‬
‫‪1261‬‬
‫خوناشام باید خودش رو کنترل میکرد تا بینیاش رو توی اون ابر‬

‫نقرهای که موهای تهیونگ بود‪ ،‬فرو نکنه و دم عمیقی ازش نگیره‪.‬‬
‫دلش برای احساس بوی لوندر و وانیل تهیونگ تنگ شده بود‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬من عاشق طبیعتم‪.‬‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد جواب داد و خاطرات و تصاویری از‬

‫خودش که به طور خستگی ناپذیر بارها توی جنگل میدویید‪ ،‬دید‪.‬‬
‫‪-‬من با این جنگل و چیزهای سبز بزرگ شدم‪ .‬بهترین خاطرات رو اینجا‬
‫‪-‬قطعا همینطوره‪.‬‬
‫‪1262‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونه جونگکوک رو بوسید و دوباره سرش رو روی‬

‫شونهاش گذاشت‪ .‬با مالیمت انگشت شستش رو روی دست‬
‫جونگکوک هیچ وقت فکر نمیکرد که بتونه دوباره گرما رو توی اون‬
‫خونه حس کنه‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬چیزی وجود داشت که از درون خوناشام رو میبلعید‪،‬‬

‫چیزی که درحال ازادشدن بود و احتماال با حضور تهیونگ تحریک‬
‫در دو روز گذشته‪ ،‬جونگکوک سعی کرده بود زیاد به صبح اون روز‪،‬‬
‫مکالمه بین خودش و انسان و اعترافی که کرده بود‪ ،‬فکر نکنه و ترجیح‬
‫داده بود درعوض روی پدرش و شورا تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪1263‬‬
‫اما با حضور تهیونگ‪ ،‬انگار اون موضوع توی هوا معلق بود‪ ،‬به شدت‬
‫فشارش میداد و دستهاش رو جوری نگه میداشت که انگار جلیقه‬
‫قدرتمندی بود و فقط زمانی به بدن جونگکوک اجازه میداد ازاد باشه‬
‫که درموردش صحبت کنه‪.‬‬
‫‪-‬فکر میکردم که قراره ازم بترسی‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و نگاهش روی شاخهای که به ارومی با نسیم‬

‫بهاری تاب میخورد‪ ،‬قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر چیزی که بهت گفتم‪.‬‬
‫‪1264‬‬
‫جونگکوک میدونست که باید به ناچار اون موضوع رو مطرح‬

‫میکرد‪ .‬به هرحال‪ ،‬به تهیونگ قول جواب داده بود و جونگکوک‬
‫حساسترین موضوع رو به زبون اورده بود‪ ،‬پس جوابدادن به سواالت‬
‫تهیونگ و توضیحدادن به اون با اعترافکردن به اینکه خوناشام بود‪،‬‬
‫اصال قابل مقایسه نبود‪.‬‬
‫تهیونگ با منظره سبز مقابلش خدافظی کرد تا درعوض به جونگکوک‬

‫نگاه کنه‪ .‬دستهاش رو روی کمر جونگکوک باال و پایین کشید‪.‬‬
‫‪-‬گیج‪ ،‬کنجکاو‪ ،‬سردرگم‪ ،‬حیرت زده‪ ...‬اره‪ ،‬ولی ترس؟ هیچوقت‪.‬‬
‫تهیونگ اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬من ازت نمیترسم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬با وجود اینکه‪...‬‬
‫‪1265‬‬
‫‪-‬با وجود اینکه خوناشامی‪ .‬تمام این مدتی که باهم گذروندیم‪ ،‬تو‬
‫هیچوقت دلیلی بهم ندادی که ازت بترسم‪.‬‬
‫اون روز جونگکوک مطمئن بود به محض اینکه اون کلمات از دهنش‬
‫فرار کرد‪ ،‬تهیونگ رو از دست داده بود‪.‬‬
‫با وجود اینکه پسر مونقرهای قبل از اینکه خوناشام به بوسان بیاد‪ ،‬بغلش‬
‫کرد و با اطمینان اون رو بوسید‪ ،‬جونگکوک مطمئن بود که دیگه‬
‫هیچوقت پسر رو نمیدید‪ .‬فکر میکرد انسان ارومش کرده بود چون از‬
‫چیزی که از دهن جونگکوک شنیده بود‪ ،‬شوکه شده بود‪ .‬خوناشام‬
‫واقعا فکر میکرد که تهیونگ نادیدهاش میگرفت‪ ،‬ازش فاصله‬
‫‪1266‬‬
‫میگرفت و شاید کالس و خوابگاهش رو عوض میکرد تا دوباره به‬

‫جونگکوک برخورد نکنه‪.‬‬
‫اما ظاهرا اشتباه میکرد‪.‬‬
‫چون تهیونگ عمدا یک سفر سه ساعته انجام داد تا جونگکوک رو‬

‫ببینه چون نگران خوناشام بود‪ .‬چون تهیونگ درحال حاضر توی‬
‫اغوشش بود‪ ،‬به راحتی لبخند میزد و باعث میشد جونگکوک‬
‫نگرانیاش درمورد شورا و بحثی که چند ساعت پیش با پدرش داشت‪،‬‬
‫فراموش کنه‪.‬‬
‫چون تهیونگ اینجا بود و مثل همیشه بهش نگاه میکرد‪ ،‬بدون هیچ‬
‫ترس‪ ،‬سکوت یا انزجار از اینکه جونگکوک واقعا چی بود‪.‬‬
‫‪-‬میخوام اتاقم رو ببینی؟‬
‫‪1267‬‬
‫جونگکوک پرسید و سعی کرد راهی برای فرارکردن از احساسات‬

‫مختلفی که درون سینهاش جوش میزد‪ ،‬پیدا کنه‪.‬‬
‫چشمهای تهیونگ با حالت مشکوکی باریک شد‪.‬‬
‫‪-‬این روش جدیدته که ازم بخوای باهات سکس کنم؟ خیلی خب‪ ،‬ولی‬
‫باید سریع باشیم چون چند ساعت دیگه بلیت قطار دارم‪.‬‬
‫با فراموشکردن قسمتی که تهیونگ فکر میکرد جونگکوک فقط‬

‫بخاطر سکس اون رو میخواست که به هرحال‪ ،‬اصال حقیقت نداشت و‬
‫خوناشام هیچ کاری برای اینکه خالفش رو بهش نشون بده‪ ،‬انجام‬
‫نداد‪ ،‬جونگکوک احساس کرد که سرما بین دستهاش پیچ خورد‪.‬‬
‫‪1268‬‬
‫‪-‬چی؟ داری میری؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ اخمی کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬فقط اومدم ببینم که حالت خوبه یا نه و نمیدونستم که میخوای‬

‫برای مدت طوالنی اینجا بمونم یا نه‪ ...‬پس بلیت قطار خریدم که همین‬
‫امروز بیام و برگردم‪.‬‬
‫‪-‬بمون‪.‬‬
‫‪-‬میتونی کنارم بمونی‪ .‬من اینجا تنهام‪ ...‬داشتم فکر میکردم که‬
‫یکشنبه برگردم سئول‪ .‬فردا هم شنبهست‪ ،‬پس کالس و کاراموزیت هم‬
‫از دست نمیدی‪.‬‬
‫‪1269‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با انتظار بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من هیچی با خودم نیاوردم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬فقط کیف پول و گوشیم رو‬
‫دارم‪ .‬اگه بخوام راستش رو بگم‪ ،‬مسافرت هیجانانگیزی بود‪.‬‬
‫‪-‬میتونی لباسهای من رو بپوشی‪ ،‬من مشکلی ندارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و سعی کرد بیتفاوت‬

‫رفتار کنه‪ ،‬درحالی که عضوش فقط با فکر به تهیونگی که لباسهاش‬
‫رو میپوشید‪ ،‬بیدار شد‪.‬‬
‫تهیونگ لبخندی زد و دستش رو روی سینه جونگکوک کشید‪.‬‬
‫‪-‬اینجوری میخوای بهم بگی که دلت برام تنگ شده؟‬
‫‪1270‬‬
‫تهیونگ با معصومیت پرسید‪ ،‬اما جونگکوک میتونست جرقه پشت‬

‫حرفهاش رو بشنوه‪.‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو چرخوند و سرش رو به نشونه منفی تکون‬

‫داد‪ .‬دهنش رو بست تا اون احساس رضایت رو به تهیونگ نده‪ .‬با این‬
‫حال‪ ،‬انسان دستهاش رو دور گردن جونگکوک حلقه کرد و گوشه‬
‫لبهاش رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬چون خیلی التماس کردی‪ ،‬میمونم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با ناراحتی‪ ،‬یا بهتره بگیم ناراحتی ساختگی خرخر‬

‫کرد چون لبخندش دقیقا برعکسش رو میگفت‪.‬‬
‫‪-‬احمق‪.‬‬
‫‪1271‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬کمر تهیونگ رو فشار داد‬

‫و وقتی انسان تمام صورتش رو بوسید‪ ،‬خندید‪.‬‬
‫‪-‬عوضی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با گازگرفتن تالفی کرد‪.‬‬
‫‪-‬اخ!‬
‫جونگکوک ناله کرد‪.‬‬
‫‪-‬مثل چی رومخی!‬
‫‪-‬تو هم خونخواری!‬
‫‪1272‬‬
‫تهیونگ گفت و لبهاش رو بهم فشار داد‪.‬‬
‫جونگکوک مات و مبهوت بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬جدی؟ واقعا میخواستی با خونخوار صدا کردنم بهم توهین کنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬اما بدنش‬

‫شروع به لرزیدن کرد و جونگکوک میدونست دقیقا چی تو راه بود‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا وجود نداری‪ ،‬کیم تهیونگ‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با انسانی که توی اغوشش بود‪ ،‬خندید‪.‬‬
‫‪1273‬‬
‫جونگکوک هیچوقت فکر نمیکرد که دوباره احساسش کنه‪ ،‬اما از‬

‫اینکه دوباره اون گرمای شناور رو توی خونه احساس میکرد‪،‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫خب‪ ،‬وقتی جونگکوک از تهیونگ پرسید که میخواست اتاقش رو‬
‫ببینه یا نه‪ ،‬یک درخواست غیرمستقیم برای داشتن سکس نبود‪ .‬اصال و‬
‫ابدا‪.‬‬
‫اما وقتی که به اونجا رسیدن و تهیونگ به سمت در چوبی هلش داد و‬

‫به شدت به لبهاش حمله کرد‪ ،‬جونگکوک میدونست که مرد‬
‫ضعیفی بود‪ .‬مخصوصا وقتی تهیونگ بین نالههاش اعتراف کرد از‬
‫لحظهای که خوناشام از اون ماشین پیاده شده بود‪ ،‬میخواست که‬
‫جونگکوک به فاکش بده‪ .‬چیزی درمورد تصویر جونگکوکی که اون‬
‫‪1274‬‬
‫ماشین گرون و مدرن رو میروند‪ ،‬وجود داشت که به شدت هات بود‪،‬‬

‫این چیزی بود که تهیونگ گفت‪.‬‬
‫و جونگکوک کی بود که بخواد ردش کنه؟‬
‫چند ساعت بعد‪ ،‬خورشید توی افق پنهان شده بود و چند ستاره توی‬
‫اسمون تیره میدرخشید‪ .‬جونگکوک و تهیونگ روی تخت بچگی‬
‫جونگکوک دراز کشیده بودن‪ .‬پاهاشون بهم گره خورده بود‪ ،‬بدنهای‬
‫برهنهشون با ملحفههای کارتون انتقام جویان پوشونده شده بود و‬
‫صدای خندههای تهیونگ مستقیماً به سینه جونگکوک برخورد‬
‫‪-‬وقتی به بازار ‪ Bamdokkaebi‬رفتیم و تمام اون کامیکها رو‬

‫خریدی‪ ،‬متوجه شدم که از مارول خوشت میاد‪ ،‬ولی هیچوقت فکر‬
‫نمیکردم در این حد باشه‪.‬‬
‫‪1275‬‬
‫تهیونگ گفت و دهنش رو پوشوند تا جلوی خندهاش رو بگیره‪ .‬با‬

‫کنجکاوی به اتاق جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫جونگکوک هم نگاهش رو توی اتاق چرخوند و پوسترهای نصب شده‬

‫روی دیوار‪ ،‬مجموعه کامیکهایی که مرتب روی قفسه چیده شده بود‬
‫و حتی بعضی از فیگورهاش رو به یاد اورد‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬شاید جونگکوک یکم از انتقام جویان خوشش میاومد و‬

‫خیلی خب‪ ،‬شاید این یکم ریاکارانه بود چون اونها ابرقهرمان بودن‪،‬‬
‫درحالی که جونگکوک به عنوان یک خوناشام‪ ،‬ادم شرور و بدی بود‪،‬‬
‫اما جونگکوک هیچ وقت فکر نمیکرد کسی رو به اتاق بچگیش بیاره‬
‫و اون بخش شخصی رو بهش نشون بده‪.‬‬
‫‪-‬چیه خب؟‬
‫جونگکوک با اخم پرسید‪.‬‬

‫‪1276‬‬
‫‪-‬شاید یکم ازشون خوشم میاد‪.‬‬
‫‪-‬یکم؟‬
‫تهیونگ پرسید و روی گردن جونگکوک خندید‪.‬‬
‫‪ -‬فکر نمیکنم که فقط یکم باشه‪ .‬اتاق خوابت شبیه یه موزه اختصاصی‬
‫واسه انتقام جویان شده‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪-‬تو چی؟ توهم پوستر مولکول دیانای روی در اتاقت نداری؟‬
‫جونگکوک پرسید تا تهیونگ هم خجالتزده کنه‪ ،‬اما میدونست با‬

‫درگیری خودش با قهرمانان مارول قابل مقایسه نبود‪.‬‬
‫‪-‬اون فقط یه پوستره! من ملحفه چاپ شده روی تختم ندارم!‬
‫‪1277‬‬
‫تهیونگ از خودش دفاع کرد و به صورت اخموی جونگکوک خندید‪.‬‬
‫‪-‬ولی کیوته‪ .‬دوست دارم این چیزها رو درموردت بدونم‪.‬‬
‫‪-‬منظورت چیه؟ چه چیزهایی؟‬
‫تهیونگ طوری با دستش روی دندههای جونگکوک بازی کرد که‬

‫انگار پیانو میزد‪.‬‬
‫‪-‬چیزهای پیش پا افتاده و شخصی درمورد خودت‪ .‬مثل سلیقهات و‬

‫چیزهایی که عالقه داری‪ .‬من همیشه تشنه همین اطالعات ساده درمورد‬
‫توئم‪.‬‬
‫‪1278‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد و صورتش رو توی گردن جونگکوک پنهان‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬شخصیت مورد عالقهام آیرن منه‪.‬‬
‫جونگکوک به سادگی گفت و با انتظار به تهیونگ نگاه کرد تا‬

‫خوشحالیاش درمورد چیزی که باهاش به اشتراک گذاشته بود‪ ،‬ببینه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬بیبی‪ .‬منظورم این نبود ولی حتما‪ .‬درمورد ایرن من بهم‬
‫بگو‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬روی تخت غلتید و سرش رو به جای سینه‬

‫جونگکوک‪ ،‬روی بالش گذاشت‪ .‬احتماال میخواست دید بهتری به‬
‫جونگکوک داشته باشه‪.‬‬
‫‪1279‬‬
‫جونگکوک دوباره اثاری از راحتنبودن رو روی گونههاش احساس‬

‫کرد و قلبش به اینکه میخواست از قفسه سینهاش بیرون بزنه‪ ،‬تهدیدش‬
‫کرد‪ .‬نمیتونست دلیلش رو درک کنه‪.‬‬
‫شاید کمی به این واقعیت ربط داشت که تهیونگ بیبی صداش کرده‬
‫بود‪ ،‬اما قطعا به این موضوع اعتراف نمیکرد‪.‬‬
‫پس برای اینکه تمام اون عالئم عجیبغریب درون بدنش رو فراموش‬
‫کنه‪ ،‬جونگکوک روی گفتن کل داستان ایرن من تمرکز کرد و حتی‬
‫اگر برای تهیونگ خستهکننده بود‪ ،‬چیزی نگفت‪ .‬برعکس‪ ،‬تهیونگ به‬
‫لبخندزدن ادامه داد و با چیزی منعکس توی چشمهاش که خوناشام‬
‫نمیتونست تشخیص بده‪ ،‬به جونگکوک خیره شد‪.‬‬
‫جونگکوک برای دقایق متوالی صحبت کرد و از اینکه باالخره کسی‬

‫رو داشت که به شنیدن حرفهاش درمورد ایرن من و بقیه‬
‫شخصیتهای انتقام جویان عالقهمند بود‪ ،‬توی سینهاش احساس‬
‫‪1280‬‬
‫خوشحالی کرد‪ ،‬اما دستش که با مالیمت ستون فقرات تهیونگ رو‬

‫نوازش میکرد‪ ،‬لرزشی رو روی پوست انسان احساس کرد و همین‬
‫باعث شد اخم کنه‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬داری یخ میزنی‪ .‬برو یه چیزی بپوش‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن تحکمامیزی گفت‪.‬‬
‫‪-‬سردم نیست‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و به بدن جونگکوک چسبید‪.‬‬
‫‪-‬چرا‪ ،‬سردته‪ .‬میتونم لرزش بدنت رو حس کنم‪ .‬برو دوش اب گرم‬

‫بگیر‪ .‬بعد میتونی لباسهای من رو بپوشی‪.‬‬
‫‪1281‬‬
‫جونگکوک با لحن مالیمی گفت‪.‬‬
‫‪-‬قرار نیست فرار کنی؟‬
‫تهیونگ با لبهای اویزونش پرسید‪.‬‬
‫جونگکوک نتونست مقاومت کنه‪ .‬خم شد و بوسه کوتاهی روی‬

‫لبهای تهیونگ گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬کجا فرار کنم؟ اینجا خونه منه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد و قبل از اینکه بلند بشه‪ ،‬دوباره‬
‫جونگکوک رو بوسید‪.‬‬
‫‪1282‬‬
‫‪-‬پس میرم یه دوش سریع میگیرم‪.‬‬
‫به محض اینکه تهیونگ از اتاق بیرون رفت‪ ،‬جونگکوک هم از روی‬

‫تخت بلند شد و باکسر و شلواری پوشید‪ .‬بعد به سمت کمدش رفت و‬
‫دنبال چیزی گشت تا تهیونگ بتونه بپوشه‪.‬‬
‫بعد از گذاشتن لباس زیر تمیز‪ ،‬شلوار و گرمترین هودیای که‬

‫میتونست پیدا کنه‪ ،‬جونگکوک روی صندلی راحتی اب تیرهای که‬
‫درست کنار پنجره بود‪ ،‬نشست و به شب که شاخهها و برگهای‬
‫درختهای اطراف خونه احاطه کرده بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫حاال که برای چند لحظه با افکارش تنها بود و بدون دستهای گرم‪،‬‬
‫لبهای گرسنه و خندههای مشتاقی که حواسش رو پرت میکردن‪،‬‬
‫اونجا مونده بود‪ ،‬جونگکوک به این فکر کرد که چطوری تهیونگ‬
‫احتماال از همه چیز گیج و متعجب بود‪ ،‬اما با این وجود‪ ،‬با جونگکوک‬
‫کامال عادی رفتار میکرد‪ ،‬طوری که انگار دو روز پیش فهمیده بود که‬
‫‪1283‬‬
‫جونگکوک پنج سال ازش بزرگتر بود یا همچین چیزی‪ ،‬نه اینکه‬
‫یک خوناشام فاکی بود‪.‬‬
‫و احتماال تهیونگ خودش رو مهار کرده بود‪ .‬جونگکوک دیگه تا االن‬

‫پسر رو میشناخت و این شامل دونستن سواالت تهاجمی و کنجکاو‬
‫تهیونگ هم بود‪ .‬سواالتی که هنوز نپرسیده بود‪ .‬درواقع‪ ،‬تهیونگ حتی‬
‫با شوخیکردن درمورد خوناشامها‪ ،‬اوضاع رو بهتر کرده بود‪.‬‬
‫جونگکوک قطعا انتظار این رو نداشت‪.‬‬
‫چیزی که جونگکوک واقعا انتظار داشت این بود که تهیونگ هزار و‬

‫یکی سوال درمورد پدرش و اتفاقی که باعث شده بود جونگکوک به‬
‫بوسان بیاد‪ ،‬بپرسه‪ ،‬اما درکمال تعجب‪ ،‬تهیونگ برای صحبتکردن‬
‫تحت فشارش نذاشت و شاید به همین دلیل بود که جونگکوک با‬
‫تهیونگ صحبت میکرد‪ ،‬چون واقعا میخواست انجامش بده و کنارش‬
‫احساس راحتی میکرد‪.‬‬
‫‪1284‬‬
‫و با فکرکردن درمورد سواالتی که جونگکوک منتظر بود تا تهیونگ‬

‫ازش بپرسه‪ ،‬یاد پدرش و حرف ناعادالنه و مزخرفی که بعد از ظهر‬
‫بهش گفته بود‪ ،‬افتاد‪ .‬احساس گناه و درموندگی همچنان درون‬
‫سینهاش جوش میزد و جونگکوک میدونست فقط زمانی ناپدید‬
‫میشد که با خودش صادق باشه و اعتراف کنه که یک احمق تمام عیار‬
‫بود و بعد از پدرش عذرخواهی میکرد‪ .‬جونگکوک باید در اسرع‬
‫وقت اون کار رو انجام میداد‪ ،‬این رو میدونست‪.‬‬
‫جونگکوک از صندلی راحتی بلند شد‪ ،‬دنبال گوشیاش گشت و اون‬

‫رو توی جیب کت چرمش پیدا کرد‪ .‬روی تخت نشست‪ ،‬پشتش رو به‬
‫تاج تخت تکیه داد‪ ،‬قفل دستگاه رو باز کرد و برنامه پیامرسان رو باز‬
‫کرد‪.‬‬
‫سالم بابا‪.‬‬
‫میخواستم بهت شب بخیر بگم‪.‬‬
‫‪1285‬‬
‫و اینکه‪...‬‬
‫میشه فردا حرف بزنیم؟‬
‫بابا‬
‫بستگی داره‪.‬‬
‫قراره به چیز دیگهای متهمم کنی؟‬
‫جونگکوک با درموندگی دستش رو روی پیشونیاش کوبید‪.‬‬
‫نه‪.‬‬
‫قول میدم‪.‬‬
‫بابا‬
‫پس فردا حرف میزنیم‪.‬‬

‫‪1286‬‬
.‫منتظرت میمونم‬
.‫شب بخیر‬
1287
‫‪CH 22‬‬
‫سالم بابا‪.‬‬
‫میخواستم بهت شب بخیر بگم‪.‬‬
‫و اینکه‪...‬‬
‫میشه فردا حرف بزنیم؟‬
‫بابا‬
‫بستگی داره‪.‬‬
‫قراره به چیز دیگهای متهمم کنی؟‬
‫جونگکوک با درموندگی دستش رو روی پیشونیاش کوبید‪.‬‬
‫نه‪.‬‬
‫‪1288‬‬
‫قول میدم‪.‬‬
‫بابا‬
‫پس فردا حرف میزنیم‪.‬‬
‫منتظرت میمونم‪.‬‬
‫شب بخیر‪.‬‬
‫جونگکوک اه بلندی کشید و گوشیاش رو روی میز گذاشت‪ .‬همون‬

‫لحظه‪ ،‬تهیونگ با قطرات اب که از موهاش و سینهاش میچکید‪ ،‬به‬
‫اتاق برگشت‪ .‬فقط یک حوله دور کمرش بود‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش فکر کرد توی بهشت بود یا نه‪.‬‬
‫‪-‬لباسها اونجاست‪.‬‬
‫‪1289‬‬
‫جونگکوک گفت و با چونهاش به جایی که هودی‪ ،‬باکسر و شلوار‬

‫روی تخت تا شده بودن‪ ،‬اشاره کرد‪.‬‬
‫سعی کرد بیتفاوت به نظر برسه و بحث با پدرش رو فراموش کنه‪ ،‬اما‬
‫تهیونگ به وضوع متوجه تغییر حالش شد‪.‬‬
‫‪-‬همه چیز رو به راهه؟‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬درحالی که بدون هیچ تشریفاتی حوله رو انداخت و‬

‫باکسر تمیزش رو برداشت‪.‬‬
‫جونگکوک اب دهنش رو قورت داد و درحالی که باکسر باسن انسان‬

‫رو میپوشوند‪ ،‬با نگاهش پاهای بلند و برنزه تهیونگ رو دنبال کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪1290‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ .‬صداش حین جوابدادن شکست‪ ،‬بنابراین‬

‫گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫تهیونگ با چشمهای مشکوکی بهش نگاه کرد و پاهاش رو با شلوار‬

‫پوشوند‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬اینجوری که به نظر نمیرسه‪ .‬یکدفعه خیلی ساکت شدی و‬

‫فاصله گرفتی‪ ...‬ولی اگه میگی همه چیز خوبه‪ ،‬اصراری نمیکنم‪.‬‬
‫تهیونگ اطمینان داد و بعد از پوشیدن هودی‪ ،‬روی تخت کنار‬

‫جونگکوک نشست‪ .‬کمی جلو رفت و گونه جونگکوک رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای اصرار کنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و شک و تعجب با صداش ترکیب شد‪.‬‬
‫‪1291‬‬
‫تهیونگ سرش رو به نشونه منفی تکون داد و لبخند ضعیفی روی‬

‫لبهاش نقش بست‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوام ناراحتت کنم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬میدونم اون روز صبح بهت‬

‫گفتم که ازت میخوام بیشتر باهام صحبت کنی‪ ...‬ولی بیانصافی‬
‫کردم‪ .‬نمیتونستم مجبورت کنم که باهام حرف بزنی و میدونم که‬
‫میتونم عجول باشم‪ ،‬اما نمیخوام با تو اینجوری باشم‪ ،‬مگه اینکه‬
‫خودت بخوای‪.‬‬
‫جونگکوک از نزدیک به تهیونگ نگاه کرد و اخم کوچیکی روی‬

‫پیشونیاش به وجود اومد‪.‬‬
‫‪-‬درمورد چیزی که‪ ...‬اون روز صبح بهت گفتم‪ ،‬سوال نداری؟‬
‫‪-‬معلومه که دارم‪ .‬نمیتونم وانمود کنم و بگم که هزارتا سوال توی‬

‫مغزم ندارم‪.‬‬
‫‪1292‬‬
‫تهیونگ گفت و با نوک انگشتهاش رگهای بیرون زده جونگکوک‬

‫رو دنبال کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی بهم گفتی که پدرت توی وضعیت حساسیه و نگرانی‪ ،‬پس‬

‫سواالت من االن مهم نیستن‪ .‬درحال حاضر‪ ،‬حال پدرت از همه چیز‬
‫مهمتره‪.‬‬
‫جونگکوک هیچ وقت خودش رو ادم کم حرفی نمیدونست‪ .‬اره‪ ،‬این‬

‫حقیقت داشت که زمانی که ضروری بود‪ ،‬صحبت میکرد و این بیشتر‬
‫بخاطر خجالت و بیتفاوتیای بود که معموال نسبت به بقیه احساس‬
‫میکرد‪ ،‬اما دراین موارد‪ ،‬جونگکوک نه بخاطر عدم اراده صحبت‬
‫میکرد‪ ،‬نه بخاطر گمکردن کلمات‪.‬‬
‫بلکه در این موقعیت‪ ،‬نمیتونست یک جمله کامل تشکیل بده چون‬
‫‪1293‬‬
‫صداها و حروف توی ذهنش پراکنده میشدن‪ .‬تنها کاری که‬

‫میتونست انجام بده این بود که توجه تهیونگ رو احساس کنه که از‬
‫شکم تا دندههاش جریان پیدا کرد و باالخره به عضلهای که با شدت‬
‫سمت چپ سینهاش میتپید‪ ،‬رسید‪.‬‬
‫و چیزی که چند ثانیه بعد به زبون اورد‪ ،‬نوعی پاداش یا چیزی شبیه به‬
‫اون نبود‪ ،‬بلکه چیزی بود که احساس میکرد و واقعا میخواست‪.‬‬
‫‪-‬ولی میخوام بهت بگم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و به انگشتهای تهیونگ که ناگهان نوازش‬

‫دست و بازوش رو متوقف کرد‪ ،‬خیره شد‪.‬‬
‫وقتی سرش رو بلند کرد‪ ،‬متوجه تعجب خفیفی توی چشمهای شیرین و‬
‫شکالتی تهیونگ شد‪.‬‬
‫‪1294‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬باشه پس‪ .‬به هرچیزی که میخوای بهم بگی‪ ،‬گوش میدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دوباره پوست جونگکوک رو لمس کرد‪.‬‬
‫‪-‬میخوام‪ ...‬میخوام توهم ازم سوال بپرسی‪ .‬برام راحتتره‪ ...‬میدونی‪،‬‬

‫اینکه بتونم حرف بزنم‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و احساس ناراحتی گونههاش دوباره‬

‫برگشت‪.‬‬
‫صورت تهیونگ نرم شد و سری به نشونه مثبت تکون داد‪ .‬شاید‬

‫صحبتکردن با تهیونگ خیلی راحت بود چون الزم نبود جونگکوک‬
‫چیز زیادی بگه تا انسان درکش کنه‪.‬‬
‫‪1295‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬میخوای با صحبت درمورد این شروع کنی که چرا وقتی‬
‫داشتم دوش میگرفتم‪ ،‬اینقدر توی فکر بودی؟‬
‫تهیونگ پرسید و به ارومی جونگکوک رو هل داد‪ ،‬تا اینکه خوناشام‬

‫روی تخت دراز کشید و سرش رو روی پای پسر مونقرهای گذاشت‪.‬‬
‫اون موقعیت برای جونگکوک عجیب‪ ،‬جدید و متفاوتتر از چیزی که‬

‫عادت داشت‪ ،‬بود و عضالتش درجواب منقبض شد‪ ،‬اما به محض‬
‫اینکه انگشتهای تهیونگ به ارومی الی موهاش حرکت کرد‪،‬‬
‫جونگکوک دوباره اروم گرفت و حتی چشمهاش رو بست‪.‬‬
‫جونگکوک اهی کشید و کلمات رو توی ذهنش سازماندهی کرد تا‬

‫مثل همیشه قبل فکرکردن‪ ،‬صحبت نکنه‪.‬‬
‫‪-‬من چند دقیقه پیش به پدرم پیام دادم که ازش بخوام فردا حرف بزنیم‪.‬‬
‫امروز چیزهای احمقانهای بهش گفتم و اون هم ناراحت شد‪ .‬چیزهایی‬
‫‪1296‬‬
‫که میدونم اصال چنین حسی نسبت بهشون ندارم‪ ،‬اما توی این سالها‬
‫درونم جمع شده‪.‬‬
‫جونگکوک توضیح داد‪.‬‬
‫تهیونگ حرکت انگشتهاش رو متوقف نکرد‪ ،‬با وجود اینکه‬

‫جونگکوک نگران بود و میترسید که هرلحظه پسر سرش رو از روی‬
‫پاش کنار بزنه‪.‬‬
‫‪-‬و چیزهایی که بهش گفتی‪ ...‬به این موضوع ربط داره که چرا جونش‬
‫درخطره؟ مثال‪ ...‬بهش گفتی که تقصیر اونه؟‬
‫تهیونگ واقعا باید روانشناسی میخوند‪ ،‬راهش رو بلده‪ .‬جونگکوک با‬

‫خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪1297‬‬
‫‪-‬نه دقیقا‪ .‬پدرم توی خطر بود چون صبح دو روز پیش بهش حمله شد‪.‬‬
‫درواقع‪ ،‬کل شورا مورد حمله قرار گرفت‪ ،‬ولی هدف حملهکنندهها‬
‫بدون شک کشتن پدرم بود‪...‬‬
‫‪-‬من هیچ ایدهای ندارم که شورا چیه‪ ،‬ولی فاک‪...‬‬
‫تهیونگ با ترس زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬حال پدرت خوبه؟ چرا میخواستن اون رو بکشن؟‬
‫‪-‬اره‪ ،‬االن حالش خوبه و دیگه توی خطر نیست‪.‬‬
‫جونگکوک با اطمینان گفت‪.‬‬
‫‪1298‬‬
‫‪-‬اساساً‪ ،‬شورای خوناشامها یه سازمانه که به اداره خوناشامها توی‬

‫سراسر جهان کمک میکنه و پدر من رهبرشه‪ .‬اون جایگزین مادرم‬
‫شد‪ ...‬مادرم برای قرنها رهبر شورا بود و پدرم اون جایگاه رو گرفت‬
‫چون‪ ...‬چون من امادگی این کار رو ندارم‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬وای‪ .‬این مهم به نظر میرسه‪ .‬خانوادهات خیلی مهمن‪،‬‬

‫جونگکوک؟ نمیدونم یه چیزی شبیه کارداشیانها توی دنیای‬
‫خوناشامها؟‬
‫قبل از اینکه بتونه کلمات احمقانه تهیونگ رو هضم کنه‪ ،‬خنده بلندی‬
‫از گلوی جونگکوک فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬اصال شبیه کارداشیانها نیست‪ ،‬ته‪ ،‬ولی اره‪ .‬میتونم بگم که یه‬
‫جورایی خانواده مهمی هستیم‪.‬‬
‫‪1299‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ سوتی زد و به اطرافش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬این قضیۀ خونه و ماشین رو توضیح میده‪ .‬قطعا ماشین رو توضیح‬
‫میده‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و جونگکوک فقط خندید‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬تمرکز کن جونگکوک‪ .‬تمرکز کن‪ .‬پس پدرت شبیه‬

‫رئیس جمهور خوناشامهاست و یکی سعی کرد اون رو بکشه‪ .‬هیچ‬
‫ایدهای داری که چرا یا اینکه کار کیه؟‬
‫جونگکوک سرش رو به نشونه منفی تکون داد و به سقف اتاقش نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪1300‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬ما عمالً هیچ سرنخی درمورد اینکه چه کسی پشت این ماجراست‪،‬‬
‫نداریم‪.‬‬
‫‪-‬این واقعا مزخرفه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و نفسش رو با درموندگی بیرون داد‪.‬‬
‫‪-‬حداقل حال پدرت خوبه و درحال حاضر این مهمترین چیزه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به نوازش موهای مشکی خوناشام ادامه داد‪.‬‬
‫‪-‬پس تو و پدرت دعوا کردید؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک تردید کرد‪ .‬ترس اینکه تهیونگ بخاطر‬

‫چیزی که قرار بود بهش بگه‪ ،‬با نگاه دیگهای به خوناشام نگاه کنه‪،‬‬
‫‪1301‬‬
‫همچنان درونش بود‪ ،‬اما نوازشهای صورتش اونقدری ارامشبخش‬

‫بود که جونگکوک اون کلمات رو به زبون اورد‪.‬‬
‫‪-‬یه جورایی ناراحتیم رو از مرگ مامانم نشون دادم‪ .‬پدرم رو بخاطر‬

‫اتفاقی که افتاده بود‪ ،‬سرزنش نکردم ولی بهش گفتم که انگار‬
‫نمیخواد بدونه چرا و چه کسی مادرم رو کشته‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ .‬احساس گناه با تمام قدرت برگشت و درون‬

‫رگهاش یخ زد‪.‬‬
‫تهیونگ ساکت موند و جونگکوک وحشت کرد که پسر مونقرهای به‬

‫نوعی از چیزی که خوناشام به پدرش گفته بود‪ ،‬ناامید شده باشه‪ ،‬اما‬
‫نوازش صورت و موهاش یکبار هم متوقف نشد‪ ،‬نه حتی وقتی که‬
‫جونگکوک صحبت میکرد‪ .‬بنابراین وقتی ریسک کرد و چشمهاش‬
‫رو باز کرد‪ ،‬جونگکوک با ناامیدی یا حتی انزجار توی صورت و‬
‫‪1302‬‬
‫چشمهای تهیونگ مواجه نشد‪ .‬برعکس‪ ،‬چیزی که دید‪ ،‬ترکیبی از‬

‫درد‪ ،‬ناراحتی و درک بود‪.‬‬
‫‪-‬مادرت کشته شده؟‬
‫تهیونگ پرسید و با نوک انگشتهاش روی گونه جونگکوک قلب‬

‫کشید‪ .‬جونگکوک نمیدونست طرحهاش رندوم و ناخوداگاه بود یا‬
‫واقعا معنی خاصی داشت‪ .‬درحال حاضر وقت نداشت به این چیزها فکر‬
‫کنه‪.‬‬
‫جونگکوک روی تخت چرخید و صورتش رو توی شکم تهیونگ‬

‫پنهان کرد تا انسان درد توی چهرهاش یا چشمهاش که یکدفعه اشکی‬
‫شدن‪ ،‬نبینه‪ .‬نوازشهای تهیونگ به پشت گردنش هدایت شد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪1303‬‬
‫جونگکوک بعد از ارومکردن قلب مچاله شدهاش اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪-‬شونزده سالم بود‪ .‬توی همین خونه مرد‪ .‬توی دستهای من‪ ...‬و با یه‬
‫تکه چوب که توی قلبش فرو رفته بود‪.‬‬
‫چطوری توی سه سال گذشته از صحبتکردن درمورد اون موضوع‬

‫امتناع میکرد و نمیخواست پنجههایی که تهدید به پارهکردن پوستش‬
‫میکرد‪ ،‬احساس کنه‪ ،‬اما حاال‪ ،‬کیم تهیونگ به اونجا رسید و اینقدر‬
‫راحت باهاش صحبت میکرد؟ جونگکوک حتی متوجه نشد این بار‬
‫شیطانی که با کوچیکترین خاطره درمورد مادرش دنبالش میکرد‪،‬‬
‫ظاهر نشد‪.‬‬
‫وقتی لبهایی روی گونهاش احساس کرد‪ ،‬سرجاش لرزید‪.‬‬
‫‪-‬این برای چی بود؟‬
‫‪1304‬‬
‫جونگکوک با زمزمه پرسید‪.‬‬
‫‪-‬چیز خاصی نبود‪ .‬فقط حسش اومد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و رد گوش جونگکوک رو‬

‫دنبال کرد‪.‬‬
‫‪-‬اسم مادرت چیه؟‬
‫‪-‬مین جونگ‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬ازش خوشم اومد‪ .‬معنیاش میشه روشن و نجیب‪ .‬اسم خیلی‬
‫قشنگیه‪.‬‬
‫‪1305‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک باهاش موافقت کرد‪ .‬البته که باهاش‬

‫موافق بود‪.‬‬
‫‪-‬و شرط میبندم خوشگل هم بوده‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬تو پسرشی و قطعا‬
‫اون ژنهای خوشگلی رو از یه جا گرفتی‪ ...‬صبر کن‪ ،‬تو پسرشونی‬
‫دیگه‪ ،‬اره؟ یا اونها تبدیلت کردن و بعد به سرپرستی گرفتن؟ ببخشید‪،‬‬
‫من چیز زیادی درموردش نمیدونم‪ ،‬ولی تو قطعا شبیه پدرتی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک سعی کرد به حرف غیرمستقیم تهیونگ‬

‫که بهش گفت زیباست‪ ،‬لبخند نزنه‪ ،‬اما تعریف پسر مستقیم وارد‬
‫سینهاش شد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬واقعا پدر و مادر خودمن‪ .‬اگه بخوام راستش رو بگم‪ ،‬این اتفاق‬
‫نادریه‪ .‬معموال خوناشامها از تبدیلشدن به وجود میان‪ ،‬ولی من به‬
‫عنوان یه خوناشام به دنیا اومدم‪.‬‬
‫‪1306‬‬
‫جونگکوک توضیح داد‪ .‬سردرگمیای که توی چشمهای تهیونگ‬

‫منعکس شد‪ ،‬به نظرش بامزه بود‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم بیشتر شبیه پدرمم‪ ،‬اره‪ ...‬میخوای عکس مادرم رو ببینی؟‬
‫‪-‬معلومه که میخوام‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با اشتیاق سری تکون داد‪.‬‬
‫جونگکوک سرش رو از روی پای تهیونگ بلند کرد و روی بدن پسر‬
‫مونقرهای خم شد تا دستش به میزکنار تخت برسه‪ .‬وقتی پشتش رو به‬
‫تاج تخت تکیه داد و باالخره گوشیاش توی دستش بود‪ ،‬گالریاش‬
‫رو باز کرد‪.‬‬
‫‪1307‬‬
‫توی اون عکس‪ ،‬جونگکوک و مادرش توی باغ خونهشون بودن‪،‬‬

‫همدیگه رو دراغوش گرفته بودن و لبخند بزرگ و درخشانی روی‬
‫لبهاشون بود‪ .‬جونگکوک عاشق اون عکس بود چون لبخند روی‬
‫لبهاشون خاص بود و فقط برای خودشون بود‪.‬‬
‫جونگکوک چهارده یا پونزده سالش بود‪ ،‬دقیق یادش نبود‪ ،‬اما‬

‫نوجوونیاش با موهای کاسهای و تیشرت اسپادرمن مشخص بود‪.‬‬
‫مادرش پیرهن بلند با طرح گلهای قرمز و ابی به تن داشت‪ ،‬موهای‬
‫براق و بلندش بافته شده بود و کنار گردنبندی که جونگکوک روز‬
‫مادر بهش داده بود‪ ،‬اویزون بود‪.‬‬
‫‪-‬حق با من بود‪.‬‬
‫تهیونگ سکوت رو شکست‪.‬‬
‫‪1308‬‬
‫‪-‬اون واقعا زیباست‪ .‬تو چشمهای پدرت رو داری‪ ،‬ولی بقیه چیزهات‬
‫دقیقا شبیه مادرته‪ .‬لبخندهاتون هم یکیه‪.‬‬
‫قلب جونگکوک با دیدن تهیونگی که به ارومی صفحه گوشی و‬

‫مخصوصا موها و صورت مادرش رو نوازش میکرد‪ ،‬سه تا پشت سرهم‬
‫سالتو زد‪.‬‬
‫‪-‬واقعا اینطوری فکر میکنی؟‬
‫جونگکوک با تردید پرسید و با لبخند غمگینی به عکس نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪1309‬‬
‫تهیونگ بهش تضمین داد و جونگکوک اونقدری روی مادرش تمرکز‬

‫کرده بود که متوجه نگاه انسان که روش بود‪ ،‬نشد‪.‬‬
‫‪-‬بهم بگو‪ ،‬بهترین خاطرهات با مادرت چیه؟ باور دارم که خاطرههای‬

‫زیادی داری‪ ،‬ولی یکی که باعث شده بخندی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک نیازی نداشت که زیاد فکر کنه‪ .‬وقتی‬

‫اون خاطره خود به خود توی ذهنش ظاهر شد‪ ،‬لبخندش بزرگتر شد‪.‬‬
‫‪-‬توی اخرین عید چوسوکی که کنارهم بودیم‪...‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬تودهای که توی گلوش شکل گرفت‪ ،‬قورت داد و‬

‫درعوض روی اون خاطره شاد تمرکز کرد‪.‬‬
‫‪1310‬‬
‫‪-‬مادرم ساعتها توی اشپزخونه بود تا یکم کوکی درست کنه‪ ،‬ولی‬
‫اونها همیشه یا سوخته‪ ،‬نرم و خام بودن یا خیلی سفت میشدن‪.‬‬
‫هیچوقت خوب پخته نمیشدن و غرغرهای درمونده مامانم توی کل‬
‫خونه شنیده میشد‪.‬‬
‫جونگکوک خندید و ناخوداگاه به پاهای گره خورده خودش و‬

‫‪-‬تصمیم گرفتم که برم و بهش کمک کنم چون درغیر این صورت‪،‬‬
‫کل انباری رو خالی میکرد و هیچ کوکیای وجود نداشت‪ .‬ما دوباره‬
‫خمیر درست کردیم و من بهش کمک کردم زمان و دمای فر رو‬
‫کنترل کنه تا کوکیها خوب پخته بشن‪ .‬خوشبختانه‪ ،‬اولین سری خوب‬
‫از اب دراومد‪ ،‬ولی وقتی خواستیم اونها رو مزه کنیم‪ ...‬قشنگ‬
‫میتونستم گریه کنم‪ ،‬ولی نه از خوشحالی‪.‬‬
‫جونگکوک تعریف کرد و تهیونگ خندید‪.‬‬
‫‪1311‬‬
‫‪-‬چرا؟‬
‫‪-‬کوکیها مزه جوز هندی میدادن‪ .‬مامانم گیج شده بود و به جای‬
‫دارچین‪ ،‬شیشهی جوز هندی رو اورده بود و منم رفتم کمکش کنم و‬
‫متوجه نشدم‪ .‬این پدرم بود که کل کوکیها رو خورد‪ .‬بهمون گفت که‬
‫اونها عالین‪ ،‬با وجود اینکه من و مامانم میدونستیم اصال خوشمزه‬
‫نیستن‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و خنده اروم تهیونگ گوش جونگکوک‬

‫دراغوش گرفت و لبخند نوستالژیای که روی لبهاش بود‪ ،‬برگشت‪.‬‬
‫‪ -‬واقعا این خاطره عالیه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و انگشتهاشون رو بهم گره زد‪.‬‬
‫‪1312‬‬
‫‪-‬و میدونی چی به نظرم عالیه؟‬
‫‪-‬چی؟‬
‫جونگکوک پرسید و از انگشت شست پسر مونقرهای که روی دستش‬

‫رو نوازش میکرد‪ ،‬لذت برد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم بهترین راه برای اینکه از پدرت عذرخواهی کنی و مشکلت‬
‫رو حل کنی اینه که درمورد این خاطرات باهاش حرف بزنی‪ .‬این‬
‫خاطرات خوب باعث شدن که شما دوتا عاشق مادرت باشید‪ .‬من‬
‫مطمئنم که مادرت از این خوشش میاد که یادش باهاتون باشه‪.‬‬
‫جونگکوک از جوری که تهیونگ با ارامش‪ ،‬حمایت و درکی که توی‬

‫اون چشمهای قهوهای منعکس میشد‪ ،‬بهش نگاه میکرد‪ ،‬مسحور شد‪.‬‬
‫درجواب لبخند تهیونگ‪ ،‬لبخند اطمینان بخشی زد‪ .‬سرش رو با ناباوری‬
‫‪1313‬‬
‫به روش هوشمندانهای که تهیونگ اوضاع رو تغییر داد و قلب‬

‫جونگکوک رو نرم کرد‪ ،‬تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬میتونم ببینم که چیکار کردی‪ ،‬کیم تهیونگ‪.‬‬
‫‪-‬کار کرد؟‬
‫تهبونگ با لبخند حیلهگرانهای پرسید‪.‬‬
‫جونگکوک شونهاش رو باال انداخت و جلو رفت‪ ،‬تا اینکه‬

‫صورتهاشون فقط به اندازه یک نفس فاصله داشت‪.‬‬
‫‪-‬شاید اره‪ .‬شاید نه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬قطعا کار کرده‪ .‬من گزینه شاید اره رو انتخاب میکنم‪.‬‬
‫‪1314‬‬
‫تهیونگ گفت و نیشخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬ساکت شو‪.‬‬
‫جونگکوک با جدیت گفت و یک دستش رو روی چونه تهیونگ و‬

‫دست دیگهاش رو روی کمرش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬دهنهامون خسته شدن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ لبهاش رو بهم فشار داد‪ ،‬اما میلش به‬
‫لبخندزدن کامال مشخص بود‪.‬‬
‫‪-‬باشه ولی از حرفزدن خسته شده‪ ،‬درسته؟‬
‫‪-‬وقتی اینجوری باهوش میشی‪ ،‬واقعا تحریک میشم‪.‬‬
‫‪1315‬‬
‫جونگکوک با نیشخندش زمزمه کرد و بعد لبهاش رو روی لبهای‬

‫تهیونگ کوبید و قدردانیش رو از طریق حرکت نرم لبهاش بهش‬
‫نشون داد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫به هرحال‪ ،‬حق با تهیونگ بود‪.‬‬
‫صبح روز بعد‪ ،‬جونگکوک مردد به شورا رسید‪ ،‬وارد اتاق عایق صدا‬
‫شد و با پدرش رو به رو شد‪.‬‬
‫ناراحتی و ناامیدی دیگه روی چهره پدرش نبود‪ ،‬درعوض یکم درک‬
‫و دلسوزی توی چشمهاش بود‪ .‬پس‪ ،‬برای جونگکوک راحت بود تا‬
‫توصیه جونگکوک رو دنبال کنه و با خاطرات مورد عالقهاش از‬
‫مادرش‪ ،‬بحث رو شروع کنه‪.‬‬
‫‪1316‬‬
‫پدرش وقتی جونگکوک درمورد قسمت کوکیهای جوزهندی توی‬

‫چوسوک گفت‪ ،‬خندید و باالخره اعتراف کرد که اون بیسکوییتها به‬
‫طرز وحشتناکی بد مزه بودن‪ ،‬اما اون موقع چیزی نگفت تا به احساسات‬
‫جونگکوک و مادرش اسیب نزنه‪.‬‬
‫از اون لحظه‪ ،‬مکالمهشون ادامه پیدا کرد و هردوشون خاطراتی رو زنده‬
‫کردن‪ ،‬مثل تعطیالت تابستونی توی کوههای سوئد که هرسه تاشون‬
‫توی جنگل نزدیک خونه میخواستن ببینن چه کسی از همه سریعتر‬
‫بود (البته همیشه جونگکوک بود‪ ،‬اما به این موضوع شک کرد که‬
‫شاید پدر و مادرش عمداً سرعتشون رو کم میکردن تا جونگکوک‬
‫ببره و پدرش هم تایید کرد که فرضش درست بود) و خیلی خاطرات‬
‫دیگه‪.‬‬
‫اما احساس گناه همچنان روی سینه جونگکوک سنگینی میکرد‪.‬‬

‫میدونست که باید رک باشه و حرفش رو مستقیم بزنه‪ ،‬با وجود اینکه‬
‫به نظر میرسید پدرش اون موضوع رو فراموش کرده بود‪.‬‬
‫‪1317‬‬
‫‪-‬بابا؟‬
‫جونگکوک گفت و نگاهی به مردی که اون طرف میز بلند و چوبی‬

‫نشسته بود‪ ،‬انداخت‪.‬‬
‫‪-‬بله؟‬
‫جونگکوک اهی کشید و با اضطراب با انگشتهاش بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا احمق بودم‪ .‬نباید اون چیزها رو دیروز میگفتم‪.‬‬
‫پدرش به وضوح از رفتارش غافلگیر شده بود‪ ،‬اما جونگکوک همچنان‬

‫چیزهای زیادی برای گفتن داشت‪.‬‬
‫‪1318‬‬
‫‪-‬میخواستم بدونی که هیچکدوم از چیزهایی که گفتم‪ ،‬احساس‬

‫نمیکنم‪ .‬من‪ ...‬من واقعا بخاطر مرگ مامان سرزنشت نمیکنم‪.‬‬
‫هیچوقت نکردم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬اب دهنش رو قورت داد و سعی کرد لرزش‬

‫خفیف دستهاش رو کنترل کنه‪ .‬جونگکوک برای کلماتی که‬
‫میخواست به گوش پدرش برسه‪ ،‬از زمانش استفاده کرد‪ ،‬اما خوناشام‬
‫بزرگتر سوالی نپرسید و تحت فشارش نذاشت‪ .‬دهیون فقط سری‬
‫تکون داد تا تشویقش کنه و بهش اطمینان بده که با دقت به حرفهاش‬
‫گوش میکرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬پسرم‪ .‬این تقصیر تو نیست‪ .‬این رو میدونم‪ .‬هیچوقت‬

‫چنین فکری نکردم‪ .‬تو برای کار خارج از بوسان بودی و صادقانه حتی‬
‫مکان و دلیلش رو یادم نمیاد‪ ،‬ولی به وضوح ادمکشها از این موضوع‬
‫خبر داشتن‪.‬‬
‫‪1319‬‬
‫پدرش توضیح داد و جونگکوک نفس عمیقی کشید و با فکرکردن به‬

‫خوناشامی که اون بال رو سر مادرش اورده بود‪ ،‬عصبانیتی که درون‬
‫سینه میجوشید‪ ،‬اروم کرد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم‪ ...‬فکر کنم همچنان این عصبانیت درونم بود چون‬
‫نمیتونستم اتفاقی که افتاد‪ ،‬باور کنم‪ .‬فقط با فکرکردن به مردن مامان‪،‬‬
‫عصبانی میشم‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای لرزونی گفت‪ ،‬چشمهاش رو محکم بست و اب‬

‫دهنش رو قورت داد‪.‬‬
‫‪-‬و فکرکردن به اینکه مسئول این کار بدون مجازات مونده‪ ،‬عصبانیم‬
‫میکنه‪ .‬بابا‪ ...‬سه سال گذشته و اونها همچنان یه جایی اون بیرونن‪،‬‬
‫جوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده‪.‬‬
‫‪1320‬‬
‫به نظر میرسید پدر جونگکوک هم به همون اندازه به این موضوع فکر‬
‫میکرد و جونگکوک متوجه شد پدرش به سختی تالش میکرد تا‬
‫جلوی پسرش کم نیاره‪.‬‬
‫‪-‬از این متنفرم که هیچوقت نفهمیدیم کی این بال رو سرش اورد‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و اجازه داد اولین اشک قرمز روی گونهاش بلغزه‪.‬‬
‫‪-‬احساس میکنم که مامان رو ناامید کردیم‪ .‬مامان لیاقتش رو داشت که‬

‫این کار رو درست انجام بدیم‪.‬‬
‫‪1321‬‬
‫‪-‬متاسفم‪ .‬بابت چیزی که دیروز گفتم‪ ،‬متاسفم‪ .‬من واقعا بیشعور بودم‪،‬‬
‫ولی خوشبختانه یکی بهم کمک کرد که متوجه بشم‪ .‬من واقعا متاسفم‪،‬‬
‫بابا‪.‬‬
‫چشمهای پدرش نه تنها کمی اشکالود بود‪ ،‬بلکه تعجب هم انعکاس‬

‫میکرد‪ .‬این برای جونگکوک عادی نبود که عذرخواهی کنه‪ .‬همه این‬
‫رو میدونستن‪ .‬خودش هم این رو میدونست‪ .‬جونگکوک وقتی‬
‫میخواست‪ ،‬واقعا میتونست سرسخت و مغرور باشه‪ ،‬اما اخیرا‪ ،‬متوجه‬
‫شده بود که اون کلمات رو بیشتر به زبون میاورد‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست ازم عذرخواهی کنی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫پدرش چند دقیقه بعد از اینکه هردوشون اشکها و نفسهاشون رو‬

‫کنترل کردن‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪1322‬‬
‫‪-‬اعتراف میکنم که حرفت ناراحتم کرد‪ ،‬بیشتر بخاطر اینکه‬

‫نمیدونستم این چند سال چنین احساسی داشتی‪ ،‬ولی میتونم درکت‬
‫کنم که چرا چنین احساسی داری‪ .‬این حق توئه‪.‬‬
‫پدرش گفت و جونگکوک با شک بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬از دستم عصبانی نیستی؟‬
‫‪-‬معلومه که نه‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫پدرش گفت‪ ،‬بهش نزدیک شد و بازوی جونگکوک رو لمس کرد‪.‬‬
‫‪-‬من هیچوقت نمیتونم از دستت عصبانی باشم‪ .‬حداقل نه بخاطر این‬

‫موضوع و درک میکنم که چرا یه جورایی این کینه رو نسبت به من‬
‫داشتی چون درواقع‪ ...‬درواقع‪ ،‬انگار به نظر میرسید که من هیچ‬
‫‪1323‬‬
‫عالقهای به پیداکردن کسایی که مسئول اتفاقی بودن که برای مادرت‬

‫افتاده بود‪ ،‬نشون ندادم‪ ،‬ولی این حقیقت نداره‪.‬‬
‫جونگکوک پرسید و ابروهاش با سردرگمی بهم نزدیک شد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه که من توی سه سال گذشته‪ ،‬روی این قضیه کار کردم‪ .‬از‬
‫اونجایی که میدونی‪ ،‬خونهمون همیشه خیلی امن بود‪ .‬با رمز درها و‬
‫دیوارهای عایق صدا‪ ...‬و بخاطر همین‪ ،‬ما هیچوقت به نصبکردن‬
‫دوربین مداربسته فکر نکردیم‪ .‬با این حال‪ ،‬اشتباه کردیم‪ .‬این واقعا به‬
‫کارمون میاومد که یه نگاهی به کسی که اون کار رو کرد‪ ،‬بندازیم‪...‬‬
‫ولی متاسفانه‪ ،‬هیچوقت فکر نمیکردیم که چنین اتفاقی بیفته‪.‬‬
‫‪-‬باید دنبالشون میرفتم‪.‬‬
‫‪1324‬‬
‫جونگکوک خودش رو سرزنش کرد و دستش رو به پیشونیاش‬

‫کوبید‪.‬‬
‫‪-‬باید بیشتر به صورتهاشون دقت میکردم‪ .‬باید بعضی چیزها رو حفظ‬

‫میکردم‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬پسرم‪ .‬این تقصیر تو نیست‪ .‬اون موقع‪ ،‬تو روی هیچی به‬
‫جز مادرت و امنیتش تمرکز نداشتی‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬کی میتونست؟‬
‫پدرش گفت و سعی کرد براش استدالل بیاره‪.‬‬
‫‪-‬منظورم از اون حرف این بود که من به دوربینهای مداربسته‬

‫خیابونهای نزدیک خونه نگاه کردم تا چیزی از صورتهاشون یا‬
‫ماشین احتمالی پیدا کنم‪ ...‬با بهترین کاراگاهها تماس گرفتم‪ ...‬تمام‬
‫نامهها‪ ،‬ایمیلها و پیامهایی که مادرت توی چند سال گذشته گرفته بود‪،‬‬
‫بررسی کردم تا دشمنی چیزی پیدا کنم‪ ...‬من همه کار کردم‪،‬‬
‫‪1325‬‬
‫جونگکوک ولی اگه حساب کنی‪ ،‬این چیزها زمان میبره‪ .‬کاغذ بازی‬
‫اداری‪ ،‬نبود سرنخ‪ ...‬همه چیز شرایط رو پیچیدهتر کرده‪.‬‬
‫پدرش توضیح داد و احساس گناه قطعا نمیخواست بدن جونگکوک‬

‫رو ترک کنه‪ .‬جونگکوک یک احمق واقعی و بیانصاف بود‪.‬‬
‫پدرش برعکس چیزی که فکر میکرد‪ ،‬تالشهای زیادی کرده بود و‬

‫اسمون و کوه رو جابهجا کرده بود تا سرنخی از خوناشامهایی که این‬
‫کار رو با مادرش کرده بودن‪ ،‬پیدا کنه و جونگکوک با بیپروایی و‬
‫بدون نشونهای از حقیقت‪ ،‬اون کلمات تند رو توی صورت پدرش‬
‫کوبیده بود‪.‬‬
‫‪-‬چرا هیچوقت این چیزها رو بهم نگفتی‪ ،‬بابا؟‬
‫جونگکوک با زمزمه پرسید‪ .‬همچنان از اون اطالعات متعجب بود‪.‬‬
‫‪1326‬‬
‫پدرش اه سنگینی کشید‪.‬‬
‫‪-‬چون نمیخواستم درگیرش بشی‪ .‬نمیخواستم امیدت رو باال ببری که‬

‫شاید چیزی پیدا کنیم‪ ،‬چون اگه درنهایت چیزی پیدا نکنیم‪ ...‬ناراحت‬
‫میشی‪ .‬و معلومه که من این رو نمیخوام‪ .‬نمیخواستم سالهای‬
‫نوجوونیت رو با درگیری سر این موضوع بگذرونی‪ .‬میخواستم به‬
‫حالت عادی زندگیت برگردی‪ .‬روی تموم کردن دبیرستانت تمرکز‬
‫کنی‪ ،‬دانشگاه بری‪ ...‬من خودم میتونم به تنهایی تحقیقات رو انجام‬
‫بدم و اگه چیزی پیدا میکردم‪ ،‬بهت میگفتم‪ ،‬اما این بخاطر اینه که‬
‫هیچوقت فکر نمیکردم این همه رنج و درد داشته باشی‪ .‬اگه‬
‫میدونستم‪ ...‬مدتهاش پیش نگرانیت رو رفع میکردم‪.‬‬
‫پدرش گفت و جونگکوک سری تکون داد‪ .‬حاال میتونست ببینه که‬
‫چقدر بیانصاف بود‪ .‬پدرش فقط میخواست از تمام رنجها و امیدهای‬
‫اشتباه ازش محافظت کنه‪ .‬پدرش هیچوقت از پیداکردن کسی که اون‬
‫‪1327‬‬
‫بال رو سر مادرش اورد‪ ،‬دست نکشید‪ .‬هیچ وقت از مبارزهکردن کنار‬

‫نکشید‪.‬‬
‫‪-‬و اطالعات بدرد بخوری پیدا کردی؟‬
‫جونگکوک پرسید و با خودش فکر کرد که احتماال نه‪ ،‬چون مطمئن‬

‫بود پدرش به محض اینکه چیزی میفهمید‪ ،‬بهش میگفت‪ ،‬اما با این‬
‫حال‪ ،‬تصمیم گرفت که از شانسش استفاده کنه و بپرسه‪.‬‬
‫‪-‬متاسفانه نه‪.‬‬
‫پدرش گفت و اه بلندی کشید‪.‬‬
‫‪-‬بدون هیچ صورت و صدایی‪ ...‬واقعا سخته‪ .‬ولی قرار نیست تسلیم بشم‪.‬‬
‫هیچوقت‪.‬‬
‫‪1328‬‬
‫پدرش ادامه داد و جونگکوک دستش رو دراز کرد‪ ،‬دست پدرش رو‬
‫گرفت و اون رو با نشونهای از ارامش‪ ،‬قدردانی و عذرخواهی محکم‬
‫فشار داد‪ .‬انتظار داشت که پدرش همه چیزش رو احساس کنه‪.‬‬
‫پدرش درجواب دستش رو فشار داد و همین جواب کافی بود تا تمام‬
‫ناراحتی درون سینهاش تبخیر بشه‪ .‬این یعنی دوباره همه چیز بینشون‬
‫خوب بود‪.‬‬
‫‪-‬خب‪...‬‬
‫‪-‬تو چند دقیقه پیش گفتی که یکی بهت کمک کرد تا متوجه بشی که‬
‫احمق بودی‪ .‬هرچند من چنین فکری نمیکنم‪.‬‬
‫‪1329‬‬
‫دهیون گفت و اون احساس ناراحتی لعنتی دوباره به صورتش برگشت‪.‬‬

‫وات د فاک؟‬
‫‪-‬من این رو گفتم؟‬
‫جونگکوک پرسید و سعی کرد از اون موضوع فرار کنه‪.‬‬
‫پدرش هومی کرد و گفت‪:‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬گفتی‪.‬‬
‫‪-‬یادم نمیاد‪.‬‬
‫‪1330‬‬
‫‪-‬ولی من یادمه‪.‬‬
‫شت‪ .‬جونگکوک قطعا لجبازی پدرش رو به ارث برده بود‪.‬‬
‫‪-‬شاید اشتباه شنیدی‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫پدرش گفت و سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬من اشتباه نشنیدم‪ .‬فکر کنم یادت رفته که من یه خوناشامم و میتونم‬

‫ارومترین زمزمهها هم بشنوم‪ .‬بهم بگو‪ ،‬اون فرد تهیونگه‪ ،‬درسته؟‬
‫‪-‬من قطعا هیچکدوم از اینها رو نگفتم!‬
‫‪1331‬‬
‫جونگکوک داد زد‪ .‬فقط میخواست گوشت گونههاش رو ببره تا‬

‫یکبار برای همیشه‪ ،‬از شر احساس ناراحتی که اونجا به وجود اومد‪،‬‬
‫خالص بشه‪.‬‬
‫‪-‬پس یعنی این دوستت تهیونگ نبود که بهت کمک کرد تا بیای و ازم‬
‫عذرخواهی کنی؟ فقط این کار بهت نمیاد‪ .‬من پسر خودم رو‬
‫میشناسم‪.‬‬
‫پدرش با شیطنت گفت‪.‬‬
‫‪-‬هی! منظورت از این حرف چیه؟‬
‫‪-‬اصال چطوری اسمش یادت مونده؟‬
‫‪1332‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬جونگکوک‪ .‬من هیچوقت نمیتونم اسم دوست خاص پسرم رو‬
‫فراموش کنم‪.‬‬
‫جونگکوک سعی کرد خودش رو کنترل کنه تا لحن عمدی پدرش که‬
‫از کلمه دوست استفاده کرد‪ ،‬نادیده بگیره‪ .‬خیلی خوب پدرش رو‬
‫میشناخت‪.‬‬
‫‪-‬اسم اون یادته‪ ،‬ولی وقتی بهت گفتم که میخوام تنها زندگی کنم‪،‬‬
‫یادت نبود که من میخواستم توی یه اپارتمان باشم‪ ،‬نه یه خوابگاه‪.‬‬
‫‪-‬مثل اینکه فراموشی من بخشیده شده‪ ،‬مگه نه؟ درواقع‪ ،‬به نظرم حتی‬
‫ممکنه بخوای ازم تشکر کنی‪.‬‬
‫‪1333‬‬
‫پدرش گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و لبهاش رو بهم فشار داد تا‬
‫توی صورت پسرش نخنده‪.‬‬
‫‪-‬میتونی تو خواب ببینی‪.‬‬
‫جونگکوک با ناراحتی زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬از اینکه بهش گفتی چه اتفاقی افتاده‪ ،‬تعجب کردم‪ .‬منظورم اینه‪...‬‬
‫فکر کنم این کار رو کردی چون این تنها راهی بود که میتونست بهت‬
‫کمک کنه‪.‬‬
‫وقتی کلمات پدرش رو شنید‪ ،‬چیزی توی ذهن جونگکوک روشن‬

‫شد‪.‬‬
‫‪1334‬‬
‫شت‪ ،‬شت‪ ،‬شت‪ ،‬شت‪.‬‬
‫جونگکوک یک جزئیات مهم و فوقالعاده رو فراموش کرده بود‪.‬‬
‫جزئیاتی که شامل این میشد که اون به تهیونگ چیزی رو گفت که‬

‫مهمتر از دعواش با پدرش بود‪.‬‬
‫جزئیاتی که شامل این واقعیت میشد که به تهیونگ گفته بود که‬

‫خوناشام بود‪.‬‬
‫اون موقع‪ ،‬جونگکوک به عواقب کارش فکر نکرد‪ ،‬درست مثل چند‬
‫روز گذشته که نگران توضیحدادن بعضی چیزها به تهیونگ بود‪ .‬قطعا‬
‫فکر نمیکرد که مجبور باشه شکستش رو به پدرش اعتراف کنه‪.‬‬
‫جونگکوک دراقدام شجاعانهای زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪1335‬‬
‫‪-‬من همه چیز رو بهش گفتم‪ ،‬بابا‪.‬‬
‫‪-‬همه چیز؟ خب غافلگیر شدم‪.‬‬
‫خوناشام بزرگتر گفت و چشمهاش گشاد شدن‪.‬‬
‫‪-‬ولی واقعا خوشحالم که راحتی باهاش حرف بزنی‪ .‬مخصوصا بخاطر‬

‫این خوشحالم که باالخره یکی رو داری که باهاش حرف بزنی‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬بابا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬من همه چیز رو بهش گفتم‪.‬‬
‫‪1336‬‬
‫جونگکوک تکرار کرد و پدر جونگکوک با دقت صورتش رو بررسی‬

‫کرد و با سردرگمی اخمی کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬متوجه شدم و خوشحالم که تونستی با یکی راحت‪ -‬اوه‪...‬‬
‫پدرش گفت و خطوط روی صورتش با تعجب و درک جایگزین شد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬منظورت اینه‪...‬‬
‫‪-‬بهش گفتم که خوناشامم‪.‬‬
‫‪1337‬‬
‫پدرش سعی کرد بگه‪ ،‬اما خوناشام کوچیکتر حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ .‬میدونم قراره بهم چی بگی؛ اینکه بیمسئولیت بودم و باید‬

‫بیشتر ارزیابی میکردم‪ ،‬ولی قبل از اینکه بفهمم‪ ،‬اون کلمات از دهنم‬
‫خارج شد‪ .‬ما وسط یه دعوا یا همچین چیزی بودیم و اون حرف از‬
‫دهنم بیرون رفت‪ .‬اون‪ ...‬اون گریهکردن و دستهام که پرخون بود‪،‬‬
‫دید چون وقتی جین بهم زنگ زد تا درمورد اتفاقی که برات افتاده بود‪،‬‬
‫بهم بگه‪ ،‬با عصبانیت به دیوار مشت زدم‪ .‬نتونستم جلوی خودم رو‬
‫بگیرم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬نگاهش رو ازش پدرش گفت و درعوض روی‬

‫خطوط چوب میز مقابلش تمرکز کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬میدونی که این جرم نیست درمورد هویتمون به‬

‫انسانها بگیم‪ ،‬درسته؟ البته که باید این توضیحات رو پیش خودمون‬
‫نگه داریم تا از توجه و کنجکاویشون درمورد خودمون جلوگیری کنیم‬
‫‪1338‬‬
‫ولی زمانهایی وجود داره که هیچ چارهای جز گفتن حقیقت نداریم و‬

‫برای تو که به تهیونگ گفتی که خوناشامی‪ ...‬بخاطر اینه که واقعا‬
‫بهش اعتماد داری‪.‬‬
‫پدرش گفت و جونگکوک حتی نمیتونست انکارش کنه‪ .‬فقط وقتش‬

‫رو تلف میکرد‪ .‬البته که به تهیونگ اعتماد داشت‪.‬‬
‫‪-‬میدونم که ممنوع نیست‪ ،‬ولی همچنان‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و پدرش سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬چه واکنشی نشون داد؟‬
‫‪-‬وقتی بهش گفتم‪ ،‬کامال وحشت کرد‪ .‬فکر کنم اولش باورم نکرد‪،‬‬
‫ولی وقتی دیروز رسید اینجا‪ ،‬جوری بود که انگار هیچی بهش نگفته‬
‫‪1339‬‬
‫بودم‪ .‬اون‪ ...‬اون جوری رفتار میکرد که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده بود‪.‬‬
‫واکنش متفاوتی بهم نشون نداد‪.‬‬
‫‪-‬با ترس یا تحقیر بهم نگاه نکرد‪.‬‬
‫‪-‬وایسا ببینم‪ .‬تهیونگ اینجاست؟ توی بوسان؟‬
‫پدرش با ناباوری پرسید‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬اره‪.‬‬
‫‪-‬کجا میمونه؟‬
‫‪1340‬‬
‫پدرش پرسید و این بار صداش با اگاهی خاصی پرشد‪.‬‬
‫شت‪ .‬جونگکوک میتونست ببینه این موضوع به کجا میرسید‪.‬‬
‫جونگکوک نیازی نداشت که جواب بده‪ ،‬چون پدرش لبخندی زد و‬

‫ابروهاش رو باال و پایین برد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬متوجه شدم‪ .‬احتماال شما دوتا دوستهای خیلی خیلی خوبی‬
‫هستید که بهش گفتی توی خونهمون بمونه‪.‬‬
‫‪-‬الزم نبود که پولش رو برای هتل خرج کنه‪.‬‬
‫‪1341‬‬
‫یا اینکه همون روز به سئول برگرده‪ .‬ولی قطعا قرار نبود اون رو با‬
‫صدای بلند به زبون بیاره‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪.‬‬
‫پدرش گفت و سرش رو به سرعت تکون داد‪ ،‬اما گوشه لبهاش که به‬
‫سمت باال رفت‪ ،‬از نگاه جونگکوک دور نموند‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬اگه نگران بودی که بهم خبر بدی که به تهیونگ گفتی‪ ،‬هیچ‬
‫دلیلی نداره‪ .‬من قرار نیست مجازاتت کنم یا بهت نصیحت کنم‪.‬‬
‫همونطوری که خودت گفتی‪ ،‬این جرم نیست‪ ،‬جونگکوک‪ .‬درواقع‪...‬‬
‫میدونی موارد زیادی وجود داره که یک خوناشام عاشق یک انسان‬
‫شده و چارهای جز گفتن حقیقت نداشته‪ .‬هیچ مشکلی نیست‪.‬‬
‫جونگکوک با نگرانی خندید و به سرعت سرش رو به نشونه انکار‬

‫‪1342‬‬
‫‪-‬ولی قطعا موضوع این نیست‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و حتی متوجه نگاه مشکوک پدرش نشد چون‬

‫سرش با وحشتکردن و شاید دروغ گفتن به خودش‪ ،‬شلوغ بود‪.‬‬
‫‪-‬قطعا‪ .‬منم نگفتم که موضوع اینه‪ .‬فقط مثال زدم‪.‬‬
‫پدرش گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪1343‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬ولی باید به عنوان یه دوست‪ ،‬خیلی دوستت داشته باشه که بعد‬
‫از دیدن اتاقت‪ ،‬نرفته‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای بلند غرید و وقتی پدرش با شدت خندید‪ ،‬سرش‬

‫رو روی میز چوبی گذاشت‪.‬‬
‫‪1344‬‬
‫‪CH 23‬‬
‫دیوارهای خوابگاه با بیت اهنگی که تهیونگ نمیشناخت‪ ،‬میلرزید‪.‬‬

‫بوی پیتزا‪ ،‬الکل و حتی دود خفیفی هوا رو پر کرده بود‪.‬‬
‫تولد یونگی بود و البته که هوسوک اصرار داشت تا جشن تولدش توی‬
‫خوابگاه اونها برگزار بشه‪ .‬دلیل هوسوک این بود که خوابگاه یونگی‬
‫و جونگکوک خیلی کوچیک بود و اتاق نشیمن مناسبی برای پارتی‬
‫نداشت‪ ،‬اما تهیونگ به این شک کرد که احتماال دلیل اصلیاش این‬
‫بود که هوسوک عاشق پارتی بود و به دنیا اومده بود تا میزبان باشه‪.‬‬
‫افراد زیادی توی پارتی نبودن و شاید خوابگاه اونها بزرگتر از خوابگاه‬
‫بقیه بود‪ ،‬اما اونقدری بزرگ نبود‪ .‬فقط دوستهای نزدیک یونگی‬
‫اونجا حضور داشتن‪ ،‬مثل نامجون‪ ،‬هوسوک‪ ،‬جونگکوک‪ ،‬تهیونگ و‬
‫بعضی از همکالسیهای حقوقش‪.‬‬
‫‪1345‬‬
‫با این حال‪ ،‬تهیونگ این ایده رو داد که جین رو دعوت کنه تا اوضاع‬
‫بینشون خوب بشه و یه جورایی اون هم به دایره دوستهای تهیونگ‬
‫اضافه بشه‪ ،‬البته جین جز دوستهای تهیونگ بود‪.‬‬
‫یونگی اصال مشکلی نداشت که جین جز مهمونها بود‪ .‬جونگکوک از‬

‫طرف دیگه‪...‬‬
‫وقتی تهیونگ بهش گفت که جین رو دعوت کرده بود‪ ،‬جونگکوک‬

‫با ناراحتی زمزمه کرد " چرا قراره دعوتش کنی وقتی اون و یونگی‬
‫اصال همدیگه رو نمیشناسن؟ "‬
‫با مسخرهکردن اینکه جونگکوک حسودی کرده بود و خندههایی که‬

‫از تهیونگ سرچشمه میگرفت‪ ،‬برای نیم ساعت طوالنی جونگکوک‬
‫انسان رو نبوسید‪ ،‬اما بعدا با یک بلوجاب مشکل حل شد‪.‬‬
‫‪-‬ته؟ حواست به منه؟‬
‫‪1346‬‬
‫جین سعی کرد توجهاش رو جلب کنه و تهیونگ باالخره نگاهش رو‬
‫از جونگکوک و جیمینی که همدیگه رو دراغوش گرفته بودن‪،‬‬
‫گرفت‪ .‬یا بهتره بگیم‪ ،‬جیمین سعی داشت جونگکوک رو دراغوش‬
‫بگیره‪ ،‬اما پسر موتیره سعی میکرد فرار کنه و اخمش با لبخند‬
‫سرگرمکننده جیمین درتضاد بود‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ صدای درزدن رو شنید و در رو باز کرد‪ ،‬واقعا غافلگیر‬

‫شد چون با پسری با موهای بلوند و صورت دوستانه رو به رو شد که‬
‫دست گل بزرگ ابی و سفیدی توی دستهاش بود‪.‬‬
‫زمانی بیشتر غافلگیر شد که جیمین اون گلهای زیبا رو به یونگی داد‪،‬‬

‫بوسهای به گونهاش زد و زمزمه کرد‪ " :‬تولدت مبارک کیوتی‪" .‬‬
‫وقتی صورت یونگی جوری سرخ شد که رنگش با پپرونیهای پیتزا‬

‫هماهنگ بود‪ ،‬تهیونگ دوباره غافلگیر شد‪.‬‬
‫‪1347‬‬
‫تهیونگ مطمئن بود این جونگکوک بود که دعوتش کرده بود‪ ،‬اما‬
‫وقتی جیمین چند ساعت بعد رسید و به سمت بهترین دوستش چرخید‪،‬‬
‫تهیونگ به سرعت متوجه شد که پسر دیگه هیچ ایدهای درمورد‬
‫حضور جیمین نداشت‪.‬‬
‫پس از اونجایی که کنجکاو بود‪ ،‬تهیونگ مقاومت نکرد و با سواالتش‬

‫یونگی رو بمبارون کرد‪ ،‬تا اینکه یونگی اعتراف کرد که جیمین فقط‬
‫بخاطر اینکه یونگی گفته بود امروز تولدشه‪ ،‬از ایتالیا به سئول اومده‬
‫بود‪ .‬همچنین یونگی بهش گفت که اون دو از روزی که توی تولد‬
‫هوسوک باهم اشنا شدن‪ ،‬دائماً بهم پیام میدادن و زنگ میزدن و این‬
‫هم غافلگیری بزرگی برای تهیونگ بود‪ ،‬اما برای دوستش خوشحال‬
‫بود‪.‬‬
‫این بار‪ ،‬این جونگکوک بود که برای نیم ساعت یک بوسه هم ازش‬
‫نگرفت چون اون شایعات رو میدونست و به تهیونگ نگفته بود‪.‬‬
‫چطور جرات کرده بود؟‬
‫‪1348‬‬
‫حاال تهیونگ نمیتونست جلوی نگاهکردن و لبخندزدن به اون دو‬

‫دوست که خوشبختانه به نظر میرسید اشتی کرده بودن‪ ،‬بگیره‪،‬‬
‫مخصوصا لبخند و شیطنتی که بین اون دو بود‪.‬‬
‫اولش جو عجیبی بین جونگکوک و جیمین بود که تهیونگ حدس‬

‫میزد احتماال مسائل بینشون بخاطر بحثی که جونگکوک چند هفته‬
‫پیش درموردش بهش گفته بود‪ ،‬حل نشده بود‪ .‬جونگکوک همچنین‬
‫بهش گفت که اون و جیمین از اتفاقی که برای پدرش افتاده بود‪ ،‬بهم‬
‫پیام میدادن و جیمین ازش پرسیده بود که همه چیز خوب بود و‬
‫نگرانیاش رو نشون داده بود‪ ،‬اما هیچوقت موضوع دعواشون رو پیش‬
‫نکشیده بودن‪ ،‬بنابراین همه چیز بین اون و جیمین ناخوشایند بود‪.‬‬
‫بنابراین تهیونگ تسلیم نشد‪ ،‬تا اینکه جونگکوک از روی کاناپهای که‬
‫کنارش نشسته بود‪ ،‬بلند شد و رفت تا با جیمین صحبت کنه‪ .‬وقتی‬
‫جونگکوک باالخره تسلیم شد و با غرغر از جاش بلند شد‪ ،‬صداش که‬
‫‪1349‬‬
‫میگفت " خیلی رومخی‪ ،‬تهیونگ‪ .‬امیدوارم این رو بدونی‪ " .‬توی هوا‬
‫پیچید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬جین‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و نگاهش رو به پسری که روی کاناپه کنارش نشسته‬

‫بود‪ ،‬داد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ .‬حواسم پرت بود‪.‬‬
‫‪-‬فهمیدم‪.‬‬
‫جین گفت و خندید‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬چند وقته که تو و جونگکوک باهم قرار میذارید؟‬
‫‪1350‬‬
‫جین پرسید و تهیونگ که درحال نوشیدن ابجوش بود‪ ،‬با شنیدن‬

‫سوالش خفه شد و به شدت به سرفه افتاد‪.‬‬
‫تهیونگ با حالت متعجب و چشمهای برامده‪ ،‬جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬من و جونگکوک قرار نمیذاریم‪.‬‬
‫جین با حالت مشکوکی اخم کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ چطوری؟ من همین چند دقیقه پیش دیدم که داشتید صورت‬

‫همدیگه رو میخوردید‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬شاید تهیونگ نتونست نیم ساعت دوری از لبهای‬

‫جونگکوک رو تحمل کنه‪ .‬میتونستید سرزنشش کنید؟ و تهیونگ‬
‫‪1351‬‬
‫واقعا فکر میکرد که اونها گوشه سالن خوابگاه احتیاط کرده بودن‪،‬‬
‫اما ظاهرا اینطوری نبود‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬این‪...‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬گلوش رو صاف کرد و سوزش گونههاش رو احساس‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬اشتباه دیدی؟‬
‫تهیونگ تاییدش نکرد‪ ،‬اما درعوض با تردید بهم ریختهای ازش پرسید‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬قبل از اینکه جین بتونه جواب بده‪ ،‬تهیونگ دست سردی‬
‫رو دور کمرش احساس کرد و دست دیگهای چونهاش رو جلو کشید‬
‫تا لبهاشون روی هم قرار بگیره‪ .‬حرکت ناگهانیاش به تهیونگ زمان‬
‫‪1352‬‬
‫یا واکنش برای بستن چشمهاش و اینکه جواب بوسهاش رو بده‪ ،‬نداد‪،‬‬
‫اما به نظر میرسید جونگکوک به این اهمیتی نمیداد چون نیشخندی‬
‫زد و بوسه دیگهای روی لبهای تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬اره قطعا اشتباه دیدم‪.‬‬
‫جین با تمسخر گفت‪.‬‬
‫تهیونگ نیازی فوری به دو تا کیسه یخ روی گونههاش داشت‪ ،‬اما‬

‫همچنان با خودش فکر میکرد که اون برای اینکه سرخی گونههاش‬
‫رو اروم کنه‪ ،‬کافی بود یا نه‪.‬‬
‫نمیدونست چه واکنشی نشون بده‪.‬‬
‫‪1353‬‬
‫از یک طرف‪ ،‬از اینکه جونگکوک احساس ازادی میکرد تا اون رو‬
‫جلوی دوستهاش ببوسه‪ ،‬هیجان زده بود‪ .‬یا شاید جونگکوک برای‬
‫انجام اون کار راحت نبود‪ ،‬اما اون یک تالش برای سرکوب چیزی مثل‬
‫حسادت بود؟ جواب هرکدوم که بود‪ ،‬ساید دیگه تهیونگ از اینکه‬
‫جین تماشا کرده بود‪ ،‬احساس بدی داشت‪.‬‬
‫تهیونگ نمیدونست که احساسات پسر دیگه همچنان ثابت بود یا نه‬

‫چون چند هفته گذشته بود‪ .‬به هرحال‪ ،‬تهیونگ جین رو دعوت کرد تا‬
‫بتونه رابطه دوستانهاش رو باهاش حفظ کنه‪ ،‬نه اینکه ناراحتش کنه یا‬
‫فکر کنه که تهیونگ میخواست چیزی رو توی صورتش بکوبه یا‬
‫اذیتش کنه‪ ،‬چون تهیونگ قطعا احمق نبود و متوجه شد که حالت‬
‫پیروزمندانه و تحریکامیزی روی صورت جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬من متاسفم‪.‬‬
‫تهیونگ با خجالت زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪1354‬‬
‫‪-‬من‪...‬‬
‫‪-‬الزم نیست عذرخواهی کنی‪ ،‬ته‪.‬‬
‫جین با حالت سرگرم شدهای بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫تهیونگ جواب لبخندش رو داد‪ ،‬اما بعد چرخید‪ ،‬به جونگکوک نگاه‬
‫کرد و چشمهاش رو با هشدار براش باریک کرد‪.‬‬
‫پسر موتیره شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬خم شد و یک تکه پیتزا از روی‬

‫میز برداشت‪ .‬تهیونگ قبال غذاخوردن جونگکوک رو دیده بود‪،‬‬
‫درواقع باهم انجامش داده بودن‪ ،‬اما قبال تهیونگ نمیدونست که‬
‫جونگکوک یک خوناشام بود‪ .‬بنابراین شک و سردرگمی به سرش‬
‫هجوم برد‪.‬‬
‫‪1355‬‬
‫تهیونگ بدنش رو کج کرد و لبهاش به گوش جونگکوک کشیده‬

‫شد‪.‬‬
‫‪-‬من قبال دیدم که غذا بخوری‪ ،‬ولی مگه خوناشامها فقط خون‬
‫نمیخورن؟‬
‫تهیونگ پرسید و وقتی خودش رو عقب کشید تا نگاهی به پسر دیگه‬

‫بندازه‪ ،‬چشمهای جونگکوک از حدقه بیرون زد‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟ چیز اشتباهی گفتم؟‬
‫تهیونگ با ترس پرسید‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬بهش گفتی؟‬
‫‪1356‬‬
‫جین پرسید و تعجب صداش رو پر کرد‪.‬‬
‫تهیونگ اخم کرد‪ .‬واقعا گیج شده بود‪.‬‬
‫جین درمورد چی صحبت میکرد؟‬
‫‪-‬جین‪ ،‬اروم باش‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن محکمی گفت‪.‬‬
‫‪-‬اون میدونه‪.‬‬
‫جین گفت و نگاهش بین تهیونگ و جونگکوک چرخید‪.‬‬
‫‪1357‬‬
‫‪-‬شما دوتا درمورد چی حرف میزنید؟ من چی رو میدونم؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬اما نادیده گرفته شد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب جین رو داد‪.‬‬
‫‪-‬من بهش گفتم‪.‬‬
‫‪-‬من چی رو میدونم؟‬
‫تهیونگ دوباره پرسید‪ .‬وقتی دوباره نادیده گرفته شد‪ ،‬عصبانیت توی‬
‫رگهاش جاری شد‪.‬‬
‫‪1358‬‬
‫‪-‬فاک‪ ،‬رابطهای که بین شما دوتاست‪ ،‬از چیزی که فکر میکردم‪،‬‬

‫جدیتره‪.‬‬
‫جین گفت و با ناباوری سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬من هیچوقت شانس نداشتم‪ ،‬مگه نه؟‬
‫‪-‬میشه یکی بهم توضیح بده که اینجا چه خبره؟‬
‫‪-‬جونگکوک!‬
‫تهیونگ صداش کرد و جونگکوک اهی کشید‪.‬‬
‫‪1359‬‬
‫‪-‬جین هم خوناشامه‪ .‬اون شنید که ازم پرسیدی که ما فقط خون‬

‫میخوریم یا نه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و تعجب اولین چیزی بود که به سینه تهیونگ‬

‫برخورد کرد‪ ،‬اما مدت زیادی طول نکشید تا اینکه متوجه شد چقدر‬
‫احمق بود‪ .‬البته که جین هم خوناشام بود‪.‬‬
‫و این یعنی‪...‬‬
‫‪-‬جیمین‪...‬؟‬
‫تهیونگ پرسید و جواب سوالش رو از طریق نگاه جونگکوک و جین‬

‫‪1360‬‬
‫‪-‬معلومه‪ .‬من خیلی احمقم‪ .‬چطوری هیچوقت به ذهنم خطور نکرده‬

‫بود؟‬
‫‪-‬اینجوری نیست که توی دنیا داد بزنیم که خوناشامیم‪ ،‬ته‪.‬‬
‫جین با تمسخر جواب داد‪.‬‬
‫تهیونگ با خودش فکر کرد یعنی چندتا خوناشام اون بیرون بود‪ .‬چند‬
‫تا خوناشام صاحب کافه‪ ،‬رستوران‪ ،‬فروشگاه و کتاب فروشی بودن‪.‬‬
‫چندتا خوناشام باهاش معاشرت داشتن و تهیونگ حتی بهشون‬
‫مشکوک نبود‪ .‬چندتا خوناشام دانش اموز‪ ،‬معلم‪ ،‬دکتر‪ ،‬ارتیست و‬
‫دانشمند بودن؟ چندتا خوناشام بین انسانها راه میرفتن‪ ،‬کامال استتار‬
‫میکردن و هیچکس حتی خوابش هم نمیدید؟‬
‫‪-‬ولی چطوری شنیدی‪...‬؟‬
‫‪1361‬‬
‫تهیونگ پرسید و بحث رو عوض کرد‪.‬‬
‫‪-‬من عمالً توی گوشت زمزمه کردم‪.‬‬
‫‪-‬بهش گفتی که خوناشامیم‪ ،‬ولی قدرتهامون رو توضیح ندادی؟‬
‫جین با تمسخر پرسید‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ ،‬ما خیلی خوب میشنویم‪ .‬یعنی‪ ...‬میتونیم صداها رو از فاصلههای‬

‫دور بشنویم‪ .‬مثال‪ ،‬اگه من تمرکز کنم‪ ،‬میتونم مکالمه بین جیمین و‬
‫یونگی رو توی اشپزخونه بشنوم‪.‬‬
‫جین توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬درواقع‪ ،‬تمام حواسمون تیزه‪ ،‬نه فقط شنیدن‪.‬‬
‫‪1362‬‬
‫‪-‬اوه‪ ...‬درسته‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سری تکون داد‪ .‬حاال همه چیز با عقل جور‬
‫درمیاومد‪ .‬اون لحظه به یاد اورد که چنین چیزی رو توی فیلم‬
‫خوناشامی دیده بود‪ .‬فقط هیچوقت یادش نبود که ممکنه درمورد‬
‫جونگکوک هم همینطوری باشه‪.‬‬
‫‪-‬و سوالت درمورد غذا‪ ،‬ما فقط خون نمیخوریم‪.‬‬
‫جین توضیح داد و نگاه کشندهای که جونگکوک بهش میانداخت‪،‬‬

‫نادیده گرفت‪ .‬تهیونگ حتی متوجه نشده بود‪.‬‬
‫‪-‬خون تنها چیزیه که راضیمون میکنه ولی این هم میدونیم که‬

‫چطوری از غذای انسانها لذت ببریم‪ .‬منظورم اینه من یه اشپزم‪ .‬فکر‬
‫کنم این جواب کافی باشه‪ ،‬ته‪.‬‬
‫‪1363‬‬
‫جین گفت و خندید‪ .‬تهیونگ هم درجواب خندید و از اینکه نسبت به‬

‫اون موضوع اگاهی نداشت‪ ،‬خجالت کشید‪.‬‬
‫‪-‬و چطوری‪...‬‬
‫تهیونگ شروع کرد‪ ،‬گلوش رو صاف کرد و صداش رو پایین اورد‪.‬‬
‫‪-‬چطوری خون گیر میارید؟ از حیوونها میخورید؟ یا به‪ ...‬یا به‬

‫انسانها حمله میکنید؟‬
‫تهیونگ پرسید و این یکی از سواالت اصلی بود که میخواست بپرسه‪،‬‬

‫مخصوصا از وقتی که کشف کرده بود خوناشامها وجود دارن‪.‬‬
‫تهیونگ احمق نبود و میدونست فیکشنها یک پایهای داشتن‪ ،‬بنابراین‬

‫این واقعیت که خوناشامها از خون تغذیه میکردن چیز جدید یا‬
‫‪1364‬‬
‫تعجباوری نبود‪ ،‬اما فکرکردن درمورد جونگکوک و حاال جین و‬

‫جیمین که به انسانهای بیگناه حمله میکردن و با هرگاز با تمام وجود‬
‫خونشون رو میمکیدن‪ ،‬تصویری بود که باعث شد شکمش بهم بپیچه‪.‬‬
‫جین با حالت سوالبرانگیزی به جونگکوک نگاه کرد و تهیونگ‬

‫دلیلش رو متوجه نمیشد‪ .‬همچنین این هم متوجه نمیشد که چرا‬
‫دستی که دور کمرش بود‪ ،‬کنار رفت‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫جین شروع کرد‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنم که جونگکوک میتونه تمام اون سواالت رو جواب بده‪ ،‬ته‪.‬‬
‫‪1365‬‬
‫تهیونگ به جونگکوک نگاه کرد و با صورت سرد و اخمالود که به‬

‫وضوح دیگه بهش عادت نداشت‪ ،‬رو به رو شد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جین‪ .‬چرا من؟ تهیونگ دوست داره از تو بشنوه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و لبخندی زد‪ ،‬اما تهیونگ اون لبخند پر از طعنه رو‬
‫نمیشناخت‪.‬‬
‫‪-‬من به خوابگاهم برمیگردم و شما دوتا رو تنها میذارم‪ .‬به هرحال‬

‫هیچ وقت نمیخواستم به این پارتی احمقانه بیام‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬بیخیال‪.‬‬
‫جین گفت‪ ،‬اهی کشید‪ ،‬چشمهاش رو بست و وقتی جونگکوک از‬

‫روی کاناپه بلند شد‪ ،‬قوس بینیاش رو مالید‪.‬‬
‫‪1366‬‬
‫‪-‬جونگکوک!‬
‫تهیونگ صداش کرد و به سمت پسری که به افراد حاضر توی پارتی‬

‫برخورد میکرد تا به سمت در خروجی خوابگاه بره‪ ،‬برگشت‪.‬‬
‫‪-‬جین‪ ،‬من متاسفم‪ .‬میخوام برم دنبالش‪...‬‬
‫تهیونگ شروع کرد و قبل از اینکه حرفش تموم بشه‪ ،‬جین سری به‬
‫نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬البته‪ .‬نگران نباش‪ .‬برو باهاش حرف بزن‪.‬‬
‫‪1367‬‬
‫تهیونگ به سرعت از روی کاناپه بلند شد‪ ،‬عذرخواهی کرد و با‬

‫مالیمت مهمونها رو کنار زد تا از بینشون رد بشه‪.‬‬
‫وقتی به راهروی خوابگاه رسید‪ ،‬جونگکوک درحال باز کردن در اتاق‬

‫خودش و یونگی بود‪ .‬قبل از اینکه جونگکوک در رو توی صورتش‬
‫بکوبه‪ ،‬تهیونگ بازوش رو گرفت‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری این کار رو میکنی؟‬
‫‪-‬چیه؟ اینکه تو رو با جین تنها بذارم؟ فکر میکردم این چیزیه که‬
‫میخوای‪.‬‬
‫جونگکوک با زهری که توی صداش بود‪ ،‬جواب داد‪.‬‬
‫‪1368‬‬
‫‪-‬داری درمورد چی حرف میزنی‪ ،‬جونگکوک؟ همهمون باهم داشتیم‬

‫حرف میزدیم و توهم اونجا بودی! من نمیخواستم با جین تنها باشم!‬
‫‪-‬جدی؟ اینطوری به نظر نمیرسید‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و سعی کرد در رو ببنده‪ ،‬اما پای تهیونگ متوقفش‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬شماها داشتید بهم لبخند میزدید‪ .‬به محض اینکه فهمیدی جین هم‬
‫خوناشامه‪ ،‬اصال این فرصت رو از دست ندادی که ازش سوال بپرسی‪.‬‬
‫چرا از من نپرسیدی؟‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬پس موضوع اینه؟ حسادت کردی؟‬
‫‪1369‬‬
‫‪-‬من حسادت نکردم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬فکش رو قفل کرد و چشمهاش رو باریک کرد‪.‬‬
‫‪-‬فقط دارم فکر میکنم که خندهداره که یکدفعه برای پرسیدن اون‬

‫سوالها خیلی راحت بودی‪ .‬برگرد به پارتی و برو سراغ گوگل‬
‫خوناشامی متحرکت‪.‬‬
‫‪-‬تمومش کن‪ ،‬جونگکوک!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬در رو محکم هل داد و مچ پسر دیگه رو گرفت‪.‬‬
‫‪-‬من فقط برای اینکه از جین بپرسم‪ ،‬احساس ازادی کردم چون میدونم‬
‫با سوالهام اذیت نمیشه‪.‬‬
‫‪1370‬‬
‫چند ثانیه گذشت و جونگکوک چیزی نگفت‪ ،‬فقط به تهیونگ خیره‬

‫شد‪.‬‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬من نمیخواستم با سوالهام اذیتت کنم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬قبال هم بهت‬

‫گفتم‪ ...‬گفتم که بهت اصرار نمیکنم‪ .‬هیچوقت نمیدونم تا چه حد‬
‫باهام حرف میزنی‪ ،‬اینکه واقعا میخوای یا بخاطر اینکه دارم اصرار‬
‫میکنم‪ ،‬فقط احساس وظیفه میکنی یا اذیت میشی یا هرچیزی! و من‬
‫این رو نمیخوام‪ .‬نمیخوام به نظرت رومخ باشم‪ .‬من فقط‪...‬‬
‫‪1371‬‬
‫تهیونگ سعی کرد خودش رو توضیح بده‪ ،‬اما وقتی احساس جدیدی‬
‫توی چشمهای جونگکوک به وجود اومد‪ ،‬واقعا سخت بود‪.‬‬
‫درد‪.‬‬
‫جونگکوک به ارومی سری تکون داد‪ ،‬نگاهش رو به دستگیره در داد و‬

‫زبونش رو از داخل به لپش فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬خوبه که فهمیدم‪ .‬خوبه که فهمیدم اینطوری فکر میکنی‪ .‬خب‪ ،‬پس‬

‫برو با جین حرف بزن‪ .‬مطمئنم که داره میمیره بدون هیچ تعهد و فشاری‬
‫باهات حرف بزنه‪.‬‬
‫‪1372‬‬
‫وقتی جونگکوک مچ دستش رو از چنگ تهیونگ بیرون کشید‪ ،‬در‬

‫خوابگاهش رو محکم بست و پسر مونقرهای رو تنها توی راهرو رها‬
‫کرد‪ ،‬تهیونگ غافلگیر شد‪.‬‬
‫خراب کرده بود؟ یعنی خیلی بد رفتار کرد که اون سواالت رو از جین‬
‫پرسید؟‬
‫جونگکوک اونجا بود‪ .‬اینطوری نبود که تهیونگ اون سواالت رو‬

‫پشت سرش بپرسه‪ .‬تهیونگ هنوز فرصت مناسب برای پرسیدن تمام‬
‫سواالتی که توی سرش بود‪ ،‬پیدا نکرده بود‪ .‬جونگکوک مدام مشغول‬
‫رفت و امد به بوسان بود و تهیونگ میدونست چقدر از حمله به چیزی‬
‫که بهش میگفتن شورا‪ ،‬مضطرب بود‪ .‬تهیونگ نمیخواست با‬
‫سواالتی مثل اینکه چطوری تغذیه میکرد یا چه قدرتهایی داشت‪،‬‬
‫ازارش بده‪.‬‬
‫‪1373‬‬
‫یا اینکه جونگکوک بخاطر چیزی که حسادت به نظر میرسید‪ ،‬بیش از‬
‫حد واکنش نشون داده بود؟‬
‫همه چیز بین اون و جونگکوک برای واقعیبودن زیادی خوب بود‪.‬‬
‫تهیونگ اه بلندی کشید و به خوابگاهش که پارتی اونجا بود‪ ،‬برگشت‪.‬‬
‫به محض اینکه تهیونگ وارد اتاق نشیمن شد‪ ،‬نگاه ترحمبرانگیز جین‬
‫روش قرار گرفت و اون لحظه بود که میزان قدرت اونها رو درک‬
‫کرد‪ .‬البته که جین بحث بین اون و جونگکوک توی راهرو رو شنیده‬
‫بود‪.‬‬
‫تهیونگ تصمیم گرفت به اشپزخونه بره‪ ،‬با وجود اینکه خوابگاهش‬

‫اونقدری بزرگ نبود که از نگاه ترحمبرانگیز جین فرار کنه‪ .‬برای‬
‫فرارکردن از نگاه جیمین هم کافی نبود چون پسر موبلوند از یونگی‬
‫‪1374‬‬
‫عذرخواهی کرد و به سمت تهیونگی که با یک بسته چیپس دور میز‬

‫غذاخوری نشسته بود‪ ،‬اومد‪.‬‬
‫‪-‬توهم شنیدی؟‬
‫به محض اینکه جیمین روی صندلی کنارش نشست‪ ،‬تهیونگ بدون‬
‫هیچ تشریفاتی پرسید‪.‬‬
‫چشمهای شرمنده جیمین برای جواب کافی بود‪ ،‬اما تهیونگ ترجیح‬
‫میداد ناراحتیاش رو توی اون خوراکی چرب غرق کنه‪.‬‬
‫‪-‬میخوای یه چیزی بدونی؟‬
‫جیمین چند ثانیه بعد پرسید‪.‬‬
‫‪1375‬‬
‫تهیونگ با احتیاط بهش نگاه کرد و پرسید‪:‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪-‬میدونستی یکی از دالیلی که یه خوناشام رازش به یه انسان میگه اینه‬

‫که واقعا از اون فرد خوشش میاد؟ یعنی‪ ...‬خیلی خیلی خوشش میاد‪.‬‬
‫جیمین گفت و تهیونگ با تمسخر خندید و همزمان وقتی فهمید منظور‬

‫جیمین چی بود‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬اگه سعی داری بهم بگی که این درمورد من و جونگکوکه‪ ...‬خب‪ ،‬به‬
‫عنوان بهترین دوستش‪ ،‬به نظر میرسه اصال اون رو نمیشناسی‪.‬‬
‫‪-‬چون خیلی خوب میشناسمش‪ ،‬دارم این رو بهت میگم تهیونگ‪.‬‬
‫‪1376‬‬
‫جیمین گفت و یدونه چیپس از بستهاش دزدید‪ ،‬اما وقتی تهیونگ با‬
‫تهدید بهش نگاه کرد‪ ،‬دستهاش رو به نشونه تسلیم باال اورد‪.‬‬
‫‪-‬پس باید بهت اطالع بدم‪ ،‬جیمین چون این اتفاقی نبود که افتاد‪.‬‬
‫جونگکوک فقط بخاطر اینکه من خیلی بهش اصرار کردم و هیچ‬
‫چارهای نداشت‪ ،‬بهم گفت‪ .‬من بستهشدن زخمهای دستش و اشکهای‬
‫خونیاش رو دیدم‪ ...‬البته فکر کنم خودش بهت گفته‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬بهم گفته‪.‬‬
‫جیمین گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬میدونی تلپاتی چیه؟‬
‫‪1377‬‬
‫جیمین پرسید و تهیونگ از تغییر ناگهانی موضوع اخم کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬فکر کنم اره‪ .‬قدرت استفاده از ذهن که میشه مغز و افکار فرد‬
‫دیگهای رو خوند و کنترل کرد‪ .‬توی دبیرستان‪ ،‬سرکالسهای‬
‫روانشناسی بودم‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا همینه و همونطوری که ممکنه بدونی‪ ،‬این یه قدرت ماوراطبیعیه‪،‬‬

‫درسته؟ تو که نمیتونی انجامش بدی‪ ،‬میتونی؟‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و ابروش رو باال انداخت‪ .‬متوجه نمیشد جیمین‬

‫میخواست با این به کجا برسه‪.‬‬
‫‪-‬خب که چی؟‬
‫‪1378‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬ما خوناشامها این قدرت رو داریم‪ .‬میتونیم ذهن انسانها رو‬
‫بخونیم و اگه بخوایم‪ ،‬رفتار‪ ،‬افکار و احساساتشون رو کنترل کنیم‪.‬‬
‫احتماال تهیونگ با اون اطالعاتی که گرفت‪ ،‬رنگش پریده بود‪ ،‬چون‬

‫جیمین به سرعت اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬ولی ما این کار رو نمیکنیم! حداقل نه همیشه که داری درموردش‬

‫فکر میکنی! اوال‪ ،‬چون به این اسونیها نیست‪ .‬به عنوان یک خوناشام‪،‬‬
‫باید روی ذهن خودت کار کنی تا بتونی به ذهن بقیه برسی و دوما‪،‬‬
‫چون بیشتر خوناشامها دوست ندارن وارد حریم شخصی انسانها بشن‪.‬‬
‫ما فقط توی بدترین شرایط انجامش میدیم‪.‬‬
‫حتی با توضیح جیمین‪ ،‬تهیونگ نمیدونست که باید خیالش راحت‬

‫میشد یا نه‪.‬‬
‫‪1379‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬خیلی خب‪ .‬مطمئن نیستم که چطوری به این موضوع واکنش‬

‫نشون بدم‪.‬‬
‫‪-‬میدونی مثال یکی از بدترین شرایطی که خوناشامها از تلپاتی‬

‫استفاده میکنن‪ ،‬چیه؟‬
‫جیمین پرسید و تهیونگ سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬وقتی یک انسان درمورد ماهیتمون میفهمه‪.‬‬
‫جیمین جواب داد‪.‬‬
‫‪1380‬‬
‫‪-‬و منظورم از این حرف اینه که جونگکوک میتونست کاری کنه‬

‫چیزی که دیدی‪ ،‬فراموش کنی و از گفتن اینکه خوناشامه اجتناب‬
‫کنه‪ ،‬ولی انجامش نداد‪ ،‬مگه نه؟‬
‫فلشبکهای اون صبح وحشتناک توی ذهن تهیونگ پخش شد‪.‬‬
‫جونگکوک فاصلهای که اون رو از تهیونگ جدا میکرد‪ ،‬کم کرد و‬

‫محکم شونههاش رو گرفت‪ .‬برای چند ثانیه چشمهای طالیی و‬
‫درموندهاش به چشمهای تهیونگ خیره شد و تهیونگ به طرز‬
‫درموندهای تالش کرد احساساتی که توی نگاه جونگکوک منعکس‬
‫میشد‪ ،‬تشخیص بده‪ ،‬اما سخت بود‪ .‬وقتی پسر چشمهاش رو محکم‬
‫بست و سرش رو تکون داد‪ ،‬سختتر هم شد‪.‬‬
‫‪-‬شت‪ ،‬نمیتونم این کار رو کنم‪ .‬نه با تو‪.‬‬
‫جونگکوک با مالیمت گفت و سرش رو پایین انداخت‪.‬‬
‫‪1381‬‬
‫‪-‬یعنی اون‪ ...‬اون سعی کرد‪...‬؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و قطعات پازل توی مغز خسته و گیجش بهم رسید‪.‬‬
‫جیمین با ناراحتی اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬سعی کرد‪ .‬بهم گفت که سعی کرد انجامش بده‪ ،‬ولی بخاطر این‬
‫بود که ازت محافظت کنه‪ ،‬نه بخاطر اینکه نمیخواست بدونی‪ .‬همچنین‬
‫این هم بهم گفت که نتونست انجامش بده‪ .‬جونگکوک خوناشامیه که‬
‫به راحتی میتونه از تلپاتی استفاده کنه و همچنان‪ ،‬به ندرت ترجیح میده‬
‫که از این توانایی استفاده کنه‪.‬‬
‫‪-‬منظورت چیه که ازم محافظت کنه؟‬
‫تهیونگ پرسید و چشمهاش که خیس شدن‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫‪1382‬‬
‫‪-‬جونگکوک بهت گفته که چه خوناشامیه‪ ،‬درسته؟‬
‫‪-‬عام‪ ...‬بهم گفت که یه جورایی جز یک خانواده مهمه‪ ،‬اره‪.‬‬
‫‪-‬یه جورایی مهم‪...‬‬
‫جیمین با تمسخر گفت و سرش رو با ناباوری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬ای حرومزاده کم ادعا‪ .‬تهیونگ‪ ،‬مادر جونگکوک جز خانواده‬

‫سلطنتی بود‪ ،‬یکی از مهمترین و قدرتمندترین خانوادهها توی جامعه‬
‫خوناشامها‪ .‬مادرش جز اولین خوناشامهاییه که به وجود اومدن و‬
‫همین باعث میشه که جونگکوک هم عضو خانواده سلطنتی باشه‪ .‬تازه‬
‫این هم نگم که خون خالص هم هست‪.‬‬
‫‪-‬اون چیه؟‬
‫‪1383‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ .‬احساس میکرد سرش با اون همه اطالعات گیج‬

‫میرفت‪.‬‬
‫‪-‬خون خالص یک خوناشام نادره که از دو خوناشام دیگه متولد‬

‫میشه‪ .‬من‪ ،‬برای مثال تبدیل شدم‪ ،‬پس من یک خوناشام تبدیلیام‪.‬‬
‫جیمین با صبر و حوصله توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬درسته‪ .‬جونگکوک درمورد این بهم گفت‪ ،‬ولی به اصطالح‬

‫خاصی درمورد اینکه نادره‪ ،‬اشاره نکرد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سری تکون داد‪ .‬کم و بیش متوجه شده بود‪.‬‬
‫‪-‬و این مهمه چون‪...‬؟‬
‫‪1384‬‬
‫‪-‬این واقعیت که جونگکوک متعلق به خانواده سلطنتیه با این واقعیت‬

‫که یک خون خالصه ترکیب کن‪.‬‬
‫جیمین گفت و با دستهاش اشاره کرد‪ .‬مشتهاش رو جمع کرد و‬

‫اونها رو تکون داد‪ ،‬تا اینکه وانمود به انفجار کرد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬جونگکوک یکی از قدرتمندترین خوناشامهای دنیاست‪.‬‬

‫تازه اگه قویترین نباشه‪.‬‬
‫چی؟ جونگکوک‪ ،‬پسری با صورت اخمو که دیوونه انتقامجویان بود‪،‬‬

‫قدرتمندترین خوناشام دنیاست؟ این اصال به چه معناست؟ چه‬
‫تواناییهایی داشت؟‬
‫دهن تهیونگ مثل ماهی بیرون از اب باز و بسته شد‪.‬‬
‫‪1385‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬منظورم اینه‪...‬‬
‫جیمین این بار با لحن شیرینتری صحبت کرد و بازوی پسر مونقرهای‬
‫رو لمس کرد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه که جونگکوک بهت گفت‪ ،‬چون خودش میخواست‪.‬‬

‫خیلی خب‪ ،‬شاید به وقت یا اراده خودش نبود‪ ،‬ولی بخاطر این نیست‬
‫که نمیخواست و من باور دارم که همین االنش هم اونقدری‬
‫جونگکوک رو میشناسی که بدونی همیشه به یکم فشار نیاز داره‪ .‬این‬
‫به این معنی نیست که نمیخواد چیزی باهات درمیون بذاره‪ ،‬ولی وقتی‬
‫حرف از احساسات و صمیمیت میشه‪ ،‬جونگکوک یه عوضی یبسه‪.‬‬
‫نمیدونه باید چیکار کنه‪.‬‬
‫‪1386‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬منم متوجه شدم‪...‬‬
‫تهیومگ زمزمه کرد و اشک سرسختی رو از روی گونهاش پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬و هل کوچیکی که تو بهش دادی‪ ،‬تهیونگ؟ لطفا به انجامش ادامه‬

‫بده‪ .‬من هیچ وقت فکر نمیکردم که جونگکوک بیاد سراغم تا ازم‬
‫عذرخواهی کنه و درمورد اینکه چه احساسی داره‪ ،‬باهام حرف بزنه‪.‬‬
‫هیچوقت‪ .‬و من میدونم که تو باعث شدی‪.‬‬
‫جیمین گفت‪.‬‬
‫تهیونگ سرش رو به نشونه انکار تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ...‬خودش همه کارها رو کرد‪ .‬من فقط‪ ...‬من فقط بهش کمک‬
‫کردم که متوجه بشه باید این کار رو انجام بده‪.‬‬
‫‪1387‬‬
‫‪-‬در هرصورت‪ ،‬متوقفش نکن‪ .‬من واقعا فکر میکنم که شما بچهها‬
‫مکمل همدیگهاید‪.‬‬
‫جیمین گفت و نگاهش با نگاه مردد تهیونگ برخورد کرد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا اینطوری فکر میکنم‪ ،‬تهیونگ چون ممکنه جونگکوک‬

‫قدرتمند باشه‪ ،‬ولی فقط تو روش قدرت داری‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫ساعت دیجیتالی باالی میزش ساعت ‪ 1:37‬دقیقه صبح رو نشون‬

‫‪1388‬‬
‫هرچقدر که تهیونگ روی ملحفهها میچرخید‪ ،‬انگار خواب هیچ‬

‫کاری باهاش نداشت‪.‬‬
‫خب و خودش میدونست چرا‪ .‬حداقل به چیزی مشکوک بود‪.‬‬
‫توی چند روز گذشته‪ ،‬تهیونگ به خوابیدن با جونگکوک عادت کرده‬

‫بود‪ .‬از زمانی که به بوسان رفت و توی خونه جونگکوک خوابید‪ ،‬البته‬
‫به طور دقیقتر توی اتاقش و روی تخت بچگیاش خوابید‪ ،‬تهیونگ به‬
‫اینکه کنار پسر موتیره به خواب بره‪ ،‬عادت کرده بود‪.‬‬
‫حاال تخت زیادی سرد و خالی بود‪ .‬تهیونگ به سختی میتونست‬

‫ارتباطش رو با دنیا قطع کنه‪.‬‬
‫میتونست بلند بشه‪ ،‬به اتاق نامجون یا هوسوک بره و تا وقتی که‬
‫خوابش ببره‪ ،‬اونها رو بغل کنه‪ .‬اون اولین باری نبود که اون کار رو‬
‫‪1389‬‬
‫انجام میداد‪ ،‬اما درحال حاضر میدونست که تاثیری نداشت‪ .‬بازوهایی‬

‫که اون رو دراغوش میگرفتن‪ ،‬کامال با دوستهاش متفاوت بود‪.‬‬
‫تهیونگ خرخری کرد و کورکورانه دستش رو روی میز کنار تخت‬

‫کشید‪ .‬برای اینکه چراغش رو روشن کنه‪ ،‬زیادی تنبل بود و ترجیح‬
‫میداد توی تاریکی گوشیاش رو پیدا کنه‪ .‬وقتی صفحه روشن شد‪،‬‬
‫دیدش تار شد و نورش چشمهای خستهاش رو زد‪ .‬مجبور شد نور‬
‫گوشی رو کم کنه‪.‬‬
‫تهیونگ نباید اون کار رو میکرد‪ .‬این رو میدونست‪ .‬تهیونگ مست‬

‫نبود و هیچ توجیهی برای زمانی که واقعیت روز به سپر شب برخورد‬
‫میکرد‪ ،‬نداشت‪ .‬اما همچنان به جنبه غیرمنطقیاش گوش کرد‪ ،‬درست‬
‫کاری که توی چند هفته گذشته انجام داده بود‪ .‬به هرحال برنامه پیام‬
‫رسان رو باز کرد‪.‬‬
‫‪1390‬‬
‫تهیونگ‬
‫میتونی خیلی احمق باشی‪.‬‬
‫و احمقتر‬
‫و عوضی‬
‫و بیشعور‬
‫ولی من نمیتونم بدون تو بخوابم‪.‬‬
‫دلم برای صورت احمقت تنگ شده‪.‬‬
‫دلم برای بالشم‬
‫که احیانا سینه توئه‪ ،‬تنگ شده‪.‬‬
‫دلم برای بازوهای احمقت دور بدنم تنگ شده‪.‬‬
‫حتی دلم برای خروپفهات هم تنگ شده‪.‬‬
‫دلم به طرز احمقانهای برای پاهای سردت که وسط شب به پاهام‬

‫کشیده میشه‪ ،‬تنگ شده‪.‬‬
‫دلم برای این پسره احمق که‬
‫احیاناً خودتی‪ ،‬تنگ شده‪ .‬البته اگه متوجه نشدی‪.‬‬

‫‪1391‬‬
‫اره‪ ،‬تهیونگ قطعا نباید این کار رو میکرد‪.‬‬
‫دوباره گوشیاش رو قفل کرد‪ ،‬نمیخواست ببینه که جونگکوک بیدار‬

‫بود یا پیامش رو میدید یا نه‪ .‬با وجود اینکه پیامش رو دید‪ ،‬تهیونگ‬
‫شک داشت که جونگکوک جوابش رو بده‪.‬‬
‫تهیونگ دوباره اروم گرفت‪ ،‬به پهلو روی تخت چرخید و سعی کرد‬
‫سایههای نقاشی که روی دیوار مقابلش اویزون شده بود‪ ،‬تشخیص بده‪.‬‬
‫شاید این بهش کمک میکرد که به خواب بره‪.‬‬
‫اما نقاشیها زیادی قابل تشخیص بودن‪ ،‬حتی وقتی که چشمهای‬

‫تهیونگ به تاریکی عادت کردن‪.‬‬
‫و همون لحظه متوجه منبع نوری که از گوشیاش میاومد‪ ،‬شد‪.‬‬
‫‪1392‬‬
.‫در رو باز کن‬
1393
‫‪CH 24‬‬
‫در رو باز کن‪.‬‬
‫حاال‪ ،‬خواب کال از سر تهیونگ پرید‪.‬‬
‫چی؟ منظورش از اینکه در رو باز کن‪ ،‬چیه؟ یعنی جونگکوک اون‬

‫بیرونه؟‬
‫با قدمهای مردد‪ ،‬تهیونگ از روی تخت بلند شد و پا برهنه از راهروی‬

‫تاریکی که اتاقش رو از در ورودی جدا میکرد‪ ،‬رد شد‪ .‬خوشبختانه‪،‬‬
‫پردههای اتاق نشیمن کنار بودن و همین اجازه میداد نور ماه فضا رو پر‬
‫کنه‪ .‬اینجوری دیگه مجبور نبود برق رو روشن کنه و خطر بیدارشدن‬
‫نامجون یا هوسوک رو به جون بخره‪.‬‬
‫‪1394‬‬
‫با کمترین صدای ممکن‪ ،‬تهیونگ به ارومی کلید رو توی قفل چرخوند‬
‫و نفسش رو نگه داشت‪ .‬وقتی اون پیامها رو فرستاد‪ ،‬اون به نوعی‬
‫عصبانیت و طغیانش از کمخوابی و خستگی بود‪ .‬قصد خاصی نداشت‪،‬‬
‫چه برسه به اینکه امید داشته باشه جونگکوک توی اون ساعت شب‬
‫جلوی در خوابگاهش ظاهر بشه‪.‬‬
‫در یک چشم بهم زدن‪ ،‬تهیونگ رو از روی زمین بلند کرد و‬

‫دستهای جونگکوک به سرعت پشت رونهاش رو پیدا کرد و بدنش‬
‫رو باال کشید‪ .‬خوناشام بدون هیچ تالش یا تشریفاتی پسر رو به سمت‬
‫اتاقش برد‪.‬‬
‫بعد‪ ،‬تهیونگ نرمی تشک رو پشتش احساس کرد و دستهای پسر‬

‫دیگه بدنش رو چرخوند‪ ،‬تا اینکه تهیونگ به پهلو خوابید‪ .‬بعد احساس‬
‫کرد که تشک فرو رفت‪ ،‬جونگکوک کنارش دراز کشید‪ ،‬دستهاش‬
‫رو دور کمر تهیونگ حلقه کرد و سینهاش رو به پشتش چسبوند‪.‬‬
‫‪1395‬‬
‫تهیونگ میترسید که جونگکوک قلبش که دیوانهوار توی سینهاش‬

‫میتپید‪ ،‬احساس کنه چون خودش میتونست از پشت ضربان قلب‬
‫جونگکوک رو احساس کنه‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و وقتی دست جونگکوک دنبال دست پسر دیگه‬
‫گشت‪ ،‬اب دهنش رو قورت داد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم یک سری پیام برام اومد که دلت برای هم خواب احمقت‬
‫تنگ شده‪.‬‬
‫‪1396‬‬
‫‪-‬هنوز از دستم ناراحتی؟‬
‫تهیونگ پرسید و نفس گرم جونگکوک رو روی گردنش احساس‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬من هیچوقت از دستت ناراحت نمیشم‪.‬‬
‫‪-‬قطعا از دستم ناراحتی‪.‬‬
‫تهیونگ با اعتراض گفت‪.‬‬
‫‪-‬من فقط‪...‬‬
‫جونگکوک سعی کرد بگه‪ ،‬اما مکث کرد‪.‬‬
‫‪1397‬‬
‫این بار‪ ،‬تهیونگ قرار نبود بگه که نیازی نبود جونگکوک چیزی بهش‬
‫بگه‪ .‬قرار نبود بهش بگه که اشکالی نداشت و تهیونگ نمیخواست‬
‫اون رو تحت فشار بذاره‪.‬‬
‫این بار‪ ،‬تهیونگ قرار نبود این رو بگه چون از اینکه جونگکوک‬
‫بخاطر یک سوتفاهم و حسادت دوباره با لحن سرد باهاش حرف زده‬
‫بود‪ ،‬بیانصافی کرده بود و درهای احساساتش رو به روش بسته بود‪،‬‬
‫ناراحت بود‪ .‬تهیونگ نمیتونست اون رو پاک کنه‪.‬‬
‫بنابراین منتظر موند‪ .‬با صبر و حوصله منتظر موند‪ ،‬درحالی که‬
‫انگشتهای جونگکوک ناخوداگاه با دستش بازی کرد‪.‬‬
‫چند ثانیه گذشت‪ ،‬به دقیقه پشت دقیقه تبدیل شد و تهیونگ با خودش‬
‫فکر کرد شاید جونگکوک خوابیده بود‪ ،‬تا اینکه صدای تقالی‬
‫خوناشام توی اتاق ساکت و تاریک بلند شد‪.‬‬
‫‪1398‬‬
‫‪-‬از اینکه ترجیح دادی درمورد این موضوع به جای من‪ ،‬با جین حرف‬
‫بزنی‪ ،‬خوشم نیومد‪ .‬بهت گفتم که خودم هرچی شک و تردید در مورد‬
‫خوناشام بودنم داری‪ ،‬برات رفع میکنم‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای ارومی اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪-‬از اینکه بهم گفتی که فکر کردی فقط بخاطر تعهد یا دلخوری باهات‬
‫حرف میزنم‪ ،‬متنفرم‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراف میکرد که شاید بیانصاف بود که اون رو گفت‪.‬‬

‫احتماال اون لحظه شک و ناامنیهای توی سرش بودن‪ ،‬اما درعین حال‪،‬‬
‫جنبه منطقیاش میدونست که جونگکوک با وجود سرسخت بودنش‪،‬‬
‫اگه نمیخواست‪ ،‬هیچوقت راحت باهاش صحبت نمیکرد‪.‬‬
‫‪1399‬‬
‫‪-‬نباید این رو میگفتم‪ .‬بیانصافی‪...‬‬
‫تهیونگ شروع کرد‪ ،‬اما جونگکوک حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬خوشحالم که گفتی چون اگه به زبون اوری‪ ،‬یعنی به نوعی چنین‬
‫حسی داری و میدونم فقط اینجوری میتونم برات توضیح بدم که نه‪،‬‬
‫من بخاطر اینکه تحت فشارم میذاری یا وادارم میکنی‪ ،‬باهات حرف‬
‫نمیزنم‪ .‬اتفاقا برعکس تهیونگ‪ ...‬من بخاطر اینکه هیچوقت تحت‬
‫فشارم نمیذاری‪ ،‬دوست دارم باهات حرف بزنم‪ .‬همیشه میگی فقط‬
‫وقتی که احساس راحتی میکنم‪ ،‬حرف بزنم‪.‬‬
‫‪-‬این حقیقته‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با مالیمت دستش رو روی دست جونگکوک کشید‪.‬‬
‫‪1400‬‬
‫‪-‬از این متنفرم که فکر کنم که نمیخوای باهام حرف بزنی یا فقط‬
‫بخاطر این انجامش میدی که دهنم رو ببندی تا رومخ یا همچین چیزی‬
‫نباشم‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد‪ .‬از اینکه تاریک بود‪ ،‬جونگکوک پشت سرش‬
‫بود و نمیتونست به صورت خجالت زدهاش نگاه کنه‪ ،‬خوشحال بود‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ ...‬فکر میکردم که حداقل تا االن من رو شناخته باشی‪.‬‬
‫‪-‬برام رومخه که توی یک دقیقه هزاربار پیشونیم رو میبوسی‪ .‬برام‬

‫رومخه که توی گوشم با صدای بلند اهنگ میخونی و پردههای‬
‫گوشم رو پاره میکنی‪ .‬برام رومخه که نیپلم رو نیشگون میگیری که‬
‫توجهام رو جلب کنی‪ ،‬ولی هیچ وقت برام رومخ نیست که به حرفهام‬
‫گوش بدی و کمکم کنی تا افکارم رو مرتب کنم‪.‬‬
‫‪1401‬‬
‫حاال دیگه هیچ راه برگشتی نبود‪ .‬جونگکوک قطعا میتونست قلب‬
‫دیوونهاش که با شدت توی سینهاش میتپید‪ ،‬احساس کنه‪ .‬غیرممکن‬
‫بود که احساسش نکنه‪.‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ .‬هنوز کمی شک داشت‪.‬‬
‫‪-‬قطعا‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و با بوسیدن پشت گردن تهیونگ بهش تضمین‬

‫داد‪.‬‬
‫‪1402‬‬
‫‪-‬بابت اون اتفاق متاسفم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ نتونست جلوی لبخند مغروری که روی‬

‫لبهاش احساس کرد‪ ،‬بگیره‪ .‬این قدم بزرگی برای جونگکوک بود‬
‫که به اونجا بیاد‪ ،‬قبول کنه که اشتباه کرده و بعد ازش عذرخواهی کنه‪.‬‬
‫‪-‬عذرخواهیت رو قبول میکنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دست جونگکوک که به دست خودش گره خورده‬

‫بود‪ ،‬بلند کرد و روی دستش رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬متاسفم که با پرسیدن اون سواالت از جین به جای تو‪ ،‬ناراحتت کردم‪.‬‬

‫قصد بدی نداشتم‪ ...‬فقط از این فرصت که جین اول جوابم رو داد‪،‬‬
‫استفاده کردم تا چند تا سوال بیشتر ازش بپرسم‪ .‬همین‪ .‬هیچ وقت فکر‬
‫نمیکردم که بخاطر این ناراحت بشی‪ ،‬ولی متاسفم‪.‬‬
‫‪1403‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬االن میتونم ببینم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و صورتش رو توی گردن تهیونگ فرو کرد‪.‬‬
‫‪-‬منم عذرخواهیت رو قبول میکنم‪.‬‬
‫‪-‬خوبه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخندی زد و به خودش اجازه داد در سکوت‪ ،‬توی‬

‫اغوش جونگکوک اروم بگیره؛ اغوشی که متوجه شد به یکی از‬
‫مکانهای مورد عالقهاش تبدیل شده بود‪.‬‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫‪1404‬‬
‫‪-‬من متوجه یه چیزی شدم‪...‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪-‬هودیای که پوشیدی واسه من نیست؟‬
‫تهیونگ پرسید و وقتی احساس کرد که بدن جونگکوک پشتش‬

‫منقبض شد‪ ،‬لبهاش رو بهم فشار تا جلوی خندهای که از گلوش فرار‬
‫کرد‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک جوابی نداد و ساکت موند‪ ،‬تهیونگ برگشت‪ ،‬تا‬

‫اینکه فقط چند اینچ بین صورتهاشون فاصله بود‪ .‬با وجود تاریکی‪،‬‬
‫تهیونگ به پایین نگاه کرد و هودی گشاد یاسی رو تشخیص داد‪ .‬البته‬
‫وقتی که در رو برای جونگکوک باز کرد‪ ،‬تشخیصش داده بود‪ ،‬اما‬
‫درحال حاضر احساس میکرد اوضاع به اندازه کافی به حالت عادی‬
‫برگشته بود تا جونگکوک رو اذیت کنه‪.‬‬
‫‪1405‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نیست‪.‬‬
‫جونگکوک انکار کرد و صورتش رو جلو اورد‪ ،‬تا اینکه لبهاشون‬

‫بهم رسید و همدیگه رو چشیدن‪ .‬احتماال میخواست کاری کنه‬
‫تهیونگ اون موضوع رو فراموش کنه‪.‬‬
‫اما تهیونگ بهش اجازه نمیداد این بار ازش فرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬این هودی من نیست؟ پس چرا بوی من رو میده؟‬
‫تهیونگ پرسید و ریههاش دنبال هوا گشت‪.‬‬
‫‪1406‬‬
‫‪-‬شاید بخاطر اینکه توی تخت توئیم‪.‬‬
‫‪-‬یا شاید بخاطر اینکه دلت برام تنگ شد و تصمیم گرفتی هودی من رو‬
‫بپوشی تا یه جورایی من رو نزدیک خودت حس کنی؟‬
‫امیدت رو باال نبر‪ .‬امیدت رو باال نبر‪ .‬امیدت رو باال نبر‪.‬‬
‫امیدت رو باال نبر‪ .‬امیدت رو باال نبر‪.‬‬
‫‪-‬فکر نکنم هیچ وقت قرار باشه بفهمی‪.‬‬
‫جونگکوک با شیطنت جواب داد و یک تار موی نقرهای تهیونگ رو‬

‫پشت گوشش زد‪.‬‬
‫‪1407‬‬
‫‪-‬عوضی‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و دوباره جونگکوک رو بوسید‪ .‬پوزخند پسر‬

‫موتیره رو روی لبهاش احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬باید بخوابی‪ .‬دیر وقته‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای خشداری زمزمه کرد و از لبهای گرسنه‬

‫تهیونگ فاصله گرفت‪.‬‬
‫تهیونگ لبهاش رو اویزون کرد‪.‬‬
‫‪-‬فقط یک بوس دیگه؟‬
‫‪1408‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما تعجب کرد‬

‫و بوسه سریعی روی لبهای تهیونگ گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬فقط همین؟ این هیچی نبود‪ .‬یکی دیگه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک دوباره جلو رفت‪.‬‬
‫‪-‬فقط یکی دیگه‪.‬‬
‫دراین مرحله‪ ،‬بیشتر تبادل لبخند بود تا بوسه‪ ،‬اما تهیونگ از گرمایی که‬
‫سینهاش رو پر کرد‪ ،‬استقبال میکرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬حاال بخواب‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن مالیمی دستور داد‪.‬‬
‫‪1409‬‬
‫‪-‬ولی خوابم نمیاد‪.‬‬
‫‪-‬هیچ ایدهای ندارم‪ .‬قرار نیست تمام شب ببوسمت‪ .‬همون یکبار که‬
‫امتحان کردیم و من با لبهای بیحس از خواب بیدار شدم‪ ،‬کافی بود‪.‬‬
‫جونگکوک با اعتراض گفت‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪.‬‬
‫تهیونگ با خجالت جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬میشه به جاش حرف بزنیم؟‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬باشه پس‪ .‬اینجوری نیست که من نیازی به خوابیدن داشته باشم‪،‬‬

‫بیشتر نگران تو بودم‪.‬‬
‫‪1410‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و اگر تهیونگ تنها بود‪ ،‬احتماال از خوشحالی‬

‫پاهاش رو به تشک میکوبید چون پسر دیگه اعتراف کرد که نگرانش‬
‫بود‪.‬‬
‫‪-‬میخوای درمورد چی حرف بزنی؟‬
‫‪-‬االن زمان خوبیه که سوالهام رو ازت بپرسم؟‬
‫‪-‬مگه همه چیز رو جین برات توضیح نداد؟‬
‫جونگکوک با طعنه پرسید و درجواب ضربهای به بازوش برخورد کرد‪.‬‬
‫‪-‬شوخی کردم‪ ،‬شوخی کردم!‬
‫‪1411‬‬
‫‪-‬جین نتونست جواب اون سوالم رو بده که چطوری خون گیر میارید‪...‬‬
‫چون بعد از اینکه رفتی‪ ،‬اومدم دنبالت و وقتی به پارتی برگشتم‪ ،‬دوباره‬
‫با جین حرف نزدم‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬ما میتونیم خون حیوونها رو بخوریم‪ ،‬اره ولی درمورد‬

‫مفیدبودن و سیرکردن‪ ...‬اصال مثل خون تازۀ انسانها نیست‪.‬‬
‫‪-‬پس این یعنی مستقیم از انسانها میخورید؟‬
‫تهیونگ پرسید و از تصویری که توی ذهنش ظاهر شد‪ ،‬اخم کرد‪.‬‬
‫‪1412‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬ولی نه اونجوری که فکر میکنی‪ .‬متاسفانه‪ ،‬همچنان‬

‫خوناشامهای سرکشی هستن که به انسانهای بیگناه حمله میکنن و‬
‫درحد مرگ ازشون خون میخورن‪ ،‬ولی این ممنوعه‪.‬‬
‫جونگکوک توضیح داد و اسودگی بدن تهیونگ رو فرا گرفت‪.‬‬
‫‪-‬به عنوان رهبر‪ ،‬مادرم این قتلها رو ممنوع اعالم کرد و قانونی درمورد‬
‫این تصویب کرد که ما باید اول رضایت اون انسان رو داشته باشیم و‬
‫اینجوری اهداکنندهها به وجود اومدن‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬پس انسانهایی وجود دارن که درمورد وجود شماها خبر دارن و‬
‫داوطلب میشن که خونشون رو بهتون بدن؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک سری به نشونه مثبت تکون داد و‬

‫دایرههایی روی بازوی تهیونگ کشید‪.‬‬
‫‪1413‬‬
‫‪-‬و شماها هم باید خودتون رو مهار کنید که کسی رو گاز نگیرید؟‬

‫مثال‪ ...‬وقتی داری توی خیابون راه میری و یکی از کنارت رد میشه و‬
‫میتونی بوی خونش رو احساس کنی‪ ...‬یا اهداکننده کافیه؟‬
‫‪-‬خیلی تواالیت دیدی‪ ،‬مگه نه؟‬
‫جونگکوک پرسید و خندید‪.‬‬
‫‪-‬وقتی از کنار یک کافه‪ ،‬رستوران‪ ،‬مغازهای که غذا میفروشه یا حتی‬

‫کسی که درحال غذا خوردنه رد میشی‪ ،‬با اون بو دیوونه نمیشی‪ ،‬مگه‬
‫نه؟ حتی اگه گرسنه باشی‪ ،‬کار بیپروایی انجام نمیدی‪ ،‬درسته؟ خب‪،‬‬
‫برای ماهم اینجوری نیست‪ .‬ما همیشه میل شدید به نوشیدن خون داریم‪،‬‬
‫این حقیقت داره‪ ...‬ولی اینجوری نیست که با گرسنگی کور بشیم و به‬
‫انسانی نزدیک بشیم‪ .‬ما کامال میتونیم خودمون رو کنترل کنیم‪ .‬و اره‪،‬‬
‫خون اهداکننده برای زندهموندن کافیه‪ .‬فقط باید هردو ماه یکبار خون‬
‫بخوریم‪.‬‬
‫‪1414‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬فقط همین؟ فکر میکردم مثل انسانها که باید هرروز غذا‬
‫بخورن‪ ،‬شماها هم هرروز خون میخورید‪.‬‬
‫تهیونگ با تعجب گفت‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪.‬‬
‫‪-‬همین کافیه‪ .‬اینجوری تضمین میکنیم که به انسانها اسیب نمیزنیم‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬قطعا از این نسخه بیشتر از فیکشن خوشم اومد‪.‬‬
‫‪1415‬‬
‫‪-‬اهداکنندهات کیه؟ یکی از بچههای دانشگاهه؟‬
‫‪-‬یادت میاد وقتی فکر کردی که من با یهبین میخوابم؟ همون زنی که‬
‫بهم پیام داده بود هودیام رو توی خونهاش جا گذاشتم؟‬
‫‪-‬متاسفانه خیلی خوب یادمه‪.‬‬
‫تهیونگ با تلخی زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬یهبین اهداکننده منه‪ .‬اون موقع‪ ،‬من نمیتونستم بگم که اون منبع‬
‫غذامه‪ ،‬درسته؟‬
‫جونگکوک عذرخواهی کرد و حاال همه چیز توی ذهن تهیونگ با‬
‫عقل جور درمیاومد‪.‬‬
‫‪1416‬‬
‫خب‪ ،‬به جز شکی که براش پیش اومد‪.‬‬
‫‪-‬یادمه یک کتاب میخوندم که توضیح میداد چطوری‪...‬‬
‫‪-‬چطوری وقتی که یک خوناشام گردن قربانیاش رو میگیره‪ ،‬براش‬

‫لذت بخشه‪ .‬یعنی این اتفاق برای اون زن میافته؟‬
‫‪-‬کم و بیش‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و برای چند ثانیه تردید کرد‪.‬‬
‫‪-‬سم ما یک ماده مخدر داره که میتونه لحظهای از سرخوشی و خلسه‬

‫به وجود بیاره‪ .‬گزارشی هست که میگه انسانها درحین گازگرفتن به‬
‫‪1417‬‬
‫ارگاسم هم میرسن‪ ،‬اره‪ ،‬ولی وقتی که گازگرفتن حین سکس اتفاق‬

‫میافته‪ ،‬لذتبخشتر از حد معموله‪.‬‬
‫‪-‬اوه و تو و یهبین‪ ...‬تا حاال باهم سکس داشتید؟‬
‫تهیونگ با صدای لرزونی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬قبال هم بهت گفتم که هیچ وقت باهاش نخوابیدم‪.‬‬
‫‪-‬عالوه بر این‪ ،‬اون تقریبا ‪ 40‬سالشه‪.‬‬
‫‪-‬خب که چی؟ ممکنه به مامیها عالقه داشته باشی‪.‬‬
‫‪1418‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک جوری خندید که تهیونگ باید با دست‬

‫جلوی دهن پسر موتیره رو میگرفت تا هوسوک و نامجون رو بیدار‬
‫نکنه‪.‬‬
‫‪-‬بعضی وقتها واقعا میتونی احمق باشی‪ ،‬کیم تهیونگ‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و توی گردن تهیونگ خندید تا خندهاش رو خفه‬

‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬من با هیچکدوم از اهداکنندههام سکس نداشتم‪ .‬درواقع‪ ...‬تو اولین‬

‫انسانی هستی که باهاش خوابیدم‪.‬‬
‫‪1419‬‬
‫این بار‪ ،‬تهیونگ ترسید که جونگکوک قلب پسر که کامال ایستاد‪،‬‬

‫احساس کنه‪ .‬کلمات توی ذهن تهیونگ پخش و بارها و بارها تکرار‬
‫شد‪.‬‬
‫تو اولین انسانی هستی که باهاش خوابیدم‪.‬‬
‫تو‪...‬‬
‫اولین انسانی هستی‪...‬‬
‫که باهاش خوابیدم‪...‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬جدی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ .‬حتی نمیدونست چطوری اون کلمات رو زبون اورد‪.‬‬
‫‪1420‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و موجی از ناامنی ناگهان به تهیونگ برخورد‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬احتماال از اسب به االغ رسیدی‪ .‬خوناشامها خدای سکسن‪،‬‬

‫درسته؟ حداقل طبق فیکشنها‪ .‬من درمقایسه با ادمهایی که باهاشون‬
‫خوابیدی‪ ،‬هیچی نیستم‪.‬‬
‫‪-‬فراموشش کن‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با تلخی خندید و سعی کرد روی تخت بچرخه‪ ،‬اما‬
‫دستهای جونگکوک متوقفش کرد‪.‬‬
‫‪1421‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬بهم گوش کن‪.‬‬
‫‪-‬من یکبار هم چنین فکری نکردم‪ .‬نمیتونم دروغ بگم‪ .‬اره فرق‬
‫میکنه‪ .‬سکس با تو کامال با کاری که با بقیه خوناشامها انجام دادم‪،‬‬
‫فرق میکنه‪ .‬سکس با اونها سریعتر‪ ،‬خشنتر و بیشتر به سمت لذت و‬
‫رضایت شخصیه‪ .‬با تو ارومتر‪ ،‬نرمتر و شیرینتره و من متوجه شدم که‬
‫با لذتدادن به تو‪ ،‬خودم بیشتر لذت میبرم‪ .‬ممکنه متفاوت باشه‪ ،‬ولی‬
‫یک تفاوت خوبه‪ .‬درواقع‪ ،‬اگه کارت توی تخت خوب نبود‪ ،‬من‬
‫هیچوقت برنمیگشتم که دوباره تکرارش کنم‪ .‬تو میدونی چطوری از‬
‫دهنت هم استفاده کنی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با تمسخر خندید‪ ،‬اما لبخند خجالت‬

‫زدهای روی لبهاش نقش بست‪.‬‬
‫‪1422‬‬
‫‪-‬من واقعا جدیام‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬اصال نباید دلیلی داشته باشی که‬
‫احساس ناامنی کنی‪ ،‬اتفاقا درمورد تنها چیزی که نباید احساس ناامنی‬
‫کنی‪ ،‬سکسه‪.‬‬
‫جونگکوک بهش تضمین داد‪.‬‬
‫‪-‬حتی زمانهایی بوده که با خودم فکر کردم تو هم خوناشامی‪ ،‬چون‬

‫لعنت بهش‪ .‬واقعا سیری ناپذیری و هیچوقت خسته نمیشی‪ .‬حتی گاهی‬
‫اوقات شک میکنم که میتونم پا به پات ادامه بدم یا نه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ اروم خندید‪ .‬کامال از شکها و‬

‫ناامنیهاش ازاد شده بود‪ .‬به بدن جونگکوک نزدیک شد و باسنش رو‬
‫فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬چطوری میتونم جلوت مقاومت کنم؟‬
‫‪1423‬‬
‫‪-‬احیانا سوال دیگهای داری‪ ،‬خدای سکس؟‬
‫جونگکوک با شیطنت پرسید و با گازگرفتن لپ تهیونگ‪ ،‬پسر‬

‫مونقرهای رو خندوند‪.‬‬
‫تهیونگ از وقتهایی که جونگکوک اینقدر خوش اخالق و بازیگوش‬

‫بود‪ ،‬خوشش میاومد‪ .‬باعث میشد قلبش منفجر بشه‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬اره دارم‪ .‬کی قرار بود بهم بگی که فقط جز ومپدارشیان نیستی‪،‬‬
‫بلکه درواقع پرنس خوناشامی؟ و چطوری میگید؟ اینکه خون‬
‫خاصی‪...‬؟‬
‫تهیونگ پرسید و اولش جونگکوک با جدیت تمام به تهیونگ نگاه‬

‫کرد‪ ،‬تا اینکه تخت بیوقفه با خندهاش لرزید‪.‬‬
‫‪1424‬‬
‫‪-‬ومپادارشیان؟ وات د فاک؟ و خون خاص؟‬
‫جونگکوک بین خندههاش پرسید و تهیونگ باید دوباره جلوی دهن‬

‫خوناشام رو میگرفت تا کل خوابگاه رو بیدار نکنه‪.‬‬
‫‪-‬ادامه بده‪ .‬مسخرهام کن‪.‬‬
‫تهیونگ با عصبانیت گفت‪.‬‬
‫‪-‬من به نظرت خاصم‪ ،‬تهیونگ؟‬
‫جونگکوک پرسید و لبهاش رو بهم فشار داد تا جلوی خندهاش رو‬

‫تهیونگ چشمهاش رو چرخوند و خرخری کرد‪.‬‬
‫‪1425‬‬
‫‪-‬حاال انگار خودت هیچوقت توی زندگیت اشتباه نکردی‪.‬‬
‫‪-‬من قبال اشتباه کردم‪ ،‬ولی اینکه یکی رو خون خاص صدا کنی؟‬
‫جونگکوک دوباره خندید و تهیونگ تسلیم شد و از روی تخت بلند‬

‫شد تا از شرمندگیاش فرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬ولم کن‪ .‬میخوام توی دستشویی قایم بشم و هیچوقت بیرون نیام‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سعی کرد از دستهای جونگکوک که دور کمرش‬

‫بود‪ ،‬خالص بشه‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬همینجا بمون‪ .‬میخوام توی صورتت بخندم‪.‬‬
‫‪-‬عوضی‪ .‬ولم کن‪.‬‬
‫‪1426‬‬
‫تهیونگ ناله کرد و سعی کرد جونگکوک رو از روی تخت هل بده‪،‬‬

‫اما اون عوضی حتی از جاش تکون نخورد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ ،‬ببخشید‪ .‬لطفا برگرد‪.‬‬
‫جونگکوک ازش درخواست کرد‪ ،‬لبخند بزرگی زد و تهیونگ یک‬

‫لحظه با خودش فکر کرد که اگه پسر دیگه اون لبخند زیبا و خیره‬
‫کنندهاش رو نشون میداد‪ ،‬اهمیتی نمیداد که مسخرهاش کنه‪.‬‬
‫تهیونگ چشمهاش رو بست‪ ،‬اما تسلیم شد و دوباره توی اغوش‬

‫جونگکوک دراز کشید‪.‬‬
‫‪-‬فقط برای روشن شدن موضوع میگم‪ ،‬ازت متنفرم‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪.‬‬
‫‪1427‬‬
‫‪-‬محض رضای خدا‪ ،‬من یه خون خالصم‪ ،‬نه خون خاص‪ .‬و پرنس‬
‫نیستم‪ .‬من جز خانوادهایم که بهش میگن خانواده سلطنتی‪ ،‬اما چیزی به‬
‫اسم پادشاه‪ ،‬ملکه و پرنس وجود نداره‪.‬‬
‫‪-‬چه حوصله سربر‪ .‬اگه پرنس بودی‪ ،‬خیلی سکسی میشد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخند شیطنتامیزی زد و دستش رو از پایین هودی‬

‫جونگکوک‪ ،‬یا بهتره بگیم هودی خودش‪ ،‬رد کرد‪.‬‬
‫‪-‬اینکه بتونم به همه بگم که دوست پ‪-‬‬
‫تهیونگ یکدفعه مکث کرد‪.‬‬
‫‪1428‬‬
‫دوست پسرم‪.‬‬
‫این چیزی بود که میخواستی بگی‪ ،‬کیم تهیونگ‪.‬‬
‫ولی جونگکوک دوست پسرت نیست‪.‬‬
‫خیلی ازش فاصله داره‪.‬‬
‫اجازه نده امیدت باعث بشه چیزهایی رو ببینی که وجود ندارن‪.‬‬
‫‪-‬دوست‪...‬؟‬
‫جونگکوک مصرانه پرسید‪.‬‬
‫‪1429‬‬
‫‪-‬هیچی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سرش رو به نشونه انکار تکون داد و با درموندگی فکر‬

‫کرد چطوری بحث رو عوض کنه‪.‬‬
‫‪-‬در این صورت‪ ،‬عضو خانواده سلطنتی بودن‪ ،‬اونطوری که تو گفتی‬

‫"یه جورایی مهم" نیست‪ .‬اگه از من بپرسی‪ ،‬خیلی هم مهمه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و علیرغم اینکه جونگکوک برای چند ثانیه با حالت‬

‫مشکوکی بهش نگاه کرد‪ ،‬وقتی پسر اصرار نکرد‪ ،‬نفس راحتی کشید‪.‬‬
‫‪-‬من افتخار میکنم که جز خانواده سلطنتیام و قدرتها و تواناییهایی‬

‫که برام میاره‪ ،‬دوست دارم‪ ...‬ولی برام چیز مهمی نیست‪ .‬نسبت به بقیه‬
‫احساس برتری پیدا نمیکنم‪.‬‬
‫‪1430‬‬
‫جونگکوک توضیح داد و وقتی یک دفعه به چیزی فکر کرد‪،‬‬

‫حرفزدن رو متوقف کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی یک دقیقه صبر کن‪ .‬چطوری درمورد این موضوع فهمیدی؟‬
‫اوپس‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬فکر کنم باید بخوابیم‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬حرف بزن‪ .‬کار جین بود؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ از شکست اهی کشید‪ .‬از اینکه‬

‫جونگکوک تسلیم نمیشد‪ ،‬به خوبی خبر داشت‪.‬‬
‫‪1431‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جیمین گفت‪ .‬ولی از دستش ناراحت نشو! اون حرفش رو تموم‬
‫کرد و یکدفعه توی بحث پیش اومد‪.‬‬
‫‪-‬توی بحث پیش اومد؟ زندگی من از ناکجاداباد اومد وسط بحث‬

‫شما؟‬
‫‪-‬اینجوری نیست‪.‬‬
‫‪-‬جیمین بهم گفت که ازش عذرخواهی کردی و درمورد اینکه چه‬

‫احساسی داشتی‪ ،‬باهاش حرف زدی که اتفاقا‪ ،‬باعث شد که بهت‬
‫افتخار کنم‪.‬‬
‫‪1432‬‬
‫تهیونگ گفت و با مالیمت چتریهایی که روی پیشونی جونگکوک‬

‫افتاده بود‪ ،‬کنار زد‪.‬‬
‫‪-‬همیشه این رو میگی‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ اینکه بهت افتخار میکنم؟‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک با ترس جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬چون همیشه بهت افتخار میکنم‪ .‬خوشحالم که مشکلت رو با جیمین‬

‫حل کردی‪.‬‬
‫‪1433‬‬
‫تهیونگ گفت و به بدن جونگکوک نزدیکتر شد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪.‬‬
‫تهیونگ لبخند خجالتی جونگکوک رو روی صورتش احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی فکر نکن یادم رفته‪ .‬سعی نکن بحث رو عوض کنی‪ ،‬کیم‪.‬‬
‫تهیونگ خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬اقای سرسخت‪ .‬ما داشتیم درمورد این حرف میزدیم که‬
‫یکی از دالیلی که یک خوناشام درمورد موجود فراطبیعی بودن به‬
‫یک انسان میگه اینه که به اون انسان عالقه داره‪ ...‬یعنی عاشقانه‪.‬‬
‫‪1434‬‬
‫تهیونگ توضیح داد‪.‬‬
‫خودت میدونی این دلیلی نبود که جونگکوک بهت گفت‪.‬‬
‫این رو میدونی‪ .‬این رو میدونی‪ .‬این رو میدونی‪ .‬این رو میدونی‪.‬‬
‫جونگکوکی که توی اغوشش منقبض شد‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ...‬این حقیقت داره‪.‬‬
‫‪-‬دلیل خاصی داره؟‪ ...‬یا فقط بخاطر اینه که خوناشام نمیخواد چیزی‬
‫از کسی که بهش عالقه داره‪ ،‬پنهان کنه؟‬
‫‪1435‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬پنهاننکردن اینکه خوناشام واقعا چیه‪ ،‬دلیل قویایه‪ ،‬شاید‬

‫حتی اصلیترین دلیل‪...‬‬
‫‪-‬ولی‪ ...‬ولی وقتی یک خوناشام باور داشته باشه که اون عشق واقعیه‪،‬‬
‫اجازه داره که اون انسان رو تبدیل کنه‪ .‬منظورم اینه‪ ،‬وقتی هردوشون‬
‫باور داشته باشن‪ .‬البته اگه اون انسان بخواد که به خوناشام تبدیل بشه‪.‬‬
‫میدونی‪ ...‬برای اینکه تا ابد باهم باشن و این چرت و پرتها‪.‬‬
‫تا ابد؟‬
‫تا ابد‪ .‬البته‪.‬‬
‫‪1436‬‬
‫البته که جونگکوک جاودانه بود‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ...‬واو‪ ...‬درسته‪...‬‬
‫تهیونگ نمیدونست چی بگه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دوباره گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫‪-‬جیمین چیزی دیگهای گفت؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ هیچوقت اینقدر از عوضکردن بحث‬

‫توسط جونگکوک خوشحال نبود چون ترجیح میداد افکاری که‬
‫ذهنش رو ازار میداد‪ ،‬نادیده بگیره‪.‬‬
‫‪1437‬‬
‫‪-‬جیمین این هم بهم گفت که میتونستی کاری کنی چیزی که دیدم‪،‬‬

‫فراموش کنم‪ ...‬از طریق تلپاتی؟ پس اینجوری الزم نبود که بهم بگی‬
‫که خوناشامی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میتونستم اون کار رو انجام بدم‪.‬‬
‫‪-‬پس چرا انجامش ندادی؟‬
‫‪-‬از اینکه انجامش بدم‪ ،‬خوشم نمیاد‪.‬‬
‫‪1438‬‬
‫‪-‬من دوست ندارم افکار بقیه رو بخونم و مجبورشون کنم کاری که‬
‫میخوام‪ ،‬انجام بدن‪ .‬من‪ ...‬من نمیخوام کسی ازم اینجوری استفاده‬
‫کنه‪ ،‬میدونی؟ اعتراف میکنم که قبال چند بار انجامش دادم‪ ...‬ولی‬
‫فقط همون چندبار و توی موقعیتهای ضروری بود‪ .‬پس هیچوقت‬
‫نمیتونم چنین کاری با تو انجام بدم‪.‬‬
‫‪-‬این یعنی هیچوقت افکارم رو نخوندی؟ یا بدون اطالع و رضایت‬

‫خودم‪ ،‬هیچوقت بهم دستور ندادی کاری انجام بدم؟‬
‫تهیونگ با احتیاط پرسید‪ .‬تقریبا از جواب مطمئن بود‪ ،‬اما با این حال‪،‬‬
‫میترسید که اشتباه کنه‪.‬‬
‫جونگکوک اروم خودش رو عقب کشید تا بتونه بهتر به تهیونگ نگاه‬

‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬قسم میخورم که هیچوقت این کار رو باهات نکردم‪ ،‬ته‪.‬‬

‫‪1439‬‬
‫جونگکوک جواب داد و ارامش توی رگهای تهیونگ جاری شد‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که سر تکون میداد‪ ،‬جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬باورت میکنم‪ .‬بهت اعتماد دارم‪.‬‬
‫نیازی نبود از جونگکوک بخواد که هیچوقت بدون اجازهاش اون کار‬

‫رو انجام نده چون میدونست پسر مقابلش جرات نمیکرد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬نمیتونست انکار کنه که حس کنجکاوی نداشت‪.‬‬
‫‪-‬میتونی االن روی من انجامش بدی؟ خودم متوجه میشم که داری‬

‫انجامش میدی؟ یا مثل فراموشی خاطره میمونه؟ مثل زمانی که مستم‪.‬‬
‫‪-‬‬
‫میخوای همین االن ذهنت رو بخونم؟‬
‫‪1440‬‬
‫جونگکوک با تعجب پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪-‬یا از توی ذهنم باهام حرف بزن‪ .‬یا بهم بگو یه کاری انجام بدم‪ .‬خیلی‬
‫جدی نیست! نمیدونم‪ ،‬فقط درمورد اون حس کنجکاوم‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬فقط تو میتونی درمورد همچین چیزی کنجکاو باشی‪ .‬واقعا مطمئنی؟‬

‫مشکلی نداری؟‬
‫‪-‬نه‪ ،‬خودم ازت میخوام و دارم بهت اجازم میدم‪ .‬لطفا انجامش بده‪.‬‬
‫‪1441‬‬
‫تهیونگ با هیجان جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ .‬همچنان مردد به نظر میرسید‪.‬‬
‫‪-‬ممکنه یه جورایی پشت سرت فشاری احساس کنی‪ .‬معموال همه‬

‫انسانها اهمیتی به این نمیدن و درد خفیفی حس میکنن چون فکر‬
‫میکنن که فقط سردرده‪ ،‬ولی در واقعیت‪ ،‬یک خوناشام قراره وارد‬
‫سرشون بشه‪ .‬اگه متقاعد بشی اون دردی که به سرت هجوم اورده‪،‬‬
‫نمیخوای‪ ،‬میتونی جلوش رو بگیری‪ .‬اسون نیست‪ ،‬مخصوصا وقتی‬
‫که اون خوناشام توی تلپاتی تجربه داشته باشه‪ ،‬ولی همچنان ممکنه‪.‬‬
‫‪1442‬‬
‫‪-‬البته االن باید بهم اجازه بدی که وارد سرت بشم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬فهمیدم‪ .‬امادهام‪.‬‬
‫چشمهای شدید جونگکوک به چشمهاش خیره شد و این امکان رو به‬

‫تهیونگ داد حد فاصل خطوط تیره عنبیهاش رو تشخیص بده‪ ،‬اما با این‬
‫حال‪ ،‬شدت و تالطم منتقل شده رو احساس کرد‪.‬‬
‫همونطوری که جونگکوک توضیح داده بود‪ ،‬تهیونگ فشار خفیفی رو‬

‫پشت سرش احساس کرد‪ ،‬درست مثل سردرد بود‪ .‬چشمهاش رو بست‬
‫و درحالی که به چیزی فکر میکرد که جونگکوک بتونه بخونه‪ ،‬با‬
‫خودش فکر کرد که با اغوش باز ازش استقبال کنه‪.‬‬
‫‪1443‬‬
‫حتی یک ثانیه نگذشته بود که صدای غرغرهای جونگکوک توی اتاق‬

‫شنیده شد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی بامزهای‪ ،‬کیم تهیونگ‪.‬‬
‫‪-‬جئون جونگکوک بزرگترین احمقه ولی عضالت شکم خوبی داره‪.‬‬

‫واقعا؟‬
‫تهیونگ خندید‪.‬‬
‫‪-‬به هرحال‪ ،‬واقعا کار کرد‪ .‬البته الزم نیست افکارم رو بخونی که بدونی‬
‫این حقیقت داره‪.‬‬
‫‪1444‬‬
‫جونگکوک نگاهی بهش انداخت و همون لحظه تهیونگ بدون اینکه‬

‫متوجه بشه دستش رو بلند کرد و روی پیشونی خودش کوبید‪.‬‬
‫‪-‬هی! اون چی بود؟‬
‫تهیونگ با عصبانیت پرسید و سرش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬خودت ازم خواستی ذهنت رو کنترل کنم! فقط تعریفت رو جبران‬

‫کردم‪.‬‬
‫جونگکوک با شیطنت گفت‪.‬‬
‫‪-‬ای احمق‪.‬‬
‫‪1445‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و قبل از اینکه متوجه بشه‪ ،‬لبهاش جلو رفت و‬
‫روی لبهای جونگکوک قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬نرم بود‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫جونگکوک لبخند پیروزمندانهای زد و باعث شد تهیونگ دوباره‬

‫ببوستش‪.‬‬
‫‪-‬میدونی که الزم نیست به ذهنم دستور بدی که ببوسمت‪ ،‬مگه نه؟‬
‫تهیونگ پرسید و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬هیچوقت نمیفهمی‪.‬‬
‫‪1446‬‬
‫‪-‬االن میخوام از ذهنت بیرون بیام‪ ،‬خب؟ فشاری که احساس میکنی‬

‫هم ناپدید میشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ سری به نشونه مثبت تکون داد‪ .‬احساس‬

‫میکرد که سرش سبکتر شد و هیچ دردی نداشت‪.‬‬
‫‪-‬این خیلی باحال بود‪.‬‬
‫‪-‬تو میگی فقط زمانی از این قدرت استفاده میکنی که واقعا ضروری‬
‫باشه‪ ...‬مثال چه جور موقعیتی؟‬
‫‪-‬اخرین باری که ازش استفاده کردم‪ ،‬زمانی بود که اون مرد‬

‫نفرتانگیز سعی کرد توی کالب لمست کنه‪ .‬شب تولد هوسوک‪.‬‬
‫‪1447‬‬
‫جونگکوک زیرلب زمزمه کرد و فکش رو قفل کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪...‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ .‬هنوزهم وقتی به دستهای اون مرد روی بدنش‬
‫فکر میکرد‪ ،‬میلرزید‪.‬‬
‫‪-‬باهاش چیکار کردی؟‬
‫جونگکوک که احتماال لرزش تهیونگ رو توی اغوشش احساس کرد‪،‬‬

‫پتو رو باال کشید تا بدنش رو بپوشونه و دربرابر سرما ازش محافظت‬
‫کنه‪ .‬قلب تهیونگ مثل بادکنک پر شد‪.‬‬
‫‪-‬بهش گفتم که دیگه انگشت فاکیش بهت نخوره‪ .‬همچنین این هم‬
‫بهش گفتم که بدون رضایت‪ ،‬هیچکس رو لمس نکنه‪ .‬فقط توی‬
‫‪1448‬‬
‫اینجور مواقع دوست دارم از این قدرت استفاده کنم‪ .‬حداقل احساس‬
‫میکنم که کار مفیدی انجام میدم و امنیت بقیه رو تضمین میکنم‪.‬‬
‫و قلب تهیونگ بیشتر و بیشتر مثل بادکنک پر شد و بعد ترکید‪.‬‬

‫نمیتونست دربرابر گرما و احساساتی که درونش بود‪ ،‬مقاومت کنه‪.‬‬
‫‪-‬این‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و گلوش رو صاف کرد‪ .‬از کار جونگکوک تحت تاثیر‬
‫قرار گرفته بود‪ ،‬نه فقط از اون‪ ،‬بلکه نسبت به همه ادمهایی که ممکن‬
‫بود از دست اون متجاوز رنج ببرن‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬جونگکوک‪ .‬واقعا ممنونم که اون شب بهم کمک کردی‪.‬‬
‫‪1449‬‬
‫‪-‬نمیتونستم اجازه بدم اون حرومزاده بهت اسیب بزنه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و ناخوداگاه گونه تهیونگ رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪-‬شاید‪ ...‬شاید این هم بهش گفتم که فراموشم کنه‪ .‬نمیتونستم ریسک‬

‫کنم که به پلیس بگه تقریبا پتج متر پرتش کردم‪.‬‬
‫‪-‬میدونستم!‬
‫‪-‬اون لحظه ترسیده بودم‪ ،‬ولی میدونستم که عادی نیست‪ .‬اون اشغال‬
‫عمالً پرواز کرد‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪1450‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونم‪ .‬یکم هیجان زده شدم و اجازه دادم که عصبانیت بهم‬
‫غلبه کنه‪.‬‬
‫‪-‬خب االن میتونم ببینم که حقش بود‪.‬‬
‫‪-‬واقعا لیاقتش همین بود‪ ،‬حرومزاده‪.‬‬
‫جونگکوک زیرلب گفت‪.‬‬
‫‪-‬ولی االن مشکلی نیست‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و احساس کرد که خواب بهش غلبه کرد‪ ،‬پس سرش‬
‫رو توی گردن جونگکوک فرو کرد و دمی از رایحه ترکیب شده کاج‬
‫‪1451‬‬
‫و مرکباتش با رایحه خودش از هودیای که جونگکوک پوشیده بود‪،‬‬

‫‪-‬پرنسم به موقع اومد تا نجاتم بده‪.‬‬
‫تهیونگ میخواست با این واقعیت که جونگکوک جز خانواده سلطنتی‬

‫خوناشامها بود‪ ،‬شوخی کنه‪ ،‬اما واقعیت اینه که نمیتونست حقیقت‬
‫کوچیکی که توی حرفهاش بود‪ ،‬پنهان کنه‪.‬‬
‫‪-‬پرنست؟‬
‫جونگکوک با تمسخر پرسید و نوک انگشتهاش رو روی ستون‬

‫فقرات تهیونگ باال و پایین کشید‪.‬‬
‫‪1452‬‬
‫‪-‬من هرچیزی هستم‪ ،‬جز پرنس تهیونگ‪ .‬من باید یک هیوال باشم‪.‬‬
‫‪-‬جرات نکن این رو بگی‪.‬‬
‫تهیونگ با لبهای اویزون گفت و دستهاش رو دور کمر‬

‫جونگکوک محکم کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو هرچیزی هستی‪ ،‬جز هیوال‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬هیوال باشم یا نباشم‪ ،‬به هیچکس اجازه نمیدم که بهت اسیب بزنه‪.‬‬
‫هیچوقت‪.‬‬
‫‪1453‬‬
‫تهیونگ احساس کرد که خواب به پلکهاش هجوم اورد و با کلمات‬

‫صادقی که سینهاش رو دراغوش گرفت‪ ،‬به خواب رفت‪.‬‬
‫‪1454‬‬
‫‪CH 25‬‬
‫‪-‬خدا رو شکر که هفته دیگه تعطیالت بهاره‪ .‬دیگه طاقت ندارم که‬
‫اینقدر زود از خواب بیدار بشم‪.‬‬
‫نامجون بین قاشقهای پر کورن فلکس شکالتیاش زمزمه کرد‪.‬‬
‫تهیونگ کاسه گالبی تانگ و بشقاب کوچیکی از کونگجابان رو روی‬

‫میز غذاخوری کوچیکشون گذاشت و به هوسوک و نامجونی که‬
‫صبحونه میخوردن‪ ،‬ملحق شد‪.‬‬
‫‪-‬منم‪.‬‬
‫هوسوک گفت و با چشمهای بسته به نون تستش که اواکادو و تخم‬

‫مرغ روش داشت‪ ،‬گازی زد‪.‬‬
‫‪1455‬‬
‫‪-‬واقعا نمیدونم اینکه بیشتر از پنج ساعت توی روز بخوابم‪ ،‬چه حسی‬
‫داره‪.‬‬
‫‪-‬به زندگی دانشجویی خوش اومدید‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و پشت هردو پسر رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪-‬این بیانصافیه‪ .‬تو همیشه مثل کاهو تازهای‪ ،‬ته‪.‬‬
‫نامجون با حسادت گفت و تهیونگ شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫این حقیقت داشت‪ .‬تهیونگ همیشه ادم پرانرژیای بود و برای‬

‫بیدارشدن هیچ مشکلی نداشت‪ .‬خیلی هم منظم بود و همیشه درسها و‬
‫تکالیفش رو توی طول روز تموم میکرد‪ ،‬به طوری که هرروز تقریبا‬
‫هفت ساعت میخوابید‪.‬‬
‫‪-‬میدونی راز تهیونگ چیه؟‬

‫‪1456‬‬
‫هوسوک از نامجون پرسید‪.‬‬
‫‪-‬سکس‪ .‬یک عالمه سکس‪ .‬از اونجایی که تهیونگ دیک جونگکوک‬

‫رو ول نمیکنه که دنبال فرد دیگهای باشه‪.‬‬
‫هوسوک گفت و تهیونگ با تمسخر خندید و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬تو دوست پسر داری‪ ،‬هوبی‪ .‬اینجوری نیست که مدام سکس نداشته‬
‫باشی‪ .‬درواقع‪ ،‬بخاطر نالههات میدونیم که داری‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و وقتی ناله کرد و به طور هیستریک نالههای پسر دیگه‬
‫رو تقلید کرد‪ ،‬هوسوک دستمالش رو به سمت صورتش پرت کرد‪.‬‬
‫‪-‬قراره توی دانشگاه بمونی؟‬
‫نامجون پرسید‪.‬‬
‫‪1457‬‬
‫‪-‬من قراره یک هفته خونه خانوادهام بمونم‪ .‬دلم براشون تنگ شده‪.‬‬
‫‪-‬من قراره چند روزی با شیوو توی خونه مادربزرگش توی جزیره‬
‫ججو بمونم‪ .‬واقعا منتظرشم!‬
‫هوسوک با هیجان گفت‪.‬‬
‫‪-‬ججو؟ واو‪ ،‬چقدر خوش شانسی‪ ،‬هوبی‪.‬‬
‫‪-‬من اخر هفته رو میرم دگو‪ .‬فکر کنم برای اینکه با پدر و مادرم و‬
‫خواهر و برادرم باشم‪ ،‬کافی باشه‪ .‬بخاطر کاراموزیم زیاد نمیتونم‬
‫اونجا بمونم‪.‬‬
‫‪1458‬‬
‫هوسوک با لبهای اویزون گفت و شونه تهیونگ رو ماساژ داد‪.‬‬
‫‪-‬توی اون روزها دلت برای جونگکوک تنگ نمیشه؟ اون هم قراره‬
‫تعطیالت رو با خانوادهاش بگذرونه؟‬
‫نامجون پرسید و کاسه رو به سمتش دهنش برد تا شیری که از کورن‬

‫فلکسش مونده بود‪ ،‬بخوره‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از جوییدن گالبی تانگ جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬فکر کنم قراره بره بوسان‪ ،‬ولی چرا باید دلم براش تنگ بشه؟ فقط‬
‫اخرهفتهست‪.‬‬
‫‪1459‬‬
‫معلومه که دلت براش تنگ میشه‪ ،‬کی رو میخوای گول بزنی‪،‬‬

‫تهیونگ؟‬
‫‪-‬خب‪ ،‬معموال دوست پسرها حتی برای یه اخرهفته هم نمیتونن از هم‬

‫دور بمونن‪.‬‬
‫نامجون گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬چند بار باید بهتون بگم که من و جونگکوک قرار نمیذاریم؟‬
‫‪-‬ببخشید‪ ،‬ولی جوری به نظر میرسه که انگار قرار میذارید‪ .‬عمالً مثل‬
‫دوست پسرها باهم رفتار میکنید‪ .‬واقعا نمیفهمم چرا همه چیز رو‬
‫رسمی نمیکنید‪.‬‬
‫‪1460‬‬
‫این بار هوسوک جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی برای رسمیکردن وجود نداره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و به جای طعم تلخی که با‬

‫گفتن اون کلمات احساس میکرد‪ ،‬روی جوییدن طعم شیرین لوبیا سیاه‬
‫تمرکز کرد‪.‬‬
‫‪-‬فقط سکس بین ماست‪ .‬این رو میدونم‪.‬‬
‫‪-‬ولی مشخصه این چیزی نیست که میخوای‪.‬‬
‫هوسوک گفت و با ترحم بهش نگاه کرد‪ .‬تهیونگ از این متنفر بود‪.‬‬
‫ازش متنفر بود چون حق با هوسوک بود‪ .‬همیشه حق با اون بود‪.‬‬
‫‪1461‬‬
‫‪-‬اهمیتی نداره‪ .‬ما حتی سرقرار نرفتیم‪.‬‬
‫‪-‬باور کن که فقط سکسه‪ .‬یه جورایی مثل دوستی با منفعت‪.‬‬
‫نامجون با تمسخر خندید و هوسوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬متاسفم‪ ،‬ولی شماها هرچیزی هستید جز دوست با منفعت‪.‬‬
‫‪1462‬‬
‫‪-‬حاال هرچی‪ .‬برای کالس شیمی دیرم شده‪.‬‬
‫تهیونگ با لحن خشکی گفت و به سرعت بلند شد تا از نگاه بهترین‬

‫دوستهاش فرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬فرار کن‪.‬‬
‫هوسوک با شیطنت گفت‪.‬‬
‫‪-‬بعدا میبینمتون‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از گذاشتن ظرفهای کثیف صبحونه توی سینک‪ ،‬زمزمه‬

‫کرد و از نامجونی که داوطلب شد اونها رو بشوره‪ ،‬تشکر کرد‪.‬‬
‫‪1463‬‬
‫تهیونگ جلوی در کفشهاش رو پوشید و کیفش که از قبل اماده‬

‫کرده بود و از رختاویز کنار در ورودی اویزونش کرده بود‪ ،‬برداشت‪.‬‬
‫تهیونگ میدونست کاری که االن میخواست انجام بده‪ ،‬ژستی نبود‬

‫که یک دوست با منفعت انجام میداد‪ ،‬اما با این حال‪ ،‬در خوابگاه‬
‫جونگکوک و یونگی رو زد و امیدوار بود که پسر موتیره همچنان‬
‫اونجا باشه تا باهم به کالس شیمی برن‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬این یونگی بود که در رو باز کرد‪ .‬فقط لباس زیرش تنش‬
‫بود و صورتش خوابالود بود‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪ ،‬صبح بخیر یونگی‪ .‬ببخشید که بیدارت کردم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و حالت شرمندهای به خودش گرفت‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک اینجاست؟‬
‫‪1464‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ .‬یونگی اخمی کرد و ناخوداگاه شکمش رو خاروند‪.‬‬
‫‪-‬راستش نمیدونم‪ ،‬ولی یک دقیقه بهم وقت بده که برم اتاقش رو‬
‫چک کنم‪.‬‬
‫‪-‬نیازی نیست‪ ،‬بیبی‪.‬‬
‫تهیونگ احساس کرد که فکش روی زمین افتاد‪.‬‬
‫کسی که جوابش رو داد‪ ،‬جیمین بود که فقط یک تیشرت پوشیده بود‬

‫و تهیونگ به سرعت تشخیص داد که اون برای یونگی بود‪.‬‬
‫واو‪.‬‬
‫‪1465‬‬
‫تهیونگ قطعا منتظر این نبود‪ .‬اینکه بگیم غافلگیر شده بود که همه چیز‬
‫بین دو پسر مقابلش از تولد یونگی خیلی پیش رفته بود‪ ،‬کامال قابل‬
‫درک بود‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک چند دقیقه پیش رفت‪ .‬صدای بسته شدن در رو شنیدم‪.‬‬
‫جیمین توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد و به زور لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪ ،‬خب ممنون‪ .‬پس میرم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با انگشت شست به سالن خوابگاه اشاره کرد‪ ،‬چرخید و‬
‫اروم به سمت خروجی ساختمون رفت‪.‬‬
‫‪1466‬‬
‫چیز بزرگی نیست‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫اینجوری نیست که اونقدری بهم نزدیک باشید که باهم سرکالس برید‪.‬‬
‫چه انتظاری داشتی؟ اینکه بخاطر مکالمه صمیمی دو شب پیش‪ ،‬با‬

‫جونگکوک دست تو دست وارد کالس بشی و به همه نشون بدی که‬
‫ازش خوشت میاد؟‬
‫مسخره‪.‬‬
‫توهمی نباش‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫حتی افتاب صبح بهاری که توی محوطه دانشگاه به استقبال روز‬

‫میرفت هم باعث نشد که اخم تهیونگ ناپدید بشه‪ .‬درک نمیکرد که‬
‫‪1467‬‬
‫چرا از اون وضعیت ناراحت بود‪ ،‬درحالی که خودش به دوستهاش‬

‫گفت که اون و جونگکوک دوست پسر نبودن و فقط باهم‬
‫میخوابیدن‪ .‬دوستهای با منفعت باهم سرکالس نمیرفتن و اینجوری‬
‫نبود که همیشه جدا جدا سرکالس شیمی نرن‪.‬‬
‫تهیونگ درحال حاضر به اندازه کافی بخاطر اینکه احمقانه فکر میکرد‬
‫که جونگکوک میخواست باهاش سرکالس مشترکشون بره‪ ،‬احساس‬
‫تلخی میکرد‪ ،‬اما وقتی به سالنی رسید که کالس شیمی برگزار میشد‪،‬‬
‫اسید معدهاش با شدت درونش جوشید و باعث شد بدنش اتش بگیره‪.‬‬
‫توی ردیف اخر‪ ،‬مثل همیشه‪ ،‬تهیونگ جونگکوکی رو دید که سرجای‬

‫همیشگیاش نشسته بود‪.‬‬
‫اما چیزی که عادی نبود اینه که پسر موتیره تنها نبود‪.‬‬
‫‪1468‬‬
‫دختری با موهای بلوند با صورت کوچیک و درعین حال زیبا و ظریف‬

‫و بلوزی که سینهاش رو بیش از حد نشون میداد‪ ،‬کنار جونگکوک‬
‫نشسته بود و خیلی نزدیک بود‪.‬‬
‫اگرچه جونگکوک مثل اون دختر لبخند نمیزد‪ ،‬اما باهاش صحبت‬
‫میکرد و به میز تکیه داده بود تا کارشون رو انجام بدن‪.‬‬
‫تهیونگ اهمیتی نمیداد‪ .‬نمیتونست اهمیت بده‪.‬‬
‫تهیونگ واقعا اهمیتی نمیداد‪ ،‬به همین دلیل روی صندلی متفاوتی‬
‫نشست و میز نزدیک در رو انتخاب کرد که اگر یک وقت اسید‬
‫معدهاش درونش جوشید و مجبورش کرد کالس رو ترک کنه‪ ،‬به‬
‫سرعت به سمت سرویس بهداشتی بره‪ .‬میخواست باور کنه که این‬
‫اتفاق نمیافتاد‪ ،‬چون قطعا به جونگکوک و اون دختر رندوم اهمیتی‬
‫نمیداد‪.‬‬
‫‪1469‬‬
‫تهیونگ میتونست قسم بخوره که وقتی استاد به موضوع درس اون‬

‫روز یعنی سینتیک شیمیایی اشاره کرد‪ ،‬سعی کرد تمرکز کنه‪ ،‬اما‬
‫گردنش کلهشق بود و اصرار میکرد که به عقب نگاه کنه‪.‬‬
‫اخم مختصری بین ابروهای جونگکوک بود و نگاهش بین استاد شیمی‬
‫و ردیفهای جلوی کالس میچرخید‪ .‬دختر کنارش ساکت بود‪ ،‬اما‬
‫توجهاش بیشتر روی جونگکوک بود‪ ،‬تا توضیحات اقای لی‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر خندید‪ ،‬دوباره چرخید و گوشه دفترش اسکلت‬

‫تهدیدامیزی (که البته بخاطر عدم مهارتش‪ ،‬اصال تهدیدامیز نبود)‬
‫تا اینکه لرزش گوشیاش که روی میز بود‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫هی‪.‬‬
‫همه چیز خوبه؟ نمیای سرکالس؟‬

‫‪1470‬‬
‫یا دیر کردی؟‬
‫تهیونگ میخواست گوشیاش رو به دیوار بکوبه‪.‬‬
‫اونقدری حواسش با اون دختره بلوند و سینه گنده پرت شده که حتی‬
‫متوجه من نشده‪.‬‬
‫تهیونگ با نفرت کامل و با انگشتهای سریع و عصبانیاش به پیامش‬

‫تهیونگ‬
‫من سرکالسم‪.‬‬
‫تهیونگ سعی کرد‪ ،‬قسم میخورد که واقعا سعی کرد‪ ،‬اما به نظر‬
‫میرسید گردنش قدرت خودش رو داشت و به طور خودکار برگشت‪.‬‬
‫به جونگکوکی که پیام تهیونگ رو خوند و بعد نگاهش روی توی‬
‫کالس چرخوند تا دنبالش بگرده‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1471‬‬
‫تهیونگ سرجاش تکونی خورد و سعی کرد توی دید نباشه‪ ،‬اما وقتی‬
‫گوشیاش لرزید‪ ،‬فهمید که اصال موفق نبود‪.‬‬
‫چرا به جای صندلی همیشگیت‪ ،‬اونجا نشستی؟‬
‫من حتی ندیدمت‪.‬‬
‫جدی؟ جونگکوک گاهی اوقات واقعا میتونست عوضی باشه‪.‬‬

‫تهیونگ با تلخی فکر کرد‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫اره‪ ،‬کامال عادیه که حتی متوجه من نشدی‪.‬‬
‫سرت با دوست جدیدت گرم بود‪.‬‬
‫‪1472‬‬
‫تهیونگ که کامال عصبانی بود‪ ،‬گوشی رو برعکس روی میز گذاشت‬

‫تا از دیدن پیامهایی که جونگکوک درجواب براش میفرستاد‪ ،‬اجتناب‬
‫کنه‪.‬‬
‫درعوض روی عواملی که برسرعت واکنش تاثیر میذاشت‪ ،‬تمرکز‬

‫کرد‪ ،‬مواردی که اقای لی روی تخته وایب برد نوشت‪ ،‬توی دفترش‬
‫کپی کرد و سعی کرد یک جفت چشمی که مطمئناً پشت سرش رو‬
‫میسوزوند‪ ،‬نادیده بگیره‪.‬‬
‫انگار تا ابد طول کشید تا کالس تموم بشه‪.‬‬
‫تهیونگ به سختی میتونست توجه کنه و علیرغم اینکه انگشتهاش‬

‫محکم خودکار رو گرفته بود و درحال نوشتن بود‪ ،‬ذهنش هیچکدوم از‬
‫اطالعاتی که توسط اقای لی گفته میشد‪ ،‬پردازش نمیکرد‪ .‬دو بعد از‬
‫ظهر طول میکشید تا تهیونگ این بخش درس رو بخونه و به بقیه‬
‫برسه‪ ،‬اما بعدا میتونست نگران این باشه‪.‬‬
‫‪1473‬‬
‫درحال حاضر‪ ،‬با عجله دفترها و جامدادیاش رو توی کیفش گذاشت‬

‫و از اینکه نزدیک در بود و میتونست به سرعت از کالس فرار کنه‪ ،‬از‬
‫خودش تشکر کرد‪.‬‬
‫اینطوری نبود که نیازی به فرار داشته باشه چون از روی شونهاش به‬
‫عقب نگاه کرد و جونگکوکی رو دید که با اون دختر بلوند درحال‬
‫صحبت بود‪ .‬دوباره‪.‬‬
‫واقعا چه انتظاری داشت؟‬
‫با وجود این‪ ،‬تهیونگ دیگه نمیتونست اون کالس رو تحمل کنه‪.‬‬
‫میخواست اونجا رو ترک کنه و به کالس بعدی بره‪ .‬شاید اونجا و‬
‫بدون جونگکوکی که چندتا صندلی اون طرفتر نشسته بود‪،‬‬
‫میتونست حواس خودش رو پرت کنه و روی چیز دیگهای تمرکز‬
‫کنه‪ .‬حداقل امیدوار بود که اینطوری باشه‪.‬‬
‫‪1474‬‬
‫تهیونگ با عجله توی راهروی پرهرج و مرجی که پر از دانشجو بود‪،‬‬

‫راه رفت تا به موقع سرکالسش برسه‪ .‬کالسی که قرار بود فیزیولوژی‬
‫گیاهی توش برگزار بشه‪ ،‬توی معرض دیدش قرار گرفت‪.‬‬
‫وقتی اونقدری به کالس نزدیک شد که میتونست صندلی‬

‫همیشگیاش رو ببینه‪ ،‬نفس راحتی کشید‪ ،‬اما انگشتهای بلند و سردی‬
‫محکم مچ دستش رو گرفت و اون رو کشید‪ ،‬تا اینکه چشمهاش به‬
‫جای کالس درس‪ ،‬صورت سردرگم جونگکوک رو دید‪.‬‬
‫‪-‬چرا بدون اینکه به من بگی‪ ،‬از کالس رفتی؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ رو به سمت ساکتترین قسمت راهرو‬

‫‪-‬باید میرفتم سرکالس‪ .‬توهم سرت با دوست جدیدت گرم بود و منم‬
‫نمیخواستم خلوتتون رو بهم بزنم‪.‬‬
‫‪1475‬‬
‫تهیونگ با ناراحتی جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬کدوم دوست جدید؟‬
‫جونگکوک بدون اینکه متوجه منظور تهیونگ بشه‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اون دختره بلوند و سینه گنده‪.‬‬
‫تهیونگ زیرلب زمزمه کرد‪ .‬به چشمهای جونگکوک نگاه نکرد و‬

‫ترجیح داد درعوض روی طرح پیرهنش تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪-‬کی؟‬
‫‪1476‬‬
‫‪-‬اهان‪ .‬ایون کیونگ؟‬
‫‪-‬فکر کردی اسمش رو میدونم؟‬
‫تهیونگ پرسید و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬ولی انگار تو خیلی خوب میدونی‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬خب‪ ،‬اون اومد خودش رو بهم معرفی کرد و ازم خواست برای‬
‫چندتا درس کالس بهش کمک کنم‪ .‬ولی از اینکه دوستم باشه‪ ،‬خیلی‬
‫فاصله داره‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ ،‬اخمی کرد و با دقت به صورت تهیونگ نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪1477‬‬
‫‪-‬میتونستی بیای پیشم‪ .‬معموال بدون اینکه هزارتا بوس ازم نگیری‪،‬‬
‫سرکالس بعدیت نمیری‪ .‬به گفته خودت‪ ،‬بدون بوسههام نمیتونی بقیه‬
‫روز رو تحمل کنی‪.‬‬
‫جونگکوک لبخندی زد‪ ،‬اما به نظر میرسید قدرت انجام اون کار رو‬
‫نداشت‪ .‬نه حتی وقتی که جونگکوک خم شد و لبهاش رو روی‬
‫لبهای تهیونگ گذاشت‪ .‬اون فقط فشار کوچیک لبهاشون برای‬
‫چند ثانیه طوالنی بود‪ ،‬اما تهیونگ متقابالً جواب بوسهاش رو نداد‪.‬‬
‫‪-‬چرا من رو نمیبوسی؟‬
‫جونگکوک با سردرگمی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر اون دخترهست؟ حسادتی چیزی کردی؟‬
‫‪1478‬‬
‫‪-‬ما دقیقا چی هستیم‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ .‬از اینکه اون سوال رو پرسیده بود‪ ،‬از خودش تعجب‬
‫کرد‪.‬‬
‫تهیونگ فکر میکرد این فقط نوعی حسادت بود که با این واقعیت که‬
‫امید داشت جونگکوک باهاش سرکالس شیمی بره‪ ،‬ترکیب شده بود‪.‬‬
‫امید به اینکه هرچیزی که بینشون بود‪ ،‬متفاوت باشه و به نوعی ارتقا پیدا‬
‫کرده باشه‪ .‬به نظر میرسید اونها کوچیک‪ ،‬بیاهمیت و نابالغ بودن‪ ،‬اما‬
‫با همچین چیزی تحریک شدن و تهیونگ رو متوجه علت واقعی‬
‫عصبانیتش کردن‪.‬‬
‫‪1479‬‬
‫کلمات هوسوک مدام توی ذهنش زنگ میزد‪.‬‬
‫‪-‬بین ما فقط سکسه‪ .‬این رو میدونم‪.‬‬
‫‪-‬ولی مشخصه این چیزی نیست که میخوای‪.‬‬
‫هوسوک گفت و با ترحم بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫مشخصه این چیزی نیست که میخوای‪.‬‬
‫این چیزی نیست که میخوای‪.‬‬
‫این چیزی نیست که میخوای‪.‬‬
‫‪1480‬‬
‫این چیزی نیست که میخوای‪ .‬این چیزی نیست که میخوای‪ .‬این‬

‫چیزی نیست که میخوای‪ .‬این چیزی نیست که میخوای‪ .‬این چیزی‬
‫نیست که میخوای‪ .‬این چیزی نیست که میخوای‪ .‬این چیزی نیست‬
‫که میخوای‪.‬‬
‫حقیقت با چنان سرعتی بهش برخورد کرد که تهیونگ احساس‬

‫سرگیجه میکرد‪.‬‬
‫این چیزی نبود که میخواست‪ .‬نه نبود‪ .‬تهیونگ مدتهاست که این رو‬
‫میدونست‪.‬‬
‫میدونست‪ .‬همیشه میدونست‪.‬‬
‫تهیونگ عاشق جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪1481‬‬
‫و بخاطر همین بیشتر میخواست‪.‬‬
‫نمیخواست برای جونگکوک فقط سکس باشه‪.‬‬
‫لیاقتش بیشتر بود‪.‬‬
‫و عصبانیتش صرفاً بخاطر این واقعیت بود که نمیدونست جونگکوک‬

‫هم چنین احساسی داشت یا نه‪.‬‬
‫گاهی اوقات به نظر میرسید که چنین چیزی حقیقت داشت‪ ،‬مخصوصا‬

‫وقتی که جونگکوک بهش اعتماد میکرد و باهاش صحبت میکرد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک تا زمانی که به خواب بره‪ ،‬تهیونگ رو دراغوش‬
‫میگرفت و مدام پیشونیاش رو میبوسید‪ .‬وقتی جونگکوک داخلش‬
‫بود و روی لبهاش با لحن شیرینی ازش تعریف میکرد‪.‬‬
‫‪1482‬‬
‫اما زمانهایی هم وجود داشت که به نظر میرسید حقیقت نداشت‪ ،‬مثل‬

‫زمانهایی که جونگکوک با سردی رفتار میکرد و ازش فاصله‬
‫میگرفت‪ ،‬مخصوصا وقتی که تهیونگ یا هرکسی به احتمال اینکه باهم‬
‫رابطه داشتن‪ ،‬نزدیک میشد‪ .‬مثل زمانهایی که جونگکوک برای‬
‫روزها هیچ پیامی براش نمیفرستاد و یا جوابش رو نمیداد‪ .‬مثل‬
‫زمانهایی که جونگکوک صبح زود با پدرش تلفنی صحبت میکرد‪،‬‬
‫فکر میکرد تهیونگ خواب بود و مدام این رو تکرار میکرد که اون و‬
‫تهیونگ باهم دوست بودن تا پدرش اصرار نکنه‪.‬‬
‫درد داشت‪ ،‬اما ارامش دستهای جونگکوک باعث شد تهیونگ اون‬

‫افکار رو کنار بزنه‪ ،‬طوری که انگار به جای تمیزکردن‪ ،‬زبالهها رو زیر‬
‫فرش میریخت‪.‬‬
‫تهیونگ واقعا میکرد همین کافی بود که فقط قسمتی از جونگکوک‬

‫رو داشته باشه و نه همهاش رو‪ .‬فکر میکرد همین کافی بود که کمی‬
‫طعم چگونگی اوضاع رو بچشه‪ .‬تهیونگ صادقانه باور داشت که‬
‫‪1483‬‬
‫میتونست تنها به همین لحظات عاشقانه بسنده کنه‪ ،‬اما درواقع‪ ،‬اون‬
‫فقط توهم توی سرش بود‪ .‬تهیونگ اعتقاد داشت که همین براش کافی‬
‫بود تا خودش یکی رو دوست داشته باشه و به خرده چیزهایی که‬
‫جونگکوک تصمیم گرفته بود بهش بده‪ ،‬رضایت بده‪.‬‬
‫اما اشتباه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪-‬ما چی هستیم؟‬
‫تهیونگ دوباره سوالش رو تکرار کرد و این بار نگاه دردناکش به‬
‫جونگکوک خیره شد‪.‬‬
‫‪1484‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬تو کیم تهیونگی‪ .‬من جئون جونگکوکم‪ .‬سوالت همینه؟ متوجه‬
‫نمیشم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و خندید‪ .‬وقتی چشمهای تهیونگ بیش از حد براق‬

‫شد‪ ،‬اخم غلیظی روی پیشونی جونگکوک به وجود اومد‪.‬‬
‫جوابت رو گرفتی‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫بهت هشدار دارم که توقع و امید زیادی نداشته باشی‪ .‬ناخوداگاه‬

‫تهیونگ سرش فریاد زد‪.‬‬
‫تهیونگ جوابش رو میدونست‪ .‬مدتهاست که میدونست‪.‬‬
‫و ترجیح میداد هرچیزی که جونگکوک مایل بود بهش بده‪ ،‬داشته‬

‫باشه چون فکر میکرد به همین رضایت میداد‪.‬‬
‫‪1485‬‬
‫و برای چند هفته کافی بود‪.‬‬
‫اما این شک‪ ،‬عدم اطمینان و این ناامنیها رهاش نمیکرد و تهیونگ‬
‫نمیتونست اینجوری به زندگی ادامه بده‪ .‬نمیتونست عاشق کسی باشه‬
‫که به وضوح چنین چیزی ازش نمیخواست‪.‬‬
‫این فقط نابودش میکرد‪.‬‬
‫تهیونگ نفس عمیقی کشید و زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬شاید تعطیالت بهار بهت کمک کنه که متوجه بشی چی ازت پرسیدم‪.‬‬
‫من برای چند روز میرم دگو و یادمه بهم گفتی که خودت قراره بری‬
‫بوسان‪ .‬وقتی برگشتیم و جواب رو پیدا کردی‪ ،‬بعد میتونیم حرف‬
‫بزنیم‪.‬‬
‫‪1486‬‬
‫‪-‬چی؟ چی داری میگی‪ ،‬ته؟‬
‫جونگکوک پرسید و بدون اینکه بهش اسیب بزنه‪ ،‬محکم مچ‬

‫دستهاش رو گرفت‪ .‬خوناشام هیچوقت به تهیونگ اسیب نمیزد‪،‬‬
‫حداقل نه فیزیکی یا عمدی‪.‬‬
‫‪-‬دارم میگم که نیاز دارم ازت فاصله بگیرم تا فکر کنم‪.‬‬
‫تهیونگ توضیح داد و اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬درمورد چی فکر کنی؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬چشمهاش فقط سردرگمی و چیزی که انگار‬

‫وحشت بود‪ ،‬انعکاس میکرد‪.‬‬
‫‪1487‬‬
‫درمورد خودمون‪ .‬درمورد تو‪ .‬درمورد اینکه بفهمم تو اونجوری ازم‬

‫خوشت نمیاد‪ .‬اونها جوابهایی بود که خود به خود به ذهن تهیونگ‬
‫رسید‪ ،‬اما البته که با صدای بلند اونها رو به زبون نمیاورد‪.‬‬
‫تهیونگ از این فرصت که پروفسور کالس فیزیولوژی گیاهیاش از‬

‫کنارش رد شد و وارد کالس شد‪ ،‬استفاده کرد و گفت‪:‬‬
‫‪-‬باید برم سرکالس‪ .‬بعدا حرف میزنیم‪.‬‬
‫جونگکوک صداش کرد‪ ،‬اما این بار‪ ،‬گردنش به تهیونگ اجازه نداد‬
‫که به عقب نگاه کنه‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪1488‬‬
‫‪.‬‬
‫درختهای شکوفه گیالس با اغوش باز ازش استقبال کردن و با نسیم‬
‫مالیم بهاری تاب خوردن‪ .‬اب و هوای مرطوب استوایی دگو‪ ،‬اون رو‬
‫بیشتر شبیه یک روز تابستونی میکرد تا یک روز بهاری و پیرهنی که‬
‫تهیونگ پوشیده بود‪ ،‬با عرق به پشتش چسبیده بود‪ .‬اما کولر ماشین‬
‫جلوی صورتش خیلی خوب بود‪.‬‬
‫‪-‬مامانت و خواهر و برادرت خیلی مشتاقن که تو رو ببینن!‬
‫پدرش‪ ،‬کیم هاجون‪ ،‬با صدای بلندی گفت و لبخند بزرگی زد که‬
‫تهیونگ متقابالً ازش تقلید کرد‪.‬‬
‫‪-‬منم برای اینکه ببینمشون هیجان دارم‪ .‬واقعا دلم براتون تنگ شده بود‪.‬‬
‫فقط متاسفم که نمیتونم زیاد بمونم‪.‬‬
‫‪1489‬‬
‫‪-‬ما درکت میکنیم‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫پدرش بهش تضمین داد و ماشین رو جلوی خونهای که تهیونگ خوب‬

‫میشناخت‪ ،‬پارک کرد‪.‬‬
‫‪-‬کار اموزیت مهمه‪ .‬همهمون میدونیم که چقدر براش مشتاق بودی‪.‬‬
‫تهیونگ از ماشین پیاده شد و از هوای خیابونهای بچگیاش که واقعا‬

‫دلتنگش بود‪ ،‬نفسی کشید‪ .‬دیوارهایی از اجرهای قهوهای تیره که خونه‬
‫سادهاش رو احاطه کرده بود‪ ،‬الستیکهای فرسوده بیرون در خونه‬
‫همسایههاشون‪ ،‬ارایشگاه دوست مادرش درانتهای خیابون و بچههایی‬
‫که توی خیابون شلوغ فوتبال بازی میکردن‪ .‬تهیونگ دلش برای همه‬
‫اونها تنگ شده بود‪.‬‬
‫‪1490‬‬
‫‪-‬چقدر خوبه که خونه باشی‪.‬‬
‫تهیونگ با خودش زمزمه کرد و پدرش که از پلهها باال رفت تا به در‬

‫ورودی خونهشون برسه‪ ،‬دنبال کرد‪.‬‬
‫به محض اینکه در باز شد‪ ،‬بوی کیمچی خونگی به مشامش رسید‪ .‬بعد‪،‬‬
‫دوجفت دست که کوتاهتر و الغرتر از خودش بودن‪ ،‬دور پاها و کمر‬
‫تهیونگ حلقه شدن و باعث شدن تعادلش بهم بخوره‪.‬‬
‫یون و جههو‪ ،‬خواهر و برادر کوچیکتر تهیونگ‪ ،‬به محض اینکه پسر‬
‫روی زمین افتاد‪ ،‬روش پریدن‪ ،‬خندیدن و گونههاش رو بوسیدن‪.‬‬
‫‪-‬هیونگ! هیونگ! هیونگ! اینجایی! کی میای باهام فوتبال بازی کنی؟‬
‫جههو‪ ،‬برادر دوازده سالش‪ ،‬ازش پرسید‪.‬‬
‫‪1491‬‬
‫‪-‬خفه شو! اول قراره با من بازی کنه‪ .‬مگه نه‪ ،‬ته؟‬
‫یون‪ ،‬خواهر هشت سالش‪ ،‬با لبهای اویزون ازش پرسید؛ کسی که‬
‫تهیونگ دوست داشت لوتوس صداش کنه چون اسمش به معنی‬
‫شکوفه گل نیلوفر بود‪.‬‬
‫‪-‬برادرتون زمان زیادی برای بازی با شما دوتا داره‪ ،‬ولی اول باید ولش‬
‫کنید‪ .‬زود باشید برید دستهاتون رو بشورید‪ .‬ناهار امادهست‪.‬‬
‫مادرش‪ ،‬کیم یئونگ می‪ ،‬با لبخندی روی لبهاش گفت و وقتی دوتا‬
‫بچه دیگه توی خونه به سمت دستشویی دوییدن‪ ،‬مادرش با اغوش باز‬
‫بهش نزدیک شد تا با بغل گرمی ازش استقبال کنه‪.‬‬
‫‪-‬بیبی من‪ .‬خیلی دلمون برات تنگ شده بود‪.‬‬
‫‪1492‬‬
‫‪-‬و منم دلم براتون تنگ شده بود‪ ،‬مامان‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬مادرش رو توی اغوشش فشار داد و گونهاش رو به‬

‫سرش چسبوند‪.‬‬
‫‪-‬فقط من اینطوری فکر میکنم یا اینکه با هرروزی که میگذره‪ ،‬بیشتر‬

‫و بیشتر خوشگل میشی؟ ممکنه بعدا تو رو به جای خواهرم اشتباه‬
‫تهیونگ گفت و وقتی مادرش قرمز شد‪ ،‬خندید‪.‬‬
‫‪-‬تمومش کن! میتونم ببینم که هنوزم پسر جذابی هستی‪ .‬برو کیفت رو‬
‫توی اتاقت بذار و بعد برگرد اتاق نشیمن‪ .‬ناهار روی میزه‪.‬‬
‫مادرش گفت‪.‬‬
‫‪1493‬‬
‫تهیونگ قطعا دلتنگ غذای مادرش هم بود‪ .‬اگرچه خوابگاهش‬

‫اشپزخونه کوچیکی داشت که بهش اجازه میداد اشپزی کنه و فقط‬
‫غذای اماده یا کافه تریای دانشگاه رو نخوره‪ ،‬هیچ چیزی با غذایی که‬
‫مادرش با عشق پخته بود‪ ،‬قابل مقایسه نبود‪.‬‬
‫اتاق نشیمن مثل بقیه خونهشون کوچیک بود‪ .‬اونها یک خانواده شیش‬
‫نفره (به عالوه یونتان‪ ،‬سگ تهیونگ) بودن که باعث میشد خونهشون‬
‫کوچیکتر به نظر برسه‪ ،‬اما با وجود این‪ ،‬خونهشون گرم و دنج بود‪،‬‬
‫دیوارهاش به رنگ زرد روشن بود و چندین عکس و تابلو روشون بود‪.‬‬
‫کاناپه چرم سه نفره قهوهای و قدیمیشون جلوی تلوزیونی که اخبار رو‬
‫نشون میداد‪ ،‬قرار گرفته بود‪.‬‬
‫با وجود اینکه اونها اتاق غذاخوری داشتن‪ ،‬مادر تهیونگ غذا رو روی‬
‫میز بلند و چوبی اتاق نشیمن اماده کرده بود تا ناهارشون رو روی زمین‬
‫بخورن‪ .‬تهیونگ اصال مشکلی نداشت‪ ،‬اون خاطرات بچگیاش رو‬
‫بهش یاداوری میکرد‪.‬‬
‫‪1494‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬کاراموزیت چطوری پیش میره‪ ،‬بیبی؟‬
‫مادر تهیونگ درحالی که بشقابها رو پر میکرد‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬از چیزی که فکر میکردم‪ ،‬بهتر پیش میره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخندی زد و خزهای نرم توله سگش رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪-‬تیم خیلی خوب ازم استقبال کرد و همهشون خیلی دوستانه و مفید‬
‫بودن‪ .‬خیلی چیزها یاد گرفتم‪.‬‬
‫‪-‬خیلی برات خوشحالم‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫پدرش با غروری که توی هرحرفش مشخص بود‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪1495‬‬
‫‪-‬نمیتونی تصور کنی چقدر مفتخرم که میبینم مثل من عاشق علوم‬

‫شدی‪ .‬همهمون بهت افتخار میکنیم‪.‬‬
‫کیم هاجون یک محقق علمی بود که عمدتاً روی مطالعه درمورد‬

‫سرطان متمرکز بود و هرروز باهاش مبارزه میکرد تا بهترین راههای‬
‫درمان این بیماری رو پیدا کنه‪ .‬تهیونگ کنار پدری بزرگ شده بود که‬
‫همیشه مستندهای علمی تماشا میکرد‪ ،‬سرشام درمورد نوع سلولهای‬
‫محل کارش صحبت میکرد و مقاالت علمی با نتایج نواورانه مینوشت‬
‫و منتشر میکرد‪ ،‬بنابراین از زمانی که تهیونگ بچه بود‪ ،‬خیلی عالقهمند‬
‫و کنجکاو بود که همون کار رو انجام بده‪.‬‬
‫امروز اینجاست و میخواست توی رشته زیست شناسی مدرک بگیره‬

‫تا در زمینه ژنتیک و زیست شناسی مولکولی متخصص بشه‪.‬‬
‫نمیتونست صبر کنه تا قدمهای پدرش رو دنبال کنه‪.‬‬
‫‪-‬نامجون و هوسوک چطورن؟ هنوزم باهم توی یه خوابگاهید‪ ،‬درسته؟‬
‫‪1496‬‬
‫مادرش وسط لقمههای سامگیوپسالش پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ جوییدنش رو تموم کرد و سری به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬حالشون خوبه‪ .‬نامجون برای چند روزی رفته خونه مامان و باباش‪،‬‬
‫درحالی که هوسوک با دوست پسرش رفت جزیره ججو‪.‬‬
‫‪-‬اوه ججو؟ این واقعا خوبه‪.‬‬
‫مادرش گفت‪.‬‬
‫‪-‬امیدوارم هواش خوب باشه که کامال ازش لذت ببرن‪.‬‬
‫تهیونگ عاشق این بود که وقتی به جای دوست دختر‪ ،‬به دوست پسر‬
‫اشاره کرد‪ ،‬هیچکدوم از اعضای خانوادهاش تعجب نکردن‪.‬‬
‫‪1497‬‬
‫خوشبختانه‪ ،‬پدر و مادرش هیچوقت درمورد این موضوع محافظه کار‬

‫نبودن و اگرچه تهیونگ هیچوقت مستقیماً نگفت که بایسکشوال بود‪،‬‬
‫وقتی یک روز عصر تهیونگ درحال بوسیدن پسری از دبیرستانش بود‬
‫و پدر و مادرش زودتر از چیزی که تهیونگ پیشبینی میکرد‪ ،‬به اونجا‬
‫رسیدن و اونها رو گیر انداختن‪ ،‬فقط بهش گفتن وقتی با پسر یا‬
‫دختری توی خونه تنها بود‪ ،‬در رو باز نگه داره‪.‬‬
‫از همون موقع‪ ،‬تهیونگ دیگه نیازی نداشت که از اون کمد امنش‬
‫بیرون بیاد چون خانوادهاش هیچوقت این حس رو بهش نداده بودن که‬
‫توی چنین جایی باشه‪.‬‬
‫‪-‬ته ته؟‬
‫یون با لبهای چربش صداش کرد‪.‬‬
‫‪-‬بله‪ ،‬لوتوسم؟‬
‫‪1498‬‬
‫تهیونگ پرسید و جلوی خودش رو گرفت تا از طعم تمام غذاهایی که‬

‫مادرش اماده کرده بود‪ ،‬ناله نکنه‪ .‬واقعا دلش برای چنین غذاهایی تنگ‬
‫‪-‬تو هم دوست پسر داری؟‬
‫غذا توی گلوی تهیونگ گیر کرد و باعث شد خفه بشه و به شدت‬
‫سرفه کنه‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و نگاه سرگرم شده پدر و مادرش رو نادیده‬

‫‪-‬چه سوال خوبی‪ ،‬یون‪.‬‬
‫‪1499‬‬
‫مادرش گفت و موهای بلند و تیره دختری که کنارش نشسته بود‪،‬‬

‫‪-‬منم میخوام بدونم که تهیونگمون کی قراره فرد خاصی رو بهمون‬

‫معرفی کنه‪.‬‬
‫تهیونگ دهن و صورتش رو با دستمال پاک کرد و اون فقط یک بهونه‬

‫بود تا مجبور نباشه با مادرش رو به رو بشه‪ .‬درحالی که وانمود به‬
‫بیتفاوتی میکرد‪ ،‬زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬همچنین فردی وجود نداره‪.‬‬
‫‪-‬لپهای قرمزت چیز دیگهای میگه‪.‬‬
‫جههو با تمسخر گفت‪.‬‬
‫‪1500‬‬
‫این دقیقا چیه؟ یک حمله علیه من؟‬
‫‪-‬هی! بچه پرو! از کی تا حاال درمورد این چیزها میدونی؟‬
‫‪-‬من خیلی چیزها درمورد مسائل قرارگذاشتن میدونم‪.‬‬
‫برادرش با ناراحتی جواب داد و پدر و مادرش خندیدن‪ ،‬درحالی که‬

‫خواهرش‪ ،‬کسی که مسئول شروع اون بحث بود‪ ،‬اون موضوع رو‬
‫فراموش کرد و درعوض روی بشقاب پر از غذای رو به روش تمرکز‬
‫کرد‪.‬‬
‫با وجود اینکه پدر و مادرش اصراری به اون موضوع نداشتن و سوالی‬
‫نپرسیدن‪ ،‬تهیونگ نگاه کنجکاوشون رو روی خودش احساس میکرد‪.‬‬
‫‪1501‬‬
‫بهتر زودتر از این موضوع رد بشیم‪ .‬تهیونگ با شکست فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬اسمش جونگکوکه‪.‬‬
‫تهیونگ چند دقیقه بعد شروع کرد و وانمود کرد که روی پیچوندن‬
‫نودلهای خونگی تمرکز کرده بود‪.‬‬
‫‪-‬ولی دوست پسرم نیست‪ .‬اون‪...‬‬
‫خب‪ ،‬اینجوری نیست که بتونی به پدر و مادرت بگی که باهم‬

‫میخوابید یا چیز دیگهای بینتونه‪ ،‬درسته تهیونگ؟ تهیونگ گلوش رو‬
‫صاف کرد و بعد اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬اون فقط یک دوسته‪.‬‬
‫‪1502‬‬
‫پدر و مادرش با اگاهی نگاهی بهم انداختن‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬متوجه شدم‪ .‬باور دارم که یه دوست خاصه‪.‬‬
‫مادرش گفت و تهیونگ سری به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬یه همچین چیزی‪ .‬دوست خاصی که نمیدونم من رو به چشم‬

‫یک دوست خاص میبینه یا نه‪.‬‬
‫‪-‬چه چرت و پرتی‪ .‬اگه این پسره جونگکوک نمیتونه ببینه چقدر‬
‫خاصی‪ ،‬پس باید فورا بهش توصیه کنی که یه چشم پزشکی بره‪.‬‬
‫مشخصه که عینک الزم داره‪.‬‬
‫پدرش با تمسخر گفت‪.‬‬
‫‪1503‬‬
‫تهیونگ توی دلش با تمسخر خندید چون تنها چیزی که جونگکوک‬

‫بهش نیاز نداشت‪ ،‬عینک بود‪ ،‬البته به لطف دید خوناشامی‬
‫فوقالعادهای که داشت‪.‬‬
‫مادرش به نشونه موافقت سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬ته عزیزم‪ .‬تو یه مرد جوون مهربون‪ ،‬باهوش‪ ،‬جذاب و شیرینی‪...‬‬
‫میخوام باور کنم که دوست خاصت همه این ویژگیها و چیزهای‬
‫دیگه رو توی تو میبینه‪ ...‬ولی اگه ندید‪ ...‬مطمئنم میتونی فرد دیگهای‬
‫رو پیدا کنی که این چیزها رو ببینه‪.‬‬
‫مادرش گفت و تهیونگ این رو میدونست‪ .‬پسر مونقرهای واقعا به این‬

‫باور نداشت که اگه اوضاع با جونگکوک درست نمیشد‪ ،‬دیگه هیچ‬
‫وقت عشق رو پیدا نمیکرد‪ .‬مطمئناً بعدا با کسی مالقات میکرد و‬
‫دوست داشتن‪ ،‬لیاقت و خوشحالی رو تجربه میکرد‪ .‬عشق و هرچیزی‬
‫که میخواست‪ ،‬بدست میاورد‪.‬‬
‫‪1504‬‬
‫مشکلش‪ ...‬مشکلش اینه که تنها چیزی که میخواست‪ ،‬این بود که‬

‫جونگکوک اون شخصی باشه که چنین احساسی بهش میداد‪.‬‬
‫‪-‬حق با شماهاست‪ .‬این رو میدونم‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست از ما تشکر کنی‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫پدرش گفت و شونهاش رو مالید‪.‬‬
‫‪1505‬‬
‫‪-‬باهاش حرف بزن‪ .‬شاید اون پسر هم دقیقا همین فکر رو درموردت‬
‫میکنه و واسه اینکه مستقیماً ازت بپرسه‪ ،‬دودله‪ .‬درست مثل خودت‪.‬‬
‫تهیونگ عمال با جونگکوک صحبت کرده بود‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬تهیونگ صد درصد مستقیم به اون موضوع اشاره نکرده‬

‫بود‪ ،‬اما با خودش فکر کرد اون سوال خیلی برای جونگکوک واضح‬
‫بود تا متوجه بشه که هدفش چی بود‪ .‬تهیونگ امیدوار بود که حداقل‬
‫این روزها متوجه سوالش بشه‪.‬‬
‫اما قرار نبود این رو به پدر و مادرش بگه‪ ،‬چون حوصلهی این رو‬
‫نداشت که یک دور دیگه از سوالهاشون رو تحمل کنه و وادارش کنه‬
‫که بیشتر از این‪ ،‬به اون موضوع فکر کنه‪ .‬به اندازه کافی تنهایی‬
‫انجامش میداد‪.‬‬
‫‪1506‬‬
‫خوشبختانه‪ ،‬وقتی برادرش مشتاقانه به تلوزیونی اشاره کرد که مادرش‬

‫درحال گزارش درمورد باغ سیبی توی دگو بود‪ ،‬توجهها منحرف شد‪.‬‬
‫مادرش خبرنگار بود و همیشه کنجکاو و عالقهمند بود که درمورد بقیه‬

‫و داستانهاشون اطالعات کسب کنه‪ .‬همیشه تشنهی حضور توی‬
‫حوادث شهر‪ ،‬کشور و جهان بود‪ .‬برای همه واضح بود که تهیونگ‬
‫کنجکاوی مادرش رو به ارث برده بود‪.‬‬
‫وقتی همه با هیجان به صفحه تلویزیون نگاه کردن‪ ،‬موضوع‬

‫جونگکوک فراموش شد و با وجود غروری که تهیونگ با دیدن مادر‬
‫زیبا و کاریزماتیکش توی اخبار احساس میکرد‪ ،‬ارزو کرد که کاش‬
‫اون هم میتونست موضوع مربوط به جونگکوک رو به این سرعت‬
‫فراموش کنه‪.‬‬
‫‪1507‬‬
‫‪CH 26‬‬
‫‪-‬چرا فقط به گوشیت زل زدی؟‬
‫جیمین با حالت مشکوکی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬من به هیچ جا زل نزدم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬گوشیاش رو دوباره خاموش کرد و موهاش‬

‫رو از روی پیشونیاش کنار زد‪.‬‬
‫‪-‬بیا تمرین کنیم‪ .‬میخوای دوباره بدویم یا ترجیح میدی مبارزه کنیم؟‬
‫شاید باید روی تلهکینزی کار کنیم چون توش افتضاحی‪.‬‬
‫‪1508‬‬
‫جونگکوک به بوسان برگشت و از تعطیالت بهاری استفاده کرد تا با‬

‫پدرش که فرضاً مرده بود‪ ،‬به برخی از امور شورا رسیدگی کنه‪.‬‬
‫اگرچه این خبر که جونگکوک بزودی رهبر بعدی بود که جایگزین‬

‫پدرش میشد‪ ،‬موقتی بود‪ ،‬اون از خوندن مدارک‪ ،‬دنبالکردن سرنخ و‬
‫برگزاری جلسات خستهکننده دست برنداشته بود‪.‬‬
‫مثل همیشه‪ ،‬جیمین اومد تا چند روزی توی خونهاش بمونه؛ چیزی که‬
‫برای اون دوتا دوست صمیمی درطول تعطیالت کامال عادی بود‪.‬‬
‫جیمین دیگه خانوادهای مثل پدر و مادرش یا عموهاش رو نداشت که‬
‫زنده باشه‪ ،‬بنابراین جونگکوک توی خونهاش ازش استقبال میکرد‬
‫چون جیمین بخشی از خانوادهاش بود‪ .‬همیشه اینطوری بود‪.‬‬
‫امروز هوا ابری بود‪ .‬زیاد سرد نبود‪ ،‬اما ابرهای خاکستری خورشید رو‬
‫پنهان کردن و بهار رو با خودشون بردن‪.‬‬
‫‪1509‬‬
‫هردوشون از صبح استفاده کردن تا توی باغ بزرگ خونه جونگکوک‬

‫تمرین کنن‪ ،‬اما جونگکوک خودش اعتراف میکرد که نمیتونست‬
‫صد درصد تمرکز کنه‪.‬‬
‫‪-‬اگه اینقدر دلت برای تهیونگ تنگ شده‪ ،‬بهتره تمرین امروز رو تموم‬
‫کنیم تا بری باهاش حرف بزنی‪ .‬به هرحال حواست اینجا نیست‪.‬‬
‫جیمین با تمسخر گفت و جونگکوک با ذهنش شاخهای که روی‬

‫چمنها افتاده بود‪ ،‬به سمت شکم جیمین پرت کرد‪.‬‬
‫‪-‬چه مزخرفی داری میگی؟ من دلم برای تهیونگ تنگ نشده‪.‬‬
‫جونگکوک با ناراحتی زمزمه کرد‪.‬‬
‫جیمین شاخهای به سمتش پرت کرد و این بار به پیشونی جونگکوک‬

‫‪1510‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬قطعا همینطوره‪ .‬زود باش‪ ،‬بریز بیرون‪ .‬چرا چند روزه اخم‬
‫کردی؟‬
‫جیمین پرسید و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪ .‬بطری اب رو‬

‫برداشت‪ ،‬دوباره وارد خونه شد و به قدمهای جیمین پشت سرش گوش‬
‫داد‪.‬‬
‫‪-‬به قول همه‪ ،‬این قیافه همیشگی من نیست؟‬
‫‪-‬بستگی داره‪ .‬این قیافهات قبل از تهیونگه‪ ،‬اره‪ .‬غرغرو و اخمو‪ .‬اما‬
‫قیافهات بعد از تهیونگ اینقدر اخمو نیست‪ .‬االن بیشتر لبخند و‬
‫چشمهای قلبیات روی صورتته‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫‪1511‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬روی کاناپه بزرگی نشست‪ ،‬سرش رو به عقب‬

‫پرتاپ کرد و به سقف که خیلی از مزخرفات بهترین دوستش جالبتر‬
‫جونگکوک احساس کرد که کاناپه فرو رفت و این یعنی جیمین‬

‫کنارش نشست‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬بهم بگو‪.‬‬
‫پسر موبلوند بهش دستور داد‪.‬‬
‫جونگکوک از شکست اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬من حتی نمیدونم چه اتفاقی افتاده‪ .‬تهیونگ بهم گفت که توی‬

‫تعطیالت بهار از همدیگه فاصله بگیریم‪.‬‬
‫‪1512‬‬
‫جونگکوک با لبهای اویزون زمزمه کرد که خودش متوجه نشد‪ ،‬اما‬

‫جیمین فهمید‪.‬‬
‫‪-‬دیشب حتی یکی از اون میمهای احمقانه که دوست داره‪ ،‬براش‬

‫فرستادم و اون حتی جوابم رو نداد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬فهمیدم‪ .‬فاصله بگیرید؟‬
‫جیمین پرسید و سوتی زد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬ببخشید که بهت هشدار میدم‪ ،‬ولی قطعا خراب کردی‪.‬‬
‫جونگکوک سرش رو چرخوند و با سردرگمی به جیمین نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ چیکار کردم؟‬
‫‪1513‬‬
‫‪-‬فکر کردی میدونم؟ من نمیدونم رفیق‪ .‬فقط تهیونگ میتونه بهت‬

‫جواب بده‪.‬‬
‫جیمین گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و اه سنگینی کشید‪.‬‬
‫‪-‬تمام این مشکالت شورا برای دیوونهکردنم کافی نبود‪ ،‬حاال باید‬
‫نگران این باشم که چیکار کردم که تهیونگ از دستم عصبانی شده‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و همزمان نگاهش روی صدها کاغذ پراکندهای که‬

‫روی میز مشکی مرمری بود‪ ،‬چرخید‪.‬‬
‫‪1514‬‬
‫‪-‬راستی‪ ،‬چه خبر از مشکالت شورا؟‬
‫‪-‬دقیقا همونه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬خم شد‪ ،‬ارنجهاش رو روی زانوهاش گذاشت و با‬

‫عصبانیت شقیقهاش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬اون حرومزادهها قطعا میدونن که دارن چیکار میکنن‪ .‬حتی یکبارهم‬

‫رد پای خودشون رو نذاشتن‪ .‬پدرم ازم خواست بررسی تمام مدارک‬
‫کارکنان شورا رو تموم کنم تا ببینم درمورد اون خائن حرومزاده چیزی‬
‫میفهمم یا نه‪ .‬درعین حال‪ ،‬بابام داره دقیقه به دقیقه ویدیوهای نظارتی‬
‫جادهها و خیابونهای نزدیک ساختمون رو میبینه‪ ،‬به امید اینکه بعضی‬
‫از حملهکنندهها توسط دوربین ثبت شده باشن و ما بتونیم یه نگاهی به‬
‫صورتهاشون بندازیم‪.‬‬
‫‪-‬قطعا حرومزادهان‪.‬‬
‫‪1515‬‬
‫جیمین گفت و خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬فقط میخوام این فاکرها رو گیر بندازید‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬اهی کشید و به کاناپه تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬من فقط میترسم اونها کاری که پدرم و جین ریوک حدس‬

‫میزدن‪ ،‬انجام ندن‪ .‬دو هفته گذشته و اونها هیچ حملهای انجام ندادن‪.‬‬
‫اگه همینطوری بمونه‪ ،‬چی جیمین؟ اگه برای مدت زمان زیادی طول‬
‫بکشه‪ ،‬من مجبورم که جایگاه رهبری رو بگیرم‪.‬‬
‫‪-‬اینجوری بهش فکر نکن‪.‬‬
‫‪1516‬‬
‫جیمین گفت و پشت گردن جونگکوک رو ماساژ داد تا تنشی که‬

‫اونجا شکل گرفته بود‪ ،‬اروم کنه‪.‬‬
‫‪-‬پدرت و جین ریوک قرنها توی این مسائل تجربه دارن‪ .‬میدونن‬
‫دارن چیکار میکنن‪ .‬من باور نمیکنم که بدون جزئیات زیاد این برنامه‬
‫رو ریخته باشن و همونطوری که خبر دارم‪ ،‬اونها میدونن که تو‬
‫میخوای اول دانشگاهت رو تموم کنی و به طور عادی زندگی کنی‪،‬‬
‫بعد صد درصد خودت رو روی این نقش بذاری‪ .‬تا وقتی که خودت‬
‫نخوای‪ ،‬هیچکس مجبورت نمیکنه که رهبر باشی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪-‬امیدوارم حق با تو باشه‪ ،‬ولی نمیچطوری قراره این کار رو انجام بدیم‬

‫و بگیم که پدرم زندهست‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با ناراحتی سرش رو تکون داد‪.‬‬
‫‪1517‬‬
‫‪-‬و میدونم درمورد موضوع گرفتن جایگاه رهبری حق با توئه‪ .‬پدرم‬

‫هیچوقت تحت فشارم نمیذاره و منم میخوام انجامش بدم‪ ،‬واقعا‬
‫میخوام ولی یک روزی‪ ...‬نه االن‪ .‬همونطوری که خودت گفتی‪،‬‬
‫همچنان احساس میکنم که براش اماده نیستم‪.‬‬
‫‪-‬میدونم و همه ما از انتخابت حمایت میکنیم‪ .‬این کامال قانونیه‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سری تکون داد و دوباره ارنجهاش رو روی‬

‫زانوهاش گذاشت‪ .‬توی چند روز گذشته‪ ،‬خیلی احساس بیقراری‬
‫میکرد‪ .‬بیشتر از حد معمول‪.‬‬
‫‪-‬من فقط‪ ...‬من فقط میخوام که بفهمیم این حملهکنندهها دقیقا کیان‪.‬‬
‫نمیتونم قبول کنم این موضوع باز بمونه‪...‬‬
‫‪1518‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬اخیراً متوجه شده بود که صحبتکردن با بقیه‬

‫اسونتر شده بود‪ .‬اینجوری نبود که پرحرف شده باشه یا با افراد زیادی‬
‫صحبت کنه‪ .‬خیلی ازش فاصله داشت‪.‬‬
‫اما اگر یک سال پیش بهش میگفتن که میتونست درمورد‬

‫حساسترین و اسیبپذیرترین مسائل با جیمین صحبت کنه‪ ،‬حتی اگه‬
‫اون پسر بهترین دوستش بود‪ ،‬طوری بود که انگار به جونگکوک گفته‬
‫بودن خوناشام نبود‪ .‬چه برسه به اینکه به جیمین اجازه بده بهش تکیه‬
‫بده و دستش رو دور شونهاش حلقه کنه‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬گوک‪.‬‬
‫جیمین گفت و با ناراحتی اه کشید‪.‬‬
‫‪-‬من هرروز ارزو میکنم که به یه نتیجهای برسید‪ .‬جدی میگم‪ .‬لیاقتش‬

‫رو داری‪ .‬لیاقت داری که از این موضوع بگذری‪.‬‬
‫‪1519‬‬
‫جیمین گفت و جونگکوک برای تشکر سری تکون داد و به ناچار به‬
‫فرش ایرانی جدید و تمیزی که قسمت زیادی از زمین اتاق نشیمن رو‬
‫اشغال کرده بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬حاال برگردیم به بحث تهیونگ‪ .‬چیزی جز اینکه ازت خواست بین‬

‫شما دوتا فاصله بیفته‪ ،‬بهت نگفت؟ دقیقا کی این اتفاق افتاد؟‬
‫‪-‬عام‪ ...‬دوشنبه هفته پیش بود‪ .‬تقریبا یک هفته پیش‪.‬‬
‫جونگکوک بعد از چند ثانیه فکرکردن جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬منظورت همون دوشنبه بعد از تولد یونگیه؟ همون روزی که توی‬

‫خوابگاهت موندم؟‬
‫‪-‬لطفا اون رو یادم ننداز‪ .‬هنوز نالههات و صدای برخورد تخت به دیوار‬
‫توی سرمه‪ .‬دیگه هیچوقت نمیتونم مثل قبل به یونگی نگاه کنم‪.‬‬
‫‪1520‬‬
‫جونگکوک درمورد کراش جیمین روی یونگی از زمانی که توی تولد‬

‫هوسوک همدیگه رو دیده بودن‪ ،‬خبر داشت‪ .‬حتی دیده بود که جیمین‬
‫جلوی خودش از هم اتاقیاش شمارهاش رو گرفته بود‪.‬‬
‫اما فکرکردن درمورد احتمال اینکه جیمین و یونگی باهم درگیر بشن؟‬
‫و ظاهراً‪ ،‬فقط درمورد مسائل جنسی نبود چون هردو پسر براساس‬
‫چیزی که تهیونگ و بهترین دوستش بهش گفته بودن‪ ،‬هرروز به‬
‫همدیگه پیام میدادن‪.‬‬
‫جونگکوک قطعا انتظار نداشت که بهترین دوستش که تقریباً صد‬

‫سالش بود‪ ،‬جوری رفتار کنه که انگار یک نوجوان دوازده ساله بود که‬
‫برای اولین بار عاشق شده بود‪ ،‬اما همچنین متوجه این هم شده بود که‬
‫چطوری کلماتش سرازیر میشد و اینکه چقدر بیشتر لبخند میزد‪ .‬و‬
‫جیمین پسری بود که همیشه لبخند میزد‪.‬‬
‫‪1521‬‬
‫جیمین برای اثبات حرف جونگکوک خندید و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬درک میکنم‪ .‬یونگی صورت گربهای و کیوتی داره ولی توی‬

‫تخت‪...‬‬
‫‪-‬محض رضای خدا‪ ،‬فقط خفه شو!‬
‫جونگکوک گفت و جوری بهترین دوستش رو هل داد که از کاناپه‬

‫افتاد‪ .‬جیمین خندید و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬میشه اینجا تمرکز کنی؟ من نمیخوام بدونم که یونگی چقدر خوب‬

‫به فاکت میده‪ .‬خب اره‪ ،‬دوشنبه بود‪.‬‬
‫‪-‬یا مسیح‪ .‬اروم باش‪.‬‬
‫‪1522‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬گرد و غباری که روی شلوارش بود‪ ،‬پاک کرد و‬

‫برگشت تا روی کاناپه کنار جونگکوک بشینه‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم ممکنه ربط داشته باشه یا نه‪ ،‬ولی صبح اون روز‪ ،‬تهیونگ‬
‫اومد جلوی درخوابگاه دنبالت‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫جونگکوک پرسید و با عصبانیت به جیمین نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬و االن داری این رو بهم میگی؟ چی میخواست؟ یادم نمیاد که باهم‬
‫قرار گذاشته باشیم که همدیگه رو ببینیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و جیمین شونهاش رو باال انداخت و پاهاش رو روی‬

‫هم انداخت‪.‬‬
‫‪1523‬‬
‫‪-‬نمیدونم‪ ،‬مشخص نکرد‪ .‬فقط پرسید که توی خوابگاه هستی یا نه که‬

‫من جواب دادم که نیستی چون شنیدم که از اتاق رفتی‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬ترجیح میدادم زودتر برم تا اینکه به سکس تو و یونگی گوش‬

‫بدم‪.‬‬
‫‪-‬هی! ما تقریبا ساعت چهار صبح تمومش کردیم‪.‬‬
‫‪-‬این اطالعات واقعا زیادیه‪ ،‬جیمین‪ .‬واقعا نیازی ندارم و نمیخوام این‬
‫رو بدونم‪.‬‬
‫‪1524‬‬
‫‪-‬‬
‫تهیونگ بعدش چیزی گفت؟‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫جیمین گفت و متفکرانه انگشتش رو به چونهاش زد‪.‬‬
‫‪-‬فکر نکنم‪ .‬فقط گفت که میره سرکالس و بعد رفت‪.‬‬
‫‪-‬این عجیبه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و اخم کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا بهم نگفت؟ درواقع‪ ،‬اون روز صبح خیلی عجیب بود‪ ...‬وقتی‬
‫سرکالس شیمی که باهم داریم‪ ،‬رسید‪ ،‬مثل همیشه نیومد بهم سالم کنه‬
‫و من رو ببوسه‪.‬‬
‫‪1525‬‬
‫جونگکوک گفت و با گفتن اون حرفها به جیمین‪ ،‬اون ناراحتی‬

‫معمول رو روی گونهاش احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬به جای اینکه مثل همیشه کنار من یا ردیف جلوی سالن بشینه‪ ،‬کال یه‬
‫جای دیگه نشست‪ .‬وقتی باهاش رو به رو شدم و ازش پرسیدم چرا باهام‬
‫حرف نزده و به جاش دویید سمت کالس بعدی‪ ،‬تهیونگ فقط بهم‬
‫گفت که انگار من سرم با یه دختر فاکی از کالسم که صادقانه حتی‬
‫دیگه اسمش یادم نیست‪ ،‬گرم بوده‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬بخوام صادق بشم‪ ،‬به نظرم حسادت کرده ولی تو گفتی که شما‬
‫دوتا باهم کالس داشتید؟ شاید‪...‬؟‬
‫جیمین با صدای بلندی فکر کرد‪.‬‬
‫‪1526‬‬
‫‪-‬شاید چی؟‬
‫جونگکوک مصرانه پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اون لحظه فکر کردم که شاید اومده خوابگاهت تا چیزی که یادت‬

‫رفته‪ ،‬بهت بده ولی االن که بهم گفتی کالس اولتون با همدیگهست‪...‬‬
‫جونگکوک من فکر کنم تهیونگ میخواست شما دوتا باهم برید‪.‬‬
‫جیمین جواب داد و اخم جونگکوک بیشتر شد‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟ ما هیچوقت باهم سرکالس شیمی نرفتیم‪ .‬چرا االن یادش افتاده‬
‫که انجام بده؟‬
‫‪-‬نمیدونم‪ ،‬گوک‪ .‬شاید با خودش فکر کرده برای هرچیزی اولین‬

‫باری وجود داره؟ نمیدونم‪...‬‬
‫‪1527‬‬
‫جیمین گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬ولی صورت درهم و شکستهاش وقتی بهش گفتم که رفتی‪ ،‬االن با‬
‫عقل جور درمیاد‪.‬‬
‫شکسته؟ جونگکوک نمیتونست صورت تهیونگ رو غمگین تصور‬

‫کنه‪ .‬این رو نمیخواست‪ ،‬چه برسه به اینکه خودش دلیل لعنتیاش باشه‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬خودش رو مجازات کرد و دستهاش رو محکم‬

‫روی چشمهاش فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬به خودت سخت نگیر‪.‬‬
‫‪1528‬‬
‫جیمین گفت و زانوی جونگکوک رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬چیز دیگهای گفت؟ منظورم اینه‪ ...‬فکر نکنم تهیونگ از اون دسته‬
‫افرادی باشه که بخواد از همدیگه فاصله بگیرید‪ .‬این خیلی تصادفیه که‬
‫همه اینها توی همون روز اتفاق افتاده‪ ...‬شاید این عصبانیش کرده یا‬
‫همچین چیزی چون فقط میتونه این باشه‪ ...‬مطمئنم کارهای بدتری هم‬
‫باهاش کردی‪.‬‬
‫‪-‬وات د فاک؟ این یعنی چی؟ انگار داری میگی که من یه حرومزاده‬

‫احمقم‪.‬‬
‫‪1529‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬صحبتمون جدیه‪ .‬ما بهترین دوستهای همدیگهایم و‬

‫منم با تمام قلبم دوستت دارم‪ .‬تو مثل برادر کوچیکترمی‪ ،‬ولی باید‬
‫اعتراف کنم که گاهی واقعا میتونی عوضی باشی‪ .‬و تو هم باید این رو‬
‫اعتراف کنی‪.‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو چرخوند و دوباره جیمین رو هل داد‪ ،‬اما‬

‫این بار به نظر میرسید جیمین اماده بود و حتی از سرجاش تکون‬
‫نخورد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی دیگهای بهت گفت یا نه؟ من فقط سعی دارم که بهت کمک‬
‫کنم‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫خوناشام موتیره اهی کشید‪.‬‬
‫‪1530‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬ازم پرسید‪ ...‬که ما چی هستیم؟ و من جواب دادم که من جئون‬

‫جونگکوکم و اون هم کیم تهیونگه‪ ،‬ولی بعد متوجه شدم این جوابی‬
‫نبود که تهیونگ میخواست‪ ،‬چون ناامید به نظر میرسید و بعد ازم‬
‫خواست توی تعطیالت درمورد سوالش فکر کنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و جیمین شوکه شد و اثاری از تحقیر و حیرت روی‬

‫صورتش به وجود اومد‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم این مرد رو باور کنم‪...‬‬
‫جیمین با خودش زمزمه کرد‪ ،‬اما جونگکوک صداش رو شنید‪.‬‬
‫‪-‬خب؟ به نتیجهای رسیدی؟‬
‫‪1531‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬متوجه نمیشم‪ .‬ما چی هستیم؟ یه خوناشام و انسان؟ دوتا پسر؟‬

‫تهیونگ با گرایشش مشکل داره؟‬
‫‪-‬یا شاید این یه معماست که توی اینترنت پیدا کرده؟ تهیونگ از‬
‫اینجور چیزها خوشش میاد‪ ،‬این حقیقت داره‪ ،‬ولی نمیدونم این دلیلیه‬
‫که جواب پیامهام رو نمیده یا نه‪.‬‬
‫‪-‬باورم نمیشه که باهات دوستم‪...‬‬
‫جیمین دوباره زمزمه کرد‪ ،‬سرش رو پایین انداخت و با ناباوری و‬

‫ناامیدی تکونش داد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونی چیه؟ حق با من بود‪ ،‬جونگکوک‪ .‬تو واقعا احمقی‪.‬‬
‫‪1532‬‬
‫‪-‬وات د فاک؟ چرا؟‬
‫جونگکوک پرسید و اخم کرد‪.‬‬
‫‪-‬جدی‪ ،‬نمیتونی مفهومی که پشت سوالش بود‪ ،‬متوجه بشی؟ مفهوم‬

‫واقعیاش رو؟‬
‫جیمین پرسید و از نزدیک به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اگه میدونستم‪ ،‬این مکالمه رو نداشتیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬نکته خوبیه‪.‬‬
‫‪1533‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬با درموندگی اهی کشید و قوس بینیاش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬به کمک نیاز داشتی‪ ،‬درکت میکنم‪ .‬پس سوالش رو دوباره ازت‬
‫میپرسم‪ ،‬چون به نظرم تنهایی به جواب نمیرسی‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ،‬خیلی خب‪.‬‬
‫جیمین به پهلو روی کاناپه چرخید‪ ،‬پاهاش رو روی هم انداخت و از‬

‫نزدیک به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ برات چه معنیای داره‪ ،‬جونگکوک؟ اون رو چطوری‬

‫میبینی؟‬
‫‪1534‬‬
‫‪-‬متوجه نمیشم این سوال چطوری میتونه به سوالی که تهیونگ پرسید‪،‬‬

‫ربط داشته باشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و چشمهاش رو با حالت مشکوکی باریک کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬باور کن بیشتر از چیزی که فکر میکنی‪ ،‬بهش ربط داره‪.‬‬
‫جیمین گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬حاال جواب سوالم رو بده‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ برام چه معنیای داره؟‬
‫چطوری تهیونگ رو میبینم؟‬
‫‪1535‬‬
‫با چشمهام؟ نه‪ ،‬جونگکوک‪ .‬این قطعا جوابی نیست که جیمین‬

‫میخواد بشنوه‪.‬‬
‫چرا این اینقدر سخته؟‬
‫با توجه به درگیری بزرگی که جونگکوک داشت و صورتش این رو‬

‫به بهترین دوستش ثابت میکرد‪ ،‬جیمین تصمیم گرفت که سوال رو به‬
‫شکل دیگهای تبدیل کنه‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬از تهیونگ خوشت میاد؟‬
‫از تهیونگ خوشم میاد؟ خیلی خب‪ ،‬فکر کنم این یکی اسونه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪1536‬‬
‫جونگکوک بدون هیچ تردیدی جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬اگه ازش خوشم نمیاومد که باهاش نمیخوابیدم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و جیمین اهی کشید‪.‬‬
‫‪ -‬یعنی فقط بخاطر بدنش ازش خوشت میاد؟‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬نمیدونم‪ .‬فکر کنم صورتش هم دوست دارم‪.‬‬
‫جونگکوک با تردید جواب داد و جیمین با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬دراین مرحله‪ ،‬دارم فکر میکنم که احتماال خیلی خوب فهمیدی که‬
‫تهیونگ ازت چی پرسیده و فقط وانمود کردی که متوجه نشدی‪.‬‬
‫‪1537‬‬
‫جیمین گفت و جونگکوک احساس کرد که خون توی رگهاش یخ‬

‫زد‪.‬‬
‫خوناشام موبلوند بدون هیچ قصدی این رو گفت‪ ،‬یک فرض محض‬
‫که توی هوا بود‪ ،‬اما وقتی به جونگکوک و چهرهاش که انگار فلج‬
‫شده بود‪ ،‬نگاه کرد‪ ،‬چیزی توی ذهنش روشن شد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬نمیتونم این رو باور کنم‪ .‬موضوع همینه‪ ،‬مگه نه؟ تو‬
‫خیلی خوب فهمیدی که منظورش چیه‪ .‬فقط داری ازش فرار میکنی‪.‬‬
‫جیمین با لحن سوالی نگفت‪ ،‬بلکه حرفش رو تایید کرد‪ .‬به خوبی از‬
‫قصد جونگکوک خبر داشت‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم داری درمورد چی حرف میزنی‪.‬‬
‫‪1538‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬از روی کاناپه بلند شد و به سمت پلهها رفت‪.‬‬
‫جیمین با عصبانیت دنبالش کرد‪.‬‬
‫‪-‬برام سخت بود که باور کنم اینقدر احمق باشی‪ ،‬ولی االن فهمیدم که‬
‫وانمود میکردی که احمقی‪.‬‬
‫جونگکوک جوابی نداد و در اتاقش رو باز کرد‪ ،‬اما قبل از اینکه بتونه‬
‫در رو ببنده و قفل کنه (که البته هیچ فایدهای نداشت چون جیمین به‬
‫خوبی میتونست با قدرت تلهکینز بازش کنه یا بدون تالش زیادی‬
‫داغونش کنه)‪ ،‬جیمین هم وارد اتاق بچگی جونگکوک شد‪.‬‬
‫‪-‬قرار نیست ازش فرار کنی‪ ،‬جئون جونگکوک‪ .‬نه این دفعه‪.‬‬
‫‪1539‬‬
‫جیمین گفت و با انگشتش به سینه جونگکوک اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا جواب تهیونگ رو ندادی‪ ،‬وقتی کامال منظورش رو متوجه‬

‫شدی؟ اینکه چی ازت پرسید؟ چرا داری خودت و اطرافیانت رو گول‬
‫میزنی که متوجه نشدی؟‬
‫‪-‬جیمین‪ ،‬فقط تنهام بذار‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دیوانهوار توی اتاقش قدم زد‪ ،‬درحالی که جیمین‬

‫بی سروصدا کنار میزش ایستاد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک اگه اونجوری ازش خوشت نمیاد‪ ...‬فقط بهش بگو‪.‬‬
‫جیمین با صدای دردناکی گفت‪.‬‬
‫‪1540‬‬
‫‪-‬من اولش واقعا فکر میکردم که از تهیونگ خوشت میاد‪ .‬منظورم‬

‫اینه‪ ،‬هرباری که بهش نگاه میکردی‪ ،‬چشمهات همه چیز رو لو میداد‪.‬‬
‫حداقل این چیزی بود که فکر میکردم‪ ،‬ولی اگه نمیخوای جواب‬
‫احساساتش رو بدی‪ ،‬این تقصیر تو نیست‪ .‬نمیتونی خودت رو مجبور‬
‫کنی که از یکی خوشت بیاد‪ ،‬ولی نمیتونی تهیونگ هم مجبور کنی‬
‫که توی این شرایط باهات باشه‪ .‬میترسی بهش بگی و اون همه چیز رو‬
‫بینتون تموم کنه؟ موضوع اینه؟‬
‫‪-‬اینجوری نیست‪.‬‬
‫جونگکوک باالخره جواب داد و همچنان بیوقفه روی پارکت چوبی‬

‫قدم زد‪.‬‬
‫‪-‬پس موضوع چیه؟ میترسی راحتی خودت سر اینکه توی خوابگاه‬

‫کنارت زندگی میکنه و هرموقع که بخوای‪ ،‬باهات میخوابه‪ ،‬تموم‬
‫‪1541‬‬
‫بشه؟ میترسی نتونی کسی رو پیدا کنی که اینقدر راحت باهاش‬

‫بخوابی؟ موضوع اینه؟‬
‫جیمین با لحن بیتفاوتی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬نه! جوری حرف نزن که انگار تهیونگ برام فقط سکسه!‬
‫جونگکوک گفت و با حالت تهدیدامیزی به جیمین نگاه کرد‪.‬‬

‫میتونست عصبانیت‪ ،‬خشم‪ ،‬سردرگمی و ناامیدی که به شدت توی‬
‫رگهاش میجوشید‪ ،‬احساس کنه‪.‬‬
‫‪-‬مگه همین نیست؟ پس بهم بگو تهیونگ برات چیه جونگکوک‪،‬‬

‫چون با توجه به جوری که درموردش صحبت میکنی‪ ،‬انگار تهیونگ‬
‫فقط برات سکسه‪ .‬چیزی که قابل تعویضه‪ .‬انگار فقط یه بدنه‪.‬‬

‫‪1542‬‬
‫تضاد بین خوناشام مو بلوند که کامال اروم و بیتحرک بود‪،‬‬

‫دستهاش رو جلوی سینهاش جمع کرده بود و به میز تکیه داده بود با‬
‫افکار عصبانی و متضاد جونگکوک دیوونهکننده بود‪.‬‬
‫‪-‬درک نمیکنم چرا اینقدر درگیری‪ ،‬جونگکوک‪ .‬میتونی به راحتی‬

‫هرکسی که میخوای‪ ،‬پیدا کنی تا باهاش بخوابی‪ .‬مطمئنم اونقدرها هم‬
‫سخت نیست‪ .‬اگه از تهیونگ خوشت نمیاد‪ ،‬از شرش خالص شو و‬
‫یکی دیگه رو پیدا کن‪ .‬مطمئنم دخترها و پسرها صف میبندن که‬
‫باهات سکس داشته باشن و مطمئناً خوناشامهای زیادی هستن‪...‬‬
‫‪-‬من هیچکس دیگهای رو نمیخوام! من تهیونگ رو میخوام!‬

‫هیچکس حتی انگشت کوچیکۀ تهیونگ هم برام نمیشه‪.‬‬
‫جونگکوک به سختی گفت و سینهاش باال و پایین شد‪.‬‬
‫‪1543‬‬
‫جیمین لبخند اگاهانهای زد‪ ،‬اما جونگکوک قدرتش رو نداشت که‬

‫حتی از بپرسه چه معنایی داشت یا اینکه واقعا لبهای بهترین دوستش‬
‫بود یا نه‪.‬‬
‫جونگکوک میتونست احساس کنه که خون مستقیماً توی گوشهاش‬

‫نبض میزد و صدای ناراحتکنندهای ایجاد میکرد که باعث میشد‬
‫جونگکوک روی زمین زانو بزنه و با دستهاش گوشهاش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬پس تهیونگ برات بیشتر از سکس معنی داره؟ ولی من شنیدم که‬
‫گفتی فقط از بدنش خوشت میاد و اوه‪ ،‬شاید یکم هم از صورتش‪.‬‬
‫‪-‬دروغ گفتم!‬
‫‪1544‬‬
‫جونگکوک با هق هق کلمات رو به زبون اورد‪ ،‬توی اتاقش به این‬

‫طرف و اون طرف رفت و موهاش رو با درموندگی کشید‪.‬‬
‫‪ -‬دروغ گفتم‪ ،‬خب؟‬
‫‪-‬بهم بگو‪ ،‬جونگکوک‪ .‬چرا دروغه؟‬
‫جونگکوک احساس میکرد که سینهاش با احساسات و کلمات پر‬

‫میشد‪ .‬هی بیشتر و بیشتر پر میشد و میخواست منفجر بشه و همه چیز‬
‫رو پرتاب کنه‪ .‬توی چند ماه گذشته‪ ،‬تونسته بود درمقابل فشاری که‬
‫درون سینهاش بود‪ ،‬مقاومت کنه‪ ،‬تنشی که روز به روز شدت‬
‫میگرفت‪ ،‬اما مثل هرچیزی توی زندگی‪ ،‬جونگکوک‪ ،‬مخصوصا توی‬
‫قلپ تپنده و از کوره در رفتهاش‪ ،‬محدودیت داشت‪.‬‬
‫‪1545‬‬
‫‪-‬این دروغه‪...‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و احساس کرد سینهاش باالخره رها شد‪ ،‬نفسی‬
‫کشید و همه جاش منبسط شد‪.‬‬
‫‪-‬بدنش رو دوست دارم‪ .‬اینکه دستهام برای برای ردیابی خطوط‬

‫هرقسمت از بدنش‪ ،‬ساخته شده تا پوستش رو لمس کنه و بپرسته‪،‬‬
‫دوست دارم‪ .‬ولی صورتش هم که به طرز احمقانهای بینقصه دوست‬
‫دارم‪ .‬چشمهاش رو دوست دارم‪ .‬شمردن مژههاش که به گونههاش‬
‫میخوره‪ ،‬دوست دارم‪ ،‬مخصوصا زمانی که میخوابه و شبیه یه فرشته‬
‫لعنتی میشه‪ .‬خالهایی که زیر چشمش‪ ،‬روی نوک بینیاش و روی لب‬
‫پایینشه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬بوسیدن تک تک خالهاش رو دوست دارم‪.‬‬
‫لبهاش رو دوست دارم‪ ،‬نه فقط بخاطر اینکه خیلی نرمه و بهترین‬
‫بوسهها رو به لبهام میده‪ ،‬بلکه بخاطر اینکه خوشگلترین لبخندی که‬
‫توی زندگیم دیدم‪ ،‬میزنه‪ .‬فاک‪ ،‬لبخند تهیونگ‪ ...‬اون لبخند‬
‫مستطیلیاش باعث میشه شکمم پیچ بخوره‪ .‬قسم میخورم که هربار‪،‬‬
‫‪1546‬‬
‫همه چیز رنگی میشه و صدای پرندههای لعنتی که توی گوشهام اواز‬
‫میخونن‪ ،‬میشنوم‪ .‬موهای نقرهایش و اینکه چطوری من رو یاد ابرهای‬
‫نرم و کرکی میاندازه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬اینکه انگشتهام رو الی موهاش‬
‫فرو کنم و موهای سرکشش رو پشت گوشش بزنم‪ ،‬دوست دارم‪ .‬اینکه‬
‫چطوری لپهاش زیر لبها و انگشتهام نرمه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬خط فک‬
‫مشخصش که زیاد شدید نیست‪ ،‬دوست دارم‪ .‬نیمرخش رو دوست‬
‫دارم‪ .‬فاک‪ ،‬انگار توسط با استعدادترین نقاش کشیده شده یا از کاور‬
‫مجله بیرون اومده‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با لحن خشکی خندید‪.‬‬
‫جیمین سعی کرد حرفش رو قطع کنه‪ ،‬اما حاال که جونگکوک باالخره‬
‫اجازه داده بود تمام اون کلمات‪ ،‬احساسات و حقایق از درون بدنش‬
‫فرار کنه‪ ،‬دیگه نمیتونست خودش رو کنترل کنه‪ .‬چطوری میتونست‬
‫‪1547‬‬
‫انجامش بده‪ ،‬وقتی تمام این مدت همه چیز توی سینهاش گیر کرده‬
‫بود؟ چطوری میتونست انجامش بده‪ ،‬وقتی همه چیز برای اینکه از‬
‫بدنش بیرون بره‪ ،‬تشنه بود؟‬
‫‪-‬ولی فقط بدن و صورتش رو دوست ندارم‪ .‬اینکه چقدر رومخه‪،‬‬

‫دوست دارم‪ .‬همیشه رومخ بوده و فکر کنم قراره همینجوری بمونه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬خندید و ناخوداگاه به نقطهای روی دیوار نگاه‬

‫کرد‪ .‬دیگه دیوانهوار توی اتاق قدم نمیزد‪.‬‬
‫‪-‬وقتی درمورد ژنهای احمقی که میخونه‪ ،‬حرف میزنه‪ ،‬دوست‬

‫دارم‪ .‬وقتی چشمهاش فقط با فکرکردن با زیست شناسی برق میزنه‪،‬‬
‫دوست دارم‪ .‬زمانهایی که تمرکز میکنه و زبونش رو بیرون میده‪،‬‬
‫دوست دارم‪ .‬اینکه اینقدر باهوشه و روی هرکاری که انجام میده‪،‬‬
‫تمرکز میکنه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬کمالگراییاش که اجازه نمیده یه لباس‬
‫روی زمین یا صندلی بمونه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬لطیفبودن و همدلی روحش‬
‫‪1548‬‬
‫رو دوست دارم‪ .‬زمانهایی که اینقدر فداکاره‪ ،‬دوست دارم‪.‬‬

‫حرفزدنش رو دوست دارم‪ .‬صداش که مثل مخمل اروم و اعتیاداوره‪،‬‬
‫دوست دارم‪ .‬زمانهایی که بغلم میکنه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬زمانهایی که‬
‫میگه بهم افتخار میکنه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬واقعا عاشق وقتهاییم که این رو‬
‫بهم میگه‪ .‬این رو دوست دارم که هیچوقت‪ ،‬حتی یکبار‪ ،‬مجبورم‬
‫نکرده حرف بزنم‪ ،‬ولی قدرت این رو داره که کلمات و افکارم رو ازاد‬
‫کنه‪ .‬اینکه میتونه به جای دو نفر غذا بخوره‪ ،‬دوست دارم‪ .‬زمانهایی‬
‫که با جارو یا شونه اهنگ میخونه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬اینکه کنجکاوه و‬
‫سواالت پوچ میپرسه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬سکسداشتن با تهیونگ رو‬
‫دوست دارم‪ .‬این رو دوست دارم که سکس باهاش متفاوته‪ ،‬ولی از‬
‫تمام دفعاتی که با کسی خوابیدم‪ ،‬بهتره‪ .‬زمانهایی که بعدش توی‬
‫تخت دراز میکشیم و تهیونگ خودش رو توی اغوشم جمع میکنه‪،‬‬
‫دوست دارم‪ .‬وقتی همدیگه رو بغل میکنیم‪ ،‬دوست دارم و من‬
‫هیچوقت هیچکدوم از این کارهای لوس رو توی تمام عمرم انجام‬
‫ندادم‪ .‬پوست گرمش رو روی پوست سرد خودم دوست دارم‪ .‬اینکه‬
‫قلبش روی سینهام میتپه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬بوی لوندر و وانیلش رو دوست‬
‫دارم‪ .‬زمانهایی که بهم نگاه میکنه‪ ،‬دوست دارم‪ .‬وقتی جوری بهم‬
‫‪1549‬‬
‫نگاه میکنه که انگار توی چشمهاش یه قهرمانم و نه یه هیوال‪ ،‬دوست‬

‫دارم‪ .‬جوری که بهم نگاه میکنه‪ ،‬دوست دارم چون منم همینجوری‬
‫بهش نگاه میکنم‪.‬‬
‫گلوی جونگکوک از حرفزدن زیاد خشک شد‪ ،‬اما اهمیتی نداشت‪.‬‬

‫بدنش نمیتونست اهمیتی بده‪ ،‬نه وقتی که همه چیز مثل اب شفاف بود‬
‫و با درک اون موضوع‪ ،‬انگار وزنه بزرگی از روی شونههاش برداشته‬
‫شد‪ .‬انگار نفسی از هوای تازه پوستش رو لمس میکرد‪.‬‬
‫جیمین لبخندی زد‪ ،‬از میز فاصله گرفت و فاصله بین خودش و‬
‫جونگکوک رو کم کرد‪ .‬وقتی خوناشام موبلوند جلوی جونگکوک‬
‫رسید‪ ،‬مکث کرد‪ .‬جونگکوک نگاهش رو از دیواری که با پوسترهای‬
‫انتقامجویان پر شده بود‪ ،‬گرفت و روی چشمهای دوستش تمرکز کرد‪.‬‬
‫‪ -‬دوستش دارم‪ ،‬جیمین‪ .‬من تهیونگ رو دوست دارم‪.‬‬
‫‪1550‬‬
‫‪CH 27‬‬
‫‪-‬دوستش دارم‪ ،‬جیمین‪ .‬من تهیونگ رو دوست دارم‪.‬‬
‫جونگکوک باالخره زمزمه کرد‪ .‬احساس کرد تمام سنگینی از روی‬

‫شونهها و کمرش برداشته شد و تنها نور و گرما توی سراسر بدنش باقی‬
‫موند‪ ،‬مخصوصا توی سینهاش‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬گوک‪ .‬میدونم‪.‬‬
‫جیمین گفت و با دلسوزی لبخند زد‪.‬‬
‫‪ -‬همیشه میدونستم‪.‬‬
‫‪-‬میدونستی؟‬
‫‪1551‬‬
‫جونگکوک پرسید و جیمین سری به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬یادته بهت گفتم که به یکم هل نیاز داری؟ از اینکه اونجوری درمورد‬

‫تهیونگ حرف بزنم‪ ،‬متنفرم ولی حداقل مجبورت کردم باالخره متوجه‬
‫بشی که چه احساسی داری‪.‬‬
‫البته‪ .‬جیمین همیشه جونگکوک رو میشناخت‪ .‬البته که میدونست‬

‫چطوری نکات مهم رو لمس کنه‪ ،‬تحریکش کنه‪ ،‬وادارش کنه که‬
‫حرف بزنه و باالخره به جونگکوک بفهمونه که درونش چه خبر بود‪.‬‬
‫‪-‬چرا این رو بهش نگفتی؟‬
‫‪1552‬‬
‫جیمین پرسید و محکم‪ ،‬اما درعین حال اروم گردن جونگکوک رو‬
‫نگه داشت‪.‬‬
‫‪-‬خودت گفتی که میتونی ببینی چطوری بهت نگاه میکنه و خودت‬

‫هم همینطوری بهش نگاه میکنی‪.‬‬
‫جیمین گفت و جونگکوک سری به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬ولی‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و سرش رو پایین انداخت و از نگاه موشکافانه‬

‫بهترین دوستش فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی چی‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫‪1553‬‬
‫‪-‬میدونم قبال این سوال رو ازت پرسیدم‪ ...‬ولی چرا جلوی خودت رو‬
‫گرفتی؟ از چی اینقدر میترسی؟‬
‫جیمین پرسید و جونگکوک سرش رو به نشونه انکار تکون داد‪،‬‬

‫خودش رو از لمس جیمین دور کرد و درعوض به بیرون پنجره نگاه‬
‫کرد‪ .‬هوا شروع به باریدن کرد و قطرات بارون به شیشه پنجره برخورد‬
‫کرد‪ .‬ابرها همچنان خاکستری بودن‪ ،‬شاید حتی بیشتر از قبل‪.‬‬
‫‪-‬همه چیز‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬از شکست اهی کشید و دستهاش رو روی لبه‬

‫پنجره گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬این یه شروعه‪.‬‬
‫‪1554‬‬
‫جیمین زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬وقتی به همه چیز فکر میکنی‪ ،‬اولین چیزی که توی ذهنت میاد‪ ،‬چیه؟‬
‫‪-‬مامانم‪.‬‬
‫جونگکوک بدون هیچ تردیدی جواب داد و چشمهاش رو محکم‬

‫بست‪.‬‬
‫‪-‬من دوستش داشتم‪ ،‬جیمین‪ .‬من مامانم هم دوست داشتم و نتونستم‬

‫ازش محافظت کنم‪.‬‬
‫‪-‬و میترسی که دوباره همون اتفاق بیفته‪ ،‬ولی این بار با تهیونگ؟‬
‫‪1555‬‬
‫جونگکوک با تردید سری به نشونه مثبت تکون داد و اجازه داد‬

‫پنجههای تیز اسیبپذیر این بار کامال بدنش رو خراش بده و سینهاش‬
‫رو پاره کنه‪ ،‬تا جایی که تمام درونش بیرون ریخت و هیچ چیزی داخل‬
‫قفسه سینهاش باقی نموند‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬گوک‪.‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬به جونگکوک نزدیک شد و از پشت کمرش رو‬

‫دراغوش گرفت‪ .‬پسر مو بلوند گونهاش رو به شونههای جونگکوک‬
‫‪-‬نمیتونی همیشه با این ترس زندگی کنی‪ .‬نمیتونی همه رو از خودت‬

‫دور کنی و تنها باشی فقط بخاطر اینکه میترسی درنهایت به نوعی تنها‬
‫بشی‪.‬‬
‫‪1556‬‬
‫‪-‬چرا نه؟ خب اینجوری من به هرحال تنها میمونم و خودم رو از‬

‫عذابکشیدن نجات میدم‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای خشک‪ ،‬متالطم و لرزونی گفت‪ .‬توی چند هفته‬

‫گذشته‪ ،‬بارها گریه کرده بود‪.‬‬
‫‪-‬چون هیچکسی نمیخواد تنها باشه‪ .‬نه تا ابد‪.‬‬
‫جیمین با صدای ارومی باهاش بحث کرد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا فکر میکنم که باید تراپی بشی‪ ،‬جونگکوک‪ .‬شاید بهت‬
‫کمک کنه که از اون ترس خالص بشی‪.‬‬
‫جونگکوک عصبانی شد و دستهای جیمین رو کنار زد‪.‬‬
‫‪1557‬‬
‫‪-‬و بعدش چی؟ برم اونجا و به هر تراپیستی توضیح بدم بخاطر اینکه‬
‫مامان خوناشامم توسط خوناشامهایی کشته شده که هیچ ایدهای‬
‫درموردشون ندارم‪ ،‬داغون شدم؟‬
‫جونگکوک بهش توپید و جیمین با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬خودت خوب میدونی که خوناشامهای تراپیست هم وجود دارن‪.‬‬

‫میتونی هرچیزی که اتفاق افتاد‪...‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جیمین‪ .‬نمیخوام با هیچ تراپیستی حرف بزنم‪.‬‬
‫جونگکوک مخالفت کرد‪.‬‬
‫‪-‬حداقل‪ ...‬نه االن‪.‬‬
‫‪1558‬‬
‫جونگکوک گفت و خوناشام مو بلوند از شکست اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬اصرار نمیکنم‪ .‬حداقل برای االن‪ .‬البته فکر میکنم که‬
‫برات خوبه‪ .‬کمک خواستن هیچ ضرری نداره‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫جیمین گفت و وقتی جونگکوک چیزی نگفت‪ ،‬اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬االن قراره چیکار کنی؟ تهیونگ چی؟‬
‫جونگکوک روی تختش نشست و ارنجهاش رو روی زانوهاش‬

‫‪-‬نمیدونم‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای باهاش باشی؟‬
‫‪1559‬‬
‫‪-‬میخوام‪ ،‬جیمین‪ .‬معلومه که میخوام‪ ...‬ولی سخته‪ .‬اون انسان هم‬

‫هست‪...‬‬
‫‪-‬محض رضای خدا‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫جیمین گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬منم قبال انسان بودم و ببین االن کجام‪ .‬این قطعا بهونه خوبی نیست و‬
‫خودت این رو میدونی‪.‬‬
‫‪-‬خیلی چیزها توی ذهنمه‪ ،‬جیمین‪...‬‬
‫جونگکوک با لحن دردناکی اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪1560‬‬
‫‪-‬نمیدونم چه فکری کنم یا چیکار کنم‪.‬‬
‫‪-‬بهم یه چیزی بگو‪.‬‬
‫جیمین گفت و کنارش روی تخت نشست‪.‬‬
‫‪-‬ترجیح میدی االن با اراده خودت از دستش بدی‪ ،‬چون از احتمال‬

‫اینکه بعدا از دستش بدی‪ ،‬میترسی؟ وقتی حتی نمیدونی که کِی‬
‫قراره چنین اتفاقی بیفته؟‬
‫جونگکوک میدونست حق با جیمین بود‪ .‬از اعماق وجودش‬

‫میدونست که حق با اون بود‪ ،‬اما درعین حال‪ ،‬نمیتونست از فکرکردن‬
‫به مادرش که یک تکه چوب توی سینهاش فرو رفته بود‪ ،‬درحالی که‬
‫‪1561‬‬
‫جونگکوک چند قدم اون طرفتر خواب بود‪ ،‬دست بکشه‪.‬‬

‫نمیتونست به این فکر نکنه که وظیفهاش محافظت از زنی بود که‬
‫عاشقش بود و همیشه قرار بود توی زندگیاش عاشقش بمونه‪ ،‬اما‬
‫درنهایت‪ ،‬نتونست انجامش بده‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬اگه از دستش ندی‪ ،‬چی؟ اگه تهیونگ همیشه کنارت‬

‫بمونه و شما دوتا باهم خوشحال باشید‪ ،‬چی؟‬
‫جیمین سعی کرد براش دلیل بیاره‪.‬‬
‫‪-‬و اگه اینطوری نباشه؟‬
‫جونگکوک پرسید و جیمین اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬توی این چند ماهی که باهم بودید‪ ،‬بالیی سرش اومده؟‬
‫‪1562‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و کمی فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬توی تولد هوسوک‪ ،‬یه مرد نفرتانگیز سعی کرد بدون‬
‫اجازه لمسش کنه و منم مشکل رو حل کردم‪.‬‬
‫گوشه لبهای جیمین نامحسوس باال رفت‪.‬‬
‫‪-‬یعنی از اون مرد نجاتش دادی؟‬
‫جیمین پرسید و جونگکوک اخم کرد‪.‬‬
‫‪1563‬‬
‫‪-‬دیدی؟ به نظرم خیلی خوب میتونی ازش محافظت کنی‪.‬‬
‫‪-‬درواقع‪ ،‬تهیونگ به تنهایی میتونه از خودش محافظت کنه‪ .‬من از این‬

‫مطمئنم‪ ،‬ولی داشتن یه بادیگارد به بزرگی و ترسناکی تو‪ ،‬حتی بیشتر‬
‫ازش محافظت میکنه‪ .‬تازه ناگفته نمونه که خوناشامی‪ .‬یکی از‬
‫قویترین خوناشامهای جهان‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید و اجازه داد گوشه لبهاش باال بره‪.‬‬
‫‪1564‬‬
‫جونگکوک با احتیاط پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬قول دوستی میدم‪.‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬انگشتهاش رو روی هم انداخت و اونها رو بوسید تا‬

‫قولش رو مهر کنه‪ .‬بعد بالفاصله خندید‪.‬‬
‫جونگکوک لبخندی زد‪ .‬نمیتونست بیشتر از این بابت دوستی که‬

‫داشت‪ ،‬ممنون باشه‪ .‬دوستی که چیزهای مزخرفش رو تحمل میکرد‪،‬‬
‫اما همچنان کنارش میموند و وقتی رفتار احمقانه داشت‪ ،‬براش‬
‫سخنرانی میکرد‪ ،‬اما همچنان به بهترین نحو نصیحت و راهنماییاش‬
‫‪1565‬‬
‫‪-‬میدونم سخته‪ ،‬جونگکوک‪ .‬من حتی نمیتونم تصور کنم چه چیزی‬

‫رو پشت سر گذاشتی و چه اسیبهای روانی و ترسی باهات مونده‪.‬‬
‫جیمین با لحن جدی شروع به گفتن کرد‪ .‬وقتی جونگکوک کلماتش‬

‫رو شنید‪ ،‬اخم کرد‪ ،‬اما جلوی صحبتکردن بهترین دوستش رو‬
‫نگرفت‪.‬‬
‫‪-‬ولی قبل از اینکه بیاراده عمل کنی‪ ،‬با دقت فکر کن‪ .‬میدونم چقدر‬
‫توی این کار خوبی‪ .‬از خودت این سوال رو بپرس‪ :‬میخوام تمام عمرم‬
‫رو تنها بگذرونم‪ ،‬از اگرها بترسم و مردی که دوستش دارم‪ ،‬از دست‬
‫بدم؟ میخوام اجازه بدم شیطان درونم زندگیم رو اداره کنه؟ میخوام‬
‫مادرم هرجایی که هست‪ ،‬من رو ببینه که بقیه روزهام رو با‬
‫سرزنشکردن خودم برای چیزی که دست من نبوده‪ ،‬بگذرونم؟‬
‫جیمین گفت و جونگکوک از اینکه اخیرا زیاد گریه میکرد‪ ،‬متنفر‬
‫‪1566‬‬
‫بود‪ .‬شمارش تعداد دفعاتی که پیرهنش بخاطر اشکهای غلیظ و‬

‫زرشکی رنگش لک شده بود‪ ،‬از دستش دررفته بود‪.‬‬
‫‪-‬باید خودت رو ببخشی‪.‬‬
‫جیمین گفت و با گفتن اون کلمات چشمهاش با اشک پر شد‪.‬‬
‫‪-‬باید خودت رو ببخشی‪ ،‬حتی اگر مقصر اتفاقی که افتاد‪ ،‬نباشی‪ .‬باید‬
‫خودت رو ببخشی‪ ،‬حتی اگر هیچکس سرزنشت نکنه و اون بخشیدن‬
‫باید از طرف خودت باشه‪ ،‬ولی میتونم ببینم که تهیونگ چقدر بهت‬
‫کمک کرده‪.‬‬
‫جیمین گفت و جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد چون‬

‫میدونست این حقیقت داشت‪ .‬از روزی که پسر فداکاری کنجکاو شد‬
‫تا پایان اولین کالس شیمی‪ ،‬بیاد و باهاش صحبت کنه‪ ،‬جونگکوک‬
‫خیلی تغییر کرده بود‪.‬‬
‫‪1567‬‬
‫‪-‬مادرت حتما عاشق تهیونگ میشد‪ .‬با توجه به ارتباط کمی که با‬
‫تهیونگ داشتم‪ ،‬متوجه شدم که بعضی ویژگیهاش شبیه مادرته‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و بین اشکهاش لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬منم متوجه شدم‪ .‬مامانم احتماال تهیونگ رو بیشتر از من دوست‬

‫جونگکوک گفت و هردو پسر خندیدن‪ ،‬اما جونگکوک میدونست‬

‫این حقیقت نداشت‪ .‬مادرش کامال عاشق تهیونگ میشد‪ ،‬این رو‬
‫‪1568‬‬
‫میدونست‪ .‬به هرحال‪ ،‬این غیرممکن بود که نشه‪ ،‬اما این هم‬
‫میدونست که لبخند مخصوص مادرش فقط برای خودش بود‪.‬‬
‫‪-‬اجازه نده تهیونگ از دستت بره‪.‬‬
‫جیمین زمزمه کرد و گونه جونگکوک رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه وقتی که پیداکردن عشق واقعی اینقدر سخته‪ ،‬ولی تو به راحتی اون‬
‫رو داری‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫جونگکوک با نگرانی به گوشیاش نگاه کرد و با بیقراری با‬
‫انگشتهاش به فرمون ماشین ضربه زد‪.‬‬
‫‪1569‬‬
‫تقریبا پونزده دقیقه پیش ماشین رو جلوی شورا پارک کرده بود‪ ،‬اما تا‬
‫زمانی که جرات دیدن جواب تهیونگ رو پیدا نمیکرد‪ ،‬از ماشین پیاده‬
‫نمیشد‪ .‬این ترس و بزدلی برای یک خوناشام ظاهرا قدرتمند اصال‬
‫عادی نبود‪.‬‬
‫قبل از اینکه از خونه بیرون بیاد‪ ،‬جونگکوک به تهیونگ پیام داد‪.‬‬
‫سالم‪ ،‬ته‪.‬‬
‫من فردا از بوسان برمیگردم‪.‬‬
‫میشه وقتی رسیدم‪ ،‬حرف بزنیم؟‬
‫از اون لحظه‪ ،‬تمام بدن جونگکوک از نگرانی و اضطراب میلرزید و‬

‫این دقیقا بخاطر جواب تهیونگ نبود‪ ...‬اوه‪ ،‬خفه شو‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫دقیقا کی رو میخوای گول بزنی؟‬
‫‪1570‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬حقیقت داره‪ .‬جونگکوک درمورد جواب تهیونگ نگران‬

‫بود‪ ،‬اما حقیقت اینه که موضوع مکالمهشون همون چیزی بود که اون‬
‫رو میترسوند‪ ،‬اما مثل همیشه حق با جیمین بود‪ .‬جونگکوک‬
‫نمیتونست به فرارکردن ادامه بده‪ .‬اخیرا متوجه شده بود که خودش‬
‫هم این رو نمیخواست‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫سالم‪.‬‬
‫حتما‪.‬‬
‫ساعت چهار کاراموزیم تموم میشه‪.‬‬
‫میتونی بعدش بیای خوابگاهم‪.‬‬
‫موجی از ارامش از ستون فقرات جونگکوک پایین رفت و لبخندی‬

‫روی لبهاش نقش بست‪.‬‬
‫‪1571‬‬
‫پس فردا میبینمت‪.‬‬
‫جونگکوک دلیلی نداشت که برای جواب تهیونگ نگران باشه‪ .‬به‬

‫هرحال‪ ،‬این پسر مونقرهای بود که پیشنهاد داد بعد تعطیالت بهار‬
‫صحبت کنن‪.‬‬
‫دو ثانیه بعد گوشیاش با صدای بلندی توی ماشین زنگ خورد و‬
‫بدنش رو لرزوند‪ .‬جونگکوک بخاطر اینکه برای اولین بار صدای‬
‫گوشیاش رو باز گذاشته بود‪ ،‬به خودش فحش داد چون تقریبا نزدیک‬
‫بود از سکته بمیره و خوناشامها با چنین چیزی نمیمردن‪ ،‬اما ترس‬
‫اینکه پیام تهیونگ رو از دست بده‪ ،‬براش بزرگتر بود‪.‬‬
‫‪1572‬‬
‫جونگکوک واقعا فکر میکرد این تهیونگ بود که بهش زنگ میزد و‬
‫احتماال تصادفی بود‪ ،‬اما وقتی به صفحه گوشی نگاه کرد‪ ،‬قلبش خود به‬
‫خود اروم گرفت‪.‬‬
‫‪-‬بله‪ ،‬جین ریوک؟‬
‫جونگکوک تماس رو جواب داد و پرسید‪.‬‬
‫‪-‬صبح بخیر‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫مرد دیگه بهش سالم کرد‪ .‬تقریبا هیجان زده به نظر میرسید‪.‬‬
‫‪-‬احیانا میتونی همین االن‪ ...‬بیای شورا؟‬
‫‪-‬همین االن ماشین رو جلوی ساختمون پارک کردم‪.‬‬
‫‪1573‬‬
‫خیلی خب‪ .‬دقیقا همین االن هم نبود‪ ،‬ولی حاال هرچی‪.‬‬
‫‪-‬اه‪ ،‬عالیه پس‪ .‬اسناد خیلی مهمی برای بررسی داریم‪.‬‬
‫جین ریوک گفت و جونگکوک بالفاصله متوجه شد‪.‬‬
‫‪-‬باشه‪ .‬پس تا پنج دقیقه دیگه اونجام‪.‬‬
‫اونها به رمزی صحبتکردن عادت کرده بودن و فقط توی اتاق عایق‬
‫صدای شورا یا خونه جونگکوک که یک پوشش اکوستیک داشت‪،‬‬
‫احساس ازادی میکردن‪.‬‬
‫‪1574‬‬
‫همیشه این جین ریوک بود که از طرف پدرش به جونگکوک زنگ‬

‫میزد تا سر اینکه کسی مکالمه تلفنیشون گوش میداد و متوجه‬
‫زندهبودن دهیون میشد‪ ،‬ریسک نکنه‪.‬‬
‫جونگکوک برای اینکه مشکوک نباشه‪ ،‬مجبور بود حالت ناراحت و‬

‫ماتم زدهاش رو حفظ کنه‪ ،‬اما این اصال برای جونگکوک سخت نبود‪.‬‬
‫خوناشام موتیره همیشه بدخلق و خاکستری به نظر میرسید‪.‬‬
‫جونگکوک از کنار منشی ورودی شورا رد شد‪ .‬چند روزی بود که‬
‫جلوی اون شخص سکوت میکرد‪ .‬اخیرا‪ ،‬به همه مشکوک شده بود‪،‬‬
‫اما میتونستید سرزنشش کنید؟ جونگکوک ترجیح میداد پیشگیری‬
‫کنه‪ .‬حداقل تا زمانی که متوجه بشن خائن بینشون دقیقا کی بود‪.‬‬
‫جونگکوک هیچوقت ادمی نبود که به بقیه اعتماد به نفس بده و درحال‬
‫حاضر این وضعیت اصال بهش کمک نمیکرد‪.‬‬
‫‪1575‬‬
‫به محض اینکه کد مخفی رو وارد کرد‪ ،‬درهای اسانسور بسته شد و‬

‫اون رو به اخرین طبقه زیرزمین برد‪ .‬جونگکوک موهای مشکی و‬
‫پیرهن مشکی سادهاش رو مرتب کرد و بعد درهای شیشهای باز شد و به‬
‫سمت راهروی سفید و طوالنی هدایتش کرد‪.‬‬
‫توی اون طبقه‪ ،‬اتاقهای موجود عمدتاً برای نگهداری اسناد قدیمی و‬
‫پروندههای زمانی بود که کامپیوتری وجود نداشت یا چنین ظرفیتی‬
‫نبود‪ .‬به همین دلیل‪ ،‬به ندرت برای کسی پیش میاومد که اون پایین‬
‫بره‪ ،‬البته به جز نزدیکترین و قابل اعتمادترین اعضای رهبر که به اتاق‬
‫عایق صدا دسترسی داشتن‪ .‬با این حال‪ ،‬اونها تصمیم گرفتن کد‬
‫دسترسی اسانسور رو تغییر بدن و به بقیه کارکنان شورا اطالع بدن که‬
‫اون طبقه محدود شده بود و این بهونه رو اوردن که اون طبقه درحال‬
‫تعمیرات بود‪ .‬مراقبت توی اون زمان ضروری بود‪.‬‬
‫با رسیدن به در‪ ،‬جونگکوک هفت بار روی در سفید و چوبی کوبید‬
‫چون اره‪ ،‬اونها برای امنیت بیشتر‪ ،‬روی رمز خاصی برای درزدن توافق‬
‫کرده بودن‪.‬‬
‫‪1576‬‬
‫جونگکوک به محض اینکه در پشت سرش بسته شد‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونی باور کنی‪ .‬باالخره یه چیزی پیدا کردیم‪.‬‬
‫پدرش با هیجان بهش گفت‪.‬‬
‫جونگکوک به سمت میز چوبی بلندی رفت که پدرش‪ ،‬جین ریوک و‬

‫زن دیگهای به اسم یئونا‪ ،‬اگه درست به یاد داشته باشه‪ ،‬نشسته بودن‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ بهم بگو‪ .‬چی پیدا کردید؟‬
‫جونگکوک با اضطرابی که توی صداش بود‪ ،‬پرسید‪ ،‬پشت پدرش قرار‬

‫گرفت و دستهاش رو پشت صندلی گذاشت‪.‬‬
‫‪1577‬‬
‫‪-‬خودت ببین‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫دهیون گفت و لپتاپ رو به ارومی چرخوند تا جونگکوک بتونه‬

‫صفحه رو ببینه و بعد دکمه پخش رو فشار داد‪.‬‬
‫صفحه روشن شد و ویدیویی پخش شد‪ .‬جونگکوک به راحتی مکان‬

‫اون ویدیو که جادهای توی دو یا سه کیلومتری شورا بود‪ ،‬تشخیص داد‪.‬‬
‫معموال وقتی توی راه خونه بود‪ ،‬از اونجا رد میشد‪.‬‬
‫تصویر تاریک بود که نشون میداد ضبط اون ویدیو توی زمان خاصی‬
‫از شب بود‪ .‬برای ثانیههای هیچ اتفاقی نیفتاد‪ ،‬فقط برگها توی جاده‬
‫میافتادن و توی باد حرکت میکردن‪ .‬جونگکوک میخواست بپرسه‬
‫چیزی از توی دیدش فرار کرده بود چون هیچ چیزی رو متوجه‬
‫نمیشد‪ ،‬تا اینکه نقطهای ظاهر شد و درعرض یک ثانیه ناپدید شد‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن! اون رو دیدید؟‬

‫‪1578‬‬
‫جونگکوک با صدای بلندی پرسید و به صفحه اشاره کرد‪ .‬حتی با‬

‫وجود بینایی فوق العادهاش‪ ،‬تشخیص اون سایه توی مدت کوتاه سخت‬
‫بود‪.‬‬
‫‪-‬میشه ویدیو رو عقب بزنی و دوباره تکرارش کنی‪ ،‬لطفا؟‬
‫جونگکوک پرسید و پدرش با افتخار لبخندی زد‪ ،‬طوری که انگار امید‬

‫داشت جونگکوک بتونه حرکت سایه رو تشخیص بده‪.‬‬
‫‪-‬یئونا‪ ،‬میشه اون قسمت رو عقب بزنی‪ ،‬لطفا؟ ولی این بار با سرعت‬
‫کمتر‪.‬‬
‫پدرش گفت و زن سری به نشونه مثبت تکون داد‪ ،‬درحالی که لبخندی‬

‫زد‪ ،‬موس لپتاپ رو تکون داد و تنظیمات ویدیو رو عوض کرد‪.‬‬
‫‪1579‬‬
‫این بار‪ ،‬پخششدن ویدیو بیشتر طول کشید‪ .‬برگها توی جاده با چنان‬
‫سرعت ارومی حرکت میکردن که جونگکوک میخواست با‬
‫عصبانیت موهاش رو بکشه‪ ،‬اما به محض اینکه اون سایه ظاهر شد و‬
‫دیگه یک سایه نبود‪ ،‬بلکه یک چیز قابل تشخیص بود‪ ،‬دستهای‬
‫جونگکوک سرجاش یخ زد‪ ،‬طوری که انگار میترسید تصویر مقابلش‬
‫رو بترسونه‪.‬‬
‫اون سایه قطعا یک شخص بود‪ ،‬حاال که سرعت ویدیو مثل راه رفتن‬
‫حلزون بود‪ ،‬هیچ شکی در این نبود‪ .‬اون شخص به وضوح یک‬
‫خوناشام بود چون با توجه به نحوه دوییدنش‪ ،‬جونگکوک به سختی‬
‫میتونست با ویدیوی معمولی تشخیصش بده‪.‬‬
‫اما چیزی که توجهاش رو جلب کرد‪ ،‬حتی با وجود کیفیت پایین‬

‫تصویر و رنگهای تاریکی که بخاطر شب بود‪ ،‬شنل بلند و قدیمیای‬
‫بود که خوناشام پوشیده بود و تمام بدن و سرش رو پوشونده بود‪.‬‬
‫‪1580‬‬
‫شنلی که طالیی بود‪.‬‬
‫‪-‬طالیی‪ ...‬این یعنی‪...‬‬
‫جونگکوک شروع کرد و از نزدیک به تصویر مقابلش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬ما داریم رهبر حملهها رو میبینیم‪ ،‬اره‪.‬‬
‫پدرش تایید کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی فقط این نیست‪ .‬به دیدن ویدیو ادامه بده‪.‬‬
‫جونگکوک با دقت به ویدیو نگاه کرد و همون لحظه‪ ،‬خوناشام‬

‫تصویر ناخواسته شنلش رو از روی سرش انداخت و موهای بلند و‬
‫مشکیاش رو نشون داد‪.‬‬
‫‪1581‬‬
‫‪-‬اون یه زنه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬همچنان از اطالعاتی که جلوی چشمهاش بود‪،‬‬

‫توی شوک بود‪.‬‬
‫‪-‬همیشه احتمال این وجود داره که مرد با موهای بلند باشه‪ ...‬ولی بخاطر‬
‫فیزیک بدنیاش‪...‬‬
‫جین ریوک گفت و بعد از اینکه یئونا فیلم رو متوقف کرد و روی‬
‫تصویر زوم کرد‪ ،‬با انگشت اشارهاش شونهها و گردن خوناشام رو‬
‫‪-‬بخاطر فیزیک بدنیاش‪ ،‬به نظرم زنه‪ .‬شونههاش مثل مردها پهن نیست‪،‬‬
‫با وجود اینکه شنل بیشتر بدنش رو پوشونده‪.‬‬
‫‪1582‬‬
‫هیچ شکی نیست که اون یک زنه‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬

‫تنها مشکلش اینه‪...‬‬
‫‪-‬نمیتونیم صورتش رو ببینیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و پدرش اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬با دوربینهای مداربسته فقط تونستیم پشتش رو ثبت کنیم و‬

‫متاسفانه‪ ،‬این تنها چیزیه که توی جاده بود‪ ،‬پس تنها زاویهای که بهش‬
‫دسترسی داریم‪ ،‬همینه‪ .‬ولی حداقل‪ ،‬یه چیزی داریم‪ .‬حاال میتونیم بقیه‬
‫فرضیهها رو کنار بذاریم و فقط زنها بمونن‪.‬‬
‫پدرش گفت و جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد‪.‬‬
‫‪1583‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬حق با توئه‪ .‬من تمام اسناد و مدارک کارکنان شورا که این‬
‫ویژگیها رو دارن‪ ،‬دوباره بررسی میکنم‪ .‬درمورد کارکنان سابق هم‬
‫تحقیق میکنم‪ .‬باید مطمئن بشیم که رهبر حملهکنندهها بیشتر از چیزی‬
‫که فکر میکنیم‪ ،‬بهمون نزدیک نباشه‪.‬‬
‫‪-‬منم موافقم‪.‬‬
‫جین ریوک گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬ما باید به دیدن فیلمهای دوربین مداربسته جادههای نزدیک اینجا‬

‫ادامه بدیم تا ببینیم خوش شانس هستیم و میتونیم چیزی از اون زن‬
‫ببینیم یا نه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬همگی‪ ،‬کارتون عالی بود‪.‬‬
‫‪1584‬‬
‫جونگکوک گفت و به هرسه نفر تعظیم کرد تا از همهشون بخاطر کار‬

‫خوبشون تشکر کنه‪.‬‬
‫باالخره‪ ،‬باالخره یک چیزی پیدا کردن‪ .‬اونها صورت و اسم نداشتن‪،‬‬

‫اما جنسیت و فیزیک بدنی داشتن و این خیلی بیشتر از چیزی بود که تا‬
‫به حال پیدا کرده بودن‪ .‬جونگکوک اجازه داد امید و میل به انتقام توی‬
‫بدنش جاری بشه‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬موضوع دیگهای هم توی سرش بود‪.‬‬
‫‪-‬بابا‪ ،‬میشه یک لحظه باهات حرف بزنم؟‬
‫‪-‬ما به ساختمون اپراتور زیرساخت حمل و نقل میریم تا درخواست‬

‫ویدیوهای بیشتری بدیم‪.‬‬
‫‪1585‬‬
‫جین ریوک گفت و از روی صندلی بلند شد‪ .‬یئونا هم بعد از‬
‫خاموشکردن لپتاپ همون کار رو کرد‪.‬‬
‫هردوشون چند ثانیه بعد اتاق رو ترک کردن‪ .‬به وضوح میدونستن‬
‫جونگکوک باید با پدرش تنها صحبت میکرد‪.‬‬
‫‪-‬چیزی شده‪ ،‬پسرم؟ یا میخوای درمورد این حرف بزنی؟ خبر خوبیه‪،‬‬
‫درسته؟‬
‫پدرش پرسید‪ ،‬از روی صندلی بلند شد‪ ،‬روی کاناپه چرمی سبز تیره‬
‫نشست و دستش رو روی کاناپه زد تا جونگکوک هم بشینه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬خبر خوبیه‪ .‬درواقع یک خبر امیدوارکننده‪ .‬اینجوری نیست انگار‬

‫فهمیده باشیم اون شخص دقیقا کیه‪ ،‬ولی این قطعا بهتر از چیزیه که قبال‬
‫داشتیم‪.‬‬
‫‪1586‬‬
‫‪-‬ولی این چیزی نیست که میخواستم درموردش حرف بزنم‪.‬‬
‫‪-‬پس چیه؟‬
‫پدرش پرسید و جونگکوک اب دهنش رو قورت داد‪ .‬درک نمیکرد‬

‫که چرا برای گفتن اون موضوع به پدرش اینقدر نگران بود‪.‬‬
‫‪-‬من باید فردا برگردم سئول‪ .‬نمیدونم قراره چند روز اونجا باشم‪ ،‬ولی‬
‫سعی میکنم زیاد نمونم که بتونم همونجوری که قول دادم‪ ،‬روی این‬
‫کار کنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و ناخوداگاه با انگشتهاش بازی کرد‪.‬‬
‫‪1587‬‬
‫‪-‬اه‪ ،‬موضوع اینه؟‬
‫پدرش پرسید و اهی کشید‪ .‬خیالش راحت شده بود‪.‬‬
‫‪-‬فکر کردم موضوع جدیه‪ ،‬یا مسیح‪ .‬نگرانش نباش‪ ،‬جونگکوک‪ .‬تا‬
‫زمانی که میخوای و بهش نیاز داری‪ ،‬اونجا بمون‪ .‬تو توی تعطیالت‬
‫بهاری‪ ،‬پس به جای اینکه توی خونه بمونی و اون اسناد خستهکننده رو‬
‫بخونی‪ ،‬باید استراحت کنی و خوش بگذرونی‪.‬‬
‫‪-‬مشکلی نیست‪ ،‬بابا‪ .‬میدونی که برام مهم نیست‪ .‬درواقع‪ ،‬تا زمانی که‬
‫بفهمم کی پشت این حملههاست‪ ،‬نمیتونم استراحت کنم‪ .‬میخوام‬
‫جونگکوک با اطمینان گفت‪.‬‬
‫‪1588‬‬
‫پدرش با درک موضوع سری تکون داد و با حرکت محبتامیزی‬

‫موهای جونگکوک رو نوازش کرد‪ ،‬اما جونگکوک از خجالت اخمی‬
‫کرد و موهاش رو مرتب کرد‪.‬‬
‫‪-‬قراره با تهیونگ باشی؟‬
‫پدرش بدون هیچ مقدمهای پرسید‪.‬‬
‫یعنی اینقدر قابل پیشبینی بود؟‬
‫جونگکوک سری به نشونه مثبت تکون داد‪ ،‬حتی سعی نکرد انکارش‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬راستش بخاطر اون دارم برمیگردم‪ .‬باید یه چیزی رو بهش بگم و‬
‫دیگه نمیتونم این رو پیش خودم نگه دارم‪.‬‬
‫‪1589‬‬
‫پدرش اگاهانه نگاهی بهش انداخت و با محبت زانوش رو نوازش کرد‪.‬‬

‫لبخندی زد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬امیدوارم چیزی که قراره بهش بگی‪ ،‬درجواب بشنوی‪.‬‬
‫احتماال چشمهای جونگکوک خیلی گشاد شده بود که پدرش با‬

‫نگرانی بهش نگاه کرد‪ ،‬اما به هرحال خندهای از بین لبهای دهیون‬
‫‪-‬چیه؟ من پدرتم و قرنها زندگی کردم‪ .‬فکر کردی متوجه نمیشم؟‬
‫ظاهرا خودش تنها کسی بود که متوجه نشده بود‪ .‬یا اینکه نمیخواست‬
‫متوجه بشه‪ .‬البته تا امروز‪.‬‬
‫‪1590‬‬
‫‪-‬و مشکلی نداری؟‬
‫جونگکوک با تردید پرسید و از پهلو به پدرش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا باید مشکل داشته باشم؟ چون اون یه مرده؟ جونگکوک‪ ،‬خودت‬
‫میدونی هیچ اهمیتی به اینکه مرد یا زن باشه‪ ،‬نمیدم‪.‬‬
‫پدرش بهش تضمین داد‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ .‬نه بخاطر اینکه اون یه مرده‪ .‬بخاطر اینکه انسانه‪.‬‬
‫دهیون گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪1591‬‬
‫‪-‬فکر میکردم این نوزده سال زندگیت برات کافی باشه تا متوجه بشی‬
‫که من و مادرت هیچی علیه انسانها نداریم‪ .‬ما هیچوقت فکر نکردیم‬
‫که ازشون برتری داریم‪ .‬هیچ وقت‪ .‬و میدونم توهم هیچوقت چنین‬
‫احساسی نداشتی چون بزرگ شدی و به مرد فوقالعادهای تبدیل شدی‬
‫که رفتارهای خوبی نشون میدی‪.‬‬
‫‪-‬و میدونی چیه؟ انسانیت درون همه کسایی که میخوان چنین چیزی‬
‫رو بگیرن و گسترش بدن‪ ،‬وجود داره‪ .‬خوناشامهایی وجود دارن که‬
‫انسانیت دارن‪ ،‬درست مثل مادرت‪ ،‬درحالی که انسانهایی هستن که‬
‫ذرهای انسانیت ندارن‪ .‬و من بدون هیچ شکی میدونم که توهم اون‬
‫انسانیت رو درونت داری‪ .‬میل به زندگی‪ ،‬میل به خوب بودن‪،‬‬
‫احساسات‪ ،‬میل به خوشحال بودن‪ ...‬تو همیشه همه اینها رو داشتی‪،‬‬
‫‪1592‬‬
‫ولی برای مدت طوالنی پنهان بود و تهیونگ یک مورد ضروری بود تا‬
‫مجبورت کنه که همه اینها رو زنده کنی‪.‬‬
‫جونگکوک هیچ وقت به اینکه تهیونگ انسان بود‪ ،‬اهمیتی نمیداد‪ .‬اگه‬
‫براش مهم بود‪ ،‬دروهله اول هیچ وقت باهاش درگیر نمیشد‪.‬‬
‫شاید چیزی که ازارش میداد این واقعیت بود که یک انسان ساده‬

‫چنین قدرت فوقالعادهای روش داشت‪ .‬قدرتی که بهش اجازه میداد‬
‫حساس‪ ،‬همدل و اسیبپذیر باشه‪ .‬تمام احساساتی که جونگکوک رو تا‬
‫حد استخون میترسوند‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬بابا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و اجازه داد گوشه لبهاش باال بره‪.‬‬
‫‪1593‬‬
‫‪-‬میدونی چطوری به مامانت گفتم که عاشقش شدم؟‬
‫دهیون گفت و با ناراحتی لبخندی زد‪.‬‬
‫جونگکوک پرسید و لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬من چیزی نگفتم‪ .‬درواقع مادرت اول اعتراف کرد‪.‬‬
‫دهیون گفت و هردو خوناشام خندیدن‪.‬‬
‫‪-‬یادمه توی قرن هفدهم توی یه مهمونی بالماسکه بودم و گوشهای‬

‫تکیه داده بودم و همونطوری که از دور به مادرت نگاه میکردم‪ ،‬از‬
‫‪1594‬‬
‫شامپاینم میخوردم‪ .‬فکر میکردم که احتیاط میکنم‪ ،‬ولی وقتی‬

‫مادرت با صورت اخمو اومد پیش من‪ ،‬فهمیدم که اصال محتاط نبودم‪.‬‬
‫‪-‬چه اتفاقی افتاد؟‬
‫جونگکوک با کنجکاوی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬مادرت اومد پیش من و ازم پرسید که میخوام باهاش برقصم یا نه‬

‫چون خودم جرات نداشتم که مستقیم ازش بخوام و ترجیح میدادم که‬
‫از دور بهش نگاه کنم‪.‬‬
‫‪-‬این واقعا خود مامانه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و خندید‪ .‬خنده بلندی از دهن پدرش خارج شد‪.‬‬
‫‪1595‬‬
‫‪-‬میدونم‪ .‬دقیقا همینه‪ ،‬مگه نه؟‬
‫دهیون پرسید‪ ،‬خندید و چشمهاش برق زد چون تمام اون خاطرات‬

‫خوب رو به یاد اورده بودن‪.‬‬
‫‪-‬چند روز بعد‪ ،‬مادرت توی یه نامه عاشقانه بهم اعتراف کرد که‬
‫عاشقمه و بقیه داستان رو خودت میدونی‪.‬‬
‫‪-‬من عاشق داستان شماهام‪ .‬هرروز کامال مشخص بود که چقدر به‬
‫همدیگه عالقه داشتید‪.‬‬
‫‪-‬ما واقعا عاشق هم بودیم‪ .‬مادرت همه چیز من بود‪.‬‬
‫‪1596‬‬
‫پدرش گفت و سری تکون داد‪ .‬دلتنگی توی چشمهاش منعکس شد‪.‬‬
‫‪-‬و واقعا امیدوارم تو هم توی یه داستان عاشقانه به زیبایی داستان من و‬

‫مادرت زندگی کنی‪ ،‬جونگکوک‪ .‬واقعا امیدوارم‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫خورشید درخشان و داغ توی سئول میتابید و جونگکوک میتونست‬
‫دستهاش که عرق کرده بود‪ ،‬احساس کنه‪ .‬البته باید به این موضوع‬
‫اشاره کرد که جونگکوک عرق نمیکرد‪ ،‬بنابراین خیلی نگران بود‪.‬‬
‫به هرحال دستش رو با شلوار مشکی و زاپدارش پاک کرد‪ ،‬درحالی‬

‫که با دست دیگهاش دسته گل بزرگی رو نگه داشت‪.‬‬
‫‪1597‬‬
‫با توجه به اینکه هیچ تجربهای توی قرارگذاشتن نداشت‪ ،‬جونگکوک‬

‫از جیمین کمک خواست و بهترین دوستش بهش توصیه کرد تا گل رز‬
‫بخره و گفت درمورد گل قدیمی و قرمزی که نماد عشق بود‪ ،‬هیچ‬
‫مشکلی وجود نداشت‪ ،‬اما وقتی جونگکوک به گل فروشی رسید و دو‬
‫مرد رو دید که برای معشوقهشون همون گل رو خریده بودن‪ ،‬احساس‬
‫بدی به جونگکوک دست داد و درعوض ترجیح داد یک دسته گل از‬
‫اللههای بنفش‪ ،‬صورتی‪ ،‬قرمز و زرد رو بخره‪ .‬با خودش فکر کرد‬
‫تهیونگ لیاقت یک چیز منحصر به فرد و خاص رو داشت‪ ،‬نه یک چیز‬
‫پیش پا افتاده‪.‬‬
‫حاال‪ ،‬جلوی در ساختمون اجری خوابگاه بود‪ ،‬مثل سوسک احمقی این‬
‫طرف و اون طرف میرفت و صحبتهایی که توی روز گذشته بارها و‬
‫بارها بهش فکر کرده بود‪ ،‬تکرار کرد‪.‬‬
‫‪1598‬‬
‫میتونی انجامش بدی‪ ،‬جونگکوک‪ .‬با خودش فکر کرد و چشمهاش‬

‫رو بست‪ .‬اون فقط تهیونگه‪ .‬اون فقط تهیونگ همیشگی خودته که اگه‬
‫دست از ترسوبودن برداری‪ ،‬میتونه رسما واسه تو باشه‪.‬‬
‫جونگکوک با قاطعیت دم و بازدم کرد‪ ،‬کت چرم مشکیاش که‬

‫تیشرت خاکستریاش رو میپوشوند‪ ،‬مرتب کرد و با استفاده از موجی‬
‫از شجاعت که بهش هجوم برد‪ ،‬فاصلهاش رو با ورودی ساختمون کم‬
‫کرد‪.‬‬
‫اما وقتی حواس جونگکوک با صدای مشکوکی پرت شد‪ ،‬اون‬

‫شجاعت به کل فراموش شد و کنار رفت‪.‬‬
‫جونگکوک به اطرافش نگاه کرد‪ ،‬اما فقط دانشجوهایی رو دید که از‬

‫ساختمون خارج میشدن و توی محوطه دانشگاه قدم میزدن یا به‬
‫سمت پارکینگی که چند متر اون طرفتر بود‪ ،‬میرفتن‪.‬‬
‫‪1599‬‬
‫هیچ چیز مرتبطی وجود نداشت‪ .‬شاید فقط صدای پاگذاشتن روی‬
‫شاخه یا چیزی بود‪.‬‬
‫یا شاید این فقط ذهن ترسو و بزدلش بود که باهاش حقه بازی میکرد‬
‫تا جلوی اینکه از پلهها باال بره و باالخره با تهیونگ صحبت کنه‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫اما جونگکوک از ترسوبودن و عوضی بودن خسته شده بود‪ ،‬مخصوصا‬
‫با پسری با موهای نقرهای که سینهاش رو متورم میکرد‪ ،‬بنابراین دوباره‬
‫شروع به راه رفتن کرد و حتی درشیشهای رو هل داد‪.‬‬
‫تا اینکه صدای کلیک شنید‪.‬‬
‫و یکی دیگه‪.‬‬
‫و بعد یکی دیگه‪.‬‬
‫‪1600‬‬
‫جونگکوک بیحرکت موند و از طریق دید فوقالعادهاش اطرافش رو‬

‫زیر نظر گرفت تا ببینه کسی نزدیک بود یا نه‪ .‬با این حال‪ ،‬اون لحظه‬
‫هیچ دانشجویی رد نمیشد‪ ،‬حتی یک نفر‪ .‬این یعنی منبع صدا دقیقا‬
‫پشت سرش بود‪.‬‬
‫جونگکوک قدرت شنواییاش رو باال برد تا بتونه تشخیص بده که چی‬

‫بود و از کجا میاومد‪ ،‬به طور همزمان صدای کلیک پردههای گوشش‬
‫رو لرزوند‪ .‬جونگکوک ممکن بود خواب ببینه‪ ،‬اگه اون صدا واقعی‬
‫بود و کسی درحال تماشاکردنش بود‪ ،‬باید اون شخص رو توی عمل‬
‫گیر میانداخت‪.‬‬
‫پس جونگکوک به ارومی چرخید و پشتش رو به در شیشهای کرد‪ ،‬بعد‬

‫با احتیاط به اطرافش نگاه کرد‪.‬‬
‫گوشی رو از جیب شلوارش دراورد‪ ،‬وانمود کرد که داشت چیزی‬

‫تایپ میکرد و بعد گوشی رو نزدیک گوشش برد‪.‬‬
‫‪1601‬‬
‫‪-‬بله؟ سالم‪ .‬من این پایین منتظرتم‪.‬‬
‫جونگکوک بلندتر از حد معمول صحبت کرد و دوباره صدای کلیک‬

‫شنید و بعد یکی دیگه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬پس میبینمت‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و همون لحظه‪ ،‬گوشی رو دوباره توی جیب‬

‫شلوارش گذاشت و سعی کرد ببینه خیابون همچنان بدون حرکت‬
‫دانشجوها بود یا نه‪ .‬سه ثانیه نگذشت که جونگکوک جلوی مردی که‬
‫تقریبا توی دهه بیست سالگیاش بود‪ ،‬ایستاد‪ ،‬مرد رو با یقه تیشرتش از‬
‫روی زمین بلند کرد و بدنش رو به تنه درختی که پشتش پنهان شده‬
‫بود‪ ،‬چسبوند‪ .‬دوربینی که مرد نگه داشته بود‪ ،‬روی زمین افتاد‪.‬‬
‫وحشت و ترس توی چشمهای مرد مشخص بود‪ ،‬اما جونگکوک با‬
‫وجود عصبانیتی که توی خونش میجوشید‪ ،‬بیحرکت موند‪.‬‬
‫‪1602‬‬
‫جونگکوک صورتش رو به صورت مرد نزدیک کرد و با لحن‬

‫تهدیدامیزی زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬تو کی هستی؟!‬
‫‪1603‬‬
‫‪CH 28‬‬
‫طولی نکشید تا جونگکوک صدای دوربین عکاسی رو تشخیص بده‪.‬‬

‫اون صدای کلیک بیوقفه توی چند دقیقه گذشته به سرش ضربه‬
‫میزد‪.‬‬
‫طولی نکشید تا جونگکوک مردی که موهاش رو زیر کاله کپ‬

‫مشکی پنهان کرده بود و با یک دوربین لنز بلند پشت درخت بلند و‬
‫پهنی ایستاده بود‪ ،‬تشخیص بده‪.‬‬
‫و درحال حاضر‪ ،‬جونگکوک فقط میخواست بفهمه چرا مرد مقابلش‬

‫عالقه داشت بدون اجازهاش ازش عکس پنهانی بگیره‪ .‬مطمئناً بخاطر‬
‫این نبود که جونگکوک کراش فاکیاش بود‪.‬‬
‫همچنین طولی نکشید تا متوجه بشه مردی که به یقهاش چنگ زده بود‪،‬‬
‫خوناشام نبود‪.‬‬
‫‪1604‬‬
‫قطرات عرق روی پیشونی جمع شده بود و قلبش اونقدری سریع‬
‫میتپید که جونگکوک بدون باال بردن حواسش‪ ،‬میتونست اون رو‬
‫بشنوه‪ .‬پوستش سرد نبود‪ ،‬اتفاقا برعکس‪ .‬لرزشهایی که بدن مرد رو‬
‫میلرزوند‪ ،‬برای جواب کافی بود‪ .‬اگه خوناشام بود‪ ،‬میتونست جلوی‬
‫چنگ محکم جونگکوک مقاومت کنه‪.‬‬
‫بهتر‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد‪ .‬کارم راحتتره‪.‬‬
‫‪-‬حرفم رو تکرار نمیکنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و پسر رو دوباره به درخت فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬بهم میگی کی هستی یا نه؟ چرا داشتی ازم عکس میگرفتی؟‬
‫‪-‬لطفا‪ ،‬بهم صدمه نزن‪.‬‬
‫‪1605‬‬
‫مرد با ترسی که توی صداش پیچید‪ ،‬التماس کرد‪.‬‬
‫‪-‬پس بهم بگو کی هستی و چرا داشتی جاسوسیم رو میکردی؟‬
‫جونگکوک پرسید و پسر اخم کرد و با تردید به جونگکوک نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬من‪ ...‬من نمیدونم‪ .‬من حتی تو رو نمیشناسم‪.‬‬
‫‪-‬چرت و پرت تحویلم نده‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و مرد رو به درخت چسبوند‪.‬‬
‫‪-‬من رو احمق جلوه نده‪ .‬حرف بزن! همین االن!‬
‫‪1606‬‬
‫جونگکوک گفت و مرد با لحن عصبانی جونگکوک لرزید‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا کی هستی و کی تو رو فرستاده که ازم عکس بگیری؟‬
‫‪-‬من هونگ گیام‪ .‬توی دانشگاه کره فوتوگرافیک میخونم و‬

‫نمیتونم بهت بگم که چرا داشتم ازت عکس میگرفتم‪.‬‬
‫مرد با ترس توضیح داد‪ .‬برای اینکه به چشمهای جونگکوک نگاه کنه‪،‬‬
‫اصال ریسک نکرد‪.‬‬
‫اولش جونگکوک از عصبانیت اخم کرد و اماده بود که مرد رو به‬

‫درخت بکوبه چون خوناشام فکر میکرد که مرد مسخرهاش میکرد‪،‬‬
‫اما بعد چیزی توی مغزش روشن شد‪.‬‬
‫‪1607‬‬
‫البته که مرد برای انجام اون کار هیپنوتیزم شده بود‪ .‬اون مرد فقط یک‬
‫واسطه بود‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونی بهم بگی که کی ازت خواست ازم عکس بگیری؟ اسم‪،‬‬

‫توصیف قیافهاش؟‬
‫جونگکوک این بار مهربونتر پرسید‪ ،‬مرد رو روی زمین گذاشت و‬

‫دستش رو از یقهاش کشید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬واقعا نمیدونم‪ .‬لطفا بهم صدمه نزن‪.‬‬
‫جونگکوک از وقتهایی که بقیه ازش میترسیدن‪ ،‬متنفر بود‪.‬‬

‫خوناشام میدونست اصال صورت دلسوز و دوست داشتنیای نداشت‪،‬‬
‫چه برسه به قدرت پوچی که خوناشام بودن بهش میداد‪ ،‬اما با این‬
‫حال‪ ،‬توی موقعیتهایی مثل این‪ ،‬چارهای جز عصبانیت و ترسوندن‬
‫‪1608‬‬
‫‪-‬بهت صدمه نمیزنم‪ ،‬قول میدم‪.‬‬
‫جونگکوک بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬ولی من به جواب نیاز دارم و تا وقتی که بهش نرسم‪ ،‬نمیتونم اجازه‬

‫بدم که بری‪ .‬پس بابت انجام این متاسفم‪.‬‬
‫به نظر میرسید مرد از حرفش گیج شده بود‪ ،‬مخصوصا وقتی که‬
‫جونگکوک توی چشمهاش نگاه کرد‪ ،‬اما خوناشام نمیتونست وقتش‬
‫رو با نگرانی تلف کنه‪.‬‬
‫‪1609‬‬
‫جونگکوک واقعا از اینکه اینجوری ذهن بقیه رو بخونه‪ ،‬متنفر بود‪ ،‬اما‬
‫چاره دیگهای نداشت‪ .‬پسر به شدت به جواب نیاز داشت و اگه‬
‫حدسش درست باشه‪ ،‬اون انسان منبع خیلی از سرنخها بود‪.‬‬
‫جونگکوک باید به سرش دسترسی پیدا میکرد‪.‬‬
‫ذهن مرد یک گره بزرگ و بهم ریخته بود‪ ،‬درست مثل سر‬
‫هردانشجوی دیگه‪ .‬جونگکوک بین تاریخهای امتحان و ارائهها‪ ،‬تصویر‬
‫دختری با پیرهن و موهای دم اسبی و خاطرات چیزی که برای ناهار‬
‫خورده بود‪ ،‬چرخید و‪ ...‬بینگو‪.‬‬
‫جونگکوک باالخره خاطرهای که دنبالش بود‪ ،‬پیدا کرد‪.‬‬
‫جونگکوک باالخره خاطرۀ زمانی که خوناشام ذهن پسر رو دست‬

‫کاری کرده بود‪ ،‬پیدا کرد‪.‬‬
‫‪1610‬‬
‫خوناشامی که جونگکوک بالفاصله اون رو تشخیص داد‪.‬‬
‫اون خوناشام مردی با موهای کوتاه و تیره بود که خال بزرگی روی‬
‫گونهاش بود و ابروهای پهنی داشت‪.‬‬
‫خوناشام همون مرد چهل سالهای بود که جونگکوک چند ماه پیش‬
‫توی کافه جین دیده بود‪ .‬مردی که سر یکی از میزها نشست بود و از‬
‫نزدیک بهش نگاه میکرد‪.‬‬
‫جونگکوک میدونست‪ .‬میدونست حسش اشتباه نمیکرد‪ ،‬اما اون‬

‫موقع موقعیت رو جدی نگرفت و حاال مطمئن بود که مرد مکالمهشون‬
‫رو شنیده بود و به بقیه حملهکنندهها خبر داده بود‪.‬‬
‫چطوری میتونست اینقدر بیمالحظه باشه؟‬
‫‪1611‬‬
‫بدتر از همه‪ ،‬وقتی به خاطرات مرد نگاه کرد‪ ،‬جونگکوک متوجه شد‬
‫چقدر طول کشیده بود‪.‬‬
‫هونگ گی توی خاطرهاش کاله مشکی‪ ،‬شال گردن خاکستری و یک‬

‫کت ضخیم پوشیده بود که ازش در برابر سرمای زمستون محافظت‬
‫میکرد‪ .‬به وضوح با گرمای خفیف و نسیم بهاری که درحال حاضر‬
‫احساس میشد‪ ،‬درتضاد بود‪.‬‬
‫این ماههاست که داره اتفاق میافته‪ ...‬احتماال این پسره چند ماهه که‬
‫داره ازم عکس میگیره و دنبالم میکنه‪ .‬و من متوجه چیزی نشدم؟!‬
‫جونگکوک با عصبانیت فکر کرد‪.‬‬
‫جونگکوک شونههای پسر مقابلش رو نگه داشت تا جلوی فرارکردنش‬

‫رو بگیره و به خودش اجازه داد وارد سرش و خاطرهاش بشه‪.‬‬
‫‪1612‬‬
‫پایان روز تقریبا با اسمون تیره قابل توجه بود و هونگ گی وقتی که‬
‫کالس فوتوگرافیکش تموم شد‪ ،‬ساختمون هنر رو ترک کرد‪ .‬پسر‬
‫درحال امتحان دوربین با تنظیماتی بود که اون روز سرکالس یاد گرفته‬
‫بود که یکدفعه به سینه فردی برخورد کرد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ ،‬حواسم پرت بود‪.‬‬
‫خوناشام عذرخواهی کرد و لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬اینجا درس میخونی؟‬
‫خوناشام پرسید‪.‬‬
‫هونگ گی نگاهش رو از دوربین گرفت و با حالت مشکوکی به مرد‬

‫بزرگتر مقابلش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1613‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ ،‬ولی ما همدیگه رو میشناسیم؟‬
‫پسر پرسید و خوناشام بیحوصله خندید‪.‬‬
‫‪-‬نه نه‪ .‬من فقط کمک میخوام‪ .‬دارم دنبال پسرم میگردم که اینجا‬
‫درس میخونه‪.‬‬
‫خوناشام جواب داد و صورت هونگ گی اروم شد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬حتما‪ .‬پس سعی میکنم که کمکتون کنم‪.‬‬
‫‪-‬ممنونم مرد جوان‪.‬‬
‫خوناشام گفت‪ ،‬به نشونه قدردانی تعظیم کرد و کاغذی از جیب کتش‬
‫‪1614‬‬
‫‪-‬میشه بهم بگی که این پسر رو میشناسی یا نه؟‬
‫قلب جونگکوک با دیدن عکسی که خوناشام به هونگ گی توی‬

‫خاطرهاش نشون داد‪ ،‬ایستاد‪.‬‬
‫فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪.‬‬
‫هونگ گی به عکس مرد جوونی که با حواس پرتی قدم میزد‪ ،‬موهای‬

‫نقرهایش توی باد تکون میخورد و نگاهش روی صفحه گوشیاش‬
‫‪-‬اوه اره‪ .‬همه کیم تهیونگ رو میشناسن‪.‬‬
‫هونگ گی گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪1615‬‬
‫‪-‬اون خیلی اجتماعیه‪ .‬پسرتونه؟‬
‫‪-‬کیم تهیونگ؟‬
‫خوناشام کلمات رو روی زبونش امتحان کرد و جونگکوک‬

‫میتونست قسم بخوره که وقتی شنید اون حرومزاده اسم تهیونگ رو به‬
‫زبون اورد‪ ،‬خون جلوی چشمهاش رو گرفت‪ .‬باید همون موقع که‬
‫فرصت داشت‪ ،‬مرد رو توی کافه جین میکشت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬میتونی بهم بگی که کجا زندگی میکنه؟‬
‫‪-‬توی خوابگاه اصلی دانشگاه‪.‬‬
‫هونگ گی گفت و اخم کرد‪.‬‬
‫‪1616‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ ،‬چرا این برات مهمه؟ کیم تهیونگ چه ربطی به پسرت داره؟‬
‫‪-‬اه‪ .‬پسرم بهم گفت که با کیم تهیونگ توی یک خوابگاهه‪ .‬فکر کردم‬
‫شاید این راه اسونتری برای پیداکردنش باشه‪.‬‬
‫خوناشام گفت و اوضاع رو تغییر داد‪.‬‬
‫جونگکوک هیچوقت نسبت به انسانها احساس برتری نمیکرد‪ .‬هیچ‬

‫وقت‪ .‬اما باید اعتراف میکرد که بعضیهاشون واقعا احمق بودن‪.‬‬
‫چطوری این پسره هونگ گی تونست اطالعات تهیونگ رو به یک‬

‫غریبه بده و هرچرت و پرتی که میگه‪ ،‬باور کنه؟! چرت و پرتی که‬
‫حتی با عقل جور درنمیاد‪.‬‬
‫‪-‬اه‪ ،‬درسته‪.‬‬
‫‪1617‬‬
‫هونگ گی گفت و سرش رو به نشونه تایید تکون داد‪ .‬کامال با دروغی‬

‫که خوناشام گفت‪ ،‬فریب خورد‪.‬‬
‫‪-‬راستی‪...‬‬
‫خوناشام شروع کرد و عکس دیگهای از جیبش دراورد‪.‬‬
‫‪-‬این پسر هم میشناسی؟ همونی که کنار کیم تهیونگه؟‬
‫جونگکوک قسم میخورد که خون جلوی چشمهاش رو گرفت‪ .‬شاید‬

‫هم سیاه شد‪ .‬یا هررنگ دیگهای که نماد خشونت‪ ،‬خون و مرگ اون‬
‫خوناشام بود‪ .‬عصبانیت تنها چیزی بود که درحال حاضر احساس‬
‫میکرد‪ .‬چیزی که جلوی دیدش رو گرفت‪ ،‬به سینهاش نفوذ کرد‪ ،‬توی‬
‫خونش جوشید و درونش رو پاره کرد‪.‬‬
‫‪1618‬‬
‫توی عکس‪ ،‬جونگکوک و تهیونگ روی یخ اسکیت میکردن و‬

‫خیلی بهم نزدیک بودن‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ .‬نه‪ ،‬متاسفم‪.‬‬
‫هونگ گی گفت و سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم این پسره اوایل این ترم به اینجا اومد‪ .‬یادمه همه درموردش‬
‫حرف میزدن‪ ،‬ولی اسمش رو یادم نمیاد‪.‬‬
‫هونگ گی گفت و خوناشام سری تکون داد و عکسها رو توی جیب‬

‫کتش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬اشکالی نداره‪ .‬چقدر بهم کمک کردی‪ ،‬پسرم‪ ...‬ولی الزم دارم که یه‬
‫لطف دیگه بهم بکنی‪.‬‬
‫‪1619‬‬
‫خوناشام گفت و هونگ گی با سردرگمی اخم کرد‪ ،‬اما گفت‪:‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬چیکار باید انجام بدم؟‬
‫چشمهای تیره و بدخواه خوناشام روی چشمهای هونگ گی قرار‬

‫گرفت و جونگکوک میتونست به خوبی تغییر هاله رو توی افکار‬
‫انسان احساس کنه‪.‬‬
‫‪-‬با دقت بهم گوش بده‪.‬‬
‫لحن خوناشام جدیتر و زهردارتر شد‪.‬‬
‫‪-‬باید صورت دوتا پسری که بهت نشون دادم‪ ،‬حفظ کنی‪ .‬اسمهاشون‬
‫کیم تهیونگ و جئون جونگکوکه‪ .‬ازت میخوام مرتباً دنبالشون کنی و‬
‫ازشون عکس بگیری‪ ،‬چه تنها بودن‪ ،‬چه باهم‪ .‬دقیقا مثل عکسی که‬
‫‪1620‬‬
‫ازشون بهت نشون دادم و روی یخ اسکیت میکردن‪ .‬ازت میخوام‬

‫هرچیزی که درمورد این پسره کیم تهیونگ فهمیدی‪ ،‬بهم بگی‪ .‬اینکه‬
‫کجا زندگی میکنه‪ ،‬شماره خوابگاهش چیه‪ ،‬مدرکش چیه و همینطور‬
‫برنامه کالسیاش‪ .‬میخوام همه چیز رو بدونم‪ .‬میخوام همه اینها رو‬
‫بفهمی‪ ،‬ولی توضیحات رو حفظ کنی‪ .‬باید دقت کنی و اجازه ندی که‬
‫گیر بیفتی‪ ،‬ولی این هم نمیخوام که زمان زیادی طول بکشه که این‬
‫چیزها رو بفهمی‪ .‬متوجه منظورم شدی؟‬
‫خوناشام گفت و هونگ گی که کامال بیتفاوت و بیحس بود‪ ،‬سری‬

‫به نشونه تایید تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬مرد جوان عزیز‪.‬‬
‫خوناشام گفت و پوزخندی زد‪.‬‬
‫‪1621‬‬
‫‪-‬یه چیز دیگه‪ ،‬باید هرکاری که بهت میگم‪ ،‬انجام بدی‪ ،‬ولی نباید‬
‫دلیلش و من رو به یاد بیاری‪ .‬ولی با این حال‪ ،‬باید انجامش بدی‪.‬‬
‫هرجمعه‪ ،‬دقیقا راس همین ساعت و همین مکان‪ ،‬عکسها و تمام‬
‫توضیحاتی که نوشتی‪ ،‬توی یک پاکت روی اون نیمکت میذاری‪.‬‬
‫خوناشام به نیمکت چوبی که چند متر ازشون فاصله داشت‪ ،‬اشاره‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬من میرم اونجا که به بقیه چیزها رسیدگی کنم‪ .‬متوجه شدی؟‬
‫خوناشام پرسید و هونگ گی دوباره سری به نشونه تایید تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬عالیه‪.‬‬
‫‪1622‬‬
‫چند ثانیه بعد‪ ،‬هونگ گی از خودش اگاه شد‪ ،‬به ارومی پلک زد و با‬
‫گیجی به خوناشام مقابلش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬میتونم بهت کمک کنم؟‬
‫هونگ گی پرسید و خوناشام لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬فقط موقع راه رفتن به همدیگه برخوردیم‪ ،‬ولی حال هردومون‬
‫خوبه‪ .‬شب خوبی داشته باشی‪.‬‬
‫خوناشام گفت‪ ،‬پشتش رو کرد و توی سیاهی شب گم شد‪.‬‬
‫جونگکوک پلک زد‪ ،‬از خاطرات پسر مقابلش بیرون اومد و درعوض‬
‫به روشنی روز عادت کرد‪.‬‬
‫‪1623‬‬
‫جونگکوک فقط یک خواسته داشت و اون ارزو این بود که انسان‬

‫مقابلش رو جوری بزنه که کمی نجابت و هوش از خودش نشون بده‪.‬‬
‫چطوری جونگکوک میتونست اینقدر کور باشه؟ چطوری میتونست‬

‫اینقدر بیمالحظه و بیمسئولیت باشه؟‬
‫اما کسی که بیشتر احمق بود‪ ،‬خوناشامی بود که ذهن هونگ گی رو‬
‫دستکاری کرده بود‪ .‬اون هیچوقت به این احتمال که جونگکوک اون‬
‫انسان رو گیر بندازه و ذهنش رو بخونه‪ ،‬فکر نکرده بود‪.‬‬
‫حاال جونگکوک یک صورت داشت‪ .‬حاال جونگکوک هیچ شکی‬

‫نداشت که این مرد همیشه خودش رو نشون داده تا مشکوک باشه‪.‬‬
‫حاال جونگکوک از ته قلبش باور داشت که این خوناشام با گروه‬
‫حملهکنندهها به شورا ارتباط داشت‪.‬‬
‫‪1624‬‬
‫هونگ گی گلوش رو صاف کرد و جونگکوک رو از افکارش بیرون‬

‫‪-‬االن میتونم برم؟‬
‫جونگکوک بهش مشت نمیزد‪ .‬با وجود اینکه واقعا میخواست اون‬
‫عصبانیت از بدنش ازاد بشه‪ ،‬جونگکوک میدونست به نوعی هونگ‬
‫گی مقصر این موضوع نبود‪ .‬ذهن پسر دستکاری شده بود و توی این‬
‫داستان یک واسطه بود‪.‬‬
‫اما جونگکوک نمیتونست بخاطر بیاحتیاطی مجازاتش نکنه‪ .‬دراین‬

‫مرحله‪ ،‬نمیتونست به اینکه وارد ذهن هونگ گی بشه‪ ،‬اهمیتی بده‪ .‬اون‬
‫انسان وقتی همه جزئیات رو به مرد رو گفت‪ ،‬حتی قبل از اینکه‬
‫خوناشام مجبورش کنه‪ ،‬نجابت این رو نداشت که به تهیونگ و‬
‫جونگکوک فکر کنه‪ .‬پس فاک به نجابت‪.‬‬
‫‪1625‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میتونی بری‪.‬‬
‫جونگکوک با خونسردی گفت و روی چشمهای وحشت زده هونگ‬

‫گی تمرکز کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی برای یک هفته نمیتونی یک کلمه هم به زبون بیاری‪ .‬دهنت‬

‫فقط برای غذاخوردن و نفس کشیدن باز میشه‪ ،‬همین‪ .‬شاید اینجوری‬
‫یاد بگیری که چه چیزها رو باید و چه چیزهایی رو نباید به غریبهها‬
‫بگی‪ .‬و دفعه بعدی که با اون مرد مالقات کردی و درمورد من ازت‬
‫پرسید‪ ،‬بهش بگو که میکشمش‪ .‬اون و هرکسی که مسئول اینه میکشم‪.‬‬
‫این رو توی اون پاکت لعنتی که ازت میخواد‪ ،‬بنویس‪ .‬حاال میتونی‬
‫بری‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و هونگ گی بدون هیچ تردیدی دوربینش که روی‬

‫زمین افتاده بود‪ ،‬برداشت و به محض اینکه جونگکوک رهاش کرد‪ ،‬از‬
‫اونجا فرار کرد و خوناشام موتیره رو تنها گذاشت‪.‬‬
‫‪1626‬‬
‫و لحظهای که تنهایی و سکوت بدنش رو دربرگرفت‪ ،‬جونگکوک‬

‫متوجه سنگینی موقعیت شد‪.‬‬
‫حملهکنندهها‪ ،‬حاال هرکسی که بودن‪ ،‬برای مدت طوالنی دنبال‬

‫جونگکوک بودن‪ .‬خدا میدونه که از کی زیرنظرش گرفته بودن و‬
‫دنبال اطالعاتی بودن که شامل زندگیاش میشد‪.‬‬
‫و حقیقت‪ ...‬حقیقت اینه که زندگی جونگکوک توی چند ماه گذشته‪،‬‬

‫عالوه بر مشکالتی که شامل شورا‪ ،‬پدرش و کالسهای دانشگاه‬
‫میشد‪ ،‬حول یک نفر میچرخید‪.‬‬
‫البته که قرار بود دنبال تهیونگ برن‪.‬‬
‫فاک‪ .‬چطوری میتونست اینقدر احمق باشه؟ چطوری به این فکر نکرد‬
‫که ممکن بود جون تهیونگ رو به خطر بندازه؟‬
‫‪1627‬‬
‫جونگکوک یک فرد عادی نبود‪ .‬اون یک انسان و دانشجوی عادی‬

‫نبود که بتونه توی درسهاش غرق بشه‪ ،‬عاشق بشه و توی این دنیای‬
‫افسانهای زندگی کنه‪ .‬جونگکوک یک خوناشام بود‪ .‬یک خوناشام‬
‫قدرتمند و شناخته شده توی جامعه خوناشامها و این مستلزم مسئولیت‪،‬‬
‫مراقبت و محدودیت بود‪ .‬جونگکوک واقعا احمق بود که این رو‬
‫نادیده گرفته بود‪.‬‬
‫اما حاال فرصت این رو داشت که موقعیت رو تغییر بده‪.‬‬
‫این بار‪ ،‬فرصت این رو داشت از کسی که دوستش داشت‪ ،‬محافظت‬

‫کنه و از تکرار اتفاقی که سه سال پیش افتاد‪ ،‬جلوگیری کنه‪ .‬و‬
‫جونگکوک قطعا اجازه نمیداد این فرصت از دست بره‪ ،‬حتی اگر قرار‬
‫بود قلبش از قفسه سینهاش بیرون بره‪.‬‬
‫‪1628‬‬
‫با نگاه کردن به دسته گلی که بخاطر بحث بین اون و هونگ گی روی‬
‫زمین افتاده بود‪ ،‬جونگکوک با ناراحتی متوجه شد که باید چیکار‬
‫قبل از اینکه عقل و شجاعتش توسط عشق و ناامیدی کنار زده بشه‪،‬‬
‫خوناشام با قدمهای مصمم اللههای رنگی رو پشت سرش رها کرد‪.‬‬
‫جونگکوک حتی لحظهای که وارد ساختمون خوابگاه شد‪ ،‬متوجه‬

‫نشد‪ ،‬چه برسه به اینکه باال رفتن پلهها یادش مونده باشه‪ ،‬اما حقیقت اینه‬
‫که چشمهاش به در چوبی و قدیمی با شماره ‪ 64‬خیره شده بود‪.‬‬
‫در معروفی که انگشتهاش بخاطر درزدن زیاد‪ ،‬به خوبی باهاش اشنا‬
‫بود‪ ،‬اما مثل هرچیز دیگهای‪ ،‬اون چوب بزودی انگشتهاش رو‬
‫فراموش میکرد چون این اخرین باری بود که همدیگه رو میدیدن‪.‬‬
‫‪1629‬‬
‫وقتی دست جونگکوک همچنان توی هوا بود و دراستانه درزدن بود‪،‬‬
‫تهیونگ در اتاق رو باز کرد‪ ،‬جوری که انگار به در چسبیده بود و‬
‫منتظر جونگکوک بود‪.‬‬
‫تهیونگ شلواری به رنگ سبز تیره و ژاکت بافتنی بژ پوشیده بود که‬
‫انحنای مسحورکننده بدنش رو مشخص میکرد‪ .‬پا برهنه بود‪ .‬موهای‬
‫نقرهایش به تازگی رنگ شده بود و ریشههای مشکی موهاش رو که‬
‫توی روزهای اخیر درکمین بود‪ ،‬پوشونده بود‪ .‬صورتش براق و‬
‫درخشان بود و شاید کمی تپلتر شده بود‪ ،‬احتماال بخاطر غذاهایی بود‬
‫که توی دگو خورده بود‪ .‬تهیونگ سالم و سرزنده به نظر میرسید و‬
‫جونگکوک واقعا میخواست که همینجوری بمونه‪.‬‬
‫جونگکوک بالفاصله از اینکه از تمام فرصتهاش استفاده نکرده بود تا‬

‫به تهیونگ بگه چقدر خوشگل بود‪ ،‬پشیمون شد‪ .‬خوشگل‪ ،‬گیرا‪،‬‬
‫مسحورکننده و نفسگیر‪.‬‬
‫‪1630‬‬
‫تهیونگ مثل غروب خورشید که به امواجی که به ساحل بوسه میزد‪،‬‬

‫زیبا بود‪ .‬تهیونگ مثل اسمون پرستاره که نگاهها رو به خودش جذب‬
‫میکرد و باعث کشف صورت فلکیها میشد‪ ،‬مسحورکننده بود‪.‬‬
‫تهیونگ مثل باغی که پراز زیباترین‪ ،‬کمیابترین و استثناییترین گلها‬
‫بود‪ ،‬نفسگیر و مثل گلبرگهاشون نرم بود‪ ،‬مخصوصا زمانی که گلها‬
‫میشکفتن و با اغوش باز از بهار استقبال میکرد‪.‬‬
‫قطعا زمان کافیای وجود نداشت که جونگکوک اونها رو به زبون‬

‫بیاره‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای بیای داخل؟‬
‫تهیونگ بعد از اینکه از زمانش استفاده کرد و جونگکوک رو زیرنظر‬

‫گرفت‪ ،‬پرسید‪ .‬در رو بیشتر باز کرد و به دیوار تکیه داد تا به‬
‫جونگکوک اجازه ورود بده‪.‬‬
‫‪1631‬‬
‫‪-‬هوبی و نام خونه نیستن‪ .‬میتونیم راحت باهم حرف بزنیم‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از بستن در اضافه کرد‪ ،‬به سمت اتاقش رفت و به عقب‬
‫نگاه کرد تا مطمئن بشه که جونگکوک دنبالش میکرد‪.‬‬
‫اتاق خواب همون شکلی مونده بود و حتی فضای کوچیکش باعث‬
‫میشد قلب جونگکوک بگیره و توی خونش احساس دلتنگی کنه‪ .‬این‬
‫اتاق تهیونگ بود‪ ،‬اما جونگکوک توی چند ماه گذشته اونقدری اونجا‬
‫وقت گذرونده بود که نمیتونست از اینکه بخش کوچیکی از اونجا رو‬
‫برای خودش ببینه‪ ،‬اجتناب کنه‪ .‬درواقع‪ ،‬دیدن یکی از هودیهاش که‬
‫به پشت روی صندلی بود یا یکی از جلدهای کامیک انتقامجویانش که‬
‫روی میز کنار تخت بود‪ ،‬اصال سخت نبود‪.‬‬
‫با وجود اینکه تنها بودن‪ ،‬تهیونگ در اتاقش رو بست‪ .‬سکوت اتاق رو‬
‫فرا گرفت‪ ،‬با وجود اینکه قلب جونگکوک دائماً به سینهاش میکوبید‬
‫‪1632‬‬
‫و ذرات ریزش روی زمین میافتاد که به نظر میرسید طوفان‬

‫کرکنندهای به وجود اورده بود‪.‬‬
‫‪-‬اخر هفتهات چطور بود؟‬
‫جونگکوک با پرسیدن اون سوال شروع کرد‪ .‬به شدت نیاز داشت اون‬
‫صداهای شکسته رو نادیده بگیره و تا جایی که میتونست‪ ،‬روی‬
‫صدای تهیونگ تمرکز کنه‪ .‬درواقع‪ ،‬تهیونگ میتونست تا جایی که‬
‫ممکن بود سرعت صحبتهاش رو کم کنه تا جونگکوک ازش‬
‫استفاده کنه‪.‬‬
‫‪-‬عالی بود‪.‬‬
‫تهیونگ با لبخند کوچیکی روی لبهاش جواب داد‪.‬‬
‫‪1633‬‬
‫‪-‬فکر کنم با توجه به زمانی که صرف بازیکردن با خواهر و برادر‬

‫کوچیکترم کردم‪ ،‬به بچگیم برگشتم‪.‬‬
‫‪-‬جالب به نظر میرسه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬با اغوش باز از اون حواس پرتی استقبال کرد و‬
‫‪-‬کامال میتونم تصورت کنم که مثل بچهها یا حتی مشتاقتر از بچهها‬

‫بازی کنی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ چشمهاش رو باریک کرد و با حالت‬

‫مشکوکی به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬میخوای اینجوری بهم بگی که مثل بچههام؟‬
‫‪1634‬‬
‫‪-‬نه به معنای بالغ نبودن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و لبهاش رو بهم فشار‬

‫داد تا به قیافه عصبانی تهیونگ نخنده‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر اینکه یه بچهی بزرگ و نق نقویی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬دلش برای اذیتکردن تهیونگ تنگ میشد‪.‬‬
‫‪-‬این دروغه!‬
‫‪-‬جدی؟‬
‫‪1635‬‬
‫‪-‬پس اون موقع که مجبورم کردی فیلم نوت بوک رو باهات ببینم و‬
‫عمالً استین لباسم رو خیس کردی‪...‬‬
‫‪-‬خفه شو!‬
‫تهیونگ گفت و با گذاشتن دستش روی دهن جونگکوک‪ ،‬حرفش رو‬

‫قطع کرد‪ ،‬اما به هرحال خودش هم خندید‪.‬‬
‫همون صدای مسری و فوقالعاده به تنهایی باعث شد تا وزنه سنگینی‬

‫که پشت جونگکوک بود‪ ،‬نصف بشه‪ .‬با وجود اینکه جونگکوک‬
‫میدونست این اخرین باری بود که صدای خندهاش رو اینجوری‬
‫میشنید‪.‬‬
‫‪1636‬‬
‫‪-‬قول دادی که اون شب فراموش بشه‪ ،‬اون راز بین ما دوتاست!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با انگشتش به سینه جونگکوک اشاره کرد و با لبهای‬

‫اویزونش از جونگکوک فاصله گرفت‪.‬‬
‫جونگکوک به شدت از تهیونگ میخواست تا زمانی که فرصت‬

‫داشت‪ ،‬به فضای شخصیاش نزدیک بشه‪ ،‬اما تهیونگ به پشت صندلی‬
‫تکیه داد‪ ،‬درحالی که جونگکوک جلوی در ایستاده بود‪.‬‬
‫با وجود اینکه اون اتاق کوچیک بود‪ ،‬جونگکوک میتونست فاصله‬
‫بینشون رو احساس کنه‪ ،‬جوری که انگار تهیونگ یک نقطه کوچیک‬
‫و تار بود یا سرابی بود که باد میخواست اون رو از خوناشام بگیره‪.‬‬
‫و باد قطعا برنده میشد‪.‬‬
‫‪1637‬‬
‫‪-‬بوسان چطور بود؟‬
‫تهیونگ پرسید و دوباره سکوت رو شکست‪.‬‬
‫‪-‬چیزی کشف کردی؟‬
‫جونگکوک به طرز درموندهای میخواست درمورد سرنخهایی که‬

‫کشف کرده بود‪ ،‬بهش بگه‪ .‬به شدت میخواست این موضوع رو به‬
‫فردی که بهش گوش میکرد و کمک کرد تا راحت باشه‪ ،‬بگه‪ ،‬اما‬
‫ساکت موند‪.‬‬
‫نه بخاطر اینکه جونگکوک دیگه احساس راحتی نداشت که درمورد‬

‫این مسائل صحبت کنه‪ ،‬مخصوصا حاال که حملهکننده از مکان‬
‫خوابگاهشون اطالع داشتن‪ ،‬بلکه بخاطر اینکه ارزش گفتن نداشت‪.‬‬
‫‪1638‬‬
‫‪-‬همونه‪.‬‬
‫جونگکوک بیحوصله جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬ولی ما اینجا نیستیم که درمورد این حرف بزنیم‪ ،‬مگه نه؟‬
‫با وجود اینکه میخواست درمورد رندومترین موضوعها با تهیونگ‬

‫صحبت کنه‪ ،‬جونگکوک میدونست که دیگه نمیتونست اون موضوع‬
‫رو بیشتر از این به تعویق بندازه‪ .‬نه وقتی که متوجه شد تهیونگ کمی‬
‫لرزید و با نگرانی با انگشتهاش بازی کرد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد و دستهاش رو کامال با استینهای‬

‫ژاکت بافتنیاش پوشوند‪.‬‬
‫‪1639‬‬
‫‪-‬فکر کنم حق با توئه‪ .‬میخوای شروع کنی؟ جواب سوالم رو پیدا‬

‫کردی؟‬
‫تهیونگ توی اون لباسها خیلی نرم و مالیم به نظر میرسید‪ ،‬مخصوصا‬
‫با موهاش که عمداً فر شده بود‪ ،‬اما حالت طبیعی داشت‪ .‬پسر مونقرهای‬
‫به استینهای ژاکتش خیره شد تا از نگاه جونگکوکی که برعکس‬
‫تهیونگ‪ ،‬نمیخواست یکبار هم نگاهش رو از پسر مقابلش بگیره‪ ،‬فرار‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬جوابم رو پیدا کردم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و با تمام وجودش تقال کرد تا اجازه نده قلبش‬
‫همونجا بین خودشون بیفته‪.‬‬
‫‪-‬خب؟‬
‫‪1640‬‬
‫تهیونگ مشتاقانه پرسید و درون چشمهاش ترکیب تلخ و شیرینی از‬

‫امید و ترس منعکس شد‪.‬‬
‫جونگکوک میخواست برای اخرین بار از نزدیک به اون چشمها نگاه‬

‫کنه‪ .‬میخواست توی رنگ شکالتی چشمهای تهیونگ گم بشه و‬
‫برای اخرین بار با اغوش باز توی شیرینی و لطافتی که درونش فراوان‬
‫بود‪ ،‬ذوب بشه‪ .‬میخواست برای اخرین بار کوکیای که تازه از فر‬
‫بیرون اومده بود‪ ،‬اغوش محکم و احساس خونه که تماماً توی اون‬
‫مردمکها منعکس میشد‪ ،‬ببینه‪.‬‬
‫و به همین دلیل‪ ،‬جونگکوک فاصله ابدی بینشون که درواقع فقط چند‬

‫قدم بود‪ ،‬کم کرد‪.‬‬
‫دستهاش از لمس دوباره پوست نرم و صاف تهیونگ‪ ،‬گزگز میکرد‪.‬‬

‫گرمای ارامشبخشی رو مستقیما زیر نوک انگشتهاش احساس‬
‫‪1641‬‬
‫جونگکوک قول داده بود تا زمانی که فرصت داشت‪ ،‬نگاهش رو از‬

‫چشمهای تهیونگ نگیره‪ ،‬اما به سرعت متوجه شد که نمیتونست این‬
‫کار رو انجام بده‪ .‬دروغ بود‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ لبهاش رو خیس کرد‪ ،‬یک دروغ بزرگ بود‪ .‬همون‬
‫لبهایی که جونگکوک از اولین روزی که اون دهن کنجکاو باز شد‪،‬‬
‫ارزوی بوسیدنش رو داشت‪ ،‬با وجود اینکه جنبه لجبازش بهش نه‬
‫میگفت‪ .‬همون لبهایی که جونگکوک قول داد فقط یکبار طعم‬
‫اونها رو بچشه تا فقط مزهاش کنه‪ ،‬اما با بوسیدن تهیونگ متوجه شد‬
‫که به این راحتی نبود‪ .‬همون لبهای توپر و قلبی شکل که گاهی‬
‫اوقات طعم مرطوبکننده لب هلویی میداد‪ .‬همون لبهایی که‬
‫هیچوقت نمیدونست چطوری دربرابرش مقاومت کنه و همین باعث‬
‫شد جونگکوک جلو بره و برای اخرین بار لبهای تهیونگ رو لمس‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪1642‬‬
‫این بار نقش دستهاشون عوض شد‪ .‬انگشتهای باریک و ظریف‬

‫تهیونگ روی کمر خوناشام قرار گرفت‪ ،‬درحالی که دستهای‬
‫جونگکوک گردن تهیونگ رو گرفت و اون رو کج کرد تا بوسه رو‬
‫عمیقتر کنه‪.‬‬
‫لبهاشون به راحتی روی هم کشیده شد‪ .‬بهم عادت کرده بودن‪ ،‬اما‬
‫هیچوقت خسته نمیشدن‪ .‬هیچوقت‪ .‬خیلی ازش فاصله داشتن چون با‬
‫هربوسهای که بین اون دو رد و بدل میشد‪ ،‬درون سینه جونگکوک‬
‫اتش بازی میشد‪ .‬کوتاهترین بوسهها و لبخندهاشون بیشتر از‬
‫بزاقهاشون باعث میشد که شکمش بپیچه و منفجر بشه تا هزاران گونه‬
‫از پروانهها ازاد بشه‪ ،‬درحالی که داغترین و وسوسهانگیزترین‬
‫بوسههاشون اونهایی بود که زبونهاشون تا اخرین میلیمترش همدیگه‬
‫رو کشف میکردن و باعث میشدن که انگشتهاشون جمع بشه و‬
‫چشمهاشون از لذت بچرخه‪.‬‬
‫‪1643‬‬
‫اما وجه مشترک تاسفبار همه بوسههاشون این بود که همیشه به پایان‬
‫میرسیدن‪ ،‬حتی وقتی که خواسته جونگکوک این بود که تا ابد روی‬
‫اون لبها زندگی کنه‪.‬‬
‫چشمهای تهیونگ همچنان بسته بود که جونگکوک لبهاشون رو از‬

‫هم جدا کرد و لبخند کوچیکی روی لبهای پسر مونقرهای نقش‬
‫بست‪.‬‬
‫و فاک‪ ،‬چقدر لبخند تهیونگ خوشگل بود‪.‬‬
‫جونگکوک از هرثانیه استفاده کرد تا لبخندش رو حفظ کنه و توی‬

‫حافظهاش نگه داره‪ ،‬چون میدونست بعد از بازکردن دهنش‪ ،‬لبخندش‬
‫محو میشد‪.‬‬
‫‪-‬این همون چیزیه که بهش فکر میکنم؟‬
‫‪1644‬‬
‫تهیونگ اولین نفری بود که سکوت رو شکست و امیدی که توی‬

‫صدای مخملیاش بود‪ ،‬باعث شد چیزی درون شکم جونگکوک پیچ‬
‫بخوره و گرهای به وجود بیاره که بازکردنش غیرممکن بود‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک سکوت کرد و فقط با دلتنگی بهش خیره شد‪ ،‬لبخند‬
‫تهیونگ از بین رفت‪.‬‬
‫وقتی به تهیونگ میرسید‪ ،‬جونگکوک همیشه یک بزدل و احمق بود‪.‬‬

‫بنابراین‪ ،‬سرش رو کج کرد تا پیشونیهاشون روی هم قرار بگیره‪.‬‬
‫میدونست بزدل بود چون با نگاهکردن به چشمهای تهیونگ‪،‬‬
‫نمیتونست حرفش رو بزنه‪.‬‬
‫‪1645‬‬
‫تهیونگ پرسید و برگشت تا توجه جونگکوک رو جلب کنه‪.‬‬

‫دستهاش رو روی بازوهای خوناشام کشید‪ ،‬تا اینکه به مچ دست‬
‫جونگکوک که روی گردن پسر مونقرهای بود‪ ،‬رسید‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪...‬‬
‫جونگکوک شروع کرد و تلخیای که از گلوش باال رفت‪ ،‬احساس‬

‫کرد‪ .‬نفسی کشید و به سختی دم و بازدم کرد‪ .‬تمام ثانیههایی که‬
‫ریههاش برای بیرون دادن هوای درونش نیاز داشت‪ ،‬شمرد‪ .‬اون ثانیهها‬
‫معادل اخرین لحظاتی بود که جونگکوک تهیونگ رو توی اغوشش‬
‫احساس میکرد‪.‬‬
‫‪-‬باید چیزی که بینمونه‪ ،‬تموم کنیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و حق با اون بود‪.‬‬
‫‪1646‬‬
‫خوناشام سرش رو پایین انداخت چون هیچ پیشونیای نبود که بتونه‬

‫بهش تکیه بده و وقتی لمس تهیونگ از بین رفت‪ ،‬بدنش از حالت‬
‫عادی سردتر شد‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر خندید‪ ،‬شونهاش رو به شونه خوناشام زد و به اون‬

‫طرف اتاق رفت تا پشتش رو به جونگکوک کنه‪.‬‬
‫‪-‬همین؟ این چیزیه که میخواستی بهم بگی؟‬
‫صدای لرزون و شکننده تهیونگ به گوشش رسید و جونگکوک‬

‫متوجه شد توی زندگیاش از هیچ چیزی بیشتر از دیدن و شنیدن گریه‬
‫تهیونگ‪ ،‬متنفر نبود‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪...‬‬
‫‪1647‬‬
‫‪-‬من فقط برات یه تفریح بودم‪ ،‬مگه نه؟ یه حواس پرتی؟ صبر کن‪ ،‬نه‪.‬‬
‫یه شوخی که یه خوناشام میخواست یه انسان رو امتحان کنه‪ .‬بهم نگو‬
‫که رفتی به تمام دوستهای خوناشامت گفتی که چقدر درمقایسه با‬
‫تو بیتجربه بودم‪ ،‬ولی با این حال‪ ،‬برای گذر زمان و سکس خوب‬
‫بودم‪.‬‬
‫تهیونگ با لحن تلخی گفت و جونگکوک میتونست فشار پشت‬

‫چشمهاش رو احساس کنه‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬میدونی که اینجوری نیست‪.‬‬
‫جونگکوک با جدیت گفت‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬جونگکوک؟ واقعا میدونم؟‬
‫‪1648‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬با طعنه خندید و دوباره به چشمهای جونگکوک نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬نمیدونم‪ .‬فکر میکردم که میدونم‪ ،‬ولی ظاهراً‪...‬‬
‫تهیونگ هیسی کشید‪.‬‬
‫‪-‬فکر کردم شاید تو هم همون احساسی که نسبت بهت دارم‪ ،‬بهم‬

‫داری‪ .‬نمیتونستم صد درصد مطمئن باشم‪ ،‬ولی جنبه مسخره و‬
‫امیدوارم واقعا فکر میکرد که چنین چیزی ممکنه‪ ،‬ولی جنبه منطقیام‬
‫که همیشه باید بهش گوش بدم‪ ،‬بهم میگفت که من برات فقط سکس‬
‫بودم‪ ،‬اینکه فقط بخاطر اینکه باهام بخوابی‪ ،‬با من بودی‪ .‬خب‪ ،‬ظاهراً‬
‫حق با جنبه منطقیام بود‪.‬‬
‫‪-‬جرات نکن که بگی فقط بخاطر سکس ازت استفاده کردم‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫‪1649‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت جواب داد‪ ،‬چون لعنت بهش‪ ،‬هیچوقت‬

‫اینطوری نبود‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خوب میدونی که این حقیقت نداره‪ .‬حتی اگر عصبانیتت این‬
‫لحظه باعث بشه خالفش رو باور کنی‪.‬‬
‫‪-‬پس چرا‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫تهیونگ بین هق هقهاش داد زد و جونگکوک تقریبا دستهاش رو به‬

‫سمت گونههای تهیونگ دراز کرد و رد اشکهاش رو پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا داری میگی که باید چیزی که بینمونه‪ ،‬تموم کنیم؟ حرفهات‬

‫داره کاری میکنه که باور کنم هیچوقت دوستم نداشتی‪.‬‬
‫فاک بهش‪.‬‬
‫‪1650‬‬
‫جونگکوک نمیتونست‪ ،‬نمیتونست تهیونگ رو اینجوری ببینه‪،‬‬

‫مخصوصا زمانی که اینقدر درد میکشید‪ .‬خوناشام مصمم به سئول‬
‫برگشت تا به پسر بگه چه احساسی داشت و با وجود اینکه چند لحظه‬
‫دیگه حرفهاش هیچ معنای خاصی نداشت‪ ،‬جونگکوک باید‬
‫کلماتش رو ازاد میکرد‪ .‬تهیونگ باید حقیقت رو میدونست‪ ،‬حتی‬
‫اگر موقتی بود‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬بهم گوش بده‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬صورت پسر رو محکم نگه داشت و با نگاهش‬

‫تهیونگ رو گیر انداخت‪.‬‬
‫‪-‬چیزی که بینمونه هیچ وقت برای من فقط سکس نبود‪ .‬هیچوقت‪ .‬و‬
‫میدونم تو هم این رو میدونی‪ .‬فاک‪ ،‬من چند شب باهات فیلم‬
‫عاشقانه و لوس دیدم‪ .‬تمام روزهام رو جوری گذروندم که فقط تو‬
‫توی سرم بودی‪ .‬دقیقهها رو میشمردم تا بتونم ببینمت و کنارت باشم‪.‬‬
‫‪1651‬‬
‫تمام شب بیدار میموندم که خوابیدنت رو توی اغوشم ببینم‪ .‬این‬

‫هیچوقت برای من سکس نبود‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دراین مرحله‪ ،‬اشکهای تهیونگ غیرقابل کنترل‬

‫بود‪ .‬اشکهاش بیوقفه روی گونهاش میلغزید و انگشتهای‬
‫جونگکوک رو خیس میکرد‪.‬‬
‫‪-‬پس چرا داری من رو دور میکنی؟ چرا نمیذاری دوستت داشته‬

‫باشم؟‬
‫تهیونگ با درموندگی پرسید‪.‬‬
‫‪1652‬‬
‫‪-‬فکر میکردم باهام راحتی‪ .‬فکر میکردم این معنی خاصی داره‪ .‬فکر‬
‫میکردم قراره بهم اجازه بدی که وارد قلبت بشم‪.‬‬
‫جونگکوک کلمات تهیونگ رو شنید‪ ،‬اما درحال انگار نمیشنید‪.‬‬
‫گوشهاش اون اطالعات رو دریافت کرد‪ ،‬اما مغزش پردازشش نکرد‬

‫چون کامال توی جمله "چرا نمیذاری دوستت داشته باشم؟ " گیر‬
‫چرا نمیذاری دوستت داشته باشم؟‬
‫دوستت داشته باشم‪ .‬دوستت داشته باشم‪ .‬دوستت داشته باشم‪.‬‬
‫‪1653‬‬
‫جونگکوک با هدف اینکه به تهیونگ بگه دوستش داشت‪ ،‬اومده بود‪.‬‬

‫اومد تا چیزی که احساس میکرد‪ ،‬به زبون بیاره‪ ،‬اما هیچوقت انتظار‬
‫نداشت که درجواب چیزی بشنوه‪ .‬شاید یه " قابل تحملی" یا یه " ازت‬
‫خوشم میاد"‪ .‬جونگکوک قطعا انتظار نداشت که اون کلمات اینقدر‬
‫قوی‪ ،‬شدید و متقابل باشه‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬کامال شوکه شده بود‪.‬‬
‫‪-‬االن چی گفتی؟‬
‫‪-‬چیه؟ چون بهت گفتم دوستت دارم‪ ،‬تعجب کردی؟ خب‪ ،‬دوستت‬
‫دارم‪ ،‬جونگکوک! دوستت دارم و بخش احمقی از وجودم فکر‬
‫میکرد این شانس رو دارم که توهم دوستم داشته باشی‪ .‬فکر میکردم‬
‫این کامال مشخصه که عاشقت شدم‪ .‬دوستت دارم‪ ،‬حتی اگر خوناشام‬
‫‪1654‬‬
‫باشی‪ .‬دوستت دارم‪ ،‬حتی اگر گاهی اوقات فاصله بگیری و باهام‬
‫عوضی‪ ،‬سرد و بیاحساس باشی‪ .‬زمانهایی که بداخالق و احمق میشی‬
‫دوست دارم‪ ،‬ولی زمانهایی که شیرین‪ ،‬مهربون و دلسوز میشی هم‬
‫دوست دارم‪ .‬دوستت دارم‪ ،‬مخصوصا وقتی اون سایدت رو بهم نشون‬
‫میدی که به شدت میخوای قایمش کنی‪.‬‬
‫جونگکوک همیشه خونده و شنیده بود که " دوستت دارم" مترادف‬

‫شادی و خوشحالی بود‪ ،‬شروع یک چیز خوب‪ .‬هیچوقت فکر نمیکرد‬
‫شنیدن " دوستت دارم" با قلب شکسته در ارتباط باشه‪ ،‬اما این دقیقا‬
‫همون چیزی بود که سینهاش اون لحظه احساس میکرد‪.‬‬
‫علیرغم درد قلبش‪ ،‬جونگکوک به خودش اجازه داد برای یک ثانیه‬

‫لبخند بزنه‪ .‬به خودش اجازه داد لبخند بزنه چون کیم تهیونگ ازش‬
‫خوشش میاومد‪ ،‬نه کیم تهیونگ دوستش داشت‪ ،‬دقیقا همونجوری‬
‫که جونگکوک دوستش داشت‪ .‬و جونگکوک به طرز پوچ‪ ،‬درمونده‬
‫‪1655‬‬
‫و دیوانهواری عاشق پسر مقابلش بود و به همین دلیل باید این کار رو‬
‫انجام میداد‪.‬‬
‫منم دوستت دارم‪.‬‬
‫خیلی دوستت دارم‪.‬‬
‫اونقدری دوستت دارم که اگه ازم بخوای‪ ،‬دنیا رو به اتش میکشم‪.‬‬
‫خیلی دوستت دارم و بخاطر همین هرکاری برای محافظت ازت انجام‬
‫میدم‪ .‬همیشه‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬متاسفم که مجبورم این کار رو انجام بدم‪ .‬چاره دیگهای‬

‫ندارم‪.‬‬
‫‪1656‬‬
‫جونگکوک با صدای شکسته و دردناکی گفت و به چشمهای شکالتی‬

‫تهیونگ که دوستش داشت‪ ،‬نه چشمهای شکالتی که عاشقش بود‪،‬‬
‫خیره شد‪.‬‬
‫تهیونگ با گیجی اخم کرد‪ ،‬اما اون پسر باهوش بود‪ .‬اون باهوشترین‬
‫کسی بود که جونگکوک تا حاال دیده بود‪ ،‬پس واضح بود که مدت‬
‫زیادی طول نکشید تا مفهوم حرف جونگکوک رو متوجه بشه‪.‬‬
‫‪-‬نه‪...‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با وحشت سرش رو تکون داد و سعی کرد از‬
‫دستهای جونگکوک فرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جونگکوک‪ .‬اجازه نمیدم این کار رو بکنی‪ .‬درک میکنم که‬
‫نمیخوای جواب احساساتم رو بدی‪ ،‬ولی لطفا مجبورم نکن فراموشت‬
‫کنم‪ .‬حتی اگه مثل جهنم درد داشته باشه‪ ،‬میخوام خاطراتت رو نگه‬
‫‪1657‬‬
‫دارم‪ .‬خاطراتمون رو‪ .‬حتی اگه برات هیچ معنی خاصی نداشته باشه‪.‬‬
‫لطفا جونگکوک‪ ،‬نه‪ .‬بهت التماس میکنم!‬
‫جونگکوک میدونست این کار اسونی نبود‪ .‬اولش هیچوقت تصور‬

‫نمیکرد شجاعت این رو داشته باشه که این کار رو با تهیونگ انجام‬
‫بده‪ ،‬اما حاال‪ ،‬کلماتی که تهیونگ به زبون میاورد‪ ،‬تیر تند و تیزی بود‬
‫که مستقیماً وارد قلبش میشد‪.‬‬
‫تهیونگ توی دست جونگکوک به خودش پیچید و چشمهاش رو‬

‫محکم بست‪ .‬فکر میکرد همین برای اینکه جونگکوک وارد ذهنش‬
‫نشه‪ ،‬کافی بود‪ ،‬اما اینجوری نبود‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬تمومش کن‪ .‬لطفا‪ .‬این کار رو نکن‪ .‬قول میدم که به‬
‫هیچکس نگم‪ .‬قول میدم که نگم خوناشامی‪ .‬من هیچوقت این کار رو‬
‫باهات نمیکنم‪ .‬قول میدم‪ .‬این کار رو نکن‪.‬‬
‫‪1658‬‬
‫تهیونگ التماس کرد و هق هقهاش از دیوارهای اتاقش طنینانداز شد‪.‬‬

‫هق هقهاش به قلب شکسته و خردشده خوناشام که به ارومی درون‬
‫سینه جونگکوک درحال مردن بود‪ ،‬برخورد کرد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک چیزی نگفت و محکم نگهاش داشت‪ ،‬تهیونگ چند‬

‫دقیقه بعد از تکون خوردن و پیچیدن توی اغوش جونگکوک دست‬
‫کشید و بدنش بیحس شد‪ ،‬اما با این حال‪ ،‬به گریهکردن ادامه داد‪.‬‬
‫جونگکوک تمرکز کرد‪ ،‬درد قلب خودش رو نادیده گرفت‪ ،‬نگاهش‬

‫روی صورت تهیونگ ثابت موند و بعد نفس عمیقی کشید‪ .‬هیچوقت‬
‫برای انجام اون کار اماده نبود‪ ،‬اما یا االن بود یا هیچ وقت‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ با دقت بهم گوش بده‪.‬‬
‫خوناشام مو تیره با قلب شکسته شروع کرد‪.‬‬
‫‪1659‬‬
‫‪-‬من رو فراموش میکنی‪ .‬اسمم‪ ،‬حالت صورتم‪ ،‬بدنم‪ ،‬صدام و لمسم‬

‫رو فراموش میکنی‪ .‬اینکه من خوناشامم رو فراموش میکنی و‬
‫هیچوقت به احتمال اینکه موجودات فرا طبیعی وجود دارن‪ ،‬فکر‬
‫نمیکنی‪ .‬اگه کسی ازت پرسید که کجا همدیگه رو دیدیم‪ ،‬باید بگی‬
‫که باهم کالس شیمی داریم و من همسایهات بودم‪ ،‬ولی هیچ وقت‬
‫خیلی بهم نزدیک نبودی‪ .‬فقط همین‪ .‬هرچیزی که باهم زندگی‬
‫کردیم‪ ،‬هربوسه‪ ،‬هرمکالمه و هرخندهمون رو فراموش میکنی‪ .‬باید‬
‫فراموش کنی که من توی این چند ماه گذشته‪ ،‬بخشی از زندگیت بودم‪.‬‬
‫تا ابد فراموشم میکنی‪.‬‬
‫اون لحظه‪ ،‬جونگکوک به سختی میتونست به تهیونگ نگاه کنه‪ ،‬چون‬

‫اشکهای غلیظ و زرشکی رنگش جلوی دیدش رو گرفته بود‪ .‬از‬
‫اینکه اخیرا بیشتر و بیشتر گریه میکرد‪ ،‬متنفر بود‪ ،‬اما این گریه با بقیه‬
‫خیلی متفاوت بود‪ .‬این گریه واقعا عذاباور بود چون جونگکوک‬
‫میخواست فریاد بزنه و با تهیونگ به یک سیاره دیگه فرار کنه‪.‬‬
‫میخواست قلب خونی و دردناکش رو دربیاره و توی زمین خاکش‬
‫‪1660‬‬
‫کنه‪ .‬با این حال‪ ،‬باید برعکسش رو انجام میداد و قوی و کنترل شده‬
‫میموند‪ .‬با خودش فکر کرد همه اینها برای تهیونگ بود‪.‬‬
‫همه اینها بخاطر توئه‪ ،‬ته‪ .‬دوستت دارم‪.‬‬
‫اشکهای صورت تهیونگ به سرازیرشدن ادامه داد و جونگکوک‬

‫حدس میزد این یک چیز بیولوژیکی بود‪ ،‬چیزی که متوقف کردنش‬
‫سخت بود چون تهیونگ از خودش اگاهی نداشت‪ .‬حداقل اینجوری‬
‫اشکهای غیرقابل کنترل جونگکوک رو منعکس میکرد‪.‬‬
‫خوناشام ریسک کرد‪ ،‬دست لرزونش رو روی گونه راست تهیونگ‬

‫گذاشت و برای اخرین بار با انگشت شستش پوست نرم و خیسش رو‬
‫‪-‬تو بهترین اتفاق زندگیم بودی‪.‬‬
‫‪1661‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬البته اون بیشتر برای خودش بود تا تهیونگ‪،‬‬
‫اما اهمیتی نداشت‪ .‬تهیونگ نمیتونست توی اون وضعیت که هوشیاری‬
‫نداشت‪ ،‬بهش گوش بده‪.‬‬
‫‪-‬با وجود اینکه قلبم این لحظه کامال تکه تکه شده و روی زمین‬
‫لگدمال شده‪ ...‬تو پیداش کردی‪ ،‬تهیونگ‪ .‬تو قلبم رو پیدا کردی و بهم‬
‫یاداوری کردی که همیشه یکی درونم داشتم‪ .‬چون قلبم فقط زمانی‬
‫شروع به تپیدن کرد که نگاهم به تو افتاد‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و بعد مکث کرد‪ ،‬فین فین کرد و سعی کرد‬
‫اشکهای لجبازش رو کنترل کنه‪ .‬احتماال تمام صورتش قرمز شده بود‬
‫و به تیشرت خاکستریاش هم رسیده بود‪ ،‬اما بعدا وقت داشت به اون‬
‫رسیدگی کنه‪ .‬حاال نیاز داشت هرچیزی که درونش پرواز میکرد‪ ،‬ازاد‬
‫کنه‪ ،‬حتی اگر فقط برای یک جفت نگاه خالی و صورت بیتفاوت‬
‫بود‪ .‬حداقل یکبار برای همیشه کلماتی که زندانی کرده بود‪ ،‬رها‬
‫‪1662‬‬
‫‪-‬و برای اینکه قلبم به تپیدن ادامه بده‪ ،‬نیاز دارم که خوب‪ ،‬سالم و زنده‬
‫باشی‪ .‬حتی اگر به این معنی باشه که توی اغوشم نباشی‪ .‬ولی دونستن‬
‫اینکه جات امنه و از خطر دوری‪ ،‬برام کافیه تا بتونم جلوی این‬
‫سنگهای سنگینی که تا ابد سینهام رو پر میکنه‪ ،‬مقاومت کنم‪.‬‬
‫جونگکوک ادامه داد و همونطوری که هق هق میکرد‪ ،‬گریه میکرد‬

‫و فرو میریخت‪ ،‬همزمان یک تار موی نقرهای و نرم تهیونگ رو پشت‬
‫گوشش زد‪.‬‬
‫‪-‬این فرصت رو با مامانم نداشتم‪ .‬کاش میتونستم نجاتش بدم‪ .‬در یک‬
‫چشم بهم زدن جونم رو به جاش میدادم‪ ،‬ولی میدونی چیه؟ همین‬
‫کار رو واسه توهم انجام میدم‪ .‬زیاد طول نکشید تا متوجه این بشم و‬
‫بخاطر همین با تمام وجودم از این فرصت استفاده کردم‪ .‬انتخاب کردم‬
‫که ازت محافظت کنم چون عشقم به تو بزرگتر از خودخواهی اینه که‬
‫تو رو تا ابد توی اغوشم داشته باشم‪.‬‬
‫‪1663‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬اهی کشید‪ ،‬لبهاش رو به ارومی روی پیشونی‬

‫تهیونگ گذاشت و برای اخرین بار اون قسمت رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬و اخرین چیز‪ ...‬این خاطره که من جلوت وایستادم و تمام این چیزها‬
‫رو بهت میگم‪ ،‬جایگزین میکنی‪ .‬این خاطره رو پاک میکنی و با‬
‫خاطره دیگهای جایگزینش میکنی‪ ،‬جوری که انگار توی راهروی‬
‫خوابگاه از کنارم رد شدی و فقط حالم رو پرسیدی‪ .‬پس اگه کسی‬
‫وارد ذهنت بشه‪ ،‬نمیتونه چیزی جز این پیدا کنه‪.‬‬
‫این جزئیاتی بود که خوناشامی که ذهن هونگ گی رو دستکاری‬

‫کرده بود‪ ،‬بهش فکر نکرده بود‪ .‬اون مرد این مورد رو درنظر نگرفته‬
‫بود که جونگکوک میتونست به راحتی وارد ذهن عکاس بشه و همه‬
‫چیز رو ببینه‪.‬‬
‫‪1664‬‬
‫و جونگکوک میتونست خیلی احمق باشه‪ ،‬اما نه درمورد این‪ .‬با وجود‬
‫اینکه از تلپاتی دوری میکرد و مادرش مهمترین جزئیات رو بهش یاد‬
‫داده بود‪ ،‬نمیتونست هیچ ردی باقی بذاره‪ .‬نه وقتی که حرف از‬
‫تهیونگ و امنیتش بود‪.‬‬
‫بعد از اینکه دستمالی پیدا کرد تا صورت خونیاش رو پاک کنه و اون‬
‫رو توی جیب کتش گذاشت‪ ،‬جونگکوک شونههای تهیونگ رو هل‬
‫داد تا پسر روی تخت بشینه‪ .‬صورت تهیونگ همچنان بیتفاوت بود‪.‬‬
‫زیاد طول نمیکشید تا به حالت صد درصدش برگرده‪ ،‬بنابراین‬
‫جونگکوک زمان کمی داشت‪.‬‬
‫جونگکوک باید هوسوک‪ ،‬نامجون و یونگی‪ ،‬افراد مهمی که به جز‬

‫جیمین و جین‪ ،‬رابطه بین اون و تهیونگ رو از نزدیک دیده بودن‪،‬‬
‫میدید‪ .‬نمیتونست یک ردپا هم باقی بذاره‪ .‬جونگکوک این فرصت‬
‫رو داشت که همه رو از این وضعیت دور کنه و نجاتشون بده‪ ،‬پس‬
‫دقیقا همین کار رو میکرد‪.‬‬
‫‪1665‬‬
‫اما درحال حاضر‪ ،‬جونگکوک دستش رو روی دستگیره در گذاشت و‬

‫برای اخرین بار به تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫خوناشام میدونست به دیدن تهیونگ ادامه میداد‪ .‬حتی اگر از فاصله‬

‫دور بود‪ ،‬این فرصت رو داشت که پسر رو زیر نظر بگیره و مطمئن بشه‬
‫که توی دانشگاه جاش امن بود‪ .‬اگه میتونست خودش رو سالم نگه‬
‫داره‪ ،‬کالسهاش رو با تهیونگ توی همون دانشگاه ادامه میداد‪.‬‬
‫اما چیزی درمورد خدافظی وجود داشت که هرچند دردناک بود‪،‬‬

‫وادارمون میکرد تا جایی که ممکن بود‪ ،‬همه چیز رو عقب بندازیم‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬با وجود اینکه چند ماه گذشته شادترین‪ ،‬پرهرج و‬
‫مرجترین‪ ،‬ازادترین و بهترین ماههایی بود که تا حاال زندگی کرده بود‪،‬‬
‫اما اون زمان برای جونگکوک به پایان رسیده بود‪.‬‬
‫‪1666‬‬
‫جونگکوک برای اخرین بار در اتاق رو بست و قلبش رو پشت سرش‪،‬‬

‫درست توی دستهای پسری که پیداش کرده بود‪ ،‬رها کرد‪...‬‬
‫‪1667‬‬
‫‪CH 29‬‬
‫چینهه صداش کرد‪.‬‬
‫‪-‬حوزه پروتئومیکس رو میشناسی دیگه‪ ،‬درسته؟‬
‫‪-‬البته‪ .‬اون یکی از مهمترین حوزههای زیست شناسی مولکولی و‬

‫سلولیه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد و معرفی که مشاورش ازش خواسته‬

‫بود‪ ،‬تحویلش داد‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫‪1668‬‬
‫چینهه گفت و معرفی که روش کار میکرد‪ ،‬پیپت کرد‪.‬‬
‫‪-‬و شامل چی میشه؟‬
‫چینهه پرسید و اون سوال از نظر تهیونگ عجیب بود چون‬

‫پروتئومیکس چیزی بود که پسر توی اولین کالسهای دانشگاهش یاد‬
‫گرفته بود‪ ،‬اما همچنان جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬این شامل تجزیه و تحلیل پروتئومهاست که مجموعهای از‬

‫پروتئینها و ایزوفرمهاشون توی یک نمونه بیولوژیکی قرار داره‪.‬‬
‫چینهه نوک میکروپیپت رو توی ظرف حاوی اب گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬و چرا ما زیستشناسها از اون حوزه استفاده میکنیم؟‬
‫‪1669‬‬
‫این یه جور ارزیابی یا چیزیه؟ تهیونگ از خودش پرسید‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬از طریق تکنیکهای پروتئومیکس میتونیم بیان و ترجمه‬

‫پروتئینها رو شناسایی و مطالعه کنیم‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و با حالت خوشحال چینهه‪ ،‬احساس رضایت کرد‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪.‬‬
‫چینهه گفت و نمونه رو به تهیونگ داد تا توی سانترفیوژ بذاره‪.‬‬
‫‪-‬و تکنیکهاش چیه؟‬
‫چینهه پرسید‪ ،‬دستکشهای یکبار مصرفش رو دراورد و وقتی پسر به‬

‫سمت مشاور کاراموزیش برگشت‪ ،‬با انتظار به تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1670‬‬
‫‪-‬تکنیکهای اصلی الکتروفورز ژل دو بعدی و طیف سنجی جرمی‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ .‬همچنان نمیتونست دلیل همه این سواالت رو‬
‫بفهمه‪.‬‬
‫‪-‬خوبه‪.‬‬
‫چینهه گفت و نفس راحتی کشید‪.‬‬
‫‪-‬برای یک لحظه فکر کردم تهیونگ نیستی‪ ،‬ولی هنوزم همون‬

‫ویکیپدیای متحرکی‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید؟‬
‫تهیونگ با گیجی پرسید و سعی کرد اخم ابروهاش رو پنهان کنه تا‬
‫بیادب به نظر نرسه‪.‬‬
‫‪1671‬‬
‫‪-‬به نظرم این چند روز یکم بیحوصلهای‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫چینهه گفت و از نزدیک بهش نگاه کرد‪ .‬حالت نگران تهیونگ کافی‬
‫بود تا چینهه با عجله اضافه کنه‪:‬‬
‫‪-‬الزم نیست نگران باشی! حداقل هیچی روی عملکردت توی‬

‫ازمایشگاه تاثیر نمیذاره‪ .‬تمام مراحل رو با دقت و تکنیک انجام میدی‪.‬‬
‫چینهه گفت و مکث کرد‪.‬‬
‫‪-‬جدیدا متوجه چیزی شدم‪ ...‬چیزی که بیشتر به جنبه شخصی و‬

‫غیرحرفهایت ربط داره‪ .‬متوجه شدم که دیگه توی دفترت که همیشه‬
‫‪1672‬‬
‫باهاته‪ ،‬چیزی یادداشت نمیکنی و مثل قبل سوال نمیپرسی‪ .‬مشکلی‬

‫پیش اومده؟ از ازمایشگاه خوشت نمیاد؟ کاری کردم که دوست‬
‫نداشتی؟ اگه اینطوره‪ ،‬ممنون میشم بگی که همه چیز رو به بهترین‬
‫شکل حل کنیم‪.‬‬
‫تهیونگ با عجله سرش و دستهاش رو به نشونه انکار تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬نه! اصال اینجوری نیست‪ .‬قول میدم که عاشق انجام کاراموزی توی‬
‫این ازمایشگاه فوقالعادهام و بابت تمام کمکها و اطالعاتی که بهم‬
‫دادی‪ ،‬ممنونم‪.‬‬
‫اسودگی روی صورت چینهه به وجود اومد‪.‬‬
‫‪1673‬‬
‫‪-‬خب؟ چیزی شده؟ میخوام بدونی که میتونی بهم بگی‪ .‬عالوه‬

‫براینکه توی ازمایشگاه مشاورتم‪ ،‬میخوام دوستت هم باشم‪.‬‬
‫چینهه پیشنهاد داد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا ممنونم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬کمی به نشونه قدردانی تعظیم کرد و از صحبتهای‬

‫متفکرانه مرد مقابلش غافلگیر شد‪.‬‬
‫‪-‬ولی همه چیز رو به راهه‪ .‬البته فکر میکنم‪ .‬راستش خودم متوجه‬
‫چیزهایی که گفتی‪ ،‬نشدم ولی حقیقت اینه که چند روزه احساس‬
‫عجیبی دارم‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪1674‬‬
‫‪-‬شاید قراره آنفوالنزا بگیرم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و چینهه با حالت مشکوکی بهش نگاه کرد‪ ،‬اما به‬
‫هرحال سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬مراقب خودت باش‪ .‬یکم چای داغ بخور‪ ،‬ویتامین مصرف کن و‬

‫استراحت کن‪ .‬اگه الزم داشتی یک روز نیای و حالت بد بود‪ ،‬تردید‬
‫نکن که بهم بگی‪.‬‬
‫چینهه با نگرانی گفت‪.‬‬
‫تهیونگ با تعظیم دیگهای زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬واقعا ممنونم‪.‬‬
‫‪1675‬‬
‫‪-‬خواهش میکنم‪.‬‬
‫چینهه گفت‪ ،‬لبخندی زد و دستی به شونه تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬همونطوری که االن تکنیکهای پروتئومیکس رو توضیح دادی‪،‬‬

‫میخوام مراحل هرکدومش رو مطالعه کنی‪ ،‬خب؟ دوشنبه میخوایم‬
‫الکتروفورز رو شروع کنیم‪.‬‬
‫چینهه گفت‪ ،‬روپوش ازمایشگاهیاش رو دراورد و تهیونگ سری به‬

‫نشونه تایید تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬برای امروز میتونی بری‪ .‬هرکاری که داشتیم‪ ،‬تموم شده‪ .‬اه! تقریبا‬
‫داشت یادم میرفت‪ .‬فردا الزم نیست بیای چون من قرار نیست بیام‪.‬‬
‫میخوام یک روز مرخصی بگیرم چون امروز تولد دوست دخترمه و‬
‫میخوام با یک اخرهفته عاشقانه توی بوسان سوپرایزش کنم‪.‬‬
‫‪1676‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬بوسان؟‬
‫تهیونگ پرسید و به چینهه که با اشتیاق لبخند میزد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنم که عاشقش میشه‪ .‬و تولدش مبارک‪ .‬امیدوارم بهتون خوش‬

‫بگذره‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬تهیونگ‪.‬‬
‫چینهه گفت‪ ،‬دوباره روی شونهاش زد و بعد روپوش ازمایشگاهیاش‬

‫رو توی کوله پشتیاش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬االن باید برم‪ .‬میخوام قبل اینکه توی رستوران ببینمش‪ ،‬توی خونه‬
‫دوش بگیرم‪ .‬دوشنبه میبینمت!‬
‫‪1677‬‬
‫چینهه گفت‪.‬‬
‫تهیونگ سری تکون داد و درحالی که به رفتن مرد از ازمایشگاه نگاه‬

‫میکرد‪ ،‬دستی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬دوشنبه میبینمت‪.‬‬
‫تهیونگ مواد استفاده شده رو تمیز کرد و همه چیز رو بدون هیچ عیب‬
‫و نقصی مرتب کرد‪ .‬وقتی باالخره کارش تموم شد‪ ،‬نیم ساعت بعد‪،‬‬
‫تهیونگ روپوش ازمایشگاهیاش رو دراورد‪ ،‬توی کیفش گذاشت و‬
‫کت جینش رو روی هودی زرد پاستلیاش پوشید‪.‬‬
‫بعد از اینکه از کارکنان ازمایشگاه خدافظی کرد‪ ،‬تهیونگ سکوت اتاق‬

‫فنی آزمایشگاه رو ترک کرد و درعوض با سروصدا و شلوغی‬
‫خیابونهای سئول رو به رو شد‪.‬‬
‫‪1678‬‬
‫تهیونگ درجهت مخالف ایستگاه مترو رفت چون هوسوک ازش‬

‫خواسته بود که برای صبحونه سالمش‪ ،‬اواکادو و موز بخره و از‬
‫اونجایی که ژل اصالح و ماسک صورت خودش هم تموم شده بود‪،‬‬
‫تصمیم گرفت به سوپرمارکت بره تا قبل از برگشت به خوابگاه‪ ،‬اون‬
‫چیزها رو بخره‪.‬‬
‫قبال تهیونگ روی نقشه گوگل دیده بود که نزدیک ازمایشگاه یک‬
‫سوپرمارکت بود‪ ،‬بنابراین قفل گوشیش رو باز کرد و مسیر جیپیاس‬
‫رو دنبال کرد‪ .‬با توجه به سیستم ناوبری ماهوارهای‪ ،‬تهیونگ فقط هفت‬
‫دقیقه از اونجا فاصله داشت‪.‬‬
‫با وجود نسیم خنکی که انتهای روز احساس میشد‪ ،‬روزها گرمتر شده‬
‫بود‪ .‬با این حال‪ ،‬تهیونگ استثنا بود و درعوض احساس میکرد سرما به‬
‫استخونهاش نفوذ میکرد‪ ،‬پس کت جینش رو بیشتر به بدنش چسبوند‬
‫تا از سر اون احساس خالص بشه‪.‬‬
‫‪1679‬‬
‫وقتی صدای زنونه و رباتیکی بهش گفت که برای پنج متر و نیم به‬
‫مسیرش ادامه بده و بعد در تقاطع بعدی به سمت چپ بپیچه‪ ،‬تهیونگ‬
‫سرش رو پایین انداخت‪ ،‬اما وقتی با برخورد به کسی‪ ،‬دردی توی‬
‫شونههاش پیچید و باعث شد تقریبا گوشیاش از دستش بیفته‪ ،‬حواسش‬
‫پرت شد‪.‬‬
‫‪-‬اوه! من واقعا متاسفم‪.‬‬
‫صدای مردونهای گفت‪.‬‬
‫مرد بزرگتر از تهیونگ بود و احتماال همسن پدرش بود‪ .‬موهای کوتاه‬
‫و تیرهای داشت و ابروهاش به وضوح روی صورتش قابل مشخص بود‪،‬‬
‫دقیقا مثل خال روی گونهاش‪ ،‬اما لبخندش دلسوزانه به نظر میرسید‪،‬‬
‫البته وقتی مرد تعظیم کوچیکی کرد‪ ،‬تهیونگ موفق به دیدن لبخندش‬
‫نشد‪.‬‬
‫‪1680‬‬
‫‪-‬بهتون اسیب زدم؟‬
‫مرد پرسید و تهیونگ با عجله بهش احترام گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نه‪ .‬امیدوارم شما هم اسیب ندیده باشید‪ .‬واقعا معذرت میخوام‪.‬‬
‫حواسم با گوشیم پرت شده بود‪ ،‬تقصیر من بود‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬نه نه‪ .‬اشکالی نداره‪ .‬مهم اینه که هیچکدوم صدمه ندیدیم‪.‬‬
‫مرد گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫تهیونگ اماده بود دوباره برای عذرخواهی تعظیم کرد و راهش رو‬
‫ادامه بده‪ ،‬اما مرد دوباره صحبت کرد‪.‬‬
‫‪1681‬‬
‫‪-‬راستی‪ ،‬شما اون رو انداختی؟‬
‫مرد پرسید و اون لحظه‪ ،‬تهیونگ حتی یادش نبود که تنها چیزی که‬
‫توی دستش بود‪ ،‬گوشیاش بود و خوشبختانه توی چنگ محکم‬
‫انگشتهاش بود‪.‬‬
‫به همین دلیل‪ ،‬با نگاهش فورا انگشت مرد که به زمین اشاره میکرد‪،‬‬
‫پیادهرو خاکستری از وسایلی که تهیونگ میتونست تشخیص بده‪،‬‬

‫خالی بود و فقط چند تا ته سیگار‪ ،‬برگ و قوطی مچاله شده نوشابه‬
‫روی زمین بود‪.‬‬
‫تهیونگ با اخم اماده بود از مرد مقابلش بپرسه منظورش دقیقا چی بود‬
‫چون تهیونگ چیزی نمیدید‪ ،‬اما حرفی از دهنش خارج نشد چون قبل‬
‫از اون‪ ،‬دستمال مرطوبی روی دهنش قرار گرفت‪.‬‬
‫‪1682‬‬
‫حرفی از دهنش خارج نشد چون تهیونگ به طور خودکار چشمهاش‬

‫رو بست و وارد دنیای تیره‪ ،‬ساکت و سردی شد‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬فکر نمیکنی باید یکم استراحت کنی؟‬
‫جیمین برای صدمین بار بهش اصرار کرد و نگرانی صداش رو پرکرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬باید بقیه اسناد رو ببینم‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن خشکی زمزمه کرد‪ .‬ترجیح میداد به جای تاسفی‬

‫که بهترین دوستش بهش نشون میداد‪ ،‬روی کاغذهای مقابلش تمرکز‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪1683‬‬
‫جیمین اه بلندی کشید‪.‬‬
‫‪-‬این اسناد بعد از اینکه استراحت کنی هم اینجان‪ .‬قرار نیست جایی‬
‫برن‪.‬‬
‫جیمین گفت و با دقت به جونگکوکی که به خوبی نگاه بهترین‬

‫دوستش رو روی نیمرخش احساس میکرد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬از وقتی که از سئول برگشتی‪ ،‬روی این کاناپه خوابیدی‬

‫و به این کاغذها چسبیدی‪ .‬چند روز گذشته‪.‬‬
‫‪-‬خب که چی؟ باید روی این کار کنم‪.‬‬
‫و باید تهیونگ رو از سرم بیرون کنم‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬

‫و این تنها راهیه که میتونم انجامش بدم‪.‬‬
‫‪1684‬‬
‫از زمانی که از سئول برگشته بود‪ ،‬هرثانیه رو صرف پیداکردن‬

‫خوناشامی کرده بود که توی کافه جین زیرنظرش گرفته بود و ذهن‬
‫هونگ گی رو دستکاری کرده بود‪.‬‬
‫متاسفانه‪ ،‬اسمی از اون شخص نداشت و فقط صداش و مشخصات‬

‫ظاهریاش رو میدونست‪ ،‬اما باید روش کار میکرد‪ .‬حاال‪ ،‬هیچ شکی‬
‫نبود که اون مرد درواقع به حمالتی که اتفاق افتاده بود‪ ،‬ربط داشت‪.‬‬
‫فقط همین میتونست درست باشه‪ .‬این خیلی تصادفی بود‪ ،‬بنابراین‬
‫نمیتونست اجازه بده اون سرنخ از بین انگشتهاش لیز بخوره‪.‬‬
‫جونگکوک چند باری از کارکردن دست کشید تا به شورا بره و‬

‫درمورد اون مرد با پدرش صحبت کنه‪ .‬به ناچار‪ ،‬جونگکوک نتونست‬
‫از سواالتی که درمورد تهیونگ بود‪ ،‬فرار کنه و با وجود اینکه‬
‫صورتش نشون میداد که همه چیز اونجوری که میخواست‪ ،‬پیش‬
‫نرفته بود‪ ،‬خوناشام تصمیم گرفت صادق باشه و همه چیز رو به پدرش‬
‫بگه‪ .‬اون واقعا دردناک بود و باعث شد همه چیز بیشتر واقعی بشه‪ ،‬اما‬
‫‪1685‬‬
‫درنهایت‪ ،‬وقتی پدرش بدنش رو دراغوش گرفت و بهش گفت با‬

‫وجود اینکه براش دردناک بوده‪ ،‬اما رفتارش خیلی فداکارانه و‬
‫شرافتمندانه بوده‪ ،‬وزنهای از روی خوناشام برداشته بود‪.‬‬
‫اما این باعث نشد قلب جونگکوک کمتر خونریزی کنه‪ ،‬چه برسه به‬
‫اینکه تصویر تهیونگی که بهش میگفت دوستش داره‪ ،‬از ذهنش پاک‬
‫بشه‪.‬‬
‫نه باید تصحیح میکرد‪ :‬تصویر تهیونگی که دوستش داشت‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬باید خوندن این چرت و پرت رو همین االن تموم کنی‪.‬‬
‫جیمین منفجر شد‪ ،‬کاغذها رو از دست جونگکوک بیرون کشید و‬

‫اونها رو محکم روی میز جلوی کاناپه کوبید‪.‬‬
‫‪1686‬‬
‫‪-‬هی! وات د فاک؟‬
‫جونگکوک با اعتراض گفت و با عصبانیت به دوستش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬وات د فاکت رو بکن توی باسنت‪ ،‬ولی باید همین االن لباسهات که‬
‫یک هفتهست تنته‪ ،‬دربیاری و یه دوش طوالنی بگیری‪.‬‬
‫جیمین با لحن دستوری گفت‪.‬‬
‫جونگکوک تقریبا‪ ،‬تقریبا میخواست بخنده چون خوناشام مو بلوند‬

‫دستهاش رو روی کمرش گذاشته بود و سعی میکرد دیکتاتور به‬
‫نظر برسه‪ .‬تقریبا‪.‬‬
‫درعوض‪ ،‬جونگکوک با عصبانیت جواب داد‪:‬‬
‫‪1687‬‬
‫‪-‬چرا گورت رو گم نمیکنی‪ ،‬جیمین؟‬
‫‪-‬انجامش بده‪ .‬بهم توهین کن‪ ،‬باهام دعوا کن‪ ،‬باهام حرف بزن‪ ،‬باهام‬
‫گریه کن‪ .‬همهی این کارها رو انجام بده‪ ،‬ولی خودت رو با رنج و درد‬
‫و خودخوری خفه نکن‪.‬‬
‫‪-‬خودخوری؟‬
‫جونگکوک هیسی کشید و با درموندگی قوس بینیاش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک این اصال برات عادی نیست که همه اینها رو با تهیونگ‬

‫پشت سر گذاشته باشی و به جای عالئم معمول دلشکستگی‪ ،‬به کارت‬
‫معتاد شده باشی‪.‬‬
‫‪1688‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬موضوع اینه جیمین؟‬
‫جونگکوک پرسید و مستقیما به پسر مو بلوند نگاه کرد‪ .‬اتش از‬

‫چشمهاش سرازیر میشد‪.‬‬
‫‪-‬پس بهم توضیح بده عالئم کسی که از مردی که عاشقشه‪ ،‬شنیده‬

‫دوستش داره‪ ،‬ولی ده ثانیه بعد مجبور شده همون عشق و هرچیزی با‬
‫همدیگه زندگی کردن‪ ،‬پاک کنه‪ ،‬چیه؟ یه جعبه پر بستنی بخوره؟‬
‫شاید دوتا جعبه؟ فیلم عاشقانه ببینه که گریه کنه؟ بهم بگو جیمین‪.‬‬
‫جونگکوک منفجر شد و فوراً از روی کاناپه بلند شد تا رو به روی‬

‫خوناشام دیگه بایسته‪.‬‬
‫جیمین اه بلندی کشید‪.‬‬
‫‪1689‬‬
‫‪-‬میدونم این برات سخت بوده‪.‬‬
‫جیمین شروع کرد‪.‬‬
‫‪-‬سخت؟‬
‫جونگکوک با طعنه خندید‪.‬‬
‫‪-‬تو هیچی نمیدونی‪.‬‬
‫‪-‬ولی واقعا میخوای دوباره خودت رو از همه دور کنی؟‬
‫جیمین ادامه داد‪.‬‬
‫‪1690‬‬
‫‪-‬باید چیکار کنم‪ ،‬جیمین؟‬
‫این بار صدای جونگکوک شکست و با عصبانیت دستهاش رو الی‬

‫موهای چربش برد‪.‬‬
‫‪-‬این همه طول کشید تا احساساتی که بهش دارم‪ ،‬بفهمم و قبول کنم و‬
‫وقتی باالخره جراتش رو پیدا کردم که بهش بگم‪ ،‬باید رهاش‬
‫میکردم‪ ...‬چقدر مسخره‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬گوک‪ .‬میدونم‪.‬‬
‫جیمین گفت و درد جونگکوک که کامال توی صداش مشخص بود‪،‬‬

‫متقابال جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬و منم میخوام بهت کمک کنم‪...‬‬
‫‪1691‬‬
‫‪-‬نمیتونی بهم کمک کنی‪ .‬هیچکس نمیتونه‪.‬‬
‫‪-‬این حقیقت نداره‪ .‬همیشه یه راهی هست‪.‬‬
‫خوناشام مو بلوند با امیدواری گفت‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬باید بذاری این کار رو ادامه بدم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دوباره روی کاناپه نشست‪ .‬اماده بود که دوباره‬

‫اسناد و مدارک رو برداره‪.‬‬
‫‪1692‬‬
‫‪-‬اگه بتونم بفهمم کی مسئول این کثافته‪ ،‬خودش برام یه پاداشه که‬
‫بتونم همه اینها رو پشت سر بذارم‪.‬‬
‫به نظر میرسید جیمین به چیزی فکر میکرد‪.‬‬
‫‪-‬و وقتی فهمیدی کی پشت این ماجراست؟ این شانس وجود نداره که‬
‫بتونی دوباره با تهیونگ باشی؟‬
‫جیمین جوری با امیدواری پرسید که انگار جونگکوک قبال به اون‬

‫فرضیه فکر نکرده بود‪.‬‬
‫‪-‬اگر جیمین‪ .‬اگر بتونیم بفهمیم که دقیقا کیه‪ .‬اگه هیچوقت موفق نشیم‪،‬‬
‫چی؟ و حتی اگر موفق بشیم‪ ،‬ممکنه روزها یا سالها طول بکشه‪ .‬فکر‬
‫میکنی این منصفانهست که منتظرش بذارم؟ تهیونگ توی این مدت‬
‫میتونه عاشق یکی دیگه بشه‪...‬‬
‫‪1693‬‬
‫جونگکوک گفت و احساس کرد دهنش خشک شد‪ .‬با تصورکردن‬

‫تهیونگی که توی اغوش فرد دیگهای بود و بهش لبخند میزد‪ ،‬تودهای‬
‫توی گلوش به وجود اومد‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم از زندگیکردن منعش کنم‪ .‬شاید زندگی من ابدی باشه‪،‬‬

‫ولی برای تهیونگ نیست‪ .‬عالوه براین‪ ،‬اگه برای این حملهکنندهها‬
‫نباشه‪ ،‬ممکنه برای بقیه چیزها باشه‪ .‬به عنوان رهبر اینده‪ ،‬من تمام مدت‬
‫هدف بقیهام‪ .‬نمیخوام تهیونگ هم اینجوری باشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و جیمین کنارش نشست و با شرمندگی لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا رفتارت رو تحسین میکنم‪ ،‬گوک‪ ،‬ولی اگه تهیونگ هم‬
‫خوناشام بود‪ ،‬چی؟ مطمئنا دیگه دلیلی نداشت که اینقدر بترسی‪.‬‬
‫مامانم هم یکی از قویترین خوناشامهای دنیا بود و ببین اخرش چه‬

‫بالیی سرش اومد‪.‬‬
‫‪1694‬‬
‫جونگکوک با تلخی فکر کرد‪ ،‬اما قرار نبود عصبانیتش رو روی جیمین‬
‫خالی کنه‪ .‬بهترین دوستش سزاوار این نبود و جونگکوک میدونست‬
‫که جیمین میخواست بهش کمک کنه و حالش رو بهتر کنه‪.‬‬
‫‪-‬ولی اون خوناشام نیست‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ...‬ولی حتی یکبارهم به این فکر نکردی که تبدیلش کنی؟‬
‫‪-‬جیمین‪ ،‬نمیدونم متوجه شدی یا نه‪ ،‬ولی من حتی وقت نداشتم فکر‬
‫کنم‪ .‬خودت میدونی‪ ،‬چون هیچ رابطه رسمیای با تهیونگ نداشتم‪.‬‬
‫‪1695‬‬
‫جیمین چشمهاش رو بست‪ ،‬طوری که انگار مزخرفترین چیز ممکن‬

‫رو به زبون اورده بود و بعد دستش رو روی پیشونیاش کوبید‪.‬‬
‫‪-‬حق با توئه‪ ،‬گوک‪ .‬من واقعا یه احمق بیعاطفهام‪ .‬قطعا بدترین دوست‬
‫دنیام‪.‬‬
‫جیمین گفت و لبهاش رو اویزون کرد و قسمتی از درموندگی و‬

‫عصبانیت جونگکوک از بین رفت‪.‬‬
‫جونگکوک سرش رو به نشونه انکار تکون داد و سعی کرد این پیام رو‬
‫منتقل کنه که همه چیز خوب بود‪.‬‬
‫‪-‬من قراره توصیهات رو انجام بدم و دوش بگیرم‪ ،‬ولی بعدش باید‬
‫برگردم سرکارم‪.‬‬
‫‪1696‬‬
‫جونگکوک گفت و جیمین اهی کشید‪ ،‬اما درعین حال‪ ،‬به نظر‬
‫میرسید از اینکه تونست جونگکوک رو مجبور کنه تا برای چند دقیقه‬
‫از روی کاناپه بلند بشه‪ ،‬راضی بود‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬قبولش میکنم‪ .‬منم برات یک لیوان خون میارم‪ .‬مطمئنم‬
‫که توی یخچالت داری‪.‬‬
‫‪-‬نیازی نیست‪.‬‬
‫‪-‬چند هفته پیش خون خوردم‪.‬‬
‫‪-‬هیس‪ .‬باید به حرف بزرگترت گوش بدی‪.‬‬
‫‪1697‬‬
‫جیمین گفت و با اقتدار انگشتش رو به سمت صورت جونگکوک‬

‫‪-‬عالوه براین‪ ،‬شبیه کسی هستی که به انرژی اضافه نیاز داری‪ .‬ممکنه‬
‫مثل خون مستقیم از رگ نباشه‪ ،‬ولی مطمئنم که بهت کمک میکنه‪.‬‬
‫جیمین ادامه داد و جونگکوک قبول کرد‪ ،‬البته فقط بخاطر اینکه‬
‫چطوری میتونست به دوست سرسخت و لجبازش نه بگه؟‬
‫با کمال تعجب‪ ،‬دوش گرفتن بیشتر از چیزی که جونگکوک فکر‬

‫میکرد‪ ،‬سرحالکننده بود و درنهایت‪ ،‬خوناشام بیشتر از چیزی که‬
‫پیشبینی میکرد‪ ،‬اونجا موند‪ .‬ابشاری از اب داغ رو روی کمرش‬
‫احساس کرد و با شامپو سرش رو ماساژ داد که باعث شد بدنش فورا‬
‫اروم بگیره‪.‬‬
‫‪1698‬‬
‫جونگکوک لباسهای راحتی پوشید‪ .‬شلوار ورزشی خاکستری و‬

‫هودیای که تهیونگ نپوشیده بود (پیداکردن چنین چیزی اصال راحت‬
‫نبود)‪ ،‬به تن کرد‪ ،‬دوباره به سمت اتاق نشیمن رفت و یک لیوان خون و‬
‫فیلم ایرنمن که اماده پخش بود‪ ،‬به چشمش خورد‪.‬‬
‫جیمین فیلم رو پخش کرد‪ ،‬اما با این حال‪ ،‬جونگکوک به خودش‬

‫اجازه داد برای دو ساعت با چیزی غیر از کار حواسش پرت بشه و حق‬
‫با بهترین دوستش بود‪ .‬لیوان خون به خوبی خوردن خون از گردن‬
‫نبضدار نبود و مثل یک جعبه بزرگ شکالت یا بستنی نبود‪ ،‬اما بهش‬
‫کمک کرد‪.‬‬
‫وقتی شب فرا رسید‪ ،‬جونگکوک دوباره روی اسناد مقابلش تمرکز‬

‫کرد‪ .‬به شدت میخواست هر سرنخ یا ارتباطی بین هرکدوم از‬
‫کارکنان شورا با خوناشامی که با حملهکنندهها ارتباط داشت‪ ،‬پیدا‬
‫کنه‪ .‬اگه واقعا یک خائن بین اونها بود‪ ،‬اون شخص خیلی باهوش و‬
‫‪1699‬‬
‫روشنگر بود چون جونگکوک مدتهاست که درحال مطالعه اون‬

‫اسناد بود و نمیتونست چیزی پیدا کنه‪.‬‬
‫بهترین دوستش همیشه کنار جونگکوک بود و با گوشیاش کار‬

‫میکرد یا توی تلوزیون فیلم میدید‪ ،‬حتی با وجود اینکه جونگکوک‬
‫بهش اصرار کرد که میتونست به خونه یا ایتالیا برگرده چون تقریبا سه‬
‫هفته بود که توی کره بود‪.‬‬
‫جیمین بهش گفت اشکالی نداشت که اونجا بمونه چون درحال حاضر‪،‬‬
‫اونها توی ایتالیا بهش نیاز نداشتن چون هیچ کمپین تبلیغاتی درجریان‬
‫نبود‪ ،‬اما حقیقت اینه که جونگکوک چند روز پیش صحبتهای پسر‬
‫دیگه رو پشت تلفن شنیده بود که گفته بود به دلیل مشکالت‬
‫خانوادگی توی سئول بود و نمیتونست عکسبرداری انجام بده‪.‬‬
‫جونگکوک قطعا به اندازه کافی به زبون نمیاورد‪ ،‬اما واقعا بهترین‬

‫دوستش رو دوست داشت‪.‬‬
‫‪1700‬‬
‫وقتی گوشی روی میز شروع به لرزیدن کرد‪ ،‬هیچکدومشون تعجب‬

‫نکردن‪.‬‬
‫جونگکوک همچنان به تصویر چاپ شده از زنی که مسئول کارهای‬

‫اداری شورا بود‪ ،‬توجه میکرد و سعی میکرد متوجه بشه شباهتی بین‬
‫بینی اون و بینی مرد خوناشام بود یا این فقط ذهن جونگکوک بود که‬
‫درحال حاضر جوری اشباع شده بود که بعضی چیزها رو تحریف‬
‫میکرد‪ .‬احتماال مورد اخر بود‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای جواب بدی؟‬
‫جیمین پرسید و فیلمی که درحال دیدنش بود‪ ،‬متوقف کرد‪.‬‬
‫‪-‬مشخصه که گوشی توئه‪.‬‬
‫‪1701‬‬
‫جیمین گفت و گوشی خودش که بین انگشتهاش بود‪ ،‬تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬جین ریوکه؟‬
‫جونگکوک پرسید و صدای جیمینی که نفسش رو بیرون داد‪ ،‬شنید‪.‬‬
‫بعد از زمزمهکردن " من خدمتکارت نیستم‪ ،‬جئون جونگکوک"‪،‬‬

‫جیمین خم شد و گوشی رو برداشت‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬عام‪ ...‬شماره ناشناسه و میخواد باهات تماس تصویری داشته باشه‪.‬‬
‫جونگکوک اخمی کرد و کنجکاوی باعث شد کاغذها رو روی‬

‫پاهاش بذاره‪.‬‬
‫‪-‬ناشناس؟ تماس تصویری؟ وات د فاک؟ این عجیبه‪ .‬کی ممکنه باشه؟‬
‫‪1702‬‬
‫جونگکوک پرسید و جیمین شونهاش رو باال انداخت و گوشی لرزون‬

‫رو به جونگکوک داد‪.‬‬
‫‪-‬فقط یه راه برای فهمیدنش هست‪.‬‬
‫جونگکوک دکمه سبز رو فشار داد و گوشی رو صاف نگه داشت تا‬
‫صورتش کامل مشخص نشه‪ ،‬اگه یک وقت شوخی یا اشتباه بود‪ ،‬اما‬
‫این درصورتی ممکن بود که ببینه چه کسی پشت تلفن بود‪.‬‬
‫‪-‬بله؟‬
‫وقتی تماس وصل شد‪ ،‬جونگکوک پرسید و با سردرگمی به صفحه‬

‫سیاه گوشی نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬جئون جونگکوک‪ ...‬باالخره همدیگه رو دیدیم‪.‬‬
‫‪1703‬‬
‫صدای زنونهای که جونگکوک نمیشناخت‪ ،‬با هیجان گفت‪.‬‬
‫جونگکوک نیازی به فکرکردن نداشت تا متوجه بشه چه کسی داشت‬

‫حرف میزد‪ .‬عصبانیتی که توی خونش جوشید‪ ،‬برای جواب کافی‬
‫بود‪.‬‬
‫‪-‬تو کی هستی؟ چرا خودت رو نشون نمیدی؟‬
‫‪-‬به نظرت اینجوری باید باهام صحبت کنی؟‬
‫زن با تمسخر پرسید و فقط صداش رو بهش نشون داد‪.‬‬
‫‪-‬باید اروم باشی و تحریکم نکنی‪ ،‬جونگکوک‪ .‬فکر نکنم توی‬

‫جایگاهی باشی که مثل باهوشها رفتار کنی‪.‬‬
‫‪1704‬‬
‫‪-‬و فکر کردی خودت توی جایگاهی هستی که به شورا حمله کنی و‬
‫پدرم رو بکشی‪ ،‬رهبری که باید بهش احترام بذاری؟‬
‫جونگکوک در جواب پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اگه اینقدر جسارت داشتی‪ ،‬باید جسارت این هم داشته باشی که بهم‬
‫نشون بدی دقیقا کی هستی‪.‬‬
‫‪-‬پدرت احمقه‪ .‬همیشه اینطوری بود‪.‬‬
‫زن با تحقیر گفت و جونگکوک فقط میخواست از طریق گوشی‬

‫تلهپورت کنه تا با دستهای خودش قلب رو از بدن خوناشام دربیاره‪.‬‬
‫‪-‬باور دارم که واقعا میخوای من رو ببینی‪ ...‬و ما همدیگه رو خواهیم‬

‫دید‪ ،‬جونگکوک‪ .‬خیلی زود‪ .‬بهت این رو قول میدم‪ .‬ولی قبلش‪ ،‬فکر‬
‫‪1705‬‬
‫کنم باید یه چیز دیگه رو ببینی‪ .‬شاید باعث بشه که بیشتر بخوای من رو‬
‫ببینی‪.‬‬
‫وقتی زن ساکت شد‪ ،‬صفحه نمایش گوشی رو باز کرد و چیزی شبیه‬
‫زمین کثیف‪ ،‬قدیمی و خاکستری رو با مقداری لکههای نارنجی بهش‬
‫نشون داد‪ ،‬سردرگمی از بدن جونگکوک گذشت‪ .‬میخواست به زن‬
‫بگه بخاطر مسخرهکردنش گورش رو گم کنه‪ ،‬اما پنجههای نامرئی‬
‫گردنش رو فشار داد و هوا رو ازش گرفت‪.‬‬
‫جونگکوک نمیدونست مردن چه حسی داشت و اگه زندگیاش به‬

‫عنوان یک خوناشام طبق برنامه پیش میرفت‪ ،‬هیچ وقت قرار نبود‬
‫بدونه چه حسی داشت که برای همیشه چشمهاش رو ببنده و دیگه‬
‫هیچوقت بیدار نشه‪.‬‬
‫اما اون لحظه‪ ،‬جونگکوک میتونست قسم بخوره که بیشتر از یکبار‬

‫مرد‪ ،‬فقط با دیدن بدن بیحرکت و بیهوش تهیونگ که به صندلی‬
‫‪1706‬‬
‫چوبی و قدیمی بسته شده بود‪ ،‬طنابهای محکمی دور پاها و‬

‫دستهاش بود و یک تکه چسب روی دهنش بود‪...‬‬
‫‪1707‬‬
‫‪CH 30‬‬
‫جونگکوک نمیدونست مردن چه حسی داشت و اگه زندگیاش به‬

‫عنوان یک خوناشام طبق برنامه پیش میرفت‪ ،‬هیچ وقت قرار نبود‬
‫بدونه چه حسی داره که برای همیشه چشمهاش رو ببنده و دیگه‬
‫هیچوقت بیدار نشه‪.‬‬
‫اما اون لحظه‪ ،‬جونگکوک میتونست قسم بخوره که بیشتر از یکبار‬

‫مرد‪ ،‬مخصوصا با دیدن بدن بیحرکت و بیهوش تهیونگ که به صندلی‬
‫چوبی و قدیمی بسته شده بود‪ ،‬طنابهای محکمی دور پاها و‬
‫دستهاش بود و یک تکه چسب روی دهنش بود‪ .‬و جوری که انگار‬
‫اون وضعیت به اندازه کافی بد نبود‪ ،‬ردی از خون روی گردنش بود و‬
‫هودی زرد پاستلیاش که جونگکوک میدونست تهیونگ عاشقش‬
‫بود‪ ،‬کثیف کرده بود‪.‬‬
‫اگرچه اون فضا زیاد روشن نبود‪ ،‬پنجره کوچیکی مستقیماً باالی‬
‫صندلی تهیونگ بود و به نور مهتاب اجازه میداد تا کمی اون قسمت‬
‫‪1708‬‬
‫رو روشن کنه و رد اشکهایی که روی صورت تهیونگ بود‪ ،‬مشخص‬

‫کنه‪.‬‬
‫حاال جونگکوک میخواست قلب خودش رو از بدنش دربیاره چون‬

‫این واقعا زیادی بود‪.‬‬
‫‪-‬باهاش چیکار کردی؟‬
‫جونگکوک پرسید و اشکهای عصبانیاش تهدیدش کرد تا روی‬

‫صورتش سرازیر بشه‪ .‬احتماال میتونست صدای خفهشدن جیمین هم‬
‫بشنوه‪ ،‬اما چشمهاش مازوخیسم داشت و نمیتونست نگاهش رو از بدن‬
‫تهیونگ که پیش اون حرومزادههای عوضی بود‪ ،‬بگیره‪.‬‬
‫‪-‬میکشمت‪ .‬تک تک کسایی که جرات کردن انگشتشون بهش‬

‫بخوره‪ ،‬میکشم!‬
‫‪-‬اوپس‪...‬‬
‫‪1709‬‬
‫زن گفت و جونگکوک میتونست لبخند پرمدعای زن رو از طریق‬

‫صداش احساس کنه‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم برای این کار یکم دیره‪ ،‬عسلم‪.‬‬
‫جونگکوک روی پاهاش ایستاد و گوشی رو اونقدری محکم نگه‬

‫داشت که زن میتونست به وضوح حالت عصبانی پسر رو با وجود‬
‫اشکهای قرمزش ببینه‪.‬‬
‫‪-‬باهاش چیکار کردی؟ بهش اسیب زدی؟‬
‫‪-‬معلومه که نه‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫زن با لحن شیرین و ساختگی گفت‪.‬‬
‫‪-‬تمام مسیر از سئول تا بوسان خواب بود‪ ،‬ولی میدونی‪ ،‬من شام‬
‫نخورده بودم و گردنش خیلی بهم نزدیک بود‪ ...‬نتونستم مقاومت کنم‪.‬‬
‫‪1710‬‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬دیگه سعی نمیکرد درموندگیاش رو پنهان کنه‪.‬‬

‫غرورش درمقایسه با امنیت تهیونگ هیچ ارزشی نداشت‪.‬‬
‫‪-‬چی میخوای که تهیونگ رو ول کنی؟ اون هیچ ربطی به این قضایا‬

‫نداره!‬
‫‪-‬دقیقا همینجا رو اشتباه میکنی‪ ،‬جونگکوک‪ ...‬اتفاقا اون به همهچی‬

‫ربط داره‪ .‬کی میدونست خوناشام نابغهمون نقطه ضعف داشته باشه؟‬
‫فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪ .‬فاک‪.‬‬
‫جونگکوک نمیتونست این رو باور کنه‪ .‬خوناشام خاطراتی که‬

‫مربوط به خودش بود‪ ،‬پاک کرد و از زندگیاش بیرون رفت تا‬
‫تهیونگ درامان باشه‪ ،‬اما همچنان کافی نبود‪.‬‬
‫‪1711‬‬
‫جونگکوک تک تک حرومزادههایی که جرات کرده بودن به‬

‫تهیونگ دست بزنن‪ ،‬تیکه تیکه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬بذار بره‪ .‬اون فقط همسایه خوابگاهمه‪ .‬برام هیچ معنیای نداره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و سعی کرد بیخیال به نظر برسه‪ .‬با وجود اینکه‬
‫حرفهاش دروغ بود‪ ،‬همچنان حس تلخی روی زبونش داشت‪ ،‬اما باید‬
‫سعی میکرد تهیونگ رو نجات بده‪.‬‬
‫اون زن قطعا باورش نمیکرد چون صورت اشکالود جونگکوک به‬

‫عنوان جواب کافی بود که تهیونگ فقط یک همسایه نبود‪ ،‬اما‬
‫جونگکوک باید سعی میکرد پسر رو از اون وضعیت خارج کنه‪.‬‬
‫زن با تمسخر خندید‪ ،‬دوربین گوشی رو پوشوند و دوباره صفحه سیاه‬

‫رو به جونگکوک نشون داد‪.‬‬
‫‪1712‬‬
‫‪-‬اوه جونگکوک‪ .‬من رو احمق جلوه نده‪ ،‬لطفا‪ .‬نمیتونی با گفتن اینکه‬
‫کیم تهیونگ هیچ معنیای برات نداره‪ ،‬هیچکس رو گول بزنی‪ .‬ولی‬
‫تالش خوبی بود‪.‬‬
‫‪-‬حرفم رو تکرار نمیکنم‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن تهدیدامیزی گفت‪.‬‬
‫‪-‬چند ساعت دیگه ادرس رو برات میفرستم‪ .‬ساعت پنج و نیم صبح‪،‬‬
‫میخوام تنها اینجا باشی‪ .‬نه یک دقیقه زودتر و نه یک دقیقه دیرتر‪.‬‬
‫زن با صدای تیزتر و جدیتری گفت‪.‬‬
‫‪1713‬‬
‫‪-‬اگه با نیروی کمکی بیای‪ ،‬میفهمم‪ ،‬پس سعی نکن گولم بزنی چون‬
‫کسی که با عواقب کارت رو به رو میشه‪ ،‬دوست پسرته‪ .‬من منتظرتم‬
‫که یه صحبت خیلی جالب باهم داشته باشیم‪.‬‬
‫‪-‬از کجا بدونم که نمرده؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬با وجود اینکه فکرکردن به اون احتمال دردناک‪،‬‬

‫غیرقابل تحمل و طاقتفرسا بود‪.‬‬
‫‪-‬باید بهم اعتماد کنی‪.‬‬
‫زن گفت و تماس رو قطع کرد‪.‬‬
‫جونگکوک دراقدامی از روی عصبانیت‪ ،‬گوشی رو محکم به سمت‬

‫دیوار پرت کرد‪ ،‬اما قبل از اینکه صدای برخورد به گوشش برسه‪،‬‬
‫جیمین به سمت جایی که گوشی پرت شد‪ ،‬دویید و با یک واکنش‬
‫خوب گوشی جونگکوک رو برداشت‪.‬‬
‫‪1714‬‬
‫‪-‬جونگکوک! باید اروم باشی‪ .‬بهت گفت که قراره ادرس رو برات‬

‫بفرسته‪.‬‬
‫جیمین با هشدار بهش گفت‪.‬‬
‫‪-‬اگه گوشیت رو خرد میکردی‪ ،‬نمیتونستی بهش دسترسی داشته‬

‫باشی‪ .‬باید نفس عمیق بکشی و خونسرد باشی!‬
‫‪-‬خونسرد باشم؟‬
‫جونگکوک با تمسخر پرسید و جلوی کاناپه عقب و جلو رفت‪.‬‬
‫‪-‬اونها تهیونگ رو گرفتن‪ .‬خودت دیدیش! اونها تهیونگ رو‬

‫گروگان گرفتن و گردنش خونی بود‪ .‬اون زنه و معلوم نیست کی‬
‫گازش گرفته بودن‪ .‬اگه بهش اسیب بزنن‪ ،‬چی؟‬
‫‪1715‬‬
‫جونگکوک میدونست کامال بهم ریخته بود‪ .‬اشکهای غلیظش‬

‫بیوقفه و غیرقابل کنترل از چشمهاش سرازیر میشد و صورتش رو‬
‫کثیف میکرد‪ .‬احساس میکرد قلبش خیلی سریع میتپید‪ ،‬اما به‬
‫بدترین شکل ممکن‪ .‬از ترس‪ ،‬درد و وحشت‪.‬‬
‫باید تهیونگ رو نجات میداد‪ .‬باید تهیونگ رو نجات میداد‪ .‬باید‬

‫تهیونگ رو نجات میداد‪.‬‬
‫جونگکوک نمیتونست اینجوری پسر رو از دست بده‪.‬‬
‫‪-‬میدونم نگرانی‪ ،‬ولی باید قبل از اینکه کاری کنی‪ ،‬فکر کنی! جای‬
‫دیگهاش هم زخمی شده بود؟‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سری به نشونه منفی تکون داد و نفس عمیقی کشید‬
‫تا اروم بشه‪.‬‬
‫‪1716‬‬
‫‪-‬پس فکر کنم هیچ دلیلی نداریم که باور کنیم تهیونگ مرده‪.‬‬
‫‪-‬حاال باید به پدرت‪ ،‬جین ریوک و شاید بعضی از اعضای شورا زنگ‬
‫بزنیم تا باهامون‪...‬‬
‫‪-‬نشنیدی چی گفت‪ ،‬جیمین؟‬
‫جونگکوک منفجر شد و با ناباوری به دوستش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬باید تنها برم!‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬عقلت رو از دست دادی؟ مشخصه که تلهست! اگه تنها‬

‫بری‪...‬‬
‫‪1717‬‬
‫‪-‬میدونم تلهست‪ ،‬ولی باید چیکار کنم؟ از قوانینش پیروی نکنم و‬

‫ریسک صدمهدیدن تهیونگ رو به جون بخرم؟ نمیتونم این کار رو‬
‫کنم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و با هودی تیرهاش اشکهایی که صورتش رو‬

‫کثیف کرده بود‪ ،‬پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬این کار رو نمیکنم‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونی تنها بری! درک میکنم که ترسیدی‪ ،‬ولی باید محتاط باشیم‪.‬‬
‫میتونیم وقتی وارد اونجا میشی و باهاش حرف میزنی‪ ،‬اون مکان رو‬
‫بررسی کنیم و بعد‪...‬‬
‫جیمین گفت و توی ذهنش نقشهای تجسم کرد‪ ،‬اما جونگکوک‬

‫حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪1718‬‬
‫‪-‬اگه تنها نباشم‪ ،‬میفهمه‪ .‬شنیدی چی گفت‪ .‬ممکنه کسی دنبالم کنه یا‬
‫مکانی که تهیونگ رو نگه داشتن‪ ،‬زیرنظر بگیره‪ .‬اگه بری‪ ،‬متوجه میشه‬
‫و تهیونگ عذاب میکشه‪ .‬اجازه نمیدم این اتفاق بیفته‪ .‬اینجا درمورد من‬
‫صحبت نمیکنیم‪ .‬اجازه نمیدم اتفاق بدی برای تهیونگ بیفته‪ .‬اجازه‬
‫نمیدم‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و با انگشت لرزونش به صورت جیمین اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬باید بهم قول بدی که به کسی نمیگی و همینجا میمونی‪ .‬جیمین‪ ،‬بهم‬
‫قول بده‪.‬‬
‫‪-‬بهم قول بده!‬
‫‪1719‬‬
‫جونگکوک داد زد و اشکهاش دوباره روی گونههاش لغزید‪.‬‬

‫احساس ناامیدی‪ ،‬درموندگی‪ ،‬عصبانیت و ترس میکرد‪ .‬خیلی خیلی‬
‫ترسیده بود‪.‬‬
‫به نظر میرسید جیمین از تصمیم جونگکوک خوشحال نبود‪ ،‬اما‬

‫درعوض گفت‪:‬‬
‫‪-‬بهم قول بده که مراقب خودت هستی‪ .‬قول بده که عصبانی نباشی‪ .‬اول‬
‫به هرچیزی که قراره بگه‪ ،‬گوش بده و بعد بهش حمله کن‪ .‬اون مطمئناً‬
‫یه تیم کامل از خوناشامها رو برای دفاع از خودش داره‪.‬‬
‫جونگکوک بیحوصله سری به نشونه مثبت تکون داد‪ .‬تنها تصویری‬

‫که به ذهنش هجوم برد‪ ،‬تصویر تهیونگ بیحرکت بود و باید‬
‫چشمهاش رو محکم میبست تا اشکهاش دوباره ظاهر نشه‪.‬‬
‫‪-‬چند وقت پیش‪ ،‬به تهیونگ قول دادم که هیچوقت اجازه ندم کسی‬
‫بهش صدمه بزنه‪ .‬باید اون قول رو نگه دارم‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫‪1720‬‬
‫جونگکوک گفت و از نزدیک به دوستش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬این قول رو نگه میدارم‪ .‬حتی اگه اخرین کاری باشه که انجام میدم‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫چشمهاش سنگین بود‪ .‬حاال هرچقدر که پلکهاش میخواست باز بشه‬
‫و با واقعیت رو به رو بشه‪ ،‬تهیونگ توانایی پلکزدن نداشت‪.‬‬
‫حس روزهایی رو داشت که برای ساعتهای زیادی میخوابید‪ ،‬اما‬

‫درواقع‪ ،‬با احساس اینکه فقط نیم ساعت گذشته بود‪ ،‬از خواب بیدار‬
‫شد و تصوری از خستگی و استراحت توی بدنش باقی موند‪.‬‬
‫تهیونگ نمیدونست برای چه مدتی خوابیده بود‪ ،‬اما به طور مبهمی به‬
‫یاد میاورد که با دردی توی گردنش که شبیه بریدن بود‪ ،‬از خواب‬
‫بیدار شد‪ ،‬تا اینکه ارامش و خواب با کمی هوشیاری بهش هجوم برد‪.‬‬
‫‪1721‬‬
‫یا حداقل‪ ،‬تهیونگ فکر میکرد این اتفاق افتاده بود‪ ،‬اما جوری که‬
‫سرش میچرخید‪ ،‬بهش میگفت اون فقط یک رویای ترسناک بود‪.‬‬
‫وزنه و همچنین بیحسی بدنش رو فرا گرفت و وقتی سعی کرد روی‬
‫تشک بچرخه تا موقعیتش رو عوض کنه‪ ،‬تهیونگ متوجه شد‬
‫نمیتونست انجامش بده‪ .‬تشک اتاقش راحتترین چیز ممکن نبود‪ ،‬اما‬
‫به اندازه چیزی که دربرابر بدنش احساس میکرد‪ ،‬سفت نبود‪.‬‬
‫پس طولی نکشید تا متوجه بشه که نمیتونست روی تشک بچرخه‬

‫چون هیچ تشکی زیرش نبود‪.‬‬
‫و همون لحظه بود که اخرین خاطراتش مثل قطار سریع السیر بهش‬
‫تهیونگ حتی به یاد نمیاورد که به خوابگاهش رسیده باشه‪ .‬خدافظی‬

‫از چینهه و بقیه همکاران ازمایشگاه رو به یاد داشت و همچنین به یاد‬
‫‪1722‬‬
‫میاورد که وقتی کارش تموم شد‪ ،‬دنبال سوپرمارکت میگشت‪ ،‬اما‬

‫بعد‪ ،‬چاله بزرگ و سیاهی توی ذهنش بود‪.‬‬
‫همون لحظهای که توی خیابون قدم میزد و مردی بهش برخورد کرد‬
‫و‪...‬‬
‫فاک‪.‬‬
‫این فقط صداش نبود که گیر کرده بود و نمیتونست توی هوا پخش‬
‫بشه‪ ،‬بلکه دستها و پاهاش هم بسته بود و با درموندگی سعی میکرد تا‬
‫از اون چنگال محکم فرار کنه‪.‬‬
‫اولش چشمهاش به کمک اضافی نیاز داشت تا بتونه باز بشه‪ ،‬اما حاال از‬
‫بستن امتناع میکرد‪ .‬از فضایی که اطرافش بود‪ ،‬میترسید‪.‬‬
‫‪1723‬‬
‫شبیه یک سوله معمولی به نظر نمیرسید‪ ،‬اما اتاقی که تهیونگ اونجا‬

‫بود‪ ،‬سرد‪ ،‬مرطوب و بینهایت تاریک بود و بوی ماهی‪ ،‬کپک و‬
‫گازوئیل توی هوا معلق بود‪ .‬با ترکیب اون بوها با بوی اهنی که از‬
‫هودی مورد عالقهاش میاومد‪ ،‬موجی از حالت تهوع توی گلوش به‬
‫وجود اومد‪.‬‬
‫همین باعث شد به پایین نگاه کنه و لکههای قرمز روی شونهاش کافی‬
‫بود تا گردنش نبض بزنه و بهش جواب بده که نه‪ ،‬قطعا خواب اون درد‬
‫رو ندیده بود‪ .‬درواقع‪ ،‬تمام بدنش درد میکرد و لرزشی که توی بدنش‬
‫پخش شد‪ ،‬اون حس رو تشدید میکرد‪.‬‬
‫تهیونگ نمیدونست کجا بود یا دقیقا چرا روی اون صندلی لعنتی به‬
‫عنوان گروگان گرفتار شده بود‪ ،‬چه برسه به اینکه متوجه بشه چطوری‬
‫به اونجا رسیده بود‪.‬‬
‫مرد توی خیابون دقیقا ازش چی میخواست؟‬
‫‪1724‬‬
‫تهیونگ مطمئناً چندان ثروتمند به نظر نمیرسید‪ ،‬بنابراین اگه مرد دنبال‬
‫پول بود‪ ،‬قطعا خوش شانس نبود‪.‬‬
‫اما تهیونگ وقت زیادی برای فکرکردن به "چرا" و "چطور" نداشت‬

‫چون وقتی شخصی وارد اتاق شد و چراغ سقفی با نور فلورسنت قوی‬
‫رو روشن کرد‪ ،‬نور غیرمنتظره و ناگهانی تقریبا کورش کرد‪.‬‬
‫‪-‬روزت بخیر! مثل اینکه یکی باالخره بیدار شده‪.‬‬
‫صدای زنونهای با لحن هیجانزده و ساختگی گفت‪.‬‬
‫با وجود اینکه ویژگیهای زن اشنا به نظر میرسید‪ ،‬تهیونگ اون رو‬
‫نشناخت و سردرگمی توی سرش به وجود اومد‪ .‬زن موهای بلند و‬
‫مشکی داشت و پیرهن طالیی و بلندی با کفش پاشنه بلند مشکی‬
‫پوشیده بود‪ .‬با وجود اینکه لباسش رسمی نبود‪ ،‬تهیونگ واقعا فکر‬
‫‪1725‬‬
‫میکرد زن برای اون موقعیت زیادی لباس پوشیده بود و مسخره به نظر‬
‫میرسید‪.‬‬
‫داره دقیقا کجا میره؟ پارتی اخر سال؟‬
‫تهیونگ میدونست بخاطر چسبی که روی دهنش بود‪ ،‬صداش شنیده‬

‫نمیشد‪ ،‬اما به هرحال تالش کرد و با درموندگی برای کمک فریاد زد‪.‬‬
‫تهیونگ از اینکه به زن مقابلش رضایت دیدن گریهکردنش رو بده‪،‬‬

‫متنفر بود‪ ،‬اما حقیقت اینه که نمیتونست جلوی اشکهای ترسیده و‬
‫درموندهاش رو بگیره‪ .‬وقتی زن خم شد و با محبت ساختگی‬
‫اشکهاش رو پاک کرد‪ ،‬حتی بدتر شد و با وجود اینکه تهیونگ سعی‬
‫میکرد از لمسش فرار کنه‪ ،‬زن محکم به موهای نقرهایش چنگ زد‪.‬‬
‫‪-‬بهمون لطف کن و گوشهامون رو از جیغهات نجات بده‪ .‬دادزدن‬

‫هیچ فایدهای نداره چون هیچکس نمیتونه صدات رو بشنوه‪.‬‬
‫‪1726‬‬
‫زن بهش هشدار داد و بدون هیچ مالیمتی‪ ،‬چسب رو از روی دهنش‬
‫کَند‪ .‬نه تنها خشم و ترس‪ ،‬بلکه سوزشی هم روی دهنش باقی موند‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬حاال‪ ،‬دلت میخواد چیزی بگی‪ ،‬عسلم؟‬
‫‪-‬تو کی هستی؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬اما کاری که واقعا میخواست انجام بده این بود که‬
‫توی صورت زن تف کنه‪ ،‬اما باهوشتر از این حرفها بود‪.‬‬
‫زن به ارومی خم شد تا چشمهاش با چشمهای تهیونگ همتراز بشه‪.‬‬
‫‪-‬شما دوتا واقعا جفت روحی همدیگهاید‪.‬‬
‫زن با تمسخر گفت‪.‬‬
‫‪1727‬‬
‫کی؟ تهیونگ میخواست بپرسه‪ ،‬اما دهنش کلمات دیگهای به زبون‬

‫اورد‪.‬‬
‫‪-‬ازم چی میخوای؟ من هیچ پولی ندارم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با عصبانیت به زن مقابلش و دو مرد دیگهای که کنار‬

‫در بودن‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬به راحتی یکی از اونها رو به عنوان مردی که توی‬
‫خیابون بهش برخورد کرده بود‪ ،‬تشخیص داد‪.‬‬
‫‪-‬چرا من رو اوردی اینجا؟‬
‫‪-‬تو خیلی برامون مهمی‪ ،‬عزیزم‪.‬‬
‫زن گفت‪ ،‬لبخندی زد و بعد به ساعتش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1728‬‬
‫‪-‬ولی نگران نباش‪ ،‬این بزودی تموم میشه‪ .‬قهرمانت باید تقریبا رسیده‬
‫زن گفت و شکم تهیونگ توی گره بزرگی پیچیده شد‪.‬‬
‫‪-‬قهرمانم؟‬
‫تهیونگ با ریسک پرسید و بالفاصله اب دهنش رو قورت داد تا گلوش‬

‫رو خیس کنه‪.‬‬
‫‪-‬واقعا هیچ ایدهای نداری که ممکنه کی باشه؟‬
‫زن با طعنه پرسید و با حالت مشکوکی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬جئون جونگکوک‪ .‬این اسم تو رو یاد کسی نمیاندازه؟‬
‫‪1729‬‬
‫تهیونگ اخم کرد و با حالت سوالبرانگیزی به زن مقابلش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬همسایه خوابگاهم؟ اون چه ربطی به این داره؟‬
‫‪-‬همسایهات‪ ...‬حتما‪...‬‬
‫زن با تمسخر گفت و چشمهاش رو چرخوند‪ .‬چرخید تا از نزدیک به‬

‫تهیونگ نگاه کنه و سردرگمی و شک روی اجزای صورتش به وجود‬
‫اومد‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟ چرا اینقدر تعجب کردی؟‬
‫‪-‬من واقعا ربط من و جونگکوک با همۀ اینها رو متوجه نمیشم‪ .‬من به‬
‫ندرت باهاش حرف میزنم‪ .‬اون معنی خاصی برام نداره‪.‬‬
‫‪1730‬‬
‫تهیونگ بیحوصله گفت‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬اینطوریه؟‬
‫زن با تعجب پرسید و یکی از انگشتهاش رو به چونهاش زد‪.‬‬
‫‪-‬خب واکنش جونگکوک وقتی شنید که تو اینجایی‪ ،‬دقیقا برعکسش‬

‫رو بهم میگه‪ .‬تو همه چیز اون پسری‪ .‬میدونستی داشت گریه میکرد؟‬
‫نمیتونستم به چشمهام اعتماد کنم‪ .‬این خیلی نادره که یه خوناشام‬
‫گریه کنه‪ .‬چه برسه کسی به بیاحساسی و بیتفاوتی جئون جونگکوک‬
‫عزیزمون‪ .‬پس تو قطعا براش مهمی‪.‬‬
‫زن گفت و تهیونگ سکوت کرد و نگاه بیرحم زن رو جواب داد‪.‬‬
‫زن یک تای ابروش رو باال انداخت و پوزخندی زد‪.‬‬
‫‪1731‬‬
‫‪-‬ولی االن کنجکاوم کردی‪ ...‬بذار ببینم‪.‬‬
‫زن زمزمه کرد‪ ،‬به صورت تهیونگ نزدیک شد و عمیقاً به چشمهاش‬

‫انگشتهای تهیونگ با میل به اینکه ازاد بشه و زن رو از خودش دور‬

‫کنه‪ ،‬جمع شد‪ ،‬اما وقتی یکی از مردهای کنار در گلوش رو صاف کرد‬
‫و با خوشحالی توجه زن رو منحرف کرد‪ ،‬رستگاری دیگهای برای‬
‫تهیونگ ظاهر شد‪.‬‬
‫‪-‬اون اینجاست‪.‬‬
‫مرد گفت‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪.‬‬
‫‪1732‬‬
‫لبخند زن بزرگتر شد و دندونهاش که کامال دریک راستا بود‪ ،‬نشون‬

‫داد‪.‬‬
‫‪-‬پس بیاید مهمونی رو شروع کنیم‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫بوسان‪ ،‬جونگ گو‪ ،‬جونگان دونگ‪.‬‬
‫‪.35º 6 '34 "N‬‬
‫‪.129º 3 '34 "E‬‬
‫جونگکوک پیام رو مرور کرد و مطمئن شد که به ادرس درست‬

‫رسیده بود‪.‬‬
‫ادرسی که جونگکوک دریافت کرد‪ ،‬اون رو به بندر بوسان برده بود‪.‬‬
‫‪1733‬‬
‫این برای جونگکوک سخت بود که منتظر باشه تا ادرس براش فرستاده‬
‫بشه و همین باعث شد برای ساعتهای طاقتفرسایی‪ ،‬با درموندگی و‬
‫عصبانیت اطراف خونه راه بره‪ .‬هیچوقت اینقدر درمونده نبود‪.‬‬
‫پیام عمداً پونزده دقیقه قبل از زمانی که باهم توافق کرده بودن‪ ،‬بهش‬
‫رسید‪ ،‬اما اگه فکر میکردن این برای جونگکوک چالش بود‪ ،‬کامال‬
‫اشتباه میکردن‪ .‬جونگکوک به ماشین نیاز نداشت که به اونجا بره و‬
‫فقط توی هشت دقیقه فاصله خونهاش و جایی که تهیونگ گروگان‬
‫گرفته شده بود‪ ،‬طی کرده بود‪.‬‬
‫شیش دقیقه مونده بود که جونگکوک کشتیهای حمل بار‪ ،‬کانتینرهای‬

‫غول پیکر و تعدادی انباری رو دید و همونجا پنهان شد‪ .‬میترسید‬
‫کسی از دور بهش نگاه کنه و تهیونگ رو بخاطر اینکه جونگکوک‬
‫کمی زود رسیده بود‪ ،‬مجازات کنه‪.‬‬
‫‪1734‬‬
‫راس ساعت پنج و نیم‪ ،‬جونگکوک مصمم و با اعتماد به نفس ظاهری‬

‫راه رفت‪ .‬نمیخواست به هرکسی که احتماال زیرنظرش گرفته بود‪،‬‬
‫رضایت این رو بده که از درون ترسیده بود‪ .‬جونگکوک کامال ترسیده‬
‫بود‪ .‬از اون شب سرنوشتساز که مادرش توی دستهاش مرده بود‪ ،‬به‬
‫یاد نمیاورد اینقدر ترسیده باشه‪.‬‬
‫جونگکوک واقعا واقعا امیدوار بود که امشب متفاوت تموم بشه‪.‬‬
‫با وجود اینکه نمیخواست تصور کنه که تهیونگ ممکن بود مرده‬
‫باشه‪ ،‬اما به اون احتمال فکر کرد‪ .‬اتصال بیکیفیت تماس بهش اجازه‬
‫نداد که بتونه به وضوح صدای نفسهای تهیونگ رو بشنوه و این باعث‬
‫میشد ذهنش توی بدترین سناریوها سرگردون بشه‪ .‬جونگکوک به‬
‫طرز درموندهای نیاز داشت باور کنه که این فقط ترس توی سرش بود‪.‬‬
‫به محض اینکه مختصات خوناشام رو به سمت انباریای برد که از‬

‫بیرون کامال متروکه‪ ،‬اما در واقعیت مخفیگاه اصلی حملهکنندهها بود‪،‬‬
‫‪1735‬‬
‫جونگکوک با دو خوناشام مرد با حالت بیتفاوت و شنل و‬

‫ماسکهای قرمز معمولی که از بدن و صورتشون محافظت میکرد‪ ،‬رو‬
‫به رو شد‪.‬‬
‫اونها شبیه فرقههای فاکی چند قرن پیش شدن‪ .‬جونگکوک با خودش‬
‫وقتی به اون مردها نزدیک شد‪ ،‬الزم نبود چیزی بگه چون اونها فوراً‬
‫جونگکوک رو شناختن و وادارش کردن وارد انباری نه چندان بزرگ‬
‫که فقط دو طبقه داشت‪ ،‬بشه‪.‬‬
‫خون با نگرانی توی رگهاش جریان داشت و بر عصبانیت و میل به‬

‫کشتن هریک از اون خوناشامها که جرات کرده بودن انگشتشون به‬
‫تهیونگ بخوره‪ ،‬غلبه کرده بود‪.‬‬
‫به وقتش‪ ،‬جونگکوک‪ .‬به وقتش‪ .‬اول باید پیداش کنی‪.‬‬

‫‪1736‬‬
‫نور انباری کم بود و فقط دوتا المپ به طور متناوب توی راهروی‬
‫طوالنی و خاکستری با درهای بسته‪ ،‬روشن بود‪.‬‬
‫سکوت تاریکی رو در برگرفت‪ ،‬اما طولی نکشید که جونگکوک‬

‫زمزمهها و چیزی شبیه " اون اینجاست " از منبع کوچیک نور سفیدی‬
‫که از در باز اتاق خاص مقابلش میاومد‪ ،‬به گوشش رسید‪.‬‬
‫دو مردی که همراهیش میکردن‪ ،‬ناگهان متوقف شدن و مثل نگهبان‬

‫دوطرف در ایستادن و جونگکوک متوجه شد این یک نشونه بود تا‬
‫وارد بشه‪.‬‬
‫این مشخص بود که وقتی از در وارد اتاق شد‪ ،‬نگاهش بالفاصله روی‬
‫تهیونگ قرار گرفت‪.‬‬
‫خوشبختانه‪ ،‬تهیونگ هوشیار بود و حواسش با نگاهکردن جسورانه‪ ،‬اما‬

‫درعین حال ترسیده به زن مقابلش‪ ،‬پرت بود‪.‬‬
‫‪1737‬‬
‫پسر همچنان به صندلی بسته شده بود‪ ،‬اما چسبی روی دهنش نبود و‬
‫میتونست چیزهایی مثل " ولم کن " و " دقیقا ازم چی میخوای؟ " به‬
‫تهیونگ وقتی توجهاش به خوناشام موتیره جلب شد‪ ،‬زمزمه کرد و‬

‫جونگکوک هیچوقت فکر نمیکرد ممکنه اینقدر دلش برای کسی که‬
‫فقط اسمش رو میگفت‪ ،‬تنگ بشه‪.‬‬
‫شنیدن صدای تهیونگ کافی بود تا موجی از اسودگی توی بدن‬

‫جونگکوک پخش بشه و باالخره‪ ،‬به نظر میرسید هوا دوباره توی‬
‫ریههاش جریان پیدا کرد‪ ،‬چون حاال میدونست تهیونگ زنده بود‪.‬‬
‫اون زندهست‪.‬‬
‫‪1738‬‬
‫‪-‬تهیونگ!‬
‫جونگکوک داد زد و متوجه حضور دو خوناشام دیگه که داخل اتاق‬

‫بودن‪ ،‬نشد‪ ،‬تا اینکه هردو مرد بدنش رو گرفتن و مانع این شدن که به‬
‫سمت تهیونگ بره‪.‬‬
‫فکر کردن دقیقا کی هستن که جلوم رو میگیرن؟‬
‫جونگکوک صورتش رو چرخوند و اماده بود اعتراض کنه که‪...‬‬
‫‪-‬تو!‬
‫جونگکوک گفت و حس شناختن بهش هجوم برد‪ ،‬چون مرد مثل بقیه‬
‫ماسک قرمز نزده بود و جونگکوک که با عصبانیت کور شده بود‪ ،‬به‬
‫عواقبی که ممکن بود به همراه داشته باشه یا این واقعیت که ممکن بود‬
‫‪1739‬‬
‫برای یک خوناشام خیلی درد داشته باشه‪ ،‬فکر نکرد و به فک مردی‬

‫که توی چند روز گذشته کابوسش شده بود‪ ،‬مشت زد‪.‬‬
‫قبل از اینکه بتونه همونطوری که قول داده بود‪ ،‬اون مرد رو بکشه‪،‬‬
‫خوناشامهای بیشتری که همگی شنل قرمز پوشیده بودن‪ ،‬وارد اتاق‬
‫شدن‪ ،‬جونگکوک رو نگه داشتن و جلوش رو گرفتن‪.‬‬
‫خنده داره‪ .‬این خیلی خنده داره که شیش تا مرد باید جونگکوک رو‬
‫نگه میداشتن و با این حال‪ ،‬بعضی از اون حرومزادهها به سختی‬
‫میتونستن انجامش بدن‪.‬‬
‫‪-‬ولم کنید!‬
‫جونگکوک داد زد‪ ،‬توی چنگ محکم بقیه خوناشامها تکون خورد و‬
‫با نگرانی به تهیونگ نگاه کرد‪ .‬به طرز درموندهای میخواست به‬
‫تهیونگ برسه و پسر رو از اونجا ببره‪.‬‬
‫‪1740‬‬
‫‪-‬ولش کنید!‬
‫‪-‬اروم باش‪ ،‬جونگکوک‪ .‬اگه اروم نشی‪ ،‬نمیتونیم حرف بزنیم‪.‬‬
‫صدای زنونهای که بالفاصله تشخیص داد همون زنی بود که چند‬

‫ساعت پیش بهش زنگ زده بود‪ ،‬توی گوشش پخش شد‪.‬‬
‫تا اون لحظه‪ ،‬زن در راس توجه نبود و فقط شنل طالیی‪ ،‬زشت و‬
‫قدیمیاش مشخص بود چون پشتش به جونگکوک بود و فقط تهیونگ‬
‫توی میدون دید خوناشام موتیره بود‪.‬‬
‫چطوری میتونست به چیز دیگهای توجه کنه‪ ،‬وقتی مقابلش تهیونگ‬

‫زخمی بود و گیر افتاده بود؟‬
‫‪1741‬‬
‫اما حاال‪ ،‬زن توجه هرکسی که توی اتاق بود‪ ،‬به طرز ظریف و شیکی به‬
‫خودش جلب کرد‪ ،‬به سمت میزی که جلوی یکی از دیوارهای اتاق‬
‫بود‪ ،‬رفت‪ ،‬پشتش رو به اهن فرسوده تکیه داد و به جونگکوک اجازه‬
‫داد باالخره بهش نگاه کنه‪.‬‬
‫و جونگکوک هم بهش نگاه کرد‪ .‬به زن نگاه کرد و تقریبا حمله قلبی‬
‫بهش دست داد‪.‬‬
‫‪-‬باورم نمیشه‪...‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و با ناباوری از تقالکردن توی چنگ‬

‫خوناشامها دست کشید‪.‬‬
‫جونگکوک نمیخواست این رو باور کنه‪ .‬نمیتونست به چشمهاش‬

‫اعتماد کنه چون اونها فریبش میدادن‪ .‬این تنها توضیحی بود که‬
‫وجود داشت‪.‬‬
‫‪1742‬‬
‫نمیتونست اینجوری باشه‪ .‬نمیتونست اینجوری باشه‪ .‬نمیتونست‬

‫اینجوری باشه‪.‬‬
‫زیبایی خیرهکننده‪ ،‬اما غیرمعمولش چیزی بود که بیشتر از همه‬

‫توجهاش رو جلب کرد که توسط گونههای برجسته و رنگ گرفته‪،‬‬
‫ابروهای کمانی‪ ،‬بینی کوچیک‪ ،‬موهای بلند و مشکی و لبهای توپر‬
‫مشخص شده بود‪.‬‬
‫خصلتها و ویژگیهاش شبیه چیزی بود که قبال میشناخت‪.‬‬

‫کپیکردن اون خطوط غیرممکن بود‪ .‬حداقل این چیزی بود که‬
‫جونگکوک فکر میکرد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬عالوه بر استفاده بیش از حد از لوازم ارایشی‪ ،‬چشمها و‬

‫لبخند بدبینانه زن خیلی متفاوت بود‪.‬‬
‫البته که متفاوت بود‪.‬‬

‫‪1743‬‬
‫هیچکس نمیتونست اون چشمهای بادومی رنگ رو داشته باشه که‬

‫اون همه گرما‪ ،‬همدلی و عشق از خودش ساطع میکرد‪ .‬و لبخندش‪...‬‬
‫لبخند تمسخرامیزی که روی لبهای قرمزش نقس بسته بود‪ ،‬مطمئناً‬
‫هیچوقت سینه جونگکوک رو مثل گذشته گرم نمیکرد‪.‬‬
‫‪-‬سوپرایز‪ ،‬جونگکوک!‬
‫زن گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم انتظارش رو نداشتی‪ .‬احتماال یک عالمه سوال داری‪.‬‬
‫‪-‬چطوری ممکنه؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬قبال چند باری اینجوری واکنش نشون داده بود‪ ،‬اما‬
‫حاال‪ ،‬فقط کلمات رو زمزمه میکرد‪.‬‬
‫‪1744‬‬
‫‪-‬تو کی هستی؟‬
‫زن تکیهاش رو از میز گرفت و با کفشهای پاشنه بلند مشکی‬

‫احمقانهاش توی فضای کوچیک اتاق قدم زد‪ ،‬جوری که انگار‬
‫کتواک بود‪.‬‬
‫‪-‬من کیام؟ اسمم میگیونگه‪.‬‬
‫زن شروع کرد و چند ثانیه مکث کرد‪.‬‬
‫‪1745‬‬
‫‪-‬و من خواهر دوقلوی مینجونگم‪ ،‬کسی که خیلی خوب اون رو‬

‫میشناسی‪ ،‬درست نمیگم؟ خب‪ ،‬خوشحالم که باالخره باهات اشنا‬
‫شدم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬من خالتم‪.‬‬
‫‪1746‬‬
‫‪CH 31‬‬
‫‪-‬من کیام؟ اسمم میگیونگه‪.‬‬
‫زن شروع کرد و چند ثانیه مکث کرد‪.‬‬
‫‪-‬و من خواهر دوقلوی مینجونگم‪ ،‬کسی که خیلی خوب اون رو‬

‫میشناسی‪ ،‬درست نمیگم؟ خب‪ ،‬خوشحالم که باالخره باهات اشنا‬
‫شدم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬من خالتم‪.‬‬
‫من خالتم‪.‬‬
‫‪1747‬‬
‫این فقط میتونست شوخی باشه‪ .‬شوخی مزخرفی بود‪ ،‬اما به هرحال‬
‫شوخی بود‪.‬‬
‫‪ -‬دروغه‪.‬‬
‫‪-‬مامانم هیچوقت درمورد خواهر فاکیش حرف نزده‪ ،‬چه برسه به خواهر‬
‫دوقلوش‪ .‬ممکن نیست‪.‬‬
‫‪-‬دوقلوی غیرهمسان!‬
‫میگیونگ با لحن تحقیرامیزی حرفش رو تصحیح کرد‪.‬‬
‫‪1748‬‬
‫‪-‬خوشبختانه‪ ،‬ما فقط یکم شبیه همیم‪ ...‬البته شبیه بودیم‪.‬‬
‫جونگکوک به طرز درموندهای میخواست خودش رو نیشگون بگیره‬

‫یا چشمهاش رو بماله تا مطمئن بشه که این واقعی بود‪ ،‬نه یک دنیای‬
‫موازی اشفته و پرهرج و مرج‪ ،‬اما چنگ روی بازوهاش همچنان قوی‬
‫بود‪.‬‬
‫از کی تا حاال جونگکوک خاله داشت؟ چرا مامانش چیزی بهش نگفته‬
‫بود؟ یا پدرش؟ چرا پدر بزرگ و مادربزرگش چیزی بهش نگفته‬
‫بودن؟ اینجوری نبود که با اونها رابطه نزدیکی داشته باشه چون توی‬
‫ارژانتین زندگی میکردن‪ ،‬ولی به هرحال‪ .‬یکی باید بهش میگفت‪.‬‬
‫جونگکوک نگاه تهیونگ رو روی خودش احساس کرد‪ .‬باید روی‬

‫هدف اصلی و چیزی که اون رو به اینجا اورده بود‪ ،‬تمرکز میکرد‪.‬‬
‫‪1749‬‬
‫اول باید تهیونگ رو ازاد میکرد‪ ،‬بعد میتونست به اون اشفتگی فکر‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬من اینجام‪ .‬میتونی ولش کنی‪ .‬بذار بره‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن محکمی گفت و با چونهاش به تهیونگ اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ هیچ ربطی به این قضایا نداره‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ هم همین رو گفت‪ .‬اینکه متوجه نمیشه چه ربطی به این داره‬

‫چون تو هیچی براش نیستی‪.‬‬
‫میگیونگ گفت‪ ،‬تحریکش کرد و واکنش جونگکوک رو سنجید‪.‬‬
‫‪1750‬‬
‫و جونگکوک میدونست تهیونگ فقط به این دلیل اون رو گفته بود‬

‫که جونگکوک مجبورش کرده بود ارزشی که براش داشت رو‬
‫فراموش کنه‪ ،‬اما سعی کرد نشون نده که اون حرف ازارش داد‪.‬‬
‫‪-‬و اونم برای من هیچی نیست‪ ،‬پس ولش کن‪.‬‬
‫جونگکوک دوباره گفت‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬نمیدونم چقدر درسته‪.‬‬
‫زن گفت و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬حاال هرچی‪ .‬مهمونی تازه شروع شده‪ .‬نمیخوای اول داستانم رو‬
‫بشنوی؟‬
‫‪1751‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک بدون تردید جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬ازت میخوام دست از سر من و تهیونگ برداری‪.‬‬
‫‪-‬چه لوس‪ .‬دقیقا مثل مادر مسخرهات شدی‪.‬‬
‫میگیونگ با طعنه گفت و جونگکوک از جوری که زن درمورد‬

‫مادرش صحبت میکرد‪ ،‬متنفر بود‪.‬‬
‫‪-‬ولی چه خوشت بیاد یا نه‪ ،‬به هرحال تعریف میکنم و بهت توصیه‬
‫میکنم اگه میخوای پسر کیوتی که اینجاست هوشیار بمونه‪ ،‬اروم‬
‫باشی و کاری نکنی‪ .‬اون خیلی از تو ارومتره‪.‬‬
‫‪1752‬‬
‫زن گفت و موهای چرب تهیونگ رو نوازش کرد‪ .‬جونگکوک‬

‫هیچوقت دلش نمیخواست اینقدر دست یکی رو قطع کنه‪.‬‬
‫جونگکوک به تهیونگ نگاه کرد و سعی کرد با نگاهش ازش‬

‫عذرخواهی کنه‪ ،‬اما انسان این بار جوابش رو نداد و ترجیح داد‬
‫درعوض روی زمین تمرکز کنه‪ .‬به نظر میرسید تهیونگ ترسیده و‬
‫گیج بود‪ .‬احتماال درمورد اینکه چه رابطهای با جونگکوک داشت و‬
‫چرا توی این موقعیت بود‪ ،‬سردرگم بود‪.‬‬
‫جونگکوک از خودش متنفر بود‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬روزی روزگاری‪ ،‬دوتا خواهر دوقلو بودن که از دوتا خوناشام‬

‫متولد شدن‪ ،‬ولی فکر کنم این جزئیات داستان رو خودت خوب‬
‫میگیونگ گفت و لبخندی زد‪.‬‬

‫‪1753‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬معلوم شد که یکی از قلها چند دقیقه زودتر به دنیا اومد‪ .‬پس‬
‫دختری که توی سرنوشت خوشبخت بود و اول به دنیا اومد‪ ،‬به بچه‬
‫مورد عالقهشون تبدیل شد‪ .‬بچهی اول از شب تا روز اموزش میدید تا‬
‫یک روز‪ ،‬درنقش رهبری که پدرشون ایفا میکرد‪ ،‬جانشین بشه‪.‬‬
‫زن گفت‪ ،‬با حالت تحقیرامیزی چشمهاش رو چرخوند و متفکرانه توی‬

‫اتاق قدم زد‪.‬‬
‫‪-‬حاال ازم بپرس‪ ...‬دختر دیگهشون چی شد؟ خب اون یکی قل بدون‬

‫هیچ امتیازی نادیده گرفته شد و توی سایه قرار گرفت‪ .‬فقط بخاطر چند‬
‫دقیقه و برای چی؟ تا بچهی اول به رهبری شورا برسه و همه چیز رو‬
‫خراب کنه‪ .‬که با انسانها عادالنه برخورد کنیم؟ خودمون‪ ،‬یعنی‬
‫خوناشامها رو از طبیعتمون منع کنیم؟ ظالمانهست‪.‬‬
‫میگیونگ با تمسخر گفت‪.‬‬
‫‪1754‬‬
‫‪-‬پس داری بهم میگی که به مادرم حسادت میکردی‪ .‬به خواهر‬

‫خودت‪.‬‬
‫جونگکوک با جرات گفت و به نظر میرسید اعصاب زن رو بهم‬

‫‪-‬حسودی‪ ،‬عسلم؟ من به خواهر عزیزم حسادت نمیکنم‪.‬‬
‫میگیونگ گفت و با عصبانیت خندید‪.‬‬
‫‪-‬من عصبانیم چون مادرت با ایدههای پوچ و صلح طلبانهاش کامال‬

‫جامعۀ خوناشامها رو خراب کرد‪ ،‬درحالی باید به خواسته و عالقهی‬
‫خوناشامها‪ ،‬به خواستهی همنوعهای خودش اهمیت بده‪ ،‬نه اون‬
‫انسانهای احمق که تنها چیز خوبی که دارن‪ ،‬خون شیرین و‬
‫خوشمزهشونه‪.‬‬
‫‪1755‬‬
‫زن گفت‪ ،‬صداش تغییر کرد و با شیرینی ساختگی و تمسخر پر شد‪.‬‬
‫‪-‬اگه من رهبر بودم‪ ...‬هیچکدوم از این اتفاقها نمیافتاد و اوضاع به این‬

‫وضعیت اسفناک نمیرسید‪ ،‬ولی این قراره تغییر کنه‪ .‬من به موقع‬
‫برگشتم‪ .‬باالخره میتونم یک نقش خوب ایفا کنم‪ ،‬مخصوصا االن که‬
‫از شر دوتا رهبر خالص شدم‪ ...‬منظورم اینه‪ ،‬یکیشون گم شده‪ ،‬ولی تو‬
‫اینجا وارد داستان میشی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫خیلی ساکت بود‪.‬‬
‫بعد از انفجاری که توی سرش اتفاق افتاد‪ ،‬صدای وزوز رومخ تنها‬
‫چیزی بود که توی گوش جونگکوک پخش میشد‪.‬‬
‫‪1756‬‬
‫خونی که توی رگهاش جریان داشت‪ ،‬تبخیر شد و درعوض با یخ‬

‫جایگزین شد که تیز و سرد بود و هرباری که ذهنش کلمه به کلمه‬
‫تکرار میکرد‪ ،‬پوستش رو پاره میکرد‪.‬‬
‫االن که باالخره از شر دوتا رهبر خالص شدم‪.‬‬
‫جونگکوک هیچوقت به این فرضیه فکر نکرده بود‪ .‬مطمئن بود که اون‬
‫زن مسئول حمالت اخیر به قبایل و شورا و همچنین سو قصدی که به‬
‫پدرش شد‪ ،‬بود‪ ،‬اما هیچوقت فکر نمیکرد که این به مرگ مادرش هم‬
‫ربط داشته باشه‪.‬‬
‫معلومه که همه چیز بهم ربط داشت‪ .‬معلومه که همه چیز بهم وصل بود‪.‬‬
‫‪1757‬‬
‫وقتی احساس اینکه باالخره میدونست دقیقا چه کسی مسئول بدترین‬

‫شب زندگیاش بود‪ ،‬درونش جریان پیدا کرد‪ ،‬چیزی به شدت درونش‬
‫شکست و همزمان چیزی بهم وصل شد‪.‬‬
‫‪-‬کار تو بود؟‬
‫جونگکوک توده بزرگی که گلوش رو پر کرده بود‪ ،‬قورت داد و با‬

‫صدای لرزونی پرسید‪.‬‬
‫‪-‬تو قاتلی؟ تو بودی که مامانم رو کشتی؟‬
‫‪-‬اوپس‪...‬‬
‫میگیونگ گفت و دستش رو جلوی دهنش گذاشت‪.‬‬
‫‪1758‬‬
‫‪-‬نباید این رو میگفتم؟‬
‫زن گفت و وانمود کرد که گناهکار و متاسف بود‪ ،‬اما پوزخندی روی‬
‫لبهای قرمزش نقش بست‪.‬‬
‫‪-‬از دهنم در رفت‪ .‬خب‪ ،‬اره‪.‬‬
‫میگیونگ تایید کرد و اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬کار من بود‪ ،‬ولی باید انجامش میدادم‪ ،‬میدونی؟ کارم واقعا‬

‫فداکارانه بود‪ .‬کشتن خواهرم برای یک هدف بزرگتر‪ ،‬به نمایندگی از‬
‫خوناشامهایی که با قوانین احمقانه مادرت موافق نبودن‪.‬‬
‫میگیونگ توضیح داد و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪1759‬‬
‫‪-‬ولی وقتی فکر کردم که باالخره شانس بهم رو کرده‪ ،‬پدرت پیداش‬
‫شد و اون جایگاه رو ازم دزدید‪ .‬دوباره‪ .‬اون موقع نمیتونستم بکشمش‬
‫چون همهتون آمادهباش بودین‪ .‬این بیاحتیاطی از طرف من میشد و‬
‫احتماال گیر میافتادم‪ .‬سه سال طول کشید تا یه گروهی از متحدان رو‬
‫جمع کنم و به این نقشه فکر کنم تا همه چیز به خوبی پیش بره و‬
‫بدترین قسمتش تموم شده‪ .‬دوتا از رهبرها رفتن‪.‬‬
‫حاال همه چیز با عقل جور درمیاومد‪ .‬تمام پیامهایی که حملهکنندهها و‬

‫میگیونگ توی حملهها نوشته بودن‪ ،‬برای پدرش‪ ،‬برای خودش‪...‬‬
‫جوری منطقی به نظر میرسید که انگار پازل باالخره کامل شده بود‪.‬‬
‫ما داریم میایم‪.‬‬
‫یکی رفت‪ .‬دوتا دیگه مونده‪.‬‬
‫ما اینجاییم که بمونیم‪ .‬شما باید تقاص بدید‪.‬‬

‫‪1760‬‬
‫اینی مینی مانی مو‪ ،‬نفر بعدی کیه؟‬
‫این همیشه هدف میگیونگ بود که همهشون رو بکشه‪ .‬تهدیدها‪...‬‬

‫تهدیدها واقعی بودن و اون زن تونست مادرش رو بکشه و به پدرش‬
‫سوقصد کنه‪ .‬نفر بعدی جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪-‬میکشمت‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت غرید و سعی کرد خودش رو از چنگ‬

‫خوناشامهایی که محکم نگهاش داشته بودن‪ ،‬ازاد کنه‪.‬‬
‫میگیونگ تنها زن زندگیاش رو ازش دزدید‪ .‬میگیونگ مادرش و‬

‫تقریبا پدرش رو کشت‪ .‬جونگکوک فقط عصبانیت‪ ،‬خشم و انزجار رو‬
‫نسبت به فرد مقابلش احساس میکرد؛ کسی که برای یک جایگاه مهم‬
‫توی شورای لعنتی‪ ،‬از روی حرص و حسادت خواهر خودش رو کشته‬
‫بود‪.‬‬
‫‪1761‬‬
‫جونگکوک هیچوقت توی زندگیاش اینقدر عصبانی نشده بود و‬

‫مطمئن بود که اون لحظه‪ ،‬چشمهاش با رنگ قهوهای تیره خدافظی‬
‫کرده بود و درعوض طالیی شده بود چون قدرتی که ازش سرچشمه‬
‫میگرفت و میخواست دربرابر قاتل مادرش منفجر بشه‪ ،‬احساس‬
‫با وجود اینکه دست و پاهاش گرفتار بود‪ ،‬اما ذهنش نبود‪.‬‬
‫اما قلبش ایستاد‪ .‬قدرتش هم همینطور‪.‬‬
‫‪-‬حواست باشه‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫میگیونگ گفت‪ ،‬به تهیونگ نزدیک شد‪ ،‬به موهای نقرهایش چنگ‬
‫زد‪ ،‬سرانسان رو محکم عقب کشید و ناخن بلندش رو روی گردن‬
‫تهیونگ کشید‪.‬‬
‫‪1762‬‬
‫‪-‬اگه جات بودم‪ ،‬قبل از اینکه کاری کنم حتما فکر میکردم‪.‬‬
‫عصبانیتت رو کنترل کن‪ .‬فکر نکنم سطح خون معشوقهات به حدی‬
‫رسیده باشه که بتونه یه راند دیگه تحمل کنه‪.‬‬
‫میگیونگ تهدید کرد و اشکی از گوشه چشم تهیونگ لغزید‪.‬‬
‫جونگکوک احساس ناتوانی میکرد‪.‬‬
‫میخواست عدالت رو برای مادرش و همچنین تالش برای قتل پدرش‬

‫برقرار کنه‪ ،‬با وجود اینکه میگیونگ فکر میکرد پدرش مرده بود‪ ،‬اما‬
‫درعین حال‪ ،‬میخواست از تهیونگ محافظت کنه و نجاتش بده‪.‬‬
‫احساس میکرد هیچ قدرتی درونش نداشت‪ ،‬درست مثل االن‪.‬‬
‫‪-‬تو پدر و مادرم رو ازم گرفتی‪...‬‬
‫‪1763‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سعی کرد خودش رو کنترل کنه و لرزشی که‬

‫امیخته از ترس و عصبانیت زیر پوستش بود‪ ،‬نادیده بگیره‪.‬‬
‫‪-‬چرا نمیذاری تهیونگ بره؟‬
‫‪-‬چون که‪ ...‬جونگکوک عزیزم تو اخرین قسمت نقشهی منی‪.‬‬
‫زن گفت و به تهیونگی که چشمهاش رو از انزجار و تحقیر باریک‬

‫کرد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬فقط وقتی ولش میکنم که از جایگاهت به عنوان رهبر دست بکشی و‬

‫اون رو بدی به من‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک! نه! این کار رو نکن!‬
‫‪1764‬‬
‫تهیونگ هق هق کرد و بالفاصله جواب داد‪ ،‬اما وقتی میگیونگ‬

‫موهاش رو کشید‪ ،‬درد حواسش رو پرت کرد‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ .‬تا اونجایی که میدونم‪ ،‬بحثمون به سطل اشغال نکشیده‪،‬‬

‫انسان احمق‪.‬‬
‫زن با انزجار بهش توپید‪ .‬دستهای جونگکوک وقتی سعی کرد دوباره‬
‫خودش رو ازاد کنه‪ ،‬منقبض شد‪ .‬میگیونگ دوباره نگاهش رو به‬
‫خوناشام موتیره داد و گفت‪:‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬جونگکوک؟ جوابت چیه؟ کیم تهیونگ عزیزت یا جایگاهت‬

‫به عنوان رهبر توی شورا؟‬
‫وقتی نگاهش به تهیونگ افتاد‪ ،‬کامال اجتنابناپذیر بود‪ .‬جونگکوک‬

‫دلیلش رو نمیدونست‪ ،‬اما به نظر میرسید تهیونگ بهش التماس‬
‫میکرد که تسلیم نشه‪.‬‬
‫‪1765‬‬
‫اما جونگکوک تمام لحظاتی که باهم زندگی کردن‪ ،‬تمام بوسهها‪،‬‬

‫خندهها‪ ،‬لبهای اویزون و بامزهی تهیونگ و حتی کلکلها و‬
‫شیطنتهاشون هم دید‪ .‬حس زندگیای که درون تهیونگ بود‪ ،‬یا‬
‫بخاطر نحوهی صحبتکردنش بود‪ ،‬یا بخاطر کنجکاویش‪.‬‬
‫جونگکوک خودش هم دید که چند سال بعد‪ ،‬توی جایگاه پدرش‬

‫بود‪ ،‬جلسه داشت و قوانین و عدالت رو اجرا میکرد‪ .‬میتونست بدنش‬
‫که کم کم توی شورا ناپدید میشد و درعوض با یک زن جایگزین‬
‫میشد‪ ،‬ببینه‪ .‬میتونست اهداف و قوانینی که درحال تغییر بود‪ ،‬ببینه؛‬
‫تغییراتی که قطعا نه تنها توی جامعه خوناشامها‪ ،‬بلکه برای انسانها هم‬
‫احساس میشد‪.‬‬
‫اما حقیقت اینه که جونگکوک نیازی نداشت تا اخر سوال گوش بده تا‬
‫جوابش رو داشته باشه‪ .‬اومدنش به اونجا فقط یک نتیجه داشت‪.‬‬
‫‪-‬باید چیکار کنم؟‬
‫‪1766‬‬
‫جونگکوک با قاطعیت پرسید و نگاه ناامید تهیونگ که نیمرخش رو‬

‫میسوزوند‪ ،‬نادیده گرفت‪.‬‬
‫لبخند میگیونگ تقریبا داشت صورتش رو نصف میکرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونستم که قرار نیست ناامیدم کنی‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬این کار رو نکن‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ دوباره التماس کرد و چرا؟‬
‫جونگکوک متوجه نمیشد‪ .‬احتماال تهیونگ نباید براش مضطرب‬

‫میشد که نجاتش بده و پسر رو از اونجا ببره؟‬
‫جونگکوک و میگیونگ هردو نادیدهاش گرفتن‪.‬‬
‫‪1767‬‬
‫‪-‬اول باید جلوی من به یکی از اعضای شورا زنگ بزنی و بگی که از‬
‫جایگاه رهبری دست میکشی و یک جایگزین مناسب داری‪.‬‬
‫میگیونگ گفت و با ظرافت توی اتاق قدم زد‪.‬‬
‫‪-‬و بعدش؟ تهیونگ رو ازاد میکنی و میذاری بریم؟‬
‫جونگکوک با امیدواری پرسید‪.‬‬
‫‪-‬البته‪.‬‬
‫زن گفت و لبخند شیرینی زد‪.‬‬
‫‪-‬بعدش تو و پسر شیرینت میتونید برید و منم فردا میرم شورا تا به‬
‫کارهای الزم رسیدگی کنم‪.‬‬
‫‪1768‬‬
‫میگیونگ گفت و جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد و به‬

‫نادیده گرفتن نگاه تهیونگ ادامه داد تا گوشیاش رو از جیب شلوارش‬
‫دربیاره‪ .‬اسم جین ریوک رو توی لیست مخاطبین جستجو کرد و بعد‬
‫دکمه سبز رنگ رو فشار داد‪.‬‬
‫تماسش حتی شروع نشد چون خانمی که از شرکت مخابرات بود‪،‬‬

‫بهش اطالع داد شمارهای که باهاش تماس گرفته بود‪ ،‬در دسترس نبود‬
‫و میتونست پیام صوتی بذاره‪.‬‬
‫‪-‬گوشی دست راستم توی شورا خاموشه‪.‬‬
‫جونگکوک بدون اینکه نگران باشه که میگیونگ باور میکرد یا نه‪،‬‬

‫گفت چون قطعا صداش رو شنیده بود‪.‬‬
‫‪-‬ولی به یکی دیگه زنگ میزنم که بهش اطالع بدم و ازش میخوام‬
‫که خبر رو به شورا برسونه‪.‬‬
‫‪1769‬‬
‫جونگکوک گفت و میگیونگ سری به نشونه تایید تکون داد و‬

‫کمرش رو به میز فلزی که گوشه اتاق بود‪ ،‬تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬انجامش بده‪.‬‬
‫جونگکوک توی لیست مخاطبین گشت و وقتی شمارهای که دنبالش‬

‫بود پیدا کرد‪ ،‬روی دکمه سبز زنگ کلیک کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ وای خدا‪ .‬حالت خوبه؟ تهیونگ رو پیدا کردی؟‬
‫‪-‬جیمین‪ .‬ازت میخوام یه لطفی بهم بکنی‪.‬‬
‫‪-‬اره البته‪ .‬چیه؟ میخوای از اونجا بیارمت بیرون؟‬
‫‪1770‬‬
‫جیمین گفت و بالفاصله داوطلب شد‪.‬‬
‫‪-‬موضوع این نیست‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و نفس عمیقی کشید تا برای شنیدن نصیحتی که‬

‫قرار بود ازش بگیره‪ ،‬اماده بشه‪.‬‬
‫‪-‬ازت میخوام بری شورا و با جین ریوک صحبت کنی‪ .‬بعد بهش‬
‫بگو‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و بعد تردید کرد و نگاهش با نگاه تهیونگ برخورد‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬بهش بگو که دیگه نمیخوام رهبر باشم‪ ،‬ولی شورا رو بدون جانشین‬
‫ول نمیکنم‪ .‬جایگزینم رو انتخاب کردم‪.‬‬
‫‪1771‬‬
‫برای چند ثانیه‪ ،‬از اون طرف گوشی چیزی شنیده نشد و جونگکوک‬
‫گوشی رو از گوشش فاصله داد تا مطمئن بشه که جیمین همچنان اونجا‬
‫بود‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬خفه شو‪.‬‬
‫جیمین با تمسخر گفت‪.‬‬
‫‪-‬این اصال خندهدار نیست‪.‬‬
‫‪-‬من خیلی جدیام‪ .‬لطفا انجامش بده‪.‬‬
‫جونگکوک ازش درخواست کرد‪.‬‬
‫‪1772‬‬
‫‪-‬داره تهدیدت میکنه‪ ،‬اره؟ بذار حدس بزنم‪ .‬یا باید تهیونگ رو داشته‬
‫باشی‪ ،‬یا رهبر بمونی‪.‬‬
‫جیمین گفت و همون موقع حدس زد‪.‬‬
‫‪-‬بذار یه چیزی بهت بگم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬این چرت و پرت محضه‪ .‬الزم‬
‫نیست بین اون دوتا انتخاب کنی‪ .‬نمیتونی تسلیم بشی! نمیتونی اجازه‬
‫بدی برنده بشه!‬
‫نمیتونم؟ اگه بهش اجازه ندم که برنده بشه‪ ،‬درعوض تهیونگ رو از‬
‫دست میدم‪ .‬این چیزی بود که جونگکوک میخواست به بهترین‬
‫دوستش بگه‪ ،‬اما انجامش نداد‪.‬‬
‫‪-‬جیمین‪.‬‬
‫‪1773‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬با عصبانیت اهی کشید و نگاه عصبانی میگیونگ‬

‫رو نادیده گرفت‪.‬‬
‫‪-‬هرچیزی که باید بهت میگفتم رو گفتم‪ .‬چارهی دیگهای ندارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬گوشی رو قطع کرد و مستقیماً به تهیونگ نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬انجام شد‪ .‬حاال بذار تهیونگ بره و به این احمقها بگو دست و پاهام‬
‫رو ول کنن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و برای لحظهای‪ ،‬به میگیونگ خیره شد و برای‬

‫هرواکنش یا دستوری منتظر موند‪.‬‬
‫اما هیچ اتفاقی نیفتاد‪.‬‬
‫‪1774‬‬
‫زن از نزدیک به تمام مردهایی که جونگکوک رو نگه داشته بودن‪،‬‬

‫نگاه کرد‪ ،‬جوری که انگار با چشمهای شیطانیاش باهاشون صحبت‬
‫تا اینکه میگیونگ با رضایت لبخندی زد و با صدای بلند و نازکی‬

‫‪-‬اوه‪ ،‬عزیزم‪ ...‬واقعا فکر کردی قراره اینقدر راحت باشه؟‬
‫زن با تمسخر پرسید و جونگکوک دستهاش رو مشت کرد‪.‬‬
‫‪-‬واقعا فکر کردی قراره یکدفعه ولت کنم؟ فکر کردی قراره ریسک‬
‫کنم که به محض اینکه از اینجا رفتی‪ ،‬بهم حمله کنی؟ فکر کردی‬
‫قراره به حرفت اعتماد کنم؟ من احمق نیستم‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪1775‬‬
‫معلومه که نیست‪ .‬میگیونگ احمق نبود‪ ،‬ولی جونگکوک قطعا احمق‬

‫بود‪.‬‬
‫چطوری یک خوناشام احمق باشیم‪ :‬قسمت یک میلیون‪.‬‬
‫‪-‬پس قراره چیکار کنی؟‬
‫جونگکوک با جرات پرسید و پیشبینی کرد جوابی که احتماال‬

‫میگرفت‪ ،‬چیزی نبود که انتظارش رو داشت‪.‬‬
‫‪-‬من؟‬
‫میگیونگ پرسید و لبخند حیلهگرانهای زد‪.‬‬
‫‪1776‬‬
‫‪-‬کاری که شروع کردم رو تموم میکنم‪ .‬کل خانوادهی جئون رو نابود‬

‫میکنم‪.‬‬
‫زن جواب داد‪.‬‬
‫تمام قدرت جونگکوک و ساعتها‪ ،‬روزها و سالها تمرینش درمقایسه‬

‫با تعداد خوناشامهایی که اون رو گرفته بودن‪ ،‬چیزی نبود‪ ،‬حاال‬
‫هرچقدرهم که تالش میکرد لگد بزنه و از چنگشون فرار کنه‪.‬‬
‫بعد یکی دستبند الجوردی جونگکوک رو از دستش باز کرد‪ ،‬همون‬

‫دستبندی که خیلی براش عزیز بود چون مادرش بهش هدیه داده بود تا‬
‫جونگکوک بتونه زیر نور خورشید بمونه‪ .‬خوناشام دستبندش رو خیلی‬
‫عادی روی زمین پرت کرد‪ ،‬تا اینکه دستبند جایی نزدیک صندلی‬
‫تهیونگ افتاد‪.‬‬
‫‪-‬اون رو بهش تزریق کنید‪.‬‬

‫‪1777‬‬
‫میگیونگ بیحوصله دستور داد و ناخنهاش رو چک کرد‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و خودش رو تکون داد‪ .‬حتی تونست یکی از‬

‫خوناشامها رو زمین بزنه‪.‬‬
‫خوناشام موتیره نمیدونست میگیونگ به چه چیزی اشاره میکرد‪،‬‬

‫اما قطعا نمیخواست هرچیزی که درموردش صحبت میکرد‪ ،‬وارد‬
‫بدنش بشه‪ .‬با این حال‪ ،‬جونگکوک درچنگ اون مردها بود و طولی‬
‫نکشید تا سوزنی که با خشونت بازوش رو سوراخ کرد‪ ،‬احساس کنه‪.‬‬
‫‪-‬این چیه؟‬
‫جونگکوک داد زد و از هرچیزی که بهش تزریق شده بود‪ ،‬گیج شد‪.‬‬
‫فایدهاش چیه؟‬
‫‪1778‬‬
‫خوناشامها از هرمواد یا سمی که ممکن بود کسی علیهشون استفاده‬

‫کنه‪ ،‬بهبود پیدا میکردن‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬جونگکوک احساس کرد که گلوش و دستگاه گوارشش‬

‫شروع به سوختن کرد و احساس تب و ضعف بهش غلبه کرد‪.‬‬
‫پلکهاش سنگین شده بود که صدای خندهی زن رو شنید‪.‬‬
‫‪-‬این کامال مشخصه که فقط نوزده سالته‪ ،‬جونگکوک‪ .‬هیچوقت‬

‫درمورد تنها گیاهی که میتونه خوناشامها رو ضعیف کنه و قرنها‬
‫پیش استفاده میشد‪ ،‬نشنیدی؟ چیزی که وارد بدنت شد‪ ،‬دوز کمی از‬
‫وربنا بود‪ .‬این تو و قدرتهات رو‪ ...‬ضعیف میکنه‪.‬‬
‫حرومزاده‪ .‬میکشمش‪ .‬میکشمش!‬
‫‪1779‬‬
‫جونگکوک به یاد داشت توی یکی از معدود کالسهایی که توی‬

‫مدرسه مخصوص خوناشامها گذرونده بود‪ ،‬درمورد اون گیاه شنیده‬
‫بود‪ ،‬اما استادهاش بهش گفته بودن که وربنا سالها بود که منقرض‬
‫شده بود‪ ،‬بنابراین هیچ خوناشامی درخطر نبود‪ .‬پس چطوری‪...‬‬
‫‪-‬تو واقعا هیچ ایدهای نداری که چه چیزهایی میشه از بازار سیاه خرید‪.‬‬
‫میگیونگ اضافه کرد‪ ،‬جوری که انگار افکارش رو خونده بود‪.‬‬
‫‪-‬و باید مسمومم کنی که بتونی باهام مقابله کنی؟ تازه به این هم اشاره‬
‫نکنیم که شیش تا مرد الزمه تا جلوم رو بگیره‪ .‬یعنی اینقدر ازم‬
‫میترسی؟‬
‫جونگکوک با طعنه پرسید‪ ،‬با وجود اینکه وربنا توی بدنش پخش شد‬
‫و تمام عضالتش رو از بیش از حد شل کرد‪ .‬اگرچه توی موقعیتی نبود‬
‫که زن رو تحریک کنه‪ ،‬خیلی ازش قویتر بود‪.‬‬
‫‪1780‬‬
‫میگیونگ با تمسخر خندید و مقابل جونگکوک ایستاد تا مستقیماً به‬

‫چشمهاش نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬یادت رفته که منم یه خون خالصم و جزئی از خانواده سلطنتیام‪.‬‬

‫قدرتهات خیلی هم خاص نیستن‪ ،‬خواهرزادهی عزیزم‪.‬‬
‫‪-‬ولی اینجوری به نظر نمیرسه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و سرش رو پایین انداخت و سرگیجهای احساس‬

‫کرد‪ .‬همچنان‪ ،‬نمیتونست جلوی خودش رو بگیره و به تحریککردن‬
‫زن ادامه میداد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬پس چرا عادالنه باهام نمیجنگی؟ رهبر اینده یک عالمه‬

‫عروسک خیمه شب بازی کنارش داره که براش بجنگن‪ .‬چقدر‬
‫مضحک‪...‬‬
‫‪1781‬‬
‫جونگکوک گفت و زن با عصبانیت اتش گرفت‪ ،‬اما توجه‬

‫جونگکوک لحظهای به سمت تهیونگ رفت که گرههای دور دست و‬
‫پاهاش باز شد و طناب بیصدا روی زمین افتاد‪.‬‬
‫البته برای یک خوناشام ساکت نبود‪ ،‬اما جونگکوک متوجه حماقت و‬

‫بیکفایتی خوناشامهای دیگهای که به جز خودش اونجا بودن‪ ،‬شده‬
‫بود‪.‬‬
‫جونگکوک از زمانی که به اونجا اومده بود‪ ،‬با قدرت تلپاتیاش درحال‬

‫بازکردن گرههای طناب دور تهیونگ بود و هیچکس متوجه نشده بود‪.‬‬
‫و این چیز خوبی بود که کسی متوجه نشده بود‪.‬‬
‫تکنیک حواس پرتی و تحریک جونگکوک جواب داده بود‪.‬‬
‫البته برای کسی مثل جونگکوک زمان زیادی طول کشید‪ ،‬اما نه تنها‬
‫نیاز داشت صبور و محتاط باشه‪ ،‬بلکه توجهاش هم چندباری منحرف‬
‫‪1782‬‬
‫شد‪ ،‬مخصوصا بخاطر عصبانیتش که باالخره فهمیده بود چه کسی‬

‫مادرش رو کشته بود‪ .‬تزریق وربنا هم بهش کمکی نکرد‪.‬‬
‫اما تهیونگ باالخره از اون طنابها ازاد شد و بخاطر گیاهی که‬

‫ضعیفش کرده بود‪ ،‬جونگکوک به سختی سعی کرد تا وارد ذهن پسر‬
‫مونقرهای بشه‪.‬‬
‫به محض اینکه فرصت پیدا کردی‪ ،‬از اینجا فرار کن‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و زیاد مطمئن نبود که قدرت تلپاتیاش بخاطر‬

‫ضعیفشدن به طور صد درصد کار کنه‪ ،‬اما وقتی تهیونگ نگاهش رو‬
‫از مچ دستهای زخمی و کبودش گرفت و درعوض به جونگکوک‬
‫نگاه کرد‪ ،‬خوناشام متوجه شد که پیامش به پسر دیگه رسیده بود‪.‬‬
‫هیچکس درحال حاضر به تهیونگ توجه نمیکرد و برای اینکه‬

‫همینجوری بمونه‪ ،‬جونگکوک به زن مقابلش خیره شد‪.‬‬
‫‪1783‬‬
‫به نظر میرسید تحریککردن جونگکوک تاثیر خوبی داشت‪.‬‬
‫‪-‬میتونید ولش کنید‪.‬‬
‫میگیونگ دستور داد و شش خوناشام که نگهاش داشته بودن از اتاق‬

‫بیرون رفتن و اجازه دادن جونگکوک روی بدنش کنترل داشته باشه‪.‬‬
‫‪-‬اگه خواهرزادهام جنگ عادالنه میخواد‪ ،‬پس بدستش میاره‪ .‬همیشه‬

‫شنیدم که باید اخرین ارزوی هرکسی که قراره بمیره براورده کرد‪.‬‬
‫میگیونگ گفت و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫همه چیز به خودش بستگی داشت‪ .‬تنها کسی که قراره توی این اتاق‬
‫بمیره‪ ،‬مرد نبود‪.‬‬
‫‪1784‬‬
‫‪-‬میدونستی که مدتهاست ارزوی این روز رو دارم؟ درواقع‪ ،‬فقط از‬

‫این پشیمونم که روزی که یکی از اینها رو توی سینۀ مامانت فرو‬
‫کردم‪ ،‬تو رو نکشتم‪.‬‬
‫میگیونگ گفت‪ ،‬پوزخندی زد و از یقه لباسش تکه چوبی دراورد‪.‬‬
‫‪-‬تو فقط یه پسر نوجوون و اسیبپذیر بودی که از مرگ مامان عزیزش‬

‫ترسیده بود‪ ...‬بدون شک‪ ،‬اینجوری سریعتر و اسونتر بود‪ .‬احتماال اون‬
‫زمان رهبر میشدم‪ .‬پدرت هم اونقدری از مرگ دوتا از عشقهای‬
‫زندگیاش اسیبپذیر و حساس بود که نمیخواست رهبر شورا باشه‪.‬‬
‫اعتراف میکنم که شکست خوردم‪ .‬میتونستم نقشه سریعتری انتخاب‬
‫کنم‪ ،‬ولی االن اینجام‪ ...‬زمان بیشتری برای درستکردن همه چیز دارم‬
‫و میدونی چیه‪ ،‬جونگکوک؟ من واقعا از چالش خوب خوشم میاد‪ .‬به‬
‫چشم یک جلسهی تمرینی بهش نگاه میکنم‪.‬‬
‫‪1785‬‬
‫با وجود اینکه دیدش کمی تار بود‪ ،‬خون جلوی چشمهای جونگکوک‬
‫رو گرفت و بیتعادل به سمت زن دویید‪ .‬اماده بود که زن رو زمین‬
‫بزنه‪ ،‬حواسش رو پرت کنه و تکه چوب رو از دستش بگیره‪ ،‬اما‬
‫میگیونگ غافلگیرش کرد و وقتی بدون اینکه حتی یک انگشتش رو‬
‫تکون بده‪ ،‬کنارش زد‪ ،‬بهش نشون داد که قطعا اون زن رو دست کم‬
‫گرفته بود‪.‬‬
‫فقط از طریق ذهنش‪ ،‬جونگکوک محکم به دیوار برخورد کرد و‬

‫احساس کرد کسی گردنش رو گرفت‪.‬‬
‫شت‪ ،‬شت‪ ،‬شت‪ ،‬شت‪ ،‬شت‪.‬‬
‫اگه جونگکوک درمورد داستان خواهر دوقلوها شکی داشت‪ ،‬بالفاصله‬

‫تردیدش از بین رفت‪ .‬فقط خون خالصها میتونستن اینجوری توی‬
‫تلپاتی مسلط باشن‪.‬‬
‫‪1786‬‬
‫و خیلی خب‪ ،‬شاید میگیونگ یک خون خالص بود و با لبخند‬

‫پیروزمندانه روی صورتش و چرخوندن تکه چوب با وقاحت به سمتش‬
‫میاومد‪ ،‬اما جونگکوک الکی قویترین خوناشام نبود و قطعا تزریق‬
‫وربنا قرار نبود اون عنوان رو ازش بگیره‪ ...‬حداقل بدون اینکه مبارزه‬
‫کنه‪.‬‬
‫میز فلزی فرسوده توی دیدش قرار گرفت و با کمی تالش‪،‬‬

‫جونگکوک با احتیاط بلندش کرد و وقتی اون وسیله رو به سمت‬
‫میگیونگ پرت کرد‪ ،‬زن رو غافلگیر کرد و باعث شد بیهوش روی‬
‫زمین بیفته‪.‬‬
‫جونگکوک میدونست فقط چند ثانیه‪ ،‬اگه خیلی خوش شانس باشه‬
‫شاید یک دقیقه‪ ،‬وقت داشت تا میگیونگ دوباره هوشیاریاش رو‬
‫بدست بیاره و با وجود اینکه نزدیک بود خستگی بهش غلبه کنه‪،‬‬
‫جونگکوک اجازه نداد و درعوض به سمت تهیونگ رفت‪ .‬وقتی اولین‬
‫‪1787‬‬
‫اشعههای نور خورشید روز جدید از پنجرۀ کوچیک اونجا بهش تابید‪،‬‬
‫از درد اخمی کرد‪.‬‬
‫به نظر میرسید انسان توی شوک بود و بدنش میلرزید‪ ،‬چشمهاش‬
‫برامده بود و حالت چهرهاش پوچ بود‪ ،‬اما وقتی جونگکوک لمسش‬
‫کرد و با ظرافت گردن پسر مونقرهای رو گرفت تا با نگرانی صورتش‬
‫رو بررسی کنه‪ ،‬تهیونگ تکون نخورد‪.‬‬
‫‪-‬حالت خوبه؟ جای دیگهات اسیب ندیده؟‬
‫جونگکوک پرسید و با دقت بهش نگاه کرد‪ .‬تهیونگ سرش رو به‬

‫نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬میدونم احتماال توی شوکی و از همۀ اینها گیج شدی و من بابت‬

‫همه چیز متاسفم‪ ،‬ولی بیا اول تو رو از اینجا ببریم‪.‬‬
‫‪1788‬‬
‫جونگکوک میدونست عشق‪ ،‬ادمها رو احمقتر‪ ،‬بیاهمیتتر‪،‬‬

‫بیپرواتر‪ ،‬حواس پرتتر و اسیبپذیرتر میکرد‪ .‬جونگکوک‬
‫میدونست داشتن نقطه ضعف فقط ضعیفترت میکرد‪ ،‬درست‬
‫همونطوری که اسمش توضیح میداد‪.‬‬
‫اما حاال که همه اینها رو قبول میکرد و مدتها طول کشید تا قبولش‬
‫کنه‪...‬‬
‫دیگه به اون اسیبپذیری اهمیتی نمیداد چون این درمورد تهیونگ‬

‫بود‪ ،‬تهیونگش‪ ،‬با وجود اینکه چشمهای انسان از وحشت گشاد شده‬
‫بود‪.‬‬
‫دیگه به اون اسیبپذیری اهمیتی نمیداد‪ ،‬حتی وقتی که دستی‬

‫هودیاش رو کشید‪ ،‬تا اینکه عمال پرواز کرد و به دیواری که اون‬
‫طرف اتاق بود‪ ،‬برخورد کرد‪.‬‬
‫‪1789‬‬
‫به نظر میرسید تهیونگ اسمش رو فریاد زد‪ ،‬اما درحال حاضر‪،‬‬
‫جونگکوک روی باالبردن سرعت بهبودی چیزی که احتماال دنده‬
‫شکستهاش بود‪ ،‬تمرکز کرد‪.‬‬
‫چشمهای طالیی میگیونگ‪ ،‬نگاه طالیی‪ ،‬اما خستهی جونگکوک رو‬

‫پیدا کرد‪.‬‬
‫‪-‬واقعا داری عصبانیم میکنی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫میگیونگ گفت و کل صورتش جمع شد‪.‬‬
‫‪-‬کفشهای مورد عالقهام رو شکستی‪.‬‬
‫زن گفت‪ ،‬کفش پاشنه بلند مشکیاش رو دراورد و پاشنهاش که درحال‬

‫تکون خوردن بود‪ ،‬نشون داد‪.‬‬
‫‪1790‬‬
‫‪-‬میدونی االن قراره چه اتفاقی بیفته‪ .‬اگه یه چیزی ازم بگیری‪ ،‬منم یه‬
‫چیزی ازت میگیرم‪ .‬این عادالنهترین کار ممکنه و تو این رو میدونی‪،‬‬
‫توی یک ساعت گذشته‪ ،‬به سختی با عصبانیت و ترس درونیاش‬

‫جنگیده بود‪ ،‬اما دوباره ترس بهش غلبه کرد چون میگیونگ به سمت‬
‫تهیونگ رفت و لبهاش رو لیسید‪ ،‬جوری که انگار یک استیک‬
‫اشتهاآور مقابلش بود‪.‬‬
‫جونگکوک از اون گیاه لعنتی که توی بدنش بود‪ ،‬متنفر بود‪ ،‬چون تا‬
‫االن اون زن رو کشته بود‪.‬‬
‫هم جونگکوک و هم میگیونگ این رو میدونستن‪ ،‬به همین دلیل‬

‫بود که اون وربنا فاکی رو بهش تزریق کرده بود‪.‬‬
‫‪1791‬‬
‫تهیونگ از سرجاش بلند شد‪ ،‬از صندلی فاصله گرفت و با قدمهای‬

‫کوچیک و ترسیده عقب رفت‪ ،‬تا اینکه پشتش به دیوار برخورد کرد‪.‬‬
‫هیچ راهی برای فرار از نگاه مرگبار زن خوناشام نداشت‪.‬‬
‫خورشید درخشانتر و قویتر به شیشههای پنجره میتابید و فضا رو با‬

‫اشعههای خورشید پر میکرد‪ .‬جونگکوک نمیتونست دستبندش رو‬
‫پیدا کنه‪ .‬اگه نمیخواست از این ضعیفتر بشه‪ ،‬به شدت به اون دستبند‬
‫نیاز داشت‪.‬‬
‫‪-‬میدونستی که بیهوشبودن برای چند ثانیه خیلی خیلی گرسنهام کرده‪،‬‬

‫جونگکوک؟ باید انرژیم رو برگردونم‪.‬‬
‫زن گفت‪ ،‬لبخندی زد‪ ،‬خم شد و سرش رو توی صورت تهیونگ که از‬
‫ترس جیغ زد‪ ،‬فرو کرد‪.‬‬
‫‪1792‬‬
‫احساس جونگکوک جوری بود که انگار عمالً توی جهنم قدم میزد و‬
‫شعلههای سوزان به گوشت‪ ،‬عضالت و حتی استخونهاش نفوذ کرد و‬
‫فقط خاکستر و دود پشت سرش گذاشت‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬به اندازهی یک پلکزدن نگذشته بود که جونگکوک‬

‫قدرتش رو بدست اورد‪ ،‬بلند شد و میگیونگ رو محکم از روی‬
‫تهیونگ کنار زد‪ ،‬با وجود اینکه نور خورشید مستقیماً روی صورت و‬
‫پوستش قرار گرفت‪.‬‬
‫جونگکوک با کمترین فشار ممکن تهیونگ رو به سمت گوشه اتاق و‬

‫پشت سرش هل داد تا اسیبپذیر نباشه و بالفاصله صندلیای که‬
‫تهیونگ روش نشسته بود‪ ،‬برداشت‪ ،‬به سمت سر زن پرت کرد و باعث‬
‫شد میگیونگ دوباره روی زمین بیفته‪.‬‬
‫جونگکوک کامال خارج از کنترل شده بود‪ .‬به سختی نفس میکشید و‬
‫نفرت رو توی هراینچ از پوستش احساس میکرد‪.‬‬
‫‪1793‬‬
‫جونگکوک به طرز درموندهای سعی کرد تا قدرت مطلقش رو‬

‫احساس کنه تا سقف روی میگیونگ بریزه‪ ،‬اما وربنا فاکی که توی‬
‫جریان خونش بود‪ ،‬بهش اجازه نمیداد‪.‬‬
‫وقتی میگیونگ بلند شد و موهای مشکی و بلندش رو تکون داد‪،‬‬

‫جونگکوک با صدای بلندی غرید‪.‬‬
‫‪-‬اعتراف میکنم که انتظار نداشتم اینقدر سخت باهام بجنگی‪،‬‬

‫جونگکوک‪ .‬دفعهی بعد قطعا مقدار بیشتری وربنا بهت تزریق میکنم‪.‬‬
‫میگیونگ گفت‪.‬‬
‫نگاه جونگکوک توی اتاق چرخید و نه تنها دنبال دستبندش‪ ،‬بلکه‬

‫دنبال چیزی گشت که بهش اجازه میداد اونجا و تمام اسیبهایی که‬
‫توی سه سال گذشته ازارش میداد رو تحمل کنه‪.‬‬
‫‪1794‬‬
‫‪-‬خالهی عزیزم‪.‬‬
‫جونگکوک شروع کرد و با لحن شیرینی ساختگی حرف زد‪.‬‬
‫‪-‬دفعهی بعدی وجود نداره‪.‬‬
‫وقتی تکه چوب گمشده رو کنار در پیدا کردن‪ ،‬هردو خوناشام‬

‫همزمان حرکت کردن و به نظر میرسید حرکتهایی بیرون اتاق بود‪،‬‬
‫اما جونگکوک نمیتونست وقتش رو با توجهکردن به اون تلف کنه‪.‬‬
‫بدنش رو محکم به بدن میگیونگ کوبید تا جلوی اینکه دست زن به‬
‫تکه چوب برسه رو بگیره‪.‬‬
‫زن تعادلش رو از دست داد‪ ،‬اما با گرفتن پای جونگکوک باعث شد‬
‫پسر هم روی زمین بیفته‪.‬‬
‫‪1795‬‬
‫اما با این حال‪ ،‬جونگکوک به تکه چوب نزدیکتر بود و همزمان که‬
‫سعی میکرد دستش رو دراز کنه تا بهش برسه‪ ،‬ذهنش با تمام قدرت‬
‫کار کرد تا تکه چوب رو از روی زمین بلند کنه‪.‬‬
‫اما سخت بود‪ ،‬با وجود قدرت تلپاتیاش که تحتالشعاع وربنا قرار‬
‫گرفته بود‪ ،‬خیلی سخت بود‪ .‬و حتی زمانی که جونگکوک موفق شد و‬
‫انگشتهای بلند و لرزونش باالخره به تکه چوب رسید‪ ،‬اون زن شیطان‬
‫یک ثانیه هم تلف نکرد و با روش غیرطبیعی و بدی مچ دست‬
‫جونگکوک رو چرخوند و درد موقتیاش باعث شد جونگکوک‬
‫چوب رو رها کنه و اجازه بده تا میگیونگ اون رو برداره‪.‬‬
‫میگیونگ مثل باد سریع و روون حرکت کرد و دریک چشم بهم‬
‫زدن‪ ،‬نبض جونگکوک دوباره سرجای خودش زد‪ ،‬میگیونگ باال‬
‫سرش قرار گرفت و گیرش انداخت‪.‬‬
‫‪1796‬‬
‫زن با هردو دست تکه چوب رو گرفت‪ ،‬بازوهاش رو باال برد و اماده‬
‫شد تا تعادلش رو بدست بیاره تا چوب رو مستقیم توی سینه‬
‫جونگکوک فرو کنه‪.‬‬
‫جونگکوک با ذهنش با اون نیرو جنگید و سعی کرد همزمان با‬

‫دستهاش از شر زن خالص بشه‪ ،‬اما احساس میکرد عضالتش‬
‫اعتراض میکردن و ازش درخواست استراحت و نبود وربنا رو‬
‫میکردن تا دوباره به عمکرد عادیشون برگردن‪.‬‬
‫وقتی دوتا بازوی برنزه دور زن حلقه شد و میگیونگ رو از‬

‫جونگکوک دور کرد‪ ،‬زن از سردرگمی اخمی کرد و قلب‬
‫جونگکوک با دیدن تهیونگی که سعی میکرد بهش کمک کنه‪ ،‬برای‬
‫یک میلی ثانیه با گرما و عشق پر شد‪.‬‬
‫‪1797‬‬
‫اما همونطوری که قلبش مثل بادکنک با احساسات خوب پر شد‪ ،‬همون‬

‫لحظه با دیدن میگیونگی که به راحتی تهیونگ رو کنار زد و پسر‬
‫مونقرهای رو محکم به دیوار خاکستری و کثیف کوبید‪ ،‬ترکید‪.‬‬
‫وقتی بدن تهیونگ بیحرکت و بیهوش روی زمین افتاد‪ ،‬جونگکوک با‬
‫درموندگی فریاد زد‪ .‬و اون ترس و وحشت برای دو ثانیه اسیبپذیرش‬
‫کرد و همین برای میگیونگ کافی بود تا جلوی حرکتکردن‬
‫جونگکوک رو بگیره‪ ،‬رونهاش رو روی کمر پسر محکم کنه و تکه‬
‫چوب رو پایین ببره‪.‬‬
‫نوک تیز چوب تقریبا کمتر از سه سانتیمتر با سینه جونگکوک فاصله‬

‫داشت‪ ،‬اما جونگکوک به تالش ادامه داد‪ ،‬محکم چوب رو گرفت و‬
‫اون رو به سمت مخالف هل داد‪.‬‬
‫‪-‬فقط تسلیم شو‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪1798‬‬
‫میگیونگ به سختی زمزمه کرد‪ .‬صورتش اونقدری به صورت‬

‫جونگکوک نزدیک بود که موهای بلندش گونهاش رو قلقلک میداد‪.‬‬
‫‪-‬با مرگت رو به رو شو‪.‬‬
‫‪-‬هیچوقت‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و وقتی چوب یک اینچ به سینهاش نزدیک شد‪،‬‬

‫چشمهاش رو با تمرکز بست‪.‬‬
‫‪-‬من قرار نیست بمیرم‪.‬‬
‫‪-‬میتونی مامانت رو ببینی‪ .‬میتونی بابات رو ببینی‪ .‬میتونی دوباره‬

‫خانوادهات رو داشته باشی و بزودی‪ ،‬میتونی تهیونگ هم اونجا ببینی‪...‬‬
‫‪1799‬‬
‫زن با طعنه گفت و به صورت دردناک جونگکوک لبخند شیطانیای‬

‫زد‪.‬‬
‫اما همونطوری که جونگکوک لحظات اسیبپذیر و حواس پرتی‬

‫داشت‪ ،‬بقیه هم اینجوری بودن و میگیونگ هم استثنا نبود‪ .‬خوناشام‬
‫مو تیره همیشه یاد گرفته بود که هیچوقت نه باید حریفش رو دست کم‬
‫میگرفت‪ ،‬نه قبل از زمان درست جشن پیروزی میگرفت‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬چوب رو بلند کرد‪ ،‬اون رو از سینهاش فاصله داد و‬

‫انتهای دیگهی چوب رو به قلب میگیونگ فشار داد‪ .‬زن مقاومت کرد‬
‫و از عصبانیت اخم کرد‪.‬‬
‫‪-‬من ازت قویترم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬فقط چند ثانیه طول میکشه تا این‬
‫چوب مستقیم توی قلبت فرو بره‪.‬‬
‫‪1800‬‬
‫زن گفت‪.‬‬
‫جونگکوک از وزن زن منزجرکنندهای که روش بود و دقیقا جلوی‬

‫صورتش نفس میکشید‪ ،‬متنفر بود‪ .‬از اینکه میدونست میگیونگ‬
‫مادرش رو ازش گرفته بود و جونگکوک هنوز نتونسته بود اون رو‬
‫بکشه‪ ،‬متنفر بود‪.‬‬
‫دستهاشون با تالش و قدرتی که حرکت چوب رو غیرممکن‬

‫میکرد‪ ،‬میلرزید‪.‬‬
‫درست مثل ذهنهاشون‪ ،‬اونها بیوقفه باهم جنگیدن تا مانع از کنترل‬

‫بدن همدیگه بشن‪.‬‬
‫حتی با وجود وربنا توی خونش‪ ،‬عملکرد ذهن جونگکوک از‬

‫میگیونگ بهتر بود‪ .‬میتونست درموندگی رو توی قیافه زن ببینه‪.‬‬
‫‪1801‬‬
‫انگار تا ابدیت مبارزه کرده بودن‪ ،‬اما فقط چند دقیقه گذشته بود و‬
‫قدرتهاشون تموم شده بود‪ .‬مخصوصا قدرت جونگکوک‪.‬‬
‫جونگکوک این رو میدونست‪ .‬احساسش میکرد‪.‬‬
‫وقتی چوب دوباره پایینتر رفت‪ ،‬انتهاش به هودیاش برخورد کرد و‬

‫تقریبا پارچهاش رو پاره کرد‪ ،‬میگیونگ با پیروزی نزدیک صورت‬
‫جونگکوک لبخندی زد‪.‬‬
‫جونگکوک به یاد اورد که چطوری میخواست انتقام مادرش رو‬

‫بگیره‪ .‬پایین اومدن از پلهها و پیداکردن بدن بیحرکت مادرش روی‬
‫فرش ایرانی قرمز و قهوهای فراموش نشدنیای رو به یاد اورد‪.‬‬
‫جونگکوک به یاد اورد که چطوری با دیدن چوبی که توی سینه‬
‫مادرش فرو رفته بود‪ ،‬امید داشت که مادرش بهبود پیدا کنه‪.‬‬
‫جونگکوک اخرین کلماتی که مادرش بهش گفته بود‪ ،‬به یاد آورد‪.‬‬
‫‪1802‬‬
‫جونگکوک تمام حمالت به قبیلهها توی کشورهای مختلف و حمله به‬

‫شورا توی ماههای اخیر که همه رو ترسوند و سعی کرد پدرش رو به‬
‫کشتن بده‪ ،‬به یاد اورد‪ .‬جونگکوک به یاد اورد که چطوری تمام‬
‫اعضای مورد اعتماد سخت و خستگیناپذیر کار کرده بودن تا بفهمن‬
‫چه کسی پشت اون حمالت بود‪ .‬جونگکوک پدرش رو به یاد اورد که‬
‫با چوبی که توی سینهاش فرو رفته بود و فقط شیش اینچ از قلبش فاصله‬
‫داشت‪ ،‬روی اون کاناپه سبز تیزه دراز کشیده بود‪.‬‬
‫جونگکوک تهیونگ رو به یاد اورد‪ .‬جونگکوک موهای نقرهای و‬

‫نرمش‪ ،‬مردمکهاش که شبیه شیرینترین شکالت بودن و لبخند‬
‫اعتیادآورش رو به یاد اورد‪ .‬جونگکوک لحظات شادی که با پسر‬
‫زندگی کرده بود‪ ،‬به یاد اورد‪ .‬جونگکوک زمانی که باالخره متوجه‬
‫شده بود تهیونگ چه معنایی براش داشت‪ ،‬به یاد اورد‪ .‬جونگکوک‬
‫فداکاریای که برای رهاکردن پسر انجام داده بود‪ ،‬به یاد اورد‪.‬‬
‫‪1803‬‬
‫با تکرار خاطرات توی ذهنش و اخرین غرش‪ ،‬جونگکوک احساس‬

‫کرد بدن میگیونگ با سنگینی و پایداری بیشتری بهش چسبید‪،‬‬
‫درحالی که تکه چوب گوشت و پوست جونگکوک رو پاره کرد و‬
‫مستقیماً به قلبش بوسه زد‪...‬‬
‫‪1804‬‬
‫‪CH 32‬‬
‫این بافت ضخیم و طعم شیرین‪ ،‬فلزی و جوانکننده بود که باعث شد‬
‫هوشیاریش برگرده و حس واقعیت داشته باشه‪ .‬عادیبودن دوباره از‬
‫طریق رگهاش جریان داشت و وزنی که ماهیچههای بدنش رو به‬
‫سمت پایین میکشید‪ ،‬توی هوا ناپدید شد‪.‬‬
‫پلکزدن همچنان راحت نبود‪ ،‬اما با هرثانیه که میگذشت‪ ،‬اسونتر‬

‫میشد و وقتی تاری کامال از جلوی چشمهاش ناپدید شد و درعوض‬
‫شفافیت ازش استقبال کرد‪ ،‬اولین چیزی که نگاه جونگکوک بهش‬
‫برخورد کرد پوستر ابرقهرمانان مارول بود‪.‬‬
‫‪-‬باالخره!‬
‫‪1805‬‬
‫فردی از کنارش فریاد زد و وقتی جونگکوک به ارومی سرش رو به‬

‫سمت چپ چرخوند‪ ،‬متوجه حضور کسی که روی تشک کنار کمرش‬
‫نشسته بود‪ ،‬شد‪ .‬جیمین نفس راحتی کشید و با حوله جای گازگرفتن‬
‫که روی مچ دست خودش بود‪ ،‬پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬به هوش اوردنت خیلی سخت بود‪ .‬وربنای فاکی بدنت خیلی‬
‫سرسخت بود و نمیخواست ولت کنه‪.‬‬
‫اشاره به اسم اون گیاه لعنتی کافی بود تا ذهن جونگکوک وصل بشه و‬
‫هرچیزی که اتفاق افتاده بود براش زنده بشه‪.‬‬
‫‪-‬اون کجاست؟‬
‫جونگکوک پرسید و تصویر تهیونگی که بیهوش روی زمین سرد و‬

‫کثیف افتاده بود‪ ،‬ذهنش رو ازار داد‪.‬‬
‫‪1806‬‬
‫جونگکوک حتی متوجه نشد که میخواست از روی تخت بلند بشه‪ ،‬تا‬
‫اینکه جیمین با مالیمت بدنش رو هل داد و کمرش دوباره با ملحفههای‬
‫آبی تماس پیدا کرد‪.‬‬
‫‪-‬حالش خوبه‪ ،‬بهت قول میدم‪.‬‬
‫جیمین با ضمانت گفت و بالشی که زیر جونگکوک بود‪ ،‬مرتب کرد‪.‬‬
‫‪-‬میخوام ببینمش‪.‬‬
‫جونگکوک با عصبانیت گفت و دوباره به ارنجهاش تکیه داد تا از‬

‫روی تخت بلند بشه‪.‬‬
‫‪-‬بعدا‪ ،‬باشه؟‬
‫‪1807‬‬
‫صدای پدرش از جایی توی اتاق بلند شد و تازه اون لحظه بود که‬
‫جونگکوک متوجه حضور مرد در نزدیکی میز بچگیهاش شد‪.‬‬
‫‪-‬درحال حاضر‪ ،‬تهیونگ داره توسط دکتری که صدا کردم‪ ،‬معاینه‬

‫میشه‪ .‬خوشبختانه دکتر توی کره بود و مثل روزی که به شورا حمله‬
‫شد‪ ،‬زیاد طول نکشید که به اینجا برسه‪.‬‬
‫پدرش توضیح داد و صورت نگران و ترسیده جونگکوک کافی بود تا‬
‫پدرش با عجله اضافه کنه‪:‬‬
‫‪-‬ولی حال تهیونگ خوبه! زندهست و کامال اگاهه‪ .‬میدونی که درمورد‬

‫این دروغ نمیگم‪ .‬درواقع‪ ،‬اومدن دکتر برای تهیونگ نبود‪ ،‬ولی فکر‬
‫کردم بهترین کار اینه که از دکتر بخوام معاینهاش کنه‪.‬‬
‫جونگکوک با باور حرفهای پدرش‪ ،‬به خودش اجازه داد اسودگی‬

‫توی بدنش جاری بشه‪.‬‬
‫‪1808‬‬
‫‪-‬چه اتفاقی افتاده؟ پس چرا به دکتر زنگ زدی؟‬
‫‪-‬به محض اینکه بهم زنگ زدی‪ ،‬من بالفاصله رفتم شورا که با پدرت‬
‫حرف بزنم‪.‬‬
‫جیمین شروع کرد‪.‬‬
‫‪-‬درمورد تماسی که داشتی و این واقعیت که اون زن تهیونگ رو‬

‫گروگان گرفته بود‪ ،‬بهش توضیح دادم و بهش گفتم که بهم گفتی‬
‫نمیخوای دیگه رهبر باشی‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬دقیقا توی مغزت چی بود که به هیچکس چیزی نگفتی‬

‫و تنها رفتی پیش اون زنه؟‬
‫‪1809‬‬
‫پدرش با عصبانیت پرسید‪.‬‬
‫‪-‬و دقیقا باید چیکار میکردم؟‬
‫جونگکوک جواب داد و درموندگی توی صداش پیچید‪.‬‬
‫‪-‬ازم میخواستی تهیونگ رو تنها بذارم که اون بِچ فاکی هربالیی که‬
‫دلش میخواست‪ ،‬سرش بیاره؟‬
‫‪-‬معلومه که نه‪.‬‬
‫پدرش با صدای مالیمی گفت‪.‬‬
‫‪-‬ولی تو شکست ناپذیر نیستی‪ ،‬جونگکوک‪ .‬این میتونست خیلی‬

‫اشتباه پیش بره‪.‬‬
‫‪1810‬‬
‫‪-‬به هرحال چی شد؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬ذهنش همچنان کمی مهالود بود‪.‬‬
‫‪-‬یادمه که داشتم باهاش میجنگیدم‪ ...‬و چوب دقیقا روی سینهام بود‪.‬‬
‫دهیون و جیمین به همدیگه نگاه کردن‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬درواقع چوب توی سینهات فرو رفته بود‪ ،‬ولی خوشبختانه‬
‫نزدیک قلبت نبود‪.‬‬
‫پدرش با اسودگی گفت‪.‬‬
‫‪-‬جای جالبش اینجاست که دقیقا چیزی که چند هفته پیش توی اون‬
‫حمله برام اتفاق افتاد‪ ،‬تکرار شده بود‪.‬‬
‫‪1811‬‬
‫‪-‬چی‪...‬؟‬
‫جونگکوک با تعجب زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬وقتی پیدات کردیم‪ ،‬روی زمین دراز کشیده بودی و اون زن‬
‫بیحرکت روی بدنت بود‪ .‬خون زیادی روی زمین بود و ما بالفاصله به‬
‫بدترین چیزها فکر کردیم‪.‬‬
‫جیمین با ناراحتی توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬ولی وقتی جسدش رو بلند کردیم‪ ،‬اونجا بود که متوجه شدیم چوب‬
‫توی قلب میگیونگ فرو رفته بود‪.‬‬
‫جیمین گفت و جونگکوک با سردرگمی دهنش رو باز و بسته کرد‪،‬‬

‫جوری که انگار ماهی بیرون از اب بود‪.‬‬
‫‪1812‬‬
‫‪-‬این یعنی‪...‬‬
‫‪-‬اون مرده‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪-‬حدسمون این بود که احتماال تو موفق شدی که اون زن رو بکشی‪،‬‬

‫ولی جسدش بالفاصله روت افتاده و بعد نوک تیزش وارد سینهات‬
‫شده‪ .‬خوشبختانه‪ ،‬سمت راستت بود‪ ،‬وگرنه‪ ...‬هردوتون مرده بودید‪.‬‬
‫‪-‬حتی با وجود وربنای توی بدنت‪ ،‬موفق شدی که اون زن رو بکشی‬

‫‪-‬خوشبختانه‪ ،‬من احتیاط کردم و قبل از اینکه شورا رو ترک کنیم و به‬
‫سمت بندری که تو و تهیونگ بودید حرکت کنیم‪ ،‬با دکترمون تماس‬
‫گرفتم که به سرعت بیاد‪.‬‬
‫‪1813‬‬
‫پدرش توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬و کیسههای بیشتری از خون خوناشامها نیاز بود‪ ،‬نمیدونم‪ .‬واقعا‬

‫درمونده بودم‪.‬‬
‫‪-‬و من ادرسی که توی گوشیت بود حفظ کردم‪ ،‬پس راحت اومدیم‬
‫اونجا‪.‬‬
‫جیمین اضافه کرد‪.‬‬
‫‪-‬میگیونگ مرده؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬با وجود تمام اطالعاتی که دریافت کرده بود‪ ،‬اون‬
‫خبر بیشترین تاثیر رو روش گذاشت‪.‬‬
‫‪1814‬‬
‫‪-‬من کشتمش؟‬
‫جونگکوک پرسید و جیمین سری به نشونه تایید تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬اون و تمام خوناشامهایی که براش کار میکردن‪ ،‬مردن‪ .‬تقریبا صد‬

‫نفر بودن‪ .‬بیشترشون قایم شده بودن و زمانی که ما پیدامون شد و حمله‬
‫رو شروع کردیم‪ ،‬خودشون رو نشون دادن‪.‬‬
‫جیمین جواب داد‪.‬‬
‫صد نفر؟ جونگکوک با تعجب فکر کرد‪ .‬جونگکوک فقط شیش‬

‫نفرشون رو دیده بود‪ ،‬اما ظاهراً‪ ،‬بقیهشون داخل و اطراف اون انباری‬
‫پنهان شده بودن‪.‬‬
‫‪1815‬‬
‫‪-‬تو میدونستی؟ درمورد میگیونگ؟‬
‫جونگکوک پرسید و مستقیم به پدرش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونستی که مامان خواهر دوقلو داشته؟‬
‫جونگکوک پرسید و دهیون اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونستم‪ .‬ما هیچ وقت بهت نگفتیم چون‪ ...‬چون اون زن برای‬
‫مادرت مرده بود‪ .‬اون هیچوقت شبیه یک خواهر رفتار نکرده بود و‬
‫فقط برای مادرت مشکل و درد میاورد‪ .‬و نمیدونم چه داستانی برات‬
‫تعریف کرده‪ ،‬ولی مطمئنم که حقیقت نداره‪.‬‬
‫پدرش جواب داد‪ ،‬از روی میز بلند شد و درعوض روی تخت نشست‪.‬‬
‫‪1816‬‬
‫‪-‬این نادره که دوتا خوناشام بچهدار بشن و میتونی تصور کنی که‬
‫تولد دوقلو حتی نادرتره‪ .‬ولی خب‪ ،‬این اتفاق برای مادرت و‬
‫میگیونگ افتاد‪ .‬با وجود اینکه اجباری نیست‪ ،‬رهبرها دوست دارن که‬
‫جایگاهشون رو به وارث خودشون بدن‪ ،‬چه پسر بیولوژیکی خودشون‬
‫باشه‪ ،‬چه نه‪ .‬دراین صورت‪ ،‬چون دوتا وارث وجود داشت‪ ،‬پدربزرگت‬
‫تصمیم گرفت که جایگاه رهبری رو به مادرت بده‪ .‬به هرحال‪ ،‬مادرت‬
‫بزرگتر بود چون چند دقیقه قبل از میگیونگ به دنیا اومده بود‪ .‬با این‬
‫حال‪ ،‬پدربزرگت اطمینان داد که میگیونگ هم توی شورا جایگاه‬
‫مهمی بدست میاورد و اساساً دست راست مادرت میشد‪ .‬درست مثل‬
‫جین ریوک که دست راست منه‪ ،‬ولی خالهات همیشه حرص داشت و‬
‫حسودی میکرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میتونستم از داستانش این رو ببینم‪.‬‬
‫‪1817‬‬
‫‪-‬دقیقا‪ .‬خب‪ ،‬میگیونگ فقط به اینکه دست راست مادرت باشه‪،‬‬

‫راضی نبود‪ .‬درواقع‪ ،‬فکر کنم اگه پدربزرگت بهش میگفت که هیچ‬
‫حقی نداره که توی شورا کار کنه‪ ،‬اینقدر عصبانی نمیشد‪ .‬چیزی که‬
‫واقعا میخواست این بود که رهبر باشه و مادرت هیچ ارتباطی با شورا‬
‫نداشته باشه‪ .‬فکر کنم میگیونگ سالهایی که پدربزرگت همچنان‬
‫رهبر بود‪ ،‬همچنان امید داشت چون به هرحال کنار اونها و مادرت‬
‫زندگی میکرد‪ ،‬ولی به محض اینکه پدربزرگت تصمیم گرفت استعفا‬
‫بده و جایگاه رو به مادرت بده‪ ،‬میگیونگ بدون هیچ توضیحی فرار‬
‫کرد‪ .‬ما فکر کردیم که کشور رو ترک کرده و زندگی جدیدی رو‬
‫ساخته‪ ...‬پونصد سال از اخرین باری که چیزی ازش شنیدیم‪ ،‬گذشته‬
‫بود‪ .‬میگیونگ فقط به مادربزرگت نامه میداد و مادربزرگت تنها‬
‫کسی بود که همچنان باهاش ارتباط داشت‪ ،‬ولی یکدفعه نامهها متوقف‬
‫شدن و ما حتی فکر میکردیم که میگیونگ مرده‪ .‬به خاطر همین من‬
‫هیچوقت به این احتمال که به این حملهها مرتبط باشه‪ ،‬فکر نکردم‪.‬‬
‫‪-‬بابا‪...‬‬
‫‪1818‬‬
‫جونگکوک شروع کرد و چنگالهای معمولش که داخل سینهاش رو‬

‫خراش میداد‪ ،‬احساس کرد‪.‬‬
‫‪-‬اون کسی بود که مامان رو کشت‪ .‬خودش بهم اعتراف کرد‪...‬‬
‫پدرش غافلگیر به نظر نمیرسید‪ ،‬با وجود اینکه اثاری از درد و‬

‫عصبانیت روی صورتش به وجود اومد‪.‬‬
‫‪-‬میخوام باهات روراست باشم‪ .‬به محض اینکه جسدش رو روی‬

‫بدنت دیدم و شناختمش‪ ،‬بالفاصله به این موضوع فکر کردم‪ .‬حداقل با‬
‫عقل جور درمیاد‪.‬‬
‫دهیون گفت و اهی کشید‪.‬‬
‫‪1819‬‬
‫‪-‬البته کاری که واقعا میخواستم انجام بدم این بود که به اون انباری‬
‫برگردم و دوباره اون زن رو بکشم‪ .‬میخواستم بارها و بارها بکشمش‪.‬‬
‫یه تیکه چوب توی قلبش کافی نیست‪.‬‬
‫دهیون با تمسخر و درموندگی گفت‪.‬‬
‫‪-‬ارزوم این بود که برای روزها شکنجهاش بدم و بعد باالخره بکشمش‪،‬‬
‫ولی چارهای نداشتم‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫‪1820‬‬
‫پدرش گفت و مچ پاش رو فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬و من متاسفم که اینها رو پشت سر گذاشتی‪ ،‬ولی اون زن دیگه قرار‬

‫نیست اذیتمون کنه و من واقعا خوشحالم که حالت خوبه‪ .‬تو و تهیونگ‬
‫البته‪.‬‬
‫‪-‬این واقعا ترسناک بود‪.‬‬
‫جیمین گفت و سری با موافقت تکون داد‪.‬‬
‫جونگکوک از اینکه میگیونگ مرده بود‪ ،‬احساس ارامش نمیکرد‪.‬‬
‫طعم انتقام شیرین بود‪ ،‬جونگکوک نمیتونست انکارش کنه‪ ،‬اما‬

‫همزمان تلخ هم بود چون احساس پوچی‪ ،‬ناراحتی‪ ،‬بیعدالتی و حسرت‬
‫برای مادرش درون سینهاش باقی میموند و شاید اون احساسات‬
‫‪1821‬‬
‫هیچوقت قرار نبود ناپدید بشه‪ ،‬فقط کمی کمرنگ میشد‪ .‬با این حال‪،‬‬
‫جونگکوک نمیتونست خودش رو گول بزنه و بگه از اینکه توی اون‬
‫مبارزه پیروز شده بود و اون چوب قلب زن رو خاموش کرده بود‪،‬‬
‫ناراضی بود‪.‬‬
‫این مادرش رو برنمیگردوند‪ .‬هیچ چیزی نمیتونست مادرش رو‬

‫برگردونه‪ .‬اما حداقل میگیونگ دیگه نمیتونست به کسی اسیب بزنه‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و نگاهش بین بهترین دوستش و پدرش چرخید‪.‬‬
‫‪-‬واسه اینکه اونجا بودید و جونم رو نجات دادید‪ .‬جون من و تهیونگ‪.‬‬
‫‪-‬باید خوشحال باشم که به حرفت گوش ندادم‪ ،‬مگه نه؟‬
‫‪1822‬‬
‫جیمین با شیطنت پرسید‪ ،‬چشمکی زد و هرسه خوناشام خندیدن‪.‬‬
‫و خندهی پدرش جونگکوک رو یاد چیزی انداخت‪.‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬تو اینجایی‪ .‬توی خونه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به دهیون نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬توی اتاق عایق صدای شورا نیستی‪.‬‬
‫جونگکوک اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬کسی تو رو دیده یا نه؟‬
‫‪1823‬‬
‫‪-‬نگرانش نباش‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪-‬ما تمام خوناشامهایی که توی اون انباری قدیمی بودن‪ ،‬کشتیم‪ .‬حاال‬
‫اینجوری نیست که هرکدومشون بتونن چیزی بگن‪ .‬عالوه براین‪،‬‬
‫حقیقت اینه که ما دیگه درخطر حملههای بیشتر نیستیم‪ ،‬پس میتونم به‬
‫عنوان رهبر برگردم‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬البته اگه تو موافق باشی‪ .‬ولی فکر‬
‫کنم درحال حاضر نمیخوای این نقش رو به عهده بگیری‪.‬‬
‫پدرش گفت و نگاه اگاهانهای جیمین انداخت‪.‬‬
‫‪-‬مخصوصا االن‪.‬‬
‫‪1824‬‬
‫دهیون اضافه کرد و جونگکوک اخرین جملهای که به زبون اورد‪،‬‬

‫متوجه نشد‪ ،‬چه برسه به نگاهی که بین پدرش و جیمین رد و بدل شد‪،‬‬
‫اما درعوض پرسید‪:‬‬
‫‪-‬پس قراره به بقیه حقیقت رو بگی؟‬
‫‪-‬حتما‪ .‬این چیزیه که لیاقت دارن‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنم که جامعهمون از ظاهرسازی مرگ من ناراحت نمیشه‪ .‬به‬

‫هرحال‪ ،‬این فقط یک نقشه بود تا بفهمیم چه کسی امنیت نه تنها شورا‪،‬‬
‫بلکه همه رو تهدید میکرد‪.‬‬
‫دهیون گفت‪.‬‬
‫‪1825‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد و باهاش موافقت کرد که این بهترین‬

‫تصمیم بود‪.‬‬
‫‪-‬تونستید متوجه بشید که خائنی بین شماها بود یا نه؟‬
‫دهیون سری به نشونه مثبت تکون داد و درعین حال که جونگکوک‬

‫کنجکاو بود‪ ،‬عصبانیتش نسبت به کسی که بهشون خیانت کرده بود‪،‬‬
‫خونش رو به جوش اورد‪.‬‬
‫‪-‬کار کی بود؟‬
‫‪-‬کار یکی از کارکنان نظافتمون بود‪ .‬ما بیشتر روی اعضایی که موقعیت‬
‫مرتبط با اداره و سیاست داشتن‪ ،‬متمرکز بودیم‪ ،‬ولی اخرش‪...‬‬
‫‪1826‬‬
‫پدرش گفت‪ ،‬اهی کشید و پیشونیاش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬این جین ریوک بود که اون خوناشام رو بین محافظهای میگیونگ‬

‫تشخیص داد‪ .‬زنی که یک قرن برای ما کار کرده بود‪ ،‬ولی ظاهراً با‬
‫ارمانها و افکار میگیونگ بیشتر موافق بود تا مکانی که کار کرده‬
‫بود‪.‬‬
‫‪-‬حرومزاده‪...‬‬
‫‪-‬ولی وایسا‪ ،‬گفتی جین ریوک؟ اون هم بود؟‬
‫‪1827‬‬
‫‪-‬معلومه‪.‬‬
‫دهیون جواب داد‪.‬‬
‫‪-‬جین ریوک و جین که برای چند روزی به دیدن پدرش اومده بود و‬
‫بیشتر اعضای شورا باهامون بودن‪.‬‬
‫‪-‬انتظار داشتی که فقط من و جیمین بیایم؟ جونگکوک‪ ،‬ما درسمون رو‬

‫یاد گرفتیم‪ .‬االن دیگه همه باهم کار میکنیم چون هیچکس‬
‫شکستناپذیر نیست و به همون اندازه که بچههامون بهمون قدرت‬
‫میدن‪ ،‬همیشه به یکی کنارمون نیاز داریم که بهمون کمک کنه و‬
‫درخواست کمک هیچ اشکالی نداره‪.‬‬
‫‪1828‬‬
‫‪-‬من قطعا انتظار چنین چیزی رو نداشتم‪.‬‬
‫جونگکوک با تعجب اعتراف کرد و چشمهاش گشاد شد‪.‬‬
‫‪-‬ما تمام خوناشامها رو کشتیم و بعد انباری رو اتیش زدیم که همه جا‬
‫رو خراب کنیم‪.‬‬
‫جیمین توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬این خوبه که صبح زود بود و فقط چند تا از ماهیگیرها توی بندر کار‬
‫میکردن‪ .‬کار سختی نبود که مجبورشون کنیم که ما و دودی که‬
‫دیدن‪ ،‬فراموش کنن و باید اب و هوا هم جوری تغییر میدادیم که‬
‫بارون بباره و اتیش زودتر خاموش بشه تا کسی بهمون مشکوک نشه‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬واو‪.‬‬
‫‪1829‬‬
‫‪-‬شماها واقعا فکر همه جاش رو کردید‪ .‬وقتی که من بیهوش بودم‪،‬‬

‫انجامش دادید؟ چطوری ممکنه؟ چقدر گذشته؟‬
‫جونگکوک پرسید و جیمین به ساعتی که روی میز کنار تخت بود‪،‬‬

‫‪-‬تقریبا دو یا سه ساعت گذشته‪ .‬وربنا بدنت رو خیلی اسیبپذیر و‬

‫ضعیف کرده‪ .‬یه ذره قدرتی که داشتی حین جنگیدن کامال از بین رفت‬
‫و بدنت دیگه نمیتونست تحمل کنه‪ .‬چه برسه به زخم چوب روی‬
‫سینهات‪.‬‬
‫خوناشام مو بلوند گفت‪.‬‬
‫‪1830‬‬
‫‪-‬من یک ساعت پیش خونم رو بهت دادم چون بدنت قدرت نداشت‬
‫که توی این زمان خودش رو درمان کنه‪.‬‬
‫جیمین اضافه کرد و قدردانی درون سینه جونگکوک موج زد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬جیمین‪.‬‬
‫‪-‬الزم نیست ازم تشکر کنی‪ .‬میدونم که تو هم توی یه چشم بهم زدن‬
‫همین کار رو برام انجام میدی‪.‬‬
‫جیمین گفت و لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬و البته که باید به نقشم به عنوان بهترین دوست سال عمل کنم‪.‬‬
‫‪1831‬‬
‫جیمین اضافه کرد و چشمکی زد‪ .‬جونگکوک با تمسخر خندید و با‬

‫شیطنت نیشگونی از رونش گرفت‪.‬‬
‫صدایی از بیرون اتاق صدای خندهشون رو قطع کرد و تشخیص چیزی‬

‫که میگفت‪ ،‬اصال سخت نبود‪.‬‬
‫‪-‬میشه باالخره ببینمش؟‬
‫صدای مردونهای که مثل مخمل ابریشمی بود‪ ،‬از اون طرف در به‬
‫گوششون رسید و جونگکوک لبخندی زد‪ .‬با خودش فکر کرد که‬
‫قلبش نزدیک بود از قفسه سینهاش بیرون بزنه‪.‬‬
‫‪-‬انگار یکی خیلی منتظره که تو رو ببینه و باهات حرف بزنه‪.‬‬
‫پدرش با شیطنت گفت‪.‬‬
‫‪1832‬‬
‫‪-‬نمیتونی تصور کنی چقدر سخت بود که راضیش کنیم به جای اینکه‬
‫اینجا کنارت بمونه‪ ،‬دکتر معاینهاش کنه‪.‬‬
‫جیمین گفت و خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ فقط بغلت کرده بود و گریه میکرد‪ ،‬جوری که انگار مردی‪.‬‬
‫حتی نمیذاشت درست کارم رو انجام بدم! من سعی داشتم مچ دستم‬
‫رو جلوی دهنت ببرم و اون پیرهنم رو با اشکهاش خیس کرده بود‪.‬‬
‫گریه؟ جونگکوک با خودش فکر کرد و سردرگمی به مغزش هجوم‬

‫برد‪ .‬دقیقا چرا تهیونگ گریه میکرد؟‬
‫‪-‬مجبور شدیم بیرونش کنیم‪.‬‬
‫پدرش گفت و باهاش موافقت کرد‪.‬‬
‫‪1833‬‬
‫‪-‬ولی حاال که خوب شدی و تهیونگ هم توسط دکتر معاینه شده‪...‬‬

‫فکر کنم میتونیم اجازه بدیم که باالخره همدیگه رو ببینید‪.‬‬
‫صدای بیرون ادامه پیدا کرد و به ناچار به گوشهای حساسشون رسید‪.‬‬
‫‪-‬چرا نمیذارید ببینمش؟‬
‫‪-‬بیا صبر کنیم تا جیمین و پدرش بیان بیرون‪ .‬این بیادبیه که حرفشون‬
‫رو قطع کنیم‪ ،‬اینطور فکر نمیکنی؟‬
‫جونگکوک صدای جین هم تشخیص داد‪.‬‬
‫‪1834‬‬
‫جونگکوک توی ذهنش نشونه گذاشت که بعدا با جین صحبت کنه و‬

‫برای کمکش ازش تشکر کنه‪ ،‬حتی وقتی که همه چیز بین اون دو‬
‫جالب نبود‪ .‬شاید‪ ،‬جونگکوک باید برای این موضوع هم نشونه‬
‫میذاشت که بخاطر رفتارهای اخیرش ازش عذرخواهی کنه‪ .‬نه شاید‪،‬‬
‫قطعا باید انجامش میداد‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬بیا بریم چون عصبانیت کیم تهیونگ از یه خوناشام بدتره و‬

‫هیچکس این رو نمیخواد‪.‬‬
‫جیمین به شوخی گفت و پدرش خندید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬بعدا میبینمت‪ ،‬پسرم‪.‬‬
‫دهیون گفت‪ ،‬از روی تخت بلند شد و شونه جونگکوک رو ماساژ داد‪.‬‬
‫‪1835‬‬
‫جونگکوک نگاه و لبخندی که بین پدرش و بهترین دوستش رد و بدل‬

‫شد‪ ،‬درک نمیکرد‪ ،‬اما عجله و اشتیاقی که تهیونگ داشت تا‬
‫خوناشام رو ببینه و باهاش حرف بزنه هم درک نمیکرد‪.‬‬
‫شاید میخواست ازش تشکر کنه؟ ولی اساسا این جونگکوک نبود که‬
‫تهیونگ رو نجات داده بود‪ .‬اتفاقا برعکس‪ .‬جونگکوک باید بهتر ازش‬
‫محافظت میکرد‪.‬‬
‫پس بخاطر همین بود؟ بخاطر اینکه جونگکوک پسر رو درمعرض‬

‫ترس و وحشت قرار داده بود؟ تهیونگ میخواست سرزنشش کنه و‬
‫بخاطر چیزی که توی چند ساعت گذشته پشت سر گذاشته بود‪ ،‬سر‬
‫جونگکوک داد بزنه؟‬
‫خب‪ ،‬به هرحال جونگکوک لیاقتش رو داشت‪.‬‬
‫‪1836‬‬
‫اما میدونست زیاد طول نمیکشید تا جواب بگیره چون به محض اینکه‬
‫پدرش و جیمین از اتاقش بیرون رفتن‪ ،‬ابری از موهای نقرهای با ترس از‬
‫در وارد شد‪.‬‬
‫‪-‬میشه بیام داخل؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬در رو بیشتر باز کرد و با تردید وارد اتاق شد‪.‬‬
‫جونگکوک با عجله سعی کرد از حالت درازکش بلند بشه و درعوض‬

‫بشینه‪ ،‬اما با چنان عجلهای انجامش داد که سرش به تاج تخت برخورد‬
‫کرد‪ .‬سعی کرد اخمش از درد رو پنهان کنه‪ ،‬اما وقتی نگاهش به‬
‫تهیونگی افتاد که لبهاش رو بهم فشار داده بود تا جلوی خندهاش رو‬
‫بگیره‪ ،‬با خودش فکر کرد هیچ مشکلی نداشت که تمام مدت سرش‬
‫رو به تخت بکوبه تا دوباره لبخند تهیونگ رو ببینه‪.‬‬
‫‪-‬حتما‪.‬‬
‫‪1837‬‬
‫جونگکوک با صدای گرفتهای گفت‪ ،‬پس گلوش رو صاف کرد و‬

‫تکرار کرد‪:‬‬
‫‪-‬حتما‪ .‬میتونی بیای داخل‪.‬‬
‫تهیونگ لبخندی زد‪ ،‬در رو پشت سرش بست و به سمت تخت رفت‪.‬‬
‫انتهای تخت ایستاد‪ ،‬با نگرانی با انگشتهاش بازی کرد و از نزدیک به‬
‫پوسترهای روی دیوار نگاه کرد‪.‬‬
‫البته‪ .‬این اولین بارشه که توی اتاق بچگیهامه‪ .‬جونگکوک با ناراحتی‬

‫تهیونگ خوب به نظر میرسید‪ .‬با نگاه موشکافانهی جونگکوک‪،‬‬

‫خوناشام دیگه جای گزیدن میگیونگ روی گردنش یا هیچ خراش‬
‫و کبودیای رو نمیدید‪ .‬اتفاقا برعکس‪ ،‬به نظر میرسید تهیونگ‬
‫درخشش خاصی داشت‪ .‬جونگکوک از اینکه حالش خوب بود‪ ،‬واقعا‬
‫‪1838‬‬
‫خوشحال بود‪ ،‬اما دیدن ظاهر تهیونگ یک چیز بود و‪ ...‬چیزی که‬
‫درونش احساس میکرد یک چیز دیگه‪.‬‬
‫‪-‬شنیدم که یکی از دکترهامون معاینهات کرده‪ .‬همه چیز خوبه؟ اسیب‬

‫جدی داشتی؟‬
‫جونگکوک با پرسیدن اون سوال شروع کرد‪ ،‬نه فقط بخاطر اینکه‬
‫نگران حال تهیونگ بود‪ ،‬بلکه به شدت میخواست اون سکوت‬
‫ناراحتکننده رو بشکنه‪.‬‬
‫‪-‬االن حالم خوبه‪.‬‬
‫تهیونگ با اطمینان گفت‪.‬‬
‫‪1839‬‬
‫‪-‬عالوه بر زخم روی گردنم‪ ،‬وقتی اون زن هلم داد و به دیوار خوردم‪،‬‬
‫دکتر توضیح داد ترومای خفیفی توی سرم به وجود اومده و چند تا از‬
‫سلولهای مغزم اسیب دیده که باعث شده تعادلم از دست بره و بیهوش‬
‫بشم‪.‬‬
‫اینجوری نبود که اسیب و درد تهیونگ خندهدار باشه‪ ،‬اما جونگکوک‬

‫احساس کرد گوشه لبهاش باال رفت چون تهیونگ و ذهن کنجکاو و‬
‫عجیبش از دکتر خواسته بود که جزئیات مصدومیتش رو توضیح بده‪.‬‬
‫‪-‬دکتر با کمترین وسایل ممکن چند تا ازمایش روم انجام داد و به این‬
‫شک کرد که ممکنه ضربه مغزی خفیف باشه‪.‬‬
‫تهیونگ توضیح داد و قلب جونگکوک از نگرانی فرو ریخت‪.‬‬
‫‪1840‬‬
‫‪-‬دکتر‪ ...‬دکتر به جین اجازه داد که یکم از خونش رو بهم بده تا ضربه‬
‫مغزی و تمام کبودیهای بدنم بهبود پیدا کنه‪ .‬فکر کنم دستم هم‬
‫شکسته بود چون خیلی درد داشت‪.‬‬
‫جونگکوک واقعا باید با جین صحبت میکرد و بابت همه چیز ازش‬
‫تشکر میکرد‪.‬‬
‫‪-‬با این حال‪ ،‬دکتر بهم توصیه کرد که حداقل برای دو هفته استراحت‬
‫مطلق داشته باشم تا مطمئن بشم‪ .‬باید از انجام فعالیت بدنی زیاد‪،‬‬
‫تمرینات ذهنی با تمرکز زیاد‪ ،‬خوندن و نوشتن‪ ،‬تلوزیون دیدن یا حتی‬
‫استفاده زیاد از گوشی پرهیز کنم‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و بیحوصله خرخر کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی درک میکنم‪ .‬با وجود اینکه خون خوناشام حالم رو خوب‬
‫کرد‪ ،‬بهتره که مراقب باشم‪.‬‬
‫‪1841‬‬
‫البته‪ .‬تهیونگ با همۀ اینها دوباره درمورد وجود خوناشامها فهمیده‬

‫بود و جونگکوک باید دوباره کاری میکرد که فراموش کنه‪ ...‬فاک‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬اینجوری بهتره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬با موافقت سری تکون داد و با شرمندگی به پایین‬

‫‪-‬متاسفم که نتونستم بهت کمک کنم‪ .‬اگه اون خوناشامها بدنم رو‬
‫نگرفته بودن و مسمومم نمیکردن‪ ،‬میتونستم توی پنج دقیقه از اونجا‬
‫نجاتت بدم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ کنارش روی تخت نشست‪.‬‬
‫‪1842‬‬
‫‪-‬چرا داری عذرخواهی میکنی‪ ،‬جونگکوک؟ تقصیر تو نیست‪.‬‬

‫میدونم هرکاری که از دستت برمیاومد‪ ،‬انجام دادی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬واقعا ناراحت به نظر میرسید‪.‬‬
‫‪-‬متاسفم که منم نتونستم بهت کمک کنم‪ .‬یا ذهنم کامال فلج شده بود‬
‫یا قدرت کافی نداشتم‪...‬‬
‫تهیونگ ادامه داد و جونگکوک برای ارومکردنش دستش رو به سمت‬

‫صورت تهیونگ برد‪ ،‬اما وقتی ذهنش کاری که بدنش بدون اجازه‬
‫انجام داده بود‪ ،‬براش توجیه کرد‪ ،‬دستش رو عقب کشید‪.‬‬
‫خوناشام مو مشکی گلوش رو صاف کرد و زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪1843‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ ،‬لطفا‪ .‬این رو نگو‪ .‬تو خیلی شجاع بودی که میخواستی اون‬
‫زن رو ازم دور کنی‪ .‬من هزاربار مُردم‪ .‬هرباری که بهت نگاه میکردم‪،‬‬
‫روح از بدنم جدا میشد‪ .‬گیرافتاده و خونی بودی و روی زمین بیهوش‬
‫شده بودی‪.‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو بست و سرش رو به ارومی تکون داد تا اون‬

‫تصاویر رو از ذهنش پاک کنه‪.‬‬
‫‪-‬االن حالم خوبه‪.‬‬
‫تهیونگ با اطمینان گفت‪ ،‬دنبال دست جونگکوک زیر ملحفهها گشت‬

‫و انگشتهاشون رو بهم گره زد‪.‬‬
‫‪-‬و حال خودت هم خوبه‪ .‬میدونم جیمین از خونش بهت داده تا زودتر‬
‫خوب بشی‪.‬‬
‫‪1844‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و سری تکون داد‪ .‬احساس میکرد هرلحظه با لمس‬

‫انگشتهای باریک تهیونگ‪ ،‬قلبش میخواست از گلوش باال بره و از‬
‫دهنش فرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬یه چیزی دارم که باید بهت بدم‪.‬‬
‫تهیونگ چند ثانیه بعد زمزمه کرد و گره انگشتهاشون رو باز کرد تا‬
‫دست جونگکوک رو باز کنه و چیزی کف دستش بذاره‪.‬‬
‫‪-‬به محض اینکه طنابها رو باز کردی‪ ،‬از روی زمین برداشتم‪.‬‬
‫‪1845‬‬
‫با دیدن دستبندی الجوردی که مادرش بهش داده بود‪ ،‬فشار پشت‬
‫چشمهاش اولین واکنشی بود که بدن جونگکوک نشون داد‪.‬‬
‫جونگکوک به راحتی میتونست بدلیجات دیگهای پیدا کنه که ازش‬
‫دربرابر نور خورشید محافظت کنه‪ ،‬اما این دستبند چرمی معنی زیادی‬
‫براش داشت‪.‬‬
‫تهیونگ مچ جونگکوک رو چرخوند و دستبند رو دور جایی که‬

‫هیچوقت نباید ترک میکرد‪ ،‬گره زد‪.‬‬
‫‪-‬میدونستم این دستبند برات مهمه‪ .‬مادرت یکی شبیهاش رو داشت‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد‪ .‬وقتی‬

‫تهیونگ قفلش رو بست‪ ،‬با دقت بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬مادرم کسی بود که بهم‪...‬‬
‫‪1846‬‬
‫جونگکوک حرف خودش رو قطع کرد‪.‬‬
‫صبر کن‪.‬‬
‫صبر کن‪ ،‬صبر کن‪ ،‬صبر کن‪.‬‬
‫اون گفت‪...‬‬
‫‪-‬از کجا میدونی که مامانم یه دستبند شبیهِ این داشته؟‬
‫جونگکوک با کمی عصبانیت پرسید و تهیونگ با چشمهای گشاد‬

‫بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪1847‬‬
‫تهیونگ با زمزمه پرسید‪.‬‬
‫‪-‬همین االن گفتی که میدونستی این دستبند برام مهمه چون مامانم‬
‫یکی مثل این داشته‪ .‬از کجا میدونستی؟‬
‫‪-‬عام‪...‬‬
‫تهیونگ با نگرانی گلوش رو صاف کرد و به هرجای اتاق به جز‬

‫صورت جونگکوک نگاه کرد‪ .‬بعد از شکست اهی کشید و سرش رو‬
‫پایین انداخت‪.‬‬
‫‪-‬چون وقتی عکس مامانت رو بهم نشون دادی‪ ،‬متوجه شدم‪.‬‬
‫‪-‬ولی اون‪...‬‬
‫‪1848‬‬
‫جونگکوک با تعجب گفت‪.‬‬
‫‪-‬چند هفته پیش بود‪ ،‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد و لب پایینش شروع به لرزیدن کرد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪...‬‬
‫‪-‬من هیچی رو فراموش نکردم‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و اشکهاش از گوشه چشمش لغزید‪.‬‬
‫‪-‬من هیچی رو فراموش نکردم‪ ،‬ولی از این متنفرم که سعی کردی این‬
‫کار رو باهام بکنی‪ .‬از این متنفرم که بهم این حس رو دادی که هیچ‬
‫وقت برات مهم نبودم‪ .‬از این متنفرم فقط زمانی که فکر میکردی دیگه‬
‫‪1849‬‬
‫تو رو به یاد نمیارم‪ ،‬بهم اعتراف کردی که چه حسی داری‪ .‬از اینکه‬
‫ترکم کردی‪ ،‬متنفرم‪ .‬از این متنفرم‪ ،‬ولی درعین حال قلبم با دونستن‬
‫اینکه فقط بخاطر محافظت از من این کار رو کردی‪ ،‬از عشق و گرما‬
‫داره میترکه‪.‬‬
‫تهیونگ هق هق کرد و ملحفهها رو کنار زد تا روی پای جونگکوکی‬

‫که کامال گیج شده بود‪ ،‬بشینه‪.‬‬
‫‪-‬از این چند روزی که ازت دور بودم‪ ،‬متنفرم‪ .‬از اینکه نمیدونستم باید‬
‫چیکار کنم‪ ،‬متنفرم چون هیچ چارهای به جز اینکه به تصمیمت احترام‬
‫بذارم‪ ،‬نداشتم‪ .‬از اینکه فهمیدم بعد از کار فداکارانهات‪ ،‬به هرحال من‬
‫رو دزدیدن تا به تو برسن‪ ،‬متنفرم‪ .‬وقتی فهمیدم اون زن بِچ بود که‬
‫مادرت رو کشت‪ ،‬از اینکه نمیتونستم بغلت کنم‪ ،‬ببوسمت و ارومت‬
‫کنم‪ ،‬متنفرم‪ .‬از اینکه ببینم باهاش مبارزه میکنی‪ ،‬متنفرم‪ .‬از اینکه توی‬
‫اولین فرصتی که میتونستی اون زن رو بکشی‪ ،‬ترجیح دادی مطمئن‬
‫بشی که من حالم خوبه و دوباره بهت حمله شد‪ ،‬متنفرم‪ .‬از دیدن‬
‫‪1850‬‬
‫سوختن پوست صورتت بخاطر اینکه میخواستی من رو نجات بدی‪،‬‬

‫متنفرم‪ .‬از اینکه بیهوش شدم و نتونستم بهت کمک کنم‪ ،‬متنفرم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سرش رو خم کرد تا پیشونیاش رو به پیشونی‬

‫جونگکوک تکیه بده‪.‬‬
‫‪-‬از این متنفرم که فکر میکردم دیگه هیچوقت فرصت ندارم بهت بگم‬
‫که دوستت دارم چون واقعا فکر میکردم یکیمون قراره بمیره‪.‬‬
‫جونگکوک نمیدونست لرزشی که حس میکرد نتیجه هق هقهای‬

‫تهیونگ بود یا بدن مضطرب خودش‪ .‬شاید ترکیب هردوش بود‪.‬‬
‫جونگکوک نمیدونست چه فکری کنه‪.‬‬
‫‪1851‬‬
‫همچنان درتالش بود اولین جملهای که تهیونگ به زبون اورد رو هضم‬

‫و پردازش کنه‪ ،‬چه برسه به کل اعترافش‪ ،‬اما با وجود اینکه ذهنش‬
‫تاخیر داشت و سعی میکرد هرکلمه رو تفسیر کنه‪ ،‬قلبش سریعتر و‬
‫باهوشتر بود و بالفاصله چیزی که تهیونگ گفت‪ ،‬درک کرد و اجازه‬
‫داد ارامش‪ ،‬عشق و گرما به عضالت قلبش هجوم ببره‪.‬‬
‫‪-‬تو‪ ...‬تو هیچی رو فراموش نکردی‪...‬؟‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬با شوک بهش نگاه کرد و اشکهای روی‬
‫صورت تهیونگ رو پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬چطوری‪...‬؟‬
‫‪1852‬‬
‫با وجود اینکه بدن تهیونگ روش سنگینی میکرد و جونگکوک‬

‫میتونست همه جاش رو حس کنه‪ ،‬از زانوهای تهیونگ کنار‬
‫پهلوهاش‪ ،‬رونهاش کنار رونهای خوناشام و سینههاشون که بهم‬
‫چسبیده بود‪ ،‬جونگکوک هرلحظه منتظر بود تا وزن پسر مونقرهای در‬
‫یک چشم بهم زدن ناپدید بشه‪ ،‬جوری که انگار تهیونگ فقط توهم‬
‫خودش بود و تمام اینها فقط یک رویا بود‪ .‬شاید همچنان عوارض‬
‫وربنا بود‪.‬‬
‫تهیونگ با درک لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬ممکنه یه خوناشام خیلی قوی باشی‪ ...‬ولی یادت رفته که منم باهوشم‪.‬‬
‫نباید توانایی من رو دست کم بگیری‪ ،‬نه وقتی که خودت بهم یاد دادی‬
‫چه حسی داره وقتی یکی میخواد وارد ذهنم بشه و اینکه چطوری باید‬
‫جلوش رو بگیرم‪.‬‬
‫‪-‬این غیرممکنه‪.‬‬
‫‪1853‬‬
‫جونگکوک گفت و سرش رو با ناباوری تکون داد‪ .‬همچنان‬

‫نمیخواست باور کنه‪.‬‬
‫‪-‬فقط درصورتی میشه جلوی ورود به ذهن انسانها رو گرفت که اون‬

‫خوناشام قدرت کافی توی تلپاتی نداشته باشه و این درمورد من صدق‬
‫نمیکنه‪ .‬توهینی نباشه‪ ،‬ولی این غیرممکنه که بتونی توی این مورد‬
‫باهام مبارزه کنی‪.‬‬
‫‪-‬ناراحت شدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند و دستهاش رو از شونههای‬

‫جونگکوک پایین برد‪ ،‬تا اینکه به ساعد دستش رسید‪.‬‬
‫‪-‬خب خونخوار پرو‪ ،‬باید غیرممکن باشه ولی حقیقت اینه که من‬
‫انجامش دادم‪ .‬اگه ازم بپرسی چطوری‪ ،‬خب نمیدونم‪ .‬دقیقا‬
‫همونطوری که توضیح دادی‪ ،‬انجامش دادم‪ .‬به محض اینکه درد‬
‫‪1854‬‬
‫خفیفی رو توی سرم حس کردم‪ ،‬نگهاش داشتم‪ .‬خودم رو متقاعد‬

‫کردم که اون نفوذ رو نمیخوام و با فشار پشت جمجمهام مقابله کردم‪.‬‬
‫خیلی سخت بود چون تو به حرفزدن ادامه میدادی و من نه تنها‬
‫مجبور بودم با ورودت به ذهنم مقابله کنم‪ ،‬بلکه با میلم به اینکه همزمان‬
‫بهت مشت بزنم و ببوسمت هم جنگیدم‪ .‬ولی نتونستم جلوی اشکهام‬
‫رو بگیرم‪.‬‬
‫نه‪ .‬این نمیتونست حقیقت داشته باشه‪ .‬چطوری ممکن بود؟‬
‫‪-‬تهیونگ… مطمئنی که خوناشام نیستی؟‬
‫جونگکوک با لحن جدی پرسید‪ ،‬اما تهیونگ به چشم شوخی بهش‬

‫نگاه کرد و خندید‪ .‬گوشهای جونگکوک دوباره با شنیدن صدای‬
‫مورد عالقهاش مقدس شد‪.‬‬
‫‪1855‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬باید اعتراف کنم که غافلگیر شدم‪ .‬نه تنها جلوی تلپاتی‬
‫مقاومت کردی‪ ،‬بلکه تونستی وانمود کنی‪ .‬وقتی توی اتاقت ولت‬
‫کردم‪ ،‬خیلی بیتفاوت بودی‪ ...‬چطوری باید متوجه میشدم که کار‬
‫نکرده؟‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬همچنان درک نمیکرد که چطوری چنین چیزی‬

‫ممکن بود‪.‬‬
‫اصال وارد ذهن تهیونگ شده بود؟ خاطرات و افکار تهیونگ رو دیده‬
‫بود؟ فاک‪ .‬حقیقت اینه که مطمئن نبود‪ .‬تنها چیزی که صد درصد به‬
‫یاد داشت این بود که بیش از حد نسبت به چیزی که درحال اتفاق بود‬
‫و همینطور خدافظی از کسی که دوستش داشت‪ ،‬متزلزل بود‪ .‬شاید اون‬
‫درد و رنج باعث شده بود که گاردش رو پایین بیاره‪ .‬جونگکوک‬
‫نمیدونست خوشحال باشه یا نه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪1856‬‬
‫‪-‬توی این چند روز‪ ،‬حتی به تغییر رشتهام فکر کردم‪ .‬شاید توی دنیای‬
‫تئاتر اینده بهتری نسبت به زیست شناسی داشته باشم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با شیطنت خندید‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید و اجازه داد با شنیدن اون خنده‪ ،‬ارامش و‬

‫گرما سینهاش رو فرا بگیره‪.‬‬
‫‪-‬ولی چرا؟‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد پرسید و تهیونگ اخمی کرد‪.‬‬
‫خوناشام اضافه کرد‪:‬‬
‫‪1857‬‬
‫‪-‬چرا نمیخواستی فراموش کنی؟ اینجوری برات راحتتر بود که‪...‬‬
‫‪-‬واقعا اینطوره‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫تهیونگ پرسید و با دستهای گرم و نرمش گردن جونگکوک رو نگه‬

‫داشت تا نگاهشون حتی برای یک ثانیه از هم جدا نشه‪.‬‬
‫‪-‬حتی اگه بهم میگفتی که ازم خوشت نمیاد و نمیخوای هیچ ارتباطی‬
‫باهام داشته باشی‪ ،‬ترجیح میدادم هزاربار قلبم بشکنه تا اینکه چیزی که‬
‫باهم زندگی کردیم‪ ،‬فراموش کنم‪ .‬اینکه فراموش کنم برام چه معنیای‬
‫داری‪ ...‬اینکه خودت رو فراموش کنم‪ .‬راستش رو بخوای‪ ،‬حتی اگه‬
‫اجازه میدادم هم شک دارم که تلپاتی واقعا کار کنه‪ .‬فکر نکنم مغز و‬
‫قلب لجبازم بهم اجازه بده که صورت هات و اخموت رو فراموش‬
‫کنم‪.‬‬
‫‪1858‬‬
‫جونگکوک لوس نبود‪ .‬هیچوقت اینجوری نبود‪ ،‬اما کلمات لوس‬

‫تهیونگ باهاش کاری کرد که میخواست توی کرهای که قلبش رو‬
‫کامال ذوب میکرد‪ ،‬شیرجه بزنه‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬کسی که اینجا به یاد موندنیه‪ ،‬توئی‪.‬‬
‫جونگکوک با جدیت زمزمه کرد و به تعجبی که روی مردمکهای‬

‫شکالتی تهیونگ نشست‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬مطمئناً قلبم هیچوقت نمیتونست فراموشت کنه‪ ،‬ولی با دونستن اینکه‬

‫حالت خوبه‪ ،‬میتونستم توی ارامش زندگی کنم‪ .‬زنده و سالم‪ .‬این‬
‫بیشتر از هرچیزی برام کافیه‪.‬‬
‫‪1859‬‬
‫انسان با شنیدن کلمات شیرین جونگکوک لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬ولی دیگه الزم نیست این کار رو بکنی‪ .‬من میتونم همزمان کنارت‬
‫باشم و زنده و سالم بمونم‪ .‬االن حالم خوبه‪ ،‬مگه نه؟ حال هردومون‬
‫خوبه‪.‬‬
‫‪-‬فعال‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و به طرز دردناکی چشمهاش رو بست‪.‬‬
‫‪-‬ولی همیشه چنین حملهکنندههایی وجود دارن‪ .‬همیشه خوناشامهایی‬

‫مثل میگیونگ هستن‪ .‬اگه باهام بمونی و درگیر این دنیا بشی‪ ،‬همیشه‬
‫خطر تهدیدت میکنه‪.‬‬
‫‪-‬و خودم هیچ حق انتخابی ندارم‪ ،‬جونگکوک؟‬
‫‪1860‬‬
‫‪-‬درواقع‪ ،‬تو فکر میکردی فراموشکردن من براشون کافیه تا بهم‬

‫اسیب نزنن یا از من علیهات استفاده نکنن‪ ،‬ولی ببین چی شد‪ .‬هیچ‬
‫فایدهای نداشت!‬
‫تهیونگ داد زد و خیلی خب‪ ،‬جونگکوک اعتراف میکرد که حق با‬

‫اون بود‪.‬‬
‫‪-‬من خودم خیلی خوب میتونم تصمیم بگیرم که این ریسک رو قبول‬
‫کنم و کنارت بمونم یا ازت فاصله بگیرم و خیلی چیزهای دیگه‪.‬‬
‫زندگی امن نیست‪ .‬زندگی مدام ما رو امتحان میکنه‪ .‬ما هرروز با‬
‫کوچکترین چیزها ریسک میکنیم و اگه از زندگیِ بدون ریسک‬
‫اجتناب کنیم‪ ،‬اصال زندگی نمیکنیم چون ریسکهایی هست که‬
‫ارزشش رو داره‪ ...‬بعضی ریسکها باعث میشه خونمون نبض بزنه‪،‬‬
‫قلبمون تند تند بزنه‪ ،‬سینهمون گرم بشه و ذهنهامون یه سرگیجهی‬
‫‪1861‬‬
‫خوب داشته باشه‪ .‬بعضی ریسکها بهمون احساس زندهبودن میده و من‬
‫هیچ اهمیتی نمیدم که یه خوناشام فاکی باشی چون جئون‬
‫جونگکوک‪ ،‬تو باعث شدی من همۀ اینها رو احساس کنم‪.‬‬
‫جونگکوک همچنان درمورد این مطمئن نبود‪ .‬تهیونگ تقریبا نزدیک‬

‫بود بخاطرش بمیره‪.‬‬
‫اما شاید‪ ...‬شاید‪ ،‬اگه جونگکوک از اول پسر مونقرهای رو تنها‬

‫نمیذاشت‪ ...‬خیلی خب‪ ،‬االن ارزش نداشت که درمورد " اگرها " فکر‬
‫کنه‪.‬‬
‫تهیونگ احتماال شک و تردیدی که توی چشمهای جونگکوک‬

‫منعکس میشد دید‪ ،‬چون سرش رو خم کرد تا فقط چند اینچ از‬
‫صورت جونگکوک فاصله داشته باشه و گونه سرد خوناشام رو با‬
‫انگشت شست نوازش کرد‪.‬‬
‫‪1862‬‬
‫‪-‬لطفا اینقدر بهش فکر نکن‪.‬‬
‫تهیونگ ملتمسانه گفت‪.‬‬
‫‪-‬من دوستت دارم‪ ،‬همین نباید کافی باشه؟‬
‫تهیونگ پرسید و قلب جونگکوک ایستاد‪ .‬با خودش فکر کرد اصال‬
‫میتونست به شنیدن اون سه کلمه از تهیونگ واکنش نشون بده یا نه‪.‬‬
‫اینکه میتونست لرزش سینهاش که مثل زلزلهی ‪ 9‬ریشتری بود‪ ،‬متوقف‬
‫کنه یا نه؟‬
‫‪-‬معلومه که کافیه‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و نفس گرم تهیونگ رو روی صورتش‬

‫‪1863‬‬
‫‪-‬من هیچ وقت فکر نمیکردم که حقیقت داشته باشه‪...‬‬
‫‪-‬ولی حقیقت داره‪ ،‬جونگکوک‪ .‬این واقعیترین حقیقت ممکنه‪.‬‬
‫تهیونگ با اطمینان گفت‪.‬‬
‫‪-‬پس بیا فراموشش کنیم‪ .‬بخاطر ترس از اتفاقی که ممکنه بیفته‪ ،‬به‬
‫خودت و من اسیب نزن‪ .‬بگو که دوستم داری و بعد من رو ببوس‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و قبل از اینکه جونگکوک بتونه واکنشی نشون بده یا‬
‫جوابی که تهیونگ میخواست‪ ،‬بهش بده‪ ،‬پسر رو از گردنش جلو‬
‫دستهای جونگکوک خود به خود کمر تهیونگ رو پیدا کرد‪،‬‬

‫درحالی که لبهاشون بعد از چیزی شبیه ابدیت‪ ،‬روی هم قرار گرفت‪.‬‬
‫‪1864‬‬
‫جونگکوک میدونست که نمیتونست بدون نفس کشیدن زندگی‬

‫کنه‪ .‬میدونست که نمیتونست بدون قلب تپنده درون بدنش زندگی‬
‫کنه‪ .‬میدونست که خودش و بقیه خوناشامها نمیتونستن بدون خون‬
‫زندگی کنن‪.‬‬
‫چیزی که جونگکوک نمیدونست این بود که چطوری تمام اون‬

‫روزها رو بدون اون لبها که به طرز شیرین‪ ،‬ظریف و نرمی روی‬
‫لبهاش حرکت میکرد و کامال شبیه خود تهیونگ بود‪ ،‬زندگی کرده‬
‫بود‪.‬‬
‫پاککردن افکار و خاطرات تهیونگ یا حداقل‪ ،‬تالش برای انجامش‪،‬‬

‫اون لحظه درست به نظر میرسید‪ .‬و به نحوی‪ ،‬جنبه منطقی و دغدغهدار‬
‫جونگکوک همچنان فکر میکرد که اون بهترین تصمیم ممکن بود‪.‬‬
‫اگه تهیونگ هیچوقت جونگکوک رو مالقات نمیکرد‪ ،‬جاش امنتر‬
‫بود‪ .‬شاید‪ ،‬بخش کوچیکی از خوناشام همچنان میترسید که‬
‫احساساتش رو نشون بده و احساسات بقیه رو متقابال دریافت کنه‪.‬‬
‫‪1865‬‬
‫اما درحال حاضر لبهای تهیونگ اونقدری شیرین و اروم روی‬

‫لبهاش حرکت میکرد که باعث شد جونگکوک فکر کنه که واقعا‬
‫بهترین تصمیم بود یا نه‪.‬‬
‫چون درحال حاضر‪ ،‬بهترین تصمیم این بود که تمام عشق و عالقهای‬
‫که تهیونگ نسبت بهش داشت رو از طریق پسر مونقرهای که دهنش‬
‫رو دوباره کشف میکرد‪ ،‬میلیسید و گاز میگرفت‪ ،‬احساس کنه تا‬
‫هرشک و تردیدی که داشت‪ ،‬از ذهنش خارج بشه‪ .‬و جونگکوک‬
‫اجازه داد تهیونگ اون احساسات منفی رو به دَرَک بفرسته چون چیزی‬
‫بیشتر از این نمیخواست که از طریق اون بوسهها و جوری که تهیونگ‬
‫لمسش میکرد‪ ،‬احساس زندهبودن کنه‪.‬‬
‫شاید زمانش رسیده بود که جونگکوک باالخره با سر وارد استخری از‬

‫ریسک که زندگی بود‪ ،‬بشه و به خودش اجازه بده توی اب شیرین و‬
‫احیاکنندهای به نام کیم تهیونگ شناور بشه‪.‬‬
‫‪1866‬‬
‫‪CH 33‬‬
‫شاید زمانش رسیده بود که جونگکوک باالخره با سر وارد استخری از‬

‫ریسک که زندگی بود‪ ،‬بشه و به خودش اجازه بده توی اب شیرین و‬
‫احیاکنندهای به نام کیم تهیونگ شناور بشه‪.‬‬
‫وسط صدای برخورد لبهاشون برای عبور هوا‪ ،‬جونگکوک به طرز‬

‫مبهمی صدای جشنگرفتن و سوتزدن رو از طبقه پایین خونهشون‬
‫البته که افراد فضولی مثل پدرش‪ ،‬بهترین دوستش و جین به‬

‫مکالمهشون گوش میکردن‪.‬‬
‫‪1867‬‬
‫وقتی حرکت لبهاشون برای نفسکشیدن متوقف شد‪ ،‬تهیونگ با‬

‫نگرانی زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو فقط به یه قسمت حرفم عمل کردی‪ .‬مطمئنم که میتونی صدای‬

‫تپش قلب نگرانم رو توی سینهام بشنوی‪ .‬منظورم اینه‪ ...‬من خوناشام‬
‫نیستم و میتونم بشنومش پس‪...‬‬
‫‪-‬اصال بهم فرصت ندادی‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و مدام گونههای خندون تهیونگ رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬بالفاصله به لبهام حمله کردی و دهنم رو بستی‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید که دلم برات تنگ شده بود‪ ،‬خب؟‬
‫‪1868‬‬
‫‪-‬دوستت دارم‪.‬‬
‫جونگکوک درست توی چشمهای تهیونگ زمزمه کرد و پسر رو‬

‫غافلگیر کرد‪ .‬خوناشام توی افشاکردن اسرار قلبش تردیدی نداشت‪،‬‬
‫حتی اگر همین اواخر چنین احساساتی محکم به پایین قفسه سینهاش‬
‫وصل شده بود و با الیههای یخ و اجر پوشیده شده بود‪ ،‬اما لبخند روی‬
‫لبهای تهیونگ که اونقدری بزرگ بود که چشمهاش رو پنهان‬
‫میکرد‪ ،‬به جونگکوک نشون داد تخریب هرالیه چقدر ارزش داشت‪.‬‬
‫‪-‬دوباره بگو‪.‬‬
‫تهیونگ با خنده گفت و لبهای جونگکوک رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬من خیلی سختگیرم‪ ،‬کیم‪.‬‬
‫‪1869‬‬
‫جونگکوک با شیطنت گفت و سرش رو با نارضایتی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬زیاد شانست رو امتحان نکن‪.‬‬
‫تهیونگ خرخری کرد و برای تالفی گونۀ جونگکوک رو گاز گرفت‪.‬‬
‫‪-‬من رو بگو که فکر میکردم نرمت کردم‪.‬‬
‫‪-‬من؟ نرم؟‬
‫‪-‬هیچوقت‪ .‬توی خواب ببینی‪ ،‬کیم تهیونگ‪.‬‬
‫‪1870‬‬
‫لبخندهاشون بهم رسید و به خوبی روی هم قرار گرفت‪ ،‬جوری که‬

‫انگار یک قلم مو بدون اینکه سالها روی بوم لغزیده باشه‪ ،‬باالخره‬
‫سطح پالت رو لمس کنه و با گرمترین رنگها ترکیب بشه‪.‬‬
‫زبونهاشون مثل زیباترین و هماهنگترین رقص باله باهم به رقص‬
‫دراومد‪ ،‬درحالی که دستهاشون روی هرچیزی که بدن دیگری رو‬
‫میساخت‪ ،‬حرکت میکرد و دوباره معنای لمسکردن و احساسکردن‬
‫رو یاد میگرفت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی دلم برات تنگ شده بود‪.‬‬
‫تهیونگ روی گردن خوناشام زمزمه کرد و جونگکوک میتونست‬

‫قسم بخوره که قلبش مثل کره توی ماهیتابه ذوب شد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خوشحالم که اینجایی‪ .‬خیلی خوشحالم که دوباره اینجا کنارتم‪.‬‬
‫‪1871‬‬
‫تهیونگ روی لبهای جونگکوک زمزمه کرد و زانوهای خوناشام‬

‫مثل ژله لرزید‪.‬‬
‫‪-‬دوستت دارم و مدتهاست که میخوام این رو بهت بگم‪.‬‬
‫انسان اعتراف کرد و محکم گردن جونگکوک رو دراغوش گرفت‪.‬‬
‫جونگکوک نه تنها به خودش اجازه داد که از بوی خاص و شیرین‬

‫تهیونگ مست بشه‪ ،‬بلکه با شنیدن اون سه کلمه قلبش سقوط کرد و سه‬
‫تا سالتو پشت سرهم انجام داد‪.‬‬
‫جونگکوک دستهاش رو با مالیمت پشت تهیونگ کشید‪ ،‬از زیر‬

‫پیرهنش عبور کرد و هراینچ از پوست تهیونگ رو با نوک‬
‫انگشتهاش احساس کرد‪ .‬میخواست به قلب ناامن و مشکوکش‬
‫اطمینان بده که تهیونگ همچنان بین بازوهاش بود‪.‬‬
‫‪1872‬‬
‫‪-‬من بیشتر دوستت دارم‪.‬‬
‫جونگکوک روی موهای نقرهای تهیونگ زمزمه کرد و بوسه طوالنی و‬

‫نرمی روی موهاش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خیلی بیشتر‪.‬‬
‫‪-‬میتونی خوابش رو ببینی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و روی گردن خوناشام نیشخند زد‪.‬‬
‫‪-‬سعی نکن باهام رقابت کنی‪.‬‬
‫پسر مونقرهای گفت‪ ،‬از انحنای شونه و گردن جونگکوک فاصله‬

‫گرفت و با انگشت تهدیدامیزش به سینه پسر اشاره کرد‪.‬‬
‫‪1873‬‬
‫‪-‬توی شیمی من ازت بهترم‪ .‬واقعا میخوای توی دوست داشتن هم‬
‫ازت بهتر باشم؟ خیلی سخت نیست‪ .‬و االن متوجه شدم که حرفهام‬
‫چقدر لوسه‪.‬‬
‫تهیونگ خودش رو سرزنش کرد‪ ،‬اما جونگکوک لبخندی زد و با‬

‫خودش فکر کرد که میتونست تا ابد با حرکات و حرفهای لوس‬
‫تهیونگ زندگی کنه‪.‬‬
‫برای اینکه پسر شرمندهتر نشه‪ ،‬خوناشام تصمیم گرفت روی چیزی که‬
‫اول گفت تمرکز کنه‪ .‬این بار این جونگکوک بود که با تمسخر خندید‬
‫و دستش رو از روی رون تهیونگ برداشت تا جلوی لبخند طعنهامیزش‬
‫‪-‬تو؟ توی شیمی ازم بهتری؟ فکر کنم دکتر باید دوباره معاینهات کنه‪.‬‬
‫احتماال یه چیزی اونجاست که درست کار نمیکنه‪.‬‬
‫‪1874‬‬
‫جونگکوک گفت و با انگشتش به پیشونی تهیونگ ضربه زد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی بامزه بود‪.‬‬
‫تهیونگ با طعنه گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬من خیلی هم جدی گفتم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبهاش رو با ناراحتی اویزون کرد‪.‬‬
‫‪-‬من حتی میخواستم پیشنهاد بدم که بهت درس بدم‪ ،‬ولی شاید خانم‬
‫بلوند سینه گنده قراره بهت کمک کنه‪.‬‬
‫‪-‬کی؟ خانم بلوند سینه گنده؟ اون چیه دیگه؟ کاراکتر فیلم پورنه؟‬
‫‪1875‬‬
‫‪-‬اصال خندهدار نیست‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ غر زد و با پایین ژاکتش بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬بگو منظورت کیه‪.‬‬
‫جونگکوک با لبخند پرسید‪ ،‬اما تهیونگ سکوت کرد‪ .‬همچنان‬

‫لبهاش اویزون بود و اخم کرده بود‪.‬‬
‫کی میتونه بلوند باشه‪ ،‬سینه بزرگ داشته باشه و برای شیمی بهش‬
‫کمک کنه؟‬
‫جونگکوک با خودش فکر کرد‪ .‬خوناشام به ندرت با کسی توی اون‬

‫کالس معاشرت میکرد‪ .‬دقیقا منظورش کیه؟ چرخ دندههای مغزش‬
‫سخت کار کرد و انرژی هدر داد‪ .‬مگه اینکه‪...‬‬
‫‪1876‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬داری درمورد ایون کیونگ حرف میزنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و قیافه بدخلق تهیونگ برای جواب کافی بود‪ .‬حاال‬
‫جونگکوک میتونست خیلی مبهم به یاد بیاره که تهیونگ چند وقت‬
‫پیش با همچین اسمی به دختر اشاره کرده بود‪ .‬این موضوع اونقدری‬
‫برای خوناشام بیاهمیت بود که دیگه حتی اسم دختر رو به خاطر‬
‫‪-‬خب‪ ،‬نمیدونم متوجه شدی یا نه‪...‬‬
‫جونگکوک شروع کرد و دستهاش رو روی کمر تهیونگ گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬ولی من سینههای کوچیک رو ترجیح میدم‪.‬‬
‫‪1877‬‬
‫خوناشام به شوخی گفت‪ ،‬دستش رو به سمت سینه تهیونگ برد و سینه‬

‫کوچیکش رو فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬وای خدایا‪.‬‬
‫تهیونگ غرید‪ ،‬با دست ضربهای به بازوی جونگکوک زد‪ ،‬از روی پای‬
‫جونگکوک بلند شد و از تخت بیرون رفت‪.‬‬
‫‪-‬واقعا داغونی‪.‬‬
‫جونگکوک خندید و به تهیونگی که اطراف اتاق راه میرفت‪ ،‬نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪1878‬‬
‫‪-‬داری کجا میری؟‬
‫جونگکوک با کنجکاوی و شاید کمی ناامنی پرسید‪ ،‬چون فکر‬

‫میکرد اون لحظهای بود که تهیونگ قرار بود ترکش کنه‪.‬‬
‫اما وقتی پسر مونقرهای ژاکت بافتنی زرد رنگش رو دراورد‪،‬‬

‫جونگکوک نه تنها اب دهنش رو قورت داد‪ ،‬بلکه کمی وحشت کرد‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬ما قرار نیست االن سکس داشته باشیم‪.‬‬
‫جونگکوک با ترس زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬بابام طبقه پایینه و ما تازه دو دقیقهست که داریم قرار میذاریم‪.‬‬

‫اینجوری نیست که درمورد رابطه تخصصی چیزی داشته باشم‪ ،‬ولی‬
‫نباید یکم صبر کنیم؟‬
‫‪1879‬‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ هم با وحشت مشابهی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوالً‪ ،‬من فقط میخواستم این ژاکت خونی و بد بو رو بدون هیچ‬

‫انگیزه خاصی دربیارم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و ژاکت رو به بینیاش نزدیک کرد و بعد از انزجار‬

‫اخمی کرد‪ .‬بعد ژاکت رو پشت صندلی جونگکوک اویزون کرد و‬
‫توی کمد جونگکوک دنبال چیزی گشت که بپوشه‪.‬‬
‫‪-‬دوماً‪ ،‬من قرار نیست وقتی پدرت و بقیه خوناشامها اون پایین هستن‪،‬‬
‫باهات سکس داشته باشم! عمالً میتونن همه چیز رو بشنون‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با تصورش لرزید‪.‬‬
‫‪-‬سوماً‪...‬‬
‫‪1880‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سه تا انگشتش رو باال گرفت و هودی بنفشی که از‬

‫کمد برداشته بود‪ ،‬از روی سرش رد کرد‪.‬‬
‫‪-‬اگه یادت باشه‪ ،‬ما قبال سکس داشتیم‪ .‬اون قانون خیلی وقته که‬
‫شکسته‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬روی تخت کنار جونگکوک دراز کشید و لبخند از‬
‫خودراضیای زد‪.‬‬
‫‪-‬و اخر از همه‪ ...‬گفتی که از دو دقیقه پیش داریم قرار میذاریم؟‬
‫خوناشام موتیره خودش رو روی تشک پایین برد تا صورتش با‬

‫صورت تهیونگ در یک سطح باشه‪.‬‬
‫جونگکوک نمیتونست لبخند تهیونگ رو رمزگشایی کنه‪.‬‬
‫‪1881‬‬
‫لبخندش طعنهامیزه چون فکر کرد حرفم خیلی لوسه؟ یا لبخندش از‬
‫روی ترحمه چون نمیخواد باهام قرار بذاره؟‬
‫جونگکوک با تردید ابروش رو باال انداخت و پرسید‪:‬‬
‫‪-‬قرار نمیذاریم‪...‬؟‬
‫انگشتهای تهیونگ دست جونگکوک رو پیدا کرد و پسر رو جلو‬

‫کشید‪ ،‬تا اینکه اونقدری بهم نزدیک بودن که هیچکس نمیتونست‬
‫متوجه بشه کجا بدن جونگکوک شروع میشد و کجا بدن تهیونگ‬
‫تموم میشد‪.‬‬
‫تهیونگ درحالی که صورتهاشون فقط چند اینچ از همدیگه فاصله‬

‫داشت و نفسهاشون باهم ترکیب شده بود‪ ،‬جواب داد‪:‬‬
‫‪1882‬‬
‫‪-‬نمیدونم‪ ...‬من به خوبی خوناشامها نمیتونم بشنوم ولی با این حال‪،‬‬

‫مطمئنم که اون سوال رو نشنیدم‪...‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و دست جونگکوک رو روی‬

‫کمرش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬عالوه براین‪ ،‬ما حتی سر یه قرار هم نرفتیم‪.‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬قرار؟‬
‫جونگکوک با لکنت پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ سری به نشونه تایید تکون داد و حالت چهرهاش جدی شد‪.‬‬
‫‪1883‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬جونگکوک‪ .‬قرار‪ .‬میدونی‪ ،‬وقتی که بقیه باهم غذا میخورن‪،‬‬

‫فیلم میبینن یا کار سرگرمکننده انجام میدن تا همدیگه رو بهتر‬
‫بشناسن‪ .‬باهم حرف میزنن‪ ،‬دست همدیگه رو میگیرن و همدیگه رو‬
‫میبوسن‪ ،‬ولی معموال بوسیدن برای قرار دومه‪.‬‬
‫تهیونگ توضیح داد و به نظر میرسید که میخواست اذیتش کنه‪ ،‬اما‬

‫رنگ جونگکوک کامال پرید‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ این یعنی تا وقتی سرقرار دوم نریم‪ ،‬نمیتونم ببوسمت؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬وقتی صحبت از قرار میشد‪ ،‬واقعا اوضاع جالبی‬

‫‪-‬چرا‪.‬‬
‫‪1884‬‬
‫تهیونگ با تمسخر گفت‪ ،‬جوری که انگار اون مسخرهترین چیزی بود‬

‫که اخیراً شنیده بود و جونگکوک احساس کرد ارامش توی رگهاش‬
‫جریان پیدا کرد‪ .‬تهیونگ گردنش رو محکم گرفت و پسر رو جلو‬
‫کشید‪ ،‬تا اینکه لبهاشون روی هم کشیده شد‪ ،‬اما اونجوری که‬
‫هردوشون واقعا میخواستن‪ ،‬لمس نکرد‪.‬‬
‫‪-‬این درمورد من صدق نمیکنه‪ ،‬مخصوصا درمورد ما‪ .‬تو بخاطر این‬
‫چند روز بهم یک میلیون بوسه بدهکاری‪ .‬پس لبهات رو اماده کن‪،‬‬
‫جئون‪.‬‬
‫جونگکوک قطعا میتونست به چیزهای بدتری فکر کنه؛ چیزهایی که‬

‫بدتر از لبهای متورم و بیحس ناشی از بوسیدن تهیونگ برای یک‬
‫ساعت متوالی بود‪...‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪1885‬‬
‫اواسط بهار به هم اغوشی رنگ سبز روشن و ابی شفاف و کریستالی‬

‫اجازه میداد‪ .‬توی هوا‪ ،‬صدای رودخونه حین حرکت بین صخرهها و‬
‫شاخهها میپیچید و به شکل ابشار هماهنگی سقوط میکرد‪ .‬فقط‬
‫صدای اواز پرندهها و نسیم که همراه با برگ درختها به رقص‬
‫دراومده بود‪ ،‬به گوش میرسید‪.‬‬
‫کوه جانگسان یکی از مکانهای مورد عالقه جونگکوک توی بوسان‬

‫بود‪ .‬وقتی نوجوون بود‪ ،‬عادت داشت با یکی از دوستهاش به اونجا‬
‫بره و کم کم از وقت گذروندن با خوناشامهای با تجربهتر که با قدرت‬
‫و مهارتهاش اون رو به چالش میکشیدن‪ ،‬خوشش اومد‪.‬‬
‫‪-‬مدتهاست که اینجا نیومدم‪.‬‬
‫جین با دلتنگی گفت‪.‬‬
‫‪-‬منم‪.‬‬
‫‪1886‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬به اطرافش نگاه کرد و حس طبیعت و اشتیاق رو به‬

‫خودش جذب کرد‪.‬‬
‫‪-‬حتی به زور یادم میاد که اینجا چطوری بود‪.‬‬
‫هردوشون با زانوهای خم شده باالی تپهای نشسته بودن و از توریستها‬

‫و عاشقان پیادهروی که درامتداد مسیرهای ساخته شده قدم میزدن‪،‬‬
‫فاصله داشتن‪ ،‬اما با این حال منظره جذابی از ابشار چند متر ازشون‬
‫پایینتر بود‪.‬‬
‫این جونگکوک بود که از جین خواست دقیقا یک روز بعد از حمله و‬

‫مبارزه با میگیونگ‪ ،‬باهاش به اونجا بیاد‪.‬‬
‫جونگکوک روز شنبه رو مرخصی گرفته بود تا استراحت کنه (اگرچه‬

‫حالش کامال خوب بود‪ ،‬ولی پدرش و تهیونگ لجباز بودن و ترجیح‬
‫‪1887‬‬
‫دادن که استراحت کنه) و با تهیونگ وقت بگذرونه‪ ،‬حتی اگر قرار بود‬
‫فقط باهم فیلم رندوم و لوس ببینن و توی تخت همدیگه رو بغل کنن‪.‬‬
‫امروز اخرین روز جونگکوک توی بوسان بود چون فردا تعطیالت‬
‫بهاری تموم میشد و ترم با تمام قوا شروع میشد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک از تهیونگ عذرخواهی کرد و بهش گفت که باید‬

‫این کار رو انجام میداد و برای چند ساعت ازش جدا میشد‪ ،‬پسر هیچ‬
‫مشکلی نداشت‪ .‬اتفاقا برعکس‪ ،‬پسر مونقرهای حتی تشویقش کرد و‬
‫دوباره گفت که بخاطر اون کار بهش افتخار میکرد‪.‬‬
‫بنابراین‪ ،‬جونگکوک نتونست از این فرصت فرار کنه که جین رو به‬

‫اون مکان که معنای زیادی براشون داشت‪ ،‬بیاره و باالخره مکالمهای‬
‫که به شدت نیاز داشت رو با خوناشام بزرگتر داشته باشه‪.‬‬
‫با دوستش‪.‬‬
‫‪1888‬‬
‫‪-‬یادته یه شب اومدیم اینجا که تمرین کنیم و از روی درختها بپریم‬

‫چون فکر میکردیم هیچکس اینجا نیست‪ ،‬ولی بعدش یه زوج رو‬
‫درحال سکس دیدیم؟‬
‫جین پرسید و از کنار بهش نگاه کرد‪ ،‬اما وقتی نگاهشون بهم برخورد‬
‫کرد‪ ،‬نتونستن جلوی خنده هیستریکی که از دهنشون بیرون رفت‪،‬‬
‫‪-‬محض رضای خدا‪ ،‬یادم ننداز چون ضربۀ روحی خوردم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دستهاش رو روی چشمهاش مالید‪ ،‬طوری که‬

‫انگار میخواست اون تصویر رو از سرش پاک کنه‪.‬‬
‫‪-‬اعتراف میکنم که منم همچنان کابوس اون روز رو میبینم‪.‬‬
‫‪1889‬‬
‫جین با لحن جدی گفت‪ ،‬اما طولی نکشید که هردوشون دوباره‬

‫خندیدن‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم اون اخرین باری بود که اومدیم اینجا‪.‬‬
‫وقتی خندهشون فروکش کرد‪ ،‬جونگکوک گفت‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬از وقتی که اون اتفاق برای مادرت افتاد‪ ،‬دیگه با قدرتهامون‬
‫اینجا تمرین نکردیم‪.‬‬
‫جین زمزمه کرد‪ .‬شاید کمی میترسید و نمیدونست که میتونست‬

‫درمورد اون موضوع صحبت کنه یا نه‪.‬‬
‫‪1890‬‬
‫با وجود اینکه همچنان مثل جهنم براش درد داشت و احتماال همیشه‬
‫قرار بود اینجوری بمونه‪ ،‬جونگکوک حاال میتونست بدون احساس‬
‫فشار مداوم پنجههای تیزش درمورد مادرش فکر و صحبت کنه‪.‬‬
‫حاال میتونست گرما‪ ،‬خاطرات خوب و عشق رو احساس کنه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬با موافقت سری تکون داد و ناخوداگاه با برگهای‬

‫روی زمین بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬راستش اون موقع دلم نمیخواست کاری انجام بدم‪.‬‬
‫‪-‬کامال قابل درکه‪.‬‬
‫‪1891‬‬
‫جین بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬میدونم این رو قبال گفتم‪ ،‬ولی برای اتفاقی که واسه‬

‫مادرت افتاد متاسفم‪ .‬واقعا حقش نبود که اینجوری بشه‪ .‬اون یه رهبر و‬
‫زن فوقالعاده بود‪ .‬حق تو و پدرت هم این نبود که چنین دردی رو‬
‫تجربه کنید‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬جین‪.‬‬
‫‪-‬منم متاسفم‪ .‬هرروز دلم براش تنگ میشه‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و قلبش به خونریزی افتاد‪.‬‬
‫‪1892‬‬
‫به نظر میرسید جین از صداقت جونگکوک غافلگیر شده بود‪.‬‬

‫خوناشام کوچیکتر اخیرا میتونست مکالمههای باز و احساسی مثل این‬
‫داشته باشه‪ ،‬اما غافلگیری جین بالفاصله با دلسوزی جایگزین شد‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬گوک‪.‬‬
‫جین گفت‪ ،‬دستش رو دراز کرد و شونه جونگکوک رو فشار داد‪.‬‬
‫چند دقیقه گذشت و سکوت ارامشبخشی بینشون به وجود اومد‪ .‬فقط‬

‫صدای سقوط ارامشبخش ابشار توی تاالب کوچیکی که شکل گرفته‬
‫بود‪ ،‬به گوش میرسید‪.‬‬
‫جونگکوک اولین کسی بود که سکوت رو شکست‪.‬‬
‫‪1893‬‬
‫‪-‬باید بخاطر رفتاری که توی این چند ماه باهات داشتم‪ ،‬ازت‬
‫عذرخواهی کنم‪.‬‬
‫جونگکوک شروع کرد‪ ،‬با نگرانی با دستبندی که دور مچ دستش بود‪،‬‬

‫بازی کرد و از نگاه مراقب و متعجب جین فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬اجازه دادم تحت کنترل عصبانیتم باشم و اخرشم روی تو خالیاش‬

‫کردم‪ .‬اون موقع برام سخت بود که بفهمم توی سرم چی میگذره و‬
‫چه احساسی دارم‪ .‬و با دیدن تو که نسبت به احساست به تهیونگ خیلی‬
‫مطمئن بودی‪ ...‬یه جورایی عصبانیتم رو تحریک کرد‪ .‬شاید‬
‫ناخوداگاهم سرم جیغ میزد که مثل تو باشم و شهامت این رو داشته‬
‫باشم که احساساتم رو نشون بدم‪ ،‬ولی نتونستم‪...‬‬
‫جونگکوک با اخم اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪1894‬‬
‫‪-‬باور کن که بهونه نمیارم‪ .‬هیچ بهونهای برای بیادبی و عصبانیتم وجود‬

‫نداره‪ ،‬پس‪ ...‬متاسفم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و جین اه بلندی کشید‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا بهترین دوست دنیا نبودی‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫جین شروع کرد و جونگکوک دوباره زیرلب عذرخواهی کرد‪.‬‬
‫‪-‬منم بهترین دوست دنیا نبودم‪ .‬راستش‪ ...‬همیشه بهتون مشکوک بودم‪.‬‬
‫جوری که توی کافه به همدیگه نگاه میکردید‪ ،‬جوری که هرباری که‬
‫میگفتم به تهیونگ عالقه دارم‪ ،‬واکنش نشون میدادی‪ ...‬فکر کنم‬
‫واضح بود‪ .‬پس تقصیر تو نیست‪.‬‬
‫‪-‬من خیلی بد بودم‪.‬‬
‫‪1895‬‬
‫جونگکوک خودش رو سرزنش کرد و به پاهاش خیره شد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جونگکوک‪ .‬این رو نگو‪.‬‬
‫جین گفت و سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬مقصر بهتر یا بدتری توی این داستان وجود نداره‪ .‬فقط دوتا دوست از‬
‫دست همدیگه عصبانی بودن و درمورد هم اشتباه میکردن‪.‬‬
‫‪-‬منم زیاد باهات خوب نبودم‪ .‬به این شک کردم که از تهیونگ‬

‫خوشت میاد و همچنان جلوت به تهیونگ ابراز عالقه کردم‪ .‬درواقع‪ ،‬به‬
‫این موضوع هم شک کردم که تهیونگ هم از تو خوشش میاد و با این‬
‫‪1896‬‬
‫حال‪ ،‬بردمش سرقرار‪ .‬واقعا احمق بودم‪ .‬حاال که بهش فکر میکنم‪،‬‬
‫نمیدونم توی سرم چی بود‪.‬‬
‫‪-‬هیچ راهی نداشت که بدونی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و به کف سفیدی که با‬

‫برخورد اب به صخرهها تشکیل میشد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من حتی خودمم نمیدونستم‪ ،‬چه برسه‪ ...‬و بخوام روراست باشم‪،‬‬
‫چندباری فکر کردم که شاید برای تهیونگ بهتر بود که ازت خوشش‬
‫بیاد و کنارت بمونه‪ .‬مدام به این فکر میکردم که تو بیشتر از من لیاقت‬
‫تهیونگ رو داشتی‪.‬‬
‫‪-‬این رو نگو‪ ،‬جونگکوک‪.‬‬
‫‪1897‬‬
‫جین با حالت دردناکی زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬حقیقت همینه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و اه ارومی کشید‪.‬‬
‫‪-‬قبال فکر میکردم که لیاقت تهیونگ بیشتره‪ .‬تو مثل من مدام باهاش‬
‫دعوا نمیکردی‪ .‬باهاش بد رفتاری نمیکردی و بدون ترس ازش‬
‫خوشت میاومد‪...‬‬
‫جونگکوک گفت و بعد حرف خودش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬عام‪ ...‬ازش خوشت میاومد؟ یعنی‪ ...‬قبال؟ یا‪...‬؟‬
‫‪1898‬‬
‫جونگکوک با لکنت و نگرانی گفت چون تصور میکرد که جین‬

‫دیگه احساسی نسبت به تهیونگ نداشت و این ممکن بود اصال درست‬
‫نباشه‪.‬‬
‫‪-‬خوشم میاومد‪.‬‬
‫جین بدون هیچ تردیدی روی حرفش تاکید کرد‪.‬‬
‫اسودگی بدن جونگکوک رو فرا گرفت و این بخاطر حسادت نبود‬

‫چون اگر میدونست که جین همچنان از تهیونگ خوشش میاومد و‬
‫باید اونها رو باهم میدید‪ ،‬احساس ناراحتی و گناه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬اعتراف میکنم که اولش بهش جذب شدم‪ .‬توهینی نباشه‪ ،‬ولی به‬
‫محض اینکه تهیونگ رو دیدم‪ ،‬فکم روی زمین افتاد‪ .‬خیلی خوشگل و‬
‫هات بود‪.‬‬
‫‪1899‬‬
‫جین محتاطانه گفت و بعد با ترس به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬چرا باید ناراحت بشم؟‬
‫جونگکوک با تمسخر پرسید و شونههاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬این احتماال درستترین حرفیه که تا حاال توی زندگیم شنیدم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و جین با موافقت سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬ولی همونطوری که میگفتم‪ ،‬هرچی زمان گذشت‪ ،‬تهیونگ رو بهتر‬

‫شناختم و به نظرم خیلی دوستانه و باهوش بود‪ .‬جالب‪ ،‬کاریزماتیک و‬
‫سرگرمکننده‪...‬‬
‫جین مکث کرد و به نگاه ترسناک جونگکوک خندید‪.‬‬
‫‪1900‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ ،‬ببخشید‪ .‬تمومش کردم‪ .‬واقعا ازش خوشم میاومد و فکر‬

‫میکردم ممکنه با هدف اینکه اهداکنندهام بشه‪ ،‬به رابطه عاشقانه‬
‫تبدیلش کنم چون قصدم همین بود‪ .‬حتی فکر کردم که شاید همونی‬
‫بود که میخواستم‪ .‬ازش خوشم میاومد‪ ،‬این حقیقت داره‪ ،‬ولی‬
‫احساساتم نسبت به احساسی که تو بهش داری‪ ،‬اصال نزدیک نیست‪،‬‬
‫البته نسبت به احساسی که به همدیگه دارید‪.‬‬
‫جونگکوک تنها مرد کور این داستان بود‪ .‬یا شاید‪ ،‬تنها کسی که‬
‫نمیخواست ببینه‪.‬‬
‫برای همه مشخص بود که چه احساسی به تهیونگ داشت‪ ،‬حتی‬

‫روزهای اولی که همدیگه رو دیده بودن و با این حال‪ ،‬جونگکوک‬
‫تمام اون ماهها رو صرف کرد تا معنای دائمی ضربان قلب دیوانهوارش‪،‬‬
‫هروقت که تهیونگ رو میدید یا اسمش رو میشنید‪ ،‬درک کنه‪.‬‬
‫‪-‬ولی جونگکوک علیرغم همه چیز‪...‬‬
‫‪1901‬‬
‫جین ادامه داد‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم به این فکر کنم که چرا همه چیز بین من و تهیونگ ادامه پیدا‬
‫نکرد چون برات خیلی خوشحالم و البته برای تهیونگ‪ .‬توی جشن تولد‬
‫یونگی‪ ...‬اسمش همینه دیگه‪ ،‬درسته؟‬
‫جین مکث کرد تا مطمئن بشه و جونگکوک سری به نشونه تایید تکون‬
‫داد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬توی جشن تولد یونگی‪ ،‬من شماها رو دیدم که همدیگه‬
‫رو میبوسیدید و اذیت میکردید و جوری که لبخند میزدی‪ ...‬عاشق‬
‫بودن بهت میاد‪ ،‬گوک‪.‬‬
‫جین گفت‪ ،‬لبخند شیرینی زد و شونه جونگکوک رو فشار داد‪.‬‬
‫‪1902‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬باالخره متوجه این شده بود‪.‬‬
‫‪-‬چند وقت طول کشید تا متوجه بشم‪ ،‬ولی واقعا خوشحالم‪ .‬حتی‬
‫نمیدونستم که میتونم بعد از مرگ مامانم این احساس رو داشته باشم‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و دستش رو به علفهایی که به صورت‬

‫تکی رشد میکردن تا چیزی برای دیده شدن داشته باشن‪ ،‬کشید‪.‬‬
‫‪-‬درواقع‪ ...‬گاهی اوقات فکر میکنم بعد از تمام اتفاقاتی که برای مادرم‬
‫افتاد‪ ،‬واقعا منصفانهست که اینقدر خوشحال باشم یا نه‪.‬‬
‫‪-‬این رو نگو!‬
‫‪1903‬‬
‫جین با ناراحتی حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬خوشحالیت نباید با هرچیزی توی این دنیا محدود بشه‪ ،‬خب؟ مامانت‬
‫میخواد تو رو خوشحال ببینه و خودت این رو میدونی‪ .‬شرط میبندم‬
‫با دیدن خوشحالیت‪ ،‬قطعا خوشحاله‪ .‬از این مطمئنم‪.‬‬
‫جین گفت و جونگکوک سری تکون داد‪ .‬مثل بچهها کنار خوناشام‬
‫دیگه احساس اسیبپذیری کرد‪ .‬انگار برادر کوچیکتر جین بود‪.‬‬
‫‪-‬ممنونم‪ ،‬جین‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و نگاهش رو از علفها گرفت و به جین داد‪.‬‬
‫‪-‬ممنونم که عذرخواهی کردی‪ ،‬برای کمک به ما به اون انباری اومدی‬
‫‪1904‬‬
‫و داوطلب شدی که از خونت به تهیونگ بدی که زودتر خوب بشه‪.‬‬

‫بابت همه چیز ممنون‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به نظر میرسید جین حالت کسی رو داشت که‬

‫باور نمیکرد این همون جونگکوکی باشه که باهاش مدارا میکرد‪ ،‬اما‬
‫لبخندی زد و به جای جواب دادن سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬خانواده واسه همینه‪ ،‬مگه نه؟‬
‫جین گفت‪ ،‬به جونگکوک نزدیک شد و دستش رو دور شونه‬

‫خوناشام کوچیکتر انداخت‪.‬‬
‫‪-‬میدونی که دوستت دارم‪ ،‬جونگکوک‪ .‬خیلی زیاد‪.‬‬
‫‪1905‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬بیا کم کم پیش بریم چون گفتن حرفهای محبتامیز و‬

‫ابراز عالقه اصال کار من نیست‪ .‬من کال یک مدته که وارد این دنیا‬
‫شدم‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و با لبخند کوچیکی از اغوش جین فرار کرد‪.‬‬
‫خوناشام دیگه خندید‪ ،‬اما دیگه اصرار نکرد‪.‬‬
‫‪-‬خوشحالم که درستش کردیم‪ .‬دلم برای خلق و خوی تندت و‬

‫بداخالقیهات تنگ شده بود‪.‬‬
‫‪-‬منم دلم برات تنگ شده بود‪.‬‬
‫‪1906‬‬
‫‪-‬مخصوصا برای کلیکهای خوشمزهات‪.‬‬
‫جونگکوک با شیطنت اضافه کرد و جین درجواب ضربهای به شونهاش‬

‫زد‪.‬‬
‫‪-‬میشه یه چیزی ازت بپرسم؟‬
‫جونگکوک چند دقیقه بعد پرسید و خجالت صداش رو پرکرد‪ .‬جین‬

‫سری تکون داد و با کنجکاوی از پهلو بهش نگاه کرد‪ .‬جونگکوک‬
‫گلوش رو صاف کرد و به اطرافش نگاه کرد تا بیتوجه به نظر برسه‪.‬‬
‫‪-‬چطوری‪ ...‬چطوری برای قرار برنامه بریزم؟‬
‫جونگکوک پرسید و منتظر شنیدن خندهها و متلکهای جین موند‪ ،‬اما‬
‫‪1907‬‬
‫وقتی سکوتی به وجود اومد‪ ،‬ریسک کرد و به خوناشام دیگه نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫چطوری یک خوناشام احمق باشیم‪ :‬پارت یک میلیون و نهصد‪.‬‬
‫خوناشام بزرگتر لبهاش رو بهم فشار میداد تا جلوی خندۀ‬

‫بیرحمانهاش رو بگیره‪.‬‬
‫جونگکوک خرخری کرد و گفت‪:‬‬
‫‪-‬چه دوست خوبی هستی‪ .‬اره‪ ،‬ادامه بده‪ .‬هرچقدر میخوای اذیتم کن‪.‬‬
‫به نظر میرسید اجازهی جونگکوک دقیقا همون چیزی بود که جین‬
‫منتظرش بود چون به محض اینکه جونگکوک گفت‪ ،‬جین به خودش‬
‫اجازه داد برای یک دقیقهی طوالنی بدون ترس بخنده‪.‬‬
‫‪1908‬‬
‫جین گفت‪ ،‬اروم گرفت‪ ،‬نفس عمیقی کشید و چند تا از خندههاش رو‬
‫قورت داد‪.‬‬
‫‪-‬تو میدونی چطوری ذهن بقیه رو بخونی‪ ،‬میدونی چطوری از روی‬

‫ساختمونها بپری‪ ،‬میدونی چطوری با ذهنت وسایل رو جا به جا کنی‪،‬‬
‫حتی میدونی که چطوری باید شورا رو اداره کنی‪ ،‬ولی داری بهم‬
‫میگی که نمیدونی چطوری برای یه قرار فاکی برنامهریزی کنی؟‬
‫ببخشید‪ ،‬این واقعا مسخرهست‪.‬‬
‫جین گفت و دوباره به خنده افتاد‪.‬‬
‫جونگکوک چشمهاش رو چرخوند و صبورانه منتظر موند تا خندهاش‬

‫تموم بشه‪ .‬جین چند دقیقه بعد اروم شد و اشکهایی که گوشه‬
‫چشمهاش جمع شده بود‪ ،‬پاک کرد‪.‬‬
‫‪1909‬‬
‫‪-‬تموم شد؟‬
‫جونگکوک با تمسخر پرسید‪ .‬جین سری تکون داد‪ ،‬به جونگکوک‬

‫نگاه کرد و نفس عمیقی کشید‪ .‬با این حال‪ ،‬فایدهای نداشت چون کوه‬
‫دوباره با خندههای هیستریک جین لرزید‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬من میرم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و نفسش رو بیرون داد‪ ،‬اما قبل از اینکه بتونه بلند‬
‫بشه‪ ،‬جین مچ دستش رو گرفت تا متوقفش کنه‪.‬‬
‫‪-‬وایسا! تموم شد! فقط داشتم سر به سرت میذاشتم‪.‬‬
‫جین عذرخواهی کرد و بعد چند تا خنده از گلوش فرار کرد‪.‬‬
‫‪1910‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬حاال جدی صحبت کنیم‪ .‬با توجه به سوالت حدس میزنم‬
‫که تو و تهیونگ هیچ وقت سرقرار نرفتید‪.‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬من هیچوقت به چشم قرار بهشون نگاه نکردم‪ .‬فقط بیرون وقت‬
‫میگذروندیم و هیچی رسمی نبود‪ ،‬ولی میخوام این بار درست‬
‫انجامش بدم و یه چیز خاص براش اماده کنم‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪...‬‬
‫جین گفت و براش ضعف رفت‪.‬‬
‫‪1911‬‬
‫‪-‬تو واقعا بزرگ و عاشق شدی‪ ،‬جونگکوکی‪.‬‬
‫‪-‬باید برم؟‬
‫جونگکوک پرسید و خرخری کرد‪ .‬از صحبتهای جین درمونده و‬

‫خجالت زده شده بود‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نه‪ .‬تمومش میکنم‪.‬‬
‫جین قول داد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬پس بهم بگو‪ ،‬چی میخوای بدونی؟‬
‫‪1912‬‬
‫‪-‬نمیدونم چطوری برای قرار برنامه بریزم‪ .‬باید تهیونگ رو کجا ببرم؟‬
‫رستوران و بعد سینما؟ باید چی بپوشم؟ و چی بگم؟ و چطوری باید‬
‫رفتار کنم؟‬
‫جونگکوک یکدفعه پرسید‪.‬‬
‫‪-‬قرارهایی مثل رستوران‪ ،‬فیلم دیدن توی سینما‪ ،‬پیک نیک توی باغ‪،‬‬
‫شهربازی‪ ،‬کنسرت یا بولینگ مواردیه که هیچ وقت شکست‬
‫نمیخوری و یه حرکت مطمئنه‪ .‬همه خوششون میاد‪ ،‬ولی اینجوری‬
‫نیست که یه لیست اجباری برای اولین قرار باشه‪ ،‬یا کال هرقراری‪.‬‬
‫جین توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬مهمترین چیز اینه که هردوتون جایی برید یا کاری انجام بدید که‬
‫برای هردوتون معنی داشته باشه‪ .‬از اونجایی که همدیگه رو میشناسید‪،‬‬
‫‪1913‬‬
‫این کار خیلی اسونتره‪ .‬دیگه خجالت نداره که بفهمی اون فرد از‬
‫جایی که انتخاب کردی‪ ،‬خوشش اومده یا نه‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪ ...‬درسته‪ ...‬و چطوری باید بفهمم که تهیونگ از اونجا خوشش‬

‫میاد؟ من واقعا برام مهم نیست‪ ،‬فقط میخوام با تهیونگ باشم‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و گونههای لعنتیاش دوباره با احساس‬

‫ازاردهندهای که بهش عادت کرده بود‪ ،‬قرمز شد‪.‬‬
‫جین جلوی خودش رو گرفت تا خوناشام رو مسخره نکنه‪.‬‬
‫‪-‬و تهیونگ هم همین فکر رو میکنه‪ ،‬ولی میتونی به جایی فکر کنی‬
‫که مثال بهت گفته که دوست داره بره و هیچوقت فرصت نداشته‪ ،‬یا‬
‫اینکه به سلیقهاش فکر کن و دنبال جایی بگرد که با سلیقهاش هماهنگ‬
‫‪1914‬‬
‫جین گفت و جونگکوک سری تکون داد‪ .‬به جایی فکر کن که با‬
‫سلیقه تهیونگ هماهنگ باشه‪ ...‬جونگکوک میتونست انجامش بده‪.‬‬
‫‪-‬و درمورد جوری که باید رفتار کنی‪ ...‬جونگکوک‪ ،‬تو فقط باید‬
‫خودت باشی‪ .‬همون جونگکوکی که تهیونگ هرروز به دیدنش عادت‬
‫کرده‪ .‬هیچ فرقی نداره‪ .‬عادی رفتارکردن همیشه خوبه‪.‬‬
‫جین بهش توصیه کرد‪.‬‬
‫‪-‬پس نباید کار خاصی توی قرار انجام بدم؟‬
‫‪-‬خب همیشه یه سری کارهای کلیدی هست که معموال باید انجام‬

‫بدی‪ .‬مثال بهش گل بدی‪ ،‬ازش تعریف کنی و کارهای کیوتی انجام‬
‫‪1915‬‬
‫بدی‪ ،‬مثال اگه کثیف غذا خورد‪ ،‬دهنش رو پاک کنی‪ ،‬دستش رو‬
‫بگیری‪ ،‬جنتلمن باشی‪ ،‬در رو براش باز کنی‪ ،‬اون رو ببری خونه‪ ...‬و‬
‫اخرشم ببوسیش‪.‬‬
‫جونگکوک توی ذهنش یادداشت کرد و سری تکون داد‪.‬‬
‫این همه چیز؟ جونگکوک هیچوقت فکر نمیکرد اولین قرار اینقدر‬
‫پیچیده باشه‪.‬‬
‫‪-‬سوال دیگهات چی بود؟‬
‫جین پرسید و چند دقیقه مکث کرد تا فکر کنه‪.‬‬
‫‪-‬اهان‪ .‬چی باید بپوشی‪ ،‬درسته؟ خب‪ ،‬بستگی داره که کجا میری‪ .‬اگه‬
‫رستورانش شیک و کالسیکه‪ ،‬بهت پیشنهاد میدم که با تیشرت مشکی‬
‫‪1916‬‬
‫و شلوار جین پاره نری‪ .‬لباس رسمیتری بپوش‪ ،‬ولی زیادی نباشه‪ .‬ولی‬
‫معموال بقیه برای قرار لباسهای راحت و غیررسمی انتخاب میکنن‪.‬‬
‫جین گفت و جونگکوک از نزدیک به جین نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬واقعا توی این چیزها مهارت داری‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬من سر چند تا قرار رفتم و رابطه داشتم‪ ،‬اره‪ ،‬ولی هرکی سالیق‬
‫و عالیق متفاوت داره و یاد گرفتم که مهمترین چیز وقت گذرونیه‪ ،‬نه‬
‫مکان یا کاری که قراره انجام بدی‪ .‬این فقط تکمیلش میکنه‪ .‬و تو و‬
‫تهیونگ از وقت گذروندن کنارهم خوشتون میاد‪ ،‬پس شک ندارم که‬
‫قرارتون خیلی خوب پیش میره‪.‬‬
‫جین خوناشام دیگه رو تشویق کرد‪.‬‬
‫‪1917‬‬
‫‪-‬واقعا امیدوارم‪.‬‬
‫‪-‬فقط سرقرار بداخالقی نکن و میبینی همه چیز فوقالعاده پیش میره‪.‬‬
‫جین با شیطنت گفت و بعد به صورت اخموی جونگکوک خندید‪.‬‬
‫بداخالق نباش‪ ،‬گل بخر‪ ،‬دستش رو بگیر و اخرش ببوسش‪.‬‬
‫زود باش‪ ،‬جونگکوک‪ .‬تو میتونی انجامش بدی‪.‬‬
‫‪1918‬‬
‫‪CH 34‬‬
‫‪-‬این! قطعا این!‬
‫هوسوک گفت و به پیرهن بژ یقه بازی که تهیونگ سمت چپش نگه‬

‫داشته بود‪ ،‬اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم‪...‬‬
‫نامجون متفکرانه زمزمه کرد و نگاهش بین پیرهنی که هوسوک‬

‫انتخاب کرده بود ( و تهیونگ هم شخصاً تمایل بیشتری بهش داشت) و‬
‫پیرهن مشکی با طرح گل گلی چرخید‪.‬‬
‫‪-‬منم از پیرهن بژ بیشتر خوشم اومد‪.‬‬
‫‪1919‬‬
‫نامجون تصمیم گرفت و تهیونگ از انتخابش لبخند بزرگی زد و بقیه‬

‫لباسها رو توی کمد گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬احتماال خیلی از این پسره خوشت میاد‪.‬‬
‫‪-‬یادم نمیاد که سرقرارهای قبلیت اینقدر هیجانزده شده باشی‪.‬‬
‫هوسوک گفت و تهیونگ به زور لبخندی زد و تلخیای که نوک‬

‫زبونش بود‪ ،‬پنهان کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬واقعا ازش خوشم میاد‪.‬‬
‫احساسات تهیونگ درمورد قرار با جونگکوک یا اینکه کنارش باشه‪،‬‬

‫کم و ضعیف نبود‪ .‬البته که نه‪ ،‬خیلی ازش فاصله داشت‪.‬‬
‫‪1920‬‬
‫اما مشکل چیز دیگهای بود‪.‬‬
‫اگرچه تهیونگ موفق شد جلوی ورود و دستکاری ذهنش رو بگیره‪،‬‬

‫هوسوک‪ ،‬نامجون و حتی یونگی خیلی خوش شانس نبودن‪.‬‬
‫جونگکوک اون موقع به همه چیز فکر کرده بود و با وجود اینکه‬
‫هیچکدوم از دوستهاش نمیدونستن که پسر خوناشام بود‪،‬‬
‫جونگکوک تمام خاطرات مربوط به خودش‪ ،‬چه تنها و چه با تهیونگ‬
‫رو پاک کرد تا جلوی اسیبِ پاکشدن حافظه تهیونگ رو بگیره‪.‬‬
‫حتی وقتی که تهیونگ وانمود میکرد که خوناشام رو به یاد نمیاورد‪،‬‬

‫دقیقا قبل از اینکه توسط خوناشامهای میگیونگ دزدیده بشه‪ ،‬متوجه‬
‫شد که دوستهاش مثل همیشه درمورد جونگکوک صحبت‬
‫نمیکردن‪ .‬برای تهیونگ سخت نبود که همه چیز رو کنارهم بذاره‪.‬‬
‫پس‪ ،‬وقتی اون و جونگکوک از بوسان برگشتن و اماده شدن که به‬

‫دانشگاه برگردن‪ ،‬تهیونگ توی مکالمههاش با دوستهاش شروع به‬
‫معرفی " پسر کیوت کالس شیمیاش که اتفاقا همسایهشون هم بود "‬
‫‪1921‬‬
‫کرد که اگه یک وقت اون و جونگکوک رسماً باهم قرار گذاشتن‪،‬‬

‫خیلی عجوالنه یا ناجور به نظر نرسه‪.‬‬
‫حاال اینجوری نبود که تهیونگ احساس کنه که اون و جونگکوک‬

‫رسماً دوست پسر همدیگه بودن‪ ،‬با وجود اینکه خوناشام رو اذیت‬
‫کرده بود و گفته بود که اون سوال معروف رو ازش نشنیده بود‪.‬‬
‫اما این بیشتر به این معنی بود که همه چیز رو اروم پیش ببره تا‬
‫دوستهاش رو گیج نکنه‪ .‬برای تهیونگ‪ ،‬تمام افراد مهم زندگیاش‬
‫باید باهم کنار میاومدن و میخواست یک رابطه خوب بین بهترین‬
‫دوستهاش و دوست پسرش ببینه‪ .‬با وجود اینکه جونگکوک‬
‫اجتماعیترین و تعاملیترین آدم جهان نبود‪.‬‬
‫جونگکوک یکم بهش غر زده بود چون فکر میکرد توی هفتههای‬
‫بعدی کمتر همدیگه رو میدیدن‪ ،‬اما تهیونگ با بوسههاش بهش‬
‫اطمینان داد که سکس و وقت گذرونیشون تموم نمیشد‪ ،‬بلکه قرار‬
‫‪1922‬‬
‫بود فقط کمی محتاط باشن‪ .‬جونگکوک هم نفس راحتی کشید و به‬
‫زمان و سرعت ارومی که تهیونگ ازش خواست تا با بهترین‬
‫دوستهاش صحبت کنه‪ ،‬احترام گذاشت‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬اگرچه تهیونگ همه چیز رو کنترل کرد تا دوستهاش رو‬
‫گیج نکنه و جونگکوک هم متقاعد کرد که همون کار رو با یونگی‬
‫انجام بده‪ ،‬نتونست جلوی احساس پوچی درونش از اینکه داستان‬
‫خودش و جونگکوک پاک شده بود بگیره‪ ،‬با وجود اینکه دیدگاه‬
‫کوچیکی از داستان بود‪.‬‬
‫هوسوک بزرگترین محرک برای تهیونگ بود که بفهمه چه احساسی‬

‫نسبت به جونگکوک داشت و نمیتونست جلوی ناراحتیاش رو بگیره‬
‫چون باید تمام اون صحبتها رو پیش خودش نگه میداشت‪.‬‬
‫نامجون مدام اذیتش میکرد و میگفت که شب صدای اون دوتا که‬

‫یواشکی به خوابگاه همدیگه میرفتن یا پنهانی همدیگه رو میبوسیدن‪،‬‬
‫‪1923‬‬
‫شنیده (که البته اونجوری که فکر میکردن پنهانی نبوده) و این موضوع‬
‫تموم شده‪.‬‬
‫و یونگی هم خیلی هیجانزده بود که با جونگکوک دوست بشه و حتی‬

‫بارها توی رقابتهای اورواچ خوناشام رو برده بود‪ .‬جونگکوک بهش‬
‫قول داد که همچنان با یونگی دوست بمونه و از این فرصت استفاده‬
‫کنه که دیگه مثل جونگکوکی که اول ترم به اونجا اومده بود‪ ،‬سرد‪،‬‬
‫بیاحساس و مغرور نباشه‪ .‬حداقل رابطه یونگی و جیمین اسیبی ندیده‬
‫بود و جونگکوک فقط درمورد چند تا جزئیات مراقب بود‪.‬‬
‫تهیونگ تا اونجایی پیش رفت که از جونگکوک پرسید که میتونست‬

‫خاطراتشون رو برگردونه یا نه که خوناشام جواب داد اره‪ ،‬میتونست‬
‫اون کار رو انجام بده‪ ،‬اما بهم ریختن ذهنشون به مغزشون اسیب میزد‪.‬‬
‫‪1924‬‬
‫بدیهی بود که تهیونگ ترجیح میداد اون پوچی و ترحم جزئی رو‬
‫برای درمیون نذاشتن همه چیز با بهترین دوستهاش احساس کنه تا‬
‫اینکه سالمتیشون رو به خطر بندازه‪ .‬هیچ چیزی ارزشش رو نداشت‪.‬‬
‫و اینجوری نبود که نتونن خاطرات جدیدی بسازن‪ ،‬درسته؟ تهیونگ‬

‫نمیتونست براش صبر کنه‪.‬‬
‫‪-‬اصال میدونی که قراره کجا بری؟ بهت چیزی نگفته؟‬
‫نامجون پرسید و ناخوداگاه نگاهش روی بدلیجاتی که تهیونگ به‬

‫ارومی روی تخت گذاشت‪ ،‬چرخید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و سری به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪1925‬‬
‫‪-‬بهم نگفت‪ ،‬ولی مشکلی ندارم‪ .‬راستش از کنجکاوی و غافلگیری‬

‫خوشم میاد‪ .‬فقط بهم گفت که الزم نیست خیلی شیک بپوشم‪ ،‬پس‬
‫حدس میزنم که یه جای معمولیه و یه رستوران شیک و پیک نیست‪.‬‬
‫‪-‬چقدر بد‪.‬‬
‫هوسوک گفت و با اغراق اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬تو عاشقش میشدی چون این دقیقا همون قراریه که دوست داری‪.‬‬
‫رفتن به رستورانی که بیشتر ظروف شیک اماده میکنه تا غذای واقعی‪.‬‬
‫تازه به پولش اشاره نکنیم‪.‬‬
‫‪-‬واقعا عذر میخوام که همیشه اخر قرار گرسنهام میشه و غر میزنم‪.‬‬
‫‪1926‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند و دوستهاش رو به خنده‬

‫‪-‬ولی جونگکوک خیلی خوب من رو میشناسه و میدونه که من‬

‫مردیام که خیلی غذا میخورم‪ .‬شاید قراره بهم صبحونه بده‪ .‬هیچ وقت‬
‫صبح زود قرار نداشتم‪.‬‬
‫نامجون حالت متفکرانهای به خودش گرفت و گفت‪:‬‬
‫‪-‬شاید‪ .‬حداقل این با عقل جور درمیاد‪.‬‬
‫‪-‬واقعا کنجکاوم که تو و جونگکوک چطوری باهم کنار اومدید‪.‬‬
‫‪1927‬‬
‫هوسوک گفت و روی صندلی تهیونگ چرخید‪.‬‬
‫‪-‬من زیاد فرصت نداشتم که باهاش حرف بزنم‪ ،‬ولی با توجه به چیزی‬
‫که دیدم‪ ،‬جونگکوک به نظرم پسر محجوب و ساکتیه‪ ،‬انگار همیشه‬
‫توی دنیای تاریک خودشه و تو دقیقا برعکسی‪ ،‬ته‪ .‬تو یه پروانه‬
‫اجتماعیای که دوست داری حرف بزنی و همه چی رو بدونی‪ .‬با‬
‫هرقدمی که برمیداری‪ ،‬همه جا رنگی میشه‪.‬‬
‫‪-‬شاید بخاطر اینکه اینقدر تفاوت داریم‪ ،‬خیلی خوب باهم کنار میایم‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک ساکته‪ ،‬اره‪ .‬ولی از حال و هوای مرموزش خوشم میاد‪.‬‬

‫این همون چیزی بود که جذبم کرد‪.‬‬
‫‪1928‬‬
‫خب‪ ،‬تهیونگ دروغ نمیگفت‪ .‬بدون شک هاله مرموز جونگکوک‬

‫بود که باعث شد تهیونگ بخواد توی اولین کالس شیمی چیزهای‬
‫بیشتری درمورد جونگکوک بدونه‪ .‬و پسر مو نقرهای خوشحال بود که‬
‫انجامش داده بود‬
‫‪-‬هوم‪ .‬حال و هوای مرموزش یا خوشگلی یا هاتبودن غیرواقعی و‬

‫عجیبغریبش؟‬
‫نامجون با شیطنت پرسید‪.‬‬
‫‪-‬میتونی حقیقت رو بهمون بگی‪.‬‬
‫‪-‬شاید جذابیتش یکم کمک کرد‪.‬‬
‫‪1929‬‬
‫تهیونگ گفت و با بیتفاوتی ساختگی شونهاش رو باال انداخت و بعد‬

‫پلک زد‪ .‬گوشیاش رو برداشت تا ساعت رو چک کنه و همون لحظه‬
‫متوجه شد زمان زیادی تا ساعتی که جونگکوک دنبالش میاومد‪ ،‬باقی‬
‫نمونده بود‪.‬‬
‫‪-‬وای خدایا‪ .‬فقط یک ساعت وقت دارم که قبل از اومدن جونگکوک‬

‫دوش بگیرم و لباس بپوشم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬کمی وحشت کرد و دنبال حولهاش گشت‪.‬‬
‫‪-‬وقت کافی داری‪.‬‬
‫هوسوک گفت و سعی کرد ارومش کنه‪ .‬بعد حولهای که پشت در‬
‫اویزون بود به تهیونگ داد‪.‬‬
‫‪1930‬‬
‫‪-‬منم باید برم‪ .‬احتماال شیوو منتظرمه‪.‬‬
‫‪-‬اره و منم باید درس بخونم‪ .‬با وجود اینکه کالسها همین هفته شروع‬
‫شده‪ ،‬یک عالمه مقاله دارم که باید تحویل بدم‪.‬‬
‫نامجون گفت و خرخری کرد‪.‬‬
‫‪-‬برای تحقیق باید برم کتابخونه‪.‬‬
‫تهیونگ سری به نشونه تایید تکون داد و از دوستهاش خدافظی کرد‪.‬‬

‫دوستهاش از اتاقش بیرون رفتن تا از صبح شنبهشون لذت ببرن‪.‬‬
‫هوسوک گفته بود یک ساعت برای تهیونگ کافی بود تا اماده بشه‪ ،‬اما‬
‫متاسفانه اشتباه میکرد‪ .‬تهیونگ باید دوش میگرفت و مدتی رو‬
‫صرف میکرد تا مرطوبکننده لوندر و وانیلی که پوستش رو نرم‬
‫میکرد‪ ،‬استفاده کنه‪.‬‬
‫‪1931‬‬
‫شاید امیدوار بود که قرارشون متفاوتتر از چند تا بوسه تموم بشه‪ .‬شاید‬
‫به اندازه کافی خوش شانس بود چون تقریبا یک هفته بود که از بوسان‬
‫برگشته بودن و سکس نداشتن‪.‬‬
‫جونگکوک به ندرت حتی بهش هندجاب میداد و فقط تعداد زیادی‬

‫بالش اطراف سر تهیونگ میذاشت تا مطمئن بشه که زیاد حرکت‬
‫شاید تهیونگ نباید چیزی درمورد توصیههای دکتر به جونگکوک‬

‫میگفت‪ .‬مگه خون جین رو نخورده بود که خوب بشه؟ البته که‬
‫نمیخواست ریسک کنه و این به نحوی کیوت بود که جونگکوک‬
‫نگرانیاش رو بهش نشون میداد و ازش مراقبت میکرد‪ ،‬اما تهیونگ‬
‫یک مرد ضعیف نبود و یک سری نیاز داشت‪ .‬این تقصیر تهیونگ نبود‬
‫که جونگکوک یک اسنک هات متحرک بود‪.‬‬
‫‪1932‬‬
‫بعد از اینکه دوش گرفت‪ ،‬تهیونگ موهاش رو خشک کرد‪ ،‬از دستگاه‬
‫فر برای امواج طبیعی موهای نقرهایش که خیلی دوست داشت‪ ،‬استفاده‬
‫کرد‪ ،‬میکاپ سبکی انجام داد تا بعضی قسمتها رو بپوشونه و‬
‫چشمهاش رو به شکل درستی گریم کرد‪.‬‬
‫وقتی حوله رو از دور کمرش باز کرد و بهترین باکسرش رو پوشید‪،‬‬

‫صدای لرزش گوشیاش از روی میزش که از دیشب توی شارژ بود‪ ،‬به‬
‫گوشش رسید‪.‬‬
‫خوناشام هات من ‪>3‬‬
‫امادهای؟‬
‫خب‪ ،‬شاید یکم برای تهیونگ ریسکی بود که اسم جونگکوک رو به‬
‫" خوناشام هات من تغییر بده "‪ ،‬اما جدا از اینکه کسی به ندرت به‬
‫گوشیاش دست میزد‪ ،‬تهیونگ همیشه میتونست بگه که اون اسم‬
‫بین خودشون بود‪.‬‬
‫‪1933‬‬
‫اونقدرها هم مسخره و پوچ نبود‪ ،‬مگه نه؟ اینجوری نبود که کسی بهش‬
‫شک کنه‪ .‬تهیونگ با امیدواری فکر کرد‪.‬‬
‫تهیونگ برای چند دقیقه کامال با عکس مخاطب جونگکوک ذوب‬

‫شد‪ .‬دقیقا همون عکسی بود که چند ماه پیش وقتی بهم نزدیک شده‬
‫بودن‪ ،‬گرفته بود‪.‬‬
‫این مدت خیلی چیزها عوض شده بود و همه چیز بهتر شده بود‪.‬‬
‫جونگکوک دیگه اون نقابی که اجازه میداد فقط برای چند لحظه‬
‫برداشته بشه‪ ،‬نمیزد و همین کافی بود تا نگاهی به چیزی که واقعا اون‬
‫زیر بود‪ ،‬داشته باشه‪ .‬نه‪ ،‬حاال اون نقاب کامال شکسته و روی زمین بود‬
‫و با سردیای که به همراه داشت‪ ،‬تیکه تیکه شده بود‪.‬‬
‫جونگکوک باالخره قفل پیچیدهای که قلب زخمی و اسیبپذیرش رو‬

‫نگه میداشت‪ ،‬باز کرد و کلیدش رو دور انداخت‪.‬‬
‫‪1934‬‬
‫جونگکوک فضایی توی سینهاش پیدا کرد تا گرما‪ ،‬ارامش‪ ،‬لطافت و‬

‫عشقی که تهیونگ مشتاق بود بهش بده‪ ،‬دریافت کنه‪ .‬جونگکوک‬
‫اجازه داد اغوشش باز باشه تا همه چیز رو بهش برگردونه‪.‬‬
‫وقتی گوشی دوباره توی دست تهیونگ لرزید و افکارش رو قطع کرد‪،‬‬
‫به خودش لرزید‪.‬‬
‫نگو که خوابت برده و بخاطر همین جواب نمیدی‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫نخوابیدم‪.‬‬
‫فقط چند دقیقه دیر کردم چون میخواستم برات خوشگل به نظر برسم‪.‬‬
‫ده دقیقه دیگه ببینمت؟‬
‫‪1935‬‬
‫تو همیشه خوشگلی‪.‬‬
‫بزودی میبینمت‪.‬‬
‫تهیونگ شلوار مشکی و پیرهن بژی که دوستهاش توی انتخابش‬

‫بهش کمک کردن‪ ،‬پوشید‪ .‬پیرهنش گشاد و یقه باز بود و ترقوههاش‬
‫رو جوری که میدونست جونگکوک عاشقش بود و دیوونهاش‬
‫میکرد‪ ،‬نشون میداد‪.‬‬
‫همونطوری که کفشها و بدلیجاتش رو میپوشید‪ ،‬لبخند بزرگ و‬

‫بامزهاش قصد محوشدن نداشت چون به طرز سرگیجهاور و عجیبی‬
‫عاشق جونگکوک بود‪.‬‬
‫وقتی اخرین اصالح رو روی موهاش انجام داد‪ ،‬صدای درزدن رو‬
‫‪1936‬‬
‫تهیونگ به سرعت گوشی و کیف پولش رو برداشت‪ ،‬اونها رو توی‬

‫جیب شلوارش گذاشت و با هیجان به سمت در خوابگاه رفت‪ .‬عمالً‬
‫باال و پایین میپرید‪ .‬در خوابگاه رو باز کرد و لبخند بزرگی زد‪ ،‬اما‬
‫فکش کامال روی زمین افتاد‪.‬‬
‫شاید براشون بهتر بود که از قرارشون صرف نظر کنن و مستقیم به اتاق‬
‫تهیونگ برگردن‪.‬‬
‫مثل همیشه‪ ،‬جونگکوک کامال مشکی پوشیده بود‪ .‬یک جفت شلوار‬
‫جین مشکی که این بار پاره نبود و پیرهن مشکی که توی شلوارش‬
‫کرده بود و کمر باریکش رو نشون میداد‪ ،‬به تن داشت و کت چرم‬
‫مشکیاش رو روش پوشیده بود‪.‬‬
‫جونگکوک عالوه بر کتونیهاش و پیرسینگهایی که از گوشهاش‬

‫اویزون بود‪ ،‬ظاهرش رو با موهاش که با ژل مرتب شده بود‪ ،‬تکمیل‬
‫‪1937‬‬
‫کرده بود و تارهای مشکیاش رو عقب زده بود تا پیشونیاش مشخص‬

‫بشه‪.‬‬
‫شاید تهیونگ باید قبل قرارشون یک لیوان بزرگ اب میخورد چون‬

‫از کی تا حاال با دیدن پیشونی احساس ضعف و گرما میکرد؟‬
‫تنها چیزی که با هاله سیاه خوناشام درتضاد بود‪ ،‬یک دسته گل بزرگ‬
‫و رنگارنگ از الله بود که جونگکوک با نگرانی توی یکی از‬
‫دستهاش نگه داشته بود‪.‬‬
‫تهیونگ نمیدونست که میخواست همونجا پسر رو به دیوار بچسبونه‬

‫یا با بغلهاش خفهاش کنه‪.‬‬
‫‪-‬حق با من بود‪.‬‬
‫‪1938‬‬
‫جونگکوک گفت و نگاهش روی بدن تهیونگ چرخید‪.‬‬
‫‪-‬درمورد چی؟‬
‫تهیونگ پرسید و با کنجکاوی لبخند زد‪.‬‬
‫‪-‬تو همیشه خوشگلی‪.‬‬
‫پسر موتیره گفت‪ ،‬نگاهش به نگاه تهیونگ برخورد کرد و به سرخی‬

‫گونههاش که بیشتر و بیشتر میشد‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬لبخند از خود راضی‬
‫جونگکوک برای جواب کافی بود‪.‬‬
‫‪-‬خودت هم بدک نیستی‪.‬‬
‫‪1939‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬به خوناشام نزدیک شد و دستی روی یقه کت چرم‬

‫‪-‬از مدل موهات خوشم اومد‪ ،‬ولی خودت بهم گفتی که عادی لباس‬
‫بپوشم‪ .‬منصفانه نیست‪ ،‬خیلی جذاب شدی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با اغراق لبهاش رو اویزون کرد‪.‬‬
‫جونگکوک به پایین نگاه کرد و بدن خودش رو زیر نظر گرفت‪.‬‬
‫‪-‬فکر میکنی زیادیه؟‬
‫جونگکوک پرسید و ناامنی توی صداش مشخص بود‪ .‬تهیونگ بخاطر‬

‫گفتن اون حرف خودش رو سرزنش کرد‪ ،‬حتی اگر قصدش بیشتر‬
‫تعریف بود تا قضاوت‪.‬‬
‫‪1940‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫تهیونگ با عجله بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬عاشق همه چیزت شدم‪ .‬خوشگل شدی‪ ،‬مثل همیشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبخندی زد‪ .‬خوشبختانه جونگکوک ارومتر به نظر‬

‫میرسید‪.‬‬
‫‪-‬بیا‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬دسته گل الله رو بهش داد و تهیونگ بدون هیچ‬

‫تردیدی گلها رو بلند کرد تا بوش کنه‪.‬‬
‫‪-‬واسه توئه‪.‬‬
‫‪1941‬‬
‫‪-‬خیلی خوشگلن‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبخندی زد و سرخی گونههاش رو پشت گلها پنهان‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون‪ ،‬بیبی‪.‬‬
‫تهیونگ اجازه داد اون اسم محبتامیز از بین لبهاش فرار کنه و‬
‫تصمیم گرفت که میخواست جونگکوک رو بخاطر لبخند خجالتی‬
‫که روی لبهاش نقش بست‪ ،‬با بغلهاش خفه کنه‪.‬‬
‫‪-‬بهم دو دقیقه وقت بده که این گلهای خوشگل رو بذارم توی اب‪،‬‬
‫باشه؟‬
‫‪1942‬‬
‫جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد و کف دستهاش رو بهم‬

‫مالید‪ ،‬درحالی که تهیونگ توی اشپزخونه دنبال چیزی شبیه گلدون‬
‫گشت‪.‬‬
‫بعد از اینکه گل رو توی اب گذاشت و گلدون رو روی میز کوچیک‬

‫اتاق نشیمن گذاشت‪ ،‬تهیونگ به سمت جونگکوک برگشت و اماده‬
‫بود که بغلش کنه و باالخره پسر رو برای صبح بخیر ببوسه‪ ،‬اما پسر‬
‫دیگه عقب رفت و دستهاش رو به صورت دفاعی روی سینهاش‬
‫‪-‬چیه؟ چرا نمیخوای من رو ببوسی؟‬
‫تهیونگ با لبهای اویزون پرسید‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونیم‪ ،‬ته‪ .‬باید قانونش رو دنبال کنیم‪.‬‬
‫‪1943‬‬
‫‪-‬قانون چی؟‬
‫تهیونگ پرسید و با سردرگمی اخم کرد‪.‬‬
‫دقیقا داره درمورد چی حرف میزنه؟‬
‫‪-‬قانون اولین قرار‪.‬‬
‫جونگکوک طوری توضیح داد که انگار بدیهیترین چیز ممکن بود‪.‬‬
‫‪-‬خودت گفتی که بوسیدن برای اخرشه‪.‬‬
‫‪-‬چی؟ خب تو هم درموردش غر زدی!‬
‫‪1944‬‬
‫تهیونگ درجواب گفت‪.‬‬
‫‪-‬بیخیال‪ ،‬جونگکوکی‪ .‬این فقط بوس صبح بخیره‪.‬‬
‫تهیونگ با چشمهای پاپیطورش که میدونست چطوری انجامش بده‪،‬‬

‫ملتمسانه گفت‪.‬‬
‫اما باید بهتر میدونست‪ .‬جونگکوک خیلی سرسخت بود‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬باید همه چیز رو درست انجام بدیم‪ .‬حاال بریم‪.‬‬
‫‪ -‬باید همه چیز رو درست انجام بدیم‪.‬‬
‫تهیونگ زیرلب زمزمه کرد و لحن دستوری جونگکوک رو تقلید‬

‫کرد‪ ،‬اما وقتی پسر مقابلش به طرز تهدیدامیزی بهش نگاه کرد‪،‬‬
‫‪1945‬‬
‫تهیونگ دهنش رو بست‪ ،‬در خوابگاهش رو قفل کرد و خوناشام رو‬

‫هوا فوقالعاده بود‪ ،‬نه خیلی گرم بود و نه خیلی سرد و تهیونگ اماده‬
‫بود به سمت جایی که ایستگاه مترو یا تاکسیها بودن‪ ،‬بره اما‬
‫جونگکوک دستش رو گرفت و به سمت مقابلش‪ ،‬دقیقا جایی که‬
‫پارکینگ ساختمون خوابگاه بود‪ ،‬کشید‪.‬‬
‫‪-‬عام‪ ...‬داریم کجا میریم؟ نزدیک اینجاست؟ فکر کردم قراره با مترو‬
‫یا تاکسی بریم‪ .‬نمیدونم‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و از پهلو به جونگکوکی که لبخند از خود راضیای‬

‫روی لبهاش بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1946‬‬
‫‪-‬خودت میبینی‪.‬‬
‫این تنها چیزی بود که جونگکوک گفت و تهیونگ متوجه نمیشد‬

‫چرا دست تو دست از بین ماشینها رد میشدن‪.‬‬
‫تا اینکه جونگکوک ایستاد و باعث شد تهیونگ هم خود به خود‬

‫سرجاش ثابت بمونه‪ .‬هردوشون مقابل یک مرسدس بنز مشکی مات‬
‫کوپه مدل ‪ C-class AMG‬ایستادن که کامال جدید به نظر میرسید‬
‫و از برق ماشین و پالکش کامال مشخص بود‪.‬‬
‫‪-‬قراره قرارمون توی پارکینگ باشه‪...‬؟‬
‫تهیونگ پرسید و سردرگمی کامال بهش غلبه کرد‪.‬‬
‫‪1947‬‬
‫جونگکوک دست تهیونگ رو رها کرد‪ ،‬دستش رو توی جیب‬

‫شلوارش برد و چیزی که به نظر میرسید سوییچ بود‪ ،‬دراورد‪.‬‬
‫چراغهای جلویی ماشین روشن شد‪.‬‬
‫جونگکوک در سمت شاگرد رو باز کرد و لبخند فریبندهای به‬

‫تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬سوار شو‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬عمدا این ماشین رو برای قرارمون اجاره کردی؟‬
‫تهیونگ با تعجب پرسید و با دقت به جزئیات ماشین مدرن و گرون‬

‫قیمت نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫‪1948‬‬
‫‪-‬خریدمش‪.‬‬
‫جونگکوک اضافه کرد و تهیونگ تقریبا خفه شد‪.‬‬
‫‪-‬خریدی؟ وات د فاک؟ کی؟‬
‫‪-‬وقتی توی بوسان بودم‪ ،‬بعد اینکه‪ ...‬خودت میدونی‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی وقت پیش میخواستم برای خودم ماشین بخرم و فکر کردم‬
‫بهونه خوبی برای درمان دلشکستگیه‪.‬‬
‫‪1949‬‬
‫جونگکوک گفت و دهن تهیونگ اونقدری باز بود که میترسید‬

‫مگس واردش بشه‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬وقتی من دلشکستگی دارم‪ ،‬عادت دارم که توی بستنی‬

‫غرق بشم یا تمام روز رو بخوابم‪ ،‬نه اینکه یه ماشین فاکی بخرم‪ .‬چه‬
‫برسه به مرسدس بنز‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک طوری شونهاش رو باال انداخت که انگار‬

‫چیزی نبود‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوای سوار بشی؟ ترجیح میدی به جای اینکه از قرارمون لذت‬

‫ببری‪ ،‬همینجا بمونی؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ بدون اینکه دوباره فکر کنه سوار ماشین‬
‫شد و به جنتلمنی جونگکوک که در رو براش باز و بسته کرد‪ ،‬لبخندی‬
‫زد‪.‬‬
‫‪1950‬‬
‫صندلیهای چرمش اونقدری راحت بودن که تهیونگ میتونست‬

‫همونجا چرت بزنه‪ ،‬اما داشبورد مدرن و الکترونیکی اونقدری براش‬
‫جذاب بود که نمیتونست بخوابه‪.‬‬
‫‪-‬ازش خوشت اومد؟‬
‫جونگکوک پرسید و با نگرانی به تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬خوشم اومد؟ جونگکوک‪ ،‬این ماشین واقعا رویاییه‪.‬‬
‫‪-‬قطعا باید افتتاحش کنیم‪.‬‬
‫تهیونگ پیشنهاد داد و ابروهاش رو باال و پایین برد‪.‬‬
‫‪1951‬‬
‫‪-‬و بذارم صندلیها رو با کامت کثیف کنی؟ نه ممنون‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت‪ ،‬اما با توجه به جوری که پیرهنش رو از‬

‫سینهاش فاصله داد‪ ،‬تهیونگ میدونست که پیشنهادش توی ذهن‬
‫خوناشام میچرخید‪.‬‬
‫از اونجایی که شنبه بود‪ ،‬ترافیک به خوبی درحال حرکت بود و بعد از‬
‫بیست دقیقه رانندگی که تهیونگ باید خودش رو کنترل میکرد که‬
‫جونگکوک رو لمس نکنه ( قضاوتش نکنید ولی جونگکوکی که‬
‫رانندگی میکرد‪ ،‬یک ورژن خیلی هات بود)‪ ،‬جونگکوک ماشین رو‬
‫توی پارکینگ موزه علمی گواچن پارک کرد‪.‬‬
‫تهیونگ میخواست جیغ بزنه‪.‬‬
‫‪1952‬‬
‫همونطوری که تهیونگ قبال به هوسوک گفته بود‪ ،‬جونگکوک واقعا‬

‫پسر رو میشناخت و تالش کرده بود تا تهیونگ رو به مکان مرتبط به‬
‫چیزی که واقعا عاشقش بود‪ ،‬بیاره‪ :‬علوم‪.‬‬
‫‪-‬دو تا بلیت برای نمایشگاه علمی خریدم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و بعد از پارک کردن ماشین‪ ،‬گلوش رو صاف‬

‫کرد‪ ،‬از نگاه تهیونگ فرار کرد و درعوض به بلیتهایی که توی‬
‫محفظه ماشین بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬فکر کردم که شاید خوشت بیاد‪.‬‬
‫‪-‬میشه یکی از قانونها رو بشکنیم؟‬
‫‪1953‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬بیخیال‪ ،‬بیخیال‪ ،‬بیخیال‪ .‬فقط یکبار‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬هردو دستش رو بهم گره زد و به جونگکوک التماس‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬واقعا میخوام ازت تشکر کنم‪ .‬لطفا؟ لطفا؟ لطفا؟‬
‫‪-‬قول میدی که اگه یکبار ببوسمت‪ ،‬دیگه تا اخر قرار درموردش حرف‬
‫نزنی؟‬
‫جونگکوک با حالت مشکوکی پرسید‪.‬‬
‫‪1954‬‬
‫‪-‬عام‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و متفکرانه انگشتش رو به لبهاش زد‪.‬‬
‫‪-‬قطعا نه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به جونگکوکی که چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬خندید‪.‬‬
‫‪-‬باید باهات چیکار کنم؟‬
‫جونگکوک با اعتراض پرسید‪ ،‬اما روی کنسول ماشین خم شد و‬

‫لبهاش رو روی لبهای تهیونگ گذاشت‪.‬‬
‫البته که پسر مونقرهای از فرصت استفاده کرد تا بهش بوسه صبح بخیر‬
‫و بوسه تشکر بده چون از بوسیدن خوشش میاومد و میتونست که‬
‫‪1955‬‬
‫انجامش بده‪ .‬به طرز شیرینی به گردن جونگکوک چسبید و اجازه نداد‬
‫که تکون بخوره‪.‬‬
‫‪-‬دوستت دارم‪ ،‬دوستت دارم‪ ،‬دوستت دارم‪.‬‬
‫تهیونگ تکرار کرد و روی گونه جونگکوک خندید‪ ،‬درحالی که پسر‬

‫دیگه غرید و سعی کرد همزمان از چنگ تهیونگ فرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬منم دوستت دارم‪.‬‬
‫جونگکوک درجواب گفت و برای اخرین بار بوسه سبکی به لبهای‬

‫تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬حاال میشه بریم؟‬
‫‪1956‬‬
‫تهیونگ با هیجان سری تکون داد‪ ،‬در ماشین رو باز کرد و تقریبا به‬
‫سمت موزه علوم دویید‪ .‬به وضوح برای موضوع نمایشگاهی که قرار‬
‫بود ببینن‪ ،‬کنجکاو بود‪.‬‬
‫از اونجایی که صبح زود بود‪ ،‬صف بلیت فروشی خیلی طوالنی نبود و‬
‫وقتی تهیونگ با جونگکوک از دفتر فروش بلیت رد شد و به ورودی‬
‫رسید‪ ،‬متوجه شد بیشتر بازدیدکنندهها پدر و مادر یا مادربزرگ و‬
‫پدربزرگهایی بودن که همراه بچهها اومده بودن‪ .‬با دیدن بچههایی که‬
‫اینقدر زود وارد دنیای علوم میشدن‪ ،‬خود به خود لبخندی روی‬
‫صورت تهیونگ ظاهر شد و یاد روزهایی افتاد که با پدرش به موزهها و‬
‫فعالیتهای مختلف مرتبط به چیزی که هردوشون دوست داشتن‪،‬‬
‫میرفت‪.‬‬
‫به محض اینکه بلیتهاشون تایید شد‪ ،‬تهیونگ و جونگکوک به سمت‬

‫راهروی طوالنی با دیوارهای سیاه رفتن که کف طرح مربع سیاه و سفید‬
‫‪1957‬‬
‫داشت و کاشیها عمداً طوری کنارهم گرفته بودن تا این توهم ایجاد‬
‫بشه که حین راه رفتن‪ ،‬زمین باال و پایین میشد‪.‬‬
‫تهیونگ محتاطانه راه میرفت‪ ،‬با وجود اینکه میدونست زمین صاف‬
‫بود و فقط الگوی روی کاشیها بود که بهش احساس سقوط میداد‪،‬‬
‫اما اینجوری خیلی بامزهتر بود‪ .‬درعوض جونگکوک خیلی ضدحال‬
‫بود و طوری راه میرفت که انگار اون توهم ساختگی تفاوتی توی‬
‫دیدش نداشت‪.‬‬
‫تقریبا نیمه راه بودن و تهیونگ روی چیزی شبیه چاله متمرکز بود که‬
‫روی زمین نیفته که یکدفعه انگشتهای سردی به دستش کشیده شد‬
‫که اولش مردد بود‪ ،‬اما بعد جسارتش زیاد شد و دستهاشون رو بهم‬
‫گره زد‪.‬‬
‫این کامال مشخص بود که تهیونگ بالفاصله وحشت کرد‪.‬‬
‫‪1958‬‬
‫جونگکوک میتونست دستهای عرق کردهاش رو احساس کنه؟‬
‫درواقع‪ ،‬تهیونگ نمیدونست میلش به منفجرشدن هروقت که احساس‬

‫میکرد انگشتهای جونگکوک به انگشتهاش گره میخورد‪ ،‬رفع‬
‫میشد یا نه‪ ،‬اما درعین حال که قلبش تهدید به انفجار میکرد‪ ،‬همچنان‬
‫با گرما و خوشحالی هم پر میشد‪.‬‬
‫وقتی راهرو تموم شد‪ ،‬اولین اتاقی که بهش دسترسی پیدا کردن تابلویی‬
‫روش نصب شده بود که میگفت‪ :‬آشپزخونه یک ازمایشگاه است‪.‬‬
‫همونطوری که حدس میزد‪ ،‬هردوشون وارد آشپزخونه بزرگی با‬

‫دیوارهای زرد روشن و زمین سبز پاستلی شدن که یک میزکار از‬
‫جنس استیل ضد زنگ و به شکل ‪ T‬اونجا بود‪ .‬روی یکی از دیوارها‪،‬‬
‫همونی که موازی با در ورودی بود‪ ،‬یک کابینت سیاه رنگ از کف تا‬
‫سقف با سه فر و مایکروویو توکار و همچنین یخچال نصب شده بود‪.‬‬
‫فیگورهای غذا مثل بروکلی‪ ،‬هویج‪ ،‬فلفل و سیب از سقف اویزون شده‬
‫‪1959‬‬
‫بود‪ ،‬اما چیزی که واقعا توجه تهیونگ رو جلب کرد این واقعیت بود‬
‫که تمام کسایی که منتظر شروع فعالیت بودن و در اطراف میز بزرگ‬
‫پراکنده بودن‪ ،‬والدین‪ ،‬خواهر و برادر یا پدربزرگ و مادربزرگها همه‬
‫همراه بچهها بودن‪.‬‬
‫پسر مو نقرهای به درک زیادی نیاز نداشت و این فقط شک تهیونگ‬

‫رو زیاد کرد‪ ،‬مخصوصا وقتی از کنار بلیت فروشی رد شده بودن‪،‬‬
‫بنابراین لبهاش رو بهم فشار داد تا لبخندش رو پنهان کنه‪.‬‬
‫‪-‬آشپزخونه دقیقا چه ربطی به علوم داره؟‬
‫جونگکوک با سردرگمی زمزمه کرد و تهیونگ شونهاش رو باال‬

‫‪-‬نمیدونم‪ ،‬ولی بعدا میفهمیم‪.‬‬
‫‪1960‬‬
‫تهیونگ جواب داد و جونگکوک رو با خودش کشید‪ ،‬تا اینکه روی‬

‫یکی از صندلیها نشستن‪.‬‬
‫چند دقیقه بعد‪ ،‬زنی سی و چند ساله با روپوش ازمایشگاهی و کاله‬

‫سراشپزی بزرگی وارد اشپزخونه شد‪ ،‬توجه همه رو جلب کرد و بچهها‬
‫رو به خنده انداخت‪.‬‬
‫زن با خوشحالی به همه سالم کرد‪ ،‬تا اینکه نگاهش به جونگکوک و‬

‫تهیونگ افتاد‪ ،‬اما پسر مو نقرهای فقط لبخند زد‪.‬‬
‫بعد از اینکه زن خودش رو معرفی کرد و مقدمهای کوتاه درمورد‬

‫ارتباط علم با اشپزی گفت‪ ،‬سه تا تخم مرغ به هرگروه از‬
‫شرکتکنندهها تحویل داد تا متوجه بشن که چرا سفیده تخم مرغ وقتی‬
‫زده میشد‪ ،‬حجم زیادی پیدا میکرد‪.‬‬
‫‪1961‬‬
‫تهیونگ سعی کرد با دیدن جونگکوکی که توی جداکردن زرده از‬

‫سفیده مشکل داشت و دستهاش رو با نهایت دقت حرکت میداد‪،‬‬
‫نخنده‪.‬‬
‫بعد از زمانی که مثل ابدیت به نظر میرسید‪ ،‬جونگکوک از اینکه‬

‫باالخره تونست سفیده سه تا تخم مرغ رو بدون هیچ زرده یا پوستهای‬
‫توی کاسه بریزه‪ ،‬نفس راحتی کشید و با افتخار به خودش لبخندی زد‪.‬‬
‫تهیونگ میخواست پسر دیگه رو با بوسههاش خفه کنه‪.‬‬
‫‪-‬با زدن سفیدههای تخم مرغ‪ ،‬تغییری توی ترکیب اجزاش ایجاد‬
‫میکنیم و پروتئینهایی که دیگه به دور خودشون پیچیده نیستن‪ ،‬باز‬
‫میشن و اجازه ورود هوا میدن‪.‬‬
‫زن توضیح داد‪ ،‬اطراف اشپزخونه چرخید و به بعضی از گروهها کمک‬

‫کرد تا سفیده تخم مرغ رو درست هم بزنن‪.‬‬
‫‪1962‬‬
‫‪-‬این هوا بین رشتههای پروتئینی به دام میفته و اونقدری چسبناک هست‬
‫که پایدار باشه‪ .‬بعد فوم تشکیل میشه که از نظر شیمیایی یعنی گاز‬
‫وجود داره و دراین صورت‪ ،‬هوا توی سفیده تخم مرغ به دام افتاده‪.‬‬
‫تهیونگ به اون کار طاقتفرسا ادامه داد و سفیده تخم مرغ رو زد تا‬
‫فوم تشکیل بشه‪ ،‬با وجود اینکه جونگکوک داوطلب که انجامش بده‪.‬‬
‫پس مزهاش به چی بود؟‬
‫با قدرت ماوراطبیعی در یک چشم بهم زدن فوم درست میکردن‪ ،‬اما‬
‫نمیتونست عضالت دست راستش که با نیرو و حرکت مداوم‬
‫میسوخت‪ ،‬انکار کنه‪.‬‬
‫‪-‬باید ببینم که فوم درست شده یا نه‪.‬‬
‫‪1963‬‬
‫تهیونگ چند دقیقه بعد گفت‪.‬‬
‫‪-‬چطوری این کار رو میکنیم؟‬
‫جونگکوک پرسید و به اطراف پیشخوان نگاه کرد تا ببینه فوم بقیه‬

‫تشکیل شده بود یا نه‪.‬‬
‫‪-‬اسونه‪ .‬وقتی کاسه رو برگردونیم‪ ،‬اگه فوم سرجاش بمونه و تکون‬

‫نخوره‪ ،‬یعنی خوبه ولی اگه بریزه‪ ...‬خب‪ ،‬همهاش خراب شده‪.‬‬
‫تهیونگ توضیح داد و وقتی کاسه رو مستقیم روی سر جونگکوک‬

‫برد‪ ،‬جونگکوک با وحشت بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬و چرا باید روی موهای من امتحانش کنی؟ فکر کردم که گفتی از‬
‫موهام خوشت اومده! چرا به جاش روی پیشخوان امتحان نمیکنی؟‬
‫‪1964‬‬
‫جونگکوک با ناله پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ...‬میتونم این کار رو انجام بدم‪.‬‬
‫‪-‬ولی مزهاش به چیه؟‬
‫تهیونگ گفت و اماده شد تا کاسه رو برگردونه‪ ،‬اما دستهای‬

‫جونگکوک با گرفتن مچ دستش متوقفش کرد‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و تهیونگ نمیتونست متوجه بشه که اون یک‬

‫هشدار بود یا یک التماس‪.‬‬
‫‪1965‬‬
‫‪-‬چیه؟ بهم اعتماد نداری؟‬
‫تهیونگ پرسید و وقتی جونگکوک دهنش رو باز و بسته کرد و مردد‬

‫شد‪ ،‬با تهدید بهش اخم کرد‪.‬‬
‫‪-‬دارم‪ .‬میدونی که دارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دستهاش رو به نشونه تسلیم باال برد‪.‬‬
‫‪-‬شاید فقط نه به مهارت اشپزیت‪...‬؟‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با تمسخر خندید‪ .‬مطمئن بود که‬

‫جونگکوک دالیل زیادی برای اعتماد بهش توی همۀ سطوح داشت‪.‬‬
‫‪1966‬‬
‫‪-‬اینجوریه؟ پس خودت حتما سراشپز خیلی بزرگی هستی‪.‬‬
‫‪-‬به باال نگاه کن‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک اون کار رو با احتیاط و اهسته انجام داد‪،‬‬

‫اما وقتی فوم محکم توی کاسه ثابت موند و یک قطرهاش هم نیفتاد‪،‬‬
‫نفس راحتی کشید‪.‬‬
‫‪-‬بهت گفتم‪ .‬من حتی توی اشپزی هم ازت بهترم‪.‬‬
‫تهیونگ الف زد و بینی جونگکوک رو با کمی کف کثیف کرد‪،‬‬

‫درحالی که پسر موتیره خرخری کرد‪.‬‬
‫‪1967‬‬
‫بعد از اخرین فعالیت توی آشپزخونه که شامل تهیه پاپکورن و کشف‬

‫دلیل تغییر اون قطعات زرد‪ ،‬اما خوشمزه و شیرین میشد‪ ،‬تهیونگ و‬
‫جونگکوک از اتاق خارج شد و به سمت فضای بعدی حرکت کردن‬
‫که به وضوح یک غرفه بزرگ بود که زمینش با رنگ قرمز و زرد و‬
‫ابی رنگامیزی شده بود و دیوارهای سفید و چندین فعالیت پراکنده‬
‫اولین چیزی که توجه تهیونگ رو جلب کرد غرفهای با یک کُره‬

‫شیشهای و جریان بنفش داخلش بود که مثل رعد و برق به تمام سطوح‬
‫توپ میرسید‪.‬‬
‫تهیونگ جونگکوک رو با خودش به سمت اون فعالیت کشید و از‬

‫اینکه هیچکس اطرافشون نبود‪ ،‬خوشحال شد‪ .‬پسر مونقرهای‬
‫نمیتونست گریه بچهها رو برای دیدن چیزی که تهیونگ اون لحظه‬
‫استفاده میکرد‪ ،‬ببینه‪ .‬قلبش واقعا ضعیف بود‪.‬‬
‫‪1968‬‬
‫افراد زیادی توی اون غرفه خاص نبودن و چند متر ازشون فاصله‬
‫داشتن‪.‬‬
‫‪-‬چرا امروز فقط بچهها اینجان؟ توهم متوجه شدی؟‬
‫جونگکوک پرسید و از پهلو به تهیونگ نگاه کرد‪ ،‬بعد سرش رو پایین‬

‫انداخت و به توضیحات فعالیت مقابلش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬و توضیح همه چیز‪ ...‬به روش ساده نوشته شده‪ ،‬میدونی منظورم چیه؟‬
‫انگار واقعا برای بچههاست‪ .‬تازه به کارتونها اشاره نکنیم‪.‬‬
‫تهیونگ شروع کرد و با شرمندگی به پسر گیج نگاه کرد‪.‬‬
‫‪1969‬‬
‫‪-‬فکر کنم این نمایشگاه واقعا برای بچههاست‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫جونگکوک پرسید و ابروهاش بهم گره خورد‪ ،‬درحالی که دنبال‬

‫بلیتها توی کیف پولش گشت‪.‬‬
‫‪-‬اینجا هیچی درمورد بچهها نگفته! ببین‪ .‬فقط گفته علم زنده –‬
‫نمایشگاه بهار ‪.2021‬‬
‫‪-‬شاید توی وبسایتی که خریدی‪ ،‬توضیح داده و تو متوجه نشدی‪.‬‬
‫‪-‬ولی‪...‬‬
‫جونگکوک شروع کرد و لبهاش رو اویزون کرد‪.‬‬
‫‪1970‬‬
‫‪-‬من دنبال نمایشگاه علمی بودم ولی گزینههای زیادی نبود‪ .‬حداقل‬
‫چیزی که خیلی جالب باشه و تو خوشت بیاد‪ ،‬نبود‪ .‬تا اینکه این رو پیدا‬
‫کردم و دیدم که نزدیکه‪ ...‬فکر کردم قرار خوبی میشه‪ .‬حتی هیچی رو‬
‫چک نکردم و بدون تردید بلیتها رو خریدم‪ .‬اشتباه کردم‪ ...‬باید بیشتر‬
‫تحقیق میکردم‪ .‬واقعا توی این چیزها داغونم و خرابش کردم‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و سرش رو پایین انداخت‪ .‬از دست خودش عصبانی‬

‫بود‪.‬‬
‫‪-‬خرابش کردی؟‬
‫تهیونگ نمیخواست چیزی که شنید باور کنه‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬میدونستی که تاحاال هیچکس اینقدر تحقیق نکرده که‬

‫دنبال مکانی که اینقدر‪ ...‬اینقدر برام شخصی و مهمه‪ ،‬بگرده؟ همیشه‬
‫قرارها توی سینما یا رستورانه‪ .‬نه اینکه مشکلی با این باشه‪ ...‬ولی تو‬
‫‪1971‬‬
‫زمانت رو صرف کردی که واقعا درموردش فکر کنی و این بدون‬

‫شک مهمترین چیز واسه منه‪.‬‬
‫تهیونگ بهش اطمینان داد و صورت جونگکوک رو قاب گرفت‪.‬‬
‫‪-‬عالوه براین‪ ،‬من واقعا عاشق نمایشگاه شدم‪ ،‬چه مخصوص بچهها‬
‫باشه‪ ،‬چه نه‪ .‬قول میدم که عاشقشم‪ .‬فکر کنم این کامال از صورتم‬
‫مشخص باشه‪ .‬تا جایی که درمورد علوم یا تو باشه‪ ،‬من خوشحالم‪ .‬حاال‬
‫تصور کن این دوتا باهم ترکیب شده باشه‪ ...‬باید این رو بدونی‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنی؟ واقعا داری ازش لذت میبری؟ این بدترین قرار تاریخ‬
‫نیست؟‬
‫جونگکوک با شک پرسید و قلب تهیونگ بخاطر ناامنی کسی که‬

‫معموال اینجوری نبود‪ ،‬به دو نیم شکست‪.‬‬
‫‪1972‬‬
‫‪-‬فقط میخواستم خاص باشه و فاجعه نباشه‪.‬‬
‫‪-‬و فاجعه نیست! خیلی ازش فاصله داره! اینقدر به قرار اولمون توهین‬
‫نکن!‬
‫تهیونگ با ناله گفت‪ .‬دستهاش رو از گردن و بازوهای جونگکوک‬

‫پایین اورد‪ ،‬درعوض دستهاش رو گرفت و جونگکوک رو به‬
‫خودش نزدیک کرد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا عاشقش شدم‪ .‬قول میدم که خیلی خاصه‪ .‬باورم نمیکنی؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک بدون تردید سری به نشونه تایید تکون‬

‫داد‪.‬‬
‫‪1973‬‬
‫‪-‬خوبه‪ .‬حاال میخوام یه قانون دیگه رو زیرپا بذارم‪ .‬فقط خواستم‬

‫بدونی‪.‬‬
‫تهیونگ بهش هشدار داد‪ ،‬بعد جلو رفت و لبهاش رو روی لبهای‬
‫جونگکوک گذاشت‪ .‬اون فقط فشار لبهاشون بود چون نمیخواستن‬
‫بخاطر جایی که بودن خیلی هیجانزده بشن‪.‬‬
‫‪-‬این اولین قرار با بیشترین قوانین شکسته توی تاریخه‪.‬‬
‫جونگکوک غرغر کرد‪ ،‬درحالی که تهیونگ با گوی شیشهای مقابلش‬

‫بازی کرد‪ ،‬دستهاش رو حرکت داد و به جرقهای که انگشتهاش رو‬
‫دنبال میکرد‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫چطوری جونگکوک میتونست فکر کنه که تهیونگ لذت نمیبرد؟‬

‫این بدون شک بهترین قرارش بود و قسم میخورد که هیچ تعصبی‬
‫درکار نبود‪.‬‬
‫‪1974‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬شاید یکم‪ .‬ولی فقط یکم!‬
‫‪-‬دوست دارم بدونم این قوانین مسخره رو از کجا پیدا کردی؟ توی‬
‫گوگل یا چیزی سرچ کردی؟‬
‫تهیونگ با خنده پرسید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪.‬‬
‫جونگکوک خیلی سریع جواب داد‪.‬‬
‫تهیونگ با دقت بهش نگاه کرد و یک تای ابروش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪1975‬‬
‫‪-‬نه؟ صورتت این رو نمیگه‪ .‬عام‪ ...‬قطعا برای اولین قرار توی گوگل‬
‫سرچ کردی‪.‬‬
‫‪-‬نکردم! توی اینترنت سرچ نکردم‪.‬‬
‫جونگکوک غرید و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬از جین پرسیدم‪.‬‬
‫خب‪ ،‬تهیونگ صادق بود و باید اعتراف میکرد که نمیدونست کدوم‬

‫گزینه عجیبغریبتر بود‪ ،‬اینکه توی گوگل سرچ کنه یا از کسی که‬
‫به تهیونگ عالقهمند بود و حتی پسر مونقرهای رو سرقرار برده بود‪،‬‬
‫بپرسه‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬اون پسر قطعا عجیبغریب بود‪.‬‬
‫‪1976‬‬
‫اما تهیونگ میدونست که جونگکوک کسی نبود که دوستهای‬

‫زیادی داشته باشه و فقط جیمین و جین رو میشناخت‪ ،‬پس وقتی‬
‫تهیونگ از اون زاویه بهش فکر میکرد‪ ،‬خیلی هم عجیب نبود‪.‬‬
‫این حتی کمی بامزه بود که فداکاری جونگکوک رو ببینه‪.‬‬
‫‪-‬میخوای بدونی نظرم چیه؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬از فعالیتی که اسمش کریستال بود‪ ،‬دست کشید و‬

‫جونگکوک رو به سمت غرقه بعدی کشید‪.‬‬
‫‪-‬فاک به قانونها‪.‬‬
‫تهیونگ مطمئن شد هیچ بچهای اطرافشون نباشه و بعد فحش داد‪.‬‬
‫‪1977‬‬
‫‪-‬این قرار ماست و هرکاری که بخوایم‪ ،‬انجام میدیم‪ .‬به هرحال کی‬
‫قراره ببینه که این قانونهای مسخره رو دنبال میکنیم یا نه؟‬
‫جونگکوک از حرف تهیونگ اهی کشید و ناخوداگاه به توضیح غرفه‬

‫نگاه کرد‪ ،‬درحالی که تهیونگ بالفاصله با گویهای نقرهای بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬شاید حق با توئه‪.‬‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد اعتراف کرد و اخمی کرد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید که خیلی استرس دارم‪ .‬فقط میخوام مطمئن بشم که بهت‬

‫خوش گذشته و از قرارمون لذت بردی‪ ،‬با توجه به تجربهای که داشتم‪،‬‬
‫یا بهتره بگم نداشتم‪.‬‬
‫‪-‬این واقعا شیرینی و کیوتی تو رو نشون میده‪ ،‬بیبی‪.‬‬
‫‪1978‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬بوسهای به شونه خوناشام زد و وقتی جونگکوک‬

‫لبخند بزرگی زد‪ ،‬ذوب شد‪ .‬توی ذهنش یادداشت کرد که بیشتر با‬
‫اسمهای دوست داشتنی صداش کنه‪.‬‬
‫‪-‬و داره بهم خوش میگذره ولی میخوام ما بهمون خوش بگذره‪ .‬نه‬
‫فقط من‪ ،‬خب؟ میخوام خودت هم خوشت بیاد چون این قرار ماست‪،‬‬
‫نه فقط من‪.‬‬
‫‪-‬من فقط میخوام کنارت باشم‪ .‬برام مهم نیست کجا باشیم‪.‬‬
‫جونگکوک طوری اعتراف کرد که انگار پیش پا افتادهترین چیز جهان‬

‫بود‪ ،‬اما همین کافی بود تا گونههای تهیونگ اتش بگیره‪.‬‬
‫‪-‬فکر میکنی چطوری میتونم این قانون نبوسیدنت رو توی کل قرار‬

‫تحمل کنم‪ ،‬وقتی اینقدر کیوت شدی و فقط میخوام درحد مرگ‬
‫ببوسمت؟‬
‫‪1979‬‬
‫تهیونگ غرغر کرد و بوسه سبکی روی نوک بینی جونگکوک‬

‫‪-‬اینجا اونی که کیوته‪ ،‬توئی‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ .‬کامال مشخص بود که به ابراز محبت عادت‬

‫نداشت و تهیونگ فقط یکم فاصله داشت تا جونگکوک رو به‬
‫گوشهای بکشه و روی لبهاش غرق بشه‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم نباید اینقدر پیش همدیگه لوس باشیم چون درغیر این‬
‫صورت‪ ،‬قرارمون همینجا تموم میشه چون من یه مرد ضعیفم و نمیتونم‬
‫مقاومت کنم‪.‬‬
‫تهیونگ بهش هشدار داد و بارها و بارها گونه جونگکوک رو بوسید‪.‬‬
‫‪1980‬‬
‫پسر موتیره خندید و صداش باعث شد زانوهای تهیونگ کامال بلرزه‪.‬‬
‫‪-‬بخوام راستش رو بگم‪ ،‬ایدهات چندان بیجا نیست و حتی‬

‫وسوسهانگیزه‪ ،‬ولی زود باش‪ .‬خیلی چیزها برای دیدن هست‪.‬‬
‫تهیونگ لبخندی زد و جونگکوک دستش رو گرفت و پسر رو به‬

‫سمت فعالیت بعدی کشوند‪.‬‬
‫تهیونگ از کنار خوناشام رو دراغوش گرفت و سرش رو روی شونه‬

‫جونگکوک گذاشت‪ .‬از بوی کاج و مرکباتی که خیلی دوست داشت‪،‬‬
‫مست شد و صدای جونگکوک که سینهاش رو گرم میکرد‪ ،‬احساس‬
‫کرد‪ ،‬درحالی که پسر مو تیره هرکاری که باید توی غرفه بعدی انجام‬
‫میدادن‪ ،‬خوند و توضیح داد‪.‬‬
‫‪1981‬‬
‫بعد از دیدن تمام فعالیتهای اون اتاق‪ ،‬تهیونگ و جونگکوک از پلهها‬

‫به سمت اخرین غرفه رفتن‪.‬‬
‫اون فضا قطعا پر سروصداتر بود و بخاطر فعالیتهای اموزشی و عملی‬

‫چندین بچه بود که دور میزی با مانیتورهای تخصصی جمع شده بودن و‬
‫بازیهای مربوط به علوم رو انجام میدادن‪.‬‬
‫پسر مونقرهای به طرز سرگرم کنندهای به گروهی از بچهها که درحال‬

‫تماشای یک اتشفشان درحال فوران بودن (فعالیت ازمایشگاهی که‬
‫معموال بیشتر بچهها دوست دارن)‪ ،‬نگاه میکرد‪ ،‬درحالی که‬
‫جونگکوک با فعالیتی که چند متر ازشون فاصله داشت‪ ،‬سرگرم شده‬
‫بود‪.‬‬
‫تهیونگ از بچهها فاصله گرفت و همچنان به حیرت بچهها با دیدن‬

‫گدازهای که بخاطر جوش شیرین از اتشفشان بیرون میریخت‪ ،‬خندید‬
‫و درعوض به جونگکوک نزدیک شد‪.‬‬
‫‪1982‬‬
‫‪-‬میتونم قسم بخورم که بچهها بهترین اتفاق دنیان‪ .‬وقتی میبینم مثل‬
‫من به علوم اشتیاق دارن‪ ،‬واقعا خوشم میاد‪ .‬انگار یه نسخه مینی از منه!‬
‫تهیونگ با لبخند بزرگی گفت و جونگکوک هم درجواب بهش لبخند‬

‫زد‪.‬‬
‫‪-‬و تو داری چیکار میکنی‪ ،‬جذاب؟‬
‫تهیونگ پرسید و دستش رو توی جیب پشتی شلوار جونگکوک برد‪.‬‬
‫تهیونگ اینکه حاال میتونست اون کار رو انجام بده‪ ،‬دوست داشت‪.‬‬
‫میتونست جونگکوک رو بدون فکرکردن زیاد لمس کنه چون پسر‬
‫دیگه هم چنین احساسی بهش داشت‪.‬‬
‫‪-‬چیز خاصی نبود‪.‬‬
‫‪1983‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و شونهاش رو باال انداخت‪.‬‬
‫‪-‬فقط داشتم چند تا کلمه با این حروف مینوشتم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به حروف پالستیکی که توی جعبه مقابلش مرتب‬

‫شده بود‪ ،‬اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬توی این فعالیت باید چیکار کنیم؟ کلمات مرتبط به علوم رو بنویسیم؟‬
‫تهیونگ پرسید و با حروف و صداهای باقی مونده بازی کرد‪.‬‬

‫جونگکوک هومی کرد‪.‬‬
‫‪-‬تو چی نوشتی؟‬
‫‪-‬خودت ببین‪.‬‬
‫‪1984‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ از پهلو بهش نگاه کرد‪ .‬از پنهان کاری‬
‫ناگهانی و عجیبغریب جونگکوک تعجب کرد‪.‬‬
‫اما پسر مونقرهای سرش رو بلند کرد و سعی کرد چیزی که‬
‫جونگکوک با حروف کوچیک موزه نوشته بود‪ ،‬رمزگشایی کنه‪.‬‬
‫پسر منتظر بود که کلماتی مثل اتم‪ ،‬ازمایشگاه‪ ،‬تجربه‪ ،‬طبیعت‪ ،‬کشف یا‬
‫هرچیزی مثل این پیدا کنه‪ ،‬اما سخت در اشتباه بود‪ .‬هیچکدوم از اون‬
‫کلمات اونجا نوشته نشده بودن‪.‬‬
‫یک کلمه نبود‪ ،‬یا بهتره بگیم‪ ،‬کلماتی نبودن که دراولین نگاه به راحتی‬
‫قابل تشخیص نباشه‪ ،‬اما این بخاطر این بود که مغز تهیونگ از کار افتاد‪.‬‬
‫تهیونگ مدام بین جونگکوک و هولدری با حروفی که رنگ‪ ،‬سایز و‬

‫فونت مختلفی داشت‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬نمیتونست چیزی که میدید رو باور‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪1985‬‬
‫برای لحظهای‪ ،‬تهیونگ با خودش فکر کرد چه چیزی بلندتر بود‪،‬‬

‫صدای بازی بچهها یا تپش قلبش‪.‬‬
‫دوباره به سکوی کلمات نگاه کرد و دوباره از روش خوند‪:‬‬
‫" میخوا دوس پسرم باش؟ "‬
‫‪-‬تمام حروف لعنتی رو نداشت‪.‬‬
‫جونگکوک غر زد که احتماال بخاطر جوابندادن تهیونگ توی چند‬

‫ثانیه گذشته بود‪.‬‬
‫‪-‬میدونم از نظر جملهبندی بهت حمله شده‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫‪1986‬‬
‫تهیونگ گفت‪ .‬اون تنها کلمهای بود که توی ذهنش میچرخید‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونم‪ ،‬ولی فکر کنم که میتونی رمزگشاییاش کنی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬از کنار به تهیونگ نگاه کرد و با زیپ کت چرمش‬

‫بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ تکرار کرد و این بار نگاهش رو از حروفی که قلبش رو خرد‬

‫کرده بود‪ ،‬گرفت و به پسر مو تیرهی مقابلش داد‪.‬‬
‫‪-‬و خب؟‬
‫‪1987‬‬
‫جونگکوک پرسید و دیگه حتی نگرانی و اضطرابی که احساس‬

‫میکرد‪ ،‬پنهان نکرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫تهیونگ دوباره تکرار کرد‪ .‬شک جونگکوک رو متوجه نمیشد‪.‬‬
‫‪-‬داری باهام شوخی میکنی‪ ،‬ته؟‬
‫جونگکوک پرسید و اخم کرد‪ .‬اثاری از سردرگمی واقعی و ناراحتی‬

‫روی صورتش به وجود اومد‪.‬‬
‫تهیونگ اهی کشید و از حروف کلمات جونگکوک برداشت تا‬

‫جوابش رو درست کنه‪.‬‬
‫‪1988‬‬
‫وقتی کارش تموم شد‪ ،‬تهیونگ دستهاش رو روی کمرش گذاشت و‬

‫منتظر موند تا جونگکوک کلماتی که درست کرده بود‪ ،‬بخونه‪:‬‬
‫" ارع "‬
‫جونگکوک برای چند دقیقه به سکو نگاه کرد و سرش رو به این طرف‬
‫و اون طرف خم کرد‪.‬‬
‫یعنی ممکنه که هنوز متوجه نشده باشه؟ تهیونگ از خودش پرسید‪.‬‬
‫‪-‬این یعنی‪...‬‬
‫جونگکوک سعی کرد بپرسه‪ ،‬اما تهیونگ حرفش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪1989‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬جونگکوک!‬
‫تهیونگ با درموندگی گفت‪.‬‬
‫‪-‬نیم ساعته که دارم میگم اره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و چشمهاش رو چرخوند‪ ،‬اما درنهایت لبخندی زد‪.‬‬
‫حداقل امیدوار بود که اینطور باشه‪ .‬جونگکوک گاهی اوقات‬

‫میتونست خیلی احمق باشه‪.‬‬
‫‪-‬فقط واسه اینکه مطمئن بشم‪...‬‬
‫جونگکوک شروع کرد و نگاه مشکوکش بین سکویی که حروف‬

‫بهش چسبیده بود و تهیونگ چرخید‪.‬‬
‫‪1990‬‬
‫‪-‬این یعنی االن داریم قرار میذاریم؟‬
‫اره‪ ،‬جونگکوک گاهی اوقات میتونست خیلی احمق باشه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی رومخی‪ ،‬جئون جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک رو از یقه کت چرمش جلو کشید‪ ،‬تا‬

‫اینکه لبهاشون به شیرینترین و نرمترین شکل ممکن روی هم قرار‬
‫متاسفانه‪ ،‬اون یک بوسه معصومانه و سریع بود‪ ،‬اما همین کافی بود تا‬
‫احساسات بینشون مهر و موم بشه و قطعا اون وعده بوسههای بیشتری رو‬
‫در اینده میداد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬اره‪ ،‬اره‪ ،‬اره‪ .‬چندبار ازم میخوای که تکرارش کنم؟‬
‫‪1991‬‬
‫تهیونگ پرسید و لبخند زد‪.‬‬
‫دستهای جونگکوک دور کمر تهیونگ حلقه شد‪ ،‬برای لحظهای از‬
‫روی زمین بلندش کرد و پسر مونقرهای رو با حرکت عاشقانهاش‬
‫غافلگیر کرد‪.‬‬
‫‪-‬من دوست پسر دارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و لبخند بزرگی زد‪ .‬خوشحالی از هرذره از بدنش‬

‫بیرون میزد و تهیونگ هیچوقت جونگکوک رو به جذابی اون لحظه‬
‫ندیده بود‪ .‬وقتی متوجه شد که خودش دلیل زیبایی خوناشام بود‪،‬‬
‫احساس میکرد که پا برهنه توی ابرها قدم میزد‪.‬‬
‫‪-‬اره داری‪.‬‬
‫‪1992‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬بوسههای بیشتری روی لبهاش گذاشت و گردن‬

‫جونگکوک رو بغل کرد‪ .‬برای لحظهای فراموش کرد که تقریبا پنجاه‬
‫تا بچه توی اون فضا بودن‪ .‬اونها بیشتر به بازی مقابلشون عالقهمند بودن‬
‫تا چیزی که بین اون دو میگذشت‪.‬‬
‫‪-‬و منم یه دوست پسر دارم‪.‬‬
‫تهیونگ اضافه کرد و جونگکوک خندید‪ ،‬انگار میخواست مثل یک‬

‫خرگوش اطراف موزه بپره‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد این همون‬
‫جونگکوکی بود که چند ماه پیش دیده بود یا نه‪ .‬منزوی‪ ،‬بیحال‪،‬‬
‫بیاحساس و سرد‪ .‬کامال برعکس چیزی که االن بود‪.‬‬
‫‪-‬درک نمیکنم که چرا برای قرار از بقیه کمک گرفتی‪ .‬به نظرم خیلی‬
‫هم رمانتیکی‪ ،‬جئون‪.‬‬
‫تهیونگ با شیطنت گفت‪.‬‬

‫‪1993‬‬
‫‪-‬اوه خفه شو‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬اما لبخند خجالتیاش از نگاه تهیونگ دور‬

‫نموند‪.‬‬
‫وقتی بازدید موزه رو تموم کردن‪ ،‬وقت ناهار بود و جونگکوک‬

‫تهیونگ رو به رستوران بوفهای همون نزدیکی برد تا هرچی میخواست‬
‫بخوره‪ .‬یکی از ضعفهای داشتن دوست پسر خوناشام اینه که صدای‬
‫قاروقور شکمش رو‪ ،‬حاال هرچقدر هم که خفیف بود‪ ،‬میشنید‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬همونطوری که حدس میزد‪ ،‬جونگکوک پسر رو به یک‬

‫رستوران شیک نبرد و به همین دلیل بود که قلب تهیونگ متفاوتتر از‬
‫بقیه رابطههاش میتپید‪.‬‬
‫تهیونگ چند تا پیام با هوسوک و نامجون رد و بدل کرد تا بهشون‬

‫اطمینان بده که همه چیز خوب پیش میرفت و قرارش فوقالعاده بود‬
‫‪1994‬‬
‫که اونها جواب دادن که بقیۀ بعد از ظهر رو بیرون از خوابگاه بودن‪.‬‬
‫تهیونگ لبخند پرمدعایی زد و با خودش فکر کرد که همه چیز اون‬
‫روز بینقص و کامل بود‪.‬‬
‫‪-‬برای بعد از ظهر برنامهای داری؟‬
‫تهیونگ دقیقا زمانی که منتظر بود پیشخدمت با کارت بانکیاش‬

‫برگرده‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬سوال انحرافیه؟‬
‫جونگکوک مشکوک پرسید و با انگشتهای تهیونگ که روی میز‬

‫بود‪ ،‬بازی کرد‪ .‬به جای اینکه مقابل همدیگه بشینن‪ ،‬جونگکوک‬
‫ترجیح داد کنار تهیونگ بشینه‪ ،‬درست مثل زمانی که برای شام به مک‬
‫دونالد رفته بودن‪.‬‬
‫‪1995‬‬
‫‪-‬فکر کردم که قراره کل روز باهم باشیم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و تهیونگ لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬پس دونستن اینکه هوبی و نام قراره برای بقیه روز بیرون خوابگاه باشن‬
‫خبر خوبیه‪ ،‬درسته؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و وانمود کرد که بیتفاوت‬

‫بود‪ ،‬اما پوزخندش رو پنهان نکرد و همون لحظه لب پایینش رو گزید‪.‬‬
‫‪-‬میدونم که داری به چی میرسی‪ ،‬کیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و چشمهاش رو باریک کرد‪.‬‬
‫‪-‬ممکنه هردومون بهش برسیم‪ ،‬جئون‪.‬‬
‫‪1996‬‬
‫‪-‬پس خوشحالم که ماشین دارم‪.‬‬
‫‪-‬منم خوشحالم که همچین دوست پسر خوبی دارم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و طعم شیرین اون کلمه رو روی زبونش احساس کرد‪،‬‬
‫اما لبخند جونگکوک با شنیدن تهیونگ که دوست پسرش صداش‬
‫کرد‪ ،‬شیرینتر بود‪.‬‬
‫‪1997‬‬
‫‪CH 35‬‬
‫وقتی جونگکوک لمسش میکرد‪ ،‬تهیونگ احساس جواهربودن‬

‫میکرد‪ .‬یک یاقوت‪ ،‬یک یاقوت کبود‪ ،‬یک زبرجد‪ ،‬یک سنگ ماه‪،‬‬
‫یک الماس‪ .‬احساس میکرد که جونگکوک وقتش رو صرف میکرد‬
‫تا انحنای بدنش رو بشناسه و با تک تک نوک انگشتهاش که‬
‫مسیرهای اهستهای رو روی پوست تهیونگ طی میکرد‪ ،‬احترام‪،‬‬
‫ستایش و عشق رو روش کندهکاری میکرد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک لمسش میکرد‪ ،‬تهیونگ احساس گلبودن میکرد‪.‬‬

‫گل الله صورتی و سفیدی که ظریف و حساس بود و هرباری که‬
‫لبهای جونگکوک طوری گلبرگهاش رو میبوسید که انگار پسر‬
‫مونقرهای خود بهار بود‪ ،‬شکوفا میشد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک لمسش میکرد‪ ،‬تهیونگ احساس میکرد که مثل‬

‫یک بوم نقاشی سفید بود‪ .‬اماده بود که رنگهای جوشان و قلم موهای‬
‫‪1998‬‬
‫اتشین که بهش احساس منحصر به فرد‪ ،‬استثنایی و غیرقابل مقایسه‬

‫میداد‪ ،‬دریافت کنه‪ .‬اثر هنریای که شایسته قدردانی و ستایش بود‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک لمسش میکرد‪ ،‬تهیونگ احساس میکرد که‬

‫صاحب جهان بود که میتونست به درخشانترین ستارهها و‬
‫پیچیدهترین صورت فلکیها دستور بده و تمام اونها رو دور احساساتی‬
‫بچرخونه که فقط سیارهای که جونگکوک توش زندگی میکرد‪،‬‬
‫براش فراهم میکرد‪.‬‬
‫لبهاشون به طرز نرم و شیرینی روی هم حرکت کرد و با وجود اینکه‬

‫تهیونگ عاشق این بود که توی ابرها باشه و توسط نسیمی که توی‬
‫روزهای گرم تابستونی میوزید‪ ،‬دراغوش گرفته بشه‪ ،‬همچنین عاشق‬
‫بوسههایی بود که باعث میشد انگشتهای پاش جمع بشه‪ ،‬درون‬
‫شکمش اتش به پا بشه و با شور‪ ،‬میل و شدت پر بشه‪.‬‬
‫و این دقیقا همون چیزی بود که بدنش میخواست‪ ،‬چیزی که بدنش‬

‫درحال حاضر بهش نیاز داشت‪.‬‬
‫‪1999‬‬
‫جونگکوک با درخواست دوست پسرش بدون تیشرت بود و قدرت‬

‫عضالتش رو نشون میداد‪ ،‬درحالی که تهیونگ لباسهاش کامل تنش‬
‫بود و بیشتر و بیشتر گرمایی که پوستش رو میسوزوند‪ ،‬احساس‬
‫‪-‬محکمتر ببوس‪.‬‬
‫تهیونگ درخواست کرد و ملتمسانه به پسری که روش خم شده بود‬

‫نگاه کرد‪ ،‬درحالی که جونگکوک بهش اجازه داد هوایی که ریههاش‬
‫بهش التماس میکرد‪ ،‬اما لبهاش بهش اجازه نمیداد‪ ،‬از دهنش عبور‬
‫کنه‪.‬‬
‫جونگکوک درخواستش رو قبول کرد و با چنان شدتی لبهاشون رو‬

‫روی هم کوبید که تهیونگ نالهای کرد‪ .‬خوناشام طوری با زبونش‬
‫‪2000‬‬
‫روی دهن پسر مونقرهای تسلط پیدا کرد که تهیونگ احساس کرد‬
‫چشمهاش چرخید‪ ،‬با وجود اینکه چشمهاش بسته بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬به نظر میرسید که یک چیزی کم بود‪ .‬میلش باقی موند و‬
‫تهیونگ احساس رضایت نمیکرد‪ .‬به چیز بیشتری نیاز داشت‪ .‬بیشتر‬
‫میخواست‪.‬‬
‫پس‪ ،‬باسنش رو از روی تخت بلند کرد و خودش رو به قسمت حساس‬

‫جونگکوک کشید‪ .‬ناله غیرمنتظرهای از گلوی پسر موتیره بیرون اومد و‬
‫با بوسهاش اون صدای زیبا رو بلعید‪.‬‬
‫‪-‬ته‪...‬‬
‫جونگکوک روی گردن تهیونگ با لحن هشدارامیزی زمزمه کرد‪ ،‬اما‬

‫جلوی حرکات تهیونگ که به طرز دردناکی اهسته بود‪ ،‬نگرفت‪.‬‬
‫‪2001‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و دستهای کنجکاوش رو روی انحنای شونه و‬

‫پشت جونگکوک کشید و وقتی به کمر شلوارش رسید‪ ،‬متوقف شد‪.‬‬
‫وقتی نوک انگشتهاش وارد باکسر جونگکوک شد‪ ،‬پسر دیگه از‬
‫بوسیدن فک تهیونگ دست کشید‪.‬‬
‫‪-‬ته‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن محکمتری گفت‪.‬‬
‫‪-‬باید مراقب باشیم‪ .‬تو باید مراقب باشی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با عصبانیت غرید و دستهاش رو از بدن‬

‫جونگکوک عقب کشید و روی تشک انداخت‪.‬‬
‫‪2002‬‬
‫‪-‬تا کی قراره فقط همدیگه رو ببوسیم جونگکوک؟‬
‫‪-‬تا دو هفتهای که دکتر بهت توصیه کرده که استراحت کامل داشته‬

‫باشی‪ ،‬تموم بشه‪.‬‬
‫جونگکوک با صبوری توضیح داد و تهیونگ با درموندگی نفسش رو‬

‫بیرون داد‪.‬‬
‫‪-‬پس چرا خون جین رو خوردم؟ خون خوناشام نباید حالم رو خوب‬
‫کنه؟‬
‫‪-‬قبال درموردش حرف زدیم‪.‬‬
‫‪2003‬‬
‫‪-‬خون جین مشکالتی که اون لحظه داشتی‪ ،‬حل کرد‪ .‬ولی جلوی‬
‫عوارض بعدی رو نمیگیره‪ .‬خودت حرفهای دکتر رو شنیدی‪ .‬نباید‬
‫فعالیت بدنی باال داشته باشی‪.‬‬
‫جونگکوک با صبر و حوصله توضیح داد‪.‬‬
‫بعد اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬اگه بخوای میتونم بهت بلوجاب یا هندجاب بدم‪.‬‬
‫‪-‬من بلوجاب یا هندجاب نمیخوام!‬
‫تهیونگ با صدای بلندی گفت‪.‬‬
‫‪2004‬‬
‫‪-‬این همون چیزها نیست‪ .‬خودت رو میخوام! من رو نمیخوای‪ ،‬مگه‬

‫نه؟‬
‫‪-‬احمق نباش‪.‬‬
‫‪-‬پس چرا؟ صد تا بالش کافی نیست؟‬
‫تهیونگ پرسید و به تعداد اغراقامیز بالشهای نرمی که زیر سر و‬
‫گردنش بود‪ ،‬اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬حاال اینجوری نیست که بیدیاسامی چیزی انجام بدیم!‬
‫‪-‬من فقط نگرانتم!‬

‫‪2005‬‬
‫جونگکوک درجواب داد زد و تهیونگ با خودش فکر کرد که اونها‬

‫عمالً از سه ساعت پیش شروع به قرار گذاشته بودن و حاال داشتن باهم‬
‫بحث میکردن‪ .‬مخصوصا توی اون موقعیت‪.‬‬
‫‪-‬دیگه نمیخوام بهت اسیب بزنم!‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ رو غافلگیر کرد‪.‬‬
‫و ناگهان همه چیز با عقل جور دراومد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬تو فکر میکنی که تقصیر توئه‪ ،‬اره؟ اینکه زخم سرم‬
‫بخاطر توئه؟‬
‫‪2006‬‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک حتی الزم نبود بخاطر جوری که‬

‫نگاهش رو ازش گرفت‪ ،‬بهش جواب بده‪ .‬تهیونگ خیلی خوب اون‬
‫پسر رو میشناخت‪.‬‬
‫خوشبختانه‪ ،‬جونگکوک به جای فرارکردن و پشت کردن‪ ،‬توی‬

‫انحنای بین شونه و گردن تهیونگ پنهان شد و همین به تنهایی باعث‬
‫شد قلب تهیونگ که با احساس گناه روی صورت دوست پسرش‬
‫شکسته بود‪ ،‬دوباره ترمیم بشه‪.‬‬
‫‪-‬فکر نمیکنم‪ .‬مطمئنم‪.‬‬
‫جونگکوک چند لحظه بعد جواب داد و صداش روی پوست گلوی‬
‫تهیونگ خفه شد‪.‬‬
‫‪2007‬‬
‫‪-‬این تقصیر من بود که توی اون موقعیت بودی و به خودت اسیب زدی‬
‫نوک انگشتهای تهیونگ دوباره به پشت جونگکوک رسید‪ ،‬اما این‬

‫بار بیشتر برای ارومکردن بود تا اغواکردن‪.‬‬
‫‪-‬ما قبال درموردش حرف زدیم‪ .‬فکر کردم متوجه شدی که تقصیر تو‬
‫نیست‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و بیصدا اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬من واسه هیچی سرزنشت نمیکنم‪ .‬خودت این رو میدونی‪ ،‬مگه نه؟‬
‫‪2008‬‬
‫‪-‬ولی این به این معنی نیست که حق با توئه‪.‬‬
‫‪-‬ولی حق با منه‪.‬‬
‫‪-‬تو نبودی که من رو دزدیدی و به اون خرابه بردی‪ .‬تو نبودی که با‬

‫طناب من رو بستی‪ .‬تو نبودی که من رو به دیوار کوبیدی و بیهوشم‬
‫کردی‪ ،‬درسته؟‬
‫‪-‬اره‪ ،‬ولی‪...‬‬
‫‪2009‬‬
‫جونگکوک سعی کرد جواب بده‪ ،‬اما وقتی صحبت از بیعدالتیها‬

‫بود‪ ،‬تهیونگ بیرحم میشد‪ .‬مخصوصا وقتی اون بیعدالتیها به‬
‫دوست پسرش مربوط بود و باعث میشد که بدون هیچ دلیلی احساس‬
‫گناه داشته باشه‪.‬‬
‫‪-‬تو بودی که اون طنابها رو از دور دستها و پاهام باز کردی‪ ،‬وقتی‬
‫که خودت بین چندتا خوناشام گیر افتاده بودی‪ ،‬درسته؟ تو بودی که‬
‫حتی بدون دستبند ضد نور خورشیدت از زیر اشعههای خورشید رد‬
‫شدی که جلوی صدمهزدن اون زن شیطانی به من رو بگیری‪ .‬تو بودی‬
‫که زندگیت رو ریسک کردی تا نجاتم بدی‪ .‬کار تو بود‪ .‬تو هرکاری‬
‫که میتونستی انجام دادی تا من رو از اونجا بیاری بیرون و من میدونم‬
‫چطوری این چیزها رو تشخیص بدم جونگکوک‪ .‬چطوری میتونم‬
‫سرزنشت کنم وقتی تنها چیزی که درونم حس میکنم‪ ،‬قدردانیه؟‬
‫تهیونگ صحبتهاش رو تموم کرد و سعی کرد فشار پشت چشمهاش‬

‫رو کنترل کنه‪.‬‬
‫‪2010‬‬
‫‪-‬ولی تقصیر من بود که پات به اونجا باز شد‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و صورتش رو از گردن تهیونگ فاصله داد تا‬

‫با احساس گناه و شرمندگی بهش نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک… باید سرزنشکردن خودت رو بخاطر هراتفاق بدی‬

‫که افتاده تموم کنی‪.‬‬
‫تهیونگ شروع کرد و چونه جونگکوک رو نگه داشت‪.‬‬
‫‪-‬این نه تنها دروغه‪ ،‬بلکه فقط بهت اسیب میزنه‪.‬‬
‫‪2011‬‬
‫وقتی جونگکوک جواب نداد و فقط ترجیح داد انگشتهاش رو روی‬

‫صورت تهیونگ‪ ،‬مخصوصا ناحیه بین ابروهاش بکشه‪ ،‬پسر مونقرهای‬
‫‪-‬میتونم تصور کنم که جنگ با اون شیطانها راحت نیست‪ ،‬چه برسه‬
‫توی مدت زمان کوتاه‪ ،‬ولی الزم نیست تنهایی باهاشون رو به رو بشی‪.‬‬
‫اگه الزم باشه هرروز بهت میگم که تو ناجی و قهرمان منی‪ .‬هرچند‬
‫باری که الزم باشه تکرار میکنم تا باورش کنی‪ ،‬باشه؟ من اینجام‪ .‬من‬
‫اینجا کنارتم‪.‬‬
‫تهیونگ چند تا تار موی تیره که از ژل جدا شده بود و روی پیشونی‬
‫جونگکوک افتاده بود‪ ،‬کنار زد و توی اسیبپذیریای که درون اون‬
‫چشمهای نافذ بود‪ ،‬غرق شد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪.‬‬
‫‪2012‬‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد با صدای گرفتهای جواب داد و گونه‬

‫تهیونگ رو مثل پر نوازش کرد‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ .‬یکبار هم نگاهش رو از چشمهای تهیونگ‬

‫نگرفت و سنگینی اون لحظه لرزی به ستون فقرات تهیونگ انداخت‪.‬‬
‫‪-‬منم دوستت دارم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با خجالت لبخند زد‪.‬‬
‫پسر مونقرهای به یاد نمیاورد که تا به حال اینقدر جلوی کسی‬

‫درمعرض دید باشه‪ ،‬با وجود اینکه لباسهاش تنش بود‪.‬‬
‫‪2013‬‬
‫‪-‬حاال میشه روی یک چیز دیگه تمرکز کنیم؟‬
‫تهیونگ پرسید و دوباره خودش رو به جونگکوک مالید‪.‬‬
‫‪-‬اونقدری هات شدی که حتی با این مکالمه حساس هم دیکم نخوابید‪.‬‬
‫‪-‬قابل درکه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و وانمود کرد که اه بیحوصلهای کشید‪ ،‬اما لبخند‬

‫از خود راضیای روی لبهاش نقش بست‪.‬‬
‫‪-‬پرو‪.‬‬
‫‪2014‬‬
‫‪-‬واقع بین‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن جدی حرفش رو تصحیح کرد و شونهاش رو باال‬

‫تهیونگ با تمسخر خندید و زیرلب زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬احمق‪.‬‬
‫‪-‬رومخ‪.‬‬
‫جونگکوک درجواب گفت‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب بسه! ازت جدا میشم!‬
‫‪2015‬‬
‫تهیونگ گفت و سعی کرد بدن جونگکوک رو از روی خودش کنار‬

‫بزنه‪ ،‬اما پسر موتیره تکیهاش رو از دستهاش گرفت‪ ،‬وزنش رو روی‬
‫تهیونگ انداخت و باعث شد پسر مونقرهای غر بزنه‪.‬‬
‫‪-‬توی فرارکردن موفق باشی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬لبخندی زد و بینیاش رو به گونه تهیونگ کشید‪.‬‬
‫‪-‬قرار نیست هیچ جا بری‪ .‬تو مال منی‪.‬‬
‫‪-‬مال تو؟‬
‫تهیونگ پرسید و همزمان با قلبش که تصمیم گرفت برای دو و میدانی‬

‫سه گانه توی سینهاش اقدام کنه‪ ،‬مثل احمقها لبخند زد‪.‬‬
‫‪2016‬‬
‫‪-‬اره‪.‬‬
‫جونگکوک تایید کرد و صورتش رو حرکت داد تا مستقیم به‬

‫چشمهای تهیونگ نگاه کنه‪ .‬خوناشام موتیره اخمی کرد‪ ،‬طوری که‬
‫انگار دلیل حیرت پسر دیگه رو متوجه نمیشد‪.‬‬
‫‪-‬تو مال منی و من مال توئم‪ .‬قلبم از لحظهای که پیداش کردی واسه تو‬
‫شده‪.‬‬
‫جونگکوک ادامه داد و تهیونگ از اون اعتراف ناگهانی‪ ،‬اما درعین‬

‫حال شیرین مست شد‪ .‬اونقدری شیرین بود که میتونست قلبش رو به‬
‫کارامل تبدیل کنه و تنها راهی که میتونست بهش جواب بده این بود‬
‫که صورت جونگکوک رو گرفت‪ ،‬به خودش نزدیکش کرد و فقط‬
‫زمانی متوقف شد که شیرینی اون لحظه با لبهای پشمکی جونگکوک‬
‫دو برابر شد‪.‬‬
‫‪2017‬‬
‫اون بوسه ترکیب مستکنندهای از ارامش و محبت بود‪ ،‬طوری که‬

‫انگار هردوشون میدونستن که تا ابد فرصت داشتن که روی لبهای‬
‫همدیگه گم بشن‪ ،‬اما همچنان نمیخواستن یک ثانیه هم وقت تلف‬
‫کنن‪.‬‬
‫‪-‬ته‪...‬‬
‫وقتی از همدیگه فاصله گرفتن‪ ،‬جونگکوک با نگرانی زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اگه بهت اسیب بزنم‪ ،‬چی؟‬
‫‪-‬بهم اسیب نمیزنی‪ .‬مطمئنم‪.‬‬
‫‪2018‬‬
‫‪-‬ولی همیشه میتونی مطمئن بشی که اروم و مهربون پیش بری‪ .‬شاید‬
‫باید بدونی که منم طرفدار سکس وانیالم‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که هستی‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت و جلو رفت تا طعم لبهای تهیونگ رو‬

‫بچشه‪ .‬با این حال‪ ،‬به نظر میرسید دوباره به چیزی فکر کرد و قبل از‬
‫اینکه تهیونگ ازش بیشتر بخواد‪ ،‬خودش رو عقب کشید‪.‬‬
‫‪-‬اگه سرگیجه‪ ،‬حالت تهوع یا سردرد داشتی بهم میگی و من همونجا‬

‫تمومش میکنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ اماده بود که بخنده‪ ،‬اما قیافه جونگکوک‬

‫اونقدری جدی بود که متوجه شد پسر مو تیره مسخرهاش نمیکرد‪.‬‬
‫‪2019‬‬
‫‪-‬باشه‪ ،‬میگم‪.‬‬
‫تهیونگ قول داد و سعی کرد دوست پسرش رو اروم کنه‪.‬‬
‫‪-‬ولی فعال‪ ،‬قبل از اینکه حسم بره‪ ،‬دکتر بازی رو تموم کن‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و گردن جونگکوک رو جلو کشید تا لبهاشون دوباره‬

‫روی هم قرار بگیره‪ .‬دستهای حریصش رو همزمان روی سینه‬
‫جونگکوک کشید‪ .‬زمانش رو صرف کرد و با انگشتهاش با نیپلهای‬
‫جونگکوک بازی کرد‪ ،‬چیزی که بهش یاد داده بود که باعث میشد‬
‫خوناشام درعرض چند ثانیه ناله کنه و امروز هم از این قاعده مستثنی‬
‫انتقام جونگکوک به این صورت بود که پیرهن بژ تهیونگ رو به‬

‫ارومترین شکل ممکن دراورد و مصرانه انگشتهاش رو به ارومی‬
‫روی مور مورهایی که روی کمرش بود‪ ،‬کشید‪.‬‬
‫‪2020‬‬
‫وقتی جونگکوک برگشت و جوری لبهای تهیونگ رو بلعید که‬

‫انگار ماهها غذا نخورده بود‪ ،‬به زبونش اجازه داد که در اینچ به اینچ‬
‫دهن پسر مونقرهای پرسه بزنه‪ .‬پوست در برابر پوست بود و سینههاشون‬
‫بهم چسبیده بود‪ .‬انگار سرمایی که به طور طبیعی از بدن جونگکوک‬
‫منتشر میشد تنها چیزی بود که واقعا میتونست تهیونگ رو گرم کنه‪.‬‬
‫طولی نکشید که شلوارها‪ ،‬جورابها و لباس زیرشون با همراهی‬

‫پیرهنهاشون روی زمین اتاق تهیونگ پرت شد‪.‬‬
‫وقتی تهیونگ به جونگکوک گفت که مهربون باشه‪ ،‬قطعا انتظار چنین‬

‫چیزی رو نداشت‪.‬‬
‫لبهای دوست داشتنی جونگکوک روی تمام بدنش‪ ،‬از گردن تا ساق‬
‫پاش‪ ،‬کشیده شد و حتی یک اینچ هم باقی نذاشت‪ .‬و تهیونگ‬
‫میتونست پرستیدن و عشق رو توی تک تک فشار سبک لبهای‬
‫جونگکوک و همچنین هر زمزمه و تعریف روی پوستش احساس کنه‬
‫‪2021‬‬
‫و این نه تنها موجی از خون و هیجان رو مستقیم به وسط پاهاش هدایت‬

‫میکرد‪ ،‬بلکه سینهاش رو با گرما و عشق پر میکرد‪ .‬یک عالمه عشق‪.‬‬
‫انگشت بلند و لغزندهای که با لوب پوشیده شده بود‪ ،‬به ارومی وارد‬
‫تهیونگ شد و همزمان جملههایی مثل " تو فوقالعادهای " و " دوستت‬
‫دارم " به گوشش رسید و پسر مو نقرهای اونقدری با ترکیب‬
‫احساسات‪ ،‬شهوت و اشتیاق با محبت و شیرینی مست شده بود که‬
‫انگشت دوم غافلگیرش کرد‪ ،‬مخصوصا وقتی که به حساسترین قسمت‬
‫بدنش برخورد کرد‪.‬‬
‫جونگکوک از چشیدن نالههاش خوشحال شد و اونها رو مشتاقانه‬

‫بلعید‪ ،‬درحالی که هردو انگشتش رو داخل تهیونگ از هم فاصله داد و‬
‫قیچیوار داخلش حرکت داد‪ .‬پسر مونقرهای با لذتی که بهش هجوم‬
‫برد‪ ،‬با خودش فکر کرد که اسم خودش رو به یاد داشت یا نه‪.‬‬
‫‪2022‬‬
‫وقتس انگشت سوم جونگکوک به دو انگشت دیگهاش اضافه شد و‬

‫تهیونگ رو اماده کرد‪ ،‬پسر مونقرهای احساس کرد که انتظاراتی توی‬
‫شکمش به وجود اومد و اون لحظه بود که متوجه شد دیگه نمیتونست‬
‫تحمل کنه‪.‬‬
‫‪-‬االن‪ .‬جونگکوک‪ ...‬االن میخوامت‪.‬‬
‫تهیونگ ملتمسانه گفت و لبخند از خود راضی جونگکوک رو روی‬

‫نیپلش احساس کرد‪.‬‬
‫اون عوضی عاشق این بود که تهیونگ التماس کنه‪ .‬خب‪ ،‬تهیونگ‬
‫زمان زیادی داشت که بعد از اینکه به کام رسید‪ ،‬خودش رو بخاطر‬
‫اسیبپذیریاش تنبیه کنه‪.‬‬
‫‪2023‬‬
‫جونگکوک باالخره انگشتهاش رو از تهیونگ بیرون اورد‪ .‬پسر‬

‫مونقرهای نفس سنگینی کشید‪ ،‬درحالی که جونگکوک دنبال کاندوم‬
‫گشت‪.‬‬
‫‪-‬اون لعنتی کجاست؟‬
‫جونگکوک با بیحوصلگی غرید و ملحفهها و حتی چندتا بالش رو‬

‫بلند کرد‪ ،‬اما هیچ اثری ازش نبود‪.‬‬
‫‪-‬بهش نیازی نداریم‪.‬‬
‫تهیونگ با نگرانی زمزمه کرد و این رو فقط بخاطر اینکه به شدت‬

‫جونگکوک رو داخلش نیاز داشت‪ ،‬نگفت‪ .‬درواقع‪ ،‬مدتی بود که‬
‫تهیونگ به استفاده نکردن از کاندوم فکر میکرد و میخواست کامال‬
‫جونگکوک رو احساس کنه‪ ،‬اما این بیشتر اعتماد و نزدیکی رو نشون‬
‫میداد‪ .‬با این حال‪ ،‬ترس از اینکه پسر دیگه چنین چیزی رو نخواد‬
‫‪2024‬‬
‫براش کافی بود تا درخواستش رو عقب بندازه‪ ،‬اما حاال هیچ شکی‬
‫وجود نداشت‪.‬‬
‫جونگکوک پرسید و چشمهاش تا حد امکان درشت شد‪.‬‬
‫تهیونگ سری به نشونه تایید تکون داد‪ ،‬زانوهاش رو خم کرد و از هم‬

‫فاصله داد‪ ،‬طوری که انگار همون برای جواب کافی بود و به نظر‬
‫میرسید که بود چون جونگکوک بطری لوب رو برداشت‪ ،‬بین پاهای‬
‫تهیونگ جا گرفت‪ ،‬مقدار زیادی از اون ژل لغزنده رو روی عضوش‬
‫ریخت و چند باری پمپش کرد‪.‬‬
‫‪-‬بیبی‪ ...‬نگرانی؟ نمیخوای انجامش بدی؟‬
‫‪2025‬‬
‫تهیونگ پرسید و با خودش فکر کرد جونگکوک رو تحت فشار‬

‫گذاشته بود که سکس داشته باشه‪ ،‬درحالی خودش نمیخواست‪.‬‬
‫اما وارد شدن سرعضو جونگکوک به ورودی تهیونگ برای جواب‬

‫کافی بود و باعث شد پسر مونقرهای وقتی جونگکوک به ارومی‬
‫واردش شد‪ ،‬ناله بلندی کنه‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که میخوام‪ ،‬ته‪.‬‬
‫جونگکوک با سختی زمزمه کرد‪ ،‬درحالی که ثابت موند و خودش رو‬

‫کنترل کرد تا حرکت نکنه و به تهیونگ وقت بده که به احساس‬
‫وسوسهانگیزش عادت کنه‪ .‬جونگکوک خم شد و پیشونیهاشون رو‬
‫روی هم گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬من فقط‪...‬‬
‫‪2026‬‬
‫جونگکوک شروع کرد و نفس عمیقی کشید‪.‬‬
‫‪-‬من هیچوقت این کار رو انجام ندادم‪.‬‬
‫صداقت سفت و خام خوناشام تهیونگ رو غافلگیر کرد‪ .‬جونگکوک‬

‫با چنان اسیبپذیری و شدتی بهش نگاه کرد که تهیونگ متوجه‬
‫منظورش شد‪.‬‬
‫اونها بارها باهم خوابیده بودن و با وجود اینکه تهیونگ تک تک اون‬

‫لحظات رو دوست داشت‪ ،‬این بار کامال متفاوت بود‪ .‬بیشتر چشم تو‬
‫چشم بودن و بوسهها‪ ،‬تعریفها‪ ،‬دستهای حمایتکننده و احساسات‬
‫بیشتری نسبت به لذت وجود داشت‪ .‬جونگکوک و تهیونگ بارها باهم‬
‫خوابیدن بودن‪ ،‬احتماال نزدیک صد بار‪ ،‬اما این اولین باریه که قراره‬
‫عشق بازی کنن‪.‬‬
‫‪2027‬‬
‫و حقیقت اینه که تهیونگ هم هیچوقت انجامش نداده بود‪ .‬قبال چند‬

‫باری با بقیه خوابیده بود‪ ،‬اما هیچکدوم از رابطههاش با چیزی که با‬
‫جونگکوک داشت‪ ،‬قابل مقایسه نبود‪ .‬هیچی با چیزی که نسبت به اون‬
‫مرد جوون با موهای تیره‪ ،‬چشمهای نافذ و حالت ناخوانا احساس‬
‫میکرد‪ ،‬قابل مقایسه نبود‪ .‬هیچ وقت چنین شدت و اشتیاقی نتونسته بود‬
‫نفسش رو بگیره‪ ،‬مخصوصا هرباری که جونگکوک لمسش میکرد و‬
‫باعث میشد بدنش منفجر بشه‪.‬‬
‫‪-‬پس این اولین بار جفتمونه‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد و باسنش رو پایین اورد تا جونگکوک متوجه‬

‫بشه که میتونست حرکت کنه‪.‬‬
‫‪-‬لطفا بهم عشق بده‪.‬‬
‫‪2028‬‬
‫و جونگکوک همونطوری که همیشه بود‪ ،‬هرچیزی که تهیونگ‬

‫میخواست رو بهش داد‪.‬‬
‫اون سرعت به طرز لذتبخشی برای هردوشون اروم بود‪ ،‬اما ضربههای‬
‫جونگکوک عمیق و مطمئن بود و باعث میشد انگشتهای پای‬
‫تهیونگ از لذت جمع بشه‪ .‬دستهای جونگکوک از دندههای‬
‫تهیونگ تا رونهاش پایین اومد و پاهای پسر مونقرهای رو دور کمرش‬
‫حلقه کرد تا هیچ فاصلهای بینشون نباشه‪ ،‬حتی یک مولکول اکسیژن‪.‬‬
‫نفس گرم جونگکوک به لبهای تهیونگ برخورد میکرد و این‬

‫واقعیت که خوناشام نمیخواست نگاهش رو از تهیونگ بگیره‪ ،‬همه‬
‫چیز رو شدیدتر میکرد و تهیونگ با خودش فکر کرد این خیلی‬
‫شرماور بود که با طرز نگاه جونگکوک به خودش اینقدر زود به کام‬
‫برسه یا نه‪.‬‬
‫‪2029‬‬
‫وقتی سرعضو جونگکوک به پروستاتش برخورد کرد‪ ،‬تهیونگ ناله‬

‫بلندی کرد و پسر موتیرهای لگنش رو حرکت داد تا تهیونگ بدون اون‬
‫لذت وصفناپذیر‪ ،‬ندونه که باید چه احساسی داشته باشه‪.‬‬
‫جونگکوک گردن تهیونگ رو پیدا کرد و قسمت حساسش رو بوسید‬

‫و به دندون گرفت‪ ،‬درحالی که عضوش داخل تهیونگ معجزه‬
‫میکرد‪ ،‬اما چرخوندن چشمهاش برای ناپدیدشدن میلی که توی‬
‫سرتهیونگ بود‪ ،‬کافی نبود‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ،‬میخوام‪...‬‬
‫تهیونگ شروع کرد‪ ،‬اما وقتی جونگکوک الله گوشش رو گاز گرفت‬
‫و کشید‪ ،‬حرف خودش رو قطع کرد‪.‬‬
‫‪-‬بله‪ ،‬عشق من؟‬
‫‪2030‬‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ میتونست قسم بخوره که اون لحظه با‬

‫شانس محض به کام نرسید‪.‬‬
‫عشق من‪.‬‬
‫عشق من‪ ،‬عشق من‪ ،‬عشق من‪.‬‬
‫تهیونگ به وجد اومد و سرحال و مسحور شد‪.‬‬
‫‪-‬اوالً‪ ،‬ازت میخوام که تا ابد عشق من صدام کنی‪ .‬درواقع قراره اسمم‬
‫رو به عشق من تغییر بدم‪ .‬از همین االن دیگه تهیونگ صدام نکن‪ .‬اسمم‬
‫عشق منه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و احساس کرد اون اسم محبتامیز سینهاش رو دراغوش‬

‫گرفت و از رفتن امتناع کرد‪.‬‬
‫‪2031‬‬
‫جونگکوک روی گردنش خندید و بدن پسر مو نقرهای رو به لرزه‬

‫‪-‬خیلی خب‪ ،‬دومین چیز چیه؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ سعی کرد به جمله منسجمی فکر کنه که‬
‫بدون اینکه خیلی واضح باشه‪ ،‬به خوناشام بفهمونه که چی‬
‫میخواست‪ ،‬اما البته که ذهنش نمیتونست چیزی فرمول بندی کنه‪،‬‬
‫مخصوصا وقتی که جونگکوک اینقدر خوب داخلش ضربه میزد‪.‬‬
‫‪-‬ازت میخوام که گازم بگیری‪.‬‬
‫تهیونگ به زبون اورد‪.‬‬
‫‪-‬پس دارم چیکار میکنم؟‬
‫‪2032‬‬
‫جونگکوک پرسید و روی کلماتش تاکید کرد‪ ،‬درحالی که قسمت‬

‫نبضدار گردن تهیونگ رو مکید و گاز گرفت‪.‬‬
‫‪-‬نه اینجوری‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و گردنش رو به کنار خم کرد تا به دوست پسرش‬

‫دسترسی بیشتری بده‪.‬‬
‫‪-‬ازت میخوام واقعا گازم بگیری‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دستی که از رونهای تهیونگ تا دندههاش باال و‬

‫پایین میشد‪ ،‬ناگهان متوقف شد‪ .‬حتی ضربههای بیرحمانهاش هم‬
‫متوقف شد‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫‪2033‬‬
‫جونگکوک با ناباوری پرسید و تهیونگ با درموندگی غرید‪.‬‬
‫‪-‬اوه زود باش‪ ،‬جونگکوک‪ .‬واقعا نمیخوای که االن تمومش کنی‪،‬‬

‫مگه نه؟‬
‫‪-‬ازم میخوای گازت بگیرم؟‬
‫جونگکوک بدون تردید پرسید‪.‬‬
‫‪-‬این چیزی بود که گفتی؟‬
‫تهیونگ سری به نشونه تایید تکون داد و با خودش فکر کرد ایده‬
‫خوبی بود یا نه‪.‬‬
‫‪2034‬‬
‫از لحظهای که جونگکوک بهش گفته بود که یک خوناشام بود‪،‬‬

‫تهیونگ همیشه درمورد این کنجکاو بود‪ .‬حتی درموردش خیال‬
‫پردازی کرده بود‪ .‬تهیونگ میخواست متوجه بشه که توضیحات‬
‫کتابها و فیلمها واقعیت داشت یا نه‪ .‬تازه به این اشاره نمیکرد که‪...‬‬
‫‪-‬میخوام تو هم حس خوبی داشته باشی‪.‬‬
‫تهیونگ اعتراف کرد و با احتیاط از نگاه شکاک جونگکوک فرار‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬میدونی‪ ...‬با خوردن خون من‪ ،‬وقتی که توی این وضعیت هستیم‪.‬‬
‫جونگکوک اهی کشید و دوباره داخل تهیونگ ضربه زد‪.‬‬
‫‪2035‬‬
‫‪-‬میدونی برای اینکه حس خوبی باهات داشته باشم الزم نیست که‬
‫خونت رو بخورم‪ ،‬مگه نه؟‬
‫تهیونگ جواب داد و واقعا هیچ شکی درمورد این نداشت‪.‬‬
‫‪-‬ولی واقعا کنجکاوم و میخوام امتحانش کنم‪ .‬میتونه یه راهی باشه‬

‫که به همه چیز بین خودمون شدت بدیم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و ابروهاش رو باال و پایین برد‪ ،‬اما وقتی جونگکوک به‬
‫شدت به نقطه شیرینش ضربه زد‪ ،‬ناگهان مکث کرد‪.‬‬
‫‪2036‬‬
‫‪-‬شدت بدیم؟ چرا؟ یعنی میخوای بگی که سکسمون حوصله سربره؟‬
‫‪-‬احیاناً‪ ،‬به نظرت من حوصلهام سررفته جونگکوک؟‬
‫تهیونگ غرید و چشمهاش رو بست چون نمیتونست لذتی که توی‬

‫شکمش جمع میشد‪ ،‬تحمل کنه‪.‬‬
‫‪-‬فقط حرف زدن رو تموم کن و ادامه بده‪ .‬لطفا‪.‬‬
‫تهیونگ با صدای بمی ملتمسانه گفت و گردنش رو به کنار کج کرد تا‬

‫به جونگکوک بفهمونه که دقیقا چی میخواست‪.‬‬
‫‪-‬واقعا مطمئنی؟ ممکنه اولش درد داشته باشه و سرت‪...‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬محض رضای خدا خفه شو‪.‬‬
‫‪2037‬‬
‫تهیونگ گفت و محکم به بازوهای قوی پسری که روش بود‪ ،‬چسبید‪.‬‬
‫‪-‬سرم خوبه و منم ساکت میمونم‪ .‬قول میدم‪ .‬فقط نیاز دارم که حست‬
‫کنم‪ .‬توی هرمرحلهای که ممکنه‪.‬‬
‫جونگکوک با تردید به تهیونگ نگاه کرد‪ .‬از چیزی که پسر مونقرهای‬

‫ازش خواسته بود‪ ،‬میترسید‪ ،‬اما وقتی به میل و اراده خام و خالصی که‬
‫توی چشمهای تهیونگ منعکس میشد‪ ،‬نگاه کرد‪ ،‬صورتش رو جلو‬
‫برد و لبهای متورم و خیس تهیونگ رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬تو شبیه رویایی هستی که به حقیقت پیوسته‪.‬‬
‫‪2038‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و برای چند ثانیه با نگاه مجذوبش به تهیونگ‬

‫خیره شد‪ .‬چشمهای طالیی رنگش ظاهر شد‪ ،‬درحالی که بوسههای‬
‫خیسی روی فک تهیونگ گذاشت و به گردنش رسید‪.‬‬
‫‪-‬میتونم همزمان داخلت باشم و گازت بگیرم‪ ...‬توی زندگیم چیکار‬

‫کردم که الیق همه اینها باشم؟ اینکه الیق تو باشم؟‬
‫جونگکوک ادامه داد و تهیونگ به خودش لرزید و تنش غیرقابل‬

‫تحملی داخل شکمش شدت گرفت‪ .‬عضوش سفت بود و ازش پریکام‬
‫میچکید‪ ،‬درحالی که نوک دندونهای تیز جونگکوک به پوست‬
‫حساس گردن تهیونگ کشیده شد‪.‬‬
‫‪-‬قراره حس خیلی خوبی بهت بدم‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و عضوش رو به طرز شهوتانگیزی داخلش‬

‫حرکت داد‪.‬‬
‫‪2039‬‬
‫‪-‬خیلی دوستت دارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و لرزشی از ستون فقرات تهیونگ گذشت‪ ،‬درحالی‬

‫که دستهای سرد جونگکوک که صورتش رو به میل خودش حرکت‬
‫میداد‪ ،‬احساس کرد‪ .‬وقتی زبون جونگکوک با حرارت زیادی‬
‫گردنش رو لیسید و پوستش رو برای چیزی که در راه بود‪ ،‬مرطوب‬
‫کرد‪ ،‬تهیونگ باید نالۀ بلندش رو سرکوب میکرد‪.‬‬
‫پسر مونقرهای نفس عمیق و گرم جونگکوک و دندونهای نیشش رو‬

‫روی گردن و پوست اون قسمت احساس کرد و بعد‪ ،‬جونگکوک‬
‫روی نقطه به خصوصی مکث کرد‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک دندونهاش رو واردش کرد و خلسه خالصی بهش‬

‫داد‪ ،‬احساس سوزشی تهیونگ رو از مه لذت بیدار کرد‪.‬‬
‫‪2040‬‬
‫دندونهای تیز جونگکوک بدون هیچ مقاومتی پوست مرطوبش رو‬

‫پاره کرد‪ ،‬عمیقاً داخل گردن تهیونگ نفوذ کرد‪ ،‬رگهای خونی‬
‫نازکش رو پاره کرد و اجازه داد مایع شیرین و زرشکی رنگی وارد‬
‫دهنش بشه‪.‬‬
‫تهیونگ نفس عمیقی کشید و گردنش رو به کنار خم کرد‪ ،‬درحالی‬

‫که جونگکوک بدون اینکه حرکات لگنش رو متوقف کنه‪ ،‬ازش خون‬
‫دید تهیونگ تیره شد و ناگهان دردی شبیه به اینکه انگار گوشت‬

‫گردنش درحال پاره شدن بود‪ ،‬بهش غلبه کرد و تنها راهی که تهیونگ‬
‫برای حمایت خودش داشت این بود که محکم ساعدهای جونگکوک‬
‫‪2041‬‬
‫اما همونطوری که درد پاره شدن پوستش دریک چشم بهم زدن بهش‬
‫هجوم اورد‪ ،‬لذت و گیجی هم بدنش رو به لرزه انداخت و به تهیونگ‬
‫احساساتی رو داد که قبال هیچوقت حسش نکرده بود‪.‬‬
‫تهیونگ از لذت چشمهاش رو چرخوند و احساس کرد که تمام بدنش‬

‫با لذت و رضایت لرزید‪ .‬نه تنها جونگکوک به ضربه زدن به نقطه‬
‫شیرینش ادامه داد و به سرعت و شدت حرکاتش اضافه کرد‪ ،‬بلکه‬
‫سرخوشی توی گردش خون پسر به حرکت دراومد‪ ،‬مستقیم به سمت‬
‫شکمش رفت و باعث شد که بیشتر و بیشتر بلرزه‪.‬‬
‫دست راست جونگکوک با مالیمت سر تهیونگ رو نگه داشت و از‬

‫گردن پسر مونقرهای فاصله گرفت‪ ،‬اما برای اخرین بار رد دوتا‬
‫دندونش رو لیسید و به هردوشون لذت داد‪.‬‬
‫‪-‬نزدیکی؟‬
‫‪2042‬‬
‫جونگکوک با صدای بمی پرسید‪ .‬چشمهاش کامال با میل خاصی‬

‫درشت شده بود و زبونش ردی از خون رو از لبهاش لیسید‪ .‬تهیونگ‬
‫احساس میکرد که میتونست با صحنه مقابلش بیهوش بشه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خیلی نزدیکم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و ناخنهاش رو برای ازادکردن لذتی که احساس‬

‫میکرد‪ ،‬پشت جونگکوک کشید‪.‬‬
‫جونگکوک غرید‪ ،‬محکم داخل تهیونگ کوبید و همزمان بوسههای‬

‫شلختهای به لبهای تهیونگ زد‪ .‬پسر مونقرهای میتونست طعم خون‬
‫خودش رو روی زبون جونگکوک احساس کنه‪ .‬دستهای‬
‫جونگکوک از سینه‪ ،‬دندهها و شکم پسر پایین رفت و به عضوش که‬
‫التماس میکرد که ازاد بشه‪ ،‬رسید‪.‬‬
‫‪-‬طعم خیلی خوبی میدی‪ .‬تمام وجودت طعم خیلی خوبی میده‪.‬‬
‫‪2043‬‬
‫جونگکوک روی فکش زمزمه کرد‪ ،‬این بار با مالیمت پوست حساس‬
‫اون قسمت رو بوسید و بینیاش رو به پوست عرق کردهاش کشید‪.‬‬
‫‪-‬من خیلی خوش شانسم که تو مال منی‪.‬‬
‫‪-‬اینجا کسی که خوش شانسه‪ ،‬منم‪.‬‬
‫تهیونگ با خودش فکر کرد که احتماال زمزمه کرد‪ ،‬اما با حالت‬

‫مهالودی که اون لحظه احساس میکرد‪ ،‬زیاد مطمئن نبود‪ ،‬اما امیدوار‬
‫بود که حداقل جونگکوک بدونه که دقیقا همین احساس رو داشت‪.‬‬
‫همراه با ضربههای بیوقفه جونگکوک و حرکات دستش‪ ،‬کلمات پسر‬

‫موتیره کافی بود تا تهیونگ به اسمون‪ ،‬نه‪ ،‬به کیهان برسه و تمام‬
‫کهکشانهایی که هنوز کشف نشده بودن‪ ،‬ببینه‪ .‬ترکیبی از رنگهای‬
‫صورتی‪ ،‬بنفش‪ ،‬ابی‪ ،‬قرمز‪ ،‬نارنجی و سبز رو دید‪ ،‬اما باالتر از همه‬
‫اونها‪ ،‬با رسیدن به ارگاسم‪ ،‬سفیدی شدیدی برای لحظهای کامال‬
‫‪2044‬‬
‫کورش کرد‪ .‬انگار فرشتهها مستقیم توی گوشهاش اواز میخوندن‪،‬‬

‫بدنش رو به پرواز درمیاوردن و از بین ابرهای ظریف و نرم عبورش‬
‫میدادن؛ جایی که تنها احساسات موجود لذت وصفناپذیر و‬
‫سرخوشی بود‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک به کوبیدن داخل تهیونگ ادامه داد و دنبال اوج‬

‫خودش گشت‪ ،‬همه چیز شدت گرفت و حساسیتی که پسر مونقرهای‬
‫احساس میکرد اونقدری زیاد بود که میتونست قسم بخوره به تنهایی‬
‫توی اقیانوس کریستالی و بزرگی شناور بود‪.‬‬
‫فقط چند تا ضربه دیگه از لگن جونگکوک کافی بود تا با صدای‬

‫بلندی روی لبهای تهیونگ ناله کنه‪ ،‬به شدت روی بدنش بلرزه و‬
‫محکم به پسر دیگه بچسبه‪ ،‬طوری که انگار تهیونگ وسیله نجاتش بود‪.‬‬
‫تهیونگ مایع گرمی که به دیوارههاش هجوم برد‪ ،‬احساس کرد‪،‬‬

‫درحالی که جونگکوک خودش رو روی تهیونگ انداخت و همزمان‬
‫‪2045‬‬
‫هردوشون نفسی گرفتن و روی لبهای همدیگه دم و بازدم تندی انجام‬

‫دادن‪.‬‬
‫دستهای تهیونگ بالفاصله گردن جونگکوک رو پیدا کرد و چند تار‬

‫موش که اونجا بود نوازش کرد‪ ،‬درحالی که جونگکوک کمر پسر رو‬
‫دراغوش گرفت‪ ،‬سرش رو نوازش کرد و از گردن تهیونگ و عطر‬
‫طبیعیاش دمی گرفت‪.‬‬
‫سکوت و همچنین ارامش‪ ،‬اسایش و صمیمتی به وجود اومد و تهیونگ‬

‫هیچوقت به اندازه االن احساس رضایت و خوشحالی نکرده بود‪.‬‬
‫جونگکوک بدنش رو دراغوش گرفته بود و همچنان داخلش بود و‬
‫هردوشون از عشق بازیای که تازه انجام داده بودن‪ ،‬درحال ریکاوری‬
‫‪-‬حالت چطوره؟‬
‫‪2046‬‬
‫جونگکوک اولین نفری بود که سکوت رو شکست و از فک تهیونگ‬

‫نفسی گرفت‪.‬‬
‫‪-‬خوب یا عالی حتی‪ .‬شیفته‪ .‬خوشحال‪ .‬گرم‪ .‬پر‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و لبخند بزرگی زد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬ببخشید‪.‬‬
‫جونگکوک با شرمندگی زمزمه کرد و دوباره وزنش رو روی‬

‫دستهاش انداخت‪ .‬وقتی پسر موتیره به ارومی ازش خارج شد‪،‬‬
‫تهیونگ بالفاصله برای گرمای بدن جونگکوک دلتنگ شد‪.‬‬
‫‪-‬االن برات حوله مرطوب میارم‪.‬‬
‫‪2047‬‬
‫‪-‬منظورم این نبود‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبهاش اویزون کرد‪.‬‬
‫‪-‬میخواستم بگم که احساس کامل بودن دارم‪ .‬انگار سینهام اماده بود‬
‫که با تمام عشقی که درونم احساس میکردم‪ ،‬منفجر بشه‪ .‬منظورم این‬
‫نبود که با کامت احساس پربودن میکنم احمق‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪.‬‬
‫جونگکوک با تعجب زمزمه کرد‪.‬‬
‫خجالتی که روی صورت پسر بود به نظر تهیونگ بامزه بود و ترجیح‬
‫داد که این بار اشارهای بهش نکنه‪.‬‬
‫‪2048‬‬
‫‪-‬ولی حوله به نظرم خوبه‪ .‬شرط میبندم خودت هم کثیف شدی‪.‬‬
‫‪-‬زیاد برای خودم مهم نیست‪ ،‬ولی اره‪ .‬پس میرم بیارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سری تکون داد و با لبخند خجالتی روی لبهاش‬

‫اتاق تهیونگ رو ترک کرد که باعث شد قلب پسر مونقرهای سالتو‬
‫وقتی جونگکوک با حوله ابی کوچیکی برگشت‪ ،‬روی تخت نشست و‬

‫بعد از اینکه کامش رو از شکم پسر پاک کرد‪ ،‬تهیونگ رو به شکم‬
‫خوابوند‪ .‬خونآشام بوسههای سبکی روی ستون فقرات تهیونگ‬
‫گذاشت و مایع سفید و چسبناکی که با لوب هلویی ترکیب شده بود و‬
‫از پشت رونهای تهیونگ میچکید‪ ،‬پاک کرد‪ .‬بعد شکم خودش رو‬
‫پاک کرد و حوله رو توی سبد لباسها که گوشه اتاق تهیونگ بود‪،‬‬
‫پرت کرد‪.‬‬
‫‪2049‬‬
‫وقتی خوناشام کنارش دراز کشید‪ ،‬دستهای تهیونگ بالفاصله کمر‬

‫جونگکوک رو پیدا کرد و از سینه پسر موتیره به عنوان بالش استفاده‬
‫کرد‪ .‬نوک انگشتهای جونگکوک به ارومی روی پوست برهنه کمر‬
‫و بازوی تهیونگ کشیده شد و به خودشون اجازه دادن که توی‬
‫سکوت ارامشبخشی که بینشون به وجود اومد‪ ،‬غرق بشن‪.‬‬
‫تهیونگ جرات کرد که انگشتهاش رو روی چیزی که انتظار داشت‬

‫زخم‪ ،‬بریدگی یا در بدترین سناریوی ممکن‪ ،‬سوراخی که بخاطر‬
‫گازگرفتن روی گردنش بود‪ ،‬بکشه اما چیزی احساس نکرد‪.‬‬
‫جونگکوک حرکت دستهاش رو احساس کرد‪ ،‬اخمی کرد و از‬

‫نزدیک به تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫‪2050‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬از افکارش بیرون اومد و درعوض به جونگکوک نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬داشتم دنبال جای گازگرفتن میگشتم‪ ...‬ولی چیزی حس نکردم‪.‬‬
‫‪-‬عادیه که چیزی حس نکنی‪ .‬هیچ زخمی نیست‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و وقتی اخم بین ابروهای تهیونگ تشدید شد‪ ،‬اضافه‬
‫کرد‪:‬‬
‫‪-‬بعد از گازگرفتن و خوردن خون‪ ،‬خوناشام باید جای زخم رو لیس‬

‫بزنه تا بهبود پیدا کنه‪ .‬منم همین کار رو باهات کردم‪ .‬نمیدونستم که با‬
‫دیدن زخمت راحت باشی یا نه‪...‬‬
‫‪2051‬‬
‫تهیونگ از گفتن اینکه تصور کرده بود که توی اینه به خودش نگاه‬
‫کنه تا جای زخم رو ببینه‪ ،‬امتناع کرد‪ .‬البته به نظرش خیلی هات بود‬
‫چون اون حرکت به نحوی نشون میداد که متعلق به جونگکوک بود‪.‬‬
‫عجیبغریب بود و تهیونگ این رو میدونست‪ ،‬پس به همین دلیل اون‬
‫افکار رو توی سرش نگه داشت‪.‬‬
‫‪-‬من مشکلی باهاش نداشتم‪ ،‬ولی همین خوبه‪.‬‬
‫تهیونگ بهش اطمینان داد و به بدن جونگکوک چسبید‪.‬‬
‫‪-‬درد داشت؟‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد پرسید‪.‬‬
‫‪-‬اولش اره‪ ،‬انگار‪...‬‬
‫‪2052‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬بهش فکر کرد و سعی کرد بهترین کلمات رو پیدا کنه‪.‬‬
‫‪-‬انگار گوشت گردنم پاره شد‪ .‬ولی بعدش‪ ...‬بعدش خیلی خیلی خوب‬
‫بود جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به چشمهای جونگکوک که کمی سکوت و نگرانی‬

‫درونشون منعکس شده بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬احساس‪ ...‬زندهبودن میکردم‪ .‬انگار با لذت‪ ،‬سرخوشی و ازادی مست‬

‫شده بودم و بخاطر همین از امروز‪ ،‬هرموقع که سکس داشته باشیم‪ ،‬باید‬
‫گازم بگیری‪ .‬فکر نکنم تا حاال توی زندگیم اینجوری به کام رسیده‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک خندید‪.‬‬
‫‪2053‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬همیشه میگن که زهر خوناشامها باعث زیادشدن قوای جنسی‬

‫میشه‪ ،‬ولی غافلگیرم کردی‪ .‬دفعه بعدی سختتر میشه‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنم که میتونی پا به پام ادامه بدی‪.‬‬
‫تهیونگ با خنده گفت‪.‬‬
‫‪-‬برای تو‪ ...‬برای تو هم خوب بود؟‬
‫تهیونگ پرسید و دایرههایی روی سینه سرد جونگکوک کشید‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که بود‪ .‬همیشه برام خوبه‪.‬‬
‫‪2054‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونم‪ ...‬ولی گازگرفتن من خوب بود؟ نه فقط بخاطر سکس‪...‬‬

‫برای خودت؟‬
‫تهیونگ پرسید و چند ثانیه طول کشید تا جونگکوک جواب بده‪ ،‬اما‬
‫تهیونگ از حالت متفکرانهاش متوجه شد که جونگکوک برای‬
‫جوابدادن به بهترین راه فکر میکرد‪.‬‬
‫‪-‬مزهات دقیقا همونی بود که تصور میکردم‪ .‬مثل شهد شیرینی که‬
‫توسط فرشتهها درست میشد‪ .‬انگار هرقطره از خونت یک اغوش گرم‬
‫توی یک روز سرد زمستونی بود‪ .‬انگار هرقطرهاش من رو به اسمون‬
‫میبرد‪ ،‬اجازه میداد برای چند ساعت شناور بمونم و بعد توی باغ‬
‫گلها فرود میاورد‪ .‬بدون شک‪ ،‬بهترین خونی بود که توی کل‬
‫زندگیم خوردم‪ ،‬ولی فکر کنم یکم دارم با تعصب حرف میزنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬لبخند بزرگی زد و به سرخی روی گونههای‬

‫‪2055‬‬
‫‪-‬و البته بهترین سکسی بود که داشتم‪ .‬درواقع‪ ،‬بقیه سکسهامون هم‬
‫بهترین بودن‪ ،‬ولی همینه‪ .‬و فکر کنم بخاطر توئه‪ ،‬نه بخاطر خون خاصی‬
‫که داری‪.‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و تهیونگ از صداقتش لرزید‪ .‬وقتی اون سوال‬

‫رو پرسید‪ ،‬انتظار چنین اعتراف صادقانهای رو نداشت‪.‬‬
‫‪-‬امروز به همه چیزم غلبه کرد و نمیتونم ریاکار باشم و بگم نه‪ ،‬ولی‬
‫فکر کنم این ترکیبی از همه چیز بود چون خونت رو خوردم‪ ،‬چون‬
‫باالخره بدون یه پالستیک فاکی حست کردم‪ ،‬چون این اولین باری بود‬
‫که با دونستن احساسات همدیگه باهم سکس داشتیم و همین‬
‫نزدیکیمون رو بیشتر کرد‪.‬‬
‫‪-‬اگه داری سعی میکنی که قلبم رو ببری جئون جونگکوک‪ ،‬شاید‬

‫باید بهت یاداوری کنم که ما برای‪...‬‬
‫‪2056‬‬
‫تهیونگ گفت و به ارومی برگشت تا به ساعت دیجیتالی که روی میز‬

‫کنار تختش بود‪ ،‬نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬پنج ساعته که دوست پسر هم شدیم‪ .‬الزم نیست اینقدر رمانتیک باشی‬
‫بیبی‪.‬‬
‫‪-‬پس باید ساکت بمونم؟‬
‫جونگکوک پرسید و یک تای ابروش رو باال انداخت‪.‬‬
‫تهیونگ دستش رو به سمت دهن جونگکوک برد و سعی کرد با‬

‫انگشتهای بلند و باریکش بازش کنه‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬ازادانه حرف بزن‪ .‬درمورد هرچی میخوای حرف بزن چون‬
‫دوست دارم بشنوم‪.‬‬
‫‪2057‬‬
‫‪-‬میدونی که دوستت دارم‪ ،‬مگه نه؟‬
‫تهیونگ اضافه کرد و لبخند خجالتی و زیبایی روی لبهای‬

‫جونگکوک نقش بست‪.‬‬
‫‪-‬و منم دوستت دارم‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬اگه همونطوری که میگی دوستم داری‪ ،‬میتونی هرموقع که‬

‫دوست داشتی گازم بگیری چون من هیچ مشکلی ندارم‪.‬‬
‫تهیونگ پیشنهاد داد و جونگکوک با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪2058‬‬
‫‪-‬نیازی ندارم‪ .‬من یهبین رو برای تغذیه دارم و الزم نیست اونقدری‬
‫خون بخورم‪ .‬میتونیم هرموقع که خواستی‪ ،‬حین سکس انجامش بدیم‬
‫چون میخوام تو حس خوبی داشته باشی‪ ،‬ولی نمیخوام‪ ...‬نمیخوام‬
‫فکر کنی این چیزیه که میخوام و بهش نیاز دارم چون تو خیلی بیشتر‬
‫از خونت برام ارزش داری‪ .‬امیدوارم که این رو بدونی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و قلب تهیونگ اونقدری متورم شد که برای‬

‫لحظهای ترسید که منفجر بشه‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪...‬‬
‫‪-‬ولی میتونی این رابطه کاری رو بین خودت و یهبین تموم کنی و‪...‬‬
‫میدونی‪ ...‬میتونی به جاش از من خون بخوری‪.‬‬
‫‪2059‬‬
‫‪-‬یعنی داری میگی که میخوای اهداکنندهام بشی؟‬
‫جونگکوک پرسید و طبق معمول سراغ سراصل مطلب رفت‪.‬‬
‫‪-‬شاید‪ ...‬البته اگه خودت بخوای‪ ،‬ولی من مشکلی ندارم‪ .‬بیشترم به‬
‫دردت میخوره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و سعی کرد به اون موضوع‬

‫بیتفاوت باشه‪.‬‬
‫‪-‬بذار حدس بزنم‪ .‬حتما حسادت میکنی که یهبین هم چیزی که حس‬

‫کردی‪ ،‬احساس میکنه؟ ارتباط من و لذت زیادی که داشت؟‬
‫جونگکوک با حالت مشکوکی پرسید‪.‬‬
‫‪2060‬‬
‫تهیونگ از اینکه چقدر ضایع بود‪ ،‬متنفر بود‪.‬‬
‫تهیونگ گاهی اوقات از باهوشبودن جونگکوک هم متنفر بود‪.‬‬
‫‪-‬نه لزوماً‪.‬‬
‫تهیونگ خیلی سریع جواب داد و در جواب یک پوزخند و یک ابروی‬

‫باال رفته از جونگکوک دریافت کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خب‪ .‬شاید‪ .‬ببخشید که نمیتونم تصور کنم که دوست پسرم از‬
‫یکی دیگه لذت ببره‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک خندید و دستهاش رو دور بدن‬

‫تهیونگ محکم کرد‪.‬‬
‫‪2061‬‬
‫‪-‬من قبال بهت توضیح دادم که چنین اتفاقی برای اون زن نمیافته‪ .‬اون‬
‫فقط اهداکنندۀ منه و هیچ رابطهای بین ما نیست و منم وقتی گازش‬
‫میگیرم‪ ،‬باهاش سکس ندارم ته‪ .‬ازش لذت ببرم؟ منظورم اینه‪ ...‬من از‬
‫وعده غذاییم لذت میبرم‪ ،‬دقیقا مثل تو که وقتی گرسنهای و یه غذای‬
‫خوب میخوری‪ ،‬ولی نه درحد لذت جنسی‪ .‬و چیزی که یهبین حس‬
‫میکنه‪ ...‬من هیچ وقت بهت نگفتم ولی من به یه دلیلی انتخابش کردم‪.‬‬
‫‪-‬چه دلیلی؟‬
‫تهیونگ با کنجکاوی پرسید و جونگکوک اهی کشید‪.‬‬
‫‪-‬یهبین مرحله سختی از زندگیش رو پشت سر گذاشته‪ .‬وقتی ما با‬

‫اهداکننده احتمالیمون صحبت میکنیم‪ ،‬معموال درمورد جزئیات‬
‫زندگیشون میپرسیم که بفهمیم چرا میخوان اهداکننده خوناشام‬
‫بشن‪ .‬بیشترشون بخاطر این انجام میدن که میخوان برای چند لحظه از‬
‫واقعیت زندگیشون فرار کنن و از سرخوشی و هیجانی که زهر‬
‫‪2062‬‬
‫خوناشام بهشون میده استفاده کنن تا درد و مشکالتشون رو برای چند‬

‫ساعت فراموش کنن‪.‬‬
‫‪-‬برای چند ساعت؟ پس چرا من دوباره احساس عادیبودن دارم؟‬
‫‪-‬چون وقتی به کام رسیدی‪ ،‬اون سرخوشی و خلسه رو ازاد کردی‪ .‬با‬
‫این حال‪ ،‬اهداکنندهها معموال رابطه عاشقانه یا جنسی با خوناشامها‬
‫ندارن‪ ،‬البته توی بعضی موارد اینجوریه‪ .‬پس اون احساسات رو درون‬
‫خودشون گیر میاندازن و برای چند لحظه احساس مستی و سرخوشی‬
‫دارن‪.‬‬
‫‪2063‬‬
‫‪-‬عالوه براین‪ ،‬من خونی که معموال برای تغذیه میخورم‪ ،‬ازت‬

‫نخوردم‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ،‬فهمیدم‪.‬‬
‫‪-‬و موضوع یهبین همینه؟ داوطلب شد که اهداکنندهات بشه چون‬

‫میخواست چیزی رو فراموش کنه؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک تایید کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬من نمیتونم بهش کمک کنم که مسیر زندگیش بهتر بشه چون‬
‫فقط خودش میتونه انجامش بده‪ ،‬ولی با دونستن اینکه میتونم ازش‬
‫‪2064‬‬
‫خون بخورم و متقابالً بهش یه چیزی بدم‪ ،‬مثل فراموشی درد برای چند‬
‫لحظه‪ ،‬چیزیه که واقعا میتونه ارومم کنه‪.‬‬
‫‪-‬این یه جورایی مهربونیت رو نشون میده جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دستش رو روی گونه پسر که کنارش دراز کشیده‬

‫بود‪ ،‬کشید‪.‬‬
‫‪-‬و دلسوزیت هم همینطور‪.‬‬
‫جونگکوک لبخندی زد و وقتی نوک انگشتهای تهیونگ تمام‬

‫جزئیات صورتش رو لمس کرد‪ ،‬چشمهاش رو بست‪.‬‬
‫‪-‬درموردش فکر میکنم‪ ،‬باشه؟‬
‫‪2065‬‬
‫جونگکوک چند ثانیه بعد زمزمه کرد‪ .‬چشمهاش همچنان بسته بود‪.‬‬
‫‪-‬این‪ ...‬این واقعا جدیه ته‪ .‬اعتمادی که الزمه بین ما هست‪ ،‬حتی بیشتر از‬
‫هرچیزی‪ ،‬ولی مسئولیت زیادی هم داره‪ .‬اگه نتونم به هردلیلی خودم رو‬
‫کنترل کنم و بهت اسیب بزنم‪ ...‬نمیتونم تحملش کنم‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای دردناکی اعتراف کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک… من میدونم که بهم اسیب نمیزنی‪ .‬هیچ وقت‪.‬‬
‫تهیونگ بهش تضمین داد و به نوازشکردن صورتش ادامه داد‪.‬‬
‫‪-‬ولی اشکالی نداره‪ .‬الزم نیست بهم جواب بدی‪ .‬یعنی‪ ...‬من فقط‬
‫پیشنهاد دادم‪ .‬نمیخوام فقط بخاطر اینکه دوست پسرتم مجبور بشی‬
‫انجامش بدی‪ .‬هرکاری که راحتتری انجام بده‪ ،‬باشه؟‬
‫‪2066‬‬
‫‪-‬باشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬چشمهاش رو باز کرد و کمر تهیونگ رو با‬

‫انگشت شستش نوازش کرد‪.‬‬
‫سکوت ارامشبخشی توی هوا پیچید‪ .‬انگشتهاشون همیشه مشتاق بود‬

‫که پوست همدیگه رو لمس و نوازش کنه‪ .‬جونگکوک و تهیونگ‬
‫چشمهاشون رو بستن و اجازه دادن که ارامش اون لحظه بهشون غلبه‬
‫کنه‪ .‬تا اینکه صدای بازشدن قفل در به گوششون رسید‪.‬‬
‫‪-‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪ ،‬فاک‪.‬‬
‫چشمهای تهیونگ به سرعت باز شد‪ ،‬زیرلب فحشی داد و اونقدری‬

‫سریع از روی تخت بلند شد که سرگیجه بدنش رو سست کرد‪.‬‬
‫‪2067‬‬
‫‪-‬گفتن که قراره کل بعد از ظهر بیرون باشن!‬
‫جونگکوک راحت روی تخت دراز کشید‪ .‬کامال مشخص بود که به‬
‫رسیدن هم خوابگاهیهای دوست پسرش عالقهای نداشت‪.‬‬
‫‪-‬عمالً ما چند ساعته که اینجاییم ته‪ .‬احتماال عصره‪.‬‬
‫درواقع‪ ،‬نوری که از بین پرده سفید عبور میکرد دیگه اونقدری قوی‬
‫نبود‪ ،‬بلکه بیشتر طالیی مایل به قهوهای بود‪ .‬تهیونگ واقعا زمان رو گم‬
‫‪-‬به هرحال‪ ،‬چرا هنوز اونجا دراز کشیدی؟ بلند شو و باسنت رو‬
‫بپوشون!‬
‫‪2068‬‬
‫تهیونگ به ارومترین شکل ممکن داد زد و باکسر جونگکوک رو به‬

‫سمت صورتش پرت کرد‪.‬‬
‫‪-‬عجلهات برای چیه؟‬
‫جونگکوک با تمسخر پرسید‪ ،‬اما از روی تخت بلند شد و باکسرش رو‬

‫پوشید‪.‬‬
‫‪-‬مشکلش چیه؟‬
‫‪-‬مشکلش اینه که اونها فکر میکنن ما فقط سر یک قرار معصومانه‬

‫رفتیم‪ .‬خودت میدونی‪ ...‬اینکه همدیگه رو بهتر بشناسیم و شاید توی‬
‫قرارهای بعدی سکس داشته باشیم‪ .‬اونها خبر ندارن که هزار بار باهم‬
‫خوابیدیم‪.‬‬
‫‪2069‬‬
‫تهیونگ گفت و دنبال شلوار مشکیاش گشت‪.‬‬
‫‪-‬باشه حاال‪ ...‬خب ما سر قرار اولمون رفتیم و بعد برگشتیم اینجا‪.‬‬
‫جونگکوک به سادگی گفت‪.‬‬
‫‪-‬مشکلش چیه؟‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ با تمسخر خندید و سگک شلوارش رو‬

‫بست‪.‬‬
‫‪-‬درموردم چه فکری میکنن جونگکوک؟ وقتی بفهمن دقیقا توی‬

‫اولین قرار باهات خوابیدم؟ هیچکس این کار رو نمیکنه!‬
‫‪-‬مگه قبال رابطه یک شبه نداشتی؟‬
‫‪2070‬‬
‫‪-‬این فرق میکنه جونگکوک!‬
‫‪-‬احیاناً تو برای من فقط یک رابطه یک شبهای؟‬
‫تهیونگ پرسید و وقتی جونگکوک اخم کرد‪ ،‬اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬منم همین فکر رو میکردم‪.‬‬
‫‪-‬پس االن درمورد قوانین نگرانی؟‬
‫‪2071‬‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند و شلوارش رو برداشت‪.‬‬
‫‪-‬فکر کردم که قرار مال ماست و میتونیم هرکاری که میخوایم انجام‬

‫بدیم‪.‬‬
‫‪-‬و این حقیقت داره!‬
‫تهیونگ با عصبانیت داد زد‪.‬‬
‫‪-‬و من هیچکس رو قضاوت نمیکنم که بعد اولین قرارش سکس داشته‬

‫باشه‪ .‬راستش هیچ مشکلی توی این نمیبینم‪.‬‬
‫‪-‬حرفهات باهم تناقض داره ته‪.‬‬
‫جونگکوک با خنده گفت‪.‬‬
‫‪2072‬‬
‫تهیونگ دستهاش رو بین موهای فر و بهم ریختهاش کشید و از اینکه‬

‫نمیتونست منظورش رو توضیح بده‪ ،‬نفسش رو بیرون داد‪.‬‬
‫‪-‬دارم وحشت میکنم‪ ،‬خب؟ نمیخوام گیجشون کنم‪ .‬لطفا فقط برو‬
‫لباس بپوش و همینجا منتظر بمون تا بهت عالمت بدم‪ .‬سعی میکنم‬
‫حواسشون رو پرت کنم یا بفرستم چیزی بخرن که بتونی از اینجا بری‪.‬‬
‫‪-‬میدونی این من رو یاد چی انداخت؟‬
‫جونگکوک درحالی که کتونیهاش رو میپوشید‪ ،‬پرسید‪ .‬تهیونگ با‬

‫حالت سوالی بهش نگاه کرد و به هرکسی که به نظر میرسید اشپزخونه‬
‫رو زیر و رو میکرد‪ ،‬گوش داد‪.‬‬
‫‪-‬اولین باری که همدیگه رو بوسیدیم و من اینجا بودم‪ ،‬دقیقا توی همین‬

‫اتاق‪ .‬یادته چیکار کردی؟‬
‫‪2073‬‬
‫جونگکوک پرسید و تهیونگ چرخ دندههای مغزش رو به کار‬

‫انداخت‪ .‬به خوبی شبی که اولین بوسه یا بهتره بگیم‪ ،‬هزاران اولین‬
‫بوسهشون رو انجام داده بودن‪ ،‬به یاد داشت‪.‬‬
‫تا اینکه واقعیت بهش برخورد کرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬نه‪ .‬تو این کار رو نمیکنی‪.‬‬
‫تهیونگ ملتمسانه گفت و درعین حال تهدیدش کرد و با انگشت‬

‫نگرانش به جونگکوک اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬من خجالت میکشیدم که هم خوابگاهیهات ما رو گیر بندازن و تو‬

‫همچنان اون در فاکی رو باز کردی‪ .‬فقط یه ادم کور نمیتونست بفهمه‬
‫که چیکار کردیم‪.‬‬
‫‪2074‬‬
‫جونگکوک با معصومیت توضیح داد و دستهاش رو الی موهاش‬

‫برد‪ ،‬اما به جای اینکه موهاش رو مرتب کنه‪ ،‬اونها رو بیشتر بهم‬
‫‪-‬جونگکوک…‬
‫تهیونگ دوباره هشدار داد و به سمت تخت رفت‪ ،‬اما پسر موتیره‬
‫سریعتر بود و وقتی تهیونگ سعی کرد متوقفش کنه‪ ،‬از روی تشک‬
‫پرید‪.‬‬
‫به نظر میرسید حرکات ناگهانیشون توجه کسایی که به خوابگاه‬

‫رسیده بودن‪ ،‬جلب کرد و فقط چند ثانیه طول کشید تا صدای ضربهای‬
‫که به در چوبی اتاق تهیونگ میخورد‪ ،‬بشنون‪.‬‬
‫‪2075‬‬
‫‪-‬ته؟ خونهای؟‬
‫صدای نامجون بود‪.‬‬
‫جونگکوک و تهیونگ به همدیگه نگاه کرد و همونطوری که تهیونگ‬

‫رنگش پرید و وحشت کرد‪ ،‬جونگکوک لبخند از خود راضیای زد‪،‬‬
‫تیشرت سفیدش رو از روی زمین برداشت و بدون اینکه به خودش‬
‫زحمت بده که اون رو بپوشه‪ ،‬به سمت در رفت‪.‬‬
‫تهیونگ دنبال جونگکوک دویید‪ ،‬کمرش رو گرفت و جلوی اینکه‬

‫یک قدم دیگه برداره رو گرفت‪ ،‬اما برعکس اولین باری که همدیگه‬
‫رو بوسیده بودن‪ ،‬در قفل نبود و دستگیره در به سرعت چرخید‪.‬‬
‫‪-‬ته؟ اوه‪ .‬اوه!‬
‫‪2076‬‬
‫نامجون با تعجب داد زد و به جونگکوک بهم ریخته که سینهاش برهنه‬

‫بود‪ ،‬نگاه کرد‪ .‬تازه به این اشاره نکنیم که تخت پشت سرشون کامال‬
‫بهم ریخته بود‪.‬‬
‫‪-‬وای خدای من‪ .‬ببخشید‪ .‬من نمیدونستم‪...‬‬
‫‪-‬الزم نیست عذرخواهی کنی‪ ،‬نامجون‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن شیرینی بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬کارمون تموم شده‪ .‬من دارم میرم‪.‬‬
‫جونگکوک اضافه کرد و لبخند بزرگی زد‪.‬‬
‫تهیونگ میتونست پسر رو بکشه‪.‬‬
‫‪2077‬‬
‫اوه‪ ،‬تهیونگ قطعا میتونست پسر رو بکشه چون جونگکوک خم شد‬

‫و جلوی یکی از دوستهاش لبهاش رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬بعدا حرف میزنیم‪.‬‬
‫جونگکوک روی لبهای پسر زمزمه کرد‪ ،‬چند تا بوسه دیگه بهش داد‬
‫و بعد با لبخند از خود راضیای خوابگاه رو ترک کرد‪.‬‬
‫‪-‬من قطعا میکشمت‪ ،‬عوضی!‬
‫تهیونگ بعد از اینکه جونگکوک در رو بست‪ ،‬جیغ زد‪ .‬احساس‬

‫میکرد خجالت و درموندگی از پوستش ساطع میشد‪.‬‬
‫‪2078‬‬
‫اما وقتی نگاهش به نامجون افتاد و متوجه شد پسر با چال لپهاش‬

‫لبهاش رو بهم فشار داده بود تا جلوی خندهاش رو بگیره‪ ،‬خجالتش‬
‫تشدید شد‪.‬‬
‫‪-‬به نظر میرسه که قرار خیلی خوبی داشتی‪.‬‬
‫نامجون با لبخند حیلهگرانهای که روی لبهاش بود‪ ،‬با شیطنت گفت و‬

‫به سمت اتاقش رفت‪.‬‬
‫تهیونگ قطعا جئون جونگکوک رو میکشت‪.‬‬
‫‪2079‬‬
‫‪CH 36‬‬
‫دو سال بعد‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪.‬‬
‫پسری مو بلوند با لبخند دوستانهای بهش سالم کرد و اغواگری و‬

‫کنجکاوی توی نگاهش منعکس شد‪.‬‬
‫‪-‬اسمت چیه؟‬
‫پسر پرسید و جونگکوک باالخره از نزدیک به پسری که روی صندلی‬

‫بلند کنارش نشسته بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪2080‬‬
‫جونگکوک به سادگی جواب داد و وقتی دست گرمی مچ دستش رو‬

‫گرفت و متوقفش کرد‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬از این دژاوو خوشم نمیاد‪.‬‬
‫پسر با لبهای اویزون با خودش زمزمه کرد و بعد با صدای بلندی اروغ‬
‫زد‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید‪ ،‬یکدفعهای شد‪.‬‬
‫پسر بین خندههاش عذرخواهی کرد و جونگکوک باید خودش رو‬

‫کنترل میکرد تا نخنده‪.‬‬
‫‪-‬ولی همونطوری که داشتم میگفتم‪ ،‬اجازه نمیدم که این دژاوو مثل‬

‫دفعه قبل تموم بشه‪ .‬از اینکه اون روز رفتی‪ ،‬خوشم نیومد پس اجازه‬
‫نمیدم که این بار ولم کنی‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ ،‬تو واقعا مستی‪.‬‬

‫‪2081‬‬
‫‪-‬شاید دیگه نباید چیزی بنوشی‪ .‬ظرفیتت پایینه‪.‬‬
‫جونگکوک با نگرانی گفت و لیوان ابجو رو از دست تهیونگی که‬

‫اماده بود چند تا قلپ ازش بخوره‪ ،‬گرفت‪.‬‬
‫‪-‬اگه خوناشام بودم‪...‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سکسکه کرد و به گوش جونگکوک نزدیک شد‪.‬‬
‫‪-‬ظرفیت الکلم باال میرفت‪.‬‬
‫جونگکوک متوجه نمیشد که منظور تهیونگ از اون حرفها که به‬

‫نظر میرسید غیرمستقیم بود‪ ،‬دقیقا چی بود‪ .‬جدا از این‪ ،‬تهیونگ چند‬
‫روز پیش هم حرف مشابهی بهش زده بود‪.‬‬
‫‪2082‬‬
‫برای مثال‪ ،‬دو یا سه هفته پیش‪ ،‬جونگکوک میخواست یکشنبه صبح‬

‫برای دوییدن بره و تهیونگ روی تخت کینگ سایز اپارتمان جدید‬
‫جونگکوک خوابیده بود‪ ،‬اما به محض اینکه خوناشام بازوهاش رو از‬
‫دور کمر تهیونگ باز کرد‪ ،‬پسر مو بلوند بیدار شد‪ ،‬بدنش رو محکم‬
‫فشار داد و از حد معمول بیشتر بهش چسبید چون نمیخواست‬
‫جونگکوک تنهاش بذاره‪.‬‬
‫جونگکوک به شوخی پیشنهاد داد که تهیونگ برای دوییدن باهاش بره‬

‫و امیدوار بود همین کافی باشه تا دستهای پسر رهاش کنه تا روی‬
‫تخت بچرخه‪ .‬خوناشام مو تیره واقعا امیدوار بود که تهیونگ رهاش‬
‫کنه و ترجیح بده که برای چند ساعت دیگه بخوابه‪.‬‬
‫پس وقتی تهیونگ لبخندی به پیشنهادش زد‪ ،‬از روی تخت پرید‪ ،‬به‬
‫کمد جونگکوک هجوم برد و دنبال لباس ورزشی گشت‪ ،‬باید بگیم که‬
‫جونگکوک غافلگیر شد‪.‬‬
‫‪2083‬‬
‫جونگکوک دوست داشت از مه صبحگاهی برای دوییدن استفاده کنه‬

‫تا افکارش رو مرتب کنه‪ ،‬اما انجام دادنش با تهیونگ ایده بدی به نظر‬
‫نمیرسید چون هرفرصتی برای وقت گذروندن با دوست پسرش باعث‬
‫میشد که قلب جونگکوک بلرزه‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬وقتی حتی یک کیلومتر ندوییده بودن چون تهیونگ دیگه‬
‫نمیتونست ادامه بده‪ ،‬جونگکوک از اون فرصت استفاده کرد تا‬
‫اذیتش کنه و همون موقع تهیونگ با لبهای اویزون بهش غر زد‪:‬‬
‫‪-‬اگه خوناشام بودم‪ ،‬میتونستم همراهیت کنم و اینقدر خسته‬

‫نمیشدم‪.‬‬
‫اون موقع جونگکوک به حرفش اهمیت چندانی نداد و فکر کرد منظور‬
‫تهیونگ این بود که جونگکوک فقط بخاطر اینکه خوناشام بود‬
‫میتونست بدون اینکه خسته بشه بدوه و خب‪ ...‬تهیونگ اشتباه‬
‫‪2084‬‬
‫اما تهیونگ دوباره چیزی شبیه به این گفت‪.‬‬
‫اون زمان توی اتاق تهیونگ که همچنان همون خوابگاه شماره شصت‬
‫و چهار بود‪ ،‬نشسته بودن و هردوشون درحال درسخوندن بودن‪.‬‬
‫جونگکوک به سرعت تمام یادداشتها و گزارشهای پزشکی قانونی‬

‫رو تموم کرد‪ ،‬درحالی که تهیونگ همچنان روی تکلیف اولش‬
‫متمرکز بود‪ .‬البته که جونگکوک ساکت موند‪ ،‬به تهیونگ اجازه داد‬
‫بدون حواس پرتی تکالیفش رو تموم کنه و زمانش رو صرف کرد تا‬
‫بیصدا توی گوشیاش انیمه نگاه کنه‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬طولی نکشید که تهیونگ نگاهش رو از کتابها و‬

‫کامپیوترش گرفت و به جونگکوکی داد که روی تخت دراز کشیده‬
‫بود و با عصبانیت از اینکه کارش همچنان تموم نشده بود‪ ،‬غرید‪.‬‬
‫همین باعث شد تا تهیونگ زمزمه کنه‪:‬‬
‫‪2085‬‬
‫‪-‬اگه خوناشام بودم‪ ،‬هردومون تکلیفهای دانشگاه رو تموم کرده‬

‫بودیم و بعدش میتونستیم همدیگه رو ببوسیم‪.‬‬
‫بنابراین‪ ،‬وقتی تهیونگ با مستی توی اون بار پر سروصدا حرفش رو‬
‫تکرار کرد‪ ،‬دقیقا توی صادقترین حالت خودش‪ ،‬جونگکوک به پیام‬
‫پشت حرفهاش مشکوک شد‪ .‬قطعا معنایی داشت که نمیتونست‬
‫متوجه بشه‪.‬‬
‫‪-‬ولی خوناشام نیستی‪ ،‬پس دیگه چیزی نخور‪ .‬مگه اینکه بخوای باال‬
‫بیاری و مثل دفعه پیش لباست رو کثیف کنی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ صورتش رو از انزجار جمع کرد و سرش‬

‫رو به نشونه انکار تکون داد‪ ،‬طوری که انگار میخواست بگه نه‪ ،‬دیگه‬
‫نمیخواست اون لحظه رو تکرار کنه‪ .‬با این حال‪ ،‬یکدفعه مکث کرد و‬
‫با حالت مشکوکی به جونگکوک نگاه کرد‪.‬‬
‫‪2086‬‬
‫‪-‬از کجا این رو میدونی؟ داری تعقیبم میکنی؟‬
‫تهیونگ با اتهام پرسید‪.‬‬
‫‪-‬من اون شب با دوست پسرم بودم‪.‬‬
‫وای خدای من‪ .‬تهیونگ واقعا مسته‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سری تکون داد و چونهاش رو روی دستش‬

‫‪-‬با همون دوست پسرت که دو ساله باهاشی‪.‬‬

‫‪2087‬‬
‫تهیونگ با حالت ترسیدهای گفت‪.‬‬
‫‪-‬تو واقعا داری تعقیبم میکنی‪ .‬ببخشید ولی محض اطالعت اگه بهم‬
‫عالقه داری‪ ،‬باید بهت بگم که من خیلی دوست پسرم رو دوست دارم‬
‫و تو هیچ شانسی نداری‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و برای هشدار با انگشتش به صورت جونگکوک اشاره‬

‫کرد‪.‬‬
‫خیلی کیوت و بامزهست‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫جونگکوک با حالت سرگرمکنندهای بهش نگاه کرد و گفت‪:‬‬
‫‪-‬مطمئنم که دوست پسرت دوست داره که این رو بدونه‪.‬‬
‫‪2088‬‬
‫‪-‬اصال کجاست؟‬
‫تهیونگ پرسید و روی صندلیش چرخید‪ .‬اون سوال رو بیشتر از خودش‬

‫پرسید و نگاهش توی بار شلوغ چرخید‪.‬‬
‫‪-‬اوه! جیمین رو دیدم‪ .‬اون بهترین دوستشه‪ .‬شاید دوست پسرم پیش‬
‫جیمینه‪ .‬میرم چک کنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬از روی صندلی بلند شد و به سمت جونگکوک‬

‫برگشت تا براش دست تکون بده‪.‬‬
‫‪-‬خدافظ جونگکوک‪ .‬از دیدنت خوشحال شدم‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬منم همینطور‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و سعی کرد لبخندش رو پنهان کنه‪.‬‬
‫‪2089‬‬
‫خوناشام با دقت به تهیونگی که با ظرافت و تعادل کم از بین جمعیت‬

‫رد شد‪ ،‬نگاه کرد‪ ،‬تا اینکه پسر بین میزهای مختلفی که چیده شده بود‪،‬‬
‫مکث کرد‪ ،‬برگشت و دوباره به جونگکوک نگاه کرد‪ .‬خوناشام واقعا‬
‫سعی کرد‪ ،‬اما واقعا غیرممکن بود که اجازه نده گوشه لبهاش باال بره‪،‬‬
‫مخصوصا وقتی که تهیونگ با اخم بامزهای روی صورتش به جایی که‬
‫نشسته بود‪ ،‬برگشت‪.‬‬
‫‪-‬چیزی فراموش کردی؟‬
‫جونگکوک با شیطنت پرسید و لبهاش رو بعد از حرفزدن روی هم‬

‫فشار داد تا جلوی خندهاش رو بگیره‪.‬‬
‫تهیونگ وقتی به اندازه کافی بهش نزدیک شد‪ ،‬گفت‪.‬‬
‫‪2090‬‬
‫‪-‬گفتی اسمت جونگکوکه‪ ،‬اره؟‬
‫‪-‬اره‪ ،‬گفتم‪.‬‬
‫جونگکوک تایید کرد و سعی کرد بیتفاوت بمونه‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با فهم اون موضوع سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬پس تو دوست پسرمی‪.‬‬
‫تهیونگ با لحن جدی گفت و قطعا اون صحنه از بیرون واقعا خندهدار‬
‫بود‪ .‬درواقع‪ ،‬از درون هم خندهدار بود چون جونگکوک با خوش‬
‫شانسی توی خندهاش غرق نشده بود‪.‬‬
‫‪2091‬‬
‫‪-‬هوم‪ .‬همینطوره‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و با دستهاش به بدنش اشاره کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪...‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد و از نزدیک طوری به جونگکوک‬

‫نگاه کرد که انگار ادم فضایی بود‪.‬‬
‫‪-‬به نظرم انگار صورتت عجیب نبود‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک نتونست جوابی بده چون دهنش با فشار‬

‫ناشیانۀ لبهای پسر دیگه بسته شد‪ .‬حتی با وجود اینکه نفسش بوی‬
‫الکل و موهیتو میداد‪ ،‬تهیونگ همچنان بهترین چیزی بود که لبهای‬
‫جونگکوک اونقدری خوش شانس بود که بچشه‪.‬‬
‫‪2092‬‬
‫‪-‬داشتم دنبالت میگشتم‪.‬‬
‫تهیونگ بعد از قطع بوسۀ شلختهشون گفت و بینیاش رو به فک‬

‫‪-‬بوی خیلی خوبی میدی‪ .‬دلم برات تنگ شده بود‪.‬‬
‫جونگکوک صندلیاش رو چرخوند و پاهاش رو باز کرد تا تهیونگ‬

‫بین پاهاش جا بگیره‪ .‬دستهاشون مثل اهنربا بود که توسط نیروی‬
‫مغناطیسی که توی بدنهاشون وجود داشت‪ ،‬اسیر و کشیده شد و در‬
‫یک چشم بهم زدن‪ ،‬همدیگه رو پیدا کرد‪.‬‬
‫‪-‬منم دلم برات تنگ شده بود‪ .‬حتی اگر نیم ساعت گذشته باشه‪.‬‬
‫‪2093‬‬
‫جونگکوک با شیطنت گفت و بوسه سبکی به لبهای تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬و منم کسی نبودم که بخاطر بهترین دوستت ولت کرده باشم‪.‬‬
‫‪-‬من تو رو با جیمین عوض کردم چون قبول کرد که توی کارائوکه‬

‫باهام بخونه‪ ،‬دقیقا برعکس دوست پسری که میشناسم‪...‬‬
‫تهیونگ زیرلب غر زد‪.‬‬
‫‪-‬پس همیشه میتونی بری پیش جیمین‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر گفت و تهیونگ رو از کمرش هل داد‪.‬‬
‫‪-‬از اونجایی که میگی حوصله سربرم‪...‬‬
‫‪2094‬‬
‫جونگکوک طوری گفت که انگار میخواست تحریکش کنه‪ ،‬اما‬

‫دستهای تهیونگ دور گردنش محکم شد و گونهاش رو به گونه‬
‫خوناشام فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬من هیچوقت نگفتم که حوصله سربری بیبی‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و گونه نرم و گرمش رو به صورت جونگکوک‬

‫کشید‪ .‬خوناشام فراموش کرده بود که دوست پسرش وقتی مست بود‪،‬‬
‫واقعا بچه میشد‪ ،‬حتی بیشتر از حد معمول‪.‬‬
‫‪-‬ولی میتونستی بیای و باهام بخونی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬صورتش رو عقب کشید و چشمهای پاپیطورش رو‬

‫نشون داد که نود و هشت درصد مواقع باعث میشد که جونگکوک‬
‫جلوش زانو بزنه و دنیا رو به پسر بده‪.‬‬
‫‪2095‬‬
‫بیخیال‪ .‬میخواست کی رو گول بزنه؟ جونگکوک اماده بود که توی‬

‫صد درصد مواقع همه چیز رو به تهیونگ بده‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬این یک استثنا بود‪.‬‬
‫با وجود اینکه جونگکوک تفاوتهای زیادی رو توی شخصیتش‬

‫احساس میکرد‪ ،‬مخصوصا از نظر تعامالت اجتماعی‪ ،‬اما دو سال براش‬
‫کافی نبود تا توی جمعیت احساس راحتی کنه‪ ،‬چه برسه به اینکه بخونه‪.‬‬
‫جونگکوک حالت شرمندهای به خودش گرفت‪ ،‬نوک بینی تهیونگ‬

‫رو بوسید‪ ،‬پسر مو بلوند رو به خودش نزدیک کرد‪ ،‬کمرش رو فشار‬
‫داد و زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬از دستم ناراحت نشو‪ ...‬ولی واقعا نمیخوام‪ .‬واقعا کار من نیست‪.‬‬
‫‪2096‬‬
‫و جونگکوک لحظهای انتظار داشت که ناامیدی و میل به داشتن‬

‫دوست پسر اجتماعیتر و با حوصلهتر رو روی صورت تهیونگ ببینه‪،‬‬
‫اما البته که دوست پسرش با درک لبخندی زد و گونهاش رو بوسید‪.‬‬
‫چون تهیونگ شاید بهش کمک کرده بود تا ادم بهتر‪ ،‬فهمیدهتر‪،‬‬
‫صبورتر و به فکرتری باشه‪ ،‬اما هیچوقت سعی نکرده بود که تغییرش‬
‫بده‪ .‬هیچوقت‪ .‬تهیونگ دقیقا همونطوری که بود‪ ،‬دوستش داشت و با‬
‫وجود اینکه جونگکوک فقط نصف یک ابجو رو نوشیده بود‪ ،‬احساس‬
‫میکرد که از عشق زیاد مست شده بود‪.‬‬
‫‪-‬اشکالی نداره بیبی‪.‬‬
‫‪-‬ببخشید که اصرار کردم‪ .‬قصدم این نبود‪.‬‬
‫‪2097‬‬
‫‪-‬میدونم‪ .‬نگرانش نباش‪.‬‬
‫جونگکوک بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬برو با جیمین بخون‪ .‬من مشکلی ندارم‪ .‬اون قطعا عاشق کارائوکهست‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬نگاهش رو از دوست پسرش گرفت و درعوض به‬

‫صحنه داد‪ ،‬جایی که جیمین و یونگی درحال دوئل بودن‪.‬‬
‫‪-‬راستش باید اعتراف کنم صدای بلند و دو رگهات خیلی هاته‪.‬‬
‫جونگکوک با شیطنت گفت و دوباره به چشمهای تهیونگ نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬صدای دو رگهام؟‬

‫‪2098‬‬
‫‪-‬دروغگو! من اونقدرها هم بد نمیخونم!‬
‫‪-‬معلومه که نه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سری به نشونه انکار تکون داد و از ضربهای که‬

‫تهیونگ تهدیدش کرد تا روی بازوش بزنه‪ ،‬فرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬هی! تهیونگ!‬
‫هوسوک از اون طرف بار صداش کرد و این واقعا شگفتانگیز بود که‬
‫جونگکوک اصال الزم نداشت از طریق شنوایی خوناشامیاش صداش‬
‫رو بشنوه‪.‬‬
‫وقتی ادمها مست میشن‪ ،‬واقعا پر سروصدا و شلوغ میشن‪.‬‬
‫‪2099‬‬
‫‪-‬مثل اینکه دلشون برات تنگ شده‪.‬‬
‫جونگکوک با حالت سرگرم شدهای زمزمه کرد‪ .‬تهیونگ مردد به نظر‬

‫میرسید‪ ،‬طوری که انگار نمیخواست جونگکوک رو تنها بذاره‪.‬‬
‫‪-‬من تمام مدت اینجا میمونم و بهت نگاه میکنم‪ .‬فکر کردی که قراره‬
‫حوصلهام سر بره؟‬
‫جونگکوک پرسید و سعی کرد به تهیونگ اطمینان بده و ظاهراً موفق‬

‫شده بود چون لبخند خجالتیای روی لبهای تهیونگ نقش بست‪.‬‬
‫‪-‬لوس‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬لبهای خندونش رو روی لبهای جونگکوک‬

‫گذاشت و بوسههای پر عشقی رو بهش داد‪.‬‬
‫‪2100‬‬
‫‪-‬پس مطمئن میشم که رمانتیکترین اهنگ رو برات بخونم‪.‬‬
‫‪-‬نمیتونم براش صبر کنم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و وقتی پسر مو بلوند بوسه دیگهای ازش دزدید‪،‬‬

‫اسپنک ارومی به باسن تهیونگ زد‪.‬‬
‫اره‪ .‬شاید جونگکوک توی تعامالت اجتماعی بهتر نشده بود‪.‬‬
‫شاید فقط یک عاشق احمق بود‪ .‬کی میدونست که مثل یک عاشق‬

‫واقعی به یکی خیره میشد‪ ،‬بین اون همه نگاه بوسه رد و بدل میکرد و‬
‫اه میکشید چون نیاز داشت خوشحالی بیش از حدی که احساس‬
‫میکرد‪ ،‬ازاد کنه؟ تهیونگ واقعا تغییرش داده بود و جونگکوک از این‬
‫کارش خوشحال بود‪.‬‬
‫‪2101‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬قبل اینکه بری‪...‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬روی صندلیاش چرخید و به بارتندر اشاره کرد تا‬

‫یک بطری اب بهش بده‪.‬‬
‫‪-‬اول یکم از این بخور‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬بطری پالستیکی رو باز کرد‪ ،‬با مالیمت روی‬

‫لبهای تهیونگ گذاشت و با دقت کجش کرد تا دوست پسرش بتونه‬
‫بین تمام اون مشروبات الکلی‪ ،‬کمی هیدروژن و هوشیاری بگیره‪.‬‬
‫خیلی خب‪ ،‬خیلی خب‪ .‬جونگکوک اعتراف میکرد‪.‬‬
‫جونگکوک قطعا یک عاشق لوس بود‪ ،‬ولی میتونید سرزنشش کنید؟‬
‫‪2102‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ ،‬دوباره خوناشام رو بوسید و بعد با هیجان به‬

‫سمت جیمین‪ ،‬هوسوک و جین رفت که نزدیک صحنه کارائوکه‬
‫ایستاده بودن و لیست اهنگها رو بررسی میکردن‪.‬‬
‫یونگی و نامجون سرمیزی همون نزدیکی صحبت میکردن و از‬

‫نوشیدنیهاشون میخوردن و احتماال جونگکوک هم وقتی ابجوش رو‬
‫تموم میکرد‪ ،‬بهشون ملحق میشد‪ .‬فقط میخواست برای چند دقیقه از‬
‫تنهاییاش لذت ببره‪ .‬جونگکوک اداب معاشرت و بودن با دوستهای‬
‫خودش و تهیونگ رو یاد گرفته بود‪ ،‬اما لذت و ارامشی که تنها بودن‬
‫بهش میداد مثل همیشه بود‪.‬‬
‫جونگکوک با لبخند احمقانهای روی صورتش به تهیونگ و اطراف‬

‫باری که جیمین براشون انتخاب کرده بود‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪2103‬‬
‫بهترین دوستش تصمیم گرفت که از حرفه مدلینگ فاصله بگیره و‬

‫وقتی جیمین اخرین عکسبرداریاش رو حدود دو روز پیش توی‬
‫ارژانتین تموم کرد‪ ،‬بدون هیچ تردیدی اولین پرواز به سئول رو گرفت‬
‫و باهاش بحث کرد که دلش برای همهشون تنگ شده بود‪ .‬البته هیچ‬
‫نیازی نبود که کسی بدونه که جیمین بیشتر دلش برای یونگی تنگ‬
‫شده بود‪ ،‬کسی که یک سال و چند ماه بود که دوست پسرش شده بود‪.‬‬
‫ظاهرا رابطهشون خیلی جدی بود چون جیمین فکر کرد که بهتر بود‬
‫صادق باشه و درمورد ماهیت واقعیاش به یونگی بگه‪ .‬هم خوابگاهی‬
‫قدیمی جونگکوک به خوبی تهیونگی که جونگکوک بهش گفت‬
‫خوناشام بود‪ ،‬واکنش نشون نداد‪ ،‬اما جیمین و یونگی به سرعت همه‬
‫چیز رو حل کردن و جونگکوک واقعا برای هردو دوستهاش‬
‫با وجود این‪ ،‬همهشون توافق کردن که فعال چیزی به هوسوک و‬

‫نامجون نگن‪ ،‬با وجود اینکه هرهفتتاشون بهم نزدیک شده بودن و‬
‫‪2104‬‬
‫یک گروه دوستی تشکیل داده بودن‪ .‬شاید بعدا‪ ،‬وقتی که مطمئن‬
‫میشدن کامال امن بود که تعداد زیادی از افراد درمورد ماهیتشون‬
‫بدونن‪ ،‬بهشون میگفت‪.‬‬
‫برای جشن گرفتن برگشت جیمین به کره جنوبی‪ ،‬گروه دوستهاشون‬

‫تصمیم گرفتن که به اون بار که کارائوکه‪ ،‬بیلیارد‪ ،‬دارت و فعالیتهای‬
‫دیگه داشت‪ ،‬بیان و با تمام وجودشون اهنگ بخونن‪ .‬خب‪ ،‬همه به جز‬
‫جونگکوک توی تماشاکردن دوست پسرش که به طرز شیرینی‬

‫زیباترین کلمات عاشقانه رو میخوند‪ ،‬خیلی بهتر بود‪ .‬اون کلمات‬
‫توسط فرد دیگهای نوشته شده بود و برای فرد دیگهای هم خونده شده‬
‫بود‪ ،‬اما با این حال‪ ،‬تهیونگ تونست به جونگکوک این احساس رو بده‬
‫که انگار خودش اون کلمات رو توی یک شب بیخوابی برای‬
‫جونگکوک نوشته بود‪ .‬انگار مستقیم توی گوشهای جونگکوک‬
‫میخوند و با احساسات لطیف و عاشقانه ارومش میکرد‪.‬‬
‫‪2105‬‬
‫جونگکوک همیشه مجذوب صدای مخملی تهیونگ بود‪ ،‬اما کی‬

‫میدونست که میتونست اینقدر خوب بخونه؟‬
‫خوناشام مو تیره به میز یونگی و نامجون که موضوع به کالسهای‬

‫دانشگاه برگشته بود‪ ،‬ملحق شد و درمورد اینکه سال سومش چطوری‬
‫میگذشت‪ ،‬بهشون گفت‪.‬‬
‫به عنوان یک دانشمند پزشک قانونی اینده‪ ،‬جونگکوک بهشون‬

‫درمورد کالسهای عملی خاص گفت که هرکدوم از دانشجوها توی‬
‫صحنه جرم بودن و باید شناسایی‪ ،‬تشخیص‪ ،‬شخصی سازی و ارزیابی‬
‫پزشک قانونی برای تشریفات قانونی و تحویل بعدی به دستگاه قضایی‬
‫رو انجام میدادن‪ .‬جونگکوک برای پیداکردن تمام سرنخهایی که‬
‫منجر به کشف قاتل پرونده شد‪ ،‬باالترین نمره رو گرفت‪.‬‬
‫‪2106‬‬
‫خوناشام این موضوع رو به هیچکس نگفته بود‪ ،‬نه حتی تهیونگ‪ ،‬اما‬
‫یکی از دالیلی که تصمیم گرفت مدرک پزشکی قانونی و جنایی رو‬
‫بگیره‪ ،‬قتل مادرش بود‪.‬‬
‫متاسفانه‪ ،‬اون زمان نتونست از طریق اثر انگشت‪ ،‬رد خون‪ ،‬مو یا رد پا‬
‫مرگ مادرش رو بررسی کنه‪ ،‬نه تنها به خاطر اینکه هیچ اطالعاتی‬
‫درموردش نداشت‪ ،‬بلکه با رنج کشیدن از مرگ کسی که براش مهم‬
‫بود‪ ،‬مشغول بود‪.‬‬
‫اما وقتی چند سال بعد پدرش پیشنهاد داد که به دانشگاه بره‪ ،‬این اولین‬
‫شغلی بود که به ذهنش اومد‪ .‬با وجود اینکه نتونسته بود جوابهاش رو‬
‫برای مرگ مادرش پیدا کنه‪ ،‬حداقل تا همین اواخر بخاطر اعتراف‬
‫میگیونگ‪ ،‬جونگکوک نمیخواست که هیچکس تا اخر عمرش توی‬
‫بیخبری زندگی کنه‪ .‬خوناشام میدونست که با کمبود جواب چقدر‬
‫ادامه کار سخت بود‪.‬‬
‫‪2107‬‬
‫بنابراین‪ ،‬درحال حاضر‪ ،‬جونگکوک از اومدن به دانشگاه برای گرفتن‬

‫اون مدرک خاص پشیمون نبود‪ ،‬اتفاقا برعکس‪ ،‬جونگکوک‬
‫کالسهای سختش رو دوست داشت چون چالشهای بیشتری براش‬
‫داشت‪ ،‬دقیقا همونطوری که دوست داشت‪ .‬و جونگکوک نمیتونست‬
‫صبر کنه تا به طور جدی روی اون موضوع کار کنه و به مردم کمک‬
‫کنه تا اون فصل از زندگیشون رو ببندن و عدالت و ارامش بدست‬
‫بیارن‪.‬‬
‫و تهیونگ مثل نامجون‪ ،‬یونگی و هوسوک امسال فارغالتحصیل میشد‪.‬‬

‫کاراموزی پسر توی ازمایشگاه تابستون دو سال پیش تموم شد‪ ،‬اما‬
‫مشاور کاراموزی تهیونگ اونقدری از پسر مو بلوند و کارهاش‬
‫خوشش اومد که نه تنها توصیه نامهای برای کاراموزی و اینده‬
‫کاریاش نوشت‪ ،‬بلکه بهش گفت اماده بود تا به تهیونگ توی‬
‫هرچیزی که نیاز داشت‪ ،‬کمک کنه‪ ،‬دقیقا مثل همه دانشمندهایی که‬
‫اونجا کار میکردن‪.‬‬
‫‪2108‬‬
‫از اون موقع‪ ،‬تهیونگ دیگه دنبال کاراموزی نگشت چون حجم‬
‫کالسها و ارزیابیهاش توی دو سال اخرش زیاد شده بود و تصمیم‬
‫گرفته بود که زمانش رو بیشتر صرف درسش کنه‪.‬‬
‫جونگکوک بیش از حد به دوست پسرش افتخار میکرد و کامال‬

‫مطمئن بود که تهیونگ اسمش رو توی دنیای علوم و کشف چیزهای‬
‫شگفتانگیز ثبت میکرد‪.‬‬
‫طولی نکشید که جونگکوک وزن خوشایندی رو روی پاهاش و‬

‫خندهای رو روی گردنش احساس کرد‪ .‬دستهای خوناشام بالفاصله‬
‫روی کمر و رون تهیونگ قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬شماها به طرز چندشاوری کیوتید‪.‬‬
‫جیمین با شیطنت گفت و پشت میز نشست‪.‬‬
‫‪2109‬‬
‫و چطوری ممکن بود که جونگکوک قویترین و قدرتمندترین حالت‬

‫خوناشامی خودش رو توی دنیایی که تهیونگ اینطوری لبخند میزد‪،‬‬
‫خراب نکنه و احساس نکنه که ضعیفترین مرد اون سیاره بود؟‬
‫‪-‬تقصیر تهیونگه‪ .‬فرد کیوت رابطهمون اونه‪.‬‬
‫جونگکوک بدون هیچ تردیدی گفت تا لبخند بزرگ و زیبای تهیونگ‬

‫رو روی صورت خجالت زدهاش ببینه‪ ،‬با وجود اینکه میتونست صدای‬
‫تحریکامیز و شیطنتهای دوستهاش رو بشنوه‪ .‬وقتی درخشندگی‬
‫لبخند تهیونگ همه چیز رو تحت الشعاع قرار میداد‪ ،‬نمیتونست‬
‫اهمیتی به بقیه بده‪.‬‬
‫‪-‬کسی چه میدونست‪...‬‬
‫جین شروع کرد و یک قلپ از نوشیدنیاش نوشید‪.‬‬
‫‪2110‬‬
‫‪-‬اون جونگکوکی که برای نوزده سال دیدم‪ ،‬کجاست؟ نمیتونی‬

‫درعرض دو سال به یک ادم جدید تبدیل شده باشی‪.‬‬
‫جین با شیطنت گفت و جونگکوک چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬این ورژن واقعی جونگکوکه‪.‬‬
‫جیمین گفت و با افتخار لبخندی به دوستش زد‪.‬‬
‫‪-‬فقط این سالها قایمش کرده بود و کسی نمیتونست ببینه‪ ،‬ولی االن‬
‫باالخره میتونیم‪.‬‬
‫مکالمهها و شیطنتها بین اون هفتها برای چند ساعت ادامه پیدا کرد‬
‫و همه از حضور همدیگه لذت بردن‪ ،‬پس هیچکس متوجه گذر زمان و‬
‫رسیدن شب نشد‪.‬‬
‫‪2111‬‬
‫تهیونگ زیادی ساکت بود و فقط میخندید یا گاه به گاه وارد بحث‬
‫میشد‪ .‬پسر مو بلوند دست جونگکوک که دور کمرش بود‪ ،‬نوازش‬
‫میکرد‪ ،‬سرش رو به شونه خوناشام تکیه داد و دستهاش رو دور‬
‫گردن پسر مو تیره حلقه کرد و همین باعث شد جونگکوک فکر کنه‬
‫که خستگی و خوابی که معموال مستی به همراه داشت‪ ،‬باالخره‬
‫تهیونگ رو شکست داد‪.‬‬
‫اما شاید جونگکوک اشتباه میکرد‪.‬‬
‫اولش‪ ،‬جونگکوک متوجه نشد که حرکات ظریف انگشتهای‬

‫تهیونگ روی دستش متوقف شد‪ ،‬فقط زمانی متوجه شد که لمسش به‬
‫شکل دیگهای‪ ،‬یعنی بوسیدن گردن خوناشام تبدیل شد‪.‬‬
‫اولش معصومانه شروع شد و فقط فشار لبهاش روی فک‬

‫جونگکوک بود‪ ،‬اما هرچی از گردنش پایین میرفت‪ ،‬جسورتر و‬
‫شجاعتر میشد‪.‬‬
‫‪2112‬‬
‫جونگکوک اب دهنش رو قورت داد و وقتی تهیونگ قسمت حساس‬

‫کنار گوشش رو لیسید و مکید‪ ،‬به خودش لرزید‪ .‬از تمام خدایان‬
‫ممنون بود که بقیه افرادی که دور میز بودن با گوش دادن به‬
‫صحبتهای مشتاقانه یونگی درمورد کالسهای حقوقش سرگرم بودن‪.‬‬
‫تهیونگ صداش کرد و وقتی احساس کرد که به اندازه کافی به گردن‬

‫جونگکوک توجه کرده بود‪ ،‬لبهاش رو به گوش خوناشام کشید‪.‬‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫جونگکوک پرسید‪ .‬صداش به خاطر مقاومتی که توی چند دقیقه‬

‫گذشته کرده بود‪ ،‬گرفته بود‪.‬‬
‫‪2113‬‬
‫جونگکوک حتی نمیخواست تصور کنه که جلوی اون همه ادم‬

‫تحریک بشه‪ .‬قطعا از خجالت میمرد‪.‬‬
‫‪-‬من فقط درمورد یه چیزی کنجکاوم‪...‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و جونگکوک با سردرگمی اخم کرد و نفس گرم‬

‫دوست پسرش رو روی الله گوشش احساس کرد‪ ،‬اما قبل از اینکه‬
‫بتونه از تهیونگ بپرسه که کنجکاویش چی بود‪ ،‬پسر اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬میتونی توی دستشویی این بار به فاکم بدی؟‬
‫به هرحال‪ ،‬جونگکوک الزم نبود تحریک بشه تا از خجالت بمیره‪.‬‬
‫‪2114‬‬
‫اولین واکنش خوناشام این بود که به شدت سرفه کنه‪ ،‬نه تنها بخاطر‬
‫اینکه واقعا خفه شد‪ ،‬بلکه بیشتر بخاطر اینکه کلمات تهیونگ رو کم‬
‫اهمیت جلوه بده‪.‬‬
‫اما وقتی جیمین از ته دل شروع به خندیدن کرد و جین با نوشیدنی ابی‬

‫رنگش تقریبا به خفگی افتاد‪ ،‬جونگکوک به سرعت متوجه شد که‬
‫کلمات نه چندان معصومانه تهیونگ شنیده شده بود‪ .‬البته که شنیده‬
‫تهیونگ احتماال اونقدری مست بود که به یاد نمیاورد که دو خوناشام‬

‫دیگه سر میز حاضر بودن و هیچ حرفی از گوش اونها پنهان نمیموند‪،‬‬
‫یا اینکه اونقدری مست بود که اهمیتی نمیداد که کسی حرفهای‬
‫کثیفش رو بشنوه‪.‬‬
‫خب‪ ،‬جونگکوک قطعا یادش نبود که تهیونگ وقتی مست بود‪،‬‬

‫هورنیتر میشد‪ .‬حتی بیشتر از حد معمول‪.‬‬
‫‪2115‬‬
‫خوشبختانه‪ ،‬سرفههای اجباری جونگکوک حواس تهیونگ رو پرت‬

‫کرد‪ .‬پسر مو بلوند با نگرانی بهش نگاه کرد و بطری ابی که‬
‫جونگکوک چند دقیقه پیش براش خریده بود‪ ،‬بهش داد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬جونگکوک هیچ وقت اونقدری خوش شانس نبود‪.‬‬
‫‪-‬داشتم فکر میکردم که دستشوییهای این بار مدرن و تاریکه و اون‬

‫فضای فریبنده رو برای سکس سریع داره یا نه‪.‬‬
‫دوست حرومزادهاش بدون هیچ حالت خاصی پرسید‪ ،‬اما چشمهای‬

‫سرگرم شدهاش به عنوان جواب برای جونگکوک کافی بود‪.‬‬
‫هیچکس جز اون سه خوناشام دلیل سوال ناگهانی جیمین رو متوجه‬

‫نشد‪ ،‬نه حتی تهیونگی که درحال حاضر حواسش با کشیدن بینیاش به‬
‫گردن جونگکوک پرت بود‪.‬‬
‫‪2116‬‬
‫درگیری امروز تهیونگ با گردن و رایحهام چیه؟ عطر جدید زدم و‬

‫متوجه نشدم؟‬
‫با این حال‪ ،‬نامجون با بیتفاوتی جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬همچین چیزی نیست‪ .‬فکر کنم اینجور دستشوییها فقط توی‬
‫کالبها و بارهای فیلم و سریالهاست‪ .‬سرویس اینجا یک عالمه نور‬
‫فلورسنت داره و بوی بدی میده‪.‬‬
‫و بعد صورتش رو از انزجار جمع کرد‪.‬‬
‫‪-‬ولی فکر کنم خیلیها رو تحریک کنه‪ .‬حدس میزنم که میل ادمها‬
‫همیشه زودتر عمل میکنه‪.‬‬
‫‪2117‬‬
‫جیمین گفت‪ ،‬با اغراق اهی کشید و بعد با ادعا لبخندی به جونگکوک‬
‫زد‪ ،‬اما چند ثانیه بعد نگاهش روی تهیونگ قرار گرفت و جونگکوک‬
‫اونقدری بهترین دوستش رو میشناخت که چیزی که تو راه بود‪،‬‬
‫پیشبینی کنه‪.‬‬
‫‪-‬موافق نیستی‪ ،‬ته؟‬
‫قبل از اینکه تهیونگ بتونه جواب بده‪ ،‬صندلیای که جونگکوک‬

‫روش نشسته بود‪ ،‬به طرز ازاردهندهای روی زمین کشیده شد و باعث‬
‫شد چند جفت چشم به جونگکوک خیره بشه‪.‬‬
‫‪-‬من ته رو میبرم خونه‪ .‬دیروقت شده و تهیونگ داره روی پام خوابش‬
‫میبره‪.‬‬
‫جونگکوک توضیح داد‪ ،‬بلند شد و تهیونگ رو صاف و متعادل‬

‫نزدیک خودش نگه داشت‪.‬‬
‫‪2118‬‬
‫‪-‬پس میگی که خوابش میبره‪...‬‬
‫جیمین با تمسخر گفت و فقط جونگکوک صداش رو شنید‪ .‬خوناشام‬

‫مو تیره با تهدید به بهترین دوستش نگاه کرد‪ ،‬اما جیمین به خندیدن‬
‫ادامه داد‪.‬‬
‫جونگکوک دست تهیونگ رو گرفت و روی شونه خودش انداخت‪،‬‬

‫درحالی که با نگه داشتن کمر پسر وزنش رو تحمل کرد‪.‬‬
‫‪-‬بودن باهاتون خیلی خوب بود‪ .‬باید بیشتر همدیگه رو ببینیم‪.‬‬
‫جونگکوک ادب رو به جا اورد‪.‬‬
‫‪-‬خدافظ بچهها‪ .‬شب خوبی داشته باشید‪ .‬بعدا میبینمتون‪.‬‬
‫‪2119‬‬
‫جونگکوک به سرعت خدافظی کرد و سعی کرد هرچه سریعتر از نگاه‬

‫تحریکامیز دو دوست خوناشامش فرار کنه‪.‬‬
‫تهیونگ هم خدافظی کرد‪ ،‬دستی تکون داد و رو به بقیه خندید‪،‬‬

‫درحالی که جونگکوک پسر رو از بار بیرون برد‪.‬‬
‫برای جلوگیری از تلوتلو خوردن‪ ،‬افتادن یا اسیب دیدن تهیونگ‪،‬‬

‫جونگکوک پسر مو بلوند رو از روی زمین بلند کرد‪ ،‬همونطوری اون‬
‫رو تا ماشینش برد و فقط کمرش رو نگه داشت‪ ،‬طوری که انگار‬
‫تهیونگ هیچ وزنی نداشت و اساساً برای جونگکوک‪ ،‬تهیونگ مثل پر‬
‫سبک بود‪.‬‬
‫خوشبختانه‪ ،‬مرسدس بنزش دقیقا جلوی ورودی بار پارک شده بود و‬
‫جونگکوک باید جلوی خودش رو میگرفت تا با تمام نفرتش گروه‬
‫سه نفرهای که به ماشین براق مشکی تکیه داده بودن و سیگار‬
‫میکشیدن‪ ،‬هل نده‪.‬‬
‫‪2120‬‬
‫تهیونگ تنها بیبیاش نبود‪ ،‬خب؟‬
‫بعد از اینکه با خیال راحت تهیونگ رو روی صندلی شاگرد گذاشت‪،‬‬

‫روی صندلی راننده نشست‪ ،‬ماشین رو استارت زد و به سمت اپارتمانش‬
‫رفت‪.‬‬
‫‪-‬میرم خونه خودم چون فکر میکنم که نباید تنها باشی‪ .‬یا ترجیح‬
‫میدی که ببرمت خوابگاه خودت؟‬
‫‪-‬میخوام با تو بیام‪.‬‬
‫تهیونگ با خوابالودگی پرسید و سرش رو به شیشه ماشین تکیه داد‪.‬‬
‫‪2121‬‬
‫اگه جونگکوک با احتیاط بیشتری رانندگی میکرد تا سر تهیونگ به‬

‫شیشه برخورد نکنه‪ ،‬الزم نبود کسی بدونه‪.‬‬
‫خوشبختانه فاصله بار تا اپارتمان جونگکوک زیاد نبود چون کار‬

‫پیچیدهای برای سروکله زدن با تهیونگ خوابالود داشت‪ .‬با این حال‪،‬‬
‫جونگکوک مطمئن شد که دوست پسرش توی مسیری که زیر ده‬
‫دقیقه طول میکشید‪ ،‬خوابش نبره‪.‬‬
‫‪-‬نخواب‪ .‬تقریبا رسیدیم‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای ارومی گفت و دنبال دست تهیونگ گشت تا‬

‫بگیرتش‪.‬‬
‫‪-‬چطوری میتونم بخوابم وقتی موقع رانندگی مثل یه اسنک واقعی‬

‫میشی؟‬
‫‪2122‬‬
‫تهیونگ گفت و حتی با چشمهای خوابالود با قدردانی به‬

‫جونگکوک نگاه میکرد‪ .‬جونگکوک با تمسخر خندید و سرش رو با‬
‫ناباوری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬چیه؟ حقیقت داره‪ .‬توی دستشویی بار سکس نداشتیم‪ ،‬ولی به جاش‬
‫میتونیم اینجا انجامش بدیم‪ .‬من هیچ مشکلی ندارم‪.‬‬
‫تهیونگ پیشنهاد داد و جونگکوک درجواب چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬اون موقع رو یادته که تا توی جنگل رانندگی کردی‪ ،‬ماشینت رو‬

‫پاک کردی و بعدش ما‪...‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬خیلی خوب یادمه‪.‬‬
‫‪2123‬‬
‫جونگکوک حرفش رو قطع کرد و سعی کرد اون خاطرات خوشایند‬

‫رو از بین پاهاش دور کنه‪.‬‬
‫‪-‬ولی امشب قرار نیست تکرارش کنیم‪ .‬باید مستقیم بری توی تخت‬
‫عشق من‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دیوارها و دروازه بزرگی که اطراف اپارتمان‬

‫خصوصیش رو احاطه میکرد‪ ،‬توی دیدش قرار گرفت‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬به نظر میرسید که تهیونگ صحبتهای جونگکوک رو‬
‫اشتباه برداشت کرد چون خوشحال شد و لبخند جسورانهای به‬
‫جونگکوک زد‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪ ...‬من هیچ مشکلی با این ندارم‪ .‬روی تخت همیشه‬
‫راحتتره‪.‬‬
‫‪2124‬‬
‫تهیونگ گفت و با تکون دادن سرش بهش فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه ته‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬پنجره رو باز کرد و کد دسترسی رو وارد کرد تا‬

‫دروازه باز بشه‪.‬‬
‫‪-‬امروز هیچ سکسی نداریم‪.‬‬
‫جونگکوک اطالع داد و بعد روی فرمون تمرکز کرد‪.‬‬
‫خوناشام ماشین رو توی گاراژ زیرزمینی اپارتمانش پارک کرد و به‬

‫غرغرها و نالههای اروم تهیونگ گوش داد‪.‬‬
‫‪-‬من نمیخوام بخوابم جونگکوک‪.‬‬
‫‪2125‬‬
‫تهیونگ گفت و وقتی خوناشام اون رو از ماشین بیرون اورد‪ ،‬مثل‬

‫کواال بغلش کرد‪ ،‬پاهاش رو دور کمر جونگکوک حلقه کرد و‬
‫دستهاش رو محکم دور گردنش پیچید‪ .‬پسر مو بلوند سرش رو کامال‬
‫توی گردن جونگکوک فرو کرد‪ ،‬درحالی که پسر مو تیره ماشین رو‬
‫خاموش کرد و به سمت البی اسانسورها رفت‪.‬‬
‫‪-‬چرا میخوابی‪.‬‬
‫جونگکوک با لجبازی جواب داد‪ ،‬بدن تهیونگی که نزدیک بود لیز‬

‫بخوره‪ ،‬باالتر کشید و دکمه اسانسور رو زد تا به گاراژ بیاد‪.‬‬
‫‪-‬من قرار نیست وقتی مستی باهات سکس داشته باشم‪.‬‬
‫‪-‬چرا نه؟‬
‫‪2126‬‬
‫تهیونگ با ناله پرسید و با چشمهای پاپیطورش بهش نگاه کرد‪،‬‬

‫درحالی که جونگکوک بدن پسر رو به دیوار اسانسور تکیه داد و بعد‬
‫دکمه طبقه هشتم رو فشار داد‪.‬‬
‫تهیونگ با اغراق لبهاش رو اویزون کرد و اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬ما قبال حین مستی باهم سکس داشتیم‪ .‬فرقش چیه؟‬
‫‪-‬فرقش اینه که هردومون مست بودیم و به چیزی فکر نکردیم‪.‬‬
‫‪-‬وقتی توی این شرایطی‪ ،‬ازت سواستفاده نمیکنم‪ .‬اون وقت چه جور‬
‫دوست پسریم؟‬
‫‪2127‬‬
‫‪-‬به طرز رومخی کیوت و شیرینی جونگکوک‪.‬‬
‫تهیونگ غرید و وقتی در اسانسور باز شد‪ ،‬دوباره به گردن جونگکوک‬

‫چسبید‪.‬‬
‫‪-‬ولی دوست پسر منی‪ .‬این باید برات کافی باشه که بدونی من میخوام‬
‫تمام مدت باهات سکس داشته باشم‪.‬‬
‫‪-‬و تو هم باید این رو بدونی که من دوست دارم وقتی هوشیاری باهات‬

‫باشم‪ ،‬نه اینجوری‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و از راهرویی با سرامیک مشکی براق و‬

‫دیوارهای سفید رد شد‪.‬‬
‫‪2128‬‬
‫خوناشام جلوی در چوبی صیقلی که شماره ‪ 8ºD‬روش بود‪ ،‬مکث‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬اینجوری؟‬
‫‪-‬من اونقدرها هم مست نیستم‪.‬‬
‫‪-‬ته‪ ،‬تو حتی من رو به عنوان دوست پسرت توی بار تشخیص ندادی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند و با ذهنش کلیدهای خونه‬

‫رو از جیب پشتی شلوارش دراورد چون هردو دستش با گرفتن‬
‫رونهای تهیونگ مشغول بود‪.‬‬
‫‪2129‬‬
‫بعد از بازکردن در‪ ،‬جونگکوک تهیونگ اخمو رو روی زمین ورودی‬

‫اپارتمان گذاشت‪ ،‬در رو بست و بعد قفلش کرد‪.‬‬
‫توی تابستون سال دوم دانشگاه‪ ،‬تقریبا یک سال پیش‪ ،‬جونگکوک‬

‫باالخره پدرش رو راضی کرد که براش اپارتمان بخره‪.‬‬
‫نه اینکه یاد نگرفته باشه که با هم خوابگاهی زندگی کنه‪ ،‬اتفاقا یونگی‬
‫دوست و رفیق اورواچش بود و بودن تهیونگی که کنارش زندگی‬
‫میکرد‪ ،‬خیلی عملی بود و جونگکوک نمیتونست انکارش کنه‪.‬‬
‫اما جونگکوک همیشه میخواست فضای خودش رو داشته باشه چون‬

‫ادمی بود که ارزش زیادی برای حریم خصوصیاش قائل بود‪.‬‬
‫پس یک اپارتمان توی فضای خصوصی و امنی که فقط چند خیابون از‬
‫دانشگاه فاصله داشت‪ ،‬خرید چون قطعا نمیخواست فقط برای اینکه‬
‫سرکالس بره‪ ،‬ساعتها توی ترافیک باشه‪ .‬توی روزهایی که‬
‫‪2130‬‬
‫میخواست برای دوییدن بره یا تا دانشگاه پیاده بره‪ ،‬کاری که همیشه‬

‫دوست داشت انجام بده‪ ،‬راه خیلی طوالنی نبود‪ ،‬حتی اگر برای‬
‫خوناشامی مثل اون زیاد مهم نبود‪ .‬البته اینطوری راحتتر میتونست با‬
‫تهیونگ باشه‪ ،‬علیرغم اینکه پسر مو بلوند بیشتر توی اپارتمان‬
‫جونگکوک بود تا خوابگاه خودش و این اصال جونگکوک رو اذیت‬
‫نمیکرد‪ ،‬اتفاقا برعکس‪.‬‬
‫به محض اینکه وارد اپارتمان شدن‪ ،‬اولین فضایی که پیدا کردن اتاق‬
‫نشیمن بزرگ و اتاق غذاخوری بود‪ .‬رنگ سفید دیوارها و کف بژ با‬
‫مبلمان مشکی درتضاد بود و پنجرههای شیشهای بزرگ با پردههای‬
‫کشویی طالیی روی دیوارهای موازی‪ ،‬نور طبیعی زیاد و منظره زیبایی‬
‫از سئول رو فراهم میکرد‪.‬‬
‫میز غذاخوری توی سمت چپ اتاق از شیشه مشکی با صندلیهای بژی‬

‫که اطرافش بود‪ ،‬ساخته شده بود و گلدونهای بلند مشکی و طالیی به‬
‫‪2131‬‬
‫خونه گیاهان زیبا و بلندی رو به فضا میبخشید و جونگکوک رو یاد‬

‫منظره سبزی که توی خونهاش توی بوسان بود‪ ،‬میانداخت‪.‬‬
‫اون طرف اتاق که با یک پارتیشن چوبی جدا شده بود‪ ،‬اتاق نشیمن بود‬
‫که یک کاناپه بزرگ مشکی‪ ،‬یک میز کوتاه مرمری و خاکستری توی‬
‫وسط و یک تلوزیون باریک که به دیواری با کاغذ دیواری سبز تیره‬
‫نصب شده بود‪ ،‬داشت و فضایی برای اوقات فراغت و ارامش درست‬
‫‪-‬بهم تکیه بده‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و بعد خم شد و بوتهای تهیونگ و کتونیهای‬

‫خودش رو دراورد‪.‬‬
‫خوناشام دست تهیونگ رو گرفت و بهش کمک کرد تا از سه تا‬

‫پلهای که ورودی اپارتمان و اتاق نشیمن رو جدا میکرد‪ ،‬باال بره و بعد‬
‫‪2132‬‬
‫پسر رو به سمت راهروی سمت چپ که اتاق جونگکوک اونجا بود‪،‬‬

‫برد‪.‬‬
‫‪-‬بیا ببریمت روی تخت‪.‬‬
‫درتضاد با اتاق غذاخوری‪ ،‬اتاق جونگکوک با رنگ خاکستری‪ ،‬بژ و‬

‫سیاه تزئین شده بود‪ .‬دیوارها به رنگ خاکستری مالیم بود‪ ،‬دقیقا مثل‬
‫کف اتاق‪ ،‬و تخت کینگ سایزش با تاج تخت بژ به دیوار چوبی سیاه‬
‫رنگی چسبیده بود که به عنوان پارتیشن بین اتاق خواب و حموم‬
‫سوئیت خصوصیاش عمل میکرد‪.‬‬
‫نصف دیوار دیگه که عمود به تخت بود‪ ،‬پنجرههای بزرگ و یک سره‬

‫با پردههای خاکستری و سفیدی که از بیرون ساختمون میدرخشید‪،‬‬
‫‪-‬تیشرت یا هودی؟‬
‫‪2133‬‬
‫جونگکوک پرسید و قلبش با دیدن چشمهای بسته تهیونگ و لبهای‬

‫جمع شدهاش ذوب شد‪.‬‬
‫‪-‬تیشرت لطفا‪.‬‬
‫انسان با صدای بمی جواب داد‪.‬‬
‫از اونجایی که جونگکوک میدونست تهیونگ از لباسهای چروک و‬

‫نامرتب بدش میاومد (البته به جز زمانی که حواسشون با دراوردن‬
‫لباس همدیگه پرت بود)‪ ،‬خوناشام به سمت کمدش رفت که فضای‬
‫کوچیکی با کمدهای کوچیک و کشوها بود‪ ،‬پیرهن تهیونگ رو‬
‫اویزون کرد و دنبال تیشرت گشت‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک برای اولین بار اپارتمان رو به تهیونگ نشون داد‪،‬‬

‫دهن پسر مو بلوند باز مونده بود‪ .‬انسان امیدوار بود که جونگکوک‬
‫یک اپارتمان ساده پیدا کنه‪ ،‬شاید یک اتاق زیر شیروانی یا یک‬
‫‪2134‬‬
‫اپارتمان با یک اتاق و حموم کوچیک‪ ،‬دقیقا چیزی که بین دانشجوها‬

‫رایج بود‪ .‬چیزی که قطعا انتظارش رو نداشت این بود که با یک‬
‫آپارتمان لوکس رو به رو بشه‪.‬‬
‫اما جونگکوک و خانوادهاش بخشی از خانواده سلطنتی بودن و هیچ‬

‫مشکلی با پول نداشتن‪ ،‬بنابراین جونگکوک بدون هیچ تردیدی یک‬
‫اپارتمان با سلیقه و نیازش خرید‪.‬‬
‫تهیونگ اون موقع باهاش شوخی کرد و گفت که واقعا با یک پرنس‬

‫قرار میذاشت‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک با تیشرت به اتاق برگشت‪ ،‬تهیونگ همچنان با‬

‫چشمهای بسته نشسته بود و پاهاش رو از انتهای تخت اویزون کرده بود‬
‫و تکون میداد‪.‬‬
‫‪-‬میتونی دراز بکشی‪.‬‬

‫‪2135‬‬
‫جونگکوک راهنمایی کرد‪ ،‬زیپ شلوار ابی تیره تهیونگ رو باز کرد و‬
‫از پاهای بلند و برنزهاش دراورد‪ .‬البته نتونست مقاومت کنه و بوسههای‬
‫ظریفی روی رون چپ تهیونگ گذاشت چون پرستیدن اونها هیچ‬
‫ضرری نداشت‪.‬‬
‫‪-‬شلوار پیژامه هم میخوای؟ یا شلوارک؟‬
‫جونگکوک درحالی که به سمت کمد میرفت تا شلوار تهیونگ هم‬

‫اویزون کنه‪ ،‬پرسید‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬همینطوری خوبه‪.‬‬
‫تهیونگ بهش تضمین داد و حقیقت اینه که تیشرت جونگکوک‬

‫اونقدری بزرگ و بلند بود که تا نصف رونهاش رو میپوشوند‪.‬‬
‫‪2136‬‬
‫‪-‬فقط خودت رو میخوام بیبی‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک به اتاق برگشت‪ ،‬تهیونگ ناله کرد‪ .‬خوناشام چیزی‬

‫بیشتر از این نمیخواست که با تهیونگ روی تخت دراز بکشه و به‬
‫خوابیدن پسر توی اغوشش نگاه کنه‪.‬‬
‫اما باید صبر میکرد‪.‬‬
‫‪-‬کارمون هنوز تموم نشده‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬روی تخت خم شد‪ ،‬دستهای تهیونگ رو گرفت‬

‫و برای جلوگیری از حالت تهوع و سرگیجهای که ناشی از مستی بود‪،‬‬
‫پسر رو اروم بلند کرد‪ ،‬تا اینکه تهیونگ دوباره روی پاهاش ایستاد‪.‬‬
‫‪2137‬‬
‫بعد از جمعکردن تیشرت تا کمر تهیونگ‪ ،‬جونگکوک زانوهاش رو‬

‫خم کرد و دستهاش رو زیر رونهای تهیونگ برد تا از روی زمین‬
‫بلندش کنه‪ .‬تهیونگ که بیش از حد به اون کارش عادت داشت‪،‬‬
‫بالفاصله دستهاش رو دور شونههای جونگکوک حلقه کرد و با‬
‫همون قدرت پاهاش رو دور کمر خوناشام پیچید‪.‬‬
‫پسر مو تیره تهیونگ رو به سمت حموم با سنگ مرمر تیره و رگههای‬

‫سفید برد که یک وان با شکوه‪ ،‬توالت فرنگی و پیشخوان بزرگی که‬
‫سینک توش گنجانده شده بود‪ ،‬داشت و اون جایی بود که جونگکوک‬
‫تهیونگ رو روش گذاشت‪ ،‬تا اینکه پشت خستۀ پسر مو بلوند به آینه‬
‫بلندی که خط سفید پیشخوان رو دنبال میکرد‪ ،‬برخورد کرد‪.‬‬
‫‪-‬بیا اول این میکاپ رو پاک کنیم عشق من‪.‬‬
‫جونگکوک با خودش زمزمه کرد و کشوها رو باز کرد تا دنبال‬

‫دستمال مرطوبی که میدونست تهیونگ عمداً خریده بود تا توی‬
‫‪2138‬‬
‫خونهاش داشته باشه‪ ،‬بگرده‪ ،‬البته مسواک و شامپو برای موهای رنگ‬
‫کردهاش خریده بود‪.‬‬
‫‪-‬چشمهات رو ببند‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬بعد دستمال مرطوبی با بوی گل رز برداشت و اون‬

‫رو با نهایت مالیمت روی چشمهای تهیونگ کشید‪.‬‬
‫با وجود اینکه خط چشم قهوهای تیره صورتش رو کثیف کرده بود‪،‬‬
‫جونگکوک همچنان فکر میکرد که تهیونگ خوشگلترین موجودی‬
‫بود که چشمهاش توی تمام زندگیش دیده بود‪ .‬جونگکوک با خودش‬
‫فکر کرد که همیشه مسحور صورت منحصر به فرد و بینقص تهیونگ‬
‫میشد چون در واقع‪ ،‬غیرممکن بود که مسحورش نشه‪.‬‬
‫وقتی جونگکوک پاک کردن میکاپ رو تموم کرد و برای چند ثانیه‬
‫‪2139‬‬
‫برگشت تا دستمال کثیف رو توی سطل زبالۀ استیل و کوچیک بندازه‪،‬‬

‫با نگاه گرم‪ ،‬شیرین و مهربونی رو به رو شد‪.‬‬
‫‪-‬چرا اینطوری بهم نگاه میکنی؟‬
‫جونگکوک محتاطانه پرسید‪ ،‬نگاهش رو از چشمهای سرگرم شده‬

‫تهیونگ گرفت و روی ریختن خمیردندون روی مسواک بنفش تمرکز‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬چون دوستت دارم‪.‬‬
‫تهیونگ طوری به سادگی جواب داد که انگار راحتترین حقیقت‬

‫برای گفتن بود و بعد از روی پیشخوان پایین اومد تا دندونهاش رو‬
‫مسواک بزنه‪.‬‬
‫‪2140‬‬
‫قلب جونگکوک هیچوقت به پروانههایی که اون نزدیکی تکون‬

‫میخوردن و توی شکم جونگکوک پرواز میکردن‪ ،‬عادت نمیکرد‪،‬‬
‫مخصوصاً هرباری که تهیونگ بهش میگفت که دوستش داره‪.‬‬
‫با وجود اینکه دو سال گذشته بود و هزاران " دوستت دارم " از‬
‫دهنشون خارج شده بود‪ ،‬جونگکوک واقعا معتقد بود که به اندازه‬
‫کافی گونههای مختلفی از پروانه توی بدنش زندگی میکرد تا هرباری‬
‫که اون سه کلمه رو میشنید‪ ،‬با شدت بیشتری احساسشون کنه‪.‬‬
‫جونگکوک از اینکه تهیونگ درحال مسواک زدن بود‪ ،‬استفاده کرد‪،‬‬

‫به سمت کمدش رفت‪ ،‬لباسهای خودش رو دراورد و ترجیح داد که‬
‫فقط یک شلوارک رندوم مشکی بپوشه‪.‬‬
‫خوناشام به اتاق برگشت‪ ،‬روتختی خاکستری تیره و ملحفههای‬

‫سفیدش رو کنار زد و پتوی بژ رنگی رو روی طرفی که تهیونگ‬
‫میخوابید‪ ،‬گذاشت‪ .‬جونگکوک اون پتو رو مخصوص دوست پسرش‬
‫‪2141‬‬
‫خریده بود چون میدونست که تهیونگ شبها سردش میشد‪ .‬این‬

‫واقعا مضحک بود چون جونگکوک خودش مثل سنگ یخ بود‪.‬‬
‫جونگکوک به دستشویی برگشت تا دندونهاش رو مسواک بزنه‪.‬‬

‫تهیونگ درحال دستشویی بود و چنان نزدیکیای بینشون بود که‬
‫هیچکدومشون وحشت نکردن چون به دیدن اون لحظات عادت‬
‫داشتن‪ .‬بعد از زدن دکمه توالت فرنگی‪ ،‬تهیونگ با باسنش خوناشام‬
‫رو هل داد تا جونگکوک برای شستن دستهاش توی سینک بهش‬
‫فضا بده‪.‬‬
‫تهیونگ با لبهای اویزون جونگکوک رو راضی کرد تا براید استایل‬

‫بغلش کنه و تا تخت ببره و با وجود اینکه فاصله حموم و دستشویی‬
‫بیشتر از سی یا چهل قدم نبود‪ ،‬جونگکوک کی بود که درخواست بیبی‬
‫بزرگش رو رد کنه؟‬
‫‪2142‬‬
‫خوناشام با مالیمت تهیونگ رو روی ملحفهها گذاشت‪ ،‬با روتختی‬

‫بدنش رو پوشوند و بعد اون طرف تخت دراز کشید‪.‬‬
‫به عنوان خوناشام‪ ،‬جونگکوک واقعا نیازی به خواب نداشت‪ ،‬با وجود‬
‫اینکه همیشه دوست داشت که انجامش بده‪ ،‬اما حاال که عادت کرده‬
‫بود هرشب با پیچیدن دستهاش دور بدن نرم و گرم تهیونگ بخوابه‪،‬‬
‫چیز دیگهای نمیخواست و نمیتونست یک روز رو تصور کنه که از‬
‫اون احساس لذت نبره‪.‬‬
‫چند ثانیه طول کشید تا جونگکوک روی تخت بچرخه و خم بشه تا‬
‫چراغ کوچیکی که روی میز کنار تخت بود‪ ،‬خاموش کنه و همین‬
‫کافی بود تا دوست پسر کم صبر و مشتاقش روی سینهاش بخوابه‪ .‬سر‬
‫تهیونگ داخل گردن جونگکوک فرو رفت و از رایحه مرکبات و‬
‫کاجی که دوست داشت‪ ،‬دمی گرفت‪ ،‬درحالی که دستهاش رو دور‬
‫کمر خوناشام حلقه کرد‪.‬‬
‫‪2143‬‬
‫پاهاشون درهم تنیده شد و جونگکوک روی تخت راحت دراز کشید‬

‫تا بتونه تهیونگ رو دراغوش بگیره‪ .‬یکی دستهاش رو پشت پسر مو‬
‫بلوند حلقه کرد و با دست دیگهاش دست تهیونگ که دور کمرش‬
‫بود‪ ،‬نوازش کرد‪.‬‬
‫جونگکوک از رایحه تهیونگ مست شد‪ ،‬با وجود اینکه عطرش با‬
‫کمی عرق و دود بار ترکیب شده بود‪ .‬خوناشام صورتش رو به گونه‬
‫تهیونگ تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ بیبی؟‬
‫تهیونگ چند دقیقه بعد از اینکه سکوت و تاریکی همه جا رو فرا‬

‫گرفت‪ ،‬زمزمه کرد و از اینکه هنوز نخوابیده بود‪ ،‬جونگکوک رو‬
‫غافلگیر کرد‪.‬‬
‫‪-‬بله؟‬
‫‪2144‬‬
‫‪-‬دوستم داری؟‬
‫این یکی راحت بود‪ .‬اون سوال همیشه نوک زبون جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪-‬بیشتر از هرچیزی توی دنیا‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد و به نظر میرسید جوابش تهیونگ رو راضی‬

‫کرد چون لبخند خجالتی و خوشحال پسر رو روی گردنش احساس‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬قراره تا ابد دوستم داشته باشی؟‬
‫چی؟ جونگکوک با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪2145‬‬
‫نه اینکه جواب اون سوال رو ندونه‪ ،‬اما بلکه بیشتر متعجب و غافلگیر‬
‫شده بود‪ .‬این اولین باری بود که تهیونگ به موضوع ابدیت و اینده‬
‫نزدیک میشد و این قطعا جونگکوک رو غافلگیر کرد‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬علیرغم غافلگیریای که به ذهن جونگکوک هجوم برد‪،‬‬

‫یقین و اطمینانی توی سر و قلبش زندگی میکرد که از کوچیکترین‬
‫اجزایی که اون رو میساخت تا گلهایی که توی هربطن و دهلیز قلبش‬
‫با هربوسه و خیرهشدن تهیونگ شکوفه میداد‪ ،‬تشکیل شده بود‪.‬‬
‫‪-‬تو کشفم کردی تهیونگ‪ .‬تو من و قلبم که فکر میکردم کامال گمش‬
‫کردم‪ ،‬کشف کردی‪ .‬و تصمیم گرفتی که در هرحال دوستم داشته‬
‫باشی‪ .‬تو هرچیزی هستی که من موقع بزرگ شدن بین پدر و مادرم‬
‫دیدم‪ .‬احترام‪ ،‬اعتماد‪ ،‬دوستی‪ ،‬اشتیاق و عشق‪ .‬تو مسئول اینی که من‬
‫میتونم باالخره یه چیزی احساس کنم و من عاشق همۀ اینهام‪ .‬و تا ابد‬
‫دوستت دارم عشق من‪ .‬تو بزرگترین عشق زندگی منی و هیچ شکی‬
‫درموردش ندارم‪.‬‬
‫‪2146‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و به نوازش دست تهیونگ ادامه داد‪ ،‬اما این‬
‫بار انگشتهاش میلرزید چون وزن کلماتش روش تاثیر گذاشت‪.‬‬
‫با گذشت چهارصد و بیست و هفت ثانیه (اره ثانیهها رو شمرده بود)‪،‬‬
‫جونگکوک مضطربتر شد و هیچ حرفی از تهیونگ شنیده نشد‪ .‬تنها‬
‫چیزی که شبیه به جواب بود‪ ،‬خروپف ضعیفی بود که چند دقیقه بعد‬
‫توی هوا پیچید و باعث شد خوناشام دلیل جواب ندادن تهیونگ رو‬
‫متوجه بشه‪.‬‬
‫جونگکوک نمیدونست از اینکه تهیونگ در این بین و اعتراف خام‬

‫قلبش به خواب رفته بود‪ ،‬خوشحال باشه یا بیقرار‪...‬‬
‫‪2147‬‬
‫‪CH 37‬‬
‫تهیونگ‬
‫کجایی؟‬
‫نمیتونم ببینمت ‪(:‬‬
‫دقیقا جلوی ساختمون علوم وایستادم‬
‫تو کجایی؟‬
‫تهیونگ‬
‫جونگکوکککک‬
‫بهت گفتم که کالس امروزم توی ساختمون ادبیاته‬
‫استادم برای ارائه تاالر کنفرانس رو رزرو کرده‬
‫‪2148‬‬
‫نه نگفتی‪.‬‬
‫وگرنه یادم میموند‪.‬‬
‫تهیونگ‬
‫خیلی خب‪.‬‬
‫شاید یادم رفته که بهت بگم‪.‬‬
‫ولی باسنت رو بردار و بیار اینجا‪.‬‬

‫(‪:( :( :‬‬
‫*اموجی هلو*‬
‫دارم میام‪.‬‬
‫تهیونگ مثل احمقها به صفحه گوشیاش لبخند زد چون جونگکوک‬

‫براش اموجی فرستاده بود‪ .‬اره‪ ،‬چون حتی توی سن بیست و یک‬
‫سالگی‪ ،‬جونگکوک تازه انتهای جمالت و " ‪ " LoL‬رو با‬
‫‪2149‬‬
‫اموجیهای مدرن و کاربردی عوض کرده بود و این قطعا بخاطر تاثیر‬
‫تهیونگ بود‪ .‬شاید دهها اموجی قلب متفاوت که تهیونگ هرروز براش‬
‫میفرستاد جونگکوک رو مجبور کرد که ازشون استفاده کنه‪.‬‬
‫پسر مو بلوند چیزی مثل " سریعتر‪ .‬دلم برات تنگ شده‪ " .‬با یک‬
‫اموجی پسری که درحال دوییدن بود‪ ،‬تایپ کرد که یکدفعه انگشتی‬
‫رو روی شونهاش احساس کرد‪ .‬تهیونگ با لبخند بزرگی روی لبهاش‬
‫برگشت چون فکر میکرد که جونگکوک بود‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬با پسری با قدی کوتاهتر از دوست پسرش و موهای قهوهای‬
‫روشن که با چشمهای فندقیاش هماهنگ بود‪ ،‬مواجه شد‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪...‬؟‬
‫تهیونگ سالم کرد و وقتی پسر صحبت نکرد و فقط با دقت بهش نگاه‬
‫کرد‪ ،‬مکالمهای رو شروع کرد‪.‬‬
‫‪2150‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬ببخشید‪.‬‬
‫پسر گفت و گلوش رو صاف کرد‪.‬‬
‫‪-‬سالم‪.‬‬
‫پسر باالخره جواب داد و نوک گوشهاش قرمز شد‪ .‬تهیونگ با سوال‬
‫و کنجکاوی یک تای ابروش رو باال انداخت و سعی کرد متوجه بشه‬
‫که اون پسر ازش چی میخواست‪ .‬پسر پشت گردنش رو خاروند و‬
‫‪-‬فقط داشتم فکر میکردم که‪ ...‬احیاناً فارغالتحصیل رشته زبان‪ ،‬ادبیات‬
‫یا همچین چیزی هستی؟‬
‫‪2151‬‬
‫اولش‪ ،‬سوالش برای تهیونگ عجیب بود‪ ،‬عالقهاش و اینکه چرا پسر‬
‫چنین سوال رندومی رو پرسیده بود‪ ،‬درک نمیکرد‪.‬‬
‫اما به نظر میرسید خیلی هم رندوم نبود چون تهیونگ به یاد اورد که‬
‫دیوارهای ساختمون اطرافش با ساختمونی که برای سه سال به دیدنش‬
‫عادت کرده بود‪ ،‬متفاوت بود‪.‬‬
‫‪-‬اها! چون اینجام پرسیدی‪...‬؟‬
‫تهیونگ پرسید و پسر سری به نشونه تایید تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬نه من ادبیات نمیخونم‪ .‬درواقع دارم زیست شناسی میخونم ولی‬
‫برای ارائه اینجا کالس داشتم‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ ...‬متوجه شدم‪.‬‬
‫‪2152‬‬
‫پسر گفت و با درک سری تکون داد‪ .‬سکوت ناخوشایندی‪ ،‬حداقل‬

‫برای تهیونگ‪ ،‬حاکم شد تا اینکه پسر اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬االن با عقل جور درمیاد‪ .‬بخاطر اینکه من زبان کرهای و ادبیات‬

‫میخونم و یادم نمیاد که تو رو این اطراف دیده باشم‪ .‬منظورم اینه‬
‫که‪ ...‬قطعا یادم میموند‪.‬‬
‫اوه‪ .‬برای کسی که خجالتی بود یا حداقل توی این چند دقیقه خجالتی‬
‫به نظر میرسید‪ ،‬خیلی با جسارت الس زده بود‪.‬‬
‫تهیونگ به اطرافش نگاه کرد و دنبال پسر مو تیره گشت تا بدون اینکه‬
‫بیادب به نظر برسه‪ ،‬بهونهای برای رفتن از اونجا داشته باشه‪ ،‬اما هیچ‬
‫اثاری از دوست پسرش نبود‪.‬‬
‫بنابراین‪ ،‬وقتی چارهای جز نگاهکردن به پسر نداشت‪ ،‬به نظر میرسید‬

‫که پسر از نفس افتاده بود و رنگ پریدگی مایل به ارغوانی روی‬
‫‪2153‬‬
‫صورتش بود و تهیونگ دقیقا همون لحظه به یاد اورد که پسر بیچاره‬
‫احتماال نفسش رو نگه داشته بود تا از تهیونگ جواب بگیره‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬عام‪...‬‬
‫تهیونگ با خنده گفت و سعی کرد وضعیت حال و هوای بینشون رو‬
‫بهتر کنه‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬من بیشتر نزدیک ساختمون علوم میچرخم‪.‬‬
‫شاید اگه جواب الس زدنش رو ندم‪ ،‬متوجه بشه که عالقهای ندارم‪.‬‬
‫تهیونگ با امیدواری فکر کرد‪ .‬هیچوقت توی ردکردن احساسات‬

‫کسی که احساس متقابل بهش نداشت‪ ،‬خوب نبود‪.‬‬
‫‪2154‬‬
‫با این حال‪ ،‬اون حرف بهش نتیجه معکوس داد چون پسر لبخندی زد‪،‬‬
‫دستش رو توی جیب شلوار خاکستریاش برد و گوشیاش رو دراورد‪.‬‬
‫گوشی رو با چنان قاطعیتی به تهیونگ داد که پسر مو بلوند چارهای جز‬
‫گرفتن اون نداشت تا جلوی افتادن و شکستن گوشی رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬میشه لطفا شمارهات رو بهم بدی؟‬
‫پسر پرسید‪.‬‬
‫تهیونگ حتی نمیتونست از اون وضعیت ناگهانی پلک بزنه‪.‬‬
‫اون پسر حتی اسم من رو نمیدونه و شمارهام رو میخواد؟ خیلی سریع‬

‫بود‪.‬‬
‫‪2155‬‬
‫نه اینکه اهمیتی داشته باشه چون تهیونگ هیچ عالقهای به گفتن اسم یا‬
‫دادن شماره به اون پسر نداشت‪ .‬فقط باید یک راه قاطعانه‪ ،‬اما مودبانه‬
‫پیدا میکرد تا بهش بگه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با نگاه شرمندهای گوشی رو بهش برگردوند‪.‬‬
‫‪-‬ولی نه‪ .‬نمیتونم شمارهام رو بهت بدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و پسر با جدیت بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬چرا نمیتونی؟‬
‫پسر با سردرگمی پرسید‪ ،‬تا اینکه صورتش از وحشت جمع شد‪.‬‬
‫‪2156‬‬
‫‪-‬صبر کن‪ .‬از پسرها خوشت نمیاد‪ ،‬موضوع همینه اره؟ من بدون اینکه‬
‫ازت بپرسم‪ ،‬حدس زدم‪ .‬خیلی احمقم‪.‬‬
‫پسر زمزمه کرد و با خجالت قوس بینیاش رو مالید‪.‬‬
‫‪-‬موضوع این نیست‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دستهاش رو برای انکارکردن تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬من دوست پسر دارم‪ .‬بخاطر همین‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬مستقیم رفت سراغ اصل مطلب و دوباره به اطرافش‬

‫باالخره اینجاست‪.‬‬
‫‪2157‬‬
‫جونگکوک زیر سایه درخت‪ ،‬ده متر دورتر ازشون ایستاده بود‪ ،‬بندهای‬
‫کوله پشتی مشکیاش رو گرفته بود و بهشون نگاه میکرد‪ ،‬اما وقتی‬
‫متوجه نگاه تهیونگ شد‪ ،‬به سرعت نگاهش رو ازش گرفت‪ ،‬طوری که‬
‫انگار حین دزدیدن کوکی از شیشۀ ممنوعه گیر افتاده بود‪.‬‬
‫‪-‬راستش اونجا منتظرمه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و به جونگکوکی اشاره کرد که به زور حواس خودش‬

‫رو پرت کرده بود و وانمود میکرد که از نزدیک به افرادی که ازش‬
‫رد میشدن‪ ،‬نگاه میکرد‪.‬‬
‫خیلی کیوته‪ .‬تهیونگ با خودش فکر کرد‪.‬‬
‫‪-‬درسته‪ .‬البته که دوست پسر داری و اون هم به طرز مسخرهای هاته‪.‬‬
‫‪2158‬‬
‫پسر با خودش زمزمه کرد و تهیونگ به این فکر کرد که خودش رو به‬
‫نشنیدن بزنه‪ ،‬اما خیلی دیر بود‪.‬‬
‫تهیونگ با موافقت سری تکون داد و اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬مگه نه؟ خب‪ ،‬ببخشید ولی من باید برم‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬حتما‪.‬‬
‫پسر گفت‪ ،‬سری تکون داد و با نگرانی با انگشتهاش بازی کرد‪.‬‬
‫‪-‬متاسفم بدون اینکه جزئیات رو بدونم‪ ،‬باهات الس زدم‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬ولی اشکالی نداره‪ .‬امیدوارم دفعه بعد شانس بهتری داشته باشی‪.‬‬
‫‪2159‬‬
‫تهیونگ گفت و با شرمندگی لبخندی زد‪.‬‬
‫‪-‬خدافظ!‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬به سرعت از پلههای ساختمون پایین اومد و به سمت‬

‫باغ کوچیک محوطهی دانشگاه رفت‪ .‬با عجله راه رفت و با لبخند‬
‫بزرگی به جونگکوک نزدیک شد‪.‬‬
‫‪-‬هی!‬
‫تهیونگ داد زد و عمالً روی جونگکوک پرید‪ ،‬درحالی که دستهاش‬

‫رو محکم دور گردن جونگکوک حلقه کرد‪.‬‬
‫‪-‬دلم خیلی برات تنگ شده بود‪.‬‬
‫‪2160‬‬
‫دهنهاشون بهم رسید و با فشار طوالنی و دوست داشتنی لبهاشون به‬

‫همدیگه سالم کردن‪ .‬تهیونگ بوسههای سبکی روی لبخند خجالتی‬
‫جونگکوک گذاشت و بعد لبخندی زد‪.‬‬
‫پسر مو بلوند هیچ وقت از لبخند جونگکوک خسته نمیشد و برای‬

‫تهیونگ‪ ،‬به نظر میرسید بوسیدن درحد مرگ خوناشام کافی بود تا‬
‫عشقش رو نشون بده‪.‬‬
‫‪-‬فقط دو روز گذشته ته و ما دیروز باهم تماس تصویری داشتیم‪.‬‬
‫جونگکوک با خنده گفت و با گرفتن کمرش تهیونگ رو به خودش‬

‫نزدیکتر کرد‪.‬‬
‫‪-‬و هدفت از این حرف چیه؟‬
‫‪2161‬‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬چشمهاش رو چرخوند و لبهاش رو اویزون کرد‪.‬‬
‫‪-‬فقط بگو که دلت برام تنگ نشده و برو‪.‬‬
‫‪-‬من همیشه دلم برات تنگ میشه‪.‬‬
‫جونگکوک غرید‪ ،‬تهیونگ رو از روی زمین بلند کرد‪ ،‬پسر رو توی‬

‫بازوهای قویاش چرخوند و تهیونگ رو به خنده انداخت‪.‬‬
‫‪-‬فقط نمیخواستم لوس به نظر برسم‪ ،‬ولی بهم چارهای ندادی‪.‬‬
‫‪-‬چرا؟‬
‫‪2162‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و بعد از اینکه جونگکوک اون رو روی زمین‬

‫گذاشت‪ ،‬لبخندی روی گونه جونگکوک زد و چندتا بوسه روی‬
‫صورتش گذاشت‪.‬‬
‫‪-‬من قطعا عاشق وقتهاییم که لوس میشی‪ .‬خیلی بامزهست‪.‬‬
‫‪-‬هیس‪ .‬کسی که بامزهست‪ ،‬تویی‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬کمر تهیونگ رو رها کرد و درعوض دستش رو‬

‫دراز کرد‪.‬‬
‫‪-‬زود باش جناب لوس‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ با خوشحالی انگشتهاشون رو بهم گره‬

‫زد و اجازه داد توسط جونگکوک کشیده بشه‪.‬‬
‫‪2163‬‬
‫‪-‬امروز قراره چیکار کنیم؟‬
‫‪-‬فکر کردم نزدیک دریاچهای که قبال بردمت‪ ،‬پیک نیک داشته باشیم‪.‬‬
‫نظرت چیه؟‬
‫‪-‬عاشقشم‪.‬‬
‫‪-‬واقعا گرسنمه‪.‬‬
‫جونگکوک دست ازادش رو به کوله پشتی مشکیاش کوبید‪.‬‬
‫‪2164‬‬
‫‪-‬پس خوشحالم که اماده اومدم‪ .‬نمیخوام دوست پسرم از گرسنگی‬

‫غش کنه‪.‬‬
‫‪-‬و میگی که لوس نیستی‪ ،‬هان جئون؟‬
‫تهیونگ با شیطنت گفت و در جواب‪ ،‬جونگکوک شونهاش رو به‬

‫شونه پسر مو بلوند زد‪.‬‬
‫اونها سعی میکردن که هرهفته سرقرار برن‪ ،‬با وجود اینکه بخاطر‬
‫مسئولیتهای دانشگاه اصال راحت نبود‪ ،‬مخصوصا حاال که سال‬
‫اخرشون بود و حجم کار و مقالههاشون بیشتر شده بود و جونگکوک‬
‫هم اخر هفتهها به بوسان میرفت تا به پدرش توی امور شورا کمک‬
‫کنه‪.‬‬
‫جونگکوک بیشتر و بیشتر وقت میذاشت تا تمام نقشی که رهبر شورا‬

‫داشت‪ ،‬یاد بگیره و با وجود اینکه همچنان فکر میکرد که هنوز‬
‫‪2165‬‬
‫امادگی کامل برای گرفتن اون جایگاه رو نداشت‪ ،‬جونگکوک پیش‬

‫تهیونگ اعتراف کرد که از اون کار لذت میبرد چون به نوعی‬
‫احساس میکرد که به مادرش نزدیکتر میشد‪.‬‬
‫بنابراین‪ ،‬تهیونگ که کمی (یا شاید خیلی زیاد) بهش وابسته بود‪،‬‬
‫ثانیهها رو میشمرد تا بتونه بعد از چند روز دوری‪ ،‬چند ساعت با‬
‫جونگکوک وقت بگذرونه‪.‬‬
‫و قرارهاشون نیازی به برنامهریزی دقیق یا حتی فانتزی و پیچیدهبودن‬

‫نداشت چون بیشتر وقتها هردوشون توی خوابگاه تهیونگ یا اپارتمان‬
‫جونگکوک بودن‪.‬‬
‫اما تهیونگ نمیتونست انکار کنه از اینکه قرار امروزشون بیرون از‬
‫خونه بود‪ ،‬به شدت هیجانزده بود؛ مخصوصا توی چنین فضای زیبا و‬
‫ارومی‪ .‬قرار بود اخرهفتهی فوقالعادهای بشه‪.‬‬
‫‪2166‬‬
‫جونگکوک حین رانندگی ساکتتر از همیشه بود و کمی توی فکر‬

‫بود‪ ،‬اما تهیونگ تصمیم گرفت که بهش فضا بده‪ ،‬نه تنها بخاطر اینکه‬
‫احتمال داشت چیزی توی ذهنش باشه‪ ،‬بلکه بخاطر اینکه میدونست‬
‫جونگکوک دوست داشت روی رانندگی تمرکز کنه‪ .‬بنابراین‪ ،‬دستش‬
‫رو با حالت ارامشبخشی روی رون پسر مو تیره گذاشت‪.‬‬
‫مسیرشون تا دریاچه نسبتا سریع بود و فقط حدود نیم ساعت با‬
‫خوشحالی توی ترافیک طول کشید چون دریاچه توی حومه سئول و‬
‫یک منطقه ارومتر و روستاییتر قرار داشت‪ ،‬اما ارزشش رو داشت‬
‫چون تهیونگ فکر میکرد که اونجا عالی و جادویی بود و متاسفانه (یا‬
‫خوشبختانه که میتونستن تنها باشن) برای بقیه زیاد جای شناخته‬
‫شدهای نبود‪.‬‬
‫جونگکوک روی تپهای پارک کرد‪ ،‬کوله پشتی پر از غذاش رو از‬

‫صندوق عقب ماشین برداشت و دستی که تهیونگ براش دراز کرده‬
‫بود رو گرفت‪.‬‬
‫‪2167‬‬
‫با دستهای گره خورده از تپه پایین اومدن و توسط گونههای مختلف‬
‫درختهای بلند که با برگهای قهوهای و نارنجی پاییزی پوشیده شده‬
‫بودن‪ ،‬احاطه شدن‪ ،‬تا اینکه به پایین تپه که دریاچه بزرگ و ارومی قرار‬
‫داشت‪ ،‬رسیدن‪.‬‬
‫جونگکوک حولهای از کوله پشتیاش برداشت تا روی چمنها بندازه‬

‫و تهیونگ واقعا سعی کرد‪ ،‬اما اولین خندهاش کافی بود تا خندههای‬
‫دیگهای از دهنش فرار کنه‪.‬‬
‫جونگکوک با چشمهای گردش به تهیونگ نگاه کرد و گیج شد که‬

‫چرا پسر مو بلوند اینقدر میخندید‪ ،‬اما موقعیتی که جونگکوک با حوله‬
‫توی دستش ایستاده بود اونقدری بامزه بود که تهیونگ نمیتونست‬
‫جلوی خودش رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬بیبی‪ ،‬اون چیه؟‬
‫‪2168‬‬
‫تهیونگ پرسید و رد اشکهاش که گوشه چشمهاش جمع شده بود رو‬

‫پاک کرد‪.‬‬
‫جونگکوک نگاهش رو بین حوله و چشمهای تهیونگ چرخوند‪.‬‬

‫همچنان از دلیل خندههای بیوقفۀ دوست پسرش بیخبر بود‪.‬‬
‫‪-‬عام‪ ،‬حوله‪...‬؟‬
‫‪-‬خودم دارم میبینم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبهاش رو بهم فشار داد تا جلوی خندههاش رو‬

‫‪2169‬‬
‫‪-‬ولی دستمال پیک نیک نیست‪ ،‬حولۀ حمومه‪...‬‬
‫وقتی تهیونگ کنترلش رو از دست داد و دوباره خندید‪ ،‬جونگکوک‬

‫‪-‬ببخشید که یه دستمال شطرنجی قرمز لعنتی که توی فیلمها میبینی‪،‬‬

‫نداشتم‪ .‬فقط بخاطر اینکه میدونستم که نمیخوای باسن بزرگت رو‬
‫روی چمن بذاری‪ ،‬این رو اوردم و به عنوان یک دوست پسر نمونه‪،‬‬
‫بزرگترین حوله حمومی که توی خونه برداشتم‪.‬‬
‫جونگکوک با حالت تدافعی توضیح داد‪.‬‬
‫‪-‬ولی اگه خیلی مخالفشی‪ ،‬میتونی روی زمین بشینی‪.‬‬
‫‪2170‬‬
‫تهیونگ خرخری کرد و با صورت اخمویی روی حوله نشست‪،‬‬

‫درحالی که جونگکوک لبخند پیروزمندانهای زد‪.‬‬
‫جونگکوک واقعا برای اون پیک نیک تالش کرده بود‪ .‬باکسهای غذا‬
‫رو پشت هم روی حوله میذاشت‪ ،‬از کورن داگ‪ ،‬دونات‪ ،‬پنکیک‬
‫کیمچی‪ ،‬اسنک‪ ،‬مرغ سوخاری و حتی چند تا قوطی نوشابه‪ ،‬تمام‬
‫چیزهایی که تهیونگ دوست داشت‪ .‬و با وجود اینکه پسر مو بلوند‬
‫گرسنه بود‪ ،‬با خودش فکر کرد برای همه اونها توی شکمش جا‬
‫داشت یا نه‪.‬‬
‫‪-‬برای خودم چند تا بسته خون اوردم‪.‬‬
‫جونگکوک اطالع داد و دراخر یک بطری از کوله پشتیاش دراورد‪.‬‬
‫‪-‬امیدوارم که مشکلی نداشته باشی‪.‬‬
‫‪2171‬‬
‫‪-‬معلومه که ندارم‪ .‬خودت میدونی‪.‬‬
‫تهیونگ بدون تردید بهش اطمینان داد‪.‬‬
‫‪-‬درواقع‪ ،‬اگه ترجیح میدی‪ ،‬میتونی خون من رو بخوری‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک سرش رو به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬حتی بهش فکرم نکن‪ .‬هفته خستهکنندهای داشتی‪ ،‬اصال ریسک‬

‫نمیکنم که حالت بد بشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و تهیونگ هم قبول کرد چون حق با دوست پسرش‬

‫بود‪ .‬این هفته شلوغ و پرمشغله بود‪ ،‬مخصوصا با تحویل و ارائه مقاله و‬
‫امتحان یکی از سختترین درسهای اون ترم‪.‬‬
‫‪2172‬‬
‫پسر مو بلوند که گرسنه بود‪ ،‬بالفاصله به کورن داگ حمله کرد و‬

‫سوسیس پیچیده شده با پنیر و کره رو با چهارتا گاز خورد‪.‬‬
‫دوست پسرش همچنان توی افکارش غرق بود و با بطری خونی که‬
‫همچنان نزدیک کمرش بود‪ ،‬به نسیم پاییزی که به جریان اروم دریاچه‬
‫برخورد میکرد‪ ،‬نگاه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک؟ بیبی؟ همه چیز رو به راهه؟‬
‫تهیونگ پرسید و با نگرانی بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬عجیب شدی‪ .‬انگار درمورد چیزی نگرانی‪.‬‬
‫‪2173‬‬
‫جونگکوک مستقیم به تهیونگ نگاه کرد و صورتش رو با توجه‬

‫سوزوند‪ ،‬طوری که انگار میخواست چهرهاش رو به خاطر داشته باشه‪.‬‬
‫و با وجود اینکه دو سال بود که قرار میذاشتن‪ ،‬تهیونگ همچنان‬

‫پوستش گزگز میکرد‪ ،‬مخصوصا هرباری که جونگکوک شدید و‬
‫نافذ بهش نگاه میکرد‪ ،‬طوری که انگار میتونست به روحش نفوذ‬
‫کنه‪.‬‬
‫تنها تفاوتش این بود که تهیونگ حاال بدون اینکه حتی پلک بزنه‪،‬‬
‫روحش رو به جونگکوک میداد‪.‬‬
‫و وقتی کلمات بعدی جونگکوک رو شنید‪ ،‬بدون پلک زدن سرجاش‬

‫ثابت موند‪.‬‬
‫‪-‬اون پسره کیوت بود‪ ،‬مگه نه؟‬
‫‪2174‬‬
‫جونگکوک پرسید و با سوالش ابروهای تهیونگ خود به خود بهم گره‬

‫‪-‬کی؟‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک نگاهش رو ازش گرفت و با انگشتش به‬

‫جعبه مقوایی دونات ضربه زد‪.‬‬
‫تهیونگ دوباره مصرانه پرسید‪ ،‬تا اینکه چیزی به ذهنش رسید‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬داری درمورد اون پسره حرف میزنی؟ توی دانشگاه؟‬
‫‪2175‬‬
‫تهیونگ اونقدری نگران دوست پسرش و بوسیدنش بود که اصال‬

‫پسری که توی ساختمون ادبیات دیده بود‪ ،‬به یاد نداشت‪.‬‬
‫و از اونجایی که جونگکوک به چیزی که تهیونگ میدونست دیده‬

‫بود‪ ،‬هیچ واکنشی نشون نداده بود‪ ،‬پسر مو بلوند به اون موضوع‬
‫توجهای نکرد‪.‬‬
‫اما ظاهراً‪ ،‬جونگکوک چنین کاری نکرده بود‪.‬‬
‫تهیونگ باکس غذا رو کنار گذاشت‪ ،‬برای لحظهای گرسنگیش رو‬

‫فراموش کرد‪ ،‬بین پاهای جونگکوک جا گرفت و پشتش رو به سینه‬
‫دوست پسرش تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬اون واقعا تایپ من نبود‪.‬‬
‫‪2176‬‬
‫تهیونگ باالخره جواب داد‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت‪ ،‬دست‬

‫جونگکوک رو گرفت و دور کمر خودش حلقه کرد‪.‬‬
‫‪-‬من یه جورایی از پسرهای بد اخالق و عصبانی که موهای تیره و بهم‬

‫ریخته دارن‪ ،‬بیشتر خوشم میاد‪.‬‬
‫چند دقیقه گذشت و سکوت به خورشیدی که باال سرشون میتابید‪،‬‬

‫پیوست‪ .‬تهیونگ فکر کرد که موضوع تموم شده بود‪ ،‬اما به وضوح‬
‫اشتباه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬پس چرا شمارهات رو بهش دادی؟‬
‫‪2177‬‬
‫جونگکوک پرسید و چیزی که تهیونگ رو غافلگیر کرد سوال‬

‫ناگهانی و پیام پشت حرفش نبود‪ ،‬بلکه این واقعیت بود که لحن‬
‫جونگکوک مشکوک یا متهمکننده نبود‪ .‬به نظر میرسید که‬
‫جونگکوک ناراحت و ترسیده بود‪.‬‬
‫‪-‬چی؟‬
‫تهیونگ به طور خودکار پرسید‪ .‬همچنان سعی میکرد احساساتی که‬

‫پشت صدای جونگکوک بود‪ ،‬تشخیص بده‪.‬‬
‫دستهای جونگکوک مثل همیشه کمر تهیونگ رو نگه نمیداشت‪،‬‬

‫اونها فقط اروم روی پوست پوشیدهاش بودن و به طرز مسخرهای‪ ،‬نبود‬
‫لمسهای سرد خوناشام لرزی به بدن تهیونگ انداخت‪.‬‬
‫‪-‬دیدم‪ ...‬دیدم که شمارهات رو بهش دادی‪.‬‬
‫‪2178‬‬
‫‪-‬اون دید خوناشامی پیشرفتهات رو داری ولی توی این موقعیت بد‬
‫دیدی‪ .‬اصال حرفهامون رو شنیدی؟‬
‫تهیونگ حتی با اتهام سوال نپرسید‪ ،‬اما با این حال‪ ،‬جونگکوک پشتش‬
‫منقبض شد و با حالت تدافعی جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬معلومه که نه! میدونی که اگه بخوام‪ ،‬به صحبتهای بقیه گوش‬

‫نمیدم‪ .‬چه برسه به تو‪ .‬نمیخوام دوست پسر حسود یا درگیری باشم‪.‬‬
‫پسر مو بلوند اهی کشید و به دستهای جونگکوک که به طرز‬

‫درموندهای میخواست انگشتهاش رو بهش گره بزنه‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪2179‬‬
‫‪-‬من واقعا ازت ممنونم‪ ،‬ولی اگه بهم اعتماد نداری‪ ،‬پس باید به‬
‫حرفهام گوش میدادی‪ .‬حداقل اینجوری میفهمیدی که من ردش‬
‫کردم و بهش شمارهام رو ندادم‪ .‬درواقع‪ ،‬بهش گفتم که نمیخوام بهش‬
‫شماره بدم چون دوست پسر دارم‪.‬‬
‫تهیونگ توضیح داد‪.‬‬
‫چند ثانیه گذشت و تهیونگ با بیاعتمادی و سکوت جونگکوک‬

‫فشاری رو پشت چشمهاش احساس کرد‪ ،‬اما وقتی جونگکوک کمرش‬
‫رو محکم بغل کرد و چونهاش رو روی شونه تهیونگ گذاشت‪ ،‬موجی‬
‫از ارامش توی بدنش جاری شد‪.‬‬
‫‪-‬معلومه که بهت اعتماد دارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬اه سنگینی کشید و برای لحظهای طوالنی مکث‬

‫کرد‪ ،‬بعد ادامه داد‪:‬‬
‫‪2180‬‬
‫‪-‬گاهی اوقات با خودم فکر میکنم که این لحظهایه که قراره ترکم‬

‫کنی و از بین انگشتهام لیز بخوری‪ .‬و دیدنت با اون پسره باعث شد‬
‫زندگیت رو بدون خودم و با کسی تصور کنم که میتونه بهت حس‬
‫عادیبودن بیشتری بده‪.‬‬
‫اعتراف صریح و خامش تهیونگ رو غافلگیر کرد و قلبش رو بدون‬

‫تپیدن و ریههاش رو بدون دریافت هیچ اکسیژنی رها کرد‪.‬‬
‫‪-‬چند وقته که اینطوری فکر میکنی جونگکوک؟‬
‫تهیونگ با احساسی که لبریز شده بود‪ ،‬پرسید‪ .‬وقتی دوست پسرش‬

‫جواب نداد‪ ،‬تهیونگ برگشت‪ ،‬روی پای جونگکوک نشست و با نگاه‬
‫غمگینش رو به رو شد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ .‬ما دو ساله که قرار میذاریم‪ .‬تو درمورد اینکه چقدر‬

‫دوستت دارم‪ ،‬شک داری‪ .‬مگه نه؟‬
‫‪2181‬‬
‫تهیونگ پرسید و جونگکوک بالفاصله سرش رو به نشونه منفی تکون‬

‫داد و با درموندگی خرخر کرد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬معلومه که نه عشق من‪ .‬اصال اینطوری نیست‪ .‬با گفتن این چیزها و‬
‫مشکوک بودن مثل یه عوضی به نظر میرسم‪ .‬ببخشید‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬سرش رو پایین انداخت و از نگاه نگران تهیونگ‬

‫فرار کرد‪.‬‬
‫تهیونگ تصمیم گرفت روی اینکه جونگکوک مستقیم بهش نگاه کنه‬
‫پا فشاری نکنه چون میدونست که باعث اسیبپذیری پسر مو تیره‬
‫میشد و اینکه جونگکوک به زمان و شرایطی نیاز داشت تا احساس‬
‫راحتی کنه و صحبت کنه‪.‬‬
‫‪-‬من قضاوتت نمیکنم که چه احساسی داری‪ ،‬باشه بیبی؟‬
‫‪2182‬‬
‫تهیونگ با ارامش شروع کرد‪ .‬احساس میکرد که با یک حیوون‬

‫ترسیده صحبت میکرد و با کوچیکترین حرکت فراریش میداد‪.‬‬
‫‪-‬فقط میخوام درکت کنم‪ .‬احساسی که داری هیچ وقت احمقانه‬

‫نیست و من واقعا دوست دارم که درموردش بهم بگی تا بتونم بهت‬
‫نشون بدم که چقدر دوستت دارم و چقدر میخوام باهات باشم‪ .‬من‬
‫قرار نیست جایی برم جونگکوک‪ .‬قرار نیست از بین انگشتهات لیز‬
‫بخورم‪.‬‬
‫‪-‬من هیچ شکی درمورد اینکه دوستم داری‪ ،‬ندارم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و با ظرافت گونه پسر مو بلوند رو نوازش کرد‪.‬‬

‫تهیونگ صورتش رو چرخوند‪ ،‬بوسه شیرینی به کف دست‬
‫جونگکوک زد و بعد برگشت تا صورتش رو به لمس دوست پسرش‬
‫تکیه بده‪.‬‬
‫‪2183‬‬
‫‪-‬تو فوقالعادهترین فرد دنیایی‪ .‬شیرین‪ ،‬با درک‪ ،‬صبور‪ ...‬و باید اعتراف‬
‫کنم که یکم رو مخی‪ ،‬ولی یاد گرفتم که دوستش داشته باشم‪.‬‬
‫‪-‬عوضی‪.‬‬
‫تهیونگ با خنده گفت و چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬توی رمانتیک بودن داشتی خوب پیش میرفتی‪ ،‬ولی خرابش کردی‪.‬‬
‫‪-‬فقط حقیقت رو گفتم‪.‬‬
‫جونگکوک با شیطنت گفت‪ ،‬خم شد و بوسه شیرینی به گوشه لبهای‬

‫تهیونگ زد‪ .‬دستهاش رو روی رونهای تهیونگ که کمرش‬
‫دراغوش گرفته بود‪ ،‬گذاشت‪.‬‬
‫‪2184‬‬
‫تهیونگ به انگشتهای پینه بستهای که با مالیمت روی پاهاش رو‬

‫نوازش میکرد نگاه کرد تا به جونگکوک فشاری وارد نکنه‪.‬‬
‫میخواست خود خوناشام صحبت کنه‪ .‬تهیونگ درمورد اینکه‬
‫چطوری با جونگکوک رفتار کنه تا باعث ناراحتی یا ازارش نشه‪،‬‬
‫بهترین روشها رو یاد گرفته بود‪.‬‬
‫جونگکوک نفس عمیقی کشید و اضافه کرد‪:‬‬
‫‪-‬من شکی در اینکه دوستم داری‪ ،‬ندارم ته‪ .‬فقط با خودم فکر میکنم‬
‫که تا کی قراره دوستم داشته باشی‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬این سوال راحته‪ .‬تا وقتی که بهم اجازه بدی‪ ،‬دوستت دارم و با‬
‫این حال‪ ،‬حتی اگه ترکم کنی‪ ،‬واقعا شک دارم که عشقم ناپدید بشه‪.‬‬
‫‪2185‬‬
‫تهیونگ بدون هیچ تردیدی جواب داد و دنبال چشمهای تیره‬

‫جونگکوک گشت تا دوست پسرش بتونه صداقت رو توی نگاهش‬
‫ببینه‪.‬‬
‫‪-‬من هیچوقت ترکت نمیکنم‪.‬‬
‫جونگکوک با اخم جواب داد‪ ،‬دستهاش رو از رونهای تهیونگ تا‬

‫پشت کمرش برد و پسر رو بیشتر به سینهاش نزدیک کرد‪.‬‬
‫‪-‬پس چرا فکر میکنی که من قراره ترکت کنم؟‬
‫تهیونگ با اعتراض پرسید‪.‬‬
‫‪2186‬‬
‫به نظر میرسید که جونگکوک از سوالش غافلگیر شد‪ .‬مشخص بود‬

‫که از اون دید بهش نگاه نمیکرد‪ .‬با این حال‪ ،‬جواب اون سوال نوک‬
‫زبون جونگکوک بود‪.‬‬
‫‪-‬چون تو انسانی ته‪ .‬عمر میکنی‪ ،‬چیزهای جدید میخوای و به اوج و‬

‫ارزوهای جدید میرسی‪ ،‬شاید بخوای ازدواج کنی و بچه داشته باشی‪...‬‬
‫جونگکوک با لحن دردناکی گفت‪.‬‬
‫‪-‬و من یه خوناشام جاودانهام که باید رهبر شورا بشم و بخاطر این‬

‫موقعیت زندگی محتاطانهای داشته باشم‪.‬‬
‫‪-‬و مشکلش چیه؟ این چه ربطی داره؟‬
‫‪2187‬‬
‫تهیونگ پرسید و کم کم از مسیری که مکالمهشون در پیش میگرفت‪،‬‬

‫نگران شد‪.‬‬
‫‪-‬من تمام این چیزها رو قبل از اینکه قرار بذاریم‪ ،‬میدونستم‪ ،‬مگه نه؟ و‬
‫دو سال بعد‪ ،‬همچنان اینجا کنارت موندم‪ .‬هنوزم مثل قبل دوستت دارم‪.‬‬
‫خب‪ ،‬نه‪ .‬دارم دروغ میگم‪ ،‬االن بیشتر دوستت دارم‪.‬‬
‫‪-‬ما قرار نیست تا ابد دانشجو باشیم ته‪ .‬زندگی عوض میشه و توهم‬
‫عوض میشی و مطمئنم میخوای پا به پای اون تغییرات پیش بری‪ .‬و من‬
‫میترسم که نتونم باهات به این چیزها برسم‪.‬‬
‫‪-‬یعنی میخوای بهم بگی که وقتی پیر بشم‪ ،‬ازم خسته میشی؟‬
‫‪2188‬‬
‫‪-‬معلومه که نه!‬
‫جونگکوک با عصبانیت داد زد و سرش رو به عقب پرتاب کرد تا به‬

‫اسمون نگاه کنه‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪ .‬اگه بهم اجازه بدی که تا اخر عمرت دوستت داشته باشم‪،‬‬
‫خوشحالترین مرد جهان میشم‪ .‬هشتاد یا شاید نود سال کنارت بودن‬
‫مثل رویاست و قطعا بقیهی عمر جاودانهام رو قابل تحمل میکنه چون‬
‫زیباترین عشق رو با عشق زندگیم زندگی کردم‪ ،‬حتی اگه قراره یک‬
‫روزی بمیره‪ .‬ولی توهم چنین فکری داری؟ ممکنه یک روزی برسه که‬
‫من بیشتر شبیه پسرت باشم تا دوست پسرت‪ ،‬بعدا بیشتر شبیه نوهات‬
‫میشم‪ .‬این رو چطوری توضیح میدی؟ برای پدر و مادرت‪ ،‬دوستهات‬
‫و همکارهات؟ زمانی میرسه که بخاطر این حرفها دیگه نمیتونیم‬
‫مثل یک زوج رمانتیک بیرون بریم‪ .‬حاضری انجامش بدی؟ فقط‬
‫‪2189‬‬
‫فکرکردن به این احتمال که تسلیم من بشی و یک زندگی عادی و‬

‫خوشحال رو ازت بگیرم‪ ،‬ازارم میده‪.‬‬
‫یکبار دیگه‪ ،‬تهیونگ درمورد اینکه جونگکوک چند وقت بود که به‬
‫اون چیزها فکر میکرد‪ ،‬نگران شد‪ .‬چرا تمام اون ترسها رو درون‬
‫خودش نگه داشته بود‪ ،‬وقتی میتونست با تهیونگ به اشتراک بذاره؟‬
‫پسر مو بلوند از صداقت جونگکوک لرزید‪ ،‬اما حقیقت اینه که‬
‫نمیتونست دروغ بگه که کلمات سنگینی که جونگکوک گفته بود‪،‬‬
‫درون سینهاش نلرزیده بود‪ ،‬حتی بیشتر از بقیه حرفهاش‪.‬‬
‫‪-‬من عشق زندگیتم؟‬
‫تهیونگ پرسید و وقتی جونگکوک نگاهش رو از اسمون تیره گرفت و‬

‫درعوض روی چشمهای شکالتی تهیونگ تمرکز کرد‪ ،‬از نزدیک‬
‫بهش خیره شد‪.‬‬
‫‪2190‬‬
‫‪-‬من تمام اینها رو گفتم و تو فقط به اون قسمت توجه کردی؟‬
‫تهیونگ میدونست که دفاعیشدن جونگکوک یک روش محافظتی‬

‫برای زمانی بود که خجالتی و اسیبپذیر میشد یا درمعرض دید قرار‬
‫میگرفت‪ ،‬اما این بار تهیونگ باید پا فشاری میکرد‪ .‬نیاز داشت دوباره‬
‫اون کلمات رو بشنوه تا مطمئن بشه که درست شنیده بود‪.‬‬
‫تهیونگ تکرار کرد و اشکی که جلوی چشمهای لرزونش رو گرفت‪،‬‬

‫‪-‬من عشق زندگیتم؟‬
‫‪2191‬‬
‫تهیونگ دوباره پرسید‪.‬‬
‫خوناشام وقتی چشمهای براق تهیونگ رو دید‪ ،‬نگران شد‪.‬‬
‫‪-‬خودت شنیدی که چی گفتم‪ ،‬پس چرا داری دوباره میپرسی؟‬
‫‪-‬چون دارم ازت میپرسم که خودت بهم بگی‪.‬‬
‫تهیونگ ملتمسانه گفت و اولین اشک روی گونهاش لغزید‪.‬‬
‫جونگکوک بدون هیچ تردیدی با انگشت شستش اشکش رو پاک‬

‫کرد‪ ،‬اما با کلمات بعدی جونگکوک‪ ،‬اشکهای تهیونگ به‬
‫سرازیرشدن ادامه داد‪.‬‬
‫‪2192‬‬
‫‪-‬فقط از ته قلبم میدونم که عشقم به تو ابدیه‪ .‬شاید زندگیم فراتر از‬

‫ابدیت باشه‪ ،‬ولی تمام من‪ ،‬روحم و مخصوصا قلبم متعلق به توئه‪ .‬هر‬
‫ضربان قلبم برای توئه‪ .‬تماما واسه توئه‪ .‬تا ابد‪ .‬من تا ابد مال توئم‪.‬‬
‫جونگکوک شاید مرتباً خود و احساساتش نشون نمیداد‪ ،‬اما هرموقع‬

‫که انجامش میداد‪ ،‬اونقدری خام‪ ،‬صادقانه‪ ،‬وحشیانه و شدید بود که‬
‫تهیونگ احساس میکرد به کامیون بزرگی برخورد کرده بود‪.‬‬
‫تهیونگ که کامال با اعتراف جونگکوک که تونست تمام ذرات‬

‫وجودش رو مبهوت کنه‪ ،‬مست شده بود‪ ،‬میخواست تمام اون کلمات‬
‫و احساسات رو ببلعه تا به ارومی باهاش تنیده بشه و به همین دلیل‪،‬‬
‫تهیونگ با دستهاش شونه جونگکوک رو دراغوش گرفت و با‬
‫بوسهای نامههای وجودش رو روی لبهای جونگکوک گذاشت‪.‬‬
‫امیدوار بود که خوناشام هم همین احساس رو روی لبهاش داشته‬
‫‪2193‬‬
‫‪-‬تو هم عشق زندگی منی جونگکوک‪ .‬توی این زندگی و حتی زندگی‬
‫بعدی‪.‬‬
‫تهیونگ بین اشکهاش و فشار لبهاش زمزمه کرد و احساساتش به‬

‫اوج رسید‪.‬‬
‫‪-‬از استخونهام تا کوچیکترین قسمت وجودم احساسش میکنم‪.‬‬

‫هرباری که بهت نگاه میکنم یا تو بهم نگاه میکنی‪ ،‬حسش میکنم‪.‬‬
‫هرباری که میخوابم و رویای ایندۀ خوشحالی رو توی اغوشت‬
‫میبینم‪ ،‬حسش میکنم‪ .‬هرباری که از خواب بیدار میشم و اولین چیزی‬
‫که مغزم پردازش میکنه اینه که خیلی خوشحالم که مال توئم و تو مال‬
‫منی‪ ،‬احساسش میکنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و نفس سنگینی کشید‪ .‬برای اینکه تمام قلبش رو ازاد‬
‫کرده بود‪ ،‬توی اغوش جونگکوک نفسش گرفت‪.‬‬
‫‪2194‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪...‬‬
‫اون اولین چیزی بود که دهن جونگکوک فرمول بندی کرد‪ .‬به وضوح‬
‫از موجی از احساسات که تهیونگ ازاد کرده بود‪ ،‬تحت تاثیر قرار‬
‫گرفته بود و از دستهاش که روی کمر پسر مو بلوند میلرزید‪ ،‬کامال‬
‫مشخص بود‪.‬‬
‫این فقط جونگکوک نبود که توی این رابطه به طرز درمان ناپذیری‬
‫رمانتیک بود‪ ،‬خب؟‬
‫‪-‬چرا داریم وقتمون رو با پیچیده کردن و بحث کردن تلف میکنیم‪،‬‬

‫وقتی همه چیز سادهتر از چیزیه که فکر میکنیم؟‬
‫تهیونگ با لحن دردناکی زمزمه کرد و پیشونیهاشون رو روی هم‬

‫گذاشت‪ ،‬درحالی که با دستهاش صورت جونگکوک رو قاب‬
‫‪2195‬‬
‫‪-‬چی‪...‬؟‬
‫جونگکوک روی لبهای تهیونگ زمزمه کرد‪ .‬میتونست تعجب‪،‬‬

‫سردرگمی و ناباوری که با نفس پسر مو تیره ترکیب شده بود‪ ،‬احساس‬
‫کنه‪.‬‬
‫‪-‬منظورت چیه که همه چیز سادهتر از چیزیه که تصور میکنیم؟ دقیقا‬

‫منظورت از این حرف چیه؟‬
‫‪-‬تبدیلم کن‪.‬‬
‫تهیونگ ملتمسانه گفت و دستهاش رو از صورت جونگکوک پایین‬

‫برد‪ ،‬تا اینکه به گردنش رسید‪ .‬با قاطعیت کامل میدونست که توی دنیا‬
‫هیچ چیزی بیشتر از این نمیخواست که تا ابد روی اون پوست گم‬
‫بشه‪.‬‬
‫‪2196‬‬
‫‪-‬من‪ ...‬من متوجه نمیشم که منظورت چیه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و پیشونیاش رو از پیشونی تهیونگ فاصله داد تا‬

‫توی چشمهای پسر مو بلوند دنبال جواب بگرده‪.‬‬
‫تهیونگ با نگاه پیوسته به عنبیههای تیرهای که از همون اول مجذوبش‬

‫کرد و کامال گیرش انداخت‪ ،‬بدون هیچ شک یا تردیدی زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬میخوام خوناشام بشم‪.‬‬
‫‪2197‬‬
‫‪Last CH‬‬
‫چند هفته یا شاید چند ماه پیش‪ ،‬تهیونگ خوابی دید‪.‬‬
‫یا بهتره بگیم که کابوسی دید‪.‬‬
‫این رو به هیچکس نگفته بود‪ ،‬حتی به جونگکوک‪ ،‬اما خوابش‬

‫اونقدری ازارش داد که تهیونگ غرق در عرق و درحالی که تمام‬
‫بدنش میلرزید‪ ،‬از خواب بیدار شد‪.‬‬
‫توی کابوسش‪ ،‬جونگکوک و تهیونگ با دستهای گره خورده توی‬

‫ساحل زیبایی قدم میزدن‪.‬‬
‫ساحلی با شنهای طالیی و تمیزترین دریا که با افرادی که از تابستون‬

‫داغشون لذت میبردن‪ ،‬پر شده بود؛ از بچهها که در امتداد ساحل قلعه‬
‫شنی میساختن و نوجوونهایی که چند متر اونطرفتر والیبال بازی‬
‫‪2198‬‬
‫میکردن گرفته بود تا افراد بالغی که روی صندلیهای پالستیکی نشسته‬

‫بودن و از خورشید گرما و ویتامین دی دریافت میکردن‪.‬‬
‫صحبت بین اون دو به شکل متحرکی جریان داشت و خندههای‬

‫بلندشون توی هوا میپیچید‪ .‬جونگکوک و تهیونگ توی عشقشون گم‬
‫شده بودن‪ ،‬درحالی که کف سفید امواج دریا پاهاشون رو قلقلک‬
‫با این حال‪ ،‬همونطوری که کنار دریا قدم میزدن‪ ،‬دستهای تهیونگ‬
‫شروع به خشک شدن و چروک شدن کرد و عالئمی از پیری رو نشون‬
‫داد که هیچ کرم مرطوبکنندهای نمیتونست جلوش رو بگیره‪.‬‬
‫خندههای بین اون زوج کم شد‪ .‬این بار فقط تهیونگ بود که میخندید‬
‫و افراد توی ساحل محو شدن و تعدادشون کمتر و کمتر شد‪.‬‬
‫‪2199‬‬
‫درست مثل لمس جونگکوک‪ .‬تهیونگ احساس کرد که انگشتهای‬

‫جونگکوک از دستش فاصله گرفت و وحشت دردناکی توی سینهاش‬
‫به وجود اومد‪.‬‬
‫نحوه نگاهکردن پسر مو تیره به تهیونگ دیگه چندان درخشان نبود‪،‬‬

‫بلکه به تدریج با خستگی و ناراحتی پر شد‪.‬‬
‫تا اینکه جونگکوک دیگه جونگکوک نبود‪ ،‬بلکه فقط یک سراب‬

‫شفاف بود که کامال توی هوای دریا ناپدید شد و تمام ذرات وجودش‬
‫توی رنگ ابی روشن اسمون پخش شد‪ ،‬اما برای چشمهای تهیونگ‪،‬‬
‫خاکستری و تاریک بود‪.‬‬
‫تهیونگ دور خودش چرخید و با درموندگی سعی کرد نگاهی به‬

‫جونگکوک یا حداقل روح دیگهای به جز روح شکستهاش‪ ،‬بندازه اما‬
‫هیچکسی به جز مرغهای دریایی پر سروصدا برفراز ساحل شناور نبودن‬
‫و همین باعث شد تا تنهایی و سرما به شدت به تهیونگ برخورد کنه‪.‬‬
‫‪2200‬‬
‫قدرت ضربهاش چنان زیاد بود که تهیونگ تعادلش رو از دست داد و‬

‫روی ماسههای خیس به زانو دراومد‪ .‬برای دقایق دردناکی توی اون‬
‫موقعیت موند‪ ،‬تا اینکه اشکهاش بیرحمانه روی گونههاش سرازیر‬
‫شدن و با ترک کردن بدنش‪ ،‬اقیانوس رو پیدا کردن‪ .‬تهیونگ که‬
‫مصمم بود اشکهای سرسختی که به سادگی نمیخواستن متوقف بشن‬
‫پاک کنه‪ ،‬دستهاش رو به سمت صورتش برد و اونجا بود که کامال‬
‫شوکه شد‪.‬‬
‫دستهاش به چیز شل و اویزونی رسید‪ ،‬چیزی که به سرعت اون رو‬

‫عنوان گونههاش تشخیص داد و وقتی نوک انگشتهاش خطوط‬
‫صورت و چین و چروک بینیاش رو دنبال کرد‪ ،‬باالخره متوجه شد‪.‬‬
‫اون لحظه بود که تضادی بین جوونی روی صورت جونگکوک و‬

‫پیری واضحی که با جزئیات روی پوست تهیونگ مشخص بود باعث‬
‫شد تا دلیل ترک کردن جونگکوک رو متوجه بشه‪.‬‬
‫‪2201‬‬
‫تهیونگ به خودش اجازه داد روی ساحل دراز بکشه و به امواج سرد و‬
‫بیرحم التماس کنه تا دردی که در اعماق وجودش موج میزد‪ ،‬ازش‬
‫بگیره‪ .‬وقتی موج باالخره بهش رسید‪ ،‬وارد سوراخ بینیاش شد و به‬
‫ریههاش هجوم برد‪ ،‬تهیونگ روی تخت از خواب پرید و نه توی اب‬
‫دریا‪ ،‬بلکه توی عرق غوطهور بود‪.‬‬
‫بنابراین با برگشت به اون لحظه‪ ،‬این اعتراف جونگکوک که میگفت‬

‫تهیونگ عشق زندگیاش بود و گرمای لحظهای نبود که باعث شد‬
‫تهیونگ چنین چیزی بگه‪ .‬نه‪ ،‬اصال اینطوری نبود‪ .‬این فقط یک‬
‫محرک بود‪.‬‬
‫از اون شب که یکی از بدترین ترسهاش اشکار شد‪ ،‬تهیونگ بیوقفه‬

‫به اون موضوع فکر میکرد و همیشه به یک نتیجه میرسید‪ .‬اون نتیجه‬
‫براساس این بود که تهیونگ چقدر با فکرکردن به احتمال اینکه اون و‬
‫جونگکوک از همدیگه جدا بشن و دیگه هیچ وقت همدیگه رو نبینن‪،‬‬
‫زجر کشیده بود و به طرز درموندهای میخواست نادیدهاش بگیره‪.‬‬
‫‪2202‬‬
‫به همین دلیل بود که تهیونگ درمورد خواستهاش بهش نشونه داد تا‬
‫واکنشی از جونگکوک دریافت کنه و شاید صحبتی رو درمورد اون‬
‫موضوع شروع کنه چون تا به امروز‪ ،‬هیچ وقت درمورد اون فرضیه‬
‫صحبت نکرده بودن‪ .‬با این حال‪ ،‬برای کسی که میتونست برای بعضی‬
‫چیزها خیلی باهوش باشه‪ ،‬جونگکوک برای برخی موارد واقعا احمق‬
‫بود‪.‬‬
‫تهیونگ تصمیم گرفت از ترس اینکه اون موضوع برای جونگکوک‬

‫خیلی زود باشه‪ ،‬مستقیم اون موضوع رو مطرح نکنه‪ ،‬هرچند یقین کامل‬
‫توی قلب تهیونگ موج میزد‪.‬‬
‫اونها وقت داشتن که درمورد اون موضوع بحث کنن‪ ،‬درسته؟ خب‪،‬‬
‫حداقل این چیزی بود که تهیونگ فکر میکرد‪ ،‬البته تا قبل از اینکه‬
‫متوجه بشه که جونگکوک هم این ناامنیها رو داشت‪.‬‬
‫‪2203‬‬
‫جنبه مثبتش این بود که اعتراف جونگکوک به تهیونگ انگیزه داد تا با‬
‫کابوسش مواجهه بشه و برای پایانی متفاوت از چیزی که توی رویای‬
‫لعنتیاش اتفاق افتاده بود‪ ،‬مبارزه کنه‪.‬‬
‫تهیونگ همچنان درمورد ازدواج‪ ،‬بچهدار شدن‪ ،‬یک سال فاصله یا چند‬
‫ماه زندگی توی کشوری عجیبغریب که برنامههای ایندهاش رو شامل‬
‫میشد‪ ،‬شک و تردید داشت‪ ،‬اما یک چیز رو قطعا شامل میشد‪.‬‬
‫جونگکوک‪ .‬تا ابد و درکنارهم‪.‬‬
‫‪-‬میخوام خوناشام بشم‪.‬‬
‫تهیونگ با قاطعیت تکرار کرد و به طرز عمیقی به چشمهای‬

‫جونگکوک خیره شد‪.‬‬
‫‪2204‬‬
‫پسر دیگه مثل ماهیای که از اب بیرون افتاده بود‪ ،‬دهنش رو باز و بسته‬
‫کرد و با وجود اینکه نگاهش روی تهیونگ ثابت بود‪ ،‬پسر مو تیره‬
‫واقعا بهش نگاه نمیکرد و توی افکارش گم شده بود‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد و سعی کرد توجه دوست پسرش رو جلب کنه‪،‬‬
‫درحالی که دستهای ترسو و لرزونش از صورت جونگکوک پایین‬
‫‪-‬این یه شوخیه‪ ،‬مگه نه؟ فقط میتونه شوخی باشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به زور خندید‪.‬‬
‫‪-‬داری باهام شوخی میکنی دیگه‪ ،‬اره؟‬
‫‪2205‬‬
‫تهیونگ که همچنان روی پای جونگکوک نشسته بود‪ ،‬سرجاش جدی‬

‫موند‪ ،‬نه تنها بخاطر اینکه میخواست جونگکوک صداقت رو توی‬
‫چهرهاش ببینه‪ ،‬بلکه بخاطر اینکه واکنشش چیزی نبود که تهیونگ‬
‫انتظارش رو داشت‪.‬‬
‫یعنی اینقدر برای جونگکوک مسخره بود که باعث شد اینجوری‬

‫بخنده؟‬
‫به نظر میرسید چیزی درون تهیونگ شکست‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬جونگکوک‪ .‬من مسخرهات نکردم‪ .‬انگار این تویی که داری‬

‫مسخرهام میکنی‪.‬‬
‫‪2206‬‬
‫تهیونگ با ناراحتی اشکاری توی صدا و قیافش گفت‪.‬‬
‫‪-‬ظاهرا هیچوقت این فرضیه رو درنظر نگرفتی که داری فکر میکنی‬

‫که مسخرهست‪ .‬خوبه که فهمیدم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬با خودش سری تکون داد‪ ،‬به سرعت از روی پای‬
‫جونگکوک بلند شد و خوناشام رو شوکه شده رها کرد‪.‬‬
‫‪-‬وات د فاک تهیونگ؟‬
‫جونگکوک وقتی که وجدانش از خلسه بیرون اومد‪ ،‬غرید و بالفاصله‬

‫از روی چمن بلند شد‪.‬‬
‫‪2207‬‬
‫تهیونگ به سمت لبه دریاچه رفت‪ .‬نیاز داشت که نفس بکشه و‬

‫احساسات گیجکنندهای که درونش بود‪ ،‬کنترل کنه‪ .‬میتونست صدای‬
‫قدمهای مصمم جونگکوک رو پشت سرش بشنوه‪.‬‬
‫‪-‬من اصال فکر نمیکنم که این فرضیه مسخرهست‪ .‬اتفاقا برعکس‪.‬‬
‫جونگکوک با صدای ارومی گفت‪.‬‬
‫‪-‬این افکار از لحظهای که متوجه شدم که دوستت دارم توی ذهنم رژه‬
‫میره‪ .‬من فقط هیچوقت فکر نمیکردم که به چنین چیزی فکر کنی‪.‬‬
‫‪-‬چرا نکنم؟‬
‫‪2208‬‬
‫تهیونگ پرسید و با شنیدن ناامنی صدای جونگکوک‪ ،‬به خودش اجازه‬

‫داد تا گاردش رو پایین بیاره‪.‬‬
‫‪-‬البته که بهش فکر میکنم‪ .‬من هرروز درموردش فکر میکنم‬

‫جونگکوک چون باهات اینده میخوام‪.‬‬
‫‪-‬منم باهات اینده میخوام‪ .‬خیلی زیاد‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬بهش نزدیک شد و دوباره کمر تهیونگ رو‬

‫‪-‬ولی واقعا میخوای خوناشام بشی یا فقط بخاطر من داری انجامش‬

‫میدی؟‬
‫‪2209‬‬
‫تهیونگ با سردرگمی اخم کرد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬منظورت چیه؟ معلومه که دارم به خاطر تو انجامش میدم‪ .‬بیشتر بخاطر‬

‫خودم و خودت‪.‬‬
‫‪-‬منظورم اینه‪...‬‬
‫‪-‬ازم میخوای به خوناشام تبدیلت کنم چون فکر میکنی فقط این‬
‫باعث میشه که بخوام باهات باشم؟ چون اگه چنین فکری داری‪ ،‬این‬
‫اصال حقیقت نداره‪ .‬تهیونگ من قبلش بهت گفتم که اگه بهم اجازه‬
‫بدی که تا اخر عمرت کنارت باشم‪ ،‬خوشحالترین مرد دنیا میشم‪ .‬حتی‬
‫اگه کمتر از یک قرن باشه‪ .‬حتی اگه برای چند سال باشه‪ .‬حتی اگه‬
‫فقط چند سال بهم اجازه بدی‪ .‬همین برام کافیه و خیلی هم خوشحال‬
‫میشم‪.‬‬
‫‪2210‬‬
‫‪-‬ولی این برای من کافی نیست!‬
‫‪-‬چرا نمیتونیم این رو ساده کنیم جونگکوک؟ راه حل دقیقا جلوی‬

‫چشمهامونه‪ .‬من میخوام تا ابد باهات باشم‪ .‬هیچ چیزی رو بیشتر از‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬دستهاش رو پشت گردن جونگکوک برد و‬

‫پیشونیاش رو به چونه پسر مو تیره تکیه داد‪.‬‬
‫‪-‬تو همچین احساسی نداری؟ موضوع اینه؟‬
‫‪-‬معلومه که منم همین احساس رو دارم‪.‬‬
‫‪2211‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬اهی کشید و دایرههایی روی استخون کمر‬

‫تهیونگ کشید‪.‬‬
‫‪-‬ولی تهیونگ‪ ...‬خوناشام شدن شبیه رنگ کردن مو یا تتوزدن نیست‪.‬‬

‫این ایجاب میکنه که از خیلی چیزها دست بکشی و به خیلی چیزهای‬
‫دیگه عادت کنی‪.‬‬
‫‪-‬خودم این رو میدونم جونگکوک ولی عشق همین نیست؟‬
‫تهیونگ پرسید و با انگشتهاش اخم بین ابروهای جونگکوک رو باز‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬میتونم تا ابد باهات بمونم و میدونم این به تنهایی خیلی ارزش داره‪.‬‬
‫هیچ چیزی نیست که بیشتر بخوام‪ .‬جدیدا خیلی جدی به این موضوع‬
‫فکر کردم‪.‬‬
‫‪2212‬‬
‫‪-‬چی؟ چند وقته که داری بهش فکر میکنی؟‬
‫جونگکوک پرسید و غافلگیری و ناباوری صداش رو پر کرد‪.‬‬
‫‪-‬چند ماه پیش یا شایدم بیشتر‪ ،‬نمیتونم دقیق بگم‪ .‬بخوام صادق بشم‪،‬‬
‫مدتهاست که بهش فکر میکنم‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و غبار نامرئی رو از روی‬

‫هودی جونگکوک پاک کرد‪.‬‬
‫‪-‬و بهت چند بار نشونه دادم که میخوامش‪ ...‬ولی تو مثل همیشه احمق‬
‫بودی و متوجه نشدی‪.‬‬
‫‪2213‬‬
‫وقتی چیزی توی سر جونگکوک با عقل جور دراومد‪ ،‬حالت چهرهاش‬

‫با فهمیدن اون موضوع باز شد‪ .‬برای چند دقیقه توی ذهن پیچیدهاش‬
‫گم شد و بعد اه سنگینی کشید‪.‬‬
‫‪-‬میدونی که اگه تصمیم بگیری انجامش بدی‪ ،‬هیچ راه برگشتی وجود‬
‫نداره؟ اگه من و تو بنا به دالیلی از همدیگه جدا بشیم‪ ...‬اگه متوجه‬
‫بشی که دیگه هیچ احساسی بهم نداری‪ ...‬نمیخوام ازم متنفر بشی و‬
‫بخاطر اینکه تبدیلت کردم‪ ،‬ازم بدت بیاد‪.‬‬
‫‪-‬کی گفته که قراره از دوست داشتن تو دست بکشم جونگکوک؟‬

‫داری به جداشدن از من فکر میکنی‪ ،‬اره؟‬
‫‪-‬معلومه که نه احمق‪.‬‬
‫‪2214‬‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬دستهاش از کمر تهیونگ تا گردنش باال رفت و‬

‫سرش رو ثابت نگه داشت تا نگاهشون از هم جدا نشه‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم که همین چند لحظه پیش به اندازه کافی مستقیم بهت گفتم‪.‬‬
‫من هیچوقت نمیخوام ازت جدا بشم چون تنها کاری که میتونم تو‬
‫زندگیم درست انجام بدم دوست داشتن توئه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و علیرغم اعتراف شیرین و گرمش‪ ،‬تهیونگ به طرز‬

‫درموندهای میخواست با چیزی که جونگکوک درمورد تنها چیزی‬
‫که توش خوب بود گفت‪ ،‬مخالفت کنه چون این یک دروغ بزرگ‬
‫بود‪ .‬جونگکوک یک ادم باورنکردنی و فوقالعاده بود که در انجام‬
‫هزار و یک کار بینهایت با استعداد بود‪ ،‬اما تهیونگ میدونست که با‬
‫این‪ ،‬از موضوع اصلی منحرف میشد و درحال حاضر این چیزی نبود‬
‫که میخواست‪.‬‬
‫‪-‬و فکر کنم منم به اندازه کافی مستقیم بهت گفتم‪.‬‬
‫‪2215‬‬
‫تهیونگ جواب داد‪ ،‬نفس عمیقی کشید و برای چیزی که میخواست‬

‫اعتراف کنه‪ ،‬اماده شد‪.‬‬
‫‪-‬جونگکوک‪ ...‬من عمالً کابوس دیدم که تو رو از دست دادم و اینکه‬

‫تنهام گذاشتی‪ ...‬و درد یک رویای ساده به اندازه کافی وحشتناک‬
‫هست‪ ...‬من حتی نمیتونم تصور کنم که ولم کنی چون احساس‬
‫میکنم که تمام قلبم به زور از سینهام بیرون کشیده میشه‪ .‬انگار که‬
‫نمیتونم نفس بکشم و به جای ریههام‪ ،‬دوتا سنگ بزرگ و سنگین‬
‫تصویر بدنش که تنها روی شنها دراز کشیده بود به ذهنش برگشت و‬
‫همین کافی بود تا شیرآب پشت چشمهاش باز بشه و گونههای تهیونگ‬
‫پر از اشک بشه‪.‬‬
‫‪-‬عشق من‪...‬‬
‫‪2216‬‬
‫جونگکوک با لحن دردناکی زمزمه کرد و تهیونگ رو به سمت‬

‫خودش کشید‪ ،‬تا اینکه پسر مو بلوند رو محکم دراغوش گرفت‪.‬‬
‫همونطوری که موهای تهیونگ رو نوازش میکرد‪ ،‬زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬من اینجام‪ .‬من همیشه کنارتم‪ ،‬بهت قول میدم‪ .‬اون فقط یک خواب بد‬
‫بوده‪ .‬من اینجام‪.‬‬
‫‪-‬نمیخوام که ولم کنی‪ .‬هیچ وقت‪.‬‬
‫تهیونگ ملتمسانه گفت و به طرز درموندهای به پشت لباس‬

‫جونگکوک چنگ زد‪.‬‬
‫‪-‬میخوام تا ابد کنارت باشم‪.‬‬
‫‪-‬منم هیچ چیزی رو بیشتر از این توی زندگیم نمیخوام‪.‬‬
‫‪2217‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و با مهربونی بوسهای به پیشونی تهیونگ زد‪.‬‬
‫‪-‬فکر میکردم‪ ...‬فکر میکردم که حداکثر فقط چند دهه باهات وقت‬
‫دارم‪ ...‬هیچ وقت فکر نمیکردم که بخوای تا ابد با احمقی مثل من‬
‫باشی‪ .‬هیچ وقت فکر نمیکردم که اینقدر خوش شانس باشم و لیاقتش‬
‫رو داشته باشم‪ .‬منظورم اینه که‪ ...‬من صبحها هم میتونم بد اخالق‬
‫جونگکوک گفت‪ .‬به وضوح سعی کرد تهیونگ رو سرحال کنه و‬

‫موفق هم شد چون پسر مو بلوند از بین اشکهاش خندید‪ .‬جونگکوک‬
‫مطمئن شد که با انگشت شستش تک تک اشکهاش رو پاک کنه‪.‬‬
‫‪-‬میتونی گاهی اوقات خیلی احمق و بد اخالق باشی‪ ،‬ولی تو احمق و‬

‫بد اخالق منی‪ .‬تو نیمه دیگهی منی‪.‬‬
‫‪2218‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬خوناشام رو محکم بغل کرد و صورتش رو توی‬

‫انحنای بین شونه و گردن جونگکوک فرو کرد‪.‬‬
‫‪-‬مطمئنی؟ واقعا مطمئنی؟‬
‫جونگکوک چند دقیقه بعد پرسید‪ .‬همچنان مطمئن به نظر نمیرسید‪.‬‬
‫‪-‬فکر کنم که باید بیشتر درمورد این حرف بزنیم و بحث کنیم ولی‪...‬‬
‫مطمئنی این چیزیه که واقعا میخوای؟‬
‫‪-‬من دوستت دارم جونگکوک‪ .‬با تمام قلبم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬مستقیماً به چشمهای تیره جونگکوک نگاه کرد و به‬

‫خودش اجازه داد توی نگاهش غرق بشه‪.‬‬
‫‪2219‬‬
‫‪-‬هیچوقت توی زندگیم اینقدر مطمئن نبودم‪ .‬زندگی کردن با تو تا‬

‫ابد‪ ...‬اینکه کنارت از خواب بیدار بشم‪ ،‬توی اغوشت بخوابم‪ ،‬برگردم‬
‫خونه و روزم رو باهات شریک بشم‪ ،‬پیروزیهات رو جشن بگیرم‪،‬‬
‫اشکهات رو پاک کنم و برای تمام عمرم ببوسمت‪ ...‬بهم بگو‪،‬‬
‫ایندهای بهتر از این وجود داره؟ چون خودم نمیتونم چیزی بهتر از این‬
‫تصور کنم‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و موهای بهم ریخته جونگکوک رو نوازش کرد‪.‬‬
‫‪-‬و خودت؟ خودت مطمئنی؟‬
‫‪-‬من از لحظهای که دهن کنجکاوت جرات کرد توی کالس شیمی دو‬
‫سال پیش باز بشه و اسمم رو بپرسه‪ ،‬مطمئن بودم‪.‬‬
‫جونگکوک با لحن جدی گفت‪ ،‬اما تهیونگ به خنده افتاد‪.‬‬
‫‪2220‬‬
‫‪-‬دروغگو‪.‬‬
‫تهیونگ با خنده گفت‪.‬‬
‫‪-‬تو اون موقع ازم متنفر بودی‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و جونگکوک با اتهام بهش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬این دروغه! من هیچ وقت ازت متنفر نبودم‪ .‬درواقع‪ ،‬فکر کنم بدنم‬
‫متوجه شد که دوستت دارم چون خودم اونقدری مغرور و ترسو بودم‬
‫که نمیتونستم بفهمم‪ .‬البته لجبازم بودم‪.‬‬
‫‪-‬تو هنوزم مغروری‪ .‬و لجباز؟ اتفاقا این چند سال لجبازترم شدی‪.‬‬
‫‪2221‬‬
‫تهیونگ با شیطنت گفت‪ ،‬گوشه لبهای جونگکوک رو بوسید و‬

‫دوباره محکم بغلش کرد‪.‬‬
‫‪-‬ما باید بیشتر درمورد این چیزها حرف بزنیم‪ ،‬میدونی؟ باید ارتباط‬
‫بهتری باهم داشته باشیم‪ .‬من و تو مدتهاست که این ناامنیها و افکار‬
‫رو روی هم انباشته کردیم و اجازه ندادیم که به اون هدف اصلی‬
‫برسیم‪ ...‬درحالی که میتونستیم قبال درموردش حرف بزنیم و راه حل‬
‫رو پیدا کنیم‪.‬‬
‫جونگکوک بوسهای به سر تهیونگ زد و بعد پیشونیاش رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬حق با توئه‪.‬‬
‫‪2222‬‬
‫‪-‬فکر کنم که تا ابد وقت داریم که این وضعیت رو بهتر کنیم‪.‬‬
‫تهیونگ چشمهاش رو بست‪ ،‬با رضایت لبخندی زد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬اره‪ .‬فکر کنم که داریم‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫‪-‬کم کم دارم فکر میکنم که اون برای جایگاه رهبری از تو بهتره‪.‬‬
‫‪2223‬‬
‫دهیون با شیطنت گفت‪ ،‬از پهلو به جونگکوک نگاه کرد و از لیوان‬

‫شامپاینش نوشید‪ ،‬درحالی که به پیشخوان بار مجلل و لوکسی تکیه داد‪.‬‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید و با افتخار به دوست پسرش نگاه کرد‪.‬‬

‫چطوری میتونست افتخار نکنه؟‬
‫‪-‬حاال که این رو گفتی‪ ،‬تهیونگ واقعا بهترین کاندیدا برای این جایگاه‬
‫بود‪ .‬برای گرفتن تصمیمهای الزم و هوشمندی واقعا اون اتش الزم رو‬
‫داره‪ .‬اوه‪ ،‬و قطعا میدونه چطوری با بقیه برخورد کنه‪.‬‬
‫تهیونگ اون طرف سالن هتل‪ ،‬دقیقا چند متر دورتر از جونگکوک و‬
‫پدرش‪ ،‬ایستاده بود و با اشتیاق با زنی متعلق به خانوادهای که عالوه بر‬
‫جئونها معروف بودن‪ ،‬صحبت میکرد و این کامال مشخص بود که‬
‫تهیونگ کسی بود که بیشتر صحبت میکرد‪ ،‬اما اون زن اصال‬
‫‪2224‬‬
‫بیحوصله به نظر نمیرسید‪ ،‬اتفاقا برعکس‪ .‬زن با اشتیاق سری تکون‬

‫داد‪ ،‬ثابت کرد که به تهیونگ گوش میداد و بعد با کنجکاوی لبخندی‬
‫زد‪.‬‬
‫تهیونگ این تاثیر رو روی بقیه داشت‪ ،‬حتی اگر زن چند صد سال ازش‬
‫بزرگتر بود‪ .‬جونگکوک قطعا تعجب نمیکرد‪.‬‬
‫برای جشن گرفتن سالگرد شورا‪ ،‬پدر جونگکوک سالن بزرگی توی‬
‫هتل مجلل و معتبری که توسط خوناشامها مدیریت میشد‪ ،‬اجاره کرد‬
‫تا انسانها چیزی درمورد ماهیتشون متوجه نشن‪ .‬و البته که عالوه بر‬
‫اعضای شورا‪ ،‬نمایندههای بقیه کشورها و بعضی از خوناشامهای مهم‬
‫جامعه هم دعوت شده بودن‪.‬‬
‫به عنوان دست راست رهبر فعلی شورا‪ ،‬عالوه بر جین ریوک که‬
‫دراینده هم مسئول اون جایگاه بود‪ ،‬جونگکوک باید فضا رو برای‬
‫خوشامدگویی و تشکر از ورود مهمونها میچرخوند؛ کاری که پدر و‬
‫‪2225‬‬
‫دوست پسرش بهش توصیه کرده بودن و این به تنهایی از نظر روانی‬
‫براش خستهکننده بود‪.‬‬
‫جونگکوک سهمش از تعامالت اجتماعی رو تا دو هفته اینده مصرف‬

‫با این حال‪ ،‬دوست پسرش به نظر میرسید که تازه شروع کرده بود‬
‫چون جونگکوک میتونست ببینه که افراد بیشتری دورش جمع شده‬
‫بودن تا داستانهاش رو بشنون‪ .‬جونگکوک با خودش فکر کرد که‬
‫تهیونگ چطوری میتونست انجامش بده‪ ،‬اینکه اینقدر پرانرژی و‬
‫اجتماعی باشه‪.‬‬
‫جونگکوک عاشقش بود‪.‬‬
‫خوناشام مو تیره به تهیونگ هشدار داد که هیچ جزئیاتی درمورد‬

‫مسائل شخصی فاش نکنه‪ ،‬چه درمورد تهیونگ و چه درمورد‬
‫‪2226‬‬
‫رابطهشون چون بخاطر اتفاقات دو سال پیش‪ ،‬اعتماد و توجه کمی به‬
‫اطرافیان داشتن‪.‬‬
‫خوشبختانه‪ ،‬هیچ حمله یا هجمهای توی شورا اتفاق نیفتاده بود‪ ،‬اتفاقاً‬
‫برعکس‪ .‬افراد به نقشه دروغین مرگ پدرش واکنش خوبی نشون دادن‬
‫و از اینکه موفق شدن به موقع متوجه بشن که چه کسی مسئول حمالت‬
‫و تهدیدهای خشونتامیز بود‪ ،‬ممنون بودن‪ ،‬چون تونسته بودن جلوی‬
‫رنج جامعه خوناشامها رو بگیرن‪ ،‬مخصوصا از میگیونگ‪ .‬با این‬
‫حال‪ ،‬همیشه محتاط و هوشیار بودن‪.‬‬
‫اما حتی با وجود اینکه تهیونگ فقط درمورد چاپ اخرین مقاله‬
‫علمیاش صحبت میکرد‪ ،‬همه با دقت بهش گوش میدادن‪ .‬طوری که‬
‫انگار تهیونگ یک اهنربا بود و هرکسی که اطرافش بود رو به خودش‬
‫جذب میکرد تا بهش نزدیک بشن‪.‬‬
‫‪2227‬‬
‫شاید فقط بخاطر طرز صحبتکردن گیرای تهیونگ یا صدای نرم‪،‬‬

‫اعتیاداور و مخملی مانندش که گلوش ایجاد میکرد‪ ،‬نبود‪ ،‬بلکه بخاطر‬
‫جزئیات کامل صورتش و لباسی بود که به وضوح اون رو از همه‬
‫متمایز میکرد‪.‬‬
‫عالوه بر موهاش که از وسط جدا شده بود و پیشونی جذاب و ابروهاش‬

‫رو نشون میداد‪ ،‬تهیونگ شلوار پارچهای مشکی و کفشهای‬
‫کالسیک و براقی رو پوشیده بود‪ ،‬پیرهن مشکی رنگش رو توی‬
‫شلوارش فرو کرده بود و دکمه اول پیرهنش رو باز کرده بود تا‬
‫ترقوههای ظریفش درمعرض دید قرار بگیره‪ .‬جونگکوک نمیتونست‬
‫انکار یا تایید کنه‪ .‬از خیرهشدن به اون تیکه پوست نرم خودداری کرد‬
‫تا وسط مهمونی به طرز وحشیانهای به دوست پسرش حمله نکنه‪.‬‬
‫با این حال‪ ،‬کلید لباس تهیونگ کت مخملی ابی تیرهای بود که با‬
‫صداش همخونی داشت و جزئیات و یقه مشکی رنگی بهش اضافه شده‬
‫بود‪.‬‬
‫‪2228‬‬
‫تهیونگ همیشه مرد جذاب‪ ،‬خوش تیپ و فوقالعادهای بود‪،‬‬

‫بینقصترین فردی که نگاه جونگکوک تا به حال روش قرار گرفته‬
‫بود‪ .‬با این حال‪ ،‬به نظر میرسید که زیبایی پسر مو بلوند‬
‫مسحورکنندهتر شده بود‪ .‬انگار هاله درخشان و فریبندهای احاطهاش‬
‫کرده بود و تک تک روحها رو وادار میکرد و به چالش میکشید تا‬
‫بهش نگاه کنن‪.‬‬
‫و البته که روح جونگکوک یکی از اونها بود‪ .‬نمیتونست دربرابر‬

‫اهنگ افسونگری که دوست پسرش ناخوداگاه میخوند‪ ،‬مقاومت کنه‪.‬‬
‫اهمیتی هم نمیداد‪.‬‬
‫‪-‬انگار برای این کار ساخته شده‪ ،‬مگه نه؟ نمیدونم‪ ،‬واقعا بهش میاد‪.‬‬
‫پدر جونگکوک گفت و خوناشام کوچیکتر باالخره متوجه شد‬

‫منظورش چی بود‪.‬‬
‫‪2229‬‬
‫‪-‬میدونم‪ ،‬مگه نه؟‬
‫جونگکوک گفت و نتونست جلوی لبخندی که روی لبهاش نقش‬

‫بست رو بگیره‪.‬‬
‫‪-‬اعتراف میکنم که اولش ناراحت بودم‪ ...‬میترسیدم که بعدا پشیمون‬

‫بشه ولی االن میتونم ببینم که چقدر درخشان به نظر میرسه و شاید‪ ،‬کم‬
‫کم دارم باور میکنم که این سرنوشت ماست‪ .‬من و تهیونگ‪ ...‬باالخره‬
‫فرصت داریم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و دهیون درجواب لبخندی زد و شونه پسرش رو‬

‫‪-‬قطعا همینطوره پسرم‪ .‬باالخره فرصتش رو دارید و من براتون خیلی‬

‫خوشحالم‪ .‬براتون تا ابد ارزوی خوشحالی میکنم‪.‬‬
‫‪2230‬‬
‫جونگکوک به حرفهای متفکرانه پدرش لبخندی زد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬ممنون بابا‪.‬‬
‫‪-‬حاال بهم بگو‪ ،‬اوضاع تمرینات چطوره؟ تهیونگ عادت کرده؟‬
‫دهیون پرسید و لیوان شامپاینش که حاال خالی شده بود‪ ،‬روی پیشخوان‬
‫براق گذاشت‪.‬‬
‫جونگکوک سری تکون داد و جواب داد‪:‬‬
‫‪-‬باید اعتراف کنم که خیلی خوبه‪ .‬بهتر از چیزی که تصور میکردم‪.‬‬

‫برای کسی که چند هفته پیش تبدیل شده‪ ،‬ته واقعا خوب به شرایط‬
‫عادت کرده‪.‬‬
‫‪2231‬‬
‫غرور و افتخار کامال توی صدای جونگکوک مشخص بود‪.‬‬
‫‪-‬تهیونگ االن میتونه بدون هیچ مشکلی اجسام متوسط رو بلند و‬

‫جابهجا کنه‪ .‬حاال داریم چیزهای سنگینتری رو تمرین میکنیم و باید‬
‫کالسهای تغییر اب و هوا هم شروع کنیم‪.‬‬
‫جونگکوک همونطوری که توضیح میداد‪ ،‬با تمسخر خندید‪.‬‬
‫‪-‬برای این قسمت خیلی هیجان داره چون تهیونگ گفت نمیتونه صبر‬
‫کنه که هروقت خواست‪ ،‬برف درست کنه‪.‬‬
‫‪-‬این قطعا بهش انگیزه میده‪.‬‬
‫‪2232‬‬
‫دهیون با خنده گفت‪.‬‬
‫‪-‬و اهداکننده؟ کسی رو براش پیدا کردی؟ اون نمیتونه باهات‬

‫اهداکننده مشترک داشته باشه‪ ،‬خودت این رو میدونی جونگکوک‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و جدی سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬فقط یکبار بود‪ ،‬قول میدم‪ .‬ته به خون نیاز داشت تا تبدیلش کامل بشه‬
‫و ما خوش شانس بودیم که یهبین در دسترس بود‪ .‬من یه قرارداد جدید‬
‫باهاش امضا کردم‪ .‬خوشبختانه‪ ،‬یهبین زندگیش رو درست کرد و‬
‫تونست شغل و دوست پسر جدید پیدا کنه‪ ،‬ولی همچنان عالقه داشت‬
‫که اهداکننده من باشه و رابطه خوناشامی رو با من رو حفظ کنه‪.‬‬
‫عالوه براین‪ ،‬یهبین ناراحت به نظر نمیرسید که من دو سال پیش‬
‫قراردادم رو باهاش تموم کردم که از ته خون بخورم‪.‬‬
‫‪2233‬‬
‫‪-‬درعین حال‪ ،‬ما یه اهداکننده احتمالی برای تهیونگ پیدا کردیم ولی‬
‫ته میخواد اول با اون زن مالقات داشته باشه‪ .‬برای هفته دیگه توی‬
‫کافه جا رزرو کرده چون ته گفت که میخواد با اهداکنندهاش دوست‬
‫بشه‪ .‬خودش میگه فکر نمیکنه منصفانه باشه که فقط دندونش رو توی‬
‫گردنش فرو کنه و بعد ازش خدافظی کنه‪.‬‬
‫‪-‬به نظرم داره به یکی هینت میده‪.‬‬
‫دهیون با خنده گفت و از پهلو به پسرش نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬اره‪ ،‬میدونم‪ .‬ولی بعدش تهیونگ به اندازه کافی تنبیه شد‪.‬‬
‫‪2234‬‬
‫جونگکوک گفت و خندید‪ ،‬اما وقتی رنگ پدرش پرید‪ ،‬بالفاصله‬

‫مکث کرد‪ .‬فوراً متوجه شد پدرش چه برداشتی کرد و با عجله تصحیح‬
‫کرد‪:‬‬
‫‪ -‬کتاب زیست شناسی مورد عالقهاش رو ازش قایم کردم! منظورم اون‬
‫نبود! وای خدای من‪.‬‬
‫به نظر میرسید که دهیون اروم گرفت‪ ،‬قطعا هیچ عالقهای به دونستن‬
‫ماجراهای تخت خواب جونگکوک و تهیونگ نداشت و البته که‬
‫خوناشام موتیره هم چیزی درموردش فاش نمیکرد‪ ،‬مخصوصا جلوی‬
‫پدرش‪ .‬ناراحتی روی گونههاش و پاهای بیقرارش برای فکرکردن به‬
‫اون احتمال به عنوان جواب کافی بود‪.‬‬
‫قبل از اینکه مکالمه ادامه داشته باشه‪ ،‬دهیون از اون طرف سالن از جین‬
‫ریوک عالمتی دریافت کرد‪.‬‬
‫‪2235‬‬
‫‪-‬مثل اینکه وقت سخنرانی رسیده‪.‬‬
‫دهیون با شرمندگی گفت‪ .‬میدونست این سختترین بخش برای‬

‫جونگکوک بود‪.‬‬
‫و حق با پدرش بود چون فکرکردن به صحبت جلوی اون جمعیت‬

‫کافی بود تا خون جونگکوک توی رگهاش یخ ببنده‪ .‬حتی بیشتر از‬
‫حد معمول‪.‬‬
‫اما همونطوری که پدرش قبال بهش گفته بود‪ ،‬برای جونگکوک مهم‬
‫بود تا خودش رو به جامعه خوناشامها نشون بده تا مردم اون رو بهتر‬
‫بشناسن و به رهبر ایندهشون اعتماد کنن‪ .‬همه میدونستن که‬
‫جونگکوک ادم منزوی و بستهای بود‪ ،‬اما با این حال‪ ،‬باید بخشهایی‬
‫از خودش رو نشون میداد تا مطمئن بشه که مردم میتونستن دراینده‬
‫روش حساب کنن‪.‬‬
‫‪2236‬‬
‫عالوه براین‪ ،‬این مهمونی همچنان یک سورپرایز داشت‪ ،‬یک سورپرایز‬

‫بزرگ و زیبا که از نظر پدرش منطقی نبود که کسی به جز‬
‫جونگکوک اونجا حضور داشته باشه‪ .‬حتما شخص جونگکوک باید‬
‫اونجا باشه‪.‬‬
‫و بخاطر همین بود که جونگکوک با میل خودش تسلیم شد و حاال‪،‬‬

‫همراه پدرش به سمت صحنه کوچیکی با پردههای طالیی میرفت‪.‬‬
‫از اونجایی که همه حاضران خوناشام بودن‪ ،‬به میکروفون نیازی نبود‪،‬‬
‫بنابراین دهیون با سر باال و صدای ثابت وسط صحنه ایستاد‪ ،‬درحالی که‬
‫درحالی که جونگکوک کنار ایستاد و منتظر سخنرانی پدرش موند‪.‬‬
‫‪-‬عصر همگی بخیر‪.‬‬
‫دهیون گفت و به حاضران سالم کرد‪.‬‬
‫‪2237‬‬
‫‪-‬میخوام از تک تک شما برای حضور و شرکت توی جشن ‪843‬‬

‫سالگی شورا تشکر کنم‪.‬‬
‫پدر جونگکوک گفت‪ ،‬لبخندی زد و از وقتش استفاده کرد تا به بیشتر‬

‫مهمونها خیره بشه‪.‬‬
‫‪-‬این واقعا باعث افتخاره که من به تبعیت از میراث همسرم‪ ،‬نماینده این‬

‫سازمان اجدادی هستم‪ .‬همونطوری که میدونید‪ ،‬درطول قرنهای‬
‫گذشته‪ ،‬تغییرات زیادی ایجاد شده و من نمیتونم استثنایی که رهبری‬
‫مینگجونگ اعمال کرد‪ ،‬از یاد ببرم‪.‬‬
‫دهیون گفت و تمام احساساتی که درونش به وجود اومد‪ ،‬قورت داد‪.‬‬
‫‪-‬اما همه اینها بخاطر شماست که هرروز جامعه ما رو عادالنهتر‪،‬‬

‫یکپارچه‪ ،‬درست و همدالنه کردید و همچنان به این کار ادامه میدید‪.‬‬
‫در کنارهم‪ ،‬با این ارمانها به موفقیت خواهیم رسید‪ .‬من قطعا مطمئنم‪ .‬و‬
‫‪2238‬‬
‫همچنان به تالشم ادامه میدم تا بهترین اینده و زندگی رو برای‬

‫خوناشامها فراهم کنم‪ .‬میخوام قدردانیم رو به همهتون‪ ،‬مخصوصا به‬
‫کسایی که بخشی از جامعه ما شدن‪ ،‬هرروز سخت کار کردن تا به‬
‫چیزهای بیشتری برسن و کسایی که مشاور من بودن و رفتار بدم رو‬
‫تحمل کردن‪ ،‬نشون بدم‪ ،‬مخصوصا وقتی که حال نداشتم از تخت‬
‫بیرون بیام‪.‬‬
‫پدر جونگکوک گفت و موجی از خنده رو از سالن تزئین شده با رنگ‬

‫مشکی و طالیی‪ ،‬برانگیخت‪.‬‬
‫‪-‬از همگی بینهایت متشکرم‪ .‬و صحبت از مشاور قابل اعتماد شد‪...‬‬
‫دوست دارم که از پسرم و رهبر ایندهتون‪ ،‬جئون جونگکوک‪ ،‬دعوت‬
‫کنم‪ .‬پسرم لطفا‪.‬‬
‫دهیون ازش درخواست کرد و دستش رو دراز کرد تا جونگکوک‬

‫بهش نزدیک بشه‪.‬‬
‫‪2239‬‬
‫جونگکوک ازش اطاعت کرد‪ .‬وقتی وسط صحنه ایستاد و نگاهش‬

‫روی دویست مهمون اونجا چرخید‪ ،‬اضطراب تمام بدنش رو به لرزه‬
‫جونگکوک یک خوناشام بود‪ ،‬احتماال قویترین خوناشام بین تمام‬

‫مهمونها‪ .‬پس چرا احساس میکرد که اضطراب زیر پوستش پخش‬
‫میشد؟ صداش درنمیاومد و ترجیح میداد توی گلوش گیر کنه؛ تا‬
‫اینکه نگاهش ناخوداگاه روی مردمکهایی قرار گرفت که‬
‫جونگکوک رو یاد رودخونهای شیرین از شکالت میانداخت که‬
‫خیلی خوب اون رو میشناخت‪.‬‬
‫فقط لبخند دلگرمکننده تهیونگ کافی بود تا جونگکوک یاد تعداد‬

‫دفعاتی اون سخنرانی رو تمرین کرده بود‪ ،‬بیفته؛ مثل کلمات تشویقی‪،‬‬
‫حمایت و تعریفی که از دوست پسرش دریافت کرده بود‪ .‬چند کلمه‬
‫رو توی ذهنش تکرار کرد‪ ،‬مخصوصا اون من بهت افتخار میکنم بیبی‬
‫و مادرت هم بهت افتخار میکنه‪ .‬وقتی نگاهشون بهم برخورد کرد‪ ،‬توده‬
‫‪2240‬‬
‫داخل گلوش بعد چند ثانیه از بین رفت و به جونگکوک جسارت داد‬
‫تا با حضار رو به رو بشه‪.‬‬
‫‪-‬شب همگی بخیر دوستهای عزیزم‪ .‬امیدوارم که از این شب زیبا‬

‫لذت ببرید‪ .‬باعث افتخاره که برای یک سال دیگه سالگرد شورا رو‬
‫جشن میگیرم‪ ،‬سازمانی که به شدت تالش میکنه تا تعادل و احترام رو‬
‫بین ما برقرار کنه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی از نسلهایی که از این قسمت گذر کردن‪ ،‬کسایی که این‬

‫موقعیت رو با چنگ و دندون نگه داشتن و برای نظم‪ ،‬اینده و سعادت‬
‫جامعه خوناشامها تالش کردن‪ ،‬همهشون بخشی از خانواده من هستن‪.‬‬
‫از پدرم‪ ،‬مادرم‪ ،‬پدربزرگم و بقیه‪ .‬بابت تمام فداکاری‪ ،‬وقت و کار‬
‫پرشوری که توی قرنهای گذشته انجام دادن‪ ،‬ممنونم‪ .‬برای حفظ نام و‬
‫یاد خانوادهام‪ ،‬من خیلی سخت تالش کردم تا هرچیزی که یک رهبر‬
‫‪2241‬‬
‫خوب بهش نیاز داره‪ ،‬یاد بگیرم و به جامعهمون یک زندگی خوب و‬

‫مرفه بدم‪ .‬یکی از بزرگترین ارزوهام اینه که در این جنبه بالغ بشم تا‬
‫بتونم به رهبر خوبی تبدیل بشم که همهتون سزاوارش هستید‪.‬‬
‫جونگکوک با قاطعیت گفت‪ ،‬ژست پدرش رو تکرار کرد و از وقتش‬

‫استفاده کرد تا به مهمونها خیره بشه‪.‬‬
‫‪-‬تا اون زمان‪ ،‬هیچ شکی ندارم که پدرم این کار برجسته رو ادامه‬
‫خواهد داد و قدمهای مادرم رو دنبال خواهد کرد‪ .‬مطمئنم که مادرم‬
‫افتخار میکنه؛ به پدرم‪ ،‬به من و تک تک شماهایی که هرروز برای‬
‫جامعهمون مبارزه میکنید‪.‬‬
‫جونگکوک با کشیدن نفس عمیقی اماده شد تا اخرین و مهمترین‬

‫قسمت سخنرانیاش رو ارائه بده‪.‬‬
‫‪2242‬‬
‫‪-‬و صحبت از مادر عزیزم شد‪ ...‬من و تمام اعضای شورا نتونستیم از این‬
‫سالگرد برای بزرگداشت مادرم استفاده نکنیم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و کمی به کنار رفت تا بتونه بوم بزرگی با پارچه‬

‫مشکی رنگ رو بهشون نشون بده‪.‬‬
‫‪-‬ما به وضوح فکر میکنیم که مادرم رو باید بخاطر شیوه فوقالعادهای‬

‫که زندگی میکرد‪ ،‬برای تمام دستاوردها و پیروزیها و تمام چیزهای‬
‫خوبی که برامون توی جامعه پیاده کرد‪ ،‬به یاد اورد‪ ،‬نه جوری که‬
‫غمانگیز و ناعادالنه از دنیا رفت‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و واقعا سعی کرد که صداش رو ثابت نگه داره‪ ،‬اما‬
‫دراخر دوباره لرزید‪.‬‬
‫‪2243‬‬
‫‪-‬بنابراین امروز‪ ،‬ما با این نقاشی که توسط یان پیمینگ خلق شده بهش‬
‫ادای احترام میکنیم تا به نقاشیهای حاضر روی دیوار شورا‪ ،‬کنار تمام‬
‫رهبرانی که نماینده ما بودن‪ ،‬اضافه بشه‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و به خودش اجازه داد از نزدیک به نقاشی واقع‬

‫گرایانه مادرش نگاه کنه‪ ،‬با وجود اینکه قبل مهمونی بارها بهش نگاه‬
‫کرده بود‪ .‬ویژگیهایی که به خوبی میشناخت‪ ،‬دنبال کرد و حاال با‬
‫اشتیاق‪ ،‬گرما و عشق زن فوقالعادهای که مادرش بود و همیشه در یادها‬
‫بود‪ ،‬به خاطر سپرد‪.‬‬
‫‪-‬من واقعا امیدوارم که روزی انتظارات مادرم رو براورده کنم و کاری‬

‫کنم که به عملکردم افتخار کنه‪ .‬قول میدم که وقتی زمان مناسبش‬
‫برسه‪ ،‬ناامیدش نکنم‪ .‬نه مادرم و نه شماها رو‪ .‬لطفا منتظرش بمونید‪ .‬از‬
‫توجهتون ممنونم‪ .‬لطفا از مهمونی لذت ببرید‪.‬‬
‫‪2244‬‬
‫جونگکوک درحالی که سخنرانیاش رو تموم کرد‪ ،‬تعظیمی کرد و‬

‫درجواب با تشویق گستردهای رو به رو شد‪.‬‬
‫وقتی صدای تشویق کم شد‪ ،‬جونگکوک و دهیون صحنه رو ترک‬

‫کردن و وقتی یک جفت بازو محکم بدنش رو دراغوش گرفت‪،‬‬
‫جونگکوک تقریبا خفه شد‪.‬‬
‫‪-‬من خیلی بهت افتخار میکنم جونگکوک‪ .‬کارت عالی بود‪.‬‬
‫پدرش تشویقش کرد و بعد از اینکه از اغوشش بیرون اومد‪ ،‬یقه کت‬
‫مشکی رنگش رو مرتب کرد‪.‬‬
‫‪-‬و میدونم مادرت هم بهت افتخار میکنه‪ .‬انگار میتونم ببینم که با‬
‫برق چشمهاش و لبخندش از باال نگاهمون میکنه‪.‬‬
‫‪2245‬‬
‫جونگکوک با صدای شکستهای پرسید‪.‬‬
‫این اولین باری نبود که احساس میکرد که کسی مراقبش بود‪ .‬و شاید‬
‫برای خیلیها مسخره به نظر میرسید‪ ،‬اما برای جونگکوک این یک‬
‫قوت قلب بود که باور داشت مادرش ازش مراقبت میکرد‪ ،‬بهش‬
‫افتخار میکرد و تمام قدمها و دستاوردهاش رو دنبال میکرد‪ .‬گرمایی‬
‫که از اون فکر به جا موند به صد و هشتاد درجه رسید و این بدون شک‬
‫مهمترین چیز بود‪.‬‬
‫‪-‬من فکر نمیکنم پسرم‪ ،‬مطمئنم‪ .‬و باور کن غروری که درونم احساس‬
‫میکنم برای خودم و مادرت کافیه‪.‬‬
‫پدرش گفت و صورت جونگکوک رو نوازش کرد‪ .‬به وضوح‬

‫احساسات مرد توی چشمهاش برق میزد‪.‬‬
‫‪2246‬‬
‫‪-‬تو قراره به چیزهای خیلی خوبی برسی جونگکوک‪ .‬از اولین دقیقهای‬
‫که دیدمت‪ ،‬مطمئن بودم‪ .‬خیلی دوستت دارم پسرم‪.‬‬
‫‪-‬وای خدای من‪ ،‬بابا‪.‬‬
‫جونگکوک هق هقی کرد و با دستمالی که قبال توی جیب کت‬

‫شلوارش گذاشته بود‪ ،‬اشکی که از گوشه چشمها فرار کرد رو پاک‬
‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬فکر میکردم که امشب قراره مهمونی باشه‪ ،‬نه گریه انداختن‬

‫دهیون گفت‪.‬‬
‫‪2247‬‬
‫هردو خوناشام خندیدن و سعی کردن از اشکهای قرمزی که توی‬

‫چشمهاشون جمع شده بود‪ ،‬خالص بشن‪.‬‬
‫‪-‬ولی منم دوستت دارم بابا‪ .‬خیلی زیاد‪ .‬تو و مامان بزرگترین منبع الهام‬
‫من هستید و تا ابدم میمونید‪.‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و این بار درکمال تعجب‪ ،‬اولین کسی بود که‬
‫دستهاش رو دور گردن مرد مقابلش حلقه کرد‪.‬‬
‫بعد از رد و بدل شدن صحبتها و حرکات اشنای محبتامیز‪ ،‬دهیون به‬

‫سمت جین ریوک و بعضی از مورد اعتمادترین اعضاش رفت‪ ،‬درحالی‬
‫که جونگکوک با لبخند دنبال منبع الهام و محرک همون احساساتش‬
‫گشت‪.‬‬
‫‪2248‬‬
‫تهیونگ با اغوش باز و گرم چند متر دورتر منتظرش بود و وقتی‬
‫دستهای جونگکوک مکان مورد عالقهاش‪ ،‬یعنی کمتر تهیونگ رو‬
‫پیدا کرد‪ ،‬بدن خوناشام مو تیره رو محکم فشار داد‪.‬‬
‫‪-‬کی بیبی کیوت منه که باعث افتخارم شده؟‬
‫تهیونگ با گرفتن گردن جونگکوک زمزمه کرد و باعث شد‬

‫جونگکوک خجالت بکشه‪.‬‬
‫‪-‬کارت خیلی خوب بود!‬
‫خوناشام مو بلوند گفت و با یک بوسه بهش تبریک گفت‪ .‬لبهاش‬

‫رو با مالیمت روی لبهای جونگکوک حرکت میداد‪.‬‬
‫‪2249‬‬
‫‪-‬سخنرانیت خیلی دوست داشتنی بود‪ .‬با وجود اینکه قبل از امشب‬
‫هزاربار شنیده بودمش‪ ،‬بازم تونستی احساساتیم کنی‪ .‬و نقاشی مادرت؟‬
‫خیلی خوشگل و مسحورکننده بود‪ .‬انگار مادرت هم با ما اینجاست‪.‬‬
‫تهیونگ با لبخندی گفت و به پشت سر جونگکوک‪ ،‬دقیقا جایی که‬

‫نقاشی همچنان روی صحنه بود تا مهمونها اون رو ببینن و ازش لذت‬
‫ببرن‪ ،‬نگاه کرد‪.‬‬
‫‪-‬ممنون عشق من‪ .‬واقعا بابت حرفهات ممنونم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت‪ ،‬بوسه سبکی روی لبهای تهیونگ گذاشت‪ ،‬از‬

‫پشت به دیوار تکیه داد و تهیونگ رو به سمت بدن خودش کشید که تا‬
‫حد ممکن بهم نزدیک بشن‪.‬‬
‫‪-‬تمام بدنم داشت میلرزید‪ .‬کسی متوجه شد؟‬
‫‪2250‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد‪ ،‬اما خب‪ ،‬اگه کسی به شنیدن صحبت بینشون‬
‫عالقهمند بود‪ ،‬کار سختی نداشت‪.‬‬
‫تهیونگ سری به نشونه منفی تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ .‬قول میدم که تصویرت کامال مطمئن و قاطع بود‪.‬‬
‫تهیونگ بهش اطمینان داد و بعد به سمت گوش دوست پسرش خم‬
‫شد‪.‬‬
‫‪-‬و باید اعتراف کنم که خیلی هم هات بودی‪.‬‬
‫جونگکوک با حرف تهیونگ چشمهاش رو چرخوند‪.‬‬
‫‪-‬خفه شو‪ .‬داری خجالتم میدی‪.‬‬
‫‪2251‬‬
‫جونگکوک اعتراف کرد و وقتی تهیونگ به طرز دوست داشتنی و‬

‫شیرینی روی گونهاش خندید‪ ،‬چشمهاش رو بست‪.‬‬
‫‪-‬متوجه شدم که تو هم خیلی خوب با مهمونها گرم گرفتی‪ .‬به نظر‬

‫میرسه که ازت خوششون اومد‪.‬‬
‫‪-‬چی میتونم بگم؟‬
‫تهیونگ پرسید‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و دستهاش رو پشت گردن‬

‫جونگکوک قفل کرد‪.‬‬
‫‪-‬من میتونم خیلی جذاب باشم‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪ .‬اینطوره کیم؟ خب‪ ،‬باید بهت اعتراف کنم که خیلی خوب از این‬
‫موضوع اطالع دارم‪.‬‬
‫‪2252‬‬
‫جونگکوک جواب داد و گونه تهیونگ رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬ولی شاید‪ ...‬باید مراقب باشم که کسی تو رو ازم ندزده‪ .‬تو دوست‬
‫پسر یکی از اعضای خانواده سلطنتی شدی و این برای همه جذابتره‪.‬‬
‫و قیافه خوبت هم باید بهش اضافه کرد‪ .‬احتماال همه میخوان که پرنس‬
‫‪-‬فکر میکردم که پرنس نیستی‪.‬‬
‫تهیونگ با شیطنت گفت و پیرهن سفیدی که جونگکوک پوشیده بود‪،‬‬

‫صاف و مرتب کرد‪.‬‬
‫‪-‬و واقعا نیستم‪ ،‬ولی تو قطعا مال منی‪.‬‬
‫‪2253‬‬
‫خوناشام مو تیره به سادگی گفت و فک تهیونگ رو نوازش کرد‪،‬‬

‫طوری که انگار مطلقترین حقیقت بود‪.‬‬
‫تهیونگ غر زد‪ ،‬اما درعین حال‪ ،‬لبخند خجالتیاش رو توی گردن‬

‫جونگکوک پنهان کرد‪.‬‬
‫‪-‬میتونی به طرز چندشاوری کیوت باشی‪ .‬باید باهات چیکار کنم؟‬
‫‪-‬میدونستی برعکس چیزی که بقیه فکر میکنن‪ ،‬ما خوناشام میتونیم‬

‫خیلی رمانتیک باشیم؟‬
‫‪2254‬‬
‫‪-‬برعکس ماهیت سردی که داریم‪ ،‬از شاعرهای چند قرن پیش و‬

‫زندگی با اونها چیزهای زیادی یاد گرفتیم‪.‬‬
‫‪-‬ولی تو فقط برای بیست و یک سال زندگی کردی‪.‬‬
‫تهیونگ با تمسخر گفت و جونگکوک با ناراحتی ساختگی بهش نگاه‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪-‬و هدفت از این حرف چیه؟‬
‫تهیونگ خندید و دوباره جونگکوک رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬خب درواقع‪ ،‬من خیلی خوب از این موضوع اطالع دارم‪.‬‬
‫‪2255‬‬
‫تهیونگ دقیقا همون کلماتی که جونگکوک چند دقیقه پیش بهش‬

‫گفت رو تکرار کرد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خوب خبر دارم که واقعا رمانتیکی بیبی‪.‬‬
‫‪-‬بخاطر اینکه خیلی دوستت دارم‪.‬‬
‫جونگکوک روی لبهای خندون تهیونگ زمزمه کرد‪.‬‬
‫‪-‬و میدونی که من خیلی بیشتر دوستت دارم‪.‬‬
‫بعد از سخنرانی‪ ،‬زمین رقص برای مهمونها باز شد و اهنگ اروم و‬

‫عاشقانهای توی سالن بزرگ پخش شد تا شروع بشه‪.‬‬
‫‪2256‬‬
‫البته که تهیونگ با اشتیاق لبخندی زد‪ ،‬دست جونگکوک رو گرفت و‬

‫اون رو به سمت جمعیتی که وسط فضا متمرکز شده بودن تا با‬
‫پارتنرشون برقصن‪ ،‬کشید‪.‬‬
‫چند جفت نگاه روی هردوشون قرار گرفت‪ ،‬اما جونگکوک حتی یک‬
‫لحظه هم اهمیت نداد چون نگاهش فقط روی تهیونگ بود‪.‬‬
‫جونگکوک چطوری میتونست وقتش رو با نگاه کردن به فرد یا چیز‬
‫دیگهای تلف کنه‪ ،‬وقتی اون مرد توی اغوشش بود؟ مردی که فقط‬
‫میتونست تناسخ یک خدا باشه‪ ،‬مخصوصا با درخشندگی و ظرافتی که‬
‫داشت‪ ،‬چنان زیبایی و بینقصی که از اجزای صورتش ساطع میشد و‬
‫مهربونی‪ ،‬دوستی و عشقی که از منفذ بدنش بیرون میزد‪.‬‬
‫جونگکوک چیکار کرده بود که اینقدر خوش شانس بود؟‬
‫‪2257‬‬
‫پوست تهیونگ دیگه مثل قبل به طور طبیعی نه برنزه بود‪ ،‬نه گرم اما‬
‫این به این معنی نبود که جونگکوک تمایلی به لمس کردنش نداشت‪.‬‬
‫اتفاقا برعکس‪.‬‬
‫چون با وجود اینکه به طور فیزیکی ممکن نبود که تهیونگ گرما تولید‬
‫کنه‪ ،‬جونگکوک هرباری که خوناشام مو بلوند طوری بهش خیره‬
‫میشد که انگار جونگکوک تمام دنیاش بود‪ ،‬احساسش میکرد‪.‬‬
‫جونگکوک میتونست حسش کنه چون هرباری که تهیونگ با لطافت‬
‫لمسش میکرد و ردی از اتش رو روی پوستش به جا میذاشت‪ ،‬دمای‬
‫سینهاش باال میرفت‪ .‬جونگکوک میتونست حسش کنه چون هرباری‬
‫که لبهای تهیونگ روی لبهاش قرار میگرفت و بدنش رو کامال با‬
‫اشتیاق و عشق رها میکرد‪ ،‬تب میکرد‪.‬‬
‫یکی از بازوهای جونگکوک دور کمر تهیونگ حلقه شد‪ ،‬درحالی که‬
‫دست دیگهاش دنبال دست دوست پسرش گشت‪ .‬خوناشام مو بلوند به‬
‫‪2258‬‬
‫جای اینکه دست دیگهاش رو روی شونه جونگکوک بذاره‪ ،‬ترجیح‬

‫داد گردنش رو بگیره تا از نزدیکی بینشون مطمئن بشه‪.‬‬
‫با تک تک دقایق اون ملودی شیرین و اروم‪ ،‬هردوشون لبخند زدن‪،‬‬

‫بهم خیره شدن و توی حباب عشق و ارامشی که اونها رو در برگرفته‬
‫بود‪ ،‬غرق شدن‪ .‬جونگکوک خیلی خوشحال بود‪ .‬بینهایت خوشحال‪.‬‬
‫و حتی خوشحالتر بود که میدونست با تمام اطمینان درجهان‪ ،‬این‬

‫احساسات لطیف رو برای همیشه حفظ میکرد‪ .‬البته که روزهای بدی‬
‫هم وجود خواهد داشت‪ .‬البته که باال و پایین وجود داشت‪ ،‬نه فقط توی‬
‫زندگی جونگکوک‪ ،‬بلکه توی رابطهاش با تهیونگ‪ .‬اما با این حال‪،‬‬
‫جونگکوک میدونست این خوشحالی همیشه زیاد بود و برهرچیزی‬
‫غلبه میکرد‪.‬‬
‫‪-‬یه سوالی دارم‪.‬‬
‫‪2259‬‬
‫تهیونگ یکدفعه گفت‪.‬‬
‫‪-‬هوم؟‬
‫‪-‬سوالت چیه عشق من؟‬
‫‪-‬ما خوناشامها عمر میکنیم؟ نمیدونم چطوری یادم رفته قبال ازت‬
‫بپرسم‪ ،‬ولی با افراد سن باالیی صحبت کردم و این سوال به ذهنم اومد‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و درعین حال که بدنهاشون به طرز ارومی با اهنگ‬

‫تاب میخورد‪ ،‬متفکرانه سرش رو به کنار خم کرد‪.‬‬
‫‪2260‬‬
‫‪-‬خب‪ ،‬اره‪ .‬عمر میکنیم‪ ،‬ولی طول عمرمون از انسانها بیشتره‪ .‬از نظر‬
‫فیزیکی و جسمانی کندتر پیر میشیم‪ .‬مثال من به عنوان یک خون‬
‫خالص‪ ،‬عمر کردم و تا رسیدن به سن بزرگسالی‪ ،‬یعنی یکم کمتر از‬
‫بیست و پنج سالگی‪ ،‬سنم باال میره‪ .‬از اون موقع‪ ،‬بدنم کندتر شروع به‬
‫پیرشدن میکنه‪ .‬از نظر ریاضی درست نیست‪ ،‬ولی مثل اینه که هر پنجاه‬
‫سال‪ ،‬یک سال پیر میشیم‪.‬‬
‫‪-‬و توی موقعیت تو به عنوان یه خوناشام تبدیلی‪ ،‬حالت و فرمی که‬

‫حین تبدیل شدن داشتی‪ ،‬حفظ میکنی‪ ،‬فقط ارومتر عمر میکنی‪.‬‬
‫‪-‬اوه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬سری تکون داد و به چیزی که جونگکوک گفت‪ ،‬فکر‬

‫کرد‪.‬‬
‫‪2261‬‬
‫‪-‬پس داری میگی که قراره برای سالها جوون بمونم؟‬
‫‪-‬خب‪ ،‬باید بگم برای چندین قرن عشق من‪.‬‬
‫جونگکوک حرفش رو تصحیح کرد‪.‬‬
‫‪-‬عالیه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬نفسش رو بیرون داد و بعد لبخند بزرگی زد‪.‬‬
‫‪-‬ولی این من رو یاد یه چیز دیگه انداخت‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و حالت چهرهاش محتاط شد‪.‬‬
‫‪2262‬‬
‫‪-‬یاد چی؟‬
‫‪-‬باید برم دگو که به خانوادهام بگم‪ .‬نمیخوام بخاطر این موضوع‬

‫ازشون دور باشم‪.‬‬
‫‪-‬همینجوری فکرکردن به اینکه یک روزی ترکم میکنن و من اینجا‬

‫میمونم خیلی دردناکه‪ .‬پس میخوام از تمام لحظات با ارزشی که‬
‫همچنان باهاشون دارم‪ ،‬لذت ببرم‪.‬‬
‫‪-‬و الزم نیست ازشون فاصله بگیری‪ .‬من هیچوقت چنین چیزی ازت‬
‫‪2263‬‬
‫جونگکوک بهش تضمین داد و دستهای گره خوردهشون رو باال‬

‫اورد تا بوسه سبک و شیرینی روی دست تهیونگ بزنه‪.‬‬
‫‪-‬ما قبال درموردش حرف زدیم‪ .‬میتونی هرموقع که میخوای به‬

‫خانوادهات بگی که خوناشامی‪ ،‬ولی فکر کنم باید وارد ذهنشون بشی‬
‫و از اینکه به کسی بگن منعشون کنی‪ .‬اینجوری نیست که من به پدر و‬
‫مادرت یا خواهر و برادرهات اعتماد نداشته باشم‪ ،‬خودت این رو‬
‫میدونی‪ .‬ولی گاهی اوقات‪ ،‬ادمها موارد کوچیکی رو به همدیگه‬
‫میگن و این میتونه مشکل بشه‪.‬‬
‫‪-‬میدونم‪ .‬و منم مشکلی با این کار ندارم‪ .‬این کامال بیخطره‪ ،‬مگه نه؟‬
‫این برای امنیت ما‪ ...‬و امنیت خودشونه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و با درک سری تکون داد‪.‬‬
‫‪-‬دقیقا‪.‬‬
‫‪2264‬‬
‫جونگکوک گفت و دوباره دست تهیونگ رو بوسید‪.‬‬
‫‪-‬هرموقع که تو بخوای میتونیم بریم‪ .‬من همیشه کنارتم‪ .‬احتماال اولش‬

‫واکنش مثبت و قابل درکی نشون نمیدن‪ ...‬ولی به اون مرحله هم‬
‫میرسیم‪ .‬میدونم که همینطوره‪.‬‬
‫‪-‬امیدوارم حق با تو باشه‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و دست جونگکوک رو رها کرد تا به بدنش نزدیکتر‬

‫بشه‪ .‬گردن جونگکوک رو دراغوش گرفت تا بیشتر با همدیگه برقصن‬
‫و دستهای جونگکوک هم بالفاصله روی کمر تهیونگ قرار گرفت‪.‬‬
‫‪-‬ممنونم‪.‬‬
‫‪2265‬‬
‫اهنگهای اروم بعد چند دقیقه تموم شدن و جاشون رو به اهنگهای‬

‫شاد دادن و اون لحظه بود که زمین رقص شلوغتر شد‪.‬‬
‫حالت چهره تهیونگ تغییر کرد و پوزخند ناگهانیاش جونگکوک رو‬

‫گیج کرد‪ ،‬اما نه برای مدت طوالنی چون دوست پسر مو بلوندش به‬
‫گوشش نزدیک شد و زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬میتونی از مهمونی یکم فاصله بگیری؟‬
‫جونگکوک سری به نشونه تایید تکون داد‪ .‬متعجب و کنجکاو بود‪ ،‬نه‬
‫تنها از حالت چهره تهیونگ‪ ،‬بلکه از چیزی که توی ذهن پسر بود‪.‬‬
‫تهیونگ نیشخندی زد‪ ،‬دست جونگکوک رو گرفت و محکم نگه‬

‫داشت و بعد مخفیانه توی سالن حرکت کردن‪ .‬سعی کردن تا جایی که‬
‫ممکن بود محتاط باشن و بعد به سمت اسانسور رفتن‪.‬‬
‫‪2266‬‬
‫‪-‬داریم کجا میریم؟‬
‫به محض اینکه در اسانسور بسته شد‪ ،‬جونگکوک با اخم پرسید‪ ،‬اما‬
‫لبهای تهیونگ ساکتش کرد‪.‬‬
‫لبهای زیبای تهیونگ لبهاش رو پیدا کرد و با بوسه عمیقی کلماتش‬

‫رو بلعید‪.‬‬
‫جونگکوک با فشار مالیم تهیونگ به شونههاش عقب عقب رفت‪.‬‬

‫لبهاشون حتی برای یک لحظه از هم جدا نشد‪.‬‬
‫تهیونگ لب پایین جونگکوک رو مکید و زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬بهت گفتم که حین سخنرانیت خیلی هات شده بودی‪ ،‬نگفتم؟‬
‫‪2267‬‬
‫خوناشام مو بلوند بوسههای خیسی روی گردن جونگکوک گذاشت و‬

‫باعث شد چند تا ناله اروم از گلوش ازاد بشه‪.‬‬
‫‪-‬خیلی مطمئن‪ ،‬با اعتماد به نفس و سکسی بودی‪ ...‬دقیقا از لحظهای که‬
‫پات رو روی صحنه گذاشتی‪ ،‬میخواستم درحد مرگ ببوسمت‪.‬‬
‫تهیونگ زمزمه کرد‪ ،‬با دستهای چابکش پیرهن سفید جونگکوک رو‬
‫از شلوار مشکی و کالسیکش بیرون کشید و باعث شد بالفاصله پوست‬
‫سرد دستهای تهیونگ رو پشت بدنش احساس کنه‪ .‬وقتی‬
‫جونگکوک گردنش رو خم کرد و از لذت دهن حریص تهیونگ که‬
‫قسمت حساس گردنش رو مکید و بوسید‪ ،‬به خودش لرزید‪ ،‬همه چیز‬
‫کامال اجتنابناپذیر بود‪.‬‬
‫‪-‬تو من رو به کشتن میدی ته‪ .‬و من جاودانهام‪ ،‬پس خوب بهش فکر‬
‫کن‪.‬‬
‫‪2268‬‬
‫جونگکوک زمزمه کرد و نیشخند تهیونگ رو روی فکش احساس‬

‫کرد‪.‬‬
‫صدای اسانسور که به طبقه مورد نظرشون رسیده بودن‪ ،‬جونگکوک رو‬

‫ترسوند و باعث شد از مه هوس و شهوت بیرون بیاد‪ ،‬اما قبل از اینکه‬
‫بتونه چیزی از تهیونگ بپرسه‪ ،‬پسر دیگه دستش رو گرفت و خوناشام‬
‫رو از اون فضای تنگ بیرون کشید‪.‬‬
‫اواخر بعد از ظهر روف گاردن رو روشن کرده بود و پرتوهای طالیی‬
‫نور خورشید به استخری که گوشه روف گاردن هتل بود‪ ،‬میتابید‪،‬‬
‫طوری که انگار پرتوهای درخشان توی اب پر از کلر شناور بودن‪.‬‬
‫از اونجایی که هتل برای استفاده انحصاری مهمونهای سالگرد شورا‬

‫بسته بود‪ ،‬بار کوچیک کنار استخر کامال خالی بود و تهیونگ‬
‫جونگکوک رو به سمت یکی از تختهای افتاب با نسیم تابستونی و‬
‫پردهای که اطرافش رو احاطه کرده بودن‪ ،‬کشید‪.‬‬
‫‪2269‬‬
‫‪-‬تهیونگ‪...‬‬
‫جونگکوک با لحن هشدارامیزی گفت و کم کم قصد دوست پسرش‬

‫رو فهمید‪.‬‬
‫‪-‬من یکی از میزبانهای مهمونیام‪ .‬اگه برای مدت طوالنی ناپدید بشم‪،‬‬
‫بقیه متوجه میشن‪.‬‬
‫خوناشام مو بلوند هردو دست جونگکوک رو گرفت‪ ،‬درحالی که‬

‫خودش لبه تخت نشست و جونگکوک رو با خودش کشید‪ ،‬تا اینکه‬
‫خوناشام دیگه روی پاهاش نشست‪.‬‬
‫‪-‬خب‪ ...‬پس باید مطمئن بشیم که سریع انجامش بدیم‪.‬‬
‫‪2270‬‬
‫تهیونگ گفت‪ ،‬شونهاش رو باال انداخت و با شیطنت لب پایینش رو‬

‫گزید‪.‬‬
‫‪-‬میدونم که اگه خوب ازم مراقبت کنی‪ ،‬میتونم خیلی سریع باشم‪.‬‬
‫موضوع اینه که‪...‬‬
‫تهیونگ گفت و بعد مکث کرد‪ .‬وقتی انگشتهاش کمربند خوناشام‬

‫دیگه رو پیدا کرد‪ ،‬نفس جونگکوک گرفت‪.‬‬
‫‪-‬میتونی جوری ازم مراقبت کنی که سریع به کام برسم؟‬
‫‪-‬من به یه هیوال تبدیلت کردم‪.‬‬
‫جونگکوک گفت و وقتی انگشتهای تهیونگ به عضوش کشیده شد‪،‬‬

‫چشمهاش رو از لذت چرخوند‪.‬‬
‫‪2271‬‬
‫‪-‬شاید‪.‬‬
‫تهیونگ گفت و لبخند معصومانهای زد‪.‬‬
‫‪-‬ولی میتونی انجامش بدی یا نه؟‬
‫جونگکوک با تمسخر خندید و وقتی دست سرد تهیونگ وارد شلوار و‬

‫باکسرش شد تا عضو نبضدارش رو پیدا کنه‪ ،‬جلوی ناله بلندش رو‬
‫وقتی نگاهش روی چشمهای شکالتی تهیونگ قرار گرفت‪،‬‬

‫مردمکهای پسر مو بلوند رو دید که کامال از اشتیاق و شهوت گشاد‬
‫‪2272‬‬
‫شده بود و جونگکوک هیچ شکی نداشت که چشمهای خودش هم‬

‫همینطوری بود‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خوب میدونی که میتونم‪.‬‬
‫جونگکوک جواب داد‪ ،‬راحت روی پای تهیونگ نشست و محکم‬

‫گردنش رو نگه داشت‪.‬‬
‫لبهاش رو به ارومی روی فک و گردن تهیونگ کشید‪.‬‬
‫‪-‬واقعا میتونی؟‬
‫‪-‬قراره تا ابد همینقدر رومخ باشی‪ ،‬مگه نه؟‬
‫‪2273‬‬
‫جونگکوک پرسید‪ ،‬چشمهاش رو با بازیگوشی چرخوند و احساس‬

‫کرد طعنههای دوست پسرش مستقیم به سمت برامدگی بین پاهاش‬
‫رفت‪.‬‬
‫دستهای تهیونگ با جسارت دکمههای پیرهن جونگکوک رو باز‬

‫کرد و از روی شونهاش کنارش زد‪ ،‬تا اینکه لباسش روی تشک افتابی‬
‫زیرشون افتاد‪.‬‬
‫‪-‬خیلی خوب میدونی که قراره باشم‪.‬‬
‫تهیونگ جواب داد و لبخندی زد‪.‬‬
‫قبل از اینکه نوک انگشتهای پسر مو بلوند بتونه نقشی روی پوست‬
‫سینه جونگکوک بکشه‪ ،‬پسر مو تیره مچ دستهای تهیونگ رو گرفت‬
‫و هلش داد‪ ،‬تا اینکه پشت تهیونگ به تشک برخورد کرد‪.‬‬
‫‪2274‬‬
‫جونگکوک دستهای تهیونگ رو باال سرش قفل کرد‪ ،‬خم شد و‬

‫لبهاشون روی بوسه جسورانه و شتابزدهای روی هم گذاشت‪ ،‬اما‬
‫قبلش زمزمه کرد‪:‬‬
‫‪-‬نمیتونم براش صبر کنم عشق من‪.‬‬
‫‪THE END‬‬
‫و باالخره داستان تهکوک الست هم تموم شد‪ ...‬شایدم تموم نشده؟‬

‫چون اونها قراره تا ابد روی مخ همدیگه برن و دوتا عاشق چندش‬
‫وقت خدافظی رسیده‪ .‬واقعا خوشحالم که تونستم یه فیک دیگه رو با‬
‫همراهی شماها تموم کنم‪ .‬توی این یازده ماه حسهای متفاوتی رو‬
‫تجربه کردم ولی ازش لذت بردم‪ .‬از تک تک کسایی که توی این‬
‫مدت کنارم بودن و بهم انرژی دادن ممنونم‪ .‬امیدوارم همونقدری که‬
‫‪2275‬‬
‫من ازش لذت بردم‪ ،‬شماها هم برده باشید‪ .‬مرسی که ترجمه من رو با‬
‫نقصهایی که میدونم داره‪ ،‬خوندید‪ .‬بزودی با کار جدید برمیگردم‬
‫پس منتظرش باشید‪.‬‬
‫خیلی دوستتون دارم‪.‬‬
‫یاسی‬
‫‪2276‬‬

I Lost My Mind, You Found My Heart

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

You might also like

I Lost My Mind, You Found My Heart

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

I Lost My Mind, You Found My Heart

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

I Lost My Mind, You Found My Heart VkookPlanet

Genre : Vampire, Fantasy, Romance, Smut

‫صبح زمستون با خودش اسمون متراکم‪ ،‬مه و سرمای گزندهای به همراه‬

‫کریسمس و سال نو جشنها رو به پایان رسوند و با شروع ترم دوم‬

‫تهیونگ سعی کرد دستهاش رو از سرما بپوشونه‪ .‬همونطوری که‬

‫عالوه بر این‪ ،‬تهیونگ به راحتی از خواب بیدار شد و با روحیه خوبی‬

‫تهیونگ همیشه یه ادم برونگرا و اجتماعی بود‪ ،‬حداقل دوستها و‬

‫اون پسر هیچ مشکلی برای دوستشدن با همکالسیهاش نداشت و‬

‫عالوه براین‪ ،‬تهیونگ یه دانشجوی کوشا بود پس زمان زیادی رو‬

‫نبود‪ .‬البته تهیونگ نمیتونست از شر عالئم اضطراب و استرس خالص‬

‫تهیونگ نه تنها باهوش و سختکوش بود‪ ،‬بلکه خیلی جاهطلب بود و‬

‫و در حقیقت‪ ،‬متاسفانه اقای لی استاد راحتی برای اینکه اون رو توی‬

‫تهیونگ زمانی به کالس رسید که فقط دوتا دانشجو حضور داشتن و‬

‫شد و سالن با دانشجوهایی پر شد که نگران دیرنکردن بودن چون روز‬

‫اقای لی راس ساعت ‪ 8‬وارد شد و پشت سرش پسری بود که کاله‬

‫تهیونگ عالقه همکالسیهاش به یه دانشجوی ساده در درک نمیکرد‪.‬‬

‫اقای لی خودش رو معرفی کرد‪ ،‬به ویژه به دانشجوهای کالس علوم‬

‫پیگیری توضیحات استاد نداشت و مشتاق بود تا اقای لی سوال بپرسه و‬

‫‪-‬کسی میدونه که عناصر چطوری توی جدول تناوبی مرتب شدن؟‬

‫اقای لی پرسید و با نگاهش دانشجوها رو زیر ذرهبین گرفت‪.‬‬

‫خیلیهاشون وانمود به یادداشت برداری کردن و بعضیهاشون متفکرانه‬

‫وقتی هیچکس داوطلب نشد‪ ،‬اقای لی اهی کشید و نگاهش روی‬

‫‪-‬جدول تناوبی به ترتیب کاهش عدد اتمی سازماندهی شده‪.‬‬

‫تهیونگ جواب داد‪ ،‬لبخند غرورامیزی روی لبهاش نقش بست و‬

‫اقای لی دوباره به صندلیها نگاهی انداخت‪.‬‬

‫‪-‬همه با این جواب موافقن؟ عناصر براساس کاهش عدد اتمی‬

‫اقای لی از کالس پرسید‪.‬‬

‫برای چند ثانیه سکوت به کالس هجوم برد‪.‬‬

‫البته تا زمانی که صدای ناشناسی سکوت رو شکست‪.‬‬

‫‪-‬عناصر براساس افزایش عدد اتمی سازماندهی شدن نه کاهش‪.‬‬

‫صدای مردی که مستقیما از ته کالس میاومد‪ ،‬تصحیح کرد‪.‬‬

‫‪-‬درسته‪ .‬عناصر براساس افزایش عدد اتمی توی جدول تناوبی‬

‫اقای لی تکرار کرد و روی کلمه "افزایش" تاکید کرد تا دانشجوها‬

‫‪-‬راستی‪ ،‬عدد اتمی چیه؟‬

‫اقای لی از فرصت استفاده کرد تا بپرسه‪.‬‬

‫تهیونگ این رو میدونست‪ .‬کامال به یاد داشت که اون رو توی کتاب‬

‫‪-‬تو‪ .‬همونی که اون عقب هودی مشکی پوشیده‪.‬‬

‫اقای لی گفت‪ ،‬چونهاش رو به ارومی کج کرد و به سمت دانشجوها‬

‫تهیونگ وقتی فرصتش هدر رفت‪ ،‬خرخری کرد‪ ،‬چونهاش رو روی‬

‫‪-‬عدد اتمی با تعداد پروتونهای هسته برابره‪.‬‬

‫مرد جواب داد و تهیونگ میدونست چیزی که گفت‪ ،‬درست بود‬

‫این توجهاش رو جلب کرد‪ .‬تهیونگ برگشت تا صورتی که صاحب‬

‫تهیونگ زمزمه کرد و با انگشت اشارهاش به دست دختر زد تا توجهاش‬

‫‪-‬میدونی اون پسره کیه؟‬

‫تهیونگ پرسید‪ ،‬سرش رو کج کرد و به پسری که ردیف اخر نشسته‬

‫دختر نگاهی به عقب انداخت و چشمهاش روی پسری که هاله‬

‫‪-‬همونی که هودی مشکی پوشیده؟‬

‫دختر پرسید و تهیونگ سرش رو به نشونه مثبت تکون داد‪.‬‬

‫‪-‬اسمش رو نمیدونم‪ ،‬اما انگار دیروز اومده و جدیده‪ .‬همه دارن‬

‫اقای لی پرسید‪ ،‬اما این بار به دانشجوی دیگهای فرصت جوابدادن‬

‫اقای لی اشاره کرد‪.‬‬

‫حتی استاد هم از دانشجوی جدید تعجب کرده؟ تهیونگ از خودش‬

‫اون پسر برای جوابدادن هیچ عالئمی از اضطراب نشون نمیداد و‬

‫‪-‬هیجده تا ستون داره که گروه نامیده میشه‪ ،‬درحالی که هفت تا دوره‬

‫پسر با صدای یکنواختی جواب داد و درجواب استاد سرش رو به تایید‬

‫اقای لی ازش تعریف کرد‪.‬‬

‫اقای لی تسلیم شد و اهی کشید‪ .‬نگاهش روی پسری که عقب کالس‬

‫این خیرگی پسر چه معنایی داشت؟ تهیونگ با خودش فکر کرد‪.‬‬

‫‪-‬دوباره تو‪ .‬لطفا جواب بده‪.‬‬