Tehlikeli ■çgüdü 1st Edition Abbi

Glines
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/product/tehlikeli-icgudu-1st-edition-abbi-glines/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Tehlikeli ■çgüdü 1st Edition Abbi Glines

https://ebookstep.com/product/tehlikeli-icgudu-1st-edition-abbi-
glines/

Abbi pietà del mio piccolo dolore Vittoria Mackenzie

https://ebookstep.com/product/abbi-pieta-del-mio-piccolo-dolore-
vittoria-mackenzie/

Darwin in Tehlikeli Fikri Evrim ve Hayat■n Anlam■ 1st

Edition Daniel C Dennett

https://ebookstep.com/product/darwin-in-tehlikeli-fikri-evrim-ve-
hayatin-anlami-1st-edition-daniel-c-dennett/

Dünyan■n En Tehlikeli Gizli Örgütleri ■lluminati

Masonlar Bilderberg Grubu Tapmak ■övalyeleri Cizvitler
Kafatas■ ve Kemikler ve Di■erleri 1st Edition James
Jackson
https://ebookstep.com/product/dunyanin-en-tehlikeli-gizli-
orgutleri-illuminati-masonlar-bilderberg-grubu-tapmak-
sovalyeleri-cizvitler-kafatasi-ve-kemikler-ve-digerleri-1st-
Gothikana 1st Edition Runyx

https://ebookstep.com/product/gothikana-1st-edition-runyx/

■srobbanás 1st Edition Variable

https://ebookstep.com/product/osrobbanas-1st-edition-variable/

Enkheiridion 1st Edition Epiktetos

https://ebookstep.com/product/enkheiridion-1st-edition-epiktetos/

Odysseia 1st Edition Homeros

https://ebookstep.com/product/odysseia-1st-edition-homeros/

Adoniada 1st Edition Adonis

https://ebookstep.com/product/adoniada-1st-edition-adonis/
 Hcslsrllrı Homai) Stü

Tahllkall İçgüdü
Alılıl (ıllıırs
ft/güıı A<lı: Nevri tno 1.11

Yayın Koorrilnalttııl: H r ıııa S lr ın a n

i dJlÖr: (JçH * I rl>
DO/clll: P e rv ln Sıilıt).ııı
Sayfa tasarım ı: l / g l (lü lte k ln

IJushı C ilt Alluülu Mütbodtılık

Sertifika No: 11946
Orta Malı. I atin Ki)>1ü Sok. No: 1/3 A
Hayıampaya/lslanbul
>1: 0/12 612 9S 59

I, (tıskı: İstanbul, l kim 2015

ISBN; 978 60.5 343 716 1

lürkço Yayın Hakları O PFGASUS YAYINI AHİ, 2015

Copyright © Abbl Gllnes, 2014

8u kitabın Türkçe yayın hakları Kayı Telif ve I Is a m H akları Ajansı

araç ılımıyla Dyttel & G o de rk h Llterary M a n a g e m e n t 't a n alınrnı>tır.

Tüm hakları saklıdır. Hu kitapta yer alan foto<Jraf/revlm ve m etinler

Pegasus Yayıncılık Tk. San. I td. Şii'd e n İzin alınm ad an lo lo k o p l dâhil,
optik, elektronik ya da mekanik herhangi bir yolla kopyalanam az,
çoğaltılamaz, hasılama/, yayım lanam az.

Yayıncı Sertifika No: 12177

Pagatus Yayıncılık Tk. San. Ltd. Ştl.

Güm üşsüyü Mah. Osrnanlı Sk. Al.ua Han
No: 11/9 Taksim /İSTANHUI
Tel: 021? 744 23 50 (pbx) I aks: 0212 744 23 40
www.pegatusyaylnlarl.rom / kıılomtpegasusyaylrılarl.com
A l t m ( ¡ L I N K S

(çÿiiftit
Bİ R Ç a À/// ROMANI

h u /ilm v d v n Ç vvircn :

Derya fm er Aydınlık

IM XïASU S Y A Y IN IA R 1
Rush

13 sene önce...

IC ap ıy a vurulduktan sonra yürüme sesleri duyuldu. Göğsüm

zaten acıyordu. Annem eve gelirken beni arayıp ne yaptığını ve
artık arkadaşlarıyla kokteyl içmek için dışarı çıkması gerektiğini
söylemişti. Nan'i yatıştırması gereken kişi bendim. Annem bu
stresle baş edemezdi. Ya da en azından beni aradığında böyle
demişti.
"Rush?" Nan'in sesi, bir hıçkınk eşliğinde çıktı. Ağlıyordu.
"Buradayım Nan," dediğim sırada bir köşede oturduğum
yastıktan kalktım. Burası saklanma verimdi. Bu evde bir sak­
lanma yerine ihtiyaç duyardınız. Saklanacak bir yeriniz yoksa
kötü şeyler olurdu.
Nan'in kızıl buklelerinin birkaç teli ıslak yüzüne yapıştı.
Alt dudağı, bana o hüzünlü gözlerle bakarken titredi. O göz­
leri neredeyse hiç mutlu görmemiştim. Annem ona sadece
onu giydirmek ve etrafa sergilemek ihtiyaa duyduğunda ilgi
gösterirdi. Geri kalan zamanlarda Nan görmezden gelinirdi.
Ben hariç herkes tarafından. Ona istendiğini hissettirmek için
elimden gelenin en iyisini yapardım.

7
 'Onu görmedim. Orada değildi.” diye fısıldarken ağzından
ufak bir hıçkırık kaçtı. "O n u n ” kim olduğunu sorm am a gerek
voktu. Biliyordum. Annem, N an’in babasını sorup durmasından
bıkmıştı. Bu yüzden onu görm eye götürm eye karar vermişti,
k eşke bana söylem iş olsaydı. K eşke ben de gitm iş olsaydım .
N an'in \Tözündeki a a dolu bakış, ellerim i vum ruk yapm am a
neden oldu. O adam ı bir gün görürsem , burnunu kıracaktım.
Kanının aktığını görm ek istiyordum .

"Bu raya g e l " dedim, tek elim i uzattım ve küçük kardeşimi

kollanm a aldım . O da kollarını belim e doladı ve beni hafifçe
sıktı. Bu gibi anlarda nefes alm ak zordu. O na sunulan hayattan
n efret ed iyordu m . En azınd an ben, b ab am ın b en i isted iğin i
biliyordum . Benim le vakit geçiriyordu.

"B aşka kızlan var. İki tane. Ve o n la r... güzeller. S açlan m e­

lek saçı gibi. Ve anneleri, o n lan n d ışan d a çam urda oynam asına
izin veriyor. Tenis avakkabılan giyiyorlardı. K irli ayakkabılar."
N an kirli tenis ayakkabılarına özeniyordu. A nnem iz, onu n her
a n m ü k em m el görü n m esin i istivordu. Tenis ayak kabısı bile
olm am ıştı.

"Sen d en daha güzel o la m a z la *" diye ona gü vence verdim

çünkü cid d en bun a inanıyordum .

N an burnun u çekti v e geri çekildi. Başını kald ınp o büyük,

yeşil gözleriyle bana baktı. "Öyleler. O nlan gördüm. Duvarda iki
kızla bir adam ın fotoğrafı vardı. O nlan seviyor... Beni sevmiyor."

O n a y alan söyleyem ezdim . H aklıydı. O nu sevm iyordu.

"A p ta l, pislik herifin teki. Ben senin yanındayım N an. Ben
h e p sen in varunda olacağım ."
Blaire

G ü nü m ü z...

^K asabadan yirmi dört kilometre uzakta olmak veteriıvdı. Kimse

sırf eczaneye gitm ek için Sum it'ten bu kadar uzaklaşmazdı.
Tabü on dokuz vaşmda değillerse ve kasabanın satın almaları
gereken şeyi bilmesini istemiyorlarsa. Yerel eczaneden alınan
her şey, bir saat içinde Alabama'daki küçük Sumit kasabasına
yayılırdı. Özellikle de evli değilseniz ve prezervatif alıyorsanız...
ya da bir ham ilelik testi.
H am ilelik testlerini tezgâha koydum ve kasiyerle göz te­
m ası kurm adım . Kuramazdım. Gözlerimdeki korku ve suçlu­
luk, rastgele bir yabancıyla paylaşmak istemediğim bir şevdi.
C ain'e bile söylemediğim bir şeydi. Üç hafta önce Rush'ı zorla
hayatım dan çıkardığımdan beri tüm vaktimi Cain'le geçirme
rutinime yavaşça tekrar dönüyordum. Kolaydı. Konuşmam için
beni zorlamıyordu ama konuşmak istediğimde de dinliyordu.

Tezgâhın diğer tarafındaki kadın, "O n altı dolar, elli s e n t"

dedi. Sesindeki endişeyi duyabiliyordum. Şaşırtıcı değildi. Bu,
tüm genç kızların korktuğu utanç verici alışverişti. Önüme koy­
duğu ufak poşetten gözlerimi çekmeden ona vinni dolarlık bir

9
 banknot uzattım. Poşet, ihtiyaç duyduğum ve ödümü koparan
tok cevabı içinde «ıklıyordu. İki hafta önce regl olmam gerektiği
gerçeğini göz ardı edip bunlar yaşanm ıyorm uş gibi davranmak
daha kolaydı. Fakat bilmek zorundaydım.
"Para üstü üç dolar, seksen beş sen t," derken ben de uzan­
dım ve uzattığı elindeki parayı aldım.
"Teşekkürler," diye mırıldanıp poşeti tuttum.
Kadın nazik bir tonla, "Umarım, her şey yoluna girer," dedi.
Cüzlerimi çevirdim ve bir çift anlayış dolu kahverengi gözle
buluştum. Bir daha asla görmeyeceğim bir yabancıydı ama o
anda birinin bilmesinin faydası dokundu. Kendim i o kadar da
yalnız hissetmedim.

"Ben do öyle umuyorum," diye cevap verdikten sonra dönüp

kapıya yürüdüm. Tekrar sıcak yaz güneşinin altına.

G özlerim kam yonetin sürücü tarafına takılm ad an önce

otoparkta henüz iki adım ilerlemiştim. Cain kollannı kavuştu­
rup sırtını kamyonete yaslamıştı. Taktığı gri beyzbol şapkasının
üzerinde Alabama Üniversİtesi'nin A'sı vardı ve ucu gözlerini
benden gizleyecek şekilde aşağı çekilmişti.

Durup gözlerimi üzerine diktim. Bu konuda yalan söylene­

mezdi. Buraya prezervatif almaya gelmediğimi biliyordu. Sadece
bir diğer seçenek kalıyordu. Gözlerindeki ifadeyi gürem esem
d e biliyordum k i... Biliyordu.

Bu sabah kam yonetim e atlayıp kasabadan dışarı çıkarken

boğuşm aya başladığım boğazım daki yum ruyu bastırdım . Ar­
tık benim le birlikte sadece tezgâhın diğer tarafındaki y ab an a
bilm iyordu. En iyi arkadaşım da biliyordu.
B ir ayağım ı diğerinin önüne atmak için kendim i zorladım .
So ru lar soracaktı ve cevaplam ak zorunda kalacaktım . G eçen

10
 A b b i C lin es

birkaç haftadan sonra bir açıklamayı hak ediyordu. Doğrulan

hak ediyordu. Fakat bunu nasıl açıklayacaktım ki?
O na birkaç metre kala durdum. Şapkanın suratını göl­
gelediğine memnundum. Gözlerinde parıldayan düşünceleri
görmeden açıklama yapmak daha kolay olacaktı.
Sessizce durduk, ö n c e onun konuşmasını istiyordum ama
hiçbir şey söylemeden geçen birkaç dakikadan sonra, ilk benim
bir şey söylememi istediğini anlamıştım.
Sonunda, "Burada olduğumu nasıl anladın?" diye sordum.
"Büyükannemde kalıyorsun. Garip davranmaya başladığın
anda beni aradı. Senin için endişelendim," diye cevapladı.

Gözyaşları gözlerimi sızlattı. Bunun için ağlamayacaktım.

Ağlayacağım kadar ağlamıştım. Hamilelik testinin durduğu
poşete iyice sarılarak omuzlarımı dikleştirdim. "Beni takip et­
tin/' dedim. Soru sormuyordum.

"Tabii ki takip ettim," diye cevapladı, sonrasında başını sağa

sola salladı ve başka bir şeye yoğunlaşmak üzere bakışlarını
üzerim den ayırdı. "Bana söyleyecek miydin Blaire?"
O na söyleyecek miydim? Bilmiyordum. O kadarını dü­
şünm em iştim . Dürüstçe, "H enüz ortada söylenecek bir şey
olduğundan emin değilim," diye cevap verdim.
Cam başını salladı ve usulca hiç eğlenmediğini belli eden
sert bir kahkaha patlattı. "Em in değilsin ha? Emin olmadığın
için ta buralara kadar geldin, öyle mi?"
ö fkeliydi. Canı mı yanmıştı? İki şekilde hissetmesi için de
bir sebebi yoktu. "Testi yapana kadar emin olamam. Reglim
gecikti. Hepsi bu. Bunu sana söylemem için hiçbir sebep yok.
Seni ilgilendirmez."

II
 Cain yavaşça başını çevirerek gözlerini üstüme dikti. Elini
kaldırdı ve şapkasını geri itti. Gölge gözlerinden uzaklaşmıştı.
Verinde şaşkınlık ve acı vardı. Bunu görmek istememiştim.
Neredeyse gözlerindeki yargılayıcı ifadeden bile beterdi. Yar­
gılamak bir şekilde daha iyi sayılırdı.
"Cidden mi? Böyle mi hissediyorsun? Başımızdan geçen
onca şeyden sonra gerçekten böyle mi hissediyorsun yani?"
Başımızdan geçenler geçmişte kalmıştı. O benim geçmişimdi.
Onsuz da başımdan birçok şey geçmişti. O lise yıllarının tadını
çıkarırken, ben hayatımı bir arada tutmak için savaşıyordum.
Başından neler geçtiğini zannediyordu? Karum yavaşça öfkeyle
kaynarken dik dik bakmak için gözlerimi ona çevirdim.
"Evet Cain. Böyle hissediyorum. Başından tam olarak ne
geçtiğini düşündüğünden emin değilim. Çok iyi arkadaştık,
sonrasında bir çift olduk, somasında annem hastalandı ve
kuşunun emilmesi gerekince beni aldattın. Ben hasta annemle
bir başıma ilgilendim. Tutunacak kimsem yoktu. Soma o öldü,
ben de taşındım. Kalbim ve dünyam paramparça olunca eve
döndüm. Yanıltıdaydın. Senden bunu istemedim ama yine de
yanımdaydın. Minnettarım ama bu, tüm olanları unutturmuyor.
Sana en çok ihtiyacım olduğunda beni yapayalnız bıraktığın
gerçeğini ortadan kaldırmıyor. Yani, hayatım bir kez daha
ayaklarımın altından kayarken ilk koştuğum kişi olmadığın
için beni affet. Bunu henüz hak etmedin."
Hızla nefes alıp veriyordum ve akmasını istemediğim göz-
yaşlan yüzümden akıyordu. Ağlamak istememiştim, lanet olsun.
Aramızdaki mesafeyi kapadım ve kapı koluna uzanırken tüm
gücümle onu iterek yolumdan uzaklaştırdım. Buradan gitmem
lazımdı. Ondan uzağa.

12
 Abbi Glines

"Kıpırda," diye bağırırken hâlâ kapıyı açmaya çalışıyordum.

Benim le tartışm asını bekliyordum . İstediğim in dışında
bir şey yapmasını bekliyordum. Sürücü koltuğuna geçtim ve
naylon poşeti yan koltuğa fırlattıktan sonra kamyoneti çalıştınp
geri giderek otoparktan çıktım. Cain'in hâlâ orada dikildiğini
görebiliyordu m . Pek kıpırdam am ıştı. Sadece kam yonetim e
girebileceğim kadar hareket etmişti. Bana bakmıyordu. Sanki
tüm cevapları barındınyorm uş gibi gözlerini yere dikmişti. O
anda onun için endişelenemezdim. Uzaklaşmam gerekiyordu.
Belki de ona tüm o şeyleri söylememeliydim. Belki de bunca
sen ed ir göm düğüm yerde kalmalarını sağlamalıydım. Fakat
artık çok geçti. Yanlış zamanda beni sıkıştırmışta. Bu konuda
kend im i kötü hissetmeyecektim.
Aynca büyükannesinin evine de dönemezdim. Beni yakala­
mıştı. Cain muhtemelen onu arayıp söyleyecekti. Gerçeği olmasa
b ile gerçeğe yakın bir şeyi. Başka seçeneğim yoktu. Hamilelik
testini b ir benzinliğin tuvaletinde yapm ak zorunda kalacaktım.
İşler bun dan daha beter bir hale gelebilir miydi?

13
Rush

Kıyaya çarpan dalgalar eskiden beni yatıştırıldı. Çocukluğumdan

beri burada, bu iskelede oturup suyu izlerdim. Hep olaylara farklı
bir açıdan bakmama yardıma olurdu. Artık işe yaramıyordu.
Ev boştu. Annem ve... sonsuza dek cehennemde yanmasını
istediğim adam, ben üç hafta önce Alabama'dan döner dönmez
gitmişlerdi. Öfkeliydim, dağılmıştım ve vahşiydim. Annemin
evlendiği adamın hayatını tehdit ettikten sonra gitmelerini
söylemiştim. İkisini de görmek istemiyordum. Annemi arayıp
onunla konuşmam lazımdı ama henüz elim gitmiyordu.
Annemi affetmek kulağa geldiği kadar kolay değildi. Kız
kardeşim Nan birçok kez uğramış ve annemle konuşmam için
yalvarmıştı. Nan'in suçu değildi ama bu konuda onunla da
konuşamazdım. Bana kaybettiğim şeyi hatırlatıyordu. Elime zar
zor geçirdiğim şeyi. Asla bulmayı ummadığım şeyi.
Evin içinden bir patırtı yükselince düşüncelerim bölündü.
Dönüp arkama baktım ve kapı zilinin ardından bu kez de
kapıya vurulduğunu duyunca birinin kapıda olduğunu fark

15
 ettim. Kimin nesiydi? Blaire gittiğinden beri kız kardeşim ve
Grant hariç kimse gelmemişti.
Biramı yandaki masaya bırakıp ayağa kalktım. Her kimse,
buraya çağınlmadan gelmek için iyi bir sebebe ihtiyacı vardı.
Temizlikçim Henrietta'mn son ziyaretinden bu yana temiz ka­
lan eve girdim. Partisiz ya da sosyal hayatsız, bir şeyleri yıkıp
dökmeden korumak kolaydı. Bundan daha çok hoşlandığımı
fark ediyordum.

Kapıya uzanıp kim geldiyse defolup gitmesini söylemeye

hazırlanarak açtığımda tek kelime edemedim. Bu, tekrar görece­
ğimi umduğum biri değildi. Bu herifle sadece bir kere karşılaşmış
ve anında ondan nefret etmiştim. Şimdi burada olduğundan
onu omuzlarından tutup kızın nasıl olduğunu söyleyene dek
sarsmak istiyordum. İyi olup olmadığını da. Nerede yaşıyordu?
Tannm, onunla yaşamadığını umuyordum. Ya o ... Hayır, hayır,
hayır, öyle bir şey olamazdı. O, böyle bir şey yapmazdı. Benim
Blaire'im yapmazdı.

İki yanımda duran ellerim, yumruğa dönüştü.

Blaire'in eski erkek arkadaşı, "Bir şeyi öğrenmem lazım ,"
dedi, ben ona hayretler içinde bakarken. "Sen," durdu ve yut­
kundu. "S e n ... Lanet olsun.. Beyzbol şapkasını çıkardı ve elini
saçında gezdirdi. Gözlerinin altındaki koyu renkli halkaları ve
yüzündeki yorgun, bitap düşmüş ifadeyi fark ettim.
Kalbim durdu. Kolunun üst kısm ını yakaladım ve onu
sarstım. "Blaire nerede? İyi mi?"
Cain, "İy i... Yani, eh işte. Lanet kolumu kırmadan önce beni
bırak," deyip kolunu benden kurtardı. "Blaire, Sumit'te yaşıyor
ve iyi- Burada olmamın nedeni bu değil."

16
 A bbi C lines

O halde neden buradaydı? Tek bir bağlantı noktamız vardı.

Blaire.
"Sumit'ten ayrıldığında masumdu. Hem de çok masum.
Ben onun tek erkek arkadaşıydım. Ne kadar masum olduğunu
biliyorum. Çocukluktan beri en iyi arkadaşız. Geri gelen Blaire ise
giden gibi değil. Bundan bahsetmiyor. Bundan bahsetmeyecek
Sadece bilmem gereken, sen ve o ... siz... Tamam, söyleyeceğim,
onu becerdin mi?"
Sadece onu öldürmeyi düşünerek harekete geçtiğimde etrafı
göremez olmuştum. Sının aşmıştı. Blaire'den bu şekilde bahse­
demezdi. Bu tür sorular sormaya ya da onun masumiyetinden
şüphelenmeye hakkı yoktu. Lanet olası Cain, Blaire masumdu.
Konuşmaya hiç hakkı yoktu.
"Lanet olsun! Rush, dostum, adamı bırak!" Grant'in sesiydi
bu. Onu duydum ama sanki bir tünelin içinden konuşuyordu.
Yumruğum suratına inip kan burnundan fışkırırken önümdeki
adama odaklanmıştım. Kam akıyordu. Kanının akmasına ihti­
yacım vardı. Binlerinin lanet kanının akmasına ihtiyacım vardı.
İki kol arkamdan bana sarıldı ve Cain gözlerindeki panikle­
miş bakışla ellerini burnuna götürüp geriye doğru tökezlerken
kollar beni geri çekti. Eh, gözlerinden biri paniklemiş gibiydi
en azından. Diğeri şişip kapanmıştı.
"Neler oluyor?" diye sordu Grant arkamdan.
"Sakın söyleyeyim deme!" diye kükrediğimde Cain cevap
vermek için ağzım açmıştı. Onun hakkında böyle konuştuğunu
duyamazdım. Yaptığımız şey kirli ya da yanlış bir şeyden fazlasıydı.
Sanki onu mahvetmişim gibi davranıyordu. Blaire masumdu,
inanılmaz derecede masum, Yaptığımız şey bunu değiştirmemişti.

17
 Grant'in kollan, beni tekrar göğsüne kadar çekerken gerildi.
"Çabuk git. Onu sadece bir süreliğine tutabilirim. Benden on kilo
fazla kası var ve bu iş göründüğü kadar kolay değü. Koşman
lazım dostum. Sakın geri dönme. Çıkageldiğim için şanslısın."
Cam başıyla onayladı ve kamyonetine doğru tökezleyerek
gitti. Damarlarımdaki öfke yatışmıştı am a hâlâ hissedebili­
yordum. Onun canını daha fazla yakmak istiyordum. Blaire'in
Alabama'dan ayrıldığı günden daha az m ükem mel olduğuyla
ilgili kafasında yer alabüecek tüm fikirleri silip süpürm ek de.
Neler yaşadığını Cain bilmiyordu. Ailemin ona yaşattığı cehen­
nemi. Ona nasıl göz kulak olabilirdi ki? Onun bana ihtiyacı vardı.
Grant kollarını gevşeterek, "Seni bırakırsam, kam yoneti
takip edecek misin yoksa iyi misin?" diye sordu.
"İyiyim," diye ona teminat verirken silkinerek kollarından
kurtuldum ve tırabzana doğru gidip birkaç kere derin nefes
aldım. A a tüm gücüyle geri dönmüştü. Sadece hafifçe zonkla­
masını hissedene dek aayı derinlere gömmeyi başarmıştım ama
bu pisliği görmek, bana her şeyi tekrar hatırlatmıştı. O geceyi.
Asla etkisinden kurtulamayacağım geceyi. Beni sonsuza dek
yaralayacak geceyi.

Grant aramıza biraz mesafe koyarak, "Sana neler döndü­

ğünü sorabilir miyim yoksa beni de dövecek misin?" diye sordu.

Her açıdan kardeşimdi. Ebeveynlerimiz biz çocukken evlen­

mişlerdi. O bağı kurmak için yeterince vakit geçmişti. Annem
o günden bu yana birkaç koca değiştirmiş olsa da Grant hâlâ
ailemdendi. Bunun Blaire hakkında olduğunu gayet iyi biliyordu.
Ona bakmadan, "Blaire'in eski erkek arkadaşı," diye ce­
vapladım .

18
 A bbi G lines

Grant boğazını temizledi. "Ee, şey, buraya sana oh olsun

demeye mİ gelmiş? Yoksa ona bir zamanlar dokunduğu için mi
onu döve döve posaya çevirdin?"
İkisi de. Hiçbiri. Başımı salladım. "Hayır. Buraya benimle
Blaire hakkında sorular sormaya gelmiş. Onu İlgilendirmeyen
şeyleri. Yanlış soruyu sordu."
"Ah, anlıyorum. Çok mantıklı. Eh, bedelini ödedi. Herifin
muhtemelen sımsıkı kapanan gözüne uygun kınk bir bumu
da oldu."
Sonunda başımı kaldırdım ve Granfe baktım. "Bizi ayırdığın
için teşekkürler. Kendimden geçmiştim."
Grant başıyla onayladı, sonra kapıyı açtı. "Haydi. Gidip
birer bira içelim."
Blaire

A n n e m in mezarı, gitmeyi düşünebildiğim tek yerdi. Evim

yoktu. Büyükanne Q'nun evine gidemezdim. Cain'in büyü-
kannesiydi. Muhtemelen Cain orada beni bekliyordu. Belki
de beklemiyordu. Belki onu da uzaklaştırrruştım. Annemin
mezarının ucuna oturdum. Dizlerimi çeneme kadar çektim ve
kollanmı bacaklarıma doladım.
Sumit'e geri dönmüştüm çünkü gidebileceğimi bildiğim
tek yerdi. Şimdi de gitmem gerekiyordu. Burada kalamaz­
dım. Hayatım bir kez daha ani bir dönüş yapmak üzereydi.
Hazırlıklı olmadığım bir dönüş. Küçük bir kızken annem bizi
Baptist kilisesindeki İncil derslerine götürürdü. Tann'mn bize
kaldıracağımızdan daha ağır bir yük vermemesiyle ilgili bir
yazı okuduklarını hatırlıyordum. Bunun sadece her pazar günü
kiliseye giden ve akşamlan yatmadan önce dua okuyan insanlar
için mi geçerli olduğunu merak etmeye başlamıştım. Çünkü
beni hiçbir darbeden sakınmıyordu.
Kendim için üzülmenin bana faydası olmuyordu. Bunu
yapamazdım. Başa çıkmasını öğrenmeliydim. Büyükanne Q ile

21
 lenıiKcıı j^hmh

kalmak ve günlük yaşamımla baş edebilmek için Cain'in bana

vardım etmesine izin vermek, sadece geçici bir durumdu. Misafir
odasına taşındığımda çok fazla kalamayacağımı biliyordum.
Cain'le geçmişimiz çok doluydu. Tekrar etmesini istemediğim
tarihimiz. Gitme zamanım gelmişti ama hâlâ nereye gideceğim
ve ne yapacağım hakkında üç hafta öncesinde olduğu gibi hiçbir
fikrim yoktu.
Sessiz mezarlıkta otururken, "K eşke burada olsaydın anne.
Ne yapacağımı bilmiyorum ve soracağım kimsem de yok," diye
fısıldadım. Beni duyabileceğine inanm ak istiyordum. Toprağın
altında olması fikri hoşuma gitmiyordu ama kız kardeşim Valerie
öldükten sonra burada annemle oturmuş ve Valerie'yle konuş­
muştuk. Annem, ruhunun bizi izlediğini ve bizi duyabileceğini
söylemişti. O anda buna inanmayı öyle çok istiyordum ki.

"Tek başımayım. Hepinizi özledim. Yalnız kalmak istemi­

yorum .. . Ama yalnızım. Ve korkuyorum." Tek ses, ağaçlardaki
yapraklan hareketlendiren rüzgârın sesiydi. "Bir keresinde bana,
iyice dinlersem cevabı kalbimde bulabileceğim i söylemiştin.
Dinliyorum anne ama aklım çok kanşık. Belki bana, bir şekilde
doğru yolu göstererek yardım edebilirsin."
Çenemi dizime koydum ve ağlamayı reddederek gözlerimi
kapadım.

"Cain'e, tam olarak neler hissettiğimi anlatmam gerektiğini

söylemiştin ya? Her şeyi ortaya dökmeden kendimi daha iyi
hissedemeyeceğimi. Eh, bugün tam da bunu yaptım işte. Beni
affetse bile işler asla eskisi gibi olmayacak. Zaten her şey için ona
güvenip duramam. Tek başıma baş etm e yolunu öğrenmenin
vakti geldi. Sadece bunu nasıl yapacağımı bilm iyorum ."

22
 A bbi Gİines

Sadece ona sormak bile kendimi daha iyi hissettirdi. Cevap

alamayacağımı bilmek, önemsiz gibi görünüyordu.
Çarpan bir araba kapısı huzuru bozdu ve kollarımı bacak­
larımdan çekip arkadaki otoparka bakınca bu küçük kasaba için
fazlasıyla pahalı bir araba gördüm. İçinden kim çıkacak diye
bakınca ağzım açık kaldı, sonra yerimden sıçradım. Bethy'ydi.
Buradaydı. Sumit'te. Mezarlıkta... Çok, çok pahalı görünen bir
araba sürüyordu.
Uzun, kahverengi saçını atkuyruğu yapmıştı. Gözlerim,
gözleriyle buluşurken dudaklarına bir tebessüm kondu. Kıpır-
dayamıyordum. Hayal gördüğümden korkuyordum. Bethy,
burada ne yapıyordu?
"Cep telefonunun olmaması saçmalık. Arayacak bir numaran
olmazsa sana nasü kıçını kaldırmaya geldiğimi s ö y le y e b ilirim

ki? Hımm?" Sözleri hiç mantıklı gelmiyordu ama sadece sesini

duymak, aramızdaki ufak mesafeyi koşarak kapatmama sebep
oldu.
Bethy kahkaha attı ve açtığı kollarının araşma girdim. Ona
sarıldıktan sonra, "Burada olduğuna inanamıyorum," dedim.
"Evet, eh, ben de. Uzun bir yolculuktu. Ama sen buna
değersin ve cep telefonunu Rosemary'de bıraktığını görünce
seninle konuşmamın başka yolu yoktu."
Ona her şeyi anlatmak istedim ama anlatamadım. Henüz
olmazdı. Zamana ihtiyacım vardı. Babamı zaten biliyordu.
Nan'i biliyordu. Fakat geri kalanlan... Bilmediğini biliyordum.
"Burada olduğuna çok sevindim ama beni nasıl buldun?"
Bethy sınttı ve başını yana eğdi. "Kasabayı gezip kamyone­
tini aradım. O kadar da zor olmadı. Burada sadece bir kırmızı
ışık falan var. İki kere gözümü kırpmış olsaydım, kaçırırdım."

23
 Arabaya bakarak, "Şu araba, muhtemelen kasabadan ge­
t r k e n biraz dikkat çekmiştir," dedim.
"lace'm . Sürmesi rüya gibi."
Hâlâ Jace'le birlikteydi. İyi. Fakat göğsüm sızlıyordu. Jace
bana Rosemary'yi hatırlatıyordu. Ve Rosemary de Rush'ı ha­
tırlatıyordu.
"Sana nasıl olduğunu sorardım ama yürüyen çöp adam
gibisin. Rosemary'den gittiğinden beri hiç yem ek yedin mi?"

Kıyafetlerim üzerimden dökülüyordu. Sürekli göğsümde

duran geniş yum ru yüzünden yem ek yem ek zor oluyordu.
"Birkaç zor hafta geçirdim ama sanırım düzeliyorum. A tlatı­
yorum. Baş ediyorum."
Bethy bakışlarını benden çekip arkamdaki mezara yöneltti.
Eki m ezara da. M ezar taşlarını okurken gözlerindeki hüznü
görebiliyord um . "K im se hatıralarını senden alam az. O nlar
seninle," diyerek tuttuğu elimi sıktı.

"Biliyorum . Onlara inanmıyorum. Babam yalancının teki.

Hiçbirine inanmıyorum. Annem onlann söylediği şeyleri yapmış
olam az. Suçlanacak biri varsa babamdır. Bu a a y a o sebep oldu.
A nnem değil. Annem değildi."

Bethy başıyla onayladı ve elimi sıkıca tuttu. Sadece beni

dinleyecek bililerinin olmasının ve bana inandıklarını, annemin
m asum luğuna inandıklarını bilmemin faydası oluyordu.
"K ız kardeşin sana çok benzer miydi?"

Valerie'yle ilgili son hatıram gülümsemesiydi. O panl panl

tebessü m ü , benim kinden çok daha güzeldi. Dişleri, tellerin
yard ım ı o lm ad an mükem meldi. Gözleri benim kinden daha
p arlaktı. Fak at herkes tıpatıp benzediğim izi söylerdi. Farkı

24
 A bbi C lines

göremezlerdi. Hep nedenini merak etmiştim. Ben farkı çok net

görebiliyordum.
"Tıpatıp benziyorduk," diye yanıtladım. Bethv gerçeği
anlamazdı.
"Blaire Wynns'ten iki tane olduğunu hayal edemiyorum.
Bu küçük kasabadaki tüm kalpleri kırmış olmalısınız." Ölmüş
kız kardeşim hakkında soru sorduktan sonra ortamı neşelen­
dirmeye çalışıyordu. Buna minnettardım.
"Sadece Valerie. Ben ufak yaştan itibaren Cain'le birliktey­
dim. Hiç kalp kırmadım."
BethyTıin gözleri büyüdü, sonra başka tarafa bakıp boğa­
zını temizledi. Bana tekrar dönene dek bekledim. "Seni görmek
harika olsa da ve kesinlikle bu kasabayı sallayacak olsak da
buraya bir amaçla geldim."
Ö yle olduğunu tahmin etmiştim ama tam olarak hangi
amaç olduğunu anlayamıyordum. 'Tamam,” dedim, daha fazla
açıklama yapmasını bekledim.
"Bunu kahve içerken konuşabilir miyiz?" Kaşlarım çattı,
sonra tekrar sokağa baktı. "Belki de Diary K'de ki buraya ge­
lirken kasabada gördüğüm tek mekân oydu."
Benim gibi mezarların arasında rahatça taküamıyordu.
Normaldi. Ben değildim. "Evet, tamam," dedim ve çantamı
almaya gittim.
Kadife gibi bir ses, "İşte c e v a b ı n diye o kadar usulca fı­
sıldadı ki bir an hayal gördüğümü sandım. Bethv'ye bakmak
için döndüğümde ellerini ön ceplerine sokmuş gülümsüyordu.
"Bir şey mi dedin?" diye sordum şaşkınlıkla.
"A h, Diary K'e gitmeyi Önerdikten sonra mı diyorsun?"
diye sordu.

25
 B aşım la onayladım . "E v et. B ir şey ler m i fısıldadın?"

B u rn u nu sıktı v e gerginlikle etrafa bakıp başın ı iki yana

sallad ı. " Y o k ... E e e ... N ed en b u ra d a n g itm iy o ru z?" diyerek
kolum a uzandı ve beni Jace'in arabasına doğru sürükledi.
T ekrar an n em in m ezarına b ak tım v e ü ze rim e bir huzur
çöktü. Yoksa o s e s ... H ayır. K esinlikle hayır. B aşım ı sallayıp
ark am ı d ö n d ü m v e B eth y b e n i içeri fırlatm ad an ö n ce yolcu
ko ltu ğ u n a geçtim .

26
Rush

/ \ n n e m in doğum günüydü. Nan, annemi aramam için beni

şim diden iki kere aramıştı. Bunu yapamıyordum. Bahamalar'da
kum salda onunla birlikteydi. Olanlar onu hiç etkilememişti. Bir
kez daha kendi hayatinin tadını çıkarmak için kaçıp giderken
çocuklarını durumu çözsünler diye ardında bırakmıştı.
"N an yine anyor. Açmamı ve yakandan düşmesini söyle­
m em i ister misin?" Grant, oturma odasına çalan cep telefonumu
tutarak girdi.
O ikisi gerçek kardeş gibi kavga ederlerdi. "Hayır, bana
ver," diye cevaplarken bana telefonu fırlattı.
"N an ," dedim selam vermek yerine.
"A nnem i arayacak mısın aramayacak mısın? Beni iki kere
arayıp seninle konuşup konuşmadığımı ve doğum gününü ha­
tırlayıp hatırlamadığını sordu. Seni önemsiyor. O kızın her şeyi
mahvetm esine izin verme Rush. Tann aşkına, üzerime tabanca
doğrulttu. Tabanca, Rush. O kız deli. O ..."
"Dur. Başka bir şey söyleme. Onu tanımıyorsun. Onu tanı­
mak istemiyorsun. O yüzden dur. Annemi aramıyorum. Bir daha

27
aradığında ona bunu söyle. Sesini duymak istemiyorum. Gezisi
ya da doğum gününde aldığı hediyeler hiç umurumda değil"
Grant karşımdaki koltuğa oturup bacaklarını önündeki
pufa uzatırken, "Sert oldu," diye mırıldandı.
"Bunu dediğine inanamıyorum. Seni anlamıyorum. Kız
yatakta o kadar da iyi olamaz..."
"Yapma Nannette. Konuşma bitmiştir. Senin bir şeye ihti­
yacın olursa ararsın."
Kapatma tuşuna bastım ve telefonu koltuğun bir ucuna
atıp başımı tekrar yastığa dayadım.
Grant, "Haydi, dışarı çıkalım. Biraz içelim. Kızlarla dans
edelim. Bu saçmalığı unutalım. Hepsini," dedi. Son üç haftadır
bunu birçok kez önermişti. Ya da en azından bir şeyleri kır­
maya son verdiğimden ve konuşmak için güvenli olduğunu
hissettiğinden beri.
Ona bakmadan, "Hayır," diye karşılık verdim. Durumum
iyiymiş gibi davranmanın anlamı yoktu. Blaire'in iyi olduğundan
emin olana dek iyi olmayacaktım. Beni affetmeyebilirdi. Lanet
olsun, bir daha yüzüme bakmayabilirdi ama iyileştiğini bilmem
gerekiyordu. Bir şeyleri bilmem gerekiyordu. Herhangi bir şeyi.
"Burnumu sokmamak konusunda gayet iyiydim. Delirmene,
hareket eden her şeye bağırmana ve surat asmana izin verdim.
Bence, bana bir şeyler anlatmanın vakti geldi. Alabama'ya
gittiğinde neler oldu? Bir şeyler olmuş olmalı. Gittiğin gibi
dönmedin."
Grant'i kardeşimmiş gibi severdim ama Blaire'le otel oda­
sında geçirdiğim geceyi ona anlatmamın yolu yoktu. A a çekiyordu
ve ben de umutsuzdum. "Bu konudan bahsetmek istemiyorum.
Ama dışan çıkmam lazım. Gözümü bu duvarlara dikmeye ve

28
 Abbi Glines

onu hatırlam aya bir son vermeye d e ... Evet, dışan çıkmam
lazım ." Ayağa kalktım ve Grant yerinden fırladı. Rahatladığı
gözlerinden açıkça okunuyordu.
"N e istersin? Bira mı kızlar mı yoksa ikisi de mi?"
"Yüksek sesli müzik," diye cevap verdim. Gerçekten biraya
ya da kızlara ihtiyacım yoktu... Bunlara hazır değildim.
"K a sa b a d a n uzaklaşm am ız gerekecek- D estin 'e doğru
m esela?"
A rabam m anahtarlarını ona fırlattım. "Tabii, önüme düş."
K ap ı çalınca duraksadık. En son davetsiz bir misafir geldi­
ğinde sonucu iyi olmamışta. Yüksek ihtimalle Cain'in surabru
dağıttığım için beni tutuklamaya gelen polisler olabilirdi. Garip
bir şekild e umursamıyordum. Uyuşmuştum.
G rant, "B en bakarım ," deyip endişeyle kaşlarını çatarak
bana baktı. Aynı şeyi düşünüyordu.
Tekrar koltuğa oturdum ve bacaklarımı önümdeki sehpanın
üzerine uzattım . Annem bacaklarımı bu masanın üzerine koy­
m am dan nefret ederdi. Uluslararası gezilerinden birindeyken
alm ış v e buraya göndertmişti. Onu aramadığım için aniden bir
suçlulu k hissettim ama bunu geçiştirdim. Hayatım boyunca o
kad ını m utlu etm iş ve N an'e bakmıştım. Artık bunu yapmaya­
caktım . İşim bitmişti. Tüm boktan işleriyle.
"Jace, ne haber? Biz de tam dışan çıkıyorduk. Gelmek ister
m isin ?" dedi Grant geri çekilerek ve Jace'in eve girmesine izin
verdi. Ayağa kalkmadım. Gitmesini istiyordum. Jace'i görmek,
ban a Bethy'yi hatırlatıyordu ki o da sonrasında bana Blaire'i
hatırlatıyordu. Jace'in gitmesi lazımdı.
Jace, "A h, hayır, ben, ee... Seninle bir şey konuşmam la­
zım ," dedi ve ellerini ceplerine soktu. Kapıdan fırlayıp gitmeye
hazırm ış gibi görünüyordu.

29
 "Tamam," diye karşılık verdim.
Grant, "Bugün onunla konuşmak için en uygun gün olma­
yabilir dostum ," deyip Jace'in önüne geçti ve dikkatini bana
verdi. "Dışan çıkıyorduk. Haydi, gidelim. Jace, içindekileri daha
sonra ortaya dökebilir/'
Şimdi meraklanmışhm. "Her önüme gelene tekme savur­
muyorum Grant. Otur. Konuşmasına izin ver." Grant yüksek
sesle nefesini verdi ve başını salladı. "İyi. Bunları ona şimdi
söylemek istiyorsan söyle."
Jace gergin bir şekilde Grant'e baktı, sonra bana döndü.
Gelip en uzağımda duran sandalyeye oturdu. Saçını kulağının
arkasına atmasını izledim ve bu kadar önemli ne söyleyebile­
ceğini merak ettim.
"Beth/yle ilişkimiz biraz ciddileşti," diye başladı. Bunu zaten
biliyordum. Umurumda değildi. Göğsümdeki acıyı hissettim ve
yumruklarımı sıktım. Ciğerlerime hava doldurmaya odaklanmak
zorundaydım. Bethy, Blaire'in arkadaşıydı. Blaire'in nasıl oldu­
ğunu biliyordu. "Ve şey... Bethy'nin kirası arttı ki orası zaten
bok gibiydi. Oradayken güvende olduğunu hissetmiyordum.
Ben de VVoods'la konuştum ve o da kiralamak istersem, babası­
nın iki odalı bir evi olduğunu söyledi. Ben, eee, orayı onun için
tuttum ve depozitoyu ve her şeyi ödedim. Ama ona göstermeye
gittiğimde küplere bindi. Hem de çok fena. Kirasını ödememi
istemiyormuş. Kendini beleşçi gibi hissettirdiğini söyledi." İç
çekti ama gözlerindeki özür dileyen ifadenin hâlâ bir anlamı
yoktu. Beth/yle kavgası umurumda değildi.
"Kirası iki kat fazla... En azından Bethy, eski evinin kira­
sının iki katı olduğunu düşünüyor. Aslında eski evine kıyasla
dört katı. Woods'a gizlilik yemini ettirdim. Bethy'nin haberi

İA
 A bbi Glines

olm adan kalan kısmın» ödüyorum. Neyse. O, şey... O... bugün

A labam a'ya gitti. Eve bayıldı. Kulüp arazisinde ve kumsalda
yaşamak istiyor. Ama ev arkadaşı olarak düşünebileceği tek
kişi... Blaire."
Ayağa kalktım. Oturamazdım.
"Hey dostum... Otur yerine." Grant sıçrayarak kalkınca
elimle onu savuşturdum.
"Sinirlenmedim. Sadece soluklanmam lazım," dedim, cam
kapılara gözümü dikip kıyıya çarpan dalgalara baktım. Bethy,
Blaire'i getirmeye gitmişti. Kalbim hızlanmıştı. Gelir miydi?
"Kötü bir şekilde ayrıldığınızı biliyorum. Bunu yapmamasını
söyledim ama gerçekten öfkelendi ve onu kızdırmak hoşuma
gitmiyor. Blaire'i özlediğini ve Blaire'in de bililerine ihtiyacı
olduğunu söyledi. VVoods'la, Blaire'i geri getirebilirse işini geri
vermesi konusunda da konuştu."
Blaire. Geri geliyordu...
Geri gelmezdi. Benden nefret ediyordu. Nan'den nefret
ediyordu. Annemden nefret ediyordu. Babasından nefret edi­
yordu. Buraya geri gelmezdi... Tannm, gelmesini istiyordum.
Başımı çevirdim ve Jace'e baktım.
"Geri gelmeyecektir," dedim. Sesimdeki aa inkâr edilemez
düzeydeydi. Saklamak umurumda değildi. Artık değildi.
Jace omuz silkti.
"Olanlarla başa çıkabilecek kadar zamanı olmuş olabilir.
Ya geri gelirse? Ne yaparsın?" diye sordu Grant.
Ne yapardım?
Yalvarırdım.
Blaire

Dethy, Jace'in arabasını Dairy K'in otoparkına çekti. Callie'nin

küçük mavi Volksvvagen'ini fark ettim ve arabadan ınmemeye
karar verdim. Geri döndüğümden beri sadece iki kere Caüie'yi
görmüştüm ve gözlerimi deşmeye hazırdı. Liseden beri gözü
Cain'deydi. Eve geri dönmüş ve sonunda sahip olmayı başar­
dıkları ilişki her nasıl bir şeyse onu mahvetmiştim. Amacım bu
değildi. Cain'i isterse alabilirdi.
Bethy arabadan tam inerken kolunu yakaladım. "Arabada
konuşalım," diyerek onu durdurdum.
"Ama Oreo'lu dondurma istiyorum," diye yalandı.
"Orada konuşamam. Çok fazla kişiyi tanıyorum/' diye
açıkladım.
Bethy iç çekti ve koltuğuna yaslandı. "Tamam, iyi. Kıçımın
dondurmaya ve kurabiyeye hiç ihtiyacı yok zaten."
Gülümsedim ve rahatladım, koyu renkli camlara minnettar­
dım. İnsanlar durup Jace'in arabasına bakarken görülmediğimi
biliyordum. Buradaki kimse, bu kulvara yaklaşan arabalara bile
binmiyordu.

33
 "Lafı dolandırmayacağım Blaire, seni özledim. Daha önce
hiç yakın arkadaşım olmamıştı. Asla. Sonrasında sen geldin ve
çekip gittin. Gitmen hiç iyi olmadı. Sen olmadan iş berbat geçi­
yor. Jace'le seks hayatımı ve ne kadar tatlı olduğunu anlatacak
kimsem yok ki seni dinlemesem buna bile kavuşamazdım. Seni
özlüyorum sadece."
Gözlerimin dolduğunu hissettim. Özlenmek iyi hissettir­
mişti. Ben de onu özlemiştim. Birçok şeyi özlemiştim. "Ben de
seni özledim," diye karşılık verdim, ağlamamayı umuyordum.
Bethy başıyla onayladı ve dudaklarına bir tebessüm kondu.
"Tamam, iyi. Çünkü geri gelip benimle yaşaman lazım. Jace
bana kulüp arazisinde denize bakan bir ev buldu. Bense kirayı
ödemesine karşı çıktım. Yani ev arkadaşına ihtiyacım var. Lüt­
fen geri dön. Sana ihtiyacım var. Ve Woods derhal işine geri
döneceğini söyledi."
Rosemary'ye geri dönmek mi? Rush'ın olduğu yere... ve
Nan'in... ve babamın olduğu yere. Geri dönemezdim. Onlan
göremezdim. Kulüpte olurlardı. Babam, Nan'i golf oynamaya
götürür müydü? Bunu seyredebilir miydim? Hayır, asla. Çok
fazla gelirdi.
Boğulur gibi, "Yapamam," dedim. Keşke yapabilseydim.
Artık hamile olduğumu bildiğimden nereye gideceğimi bilmiyor­
dum ama Rosemary'ye gidemezdim ve burada da kalamazdım.
"Lütfen Blaire. O da seni Özlüyor. Evinden hiç çıkmıyor.
Jace acınacak halde olduğunu söyledi."
Göğsümdeki öfkeli yara parlayarak canlandı. Rush'ın da
acı çektiğini bilmek zor geliyordu. Evinde partiler verdiğini ve
hayatına devam ettiğini hayal etmiştim. Hâlâ mutsuz olmasını
istemiyordum. Önümüze bakmamız gerekiyordu. Fakat belki
 Abbi Glines

de ben asla bunu yapamayacaktım. Hep bana Rush'ı hatırlatan

bir şey olacaktı.
"O nlan göremem. Hiçbirini. Fazla zor olur/' dedikten sonra
durdum. Bethy'ye hamile olduğumu söyleyemezdim. Ben bile
idrak edecek vakti zar zor bulmuştum. Bililerine söylemeye hazır
değildim. Cain hariç hiç kimseye söyleyemeyebilirdim. Buradan
yakında ayrılacaktım. Gittiğim yerde kimseyi tanımayacaktım.
Sıfırdan başlayacaktım.
"S e n in ... şey, babanla Georgianna orada değil. Gittiler. Nan
orada am a artık daha sessiz. Bence Rush için endişeleniyor. îlk
başlarda zor olacak ama yara bandını çekip attığında onların
ü stesin den geleceksin. H er şeyin. Ayrıca, geri geleceğinden
bahsettiğim d e VVöods'un gözlerinin parıldamasına bakılırsa,
dikkatini onunla dağıtabilirsin. İlgileniyor demek az kalır."
VVoods'u istemiyordum. Ve hiçbir şey dikkatimi dağıta­
mazdı. Bethy her şeyi bilmiyordu. Bunu ona söyleyemezdim
de. Bugün olmazdı.
"N e kadar istesem d e ... yapamam. Üzgünüm."
Ü zgündüm . Bethy'nin yanma taşınmak ve kulüpteki işimi
geri alm ak sorunlarımın çözümü olurdu... büyük oranda.
Bethy öfkeyle nefesini verdi ve başını koltuğuna yaslayıp
gözlerini kapadı. "Tamam. Anladım. Hoşuma gitmedi ama
anladım ."
Uzandım ve elini usulca sıktım. Keşke işler daha farklı ol­
saydı. Rush ayrıldığım herhangi bir erkek olsaydı öyle olurdu.
Fakat o Öyle biri değildi. Asla öyle olmayacaktı. Daha fazlasıydı.
Bethy'nin anlayabileceğinden çok daha fazlası.
Bethy de karşılık olarak elimi sıktı. "Bugünlük bu işin peşini
bırakacağım . Ama hemen başka bir ev arkadaşı aramayacağım.
Bunu düşünmen için sana bir hafta süre veriyorum . Sonrasında
faturaları ödemek için birini bulm ak zorunda kalacağım . Yani
düşünecek m isin?"
Başımla onayladım çünkü beklem esinin b ir an lam ı olmasa
da buna ihtiyacı olduğunu biliyordum .

"İyi. Şimdi eve gidip dua edeceğim , tabii Tanrı kim oldu­
ğumu hatırlıyorsa." Bana göz kırptı ve sarılm ak için uzandı.

"Benim için biraz yem ek ye, olur m u? Fazla sıskalaşıyor­

sun," dedi.

'T am am ," diye cevap verdim, m üm kün o lu p olm ayacağını

m erak ederek.

B eth y geri çekildi. "E h , top lan ıp b e n im le R o sem a ry 'y e

dönm eyeceksen, en azından dışarı çıkalım. Yine yola çıkm adan
önce bir gece burada kalm am gerekiyor. B ir y erlerd e takılıp bir
otele geçeriz."

Başım la onayladım. "Evet. Kulağa iyi geliyor. U cu z barlar­

dan olm asın am a." O yerlerden bir diğerine daha girem ezdim .
En azından bu kadar kısa süre içinde.

Bethy kaşlarım çattı. "T am am ... Am a bu eyalette b aşka bir

şey var m ı ki?"

Haklıydı. "E v e t... Birmingham 'a gidebiliriz. En yakındaki

b üy ük şehir o."

"M ükem m el. Gidip biraz eğlenelim."

Büyükanne Q 'nun araç yoluna çektiğimizde verandada oturm uş

b ezely e ayıklıyordu. Onunla yüzleşm ek istem iy ord u m am a
üç hafta boyu nca karşılık beklemeden bana bir çatının altında
kalm a im kânı tanım ıştı. İstiyorsa, bir açıklamayı hak ediyordu.
 Abbi Glines

C airiin ona her şeyi anlattığından emin değildim. Kamyoneti

burada değildi ve son derece minnettardım.
Bethy, "Arabada kalmamı ister m isin?" diye sordu. Kal­
saydı daha kolay olurdu ama Büyükanne Q onu görebilirdi ve
arkadaşımı içeri sokmadım diye kaba olduğumu söyleyebilirdi.
Ona, "Benimle gelebilirsin," dedim ve arabanın kapısını açtım.
Bethy arabanın önünden geçti ve yanımda yürümeye baş­
ladı. Büyükanne Q gözlerini bezelyelerinden henüz ayırmamışb
am a bizi duyduğunu biliyordum. Ne diyeceğini düşünüyordu.
Cain ona söylem iş olmalıydı. Lanet olsun.
Sessizce bezelyeleri ayıklarken ona baktım. Görebildiğim
tek şey kısa, beyaz saçıydı. Göz teması yoktu. Benimle konuş­
m am asından faydalanarak içeri girmek çok daha kolay olurdu.
Fakat burası onun eviydi. Beni burada istemiyorsa toplanıp
gitm em gerekirdi.

"Sela m , Büyükanne Q ," dedim ve başını kaldınp bana

bakm asını isteyerek durdum.
Sessizlik. Bana kızmıştı. Hayal kırıklığına uğramıştı ya da
öfkelenmişti; hangisi olduğundan emin değildim. Ona söylediği
için şim di Cain'den nefret ediyordum. Ağzını kapalı tutamaz
m ıydı?
"B u arkadaşım Bethy. Bugün beni ziyarete geldi," diye
devam ettim.
B ü yü k an n e Q sonunda başını kaldırdı ve Bethy'ye bir
tebessüm gönderdi, sonra gözlerini bana dikti. "Onu içeri ge­
çirip b üy ük bir bardak buzlu çay koy ve soğusun diye masaya
koyduğum turtadan ver. Sonra buraya gel de seninle bir dakika
konuşalım ." Bu bir rica değildi; net bir emirdi. Başımla onay­
ladım ve Bethy'yi içeri soktum.
 Bethy sağ salim içeri girdiğimizde, "Yaşlı hanımefendiyi
kızdırdın mı?" diye fısıldadı.
Omuz silktim. Emin değildim. ''Henüz bilmiyorum," diye
yanıtladım.
Büyük bir bardak alıp Bethy'ye bir bardak buzlu çay koy­
dum. İstiyor mu diye sormadım bile. Sadece Büyükanne Q'nun
dediklerini yapmaya çalışıyordum.
"İşte. Bunu iç ve turta ye. Ben beş dakikaya dönerim,"
dedim ve hızla dışan çıktım. Bu işi halletmem gerekiyordu.
Büyükanne Q 'nun evinin verandasına adım attığımda
döşeme tahtası ayağımın altında gıcırdadı. Eski püskü oldu­
ğunu ve menteşelerinin çürüdüğünü hatırlayamadan önce dış
kapıyı hızla çarpıp kapadım. Çocukluğumda birçok günü bu
verandada Cain ve Büyükanne Q ile oturup bezelye ayıklayarak
geçirmiştim. Midem kasıldı.
"O tur kızım ve ağlamaya hazırmışsın gibi görünmeyi de
kes. Tann biliyor ki seni kendi kızım gibi severim. Bir gün
öyle olacağını sanırdım." Başını salladı. "Aptal çocuk, bir işi
beceremedi. Çok geç olmadan farkına varacağını umuyordum.
Ama farkına varmadı, değil mi? Sen de gidip kendine başka
birini buldun."
Bunu beklemiyordum. Karşısına oturdum ve ona bakmak
zorunda kalmayayım diye bezelye ayıklamaya başladım. "Cairile
aramızdakiler üç sene önce bitti. Şimdi olanlar geçmişle alakasız.
Arkadaşım ama hepsi bu."
Büyükanne Q hıhladı ve veranda koltuğunda sallandı.
"Bu na inanmıyorum, ikiniz çocukken hep birlikteydiniz. O
zamanlarda bile gözlerini senden alamazdı. Sana ne kadar
taptığını ve bunun farkına bile varmadığını görmek garipti.

38
 A bbi Clines

Ama çocukJar ergenliğe adım atıp sevgi dolu düşüncelerim

unutuyorlar. Böyle yapmasından nefret etmiştim. Seni kaybet­
mesinden nefret etmiştim kızım. Çünkü Caırie göre başka bir
Blaire olmayacaktı. Sen onun için doğru kişiydin."
Hamilelik testimden bahsetmemişti. Testi satın aldığımı
bilmiyor muydu? Cain'le yaşadıklarımı tekrarlamak istemiyor­
dum. Kesinlikle bir geçmişimiz vardı ama o kadar çok hüzün
ve pişmanlıkla doluydu kİ oralara geri dönmek istemiyordum.
O zamanlar babamın uydurduğu bir yalanla yaşıyordum. Ha­
tırlamak canımı yakıyordu. "Cain bugün buraya uğradı mı?"
diye sordum.
"Evet. Bu sabah seni aramaya geldi. Ona hemen eve dönme­
yeceğini söyledim. Endişeli görünüyordu ve bana başka bir şey
demeden çekip gitti. Ağlıyordu gerçi. Daha önce onu ağlarken
gördüğümü sanmıyorum. En azından çocukluğundan bu yana."
Ağlıyor muydu? Gözlerimi yumdum ve bezelyeleri Bü­
yükanne Q'nun kullandığı geniş, plastik kovaya attım. Cain'in
üzgün olmaması gerekiyordu. Ağlamaması gerekiyordu. Uzun
süre önce peşimi bırakmıştı. Neden onun için bu kadar zordu
ki? "Bu ne zaman oldu?" diye sorup eczanenin otoparkında
ona açıldıktan sonra geçen saatleri düşündüm.
"Ah, sanınm dokuz saat önce. Erkendi. Perişan haldeydi
kızım. En azından gidip onu bul da konuş. Ona karşı hissettiklerin
ne olursa olsun, işlerin yoluna girdiğini senden duyması lazım."
Başımla onayladım. Ayağa kalkıp, 'Telefonunu kullanabilir
miyim?" diye sordum.
"Tabii ki kullanabilirsin. Oradayken de şu turtalardan ye
bir tane. O bu sabah çekip gittikten sonra bir orduya yetecek
kadar yaptım. En sevdiği turtalardan," dedi.

39
 Tehliken Içgudu

“Vişne/ diye karşılık verince bana gülüm sedi. Gözlerinde

birçok şeyi görebiliyordum. Cain'i tanıyordum . O nunla ilgili
hiçbir şey beni şaşırtmazdı. Onu anlıyordum . B ir geçm işim iz
vardı. Ailesini seviyordum ve besbelli onlar da beni seviyordu.
Burası güvenliydi.

Bethy kapının diğer tarafında durm uş, bardağındaki tatlı

çayı içiyor ve telefonunu bana uzatıyord u. B izi dinliyordu.
Şaşırmamıştım.

“Çocuğu ara. Bu işi hallet," dedi.

Telefonu aldım ve C ain'in nu m arasını tu şlam ad an önce

gözlerden uzaklaşmak için oturm a odasına gittim . N um arayı
ezbere biliyordum. On altı yaşında ilk cep telefonuna kavuştu­
ğundan beri numarası aynıydı.

“A lo," diye cevap verdi. Tereddüt ettiğini sesinden anla­

yabiliyordum. Bir şeyler ters gidiyordu. Burnundan konuşuyor
gibiydi.

“Cain? İyi m isin?" Aniden endişelendim .

Bir duraksama oldu, ardından uzun uzadıya iç çekti. “Blaire.

E vet... İyiyim."

“Neredesin?"

Boğazını temizledi. “Ben, şey ... Rosemary Kum salındayım ."

Rosem ary'de m iydi? N e? A rkam daki kan ep eye çöktüm

ve telefonu daha sıkı tuttum. Rush'a m ı söylüyordu? Kalbim
çırpındı ve sorm adan önce gözlerim i sıkıca yu m d um . “N e­
den Rosem ary'desin? Lütfen bana şey yapm adığını sö y le ..."
Söyleyemezdim. Bethy diğer odadayken v e beni m uhtem elen
dinliyorken olmazdı.

40
 A b b i G lin es

"Yüzünü görmem lazımdı. Seni seviyor mu bilmem la­

zımdı. Öğrenmem lazımdı... Çünkü öğrenmem lazımdı." Hiç
mantıklı gelmedi,
"Ona ne söyledin? Onu nasıl buldun? Onu bulabildin mi?"
Belki de onu bulmamıştı. Belki de buna engel olabilirdim.
Telefonun diğer ucundan sert bir kahkaha geldi. "Evet, onu
gayet iyi buldum. Gerçekten zor olmadı. Burası küçük bir yer
ve herkes rock yıldızının oğlunun nerede yaşadığını biliyor."
Ah Tanrım, ah Tanrım, ah Tanrım... "Ona ne dedin?" diye
usulca sorarken bir korku dalgası üzerimden akıp gitti.
"O n a anlatm adım . Bunu sana yapmazdım. Bana biraz
güven. Ergenlikte seni aldattım, lanet olsun Blaire... Beni ne
zam an affedeceksin? Bu hatanın bedelini hayatım boyunca
m ı ödeyeceğim? Üzgünüm! TANRIM, çok üzgünüm Elimden
gelseydi geçmişe dönüp her şeyi düzeltirdim." Durdu ve canı
açıyormuş gibi bir ses çıkardı.
"Cain. Sorun ne? İyi misin?" diye sordum. Dediklerini id­
rak etmek istemiyordum. Üzgün olduğunu biliyordum. Ben de
üzgündüm. Ama hayır, asla olanlan unutmayacaktım. Atfetmek
başka şeydi, unutmaksa bambaşka bir şey.
"İyiyim . Sadece biraz hırpalandım. O herifin bana pek
bayılmadığını söyleyebiliriz."
O herif. Rush? Rush onun canmı mı yakmışü? Bu kulağa
Rush'ın yapabileceği bir şey gibi gelmiyordu. "Hangi herif?"
Cain iç çekti. "Rush."
Dümdüz önüme bakarken ağzım açık kaldı. Rush, Cain'in
canını mı yakmıştı? "Anlamıyorum."
"Sorun değil. Bu gece kalacak yerim var ve uyuyup atla­
tacağım. Yarın evde olurum. Konuşacak bazı şeylerimiz var."

41
 "Cain. Rush neden canım yaktı?"
Bir diğer duraksama ve ardından bıkkınlıkla verilen nefes.
"Çünkü beni ilgilendirmediğini düşündüğü sorular sordum.
Yann evde olurum."
Sorular sormuştu. Ne tür sorulardı?
"Blaire, ona söylemek zorunda değilsin. Ben sana göz kulak
olurum. Sadece... konuşmamız lazım ."
Bana göz kulak mı olacaktı? Neden bahsediyordu ki? Bana
göz kulak olmasına izin vermeyecektim. 'T am olarak nerede­
sin?" diye sordum.
"Rosemary sınırının dışında kalan bir otelde. O rada yaşa­
yanların bumu çok büyük. Her şey beş misli pahalı."
T am am . Sen yat, yarın görüşürüz." Telefonu kapadım .
Bethy odaya girdi. Koyu renkli kaşlarından tekini kaldırırken
bana baktı. Dinliyordu. Dinleyeceğini biliyordum.

Ayağa kalkıp, "Rosemary'ye gitmem lazım," dedim. Cain'in,

canı yanarken bir otel odasında kalmasına izin verem ezdim ve
tekrar gidip Rush'la konuşması riskini de göze alamazdım. Bethy
beni oraya götürebüirse, onu kontrol eder ve eve getirirdim.
Bethy başıyla onayladı ve dudaklarında ufak bir tebessüm
belirdi. Bunu duyduğuna ne kadar sevindiğini anlamamı isteme­
diği belliydi. Orada kalmayacaktım. Umuda kapılmasına gerek
yoktu. "Konu sadece Cain. B en ... orada kalamam "
Bana inanmıyor gibiydi. "Tabii. Biliyorum."
Onu ikna edecek ruh halinde değildim. Telefonu ona uzattım
ve toparlanmak için geçici yatak odama gittim.

42
Rush

( j r a n t sonunda benden umudu kesip, kulübe adım attığı­

mızdan beri bizimle flört eden kızlardan biriyle dans etmeye
gitti. Buraya biraz eğlenmeye gelmişti ve benim de oyalanmam
lazımdı ama buradan gitmek istiyordum. Bira içerken kimseyle
göz teması kurmamaya gayret ettim. Başımı eğdim ve somurt­
tum. Zor olmadı.
Jace'in sözleri kafamda yankılanıyordu. Korkuyordum...
Hayır, buraya geri geleceğine inanırım diye ödüm kopuyordu. O
gece otel odasında yüzünü görmüştüm. Bomboştu. Gözlerinde
duygudan eser yoktu. Benimle, babasıyla, her şeyle işi bitmişti.
Aşk acımasızdı. Öylesine acımasızdı ki.
Yanımdaki bar taburesi zemine sürtünerek geri çekildi.
Bakmadım. Kimsenin benimle konuşmasını istemiyordum.
"Lütfen bana bir kız yüzünden o güzel yüzünü somurtarak
çirkinleştirdiğini söyleme. Kalbimi kırarsın." Kadının kadife
gibi sesi tanıdıktı.
Yüzünü görebilecek kadar başımı kaldırdım. Artık yaşlan­
mış olsa da onu anında tanıdım. Bir erkeğin, hayatı boyunca

43
 unutmayacağı şeyler vardı ve bekâretini alan kadın da onlardan
biriydi. Meg Carter. On dört yaşına bastığını y a z ... Benden üç
yaş büyüktü ve büyükannesini ziyaret ediyordu. Aşk ilişkisi
değildi. Daha çok hayat dersi gibiydi.
"Meg," diye karşılık verdim, üzerime atlamak isteyen tanı­
madığım kızlardan biri olmadığım görünce rahatlayarak.
"Ve adımı da hatırlıyor. Etkilendim," dedi, sonra barm ene
bakıp gülümsedi. "Jack ve kola lütfen."
"Erkekler ilklerini unutmazlar."
Taburesinde kıpırdanıp bacak bacak üstüne attı ve bana
bakmak için başını kaldırdığında uzun, koyu renkli saçlan omu­
zuna döküldü. Hâlâ saç uzundu. Eskiden bu beni büyülerdi.
"Çoğu erkek hatırlar ama sen çoğu erkeğe kıyasla farklı bir
hayat yaşıyorsun. Şöhret seni seneler içinde değiştirmiş olm alı."
"Babam meşhurdu, ben değilim," diye tersledim, insanların
bilmedikleri şeyler hakkında konuşmalarından nefret ediyor­
dum, Meg'Ie birkaç kez düzüşmüştük ama o zam anlar benim
hakkımda gerçekten pek bir şey bilmiyordu.

"Hımm, her neyse. Ee, yüzün neden bu kadar asık?"

Yüzüm asık değildi. Bin parçaya bölünm üştüm . Fakat o
bunu anlatmaya niyetleneceğim biri değildi. "İyiyim," diye cevap
verdim ve Grant'in dikkatini çekmeyi umarak dans pistine bir
göz attım. Gitmeye hazırdım.
"G örünüşe göre kalbin fena halde kınlm ış ve nasıl baş
edeceğini de bilmiyorsun," diyerek Jack ve kola dolu bardağına
uzandı.
"Seninle özel hayatım hakkında konuşmayacağım M eg."
Sesimdeki uyan tonunu açık ve net bir şekilde belli ettim.

44
 A b b i G lin es

“Orada dur bakalım yakışıklı. Damanna basmaya çalışmı­

yordum. Sadece sohbet ediyoruz."
Özel hayatım sohbet konusu değildi. Tıslar gibi, "O halde,
bana lanet hava durumunu sor," dedim.
Karşılık vermemesine memnun oldum. Belki işine bakardı.
Beni yalnız bırakırdı.
"Büyükannemle ilgilenmek için kasabaya geldim. Hasta
ve benim de hayatımla ilgili bir karar almam gerekiyor. Kısa
zaman önce berbat bir boşanma sürecinden geçtim. Şikago'dan
uzaklaşmaya ihtiyacım vardı. En az altı aylığına buradayım.
Tüm bu süre boyunca kötü bir arkadaş olarak mı kalacaksın
yoksa yakın gelecekte düzelme planın var mı?"
Benimle görüşmek istiyordu. Hayır. Buna hazır değildim.
Cevap vermeye yeltendiğimde telefonuma mesaj geldi. Ona nasıl
cevap vereceğimi düşünecek vakit kazandığım için rahatlayarak
telefonu cebimden çıkardım.
Bilmediğim bir numaraydı. Fakat "H ey ben Bethy" yazısı
dikkatimi çekti ve hepsini okuyabilmek için mesajı açarken
nefesim kesildi.

Hey ben Bethy. Malın teki değilsen uyanır ve olaya ayak uydu­
rursun.

Bu da ne demekti böyle? Gözden kaçırdığım bir şey mi

vardı? Blaire Rosemary'de miydi? Anlamı bu muydu? Ayağa
kalkıp bar tezgâhına biramı ve Meg'in içkisini ödeyecek kadar
para bıraktım. Son anda düşünüp, "Gitmem gerek. Seni görmek
güzeldi. Kendine iyi bak," derken kalabalığı yanp Grant'i pistte
bir kızıl kafayı ayaküstü götürürken buldum.

45
 G öz göze gelince kapıya doğru kafamı salladım. "Şim di,"
de\ip dışan çıkmaya koyuldum. Range Rover'a ulamana dok
varuma gelemezse, onu orada bırakacaktım. Blaire buralarda
olabilirdi. Öğrenecektim. Bethy'ye o saçma sapan mesajla ne
anlatmak istediğini sormak faydasızdı.

46
Blaire

L J yandırmak için uzanıp Bethy'nin bacağını ittim. Son iki sa­

attir uyuyordu. Rosemary Kumsalı'nın sınınndaydık ve pahalı
olmayan otellerin önünde Cain'in kamyonetini arayabilmem
için araba sürmesi gerekiyordu.
Uyku mahmuru, "Geldik mi?" diye mınldanıp koltuğunda
doğruldu.
"Neredeyse. Arabayı sürmen lazım. Cain'in kamyonetini
bulmam gerekiyor."
Bethy bıkkınlıkla nefesini verdi. Bunu sırf beni Rosemary'ye
getirip orada tutabileceğini umarak yaptığını biliyordum. Cain'İ
bulmak umurunda değildi. Fakat bana da bir araba lazımdı.
Cain'i eve götürecektim. Ve konuşacaktık. Rush'ı görmek için
buraya kadar gelmesine hiç gerek yoktu. Satın aldığım şeyi
Rush'a söylemediğini umuyordum sadece.
Bunu Rush'tan saklamak istediğimden değil. Henüz her
şeyi sindirememiştim o kadar, İdrak etmem gerekiyordu. Ne
yapmak istediğime karar vermem gerekiyordu. Sonrasında

47
 icmiKcu ıçguuu

Rush'la iletişime geçecektim. Cain'in deli gibi Rush'ın peşinden

koşmasını istemiyordum. Bunu yaptığına hâlâ inanamıyordum.
Bethy, "Şuraya çek. Önce gidip kendime bir latte kapmam
gerek," diye talimat verdi. Dediğini yapıp arabayı Starbucks'ın
önüne park ettim.
Bethy kapıyı açarken, "İstediğin bir şey var mı?" diye sordu.
Kafeinin... bebek için iyi olduğundan emin değildim. Başımı
salladım ve bir hıçkınk ağzımdan kaçmadan önce arabadan
inmesini bekledim. O iki pembe şeridin ne anlama geldiğini
düşünmemiştim. Bir bebek. Rush'ın bebeği. Ah Tanrını.
Arabadan inip yolcu koltuğuna geçtim. Emniyet kemerini
taktığımda Bethy de arabaya dönüyordu. Şimdiden uyanmış
gibiydi. Bebeğimle ilgili düşüncelerimi bastırıp Cain'i bulmaya
odaklandım. Geleceğimi, bebeğimin geleceğini daha sonra
düşünebilirdim.
"Pekâlâ. Kafein aldım. Şu çocuğu bulmaya hazırım."
Lafım düzeltmedim. Artık ismini bildiğinden emindim.
Birçok kere ismini kullanmıştım. Sadece ismini söylemeye gönlü
yoktu. Böyle asilik yapıyordu. Cain, Sumit'i temsil ediyordu ve
Bethy, Sumit'te olmamı istemiyordu. Bu durum canımı sıkacağına
içimi ısıttı. Yanında olmamı istiyordu ve bu hoşuma gitmişti.
"Otel odalan pahalı olduğu için Rosemary'den ayrılmış.
Yani uygun fiyatlı bir yerde. Beni bu tanıma uyan birkaç yere
götürebilir misin?" diye sordum.
Başıyla onayladı ama bana bakmadı. Mesaj yazıyordu.
Harika. Dikkatini toplaması gerekiyordu ve bunun yerine muh­
temelen Jace'e neredeyse vardığımızı bildiriyordu. Jace'in hiçbir
şey bilmesini istemiyordum.

48
 Abbi Glines

Kasabadaki tüm ucuz otelleri gözden geçirerek yanm saat

boyunca dolandık, Sinir bozucu olmaya başlıyordu. Buralarda
bir yerlerde olmalıydı. "Telefonunu kullanabilir miyim? Tekrar
telefon edip onu aramaya geldiğimi söyleyeceğim. Bunca yolu
geldiğimi öğrenince bana nerede olduğunu söyler."
Bethy telefonunu bana verince hızla Cain'in numarasını
tuşladım. İki kere çaldı.
"A lo ?"

"C ain. Benim. Neredesin? Rosemary sınınndayım ve kam­

yonetini hiçbir yerde bulamıyorum."

Bir sessizlikten sonra, "Lanet olsun," dedi.

"H em en kızma. Nasıl olduğunu görmek istedim. Seni eve

götürm ek için geldim ." Tekrar Rosemary'ye geldiğim için kıza­
cağını biliyordum.

"U yuyup dinlendikten sonra eve döneceğimi söylemiştim,

Blaire. Neden olduğun yerde kalamıyorsun?" Sesindeki gergin
ton beni rahatsız etti. Onu merak ettiğim için hiç mutlu olma­
dığı ortadaydı.

Tekrar, "N eredesin Cain?" diye sordum. Sonra duydum.

Arkadan bir kadın sesi geliyordu. Telefondaki sesler boğuklaştı.
Cain'in bir kadınla beraber olduğunu ve bunu benden saklamak
istediğini anlamak için dâhi olmaya gerek yoktu. Sinirlenmiştim.
Cain'le bir şansımız olduğunu düşündüğümden değil ama bana,
bilm ediği bir şehirde yaralı, bir başına kaldığım düşündürttüğü
içindi. G öt herif.
"DinJe. Senin aptal oyunlanna ayıracak vaktim yok Cain.
Bunları daha önce de yaşadım. Bir dahakine bana ihtiyacın
olm adığı apaçık ortadayken varmış gibi davranma."

49
 Tehlikeli İçgüdü

"B laire, hayır. Dinle beni. D üşündüğün gibi değil. Sen

aradıktan sonra uyuyamadım, ben de kamyonete atlayıp eve
döndüm. Seni görmek istedim."
Telefonun diğer ucundan bir kızın öfkeyle attığı çığlık ge­
liyordu. Yarımdaki kimse, onu çileden çıkartıyordu. Bu çocuk
em besilin tekiydi.
"G it de arkadaşına kendini iyi hissettir. Açıklamaya ihtiyacım
yok. Senden gelecek hiçbir şeye ihtiyacım yok. Asla da olmadı."
"BLAİRE! HAYIR! Seni seviyorum bebeğim. Seni çok se­
viyorum . Lütfen beni dinle," diye yalvardı ve yanındaki kız
h epten çıldırdı. "Ç eneni kapa Callie!" diye kükrediği anda
Sum it'e döndüğünü anladım. Callie'yle birlikteydi.
"Callie'ye mi gittin yani? Endişelenmeyeyim diye eve dön­
dün ve Callie'yi görmeye mi gittin? Komiksin Cain. Cidden mi?
Canımı hiç aatm adı. Artık canımı acıtamıyorsun. Ama değişiklik
olsun diye durup diğer insanların hislerini düşün. Callie'yi itip
kakıyorsun ve bu yaptığın yanlış. Penisinle düşünmeyi kes de
büyü artık."
Kapatma tuşuna bastım ve telefonu Bethy'ye verdim. Bana
diktiği gözleri ardına kadar açıktı. Açıklama niyetiyle, "Sum it'e
geri dönmüş/' dedim.
Bethy, "E v et... Orasını anladım," dedi usulca. Daha fazla
açıklam a bekliyordu. Daha fazlasını hak etmişti. Beni buraya
kadar getirm işti. Aynca sahip olduğum tek gerçek arkadaştı.
Cain arkadaşım değildi. Gerçek bir arkadaş, onun gibi aptalca
şeyler yapıp durmazdı.
"Bu gece sende kalabilir miyim? Oraya dönebileceğimi san­
mıyorum . Zaten yakında taşınacaktım. Yann nereye gideceğime
karar veririm ve oraya gittiğimde de Büyükanne Q'nun kalan

50
 Abbi Glines

eşyalarımı göndermesini sağlanm. Zaten pek bir şeyim de yok.

Kamyonetim mezarlığı boylamak üzere. Bir daha asla o kadar
uzun yola çıkamaz."
Bethy başıyla onaylayıp arabayı çalıştırdı ve yola çıktı.
"Benimle istediğin kadar kalabilirsin. Ya da daha fazla," diye
cevap verdi.
Başımı tekrar koltuğa yaslayıp derin bir nefes almadan önce,
"Teşekkür ederim," dedim. Şimdi ne yapacaktım?

Nefes aldıkça pastırma kokusu daha da yoğunlaşıyordu. Sanki

pastırma, duyularımı ele geçiriyordu. Boğazım gerildi. Midem bu
yoğun kokuyla altüst oldu. Yağ uzakta bir yerlerde azudıyordu.
Gözlerimi tamamıyla açamamıştım ama ayaklarım zemindeydi
ve banyoya koşuyordum.
Neyse ki Bethy'nin evi büyük değildi de çok koşmam ge­
rekmedi.
"Blaire?" Bethy'nin sesi mutfaktan geliyordu ama dura­
madım.
Klozetin önünde diz çöküp iki elimle iki yanını tutarak
bomboş kalana dek midemdeki her şeyi çıkartmaya başladım.
Ne zaman bittiğim düşünsem pastırma yağının kokusunu alıyor
ve tekrar kusuyordum.
O kadar güçsüzdüm ki hiçbir şey kalmayana dek vücudum
titredi. Soğuk bir bez yüzüme değdi ve Bethy başımda dikilip
tuvaletin sifonunu çektikten sonra beni duvara yasladı.
Kokuyu almamak için bezi burnuma bastırdım. Bethy
bunu fark edince banyonun kapışım kapadı. Havalandırmayı
çalıştırdıktan sonra ellerini beline koydu ve gözlerini bana

51
Another random document with
no related content on Scribd:
 to that time. Consult also Dreschfeld, Brain, July, 1884, and January, 1886.

Hun concludes that alcoholic paralysis may be regarded as a special

form of disease with the following symptoms: “Neuralgic pains and
paræsthesiæ of the legs, gradually extending to the upper
extremities, and accompanied at first by hyperæsthesia, later by
anæsthesia, and in severe cases by retardation of the conduction of
pain. Along with these symptoms appears muscular weakness,
which steadily increases to an extreme degree of paralysis, and is
accompanied by rapid atrophy and great sensibility of the muscles to
pressure and to passive motion. Both the sensory and motor
disturbances are symmetrically distributed. The paralysis attacks
especially the extensor muscles. In addition to these motor and
sensory symptoms, there is also a decided degree of ataxia. The
tendon reflexes are abolished, and vaso-motor symptoms, as
œdema, congestion, etc., are usually present. Symptoms of mental
disturbance are always present in the form of loss of memory or
transient delirium.”

Lesions of the cord are absent, but degenerative processes in the

peripheral nerves have been discovered in a number of cases. The
symptoms are those of multiple neuritis, and the essential lesions
consist in degenerative changes in the peripheral nerve-fibres. The
associated mental derangement, tremor, and ataxia have been
ascribed to changes in the cerebral cortex.

Dreschfeld has divided the cases, according to the more prominent

symptoms, into two clinical groups—alcoholic ataxia and alcoholic
paralysis.

The ataxic form represents a milder type. The symptoms are

lancinating and shooting pains in the lower extremities, sometimes in
the upper, with areas of anæsthesia and retarded sensibility. The
muscles are painful upon pressure, and atrophy may be moderate or
absent altogether. Inco-ordination is marked. The tendon reflexes
are absent. Shooting pains down the legs to the toes of a
paroxysmal character, and followed by a sense of numbness, also
occur. Eye symptoms are wanting.
The paralytic form is usually associated with atrophy, affecting chiefly
the extensors of the fingers and toes. The paralysis and atrophy in
some cases come on acutely, in others more slowly. When the
patients come under observation they are usually unable to stand or
walk, and it is therefore not easy to make out whether or not the
paralytic stage has been preceded by a stage of ataxia. As the
sensory phenomena in these cases are the same as in the first
group, it is probable that pseudo-ataxic symptoms have preceded
the slowly oncoming paralysis. Paralysis and atrophy of the
extensors of the fingers and toes, with paresis of the other muscles,
are associated with the sensory phenomena above described.
Tendon reflexes are absent; the superficial reflexes are much
diminished. Recovery takes place in a considerable proportion of the
cases upon the withdrawal of alcohol. The atrophy and paralysis
pass away altogether, the tendon reflexes are restored, and the
disturbances of sensation disappear. In the greater number of these
cases persistent delusions are present.

Lancereaux45 describes alcoholic paralysis as symmetrical, affecting

either the upper or lower extremities and gradually extending toward
the trunk. The lower extremities are invariably more affected than the
upper, and the extensor than the flexor muscles. There is diminished
reaction to electricity, and anæsthesia is present. The brain and
spinal cord are normal, but the peripheral nerves show extensive
degenerative changes.
45 Gazette des Hôpitaux, No. 46, 1883.

4. Disorders of the Special Senses.—a. The Sight.—Disorders of

vision are among the most frequent and the earliest symptoms of
chronic alcoholism. Phosphenes, scintillations, sensations of
dazzling, muscæ volitantes, and streams of light are often
complained of. These phenomena may be constant or transient.
Diplopia and other visual disturbances of the most irregular and
annoying character also occur. Sometimes there is dyschromatopsia;
the colors are confounded: red appears brown or black, and green
appears gray, etc. In the more advanced stages amblyopia may
occur. The acuity of vision rapidly diminishes, sometimes to the point
that the patient with difficulty distinguishes the largest print. Objects
appear as seen through a fog, and their outlines are distinguished
only after repeated and close effort. Again, blindness almost
absolute occurs for the course of some minutes—passes away
rapidly, only to return again at intervals. Not infrequently the sight is
better in the morning and evening than during the day.
Achromatopsia, characterized by enfeeblement, and not infrequently
by the momentary loss of the power to recognize colors, and
particularly the secondary tints, also occurs. Cases of Daltonism
occasionally seem to depend, to some extent at least, upon alcoholic
disturbances of vision. Impairment of the power to distinguish colors
must not, however, be confounded with the difficulty experienced by
many alcoholic subjects in recognizing different colors successively
presented to the eye with some degree of rapidity. Such individuals
are able to distinguish colors when sufficient time is permitted them.
Their difficulty depends upon tardiness of perception, such as is
often experienced by neurasthenic subjects in recognizing faces in a
crowd, rather than upon any failure in the power of recognizing
colors. As a rule, the disorders of vision are not permanent, at least
in the beginning. Later, they are of longer duration, and alcoholic
amblyopia occasionally degenerates into irremediable amaurosis.
Ophthalmoscopic examination reveals at first no appreciable lesion,
and the disturbance of circulation, venous stasis, and peri-papillary
infiltration thus observed appear to be inadequate to explain the
visual disturbance. Atrophy of the optic nerve occasionally occurs as
a direct result of alcoholism. Nystagmus has been frequently
observed. The state of the pupils is variable and without constant
relation to the acuity of vision. The pupils are not infrequently
uniformly dilated, contracting slowly under the influence of light.
More rarely they are permanently contracted; occasionally they are
unequal. These modifications are often without demonstrable
relation to anatomical lesions.46
46 Vide this System of Medicine, Vol. IV. p. 803.
b. The Hearing.—The disturbances of hearing encountered in
chronic alcoholism are in many respects analogous to those of sight.
Patients complain of curious subjective sensations, which are
described as humming or whistling sounds, the ringing of bells,
music, or the murmur of a crowd. At times the sense of hearing is so
exquisite that the least noise causes pain. On the other hand,
hearing may be greatly impaired, diminishing by degrees until it
becomes in some cases, without recognizable lesion, almost or
completely lost.

c. The Taste.—As a rule, the sense of taste is impaired in chronic

alcoholism; occasionally it is wholly lost.

d. The Smell.—The sense of smell is in most cases to some extent,

and in many cases greatly, impaired, the most powerful odors being
scarcely perceived by old topers.

Alcoholic Epilepsy.—Alcohol, and especially that combination of

alcohol with oil of wormwood and aromatics known as absinthe, is
capable of producing convulsive seizures resembling epilepsy.
Certain forms of alcoholic convulsions can scarcely be distinguished
from ordinary epilepsy. Acute alcoholism may be an exciting cause
of the convulsive seizures in an epileptic. Alcoholic epilepsy is,
however, peculiar to chronic alcoholism, and particularly in
individuals in whom there is an hereditary tendency to nervous
disorders. Once established, alcoholic epilepsy may continue even
after the alcoholic habit has been discontinued. The attack is usually
followed by marked mental disturbances. These vary from profound
dulness to stupor or mania; they last from some hours to several
days, and present the characters of similar conditions following non-
alcoholic epileptic paroxysms.

C. PSYCHICAL DERANGEMENTS.—Yet more important than the visceral

and nervous lesions of chronic alcoholism are the indications which it
affords of a progressive debasing influence upon the mind. The
moral sense, the will, and the intellect are involved successively in a
process of deterioration, which, manifesting itself only in part and by
little at first, becomes after a time general and plain to all the world,
and ends at length in ruin more complete and more hopeless than
that of the body. Indeed, it not infrequently happens that while the
general health appears to be good and the nervous system, save in
transient disturbances of function, presents no evidence of the toxic
action of alcohol upon its tissues, serious psychical disorders are
established. The alcoholic subject develops propensities, otherwise
latent, that tend to refer him to the criminal or the insane classes of
society. The psychical debasement, of which these propensities are
the outcome, is, like the alcohol habit itself, progressive. This fact
cannot be too strongly insisted upon. Like the loss of vascular tone,
the sclerosis, the steatosis which alcohol induces in the body, this
mental deterioration is cumulative and destructive. It is to its
psychical manifestations that alcoholism owes its chief importance,
not only as a study in pathology, but also as a problem of the gravest
moment in social science.

1. The Moral Sense.—Deterioration of the sense of moral obligation

is among the earlier of the mental phenomena of alcoholism. The
moral sense is perverted and enfeebled. Sentiments of honor, of
dignity, of reputation, and of decency are no longer cherished or
regarded. The amenities of social life and the proprieties of personal
conduct are disregarded or set at naught. He who was punctilious,
considerate, and thoughtful becomes negligent, selfish, and
indifferent to sentiments of honor and emulation; he gives himself up
to indulgences formerly considered unworthy; his reputation and that
of his family are no longer matters of concern to him; respect for
public opinion is replaced by cynicism. Little by little the conception
of duty, of justice, of honor are lost to him, or if he regards them at all
it is rather as subjects for idle and purposeless discussion than as
motives to regulate his life. These changes are gradual and
progressive, their evolution being largely influenced by the hereditary
traits and previous moral culture of the individual. The deterioration
of the sense of right, and the coincident exaltation of those passions
which are normally under its control, lead to the commission of the
crimes peculiar to the early period of alcoholism. Indifference is
another characteristic of this period—indifference not incompatible
with a selfishness of the most intense kind. The sense of obligation
to the family is forgotten, and the responsibility of providing for and
caring for others is unfelt. If the drunkard's own wants, and
especially his craving for drink, are gratified, the necessities of those
formerly dear fail to move him. The affections are not only enfeebled,
but they are also perverted; not rarely they are replaced by aversion,
disdain, and hatred. The individual who has been calm, reasonable,
and patient becomes excitable, perverse, and intolerable of
contradiction or opposition. Prone to acts of sudden violence, he
becomes gloomy, taciturn, and preoccupied. He is disturbed by fixed
tormenting ideas or by vague pursuing terrors. He thus becomes
self-conscious, irritable, fault-finding, and easily provoked to passion.
The character, after a time, undergoes still more decided change:
alternations of indifference and irritability characterize his varying
moods. After a time the joys and the sorrows of life alike fail to
provoke real feeling. At length the confirmed sot manifests moral
traits that are simply infantile; he laughs without motive, he weeps
without cause.

2. The Will.—At the same time the will undergoes an enfeeblement

even more marked. Except in paroxysms of transient excitement it is
feeble and uncertain. The subject of chronic alcoholism scarcely
knows his own mind under ordinary circumstances. Aware of his
duties and his obligations, he is unable to discharge them. Especially
does he lack the power to say No. Vacillation, indecision, and
dependence upon others become characteristic traits. This loss of
moral energy, combined with the loss of physical power brought
about by continued and repeated excesses, begets at once a
distaste for the ordinary occupations of life and an inability to perform
them.

3. The Intellect.—Loss of intellectual power comes last. In some

cases it shows itself only after the most prolonged excesses, when
the body itself is becoming thoroughly broken down. Exceptionally,
fitful intellectual power is curiously sustained to the last. The first
evidence of intellectual failure consists in diminution of vivacity and
readiness. The intellectual state is marked by apathy, obtuseness,
and indifference; mental processes are performed slowly and with
difficulty. This is perhaps one of the causes of the mental indolence
characteristic of alcoholism. After a time the drunkard becomes
timid, loses confidence in himself, and is unwilling to engage in
enterprises demanding mental effort. Some tardiness of appreciation
then shows itself; conversation becomes difficult; ideas are not
spontaneous, but must be sought for; replies are not made with the
usual promptness; it is difficult to arouse and fix the attention. The
sense of self-respect is now lost, and it is almost impossible to make
the subject comprehend his degradation. The intellectual
deterioration becomes more and more marked. The memory fails
little by little and becomes treacherous. Names and dates are
recalled with difficulty. The conversation is interrupted by an inability
to choose the proper words with precision, hence hesitancy,
interruptions, and various forms of circumlocution. The power of
argument and of reasoning is now much impaired, the judgment is
uncertain, the association of ideas is inexact, and at length the
intellectual degradation attains a degree that unfits the subject for
the ordinary relations of life.

The above-described derangements of the viscera, of the nervous

system, and of the mind are the morbid phenomena induced by long-
continued excesses in alcohol. Whether merely functional or
dependent upon recognizable anatomical lesions, they indicate
pathological changes in the organism which are radical, and which
under the influence of the continuously acting cause are progressive.
Taken together, they constitute the condition known as chronic
alcoholism. In view of the familiar experiences of every-day life, it is
hardly necessary to repeat that these derangements are manifested
in all degrees of intensity and in the most variable and complex
combinations. The specific nature of chronic alcoholism is, in truth,
due not to the derangements themselves, the greater number of
which are such as we may encounter in morbid states not
occasioned by alcoholic excesses, but to the combinations in which
they occur in consequence of the action of the specific cause upon
the organism as a whole. The prominence of particular symptoms or
groups of symptoms in any given case is to be accounted for largely,
if not wholly, by individual peculiarities.
Chronic alcoholism, however latent it may be, however sedulously
concealed, warps the life of the individual in all its relations. In its
advanced degrees it amounts to mental and physical dyscrasia.
Between these extremes is every grade of incapacity and
degradation. It is beyond the scope of this article to discuss the
moral, social, or medico-legal bearings of this condition. Its purely
medical relations are sufficiently obvious from what has gone before.
It has been the writer's aim to make clear the existence and nature
of the continuing condition.

It remains to describe certain other psychical disturbances which

occur in chronic alcoholism, and which require separate
consideration for the reason that they are accidental rather than
essential, many cases running their course without their
manifestation.

4. Alcoholic Delirium in General.—True alcoholic delirium, presenting

the traits about to be described, is never the result of the direct
primary action of alcohol upon the nervous system. Transient
excesses produce acute alcoholism, drunkenness, which, varied as
its manifestations are, differs essentially from that peculiar delirium
which occurs only in individuals in whom the nervous system has
undergone those nutritive changes that are brought about by
prolonged alcoholic saturation.

The most striking peculiarity of this delirium relates to the

hallucinations which attend it. These are almost invariably visual;
occasionally they are also auditory. Their objects, whether men,
animals, or things are in constant and unceasing motion, appearing
and disappearing, coming and going, and changing from place to
place with extreme rapidity. In this respect they differ from the
hallucinations of other forms of delirium, of which the objects are
fixed and more or less permanent. As a result of this peculiarity, the
objects of alcoholic delirium are almost invariably multitudinous, as
swarms of vermin, herds of animals, multitudes of demons, and the
like.
A second peculiarity is the restlessness of the delirium. The patient
is invariably uneasy, apprehensive, always on the alert, declaring
that some calamity threatens him or that some evil is about to befall
him. In consequence of these apprehensions even momentary
repose is wanting. If he lies down for a moment, it is only to rise
again and peer under the bed or into the corners, turning his head
from side to side in search of some realization of the fears that
torment him. This sense of apprehension impels the patient to hurry
ever onward from place to place in search of the repose which he
nowhere finds. It is increased to positive terror by the ever-varying
and constantly-renewed hallucinations which torment him, and from
which he seeks to escape, no matter how great the obstacles to be
overcome.

A third peculiarity of alcoholic delirium is insomnia. This condition is

of the must marked and stubborn character, even continuing for
several days in succession.

5. Delirium Tremens.—This is the characteristic form of alcoholic

delirium, and, as is indicated by the name, is invariably accompanied
by tremor. It must be looked upon as an episode or epiphenomenon
of chronic alcoholism. It is rare that even prolonged temporary
excesses in persons ordinarily sober are followed by delirium
tremens. Such excesses in the subjects of chronic alcoholism are,
however, perhaps the most common cause of this condition. Orgies,
especially when associated with venereal excesses, very frequently
terminate in delirium tremens. Occasionally also, but much less
frequently than was formerly supposed, the abrupt discontinuance of
alcohol is followed by the outbreak. Other exciting causes are violent
emotions, as anger or fright; hardships, such as prolonged hunger,
over-exertion, or watching; acute maladies, as pneumonia,
dysentery, erysipelas, the exanthemata, or rheumatism; finally,
serious traumatisms, with or without great loss of blood. Delirium
tremens usually occurs in those addicted to the abuse of spirits, less
frequently in beer-drinkers, and comparatively rarely in those whose
excesses have been restricted to wine. The attack does not, as a
rule, begin abruptly; its prodromes usually consist in an exaggeration
of the previously existing symptoms of chronic alcoholism. The
patient complains of malaise, restlessness; he becomes depressed,
morose, anxious without cause, apprehensive of some calamity, or
he is more impatient and choleric than before. The ability to apply
himself to his ordinary occupations is lost. He complains of vertigo,
ringing in the ears; sleep is disturbed, or there is already insomnia.
At the same time the stomach is deranged, appetite is lost, the
tongue is covered with a thick yellowish-white fur, and there is
constipation or diarrhœa. The period of prodromes may last from a
few days to a week.

The outbreak is characterized by delirium, without, at least in the

greater number of cases, absolute loss of consciousness. That is to
say, it is possible by addressing the patient with energy or by
strongly arousing his attention to interrupt the delirium and for a
moment recall the patient to himself. In the graver cases, however,
loss of consciousness appears to be complete. The subjective
impression of the delirium, as recollected at the termination of the
attack, is that of a sense of overwhelming confusion and inability to
recollect or co-ordinate the ideas that were crowding upon the brain.
The hallucinations, as has already been indicated, relate almost
exclusively to the organ of sight, more rarely to the hearing; also,
and exceptionally, to the other organs of sense. They are almost
always either terrifying or repugnant. The objects of the
hallucinations of the sight have already been described. They consist
of animals, serpents, and monsters, which crowd into the apartment,
coming usually toward the patient, disappearing in the walls, in the
floor, under the bed, or among the bed-clothing. These visions are
usually aggressive, threatening the patient, throwing themselves
upon him, striking him, or tearing at his vitals. They are sometimes
replaced by phantoms, spectres of the most horrible character,
skeletons, death's-heads, or by flames which surround the patient
and threaten to consume him. Sometimes the hallucinations relate to
the daily occupation of the patient, and he pursues his tasks with a
feverish and distressing anxiety. These hallucinations are almost
invariably of the most fleeting, incoherent, and variable kind.
Auditory hallucinations occur usually in individuals of marked
neurotic tendencies. They are apt to be more coherent than the
hallucinations of vision, and are often of the nature of those which
occur in the delirium of persecution. Sometimes they consist of cries,
of chiding, of menacing voices, of the repetitions of obscene words
and suggestions; sometimes they are cries of horror or the roars of
animals, sometimes explosions or the discharge of firearms; or,
again, they are terrifying threats. Hallucinations of taste and smell
are much more rare, and occur in the subacute forms of delirium
tremens. The patient complains of annoying odors or disagreeable
tastes, either constantly present or upon the taking of food or drink.
Disturbances of general sensibility show themselves in hallucinations
in regard to sensations of pricking, burning, or tearing of the surface
of the body, or of animals or vermin crawling over the patient.
Hallucinations relating to the sexual instinct are far from rare. The
hallucinations of every form are apt to be more frequent and more
troublesome during the night than during the day.

Restlessness, fear, and anxiety are characteristic phenomena of

delirium tremens. The patient is not only terrified by the imaginary
objects which surround him, but often in their temporary absence he
experiences an equal degree of fear for which he can assign no
cause. It is to this condition of apprehension that is due the desire to
escape from his present surroundings which is so characteristic of
the delirium in question. Under its influence the patient occasionally
commits acts of violence of the most serious kind. Sometimes the
delirium is more quiet: the patient converses with individuals whom
he supposes to surround him; he busies himself with his familiar
occupations, giving orders, directing work, dictating letters, and
arranging his affairs. At other times the delirium takes the form of
apprehension of poisoning, and food and medicine are alike
stubbornly refused.

The countenance, as a rule, is animated, the eyes brilliant and

injected, the look fixed or peering, but always eager, or the
expression may be haggard and agitated. The physiognomy,
although largely influenced by the character of the delirium, may be
said to be in most cases characteristic.

Sensation is usually impaired; especially is this true of sensibility to

pain.

Tremor, although occasionally slight, may be said to be never wholly

absent. Sometimes it affects the muscles of all parts of the body;
more commonly it is limited to the hands, arms, tongue, and lips;
less frequently it manifests itself in the lower extremities. Slight
tremor may be increased by causing the patient to hold his hands
extended with the fingers separated. The movements of the hands
consist of rapid rhythmical oscillations of nearly equal extent and
duration. The tongue is protruded with a rapid jerking movement,
and withdrawn with equal suddenness. It shows fibrillar trembling.
The trembling is increased by voluntary movement, and is ordinarily
associated with some loss of motor power. The gait is often
hesitating and awkward; movements of the upper extremities are
executed with difficulty, and speech is irregular and interrupted. The
motor disturbances are occasionally associated with choreiform
movements or actual epileptic convulsions.

Insomnia is a constant condition. It usually persists throughout the

attack, and occasionally proves troublesome for several weeks after
convalescence is in other respects complete.

In the absence of pulmonary complications the respiration is not

disturbed, save as a result of the restlessness and physical effort
which sometimes quicken it. The same statement is true of the
pulse. The action of the heart is usually enfeebled, and the first
sound weak. The temperature is normal. The skin is frequently
bathed in copious perspiration. There is complete loss of appetite,
and in most cases inability to retain food. Thirst is constant, often
tormenting. The tongue is sometimes moist, and coated with thick
white or yellow fur; sometimes hard and dry, sometimes red. The
urine is scanty, dark-colored, and sedimentary. It occasionally shows
traces of albumen. Constipation is the rule.
The duration of delirium tremens is from three to seven, or even ten
or twelve, days. The course of the attack is paroxysmal or remittent.
The symptoms usually undergo some improvement during the day,
only to become more urgent at night. The periods of remission are
occasionally marked by transient slumber; the recovery by prolonged
and deep sleep. But this is by no means the rule. Several varieties of
delirium tremens have been described by writers upon the subject.
These are—the grave form, characterized by violence of the motor
disturbances, aggravated delirium, and gravity of the general
condition; the febrile form, in which after the third or fourth day the
temperature, without pulmonary or other discernible complications,
suddenly rises to 104° F. or beyond that point, with great aggravation
of the general symptoms; the adynamic form, marked by failing
heart-power, feeble or imperceptible pulse, profuse sweats, collapse,
stupor, which deepens into coma and ends in death; and finally, the
subacute form. Here the patient is quiet, but restless. The delirium
scarcely passes beyond the limits of occasional wandering, and
relates chiefly to matters connected with the daily interests and
occupations of the patient. Tremor is more or less marked, and
sleeplessness is stubborn.

The termination of delirium tremens is in—1, recovery; 2, in death; 3,

in the chronic form; and 4, in other forms of insanity.

1. Recovery.—Except in the grave forms recovery may be said to be

the rule. Occasionally ushered in by a prolonged, almost critical,
sleep, more frequently it takes place by gradual improvement. In the
latter case the remissions are more and more prolonged, and
attended by increasing repose alike of body and of mind, and by
tendency to sleep. The hallucinations become feebler and less
tormenting, at length recurring only in the evening or at night, and
especially as the patient is about falling asleep. The anxiety and
restlessness grow less urgent, consciousness becomes more
secure, the trembling diminishes, and recovery is slowly established.
The tremor is apt to persist some days into convalescence.
2. Death.—This mode of termination is not very common in the
ordinary forms of delirium tremens. In the grave forms it is usual,
sometimes occurring suddenly, sometimes gradually from
intensification of the symptoms and failure of nervous power; or it
may occur in consequence of pulmonary, cerebral, or renal
complications; finally, the fatal termination is often due to the acute
disease or the traumatism by which the delirium tremens has been
excited, and of which it is, in fact, a complication.

3. Chronic Delirium Tremens.—This mode of termination, described

by Lentz, is rare. The acute phenomena subside; the restlessness
and the mental agitation diminish. Insomnia gives place to sleep,
which is light and disturbed by dreams and nightmare; most of the
hallucinations lose their activity and frequency, and finally disappear.
The changing delirium settles into a fixed delirium of persecution; the
tremor, while it becomes fainter, persists, and the condition is
permanent.

4. Other Forms of Insanity.—This mode of termination has been

studied especially by Magnan, who has classified the cases of
delirium tremens into three different groups, according to their
tendency to recover or to the development of mental alienation. The
first group includes those cases which run a favorable course and
terminate in complete convalescence; the second group, those
cases in which the convalescence is prolonged and characterized by
repeated relapses; the third group is composed of cases which
likewise show a strong tendency to relapse, but in which the delirium
continues after the other active symptoms have subsided. This form
shows itself most frequently among the subjects of hereditary
alcoholism. After repeated attacks the delirium becomes chronic.
Morbid mental phenomena replace or accompany symptoms more
directly referable to organic disturbances of the nervous system.
Tremor gradually diminishes and disappears, the gastric symptoms
subside, insomnia passes away, even hallucinations disappear, or at
all events become infrequent; but the delirium which developed
coincidently with these symptoms continues, and finally becomes
chronic, losing to a great extent its original characteristics and
constituting a form of insanity. Finally, dementia constitutes an
occasional mode of termination in delirium tremens. It does not often
develop immediately, although cases of this kind have been
recorded. More commonly, the alcoholic subject, losing little by little
his mental activity after each attack of delirium tremens, subsides by
degrees into absolute and irremediable dementia. Paretic dementia
may also develop after prolonged alcoholic excesses characterized
by repeated attacks of delirium tremens.

The anatomical lesions after death from delirium tremens shed no

light on the pathogenesis of the condition. Meningeal congestion,
œdema of the pia mater and of the cortical substance of the brain,
scattered minute extravasations of blood, and some augmentation of
the cerebro-spinal fluid have been observed. In the greater number
of cases no lesions whatever beyond those characteristic of chronic
alcoholism have been discovered.

6. Alcoholic Insanity.—Among the psychical derangements, it

remains to notice briefly the more prominent forms of insanity which
develop in the course of chronic alcoholism, in consequence either
of hereditary or of acquired morbid mental tendencies. These are—
a, melancholia; b, mania; c, chronic delirium; d, dementia; e, paretic
dementia.

Alcohol is the most common of all the causes of insanity. Clouston47

estimates that from 15 to 20 per cent. of the cases of mental disease
may be put down to alcohol as a cause, wholly or in part. Those
forms of insanity in the production of which alcohol is merely an
occasional cause are not, however, properly included in the group of
alcoholic insanities. Still less are we to include in this group cases of
symptomatic dipsomania; that is to say, cases of insanity in which
morbid impulse to drink constitutes a prominent symptom of the
prodromic or fully-developed periods of various forms of mental
disorder.
47 Clinical Lectures on Mental Diseases, Am. ed., 1884.
Alcoholic insanity manifests itself as an outcome of chronic
alcoholism, just as epileptic and hysterical insanity show themselves
as the outcomes of epilepsy and hysteria. This group properly
includes various forms of mania-a-potu, especially the maniacal form
of acute alcoholism, delirium tremens, and other transitory
psychoses which occur in acute and chronic alcoholism.

In truth, the mental derangements of ordinary drunkenness

constitute in many cases a form of transient insanity. These forms,
have, however, already been considered at sufficient length.
Dipsomania, for reasons already stated, cannot be regarded, either
in its symptomatic form or in its essential form, as belonging to the
group of alcoholic insanities.

a. Melancholia.—Melancholia is the most frequent form of true

alcoholic insanity. It may begin abruptly or gradually, with changes of
character, vague disquietude, great irritability, and disturbances of
sleep amounting in many cases to insomnia. Hallucinations of
hearing are characteristic. In this respect the morbid mental
condition in question is in strong contrast with delirium tremens, in
which the hallucinations are principally visual. The hallucinations of
hearing usually consist of accusing or threatening voices. These
voices inform the patient that he is to be poisoned, assassinated,
murdered, or that outrages of all kinds are to be committed upon
him; they accuse him of murder, of robbery, of rape, and of other
shameful crimes. Præcordial distress is also apt to be present. In
consequence of these hallucinations of hearing the patient falls into
a profound melancholia, often characterized by suicidal impulses
which are sometimes the direct outcome of hallucination, at other
times blind and unreasoning. There is apt to be cephalalgia and
insomnia. Trembling is not usually a marked symptom. Local
anæsthesia and hyperæsthesia, if they occur, are transient. The
ordinary duration of this form of alcoholic melancholia is much longer
than that of delirium tremens, sometimes extending throughout
several months. The termination usually is in recovery, less
frequently in chronic delirium.
b. Mania.—This form of alcoholic insanity is characterized by various
hallucinations which present peculiar characters. Thus, the
hallucinations of vision commonly relate to supernatural apparitions,
attended with luminous phenomena of various kinds. These visions
may be occasional or they may be frequently repeated, or the
hallucinations may consist of images of emperors, kings, princes,
and potentates, or of military chieftains, in the midst of whom the
patient passes his existence. Or, again, the hallucinations may be
made up of historical scenes, pageants, the movements of armies,
battles, and the coronations of kings, or they may be landscapes
pleasant to the eye—snow-clad mountains, valleys filled with
flowers, magnificent forests, and the like. These phantasmagoria are
by no means fixed; on the contrary, they are of the most shifting
character.

Auditory hallucinations are even more frequent, and quite as

changeable. They bear a more or less well-defined relationship to
the hallucinations of vision. They consist not rarely of promises of
money, honors, titles, and the like. Sometimes they are voices from
heaven, even the voice of God himself, commanding the patients to
perform definite acts and promising in return equally definite
blessings.

Hallucinations of general sensibility occur much less frequently.

When present, they consist of various painful sensations, giving rise
to the delusions of blows, stabs, bites of animals, electrical
discharges, etc. In consequence of these hallucinations the
delusions are often of a grandiose character. Patients believe
themselves to be God, the pope, or some great potentate, or
enormously rich, etc.

The somatic condition depends upon the degree of chronic

alcoholism existing at the time of the manifestation of the mania.
There are usually marked tremor, hesitation and uncertainty of
speech, stubborn sleeplessness. Acute mania may show itself
abruptly, attaining its full development in the course of a few days, or
the development may be gradual. The prognosis in alcoholic mania
is unfavorable; recoveries are rare. The fatal termination is
sometimes the result of the maniacal condition itself, and sometimes
the result of visceral complications. This form of insanity occasionally
terminates in chronic delirium.

c. Chronic Delirium.—This form of alcoholic insanity is one of the

terminations of acute alcoholic melancholia and of acute alcoholic
mania. It is also one of the results of repeated attacks of delirium
tremens. Finally, it may develop independently of these affections.

Developing independently, chronic delirium is usually of rapid

invasion, and is characterized by the prodromes common to the
various forms of alcoholic insanity—irritability, headache, vertigo,
insomnia, etc. Hallucinations of hearing are very common, and relate
principally to the sexual life of the patient. Voices taunt him with the
fact that he is maimed or impotent; he hears persons whispering that
he is about to be castrated or that he is the subject of loathsome
venereal diseases, or they declare that he is known to be addicted to
vile crimes and bestiality. Hallucinations of sight are much less
common; those of the other special senses occasionally occur. The
delirium takes the form of delusion of persecution. The patient
believes himself the object of plots and conspiracies; his enemies
are seeking to ruin his good name, to tarnish his reputation, to
poison him. They put filth in his food or charge him with electricity;
they steal away his vital force or his sexual power; they taunt him;
they mock him; they beat him and rob him.

A delusion so frequent as to be almost characteristic of chronic

alcoholic delirium relates to marital infidelity.48 The patients cherish
unjust and often absurd suspicions of the virtue of their wives. These
delusions arise independently of hallucinations either of sight or
hearing, and are of the greatest importance, because they supply
logical motives for the most appalling and brutal crimes.
48 “The combination of a delusion of mutilation of the sexual organs with the delusion
that the patient's food is poisoned, and that his wife is unfaithful to him, may be
considered to as nearly demonstrate the existence of alcoholic insanity as any one
 group of symptoms in mental pathology can prove anything” (Spitzka, Insanity, N. Y.,
1883).

Alcoholic delirium differs in the transitory and incoherent character of

its delusions from ordinary chronic delirium, in which the delusions
are much more apt to be fixed and permanent.

d. Dementia.—This is a common terminal condition of alcoholism. It

may develop, without the intervention of other forms of mental
disease, in the course of chronic alcoholism as a mere intensification
of the intellectual and moral degradation of that condition. This is
especially liable to occur in hereditary alcoholism. Dementia also
closes the scene in a considerable proportion of cases characterized
by repeated attacks of delirium tremens. It likewise constitutes the
terminal condition in other forms of alcoholic insanity.

The symptoms are sometimes so slight as to escape ordinary

observation. More commonly they are fully developed. As compared
with ordinary dementia, they present but little that is characteristic.
Alcoholic dements are perhaps more filthy and more difficult to
manage, duller and more mischievous, than others. Their somatic
disorders are more marked. In them hyperæsthesias are replaced by
anæsthesias; sleep is apt to be irregular and disturbed; the
hallucinations characteristic of the antecedent alcoholic psychosis
now and then reappear. Slowly-developing failure of intellect,
forgetfulness, stupor, end in more or less complete loss of mental
power. Nevertheless, a small proportion of the milder cases are
capable of arrest under treatment.

e. Paretic Dementia.—Alcoholism is an important etiological factor in

the production of this condition. The intellectual disorders and motor
disturbances which characterize it, varied as they are, are
associated with cerebral lesions, and especially with lesions of the
cortex equally varied—lesions which are common in chronic
alcoholism. These lesions vary from meningeal congestion and
inflammation to profound inflammatory and degenerative alterations
in the cerebral substance.
Paretic dementia may develop after long-continued excesses without
previous appreciable mental or cerebral symptoms. In such cases it
presents no specific indications of its alcoholic origin. The difficulty of
determining the influence of alcohol in its causation is increased by
the fact that alcoholic excesses—symptomatic dipsomania—are
frequent in the prodromic and early stages of this form of mental
disease. Paretic dementia may also develop after repeated attacks
of delirium tremens. Here the early attacks end in recovery
apparently complete; later, the convalescence is unsatisfactory and
prolonged, leaving some indications of intellectual enfeeblement,
which, after renewed attacks, increases, and is accompanied by
delusions of grandeur, embarrassment of speech, unequal dilatation
of the pupils, and general paresis. The prognosis is practically
hopeless.

III. Hereditary Alcoholism.

This term has been used in a somewhat vague manner to designate

the morbid tendencies and pathological conditions directly
transmitted by alcoholic subjects to their offspring. Chronic
alcoholism on the part of one or both parents may be followed by
morbid manifestations in the child. The hereditary transmission of the
effects of alcoholism has been recognized from remote antiquity.
Aristotle believed that a woman given to drunkenness would bear
children with the same tendency. Plutarch affirms that the children of
drunkards will abandon themselves to the same vice. Hippocrates
speaks of the distressing effects of drunkenness upon the product of
conception. Bacon states that many idiots and imbeciles are born of
drunken parents. In more recent times the fact has been generally
recognized that many maladies caused by the abuse of alcohol are
liable to be transmitted to succeeding generations, and that
alcoholism may in this way, in the course of two or three generations,
lead to the complete extinction of families. Alcoholism on the part of
the parents certainly exerts an unfavorable influence upon the health
of their children, who are especially disposed to cerebral congestion,