T■kanma 11th Edition Chuck Palahniuk

Visit to download the full and correct content document:

https://ebookstep.com/product/tikanma-11th-edition-chuck-palahniuk/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

La invención del sonido 1st Edition Chuck Palahniuk

https://ebookstep.com/product/la-invencion-del-sonido-1st-
edition-chuck-palahniuk/

Anästhesie 11th Edition Reinhard Larsen

https://ebookstep.com/product/anasthesie-11th-edition-reinhard-
larsen/

Flughunde 11th Edition Marcel Beyer

https://ebookstep.com/product/flughunde-11th-edition-marcel-
beyer/

Teknologi Pengelasan Mulyadi S T M T Iswanto S T M T

https://ebookstep.com/product/teknologi-pengelasan-mulyadi-s-t-m-
t-iswanto-s-t-m-t/
Cyborg 11 11th Edition Walker Lucas

https://ebookstep.com/product/cyborg-11-11th-edition-walker-
lucas/

Atomcu Felsefe Fragmanlar■ 11th Edition Leucippus

https://ebookstep.com/product/atomcu-felsefe-fragmanlari-11th-
edition-leucippus/

Perencanaan Tambang Buku Ajar Dr Supandi S T M T Ir

Hidayatullah Sidiq S T M T Bayurohman Pangacella Putra
STMT

https://ebookstep.com/product/perencanaan-tambang-buku-ajar-dr-
supandi-s-t-m-t-ir-hidayatullah-sidiq-s-t-m-t-bayurohman-
pangacella-putra-s-t-m-t/

Limes 11 2022 America 11th Edition Aa.Vv.

https://ebookstep.com/product/limes-11-2022-america-11th-edition-
aa-vv/

Varolu■ ve Psikiyatri 11th Edition Engin Geçtan

https://ebookstep.com/product/varolus-ve-psikiyatri-11th-edition-
engin-gectan/
CHUCK
PALAHNIUK
"Eğer bu kitabı okumaya niyetliyseniz vazgeçin Ken­
dinizi kurtarın. Televizyonda mutlaka daha iyi bir
şeyler vardır.
Burada anlattığım şeyler önce sizi kızdıracak Sonra
her şey daha da kötü olacak" uyarısıyla başlayan bir
roman elinizdeki..
Bütün dünyada büyük ilgi gören Döviiş Kulilfıifnün
yazarından. annelerle oğulları arasındaki sevgi ve
didişmeye, seksin bağımlılık yaratma gücüne. yaşlan­
manın dehşetine ve Amerikan Rüyası'nın arka sokak­
larına dair bir kitap Tıkanma...
Tıp Fakültesi'nden atılan Victor Mancini para kazan­
mak için şöyle bir yol tutturmuştuL Lokantalarda
boğazına takılan yiyecekle boğulma numarası yapıp,
kurtaran kişinin kendisinden sorumlu olmasını sağ­
lamaktadır. Böylece, kurtaran kahramanlaşmakta,
sıkıcı hayatının bir anlamı. arkadaşlarına gurur du­
yarak anlatacağı bir hikayesi olmakta. hayatını kur­
tardığı kişiden daha sonra da kendini sorumlu his­
sederek, ona sık sık yardım etmektedir.
Anlayacağınız. bir tür "sürekli kahramanlık" hali ..
Kendisini annesinin çocuğu gibi değil de rehinesi
gibi hissederek büyüyen. anne ve babaların "kitlelerin
yeni afyonu olduğunu" düşünen. Tann·mn olmadığı
bir dünyada. kutsal ve tecavüz edilmez olan annelerin
yeni Tann olduğunu iddia eden Mancini. bütün bun­
ları devrimci eğilimler taşıyan annesinin tedavi mas­
raflarını karşılamak için yapmaktadır. Boğulma nu­
maralarından fırsat buldukça iflah olmaz bir seks
bağımlısı olarak ilacını arar: Mastürbasyon yapma­
dığı her gün için eve bir kaya getiren arkadaşıyla
birlikte. hayatın sillesini yiyerek dağılmış insanlarla
birlikte olur...
Palahniuk. "Gösteri Toplumu"nun en veciz yazarla­
rından biridir. Çarpıcı, gerçekdışı, tutarsız ve anlam­
sız. Aynı zamanda müthiş bir hayal gücü ve yergi
kapasitesi eşliğinde ev, araba, televizyon ve kazan­
maya indirgenmiş hayatların içyüzüne bakar: bilinç­
altlarındaki genelevleri ziyaret eder ..

AYRINTl•YERALTI
ISBN: 978-975-539-379-7

11 1111 1 1
9 789755 393797 20TL
 Asi l e r i n ,

k a y b ed en l er i n ,

h a ya 1 p e r e s t 1 er i n ,

k ü f ü r b a zla r ı n ,

gü nahkarla r ı n ,

beyaz z e n c i l e r i n ,

a ş a g ı t ı r ma n a n l a r ı n ,

yola ç ı kma kt a n çek i n meyen l e r i n ,

u ç u r u m d a n a t l a ya n l a r ı n . . .

d i 1 i, sesi

Yeraltı Edebiyatı ...

CHUCK PALAHNIUK Washington eyaletinin doğusundaki bir çiftlikte büyüdü. Bir
süre Eyalet Oniversitesi'ne devam ettikten sonra Oregon Üniversitesi'ne geçti ve Ayrı n t ı Yayı n l arı
öğrenimini orada tamamladı. üniversite yılları boyunca yazar olmayı aklından
bile geçirmedi. Geçimini F'reightliner adlı şirkette otomobil tamirciliği yaparak Yeral t ı Ed eb iyat ı
kazanmakta iken, l 996'da. arkadaşlarıyla birlikte devam ettiği bir edebiyat grubu
çerçevesinde Projeci Mayfıem (Kargaşa Projesi) adlı kısa hikayeyi yazdı Söz konusu
hikaye üç ay gibi kısa bir süre içinde Figfıı Club'a (1996) !Dövüş Kıılübü, Çev Elif
Tıkanma
ôzsayar. Ayrıntı Yayınları. 20001 dönüştü. ilk romanını yayımlatmayı başarana
kadar yayınevleri tarafından pek çok kez geri çevrildi. Genellikle adında "nehir" Cfıuck Pa/afıniuk
kelimesi geçen ağırbaşlı romanlara esin kaynağı olmuş bir coğrafyada. ilk romanı
büyük ses getirdi. Palahniuk. l 999'da katıldığı bir yazarlar konferansında, Wriıi11g
ıo Fail (Reddedilmek için Yazmak) adlı bir çalışma grubu yürüttü. Pacific Nortwest
Booksellers Association Award ve Oregon Book Award ödüllerine değer bulunan
Figfıı Clııfı. l 999'da filme çekildi. Survivor ( 1999) !Gösteri Peygamberi. Çev. Funda Uncu.
Ayrıntı Yayınları, 20021: /nvisible Monsters ( 1999) IGörilnınez Canavarlar, Çev. F'unda
Uncu. Ayrıntı Yayınları, 20041. Fugitives and Refııgees (2003) !Kaçaklar ve Mülteciler,
Çev. Esra Arışan. Ayrıntı Yayınları, 20051: Diary (2003) ICüııce, Çev. F'unda Uncu.
Ayrıntı Yayınları, 20051: Lullaby (2002) !Ni1111i, Çev. Funda Uncu, Ayrıntı Yayınları.
20071: Haunıed (2005) !Tekinsiz, Çev. Punda Uncu. Ayrıntı Yayınları. 20091: Rant
(2007) !Çarpışma Partisi, Çev. Funda Uncu, Ayrıntı Yayınları. 20101. Snuff (2008) iôlüm
Porııosu. Çev. Funda Uncu, Ayrıntı Yayınları. 2011 J. Pygıny (2009). Teli-Ali (20/0J adlı
kitapları kaleme alan Palahniuk. Oregon'un Portland şehrinde yaşamını sürdürüyor
 Ayrıntı: 380
Yerallı Edebiyatı Dizisi: 14
Tıkanma
Tı kanma
Clıuck Palahniuk Chuck Palahniuk
İngilizce'den Çeviren
Funda Uncu Ayrıntı Yayınları
Yayıma Hazırlayan
Gökçe Çiçek Çelin
Yeraltı Edebiyatı
Kitabın Özgün Adı
Choke. 2001

© Chuck Palahniuk
Türkçe yayım (ıaklan Aynıııı Yayınlan'na aiıtir
Kapak illüstrasyonu
SeııiııçAltan

Kapak Tasarımı
Deniz Çelikoğlu
Kapak Düzeni
Gökıe Alper

Dizgi
Esin Tapan

Baskı ve Ci it
Kaylıan Maibaacılık San. ııe Tic. Ltd. Şii.
Davulpaşa Cad. Güven San. Sil. C Blok No.:244
Topkapı-/sıanbu/ Te/.:(0212) 612 31 85
Sertifika No.: 12156
Birinci Basım 2003
On Birinci Basım 2013
Baskı Adedi 2000

ISBN 978-975-539-379-7
Sertifika No.: 10704

AYRINTI YAYINLARI
Hobyar Mah. Cemal Nadir Sok. No: 3 Eminönü - İstanbul
Tel.: 10212) 512 15 00 Fax: (0212[ 512 15 11
www.ayrintiyayinlari.com.tr & info@ayrintiyayinlari.com.tr
 YERALT! EDEBiYAT! DiZiSi

DÖVÜŞ KULÜBÜ 6
ODA HIZMET 1SİNIN NİNNİ
Chuck Palafıniıık GÜNLÜ Ü Clıııck Palafıniuk
Octave Mirfıeau
EŞİKTEKiLER iŞKENCE BAHÇESi
Philippe Diian GÖRÜNMEZ CANAVARLAR Octave Mirbeaıı
Cfıııck Palalıniıık
SON SÜRGÜN BEITY BLUE
Dragan Babic ADSIZ DEVLER Pfıilippe Djian
Pascal Bruckner
YATAK ODASINDA FELSEFE SIKIGÖZETIM
Marquis de Sade ANNEM /tan Genel
Gt'Drges Bataitre
PARAVANLAR
ACEMi PE ZEVENK
ÇARPIŞMA Jeaıı Genel
Ola Baııer
JG Ballard
ERSKINE'NIN KUTUSU
TAVANDAKi KUKLA
MELEKLER Ky111 Uoyd
lngvar Ambjörnsen
Denis /olıııson
BROOKLYN'ESON ÇIKIŞ
GÖNÜLLÜ SÜRGÜN
Suerte
FAHiŞE Hııbert Selby Jr Bir
NellyArcan
Claııdt Lucas CENAZE MERASiMi
KAÇAKLAR VE MÜLTECiLER Jean Genel
EROIEN BÖLGE
Cfıuck Pa/alıniuk
Philippe Djian TEKiNSİZ
CENNETTE BİR GÜN DAHA Clıuık Pa/a(ıııiuk
KOZMiK HAYDUTLAR Eddie Lillle
AC. Weisbecker YOLDA
SEVDALI TUTSAK Jack Kerouac
HAYRAN OLUNASI CASANOVA /eaıı Genet
Pfıilippe Sollm LANETLiLERiN SAÇ STiLi
YALANIN ERDEMi Joe Meno
GÖSTERi PEYGAMBERi Joachim Zelıer
CFıuck Pa/ahniııi ZEN KAÇIKLARI
Jack Kerouac
ISA'NIN OCLU
KUZEY GÖZCÜ SÜ Denis Johnson

E
YERALT/SAKiNLERi
Olıı Baııer ğer bunu okumaya niyetliyseniz vazgeçin.
fack Kerouac
UYK U
ısıs Aıınelies Verbeke
Bi rkaç sayfa okuduktan sonra, b u rada olmak istemeyecek­
ÇARPIŞMA PARTiSi
Tristian Hawkiııı
Clıuık Pa/afıııiıık siniz. Bu yüzden u n ut u n gitsin Gidin buradan. Hala tek parçay­
GÜNCE
TiKANMA C(ıı"k PalaFıniıık ken hemen kaçı n .
BiR DÜŞ İÇiN AÔIT
Clıuck Palahniuk
Hubert Selby Jr Kendinizi kurtarın.
ARA BÖLGE
HIRSIZIN GÜNLÜÔÜ Wil/iaıa S Bıırrouglıs Televizyonda mutlaka daha iyi b i r şeyler vardır. Ya da
SUÇLULUK Ki TABi
Jean Geııel Kym Lloyd madem bu kadar boş vaktiniz var, gidi n bir akşam kursuna falan
BEYAZ ZENCiLER
DENİZCi lngvar A111bjornse11
ÖLÜM PORNOSU
katı l ı n . Doktor o l u n . Kendinizi adam edersiniz belki. Kendinize
Jeaıı Genel
BALKON
Cfıııık Palalıııiuk bir akşam yemeği ziyafeti çekin . Saçınızı falan boyayın.
FLAMENKO'NUN iZiNDE Jeaıı Geııel BÜYÜK MAYMUNLAR Artık gençleşmiyorsunuz.
Duende Wıll Self
AMERiKA MEKTUPLAR! B u rada a nlattığım şeylere kafanız iyice bozulacak. Sonra her
Jaıoıı \Vıbsıer
Joadıim Zelıer
LAZZARO. DIŞARI ÇIK
şey daha da kötü olacak.
Andrea G Pin�eıı
7
 Burada okuyacağınız şey, aptal bir çocuğun aptal h i kayesidir.
Asla tanışmak istemeyeceği n i z önemsiz biri n i n aptal ve gerçek
hayat h ikayesi. Bacak kadar boyu ve yandan ayrılıp taranmış bir
avuç sarı saçı olan küçük b i r spastiği getirin gözünüzün önüne.
Bu ruhsuz bok parçasın ı n dökülen süt dişlerinin yerine yer yer
çıkmakta olan yamuk y u m u k kalıcı dişlerini ortaya seren bir
sırıtışla poz verdiği eski okul fotoğrafını canlandırın kafanızda.
üzerinde de sarı-mavi çizg i l i , doğum günü hediyesi aptal
süveter olsu n . O kadarcıkken bile aptal tırnaklarını yed iğini
düşün ü n . En sevdiği ayakkabıları Keds marka. En sevdiği yemek
lanet olası mısır u n u na bulanarak kızartılmış sosis.
Akşam yemeğinden sonra. annesiyle b i rlikte, ça l ı nm ı ş
b i r okul otobüsünde, emn iyet kemerini takmadan yolcu l u k
eden itici, küçük b i r çocuk getirin gözünüzün önüne. Annecik,
kaldıkları motelin önünde s ı rf bir polis arabası d u ruyor diye
saatte yüz yirmi kilometreyle geçip gidiyor motel i n yanından.
B u h i kaye, şimdiye kadar yaşamış kesi n l ikle en aptal. en
korkak. en ispiyoncu, en sulu gözlü veled i n . kendini çakal sanan
sinsi bir salağın h i kayesidir.
Karı kılıklı ufaklığın.
Annecik, "Acele etmemiz gerek" diyor ve dar b i r yoldan ram­
payı tırman ıyorlar. Arka tekerlekler buz üstünde bir o yana bir
bu yana kayıyor. Farların ışığında masmavi görünen karlar yolun
kenarından karanlık ormanın içine kadar uzanıyor.
Bunların hepsinin onun hatası olduğunu düşünün. Küçük
yoksul beyazın.
Annecik. otobüsü sarp bir kayalığın az yakınında durdu ruyor
ve otobüsün farları kaya l ığ ı n beyaz yüzeyine vuruyor. "Buraya
kadar" derken ağzından kocaman, beyaz bir buhar bulutu
çıkıyor; ciğerleri o denli büyük.
Annecik el frenini çekiyor ve "İnebilirsin ama paltonu oto­
büste b ı rak" diyor.
Anneciğin. bu aptal bücürü okul otobüsünün tam önünde
dikilttiğini gözü nüzün önüne getirin. Küçük, sahte Benedict
Arnold otobüsün önünde durmuş, farlara bakıyor ve Annecik.
8 9
oğlanın en sevdiği süveteri üzerinden çıkarıyor. Domuz yavrusu
yarı çıplak halde karın içinde dikiliyor, otobüsün çalışır durum­
daki motorun u n gürültüsü kayal ı kta yankılanırken Annecik gece­
n i n ve soğuğun içinde çocuğun arkasında gözden kayboluyor.
Farlar oğlanın gözlerini kör ediyor; motorun gürültüsü rüzgarın
ağaçlarda uğuldayışını bastırıyor. Hava. tek seferde derin b i r
nefes alınamayacak kadar soğuk; b u yüzden bizim küçük m u koza
zarı iki kat h ızlı nefes alıp vermeye çalışıyor.
Oğlan kaçmaz. Hiçbir şey yapmaz.
Arkasından b i r yerden Annecik, " N e yaparsan yap ama sakın
arka n ı dönme" diyor.
Sonra da ona çok çok eskiden Yunanistan'da yaşamış olan
bir çömlekçi n i n güzel kızının h i kayes i n i anlatmaya başlıyor.
Anneciğin hapisten çıkıp o n u almaya geldiği her seferinde
olduğu gibi, yine her gece ayrı bir motelde kalıyorlar. Her öğünü
alelacele bir şeyler yiyerek geçiştiriyorlar ve günleri sabahtan
akşama d i reksiyon sal layarak geçiyor. Bugün öğle yemeğinde
çocuk mısır u n l u sosisini çok sıcakken yemeye çalıştı ve nere­
deyse bütün bütün yuttu; ama sosis boğazına takıldı ve Annecik
masadan kalkıp dolanarak yanına gelene dek, çocuk ne nefes
alabildi, ne de konuşabildi.
Annecik arkasından çocuğa kolların ı doladı ve onu havaya
kaldırdı. "Nefes a l ! Lanet olası. nefes a l ! " diye fısıldadı.
Sonra da çocuk ağlamaya başladı ve restorandaki bütün
müşteriler etraflarına doluştu.
O anda çocuk dünyadaki herkesin bu olayla ilgileniyor
olduğunu sandı. Bütün müşterilerona sarılıp kafasını okşuyord u .
Herkes ona kendini nasıl hissettiğ i n i sordu.
Sanki o an sonsuza dek sürecekmiş gibi geldi oğlana.
Sevi lebilmek için hayatını riske atmak gerektiğini düşündü.
Kurtarıla bilmek için ölümün kıyısına kadar gelmek gerekiyordu .
Annecik, "Tamam" dedi. Çocuğun ağzını s i l d i ve "Şimdi sana
hayat verdi m işte."
Bir dakika sonra garson kız. çocuğu eski bir süt kutusunun
üzerindeki resminden tanıdı ve şimdi. Annecik kötü domuz
yavrusunu kaldıkları motele götürmek üzere saatte yüz yirmi
kilometre hızla sürüyordu otobüsü.
Yolda otobandan çıkıp bir kutu siyah sprey boya satın aldılar.
Bütün o koşuşturmacadan sonra gecenin köründe hiçliğin
ortasında bir yere vardılar.
Ş i m d i . arkası dönük olan çocuk An neciğin elinde sallamak­
ta olduğu sprey boya kutusunun içinde bilyenin takırdayışını
duyuyor. Annecik antik Yunan'da güzel bir kızın, genç bir
delikanlıya nasıl da aşık olduğunu anlatıyor.
"Ama genç adam başka bir ülkeden gelmişti ve geri dönmek
zorundayd ı " diyor A nnecik.
Bir fıslama duyuluyor ve çocuk sprey boyanın kokusunu alıyor.
Otobüsün moturunun sesi değişiyor, bir gümbürtü duyuluyor ve
motor daha hızlı ve gürültülü çalışmaya başlıyor. Otobüs ağır ağır
iki yana sallanıyor
Böylece kızla delikanlı son gecelerinde b i rlikte olmak üzere
buluştuklarında diyor Annecik, kız yanında bir lamba getirdi
ve onu öyle bir yere koydu ki delika n l ı n ı n gölgesi b i r kayanın
üzerine vurdu.
Sprey boyan ı n püskürme sesi kesiliyor. sonra tekrar duyulu­
yor. önce kısa, sonra uzun bir fıslama.
Annecik, "Genç kız sevgilisinin gölgesini kayaya çizdi. Böylece
aşığının nasıl göründüğünün kayd ı n ı , o a n ı n b i r ka nıtı n ı , birlikte
oldukları son dakikayı her zaman saklayabilecekti" diyor.
Küçük sümüklü. dosdoğru farlara bakmaya devam ediyor.
Gözleri sulan ıyor; gözlerin i kapattığı zaman da farların parla­
yan ışığın ı . gözkapaklarında, yani kendi kanından ve canından
kırmızı renkte görmeye devam ediyor.
Ve Annecik ertesi gün kızın sevgilisinin gittiğini ama gölgesi­
n i n o rada kaldığını söylüyor.
Çocuk bir saniyeliğine arkası n a . yani Anneciğin çocuğun
aptal gölgesini kaya n ı n üzerine çizmekte olduğu yere bakıyor.
Çocuk çok uzakta durduğu için kayaya vuran gölgesi A n necikten
bir kafa daha uzun. Çelimsiz kolları çevreyi saracak kadar büyük
görünüyor. Güdük bacakları çekile çekile uzatılm ış gibi. Daracık
omuzlarının gölgesi koca m a n .
1 11
10
Annecik, "Bakma. Parmağının ucunu b i l e kımıldatma; yoksa
bütün işi berbat edersin" diyor.
ispiyoncu küçük aptal tekrar dönüp farlara bakıyor.
Sprey boya fıslıyor ve Annecik Y u nanlardan önce h i ç kim­
senin sanattan haberi olmadığını söylüyor. Resim işte böyle
bulundu. diyor. Kızın babas ı n ı n , kaya n ı n üzerindeki res m i n i
kullanarak, delika n l ı n ı n çamurdan b i r mode l i n i yaptığını ve hey­
kelin de böylece icat edilmiş olduğunu anlatıyor.
Annecik ciddi b i r ses tonuyla, "Sanat asla m u t l u luktan
doğmaz" dedi.
işte semboller orada doğmuştu.
Çocuk parlayan ışığın önünde titriyor ama kıpırdamamaya
çalışıyor. Annecik işini yapmaya devam ederke n , dev gölgeye,
ona öğrettiği h e r şeyi gün gelip insanlara an latacağını söylüyor.
Bir gün insanların hayatını kurtaran b i r doktor olacak. Onlara
mutluluk dağıtacak. Ya da mutluluktan daha iyi bir şey: Huzur.
Saygı görecek.
Bir gün.
B u olaylar, paskalya tavşancığı diye b i r şeyin olmadığı orta­
ya çıktıktan sonra gerçekleşiyor. Noel Baba, Diş Peris i , Aziz
Christopher, Newton fiziği ve atomun Niels Bohr modelinden
çok sonra bile bizim salak çocuk Anneciğin söylediklerine hala
inan ıyor.
Bir g ü n , büyüdüğü zaman, diyor Annecik gölgeye, çocuk
buraya geri gelecek ve tam da Anneciğin bu gece kendisi için
çizdiği siluet kadar büyümüş olduğunu görecek.
Çocuğun çıplak kolları soğuktan t i t riyor.
Ve Annecik, " K e n d i n i t utmaya çalış, lanet olasıca. Kıpırdama.
Her şeyi berbat edeceksin" dedi.
Çocuk ısındığ ı n ı d ü ş ü nmeye çalıştı ama farlar ne kadar par­
lak olursa olsun h i ç ısıtmaz.
"Net bir siluet çizmem gerek" dedi Annecik. "Eğer titrersen.
vücut hatların bel i rsizleşecek."
Yüksek okuldan üstün başarıyla mezun olup Güney Kaliforniya
Ün iversitesi Tıp Fakültesi' ne girmek için kıçını yırtana kadar, hatta
yirmi dört yaşına gelip tıp fakültesinde ikinci sınıfa geçene kadar,
ki o yıl annesine hastalık teşhisi konmuş, kendisi de onun koru­
yucusu ilan edilmişti. güçlü, zengin ve zeki olmanın insanın hayat
hikayesinin yalnızca ilk yarısını oluşturduğu, bu zavallı aptalın, bu
küçük yardakçının kafasına dank etmemişti henüz.
Antik çocuğun kulakları soğuktan zonkluyor. Başı dönüyor
ve soluk soluğa kalıyor. Çığırtkan güvercini gibi çıkık olan küçük
göğsü, derisi yolunmuş tavuk gibi pütür pütür olmuş. Göğüs
uçları dimdik ve kırmızı sivilceler gibi görünüyor. Ve küçük
fırlama kendi kendine, "Gerçekten bunu hak ettim" diyor.
Sonra Annecik, "En azından dik durmaya çalış" diyor.
Çocuk omuzlarını geriye atıyor ve farların ateş topu olduğunu
hayal ediyor. Zatürree olmayı hak ediyor. Tüberküloz olmayı da.
Ayrıca bakınız: Hipotermi.
Ayrıca bakınız: Tifo.
Ve Annecik, "Bu geceden sonra seni azarlamak için etrafında
olmayacağım" diyor.
Otobüsün motoru rolantiye geçip mavi bir duman salıyor.
Sonra Annecik. "Bu yüzden kıpırdamadan dur da seni patak­
lamak zorunda kalmayayım" diyor.
Ve tahmin edersiniz ki bu küçük velet pataklanmayı hak etti.
Başına ne geldiyse hepsini hak etti. Geleceğin gerçekten daha
iyi olacağını düşünen, kandırılmış küçük taşralıdan söz ediyo­
ruz burada. Tabii eğer yeterince çok çalışırsa. Yeterince çok şey
öğrenirse. Yeterince hızlı koşarsa. Her şey düzelecekti ve hayatı
istediği noktaya gelecekti.
Rüzgar şiddetle estikçe, kuru kar taneleri ağaçlardan etrafa
serpiliyor ve her kar tanesi çocuğun kulakları na, yanaklarına
batıyor. Ayakkabılarının bağcıklarında daha fazla kar eriyor.
"Göreceksin" diyor Annecik. "Şu işkenceyi çektiğine değecek."
Bu, çocuğun kendi oğluna anlatabileceği bir hikaye olacak.
Günün birinde.
Yunan kız sevgilisini bir daha hiç görmedi. diye anlatmaya
devam ediyor Annecik.
12
Ve çocuk bir resmin, bir heykelin veya hikayenin, sevilen
birinin yerini alabileceğini sanacak kadar aptal.
Annecik, "Gelecekte seni bekleyen o kadar çok şey var ki"
diyor.
Yutkunmak bile zorlaşıyor; ama geleceğin çok parlak
olacağını düşünen bizim aptal, tembel ve komik ufaklık orada
öylece durmuş titriyor ve farların ışığına, motorun gürültüsüne
gözlerini kısarak bakıyor. Umudun insanın büyüdükçe terk ettiği
bir başka evre olduğunu bilemeyecek kadar aptal yetiştirilmiş
birini gözünüzün önüne getirin. Kim herhangi bir şeyi sonsuza
dek sürdürebileceğini düşünür ki?
Bunları hatırlaması bile çok aptalca. Çocuğun bu kada.r uzun
yaşamış olması bile bir mucize.
Bu yüzden tekrar etmekte fayda var. Bunu okuyacaksanız,
hemen vazgeçin.
Bu, cesur, nazik ve kendini bir davaya adamış birinin hikayesi
değil. Asla aşık olmayacağınız birinin hikayesi.
Bilmeniz açısından söyleyeyim: Okuduğunuz şey, bir
bağımlının amansız hikayesinin tamamıdır. Çünkü on iki basa­
maklı tedavi programlarının çoğunda, dördüncü basamağa
gelince sizden hayatınızın bir envanterini çıkarmanızı isterler.
Bir defter edinip hayatınızın bütün zayıf. rezil anlarını yazmanız
gerekir. Böylelikle işlediğiniz her günah parmaklarınızın ucuna
gelir. Sonra da hepsini telafi etmenizi beklerler. Bu sistem alko­
likler, uyuşturucu bağımlıları ve aşırı oburlar için olduğu kadar
seks bağımlıları için de geçerlidir.
Böylece istediğiniz zaman geriye dönüp hayatınızın en bok­
tan zamanlarını inceleyebilirsiniz.
Güya geçmişini unutanlar, onu tekrar etmeye mahkum
olurlarmış.
Bu yüzden. doğruyu söylemek gerekirse, burada anlatılanlar
sizi hiç ilgilendirmez.
Bu salak küçük çocuk, o soğuk gece ve bütün olup bitenler,
seks sırasında boşalmayı geciktirmek için akla getirilen salakça
şeylerden biri olup çıkar. Tabii eğer erkekseniz.
13
 O g ü n sümsük göt yalayıcının Anneciği, "Biraz daha sabret.
b i raz daha daya n , göreceksin her şey yoluna girecek" dedi.
Hah!
" B i r g ü n bütün çabalarımıza değdiğini göreceksin. Sana söz
veriyorum" dedi Annecik.
Ve bizim korkak. salak oğlu salak pislik, karın ortasında
yarı çıplak ve titrer vaziyette dikilirken. birileri imkansızı vaat
ettiğinde bunun gerçekleşebileceğine gerçekten inandı.
Bu yüzden eğer bunu okumanın sizi k u rtaracağ ı n ı
sanıyorsanız . . .
Herhangi bir şeyin sizi ku rtaracağını sanıyorsanız . . .
B u n u lütfen son ikazım olarak kabul edin .
iki

K
il iseye vardığımda hava kara n l ı k ve yağmur yağmaya
başlıyor; N ico soğuktan büzüşmüş, birilerinin yan kapıyı
açmasını bekliyor.
"Lütfen ş u n u tutar m ısın?" diyerek elime bir avuç ipek
tutuşturuyor.
"Sadece birkaç saatliğine tut" diyor. "Benim cebim yok da."
Üzerinde. yakası parlak turuncu kürklü, yapay süetten turuncu
b i r ceket var. Çiçek desenli elbises i n i n eteği. ceketin altından
sarkıyor. Çorap giymemiş. Kilisenin kapısına çıkan merdive­
ni dikkatli a d ı m larla t ı rmanıyor; ayağında sivri topuklu siyah
.ıyakkabılar var.
Elime tutuşturduğu şey sıcak ve n e m l i .

14 15
 Külotu. Ve Nico gülümsüyor.
Cam kapının ardında kadın ı n biri yerleri paspaslıyor. N i co
camı tıklatıyor, sonra bileğindeki saati gösteriyor. Kadın pas­
pası kovasına daldırıyor, sonra da kaldırıp sıkıyor. Paspası
kapının kenarına dayadıktan sonra iş gömleğ i n i n cebinden bir
tomar anahtar çıkarıyor. Kapıyı açarken bir yandan da camın
öteki tarafından bağırıyor.
"Siz bu gece 234 N u maralı odada olacaks ı n ız" diyor. " Pazar
oku l u sınıfında."
Bu arada insanlar park yerine doluşmaya başlamış bile.
Merdivenleri ç ı karken birbirlerine selam veriyorlar; o sırada ben
de Nico' n u n külotunu cebime tıkıştırıyoru m . Kapı kapanmadan
yetişebilmek için arkamdaki diğer bi rkaç kişi son basamakları
koşarak tırman ıyor. ister i n a n ı n ister inanmayın, buradaki her­
kesi tanıyors u n uz.
Bu insanların hepsi b i rer efsanedir. Buradaki her erkeğin ve
her kad ı n ı n hakkında yıllardan beri bir şeyler duymuşsun uzdur.
Tanınmış bir elektrikli süpürge üreticisi l 950'lerde süpür­
genin dizaynı n ı biraz geliştirmeye çalışmıştı. Süpürge hortu­
m u n u n ucundan iki üç santim içeriye j i let gibi keskin bıçakları
olan bir döner pervane yerleştirilm işti. içeri emilen hava bıçağı
döndürecek. bıçak da h o rt u m u t ı kayabi lecek kumaş tiftiği. ip
veya hayvan kıllarını ince ince kıyacaktı.
En azından böyle olması planlanmıştı.
Fakat olay, penisi parça l a n m ış b i r sürü herifin hastanelerin
acil servisine koşmasıyla sonuçlanmıştı.
En azından anlatılan h ikayeler böyle.
Hani ş u , sev i m l i ev h an ı m ı na sürpriz yaş günü partisi yap­
mak için evin b i r odasına gizlenen bütün arkadaşlarının ve aile­
s i n i n "Mutlu Y ı l lar Sana" diye bağırarak ortaya çıktığında, evin
hanımını koltuğa yayılmış, evin köpeğine bacakları arasından
fıstık ezmesi yalatırken yakaladığı kent efsanesi n i bilirsiniz . . .
işte o kadın hayal ü r ü n ü f i l a n değil, gerçek.
Araba kullanan erkeklere oral seks yapan efsanevi kadının,
bir seferinde arabanın kontro l ü n ü kaybed ince bütün gücüyle
16
frene basan adamın şeyini ısırarak kopardığı h i kayeyi de bilirsi­
niz. İşte ben o i k i liyi tanıyorum .
Bütün o kadın ve erkekler b u rada.
Bütün hastanelerin acil servislerinde elmas uçl u mat­
kap b u l u n d u r u l m a s ı n ı n sebebi bu tür insanlardır. Amaç,
şampanya ve soda şişeleri n i n kalın altlarına delik açarak basıncı
kaldırmaktır.
Bunlar. gece n i n bir vakti yalpalaya yalpalaya hastaneye
gelen ve tökezleyerek bir kabağın, a m p u l ü n , Barbie bebeğin,
bilardo topları n ı n veya can havliyle kıpraşan bir sürüngenin
üstüne düştüklerini söyleyen insanlardır.
Ayrıca bakınız: Bilardo sopası.
Ayrıca bakınız: Oyuncak ayı.
Duşta kayıp kaygan bir şampuan şişesının tam üstüne
düşmüşlerdir. Kendilerine tanımadıkları birileri saldırır her
zaman ve bir mum, beysbol topu, katı pişmiş y u murta, el feneri
veya tornavidayla tecavüz eder ve ş i m d i bu şeylerin bedenlerin­
den çıkarı l ması gerekmektedir. Jakuzilerin i n su giriş borusuna
penisi sıkışan adamlarla doludur burası.
234 N u maralı odaya giden koridorun ortasında Nico beni
duvara yaslıyor. Yan ı m ızdan geçen insanların uzaklaşmas ı n ı
bekledikten sonra, "Gidebileceğimiz bir y e r biliyorum" diyor.
Bizim dışımızdaki herkes Pazar s ı n ıfın ı n toplandığı soluk
badanalı odaya g i d iyor. Nico arkalarından sırıtıyor. Uluslararası
işa ret dilinde d e l i demek için parmağını kulağının yanında
döndürme hareke t i n i yaparken, "Kaybedenler" diyor. Beni diğer
ıarafa. üzerinde "Kadın lar" yazan bir tabelaya doğru çekiştiriyor.
234 N u m a ralı odadaki a h a l i n i n arasında on dört yaşındaki
genç kızları vaji nalarının nasıl göründüğü konusunda küçük bir
•; ınavdan geçirmek için uğraşan sahtekar il sağlık görevlisi de
bulunuyor.
Midesi yıkandığı nda içinden dört yüz e l l i gram sperm çıkan
.ımigo kız da içeride. Adı LouAnn.
Sinemada film izlerken penisi popkom kutusunun altına
17
sıkışan Steve isimli adam da orada ve bu gece dertli kıçını Pazar
sınıfındaki plastik çocuk sandalyelerinden birine sıkıştırmış,
boya lekeleriyle dolu bir masanın etrafında diğerleriyle oturu­
yor.
Bütün bu insanlar size şaka gibi geliyor. değil mi? Öyleyse
durmayın, geberene kadar gülün.
.,
Bunlar seksle güdümlenenler.
Bunlar sizin sadece birer kent efsanesi olduğunu sandığınız
gerçek insanlar. Hepsinin bir ismi ve yüzü var. işi ve ailesi var.
Yüksekokul diploması ve sabıka kaydı var.
Kadınlar tuvaletinde Nico beni soğuk karoların üzerine
yatırıyor ve kasıklarımın üstüne çömelirken pantolonumun
içinden şeyimi çıkarmaya çalışıyor. Diğer eliyle ensemden
tutup yüzümü ve açık ağzımı kendisininkine bastırıyor. Dili
dilimle güreşirken. bir yanda da parmağıyla benim aletin başını
ıslatıyor. Kot pantolonumu kalçalarımdan aşağıya indiriyor.
Gözleri kapalı, kafası hafifçe yana yatmış halde. elbisesinin
kenarını reverans yapar gibi havaya kaldırıyor. Kasıklarını sertçe
kasıklarıma dayarken kulağıma bir şeyler fısıldıyor.
"Tanrım, çok güzelsin" diyorum çünkü birkaç dakika sonra
gelebilirim.
Nico yüzüme bakabilmek için geri çekiliyor ve "Bu da ne
demek oluyor şimdi?" diye soruyor.
"Bilmiyorum" diyorum. "Sanırım hiçbir şey demek değil"
diyorum. "Boş ver" diyorum.
Zemin, dezenfektan kokuyor ve yerdeki pütürleri çıplak
kıçımda hissedebiliyorum. Duvarlar yükselerek fayans kaplı
akustik tavanla buluşuyor ve hava akımıyla birlikte toz ve
çerçöpten oluşan tüy yumakları havada uçuşuyor. Bir de,
kullanılmış kağıt havluların atıldığı paslı metal çöp kutusundan
gelen şu kan kokusu var.
"İzin kağıdın" diyerek parmaklarımı şıklatıyorum. "Yanında
mı?"
Nico kalçasını biraz yukarı kaldırıyor, sonra bırakıyor, tek­
rar kaldırıyor ve yerleşiyor. Kafası hala arkaya yatık, gözleri
18
hala kapalıyken elini elbisesinin yakasından içeri daldırıyor ve
katlanmış mavi bir kağıt çıkarıp göğsüme bırakıyor.
"Akıllı kız" diyerek gömlek cebimdeki kalemi çıkarıyorum.
Nico her seferinde kalçasını biraz daha yukarı kaldırıp hızla
oturuyor. i !eri geri hareket ederek hafif hafif göbek atıyor. Ellerini
uyluklarına dayamış, kendini yukarı çekiyor. sonra da bırakıyor.
"Dön" diyorum. "Nico hadi dön!"
Gözlerini birazcık aralayarak bana bakıyor. Kahve
karıştırıyormuş gibi elimdeki kalemi döndürüyorum.
Elbiselerime rağmen yerdeki karoların izinin sırtıma çıktığını
hissediyorum.
"Hadi dön" diyorum. "Hadi bebeğim bunu benim için yap."
Nico gözlerini kapatıp, eteğini iki eliyle beline kadar toplu­
yor. Bütün ağırlığıyla üstüme çöküyor. Bacağını göbeğimin üze­
rinden aşırıyor. Diğer bacağını da aynı şekilde çeviriyor; böylece
hala üstümde oturuyor ama yüzü ayaklarıma dönük.
"Harika" derken katlı mavi kağıdı açıyorum. Kağıdı Nico'nun
yusyuvarlak, kamburlaşmış sırtına koyup kefil yazan yerin altına
ımzamı atıyorum. Elbisesinin üstünden, sutyeninin beş altı tane
c'lastik kopçadan oluşan kalın birleşim yerini hissedebiliyorsu­
nuz. Kalın kas tabakasının altındaki kaburga kemiklerini hissede­
biliyorsunuz.
İspanyol sineği diye bilinen uyuşturucuyu aldıktan sonra bir
11ord Pinto'nun vitesinde neredeyse kendini öldürene dek tepi­
nen ve en yakın arkadaşımın kuzeninin sevgilisi olan kız şu anda
/'�4 Numaralı odada. Kızın adı Mandy.
Beyaz bir gömlek giyip gizlice bir kliniğe sızarak. pelvis testi
ycıpmaya kalkışan adam da orada.
Motel odalarında yatak örtülerinin üzerinde, çıplak vaziyette
<,lJbah ereksiyonuyla hizmetçinin gelmesini bekleyen ve kadın
ıçeri girene dek uyuyormuş numarası yapan adam da orada.
Hakkında dedikodu yapılan arkadaşlarımızın arkadaşlarının
.ırkadaşlarının arkadaşları. .. işte hepsi buradalar.
Otomatik süt makinesi yüzünden sakat kalan adamın adı
l loward.
19
 Kendini duş perdesinin rayına çıplak olarak asan, otoerotik
boğulma yüzünden neredeyse yarı ölü halde bulunan kızın adı
Paula ve o bir sekskolik.
Selam Paula.
Senin fortçuları gönder bana. Yağmurluklarının önünü hızla
açıp kapayan teşhircileri gönder.
Kadınlar tuvaletine girerek klozetlerin kenarına kamera
yerleştiren adamları.
ATM makinelerindeki zarfların kapaklarına menisini süren
adamı.
Bütün röntgencileri. Bütün azgın karıları. Yaşlı pis herifleri.
Tuvaletlerde pusuya yatanları. Otuz bircileri.
Annenizin sizi hakkında uyardığı türden cinsi sapık kadın ve
erkekleri. Kulağa küpe olması için anlatılan bütün o korkunç
hikayeleri.
Hepimiz buradayız. Canlıyız ve hastayız.
Burası seks bağımlılığının on iki basamaklı dünyası. Cinsel
davranış bozukluğunun. Her gece bir kilisenin arka odasında
toplanırlar. Ya da bir tür sosyal yardımlaşma toplantı merke­
zinde. Her şehirde, her gece. internette sanal toplantılar bile
yapılıyor.
En yakın arkadaşım Denny'yle bir sekskolikler toplantısında
tanıştık. Denny öyle bir noktaya gelmişti ki. normal kalabilmek
için günde en az on beş kez mastürbasyon yapmak zorundaydı.
Yumruğunu bile zor sıkabiliyordu artık. Üstüne üstlük, kul­
landığı petrol bazlı jelin uzun vadede kendisine vereceği zararlar
konusunda da endişeliydi.
Jel yerine cilt kremi kullanmayı düşünmüştü; ama cildi
yumuşatan herhangi bir şey olayı amacından saptırırdı.
Korkunç, komik veya itici olduğunu düşündüğünüz Denny
ve diğer bütün herifler ve hatunlar burada içlerini döküyorlar.
Hepimizin açıldığı yer burası.
Güvenlik önlemlerinin asgari düzeyde olduğu kodeslerinden
üç saatlik izinle buraya gelen orospularla seks suçluları, anal
seks hastası kadınlarla porno satan kitapçılarda kendilerine oral
20
seks yaptıran herifler burada yan yana. Fahişeler müşterileriyle
bir araya geliyor. Tecavüz edenle, tecavüze uğrayan yüz yüze
bakıyor.
Nico kocaman, beyaz kıçını neredeyse aletimin tepesine
kadar kaldırıyor, sonra da hızla aşağıya çarpıyor. Yukarı, aşağı.
Aletimin etrafını saran bağırsaklarının üstünde gezintiye çıkıyor.
Piston yukarı kalkıyor, sonra hızla aşağıya iniyor. Uyluklarıma
bastıran kollarındaki kaslar gittikçe şişiyor. Ellerinin altında
hissizleşen uyluklarım bembeyaz oluyor.
"Artık birbirimizi tanıdığımıza göre, benden hoşlandığını
söyleyebilir misin Nico?" diye soruyorum
Dönüp omzunun üzerinden bana bakıyor ve "Doktor olduğun
zaman herhangi bir ilaç için bana reçete yazabileceksin, değil
rni?" diye soruyor.
Tabii, eğer okula geri dönersem. Tıbbı bitirmiş olmanın
birilerini düzmek için ne denli güçlü bir silah olacağını hafi­
le almayın. Ellerimi kaldırıp her iki avcumu da Nico'nun
�erilmiş ve pürüzsüz poposuna dayıyorum, kalkıp inmesine
yardımcı olmak için ve serin, yumuşak parmaklarını benimkilere
doladığını fark ediyorum.
Aletime sıkıca abanmış vaziyette, geriye dönmeden,
"Arkadaşlarım senin evli olduğuna dair benimle iddiaya girdi­
ler" diyor.
Beyaz, pürüzsüz poposunu avuçlarımın içinde tutuyorum.
"Ne kadarına iddiaya girdiniz?" diye soruyorum.
Nico'ya arkadaşlarının haklı olabileceğini söylüyorum.
Gerçek şu ki, dul bir anne tarafından yetiştirilen her erkek
1,0cuk, evli doğmuş sayılır. Bilmiyorum ama, bence annesi
ıılene dek bir erkeğin hayatındaki diğer kadınların hiçbiri metres
olmaktan öteye geçemez.
Modern Oedipus hikayesinde babayı öldürüp oğula kavuşan
kı:;; ı annedir.
Ve annenizi boşayamazsınız da.
Öldürmeniz de söz konusu değildir.
21
 Nico, "Diğer kadınların fıiçbiri derken neyi kastediyorsun? Kaç
tane hatundan söz ediyoruz biz Tanrı aşkına?" diyor. "Neyse ki
prezervatif kullandık."
Seks partnerlerimin eksiksiz bir listesi için dördüncü basa­
mak kayıtlarımı kontrol etmem gerekir. Ahlaki envanter defteri­
mi. Bağımlılığımın eksiksiz ve amansız tarihçesini.
Tabii eğer geri dönüp lanet olası dördüncü basamağı
tamamlarsam.
Sekskolikler toplantısının on iki basamaklı kursunda bulu­
nan, 234 Numaralı odadaki herkes için olayı kavramak ve
iyileşmek açısından çok önemli ve değerli bir araç ... Olaydan ne
kastettiğimi anlıyorsun uz.
Bu kurs benim için muhteşem bir "nasıl yapılır" semineri.
ipuçları. Teknikler. Hayalini bile kuramayacağınız götürme
stratejileri. Kişisel görüşmeler. Hikayelerini anlattıklarında.
bu bağımlı insanların aslında ne kadar da zeki olduklarını
anlıyorsunuz. Ayrıca seks bağımlılığıyla ilgili terapiye katılmak
üzere üç saatliğine izinli olan mahkum kızlar var.
Nico da onlardan biri.
Çarşamba akşamları Nico demek. Cuma akşamları Tanya.
Pazarları Leeza. Bu hatun o kadar çok sigara içiyor ki terinin
rengi bile sarı. Öksürmekten karın kasları öyle sıkılaşmış ki iki
elinizle belini kavrayabiliyorsunuz. Tanya sürekli kaçak plastik
seks oyuncakları satın alıyor: genellikle de vibratör veya lateks
boncuk dizili ipler. Müsli kutularının içinden çıkan sürpriz hedi­
ye gibi seks oyuncakları bunlar.
Güzel olan herhangi bir şeyin insana ömür boyu zevk ver­
mesiyle ilgili o eski kural benim için geçerli değil. Şahsi tec­
rübelerime göre. en güzel şeyin bana verdiği zevk bile en fazla
üç saat sürüyor. Sonrasında hatun, çocukken geçirdiği travma­
lardan bahsetmeye kalkıyor. Mahkum kızlarla takılmanın en
güzel yanı saate bakıp hatunun en geç yarım saat sonra demir
parmaklıkların arkasında olacağını bilmektir.
Külkedisi hikayesinden tek farkı. hatunun gece yarısından
sonra hapishane kaçağına dönüşmesi.
22
Bu kadınları sevmediğimden değil. Onları en az dergiler­
den çıkan posterler. pomo kaset veya porno siteleri kadar çok
seviyorum ve inanın bir sekskolik için bu, kucak dolusu sevgi
.ınlamına gelebilir. Üstelik Nico'nun da bana çok aşık olduğu
söylenemez.
Olay, romantizmden çok fırsatları değerlendirmektir. Her
gece yirmi sekskoliği bir masanın etrafına toplarsanız. olacakla­
ıa da şaşırmamalısınız.
Ayrıca. cinsel ilişkiye girmek isteyip de nasıl yapacağınızı
bilmiyorsanız, burada satılmakta olan seks bağımlılığından
kurtulma kitaplarında her türlü ipucunu bulabilirsiniz. Elbette
lıu kitaplar seks bağımlısı olduğunuzun farkına varmanız için
yazılmıştır. Kitaplar, "Aşağıdakilerden herhangi bir tanesini
yapıyorsanız. alkolik olabilirsiniz" tarzı bir kontrol listesiyle bir­
likte dağıtılır. Yol gösterici ipuçlarından bazıları şöyle:
Cinsel organlarınız daha belirgin olsun diye mayonuzun
.ıstarını kesiyor rn usunuz?
Camlı bir telefon kulübesine girip telefonla konuşuyormuş
ı.tibi yaparken, pantolonunuzun fermuarını ya da bluzunu­
zun düğmelerini açık bırakarak, iç çamaşırı giymediğin izin
.ınlaşılmasını sağlayacak şekilde durduğunuz oluyor mu?
Seks partneri bulabilmek için sutyensiz veya askısız koşuya
çıktığınız oluyor mu?
Bütün bu sorulara cevabım: Evet, artık fıepsini yapıyorum!
Üstelik cinsi sapık olmak sizin suçunuz değildir burada.
Cinsel davranış bozukluğunun her daim aletinizi emdirmenizle
lıir ilgisi yoktur. Bu bir hastalıktır. Tedavi masraflarının sağlık
•,igortasından karşılanması için Teşliis istatistikleri Listesi'ne girme­
yi bekleyen fiziksel bir bağımlılıktır.
Rivayete göre, Adsız Alkolikler Derneği'nin kurucularından Biil
Wilson bile içindeki seks dürtüsünü yenememiş ve ayık olduğu
ı.ıınanları karısını aldatarak ve kendini suçlu hissederek geçirmiş.
Rivayete göre seks bağımlıları, devamlı seks yapmaktan ötürü,
viicudun salgıladığı bir maddenin bağımlısı oluyor. Orgazm
ıılunca vücut endorfin salgılıyor: bu da acıyı hafifletiyor ve insanı
23
sakinleştiriyor. Seks bağımlıları aslında sekse değil. endorfine
bağımlılar. Seks bağımlılarının mono-amin grubu içeren molekül
oksidaz seviyeleri doğal olarak daha düşük. Seks bağımlılarının
aslında deli gibi arzuladığı şeyler şunlar: Tehlike, karasevda, risk
veya korkuyla tetiklenen peptit feniletilarnin salgısı.
Bir seks bağımlısı açısından karşısındakinin göğüslerinin,
penisinin, klitorisinin, dilinin veya kıç deliğinin, her zaman
kullanıma hazır şekilde zulada tutulan bir vuruşluk eroinden
farkı yok. Bir eroinman malını ne kadar çok seviyorsa, biz de
Nico'yla birbirimizi o kadar çok seviyoruz.
Nico ıslak iki parmağını kullanarak aletimi vajinasının ön
duvarına sıkıştırıp eziyor.
"Ya şu temizlikçi kadın içeri dalarsa?" diyorum.
Nico aletimi içinde döndürürken, "Ah evet. Çok heyecan
verici olurdu" diyor.
Cilalı yer seramiklerinin üstünde bırakacağımız parlak göt
lekesinin nasıl olacağını düşünmeden edemiyorum. Tepemizde
bir sıra lavabo. Florasan ışıklar göz kırpıyor ve lavaboların
altındaki krom borulara Nico'nun boğazı ince ve uzun bir tüp
gibi yansıyor; kafası geriye düşmüş, gözleri kapalı ve soluğu
tavana vuruyor. Krom borulardan Nico'nun büyük. çiçek desenli
göğüslerini görüyorum. Dili ağzının kenarından dışarı sarkmış.
Boşalttığı sıvı kaynar derecede sıcak.
Boşalmamak için, "Sizinkilere ikimizle ilgili neler anlattın
bakalım?" diyorum.
"Seninle tanışmak istiyorlar" diyor.
Bundan sonra söylenecek en mükemmel şeyi düşünüyorum;
ama aslında hiçbir önemi yok. Bu noktada her şeyi söyleyebi­
lirsiniz. Lavman, toplu seks, hayvanlarla ilgili herhangi bir müs­
tehcen şey söyleseniz bile hiç kimse şaşırmaz.
234 Numaralı odadakiler savaş hikayelerini yarıştırıyorlar.
Herkes sırasıyla anlatıyor. Toplantının ilk bölümünde yoklama
yapılıyor.
Sonra metinler okunacak, dualar edilecek, gecenin konusu
belirlenecek. Herkes hangi basamaktaysa ona göre bir çalışma
24
yapacak. ilk basamakta güçsüz olduğunu kabullenmeye çalışırsın.
lfü bağımlılığın vardır ve vazgeçemiyorsundur. ilk basamakta
hikayeni anlatırsın; hem de en kötü kısımlarını. Beterin beterini.
Seksle ilgili sorun da diğer bütün bağımlılıklarla aynıdır.
ı ıer zaman iyileşirsin. Sonra yine yoldan çıkarsın. Rol keser­
.,in. Uğruna savaşacak bir şeyler bulana kadar. bir şeylere
kı.ırşı savaşmayı seçersin. Seks güdümlüsü olarak yaşamak
istemediğini söyleyen bu insanlara benim diyeceğim tek şey,
lıoş verin gitsin olur. Yani hayatta seksten daha iyi ne var ki?
Hiç şüpheniz olmasın; en kötü oral seks bile, mesela en
güzel gülü koklamaktan iyidir. .. en güzel günbatımını izlemek­
ll'n de. Ya da çocukların kahkalarını duymaktan.
Hiçbirzaman, ter fışkırtan, popoya kramp saplayan, kasık ısla­
ı. ın bir orgazm kadar güzel bir şiir okuyabileceğimi sanmıyorum.
Resim yapmak veya opera bestelemek, yeni bir istekli götle
k,ırşılaşana dek öylesine yapılan işlerdir.
Seksten daha iyi bir şeyle karşılaştığınız anda hemen beni
,ııayın. Benim için de rezervasyon yaptırın.
234 Numaralı odadaki insanlardan hiçbiri Romeo, Kazanova
Vl'ya Don Juan değil. içlerinde Mata Hari veya Salorne yok.
!{unlar sizin her gün el sıkıştığınız insanlar. Ne çirkin, ne güzel­
lt•r Bu efsanelerle asansörlerde yan yana durursunuz. Size
ktıhve servisi yaparlar. Bu mitolojik yaratıklar sizin biletlerinizi
kl1serler. Çekinizi bozarlar. Kutsal ekmeği dilinizin altına koyar-
1.ı r
Kadmlar tuvaletinde Nico'nun içindeyim ve kollarımı kafamın
.ıı kasında birleştiriyorum.
Önümüzdeki ne kadar süreceğini bilemediğim bir süre
lınyunca hiçbir şeyi dert etmeyeceğim. Ne annemi. Ne onun
lı.ıstane masraflarını. Ne müzedeki boktan işimi. Ne de otuz
lılrci en yakın arkadaşımı. Hiçbir şeyi.
Hiçbir şey hissetmeyeceğim.
Bunun devam etmesi için, yani boşalmamak için Nico'nun
ı,ic,ck desenli sırtına onun ne kadar güzel ve tatlı olduğunu,
ııııı.ı ne kadar da çok ihtiyacım olduğunu söylüyorum. Teninden
25
ve saçından bahsediyorum. Uzun sürmesi için. Çünkü böyle
şeyleri ancak böyle zamanlarda söyleyebiliyorum. Çünkü işimiz
bittiği anda, birbirimizden nefret edeceğiz. Çünkü tuvalette­
ki karoların üstüne uzanmış, soğuk soğuk terlediğimizi fark
ettiğimiz anda, ikimiz de geldikten sonra, birbirimize bakmak
bile istemeyeceğiz.
Birbirimizden nefret ettiğimizden daha çok nefret edeceğimiz
biri daha olacak. O da kendimiz.
Sadece bu birkaç dakika zarfında insan olabiliyorum.
Sadece bu dakikalarda kendimi yalnız hissetm iyorum.
Üstümde gidip gelmeye devam ederken, "Eee, annenle ne
zaman tanışacağım?" diye soruyor Nico.
Üç
"Hiçbir zaman" diyorum. "Yani bu mümkün değil" diye ekli­
yorum.
Bütün vücuduyla beni kavramış, kaynayan, nemli içiyle
benimkini emen Nico, "Hapiste veya tımarhanede falan mı?''
diye soruyor.
Evet, hayatının çoğunu bu gibi yerlerde geçirdi.
Seks yaparken bir erkeğe annesini sorarsanız, büyük patla­
mayı sonsuza kadar geciktirebilirsiniz.
Nico. "Öldü mü yani?" diye soruyor.
"Sayılır" diyorum.
1\. nnemi ziyarete gittiğimde artık kendimmişim gibi davran­
r-\.m aya zahmet bile etmiyorum.
Lanet olsun; kendimi çok iyi tanıyorm uşum gibi yapmayı
J ıile bıraktım.
Hiç yapmıyorum artık.
Annemin, geldiği bu noktada tek yaptığı şey kilo vermek. O
k.ıdar zayıfladı ki kukla gibi görünüyor. Sanki özel efektle yapılmış
ı.:ıbi Kalan sarı derisi o kadar küçüldü ki. hiç kimse o derinin içine
·.ı�dmaz. Kukla gibi incecik kolları battaniyenin üstünde gezinip
.nrckli iplik parçaları topluyor. Küçülen kafası her an dağılıp
. ıAw1daki pipetin etrafına dökülecekmiş gibi duruyor. Annemi
�l'rıdim olarak, yani Victor. onun oğlu Victor Mancini olarak ziya­
ıt'I ettiğim zamanlarda, ziyaretlerin hiçbiri on dakikadan fazla sür-

26 27
mezdi. On dakika içinde annem hemşireyi çağırmak için düğmeye
basar ve bana çok yorgun olduğunu söylerdi.
Sonra günün birinde. annem benim kendisini birkaç kez
savunmuş olan Fred Hastings isimli bir savunma avukatı
olduğumu zannetti. Beni görünce, "Ah Fred" diyerek arkasındaki
yastık yığınına yaslanıp kafasını hafifçe sallıyor. "Bütün o saç
boyası kutularının üzerinde parmak izlerimi bıraktım. Bütün
kutuları açıp kapatırken kendimi delicesine bir tehlikeye attım;
ama yine de çok zekice planlanmış sosyopolitik bir eylemdi."
Mağazanın güvenlik kameralarında pekde öylegörünmediğini
söylüyorum ona.
Ayrıca adam kaçırma da vardı. Hepsi videoya kaydedilmişti.
Annem gülmeye başlıyor; gerçekten gülerken, " Fred beni
kurtarmaya çalıştığın için çok salaksın" diyor.
Yarım saat bu tür şeylerden konuşuyoruz, en çok da saç
boyasıyla ilgili talihsiz olaydan bahsediyoruz. Sonra da dinlen­
me salonundan bir gazete getirmemi istiyor.
Odasının önündeki koridorda, elinde bir dosya tutan,
beyaz gömlekli bir kadın doktor duruyor. Uzun. siyah saçlarını
arkasında beyin gibi duran bir topuz yapmış. Yüzünde mak­
yaj olmadığı için teninin gerçek rengi ortada. Siyah çerçeveli
gözlüğünü gömleğinin cebine asmış.
Siz Bayan Mancini'nin doktoru musunuz, diye soruyorum.
Elindeki klipsli dosyaya bakıyor. Gözlüğünü cebinden çıkarıp
takıyor ve dosyaya tekrar bakıyor. Bütün bu işleri yaparken de,
"Bayan Mancini, Bayan Mancini, Bayan Mancini. .. " diye tekrarlıyor.
Bir yandan da sürekli elindeki tükenmezkalemin tepesine
bastırarak çıt çıt sesler çıkarıyor.
"Neden hala kilo kaybediyor?" diye soruyorum.
Saçlarının arasından. kulaklarının üstünden ve arkasından
görünen teni öyle beyaz ve duru ki, iç kısımlardaki güneş
değmemiş yerler de aynen böyle görünüyor olmalı. Eğer
kadınlar kulakmemelerinin, tepedeki küçük ve karanlık oyuğun
ve ortalardaki pürüzsüz kıvrımların sarmalanarak içerideki
daracık karanlığa girişinin nasıl göründüğünü bilselerdi. kesin­
likle saçlarını toplamazlardı.
28
"Bayan Mancini'ye beslenme tüpü takılması gerekiyor" diyor.
'Açlık hissediyor ama bu hissin ne anlama geldiğini unutmuş.
'-lonuç olarak yemek yemiyor."
"Bu tüp kaça patlar?" diye soruyorum.
Koridorun ucundan bir hemşire, "Paige?" diye sesleniyor.
Doktor, pantolonuma ve yeleğime. pudralı peruğuma, tokalı
. ıyakkabılarıma baktıktan sonra, " Nesin sen?" diye soruyor.
Hemşire, "Bayan Marshall?" diye sesleniyor.
İşimi burada anlatmak çok zor. "Sömürge dönemi
/\ınerika'sının be l kerniği oluyorum" diyorum.
''Yani?" diyor.
"İrlandalı sözleşmeli bir uşağım."
Suratıma bakıp başını sallıyor. Sonra elindeki çizelgeye
lırıkıyor. "Ya midesine bir tüp koyarız ya da açlıktan ölür" diyor.
Kulağının içindeki gizemli karanlık deliğe bakarken, başka
o.,eçeneğimiz yok mu, diye soruyorum.
Koridorun ucundaki hemşire ellerini beline koyuyor ve
Hayan Marshall !" diye bağırıyor
Doktor irkiliyor. Beni susturmak için işaretparmağını
k.ıldırıyor ve "Dinle" diyor. "Vizitemi tamamlamam gerekiyor.
lfü dahaki gelişinizde daha detaylı konuşuruz."
Sonra dönüp hemşirenin bulunduğu on, on iki adımlık mesa­
ll·yi katediyor ve "Hemşire Gilman" diyor. Hemşire sözcüğünü
vıırguluyor ama hızla konuştuğu için kelimeler birbirine giriyor;
"l�n azından bana seslenirken Dr. Marshall deme nezaketini
1-(i)sterebilirsiniz" diyor. "Özellikle bir hasta ziyaretçisinin önünde.
ı'hı•llikle koridorun bir ucundan bağıracaksanız. Bu küçük bir
ı-ıilrgü kuralıdır Hemşire Gilman; bakın ben bu nezaketi edinmiş
l ı ulunuyorum ve eğer siz de bir profesyonel gibi davranmaya
l ı.ı;,larsanız, etrafınızdaki herkesin sizinle işbirliği yapacağına
ı ·ınin olabilirsiniz ... " diye ekliyor.
Dinlenme salonundan gazeteyi alıp gelene kadar annem
ı llktan uykuya dalmış. Korkunç sarı ellerini göğsünün üzerinde
1.. ıvuşturmuş ve bileğinde, ısıtılarak yapıştırılmış plastik hasta­
lıl' bilekliği var.
29

Dört
E
ğildiği anda Denny'nin peruğu yerdeki çamur ve at boku
karışımının içine düşüyor ve iki yüz Japon turist, Denny'nin
tıraşlı kafasını kameraya çekmek üzere kıkırdayarak yaklaşıyor.
Peruğu yerden alırken, "Affedersin" diyorum. Peruk artık
eskisi kadar beyaz değil ve buraya her gün milyonlarca köpek ve
tavuk işediği için haliyle berbat kokuyor.
Baş aşağı durduğu için. boyunbağı yüzünü örterek Denny'yi
kör ediyor. "Dostum" diyor Denny, "bana neler olduğunu anlat­
sana."
Sömürge dönemi Amerika'sının belkemiğiyim ben burada.
Bu boktan işi para için yapıyoruz.
Sömürge valisi olan Yüksek Majesteleri Charlie kasaba
30
meydanının bir kenarında kollarını göğsünde kavuşturmuş,
bacakları birbirinden neredeyse bir metre ayrık vaziyette
durmuş, bizi izliyor. Sütçü kızlar kova kova süt taşıyor. Ayakkabı
tamircileri önlerindeki ayakkabı l ara çekiç vuruyor. Nalbant aynı
demir parçasını dövüp duruyor ve tıpkı diğerleri gibi o da, kasa­
ba meydanında ayak bileklerinden baş aşağı sarkıtılmış olan
Denny'ye bakmıyormuş gibi yapıyor.
Denny ayaklarıma, "Beni sakız çiğnerken yakaladılar dostum"
ci iyor.
Yere doğru iyice eğik durduğu için akmaya başlayan burnunu
çekip duruyor. "Hiç şüphe yok ki" diyor yine burnunu çekerek,
"Majesteleri bu defa belediye meclisinde ötecek."
Ortadan iki parça halinde açılan ahşap boyunduruğun üst
parçasını tenini incitmemeye özen göstererek boynuna oturtup
kilitliyorum. Ufak bir sümük parçası Denny'nin burnunun ucun­
dan sarkıyor. Cebimden çıkardığım paçavrayı hemen burnuna
dayayıp, "Sümkür dostum" diyorum.
Denny iyice sümkürüyor; bezin içine uzun ve yoğun bir
sümük parçasının yapıştığını hissediyorum.
Bez parçası pis ve sümük dolu olduğu için tek yapmam
ı.ıereken Denny'ye temiz ve güzel bir yüz mendili uzatmak; ama
lıunu yaparsam disiplin cezası alırım ve Denny'nin ardından
sallandırılmak üzere sıraya girmi ş olurum. Burada boka
basmanın bin bir türlü yolu var.
Birisi Denny'nin kafasının arkasına parlak kırmızı keçeli
kalemle, "Ye beni" yazmış. Yazıyı kapatmak için boklu peruğu
•, ! lkeleyip Denny'nin kafasına yerleştirmeye çalışıyorum; ama
peruk içine düştüğü kahverengi iğrenç sıvı yüzünden sırılsıklam
olduğu için birkaç damla Denny'nin kazınmış kafasından
yuvarlanıp burnunun ucundan damlıyor.
"Beni kesin kovacaklar" diyor ve burnunu çekiyor.
Soğuktan titremeye başlayan Denny, "Dostum bir yerden
..oğuk vuruyor. .. Sanırım belim açıldı" diyor.
Denny haklı. Ve turistler Denny'nin göt yarığının her açıdan
lotoğrafı n ı çekiyorlar. Sömürge Valisi gözlerin i dikmiş, bu
31
durumu izliyor; turistler fotoğraf çekmeye devam ederken,
çaktırmadan Denny'nin pantolonunu çekiştiriyorum.
Denny, "Bu alete vurulmanın iyi yanı, üç haftadır mecburen
temkinli davranmayı başarmış olmam" diyor. "En azından burda
asılıyken her yarım saatte bir tuvalete gidip mastürbasyon yap­
mak zorunda kalmıyorum."
"Şu tedavi olayına dikkat et dostum. Her an patlayabilirsin"
diyorum.
Önce sol, sonra da sağ elini alete yerleştirip kilitliyorum.
Geçen yazın büyük kısmını bu alette geçirdiği için, Denny'nin
hiç güneş yüzü görmeyen boynunda ve bileklerinde beyaz hal­
kalar var.
"Pazartesi günü dalgınlıkla saat takıp gelmişim" diyor.
Peruk tekrar kayıyor ve şlap diye çamura batıyor. Denny'nin
sümükten ve yerdeki çamurdan ıslanan boyunbağı suratını
yalıyor Sanki bütün bunlar önceden prova yaptığımız bir
skeçmiş gibi. kıkırdıyor Japonlar.
Vali tarihsel olarak uygunsuz bir şey yapıyor muyuz diye
Denny'yle beni dikizlemeye devam ediyor. Eğer yakalarsa bizi
buradan attırmak için belediye meclisi üyelerini etkileme­
ye çalışacak. Bizi kapı dışarı edecek ve ormandaki vahşiler,
oklarıyla işsiz kıçlarımızı delik deşik edecek.
Denny ayakkabılarıma, "Salı günü Majesteleri dudağımdaki
yumuşatıcı kremi gördü" diyor.
Aptal peruk onu yerden her kaldırışımda daha da ağırlaşmış
oluyor. "Ye beni" kelimelerinin üzerini örtmeden önce bu defa
peruğu çizmelerimin yanına vurarak silkeliyorum.
Denny, "Bu sabah" diyor ve burnunu çekiyor. Ağzına gelen
kahverengi balgamı yere tükürüyor. "Büyük Hanım Landson
beni, öğle yemeğinden önce toplantı salonunun arkasında siga­
ra içerken yakaladı. Sonra burada asılıyken dördüncü sınıftan
bok kafalı bir velet peruğumu çekti ve kafama o boku yazdı."
Sümüklü paçavrayla Denny'nin gözlerindeki ve ağzındaki
pisliğin büyük bir bölümünü siliyorum.
32
Siyah beyaz tavuklar. gözleri veya tek ayağı olmayan biçimsiz
t r1vuklar, botlarımın üzerindeki parlak tokaları gagalamak için
ı>trafımda dönüp duruyor. Nalbant. önündeki demiri dövme­
ye devam ediyor. Hiç durmaksızın yaptığı iki hızlı ve üç yavaş
vuruştan. bunun sevdiği eski bir Radiohead şarkısının bas
ı.ıitar ritmi olduğunu anlıyoruz. Herif aldığı ekstasilerden kafayı
'>lyırmış.
Adı Ursu la olan minyon sütçü kız gözüme ilişiyor. Yumruğumu
.ıletimin hizasına getirip sallıyorum. Bu. evrensel işaret dilin­
de mastürbasyon demek. Kolalı beyaz şapkasının altında
kıpkırmızı kesilen Ursula, narin ve solgun elini önlüğünün
n'binden çıkarıyor ve bana ortaparmağını gösteriyor. Sonra da
lıütün öğleden sonra şanslı bir ineği sağmak üzere uzaklaşıyor.
Oysa Ursula'nın. kralın muhafızına kendisini ellettirdiğini de
biliyorum; çünkü bir keresinde muhafız bana parmaklarını
koklatmıştı.
Bu mesafeden ve at boku kokularının arasından bile
l J rsula'dan buhur gibi yükselen esrarlı sigara kokusunu alabi­
li yorsunuz.
Bütün gün inek sağıp sütü çalkalayarak yağ yaptıkları için
.Otçü kızların çok iyi otuz bir çektiklerinden adım gibi eminim.
"Büyük Hanım Landson orospunun teki" diyorum Denny'ye.
l�.ıkanın söylediğine göre, herifin aletini kavurmuş."
Evet. sabah dokuzdan akşam beşe kadar karı aristokrat bir
Y.ınki gibi takılıyor; ama onun Springburg'da liseye gittiğini ve
l ı ı l bol takımındakilerin hepsinin onun için Douche· Lamprini
ılı•cliğini herkes biliyor.
Aptal peruk artık düşmüyor. Vali bizi kesmekten vazgeçip
l . fıınrük Dairesi'ne giriyor. Turistler de başka fotoğraf fırsatlarını
ılı·�erlendirmek üzere uzaklaşıyorlar. Ve yağmur başlıyor.
"Tamamdır dostum" diyor Denny. "Benimle birlikte burada
clıkilmek zorunda değilsin."
On sekizinci yüzyılda boktan bir gün işte.
ı>.ıvr;ınışlarıyla çok beyinsiz olduklarını ortaya koyan kişiler için kullanılan. onları
• ııııı.ıların temizlenmesinde kullanılan ürünle karşılaştırılan sözcük. (y.h.n.)
33
 Burada küpe takarsan hapse girersin. Saçını boyarsan. b u r­
nuna hızma taktırırsan, deodoran sıkarsan doğrudan hapse
g i rersin. Hem de h iç beklemeden. Boka basmanın bir alemi yok.
Tütün çiğniyor, kolonya sürünüyor ya da kafasını kazıtıyor
diye, Denny'yi haftada en az iki kere boyunduruğa vurduruyor
Yüce Vali.
Günün birinde de 1 730' 1arda kimsenin keçisakal ı n ı n olmadığı
dersini verecek Denny'ye.
Denny de, "Belki de kolonide keçisakalı bırakacak kadar
karizmatik tipler de vardı" d i yerek Vali'ye küsta h l ı k edecek.
Ve Denny için gerisingeri boyunduruğa dönüş olacak b u .
Denny'yle yaptığımız bir şaka var; biz 1 734'ten beri birbiri­
mize bağıml ıyız deriz. Dost l uğumuz o kadar eskiye daya n ı r yan i .
Sekskoliklerin toplantısında tanıştığımızdan beri. Denny bana
bir iş ilanı gösterdi ve bi rlikte başvurduk.
Görüşme s ı rasında s ı rf merakımdan, kasaba orosp usu olarak
birini işe alıp almadıklarını soruyorum.
Belediye meclisindekiler öylece suratıma bakıyor. Yani işe
a l a n ekip. Bunlar, yanlarında hiç kimse olmasa bile sömürge
dönemi peruklarını hiç çıkarmayan altmış yaşlarında adamlar.
Her şeyi kuştüyü kalemleri m ü rekkebe batırarak yazıyorlar.
Ortada oturan Sömürge Valisi iç geçiriyor. Arkasına yaslanıp
tel gözlüğünün ardından bana bakıyor. " D u nsboro kolonisinde
kasaba orospu s u yoktur" diyor.
"Peki kasaban ı n delisi?" diye soruyoru m .
Hayır anlam ında kafa s ı n ı sallıyor.
"Yankesici?"
Hayır.
"Cellat?"
Kesinlikle hayır.
Canlı tarih müzelerinin en berbat yanı da bu işte. İşin en güzel
kısmını hesaba katmazlar. Mesela tifüs. Afyon . Zinacı kadınların
göğsüne işlenen kırmızı Z harfi. Zina. Cadı yakma törenleri.
Vali, "Görünüş ve davranışlarınızın her açıdan tarihte canlandır­
dığımız dönemle tutarlı olması konusunda sizi uyarıyorum" diyor.
34
Benim buradaki görevim , İrlandalı sözleşmeli b i r uşağı
canlandırmak. Saatte altı dolar kazandığıma göre i ş i m aslında
ı.ıayet gerçekçi.
Buraya i lk geldiğim hafta, yağ yaparken Erasure'den bir şarkı
mırıldanan kız hapsi boyladı. Evet. Erasure zaten tarih olmuş
lıır gruptur diyorsunuz; ama yeteri kadar eski değil işte. Burada
l�each Boys kadar eski gruplar bile başınızı belaya sokabilir.
Nedense kendi aptal pudralı perukların ı , pantolonlarını ve
t okalı pabuçlarını retro saymıyorlar.
Majesteleri dövmeyi de yasakladı. İşe gelmeden önce
l ı ızmalarınızı çıkarmayı u n utmayın. Sakız çiğnemek yasak.
i {catles'ın bir şarkısını ıslıkla çalmak bile yasak.
Val i , "Karakteri nizi i h l a l edecek bir şey yaparsanız,
ı t•zalandırılı rsınız" diyor.
Ceza m ı?
"Ya işten ayrılırsınız ya da iki saatliğine boyunduruğa vuru-
lıırsunuz" diyor.
Boyunduruk m u ?
"Kasaba meydanında" d i yor.
Kölelikten söz ediyor. Sadizmden. Rol kesmekten ve insan
ı�inde aşağılanmakta n. Vali, çorap ve i ç çamaşırı olmadan
ı lı ı racık yünlü pantolonlar giymemizi istiyor ve buna otantik
ıılmak diyor. Tırnaklarına o j e süren kadınların vurulmasını
hl cyen biri o. Ya boyunduruğa vurulursunuz ya da tek kuruş
f . ızıninat almadan işten atıl ırsınız. Kıçım ıza tekmeyi konduracak
lıı·rbat bir referans da cabası . Ve tabii ki hiç kimse boktan bir
ı ı ı ı ııncu olduğunu özgeçmişine yazmak istemez.
On sekizinci yüzyılda. yirmi beş yaşında ve bekar birinin
t. ııla seçeneği o l muyor. Uşak. Çırak. Mezarcı. Fıçıcı. her ne halt-
• .ı Lostracı, her ne demekse. Baca temizleyicisi. Ç i ftçi. Meclis
. ı •yyar satıcı" dediği anda Denny atladı ve "Evet. Tamam"
ı l< 'd ı . "Ben bunu yapabilirim. Gerçekten yapabilirim. Ömrümün
y ı ı ısını feryat figan bağırarak geçirdim zaten."
Majesteleri. Denny'ye bakıp, "Şu gözündeki gözlüğü takmak
ı ıı unda m ısın?" diye soruyor.
35
 "Görebilmek için takıyorum" diyor Denny.
Ben işi kabul ettim: çünkü hayatta en sıkı dostunla birlikte
çalışmaktan daha beter şeyler vardır.
Bir çeşit sıkı dost.
Siz yine de bunun, kadrosunda Drama Kulübü müdavim­
lerinin ve kasaba tiyatrocularının bulunduğu eğlenceli bir iş
olduğunu düşünebilirsiniz. Ama dışlanmışların kurduğu çete·
lerden oluşan insanlarla değil. Bu Püriten yalancılarla hiç de
eğlenceli değil.
Eski Belediye Meclisi, kadın terzisi Bayan Plain'in iğne
bağımlısı olduğunu bir bilseydi. Değirmenci, kristalize metam­
fetamin üretiyor. Hancı, okul gezileriyle buraya zorla getirilen
otobüsler dolusu sıkkın çocuğa asit satıyor. Bu çocuklar her gün
kendinden geçmiş vaziyette Bayan Halloway'in yünü tarayıp iplik
yapışını, bir yandan esrarlı kekini yerken. koyunların üremesiyle
ilgili ders verişini izliyorlar. Çömlekçi metadan, camcı perkodan
kullanıyor. kuyumcu Vicodin çakıyor ve bu insanların hepsi
kendine en uygun yeri bulmuş gibi. Kulaklıklarını üç kenarlı
şapkasının altına saklayan seyis yamağı, aldığı ketaminin etkisi
altında dinlediği müzik eşliğinde kendine özgü dansını yaparak
seğiriyor. Bu herifler, boktan kırsal eşyalar satan tükenmiş bir
grup hipiden başka bir şey değil; ama yine de, tabii bu benim
şahsi görüşüm.
Çitfçi Reldon bile mısırların. fasulye sırıklarının, çerçöpün
arkasında kalan bir yerde, kendi adına bir parselde marihuana
yetiştiriyor. Ama o bunlara marihuana değil de, kenevir diyor
Dunsboro kolonisinin belki de tek komik yanı fazlasıyla otan­
tik olması; ama kesinlikle yanlış sebeplerden ötürü. Bütün bu
zavallı ve delilerin burada saklanmasının sebebi, gerçek dünyada
ve gerçek işlerde başarılı olamamaları; başlangıçta İngiltere'yi
terk edip Amerika'ya gelişimizin sebebi de bu değil miydi zaten?
Kendi almaşık gerçekliğimizi yaratmak için. Hacılar o dönemin
delileri değiller miydi? Mesai arkadaşlarım olan bu zavallılar
Tann'nın sevgisiyle ilgili değişik bir şeylere inanmak yerine,
özgürlüğü davranış bozukluklarında bulmak istiyorlar.
36
Ya da küçük iktidar ve aşağılama oyunlarında. Dantelli per­
delerin ardındaki Majesteleri Charlie başarısız bir drama oyun­
cusundan başka bir şey değil. O burada kanunu temsil ediyor ve
ıek yaptığı boyunduruğa vurulanları izleyip beyaz eldivenli elle­
riyle aletini sıvazlamak. Bunları tarih derslerinde öğretmiyorlar
tabii; ama sömürge döneminde geceyi boyunduruğa bağlı
geçirmeye mahkum olan kişiyi her önüne gelen mıhlayabilirdi
ve bu gayet adil sayılıyordu. Tepetaklak boyunduruğa asılan
kadın veya erkeğin kendisini yumruklayanın kim olduğunu
öğrenme şansı da olmazdı. insanların bu cezaya çarptırılmak
istememesinin asıl sebebi buydu. Tabii, sabaha kadar yanınızda
duracak, sizi koruyacak, kıçınıza sahip çıkacak bir akrabanız veya
.ırkadaşınız varsa sorun olmazdı.
"Dostum" diyor Denny. "Yine pantolonumla sorunum var."
Pantolonunu yukarı çekiyorum.
Denny'nin yağmurdan ıslanan tişörtü bir deri bir kemik
kcılmış sırtına yapışmış olduğu için tişörtün altından omuz
kemiklerinin ve omurgasının izi belli oluyor. Denny'nin teni,
tızerindeki pamuklu kumaştan bile beyaz. Tahta sabolarının
l ;ıbanlarının etrafında biriken çamur içine damlıyor. Kafamda
�;,ıpka olmasına rağmen paltom ıslanıyor ve nem yüzünden yün
prıntolonumun ağında büzüşen aletim ve toplarım kaşınmaya
lıdş!ıyor. Sakat tavuklar bile kendilerine kuru bir yer bulmak için
�ıdaklayarak kaçışıyorlar.
Denny, "Dostum" diyerek burnunu çekiyor. "Gerçekten
y.ınımda durmak zorunda değilsin."
Hatırladığım fiziksel belirtilere göre. Denny'nin bu denli
"olgun olması karaciğerinde tümör olduğu anlamına gelebilir.
Ayrıca bakınız: Kan kanseri.
Ayrıca bakınız: Akciğer ödemi.
Yağmur daha şiddetli bastırıyor. Bulutlar öyle kara ki.
11,çrideki insanlar lambaları yakmaya başlıyorlar. Bacalardan
ı,ıkan duman üzerimize çöküyor. Turistler tavernaya doluşup
I· rıdonezya yapımı kalaylı maşrapalardan Avustralya birası
lı,ı'cekler. Dülger nalbant ve ebeyle marangozhanede oturup
37
ba li çekecek. Bu arada ebe de. kurmayı düşledikleri ama hiçbir
zaman kuramayacakları müzik grubunun solisti o lmaktan söz
edecek.
Hepimiz burada kısıldık kaldık. Mütemadiyen
Hepimiz aynı zaman kaps ü l ü n ü n içinde hapsolduk. tıpkı aynı
insan ]arın otuz sezon boyunca kalacakları aynı
düştükleri ve asla yaşlanmadıkları ya da kaçmadıkları televizyon
dizileri gibi. B u insanlar h i ç yaşlanmazlar; ama her bölüm b i raz
daha fazla makyaj yaparlar. Bence bu diziler garip bir biçimde
oldukça otantik.
Garip b i r biçimde ken d i m i hayat ı m ı n son u na kadar b u rada
d i ki l m i ş olarak görebiliyorum. Denny'yle hep aynı bok diye
sonsuza dek mızıldanmamız aslında bir l üks . Hep iyileşiyoruz.
Tabii ki burada ona bekçi l i k ediyoru m ; ama daha da dürüst
olmak gerekirse, Denny'nin kovu l up burada beni bir başıma
bırakmasındansa, onu her g ü n boyundurukta görmeyi tercih
ederim .
Her ha�a o m u rganızı k u rcalayan bir doktor gibi olduğumdan
pek de iyi bir arkadaş sayı l m a m .
Ya da size eroin satan torbacı g i b i .
"Parazit" doğru k e l i m e değil a m a şu anda i l k a k l ı m a g e l e n i .
Denny'n i n peruğu tekrar çam u ra d üşüyor. Yağmurda sanki
yaradan sızan kan gibi görünen "Ye beni" yazı s ı . Denny'nin
soğuktan morarmış kulaklarının arkasından pembe b i r yol
çizerek iniyor, gözl e r i n i n çevresinden ve yanaklarından süzülüp
pembe damlalar h a l i n de çamura d ü ş üyor.
Duyduğumuz tek ses çam u ra damlaya n , sazla kaplı damlara
vuran ve bizi erozyona uğratan yağmurun sesi.
Sizi kurtardıktan sonra sonsuza dek bana tap ı n ma n ızı bekle­
yen biri olduğumdan pek iyi bir a rkadaş değ i l i md i r ben.
Denny hapş ırıyor ve burnundan kıvrılan uzun ve sarımtırak
b i r s ü m ü k öbeği çamurun içinde duran peruğun üstüne düşüyor.
Denny, "O iğrenç keçeyi tekrar kafama koyma o l u r mu dostum?"
diyor. Sonra burn u n u çekiyor. Sonra öksürüyor ve gözl üğü bur­
n u ndan kayıp yerdeki p i s l i ğ i n ortasına düşüyor.
38
Burun akması kızamık belirtisi o l a b i lir.
Ayrıca bakınız: Boğmaca nöbeti.
Ayrıca bakınız: Zatürree.
l 734'teyiz. Denny' n i n gözlüğü bana D r. Marsha l l ' ı hatırlatıyor ve
Den ny'ye hayatımdaki bu yeni hatundan bahsediyor u m ; gerçek­
ıssız adaya l en doktor o l d u ğ u n u ve o n u götürmek i ç i n harcanacak çabaya
değecek bir hatun olduğunu anlatıyorum.
Denny, "Sen h a l a dördüncü basamakta mısın? G ü n l üğ ü n e
yazacağın olayları hatırlamanda yardımcı olmamı ister m isin?"
diye soruyor.
Seks bağım l ı l ı ğ ı m ı n eksiksiz ve amansız h i kayesi n i . Ah . evet,
ı u konuyu. Yaşadığım her ezik, her boktan dakikayı.
"Her şey yolunda, dostum. Hatta tedavi bile" diyoru m .
Tıpkı büyümenizi a s l a istemeyen a n a babanız g i b i , p e k iyi b i r
.ırkadaş değ i l i m d i r ben.
Baş aşağı asılı olan Denny, " G ü n l ü k tutmak her şeyin i l k i n i
lıat ırlamama yardımcı oluyor" diyor. " İ l k kez otuz b i r çektiğimde,
bunu benim keşfettiğimi san m ıştım . Avcu mdaki sulu şeye
baktım ve 'Bu beni zengin edecek' diye geçirdim içim d e n . "
Her şeyin b i r i l ki vardır. işlediğim suçların tam a m l a n m a m ış
t•ııvanteri. Tamamlayamadığım şeylerle dolu olan hayatımda.
lıir tamamlanmamış olay daha.
Yerdeki çam u rdan başka bir şey görmeyen Denny, ''Dostum
lıfıla orada m ı s ı n ?" diye soruyor.
.
Bez parçası n ı burnuna dayayı p , "Sümkür" diyoru m .
39

Beş
F
otoğrafçının kullandığı çiğ ışık arkalarındaki beton duvarda
çirkin gölgeler oluşturmuştu. Birilerinin bodrum katındaki
boya n m ı ş duvardı bu. Maym u n yorgun görünüyordu; uyuz
hastalığı yüzünden derisi yamalıydı. Herifin görünüşü berbattı;
neredeyse beline kadar inen bukleleriyle solgundu ama ora­
daydı işte, gevşemiş, ellerini dizlerine dayayıp kullanılmaya
boyun eğmiş, şiş göbeği sarkmış, yüzü omzunun üzerinden
fotoğraf makinesine dönmüş, gülümsüyord u .
"Mutlu" doğru kelime değil ama i l k akla geleni.
Küçük çocuğun pornografide hoşuna giden ilk şey seks
değildi. Kafaları arkaya düşmüş, sahte orgazm pozları vererek
birbirlerini düzen güzel insanların resimleri değildi hoşuna
giden. En azından ilk başta değildi. Şu fotoğrafları internette
40
bulduğunda daha seksin ne olduğunu bile bilmiyord u . Her
kütüphanede internet vardı. Bütün oku l larda da vardı.
Nasıl her gittiğiniz kentte bir Katoli k kilisesi bulabiliyorsanız
ve bulduğunuz her kilisede aynı ayini duyuyorsanız, işte aynı
�ckilde çocuk da, evlatlı k olarak gönderildiği her evde i nternet
lıul uyord u . Aslına bakarsanız, eğer İsa çarmıha gerildiğinde kah­
k.ıhalarla gülmüş olsaydı, Romalıların üzerine tükürseydi veya
.ıcı çekmekten başka bir şey yapabilseydi , çocuk kil iseyi çok daha
l.ızla sevebilirdi.
Çocuğun en sevdiği internet sitesi pek de seksi değildi; en
.ızından ona seksi gel miyord u . Site, Tarzan kostümü giymiş o
ı ıknaz herif ve herifin kıçına közlenmiş kestane gibi görünen
ıı şeyleri sokan budala bir orangutanın yaklaşık bir düzine
lnloğrafından ibaretti.
Herifin leopar desenli peştamalı bir yana kaymı ş , elastik
h•ıneri ise fıçı gibi göbeğinin altına gömülmüştü.
Maym u n da e l indeki kestaneyle birlikte çömelmiş vaziyette
lı.ızır bekliyordu .
Bunun seksi olan hiçbir yanı yoktu. Yine d e sitenin sayacı,
lııı fotoğrafları yarım milyondan fazla insanın görmüş olduğunu
·.rıyl üyord u .
"Hac" doğru kelime değil ama i l k akla geleni.
Çocuğun aklı maymun ve kestanelere ermiyordu; ama herifi
ı.ıkdir ediyordu. Çocuk aptal olmasına aptaldı ama gene de
l ııında dimağının kavrayabileceğinin çok ötesinde bir şeyler
ı ılduğunu biliyordu. Doğrusu. h i ç kimse bir maym u n u n bile
kc•ndisini çıplak görmesini istemezdi. Kıçının görünüşünden,
c,ı ık kırmızı veya sarkık olabileceğinden endişe ederd i . Kaldı ki
l ı l ı maymu n u n önünde domalmak için son derece cesur olmak
w·ıckirdi ki , bu da çoğu insanda yokt u . Birisi bir maymu n u n ,
lıtı kamera n ı n v e ışıkların önünde domalmaya cesaret etse
l ıılC', önce milyonlarca mekik çeker, solaryuma girer. saçlarını
ı ıı.ış falan ettirirdi. Sonrasında da en güzel hangi pozisyonda
�·liı Ondüğünü keşfetmek üzere bir aynanın karşısında saatlerce
ı lc ıınalırdı.
41
 Ve sonra, sırf kestanelerle olsa bile gayet rahat görünmek
gerekecekti.
Maymunla prova yapma fikri bile korkunçtu. Çünkü may­
munlar tarafından reddedilme olasılığı vardı. Yeterli parayı
öderseniz, bir insanı kıçınıza çeşitli nesneler sokmaya veya
fotoğraflarınızı çekmeye razı edebilirdiniz. Peki ya bir maymu­
nu? Bir maymun dürüst davranacaktır.
Tek umudunuz şu malum orangutanla çalışmak olurdu;
çünkü görüldüğü kadarıyla bu orangutan pek de seçici değildi.
Ya seçici değildi ya da inanılmaz derecede iyi eğit i l mişti.
Sözün özü, olayın sizin güzel ve seksi olmanızla hiçbir ilgisi
yoktu.
Sadede gelmek gerekirse, herkesin her zaman güzel görün­
meye çalıştığı bir dünyada, bu adam güzel değildi. Maymun da
değildi. Yaptıkları şey de değildi.
Sadede gelmek gerekirse, aptal çocuğu ilgi lendiren şey
pornografinin seks kısmı değildi. Çocuğu ilgilendiren kendine
güvendi. Cesaretti. Bütünüyle utanmazlıktı. Rahatlık ve içten
gelen dürüstlüktü. Orada öylece durup dünyaya şunu söyleye­
bilen öncü ruhtu: Evet, boş bir öğleden sonramı böyle değerlendirmeyi
seçtim ben. Götüme kestane sokan bir maymunla poz vererek.
Nasıl göründüğüm benim gerçekten h i ç umrumda değil.
Sizin ne düşündüğünüz de.
Öyleyse bununla siz uğraşın.
Herif kendine saldırmakla, bütün dünyaya saldırmış oluyordu.
Yaptığı işin her anından memnun değildiyse bile, herifin
yine de gülümseyebiliyor olması, rol keserek yolunu bulması
aslında daha da takdir edilesi bir durumdu.
Aynen her porno filmin, insanlar birkaç adım ötede çırılçıplak
seks yaparken. kameranın ardında duran, örgü ören, sandviç
yiyen. saatine bakan bir sürü başka insan olduğunu anıştırması
gibi. ..
Aptal çocuğa göre bu, aydınlanmaydı. Dünyada bu denli
rahat ve güvenli olmak. Nirvana'yla eşanlamlıydı.
"Özgürlük" doğru kelime değil ama i l k akla geleni.
42
Küçük çocuk d a bu türden bir gurur ve özgüvene sahip olmak
ıstiyordu. Günün birinde.
Maymunla birlikte poz veren kendisi olsaydı, her gün o
lotoğraflara bakar ve şöyle düşünürdü: Eğer bunu yapabiliyorsam,
lıer şeyi yapabilirim. Rutubetli bir bodrum katında, maymun kesta­
nelerle sizi becerirken ve birisi de fotoğrafınızı çekerken gülüm­
ı.;eyip kahkahalar atabiliyorsanız. başınıza gelebi lecek herhangi
lıir başka olay bunun yanında solda sıfır kalırdı.
Hatta cehennem bile.
Gün geçtikçe aptal çocuk bu fikirlere iyiden iyiye kapılmaya
lıdşladı. ..
Eğer yeterince insan size bakarsa. bir daha asla başka birinin
d i kkatini çekmek zorunda kalm azdınız.
Eğer bir gün yakalanıp yeterince teşhir ve ifşa edilirseniz,
l ıir daha asla saklanam azdınız. Sosyal hayatınızla özel hayatınız
. ırasında bir fark kal mazdı.
Yeterince kazanıp başarılı olursanız, başka hiçbir şey kazan­
ıııak veya yapmak istemezdiniz.
Yeterince yiyip uyursanız, daha fazlasına i htiyacınız olmazdı.
Yeteri kadar insan sizi severse, artık sevgiye ihtiyacınız
ol mazdı.
Yeteri kadar zeki olursanız.
Günün birinde yeteri kadar seks yapabilirdiniz.
Bunların hepsi küçük çocuğun yeni hedefleriydi. Öm rünün
'•tın una kadar göreceği hayallerdi. Bunlar şişko herifin gülüşünde
Hfüdüğü vaatlerd i .
Daha sonra ne zaman korksa, üzülse, yalnız kalsa. ne zaman
ı•vl.ıtlık olarak yeni gönderildiği evde kalbi yerinden çıkacakmış
ullıi panik içinde uyansa ve yatağını ıslattığını fark etse, ne zaman
lıııklı bir semtte okula başlasa, ne zaman Annecik onu almak için
•wlse, çocuk bütün rutubetl i otel odalarında, bütün kiralık ara­
lı. ıl;ırda domalan şişko herifin on iki fotoğrafını düşünüyordu.
M.ıymunu ve kestaneleri düşünüyordu. Ve düşündüğü anda da
".ıkinleşiveriyordu küçük bok. Çünkü o fotoğraflar ona bir insanın
ııı· kadar cesur. güçlü ve mutlu olabileceğini kanıtlıyordu.
43
 Acı çekmeyi seçtiğiniz zaman işkencenin sadece işkence,
aşağılanmanın da sadece aşağılanmaktan ibaret olduğunu
kanıtlıyordu.
"Kurtarıcı" doğru kelime değil ama ilk akla geleni.
Ne ilginçtir ki. birisi hayatınızı kurtardığında, ilk yapmak
istediğiniz şey başkalarını kurtarmaktır. Bütün diğer insanları.
Hem de herkesi.
Çocuk o adamın adını asla öğrenemedi. Ama gülüşünü hiç
unutmadı.
"Kahraman" doğru kelime değil ama ilk akla geleni.

Altı

A
nnemi bir sonraki ziyaretimde de hala eski avukatı Fred
Hastings'im ve annem bütün öğleden sonra saçma sapan
.• ı ·ylerden bahsediyor. Ta ki ona hala bekar olduğumu söy­
le-yene kadar. Çok ayıp, diyor. Sonra da televizyonu açıyor
ve· pembe dizilerden birini izlemeye başlıyor; hani şu gerçek
l t ı'ianların sahte sorunları olan sahte insanları oynadığı ve
�·ı•ıçek insanların gerçek sorunlarını unutmak için izlediği dizi­
lı•ıden biri n i .
Bir sonraki ziyaretimde h§la Fred'im ama bu defa evli v e üç
ı,cıı ukluyum. Bu daha iyi; ama üç çocuk ... Üç, çok. insanlar en
l. ııl<:ı iki çocuk yapmalı diyor.
Bir sonraki ziyaretimde iki çocuğum var.

44 45
 Her ziyaretimde annem bhaz daha eriyip yok oluyor.
Bir bakıma. yatağının yanındaki sandalyede oturan Victor
Mancini de gittikçe eriyip yok oluyor.
Bir sonraki gün annemi ziyarete kendim olarak gidiyorum ve
annemin beni lobiye kadar geçirmesi için hemşrreyi çağırmak
üzere zile basması iki dakika bile sürmüyor. Ben montumu
alana kadar konuşmadan oturuyoruz ve sonra annem, "Victor"
diyor.
"Sana bir şey söylemem lazım" diyor.
Parmaklarının arasında bir iplik parçasını yuvarlıyor. ipliği
iyice küçülene kadar yuvarladıktan sonra bana bakıp, "Fred
Hastings geldi. Fred'i hatırlıyorsun. değil mi?" diye soruyor.
Evet, hatırlıyorum.
Bir karısı ve iki de nur topu gibi çocuğu var. Hayatın onun
gibi iyi bir insanın yüzüne güldüğünü görmek memnuniyet
verici, diyor.
"Ona arazi satın almasını söyledim; ama bugünlerde pek
almıyorlar" diye ekliyor.
Kimler almıyor diye sorduğum anda yine zile basıyor.
Dışarı çıkarken Dr. Marshall'ın koridorda beklediğini görü­
yorum. Tam da annemin kapısının önünde duruyor ve elindeki
dosyanın sayfalarını karıştırıyor. Kafasını kaldırıp bana bakıyor;
kalın camlı gözlüğünün ardında gözleri boncuk gibi görünüyor.
Bir eliyle tükenmezkalemi hızlı hızlı açıp kapıyor.
"Bay Mancini" diyor. Gözlüğünü çıkarıp laboratuvar
önlüğünün cebine koyuyor. "Bu öneml i ; annenizin durumunu
konuşmamız gerekli. "
Mide tüpünü.
"Başka seçenekler var mı diye sormuştunuz" diyor.
Koridorun sonundaki hemşire odasından kafa kafaya vermiş
üç görevli bizi izliyor. Adı Dina olan görevli, "Size göz kulak
olmamız gerekiyor mu?" diye sesleniyor.
Dr. Marshall, "Siz kendi işinize bakın lütfen" diye cevap veriyor.
Sonra da bana dönüp, "Bu küçük bakımevlerinde personel
sanki hala lisedeymiş gibi davranıyor" diye fısıldıyor.
46
Dina'yla birlikte olmuştum.
Ayrıca bakınız: Clare, Kadrolu Hemşire.
Ayrıca bakınız: Pearl, Hemşire Yardımcısı.
Seksin büyüsü, kendine mal etmenin yükü olmaksızın
k.ızanmaktır. Eve ne kadar çok kadın götürürseniz götürün, asla
. ınımsama sorunu yoktur.
Dr. Marshall'ın kulaklarına ve sinirli ellerine, "Zorla beslen­
rncsini istemiyorum" diyorum.
Hemşirelerin gözü hala üzerimizdeyken kolumdan tutup bizi
onlardan uzaklaştırıyor ve "Annenizle konuşuyorum. Kendisi
•.ı•ssiz bir kadın. Siyasi eylemleri. Yaptığı bütün gösteriler. Onu
ı,nk seviyor olmalısınız" diyor.
"Ben o denli ileri gitmezdim" diyorum.
Duruyoruz ve Dr. Marshall bir şeyler fısıldıyor. Duyabilmek
lı,ın ona yaklaşıyorum. Hem de oldukça. Hemşireler hala izliyor.
( .ııgsüme doğru soluk alıp verirken. "Ya annenin beynini tama­
ınc•n yenilersek?" diyor. Elindeki kalemi çıt çıt açıp kapamaya
ı lı·vam ederken, "Ya onu eskisi gibi zeki, güçlü ve canlı haline
ılı\ııdürebilirsek?" diye ekliyor.
Annemi eski haline döndürmek mi?
"Bu mümkün olabilir" diyor Dr. Marshall.
l l iç düşünmeden, "Tanrı korusun" deyiveriyorum.
Sonra hemen toparlanıp, "Bu çok da iyi bir fikir olmayabilir"
ı llyt' ekliyorum.
Koridorun ucundaki hemşireler elleriyle ağızlarını kapatıp
tıllltıyorlar. Aradaki onca mesafeye rağmen Dina'nın, "Tam da
ı ııııın isteyeceği şey" dediğini duyabiliyorsunuz.
lfü sonraki ziyaretimde yine Fred Hastings oluyorum ve
ı ı ı ı ııklarımın her ikisi de okulda takdir alıyor. O hafta Bayan
1 1. ı-.l ings yemek odasını yeşile boyuyor.
Annem, "İçinde yemek yenecek bir oda için mavi daha iyidir"
ı llvnı
ondan sonraki hafta yemek odamızın rengi mavi oluyor.
1 '"' Pıne Caddesi'nde oturuyoruz. Katolik'iz. Paramızı City First
l ı·ılPral Bankası'na yatırıyoruz. Chrysler arabamız var
47
 Hepsi de annemin tavsiyesi.
Bir sonraki hafta. geçen haftadan beri kim olduğumu unut­
mamak için detayları bir kenara yazmaya başlıyorum. Hastings
ailesi tatil için Robson Gölü'ne gidiyor, diye yazıyorum. Alabalık
avlıyoruz. Packers'ların kazanmasını istiyoruz. Asla istiridye
yemiyoruz. Arazi satın alıyoruz. Her Cumartesi. hemşire, annem
uyanmış mı diye bakarken ben de dinlenme salonunda notlarıma
çalışıyorum.
Ne zaman odasına girip kendimi Fred Hastings olarak tak­
dim etsem, televizyo n u kapatmam için kumandayı işaret ediyor.
Evin etrafında şimşir iyi olur ama kurtbaharı daha iyidir,
diyor a n n e m .
B e n d e hemen n o t a l ı yorum.
En kalite insanlar İskoç viskisi içer, diyor. Çatı derelerin i
ekim ayında, sonra da kasımda temizleyi n , diyor. Uzun ömür­
lü olması için arabanızdaki hava filtresini tuvalet kağıdına
sarın. Yaprak dökmeyen ağaçlarınızı ilk buzlanmadan önce
budamayın. Ve en iyi yakacak odun dişbudak ağacı n ı n kidir.
Bunların hepsini not ediyorum Ondan geriye kalanların
envanterini de çıkarıyorum : benekler ve kırışıklıklar. şişmiş veya
içi boşalmış deri, pullar ve lekeler. Kendime hatırlatma notları
da yazıyorum.
Her gün güneş koruyucu krem sür.
Beyaz saçlarını boya.
Delirme.
Yağ ve şekeri azalt.
Daha çok mekik çek.
Bunları sakın u n utma.
Kulaklarının içindeki kılları kes.
Kalsiyum al.
Cild i n i nemlendir. Her gün.
Sonsuza dek aynı kalmak için zamanı durdur.
Sakın yaşlanma.
"Oğlum V i ctor'dan haber alıyor m u s u n ? Onu hatırlıyor
musun?" diyor annem.
48
Duruyorum. Kalbim sızlıyor; ama bu hissin ne anlama
ıwldiğini u n u t m u ş u m .
Annem, Victor b e n i h i ç ziyaret etmiyor; etse bile b e n i h i ç
ı l ı n lemiyor, diyor. Victor çok meşgu l; aklı başında değil v e hiçbir
ıı•yi u mursam ıyor. Tıptan atıldı ve hayatı n ı n içine ediyor
Battaniyeden bir iplik daha çekiyor. "Turist rehberliği ya da
ı-.. ı c ona benzer b i r iş buldu. Çok az maaş alıyor" diyor. iç geçiri­
yor ve berbat. sarı elleri kumandayı b u l u yor.
Victor sana bakmıyor m u , diye soruyorum. Kendi hayatı n ı
y . ışamaya hakkı yok m u o n u n ? Belki d e Victor'ın çok meşgul
cılınası n ı n sebebi. senin bakımın için gerekli parayı kaza nmak
11, l ıı her gece geberene kadar çalışıyor olmasıdır. Ayda üç bin
dolar tutuyor. Belki Victor'ı n okulu bırakmasının sebebi de
lıııdur. Hazır konu açılmışken, Victor belki de elinden gelenin
ı 11 iyisini yapıyordur. diyorum.
Victor belki de herkesin kendisinden beklediğinden çok daha
ı.11lcısını yapıyor, diyorum.
Annem gülümsüyor ve "Ah Fred" diyor. "Hala, iflah olmaz bir
1 1<,luyu savunuyorsun."
Sonra televizyo n u açıyor ve parlak b i r gece elbisesi giymiş
._,01.cl bir kadı n . başka genç ve güzel b i r kadının kafasına şişeyle
vııı uyor. Saçı bile bozulmuyor ama kadın hafızası n ı kaybediyor.
Victor belki de kendi sorunlarıyla boğuşuyordur, diyorum.
Güzel kad ı n , hafızasını kaybeden kadını katil bir robot
ı ıldıı�una ve kendisine vereceği emirleri yerine getirmek zorun­
ı l . ı olduğuna inan mak üzere progra m l ıyor. Katil robot yeni
l ltrıliğini öyle kolay kabulleniyor ki, insan , kadı n ı n hafızası n ı
l . ıylıetm i ş n u marası yaptığını ve aslında cinayet alemlerine dal-
1 1 1 . ık için başından beri fırsat kolladı ğ ı n ı düşünmeden edemiyor.
Oturmuş diziyi izlerken annemle konuştuğum zamanki sini­
' 1 1 1 1 ve içerlemem hafifliyor.
Annem y u m u rta kırdığında. tabağımda tavadan kalkan
iv.ılı teflon parçacıkları da olurdu. A l ü m i nyum tencerelerde
yı ııwk pişirirdi. Elyaflı alüminyum kupalardan limonata içer­
ı l ı l V<' bardağın soğuk kenarını yalardık. Alüminyum tuzundan
49
yapılma deodoranlar kullanırdık. Gördüğünüz gibi, bu noktaya
gelişimizin b i n bir türlü sebebi var.
Reklamlar başlayınca annem Victor' ı n özel yaşamıyla ilgi­
li bir tek iyi şey söylememi istiyor. Eğlenmek için ne yapar?
Gelecek sene kendini nerede görüyor? Bir son raki ay? Gelecek
hafta?
Bugüne dair bile bir fikrim yok.
Ve Annem, "Victor her gece geberene kadar çalışıyor derken.
ne bok ima etmek istedin sen?" diye soruyor.

Yedi

G
arson gittikten sonra, dana bifteğinin yarı s ı n ı ağzıma
tıkıştı rmaya çalışıyorum. Denny, "Dostum" diyor, " ş u n u
l ıııı;ıda yapma bari ! "
l�trafımızı çevreleyen insanlar ş ı k giysileri içinde yemekleri ni
yiyorlar. M u m lar ve kristaller arasında, özel yemekler için ekstra
ıt/l' I çatallarla. H i ç kimse şüphel e n m iyor.
Tc.ıze öğütülmüş karabiberli, tuzlu. yumuşacık ve lezzetli koca
l ıi l l t'k parçasın ı içine sokabilmek için ağzımı öyle bir açıyorum
1 ı ı ludaklarım çatlayacakmış gibi geriliyor. Ağzımın içinde daha
l ıılıı yer açabilmek için dilimi geriye çekiyorum ve ağzımda su
yfıl·•,cliyor. B i fteğin sosu ve ağzımda biriken su çenemden akıyor.
Kırmızı et öldürür diyenler, bir bok bilmiyor.

50 51
 Denny hızlıca etrafına bir göz atıp dişlerinin arasından, " H ı rs
Denny tabağımdaki brokoliyi çalmak için çatalıyla uzanırken,
yapıyors u n , dostum" diyor. Kafasını sallayarak ekliyor: "Seni
Dostum çok abartıyorsun" diyor.
sevsinler diye insanları kandıramazsın."
Beni kurtaracak kişi belki kirli tabakları toplayan on sekiz
Yan ı m ı zdaki masada saçları beyazla m ı ş , parmaklarında
y.ışındaki komi olacak, belki de fit i l l i kadifeye benzer boğazlı
alyans olan evli bir çift var. Birbirlerine bakmadan yemekleri­
ııveter giymiş genç. Hangisi bilemiyorum ama bu insanlardan
ni yiyorlar ve önlerindeki aynı oyun veya konserin broşürünü
lıır tanesi birazdan ömrünün sonuna kadar bana değer vermeye
inceliyorlar. Şarabı bitince kadın şişeye uzanıp kendi bardağını
lı.ışlayacak.
dolduruyor. Adam ınkini doldurmuyor. Adamın bileğinde gülle
insanlar yerlerinden fırladılar bile.
gibi altın bir saat var.
Belki bileğine çiçek buketi takmış olan kad ı n .
Denny yaşlı çifti izlediğimi görünce, "Onları uyarırım Yemin
Ya d a uzun boyunlu ve t e l gözlüklü adam.
ederim yaparım" diyor.
Bu ay üç tane yaş günü kartı aldım ve henüz ayın on beşi
Bizi tanıyabilecek garson var mı diye etrafı kesiyor. Sonra da
l ı l le değil. Geçen ay dört, ondan önceki ay da altı tebrik kartı
alt dişlerini dışarı doğru uzatıp bana bakıyor.
. ılınıştım. Kartları yollayan insanların çoğunu hatırlayamıyorum
Ağzıma aldığı m biftek parçası öyle büyük kı : ?1
dışle ı
. _

l ıll(' Tanrı hepsini korusun ama onlar beni hiçbir zaman u n u ­

birleşmiyor. Yanaklarım esniyor. Dudaklarım kapanmak ıçın
ı ıınayacaklar.
büzüşüyor ve eti çiğnemeye çalışırken burnumdan nefes almak
Nefes alamadığım için boynumdaki damarlar şişiyor. Yüzüm
zorunda kalıyorum.
l ız.ırıyor ve yanmaya başlıyor. Alnımda ter damlaları biriki­
Siyah ceketli garsonların hepsinin kolunda güzel bir havlu
vıır Sırtımdaki ter gömleğimi ıslatıyor. Ellerimle boğazımı
ası l ı . Havada keman t ı n ı ları var. Masalarda gümüş takımlar ve
ı� ıyorum . Bu, evrensel işaret d i l i nde boğularak ölmek demek.
�
Çin porselenleri. Normalde bu i ş i bu tür bir yerde y pmıyoruz;
ııııııun sayesinde İ n g i l izce bilmeyen insanlardan bile yaş günü
ama elimizdeki restoran seçenekleri azalıyor. Her şehırde yemek
l ı ı t ları alıyorum .
yenecek belli sayıda restoran var ve bu tür h ü nerleri aynı resto­
ilk birkaç san iye herkes birilerinin öne çıkıp kahraman
ranlarda tekrarlamamak gerekiyor.
ı ılınnsını bekliyor.
B i raz şarap içiyorum .
Denny uzanıp bifteğimin geri kalan kısmı n ı da aşırıyor.
Bize yakın başka b i r masada yemek yiyen çift e l ele tutuşmuş.
ırnerim hala boğazımda, Denny'ye doğru sendeleyip bacağına
Belki bu gece onlar olacak.
lılı ıekme savuruyorum.
Başka bir masada takım elbiseli bir adam dalgın dalgın
K ravatıma asıl ıyoru m.
yemek yiyor.
Y.ıkamdaki düğmeleri kopararak açıyorum.
Belki de bu gecenin kahramanı odur.
l>enny, "Dostum, canımı yaktın" diyor.
Biraz daha şarap içip yutmaya çalışıyorum ama, biftek o
l'abak toplayan komi geri çekiliyor. Kahramanl ı k ona göre
kadar büyük ki boğazıma takılıyor. Nefes alamıyorum.
ı hı ı J
Bir saniye sonra öyle hızlı ayağa fırlıyorum ki oturduğum
K0mancı ve şarap servisi yapan garson birbi riyle yarışırcasına
sandalye arkaya devriliyor. Ellerim boğazıma yapışıyor. �yak�a , ı •. ıı ı.ı doğru ilerl iyor.
boya l ı tavana doğru nefes almaya çalışıyorum; gozlerım
Diğer taraftan siyah mini elbiseli b i r kadın kalaba l ığı yarmak­
yuvalarından fırlıyor. Çenem ileriye doğru uzan ıyor.
i ı ıı0ni kurtarmaya geliyor.
52
53
 1

Başka b i r taraftan adamın biri ceketi n i çıkarıp öne atı lıyor. ı ı l sağlayabi l i rsiniz. insanların sizi kurtarmasına izin vererek
Başka bir yerde bir kadın çığlık atıyor. ,,..,ıında siz onları kurtarırsınız.
Bu hiçbir zaman çok uzun sürmüyor. Bütün macera en fazla Tek yapmanız gereken nazik ve m innettar davranmaktır. Bu
bir, bilemedin iki dakikada sona eriyor. Böyle olması ben i m v!ltden ezilen taraf olmaya devam edin.
açımdan çok iyi; çünkü ağzım yemekle doluyken, nefesi m i en insanların üstünlük taslayabilecekleri birine i h t i yaçları
fazla o kadar tutabiliyorum. v.ııdır. Bu yüzden mazlum olmaya devam edin.
ilk tercihim gülle gibi altın saati olan adam; çünkü hem insanların Noel'de çek yollayabilecekleri birine i h tiyaçları
durumu kurtarır. hem de yediğimiz yemeğin parası n ı öder. vıııdır. Bu yüzden fakir kalın.
Şahsi terci h i m ise siyah m i n i elbiseli kadın; çünkü çok güzel "Hayırseverlik" doğru kelime değil ama ilk akla geleni.
göğüsleri var. ·
Siz onların cesaretinin kanıtısınız. Bir zamanlar kahraman
Yediğimiz yemeğin parası n ı ödemek zoru nda kalsak b i l e , ııldukların ı n kanıtı. Başarı larının kanıtı. Bu işi yapıyorum çünkü
para kazanmak i ç i n para harcamak gerektiğini düşü nüyorum. lwı kes yüzlerce kişinin gözü önünde bir insanın hayatı n ı kurtar­
Denny bir yandan tıkın ıyor. bir yandan da. "Bu yaptığın şey ın.ık ister.
son derece çocukça" diyor.
Denny e l i ndeki bıçağın keskin ucuyla beyaz masa örtüsünün
Tekrar ona doğru sendeleyip onu tekmeliyorum.
l lıt•rine odanın eskizini çiziyor; mimaris i n i , kornişleri ve pano-
Bunu yapıyorum çünkü böylece insanların hayatına b i raz
1 . ı ı ı . kapıların üstündeki kırık süslerin eskizlerini çizerke n , bir
heyecan katmış oluyorum.
y,ıııdan da ağzındakileri çiğnemeye devam ediyor. Önündeki
B u n u yapıyorum çünkü yeni kahramanlar yarat ıyorum.
ı.ılı,ığı ağzına dayayıp içindekileri yalayıp yutuyor.
insanları sınıyorum.
Soluk borusunu açmak için. ademelmasının tam altıyla.
Anneme çekm işim.
• ı ı ı lak kıkudağın ı n tam üstündeki oyuğu bulmak gerekir. Bir
Bunu yapıyorum çünkü ben bu yolla para kazanıyorum.
lılltck bıçağı yardımıyla o noktaya bir buçuk santimlik yatay
Biri hayatınızı kurtardığında sizi sonsuza dek sevecektir. Şu
l ıl ı yarık açıl ır. Yarığı açmak i ç i n içine parmak sokulur. Yarığın
eski Ç i n geleneğini b i l i rsiniz. Hayatınızı kurtaran kiş i , sonsuza
lı l ı ıc de bir "trake" tüpü yerleştirilir; bu işi en iyi bir pipet veya
kadar hayatınızdan sorumlu olur. Artık onların çocuğu gibi
ı Okcnmezkalem görür.
olursunuz. Ömürlerinin sonuna kadar bu insanlar bana mektup
Yüzlerce hastayı kurtaracak m uh teşem bir doktor olamad ı m ;
yazacaklar. Yıldönümlerinde kart atacaklar. Yaş günlerinde.
ı ı ı ı.ı bu şekilde yüzlerce sözde doktor yaratan m u h teşem bir
Ne kadar çok insanın aynen bu şekilde düşündüğünü bilseniz
lı.ı•,l < ı o l d u m .
kafayı yersiniz. Beni ararlar. H a l i m i hatırımı sorarlar. Desteğe
Siyah frak l ı b i r adam seyircileri yararak h ı z l a bana doğru
ihtiyacım olup olmadığın1 bilmek isterler. Ya da paraya.
y,ıl !.ışıyor. El inde bir biftek bıçağı ve t ükenmezkalem var.
O paraları da orospularla yemiyorum ben. Annemin St.
ı�oğulmakla, bu insanların ölene kadar saygı duyacağı ve
Anthony's Bakımevi'ndeki aylık gideri yaklaşık olarak üç b i n
ıılıııızı sayıklayıp d u racağı b i r efsane olursunuz. Size can ver­
papel t u tuyor. Bu iyi kalpli, merhametli insanlar benim hayatımı
kurtarıyor. Ben de anneminkini. Bu iş bu kadar basit.
ı lll bini d ü ş ü n ü rler. Ömürleri boyunca yaptıkları en iyi iş ve
Zayıfmış gibi yaparak, güç kazanırsınız. Kendinizi güçsüz
ı ılııın döşeğindeyken varlıklarının ispatı olarak andıkları tek kişi
ı ı ıkıbilirsiniz.
göstererek diğer insanların kendilerini güçlü hissetmesi-

54 55
 Bu yüzden saldırgan kurbanı ve dibe vurmuş zaval l ıyı oynayın .
Profesyonel hatanın t a kendisi o l u n .
Eğer onlara kendilerini Tanrı gibi hissettirebilirseniz, insan­
lar deveye hendek bile atlatırlar.
Aziz Benliğimin şehit ol uşu.
Denny benim tabağımdakileri de kendi tabağına boşaltıp
tıkınmaya devam ediyor.
Şarap servisi yapan garson yanı başımda. Siyah mini elbise
tam önümde d uruyor. Altın saatli adam da öyle.
B i r dakika içinde arkamdan b i r çift kol beni saracak. H i ç
tanımadığım biri bana sıkıca sarılıp göğüs kafesimin altını yum­
ruklayacak ve kulağıma, "Bir şeyin yok" diyecek.
Ku lağınıza fısıldamaya devam edecek: "İyileşeceksin."
B i r çift kol etrafınıza dolanacak, belki de ayaklann ızı yerden
kesecek ve yabancı n ı n biri kulağınıza, " Nefes a l ! Nefes al, seni
lanet olası ! " diye fısıldayacak.
Doktorun yeni doğmuş bebeği tokatladığı gibi, b i r yabancı
s ı rtın ıza vuracak ve çiğnemeden yuttuğunuz koca biftek parçası
ağzınızdan fırlayacak. Bir saniye sonra birlikte yere yıkılacaksınız.
Siz hıçkı rırken biri size her şeyin yolunda olduğunu söyleyecek.
Hayatta olduğunuzu . Birinin sizi kurtard ığını. Ama az kalsın
ölecek olduğunuzu. Kafanızı bağrına yaslayıp sal l arken, "Herkes
geri çeki lsin. Yer açın. Gösteri bitti" diyecek.
Artık onların çocuğu oldunuz bile. Onlara aitsiniz.
Dudakların ıza su dolu bir bardak dayayacaklar ve "Sakin ol.
Konuşma. Her şey geçti" diyecekler.
Sessiz ol.
Yıllar sonra bile bu insan sizi arayacak ve size mektuplar yol­
layacak. Tebrik kartları ve belki de çekler alacaksınız.
Kim ol ursa olsun , bu kişi sizi sevecek.
Kim olursa olsun, kendisiyle guru r d uyacak. Kendi yakınlarınız
duymasa bile, bu insan sizinle gurur duyacak; çünkü siz onun
kendisiyle gurur duyması n ı sağladınız.
Bir yudum su içip öksüreceksiniz ki kahramanınız çenenizi
bir mendille silebilsin.
56
Bu yeni dost! uğu pekiştirmek için her şeyi yapın. Bu evlat
Pclinme olayı n ı pekiştirmek için. Detaylarla süslemeyi de
ııııutmayın . Süm ük1erinizle elbiselerini kirletin ki gülümseyip
.Jl.i bağışlayabilsin. Sıkıca sarı l ı n ve kavrayın. Gerçekten ağlayın
1 1 gözyaşların ızı silebilsin.
Numara yapt ığınız sürece ağlamanın kötü bir yanı yoktur.
Hiç çekinmeyin. Çünkü bu, birinin h ayatının en güzel h i kayesi
ı ıl. ıcak.
·
En önemlisi ise, eğer berbat b i r trake izi istemiyorsanız, elin­
ı ll1 biftek bıçağı, çakı veya falçata olan birisi yanın ıza gelmeden
ı ·vvel nefes al maya başlamaktır.
Hatırlamanız gereken başka bir detay da, ağzınızdaki ıslak
yı•ınek bulamacını dışarı püskürtü rken ve bulunduğunuz
yı•rı cansız et ve suyla kaplarken d i rek Denny'ye bakmanız
ı.wrcktiğidir. Denny'nin ailesi, büyükanne ve büyükbabaları.
ı ı •yteler i ve dayıları ve sürüsüne bereket kuzeni, yani kendisini
lwr türlü beladan ku rtaracak bin tane akrabası var. Bu yüzden
l 1ı•nny beni hiçbir şekilde anlayamıyor.
Denny hariç herkes, bazen restorandaki bütün insanlar ayağa
� ılkıp alkışlar. Bazıları mutluluktan ağlar. Mutfaktakiler dışarı
l 1 1 lr1r Beş dakika geçmeden, olay kulaktan kulağa yayılır. Herkes
1 ılıramana içki ısmarlar. Hepsinin gözü yaşarır.
Kahra m a n ı n elini sıkarlar.
Sırtını sıvazlarlar.
13u olay sizinkinden çok, onları n yeniden doğuşudur; ama
v ı l l.ır boyu aynı tarihte size doğum günü kartı yollarlar. Çoğalan
ı l lı•nizin yeni üyesi olurlar.
Ve Denny sadece kafası n ı sallayıp, tatlı mönüsün ü görmek
1 ,ı t ·r
11unların hepsini işte bu yüzden yaparım. Bu kadar belaya
l ııı yüzden katlanırım. Cesur b i r yabancıyı vitrine çıkarmak için.
l ll ı kişiyi daha sıkıntıdan kurtarmak için. Sadece para için değU .
ı.ıdrce aşırı sevgi için değil.
Ama b u n ların ikisinden de zarar gelmez.
l ler şey bu kadar kolaydır. B u n u n güzel ya da yakışıklı
57
olmakla bir ilgisi yoktur; en azından dışarıdan öyledir. Ama
yine de kazanan siz olursunuz. Kırılgan olun ve aşağılanmaktan
korkmayın. Bütün hayatınız boyunca insan lara ş u n u söyleyin:
Üzgünüm. Üzgünüm. Üzgünüm. Üzgünüm. Üzgünüm . . .

Sekiz

C
epleri kızarmış hindiyle dolu olan Eva koridorda beni takip
ediyor. Ayakkabılarının içinde Salisbury usulü biftek var;
ı l�nenmiş. Tozlu ve buruşuk bir kadife gibi görünen ten i , ağzına
� . ıdar inen yüzlerce kırışıkla kapl ı . Tekerlekli sandalyesiyle beni
1 ıl ip ederke n , "Hey sen! Kaçma benden" diyor.
Damar topaklarından geçilmeyen elleriyle sandalyesinin
t Pl1ı•rleklerini çeviriyor. Kamburu çıkmış; şişen dalağı yüzünden
ı lı · hamileymiş gibi görünüyor. Koridorda beni takip ederken,
l lPni incittin" diyor.
"Bunun aksini iddia edemezsin" diyor.
therinde yediği yemeklerin renginde bir mama önlüğü var ve
' ıı•ıı beni kırdın ve bunu Anneye an latacağım" diyor.

58 59
 .,:irdiğini gören bütün tekerlekli sandalyeler ve elinde bastonu
Annem ka ldığı bu bakımevinde bir bileklik takmak zorunda.
Mücevher falan değil; asla ç ı karamayacağı şekilde sıcak kaynak Vt'ya koltuk değneği olan insanlar ziyaretçiye doğru sürünüyor.
Uzun boylu ve insana di k d i k bakan Bayan Novakteşhircilerden.
yapı lmış, plastikten bir �ileklik. Ne kesmek mümkün ne de siga­
Annemin yan odasında kalan kadın b i r s incap.
rayla yakarak çıkarmak. insanlar dışarı çıkabilmek i ç i n her türlü
Teşhirciler, fırsat buldukları her an giysilerini çıkaranlardır
yolu denemişler.

. .
� �
Kolun z a bu bileklikle koridorda yürürken kapıların
l lt>mşireler bu hastalara gömlek ve pantolon gibi görünen ama
. ıo.,lında tek parça olan bir t u l u m giydirirler. Gömlek ve panto­
kılıtlendığını duyabiliyorsunuz. Plastiğin içine yerleştirilen man­
ltın bel kısmından birbirine dikil miştir. Gömleklerin düğmeleri.
yetik bir bant veya benzeri bir şey, s inyal yolluyor. Siz adım ı n ız ı
p.ıntolonların da fermuarları göstermeliktir. T u l u m u giymek
atamadan bütün asansörlerin kapıları kapanıyor. Dört adım
�
k dar y� klaşırsanız hemen hemen bütün kapıları kilitliyor bu
vt•ya çıkarmak i ç i n , arkadaki uzun fermuarı açmak gerekir.
ı ıuradaki hastalar s ı n ırl ı hareket olanağına sahip yaşlı insan-
sınyal. izin verilen kattan başka kata geçemiyors u n uz. Sokağa
1.ıı oldukları içi n , bu giysiyi üzerine geçiren kişi saldırgan bir
çıkamıyorsunuz. Bahçeye, dinlenme salonuna, ibadet odasına
l ı•�hirci olsa bile üç kere kapana kısı l m ı ş demekt i r . T u l u m u n u n ,
: :�
veya yemekl an e gidebiliyorsunuz ama b u n u n dışında hiçbir
. lıllekliğinin ve bakımevinin içinde.
yere gıtmenıze ızın veri lmiyor.
Sincaplar yemeğini çiğneyen ama sonra ne yapması
Bir şekilde dış kapıya ulaşmayı başarsanız bile, bileklik
�·ı ·rektiğini u n utan hastalardır. Yemeği nasıl yutacaklarını unu-
alarmları çalıştı rıyor.
1 ıırlar Yutmak yerine, çiğnedikleri lokmaları elbiselerinin ceple­
Burası St. Anthony·s. H a l ı lar. perdeler, yataklar, hemen
rlııe tükürürler. Ya da çantaları n ı n içine. Sandığınız kadar ş i rin
hemen her şey yanmaz kumaştan yapılmış. Ayrıca leke de
lıır �ey değ i l . i n a n ı n .
tutm uyor. Nerede ne tür pislik yaparsanız yapın hemen sil ive­
Bayan Novak a n n e m i n oda arkadaşı. Eva ise b i r sincap.
riyorlar. Burası bir bakımevi. Size bunları an latırken kendimi
St. Anthony's'in birinci katı. isimlerini unutan, ortalıkta
kötü hissediyorum. Çünkü sürprizi berbat ediyorum. Bunların
t 11 ılçıplak koşturan ve lokmaları n ı ceplerine dolduran ama
hepsini zaten kendiniz göreceksiniz çok yakında. Tabii eğer 0
lıırnların dışında fazla zararlı o lmayan insanlara ayrılmış. B u
kadar uzun yaşarsanız.
l . ı l l a , kullandıkları uyuşturucular yüzünden beyni pelteleşen ve
Ya da uzun yaşamaktan vazgeçip vakt inden önce kafayı
ı r . ıvrna geçiren gençler de var. Yürüyüp konuşabiliyorlar ama
sıyırırsanız.
l ı ıı ı uştukları şeyler rasgele seçi l m i ş sözlerden, laf salatasından
Annem de, Eva da, hatta siz bile; yani herkes bileklik takmak
ı l ı.ı ret.
zorunda.
Burası bir tımarhane değil. Kapıdan içeri adım attığınız anda "Önemsiz insanlar yol küçük günbatımı şarkı söylemek iple

� �
b rnun za çiş kokusu çarpmıyor. Ayda üç b i n papel ödeyince
ııınr peçe gitti." İşte bu türden şeyler söylüyorlar.

�
bo le bır şey olmuyor. B i r asır önce burası bir manastırmış ve ikinci kat yatalak hastalara ayrılmış. Üçüncü kattakiler ise

rahıbeler çok güzel b i r gül bahçesi yapmışlar. Güzel, d uvarlarla
çevri li ve kaçmak imkansız.
Her köşede bir güve n l i k kamerası var.
Ön kapıdan girer gi rmez, buranın yerlileri yavaş ve ürkütücü
nl!lınü bekleyenler.
Annem ş i m d i l i k birinci katta; ama hiç kimse ilelebet o katta
1 ı l ınıyor.
Mil let yaşlanan anasını babasını kamu kuruluşlarına bırakıp

şekilde üzerinize doğru gelmeye başlıyor. Bir ziyaretçinin içeri

l ıııı lı�ini de açıklamadan toz o luyor; Eva ' n ı n b u raya gelişi

61
60
de böyle olmuş. Burada kim olduğu veya nerede bulunduğu
hakkında hiçbir fikri olmayan bir sürü Dorothy ve Erma var.
insanlar, terk ettiği kişileri nasıl olsa şehir veya eyalet yetkilileri
toplar diye düşün üyor. Belediyenin çöpleri topladığı gibi.
Kurtulmak için plakalarını söküp bıraktığınızda, belediyenin
gelip arabanızı çekmesi gibi.
Buraya "nine çöplüğü" deniyor; inanın şaka yapmıyorum.
St. Anthony's Bakımevi belirli sayıda terk edi l miş nineyi,
uyuşturucudan kafayı sıyırmış sokak çocuğunu ve intihara
meyilli çöpçü kadını almak zorunda. Burada çöpçü kadınlara
çöpçü kadın, sokak kadınlarına da yosmacık gibi şeyler den­
miyor. Anladığım kadarıyla, birileri buraya yaklaşınca arabayı
yavaşlatmış, Eva'yı arabadan atmış ve bir damla gözyaşı bile
dökmemiş. Eve alıp da eğitemedikleri hayva n ları atan insanlar
gibi tıpkı.
Eva hala peşimdeyken, annemin odasına varıyoru m: ama o
yok. Annemin yatıyor olması gereken yatakta, çişten ıslanmış
koca bir çukur var. Sanırım annemi duşa götürmüşler. Böyle
durumlarda hastaları koridorun sonundaki büyük, fayanslı
odaya götürüp hortumla yıkıyorlar.
Burada, St. Anthony's'de, her Cuma gecesi Pijama Oyunu
isimli filmi gösteriyorlar ve her seferinde tüm hastalar filmi i l k
kez görecekmiş gibi televizyonun başına üşüşüyor.
Tombala var, el işi var, ziyaretçilerle birl i kte gelen evcil hay­
vanlar var.
Dr. Paige Marshall var. Her nereye kaybolduysa.
Sigara içerken kendilerini yakmas ınlar diye boyunlarından
ayak bileklerine kadar uzanan yanmaz kumaştan önlükleri var
buradakilerin. Duvarlarda Narman Rockwell posterleri var.
Saçlarını yapmak için haftada iki kez kuaför geliyor. Ama bu
ayrıca ücrete tabi. idrar tutamama hali de ücrete dahil değil.
Kuru temizleme ekstra. idrar tahlili ekstra. Mide tüpleri de öyle.
Her gün bağcık bağlama, düğme ilikleme, kapak kapama
gibi konularda dersler veriliyor. Kopça tutturma gibi konular­
da. Birileri çıtçıtlamayı gösteriyor. Başka biri fermuarınızı nasıl
62
L ıpatacağınızı öğretiyor. Her sabah size isminizi söylüyorlar.
Altmış yıldır tanışan ön sayfaya alalım insanlar tekrar birbirine
ı.ınıştırılıyor. Her sabah.
Burada artık fermuarını bile çekemez hale gelmiş doktorlar,
.ıvukatlar, büyük sanayiciler var. Eğitim vermekten ziyade hasar
kontrolü yapılıyor bu insanlara. Yanmakta olan bir binayı boya­
ı ı ıayı da deneyebilirsiniz.
St. Anthony's'de her Salı Salisbury usulü biftek çıkıyor.
c;.ırşambal arı mantarlı tavuk. Perşembe, spagetti . Cuma,
kızarmış balık. Cumartesi, mısır u n u n a bu lanarak kızartılmış et.
1 1. ızar, hindi rostosu.
Zaman öldürü rken vakt i n geçmesi için bin parçal ı k yap­
l ıozlar var. Burada, üstünde en azından bir düzine insanın can
vı•rmediği bir tek çarşaf bile yok.
Eva tekerlekli sanda lyesin i a n n e m i n kapısının ö n ü ne
ı,ı•kmiş, orada duruyor. Birisin i n , yattığı mezardan az önce
�ıkarıp sargıları n ı açtığı ve kafasına toz yumağı gibi cılız saçlar
yPrleştirdiği bir m u mya kadar solgun görünüyor. Kıvırcık mavi
ı .ııası, küçük daireler çizerek sal l a n ı p duruyor.
Ona her baktığımda, "Yaklaşma sakın" diyor Eva. "Dr.
M.ırshal l beni incitmene izin vermeyecek."
1 lemşire geri gelene kadar a n n e m i n yatağın ı n kenarına ilişip
l ıı•kliyoru m.
Annemin, saat başı farklı bir kuş sesiyle öten bir saati
vrıı Sesler önceden kaydedilmiş. Saat bir olunca Amerikan
ıııd ıçkuşu ötüyor. Altıda sarıasma.
Öğlen ispinoz.
1
1aştankara ötünce saat sekiz demektir. Sıracıkuşu saat on
lılı
Sanırım anladınız.
Sorun şu ki , kuşlarla saatleri örtüştürmek bazen karışıklık
y. ı ı . ıı a b i l iyor. Özellikle de dışarıdaysanız. Saatçi başından
l ıı•Jc,u başına terfi ediyorsunuz. Beyaz boyunlu serçen i n sevim l i
ııl ll�ünü her duyuşu n uzda, "Saat n e zaman on oldu yahu?" diye
ı lıı ..· nnüyors u n uz.
63
 Eva tekerlekli sandalyesinin bir kısmını annemin odasına
sokuyor. "Sen beni incittin" diyor. "Ve ben hiçbir zaman Anneye
bundan bahsetmedim."
Ah şu yaşlılar. Şu insan enkazları.
Saat tepeli baştankara buçuk olmuş bile. Otobüse yetişmem
ve karga ötmeye başlamadan işte olmam gerekiyor.
Eva benim kendisini bir asır önce dolandıra n ağabeyi
olduğumu sanıyor. Memeleri ve kulakları korkunç derecede
büyük ve sarkık olan. annemin oda arkadaşı Bayan Novak ise
benim, pamuk çırçırı, dolmakalem veya benzeri bir şeyin patenti
için kend isini dolandıran, üçkağıtçı iş ortağı olduğumu.
Buradaki bütün kadınlar için farklı bir anlamım var benim.
"Sen beni kırdın" diyor Eva ve biraz daha yaklaşıyor. "Ve
bunu hiç unutmadım ben."
Her ziyaretimde çalı kaşlı, kuru üzüm kılıklı yaşlı bir kadın bana
koridorun ucundan, "Eichmann" diye sesleniyor. Çişini bornozu­
nun altından sarkan şeffaf plastik bir torbaya yapan bir diğeri,
beni onu çalmakla suçlayarak köpeğini geri istiyor. Tekerlekli
sandalyesinde, pembe süveteri içinde bir çuval patates gibi otu­
ran şu diğer yaşlı kadının yanından ne zaman geçsem bana yılan
gibi tısl ıyor. "Seni gördüm" diyor ve tek gözüyle şüpheli bir bakış
fırlatıyor. "Yangının çıktığı gece seni onlarla birlikte gördüm."
Kazanma şansım yok M uhtemelen Eva'nın hayatına giren
bütün erkekler bir şekilde onun ağabeyi olmuş. Bilerek ya da b i l ­
meyerek, Eva bütün hayatı n ı erkeklerin kendisini kullanmasını
bekleyerek ve umarak geçirmiş. Teni bir mu mya gibi buruş
buruş olduğu halde Eva hala sekiz yaşında. Orada takı lıp
kalmış. Tüm ekibi sıfırı tüketmiş Dunsboro kolonisindekiler gibi
St. Anthony's'dekiler de geçmişlerine tutsak olmuşlar.
Ben istisna deği l i m ; sizin de istisna olduğunuzu sanmıyoru m .
Denny' n i n boyunduruğa tutsak olması gibi, Eva d a kendi
gelişimine tutsak olmuş.
"Sen" diyor Eva ve titreyen parmağın ı bana doğru uzatıyor.
"Sen benim h islerimle oynadı n . "
A h ş u b u n a k yaşlılar.
64
1•••
"Bunun sadece bize ait b i r oyun olduğunu söylemiştin" der­
f<'il kafasını sallıyor ve sesi titriyor. "Bu bizim gizli oyun u m uzdu;
ı1 ına sonra sen kocaoğlanı içime soktun." Kemikli ve bükülmüş
p.ırmağı aletimi işaret ediyor.
Cidden, lafı bile benim kocaoğlanın bağırarak odadan kaç­
ıı ırık istemesine sebep oluyor.
Sorun şu ki. St. Anthony's'de nereye gidersem gideyim hep
ıynı şey oluyor. Başka bir yaşlı iskelet benim kendisinden beş
yflz dolar ödünç aldığımı sanıyor. Başka bir çöpçü kadın benim
,ı•ytan olduğumu düşünüyor.
"Ve sen benim canımı yaktın" diyor Eva.
Buraya gelmemek ve tarihteki bütün suçların sorumluluğunu
11 ,t• lenmemek elde değil. Buradaki bütün yaşlı ve dişsiz surat-
1.ırd bağırmak istiyorsunuz. Evet, o Lindbergh bebesini ben
l.ıçırdım.
Şu Tita rıik olayı var ya, onu da ben yaptım.
Kennedy s uikastı, ah. evet o da bendim.
Büyük ikinci Dü nya Savaşı görevi, atom bombası düzeneği.
l ll l ı n baka l ı m kim yaptı? Tabii ki ben.
A I DS virüsü? Kusura bakmayı n . Yine ben.
ı�va gibi bir dertle başa çıkmanın yol u , onun dikkatini başka
yı•ıe çekmektir. Öğle yemeğinden . havadan sudan ve saçın ı n ne
� ttldr güzel göründüğünden bahsederek dikkatini dağıtmaktır.
, ı ı rn dikkatini bir şeye bir dakikadan fazla veremediği için, onu
1 . ı lır1tlıkla daha hoş bir konu başlığına yönlendirebilirsiniz.
ı·: va'nı n hayata karşı beslediği b u husumetle başa çıkmak
I• lıı erkeklerin ne tür şeyler yaptığını tahmin edebilirsiniz.
, ıdece ilgisini başka yöne çek. Anı yaşa. Yüzleşmekten uzak
ı l ı ı r Kaç.
!�izler de kendi hayatlarımızda böyle yapmıyor muyuz?
l ı·lı'vizyon izle. Ot iç. ilaç yut. Dikkatini başka şeylere kaydır.
ı 1 1 111. bir çek. inkar et.
llOtün vücuduyla öne doğru eğilip havada titreyen incecik
p.11 ınağını bana doğru uzatıyor.
! >olandır.
65
1
..
 Bayan Ölüm olmak üzere çoktan s ıraya girmiş bile.
"Evet, Eva" diyorum. "Seni becerdim." Ve esniyorum. "Yaa!
Her fırsatta içine girip deliler gibi boşaldım . "
Buna psikodrama diyorlar. Ama siz buna nineleri çöpe
atmanın başka b i r türü de diyeb i l i rs i n iz.
Bükük parmağı titremeyi kesiyor ve Eva tekerlekli sanda lye­
sine yaslanıyor. "Demek sonunda itiraf ettin" diyor.
"Lanet olsun. evet" diyorum. "Sen benim için kocaman bir
götten başka bir şey deği lsin, sevgili kız kardeşi m . "
Yerdeki belirsiz b i r noktaya bakıyor ve "Bunca y ı l sonra itiraf
etti" diyor.
Bu rol yaparak terap idir; sadece, Eva bunun gerçek
olmadığının farkı nda deği l .
Kafası hala havada küçük daireler çizerken gözlerini tekrar
bana d ikiyor. "Ve pişman değilsin, öyle mi?" diye soruyor.
Aslında. eğer İsa benim günahlarım uğruna kendini feda
edecekse, san ı rım ben de diğer insanların birkaç günahı n ı üst­
lenebilirim. Hepimize günah keçisi olmak için bir şans verilir.
Suçu üstlenmek üzere bir şans.
Aziz Benliğimin şehit oluşu.
Tarihteki her erkeğin günahı n ı benim boyn uma yükleyin.
"Eva" diyorum. "Bebeğ i m , tatlım, minik kardeşim, hayatı m ı n
aşkı, elbette pişman ı m . Domuz gibi davrandım" derken saatime
bakıyorum. "Sen acılı bir Meksika yemeği kadar çekiciyd i n , ben
de kend imi tutamad ı m . "
Sanki b u bokla uğraşmak zorundaymışım gibi. Eva guatrdan
ötürü dışarı pörtlemiş gözleriyle bana bakıyor ve bu gözlerin
b i rinden bir damla yaş yuvarlanıp yanağındaki pudrayı yalaya­
rak aşağıya in iyor.
Gözlerimi tavana dikip, "Tamam , senin duygularınla
oynadığımı kabul ediyorum: ama bu olay kahrolası seksen sene
önceydi: o yüzden unut b u n u . Hayatına devam et" diyorum.
Eva ağaç kökleri veya pörsü müş havuçlar gibi damarlı ve
harap ellerini kaldırıp yüzünü örtüyor. Ellerinin ardından, "Ah
Colin" diyor. "Ah Coli n ! ''
66
Ellerini çekiyor. Yüzü gözyaşlarında n sırılsıklam olmuş. "Ah
\ ol in" diye fısıldıyor. "Seni affediyorum." Yüzü göğsüne düşüyor
vı1 burnu n u çeke çeke kısa hıçkırıklarla sarsılıyor. Korkunç elle­
ı lyle önlüğünü kaldırıp yüzünü s i liyor.
Öylece oturuyoruz. Tanrım, keşke yanımda sakız olsayd ı .
'ı.ıatim on iki o t u z beşi gösteriyor.
Gözlerini siliyor, iç geçiriyor ve bir süre bana bakıyor. "Coli n ,
IH'ni hala seviyor m usun?" diye soruyor.
Lanet olası b u naklar. isa aşkına!
Ve eğer aklınızdan geçirdiğiniz buysa hemen söyleyeyim, ben
l ı l r canavar deği l i m .
Salak kitaplardaki gibi, "Evet, Eva" diyorum. " Evet, kesinl ikle,
.ı •ııi hala seviyoru m sanırım."
Eva hıçkı rı ki ara boğu 1 uyor; yüzü neredeyse bacakları na
ı lı•ltecek ve bütün vücudu sarsılıyor. "Çok mutluyum" diyor.
( .ılzyaşları ip gibi dümdüz i niyor; burnundan akan gri şeyler
ı lı ı�rudan boş ellerine damlıyor.
"Çok mutluyum" diyor, b i r yandan ağlamayı sürdürerek.
ı ı11nedikten sonra ayakkabısına tükürdüğü Salisbury usulü
l ıl l l cğin ve aynı şekilde gömleğ i n i n cebine sakladığı çiğnenmiş
ı ı ı . ınlarlı tavuğun kokusunu alabiliyorsunu z. Bu da yetmezmiş
• l l ıi. lanet olası hemşirenin annemi götürdüğü duştan geri
ı:r·t i receği de yok. Üstelik saat birden önce on sekizi nci yüzyıldaki
ı .. ı ı n i n başında olmam gerekiyor.
Dördüncü basamaktaki ödevim i yaparken kendi geçmişimi
l ı , ı l ı rlamak zaten yeterince zor. Şimdi hayatıma bir de bu
ııı· . . ınların geçmişleri eklendi. Bugün hangi savunma avukatı
ı ıl ı ı ı , ı m gerektiğini hatı rlayamıyorum mesela. Tırnaklarıma
l ı. ık ıyorum. Eva·ya, "Dr. Marshall burada mı sence?" diye soruyo-
1 1 1 1 1 1 "Onun evli olup olmadığını biliyor musun?" diye soruyorum.
Annem benim hakkımdaki gerçekleri, kim olduğu m u , babamı
ı ı l ığer gerçekleri biliyor olsa bile o kadar çok suçlu l uk duyuyor
l ı ·.ı)ylemeye ödü kopuyor.
1 va'ya, " L ütfen gidip başka bir yerde ağlayabilir misin?" diye
ı ıı ı ıyorum.
67
 Ama çok geç. Karga ötmeye başlıyor.
Ve Eva çenesini kapatmamakta ısrarlı. Önl üğü yüzüne dayal ı ,
bi leğindeki plastik bileklik titreyip d uruyor ve b i r yandan ağlayıp,
bir yandan sallanırken, "Seni affediyorum Colin. Seni affediyo­
rum. Seni affediyorum. Ah Colin, seni affediyorum . . . " diyor.

Dokuz

B
izim küçük aptal oğlanla üvey annesi öğleden sonra bir
al ışveriş merkezinde duydular o anonsu. Yaz aylarıydı;
lll'şinci sınıfa başlayacak olan çocuk için alışveriş yapıyorlardı. O
y ı l dapdaracık çizgili gömlekler modaydı. B u , yıllar önceydi. Öyle
ı".kidendi ki, çocuğun yanındaki kadın daha ilk üvey an nesiydi.
Çocuk kadına tam boyuna çizgi lerden bahsediyordu ki duy­
ı l ı ı lcır.
"Dr. Paul Ward, Woolwort h ' ü n kozmetik reyonunda eşiniz sizi
l ıı•kliyor" dedi anons eden ses herkese.
Hu, annesini n çocuğu götürmek için ilk gelişiydi.
"Dr. Ward, Woolworth'ün kozmeti k reyonunda eşi n iz sizi
l ıı•kliyor."
Gizli bir sinyaldi b u .

68 69
 Oğlan hemen bir yalan düşündü; tuvalete gitmesi gerektiğini
söyleyip doğruca Woolworth'e gitti ve Anneciği orada saç
boyalarının kutularını açarken b u ld u . Kadının kafasında yüzü·
n ü çok küçük gösteren kocaman, sarı bir peruk vardı ve sigara
kokuyordu . Tırnaklarıyla bütün kutuları açtı ve içinde boyaların
olduğu kahverengi şişeleri çıkardı. Bir kutuyu daha açtı ve için·
deki şişeyi çıkardı. E l i ndeki şişeyi diğer kutulardan birinin içine
koydu ve rafa yerleştirdi. Sonra başka bir kutu açtı.
Kutunun üzerindeki gülümseyen kadın resmine bakarak.
"Bu çok güzel" dedi. Kutunun içindeki şişeyi, bir başka kutu·
ya yerleştirdi. Bütün şişeler aynı koyu kahve renkli camdan
yapılmıştı.
Başka bir kutu açarken, "Sence güzel mi?" diye sordu.
Çocuk öyle aptaldı ki, "Kim?" diye sord u .
Annecik. " K i m olduğunu bil iyorsun" dedi. "Gençmiş de. İkini·
zi giysilere bakarken görd ü m . O n u n elini tutuyord u n ; bu yüzden
yalan söyleme."
Ve çocuk o kadar aptaldı ki o anda oradan hemen kaçması
gerektiğini anlayamadı. Çocuk. Anneciğin şartlı tahliyesine
veya hakkındaki men emrine veya son üç aydır neden hapiste
olduğuna i l işkin hiçbir şey getirmedi bile aklına.
Sarı saç boyalarını kızıl boya kutuların ı n içine ve siyah boya­
ları sarı boya kutularının içine yerleştirirken Annecik, "Söyle
baka l ı m , o n u sevdin mi?" diye sordu.
" Bayan Jenkins'i mi kastediyorsun?" diye sordu çocuk.
Kutuları adamakı l l ı kapatmadan, süratli bir biçimde düzen·
sizce raflara yerleştiren Annecik. "Onu sevd in mi?" diye sord u .
Sanki b u n u n bir faydası olacakmış g i b i bizim küçük yardakçı.
"O sadece üvey anne" dedi.
Gözleri n i e l indeki kut u n u n üzerindeki gülen kadından
ayı rmayan Annecik çocuğa dön ü p bakmadan, "Onu sevdin mi
diye sord u m" dedi.
Bir alışveriş sepeti koridorda yanlarında d u rd u ve sarışın bir
kadın içinde başka bir renkte boya olan sarı saç boyası kutusuna
uzandı. Kutuyu sepetine atıp, uzaklaştı .
70
"Kendini sarışın sanıyor" dedi Annecik "İnsanların şu küçük
f lınlik paradigmalarını birbirine katıp karmakarışık etmemiz
�·ı·ı ekiyor."
Annecik buna, "Güzellik Endüstrisi Terörizmi" diyordu.
Küçük oğlan, artık yardım edilemeyecek kadar uzaklaşana
ı l ı · k kadının ardından baktı.
"Senin zaten bir annen var" dedi Annecik. "Peki bu seni evlat
ı•ılınen kadına nasıl hitap ediyorsun?"
3ayan
1 Jenkins.
"Peki onu sevdin mi?" dedi Annecik ve ilk kez dönüp çocuğa
lıı 1 k l 1 .
u rakl ık kurnazl ık yapmaya çalışıp, "Hayır mı demem lazım?"
ılı·ıll
"Onu sevdi n m i?"
" l layır."
"Ondan nefret mi ettin?"
Ve omurgasız küçük soluca n , "Evet mi demem gerekiyor?"
ııvı' sord u .
V e Annecik, "Olayı kavradın işte" dedi. Çocuğun gözlerinin
lııı.ı-;ına dek eğildi ve " Bayan Jenkins'ten ne kadar nefret ediyor­
ıııı?" diye sordu.
Vl' küçük pislik. "Çok, çok m u ?" diye sordu.
Ç'ok, çok, çok. . . " dedi Annecik. E l i n i , tutması için çocuğa
ı lı ıjtı ı ı uzattı ve "Acele etmemiz gerek. Yakalamamız gereken bir
1 1 11 1 1 vur" dedi.
<,'ucuğu kemiksiz kolundan yakalayıp cam kapıların ardındaki
ıJlıı ı-;;ığına doğru çekiştirirken, "Sen benimsin. Benim. Şimdi ve
ı ııı<.ııza dek. Ve b u n u hiç aklından çıkarma" dedi.
l,ncuğu kapıdan çıkarırken, "Ve eğer olur da polis veya
1 ı .ı ı 1 biri daha sonra sana sorular soracak olursa, ş u üvey
ııııw bozuntusunun baş başa kaldığınızda sana ne t ü r iğrenç ve
ılıl ıf •.ız şeyler yaptığını anlatacağım" dedi.
71

On
Ş u anda oturmakta olduğum annemin eski evinde, ona ait
evrakı, üniversite not dökümlerini, senetleri, raporları ve
hesapları karıştırıyorum . Mahkeme tutanaklarını. Günl üğü hata
kilitli . Bütün hayatı orada.
Bir sonraki ziyaretimde, okul otobüsü olayından sonra
çocuk kaçırma davasında annemi savunan Bay Benning ol uyo­
rum. Ondan sonraki hafta, hayvanat bahçesindeki hayvanlara
saldırdığı için anneme verilecek hapis cezasını altı aya indiren
savcı Thomas Weldon. Ondan sonra, bale gösterisinde kasıtlı
olarak olay çıkarıp zarara sebebiyet vermekten yargılanan anne·
mi savunan Amerikan yurttaşlık haklarının koruyucusuyum.
Deja vu'nun bir de tersi vardır. Buna jamais vu denir. Sürekli
72
ıynı insanlarla karşılaşıp aynı yerlere gidersiniz ama her
.ı•lerinde ilk kez olmuş gibi hissedersiniz. Herkes her zaman
y.ıbancıdır. H i ç b i r şey tanıdık gelmez.
Son ziyaretimde annem Victor nasıl diye soruyor.
Ben her kimsem. Hangi avukatsam artık.
Victor da kim, diye sormak istiyorum .
"Bilmek istemezsin" diyorum. "Kalbin kırılır." Sonra. "Victor
ıı.ısıl b i r çocuktu? Hayattan ne beklerdi? Haya l i n i kurduğu
l ıllyük hedefleri var mıydı?" diye soruyorum.
işte bu noktada. sanki bir yerlerde gerçek insanların izlediği
lılı pembe dizideki insanlar tarafından izlenen başka b i r pembe
ı l lzldeki insanların izlediği bir pembe dizide oynuyormuşum
1:llıi bir hisse kapılıyorum. Annemi görmeye her gelişimde . şu
ı lııktorla. küçük, siyah bir beyin gibi görünen saçları, kulakları ve
H0ı.lüğü olan doktorla , tekrar konuşma fırsatı yaratabilmek için
l ııı ldorları gözler hale geldi m .
Dosyası v e tavırlarıyla D r . Paige Marshall. Annemin bir o n
vı•yc ı yirmi y ı l daha yaşayabilmesi i ç i n kurduğu korkunç hayal­
lı•ılyle.
Dr. Paige Marshall, seksüel a nestezi için bir potansiyel doz
d.ıha.
Ayrıca bakınız: N ico.
Ayrıca bakınız: Tanya.
Ayrıca bakınız: Leeza.
l�u. kend i m i . her geçen gün kendimin berbat bir taklidi hali-
1111 geliyormuşum gibi hissettiriyor bana.
l layatım ı n , Zen Budizmi öğrencilerine meditasyon yapma­
lııı ı için ödev olarak verilen ve mantıksal çözümü olmayan prob­
lı•ııı lerden hiçbir farkı yok.
13ir çalıkuşu ötüyor; ama öten gerçek bir kuş m u yoksa saat
ı li ·ı ı ı mü oldu emin değilim.
"Artık hafızam o kadar yerinde değil" diyor annem. B i r eli­
ı ı l ı ı baş ve işaret parmağıyla şakaklarını ovuşturarak. "Victor'a
l ı ııdisiyle i l g i l i gerçeği söylesem m i . söylemesem mi bilemi­
yı ı ı u m " diyor. Yastıklara göm ü l ü vaziyette. "Çok geç olmadan,
73
Victor'ın gerçekte k i m olduğunu öğrenmeye hakkı var mı diye
düşünüyorum" diyor.
"Öyleyse söyle ona" diyorum. Getirdiğim bir kase dolu­
su çikolatalı pudingden bir kaşık a l ı p ağzına t ıkıştırmaya
çalışıyorum. "Gidip onu arayabilirim" diyorum. "Victor birkaç
dakika içinde burada olur."
Koyu kahverengi kabuğun altındaki puding daha açık kahve­
rengi ve kokuyor.
"Ah ama söyleyemem ki" diyor annem. "Kendimi o kadar
suçlu hissediyorum ki onun yüzüne bakamam. Nasıl tepki
vereceğini b i le bilmiyorum."
"Belki de Victor'ın bunları hiç bil memesi daha iyidir" diyo­
rum.
On Bir
"Öyleyse bana anlat" diyorum "Anlat ve kurtu l . Victor'a
söylemeyeceği m e söz veriyoru m; tabii sen anlat dersen, o
başka."
Gözlerini kısıp bana bakıyor; yaşlanmış teni göza ltlarından
torba gibi sarkıyor. Çikolatalı puding ağzı n ı n etrafındaki
kırışıklara bulaşmış. "Sana güvenip güvenemeyeceğimi nerden
bileceğim? Kim olduğundan bile emin değilim" diyor.
Gülümseyerek, "Elbette bana güvenebilirsin" diyorum.
Kaşığı ağzına sokuyorum . Kara puding dilinin üzerinde öyle­
ce du ruyor. Böylesi, mide tüpünden daha iyi. Peka la, daha ucuz
ittiği bir gece kulübünd e eline vurulan damga yüzün­
diyelim.
Televizyonun kumandasını elinden alıp, "Yut şunu" diyorum.
G den tekrar ceza alan Denny'yi boyundu ruğa bağlarke n.
ı mstum" diyorum.
"Beni dinle. Bana güven melisin" diyorum.
"Bu çok garip" diyorum . . .
"Ben O'yum. Victor' ın babasıyım" diyorum.
l)enny, ki litlemem için e l leri n i yerlerine yerleştır ıyor.
Uysal gözleri bana bakarken birden kocaman oluyor; yüzünün ek
ı ,oınleğini iyice içine sokmuş. Sırtına binen yükü hafifletm
geri kala n ı , kırışıklıkları ve teniyse sanki geceliğinin yakasına .
I• 1 1 1 dizlerini biraz kırması gerektiği ni bil iyor. Kılıtlenm eden
kayıyor. Korkunç sarı eliyle haç çıkarıyor ve ağzı göğsüne kadar
ı ıııı c tuvaleti ziyaret etmesi gerektiğ ini de hatırlıyo r. Bizim
açıl ıyor. "Ah, demek sen O'sun . Geri geldin" d iyor. "Ah yüce İsa.
ı 1ı·nny'miz ceza a l ma kon usunda neredeyse bir uzma n oldu.
Kutsal Babamız" diyor. "Ah l ütfen beni affet. " .
ıı•vgili Dunsboro 'da mazoşizm çok değerli bir maharett ır.
Gerçi bu çoğu iş için geçerli.
Dcnny'ye dün St. Anthony's 'de olanların . bir herifle tablosu-

75
74
nun hikayesin i n anlatıldığı şu eski filmdeki n i n , hani şu yüz yıl
yaşayan ve h i ç yaşlanmayan herifin h ikayesi n i n , aynısı olduğunu
söylüyorum. Resimdeki adam ise gün geçtikçe çirkinleşiyor,
alkol gibi şeyler yüzünden çöküyor ve ikinci dereceden frengi ve
belsoğukluğu yüzünden burnu düşüyor.
St. Anthony's'dekilerin hepsinin gözleri kapanmış ve
mırıldanıyorlar. Hepsi sürekli olarak g ü l ü msüyor ve erdemliler.
Ben hariç. Ben onların salak tablosuyu m .
"Beni tebrik et dostum" d iyor Denny. "Boyundurukta o kadar
çok vakit geçirdim ki tam dört haftad ı r temizim. Düşünsene, on
üç yaşımdan beri toplasan dört hafta çıkaramazsın."
Annemin oda arkadaşı Bayan Novak, diye anlatmaya devam
ediyorum, kendisinin diş macunu buluşunu çaldığımı itiraf
ettiğimden beri sürekli kafasıyla beni onaylıyor ve gayet mem­
nun.
Başka b i r yaşlı kadın, h e r gece yatağına işediğimi kabul
ettiğimden beri bir papağan gibi şakıyor ve çok mutlu.
Hepsine evet dedim, her şeyi ben yaptım. Evini ben yaktım.
Köyünü ben bombaladım. Kız kardeşini ben sınır dışı ettim.
1 968 yılında o boktan mavi Nash Rambler'ı sana ben satt ı m .
Sonra, evet. köpeği n i d e ben öldürdüm.
Hadi aşın artık bunları!
Benim üzerime yıkmalarını söyledim onlara. İğrenç tecavüz
çetenizin pasif götü yerine koyun beni. Ben herkesin yükünü
taşırım.
Herkes içindeki pisliği suratıma boşalttıktan sonra rahatlayıp
canlanıyor. Kalabalık dağılmadan. herkes tavana bakıp gül meye
başlıyor, elimi sıkıp her şeyin yoluna girdiğini ve beni affettiğini
söylüyor. Boktan amaçlarına ulaşıyorlar. Karı lar ordusu başıma
üşüşmüş dırdır ederken, yanımdan geçen uzun boylu bir
hemşire, " H ı m m , sen ş u Bay Popüler olmalısın" diyor.
Denny burnunu çekiyor.
"Mendile m i ihtiyacın var dostum?" diye soruyorum.
İşin saçma tarafı ise, annemin iyileşmemesi. Fareli Köyün
Kavalcısı ' n ı oynayıp insanların suçlarını ne kadar üzerime
76
,ılırsam alayım. bir işe yaramıyor. insanların hatalarını ne
Lıdar üstlenirsem üstleneyim, annem benim ben olduğuma,
y.ıni Victor Mancini olduğuma artık inanmıyor. Dolayısıyla, şu
lıOyük sırrını anlatmayacak. Bu yüzden, galiba şu mide tüpünü
l.ıktırmak zorunda kalacağız.
"Temiz olmak şimdilik yeterince iyi" diyor Denny. "Ama
ıı!lnün birinde. sadece kötü şeyler yapmamaya çalışarak değil,
iyi şeyler de yaparak geçirdiğim bir hayatımın olmasını istiyo­
tıım. Bilirsin . . . "
Daha da garip olan şey ise. diye anlatmaya devam ediyo­
ı ı ıın. şu yeni popülerlik olayını hemen kendi lehime çevi rip.
ıızun boylu hemşirenin ağzına nasıl verebilirim diye düşünüyor
ıılmam. Büyük bir sabırla, ümitsiz durumda olan yaşlı insanlarla
llııilendiğimizi ve onlara baktığımızı sandıkları için, hemşireleri
l ıı•cermek çok kolaydır.
Ayrıca bakınız: Caren, Kadrolu Hemşire.
Ayrıca bakınız: Nanette, Stajyer Hemşire.
Ayrıca bakınız: Jolene, Stajyer Hemşire.
Ama kiminle ol u rsam olayım, kafamda hep şu diğer kız var.
.ıll Dr. Paige Falanca. Marshall.
Bu yüzden kiminle yatıyor olursam olayım. bulaşıcı hastalık
l . ı�,ıyan hayvanları, yol kenarlarında ölmüş ve şişmiş büyük
ıııku nları ve güneşli bir günde son s ü rat giden kamyonların bu
ı . ı k u nları nasıl ezdiğini düşünmek zorunda kalıyorum . Yoksa
Ht ı ııda boşalıveririm. işte bu Dr. Paige Marshall denen kadın
ı\ylesine yer etti kafamda.
insa n ı n elde ettiği kadını asla düşünmemesi komiktir
ı .lında. U n utamadığın kişi, daima senden uzakta olandır.
"13ağ ı m l ı l ığım öylesine derin, öyle güçlü ki" diyor Denny, "ya
l ıı ıyunduruğa bağlamazlarsa diye korkuyoru m . Hayatım sadece
, ıl ııl bir çekmemeye çalışmaktan ibaret olmamalı."
l ler kim o l u rsa olsun diğer kadı n ları beceri l i rken hayal edebi­
lıvnrum, diyoru m . B i l i rsin işte, bir arabanın sürücü koltuğunda
lı 11 .ıklarını açan bir kadın ve o n u n G noktası, senin kocaoğlan ı n
77
 çivilediği hatunun idrar yolunun arkası. Ya da, kendini hatunu
sıcak bir küvetin kenarında domalmış vaziyette pompalarken
hayal edebi lirs i n . Yani onun özel hayatı n ı biliyorsundur.
ıı Ama Dr. Paige Marshall'la durum farklı: o sanki becerilmek­
lı
ten fazlasını hak ediyor.
il Leş yiyen kuşlar tepemizde dönüp duruyor. Kuş zamanına
göre saat iki oluyor. Aniden çıkan rüzgar Denny'nin paltosunun
eteklerini omuzlarına savuruyor. Hemen düzeltiyorum.
lı "Bazen" deyip b u rn u n u çekiyor. "Dayak yemek ve
cezalandırılmak istermiş gibiyim. Artık Tanrı 'nın olmaması da
ıı
sorun değil benim için; ama yine de bir şeylere saygı duymak
I! istiyorum. Kendi evrenimin merkezi olmak istemem."
Denny bütün öğleden sonra boyu ndurukta olacağı için On iki
odunları ben kesmek zorunda kalacağı m . M ısırları kendi başıma
toplamam gerekecek. Domuz etlerini tuzlayacağım. Yumurtaları
ışıkta kontrol edeceğim. Domuzlara yem vereceğim. On seki­
zinci yüzyılın bu denli heyeca n l ı olacağını tahmin etmemiştiniz
değil mi? Denny'nin arkas ı n ı toplarken kambur sırtına doğru,
hiç olmazsa annemi ziyaret edip benmişim gibi davranabilirsin,
diyorum. İtiraf edeceği şeyi öğrenmek için.
Denny yere bakıyor. İki yüz metre yukarıdaki leş yiyen
kuşlardan biri Denny' nin sırtına beyaz, iğrenç bir parça bırakıyor.
Denny, "Dostu m , benim bir misyona ihtiyacım var" diyor.
"Öyleyse misyonun bu olsun. Yaşlı bir kad ı na yardım et"
rr clefon rehberi gün geçtikçe daha çok kırmızıya boya n ıyor.
1 ler gün daha fazla restora n ı n üzeri kırmızı keçeli kalem­
diyoru m.
Denny, "Dördüncü basamak nasıl gidiyor?" diye soruyor. lı• <,ililiyor. Bunlar öleyazdığım yerler. İtalyan. Meksika. Çin
"Dostum, yan tarafımda bir kaşıntı var, yard ı m eder misin?" ıııı •k:ı ıı ları . Para kazanmak için dışarıda yemek yiyebileceğim
diyor. ·ı•ı l l•rin sayısı gün geçtikçe azalıyor gerçekten de. insanları beni
Kuş pisliğine dikkat ederek sırtını kaşımaya başlıyorum. ı•vıııeleri için kandırabileceğim yerler eksiliyor.
l lcr zaman soru şudur: Bu gece boğulabilecek durumda mısırı?
1 ıi.lnsız mutfağı var. Maya yemekleri. Doğu Hint.
()l u rmakta olduğum, annemin eski evi, çok pis bir antikacı
lııl L.ı nına benzedi. Ortal ı k öyle dağınık ki, Mısır hiyeroglifle­
ı l ııı h ·ki figürler gibi yan yan yürümek gerekiyor. Masif ahşaptan
ı ıı ı ı ı mobilyaların, yani uzun yemek masas ı n ı n , sandalyele-

78 79
rin , konsol ve dolapların oymalı yüzeylerindeki yoğun şurup
görü n ü m l ü vernik kararmış ve sanki isa'dan m i lyonlarca yıl
önce çatlamış. Şişkin koltuklar, insanın asla çıplak oturmak
istemeyeceği , kurşun geçirmez cinsten goblenle kaplı.
Her gece işten sonra eve gelip, önce doğum günü kartlarını
kontrol ediyorum. Çekleri topluyorum. Bütün bunlar operasyon
karargah ı m olan yemek masasının kapkara yüzeyine yayılmış
durumda. işte yarına kadar doldurulması gereken bir makbuz.
Bu gece sadece bir tane kart var ve iğrenç görünüyor. Posta
kutusundan sadece bu rezil kart çıktı ve içinde de elli papel­
lik bir çek var. Yine de bir teşekkür notu yazmam gerekecek.
Gönderilecek b i r sürü yaltaklanma mektubu beni bekliyor daha.
Nankör biri değilim; ama yollayacağınız sadece elli papelse.
bir dahaki sefere bırakın da öleyim. Tamam mı? Ya da en iyisi,
bir kenara çekilin de, bırakın gecenin kahramanı zengin biri
olsun.
Tabii ki b u nları hiçbir teşekkür notuna yazamam; ama yine
de aklımdan geçiyor işte.
Annemin evini şöyle gözünüzün önüne getirin: Bir eski
zaman şatosundan çıkmış gibi görünen bir sürü mobilya. yeni
evli çiftlerin oturduğu türden nohut oda bakla sofa bir eve
tıkılmış. Bütün bu koltuklar, tablolar ve saatler annemin eski
memleketind en getirdiği çeyizleriymiş . ltalya'dan. Annem bura­
ya üniversitede okumak için gelmiş ve beni doğurdukta n sonra
bir daha geri dönmemiş.
Sizin de fark ettiğiniz gibi, artık onun italyanlıkla bir ilgisi yok.
Ağzı sarımsak kokmuyor; koltukaltı kılları da uzun değil. Annem
Amerika'ya tıp okumak için gelmiş. Lanet olası tıp. lowa'da.
Gerçek şu ki, göçmenler her zaman burada doğanlardan daha
Amerikalı olur.
Gerçek şu ki, öyle ya da böyle, ben onun Yeşil Kart'ıyım.
Telefon rehberine bakarken oyunumu daha seçkin bir seyirci
önünde oynamam gerektiğini düşünüyorum . Paranın olduğu
yere gitmeli ve onu eve getirmelisin. Bol yağda kızartılmış tavuk
köftesi yerken ölümüne boğul manın bir anlamı yok.
xn
Fransız yemeği yiyen zengin insanlar da diğerleri kadar kah-
rnman olmak isterler.
Diyeceğim şu ki. ayrımcılık yapmak lazım.
Size tavsiyem; hedef kitlenizi belirleyin.
Telefon rehberinde üstü çizilmemiş balık lokantaları var.
Moğol usulü mangal yapan yerler.
Bugün gelen çekin üzerindeki isim, geçen nisan ayında
l,,kandinav usulü yemek servis eden bir lokantada hayatımı
l ıırtaran b i r kadına ait. Hani şu "açık b ü fe" tarzı yerlerden birin­
ılt>. Ne sanıyordum ki acaba? Ucuz lokantalarda boğulmak elbet-
1 <' hatalı bir yatırım şeklidir. Tuttuğum büyük defterde hepsi
yıızıyor, bütün detaylar. B u defterde beni kimin, nerede ve ne
.ıınan kurtardığından, bugüne kadar benim için ne kadar para
lı.ırcadığına kadar her şey kayıtlı. Doğum günü kartının altında
,ı•vgiler yazıyor ve bağış yapan Brenda M unroe'nun imzası var.
Çekin altına, "Umarım bu biraz da olsa işini görür" yazmış.
Brenda M u n roe, Brenda Munroe. Düşün üyorum ama yüzü
lılr türlü gözüm ü n önüne gelmiyor. H içbir şey hatırlamıyorum.
l l lç kimse sizden öleyazdığınız o tecrübeleri hatırlamanızı bek­
lı•ycmez. Belki de daha iyi not tutmam gerekiyor; en azından saç
vı• göz renklerini yazabilirim. Ama şu halime bakın! Bu durumda
lılle kağıt deryasının içinde boğuluyorum resmen.
Geçen ay yazdığım teşekkür notu, şimdi ne olduğunu
ııııuttuğum bir şeyi ödemek için verdiğim mücadeleyle ilgiliydi.
insanlara kirayı ödeyemed i ğ i m i veya dişçiye gitmem
wı•ıcktiğini söyledim. Kimine süt almam gerektiğini veya
ı l 111ışmana ihtiyacım olduğunu söyledim. Aynı mektuptan
lıl ıknç yüz tane yollayınca insan hiçbirini asla tekrar okumak
ı .ı ı·ıniyor.
Yoksul ülke çocuklarına yardım eden kurumların ev için
l l lıt'i ilen bir versiyonu bu. B u tür kurumlarda bir bardak kahve
lı ı•rt'k bir çocuğun hayatı n ı kurtara b i liyorsunuz. Sponsor olu­
,1 1 10,unuz. Burada sorun şu ki, hiç kimsenin hayatı n ı bir seferde
1 1 1 1 1 ,ıramazsınız. insan ların benim hayatımı tekrar tekrar kurtar-
111.ılnrı gerekiyor. Tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi b u rada da,
81
"sonra sonsuza dek mutlu bir şekilde yaşadı" d u ru m u yok.
Aynen t ı p fakültesin de olduğu gibi, b i r i n i n hayatı n ı
ancak ölene dek birçok kez kurtarabil irsiniz. B u Tıbbın Peter
Prensibi'd ir.
Bana para gönderen bu insanlar, kahraman l ı k taksitlerin i
ödüyorlar.
Boğazıma kaçabilece k Fas yemeği var. Sicilya yemeği var
Her gece.
Ben doğdukta n sonra annem Amerika'd an başka bir yer
kıpırdam amış. Hep bu evde değilmiş tabii. Bu eve son ke
hapisten ç ı ktıktan sonra taşındı. Okul otobüsü çaldığı için
çarptırıld ığı cezayı çektikten sonra. Araba h ı rsızlığınd an v
çocuk kaçırmakt an ötürü çarptırıldı ğı cezayı. Bu ev veya mobil
yaları çocukluğ umdan hatırlamı yorum. Bunların hepsini aile
si italya'dan yollamış. Yani sa n ı rım öyle. Bir yarışmada n d
kaza n m ış olabilir; h i ç bilmiyoru m.
Ona ailesini, yani italya'dak i ninemi ve dedemi sadece bi
kez sordum.
Ve annem dedi k i , yani hatırladığ ım kadarıyla , şöyle dedi:
"Senden haberleri yok; b u yüzden başıma iş açma."
Eğer annemin piçi n i bil miyorlarsa , eminim teşhirci likten
cinayete teşebbüst en, ihmal sebebiyle öldürmeye teşebbüste
hüküm giydiği n i , hayvanlar ı taciz ettiğin i de bilm iyorlardır
Onların da deli olduğund an adım gibi eminim. Şu mobilyala r
baksa nıza. M u htemelen deliydiler ve öldüler.
Telefon defterini karıştırıp d uruyorum .
Gerçek ş u ki. annemi St. Anthony' s Bakımevi 'nde tutmanı
bir aylık bedeli üç bin papel. Bir bezi e l l i papele değiştiriliyor.
Mide tüpünün parası n ı ödeyebilm ek için kaç kere daha ölü
mün kıyısına gelmem gerekecek Tanrı bil ir.
Gerçek şu ki, büyük kahraman lar defterind e, üç yüzden fazl
isim kayıtlı ve ben yine de üç b i n papeli her ay bir araya getir
miyorum. ilaveten her gece elinde hesapla bekleyen bir garso
var. Artı bahşiş var. Şu lanet olası genel giderler öldürüyor ben
Herhangi iyi bir piramit planında olduğu gib i , en alt s ı ray
82
Oıekli yeni insanlar kaydetmeniz gerekiyor. Aynen sosyal
�f'ıvenlik kurumunda olduğu gibi burada da başkaları için
p.ıra ödeyen iyi kalpli bir insan güruhu mevcut. Bu iyi kalpli
'•. ımiriyelileri son kuruşlarına kadar soymak da benim kişisel
.ı ısyal güvence ağım .
"Ponzi Modeli" uygun terim olmayabilir ama i l k aklıma gele n i .
Acı gerçek ise, hala her gece telefon rehberini karıştırıp, öle­
y.11.mak için iyi bir yer aramak duru m u nda olmam.
Bu koşuya Victor Mancini Tele-Maratonu denebilir.
Bu yaptıklarım ı n devlet idare etmekten bir farkı yok. Victor
M ı ı ncini refah devleti nin tek farkı , faturayı ödeyen vatandaşların
h . ı l lerinden yakınmamaları. Aksine kendileriyle gurur duyuyor-
1.ıı Hatta olayı arkadaşlarına anlatıp övünüyorlar.
Bu bir hediye ağı ve ağın tepesinde ben varım ; yeni üyeler de
lı.ına arkamdan sarılarak hediye satın almak için kuyrukta bek­
lıvorlar. İyi kalpli ve cömert olan bu insanJarın içi kan ağlıyor.
Yine de, en azından kazandığım parayı uyuşturucuya veya
�ıınıara harcamıyorum. Yemeklerimi bile bitiremez hale gel­
ı l l ı ı ı artık. Her yemeği yarım b ı rakıp işe başlamam gerekiyor.
lln�ulma ve kusma numaralarını yapmam gerekiyor. Bütün bun-
1 . ıı.ı rağmen bazıları tek kuruş bile ödemiyor. Bazıları gerisini
l ıilt• düşün m üyor. Yeterince zaman geçtikten sonra, en cömert
ı ıl.ııılar bile çek yollamaktan vazgeçecek.
Aglama böl ü m ü , yani birilerinin kolları vücuduma dolanmış
ıılyetteyken gözyaşlarına ve h ı çkırıklara boğu lduğum kısım
1 1 1 1 , ı n l a kolaylaşmaya başladı. Fakat ağlamanın en zor yanı da,
ııııı geçtikçe, bunu durduramıyor oluşum.
Telefon rehberinde, üzeri çizilmemiş olan, eritme peynir
ı• ıııcği yapan yerler var. Taylan d , Y u n a n , Etiyopya ve Küba
lııl , ı ı ı Laları var. Ölmek için uğramadığım binlerce lokanta var
ı lı ıl ı . ı
Nılkit akış ı n ı artırmak için h e r gece iki veya ü ç kahraman
ıl .
ı ı ı ınalısınız. Bazı geceler tam olarak karnınızı doyurmadan
11111 ı • üç dört yere gitmeniz gerekebi lir.
l lC'n akşam yemeği oyunu oynayan ve gecede üç gösteri
83
yapan bir sanatçıyım aslında. Bayanlar ve Baylar, izleyicilerin
arasından b u raya bir gön ü l l ü alabilir miyim lütfen?
"Teşekkü rler ama sizi değil" demek isterdim ö l ü akrabalarıma.
"Ben kendi ailemi kurabilirim."
Balık. Et. Vejetaryen. B u gece de çoğu gece olduğu gibi, işin
en kolay tarafı gözlerinizi kapamak.
Parmağınızı açık duran telefon rehberin i n üzerine getirin.
Baya nl a r ve Baylar, ayağa kalkın ve kahraman olun. Ayağa
kalkın ve b i r hayat kurtarı n .
E l inizi indirin ve bırakın d a sizin yerin ize kader karar versin.

On Üç

S
ıcak yüzünden Denny önce paltosunu, sonra da hırkasını
çıkarıyor. Kollarındaki ve yakasındaki düğmeleri bile açma­
r lı ı n gömleğini yukarı sıyırıp tersyüz ettiği için kafası ve elleri
l ı r ın ızı ekose gömleğe hapis. Göm leği kafasından çıkarmak için

ı
u lV(lŞUken gömlekle birlikte üstündeki tişört de koltukaltlarına
l .ı la r sıvanıyor ve çökük, isilik o l m uş karnı görünüyor. Küçük
wı'\�üs uçlarında uzun ve kıvırcık tüyler çıkmış. Göğüs uçlarında
ı, .ıl li1k ve yaralar var.
lfü yandan gömleğiyle boğuşurken bir yandan da, "Dostum
lhl !imde çok fazla kat var. Burası bu kadar sıcak olmak zorunda
ı ı ı ı r diye soruyor.
l�vet; çünkü burası bir çeşit hastane. Burası b i r bakımevi.

85
84
Another random document with
no related content on Scribd:
 Il s’appelait Auguste Crochard, et toute sa personne chétive et noire,
infiltrée de bile, était faite en effet pour mordre et pour dévorer. Veuf d’une
femme qui chargeait comme rien un quintal de son, et se levait à trois
heures pour soigner les bêtes, il entrait en fureur à la pensée qu’il l’avait
perdue. Une maladie de foie qui le ravageait aigrissait encore son humeur.
Ses voisins le haïssaient, pour sa cupidité et les querelles qu’il engageait
à tout propos. Levé avant le jour, rossant son chien, allongeant de grands
coups de fouet aux chats d’alentour, il était rongé de désirs et de
convoitises. Il lui fallait se sentir le maître. Mais si âpres que fussent ses
ambitions, son commandement ne dépassait pas les trois pièces de son
logement et le pâturage qu’il avait loué. Toutes les vignes qui l’entouraient,
les pièces de terre, il avait envie de les tondre, de les décharner. Il supputait
quelles pouvaient être ses chances de s’y établir. Tous les propriétaires du
pays, il les connaissait pour avoir fait des labours chez eux ou leur avoir
apporté du bois. Il s’était formé une idée de leur caractère, de leurs
ressources. Parfois, un vertige lui prenait l’esprit à la pensée que certaines
terres hypothéquées pourraient être vendues pour ce que les paysans
appellent un morceau de pain; mais jamais l’occasion d’une grande réussite
ne s’était encore présentée.
Lorsqu’il soupçonna la victoire de Pouley, sa petite face terreuse,
tourmentée et grimaçante comme une gargouille, devint toute noire.
Cette affaire qui était là, si près, qui lui revenait comme au plus voisin,
qu’il avait couvée, elle lui échappait. Et c’était Pouley qui la lui arrachait,
l’homme qu’il détestait entre tous les autres pour sa chance, son
avancement, sa voiture rapide attelée du meilleur trotteur de la commune.
Celui-là gagnait de l’argent, élevant des bêtes, revendant, suivant les foires,
constamment heureux, engraissé par sa rapide prospérité. Et il lui enlevait
cette occasion! Il venait à deux pas de lui, sous son nez, lui ôter son bien.
Car cette affaire qu’il aurait pu avoir, elle était la sienne. Ah! le voleur!
mais il se vengerait. Et cette jeune fille qui l’avait joué, elle lui paierait
aussi ce tour-là. Une originale qui vous saluait sans vous regarder, juste de
la tête. Les pauvres, pour elle, ce n’était rien. On avait beau vivre à sa porte,
on n’existait pas.
Il la surveillait maintenant du matin au soir, jaloux de tous, dévoré du
désir de s’approcher, de tendre l’oreille quand il la voyait près de la
charrette de Mme Rose. Elle se détachait, avec sa sobre robe noire, son teint
pur et lisse, sur le groupe des femmes en camisole. Il se demandait ce que la
marchande pouvait bien lui dire, penchée ainsi, volumineuse, éclaboussée
de rires et de grand soleil, et quel complot se nouait là, contre lui peut-être,
quand la jeune fille restait la dernière, s’attardant à écouter les mots
chuchotés.
Il se méfiait du charpentier qui raccommodait l’escalier et qu’il
apercevait de loin, sciant des planches, derrière la maison. Celui-là était
dans la place, et aussi les paysans, les pêcheurs mêmes. Le vieil Augustin
avait l’air chez lui, toujours occupé à étendre ses filets ou à les dépendre,
quand il n’était pas dans la cuisine à vider un verre. Le bonhomme jouait
partie liée avec Louisa; et il haïssait cette femme sèche et dissimulée, qui
devait tout gouverner là-bas. Celle-là certainement lui barrait la route, rogue
avec lui, remâchant les injures qu’il lui avait crachées un soir de colère,
devant les rires des voisins. Il ne lui pardonnait pas cette colère-là, qui
empoisonnait ce qu’il méditait, maintenant qu’il aurait eu besoin de voir
Louisa, de l’attirer chez lui, de la mettre dans ses intérêts, sans en avoir
l’air, comme cela se fait, à demi-mots, quand on est des pauvres et qu’il faut
bien se soutenir.
Mlle Dumont même, ne trouvait pas grâce devant lui. Qu’est-ce qu’elle
voulait? Une mijaurée, une hypocrite, qui préparait des coups en sourdine!

Chaque propriété est un petit monde. Ses conditions de vie lui sont faites
non seulement par le sol, le beau temps, la pluie, mais encore par un
organisme plus ou moins solide, dont le maître est la tête, et qu’un rien
détraque si la volonté est incertaine, l’outillage défectueux. Nulle part, peut-
être, les passions ne sont plus tenaces, longuement couvées, surexcitées par
mille piqûres, des affaires de chat et de chien, de poules perdues, de
légumes arrachés la nuit dans un potager. Le passant qui regarde de la route
ces carrés de terre si bien cultivés, des hommes qui labourent, de bonnes
femmes groupées autour d’une lessive ou d’une basse-cour, a l’impression
d’une vie monotone et irréprochable. Ah! la paix, l’air pur, l’honnêteté des
gens et des choses! Les paysans ont une maison, du vin et du bois, des
légumes dans leur jardin, des caisses grillagées bondées de lapins. A la
campagne, on est bien heureux! Mais entre ces gens qui vivent porte à
porte, ces femmes qui bavardent, quelle activité de soupçons, de jalousies,
de pensées longuement conduites à leur but! Chaque famille qui en hait une
autre a sa politique, sa manière d’aborder le maître, de semer en lui le
mécontentement ou la méfiance. Les paysans entre eux n’en sont jamais
dupes. L’un d’eux est-il renvoyé, ou bien va-t-il l’être, chacun dit déjà quel
est celui qui le fait partir.
Crochard savait le bénéfice que l’on peut amener à soi en s’insinuant
dans ces luttes sourdes. Le génie de Dupleix cajolant les rajahs de l’Inde, le
regard double de M. de Talleyrand confiant successivement ses pensées
secrètes au gilet de chaque plénipotentaire, dans un congrès célèbre, et
faisant les amis de la veille se montrer les dents; tout cela, flair merveilleux
et grandes trouvailles, se rencontre parfois en réduction dans le cœur de
l’homme le plus inculte quand la passion lui souffle ses étincelles. Et quelle
forge que le cerveau d’un illettré! Toutes les forces y sont captées par le
maître obscur, l’instinct, qui enseigne les ruses, prévoit les embûches,
découvre en chacun le nœud, la fissure et se repaît des crachats mêmes
comme de l’aliment amer de la haine. Le temps est à lui.
Il y avait aux Tilleuls un assez nombreux personnel: un laboureur, deux
ménages de vignerons gagés à l’année et un vieux bonhomme, le père
Pichard, que Mme Dupouy avait gardé par bonté et parce qu’il était sur la
propriété depuis sa jeunesse. Pendant les grands travaux du printemps et
ceux de l’été, cinq ou six journaliers servaient de renfort.
Mme Dupouy n’était pas enterrée depuis trois semaines que Crochard
commençait déjà à faire des avances aux uns et aux autres. Saubat, un petit
homme de cinquante ans, trapu, velu, qui avait des épaules épaisses et des
bras de phoque, lui montrait une mine assez rechignée. Sa femme aussi,
corpulente et courte, la tête serrée dans un madras brun, le rejetait du regard
au seuil de la porte. Quand elle le voyait venir, elle remontait ses lunettes
sur deux bandeaux de cheveux noirs mélangés de gris:
—Qu’est-ce que vous voulez?
Il faisait l’aimable:
—Michel ne vous a pas dit, Léontine, s’il avait besoin de tabac? Je vais
au village.
Elle le rembarrait:
—Du tabac... Ce n’est pas la peine de lui en parler. Il sait bien y penser
lui-même. Quand il en voudra, qu’il aille en chercher.
Il se retirait, avec cette politesse excessive des gens qui ne sont au fond
que violence:
 —Alors, c’est bien. A une autre fois.
Pour Pichard, qui commençait à trembloter, il tirait de son gousset une
tabatière à queue de rat. Le bonhomme y plongeait ses doigts rapprochés
pour prendre une prise, se mouchait salement, larmoyait un peu. Celui-là
l’impatientait:
«Vieux gâteux!» marmottait-il intérieurement.
Mais il cajolait particulièrement un jeune ménage entré depuis peu.
L’homme, Octave, se montrait ouvert et un peu bavard. C’était un grand
gars osseux, bien planté, la figure maigre et les mains énormes. Le
dimanche matin, il l’emmenait dans sa carriole. Devant la maison du
buraliste, qui tenait en même temps café et débit, le cheval s’arrêtait;
Crochard tapait dans le dos de l’autre:
—Je te paie le vin blanc!
Quand Octave rentrait, il trouvait sa femme qui n’était pas sortie de la
cuisine depuis le matin. Elle était tout occupée de son ménage, d’une petite
fille qu’elle nourrissait. Il lui racontait que Crochard avait dit ceci et cela.
Mais elle ne riait pas:
—Encore un qui veut te monter la tête!
Elle paraissait plus clairvoyante que lui, cette Aurélie, une petite femme
brune, de parole vive. On ne lui en aurait pas tant conté:
—Les hommes sont si bêtes!
Crochard pensait:
«Je le tiens, celui-là. Je pourrai le mener sans qu’il se méfie. Une tête
d’enfant, pas de malice, un gars qui dit tout.»
Il avait son plan. Il s’introduirait bien dans la place un jour ou un autre;
alors, ceux qui lui résisteraient, il les ferait partir; s’il le fallait, ils
partiraient tous. Les nouveaux, ce serait lui qui les choisirait. Quand la
demoiselle en aurait assez, il affermerait: peut-être pourrait-il acheter
même, en payant à terme...
Il n’attendait plus qu’une occasion, refoulant sa bile. Tant de fois, avec
ses grandes montées de colère, le bruit et les coups, il avait ruiné en une
heure ses combinaisons. Pour celle-là, il ne tirerait pas sur le mors avant
l’arrivée. Pourtant, à trop patienter, il avait manqué l’affaire des prés, et
c’était une chose qu’il aurait longtemps à se reprocher.
 Pouley surtout l’exaspérait. Un matin, l’ayant aperçu qui venait avec son
cheval prendre la faneuse, il ne fut plus capable de se contenir; à peine
l’eut-il vu passer, assis sur le siège de sa machine, comme en haut d’un
énorme insecte aux pattes repliées, il mit son béret et traversa enfin la route.
La maison, toutes portes et fenêtres ouvertes, respirait ces brises du
matin qui ont passé sur les brumes du fleuve et sur la rosée. Paule debout,
en peignoir blanc, ses cheveux relevés à la hâte en un chignon bas,
arrangeait des fleurs dans un vestibule carrelé qui faisait communiquer la
salle à manger avec le salon. A côté d’elle, sur un guéridon d’acajou,
recouvert d’une tranche de marbre gris, elle avait posé une brassée d’iris
qu’elle venait de cueillir dans le jardin, tout mouillés encore. Elle aussi, la
grande et claire jeune fille, avait sur son cou et dans ses cheveux quelques
gouttes de cette eau céleste où demeure une douceur d’étoiles. Tout à
l’heure, comme elle revenait dans une allée, tenant pressée dans ses bras la
gerbe de fleurs, une branche basse l’avait effleurée.
L’homme apparut dans la porte ouverte, chétif et noiraud, grimaçant son
meilleur sourire. Il semblait suer péniblement l’amabilité:
—On m’a dit que mademoiselle avait besoin d’un laboureur?
Paule se retourna, un peu étonnée, avec une expression de bonté sur sa
bouche fraîche:
—Non, je n’ai demandé personne.
Il se rapprocha un peu, franchissant le seuil, et tortilla de longues offres
de service...
Elle continuait de prendre une à une les belles fleurs sculptées dans du
givre, entre leurs glaives d’émeraude. La haute gerbe, dans un vase de
porcelaine peinte contourné comme un coquillage, avait le jaillissement
d’un chant printanier. Paule allant et venant autour de cette clarté semblait
en être revêtue. Il se dégageait d’elle cette fraîcheur que la jeunesse n’a
parfois qu’une heure, avant que l’aient touchée certaines laideurs dont la
flétrissure est ineffaçable. La manche ouverte de son peignoir au-dessous de
son bras nu volait comme une aile.
Elle réfléchissait, c’était bien vrai qu’elle se trouvait embarrassée. Le
domestique qui menait les bœufs lui avait dit le matin même qu’une de ses
bêtes était blessée: un grand clou planté dans un pied avait provoqué un
abcès. Sa pensée voyait déjà les labours en retard, l’herbe dans les vignes;
tous les autres travaux seraient arrêtés.
 Le lendemain, Crochard marchait au milieu d’une allée, son bœuf massif
à côté de lui et l’attelait à la charrue. Sa petite tête, redressée cette fois et
arrogante, jetait des coups d’œil perçants à droite et à gauche.
Les scènes commencèrent.
Les disputes conservent depuis des siècles dans le Bordelais une verdeur
et une extraordinaire richesse de vocabulaire. Nulle part peut-être les éclats
d’une querelle n’ont tant de couleur et de mouvement. Deux femmes
surtout, plantées face à face, peuvent s’insulter pendant des heures, sans que
s’affaiblisse ce torrent d’injures. Tout au contraire, il rebondit et grossit
toujours.
Si Paule avait donné la moindre réplique, la scène que lui fit Louisa
«rapport à Crochard» aurait pu durer la journée entière. Elle ne comprenait
pas, elle, l’entrée dans la propriété d’un homme pareil, un ivrogne, un
fumier, qui insulterait tout le monde, et mettrait la vigne à feu et à sang; un
méchant sujet qui cherchait toujours quelque os à ronger. Ah! le bel
homme, le joli garçon, il aurait mieux fait d’aller se cacher. Dieu merci, elle
y voyait clair, elle n’avait pas besoin de mettre ses lunettes. Un laboureur,
elle en aurait trouvé ailleurs, et même dix, s’il l’avait fallu. Le bœuf n’était
pas aussi malade qu’on le prétendait: on faisait une bien grande affaire pour
un mauvais clou.
—C’est étonnant, confia Paule à Mlle Dumont, comme les vieilles
domestiques deviennent tracassières.
Mais les pires scènes furent celles de Crochard lui-même, bientôt
enhardi, prenant pied partout, lançant d’abord à ses ennemis des morsures
rapides, puis les tenant plus longuement entre ses mâchoires, les mastiquant
à pleines dents, les couvrant de fiel.

VII
Tout le monde parlait de la sécheresse.
Août amenait des chaleurs torrides. Le soleil de midi blanchissait le ciel;
une buée aveuglante tremblait sur les vignes. Jusqu’à trois heures, la
campagne était vide, les volets fermés. Les gens se lamentaient sur les puits
taris. On trouvait dans les basses-cours des poules crevées.
Dès qu’on entrait dans une cuisine, un nuage de mouches vous
enveloppait.
 Le soir, la terre et les murs dégageaient une si épaisse chaleur que l’on
étouffait encore à la respirer; on apercevait des gens couchés au bord de
l’eau, cherchant la fraîcheur. Parfois, un orage lentement amassé éclatait
enfin.
Paule commençait à se sentir lasse.
Pouley, qui avait pour elle des prévenances, arriva un matin avec un
grand panier fermé. Il lui apportait un petit chien qu’un maquignon de ses
amis lui avait donné.
C’était un fox d’écurie, au poil assez fin, à la queue coupée. Il avait de
beaux yeux d’agate dans des taches de poil noir et feu qui semblaient
tracées au pinceau. Une raie blanche les séparait au milieu de la tête.
Le panier ouvert, dès qu’elle le vit, avec son museau frais, sa petite truffe
noire, point effrayé du tout, sautant, aboyant, elle eut un mouvement de
plaisir:
—Il est bien gentil. Comment s’appelle-t-il?
Pouley, souriant, ne savait pas.
Elle l’avait appelé Boli.
Il était extrêmement vif, rapide à la course, et jetait le désordre dans la
volaille. On le voyait passer comme une flèche blanche, poursuivant le chat.
Son compère niché sur un arbre, il sautait au-dessous indéfiniment, aboyant
à en perdre haleine.
Paule était sans cesse occupée à le retrouver. On l’entendait appeler:
—Boli... Boli...
Il reparaissait deux ou trois secondes.
Avec lui, il n’y avait pas moyen de causer ni de s’arrêter. Le temps de
tourner la tête, on ne savait plus où il était. Elle frappait dans ses mains:
—Voyons, Boli, tu es insupportable!
Il sortait au petit galop d’un chemin, d’un chai, le nez toujours au vent,
affairé.
Tout de suite, il s’était attaché à elle, la tyrannisant: pendant les repas, il
écorchait sa robe de ses ongles rudes; quand elle se préparait à sortir, il la
surveillait, couché en rond dans un fauteuil; si elle le laissait, c’étaient des
regards à fendre le cœur: puis, quand elle rentrait, des aboiements, des
colères folles.
 La nuit, il sautait sur son lit, lui flairait le visage pour voir si elle n’était
pas encore éveillée. Quand la chaleur était étouffante, il changeait de place,
se jetait sur le parquet étendu à plat, essayait d’un fauteuil, d’un autre et
poussait de petites plaintes vers la fenêtre.
Parfois, elle le retenait sur ses genoux, lui prenait la tête entre ses deux
mains, et l’étouffait de grands baisers tristes:
—Il n’y a que toi qui m’aimes!
Elle était bien seule en effet.
Pourtant, l’idée ne lui venait pas qu’elle pourrait se faire une autre
existence. Comme au premier jour de son deuil, elle eût répondu:
—Où voulez-vous que j’aille vivre?
Son pays, c’était celui-là, avec sa terre épaisse et riche, dans laquelle le
feu de l’été ouvre des crevasses. Une campagne non point solitaire, mais
pleine de grâce, soulevée par le mouvement paisible de ses coteaux; pleine
de vie aussi, parcourue de ronflements d’automobiles et liée par le large flot
brillant du fleuve à la grande ville, dont elle voyait le soir scintiller les feux.
Elle se sentait là au bord de la foule, mais protégée des heurts, des
malpropretés. Les remous souillés des faubourgs ne l’atteignaient pas. Et les
énormes cités usinières, récemment créées, villes d’hier, postes avancés
sortis du sol bouleversé comme de nouvelles forteresses, avec leurs tuyaux
démesurés, leurs masses brutales en ciment armé, n’avaient pas poussé leur
conquête jusqu’à sa commune; quand bien même elles arriveraient au bord
de ses terres, elle les défendrait.
Autour d’elle, des agents d’affaires et des usiniers achetaient beaucoup.
Il était sans cesse question de domaines vendus ou qui allaient l’être. Mlle
Dumont lui avait même transmis une proposition qui venait du père d’une
de ses élèves:
—Céder les Tilleuls!
Elle aurait voulu qu’on lui en offrît un prix énorme, un million peut-être,
pour avoir le plaisir de le refuser.
Ses terres, elle leur était attachée d’une passion innée, plus vieille
qu’elle-même, qui plongeait ses racines dans une famille dont elle était
pleine, toute la famille paternelle, des hommes et des femmes robustes
comme elle, nourris de cet air, orgueilleux de ces vignes, du vin éclatant
dont elles ruisselaient, et qui avaient ici même livré leurs batailles. Vivre
comme eux, exercer leur autorité, ce rêve demeurait celui de toute sa
jeunesse.
Que ce fût un plaisir pour elle de décider et d’améliorer, c’était ce que sa
mère n’aurait jamais pu comprendre. Mme Dupouy, fille de fonctionnaire,
avait été élevée dans une sous-préfecture à moitié dormante. Son rêve eût
été de vivre dans un petit appartement avec une seule domestique, des
revenus fixes. La gestion d’une propriété lui paraissait une aventure
perpétuelle, une sorte de baccara. Longtemps, elle avait caressé l’espoir que
sa fille, à sa majorité, se rangerait à son opinion. Mais il n’existait pour
Paule que les Tilleuls au monde.
La pauvre femme soupirait:
—C’est fini. Elle sera comme son père. Il n’y aura pas moyen de
l’habituer ailleurs.
C’était entre elles le malentendu de deux natures que rien ne peut jamais
fondre tout à fait: la terrienne, indépendante, courageuse, qui aime les
grands risques de chaque jour; la citadine, qui préfère son travail de fourmi
dans la fourmilière.
Quand Paule y pensait, une tristesse se peignait lentement sur sa figure.
Elle comprenait maintenant que le chagrin change, et que les pauvres yeux,
fatigués, usés, ne voient pas la vie comme des yeux neufs. Après six mois
de vie tout intérieure, une aridité l’envahissait: cette sécheresse d’âme qui
est la souffrance des natures trop tendres, trop portées au rêve, qui
s’épuisent elles-mêmes, et ne souhaitent plus rien pour avoir désiré trop
passionnément.
Elle sortait vingt fois par jour, rentrait, changeait de place, essayait de
lire. Dans la bibliothèque de famille, elle prenait toutes sortes d’ouvrages.
Mais tout lui était sujet d’amertume et de lassitude. Quand elle rouvrait
Eugénie Grandet, le livre cher dont son chagrin s’était nourri, Mme Grandet
et sa fille travaillant côte à côte, l’une sur sa chaise à patins, l’autre sur son
petit fauteuil, la faisaient pleurer. Elle se rappelait sa propre vie avec sa
mère, leur entente de cœur, leur intimité. Charles Grandet ressemblait à
Seguey. Lui aussi était malheureux, et si attrayant, d’un charme qui à
travers le vieux livre la troublait encore.

Un matin, en se réveillant, elle se sentit comme délivrée de son dégoût,

le cœur touché par un pressentiment de bonheur indéfinissable.
 Elle regarda ses robes et pensa qu’elle devrait en commander une plus
élégante. Elle voulait aussi un grand chapeau. A la campagne, il était inutile
de porter un voile et que signifiait cet étalage?
Quand elle eut fait tous ses tours, surveillé ses gens, elle rentra vers midi
avec une sensation de fatigue heureuse. Sa figure était brûlante. Elle avait
ramassé sous les arbres des poires tombées. Comme elle les faisait rouler
sur la table de la cuisine, elle aperçut le courrier que Louisa avait posé au
coin du buffet: entre une lettre d’affaires et un catalogue, une petite carte
était glissée.
Tout de suite, au-dessous de quelques lignes d’une écriture fine et
charmante, la signature se détacha.
Bien des jeunes filles, élevées selon les idées actuelles, ne pourraient
comprendre l’émotion que Paule éprouva en recevant cette carte de Gérard
Seguey. Dans l’étouffement de la surprise, elle ne sentit d’abord que de la
joie. Puis des scrupules la tourmentèrent à la pensée qu’elle devrait peut-
être répondre. Elle était troublée. Mais le rayon d’un jour nouveau, touchant
le cœur d’une jeune fille, fond comme la rosée cette première délicatesse.
Moins d’une heure après, tout était changé. Son âme s’élargissait dans la
douceur de cette aventure. Sa mère sans doute, avec son caractère tellement
craintif, attaché aux anciennes règles, l’eût désapprouvée. Mais entre
Gérard et elle, le jour de la vente de Valmont, il y avait eu un appel si fort
de compassion et d’amitié qu’il ne lui était plus possible de le considérer
comme un étranger. Il pensait à elle. C’était naturel. Si elle ne répondait pas
à son souvenir, il pourrait croire qu’elle était oublieuse ou indifférente.
Avant même de lui avoir écrit, elle se sentait justifiée, sûre que son cœur ne
la trompait pas.
Sa vie fut désormais remplie par l’attente.
A l’instant où il lui avait dit, dans le passage sombre: «Vous ne me
verrez plus», elle s’était sentie retomber dans sa vie déserte. Elle avait
pensé: «C’est fini.» Pourtant, c’était un commencement. Tout ce qui arrivait
lui paraissait merveilleusement extraordinaire... un si long silence, puis ce
souffle qui changeait l’air et annonçait des jours inconnus.
Il y a dans l’ouverture toute la symphonie; dans l’enfance, la vie tout
entière. Les lettres d’amour les plus passionnées n’auraient pas touché
chaque fibre de son être d’une manière si mystérieuse que ces petites cartes.
Elle en reçut une seconde, puis une troisième. Pour bien des femmes, elles
eussent paru insignifiantes: quelques lignes expliquant la vue d’un jardin ou
d’un monument. Au-dessous d’une grande église cuirassée de flèches, de
niches, de sculptures, il avait écrit: «J’aime mieux la nôtre!»
La nôtre... Sans doute celle du coteau, la petite et vieille Sainte-Quiterie,
derrière ses tilleuls, au fond de la place qui a la forme d’une queue de
poisson. Dans ce mot si profondément doux, pour la première fois ils
étaient ensemble, unis par une intimité d’âme, de sentiments et de
souvenirs, possesseurs de la même beauté précieuse entre toutes, petit point
unique dans le vaste monde.
Derrière une carte qui représentait un panorama triste et noir, il avait
écrit: «Je me rappelle, sur notre rivière, les soirs qui ont la couleur des robes
de Peau d’Ane.»
Elle, elle choisissait chez le buraliste des vues du pays: le coteau, le
village, le jardin de l’hospice, avec trois sœurs comme des lis dans une
petite allée, devant la chapelle; la maison de Mᵉ Peyragay, dont
l’architecture, inspirée des grands maîtres du dix-huitième siècle, était
délicieuse.
Un jour, comme elle remuait sur le comptoir quantité de cartes, dans une
vieille boîte de carton qui sentait le vin et le tabac, elle eut un grand
battement de cœur. Cette façade blanche, dans un paysage d’hiver, mais
c’était Valmont! Le photographe maladroit l’avait prise en biais, à travers
une grande branche recourbée qui se divisait comme une main énorme dans
une chevelure de ramures fines. Cette carte-là, elle se demanda si elle
l’enverrait. Finalement, elle la cacha au fond d’une boîte, dans son armoire,
comme elle aurait fait d’une chose brûlante qui l’eût pu trahir. Le soir, elle
l’allait chercher, regardait la porte, les fenêtres à petits carreaux: un rideau
aperçu à travers les vitres l’attirait plus loin, jusqu’à l’âme même, dans
l’atmosphère où les choses avaient autrefois vécu. Ses pensées flottantes se
condensaient autour du délicat visage de cette maison. Pour ses deux sous,
elle avait acheté un trésor de rêves.
Elle n’osait pas écrire comme lui: notre coteau, notre vieille église, mais
elle lui disait: «Cette croix, c’est celle qui est en bas du petit chemin, vous
rappelez-vous?» Il y avait dans ces quelques mots un appel rapide, une
sollicitation à être fidèle.
Pour trouver dans un aussi mince sujet une telle exaltation de la vie du
cœur, il faut avoir eu vingt ans dans la solitude, une existence silencieuse et
pure, profondément ignorante des calculs humains. Il faut encore avoir été
privé d’affection et posséder dans sa fraîcheur l’état de grâce de la jeunesse,
ce don d’aimer comme on respire, pour le seul délice de se sentir vivre. Le
monde se plaît à penser que ces sentiments n’existent plus. Il les traiterait
volontiers de vieilles romances. Mais que l’on descende dans la vérité des
plus humbles vies, on y verra que le printemps des cœurs n’est pas plus
déteint que le rose des lilas, le bleu des pervenches, et les divines rosées du
ciel sur l’herbe innocente.
Chaque matin, Paule se coiffait soigneusement en pensant à lui,
changeant parfois la disposition de ses cheveux, attentive à chercher ce qui
pourrait lui plaire, mais avec une profonde ignorance de l’art où excellent
d’instinct les jeunes filles les plus dénuées d’âme et d’intelligence. A
s’embellir, elle avait l’impression de faire quelque chose de précieux pour
lui. Le temps fuyait, elle donnait ses ordres, passait en revue les occupations
de chacun; mais, dans cette grande demeure immuable, un attouchement de
rêve et de joie ensorcelait sa vie tout entière.

Elle allait souvent finir la journée chez ses paysans.

Les deux ménages de vignerons habitaient le même bâtiment, à droite du
portail. La maison basse, d’une blancheur crue, donnait d’un côté sur la
route, et de l’autre sur un potager. Dans les après-midi de chaleur, une
vieille voile était tendue de ce côté et formait une tente devant la porte.
Aurélie poussait dans l’ombre la voiture au fond de laquelle dormait sa
petite fille, protégée des mouches par un rideau de mousseline. Léontine,
toujours méfiante, travaillait derrière sa fenêtre. Ses prunelles marron
allaient sans cesse à droite et à gauche, ne laissant rien perdre de ce qui se
passait. Une petite flamme s’y allumait parfois. Mais, dans ses propos de
grosse matrone méridionale, elle se montrait circonspecte et
précautionneuse; sur ses pires ennemis surtout, elle se donnait l’air de ne
rien savoir.
Le ton changeait quand Paule lui parlait de ses maladies. Elle devenait
alors volubile; un contentement se répandait dans sa voix grasse habituée à
se lamenter. Tout la fatiguait, sa tête enflait, elle n’y voyait plus... elle avait
comme une bête dans l’estomac qui le lui rongeait.
L’écurie voisine répandait une odeur forte. On entendait les sabots des
chevaux sur la terre sèche et les coups de tête dont ils ont coutume pour
chasser les mouches.
A côté, dans un petit hangar, un vieux bonhomme faisait chauffer une
gamelle. Il poussait sous un trépied des brins de sarment. Elle lui
demandait:
—Eh bien! Pichard, cette soupe est bonne?
Ou bien:
—Qu’est-ce que vous me racontez aujourd’hui, Pichard?
Il allait chercher une chaise pour elle dans une petite pièce où il y avait
des chiffons par terre, et de vieilles savates sur toutes les marches d’un
escalier en bois montant à l’étage. La table était sale, couverte de mouches,
avec des croûtons de pain, quelques gousses d’ail, et une assiette jamais
lavée dans laquelle il avait bu du vin avec son bouillon. Mais quant à mettre
de l’ordre parmi ses hardes, il ne fallait pas y songer.
Paule arrivant, c’était la jeune reine chez le plus pauvre de ses sujets, le
seul qui se fût jeté à l’eau pour l’en retirer.
Il avait des sentences sur toutes choses:
—La suie tombe dans la cheminée, c’est signe de pluie.
Ou encore:
—Je n’ai jamais aimé mentir parce que ça m’embrouille.
Ah! ce Pichard, c’était un type de ce pays!
Il vivait dans la propriété depuis cinquante ans. Sa vieille était morte;
son fils avait appris le métier de mécanicien, s’était marié et travaillait à
Bordeaux dans une grande usine. Lui n’aurait jamais voulu s’en aller.
Mme Dupouy le voyant seul, misérable, et craignant qu’il tombât
infirme, lui donna un jour le conseil d’entrer à l’hospice. Mais il avait été
pris dans tous ses membres d’un tel tremblement qu’elle en eut pitié:
—Ce n’est pas que je vous renvoie.
Il serait mort avant de partir.
Une voisine supputait qu’il devait avoir quelque argent. Un soir,
discrètement, elle lui avait proposé de le prendre chez elle, moyennant qu’il
lui abandonnât ses économies.
Ses économies!
Il y avait toujours eu un litre de vin à côté d’un verre sur la table de sa
cuisine. Quand la bouteille était vide, il allait la remplir lui-même dans son
petit chai, au robinet d’une barrique en perce. On ne trouvait pas mal qu’il
allât pieds nus, la veste trouée, parce que tous pouvaient chez lui s’arrêter
pour boire. Le dimanche, la cuisine décorée de vieux calendriers ne
désemplissait pas. Au temps où sa vieille vivait encore, on entendait
quelquefois du bruit; elle savait bien montrer la porte:
—Voilà l’heure où il est convenable de se retirer chez soi.
Mais, depuis qu’elle était morte, le logement si bien placé, au bord de la
route, semblait fait pour qu’on y entrât.
Il avait sur lui des taches de vin: de grandes larmes bleues sur sa
chemise, et du violet sur ses sabots. Tout le jour, il rôdait autour de la
maison, occupé à ces besognes de vieux qui donnent l’illusion de l’activité:
il battait les haricots et les fèves sèches, remplissait l’abreuvoir des poules.
Son bonheur, c’était de faire dans la vigne les petits travaux, les travaux
de femme. Il ramassait après la taille les sarments coupés, arrachait l’été les
repousses tout en bas du cep. Il dorlotait ces jambes torses. Chaque pièce de
vigne avait un nom, rappelant d’anciens propriétaires ou encore quelque
circonstance particulière. Les nouveaux venus ne les savaient pas ou les
confondaient. Lui, traitait chaque pièce comme une personne:
—Le Baraillot est beau cette année. Dans la Bécasse, il y a des manques.
La Brunette, la pauvre, a été gelée.
L’année où Mme Dupouy avait décidé d’arracher une vigne pour en faire
un pré, il ne pouvait pas croire que ce fût possible. Pendant la vendange, il
soulevait les feuilles sur les pieds jaunis; et d’une voix qui chevrotait
d’attendrissement:
—C’est sa derni...è...è...re toile...e...tte.
Depuis, il n’avait jamais convenu qu’elle était vieille, malade, et ne
valait plus rien. Quand on lui en reparlait, il disait seulement:
—Vous verrez bien, madame, qu’on la replantera.
Ah! la vigne, la vigne, en avait-elle ruiné des gens, dans ce pays que le
phylloxera avait ravagé, puis tant d’autres maux, la mévente, les maladies
sournoises qui dévorent la grappe en quelques matins. Sur combien de
petits domaines avait-on lutté, au delà de ses ressources, les pieds sur les
terres hypothéquées, la ruine dans l’âme, la peur dans le sang, avec une
passion qui était chez certains presque un héroïsme.
Quelqu’un a écrit qui le sait bien:
 «Chaque lopin de terre représente une blessure.»
Aussi, quelles colères pendant les années de guerre, quand les usines
attirèrent une foule d’Espagnols. Qu’est-ce qu’ils venaient faire? On n’avait
pas besoin de ces étrangers: des hommes que l’on voyait passer sur la route,
la figure tannée sous un béret sombre, le pas élastique; des femmes au teint
d’orange mûre, aux bandeaux de suie, qui avaient des fichus à fleurs, de
vieux jupons et des enfants nus. Tout ce monde s’était jeté sur les masures
environnantes comme les mouches sur les pourritures. Les taudis, les
hangars, les vieilles écuries, tout leur était bon. Leurs campements se
grossissaient sans cesse de recrues nouvelles qui se disaient être des oncles,
des tantes, des cousins.
Il ne disparaissait plus une poule, qu’on n’accusât les Espagnols de
l’avoir volée.
Pichard disait:
—De la vermine, quoi!...
Et avec orgueil:
—Pour sûr qu’ils n’ont pas de si belles vignes!
Ses vignes, Paule les inspectait dans le tremblement de la chaleur: larges
carrés de verdure dense, armées pacifiques, incendiées d’or, qui avaient pris
depuis des siècles possession du sol, lui donnaient sa physionomie, en
faisaient la gloire. Leurs alignements resserrés remplissaient leurs cadres, se
barricadaient de fil de fer et d’échalas gris. Eux, les vieux ceps pleins de
chansons, ils avaient une beauté d’ordre, de géométrie, détachant sur le
scintillement du paysage leurs masses profondes et disciplinées.
Elle s’emplissait le cœur de ce décor, ne souhaitant rien d’autre, n’ayant
jamais rêvé de l’Espagne, de l’Italie ou des beaux pays fabuleux.
Le soir, elle allait se promener au bord du fleuve. Le soleil baissait
derrière le grand vaisseau de l’île feuillue; après l’embrasement de pourpre
et d’or vert, le ciel lentement se décolorait. Dans le petit port, les barques
flottaient sur leur image renversée.
L’esprit de Paule se dispersait dans l’avenir. Gérard Seguey sans doute
reviendrait bientôt. Elle pensait au jour où elle le reverrait, à son émotion, à
la robe qu’elle pourrait mettre. Elle essayait de se rappeler ses traits qui lui
échappaient.
 Au couchant, l’horizon prenait des teintes déjà froides. Mais un peu de la
féerie s’attardait sur l’eau grise qui traînait des roses.

VIII
Septembre glissait, pâlissant le ciel, insinuant dans les feuillages ses
touches d’or roux, et affinant de sa grâce un peu languissante les lourdes
parures de l’été.
Les matins surtout n’étaient plus les mêmes.
La campagne respirait, mystérieuse, dans des mousselines. Une brume
plus dense se pelotonnait dans le lit du fleuve. On entrevoyait au-dessous le
glissement d’une eau gorge-de-pigeon.
La terre fumait.
Peu à peu, une teinte blonde se répandait. Les paysans disaient:
—Ça chauffera cet après-midi.
Toutes les maisons égrenées sur le bord du fleuve s’étaient réveillées. Au
bout des allées d’ormeaux parfaitement droites qui les précédaient, leur
façade blanche apparaissait non plus close et impénétrable, mais recevant la
lumière par leurs fenêtres à petits carreaux.
Elles avaient, ces maisons du dix-huitième siècle, des grâces charmantes
et particulières. L’une se décorait d’un péristyle à quatre colonnes et du
bandeau qui bordait son toit. D’autres avaient le charme d’une grande porte
ouvrant sur un vestibule, ou même seulement la beauté simple de quelques
marches bien disposées, à pans coupés, formant un perron entre des murs
tapissés de rosiers et de mimosas.
On disait de toutes qu’elles avaient été bâties par Louis; et si la main du
maître ne s’était pas posée sur elles, du moins le rayonnement de son école
les avait touchées.
Au moment où la cité toute proche s’embellissait de constructions vastes
et magnifiques, elles étaient nées parmi les vignobles, bijoux alternés,
discrètes «folies» qui composaient un cercle enchanté.
Les grands négociants qui venaient y faire leurs vendanges s’y sentaient
aux sources de leur fortune. A Bordeaux, où ils possédaient de profonds
hôtels, leurs appartements décorés de boiseries incomparables se
développaient de même par-dessus leurs chais. Dans leurs salons, d’étroites
lamelles de bois des îles, disposées en disques, en losanges, composaient
des parquets précieux. Certains étaient traversés de flèches qui s’élançaient
jusque dans les angles. Mais au-dessous, dans les ténèbres humides
éclairées de loin en loin par une chandelle, roulaient les barriques. Ils
s’endormaient sur leur fortune et les murs mêmes transpiraient des odeurs
de vin.
Depuis, bien des crises s’étaient produites, et il n’était guère de domaine
qui n’eût changé plusieurs fois de maître. Tous, ils appartenaient à une sorte
d’aristocratie qui veut en Gironde avoir «sa campagne». Aux fortunes
épuisées, d’autres peu à peu se substituaient, des orgueils nouveaux.
Avec l’automne commençant, le pays s’animait de luxe, de robes claires
et d’automobiles. La vie élégante prenait possession des jardins éclatants de
fleurs. Paule sentait autour d’elle ce murmure de fête.
Un dimanche, bien qu’elle eût recommandé à Louisa de ne recevoir
personne, un homme âgé, à la longue barbe blanche, entra sans façon,
accompagnant une dame vêtue de noir et qui s’excusait. Il se fraya un
passage entre les fauteuils:
—Vous n’auriez pas voulu qu’on nous renvoyât?
Il n’avait pas revu Paule depuis l’enterrement et dit quelques mots de
condoléances avec rondeur et bienveillance, en vieil ami de la famille, qui
compatit aux peines mais ne veut pas qu’on s’attriste trop. Sa femme
l’approuvait avec de petits mouvements de tête. Elle avait la figure reposée,
placide, une toilette soignée et l’air bienveillant. Ses mains étaient croisées
sur une belle ombrelle à manche d’ivoire.
Paule les faisait asseoir, étonnée et touchée de cette visite:
—Monsieur Peyragay, oh! comme c’est aimable!
Elle disait: Monsieur, au grand avocat que tous à Bordeaux appelaient
Maître, non seulement dans le morose Palais de Justice en forme de temple,
mais partout où apparaissait son ample redingote aux basques flottantes.
Il avait, avec ses larges vêtements, ses chaussures trop grandes, une
majesté rabelaisienne. Jamais longue barbe sinueuse n’était descendue d’un
visage plus savoureux.
Toute la Gironde était en lui, sur cette grande bouche voluptueuse faite
pour déguster la plus fine chère, les vins excellents, mais aussi pour
répandre d’une voix d’or les belles paroles enchanteresses. Cet homme qui,
dans les grands jours des Assises, faisait pleurer le jury entier, avait le
charme puissant d’adorer la vie. Une affabilité naturelle, un bon estomac,
l’habitude des longs dîners aux meilleures tables l’entretenaient en joie et
en belle humeur. Les goûts épicuriens s’alliaient chez lui, et avec la plus
large aisance, aux principes d’ordre et de religion hérités d’une vieille
famille conservatrice. Il était le conseiller écouté de la noblesse, des jésuites
et des bonnes sœurs, mais aussi le confesseur de tous les divorces, apportant
dans cette délicate fonction beaucoup de bonté, une inépuisable curiosité, et
un goût de la femme que ses soixante-dix ans sonnés n’amortissaient pas.
Le don de sympathie universelle qu’il avait reçu, il le rapportait sur elle tout
spécialement—que cette femme fût une élégante, une petite bourgeoise ou
une grisette. Il trouvait à lui manier l’âme, à écouter ses confidences, un
intérêt toujours nouveau, jamais fatigué, qui lui soufflait à l’audience des
mots étonnants. Dans cette Gascogne où l’orateur est vraiment le roi, il
jouissait de ses succès, en galant homme, généreux de lui-même, sans cesse
porté à écouter et à obliger. A peine installé pour l’automne dans sa maison
de campagne dont Paule apercevait les balustres à travers les arbres, il avait
pensé à la jeune fille.
—Qu’est-ce qu’elle peut faire ici toute seule?
Cette question, il la posait maintenant, profondément assis dans une
bergère. Comment, pas d’amis, pas de réunions.... Mais elle laissait perdre
sa jeunesse!
Paule secouait tristement la tête:
—J’ai eu tant d’ennuis!
Le vieillard tourna vers elle un œil petit et fin, d’un bleu brillant, qui
semblait saisir au passage les pensées cachées:
—Des ennuis... lesquels?
Elle essaya de s’expliquer, énumérant les tracas quotidiens, mais
incapable d’exprimer le fond de ses soucis, ce qu’elle sentait autour d’elle
de menaces, et d’obscurités. Crochard maintenant lui faisait peur. L’avocat
lui donnait la réplique sur un ton plaisant:
—Je vois, lui dit-il, votre partie est mal engagée.
Il se mit à analyser la situation, en vieux propriétaire qui connaissait le
pays et les paysans, ayant écouté le récit de beaucoup d’affaires, et sondé
toutes les convoitises que peut séparer un fossé envahi de roseaux ou
l’épaisseur d’un mur mitoyen:
 —Vous avez des ennuis, vous en aurez d’autres. L’important, quand on
commence une partie, c’est de bien jouer les premiers coups. Lorsque les
pions sont emmêlés mieux vaut souvent renverser le jeu et recommencer. Et
encore faut-il changer ses moyens. Votre Crochard sait déjà où est votre
faible.
Dans la niche de vieille soie qu’il remplissait toute, un peu renversé, sa
tête majestueuse avait cette promptitude à se mouvoir, à droite et à gauche,
qui trahissait chez lui l’habitude d’un auditoire.
Elle l’écoutait, désolée, de l’autre côté de la cheminée, frappée par cette
idée qu’elle se trouvait peut-être prise aux pièges mêmes de ses maladresses
et qu’il était trop tard pour s’en dégager.
Il continuait:
—Dans les affaires, comme dans le mariage, c’est le début qui décide le
plus souvent en faveur de l’un ou de l’autre.
A ces derniers mots, une étincelle avait couru dans son petit œil bleu,
qu’une paupière flétrie et l’éventail de rides fines comme des cheveux
nuançaient sans cesse. Le mariage était le sujet dont il aimait parler aux
femmes. Cette question était pour lui la pierre de touche sous laquelle se
révélaient le cœur et l’esprit. Il la maniait sans embarras, d’une main alerte,
avec l’expérience de toute sa carrière. Que pouvait-elle en penser, cette fille
de vingt ans, qui gâchait ainsi dans la solitude un précieux moment de sa
vie? Il fallait que sa famille n’eût aucun bon sens. Lui, au contraire, en
dilettante, aurait eu le goût d’essayer sur cette nature neuve des idées qui
jamais ne l’avaient touchée, de l’éveiller, de l’épanouir en une œuvre d’art
et de joie.
Elle détournait un peu la tête, gênée et heureuse, se dérobant au charme:
—Tout dans la vie est si difficile!
Un moment après, ses beaux yeux châtains s’étaient animés. Une
expression nouvelle entr’ouvrait sa bouche éclatante. M. Peyragay disputait
avec elle, l’enveloppant d’arguments qu’elle n’avait jamais entendus, mais
surtout changeant l’atmosphère, y suspendant des pensées radieuses. Ce
vieil homme, qui avait embelli tant de causes douteuses, trouvait des
ressources infinies pour plaider la plus discutée.
Sa femme parfois commençait le geste de l’interrompre, puis se résignait
avec un sourire, ayant d’ailleurs passé sa vie sans réussir à placer son mot.
Le moment qu’elle croyait saisir lui échappait toujours.
 Il faisait maintenant à Paule le portrait de la femme qu’elle pourrait être
et elle protestait, se donnant l’air d’être incrédule, mais enivrée
intérieurement par les mots magiques. Personne ne lui parlait jamais du
bonheur. L’instinct qu’elle en avait demeurait dormant, étouffé par une
chagrine conception des chose que sa mère lui avait léguée.
—Les Lafaurie sont arrivés, déclara M. Peyragay qui s’était levé.
Il resta un quart d’heure encore, faisant un pas, s’arrêtant, n’arrivant pas
à épuiser ce qu’il voulait dire.
Mais dans la pensée de Paule bourdonnait une seule phrase, obstinée et
étourdissante:
—Les Lafaurie étaient arrivés...
Le grand salon paraissait changé. Son air de froideur et de solitude
s’était dissipé. Les boiseries peintes en vert qui le tapissaient répandaient
dans la lumière déclinante une teinte douce; les meubles un peu disparates,
hérités de deux ou trois générations, ne dessinaient plus un cercle muet.
Cette causerie vive et familière, cette flamme de l’esprit les faisaient
revivre.
Depuis qu’elle était maîtresse dans cette maison, Paule n’avait désiré
aucun changement, éprouvant pour ces vieilles choses une affection mêlée
de respect. Le fond de l’ameublement était formé par des fauteuils à
médaillon. Des bandes de tapisserie tranchaient sur le velours émeraude qui
les recouvrait. La rosace du tapis d’Aubusson, étalée devant la cheminée,
les avait toujours vus groupés autour d’elle. Mais, dans leur
assoupissement, avec M. Peyragay, le plein air de la vie venait de pénétrer.
Le vieil avocat ouvrait toutes grandes les perspectives: la jeunesse, l’amour,
ses lèvres d’enchanteur s’étaient usées à les glorifier, des ondes de joie se
répandaient. Paule avait l’impression que son fardeau glissait, que ses yeux
voyaient, et un contentement extraordinaire soulevait son être.
Dans cette voix qui engourdissait magiquement les juges, sous leur
toque, les amollissait, les transportait dans un monde de philosophie et de
bienveillance, elle entendait pour la première fois le chant de la vie. Ce
chant n’était ni hésitant ni mélancolique. Il annonçait au contraire que la
tristesse a tort, et qu’il en est de l’avenir ainsi que d’un banquet parfumé,
orné, où il ne faut pas manquer de trouver sa place.

IX