ชีวิตจากนี้ ขอเธอนำทาง – บทที่ 4 แอปเปิ้ล

8 มีนาคม 2009

สามวันก่อน เป็ นครั้งแรกหลังการผ่าตัดที่อาจารย์หลินลุกจากเตียง ในวันที่ 5 หลัง

การผ่าตัด พ่อก็เริ่มเดิน พ่อฟื้นตัวเร็ว ในขณะเดียวกัน หมอกู้ก็ค่อย ๆ คุ้นเคยกับ
ครอบครัวของเรา เมื่อเขาพบเราที่โถงทางเดิน เขาล้ออาจารย์หลินว่า “ไม่ว่าคุณจะ
ไปไหน ผู้ดูแลระดับวีไปพีทั้งสองจะตามคุณไปทุกที่เลยนะครับ”

ในวันที่ 8 หลังการผ่าตัด อาจารย์หลินก็เดินได้อย่างคล่องแคล่ว พ่อสามารถเดินเป็ น

เส้นตรงได้โดยไม่ต้องให้ฉันช่วย เมื่อเราเดินผ่านห้องพักหมอกู้ พ่อจับมือฉัน “ดูนั่นสิ”

หัวใจฉันเต้นเร็ว ‘อาจารย์หลินรู้…’ ฉันเหลือบตามองตามอย่างคนมีชนักติดหลัง ชาย

หนุ่มในเสื้อกาวน์สีขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ของหมอกู้

“ลูกเห็นพ่อหนุ่มคนนั้นไหม หน้าตาหล่อเหลา”

ฉันเกือบจะแซวพ่อ หลังป่ วยหนักมุมมองของคนก็เปลี่ยนไป ถึงขนาดพาลูกสาวไป

ดักส่องผู้ชายที่หน้าห้องคนอื่น สงสัยว่าพ่ออาจติดนิสัยมาจากเหล่าป้า ๆ ฉันมอง
เข้าไปในห้องเห็นชายหนุ่มผิวขาว หน้าเหลี่ยม สวมแว่น ฉันแสดงความเห็นอย่าง
ยุติธรรม “ก็งั้น ๆ” และจูงเขาเดินต่อ

อาจารย์หลินทำหน้าจริงจัง “เขาหล่อพอ ๆ กับดาราหนังเลย”

ค่ะพ่อ สายตาของพ่อแยกระหว่างเหลียงเฉาเหว่ยกับหลิวชิงอวิ๋นไม่ออกด้วยซ้ำ
ความเห็นของพ่อออกจะเว่อร์ไป

ฉันพยุงเขาเดินต่อ “พ่อก็พูดเกินไป เขาก็แค่หน้าตาธรรมดา” ฉันรู้สึกราวกับถูกจับ

ได้ที่หน้าห้องหมอกู้ว่ากำลังสะกดรอยหนุ่มหล่อ น่าอายชะมัด ฉันจึงลากแกมจูงเด็ก
แก่ “ไปเถอะ ทำตัวไม่เหมาะสมเลย”
อาจารย์หลินยืนยัน “หล่อจริง ๆ นะ”

ฉันพาพ่อเดินต่อไปและพูดอย่างไม่ลังเลว่า “เขาไม่หล่อเท่าหมอกู้”

เมื่อเดินถึงหน้าลิฟท์ เราก็วกกลับ

อาจารย์หลินเถียง “หมอกู้ก็ดูมีออร่า น่ามอง แต่ผู้ชายคนนั้นหน้าดูเป็ นสามมิติ

มากกว่า”

ฉัน “นี่ไม่ใช่กองไม้นะพ่อ”

อาจารย์หลิน “เขาเด็กกว่าหมอกู้”

ฉัน “หมอกู้กำลังเรียนแพทย์เฉพาะทาง เป็ นรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้น 3 ปี สมัยนี้ความ

สามารถน่าเชื่อถือกว่า”

อาจารย์หลิน “พ่อหนุ่มนั่นก็ไม่เลว”

ฉัน “หมอกู้ดีกว่า”

ในตอนที่ฉันพูดอย่างขึงขัง พยาบาลที่กำลังเดินผ่านไปมองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ
หัวใจฉันหล่นตุ้บเมื่อเห็นหมอกู้ซึ่งอยู่ห่างจากเราแค่เมตรเดียวกำลังยิ้ม แทบไม่เคย
เห็นเขาตอนไม่มีเสื้อกาวน์สีขาว เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตขนเป็ ดสีดำทับสเว็ตเตอร์
แคชเมียร์สีเทา สวมกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋ าเอกสารมิซูโน่
ท่าทางเหมือนนักศึกษา

ตอนนั้น ฉันรู้สึกอยากจะกัดลิ้นตัวเอง

แต่หมอกู้สงบนิ่งมาก “ดูท่าวันนี้คุณจะออกกำลังได้ดี แผลผ่าตัดเป็ นอย่างไรบ้าง

ครับ”
อาจารย์หลิน “เมื่อคืนหลับดี วันนี้เลยมีพลังเต็มที่ ยังเจ็บแผลนิดหน่อย”

หมอกู้ “ไว้ผมจะแวะไปตรวจแผล ถ้าการฟื้นตัวดีเราจะเอาสายระบายของเหลวออก”

หลังจากพูดจบเขาก็ยิ้ม ผงกศีรษะ จากนั้นก็เดินเข้าห้องของเขา

ฉันตาลอยตลอดการสนทนา พยายามรวบรวมสติ

แอบเถียงอยู่เงียบ ๆ ใครว่าเขาแก่ เสื้อกาวน์สีขาวนั่นต่างหากที่ทำให้เขาดูเป็ นผู้ใหญ่

หมอก็แค่จำเป็ นต้องสร้างภาพลักษณ์ที่น่าเชื่อถือ

9 มีนาคม 2009

ฉันออกจากห้องแพนทรี่พร้อมกระติกน้ำร้อนเดินผ่านห้องหมอ ประตูเปิดอยู่ ฉันอยาก

รู้จึงมองเข้าไป หมอกู้นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หันหลังให้ฉัน

ฉันรู้สึกว่าเพราะความบางของเขา ทำให้หมอกู้ดูหลังค่อมนิด ๆ แต่นั่นไม่มีผลต่อ

ความสูงและความผึ่งผายของเขาแม้แต่น้อย (ช่างย้อนแย้งจริง >_< ) นิ้วของเขายาว
และสะอาด ลำคอของเขาดูบางและนุ่มนวลขึ้นหลังการตัดผม

ฉันยืนชมความแมนของเขาพลางกัดแอปเปิ้ลในมือ เดาว่าแอปเปิ้ลฟูจิลูกนี้คงกรอบ
เกินไปจึงส่งเสียงดัง เขาหันหน้ามา ฉันตัวแข็งเพราะถูกจับได้

แต่ฉันเป็ นคนฟอร์มดี ลมพายุในใจฉันไม่มีผลต่อภาพลักษณ์ภายนอก ฉันก็แค่หนึ่งใน

คนมากมายที่โถงทางเดิน เขาไม่ควรคิดมาก ฉันพยายามสงบจิตสงบใจและยกเท้า
เตรียมก้าวเดินเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แล้วหมอกู้ที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็มองฉันและยิ้ม ฉันจึงพลาดโอกาสที่จะทำตัวเนียนเหมือน
แค่เดินผ่านมาเพราะมัวแต่ยืนโง่อยู่ตรงนั้น ริมฝี ปากของเขาขยับเป็ นคำสองพยางค์
“แอปเปิ้ล”
ฉันออกวิ่ง เป็ นเพราะตอนกัดแอปเปิ้ลหน้าฉันดูโง่ หรือเพราะเขาจำได้ว่าคราวก่อน
ฉันให้แอปเปิ้ลที่ปอกแค่ครึ่งเดียวกับเขา

หลังจากกลับไปถึงห้องพักคนไข้ ฉันยังคิดเรื่องนี้อีกครู่ใหญ่แต่ไม่ได้คำตอบ ฉันยอม

แพ้และตั้งใจว่าจะกินแอปเปิ้ลที่ระเบียงเท่านั้น ไม่เช่นนั้นหากฉันกินแอปเปิ้ลที่อื่น
เจ้าผลไม้ประหลาดคงเปิดโปงนิสัยไม่ปกติของฉันจนทำให้ต้องอับอาย

*****************************************

ข้อความพิเศษ:

หมอ: ผมเห็นคุณตั้งแต่ตอนที่คุณเดินไปที่ห้องแพนทรี่ ตอนนั้นผมคิดว่า นี่มันโรง

พยาบาล แต่ทำไมภาพที่เห็นเหมือนคุณกำลังเดินอยู่ในสวน ว่าแต่วัน ๆ นึง คุณกิน
แอปเปิ้ลกี่ผลกันนะ

(ฉันสาบานว่าฉันไม่ได้กินมันบ่อยขนาดนั้น แค่ทุกครั้งที่ฉันกิน ฉันบังเอิญพบคุณ)