ชีวิตจากนี้ ขอเธอนำทาง – บทที่ 9 ข้อความ

17 มีนาคม 2009

กลับมาจากกินข้าวเที่ยง ฉันเห็นญาติคนไข้คนหนึ่งเข้าไปคุยกับหมอกู้

“หมอกู้ ขอเบอร์ติดต่อหมอได้ไหมคะ”

“หัวหน้าพยาบาลมีเบอร์ตรงห้องทำงานผมและเบอร์เคาเตอร์พยาบาล”

“แล้วเบอร์ส่วนตัวของหมอล่ะคะ”

“โรงพยาบาลไม่อนุญาตให้เราแจ้งเบอร์ส่วนตัวกับคนภายนอก”

“หมอกู้บอกฉันเถอะค่ะ ฉันจะไม่บอกใคร”

“ขอโทษครับ แต่ผมไม่สะดวกจะให้เบอร์ส่วนตัว”

ฉันกลับไปที่ห้อง อาจารย์หลินกำลังจะออกไป

“พ่อจะไปไหน”

“ไปขอเบอร์หมอ”

ฉันชูกระดาษในมือ “เบอร์ห้องหมอเวร เพิ่งได้มาจากหัวหน้าพยาบาล”

อาจารย์หลินไม่สนใจฉัน “เพื่อนคนไข้บอกพ่อว่า เบอร์ห้องหมอเวรสายไม่เคยว่าง

พ่อจะไปขอเบอร์หมอ”

“เขาไม่ให้…” พ่อหรอก คนได้หายตัวไปแล้ว

สิบนาทีต่อมา ฉันล้างผลไม้เสร็จก็พบอาจารย์หลินนอนฟังวิทยุอยู่บนเตียง

“ได้เบอร์ไหม” ฉันถามตามหน้าที่

“อืม”

ฉันหันขวับ “เบอร์ใคร”

อาจารย์หลินกินองุ่นอย่างสบายใจ “เบอร์หมอกู้”

––––––––––

ตอนบ่ายหมอกู้เข้ามาตัดไหมที่เหลือ ฉันพยายามสังเกตว่าหน้าของเขามีพิรุธไหม
แต่เขาหน้านิ่งเหมือนเคย อาจารย์หลินดูจะมีอารมณ์พูดคุยกับหมอมากเป็ นพิเศษ “ตั
ดไหมเร็วดี ชำนาญมาก”

หลังจากหมอตัดไหมเสร็จ เขายืดตัวขึ้นและพูดว่า “แน่นอนครับ ก็ผมเป็ นคนเย็บ”

ฉันหยิบปากกาและสมุดจดเข้าไป “หมอคะ กลับไปบ้านแล้ว เราต้องระวังเรื่องอะไร

เป็ นพิเศษหรือเปล่า ถ้าอาบน้ำจะมีผลกับแผลผ่าตัดไหม เขาควรเลี่ยงอาหารประเภท
ใดบ้าง ชุดไบโอเคมิเคิลต้องให้ทุกสามวันหรือ…”

หมอค่อย ๆ ตอบทีละคำถาม เขามองฉันจดในขณะเดียวกันก็สนทนากับพ่อแม่ของ

ฉันอย่างตั้งใจ เมื่อฉันถามเสร็จ เขาพยักหน้าให้เราอย่างสุภาพ ไม่มีอะไรผิดปกติ ฉัน
มองสมุดจดในมือ หรือว่าฉันคิดมากไปเอง

18 มีนาคม 2009

หลังการตรวจในภาคเช้า เราหาตัวหมอกู้ไม่พบ ถ้าไม่มีเอกสารปล่อยตัวจากหมอ

เจ้าของไข้ เราจะไม่สามารถดำเนินการเพื่อออกจากโรงพยาบาลได้
“เช้านี้ เขามีผ่าตัดคนไข้ 2 ราย” หัวหน้าพยาบาลชี้ที่กระดานตารางผ่าตัด รายแรก
8.30 น. รายที่สอง 10.30 น. “ต้องรอเขากลับมาตอนบ่าย”

ประมาณ 10 โมง ฉันเก็บกระเป๋ าให้อาจารย์หลินเสร็จ มีเสียงเคาะประตู คนสวม

เครื่องแบบผ่าตัดเดินเข้ามา มองเห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง มือถือเวชระเบียนคนไข้ เขา
ดึงเอกสารที่ลงลายมือชื่อแล้วออกมา

“คุณกำลังผ่าตัดไม่ใช่เหรอคะ”

“มีเวลาพัก 20 นาที”

ฉันมองเขา จู่ ๆ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

“นำเอกสารนี้ไปดำเนินการ ไม่เช่นนั้นวันนี้คุณคงไม่ได้กลับบ้าน” เขารีบเดินจากไป

เหมือนตอนเดินเข้ามา

รับยา ขอสำเนาการรักษา จ่ายเงิน จัดการเรื่องเอกสารประกันและใบรับรองแพทย์

บ่ายสอง ฉันอยู่ในรถที่แล่นออกจากโรงพยาบาล ฉันมองกลับไปที่ตึกผู้ป่ วยด้วย
ความรู้สึกที่ไม่ชัดเจน

3 เมษายน 2009

หลายวันต่อมา การติดต่อระหว่างฉันกับโรงพยาบาลมีเพียงโทรศัพท์จากเคาเตอร์
นางพยาบาลเรื่องเม็ดเลือดขาวของอาจารย์หลินอยู่ในระดับต่ำ แม่โทรหาหมอ 2 ครั้ง
ฉันยืนฟังอยู่ไม่ไกล บทสนทนาไม่มีอะไรมากกว่า “ขอบคุณ” และ “ยินดีครับ”

ฉันมองออกไปในความมืด หน้าต่างสะท้อนเงาของชายคนนึงกำลังหมุนบัตรไอซี*
ทำให้ฉันคิดถึงใครบางคน.. เขาก็ชอบใช้นิ้วหมุนบัตรไอซีขณะเดินไปสถานีรถไฟ
ใต้ดิน

––––––––––
วันนี้ฉันกลับไปที่เมือง X พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าสอบแต่เช้า ในใจรู้สึกเหมือนมีบางอย่าง
ขาดหายไป

ค่ำวันนั้น ฉันนอนที่หอของซานซาน มหาวิทยาลัยของเธอและมหาวิทยาลัยที่ฉันจะ

ไปสอบอยู่ใกล้กัน ฉันอาบน้ำเสร็จและกำลังเช็ดผม หันมาเจอซานซานกำลังทำหน้า
ประหลาดใจ “คุณผู้หญิง ทำไมจู่ ๆ ฉันก็รู้สึกว่า แค่เธอขมวดคิ้ว ก็เผยความในใจหมด
สิ้น”

“เลิกแต่งนิยายได้แล้ว และเลิกยกโวหารโบราณมาใช้เสียที”

“ตกลงว่า.. หมอกู้คนนั้น เธอจะเผด็จศึกเมื่อไหร่”

“… กลับไปท่องโวหารของเธอต่อเถอะ” อย่าคาดหวังอะไรจากผู้หญิงคนนี้

“ฉันรู้ว่าเธออาย ดังนั้นพี่สาวคนนี้เลยช่วยส่งข้อความจากมือถือของเธอ”

“อะไรนะ”

ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มาดู ข้อความ “คุณมีแฟนหรือยัง” ตั้งตระหง่านอยู่

คบคนไม่เลือก เป็ นเพราะคบคนไม่เลือก ฉันอยากเอาหัวโขกกำแพง

“พี่สาว พรุ่งนี้ฉันมีสอบ ขอเวลาให้ฉันสงบจิตสงบใจได้มั้ย”

“วันดี ๆ มีได้เรื่อย ๆ แต่ผู้ชายดี ๆ หายาก สหายคนนี้อุตส่าห์ช่วยเธอขยายแนวรุก”

ซานซานรับผ้าขนหนู (ที่คงปลิวมาจากมือหลินจือเซี่ยว) และส่งมันกลับไปที่ห้องน้ำ

ฉันห่อตัวเองด้วยผ้านวมพร้อมความโศกเศร้าและโกรธแค้น จ้องข้อความที่สร้างแรง
สั่นสะเทือนนั้น ฉันไม่เคยภาวนาอะไรแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้ฉันหวังว่าไวรัสจะโจมตี
เสาสัญญาณของบริษัทมือถือ
ไม่มีข้อความตอบกลับจนฉันผล็อยหลับไป ก่อนเปลือกตาปิดลง ฉันพยายามอย่าง
หนักที่จะสะกดจิตตัวเอง “ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไรนะ หมอกู้ไม่รู้เบอร์ฉันสักหน่อย เขาคง
คิดว่าเป็ นข้อความส่งมาก่อกวน”

ต่อมา ฉันจึงรู้ว่าฉันเข้าใจผิดถนัด

*****************************************

ข้อความพิเศษ:

หมอ: ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

(คุณหัวเราะอะไร ฉันเพิ่งรู้จักคุณแค่สิบกว่าวัน คุณกล้าดียังไงให้เบอร์ฉัน ฉันไม่ได้

ขอสักหน่อย)

หมอ: ทำไมครับ ผมก็แค่ให้เบอร์กับญาติคนไข้เท่านั้น

(>_< . . . . . )

*****************************************

*บัตรไอซี คือ บัตรเติมเงินสำหรับใช้ชำระค่าสินค้าและบริการในสถานที่ที่รับบัตร เช่น

รถไฟใต้ดิน ร้านสะดวกซื้อ