ชีวิตจากนี้ ขอเธอนำทาง – บทที่ 18 เที่ยวเมือง S

วันต่อมา ฉันตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าและนอนเหม่อมองเพดาน แสงแดดยามเช้าส่องผ่าน

หน้าต่าง ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเสี่ยวเช่าที่นอนอยู่ข้าง ๆ พยายามสะกด
ตัวเองให้หลับต่อจนกระทั่งโทรศัพท์สั่น ฉันคว้ามันมา มองจอ แล้วภาพทุกอย่างที่
เกิดขึ้นเมื่อคืนก็แสดงซ้ำในความทรงจำ

“ฮัลโหล”

“. . . .” (สมองฉันกำลังประมวลผลอยู่)

“หลินจือเซี่ยว”

“อืม”

“. . . . ผมคือใคร”

“. . . . หมอ”

“. . . .” ฉันรู้สึกเหมือนเห็นสีหน้าจนปัญญาของเขาผ่านโทรศัพท์ “ผมออกเวรแล้ว”

“ฉันอยู่ที่หอ ยังนอนอยู่บนเตียง ฉันตื่นแต่เช้า แค่ยังไม่ลุกจากที่นอน. . .”

“ผมได้ยินแล้ว”

จากโทรศัพท์ ฉันได้ยินเสียงรถยนต์วิ่งบนถนน ฝี เท้าของเขาเดินเข้าสถานีรถไฟ

ใต้ดิน เสียงบัตรไอซีแตะที่ทางเข้า ฉันค่อย ๆ ได้สติ ใจเต้นแรง ฉันเรียกเขาเบา ๆ “กู้
เว่ย”

“หืม”
“คุณสวมอะไรบนข้อมือ”

“ลูกปัดหลายลูก นี่คุณกลัวผมจะหนีหายไป?”

“ก็.. แค่ให้ไว้ป้องกันปี ศาจจิ้งจอกพันปี …” ฉันกระพริบตา

เสียงหัวเราะดังผ่านสายโทรศัพท์ “คุณคิดว่าแค่เราสวมสร้อยพระเส้นนี้ก็จะกันมันได้
หรือ”

“ย่าของฉันสวดปารมิตาหฤทัยสูตรวันละ 108 จบ ทุกวัน”

“. . . .”

ปลายสายเงียบไป “วันนี้คุณวางแผนจะทำอะไร”

“ไม่มี”

“เรา…”

“อ้อ ค่ำนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับนักศึกษาใหม่”

“. . . .” ฉันได้ยินเสียงเขาอยู่ท่ามกลางฝูงชน “รถไฟกำลังมา อีกไม่เกิน 45 นาที ผม

คงจะถึงมหาวิทยาลัยของคุณ”

เขาวางสาย ทิ้งหนอนขี้เกียจอย่างฉันไว้บนเตียง ฉันรีบลุกขึ้น

วันนี้เป็ นวันแรกของเราในฐานะคู่รัก พระเอกของเรื่องถูกทิ้งไว้ในสภาพจนคำพูด ส่วน

นางเอกกำลังแตกตื่นอย่างหนัก
ฉันรีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และวิ่งไปที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย กว่าฉันจะไปถึงที่นั่น
หมอก็รออยู่แล้ว

วินาทีที่ฉันเห็นเขา หัวใจก็เต้นรัวเพราะความตื่นเต้น เขายืนอยู่ริมทางเดิน ร่างสูงก้ม

หน้าดูโทรศัพท์ หน้าตาสดใส แต่สีหน้าสงบนิ่งราวกับว่านี่เป็ นแค่สุดสัปดาห์ทั่วไป
ของเราสองคน

เขากำลังอ่านอะไรบางอย่าง ยิ้ม และเงยหน้า เขาเดินตรงมาหาฉันช้า ๆ เหมือนที่ทำ

ทุกเช้าในโรงพยาบาล

คน ๆ นี้ แม้ไม่ได้สวมเสื้อกาวน์สีขาว ยังมีออร่าของหมออาบอยู่ พอฉันได้สติก็พยัก

หน้าให้เขาและพูดว่า “อรุณสวัสดิ์ค่ะ หมอกู้”

“. . . .”

ความเงียบที่กระอักกระอ่วน

“งานเลี้ยงต้อนรับเริ่มกี่โมงครับ”

“บ่ายสาม”

เขาส่งโทรศัพท์ให้ฉัน

『พี่เขย ส่งเบอร์พี่สาวให้ฉันด้วย』

『เพื่อ』

『พี่สาวจะได้เลี้ยงข้าว』

『เธอไม่มีเวลา』
『งั้นฉันเลี้ยงเธอ』

『เธอไม่ว่าง』

『ที่ผ่านมา อุตส่าห์เรียกว่า ‘พี่เขย’ 』

『ฉันจะถามเธอให้』

ฉันอายเกินกว่าจะเงยหน้า “ฉันไม่ได้เอากระเป๋ าสตางค์มา” เพราะรีบร้อนเกินไป จน

หยิบมาแต่โทรศัพท์

หมอมองหน้าฉัน “ผมเอามา”

บนขบวนรถไฟใต้ดิน ฉันกินแซนวิชที่หมอให้มา “เสี่ยวตู้รู้จักคุณก่อน ทำไมเขาเรียก

คุณว่าพี่เขย ตามหลักแล้ว เขาควรเรียกฉันว่าพี่สะใภ้สิ”

หมอเคาะหน้าผากฉันเบา ๆ “หลินจือเซี่ยว ตั้งใจกิน”

ฉันกัดอีกคำ จู่ ๆ ก็มีอีกคำถามผุดขึ้นในใจ “เสี่ยวตู้รู้ได้ยังไง มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน”

หมออดไม่ได้จะหัวเราะเสียงดัง

ฉันรู้สึกเขิน “ปกติฉันไม่ใช่คนหัวช้า”

เขาพูดอย่างเป็ นห่วงเป็ นใย “อย่าจ้องผม มันไม่ดีต่อหัวใจและสมองของคุณ” หมอยัง

คงยิ้ม ริมฝี ปากโค้งขึ้น และมองหน้าฉัน

“สหายกู้เว่ย อย่าเที่ยวหว่านเสน่ห์ใส่ผู้คน”

“. . . .” สหายกู้เว่ยจูงฉันออกจากสถานีรถไฟอย่างสิ้นหวัง
ก่อนที่ฉันจะเดินถึงประตูเมือง S ฉันเห็นเสี่ยวตู้กำลังกระโดดและโบกมือ “พี่สาว พี่
เขย”

เรากำลังจะผ่านฤดูร้อนอีกครั้ง เสี่ยวตู้สูงขึ้นจนเกือบเท่ากู้เว่ย ระหว่างทางมาที่นี่ กู้

เว่ยบอกฉันว่า “เสี่ยวตู้เรียกผมว่าพี่เขยมาสามเดือนแล้ว”

(ทำไมคุณไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ ปล่อยให้ฉันทรมานอยู่ตั้งนาน)

เสี่ยวตู้ไม่ได้เรียนคณะแพทย์ แต่เข้าคณะแมน ๆ อย่างคณะวิศวะ ฉันตบบ่าเขา “ไว้

ฉันจะแนะนำพี่สาวแมน ๆ ให้นายรู้จัก เธอก็เรียนคณะวิศวะเหมือนกัน”

หมอ “ผู้หญิงที่มาในวันที่พ่อคุณออกจากโรงพยาบาลใช่ไหม”

เสี่ยวตู้ประหลาดใจ “ทำไมพี่เขยรู้ทุกอย่าง”

หมอ “แค่เดา วันนั้นที่โถงทางเดิน เธอคุยกับแม่ของคุณ เธอบอกว่าคุณเป็ นคนขี้อาย

แม่คุณควรนัดดูตัวให้คุณ ไม่เช่นนั้นเธอรับรองได้เลยว่าพอเรียนจบคุณต้องกลายเป็ น
แม่ชีมิกจ้อ**”

“. . . .” ฉันเงยหน้ามองฟ้า เธอจงใจพูดให้คุณได้ยินต่างหาก

ระหว่างทาง เราแวะซุปเปอร์มาเก็ต (ทำไมฉันต้องเยี่ยมชมที่นั่นด้วย) และพบรูมเมท

ของเสี่ยวตู้ เขาจึงชวนทุกคนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน

คน 6 คน กินข้าวกันอย่างสนุกสนาน ตอนแรกเด็กบางคนยังสงวนท่าที แต่หลังจาก

เห็นท่าทางปราศจากความเกรงใจของเสี่ยวตู้ พวกเขาก็เอาอย่าง

A “เดินเที่ยวเมือง S เป็ นไงบ้างพี่”

“มีผู้หญิงสวยเยอะเลย ได้ยินว่าสาวสวย 1ใน 3 ของเมือง X อยู่ในเมือง S”***

เด็กชาย 3 คน เหลือบมองเสี่ยวตู้ “อ่ออออ…”

เสี่ยวตู้ชะงัก “อะไร”

ฉันว่าฉันได้กลิ่นเรื่องโรแมนติกแถวนี้

B ทำหน้าเศร้าแกมหัวเสีย “พี่ไม่รู้อะไร พวกเราผลัดกันช่วยเสี่ยวตู้ตอบจดหมายรัก

จนมือล้า”

เสี่ยวตู้หน้าแดง “พวกนายมือล้าตอนไหน”

C เคาะชาม “วานซืนนี้เอง มีเด็กผู้หญิงหน้าตาดีมาสารภาพรักกับเขา”

เสี่ยวตู้เริ่มมีโทสะ “สวยอะไรกัน เทียบพี่สาวไม่ได้เลย พี่เขย พี่ว่าจริงไหม”

กู้เว่ยยิ้ม “นายกำหนดมาตรฐานได้ดี”

ฉัน “. . . .”

มื้อเที่ยงจบลงอย่างสนุกสนานและเป็ นกันเอง เด็กทั้งสี่คนมาส่งเราที่สถานีรถไฟ

ใต้ดินและโบกมือลา “พี่สาว พี่เขย ลาก่อนครับ” จากนั้นก็เดินกลับพร้อมพูดคุยเสียง
ดัง

ตอนพวกเขาเดินไป ฉันได้ยินเสียงเสี่ยวตู้ “นั่นก็เพราะพี่สาวกับพี่เขยของฉันเป็ น

อัจฉริยะ…”

กู้เว่ยล้อฉัน “สมองคุณทำงานปกติหรือยัง”

ฉันเหลือบมองเขาและทำเป็ นไม่ใส่ใจ
“เสี่ยวตู้มีความสุขมาก ขอบคุณครับ”

“ขอบคุณฉันทำไมคะ ฉันเป็ นพี่สาวของเขา คุณต่างหากเป็ นแค่พี่เขย”

ฉันสงสัยมาตลอดว่าทำไมกู้เว่ยถึงดีกับเสี่ยวตู้นัก

“ยายของเสี่ยวตู้เป็ นคนดี ตอนนั้น ผมเพิ่งมาทำงานที่โรงพยาบาล เป็ นหมออินเทิร์

นที่กำลังเตรียมสอบใบอนุญาต เวลาผมทบทวนตำราที่ห้องพักแพทย์ตอนกลางคืน
เธอมักนำน้ำอุ่นมาให้และบอกผมว่า “พ่อหนุ่ม อย่าลืมหาอะไรรองท้องไม่งั้นร่างกาย
ของเธอจะทนไม่ไหว” ก่อนกลับบ้าน เธอจะเตือนผม “รีบเข้านอน อย่าลืมห่มผ้าก่อน
นอนด้วย” ภายหลังเธอเล่าถึงหลานชายของเธอ “เสี่ยวตู้เป็ นเด็กฉลาด แต่ขาดคน
ชี้แนะ” เธอเป็ นคนแก่ที่ไม่ช่างพูด แต่หมอและพยาบาลทุกคนชอบเธอมาก”

ฉันคิดถึงเสี่ยวตู้ เขายังมีชีวิตอยู่และมีความสุข ฉันกอดแขนหมอ “เธอคงกำลัง

ขอบคุณคุณจากบนนั้น”

กู้เว่ยมาส่งฉันผู้ไม่มีเงินสักแดงที่มหาวิทยาลัย ก่อนจะกลับบ้านของเขาซึ่งอยู่คนละ
ทิศ

*****************************************

ข้อความพิเศษ

ซานซาน: ฮ่าฮ่าฮ่า แผนยั่วยุใช้การได้เสมอ ในที่สุดคุณก็มีวันนี้

หมอ: ผมเพิ่งรู้ว่ามีแม่สื่อหลายคนชอบใช้วิธีเติมเชื้อไฟ

*****************************************
*ปารมิตาหฤทัยสูตร เป็ นพระสูตรขนาดเล็ก ในหมวดปรัชญาปารมิตาของพระ
ไตรปิฎกฝ่ ายมหายาน พระสูตรหมวดนี้เน้นการใช้ปัญญาเป็ นหัวใจนำพาสู่ฝั่งพระ
นิพพาน

**แม่ชีมิกจ้อ ตัวละครจากเรื่อง ดาบมังกรหยก แม่ชีที่มีนิสัยแข็งกร้าว ชิงชังคนของ

พรรคมาร กีดกันความรักของศิษย์ฆราวาสหญิงหลายคนรวมทั้ง จิวจี้เยียก ถึงขนาด
บังคับให้สาบานจะไม่แต่งงานกับเตียบ้อกี้

***คาดว่าเมือง X คงเป็ นเมืองใหญ่ซึ่งมีเมืองย่อยหลายเมือง และเมือง S เป็ นหนึ่งใน

เมืองย่อยนั้น