Professional Documents
Culture Documents
บทที่ 21 หนึ่งปีหลังการผ่าตัด
บทที่ 21 หนึ่งปีหลังการผ่าตัด
บทที่ 21 หนึ่งปีหลังการผ่าตัด
อพาร์ทเม้นท์ของกู้เว่ยมีแค่เตียงเดียว ฉันรู้สึกประหม่าแต่ไม่กล้าพอจะถาม
ฉันตัดสินใจหลับตา
ทันทีที่ผ้านวมถูกเลิก เส้นขนบนร่างกายฉันที่เพิ่งสงบลงก็ตั้งขึ้นอีกครั้ง
“หลินจือเซี่ยว มาคุยกันก่อน”
ฉันสูดลมหายใจเข้าและลืมตา “คุยอะไร”
L“คุณคิดอย่างไรกับอาชีพหมอ”
“ช่วยคนที่ใกล้จะตายและรักษาผู้บาดเจ็บ”
“. . . ในแง่ของการแต่งงาน”
“โดยทั่วไป พวกเขาแต่งงานช้า”
“. . . ในแง่ของการคบกันล่ะ”
“พวกเขาไม่ค่อยมีเวลา”
กู้เว่ยยอมแพ้ที่จะสื่อสารกับฉัน เขาล้มตัวลงนอน ดึงฉันเข้าอ้อมแขน และถอนหายใจ
เบา ๆ “นอนเถอะ”
ตามที่หมอพูด “การปรับตัวเข้าหากันของเราอาจลำบากสักหน่อย”
––––––––––
ฉันสงสัยอย่างจริงจังว่าเขาพยายามหลอกล่อฉันด้วยภาพครอบครัวสุขสันต์ที่ผู้หญิง
ทำได้สารพัด ส่วนผู้ชายซักผ้าและทำอาหาร
เดือนมีนาคม
อาจารย์หลินกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายอย่างเต็มรูปแบบ ฉันอยู่เฝ้าพ่อ
ในตอนกลางคืน
ปกติแล้ว นางเอกของเรื่องจะต้อง
“คุณมันไอ้โรคจิต” พูดด้วยท่าทีเอียงอาย
“ฉันเกลียดคุณ” แล้วพยายามขัดขืน
“คนบ้า” แล้วตบหน้าเขา
แต่ปฏิกิริยาแรกของฉันคือหันไปมองอาจารย์หลิน ถ้าพ่อเห็นเข้ามีหวังหมอต้องจบ
ชีวิตตั้งแต่วัยหนุ่มเป็ นแน่
อาจารย์หลินยังนอนหลับสนิทด้วยท่านอนที่เป็ นธรรมชาติ
ฉันส่งอีโมเกรี้ยวกราดกลับไป
แม่ของฉันใจดีกับพ่อเกินไป
อาการป่ วยและการผ่าตัดไม่ได้ทำให้พ่อเป็ นคนที่ดีขึ้น แต่กลายเป็ นคนอันตราย
มากกว่าเดิม
ในโรงพยาบาลมีกิจกรรมสันทนาการไม่กี่อย่าง เมื่อใดที่อาจารย์หลินนึกถึงรถก็มัก
ชะโงกดูจากระเบียง จากนั้น “เราไปเดินเล่นในสวนกัน”
อาจารย์หลินยังดื้อ “ขอพ่อสำรวจอีกนิด”
*****************************************
ข้อความพิเศษ
(หมายความว่าอะไร ‘มิน่าล่ะ’)
หมอ: (หัวเราะแต่ไม่พูดอะไร)
*****************************************
*****************************************