ชีวิตจากนี้ ขอเธอนำทาง – บทที่ 21 หนึ่งปี หลังการผ่าตัด

อพาร์ทเม้นท์ของกู้เว่ยมีแค่เตียงเดียว ฉันรู้สึกประหม่าแต่ไม่กล้าพอจะถาม

ฉันนอนตัวเกร็งอยู่บนเตียง นอกจากชุดชั้นใน เสื้อผ้าที่ฉันสวมทุกชิ้นเป็ นของกู้เว่ย

ฉันรู้สึกอาย

หลับตาพลางคิด “นี่เราพาตัวเองมาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร” กู้เว่ยอาบน้ำเสร็จและเดิน

ออกจากห้องน้ำ

ฉันตัดสินใจหลับตา

ได้ยินเสียงเขาเช็ดผม ดื่มน้ำ ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ ชาร์จโทรศัพท์มือถือ และปิดไฟ

ทันทีที่ผ้านวมถูกเลิก เส้นขนบนร่างกายฉันที่เพิ่งสงบลงก็ตั้งขึ้นอีกครั้ง

“หลินจือเซี่ยว มาคุยกันก่อน”

ฉันสูดลมหายใจเข้าและลืมตา “คุยอะไร”

L“คุณคิดอย่างไรกับอาชีพหมอ”

“ช่วยคนที่ใกล้จะตายและรักษาผู้บาดเจ็บ”

“. . . ในแง่ของการแต่งงาน”

“โดยทั่วไป พวกเขาแต่งงานช้า”

“. . . ในแง่ของการคบกันล่ะ”

“พวกเขาไม่ค่อยมีเวลา”
กู้เว่ยยอมแพ้ที่จะสื่อสารกับฉัน เขาล้มตัวลงนอน ดึงฉันเข้าอ้อมแขน และถอนหายใจ
เบา ๆ “นอนเถอะ”

ฉันได้กลิ่นสบู่จาง ๆ จากตัวเขา เสียงหัวใจของเขาที่เต้นเป็ นจังหวะสม่ำเสมอช่วย

กล่อมได้อย่างดี ห้านาทีต่อมาฉันก็ผลอยหลับไป

ตามที่หมอพูด “การปรับตัวเข้าหากันของเราอาจลำบากสักหน่อย”

––––––––––

แม้จะมีเรื่องไม่น่าพึงใจเกิดขึ้นช่วงตรุษจีน แต่ใช่ว่าจะไม่มีข้อดี เราทั้งสองเรียนรู้ที่จะ

ให้เกียรติกันและกันในฐานะคู่รัก และเราเริ่มแสดงความรู้สึกต่อกันบ้าง โดยเฉพาะกู้
เว่ย แม้ใบหน้าของเขายังพรายด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตาเริ่มแสดงความรู้สึกเล็กน้อย
และค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น

ช่วงวันหยุดสองวันของกู้เว่ย ฉันถูกขังไว้ในอพาร์ทเม้นท์เพื่อ… ทำความสะอาด ฉัน

พิสูจน์แล้วว่า ด้วยพลังแห่งรัก ต่อให้เป็ นอพาร์ทเม้นท์ 40 ชั้น ก็ทำความสะอาดได้
อย่างหมดจดใน 2 วัน

กู้เว่ยมีคำอธิบายอย่างดีสำหรับทฤษฎีนี้ “คนหล่อแม้สวมถุงมือก็ยังเป็ นคนหล่อ”

ฉันสงสัยอย่างจริงจังว่าเขาพยายามหลอกล่อฉันด้วยภาพครอบครัวสุขสันต์ที่ผู้หญิง
ทำได้สารพัด ส่วนผู้ชายซักผ้าและทำอาหาร

ในคืนที่สาม ฉันสามารถหลับในพริบตา แม้เขาจะชวนฉันคุยอย่างยืดยาว

(ซานซาน “ว้าว เขาทำให้เธอคุ้นชินในเวลาแค่ 2 วัน 3 คืน)

เดือนมีนาคม
อาจารย์หลินกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายอย่างเต็มรูปแบบ ฉันอยู่เฝ้าพ่อ
ในตอนกลางคืน

หนึ่งปี หลังการผ่าตัด ฉันกลับมานอนที่เตียงเฝ้ าไข้แคบ ๆ ได้ยินเสียงญาติคนไข้ห้อง

ข้าง ๆ เสียงของตกลงบนพื้นกลางดึก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทึ่งกับตัวเองที่สามารถพลิก
ตัวบนเตียงขนาดกว้าง 40 เซนติเมตร ฉันอาจเป็ นนางพญางูขาวกลับชาติมาเกิด

ระหว่างที่กำลังสะลึมสะลือ ฉันรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจึงรีบลืมตา แสงยามฟ้าใกล้

สาง ทำให้เห็นชัดเจนว่าหมอกำลังโน้มตัวลงมา ใบหน้าของเขาห่างจากฉันเพียงฟุต
เดียว และมือข้างหนึ่งของเขาอยู่บนกระดุมเสื้อนอนของฉัน

ปกติแล้ว นางเอกของเรื่องจะต้อง

“คุณมันไอ้โรคจิต” พูดด้วยท่าทีเอียงอาย

“ฉันเกลียดคุณ” แล้วพยายามขัดขืน

“คนบ้า” แล้วตบหน้าเขา

แต่ปฏิกิริยาแรกของฉันคือหันไปมองอาจารย์หลิน ถ้าพ่อเห็นเข้ามีหวังหมอต้องจบ
ชีวิตตั้งแต่วัยหนุ่มเป็ นแน่

อาจารย์หลินยังนอนหลับสนิทด้วยท่านอนที่เป็ นธรรมชาติ

ฉันหันกลับมามองตัวการที่อยู่ข้างเตียง แม้คนเพิ่งตื่นจะมีสติไม่เต็มร้อย แต่อย่าบอก

นะว่าคุณมาเดินตรวจคนไข้รอบเช้า

หมอกลัดกระดุมชุดนอนและดึงมันปิดพุงของฉัน ห่มผ้าห่มให้ และเดินออกไป

ฉันนอนอยู่สักพักจนสมองแจ่มใส เอื้อมมือไปแตะโทรศัพท์ที่เพิ่งสั่น “หอผู้ป่ วยที่นี่มี

บุรุษพยาบาล”
แล้วใครจะจัดเวรให้พ่อคนนั้นเข้าห้องผู้หญิงตอนกลางค่ำกลางคืน!

วันรุ่งขึ้น หมอที่มีหน้าที่ทำซีทีและเอกซเรย์ให้อาจารย์หลินเป็ นหมอที่เราไม่เคยพบ

มาก่อน เขาดูเชย ๆ จนแม้แต่อาจารย์หลินยังอดไม่ได้ที่จะล้อเขา ก่อนอาจารย์หลิน
จะลงมือเขาก็พูดว่า “โคลน โคลนดี* ช่วยกรอกข้อมูล…” จากนั้นเขาก็หน้าแดงเดิน
ออกไป

“เขามาทำงานที่นี่ตั้งแต่เดือนเมษายน เป็ นหมออินเทิร์น เขาแซ่เกา ดูเชยนิด ๆ ห้าม

คุณโปรยเสน่ห์ใส่เขา” หมอตอบข้อความของฉัน

ฉันส่งอีโมเกรี้ยวกราดกลับไป

แผนกรังสีมีคนไข้เยอะ ต้องรออีกนานกว่าจะถึงลำดับของเรา อาจารย์หลินสะกิดฉัน

และพูดว่า “ไปเดินเล่นกันดีกว่า”

อาจารย์หลินมีงานอดิเรก… คือ การส่องรถ ฉันมั่นใจว่าผู้ชายจำนวนไม่น้อยมีงาน

อดิเรกแบบนี้ อาการเฉพาะของพวกเขาคือเมื่อเห็นรถบนท้องถนนจะเริ่มแยกแยะยี่ห้อ
ชนิด ประเภทเครื่องยนต์ ประเภทน้ำมันเชื้อเพลิงที่ใช้และไม่เคยพลาดงานแสดง
รถยนต์แม้แต่ครั้งเดียว

อาจารย์หลินเป็ นคนที่จริงจังเรื่องรถที่สุดในหมู่คนไข้ เมื่อฉันกับแม่ลองทบทวนดูก็

พบว่าพ่ออาการหนักอยู่ เรามักพบว่าเขาหายไปจากเตียง หลังจากหาจนทั่วก็จะพบ
เขาที่ระเบียงกำลังทำการศึกษาวิจัย

ฉัน “พ่อดูอะไรอยู่ ยังไงพ่อก็ไม่ซื้อ”

อาจารย์หลิน “แม้เราไม่ได้แต่งกับสาวงาม ไม่ได้แปลว่าเราไม่มีสิทธิ์ชมความงามของ

พวกเธอ”

แม่ของฉันใจดีกับพ่อเกินไป
อาการป่ วยและการผ่าตัดไม่ได้ทำให้พ่อเป็ นคนที่ดีขึ้น แต่กลายเป็ นคนอันตราย
มากกว่าเดิม

ในโรงพยาบาลมีกิจกรรมสันทนาการไม่กี่อย่าง เมื่อใดที่อาจารย์หลินนึกถึงรถก็มัก
ชะโงกดูจากระเบียง จากนั้น “เราไปเดินเล่นในสวนกัน”

ช่วงนี้ อาจารย์หลินกำลังสนใจรถ SUV ทุกครั้งที่เจอจะต้องทำการศึกษา

ดังนั้น ในเช้าที่ดวงอาทิตย์สาดแสง พ่อเดินไปที่ลานจอดรถฝั่งตะวันออก และร้อง

อย่างตื่นเต้นว่า “นั่น เรโนลต์”

พอฉันหันไปดูก็ต้องชะงัก นั่นมันรถของหมอ จี้ไม้มะฮอกกานีที่ฉันได้มาจากวัดตอน

ชวนซานซานไปไหว้พระช่วงตรุษจีนแขวนอยู่ที่กระจกมองหลัง

“ที่แท้เขาแขวนไว้ที่นี่” แต่มันไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนี้ ฉันรีบถลาไปจูงแขนอาจารย์หลิน

“ไปกันค่ะ”

ในตอนนั้น จมูกของพ่ออยู่ห่างจากประตูรถแค่ 10 เซนติเมตร

คุณคงคิดว่าฉันกลัวว่าอาจารย์หลินจะรู้เรื่องชีวิตรักของฉันกับหมอ เปล่าเลย ฉันกลัว

ว่าเขาจะขอทดลองขับหากเขารู้เรื่องของเรา น่าอึดอัดจะตาย

อาจารย์หลินยังดื้อ “ขอพ่อสำรวจอีกนิด”

สำรวจ? พ่อไม่เห็นหรือว่า จี้ไม้อันนั้นเหมือนกับที่พ่อมีเปี๊ ยบ

ฉันพยายามอย่างหนัก “หน้าพ่อเกือบทิ่มรถคนอื่นแล้ว รักษาภาพพจน์ของตัวเอง

หน่อย”

“ทำอะไรกัน” แม่ค่อย ๆ เดินมาพร้อมด้วยน้ำแกงที่ต้มเสร็จแล้ว

ฉันกลัว กลัวว่าแม่จะจับได้ ฉันกลัวว่าแม่จะทำลายต้นรักที่เพิ่งแตกหน่อของฉัน

ฉันจึงต้องสวมบทนางร้าย “แม่ ดูสามีของแม่สิ เขาเอาตัวแนบกับรถชาวบ้านไม่ยอม

เลิก”

แม่เดินเข้ามาและจับแขนอาจารย์หลิน “ไปเถอะ ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว”

อาจารย์หลินถูกลากออกจากรถทีละก้าว ๆ ฉันกำลังจะถอนใจด้วยความโล่งอก จู่ ๆ

แม่ก็หันกลับไปมองเรโนลต์คันนั้น แล้วแม่ก็กวาดตามองฉันก่อนจะหันหน้ากลับ

ตอนนั้น ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของฉันชาโดยถ้วนทั่ว

*****************************************

ข้อความพิเศษ

หมอ: มิน่าล่ะ แม่ของคุณรู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่ตอนนั้น

(หมายความว่าอะไร ‘มิน่าล่ะ’)

หมอ: (หัวเราะแต่ไม่พูดอะไร)

*****************************************

*คำว่า คุณ (หนี่) กับคำว่าโคลน (หนี) เสียงคล้ายกัน หมอคนนั้นตั้งใจจะทักทายว่า

หนี่ หนีห่าว (สวัสดีครับ) แต่พูดเพี้ยนเป็ น หนี หนีห่าว (โคลน โคลนดี)

*****************************************

อ่า เป็ นครั้งแรกที่อยากเห็นผู้ชายคนหนึ่งขับรถ SUV >_<