Professional Documents
Culture Documents
บทที่ 30 สู้ประชิดตัว
บทที่ 30 สู้ประชิดตัว
คืนนั้น กู้เว่ยคว้าเอวของฉันและพาตัวกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์โดยไม่ขอความเห็นฉัน
สักคำ
ฉันจึงตอบว่า “เรียบร้อย”
––––––––––
วันหนึ่ง ฉันกำลังจะออกจากห้องพักแพทย์
––––––––––
“รายงานเวอร์ชั่นแรกต้องเสร็จก่อนตรุษจีน ช่วงนี้ฉันจะยุ่งมาก”
กู้เว่ยลืมตา “ผมต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วหรือครับ”
กู้เว่ยโมโห “คุณดูสบายใจเกินไป”
“ฉันต่างหากที่เป็ นเหยื่อ”
––––––––––
––––––––––
เขาไปทำงาน ส่วนฉันกลับไปมหาวิทยาลัยแต่แวะหาซานซานก่อน
ซานซานจ้องฉันผ่านควันที่ลอยจากถ้วยชาร้อน ยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิด
“ฉันไม่ใช่ผี ทำไมมองฉันแบบนั้น”
“ฉันโทรหาเธอตอนหกโมงเช้า แต่เธอไม่รับสาย”
“. . . .” ฉันถอนใจ “เธออยากให้ฉันพูดอะไร”
“ฉันต้องการเรื่องเม้าส์มาปรับอารมณ์”
“ยัง”
“มีปัญหาอะไรเหรอ”
“. . . .”
ปัญหายาวเหยียด
“ที่จริงก็มีปัญหานิดหน่อย”
ซานซานพูดกับฉันอย่างเคร่งเครียด “หมอไม่เป็ นเกย์ใช่ไหม”
ฉันเกือบพ่นกาแฟร้อนออกมา
ซานซานร้อง “ขี้อวด”
จะมีอะไรรบกวนใจมากไปกว่าแฟนเก่าของแฟนเธอยังพัวพันเขาอยู่
และผู้หญิงคนนั้นยังเชิญเธอไปจิบน้ำชา
––––––––––
หรือนี่จะเป็ นการต่อสู้แบบประชิดตัว
“เฉินชงบอกว่า คุณกำลังเรียนปริญญาโท”
“ค่ะ”
“คุณวางแผนอนาคตไว้อย่างไรคะ”
“เข้าทำงานในสถาบันที่ดีที่สุด”
“แล้วเรื่องครอบครัว”
“ปล่อยให้ธรรมชาติพาไป”
ฉันพูดแฝงความเย็นชา…
ฝันไปหรือเปล่าว่าฉันจะยอมยกเขาให้เธอ
เกาซีหน้าตึง
คนสองคนเดินเคียงข้างกัน ไม่มีใครเอ่ยอะไร
บางครั้งฉันไม่เข้าใจเขาเลย สมองที่ฉลาดขนาดนั้นกลับไม่เอะใจสักนิดว่าเวลานี้ฉัน
ต้องการคำพูดหวาน ๆ
*****************************************
ข้อความพิเศษ
(นี่ฉันยั้งมือแล้วนะ)
*****************************************
หงิม ๆ กลับกวาดล้างศัตรูได้คมกริบ