ชีวิตจากนี้ ขอเธอนำทาง – บทที่ 30 สู้ประชิดตัว

คืนนั้น กู้เว่ยคว้าเอวของฉันและพาตัวกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์โดยไม่ขอความเห็นฉัน
สักคำ

บนรถประจำทาง ซานซานส่งข้อความมาหาฉัน “ฝุ่ นสงบลงแล้วใช่ไหม”

ฉันมองไปที่กู้เว่ยซึ่งกำลังหลับตา สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายและสงบสุข ถ้าไม่ใช่

เพราะหลังพิงพนักเก้าอี้ เขาคงดูเหมือนคนกำลังนั่งสมาธิ

ฉันจึงตอบว่า “เรียบร้อย”

––––––––––

วันหนึ่ง ฉันกำลังจะออกจากห้องพักแพทย์

“น้องสะใภ้” เฉินชงหยุดฉัน “บางอย่าง เจ้าตัวมองเห็นภาพไม่ชัด แต่คนนอกเห็น

กระจ่าง”

“ฉันเห็นชัด แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าฉันเป็ นคนเดียวที่เห็น” ฉันรู้สึกเหมือนถูกบังคับ

ให้ดูละคร ช่างทรมานนัก

––––––––––

อยู่ด้วยกันมาพักนึง ฉันพอรู้ว่ากู้เว่ยไม่ใช่คนที่จะนอกใจไปคบผู้หญิงอื่น แต่เขาก็

เต็มใจจะปล่อยให้เกาซีลักลอบทำแบบนั้น ฉันไม่ชอบเลย ไม่ว่าจะเพราะความเคยชิน
หรือเพราะเห็นแก่มิตรภาพเก่า ๆ ก็ตาม มีเพียงเขาที่จะแก้ปัญหานี้ได้ ดังนั้น ฉันจึง
ตัดสินใจพักเรื่องนี้ ทำตัวไม่รู้ไม่เห็นชั่วคราว ส่วนกู้เว่ย ฉันเชื่อว่าเขารู้ว่าตัวเองทำ
อะไรอยู่ ขึ้นกับว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้ดีแค่ไหน

เปลี่ยนเรื่องคิด ฉันเล่นขนตาของกู้เว่ย “ง่วงมากหรือคะ”

กู้เว่ยพ่นลมทางจมูก

“รายงานเวอร์ชั่นแรกต้องเสร็จก่อนตรุษจีน ช่วงนี้ฉันจะยุ่งมาก”

กู้เว่ยลืมตา “ผมต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วหรือครับ”

ฉันรีบพูด “คุณก็เคยผ่านมาก่อน น่าจะเข้าใจดี”

กู้เว่ยโมโห “คุณดูสบายใจเกินไป”

อารมณ์ของหมอคืนนี้เหวี่ยงขึ้นลง ปัญหาใหญ่ก็คือ ฉันไม่รู้ว่าควรฉวยโอกาสกับมัน

อย่างไร

ตกดึก เขากลายเป็ นหมาป่ ามากัดฉัน “ทำไมผมต้องรู้จักคุณ ทำไมผมต้องรู้จักคุณ

ด้วย”

“ฉันต่างหากที่เป็ นเหยื่อ”

“แล้วผมล่ะ เฮอะ ทิ้งกันไปง่าย ๆ”

ต่อให้นี่เป็ นสิ่งดี ๆ ที่เทมา ฉันก็คงเก็บมันไม่ไหวในวันเดียว

ปลายจมูกฉันแตะที่กระดูกไหปลาร้าของเขา สมองของฉันแทบเหลวเป็ นน้ำ ครู่ใหญ่

ฉันจึงพูดว่า “หมอ มีเพียงสายน้ำที่ไหลน้อย ๆ จึงจะไหลได้นาน* และเมื่อนั้นความ
จริงจะปรากฏ”

––––––––––

เช้าวันรุ่งขึ้น หมอทำหน้านิ่งสุด ๆ “คุณหน้าแดงทำไม”

ฉันคว้าหมอนในมือมาฟาดเขาด้วยความหงุดหงิด “เลิกทำตัวเกเรได้แล้ว”

––––––––––

เขาไปทำงาน ส่วนฉันกลับไปมหาวิทยาลัยแต่แวะหาซานซานก่อน

ซานซานจ้องฉันผ่านควันที่ลอยจากถ้วยชาร้อน ยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิด

“ฉันไม่ใช่ผี ทำไมมองฉันแบบนั้น”

“ฉันโทรหาเธอตอนหกโมงเช้า แต่เธอไม่รับสาย”

“. . . .” คนปกติที่ไหนจะรับสายกัน เอาเถอะ สงสัยนายน้ำตาลเคลือบทุนนิยมจะ

ลวดลายเยอะ นาฬิกาในตัวของซานซานถึงกับรวน

“ซานซาน เจ้าอาวาสบอกหรือเปล่าว่าปี นี้ดวงความรักของเธอมาแรง”

ซานซานโบกมือ “ฉันเป็ นสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ ฉันไม่เชื่อเรื่องพรรค์นั้น”

“. . . .” ฉันถอนใจ “เธออยากให้ฉันพูดอะไร”

“ฉันอยากให้เธอเพิ่มพลังบวกให้ฉัน แสดงให้ฉันดูว่าความรักแบบปกติเป็ นยังไง”

“ฮา ฮา” หัวเราะแห้งอย่างเร็ว ๆ สองครั้ง หมอและฉันก็เป็ นคู่รักปกติด้วยแฮะ

เผชิญหน้ากับซานซานพร้อมใต้ตาดำคล้ำสองข้าง ฉันจะยอมพลีชีพก็ได้ “ที่รัก ช่วย

ถามให้เฉพาะเจาะจงกว่านี้ได้ไหม”

“ถูกที่ ถูกเวลา ถูกคน แต่ทำไมเธอกับหมอของเธอยังไม่ ‘ปฏิบัติการ’”

ฉันหรี่ตา “นี่คือพลังบวกที่เธอต้องการ”

“ฉันต้องการเรื่องเม้าส์มาปรับอารมณ์”

ฉันรู้ว่าคนมากมายอยากรู้ว่าฉันกับหมอ “ทำมัน” หรือยัง

“ยัง”

“มีปัญหาอะไรเหรอ”

“. . . .”

ปัญหายาวเหยียด

หมอ… เป็ นสุภาพบุรุษ (อืม เว้นแต่เวลาโมโหจัด ๆ จนเกินจะแยกถูกผิด)

เหตุผลหลักที่ฉันอยากจะพูดก็คือ “ฉันตั้งใจจะเก็บไว้ใช้ประโยชน์ในคืนแต่งงาน มันมี

ปัญหาหลายอย่าง ฉันไม่อยากตื่นขึ้นมาในห้องที่มีแต่กลิ่นเหล้า” นี่เป็ นข้อต่อรองที่มี
น้ำหนัก ฉันไม่อยากให้กองทัพเสื้อกาวน์สีขาวมอมเหล้าหมอในคืนแต่งงาน (ซาน
ซาน “เธอควบคุมเรื่องนั้นไม่ได้สักหน่อย”)

นอกจากเรื่องข้างบน เราใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ห่างกันเป็ นระยะทางครึ่งเมือง X ตาม

ทฤษฎีเราควรพบกันทุกสุดสัปดาห์ แต่ความจริงแล้ว ฉันกับเขามักมีเรื่องต้องทำจน
เรามีโอกาสพบกันแค่สองสัปดาห์ครั้ง (ซานซาน “ใช่ไง ถึงคิดเรื่องนอกลู่นอกทางได้
ง่าย”) ดังนั้น ในบางโอกาสที่หาได้ยาก เราจะใช้เวลายามค่ำคืนนั่งพร่ำคำหวานใส่กัน
และเข้านอนอย่างสงบตั้งแต่หัวค่ำ ดีจะตายไป (ซานซาน “ฉันว่าพวกเธอมีปัญหาแน่
ๆ ”)

“ที่จริงก็มีปัญหานิดหน่อย”
ซานซานพูดกับฉันอย่างเคร่งเครียด “หมอไม่เป็ นเกย์ใช่ไหม”

ฉันเกือบพ่นกาแฟร้อนออกมา

“เรายังไม่พบพ่อแม่ของฉัน ฐานะของเรายังไม่เป็ นทางการ เธอไม่เข้าใจความซับ

ซ้อนพวกนี้หรอก”

ซานซานร้อง “ขี้อวด”

จะมีอะไรรบกวนใจมากไปกว่าแฟนเก่าของแฟนเธอยังพัวพันเขาอยู่

และผู้หญิงคนนั้นยังเชิญเธอไปจิบน้ำชา

––––––––––

ที่ร้านอาหารบริเวณล็อบบี้โรงพยาบาล เกาซีส่งขวดน้ำให้ฉัน “ชาเขียว คนรอบตัวกู้เว่

ยกินแต่อาหารเพื่อสุขภาพ”

หรือนี่จะเป็ นการต่อสู้แบบประชิดตัว

“เฉินชงบอกว่า คุณกำลังเรียนปริญญาโท”

“ค่ะ”

“คุณวางแผนอนาคตไว้อย่างไรคะ”

“เข้าทำงานในสถาบันที่ดีที่สุด”

“แล้วเรื่องครอบครัว”
“ปล่อยให้ธรรมชาติพาไป”

“อ่อ” เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง “กู้เว่ยยังโรแมนติกเหมือนเดิมไหม”

“ระหว่างเรา คนที่ไม่รู้จักความโรแมนติกคงเป็ นฉัน”

ฉันพูดแฝงความเย็นชา…

“ฮาฮา” เกาซียิ้มด้วยความสนใจ “คงลำบากหน่อยที่คนธรรมดาจะเข้าใจอาชีพหมอ

ความกดดันสูง ความเครียดสูง และเวลาว่างน้อย” จู่ ๆ เสียงเธอก็สูงขึ้น “แต่ยังมีคน
มากมายที่ชอบหมอ อย่างไรเสีย อาชีพนี้ก็มั่นคงและมีเกียรติ คู่ครองที่ดูดี มีอนาคต
และภูมิหลังครอบครัวดี–”

สวรรค์ พูดจาแต่ละคำ นี่เธอเห็นหมอเป็ นอะไร

“เกาซี” ฉันไม่เห็นความจำเป็ นที่ต้องสนทนาอีกต่อไป “คุณกล่อมกู้เว่ยไม่สำเร็จ แล้ว

มาพูดกับฉันจะมีประโยชน์อะไร

ฝันไปหรือเปล่าว่าฉันจะยอมยกเขาให้เธอ

“อดีตก็แค่อดีต” เธอยังไม่เข้าใจชัดเจน เลยไม่เห็นคุณค่าจนวันที่เสียไป มันสายไป

แล้วจ้ะ

เกาซีหน้าตึง

“ขอบคุณสำหรับชา” ฉันยืนขึ้นพยักหน้าให้เธอและเดินจากไป เดินตรงไปที่ประตูและ

ที่นั่น… กู้เว่ยเดินออกมาจากลิฟท์และยืนรอฉันเงียบ ๆ

คนสองคนเดินเคียงข้างกัน ไม่มีใครเอ่ยอะไร
บางครั้งฉันไม่เข้าใจเขาเลย สมองที่ฉลาดขนาดนั้นกลับไม่เอะใจสักนิดว่าเวลานี้ฉัน
ต้องการคำพูดหวาน ๆ

ตรงทางแยก เรายืนรอสัญญาณไฟ กู้เว่ยหันหน้ามา ดวงตาของเขาเป็ นประกายระยิบ

มุมปากโค้งขึ้น แล้วเขาก็รีบหันหน้ากลับไป มองตรงไปข้างหน้า เขาจับมือฉันแล้ว
สัญญาณไฟก็เปลี่ยนเป็ นสีเขียว

*****************************************

ข้อความพิเศษ

ซานซาน: หึหึ ทำเป็ นเท่

(นี่ฉันยั้งมือแล้วนะ)

*****************************************

*สายน้ำที่ไหลน้อย ๆ จะไหลได้นาน แปลตรงตัวจาก 细水长流 (ซี่สุ่ยฉางหลิว)

หมายถึงบางสิ่งที่ค่อย ๆ ทำวันละเล็กละน้อย แต่มีความสม่ำเสมอไม่ขาดตอน

ตอนที่แล้ว ออกจะหงุดหงิดหมอเล็กน้อย แต่พอหมออ้อนใส่หลินจือเซี่ยวก็ใจเหลว

อ้อนหนักมาก เข้าใจเลยว่าทำไมเซี่ยวเซี่ยวแทบรับมือไม่ไหว >_< แต่เห็นนางเอก

หงิม ๆ กลับกวาดล้างศัตรูได้คมกริบ

แต่อาเซี่ยวเอย อย่างซานซานว่า ใช้เรื่องนั้นต่อรองกับหมอเพื่อคืนส่งตัวน่ะได้ แต่

เพื่อน ๆ หมอเขาไม่ได้ประโยชน์ด้วยนี่นา มันจะเวิร์กหรือ