Sredniowieczne miasto

-
.

! !
.
"

!
!
! !
! ! ! ! ! !
! ! ! ! ! !
!
! ! ! ! ! ! ! !

i. ! !
!

Rozwoj miast
/

Po kryzysie wczesnego średniowiecza ośrodki miejskie zaczęły się rozwijać.

Duży wpływ na odrodzenie miast miała odbudowa handlu lokalnego i dalekosiężnego.

Miasta w średniowieczu zaczęły stawać się centrami produkcji rzemieślniczej i wymiany

handlowej.

Władcy chętnie t worzyli nowe miejscowości, a także przyznawali przywileje już

istniejącym. Podstawą było prawo lokacyjne, najczęściej magdeburskie i lubeckie.

Początkowo ośrodki miejskie były całkowite zależne od panów feudalnych. Z czasem

mieszczanie dążyli do uzyskania od nich niezależności poprzez porozumienie lub walkę.

Podstawą samodzielności średniowiecznego miasta był samorząd:

rada miejska była najwyższym organem władzy, który podejmował ważne decyzje

i
związane z miastem.; w jej skład wchodzili: najważniejszy urzędnik miejski (zależnie od
kraju – burmistrz, doża, konsul, przewodniczący kupców) i rajcy,

ława miejska zajmowała się sądzeniem w różnych sprawach.

Wzrosło znaczenie ekonomiczne i polityczne miast, które osiągnęły duże zyski z handlu.
Dotyczyło to zwłaszcza Italii (Genua, Wenecja, Piza) i Flandrii (Brugia, Gandawa).

Glowne cechy sredniowiecznego miasta

-
, /

Główne cechy średniowiecznego miasta:

-
zwarta zabudowa,

regularna siatka ulic charakterystyczna dla wielu ośrodków miejskich,

: rynek – centralny plac, na którym koncertowało się życie gospodarcze i społeczne,
ratusz – siedziba władz miasta, która przeważnie znajdowała się w centralnej części rynku,
: kościół – miejsce modlit wy stanowiące centrum życia religijnego mieszkańców,
kamienice – budynki mieszkalne często kilkupiętrowe,
: mury i bramy miejskie – umocnienia chroniące przed atakiem wrogich wojsk.
 Mieszkancy sredniowiecznego miasta
-

Mieszkańcy średniowiecznego miasta byli bardzo zróżnicowani pod względem majątkowym i

prawnym.

Społeczeńst wo miejskie dzieliło się na:

I patrycjat – najbogatsi mieszkańcy (zamożni kupcy i rzemieślnicy), którzy pełnili

określone stanowiska we władzach miasta,
-
pospólst wo – średniozamożni kupcy i rzemieślnicy, posiadający obywatelst wo miejskie,
ale nie mogący sprawować rządów,

I plebs – najuboższa warst wa ludności miejskiej (służba, żebracy i przestępcy), która nie
miała praw.

Patrycjusze, żeby zaznaczyć swój wysoki

status, ubierali się w ubrania z drogich i
kolorowych materiałów.

Rzemioslo
-

Rzemiosło w średniowieczu rozwijało się dzięki wzrostowi liczby ludności w miastach.

Różnorodność zakładów rzemieślniczych znajdujących się w mieście zależała od jego

wielkości.

Rzemieślnicy w średniowieczu skupiali się w cechach, czyli organizacjach dbających o ich

interesy. Głównymi zadaniami tych stowarzyszeń było m.in. kontrolowanie produkcji,
ustalanie cen i zwalczanie konkurencji.

Cechy zajmowały się również obroną miasta w razie niebezpieczeńst wa oraz organizacją
różnych uroczystości i zabaw.

Warsztaty rzemieślnicze należały do mistrzów. Do pomocy zatrudniali uczniów i czeladników,

którzy przyuczali się do zawodu – czeladnik w celu zdobycia uprawnień mistrzowskich musiał
poświęcić kilka lat na rozwinięcie swoich umiejętności i zdać specjalny egzamin.

Osoby zajmujące się rzemiosłem poza systemem cechowym nazwano partaczami.

 Handel
Handel zapewniał miastom znaczne zyski i przyczynił się do rozwoju gospodarki.

Kupcy, podobnie jak rzemieślnicy, zakładali własne stowarzyszenia zwane gildiami. Wspierały
one swoich członków w działalności handlowej – ochrona przed rabunkami i obrona wspólnych
interesów.

Lokalny handel odbywał się na targach i jarmarkach.

Miasta, aby dominować w handlu i chronić swoją pozycję, łączyły się w związki. Najbardziej
znaczącym była Hanza, która obejmowała większość ośrodków miejskich nad Morzem
Bałtyckim i Północnym.

Handel lewantyński w średniowieczu był kontrolowany przez włoskie miasta.

Transakcje handlowe przyczyniły się do rozwoju usług finansowych:

powstanie banków, które udzielały znacznych pożyczek,

: stosowanie weksli, czyli pisemnych zobowiązań do wypłaty określonej kwoty pieniędzy.