Sterrenmeisje K van Klara 10 1st

Edition Line Kyed Knudsen

Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/product/sterrenmeisje-k-van-klara-10-1st-edition-line-kyed-knu
dsen/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Hartsvriendinnen K van Klara 1 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/hartsvriendinnen-k-van-klara-1-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Paardrijden K van Klara 12 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/paardrijden-k-van-klara-12-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Het schoolkamp K van Klara 9 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/het-schoolkamp-k-van-klara-9-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Verboden foto K van Klara 15 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/verboden-foto-k-van-klara-15-1st-
edition-line-kyed-knudsen/
Ben je verliefd K van Klara 19 1st Edition Line Kyed
Knudsen

https://ebookstep.com/product/ben-je-verliefd-k-van-klara-19-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Zijn we vrienden K van Klara 11 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/zijn-we-vrienden-k-van-
klara-11-1st-edition-line-kyed-knudsen/

Vijanden voor altijd K van Klara 18 1st Edition Line

Kyed Knudsen

https://ebookstep.com/product/vijanden-voor-altijd-k-van-
klara-18-1st-edition-line-kyed-knudsen/

De nieuwe BSO K van Klara 8 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/de-nieuwe-bso-k-van-klara-8-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Is daar iemand K van Klara 13 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/is-daar-iemand-k-van-klara-13-1st-
edition-line-kyed-knudsen/
 Line Kyed Knudsen

K VAN KLARA 10 -
STERRENMEISJE
Illustraties: Bodil Bang Heinemeier

Saga
 K van Klara 10 - Sterrenmeisje

Iben Emilie Holm

K for Klara 10 - Stjernepigen

Copyright © 2015, 2019 Line Kyed Knudsen and SAGA Egmont
All rights reserved
ISBN: 9788711867327

1. e-book edition, 2019

Format: EPUB 2.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in

a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the
prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any
form of binding or cover other than in which it is published and without a
similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

SAGA Egmont www.saga-books.com – a part of Egmont,

www.egmont.com
Klara
Lievelingskleur: Lichtblauw
Lievelingseten: Lasagne
Leukste vak op school: Handvaardigheid
Is dol op lezen
Rose
Lievelingskleur: Roze
Lievelingseten: Pizza
Leukste vak op school: Gym
Is dol op winkelen
Julie
Julie
Lievelingskleur: Geel
Lievelingseten: Burrito’s
Leukste vak op school: Muziek
Is dol op jongens
 Sterrenstof
Klara staat te trippelen voor de BSO. Het is drie uur in de middag. Ze heeft
zich aangemeld voor toneel. De hele BSO gaat een toneelstuk uitvoeren, dat
Mia van de leiding heeft geschreven. Klara heeft er zin in. Ze vindt toneel
leuk.
Julie komt en ze duwt Klara en Rose naar binnen. ‘Schiet op,’ zegt ze en
ze gooit haar tas neer. ‘Vandaag worden de rollen verdeeld!’
‘O nee,’ zegt Rose. Maar toch moet ze glimlachen. ‘Ik weet niet of ik
mee wil doen. Ik heb echt geen zin om voor iedereen op het toneel te staan.’
Julie spreidt haar armen. Klara weet dat Julie extra veel zin heeft, omdat
ze graag actrice wil worden wanneer ze groot is. Ze houdt ook van zingen.
Bo is bezig om een band samen te stellen, die de muziek voor het toneelstuk
gaat spelen. Na elke scène wordt er een nummer gespeeld. En er wordt solo
gezongen in een microfoon. Klara kan niet stilstaan. Het is zo spannend.
Klara houdt van zingen. Maar het liefst samen met anderen. Ze heeft geen
zin om helemaal alleen in een microfoon te zingen. Julie wel. Maar zij heeft
het ook al twee keer eerder gedaan tijdens de muziekles op school. Julie
weet sowieso meer af van muziek en theater.
‘Je moet gewoon luid en duidelijk spreken,’ zegt Julie met grote ogen.
‘En niet met je rug naar het publiek gaan staan.’
‘Je kunt je ook aanmelden om het decor te maken,’ zegt Klara en ze geeft
Rose een kneepje in haar arm.
‘Ik denk dat ik dat wel wil.’ Rose kijkt opzij naar het mapje, dat ze
allemaal hebben gekregen. Hierin heeft Mia alle teksten voor het toneelstuk
geschreven. En een lange rollenlijst.
Klara pakt ook haar eigen mapje erbij. Gisteren lag ze de hele avond in
bed om het stuk te lezen. Het heet Sterrenstof en gaat over een jongen en
een meisje, die rondreizen in het universum en een heleboel vreemde
wezens tegenkomen.
 ‘Ik wil wel helpen met het maken van de ruimteraket,’ zegt Rose en ze
wijst naar een bladzijde.
Klara knikt. Er moeten ook planeten en sterren gemaakt worden.
‘O, ik zou zo graag Sterrenmeisje willen spelen,’ zegt Julie met een
zucht.
‘Dat is de hoofdrol,’ zegt Rose met grote ogen. ‘Denken jullie niet dat
een meisje uit groep 8 die rol gaat krijgen?’
Klara knikt. Ze kijkt naar de rollenlijst. De andere hoofdrol is
Sterrenjongen. Klara wil graag een rol hebben, waarbij ze iets moet zeggen.
Dat zou leuk zijn. Ze heeft nog nooit iets op een podium gezegd. Maar ze
denkt dat het een beetje hetzelfde is als wanneer je iets in de klas zegt. En
dat vindt ze leuk. De hoofdrol klinkt heel leuk, maar natuurlijk krijgt een
van de meisjes uit groep 8 die rol. Klara droomt even weg en ze droomt dat
zij de rol van Sterrenmeisje krijgt. Dan schudt ze snel haar hoofd. Dat gaat
niet gebeuren. Klara weet eigenlijk ook niet of ze wel zo’n grote rol zou
durven spelen.
Malou komt aanrennen. Ze is buiten adem en wappert met haar mapje.
‘O, ik zou zo graag het groene ruimtewezen willen spelen,’ zegt ze lachend.
‘Een perfecte rol voor jou,’ zegt Julie ernstig. ‘Wie wil jij graag zijn,
Klara?’
Klara haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet,’ zegt ze. ‘Misschien wel
de Maankoningin, die de jongen en het meisje op het einde tegenkomen.’
‘Ik hoop dat Mia het wel serieus aanpakt,’ zegt Julie gewichtig. ‘Het zou
echt stom zijn als ze iemand kiest, die helemaal niet kan toneelspelen.’ Ze
rolt met haar ogen.
Klara bijt op haar lip. Nu ze er beter over nadenkt, zou ze eigenlijk ook
wel Sterrenmeisje willen spelen. Maar dat durft ze niet tegen Julie te
zeggen.
 De rollen
Iedereen op de BSO uit groep 6, 7 en 8 zit in het toneellokaal. Hoewel er
maar twintig rollen in het toneelstuk zitten, gaat iedereen meedoen. Mia
heeft al een podium gemaakt en ze heeft er twee toneellampen op gericht.
‘Er is niet voor iedereen een rol,’ zegt Mia en ze klapt in haar handen.
‘Maar ik weet dat velen van jullie liever kostuums of decorstukken maken,
en die jongens en meisjes mogen met Jannik naar de werkplaats toe. En wie
muziek wil maken of mee wil zingen in het koor, gaat met Bo mee naar het
muzieklokaal.’
Meer dan de helft van de BSO loopt snel het toneellokaal uit. Onder
andere Rose. Klara zwaait naar haar en gaat naast Julie zitten. Het is warm
en gezellig in het lokaal. Hamid, Lukas en Benjamin uit hun klas willen ook
toneelspelen. Klara doet haar haar weer netjes in een paardenstaart. Frej uit
groep 8 is er ook samen met een heleboel meisjes uit zijn klas. Klara weet
bijna zeker dat zij de grote rollen gaan krijgen.
Mia telt hoeveel jongens en meisjes nog over zijn. ‘Oké, prima,’ zegt ze
blij. ‘Er zijn er nog 17 over, dus sommigen kunnen twee kleine rollen
krijgen.’
Julie zucht en glimlacht naar Klara. ‘Het is dus zeker dat we een rol
krijgen.’
Klara glimlacht ook. Ze is wel wat opgelucht. Het was wel ontzettend
jammer geweest als ze geen rol hadden gekregen. Klara kijkt weer naar de
rollenlijst. Er zijn veel leuke rollen. Behalve de hoofdrollen is er een mooie
maankoningin met drie kleine prinsessen die met sterrenstof mogen gooien,
vijf vliegende astronauten, een heleboel ruimtewezens en een slechte alien-
koning met twee slijmerige kinderen.
‘Ik wil een ruimtewezen zijn!’ roept Malou gek en ze springt in het rond.
Mia gebaart dat ze stil moet zijn. ‘Dat bepaal ik, Malou.’ Ze kucht.
‘Maar ik wil graag dat jullie je wensen op een vel papier schrijven,’ zegt ze.
‘Jullie moeten twee rollen opschrijven, die jullie graag zouden willen
spelen.’ Mia deelt vellen papier uit, waarop ze kunnen schrijven.
Klara kijkt naar Julie. Julie kijkt Mia ernstig aan. Dan trekt ze een vel
papier uit haar handen, dat ze gewichtig tegen haar borst houdt.
‘Rustig maar, Julie,’ zegt Mia lachend. ‘Je krijgt heus wel een rol.’
Klara kijkt naar de rollenlijst in het mapje. Er zijn veel goede rollen.
Maankoningin, schrijft Klara dan als nummer een op.
Ze kijkt opzij naar het papier van Julie. Zij heeft natuurlijk Sterrenmeisje
als eerste rol opgeschreven en Maankoningin als tweede. Klara aarzelt een
beetje. Ze heeft geen zin om een ruimtewezen of een slijmerige alien te
spelen. Ze overweegt de prinsessen met het sterrenstof, maar uiteindelijk
schrijft ze Sterrenmeisje op als nummer twee. Ze kijkt opzij naar Julie.
‘Jee, dat is het omgekeerde van mijn wensen,’ zegt Julie glimlachend.
Dan kijkt ze dromend voor zich uit. ‘Wat zou het perfect zijn als ik
Sterrenmeisje zou worden en jij Maankoningin.’
‘Ik heb als nummer twee prinses opgeschreven,’ zegt Malou. ‘Maar het
zou leuker zijn om een ruimtewezen te spelen!’
Klara bladert naar de tekst van de Maankoningin. Ze hoeft alleen maar
iets te zeggen in de laatste scène, maar dat geeft niets. Dan hoef je ook niet
zoveel te onthouden.
‘Wie gaat dan Sterrenjongen spelen?’ grinnikt Klara en ze kijkt naar Frej.
‘Misschien Benjamin of Hamid,’ zegt Julie bedachtzaam.
‘Of Frej,’ fluistert Klara.
Julie grinnikt ook en ze wappert met haar haren. ‘Als Frej Sterrenjongen
wordt en ik word Sterrenmeisje, dan heb ik niets meer te wensen in dit
leven.’
Klara en Julie leveren hun wensen bij Mia in. Klara klimt het podium op.
De lamp is scherp en het brandt als een zon. Het is moeilijk te zien, maar
Klara weet bijna zeker dat Frej naar haar glimlacht. Ze vindt het leuk om op
een podium te staan.
‘Morgen verdeel ik de rollen.’ Mia glimlacht naar Klara en Julie.
 Klara kijkt er enorm naar uit. Ze weet zeker dat ze van toneelspelen
houdt, ook al heeft ze het nog nooit eerder gedaan.
 Verkeerde rollen
Klara kan bijna niet wachten tot ze de dag erna weer naar de BSO gaat. Ze
is zo benieuwd welke rol ze heeft gekregen in Sterrenstof. Julie kijkt er
minstens evenveel naar uit. Ze fietst in elk geval zo snel dat Klara haar niet
kan bijhouden. In plaats daarvan wacht Klara op Rose.
‘Ze fietst zo hard, omdat ze zo graag de hoofdrol wil hebben,’ legt Rose
uit.
Klara knikt en ze kijkt of ze Julie ergens ziet, maar ze is al de BSO in
gerend.
‘Julie verdient die rol echt,’ zegt Rose en ze blijft stilstaan. ‘Het is echt
haar droom om later actrice of zangeres te worden.’
Klara knikt nog een keer. Julie zou de hoofdrol moeten krijgen. Frej
komt naar hen toe rennen. Hij geeft Klara een klap op haar rug. ‘Mia zegt
dat we nu moeten verzamelen,’ roept hij en hij rent het toneellokaal in.
Julie is al voor het podium gaan zitten. De anderen komen binnen en
gaan ook voor het podium zitten. Mia ziet er heel ernstig uit. Ze staat in de
hoek en ze kijkt lang naar het vel papier dat ze in haar handen heeft. Het
wordt muisstil in het lokaal. Iedereen kijkt Mia vol verwachting aan. Vooral
Julie. Klara kijkt naar haar. Julie zit met een rechte rug in kleermakerszit en
ziet eruit als iemand die vergeet adem te halen.
‘Nu heb ik de rollen voor Sterrenstof verdeeld,’ zegt Mia uiteindelijk en
ze klimt het podium op. Ze kijkt eerst Malou aan.
‘Malou, jij speelt samen met Benjamin en Lukas de ruimtewezens.’
‘Jaaa!’ Malou jubelt het uit en zwaait naar Benjamin en Lukas.
Julie pakt de hand van Klara vast en knijpt erin. Dan gaat ze nog dichter
op het podium zitten.
Mia leest nog meer rollen op. Drie meisjes uit groep 8 gaan de
prinsessen spelen, die met sterrenstof gooien. Ze giechelen en klappen in
hun handen.
 Mia zegt dat ze stil moeten zijn. ‘En Frej gaat Sterrenjongen spelen,’
zegt ze.
Iedereen uit groep 8 begint te juichen. De vrienden van Frej kloppen
hem op de rug. ‘Geweldig, Frej!’ roepen ze.
Mia kijkt naar Klara en Julie.
De hand van Julie is helemaal nat van het zweet.
‘En Julie, jij speelt Maankoningin. En Klara speelt Sterrenmeisje.’
De rillingen lopen Klara over de rug. Ze snapt er niets van. Ze denkt
eerst dat ze het verkeerd heeft gehoord.
Julie laat de hand van Klara los en ze kijkt haar aan. ‘Wat?’ zegt ze en ze
kijkt Mia kwaad aan. ‘Maar Sterrenmeisje was toch de tweede wens van
Klara?’
Mia knikt. ‘Ja, maar ik vind dat het zo moet zijn.’ Dan klapt ze in haar
handen en ze legt uit hoe ze de eerste scène moeten repeteren.
Klara krijgt een warm gevoel in haar buik. Ze begrijpt nog steeds niet dat
ze de hoofdrol heeft gekregen. Ze kijkt opzij naar Frej. Ze moeten samen
spelen. Bijna elke scène. En elkaars handen vasthouden. Klara begint te
blozen. Ze is wel blij dat Frej de andere hoofdrol heeft gekregen en niet een
van de andere grote jongens.
‘Klara, je moet het podium op komen,’ zegt Mia luid.
Klara klimt er verward op. Ze ziet Julie de deur uitlopen. Maar ze hoeft
pas in de laatste scene iets te zeggen. Alle anderen blijven wel zitten en
Klara kijkt snel op naar Mia. Frej staat naast haar. Het begint te duizelen
voor Klara. Mia wil graag dat ze haar tekst opzegt. Mia legt haar uit dat ze
alles uit haar hoofd moet leren.
‘Je moet waarschijnlijk elke avond thuis repeteren,’ legt Mia uit. ‘Je hebt
elke scène wel tekst.’
Klara knikt en slikt. Haar handen trillen, terwijl ze het mapje goed
vasthoudt.
‘Ik wil graag naar de sterren reizen,’ zegt ze tegen Frej, want dat is haar
eerste tekst.
 Frej moet lachen en doet jolig. Dan zegt hij ook een stuk tekst.
Klara vindt het leuk. Ze kan het niet laten om te lachen, maar wanneer ze
even later een pauze houden, wil ze graag Julie vinden.
Ze zoekt overal in de BSO. Uiteindelijk vindt ze Rose. Ze is in de
werkplaats bezig met het beschilderen van de ruimteraket samen met Jannik
en sommigen van de anderen.
‘Julie is naar huis gegaan,’ zegt Rose. ‘Ze is heel verdrietig dat ze de rol
van Sterrenmeisje niet heeft gekregen.’
‘Maar ze kreeg toch de rol van Maankoningin?’ zegt Klara. ‘Die rol is
net zo mooi.’
Rose legt haar kwast weg. Ze veegt haar vingers af en kijkt naar Klara.
‘Vind je dat echt?’ vraagt ze met haar hoofd schuin.
‘Ja,’ knikt Klara. ‘Ik vind echt dat Maankoningin een mooie rol is.’

Onderweg naar huis fietst Klara langs Julie. Hoewel ze wel weet dat Julie
verdrietig is dat ze de rol van Sterrenmeisje niet heeft gekregen, vindt Klara
het toch wel een beetje flauw dat Julie zomaar wegging. Klara belt aan. De
hond van Julie blaft in het huis. Eindelijk doet ze de deur open.
‘Hoi. Waarom ging je nou weg?’ vraagt Klara.
Julie heeft haar armen over elkaar geslagen. Ze houdt haar hond niet
tegen, zoals ze anders wel doet. De hond springt tegen Klara op en likt haar
wang. Klara probeert hem weg te duwen.
‘Ik vind het gewoon zó flauw van Mia!’ Julie schreeuwt bijna.
Dan komt de moeder van Julie en zij pakt de hond. Klara veegt haar
wang droog.
‘Maar Maankoningin is ook een mooie rol,’ zegt Klara.
‘Right,’ snauwt Julie. Dan draait ze zich abrupt om en loopt ze weg.
De moeder van Julie kriebelt de hond achter zijn oor. ‘Julie is echt
teleurgesteld. Ze had echt heel graag de hoofdrol willen hebben.’ Ze knipt
met haar vingers, zodat de hond weer naar binnen slentert.
 Sterrenmeisje en Sterrenjongen
Klara denkt helemaal niet meer aan Julie, wanneer ze thuiskomt. Terwijl ze
haar vader helpt bij het koken, vertelt ze honderduit over Sterrenstof.
‘Ik moet echt megaveel tekst uit mijn hoofd leren,’ zegt ze en laat haar
vader het mapje zien.
‘Ik kan je helpen bij het repeteren,’ zegt haar vader en hij bladert in het
mapje. ‘Oeps, aan het einde moet je een sterrenjongen kussen.’
‘Wat?’ Klara begint te blozen.
Haar vader moet er wat om lachen. ‘Dat staat hier,’ zegt hij en hij wijst
het aan.
Klara leest het. Het klopt inderdaad. Daar heeft ze helemaal niet over
nagedacht, toen ze het toneelstuk de eerste keer las.
Ze kussen elkaar en vliegen verder in de ruimteraket. Daar staat het.
Klara schudt haar hoofd. Ze weet niet of ze de rol nog wel wil spelen. Ze
heeft in elk geval geen zin om te kussen, wanneer een heleboel mensen toe
zitten te kijken. Misschien was het toch beter geweest als Julie de rol had
gekregen. Zij zou er sowieso niets op tegen hebben gehad om op een
podium iemand een kus te geven.
Later gaat Klara naar haar kamer. Ze gaat op bed liggen en ze leest het
hele toneelstuk door. Ze ziet voor zich hoe Frej haar op haar wang kust. Of
gewoon een luchtkus. Dat is wel oké. Klara haalt diep adem. Ze denkt wel
dat ze dat kan. Het is immers ook maar gewoon toneelspel. Ze hoeven
elkaar niet in het echt te kussen ...

Wanneer Klara ’s avonds naar bed gaat, beeldt ze zich in hoe het zou zijn
om echt te vliegen. Samen met Frej. De sterren zouden licht geven en langs
hen suizen. Klara krijgt kriebels in haar buik. Het is leuk, maar ook wel een
beetje eng dat ze de rol van Sterrenmeisje mag spelen.
 Ruilen?
De volgende dag op school is Julie nog steeds verdrietig. Ze zit stil op haar
stoel met tranen in haar ogen, wanneer Klara de klas binnenkomt. Rose
heeft haar armen om haar heen geslagen. Klara weet niet wat ze moet doen.
Ze kent nu al haar tekst van de eerste twee scènes uit haar hoofd en ze kijkt
ernaar uit om vanmiddag op de BSO te repeteren. Maar het is lastig om blij
te zijn, wanneer Julie zich zo naar voelt.
Klara is vooral samen met Malou. Dat is het gemakkelijkst. Ze repeteren
hun tekst in de pauze. Malou hoeft maar twee dingen te zeggen, maar ze
vergeet ze de hele tijd.
‘Het is wel sneu voor Julie,’ zegt Malou dan. ‘Het is haar grootste wens
om actrice te worden.’ Malou maakt een tuitmondje. ‘Ze had de rol van
Sterrenmeisje wel verdiend.’
Klara heeft geen idee wat ze moet zeggen. Maar toch heeft ze nog steeds
zin om op de BSO te gaan repeteren.

Op de BSO drinken ze thee, terwijl ze op Mia wachten. Ze zit in het kantoor

te bellen. Julie zit op de bank voor het kantoor tegen de tafelpoot te trappen.
Ze heeft de hele dag nog geen woord tegen Klara gezegd.
Klara gaat naar haar toe. ‘Ik vond dat Maankoningin een mooie rol is,’
zegt ze en ze kijkt Julie recht in de ogen.
‘Nou, ga die rol dan maar zelf spelen,’ zegt Julie boos.
‘Mia heeft de rollen al verdeeld ...’ Klara stopt met praten. Mia komt het
kantoor uit. Ze kijkt Julie zuchtend aan. ‘Je moeder heeft gebeld.’
Julie gaat rechtop zitten. Ze kijkt Mia afwachtend aan.
Mia zucht nog een keer. ‘Als jullie het met elkaar eens zijn, mogen jullie
wel ruilen van rol ...’ Nu kijkt Mia naar Klara.
Klara gaat ook rechtop zitten. Maar zo snel dat ze een kop thee omgooit.
Ze verbrandt haar hand een beetje.
‘Yes!’ zegt Malou en ze kijkt van Klara naar Julie en weer terug. ‘Ik wil
wel ruimtewezen blijven. Ik wil met niemand ruilen.’
 Julie zet grote ogen op. Ze kijkt naar Klara. ‘Heb je dat gehoord?’ zegt
ze blij. ‘We mogen ruilen.’
‘We beginnen over vijf minuten,’ zegt Mia en ze loopt weg.
Julie blijft Klara aankijken. ‘Zullen we onze rollen ruilen, Klara?’
Klara wrijft over haar hand. Het brandt toch wel een beetje. ‘Dat weet ik
niet,’ zegt ze aarzelend.
‘Maar Maankoningin was je eerste wens.’ Julie buigt zich voorover naar
Klara. ‘Je hebt zelf gezegd dat het een mooie rol is!’
Rose knikt. ‘Ja, en nu kunnen jullie beider wensen in vervulling gaan.’
Malou schenkt nog wat thee in. ‘Julie heeft de hoofdrol verdiend,’ zegt
ze luid.
Klara knikt. Haar hand doet nu veel pijn. Ze bijt op haar lip. Ze kijken
allemaal naar haar.
‘Je zei zelf dat Maankoningin een mooie rol was.’ De stem van Rose
klinkt fel.
Klara knikt nog een keer. Dat is wel waar. Dat heeft ze vaak gezegd.
‘Please,’ zegt Julie en ze gaat op haar knieën voor Klara liggen.
Klara is de war. Maankoningin is wel een mooie rol. Die rol schreef ze
bovenaan haar lijstje.
Klara houdt haar hand vast. Ze heeft nu ook buikpijn.
‘Oké dan ...’ hoort Klara zichzelf zeggen. Ze bijt op haar hand.
‘Meen je dat?’ Julie kijkt naar haar. ‘Wil je van rol ruilen?’
Klara voelt dat ze knikt, ook al begrijpt ze niet helemaal waarom.
‘O, je bent zo lief!’ Julie vliegt haar om de hals.
Rose en Malou klappen in hun handen en staan op. ‘Gefeliciteerd, Julie,’
zegt Rose.
Klara glimlacht stijfjes. Ze is wel blij dat Julie blij is. Maankoningin is
ook wel een mooie rol. Klara blijft het voor zichzelf herhalen, terwijl ze
naar binnen gaan om te repeteren.
‘Ik ga nu Sterrenmeisje spelen!’ zegt Julie en ze spreidt haar armen.
 Frej is onderweg naar het podium. Hij blijft stilstaan en kijkt naar Klara.
‘Wat?!’ zegt hij dan.
‘Ja, we hebben onze rollen geruild,’ zegt Julie met een glimlach. ‘Klara
wil liever Maankoningin spelen.’
Klara gaat snel achter in het toneellokaal zitten. Ze doet haar mapje open
en kijkt naar de tekst van de Maankoningin. Ze heeft er alleen in de laatste
scène twee. Maar ze krijgt vast een mooie jurk aan. Maankoningin is een
mooie rol, blijft Klara maar denken. Uiteindelijk moet ze een grote brok in
haar keel wegslikken. Er springen tranen in haar ogen. Toch glimlacht ze
naar Malou, die naast haar gaat zitten.
Ze kijken naar Julie op het podium. Iedereen kijkt naar Julie. Klara
verbergt haar gezicht achter het mapje en ze knippert een traan weg. Julie
leest haar tekst op. Het klinkt helemaal verkeerd. Veel te schel. En ze
glimlacht veel te veel. Het Sterrenmeisje moet in het begin natuurlijk
verdrietig zijn. Klara snuift plotseling. Het komt helemaal verkeerd over.
Julie kent haar tekst niet eens. En ze staat de hele tijd te giechelen.
‘Eh, sorry,’ roept Julie en ze wappert met haar handen. ‘Ik ga nu echt
mijn best doen!’
Klara staat op en loopt naar de wc. Ze heeft er spijt van dat ze haar rol
heeft geruild met Julie. Nu heeft ze ook geen zin meer om Maankoningin te
spelen.
 Het idee van Frej
Klara trekt haar jas aan en loopt het gebouw van de BSO uit. Ze wil niet dat
de anderen zien dat ze verdrietig is. Het regent, maar dat maakt haar niet
uit. Alles ziet er grijs en koud uit. Ze moet echt haar best doen om niet in
huilen uit te barsten. Dan rent ze naar binnen om haar tas op te halen.
Thuis gooit ze haar fiets neer en maakt ze met haar sleutel de voordeur
open. Dan gooit ze haar tas en jas op de vloer en ze rent naar haar kamer.
Nu huilt ze heel hard. Ze heeft zo’n spijt dat ze haar rol aan Julie heeft
gegeven. Ze smijt een kussen op de vloer.
Tien minuten later komen haar ouders thuis van hun werk.
‘Klara!’ roept haar moeder uit de keuken. ‘Het is niet oké dat je zomaar
je fiets en je tas neer smijt!’
Klara geeft geen antwoord. Ze snikt alleen nog maar.
Even later komt haar vader naar boven. Klara begint weer te huilen,
wanneer ze hem ziet.
‘Maar schatje toch, wat is er aan de hand?’ Haar vader gaat op de rand
van haar bed zitten. Haar moeder komt naar boven en gaat in de
deuropening staan.
Klara vertelt het allemaal.
‘Dat is ook wel erg sneu,’ zegt haar vader.
‘Maankoningin klinkt wel als een mooie rol,’ zegt haar moeder. ‘En het
belangrijkste is natuurlijk ook dat je meedoet.’
Haar vader knikt.
Klara schudt haar hoofd. Ze begrijpen er helemaal niets van.
Plotseling wordt er aangebeld. Klara schiet omhoog. Het zijn vast Julie
en Rose, die willen horen waarom ze zomaar naar huis ging.
Haar moeder gaat naar beneden om de deur te openen.
Klara springt van haar bed, wanneer ze de stem van Frej hoort. Haar hart
begint hard te bonzen.
‘Klara!’ roept haar moeder.
 Klara’s benen zijn helemaal stijf, wanneer ze de trap afloopt. Ze begrijpt
niet wat Frej wil. Ze hebben in de weekenden samen geskateboard, maar hij
heeft nog nooit bij haar aangebeld.
‘Ik wil alleen maar zeggen dat ik Julie erg flauw vind.’ Frej staat heen en
weer te wiebelen. Dan kijkt hij naar Klara’s moeder. ‘Julie zette Klara echt
onder druk om te ruilen,’ zegt hij. ‘En dat is gewoon niet oké.’
Klara’s moeder knikt langzaam.
Klara houdt haar adem in. Frej staat aan haar kant. Alsof hij haar
begrijpt. Klara voelt zich plotseling heel helder in haar hoofd.
Haar vader knikt ook. ‘Maar wat kunnen we hieraan doen?’ vraagt hij en
hij krabt op zijn hoofd.
Frej kijkt naar Klara. ‘Ik heb wel een idee. Als je tenminste je rol terug
wilt hebben ...’
Klara knikt fel. Ze wil echt heel graag haar rol terug.
 Het Sterrenlied
De volgende dag heeft Klara kriebels in haar buik. Frej heeft niet verteld
wat hij wil gaan doen. Maar Klara weet zeker dat Julie nu sowieso boos
gaat worden. Klara weet niet wat ze tegen Julie moet zeggen. Ze zondert
zich in de pauzes een beetje af. Elke keer dat ze Frej op
de gang ziet, wordt ze zenuwachtig. Ze is bang dat hij Julie wil dwingen om
Klara haar rol terug te geven. Ze vergeet helemaal om op te letten tijdens de
les. Dat Frej haar wil helpen is fijn, maar tegelijkertijd ook verschrikkelijk.
Dan gaan ze naar de BSO. Klara loopt snel naar het naaiatelier en ze
doet alsof ze iets gaat naaien. Ze durft helemaal niet naar het toneellokaal te
gaan. Even later loopt ze onrustig door de BSO. Ze kijkt opzij en ziet Frej
met Bo en Mia praten. Zij knikken en houden hun hoofd schuin. Klara’s
hart bonst. Ze weet zeker dat ze over Sterrenstof staan te praten. Klara weet
niet wat ze moet doen. Ze staan over het idee van Frej te praten en Klara
voelt zich bijna een verrader tegenover Julie. En het is nog helemaal niet
zeker dat het lukt om haar rol terug te krijgen. Klara verstijft helemaal,
wanneer ze ziet dat Bo het toneellokaal inloopt en terugkomt met Julie. Bo
brengt haar naar het kantoor. Mia loopt mee. Klara rent naar buiten voor
wat frisse lucht. Ze voelt steken in haar buik en ze voelt zich ook wat
misselijk.
Even later gaat ze weer naar binnen. Ze gaat op de bank naar de deur van
het kantoor zitten staren.
Dan komt Julie aanrennen. ‘Hé, daar ben je,’ zegt ze en ze glimlacht met
vuurrode wangen. ‘Ik heb naar je gezocht!’
‘Oké,’ zegt Klara en ze heeft moeite om Julie aan te kijken.
‘Je hebt je rol terug!’ Julie klinkt helemaal niet verdrietig.
‘Oké,’ zegt Klara nog een keer en ze kijkt opzij naar Julie. ‘En jij dan?’
‘Ik mag zingen!’ Julie spreidt haar armen. ‘Elke keer dat het
Sterrenmeisje op het toneel is geweest, ga ik een lied zingen dat Bo voor
mij gaat maken!’ Julie lijkt echt blij. ‘Mia zei dat ik dat mag doen, omdat ik
het mooist kan zingen.’
Klara staat voorzichtig op. Het kriebelt nu in haar buik. Ze kan het niet
laten om te glimlachen.
‘We krijgen hetzelfde kostuum. Dan kun je zien dat ik eigenlijk jou ben,
die zingt.’ Julie praat verder, terwijl ze samen naar het toneellokaal lopen.
Klara heeft er weer zin in. Ze mag toch Sterrenmeisje spelen.
Mia staat op het podium te wachten.
‘En nu gaan we geen rollen meer ruilen,’ zegt ze met een glimlach en
knikt naar Frej.

Op het podium hangt al een zwart achterdoek met witte sterren erop. De
spotlights schijnen erop en het ziet er bijna uit als een sterrenhemel. Frej
zegt zijn eerste stuk tekst en hij wijst naar een ster. Klara haalt diep adem.
Dan zegt zij ook haar stuk tekst en ze wijst naar de sterren.
De vrienden van Frej staat voor het podium wat te lachen. Wanneer ze
klaar zijn met het repeteren van de eerste scène, springt Frej van het
podium.
‘Hou je mond maar,’ zegt hij tegen zijn vrienden met een glimlach.
‘Klara en ik zijn alleen maar vrienden, dus laat maar zitten ...’ Hij draait
zich om en geeft Klara een knipoog. Dan rent hij naar buiten.
Klara springt ook van het podium. Ze is nog steeds heel blij dat ze haar
rol heeft teruggekregen. Ze is ook blij dat Frej en zij alleen maar vrienden
zijn. En ze heeft enorm veel zin in de uitvoering van Sterrenstof.
 Over K van Klara 10 - Sterrenmeisje
Klara gaat toneelspelen op de BSO. Ze heeft nog nooit op een podium
gestaan, maar ze heeft er wel zin in. Julie ook. Misschien zelfs iets meer
dan Klara, want ze weet zeker dat ze de hoofdrol gaat krijgen. Maar
misschien wil Klara eigenlijk ook wel de hoofdrol spelen ...
"Sterrenmeisje" is het 10e deel in de populaire serie over Klara en haar
vriendinnen. De boeken kunnen onafhankelijk van elkaar worden gelezen.
Another random document with
no related content on Scribd:
The Project Gutenberg eBook of Sunshine and shadow,
or, Paul Burton's surprise
 This ebook is for the use of anyone anywhere in the United
States and most other parts of the world at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away
or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this ebook or online at www.gutenberg.org. If you
are not located in the United States, you will have to check the
laws of the country where you are located before using this
eBook.

Title: Sunshine and shadow, or, Paul Burton's surprise

A romance of the American Revolution

Author: Julia A. Moore

Release date: October 2, 2023 [eBook #71783]

Language: English

Original publication: Cadillac, MI: J. A. Moore, 1915

Credits: Gísli Valgeirsson and the Online Distributed

Proofreading Team at https://www.pgdp.net

*** START OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK SUNSHINE

AND SHADOW, OR, PAUL BURTON'S SURPRISE ***
 SUNSHINE AND SHADOW
OR PAUL BURTON’S SURPRISE

A Romance of the
American Revolution

BY JULIA A. MOORE
 TABLE OF CONTENTS

CHAPTER I. 5
CHAPTER II. 11
CHAPTER III. 17
CHAPTER IV. 23
CHAPTER V. 31
CHAPTER VI. 37
CHAPTER VII. 45
CHAPTER VIII. 51
 CHAPTER I.

Many years ago, in one of the New England States near the banks of a small
lake, stood a beautiful farm house, surrounded by a fine orchard. John Hilton,
the owner of this romantic place, was an intelligent farmer and was kind to all
people who chanced to come to his house. His family consisted of himself,
wife and two children, a son and daughter. Warren, the eldest, was a fine lad of
eighteen, with blue eyes and light complexion, and inherited his father’s kind
disposition. Minnie was a brunette, a splendid girl of sixteen, with a heart as
pure as the wild flowers around her home. She had company. Her cousin,
Nettie Spaulding, had come from the city of New York to spend her birthday.
Nettie was a lovely girl of eighteen, with dark brown eyes and dark auburn hair
which hung in lovely curls around her shapely head. She had come to spend a
few days with her cousin in the country. Since her father’s death nothing
seemed to please this dreary, kind-hearted child of nature more than to visit
her uncle’s house by the lake, where she could roam at will in the woods and
gather wild flowers where nature had planted them so artistically. That
Monday morning there was a great bustle around the house. There was to be a
party on the Friday night following in honor of the young lady friend, and all
seemed to enjoy the pleasure it afforded, except the young lady. She was silent
and often in tears, and her cousins could not draw her out of this apathy. That
afternoon her cousins were going to town to do some shopping. Nettie
preferred staying at home and going down to the lake to gather wild flowers
for a bouquet.
“It is so pleasant to gather roses, lilies and shrubs alone by the lake;” thus she
said to her cousins as they rode away.
Warren waved an adieu as he said, “Dear cousin, do not go too near the brink
of the lake, as you may fall in and there would be no one to get you out.”
She waved back the adieu as she sadly said, “Be not afraid, cousin. I shall be
careful. How happy they are,” she said as she turned and went silently to the
house, thinking how kind her cousins were to her, a poor, lonely girl of the
metropolis. Thus she mused: “Mother told me my cousins would use me as if I
was as well off financially as they were. Oh, if papa had lived perhaps we
would not have been bankrupt. Oh, how times will change in a few short
months; as soon as papa died nearly all of his creditors wished to have their
pay. It was all right for them to have their dues. Poor mamma had to sell nearly
all the property, only saving a small sum out of the wreck. We can get along,
for ‘where there’s a will there’s a way.’ I am going to do something. One thing
certain—my parents gave me a good common education and debts cannot
take that away. I will try and turn it to good advantage when I can.” Thus she
mused as she went slowly up the path. The tears were slowly trickling down
her lovely features and falling on the little hands. She was deeply engaged in
thinking and did not observe her aunt who was coming down to meet her. She
was surprised when her aunt said, “Nettie dear, why those tears? Are you not
happy? Have your cousins been unkind to you?”
“No, auntie, I was only thinking of papa and what might have been.”
“Yes, Nettie, I know what you are referring to, but God has willed it otherwise
and you should be content. My dear, your papa did not know that he was so
soon to die and leave his only child nearly penniless. If he was to know it
would make him very unhappy, as he dearly loved you. It is well the dead do
not know of the living, for if they did how unhappy thousands would be to see
the troubles and sorrows of their friends on earth. This is a great mystery we
cannot solve; we can only do our duty in helping one another, then, perhaps,
we can meet them on that ‘evergreen shore.’”
While her aunt was speaking Nettie was silently weeping. Her aunt said,
“Cheer up, Nettie, you and your mother can have a home with us as long as we
have one, and we will share the last morsel of food with you; your uncle said
so a few days ago.”
“Thank you, auntie, we can get along yet a while; something may turn up for
us yet,” answered Nettie, kissing her aunt.
“Remember, my dear, you have one true Friend, One who is always near. He
will not forsake you in the hour of trial,” said her aunt.
“I remember mamma telling me that God will never forsake one of his
children if they will call on him for aid. It seems so strange, though, to be cast
down from wealth to poverty, and have nearly all our friends turn from us,”
said Nettie sorrowfully.
“They are not your friends; they are only make-believers. No true friends
would turn their backs to you because you had lost your wealth. They would
help you in the hour of need.”
“Thanks, auntie, for your compliment,” answered Nettie. “I will always be true
to myself and all mankind, then I will be able to reap the great reward that is in
store for the just.”
“Now, dear, it is time you should be going down to the lake to gather those
flowers, as your cousins will be back soon,” and as she spoke these words she
kissed her niece, turned, and ran up the steps as sprightly as a young girl.
All the afternoon she was meditating how happy she would make her only
brother’s lonely child. “My children shall not mar her happiness by one
thought or deed, as I will set the example and they will follow, as they are
dutiful children.”
Meantime Nettie wandered down to the lake, gathered a beautiful bouquet of
wild flowers, and then sat down on the brink of the lake to arrange them more
tastily. She was thinking how she would be eighteen next Friday, and how
anxious her cousins were for her to get acquainted with the young people of
the vicinity. She exclaimed aloud, “Oh, if I was as light hearted as they how
happy I would be. They seem to be very happy indeed, and why should they
not be, with everything so pleasant around them; by this little lake I could live
always, where nature is dressed in green in the summer season. Oh, mother, if
you knew how lonely your child is this afternoon and how sad it seems to me
to come here for pleasure, and leave you at home with only one companion. I
know it is very lonely for you, as I never have left you at home since papa died.
Oh, mama! why did you urge me to come and leave you alone. You were very
anxious for me to come and spend my birthday with my cousins. Oh, mother!
no happiness have I found, although my friends are very kind to me. I hope
some day I may be able to repay you for all the kindness you have shown to
me. Oh, dear! I am so melancholy.”
As she uttered those words tears were falling on the flowers in her lap, and in
moving some of the most beautiful of them fell into the water. “Oh, dear!
what shall I do! I can’t get any more of those lilies tonight; what will auntie say
when I return home?”
She had brought a stick and was trying to fish some of them up. So busily was
she engaged that she did not observe a tall manly form come out of a clump
of bushes near by until he said, “Dear lady, may I not get those flowers for
you? Please let me have that stick. Perhaps I can reach the greater part of
them.”
She gave the stick to him and stepped back and watched him as he drew the
flowers, one by one, out of the water. What a handsome young man he was, as
he stood, one foot on the bank and the other on a rock on the edge of the
lake, reaching far out into the water after the flowers. His hat lay on the bank;
his hair waved in the summer breeze—it was auburn and inclined to be curly.
His eyes were dark blue. He was a picture of manliness. This was Paul Burton,
the richest young man in the vicinity. He came down to the lake fishing, had
torn his net, and was mending it when the lady came near by, and not wishing
to frighten her had kept quiet, thinking perhaps she would soon go away. He
did not wish to be an eaves dropper, but the circumstances placed him there
and he did what any other young man would have done in like circumstances.
At last he secured all the flowers. He gently shook the water from them and
gave them to her, and bowing low said, “May nothing more serious happen to
the receiver of these flowers!”
He picked up his hat and turned to go when Nettie said, “Sir, to whom am I
indebted for this great act of kindness?”
He turned towards her, handing her a card which read thus: P. B., of Pine
Island. She put the card in her portfolio and kindly thanked him.
“You are entirely welcome, and I hope we may meet again.”
He quickly retreated to his work, leaving her standing alone. She watched his
form until the bushes hid him from view, then she went slowly homeward,
contemplating about the young fellow she had just met. She looked upon him
as a hero and wished to know more about him. Thus she mused: “I will find
out who he is Friday night. Perhaps he may come to the party, for he can’t live
far from here as he is alone. I will not say anything to cousin about whom I
saw, but will wait and see what will come to pass.” She went home in a lively
mood; she was happier now than she had been since her sojourn in the
country. Her cousins had returned heavy laden with dainties for the party. As
she came into the house so gaily they demanded to know why she had been
gone so long.
“You have not been getting flowers all this time; mother said you went away as
soon as we were gone,” said Minnie.
“Yes,” said Warren, “I was thinking of coming down to find you, thinking you
had wandered far out into the woods and got lost, or was drowned in the
lake.”
“No, cousin, I lost some of my flowers in the lake and had to get them.”
“How did you manage to get them,” asked Minnie laughing, “you had to wade
out in the water no doubt.”
“No, Minnie, they were fished out with a stick.”
“It must have been great amusement for you fishing for flowers; I wish I could
have seen you,” said Minnie, looking at her cousin pleasantly.
“You would have been surprised no doubt. I tell you, cousin, I have had a
splendid time since you have been gone, anyway,” answered Nettie.
She omitted telling them what a fine companion she met by the lake. She
seemed more cheerful and took more interest in getting ready for the party. All
her friends there wondered what had made her so lively and gay all at once, as
she spoke often of the party the remainder of the week. All the young people
were busily engaged in getting ready for this grand occasion, which was to be a
sunbeam in the life of poor, delicate, lovely little Nettie; she who was
discouraged and depressed; and for this reason her mother was anxious
regarding the health of her child, and for a change sent her to her uncle’s, who
were doing everything in their power to draw her back to be the same lively
girl she was before her father’s death.
I will leave them all busily engaged in getting ready for the party, and return to
Paul.
After getting the flowers he went back to his net, but he could not work. Time
hung heavily on his hands. At last he picked up his fishing tackle and went
homeward, musing on what a lovely little being he had found; such little hands.
“I saw one tiny little foot as she stepped upon a knoll to see me fish for the
flowers, and never can I forget those dark, dreamy eyes. They seem to look
into my very soul. I wonder if she is Warren Hilton’s cousin. All the girls
around here I am acquainted with. This little lady must be the city cousin
Hilton’s people are going to make a party for. Warren has given me an
invitation, and I am going, on purpose to see if my conjecture is right.”
Turning he went home, and as he came without any fish. His mother met him
at the door and said: “Why Paul where are your fish?”
“In the lake, I suppose,” he answered laughing heartily. “Do you not see I
haven’t any?”
“I didn’t know but what you left them somewhere about,” answered his
mother, rather sharply.
“Now mother do not be cross with your little boy. He has only been fishing
and tore the fish net and could not catch any,” said Paul, still laughing. “Oh,
mother, I found the nicest little human fish I ever saw, and I am going to catch
her if I can. What will my mother say to that?”
“My son,” answered the lady solemnly, “if she is good and true I will not say
anything, but if she is not, what a life you would live God only knows. My past
life you never knew, and may never, perhaps. If I had my life to live over again,
I should lead a different life to the one I have been living the past twenty
years.”
 CHAPTER II.

It touched the honest heart of her son, and he said: “Mother, I know there’s a
great sorrow you wish to keep from me. I have found out that my father is
living, but why he is an exile from his home I know not, as you have always
avoided telling me of him.”
Paul looked wistfully at his mother, hoping she would respond favorably to his
last few words and tell him something about his father, whose picture hung
over the piano, in the parlor. She had taught him to love it and call it papa, yet
would always avoid telling anything about him when Paul in childish prattle
would say: “Mamma, where is my papa?”
The answer was always the same: “Paul, my darling son, your papa is gone,
gone;” then would break out weeping violently.
His childish questions were quickly hushed, as it always awed him into silence
to see his mother in trouble. Yet the same thought had grown up with him,
and in later years had troubled him very much. “Why does not mother tell me
more about my father—whether he is dead or alive;” these were his thoughts.
He was sitting under a tree one Sunday evening musing, when he exclaimed
aloud: “Is my father dead or alive? Why does mother not tell me and not keep
me in misery?”
An old negro servant was passing by and heard him. He went quietly to him,
and laying his hand on Paul’s shoulder said: “Young massa, fadda is alibe and is
a roving ober the earf, missa and massa had a quarrel and massa went away
when you was a little babe. He laid you in my arms and said, ‘Pompey, watch
ober dis boy as if he was your own, and God will bless you always; and my
prayer will always be for you and my poor little boy, who will neber know he
has a fadder.’”
Great tears rolled down the negro’s dusky cheeks and fell on the young man’s
shoulder as he said: “Paul, I has always watched you grow up to be a man, and
a good, kind man you is, too, and now I is ready to die.”
“No, no,” answered Paul, “do not say die, Pompey. You have tried to fill the
place of father to me, and I can remember many acts of kindness you have
shown to me in my childhood and I want you to live long with me,” and he
grasped the hand of his faithful old servant.
This was how Paul came to know his father was living; and when he was last
speaking to his mother and she did not say anything about his father he turned
to go and she saw he was deeply moved: she said, “Paul, who is this little girl
you spoke so highly of ?”
“I do not know, mother, but perhaps I shall before the week is out.” So saying,
he went slowly to the barn.
He was the owner of a fine farm of two hundred acres, surrounded by the
beautiful forest. Here he had lived ever since he could remember. It had always
seemed strange to him why his mother would not live in the city. She would
only go to town occasionally and always avoided company while there. She
seemed very low-spirited at times, and Paul many times wondered what made
her act so strange. She had given him a fine education and taught him to be a
good farmer, as she thought he would be compelled personally to go to
farming to save the farm, as she, a few years before the opening of our story,
had mortgaged it to save her father from ruin. She had always managed to pay
the interest on it in the strictest secrecy, always preserving the papers in a little
drawer in the closet in the garret. She thought no one knew where it was. Paul
knew nothing of what o’er-shadowed his birthplace. Happy was he at the age
of twenty-one when his mother deeded him the farm, saying, “My son, I freely
give this beautiful mansion and large farm to you, my only child. I know you
love your mother and will take care of her as long as she lives, and when she is
dead will place a plain marble stone at her grave to mark the resting place of
her who gave you birth.”
“Yes, mother,” answered her son. “Never will I forsake you or do aught to give
you pain;” and so far he had kept his word.
At this time or period in his career, time was changing with him; there was a
little being stepping between him and his mother, or in other words his love
was being divided between them. He dearly loved the mother who had nursed
him up to manhood and freely resolved ever to do only what was just and
right by her. He went to the barn to see his beautiful team of horses, a finer
span of blacks there was not for miles around. They were the envy of all the
boys in the country. Whenever he drove out to parties they always attracted
attention and comment, and their owner was highly esteemed for his true
manliness. All the girls said he was too fastidious, as none of them could please
him so well as to keep him from fishing. At last all the girls of his acquaintance
said he could never be suited. At last his fastidious taste was pleased. The
lovely, dreamy girl he met by the lake had won his honest heart. As he cared
for his horses he was deeply thinking of her whom he saw at the lake, and he
mused: “I will saddle Nellie and go to town this evening by the way of Hilton’s,
and perhaps I will see or hear of this city cousin, as I am very anxious to see
this little lady.”
Hastily throwing the saddle on his horse he brought him out of the barn, and
handed the reins to his faithful old servant, who was standing near by, and
went and told his mother of his intentions, omitting of course his going by the
way of Hilton’s. As he came out of the house and took the horse by the bridle,
Pompey said, “Where now, massa Paul, at dis time ob day.”
“To see my girl and tell her what a good old boy you are,” said Paul, laughing
as he went away.
“Bless his young heart; just like his fadder when a boy. How I lobe him. If he
only knowed what I does, how sad he would be. I can neber tell him, but will
watch all the same;” thus mused Pompey as he went out to see if everything
was all right, before retiring.
Paul rode quickly down the road and soon Hilton’s fine farm was in sight. As
he passed slowly by the house he heard someone singing. He stopped and
listened, and these words came floating out on the evening breeze:

But drops of grief can e’er repay

The debt of love I owe.
Here, Lord, I give myself away—
’Tis all that I can do.

As the sound of the sweet voice died away, he rode off saying, “It is her voice,
and it sounds as melancholy as it did down by the lake.” His whole soul
seemed to go out to her; his heart was beating violently, as the words just
uttered seemed to echo through his whole being. “Can such bliss ever be mine
to enjoy? If I can only win the little girl I saw today, I shall be the happiest man
on earth.” Thus the young man mused until the village was in sight. He rode
up to one of the principal stores, when Ralph Harding, an old chum, came up
to him saying, “Paul, have you had a bid to Hilton’s to a party Friday night?”
Not waiting for an answer he said: “I have, and I am going too. They say there
is going to be a New York girl there, and won’t we have jolly fun. She will call
us ‘moss backs’ and stick up her nose at us. They say she is so aristocratic that
a fellow can’t talk with her, even. Anyway, I am going up to see her.”
Paul stayed to hear no more, as he said: “You had better stay away from there
or keep your foolish clack to yourself, as no decent man would talk as you do
about a person he never saw.”
“Perhaps you have seen her and fallen in love with her, as you speak in such
high terms of her,” answered Ralph, winking knowingly.
“I have never had the honor of seeing her as I know of. What would Warren
Hilton say if he heard what you say about his cousin? He would take you for
less than a gentleman,” said Paul, springing lightly on his horse.
“I don’t know and I don’t care; better go and tell him,” said Ralph in a
sneering tone.
“Sir,” answered Paul, “it is a very foolish plan to strike a fool, or I would pitch
you in the street,” springing from his horse down on the sidewalk as he said:
“Ralph, you and I have never had any words before, and it is very strange we
should now, over a stranger; yet I cannot hear you speak ill of a woman you
know no harm of. I never heard you speak so hateful before of anyone. Why
should you now, Ralph?”
“I don’t know,” said Ralph meekly. “I will take it all back, and we will be
friends as of yore if you choose.”
“Thanks,” answered Paul; “kind words are better any time than cruel ones. My
mother always told me to shun a quarrel, and I would find it better in the end,
as no good ever sprung out of one. I must be going, as it is nearly nine o’clock
and I will not get home now until ten and mother will be very anxious about
me,” said Paul. “I would like to see you at the party, Ralph, as I am going too,
if mother is as well as usual. She has not been very well lately. She went to
town some time ago, and since then has been very poorly.”
“I am very sorry,” answered Ralph, and he felt deeply moved as he said: “Paul,
your mother is all the relative you have living, and it would be very bad indeed
to see her die. She has been a good, kind mother to you and you would miss
her very much.”
“Yes,” answered Paul, “a kinder mother there never was, and may she live long
to see what a dutiful son she has.” As he said this tears were in his eyes. “Good
night, Ralph!” Suiting the action to the word he sprang lightly on his horse and
rode away. He went homeward thinking of all Ralph had said about Warren’s
cousin and his mother, and he was deeply troubled. His mother he loved
deeply and feared for her health. He soon arrived and all were to bed except
his mother who met him at the door, saying: “My son, I am very glad to see
you come.”
“Why, mother, did you think the wolves would get me?” said her son laughing,
as he bent down and kissed her. “You see I am here and looking well, so you
need not worry any more, but go right to bed, as you are very pale. Mother,
have you any objections to my going to John Hilton’s to a party Friday night? I
will not stay long.”
“No, my son, I should be pleased to have you go, as it is very lonesome for
you to stay here all the time with only me as company,” said his mother, the
tears springing to her eyes.
“No, no, mother, it is not lonesome here. It would be, though, if I had no
mother to kiss me good night.”
He went to his mother and kissed her again, saying: “Drive those tears away,
dear mother, and let me see you smile again. You have been thinking too
deeply about me since I went away this evening.”
If he only knew what troubled her day and night he would have been troubled
too, but as it were he only thought it was because he went away and left her
alone, which he seldom did in the evening, lately. He went to bed thinking of
all that had transpired since morning—the little lady he met by the lake—
Ralph’s cruel and kind words—and seeing his mother in tears, which he
seldom ever did.
“’Tis strange, very strange,” mused Paul as he fell asleep.
 CHAPTER III.

The time for the party came in due season, and at John Hilton’s everything
seemed to be hustle, bustle. The tea things were to be cleared away, the lamps
lighted, and many other things to be seen to before the company arrived.
Nettie was tripping here and there, making bouquets, for the dining room
tables, seemingly very happy. Her cousins, Warren and Minnie, were very
happy to see their little city cousin, as they loved to call her, so happy—she
always wore a happy smile now.
It was getting late when Minnie said, “Come, Nettie, we must dress soon or
some will come and see us with our working clothes on.”
“Why, cousin, we should not care, as all who will be here tonight know that we
have to work for our living, and we should not try to deceive them,” answered
Nettie, setting the last bouquet in the vase on the mantle over the old-
fashioned fireplace.
“Come now, Minnie, I am ready to go up to the chamber.”
Suiting the action to the word she went tripping away, leaving Minnie to follow
her.
Soon the house was filled with guests, as Hilton’s family were highly respected
throughout the vicinity. Nearly all the guests had arrived when the girls came
down to the sitting room.
Nettie was dressed in book muslin, looped up with knots of cardinal ribbon
and a knot in her hair and at her lily-white throat. She was a picture of
loveliness. Minnie was dressed the same.
“We will be twin sisters this evening,” said Minnie.
“Two better-looking girls there are not in the country,” said Warren, as he
proudly gave an arm to each.
“Don’t flatter us, cousin, or you will make us vain,” said Nettie, looking
smilingly up at him.
“Yes, brother, these dresses are very becoming to us—do you not think so?”
“Yes, sister, white becomes both of you very much.”
They were going slowly down the hall. Nettie was looking shyly around the
room, and Warren noticing her movements said, “Dear cousin, who are you
looking for?”
“No one in particular, cousin Warren. What made you think so?”
“Oh, you seemed so absent-minded; I do not think you have heard a word we
were saying.”
As he stopped speaking the door opposite them opened, a young man entered,
looked around the room, and took off his hat as he said, “Good evening, all.”
His eyes rested on the lovely young girl on Warren’s arm as they came slowly
toward him.
They came to him, and Warren said, “My cousin, Miss Spaulding, Mr. Burton.”
As their eyes met Warren knew they had met before, as Nettie’s face turned
crimson and Paul did not look up. He was sure the guests were all looking at
him. The cousins turned and went down the hall. A young man came and
claimed Minnie for a dance, and Nettie and Warren were alone. As soon as
they were far enough away Warren said, “Little cousin, you and Mr. Burton
have met before; when and where?”
As Nettie did not say anything, he said, “Won’t you tell me, Nettie? Do not be
afraid to tell me, as I am your friend and cousin—one that will be a true friend
to you under all circumstances.”
“Yes,” answered Nettie, “we met last Monday down by the lake; it was he who
rescued the flowers for me.”
“Well,” answered Warren, “he is one of the noblest young men there is about
here, and wealthy besides, and if you gain the esteem of him you will gain
more than any girls about here have done. They have all tried to capture him,
but all have failed in the attempt. They say ‘He never can be suited.’ I wish you
success, little cousin mine.”
As he said this he led her to a seat and went to find Minnie. He went back to
where Paul sat and said, “Mr. Burton, I am pleased to see you here this