■■■ ■ ■■ ■■■ ■ ■ ■ ■■ First Edition

■ ■ ■ ■■
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/download/ebook-47298640/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Aula Internacional Plus 4 B2 1 1st Edition Difusión

https://ebookstep.com/product/aula-internacional-plus-4-b2-1-1st-
edition-difusion/

Edito B2 4e édition 4th Edition Myriam Abou-Samra

https://ebookstep.com/product/edito-b2-4e-edition-4th-edition-
myriam-abou-samra/

L eredità B1 B2 Primi Racconti 1st Edition Luisa Brisi

https://ebookstep.com/product/l-eredita-b1-b2-primi-racconti-1st-
edition-luisa-brisi/

1000 Questions 1000 Answers angol középfok B2 Némethné

Hock Ildikó

https://ebookstep.com/product/1000-questions-1000-answers-angol-
kozepfok-b2-nemethne-hock-ildiko/
Nagy Origó nyelvvizsgakönyv Angol középfok B2 Horváth
Miklós Zsigmond Ildikó

https://ebookstep.com/product/nagy-origo-nyelvvizsgakonyv-angol-
kozepfok-b2-horvath-miklos-zsigmond-ildiko/

■■■■■■■■■■ ■■■■ ■■■ ■■■■■■■■■■■ B1 B2 3rd Edition ■

■■■■■■■■■

https://ebookstep.com/download/ebook-29840068/

Ritorno alle origini B1 B2 Primi Racconti 1st Edition

Valentina Mapelli

https://ebookstep.com/product/ritorno-alle-origini-b1-b2-primi-
racconti-1st-edition-valentina-mapelli/

Let s Discuss It B2 1st Edition Kész Zoltán Stanley A

Ward

https://ebookstep.com/product/let-s-discuss-it-b2-1st-edition-
kesz-zoltan-stanley-a-ward/

Vocabulaire progressif du Français B2 C1 1 Avancé 3rd

Edition Claire Miquel

https://ebookstep.com/product/vocabulaire-progressif-du-
francais-b2-c1-1-avance-3rd-edition-claire-miquel/
 பர மைல இர ைலய
ெச பால

PARANGI MALAI IRAYIL NILAIYAM

SEN BALAN

2019

அ ைட பட வ வைம : ராஜா ராம

எ : இர ச க அ யாக
 க ைத
“ ம சா எ னடா இ ப வ ? இ த ைச எ லா ளா ஆ சா

“ ஆமா ம சா …… இ ேம இெத லா வரா . கவ ெம இைத

ப டா க .”

“ இ ப எ னடா ப ற ?”

“ . . எ இ டா ப ம சா . ளா ைச எ லா ஓப
ஆ .”

“ . . எ னா ? என அெத லா ெத யா டா . ேய ப
.”

-----------------------------------

“ ேட உ ெமாைப ஒ பா ெமாைப டா .

. . எ ேலா ஆக மா ேட .”

" அ ப எ னடா ப ற . ம சா இைத பா காம எ னால இ கேவ

யா டா . எதா ப டா ."

“ ஒ ப ணலா . எ ெமாைப ல ட ேலா ப உ

ெமாைப ேஷ ப ேற . ேஷ இ ஆ ப ."

“ ேத டா ம சா . தா டா உ ந ப .”
 அ யாய -1

"பய க கவன ; ெச ைன கட கைர தா பர

வைர ெச ெதாட வ ஒ றாவ நைடேமைட இ
இ ச ேநர ற ப " - ஒேர அ ைப ப ப
உேலாக ர நைடேமைட ேம ெபா த ப த
ஒ ெப ெகா ேட இ த .

க ழைம ெக த யாக ஒ பரபர இ ற .

பர மைல இர ைலய வ ம க ட . ேவைல
ெச ேவா , ேவைல இ லாம ெச ேவா என பலதர ப ட ம க .
அைனவ க பத ட , ேகாப , அவசர . அைனவ நைட
ஓ ட கல த நைடதா . ஒ வ ட தானமாக நட க ைல.

இர ேவ காவல ேவகமாக நைடேமைட இ இற

ெச ைச நட க, கா ஆ ேடா
ெதாட தா . நைடேமைடைய கட மா ட ர
அ த ெகா ர நட த . ப னா வய ம க த க
ைபய உட த டவாள வ இர
இைட ப தாட ப ைத ட த . அ த தக ைப.
ேநா , தக க . ேதா க ஒ ய ேபனா
பா .

அ பர மைல ேடச மா ட , இர ேவ
இ ெப ட ெகா தன . ட . ெந
நாம ேபா ட ஒ ஒ ம த ச த ேபா ெகா தா .

"கர ஷ தா சா இ
யாைவ அ ற . பா ேகா. கா தாேல
ம யா ேநர ஆ ேபாக தா? இைத எ லா
பா க எ ேநர . எ லா க கால . பகவாேன.”

அவ பர மைல இர பய க நல ச க தைலவரா . அ ப
ஒ ச க இ பேத ஆ ேடா இ ேபா தா ெத ற . அவ
ேம ச ைட ைபைய ெகா ைறய கா த க ெத தன.
ைக ஒ க ற ட ப ேவ ைப. அவ ெதா இ
இற த ம த காக வ த ப வைத ட அ வலக
தாமதமான ேகாபேம அ க இ பைத ெகா ள ற .
க பாக ந கந கார தா என ஆ ேடா மன
ைன ெகா டா .

“ெச கர ட ேய டா?” காவல கா ஆ ேடா தா .

“இ ல ேட ேப ”

அ ப ச தா , ஆ ேடா மன ைன ெகா டா .

" ேர ஒ க ட ய வ றா. ேவைலேய ெச ற இ ல.

எைத ேக டா ய ச க ர றா. ல மா
ச வா கா வ தா தா இவா எ லா ச ப ” நல ச க
ச தமாக ேப னா .

" ற எத க ம ச க வ க?” என ட
இ த ஒ ைல ேம ேகாபமாக ேக டா .

அ த ப க ய நல ச க , "அைத ப எ லா
ேபச படா . ம ம யாைத ேவணா ? நா இவா ட ேப ேற .
உ ட எவ ேப வா ?” என ர உய த அத இர ேவ
கா ட க இ வைர சமாதான ெச அ ைவ தன .
"ைபய ேப ெச வ மா . தா பர இ யாகராய நக
இ ப ன இர ேபா வ வானா . இர
ட வ நப க ெசா னா க. ெப ேறா கவ ேக ேகா .
ைட " இர ேவ இ ெப ட பா கர ஆர தா .

"எ ப நட த ?" ஆ ேடா.

"காைல 8.45 எல ெர இ ைன 20 ட ேல .
அதனா ெரா ப டமா வ த . ச யா 9.05 இ த இட ைத
ரா ப . அ பதா நட ."

"ெபா வா இ த மா ேக எ லா இர ேவ ேபா க தாேன

எ க? இ த தடைவ எ ைன க?" இர ேவ
இ ெப ட பா கர ட ஆ ேடா ேக டா .

"ெகா ச எ ட வா க ஆ ேடா.” ைலய அ கா ைய

அைழ ெகா ெச றா இர ேவ இ ெப ட பா கர .

ைலய அ கா அைற இ த க ைர நைடேமைட

இ த ஒ ேகமரா ப ெச த கா ைய ஓட டா .

"இ நைடேமைட கைட ப உ ள க ப

ெபா த ப ட ேகமரா. இத கா கைள கவனமாக
பா க "

ெகா பற ப ேபால ெத லாம இ த அ த உ

ெதாைல கா காெணா . ஆ ேடா கவ பா க
ஆர தா . அ த ேகமரா ைச நைடேமைட எ ற
அைம த . அதனா த டவாள ப ம ேம ெத த .
இர ைலய ெத ய ைல. சார இர த ெப
ெம வாக அ த ேகமராைவ தா ெச ற . அத ம ற
ெப க ெச ல ெச ல ராக ேவக அ க ெகா ேட
ெச ற . அைன ெப க ப க பய க
ெதா ெகா பயண ெச தன . ெரன ஒ ெப இ த
ஒ பய த டவாள வ ேமா ேழ தா .
ைலய அ கா அ த ேயாைவ ேபச ஆர தா .

"நா மாத க ெச க எ லா
ப கலா . பர மைல இர ைலய வ ேமா
பய க ப என. அ ெப ய ர சைன ஆன ற அ த
நைடேமைடையேய மா அைம ேதா . ெபா வாக அ த
நைடேமைட சார இர கைள நா க இய வ இ ைல.
ம ற பாைதக ஏேத ர சைன உ ள ேபா ம ேம
இய ேவா . அ ப இய ேபா , இ வைர எ த ர சைன
ஏ பட ைல. ப பயண ெச தா ட வ ேமாத வா ேப
இ ைல. த ேபா அ தள இைடெவ உ ள . ெசா ல ேபானா
மா ற ற ெர ல ரா ைக ட இ த ரா க
பா கா பா ட ."

அ இ த இ ெப ட பா கர ெதா ைடைய
ெச "இதனா எ க ச ேதக ஏ ப அ த
ேயாைவ பா ேதா " எ ேயாைவ
ஜூ ெச ெப தா க ெம வாக ஓட டா .

ச யாக அ த பய வத , ஷூ அ த ஒ கா க
வ வாக அவைர இ உைத த . ஒ ெநா ைல த மா ய
பய ந ேலா ேமாச வ ேமா ேழ வ
ெத த .

ட ட ெகாைல. ஒ ெநா ேயா கா ஆ ேடா ெமா த

மன ைலைய மா ய .

" ன பா க ட ன ர சைன. அதனா எ லா ெர

ேல . இ த ெர ேல டா வ ததால எ ப ேபாற ெர ல
 ரா ல ேபாகாம இ த ளா பா ேபான . இைத பய ப
யாேர ட ேபா ெகாைல ெச கா க. இைத எ க ஐ ட
ெசா ேனா . அவ தா உ கைள இ வா ப ன ."
இர ேவ இ ெப ட பா கர னா .

“இ எ க ெப ய ர சைன. ஏ ெகனேவ வ ேமா ைறய

ேப இற த ெப ய இ ஆ . இ ப தா ைறய ெசல ப
எ லா மா வ ேகா . ப யா எ களால ப
ெசா ல யா .” ேடச மா ட னா .

ேயாசைன ற ஆ ேடா னா " க ெசா ற

கெர தா . ஆனா இ ெரா ப கலான ேக . இ ேபாைத
இ ம ட யா ெத ய ேவ டா . ப மா ேய
ெவ ெத ய . ய ர க ேவா .”
 அ யாய - 2
2018 ஆ ஆ ஐ ய நா க சைப அ ைக ப உலக
வ மா 30 ேகா ேப ேபாைத ெபா கைள பய ப றன . 20
ேகா ேப கனா என ப க சா வைககைள பய ப றன . த
உ ளவ க ஓ ய , ேகாெக ம ெத ேபாைத ெபா கைள
பய ப றன .

இராய ேப ைட. அர ம வ க ம வமைன

ணவைற. ஆ ேடா இ ெப ட பா கர ம ரா
ெபா ேரா இ இற ணவைற ேநா நட தன . வாச
ெப ட இ த . நா அ ல ஐ இட க
த த யாக ப பலாக அ ெகா தன .

" ம ன ைற ச ப ேப ஆ ெட
சா றா க. அவ க ெபா டா ைள எ லா அ றைத
பா தா பாவமா இ . ேவற யா ல யாராவ ஒ ஆ ெச தா
இ த ேப ப கார கார அ ப றா க. ெட இ க
ப ேப சா றா க. ஒ த க ற இ ல. ஒ வார இ த
மா வ ன வ தா ேபா . எ லா ஒ கா வ
ஓ வா க." ட வ த வயதான கா ட தன ஆத க ைத
ெவ ப னா .

இற த மாணவ ெச வ மா ண றா ண ப ைத
ம வமைண அ வலக அ ெவ ேய லா ஸாக
கா த இர ேவ கா ட ேவகமாக வ ச அ தா .
"அ த ைபய ஃேப யாராவ வ கா களா?" பா கர
ன னா .

"அ க இ கா க சா ." அவ கா ய ைச ப ேப அம
அ ெகா தன . ந நாயகமாக அம த ெப ம
க அ த . அ த ைபய அ மாவாக இ க
ேவ . அ பா அ த ஒ ைபய ேத
ேத அ ெகா தா . அவ கைள ெப க
ட . ஆ க ச த றன .

“ .எ (ேபா மா ட ) ய இ எ வள ேநர ஆ ?"

"ப ேனா ம ெக லா இ ெகா ெகா தா சா . இ ப ந ம

ேக தா ேபா இ . ம ள பா ைட .
நாைள ேரா சன ேபா வ "

"ேப ட ேப பா கலாமா?" ஆ ேடா.

"வா க சா " என கா ட அைழ ெச றா . த கைள ேநா

ேபா வ வைத க ட ஆ க ல னா வ தன .
அ வ த க க ட , ேப ச ைட ேபா ற ஒ வைர
கா "இவ தா ைபயேனாட அ பா சா " என அ க ப னா
கா ட .
ஆ ேடா எ ப ஆர ப என ெத ய ைல. ேம க ய
நா க எ லா we are sorry for your loss என ஒ வ
சாரைணைய வ வ . ஆனா ந நா
அெத லா ஒ வரா .

"இ ெகா ச ேநர ேபா மா ட . கவ ெம

மா வ ேவ நா கேள அேர ப ேடா . எ க எ
ேபா க?" எ ப ேயா ஆர தா .
"கா ர மாவ ட , ஆல பா க தா ெசா த ஊ . அ க
ேபாேறா சா ."

" க எ ன ப க?"

" னா பா பஜா ளா பா ல கைட வ ேத . இ ப

அ கேய ஒ கைட ேவைல பா ேற ."

" தா பரமா?"

"ேபான வ ச வைர நக லதா இ ேதா . வாடைக க ப

ஆகல. ஒ வ ச னா தா மா ேனா ."

"ஓ. அ னால தா ைபய நக ல ப றானா?"

"ஆமா சா . பா வ ச ல மா னதால தா பர ப க எ க
அ ச ைட கல. அ ப ெர ல ேபாக ஆர சா . இ த
வ ச மா தலா ைன ச ேபா ெர எ லா இ க தா
இ கா க. ெர வச யாக இ . இ த லேய
ப ேற மாற மா ேட ெசா டா ."

" ன ெர தா வ வானா?"

" இ தா பர ேடச வைர ேஷ ஆ ேடா

வ வா . அ க இ ெர . ப மா பல ேட இ
ேஷ ஆ ேடா. இ ப அ யாயமா ெர அ ப சாவா
ைன தா எ பேவா ைல மா பேன" ேப ெகா ேட
இ தவ ெரன அ க ஆர தா .

இத ேம ேப வ ச ைல என ைன த ஆ ேடா
இ ெப ட பா கர க ைத பா தா . அவ
ெகா நட க ஆர க அைனவ ெதாட தன .
 அ யாய - 3
உலக வ நா இல ச இ ப ஆ ர ெஹ ேட
பர பள ஓ ய ப ட ப ற . ம த வரலா ேலேய இ வைர உ ப
ெச ய ப ட அ க அளவாக 2017 ஆ ஆ ப தா ர ஐ ட
ஓ ய உ ப ெச ய ப ள .

எ , மா ல ற த இய ந
அ வலக .
கா ஆ ேடா இய ந கதைவ த அ ம காக
கா தா . "ெக இ " என அவர அைழ ேக ட
உ ைழ தா .

இ ைல . ஆ ேடா ப ஒ கமான அ க ( ைதய

நாவலான ர தர நாவ ள கமாக வ ள ) இ ய
ஒ ய ைம ப ேத க தவ ய , த நா
ஒ ேத ல எ யாக ேத ெப றா . ஐ ய
யர (United Kingdom) எ பேரா ப கைல கழக
னால ஹான த ேபா மா ல ற ப
ம த ஒ ைண பாளராக உ ளா . மா ல
வ இ கலான, க படாத வழ க இவ கள
மா ற ப .

"உ கா க கா " ெப பாலாேனா கா ஆ ேடாைவ,

“ஆ ேடா” என அைழ தா இய ந அ ெமா , எ ேபா
கா எ தா அைழ பா .

"சா , அ த ம இர ேவ ேடச ேக ப ..."

"அைத ப நாேன ேபச ைன ேத . இர ேவ ஐ ெச தாமைர
க ண என ஐ எ ேப ய . என ந ல ந ப
ட. அவ ேபா ப இ த ேக ஆ ெட இ ல ம ட
ைன ேற , இ ெவ ேகச உத ப ண மா
ேக டா . நா தா உ கைள ப ெசா அ வ ேச .
க எ ன ைன க? அ த ேகைஸ ந ம எ கலாமா?"

" ேயா பா தா ெத வாக ெத சா . அ ெகாைல

தா . ேக ல எ த , இ வைர இ ைல. ேசல ேக
தா . ஆனா ந ம எ கலா சா . ந ல ஃபா ப
சாரைணைய ெதாட னா ரேம க டலா ."

"ஓேக கா . இ ந ம ெகௗரவ ர சைன. ந ம றைமைய ம

வ கா க. ெப ஃபாெம ச ைலனா ஐ , ஐ என
ேபாற வா இ . ஏ னா அ த இட ச ப தா
ஒ ெப ய ப நட இர ேவ ெக ட ெபய . அதனால, இ
ப ைல, ெகாைல க இர ேவ ைறேய மரமா
இ . உ க யா ேவ ேமா எ ேகா க. ப ஐ வா
ச .”

"ஐ அ ட ேட . ேத சா .”

ஆ ேடா க கவனமாக ற ைவ ேத ெச தா . உத
ஆ வாள க ேகா நா ம எ ற நா கர இ வ ட
ஏ காவல க அட ய த பைட தயாரான . ேகா நா ஏ கனேவ
ஆ ேடா ட பல வழ க ப யா யவ , இைளஞ .
ஆ ேடா மன ஓ ட ைத ச ெடன உண ெசய ப பவ . ,
ெசைன பல காவ ைலய க ப தவ . உ
ைலைய அ தவ . ச ெபா க ட வர யவ .
ஆ ேடா ட ேச ெமா த ப ேப ெகா ட .
பவ பா ரச ேடசைன ஓட டப ேபச ஆர தா ஆ ேடா.

"இ த ேக ம த எ லா ேகைஸ ட ெரா ப யாசமான .

ஓ ற ர நட ததால ைர எ ட நம எ ேம
இ ைல. ேந பா தவ க யா இ ைல. ெசா ல ேபானா
யா ேம ெகாைல எ ட ெத யா ."

இர ைலய எ க ப ட ேயாைவ ேலா

ேமாச ஓட டா . ச யா அ த கா உைத இட வ த
னா .

"இ த ஒ ைற ஷூ கா ேயா ம தா இ ப வைர நம

ைட க ஆதார . இ த ேகைஸ எ ப ெகா ேபாற
உ க ேயாசைனகைள ெசா க."

"எ த இ லாத ேகைஸ ேமா வ அ கலா சா ."

ேகா நா னா .

"ெவ . மானேம இ லாத ேக ல ேமா வ யா இ த

ெகாைலயா இலாப அ ல இவ யா ேகாப அ ப
ேபானா 90% ச ஸ ஆ ."

"ேமா இ லாம நட தா?" ேக டா .

"அ ப நட தா அ ைசேகா லரா தா இ க . அ

ெப ய தைலவ . அ ப இ தா இ த ஒ ெகாைலேயாட கா ."

எ லா ஒ வைர ஒ வ பா ெகா டன . அ ப
இ க டா என அைனவ எ ண .

“இ த வழ ந ம அைனவ ேம ெகா ச சவாலான வழ

தா . ேகா , க அ த ைபய ட இர பயண
ெச சவ கைள சா க. , க ேபா மா ட எ னா
ேபா பா க. தா பர ேடச , ம ேடச ர ேவ
ேபா ட ேப பா க. எ லா ேடச ேயா க
ேவ . நா அ த ைபய ேபா சாரைண ப ேற .”
 அ யாய - 4
இ யா ஆ 17 ட ெஹரா பய ப த ப ற . ஐ
இல ச ேப ெஹரா அ ைமயாக உ ளன .

இற ேபான மாணவ ெச வ மா தா பர இ
ெச வ ரதான சாைல இ உ ேள ச
ர இ த . ஆ ேடா கா ரம ப தா அ த
ெத ைழ த .

ய ஓ . ேபானா ேபா என இ ளா நா கா க
உ ேரா இ தன. ஆ ேடா பய ெகா ேட தா அம தா .
எ இ த ம ெறா நா கா ெச வ மா த ைத
அம தா . அவன அ மா சேகாதர உ அைற இ
எ பா தன .

"என ெர பச க சா " ெச வ மா த ைத தனேசகர ேபச

ஆர தா . " தவ ெச வ மா . ப ெனா னாவ ப சா .
ெர டாவ ச மா . ஒ பதாவ ப றா ."

" க னா த யாக கைட வ களா?"

"ஆமா சா . வ ச னா வைர த யாக தா கைட

வ ேத . பா பஜா ளா பா ல, ர னா ேடா பா ர
கைட வாச ல இ ந ம கைட. ெல , ச ,
தா ெம ய எ லாேம."

"ஏ அைத க?"

"ந லா தா ேபா இ சா . ஒ தடைவ வா
ேநா ெட லா ெச லா ெசா னா க ள, அ ப ெர மாச
தமா யாவாரேம இ ல. வ வா தா கைட நட ேன .
ெர மாசமா வ க ட யாம வ மான இ லாம ெரா ப
கலா . ப பைழய யாவார வரேவ இ ல. அ
னால ஒ நாைள ப தா ர யாவார ஆ ற , அ ற
ெர டா ர ட ஆகல. எ வளேவா ய ப ஒ
யல. வ ேமல வ க ட யல. அதா கைடைய
கடைன எ லா அைட ேவைல ேச ேட ."

"இ ப யாராவ கட கார க ெதா ைல ப றா களா?"

"எ ம சா கார ம தா நா ல ச ெகா க சா .

அவ ெம வா தா க ெசா டா ."

"ெச வ மா எ ப ? அவனால எ ர சைன வ மா?" அ

ற ெச வ மா தாயா ட ேக டா ஆ ேடா.

"ெரா ப வ ச க ற த ைபய றதால ெச ல ஜா .

ப ெசா ற அள இ ல சா . த காம ஊைர வா .
ெர அ க . ஆனா அவனால இ வைர எ த ெப ய
ர சைன வ த ைல. அ அ ப ேய எ ப க எ
ெர டாவ ைபய . ந லா ப பா . எ ப ேம ப ேர தா .
ைட ெவ லேய ேபாக மா டா ."

"இர ேவ ைற இ இழ த றதா ெசா கா க.

கவைல படா க. அ எ னால ச உத ைய நா
ெச ேற "

"ெரா ப ந சா ."

"அ னா உ க ட ஒ யமான சய ேபச .

உ க ைபயைன யாராவ ெர இ த பா க
நா க ச ேதக ப ேறா . இ ேபாைத இைத ெவ ெசா ல
ேவ டா . இரக யமா சா இ ேகா ."

வ அ யானா க . ெச வ மா அ மா ப
ஆர தா . ெரன ெப ரெல அ க ஆர தா .
அ ைக ச த ேக ட ேநர ெவ ேய இர
ெப க டன .

ஆ ேடா ெச வத யா ெச வ மா த ைதைய பா தா .
ஆ ேடா ைலைய ெகா ட அவ "ெச த ேநர மா
இ யா?" என மைன ைய அத னா . வாசைல ேநா
வ "ஒ ைல. ேபா வ கா க. ைபயைன ப
ேப ன உடேன அ றா. க ள க. நா பா ேற " என
ெசா னா . உ ெகா யப அவ க கைல ெச றன .

ஆ ேடா ரைல ச னமா னா "இேதா பா க மா.

எ க ஒ ச ேதக தா . இ உ ஆகல. ல ஆதார
ைட . சாரைண ப இ ேகா . அ ள க
இ ப ப னா சய ெவ ய ெத ெகாைலயா உஷாராக
வா இ ." அவ ேசைல தைல ைப வா ைவ தப
ச த லாம அ தா .

தனேசகர ட "அதனா தா உ க ட சா ேறா .

உ க யா ேமலயாவ ச ேதக இ கா?"

"என அ யா இ சா . எ ன ெசா ல ேன ெத யல.

ெகாைல ப ற அள யாேராட ர சைன இ ைல சா "

"ந லா ேயா பா க. பண ர சைன, ெசா ர சைன ேவ

ஏதாவ ?"

ெச வ மா த ைத ெந ைய ேயா க ஆர தா .
"எ த என க ல ச ப தமா ெகா ச ர சைன
இ சா . இ ப ேப வா ைத இ ைல. ப நா னா
பர பைர ல ைத என ெத யாம க பா தா . நா
ஆ கேளாட ேபா அைத த ேட . அ ப ேகாவமா க
ேபானா . ஆனா அவ இ ப ப வா ைன கல."

"அவ இ ப எ க இ கா ? அ ர ேபா ந ப ெகா க."

ஒ ய ேப ப எ ெகா தா . அைத ஒ ைற ப
பா ப ரமாக ஃைப ைவ தா ஆ ேடா.

"ேவ யாேராடாவ ர சைன, தகரா ேவற எ இ கா?"

"இ ைல சா ."

"ஓேக. இ எ கா . எ ேதா னா உடேன என

கா ப ெசா க. ன சயமா இ தா பரவா ைல.
அ ல இ க ந ப கா ப க."

"ஓேக சா ."

"இ ெனா யமான ேக . உ க ைபய ெச ேபா

வ தானா?"

" ன வ தா சா . ெர ேப ேம ஆ ஒ ெனா
வா ெகா ேத . ட ஃேபா தா . ஆனா தவ ஒ மாச
னா ெதால டா ."

"நா ள ேற . எ னா என கா ப க."
 அ யாய - 5
2017 ஆ ஆ இ யா மா இல ச ேலா க சா
ெபா க காவ ைற னரா ப த ெச ய ப ளன. இ ஐ ஆ க
இ தைத ட 300% அ கமா .

ஒ தக எ அள தகவ க ட உத ஆ வாள
ேகா நா வ தா .
“அ த ெர ன காைல 8.30 தா பர இ ள
ம ேடசைன 8.45 ரா ப . பா
ெர றதால ேவைல ேபாறவ க, ப , க மாணவ க
ட எ ப ேம ைறய இ . அ ைன ன ேகாளா
காரணமாக எ லா ெர ேம ேல டா தா ள . ம ற
ேலா க ெர த ரா ல ேபானதால இைத அ த கைட
ரா மா கா க.”

“அ ப ெப பா னச பயண ெச றவ க தா அ க .
அ ப தாேன?”

“ஆமா சா . அ ல ஒ ெப யா உ . ஒ ெவா
ஒ ேகா உ . உதாரணமாக இ னா
வ த ெப பயண ெச பவ க எ லா நா க
அ தா பயண ெச வா க . மா பயண ெச ய மா டா க .
இர ைலய இ இற அ வலகேமா, ேகா ெச ல
ஏ வாக க பா ெம ைட ேத ெத ைவ ெகா றா க .
இ ப ன ஒேர ெப வ வதா அவ க ந ல
ெதாட இ ற . உணைவ ப ெகா வ த ,
பட கைள இைணயதள க ப ற த க ப மா
ெகா வ , ட ப ேவ , கா க க ேபா ற ய ெபா கைள
ெமா தமாக வா ப என யாபார ட நட ற . ல
மாத ட நட றா க.”

"அ ப இ த ைபயைன ைறய ேப ெத ?"

“அ த ேயாைவ வ அவ ேபான ெப இர டாவதாக

வ ற ெப க / த வ ெப அ த க பா ெம
அ ப க ேசா . னச அ த ெப ேபாற
எ லா ட சா ேசா . ெப பா அ த ெப
ேவைல ெச ேவா தா அ க . ல க மாணவ க
இ றன . இவ ஒ வ தா ப மாணவ .

ச பவ நட த அ ைற எ லா ேவைல தாமத ஆ ட
பரபர இ ளன . வழ க ைத ட டமாக
இ ள . அவ த ச த ேக ட ற தா ப நட த
சயேம ைறய ேப ெத ள . ப அவ ட
பயண ெச தவ க த ேபா வைர ப அ ப தா
ைன றா க.

எ ேபா ப பயண ெச ல க மாணவ கைள

சா ேதா . அ ேப கா லா காேல ட . அவ க ட
தா அவ ன ப பயண ெச வானா .
பட கைள த க ெமாைப ேபா க ேஷ ெச
ெகா வா களா . அ ட ைறய இ ததா ைறய ேப
ப ெகா வ தா களா . இவ இற த
அவ க ேக அ யாக உ ள . யா ேம ெகாைல என
ச ேதக இ ைல. நா க ெவ ப த ைல. ேவ எ
ட த க வைக அ நட க ைல. ஆனா இ ெனா
 யமான ைட ள சா .”

"எ ன அ ?" ஆ ேடா ஆ வமாக ேக டா .

"ச பவ நட தத இர நா க அேத ெப
அ த ைபய ேவ ஒ வ பய கரமான வா வாத ,
ைககல க ள . இ வ க ர ச ைட
ேபா ளன . ம ற பய க அவ கைள ல ளன .
ப நட த அ அ த நப இர பயண ெச ளா .
ஆனா அத அவ வ வ இ ைல."

" ப . ந ல . ஒ ேகா . ஆக, அவ ேமா இ .

வா இ . அ த நபைர ப ேவ தகவ ஏதாவ
ெத ததா?"

"அவ ஒ ெம க ெர . ச ப தா இ த ெப
வர ெதாட றா . தா பர ஏ எ ேமா இற வாரா .
ெந ேவ த ேப வாரா . மா ற ற , உயரமான உ வ .
எ ஸ ைச ப ன பா ."

"ெம க ெர ெப பா ேவைல ஷூ தா ேபா ேபாவா க.

அவேராட ேப , ெமாைப ந ப எதாவ ைட தா?"

"ெபா வா யா ட அ க பழகாத நபரா . அவர ெபயேரா

ெமாைப ந பேரா யா ெத ய ைல"

“இவ ந ம ச ெப ல த இட இ கா . ெகாைல
ெச ய ேமா இ . ெகாைல நட த இட இ கா .
இவைர சா ைறய சய ய ஆ .”

"ெய சா . ஆனா ந ம ட இ க தகவ எ லா ெந ேவ

த ேப ற மா ற உயரமான ஆ . இைத வ எ ப இ வள
ெப ய ேத ற ழ பமா இ சா ."
"எ ைமயா ேயா க ேகா . ெகாைல ப யா . யா ேம
ச ேதக வரைல. இேத களா இ தா எ ன ப க?"

"எ ப ேபால இ ேப . ேவைல ேபா வ ேவ ."

"எ சா . எ க எ னனா இ ப அ த நப ேவைல

ேபா வ ெகா தா இ பா . தா பர இ
எ ேமா . ஒ ேவைள ப ேபாகலா . இ ைலெய
ேவ ேமா ஆ ரா ேபா . க எ தா பர ேடச ல
இ ேத ஆர க. அைடயாள கா ட லா காேல பச க வ வா க
தாேன?"

“வ வா க சா . ஒ ர சைன இ ைல.”
 அ யாய - 6
இ யா உ த க மா ல ெதா சாைல பய பா காக
க சா வள ப ச ட வமாக அ க க ப ள .

“ெச வ மாேராட த பா அ ரைஸ வா ஆ

ப ேக . வ ணார ேப ைட கைட வ கா .
ெர ஃேப இைட ெசா தகரா இ . அவைர
சா க ” ெச ேபா ஆ ேடா ட இ தகவ
ைட த ள னா நா கர .

வ ணார ேப ைட எ . ேரா யமான இட இ த

அவர கைட. ய கைட தா . பல ற க ைந க
ைக க ெதா ெகா தன.

கா ைடைய க ட க லா இ தவ எ றா .

"இ க ண ?"

"நா தா சா "

"உ க ட ெகா ச ேபச "

கைட இ த பைன ெப க ட ஆ வ கல த பத ட
ஏ ப ட . த க இரக யமாக ேப ெகா டன .
" ல ேபசலாமா சா ?”

ச எ ப ேபா தைலைய அைச தா .

"மா ெர கா ெசா மா" என பைன ெப கைள

பா , "சா கா ஓேக தான? இ ல ெசா ல மா?" என
ட ேக டா .

"அெத லா ஒ ேவணா ”

"பரவா ல சா " எ றப கலான மா ப வ ேய ஏ னா .

மா ஒ ய அைற. ஒ ேமைச, இ நா கா த ர ம ற இட
வ ெப ய ெப ய ப ட களா ஆ ர க ப த .
இ வ அம தன .

"ெசா க சா ?”

"உ க அ ண ைபய இற தைத ப சா இ ேகா .

அ ல ெகா ச ச ேதக இ ."

" ைன ேச சா . அ தா வ க . எ மாமா ட
அ ெசா சா . யாேரா த டா க .”

"உ க உ க அ ண எ ன ர சைன?"

"எ லா ப ல இ க ர சைன தா . இட தகரா ”

இைடெவ டவ ற ேக டா .

"நா த ேட ைன களா சா ?”

" சா க ேவ ய எ க கடைம. அ காக உ கைள

ச ேதக ப ேறா ைன க டா .”
"எ க அ தா ெசா ைன ேற . இட ர சைன
தா சா ."

"பர பைர இடமா?”

"ஆமா சா . ஊ ல இ . ப ெச . ஒ கா பாைத ட
ைடயா . பாைத இ தா இ ைன பல ல ச ேபா ."

"ெர ேப இ பாக கைலயா?"

"பாக எ லா பல வ ச ஆ சா . ஆ அ
ெச . நா எ ப ைக க ய ப னா ட மா றா க?"

“ஏ ?"

"எ க பா ன வய லேய தவ டா . எ க அ ண தா ப க
வ . நா இ ைல ெசா லல. அ ட ெதா க
தா நா த யாக கைட ேபா ேட ."

கா வ த .

"அவ க யாவார ெநா ேபா . என ஏேதா ெகா ச ேபா .

ேலா ேபா இ த இட ைத வா இ ப ெசா தமா கைட
வ ேக .”

“ ."

"நா க தான உ ைன ப க வ ேசா . இ ப ந லா இ க. அ த

இட ைத எ க ெகா எ க அ ேக . எ ப சா
ப ல ச இட ைத அவ க ேக ெகா க?"

"உ க ப ப ல சமா?"
"இ ல சா . ெமா த இட ப ல ச . எ ப ப ன
ல ச .”

"ஓேக." ைக ைவ த ைடய ெகா டா .

"என ெர ெபா க இ கா க சா . நாைள க யாண

கா ப ண னா, ெமா தமா இவ க ட ெகா நா எ ன
ப ண? ச வள தவ களா ேச. இ ப க ட ப றா க. இட ைத
தா ப ன ல ச வ . அ ல ப ைத நா எ ேற ;
அ ல ச உ க த ேற அ ப ெசா ேன . அ
யாதா . ெமா த இட ேவ ேக றா க.”

"ேபான வார க ய ப களா?”

"ஆமா சா . ேவ பா . ெர ேக . என எ அ
இ ன ட . பண ட க . ச பள ெகா கேவ ரம .
ெரா ேடச பண ேதைவ ப . அதா கலா
ைன ேச . அ ள எ க அ ண வ ர சைன ப
ெக . ெசம க . அவ கைள ற ஒ ெப ய
சய ைல. வள த ம யாைத காக பா ேற . இதனால எ
ல ச ைட.”

"அ னால உ க அ ண ட ச ைட ேபா களா?”

" கேள ெசா க சா . அ ல ச எ பாக இ

த ேற ெசா ேற . யா ெமா தமா ெகா ெசா ன
யா தா ேகாப வரா ?”

"ேபான க ழைம எ க இ க.?”

"ேபான க ழைம... ெகா த காக ேபா ேத .

ெச வா இற த ேக ப பா ேலேய வ ேத .”

"எ க த க? எதாவ ர இ கா?"

"ேகா ஐ ேபால தா ப ேண . இ .
சா , என அ ண ர சைன இ க உ ைம தா .
ஆனா ெகாைல ப ற அள எ லா இ ல. க எ ைன
சா றைத ட ேவற ப க பா தா ந லா இ .”

தன ேமைச இ த க ட இ ைல
ெகா தா . " ... " என ேகன ேலச ெஜ ட
ஆ ய .
 அ யாய - 7
கனா என ப க சா வைக தா உலக அள அ க
பய ப த ப ேபாைத ெபா ளாக உ ள . அைத பய ப ேவா
எ ைக 10 வ ட க 16% அ க உ ள .

யாகராய நக ரதான இட அைம த அ த

ப . ஒ கால க ெபய ேபான ரபலமான ப
அ . க வ ள ஒ வரா ஐ ப ஆ க
ஆர க ப த ேபா அர த உத யா ம ேம நட
ெகா ற . அவர வா க கடைம வ றா க .
ஆ ய க அர ச பள வ வதா ப நட த ற .
ஆ த ேபா எ ேம ப ட மாணவ க ப
வ றா க . அைனவ ேம யாகராய நக ேவைல ெச
ெதா லாள வ க ழ ைதக . அவ க இ த ப ைய
டா ேவ ேபா ட இ ைல. இ த ப இவ கைள
டா ேவ ஆ ைல.

இ த ப வளாக இ ற ெப ய ல பல க ைண
உ ய . இதனாேலேய பல கா க ள ட ப ட உ .
அவ ைற ெசய ப ெகா த அ த ப .

கா ஆ ேடா காவ ைற அைடயாள அ ைடைய

பா த ட ம ேப லாம கதைவ ற உ ேள டா
வா ேம . ஒ மர த ழ இ இடமாக பா காைர
னா . தைலைம ஆ ய அ ம ைய ெப
வ பா யைர, ஆ ய அைற ச தா . நா ப ைத வய
ம க த க ெப ஆ ய . சாதாரணமாக ேப வ ட க
கல பாட எ ெதா இ த .

"அ த ைபய எ ப ? ன ளா வ வானா? இ ைல

அ க ைற எ பானா?"

" ல ேநர க அ க ைற எ பா . ெத வான காரண

இ கா . இ இ த ல ப ற பச க ட அ க
நட ற தா .”

“ க க க மா களா?”

“க சா அ ற வரேவ மா டா கேள”

"உ க ெத ஏதாவ கெர பழ க அ ல ?"

"ெபா வா ெசா ேற . எ ேனாட அ ச ேவச இ ப இ க

பச க ட கா வா ேப எ லா பழ க ேம இ .
ஆனா அவ க ெவ ல கா ற இ ைல. நா க
ேக ற இ ைல. இவ இ கா கெர டா ெசா ல
ெத யல. ஆனா இ ற தா வா அ க ."

" ல ஏதாவ ர சைன அ த அ த ைபய

கானா?"

"இ வைர இ ைல. ெப பா ப ம தமா இ பத தா

அவ வா வா "

"உ க ெத ேவற பச க ட ஏதாவ தகரா , ப வா க

இ ப ? இவைன ட த வ , இைளய வ ?"
"அ ப ஏ இ வைர வ த ைல"

"ந ல ச . ெரா ப ேத . அவேனாட ெந ய ந ப க

யாராவ இ கா களா?"

"த கரா ஒ ைபய இ கா . எ ளா தா . ெர

ேப தா எ ப ேம இ பா க."

மாைல நா ப ம . ப எ ேர இ த கைட
ெலம த ப கா தா ஆ ேடா. ச ெப த மைழ
இ த ெலம ைவைய அ க த . அ
ேபாட ப த இைல ள இைலயா னா இைலயா என
க க ெவ ேநர ய தா . கைட கார ட ேக க
சமாக இ த . "இைத ட க க யல எ லா
ெகாைல ேகைஸ க ..." ஆனா இவ தா நா
ேபா ெத யாேத. இ ப ச ப த லாம எ ண க
ேதா ன. அவ ைற ற த அ ெச ய ேவ யவ ைற ப
ேயா க ஆர தா .

நா ம ேக ப தா வ வைர லான மாணவ க

ெச தன . இ ேநர ப ெனா றா , ப ர டா
வ மாணவ க வ வ . கா தா .
ேநர ெக லா என சார ம ஓைச ேக ட .
ப உ சலசலெவன ேப ச த ெம வாக ஆர
இர ட சாைல ச த ைத ட அ கமா இ த .
இ ச கர வாகன க ெப ேறா ல ைளகைள அைழ
ெச ல கா தன .

த ெவன ஓ வ த ஒ மாணவைன னா
ஆ ேடா.
"11th C த கரா எ க இ கா ? நா அவேனாட மாமா. அவைன
பா க வ ேக ."
உடேன அவ ப வளாக ஆ ெகா ைச ட
அர ைட அ ெகா த ஒ பைல பா க னா .
"ேட த கரா உ மாமா வ கா . வாடா"
ப இ ஒ யான உயரமான ஒ ைபய ம
பா ைச ைள த ெகா ெவ ேய வ தா .

ஆ ேடாைவ பா த ஆ ச யமான அவ , யா எ ப ேபால

பா தா . ஆ ேடா ெவ சகஜமாக உைரயாடைல ஆர தா .

“த கரா !!!!!! எ ப இ க? பா எ ேளா நா ஆ . இ ப

தா ேபா வ ேற . அ மா ெசா ெரா ப
வள டா . அ ப ந பல. இ ப ேந ல பா தா தா ெத ."

அ த ைபய இவ க உைரயாடைல ேக க ெபா ைம

இ லாதவனாக ந னா . த கரா இ யா என யாம
ம யமாக தைலயா தா . இ வ சாைல ஓர இ த
கைட ப க ஒ னா க .

"இவ யா ? எ கயாவ பா ேகாமா? ெபா வா அ மா யாைர

ப க எ லா அ பாேத. ஆனா இவ கெர டா ந ம
ேபைர ெசா றா !! ஒ ேவைள கட த பலா
இ ேமா. இ த ேரா ேசஃ தா . ேவற எ க டா
ேபா ட டா ." இ வா த கரா மன பல எ ண க
ஓ ன.

த கரா ேயா ெகா ேட மல க மல க பைத

க ட ட ஆ ேடா ெம வாக ஆர தா .

"த ேயா ற ச தா . நா உ மாமா இ ைல. ேபா ."

அைடயாள அ ைடைய கா னா . த கரா இதய ைப ட
படபடெவன த .
"ஒ பய படாத. யா?”

"இ ல. ேவணா .”

"ெச வ மா ப ேக க தா இ க வ ேக . தா அவ
ெப ஃ ர டாேம?"

"ஆமா. நா க ெர ேப ஏ வ சமா ஒேர “

"அவ ேவற பச க ஏதாவ ர சைன இ சா?

ல உ க ளா , ம த ளா பச க ட ஏதாவ ச ைட?”

"இ ல சா . ல எ லா ர சைன எ இ ல" அவசரமாக

ம தா .

"அ ப ெவ ல இ ?”

சடாெரன த கரா க மா ய . "ெவ ல ப லா என

ெத யா சா . ல யா ட ர சைன இ ல. என ேல
ஆ . நா ள ப ." ள ப எ த தா .

"த . ப ற ைபய . அ னால தா நா ேபா ட

ம தவ க ெத யாத மா மஃ ல வ சாரைண ப ேற .
உன ெத சைத பய படாம ெசா . இ ல, இ க
ெசா லமா ேட ; ேடச ேபா சா ற மா
சா சா தா ெசா ேவ அ ப னா ஒ ர சைன இ ைல.
நாைள பா ேமாட ல வ ேற ."

த கரா கா க படபடெவன ஆ ய . க க ைர ட .
" க பய க சா .”

"ஓேக க ள க த . நாைள ந ம ேடச ல பா கலா "

ஆ ேடா ள வ ேபால பாசா கா னா .
நட க எ த த ேபா "ேஹா ஏ ச ல ெப ய
ர சைன ஆ சா ." அவசரமாக க னா த கரா .

"ேஹா ஏ ச லா? எ ன ர சைன?"

"ேஹா ஏ ச ல அவ ஆ ப தாவ ப சா . ெட
எ ைச தா ெர ேப ஃபாேலா ப ேவா ."

"அவ ஆளா? ெச வ மா ல ப னானா?

"ஆமா சா . ய ல . ஆனா அ த ெபா தா இவைன

பா க ட இ ல."

"ஓ .. இ தா ல வா?"

"நா க ெட னா ேய ேபாேவா சா . ேபச ைர ப ேவா .

அ த ெபா ெட சனா , ேபானவார அவ அ ண ட
ெசா சா . அவ ந தன ஆ ல ப றா . ேபான
த ழைம அவ அ ண ஆ கேளாட வ எ கைள
டா . ெச வ மாேராட க ன லேய ெர ேபா டா .
க லா வ தா க. இ ேம வ தா ெகாைல ப இர ேவ
ரா ல ேபா ேவா ர னா ."

"அ ற ேபா களா?"

"நா ேபாகைல சா . என பயமா . ஆனா ெச வ மா

அ ற ேபானா . அவ ெசா ன மா ேய ெச டா
சா ." பய லகாம ெசா னா .

"அ த ெபா ேப எ ன, அவ க அ ண இ ப எ க
இ பா ? அ ர ெத மா?"

த கரா ெசா ல ெசா ல கா ஆ ேடா ெகா டா .

ச யாக இர ம ேநர க அ த ெப அ ண
கா ஆ ேடா அ வலக அமர ைவ க ப தா .
 அ யாய - 8
உட நல அ க ஊ ைள ேபாைத ெபா ளாக ஓ ய
வைக ேபாைத ெபா க உ ளன. ேபாைத ெபா க ெதாட பான
மரண க 76% ஓ ய வைக ேபாைத ெபா களா தா ஏ ப ற .

ேட ய . கமாக ேட . வய 21.

ன ெச வா ேபால. இ கமான ச
உ யான சைதக ெகா ெத தன. க
ெவ ைள ற ெப ய ச ய . அத ச இட ைக
ம க . தைல ந கா ேபால உயரமாக வள த
ெச ப ைட அ த . ஆனா கா ஓர ஒ ட ெவ ட ப
ேகா வைரய ப த . ற த இ ேத ெவ
ட தைத ேபால க க த . ைககைள ேட
உ யாக ைவ தா கா கைள ஆ ெகா ேட இ தா .

" க ழைம காைல 9 ம எ க இ த?"

" க ழைம..." ேநர ேயாசைன ற "ப ம

காேல சா . ஒ ப ம ைட ள காேல
வ ேத ."

" எ க இ ?"
"ைசதா ேப ைட தாத ட நக "

"ப ஸா? ைப கா?"

"ைப தா "

"அ க இ ந தன வ ற ஒ ம ேநரமா?"

"இ ல சா . ப ன ச ல வ டலா ."

"அ ப ஒ ம ேநர எ ன ப ன?"

"ேகா ர எ ளா ேம இ கா சா . அவைன க
ப , ெப ேரா ேபா ேடா . ற எ ப ற கைட
ரமாேவ காேல ேபா ேடா சா .”

ெச வ மா ேபா ேடாைவ எ கா னா ஆ ேடா.

"இவைன பா யா?”

ேட அ யானா . "பா ேக சா .”

“எ க?"

"எ த க , இவ ட ப னா ேய றா
ெசா னா. ேபான வார த ழைம இவைன ஃ ெர ேஸாட ேபா
எ ன ேக ேட சா ”

"எ ன ேக யா? அ யா?”

"அ..... அ ேச ”

"யா யா ேபா க?”

"நா , மா , ந , ெச ”

"கைட யா இவைன எ ப பா த?”

"அ ைன பா த தா சா .”

"அ ற அவ உ த க னா வ தானா?”

"ஒ நா வ தானா . ஆனா அ ற வரேவ இ ைலயா ."

" ெசா ன ற வ தா உன ேகாப வரைலயா?”

"ேகாப வ . ஆனா அ ற அவ வராததால

ேட .”

"இவைன ேபான வார யாேரா ம ேடச ல ெகா டா க”.

அ ேட எ றா .

"சா . நா ேப தா ர ேன . ம த ப என இ
ச ப த இ ைல. த க ைய ெதா தர ப னா யாரா
இ தா ேகாப வர தான ெச ? ம தப நா ெகாைல
எ லா ப ண ைன கைல சா .”

" ைன கல. உ ஃ ெர ைன தா ?"

"அவ கலா அ ப ப ண மா டா க சா "

"அைத நா க பா ேறா " ேவகமாக சாரைண அைறைய

ெவ ேய வ தா ஆ ேடா.

ற உத ஆ வாள ைவ அைழ கமாக சாரைண

ைட த தகவ கைள ள னா .

" க இ த ைபயேனாட ெமாைப ந ப வா கா

ெர கா எ லா ெச ப க. அ த பச க க ழைம
காைல ேகா ர இ ேத ெசா றா க. அவ க
ெசா ற ல எதாவ ேகமரா இ தா ஃ ேட ெச
ப க."

"ஓேக சா . ைபயைன மா எ ப ண மா?”

"ேவணா . ேபாைன வா பா அ க. ஏதாவ

ைட ச ற ப ணலா .”
 அ யாய - 9
உலக வ ஒ ேகா ேப ஊ ல ேபாைத ம கைள
உ ெச பழ க உைடயவ களாக உ ளன . அவ க 50% ேப
ெஹ .ஐ. , ெஹ பாைட ேபா ற யா களா பா க ப ளன .

சார ெதாட வ ெச வ மா ட பயண ெச த

ச ட க மாணவ ம மாற ட காைல எ ம ேக
தா பர ேடச ஆஜரா டா உத ஆ வாள ேகா . சார
ெதாட வ க நைடேமைட வைத பா வ ண
நைடேமைட பால ந ெகா டன . பால ேழ
அபாய என வ ற ம ைட ஓ பட ட பல சார
க வட க ஒேர ேந ேகா ெச றன. ர ஒ க
ள கேளா க ற மைல பா ேபால இர க ஆ
அைச வ ச யாக த க நைடேமைட ெபா ன. அைவ
வ ேபா , த ைற ேச பயண ெச மண த ப
ேபால இர ெகா ற க சார வய கைள
உர உர ெச ற . இைவ எைத க ெகா ளாம
ேகா க க உயரமான மா ற ெந ேவ காரைர ேத
ெகா தன. ைக ைபனா ல . கட கைர ேநா ெச
சார இர க ஏ இற ேவாைர த கவன ட
பா தா . ச ேதக ய நப கைள ைபனா ல ைவ ஜூ
ெச ேநா ம மாற ட கா உ ெச ெகா டா . நா
கா ட க சாதாரண உைட சார இர ெச
நைடேமைடக ம கேளா ம களாக ர றன .
ெஹ ெச ல தா க தயாராக இ பதாக ேகா
ெத தன . ட க கைர ெகா தன.

“எ க காக உத ெச ய வ தத ந ம மாற ”

“இ எ ன சா இ ? நா ப ைற
தாேன வர ேபாேற ?”

“இ ப ந ம ப ற ஒ ய தா . இ ல ந ம அவைர
க ேபாமா எ ெத யா . அவ தா றவா யா எ
ெத யா . ஆனா எ த இ லாத இ த ேக ல க
ெகா த ஒ யமான தகவ ”

கட கைர வைர அைன த க ெச சாதாரண

ெதாட வ த நைடேமைட ற . காைல 8.20 ம
இ த இர ெச ற தா ச பவ நைடெப ற அ த ைர
இர வ . ைர இர ப ைன ட க
தா அ த இர . 8.20 சாதாரண இர ள ெச வத கான
அ க ெத ய ஆர தன. அ ெச பவ இ ச
ேநர இர ள ப ேபாவைத உ ெச தா . நைடேமைடேய
பரபர பாக காண ப ட . எ ற ச த ட ெம வாக
சார இர நகர ெதாட ய .

அ ேபா இர ைலய ைழ வா இ நைடேமைட

இர ைல ேநா ட த ட ம மாற ய அைடயாள ட
ஒ வ ஓ வ வ ெத த . ைபனா ல ைவ உ ேநா
அைடயாள காண ைன பத ம மாற க ெகா டா .
"சா அவ தா . ளா பா ல ஓ றா பா க. ச ைட சா ட
ேப , அவேர தா ".

“suspect visible. In dark blue shirt with a shoulder bag, heading

towards electric train in platform number one (ச ேதக உ ய
நப ெத ப றா , அட ல ற ச ைட , ேதா ப ைட ைப
அ தலா நைடேமைட உ ள சார இர ைல ேநா
ெச றா )” ெஹ ெச க ெகா ேட ப க இற ஓ னா
ேகா . ட மைற த கா ட க அவைர ேநா
ஓட ெதாட ன . பய க ட அவ கைள
ல த களா த அள ேவகமாக அைனவ ஓ ன .
அ த ல ச ைட இர அ ச க இர ேவகெம க
ெதாட ய . ேவக ைத அ க ப ய ல ச ைட க ைம
ேநர இர ஏ னா . ஓ வ த அைனவ இர ைல
ெந வத உ சப ச ேவக ைத இர அைட த . தட
தட என இர அவ க க னா ெச ல வா க
அைனவ தன .
 அ யாய - 10
உலக வ பா இ ட ட என ப ஆபாச பட க கான
யாபார அள ஏ இல ச ேகா பா என ம ட ப ள .

" இ ெப ட பா கர சா ?"

"ெசா க ேகா "

“ம ேடச ேக ல யமான ச ெப ஒ தைர ஃபாேலா

ப தா பர ேடச வ ேதா . ஆனா அவ எல
ெர ஏ த டா . 8.20 தா பர கட கைர எல
ெர ."

"எ ன ெஹ ேவ ெசா க. உடன யா அ வ ற எ லா

ேடச கைள அல ப ேற ."

"அ வ ற ேடச ெர ைன ைவ க மா சா ?.
நா க இ ப .எ . சாைல வ யா ெதாட ேபா
இ ேகா ."
ைசரைன அலற டப .எ . சாைல ேகா ேமா
ராஃ ைழ பற த .

ப லாவர இர ைலய இ ெப ட பா கர தகவ

ெகா தா . அ ேபா ப இ த காவல க
அைற இ நைடேமைட ேநா ஓ ன . அத இர வ
த . அைல ேபால ம க ட இர இ
இற ய . அத ச ைற லாத ம க ட
இர ஏ ய . நைடேமைட வ ம த தைலக . இ
எ ல ச ைடைய ேத வ ?

ப லாரவர ைலய இர ேவ தைலைம காவல , இ ெப ட

பா கரைன ெதாட ெகா டா . "சா ர ைறய இ .
ல கல ச ைட எ பைத ைவ எ ேம ெச ய யா ."

" க ச இ ெப ட ேகா வ ற வைர ெர ைன ைவ க.

ேலா க ப லாவர ேபா தகவ ெகா வர ெசா க.
ச ேதக ப ப யா இ கா களா கவனமாக பா க."

ஐ டமாக இர ப லாவர ேடச ற . பய க

ல க ெதாட ன .

"இவ க இேத ேவைலயா ேபா . ஒ நாளாவ ேநர

ேவைல ேபாக தா?"

ஓ ந ெப இ றாவ ெப உ கா த
அ த ல ற ச ைட அ த நப த பரபர ட
அம தா . ஜ ன வ ேய ெவ ேய பா ப , ய ைவைய
ைட ப மாக அைம லாம இ தா . வல கா
த ைசயாக ஆ ெகா இ த .

தட தடெவன இர ைலய ைறய எ ைக

ப லாவர காவ சரக காவல க உ ைழ தன . எ பா த
ஒ பய ச தமாக னா . "இ ைன எ ப அைரநா
தா . ஏேதா ெப ய ர சைன ேபால. இ ேளா ேபா ைச
கா க"

ல ச ைட நைடேமைடைய பா தா . கா பா க ைறய
Another random document with
no related content on Scribd:
 Toen 't varkentje genoeg gedronken had, zette de vrouw het weer
in de mand en dekte er den zak weer overheen.

En weldra was Steven nu ook te bed gebracht en lag hij gerust te

slapen.

"'t Bevalt me van onzen jongen, dat hij zoo'n dierenvriend is," zei
De Laat, toen zijn vrouw naast hem was komen zitten. "Hoe aardig
van hem, om dat kuikentje in zijn zak te warmen!"

"O ja," zei de moeder met trots. "Hij is vrij wat vlugger en
verstandiger dan andere kinderen van zijn leeftijd."

De glimlach die, toen ze dit zeide, haar gelaat verhelderde,

verhoogde haar schoonheid zoo zeer, dat haar man er zich over
verwonderen moest en zich gelukkig achtte dat hij uit de donkerheid,
de guurheid, de drukkende eenzaamheid en de onveiligheid daar
buiten, na een afwezigheid van zooveel moeilijke dagen, in den zoo
vriendelijken huiselijken kring was teruggekeerd.

II.
De kennismaking wordt voortgezet.
 Steven de Laat, — de vader, — was handelaar in tuinzaden. Hij
was een goedaardig, in zichzelf gekeerd man, middelmatig groot en
gezet van postuur.

Zijn kennissen zeiden schertsend van hem, dat hij op e e n

g r o o t e n v o e t leefde. Zij hadden geen ongelijk, in zoover zijn
voeten buitengewoon groot waren, even alsof hij ze door 't vele
loopen uiteen getrapt had en ze daardoor langzamerhand zoo breed
geworden waren.

Door de vele voetreizen en 't geregelde verkeer in de buitenlucht

was hij tegen wind en weder gehard.

Alle wegen en paden daar in de streek kende hij en kon hij zelfs bij
duisteren nacht passeeren, zonder gevaar van te verdwalen. Overal
voelde hij zich thuis en op zijn gemak.

Gelijk veel menschen, die vaak alleen zijn, was hij gewoon om nu
en dan half luid in zichzelf te spreken, of wel hardop te loopen
denken, zooals men zegt.

Steunend op een dikken, eikenhouten stok met een looden knop,

welk wapen hem nog daarenboven diende om er zich de
kwaadaardige wachthonden op de eenzaam gelegen boerenhoeven
mee van 't lijf te houden, en met een groenen reiszak op den rug,
zagen de lieden die nevens den weg woonden hem op vaste tijden
voorbijkomen.

Hij was een voor zijn tijd vrij ontwikkeld man en deed alle werk met
overleg.

De grond in zijn woonplaats was bijzonder geschikt om er groenten

op te verbouwen en zaden te telen. De laatste behoefde hij voor zijn
handel. Hij kocht ze bij hoeveelheden van de boeren en verkocht ze
met groote winst weer in 't klein.
 Vrouw De Laat leek, voor zoover haar kleeding en spraak betrof,
vrijwel op de boerinnen daar in de streek. Doch heur hagelwitte
neepjesmuts was mooier en van een kostbaarder stof; de
gebloemde borstdoek, het jak en de rok van donkere kleur en de
blauwe boezelaar met gebloemden rand kleedden haar bijzonder
goed. Ze was een wakkere vrouw, een voorbeeld van rustige
werkzaamheid, met een vriendelijk open gelaat, groote, sprekende
oogen en een zachte, aangename stem.

Beleefd en vriendelijk was ze ook jegens de armsten en zoo kreeg

ze daardoor zelden andere dan vriendelijke gezichten te zien. In dit
opzicht gelijkt de wereld een spiegel, die 't gelaat te zien geeft, dat
men hem toekeert. Iedereen komt onder de bekoring van een
vriendelijke verschijning.

Steven, het zoontje, was hun éénig kind. Hij was gezond, vlug en
vrij schrander. Maar, — zooals dit vooral toentertijd bij tal van
jongeluitjes op 't platteland het geval was, — hij speelde veel liever
buiten met zijn makkers of met de met hem bevriende huisdieren
dan naar school te gaan, te leeren en

"Te zitten op die harde banken;

Te kijken naar die zwarte planken
En zoet te zijn als domme Jool."

Zijn vader meende, dat hij geregeld de school bezocht. De goede

man was in de week maar zelden thuis. Zijn vrouw wist echter wel,
dat haar zoontje, van wien ze zulke groote verwachtingen had, een
sterken afkeer had van 't schoolgaan en ze had hem zelf herhaalde
malen gebracht naar 't onoogelijk gebouw, bezijden de kerk, dat voor
school dienst deed, maar veel meer geschikt ware geweest voor
pakhuis. Voor een levenslustig ventje als Steven was 't werkelijk een
erge straf, om daarin dag op dag vijf uur achtereen opgesloten te
zitten, terwijl daar buiten de vogels lustig floten, de bloemen fleurden
en geurden en de dieren in veld en weide zich in hun vrijheid
verlustigden.
 Op eens scheen de knaap echter zijn tegenzin in 't naar school
gaan overwonnen te hebben. Hij klaagde 's morgens niet meer als
vroeger over hoofdpijn of buikpijn, maar verliet tijdig de ouderlijke
woning en ging gewillig heen. De moeder verwonderde zich over dit
veranderde gedrag van haar jongen en toen hij op een morgen weer
heel parmantig de deur uitging, volgde zij hem ongemerkt. Ze zag
hem het huisje van een buurman binnengaan en volgde hem. De
oude moeder Teunissen zat ijverig te spinnen, maar Steven was niet
te zien.

"Zeg eens, buurvrouw, waar is onze jongen?" vroeg ze.

't Oude mensch hield bijzonder veel van Steven en daar ze zelf
lezen noch schrijven kon, begreep zij ook volstrekt niet, welk belang
er iemand bij hebben kon, om zich zoo jong al in die nuttige kunsten
te oefenen. Ze beantwoordde de vraag dan ook vrij bits met de
wedervraag: "Hoe kan ik dat weten?"

"Wel, ik zag hem zoo pas hier binnengaan. De jongen moet hier
zijn en voor den dag komen ook."

"Dan moet je maar zoeken, tot je hem vindt!" zei de oude vrouw.
"Je wilt hem zeker weer naar die nare school sturen."

"Wel wis en zeker!" was 't antwoord. "De jongen m o e t en z a l

leeren! Wat zou er anders van hem terecht komen?"

"Je plaagt jou jongen met dat naar school gaan en dat leeren! En 't
is toch zoo'n aardig kereltje! 'k Begrijp heusch niet, hoe je 't over je
hart kunt verkrijgen om hem heele dagen in zoo'n akelige
gevangenis op te sluiten! En al dat leeren dient nergens voor.
Gingen de boerenmenschen vroeger ook naar school? De meesten
dachten er niet aan, het te doen. En ze zijn er ook buitendien wel
gekomen, hoor!"

Zoo ging 't oude, goedhartige moedertje voort haar buurvrouw te

bekijven. Deze keek intusschen het heele vertrek rond. De kleine, in
lood gevatte ruitjes van 't éénige raam verlichtten maar flauw het
armoedig woonvertrek en lieten de hoeken in een schemerig donker.

Het haardvuur, van wat turf en schadelen opgebouwd, gloeide in

den ijzeren pot zonder ooren, die, tot aan den rand in den grond
gegraven, voor stookplaats diende. Een gedeukte, met een dikke
roetkorst bedekte waterketel hing er boven aan den berookten
"haolketting" en zong zulke eentonige, vreemde deunen, dat men er
droefgeestig van worden moest.

Over den vloer, bestaande uit vierkante vakken van keisteentjes,

door een band van op den kant gezette roode metselsteenen omlijst,
dribbelde taterend een bedrijvige kip rond en zocht er naar
broodkruimels. Maar van Steven was geen spoor te ontdekken.

"Waar zou de jongen toch zitten?" dacht de moeder.

Daar zag ze opeens achter de rokken der oude vrouw heen een
kinderklomp te voorschijn komen. Steven, die zijn moeder had zien
aankomen, had daarachter een schuilplaats gezocht. Nu was hij
ontdekt en werd, ondanks het gekijf van vrouw Teunissen, door zijn
zorgzame moeder aan school afgeleverd. "'t is mijn jongen en ik ben
voor hem aansprakelijk!" zeide ze.

Ook na dien tijd werd Steven nog herhaalde malen in school

gemist. Maar op Vrijdagnamiddag zag men hem toch geregeld in de
lange bank naast zijn makkers plaats nemen. En 't liedje, dat dan bij
't begin wel eens werd aangeheven, zong hij uit volle borst mee:

"Komt, makkers, 't schooluur heeft geslagen,

Waarnaar elk kind om 't zeerst verlangt." enz.

Hij hield dan ook veel van zingen en had een goede stem. Maar de
grootste aantrekkelijkheid voor de jeugd hadden dan toch de
vertellingen van den onderwijzer, waarin men reizen maakte te land
en ter zee. De kale muren van 't somber en donker schoolvertrek,
waarbinnen vaak een onaangename lucht heerschte, schenen dan
plotseling voor de verbeelding der eenvoudige landjeugd te
verdwijnen. Men bezocht in gedachten vreemde landen en nog
vreemder menschen en leefde in vollen ernst met hen mede.

Ja, die Vrijdag-namiddagen waren ook toentertijd in die oude,

ondoelmatig ingerichte plattelandsscholen wel eens bij uitstek
vormend voor verstand en hart. Ook de leesboeken, schoon lang
niet zoo doelmatig als die tegenwoordig gebruikt worden, bevatten
tal van verhalen, welke spraken tot gevoel en verbeelding. Daaraan
vooral was het toe te schrijven dat Steven, toen hij eindelijk die
boeken kon lezen en begrijpen, er toe werd aangezet om de lessen
meer geregeld bij te wonen.

Vader De Laat had gelijk, toen hij zeide dat zijn zoontje een echt
dierenvriend was. De honden uit de buurt kwamen kwispelstaartend
naar hem toe. Hij deelde wel eens zijn boterham met hen en ze
waren hem daarvoor op hun wijze erkentelijk.

Onder den maaltijd zat de groote, zwartbonte poes gewoonlijk op

een stoel naast hem te spinnen en telde hem, zoo te zeggen, de
brokken in den mond. Van tijd tot tijd tikte ze hem met haar poot op
den arm, om hem een stukje af te bedelen. En ze bereikte daarmee
gewoonlijk haar doel. En als dit niet spoedig genoeg 't geval was,
begon ze heel vlijtig te spinnen, als wilde ze zich op die manier voor
de huishouding verdienstelijk maken.

Daar zijn vader maar zelden thuis was, hechtte de knaap zich meer
aan zijn moeder. Deze vond in zijn gezelschap een zeer gewenschte
afwisseling in haar overigens vrij eentonig leven. Ze vermaakte zich
met zijn gekeuvel en zijn spelen met de huisdieren. Vooral het
speenvarkentje speelde een belangrijke rol in de kleine huishouding.
Steven rolde met het zindelijk diertje gedurende de donkere
winterdagen om en om in 't hooi, dat Bles stond te verorberen. Het
groot, goedaardig beest zag de twee luidruchtige worstelaars, van
wie de één door geschater en de ander door geknor zijn pret te
kennen gaf, zwijgend aan met een gezicht, als wou ze zeggen: "Ja,
ja, spelen jelui maar! Je weet er nog niemendal van, wat er al zoo in
de wereld te koop is, maar zult het spoedig genoeg leeren!"

Als de jongen naar school was, vond de moeder 't erg leeg en stil
in huis. De hangklok aan den wand, waarvan de wijzerplaat met
roode rozen beschilderd was, tikte dan buitengewoon hard, vond ze;
de waterketel boven 't vuur zong dan zulke zwaarmoedige deunen,
dat ze wel eens de deur uit ging, om zich wat te verzetten. En als de
school uitging, stond zij haar jongen aan de straat op te wachten; ze
vermaakte zich met zijn gekeuvel en vond, dat hij al bijzonder
verstandig praten kon, haast net als een groot mensch. Ze vertelde
op een keer aan buurvrouw Teunissen, hoe knap haar jongen al was
en hoe wijs hij praten kon, maar de goede oude schudde bezorgd
het hoofd. "'t Ventje wordt niet oud!" zei ze treurig. "Dat stil zitten in
school en dat gestadig leeren deugt volstrekt niet voor hem."

"Gekheid!" antwoordde de moeder. "Andere kinderen leeren

immers ook en blijven toch gezond en in leven; waarom zou onze
jongen juist daarvan ziek worden?"

Maar toch bleef die herhaalde verzekering van 't oude mensch haar
onaangenaam stemmen. Ze vond het noodzakelijk, dat Steven
geregeld onderwijs kreeg en wilde toch voor de heele wereld niet,
dat zijn gezondheid schade leed. Zij gaf hem daarom aan tafel de
lekkerste beetjes en kocht hem allerlei speelgoed. Bovendien stond
ze toe, dat hij zijn halven spaarpot in een mooi beursje in den zak
had, om er gekleurde griffels of andere benoodigdheden voor aan te
schaffen. En daar hij de waarde van 't geld niet kende en niet bij
ondervinding wist, hoeveel moeite 't vaak kost om enkele stuivers te
verdienen, was hij er ook volstrekt niet zuinig op.

Hij was goedhartig en mededeelzaam, zoodat zijn makkers veel

van hem hielden.

Op een morgen kwam Tonia, het dochtertje van den nachtwacht

Jansen, schreiend naar school.
 Steven hield veel van 't aardige meisje. Hij staakte daarom zijn
spel, ging op haar toe en vroeg wat haar scheelde.

"'k Heb mijn schoolgeld verloren en moeder heeft ook geen centen
meer in huis, dat weet ik wel," zei ze snikkend.

"O, is 't anders niet!" sprak hij geruststellend. "Hier heb je vijf
centen, geef die maar aan meester." Tonia stond een oogenblik
verbaasd te kijken. Vijf centen, waren voor 't arme kind een heele
schat. Haar mooie kijkers werden verwonderlijk groot. Ze staarde
naar de toegestoken hand met de centen er in, als wilde ze vragen:
"Voor mij?" Ze draalde met het aannemen van den zoo bereidwillig
geboden schat, uit vrees dat de jongen gekscheerde en de hand met
het geld lachend zou terugtrekken, als zij die wilde aannemen.

"Wil je ze niet hebben?" vroeg Steven verwonderd.

"O, heel gaarne," zei ze, terwijl zij ze aannam. "Ik denk, dat ik ze
Maandag wel weer kan teruggeven."

"Dat hoeft niet!" verzekerde de knaap. "'k Heb nog centen genoeg
in mijn spaarpot en daar komen er iedere week nog wat bij. Vertel
maar niet in huis, dat je 't geld verloren hebt, want dan zou je nog
knorren krijgen."

"Wat ben je toch goed! Dank je!" zei het meisje en spitst de lippen,
alsof ze hem een zoen wou geven, maar niet durfde. Haar schoone,
donkere oogen schitterden van dankbaarheid en vreugde tevens,
omdat ze nu uit die groote moeilijkheid gered was. Met haar blauw
boezelaartje droogde ze haar tranen en ging met de anderen
opgeruimd het schoolgebouw binnen.

Steven zag haar na en onwillekeurig richtten zijn blikken zich naar

de plaats, waar zij zat, toen ook hij zijn plaats op de schoolbank had
ingenomen.

Hoe vriendelijk werd ze door den meester toegesproken! En hoe

deed ze haar best met leeren!
 "Ik moet ook mijn best doen!" dacht de knaap. En hij was dien
morgen met leeren al zijn makkers de baas.

* *
*

Het huis, waarin De Laat met vrouw en kind woonde, verschilde

weinig van een gewoon boerenhuis daar in de streek. Evenals deze
stond het ook met de achterzijde naar de straat gekeerd. Het ruime
achterhuis met den leemen dorschvloer had hier grootendeels
gemist kunnen worden. In den grooten stal, die eertijds een viertal
koeien tot verblijf had gestrekt, stond nu alleen Bles en 't ruime
varkenshok herbergde nu 't speenvarkentje.

Door de tusschendeur kwam men in de keuken, die ook hier tot

woon- en tevens tot slaapvertrek diende. Twee paar groene
gordijnen aan weerszijden van den haard verborgen de hooge, met
ganzeveeren gevulde bedden in de ruime slaapsteden.

Aan den Zuidkant leidde een trap over den keldermond naar de
zoogenaamde opkamer.

Het raam dezer laatste bood een heerlijk uitzicht over de schoone
streek met haar graan- en aardappelvelden, weiden,
kreupelbosschen en boomen. Op den achtergrond verhief zich 't
bosch van het kasteel Heiterloo.

Op menigen zonnigen winterdag, als de boomen kaal stonden, kon

men de vergulde windvaan op den toren van 't kasteel zien
glinsteren en blinken. De kleine Steven kon er soms lang naar zitten
staren en als hij zoo vertrouwelijk zat te keuvelen met zijn vriendin
Tonia van den nachtwacht, was dat geheimzinnige schitterende
vaantje vaak het onderwerp hunner gesprekken. Het kasteel zelf
hadden ze ook al eens uit de verte gezien. Het was zoo groot, zoo
hoog en zoo mooi, dat het naar hun meening niet ter woning strekte
aan gewone menschen, maar tot verblijf moest dienen van hooger
wezens.
 III.
Het Speenvarkentje.

Het speenvarkentje groeide als kool. 't Bracht heel wat gezellige
drukte in 't kleine huishouden. In weinig dagen leerde het al, de hem
aangeboden melk zelf uit het bakje te drinken. In 't eerst was het erg
kouwelijk en moest bij den haard in de overdekte mand blijven
huizen. Doch dit werd gaandeweg beter en iederen volgenden dag
mocht het een poosje langer blijven voortscharrelen over de kleine
steentjes in 't woonvertrek. Onder een vroolijk geknor snuffelde 't
nieuwsgierig in alle hoeken en maakte telkens weer de grappigste
sprongen, zoodat Steven 't uitschaterde van plezier. En 't leukste
was wel, dat het al druk begon mee te praten over alles en nog wat.
Vooral als de moeder 't woord tot een der anderen richtte, begon 't
aardig diertje terstond heel ernstig met vriendelijk geknor te
antwoorden en stak dan tevens heel gewichtig de ooren op, alsof 't
wou zeggen: "Ja, mijn lieve mensch, als ik met mijn groot verstand
er niet was, zou 't er slecht voor jelui uitzien!"
 De winter naderde met rassche schreden. 's Morgens was
daarbuiten vaak alles met rijp overdekt. De doornhaag, die het tuintje
omsloot, was wel zijn bladertooi kwijt, maar ieder takje, met
ontelbare ijskristalletjes bezet, fonkelde allerheerlijkst in 't zonlicht.
De boomen waren even sierlijk getooid. Maar 't mooist waren toch
de dennenbosschen daar in de buurt. Als met zilveren webben
waren ze overspannen en de ontelbare dauwdroppels, die er aan
hingen, schitterden als juweelen. Iederen morgen bracht iets nieuws
en moois voor de streek. Nu eens baadden velden en bosschen in
den zonneschijn, dan weer was alles als met een zilveren nevel
omwikkeld. Het speenvarkentje lette daarop echter in 't minst niet.
Het sprong en dartelde met Steven om de woning rond en als het
moe was, werd het weer in zijn mand bij den haard getild en kroop
heelemaal weg in zijn strooleger. Aan zijn moeder, van wie hij zoo
vroeg al gescheiden was, dacht het nooit meer.

Het was een paar maand later.

Toen Steven op een morgen ontwaakte en tusschen de

bedgordijnen door in 't woonvertrek gluurde, zag hij daar zijn
zorgzame moeder al ijverig bezig met den vloer aan te vegen.

En op den haard brandde 't vuur zoo lustig, als wou 't het groote
vertrek geheel een zomersche warmte meedeelen en nog bovendien
't water in den ketel, die er boven hing, aan den kook brengen. Het
water zong nu zoo droefgeestig, alsof het er een voorgevoel van
had, dat het welhaast als thee zou verhuizen naar een
menschenmaag. Een gedeelte er van wist nog bijtijds in den vorm
van stoom door de tuit te ontsnappen en zich zoo in vrijheid te
stellen. Het vuur bleef intusschen lustig door branden en deed de
tinnen en koperen borden en schotels, welke langs de wanden
achter houten richels waren te pronk gezet, blinken met een
verwonderlijken gloed.

Steven vond het er nu zoo gezellig, dat hij aanstalten maakte om

op te staan. Zijn moeder, die dit merkte, zei echter: "Blijf nog maar
wat in bed, mijn jongen! Je ligt er zoo lekker warm en 't is buiten
koud. Ook hier in de keuken is 't nog ver van warm."

"Neen, 'k moet nu opstaan," antwoordde Steven.

"Waarvoor zoo vroeg al?" vraagde de moeder.

"'k Moet naar mijn speenvarkentje!" antwoordde hij. "'t Ligt in zijn
hok zoo erg alleen. 'k Zal 't in de keuken bij 't vuur brengen en eten
geven. Gisteravond heb ik nog een grooten bos stroo in zijn hok
gebracht. O, hij was er zoo blij mee! Hij gilde 't uit van pleizier,
maakte een groot gat en kroop er met prettig geknor heelemaal in.
Maar als 't nu 's nachts zoo bitter koud wordt, was 't misschien beter
dat ik 't maar bij mij in bed nam. Wat dunkt u er van, moeder?"

"Gekheid!" zei deze. "Een varkentje hoort te slapen in een bed van
stroo; dat is voor 't beestje warm genoeg, hoor!"

"U moet niet meenen, dat hij onzindelijk is," — pleitte Steven. "Als
hij iets doen moet, wat zijn leger vuil zou maken, gaat hij altijd naar
dezelfde plaats in den hoek."

"'k Weet het," antwoordde de moeder. "Als de hokken maar goed

droog worden gehouden, zijn de varkentjes gewoonlijk heel zindelijk.
Maar we kunnen ze daarom nog niet bij ons in 't bed nemen."

Bles deed juist haar morgenmaal met geurig hooi. En toen ze nu

moeder en zoon in 't woonvertrek zoo gezellig hoorde keuvelen,
wilde ze blijkbaar ook een duit in 't zakje gooien, want ze begon zoo
echt goedaardig te brommen: "Hammm! hmmm!" Want klinkers
gebruikte Bles alleen, als ze heel hard moest roepen. Dan zei ze:
"Boe!" en de heele buurt kon 't hooren.

"Bles roept mij al," zei Steven. "'t Is hoog tijd, dat ik er uit kom."

Vrouw De Laat hield haar jongen niet langer tegen en welhaast

was hij 't bed uit en in de kleeren. En 't eerste wat hij deed, was, zoo
vlug mogelijk naar de deel te loopen en de koe, die hem in blijde
verrassing brommend en snuivend een goeden morgen wenschte,
bij den gehoornden kop te pakken en er zijn gezicht tegen aan te
drukken. Het goede dier likte hem met haar stekelige tong, wat voor
Steven alles behalve een genot moest zijn, maar hij was niet
kleinzeerig en wist, dat de bedoeling goed was.

Toch kon hij soms onmogelijk een pijnlijken gil onderdrukken.

Daardoor werd in 't aangrenzende hok het speenvarkentje gewekt.
Blij gillend kroop het uit den bos stroo, die hem tot nachtleger
gediend had en sprong driftig knorrend en gillend tegen de deur op.
't Was duidelijk, dat hij daarmee zeggen wou: "'k Wil er uit! Laat mij
er uit! 'k Wil ook van de partij zijn!" Steven, aldus op de
aanwezigheid van zijn speelmakker opmerkzaam gemaakt, — hoe
had hij hem, al stoeiend met Bles, kunnen vergeten? — haastte zich,
de deur te openen. Het beestje liep hem knorrend en gillend zoo
uitgelaten mogelijk om de beenen en bewoog blij zijn sierlijken
krulstaart heen en weer. Steven pakte 't beet en ging er mee aan 't
rollen en wentelen in 't hooi, dat Bles tot morgenmaal diende. 't
Goedaardig beest lekte de twee pretmakers, waar ze die maar kon
vatten en nam ondertusschen zoo nu en dan een hap hooi, ze zette
daarbij zoo'n vriendelijk, ernstig gezicht, als ware ze de eigen
moeder van 't stoeiende tweetal en moest ze dit onder haar
bescherming nemen. Doch opeens uitte de jongen een smartkreet,
die 't varkentje hevig deed schrikken. Bles had met een plok hooi
ook een bosje van zijn hoofdhaar gepakt. Op zijn kreet liet ze
oogenblikkelijk den heelen hap vallen en pakte een anderen van een
meer verwijderde plaats. Daarbij schudde ze nadenkend haar ruigen
kop, als wou ze zeggen: "Ja, ja! voor wie met dat jonge goedje moet
omgaan, is oppassen de boodschap. Maar met dat al is 't hier toch
een recht gezellig huishouden."
 IV.
Op visite bij De Laat.

De Laat en zijn vrouw werden door de boeren, die de tuinzaden

leveren en, ondanks de schaarschte van 't geld in dien tijd, toch
steeds in klinkende munt betaald werden, zoo nu en dan op visite
genoodigd.

De Laat zelf bewees men daardoor geen dienst. Aangezien hij

vaak 't grootste gedeelte van de week op reis was, zou hij, eenmaal
thuis zijnde, er ook liever in den kring van zijn gezin zijn gebleven.
Dat hij niettemin geregeld aan die uitnoodigingen voldeed,
geschiedde alleen ter wille van zijn vrouw, die anders maar zeer
weinig afwisseling had in haar leven.

Maar wie ter visite gaat, moet op zijn beurt ook weer gasten
ontvangen. En zoo had onze zaadhandelaar op zekeren avond in
Januari de met hem bevriende boeren en hun vrouwen ten zijnent
genoodigd. En hij was wel zeker, dat niemand hunner buiten
noodzaak zou wegblijven, omdat hij bij zulk een gelegenheid elk der
gasten betaalde, wat ze voor de door hen geleverde zaden te
vorderen hadden.

Het was een sombere, donkere avond. De lindeboomen, die bij

wijze van zonnescherm voor de gevels van sommige huizen waren
heengeleid, de vruchtboomen op de erven en de kastanjeboomen
langs de straat, ze stonden daar alle recht spokerig, terwijl hun
knoestige takken dropen van water. Geen tochtje bewoog ze en zoo
stonden ze daar als dood.

De lucht was dik bewolkt en op de dorpsstraat, die nog door geen

enkele lantaren verlicht werd, heerschte een drukkende stilte, alsof
het heele dorp was uitgestorven.

Op eens verbrak de oude torenklok het algemeen zwijgen door zes

brommende slagen, die nog eenige oogenblikken erg vreemd in de
donkere ruimte nagalmden. Die klokslagen schenen op de omgeving
een tooverachtige uitwerking te hebben uitgeoefend want in 't
volgend oogenblik hieven de wachthonden op de naburige erven
een echt nijdig, schor geblaf aan en op de modderige landwegen bij
het dorp werd een plassend gedruisch vernomen. Spoedig daarop
klonk er een geratel van belang op de straatkeien en verschillende
huisdeuren werden in groote haast geopend, terwijl tal van gezichten
nieuwsgierig naar buiten gluurden en tal van stemmen vroegen:
"Wat is er toch te doen?"

De nieuwsgierigen merkten al ras, dat die opschudding werd

veroorzaakt door een zestal boeren-kleedwagens, die achter elkaar
het dorp kwamen inratelen. In elk daarvan zaten een boer en zijn
vrouw.

Spoedig waren de paarden in den ruimen schuurstal der

voornaamste dorpsherberg tegenover de kerk onder dak gebracht
en de boeren en boerinnen begroetten elkaar op de gewone,
luidruchtige manier van menschen, die meestal in de buitenlucht
verkeeren en hun stemmen moeten uitzetten om met elkander of
tegen hun paarden te praten.

De Laat stond in de deur zijner woning hen op te wachten en

heette hen hartelijk welkom.

Een weldadigen indruk maakte het door een petroleumlamp helder

verlichte, ruime woonvertrek op de bezoekers. Het haardvuur
brandde zoo lustig en in 't vertrek heerschte zulk een aangename
warmte. 't Was hier vrij wat genoegelijker dan in de nauwe,
schokkende wagens, waarin ze een geruimen tijd in 't kille duister
door modder en slijk waren voortgetrokken, telkens gevaar loopend
om door de hevige schokken in de "knijpgaten" uit het voertuig te
worden geslingerd.

Na den gastheer en zijn vrouw als oude kennissen gulhartig te

hebben begroet, namen de boeren plaats bij den haard en de
vrouwen om de ronde tafel, waar de stoelen voor hen waren gereed
gezet. De boerinnen waren ieder nog voorzien van een warme stoof.

De gastheer had zijn gewone plaats in 't hoekje van den haard
ingenomen en zat daar recht genoegelijk zijn pijp te rooken. Hij liet
zijn goed voorziene zilveren tabaksdoos de rondte doen en welhaast
zaten de mannelijke leden van 't gezelschap te dampen, dat het een
aard had.

De vrouwen hadden daarvan geen hinder, omdat de rook door den

schoorsteen ontsnapte.

't Was er recht gezellig.

De koperen-, tinnen- en porseleinen schotels en borden, langs de

wanden overeind gezet, blonken verwonderlijk mooi en de bijbelsche
tafereelen, die met bonte kleuren op de witte haardtegels
geschilderd stonden, schenen door 't hoog opvlammend vuur als
bezield.

En hoe gezellig tikte de groote, staande klok in den hoek, die niet
alleen den stand der maan, maar tevens den naam van maand en
dag op de sierlijk beschilderde wijzerplaat te zien gaf.

De stil heen en weer spoedende, altoos bedrijvige huismoeder had

de koffie al gezet en was nu bezig die in te schenken. Ze legde
bovendien in ieder schoteltje een stuk kandij, anders gezegd een
klontje.

Gezelliger dan hier kon 't wel nergens zijn. En dit alles was nog
maar 't begin van 't feestelijk onthaal.
 Allen verkeerden dan ook in een opgeruimde stemming.

De vrouwen begonnen den gezelligen kout. Gewoonlijk waren ze

over dag druk met de huishouding en avond op avond ijverig met het
spinnen van vlas in de weer, om 't benoodigde garen voor een
goeden voorraad "eigengereid" linnen te bekomen, zoodat er dan
geen tijd tot praten overbleef. Nu toonden ze al dadelijk, door tegelijk
te spreken, een geducht pak nieuws op 't hart te hebben en zielsblij
te wezen, dat ze hun gemoed eens konden ontlasten. Ze vertelden
allerlei merkwaardigs van haar kinderen, haar huishouding en haar
buren.

Vrouw De Laat, die nu ook in den kring had plaats genomen,

verhaalde allerlei merkwaardigs van haar Steven. Gelukkig dat deze
zelf in de naburige bedstede rustig lag te slapen en alzoo van de
loftuitingen zijner moeder niets hoorde.

De tongen van de boeren raakten nu ook los. En ook zij begonnen

allemaal tegelijk te praten. De gastheer alleen zat zwijgend, met een
glimlach op 't gelaat toe te luisteren.

De anderen begrepen echter al gauw, dat men wel allen tegelijk het
woord kan voeren, maar dan ook geen de minste kans heeft om
verstaan of begrepen te worden. Daardoor kwam er een oogenblik
stilte, waarvan De Laat gebruik maakte om zelf het woord te nemen.

"Oost, West, thuis best!" dus begon hij. "Maar met altijd thuis te
blijven, komt men niet ver. Als er één te voet verre tochten gedaan
heeft, dan was 't wel mijn vader, dien sommigen van jelui nog wel
gekend hebben, want het zal met Februari a.s. juist twintig jaar
geleden zijn, dat hij, tachtig jaar oud zijnde, gestorven is.

Als die van zijn ontmoetingen op zijn vele, verre tochten te voet
vertelde, luisterden we met mond en ooren en als dan de
geschiedenis uit was, waren we soms te bang om naar bed te gaan.
Zoo vertelde hij op een avond het volgende:
 "'t Was de 13de October 1830, een mooie, zonnige dag, uitstekend
weer om een verre wandeling te doen, zonder last te hebben van
vermoeienis. 't Was heerlijk buiten. De spurrie stond te bloeien en te
geuren op de landen nevens de akkers met frisch knolgroen. Langs
wegen en paden bloeiden de gele en blauwe wildebloemen, die 't
najaar kenmerken, echt lieve bloemen, schoon door haar eenvoud.
Ook het heidekruid prijkte nog met tal van bloemtrossen en daar
tusschen wiegden de klokjes gentiaan. De dennen, hier verspreid en
daar dicht bijeen gegroept, waren mooi groen en daar tusschen
verhieven zich de witte, met donkere vlekken bezette
berkenstammen, wier sierlijke loofslingers al begonnen te gelen.

De boomgaarden bij de verspreid liggende boerenhoeven waren

echter 't allermooist. Haast iedere appelboom leek een reusachtig
groote bloemruiker, waarvan de rijpe appels met hun gele en roode
wangen de bloemen vormden. De zon deed ze glanzen als de
paarlen in het tooverslot van Aladin uit het bekende Arabische
wondersprookje.

Verwonderlijk stil was 't in de bosschen, waar de herfsttinten

glansden en de zilveren herfstdraden zweefden.

Toen mijn vader over de hem zoo welbekende paden en wegen

voortstapte, maakten zijn schreden in 't dorre loof zulk een groot
gerucht, dat hazen en konijnen er door werden opgejaagd en
wegvluchtten, dieper het hout in. Eekhorens wipten kwetterend rond
door toppen en takken en zochten in de struiken en boomen naar
hazelnooten of beukenoten.

Maar geen vogel zong er. De plechtige stilte van den

"Kranenzomer" heerschte alom, slechts nu en dan afgebroken door 't
geroep van groote zwermen trekvogels, die hoog in 't blauwe ruim
voortspoedden naar 't warme Zuiden.

Mijn vader wisselde van tijd tot tijd een groet met een landman, die
op een akker nevens den weg, of een vrouw of meisje, die voor haar
huisdeur aan 't werk was. Intusschen stapte hij, zonder zich op te
houden, doch ook zonder zich te haasten, geregeld voort, zooals
menschen doen, die gewoon zijn om te voet groote afstanden af te
leggen.

Het dorp Markelo, dat tusschen een kring van hoogten als
verstoppertje speelt, had hij een kwartier geleden verlaten en op den
straatweg over Holten naar Deventer het punt bereikt, waar die weg
meer dan een half uur gaans pijlrecht door de heidevelden
voortloopt, met op eenigen afstand links de lage broekweiden.

't Was ongeveer drie uur in den namiddag. Hij zag nu vóór zich uit
een vijftal wagens, ieder met één paard bespannen, zonder
zijplanken of ladders, met vrij groote tusschenruimten achter
elkander stapvoets voortrijden. Op 't voorstel zat de voerman en op 't
achterstel waren gevulde zakken vastgebonden, die hooi of haver
voor de paarden schenen te bevatten.

Een reizend koopman in zeisen, zichten, scharen en messen,

zekere Jozeph Kersting uit Pruisen, een goede kennis van mijn
vader, daar ze elkander op hun reizen meermalen ontmoetten, was
dezen een paar honderd meter vooruit. Hij steunde zwaar op zijn
stok en liep gebogen onder zijn vracht, maar repte zich toch zooveel
mogelijk, om den achtersten wagen in te halen, in de hoop van te
mogen meerijden.

Dit gelukte hem dan ook. De wagen hield stil en de koopman zette
zich neer op één der zakken op 't achterstel.

Toen reed men weer verder.

Mijn vader was intusschen vlug doorgestapt. Hij hoopte, ook te

mogen meerijden en verlangde eveneens naar 't gezelschap van de
menschen, met wie hij een praatje zou kunnen maken. Nu zag hij
hoe de koopman, vermoeid van de reis, zich eens recht op zijn
gemak had gezet en zijn tabakspijp uit den zak haalde, om wat te
rooken. Na die pijp gestopt te hebben, kreeg hij staal, vuursteen en
tonderdoos en begon al "ketsende" vuur te slaan. De voerman keek
verschrikt naar hem om.

Men denke zich vaders ontzetting!

Al ketsende sloeg de koopman uit den steen een vonk, die omlaag
schoot; de vonk werd een oplaaiende vlam; het dampte, siste,
bruiste; een allerverschrikkelijkste slag volgde, die den grond deed
schudden, zoodat vader als dronken heen en weer waggelde. Toen
rook en smook weer waren opgetrokken, waren het voertuig en de
twee menschen, die er op gezeten hadden, als spoorloos
verdwenen. Het paard lag er nog, met afgeschroeid haar en manen,
dood. De hoepels, zeisen en zichten van den koopman vond men op
een afstand; ze waren als kurketrekkers ineen gedraaid; de wagen
en de twee menschen waren in stukken weggeslingerd; een groot,
diep gat was in de straat geslagen.

De zakken waren gevuld met buskruit, dat gesmokkeld werd; het

kruit had vuur gevat en zoo was alles in de lucht gevlogen.

De vier andere wagens, vermoedelijk ook met buskruit geladen,

draafden daarop terstond het wijde veld in naar de Holter-Borkelt,
waar zij ontkwamen."

"Als dat ongeluk in 't dorp zelf gebeurd was, zou er misschien geen
enkel huis zijn blijven staan," zei nu boer Scholte. "Hier was dus ook
weer een geluk bij een ongeluk."

"Ja," — dus begon daarop boer Jansen, "een mensch kan rare
ontmoetingen hebben. Als ik bij onzen baron de pacht kom betalen
en de mevrouw of één van de jonkers bevindt zich in dezelfde kamer
als wij, dan praten ze Fransch tegen elkaar, zoodat ik er geen woord
van verstaan kan. Ik vind, dat dit niet te pas komt, want het heeft dan
den schijn, of ik niet weten mag wat ze zeggen. Ik kan er evenwel
niets aan doen. Maar een ander geval overkwam me verleden
Woensdag in de stad. Ik kocht er in de apotheek voor een kwartje
koortspillen, want mijn vrouw heeft ieder voor- en najaar van die
koortsachtige aandoeningen, zal ik maar zeggen.