Zomerzussen 01 Liefde op het strand

1st Edition Jennifer Probst

Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/product/zomerzussen-01-liefde-op-het-strand-1st-edition-jennif
er-probst/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Jef Van Hooff 01 Het Complot Van Laken 1st Edition

Johan Op De Beeck

https://ebookstep.com/product/jef-van-hooff-01-het-complot-van-
laken-1st-edition-johan-op-de-beeck/

FB Bailey Flanigan 04 Op de liefde 1st Edition Karen

Kingsbury

https://ebookstep.com/product/fb-bailey-flanigan-04-op-de-
liefde-1st-edition-karen-kingsbury/

Liefde natuurlijk 01 Scones Spotlights 1st Edition

Susan Muskee

https://ebookstep.com/product/liefde-natuurlijk-01-scones-
spotlights-1st-edition-susan-muskee/

Het verlies van België 1st Edition Johan Op De Beeck

https://ebookstep.com/product/het-verlies-van-belgie-1st-edition-
johan-op-de-beeck/
Tempest zussen 04 Kerst op het eiland Skye 1st Edition
Kirsty Ferry

https://ebookstep.com/product/tempest-zussen-04-kerst-op-het-
eiland-skye-1st-edition-kirsty-ferry/

Dizary 01 Het levende systeem 1st Edition Patrick

Berkhof

https://ebookstep.com/product/dizary-01-het-levende-systeem-1st-
edition-patrick-berkhof/

Carl Edson 01 Wie Zint Op Wraak 1st Edition Bo

Svernström

https://ebookstep.com/product/carl-edson-01-wie-zint-op-
wraak-1st-edition-bo-svernstrom/

Nevermore 01 Morrigan Crow en het Wondergenootschap 1st

Edition Jessica Townsend

https://ebookstep.com/product/nevermore-01-morrigan-crow-en-het-
wondergenootschap-1st-edition-jessica-townsend/

Robert Hunter 01 Handtekening van het kwaad 1st Edition

Chris Carter

https://ebookstep.com/product/robert-hunter-01-handtekening-van-
het-kwaad-1st-edition-chris-carter/
Liefde op het strand
 Jennifer Probst bij Boekerij:

Ik geef me over
Jouw onweerstaanbare charmes

Getrouwd met een miljonair-serie:

Het huwelijkscontract
De huwelijksval
De huwelijkskans
De huwelijksdeal

Op zoek naar de ware-serie:

Op zoek naar jou
Op zoek naar het onmogelijke
Op zoek naar geluk
Op zoek naar altijd
Op zoek naar een wonder
Op zoek naar liefde (e-only)

Onvoorwaardelijk-serie:
Overal en altijd
Wanneer je maar wilt
Alles of niets

Zomerzussen-serie:
Liefde op het strand

www.boekerij.nl
 Jennifer Probst

Liefde op het strand

Weddingplanner Avery gelooft in ware liefde, maar alleen voor haar

klanten
 Voor Jodie Prada.
Cape May zal altijd onze plek zijn
– een magische bestemming vol herinneringen, vriendschap,
avontuur en liefde.
Bedankt dat je me vergezelt op deze reis. Ik hou van je.
‘Schrijvers beginnen met een korreltje zand en creëren dan een
strand.’
– ROBERT BLACK
 1

‘Als iemand bezwaar heeft tegen dit huwelijk, kan diegene dat nu
kenbaar maken.’
Avery Alyssa Sunshine stond achter in de kerk en liet haar
geoefende blik over de volle kerkbanken gaan. De kerk was klein en
intiem, met hoge plafonds en gedetailleerde gebrandschilderde
ramen, zodat de kerkgangers omringd waren met traditie en religie.
De lelies waren roomwit en bloeiden uitbundig. In de lucht hing een
zweempje wierook. En haar bruid zag er volmaakt uit, van de
vloeiende beweging van haar sluier van transparant kant tot de met
parels bezette sleep die het koor vulde. De bruidegom en bruid
keken elkaar vol liefde aan, hun stralende gezichten bevestigden nog
maar eens hoeveel reden ze had om te genieten van haar werk als
weddingplanner.
En toen gebeurde het.
‘Ik heb er bezwaar tegen.’ Een mannenstem galmde door de
ruimte.
De gasten hapten naar adem en de bruid draaide zich met een ruk
om, ontzetting in haar lichtblauwe ogen.
Nee. Nee, nee, nee…
De man stond op, hij was gekleed in een mooi, zwart maatpak en
stak zijn handen uit als in een laatste smeekbede, wat het ook was.
Avery kon alleen de achterkant van zijn hoofd zien: hij had
goudblond haar dat aan de lange kant was en over de achterkant
van zijn kraag viel. ‘Susan, ik heb geprobeerd om er alleen iets van
te maken, maar jij bent de enige van wie ik ooit heb gehouden. Ik
kan je niet met hem laten trouwen – niet als wij nog een kans
hebben.’
Eén eindeloos, afgrijselijk moment was het doodstil. Avery bevroor,
ze kon even niet bevatten welke ramp zich hier voltrok, want deze
situatie was nieuw voor haar en viel in de categorie Drama’s Die Nog
Niet Gebeurd Zijn, Gelukkig.
Er ging toch maar niets boven een stevige praktijkles.
De uitdrukking van de bruid veranderde van ontzetting in woede.
Ze klemde haar kaken op elkaar en haar rozige teint kleurde
dieprood. ‘Jij klootzak!’ siste ze door haar tere sluier. ‘Je hebt me
bedrogen.’
Collectief hapten de aanwezigen weer naar lucht. De mond van de
priester viel open. Het was alsof de hele kerk bezig was met de
opnamen van een romcom en iedereen zijn tekst wist, behalve
Avery.
Dit ging ze dus niet laten gebeuren. Dit werd geen Runaway Bride-
rel. Over haar lijk.
Snel haalde ze haar telefoon tevoorschijn en stuurde het appje dat
haar zussen vreesden: Code Rood. Code Rood in de kerk.
De bruidegom liet de hand van zijn aanstaande vrouw los en keek
haar vol verbazing aan. ‘Liefje, wie is deze man? Voel je nog wat
voor hem?’
Avery kwam in actie, in de wetenschap dat er bitter weinig tijd was
om deze bruiloft te redden. Op haar krap acht centimeter hoge
hakken beende ze door het gangpad en was binnen enkele seconden
bij de ongenode gast. Voor hij nog meer schokkende mededelingen
kon doen, legde ze beleefd maar kordaat haar hand op zijn arm.
‘Meneer, komt u maar met mij mee,’ zei ze gedempt, met een stalen
glimlach. ‘Laten we hier even op een rustige plek over praten.’
De bruid slaakte een gekwelde kreet en de plotselinge gedempte
dialoog tussen bruid en bruidegom echode via de hoge plafonds over
de genodigden, die het gesprek zo woord voor woord konden
verstaan. Met volmaakt gevoel voor timing verscheen Avery’s zus
Bella uit de privéruimte aan de kant van het altaar en liep naar de
organist. Binnen een paar tellen klonken de mooie klanken van ‘Ave
Maria’ door de kerk, gevolgd door een de zoetgevooisde stem van de
ingehuurde sopraan.
Avery bad in stilte dat de indringer zich niet zou verzetten, ze wilde
hem liever niet in het gangpad tegen de grond werken. Hij leek
echter te beseffen dat een bruiloft onderbreken in het echt lang niet
zo leuk was als in de film. Met gebogen hoofd volgde hij haar de
kerk uit.
Terwijl ze sussende woorden tegen hem sprak, leidde Avery de
bedrieger naar de kamer bij de ingang, waar de bruid van dienst
meestal wachtte tot de ceremonie zou beginnen, en sloot de deur
achter hen. Ze wees naar het bankje. ‘Ga even zitten. Het spijt me,
maar ik heb je naam even niet meegekregen. Hoe heet je?’
De man wreef met twee handen tegelijk over zijn hoofd, zodat zijn
te lange haar nog meer in de war raakte. ‘Ben Larson. Ik ken Susan
al sinds we samen studeerden. We beloofden elkaar dat we zouden
trouwen, maar ik was destijds te jong en daar nog niet aan toe. Toch
denk ik dat we voor elkaar bestemd zijn.’
In gedachten werkte ze de gastenlijst af, haakte zich vast in de
naam en haalde zich haar aantekeningen voor de geest. Ben Larson,
een oude vriend die met Susan had gestudeerd, na de universiteit
met haar had gebroken, maar recentelijk weer contact met haar
had. Hij had haar moeder met iets geholpen en die had Susan onder
druk gezet om hem uit te nodigen. Hij had hier moeten zijn met zijn
vriendin, maar daar was wat mee, herinnerde ze zich. Was het uit?
Verdomme, ze had bij hem geen alarmbellen horen afgaan.
Zijn lichte kegel maakte haar duidelijk dat hij voor de dienst een
paar biertjes achterover had geslagen. De stukjes van deze
onsamenhangende puzzel begonnen langzaam op hun plaats te
vallen. Ben maakt het uit met zijn huidige vriendin. Vindt zichzelf
zielig, is misschien zelfs wel een beetje bang om weer alleen te zijn.
Drinkt te veel, besluit in zijn eentje naar de bruiloft te gaan. En
overtuigt zichzelf ervan, in een spectaculaire stomme en impulsieve
gedachtenkronkel, dat hij nog altijd van Susan houdt.
‘Ik begrijp het, Ben,’ zei Avery. ‘Wacht even.’
Bella zou de bruid en bruidegom inmiddels al rustig terzijde
hebben genomen om discreet te bemiddelen. De gasten moesten
nog even worden afgeleid om hun iets meer tijd te geven. Snel
appte Avery haar andere zus, Taylor.
Breng de champagne naar binnen. Ik heb hier nog vijf minuten
nodig.
 Avery zorgde er altijd voor dat er een paar bladen met glazen
champagne klaarstonden om een eventuele crisis te bezweren. Het
was de ultieme afleiding.
Haar zus appte terug. Mag dat wel in de kerk?
Kan me niet schelen. Go!
Ze keek van haar scherm naar de ontrouwe indringer voor haar.
Tijd om deze menselijke tijdbom onschadelijk te maken. ‘Ben, is het
recentelijk uitgegaan tussen jou en je vriendin?’
Een haperende zucht. Hij pruilde een beetje. ‘Ja, dat is zo, maar
dat heeft hier niks mee te maken.’
‘Volgens mij wel. Denk je niet dat, als je echt deze gevoelens voor
Susan had, je die veel eerder zou hebben uitgesproken? Misschien is
het niet echt Susan die je mist. Misschien is het…’ Ze maakte haar
zin niet af en keek hem verwachtingsvol aan.
‘Melissa?’
‘Ja, Melissa. Moet je horen, Susan heeft je altijd als een goede
vriend gezien en ze waardeert je contact met haar moeder, maar
heeft nooit het gevoel gehad dat jullie voor elkaar bestemd waren.
Ik durf er wat om te verwedden dat Melissa een betere match was.
Het moet heel verdrietig voor je zijn geweest dat dat niets is
geworden.’
Hij knikte en zag er dieptriest uit. ‘Dat is ook zo. Het was mijn
schuld, ik was bang dat zij me uiteindelijk zou kwetsen, dus heb ik
het maar uitgemaakt. Stom, nietwaar?’
‘Soms doen we domme dingen uit angst. Maar persoonlijk ben ik
van mening dat als je het lef hebt om in een kerk overeind te komen
en je gevoelens uit te spreken, je ook wel de moed bij elkaar zult
kunnen rapen om Melissa voor je terug te winnen. Je ware liefde.’ Ze
liet even een veelzeggende stilte vallen. ‘Denk je ook niet?’
Hij keek op. In zijn ogen was een vonkje vastberadenheid te
bespeuren. ‘Ja, dat denk ik ook. Je hebt gelijk. Ik moet haar terug
zien te krijgen.’
‘Helemaal mee eens.’ Avery was al een Uber aan het regelen op
haar telefoon. ‘Er rijdt zo een zwarte SUV voor die je brengt naar
waar je wezen moet. Waar Melissa ook is.’
‘Ik ben met de auto.’
 Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, je hebt een paar biertjes op en je
moet even de tijd nemen om te bedenken wat je gaat zeggen, dat
kun je mooi uitdokteren onderweg naar haar toe. Kom maar mee,
dan gaan we door de zijdeur naar buiten.’
‘Dank je wel.’ Opeens keek hij bezorgd. ‘Zeg, ik heb toch hopelijk
Susans bruiloft niet verpest of zo? Kun jij tegen haar zeggen dat het
stom van me was en dat ik een fout heb gemaakt? Dat ik van
Melissa hou?’
‘Natuurlijk, ik regel het allemaal. Ga maar gauw.’
Ze duwde hem de deur uit, haalde diep adem, streek haar haar
glad en nam even een paar seconden om kalm te worden voor ze de
kerk weer instapte en de situatie in ogenschouw nam.
De gasten zaten lekker aan de champagne terwijl de zangeres de
longen uit haar lijf zong.
De bruid en bruidegom lachten elkaar weer toe, onder het
toeziend oog van Bella.
De priester stond nog altijd bij het altaar, met opengeslagen bijbel,
klaar om door te gaan.
De getuigen stonden als aan de grond genageld, Taylor had
vermoedelijk met vreselijke dingen gedreigd als ze iets zouden
zeggen of uit de rij zouden stappen.
Ze zocht de blikken van haar zusjes. Ze knikten naar elkaar. De
orde was hersteld.
Bella leidde het bruidspaar weer tot voor het altaar en precies op
dat moment stierf de laatste noot van de muziek weg.
Met een glimlach sloeg de priester de vraag die hij al gesteld had
over en stoomde meteen door naar het belangrijkste deel van de
ceremonie: ‘Zeg mij maar na…’
De geloften werden afgelegd.
En weer voelde Avery de intense voldoening van de wetenschap
dat ze opnieuw het happy end had kunnen leveren dat bij haar werk
hoorde.

‘Dat was me een toestand, zeg.’

Avery keek naar haar jongere zus, die dit net had gezegd. Ze
bevonden zich in de privéruimte van Sunshine Bridal. Taylor lag
expres languit over de lichtroze bank, zodat er verder niemand meer
bij kon. Ze had haar uniform – zwarte rok, donkere kousen,
parelkleurige blouse – al vervangen door jeans en een hemdje. Bella
perste zich in het kleinste stoeltje van hun officiële
commandocentrum, altijd de eerste om een offer te brengen. Avery
was te moe om zo’n nobel gebaar te maken, dus liet zij zich in de
laatste stoel zakken, een enorme, volmaakte luie stoel met een
cuphouder voor een cocktail die ze meestal wel konden gebruiken.
Omzichtig trok ze haar schoenen uit, die om haar voeten gegoten
leken te zitten en grimaste van de pijn. Ze was vergeten haar Tieks-
ballerina’s mee te nemen zodat ze al die tijd op hoge hakken had
moeten lopen. Na de ongebruikelijke dienst had ze volledig strak
gestaan om er zeker van te zijn dat haar verder niets meer zou
ontgaan. De receptie en het feest waren vlekkeloos verlopen en ze
hadden net iedereen betaald en de boel afgerond.
Het was drie uur ’s nachts.
Ze werd te oud voor deze onzin.
‘Mijn hoofd bonkt nog steeds,’ zei Bella klagend. ‘Wie draait er nou
alleen maar hiphop op een katholieke bruiloft?’
Avery snoof en slikte langs haar droge keel die al het water van de
wereld niet leek te kunnen verhelpen. Althans, niet na een werkdag
van achttien uur zonder tijd om even te zitten. ‘Volgens mij moet dat
kunnen. We hebben de dj gevraagd om alle vloeken weg te bliepen.’
‘Wat totaal overbodig was, want ze hebben niet eens Drake
gedraaid,’ merkte Taylor op. ‘Ik dacht dat je de bruid had
overgehaald om ook wat liedjes te kiezen waar haar grootouders op
zouden kunnen dansen? Die verveelden zich dood.’
Avery trok een wenkbrauw op. ‘Was dat de reden dat je achterin
een potje Bingo begon?’
‘Yep.’
Bella schudde haar hoofd. Weelderige blonde haren die konden
concurreren met die van Goudlokje zwierden over haar schouders.
‘Briljante zet, T. Ik begrijp niet waarom je maar blijft roepen dat je je
werk haat. Je hebt een enorm talent om mensen te geven wat ze
willen, voor ze het zelf bedacht hebben.’
 De blije blos die even op de wangen van haar jongste zusje te zien
was, ontging Avery niet, maar werd al snel verdrongen door Taylors
gebruikelijke sarcastische sneer van haar rood gestifte lippen die
pasten bij haar roze haar. ‘Vraag je je na het debacle van vandaag
nog altijd af waarom ik niet in het huwelijk geloof? Serieus, ik snap
jullie niet. Het is overduidelijk dat de bruid nog iets voelde voor haar
ontrouwe ex. Ze heeft alleen maar voor de brave borst gekozen
omdat ze wilde settelen. Maar wat nu nog veilig voelt, zal al snel saai
worden. Binnen vijf jaar zijn ze gescheiden. Volgens het boekje.’
Avery nam zich voor geen ruzie te maken, niet in het holst van de
nacht, maar kon het toch niet laten om erop in te gaan. ‘Nee, ik heb
je toch gezegd dat ik met hem heb gepraat en dat hij alleen maar
eenzaam was?’
‘Ik had het over háár, niet over hem. Zijn achterlijke actie
intrigeerde haar genoeg om weer aan die ontrouwe lamlul te
denken, en dat is altijd het begin van het einde.’
Bella kreunde. ‘Alsjeblieft, niet nu. Ik heb geen puf om nu te
luisteren naar al je samenzweringstheorieën over de liefde en het
huwelijk. Ik moet over drie uur alweer op voor Zoe en jullie hebben
me allebei opgezadeld met een middagtheekransje. Kunnen we hier
afronden zodat we allemaal naar huis kunnen om even wat te
slapen?’
Na afloop van een door hen georganiseerd event spraken ze altijd
af in het ‘commandocentrum’ voor een evaluatie van alles wat er
goed en fout was gegaan en om even te landen na een dag vol
adrenaline van het rennen en vliegen tijdens een bruiloft. Vaak
proostten ze op elkaar met een glas champagne en praatten en
lachten ze over wat er was gebeurd voor ze naar bed gingen.
Ditmaal proefde Avery echter iets van ongeduld bij haar zusjes. Een
soort vermoeidheid die niet fysiek, maar mentaal was. Begonnen ze
spijt te krijgen van hun keuze om de zaak over te nemen?
Toen hun ouders hadden aangekondigd dat ze naar Florida zouden
verhuizen en Sunshine Bridal aan hun dochters zouden overdragen,
hadden ze gezamenlijk ingestemd om alles eerlijk te verdelen. Taylor
had zich in eerste instantie verzet. Zij droomde van reizen en de
wereld zien zonder sociale of zakelijke verplichtingen, maar voor
grote dromen was groot geld nodig. Ze had tegen hen gezegd dat ze
het drie jaar zou geven en daarna haar eigen plan zou trekken,
zodat er tijd genoeg was om een vervanger voor haar te vinden.
Bella had altijd aangegeven dat ze graag in de zaak wilde en als
alleenstaande moeder van een vijfjarige dochter gaf het werk haar
de stabiliteit die ze nodig had.
En Avery zelf? Ze was geboren om weddingplanner te worden. Als
kind geloofde ze al in sprookjesachtige liefde met een huwelijk als
bekroning. Zien hoe haar ouders groeiden en veranderen terwijl ze
hun kinderen opvoedden, maar toch kans zagen om close te blijven
en echt partners te zijn, was het bewijs dat het kon. Oké, ze was
inmiddels tweeëndertig en had haar eigen sprookje nog niet
meegemaakt, maar ze geloofde er verdomme wél in.
Met haar relaties was op zich niets mis geweest, maar ze was nooit
echt verliefd geweest. Ze had veel om haar vriendjes gegeven en er
was ook zeker hartstocht in het spel geweest, maar niet dat
vibrerende gevoel diep vanbinnen dat haar duidelijk maakte dat ze
haar zielsverwant had gevonden. Ze droomde van de dag waarop ze
eindelijk de Ware zou tegenkomen. Wat ze niet wilde, was een reeks
scharrelwippen of bindingsbange mannen. Als ze voor iemand zou
vallen, moest dat voor een man zijn die moedig genoeg was om ook
van haar te houden en dat hardop uit te spreken, bij voorkeur met
een ring en een aanzoek op één knie niet lang daarna.
Het was de belangrijkste reden dat ze zo hield van alle rituelen en
pracht en praal die een huwelijksceremonie met zich meebracht.
Zelfs met alle gekte die erbij kwam kijken, zoals onmogelijke
familieleden, jaloerse bruidsmeisjes, andere lastpakken en het
afhameren van een schier eindeloze reeks details. Het was het altijd
helemaal waard als Avery een bruid naar het altaar zag lopen met
die blik van ongebreidelde hoop, vreugde en liefde in haar ogen.
Weten dat ze altijd deel zou uitmaken van een bijzondere
herinnering van het bruidspaar, maakte haar een klein beetje
onsterfelijk.
Desalniettemin klaagden haar ouders dat ze te kritisch was waar
het mannen betrof. Haar zussen sloegen hun ogen ten hemel bij
haar koppige geloof in perfectie. En haar vriendinnen smeekten haar
om haar eitjes in te laten vriezen, ‘want je weet maar nooit’. Maar
het kon haar allemaal niets schelen.
Ze zou wachten op De Ware.
Uiteindelijk zou ze hem tegenkomen. En hij hoefde haar niet te
redden of een of ander stom glazen muiltje te geven. Ze wilde
gewoon een man die alle aspecten van haar accepteerde – ook de
getikte – en toch van haar hield. Ze wilde iemand die er helemaal
voor zou gaan, in goede tijden, slechte tijden en alles wat
daartussen zou zitten.
Misschien was ze daarom vanzelf de leider van de groep
geworden. Niet dat het niet goed voelde om het respect van haar
zussen te krijgen, maar soms zou ze wel eens een lange break willen
nemen en alle belangrijke beslissingen een tijdje aan hen willen
overlaten. Het was jaren geleden dat ze op vakantie was geweest.
Toen haar ouders het rustiger aan gingen doen en steeds meer
fouten gingen maken, had ze de touwtjes in handen genomen en
zich uit de naad gewerkt om rampen te voorkomen. Tegen de tijd
dat haar ouders eraan toe waren om daadwerkelijk te stoppen, was
Avery als vanzelfsprekend directeur, adviseur en manusje-van-alles
van Sunshine Bridal geworden.
Ze schudde haar gedachten van zich af. Het werk was haar lust en
haar leven en ze klaagde zelden. Het was begin april, het
trouwseizoen was nog maar net begonnen. De komende zes
maanden zouden ze amper tijd hebben om adem te halen, laat staan
dat er gelegenheid zou zijn om de onuitgesproken verandering in de
dynamiek met haar zusjes te analyseren.
Ze glimlachte. ‘Je hebt gelijk. Laten we de evaluatie maar een
keertje overslaan en afsluiten. Bella, heb je morgen hulp nodig met
Zoe?’
‘Nee, ze heeft een verjaardagsfeestje en daarna neemt Daisy haar
mee voor een speeldate.’ Daisy was een goede huisvriendin die
tegelijk met Bella zwanger was geweest, hun dochters groeiden
samen op.
‘Mooi zo. Hé T, zullen we morgen samen eten en de cv’s
doornemen voor de nieuwe assistent? Ik heb de beste al
geselecteerd, maar zou graag je mening horen voor ik ze oproep
voor sollicitatiegesprekken. We moeten voorbereid zijn als Gabe
binnenkort uit die rol wegvalt.’
Haar jongste zus gleed van de bank en keek haar vuil aan. ‘Nee.’
Avery knipperde. ‘Waarom niet?’
‘Omdat ik morgen niet werk, freak. Ik heb iets wat normale
mensen een date noemen. Misschien dat je daar wel eens van hebt
gehoord?’
Omdat ze gewend was aan Taylors sarcasme negeerde Avery de
steek onder water en probeerde aardig te reageren. ‘Wat leuk voor
je, met wie?’
‘Gewoon een vent die ik in een bar ben tegengekomen, niks
bijzonders.’
‘Zullen we dan afspreken om even samen wat te drinken voor je
date? Het zal je niet veel tijd kosten.’
Taylor kreunde en liep hoofdschuddend naar de deur. ‘Nee. Ik wil
tijd voor mezelf hebben om er leuk uit te zien en niet aan werk
denken op mijn armetierige, enige dag vrij. Zou je ook eens moeten
proberen. Doet vast wonderen voor je persoonlijkheid.’
‘Echt? Daar merk ik bij jou anders weinig van,’ merkte Avery
onschuldig op.
Bella giechelde, maar probeerde te bemiddelen. Als middelste kind
was ze de eeuwige vredestichter en loyaal aan die rol. ‘T heeft gelijk.
Als het trouwseizoen eenmaal echt is losgebarsten, heb je nergens
meer tijd voor, al helemaal niet voor leuke dingen. Ga nog even een
keertje uit je dak, Avery. Doe eens iets geks.’
Ergernis borrelde in haar op. Ze had geen tijd voor gekkigheid.
Haar agenda stond vol, haar telefoon ging non-stop en zelfs haar
slaap werd verstoord door doorgedraaide bruiden en bruidegoms die
een paniekaanval hadden en ervan uitgingen dat hun
weddingplanner de ideale persoon was om dit mee te bespreken.
Ze wist dat Taylor niet voor eeuwig in de zaak zou werken en dat
Bella voor haar dochter moest zorgen, maar dat was nog geen reden
om tegen haar samen te spannen, puur omdat ze niet uitging of
geen roekeloze dingen deed. Dat was gewoon niet cool. Was ze dan
de enige die het belangrijk vond dat het familiebedrijf op de eerste
plaats kwam? Dat alles wat hun ouders hadden opgebouwd met
hard werken in stand zou worden gehouden? Leuke dingen konden
altijd ook later nog worden gedaan, als ze een dikke bankrekening
hadden en naam hadden gemaakt als de beste weddingplanners van
niet alleen Cape May, maar de hele Jersey Shore. Niet dat ze niet al
leuke successen hadden geboekt, maar er lag altijd wel een
concurrent op de loer om de boel over te nemen. Ze moesten altijd
op scherp staan en snel in actie kunnen komen. De enige manier om
te groeien was heel hard werken, ook als dat betekende dat er wel
eens een vrije dag sneuvelde.
Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar hield zich in. Nee,
ze zou niet in een tirade vervallen nu ze toch al moe en kribbig
waren. Ze zou het morgen wel aansnijden, als er daglicht was en ze
allemaal een paar koppen koffie ophadden. ‘Nou, laat ik dan eens
iets geks doen en deze vergadering gewoon sluiten. Ik ga naar bed.
Dat is voorlopig wel even gek genoeg voor me.’
Ze liep langs haar zussen en was als eerste de deur uit, zonder
zelfs maar te checken of de voordeur wel achter haar in het slot viel.
Yeah. Hoe gek wil je het hebben?
 2

‘Ik ga trouwen!’
Carter Ross haalde zijn telefoon weg bij zijn oor en staarde naar
het aanstootgevende object. Zijn normaal gesproken gelijkmatige
hartslag begon te exploderen in zijn borst en hij vroeg zich af of al
die verdomde chocoladecroissants, waar hij zo gek op was, hem
alsnog fataal zouden worden.
Dit was duidelijk een hartaanval.
Hij hield zich vast aan de rand van zijn bureau van gepolijst
walnoothout en concentreerde zich op zijn ademhaling, zodat hij
amper meekreeg wat zijn zus allemaal in zijn oor ratelde. Zweet
parelde op zijn voorhoofd. Moest hij ophangen en de politie bellen?
Nee, hij weigerde de pijp uit te gaan. Hij was de enige familie die
Ally nog had. Waarschijnlijk had hij gewoon te veel koffie gedronken.
Hij nam zich voor om op z’n minst over te stappen op decafé, sloot
zijn ogen en kreeg langzaam weer controle over zijn lichaam. Tot het
ten prooi viel aan de eerstvolgende ramp: een golf van emoties. En
daar had hij de pest aan. In zijn leven was geen plaats voor
ingewikkelde, rommelige zaken als gevoelens, en toch stommelden
die nu naar binnen, gepaard met opzichtig knipperend neonlicht.
Boosheid. Trots. Hulpeloosheid. Verdriet.
Ontkenning.
Hij bracht de telefoon weer naar zijn oor. ‘Ally, doe eens even
rustig,’ commandeerde hij. ‘Waar heb je het over? Met wie denk je te
gaan trouwen?’
Een gefrustreerde zucht echode over de lijn. ‘Serieus? Met Jason
natuurlijk, sufkop!’
In zijn hoofd dook het beeld op van een lange, slanke man met
donker haar en blauwe ogen die vol genegenheid naar zijn zusje
keken. Jawel, Carter had hem een paar keer ontmoet en hem zelfs
sympathiek gevonden. De man stond aan het hoofd van een of
ander groot marketingbedrijf en gedroeg zich niet als een klootzak,
hoewel hij rijk was. Maar ze kenden elkaar nog niet zo lang. Waarom
zo snel trouwen? Tenzij…
Zijn hart begon weer sneller te kloppen.
‘Ally-Cat, zeg eens eerlijk, ben je zwanger?’
Ze schaterde en hij viel bijna van zijn stoel van opluchting. ‘O mijn
god, wat doe je toch altijd dramatisch! Nee, ik ben niet zwanger. We
pakken het op de traditionele manier aan. Is misschien ook wel wat
voor jou, als je ooit besluit om eens een echt afspraakje te maken.
Met een mens, niet met een hond.’
Hij ontspande zich een beetje in zijn versleten leren stoel, die iets
te luid piepte. Dat euvel fiksen voegde hij in gedachten toe aan het
lijstje dingen die hij nog moest doen. ‘Lucy zou aanstoot nemen aan
die opmerking. En dat ik niet over mijn liefdesleven praat, wil nog
niet zeggen dat ik geen liefdesleven heb.’
‘Zit je te wippen met je rechtervoet?’ vroeg ze. Er klonk een lach
door in haar stem.
Hij keek naar beneden en hield onmiddellijk zijn wippende voet
stil. ‘Probeer nou maar niet van onderwerp te veranderen. Jason
heeft me niet eens gebeld om fatsoenlijk om je hand te vragen.’
‘Ik ben in de dertig, volgens mij is dat wel een gepasseerd station,
vind je ook niet?’
Hij zag het gezicht van zijn zus voor zich. Ze was iemand die wild
en meeslepend leefde, even vervuld van levenslust als van
temperament. Rood haar, en bruine ogen waarin haar dromen over
glorie te zien waren, maar die ook altijd heel vriendelijk keken. Ze
was als kind al het type dat verloren zwerfhonden mee naar huis
nam, eenzame kinderen te eten vroeg en alles en iedereen vergaf
voor ze het verdienden. Hij had geprobeerd haar te beschermen
tegen het gebruikelijke gajes, maar ze had bitter weinig respect voor
hem als broer, hoewel hij meer een vaderfiguur voor haar was
geweest na de dood van hun ouders, toen ze nog maar tien was.
Helaas kon hij haar niet meer in de gaten houden, of klootzakken
om haar heen wegjagen, sinds ze naar Texas was verhuisd. Hij nam
zich voor om zijn privédetective te vragen antecedentenonderzoek te
doen naar Jason, om er zeker van te zijn dat die geen zombies of
andere onverkwikkelijke zaken verborgen hield. ‘Praat me even bij,
hoelang zijn jullie inmiddels samen?’
‘Een jaar.’
‘Dat is amper lang genoeg om te weten of hij het dopje wel terug
op de tandpastatube draait.’
‘Dat doet hij niet en het kan me niet schelen. Hij is niet zoals jij,
toen je dreigende plakbriefjes in de badkamer voor me achterliet.’
Onwillekeurig kromp hij even in elkaar. Dat was geen beste zet
geweest, maar Carter was van mening dat een grondige aanpak in
de meeste gevallen de beste was. Dit in tegenstelling tot Ally, die
beweerde dat ze in chaos het best functioneerde. Hij huiverde bij de
gedachte alleen al. ‘Oké, maar laten we ook even naar de
belangrijke dingen kijken. Gokt hij? Flirt hij met andere vrouwen?
Geeft hij krenterige fooien? Is hij geobsedeerd door zijn telefoon of
social media? Ik wil niet dat je te argeloos bent, want een
huurmoordenaar vinden om hem om te leggen is in het echt lang
niet zo makkelijk als in de film.’
‘Ik weet hoe hij is, ik ken hem.’ Haar vertrouwde stem klonk
opeens als een mengeling van ontroerd verlangen en dansende
vreugde.
Shit, ze was verliefd. Het was eindelijk zover en hij was niet in de
buurt om haar geluk te delen en haar te steunen. Schuldgevoel
maakte zich van hem meester.
‘Het is een goeie vent, Carter. Ik wist het eigenlijk al op het
moment dat ik hem leerde kennen. Ik had op een krankzinnige
manier vlinders in mijn buik en toen we elkaar de hand drukten, was
het net alsof de rest van de wereld even niet meer bestond. Mijn
hele wezen beefde. Ik wist het gewoon.’
Nu was hij blij dat ze niet tegenover hem zat, want hij zou zijn
cynisme over zoveel romantische onzin over liefde op het eerste
gezicht en het vinden van een zielsverwant niet hebben kunnen
verbergen. Statistisch gezien had ze geen schijn van kans. Mensen
mochten aantrekkingskracht graag leuk verpakken om films, tv-
series of boeken te verkopen, vooral aan vrouwen. Hij hield echter
van zijn zus en als zij nu van mening was dat er eenhoorns
overvlogen als Jason en zij elkaar aankeken, dan zou hij haar niet
tegenspreken. ‘Ik ben blij voor je. Maar wat als…’
‘Carter,’ onderbrak ze hem. De stilte tussen hen was opeens rauw
en beladen, hij kon haar verlangen bijna voelen, hoewel ze
duizenden kilometers bij elkaar vandaan waren. ‘Wees gewoon blij
voor me. Dat is… dat zou veel voor me betekenen.’
Hij probeerde het brok in zijn keel weg te slikken. Ah, verdomme –
hij had geen keus. Zijn zusje ging trouwen en hij wilde niet degene
zijn die dit moment zou verpesten of haar ongelukkig zou maken. ‘Ik
bén blij voor je. Ik gedraag me alleen als een eikel omdat ik niet in
de buurt ben om je persoonlijk te feliciteren. Ik mis je, Ally-Cat.’
‘Ik mis jou ook,’ zei ze. ‘Als je nou eens ging FaceTimen, zou ik je
de ring kunnen laten zien.’
Hij grijnsde. ‘Je weet dat ik het vreselijk vind om voor een lens te
moeten staan. App me maar een foto. De steen heeft toch hopelijk
wel het formaat van de staat Texas?’
‘Groter, stoerder en flonkerender dan ik ooit had durven dromen.’
Hij grijnsde. Ally was allesbehalve oppervlakkig, maar ze had wel
een zwak voor alles wat glinsterde. ‘Vertel me alles. Wordt het een
lange verlovingstijd? Hoe gaat het feest eruitzien? Hebben jullie al
een datum geprikt? Zal ik snel eens jouw kant op vliegen?’
‘Nou, om eerlijk te zijn, de bruiloft is al in augustus.’
Hij viel stil en fronste. ‘Wacht even, ik dacht dat het minstens een
jaar kostte om een bruiloft te organiseren. Weet je zeker dat je niet
iets voor me verzwijgt?’
‘Heel zeker. En ja, voor een grote bruiloft heb je inderdaad veel
voorbereidingstijd nodig, maar we hebben geen zin om te wachten.
We zijn verliefd en ik heb altijd al gedroomd van een zomerbruiloft
op het strand. Ik heb Avery gebeld en zij heeft de opdracht
aangenomen, hoewel er in vier maanden wel veel moet worden
gedaan, volgens haar.’
De naam maakte een vage herinnering in hem wakker. ‘Avery?’
‘Avery Sunshine, mijn beste vriendin toen ik studeerde, weet je
nog wel? Ze woonde ooit een semester zo’n beetje bij ons, omdat ze
problemen had met haar huisgenoot. Ga me nou niet vertellen dat
veertiger zijn je geheugen heeft aangetast,’ voegde ze er plagend
aan toe.
‘Wat ben je toch een klier. Natuurlijk herinner ik me haar.’ Avery
Sunshine. Hoe kon hij de partner-in-crime van zijn zusje vergeten?
Hij had zich grote zorgen gemaakt toen Ally wat al te uitbundig van
het studentenleven was gaan genieten, waarbij haar innerlijke
ongeleid projectiel een volmaakte combinatie vormde met alle
onzekerheid en roekeloosheid die bij een adolescent hoort. Toen ze
Avery op een avond mee naar huis had genomen en aan hem had
voorgesteld, had hij gehoopt dat zij een kalmerende invloed op Ally
zou hebben.
Dat was een verkeerde inschatting geweest; in plaats daarvan was
ze het vuur dat de lucifer deed ontvlammen en zijn zus liet branden.
Voor hij het wist was A2 (de belachelijke bijnaam die ze zichzelf
hadden gegeven) alcohol naar binnen aan het smokkelen, zaten ze
achter de jongens aan en ontpopten ze zich als een stel
feestbeesten. Niet dat hij nu helemaal geen problemen had
verwacht; drinken en feesten hoorden bij de cultuur, volgens de
documentatie die hij had bestudeerd voor hij zijn zus naar
Georgetown University had gestuurd. Maar het was natuurlijk niet de
bedoeling dat het haar cijfers negatief beïnvloedde.
Toen ze met een onvoldoende voor biologie thuis was gekomen,
deed hij wat hij moest doen: hij stelde een avondklok in. Stond erop
om elke jongen met wie ze wilde afspreken eerst te ontmoeten. En
deed zijn best om Avery Sunshine zo ver mogelijk buiten de deur te
houden.
Onwillekeurig dook ze in zijn hoofd op. Ze deed hem denken aan
Teigetje uit Winnie de Poeh. Wilde honingkleurige krullen die alle
kanten op sprongen en over haar schouders dansten terwijl ze met
tomeloze energie van hot naar her vloog. Razendsnelle ledematen
en een ondeugende grijns. Prachtige hazelnootkleurige ogen die een
beetje te groot leken voor haar smalle gezicht. Sproetjes op een
parmantige neus die altijd een beetje rimpelde als ze gedwongen
was met hem te praten.
O ja, het was van beide kanten beslist afkeer op het eerste gezicht
geweest.
 Op een of andere rare manier had hij bijna het gevoel gehad dat
ze met hem streed om Ally’s aandacht, vastbesloten om haar favoriet
te worden. Belachelijk.
Hij had geprobeerd om uit te leggen hoe belangrijk goede cijfers
waren en hoe ze hun reputaties smetteloos moesten houden met het
oog op toekomstige banen en relaties, maar zij had alleen haar
hoofd afgewend alsof ze iets smerigs rook en gedaan alsof ze
luisterde.
Ooit had hij per ongeluk opgevangen dat ze hem oud noemde. Het
had zijn drift doen oplaaien tot hij besefte dat ze gelijk had. Hij was
de oudste zesentwintigjarige op de planeet. Wat niet wegnam dat hij
haar een irritant wicht vond.
Carter schudde de gedachte van zich af en concentreerde zich
weer op het gesprek. ‘Ik had geen idee dat jullie nog contact
hadden, het is al tien jaar geleden dat jullie zijn afgestudeerd.’
‘O ja, die vriendschap is nooit verwaterd. Ik ben zelfs nog een
weekend bij haar wezen logeren in Cape May. O, Carter, je zou het
daar prachtig vinden. Het strand is er schitterend en er staan veel
victoriaanse huisjes. Kleine winkeltjes en vijf sterrenrestaurants, het
is er hemels.’
Hij had maar zelden de kans om naar het strand te gaan. Hij was
geboren en getogen in Washington, waar hij ook werkte, er was tijd
noch geld voor vakanties, laat staan voor iets ‘hemels’ aan de kust
van New Jersey. ‘Dat klinkt goed, maar wat heeft Avery met je
bruiloft te maken?’
‘Ze werkt als weddingplanner. Ze runt de zaak met haar twee
zussen en ik heb besloten dat ik daar wil trouwen. Zie je het al voor
je? Een ceremonie op het strand met een receptie vol glamour?
Jason was meteen wég van het idee.’
Hij had moeite om alle onverwachte plannen bij te benen. ‘Het
verbaast me dat je niet wilt trouwen in Texas.’
‘Ik woon hier nog maar een jaar, het voelt nog niet als thuis. En
Jasons familie woont door het hele land, dus niets hield ons tegen
om een speciale bestemming te kiezen voor ons huwelijk. Sterker
nog, ik heb besloten meteen na afloop van het semester naar Cape
May te gaan. Aangezien we niet veel tijd hebben en er honderden
beslissingen moeten worden genomen, heb ik er een huis gehuurd
voor de zomer! Dat leek me wel zo praktisch.’
Ally werkte als professor Economie aan de universiteit. Toen ze
haar bul had gehaald, had Carter beseft dat alle offers die hij had
gebracht om zijn zusje het leven te geven dat ze verdiende, het
waard waren geweest. ‘Ally-Cat, ik ben heel blij voor je dat je even
een break kunt nemen, maar je zou tijdens de vakantie niet de
stress van een huwelijk organiseren moeten hebben. Ik kan elke
weddingplanner betalen die je maar wilt hebben, het beste van het
beste. Het is lief van je dat je Avery het werk gunt, maar dit is te
belangrijk.’
Haar heldere lach klonk in zijn oren. ‘Sunshine Bridal ís het beste
van het beste in Cape May. Avery matst me echt door me ertussen
te schuiven, ze hebben een wachtlijst.’
Hij kon zich niet voorstellen dat de Avery die hij had gekend in
staat was om een succesvolle zaak als weddingplanner te runnen. Ze
was te verstrooid, te belust op lol maken, en dat ging altijd ten koste
van verantwoordelijkheid nemen. Hij was ervan uitgegaan dat haar
ouders haar enorm hadden verwend en hadden toegestaan dat ze
een dure opleiding aan Georgetown vergooide aan plezier maken en
de geneugten van voor het eerst op zichzelf wonen. Hij had hier
geen goed gevoel bij. ‘Gaat Jason met je mee?’
‘Nee, hij moet werken, maar hij zal af en toe een lang weekend
overkomen. Ik kijk ernaar uit om me onder te dompelen in alle
kleine bruiloftsdetails en weer met Avery op te trekken. We hadden
het altijd zó leuk samen.’
‘Hmm, ja, dat is zo.’
‘Je maakt je zorgen, hè? Ben je bang dat ik in een of andere
louche kroeg in de problemen raak? Of word gearresteerd voor
naaktzwemmen in zee?’
‘Zoals de keer dat ik jullie borg moest betalen omdat jullie waren
aangehouden omdat je je op verboden terrein bevond?’
Hij kon zijn zus bij wijze van spreken ineen zien krimpen. ‘Oké, ik
geef toe dat dat geen goed plan was. Maar Avery en ik wilden alleen
maar zien hoe de tuinen erbij lagen in het maanlicht, het was
volstrekt onschuldig.’
 ‘Het was de Enid A. Haupt Garden. Bij het Smithsonian. Een
nationaal monument. Maar wat jij maar wilt, bijna een strafblad
oplopen is uiteraard volledig onschuldig. En dan vraag jij je af
waarom ik me zorgen maak dat je een hele zomer gaat optrekken
met die vrouw?’
Haar antwoord kwam in de vorm van een bitse fluistering en hij
was er vrij zeker van dat ze tandenknarste. ‘Als je niet ophoudt me
te behandelen als een klein kind, vraag ik je niet om mijn getuige te
zijn. Waarom begin je daar nou weer over? Ik heb nu een
respectabele baan en ik ga trouwen.’
Zijn hart miste een slag. ‘Getuige van wat?’
‘Mijn getuige op mijn huwelijk, natuurlijk. Ik had een fijne speech
voorbereid om het je te vragen, maar aangezien je weer eens kans
hebt gezien om me gek te krijgen van ergernis, zul je het hiermee
moeten doen. Carter, bemoeizuchtige zeikerd-van-een-broer van me,
wil je mijn getuige zijn als ik trouw?’
Hij knipperde. Zijn keel trok samen van emotie. Het grootste deel
van zijn leven had alles om zijn zusje gedraaid. Om naast haar te
mogen staan op haar trouwdag… het was een enorme eer en hij
waardeerde het ontzettend. Het duurde even voor hij in staat was
om antwoord te geven. ‘Ik hoef toch hopelijk niet in een jurk, hè?’
Ze schoot in de lach. ‘Alleen als je dat zelf wilt. Nee, jouw job is mij
helpen om beslissingen te nemen en mijn emotionele steun en
toeverlaat zijn. Avery regelt alles, maar ik zou je input zeer op prijs
stellen. En het lijkt me geweldig om deze zomer deels samen door te
brengen. Het lijkt eeuwen geleden dat we dat hebben gedaan.
Wanneer was je voor het laatst op vakantie?’
Hij was nog nooit op vakantie geweest. En dat gaf niks, hij hield
van zijn werk en hij had zich al vijf jaar niet meer al te veel zorgen
gemaakt om Ally, nu die volwassen was en haar eigen leven aan het
opbouwen was. ‘Afgezien van het teambuildingproject van Logan
Circle?’
‘Dat was geen vakantie. Zeg me alsjeblieft dat je beseft dat dat
geen vakantie was.’
‘Maar de vossenjacht en de escaperoom hielpen écht om een band
te krijgen.’
 ‘Oké, moet je horen, ik heb een absurd idee: neem een tijdje vrij
en breng de zomer bij mij door. Je neemt nooit vakantie en we
zouden het samen hartstikke leuk kunnen hebben.’
Automatisch opende hij zijn mond om het aanbod af te slaan en
deed ’m toen weer dicht. Voor het eerst in jaren voelde hij zich een
beetje rusteloos. Hij hield van zijn werk als hacker, maar de laatste
tijd zat hij niet helemaal lekker in zijn vel. Het was alsof hij op zoek
was naar… meer. Hij wist alleen niet wat.
Misschien was een paar weken met zijn zus doorbrengen wel
precies wat hij nodig had. Ze was de enige familie die hij nog had en
haar helpen om de mooiste dag van haar leven te plannen zou net
zijn als vroeger, toen ze altijd samen waren. Vrij krijgen zou geen
probleem zijn, hij had een compleet stuwmeer aan vakantiedagen
opgebouwd en aan het einde van de maand zou hij zijn meest
recente project hebben afgerond.
‘Ik zal eens kijken wat er mogelijk is. Vind je het niet vervelend om
mij erbij te hebben als je weer met Avery wilt optrekken?’ Hij wist
dat hij soms een beetje al te beschermend en dominant kon zijn.
‘Zolang je me maar geen huisarrest geeft of mijn alcoholgebruik
reguleert zou ik het geweldig vinden.’
‘Oké, Ally-Cat, je hebt me overtuigd. We doen het.’
Haar gil bracht een grijns op zijn gezicht. ‘Dit wordt de beste
zomer van ons leven!’
Carter vroeg zich opeens ongerust af wat hem te wachten stond,
maar schudde de rare gedachte van zich af, zei zijn zus gedag en
begon aan een lijstje van dingen die hij moest doen voor hij weg
kon.

Avery koos een croissant van het bord. De brosse korst en de

boterachtige zachtheid wezen op een perfect baksel en aan de
buitenkant kon je net een beetje chocolade zien. Ze likte haar lippen
en ging aan het hoofd van de vergadertafel zitten, het was een
schitterend mahoniehouten antiek geval dat ze tijdens een veiling op
de kop had weten te tikken en een nieuw leven had gegeven. Het
was het centrale punt in de ruimte, die verder vooral zachte
elementen had: verse lichtroze rozen, geurkaarsen in lavendelmunt,
roomwit tapijt en elegante kanten gordijnen. Aan de muur hingen in
barokke lijstjes zwart-witfoto’s van de meest prestigieuze bruiloften
die ze hadden georganiseerd, om nieuwe klanten lekker te maken.
De sfeer was hier anders dan in de commandoruimte. Op deze
plek hadden ze hun meetings met potentiële klanten. Avery had
geleerd dat de mix van genadeloze zakelijkheid en het strelen van
alle vijf de zintuigen een onverslaanbare combinatie was in de
trouwbusiness.
Ze opende haar planner en laptop en keek toen om zich heen.
Haar zussen zaten al aan tafel en waren klaar voor de vergadering,
net als Gabe, haar fulltime assistent en rechterhand.
‘Goedemorgen dames en heer! Laten we er een mooie dag van
maken! Bella, wil jij beginnen?’
De kalme energie van haar zus vulde de vergaderkamer. Avery wist
niet of het kwam door haar moederschap of de tragiek van het
verlies van haar man, maar ze was altijd onder de indruk van Bella’s
talent om kalm en geconcentreerd te blijven, hoe krankzinnig de
situatie ook was. Het was alsof ze het hart van een yogi had, hoewel
ze niet aan yoga deed. Hardlopen was meer haar ding, dat deed ze
’s ochtends op de promenade, voor Zoe wakker werd.
‘Ik heb aanstaand weekend de Cameron-bruiloft en alles ligt op
schema. We kwamen erachter dat twee gasten een notenallergie
hadden, dus we hebben de taart veranderd. De familie arriveert
donderdag in het Chalfonte Hotel, dus dan is het alle hens aan dek.
De moeder van de bruidegom heeft aangeboden iedereen op een
spabehandeling te trakteren en de vader van de bruid heeft om
jetski’s gevraagd.’
Avery grimaste. ‘Oké, de moeder van de bruidegom verdient
hiermee bonuspunten, maar kun je de vader van de bruid niet
overhalen om voor een veiliger uitje te kiezen?’
‘Helaas,’ zei Bella. ‘Hij wilde per se watersport, maar ik heb al met
Ralph van de jachthaven gesproken en ze sturen een begeleider mee
om te voorkomen dat iemand gaat stunten op het water.’
Taylor maakte een onbeleefd geluid in haar kop koffie. ‘Laten we
hopen dat ze het er beter afbrengen dan de Sullivans. Dat vind ik
nog steeds een van onze ergste bruiloften ooit.’
 Avery trok een wenkbrauw op. ‘Echt waar? En de Cruz-ceremonie
tijdens de orkaan Sandy dan?’ De wind had de sluier van de bruid
afgerukt, de receptie was ondergelopen en een bruidsmeisje had
een stuk rondvliegend hekwerk in haar gezicht gekregen. Het was
een zegen dat ze in hun contracten de clausule hadden opgenomen
dat ze niet wettelijk aansprakelijk waren voor dit soort dingen,
anders zouden ze failliet zijn gegaan.
Gabe zette zijn latte neer, waar ongetwijfeld een dubbele espresso
in zat, en mengde zich in het gesprek. ‘Sorry baas, maar ik kies in dit
geval toch Taylors kant. De vader van de Sullivan-bruidegom jatte
uiteindelijk een jetski en voer die te pletter, weet je nog wel? Brak
zijn been, kon zijn dochter niet naar het altaar brengen. Ik had nooit
gedacht dat hij zo’n wilde zou zijn, maar toen niemand keek, sprong
hij over de afzetting heen, hupte op zo’n ding en stuiterde de zee
op. Ralph dacht dat hij al verzopen zou zijn tegen de tijd dat hij hem
had ingehaald.’
‘Goed punt,’ zei Avery, stopte het laatste restje croissant in haar
mond en deed haar best om er niet nog een te nemen. Ze was dol
op ontbijtmeetings met lekkere dingen.
‘En de bruid was een janker,’ voegde Taylor eraan toe.
‘Ik haat de jankers,’ zei Bella. ‘Het duurt allemaal zoveel langer als
je ze eerst moet kalmeren.’
Gabe haalde zijn schouders op. ‘Tranen kan ik wel aan, de meesten
zijn redelijk makkelijk om te managen, zeker in vergelijking met de
diva’s.’
‘Ik kan me niet voorstellen dat er een vrouw is die jij niet aankunt,’
merkte Avery plagend op. Gabe was dol op alles wat maar met
bruiloften te maken had. Hij pakte de dames volledig in, werd beste
vrienden met de heren en was zeer bekwaam in het afhandelen van
de losse eindjes die een probleem zouden kunnen vormen. Heel
Cape May was dolverliefd op hem, daarvan getuigde ook zijn
uitverkiezing als Vrijgezel van de Cape in Exit Zero Magazine, al twee
jaar achter elkaar.
Avery maakte een notitie in haar agenda. ‘Oké, laten we de vader
van de bruid goed in de gaten houden. Laat het ons weten als je
back-up nodig hebt. T?’
 Achteloos keek Taylor op van haar paarse Passion Planner met
glitter en tikte erop met een bijpassend gelakte nagel. ‘Ik heb alleen
de afternoon tea op zondag voor een bruidspaar, maar volgend
weekend is Elsa’s vrijgezellenweekend in Wildwood.’
Avery staarde haar aan. ‘Wildwood?’
Taylor lachte met een snurkje. ‘Yep. De bruid wil een ouderwetse
promenade-ervaring met vette hap, suikerspinnen en attracties. Het
zal niet heel ingewikkeld worden, maar zoals je weet kunnen Jersey
Girls nogal losgaan. Iemand zin om me hierbij te helpen?’
Avery en Bella schudden allebei hun hoofd. ‘Volgens mij kun je dit
prima in je eentje aan,’ zei Avery en ze hoopte dat haar zus niet zou
aandringen. Vrijgezellenfeesten, entertainment en social media
waren Taylors specialiteit, én ze kon als de beste losgeslagen
bruidegoms en bitchy bruidsmeisjes in toom houden met haar
intimiderende blikken. Desalniettemin hadden ze de regel ingesteld
dat er altijd back-up moest zijn in geval van nood. ‘Gabe, zou jij
piketdienst kunnen draaien, voor het geval T een extra oppas nodig
heeft?’
‘Ja hoor, geen probleem.’
‘Geweldig,’ zei Avery. ‘Ik heb de Peretti-bruiloft in de Pelican Club.
Er wordt regen voorspeld en ze hebben me al helemaal gek gebeld
in verband met hun plannen om buiten de trouwfoto’s te maken. Ik
heb met Pierce Plan B besproken en hij richt een alternatieve
indoorstudio in met van die professionele strandachtergronden die
net echt lijken.’
‘Laten we hopen dat het alleen een beetje miezert,’ zei Bella. ‘Ik
vind het altijd prachtig als de mist blijft hangen en zo’n dromerige
gloed geeft.’
Het viel Avery op dat Gabe Bella een beetje raar aan zat te kijken
toen ze dat zei, maar besloot het te laten gaan, omdat ze het
sluitstuk van de vergadering zo snel mogelijk wilde afwerken. ‘Mee
eens. Ons laatste agendapunt is het zomerschema, laten we dat
even doornemen.’
Om de beurt dreunden ze de volledige lijst van bruiloften en
aanverwante partijen af voor elk komende weekend tot Labor Day,
de eerste maandag van september. Haar hart klopte wat sneller, de
anderen zouden niet blij zijn met wat ze te vertellen had. Was er een
manier om er een positieve draai aan te geven? Verdorie, haar
strategisch instinct liet haar in de steek; ze had mimosa’s moeten
regelen om iedereen vooraf een beetje teut te krijgen.
Ze toverde een montere lach tevoorschijn. ‘Is het niet geweldig
hoe lekker we draaien? En ik heb nog meer goed nieuws!’
Haar zussen keken op van hun planningen.
Gabe keek haar vol achterdocht aan. ‘Hoezo, meer nieuws?’
Avery klapte in haar handen en deed net alsof ze verrukt zouden
zijn. ‘Ik heb een belletje gekregen van Ally Ross. Ze was mijn beste
vriendin tijdens mijn studie. Jullie hebben haar twee jaar geleden
ontmoet toen ze bij me kwam logeren, weet je nog wel?’
‘Ja,’ zei Taylor. ‘Wat is er met haar?’
‘Ze gaat trouwen en heeft gevraagd of ik haar wil aannemen als
een full-serviceklant.’
Iedereen ontspande zich. ‘O, wat leuk,’ zei Bella. ‘Als ze nog geen
datum hebben geprikt, zou je ze kunnen aanmoedigen om iets te
kiezen na de zomer van volgend jaar. Het zal lastig worden om in het
trouwseizoen een gaatje voor haar te vinden.’
Nerveuze kriebels roerden zich in haar buik. Ze probeerde ze te
negeren en hield zich voor dat Taylor en Bella haar niet écht iets
zouden kunnen aandoen. Gabe zou haar beschermen, toch? ‘Nou,
het is eigenlijk deze zomer al. Op 20 augustus. Is het niet enig? Een
mooie klapper om het seizoen mee af te sluiten.’
Stilte daalde neer in de vergaderkamer.
Avery sloot haar laptop en stond op. ‘Oké, dit was een goede
voortgangsmeeting, we kunnen aan het werk. Tot later!’
‘Waag het niet!’ Taylor priemde met een vinger naar haar. ‘Zitten
jij, en snel een beetje.’
Met tegenzin gehoorzaamde Avery. ‘Wat is het probleem?’
Taylor keek haar vuil aan. ‘Wat het probleem is? We kunnen deze
zomer niet nóg een full-service bruiloft aan! We werken al boven
onze capaciteit en dat geldt ook voor onze leveranciers. Het zal nooit
lukken om een locatie voor haar te vinden of catering of… wat dan
ook. Ben je gek geworden of zo?’
 Bella stak haar handen afwerend omhoog. ‘Misschien kun je haar
uitleggen dat het onmogelijk is haar op zo’n korte termijn te helpen,
maar dat er volgend jaar nog wel wat ruimte is?’
Avery keek Gabe smekend aan, in de hoop dat hij haar kant zou
kiezen. Hij was altijd in voor een uitdaging en leefde ervoor om het
onmogelijke mogelijk te maken.
Hij nam een slokje van zijn latte en trok een wenkbrauw op. ‘Ik
weet niet waarom je naar mij kijkt. Ik ben goed, maar zelfs ik kan
geen Tijdverdrijver tevoorschijn halen om ons allemaal te redden. Ik
ben Harry Potter niet.’
‘Hermelien was degene met de Tijdverdrijver, Harry mocht hem
alleen gebruiken,’ wees Taylor hem terecht.
‘Serieus? Gaan we het nu hebben over wie meer macht heeft,
Hermelien of Harry?’ informeerde hij droog.
‘Hermelien,’ zeiden Bella en Taylor in koor.
Gabe keek vuil van de een naar de ander, maar ging er niet verder
op in, zodat iedereen al snel weer naar Avery staarde.
Verdomme, ze stond er echt alleen voor. Avery besloot dat ze zich
hier maar op één manier uit kon redden en dat was gewoon
hysterisch positief blijven. Ze weigerde terug te krabbelen, alleen
maar omdat het meer werk was. Ze had Laat Je Zien! van Rachel
Hollis gelezen, ze zou gewoon net doen alsof ze Rachel was en dit
met verve afhandelen. ‘Mensen, het gaat geweldig worden. In de
eerste plaats betekent het meer inkomsten, zodat we het deze
winter wat rustiger aan kunnen doen. Stel je eens voor: nee kunnen
zeggen tegen een last-minute kersthuwelijk, hoe fijn zou dat zijn?’
Haar team keek haar nog altijd zwijgend en duidelijk balend aan.
Ze zou op hun gevoelens moeten spelen om hen te overtuigen.
‘Oké, ik besef dat het veel is, maar Ally betekent veel voor me. Ik
kon geen nee zeggen. Bovendien wordt het een makkie. Haar
verloofde heeft haar zo’n beetje carte blanche gegeven en ze heeft
voor deze zomer een huis aan Beach Avenue gehuurd, dus ze is
makkelijk beschikbaar voor overleg. Er zijn hier heel veel
leveranciers die bij me in het krijt staan, ik weet gewoon dat dit gaat
lukken.’ Ze liet haar onderlip een beetje trillen om Bella te bewerken.
‘Alsjeblieft, ik beloof dat alles rond deze bruiloft op rolletjes zal
lopen. Ik kan het zelf doen, jullie hoeven je nergens zorgen over te
maken.’
Met een klap sloeg Taylor haar planner dicht. ‘Jij je zin,’ zei ze vol
walging. ‘Maar mij heb je niet met die neppe bijna-snik van je.
Zolang maar duidelijk is dat je er alleen voor staat bij deze klus. Ik
meen het, Avery. Ik heb het al veel te druk met mijn eigen klanten.’
Avery straalde. ‘Alle begrip. Bella?’
Bella slaakte een zucht. ‘Als jij denkt dat je er een extra full-
servicebruiloft bij kunt hebben en alles in drie maanden geregeld
kunt krijgen, dan moet je er maar voor gaan.’
Ze keek naar haar assistent. ‘Gabe? Het enige wat ik wellicht van
je ga vragen, is een beetje hulp met de smokings en misschien wat
suggesties voor het vrijgezellenfeest.’
Hij bromde. ‘Tegen jou kan ik toch geen nee zeggen.’
‘Daarom ben ik ook zo dol op je. Bedankt allemaal, jullie zijn
geweldig. Ally arriveert later deze week.’
‘Laten we hopen dat ze geen verrassingen voor je in petto heeft,’
mompelde Taylor onheilspellend.
‘Tuurlijk niet. Dit zal allemaal van een leien dakje gaan, ik voel het
gewoon.’
Haar zussen wisselden een blik. En barstten toen in lachen uit.
‘Dat heeft nog nooit één weddingplanner gezegd,’ zei Bella
grinnikend.
Taylor schudde haar hoofd. ‘Wat een giller.’
Gabe pakte zijn latte en zijn laptop. ‘Jullie beseffen toch wel dat
jullie waarschijnlijk deze hele klus hebben vervloekt door dat te
zeggen, hè?’
‘Wat zijn jullie toch een stelletje zwartkijkers,’ merkte Avery op. ‘Ik
kan niet wachten om jullie het tegendeel te bewijzen.’
Ze meende elk woord. Tuurlijk, een bruiloft organiseren voor goede
vrienden of familieleden kon soms een hele uitdaging zijn, maar Ally
was een relaxte meid die zich zelden druk maakte over details. Het
was een van de vele redenen dat ze tijdens hun studie zo close
waren geweest en al die jaren erna nog zo’n hechte vriendschap
hadden onderhouden.
Nee, ze had echt een goed gevoel over deze trouwpartij.
Misschien werd het zelfs wel gewoon leuk.
 3

Avery smeet de deur open, gooide haar hoofd achterover en

schreeuwde: ‘A2 is weer bij elkaar!’
Met een verrukte gil vloog haar vriendin haar in de armen en al
knuffelend sprongen ze op en neer. Giechelend als een tiener trok ze
Ally haar huis in en zag kans om grinnikend een stapje terug te
doen.
‘Ik kan bijna niet geloven dat ik hier echt ben,’ zei Ally en kneep
Avery in haar armen. ‘En dat we de hele zomer samen kunnen
doorbrengen terwijl we mijn bruiloft regelen.’
‘Is het niet te gek? Je ziet er geweldig uit!’
‘Jij ook.’
Avery nam haar vriendin in zich op. Ze droeg haar intens rode haar
in een chique bob en had een trendy donkere jeans aan, met daarop
een witte doorschijnende top met een hemdje eronder. Haar
amandelvormige ogen waren omrand door donkere wimpers. Avery
genoot van de vertrouwde geur van Light Blue, een licht parfum dat
goed bij haar persoonlijkheid paste. Maar haar echte schoonheid
kwam vanbinnen, recht uit haar hart. ‘Loop maar door en ga lekker
zitten. Is het te vroeg voor wijn?’
Ally rimpelde haar neus. ‘Schat, het is nooit te vroeg voor wijn. En
al helemaal niet voor rosé.’
‘Ik heb een fles Whispering Angel in de koelkast staan,’ zei Avery
en liep naar de keuken. ‘Hoe was je reis?’
‘Volgens het boekje, zonder toestanden. Op het moment dat ik
Beach Avenue opreed, voelde ik hoe mijn hele lijf begon te
ontspannen. Ik was bijna vergeten hoe mooi het hier is. Echt heel
anders dan onze dolle dagen in D.C.’
Dol was een understatement. Als ze elkaar aan de lijn hadden of
bij elkaar waren, was het alsof de tijd had stilgestaan en voelde
Avery zich weer even die jonge vrouw die voor niks of niemand bang
was en er heerlijk op los leefde. Zelfs zij moest toegeven dat ze
behoorlijk losgeslagen was in de tijd dat ze op kamers woonde. Haar
ouders waren altijd heel streng geweest, dus de vrijheid die ze in
D.C. had gehad was haar enigszins naar het hoofd gestegen.
Avery schonk twee kristallen glazen in, haalde een kaasplankje uit
de koelkast en liep naar de aquablauwe modulaire hoekbank die
bezaaid was met gele sierkussens. Ze had een zwak voor felle
kleuren en kon zich niet voorstellen dat mensen in een huis vol
neutrale tinten wilden wonen. Het leven was in haar ogen te kort
voor beige. ‘Dat is waar, maar toch had D.C. een bepaalde energie
die ik niet graag had willen missen. Dat snelle, agressieve en
doelgerichte. Mooi zoals vergane glorie soms kan zijn, maar toch
met een zekere Amerikaanse trots die ik mooi vond.’
Lachend pakte haar vriendin een glas aan. ‘Geen wonder dat je
zulke goede cijfers voor poëzie haalde,’ zei ze plagend. ‘Ik herinner
het me helemaal niet zo. Ik heb altijd gedroomd van wonen aan zee.’
Avery ging aan de andere kant van de whitewash salontafel zitten.
‘Dat is ook geweldig, maar ik moest eerst een tijdje weg voor ik wist
dat ik terug wilde. Toen ik hier opgroeide, gaf het me een benauwd
gevoel, alsof ik hier vastzat. Op Georgetown besefte ik pas echt dat
ik de zaak van mijn ouders wilde overnemen. Hoe bevalt Texas?’
‘Het is er bloedheet en afgeladen met cowboys die wapens dragen.
Maar het is ook een authentieke plek vol mensen met een goed hart,
die alles over hebben voor familie en buren. Ik heb voor het eerst
het gevoel dat ik bij een echte gemeenschap hoor. Jasons
marketingbedrijf draait op volle toeren, en mijn studenten? Ik vind
ze geweldig. Die zullen op een dag de wereld veranderen.’
Avery’s hart kneep even samen toen ze de blijdschap op het
gezicht van haar vriendin zag. ‘Ik ben zo blij voor je dat je dat
allemaal hebt gevonden,’ zei ze zachtjes en ze hief het glas in een
toost. ‘Al je dromen zijn uitgekomen. Op jou.’
‘Op vriendschap.’
Ze klonken met hun glazen, schopten hun schoenen uit en zakten
weg in de weelderige bank. Daar kletsten ze non-stop een half uur
bij, voor de bruiloft ter sprake kwam. ‘Ik zal je nooit genoeg kunnen
bedanken, Avery,’ zei Ally. ‘Ik weet hoe druk je het hebt, ik hoop dat
ik je nu geen extra stress bezorg.’
Avery schudde haar hoofd. Typisch iets voor haar vriendin om zich
zorgen te maken over anderen. ‘Moet je horen, in de eerste plaats
moet je goed beseffen dat je me betaalt. Ja, ik heb je ertussen
geschoven, maar je bent gewoon een cliënt en je zult voor het eerst
in je leven een beetje zelfzuchtig moeten zijn. Ik heb alle foto’s die
je me de afgelopen weken hebt gestuurd gesorteerd en al lijstjes
gemaakt van leveranciers en dingen waarvan ik denk dat ze je zullen
bevallen. Ik heb een map voor je jurk, voor de bruidstaart, voor de
goodiebags, tafelstukken en bloemen, dus geen paniek. Als je iets
helemaal niks vindt, gewoon zeggen. Ik kan tegen een stootje en
het is mijn werk om jou de bruiloft van je dromen te bezorgen, daar
word ik blij van. Kun je je daarin vinden?’
Ally glimlachte. ‘Ja, ik zal een bitchy bruid proberen te zijn.’
Avery schoot in de lach. ‘Als dit je bitchy uitdrukking is, moet je
weten dat je eruitziet als een kind dat naar Disney World gaat.’
‘Oké, ik zal erop oefenen.’ Giechelend stortten ze zich op de kaas.
‘Wat een leuk huis heb je. Het ziet er sprookjesachtig uit.’
‘Dank je! Toen deze cottage te koop kwam te staan, wist ik niet
hoe snel ik een bod moest doen. In mijn ouderlijk huis wonen voelde
niet lekker, ik had een eigen plek nodig om mezelf te kunnen zijn.’
De paarse victoriaanse cottage had een kleine tuin met een hek
eromheen, een kleine veranda en charmante raamblinden. Het dak
was schuin. In de winter was het huis koud, in de zomer te heet. De
vloeren kraakten, de verwarming siste en de badkamer lekte. Ze had
geen bad en het toilet had het formaat van een postzegel. In de tuin
leken uitsluitend kleurrijke veldbloemen te gedijen die overal
ontsproten en technisch gezien onkruid waren. Het huisje straalde
echter een soort goedheid en vreugdevolle levendigheid uit die al
sinds haar tiende een obsessie voor haar was. Toen ze klein was,
had ze haar moeder bezworen dat ze ooit in het paarse
sprookjeshuis zou wonen met haar prins.
Een paar jaar geleden had ze het eindelijk kunnen kopen. In haar
eentje. En daar was ze nog altijd trots op.
 ‘Het was een volmaakte keuze van je. Wonen je zussen nog altijd
in de buurt?’
‘Ja, Bella en Taylor huren een paar straten verderop samen een
twee-onder-een-kap.’
‘Wat leuk. Oké, vertel me eens wat we nu gaan doen. Ik was nooit
zo’n meisje dat zich druk maakte om haar bruiloft, maar ik begin
nerveus te worden. Een collega van me bracht een stapel
trouwtijdschriften voor me mee en toen ik die uit had, moest ik in
een zakje blazen.’
Avery moest lachen. ‘Het is mijn taak je te ontzorgen, zodat
paniekaanvallen en zenuwinzinkingen niet aan de orde zijn. Mijn doel
is om je ontspannen en happy te laten zijn. Maar laten we het
vandaag nog even niet over werk hebben, we hebben morgen om
één uur onze eerste officiële meeting bij mij op kantoor. Voor nu wil
ik vooral dat je bijkomt van je reis, kaas eet en me alle roddels
vertelt. Ik heb gehoord dat ze in Texas fantastisch kunnen roddelen.’
Ally slaakte een zucht van verlichting. ‘Dat klinkt geweldig, maar
dan hebben we wel meer wijn nodig.’
Lachend schonk Avery nog eens in en nestelde zich weer in de
kussens. De tijd vloog voorbij en ze had het gevoel dat door de
komst van haar beste vriendin een stukje dat ze kwijt was weer op
zijn plek was gevallen.
Na een paar uur stond Ally op. ‘Nu ik al je wijn heb opgedronken
en al je kaas heb opgegeten kan ik maar beter gaan, je hebt vast
nog meer te doen.’
‘Ik zou niets liever willen dan de rest van de middag met je
doorbrengen, maar we zullen elkaar de komende tijd gelukkig
regelmatig zien. Het gaat een fantastische zomer worden!’
Ze omhelsden elkaar, waarna Avery haar uitliet. Het was al heel
lang geleden dat ze een bruiloft had geregeld voor iemand van wie
ze hield. Er was uiteraard weleens een kennis uit de buurt die haar
boekte, maar de meerderheid van haar klanten bestond uit
onbekenden die droomden van een volmaakte trouwdag op het
strand. Ze was close met al haar bruiden als ze samenwerkten en ze
was trots op haar Liefdesmuur, waar ze alle kaarten, krabbels en
foto’s van dankbare bruidsparen ophing. Maar met Ally was het
anders. Hier was ze persoonlijk bij betrokken en ze wilde er iets
extra moois van te maken, hoewel het schema krap was en er maar
weinig vrije tijd zou zijn.
Ally weer zien bevestigde voor haar dat het ’t allemaal waard zou
zijn.
Avery haalde nog eens diep adem, ruimde op en ging naar
kantoor.

De volgende dag was ze aan de late kant. Ze had achter elkaar

afspraken gepland en al haar bruiloften begonnen in elkaar over te
lopen. Het bruidstaart-proeven liep uit in het consult voor de
uitnodigingen en na een bruid die alleen maar beslissingen wilde
nemen na haar voltallige bruidspersoneel te hebben geappt, kon
Avery geen kalligrafieoptie meer zien. God, ze zou een moord doen
voor een croissant op dit moment.
Hoewel de trouwgekte van mei achter de rug was, was het in juni
bijna even druk. Ze wierp een verlangende blik op een koffietentje,
maar liep door om geen kostbare minuten te verspillen. Koffie
overslaan betekende dat ze een inhaalslag zou kunnen maken in
haar schema. Haar rode zijden blouse en crèmekleurige rok plakten
aan haar huid en haar haar kwam in opstand tegen het vochtige
weer. Ze kon het bij wijze van spreken voelen pieken en pluizen
onder de twaalf speldjes die ze had ingezet in een poging het te
temmen. Soms haatte ze Bella omdat die gladde, blonde lokken had
geërfd. Misschien moest ze het kort laten knippen, zoals Taylor. Al
zou zij er met kort haar vermoedelijk uitzien als een demonische
versie van het weesmeisje Annie.
Na een blik op haar horloge versnelde ze haar pas. Ally zou het
niet erg vinden als ze iets te laat was, maar ze vond het vreselijk om
met een achterstand aan een nieuwe samenwerking te beginnen. De
tijd van de cliënt respecteren was essentieel om een succesvol
bedrijf te kunnen runnen, zelfs als de cliënt haar beste vriendin was
die een lange strandvakantie vierde.
Haar hak kwam vast te zitten op een van de o zo pittoreske, maar
dodelijk onregelmatige trottoirs van Cape May en ze voerde een
ingewikkelde shuffle uit om erger te voorkomen. Uiteindelijk bereikte
ze toch heelhuids het vrolijke geel-met-witte bord van SUNSHINE
BRIDAL en liep het pad naar de voordeur op.
‘Daar is ze dan eindelijk!’
De uitroep overviel Avery en ze wankelde weer op haar schoenen.
Die verdomde hakken ook. Ze liep liever op ballerina’s of sandalen,
maar deze designerschoenen met hun rode zolen pasten nu eenmaal
perfect bij haar outfit. De tien centimeter hoge hakken gaven haar
een respectabele lengte, maar gestuntel dreigde het hele fashion
statement nu te verpesten.
Twee vrouwen wachtten haar op, de een stond op het punt om in
huilen uit te barsten, de ander was laaiend. De wulpse brunette
herkende ze meteen, maar de andere vrouw was een onbekende
voor haar. Ze richtte zich eerst tot haar bruid. ‘Delilah, wat is er aan
de hand?’
De kleine vrouw wees met een trillende vinger naar rechts. ‘Zij
zegt dat de reservering van het Majesty Hotel nooit is bevestigd. En
dat ik niet op 11 juni kan trouwen omdat zij die datum al heeft
gereserveerd voor háár receptie.’
Avery schudde haar hoofd. ‘Nee, sorry, dat is onmogelijk. Ik heb
de bevestiging allang binnen en de aanbetaling is ook al gedaan. Het
spijt me, mevrouw…?’
‘Papadalle. En jij weet niet waar je het over hebt.’ De andere
vrouw wees op haar beurt priemend naar Delilah. ‘Ik heb als eerste
gebeld om die datum te reserveren en de salesmanager had die
vastgelegd. Maar gisteren was de man met wie ik heb gesproken er
niet en kreeg ik te horen dat ze niets konden vinden over mijn
bruiloft.’
Avery keek haar vol medeleven aan. ‘Wat vervelend voor u. Weet u
zeker dat u de juiste datum hebt genoemd?’
De vrouw sneerde naar haar. ‘Denk je dat ik gek ben of zo? Ik
regel het allemaal zelf, met een klein budget, en ik kan bewijzen dat
ik het heb gereserveerd. Ik heb de afschrijving van mijn creditcard.’
Ze grabbelde in haar tas en haalde er een verfrommeld stuk papier
uit waar ze wild mee heen en weer schudde. ‘Ik weet precies wat
hier gaande is. Jij hebt als dure weddingplanner hem overgehaald
mijn datum gemakshalve te vergeten, omdat jij meer kunt betalen.
Maar ik ga nergens heen, dus je staat mooi voor gek. Ik klaag jullie
allemaal aan! Ik ga demonstreren bij dit huwelijk. Daar haal ik vast
het nieuws mee.’
Delilah hapte naar adem. ‘Nee toch!’
‘O jawel, denk maar niet dat je iets voorstelt!’
‘Dames, alsjeblieft, laten we allemaal kalm blijven en eerst even
proberen om uit te zoeken wat hier precies aan de hand is.’ Avery
wendde zich tot mevrouw Papadalle en probeerde zowel autoriteit
als geruststelling uit te stralen. ‘Bent u met uw afschrijving naar het
Majesty geweest om het probleem te bespreken?’
‘Natuurlijk heb ik dat gedaan! Een vent die Steve heet, zei tegen
me dat de planners van Sunshine Bridal de enige zijn die deze
puinhoop kunnen oplossen.’
Avery tikte met haar voet op de grond en negeerde haar bonzende
hoofd. Verdomme. Steve was een student die parttime in het hotel
werkte om wat extra geld te verdienen. Ze zouden echt diep in de
problemen zitten als hij de reservering had aangenomen zonder die
door te geven aan de eigenaar. Het leek erop dat hij zelf de
confrontatie niet aan durfde te gaan en zijn baan wilde houden, dus
daarom had hij de kwaaie bruid maar naar haar toe gestuurd. Lekker
dan, geef de weddingplanner maar weer de schuld. Heel typisch. Dat
joch had geen idee van de drama’s die zich zo konden voltrekken.
‘Wacht even, Delilah. Hoe ben jij dit te weten gekomen?’
‘Ze belde me op en zei dat ik hier om één uur moest zijn,’ zei
Delilah.
Avery keek weer naar mevrouw Papadalle, nog altijd een beetje
confuus. ‘Maar hoe bent u dan aan Delilahs nummer gekomen? De
reservering is gemaakt onder de naam van de zaak, niet op die van
Delilah.’
‘Ik heb tegen Steve gezegd dat ik haar nummer wilde en dat ik
niet weg zou gaan voor ik het had!’ schreeuwde de vrouw.
O, Steve zou beslist worden ontslagen; zo ging je niet met
iemands privégegevens om. Haar hoofd begon nog wat harder te
bonzen.
De aanstaande bruid Delilah beefde. ‘Het spijt me, Avery. Ik durfde
niet weg te blijven. Ik ben bang voor haar.’
 Delilah was verlegen en zachtmoedig. Het arme ding was duidelijk
doodsbang en deze hele toestand escaleerde pal voor Avery’s
respectabele kantoor. Ze moest ze binnen zien te krijgen voor de
dorpsroddelaars doorkregen dat hier een Bridezilla-oorlog broeide.
Avery schraapte haar keel. ‘Oké, laten we naar binnen gaan. We
nemen even iets kouds te drinken, ik ga wat belletjes plegen en dan
zullen we eens kijken hoe dit is op te lossen.’
Mevrouw Papadalle negeerde haar kalme vredesvoorstel volledig.
Ze zette haar hakken in het zand, trok haar schouders naar achteren
en gooide er een ultimatum uit. ‘Er is maar één manier om dit te
regelen: je verzet je bruiloft maar!’
Delilahs stem sloeg over. ‘Maar dat kan echt niet, het zou alles
verpesten.’
‘Zo niet, dan procedeer ik jullie allemaal de grond in. Dit is
Amerika. Ik heb gelijke rechten, ook al kan ik me geen super-de-luxe
weddingplanner veroorloven.’
Delilahs onderlip begon te trillen en de tranen sprongen in haar
ogen. ‘Maar mijn familie heeft al tickets geboekt. Die kunnen niet
worden omgezet.’
‘Jammer dan, ik heb bewijs dat ik als eerste heb geboekt.’ Ze
zwaaide wild met de afschrijving als een jonge vogel die probeerde
te vliegen. ‘Die datum is van mij, wen er maar aan!’ Mevrouw
Papadalle torende boven Delilah uit, belust op rechtvaardigheid, haar
gezicht een furieus masker.
Voor Avery een stap naar voren kon doen om de spanning te
doorbreken, haar bruid te troosten en de touwtjes in handen te
nemen, stortte de zo timide Delilah zich opeens op de andere vrouw.
Mevrouw Papadalle tuimelde achterover door de onverwachte aanval
en viel op haar achterwerk, met al haar ledematen ogenschijnlijk in
de knoop.
Delilah leek in shock en knipperde alsof ze uit een roes ontwaakte.
Ze opende haar mond, misschien om haar excuses aan te bieden,
maar het was al te laat.
‘Ik vermoord je!’ Mevrouw Papadalle sprong overeind en vloog
brullend op Delilah af. In plaats van weg te hollen slaakte Avery’s
aanvankelijk zo verlegen en gereserveerde bruid eveneens een
oorlogskreet, waarna de twee vrouwen opeens uit een bonkende
kluwen vuisten, krabbende nagels en haartrekkende handen
bestond.
Holy shit.
Ze was al vaker getuige geweest van vlammende ruzies en
dronken dreigementen die ze altijd had kunnen sussen, maar twee
vrouwen die elkaar daadwerkelijk te lijf gingen, dat was nieuw voor
haar. In de wetenschap dat ze weinig tijd had en er alleen voor
stond, volgde ze haar intuïtie en sprong ertussen.
‘Kappen nou!’ schreeuwde ze en wou dat ze bij de tuinslang kon
om ze uit elkaar te spuiten, zoals je dat op televisie zag bij honden
die elkaar aanvlogen. ‘Het heeft geen enkele zin om een scène te
schoppen.’ Ze probeerde zich in de kluwen te wringen, maar een
langsflitsende nagel schraapte langs haar wang en daarna sloeg
iemand haar op haar hoofd en rukte er een handvol speldjes uit.
Avery zette haar tanden op elkaar en gebruikte al haar kracht en
wist ze met uiterste inspanning uit elkaar te duwen.
Beide vrouwen wankelden met grote ogen achteruit, alsof ze nu
pas doorhadden waar ze mee bezig waren, open en bloot op een
trottoir.
Avery wilde naar voren lopen om te zorgen dat ze tussen hen in
bleef, maar haar hak bleef weer steken en ditmaal hielp een
stunteldansje niet meer.
O, shit.
Ze verloor haar evenwicht en maaide met haar armen in het rond
als een gestoorde kip, voor ze op de grond klapte. Een stortvloed
van krachttermen stroomde uit haar mond, de ene nog lelijker dan
de andere, toen ze weinig elegant overeind kwam op haar
geschaafde knieën en met een vuile blik opkeek.
Eerst zag ze de kwaaie koppen van de vrouwen die op haar
neerkeken, toen dwaalde haar blik af naar het stel dat in de
deuropening was verschenen. Ally nam het tafereel met open mond
en een geschokte blik in zich op. Naast haar stond een lange, slanke
man die Avery vaag bekend voorkwam. Zijn blik schatte de situatie
in met een mengeling van spot en afkeuring die haar onmiddellijk
tegen de haren instreek.
 Hij wendde zich tot Ally. Zijn stem was diep en fluwelig, maar zijn
woorden hakten er diep in, zonder enige terughoudendheid. ‘Zeg me
alsjeblieft dat dit niet je weddingplanner is.’
En opeens wist ze weer wie hij was. Carter Ross. De oudere broer
van haar beste vriendin. Afgrijzen maakte zich van haar meester.
Haar maag draaide zich om in haar lijf toen ze verder overeind
kwam en naar de man keek aan wie ze vanaf hun eerste ontmoeting
de pest had gehad. Carter was bot, arrogant en ontzettend bazig. Hij
veroordeelde haar constant, in zijn ogen schoot ze altijd tekort en
was ze niet goed genoeg om bevriend te zijn met Ally. Zijn koele blik
was nog niet veranderd, hoewel hij er tegenwoordig een bril met
een nerdy montuur voor droeg. Ze voelde zich er nog altijd
ongemakkelijk onder.
Met zijn lippen iets op elkaar geperst, alsof hij iets vies had
geproefd, marcheerde hij naar voren. ‘Oké dames, deze knokpartij is
klaar, laten we kijken of we het probleem kunnen oplossen.’ Met zijn
handen onder hun ellebogen leidde hij hen naar de deur.
Zowel Delilah als mevrouw Papadalle reageerde op de magie van
zijn imponerende stem; ze liepen het trapje op en verdwenen mee
naar binnen. Avery volgde, met een woedende blik.
Ally kwam redderend naar haar toe en pakte haar hand terwijl ze
duizend vragen op haar afvuurde, maar het was Carter wiens blik
woog en haar duidelijk te licht bevond. Zoals gewoonlijk.
Ze probeerde de situatie weer onder controle te krijgen door aan
te geven dat de vrouwen haar moesten volgen naar het privékantoor
om verder te praten, maar hij onderbrak haar op zijn gebruikelijk
dominante manier. ‘Ik heb geen idee van de omstandigheden die tot
zo’n toestand hebben geleid, maar één ding weet ik wel.’ Hij liet zijn
blik zwaar op hen rusten. ‘Jullie aanstaande echtgenoten zouden
zich doodschamen voor jullie gedrag. Niets is het waard om je
waardigheid en manieren op deze manier voor te verliezen. Ik hoop
dat jullie elkaar je excuses zullen aanbieden en het zullen oplossen.’
Avery sloot bijna haar ogen van afschuw. Hoe haalde hij het in zijn
hoofd om tegen hen te spreken alsof hij een stel stoute kinderen
voor zich had? Ze opende haar mond om plaatsvervangend haar
verontschuldigingen aan de vrouwen aan te bieden, maar de twee
aanstaande bruiden staken beschaamd de koppen bij elkaar en
begonnen door elkaar heen te zwatelen.
‘Je hebt gelijk, het spijt me zo. Echt onvoorstelbaar dat ik om
zoiets mijn zelfbeheersing verloor…’
‘Die bruiloft drijft me tot waanzin, ik doe dingen die ik anders nooit
doe…’
‘Het was zo belachelijk van me, sorry…’
‘Te kinderachtig voor woorden, wil je het me alsjeblieft vergeven?’
Ze begonnen zich als een dolle bij elkaar en hem te
verontschuldigen en Carter knikte goedkeurend.
WTF? Waarom boden ze hem hun excuses aan? Zíj was degene die
hen uit elkaar had gehaald en daarbij tegen de vlakte was gegaan!
En waarom moest hij altijd zo verdomd neerbuigend doen?
Omdat ze het stel wanhopig graag bij hem weg wilde hebben,
onderbrak ze hen luid en opgewekt: ‘Als jullie nu allebei naar de
kamer rechts zouden willen gaan? Ga even zitten, ik beloof dat we
hier uitkomen, ik regel het.’
Nog altijd verontschuldigingen murmelend verdwenen de vrouwen
naar het privékantoor.
Avery haalde diep adem en probeerde kalm te worden. ‘Ally, dit
spijt me allemaal vreselijk. Als je even zou willen wachten in de
vergaderkamer, kom ik over een paar minuten bij je.’
‘Maar natuurlijk! Geen probleem, neem je tijd.’
Ze wilde zich omdraaien, opgelucht dat haar vriendin niet moeilijk
deed, tot Carters stem haar deed inhouden.
‘Dus, de bitchfights nog altijd niet ontgroeid?’ vroeg hij spottend
met een opgetrokken wenkbrauw.
Ze had zin om te loeien van razernij en frustratie. Door die
opmerking kwam de herinnering aan die avond keihard terug. In een
studentenkroeg had een groepje krengen van meiden Ally gepest. Ze
had zich niet kunnen beheersen en was voor haar beste vriendin
opgekomen. Dat wil zeggen: Avery was die wijven te lijf gegaan.
Carter was degene die hen had opgepikt en het groepje krengen
zover had gekregen dat ze geen aangifte zouden doen. God, ze wist
nog precies hoe ze bij hem op de achterbank had gezeten terwijl hij
preekte over haar roekeloosheid, onvolwassen gedrag en het belang
van verantwoordelijkheid nemen.
Haar oren gloeiden door de vernedering. Nu ook weer. ‘Ik regel
dit,’ kaatste ze woedend terug en ze keek ondanks haar torenhoge
hakken toch nog naar hem op.
‘Tuurlijk,’ zei hij sceptisch. ‘Maar schiet een beetje op. Je bent al te
laat voor onze afspraak en ik kan me geen vertraging in mijn schema
veroorloven.’
O ja, het was overduidelijk.
Ze verfoeide Carter Ross.
Another random document with
no related content on Scribd:
 Onko varas tietämättömyydessään jo päästänyt tri Perettin basillit
liikkeelle?

Ja jos ei vielä ole, niin osaako hän lukea?

Lukutaito ei nimittäin ole yleensä ryssän vahvimpia puolia.

Nyt enempää kuin ennenkään.

(1922.)
LENIN

Mätäk. 1 p.

Moskovasta sähkötetään amerikkalaisille lehdille, että Lenin on

tuntemattomalla tavalla kadonnut Kremlistä jättäen jälkeensä joukon
selvittämättömiä asioita. Hänen kiinniottamisestaan on luvattu
75,000 triljoonan neuvostoruplan palkinto ja kaksi kappaa
siemenperunoita.

Mätäk. 3 p.

Tieto Leninin katoamisesta varmistuu. Luullaan, että hän on

paennut Kiinaan ja aikoo huudattaa itsensä keisariksi. Toisten
tietojen mukaan olisi hänet nähty vilahdukselta Helsingissä Apollon
talon katukäytävällä.

Mätäk. 4 p.

Riikaan saapunut kipinäsähkösanoma ilmoittaa Leninin lopusta

seuraavaa: Lenin myrkytettiin viime yönä klo 12,10 syankaliumilla
ollessaan käsi- ja jalkaraudoissa matkalla erääseen kylpylaitokseen
Kaukaasiaan terveyttään hoitamaan. Hänen ruumiinsa heitettiin
jokeen.
 Mätäk. 5 p.

Lenin on lääkärien määräyksestä siirretty eräälle maatilalle

Moskovan lähelle. Hänen tilansa on toivoton. Hän kuluttaa aikansa
kaalin kasvattamiseen.

Mätäk. 6 p. klo 11 a.p.

Leninin loppu lähenee. Hän ei enää voi puhua. Viimeinen sana,

jonka hän lausui, oli »vodkaa».

Mätäk. 6 p. klo 5 i.p.

Ei kukaan pääse enää Leninin lähelle. Moskovassa on? kaduille

asetettu kanuunoita ja kuularuiskuja. Oikaisuksi eiliseen
sähkösanomaan ilmoitetaan, ettei Leninin viimeinen sana ollut
»vodkaa» vaan »vottak» (»kas niin»). Trotski on päättänyt luopua
punaisen armeijan ylipäällikkyydestä ja ruveta Venäjän kirkon
patriarkaksi. Patriarkka Tihon on tämän johdosta ammuttu.

Mätäk. 8 p.

Lenin saapui eilen Krimille vahvan vartioston seurassa ja asettui

asumaan ent. keisarilliseen palatsiin Jaltassa. Häntä hoitaa kuuluisa
saksalainen lääkäri, salaneuvos von Humbuggen.

Mätäk. 11 p.

Rosta ilmoittaa virallisesti:

Kaikki huhut toveri Leninin kuolemasta ovat tuulesta temmattuja.

Toveri Leninin terveydentila ei ole ollut hyvä, sillä häntä ovat
jonkinverran vaivanneet ne kuulat, jotka hänessä katalan
murhayrityksen jälkeen vielä ovat, ja joista kuulista kaksi on
sydämessä ja kolme aivoissa. Toveri Lenin paranee kuitenkin
nopeasti, ja voi jo muutaman viikon kuluttua ottaa osaa
hallitustehtäviin.

Mätäk. 13 p.

Täysin luotettavista lähteistä Riikaan saapuneet tiedot vahvistavat

jo
kauan liikkeelläoleet huhut, että Lenin on teljetty
hullujenhuoneeseen.
Tätä ei kuitenkaan ilmoiteta kansalle, vaan näyttelee Leninin osaa
Kremlissä toimeenpanevan keskuskomitean jäsen Idiotski.

Mätäk. 15 p.

Tukholmalainen »Social-Demokraten» ilmoittaa, että Leniniä ei ole

ollut olemassa yhdeksään vuoteen. Lenin kuoli Berlinissä vuonna
1913, ja laski lehden toimitussihteeri seppeleen hänen haudalleen.

Mätäk. 15 p.

Keisarillisten hautojen ryöstöstä Pietarissa ilmoitetaan, ettei

Aleksanteri I:n arkku ollutkaan tyhjä, vaan oli siinä Leninin ruumis.
Tämän kautta on saatu vahvistus tukholmalaisen lehden tiedolle,
että
Lenin on kuollut jo 1913.

Mätäk. 16 p.

Moskovasta saapuneet tiedot kertovat yhtäpitävästi, ettei Lenin ole

sairas, vaan on hänet syösty vallasta. Hän on vielä hengissä, mutta
hänen puhelinlankansa on katkaistu ja vartioivat kansankomissarit
Rosvojev ja Huliganov häntä kuin verikoirat.

Mätäk. 16 p.

Trotski ilmoittaa:

Pelasin eilen shakkia Leninin kanssa ja teki hän minusta matin 10

minuutissa. Leninin terveys on täysin parantunut, ja on hänen
painonsa lisäytynyt 17 naulaa. Eilen vahvisti Lenin 41
vastavallankumouksellisen kuolemantuomion.

Mätäk. 18 p.

Eilen alkoi Moskovassa Venäjän kommunistisen puolueen

neljäskymmenesneljäs yleisvenäläinen konferenssi.
Avajaispuheessaan kumosi Kamenev kaikki Leninin sairautta
koskevat tarut. Leninin terveys on täydelleen palautunut.

Mätäk. 19 p.

Virallisesti:

Lenin (Uljanov) kuoli tänään.

Mätäk. 20 p.

New Yorkista lennätetään seuraava ääretöntä huomiota herättävä

sähkösanoma:

Tänne on saapunut seikkailurikkaan matkan jälkeen Leninin äiti,

rva
Uljanova. Sanomalehdille myöntämässään haastattelussa on Leninin
äiti
ilmoittanut, ettei Leniniä ole koskaan ollut olemassakaan, koska rva
Uljanovalla ei ole koskaan ollut lasta!

Tieto on aiheuttanut tavattoman kuohun täkäläisessä pörssissä

Mätäk. 21 p.

Mätäkuuta jatkuu.

(1922.)
KOMMUNISTIEN KEINUTUOLI

Kommunistien asema varmistuu yhä. Nyt ne ovat saaneet haltuunsa

yhden keinutuolin, joka tähän saakka on sulostuttanut erään oikean
päälahtarin elämää. Mutta nyt se on luovutettu, oikeudenkäynnin
välttämiseksi, muutamalle Halikossa asuvalle
kommunistipariskunnalle. Kommunistipariskunnalle, jota ei
oikeastaan voi lukea varsinaiseen ryysyköyhälistöön, sillä
pariskunnalla on Halikossa noin miljoonan markkaa maksava velaton
maatila. Ja nyt, niinkuin sanottu, on pariskunnan omaisuus lisäytynyt
vielä sillä keinutuolilla. Ja sen hinnaksi on arvioitu noin 75-100 mk.

Muutamana viime heinäkuun päivänä sai eräässä Itä-Suomen

kaupungissa vaikuttava jääkäriupseeri yhdeltä turkulaiselta
»asianajotoimistolta» kirjelmän, joka alkuperäisenä on hallussamme,
ja jonka sisällys, nimet poisjättäen, on seuraava:

»Turku, Heinäkuun 6 p:nä 1922.

Ilmoitamme kohteliaimmin, että Maanviljelijä J.M. Halikon M:n

yks. tilalta on tehtäväksemme jättänyt oikeuden kautta vaatia
Teidän luovuttamaan hallussanne olevan hra M:n vaimon rva J.M:n
keinutuolin, jonka Te olette hänen Amerikassa ollessaan, isän
kuoleman jälkeen, haltuunne ottanut samalla kun olette haltuunne
ottanut muutakin rva M:n yksityisomaisuutta, jonka, paitsi
kysymyksessä olevaa keinutuolia, olette palauttanut.

Kun asia kuitenkin on verrattain vähäarvoinen ja sen julkisuuteen

saattaminen aiheuttaisi turhanpäiväisen skandaalin, niin
pyydämme, että Te heti kysymyksessä olevan keinutuolin
asianomaisille palautatte osoitteella Maanviljelijä J. M., Halikko,
M:n yks. tila.

Vastauksenne toimenpiteestänne pyydämme lähettämään

allekirjoittaneelle viikon kuluessa tästä päivästä lukien, jonka
jälkeen, ellei palautusta tapahdu, olemme pakotetut ryhtymään
asianvaatimiin toimenpiteisiin.

Kunnioittaen

………………..

Tähän kirjelmään sai asianajotoimisto muutamien päivien kuluttua

seuraavansisältöisen vastauksen:

»Helsingissä, heinäkuun 11 p:nä 1922.

Turku.

Vastaukseksi arvoisaan kirjeeseenne t.k. 6 p:ltä saan

kohteliaimmin esiintuoda seuraavaa:

Kysymys ei ole mistään yksityisomaisuuden anastamisesta tai

muusta semmoisesta, koska ent. sisareni Amerikkaan lähtiessään
lahjoitti k. o. keinutuolin isävainajalleni, joka taas puolestaan
lahjoitti sen minulle, joten entinen sisareni lahjoituksensa kautta
ymmärtääkseni on menettänyt omistusoikeutensa siihen. Vaan
toimenpide aiheutuu puhtaasti poliittisista syistä, minä kun edustan
sivistystä ja laillista yhteiskuntajärjestystä — hänen edustaessaan
kommunistista maailmanvallankumousta ja yksityisomaisuuden
lakkauttamista (mikä viimeksimainittu hänen edesottamisiinsa
nähden tuntuu jotenkin epäjohdonmukaiselta). Vaikka olenkin
vakuutettu voittavani jutun, en kuitenkaan katso taloudellisesti
kannattavan ajaa asiaa edelleen oikeudellista tietä, koska se
kuitenkin joka tapauksessa aiheuttaisi minulle kustannuksia, jotka
olisivat suuremmat kuin riidanalaisen »keinutuolin» arvo (75-100
Smk), ja ilmoitan täten taloudellisista syistä luopuvani
omistusoikeudestani kyseessäolevaan esineeseen. Mutta
komennettuna vakinaisesta majoituspaikastani väliaikaisesti
Helsinkiin olen tilaisuudessa vasta t.k. lopulla lähettämään sen.

Olen asiaa käsitellyt tarpeettoman laajasti, ilmaistakseni Teille

asian oikean laidan ja turhamaisuuden. Huvittavaa lienee myöskin
Teidän tietää, että kirj. mainittu muu omaisuus tarkoittaa 10-15 kpl
valokuvia, etupäässä ent. sisareni perheen keskuudessa otettuja
kuvia, joita hän kirjeissä vanhemmilleni ja minulle on lähettänyt,
sekä rouvalleni »muistoksi» antamaa muutaman markan arvoista
tarjotinliinaa, jotka pyytämättä palautin, koska ne herättivät minussa
ainoastaan »ikäviä muistoja».

— — — — —»

Tätä kirjoittaessamme, ja aiheuttaessamme siis sen

asianajotoimiston karttaman »turhanpäiväisen skandaalin» lienee
Halikon pariskunta jo saanut sen sadan markan keinutuolin rouvan
veljeltä. Pariskunta nauttii aatteen voitosta lahtarismin yli ja hyräilee,
keinuessaan tässä tärkeässä perhemööpelissä.
 »Meillä on soffa ja keinutuoli,
Pelitoosa ja lullu.
Meillä on seinällä Kuusinen, Trotski,
Ja Lenini — nyttemmin hullu.»

(1922.)
YHTEENVETO KOMMUNISTIEN
ILTAMASTA SUOMUSSALMELLA

Luodessamme katsauksen kommunistien iltamaan Suomussalmella

elokuun 10 p:nä iltapuolella, muodostuu yleissilmäys iltamaan ja
juhlapuhujan äkilliseen ja ankaraan pahoinvointisuuteen
seuraavansisältöiseksi:

Aatteen lipun hulmuttamiseksi ja proletaarin diktatuurin

peruskivien paikoilleenvääntämiseksi ilmoittivat Suomussalmen
äkkijyrkät toimeenpanevansa iltaman, täysipainoisille ja vaihtelevine
ohjelmineen, huippukohtana yleinen suomussalmelainen
kansantanssi, edellämainittuna iltapäivänä.

Mihin ilmoitukseen paikalliset valkoisen tasavallan virkanyrkit

suhtautuivat eivät ainoastaan viileästi vaan suorastaan
kielteisestikin.

Mutta kun määräpäivän aurinko oli sivuuttanut puolipäivän

korkeuden ja määrähetki löi, kokoontuivat sorron yöstä
Suomussalmen äkkijyrkät, viranomaisten kiellosta huolimatta,
iltamapaikalle. Kokoontui myöskin virkavalta, tukenaan osa
tasavallan armeijan jalkaväkeä, läsnäolollansa juhlallistuttamaan
toverillista yhdessäoloa.

Kun runsaslukuinen kansanaines oli aikansa mulkoillut virkavaltaa,

lukeakseen sen valantovaskenkaltaisista piirteistä valtiomahdin
aivoitukset ja tarkoitusperät, sekä silmämääräisesti arvioinut
rajasotilaiden läsnäolevan lukumäärän ynnä hartialeveyden ja
hauislihojen vahvuuden siltä varalta, että tulisi kysymykseen ja
ratkaistavaksi, kummanko puolueen kohtalo on määrännyt ensiksi
pyörimään portaista alas, Suomussalmen syvät rivitkö vai
sodanjumalanko pojat tai ainakin veljenpojat, käänsi mainittu
runsaslukuinen kansanaines jäykän silmäyksensä kajaanilaisen
kivityömiehen ja kommunistisen kansanedustajan Nahkalan Antin
puoleen.

Ja nosti tämä silmäys ikäänkuin vilutaudin oireiden tapaisen

kutsumuksen Antin rintaan sekä selkä- ja kylki-, että osittain myöskin
vatsapuolelle ruumista.

Sillä olipa Antti lupautunut juhlapuhujaksi tähän tilaisuuteen, ja

lähtipä tuo vaativainen, jäykkä ja vääjäämätön katse niistä riveistä,
joita edustamaan Antin oli saavuttava Mooseksenpäiväksi Helsinkiin.
Mutta olipa myöskin saapunut alle saman kurkihirren se sama
virkavalta, joka oli kieltänyt tämän kommunistisen valistus- ja
virkistystilaisuuden. Tuntien Antti olevansa tällä hetkellä ikäänkuin
puun ja kuoren välissä.

Odotti Suomussalmen kommunistinen kansa, odotti virkakunta ja

odotti koko lyhyen Pohjolan kesän luomakunta, kuinka tällä hetkellä
menettelisi juhlapuhuja, jossa tunteet erinomaiset mutta vähemmän
miellyttävät kulkivat ylös ja alas, ylös ja alas yhä nopeammin ja
nopeammin. Puhu, Antti! määräsi kommunistisen joukkotahdon
tiukka ja uhkaava tuijotus. Älä puhu! varoitti virkakunnan vakava
katsanto. Ja Antista itsestäänkin tuntui siltä kuin olisi puhuminen,
ehkä jossain toisessa tilanteessa vaikkapa selvää hopeaa, tällä
kertaa useassakin suhteessa taloudellisesti alempiarvoista
vaikenemisen keltaisen, täysipainoisen kullan rinnalla.

Mutta sittenkin nousi Antti puhujalavalle. Joukkotahto hänet

hypnotisoi, sama tahto, joka oli kohottanut hänet eduskuntaan. Nyt
se nosti hänet puhujalavalle.

Ja hän alkoi puhua.

Mitäkö?

Emme tiedä, hyvät ystävät, mitä. Ja on meillä vaistomainen

aavistus, ettei hän itsekään sitä niin tarkkaan tiennyt.

Sillä äkillinen ja voimallinen sairaus lankesi hänen päällensä, ja

sitä ankarampana, mitä useammin hän katsahti kasvoista kasvoihin
viranomaisia.

Läsnäollut »Kajaanin Uutisten» kirjeenvaihtaja selostaa hänen

puheensa harvinaisen lakonisesti, kymmenkunnalla sanalla:

»Hän puhui yhtä ja toista, enimmäkseen rykien, aivastellen ja

vatsaansa pidellen».

Sitten hän äkkiä keskeytti.

Luoden vähemmän kommunistisen, anteeksipyytävän katseen

aateveljiinsä ilmoitti hän äkisti sairastuneensa ja tuli alas
puhujalavalta, vikkelämmin kuin oli sille noussut.
 Viranomaiset selittivät Suomussalmen kommunisteille, että koska
heidän luottamusmiehensäkin oli vähemmän tyydyttävässä, kurkku-,
nenä- ja vatsataudin rasittamassa terveydentilassa, niin voisi
yleisökin nyt poistua, tyytyväisenä siihen, mitä olivat Nahkalan Antin
puheesta kuulleet ja nähneet.

Kirjeenvaihtaja toteaa, että »kehoitusta noudattikin suurin osa,

ainoastaan nuoremmat naisihmiset alkoivat räkättää vastaan, jolloin
sotilaat tyhjensivät huoneen».

Mutta painuessaan avoimesta ovesta porraspäihin niin että

hameenhelmat lepattivat, sinkosivat Suomussalmen harmistuneet
keijukaiset ja sinipiiat — vai sanoisiko nykyaikaisemmin: punapiiat —
solttupojille seuraavan kaamean uhkauksen:

»Koska ei täällä saa tanssia, niin ei tästä kylästä enää koskaan

ilmesty kasarmin tanssiaisiinkaan kevytkenkäisiä tanssijoita!»

Niin päättyi Suomussalmen kommunistien suuri iltama yleiseen

nyreyteen, »kevytkenkäisten tanssijoiden» manatessa
vormupukuisia kavaljeerejaan entisistä kasarmin muistorikkaista
tanssiaisista kasvot suuttumuksesta hehkuen ja kivulloisen
juhlapuhujan siirtyessä jonnekin syrjemmälle »rykimään,
aivastelemaan ja vatsaansa pitelemään».

Kerrotaan edesmenneestä kuuluisasta ja upporikkaasta

kiinalaisesta valtiomiehestä Li-Hung-Tshangista, että hän aina
sairastui vakavaan diplomaattiseen tautiin (taisi silloin tällöin
tilapäisesti kuollakin), kun neuvotteluissa eurooppalaisten
valtiomiesten kanssa tuli tiukka paikka.
 Ehkä tulee meille kajaanilaisesta Nahkalan Antista uusi Li-Hung-
Tshang?

(1922.)
OHRANAT

Emme ole sattuneet tapaamaan yhtään minkään kommunistilehden

numeroa, jossa ei olisi ollut edes jotain ohranasta. Enemmän tai
vähemmän. Tavallisesti enemmän. Tilanpuute ei tee ensinkään
kiusaa, kun on kysymys ohranoista.

Jos joku muu sattuu sellaisen numeron tapaamaan, niin olisi hyvä
ja lähettäisi sen meille. Emme maksa siitä mitään, koska järkevä
periaatteemme on olla maksamatta sellaisesta, minkä kukaties voi
kiitoskaupallakin saada, mutta me ajattelemme hyvää lähettäjästä.
Teosofian mukaan on tällaisella hyvällä ajatuksella suurempi
vaikutus kohteensa terveyteen ja hyvinvointiin kuin
verenpuhdistustipoilla ja isolla ruokalusikallisella mikstuura
simpleksiä. Liittäisimme lehden harvinaisuuskokoelmiimme, joihin
otetaan vain todella merkillisiä harvinaisuuksia.

Oikea sosialisti ei usko eikä liene ennenkään uskonut

kaviojalkaiseen ja sarvipäähän paholaiseen, sillä etenkin
vanhemman polven sosialisti on hyvin lukenut Ingersollinsa, joka
nyrkit pystyssä taisteli sielunvihollista vastaan. Oikealla vanhan
polven sosialistilla oli omana pahimpana pöppönään »porvari»,
lausuttuna niin monine ärrineen kuin mahdollista. Ja vanhan,
Valppaan aikuisen »Työmiehen» lukijat muistavat vielä, mikä
peloittava hirviö ja kummitus tuo »porvari» oli. Vanha, nilkuttava ja
lyhyine tynkäsarvineen pikemminkin naurettava kuin kammottava
paholainen oli viaton ja yksinkertainen veikko »porvarin» rinnalla.

Tietysti on porvari vieläkin porvari. Mutta »Posthumus,

Posthumus», itki roomalainen runoniekka, mikä on suomeksi tulkittu
sanoilla »aika rientää». Kaikki maailmassa haalistuu ja vaalenee
vähitellen. Julma porvari nimikin on menettänyt entisen tenhonsa. Se
lausutaan vielä, mutta enemmän noin niinkuin ohimennen,
jonkinlaisena lievempänä kirosanana kuten peijakas t.m.s. Sen
entisen valta-aseman sosialistisessa ja eritoten kommunistisessa
kielenkäytössä on vallannut ohrana. Ohrana on tunkenut syrjään
lahtarinkin. Nyt on »ohrana» osapuilleen vanhan »porvarin» ja
lahtarin yhteissumma, kerrottuna kuinka suurella luvulla tahansa.

Kommunistilehtien kirjoitusten mukaan ovat juuri kaikkein

viattomimmat ja vaarattomimmat, täydellisesti syyttömät kommunistit
ohranan uhreja. Kaikki ovat tähän saakka olleet viattomia. Kielletty
kirjallisuus, ryssien antamat vakoiluohjeet ynnä muut raskauttavat
painetut ja kirjoitetut paperit ovat jollain salaperäisellä tavalla, josta
syytetyillä ei ole aavistustakaan, joutuneet ohranan uhrikaritsojen
haltuun.

Mutta kaikki tämähän on vanhaa ja ennentunnettua. Eikä tässä

oikeastaan olekaan siitä kysymys. Vaan kommunistien omista
ohranoista.

Joku aika takaperin hävisi kymmenittäin Oulun kommunistien

bassotorvelle »Pohjan Kansalle» lähetettyjä aateveljien kirjeitä,
joissa oli ilmoitus- tai tilausrahoja. Bassotorvi möyrysi hirveästi ja
syytti tietysti ohranaa. Sitten kävi selville, että ohrana oli eräs lehden
omista juoksupojista, joka oli noudattanut kommunistisia periaatteita
ja avannut kirjeet ja varastanut niissä olleet rahat ja ajanut autolla ja
käynyt elävissä kuvissa. »Pohjan Kansa» yskähti ja siirtyi puhumaan
muista asioista.

Mutta Lappeenrannan kommunistisella »Sos. dem. Nuoriso-

osastolla» tuntuu olevan todellakin oma ohranansa sekä
vankiloineen että niihin kuuluvine vankeineen. Osasto nimittäin joku
viikko sitten tiedoitti ilmoituslehtisissään toimeenpanevansa
seuraavana sunnuntaina tanssi-iltaman Lappeen Armilan V.P.K:n
talolla, huomauttaen että »tulot käytetään osastomme jäsenten
poliittisina vankeina olevien avustamiseksi».

Meiltä on tiedusteltu, ketä ne vaivaiset mahtavat olla, jotka ovat

joutuneet kommunistisen nuoriso-osaston ohranan komeroihin ja
venetsialaisiin lyijykammioihin.

Meillä ei ole aikaa ryhtyä ottamaan siitä selvää, mutta meistä

tuntuu todennäköisimmältä, että ne ovat porvarien »ohranoita».

Kaunis piirre joka tapauksessa tanssia rahoja niiden

lihottamiseksi.

Jokohan meidän porvarien täytyy kilpailun vuoksi ryhtyä

tanssimaan meidän ohranamme »poliittisina vankeina olevien
avustamiseksi?»

(1922.)
RYSSÄN RUPLAT

Sittenkun ryssän rupliin oli tullut niin paljon nollia, etteivät ne enää
paperille mahtuneet, ryhdyttiin Moskovassa miettimään keinoja
ruplan uudistamiseksi.

Laitettiin komitea.

Komitea istui kolme yötä ja makasi kolme päivää ja antoi sitten

mietintönsä:

— Pyyhitään nollat pois!

— Vot! sanoi bolshevikki. — Pyyhitään nollat pois! Ja nollat

pyyhittiin.

— Mikäs rupla tämä on? Kysyi ryssä, katsellen paperia. — Eihän

tässä ole yhtään niitä pyörylöitä.

— Tämä on nyt kultarupla, selitti bolshevikki. Mutta ryssä ei

uskonut sitä kultaruplaksi, eikä sitä oikein uskonut kukaan muukaan.
Kun bolshevikki sanoi paperia yhdeksi kultaruplaksi, niin sanoivat
kaikki muut sitä biljoonaksi bolshevikkiruplaksi. Vaikka siinä ei
ollutkaan nollia näkyvissä.
 — Eivät uskoneet! valitti bolshevikki, ja sanoi komitealle, että
laatikaa uusi ehdotus.

Nyt olemme lukeneet lehdistä, että komitea on saanut uuden

suunnitelman valmiiksi.

Mikäli mahdollista, on se vielä ovelampi kuin se nollajuttu.

»Krasnaja Gasetalle», kertoi uutinen, lennätetään Moskovasta,

että aiotaan ottaa käytäntöön uusi rupla, kun kultarupla »jouduttuaan
keinottelun esineeksi» ei kelpaa arvon mitaksi eikä siihen voida
perustaa tilejä eikä valtion budjettia.

Nyt tulee »tavararupla». Joka »kuvastaa perustavarain arvot».

Sitäpaitsi saamme tietää, että »tämän perusruplan ohella otetaan

käytäntöön myöskin muita ruplia, kuten maatalous-, vienti-, tuonti-,
budjetti- y.m. ruplia».

Arvelemme, että koska tulee tuontirupla, niin tulee kai myös

aikanaan juontiruplakin. Kukaties syöntiruplakin.

Ja kaikenlaisia ruplia tulee. »Y.m. ruplia», lupaa »Krasnaja

Gaseta», joka tietää asiat.

Tulee komissarirupla ja tulee jätkäruplakin.

Tulee siivottomuusrupla ja tyhmyysrupla ja ryssänhajurupla.

Ja rosvorupla ja varasrupla ja tshekarupla ja vankirupla.

Kaiketi myöskin nälkärupla ja sipulirupla ja hapankaalirupla ja

vodkarupla ja kissanmakkararupla ja kolerarupla ja punapaitarupla ja