Powieść epistolarna ( powieść w formie listów ).

Narracja w takim przypadku jest narracją pierwszoosobową,

podaną w formie korespondencji. W tym utworze jest to ciąg ułożonych chronologicznie listów Wertera do
przyjaciela. Na listy składa się relacja z wydarzeń, w jakich bohater uczestniczył, oraz analiza psychologiczna
jego uczuć. Werter dokonuje w swych listach dokładnej autoanalizy, informując przyjaciela o motywach swego
postępowania, od zakochania się w Lotcie do popełnienia samobójstwa.

Postawa charakteryzująca się

wybujałą, przesadną uczuciowością,

postrzeganiem otaczającego świata przez pryzmat własnych marzeń

niezgodą na zastane konwencje obyczajowe i moralne, przy jednoczesnym braku konkretnego,

zdecydowanego działania.

głębokie poczucie bezsensu egzystencji, dążenie do samozagłady,

Moda, fala naśladownictw. Zaczęto ubierać się jak Werter, czytać podobne lektury, podobnie się
zachowywać. Miała też wówczas miejsce fala samobójstw, którą wiązano z lekturą książki.

Werter stał się bohaterem skandalu towarzyskiego, bo rozkochał w sobie dwie siostry, dlatego musiał opuścić
miasteczko.

Przybył do niewielkiej miejscowości Waldheim, gdzie poznał piękną Lottę. Okazała się ona miłością jego życia.

Werter został zaproszony na bal i po drodze towarzystwo, w którym się znajdował, przyjechało po dziewczynę.
Była w białej sukience i rozdzielała chleb wśród swego rodzeństwa. Werterowi wydała się aniołem.

Zaczął coraz częściej bywać w jej domu. Lotta miała jednak narzeczonego, Alberta, który przebywał poza
miasteczkiem. Niebawem miał wrócić. Werter przeżywał miłosne uniesienia, czuł, że Lotta to jego „dusza
bliźniacza”.
Kiedy wrócił Albert, życie stało się dla Wertera nie do zniesienia.

Postanowił opuścić Wahlheim i pracować jako sekretarz pewnego posła.

Okazał się on wyjątkowo uciążliwym człowiekiem - oschły i wiecznie niezadowolony z życia. W dodatku podczas
jednego z przyjęć arystokracji Werter został wyproszony z towarzystwa, jako mieszczanin nie należący do
wyższych sfer. Bardzo przeżył to upokorzenie.

W międzyczasie dowiedział się o ślubie Lotty z Albertem. W końcu wrócił do Waldheim, uznając, że najlepiej się
czuje w pobliżu Lotty. Było mu jednak coraz ciężej. Kilkakrotnie odwiedzał Lottę i Alberta, rozmawiał o
samobójstwie, pożyczył od Alberta pistolety.

Pewnej nocy zastrzelił się, wcześniej listownie pożegnał się z Lottą.

Z Lottą odwiedza starego proboszcza. Poznaje tam historię dwóch starych orzechowców, z których
jeden był posadzony w dniu narodzin żony proboszcza i wiążą się z nim miłe, rodzinne wspomnienia.

Młodzieniec zawiera znajomość z hrabią C. i panną von B., która przypomina mu Lottę. W końcu
Werter zdobywa się na napisanie listu do Lotty, w której opisuje swoje życie oraz tęsknotę za nią.

Werter udaje się do Wahlheim, gdzie poznał Lottę. Tam dowiaduje się o śmierci syna swojej gospodyni.
Parobek, który był zakochany we wdowie, został wydalony ze służby. Werter utożsamia jego los ze swoim. Stary
proboszcz umarł a piękne drzewa orzechów zostały ścięte przed nową pastorową.

Podczas spaceru Werter spotyka Henryka, który postradał zmysły z powodu miłości do ukochanej
kobiety. Okazuje się że Henryk był pisarzem u ojca Lotty i był zakochany w dziewczynie.

Werter popada w coraz większą rozpacz i jego stan psychiczny jest coraz gorszy. Młodzieniec
dowiaduje się, że parobek zabił narzeczonego wdowy, który był u niej na służbie. Werter próbuje ocalić go i
wstawia się za nim u komisarza. Jednak Albert jest temu przeciwny i prosi Lottę, by oddaliła się od Wertera.

Werter zjawia się u Lotty, która jest sama w domu. Żegnają się ze łzami w oczach, w końcu jego
namiętność wybucha i całuje ją. Lotta odpycha go i ucieka do sąsiedniego pokoju. Werter wraca do domu i prosi
służącego Alberta o pożyczenie mu pistoletów. Lotta daje mu broń, jednak ma złe przeczucie co do intencji
Wertera.

Werter porządkuje swoje dokumenty, pisze ostatnie słowa do Lotty i strzela do siebie. Następnego
dnia znajduje go służący i zawiadamia Lottę, Alberta i komisarza. Werter jeszcze żyje, jednak wkrótce umiera i
zostaje pochowany bez udziału duchownego w nocy.