In Buddhism, the Four Noble

Truths (Sanskrit: चतुरार्यसत्यानि, romanized: caturāryas

atyāni; Pali: caturāriyasaccāni; "The Four
Arya Satya") are "the truths of the Noble Ones", the
truths or realities for the "spiritually worthy ones".
The truths are:
 dukkha ("not being at ease", "suffering",
from dush-stha, "standing unstable,") is an
innate characteristic of the perpetual cycle
(samsara, lit. 'wandering') of grasping at
things, ideas and habits;
 samudaya (origin, arising, combination;
"cause"): there is dukkha (unease, disbalance)
when there is, or it arises simultaneously
with, taṇhā ("craving," "desire" or
"attachment," lit. 'thirst').
 nirodha (cessation, ending,
confinement): dukkha can be ended or
 contained by the confinement or letting go of
this taṇhā;
 marga (path, Noble Eightfold Path) is the path
leading to the confinement
of tanha and dukkha.
The four truths appear in many grammatical forms
in the ancient Buddhist texts, and are traditionally
identified as the first teaching given by the Buddha.
While often called one of the most important
teachings in Buddhism, they have both a symbolic
and a propositional function. Symbolically, they
represent the awakening and liberation of the
Buddha, and of the potential for his followers to
reach the same liberation and freedom as him. As
propositions, the Four Truths are a conceptual
framework that appear in the Pali canon and early
Hybrid Sanskrit Buddhist scriptures, as a part of the
broader "network of teachings" (the
"dhamma matrix"), which have to be taken together.
They provide a conceptual framework for
introducing and explaining Buddhist thought, which
has to be personally understood or "experienced".
As a proposition, the four truths defy an exact
definition, but refer to and express the basic
orientation of Buddhism: unguarded sensory
contact gives
rise to craving and clinging to impermanent states
and things, which are dukkha, "unsatisfactory,"
"incapable of satisfying" and painful. This craving
keeps us caught in saṃsāra, "wandering", usually
interpreted as the endless cycle of repeated rebirth,
and the continued dukkha that comes with it, but
also referring to the endless cycle of attraction and
rejection that perpetuates the ego-mind. There is a
way to end this cycle, namely by attaining nirvana,
cessation of craving, whereafter rebirth and the
accompanying dukkha will no longer arise again.
This can be accomplished by following the eightfold
path, confining our automatic responses to sensory
contact by restraining oneself, cultivating discipline
and wholesome states, and
practicing mindfulness and dhyana (meditation).
The function of the four truths, and their
importance, developed over time and the Buddhist
tradition slowly recognized them as the Buddha's
first teaching. This tradition was established
when prajna, or "liberating insight", came to be
regarded as liberating in itself, instead of or in
addition to the practice of dhyana. This "liberating
insight" gained a prominent place in the sutras, and
the four truths came to represent this liberating
insight, as a part of the enlightenment story of the
Buddha.
The four truths grew to be of central importance in
the Theravada tradition of Buddhism by about the
5th-century CE, which holds that the insight into the
four truths is liberating in itself. They are less
prominent in the Mahayana tradition, which sees the
higher aims of insight into sunyata, emptiness, and
following the Bodhisattva path as central elements in
their teachings and practice. The Mahayana tradition
reinterpreted the four truths to explain how a
liberated being can still be "pervasively operative in
this world". Beginning with the exploration of
Buddhism by western colonialists in the 19th century
and the development of Buddhist modernism, they
came to be often presented in the west as the
central teaching of Buddhism, sometimes with novel
modernistic reinterpretations very different from the
historic Buddhist traditions in Asia.

The Four Truths

Full set – Dhammacakkappavattana Sutta
The four truths are best known from their
presentation in the Dhammacakkappavattana
Sutta text, which contains two sets of the four
truths, while various other sets can be found in
the Pāli Canon, a collection of scriptures in
the Theravadan Buddhist tradition. The full set,
which is most commonly used in modern
expositions, contains grammatical errors, pointing to
multiple sources for this set and translation
problems within the ancient Buddhist community.
Nevertheless, they were considered correct by the
Pali tradition, which did not correct them.
According to the Buddhist tradition,
the Dhammacakkappavattana Sutta, "Setting the
Wheel of Dhamma in Motion", contains the first
teachings that the Buddha gave after attaining full
awakening, and liberation from rebirth. According
to L. S. Cousins, many scholars are of the view that
"this discourse was identified as the first sermon of
the Buddha only at a later date," and according to
professor of religion Carol S. Anderson the four
truths may originally not have been part of this
sutta, but were later added in some versions. Within
this discourse, the four noble truths are given as
follows ("bhikkus" is normally translated as
"Buddhist monks"):
Now this, bhikkhus, is the noble truth of suffering:
birth is suffering, aging is suffering, illness is
suffering, death is suffering; union with what is
displeasing is suffering; separation from what is
pleasing is suffering; not to get what one wants is
suffering; in brief, the five aggregates subject to
clinging are suffering.
Now this, bhikkhus, is the noble truth of the origin
of suffering: it is this craving [taṇhā, "thirst"]
which leads to re-becoming, accompanied by delight
and lust, seeking delight here and there; that is,
craving for sensual pleasures, craving for becoming,
craving for disbecoming.
Now this, bhikkhus, is the noble truth of the
cessation of suffering: it is the remainderless fading
away and cessation of that same craving, the giving
up and relinquishing of it, freedom from it, non-
reliance on it.
Now this, bhikkhus, is the noble truth of the way
leading to the cessation of suffering: it is this noble
eightfold path; that is, right view, right intention,
right speech, right action, right livelihood, right
effort, right mindfulness, right concentration.
According to this sutra, with the complete
comprehension of these four truths release
from samsara, the cycle of rebirth, was attained:
Knowledge & vision arose in me: 'Unprovoked is my
release. This is the last birth. There is now no
further becoming.
The comprehension of these four truths by his
audience leads to the opening of the Dhamma Eye,
that is, the attainment of right vision:
Whatever is subject to origination is subject to
cessation.

Basic set
According to K.R. Norman, the basic set is as
follows:
  idam dukkham, "this is pain"
 ayam dukkha-samudayo, "this is the origin of
pain"
 ayam dukkha-nirodha, "this is the cessation of
pain"
 ayam dukkha-nirodha-gamini patipada, "this is
the path leading to the cessation of pain." The
key terms in the longer version of this
expression, dukkha-nirodha-gamini Patipada,
can be translated as follows:
 Gamini: leading to, making for
 Patipada: road, path, way; the means of
reaching a goal or destination
Mnemonic set
According to K. R. Norman, the Pali canon
contains various shortened forms of the four
truths, the "mnemonic set", which were "intended
to remind the hearer of the full form of the NTs."
The earliest form of the mnemonic set was
"dukkham samudayo nirodho magga", without the
reference to the Pali terms sacca or arya, which
were later added to the formula. The four
mnemonic terms can be translated as follows:
1. Dukkha – "incapable of satisfying", "the
unsatisfactory nature and the general
insecurity of all conditioned phenomena";
"painful". Dukkha is most commonly
translated as "suffering". According to
Khantipalo, this is an incorrect translation,
since it refers to the ultimately
unsatisfactory nature of temporary states
and things, including pleasant but
temporary experiences. According to
Emmanuel, Dukkha is the opposite
of sukha, "pleasure", and it is better
translated as "pain".
2. Samudaya – "origin", "source", "arising",
"coming to existence"; "aggregate of the
constituent elements or factors of any
being or existence", "cluster", "coming
 together", "combination", "producing
cause", "combination", "rising". Conjunct
of:
1. sam - "with, together with";
2. udaya - "rising," "swelling up";
"rising up, coming forth";
"elevation, exaltation, rise;
growth"; "result, consequence";
3. Nirodha – cessation; release; to confine;
"prevention, suppression, enclosing,
restraint"
4. Marga – "path".
Alternative formulations
According to L.S. Cousins, the four truths are not
restricted to the well-known form where dukkha is
the subject. Other forms take "the world, the
arising of the world" or "the āsavas, the arising of
the āsavas" as their subject. According to Cousins,
"the well-known form is simply shorthand for all of
the forms." "The world" refers to the saṅkhāras,
that is, all compounded things, or to the six sense
spheres.
The various terms all point to the same basic idea
of Buddhism, as described in five
skandhas and twelve nidānas. In the five
skandhas, sense-contact with objects leads to
sensation and perception;
the saṅkhāra ('inclinations', c.q. craving etc.)
determine the interpretation of, and the response
to, these sensations and perceptions, and affect
consciousness in specific ways. The twelve
nidānas describe the further process: craving and
clinging (upādāna) lead to bhava (becoming)
and jāti (birth).
In the orthodox interpretation, bhava is
interpreted as kammabhava, that is , karma,
while jāti is interpreted as rebirth: from sensation
comes craving, from craving comes karma, from
karma comes rebirth. The aim of the Buddhist
path is to reverse this causal chain: when there is
no (response to) sensation, there is no craving, no
karma, no rebirth. In Thai Buddhism, bhava is
interpreted as behavior which serves craving and
clinging, while jāti is interpreted as the repeated
birth of the ego or self-sense, which perpetuates
the process of self-serving responses and actions.
Truths for the noble ones
The Pali terms ariya sacca (Sanskrit: arya satya)
are commonly translated as "noble truths". This
translation is a convention started by the earliest
translators of Buddhist texts into English.
According to K.R. Norman, this is just one of
several possible translations. According to Paul
Williams,
[T]here is no particular reason why the Pali
expression ariyasaccani should be translated as
'noble truths'. It could equally be translated as
'the nobles' truths', or 'the truths for nobles', or
'the nobilising truths', or 'the truths of, possessed
by, the noble ones' [...] In fact the Pali expression
(and its Sanskrit equivalent) can mean all of
these, although the Pali commentators place 'the
noble truths' as the least important in their
understanding.
The term "arya" was later added to the four
truths. The term ariya (Sanskrit: arya) can be
translated as "noble", "not ordinary", "valuable",
"precious". "pure". Paul Williams:
The Aryas are the noble ones, the saints, those
who have attained 'the fruits of the path', 'that
middle path the Tathagata has comprehended
which promotes sight and knowledge, and which
tends to peace, higher wisdom, enlightenment,
and Nibbana'.
The term sacca (Sanskrit: satya) is a central term
in Indian thought and religion. It is typically
translated as "truth"; but it also means "that
which is in accord with reality", or "reality".
 According to Rupert Gethin, the four truths are
"four 'true things' or 'realities' whose nature, we
are told, the Buddha finally understood on the
night of his awakening." They function as "a
convenient conceptual framework for making
sense of Buddhist thought." According to K. R.
Norman, probably the best translation is "the
truth[s] of the noble one (the Buddha)". It is a
statement of how things are seen by a Buddha,
how things really are when seen correctly. It is the
truthful way of seeing. Through not seeing things
this way, and behaving accordingly, we suffer.

อริยสัจ หรือ จตุราริยสัจ หรืออริยสัจ 4 ข้อปฏิบัติอัน

เป็ นกลาง ที่พระโคตมพุทธเจ้าตรัสรู้ด้วยปัญญาอันยิ่งย่อม
เป็ นไปเพื่อเข้าไปสงบระงับ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความรู้ดี
เพื่อความดับ และ เพื่อนิพพาน เป็ นหลักคำสอนหนึ่งของ
พระโคตมพุทธเจ้า แปลว่า ความจริงอันประเสริฐ ความจริง
ของพระอริยบุคคล หรือความจริงที่ทำให้ผู้เข้าถึงกลายเป็ น
อริยะ มีอยู่สี่ประการ คือ
1.ทุกข์ คือ สภาพที่ทนได้ยาก สภาวะที่ทนอยู่ใน
สภาพเดิมไม่ได้ สภาพที่บีบคั้น ได้แก่ ชาติ (การ
เกิด) ชรา (การแก่ การเสื่อม) มรณะ (การตาย
การสลายไป การสูญสิ้น) การประสบกับสิ่งอันไม่
เป็ นที่รัก การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็ นที่รัก การ
ปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่สมหวังในสิ่งนั้น กล่าวโดย
ย่อ ทุกข์ก็คืออุปาทานขันธ์ หรือขันธ์ 5 ⠀ ⠀⠀ ⠀ ⠀
2.สมุทัย คือ สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ทนในสภาพ
เดิมไม่ได้คือ ผัสสะเป็ นเหตุให้เกิดความทะยาน
อยาก ในสิ่งอันปรารถนา เป็ นไปกับความกำหนัด
ด้วยอำนาจความเพลิดเพลิน เพลินยิ่งในอารมณ์
นั้น ๆ ได้แก่ ตัณหา 3 คือ กามตัณหา-ความ
ทะยานอยากในกาม(พอใจ) ความอยากได้ทาง
กามารมณ์(ความพอใจในอารมณ์, ภวตัณหา-
ความทะยานอยากในภพ ความอยากเป็ นโน่นเป็ น
นี่ ความอยากที่ประกอบด้วยภวทิฏฐิหรือสัสสต
ทิฏฐิ และ วิภวตัณหา-ความทะยานอยากในความ
ปราศจากภพ ความอยากไม่เป็ นโน่นเป็ นนี่ ความ
 อยากที่ประกอบด้วยวิภวทิฏฐิหรืออุจเฉททิฏฐิ ⠀
⠀⠀ ⠀ ⠀
3.นิโรธ คือ ความดับจางคลายจากทุกข์ ( ก็ข้อนี้แล
เป็ นความดับความยึดมั่นถือมั่นในทุกข์ ) ( ความ
ดับโดยสิ้นโดยไม่เหลือเหตุแห่งตัณหา) จาโค คว
ามสละตัณหานั้น , ปะฏินิสสัคโค ความวาง
ตัณหานั้น , มุตติ การปล่อยตัณหานั้น , อะนาละ
โย ความไม่พัวพันแห่งตัณหานั้น ⠀ ⠀
4.มรรค คือ แนวปฏิบัติที่นำไปสู่นิโรธหรือนำไปถึง
ความดับความยึดถือในทุกข์ ความดับโดยสิ้นโดย
ไม่เหลือเหตุแห่งการเกิดขึ้นของตัณหา มีองค์
ประกอบอยู่แปดประการ คือ
1. สัมมาทิฐิ ความเห็นชอบ
2. สัมมาสังกัปปะ ความดำริชอบ
3. สัมมาวาจา เจรจาชอบ
4. สัมมากัมมันตะ กระทำชอบ
5. สัมมาอาชีวะ เลี้ยงชีพชอบ
6. สัมมาวายามะ พยายามชอบ
7. สัมมาสติ ระลึกชอบ
8. สัมมาสมาธิ ตั้งใจชอบ
 ซึ่งรวมเรียกอีกชื่อหนึ่งได้ว่า "มัชฌิมาปฏิปทา"
หรือทางสายกลาง ⠀ ⠀
มรรคมีองค์แปดนี้สรุปลงในไตรสิกขา ได้ดังนี้
1. อธิสีลสิกขา ได้แก่ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ และสัมมา
อาชีวะ
2. อธิจิตสิกขา ได้แก่ สัมมาวายามะ สัมมาสติ และสัมมา
สมาธิ
3. อธิปัญญาสิกขา ได้แก่ สัมมาทิฏฐิ และสัมมาสังกัปปะ

กิจในอริยสัจ 4
กิจในอริยสัจ คือสิ่งที่ต้องทำต่ออริยสัจ 4 แต่ละข้อ
ได้แก่
1.ปริญญา - ทุกข์ ควรรู้ คือการทำความเข้าใจ
ปัญหาหรือสภาวะที่เป็ นทุกข์ของรูปธรรมและ
นามธรรม(จิต)อย่างตรงไปตรงมาตามความเป็ น
จริง เป็ นการเผชิญหน้ากับความทนในสภาพเดิม
ไม่ได้ในทุกข์
2.ปหานะ - สมุทัย ควรละ คือการรู้แจ้งในสาเหตุที่
ทำให้เกิดทุกข์ให้ทนในสภาพเดิมไม่ได้ เป็ นการรู้
 แจ้งปัญหาที่เหตุต้นตอของกายและจิตที่ทนต่อ
สภาพเดิมไม่ได้
3.สัจฉิกิริยา - นิโรธ ควรทำให้แจ้ง คือการเข้าถึง
ภาวะดับความยึดถือทุกข์ของรูปธรรมและ
นามธรรม หมายถึงภาวะที่มีปัญญารูัแจ้งในกิรยา
ของกายและจิตตามความเป็ นจริง
4.ภาวนา - มรรค ควรเจริญ คือการฝึกอบรมปฏิบัติ
ตามทางเพื่อให้ถึงความดับแห่งทุกข์ตาทหลัก สติ
ปัฏฐานสูตร หมายถึงวิธีการหรือทางที่จะนำไปสู่
จุดหมายคือพ้นความยึดถือในรูปธรรมและ
นามธรรมว่าไม่ใช่ตัวตน เป็ นอนัตตาหาความ
ยึดถือไม่ได้เป็ นของที่เกิดแล้วต้องดับสลายไป
กิจทั้งสี่นี้จะต้องปฏิบัติให้ตรงกับมรรคแต่ละข้อให้ถูก
ต้อง การรู้จักกิจในอริยสัจนี้เรียกว่ากิจญาณ
กิจญาณเป็ นส่วนหนึ่งของญาณ 3 หรือญาณทัสสนะ
(สัจญาณ, กิจญาณ, กตญาณ) ซึ่งหมายถึงการหยั่งรู้ครบ
สามรอบ ญาณทั้งสามเมื่อเข้าคู่กับกิจในอริยสัจทั้งสี่จึงได้
เป็ นญาณทัสนะมีอาการ 12 ดังนี้
1.สัจญาณ หยั่งรู้ความจริงสี่ประการว่า
 1.ทุกข์ นี่คือทุกข์
2.สมุทัย นี่คือเหตุแห่งทุกข์
3.นิโรธ นี่คือความดับทุกข์
4.มรรค นี่คือทางแห่งความดับทุกข์
2.กิจญาณ หยั่งรู้หน้าที่ต่ออริยสัจว่า
1.ทุกข์ ทุกข์ควรรู้
2.สมุทัย เหตุแห่งทุกข์ควรละ
3.นิโรธ ความดับทุกข์ควรทำให้ประจักษ์
แจ้ง
4.มรรค ทางแห่งความดับทุกข์ควรฝึกหัด
ให้เจริญขึ้น
3.กตญาณ หยั่งรู้ว่าได้ทำกิจที่ควรทำได้เสร็จสิ้น
แล้ว
1.ทุกข์ ได้กำหนดรู้แล้ว
2.สมุทัย เหตุแห่งทุกข์ได้ละแล้ว
3.นิโรธ ความดับทุกข์ได้ประจักษ์แจ้งแล้ว
4.มรรค ทางแห่งความดับทุกข์ได้ปฏิบัติ
แล้ว