Professional Documents
Culture Documents
Osobowość Paranoidalna
Osobowość Paranoidalna
3. Niechętnie zwierza się innym, ponieważ żywi nieuzasadnioną obawę, że wiedza ta będzie
złośliwie użyta przeciw niej.
5. Na zawsze zachowuje urazy; nie wybacza tym, którzy ją zranili lub obrazili.
6. Dostrzega zamach na siebie i swoje dobre imię tam, gdzie inni tego nie widzą; reaguje
natychmiast z wściekłością, odpowiadając atakiem na domniemany atak.
Wśród wrogów
Ludzie z paranoidalnym zaburzeniem osobowości nie potrafią nawet na chwilę złożyć broni i
pozwolić sobie na trochę zaufania i intymności, gdyż boją się, że druga osoba natychmiast
wykorzysta ich słabość.
Wiele osób z poważnym zaburzeniem paranoidalnym nigdy nie zawiera małżeństw, ale
niektórzy mogą znaleźć ukojenie w związku z partnerem uległym i podporządkowanym.
To twoja wina
Większość osób z tym zaburzeniem nie zdradza się innym ze swych ukrytych myśli. Bardzo
też dba o pozory. W rezultacie ich bliscy mogą nie zdawać sobie sprawy z rozmiarów ich
nieufności. Jednostki paranoidalne nieustannie śledzą swe otoczenie w poszukiwaniu
dowodów potwierdzających ich podejrzenia. „Życie z osobą paranoidalną to życie na ławie
oskarżonych”. Wielu z nich lubi grozić sądem i groźby te często bywają spełniane.
Osoba paranoidalna we własnym przekonaniu nigdy się nie myli, nie ma wad i zawsze ma
dobre intencje, stanowi klucz do jej rzeczywistego życia wewnętrznego. Nieświadomie (nie
przyznając tego przed samym sobą) czuje się tak marna, winna, bezradna, słaba,
zawstydzona i osaczona przez brzydkie pokusy, że dla ratowania swej kruchej samooceny
jest zmuszona wszystkie te negatywne opinie na własny temat rzutować na innych ludzi.
Człowiek z zaburzeniem paranoidalnym nie ośmieli się zwątpić w siebie. Osoby z
paranoidalnym zaburzeniem osobowości bywają skrajnie egocentryczne. Niektórzy ludzie o
skłonnościach paranoidalnych robią więc karierę jako przywódcy sekt i siewcy nienawiści.
Według DSM-IV osoby z zaburzeniem tego typu „mają skłonność do tworzenia negatywnych
stereotypów, zwłaszcza odnoszących się do grup społecznych wyraźnie odmiennych od ich
własnej”.
Pomocy!
Osoba paranoidalna raczej nie będzie szukała pomocy u terapeuty, a tym bardziej mu nie
zaufa. Pacjentów przeraża myśl i obawa odrzucenia przez terapeutę. Obawiają się że ten
podczas terapii naprawdę pozna ich deprywację, strach i rywalizację. Pacjenci paranoidalni
chronicznie bronią się przed tym upokorzeniem, przekształcając każdy aspekt poczucia winy
w zagrożenie pochodzące z zewnątrz.
Ci nieszczęśnicy zwracają się jednak czasem o pomoc, kiedy pod wpływem skrajnego stresu
zaczynają cierpieć na przejściowe urojenia psychotyczne, w których czują się silnie zagrożeni
przez innych. Gdy zaczynają zachowywać się dziwacznie, ich bliscy mogą zażądać lub nawet
wymusić na nich wizytę u psychiatry. Zdarza się także, że osoba z umiarkowanym
paranoidalnym zaburzeniem sama zaczyna się domyślać, że jej życie mogłoby wyglądać
inaczej.
Zaburzenia osobowości, w tym stany paranoidalne, powinny być leczone przez specjalistę w
zakresie psychoterapii – psychologa lub psychiatrę, który posiada wiedzę w tym zakresie.
Paranoidalne zaburzenie jest trudne do leczenia. Aby jednak leczenie było skuteczne,
konieczne jest, by pacjent zaangażował się w pracę z terapeutą.
Twoja miłość do niej musi być odporna na wszystko. Jakakolwiek krytyka lub okazanie
irytacji zrani ją nieodwracalnie i trafisz na długą listę tych, którzy ją skrzywdzili. Podstawowa
zasada postępowania z osobą paranoidalną: wycofuj się. Nie próbuj perswadować jej
podejrzeń, bo wkrótce sam zostaniesz uznany za spiskowca. Unikaj konfrontacji i nie
wszczynaj dyskusji. Jeżeli osoba ta jest dla ciebie ważna, spróbuj namówić ją, by zwróciła się
do specjalisty. Zastanów się nad wspólną terapią.
Źródła: