Chapter 23

''Σε κάποιον δεν αρέσει να είναι τα πράγματα του ανακατεμένα'' λέει, χωρίς να
σταματάει να γελάει. Γιατί πρέπει πάντα να γελάει μαζί μου? ''Όχι! Δεν μ’ αρέσει!''
Φωνάζω και πάω να τον σπρώξω ξανά. Προχωράει προς το μέρος μου και αρπάζει
τους καρπούς μου, σπρώχνοντάς με στον τοίχο. Το πρόσωπο του είναι μόλις μερικά
εκατοστά από το δικό μου και εγώ ανασαίνω πάρα πολύ βαριά. Θέλω να του φωνάξω
να με αφήσει να φύγω, να μαζέψει αυτά που έριξε κάτω και να τον χτυπήσω η να τον
κάνω να φύγει, αλλά δεν μπορώ. Έχω παγώσει κολλημένη στον τοίχο γοητευμένη
από τα πράσινα μάτια του που καίνε τα δικά μου. ''Χάρντιν, σε παρακαλώ'' επιτέλους
βρίσκω τις λέξεις. Δεν είμαι σίγουρη εάν τον παρακαλάω να με φιλήσει ή να με
αφήσει. Η ανάσα μου δεν έχει ηρεμήσει ακόμη και η δική του όσο πάει και γίνεται
πιο βαριά. Τα δευτερόλεπτα που περνούν φαίνονται σαν ώρες και εκείνος βγάζει το
ένα του χέρι από τον καρπό μου αλλά το άλλο του χέρι είναι αρκετά μεγάλο για να
τους κρατήσει και τα δυο. Για ένα δευτερόλεπτο νομίζω ότι θα με χτυπήσει αλλά το
χέρι του πάει στα ζυγωματικά μου και απαλά βάζει τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί
μου. Την ώρα που ακουμπάει τα χείλια του στα δικά μου ορκίζομαι ότι μπορώ να
ακούσω το σφυγμό του και η φωτιά κάτω από το δέρμα μου δεν αργεί να κάνει την
εμφάνισή της. Αυτό το συναίσθημα έχω να το νιώσω από το προηγούμενο Σάββατο
βράδυ. Εάν μπορούσα να νιώθω μονό ένα συναίσθημα για την υπόλοιπη την ζωή
αυτό θα ήταν. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να σκεφτεί γιατί τον αφήνω να με φιλήσει
ξανά ή τα άσχημα πράγματα που θα πει μετά το φιλί. Στο μόνο που θέλω να
συγκεντρωθώ είναι στον τρόπο που αφήνει τους καρπούς μου και πιέζει το σώμα του
στο δικό μου, κολλώντας με πιο πολύ στον τοίχο, και στο γεγονός ότι το στόμα του
έχει την γεύση μέντας ξανά. Στον τρόπο που η γλώσσα μου ακολουθεί την δική του
και στον τρόπο που τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τους μεγάλους ώμους του. Τα
χέρια του πιάνουν τα μπούτια μου και με σηκώνει, τα πόδια μου είναι τυλιγμένα στην
μέση του και είμαι έκπληκτη που το σώμα μου με κάποιο τρόπο ξέρει πως να
αντιδράσει σε όλο αυτό. Χώνω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του τραβώντας τα λιγάκι,
την ώρα που εκείνος προχωράει προς τα πίσω στο κρεβάτι μου, χωρίς να χάσουν
επαφή τα χείλη μας. Η συνείδηση μου μου υπενθυμίζει ότι είναι απαίσια ιδέα αλλά
την αγνοώ, δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω αυτή την φορά. Τραβάω τα μαλλιά
του Χάρντιν πιο δυνατά και εκείνος μουγκρίζει. Ο ήχος με κάνει και μουγκρίζω και
εγώ, είναι ο πιο καυτός ήχος που έχω ακούσει και θέλω να κάνω οτιδήποτε για να τον
ξανακούσω. Κάθεται στο κρεβάτι μου κρατώντας με στα πόδια του. Τα χέρια του
παραμένουν στην μέση μου, τα μεγάλα του δάχτυλα χώνονται μέσα στο δέρμα μου
αλλά ο πόνος είναι φανταστικός. Το σώμα μου αρχίζει να κουνιέται μπρος-πίσω στα
πόδια του και η λαβή του σκληραίνει. ''Γαμώτο'' αναπνέει μέσα στο στόμα μου και
νιώθω μια αίσθηση που δεν έχω ξανανιώσει, τον νιώθω να σκληραίνει. ‘Ποσό μακριά
θα το αφήσω να τραβήξει?’ ρωτάω τον εαυτό μου αλλά δεν έχω απάντηση. Τα χέρια
του αφήνουν την μέση μου και κατευθύνονται στην μπλούζα μου την οποία τραβάνε
για να την βγάλουν. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τον αφήνω να το κάνει αυτό, αλλά
δεν θέλω να τον σταματήσω. Απομακρύνεται από το καυτό φιλί μας για να βγάλει
τελείως την μπλούζα μου. Τα μάτια μου συναντούν τα δικά μου και μετά πάνε στο
στήθος μου, βάζει το χείλος του ανάμεσα στα δόντια του φαίνοντας να θαυμάζει το
απλό μαύρο μου σουτιέν. ''Είσαι πολύ σέξι Tες'' λέει. Η σκέψη του να μιλάω βρώμικα
δεν μου φαινόταν προσιτή αλλά με κάποιο τρόπο όταν μιλάει έτσι ο Χάρντιν είναι το
πιο αισθησιακό και σεξουαλικό πράγμα που έχω ακούσει. Δεν αγοράζω φανταχτερά
εσώρουχα γιατί κανένας, πραγματικά κανένας, δεν τα βλέπει αλλά αυτή την στιγμή
εύχομαι να είχα αγοράσει μερικά. Έχει προφανώς δει κάθε είδους σουτιέν, η
ενοχλητική μέσα στο κεφάλι μου μου λέει. Για να απομακρύνω αυτές τις σκέψεις από
το μυαλό μου κουνιέμαι πιο δυνατά και εκείνος βάζει τα χέρια του στην πλάτη μου
και με σπρώχνει προς τον εαυτό του, τα στήθη μας ακουμπιόνται και το χερούλι της
πόρτας ανοίγει. Τραβάω τον εαυτό μου πάνω από τον Χάρντιν και αρπάζω την
μπλούζα μου. H έκσταση στην οποία βρισκόμουν έχει διαλυθεί όπως περνάω την
μπλούζα μου από το κεφάλι μου. Η Στεφ μπαίνει μέσα και κοιτάει εμένα και τον
Χάρντιν. Το στόμα της ανοίγει και παίρνει το σχήμα 'ο' όπως προσπαθεί να
επεξεργαστεί στην σκηνή μπροστά της. Είμαι σίγουρη ότι τα μάγουλά μου είναι
κόκκινα όχι μονό από την ντροπή που νιώθω αλλά και από τον τρόπο που με έκανε
να νιώσω ο Χάρντιν. ''Τι έχασα?'' ρωτάει κοιτώντας μας με ένα τεράστιο χαμόγελο
στα χείλη της. ''Τίποτα'' λέει ο Χάρντιν και σηκώνεται. Πηγαίνει προς την πόρτα και
δεν κοιτάζει πίσω όπως φεύγει, αφήνοντας εμένα λαχανιασμένη και την Στεφ να
γελάει.