ตอนที ๖๖

แผนรับมือ

ยามบ่ ายทีเปลวแดดแผดกล้ า ท้ องฟ้าสีครามไร้ เมฆหมอก

นกแร้ งขนทัวตัวสีดาํ ส่วนหัว คอและแข้ งเป็ นเนื อสีแดง มีแถบสีขาวตรงส่วนบนของอกและทีต้ นขาทังคู  ่ ขนทัวตัว
สีนํ าตาล ใต้ ท้องสีออ่ นกว่าและมีลกั ษณะเป็ นลายเกล็ด ส่วนบนของหัวมีขนอุยสีขาวทัวไป ลักษณะบ่งบอกว่า
เป็ นพญาแร้ งทุกประการกําลังบินร่อนอยูก่ ลางท้ องฟ้ าสูงขึ นไป สูง...จนตาเปล่ามิอาจมองเห็นได้ ลมร้ อนหนุน
เนืองไม่ขาดสายอยูใ่ ต้ ปีกทีแผ่ออกกว้ าง ลมร้ อนซึงช่วยพยุงให้ ร่างมันร่อนอยูก่ ลางอากาศได้ โดยไม่ต้องกระพือ
ปี กให้ เหน็ดเหนือย

ปี กกว้ างใหญ่ขยับปรับเปลียนเล็กน้ อย ทิศทางบินก็เปลียนจากเส้ นตรงเป็ นตีวงโค้ ง นัยน์ตาคมกริบกวาดมองทุก

ความเคลือนไหวบนพื นดินอย่างไม่ให้ คลาดสายตา ไกลออกไปในระยะมองเห็นได้ นกแร้ งซึงมีสเี ทาออกดําเกือบ
ทัวตัว ปี กทางตอนท้ ายมีสเี ทาจางๆ มีสขี าวทีตะโพกและมีขนคล้ ายพวงมาลัยรอบโคนคอจํานวนเกือบยีสิบตัว
กําลังกระจายบินวนเหมือนหาอาหารอยูท่ วท้ ั องฟ้ าบริ เวณนันดุ
 จเป็ นบริ วารของพญาแร้ ง

ตําลงไปบนพื นดิน แถวทหารตารีฮ์กําลังลัดเลาะไปตามเส้ นทางป่ าเขาอย่างระมัดระวัง ทหารทุกคนล้ วนทาหน้ า

ด้ วยดินโคลนและกลบกลินอายของมนุษย์อนั จะทําให้ สตั ว์ทีได้ กลินตืนตระหนกจนหมดสิ น ต่างปั กกิงไม้ พรางตัว
บนศีรษะ เสื อผ้ าทีสวมก็เป็ นสีทบึ ทึมกลืนกับสีของป่ าเขาทีแวดล้ อม ม้ าศึกทีจูงเดินต่างมีผ้าหนาหุ้มกีบเท้ าเพือ
กลบเสียง ม้ าทุกตัวต่างเงียบกริ บไม่สง่ เสียงดังเช่นม้ าศึกทีผ่านการฝึ กฝนมาเป็ นอย่างดี กองทัพตารีฮ์กําลัง
เคลือนไหวอย่างเป็ นความลับ ทําให้ คืบหน้ าไปได้ อย่างเชืองช้ า

แม้ การพรางตาจะทําได้ แนบเนียนจนนกทีเกาะอยูบ่ นต้ นไม่ริมทางไม่ตืนตระหนกบินหนีเมือเหล่าทหารเดินผ่าน

แต่มีนกบางชนิดทีมักซุม่ หาเหยืออยูบ่ นพื นโดยอาศัยกอหญ้ าบังกาย และจะไม่ขยับเคลือนไหวจนกว่าจะมีภยั
กรายเข้ ามาใกล้ ตวั และบังเอิญว่ามันดันซ่อนตัวอยูต่ รงทางทีแถวทหารจะเดินผ่านพอดี มันจึงรี บบินหนีขึ นฟ้ า
เพือหลบภัยทันที

นัยน์ตาคมกริ บของพญาแร้ งกวาดวูบไปยังจุดทีมีความเคลือนไหวโดยพลัน แล้ วนัยน์ตานันพลั

 นเปล่งประกาย
วาบ มันพบจุดหมายแล้ ว...

<>::<>::<>
“จากทีจารปั กษาของเราสืบมาได้ โดยเปลือกนอกกองทัพตารี ฮ์ได้ เปลียนทิศทางจากลงใต้ เป็ นเคลือนตรงเข้ าสู่
มณฑลอะมาวันแล้ วหยุดทัพนิงอยูเ่ ช่นนัน แล้ วลอบส่งทหารจํานวนหนึงเดินทางมุง่ ไปยังมณฑลเรี ยรี น
ขณะเดียวกันได้ มีรายงานจากสาบสืบในรี ฮนุ เองว่า กองทัพเรื อของรี ฮนุ จํานวนสองแสนกําลังบุกตรงมายังเรา”
เมราสรายงานเสียงเรี ยบ

“พวกท่านคิดว่าเราควรจะรับมืออย่างไรดี?” ราชาวานันซาถามเสียงขรึมหลังฟั งคํารายงานจบพลางกวาดตามอง

สองแม่ทพั สูงสุดแห่งอาณาจักร เมราสและชัจยาอาฮ์ทียืนอยูอ่ ีกฟากของโต๊ ะในห้ องอักษรสลับกัน

“หากเป็ นข้ า คงต้ องทิ งกําลังไว้ ยงั เมืองหลวงสองแสนเพือเตรี ยมรับมือรี ฮนุ แต่ข้าเองไม่มีความมันใจเช่นกันว่า
กองกําลังเพียงสามแสนจะสามารถเอาชนะกองกําลังกว่าห้ าแสนของตารี ฮ์ได้ ” ชัจยาอาฮ์ตอบ

การทีมาอ์สามารถทราบจํานวนทหารของกองทัพตารี ฮ์และรี ฮนุ เป็ นเพราะทังสองอาณาจั

 กรไม่คิดจะปิ ดบังแต่
อย่างใด เพราะต้ องการใช้ จํานวนพลทีเหนือกว่านี ข่มขวัญมาอ์โดยเฉพาะ

“แล้ วท่านคิดว่าต้ องใช้ ทหารของเราจํานวนเท่าใดจึงจะสามารถต้ านรับทหารตารี ฮ์ทงหมดนั

ั นได้
 ?” ผู้เป็ นนาย
เหนือหัวถามกลับ

“คงจะต้ องสีแสนกว่าเป็ นอย่างน้ อย”

“ทังที
 เราเป็ นฝ่ ายตังรั บเช่นนี น่ะหรื อ?” ราชาวานันซาเลิกคิ ว

“เราต้ องไม่ประเมินตารี ฮ์ตากว่

ํ าความเป็ นจริ ง เพราะนันคือทางสูค่ วามพ่ายแพ้ ” ชัจยาอาฮ์ตอบเสียงหนักแน่น

“หมายความว่าศึกนี เราจะไม่มีทางชนะ?” ราชาหนุม่ ถามเสียงเรียบ

“หากแม่ทพั ใหญ่คือข้ า คงเป็ นเช่นนัน เพราะข้ าคงไม่สามารถนํามาอ์รับศึกสองด้ านทีได้ เปรี ยบกว่าในแทบทุก

ทางโดยให้ มีผลลัพธ์คือชัยชนะได้ ” ชัจยาอาฮ์ตอบตามตรง

วานันซาหันไปทาง “แม่ทพั ใหญ่” ซึงยืนนิงเงียบฟั งการโต้ ตอบอย่างสงบ

“แล้ วท่านล่ะ ท่านแม่ทพั ใหญ่ ท่านคิดว่าศึกครัง นี เรามีทางชนะหรื อไม่ และหากมี เราจะชนะด้ วยวิธีใด?”

ชัจยาอาฮ์หนั ไปมองผู้วเิ ศษแห่งอาณาจักรอย่างรอฟั งคําตอบเช่นกัน ดวงหน้ าจอมพ่อมดสงบราบเรียบไม่แสดง

ความรู้สกึ ใดๆ ทังสิ
 นยามเอ่ยช้ าๆ อย่างสุขมุ
“ในความเห็นข้ า...ศึกด้ านรีฮนุ ไม่นา่ เป็ นห่วงโดยสิ นเชิง ตราบใดทีรี ฮนุ ยังไม่ยกพลขึ นบก”

ผู้เป็ นนายเหนือหัวถามขึ นทันที

“เพราะเหตุใด?”

“เมือยังไม่ยกพลขึ นบก เรื อย่อมต้ องลอยลําอยูใ่ นนํ า พื นนํ าไม่เหมือนพื นดิน มันคือสิงทีไม่เสถียร แม้ เป็ น
กองทัพเรื อทียิงใหญ่เกรี ยงไกร หากเผชิญพายุร้ายโหมกระหนํายังต้ องถูกกลืนหายพินาศสิ น และเราก็มกี องทัพที
สามารถจะเนรมิตพายุร้ายเช่นนันอยู  ใ่ นเมืองหลวงแห่งนี อยูแ่ ล้ วมิใช่หรื อ?”

ความเงียบครอบคลุมห้ องอักษรไปชัวอึดใจ ก่อนราชาวานันซาจะถอนใจยาว แล้ วเอ่ยว่า

“จริ งของท่าน ข้ าไม่เคยคิดถึงเรื องนี มาก่อนเลย”

...เพราะท่านไม่ใช่ผ้ ใู ช้ เวทอย่างไรเล่า มีแต่ผ้ ใู ช้ เวทเท่านันที

 จะคํานึงถึงความสามารถของผู้ใช้ เวทด้ วยกันก่อนใคร
... เมราสนึกตอบอยูใ่ นใจในขณะทีปากเอ่ยว่า

“ดังนันเราจึ
 งต้ องให้ กองทัพผู้ใช้ เวทคอยจับตากองทัพเรื อของรี ฮนุ ให้ ดีนบั แต่ชายแดนมณฑลเจเวส และให้ ลงมือ
ทันทีทีกองทัพเรื อของรี ฮนุ เริ มเบนหัวเรื อหมายยกพลบุกขึ นฝั ง”

“อย่างนันหมายความว่
 ากองทัพของเราทังห้
 าแสนสามารถยกไปเผชิญหน้ ากับตารี ฮ์ได้ ทงหมดสิ
ั นะ?” ลูกศิษย์ผ้ ู
สูงศักดิก@ ว่าถาม

“นันคือสิงทีไม่ควรทําเช่นกัน” เมราสตอบ “ถึงอย่างไรก็ควรทิ งกําลังอย่างน้ อยแปดหมืนไว้ เฝ้ าประจําการยังเมือง

หลวง ด้ วยว่าหากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดหมายขึ น กองกําลังจํานวนแปดหมืนย่อมมากพอทีจะตรึงสถานการณ์
เอาไว้ ได้ จนกว่ากองทัพด้ านตารีฮ์จะย้ อนกลับมาช่วยเหลือได้ ทนั ”

“แต่กองกําลังเพียงสีแสนเศษออกจะน้ อยเกินไปทีจะใช้ ปะทะกับตารี ฮ์” ชัจยาอาฮ์ค้านทันที “ทังในจํ

 านวนนันยั
 ง
มีทหารทียังฝึ กฝนมาไม่นานพอปนอยูด่ ้ วยจํานวนไม่น้อย”

“ใช่ จะมีทหารทียังฝึ กมาไม่มากพอปนอยูด่ ้ วยหนึงแสนหนึงหมืนคน” เมราสรับ “แต่วิธีทจะให้

ี กําลังของทหาร
เพิมขึ นเท่าตัวเป็ นอย่างน้ อยนันใช่
 วา่ จะไม่ม”ี

“ท่านจะใช้ วิธีใด?” วานันซาถามเสียงเรี ยบ

“บีบให้ จนตรอก” เมราสตอบ “คนเราเมือจนตรอก จะหาทางดิ นรนเพือเอาชีวติ รอด พละกําลังในการดิ นรนเอา
ชีวิตรอดนันมากมายมหาศาลนั
 ก อาจจะถึงขนาดทําให้ คนเราแข็งแกร่งขึ นได้ ถงึ สิบเท่า”

“มันไม่เสียงเกินไปหน่อยหรื อ? ท่านคงทราบว่าหากพลาด จะหมายถึงอะไร” ราชาหนุม่ แย้ งพลางขมวดคิ วอย่าง

ไม่เห็นด้ วยนัก

เมราสยังคงมีทา่ ทีเยือกเย็นเช่นเดิมยามตอบว่า

“เราไม่ได้ ให้ กองทัพทังกองทั

 พต้ องเสียงกับการจนตรอก แนวหน้ าเท่านันที  จะต้ องเสียง วิธีการคือ เราจะย้ าย
กองทัพทัง ๓๕,๐๐๐ ของมณฑลเชียนไปเสริ มยังมณฑลเรี ยรี น และย้ ายกองทัพ ๔๐,๐๐๐ ของมณฑลมูวีนาไป
เสริ มยังมณฑลอะมาวัน จากนันถอนกองทั
 พของเมืองหลวงทัง ๑๒๕,๐๐๐ คนกลับมายังเมืองหลวงดังเดิม
มณฑลฮัสก็จะเหลือทหารเฝ้ าประจําอยู่ ๘๕,๐๐๐ คน ในขณะทีมณฑลอะมาวันจะมีทหารประจําอยู่ ๘๕,๐๐๐
คนเท่ากัน ส่วนมณฑลเรี ยรี นจะมีทหารประจําการอยู่ ๘๐,๐๐๐ คน จากนันเราจะบอกแก่  ทหารทีประจําอยูย่ งั
มณฑลชายแดนทังสามว่  ากองกําลังจากเมืองหลวงไม่อาจยกไปเสริ มได้ เพราะต้ องคุมเชิงกองทัพเรื อของรี ฮนุ
เพียงเท่านี  พวกเขาก็จะคิดว่าไม่มีวนั ทีจะมีทพั หนุนจากเมืองหลวง จะมีก็แต่ทพั ของพวกเขาสามมณฑลเท่านันที 
จะต้ องช่วยเหลือซึงกันและกัน ดังนันความอยู
 ร่ อดของพวกเขาขึ นอยูก่ บั ความพยายามของพวกเขาเพียง
ถ่ายเดียว จากนันเราจะรอจนกว่
 าพวกเขาใกล้ จะต้ านรับไม่ไหวจึงค่อยยกทัพหนุนไปช่วยเหลือ เพราะเมือ
เหตุการณ์ดําเนินไปถึงขันนั
 น ทัพของตารี ฮ์นา่ จะตกอยูใ่ นสภาพไม่ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่นกั ”

ความเงียบครอบคลุมไปทัวห้ องอีกครัง หลังการอธิบายแผนการ

“ยอดเยียม” วานันซาเอ่ยชมระคนทอดถอน อดนึกในใจไม่ได้ วา่ ...การสงครามนีไม่งา่ ยเลยจริ งๆ สุดท้ ายข้ าก็ยงั

ห่างไกลจากเมราสอีกมากอยูด่ .ี ..

ก่อนจะได้ ร้ ูจกั เมราส ผู้ซงเกิ

ึ ดมาในตระกูลนักรบอย่างชัจยาอาฮ์เคยดูถกู ผู้ใช้ เวทยิงกว่าใคร แต่ตอนนี  ทัง
สติปัญญาและความสามารถของผู้วิเศษแห่งอาณาจักรผู้นี ได้ ทําให้ เขานับถือทังปากและใจ…


เมราสกล่าวต่อว่า

“หลังจากจัดวางกําลังดังนัน เราจะรอดูความเคลือนไหวของตารีฮ์ตอ่ ไปว่าคิดจะบุกมาทางใด ตารี ฮ์เดินทางมา

เป็ นเวลายาวนาน แม้ จะแกร่งกร้ าวเพียงใดย่อมต้ องมีความเหน็ดเหนือยอ่อนเพลีย แม่ทพั ทีดีและมีทางเลือกย่อม
ต้ องรอให้ ทหารของตนมีร่างกายทีเตรี ยมพร้ อมแล้ วจึงค่อยออกคําสังให้ บกุ โจมตี ช่วงเวลานันเองจะเป็
 นเวลาให้
เราได้ ตระเตรี ยมแผนการตังรั บหรื อวางกับดักซุม่ โจมตีตา่ งๆ ตารี ฮ์ไม่ชํานาญทางเท่าเรา ย่อมต้ องใช้ เวลาในการ
เดินทางมากกว่า ถือเป็ นข้ อได้ เปรี ยบของฝ่ ายเราในอันทีจะเคลือนไหวกองกําลังไปดักซุม่ จู่โจมเป็ นระยะๆ เช่น
ทัพกองโจรเพือตัดกําลังอีกฝ่ าย เหมือนทีเราเคยโดนรี ฮนุ เล่นงานมาแล้ วในสงครามครัง ก่อน
“ความเร็วในการเดินทัพจากเรียรีนไปอะมาวันใช้ เวลาห้ าวัน จากอะมาวันไปฮัสใช้ เวลาหกวัน จากฮัสมายังเมือง
หลวงใช้ เวลาสิบวัน ด้ วยความเร็วนี  ทัพเสริ มจากเมืองหลวงจะสามารถยกไปช่วยมณฑลเรียรี นทันกาลได้ อย่าง
สบายๆ ดังนันจึ งเรี ยกได้ วา่ ความเสียงของเรามีไม่มากนัก สําคัญเพียงเราจะให้ ทหารใต้ บงั คับบัญชาทราบแผนนี 
ไม่ได้ เด็ดขาด”

ชัจยาอาฮ์พยักหน้ า

“ข้ าเข้ าใจ”

หากทหารใต้ บงั คับบัญชาทังหลายทราบว่

 าไม่วา่ อย่างไรทัพหนุนก็จะยกมาช่วยอย่างแน่นอน แผนการก็จะ
ล้ มเหลวอย่างไม่เป็ นท่าทันที...

วานันซาเปรยเบาๆ

“สรุปว่าข้ าคงต้ องตัดใจเรื องบัญชาการศึกเองเสียแล้ วสินะ เพราะหนึงในเหตุผลแห่งการชนะศึกคือ แม่ ทัพมี

ความสามารถในการนําทัพสูงเยียมและราชาไม่ แทรกแซงกิจการในกองทัพ”

แม่ทพั ทังสองต่
 างใช้ ความเงียบแทนคําตอบ ผู้เป็ นนายเหนือหัวจึงได้ แต่ถอนใจ

“เอาเถอะ ข้ าเองก็ไม่อยากให้ มาอ์แพ้ สงครามเช่นกัน”

เมราสกล่าวเสียงเรียบ

“เพียงท่ านอยู่อย่ างปลอดภัยทีเมืองหลวงก็เป็ นกําลังใจให้ แก่ ทหารทัง1 กองทัพและประชาชนทัวแผ่ นดิน

ได้ แล้ ว องค์ ราชาเอย”

<>::<>::<>

แม่ นํา1 อัรยูวานี

บรรยากาศสงบนิงไร้ สายลมพัด แนวต้ นหลิวทีขึ นเรี ยงรายสองฟากแม่นํ าพลอยม่วงยังคงทิ งกิงใบห้ อยระสูส่ ายนํ า
ดุจสายฝนสีมว่ งอ่อนโปรยปราย สายหมอกเบาบางสีมว่ งจางแผ่ปกคลุมไปทัวบริ เวณ บดบังทุกสิงให้ ดเู ลือนราง
ราวภาพฝั น งดงามและหม่นเศร้ า...
หลังม่านกิงหลิวมีร่างของสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ตวั หนึงหมอบซุม่ อยู่ แต่หากไม่สงั เกตคงยากจะมองเห็นเสือดาวตัว
นี ได้ ด้ วยสีขนของมันทีกลืนไปกับสีของกิงใบ...เสือดาวสีมว่ งทีมีขนาดร่างกายใหญ่กว่าเสือดาวธรรมดาหลาย
เท่า!

...กัรบา...

เสียงเรียกแผ่วเบาทว่ากังวานชัดเจนทรงอํานาจดังสะท้ อนไปทัวอาณาเขต ใบหูมนของสัตว์ร้ายขยับเบาๆ แสดง

อาการรับรู้ถงึ เสียงเรี ยกนัน ก่อนจะลืมตาขึ นช้ าๆ เผยให้ เห็นนัยน์ตาสีเข้ มกว่ากิงใบทีห้ อยระรอบตัวเล็กน้ อย กัร
บา จอมสัตว์อสูรแห่งสายนํ าอัรยูวานีตอบรับคําเรียกนันไปทางกระแสจิ
 ต

...เรี ยกข้ าด้ วยกิจใดหรื อ ท่านเฟย์รา?...

...ข้ ามีเรื องจะวานให้ เจ้ าช่วย... เสียงนกไฟตอบกลับมาดังนี 

...เรื องใดหรื อ โปรดบอกมาเถิด... เสือดาวร่างยักษ์ ถามพลางขยับกายลุกขึ นจากท่านอนหมอบช้ าๆ อย่างเกียจ

คร้ าน แล้ วกระโดดจากกิงหลิวเล็กเรี ยวกว่านิ วก้ อยสูพ่ ื นหญ้ าหนานุม่ สีเขียวสดอย่างแผ่วเบา ทันทีทีหยังเท้ ายืน
หยัดมัน ร่างสัตว์ร้ายพลันค่อยๆ แปรเปลียนไป กลายเป็ นบุรุษหนุม่ ร่างสูงสง่าองอาจในอาภรณ์สงู ค่าดุจราชา

...ข้ าอยากให้ ทา่ นไปเป็ นผู้ค้ มุ ครองให้ แก่พีสาวของข้ า... นกไฟตอบ

คิ วเข้ มของกัรบาขมวดมุน่ หันหน้ าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ อนั เป็ นทีตังของภู

 เขาอัคคีแล้ วถามว่า

“เหตุใดท่านจึงไม่พาท่านราเธียมายังป่ ามายาเสียเลยเล่า?”

...เมราสไม่ยอม พีสาวข้ าเองก็ไม่ยินดีมา...

“แล้ วท่านเมราสยอมให้ ข้าไปเป็ นผู้ค้ มุ ครองท่านราเธียแล้ วหรื อ?” กัรบาย้ อนถาม

...หึหหึ ึ ก็ไม่ได้ ยอมหรอก แต่โปรดวางใจ ข้ าย่อมมีเหตุผลอันสมควรทีขอให้ ทา่ นทําเช่นนี  และเหตุผลนันย่

 อม
ไม่ได้ เป็ นไปเพือกลันแกล้ งเมราสเพือความบันเทิงส่วนตัวอย่างแน่นอน... นกไฟตอบ

“หากมีข้าอยูล่ ะแวกนันด้
 วย จะไม่เป็ นอุปสรรคต่อการคงความเป็ นมนุษย์ของท่านเมราสหรอกหรือ?” จอมสัตว์
อสูรถามต่อ

...สมกับทีเป็ นกัรบา รู้กระทังเรื องนี ... เฟย์ราเอ่ยชม ...ปั ญหานันข้

 าย่อมคิดทางออกเอาไว้ ให้ แล้ ว ดังนันท่
 านไม่
ต้ องกังวลเรื องนี ...

“ถึงอย่างนันข้
 าก็ยงั คิดว่าให้ ข้าไปไม่คอ่ ยเหมาะนักอยูด่ ี หากท่านส่งนาฮีราไปแทนข้ าอาจจะดีกว่ากระมัง?” กัร
บายังคงไม่เห็นด้ วยนักกับการทีนกไฟเลือกเขาให้ เป็ นผู้ปฏิบตั ิภารกิจครัง นี 

เสียงหัวเราะเบาๆ สะท้ อนไปทัวบริ เวณ ก่อนนกไฟผู้เป็ นเจ้ าป่ าจะตอบกลับมาว่า

...หากข้ าเลือกนาฮีรา ข้ าคงไม่วานท่าน หรื อท่านจะปฏิเสธ?... ท้ ายประโยคเน้ นเสียงเฉียบขาด

กัรบาถอนใจเบาๆ

“ข้ าหรือจะกล้ าปฏิเสธบัญชาแห่ งนกไฟ”

<>::<>::<>

ต้ นเดือนสี กลางฤดูใบไม้ ผลิ อากาศกําลังเย็นสบายสําหรับชาวมาอ์ แต่คอ่ นข้ างร้ อนสําหรับชาวตารี ฮ์

กองทัพตารี ฮ์ซงเดิ
ึ มตังทั
 พอยู่ ณ มณฑลอะมาวันได้ แยกออกเป็ นสองกอง โดยกองหนึงตังมั
 นอยูท่ ีเดิม และอีก
กองเดินทางตรงไปยังเขตแดนมณฑลฮัส จากนันตั
 งทั
 พนิงอยูเ่ ช่นนันเป็
 นเวลาหลายวันมาแล้ ว

“ท่านแม่ทพั ใหญ่คิดจะทําอะไรกันแน่?” ผู้พดู ซึงเป็ นทหารในกองทัพคนหนึงพูดขึ นขณะกําลังหรีตาลงข้ างหนึงเล็ง

ลูกหินทีอยูไ่ กลออกไปหลายก้ าว รอบกายคือเพือนทหารหลายคนซึงต่างกําลังว่างงาน จึงหาอะไรเล่นเป็ นการแก้
เบือ ก็คือการทอยลูกหินนีเอง

“ใครจะไปรู้ใจท่านแม่ทพั ได้ แต่คงไม่ได้ ยกทัพมาเดินเล่น แล้ วยกทัพกลับเป็ นแน่” ทหารในกลุม่ ผ้ หนึงซึงร่วมเล่น

ด้ วย และกําลังกอดอกไขว้ ขวายืนดูอยูด่ ้ านข้ างตอบ

ป๊ อก!

หินก้ อนน้ อยปลิวหลุดจากมือไปกระทบก้ อนหินขนาดพอๆ กันทีถูกเล็งไว้ อย่างแม่นยํา

เสียงครางอย่างผิดหวังดังระงมระคนเสียงเฮอย่างยินดี แล้ วทหารผู้เพิงชนะการแข่งขันจึงถูกมือเข้ าหากันอย่าง

ยินดีปรี ดา ฉีกยิ มอย่างกระหยิมแล้ วพูดว่า
“ข้ าชนะ! อาหารเย็นวันนี คือเนื อแพะย่าง เนื อแพะต้ มของพวกเจ้ ารอไว้ วนั อืนก็แล้ วกันนะ”

.........

ในกระโจมของแม่ทพั ใหญ่ เจ้ าหญิงเมเฮบีนกําลังนังฟั งคํารายงานของแม่ทพั ฟาตาฮ์ผา่ นทางกระจกเวทซึงสร้ าง

โดยลูฟาทียืนอารักขาอยูข่ ้ างๆ

“ทหารในกองทัพทางด้ านข้ าเริ มมีทา่ ทีเบือหนายกับการรอคอยและอยากออกรบเต็มที วันนี ข้ าเห็นทหารบางกลุม่

เล่นทอยลูกหินโดยใช้ การเลือกอาหารเย็นเป็ นเดิมพันอีกด้ วย” แม่ทพั ฟาตาฮ์ได้ รับบัญชาให้ นาํ ทัพทียกไปยัง
ชายแดนมณฑลฮัส

เจ้ าหญิงเมเฮบีนพยักหน้ าอย่างพึงพอใจ

“แสดงว่าความเหน็ดเหนือยจากการเดินทางของทหารได้ หายไปหมดสิ นแล้ วสินะ และถึงเวลาแล้ วทีเราจะเริ มบุก

เสียที”

แม่ทพั ฟาตาฮ์ยิ มน้ อยๆ

“นีเองคือเหตุผลทีท่านแม่ทพั ใหญ่สงให้
ั ตงทั
ั  พนิงอยูเ่ ป็ นเวลานานจนทหารเริ มกระวนกระวาย”

“ข้ าต้ องการให้ สมรรถภาพของกองทัพสมบูรณ์พร้ อมทีสุด เพราะศึกครัง นี  เราจะพลาดไม่ได้ ” เมเฮบีนยอมรับ

แล้ วออกคําสังว่า “ท่านจงเตรี ยมกองทัพให้ พร้ อมทีจะเดินทัพข้ ามไปยังมณฑลฮัสเช้ าตรู่วนั รุ่งขึ น ตอนข้ าม
แม่นํ าซูลา ให้ สจอมเวทเบิ
ี กทางไปยืนดูต้นทางยังอีกฟากก่อนจะสร้ างสะพานหินแล้ วอยูป่ ้ องกันการจู่โจมทําลาย
สะพานด้ วยเวทมนตร์ ระหว่างทีเราอยูใ่ นตําแหน่งล่อแหลม...”

การสนทนาถูกขัดจังหวะด้ วยเสียงพูดขององครักษ์ ทีเฝ้ าอยูห่ น้ าประตูกระโจม

“หากไม่มคี ําอนุญาตจากท่านแม่ทพั ไม่วา่ ผู้ใดก็ห้ามรุกลํ าเข้ าไปในกระโจมโดยพลการทังสิ

 น”

…เจ้ าชายตูนิสและองครักษ์ ทงหก...

ั ลูฟาส่งกระแสจิตตอบคําถามในใจเจ้ าหญิงเมเฮบีนทันทีโดยไม่ต้องรอให้
ถาม ทีใช้ วธิ ีตอบโดยกระแสจิตก็เพือไม่ให้ แม่ทพั ผู้อืนมารับรู้เรื องราวนอกเหนือจากทีนางจะต้ องการให้ ร้ ูนนเอง
ั
เมเฮบีนบอกแก่แม่ทพั ฟาตาฮ์วา่

“แล้ วข้ าจะติดต่อไปอีกครัง ” จากนันพยั

 กหน้ าเป็ นสัญญาณให้ สลายกระจกเวท แล้ วจึงเอ่ยเสียงดังกับองครักษ์ ที
ยืนเฝ้ าอยูห่ น้ ากระโจมว่า

“ข้ าอนุญาตให้ ทา่ นรองแม่ทพั เข้ าพบ”

............

เจ้ าชายตูนิสพร้ อมด้ วยทหารองครักษ์ แวดล้ อมอีกหกคนเดินมุง่ หน้ าตรงมายังกระโจมทีพักของเจ้ าหญิงเมเฮบีน

ด้ วยท่าทางไม่ส้ จู ะพอใจนัก ครัน มาถึงเบื องหน้ ากระโจม ก็ถกู ทหารองครักษ์ ทงหกของเจ้
ั าหญิงขวางเอาไว้ พร้ อม
กับกล่าวว่า

“หากไม่มคี ําอนุญาตจากท่านแม่ทพั ไม่วา่ ผู้ใดก็ห้ามรุกลํ าเข้ าไปในกระโจมโดยพลการทังสิ

 น”

เจ้ าชายตูนิสขมวดคิ วอย่างไม่พอใจ ก่อนจะคลายออกอย่างรวดเร็ว แต่ยงั ไม่ทนั กล่าวกระไร เสียงไพเราะดุจระฆัง

แก้ วของเจ้ าหญิงเมเฮบีนพลันดังมาจากในกระโจมว่า

“ข้ าอนุญาตให้ ทา่ นรองแม่ทพั เข้ าพบ”

เจ้ าชายตูนิสมองหน้ าองครักษ์ เฝ้ าประตูกระโจมด้ วยสายตาเย็นชาแวบหนึง ก่อนจะก้ าวเข้ าไปในกระโจม แต่เพิง
ก้ าวเข้ าไปได้ เพียงก้ าวเดียวก็ต้องชะงักเมือทหารองครักษ์ กล่าวขึ นว่า

“ท่านแม่ทพั อนุญาตให้ ทา่ นรองแม่ทพั เข้ าไปได้ เพียงผู้เดียวเท่านัน พวกท่านต้ องรอข้ างนอก”

เจ้ าชายตูนิสระงับความไม่พอใจอย่างรวดเร็ ว หันไปสังองครักษ์ ทงหกของตนเสี

ั ยงเรี ยบ

“พวกเจ้ ารอข้ าอยูข่ ้ างนอกนีล่ะ”

“รับบัญชา” หกองครักษ์ เอ่ยพร้ อมกัน ก่อนจะตังแถวยื

 นรอเจ้ านายของตนอยูห่ น้ ากระโจมนันเอง
 หกองครักษ์ ของ
เจ้ าชายตูนิสต่างมองหน้ าหกองครักษ์ ของเจ้ าหญิงเมเฮบีนด้ วยแววตากระด้ าง ขณะทีฝ่ ายถูกจ้ องมองอย่างเอา
เรื องเพียงแต่มองตอบด้ วยแววตาเฉยเมย

เจ้ าชายตูนิสต้ องชะงักเป็ นคํารบสองเมือพบว่าเจ้ าหญิงเมเฮบีนไม่ได้ อยูใ่ นกระโจมเพียงลําพัง แต่ยงั มีลฟู าอยู่
ด้ วย ตูนิสรี บปรับสีหน้ าแววตาให้ สงบนิง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบว่า

“ข้ ามาเพือจะถามว่า ท่านแม่ทพั ใหญ่จะตังทั

 พอยูเ่ ฉยๆ เช่นนี อีกนานเท่าไร?”
“ข้ าจําได้ วา่ ตามกฎของกองทัพแล้ ว ท่านไม่มีสทิ ธิ@ถามคําถามนี ต่อข้ า ท่านรองแม่ทพั ” เมเฮบีนเตือนเสียงเย็น
“แต่เอาเถิด ข้ าจะตอบข้ อสงสัยข้ อนี ของท่าน พรุ่งนี กองทัพทีนําโดยท่านฟาตาฮ์และท่านอาฮิลจะเริมเคลือนทัพ
เข้ าสูเ่ ขตแดนมณฑลฮัสและอะมาวัน”

“แล้ วกองทัพหลักของเรานี เล่า?” ตูนิสถามต่อ

“ก็ต้องรอจังหวะต่อไป จนกว่าข้ าจะเห็นสมควร”

“จังหวะนันจะมาถึ
 งเมือใด?”

“ข้ าคิดว่าข้ าได้ ตอบคําถามของท่านมากเกินกว่าทีควรจะตอบแล้ ว ข้ ายังมีเรื องอีกมากมายต้ องตัดสินใจ ขออภัย

ทีคงต้ องเชิญให้ ทา่ นกลับไปเดีOยวนี ” เมเฮบีนตัดบท

“ขออภัยทีรบกวนท่านแม่ทพั ” ตูนิสฝื นใจพูดก่อนจะลากลับไปยังกระโจมของตนอย่างโกรธเกรี ย ว

สมควรอยูท่ เจ้
ี าชายตูนิสจะหงุดหงิดไม่พอใจอย่างยิง เพราะเจ้ าหญิงเมเฮบีนได้ จดั การโยกย้ ายลูกน้ องในบังคับ
บัญชาของเขาจํานวนกว่าแสนนายไปอยูใ่ ต้ บงั คับบัญชาของแม่ทพั ฟาตาฮ์และแม่ทพั อาฮิลจนหมดสิ น จากนัน
ยังดําเนินการทอนอํานาจบังคับบัญชาในกองทัพของเขาโดยให้ แม่ทพั ระดับรองลงไปต้ องรับคําสังจากแม่ทพั
ใหญ่โดยตรงเท่านัน เท่ากับรองแม่ทพั เป็ นเพียงตําแหน่งลอยทีไร้ อาํ นาจสังการโดยสิ นเชิง

…เมเฮบีนอาจจะเริ มระแคะระคายจึงได้ มีมาตรการเช่นนี ...

ตูนิสคิดพลางเตือนตัวเองว่านับจากนี เขาคงต้ องระมัดระวังท่าทีให้ มากกว่านี เสียแล้ ว อย่าปล่อยให้ โทสะเพราะ

การถูกจํากัดด้ านอํานาจในกองทัพมาบดบังความคิด ทําลายสิงทีเขาเพียรปิ ดบัง เพราะเขายังไม่สิ นหนทาง
เพราะยังมีแม่ทพั เป็ นพวกของเขาอีกหลายคน เพียงแต่ตอนนี ยังไม่ถึงเวลาทีควรลงมือ...

“เจ้ าชายคงเริ มรู้ตวั แล้ วกระมัง” ลูฟาพูดขึ นหลังจากเจ้ าชายตูนิสลับหลังไปแล้ ว

“หากยังไม่ร้ ูตวั เขาคงไม่ใช่ผ้ ทู วางแผนมาได้

ี จนถึงบัดนี แล้ ว” เจ้ าหญิงเมเฮบีนเอ่ยขรึมๆ แล้ วเปลียนเรื องว่า
“ติดต่อท่านแม่ทพั ฟาตาฮ์ตอ่ เถิด”

การสนทนาถึงเจ้ าชายตูนิสจึงจบลงแต่เพียงเท่านี 
.........................................................
ตอนที ๖๗

ภัยซ่ อนเร้ นในเรียรีน

“ตารีฮ์แบ่ งกําลังเป็ นสามกอง แยกไปตัง" มันยังเขตแดนมณฑลฮัส อะมาวัน และเรียรีน หากเป็ นข้ า ข้ า

จะแบ่ งกองกําลังโดยให้ กองทัพทีโจมตีอะมาวันเป็ นกองทัพหลักและให้ กองทัพทีโจมตีเรียรีนเป็ นกอง
กําลังรอง เพราะนอกจากจะสามารถแน่ ใจได้ ว่ากองทัพของเราทีเฝ้ารักษาการณ์ อยู่ยงั อะมาวันจะ
พินาศสิน" ในเวลาอันรวดเร็วแล้ ว ยังสามารถตัดการช่ วยเหลือทีเมืองหลวงหรือมณฑลฮัสจะส่ งไปช่ วย
มณฑลเรียรีนได้ อีกด้ วย เท่ ากับว่ าในการเริมต้ นบุกครัง" นี " ตารีฮ์จะทําลายกองกําลังของเราไปได้ อย่ าง
น้ อย ๑๖๐,๐๐๐ คน”

เมราสวิเคราะห์พลางชี ไม้ เรียวในมือไปตามจุดทีเอ่ยถึงบนแผนทีหนังซึงถูกขึงอยูก่ ลางโครงไม้ เบื องหน้ า ในห้ อง

ยังคงมีราชาวานันซา ชัจยาอาฮ์ และเมราสเพียงสามคนดังเคย เพียงแต่ห้องประชุมได้ เปลียนจากห้ องอักษรไป
เป็ นห้ องขนาดเล็กไร้ หน้ าต่างอันเป็ นห้ องประชุมลับ ทัวห้ องสว่างไสวด้ วยแสงไฟจากเวทมนตร์ เปลวไฟมายาอัน
เจิดจ้ าทว่าไม่ให้ ความรู้สกึ ว่าร้ อนระคายผิวแม้ แต่น้อย ราชาวานันซานังกอดอกมองแผนทีพลางขมวดคิ วมุน่ โดย
มีชจั ยาอาฮ์ยืนอยูข่ ้ างๆ หลังจากฟั งคําวิเคราะห์ของจอมพ่อมดจบ ราชาหนุม่ ก็ถามสันๆ  ว่า

“ท่านจะรับมือเช่นไร?”

แทนทีจะตอบ เมราสกลับย้ อนถามว่า

“ท่านรู้จกั มณฑลเรี ยรี นดีเพียงใด?”

ราชาหนุม่ ตอบทันที

“มณฑลเรี ยรี นตังอยู

 ท่ างเหนือสุดของมาอ์ มีลกั ษณะคล้ ายรูปสามเหลียม เขตแดนด้ านตะวันตกติดกับป่ ามายา
ด้ านเหนือและตะวันออกติดมณฑลมัรฮิลและมณฑลอาดาของตารี ฮ์ ด้ านใต้ ติดมณฑลอะมาวันพื นทีด้ าน
ตะวันตกสุดติดเขตแดนป่ ามายาคือทะเลทรายซอมาน ถัดมาคือแนวเทือกเขาซานซึงเป็ นเทือกเขาสูงและอุดมไป
ด้ วยสัตว์เศรษฐกิจซึงขนเป็ นทีต้ องการและมีราคาแพง รวมถึงเป็ นแหล่งสมุนไพรลํ าค่ามากมาย พื นทีด้ าน
ตะวันออกทังหมดคื
 อป่ านานัน เป็ นป่ าดิบชื น เนืองจากทางตอนเหนือของป่ านานันบรรจบกับทะเลทราย ดังนัน
จึงมีผ้ พู บสัตว์อสูรซ่อนตัวอยูบ่ ริ เวณนันของป่
 าเป็ นบางครัง มณฑลเรี ยรี นมีสภาพอากาศแบบร้ อนชื น ในหนึงปี มีสี
ฤดูคือ ฤดูใบไม้ ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ ร่วง และฤดูหนาว เป็ นมณฑลเดียวในมาอ์ทีมีสฤดู ี การกระจายของประชากร
ไม่มากนัก โดยมากผู้คนมักกระจุกอยูร่ วมกันตรงเขตภูเขา และชายป่ านานัน”

เมราสยิ มน้ อยๆ แล้ วหันไปกล่าวกับชัจยาอาฮ์วา่

“ข้ าจําได้ วา่ ท่านชัจยาอาฮ์เคยประจําการอยูท่ ีมณฑลเรี ยรี นอยูร่ ะยะหนึง ท่านคงพอจะเสริ มสิงทีองค์ราชาเอ่ยตก
ไปได้ ”

ชัจยาอาฮ์ตอบเสียงเรียบ

“พื นทีป่ าของเรี ยรี นเป็ นภูเขาสลับเนินเขา ซึงพื นทีลักษณะนี ไม่เป็ นอุปสรรคต่อม้ าของตารี ฮ์ทีเคยชินกับการวิงบน
ภูเขาทีสูงชัน แต่สงที ิ พวกข้ าซึงออกสํารวจพื นทีต้ องระวังตัวกันมากทีสุดคือไข้ ป่าและแมลงทีมีพษิ ทังหลาย แมลง
นันป ้ องกันง่ายกว่าไข้ ป่า เพราะขอเพียงขยี ใบไม้ บางชนิดทาตามตัว แมลงพวกนันก็  จะไม่กล้ าเข้ าใกล้ เราทว่าไข้
ป่ านันต้
 องกินยาป้องกันซึงต้ มจากสมุนไพรทีขึ นอยูใ่ นป่ าแห่งนันเอง  แต่ฤทธิ=ของสมุนไพรจะคงอยูเ่ พียงสิบวันเป็ น
อย่างมาก หากจะอยูส่ าํ รวจในป่ าเป็ นเวลานานๆ จึงจําเป็ นต้ องเตรี ยมอุปกรณ์ไปต้ มยาเพิมให้ พร้ อม สมุนไพร
ป้องกันไข้ ป่านี ขึ นเฉพาะบางทีในป่ า ดังนันทหารอย่
 างพวกข้ าจึงมักคอยเฝ้ ามันเอาไว้ อย่างดี ไม่มีทางทีทหารตา
รี ฮ์จะขโมยมันไปโดยพวกเราไม่ร้ ูได้ เด็ดขาด อีกอย่าง ด้ วยจํานวนทีมีจํากัดของมันย่อมไม่มีทางนํามาใช้ ป้องกัน
ทหารตารี ฮ์ทงกองทั
ั พได้ แน่”

เมราสพยักหน้ าพลางยิ มน้ อยๆ อย่างชมเชย แล้ วเสริ มว่า

“ไข้ ป่าทีท่านชัจยาอาฮ์วา่ มานันจะมากั บหมอกทีปกคลุมป่ าในช่วงเวลาหลังพระอาทิตย์ตก อาการของผู้ทีถูกไข้

ป่ าเล่นงานคือระยะแรกจะเป็ นไข้ ตวั ร้ อน เป็ นๆ หายๆ สลับกันประมาณหนึงอาทิตย์ก็จะเกิดอาการชัก ตัวเกร็ง
และตาย มีแต่ผ้ ทู ีเกิดและโตในป่ านานันเท่านันที  จะมีภมู ิค้ มุ กัน คนเรานันมี  ข้อเสียคือมักจะมองข้ ามสิงซึงกลาย
มาเป็ นความเคยชิน พรานป่ าทีล่าสัตว์ในป่ าอยูท่ กุ เมือเชือวันจนทุกความเคลือนไหวเป็ นไปตามสัญชาตญาณ
ย่อมยากจะสามารถอธิบายสิงซึงเป็ นความเคยชินของตนได้ วา่ มีอะไรบ้ าง รู้แต่เพียงเมือถึงเวลา ร่างกายก็จะทํา
ไปตามนันเองโดยอั
 ตโนมัติ และหนึงในนันคื  อเรื องไข้ ป่านี เอง ผู้ทรูี ้ จกั ป่ านานันกระจ่างแจ้ งย่อมเป็ นผู้ทีเกิดและโต
มาในป่ า นันคือเป็ นผู้ทีมีภมู คิ ้ มุ กันพิษไข้ ดังนันจึ
 งย่อมไม่ทนั คิดว่าคนอืนนันไม่  เหมือนตน

“ข้ าคิดว่าข้ อสันนิษฐานนี ไม่ผิดพลาด ตารีฮ์นา่ จะไม่ทราบเรื องภัยของไข้ ป่า เพราะหากทราบแต่ยงั คงเลือกทีจะ
บุกเข้ ามาทางมณฑลเรี ยรี น สมุนไพรทีใช้ ป้องกันพิษน่าจะถูกลอบขโมยเสียนานแล้ ว แต่นีไม่มีรายงานว่ามีใคร
พยายามจะขโมยสมุนไพรเสียด้ วยซํ า จุดนี เองคือความได้ เปรี ยบประการแรกของฝ่ ายเรา

“ประการต่อมา แม้ ป่านานันจะไม่สงู ชันเปี ยมอันตรายเท่าเทือกเขาบัลเกีย แต่เส้ นทางทีสามารถใช้ เดินทางได้ ก็มี

เพียงสีทางเท่านัน พื นทีนอกเส้ นทางนันหากไม่
 ใช่เป็ นดงสัตว์พษิ โคลนดูด พืชพิษ ก็เป็ นเส้ นทางทีลาดชันเกินกว่า
จะใช้ เดินทางได้ จากการรายงานของทหารซึงเป็ นชาวมณฑลเรียรีนโดยกําเนิดและมาจากตระกูลซึงเป็ นพรานล่า
สัตว์ในป่ านานันมาหลายชัวอายุคน เส้ นทางทีทหารจะสามารถเดินทัพได้ แบบเรี ยงเดียวในป่ ามีเจ็ดเส้ นทาง ใน
เจ็ดเส้ นทางนี มีจดุ เริ มต้ นสามจุด และจะแตกแขนงเป็ นเจ็ดจุดเมือเดินทางไปได้ ห้าโยชน์ สองเส้ นทางจะบรรจบ
กันหลังผ่านระยะทางไปได้ ยีสิบโยชน์และไม่แยกกันอีกจนถึงทางออกจากป่ า ส่วนอีกห้ าทางนัน สองทางจะ
บรรจบกันเมือผ่านไปได้ สบิ เจ็ดโยชน์ และจะไปบรรจบกับอีกเส้ นทางเมือผ่านไปได้ สามสิบโยชน์ จากนันจะแยก

เป็ นสองทางอีกครัง เมือผ่านไปอีกเจ็ดโยชน์ และกลายเป็ นสองเส้ นทางเช่นนี จนถึงทางออก ส่วนสองเส้ นทาง
สุดท้ ายเป็ นเส้ นทางเดียวตลอดไปจนถึงทางออก” ไม้ ในมือผู้วิเศษหนุม่ ชี ไปบนแผนทีอย่างคล่องแคล่วพลาง
อธิบายต่อว่า

“ในเส้ นทางทังเจ็
 ดสายนี แต่ละเส้ นทางต่างมีหลายจุดทีเหมาะแก่การวางกับดักซุม่ โจมตี แต่การวางกับดักทีดี
ทีสุดควรจะวางสักหนึงช่วงก่อนถึงทางออก เพราะจะเป็ นช่วงเวลาทีจิตใจทีตึงเครี ยดผ่อนคลายมากทีสุด เมือเริ ม
ย่างก้ าวเข้ ามาในป่ า จิตใจของทหารตารีฮ์ยอ่ มต้ องตึงเครี ยดระมัดระวังการซุม่ โจมตีทกุ ฝี ก้ าว แต่เมือเวลาผ่านไป
นับเดือนโดยไม่เกิดอะไรขึ น ความระมัดระวังจะพุง่ เป้าไปยังตรงทางออกแทน ช่วงเวลาหนึงช่วงก่อนจะถึง
ทางออกจึงเรี ยกได้ วา่ เป็ นช่วงเวลาทีจะประมาททีสุด ด้ วยข้ อได้ เปรี ยบเรื องไข้ ป่าและการวางกับดักซุม่ โจมตีอีก
ชันจะทํ
 าให้ เราสามารถบันทอนกําลังทหารของตารี ฮ์ทีจะยกมายังเรี ยรี นได้ ไม่น้อย”

วานันซาพยักหน้ าแล้ วถามว่า

“อย่างนันด้
 านมณฑลอะมาวันเล่า?”

เมราสยิ มน้ อยๆ อย่างเยือกเย็นเมือกล่าวว่า

“สภาพภูมิประเทศของมณฑลอะมาวันทีท่านรู้จกั เป็ นอย่างไร?”

“ด้ านเหนือติดมณฑลเรี ยรี น ด้ านใต้ ตดิ มณฑลฮัสและมณฑลเชียน ด้ านตะวันตกติดป่ ามายา ด้ านตะวันออกติด

เขตแดนมณฑลอาดาของตารี ฮ์ พื นทีด้ านตะวันตกตลอดแนวคือทะเลทรายซอมาน พื นทีตอนกลางคือทีราบลุม่ มี
แม่นํ าหลายสายไหลผ่าน ซึงล้ วนแต่เป็ นแม่นํ าทีแตกแขนงมาจากแม่นํ าเมนินทีมีต้นนํ าอยูท่ ีเทือกเขาไบซา ด้ าน
ตะวันออกของมณฑลอะมาวันคือป่ านานันเหมือนมณฑลเรียรี น ท่านจะใช้ วธิ ีให้ ไข้ ป่าเล่นงานเหมือนกันหรื อ?”
วานันซาตอบพร้ อมกับย้ อนถามเป็ นการตบท้ าย

เมราสส่ายหน้ า

“ไข้ ป่ามีชกุ ชุมแต่ในเขตป่ าของมณฑลเรี ยรี นเท่านัน ส่วนป่ าของมณฑลอะมาวันมีจดุ เด่นอย่างอืน นันคือใน
ขณะทีป่ านานันในเขตมณฑลเรียรี นมีหนองบึงอยูม่ ากมาย ป่ านานันในเขตมณฑลอะมาวันกลับมีแม่นํ าลําธาร
สายเล็กไหลผ่านอยูท่ วไปเช่
ั นเดียวกับพื นทีราบลุม่ นอกป่ า โดยทัวไปตามหลักการตังทั
 พ มักเลือกตังอยู
 ห่ า่ งแม่นํ า
ออกไปไม่มากนักเพือความสะดวกในการหุงต้ มเสบียง และเราจะใช้ นํ านีเองเป็ นสิงบันทอนกําลังของตารีฮ์”

“จะใช้ พิษอย่างนันหรื
 อ?” วานันซาเลิกคิ ว “ข้ าว่าแค่เห็นปลาตายลอยขึ นมา ทหารตารีฮ์ก็คงเอะใจแล้ วกระมัง”
เมราสส่ายหน้ าอีกครัง

“เราจะปิ ดกันเส้
 นทางนํ าต่างหาก องค์ราชา แม้ แม่นํ าลําธารในเขตป่ านานันจะไหลมาจากแม่นํ าซูลาทําให้ เป็ นไป
ไม่ได้ ทีจะเข้ าไปขวางกันทางนํ
 าให้ นํ าแห้ งขอด แต่แม่นํ าในเขตทีราบลุม่ นันมี
 ต้นนํ าจากแม่นํ าเมนินทังสิ
 นดังที
ท่านว่า เราจะปิ ดกันแม่
 นํ าเมนินให้ แม่นํ าลําธารเหล่านันแห้  งขอด มนุษย์นนอาจอดอาหารได้
ั เป็ นอาทิตย์ แต่หาก
ต้ องอดนํ า เพียงสามวันก็ต้องถึงแก่ความตายแล้ ว ซึงจํานวนทหารในกองทัพยิงมากยิงลําบาก เพราะจําต้ องมีนํ า
ปริ มาณมหาศาลมาเลี ยงกองทัพในแต่ละวัน เราจะให้ ตารี ฮ์ต้องเลือกระหว่างอดนํ าตายกับถอยทัพกลับเข้ าป่ าซึง
มีแหล่งนํ า และเผชิญกับกับดักของเราทีดักรออยู”่ เมราสยิ มเย็น

“...แล้ วด้ านมณฑลฮัส?” ราชาหนุม่ ถามหลังจากนิงอึ งไปครู่ใหญ่กบั แผนการทีได้ รับฟั ง

เมราสเอ่ยเสียงหนักพร้ อมชี ไม้ ในมือยังตําแหน่งบนแผนทีประกอบคําอธิบาย

“หากข้ าคาดไม่ผิด กําลังของตารีฮ์ทีบุกมายังมณฑลฮัสน่าจะมีจํานวนน้ อยทีสุด นันคือเป็ นกองกําลังทีจะสละทิ ง

มีประโยชน์เพือการถ่วงเวลาเท่านัน เราจะทําลายกองกําลังทีบุกมาทางมณฑลฮัสให้ เร็วทีสุดโดยให้ กองกําลัง
จากเมืองหลวงจํานวน ๑๕๐,๐๐๐ ไปดักรออยูท่ ีเมืองจาบันของมณฑลฮัสพร้ อมกับสังให้ กองทัพของเราทีเฝ้ าตัง
มันอยูใ่ นมณฑลฮัสจํานวน ๕๐,๐๐๐ ออกมาตังขบวนรอรั
 บทัพศัตรูในเส้ นทางทีทัพศัตรูต้องผ่านและอยูใ่ นทําเล
ทีเราจะสามารถโอบล้ อมโจมตีทพั ศัตรูได้ รอจนกองทัพตารีฮ์เดินเข้ าสูก่ บั ดักแล้ วค่อยเข้ าโอบล้ อมทําลายให้
พินาศสิ นด้ วยจํานวนทีเหนือกว่ากันอย่างทาบไม่ตดิ ”

<>::<>::<>

เพียงข้ ามแม่ นํา" ไป ก็จะเป็ นเขตแดนของมาอ์ ...

กองทัพตารี ฮ์ซงนํึ าโดยแม่ทพั อาฮิลได้ รับคําสังให้ บกุ มณฑลฮัสโดยเปิ ดเผยเพือกระตุ้นความสนใจของทหารมาอ์

ให้ มงุ่ มายังมณฑลฮัสและละเลยอะมาวันและเรี ยรี น ดังนันความระมั
 ดระวังอันทําให้ เกิดความเชืองช้ าในการ
เดินทางจึงถูกยกเลิกทังหมด
 ไม่มกี ารเลือกเดินในเส้ นทางอันทุรกันดาร ไม่มีการอําพรางร่องรอย สิงทียัง
จําเป็ นต้ องทําเพือความปลอดภัยของกองทัพมีเพียงส่งจอมเวทสองคนไปสํารวจต้ นทางเพือป้องกันการซุม่ จู่โจม
และวางกับดักเป็ นระยะๆ ส่วนจอมเวทอีกสองคนเฝ้ าประจําอยูย่ งั กองทัพ

บรรยากาศยามอรุณรุ่งอันสงบสุขในป่ าโปร่งของมณฑลฮัสถูกทําลายด้ วยเสียงสัตว์ป่าร้ องระงมพลางหนีเตลิด

อย่างตืนตระหนก ไม่นานต่อมา ต้ นเหตุแห่งความตืนตระหนกของเหล่าสัตว์ป่าก็บรรลุถึง เสียงฝี เท้ าม้ ากว่าแสน
ตัว ทังม้
 าศึก ม้ าสํารอง และม้ าบรรทุกเสบียงผสมปะปนด้ วยฝี เท้ าแพะอีกกว่าครึงแสนกระทบพื นดังกึกก้ องจน
แผ่นดินสะเทือน
ตารี ฮ์มีพื นทีส่วนใหญ่เป็ นทุง่ หญ้ า ชาวตารี ฮ์แทบทังหมดจึ
 งมีอาชีพเลี ยงสัตว์เร่ร่อน สัตว์ทเลี
ี ยงคือม้ าและแพะ
เป็ นหลัก ม้ ามีไว้ ขีเพือไล่ต้อนแพะ ชาวตารีฮ์ทกุ คนจึงขีม้ าเป็ นก่อนจะเดินได้ เสียอีก และเนื อแพะก็เป็ นอาหาร
หลักของชาวตารี ฮ์ รวมทังเป็  นเสบียงในการรบทีต่างจากมาอ์และรี ฮนุ ซึงเน้ นอาชีพกสิกรรมเป็ นหลักโดยสิ นเชิง

แพะกินหญ้ าเป็ นอาหาร มีนมให้ ดืม และปี นเขาเก่งกว่าม้ า เป็ นเสบียงมีชีวิตทีทําให้ กองทัพตารี ฮ์สามารถออกรบ
ไกลได้ โดยไม่ต้องห่วงเรื องการขนส่งเสบียง เพราะหนทางทีม้ าเดินได้ แพะก็เดินได้ เช่นกัน ทังความชํ
 านาญใน
การควบคุมแพะนันเป็  นความสามารถหลักของทหารตารี ฮ์เลยก็วา่ ได้ ทหารตารีฮ์ทกุ คนต้ อนแพะควบคุมแพะได้
เก่งกว่าขีม้ ายิงธนูเสียอีก

หมูบ่ ้ านต่างๆ ตามรายทางทีกองทัพเดินผ่านล้ วนรกร้ างว่างเปล่า เป็ นความรกร้ างว่างเปล่าอย่างมีระเบียบ พอจะ

ดูออกว่าหมูบ่ ้ านเหล่านันไร้
 ผ้ อู ยูอ่ าศัยมาไม่ตากว่
ํ าหนึงเดือน แสดงว่าเจ้ าของไม่ได้ รีบหนีไปอย่างฉุกละหุก แต่มี
การเตรี ยมตัวอพยพล่วงหน้ า ทีนาตามรายทางทีผ่านมีแต่ผืนดินว่างเปล่าบ่งบอกว่าไม่มีการลงกล้ าปลูกข้ าวในปี
นี ยิงยืนยันสิงทีแม่ทพั อาฮิลคิด

...มาอ์ได้ เตรี ยมการเป็ นฝ่ ายตังรั บเต็มทีมาแต่แรกดังทีเจ้ าหญิงเมเฮบีนบอกไว้ จริ งๆ...

ตะวันเพิงคล้ อยตํา ยังไม่ถงึ เวลาทีควรจะหยุดทัพตังค่

 ายพัก แม่ทพั อาฮิลกลับสังให้ หยุดทัพตังค่
 าย และก็เป็ น
เช่นนี มานับแต่เริมเคลือนทัพสูม่ ณฑลฮัส

...จงเปิ ดเผยร่องรอย แต่อย่าเดินทัพอย่างรี บร้ อน จงถ่วงเวลาเพือให้ ทพั ของข้ ากับแม่ทพั ฟาตาฮ์เข้ าใกล้ อะมาวัน
และเรี ยรี นมากทีสุด จึงค่อยบุก...

ค่ายพักถูกตังขึ
 นโดยล้ อมฝูงแพะเอาไว้ ตรงกลาง ฝูงแพะยืนเล็มหญ้ าอยูอ่ ย่างสงบขณะทีจอมเวทสามคนจัดการ
เนรมิตอุปกรณ์ตงค่ั  ายพักให้ ขยายขนาดขึ นจนเป็ นเท่าขนาดปกติเพือให้ เหล่าทหารได้ จดั การกางกระโจมตังค่  าย
พักชัวคราว เสร็ จแล้ วไปช่วยฝ่ ายครัวทําอาหาร เมืออาหารถูกเตรียมเรี ยบร้ อยก็ถงึ เวลาทีต้ องต้ อนแพะเข้ าคอก
จอมเวททังสามได้
 เนรมิตอาคารหลังไม่ใหญ่นกั ขึ นสามหลังแล้ วต้ อนแพะทังหมดเข้
 าไปในอาคาร

นับแต่สงครามครัง ก่อนทีกองทัพตารี ฮ์ต้องพ่ายแพ้ เพราะเวทมนตร์ ของเมราส เจ้ าหญิงเมเฮบีนจึงเริ มหันมาให้

ความสนใจกับการประยุกต์ใช้ เวทมนตร์ ในการสงครามอย่างคุ้มค่า และผลลัพธ์ทีได้ ก็มีไม่น้อย ไม่วา่ จะเป็ นการ
ใช้ เวทพรางตา การให้ จอมเวทจับจิตอันไม่ประสงค์ดีของผู้ทีอาจเป็ นสายสืบแทรกซึมอยูใ่ นกองทัพ การใช้ เวท
ป้องกันเวทค้ นหา การให้ จอมเวทเป็ นผู้สาํ รวจต้ นทาง การให้ จอมเวทช่วยในงานครัว ทําให้ แผ่นเหล็กร้ อนจัดเพือ
ใช้ ยา่ งเนื อแทนการก่อไฟอันจะทําให้ เกิดควันและทําให้ นํ าในหม้ อหุงต้ มเดือด การทําให้ ฝงู แพะขยายพันธุ์เร็วขึ น
เพือเพิมจํานวนเสบียง การย่อขนาดอาวุธยุทโธปกรณ์สาํ รองทีใช้ ในการทําศึกรวมถึงอุปกรณ์ตงค่ ั  ายพักอันเป็ น
การลดทังนํ  าหนักและขนาด และการสร้ างอาคารทีมีขนาดกว้ างใหญ่มโหฬารโดยทีมองจากภายนอกแล้ วไม่ได้ ดู
ใหญ่ไปกว่ากระท่อมหลังหนึงอันเป็ นสิงทีเมราสเคยทํามาก่อน

การจงใจเปิ ดเผยร่องรอยของกองทัพได้ ผลสมความตังใจเจ้  าหญิงเมเฮบีนผู้เป็ นแม่ทพั ใหญ่ทกุ ประการ เพราะ

นอกจากหน่วยจารปั กษาแล้ ว กระทังจอมเวทชาฮา จอมเวทประจํามณฑลเยริ กซึงได้ รับมอบหมายให้ ทําหน้ าที
เป็ นผู้สอดแนมเองก็ยงั สามารถทราบความเคลือนไหวของกองทัพตารี ฮ์ได้ อย่างสบายๆ จากฝูงสัตว์ป่าทีหนีเตลิด
หลังจากทัพตารีฮ์ตงค่
ั  ายพักเสร็ จเรี ยบร้ อยและเริมหุงหาอาหาร จอมเวทชาฮาก็สง่ กระแสจิตติดต่อกับผู้วิเศษแห่ง
มาอ์ นายเหนือของตนเพือรายงานความเคลือนไหวของทัพตารี ฮ์ให้ ทราบทันที

เมราสฟั งคํารายงานแล้ วก็ยิ มอย่างรู้ทนั ความคิดแม่ทพั ใหญ่แห่งมาอ์ ดังนันจึ

 งบอกแก่แม่ทพั ชาฮาไปว่า

“หากข้ าคาดไม่ผิด จอมเวทสีคนในกองทัพน่าจะแบ่งหน้ าทีโดยสองคนทีรัง อยูใ่ นกองทัพนันคนหนึ

 งใช้ เวท
พรางตา อีกคนใช้ เวทกันเวทค้ นหาครอบคลุมทังกองทั
 พ ส่วนจอมเวททีทําหน้ าทีดูต้นทางสองคนนันนอกจากดู

ต้ นทางแล้ วย่อมต้ องดูความเคลือนไหวทางด้ านหลังของกองทัพด้ วยว่ามีศตั รูติดตามมาหมายตีตลบหลังหรื อไม่
ท่านจงรอดูตอ่ ไปจนกว่าพวกมันจะเดินเข้ ามาอยูใ่ นระยะโจมตีของเรา จากนันหน้ าทีของพวกท่านทังสี
 คือจัดการ
กับจอมเวททังสี ของตารี ฮ์”

...ผู้ทําหน้ าทีติดต่อสือสารคือสีจอมเวท หากคิดจะทําลายกองทัพด้ านฮัสโดยไม่ให้ ทพั หลักของตารีฮ์ร้ ู มีแต่เล่น

งานสีจอมเวทก่อนเพือตัดการสือสาร แต่การเล่นงานสีจอมเวทก่อนเวลาอันอมกระตุ้นความสงสัยของเจ้ าหญิงเม
เฮบีนเช่นกัน ดังนันต้ องรอจังหวะทีเหมาะกว่านี ...

<>::<>::<>

...ร้ อนเป็ นบ้ า...

คําพูดนี ดังแต่เพียงในใจพร้ อมกับทีเจ้ าตัวยกแขนขึ นปาดเหงือ คราบดินทีนํามาปาดบนตัวเพือพรางตาหลุดติด

มือมาเพราะเหงือชะ เจ้ าตัวขมวดคิ วนิดๆ อย่างหงุดหงิด รู้สกึ ตะครันตะครอไปทังตั  วเพราะสภาพอากาศร้ อนชื น
ทําให้ เหงือไม่ระเหยและหมักหมมเป็ นนํ าเกลือเหนียวเหนอะติดอยูบ่ นผิวกายผิดจากตารี ฮ์ถินเกิดของเขาที
อากาศแห้ ง แม้ จะร้ อนพอกันในหน้ าร้ อน แต่ก็ไม่อบอ้ าว และไม่เคยให้ ความรู้สกึ อึดอัดตะครันตะครอเช่นนี 
บรรยากาศรอบด้ านช่างอึมครึมสิ นดี ทอดตามองไปรอบๆ สิงทีปรากฏแก่สายตามีแต่ต้นไม้ สงู ชะลูด กิงใบบดบัง
แสงตะวันจนมิด เหลือเพียงปลายเศษแห่งแสงสว่างเลือนๆ ราววันทีฟ้ าครึม ฝน กลินใบไม้ ทีทับถมกันชัวนาตาปี
จนหมักหมมเน่าเปื อยอบอวลไปทัว ใบไม้ เน่าทีม้ าของพวกเขากําลังเหยียบอยูท่ กุ ย่างก้ าว

...ดีนะทียังมีม้าให้ ข...
ี
เมือแสงสว่างทีมีน้อยอยูแ่ ล้ วเริ มลดน้ อยยิงขึ นเรื อยๆ เป็ นสัญญาณบ่งบอกว่าราตรี กําลังมาเยือน แม่ทพั ฟาตาฮ์ก็
กระตุ้นม้ าเข้ าไปหาพรานนําทางซึงสมัครใจจะเดินมากกว่าจะขีม้ า พรานนําทางหันขวับมาโดยสัญชาตญาณ
ทันทีม้าขยับเข้ าไปใกล้ แม่ทพั ฟาตาฮ์ทาํ มือบอกใบ้ ให้ หยุดเดินทาง ก่อนจะหันไปทํามือเป็ นสัญญาณการหยุดพัก
ตังค่
 าย

ทหารทุกคนลงจากหลังม้ ากระจายตัวไปปฏิบตั ิหน้ าทีอย่างคล่องแคล่วและเงียบกริ บ ไม่นานต่อมาทัวบริ เวณนัน

ก็มีกระโจมค้ างคืนชัวคราวสีกลืนกับความมืดปรากฏอยูท่ วไปเป็
ั นกลุม่ ๆ อย่างมีระเบียบ ถุงใส่อาวุธสําหรับรบบน
หลังม้ าทังหมดถู
 กปลดจากสองข้ างตัวม้ ามาไว้ ข้างกายทหารแต่ละคนเพือให้ พร้ อมจะหยิบอาวุธขึ นสู้ได้ ทนั ทีทีตืน

แพะแสนเชืองทีถูกทําให้ หบุ ปากเงียบตลอดการเดินทางถูกนําไปจัดการเปลียนเป็ นเสบียงอาหารเท่าทีจําเป็ น

หลังมื ออาหารผ่านไป ก็มีการแบ่งเวรเฝ้ ายาม ทหารทียังไม่ถงึ เวรต่างรี บเข้ านอนเอาแรงสําหรับเผชิญหน้ ากับ
วันรุ่งขึ น

พรานนําทางนามว่ามินฮัมรับส่วนแบ่งมื ออาหารเป็ นเนื อแพะก้ อนโตแล้ วก็หลบไปนังกินตามลําพังโดยเหลือบ

มองไปยังกองทหารเป็ นระยะๆ ไม่มีทหารคนใดสนใจพรานนําทางผู้นี  และไม่มีใครกลัวว่าเขาจะหักหลัง เพราะ
จอมเวทประจํากองทัพได้ ตรวจสอบจนแน่ใจแล้ วว่าคนผู้นี เป็ นเพียงพรานป่ าธรรมดาทีไม่ถือว่าตนเป็ นคนของ
อาณาจักรใดทังสิ น เพราะใช้ ชีวติ อยูแ่ ต่บริ เวณเขตแดนทีอํานาจของราชาแต่ละแคว้ นยืนมือมาไม่ถงึ และรู้สกึ ไม่
คุ้มค่าทีจะส่งกองทหารมาบังคับควบคุมคนเหล่านี ให้ อยูใ่ ต้ อาณัติ

พรานป่ าเหล่านี ชํานาญพื นทีมากกว่าใคร จึงเก่งกาจเรื องหลบเลียงขนาดทีหากไม่อยากให้ พบตัวแล้ วล่ะก็ แม้

ระดมกองทัพมาทังกองก็ ไม่อาจหาตัวพวกเขาเจอได้ ในดินแดนทีพวกเขาชํานาญ แล้ วกองทัพก็จะเสียเวลาเปล่า
ในการหา สุดท้ ายก็จะต้ องคว้ านํ าเหลวกลับไป

...ก็อร่อยดี... มินฮัมคิดในใจขณะกัดเนื อแพะย่างคําใหญ่เคี ยวตุ้ยๆ แพะเป็ นสัตว์ทีไม่มใี นป่ าแห่งนี  มินฮัมจึง

ประหลาดใจเล็กน้ อยในตอนแรกทีได้ เห็นแพะ เขาเองเพิงเคยเห็นและสัมผัสกับกองทัพทหารอย่างใกล้ ชิดขนาดนี 
เป็ นครัง แรกเช่นกัน ...เพิงรู้แฮะว่าเสบียงของพวกทหารคือเนื อแพะกับนมแพะ...

ตลอดเวลานับแต่เดินทัพจนถึงตังค่  ายและเข้ านอน ไร้ เสียงพูดคุยปรากฏให้ ได้ ยินแม้ แต่คาํ เดียว ไม่มีแม้ เสียงทอด
ถอน เป็ นเช่นนี มาตลอดนับแต่เริมเหยียบย่างเข้ าสูเ่ ขตแดนของมาอ์ ซึงก็ยา่ งเข้ าวันทีหกแล้ ว

ยามพักพักจริงจัง ยามทํางานทําจริ งจัง...

สําหรับพรานนําทางมินฮัมทีเคยชินกับการเดินป่ าเพียงลําพัง ความเงียบถือเป็ นเพือนสนิท แต่เขาไม่เคยเห็นคน

อยูร่ วมกันจํานวนมากขนาดนี แต่กลับไร้ เสียงพูดคุยแม้ แต่เสียงเดียวมาก่อน คําพูดทุกอย่างถูกเปลียนเป็ น
สัญญาณมือหมดสิ น มันให้ ความรู้สกึ เหมือนกําลังอยูก่ บั คนใบ้ คนใบ้ หลายหมืนคน
...น่ากลัวพิลกึ ...

มินฮัมรู้สกึ คันยิบๆ ทีจมูก จึงยกมือขึ นขยี เบาๆ พลางบ่นในใจ

...อากาศชื นกว่าคืนก่อนๆ คืนนี หมอกคงลงจัดแน่ๆ... แต่เขาชินเสียแล้ วกับความหนาวเย็นของป่ ายามคําคืน

สายตาพรานป่ าเหลือบไปทางพวกทหารอีกครัง ...พวกนันก็  ยงั ไม่ยอมก่อไฟอยูด่ ี ท่าทางจะทนหนาวเอาเรื อง
เหมือนกันแฮะ...

มินฮัมย่อมไม่ร้ ูวา่ อาณาจักรตารีฮ์ถินเกิดของทหารเหล่านี นัน ในยามอากาศหนาวสุดของหน้ าหนาว หากสาดนํ า

สักถังลงบนพื นดิน นํ าจะกลายเป็ นนํ าแข็งจนหมดภายในห้ านาที...

จริ งดังทีมินฮัมคาดไว้ ทันทีทีพระอาทิตย์ตก หมอกบางๆ ก็เริ มแผ่ขยายปกคลุมไปทัวบริ เวณ จากอ่อนจางแทบ

มองไม่เห็นจนหนาทึบมองเห็นได้ ชดั เจน แต่ก็ยงั ไม่หนาถึงขนาดเป็ นอุปสรรคต่อการมอง ในตอนแรกแม่ทพั ฟา
ตาฮ์กงั วลว่าอาจเป็ นหมอกจากเวทมนตร์ ของจอมเวทฝ่ ายศัตรู แต่เมือจอมเวทประจํากองทัพยืนยันว่าหมอกนี 
เป็ นหมอกธรรมชาติ มิใช่สงทีิ เกิดจากเวทมนตร์ แม่ทพั ฟาตาฮ์จงึ เบาใจลง แต่ก็ยงั รอบคอบพอจะถามพรานนํา
ทางว่า

“ปกติตอนกลางคืนมีหมอกลงอย่างนี เสมอเลยหรื อ?”

มินฮัมนึกแปลกใจเล็กน้ อยทีวันนี หัวหน้ าหอยกาบผู้หบุ ปากเงียบเสมออย่างแม่ทพั ฟาตาฮ์อ้าปากถามเขาได้ ก่อน

จะพยักหน้ าตอบไปอย่างไม่ร้ ูสกึ ผิดปกติแต่อย่างใดว่า

“ถูกแล้ ว จะมีหมอกลงแบบนี ทุกคืนตังแต่

 ชว่ งนี ไปจนเกือบสุดเขตแดนป่ าโน่นล่ะ คงอีกสัก ๒ – ๓ เดือนละมังกว่า
จะพ้ นเขตหมอก ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนอกจากอากาศจะเย็นลงกว่าเดิมนิดหน่อย”

มินฮัมมีอาชีพหาของป่ าและล่าสัตว์ไปขายแก่คนในหมูบ่ ้ านทีตังอยู

 ช่ ายป่ า การขายจะเป็ นไปในรูปแบบของการ
แลกเปลียน เพราะสําหรับเขาทีอาศัยอยูใ่ นป่ ามาชัวชีวติ เงินไม่ใช่สงจํ
ิ าเป็ น ของอย่างอืนต่างหากทีจําเป็ น เช่น
เกลือ และเครื องเทศบางอย่าง

ทุกครัง ทีนําของไปแลกเปลียน เขาจะรี บทํารี บกลับ มินฮัมไม่คอ่ ยชอบสุงสิงกับพวกในหมูบ่ ้ าน เพราะพ่อของเขา

สอนไว้ วา่ พวกทีอยูน่ อกป่ านันเจ้
 าเล่ห์นกั ครัง นี ทีมินฮัมยอมมาเป็ นพรานนําทางให้ กองทัพตารี ฮ์เพราะคนใน
หมูบ่ ้ านทีเขาไปติดต่อด้ วยเป็ นประจํานําสินค้ าของเขาไปขายต่อให้ แก่พอ่ ค้ าชาวตารี ฮ์ และพ่อค้ าคนนันก็
 ทีขอ
พบเขาพร้ อมกับเสนอของแลกเปลียนเป็ นเกลือและเครื องเทศทีมินฮัมสามารถใช้ กินไปได้ ตลอดชีวติ รวมทังของ 
ประหลาดๆ น่าสนใจมากมาย
มินฮัมไม่เคยรู้วา่ หมอกนันคื
 อเชื อโรคร้ ายแรงเพราะเขาเคยป่ วยด้ วยไข้ ป่าจากหมอกนี สมัยยังเด็ก แต่ก็หายได้ เอง
ในเวลาไม่นานโดยไม่ต้องกินยา เขาจึงคิดว่าคนอืนๆ จะเป็ นเหมือนอย่างตน แม้ จะเคยได้ ยินมาเหมือนกันว่ามี
บางคนตายเพราะไข้ ป่านี  แต่เขาก็คิดไปว่าพวกนันคงจะเป็
 นแค่คนส่วนน้ อยทีร่างกายอ่อนแอ ส่วนทหารทีเขาเห็น
อยูน่ ี แต่ละคนห่างไกลจากคําว่า "อ่อนแอ" ลิบลับ ดังนันคงจะไม่
 เป็ นอะไรหรอกกระมัง เพราะร่างกายสามารถทน
ความหนาวได้ ขนาดไฟก็ยงั ไม่ก่อเลยนี

แม่ทพั ฟาตาฮ์พยักหน้ าเป็ นการรับรู้โดยไม่ซกั ไซ้ อะไรเพิม คืนนันจึ

 งผ่านพ้ นไปโดยไม่มใี ครเอะใจถึงภัยทีหมอกจะ
นํามา...

......

วันรุ่ งขึน"

ฟ้ ายังไม่ทนั สาง ทหารตารี ฮ์ตา่ งตืนกันหมดแล้ วเพือเตรียมตัวออกเดินทางต่อ ทว่ามีเรื องขลุกขลักเล็กน้ อยทีทําให้

การเตรี ยมตัวล่าช้ าลง

แม่ทพั ฟาตาฮ์ขมวดคิ วเมือได้ รับรายงานว่ามีทหารสามสิบกว่าคนป่ วยเป็ นไข้ ตวั ร้ อน ก่อนคิ วทีขมวดมุน่ จะคลาย
ลงเมือผู้รายงานกล่าวต่อไปว่าขณะนี จอมเวททังสี ซึงทําหน้ าทีเป็ นหมอประจําทัพกําลังทําการรักษาให้ อยู่ แม่ทพั
กลางคนตัดสินใจไปเยียมผู้ป่วยเพือดูอาการและให้ กําลังใจทันที

ในกระโจมหลังสุดท้ ายทีเหลืออยูโ่ ดยไม่โดนเก็บเพือเป็ นทีพักผู้ป่วยชัวคาว กระโจมซึงถูกเนรมิตด้ วยเวทมนตร์ ให้

ภายในมีความกว้ างกว่าภายนอกมากมายนักเพือให้ สามารถรองรับผู้ป่วยทังสามสิ  บกว่าคนได้ พร้ อมกัน จอมเวท
ยาซาซึงมีอาวุโสสูงสุดในสีจอมเวทประจํากองทัพรายงานว่า

“อาการไข้ ของทุกคนหายเป็ นปกติดีแล้ ว ข้ าคิดว่าน่าจะเป็ นเพราะไม่ค้ นุ กับสภาพอากาศเท่านัน ไม่มีอะไรน่าเป็ น

ห่วง”

เมือแม่ทพั กลางคนมองไปยังทหารทีเพิงพ้ นสภาพผู้ป่วยหมาดๆ ทุกคนต่างมีอาการกระปรี ก ระเปร่าดังทีจอมเวท

ยาซาว่า ต่างกําลังสวมชุดเกราะให้ เรี ยบร้ อย แม่ทพั กลางคนผงกศีรษะเล็กน้ อยพร้ อมกล่าวว่า

“ขอบคุณพวกท่านมาก” จากนันเดิ  นไปถามอาการทหารทังสามสิ  บกว่าคนด้ วยนํ าเสียงเป็ นห่วง หลังจากได้ รับ

คํายืนยันว่าทุกคนหายป่ วยและมีเรี ยวแรงดังเดิมแล้ วจริงๆ แม่ทพั ฟาตาฮ์จงึ พยักหน้ า ออกคําสังให้ ผ้ ปู ่ วยเพิงฟื น
ไข้ ทงหมดไปอยู
ั ก่ ลางขบวนเพือเป็ นการพักฟื น ก่อนจะสังให้ เคลือนทัพ
แต่วนั ต่อมา อาการป่ วยของทหารทังสามสิ
 บกว่าคนนันได้
 หวนกลับมาอีกครัง ทังในครานี
 จํานวนผู้ป่วยได้ เพิม
มากขึ นเป็ นร้ อยกว่าราย และเพิมมากขึ นเป็ นพันกว่ารายในวันทีสามจนเกินกําลังจอมเวทสีคนจะจัดการได้ และ
ทีร้ ายยิงกว่าคือทหารสามสิบกว่ารายแรกทีป่ วยต่างเสียชีวิตหมดสิ นในวันทีสามนี เอง ความตระหนกหวาดหวัน
เกาะกุมจิตใจทหารทังกองทั
 พในบัดดลพร้ อมๆ กับทีแม่ทพั ฟาตาฮ์ตระหนักแล้ วว่านีไม่ใช่เหตุการณ์ปกติอย่าง
แน่นอน จึงจับตัวมินฮัมมาเค้ นคอถาม แล้ วแทบอยากจะฆ่าพรานนําทางให้ ตายคามือนัก แม่ทพั กลางคน
ตัดสินใจรายงานเจ้ าหญิงเมเฮบีนแม่ทพั ใหญ่ทนั ที

เมือฟั งคํารายงานจบ คิ วเรี ยวสวยบนดวงหน้ างดงามจนลืมหายใจของเจ้ าหญิงเมเฮบีนก็ยน่ เข้ าหากันน้ อยๆ ก่อน
จะออกคําสังอย่างรวดเร็ ว

“ถอยทัพกลับไปยังจุดเริ มต้ นเดีMยวนี  แต่ให้ ถอยอย่างระมัดระวัง อาจมีข้าศึกรอดักตลบหลังได้ และยามกลางคืน

ให้ จอมเวททังสี  สร้ างลมพัดหมอกให้ สลายไปให้ หมด ส่วนเรื องการเคลือนย้ ายทหารทีป่ วย ให้ สจอมเวทสร้
ี างรถ
ศึกเทียมม้ าทีภายในกว้ างขวางแบบเดียวกับโรงเก็บแพะ จะได้ ไม่ทําให้ เสียเวลาในการเคลือนย้ าย เมือกลับไปถึง
จุดเริ มต้ นแล้ วให้ รอฟั งคําสังจากข้ าอีกครัง ”

แม่ทพั ฟาตาฮ์กล่าวเสียงหนัก

“รับบัญชา”

“ท่านฟาตาฮ์โปรดออกไปก่อน ข้ ามีเรื องจะพูดกับท่านยาซา” เจ้ าหญิงเมเฮบีนสังต่อ แม่ทพั กลางคนโค้ งคํานับ

ก่อนจะออกจากกระโจมไปอย่างเงียบกริ บ ส่วนจอมเวทยาซาซึงเป็ นผู้ดําเนินการติดต่อสือสารในครัง นี ยืนรอรับ
คําสังจากนายเหนือหัวเงียบๆ เจ้ าหญิงเมเฮบีนเอ่ยเสียงขรึมว่า

“ข้ าอยากให้ ทา่ นอ่านความทรงจําทังหมดของพรานนํ

 าทางคนนัน จากนันมาบอกแก่
 ข้า ข้ าต้ องการรู้เรื อง
บางอย่างจากเขา”

“รับทราบ”

เมเฮบีนพยักหน้ า

“ขอบคุณพวกท่านมากทีช่วยดูแลกองทัพอย่างเต็มที แต่ทา่ นคงไม่ลมื คําสังก่อนเคลือนทัพของข้ ากระมัง?”

จอมเวทยาซายิ มบางๆ
“โปรดอย่าเป็ นห่วง พวกข้ าทุกคนจํามันได้ อย่างแม่นยํา”

เจ้ าหญิงยิ มตอบ

“หมดธุระแล้ ว เชิญท่านตามสบายเถิด” จบคํา ภาพเจ้ าหญิงพลันหายวับไปจากอ่างนํ าอันเป็ นกระจกเวท

ด้ านเจ้ าหญิงเมเฮบีน หลังสลายกระจกเวทอันสร้ างขึ นจากไอนํ าในอากาศแล้ ว นางก็กล่าวแก่ลฟู าเหมือนทีกล่าว

แก่จอมเวทยาซา ลูฟาจึงโค้ งให้ กอ่ นจะเดินออกไปจากกระโจม

ทันทีทีลับหลังผู้วิเศษแห่งอาณาจักร เจ้ าหญิงเมเฮบีนก็ยกมือขึ นดู บนนิ วเรี ยวสวยราวลําเทียน แหวนประดับนิล

รูปบานประตูโดดเด่นอยูบ่ นนิ วชี ข้ างซ้ าย นํ ามิตรจากสหายเก่า...

“หวังว่าข้ าคงไม่ต้องใช้ เจ้ าในการศึกครัง นี ” เมเฮบีนพึมพํา

………………………………………
ตอนที ๖๘

รวดเร็วดังวายุ

กลางเดือนห้ า ในวันทีท้องฟ้าแจ่ มใสมีเมฆลอยอยู่กลางฟ้าเพียงประปราย สูงขึน' ไปกว่ าห้ าสิบเส้ น

หน่ วยจารปั กษาบินวนเวียนกระจัดกระจายอยู่ท ัวท้ องฟ้าเหนือชายฝั งมาอ์ นัยน์ ตาคมกริบจับจ้ องไปยัง
เรือจํานวนมากมาย เรือทีแล่ นจับกลุ่มเลียบชายฝั งมาอ์ มาเป็ นเวลานานได้ หยุดแล่ นและทอดสมอแล้ ว
ในตอนนี '

ตําลงไปเบืองล่าง บนพืนดาดฟ้ าเรื อ ท่ามกลางทหารเรื อทีทาํ งานกันขวักไขว่ ร่างในชุดคลุมสีเทาร่างหนึง กําลัง

กอดอกพลางแหงนหน้ ามองท้ องฟ้ านิงอยูอ่ ย่างครุ่นคิด

..แปลก...

“ท่านแม่ทพั อยากพบเราแน่ะ ดูอะไรอยูห่ รื อยิบ?”

เสียงถามดึงสายตาผู้ถกู เรียกให้ หนั ขวับไป ผู้พดู คือบุรุษผู้มีดวงหน้ าเหมือนกันกับเขาไม่มีผิดเพียน แตกต่างเพียง

สีของดวงตาเท่านัน ในขณะทีดวงตาของเขานัน ข้ างซ้ ายเป็ นสีเขียว ข้ างขวาเป็ นสีนําตาล ดวงตาของอีกฝ่ าย
กลับตรงกันข้ าม นัน คือข้ างซ้ ายเป็ นสีนําตาล ข้ างขวาเป็ นสีเขียว

ผู้มาทีหลังก้ าวตรงมาสมทบพลางแหงนหน้ ามองฟ้ าบ้ างเพือจะดูวา่ พีชายฝาแฝดมองอะไร จากนันพูดว่า

“ไม่เห็นมีอะไรเลย มีแต่แร้ ง”

“นัน แหละทีข้ากําลังดูอยู”่ พีชายเน้ นพลางขมวดคิว “แรงฝูงนีติดตามเรามาตังแต่เราเริ มเข้ าเขตมาอ์แล้ ว”

“แน่ใจหรื อ?” น้ องชายถามสันๆ ไม่กงั ขาแม้ แต่น้อยว่าพีช ายแน่ใจได้ อย่างไรว่าเป็ นนกแร้ งฝูงเดียวกัน เพราะ
ความสามารถด้ านการจําของผู้เป็ นพีชายนันตนย่อมตระหนักดียงิ กว่าใคร

ยิบรอนพยักหน้ าแทนคําตอบ สองพีน้องสบตากันเป็ นสัญญาณ ก่อนจะเคลือ นไหวทันที!

ร่างสองผู้วเิ ศษพลันหายวับจากดาดฟ้ าเรื อไปโผล่กลางอากาศประชิดตัวนกแร้ งสองตัวในฝูงในพริ บตา มือทังคู่

สะบัดวูบ ศีรษะผู้ตดิ ตามความตายทีตกเป็ นเป้าหมายทังสองตัวพลันขาดกระเด็น จากนันเพียงกึง อึดใจ หน่วย
จารปั กษาก็ถกู กําจัดร่วงหล่นลงสูท่ ้ องทะเลจนหมดสิน สองผู้วเิ ศษฝาแฝดแห่งรี ฮนุ ค่อยทิงตัวลงยังพืนดาดฟ้ าเรื อ
อีกครังท่ามกลางสายตาพิศวงของทหารเรื อทีทาํ งานอยูบ่ ริ เวณนันว่าท่านเสนาธิการทัพทังสองเล่นอะไรกัน
เนืองจากความสูงทีหน่วยจารปั กษาบินนันสูงเกินกว่านัยน์ตามนุษย์ธรรมดาจะสามารถมองเห็นได้

สองฝาแฝดสบตากันแล้ วยิม

“ฝี มือไม่ตกเลยนะยิบ” ฮัมรอนชมพร้ อมชูนวหั

ิ วแม่มือให้

“เจ้ าก็เหมือนกัน” ผู้เป็ นพีชายสวนกลับแล้ วเสริ มว่า “สงสัยไว้ ก่อนไม่เสียหาย เพราะข้ าเพิง นึกได้ วา่ พวกมัน
เหมาะจะเป็ นสายสืบอย่างยิง จริงๆ” จากนันตบบ่าน้ องชายเบาๆ “ไปหาท่านแม่ทพั ใหญ่กนั เถอะ จะได้ แจ้ งเรื องนี
และติดต่อถามทางตารี ฮ์ไปด้ วยพร้ อมกันเลยว่าพวกเขามีนกพวกนีบินตามเหมือนกันหรื อเปล่า และหากคําตอบ
คือใช่ละ่ ก็...”

....

เนกัน แม่ทพั ใหญ่แห่งรีฮนุ คือชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่กํายํา ผมเกรี ยนสีดาํ มีสขี าวแซมอยูก่ ว่าครึง ดวงหน้ ามี
ริ วรอยย่นประปรายนันแกร่งกระด้ างมุง่ มัน สมเป็ นชายชาติทหาร ผิวขาวอย่างชาวรีฮนุ ส่วนใหญ่ เนกันเพิงได้ รับ
การเลือ นขันขึนเป็ นแม่ทพั ใหญ่เมือสามปี ก่อนเนืองจากการขอลาออกของแม่ทพั ใหญ่คนเดิม

ในการศึกครังก่อน เนกันยังเป็ นเพียงรองแม่ทพั และได้ ร่วมรบกับยิบรอนจนรู้ฝีมือกันดีวา่ ผู้วเิ ศษอันดับหนึง แห่ง

อาณาจักรมีสมองอันชาญฉลาดเพียงใด การร่วมรบกันเป็ นเวลานานร่วมปี ในครังนันได้ ลบล้ างอคติทีเนกันมีตอ่
ผู้วิเศษหนุม่ ทีเขาคิดว่าหน้ าตาท่าทางค่อนข้ างอวดดีไปจนหมดสิน การต้ องมาร่วมมือกันอีกครังในครังนี แม่ทพั
ใหญ่จึงให้ ความสําคัญต่อความคิดเห็นของยิบรอนเป็ นอย่างยิง

วันนี กองทัพเรื อเพิงจะหยุดลอยลําอยูห่ า่ งจากชายฝั งเมืองหลวงมาอ์ไปหนึง โยชน์หลังจากทีเดินทางมาเป็ น

เวลานานสามเดือน แม่ทพั เนกันจึงสัง ให้ ทหารผู้น้อยนายหนึง ไปแจ้ งแก่ผ้ วู ิเศษฝาแฝดว่าตนขอพบทีห้องประชุม
ลับเพือปรึกษาแผนการขันต่อไป แต่ผ้ วู ิเศษทังสองกลับมาพบช้ ากว่าทีคดิ ไว้ ทังยังนําข่าวสําคัญมาแจ้ งอีกด้ วย
แม่ทพั เนกันจึงขอให้ ยิบรอนติดต่อแม่ทพั ใหญ่ของตารี ฮ์ เจ้ าหญิงเมเฮบีนโดยพลัน

เมือภาพเจ้ าหญิงเมเฮบีนปรากฏขึนบนกระจกเวท แม่ทพั เนกันก็บอกกล่าวสิง ทีได้ รับทราบจากผู้วเิ ศษของฝ่ าย

ตนทันที

หากเนกันคาดว่าจะได้ เห็นสีหน้ าตืนตระหนกของหญิงสาวผู้งดงามองอาจดุจนางพญาตรงหน้ าแล้ วล่ะก็ คงต้ อง

ผิดหวังอย่างมาก เพราะหลังฟั งคําบอกเล่าจบสิน สีหน้ าเจ้ าหญิงเมเฮบีนยังคงสงบราบเรี ยบไม่เปลีย นแปลง แวว
ตายังคงนิงสนิทราวทะเลสาบยามไร้ ลม ลึกลําไม่อาจหยัง สิง ทีแม่ทพั ใหญ่ผ้ สู งู ศักดิ@แห่งตารี ฮ์กระทํามีเพียงหันไป
สัง ผู้วิเศษลูฟาให้ ตามตัวจอมเวทคินาซาเข้ าพบ จากนันสัง ให้ คินาซาติดต่อกับจอมเวทของอีกสองกองทัพเพือจะ
ดูวา่ มีนกแร้ งบินตามกองทัพมาหรื อไม่ และเมือการณ์เป็ นดังทีย ิบรอนคาด เจ้ าหญิงเมเฮบีนก็สงั ให้ จอมเวท
ผู้ติดตามแต่ละกองทัพจัดการกําจัดหน่วยจารปั กษาจนหมดสิน แล้ วจึงหันมาเอ่ยขอบคุณแม่ทพั เนกันต่อข่าว
สําคัญทีนํามาแจ้ ง

“ข้ าไม่อาจรับคําขอบคุณนีได้ หรอก” เนกันออกตัว “หากจะขอบคุณ ท่านควรขอบคุณท่านยิบรอนจะถูกกว่า”

“ไม่จําเป็ น ข้ าละอายใจทีนกึ สงสัยช้ าเกินไปเสียด้ วยซํา” ยิบรอนว่า “และข้ าคิดว่าแม้ ครังนีเราจะสามารถกําจัด

สายสืบทีมาเหนือเมฆพวกนีได้ แต่การระวังตัวจากการจับตาดูของสัตว์นนย่ ั อมยากกว่าการป้องกันการจับตาดู
ของมนุษย์หลายเท่า”

เจ้ าหญิงเมเฮบีนจับความนัยในคําพูดของผู้วิเศษแห่งรี ฮนุ ได้ ทนั ที

ครังหน้ าเมราสอาจใช้ สตั ว์ชนิดอืน เช่น แมลง นกขนาดเล็ก กระรอก กิงก่า ล้ วนแต่เป็ นไปได้ ทงสิ
ั น ซึง พวกนางคง
ไม่มีทางจะป้องกันได้ ทกุ ครังอย่างแน่นอน

...การปกปิ ดร่องรอยกลายเป็ นเรืองเป็ นไปไม่ได้ เสียแล้ ว...

มาถึงตอนนีนางแน่ใจแล้ วว่าความเคลือ นไหวของฝ่ ายตนได้ ตกอยูภ่ ายใต้ สายตาของฝ่ ายมาอ์ตลอดเวลา ดังนัน

แผนทีวางไว้ แต่แรกคงต้ องมีการเปลีย นแปลงอย่างช่วยไม่ได้

“ข้ าเข้ าใจ” เจ้ าหญิงเอ่ยเสียงเรี ยบ จากนันยกมือข้ างทีสวมแหวนอันเป็ นของขวัญจากฮัมรอนขึนแตะคางเหมือน

ไม่ได้ ตงใจ
ั นัยน์ตายิบรอนเปล่งประกายวาบ เข้ าใจสิง ทีแม่ทพั ใหญ่แห่งตารีฮ์ต้องการบอกทันที ตอนนันเอง แม่
ทัพใหญ่เนกันได้ เอ่ยขึนว่า

“ฝ่ ายเราได้ ทราบจากสายสืบว่ามาอ์รังกองกําลังกึง หนึง ไว้ ทเี มืองหลวง แสดงว่ามาอ์ได้ ทราบข่าวเรืองกองทัพเรื อ

ของเราและมีการเตรียมระวังป้องกันดังทีพวกเราได้ คาดไว้ ทกุ ประการ”

เจ้ าหญิงพยักหน้ ารับ

“ขอบคุณพวกท่านมากทีใ ห้ ความร่วมมือเป็ นอย่างดี”

แม่ทพั เนกันกล่าวปฏิเสธตามมรรยาท จากนันยิบรอนจึงเอ่ยต่อว่า

“วันนีท่านคงมีเรื องทีต้องจัดการอย่างเร่งด่วนอีกมาก พวกข้ าคงไม่รบกวนเวลาของพวกท่านมากไปกว่านี”

เจ้ าหญิงยิมน้ อยๆ พร้ อมกับกล่าวลา

เมือสองผู้วเิ ศษฝาแฝดแยกจากแม่ทพั ใหญ่เนกันทีห้องประชุมลับแล้ ว ยิบรอนค่อยส่งกระแสจิตบอกน้ องชายว่า

…เจ้ าหญิงเมเฮบีนมีเรื องจะพูดกับเจ้ าแน่ะ ดูเหมือนจะขอบคุณเรืองของทีเ จ้ าให้ นางยืมกระมัง เจ้ าคุยกับนาง

เสร็ จแล้ วช่วยบอกนางด้ วยว่าข้ าฝากถามว่า สงครามครัง' ก่ อน นางโดนวางยาพิษเพราะอะไร…

ฮัมรอนเลิกคิวน้ อยๆ นึกสงสัยว่าพีชายหมายถึงอะไร แต่ทา่ ทางยิบรอนคงไม่ยอมบอกเขาง่ายๆ แน่ ผู้เป็ น

น้ องชายจึงได้ แต่ยกั ไหล่ เมือกลับมาถึงห้ องพักส่วนตัว ฮัมรอนจึงจัดการสร้ างกระจกเวทติดต่อถึงผู้วิเศษลูฟา
เพือให้ แจ้ งต่อเจ้ าหญิงเมเฮบีนทันที

จริ งดังยิบรอนคาด เจ้ าหญิงเมเฮบีนกําลังรอการตอบกลับอยูแ่ ล้ ว สาวน้ อยในอดีตซึง บัดนีได้ ลอกคราบเป็ น

นางหงส์ผ้ สู ง่างดงามจนน่าตะลึงหลงยิมเยือนทักทายสหายเก่าก่อนจะเอ่ยว่า

“ไม่ได้ พบกันนานเลยนะท่านฮัมรอน ท่านดูไม่เปลีย นไปเลย”

ฮัมรอนยิมน้ อยๆ

“ส่วนท่านโตขึนมากและเก่งกาจเฉลียวฉลาดดังทีข้าคาดไว้ ไม่มีผิด ท่านแม่ทพั ใหญ่แห่งตารี ฮ์”

“สิบปี ก่อนท่านเป็ นผู้ชว่ ยชีวิตข้ าไว้ ทังยังช่วยพูดเตือนสติข้าให้ ได้ คิดจนทําให้ ข้ามายืนยังจุดนีได้ ในวันนี” เจ้ า
หญิงชูแหวนในมือขึนพลางยิมกว้ างกว่าเดิม “บัดนีท่านยังมอบของขวัญซึง อาจเป็ นสิง ทีจะช่วยชีวติ ข้ าไว้ ใน
อนาคตแก่ข้าอีก และข้ าก็ยงั ไม่ได้ ขอบคุณทีทา่ นมอบของขวัญอันลําค่ายิง นีให้ ข้ายืมเลย”

“ข้ าหวังอย่างยิงว่าท่านจะไม่มีโอกาสได้ ใช้ มนั และข้ าแค่เป็ นห่วงเกินเหตุไปเอง” ฮัมรอนตอบขรึมๆ

นัยน์ตาหญิงสาวทอประกายอ่อนโยน

“ท่านยังคงใจดีเหมือนเคย ข้ าเองก็หวังเยียงนันเช่นกัน” แล้ วเปลีย นหัวข้ อสนทนาว่า “ข้ าเพิงได้ พบกับพีชายฝา

แฝดของท่านเป็ นครังแรก เขาฉลาดมากทีเดียว”

ฮัมรอนหัวเราะหึหึ

“ใครๆ ก็บอกอย่างนัน” จากนันทําท่านึกได้ จึงรี บบอกว่า “เกือบลืมไปเลย พีชายข้ าฝากถามท่านว่า สงคราม

ครัง' ก่ อน ท่ านโดนวางยาพิษเพราะอะไร”
นัยน์ตาสีนําตาลเข้ มงดงามของหญิงสาวจุดประกายวาบ แล้ วริมฝี ปากได้ รูปจึงคลีย ิม ตอบกลับไปว่า

“ฝากไปขอบคุณพีชายท่านด้ วยทีช ่วยให้ ข้าได้ คิด”

<>::<>::<>

“ในเมือมาอ์ร้ ูความเคลือ นไหวของเรามาแต่แรก ย่อมจะวางกับดักล่อเราเอาไว้ แล้ ว ดังนันเราต้ องเปลีย นแผน

ท่านต้ องเปลีย นเส้ นทางจากมณฑลฮัสเป็ นยกมาตีกระหนาบอะมาวันร่วมกับกองทัพข้ า”

ด้ วยคําสัง นีของแม่ทพั ใหญ่ ทําให้ กองทัพตารี ฮ์ทีนําโดยแม่ทพั อาฮิลจํานวน ๕๐,๐๐๐ นายทีจะบุกฮัสเปลีย น

เส้ นทางมุง่ ไปยังอะมาวันแทน

ครึงเดือนผ่ านไป...

ปกติขณะเดินทัพ จอมเวททีทําหน้ าทีดตู ้ นทางจะทํางานด้ วยกันเพือป้องกันการซุม่ ทําร้ าย งานทีทาํ คือทังดูต้น

ทางและเส้ นทางทีผา่ นมาแล้ วเพือ ป้องกันกับดักและการตีตลบหลัง ซึง จะเป็ นการใช้ สายตาอันคมกริ บยิงกว่า
มนุษย์ธรรมดาหลายเท่าในการตรวจหามากกว่าใช้ เวทมนตร์ เพราะเวทค้ นหานันจะใช้ ได้ ผลก็แต่กบั เป้าหมายที
เฉพาะเจาะจงเท่านัน เช่น อย่างน้ อยก็ต้องรู้ชือหรื อหน้ าตาของผู้ทีต้องการหา

เส้ นทางทีเดินขรุขระคดเคียว รอบด้ านคือป่ าโปร่งสลับกอไม้ ใหญ่น้อยมีตงแต่ั สงู จากเอวจนถึงศีรษะ แดดยาม

เทียงทีสาดแสงจ้ าสูพ่ ืนดินแซมหญ้ าสะท้ อนเข้ าตาจนรู้สกึ ระคายเคืองเล็กน้ อย สายลมนิง สงัด ต้ นไม้ ทกุ ต้ นใน
รัศมีสายตาสงบนิง แม้ ใบไม้ สกั ใบยังไม่กระดิกไหว สายตาคมปลาบของจอมเวทผู้ทําหน้ าทีด ตู ้ นทางทังสองกวาด
มองทะลุพมุ่ ไม้ ทีขนประปรายเพื
ึ อ มองหากับดักทีอาจถูกซ่อนอยูภ่ ายใน สายตายังกวาดมองไม่ทนั ทัว กลับต้ อง
ชะงักกะทันหันเมืออยูๆ่ พืนดินไหวสะเทือนขึนอย่างกะทันหัน ตามด้ วยเสียงดังสนัน เหมือนดินถล่มแว่วดังมาจาก
ท้ ายขบวน

ศัตรู!

คําคํานีวาบขึนในใจทังคูพ่ ร้ อมกัน ก่อนจะต่างเหาะไปทางต้ นเสียงในบัดดล เพิงเหาะไปได้ ครึงทาง สายฟ้ าพลัน

ฟาดเปรี ยงสูท่ ิศทางทีทงคู
ั เ่ พิง จากมาเสียงดังกึกก้ อง ติดตามด้ วยเปลวไฟสีเขียวร้ อนแรงแผ่ขยายลุกลามอย่าง
รวดเร็วจนม้ าพาหนะของทหารทีอ ยูต่ ้ นขบวนต่างแผดเสียงร้ องอย่างตืนตระหนก สองจอมเวทสบตากัน หนึง ใน
สองกล่าวขึนทันที
“แยกกัน!”

จอมเวทอีกคนพยักหน้ า แล้ วพุง่ ตัวแยกจากกันโดยคนหนึง ไปตรวจสอบหัวขบวนและอีกคนไปตรวจสอบท้ าย

ขบวนในบัดดล

สายตาสีค จู่ ากสองทิศทางจ้ องมองการแยกกันของจอมเวททังสองอย่างพอใจ คําสัง ของผู้เป็ นนายวาบสูค่ วามคิด

คํานึง

...กําจัดจอมเวทของตารีฮ์ให้ ได้ เพือให้ แผนจู่โจมของเราสัมฤทธิ<ผลง่ ายขึน' แยกพวกเขาออกจากกัน

ตามทีข้าบอก แล้ วแยกย้ ายเก็บทีละคน...

ภาพทีจอมเวทผู้สาํ รวจท้ ายขบวนได้ เห็นเป็ นไปตามเสียงทีได้ ยิน ขณะทีท้ายขบวนของกองทัพเดินผ่านเส้ นทาง

เดินทีถกู บีบอยูต่ รงกลางระหว่างเนินเขาสูงสองลูก อยูๆ่ แผ่นดินพลันสัน ไหวอย่างรุนแรงจนส่งผมให้ ดินบนยอด
เนินทังสองข้ างถล่มลงมาทับทหารท้ ายขบวนทีหนีไม่ทนั ตายไปหลายร้ อยคนในพริ บตา

...จงทําให้ ฝนตกติดต่ อกันหลายวันก่ อนหน้ าทีกองทัพตารีฮ์จะบรรลุถงึ เพือให้ พนื ' ดินเปี ยกชืน' และอ่ อน
ตัวลง ง่ ายต่ อการทลายตัวเมือถูกเขย่ า...

จอมเวทผู้นีทิงความวุน่ วายเบืองล่างให้ เหล่ามนุษย์จดั การกันเองและปฏิบตั ิหน้ าทีของตนนัน คือหาตัวผู้ทาํ ให้ เกิด

เหตุการณ์นีขึนโดยไม่รอช้ า เขาพุง่ ร่างขึนสูงขึนไปสูก่ ลางอากาศระหว่างยอดเนินทังสองเพือกวาดตามองหา
ร่องรอยผู้ลอบทําร้ ายกองทัพ

ร่างจอมเวทผู้นีเพิงหยุดค้ างอยูก่ ลางอากาศ พลันต้ องใจหายวาบเมือร่างกายไม่อาจขยับได้ ขนมาอย่

ึ างกะทันหัน

...เวทสะกดความเคลือนไหว!...

เขารู้วธิ ีแก้ เวทนีดีเหมือนทีสบิ สองจอมเวทของทุกอาณาจักรต่างรู้ดี จึงดําเนินการแก้ ไขเวทมนตร์ นทัี นที แต่การ

แก้ ไขนันต้ องใช้ เวลา และเขาในตอนนีไม่มีเวลาเสียแล้ ว...

นิวมือจอมเวทแห่งตารี ฮ์เพิงเริ มกระดิกได้ หลังต้ นคอพลันเจ็บแปลบเหมือนถูกเข็มแทง แล้ วความรู้สกึ ง่วงนอนก็

เข้ าครอบงํา ภาพตรงหน้ าค่อยๆ พร่าเลือนจนกลายเป็ นความมืดมนอนธกาลไปในทีสดุ

....จงใช้ เวทล่ องหนแล้ วใช้ วิธีประกบสองต่ อหนึง คนหนึงใช้ เวทสะกดความเคลือนไหวแล้ วอีกคน

จัดการใช้ เข็มอาบยาสลบแทงใส่ ต้นคอด้ านหลังของศัตรูโดยเร็วก่ อนศัตรูจะทันคลายเวทได้ และจงจับ
เป็ น อย่ าจับตาย พวกเราผู้ใช้ เวทไม่ ได้ มีความแค้ นต่ อกัน เราต้ องเป็ นศัตรูกนั เพราะคําสังของมนุษย์
เท่ านัน' จึงไม่ ควรเอาชีวติ กันโดยไม่ จาํ เป็ น...
ด้ านจอมเวททีไปสํารวจยังหัวขบวนได้ พบกับภาพทหารหลายสิบคนถูกไฟคลอกตายพร้ อมกับม้ าทีขี เป็ นไฟทีลกุ
โรจน์.ในช่วงเวลากระชันสันแต่ร้อนแรงจนสามารถเผาผลาญร่างมนุษย์ให้ มอดไหม้ ในเวลาสันๆ เพียงไม่ถงึ นาที
เวลาเพียงไม่ถึงนาทีนบั แต่จอมเวทผู้นีแยกจากคูห่ รู ุดมายังทีเกิดเหตุ ไม่สิ ควรบอกว่าในเวลาเพียงสามสิบวินาที
เสียด้ วยซํา...

...จงเสกสายฟ้าใส่ ต้นไม้ ริมทางต้ นทีใหญ่ ท ีสุดเพือใช้ เสียงฟ้าผ่ าดึงความสนใจ แล้ วทําให้ มันมีไฟที
ร้ อนแรงทีสุดลุกท่ วมพร้ อมทัง' หักโค่ นลงหาต้ นไม้ ท อี ยู่ใกล้ ท สี ุดทีอยู่อกี ฟากของทางเดินเพือให้ เปลวไฟ
ลามสู่ต้นไม้ ต้นอืนพร้ อมกับลามสู่ทหารศัตรูท ีอยู่กลางทาง และต้ องใช้ เวทกระพือไฟให้ ลุกลามเผาไหม้
อย่ างรวดเร็ว จากนัน' จงรีบถอยฉากทันทีท ีจอมเวทศัตรูมาถึง...

จอมเวทผู้นีทําในสิง เดียวกับจอมเวททางท้ ายขบวน นัน คือเหาะสูงขึนไปเหนือยอดไม้ เพือมองหาร่องรอยของผู้

ลอบทําร้ าย และประสบชะตากรรมเดียวกับจอมเวททีไปสํารวจด้ านท้ ายขบวนแทบจะในเวลาเดียวกัน

นับแต่แผ่นดินไหวจวบจนจอมเวททังสองหายตัวไปกินเวลาเพียงไม่ถึงสองนาทีเท่านัน เพียงสองนาที กองทัพตา

รี ฮ์ภายใต้ การนําของแม่ทพั อาฮิลก็ได้ สญ
ู เสียจอมเวทประจํากองทัพไปแล้ วถึงสองคนโดยไม่มีโอกาสได้ เห็นแม้
เงาของศัตรู...

กว่าแม่ทพั อาฮิลและจอมเวททีเ หลือจะทราบว่าจอมเวททีไปสํารวจร่องรอยศัตรูหายสาบสูญก็เป็ นตอนทีทหารซึง

ทําหน้ าทีจดั การศพทหารทีตายทํางานเสร็ จเรียบร้ อย และสาเหตุทีได้ ร้ ูก็เป็ นเพราะในตอนนันกองทัพได้ ถกู ล้ อม
โดยไม่ร้ ูตวั เสียแล้ ว!

รวดเร็วดังวายุ...

ไม่อาจคํานวณจํานวนทีแน่นอนของศัตรูได้ รับรู้เพียงถูกโอบล้ อมด้ วยจํานวนทีม ากกว่าไม่น้อยกว่าเท่าตัว ไม่มี

เวลาแม้ จะแจ้ งข่าวสิง ทีได้ เผชิญแก่แม่ทพั ใหญ่...

ก่ อนตะวันตกดินในวันนัน' กองทัพตารีฮ์ท นี ําโดยแม่ ทัพอาฮิลก็พนิ าศสิน'

.......

...หน่ วยจารปั กษาถูกกําจัด...

เหตุการณ์ตอนสองผู้วเิ ศษฝาแฝดสังหารหน่วยจารปั กษาได้ ตกอยูใ่ ต้ สายตาของเมราสทีนําทัพเฝ้ าคุมเชิงอยูย่ งั

เมืองเอชา เมืองท่าสําคัญของนครหลวงมาอ์ตลอดเวลา และจอมพ่อมดแห่งมาอ์ก็คาดการณ์ได้ ในบัดดลว่าเรื อง
นีจะนําไปสูเ่ หตุการณ์ใด

...ตารี ฮ์ร้ ูแล้ วว่าความเคลือ นไหวของกองทัพไม่ได้ เป็ นความลับดังทีคิด และจะต้ องมีการเปลีย นแปลงแผนการ
อย่างแน่นอน…

ผู้วิเศษหนุม่ ไม่รอดูผลว่าจะเป็ นดังทีคิดจริ งหรื อไม่ รี บออกคําสัง ให้ กองทัพซึง ตังมัน อยู่ ณ เมืองท่าเอชาเตรี ยมตัว
พร้ อมออกเดินทัพทุกเมือทันที พร้ อมทังติดต่อจอมเวทอายารี ราชินีแห่งมาอ์ให้ แจ้ งต่อราชาวานันซาเพือออก
คําสัง ดุจเดียวกันต่อกองทัพหลวงซึง ประจําการอยูย่ งั นครหลวง จากนันจัดแจงฝากงานด้ านคุมเชิงรี ฮนุ แก่โอ
เมสจนเป็ นทีเ รี ยบร้ อย

ชัว โมงถัดมา กองทัพทหารจํานวน ๕๐,๐๐๐ นายอันเป็ นจํานวนกึง หนึง ของทหารทีประจําอยูย่ งั เมืองท่าเอชา

ทังหมดก็มายืนตังขบวนเตรี ยมพร้ อมอยูเ่ บืองหน้ าแม่ทพั ใหญ่แห่งมาอ์ เมราสกวาดตามองใบหน้ าอันขึงขังของ
ทหารทียืนเรี ยงรายอยูต่ รงหน้ ารอบหนึง อย่างรวดเร็ ว แล้ วก็ต้องชะงักไปชัว เสียววินาทีก่อนจะกลับเป็ นปกติอย่าง
รวดเร็วจนไม่มีผ้ ใู ดทันสังเกต ยกเว้ นผู้ซงึ เป็ นต้ นเหตุเพียงผู้เดียว จอมพ่อมดสัง ทหารทีถือธงให้ โบกธงเป็ น
สัญญาณเคลือ นทัพทันที กองทัพทหารม้ าจํานวน ๕๐,๐๐๐ จึงเคลือ นขบวนออกจากประตูเมืองเอชามุง่ หน้ าสู่
นครหลวงอย่างรวดเร็วเป็ นระเบียบ

เส้ นทางเพือการขนส่งทีใช้ เวลาก่อสร้ างอย่างรวดเร็วราวปาฏิหาริย์นนมี

ั ความกว้ างห้ าวาอย่างสมํา เสมอไปตลอด
ทาง กองทัพม้ าซึง ผ่านการฝึ กฝนมาอย่างดีควบตะบึงไปตามทางสายยาวจนฝุ่ นฟุ้งตลบไปตลอดเส้ นทาง และยัง
ฟุ้งตลบอยูอ่ ีกเป็ นเวลานานแม้ เมือ กองทัพได้ แล่นผ่านไปแล้ ว หากมองจากด้ านบนผ่านม่านฝุ่ นสีแดงจางจะเห็น
กองทัพม้ าเป็ นจุดสีทบึ ทีเรี ยงแถวหน้ ากระดานหกจุดและเรี ยงแถวตอนยาวเหยียด ทว่าทุกจุดต่างอยูใ่ นตําแหน่ง
ทีแน่นอนดุจดังจุดตัดของเส้ นตัดบนรูปสีเ หลีย มจัตรุ ัส

...ฝี มือนกไฟสินะ... เมราสส่งกระแสจิตถามคนผู้หนึง ซึง ปะปนอยูใ่ นกองทัพยังตําแหน่งทีเขาทราบดีอย่างเย็น

เยียบ

...ถูกแล้ ว... เสียงทีต อบกลับมานันสงบราบเรี ยบ

เมราสได้ แต่นกึ ขุน่ เคืองว่าอีกฝ่ ายซึง เป็ นชาวป่ ามายาสามารถเข้ ามาใกล้ เขาได้ ถึงเพียงนี จะเป็ นฝี มือผู้ได้ เล่าหาก
ไม่ใช่นกไฟคูอ่ ริ ของเขาตนนัน ถึงกระนันเขาก็ทราบว่าสิง ใดควรและไม่ควรทํา แม้ จะไม่ชอบใจเฟย์รามากเพียงใด
ก็ไม่ควรแสดงความไม่ชอบนีออกมาให้ ใครอืนได้ ร้ ู ผู้วเิ ศษหนุม่ จึงกล่าวแก่อกี ฝ่ ายว่า

...ในเมือท่านได้ มาถึงทีนีแล้ ว ข้ าก็จะรับนําใจของนกไฟ จงทําหน้ าทีทีทา่ นได้ รับมอบหมายมาตามทีทา่ น

เห็นสมควรเถิด กัรบาแห่ งอัรยูวานี...
…รับทราบ... กัรบารับคําเสียงเรี ยบดุจเดิม

........

การณ์ เป็ นดังทีเมราสคาด กองทัพตารี ฮ์เปลีย นจากการเคลือ นไหวอย่างเป็ นความลับมาสูก่ ารเคลือ นไหวอย่าง
เปิ ดเผย ทําให้ ความเคลือ นไหวเร็วขึนมาก แม้ จะยังเทียบความเร็วในการเคลือ นไหวของกองทัพมาอ์ไม่ติดก็ตาม
จากนันกองทัพตารี ฮ์ในมณฑลฮัสพลันเปลีย นเส้ นทางบ่ายหน้ าสูม่ ณฑลอะมาวัน เมราสก็ทราบทันทีวา่ เจ้ าหญิง
เมเฮบีนได้ คิดว่าในเมือการจงใจดึงดูดความสนใจไร้ ผล ก็ไม่มีความจําเป็ นต้ องเสียสละโดยไร้ ประโยชน์ จึงสัง ให้
แม่ทพั อาฮิลยกทัพไปสมทบทีอะมาวัน

หากปล่อยให้ กองทัพตารี ฮ์ทเี ล็กทีสดุ กองทัพนีไปสมทบกับทัพใหญ่ได้ โอกาสอันดีในการทอนกําลังของตารี ฮ์ครัง

นีจะหายวับไปในบัดดล เขามีหรื อจะยอม...

กองทัพจากเมืองท่าเอชาบรรลุถงึ นครหลวงมาอ์ในวันทีสามนับจากวันทีเริ มออกเดินทาง และกองทัพ ๑๐๐,๐๐๐

นายอันเป็ นจํานวนสองในสามของกองทัพซึง เฝ้ ารักษาการณ์อยู่ ณ เมืองหลวงทังหมดก็พร้ อมแล้ วทีจะร่วมสมทบ
กับทัพของแม่ทพั ใหญ่จากเอชา รวมจํานวนทหารทังหมด ๑๕๐,๐๐๐ นาย กองทัพมาอ์เคลือ นขบวนจากเมือง
หลวงอย่างรวดเร็ว

นับแต่วนั ทีตดั สินใจจะเคลือ นทัพนีไปล้ อมทําลายกองทัพตารีฮ์ในมณฑลฮัส จอมพ่อมดแห่งมาอ์ก็ได้ จดั วางกอง

เสบียงยังจุดต่างๆ ตามรายทางทีก ะไว้ แล้ วอย่างแม่นยําว่าเป็ นจุดทีกองทัพจะไปถึงและหยุดตังทัพในแต่ละวัน
เพือความรวดเร็วทีสดุ ในการเดินทางของกองทัพ จุดหมายปลายทางทีเปลีย นแปลงเล็กน้ อยจากเมืองจาบัน
มณฑลฮัสไปเป็ นเมืองหลวงมณฑลฮัสไม่เป็ นอุปสรรคใดๆ ต่อการเดินทางทังสิน

สิบวันต่อมา กองทัพได้ บรรลุเมืองหลวงมณฑลฮัส แม่ทพั ใหญ่แห่งมาอ์บญ ั ชาการให้ กองทัพซึง ประจําการอยูใ่ น

เมืองหลวงฮัสจํานวน ๕๐,๐๐๐ สมทบด้ วยกองทัพจากเมืองหลวงมาอ์อกี ๕๐,๐๐๐ เป็ น ๑๐๐,๐๐๐ นายเคลือ น
ขบวนอ้ อมไปดักหน้ าทัพศัตรูโดยให้ รองแม่ทพั ชัจยาอาฮ์เป็ นผู้นาํ ทัพขณะทีกองกําลังจากเมืองหลวงมาอ์ทเี หลือ
อีก ๑๐๐,๐๐๐ แม่ทพั ใหญ่แห่งอาณาจักรจะเป็ นผู้นําทัพไปตลบหลังเอง

หลังยกทัพออกจากมณฑลฮัสได้ สวี นั กองทัพมาอ์ก็อยูห่ า่ งจากกองทัพตารีฮ์เพียงหนึง โยชน์ สีจ อมเวทที

ประจําการยังมณฑลฮัสจึงถูกส่งไปจัดการตัดหูตาของกองทัพตารีฮ์ให้ ไม่อาจรับรู้การมาถึงของกองทัพมาอ์พร้ อม
กับทีกองทัพมาอ์ตรงเข้ าโอบล้ อมกองทัพตารี ฮ์อย่างรวดเร็วในวันทีห ้ า และได้ ผลอย่างยิง ด้ วยปฏิบตั ิการ
อันรวดเร็วของสีจ อมเวทและความเคลือ นไหวอันว่องไวของกองทัพมาอ์ กว่ากองทัพตารี ฮ์จะรู้ตวั ว่าถูกล้ อมก็สาย
เสียแล้ ว...

....................................................
ตอนที ๖๙

ตังมันดังขุนเขา

กองทัพด้ านแม่ ทัพอาฮิลสาบสูญไร้ ร่องรอยหมดสิน...

ปกติแม่ทพั อาฮิลจะต้ องรายงานความเคลือ นไหวของกองทัพแก่แม่ทพั ใหญ่เจ้ าหญิงเมเฮบีนทุกคําหลังเวลา

รับประทานอาหาร แต่วนั นี %แม่ทพั อาฮิลกลับละเลยต่อหน้ าที ไม่รายงานผลดังทีเคย การตรวจสอบหาสาเหตุจึง
ถูกกระทําขึ %นในบัดดล และผลคือ...

“ไม่สามารถติดต่อจอมเวททังสี
% ไ ด้ เหมือนกับว่าทังสี
% ต า่ งต้ องมนตร์ สะกดให้ หลับ หรื อไม่ก็เสียชีวิตไปแล้ ว”

คํารายงานของลูฟาเรี ยกรอยย่นให้ ปรากฏตรงหว่างคิ %วแม่ทพั ใหญ่แห่งตารีฮ์ทนั ที นางนิง เงียบไตร่ตรองอยูช่ วั ครู่

ก่อนจะออกคําสัง เสียงเฉียบขาด

“ติดต่อผู้วิเศษยิบรอนและแม่ทพั เนกันเดี7ยวนี %!”

ลูฟาพยักหน้ า วาดมือในอากาศ ไอนํ %าในอากาศแล่นมารวมตัวเป็ นแผ่นกระจกเวทบางใสสีเงินบานใหญ่ทนั ที ไม่

นานต่อมา ภาพของแม่ทพั เนกันและสองผู้วิเศษแห่งรีฮนุ ก็ปรากฏขึ %นบนกระจก เจ้ าหญิงเมเฮบีนเล่าเหตุการณ์ที
ได้ รับทราบแก่แม่ทพั ใหญ่และผู้วเิ ศษอันดับหนึง แห่งรี ฮนุ ด้ วยนํ %าเสียงสงบราบเรี ยบและชัดเจนไพเราะ จากนัน%
จ้ องหน้ าผู้รัง% ตําแหน่งเสนาธิการแห่งกองทัพรีฮนุ พร้ อมกับถามเน้ นเสียงอย่างจงใจว่า

“ท่านสงสัยดังทีข้าสงสัยหรื อไม่?”

สามผู้นําทัพแห่งรีฮนุ หันไปสบตากัน แล้ วยิบรอนจึงนิงเงียบไปอึดใจใหญ่ สุดท้ ายเลือกทีจ ะกล่าวถามแทนการ

ตอบว่า

“ก่อนหน้ านี % ทหารในมณฑลเรี ยรีนและอะมาวันมีความเคลือ นไหวใดหรื อเปล่า?”

“จากการรายงานของสายสืบ ไม่มีความเคลือ นไหวจากทหารทีเ ฝ้าตังมั

% น ยังเมืองหลวงเรี ยรี นและอะมาวันใดๆ
ทังสิ
% %น” เจ้ าหญิงตอบ

“ถ้ าเช่นนันก็
% ไม่ผิดแน่แล้ ว” ยิบรอนกล่าวเสียงหนัก “การทีกองทัพของแม่ทพั อาฮิลเงียบหายไปอย่างไร้ ร่องรอย
เช่นนี %เป็ นเพราะทัพหลวงทีตงมัั % น อยูย่ งั เมืองหลวงมาอ์ยกทัพมาล้ อมตีกองทัพของแม่ทพั อาฮิลจนพินาศสิ %นอย่าง
แน่นอน เพียงแต่ความเร็ วในการเดินทัพช่างเหลือเชือจริ งๆ ทังยั % งจูโ่ จมได้ อย่างรวดเร็ วปานสายฟ้ าแลบจนจอม
เวทในกองทัพไม่ทนั แม้ แต่จะส่งข่าวแจ้ งแก่ทา่ น”

เมเฮบีนพยักหน้ า ตอบสันๆ
% แต่เน้ นหนัก

“ถูกแล้ ว”

ยิบรอนทราบว่าเจ้ าหญิงเมเฮบีนต้ องการบอกสิง ใดแก่เขา จึงตอบไปว่า

“ขอเวลาให้ ข้าได้ รายงานเรื องนี %ต่อองค์ราชาไบยาต แล้ วข้ าจะรี บให้ คําตอบแก่ทา่ นโดยเร็ วทีสดุ ”

เจ้ าหญิงพยักหน้ ารับรู้พร้ อมกับเอ่ยว่า

“ข้ าจะรอฟั งข่าวดี”

......

หลังจากภาพเจ้ าหญิงเมเฮบีนและลูฟาหายไปจากกระจกเวทแล้ ว ภาพราชาไบยาตทีรัง% อยู่ ณ เมืองหลวงพลัน

ปรากฏขึ %นแทนทีด้วยฝี มือจอมเวทซียา หนึง ในสิบสองจอมเวทผู้ทําหน้ าอารักขา

“มีอะไรหรื อ ท่านยิบรอน?” ราชาไบยาตถามขึ %นทันทีอย่างเคร่งขรึม ด้ วยรู้แน่วา่ หากมิใช่เพราะเกิดเหตุสาํ คัญใด

ขึ %น ผู้วิเศษประจําตัวคงไม่ตดิ ต่อตนเป็ นครัง% ทีสองในวันเดียวกันเป็ นแน่ และการติดต่อครัง% แรกนันก็
% เพิงจะเสร็ จ
สิ %นไปเมือเวลาไม่ถึงชัว โมงก่อนหน้ านี %เองเสียด้ วย ยิบรอนเล่าเหตุการณ์ทีกองทัพของแม่ทพั อาฮิลประสบพร้ อม
กับสรุปว่า

“เจ้ าหญิงเมเฮบีนทราบดีวา่ พวกเราไม่ต้องการจะเข้ าร่วมในการรบครัง% นี %เต็มตัว เพราะเราเพียงแต่หยุดตังทั % พคุม

เชิงอยูน่ อกเมืองท่าเอชาโดยไม่รุกขึ %นฝั ง เดิมทีนางเองก็คิดว่าแค่นี %ก็มากพอจะช่วยแบ่งแยกกองกําลังของมาอ์ได้
แล้ วเช่นกัน แต่บดั นี %เหตุการณ์ทีเกิดขึ %นได้ พิสจู น์แล้ วว่ามันไม่พอ และนางต้ องการความช่วยเหลือจากรี ฮนุ อย่าง
เต็มตัว จึงได้ ติดต่อกับพวกข้ าทันทีทีทราบข่าวว่ากองทัพของแม่ทพั อาฮิลหายสาบสูญ องค์ราชาคิดเห็นเช่นใด?”

ราชาไบยาตถอนใจเบาๆ

“ดูทา่ ทางคงมิอาจเลีย งการเข้ าร่วมในศึกครัง% นี %อย่างเต็มตัวเสียแล้ วสินะ”

“คงต้ องเป็ นเช่นนัน”

% ยิบรอนพูดขรึมๆ
“ถ้ าเช่นนันพวกท่
% านจงยกพลบุกมาอ์ตามแผนการทีทา่ นเห็นสมควรเถิด เพราะเราได้ รับปากแล้ วว่าจะช่วยตารีฮ์
ก็ต้องช่วยเขาตามคําสัตย์ และหากกําลังรบไม่พอก็จงแจ้ งแก่ข้า ทัพหลวงทีรัง% อยูย่ งั รี ฮนุ อีก ๑๕๐,๐๐๐ พร้ อมจะ
ยกไปสมทบกับพวกท่านทุกเมือ”

ยิบรอนยิ %มบางๆ

“รับบัญชา หากมีความจําเป็ นถึงทีสดุ ข้ าจะแจ้ งต่อท่านอย่างแน่นอน”

ราชาไบยาตพยักหน้ า แล้ วภาพของจอมราชันแห่งรี ฮนุ จึงเลือนหายไป แทนทีด้วยภาพของลูฟาและเจ้ าหญิงเมเฮ

บีนดุจเดิม

“ข้ าได้ แจ้ งแก่องค์ราชาไบยาตแล้ ว” ยิบรอนเริ ม “และองค์ราชาแห่งข้ าอนุญาตให้ พวกเราเคลือ นทัพบุกมาอ์”

“ขอบคุณ เป็ นข่าวดีอย่างยิง จริ งๆ” เจ้ าหญิงเมเฮบีนเอ่ยพลางยิ %มบางๆ

“ข้ ามีข้อเสนออย่างหนึง นัน คือดูเหมือนว่าหากต้ องการได้ รับชัยชนะในศึกครัง% นี % เราจําเป็ นต้ องร่วมมือกันทุกฝี

ก้ าวเสียแล้ ว”

“ข้ าก็คิดดังนันเช่
% นกัน” เจ้ าหญิงเมเฮบีนพยักหน้ า “เราควรทราบความเคลือ นไหวของอีกฝ่ ายอย่างกระจ่างเพือจะ
ได้ ประสานหนุนเสริ มกันได้ ถกู จังหวะ”

“ข้ ากําลังสงสัยอะไรบางอย่าง” ยิบรอนกล่าวเสียงเครี ยด “การทีเมราสกล้ ายกทัพออกจากเมืองหลวงมาอ์ไปไกล

ถึงเพียงนัน% เขามีสงิ ใดทีทาํ ให้ มนั ใจว่าทัพของข้ าจะไม่มวี นั บุกเข้ ายึดเมืองหลวงมาอ์ได้ ทนั ก่อนหน้ าทีกองทัพของ
เขาจะย้ อนกลับมาปกป้องเมืองหลวง ในเมือหากกองทัพรีฮนุ เราเดินทางไปตามแม่นํ %าเคนูนสูเ่ ขตเมืองหลวงมาอ์
ก็จะใช้ เวลาในการเดินทางสันกว่ % าเวลาทีกองทัพของเขาใช้ ในการเดินทางกลับมายังเมืองหลวงเสียด้ วยซํ %า”

“ข้ าเองก็สงสัยเรื องนันเช่

% นกัน” เมเฮบีนเห็นพ้ อง “ดังนันข้
% าจึงคิดว่าทัพของพวกท่านไม่ควรจะบุกเข้ าหาเมืองท่าเอ
ชาโดยผลีผลาม”

ยิบรอนพยักหน้ า

“ข้ าเองก็คิดดังนัน% แล้ วทางด้ านท่านเล่า?”

“ข้ าจะรุกหน้ าตรงไปยึดมณฑลอะมาวันโดยเร็วทีสดุ ด้ านแม่ทพั ฟาตาฮ์เปลีย นเส้ นทางเดินทัพเป็ นด้ าน

ทะเลทรายซอมานแทน โดยจะอ้ อมเทือกเขาซานแล้ วค่อยตรงเข้ าหาเมืองเรี ยรี น” เจ้ าหญิงตอบ

ยิบรอนเลิกคิ %ว

“ด้ านทะเลทรายซอมานไม่นา่ จะมีปัญหาก็จริ ง แต่เส้ นทางด้ านอะมาวันนัน% ท่านไม่เกรงว่าการใช้ เส้ นทางเดิมจะ

มีการวางกับดักรออยูห่ รอกหรื อ?”

เมเฮบีนคลีย ิ %ม

“ก่อนนี %ข้ าไม่ร้ ูวา่ มาอ์ร้ ูความเคลือ นไหวของข้ าแต่แรก แต่บดั นี %ข้ ารู้แล้ ว นีคือข้ อแตกต่างอย่างใหญ่หลวง และจาก
คําบอกของท่านเมือครัง% ก่อน ข้ าคิดว่าครัง% นี %พวกข้ าไม่ต้องกลัวว่าจะประสบเหตุซํ %ารอยเดิมอีก”

ยิบรอนยิ %ม แล้ วกล่าวว่า

“ข้ าเข้ าใจแล้ ว” จากนันเปลี

% ย นมากล่าวถึงเรื องของฝ่ ายตนว่า “พรุ่งนี %กองกําลังของรี ฮนุ จะบุกเมืองท่าเอชา แล้ ว
ข้ าจะบอกผลการบุกแก่ทา่ นอีกครัง% ”

เจ้ าหญิงเมเฮบีนพยักหน้ ารับรู้ แล้ วภาพของแม่ทพั ใหญ่แห่งตารีฮ์พร้ อมด้ วยผู้วิเศษลูฟาจึงเลือนหายไปพร้ อมกับ

การสลายตัวของกระจกเวทเป็ นการบ่งบอกว่าการติดต่อทังหลายทั% งปวงในวั
% นนี %สิ %นสุดลงแต่เพียงนี % แม่ทพั
ใหญ่เนกันจึงค่อยเอ่ยถามเสนาธิการผู้ปราดเปรื องเสียงขรึมว่า

“เจ้ าหญิงเมเฮบีนหมายความว่าอย่างไรหรื อ?”

ยิบรอนอธิบายว่า

“ก่อนนี %เจ้ าหญิงไม่ทราบว่าความเคลือ นไหวถูกล่วงรู้ จึงเดินทัพด้ วยความระมัดระวังอย่างยิง ยวดรวมทังต้ % อง

เลือกเส้ นทางทีเดินลําบากเพือปกปิ ดร่องรอย ทําให้ กองทัพคืบหน้ าได้ อย่างเชืองช้ า บัดนี %เมือทราบแล้ วว่าไม่
จําเป็ นต้ องอําพรางร่องรอย ความเร็ วและเส้ นทางย่อยทีจะใช้ เลือกเป็ นเส้ นทางเดินทัพย่อมเปลีย นไป จุดทีศตั รู
จะสามารถวางกับดักได้ ยอ่ มต้ องเปลีย นไปเช่นกัน ศัตรูต้องวางแผนใหม่ทงหมดก็ั% วา่ ได้ ยิง กว่านัน% ทัพตารี ฮ์จะ
เพิมความระมัดระวังมากกว่าเดิม ทังเจ้% าหญิงยังสามารถคํานวณความเป็ นไปได้ ของกับดักทีจ ะประสบรวมถึง
หนทางแก้ ไขอีกด้ วย”

“พูดกันสันแค่
% นนั % แต่กินความมากปานนี %เชียว” ฮัมรอนส่ายหน้ า ต่อให้ พยายามชัว ชีวติ เขาก็คงตามความคิดของ
พีชายและอดีตเจ้ าหญิงน้ อยจอมกวนคนนันไม่
% ทนั เป็ นแน่ โชคดีนกั ทีเขาไม่เคยแม้ แต่จะคิดพยายามทําสิง ทีโง่
เขลาเกินกําลังเช่นนัน%
ยิบรอนเพียงแต่ยิ %มรับคําพูดของน้ องชายโดยไม่ตอบคํา

“แล้ วการบุกในวันพรุ่งนี %ควรจะทําเช่นไร?” แม่ทพั เนกันถามเสียงเป็ นการเป็ นงาน ยิบรอนตอบว่า

“ข้ าคิดว่าควรจะส่งกองกําลังสองหมืนบุกเข้ าไปก่อนเป็ นการเปิ ดทาง หากมาอ์มีแผนอะไรซ่อนเร้ นไว้ เราก็จะรับรู้

ได้ โดยไม่จําเป็ นต้ องเอากองกําลังทังกองทั
% พไปเสีย ง”

หลังจากแยกจากแม่ทพั เนกันและกลับมาถึงห้ องพักทีทงคู

ั % เ่ ลือกทีจ ะพักอยูด่ ้ วยกันแทนทีจะแยกห้ องกันแล้ ว ฮัม
รอนก็ถามขึ %นทันที

“เจ้ าจงใจอธิบายข้ ามนี ยิบ ครัง% ก่อนเจ้ าบอกอะไรเจ้ าหญิง? เหตุซํ %ารอยทีวา่ นัน คงไม่ใช่ไข้ ป่าหรอกใช่ไหม?”

ยิบรอนชะงักเท้ าทีก ําลังเดินไปยังเก้ าอี %ริมผนัง หันกลับมาเลิกคิ %วแล้ วพูดยิ %มๆ ว่า

“คิดมากไปเองหรื อเปล่า ฮัม?”

ฮัมรอนยกมือกอดอก กล่าวเสียงขรึม

“ท่านเนกันไม่ได้ ร้ ูจกั เจ้ ามาตลอดชีวิตอย่างข้ า จึงจับนํ %าเสียงเวลาเจ้ าพูดอะไรแบบครึงๆ กลางๆ ไม่ได้ แต่อย่า
หวังจะตบตาข้ าได้ เลย”

ยิบรอนหัวเราะเบาๆ ก้ าวไปทรุดกายนัง ลงบนเก้ าอี %หนึง ในสองตัวทีวางขนาบโต๊ ะนํ %าชาทีถกู ตอกตะปูตรึงกับพื %น

กระดานเรื อเช่นเครื องเรื อนชิ %นอืนๆ บนเรื อ หยิบถ้ วยชาทีค วํา อยูใ่ นถาดออกวางหงายบนโต๊ ะ แล้ วยกกานํ %าชาทรง
กลมขึ %นเทนํ %าชาร้ อนควันกรุ่นลงในถ้ วยพลางพูดเนิบๆ

“เจ้ าเดาถูก ข้ าไม่ได้ บอกท่านเนกันไปทังหมด

% เพราะมันเป็ นเรื องทีท า่ นเนกันไม่สมควรรู้” มือแข็งแรงกระดกพวย
กาขึ %นเมือนํ %าชาจวนเต็มถ้ วย จากนันวางกานํ
% %าชาลงในถาดตามเดิม ยกถ้ วยชาขึ %นจิบ แล้ วถอนใจ ก่อนจะกล่าว
ต่อว่า “แต่ถ้าเจ้ าอยากรู้ข้าก็จะบอกให้ สงครามครัง% ก่อน สาเหตุทีเมราสวางยาพิษเจ้ าหญิงเมเฮบีนเพราะ
ต้ องการยืดเวลาในการเผชิญหน้ ากับลูฟาและคินาซาออกไปให้ นานทีสดุ นัน คือ เขาไม่อยากทําร้ ายพีชายของ
ตัวเอง”

หากเป็ นก่อนหน้ านี % ก่อนหน้ าทีจ ะรู้วา่ ทุกสิง ทีเมราสทําลงไปนันเพื

% อ อะไร ฮัมรอนอาจจะไม่เชือคําพูดนี %ของพีชาย
แต่ในเมือตอนนี %เขารู้แล้ ว เขาก็จําต้ องเชืออย่างไม่มีทางเลือก เชือว่าคนทีด จู ากเปลือกนอกช่างแสนจะโหดเหี %ยมผู้
นันก็
% มีหวั ใจดุจเดียวกับเขาเหมือนกัน...
“อย่างนัน...ที
% วา่ เหตุซํ %ารอยเดิมนัน ก็คือคราวทีเผากองทัพของแม่ทพั อัสวัรสินะ”

ยิบรอนจิบนํ %าชาอีกหนึง อึก ก่อนจะพยักหน้ ารับ

“ใช่! เพราะมีลฟู าและคินาซาอยูด่ ้ วย ดังนันจึ

% งไม่ต้องกลัวว่าเมราสจะใช้ แผนเผาป่ าดังเช่นครัง% ก่อน”

“ถ้ าลูฟารู้เรื องนี % จะรู้สกึ อย่างไรนะ” ฮัมรอนถอนใจ

ยิบรอนกระดกถ้ วยชาขึ %นรวดเดียวเกลี %ยงถ้ วย แล้ วเอ่ยเสียงหนัก

“ดังนันข้
% าถึงได้ พยายามใช้ วิธีบอกใบ้ และเจ้ าหญิงเมเฮบีนก็ร้ ูเช่นกัน จึงพยายามไม่พดู ออกมาตรงๆ อย่างไรเล่า
เพราะผู้ทําหน้ าทีติดต่อสือ สารระหว่างนางและพวกเราคือตัวลูฟาเอง”

<>::<>::<>

วันรุ่ งขึน

ฟ้ ายังไม่ทนั สาง กองทัพย่อยของรี ฮนุ ก็แยกตัวออกจากกองทัพใหญ่มงุ่ หน้ าตรงเข้ าหาฝั ง ณ เมืองท่าเอชา

จากเชิงเทินกําแพงเมืองสูงห้ าวาทีขนาบสองข้ างท่าเรื อเป็ นรูปเกือกม้ า โอเมสมองเห็นจํานวนกองทัพเรื อทีบกุ เข้ า

มาหาอย่างชัดเจน ผู้วเิ ศษเร้ นกายเหยียดยิ %มมุมปาก ก่อนจะแจ้ งต่อแม่ทพั ผู้รักษาการเมืองท่าเอชาว่า

“กองทัพเรื อทีก ําลังมุง่ หน้ าเข้ ามานี %มีจํานวนไม่มากเกินกว่าทีพวกท่านจะสามารถรับมือได้ และมีจดุ ประสงค์

เพียงหยัง เชิงเท่านัน% ท่านจงบอกให้ ทหารเตรี ยมตัวตังรั% บอย่างแข็งขัน เพราะจํานวนเรื อเพียงนี %ยังไม่ค้ มุ ค่าต่อการ
ใช้ แผนทีทา่ นเมราสได้ วางเอาไว้ ”

แม่ทพั ประจําเมืองท่าเอชารับคําอย่างกระตือรื อร้ น ถึงเวลาแสดงฝี มือป้องกันแผ่นดินเกิดให้ ประจักษ์ แล้ ว...

กองทัพเรื อของรี ฮนุ แล่นเรี ยงหน้ ากระดานเข้ าใกล้ ทา่ เรื อมากขึ %นทุกขณะ เรื อแต่ละลําใหญ่ขนาดสามารถบรรทุก
ทหารได้ สองร้ อยคน ใต้ ท้องเรื อ ทหารผู้ทําหน้ าทีเป็ นฝี พายต่างออกแรงจ้ วงพายในจังหวะเดียวกันอย่างรวดเร็ วใน
ขณะทีบนดาดฟ้ าเรื อ ทหารผู้ทําหน้ าทียิงธนูเบิกทางต่างนัง คุกเข่าอยูก่ ลางลําเพือรักษาสมดุลและพาดสายธนู
เตรี ยมพร้ อมจะเล็งใส่ทหารมาอ์บนเชิงเทินทุกขณะจิต
ทหารมาอ์บนกําแพงเมืองต่างยืนมองการรุกเข้ าใกล้ ของข้ าศึกนิงเฉยดุจกําลังรอเวลา

ความเงียบสงัดครอบงําไปทัว ผืนนํ %าเนินนานเหมือนไม่มวี นั สิ %นสุด...

ตึง!

เสียงกลองดังกระหึม ทําลายความเงียบพร้ อมเปิ ดฉากนองเลือดในทีสดุ !

เชือกยึดเครื องดีดหินขนาดมหึมาบนกําแพงเมืองถูกทหารหน่วยยิงหินฟั นขาดในขวานเดียว หินยักษ์ ก้อนแรก

ลอยละลิว เข้ าหาเรื อของรี ฮนุ ลําหนึง อย่างแม่นยํา

โครม! ตูม!

หินยักษ์ กระแทกเสากระโดงเรื อหักสะบัน% ก่อนจะตกโครมสูพ่ ื %นทะลุดาดฟ้ าเรื อลงไปใต้ ท้องเรื อ ติดตามด้ วยเสียง
ไม้ ใต้ ท้องเรื อปริ แตก เรื อทังลํ
% าจมวูบสูท่ ้ องทะเลด้ วยนํ %าหนักหินถ่วงในพริ บตา

ทหารทีรอดตายจากการถูกหินทับต่างกระสืกกระสนว่ายนํ %าเข้ าไปหาเรื อลําอืนอย่างทุลกั ทุเล ชุดเกราะทีสวมติด

กายขัดขวางทําให้ ไม่อาจว่ายนํ %าได้ สะดวก ทหารหลายคนจึงต้ องตายเพราะ“สิงทีใช้ ป้องกันชีวติ ” เหล่านี %เอง
และน่าเสียดายทีหินยักษ์ ไม่ได้ มีเพียงก้ อนเดียว...

หินยักษ์ อีกหลายสิบก้ อนติดตามก้ อนแรกไปเป็ นระยะๆ สร้ างความสยดสยองแก่ทหารรี ฮนุ ทีอยูใ่ นเรื ออย่างยิงว่า
ลําไหนจะเป็ นรายต่อไป เพราะดูเหมือนทหารมาอ์จะเล็งหินยักษ์ ได้ อย่างแม่นยําเหลือเชือ ทังหิ
% นยักษ์ ยงั พุง่ เข้ าหา
อย่างรวดเร็ วเกินกว่าจะสามารถเปลีย นทิศทางเรื อหลบหลีกได้ ทนั

โครม! โครม!

เรื อลําแล้ วลําเล่าถูกหินกระแทกใส่จมดิงหายสูท่ ้ องนํ %า ทหารทีสละเรื อแตกกระโดดลงนํ %าต่างลอยคอกระจัด

กระจายไปทัว เพราะตอนนี %ไม่มีสงิ ใดจะปลอดภัยไปกว่าอยูใ่ ห้ หา่ งๆ เรื อทียงั ไม่ตกเป็ นเป้า เพราะไม่อาจแน่ใจได้
เลยว่าเรื อทีพวกตนตะกายเข้ าไปหาจะไม่ตกเป็ นเป้าของหินยักษ์ เป็ นรายต่อไป

หินยักษ์ จ่โู จมอยูค่ รู่ใหญ่ก็หยุดชะงักหายไปด้ วยความโลงอกอย่างยิงของทหารรีฮนุ แต่ความโล่งอกนันก็

% ดําเนิน
ไปได้ เพียงไม่นาน เพราะเมือหายตืนตกใจจากหินยักษ์ ทุกคนค่อยรู้สกึ ถึงกลิน ประหลาดทีลอยอบอวลไปทัว

กลินนํามัน!

สังหรณ์มรณะเพิงผุดวาบสูจ่ ิตสํานึกของทหารแต่ละคน ภัยก็ได้ มาถึงตัวเสียแล้ วอย่างไม่เปิ ดโอกาสให้ ทนั ได้ หลบ

เลีย ง

ทหารมาอ์ใช้ การจู่โจมด้ วยหินยักษ์ ดงึ ความสนใจทหารรี ฮนุ ขณะทีแ อบปล่อยนํ %ามันให้ แผ่ไปทัว ผิวนํ %า เมือหินยักษ์
บนกําแพงเมืองถูกใช้ หมดสิ %น ทหารมาอ์ก็จดั การเอาคบไฟจ่อกับนํ %ามันทีบดั นี %แผ่ครอบคลุมเรื อกองหน้ าของรี ฮุ
นทุกลําเป็ นทีเรี ยบร้ อย...

เปลวไฟลุกพรึบแผ่ขยายไปทัว ผืนนํ %าอย่างรวดเร็ ว เสียงทหารรี ฮนุ ทีล อยคออยูใ่ นนํ %าและถูกย่างสดร้ องโหยหวนดัง
สะท้ อนก้ องไปทัว แม้ จะพยายามหนีไฟทีลกุ ลามโดยดําดิงลงใต้ ท้องนํ %าและว่ายหนีเข้ าหาเรื อของฝ่ ายตนเพือให้
ช่วยพาตนขึ %นไปบนเรื อ แต่ทหารทีอยูบ่ นเรื อเองก็เกรงว่าไฟจะลุกลามสูล่ าํ เรื อของตนเช่นกัน จึงต้ องป้องกันด้ วย
การแข็งใจเมินเฉยต่อการขอความช่วยเหลือของพวกเดียวกัน รอบเรื อแต่ละลําจึงเต็มไปด้ วยศีรษะทหารทีถกู ไฟ
เผาจนดําเกรี ยม ก่อนจะค่อยๆ จมหายลงสูผ่ ืนนํ %าทีละคนจนหมดสิ %น

ทหารเรื อแตกบางคนทีฉลาดกว่าและคิดถึงความเป็ นไปได้ ทีจะถูกเมินการขอความช่วยเหลือนี %ได้ แต่แรกเลือกที

จะไปตายเอาดาบหน้ าโดยดําดิง พุง่ ตรงไปทางทัพหลวงเพือให้ พ้นจากพื %นทีทีครอบคลุมด้ วยเปลวไฟ แต่เปลวไฟ
นันผ่
% ขยายเป็ นบริเวณกว้ างนัก กินพื %นทีหลายสิบเส้ น ต่อให้ ทหารเหล่านันว่
% ายนํ %าเก่งเพียงใด กลันหายใจได้
% นาน
เพียงใดก็ไม่สามารถกลันได้
% นานเกินกว่าห้ านาที ในขณะทีการจะว่ายให้ พ้นเขตอันตรายนี %ต้ องใช้ เวลาไม่ตํากว่า
สิบนาที ดังนันเมื
% อทหารทีกระกระสนหนีตายเหล่านันไม่ % อาจทนกลันหายใจได้
% อีกต่อไป และโผล่ศีรษะพ้ นผิวนํ %า
เปลวไฟก็เผาผลาญศีรษะจนติดไฟลุกท่วมในบัดดล

...เลือกเอาเถิด ทหารรี ฮนุ ว่าจะจมนํ %าตาย หรื อถูกเผาตายทังเป็

% นดี...

โชคยังดีทีกราบเรื อรบของรี ฮนุ แต่ละลํานันสู

% งจากพื %นนํ %าพอสมควร ไฟทีลกุ ไหม้ เหนือผิวนํ %าจึงต้ องใช้ เวลาระยะ
หนึง กว่าจะสามารถลุกติดเรื อได้ แต่เมราสเองก็ได้ คิดถึงข้ อนี %แล้ วเช่นกันในยามทีค ิดแผนการนี %ขึ %น ดังนันหน่
% วยยิง
ธนูพิเศษบนเชิงเทินทียืนดูสถานการณ์อยูเ่ ฉยๆ มาแต่แรกจึงคว้ าคันธนูขนาดใหญ่กว่าปกติออกมาพร้ อมกับ
ลูกศรแบบพิเศษทีเตรียมไว้ ลว่ งหน้ า...ลูกศรทีมีขนาดยาวกว่าปกติเช่นเดียวกับคันศรและหุ้มปลายด้ วยผ้ าอาบ
นํ %ามัน หน่วยยิงธนูจ่อปลายศรกับคบไฟ เปลวไฟสีแดงอมส้ มลุกเรื องติดปลายศรทันที ศรไฟถูกพาดสาย เล็ง แล้ ว
ยิงออกไปในพริ บตา

ทะเลเพลิงลุกลามสูเ่ รื อรี ฮนุ ทีเข้ ามาในระยะธนูทนั ที!

ทหารรี ฮนุ บนเรื อพยายามดับไฟทีลกุ ไหม้ บนเรื ออย่างสิ %นหวัง และทหารมาอ์ยงั ไม่หยุดเพียงแค่นี %...

ธนูเพลิงชุดแรกถูกยิงออกไปแล้ ว ธนูธรรมดาทีมขี นาดยาวกว่าปกติ ยิงได้ แรงและไกลกว่าธนูทวั ไปพลันติดตาม

มาในบัดดล!
ทหารรี ฮนุ ทีกําลังวุน่ วายกับการดับไฟบนเรื อต้ องธนูล้มตายคนแล้ วคนเล่าจนซากศพกระจัดกระจายเต็มเรื อแต่
ละลํา

ยิบรอนเห็นเหตุการณ์เป็ นเช่นนี %ก็ขมวดคิ %ว หันไปสบตากับน้ องชายทียืนอยูข่ ้ างๆ พร้ อมกันราวกับนัด แล้ วต่าง
ประกบมือข้ างหนึง เข้ าหากัน พลังเวทในร่างทังคู
% ห่ ลอมรวมเป็ นหนึง เดียว เวททีจะใช้ ในครัง% นี %คือ เวทเรี ยกฝน!

ทังสองสงบจิ
% ตออกคําสัง ในใจพร้ อมกัน ท้ องฟ้ าเหนือทะเลเพลิงทีเดิมสดใสเจิดจ้ าด้ วยแสงตะวันและมีปยุ เมฆ
ลอยประดับเพียงประปรายกลับกลายเป็ นมืดครึม% ในบัดดล เสียงฟ้ าร้ องดังสนัน สะเทือนจนทหารมาอ์บนเชิงเทิน
ตกตะลึง ก่อนฝนห่าใหญ่จะเทกระหนําลงดับไฟทีโหมลุก ฝนทีตกเฉพาะบริ เวณทีม ีไฟลุกท่วมเท่านันโดยไม่
% ได้
กลํ %ากรายมาถึงกองกําลังหลักทีอยูห่ า่ งออกไปหนึง โยชน์แม้ แต่น้อย!

ไม่ถึงอึดใจต่อมา เปลวไฟทีเผาผลาญก็ดบั สลายหมดสิ %น กองกําลังระลอกแรกของรี ฮนุ ทีพา่ ยแพ้ ยบั เยินได้ รับ
คําสัง ให้ ถอยกลับมาพร้ อมกับกองทัพรี ฮนุ ระลอกทีสองเริมเคลือ นขบวน กองกําลังระลอกทีสองนี %ก็ยงั ไม่ใช่กอง
กําลังทีเหลือทังหมด
% แต่เป็ นกองกําลังจํานวน ๕๐,๐๐๐ คน

เนืองจากยิบรอนได้ เห็นการตอบโต้ จากมาอ์แล้ วก็เกิดความสงสัยขึ %น ด้ วยว่าแม้ การโจมตีเหล่านันจะได้

% ผลอย่าง
ยิง แต่มนั ก็เป็ นการโจมตีแบบธรรมดาเท่านัน% หรื อเขาจะระแวงไปเองว่ามาอ์มีแผนใดซ่อนเร้ นอยู?่

แม้ จะคิดเช่นนัน% แต่ยิบรอนก็ยงั ไม่ปักใจเชือเสียทีเดียว เขายังต้ องการทดสอบเพือให้ แน่ใจมากกว่านี % และบางที

ทหารจํานวน ๒๐,๐๐๐ นี %อาจน้ อยเกินกว่าจะสามารถกระตุ้นให้ อกี ฝ่ ายยอมเผยแผนทีซอ่ นเร้ นเอาไว้ ออกมา
ดังนันจอมพ่
% อมดแห่งรี ฮนุ จึงเสนอให้ สง่ กองกําลังทีสองจํานวน ๕๐,๐๐๐ เข้ าไปหยัง เชิงอีกครัง% โดยครัง% นี %ทัพใหญ่
จะติดตามไปด้ วยห่างๆ เพือจะได้ สามารถประสานหนุนเสริ มได้ หากจําเป็ น และสามารถถอยฉากได้ ทนั หากเกิด
เหตุคบั ขัน

โอเมสเห็นการบุกระลอกทีสองของรี ฮนุ แล้ วก็ต้องนึกชมเชยเสนาธิการผู้วางแผนการรบของอีกฝ่ ายอยูใ่ นใจ และ

ครัง% นี %เขาจะนิง เฉยปล่อยให้ ทหารมนุษย์รับหน้ าทีแ ต่เพียงฝ่ ายเดียวไม่ได้ เสียแล้ ว...

ทหารบนเชิงเทินถูกเปลีย นเป็ นแซมสลับด้ วยกองทัพผู้ใช้ เวททีสวมชุดทหารมาอ์ ผู้ใช้ เวททุกคนต่างยืนจ้ องมอง

กองทัพเรื อของรี ฮนุ จํานวนมหาศาลทีเคลือ นใกล้ เข้ ามาทุกขณะด้ วยแววตาสงบนิง รอคอยกลองสัญญาณทีจะ
บัญชาการให้ ลงมือ...

ยิบรอนรู้สกึ สังหรณ์ใจอย่างประหลาด ทหารมาอ์บนเชิงเทินดูสงบเยือกเย็นผิดปกติ บ่งบอกให้ ร้ ูวา่ แผนทีทําให้ เม

ราสกล้ ายกทัพไปล้ อมทําลายทัพตารี ฮ์ได้ โดยไม่หวัน เกรงว่าเมืองหลวงจะถูกบุกกําลังจะถูกแสดงให้ พวกเขาได้
ประจักษ์ ในอีกไม่กีชวั โมงนี %แล้ ว แผนนันคื
% ออะไร? ยิบรอนค่อยๆ คิดอย่างใจเย็น
...ก่อนอืน เรายกทัพเรื อมาทางทะเล สิง ทีสามารถสร้ างความเสียหายให้ แก่ทพั เรื อได้ มากทีสดุ คือพายุ แต่เราได้
คํานวณแน่แล้ วว่าในช่วงเวลานี %จะไม่เกิดมรสุม และด้ วยจํานวนผู้ใช้ เวทของทางเรา สิบเอ็ดจอมเวทและข้ ากับฮัม
มีหรื อจะไม่สามารถรับมือผู้ใช้ เวทของมาอ์ทตี ้ องแยกไปรับมือตารีฮ์ได้ ยิงเมราสไม่อยูใ่ นกองทัพด้ วยแล้ ว...

เมือเอ่ยถึงผู้ใช้ เวท ความคิดของยิบรอนพลันประหวัดไปถึงเรื องทีผ ้ ใู ช้ เวทจํานวนมากอพยพเข้ ามายังอาณาจักร

มาอ์ แล้ วความคิดอันน่าสะพรึงกลัวอย่างหนึง พลันผุดวาบขึ %น

ยิบรอนรู้ดีวา่ แม้ พลังของผู้ใช้ เวทแต่ละคนจะแตกต่างกัน แต่มนั ก็เป็ นพลังเวทดุจเดียวกัน และมันสามารถฝึ กกัน

ได้ เขากับฮัมรอนเองก็เคยฝึ กให้ สบิ สองจอมเวทสามารถใช้ พลังเวทร่วมกันได้ มาแล้ ว แม้ จะไม่สามารถทําได้
อย่างกลมกลืนถึงขันที % เขากับฮัมรวมพลังกัน แต่ก็ด้อยกว่ากันไม่มากนัก

...หากเมราสฝึ กให้ ผ้ ใู ช้ เวทเหล่านันรวมพลั

% งกันได้ ละ่ ? หากผู้ใช้ เวททังหมดนั
% นรวมพลั
% งกันเรี ยกลมพายุให้ พดั
กระหนํากลืนกองทัพเรื อของพวกเขาสูท่ ้ องทะเล...

ยิบรอนเย็นสันหลังวาบ รี บแจ้ งเรืองนี %ต่อแม่ทพั เนกันในบัดดลเพือเปลีย นแผนการบุก แต่ก็สายไปเสียแล้ ว เพราะ

กองหน้ าจํานวน ๕๐,๐๐๐ นายได้ เข้ าไปอยูใ่ นเขตอันตรายเป็ นทีเ รี ยบร้ อย…

เสียงกลองสัญญาณบนเชิงเทินรัวกระหนํา นัยน์ตาผู้ใช้ เวทฝ่ ายมาอ์เปล่งประกายวาบ ต่างยกแขนชูขึ %นสูท่ ้ องฟ้ า

แล้ วตะโกนก้ องโดยพร้ อมเพรี ยง

“สายลมจงฟั งคําบัญชาแห่ งผองข้ า พายุจงพัดกระหนํา!”

ปรากฏการณ์อศั จรรย์บงั เกิดในบัดดล เมฆดําไม่ทราบมาจากทีใดแผ่ปกคลุมทัว ผืนฟ้ าจนมืดทะมึนดุจราตรี ตาม

ด้ วยเสียงฟ้ าคํารามดังกึกก้ องจนแก้ วหูลนั เปรีJ ยะ แล้ วพายุหมุนจึงเริ มก่อตัว ณ ใจกลางกองทัพแนวหน้ าของรี ฮนุ
จากเส้ นเรี ยวเล็กแผ่ขยายเป็ นใหญ่มหึมาในพริ บตา ท้ องทะเลทีเมือ ครู่มีคลืน เพียงเบาบางกลายเป็ นทะเลคลัง
คลืน กระหนําโหมซัดสูงกว่าสิบวา เรื อลําใหญ่บรรทุกคนได้ ถงึ สองร้ อยหลายสิบหลายร้ อยลํากลายเป็ นเหมือน
ใบไม้ แห้ งกลางสายธาร ถูกเกลียวคลืน ยักษ์ หนุนลอยขึ %นสูงลิบ แล้ วระลอกคลืน พลันหดหาย ทิ %งให้ เรื อวูบตกลงมา
ราวเศษขยะ

บางลําตกลงกระแทกพื %นนํ %าโดยแรงในสภาพพลิกควํา ทหารบนเรื อร่วงตกลงสูพ่ ื %นนํ %า ทว่าทหารเหล่านันยั

% งไม่ทนั
ขยับตัวว่ายหนีเอาชีวติ รอด เรื อทีพ วกตนโดยสารมาซึง ตกลงมาช้ ากว่าก็ได้ กระแทกใส่ร่างเต็มแรงก่อนทีเรื อจะ
แตกสลายเป็ นเศษไม้ !

บางลําตกร่วงสูพ่ ื %นนํ %าในสภาพหงายขึ %นดุจเดิม ผลคือเรื อทีต อ่ อย่างแข็งแรงมัน คงก็ยงั หนีไม่พ้นชะตากรรมแตก

กระจายเป็ นเศษไม้ ในบัดดลอยูด่ ี เนืองจากความสูงระดับนันทํ % าให้ พื %นนํ %าไม่มีความแตกต่างใดกับพื %นหิน แม้ เป็ น
เรื อเหล็กกล้ ายังอาจแตกร้ าวได้ จากแรงกระแทกนี % อย่าว่าแต่เรื อซึง ประกอบขึ %นจากไม้ และยิง ไม่ต้องเอ่ยถึงชีวิต
คนทีอยูบ่ นเรื อว่าจะรอดหรื อไม่...

ทหารรี ฮนุ บนเรื อพยายามหาทีย ดึ เกาะสุดชีวิตเพือจะได้ ไม่ถกู เหวีย งออกไปนอกเรื อ ลําเรื อทีเคยแล่นเรี ยบอย่าง
มัน คงราวเรื อของเล่นทีถกู เขย่าในเมือเด็กซน เดี7ยวเอียงซ้ ายเดี7ยวเอียงขวาจนนํ %าทะเลกระฉอกเข้ ามาในเรื อ เดีย7 ว
หัวเรื อถูกยกสูงจนอยูใ่ นแนวตัง% แล้ วสลับเป็ นท้ ายเรื อยกสูงแทนทีใ นพริ บตา ในสภาพการณ์เช่นนี % อย่าว่าแต่คิด
โจมตีโต้ ตอบทหารมาอ์เลย แค่จะเอาชีวิตรอดได้ หรื อไม่ยงั เป็ นปั ญหาใหญ่เสียแล้ ว

ทหารรี ฮนุ ในเรื อลําหนึง ทีกําลังเกาะเสากระโดงเรื อแน่นเบิกตากว้ างแทบถลนเมือเห็นคลืน ยักษ์ สงู สิบวาตังตั
% วเป็ น
กําแพงสูงอยูเ่ บื %องหน้ า เสียงร้ องโหยหวนของทหารบนเรื อถูกเสียงคํารามและเสียงทะเลคลัง กลบกลืนหายไป
หมดสิ %น กําแพงคลืน ยักษ์ ทิ %งตัวลงกระแทกเรื อของทหารผู้นนเต็ ั % มแรง แรงกระแทกนันไม่ % ตา่ งอะไรกับถูกหินยักษ์
ตกกระแทกเข้ าใส่ เลือดได้ ไหลทะลักออกทางปาก จมูก และหูของทหารผู้นนั % รวมถึงทหารทุกคนในเรื อลํานันและ %
ลําอืนๆ ทีตกอยูใ่ ต้ รัศมีทิ %งตัวลงกระแทกของคลืน ยักษ์ ทนั ที เรื อเคราะห์ร้ายทุกลําต่างถูกกระแทกดันลึกลงไปใต้
ผืนนํ %า เนินนานกว่าจะโผล่ขึ %นมาอีกครัง% ในสภาพเสียหายยับเยิน

หากจะมีใครรอดชีวิตจากการถูกคลืน กระแทกจังๆ ก็ไม่อาจรอดชีวิตจากการถูกกดอยูใ่ ต้ นํ %านานเกินกว่าจะกลัน%

หายใจไหวอยูด่ …
ี

ทหารมาอ์ทียืนแซมสลับผู้ใช้ เวทเพือเป็ นการตบตาทหารรี ฮนุ ทําให้ ได้ เห็นภาพเหตุการณ์ครัง% นี %กระจ่างชัดตาต่าง

หนาววูบกันถ้ วนทัว

...ไม่เคยคิดเลยว่าพายุร้ายจะน่าหวาดหวัน ได้ ถงึ เพียงนี % ต่อให้ กองทัพนับแสนก็ไม่ครณามือธรรมชาติอนั คลุ้มคลัง

แม้ แต่น้อย...

โอเมสมองสีหน้ าตกตะลึงของทหารเหล่านันแล้
% วแค่นหัวเราะอยูใ่ นใจ

...มนุษย์ผ้ ผู ยองเอย รู้แล้ วใช่ไหมว่าพวกเจ้ าตําต้ อยเพียงใดเมือเทียบกับธรรมชาติอนั ทรงอํานาจยิง ใหญ่...

ครึงชัว โมงผ่านไป กองทัพทัง% ๕๐,๐๐๐ ก็ถกู ทําลายจมหายสูใ่ ต้ ท้องนํ %าจนหมดสิ %น…

พายุร้ายมุง่ หน้ าสูก่ องทัพหลักของรี ฮนุ เป็ นเป้าหมายต่อไป เคราะห์ดีทียิบรอนระวังตัวอยูก่ ่อน

“บ้ าสิ %นดี!” ยิบรอนมองภาพพายุหมุนสีดําทะมึนทีก ําลังกลืนกินกองทัพแนวหน้ าของพวกเขาแล้ วสบถอย่างแค้ น

เองตัวเองทีไหวตัวช้ าเกินไป ปลายพลังจากพายุไม่ไกลออกไปเบื %องหน้ าส่งผลกระทบมาถึงกองทัพหลักเล็กน้ อย
แม้ จะเพียงเล็กน้ อย แต่ก็มากพอจะทําให้ เกิดคลืน สูง ๒ - ๓ วา เรือทุกลําต่างโคลงเคลงโอนเอนไม่อาจลอยลํา
อย่างมัน คง
...เราคงต้ องต้ องเสียสละส่วนน้ อยเพือรักษาส่วนใหญ่เอาไว้ เสียแล้ ว... ยิบรอนคิดแล้ วออกคําสัง ทันที

“จอมเวททุกคน รวมพลังกันสร้ างเวทกําแพงอากาศขวางพายุนนั เดี7ยวนี %!”

สิบเอ็ดจอมเวทรวมทังสองผู % ้ วิเศษต่างกําหนดจิตรวมสมาธิ ใช้ เวทมนตร์ ออกพร้ อมกัน อากาศเบื %องหน้ ากองทัพ

หลังเริ มพร่ามัวเป็ นฝ้ าบางๆ ขวางกันลมแรงจากปลายพายุ
% ให้ ออ่ นกําลังลงจนเหลือเพียงลมทะเลปกติ

“ท่านเนกัน สัง ให้ เรื อทุกลํากางใบเร็ วเข้ า เราต้ องหนีไปจากทีนีโดยเร็ วทีสดุ !” ยิบรอนตะโกน

ทัพหลักของรี ฮนุ เคลือ นไหวตามคําสัง ในบัดดล เรื อทุกลําปลดเชือกปล่อยใบเรื อให้ กางออกรับลมเต็มทีเ สียงดัง
พึบ พับ แรงลมช่วยส่งให้ เรื อแล่นออกห่างจากท่าเรื อมากขึ %นเรื อยๆ จนหลุดพ้ นรัศมีจ่โู จมของพายุอนั เกิดจากเวท
มนตร์

สามผู้นําทัพรี ฮนุ ยืนมองภาพพายุหมุนทีเหลือเพียงจุดเล็กนิดอยูไ่ กลลิบจนกระทัง จุดนันค่

% อยๆ หายไปด้ วยสีหน้ า
เคร่งเครี ยด

“เป็ นอย่างทีข้าคาด พายุนนั มีรัศมีทําลายไม่กว้ างนัก ไม่อย่างนันพวกมั

% นคงจัดการเก็บเราเสียตังแต่
% ตอนทีตงทัั% พ
คุมเชิงอยูแ่ ล้ ว” ยิบรอนพูดขรึมๆ “ทังพวกมั
% นยังไม่ได้ รุกไล่ตามเรามาอีกด้ วย แสดงว่าคิดเพียงตังรั% บโดยไม่คิด
เป็ นฝ่ ายบุก” จากนันหั% นไปกล่าวกับแม่ทพั เนกันอย่างเป็ นการเป็ นงาน “พวกเราหยุดตังทั % พให้ หา่ งจากชายฝั งมาอ์
มากกว่านี %อีกสักหนึง โยชน์ ให้ แน่ใจเต็มทีว า่ ทัพมาอ์จะไม่ติดตามมาจริงๆ แล้ วค่อยสํารวจความเสียหายกัน พวก
ข้ าจะเรี ยกลมเร่งความเร็วให้ เอง”

ไม่กีชวั โมงต่อมา การสํารวจความเสียหายก็ดาํ เนินไปอย่างเคร่งเครี ยด ผลปรากฏว่ากองทัพสูญเสียเรื อไป ๒๗๘

ลํา และมีเรื อทีชํารุดอย่างหนัก ๑๖ ลํา ชํารุดเล็กน้ อย ๓๒ ลํา จากจํานวนเรื อรบทังหมด
% ๑,๐๐๐ ลํา และสูญเสีย
ทหารไปเป็ นจํานวนเกือบ ๖๐,๐๐๐ คน บาดเจ็บอีกกว่า ๓,๐๐๐ คน แม่ทพั เนกันดูตวั เลขความเสียหายแล้ วต้ อง
ปาดเหงือพลางกลืนนํ %าลายลงคออย่างยากเย็น

...โชคยังดีทีทา่ นยิบรอนสัง ให้ กองทัพหลักถอนทัพทันเวลา ไม่อย่างนันไม่

% อยากคิดเลยว่าถ้ าพวกเราพลอยตกอยู่
ท่ามกลางพายุเหมือนพวกกองหน้ า ผลจะเป็ นอย่างไร...

“แล้ วจะทําอย่างไรต่อไปดี? จะบุกเข้ าไปอีกครัง% หรื อ?”

ยิบรอนส่ายหน้ า
“ปราการเหล็กขนาดนัน% ขืนบุกเข้ าไปตรงๆ แบบนี %อีก ต่อให้ มีกีชีวติ ก็คงไม่พอใช้ เราจะแล่นเรื อเลียบชายฝั งลงไป
ทางใต้ แทน จะวางแผนโดยละเอียดอีกครัง% คืนนี % หลังจากรายงานผลการรบในวันนี %ต่อองค์ราชาแล้ ว”

.............

ราชาไบยาตนิงอึ %งเมือได้ รับฟั งรายงานผลการรบ ดวงหน้ าราชากลางคนเผือดสีลง

“แล้ วท่านคิดจะทําอย่างไรต่อไป?”

“ข้ าคิดว่าจะแล่นเรื อลงไปทางใต้ จากนันเดิ

% นทางเลียบเทือกเขาเนดา บุกเข้ ายึดมณฑลเยริ กเพือเพิม เสบียง ก่อน
จะตรงเข้ าหาเมืองหลวงมาอ์” ยิบรอนตอบ

“ตอนขึ %นฝั งจะไม่เกิดปั ญหาถูกจู่โจมเช่นเดิมอีกหรอกหรื อ?” ราชาไบยาตนึกหวัน เกรง

“เราจะแบ่งกองกําลังเป็ นสีก อง ขึ %นฝั งยังจุดทีไกลจากกันเพียงระยะแล่นเรื อหนึง วันสีจ ดุ เพือป้องกันความเป็ นไป

ได้ ทีกองทัพผู้ใช้ เวทเหล่านันจะติ
% ดตามมา วิธีนี %จะทําให้ กองทัพผู้ใช้ เวทต้ องกระจายตัวออกเล่นงานพวกเรา เมือ
ต้ องแยกตัวออกเป็ นกลุม่ ย่อยเพือ จู่โจมเรา พลังทีจะใช้ สร้ างพายุของพวกเขาก็จะน้ อยเกินกว่าจะสามารถสร้ าง
พายุทําร้ ายพวกเราได้ ข้ าจะให้ กองกําลังทีอยูด่ ้ านใต้ สดุ ขึ %นบกก่อน ตามด้ วยกองกําลังทีสอง สาม และกองแรก
กองทีขึ %นบกแล้ วให้ รีบเดินทางไปสมทบกับกองกําลังกลุม่ ทีอยูใ่ กล้ ทีสดุ ในทันทีเพือประสานหนุนเสริ ม”

ราชาไบยาตพยักหน้ าอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปทางแม่ทพั เนกัน

“ท่านเนกันคิดเช่นไรกับแผนนี %?”

“ข้ าเห็นว่าแผนของท่านยิบรอนเหมาะสมดีแล้ ว ระหว่างทีเรื อยังแล่นไม่ถึงจุดหมาย ทหารทีบาดเจ็บจะได้ พกั ฟื น%

ไปด้ วย ท่านยิบรอนสามารถทําให้ เรื อแล่นด้ วยแรงลมเพียงอย่างเดียว จึงไม่จําเป็ นต้ องมีฝีพาย ทหารทีทําหน้ าที
ควบคุมการแล่นของเรื อก็จะลดจํานวนลง เราจึงสามารถแบ่งงานให้ ทหารทีไม่ได้ บาดเจ็บเหล่านันช่ % วยดูแลทหาร
ทีบาดเจ็บได้ อย่างทัว ถึง” แม่ทพั เนกันตอบ

ราชาไบยาตมีทา่ ทีผอ่ นคลายลง พยักหน้ าแล้ วกล่าวว่า

“ถ้ าเช่นนันข้
% าก็คอ่ ยเบาใจลงบ้ าง”

เจ้ าหญิงทาวีนาทีเ ฝ้ าติดตามข้ างกายผู้เป็ นพ่อมาตลอดทังวั

% นหลังจากทราบว่าวันนี %พวกยิบรอนจะรายงานผลการ
รบต่อราชาไบยาตชะโงกหน้ ามาโพล่งถามขึ %นทันทีหลังจากแน่ใจว่าการสนทนาปั ญหากองทัพเริ มยุติ

“ท่านฮัมรอนหายไปไหนหรื อท่านยิบรอน ถึงได้ ไม่ได้ อยูท่ ีนีด้วย? หรื อท่านฮัมรอนได้ รับบาดเจ็บ? แล้ วเป็ นอะไร
มากหรื อเปล่า?”

ยิบรอนยิ %มน้ อยๆ อย่างเอ็นดู กล่าวตอบว่า

“น้ องชายข้ าสบายดี เพียงแต่ตอนนี %กําลังยุง่ กับการรักษาทหารทีได้ รับบาดเจ็บอยู”่ จากนันเสริ

% มว่า “หากเจ้ าหญิง
อยากพบ ข้ าจะเรี ยกตัวเขามาเดีย7 วนี %”

เจ้ าหญิงทาวีนารี บส่ายศีรษะปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอก ในเมือท่านฮัมรอนสบายดีข้าก็เบาใจ ตอนนี %เรื องช่วยคนสําคัญกว่า อย่าไปตามท่านมาให้ ต้อง

เสียเวลาเลย”

รอยยิ %มยิบรอนขยายกว้ างกว่าเดิม

“ถ้ าเช่นนันข้
% าจะบอกฮัมให้ ก็แล้ วกันว่าท่านถามถึง”

ราชาไบยาตวางมือบนศีรษะธิดารักพลางโยกเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยกับยิบรอนว่า

“ท่านยังต้ องติดต่อกับทางตารี ฮ์อกี ไม่ใช่หรื อ?”

ยิบรอนพยักหน้ าพลางตอบว่า

“ถูกแล้ ว นับแต่นี %ทุกย่างก้ าว ข้ าต้ องร่วมวางแผนกับเจ้ าหญิงเมเฮบีน ไม่เช่นนันคงยากจะเอาชนะเมราสได้

% แน่”

“อย่างนันเชิ
% ญท่านตามสะดวกเถิด” ราชาไบยาตกล่าว ก่อนภาพจอมราชันแห่งรี ฮนุ และธิดารักจะเลือนหายไป
จากกระจกเวท

อึดใจต่อมา ภาพเจ้ าหญิงเมเฮบีนก็ปรากฏขึ %นบนกระจกเวทบานเดิม หลังจากฟั งคําบอกเล่าถึงผลการรบของวัน

นันแล้
% ว เจ้ าหญิงเมเฮบีนถึงกับขมวดคิ %ว

“โชคดีจริงๆ ทีทา่ นไหวตัวทันก่อนจะพลาดพลังยิ % งไปกว่านี % ข้ าสงสัยว่าหากข้ าเป็ นท่าน ข้ าคงตกหลุมพรางของเม

ราสเข้ าเต็มทีเ ลยทีเดียว เพราะข้ าไม่ร้ ูเรื องของผู้ใช้ เวทมากอย่างทีท า่ นรู้”
“ข้ าควรจะเอะใจก่อนหน้ านันเสี
% ยด้ วยซํ %า” ยิบรอนกล่าวเสียงเครี ยด

“อย่างน้ อยตอนนี %เราก็ได้ ร้ ูวา่ เมราสมีกองทัพผู้ใช้ เวทอยูด่ ้ วย แล้ วท่านคิดว่านอกจากจะใช้ สร้ างพายุแล้ ว ผู้ใช้ เวท
เหล่านันยั
% งสามารถจู่โจมในรูปแบบใดได้ อีก?” เมเฮบีนถาม

ยิบรอนอธิบายว่า

“ปกติเวทมนตร์ พื %นฐานขันสู
% งของผู้ใช้ เวทคือการบังคับดิน นํ %า ลม ไฟ และเวทมนตร์ ทีใช้ ในการโจมตีคือเวท
สายฟ้ า และแถบแสงพิฆาต ผู้ใช้ เวททีสามารถใช้ เวทเหล่านี %ได้ มักเป็ นจอมเวทชันกลางขึ
% %นไป จอมเวทชันล่
% างจะ
มีพลังเวทไม่สงู พอ กองทัพผู้ใช้ เวทของเมราสนันน่
% าจะเป็ นจอมเวทชันล่ % างเป็ นส่วนใหญ่ หรื อทังหมด
% เพราะหาก
เป็ นจอมเวทชันกลางมั
% กจะสามารถเหาะได้ และคงจะเหาะตรงมาซํ %าเติมพวกข้ าไปแล้ ว คงไม่ปล่อยให้ หนีรอดได้
อย่างนี %แน่

“การทีจะทําให้ จอมเวทชันล่
% างสามารถใช้ เวทมนตร์ ในระดับทีสงู เกินพลังเวทภายในร่างได้ ต้องใช้ วิธีรวมพลังซึง
ต้ องอาศัยการฝึ กร่วมกันเป็ นเวลาหลายปี ถึงอย่างนันการใช้
% เวทมนตร์ แต่ละอย่างล้ วนแต่มีข้อจํากัด นัน คือยาก
จะกําหนดขอบเขตและควบคุมได้ เช่น เวทเรี ยกพายุทกี องทัพผู้ใช้ เวทใช้ นนั หากมาอ์ไม่ได้ ตงมั
ั % น อยูบ่ นกําแพง
เมือง แต่ประจันหน้ ากับพวกข้ าด้ วยกองทัพเรื อเช่นเดียวกันแล้ ว พวกเขาก็ยากจะหลีกพ้ นอํานาจของพายุได้
เช่นกัน”

“อ้ อ...หมายความว่าถ้ าทําให้ แผ่นดินไหว หรื อภูเขาไฟระเบิด หรื อนํ %าท่วม พวกเขาก็จะต้ องโดนเข้ าด้ วยสินะ?”
เจ้ าหญิงเริมเข้ าใจ

“ถูกแล้ ว ทังเวทมนตร์
% พวกนี %ยังมีข้อจํากัดว่ารัศมีการใช้ ต้องห่างจากตัวผู้ใช้ ไม่มากนักอีกด้ วย นัน คือต้ องอยูใ่ น
รัศมีทีอํานาจเวทมนตร์ ของผู้ใช้ สามารถแผ่ไปถึง”

...ครัง% ก่อนทีเ มราสใช้ ไฟป่ าเผากองทัพอัสวัร คงใช้ กระแสลมเป็ นตัวช่วยควบคุมสินะ... เมเฮบีนคิดขณะเอ่ยว่า

“ถ้ าอย่างนันกองทั
% พผู้ใช้ เวทนัน ก็เหมาะสมต่อการเป็ นปราการป้องกันการบุกทางนํ %าของพวกท่านอย่างทีสดุ จริ งๆ
แต่ดเู หมือนจะใช้ กบั การป้องกันหรื อจู่โจมด้ านอืนได้ ไม่ดีนกั ”

ยิบรอนพยักหน้ ารับ

“ไม่ผิด เพราะมันเป็ นเวทมนตร์ ทเี กิดจากการรวมพลัง ไม่ใช่เวทมนตร์ ของผู้ใช้ เวทคนใดคนหนึง เพียงคนเดียว

รัศมีการโจมตีจึงจํากัด ตอนทีโจมตีพวกข้ า หากไม่ใช่เพราะพวกเขายืนอย่างมัน คงอยูบ่ นกําแพงเมือง ก็มีหวัง
ต้ องพินาศสิ %นทังสองฝ่
% ายเป็ นแน่ ดังนัน% หากเป็ นการโจมตีทางบก ผลย่อมแตกต่างกันอย่างลิบลับ”

เจ้ าหญิงเมเฮบีนสํารวจภาพแผนทีคร่าวๆ ของมาอ์แล้ วเอ่ยว่า

“แต่เส้ นทางจากเทือกเขาเนดาไปยังมาอ์เป็ นป่ าทึบแทบทังหมด

% ท่านไม่กลัวว่าจะเจอแผนไฟป่ าหรื อ?”

“การควบคมการลุกไหม้ ของไฟป่ านันทํ % าได้ ยากมาก และการรวมพลังของจอมเวทจํานวนมากนันมี % ข้อจํากัดคือ

จะใช้ เวทมนตร์ ได้ เพียงอย่างเดียว การจะควบคุมไฟต้ องใช้ ลม หากเรี ยกไฟมาแล้ ว จะไม่อาจเรี ยกลมมาได้ พวก
เขาก็ไม่แคล้ วต้ องถูกไฟคลอกตายไปพร้ อมพวกเรา นอกจากพวกเขาเลือกตําแหน่งเหนือลมอยูก่ ่อน ซึง พวกข้ า
เองก็มีวิธีป้องกันอยูแ่ ล้ ว คือจะพยายามเลือกเดินในเส้ นทางทีเป็ นทุง่ โล่ง หากมันสุดจะเลีย ง ก็ต้องจัดการทําให้
ป่ ากลายเป็ นทุง่ !”

เมเฮบีนเลิกคิ %ว

“นัน จะทําให้ การเดินทัพเนินช้ าออกไป พวกท่านไม่หว่ งเรื องเสบียงหรอกหรื อ?”

ยิบรอนยิ %ม

“อยูใ่ นป่ ายังต้ องห่วงเรื องเสบียงอีกหรื อ? ข้ ารู้มาว่าป่ าในอาณาจักรมาอ์นนมี

ั % สตั ว์ชกุ ชุมนัก คงได้ ร้ ูกนั คราวนี %ว่า
ข่าวนันจริ
% งเท็จเพียงใด” แล้ วหัวเราะเบาๆ “พวกข้ าจะบุกยึดเมืองตามรายทางเพือสะสมเสบียงด้ วยเช่นกัน
โดยเฉพาะมณฑลเยริ ก หากยึดเยริ กได้ กองทัพมาอ์ทีจะย้ อนกลับมาช่วยเมืองหลวงก็จะต้ องผ่านด่านพวกข้ าไป
ก่อน”

เจ้ าหญิงเมเฮบีนยิ %มตาม แล้ วเอ่ยว่า

“มาอ์ชิงเป็ นฝ่ ายมีเปรี ยบในยกแรกเพราะรู้ความเคลือ นไหวของพวกเราทุกฝี ก้าว และในเมือท่านบอกเองว่าเรา

ยากจะป้องกันการสอดแนมได้ ข้ าจึงคิดหาวิธีทจี ะทําฝ่ ายเราสามารถทราบความเคลือ นไหวของมาอ์ เพือทีจะได้
ไม่เสียเปรี ยบในด้ านนี %อีก”

“ท่านคงได้ คําตอบแล้ วกระมัง?” ยิบรอนพอจะจับความมัน ใจทีแทรกอยูใ่ นนํ %าเสียงอีกฝ่ ายได้

เมเฮบีนผงกศีรษะเป็ นเชิงรับ

“เราจะใช้ วิธีของมาอ์นนั ล่ะ แต่จะใช้ อย่างระมัดระวังกว่า” จากนันขยายความว่

% า “มาอ์ใช้ ฝงู นกแร้ งสอดแนมพวก
เรา เพือจะได้ มองออกยาก แต่การทีนกแร้ งฝูงเดิมติดตามกองทัพมาตลอดทาง ทําให้ ทา่ นจับได้ ดังนัน% เราต้ อง
เปลีย นแปลงตรงจุดนี % โดยจะเปลีย นไปใช้ นกหลากหลายชนิดอย่างละตัว บินไปตามเส้ นทางต่างๆ กัน เพราะข้ า
คาดว่าทีก องทัพมาอ์สามารถเคลือ นไหวได้ อย่างรวดเร็ วนี % จะต้ องใช้ ถนนอย่างดีในการเดินทัพ ไม่อย่างนันคงไม่
%
สามารถทําความเร็ วระดับนี %ได้ แน่ และกองทัพทีเคลือ นไปตามเส้ นทางสายหลักอย่างเปิ ดเผยนันก็ % ต้องสะดุดตา
อย่างมาก นกสายสืบของเราจะต้ องรี บกลับมารายงานเราทันทีทีพบร่องรอยของกองทัพมาอ์ จากนันเราจะใช้ % นก
ตัวอืนทีไม่ใช่บินไปสังเกตความเคลือ นไหวของกองทัพเป็ นระยะๆ ทีสาํ คัญคือ นกทีเราใช้ จะต้ องมีอยูม่ ากพอควร
ในเขตทีม าอ์ตงกองทั
ั% พอยู่ เพือจะได้ ไม่สะดุดตาใคร อย่างไรกองทัพมาอ์คงไม่มีทางสังหารนกตามรายทางทุกตัว
อยูแ่ ล้ ว”

<>::<>::<>

ย้ อนกลับไปยังเมืองท่าเอชา เมือ เห็นแน่วา่ กองทัพรีฮนุ หนีรอดไปได้ และพวกตนทําลายศัตรูได้ น้อยกว่าทีคาดไว้

มาก แม่ทพั ประจํากองทัพเมืองเอชาถึงกับอุทานออกมาว่า

“น่าเสียดายจริ งๆ”

โอเมสได้ ยินเข้ าก็เหยียดยิ %ม

...มนุษย์เอ๋ย ช่างนิยมการฆ่าฟั นกันเองเสียจริงนะ... แต่แสร้ งถามไปว่า

“แล้ วจะทําอย่างไรต่อไปดี? จะไล่ตามไปหรื อ?”

“ไม่ต้อง ท่านแม่ทพั ใหญ่สงั ไว้ วา่ หากศัตรูไหวตัวทันทําให้ แผนการไม่ประสบความสําเร็ จเท่าทีค วรก็อย่าไล่ตามไป

เด็ดขาด ให้ เฝ้ าคุมเชิงอยูท่ ีเดิม” จากนันสั
% ง ว่า “ไปทีห้องประชุมแล้ วติดต่อท่านแม่ทพั ใหญ่ให้ ข้าเดีย7 วนี %”

โอเมสซ่อนประกายกร้ าวในดวงตาต่อคําสัง ทีได้ รับ ลงจากกําแพงเมืองเข้ าไปยังเขตทีพกั ชัว คราวของทหาร

หลังจากทังคู
% เ่ ข้ าไปในห้ องประชุมและปิ ดประตูเรียบร้ อยแล้ ว โอเมสก็เสกอ่างใหญ่บรรจุนํ %าเต็มเปี ยมขึ %น ไม่นาน
ใบหน้ าเมราสก็ปรากฏขึ %นบนผิวนํ %า

หลังจากฟั งคํารายงานของผู้ใต้ บงั คับบัญชาแล้ ว จอมพ่อมดแห่งมาอ์ก็ตอบว่า

“ดีแล้ วทีทา่ นไม่ได้ ไล่ตามกองทัพรี ฮนุ ไป ท่านเวฮัล ขอให้ ทา่ นเฝ้ าอยูท่ ีเอชาอีกสามวันเผือว่าทัพรีฮนุ อาจจะ
ย้ อนกลับมา เมือครบสามวันแล้ ว ขอให้ ติดต่อข้ าเพือรายงานผลอีกครัง% ”
“รับทราบ” เวฮัล แม่ทพั ประจําเมืองท่าเอชาขานรับ

เวลาล่วงเลยไปถึงยามคํา อันเป็ นเวลาพักผ่อน โอเมสค่อยติดต่อจอมทัพแห่งมาอ์อีกครัง% ทางกระจกเวท

“เอาละ มีอะไรจะใช้ ข้าอีกก็วา่ มาเลย พ่อหนุม่ ” โอเมสพูดยิ %มๆ “วันนี %เจ้ าทําให้ ข้าได้ เห็นสันดานกระหายเลือดของ
มนุษย์เต็มตาเลยทีเดียว”

เมราสหัวเราเบาๆ

“ดังทีข้าเคยบอกท่าน ต่อให้ ไม่มขี ้ า พวกมนุษย์ก็มวี นั นี %อยูด่ ี ข้ าเพียงแต่ทาํ ให้ มนั มาถึงเร็ วขึ %นเท่านัน”
%

“และทําให้ มนั ยุตเิ ร็ วขึ %นด้ วยสินะ” โอเมสเหยียดยิ %ม

“ข้ าเองก็หวังเช่นนัน...”
% จอมแม่ทพั แห่งมาอ์ยิ %มเย็น แล้ วเปลีย นนํ %าเสียงเป็ นจริ งจังขึ %น “ข้ าคิดว่ารี ฮนุ คงไม่กลับมา
บุกเอชาอีกแน่ และคงหาทางขึ %นฝั งทีไหนสักแห่ง ข้ าจะรอจนกว่าพวกเขาขึ %นฝั ง ดูวา่ พวกเขาจะมุง่ หน้ าไปทางไหน
ต่อ แล้ วค่อยกําหนดแผนการทีแน่นอนกว่านี %อีกครัง% ”

โอเมสมีทา่ ทีฉงน

“รี ฮนุ จะไม่บกุ ตรงไปยังเมืองหลวงของเจ้ าโดยเร็วทีสดุ หรอกหรื อ?”

เมราสทําเสียง หึ ในลําคอ

“ท่านก็เห็นแล้ วว่าผู้วิเศษยิบรอน เสนาธิการของรี ฮนุ ปราดเปรื องเพียงใด สามารถนําทัพรีฮนุ หนีรอดไปได้ โดย

เสียหายเพียงไม่ถึงครึง คนแบบนันมี % หรื อจะทําสิง ทีโง่เขลาคาดเดาออกได้ ง่าย”

โอเมสหัวเราะเบาๆ

“ดูทา่ ทางศึกครัง% นี %จะเคี %ยวยากกว่าทีเจ้ าคิดเสียแล้ วสินะ”

“ข้ าก็ไม่ได้ คาดหวังว่ามันจะสําเร็จได้ โดยง่ายอยูแ่ ล้ ว…” เมราสพึมพํา

...หากมันสําเร็ จได้ โดยง่ายแล้ ว มีหรื อกฎเกณฑ์เหล่านี %จะยืดเยื %อมานานถึงกว่าพันปี ...

.............................................
ตอนที ๗๐

ต้ นทาลัลสัญจร

จิบ! จิบ!

เสียงนกร้ องอย่างร่าเริ งและเสียงจิกกินผลไม้ ทีสกุ งอมคาต้ นเบาๆ เรี ยกสายตาเด็กหนุม่ ซึง เดินทอดน่องเอามือไขว้
หลังอยูเ่ บื 'องล่างให้ แหงนเงยมองอย่างเรื อยเปื อย

นกน้ อยจิกกินผลไม้ สแี สดจนอิมแล้ วก็บินจากไป นกชนิดนันเป็

' นนกทีเห็นได้ ทวั ไปในป่ าและนอกป่ า เด็กหนุม่ รู้
เพราะเขาเคยเห็นมันหลายครัง' ยามทีเขาออกไปเทีย วเล่นนอกเขตชายป่ า เด็กหนุม่ ยังรู้อีกว่านกนันสามารถช่
' วย
ขยายพันธุ์ให้ ต้นไม้ ได้ ด้วยการจิกกินผลและเมล็ด เมล็ดของต้ นไม้ นนไม่
ั ' สามารถย่อยได้ จึงถูกถ่ายออกมาใน
สภาพเดิมพร้ อมกับมูลของนก อาจจะเป็ นในระหว่างทีนกกําลังบินอยู่ หรื อเกาะพักยังทีใ ดทีหนึง ซึง แน่นอนว่ามัก
ไม่ใช่ต้นไม้ ต้นเดิม

...แต่ทําไมเราไม่เคยเห็นพันธุ์ไม้ ในป่ ามายาปรากฏในโลกภายนอกเลยเล่า?... เด็กหนุม่ นึกสงสัย เมือสงสัยสิง ใด

เขามักต้ องหาคําตอบให้ ได้ จงึ จะรู้สกึ สบายใจ เด็กหนุม่ จึงเอามือแตะต้ นไม้ แล้ วถามว่า

“ท่านพฤกษา ท่านมีลกู หลานญาติพีน้องใดอยูย่ งั โลกภายนอกบ้ างหรื อไม่?”

ต้ นไม้ ยงั คงสงบนิง ไม่ไหวติง ทว่าเด็กหนุม่ ได้ ยินเสียงแผ่วเบาดุจเสียงกระซิบส่งผ่านจากฝ่ ามือร่างของเขาว่า

...ไม่มีหรอก เพราะท่านเจ้ าป่ าทังสองไม่

' อนุญาตให้ พวกเราแพร่พนั ธุ์สโู่ ลกภายนอก...

“เพราะเหตุใดหรื อ?” เด็กหนุม่ สงสัย

...เพราะพวกเรามีพลังอํานาจในการสร้ างภาพมายาและต่อต้ านพลังเวทมนตร์ ซึง หากพวกมนุษย์นําไปใช้ จะทํา

ให้ สมดุลในแดนมนุษย์เสียไป...

“อ้ อ” เด็กหนุม่ ทําเสียงเข้ าใจ แล้ วถามต่อว่า “แล้ วพวกท่านไม่นกึ อยากออกไปชมโลกภายนอกบ้ างหรอกหรื อ?”

ต้ นไม้ ใหญ่สนั ไหวเบาๆ ดุจกําลังหัวเราะ เสียงใบไม้ เสียดสีกนั ดังเกรี ยวกราวอยูค่ รู่หนึง ก่อนจะมีเสียงตอบมาว่า

...ข้ าได้ ยินมาว่าโลกภายนอกนันมี

' มนุษย์อยูม่ ากมาย และพวกมนุษย์นนกระหายเลื
ั' อดนัก สัตว์อสูรในป่ ามายา
แห่งนี 'จะล่าสังหารสัตว์อสูรตนอืนก็เพือกินเป็ นอาหาร เพือความอยูร่ อด และเพือป้องกันตัว แต่มนุษย์นนฆ่
ั ' าสัตว์
อืนเพือความสนุกสนาน ทังยั
' งนิยมเข่นฆ่าพวกเดียวกันเองเพือสิง ทีเรี ยกว่า “ความยิง ใหญ่” อีกด้ วย เวลาทีม นุษย์
เข่นฆ่ากันเองเพือ “ความยิงใหญ่” นัน' พฤกษาอย่างพวกข้ ามักจะถูกลูกหลง ถูกเผาผลาญจนดับดิ 'นเป็ นจํานวน
มหาศาลอยูเ่ นืองๆ ตรงกันข้ ามในป่ ามายาแห่งนี ' พวกข้ าจะได้ รับการปกป้องอย่างดี แล้ วเจ้ าคิดว่าพวกข้ าควรจะ
ไม่ดิ 'นรนอยากออกไปชมโลกภายนอกหรื อไม่เล่า?...

เด็กหนุม่ ยิ 'มแหย ไม่กล้ าบอกว่าตัวเขานันชอบโลกภายนอกที

' ม ีมนุษย์เหมือนอย่างพ่อของเขาอยูม่ ากมายยิงกว่า
ป่ ามายาทีเ ต็มไปด้ วยสัตว์อสูรป่ าเถือนนี 'หลายเท่า จึงได้ แต่กล่าวเสียงอ่อยว่า

“ก็ถกู ของท่าน”

...แต่... ต้ นไม้ ใหญ่เอ่ยต่อ ...ในหมูพ่ วกข้ าก็มีผ้ นู อกคอกอยูเ่ หมือนกัน...

“อย่างไรหรื อ?” เด็กหนุม่ ถามอย่างสนใจ

...มีต้นทาลัลอยูต่ ้ นหนึง มีความคิดพิกลยิงนัก เขาอยากจะออกไปชมโลกภายนอกมาเสียจนอ้ อนวอนต่อท่านเจ้ า

ป่ าทังสองจนพวกท่
' านใจอ่อน อนุญาตให้ เขาออกไปอยูย่ งั โลกภายนอกได้ ...

“โอ...” เด็กหนุม่ อุทาน ทวีความสนใจยิง กว่าเดิม “ต้ นทาลัลออกไปอยูย่ งั โลกภายนอกนานหรื อยัง?”

...ก็คงราวๆ สัก ๓ – ๔ ร้ อยปี แล้ วกระมัง...

“อย่างนันตอนนี
' 'ก็นา่ จะขยายพันธุ์ไปมากมายพอสมควรแล้ วสินะ? ว่าแต่ต้นทาลัลทีวา่ นีไปอยูแ่ ถวไหนของโลก
ภายนอกหรื อ?”

...ต้ นทาลัลมีเพียงต้ นเดียวเท่านัน' เพราะท่านเจ้ าป่ าทังสองตั

' งข้
' อแม้ ไว้ วา่ ห้ ามไม่ให้ เขาขยายพันธุ์ และถ้ าข้ าจํา
ไม่ผิด ดูเหมือนนกตัวหนึง จะเคยบอกว่าตอนนี 'เขาอยูแ่ ถวๆ แม่นํ 'าเซส ข้ าก็ไม่ร้ ูเหมือนกันว่าแม่นํ 'าเซสมันอยูแ่ ถว
ไหน...

“ข้ ารู้จกั แต่ทําไมเขาถึงได้ ไปอยูต่ งไกลขนาดนั

ั' นล่
' ะนัน ?” เด็กหนุม่ อุทาน “แม่นํ 'าเซสอยูห่ า่ งจากป่ ามายากว่า
๕๐๐ โยชน์ทีเดียวนะ”

...เรื องนันข้
' าไม่ร้ ู ข้ ารู้แต่เจ้ านัน เดินทางไปได้ เรื อยๆ พวกเราจึงเรี ยกเขาว่า ต้ นทาลัลสัญจร...

เด็กหนุม่ สนใจต้ นทาลัลสัญจรนี 'มาก จึงออกจากป่ าเดินทางตามหา แต่ตอนทีเขาไปถึงแม่นํ 'าเซสนัน' นกแถบนัน'

ได้ บอกเขาว่า ต้ นทาลัลได้ สญ
ั จรไปอยูย่ งั ทีอืนเมือสักสิบปี ก่อนเห็นจะได้ แต่เด็กหนุม่ ก็ไม่ยอ่ ท้ อ เขาเดินทางตา
มหาต้ นทาลัลนี 'ต่อไปด้ วยความอยากรู้อยากเห็นเป็ นตัวผลักดันเพียงอย่างเดียว

หลายเดือนต่อมา ความพยายามของเด็กหนุม่ ก็บรรลุผล เขาพบต้ นทาลัลสัญจรแล้ วในทีสดุ ด้ วยความพิศวง

อย่างยิง

ต้ นไม้ ใหญ่ในป่ ามายาทุกต้ นล้ วนสูงใหญ่และมีขนาดลําต้ นไม่ตาํ กว่าสิบคนโอบทังสิ ' 'น แต่ต้นทาลัลสัญจรนี 'กลับมี
ขนาดไม่ถงึ หนึง คนโอบเสียด้ วยซํ 'า เหมือนต้ นไม้ ทเี พิงจะมีอายุได้ เพียงสิบขวบปี เด็กหนุม่ เอามือแตะลําต้ นอัน
อ่อนเยาว์นนั ' แล้ วถามเสียงบรรจุความไม่แน่ใจอยูเ่ ต็มเปี ยมว่า

“ท่านคือต้ นทาลัลสัญจรผู้ถกู เรี ยกขานว่าพฤกษานอกคอกแห่งป่ ามายาหรื อ?”

...ถูกแล้ ว... เสียงของต้ นทาลัลสัญจรชราภาพกว่าทีเด็กหนุม่ คิดมาก ...มีผ้ บู อกข้ าเหมือนกันว่าเจ้ ากําลังตามหา

ข้ าอยู่ เจ้ าคือชาวป่ ามายาสินะ?...

“ใช่ ข้ ามีนามว่านีรุส เป็ นหลานของนาฮีรา จอมสัตว์อสูรแห่งแม่นํ 'าฮิมรา”

...หลานของท่านนาฮีรานีเอง มินา่ เล่าจึงเรื องฤทธิCปานนี '... ต้ นทาลัลสัญจรพึมพํา ...เจ้ าคงเป็ นลูกครึงมนุษย์

กระมัง? เพราะแม้ เจ้ าจะเรื องฤทธิCไม่น้อย แต่ยงั ไม่มากพอจะสามารถจําแลงกายเป็ นมนุษย์ได้ ...

“ใช่แล้ ว” นีรุสรับ

...แล้ วเจ้ าตามหาข้ าด้ วยเหตุใดหรื อ พ่อหนุม่ ?... ต้ นทาลัลถาม

“ข้ าได้ ยินเรื องราวของท่านจากต้ นไม้ ใหญ่ต้นหนึง ในป่ า จึงอยากจะเห็นท่านสักครัง' ”

...ตอนนี 'เจ้ าก็ได้ เห็นข้ าแล้ ว ข้ าเหมือนกับทีเจ้ าคิดหรื อไม่?... ต้ นทาลัลถามเสียงกลัวหั

' วเราะแหบห้ าว

“ข้ ารู้มาว่าท่านออกจากป่ ามายามาตังแต่

' เมือ ๔๐๐ ปี ก่อน...”

...เจ้ าคงคิดว่าข้ าน่าจะต้ นใหญ่กว่านี 'สินะ...

“.........” นีรุสใช้ ความเงียบเป็ นการยอมรับ ต้ นทาลัลจึงบอกว่า

...ท่านเจ้ าป่ าอนุญาตให้ ข้าออกจากป่ ามายาได้ โดยมีข้อแม้ วา่ ห้ ามไม่ให้ ข้าแพร่พนั ธุ์เพิมขึ 'นโดยเด็ดขาด เจ้ าคิด
ว่าข้ าจะออกจากป่ ามายาด้ วยวิธีใดเล่า ในเมือข้ าไม่สามารถเดินได้ ?...
นีรุสมองลําต้ นขนาดไม่ถงึ หนึง คนโอบ เขารู้แล้ วว่าทําไมต้ นทาลัลจึงมีลาํ ต้ นเล็กเพียงเท่านี '

“ท่านคงขอให้ นกคาบเมล็ดของท่านบินออกจากป่ า และเมือเมล็ดตกต้ องพื 'นดิน ท่านก็ถือกําเนิดใหม่ แต่ต้นเดิม

ของท่านทีอยูใ่ นป่ ามายานันเล่
' า?” เด็กหนุม่ ถามอย่างสงสัย

...เมือตอนทีนกคาบเมล็ดของข้ าไปนัน' จิตวิญญาณของข้ าได้ สงิ สูอ่ ยูใ่ นเมล็ดนันแล้

' ว ดังนันซากเดิ
' มทีปราศจาก
วิญญาณของข้ าจึงเหี◌่ยวเฉาตายไปพร้ อมกับทีร่างใหม่ของข้ าเจริญเติบโตงอกงาม ข้ าได้ ชือว่าต้ นทาลัลสัญจร
เพราะข้ าสามารถสัญจรไปยังทีต า่ งๆ ได้ ด้วยวิธีนี '... ต้ นทาลัลอธิบาย

“เป็ นวิธีทชี าญฉลาดอย่างยิง จริ งๆ เช่นนี 'ท่านก็สามารถท่องไปในทุกทีทีทา่ นต้ องการ” นีรุสยิ 'มกว้ าง “แล้ วท่านไม่
เสียดายลําต้ นอันสูงใหญ่นา่ เกรงขามทีทา่ นเคยมีหรอกหรื อ?”

...ท่านเจ้ าป่ าเป็ นผู้สงั ให้ ข้าใช้ วิธีนี ' หาใช่ข้าคิดขึ 'นเองไม่ และไม่มผี ้ ใู ดได้ สงิ ทีปรารถนาทุกประการหรอก พ่อหนุม่
เอ๋ย... ต้ นทาลัลทําเสียงสัง สอน ...ข้ ามีอายุเกือบพันปี แล้ วตอนทีออกมาจากป่ ามายา ข้ าได้ ลิ 'มรสการเป็ นต้ นไม้
ใหญ่มานานพอแล้ ว และข้ าปรารถนาจะเห็นโลกภายนอกมากกว่าการเป็ นไม้ ใหญ่ยืนต้ นอันน่าเกรงขามต่อไป
จวบจนถึงเวลาทีจ ิตวิญญาณจะแตกดับ ข้ าจึงยอมละทิ 'งสังขารอันยิงใหญ่นา่ เกรงขามนันเพื ' อสิง ทีข ้ าปรารถนา
ยิงกว่า...

นีรุสยิ 'ม แล้ วถามต่อว่า

“ข้ ารู้มาว่าท่านเจ้ าป่ าไม่อนุญาตให้ ต้นไม้ ในป่ าแพร่พนั ธุ์สนู่ อกป่ า เพือป้องกันไม่ให้ มนุษย์ใช้ ประโยชน์จากพวก
ท่านจนทําให้ สมดุลในแดนมนุษย์เสียไป ข้ าจึงสงสัยนักว่าเหตุใดท่านเจ้ าป่ าจึงยอมให้ ทา่ นออกจากป่ า?”

...เป็ นเพราะไม่เคยมีต้นไม้ ในป่ ามายาต้ นใดเรียกร้ องอยากออกจากป่ าเช่นข้ ามาก่อน และเจ้ าก็เห็นแล้ วว่า
รูปลักษณ์ของข้ านันไม่' สะดุดตาเลย อายุข้าไม่มาก ลําต้ นข้ าไม่ได้ สงู ใหญ่เป็ นพิเศษ ทังดอกของข้
' านันไม่
' มีกลิน
และไม่ได้ งดงามมากมายอะไร ผลของข้ าก็ไม่ได้ มีรสอร่อยจนมนุษย์ติดใจ จึงไม่มเี คยมีมนุษย์คนใดคิดหรื อค้ น
พบว่าข้ าเป็ นต้ นไม้ ทีผิดไปจากต้ นไม้ อืนๆ ทีพวกเขาได้ เห็นอยูท่ กุ เมือเชือวัน...

“อา...ข้ าเข้ าใจแล้ ว การทําตัวให้ กลมกลืนสินะ” นีรุสพยักหน้ า “แล้ วท่านจะเดินทางไปเรื อยๆ เช่นนี 'ตลอดไป
หรื อ?”

...หากเป็ นอย่างนันได้ ' ก็ดีนะ่ สิ น่าเสียดายทีมนั เป็ นไปไม่ได้ ... ต้ นทาลัลกล่าว ...อายุขยั ของข้ าใกล้ มาถึงแล้ ว ข้ า
รู้สกึ ได้ วา่ ข้ าน่าจะยังอยูไ่ ด้ อีกไม่ถึงหนึง ร้ อยปี จิตวิญญาณของข้ าก็จะถึงกาลดับสูญ...
“หลังจากนันต้
' นทาลัลสัญจรก็จะเหลือแต่นาม และกลายเป็ นเพียงความทรงจําเท่านันสิ
' นะ...” นีรุสรู้ สกึ หดหูใ่ จ
นักเมือคิดถึงวันนัน'

...ทุกสิง ย่อมมีวนั ดับสูญ พ่อหนุม่ และข้ าพอใจแล้ วกับชีวิตของข้ าเอง...

...ข้ าพอใจแล้ วกับชีวิตของข้ าเอง... เสียงของต้ นทาลัลสัญจรยังคงดังก้ องอยูใ่ นศีรษะของนีรุสอีกนานต่อมา

...แล้ วเราล่ ะ พอใจกับชีวิตของเราเองแล้ วหรือยัง?...

<>::<>::<>

“เมราสโหดเหีย- มจริงๆ!”

เซียร้ องออกมาอย่างเหลืออดเมือได้ เห็นภาพพายุร้ายกลืนชีวิตทหารรี ฮนุ จากระจกเวทบานมหึมาขนาดเท่าผนัง

กระท่อม เฟย์ราทีนงั เอามือกอดอกอยูข่ ้ างๆ เพียงกระตุกยิ 'มตรงมุมปาก กล่าวเนิบๆ

“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก”

เซียหันขวับมาทันที

“แบบนี 'ยังว่าไม่เท่าไหร่อีกหรื อ?”

“ก่อนหน้ านี 'มีผ้ ทู ีทํายิงกว่าเมราสมากมายนัก” เฟย์รากล่าวเสียงเรียบเรื อย “เจ้ าอยากจะฟั งไหมเล่าว่าทําไมเมือ

พันกว่าปี ก่อน โลกภายนอกเคยรวมกันเป็ นอาณาจักรเดียว แต่เหตุใดตอนนี 'กลับแตกแยกเป็ นสามอาณาจักร?”

เซียเงียบไป ก่อนจะถามว่า

“สงครามครัง' นันยิ
' งกว่านี 'อีกหรื อ?”

“คนตายมากกว่าสงครามครัง' นี 'ทังหมดสองเท่
' าตัว เวลาในการทําสงครามยืดเยื 'อกว่ากันสิบเท่าตัว และผู้ใช้ เวท
ไม่ได้ เกียวข้ องด้ วยเลยแม้ แต่น้อย สงครามทังหมดเกิ
' ดจากความทะเยอทะยานของมนุษย์เพียงไม่กีคนเท่านัน” '
เฟย์รากล่าวเสียงเรี ยบ “ใช่วา่ ข้ าจะเข้ าข้ างเมราส แต่ตอ่ ให้ ไม่มเี มราส สงครามก็จะยังเกิดขึ 'นอยูด่ ี แม้ จะช้ า
กว่าเดิมไปอีกหลายสิบปี โดยคนจุดชนวนคือราชาเวอร์ นอนนัน ล่ะ”
พายุเริมอ่อนตัวลงพร้ อมกับทีทพั หลักของรี ฮนุ หายลับไปจากสายตา ภาพในกระจกเวทจึงเปลีย นไปเป็ นภาพยิบ
รอนปรึกษาแผนการรบกับเจ้ าหญิงเมเฮบีน เซียถึงกับตาค้ างเมือเห็นใบหน้ าเจ้ าหญิงเมเฮบีนชัดตา

“โอ้ โฮ! เจ้ าหญิงคนนี 'งามจริงๆ” ลูกครึงสัตว์อสูรอุทาน แล้ วถามโดยไม่หนั ไปมองหน้ าอีกฝ่ ายว่า “คนทีเจ้ าไป
ช่วยชีวติ ตอนออกจากป่ าครัง' ยังเด็กคือนางใช่ไหม?”

“อืมม์” เฟย์รารับคําสันๆ
' ในลําคอ

“สงครามครัง' นี 'ใครจะเป็ นฝ่ ายชนะล่ะเนีย หากผู้หญิงสวยขนาดนี 'ต้ องเป็ นฝ่ ายแพ้ และตาย คงน่าเสียดายแย่”
เซียบ่น

เฟย์ราหัวเราะเบาๆ

“อย่ามองคนแต่เพียงภายนอก เซีย”

เซียหันขวับมามองสีหน้ ายิ 'มๆ อันแสนจะไม่นา่ ไว้ ใจของนกไฟทันที

“หมายความว่ายังไง?”

ใบหน้ าเฟย์ราเรี ยบเฉยดุจเดียวกับนํ 'าเสียงยามเอ่ยว่า

“เจ้ าหญิงคนนันเหี
' 'ยมได้ ไม่แพ้ เมราสเลยทีเดียวยามทีนางจะเหี 'ยม”

“หา!” เซียอุทานตาค้ าง ก่อนจะหันขวับไปมองหน้ าเจ้ าหญิงเมเฮบีนอีกครัง' อย่างไม่อยากจะเชือ แล้ วหันกลับมา

ถามไม่เต็มเสียง “นางจะทําอะไรหรื อ?”

นกไฟยิ 'มด้ วยรอยยิ 'มปริ ศนา

“ทําในสิง ทีจ ะทําให้ อฟั อาแห่งเซาดาต้ องทํางานหนักทีสดุ ในรอบพันปี !” แล้ วผงกศีรษะนิดๆ ภาพในกระจกเวท
พลันเปลีย นไปทันที เป็ นค่ายพักทหารของมาอ์ เป้าหมายหลักคือ กัรบา

จอมสัตว์อสูรแห่งสายนํ 'าอัรยูวานีหนั มาทันทีทีจบั ได้ วา่ มีผ้ จู บั ตามองตนเองอยู่ และแน่นอน หากเฟย์ราไม่คิดเผย

ให้ อีกฝ่ ายรู้ กัรบามีหรื อจะรู้ตวั ...

เซียสะดุ้งโหยง ลุกพรวดจากเก้ าอี 'ทีนงั อยูห่ ลบไปยืนซุกตรงมุมกระท่อมอย่างรวดเร็ วแทบจะเป็ นลนลาน

...ท่านเฟย์รา... กัรบาทัก ทําเป็ นมองไม่เห็นท่าทางของเซีย

เฟย์ราเหลือบไปมองสหายเก่าแวบหนึง ขยับยิ 'มมุมปาก ก่อนจะกล่าวกับจอมสัตว์อสูรว่า

“พีสาวข้ าเป็ นอย่างไรบ้ าง?”

กัรบาอดยิ 'มไม่ได้ เมือนึกถึงภาพคูส่ ามีภรรยาทีผ้ หู นึง นันตนได้

' รับคําสัง ให้ มาดูแลและอีกผู้หนึง นันได้
' รับคําสัง ให้
มาจับตามอง

...ท่านราเธียสบายดี...

เฟย์ราเลิกคิ 'วนิดๆ เมือ เห็นรอยยิ 'มนัน'

“แล้ วท่านเจ้ าป่ าเล่า?”

...ข้ าคิดว่าคงไม่คอ่ ยสบายนัก...

รอยยิ 'มนกไฟคลีก ว้ างกว่าเดิมเมือ ได้ ฟังคําตอบ เอ่ยเสียงเจือแววขันอยูล่ กึ ๆ

“เมราสถูกพีข้างอนใส่สนิ ะ”

...กลิน คาวเลือดมันโชยมาถึง ท่านเมราสทําให้ มนั ซึมหายไปกับพื 'นดินแล้ ว แต่ก็ช้าเกินไป... กัรบาตอบเรี ยบๆ

เฟย์ราเลิกคิ 'ว กล่าวนํ 'าเสียงรู้เท่าทัน

“และท่านไม่คิดจะทําเกินหน้ าทีด ้ วยการขวางกันมั

' นไว้ จากการรับรู้ของพีข้า?”

...นัน มิใช่สงิ ทีข้าควรทําทีสดุ หรอกหรื อ?... กัรบาย้ อนด้ วยดวงหน้ าเรี ยบเฉยไม่แสดงพิรุธแม้ แต่น้อย

นกไฟยิ 'ม

“อย่างไรก็ขอขอบใจทีทา่ นทําตามหน้ าทีอย่างเคร่งครัด หลังจากนี 'หน้ าทีของท่านจะหนักขึ 'น และข้ าแน่ใจว่าท่าน

จะหายเบือแน่...”
สิ 'นประโยคสุดท้ าย เฟย์ราก็ตดั การติดต่อ กระจกเวทบานใหญ่เท่าผนังกระท่อมพลันหายวับไป และเสียงโวยวาย
ของเซียก็ดงั ขึ 'นทันทีจากมุมกระท่อม

“ตกใจหมดเลย เฟย์รา! จะเตือนก่อนสักนิดก็ไม่มเี ลยนะ!”

เฟย์รายิ 'มกว้ าง

“กัรบาไม่ถือหรอก”

“คําแก้ ตวั ฟั งไม่ขึ 'น ท่านนกไฟ!” เซียคําราม เฟย์ราหัวเราะเบาๆ

“ถ้ าไม่ตดิ ต่อกัรบาแบบนี ' เจ้ าคงไม่มีทางได้ ยินเรื องสนุกๆ กับหูไม่ใช่หรื อ?”

เซียเปลีย นสีหน้ าทันควัน หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

“ก็จริ ง พูดแล้ วอยากเห็นหน้ าเมราสตอนถูกราเธียงอนใส่จริ งๆ คงดูไม่จืดทีเดียว”

เฟย์รายิ 'มเจ้ าเล่ห์

“ก็อยากจะสงสารอยูห่ รอกนะ...แต่นา่ เสียดายทีความรู้สกึ สมนํ 'าหน้ ามันมีมากกว่า!”

<>::<>::<>

ภายในห้ องอักษร ราชาตอริคฟั งคํารายงานผลการรบจากปากของธิดาคนโปรดด้ วยใบหน้ าเครี ยดขรึม

“ลูกขออภัยทีไม่เฉลียวใจมาก่อนว่าความเคลือ นไหวของเราตกอยูใ่ นสายตาของศัตรูตลอดเวลา” เจ้ าหญิงเมเฮบี

นกล่าวหลังจากรายงานเสร็ จสิ 'น

“การสูญเสียเป็ นเรื องธรรมดาในการศึก ยังดีทเี สียกําลังไปเพียงไม่ถึงหนึง ส่วน” ราชาตอริคเอ่ยเสียงขรึม “เจ้ าทํา

ดีแล้ วทีปิดข่าวการพ่ายแพ้ ของแม่ทพั อาฮิลเพือรักษากําลังขวัญของทหาร”

“ขอบคุณท่านพ่อทียกโทษให้ ”
“เตือนแม่ทพั ฟาตาฮ์วา่ หมัน ระวังตรวจตราให้ จงหนัก ใต้ ผืนทรายของทะเลทรายนันสามารถซ่
' อนทหารนับแสนได้
โดยไร้ ร่องรอย”

“ทราบแล้ ว ท่านพ่อ”

“ส่วนเจ้ า นอกจากระวังการซุม่ จู่โจมของมาอ์แล้ ว ให้ ระวังความเคลือ นไหวของตูนิสให้ ดี ให้ จอมเวทคอยจับตาดู

อย่างใกล้ ชิด หากมีความเคลือ นไหวผิดปกติใด ให้ รีบรายงานข้ าทันที”

“ทราบแล้ ว ท่านพ่อ”

ราชาตอริ คพยักหน้ า

“ไปจัดการงานของเจ้ าต่อเถอะ”

“รับทราบ!” เจ้ าหญิงเมเฮบีนขานรับเสียงหนัก ก่อนภาพใบหน้ าของนางจะเลือนหายไปจากกระจกเวท

ราชาตอริ คถอนใจเบาๆ อย่างเหนือยหน่ายหลังจากผู้วิเศษประจําตนสลายกระจกเวทไปแล้ ว ผ่อนร่างให้ เอนอิง

พนักเก้ าอี 'สูงท่วมศีรษะพลางพึมพําว่า

“ข้ าผิดหรื อทีอยากให้ ลกู ทีมีความสามารถสูงสุดเป็ นผู้สบื ทอดตําแหน่งต่อจากข้ า?”

ลูฟายืนนิงเงียบไม่ตอบคําอยูเ่ บื 'องหน้ า เพราะทราบว่านายเหนือหัวเพียงแต่เปรยแกมบ่นโดยมิได้ ต้องการคําตอบ

จากเขาอย่างแท้ จริง

“ก่อนนี 'ตอนทีเมเฮบีนยังไม่เกิด ข้ าพอใจแล้ วกับตัวเตราลว่าเหมาะสมกับตําแหน่งรัชทายาททังสติ ' ปัญญาและ

ความสามารถ แต่เมือเมเฮบีนเกิด ข้ าก็เปลีย นใจ ความเป็ นอัจฉริ ยะของเมเฮบีนทําให้ ข้าทึง และคิดว่าหากนางได้
สืบตําแหน่งแทนข้ า ตารีฮ์จะต้ องสามารถรวมสามอาณาจักรเป็ นหนึง เดียวได้ อย่างแน่นอน”

จอมราชันแห่งตารี ฮ์ถอนใจอีกครัง' นิงเงียบไปครู่ใหญ่ แล้ วจึงเอ่ยต่อว่า

“ตอนแรกข้ ารู้สกึ ผิดต่อเตราล จึงคิดจะให้ เขาสืบตําแหน่งต่อจากข้ าโดยมีข้อแม้ วา่ จะต้ องให้ เมเฮบีนสืบตําแหน่ง
ต่อจากเขา แต่เตราลกลับก่อเรื องขึ 'นมาเสียก่อน น่าเสียดายจริ งๆ...” ราชาเฒ่าส่ายหน้ า นํ 'าเสียงบ่งชัดถึง
ความรู้สกึ เสียดายอย่างยิง “ตูนิสยังด้ อยกว่าเตราลอยูม่ ากในหลายๆ เรื อง ทีสาํ คัญ เจ้ านัน ไม่มีทางยอมทําตาม
เงือนไขของข้ าทีสงั ให้ เมเฮบีนสืบตําแหน่งต่อจากเขาแน่ เขาจะฆ่าเมเฮบีนทันทีทีได้ ครองบัลลังก์ ข้ ารู้!”
“องค์ราชา...” ลูฟาตัดสินใจเอ่ยขึ 'นหลังจากนิง ฟั งอยูน่ าน

“มีอะไรหรื อ ท่านลูฟา?” ราชาตอริ คจ้ องหน้ าผู้วิเศษประจําตัว

“ผู้วิเศษผู้มีความสามารถด้ านการทํานายเคยบอกข้ าว่า ข้ าจะต้ องสิ 'นชีพภายในอีกสิบปี ให้ หลัง และเขากล่าวคํา

ทํานายนี 'เมือแปดปี ก่อน”

ราชาตอริ คยืดตัวตรงทันที เอ่ยถามเสียงเครี ยด

“เชือถือได้ แค่ไหน?”

“เขาคือผู้ทีทําให้ ชาวเมืองฮิญรอดพ้ นจากภัยภูเขาไฟระเบิดมาเป็ นเวลาหลายสิบปี ” ลูฟาตอบเสียงเรี ยบ

ราชาเฒ่านิงอึ 'งไปอึดใจใหญ่ ก่อนจะถามด้ วยนํ 'าเสียงทีซ อ่ นความรู้สกึ เอาไว้ อย่างมิดชิด

“เขาบอกสาเหตุการตายหรื อไม่?”

“ไม่ได้ บอก” ลูฟาตอบ “แต่เมือดูจากช่วงเวลาแล้ ว ข้ าคิดว่าเป็ นไปได้ อย่างยิงว่าข้ าอาจตายด้ วยฝี มือของเจ้ าชาย
ตูนิส”

“นอกจากเจ้ านัน แล้ วยังจะมีใครได้ ” ราชาตอริ คกล่าวเสียงเครี ยด “เพียงแต่นา่ สงสัยนักว่าเจ้ านัน จะใช้ วิธีใด”

สีหน้ าจอมพ่อมดแห่งตารี ฮ์ขรึมลง

“ข้ าเองก็สงสัยเช่นกัน แต่ทีข้าแน่ใจคือ เจ้ าชายตูนิสไม่มีทางกระทําการทุกอย่างได้ โดยลําพังเป็ นแน่ จะต้ องมีขนุ

นางมากมายแอบให้ การสนับสนุนอยูอ่ ย่างเป็ นความลับ ข้ าจึงได้ ทําการตรวจสอบขุนนางทุกคน”

“ผลเป็ นอย่างไร?” ราชาตอริคถามเสียงเครี ยด

“ไม่มีผ้ ใู ดสนับสนุนเจ้ าชายตูนิสเลย มีเพียงฮูซนั ขุนนางเฒ่าทีปลดเกษียณไปหลายปี แล้ วซึง เป็ นตาของเจ้ าชาย
ตูนิสเองเพียงคนเดียวเท่านัน” '

“เป็ นไปไม่ได้ !” ราชาตอริ คเค้ นเสียง มือบีบเท้ าแขนแน่น

“เป็ นความสัตย์ องค์ราชา” ลูฟายืนยัน “ข้ าไม่ทราบว่าเจ้ าชายใช้ วิธีใดในการอําพรางผู้ชว่ ยเหลือของตน ข้ าไม่
กังวลความปลอดภัยของตัวข้ าเอง สวัสดิภาพของท่านต่างหากทีข้าห่วง เจ้ าหญิงยังมีสบิ สองจอมเวทคุ้มกันข้ าง
กาย แต่ทา่ นมีข้าเพียงผู้เดียวเท่านัน”
'

ราชาตอริ คเพิง ตระหนักในบัดนันว่

' าตนเองตกอยูใ่ นสภาพล่อแหลมเพียงใด...

“แต่องค์ราชาอย่าได้ กงั วลไปเลย” ลูฟากล่าวเสียงหนัก “เพราะข้ าคิดวิธีการทีจะทําให้ ท่านปลอดภัยแม้ ชีวติ

ข้ าต้ องดับสูญไว้ แล้ ว”

…….

เพียงแค่ เห็นสีหน้ าเคร่งขรึมแทนรอยยิ 'มทีจะมีให้ ทกุ ครัง' ทีก ลับมาถึงบ้ าน นาซิรก็ร้ ูแล้ วว่าสามีต้องมีเรื องสําคัญ
จะบอกกับนาง และนางก็ร้ ูดวี า่ สิง ทีสามีจะบอกนันคื
' อเรื องใด จึงกล่าวถามโดยไม่รอให้ ลฟู าบอกว่า

“ท่านบอกเรื องนันกั
' บองค์ราชาแล้ วหรื อ?”

ลูฟาพยักหน้ า นาซิรถึงกับนิงขึง เวลานี 'มาถึงเร็ วกว่าทีนางคิดมาก จอมพ่อมดเห็นดังนันจึ

' งรัง' ร่างทียนื นิงของ
ภรรยาเข้ ามากอดแน่น เอ่ยเสียงจริ งจัง

“นับแต่พรุ่งนี 'ไปคงต้ องฝากให้ เจ้ าช่วยจัดการด้ วย เจ้ าคือคนทีข้าไว้ ใจมากทีสดุ ในยามนี '”

ดวงหน้ างามหมองลง ถอนหายใจเบาๆ ขยับแขนเรียวกอดกระชับร่างสูงแล้ วแนบหน้ ากับอกกว้ างเพือซ่อนหยาด

นํ 'าทีรืน' ขึ 'นในดวงตา

“ข้ าไม่อยากให้ ทา่ นทําอย่างนี 'เลย ข้ าอยากจะเห็นแก่ตวั กว่านี ' จะได้ ขอร้ องให้ ทา่ นละทิ 'งความรับผิดชอบทัง'
หมดแล้ วจากไปกับข้ า ไปให้ ไกลแสนไกลจนไม่มีวนั ทีจะได้ รับรู้ปัญหาต่างๆ เหล่านี '” นํ 'าเสียงนางสัน สะท้ านด้ วย
แรงอารมณ์ “ท่านจะเป็ นผู้วิเศษหรื อมนุษย์ธรรมดา ไม่มคี วามสําคัญเลยสําหรับข้ า...”

ลูฟาได้ แต่โอบนางไว้ และกล่าวเสียงแผ่ว

“ข้ ารู้”

หญิงสาวยืนนิงอยูเ่ ช่นนันครู
' ่ใหญ่ ก่อนจะดันตัวออก แล้ วกล่าวด้ วยนํ 'าเสียงปกติ

“ข้ าขอโทษทีทาํ ตัวอ่อนแอ”

ลูฟายิ 'ม มองหญิงสาวด้ วยแววตารักใคร่ เอ่ยเสียงนุม่ นวล

“เจ้ าไม่ ได้ อ่อนแอเลย เจ้ าเข้ มแข็งมากต่ างหากเล่ า...นาซิร”

<>::<>::<>

“เป็ นอย่ างไรบ้ าง?”

ยิบรอนถามขึ 'นตังแต่
' ยงั เดินมาไม่ถึงตัว ฮัมรอนตอบโดยไม่ละจากงานทีกําลังทําอยูว่ า่

“ไม่คอ่ ยดีเท่าไหร่ กําลังรอเจ้ าอยูพ่ อดี จะได้ ชว่ ยกันขนยามา ข้ าบอกพีสะใภ้ ให้ เตรี ยมยาไว้ แล้ ว”

ยิบรอนมองน้ องชายทีกําลังใช้ เวทมนตร์ รักษาอาการบาดเจ็บให้ ทหารทีบาดเจ็บหนักทีสดุ แล้ วกวาดตามองทหาร

บาดเจ็บหลายร้ อยคนทีนอนเหยียดยาวเรียงเต็มห้ องฉุกเฉินชัว คราวทีผา่ นการเสกด้ วยเวทมนตร์ ทําให้ มขี นาด
ใหญ่กว่าเดิมมาก จากนันพู
' ดว่า

“อย่างนันก็
' รีบเข้ าเถอะ”

ฮัมรอนพยักหน้ าแล้ วลุกขึ 'นยืน มือซ้ ายของฮัมรอนจับมือขวาของพีชายมัน ตังสมาธิ

' แน่วนิง พลังเวทในร่างทังคู
' ่
ค่อยๆ หมุนเวียนระหว่างกันแล้ วรวมเป็ นหนึง เดียว

ในเวลานันพวกเขาคื
' อผู้วเิ ศษทีมพี ลังอํานาจสูงทีสดุ ในแผ่นดิน ผู้วเิ ศษทีม ีพลังเวทเท่ากับสิบสองจอมเวทเจ็ดคน
รวมกัน...

ทังคู
' โ่ บกมือข้ างทีว า่ งพร้ อมกัน กระจกเวทอันประกอบจากผืนนํ 'าบางใสพลันปรากฏขึ 'นตรงหน้ า ภาพมิเนรัญผุด
ขึ 'นบนกระจกในอึดใจต่อมาพร้ อมด้ วยยาสมุนไพรทีฮมั รอนขอให้ นางเตรี ยมไว้ หลังจากเล่าเหตุการณ์การปะทะ
กับมาอ์ให้ ฟัง

...มิเนรัญ... ยิบรอนเรี ยก

จอมแพทย์หญิงเงยหน้ าจากกองสมุนไพรและผ้ าพันแผลทีแยกประเภทเรี ยบร้ อยไม่ปะปนกันทันที เอ่ยตอบว่า

“วันนี 'กะทันหันเกินไป ข้ าเตรียมให้ ได้ เท่านี ' พรุ่งนี 'ให้ มารับอีกครัง' เดีKยวข้ าจะไปขอเข้ าพบองค์ราชาเพือแจ้ งขอเบิก
ยาสมุนไพร”

...ตกลง พวกข้ าจะใช้ เวทเคลือ นย้ ายแล้ ว เจ้ าถอยห่างออกไปอีกหน่อย...

มิเนรัญถอยห่างไปตามคําบอก ฉับพลันนันแสงสี ' ขาวนวลได้ ครอบคลุมทัว สิง ทีจ ะต้ องถูกเคลือ นย้ าย แล้ วของ
ทังหมดก็
' หายวับไป เปลีย นเป็ นย้ ายมาอยูข่ ้ างกายผู้วิเศษทังสอง
'

หญิงสาวเอ่ยอธิบายวิธีใช้ ยาสมุนไพรเหล่านันอย่
' างละเอียด ก่อนจะขอตัวไปเบิกยาสมุนไพร

ผู้วิเศษทังสองรี
' บส่งกระแสจิตเรี ยกสิบสองจอมเวทมาแบ่งยาไปใช้ รักษาผู้ทีอาการหนักทีสดุ ก่อน หลังจากจัดการ
ทําแผลให้ ทหารจนยาสมุนไพรชุดแรกทีรับมาหมดเกลี 'ยงไม่มีเหลือ ฟ้ าก็เริ มสาง วันรุ่งขึ 'นได้ มาเยือน ทังคู
' จ่ ึง
ติดต่อมิเนรัญเพือรับยาสมุนไพรชุดต่อมาซึง มีจํานวนมากกว่าเดิมหลายเท่า ด้ วยรวบรวมมาจากคลังโอสถและ
ร้ านขายยาทุกร้ านทีมใี นเมืองหลวง มิเนรัญยังบอกอีกว่า

“ยาพวกนี 'คงพอใช้ ไปสัก ๒ – ๓ วัน เช้ าวันนี ' องค์ราชาจะประกาศรวบรวมยาสมุนไพรไปยังทุกมณฑล เมือยาชุด

นี 'หมด ให้ พวกท่านติดต่อข้ าอีกครัง' ” นางเว้ นระยะ แล้ วจึงเน้ นเสียงหนัก “ระวังตัวให้ มากนะยิบรอน ข้ ารอการ
กลับมาของท่ านอยู่”

คําพูดของภรรยาจุดรอยยิ 'มนุม่ นวลบนใบหน้ าของยิบรอนทันที

...ข้ าจะระวัง...

สองพีน้องสอนวิธีพนั แผลและใช้ สมุนไพรแก่ทหารผู้มาผลัดเวรทําหน้ าทีพยาบาล จากนันขอตั

' วไปพักผ่อนออม
แรง

เมือกลับเข้ ามาในห้ องส่วนตัว ฮัมรอนเอาศอกถองสีข้างพีชายจนเซไปพลางแยกเขี 'ยว

“น่าอิจฉาจังนะ ท่านพี! ” จากนันแสร้

' งดัดเสียงเลียนเสียงมิเนรัญว่า “ระวังตัวให้ มากนะยิบรอน ข้ ารอการกลับมา
ของท่านอยู”่

พีชายเอามือยันศีรษะน้ องชายแรงๆ จนหน้ าคะมําเข้ าหาเตียงเป็ นการแก้ แค้ นพลางแยกเขี 'ยวตอบ

“อย่ามาทําพูดดีเลย! ตัวเจ้ าไม่ร้ ูจกั หาเองต่างหากเล่า!”

ฮัมรอนยันขอบเตียงไว้ แล้ วพลิกกายนัง ลงบนเตียงพลางทําหน้ าเบ้

“พูดยังกับหาง่ายนักอย่างนันล่
' ะ ข้ าก็พยายามมองๆ อยูเ่ หมือนกัน แต่ไม่เห็นมีสกั คน”

“อย่างนันหรื
' อ?” ยิบรอนยกมือขึ 'นกอดอกพลางเลิกคิ 'ว “ถ้ าอย่างนันเจ้
' าก็คงไม่คิดอะไรเลยกับเจ้ าหญิงทาวีนา
สินะ!”

ฮัมรอนขมวดคิ 'ว

“เจ้ าหญิงมาเกียวอะไรด้ วย?”

“เจ้ าหญิงทาวีนาน่ะรักเจ้ า เจ้ าเซ่อ!” ยิบรอนกระแทกเสียง

หลังจากมองหน้ าพีชายและแน่ใจแล้ วว่าอีกฝ่ ายไม่ได้ ล้อเล่น ฮัมรอนก็ตกตะลึงจนถึงกับนิง อึ 'ง ก่อนจะ

ตะกุกตะกักว่า

“เจ้ าหญิงยังเด็ก...”

“ปี นี 'เจ้ าหญิงอายุสบิ แปดแล้ ว อายุสบิ แปดน่ะไม่เด็กแล้ ว!” ยิบรอนเน้ นเสียง “จอมเวทอายารีเองก็อายุสบิ แปด
ตอนทีแต่งงานกับราชาวานันซา เจ้ าไม่เห็นพูดว่านางยังเด็กเลยนี? ”

สีหน้ าฮัมรอนขรึมลงทันที

...จริ งสินะ เจ้ าหญิงทาวีนาไม่เด็กแล้ ว แต่เพราะเขาเห็นนางมาตังแต่

' เด็ก จึงไม่เคยรู้ตวั เลยว่านางโตแล้ ว...

ยิบรอนมองหน้ าน้ องชายอยูอ่ ดึ ใจ แล้ วพูดว่า

“เจ้ าหญิงน่ะรักเจ้ า ทุกคนดูออกกันหมด มีแต่เจ้ าคนเดียวทีตาบอดดูไม่ออก”

ฮัมรอนจ้ องหน้ าพีชาย เอ่ยเสียงเรี ยบ

“ทําไมถึงเลือกบอกข้ าเอาตอนนี '?”

“หากข้ าบอกเจ้ าก่อนหน้ านี 'ตอนทียงั อยูร่ ี ฮนุ เจ้ าก็จะแสดงท่าทีทีผิดปกติให้ เจ้ าหญิงรู้ตวั ทันที ซึง อาจไม่ใช่เรื องดี
นัก” ยิบรอนเน้ นเสียง “ตอนนีเ- ราต่ างอยู่บนเรือ ยังมีเวลาอีกนานพอสมควรกว่ าจะถึงจุดหมาย เวลาทีจะ
ให้ เจ้ าได้ ค่อยๆ คิด หลังจากนัน- เจ้ าจะไม่ มีเวลาคิดหรือไม่ มแี ม้ แต่ โอกาสได้ คดิ อีกแล้ วเมือเราต้ องรบ
ต่ อ!”
..............................................
ตอนที ๗๑

สุดหยังคาดดังเงาไร้ รอย

เดือนสาม

“พรุ่งนีพวกเราคงเดินทางเข้ าเขตทีราบเมนิน นับแต่นีเราต้ องตรวจนําให้ ดีก่อนนํามาดืมหรื อใช้ มาอ์

อาจใส่พษิ ลงในนําได้ ” เจ้ าหญิงเมเฮบีนสัง ต่อแม่ทพั ระดับรองลงไปขณะทังหมดกําลังประชุมกันใน
กระโจมแม่ทพั ใหญ่โดยมีเจ้ าชายตูนิสนัง หน้ าเคร่งเครี ยดร่วมอยู่ด้วย “ก่อนหน้ านีระหว่างทีเราอยู่
ในป่ านานัน แม่นําลําธารทุกสายล้ วนแต่แตกแขนงมาจากแม่นําซูลา ทําให้ มาอ์ยากจะวางยาพิษ
ทําร้ ายเราได้ แต่ทีราบลุ่มเมนินนีผิดกัน”

ทีราบลุ่มเมนินประกอบด้ วยเนินเขาไม่สงู มากนักปรากฏเป็ นระยะๆ ไปตลอดพืนที เนินเขาปกคลุม

ด้ วยผืนหญ้ าเขียวขจี บางช่วงแซมสลับด้ วยพุม่ ไม้ เป็ นดงกว้ าง มีลําธารสายเล็กๆ ทีแยกมาจาก
แม่นําเมนินจํานวนมากมายนับไม่ถ้วนหล่อเลียงให้ พืนทีแถบนีกลายเป็ นแหล่งอาหารอันอุดม
สมบูรณ์ของสัตว์ทีใช้ ชีวิตกลางทุ่งเช่นแพะเป็ นต้ น

“ลําธารในทีราบเมนินล้ วนแต่ไหลมาจากแม่นําเมนินทังสิน และต้ นนําอยู่ลึกเข้ าไปในมาอ์ มาอ์จงึ

สามารถวางยาพิษเราได้ อย่างง่ายดาย ดังนันอย่าประมาทเพียงแค่เพราะไม่เห็นสัตว์นําเป็ น
อันตราย พิษอาจออกฤทธิ9ช้า หรื ออาจมีผลแต่กบั มนุษย์ก็เป็ นได้ ”

เหล่าแม่ทพั กองพลต่างพยักหน้ ารับคําสัง อย่างหนักแน่น

“เช่นนันก็อย่าใช้ นําเหล่านีเลย” ลูฟาซึง นิงฟั งเงียบๆ เสนอขึน

เจ้ าหญิงเมเฮบีนหันมามองผู้พดู หากไม่ได้ ทราบอยู่ก่อนว่าลูฟาไม่นิยมพูดจาเล่นหัวกับใคร นางคง

คิดว่ากําลังถูกประชดเป็ นแน่
“ท่านลูฟาหมายถึง...?”

“หากท่านแม่ทพั ใหญ่เกรงว่านําพวกนีไม่ปลอดภัยพอ ข้ าขออาสาสร้ างแหล่งนําทีท่านสามารถ

แน่ใจได้ ว่าปลอดภัยพอให้ เอง”

“สร้ างแหล่งนําทีแน่ใจได้ ว่าปลอดภัยพอ? สําหรับกองทัพทังกองทัพเลยเชียวหรื อ? และกองทัพ

ไม่ได้ หยุดนิงยังสถานทีแห่งเดียว แต่เดินทางอยู่ทกุ วันนะท่านลูฟา?”

ลูฟายิม “ข้ าทราบดี”

แม่ทพั ทุกคนต่างจ้ องลูฟาเป็ นตาเดียว

“แหล่งนําทีท่านว่าคือ...?” เจ้ าหญิงเมเฮบีนเลิกคิว

“แหล่งนําใต้ ดิน ข้ าจะเรี ยกนําจากใต้ ดินขึนมาใช้ พืนทีอดุ มสมบูรณ์ขนาดนี ปริมาณนําใต้ ดินต้ องมี
อยู่อย่างมหาศาลแน่”

<>::<>::<>

“ท่ านลูฟานีกใ็ ช่ เล่ นเหมือนกันนะ”

ยิบรอนยิมกว้ างอย่างชอบใจเมือฟั งคําบอกเล่าของเจ้ าหญิงเมเฮบีนจบ ลูฟายิมรับ

“ตอนแรกข้ าออกจะกังวลอยู่บ้างเหมือนกันว่ามาอ์อาจใช้ วิธีกนทางนํ

ั าให้ พวกเราอดนําตาย แต่
ตอนนีปั ญหานันก็คลีคลายแล้ ว” เจ้ าหญิงเมเฮบีนเสริม แล้ วเปลียนเป็ นถามว่า “ทางด้ านท่านเป็ น
อย่างไรบ้ าง?”

“อีกสองอาทิตย์จะถึงเมืองท่าดาน แล้ วจะได้ ส่งกําลังกลุ่มแรกขึนบกเสียที”

“คนเจ็บเป็ นอย่างไรบ้ าง?”

“หายดีกว่าครึงแล้ ว โชคดีทีเดินทางทางเรื อ จึงมีเวลารักษาอาการบาดเจ็บ” ยิบรอนตอบ

“เช่นนันก็ยินดีด้วย ด้ านข้ าสิแปลกนัก” เจ้ าหญิงหน้ าขรึม “นกทีส่งไปสืบหาตําแหน่งกองทัพของเม

ราสไม่พบเบาะแสอะไรเลย เหมือนกองทัพเขาล่องหนหายไปกับสายลมอย่างนันล่ะ”

“แย่จริง ดูเหมือนข้ าจะคาดไม่ผิดจริงๆ เสียด้ วย” ยิบรอนถอนหายใจแรง “ในกลุ่มผู้ใช้ เวทของมาอ์

มีผ้ สู ามารถควบคุมบังคับสัตว์ได้ อยู”่

“ขอทราบรายละเอียด” เจ้ าหญิงถามสันๆ

“ในบรรดาผู้ใช้ เวททังหมดจะมีผ้ ใู ช้ เวทบางคนทีสามารถเข้ าใจภาษาสัตว์และควบคุมบังคับสัตว์ได้

ครังละหลายๆ ตัว ทางข้ านีก็มีอยู่คนหนึง คือจอมเวทเทเนีย ดูเหมือนตารี ฮ์จะไม่มีสินะ?”

“ไม่มี” ลูฟาตอบแทนแม่ทพั ใหญ่ผ้ ทู ราบเรื องของผู้ใช้ เวทไม่มากนัก

“อย่างนันก็แย่หน่อย การทีท่านสืบไม่ได้ ข่าวคราวใดเลย แสดงว่ากองทัพของเมราสรู้ตวั แล้ ว ดังนัน

แผนนีคงใช้ การไม่ได้ อีก” ยิบรอนตอบ

“กลับไปปิ ดตาชนอีกแล้ วสินะ” เจ้ าหญิงเอ่ยเสียงเครี ยด

“ไม่ถึงขนาดนัน อย่างน้ อยท่านก็สามารถใช้ ให้ นกพวกนันสืบสภาพภูมิประเทศได้ ไม่ใช่หรื อ?” ยิบ

รอนแนะ
“จริงของท่าน” เจ้ าหญิงพยักหน้ า “ตอนนีข้ าเข้ าใจแล้ วทีครังก่อนท่านบอกว่าอยู่ในป่ าไม่ต้องกลัว
อดอาหาร ทีแท้ เป็ นเพราะท่านมีจอมเวทผู้บงการสัตว์มาด้ วยนีเอง”

ยิบรอนยิมรับ แล้ วดึงหัวข้ อสนทนากลับมายังเรื องสําคัญ

“ท่านคิดว่าก้ าวต่อไปเมราสควรจะไปทีใด?”

“มีสองทาง ไม่เตรี ยมเผชิญหน้ ากับทัพของข้ า ก็เป็ นกลับไปเผชิญกับทัพของท่าน” เจ้ าหญิงตอบ

ยิบรอนพยักหน้ าเห็นพ้ อง

“หากเป็ นข้ า ข้ าจะเลือกเล่นงานด้ านของข้ าก่อน เพราะใกล้ เมืองหลวงและเล่นงานง่ายกว่า”

“ข้ าก็คิดเช่นเดียวกัน” เจ้ าหญิงกล่าวเสียงเครี ยด “ทางทีดีพวกท่านอย่าเพิง เคลือนไหวใดๆ ทังสิน

ให้ ตงทั
ั พรอแถวชายฝั งไปก่อนเพือจะได้ ขนเรื
ึ อถอยฉากได้ ทกุ เมือ พวกข้ าจัดการยึดมณฑลอะมา
วันได้ แล้ วบุกตรงไปยังเมืองหลวงมาอ์พร้ อมกัน”

“ตกลง”

<>::<>::<>

ด้ านเมราส

หลังจากบุกทําลายกองทัพของแม่ทพั อาฮิลแล้ ว ผู้วิเศษหนุ่มได้ แบ่งกองกําลังจํานวน ๕๐,๐๐๐

ให้ ชจั ยาอาฮ์นํากลับไปเฝ้าประจํายังเมืองหลวงมาอ์ดงั เดิม ส่วนตัวเองยกกองทัพทีเหลือจํานวน
๑๐๐,๐๐๐ นายตรงไปยังมณฑลเรี ยรี น

๑๑ วันต่อมา เวลาโพล้ เพล้ กําแพงเมืองเรี ยรี นได้ ปรากฏแก่สายตา

ด้ วยตําแหน่งทีอยู่ทางเหนือสุดของอาณาจักร ทําให้ อากาศต้ นเดือนสีของมณฑลเรี ยรี นค่อนข้ าง

เย็นสบาย เจ้ าเมืองเรี ยรี นออกมาต้ อนรับการมาถึงของกองทัพซึง นําโดยแม่ทพั ใหญ่แห่งอาณาจักร
อย่างยินดี

“ทุกคนไปพักผ่อนได้ แม่ทพั กองพลทุกคนตามข้ ามา เราต้ องประชุมด่วน ท่านเจ้ าเมืองโปรดนํา

ทาง” เมราสออกคําสัง สุดท้ ายหันมามองหน้ าเจ้ าเมืองเรี ยรี น ผู้ถกู มองหน้ ารี บพยักหน้ าเดินนําทาง
ไปอย่างรู้หน้ าที

ในห้ องประชุม ทุกสิงทีจําเป็ นถูกจัดเตรี ยมไว้ พร้ อมสรรพ แม่ทพั ทุกคนนัง ประจําทีรอฟั งคําบัญชา
ของแม่ทพั ใหญ่ผ้ ยู ืนเด่นอยู่เบืองหน้ า

เมราสประกาศผลการปะทะทีมณฑลฮัสและเมืองท่าเอชา ส่งผลให้ แม่ทพั ประจํามณฑลเรี ยรี นต่าง

ร้ องอุทานอย่างลิงโลด

เป็ นการเริมต้ นทีดีอะไรเช่นนี!

“พวกท่านอย่าเพิง ลําพอง นีเป็ นชัยชนะเพียงเล็กน้ อยเท่านัน” เมราสปราม “ตอนนีทัพรองของตารี ฮ์

ซึง ถูกหมอกพิษเล่นงานจนต้ องถอนทัพออกจากป่ านานันได้ วกอ้ อมไปทางเทือกเขาบัลเกียเข้ ามา
ทางเทือกเขาซาน แม้ จะถูกหมอกพิษเล่นงานไปไม่น้อย แต่ข้าคาดว่าคงไม่มากเท่าทีเราต้ องการ
เพราะแม่ทพั ฝ่ ายนันไหวตัวเร็วมาก บางทีอาจสูญเสียทหารแค่หนึง หมืนโดยประมาณ ซึง
หมายความว่าทหารทีรอดมาอย่างปลอดภัยมีจํานวนถึง ๑๔๐,๐๐๐ คน “ทีข้ายกทัพมายังเรี ยรี น
เพราะครังนีเราจะเป็ นฝ่ ายบุกบ้ างแล้ ว ตอนนีขอให้ ทกุ ท่านไปพักผ่อนให้ ร่างกายฟื นฟูจากความ
เหน็ดเหนือย จากนันอีกสามวันให้ หลัง เราจะประชุมแผนการกันอีกครัง”
คืนนันทหารจากศึกทีมณฑลฮัสทุกคนต่างนอนหลับเป็ นตายเพราะเหน็ดเหนือยเพราะต้ องเดินทาง
ติดต่อกันเป็ นเวลาถึงสิบเอ็ดวัน

รุ่งเช้ า เมราสตืนพร้ อมดวงตะวัน แล้ วออกมายลโฉมสนามฝึ กซ้ อมของเมืองเรี ยรี นโดยปล่อยให้ รา

เธียนอนพักผ่อนต่อไป

แม้ สนามฝึ กซ้ อมของเมืองหลวงมณฑลเรี ยรี นจะใหญ่โตไม่เท่าสนามฝึ กซ้ อมของเมืองหลวงมาอ์

แต่ก็มีขนาดใหญ่ไม่ใช่น้อย ทหารทีประจําการยังมณฑลเรี ยรี นตืนแต่เช้ ามืดมาฝึ กซ้ อมกันอย่าง
กระตือรื อร้ น ต่างตืนเต้ นยิงนักทีอีกไม่กีวนั ก็จะได้ แสดงสิงทีฝึกซ้ อมมานานนับปี แล้ ว ทังศึกครังนี
แม่ทพั ใหญ่ยงั ยกทัพมาสมทบและเป็ นผู้บญ ั ชาการเองเสียด้ วย

เมราสใช้ เวทพรางตายืนมองการฝึ กซ้ อมเงียบๆ เสียงตะโกนฝึ กซ้ อม เสียงอาวุธปะทะกัน เสียงธนู

แล่นฝ่ าอากาศปั กเข้ าเป้าดังผสมปะปนอึงอลไปทัว ลาน เมราสจับตามองความเคลือนไหวของ
ทหารทีกําลังฝึ กกลยุทธ์รบเป็ นกลุ่มเป็ นพิเศษ เขาเกิดและโตในศูนย์กลางการปกครองของตารี ฮ์ จึง
เคยเห็นทหารตารี ฮ์แสดงฝี มือด้ านการรบมาแล้ วหลายครัง และเขาได้ นําสิงทีเคยได้ เห็นเหล่า
นันเองมาสอนแก่ทหารมาอ์ ทังยังคิดหาวิธีเอาชนะอีกด้ วย

จากความเคลือนไหวของบรรดาทหารซึง กําลังฝึ กซ้ อม เมราสมองออกว่าผลของการฝึ กซ้ อมมิได้

สูญเปล่า หากวิเคราะห์ทหารเป็ นรายคนแล้ ว แม้ ประสบการณ์ในการรบจริงของทหารเหล่านีจะ
ด้ อยกว่าทหารตารี ฮ์ แต่ในด้ านกําลังกายและความคล่องตัวนันไม่ได้ ด้อยกว่ากันเลย เมือเพิม กล
ยุทธ์รบเป็ นกลุ่มเข้ าไป ต่อให้ ทหารมาอ์สามคนปะทะกับทหารตารี ฮ์สามคน ทหารมาอ์ก็สามารถ
เอาชนะได้ ไม่ยาก นีคือสาเหตุทีกําลังพลของเขาแทบจะไม่มีการสูญเสียเลยในสงครามทีมณฑลฮัส

เวลานันเอง สัญญาณขอการติดต่อจากนาลู สหายและบริวารผู้เฝ้าทีมนั อยู่ยงั มณฑลอะมาวันได้

แทรกเข้ าสู่สมั ผัสรับรู้ของเมราส ผู้วิเศษหนุ่มหายตัวกลับไปยังกระโจมทีพกั กางเขตอาคมปิ ดกัน
สายตารู้เห็นของคนนอก แล้ วเนรมิตกระจกเวทขึนทันที ภาพนาลูปรากฏขึนบนกระจกเวทในวินาที
ต่อมา
“มีอะไรหรื อ นาลู?”

“แผนกันทางนําไม่ได้ ผล ท่านลูฟาใช้ วิธีเรี ยกแหล่งนําใต้ ดินขึนมาใช้ ” นาลูรายงาน

“ยกเลิกแผนกักทางนํา พวกเจ้ าเฝ้าทีมนั อยู่ในเขตกําแพงเมือง พยายามยันเอาไว้ ให้ นานทีสดุ ข้ า

จัดการด้ านเรี ยรี นเสร็ จแล้ วจะไปช่วยด้ านเจ้ า” เมราสออกคําสัง อย่างรวดเร็ว

“รับทราบ!”

ภาพนาลูเลือนหายไปพร้ อมกระจกเวท เมราสอดยิมไม่ได้ เมือคิดถึงคํารายงานของนาลู

...ไม่เลวเลย พีชายข้ า...

ผู้วิเศษหนุ่มหันไปทางภรรยา ราเธียยังคงหลับสนิทด้ วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง ชายหนุ่ม

ก้ มลงจุมพิตแก้ มนวลเบาๆ แล้ วออกจากกระโจมไปดูการฝึ กซ้ อมอีกครัง ครังนีเขาสัง ให้ จอมเวทซี
ดาและแม่ทพั ใหญ่ประจํามณฑลเรี ยรี นออกไปด้ วยกัน ทหารในลานฝึ กซ้ อมต่างตืนเต้ นและแสดง
ฝี มืออย่างเต็มทีเมือเห็นแม่ทพั ใหญ่มาชมการฝึ กซ้ อม

ล่วงเข้ ายามสาย เมราสกลับมารับประทานอาหารเช้ าและเอ่ยขอตัวกับเจ้ าเมืองเรี ยรี น จากนันเรี ยก

ซีดาเข้ าไปคุยในกระโจมแม่ทพั

ซีดาเป็ นหนึง ในบริวารทังห้ าทีเมราสหนุนให้ ได้ ขึนเป็ นสิบสองจอมเวท และเป็ นจอมเวททีถกู ส่งมา
ประจํายังมณฑลเรี ยรี นนับแต่ได้ รับเลือกให้ เป็ นสิบสองจอมเวท รวมเวลาทังสินสิบปี แล้ ว เป็ นจอม
เวททีเผยความลับของเจ้ าชายวารอน อดีตผู้ว่าการมณฑลเรี ยรี นเรื องโกงภาษี และกักชาวบ้ านให้
อยู่แต่ในเขตเทือกเขาเรี ยรี นเพือให้ ทํางานผลิตเสือผ้ าขนสัตว์ให้ ตน

ราเธียตืนและออกไปทํางานของนางหลังจากเมราสไปสนามฝึ กซ้ อมรอบทีสองได้ ไม่นาน ใน

กระโจมจึงไม่มีใครอยู่เลย หลังจากผายมือให้ ซีดานัง ลงบนพืนกระโจมปูหนังสัตว์ผืนหนาและ
ตนเองก็นงั ลงตามแล้ ว เมราสก็เปิ ดฉากสนทนาด้ วยใบหน้ ายิมละไม

“นานแล้ วทีไม่ได้ พบหน้ าสนทนากันแบบนี สบายดีหรื อ ซีดา?”

ซีดาค้ อมศีรษะน้ อยๆ ยิมกว้ าง นัยน์ตาสีฟ้าสวยเป็ นประกายระยับ

“ข้ าสบายดี และยินดีนกั ทีได้ พบกับท่านอีก”

“ครังคดีเจ้ าชายวารอน เจ้ าทําได้ ดีมาก และทีข้าเรี ยกเจ้ ามาคุยในครังนีก็มีส่วนเกียวเนืองกับ

เหตุการณ์นนเช่
ั นกัน”

ซีดามองมาอย่างฉงน “เกียวข้ องกับเรื องของเจ้ าชายวารอน...?”

เมราสพยักหน้ า “ก่อนหน้ านีผู้ว่าการมณฑลเรี ยรี นทุกสมัยต่างปฏิบตั ิเช่นเดียวกับเจ้ าชายวารอน

นัน คือกักชาวบ้ านจํานวนหนึง เอาไว้ ในเขตเทือกเขาเรี ยรี นแห่งนี และเจ้ าเป็ นผู้ค้นพบความลับนี ทํา
ให้ ร้ ูกบั ว่าทีก่อนหน้ านีผู้ตรวจราชการและจอมเวทจากเมืองหลวงทีราชาแห่งมาอ์ทกุ รัชกาลส่งมา
ตรวจสอบพืนทีแถบนีไม่เคยค้ นพบเบาะแสเรื องนีเลยนันเป็ นเพราะ ทีพํานักของชาวบ้ านเหล่านัน
คือถําทีเจาะเข้ าไปในภูเขา ตามรายงานของเจ้ า ช่วงหนึง ของเทือกเขาซานมีสภาพไม่ผิดอะไรกับรัง
มด”

“ถูกต้ องแล้ ว” ซีดาตอบ “ทังเรื องความสะอาดยังแย่มากจนข้ าไม่เข้ าใจว่าพวกเขาอยู่กนั ได้ อย่างไร

แม้ หลังจากข้ าส่งตัวเจ้ าชายวารอนไปรับโทษยังเมืองหลวงแล้ ว ชาวบ้ านพวกนันก็ยงั สมัครใจทีจะ
อยู่ในถําตามเดิม โดยบอกว่าพวกเขาชินกับวิถีชีวิตแบบนันแล้ ว”

“ความเคยชินยากเปลียนแปลงเสมอ” เมราสหัวเราะหยัน “แต่ตอนนีพวกเขากําลังจะก่อประโยชน์

ให้ เราอย่างมหาศาลในแผนซุม่ จู่โจมของข้ า”

“ท่านหมายถึงถําพวกนัน?”
เมราสพยักหน้ า “ถูกต้ อง! ตามแผนทีทีเจ้ าเคยส่งไปให้ ราชาวานันซา กลุ่มถํานัน อยู่ตรงทางผ่าน
ของกองทัพตารี ฮ์ในครังนีพอดี”

<>::<>::<>

กองทัพตารี ฮ์ซงึ นําโดยแม่ทพั ฟาตาฮ์เลือกเส้ นทางด้ านตะวันตกของเทือกเขาซานเป็ นเส้ นทาง

เดินทัพ

แม้ เทือกเขาซานจะเป็ นเทือกเขาสูงชัน ไม่สามารถใช้ เป็ นเส้ นทางเดินทัพ และอาจถูกซุม่ จู่โจมได้

แต่ก็มีแหล่งนําทีพอจะพึง พาได้ อีกทังหากมีการซุม่ จู่โจมก็ยงั สามารถหนีไปตังหลักในทะเลทรายซึง
อยู่ติดกัน และจอมเวททีติดตามในกองทัพก็สามารถตรวจสอบล่วงหน้ าได้ ว่ามีการซุม่ จู่โจมหรื อไม่

นอกจากผู้นําทัพซุม่ จู่โจมจะเป็ นตัวผู้วิเศษเมราสเอง ซึง กระทัง เจ้ าหญิงเมเฮบีน ผู้ดํารงตําแหน่งแม่

ทัพใหญ่ควบตําแหน่งเสนาธิการทัพและผู้วิเศษยิบรอน เสนาธิการทัพของรี ฮนุ ก็ยงั บอกว่าเป็ นไป
ไม่ได้ เพราะเส้ นทางจากมณฑลฮัสมายังมณฑลเรี ยรี นนันไกลเกินไปหนึง กองทัพของฮัมรอนเป็ น
เป้าหมายทีน่าจู่โจมยิงกว่าอีกหนึง

ดังนันกองทัพตารี ฮ์ทางด้ านนีจึงเดินทางได้ อย่างค่อนข้ างวางใจ

เย็นวันนัน หลังจากให้ จอมเวทประจํากองทัพทังสีจดั การตรวจสอบเรี ยบร้ อยแล้ วว่าไม่มีกองกําลัง

ของศัตรูดกั ซุม่ อยู่ แม่ทพั ฟาตาฮ์ก็สงั ให้ ตงค่
ั ายพักแรม

ดึกสงัด อากาศเย็นยะเยือกลงอย่างกะทันหันอันเป็ นลักษณะอากาศปกติของทะเลทราย ทหารตา

รี ฮ์ทีไม่ได้ รับหน้ าทีเป็ นเวรยามต่างหลับสนิทอยู่ในกระโจม
สายลมเริมเปลียนทิศ พัดพากลินแปลกๆ บางอย่างสู่ฆานะประสาทของทหารทีเฝ้ายามในคืนนี

“กลินนํามัน?” ทหารคนหนึง อุทาน

“ดูนนั !” ทหารยามอีกคนชีไปบนผนังผาทีค่ายพักแรมในคืนนีใช้ เป็ นทีอิงเนืองจากเป็ นผนังผาทีลาด

ชันจนไม่มีทางทีจะมีกองกําลังใดซ่อนตัวเพือซุม่ จู่โจมได้

บนผนังผาในยามนีปรากฏดวงไฟเป็ นจุดๆ ประดับพราว ดูงดงามไม่แพ้ แสงดาวบนท้ องฟ้า

ทหารยามทุกคนหน้ าซีดเผือด ตะโกนสุดเสียง

“ทุกคนตืนเร็ว! เราถูกซุม่ จู่โจม!”

ยังไม่ทนั สินเสียงตะโกน ห่าธนูไฟแซมธนูปกตินบั หมืนดอกพุง่ เข้ าหากระโจมค่ายพักแรมทีตงเรี ั ยง

รายดุจห่าฝน กระโจมหนังติดไฟลุกพรึบ เสียงร้ องอย่างตกใจจากทหารทีนอนอยู่ภายในดังก้ องไป
ทัว ค่าย ทัว ทังค่ายพักก็สว่างเจิดจ้ าด้ วยแสงไฟจากกระโจมทีลกุ ไหม้ และเปลียนเป็ นสับสนอลม่าน
ในพริบตา!

โชคยังดีทีทหารตารี ฮ์ทกุ คนต่างมีประสบการณ์รบโชคโชน แม้ กระทัง ยามนอนก็ยงั สวมเกราะอ่อน

ติดกาย ทําให้ ส่วนใหญ่ได้ รับบาดเจ็บไม่มากนัก เพียงแต่ตกใจมากกว่าทีตืนมาพบไฟไหม้ กระโจม

“เราถูกซุม่ จู่โจม ทุกคนเตรี ยมตัวให้ พร้ อม!” เสียงตะโกนบอกต่อๆ กันไปในค่ายพักท่ามกลางความ

สับสนแทรกสู่สติรับรู้ของทหารทีกําลังงุนงงอย่างรวดเร็ว ต่างรี บคว้ าอาวุธเตรี ยมพร้ อมรบทันที

คลืนระลอกแรกไม่ทนั สงบ คลืนระลอกสองกระหนําซํา เสียงร้ องโหยหวนของทหารรอบนอกค่าย

พักแว่วดังมากระทบโสตตามด้ วยเสียงโห่ร้องอย่างฮึกเหิมและเสียงคมอาวุธปะทะกัน

ศัตรูไม่ได้ ซมุ่ จู่โจมจากบนหน้ าผาเพียงทางเดียว แต่ยงั บุกเข้ ามาจากด้ านทะเลทรายด้ วย พวกเขา

ถูกบีบอยู่ตรงกลางเสียแล้ ว...

“แย่แล้ ว! ม้ าถูกศัตรูไล่หนีเตลิดเข้ าทะเลทรายไปหมดแล้ ว!” เสียงร้ องตะโกนแว่วดังมาจากด้ าน

ทหารผู้ทําหน้ าทีดแู ลม้ า ทหารตารี ฮ์ทกุ คนใจหายวาบ

ทหารตารี ฮ์เสียเปรี ยบทีถกู จู่โจมตอนหลับ แม้ จะรู้ตวั ตืนและคว้ าอาวุธทัน แต่ก็ขนขี ึ ม้าไม่ทนั ขณะที
ทหารมาอ์เตรี ยมตัวพร้ อมอยู่ก่อน แล้ วตอนนี กระทัง ม้ าทีจะใช้ ขีก็ไม่มีอีกแล้ ว...

ปกติทหารขีม้าหนึง คนมีความสามารถเท่ากับทหารเดินเท้ าสามคน นีฝ่ายมาอ์คือทหารขีม้าซึง ใช้

กลยุทธ์รบเป็ นกลุ่มปะทะกับทหารตารี ฮ์ทีตอนนีเท่ากับลดขันลงเป็ นทหารเดินเท้ า ระดับความ
ได้ เปรี ยบเสียเปรี ยบยิงผิดกันไกล

ทังตอนนีกล่าวได้ ว่าทหารตารี ฮ์อยู่ในถินของทหารมาอ์ ไม่ว่าจะหนีไปไหนก็ไม่มีทางพ้ น กระทัง ศัตรู

มีจํานวนเท่าใดก็ยงั ไม่อาจทราบได้ ทุกอย่างมืดแปดด้ านไปหมด

ตอนนันเองทีแม่ทพั ย่อยฝ่ ายตารี ฮ์ผ้ หู นึง ตะโกนขึนว่า

“ท่านแม่ทพั ฟาตาฮ์อยู่ทีไหน?”

ทหารทุกคนค่อยรู้ตวั ว่า นับแต่ถกู ซุม่ จู่โจมจนบัดนี ไม่มีผ้ ใู ดได้ ยินเสียงแม่ทพั ฟาตาฮ์เลย...

“จอมเวททังสี” แม่ทพั คนหนึง ตะโกนก้ อง “พวกท่านมีหน้ าทีอารักขาท่านแม่ทพั ไม่ใช่หรื อ?”

“พวกข้ าก็ไม่ร้ ู ” จอมเวทคนหนึง ร้ องขึน “ตอนรู้ตวั ว่าถูกซุม่ จู่โจม พวกข้ าก็รีบเข้ าไปในกระโจมท่าน
แม่ทพั แต่ท่านก็หายตัวไปแล้ ว!”

ความชุลมุนวุ่นวายดําเนินต่อไปจวบจนฟ้าสางจึงค่อยสงบลง
<>::<>::<>

ถํา* รั งมด...

ถํากลางเทือกเขาซานรับคําเรี ยกนีได้ อย่างเต็มภาคภูมิ

การทีมนั ถูกใช้ เป็ นทีอยู่อาศัยของคนกลุ่มใหญ่มาหลายชัว อายุคน ทําให้ มนั ถูกเจาะถูกขยาย

ออกไปมากขึนเรื อยๆ

จุดทีกองทัพตารี ฮ์ตงค่
ั ายพักตรงกับตําแหน่งหน้ าต่างหลังห้ องของห้ องรังมดเหล่านีหลายๆ ห้ อง
พอดี เพียงออกแรงขุดเจาะเพิม เติมอีกเล็กน้ อย หน้ าต่างก็เพิม ขึนอีกหลายบาน และหากเอาแผ่น
หินขนาดเท่ากันวางปิ ดไว้ มองจากด้ านนอกก็ยากจะสังเกตเห็นหน้ าต่างเหล่านีได้ ยิงเมือเพิม
มนตร์ พรางตาของผู้วิเศษเข้ าไปด้ วยแล้ ว...

อย่าว่าแต่ทหารและจอมเวทตารี ฮ์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าในภูเขาแห่งนีจะมีมนุษย์กลุ่มใหญ่ขดุ ถํา

อาศัยอยู่ และการป้องการการซุม่ จู่โจมนันไม่เคยมีใครต้ องระวังช่วงทีเป็ นผนังผาลาดชันมาก่อน มี
แต่ระมัดระวังช่วงบนของผนังผาซึง มีทีให้ หยัง เท้ าและหมอบซุม่ จู่โจมเท่านัน

หน้ าต่างถําเหล่านีจึงเป็ นจุดดักยิงธนูจ่โู จมสร้ างความโกลาหลได้ เป็ นอย่างดี

ห่างออกไปในทะเลทรายไกลจากค่ายพักแรมไปประมาณกึงโยชน์ กองทัพหลักจํานวนกว่าแสนดัก
ซุม่ อยู่แล้ วในชัดกลืนกับความมืดเสริมด้ วยเวทพรางตาของผู้วิเศษแห่งมาอ์ และรอเวลาจนทหาร
ตารี ฮ์เริมเข้ านอน จึงค่อยเดินจูงม้ าศึกเข้ าไปใกล้ อย่างเงียบกริบ เป้าหมายแรกทีม่งุ เล่นงานเมือ
ความชุลมุนวุ่นวายอุบตั ิ คือ ม้ า

จากศึกครังก่อน เมราสได้ เห็นแล้ วว่าแม่ทพั ตารี ฮ์มีประสิทธิภาพมากเพียงใด ดังนันในครังนีผู้วิเศษ

หนุ่มจึงปฏิบตั ิการ “จับโจรจับหัวหน้ า” อีกครัง โดยลอบเข้ าไปจับตัวแม่ทพั ฟาตาฮ์ พร้ อมกับให้
สัญญาณพลธนูลงมือจู่โจม

เมือไร้ แม่ทพั ใหญ่บญ

ั ชาการ กองทัพตารี ฮ์ก็เป็ นเหมือนมดแตกรัง จับกลุ่มไม่ติด ไม่อาจรวมใจสู้
และถูกฆ่าฟั นเอาแต่เพียงฝ่ ายเดียว

ตรงกันข้ าม ด้ านทหารมาอ์นนได้
ั รับคําสัง อย่างเข้ มงวดอยู่ก่อนว่าให้ ใช้ กลยุทธ์รบเป็ นกลุ่มอย่าง
เคร่งครัด ห้ ามอวดดีแตกกลุ่มโดยเด็ดขาด ผู้ฝ่าฝื นจะถูกประหารโดยไม่มีการผ่อนผัน แม้ ว่าจะ
สามารถฆ่าศัตรูได้ มากเท่าใดก็ตาม

อรุณรุ่งมาเยือน แสงอาทิตย์สาดส่องให้ เห็นภาพอันสยดสยอง ผนังผาและผืนทรายแถบนําถูกย้ อม

ด้ วยเลือดจนแดงฉาน สายลมพัดพากลินคาวเลือดลอยไปไกลกว่าโยชน์ แต่แน่นอนว่าย่อมไม่มีทาง
ลอยไปถึงเมืองหลวงเรี ยรี น

ทหารตารี ฮ์สญ
ู เสียหมดทังกองทัพ แม่ทพั ฟาตาฮ์และจอมเวททังสีถกู จับเช่นเดียวกับคราวสงคราม
ทีมณฑลฮัส

ข้ อเสียของทะเลทราย แม้ จะสามารถหนีได้ ง่าย แต่จะหนีให้ พ้นรัศมีสายตาศัตรูนนยากนั

ั ก
โดยเฉพาะหากศัตรูขีม้า และเราไร้ พาหนะ...

ทหารมาอ์พากันขนซากศพจํานวน ๑๔๐,๐๐๐ กว่าซากของทหารตารี ฮ์สมุ ซ้ อนรวมกันเป็ นกองๆ

แล้ วจุดไฟเผา ซากศพกองสูงเป็ นเนินย่อมๆ กองแล้ วกองเล่าลุกไหม้ ก่อให้ เกิดควันโขมงเต็มฟ้าและ
กลินเหม็นไหม้ คละเคล้ ากลินคาวเลือดชวนอาเจียนอย่างบอกไม่ถกู

กว่าจะจัดการเผาศพทหารตารี ฮ์ทงหมดเรี
ั ยบร้ อย ตะวันก็ได้ คล้ อยตําลงอีกครัง ทหารมาอ์ย้ายทีตงั
ค่ายออกห่างจากบริเวณสนามรบพอสมควร และออกเดินทางกลับไปยังเมืองหลวงเรี ยรี นในเช้ า
วันรุ่งขึน
.............................................
ตอนที ๗๒

เปลียนแผน

กรรรรรร!! ฮือออออ!!

เสียงร้ องคํารามดังระงมมาจากเหล่าสัตว์อสูรทีออกันอยู่บริเวณเขตต่อแดนระหว่างป่ ามายากับ

ทะเลทรายซอมาน สัตว์ร้ายสารพัดชนิดต่างมีสายตากระเหื 'ยนกระหือรื อ พยายามดันกําแพงทีมอง
ไม่เห็นเบื 'องหน้ าออกไปสู่ทะเลทรายอย่างสุดความสามารถ

สายลมโชยพัดมาอีกระลอกพากลินคาวเลือดอันหอมหวานมากระทบจมูก เหล่าสัตว์ร้ายต่าง
นํ 'าลายสอด้ วยรู้ว่าเนื 'อมนุษย์อนั นุ่มหวานรอให้ กินอย่างไม่อนอยู
ั ' ่เบื 'องหน้ าไม่ไกลออกไปนัก พวก
มันจึงเกิดอาการคลุ้มคลัง พยายามดิ 'นรนหนักกว่าเดิมเพือทําลายเขตแดนป่ ามายาออกไปให้ ได้
ต้ นไม้ ใหญ่บริเวณนันถู' กกรงเล็กอันคมกริบฉีกตะปบล้ มครื นไปหลายสิบต้ น ใบไม้ ร่วงทีทบั ถมกัน
หนาบนพื 'นดินถูกตะกุยด้ วยแรงคลุ้มคลัง ของสัตว์อสูรนับพันตัวจนปลิวว่อนไปทัว บริเวณ

เปรี ย ง!

สายฟ้านับสิบสายผ่าลงมาพร้ อมกันตรงแนวเขตแดนพอดีทําเอาสัตว์อสูรทังหลายสะดุ
' ้ งโหยง ตาม
ด้ วยเสียงตวาดดังกึกก้ องสะท้ านสะเทือนไปทุกอณูอากาศ

“กลับไปให้ หมด! ต่ อให้ พวกเจ้ าร้ องให้ ตายข้ าก็ไม่ ปล่ อยพวกเจ้ าไปหรอก!”

หงิงงง

หลังเสียงตวาดทรงอํานาจ เสียงร้ องอย่างฮึกเหิมเมือครู่เปลียนเป็ นเสียงครางแทนพร้ อมกับที

บรรดาสัตว์อสูรท่าทางดุร้ายทังหลายพากั
' นเดินกลับเข้ าเขตป่ ามายาไปในอาการคอตกหางจุกก้ น
ชายหนุ่มผมดํายาวสวมเครื องประดับสังวาลไขว้ ทําจากทองคําและนิลยืนกอดอกมองภาพสัตว์อสูร
นับพันตัวเดินตัวลีบกลับเข้ าป่ าไปด้ วยใบหน้ าบึ 'งตึง ความโกรธเกรี ย' วแผ่กระจายออกรอบตัวเกิด
เป็ นหมอกสีดําเต้ นระริกดุจเปลวไฟทําลายต้ นไม้ แห่งความตายทีอยู่ในรัศมีแตกสลายเป็ นผุยผงไป
หลายต้ น

นอกรัศมีเปลวไฟสีดํา บนพื 'นดินซึง มีรอยแตกระแห่งเป็ นร่องลึกพอจะเป็ นทีอยู่อาศัยของสัตว์บาง

ชนิดได้ ดวงตาหลายคู่กระพริบปริบๆ พลางมองมาทางชายหนุ่ม ก่อนจะหดศีรษะหลบลงไปในรู
ร่องลึกทีสดุ เท่าทีจะสามารถทําได้

...ใจเย็นๆ อัฟอา... เสียงทักกลัวหั

' วเราะดังขึ 'นอย่างกะทันหัน สะท้ อนไปมาอยู่ในอากาศ ...ดูสิ พวก
เด็กๆ กลัวหัวหดกันหมดแล้ ว...

“พูดได้ ดีนี...ใจเย็น” ผู้ถกู ทักแยกเขี 'ยว โบกมือเบาๆ ภาพเขตแดนป่ ามายาก็ถกู แทนทีด้วยภาพ

ใบหน้ าของชายหนุ่มรูปงามผู้มีผมและนัยน์ตาสีทอง ด้ วยหน้ านันยิ ' 'มละไม แววตาพราวระยับอย่าง
อารมณ์ดี

“แน่นอน เจ้ าน่าจะรู้สกึ เป็ นเกียรติมากกว่านะทีท่านเมราสเลือกเขตแดนของเจ้ าเป็ นสนามรบ

แทนทีจะเป็ นเขตแดนของข้ าหรื อคนอืน” เสียงฟิ รอสร่าเริงจนอัฟอานึกอยากบีบคออีกฝ่ ายเป็ น
กําลัง

“นัน สิ รู้สกึ เป็ นเกียรติมากเสียจนข้ าอยาให้ เจ้ าได้ รับเกียรตินี 'บ้ างเหลือเกิน!” อัฟอาเค้ นเสียง “พวก
มนุษย์น่าจะไปรบกันแถวเขตแดนของเจ้ าดูบ้าง แล้ วข้ าจะดูซวิ ่าเจ้ าจะใจเย็นอยู่ได้ หรื อเปล่า! เจ้ า
พวกนันเฝ ' ้ านํ 'าลายหกอยู่แถวเขตแดนมากว่าเดือนแล้ วเชียวนะ!”

“ล้ อเล่นนิดเดียว ทําเป็ นฟื นเป็ นไฟไปได้ ” ฟิ รอสหัวเราะ “เจ้ าก็จดั การได้ ดีนี สร้ างกําแพงเขตแดน
ขวางได้ ยาวขนาดนัน” '
“พวกมันแค่คลัง ไปเพราะมีสิงยัว ยวน ความผิดไม่ถึงตาย” อัฟอาตอบเสียงเย็น

“มีบางตัวหัวใสอ้ อมมาทางเขตแดนของข้ าเหมือนกัน” ฟิ รอสบอก

นับแต่กองทัพตารี ฮ์ซงึ นําทัพโดยแม่ทพั อาฮิลเปลียนเส้ นทางจากป่ านานันเป็ นทะเลทรายซอมาน

สัตว์อสูรทังหลายที
' ได้ กลินเหยือมนุษย์จํานวนมากต่างพยายามหาทางออกจากป่ ามายามากัดกิน
เหยืออันโอชะ ทําให้ อฟั อาผู้รับผิดชอบอาณาเขตแถบนันของป่' ามายาต้ องเพิม อํานาจของกําแพง
เขตแดนจากปกติขึ 'นอีกหลายเท่าเพราะไม่กล้ าปล่อยให้ สตั ว์อสูรหลุดรอดไปก่อความขุ่นเคืองให้
มังกรนํ 'าแข็งตนใหม่แม้ แต่ตวั เดียว

ฟิ รอสเองก็ไม่ต่างกันนัก เพียงแต่จํานวนสัตว์อสูรทีจอมสัตว์อสูรแห่งสายนํ 'าอัซฟั รต้ องรับมือมี

จํานวนน้ อยกว่าทีอฟั อาต้ องจัดการหลายเท่าตัว

“จะว่าไปก็น่าสงสารพวกมัน เหมือนเอาอาหารโอชะมาล่อตรงหน้ าแล้ วสัง ห้ ามกินอย่างไรอย่างนัน'

ยังไงมนุษย์พวกนันก็
' กลายเป็ นศพไปแล้ ว แทนทีจะเผาทิ 'งให้ เสียดายของ น่าจะเอามาให้ พวกที
นํ 'าลายหกจนพื 'นดินแถวนี 'จะเปี ยกหมดแล้ วกินเสียยังจะได้ ประโยชน์กว่า”

“เจ้ าไปบอกท่านเมราสสิ ข้ าสนับสนุนและจะขอนัง ให้ กําลังใจอยู่ตรงนี 'ล่ะ”

“เปลียนกันไม่ดีกว่าหรื อ?” อัฟอาเอ่ยเสียงนุ่ม “ข้ าได้ รับเกียรติจากท่านเมราสมาแล้ วครัง' หนึง

ดังนันข้
' าจะยอมทําใจกว้ างยกเกียรตินี 'ให้ เจ้ า และขอเป็ นฝ่ ายให้ กําลังใจเจ้ าอยู่ตรงนี '”

“ไม่ต้องเกรงใจ ข้ าไม่หน้ าด้ านพอจะฉวยความชอบจากผู้ริเริมเสนอความคิดหรอก” ฟิ รอสพูดกลัว'

หัวเราะ

“หึ!” อัฟอาแค่นเสียงในลําคอ “พูดไปก็ทํานัน' ใครเล่าจะกล้ าเอาชีวิตไปเสียงด้ วยการเสนอความคิด

นี 'ต่อมังกรนํ 'าแข็ง”
“อา...มีเหยือหัวใสโผล่มาอีกรายแล้ ว ขอตัวก่อนนะอัฟอา” ฟิ รอสเอ่ยเมือรู้สกึ ว่าเขตแดนทีวางไว้ มี
ปฏิกิริยา

อัฟอาส่ายหน้ า

“น่าสงสารเหยือรายนันจริ
' งๆ”

<>::<>::<>

แม่ ทพ
ั ฟาตาฮ์ ขาดการติดต่ อ...

เจ้ าหญิงเมเฮบีนนิงขึงเมือได้ รับคําตอบนี 'จากลูฟา

...ไม่อยากจะเชือ...

“ติดต่อท่านยิบรอนเดี@ยวนี '” เมเฮบีนสัง

ไม่ถึงอึดใจต่อมา ภาพยิบรอนก็ปรากฏขึ 'นบนกระจกเวท เจ้ าหญิงเมเฮบีนพูดทันทีอย่างไม่อ้อม

ค้ อม

“พวกเราคาดผิดเสียแล้ ว ทัพเมราสไม่ได้ ไปหาท่าน และไม่ได้ รอพบกับทัพของข้ า แต่ยกไป

มณฑลเรี ยรี นด้ วยความเร็วทีเหนือความคาดหมายของเราทังคู
' ่ ตอนนี 'ข้ าคิดว่ากองทัพของแม่
ทัพฟาตาฮ์คงถูกจัดการไปแล้ ว”

ยิบรอนตกตะลึง “ไม่น่าเชือ...”
“ใช่ ไม่น่าเชือ แต่มนั ก็เป็ นไปแล้ ว ปั ญหาอยู่ทีเขาทําได้ อย่างไร กองทัพสามารถเดินทางจากฮัสไป
ยังเรี ยรี น จากนันตรงไปเล่
' นงานกองทัพของแม่ทพั ฟาตาฮ์จนพินาศสิ 'นโดยใช้ เวลาเพียงเดือนเศษ”

คิ 'วยิบรอนขมวดมุ่น “ระยะทางจากมณฑลฮัสไปถึงมณฑลเรี ยรี นไม่ใช่สนๆ

ั ' ต่อให้ คนคนเดียวขีม้า
ยังกินเวลาไม่ตํากว่าเดือนครึง นีกองทัพทังกองทั
' พ”

“หนทางทีจะทําให้ เดินทางได้ ในเวลาอันรวดเร็วถึงเพียงนี 'ใช่ว่าจะไม่มี เพียงแต่ไม่อยากเชือว่ามาอ์

ในตอนนี 'จะมีปัจจัยนันอยู
' ่”

“ถนนสินะ” ยิบรอนเอ่ยขรึมๆ

เมเฮบีนพยักหน้ า “ครัง' ทีเขาเล่นงานทัพของแม่ทพั อาฮิลทีมณฑลฮัส ข้ าก็สงสัยอยู่แล้ ว แต่มนั

เหลือเชือเกินไปในการทีจะสามารถสร้ างถนนเชือมเป็ นระยะทางไกลได้ ถึงขนาดนี 'ในเวลาเพียงไม่กี
ปี ”

“ตอนนี 'เรื องเหลือเชือได้ เกิดขึ 'นแล้ ว ต่อไปเราคงต้ องคิดครอบคลุมถึงเรื องทีไม่น่าเป็ นไปได้ เพิม ขึ 'น”

“แต่ข้ายังสงสัย ท่านบอกว่าทัพเมราสคงมีผ้ ใู ช้ เวททีบงการสัตว์ได้ ทําให้ นกทีจอมเวทของข้ าปล่อย

ไปไม่อาจสืบข่าวคราวความเคลือนไหวของกองทัพเขาได้ แต่หากเป็ นเช่นนัน' กองทัพของเมราสไม่
น่าจะมีกําลังคนมากนัก”

ยิบรอนยิ 'ม “กองทัพตารี ฮ์มีทหารทีเก่งกาจจนขึ 'นชือ เมราสเองคงไม่กล้ าประมาท จํานวนทหารที

เขาพาไปด้ วยคงไม่น้อย แต่ข้าเห็นด้ วยว่าไม่น่าจะมากเกินไป ซึง หมายความว่ากองกําลังทีเหลือ
น่าจะกลับไปตังมั
' น ยังเมืองหลวงมาอ์” พ่อมดหนุ่มกล่าวช้ าลงอย่างครุ่นคิด “ส่วนวิธีทีทําให้ กองทัพ
ทีแยกออกสามารถกลับมายังเมืองหลวงมาอ์ได้ โดยพวกเราไม่ร้ ู น่าจะเป็ นเพราะเมราสรู้ตวั ว่าถูก
สอดแนมตังแต่' ก่อนแยกทัพ จึงสัง ให้ กองทัพทีจะมุ่งกลับมาอ์แยกเป็ นกองย่อยมากเสียจนไม่ดเู ป็ น
กองทัพใหญ่และกระจายเดินทางจากหลายเส้ นทางซึง รู้อยู่แล้ วว่าไม่มีพวกเราซุม่ อยู่ เพียงเท่านี 'ก็
สามารถรอดพ้ นจากการสอดแนมของนกสายสืบของท่านได้ แล้ ว”
“ปั จจัยสําคัญก็อยู่ทีเส้ นทางเหมือนเดิมสินะ” นัยน์ตาเจ้ าหญิงเมเฮบีนเป็ นประกาย “เราคงต้ อง
หาทางรู้เส้ นทางเหล่านันให้ ' ได้ เสียแล้ ว”

“ข้ าเห็นด้ วยอย่างยิง สถานการณ์ของพวกเราในตอนนี 'ตกเป็ นฝ่ ายเสียเปรี ยบโดยสิ 'นเชิง เราต้ อง
เอาคืนบ้ างแล้ วด้ วยข้ อได้ เปรี ยบทังหมดที
' เรามีอยู่ในตอนนี '” ยิบรอนยิ 'มเย็น

ลูฟานิงฟั งบทสนทนาเหล่านี 'ด้ วยหัวใจอันหนักอึ 'ง

...คนตายเพิม ขึ 'นอีกแล้ ว ครัง' นี 'เป็ นจํานวนถึงแสนกว่าคน...

คืนนันลู
' ฟานอนไม่หลับ เขาคิดถึงครัง' สุดท้ ายทีได้ พบน้ องชายตอนทีเมราสนําตัวเจ้ าหญิงเมเฮบีน
มาคืนเขาหลังลงนามสัญญาสงบศึกได้ ไม่นาน เมราสดูเหมือนเดิม ขณะเดียวกันก็ดไู ม่เหมือนเดิม
น้ องชายเขาโตขึ 'น มีความลับมากขึ 'น แต่ชายหนุ่มแน่ใจอย่างยิงว่ามองไม่เห็นความทะเยอทะยาน
ในดวงตาของเมราส

สิงทีเขาเห็นมีเพียงความมุ่งมัน ...

ก่อนหน้ านี 'ชายหนุ่มไม่เคยสังเกต แต่มาวันนี 'เขาเพิงเอะใจ

สงครามครัง' ก่อนอาจกล่าวได้ ว่าเมราสแนะให้ ราชาเวอร์ นอนเลือกจู่โจมรี ฮนุ ก่อนเป็ นเพราะกําลัง

ทหารของรี ฮนุ อ่อนแอกว่าตารี ฮ์ แต่หากคิดอีกแง่ เมราสเกิดและโตในตารี ฮ์ ด้ วยความสามารถด้ าน
การวางกลยุทธ์และความชํานาญพื 'นที ทังเรื '  องทีส่งคนแทรกซึมเข้ ามาได้ ทําให้ เขามีปัจจัยพร้ อมมูล
ทีจะเลือกโจมตีตารี ฮ์เป็ นเป้าหมายแรกได้ เช่นกัน ทว่าสิงทีเมราสทําคือการดึงตารี ฮ์ไว้ มิให้ สอดมือ
เข้ ายุ่งเกียวในสงครามระหว่างมาอ์กบั รี ฮนุ ซึง เมือมองในแง่การทหารก็อาจกล่าวได้ ว่าเมราสทําไป
เพือป้องกันไม่ให้ มาอ์ถกู ศึกกระหนาบ

แต่หากมองอีกแง่ เมือสงครามระหว่างมาอ์กบั ตารี ฮ์อบุ ตั ิ ผู้วิเศษอย่างเขาและสิบสองจอมเวทอย่าง

พีคินาซาย่อมต้ องติดตามไปในกองทัพด้ วย การปะทะระหว่างพีน้องก็จะต้ องเกิดขึ 'นอย่างเลียง
ไม่ได้

ซึง เหตุการณ์นี 'ไม่ได้ เกิดขึ 'น เพราะกองทัพมาอ์เลือกทีจะถอนทัพจากเมืองหลวงรี ฮนุ กลับไปช่วย

เมืองหลวงของตน

มาบัดนี ' การทีกองทัพซึง เมราสเป็ นผู้บญ ั ชาการเลือกทีจะจู่โจมทัพของแม่ทพั อาฮิลซึง มีจํานวนน้ อย

ทีสดุ และอยู่ใกล้ ทีสดุ ไม่ถือว่าน่าประหลาดใจแต่อย่างใด ทว่าการเลือกจู่โจมกองทัพของแม่ทพั ฟา
ตาฮ์ซงึ อยู่ไกลออกไปมากถึงเพียงนันเป็ ' นลําดับต่อไปกลับผิดความคาดมากโดยสิ 'นเชิง ทังกองทั ' พ
หลักของเจ้ าหญิงเมเฮบีนซึง มีเขาและพีคินาซาติดตามมาด้ วยนี 'ยังเดินทัพมาได้ อย่างสะดวกราบรื น
ไม่มีการดักซุม่ จู่โจมแต่อย่างใดทังสิ ' 'น

ลูฟาแน่ใจแล้ วว่าเหตุการณ์เหล่านี 'ไม่น่าจะเกิดขึ 'นโดยบังเอิญ เมราสพยายามหลีกเลียงการปะทะ

กับเขา หลีกเลียงการปะทะกับพีน้อง

แต่จากครัง' ทีได้ พบกันทังตอนลงนามในสั

' ญญาสงบศึกและตอนส่งมอบตัวประกัน เมราสไม่ได้ หลบ
ตาเขา แสดงว่าน้ องชายเขามีความมัน ใจในสิงทีทํา

ลูฟานึกถึงจุดเริมต้ นของเรื องเหล่านี ' วันทีเขากลับบ้ านมาและพบว่าเมราสออกจากบ้ านไปแล้ ว

พร้ อมด้ วยความโกรธมากมายของพ่อ พ่อโกรธมากอย่างทีเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

บางทีเมราสอาจบอกสิงทีเขาต้ องการทํานี 'กับพ่อ และมันก็ทําให้ พอ่ โกรธอย่างหนัก สิงนันคื

' ออะไร?

นับแต่ออกจากบ้ านจนถึงบัดนี ' เมราสได้ ทําอะไรลงไปบ้ าง สิงทีทํานี 'เองทีจะเป็ นตัวบ่งชี 'ถึง

จุดมุ่งหมาย

การก่อสงครามรวมดินแดนของมาอ์ การปฏิรูปการปกครองภายใต้ การสนับสนุนของราชาวานันซา

การรวบรวมผู้ใช้ เวทและให้ การศึกษาอย่างเท่าเทียม...
ลูฟาสะดุดใจ เขาต่างจากยิบรอน ฮัมรอน และเจ้ าหญิงเมเฮบีนตรงทีเขามัน ใจว่าน้ องชายไม่มี
ความทะเยอทะยาน จึงไม่เคยคิดว่าเมราสอาจก่อการยึดอํานาจของราชาวานันซามาเป็ นของตน
แต่เพราะอยู่ด้วยกันมาแต่เล็กจนโต ทําให้ ชายหนุ่มรู้ว่าน้ องชายเขาไม่ชอบสังคมของผู้ใช้ เวทชันสู
' ง
ในตารี ฮ์นกั

ผู้ใช้ เวทของตารี ฮ์นี 'แบ่งลําดับกันค่อนข้ างชัดเจน ผู้วิเศษและสิบสองจอมเวทนันไม่

' ต้องพูดถึง จอม
เวทชันสู ' งทุกคนจะได้ รับการยกย่องนับถือเพราะมักได้ รับเลือกให้ เป็ นจอมเวทผู้อารักขาของราชนิ
กุลคนสําคัญ แต่จอมเวทชันกลางและจอมเวทชั
' นล่
' างมักถูกมนุษย์ธรรมดาและจอมเวทชันสู' งขึ 'นไป
รังเกียจเหยียดหยาม ทังยั ' งไร้ พลังอํานาจจะตอบโต้ หรื อต่อต้ าน

ครัง' หนึง ลูฟาพาเมราสนัง รถม้ าออกไปเทียวตลาด ระว่างทางได้ ยินเสียงร้ องตะโกนและเสียง

หัวเราะอย่างสนุนสนาน เมราสจึงเลิกม่านหน้ าต่างขึ 'นดู ภาพทีได้ เห็นคือชายในชุดผู้ใช้ เวทคนหนึง
กําลังถูกชาวเมืองหลายคนซึง ล้ วนแต่เป็ นมนุษย์ธรรมดารุมทําร้ ายจนฟกชํ 'าดําเขียวไปทังตั
' ว ลูฟา
ขมวดคิ 'วอย่างไม่ชอบใจกับภาพทีได้ เห็น และเมือมองน้ องชาย เขาก็ได้ พบกับแววตาแข็งกร้ าวจน
น่าตกใจ ก่อนทีเมราสจะเป็ นฝ่ ายกระตุกผ้ าม่านลงปิ ดกันภาพนั
' นเสี
' ยจากสายตา

ทังเขาและเมราสต่
' างรู้ดี ผู้วิเศษคอลฟ์พ่อของพวกเขาสัง เอาไว้ ว่า หากเจอเหตุการณ์อย่างนี ' ห้ าม
เข้ าไปยุ่งเกียวอย่างเด็ดขาด ในสมองของคอลฟ์ไม่เคยคิดถึงสิงใดมากไปกว่าความจงรักภักดีทีต้อง
มอบให้ ราชาแห่งตารี ฮ์ และการยึดถือในคําสอนของท่านปราชญ์ นีรุส...

สิงทีเมราสทําในมาอ์ จึงเป็ นสิงทีขดั กับสิงทีพอ่ สอนอย่างสิ 'นเชิง เมราสไม่อาจเมินเฉยต่อการถูก

เหยียดหยามและถูกรุมทําร้ ายของจอมชันกลางและจอมเวทชั
' นล่
' าง ซึง หากคิดย้ อนทวนไปถึงทีมา
และต้ นตอ ลูฟารู้ว่ามันเป็ นเพราะคําสอนของท่านปราชญ์นีรุสนัน เอง

เมือคิดถึงตรงนี ' ลูฟาก็พอจะรู้แล้ วว่าสิงทีเมราสกล่าวกับพ่อ สิงทีทําให้ พอ่ โกรธจัดจนตัดพ่อตัดลูก

และไล่เมราสออกจากบ้ านคืออะไร...
เมือเดาจุดนี 'ได้ ลูฟาก็นํามันมาโยงกับสิงทีเมราสทํา

หากจุดมุ่งหมายของเมราสเป็ นอย่างทีเขาคิด เขาก็มองไม่เห็นจริงๆ ว่ามีหนทางอืนทีจะบรรลุ

จุดหมายนันโดยเร็
' ว นอกจากทางทีน้องชายของเขาเลือกเดิน และเลือกทํา...

<>::<>::<>

หลังการติดต่อ ยิบรอน ฮัมรอน และแม่ทพั ได้ ปรึกษาการเพือดําเนินแผนการก้ าวต่อไป

“ท่านยิบรอนมีแผนการก้ าวต่อไปอยู่แล้ วหรื อ” แม่ทพั เนกันถาม

ยิบรอนพยักหน้ า “ก่อนนี 'ข้ าไม่คิดจะใช้ เพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ แต่ตอนนี 'เมือได้ ร้ ูแล้ วว่าเมราสอยู่

ไกลถึงเรี ยรี น สถานการณ์ก็ต่างออกไป” จากนันหั ' นไปมองน้ องชาย

ฮัมรอนยืนมือให้ พีชายจับมือมัน แล้ วทังคู

' ่ก็หลับตาลง เนกันนิงดูโดยไม่ถาม เพราะรู้ว่าทังคู
' ่กําลัง
ใช้ เวทมนตร์ ทีต้องการสมาธิสงู ความเงียบดําเนินเป็ นเวลานานประมาณสิบนาที สองพีน้องค่อย
ลืมตาขึ 'นอีกครัง'

“เขตมณฑลเยริกในตอนนี 'ไม่มีการรวมกลุ่มของผู้ใช้ เวท ไม่มีกองทัพขนาดจํานวนคนเกินกว่า

๒๐,๐๐๐ ไม่มีจอมเวทชันสู
' ง และแม้ แต่จํานวนผู้ใช้ เวททุกระดับทังหมดที
' ตรวจพบก็มีเพียงไม่เกิน
๒๐ คน” ยิบรอนพูดอย่างมัน ใจ

แม่ทพั เนกันแปลกใจ “หรื อมาอ์คิดเพียงว่าเราคงจะบุกตรงไปยังเมืองหลวง จึงแทบไม่มีการวาง

กําลังป้องกันมณฑลเยริกเลย”

“ข้ าคิดว่าไม่น่าจะเป็ นเช่นนัน' แต่เป็ นเพราะมาอ์มีความมัน ใจอย่างยิงว่าแม้ จะออกเดินทัพทีหลัง

แต่สามารถบรรลุถึงเยริกก่อนเราได้ อย่าลืมว่ากองทัพมาอ์ในตอนนี 'เป็ นทหารม้ าล้ วนๆ ในขณะที
พวกเราเป็ นกองทัพเดินเท้ า และมาอ์ยงั มีเส้ นทางสําหรับให้ ทหารม้ าใช้ โดยเฉพาะซึง ช่วยเพิม
ความเร็วในการเดินทางอีกด้ วย”

“แล้ วพวกเราควรทําอย่างไรดี?”

ยิบรอนยิ 'นเย็น “เราก็เร่งเดินทัพมุ่งหน้ าตรงไปยังมณฑลเยริกโดยเร็วทีสดุ เรื องกองทัพหนุนจาก

เมืองหลวง ข้ ามีวิธีรับมืออยู่แล้ ว”

หลังออกจากกระโจมแม่ทพั เนกันกลับมายังกระโจมของตัวเอง ฮัมรอนซึง หุบปากเงียบมานานก็

ถามขึ 'นว่า

“เจ้ าจะใช้ วิธีไหนสกัดพวกทัพหนุนจากเมืองหลวงมาอ์กนั ยิบ?”

“ฮัม เจ้ าชอบขีม้าหรื อเปล่า?” ยิบรอนถามไปอีกเรื องพลางทิ 'งตัวลงนัง บนพื 'นปูพรมหนังสัตว์

น้ องชายขมวดคิ 'ว นัง ลงบนพรมหนังสัตว์ตามพีชายแล้ วถามว่า

“มันเกียวอะไรกับทีข้าถามเจ้ ารึ?”

“ตอบมาเถอะน่า” ยิบรอนพูดยิ 'มๆ

“เจ้ าก็ร้ ูอยู่แล้ วว่าข้ าไม่ชอบขีม้าเหมือนเจ้ านัน ล่ะ ใช้ เวทย่นระยะทางไม่ก็เหาะเอาสบายกว่าเสียอีก

ขีม้ายังต้ องลําบากมาหัดอีกตังนานเป็ ' นปี ” น้ องชายตอบ

“เจ้ าขีม้าเก่งแค่ไหน?” พีชายถามต่อ

“ถ้ าไม่ใช่ม้าทีเสกขึ 'นเอง หรื อถูกเราบังคับจิตใจอยู่ก่อน ข้ าก็ขีได้ แย่ๆ พอๆกับเจ้ านัน ล่ะ แล้ วตกลง
มาถามข้ าเรื องขีม้าทําไม?” ฮัมรอนย้ อน

“ใจร้ อนจริงๆ เฉลยก็ได้ ” พีชายยิ 'มกริม “กองทัพผู้ใช้ เวทของเมราสเป็ นผู้ใช้ เวทชันตํ

' าเป็ นส่วนมาก
พวกนันบั ' งคับจิตใจม้ าไม่ได้ เสกม้ าไม่ได้ และจากข่าวทีข้าพอจะได้ ยินมาไม่มีข่าวใดบอกว่าเห็น
ผู้ใช้ เวทพวกนี 'หัดขีม้า”

“แล้ วไง?” ฮัมรอนไม่เข้ าใจ

“เมือครู่เจ้ าก็ฟังอยู่ด้วยไม่ใช่หรื อ ทีข้าบอกว่ามาอ์มีถนนชันเลิ

' ศสําหรับทหารม้ าโดยเฉพาะ ในเมือ
กองทัพผู้ใช้ เวทขีม้าไม่ได้ ทังการเดิ
' นทางไปกับกองทัพก็ไม่สามารถใช้ เวทย่นระยะทางได้ ดังนันก็
'
แน่ใจได้ เลยว่าหากทหารมาอ์ต้องการไปถึงมณฑลเยริกก่อนเราทังที ' ออกเดินทางทีหลัง ก็ต้องไม่พา
กองทันผู้ใช้ เวทไปด้ วยอย่างแน่นอน”

“ข้ าก็ยงั ไม่ค่อยเข้ าใจอยู่ดี” ฮัมรอนทําหน้ ายุ่ง

“ก็เจ้ าถามข้ าไม่ใช่หรื อว่าจะใช้ วิธีไหนสกัดทัพหนุนจากเมืองหลวงมาอ์?” ยิบรอนย้ อน “ถ้ าผู้ใช้ เวท

ไม่มา ทีมามีแต่กองทัพทหารม้ าล้ วนๆ และทัพของเมราสอยู่ไกลถึงเรี ยรี น ทังยั ' งมีทพั เจ้ าหญิงเมเฮ
บีนสกัดอยู่ ซึง ครัง' นี 'ข้ าเชือว่านางมีวิธีขดั ขวางไม่ให้ เมราสผ่านทัพนางไปได้ ง่ายๆ แน่อีกด้ วย ข้ อ
ได้ เปรี ยบของพวกเราคืออะไรกันเล่า?”

ฮัมรอนเอามือกอดอก เอียงศีรษะคิดอยู่หนึง นาทีก็เบิกตากว้ าง

“ข้ ารู้แล้ ว! ยอดไปเลยยิบ คราวนี 'ล่ะจะเป็ นทีของเราบ้ าง!”

<>::<>::<>
“พวกเรา ถูกทัพตารี ฮ์ล้อมเอาไว้ แล้ วในตอนนี ' ท่านแม่ทพั ใหญ่แต่น่าแปลกนักทีพวกมันไม่มีความ
เคลือนไหวแต่อย่างใด แค่ล้อมพวกเราเอาไว้ ห่างๆ แล้ วเมือเช้ ากองทัพตารี ฮ์จํานวนหนึง ก็ได้ แยก
ออกจากทัพหลักมุ่งหน้ าไปทางใต้ ”

หลังจากทําลายกองทัพตารี ฮ์ด้านมณฑลเรี ยรี นพินาศสิ 'นแล้ ว เมราสก็ยกทัพจากสนามรบ

ทะเลทรายซอมานกลับไปยังเมืองหลวงมณฑลเรี ยรี น กองทัพยังไม่ทนั ถึงเมืองหลวงมณฑลเรี ยรี น
แม่ทพั ประจํามณฑลอะมาวันก็ติดต่อมาเพือรายงานข่าวสารข้ างต้ น ต่อผู้วิเศษหนุ่มเมราส

“ทางใต้ หรื อ...” เมราสพูดอย่างครุ่นคิด หากเขาเป็ นเจ้ าหญิงเมเฮบีนในตอนนี ' เขาจะทําอย่างไรใน

เมือรู้ตวั แล้ วว่าตนกําลังตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรี ยบอย่างหนัก อย่างแรกต้ องบุกยึดอะมาวันให้
ได้ โดยเร็วทีสดุ นัน แน่นอน แต่แม้ ทหารทีประจําอยู่ยงั อะมาวันจะมีเพียง ๘๕,๐๐๐ คน ทว่าความ
แข็งแกร่งของกําแพงเมืองนันไม่ ' อาจทําลายได้ ในเวลาอันสันอย่ ' างแน่นอน ดังนันเขาต้
' องหาทางล่อ
ให้ ทหารออกมาจากกําแพงเมืองให้ ได้ และวิธีการนัน... ' ผู้วิเศษหนุ่มเบิกตากว้ าง “คงไม่น่า! เจ้ า
หญิงนัน ...”

“มีอะไรหรื อท่านเมราส?” แม่ทพั ประจําอะมาวันถาม

เมราสบอกสิงทีตนคาดคะเนให้ แม่ทพั อะมาวันทราบด้ วยนํ 'าเสียงเคร่งเครี ยด ผลคืออีกฝ่ ายหน้ า

ถอดสีทนั ที ตะกุกตะกักว่า

“แล้ วจะทําอย่างไรดี?”

“ยันเอาไว้ ให้ นานทีสดุ ข้ าจะรี บลงไปช่วยเดี@ยวนี '” จากนันส่

' งกระแสจิตถึงนาลู จอมเวทแห่ง
มณฑลอะมาวันผู้เป็ นเจ้ าของกระจกเวททีแม่ทพั ประจํามณฑลอะมาวันกําลังใช้ ติดต่อกับเขา และ
เป็ นสหายเก่าแก่ของมาแต่สมัยยังเด็ก ...ครัง' นี 'ข้ าสังหรณ์ว่าจะลงไปช่วยไม่ทนั พยายามเอาตัวรอด
ให้ ได้ นะ นาลู! ฝากบอกยามัลด้ วย...

สีหน้ านาลูสงบนิงไม่แสดงอาการตกใจใดๆ ขณะส่งกระแสจิตตอบกลับไปว่า ...รับทราบ...

<>::<>::<>

นับแต่ ได้ รับรู้ว่าจะเกิดสงคราม และอาณาจักรของตนคือสนามรบ ชาวบ้ านซึง อาศัยอยู่ตามแนว

ชายแดนและในมณฑลทีเป็ นด่านสําคัญๆ อันได้ แก่มณฑลฮัม อะมาวัน และเรี ยรี นต่างอพยพออก
จากเมืองหลวงและเขตอันอาจจะเป็ นทางผ่านของกองทัพของฝ่ ายศัตรูไปอยู่ยงั เขตทีเรี ยกได้ ว่า
ปลอดภัย

เขตทีเรี ยกว่าเขตปลอดภัยนันมั
' กเป็ นเมืองเล็กๆ ทีไม่อยู่ในทางผ่านของกองทัพ และไม่มี
ความสําคัญใดๆ หากยึดครอง นอกจากทําให้ เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์

เมืองโอนาเป็ นเมืองทีเข้ าข่ายดังทีกล่าวมา

เมืองโอนาเป็ นเมืองเล็กๆ เมืองหนึง ในมณฑลอะมาวัน ตําแหน่งทีตงอยู ั ' ่ห่างเมืองหลวงมณฑลอะ

มาวันลงไปทางใต้ ประมาณสิบโยชน์ เมืองโอนามีทหารเฝ้ารักษาการอยู่เพียงไม่กีร้อยคน กําแพง
เมืองก็ไม่สงู และหนามากนัก มีไว้ กนั สัตว์ป่าบุกเข้ ามาทําร้ ายชาวเมืองมากกว่าจะใช้ ประโยชน์
ป้องกันข้ าศึกศัตรู

นับแต่ข่าวแพร่ไปว่ากองทัพตารี ฮ์บกุ ตรงมายังมณฑลอะมาวัน มีชาวเมืองหลวงอะมาวันหลายคน

ทีอพยพหนีภยั สงครามมาอยู่ยงั เมืองโอนาแห่งนี 'จนเมืองโอนาคึกคักขึ 'นถนัดใจ

เวลาเช้ ามืด อากาศทีร้อนอบอ้ าวของกลางฤดูร้อนเย็นสบายลงเล็กน้ อย

กําแพงเมืองโอนามีทางเข้ าออกประตูเดียว บนกําแพงเมืองซึง กว้ างเพียงแค่ให้ ทหารสองคนเดิน

สวนกันได้ มีทหารยามเฝ้าประจําการอยู่สิบคน แม้ จํานวนจะน้ อยเพราะทหารเกือบทังหมดต่' างถูก
สัง ให้ ไปสมทบยังเมืองหลวงของมณฑล แต่ทงสิ
ั ' บก็ทําหน้ าทีอย่างแข็งขัน ไม่มีอาการง่วงเหงา
หาวนอน

ลมเย็นสดชืนพัดมาแผ่วๆ เสียงใบไม้ เสียดสีกนั ด้ วยแรงลมดังขึ 'นเบาๆ

“โอ้ ลมเมือกี 'เย็น-ดีจงั น่าจะพัดมาอีกนะ” ทหารคนหนึง พูดกับเพือนซึง ยืนอยู่ข้างๆ

“นัน สิ” เพือนเห็นพ้ อง พร้ อมกับหาว

“ง่วงแล้ วหรื อ?” ทหารคนแรกพูด แล้ วหาวตาม “ดูสิ พอเห็นเจ้ าหาวข้ าเลยพลอยง่วงไปด้ วย”

ไม่ถึงนาทีต่อมา ทังคู
' ่ต่างง่วงจนโงนเงนล้ มลงนัง หลับพิงกําแพง หันไปดูทหารทีเฝ้าประจําการบน
กําแพงคนอืนๆ ทีเหลือ ต่างตกอยู่ในอาการเดียวกันหมดสิ 'น

ตอนนันเอง ' ร่างในชุดคลุมจอมเวทสีเทากลืนกับความมืดได้ ปรากฏขึ 'นข้ างกายทหารสองคนทีคยุ

กันเมือครู่ จอมเวทลึกลับคุกเข่าลงเอามือกุมศีรษะทหารหนึง ในสองคน มือนันเรื ' องแสงจางๆ ครู่
หนึง ผ่านไปจอมเวทผู้นี 'ค่อยเปลียนไปกุมศีรษะทหารอีกคน ทําเช่นนี 'ไปเรื อยๆ จนครบทังสิ
' บคน
จากนันโบกมื
' อคลายมนตร์ สะกดพร้ อมกับหายตัวไปจากบนกําแพงเมือง

อึดใจต่อมา ทหารทังสิ
' บค่อยฟื น' คืนสติขึ 'นมาอย่างงงๆ

เช้ าตรู่วนั ต่อมา แสงเงินเพิง อาบไล้ ท้องฟ้าเบื 'องบูรพาทิศ เสียงโห่ร้องและเสียงฝี เท้ าม้ าทีแว่วดังมา
แต่ไกลเรี ยกสายตาทหารยามเฝ้าประตูเมืองโอนาทัสิ' บคนให้ หนั ไปมอง เมือเห็นสิงทีปลุกตนชัดเจน
และแน่ใจว่าตาไม่ได้ ฝาด ทหารยามทุกคนต่างหน้ าถอดสี คนหนึง รี บไปตีระฆังแจ้ งเหตุบนกําแพง
เมืองเสียงทันทีขณะทีอีกสามคนรี บลงไปตะโกนบอกชาวเมืองสุดเสียง

“ทหารตารี ฮ์บุก! ทหารตารี ฮ์บุก! รี บหนีเร็ว!”

สิ 'นเสียงตะโกน ธนูดอกแรกแล่นฝ่ าอากาศปั กอกทหารทีกําลังตีระฆังอย่างแม่นยํา!

มือทีถือระฆังแข็งค้ าง ก่อนร่างจะล้ มทรุดลงนอนแน่นิงกับพื 'น...

สายฟ้าฟาดเปรี ย' งลงตรงกําแพงเมืองอย่างกะทันหัน กําแพงเมืองทีมีไว้ ป้องกันภัยอันตรายจาก

สัตว์ร้ายเป็ นหลักแตกกระจุยเป็ นเศษไม้ ในบัดดล กองทัพทหารตารี ฮ์บนหลังม้ าศึกตัวใหญ่แล่น
ตะบึงเข้ าสู่เมืองโอนาทีชาวเมืองกําลังวิงพล่านด้ วยความแตกตืนเหมือนมดแตกรัง

เหยือสงคราม...

<>::<>::<>

ทหารตารี ฮ์หนึง กองร้ อยวิงตะบึงไปตามเส้ นทางสําหรับทหารม้ ากลับมาถึงกองทัพหลักซึง ตังทั

' พ
ล้ อมเมืองหลวงอะมาวันเอาไว้ ในยามสายของวันถัดมา สองข้ างอานม้ าของทหารทุกคนห้ อยถุง
ผ้ าใบใหญ่ซงึ มีอะไรบางอย่างบรรจุอยู่เต็ม ถุงผ้ าทีมีรอยเปื อ' นเป็ นด่างดวง

ถุงผ้ าถูกลําเลียงลงมาพร้ อมกับทีทหารทุกคนไปเข้ าพบแม่ทพั ใหญ่เจ้ าหญิงเมเฮบีนเพือรายงานผล

การทํางาน และความเคลือนไหวเหล่านี 'ก็ตกอยู่ในสายตาของทหารมาอ์บนเชิงเทินเช่นกัน

“พวกเราใช้ เส้ นทางตามทีท่านคินาซาไปสืบมาได้ ทําให้ สามารถเดินทัพได้ อย่างรวดเร็วกว่าเดิม

หลายเท่า และได้ ปฏิบตั ิการฆ่าล้ างเมืองตามรายทางรวมสามเมืองพร้ อมทังตั ' ดหัวทหารและ
ชาวเมืองทุกคนนํากลับมาด้ วยตามคําสัง เรี ยบร้ อยแล้ ว” หัวหน้ ากองทหารทีกลับมารายงาน

“ทําได้ ดีมาก” เจ้ าหญิงเมเฮบีนเอ่ยชม จากนันหั' นไปสัง รองแม่ทพั ซึง ยืนฟั งอยู่ข้างกาย “ท่านเคีย ยิง
ศีรษะทีตดั มาทังหมดนี
' 'ขึ 'นไปบนกําแพงเมืองให้ ทหารมาอ์ได้ ดู จากนันเราจะถอนกํ
' าลังจากการ
ล้ อมเมืองเปลียนเส้ นทางไปบุกมณฑลเชียน”
“รับทราบ” รองแม่ทพั เคียเอ่ยรับเสียงหนัก แล้ วออกไปปฏิบตั ิตามคําสัง ทันที

เจ้ าหญิงหันกลับมาทางทหารคนเดิม “พวกเจ้ าไปพักผ่อนให้ เต็มที พรุ่งนี 'ทัพเราจะออกเดินทางอีก

ครัง' ” จากนันหั
' นไปทางลูฟา “ท่านลูฟา ช่วยติดต่อท่านคินาซาให้ ข้าด้ วย”

คินาซาได้ รับคําสัง ให้ ตดิ ตามกองทัพทีไปปฏิบตั ิการฆ่าล้ างเมืองในครัง' นี '

ลูฟาโบกมือสร้ างกระจกเวท ไม่นานภาพคินาซาก็ปรากฏขึ 'นบนกระจก

“ท่านคินาซา เรี ยกแม่ทพั อุมรั มาพบข้ า”

แม่ทพั อุมรั ซึง ยืนอยู่ข้างๆ อยู่แล้ วโผล่หน้ ามาแทนทีทนั ที

“น้ อมพบท่านแม่ทพั ใหญ่”

“ข้ าได้ รับแจ้ งผลการปฏิบตั ิงานของท่านแล้ วท่านทําได้ ดีมาก! ข้ าขอชมเชย หลังจากนี 'ให้ ท่าน
ปฏิบตั ิการเช่นเดิมล่วงหน้ าไปตามเส้ นทางสู่เมืองหลวงเชียนทีใกล้ ทีสดุ ตามทีท่านคินาซาได้ รับ
ข้ อมูลมาจากทหารยามของเมืองโอนา แล้ วตังทั ' พรอข้ าอยู่ตรงนัน' อย่าเพิง บุกมณฑลเชียนจนกว่า
ข้ าจะไปถึง”

“รับทราบ!”

“ท่านรองแม่ทพั ตูนิส” เจ้ าหญิงเมเฮบีนเน้ นเสียงอย่างจงใจพร้ อมกับหันมาทางพีชายต่างมารดาซึง

ยืนอยู่ในทีนนด้
ั ' วย “ท่านรองแม่ทพั ตูนิส ไม่มีธุระของท่านแล้ ว เชิญกลับไปได้ ”

เจ้ าชายตูนิสขบกรามกรอด ขานรับเสียงแข็ง

“รับทราบ!”
...ร้ ายนักนะเมเฮบีน นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้ าจะเหื 'ยมได้ ถึงเพียงนี '!...

ตูนิสตกใจมากตอนทีได้ ยนิ คําสัง ฆ่าล้ างเมืองของเมเฮบีน เขาคิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงอย่างเมเฮบีน

จะอํามหิตและเด็ดขาดได้ ถึงเพียงนี ' กระทัง เขาเองยังไม่แน่ใจเลยว่าจะกล้ าออกคําสัง เช่นนันหรื
' อไม่

หากดําเนินไปตามแผนใหม่นี ' ตูนิสดูออกว่าโอกาสทีตารี ฮ์จะชนะมีสงู มาก เช่นนันสถานภาพของ

'
เขาจะยิงง่อนแง่นกว่าเดิม พวกทหารจะนับถือความฉลาด ความสามารถ และความเด็ดขาดของเม
เฮบีนทีได้ ประจักษ์ ในสงครามครัง' นี 'ยิงกว่าเขา และผู้ทีสนับสนุนเขาก็จะแปรพักตร์ เขาจะทํา
อย่างไรดี เขาเคลือนไหวอะไรไม่ได้ เลยเสียด้ วยเพราะถูกลูฟาและเมเฮบีนจับตาดูความเคลือนไหว
อย่างไม่คลาดสายตา

หากเมเฮบีนส่งเขาไปปฏิบตั ิหน้ าทีฆ่าล้ างเมือง เขาก็ยงั พอจะมีกองทัพในมือบ้ าง แต่บดั นี 'เขาเป็ น

แค่รองแม่ทพั ในนามทีไม่มีอํานาจสัง การอะไรเลย นอกจากรับคําสัง จากแม่ทพั ใหญ่...

<>::<>::<>

ศีรษะเหยือสงครามรายแล้ วรายเล่าถูงยิงปลิวว่อนขึ 'นไปบนกําแพงเมืองอะมาวันท่ามกลางสายตา

สายตาตกตะลึงของทหารมาอ์ แม่ทพั ประจํามณฑลอะมาวันรี บรายงานเมราสทันที

“ท่านเมราส ทุกอย่างเป็ นตามทีท่านพูดไว้ ไม่มีผิด เพียงแต่ทพั ตารี ฮ์เคลือนไหวเร็วกว่าทีคาดมาก!”

“เจ้ าหญิงคงจะรู้ เส้ นทางสายหลักทีพวกเราใช้ ในการขนส่งเสบียงและเดินทัพในมณฑฑลอะมาวัน

หมดแล้ ว” ...คงจะด้ วยวิธีอ่านความคิดของทหารทีประจําการในเมืองทีถกู ฆ่าล้ างเมืองไปนัน ล่ะ...
เมราสคิดต่อในใจ “ตารี ฮ์คงจะถอนทัพไปในวันรุ่งขึ 'นเป็ นอย่างช้ าเพือล่อให้ พวกท่านยกทัพออกไป
สู้ด้วย ซึง พวกเราก็ไม่มีทางเลือกอืนอีกนอกจากยกทัพออกจากเมืองตามไปประจันกับทัพตารี ฮ์ แต่
เวลาบุกอย่าทุ่มกําลังโดยหักโหม ให้ ยดึ มัน กลยุทธ์รบเป็ นกลุ่มอย่างเคร่งครัดและพยายามใช้ วิธีจู่
โจมแบบกองโจร กัดแล้ วฉากถอย เพือให้ ฝ่ายเราเสียกําลังน้ อยทีสดุ และไม่ตกอยู่ในวงล้ อมง่ายๆ
ทังยั
' งก่อกวนความเร็วในการเดินทัพของตารี ฮ์ได้ มากทีสดุ อย่าลืมเผาแผนทีเส้ นทางพิเศษทังหมด
'
ทีมีในเมืองเสียด้ วย เพือป้องกันไม่ให้ ตกไปอยู่ในมือตารี ฮ์”

“แต่ท่านแม่ทพั ตอนนี 'พวกทหารต่างเป็ นเดือดเป็ นแค้ นมากต่อการกระทําของทัพตารี ฮืในครัง' นี '

และกระเหื 'ยนกระหือรื ออยากจะบุกเดี@ยวนี 'เลย”

“ไม่ได้ !” เมราสปฏิเสธทันที “หากรบตอนนี ' ทหารจะหุนหันพลันแล่นเกินไปเพราะแรงอารมณ์ และ

จะไม่อาจทําตามแผนรบได้ อย่างมีประสิทธิภาพ ความแค้ นครัง' นี 'ย่อมไม่สลายไปง่ายๆ แต่ความ
หุนหันพลันแล่นจะลดทอนลงเมือเวลาผ่านไป จงรอให้ ตารี ฮ์ถอนทัพแล้ วตามไปจู่โจมแบบกองโจร
ตามทีข้าสัง อย่างเคร่งครัด ผู้ฝ่าฝื นจะประหารไม่ละเว้ น!” แล้ วเมราสจึงยิ 'มเย็น เอ่ยเสียงเหื 'ยม
“บอกทหารทุกคนให้ อดใจรอไว้ หากสู้ตอนนี ' อย่างมากพวกเขาก็ตดั หัวทหารตารี ฮ์แก้ แค้ นได้ เพียง
๑ – ๒ รายเท่านัน' แต่หากประวิงเวลาให้ ใจเย็นลงกว่านี ' พวกเขาจะสามารถตัดหัวทหารตารี ฮ์ได้ คน
ละไม่ตํากว่า ๕ – ๖ ราย!”

“รับทราบ!”

ภาพแม่ทพั ประจํามณฑลอะมาวันลับหายไปจากกระจกเวทแล้ ว เมราสระบายลมหายใจเบาๆ

สงครามต่อจากนี 'ไปจะไม่ง่ายดังก่อนอีกแล้ ว เจ้ าหญิงเมเฮบีนก้ าวหน้ ากว่าเดิมมาก และเหื 'ยมได้
ชนิดเขาเองยังคาดไม่ถึง วิธีทีโหดเหื 'ยมแต่ได้ ผลนัก...ฆ่าล้ างเมือง

กองทัพมีหน้ าทีปกป้องประชาชนและประเทศ กองทัพประจํามณฑลอะมาวันย่อมมีหน้ าทีต้อง

ปกป้องชาวมณฑลอะมาวัน ในเมือชาวมณฑลอะมาวันถูกฆ่าล้ างเมืองไล่ไปทีละเมืองตามรายทาง
เช่นนี ' กองทัพประจํามณฑลอะมาวันย่อมไม่อาจนิงเฉยเป็ นเต่าหดหัวซุกหลบภัยอยู่แต่ในงที
เรี ยกว่า “กําแพงเมืองอันมัน คงแข็งแรง” ได้

หากยกทัพออกไปรบนอกกําแพงเมือง เท่ากับสูญเสียความได้ เปรี ยบเรื องทีมนั ไปโดยสิ 'นเชิง

ทีเหลือก็ขึ 'นอยู่กบั ทหารอะมาวันเองแล้ วว่าฝึ กมาดีเพียงใด...

………………………………………
ตอนที ๗๓

นังอยู่บนภูดูเสือ-กัดกัน

...เป็ นถนนทีอาํ นวยความสะดวกต่ อการเดินทัพและขนส่ งเสบียงได้ อย่ างดีเลิศจริงๆ... เม

เฮบีนคิดในใจขณะกองทัพม้ าควบตะบึงไปตามเส้ นทางกว้ างขวาง ราบเรี ยบ และยาว
เหยียด

จากความรู้และความจําเรื องเส้ นทางเดินทัพและเส้ นทางขนส่งเสบียงสายหลักในมณฑลอะมาวัน

และเส้ นทางจากมณฑลอะมาวันตรงไปยังมณฑลเชียนทีได้ ทราบจากความทรงจําของทหารที
ประจําการในเมืองโอนาช่วยให้ แผนก้ าวต่อไปของนางราบรื นขึ +นมาก

แต่แค่นี +ยังไม่พอ...

กองทัพย่อยจํานวน ๑๐๐,๐๐๐ คนซึง นางส่งไปฆ่าล้ างเมืองเมืองเล็กๆทีรายล้ อมเมืองหลวงอะมา

วันอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก และกําลังปฏิบตั ิหน้ าทีตามคําสัง อย่างเคร่งครัด คาดว่าประมาณเย็น
วันนี +กองทัพของนางคงจะตามไปทันกองทัพย่อยพอดี

หญิงสาวหันมองสองข้ างทางซึง เป็ นป่ าโปร่งเหมาะแก่การใช้ เป็ นทีซอ่ นตัวสําหรับซุม่ จู่โจม ซึง นางรู้
ว่ามาอ์จะทําแน่...หากมีโอกาส

และนางจะสร้ างโอกาสนันให้
+ เอง!

เมเฮบีนนึกถึงกองทัพรี ฮนุ นางรู้สกึ ได้ ว่านํ +าเสียงยิบรอนมีความมัน ใจ ดังนันด้

+ านรี ฮนุ เองคงไม่ต้อง
ห่วงเช่นกัน นางไม่ได้ บอกแผนการในครัง+ นี +ต่อยิบรอน เพราะรู้ว่าหากยิบรอนรู้ ฮัมรอนจะต้ องรู้ด้วย
และนางไม่อยากให้ สหายเก่าทีนางไว้ วางใจยิงกว่าใครมองว่านางเป็ นคนโหดเหื +ยม แม้ นางจะทํา
ลงไปเพราะความจําเป็ นก็ตาม เพราะปราการของมาอ์แข็งแกร่งเกินไป หากนางไม่ทําดังนี + กองทัพ
นางคงพินาศสิ +น และอาณาจักรของนางอาจต้ องล่มสลาย
ยามตะวันพลบ ทัพหลักของตารี ฮ์ได้ สมทบกับกองทัพซึง ล่วงหน้ ามาปฏิบตั ิตามแผนดังทีเมเฮบีน
คาด

คืนนัน+ หลังจากฟั งคํารายงานของแม่ทพั อุมรั จบ เมเฮบีนก็ผงกศีรษะอย่างพอใจ

“ท่านทําได้ ดีมาก ต่อไปเราจะใช้ วิธีนี +ไปเรื อยๆ เพือบีบให้ มาอ์โผล่หวั ออกมาจากกระ-ดองโดยทีเรา

ไม่ต้องเหนือยหาทางเข้ าไปในกําแพงเมือง” จากนันหั + นไปทางรองแม่ทพั เคีย “ผลการสอดแนมเป็ น
อย่างไรบ้ าง ท่านลูฟา?”

“ทัพมาอ์เริมออกเดินทางไล่ตามเรามาประมาณช่วงสายของวันนี +”

เมเฮบีนผงกศีรษะ หันมาทางเคีย “พรุ่งนี +เช้ าให้ ท่านนําทัพนํากองกําลังจํานวน ๑๕๐,๐๐๐ ออก

เดินทางไปตามเส้ นทางนี +” หญิงสาวชี +แผนทีเส้ นทางในมณฑลอะมาวันซึง คินาซาบังเอิญได้ มาจาก
นายกองของเมืองทีตกเป็ นเหยือรายล่าสุด

แค่เห็นเส้ นทางทีเจ้ าหญิงเมเฮบีนชี + รองแม่ทพั เคียก็เข้ าใจแผนการทันที จึงพยักหน้ า เอ่ยเสียงหนัก

“รับทราบ!”

เจ้ าหญิงอธิบายรายละเอียดของแผนการต่ออีกครู่หนึง จึงสัง ให้ ทกุ คนไปพักผ่อนได้

ลูฟาจับบ่าพีชายหลังออกมาจากกระโจมแล้ ว

“คืนนี +ไปนอนทีกระโจมข้ า ข้ ามีเรื องจะคุยกับพี”

คินาซาเลิกคิ +ว แต่ก็เดินตามไปโดยไม่พดู อะไร

เมือเข้ าไปอยู่ในกระโจม ผู้วิเศษหนุ่มก็กางเขตอาคมปิ ดกันสายตารั
+ บรู้ของคนภายนอกทันที
จากนันเกริ
+ นถามว่า

“งานครัง+ นี +เป็ นยังไงบ้ าง?”

คินาซาถอนใจ “หากเป็ นไปได้ ข้ าไม่อยากทําอีกเลย”

ลูฟาพูดขรึมๆ “ข้ าเข้ าใจ”

คินาซาเอามือแตะบ่าน้ องชายถ่ายทอดความทรงจําจากปฏิบตั ิการทีได้ รับมาทังหมดสู

+ ่สมอง
น้ องชายในบัดดล

ภาพชาวเมืองกรี ดร้ องโหยหวนกระเซอะกระเซิงหนีตาย ภาพทหารฝ่ ายตนทีตวัดดาบด้ ามยาวฟั น

ใส่เหยือสงครามเหล่านันด้ + วยใบหน้ าเย็นชาเหมือนผู้ทีถกู ฟั นไม่ใช่มนุษย์มีเลือดเนื +อและวิญญาณ
แต่เป็ นพียงหุ่นทีใช้ สําหรับเป็ นเป้าฝึ กซ้ อม เสียงร้ องโหยหวนค่อยๆ เงียบหายไปทีละเสียงๆ ตาม
ชีวิตทีปลิดปลิว ไม่เว้ นแม้ เด็กและสตรี

เลือดทีไหลออกมาท่วมนองถนนในเมืองจนเหมือนนํ +าทีนองถนนหลังฝนตก บ้ านทุกหลัง เสาทุกต้ น

ติดเต็มไปด้ วยรอยเลือดส่งกลินคาวเข้ มข้ นรุ นแรงจนอยากอาเจียน

หลังจัดการตัดศีรษะผู้เสียชีวิตเก็บไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว สัตว์เลี +ยงทังหมดถู

+ กนํามาขังรวมกันในบ้ าน
ขนาดใหญ่หลังหนึง จากนันพวกทหารก็
+ จดุ ไฟเผาบ้ านหลังนันคลอกสั
+ ตว์เลี +ยงทุกตัวให้ ตายทัง+
เป็ นอยู่ภายใน เป็ นหน้ าทีคินาซาอีกเช่นกันทีต้องสร้ างลมกระพือไฟให้ ลามไหม้ ไปทัว เมือง ไฟนัน+
ไหมติดต่อกันนานหลายวันกว่าจะมอด ทิ +งไว้ เพียงซากตอตะโกของสิงทีครัง+ หนึง เคยเป็ น “เมือง”

“นีหรื อสงคราม...” ลูฟาพูดเสียงแทบเป็ นกระซิบ

“เราโชคดีหรื อโชคร้ ายกันแน่ทีเกิดมาในยุคนี +และได้ เป็ นประจักษ์ พยานแห่งความโหดร้ ายของมัน”

คินาซาพึมพํา

“ข้ าไม่คิดว่าตัวเองโชคดีแน่!” ลูฟาพูดเสียงกร้ าว “เรื องทีข้าจะพูดกับพีก็เกียวกับเรื องนี +เหมือนกัน

ข้ าคิดว่าข้ ารู้แล้ วว่าต้ นตอของสงครามครัง+ นี +คืออะไร และมันน่าจะนําไปสู่อะไร”

คินาซาจ้ องตาน้ องชาย “เจ้ าหมายถึงเมราส?”

ลูฟาพยักหน้ า แล้ วจึงถ่ายทอดสิงทีคิดให้ พีชายได้ รับรู้

หลังจากได้ รับรู้ความคิดทังหมดของน้
+ องชายแล้ ว คินาซาก็ขมวดคิ +วมุ่น

“จากนิสยั ของพ่อ สิงทีเจ้ าคิดก็เป็ นไปได้ จริงๆ พ่อถูกสอนแบบนันมาแต่

+ เกิด คนรอบตัวพ่อเองก็
เหมือนกัน พ่อเชือแบบนันมาตลอดชี
+ วิตเป็ นเวลาถึงเก้ าสิบปี ไม่น่าแปลกใจทีพอ่ จะไม่พอใจเมือมี
คนบอกว่าสิงทีพอ่ เชือนันผิ
+ ด แถมคนทีบอกยังเป็ นลูกของพ่อเองทีอายุแค่สิบแปดปี แม้ ข้าจะเห็น
ด้ วยว่าสถานะของพวกเราในตอนนี +ควรได้ รับการเปลียนแปลงเสียที แต่ข้าไม่เห็นด้ วยกับความคิด
ของเมราส การเปลียนแปลงควรทําอย่างค่อยเป็ นค่อยไป ไม่ใช่ทําเหมือนหักด้ ามพร้ าด้ วยเข่าแบบ
นี + เจ้ าดูสิ มีคนต้ องตายเพราะความคิดนี +ไปตังเท่
+ าไหร่ ”

“หากเป็ นเรื องนี + ข้ าคิดว่าข้ าเข้ าใจความคิดของเมราส” ลูฟาเอ่ย “เรื องนี +เป็ นเรื องทีทกุ คนกล้ าคิด
แต่ไม่กล้ าทํา เพราะขาดแกนนําทีน่าเชือถือและไว้ วางใจ ในอดีต กฎทีเราปฏิบตั ิกนั ทุกวันนี +เกิดขึ +น
ได้ เพราะผู้บญ ั ญัติมนั ขึ +นคือท่านปราชญ์นีรุสทีเก่งกาจเหนือผู้ใช้ เวทใดทีเคยปรากฏมา และกระทัง
ท่านนีรุสเองยังต้ องใช้ วิธีบงั คับเพือให้ ผ้ ใู ช้ เวททุกคน ซึง ข้ าคิดว่านัน มันง่ายดายกว่าสิงทีเมราสคิด
จะทํามากนัก เพราะผู้ใช้ เวทยังมีคําสาบานไว้ ใช้ บงั คับได้ แต่สิงทีเมราสคิดจะทําเริมต้ นได้ ลําบาก
มาก เพราะเท่ากับขัดขวางผลประโยชน์ของมนุษย์ธรรมดาไปพร้ อมๆ กับทีพยายามเปลียนแปลง
ความเชือของพวกเราผู้ใช้ เวท น้ องจะต้ องพบกับอุปสรรคจากทังสองฝ่ + ายซึง อาจทําให้ การ
เปลียนแปลงกินเวลานานเกินกว่าชัว ชีวิต และนัน ล่ะทีเมราสกลัว หากเขาตายไป จะมีใครเล่า
สามารถเป็ นแกนนําดําเนินสิงทีเขาได้ เริมทําไว้ แล้ วนี +ต่อไปได้ จะมีอะไรรับประกันว่าปณิธาณของ
เขาจะบรรลุผลในทีสดุ ?”
“ทีเจ้ าพูดมาก็มีเหตุผล” คินาซายอมรับ “แต่ยงั ไงข้ าก็ไม่เห็นด้ วยทีเมราสก่อให้ เกิดสงครามใหญ่โต
แบบนี + ทําให้ คนไม่มีความผิดต้ องมาพลอยเดือดร้ อนไปด้ วย”

ลูฟายิ +มจืดๆ “เรื องนี + ข้ าคิดว่าฝ่ ายทีทําให้ ผ้ บู ริสทุ ธิGเดือดร้ อนยิงกว่าคือกองทัพตารี ฮ์ของเรานัน ล่ะ
ข้ าได้ ยินมาว่าสงครามครัง+ ก่อนตอนมาอ์บกุ รี ฮนุ เมือทหารมาอ์ตีเมืองได้ ก็จะไม่ทําร้ ายชาวบ้ าน
เพียงแต่ปล้ นเอาสิงของและเสบียงทีจําเป็ นไปเท่านัน+ ซึง ข้ าไม่ร้ ูเหมือนกันว่านีเป็ นความคิดของเม
ราสหรื อราชาเวอร์ นอน แต่ข้าก็คิดว่ามันดีกว่าวิธีการของตารี ฮ์เราทีฆ่าล้ างเมืองแบบนี +มากนัก”

คินาซาก้ มหน้ ามองมือทีประสานกันบนตัก “ก็จริง...ข้ าเพิง รู้ว่าเวลามนุษย์ฆ่ากันเองนันโหดเหื

+ +ยมยิง
กว่าสัตว์ป่ามากนัก”

ทังสองต่
+ างนิงเงียบ เสียงพูดคุยของทหารยามแว่วดังมาอย่างเลือนราง ผ่านไปครู่ใหญ่ คินาซาค่อย
เงยหน้ าขึ +นถามว่า

“ในเมือรู้อย่างนี +แล้ วเจ้ าจะทําอย่างไรต่อไป?”

ลูฟาหัวเราะเบาๆ “ผู้ทีได้ กล่าวคําสาบานไปแล้ วอย่างข้ าจะทําอะไรได้ ข้ ามีหน้ าทีของข้ าเหมือนกับ

พี ไม่ว่าจะเห็นด้ วยหรื อไม่ เราก็ยงั ต้ องทําตามหน้ าทีอย่างไม่อาจหลีกเลียง และจะว่าไป แม้
สงครามครัง+ นี +จะเกิดจากการกระตุ้นของเมราส แต่เมือมองให้ ลกึ ข้ าคิดว่าต่อให้ ไม่มีเมราสกระตุ้น
สงครามก็ยงั ต้ องเกิดอยู่ดี ราชาเวอร์ นอนคิดจะทําสงครามมาแต่แรก สิงทีชะลอเวลาไม่ให้ เขาทํา
ตามทีคิดคืออํานาจราชาทียงั มีไม่เต็มทีเพราะเพิง ครองราชย์ย์เท่านัน+ ส่วนตารี ฮ์ของเรา พีก็เห็น
แล้ วว่าไม่ว่าอย่างไรวิธีการทีจะทําให้ เหล่าขุนนางทังหลายยอมรั
+ บในตัวเจ้ าหญิงเมเฮบีน ก็มีเพียง
ทําสงครามขยายดินแดนเท่านัน” +

“พวกเราคงเป็ นได้ แค่ผ้ เู ฝ้าดูการเปลียนแปลงของประวัติศาสตร์ เท่านันสิ

+ นะ” คินาซารํ าพึง

ลูฟายิ +มโดยไม่ร้ ูสกึ ขําแม้ แต่น้อย “น่าจะเรี ยกว่าเครื องมือทีถกู ใช้ ในการเปลียนแปลงประวัติศาสตร์
จะถูกต้ องกว่า เครื องมือของมนุษย์”

<>::<>::<>

“กองทัพตารี ฮ์ อยู่ห่างออกไปในระยะเดินทางประมาณครึงวัน”

นาลูรายงานต่อแม่ทพั ยูรัล ยูรัลหันไปสัง ลูกน้ องทันที

“กระจายกําลัง ทําตามแผน!”

“รับทราบ!” รองแม่ทพั ขานรับพร้ อมกับสัง พลทหารไปถ่ายทอดคําสัง

กองทัพมาอ์จากมณฑลอะมาวันสลายตัวหายเข้ าไปในป่ าโปร่งข้ างทางจนหมดสิ +นในอึดใจใหญ่

ต่อมา

เส้ นทางสําหรับขนส่งเสบียงเหล่านี +ถูกสร้ างอย่างประณีตและมีความพิเศษตรงทีทกุ เส้ นทางจะมีจดุ

ทีใช้ ดกั ซุม่ จู่โจมได้ เป็ นระยะๆ และข้ างทางจะเป็ นป่ าโปร่งทีม้าหนึง ตัวสามารถแล่นได้ โดยไม่
ลําบาก การออกแบบนี +มีไว้ สําหรับกรณีทีศตั รูค้นพบเส้ นทางเหล่านี +โดยเฉพาะ

ในยามปกติตามจุดสําหรับดักซุม่ จู่โจมเหล่านี +มักมีทหารเฝ้าคุ้มกันเพือป้องกันโจรผู้ร้ายดักปล้ น

เสบียง แต่ในยามสงครามเช่นนี + ทหารเหล่านันจะถู
+ กเปลียนเป็ นจอมเวททีมีความสามารถสูงพอจะ
ติดต่อสือสารด้ วยจิตในขอบเขตอย่างน้ อยหนึง มณฑล และจอมเวทเหล่านี +จะมีหน้ าทีคอยสอดแนม
ความเคลือนไหวของศัตรู

แม้ ถนนเหล่านี +จะสร้ างมาดีเพียงใด ความเร็วในการเดินทางของกองทัพจํานวนนับแสนบนถนนชัน+

ดีก็ยงั ช้ ากว่าความเร็วในการเดินทางของม้ าตัวเดียวในป่ าโปร่ง เมือกองทัพมาอ์สลายตัวเตรี ยมจู่
โจมแบบกองโจรเช่นนี + ทําให้ ความเร็วในการเดินทางเพิม ขึ +นมาก และสามารถไล่ตามกองทัพตารี ฮ์
ทันเร็วขึ +นกว่าเดิม

คืนนัน+ กองทัพมาอ์ตงค่
ั + ายพักแรมขวางกลางทาง กระโจมค่ายพักถูกจัดในรู ปวงกลมเป็ นชันๆ
+
อย่างเตรี ยมพร้ อมรับการจู่โจมเต็มที

ห่างค่ายพักออกไปในระยะมองเห็นแสงไฟได้ รางๆ ทหารมาอ์ซุ่มมองค่ายทัพศัตรูอยู่ด้วยสายตา

เย็นเยียบ ความอบอ้ าวของอากาศและความระคายเคืองจากหญ้ าทีเสียดสีผิวกายถูกความโกรธ
เกรี ย+ วในใจกลบหายไปหมดสิ +น

...คืนนี + ทหารตารี ฮ์จะต้ องชดใช้ ชีวิตของชาวเมืองทีถกู สังหารอย่างโหดเหื +ยมเหล่านัน!...

+

ห่างออกไป...กองทัพตารี ฮ์ซงึ แยกขบวนแล่นย้ อนกลับไปตามทางเก่าตังแต่+ สองวันก่อนโดยอาศัย

ป่ าโปร่งสองข้ างทางเป็ นเส้ นทางเดินทัพได้ ล้อมวงอยู่รอบทหารมาอ์อีกทีอย่างเงียบกริบเช่นกัน

แผนซ้ อนแผน...

เสียงเคลือนไหวทํากิจกรรมต่างๆ ในค่ายพักเงียบลงไปทุกขณะบ่งบอกว่าทหารต่างเข้ านอนกันแล้ ว

ได้ เวลาลงมือ...

ทหารมาอ์ต่างกระชับอาวุธเตรี ยมพร้ อม รอสัญญาณคําสัง

ดวงไฟสีนํ +าเงินจุดเล็กๆ หลายจุดสว่างวาบขึ +นท่ามกลางความมืดแล้ วแตกกระจายเป็ นสะเก็ดไฟ

ดวงสีนํ +าเงินเล็กเท่าปลายธูป ทหารมาอ์น้าวธนูเล็งจุดสีนํ +าเงินเหล่านัน+ แล้ วยิงทันที!

อักI ! ฮี +ฮฮฮ!

เสียงร้ องเบาๆ หลายเสียงผสานเสียงม้ าร้ องดังก้ องด้ วยความเจ็บปวดและตืนตระหนกฉีกทําลาย

ความเงียบสงบของอากาศยามคําโดยสิ +นเชิง จากนันห่
+ าธนูจากทหารมาอ์แล่นฝ่ าอากาศตรงเข้ าหา
เป้าหมายในความมืดราวห่าฝนพร้ อมกับทีเหล่าทหารกระโดดขึ +นขีม้าพุง่ เข้ าหาศัตรุทีล้อมพวกตน
อยู่ในพริบตา!

“ทหารมาอ์บกุ !”

เสียงร้ องตะโกนดังกึกก้ องตามด้ วยสายฟ้าหลายสายฟาดเปรี ย+ งลงรอบค่ายพักขับไล่ความมืดให้

หายไปชัว ขณะ แสงสว่างเจิดจ้ าส่องให้ เห็นทหารมาอ์กําลังขึ +นขีม้ารวมกลุ่มบุกไปทางทิศตรงข้ าม
กับค่ายพักอย่างรวดเร็ว

“ทุกคนระวังตัว! มันรู้ตวั แล้ วว่าถูกเราล้ อม!” เสียงทหารตารี ฮ์ร้องตะโกน

ทหารมาอ์ทําตามคําสัง ของแม่ทพั ใหญ่อย่างเคร่งครัด รวมตัวใช้ กลยุทธ์รบเป็ นกลุ่ม สามกลุ่ม

รวมตัวเป็ นรูปปลายหอกพุง่ ทะลวงฝ่ าวงล้ อมพร้ อมตวัดดาบเล่นงานจุดตายของทหารตารี ฮ์ทีล้อม
พวกตนอยู่ทนั ที แสงไฟสว่างเรื องสีนํ +าเงินทีติดอยู่บนตัวเสื +อทหารตารี ฮ์ช่วยให้ ทหารมาอ์สามารถ
มองเห็นศัตรูได้ อย่างชัดเจนในขณะทีทหารตารี ฮ์แทบจะมองไม่เห็นทหารมาอ์โดยสิ +นเชิง เสียงคม
อาวุธปะทะกันดังถีรัวแว่วไปถึงค่ายพัก แต่ไม่มีเสียงร้ องตะโกนแม้ แต่เสียงเดียวบอกถึงการฝึ กฝน
อันเข้ มงวดทีทงสองฝ่
ั+ ายได้ รับ

ตึง! พรึบ!

ทหารตารี ฮ์ในค่ายพักซึง แสร้ งทําเป็ นเข้ านอนเพือล่อให้ ทหารมาอ์บกุ เข้ าโจมตีตกตะลึงกับ

เหตุการณ์เหนือคาดเพียงชัว วินาที ก็ได้ ยินเสียงกลองดังสนัน เรี ยกสติคืนมาพร้ อมกับทีเปลวไฟกอง
ใหญ่สว่างวาบขึ +นกลางอากาศส่องให้ เห็นตําแหน่งของทหารมาอ์ซงึ อยู่ห่างออกไปสองระยะธนูแล่น

เสียงกลองดังเป็ นจังหวะคําสัง จัดขบวนพร้ อมรบ ทหารตารี ฮ์ต่างขึ +นขีม้าวิงตะบึงตรงไปช่วยพวก

พ้ องอย่างรวดเร็ว
แต่ช้าเกินไป...

เพียงชัว เวลาประมาณหนึงนาทีทีทหารตารี ฮ์ในค่ายพักตกตะลึง เสียงกลองดังขึ +น ทุกคนขึ +นขีม้า

ตรงเข้ าช่วยพวกพ้ อง ทหารมาอ์ก็ฝ่าวงล้ อมหนีหายสาบสูญไปหมดแล้ ว...

“ร้ ายกาจมาก รู้ตวั อยู่แล้ วว่าพวกเราแอบล้ อมเอาไว้ อีกชัน+ จึงซ้ อนแผนทําเป็ นไม่ร้ ู แล้ วลงมือเล่น
งานอย่างกะทันหันด้ วยธนู แล้ วจู่โจมซํ +าเพือฝ่ าวงล้ อม” เจ้ าหญิงเมเฮบีนพูดเสียงเย็นขณะทหารใน
ค่ายลําเลียงพวกพ้ องทีได้ รับบาดเจ็บและกลายเป็ นศพเข้ าไปในค่าย

“ยังมีแสงสีนํ +าเงินนีอีก” รองแม่ทพั เคียก้ มลงมองเสื +อเกราะของตัวเอง แสงสีนํ +าเงินนันบั

+ ดนี +เหลือ
เพียงรอยเปื อ+ นสีขาวขุ่นทีไม่เรื องแสงอีกแล้ ว “แต่ฝ่ายเราเองก็เก็บศัตรูได้ ไม่น้อยเหมือนกัน ทหาร
มาอ์ใจเด็ดดีแท้ ถูกแทงถูกฟั นยังไม่ร้องสักแอะ แถมพอตัวเองได้ แผลก็รีบเอาตัวขวางอาวุธพวกเรา
เปิ ดโอกาสให้ พวกพ้ องฆ่าพวกเราได้ ถนัด มันสู้ถวายชีวิตจริงๆ” นํ +าเสียงแม่ทพั วัยฉกรรจ์มีแววชืน
ชม นักรบทีแท้ จริงย่อมนิยมชมชืนนักรบด้ วยกัน โดยเฉพาะนักรบทีส้ อู ย่างไม่กลัวตาย และเป็ นการ
สู้อย่างมีสติอีกด้ วย

“เวลาสันๆ
+ เพียงสิบปี ทหารมาอ์ก้าวหน้ าถึงเพียงนี + ข้ าต้ องนับถือเมราสกับราชาวานันซาจริงๆ” เจ้ า
หญิงเมเฮบีนยอมรับ ...ยังจะมีเรื องใดให้ ประหลาดใจอีกไหมนะ ความเร็วในการจู่โจม เส้ นทาง
สําหรับเดินทัพ แล้ วนียงั ความสามารถของทหาร...

ทหารผู้หนึง ตรงเข้ ามารายงานว่า “เรี ยนท่านแม่ทพั ใหญ่ ฝ่ ายเราสูญเสียทหารไป ๑๐,๐๐๐ กว่าคน

บาดเจ็บ ๓๐,๐๐๐ กว่าคน”

เจ้ าหญิงเมเฮบีนผงกศีรษะรับรู้แล้ วหันมาสัง รองแม่ทพั

“ท่านเคีย พรุ่งนี +จงนําทัพ ๕๐,๐๐๐ คนไปหาเมืองทีใกล้ ทีสดุ เอาไว้ ให้ ทหารทีได้ รับบาดเจ็บพัก
รักษาตัว” จากนันหั + นมากล่าวกับลูฟาว่า “ดูเหมือนพวกเราจะมุ่งเล็งแต่กองทัพใหญ่จากอะมาวัน
มากเกินไปจนอาจละเลยปั จจัยเล็กน้ อยทีทําให้ เราพลาดในครัง+ นี + ถนนสายนี +มีจดุ ทีเหมาะแก่การ
ซุม่ จู่โจมเป็ นระยะๆ ซึง คงไม่ใช่เรื องบังเอิญแน่ น่าจะมีการวางกําลังคนไว้ จบั ตาดูความเคลือนไหว
ของพวกเรา และผู้จบั ตาดูความเคลือนไหวนันน่ + าจะเป็ นผู้ใช้ เวทอีกด้ วย ไม่อย่างนันคงไม่
+ อาจส่ง
ข่าวถึงพวกพ้ องได้ โดยทีพวกเราไม่ร้ ู ทีแรกข้ าคิดว่าทหารมาอ์แค้ นเรามากขนาดนี +คงเน้ นตรงดิงมา
ซุม่ จู่โจมโดยไม่ได้ คิดถึงแผนอืนทีซบั ซ้ อนไปกว่านี + แต่ดเู หมือนข้ าจะประเมินมาอ์...ไม่สิ ประเมินเม
ราสตําเกินไปอีกแล้ ว” เจ้ าหญิงสัง เสียงหนัก “นับแต่นี +ไปขอให้ ท่านตรวจดูเป็ นระยะๆ ว่ามีผ้ ใู ช้ เวท
อยู่ในรัศมีทีกองทัพของเราเคลือนผ่านหรื อไม่ หากมีให้ จบั ตัวไว้ ทนั ที”

“รับทราบ” ลูฟารับคําเสียงเรี ยบ

<>::<>::<>

ทหารมาอ์ แล่นหนีไปในความมืดอย่างรวดเร็วตามการนําทางของสีจอมเวทประจํากองทัพ จวบจน

อยู่ในระยะปลอดภัยจึงค่อยหยุดพักสํารวจความเสียหายและรายงานผลต่อแม่ทพั ใหญ่ผ้ วู างแผน

“เรี ยนท่านแม่ทพั ยังคํานวณไม่ได้ ว่าเราเล่นงานศัตรูได้ มากเพียงใด แต่น่าจะมากพอดู เพราะไฟสี

นํ +าเงินนัน ช่วยในการเล็งเป้าได้ มากทีเดียว ฝ่ ายเราสูญเสียไปหนึง พันกว่าคน บาดเจ็บเล็กน้ อย
ระดับทีไม่เป็ นอุปสรรคต่อแผนจู่โจมครัง+ ต่อไปอีกเจ็ดร้ อยกว่าคน” แม่ทพั ยูรัลรายงานต่อภาพเมรา
สในกระจกเวทของจอมเวทนาลู

สารเรื องแสงดังกล่าวคือก้ อนผลึกสีขาวขุ่นทีเมือนําไปละลายนํ +าจะมีคณ ุ สมบัติเรื องแสงเป็ นสีนํ +า

เงิน ก้ อนผลึกเหล่านี +มีอยู่มากในถํ +าลึกของเทือกเขาซาน ชาวบ้ านทีถกู กักอยู่บนเทือกเขาซานเป็ นผู้
ค้ นพบและนํามันมาใช้ เป็ นของตกแต่งถํ +าให้ สวยงามด้ วยการละลายนํ +าแล้ วนํามาละเลงตามผนัง
ถํ +าเพือให้ เกิดแสงสว่างเรื องๆ แทนแสงไฟ

“ทําได้ ดีมาก แต่จําไว้ ว่าทีตารี ฮ์พลาดท่าในครัง+ นี +เป็ นเพราะไม่ร้ ู เรื องสายสืบทีเราวางไว้ บนเส้ นทาง
เหล่านี + และข้ าคิดว่าป่ านนี +แม่ทพั ใหญ่ตารี ฮ์คงทราบสาเหตุทีพวกนางพลาดท่าและหาทางป้องกัน
เรี ยบร้ อยแล้ ว ดังนันห้
+ ามใช้ แผนนี +อีก” เมราสเอ่ยเสียงหนัก “คงมีทหารตารี ฮ์บาดเจ็บพอสมควรจน
เป็ นอุปสรรคต่อการเดินทัพ ตารี ฮ์มีทางเลือกสองทาง คือเดินทัพช้ าลง หรื อไม่ก็หาสถานทีสกั แห่ง
ให้ ทหารของตนพักรักษาตัวอย่างปลอดภัยเป็ นการชัว คราว”

“ฆ่าล้ างเมือง?” ยูรัลถามเสียงเครี ยด

“ใช่! ซึง หากตารี ฮ์เลือกทางนี + เราคงต้ องพยายามขัดขวางสุดความสามารถ และตารี ฮ์เองก็คงรู้

เช่นกัน ดังนันโอกาสที
+ แม่ทพั ใหญ่ของตารี ฮ์จะเลือกทางเลือกนี +จึงมีความเป็ นไปได้ สงู ”

“ถ้ าเช่นนันครั
+ ง+ นี +คงต้ องปะทะกันตรงๆ?”

เมราสพยักหน้ าขรึมๆ “ตามแผนที เมืองทีอยู่ในเขตนี +มีอยู่เพียงเมืองเดียวคือเมืองฮุนนัน ไปให้ ถึง

เมืองฮุนนันก่อนทัพตารี ฮ์ อย่างน้ อยการยิงธนูลงมาจากกําแพงเมืองและการมีกําแพงเมืองเป็ นที
มัน ก็จะทําให้ เราได้ เปรี ยบ”

“รับทราบ!”

<>::<>::<>

เจ้ าเมืองฮุนนันและชาวเมืองตืนตกใจไม่น้อยเมือทราบเหตุผลแห่งการมาเยือนของกองทัพในครัง+
นี + แต่หลังจากหายตกใจแล้ วชาวเมืองก็มีแต่ความโกรธแค้ นต่อการกระทําของทหารตารี ฮ์ทีสงั หาร
ชีวิตเพือนร่วมชาติของพวกเขาอย่างโหดม ต่างยินดีทีจะร่วมรบกับกองทัพมาอ์เพือปกป้องตนเอง
อย่างสุดความสามารถ และต่างเดือดพล่านอยากสังหารทหารตารี ฮ์กลับ

“พวกเราไม่ขอเป็ นคนขี +ขลาดรอรับการปกป้องจากพวกท่านเพียงถ่ายเดียว เราเกิดและโตในเมืองนี +

เราก็จะขอปกป้องมันจนลมหายใจสุดท้ าย!” ชาวเมืองฮุนนันร้ อง
ทัพตารี ฮ์มาถึงในทีสดุ ...

บนกําแพงเมืองเมืองฮุนนัน พลธนูฝ่ายมาอ์และจอมเวททังสี
+ ยืนประจําทีรออย่างสงบอยู่ก่อนแล้ ว

ทหารตารี ฮ์แถวแรกกระตุ้นม้ าพุง่ เข้ าหาในระยะห่างกันพอตวัดอาวุธได้ สะดวกเพือล่อให้ ทหารมาอ์

ยิงธนูเข้ าใส่ เพราะผ่านศึกในคืนก่อนแล้ ว ลูกศรทีทหารมาอ์เหลืออยู่ย่อมมีจํานวนจํากัด ทหารตา
รี ฮ์แนวหน้ าสุดควงดาบด้ ามยาวตวัดสกัดดันธนู + ทีพ่งุ เข้ าหาอย่างว่องไวปานจักรผัน ธนูทกุ ดอกไม่
อาจล่วงลํ +าทําอันตรายถึงตัวได้ เลยแม้ แต่ดอกเดียว ขณะทีทหารตารี ฮ์หน่วยยิงไกลยืนเล็งยิงทหาร
มาอ์จากทีมนั เพือช่วยหนุนเสริมพวกพ้ อง ทหารมาอ์บนกําแพงเมืองหลบเข้ าหลังช่องบังแล้ วยิงธนู
โต้ ตอบอย่างว่องไว ห่าธนูพงุ่ เข้ าหากันอย่างน่าเสียวไส้ พลธนูของทังสองฝ่
+ ายค่อยๆ ต้ องธนูล้มตาย
ลงทีละคนๆ ฝี มือรบยามปะทะกันในเวลากลางวันอย่างยุติธรรมเช่นนี +ต่างสูสีไม่มีฝ่ายใดด้ อยกว่า
ฝ่ ายใดเลย

เมือม้ าไปถึงฐานกําแพงเมือง ทหารตารี ฮ์เปลียนอาวุธเป็ นขวานขนาดใหญ่ทีใส่อยู่ในถุงข้ างอานม้ า

ประตูเมืองเล็กๆ แค่นี + ใช้ ขวานก็พอแล้ ว!

ทหารมาอ์บนกําแพงเมืองลอบยิ +ม ละความสนใจจากเหล่าศัตรูถือขวานหันไประดมยิงใส่ศตั รูในที

ไกลกว่าอย่างตังใจ
+

ทหารตารี ฮ์เงื +อขวานสุดแขน แต่ยงั ไม่ทนั จามลง ประตูเมืองกลับเปิ ดออกอย่างกะทันหันจนขวานที

จามลงเต็มแรงพลาดเป้า ส่งผลให้ ทหารตารี ฮ์หลายคนเสียหลักเซเข้ าไปในเขตกําแพงเมือง ทหาร
ตารี ฮ์ทีอยู่ใกล้ กําแพงเมืองทังหมดเห็
+ นเช่นนันก็
+ ฮือเข้ าไปในกําแพงเมืองทันทีโดยไม่ทนั คิด

ตึง!

กําแพงเมืองทิ +งตัวลงปิ ดสนิทดังเดิมทันทีทีทหารตารี ฮ์รายสุดท้ ายล่วงลํ +าเข้ าไป อึดใจต่อมา ประตู

เมืองเปิ ดออกอีกครัง+ ทหารมาอ์หลายคนหิ +วศีรษะทหารตารี ฮ์ทีเพิง ล่วงลํ +าเข้ าไปในเขตกําแพงเมือง
เหวียงกลับคืนไปให้ กองทัพตารี ฮ์พร้ อมกับร้ องตะโกนเสียงดังก้ อง

“พวกข้ าคืนให้ !”

ทหารมาอ์หนึง กองพันขีม้าออกมาตังขบวนทั
+ พเบื +องหน้ าประตูเมืองทีเปิ ดอ้ า ตะโกนก้ องอย่างท้ า
ทาย

“ไอ้ พวกบัดซบ ฆ่าได้ แม้ แต่ชาวบ้ านทีไร้ อาวุธ แน่จริ งก็เข้ ามาเลย!”

ทหารตารี ฮ์มีสีหน้ าสงบนิงไม่หวัน ไหวกับเสียงร้ องตะโกนบริภาษและท้ าทาย เจ้ าหญิงเมเฮบีนมอง

ประตูเมืองทีเปิ ดกว้ าง แล้ วตวัดสายตาขึ +นไปมองจอมเวทฝ่ ายมาอ์ทงสี
ั + ทียืดหยัดมัน อยู่บนกําแพง
เมือง จากนันหั
+ นไปถามลูฟาเสียงเรี ยบ

“ท่านลูฟาพอจะสามารถทลายกําแพงเมืองให้ เป็ นช่องกว้ างขนาดทหารม้ าสิบคนเรี ยงหน้ ากันเข้ า

ไปได้ หรื อไม่?”

ลูฟาใช้ สายตาคะเนความหนาประมาณหนึง วาของกําแพงเมืองแล้ วตอบว่า

“ข้ าทําได้ ”

เมเฮบีนพยักหน้ า หันไปบัญชาการเสียงหนัก

“กองพันที ๑ – ๕ สู้แต่เขตหน้ ากําแพงเมือง ห้ ามถลําเข้ าไปในเขตเมืองเด็ดขาด!”

ทหารกองพันที ๑ – ๕ จัดขบวนทัพพุง่ เข้ าหาทหารมาอ์ตามคําบัญชาอย่างรวดเร็ว

จากนันนางหั
+ นมาบัญชาลูฟาและจอมเวททังสี
+ 
“พวกท่านทังสี
+ จงขวางจอมเวทของมาอ์ไว้ จากนันท่
+ านลูฟาจงทลายกําแพงเมืองเปิ ดทาง”

“รับทราบ!” ผู้ใช้ เวททังห้

+ าขานรับพร้ อมกันแล้ วปฏิบตั ิตามคําสัง ทันที

นาลูเห็นความเคลือนไหวของฝ่ ายศัตรูก็ทราบวิธีการรับมือของเจ้ าหญิงเมเฮบีนในบัดดล พ่อมด

หนุ่มอยากจะกุมขมับพร้ อมกับนึกนับถือในเวลาเดียวกัน

...เจ้ าหญิงเมเฮบีนคิดวิธีแก้ ไขได้ อย่างรวดเร็วสมกับทีท่านมราสไม่กล้ าประมาทนางจริงๆ...

นาลูหนั ไปตะโกนบอกทหารบนกําแพงเมืองทุกคนทันควัน

“พวกท่านรี บลงไปเร็ว อยู่บนนี +อันตราย!”

ผู้รับคําเตือนทังหลายต่
+ างล่าถอยจากกําแพงเมืองอย่างรวดเร็วไปตังหลั
+ กอยู่เบื +องล่างอย่างรู้
สถานการณ์

จอมเวททังสองฝ่
+ ายปะทะกันในบัดดล แถบแสงสีแดงพุง่ วาบไปมาอย่างรวดเร็ว ทุกทีทีแถบแสงพุง่
ผ่าน หินกําแพงจะถูกตัดหายไปทังแถบ
+ รอยตัดเรี ยบราวฝี มือช่างเจียระไนชันเอก
+ ไม่ยากจะ
จินตนาการว่าหากมันปาดโดนอวัยวะคนแทนหินเหล่านัน+ ผลจะเป็ นเช่นไร

ลูฟาเลียงเหาะขึ +นไปอีกด้ านของกําแพงเมือง ชูแขนทังสองขึ

+ +น กลุ่มเมฆสีดําทะมึนเคลือนเข้ าบดบัง
ท้ องฟ้าจนมืดครึม+ ในบัดดล ผู้วิเศษหนุ่มตะโกนก้ อง

“สายฟ้า!”

สายฟ้าทีแลบแปลบดุจงูเผือกยักษ์ สองสายพุง่ วาบลงหากําแพงเมืองทีบดั นี +ว่างเปล่าไร้ ทหารอยู่เฝ้า

แม้ แต่คนเดียวในพริบตา
เปรี ย+ ง! ครื นนนนน!!

ด้ วยอานุภาพอันรุ นแรงของสายฟ้าสองสาย กําแพงเมืองฮุนนันค่อยๆ ปริ แยกออกจากกัน แล้ วถล่ม

ร่วงกราวลงกองเป็ นเศษหิน เผยช่องโพรงกว้ างเกือบสิบวาเป็ นทางผ่านเข้ าสู่เมืองให้ แก่กองทัพตา
รี ฮ์ได้ เป็ นอย่างดี

ลูฟาถอยไปยืนหอบหายใจยังเขตแดนของกองทัพตารี ฮ์ดงั เดิม ดวงหน้ าคมถอดสีซีดเผือด เจ้ าหญิง

เมเฮบีนสัง ทหารบุกเข้ าไปทางช่องทีถกู ทลายเปิ ดกว้ างนันทั
+ นที จากนันรอจนผู
+ ้ วิเศษหนุ่มหายหอบ
แล้ ว จึงสัง ว่า

“ท่านจงลอบเข้ าไปจับตัวแม่ทพั ของมณฑลอะมาวันมาให้ ข้า จากนันจงหาทางให้

+ จอมเวททังสี
+ ถอน
ตัวกลับมาได้ โดยปลอดภัย”

ลูฟารับคํา จากไปปฏิบตั ิตามคําสัง อีกครัง+

การเข่นฆ่าดําเนินไปจวบจนตะวันตกดินค่อยยุติ จอมเวททังสี + ของมาอ์หนีไปได้ ทงหมด

ั+ ทหารจาก
มณฑลอะมาวันและชาวเมืองฮุนนันไม่มีผ้ รู อดชีวิต แม้ แต่แม่ทพั ยูรัล หลังจากถูกอ่านความทรงจํา
แล้ วกถูกสังหารทิ +งทันที การจับตัวประกันมีแต่จะทําให้ เกิดความยุ่งยาและเป็ นอุปสรรคต่อการ
เดินทางเท่านัน+

ทหารตารี ฮ์เสียชีวิตไปอีก ๑๖๐,๐๐๐ กว่ารายรวมทหารทีบาดเจ็บอยู่ก่อนทําให้ ต่อสู้ไม่ถนัด ส่วน

ผู้บาดเจ็บในครัง+ นี +มีจํานวน ๒๐,๐๐๐ กว่าราย ด้ วยอานุภาพกลยุทธ์รบเป็ นกลุ่มของทหารมาอ์และ
การต่อสู้อย่างถวายชีวิตของชาวเมืองฮุนนัน...

เจ้ าหญิงเมเฮบีนมองสภาพกําแพงเมืองแล้ วเอ่ยว่า

“เมืองนี +ไม่เหมาะแก่การพักรักษาอาการบาดเจ็บเสียแล้ ว เราจะค้ างแรมทีนีหนึง คืน แล้ วไปหาเมือง

ถัดไปแทน”

<>::<>::<>

เมืองหลวงตารี ฮ์

ในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งหนึง ซึง ตังอยู

+ ่นอกเขตวังหลวงตารี ฮ์

“ราชาตอริคสัง ให้ มีการเกณฑ์ทหารเพิมเติม ๓๐๐,๐๐๐ นายเพือยกไปสมทบกับทัพของเจ้ าหญิงเม

เฮบีนยังมาอ์” จอมเวทหนุ่มผู้หนึง รายงานผ่านกระจกเวทสู่ชายวัยกลางคนซึง นัง ไขว่ห้างมือ
ประสานกันบนเข่า

“นายของเจ้ าคือผู้รับผิดชอบภาระหน้ าทีเกณฑ์ทหารในครัง+ นี +สินะ?”

“ถูกแล้ ว”

“บอกให้ เขาพยายามถ่วงเวลาเอาไว้ ดูจากสถานการณ์ด้านเมเฮบีนแล้ ว ขอเพียงถ่วงเวลาอีก

เล็กน้ อย นางคงไม่มีโอกาสกลับมาตารี ฮ์อีก ตูนิสก็เช่นกัน” ริมฝี ปากบางได้ รูปคลียิ +ม “เมราสปะทะ
เมเฮบีน ไม่ว่าฝ่ ายใดชนะก็ต้องบอบชํ +าไม่ใช่น้อย ทีเหลือมีเพียงรี ฮนุ ซึง จัดการไม่ยากอยู่แล้ ว”

จอมเวทหนุ่มค้ อมศีรษะ “ทังข้

+ า เจ้ านาย และขุนนางทังหลายต่
+ างเฝ้ารอวันทีท่าจะขึ +นครองบัลลังก์
อย่างใจจดใจจ่อ”

ชายในกระจกเอ่ยเสียงนุ่ม

“เมือนันตํ
+ าแหน่งหนึง ในสิบสองจอมเวทจะเป็ นของเจ้ า”
………………………………………
ตอนที ๗๔

พักสลับฉาก

ตรงรอยต่ อระหว่ างป่ ามายาและทะเลทรายซอมานบัดนีป กคลุมด้ วยหมอกสีดาํ ไปตลอด

แนว หมอกกินพืน ทีกว้ างประมาณ ๗ – ๘ โยชน์

สัตว์อสูรหลายตัวป้วนเปื ย นอยู่ตามแนวป่ านอกรัศมีหมอกมรณะ ครัน จมูกทีไวเป็ นพิเศษได้ กลิน

คาวเลือดทีลอยตามลมมา ดวงตาพวกมันต่างลุกวาบ หลายตัวทีพลังตบะน้ อยไม่อาจยังใจตั  วเอง
วิงฝ่ าหมอกดํามุ่งตรงไปยังแหล่งทีมาของกลินอาหารอันโอชะโดยไม่ได้ ร้ ูตวั เลยว่าระหว่างทีวิงไป
ตัวของมันได้ ถกู หมอกพิษกัดกร่อนจนเนื อเน่าสลายละลายไปทีละน้ อย สุดท้ ายกระทัง กระดูกก็ยงั
ไม่เหลือ...

“ต่อไปเขตป่ าคงขยายออกไปอีกเป็ นแน่ถ้ามีพวกโง่แบบนี หลายตัว” อัฟอา สัตว์อสูรแห่งแม่นํ าเซา

ดาผู้สร้ างหมอกดํากันอาณาเขตยื
 นกอดอกอยู่กลางอากาศมองภาพวาระสุดท้ ายของสัตว์อสูรชัน
ตําหลายตัวพลางแสยะยิ มเหื ยม “ต้ นไม้ คงงอกเพิม ขึ นอีกเยอะ”

“เข้ าใจคิดหาวิธีนี” ฟิ รอสโผล่มายืนข้ างๆ แบบนี ก็ประหยัดแรงดี แต่ไม่กลัวจะมีมนุษย์พลัดหลงเข้ า

มาในเขตหมอกดํานี หรื อ?”

“พวกมนุษย์ร้ ูมานานแล้ วว่าทะเลทรายนีมีเจ้ าพวกนี หลุดออกไปป้วนเปื ย นบ่อยๆ ไม่มีใครอยากหา

เรื องใส่ตวั โดยการมาเดินเล่นแถวนี หรอก นอกจากพวกทีอยากหาเรื องใส่ตวั อยู่แล้ ว ซึง หากมนุษย์
จําพวกหลังจะตายเพราะการแส่หาของตัวเองก็ไม่ใช่ความผิดของข้ าแต่อย่างใด” อัฟอาพูดเสียง
เย็น

ฟิ รอสหัวเราะเบาๆ “มันก็จริงของเจ้ า” จากนันหั

 นไปมองสัตว์อสูรทีจดๆ จ้ องๆ เดินป้วนเปื ย นไปมา
นอกรัศมีหมอกสีดํา “เจ้ าพวกนันยั
 งโชคดีทีฝึกตบะมามากพอ จึงยังรู้จกั ยับยังชั
 ง ใจไม่ถกู กระตุ้น
ด้ วยสัญชาตญาณให้ วิงฝ่ าหมอกของเจ้ า”
“แต่ยงั ฝึ กมาไม่มากพอทีจะตัดใจจากอาหารทีเห็นอยู่แล้ วว่าไม่มีวนั ได้ ลิ มรสนี”

“หึหึ กว่าจะทําได้ ถึงระดับนัน เจ้ าพวกนี ยังต้ องฝึ กตบะอีกหลายร้ อยปี ”

“ด้ านเจ้ าล่ะ เป็ นอย่างไรบ้ าง? จุดปะทะเริมเคลือนเข้ าไปในเขตของเจ้ าแล้ วนี” อัฟอาหันมาถาม

“ก็ไม่หนักหนาอะไรนัก จํานวนคนตายลดน้ อยลงมากเพราะข่าวเรื องทหารตารี ฮ์ม่งุ สู่มณฑลเชียน

และฆ่าล้ างเมืองตามรายทางมาแล้ วหลายเมืองทําให้ ชาวเมืองทีอยู่ใกล้ ทางผ่านอพหนีเข้ าป่ ากันไป
หมดแล้ ว ทิ งไว้ แต่เมืองเปล่าๆ และเมือพ้ นมณฑลเชียนไปแล้ วก็จะไม่ส่งผลกระทบใดๆ ต่อเจ้ าพวก
นี อีก” ฟิ รอสพยักหน้ าไปทางสัตว์อสูรเบื องล่าง

“ความจริงดูมนุษย์ทําสงครามเข่นฆ่ากันเองแบบนี ก็เพลินดีอยู่หรอก ถ้ าพวกนี จะไม่มาฆ่ากันแถบ

เขตแดนของเราให้ เราต้ องมาทํางานหนักแบบนี ” อัฟอาบ่น “ป่ านนี พวกฮาซอนคงนัง ชมสงคราม
ครัง นี อย่างสบายอกสบายใจอยู่เป็ นแน่”

“ก่อนหน้ านี สงครามเกิดทีเขตแดนของพวกนัน มาคราวนี เกิดแถบเขตแดนของเรา ผลัดกันทํางานก็

ยุติธรรมดีนี” ฟิ รอสพูดอย่างเป็ นกลาง “แถมจะว่าไปสงครามก่อนหน้ านี มีคนตายมากยิงกว่านี และ
กินเวลานานกว่านี หลายเท่า พวกนันทํ  างานหนักยิงกว่าเรามาก ถึงตอนนี  แถบเทือกเขาทัมบูรานัน
ก็ยงั มีการสู้รบกันอยู่เนืองๆ พวกนันไม่
 เคยว่างงานเหมือนอย่างเจ้ ากับข้ าหรอกน่า”

<>::<>::<>

“พวกนัน เพิง จะว่างมากจนมีเวลามาจับกลุ่มนัง ถกกันเรื องสงครามครัง นี อยู่เมือไม่นานนีเอง

ต่างหากเล่า หึหึ” เฟย์รานัง เอาศอกเท้ ากับเท้ าแขน มือประสานกันพลางหัวเราะเบาๆ ขณะมองการ
ทํางานของสองสัตว์อสูรผู้เฝ้าเขตแดนซึง สะท้ อนอยู่บนกระจกเวทบานมหึมาสูงเลยศีรษะ
“สงครามครัง ก่อนทีท่านอัฟอากับท่านฟิ รอสพูดถึงคือครัง ทีมาอ์บกุ รี ฮนุ หรื อ? เอ...ไม่น่าใช่ หรื อจะ
เป็ นสงครามในยุคของท่านนีรุส?” เซียซึง นัง เอาศอกเท้ าโต๊ ะเอามือกุมแก้ มอยู่เยื องหลังออกไปถาม
ขึ น

“ไม่ใช่ นานกว่านันประมาณเกื
 อบสามพันปี มาแล้ ว เมือครัง ทีแดนมนุษย์ยงั แบ่งเป็ นแคว้ นเล็ก
แคว้ นน้ อยไม่อาจรวมตัวกันเป็ นอาณาจักรใหญ่ดงั ปั จจุบนั ” เฟย์ราตอบ “ในตอนนันแต่  ละแคว้ น
ต่างอยากเป็ นใหญ่เหนือแคว้ นอืน ต่างพยายามสร้ างกองทัพทีเข้ มแข็งและทําสงครามแย่งชิง
ดินแดนกันไม่เว้ นแต่ละวัน สงครามดําเนินติดต่อกันยาวนานถึงกว่าห้ าร้ อยปี จํานวนคนตาย
ทังหมดมี
 มากกว่าสงครามครัง นี ถึงร้ อยเท่า”

“ตายมากขนาดนัน คนไม่หมดอาณาจักรไปแล้ วหรื อ!” เซียตกใจ

“มนุษย์ขยายพันธุ์เร็วกว่าทีเจ้ าคิดหรอกน่า แต่ถึงอย่างนันในยุ

 คนันก็
 มีหลายช่วงทีขาดกําลังคนจน
ถึงกับต้ องเกณฑ์เด็กอายุสิบสองมารบ”

“อายุสิบสอง?! อาวุธยังถือไม่ไหวเลยมังA นัน !” เซียเบิกตากว้ าง

“ใช่ ก็ส่งไปตายไง มีไว้ เพิมจํานวนทหารในกองทัพให้ ดนู ่าเกรงขาม” เฟย์รายิ มเย็น “อย่างน้ อย

สงครามครัง นี ทหารทุกคนก็เป็ นชายฉกรรจ์ทีผ่านการฝึ กฝนมาแล้ วเป็ นอย่างดี ไม่ใช่เด็กอย่างยุค
นัน”


“น่าสงสารชาวบ้ านในยุคนันจริ
 งๆ” เซียพูดอึ งๆ

“ใช่ ชาวบ้ านในยุคนันอดอยากแร้

 นแค้ นเพราะภัยสงครามทีดําเนินติดต่อกันเป็ นเวลายาวนานจน
ต้ องกินเนื อคนด้ วยกันเอง ในยุคนัน อย่าว่าแต่เนื อสัตว์หรื อข้ าวเลย ข้ าวต้ มชันเลวสุ
 ดก็ไม่เหลือให้
กิน เพราะทหารไม่ว่าจะฝ่ ายตัวเองหรื อฝ่ ายศัตรูต่างเผาทีนาซึง ควรจะให้ ผลผลิตหลายผืนเสียสิ น
เพือป้องกันไม่ให้ ศตั รูฉวยประโยชน์ใช้ เป็ นเสบียงได้ แม้ แต่ผกั หัวเผือก หัวมัน ก็ถกู เด็ดกินขุดกินจน
หมด เปลือกไม้ ถกู ลอกมาต้ มกินเป็ นลําดับต่อไปจนหมดสิ นไม่มีเหลือ ถึงได้ ต้องกินเนื อมนุษย์
ด้ วยกัน” เฟย์ราพูดขรึมๆ “ในยุคนัน กองทัพเองก็ต้องใช้ เนื อคนตากแห้ งเป็ นเสบียง แล่เนื อทหารที
ตายมาเป็ นเสบียงต่ออายุทหารทียงั รอด”

“กินเนื อคนด้ วยกัน!” เสียงเซียสยดสยองสุดขีด “กินลงได้ อย่างไรกันนัน !”

เฟย์รายิ มแปลกๆ “ตอนนี ทีท้องอิม ไม่ว่าใครก็คงจินตนาการไม่ออกว่าคนในยุคนันกิ  นเนื อคน

ด้ วยกันลงได้ อย่างไร แต่เมือใดทีท้องของเจ้ าร้ องระงมเพราะไม่มีอาหารตกถึงท้ องมาหลายวันหรื อ
เป็ นอาทิตย์ เมือนันสมองของเจ้
 าก็ไม่รับรู้ แล้ วล่ะว่าสิงทีกินนันอร่
 อยหรื อไม่อร่อย ควรกินหรื อไม่
ควรกิน!”

เซียขนลุก “อย่างนันแล้
 วก็ยงั ไม่หยุดทําสงครามกันอีกหรื อ?”

“สงครามไม่มีทางยุติแม้ ชาวบ้ านจะลําบากถึงเพียงนี  เพราะพวกเจ้ าครองแคว้ นและขุนนาง

ทังหลายไม่
 ได้ ร่วมสัมผัสความลําบากเหล่านี เหมือนอย่างชาวบ้ านอย่างไรเล่า พวกเขายังคงมีกินมี
ใช้ อย่างฟุ่ มเฟื อย จึงไม่เคยคิดจะเปลียนแปลงสิงเหล่านี ”

“แล้ วยุคนันสงครามสิ
 นสุดลงอย่างไร?” เซียอยากรู้

“เมือแคว้ นเล็กๆ ซึง อยู่ในดินแดนทีห่างไกลจากจุดศูนย์กลาง แต่เป็ นแคว้ นทีตงอยู

ั  ่ในพื นทีซงึ มี
นํ าท่าอุดมสมบูรณ์ได้ เจ้ าครองแคว้ นทีดี ทังยั
 งได้ ขนุ นางผู้วางแผนการปกครองซึง เคยเป็ นลูก
ชาวนาทีเจอกับความลําบากจนถึงกับต้ องกินเนื อคนเพือประทังชีพมาแล้ ว ทําให้ เขารู้ว่าแคว้ นจะ
อยู่รอดและรุ่งเรื องได้ ก็อยู่ทีประชาชนเท่านัน ดังนันจึ
 งแนะนําให้ เจ้ าครองแคว้ นใส่ใจต่อการทําให้
ประชาชนอยู่ดีกินดี ไม่อดอยากยากแค้ น แล้ วจึงขยับขยายไปถึงการพัฒนาระบบทหาร โชคดีทีเจ้ า
ครองแคว้ นนี คนต่อๆ มาเห็นผลลัพธ์ทีดีของการกระทําเช่นนี  จึงปฏิบตั ิติดต่อกันมาหลายรุ่น แคว้ น
เล็กๆ แห่งนี จึงขยายอาณาเขตออกไปทีละน้ อยอย่างมัน คง จวบจนครอบคลุมแดนมนุษย์ทั งหมด
ในเวลาร้ อยกว่าปี ให้ หลัง”
“ร้ อยกว่าปี !” เซียกลืนนํ าลาย

“ใช่ การวางรากฐานการเปลียนแปลงและดําเนินการจนมันเริมเป็ นระบบทีสมบูรณ์ต้องใช้ เวลา

อย่างน้ อยร้ อยปี ทังนั
 น”

“ตอนนันพวกสั
 ตว์อสูรแห่งสายนํ าคงงานยุ่งกันน่าดู เอ...ถ้ าสงครามดําเนินไปนานขนาดนันมั
 นก็
น่าจะกระจายไปทัว พื นที พวกสัตว์อสูรแห่งสายนํ าทังเจ็
 ดน่าจะมีงานหนักพอๆ กันสิ”

“เป็ นเพราะทะเลทรายซอมานอย่างไรเล่าเซีย ดินแดนแห้ งแล้ งไม่อาจใช้ เพาะปลูกได้ และมักมีสตั ว์

อสูรออกเพ่นพ่านอาละวาด จึงไม่เป็ นทีต้องการของทุกแคว้ น จึงไม่มีแคว้ นใดต่อสู้เพือยึดครอง
พื นทีแถบนี  ในขณะทีแถบเทือกเขาทัมบูรานัน แม้ จะได้ ชือว่ามีสตั ว์อสูรปรากฏอยู่เนืองๆ
เช่นเดียวกัน แต่เทือกเขาทัมบูรามีสมุนไพรสูงค่า อัญมณี และแร่ เหล็กอยู่เป็ นจํานวนมาก จึงเป็ น
พื นทีหนึง ทีแต่ละแคว้ นพยายามสู้รบกันอย่างดุเดือดเพือแย่งชิงมาเป็ นของตน” เฟย์ราอธิบาย

“สุดท้ ายพื นทีนนก็

ั  ตกเป็ นของอาณาจักรตารี ฮ์”

“ตารี ฮ์จงึ ได้ ชือว่าเป็ นชนชาตินกั รบอย่างไรเล่า” เฟย์รายิ ม “รบจนได้ ทีดินผืนนันมาครอบครองใน


ทีสดุ ”

“หากมาอ์ชนะศึกครัง นี  คําว่า “ชนชาตินกั รบ” จะเปลียนจากตารี ฮ์มาเป็ นมาอ์ไหม?”

เฟย์รายิ ม หันกลับมามองหน้ าสหายสนิท

“คําว่า “ชนชาตินกั รบ” ยังต้ องอาศัยปั จจัยอืนๆ อีกมาก ใช่ว่าจะได้ มาเพียงเพราะชนะสงคราม...

เจ้ าอยากให้ มาอ์ชนะหรื อ?”

“อย่างน้ อยข้ าก็ไม่อยากให้ วานันซาลําบาก” เซียยอมรับ

เฟย์ราเอ่ยเสียงเรี ยบ

“หากมาอ์มีปัจจัยพร้ อมมูลทีจะหนุนเสริมให้ เป็ นผู้ชนะ มาอ์ย่อมชนะในท้ ายทีสดุ แต่หากไม่ใช่...

มาอ์ย่อมถึงกาลล่มสลาย”

<>::<>::<>

“หลังจาก ท่านยูรัลถูกฆ่า พวกข้ าก็ปฏิบตั ิตามคําสัง ของท่าน ฉวยโอกาสทีทกุ คนต่างมุ่งความ

สนใจกับการสู้รบใช้ เวทหายตัวถอยออกจากวง ถึงได้ รอดมาได้ แต่กองทัพฝ่ ายเราก็ตายหมดไม่มี
เหลือเช่นกัน” นาลูรายงานทางกระจกเวทหลังจากพวกตนทังสี  หนีมาตังหลั
 กในป่ าด้ านเหนือของ
มณฑลอะมาวัน ห่างไกลจากจุดต่อสู้หลายสิบโยชน์

“ฆ่าทหารตารี ฮ์ได้ ประมาณเท่าไหร่ ?” เมราสถาม

“ไม่แน่ใจนัก แต่ตอนสู้ ฝี มือฝ่ ายเราเหนือกว่าเล็กน้ อย รวมผลลัพธ์จากการซุ่มจู่โจมค่ายพักศัตรูเมือ

สามวันก่อนแล้ ว ศัตรูน่าจะมีคนตายมากกว่าฝ่ ายเรา”

เมราสพยักหน้ าอย่างพอใจ “ดี! เท่านี ก็สามารถทอนกําลังของตารี ฮ์ได้ อีกมาก”

“ข้ าคิดว่าตอนทีทพั ตารี ฮ์ล้อมอะมาวัน หากเราขอกําลังเสริมจากมณฑลฮัสแล้ วพยายามถ่วงเวลา

รอจนกว่ากําลังเสริมจะมาถึง บางทีอาจสามารถลดจํานวนทหารตารี ฮ์ได้ มากกว่านี ” นาลูเอ่ย
เหมือนไม่พอใจนัก และผู้เป็ นนายก็จบั หางเสียงนันได้
 จึงพูดขรึมๆ

“ผิดแล้ ว นาลู ข้ ารู้ว่าเจ้ าอยู่ทีอะมาวันมานานจนรู้จกั คุ้นเคยกับทหารทีเสียชีวิตเหล่านันเป็

 นอย่างดี
เจ้ าจึงเสียใจและไม่พอใจทีทงที ั  ข้ามีวิธีช่วยพวกนันได้
 แต่กลับไม่ทํา จงรู้ไว้ นาลู หากได้ รับกําลัง
เสริมจากมณฑลฮัส ภาวะถูกบีบจนตรอกให้ ต้องสู้สดุ กําลังของทหารอะมาวันจะหายไป ทหารอะ
มาวันจะคลายใจลง ความแข็งแกร่งก็จะลดลงตามไปด้ วย ในขณะทีด้านกําลังเสริมจากมณฑลฮัส
นันต้
 องเร่งรี บเดินทางสุดกําลังจึงจะมาช่วยด้ านอะมาวันทัน ซึง การรี บเร่งเดินทางไกลแล้ วยังต้ อง
เข้ าสู่สนามรบทันทีโดยไม่ทนั ได้ พกั ถือเป็ นข้ อห้ ามของการทหาร เพราะทหารจะอ่อนเพลีย
ความสามารถในการรบจะลดน้ อยลงกว่ายามปกติ ดังนันหากให้  กําลังเสริมจากมณฑลฮัสรี บเร่ง
เดินทางมาช่วย จํานวนสูญเสียของตารี ฮ์อาจเพิม ขึ นจริง แต่จํานวนผู้สญ ู เสียของเราจะเพิม ขึ น
เช่นกันในอัตราทีมากกว่า เจ้ าอย่าลืมว่าทังตารี ฮ์และรี ฮนุ ยังสามารถเกณฑ์ทหารเพิม ได้ อีกมาก เรา
จึงต้ องใช้ ทหารของเราให้ ค้ มุ ค่าทีสดุ อย่าให้ ต้องเสียชีวิตไปโดยไม่สมควร” เมราสตอบ

นาลูก้มหน้ า พูดเสียงแผ่ว “ข้ าเข้ าใจแล้ ว”

“พวกเจ้ ารอสมทบกับข้ าอยู่ทีอะมาวันนัน ล่ะ อีกเจ็ดวันทัพของข้ าคงไปถึง” เมราสสัง

“รับทราบ!” สีจอมเวทขานรับพร้ อมกัน

หลังจากภาพจอมเวททังสี
 สลายไปจากกระจกเวทแล้ ว ราเธียซึง นัง ฟั งอยู่ด้านข้ างจึงเอ่ยขึ นว่า

“แม่ทพั ต้ องโหดเหื ยมเช่นนี ทุกคนหรื อ?”

เมราสหันมาเอ่ยเสียงขรึม “แม่ทพั ทีไม่โหดอย่างข้ ากับเจ้ าหญิงเมเฮบีนก็มี แต่มกั ไม่มีชีวิตรอดจน

สงครามจบ มักพาทหารไปติดกับดักตายและทําให้ อาณาจักรของตนต้ องพ่ายแพ้ ทงสิ ั  น”

“ข้ าอยากให้ สงครามหายไปจากโลกนี ตลอดกาลนัก” ราเธียพูดเสียงอัดแน่นไปด้ วยอารมณ์

นัยน์ตาเมราสอ่อนแสงลง มือแข็งแรงกุมกระชับไหล่บาง จ้ องตาภรรยาแน่วนิง เอ่ยเสียงนุ่ม

“ตราบใดทีมนุษย์ยงั มีความทะเยอทะยาน ตราบนันสงครามไม่

 มีวนั สิ นสุดไปจากโลกนี หรอก รา
เธีย” จากนันปล่
 อยไหล่บาง ยืดกายลุกขึ นแล้ วเปลียนเรื องว่า “เจ้ าเตรี ยมตัวพร้ อมหรื อยัง? พรุ่งนี 
เราจะออกเดินทางติดตามทัพของเจ้ าหญิงเมเฮบีน”
ราเธียเงยหน้ าขึ นมองสามีอย่างสงสัย “เมือครู่ท่านบอกว่าใช้ เวลาเจ็ดวันจึงจะไปถึงอะมาวัน แต่
ตอนขามา เราใช้ เวลาเพียงห้ าวันเท่านั นไม่ใช่หรื อ?”

“ห้ าวันนัน คือความเร็วในการเดินทางอย่างรี บด่วน ซึง หากไม่จําเป็ นก็ไม่ควรเร่งเดินทางขนาดนัน

ตอนขามาข้ ามีความจําเป็ นต้ องลอบไปเล่นงานทัพตารี ฮ์ทีเทือกเขาซานโดยเร็วทีสดุ เพือให้ เจ้ าหญิง
เมเฮบีนและผู้วิเศษยิบรอนไม่ทนั คิดว่าข้ าจะบุกไปด้ านนันในเวลาอั
 นรวดเร็วถึงเพียงนี ได้ ” เมราสต
อบ

“ตารี ฮ์คงทําร้ ายเข่นฆ่าชาวบ้ านตามรายทางไปอีกมากมายกว่าท่านจะไปถึง” นํ าเสียงราเธียไม่

พอใจนัก นางห่วงชาวบ้ านเคราะห์ร้ายผู้ไม่ร้ ูอิโหน่อิเหน่ยิงกว่าทหารมากนัก

เมราสยิ ม “ไม่ต้องห่วงเรื องนัน ตารี ฮ์ในตอนนี สูญเสียกําลังไปมากเสียจนเจ้ าหญิงเมเฮบีนไม่มี

ความมัน ใจนักหรอกหากต้ องปะทะกับข้ าตรงๆ โดยไม่มีกองกําลังของรี ฮนุ ช่วย นางจึงต้ องรี บ
เดินทัพไปสมทบกับรี ฮนุ ซึง หากนางมัวแต่เสียเวลาฆ่าล้ างเมืองตามรายทาง คงได้ ปะทะกับข้ าก่อน
ทันสมทบกับรี ฮนุ เป็ นแน่ บางทีตอนนี นางอาจขอกําลังเสริมจากราชาตอริคแล้ วก็เป็ นได้ อย่างนัน
จนกว่ากําลังเสริมจะมาถึง นางยิงต้ องถนอมกําลังทหารของนางเอาไว้ ”

“ขอให้ เป็ นจริงอย่างทีพดู เถอะ...” ราเธียค่อน แต่ก็ร้ ู สกึ สบายใจขึ นบ้ างเพราะเมราสไม่เคยพูดสิงที
ไม่มนั ใจ

<>::<>::<>

ดึกสงัด สนามฝึ กซ้ อมของเมืองหลวงเรี ยรี น

ทหารทีฝึกซ้ อมต่างกลับไปนอนพักเอาแรงเพือเตรี ยมตัวเดินทางแต่เช้ าตรู่ในวันรุ่งขึ นกันหมดแล้ ว

ทัว สนามฝึ กซ้ อมจึงว่างเปล่า

เงาร่างหนึง เดินทอดน่องผ่านยามเฝ้าประตูทียืนหลับอย่างผิดปกติเข้ าไปในสนาม หยุดกวาดตา

มองไปรอบๆ ชัว ขณะ แล้ วจึงเดินตรงไปยังโรงเก็บอาวุธทีออกแบบให้ ไม่มีประตูเพือให้ ทหารทีนกึ
ขยันสามารถฝึ กซ้ อมได้ ตลอดเวลา

ชันวางอาวุ
 ธสารพัดชนิดจํานวนนับไม่ถ้วนวางเรี ยงเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อย แยกชัดเจนเป็ นหมวดหมู่
ร่างสูงหยิบหอกขึ นมาพิศตรงช่วงใบหอกอย่างสนใจ ลองขยับมือควงอย่างรวดเร็วเหมือนทีเคยเห็น
ทหารทําเวลาฝึ กซ้ อม ความเร็วนันเร็
 วเสียจนน่าตกใจ เร็วจนหอกทีหมุนติ วและมือทีจบั นันล่
 องหน
หายไป แรงจากการควงส่งผลให้ อากาศภายในโรงเก็บอาวุธเปลียนเป็ นลมหมุนพัดอยู่รอบกาย
นัยน์ตาคมกริบเล็งเป้าหมายซึง เป็ นหุ่นฟางสําหรับซ้ อม แล้ วแทงออกไปอย่างดุดนั

ใบหอกแทงทะลุแกนไม้ ท่อนหนาของหุ่นฟางอย่างแม่นยํา

ชายหนุ่มยังมื
 อกลับอย่างรวดเร็ว ด้ ามหอกช่วงทีติดกับใบหอกแตะสัมผัสกับแกนหุ่นพอดี หากเขา
ยังมื
 อช้ ากว่านี  ท่อนไม้ นนคงหั
ั  กสะบันคามื
 อ...

เสียงปรบมือดังขึ นเบาๆ พร้ อมเสียงทุ้มกังวานดังมาจากช่องประตูทางเข้ า

“ทําได้ เยียมมากสําหรับครัง แรก กัรบา”

แสงสว่างจากพระจันทร์ เกือบเต็มดวงเบื องนอกทอทาบร่างทียืนอยู่ตรงประตูจนเกิดเป็ นเงาดําทอด

ยาวไปตามพื น เงานันมี
 ปีกประดับอยู่ตรงหลังอย่างเห็นได้ ชดั

กัรบายิ มบางๆ กระชากหอกหลุดจากแกนหุ่นฟางในครัง เดียว แล้ วเสียบหอกกลับคืนชันวางแบบตั

 ง
ดังเดิม กล่าวโดยไม่หนั ไปมองว่า

“ขอบคุณทีชม ท่านเฟย์รา เฟน มนุษย์นี ช่างคิดจริ งๆ ประดิษฐ์ อาวุธต่างขึ นมามากมายลานตา

เหลือเกิน”

“เพราะมนุษย์ไร้ เขี ยวเล็บ แต่มีสติปัญญาและมีความสามารถในการใช้ มือดัดแปลงสิงต่างๆ จึงได้

สร้ างอาวุธขึ นมาแทนเขี ยวเล็บ”

กัรบายิ มหยัน หันไปสบตานกไฟซึง ยืนกอดอกอิงกรอบประตูในท่าสบายๆ

“แต่สตั ว์อย่างเรามีเขี ยวเล็บไว้ ป้องกันตัวเป็ นหลัก ทว่ามนุษย์กลับมีมนั ไว้ ใช้ ฆ่าฟั นกันเพือความ
ยิงใหญ่ ข้ อนี สิทีช่างแตกต่างกันนัก” มือแข็งแรงได้ รูปสวยยืนไปหยิบคันธนูทีวางเรี ยงกันเป็ นตับบน
ชันวางมาดึ
 งสายเล่น “ถึงอย่างนันของพวกนี
 ก็น่าสนใจจริงๆ มันทําให้ มนุษย์ทีไร้ เขี ยวเล็บแข็งแกร่ง
ขึ นมากจนล้ มได้ แม้ ราชสีห์”

เฟย์รายิ ม คลายมือจากการกอดอกเดินเข้ าไปหยิบธนูขึ นมาพินิจดูบ้าง

“สมัยเด็กๆ ตอนทียงั ไม่ร้ ูว่าตัวเองเป็ นนกไฟ ข้ าไม่เคยสนใจจะฝึ กอาวุธพวกนี มาก่อน ไม่เคยคิดจะ

แตะต้ องเสียด้ วยซํ า”

“ท่านเฟย์รา ท่านเมราส ตลอดจนพวกเราเหล่าสัตว์อสูรแห่งสายนํ าล้ วนมีญาณหยัง รู้ ของเล่นง่ายๆ

แค่นี  แค่ได้ แตะก็ร้ ูแล้ วว่าควรใช้ อย่างไรโดยไม่ต้องฝึ กให้ เสียเวลา” กัรบาวางธนูลงทีเดิมแล้ ว
เปลียนไปหยิบดาบขึ นแทน ลองคะเนนํ าหนักแล้ วตวัดใส่อากาศอย่างรวดเร็ว ไม่มีเสียงดาบฝ่ า
อากาศแม้ เพียงแผ่วเบา แต่ห่นุ ฟางสําหรับฝึ กซ้ อมทีเมือครู่เพิง ถูกหอกแทงกลับขาดกระเด็นกลิ งตก
ลงสู่พื น!

ดาบฝ่ าอากาศ...

“รู้ไหมว่ามนุษย์ธรรมดาต้ องใช้ เวลาฝึ กนานเพียงใดจึงจะสามารถทําได้ อย่างท่าน “ลองของเล่น”

ของท่านนี ” เฟย์ราเอ่ยขําๆ
กัรบายิ ม “อย่างไรข้ าก็ชอบเขี ยวเล็บของตัวเองมากกว่าของเล่นพวกนี ของมนุษย์”

เฟย์ราหยิบลูกศรมาน้ าวสาย เล็งไปทางประตู แล้ วปล่อยออกทันที

ฉึก!

ลูกศรแล่นฝ่ าอากาศพุง่ ทะลุวงกบประตูจนถึงขนนกตรงปลาย ปลายธนูเฉียดจมูกของผู้ยืนอยู่อีก

ด้ านของผนังไปเพียงเส้ นผม...

นกไฟหนุ่มเอ่ยยิ มๆ “ในเมือมาแล้ วก็เข้ ามาคุยกันสิ เมราส”

เมราสกระชากลูกศรโดยแรง ลูกศรหลุดจากวงกบในสภาพสมบูรณ์ไร้ รอยขีดข่วน ผู้วิเศษหนุ่มเดิน

ตรงไปยังชันวางคั
 นธนูโดยไม่พดู อะไร แม้ จะขุ่นเคืองกับการทักทายเหมือนแกล้ งของน้ องชาย
ภรรยา แต่ต่อหน้ ากัรบา เขาจะแสดงอาการใดๆ ออกไปไม่ได้ เด็ดขาด ต้ องทําเป็ นเยือกเย็นเข้ าไว้ ...

“ท่านเมราส” กัรบาทัก

เมราสพยักหน้ ารับ “พักนี เห็นแต่ของเล่นพวกนี ทุกวันจึงนึกสนใจขึ นมาสินะ กัรบา” มือหยิบธนู

ขึ นมาน้ าวสายเล็งไปทางประตู แล้ วยิงออกในพริบตา!

ลูกธนูปักฝั งลงตรงวงกบประตูในตําแหน่งและความลึกเดียวกับลูกธนูทีเฟย์รายิงเมือครู่ไม่มี
ผิดเพี ยน เพียงแต่อยู่คนละฟากกันเท่านัน...


“ในบรรดาอาวุธทังหมด
 อาวุธทีใช้ ทําสงครามทีดีทีสดุ คือธนู รวดเร็ว ไร้ เสียง จู่โจมได้ จากระยะไกล
และยากป้องกัน”

ผู้วิเศษหนุ่มวางธนูลงกับที แล้ วหยิบหอกขึ นมาแทน

“หากสู้บนหลังม้ าในระยะประชิด หอกจะใช้ การได้ ดีทีสดุ เพราะยาวกว่าดาบ และสามารถแทงได้
อย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะตรงจุดอ่อนของเกราะ”

เมราสขยับหอกพุง่ แทงใส่ห่นุ ดินเหนียวสวมชุดเกราะอย่างรวดเร็วจนมองไม่ทนั เมือชายหนุ่มหยุด

มือ ชุดเกราะบนตัวหุ่นก็หลุดจากกันเป็ นชิ นๆ ร่วงกราวลงกองกับพื น

“และหากสูญเสียม้ าจนต้ องรบประชิดตัวบนพื นดิน...” เมราสซัดหอกกลับไปเสียบลงตรงชันวาง 

อย่างแม่นยํา แล้ วกระดิกนิ ว ดาบใหญ่เล่มหนึง ลอยวูบมาสู่มืออย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มคว้ าดาบมัน
ตวัดฟั นศีรษะหุ่นรวดเร็วยิงกว่ากระพริบตา

หุ่นไร้ ปฏิกิริยา

ผู้วิเศษหนุ่มเดินตรงไปแตะศีรษะหุ่นเบาๆ

ตุ้บ!

ศีรษะดินเผากลิ งตกลงสูพ่ ื นในบัดดล

เมราสหันกลับมาทางทังสอง
 กล่าวเนิบๆ

“...ดาบจะเป็ นอาวุธทีดีทีสดุ ”

เฟย์รายกมือขึ นกอดอกแล้ วยิ ม “ผู้เชียวชาญการสงครามจริงๆ ดูท่านจะสนุกสนานกับมันดี”

“เช่นเดียวกับทีพวกท่านสนุกสนานกับการเป็ นผู้ดอู ยู่วงนอก” เมราสแดกดันกลับเสียงเรี ยบ

กัรบาชักร้ อนตัวเล็กน้ อย จึงเปลียนเรื องว่า “สงครามครัง นี ดําเนินไปเร็วมากเมือเทียบกับสงครามที

ผ่านๆ มาทังหมดของแดนมนุ
 ษย์”
“ใช่ เพราะข้ าอยากให้ มนั ยุติลงโดยเร็ว ยิงยืดเยื อนานไปก็มีแต่จะเป็ นผลเสีย” เมราสมองหน้ าเฟย์
รา “ท่านมาเยือนทัพข้ าด้ วยกิจใดหรื อ? ราเธียหลับไปแล้ ว พรุ่งนี นางต้ องออกเดินทางแต่เช้ า”
นํ าเสียงผู้วิเศษหนุ่มอ่อนโยนลงเมือเอ่ยถึงภรรยา

เฟย์รายิ ม “ข้ าเห็นกัรบากําลังหัดควงอาวุธเล่น รู้สกึ สนใจ จึงมาชม”

...มาชมโดยไม่งําพลังของตัวเองนี น่ะหรื อ? จงใจให้ ข้ารับรู้การมาของเจ้ าชัดๆ เจ้ านกไฟเจ้ าเล่ห์!...

เมราสคิดในใจอย่างหงุดหงิดโดยไม่แสดงออกทางสีหน้ า แล้ วหันมาทางกัรบา เลิกคิ วนิดๆ

“อยากลองใช้ อาวุธพวกนี ดูหรื อ กัรบา?”

กัรบายิ ม “เห็นทหารสู้กนั ทุกวันแล้ วข้ าอดคันมือไม่ได้ ”

“อย่างนันมาลองกั
 นสักตังเป็
 นอย่างไร?” เมราสชวน

กัรบาค้ อมศีรษะรับ “ด้ วยความยินดี”

“เจ้ าจะเล่นด้ วยไหม?” เมราสหันไปถามเฟย์รา นกไฟหนุ่มส่ายหน้ าปฏิเสธพลางยิ มบางๆ

“งานนี เห็นทีต้องขอตัว หมออย่างข้ านิยมเป็ นผู้ชมมากกว่า”

“ตามใจ” เมราสพูด แล้ วหันไปถามจอมสัตว์อสูรแห่งแม่นํ าอัรยูวานี “จะใช้ อาวุธอะไรดี กัรบา?”

“ทวน” กัรบาตอบ ทวนมีขนาดเล็กและนํ าหนักเบากว่าหอก จึงเหมาะจะใช้ ส้ บู นพื นดินมากกว่า

เมราสหยิบทวนเล่มหนึง โยนให้ กัรบารับมาถือคะเนนํ าหนักแล้ วลองขยับควงและตวัดดูอยู่อดึ ใจ

จึงเดินออกไปทีลานฝึ กซ้ อม เมราสหยิบทวนอีกเล่มให้ ตวั เอง ทดลองนํ าหนักและความคล่องตัว
ของมันด้ วยวิธีเดียวกับทีจอมสัตว์อสูรทําเมือครู่ แล้ วเดินตามออกไป

ทังสองยื
 นหันหน้ าเข้ าหากันในระยะปลายทวนสัมผัสกันได้ ใบทวนทังคู  ่กระทบกันเบาๆ เป็ นการ
ลองเชิง ก่อนจะขยับอย่างรวดเร็ว เร็วขึ น...เร็วขึ น จนได้ ยินเพียงเสียงคมทวนและด้ ามกระทบกันดัง
ถีรัวราวประทัดแตกและสะเก็ดไฟแตกกระจายมากมายเหมือนจุดดอกไม้ ไฟขณะทีสามารถเห็น
ทวนเป็ นแค่เงาเลือนๆ

เคล้ ง! เคล้ ง! เคล้ ง! ปึ ก ! ปึ ก ! เคล้ ง! เคล้ ง! เคล้ ง! เคล้ ง!

ทังสองฝ่
 ายต่างจู่โจมอย่างว่องไวและทันกันชนิดไม่มีใครด้ อยกว่าใคร ทุกทวนทีกรั บาแทงหรื อฟาด
มาในท่วงท่า มุมจู่โจม และจังหวะความเร็วทีแตกต่าง เมราสสามารถรับและกันได้ หมดสิ น เมือเม
ราสจู่โจมกลับด้ วยความเร็วไม่ยิงหย่อน กัรบาก็รับและสกัดไว้ ได้ ทงหมดเช่
ั นกัน ลมจากการ
เคลือนไหวอย่างรวดเร็วของทังสองดู
 ดฝุ่ นทรายบนพื นโดยรอบให้ ปลิวขึ นสูง อาณาเขตของฝุ่ นทราย
ขยายออกกว้ างขึ น กว้ างขึ น จนถึงขอบสนามโดยมีเฟย์รายืนกอดอกมองด้ วยรอยยิ มละไมประดับ
อยู่บนใบหน้ า สายตาคมกริบไม่คลาดจากทุกความเคลือนไหวของคู่ซ้อมทังสอง 

ไม่ว่าใครก็ไม่มีทางดูออกว่าทังสองเพิ
 ง จะเคยใช้ ทวนเป็ นครัง แรกในชีวิต...

หนึง ชัว โมงผ่านไป...ความเร็วทังคู

 ่ต่างไม่ลดลง สีหน้ าไม่มีอาการเหน็ดเหนือย แม้ แต่เหงือยังไม่ออก
สักหยด

กัรบาคลียิ ม ทุ่มพลังแทงทวนเข้ าหาตรงๆ สุดแรง เมราสรู้ว่าความแรงของทวนในครัง นี เกินกําลังจะ

ปั ดได้ วิธีป้องกันมีเพียงตาต่อตา ฟั นต่อฟั น ผู้วิเศษหนุ่มแทงเข้ าหาปลายทวนอีกฝ่ ายสุดกําลังใน
จังหวะและท่าเดียวกันในพริบตา

เปรี4 ยะ!
ใบทวนของทังสองแตกละเอี
 ยดพร้ อมกันด้ วยอานุภาพแห่งแรงปะทะ ความแรงนันยั
 งส่งผลกระทบ
ให้ ด้ามทวนแตกปริเป็ นสองซีกไปถึงครึงด้ าม

ทังคู
 ่ถอยฉากออกจากกัน เฟย์ราปรบมือให้ พลางยิ มกว้ าง

“เป็ นการต่อสู้ทีดเุ ดือดและงดงามมาก”

กัรบายกทวนในมือขึ นดูแล้ วเหยียดยิ ม “สุดท้ ายของเล่นของมนุษย์ก็ไม่เหมาะกับพวกเราจริงๆ

เพราะมันไม่อาจทานกําลังของเราได้ ”

“หึหึ แต่มนั แข็งแกร่งมากพอและพึง พาได้ อย่างทีสดุ แล้ วสําหรับมนุษย์” เมราสใช้ เวทมนตร์ ซอ่ ม
ทวนให้ กลับมาดีดงั เดิม แล้ วหันไปขอทวนจากกัรบามาซ่อมอีกเล่ม “อาวุธพวกนี เป็ นสิงลํ าค่ามาก
ให้ การทําสงคราม ไม่ควรให้ สญ ู เปล่าแม้ แต่เล่มเดียว”

เฟย์ราส่ายหน้ า “ข้ านับถือความมุ่งมัน ของท่านจริ งๆ อดทนทําถึงขนาดนี เพืออุดมการณ์ มิน่าเล่า

มังกรนํ าแข็งถึงได้ เลือกท่าน”

“ข้ าจะดีใจยิงกว่าหากเขาไม่เลือกข้ า” นํ าเสียงเมราสเย็นเยียบ เดินเอาทวนไปเก็บทีโรงเก็บอาวุธ

เฟย์ราแหงนมองพระจันทร์ ทีคล้ อยตํา “ดึกแล้ ว ข้ าเห็นทีต้องขอตัว ฝากทักพีราเธียแทนข้ าด้ วย”

แล้ วนกไฟหนุ่มก็หายตัวไปในบัดดลอย่างเงียบกริบ

“ยังอยากออกกําลังต่อไหม กัรบา?” เมราสหันมาถามยิ มๆ หลังจากเก็บทวนเข้ าทีเรี ยบร้ อยแล้ ว

กัรบาส่ายหน้ า “ไว้ โอกาสหน้ าเถิด ใกล้ ได้ เวลาทีพวกทหารจะตืนแล้ ว”

………………………………….
ตอนที ๗๕

กลยุทธ์ ของรี ฮุน

ปลายเดือน ๔ ทีผ่านมา

ทัพมาอ์จํานวน ๕๐,๐๐๐ ซึง นําโดยแม่ทพั ชัจยาอาฮ์กลับถึงเมืองหลวงมาอ์ในทีสดุ หลังจาก

กระจายแยกย้ ายใช้ เส้ นทางอ้ อมเพือลวงหูตาสายสืบของทหารตารี ฮ์เป็ นเวลาถึงหนึง เดือนเต็ม

ทหารทีติดตามชัจยาอาฮ์กลับมานี /ล้ วนแต่เป็ นทหารทีมีภมู ิลําเนาอยู่ในเขตเมืองหลวงมาอ์ทงสิ

ั / /น
ทังส่
/ วนใหญ่ยงั เป็ นชาวเมืองหลวงมาอ์นี /เอง จึงได้ รับอนุญาตให้ กลับไปเยียมครอบครัวได้ ในชัว
ระยะเวลาสันๆ
/ ทียงั ไม่มีคําสัง ให้ เคลือนทัพ

วันรุ่งขึ /นถัดจากวันทีชจั ยาอาฮ์เดินทางกลับมาถึง เมราสก็แจ้ งข่าวดีเรื องประสบความสําเร็จในการ

ทําลายกองทัพตารี ฮ์ซงึ ยกมาทางมณฑลเรี ยรี นอย่างงดงามทางกระจกเวทของอายารี

“ยอดเยียมสมกับเป็ นท่านจริงๆ เมราส” วานันซาเอ่ยชมจากใจจริง “เท่านี /กําลังทหารของเราก็สสู ี

กับตารี ฮ์รวมกับรี ฮนุ แล้ ว”

ชัจยาอาฮ์ซงึ ยืนอยู่ข้างๆ ยิ /มอย่างเห็นด้ วย ทว่าภาพเมราสในกระจกกลับส่ายหน้ า กล่าวเสียงขรึม

“เท่านันยั
/ งไม่พอ องค์ราชา เราต้ องถนอมกําลังไว้ สําหรับบุกไปตีเมืองหลวงศัตรูให้ พนิ าศหลังจาก
ชนะสงครามครัง/ นี /โดยเด็ดขาดแล้ ว เราต้ องบุกยึดเมืองหลวงตารี ฮ์และรี ฮนุ อันเป็ นรากฐานของทัง/
สองอาณาจักรได้ สงครามจึงจะนับว่าสิ /นสุดโดยแท้ จริง”

“อือม์ ข้ ามัวแต่ดีใจจนลืมไป” วานันซาถอนใจ “ต้ องบุกยึดเมืองหลวง จับตัวขุนนางและราชนิกลุ

ของฝ่ ายศัตรูทงหมดมาเป็
ั/ นตัวประกันจึงจะนับว่าทําให้ อาณาจักรนันล่
/ มสลายได้ โดยแท้ จริง แต่ยดึ
ครองรี ฮนุ นันยั
/ งพอทําเนา เรื องยึดครองตารี ฮ์...กําลังทหารของเราจะมีพอหรื อ?”
“เรื องกําลังทหารไม่จําเป็ นต้ องมีมากเกินไป แต่ฝีมือต้ องดีเลิศ ผ่านศึกนี /แล้ วทหารของเราทีรอด
ชีวิตจะมีประสบการณ์ในการรบจริงเพิมขึ /นมาก ฝี มือจะก้ าวหน้ าขึ /น และเรายังจะได้ รัชทายาท
อันดับหนึง และสองของตารี ฮ์เป็ นตัวประกัน รวมทังแม่ / ทพั ใหญ่ แม่ทพั รอง และผู้วิเศษของทังตารี
/ ฮ์
และรี ฮนุ ยังมี กองทัพของตารี ฮ์และรี ฮนุ ทียกมาโจมตีเราในครัง/ นี /ล้ วนเป็ นกองทัพชันเลิ
/ ศสุด
กองทัพสํารองทีเหลือไว้ รับมือเราตอนบุกไปถินเขาจะมีฝีมือเป็ นรองกว่านี /มากนัก นีคือจุดได้ เปรี ยบ
ของเรา จุดเสียเปรี ยบคือการเดินทางไกลจะทําให้ ทหารเหนือยล้ า ไม่ชินกับสภาพอากาศ การ
เตรี ยมการเรื องเสบียงก็ค่อนข้ างหนักหนาสาหัส” เมราสจาระไน “แต่ในสิบปี ทีผ่านมาเราก็ได้
เตรี ยมตัวพร้ อมแล้ วในเรื องเสบียงและเครื องนุ่งห่ม ถุงมือ รวมทังกระโจมแบบกั
/ นหนาว ม้ าของเรา
ก็เป็ นม้ าชันเลิ
/ ศของตารี ฮ์ทีเหมาะกับสภาพอากาศหนาวอยู่แล้ ว”

“เงือนไขเหล่านี /จะเป็ นของเราหากเราเป็ นฝ่ ายชนะในสงครามครัง/ นี /?” วานันซาถามเน้ นคําพลาง

มองหน้ าผู้วิเศษประจําตัว

“ใช่! หากเราเป็ นฝ่ ายชนะ” เมราสยํ /า

วานันซาประสานมือเข้ าหากันวางใต้ คาง ถามเนิบๆ

“แล้ วด้ านรี ฮนุ ก้ าวต่อไปควรทําอย่างไร?”

“ท่านเห็นควรทําเช่นไร?” เมราสย้ อนถาม

วานันซานิงคิดอยู่ครู่จงึ กล่าวว่า “ข้ าคิดว่ารี ฮนุ คงต้ องรอให้ ตารี ฮ์ลงมาสมทบจึงค่อยรวมกันบุกตรง

มายังเมืองหลวงของเรานี / ดังนันเป / ้ าหมายทีรีฮนุ เล็งเอาไว้ ในตอนนี /น่าจะเป็ นเยริก”

“จากนันเล่
/ า?” พ่อมดหนุ่มถามสันๆ
/

วานันซาขมวดคิ /ว ปล่อยมือทีประสานกันเปลียนเป็ นเอามือซ้ ายจับปลายคางในท่าคิด

“ทัพเรื อรี ฮนุ ทียกมาเดิมมีสองแสน จากซากศพทีลอยมาติดชายฝั งทีตรวจนับได้ มีประมาณ ๓ – ๔
หมืนคน แสดงว่าตอนนี /ทัพรี ฮนุ เหลือทหารอย่างมาก ๑๖๐,๐๐๐ คน จากข้ อมูลทีว่าไม่มีซากม้ า
ลอยปะปนมาด้ วย หมายถึงว่าทัพรี ฮนุ ต้ องเป็ นทัพเดินเท้ าทังสิ / /น ตอนนี /ทัพตารี ฮ์ยงั อยู่ในทีราบ
นานัน ไม่มีทางลงมาสมทบได้ อย่างน้ อยก็อีกสองเดือน สองเดือนนี /จึงเป็ นช่วงเวลาทีเราควรจะเล่น
งานรี ฮนุ แต่รีฮนุ เองก็ต้องเตรี ยมระวังป้องกันการโจมตีของเราเต็มทีเช่นกัน” วานันซานิงคิดอีกครู่
จึงกล่าวต่อว่า “ทัพรี ฮนุ เพิงขึ /นฝั งเมือ ๒ วันก่อนและกบดานเงียบอยู่ทางใต้ ของเทือกเขาเนดา
เทือกเขาเนดาสูงชันและอันตรายเกินไปสําหรับการปี นขึ /นไปวางกําลังซุม่ จู่โจม ทังหากเราบุ/ กเข้ า
โจมตีรีฮนุ ในช่วงนัน/ รี ฮนุ จะสามารถถอยทัพกลับขึ /นเรื อหนีไปขึ /นบกทีอืนได้ จึงควรรอให้ ทพั รี ฮนุ
เดินทางอ้ อมเทือกเขาเนดามุ่งหน้ าสู่เยริก แล้ วเราค่อยมองหาชัยภูมิเหมาะๆ ไปดักรอโจมตีระหว่าง
ทาง”

“กําลังทหาร?”

วานันซาตอบทันที “ตามหลักทีว่าทหารม้ าหนึง คนมีค่าเท่ากับทหารเดินเท้ าสามคน ส่งทหารไปดัก

ซุม่ จู่โจม ๕๐,๐๐๐ คนกําลังเหมาะทังความเร็
/ วในการเดินทางและประสิทธิภาพในการบังคับ
บัญชา”

เมราสพยักหน้ าแล้ วยิ /ม “ท่านวิเคราะห์ได้ ถกู ต้ องแล้ ว แผนการทีท่านเอ่ยมา ข้ าไม่มีสิงใดจะ

คัดค้ าน”

วานันซาชะงักอย่างคาดไม่ถึง ใบหน้ าค่อยๆ เป็ นสีเข้ มขึ /นอย่างยินดี เป็ นครัง/ แรกทีตอบคําถามได้
อย่างไม่มีข้อบกพร่อง แต่ราชาหนุ่มก็ตระหนักเช่นกันว่าเป็ นเพราะครัง/ นี /พวกตนอยู่ในภาวะเป็ นต่อ
การวางแผนรับมือจึงทําได้ ง่ายกว่าเมือตกเป็ นฝ่ ายเสียเปรี ยบมากนัก

“รายละเอียดของแผนการ ท่านชัจยาอาฮ์สามารถชี /แนะท่านได้ ส่วนทางด้ านข้ า หลังกลับถึงเมือง

หลวงเรี ยรี นแล้ ว ข้ าจะพักสักระยะเพือฟื น/ ฟูกําลังของทหาร แล้ วจึงยกลงไปสมทบกับอะมาวัน” เม
ราสสรุป
หลังการประชุมลับ ชัจยาอาฮ์เดินกลับไปยังคฤหาสน์ของตนซึง ตังอยู
/ ่นอกเขตวังโดยมีทหารคน
สนิทติดตามไปด้ วยสองคน

อากาศปลายเดือนสีร้อนอบอ้ าวจนเหงือซึมเปี ยกเสื /อ แสงแดดแผดจ้ าสาดกระทบร่มของชาวเมืองที

เดินผ่านไปมาและกันสาดของร้ านค้ าริมทางเดินซึง สะอาดสะอ้ านไร้ เศษขยะให้ เกะกะรกตา
เนืองจากราชาวานันซาออกกฎหมายลงโทษตัดมือผู้ทิ /งขยะโดยมักง่าย ทําให้ บ้านเมืองสกปรกไร้
ระเบียบไม่น่าดู จึงไม่มีใครกล้ าทําพฤติกรรมมักง่ายเช่นนันอี
/ ก

แม้ อีกสองอาณาจักรจะยกทัพบุกเข้ ามาในอาณาจักรแล้ ว ชาวเมืองหลวงยังคงใช้ ชีวิตประจําวัน

ต่อไปตามปกติ ร้ านค้ ายังคงเปิ ด ผู้คนยังคงเดินกันขวักไขว่ ทังยั
/ งดูคกึ คักกว่าปกติ เพราะลูกหลาน
ทีออกรบได้ กลับมาเยียมบ้ านให้ พอ่ แม่และญาติๆ ได้ ปลื /มใจว่ายังคงมีชีวิตรอด จึงมีการเลี /ยงฉลอง
กันยกใหญ่

ชาวเมืองมีการคุยกันถึงข่าวสงครามบ้ าง แต่ไม่มีใครตืนตกใจ เพราะเชือมัน ในความสามารถของ

แม่ทพั ใหญ่ และเพราะราชาผู้เป็ นหลักของอาณาจักรยังคงสามารถดํารงความเยือกเย็นอยู่ได้
นัน เอง

เสียงชาวเมืองร้ องทักบอกขอบคุณทีช่วยให้ ลกู หลานของพวกตนอยู่รอดรวมทังฝากขอบคุ

/ ณไปถึง
ท่านแม่ทพั ใหญ่ผ้ วู างแผนการรบทังมวลดั
/ งไปตลอดทาง ชัจยาอาฮ์ยิ /มรับและทักทายกลับ จวบ
จนถึงคฤหาสน์หลังใหญ่อนั เป็ นทีพํานัก

หลังจากอาบนํ /าและรับประทานอาหารกลางวันแล้ ว ชัจยาอาฮ์ก็ไปนัง รับลมทีเก้ าอี /เอนตรงระเบียง

ทียืนออกไปยังสวน ต้ นไม้ ใหญ่หลายต้ นแผ่กิงใบร่มครึม/ ขวางกันเปลวแดดที
/ แผดเผา ลดทอน
อากาศร้ อนระอุของยามบ่ายลงไปได้ มาก ภรรยาแม่ทพั รักษาวังนําถาดวางเหยือกนํ /าผลไม้ และแก้ ว
ใบสวยมาวางไว้ ให้ บนโต๊ ะเล็กข้ างเก้ าอี /

“นํ /ามะนาวอบไอเย็นจากใต้ ดิน แก้ กระหายดีนกั ” นางบอก “พักให้ สบายเถิดนะท่าน”

“ขอบใจ” ชัจยาอาฮ์พดู แล้ วหยิบแก้ วบรรจุนํ /ามะนาวขึ /นดืม ภรรยายิ /มให้ แล้ วถือถาดเปล่าเดินจาก
ไป

ลมร้ อนทีถกู อากาศเย็นชื /นของสวนกรองจนกลายเป็ นลมเย็นสดชืนโชยพัดมาเป็ นระยะๆ แสน

สบายจนชัจยาอาฮ์เริมเคลิ /มๆ มารู้สกึ ตัวเมือมีเสียงฝี เท้ าแผ่วเบาดังใกล้ เข้ ามา ชัจยาอาฮ์ขยับตัว
เล็กน้ อย ลืมตามองไปทางผู้มาแล้ วทักว่า

“กลับมาจากฝึ กซ้ อมแล้ วหรื อ?”

ผู้ถกู ทักซึง เป็ นเด็กหนุ่มวัยประมาณ ๑๕ – ๑๖ ปี ยิ /ม ตรงเข้ ามานัง บนพื /นใกล้ เท้ าผู้เป็ นพ่อ

“ข้ ามากวนพ่อหรื อเปล่า?”

“พ่อแค่นอนเล่นเท่านัน/ ฝึ กซ้ อมเป็ นอย่างไรบ้ าง?” ชัจยาอาฮ์กดเท้ าเลือนพนักเก้ าอี /ให้ ตงตรง
ั/

“ปกติดีเหมือนทุกวัน ข้ าอยากฟั งพ่อเล่าเรื องทีไปรบมาครัง/ นี /มากกว่า” เด็กหนุ่มตาเป็ นประกาย

“ฟั งว่าเราฆ่าทหารตารี ฮ์ทีมณฑลฮัสได้ หมดใช่ไหมพ่อ?”

ชัจยาอาฮ์ยิ /มและพยักหน้ า “ใช่ แต่เดิมทีทพั ตารี ฮ์ส่วนนี /ก็มีจํานวนไม่มากนักอยู่แล้ ว เพราะมีไว้

ดึงดูดความสนใจของเราเพือไม่ให้ ร้ ูว่ากองทัพหลักของเขายกมาอีกทาง ถึงอย่างนันหากไม่ / ใช่
เพราะแผนใช้ กําลังมากเข้ าโอบล้ อมของท่านเมราส เราคงสูญเสียกําลังไปไม่น้อยเหมือนกัน”

จากนันชั
/ จยาอาฮ์จงึ เล่ารายละเอียดในเหตุการณ์ให้ บตุ รชายฟั ง หลังจากฟั งจบ เด็กหนุ่มก็พดู ขึ /น
อย่างจริงจัง

“พ่อ ข้ าอยากตามกองทัพไปด้ วย ข้ าไม่อยากรอแล้ ว อีกตังสามปี

/ กว่าอายุข้าจะถึงเกณฑ์”
“ไม่ได้ เจ้ ายังเด็กเกินไป” ชัจยาอาฮ์ดุ

“ทีองค์ราชายังออกรบครัง/ แรกตอนอายุสิบห้ าเลยนีพอ่ ตอนนี /ข้ าก็อายุสิบห้ าแล้ ว” เด็กหนุ่มอ้ าง

เหตุผล

“แล้ วผลของการออกรบครัง/ นันเป็

/ นอย่างไร?” ชัจยาอาฮ์ย้อนถามเสียงเย็น ลูกชายก้ มหน้ าลง

ตายหมดทังกองทั
/ พ...

“มีเพียงแคว้ นทีจนตรอกและสิ /นคิดเท่านันที

/ จะเกณฑ์เด็กอย่างเจ้ ามาเป็ นทหาร เพราะทหารเด็ก
อายุขนาดเจ้ าทียงั ผ่านการฝึ กฝนมาไม่มากพอจะเป็ นได้ เพียงภาระทีกองทัพต้ องแบกรับ ไม่เพียง
ทําให้ กองทัพด้ อยประสิทธิภาพในการสู้รบ ยังเป็ นการทอนกําลังทหารของประเทศในอนาคตอีก
ด้ วย หากเด็กพวกนันตายก่
/ อนจะมีโอกาสได้ เติบโตเป็ นทหารทีแข็งแกร่งอย่างแท้ จริง” ผู้เป็ นพ่อสัง
สอน

“แต่ขืนรอจนข้ าโตจนอายุถึงเกณฑ์ สงครามมิจบลงก่อนหรื อ?” เด็กหนุ่มท้ วง

“สงครามยังไม่ยตุ ิแค่นี /หรอก หลังจากจัดการกับทัพตารี ฮและรี ฮนุ ทีรุกรานมาแล้ ว เรายังต้ องยกทัพ

ไปยึดเมืองหลวงตารี ฮ์และรี ฮนุ อีก รวมแล้ วคงใช้ เวลาอีกหลายปี ทีเดียว” ชัจยาอาฮ์บอกลูกชาย
“แต่ข้าเชือว่าด้ วยความสามารถของท่านเมราสกับองค์ราชา สุดท้ ายมาอ์ของเราจะรวมแผ่นดินเป็ น
หนึง เดียวกันได้ อย่างแน่นอน”

<>::<>::<>

ด้ านรี ฮุนในช่ วงเวลาเดียวกัน

หลังจากยกพลขึ /นบกใกล้ เมืองท่าดานโดยสวัสดิภาพแล้ ว รี ฮนุ ก็ได้ ทราบข่าวการเสียท่าของทัพตา
รี ฮ์ซงึ บุกเข้ ามาทางมณฑลเรี ยรี น จากเดิมทีตงใจว่
ั / าจะตังทั
/ พอยู่กบั ทีรอทัพตารี ฮ์มาสมทบ เมือได้
ทราบข่าวเมราสทําลายกองทัพของแม่ทพั ฟาตาฮ์พินาศ จึงเปลียนแผนเป็ นจะบุกตรงเข้ ายึดมณฑล
เยริกแทน

ยิบรอนใช้ วิธีเลือกเส้ นทางวิธีเดียวกับเจ้ าหญิงเมเฮบีน นัน คือลอบเข้ าไปจําลองแผนทีเส้ นทาง

คมนาคมในเขตมณฑลเยริกจากเมืองท่าดาน แต่เนืองจากถนนทีใช้ ในการขนส่งเสบียงสายหลักๆ
ทีมีความกว้ างขวางนันจะเป็
/ นถนนเชือมระหว่างเมืองหลวงมณฑลต่างๆ ทังสิ / /น เส้ นทางระหว่าง
เมืองย่อยจะมีขนาดเล็กกว่ามาก ถึงกระนันก็ / ยงั ดีกว่าเดินทางฝ่ าป่ าฝ่ าดงทีไม่มีเส้ นทางให้ เดินมาก
นัก

นับจากวันทีกองทัพรี ฮนุ ซึง แบ่งเป็ นสีกองทยอยขึ /นบกจากชายฝั งสีแห่งเดินทางมาสมทบกันเป็ นที

เรี ยบร้ อยและเริมออกเดินทางทุ่งสู่เยริก เวลาได้ ล่วงมาสิบวันแล้ ว

ทัพรี ฮนุ เดินทางอย่างค่อนข้ างเร่งรี บ จากการตรวจสอบของสองผู้วิเศษ ตลอดเส้ นทางราบรื นปลอด

โปร่งจนแม่ทพั เนกันอดระแวงไม่ได้

“ไม่มีกบั ดัก ไม่มีการซุม่ จู่โจมตัดกําลัง ไม่ทําอะไรเลยสักอย่าง นีมาอ์คิดว่าเรายกทัพเข้ ามาเดินเล่น

หรื ออย่างไร?” แม่ทพั เนกันประชดอย่างหงุดหงิด

“ท่านเนกันโปรดอย่าร้ อนใจ นีแหละจุดประสงค์ของมาอ์ จงใจไม่ทําอะไรเลยซึง จะทําให้ เรายิง

หวาดระแวงและเกร็งตลอดเวลาจนประสาทล้ า เมือถึงจุดทีเขาเห็นว่าถึงเวลาแล้ วทีจะจู่โจม เราก็
จะพ่ายแพ้ อย่างง่ายดาย” ยิบรอนยิ /มบางๆ “หากมาอ์สามารถบุกเข้ ามาจู่โจมได้ โดยทีพวกข้ า
ตรวจสอบไม่พบล่ะก็นะ อาจเพราะศัตรูไม่มีความมัน ใจว่าจะสามารถบุกมาโดยทีพวกเราไม่ทนั ตัง/
ตัวได้ จึงเลือกทีจะไม่บกุ จู่โจมตัดกําลังแบบกองโจร”

“คงจะเป็ นอย่างทีท่านว่า” แม่ทพั เนกันค่อยโล่งใจขึ /น แต่ก็ไม่ทงหมด

ั/ “อย่างไรข้ าก็อดกังวลไม่ได้
เพราะมันผิดปกติวิสยั เกินไป”
“พวกข้ าเข้ าใจ” ยิบรอนปลอบแล้ วเปลียนเรื องว่า “มาดูเส้ นทางทีจะต้ องผ่านกันเถิด” ยิบรอนชี /นิ /ว
ลงบนแผนที “พรุ่งนี /พวกเราจะถึงเมืองเกียธี จากนันจะได้
/ ม่งุ ตรงไปเยริกเสียที”

จากนันทั
/ งสองก็
/ นงั ปรึกษากันถึงรายละเอียดของเส้ นทางโดยมีฮมั รอนนัง ฟั งอยู่เงียบๆ ผ่านไปครู่
ใหญ่กว่าจะยุติการประชุมปรึกษาหารื อสําหรับวันนันและสองผู
/ ้ วิเศษขอตัวแยกกลับทีพกั ของตน

...อย่าเพิง กลับกระโจมเลยยิบ ออกไปเดินเล่นกันสักพัก ช่วยตรวจตราให้ พวกทหารนอนหลับเต็มที

กันทุกคนสักวัน อย่างพวกเรา ต่อให้ ไม่นอนติดต่อกันหนึง อาทิตย์ก็ไม่เดือดร้ อนอยู่แล้ ว...

ยิบรอนหันไปมองน้ องชายอย่างสงสัย

...มีเรื องจะพูดกับข้ าสิท่า เอางันก็

/ ได้ ...

แล้ วหันกลับไปแจ้ งต่อแม่ทพั ใหญ่เนกันในกระโจม ก่อนจะกลับออกมาสัง ทหารทีเฝ้ายามทั /งหมด

ในคืนนันว่
/ า

“พวกท่านไปพักผ่อนได้ คืนนี /พวกข้ าสองคนจะรับหน้ าทีเฝ้ายามเอง นีคือคําสัง ของท่านแม่ทพั

ใหญ่”

หลังจากทหารยามทังหลายกลั
/ บกระโจมไปพักผ่อนแล้ ว น้ องชายก็บ้ ยุ หน้ าไปทางป่ าโปร่งนอกค่าย
พัก

...ไปตรงโน้ นกัน นัง บนต้ นไม้ โน่น...

ฮัมรอนเดินตรงไปยังต้ นไม้ ใหญ่ต้นหนึง ซึง มีค่าคบไม้ กิงใหญ่ยืนออกมาให้ นงั ได้ หลายคน เหาะขึ /น
ไปนัง รอจนพีชายตามมานัง ข้ างๆ แล้ วเปิ ดฉากว่า
...หลังสงครามสิ /นสุด ถ้ ารอดตาย ไม่ว่าใครจะเป็ นฝ่ ายชนะ ข้ าก็จะไปเป็ นผู้วิเศษเร้ นกาย...

ยิบรอนหันมามองหน้ าน้ องชาย ถามสันๆ

/

...ทําไม?...

...หลายสาเหตุ... น้ องชายตอบ ...ข้ าไม่ได้ รักเจ้ าหญิงทาวีนา และไม่คิดว่าจะมองนางเป็ นอย่างอืน

มากไปกว่าน้ องสาวในชัว ชีวิตนี / ข้ าจึงไม่อยากให้ ความหวังลมๆ แล้ งๆ กับนาง เช่นนันจะเป็
/ นการ
ทําร้ ายนางมากเกินไป จึงคิดจะจากไปเสียแต่เนินๆ เพือเปิ ดโอกาสให้ นางได้ มองเห็นคนอืนที
เหมาะสมกับนางยิงกว่าข้ า...

...แล้ วเหตุผลอืน?...

...เพราะความคิดของเมราสทีเจ้ าบอกข้ า และเพราะแหวนนี... ฮัมรอนชี /แหวนทีพีชายสวมอยู่

แหวนซึง เขากับพีชายร่วมกันทําขึ /นมานับแต่วนั แรกทีเขาได้ เป็ นผู้วิเศษ และได้ ร้ ูว่าความสามารถ
ของตนกับพีชายนันเป็
/ นอย่างเดียวกัน

...วงทีเจ้ าให้ เจ้ าหญิงเมเฮบีนยืม?...

...ใช่ ข้ าเพิง รู้ความลับของมันหลังจากทีมอบมันให้ เจ้ าหญิงเมเฮบีนยืม...

...ความลับอะไร?... ยิบรอนแปลกใจ

...แหวนนี /ก็เหมือนเจ้ ากับข้ า กําเนิดจากร่างเดียวกันแล้ วแยกเป็ นสอง ตอนแรกเหมือนกันทุก

ประการ จากนันแตกต่
/ างกันมากขึ /นทุกขณะ นับแต่สร้ างแหวนเป็ นต้ นมา เจ้ ากับข้ าไม่เคยสลับ
แหวนกันสวม เหมือนทีเจ้ ากับข้ าไม่เคยเล่นแผลงๆ สลับตัวกันเหมือนอย่างทีฝาแฝดคู่อืนทํา เจ้ ากับ
ข้ าต่างสวมแหวนนี /ไว้ ตลอดเวลา น้ อยครัง/ จะถอดห่างกาย ถึงถอดแหวนห่างกายก็เป็ นเพียงชัว
ระยะสันๆ/ ด้ วยความจําเป็ น และไม่เคยมอบแหวนนี /ให้ คนอืนสวมมาก่อน ดังนันเจ้ / ากับข้ าจึงไม่เคย
รู้ความลับอีกอย่างหนึง ของแหวน...

ฮัมรอนยกมือขึ /นมองโคนนิ /วซึง มีรอยสีขาวจางมากแทบมองไม่เห็น รอยจากการสวมแหวนมานาน

จนผิวเนื /อบริ เวณนันจางกว่
/ าผิวเนื /อรอบๆ เพราะไม่เคยได้ สมั ผัสแสงแดดเลย ชายหนุ่มสัมผัสรอย
นันเบาๆ
/

...ข้ าเพิง รู้ว่าแหวนนี /สามารถดูดซับความเป็ นตัวตนของข้ า ความนึกคิดจิตใจของข้ าไว้ จนเหมือน

เป็ นส่วนหนึง ของตัวข้ า มันคล้ ายกับทีเจ้ ารู้ว่าข้ ากําลังลําบากหรื อไม่สบายใจแม้ เมือเราอยู่ห่างไกล
กันมาก แต่นีมนั เป็ นยิงกว่านัน/ เมือเจ้ าหญิงเมเฮบีนสวมแหวน ข้ าก็สมั ผัสความรู้สกึ ของนางได้
ลางๆ มันจางมากในทีแรกจนข้ าไม่ทนั ได้ เอะใจ แล้ วมันก็ชดั เจนขึ /นทุกวันจนข้ าตกใจ ลังเลว่าจะขอ
แหวนคืนดีหรื อไม่ สุดท้ ายก็ตดั สินใจปล่อยเลยตามเลย เพราะหากการขอแหวนคืนเป็ นเหตุให้ นาง
ต้ องตาย ข้ าคงเสียใจไปชัว ชีวิต...

...เจ้ ารักนาง?... ยิบรอนถามขรึมๆ

ฮัมรอนทิ /งมือลงยันค่าคบไม้ หันมามองหน้ าพีชายด้ วยแววตาสงบนิง

...ใช่! ข้ าเพิง รู้ตวั ตอนทีเจ้ าบอกข้ าเรื องเจ้ าหญิงทาวีนา ข้ ารู้ แน่ชดั ว่าความรู้ สกึ อย่างพีชายรัก
น้ องสาวทีข้ามีให้ เจ้ าหญิงทาวีนาไม่มีทางเปลียนเป็ นอย่างอืนได้ เพราะข้ ามีคนทีข้ารักอยู่แล้ ว...

ยิบรอนถอนใจ ...ให้ มนั ได้ อย่างนี /สิ นึกไม่ถึงเลยว่าแหวนจะมีอํานาจอย่างนี /ด้ วย เจ้ ารู้ไหมว่าเจ้ า
อาจไม่มีทางสมหวังได้ ? ต่อให้ เจ้ าหญิงเมเฮบีนบังเอิญรักตอบเจ้ า ราชาตอริ คก็ไม่มีมนั ยอมให้ นาง
แต่งงานกับผู้ใช้ เวทแน่... แต่ทียิบรอนหนักใจยิงกว่าคือ น้ องชายซึง เขาไม่เคยไม่ร้ ูว่ากําลังคิดอะไร
อยู่คนนี /กลับเก็บงําความในใจเอาไว้ มากถึงเพียงนี /โดยทีเขาไม่ร้ ู เลย ทังที
/ เขาก็อยู่ข้างกายฮัมรอน
ตลอดเวลาแท้ ๆ หรื อเพราะตอนนี /เขามีมิเนรัญแล้ ว ส่วนฮัมรอนเองก็มีหญิงทีมอบใจให้ แล้ วเช่นกัน?

...ข้ ารู้ และข้ าก็ไม่ได้ หวังจะครองคู่กบั นาง... ฮัมรอนตอบขรึมๆ ...แค่ได้ เห็นนางมีความสุข ข้ าก็
พอใจแล้ ว แต่ปัญหาคือตอนนี /ข้ ารู้สกึ ว่านางกําลังอึดอัดสับสน ลังเล และเครียดมาก ทังที / เจ้ าบอก
ว่านางเหมือนมีแผนการทีดีในการบุกอะมาวันอยู่แล้ ว หากเป็ นอย่างทีเจ้ าว่า นางน่าจะคลายใจลง
ถึงจะถูก...

ยิบรอนยกมือกอดอก หันมองออกไปยังความมืดอันไร้ ทีสิ /นสุดเบื /องหน้ าอย่างครุ่นคิด

...ข้ าพอจะเข้ าใจทีนางเครี ยด นางต้ องวางแผนการรบอย่างรอบคอบทุกฝี ก้ าวเพียงลําพัง แถมครัง/

นี /หากผ่านอะมาวันไปแล้ ว ผู้ทีนางต้ องเผชิญคือเมราส เป็ นข้ าข้ าก็เครี ยด แต่ข้ายังมีมิเนรัญกับเจ้ า
ไว้ คยุ ไว้ ระบาย ส่วนนางไม่มีใครเลย แถมยังต้ องเก็บงําความรู้สกึ ทังหมดเอาไว้
/ เพือไม่ให้ ใครเห็น
ความอ่อนแอของนาง...

หัวคิ /วฮัมรอนย่นลึกด้ วยความกังวล ...เจ้ าพอจะมีวิธีทําให้ นางสบายใจขึ /นบ้ างไหม?...

...ไม่แน่ใจ แต่น่าจะลองดู... ยิบรอนบอก

...วิธีไหน?... ฮัมรอนถามอย่างใจร้ อน

ยิบรอนหันมาชี /ทีตวั น้ องชาย ...ในเมือเจ้ าสามารถรับรู้ความรู้สกึ ของนางได้ เพราะแหวน แล้ วทําไม

ถึงไม่คิดบ้ างว่าบางทีนางอาจสามารถรับความรู้สกึ ของเจ้ าผ่านแหวนวงนันได้ / เหมือนกัน? นาง
ไม่ใช่ผ้ ใู ช้ เวทอย่างเรา ดังนันคงไม่
/ อาจอ่านสิงทีแหวนสือได้ อย่างชัดเจนเหมือนเจ้ า ไม่เช่นนันนาง
/
คงเป็ นฝ่ ายบอกเจ้ าเองไปแล้ ว เพราะนางกับพวกเราก็มีการติดต่อกันแทบทุกวัน ข้ าคิดว่าหากเจ้ า
ส่งความคิดของเจ้ าไปถึงนางโดยมุ่งให้ แหวนเป็ นสือ บางทีนางอาจสามารถรับความรู้สกึ หรื อเวท
มนตร์ บางอย่างทีเจ้ าใช้ ได้ ลองดูก็ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่หรื อ ไอ้ น้องแก้ ว?...

...อือม์... ฮัมรอนรับคําในลําคอแล้ วหลับตาลง ลองทําตามทีพีชายแนะทันที มุ่งจิตไปทีแหวนซึง ตน

มอบให้ เจ้ าหญิงเมเฮบีน

อย่างช้ าๆ...เริมจากเขาจับการคงอยู่ของแหวนได้ จึงปล่อยจิตให้ เข้ าไปสิงอยู่ในแหวน รู้สกึ เหมือน

ตัวเองได้ กลายเป็ นแหวนทีสมั ผัสกับอารมณ์จิตใจของผู้สวมโดยตรง กระแสอารมณ์อนั อึดอัด
สับสนทังหลายทั
/ งมวลของเจ้
/ าหญิงเมเฮบีนชัดเจนขึ /นกว่าเดิมมากจนแทบสัมผัสได้ ทังที
/ ตอนนี /นาง
กําลังหลับ แต่ความรู้สกึ กดดันทีอยู่ในใจของนางยังคงมากมายมหาศาลจนฮัมรอนตกใจ ชายหนุ่ม
ส่งกระแสจิตผ่านแหวนเข้ าไปปลอบประโลมนาง ใช้ อํานาจเวทมนตร์ ค่อยๆ สลายพายุความคิด
ความกังวลทังหลายทั
/ งมวลอั
/ นจะเป็ นผลร้ ายต่อตัวนางลงทีละน้ อยๆ

เวลาผ่านไปเนินนานกว่ามรสุมแห่งความกดดันเหล่านันจะสลายไปจนหมด
/ และฮัมรอนสามารถ
รู้สกึ ได้ ถึงความผ่อนคลายในจิตใจของเจ้ าหญิง จึงค่อยล่าถอยกลับมา ถอนใจยาวแล้ วลืมตาขึ /น

...สําเร็จเรี ยบร้ อย?... ยิบรอนถาม

...อือม์ ขอบใจมากยิบทีแนะนํา...

ยิบรอนกอดบ่าน้ องชายแล้ วบีบแน่น ...เรามีกนั แค่สองคนพีน้อง ไม่ช่วยเจ้ าแล้ วจะให้ ข้าช่วยใคร ข้ า

ไม่คดั ค้ านเรื องเจ้ าจะไปเป็ นผู้วิเศษเร้ นกาย เพราะข้ ารู้ดี ถึงเราจะเป็ นฝาแฝด แต่เราก็เป็ นคนละคน
กัน...

ฮัมรอนบีบไหล่พีชายแน่นแทนคําตอบ

<>::<>::<>

ต้ นเดือน ๕

ช่ วงเวลาทีทพ
ั ตารี ฮ์เพิงจะเดินทางไปล้ อมเมืองหลวงอะมาวัน

ราชาวานันซาและชัจยาอาฮ์ซงึ จับตาดูความคืบหน้ าในการเคลือนไหวของทัพรี ฮนุ ตลอดเวลาก็เห็น

พ้ องว่าถึงเวลาเคลือนทัพไปดักรอโจมตีทพั รี ฮนุ ยังชัยภูมิอนั ได้ เปรี ยบแล้ ว
ทัพมาอ์วางแผนไว้ ว่าจะใช้ เส้ นทางขนส่งสายหลักมุ่งตรงสู่เมืองหลวงมณฑลเยริก แล้ วจึงค่อยบ่าย
หน้ าลงมาประจันกับทัพรี ฮนุ โดยจะให้ จอมเวทชาฮา จอมเวทประจํามณฑลเยริกซึง ตอนนี /กําลัง
ประจําอยู่ยงั มณฑลฮัสกลับมารอสมทบกับกองทัพของชัจยาอาฮ์ทีเมืองหลวงเยริก

เนืองจากผู้ใช้ เวทในกองทัพผู้ใช้ เวทนันเป็

/ นจอมเวทชันกลางและชั
/ นตํ
/ าทังสิ
/ /น ราชาวานันซาจึงเห็น
ว่าไม่มีประโยชน์มากนักในการให้ ติดตามกองทัพไปด้ วย นอกจากจะเป็ นตัวถ่วง ในกองทัพของชัจ
ยาอาฮ์ซงึ เดินทางมุ่งหน้ าไปมณฑลเยริกจึงไม่มีผ้ ใู ช้ เวทประจําอยู่ในกองทัพเลยแม้ แต่คนเดียว

ระยะทางจากเมืองหลวงมาอ์ถึงเมืองหลวงมณฑลเยริก หากเร่งม้ าเดินทางด้ วยความเร็วเต็มทีจะ

กินเวลาสีวนั ครึง ซึง กองทัพมาอ์ไม่มีความจําเป็ นต้ องรี บร้ อนถึงเพียงนัน/ ชัจยาอาฮ์คมุ กองทัพทหาร
ม้ าเดินทางอย่างไม่เร่งร้ อน แต่ก็ไม่เชืองช้ า โดยประมาณไว้ ว่าให้ ถึงเมืองหลวงเยริกในแปดวัน

เส้ นทางกว้ างห้ าวาอันราบเรี ยบสมําเสมอตัดผ่านป่ าโปร่งสลับท้ องทุ่งเป็ นระยะๆ สองข้ างทางไม่มี
บ้ านเรื อนของชาวบ้ านทัว ไป จะมีก็แต่สถานีสําหรับแวะพักทีเมราสสัง ให้ สร้ างขึ /นไปตลอดเส้ นทาง
เพือมีไว้ สําหรับให้ กองทัพทีขนเสบียงหรื อเดินทางได้ หยุดพักผ่อนเปลียนม้ าและค้ างแรม ซึง จะมี
กลุ่มทหารผู้ทําหน้ าทีนี /โดยเฉพาะประจําการอยู่ตลอดเวลา

กองทัพเคลือนขบวนออกจากเมืองหลวงมาได้ ห้าวันแล้ ว อีกสามวันก็จะบรรลุถึงเมืองหลวงเยริก

ขณะทีกําลังควบม้ าเดินทัพตัดผ่านทุ่งโล่ง ชัจยาอาฮ์ร้ ูสกึ ว่ามีลมเย็นพัดมาปะทะหน้ าแทนทีจะเป้น

ลมร้ อนตามฤดูกาล จึงเงยหน้ ามองไปยังท้ องฟ้าเบื /องหน้ า เห็นเงาสีดําของเมฆฝนจับกลุ่มอยู่แต่
ไกล จึงหันมาสัง ให้ เร่งเดินทางไปให้ ถึงป่ าโปร่งซึง อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักก่อนทีฝนจะลงเม็ด

ม้ าตัวแล้ วตัวเล่าเร่งฝี เท้ าวิงตะบึงไปข้ างหน้ าจนมองเห็นแนวป่ าอยู่ลิบๆ ฝนก็เริมหยดเปาะแปะลง

กระทบผิวกาย ทหารทุกคนจึงเร่งฝี เท้ าม้ าให้ ควบตะบึงเร็วยิงขึ /น จนเข้ าสู่เขตป่ าได้ ทนั ท่วงทีก่อนฝน
จะเทโครมลงมาได้ อย่างฉิวเฉียด เมือม้ าเข้ าสู่เขตป่ าแล้ ว ความเร็วจึงถูกชะลอลง ใบไม้ ทีแผ่กางบด
บังช่วยกรองนํ /าฝนทีเทกระหนําจนเหลือหยดผ่านลงมากระทบถูกกองทัพทหารม้ าเบื /องล่างเพียง
ไม่กีหยด

กองทัพม้ าวิงตะบึงต่อไปโดยไม่หยุดยังเช่
/ นเดียวกับฝนเบื /องบน ฝนทีตกทําให้ ความมืดมาเยือนเร็ว
ขึ /นและอากาศหนาวเย็นกว่าปกติ แต่สําหรับทหารมาอ์ทีฝึกร่างกายให้ ทนได้ ทงความความร้
ั/ อน
และความหนาวในระดับหนึง มาแล้ ว อากาศเพียงนี /ไม่เป็ นอุปสรรคแต่อย่างใด

หลังกางกระโจมพักแรม รับประทานเสบียงอาหารทีเตรี ยมมาเรี ยบร้ อยแล้ ว ก็มีการจัดเวรยามและ

เข้ าพักเอาแรงสําหรับเดินทางต่อในวันรุ่งขึ /น ทุกอย่างดําเนินไปอย่างปกติ

สิงผิดปกติมาปรากฏให้ เห็นในเช้ าวันต่อมา

เริมตังแต่
/ หมอกบางๆ ทีลอยอ้ อยอิงปกคลุมไปทัว แต่นีก็ไม่ถือว่าน่าประหลาดใจนัก เพราะ
ช่วงเวลาเช้ าตรู่ ในป่ าเขาทัว ไปก็มกั มีหมอกปกคลุมอยู่แล้ ว ทว่าเมือเวลาล่วงเข้ ายามเทียง หมอก
กลับยังไม่จางเบาบางลง ทุกคนก็เริมผิดสังเกต ถึงกระนันกองทั
/ พก็ยงั มุ่งหน้ าต่อไปเรื อยๆ จวนจน
ดวงตะวันคล้ อยตําลง ชัจยาอาฮ์ซงึ วิงนําขบวนอยู่หน้ าสุดก็ชกั ม้ าให้ หยุดวิง สีหน้ าเครี ยดจัด

ตรงหน้ าคือร่องรอยการตังค่
/ ายพักของทหาร เป็ นรอยใหม่เพียงหนึง วันก่อนหน้ านี /นีเอง

ใช่แล้ ว...มันคือร่องรอยการตังค่
/ ายพักของกองทัพเขาเมือคืนทีผ่านมา...

ชัจยาอาฮ์ลงจากหลังม้ าแล้ วโบกมือให้ ลกู น้ อง ทุกคนลงจากหลังม้ าตามแม่ทพั รักษาวัง แล้ วชัจยา

อาฮ์จงึ เดินไปตรวจดูร่องรอยการพักแรมเหล่านันอี / กครัง/ เพือความแน่ใจ แม่ทพั กลางคนเดินไปยัง
จุดอันเป็ นทีตงกระโจมของเขาเองเมื
ั/ อคืนทีผ่านมา สํารวจจนแน่ใจว่าข้ อสงสัยของเขาถูกต้ องจริงๆ

กับดักของศัตรู !

ถึงอย่างไร เวลานี /ตะวันก็คล้ อยตําลงมาก ความมืดแผ่ปกคลุมเป็ นบริเวณกว้ างขึ /นทุกขณะอย่าง

รวดเร็ว การเคลือนไหวในความมืดนันยากและอั
/ นตรายยิงกว่าการเคลือนไหวท่ามกลางแสงสว่าง
ของยามกลางวันมากมายหลายเท่านัก ชัจยาอาฮ์จงึ สัง ให้ ทหารตังค่
/ ายพัก ทุกปั ญหารอไว้ รอพรุ่งนี /
ค่อยหาทางคลีคลาย รอให้ แสงสว่างมาเยือน...

<>::<>::<>

บนค่าคบต้ นไม้ ใกล้ ริมค่ายพัก ชายในชุดผู้ใช้ เวทสองคนซึง มีใบหน้ าเหมือนกันไม่มีผิดเพี /ยนยืน

กอดอกมองทหารมาอ์ทีกําลังสาละวนกับการกางกระโจมตังค่ / ายพักแล้ วยิ /ม

“แค่นี /ก็เรี ยบร้ อย” หนึง ในสองพูดขึ /น “พวกนี /ประมาทเกินไปแล้ วทีไม่พาผู้ใช้ เวทมาด้ วยเลย”

“ประมาทเพราะอยู่ในดินแดนของตัวเอง จึงไม่คิดว่าจะเกิดหตุการณ์เช่นนี /ขึ /นได้ ” อีกคนกล่าวเสียง

เรี ยบ

“ไว้ รอเราจัดการยึดเยริกได้ แล้ ว ค่อยมาจัดการเก็บกวาดคนพวกนี /อีกที” ผู้ใช้ เวทคนแรกพูดอย่าง

หมายมาด

“หากพวกนี /เตรี ยมเสบียงมามากพอทีจะรอถึงเวลานันน่

/ ะนะ อีกความประมาทเพราะคิดว่าอยู่ใน
ถินของตัวเอง...” ผู้ใช้ เวทคนหลังเอ่ยเสียงหยัน

“นัน ไม่ใช่เรื องของเราแล้ วนี กลับไปรายงานท่านเนกันกันเถอะ” ผู้ใช้ เวทคนแรกเอ่ยชวน

คู่หพู ยักหน้ า แล้ วทังคู

/ ่ก็หายตัวไปจากทีนนโดยไม่
ั/ มีทหารมาอ์คนใดรู้เห็นทังสิ
/ /น

<>::<>::<>
เมืองหลวงมณฑลเยริก

เมืองหลวงเยริกในตอนนี /มีทหารประจําการอยู่เพียงสองพันคน ทีเหลือถูกเกณฑ์ไปเตรี ยมต้ านรับ

ศัตรูยงั มณฑลฮัสจนหมด ปราการของเมืองหลวงเยริกยังเปราะบางกว่าเมืองหลวงฮัสมาก เพราะ
ไม่ใช่ด่านสําคัญสําหรับต้ านรับศัตรู

ผู้ว่าการมณฑลเยริกได้ รับแจ้ งจากทางเมืองหลวงมาอ์อยู่ก่อนแล้ วว่าทัพของแม่ทพั รักษาวังหลวง

จะไปถึงเพือแวะพักชัว คราวและเพือสมทบกับจอมเวทชาฮา แล้ วจึงยกไปจู่โจมทัพรี ฮนุ

บัดนี /จอมเวทชาฮาได้ มาถึงแล้ ว และล่วงเลยวันทีทางนครหลวงแจ้ งว่าทัพของแม่ทพั ชัจยาอาฮ์จะ

เดินทางมาถึงไปสองวันแล้ ว ก็ยงั ไร้ วีแววกองทัพจากเมืองหลวง

...บางทีระหว่างทางอาจเกิดเหตุขลุกขลักไม่คาดหมายขึ /นก็เป็ นได้ ... ผู้ว่าการมณฑลเยริกคิด และ

ตัดสินใจทีจะรอต่อไปอีกสามวัน หากทัพของแม่ทพั รักษาวังชัจยาอาฮ์ยงั มาไม่ถึง เมือนันเขา
/
จะแจ้ งข่าวนี /ต่อราชาวานันซา

คําวันทีสองของการรอคอย ได้ เกิดเหตุอศั จรรย์ขึ /น

ทหารเมืองเยริกซึง เฝ้าประจําการอยู่บนกําแพงเมืองเห็นแสงสว่างเรื อเรื องปรากฏขึ /นตรงชายป่ า

ห่างกําแพงเมืองออกไปไม่ไกลนัก ทหารทุกคนจึงกระชับอาวุธทันทีขณะจ้ องมองแสงสว่างนันตาไม่ /
กระพริบ แสงสว่างนันค่ / อยๆ ลอยสูงขึ /นจนพ้ นจากยอดไม้ จนเห็นว่ามันคือลูกไฟขนาดใหญ่
ประมาณกองไฟทีนกั เดินทางก่อขึ /นในยามราตรี เพือขับไล่ความหนาวและป้องกันภัยจากสัตว์ร้าย

ลูกไฟนันลอยนิ
/ งอยู่กลางอากาศอยู่ครู่หนึง แล้ วขยายขนาดขึ /นเรื อยๆ จากนันมั
/ นก็เปลียนแปลง
รูปร่างจากลูกไฟไปเป็ นอะไรบางอย่างทีดคู ล้ ายกับเสือซึง ร่างกายประกอบขึ /นจากเปลวไฟลุกแรง
เสือไฟทีมีความยาวจากศีรษะจดปลายหางถึงห้ าวา!
เสือไฟเหยียดร่างแผดเสียงคํารามดังสนัน สะเทือนจนกิงไม้ สนั ไหวด้ วยคลืนเสียง ทหารบนกําแพง
เมืองต่างขนลุกซู่ สะท้ านหวาดหวัน ไปถึงขัวหั
/ วใจ เบิกตากว้ างมองสัตว์ประหลาดตนนันอย่ / างไม่
อาจถอนสายตา ปากคอแห้ งผาก มือทีกมุ ธนูขึ /นสายสัน ระริก

พยัคฆ์ร้ายหันหน้ ามาทางประตูเมืองทีตงตระหง่
ั/ านอย่างเชืองช้ า แววตาลุกโรจน์บอกความ
ประสงค์ร้าย ปากแสยะอ้ าอย่างลําพอง ย่อร่างลงตํา แล้ วพุง่ ทะยานเข้ าหาประตูเมืองในพริบตา!

“เหวออออ!!!”

ทหารมาอ์ร้องเสียงหลง สัญชาตญาณสัง การให้ มือน้ าวธนูยิงใส่สตั ว์ประหลาดทีพงุ่ ตรงเข้ าหาโดย

อัตโนมัติ ทว่าธนูทกุ ดอกล้ วนทีสมั ผัสกายสัตว์ร้ายล้ วนแต่ลกุ มอดไหม้ สลายเป็ นเศษเถ้ าถ่านใน
บัดดล เสือไฟตะปบกรงเล็บใส่ประตูเมืองอย่างรวดเร็ว เสียงไม้ ท่อนใหญ่ถกู ฉีกขาดออกจากกัน
ด้ วยพละกําลังอันมหาศาลดังก้ องไปทัว บรรยากาศยามคํา ชิ /นส่วนประตูเมืองทีถกู กรงเล็บเสือไฟ
ฉีกกระชากมอดไหม้ เป็ นจุณทันที กรงเล็บใหญ่มหึมาแข็งแกร่งยิงเหล็กกล้ าตะปบอีกครัง/ ประตู
เมืองเยริกก็แตกทลายยับเยิน สัตว์นิมิตร้ องคํารามก้ องอย่างคึกคะนองลําพอง สะบัดตัวพุง่ ชน
กําแพงเมืองโดยรอบอย่างเมามัน ด้ วยพละกําลังอันมหาศาลของมันส่งผลให้ กําแพงเมืองถึงกับ
สัน สะเทือนปริร้าว ทหารมาอ์บนกําแพงเมืองส่งเสียงร้ องอย่างตกใจ ผละหนีกนั จ้ าละหวัน

น่าแปลกทีเสือไฟมิได้ ทําอันตรายทหารบนกําแพงเมืองแม้ แต่คนเดียว มันมุ่งทําลายเพียงกําแพง

เมืองเท่านัน/

สัตว์อคั คีนิมิตอาละวาดอยู่พกั ใหญ่จนกําแพงเมืองพังทลายไปแถบหนึง จึงค่อยเลิกรา หันกายกลับ

โจนทะยานสู่ทิศทีจากมา แล้ วสลายหายไปในบัดดล

ทหารมาอ์ยงั ไม่ทนั หายหวาดหวัน ก็พบว่าพวกตนถูกโอบล้ อมโดยทหารรี ฮนุ โดยไม่ทนั รู้เนื /อรู้ตวั เสีย
แล้ ว

นับแต่ร้ ูสกึ ถึงพลังเวทอันมหาศาลรุกเข้ าประชิดกําแพงเมือง จอมเวทชาฮาก็รีบติดต่อแจ้ งเหตุต่อ

ราชาวานันซาผ่านจอมเวทอายารี ทนั ที แต่แล้ วจอมเวทกลางคนต้ องหน้ าถอดสีเมือพบว่าเวทค้ นหา
ทีส่งออกไปปะทะเข้ ากับกําแพงเวทมนตร์ ขวางกันไว้
/ ทําให้ ไม่อาจส่งออกไปพ้ นเขตกําแพงเมืองเย
ริกได้

เมืองเยริกถูกรี ฮนุ ยึดได้ ภายในคืนเดียว...

……………………………………….
ตอนที ๗๖

คลีคลายสถานการณ์

ชาวเมืองเยริกทัง หมดถูกจับขังรวมกันในจวนผู้ว่าการมณฑล จากนัน ทหารรี ฮุนจัดการ

รวบรวมเสบียงและม้ าทัง หมดที&สามารถหาได้ ซึ&งก็มีจาํ นวนถึง ๓๐,๐๐๐ กว่ าตัว

“โฮ่...นึกไม่ถึงเลยว่ามาอ์จะสามารถเพิม จํานวนม้ าได้ มากถึงเพียงนี &” แม่ทพั เนกันอุทาน “ข้ าหรื อ

นึกว่าม้ าทังหมดในมาอ์
& ถกู นําไปให้ ทหารขีจนหมดแล้ วเสียอีก นีกระทัง ชาวบ้ านชาวเมืองทัว ไปยังมี
ม้ าไว้ ใช้ งาน”

“และตอนนี &มันจะกลายมาเป็ นม้ าทีมีไว้ ให้ พวกเราใช้ งานแทน” ยิบรอนขัดขณะทําสัญญาณมือให้

ทหารต้ อนเชลยเข้ าไปในทีคมุ ขัง “ข้ าคิดว่าควรจะแบ่งกําลังส่วนหนึง ไปจัดการกับกองทัพมาอ์ทีถกู
พวกข้ าถ่วงเวลาเอาไว้ เท่าทีดู พวกนันพกอาหารติ
& ดตัวมาไม่มากนัก น่าจะแค่ไม่เกินสามวัน นีผ่าน
มาเจ็ดวันแล้ ว บวกกับกว่าพวกเราจะขีม้าไปถึงก็อีกสามวัน รวมเป็ นสิบวัน คงกําลังอดอาหารจน
ยอบแยบได้ ทีพอดี”

“ท่านแม่ทพั จะเอาม้ าพวกนี &ไปไว้ ทีไหนดี?” ทหารผู้ทําหน้ าทีคมุ คนกวาดต้ อนม้ าตรงเข้ ามาถาม
แทรกขึ &น

“เอาไปไว้ ทีสนามฝึ กซ้ อมท้ ายเมือง ข้ าเห็นทีนนั มีคอกม้ าอยู่ด้วย ถ้ าคอกม้ าไม่พอ ก็ให้ จอมเวทกาง
หลังคาชัว คราวให้ ม้าทีเหลือ” แม่ทพั เนกันสัง

ทหารผู้นนขานรั
ั& บแล้ วจากไปปฏิบตั ิตามคําสัง ทันที เนกันจึงหันมากสนทนาถึงหัวข้ อทีกล่าวค้ างอยู่
ว่า
“ถ้ าเช่นนันพรุ
& ่งนี &ข้ าจะส่งกําลัง ๓๐,๐๐๐ ให้ ท่านนําไปจัดการกับทัพมาอ์นนั ระหว่างนันพวกเราจะ
&
ยึดมณฑลเยริกแห่งนี &เป็ นฐานทัพไปก่อน

ยิบรอนพยักหน้ า ตอนนันเอง& ผู้วิเศษหนุ่มรู้สกึ ว่าเจ้ าหญิงเมเฮบีนกําลังติดต่อมา จึงหันไปแจ้ งต่อ

แม่ทพั เนกัน แม่ทพั เนกันจึงสัง งานกับทหารใต้ บงั คับบัญชาขณะทียิบรอนหันไปเรี ยกน้ องชาย แล้ ว
ทังสามก็
& ยดึ คฤหาสน์ของเศรษฐี ในเมืองหลวงเยริกผู้หนึง เป็ นทีประชุมลับ

“ข้ าต้ องการความช่วยเหลือจากพวกท่านด่วน” เจ้ าหญิงเมเฮบีนเริม “พวกข้ าจัดการทหารของอะ

มาวันได้ แล้ ว แต่ก็สญ
ู เสียกําลังคนไปมาก และยังมีผ้ บู าดเจ็บอีกถึง ๒๐,๐๐๐ คน จอมเวทด้ านข้ า
มีเพียงสีคน การรักษาอาการบาดเจ็บจึงเป็ นไปอย่างเชืองช้ า หากทัพของเมราสตามมาทัน
ในตอนนี &คงไม่มีโอกาสชนะเป็ นแน่ จึงอยากให้ พวกท่านแบ่งจอมเวทมาช่วยรักษาจะได้ หรื อไม่?”

ยิบรอนหันไปมองหน้ าแม่ทพั เนกัน แม่ทพั กลางคนเอ่ยว่า

“เรื องนี &ข้ าขอยกให้ ท่านยิบรอนเป็ นผู้ตดั สินใจ”

ยิบรอนพยักหน้ าแล้ วหันไปกล่าวกับเจ้ าหญิงเมเฮบีนว่า

“ด้ านข้ ายังมียาสมานแผลเหลืออยู่จํานวนหนึง ข้ าจะส่งจอมเวทสิบคนกับน้ องชายข้ า ผู้วิเศษฮัม

รอนไปช่วยรักษาทหารของท่าน โปรดรอสักครู่ ข้ าจะส่งคนไปตามจอมเวททังสิ & บคนมา”

“ขอบคุณมาก” เจ้ าหญิงเมเฮบีนเอ่ยพร้ อมกับยิ &ม

ฮัมรอนซึง นิงฟั งการสนทนามาโดยตลอดมองหน้ าอดีตสหายตัวน้ อยอย่างครุ่นคิด เขารู้ว่ารอยยิ &ม

ของนางเป็ นเพียงหน้ ากากฉาบหน้ า เพราะเขาสัมผัสได้ ว่าลึกลงไปในใจนางมีแต่ความเคร่งเครี ยด
และกดดัน สหายน้ อยของเขาอาจแกร่งขึ &นมากในวันเวลาทีผ่านมา แต่ศตั รูของนางก็แกร่งขึ &น
เช่นเดียวกัน เหมือนนางก้ าวหน้ าไปสิบก้ าว แต่เมราสกลับก้ าวหน้ าไปอีกยีสิบก้ าว...
สิบจอมเวทมาถึงตามคําสัง ในอึดใจต่อมา ยิบรอนบิดหัวแหวน เมือประตูมิติปรากฏขึ &น ฮัมรอนและ
จอมเวททังสิ
& บก็ก้าวผ่านไปยังใจกลางทัพของตารี ฮ์

เมเฮบีนให้ นายพลผู้หนึง เป็ นผู้นําทางพวกฮัมรอนไปยังอาคารเนรมิตทีถกู สร้ างขึ &นเพือเป็ นทีพํานัก

ชัว คราวของทหารทีบาดเจ็บโดยเฉพาะขณะทีนางยังคงปรึกษาแผนการกับผู้วิเศษยิบรอนและแม่
ทัพเนกันต่อไป

ผู้ช่วยเหลือจากรี ฮนุ สาละวนรักษาผู้บาดเจ็บจํานวนมหาศาลตลอดทังวั & นโดยผลัดเวรกันพักครัง& ละ

สามคนเพือให้ สามารถทํางานได้ อย่างต่อเนือง การรักษาบาดแผลเริมจากผู้ทีอาการสาหัสซึง มี
ประมาณร้ อยละสามสิบของจํานวนผู้บาดเจ็บทังหมด & จะได้ รับการบรรเทาอาการให้ ทเุ ลาลงมาก
พอจะเคลือนไหวช่วยตัวเองได้ แต่บาดแผลยังไม่หายดี เช่นนี &จะทําให้ เวลาทีใช้ ในการรักษา
ผู้บาดเจ็บแต่ละคนหดสันลงและช่
& วยผู้บาดเจ็บได้ มากขึ &นในเวลาเท่ากัน ส่วนผู้ทีอาการไม่สาหัสนัก
ก็ได้ รับการทําแผลให้ เท่าทีอปุ กรณ์อํานวย

...เจ้ าได้ พกั เมือไหร่แจ้ งข้ าด้ วย ข้ ามีเรื องสําคัญจะบอกเจ้ า... อยู่ๆ เสียงจากพีชายฝาแฝดก็ดงั ขึ &นใน
ศีรษะ ฮัมรอนถามกลับไปอย่างแปลกใจโดยไม่ชะงักมือทีกําลังใช้ เวทรักษา

...เรื องอะไรหรื อ?...

...ไว้ ตอนพักค่อยพูดกัน... พีชายตัดบทเสียงเฉียบขาดจนฮัมรอนมุ่นคิ &ว

แม้ จะอยากรับฟั งเรื องทีพีชายจะบอก แต่งานทีกําลังทําอยู่ก็เป็ นงานด่วนมาก และฮัมรอนถือว่า

ตัวเองเป็ นผู้วิเศษ มีพลังเวทมากกว่าจอมเวทกว่าสามเท่า จึงนหยัดทํางานนานทีสดุ เพือให้ เหล่า
จอมเวทได้ เวียนกันพักให้ เต็มทีและทัว ถึง ดังนันกว่
& าจะถึงผลัดทีเขายอมให้ ตวั เองได้ พกั ก็ล่วงเข้ า
ยามรุ่งสาง ผู้วิเศษหนุ่มหลบไปนอนพักตรงทีว่างภายในอาคารหลังเดียวกันนี &แล้ วติดต่อพีชายทันที

...ยิบ มีเรื องสําคัญอะไรจะบอกข้ ารึ?...

...เรื องทีเจ้ าหญิงเมเฮบีนแจ้ งพวกเราหลังจากเจ้ าผ่านประตูมิติเข้ าไปทํางานแล้ ว... พีชายพูดเสียง
หนัก นํ &าเสียงไม่มีแววง่วง แสดงว่าตืนเต็มตาอยู่ก่อนแล้ ว ฮัมรอนไม่แปลกใจนักเพราะทราบว่าเช้ า
วันนี &พีชายจะนําทัพไปจัดการกับทัพมาอ์ทีติดอยู่ในทางวงกตทีตนและพีชายสร้ างขึ &น

...ข้ ารอฟั งอยู่... ฮัมรอนตอบสันๆ

&

...แผนการในการบุกยึดอะมาวันของนางคือฆ่าล้ างเมืองทีอยู่ใกล้ เมืองหลวง....

“หา!” ฮัมรอนลุกพรวดขึ &นนัง อุทานอย่างลืมตัวก่อนจะทันฟั งจบประโยค

...อย่าเอะอะ! ทําใจให้ เย็นแล้ วฟั งให้ จบก่อนจะขัด ฮัม!... พีชายรี บเอ่ยเสียงหนักก่อนน้ องชายจะ
เผลอโวยวายมากไปกว่านัน& ...นางใช้ วิธีฆ่าล้ างเมืองเพือบีบให้ กองทัพประจําเมืองอะมาวันจําต้ อง
สละกําแพงเมืองอันเป็ นทีมนั มาสู้กบั นางตรงๆ ซึง นางมัน ใจว่าด้ วยจํานวนคนทีมีมากกว่าหลายเท่า
นางย่อมสามารถเอาชนะได้ อย่างง่ายดาย...

แล้ วยิบรอนก็เล่าเหตุการณ์ทีทพั รี ฮนุ ถูกซุ่มจู่โจมตอนกลางคืน บุกฆ่าล้ างเมืองฮุนนันและถูกทหาร

มาอ์ทีกําลังจนตรอกสวนกลับจนต้ องสูญเสียกําลังไปเกือบครึง จากนันสรุ & ปว่า

...เจ้ าหญิงเมเฮบีนกําลังถูกเมราสไล่ต้อน เมราสคาดเดาความเคลือนไหวของนางได้ ทกุ ฝี ก้ าวจนทํา

ให้ นางร้ อนใจอย่างหนักและขาดความเยือกเย็น หากเป็ นแบบนี &ต่อไปทัพตารี ฮ์คงพินาศก่อนกําลัง
เสริมจากราชาตอริคจะมาถึงเป็ นแน่...

...ข้ ารู้ ... ฮัมรอนตอบเสียงเครี ยด

...หากข้ าคาดไม่ผิด เมราสคงไม่รีบร้ อนลงมาประจันกับทัพของรี ฮนุ เพราะทัพของเขาน่าจะยัง

เหนือยจากการเร่งเดินทางจากมณฑลฮัสไปถึงเรี ยรี นในรวดเดียว ทังยั & งบุกจู่โจมกองทัพของแม่
ทัพฟาตาฮ์ต่ออีก หากเมราสยังจะรี บยกทัพลงมาช่วยอะมาวันก็แสดงว่าเจ้ านัน ไม่ฉลาดนัก เพราะ
จะเป็ นฝ่ ายเสียเปรี ยบอย่างเห็นได้ ชดั ทังด้
& านจํานวนคนและด้ านความสมบูรณ์พร้ อมของร่างกาย
ทหาร แต่เจ้ านัน คงไม่มีทางบอกเรื องนี &ให้ กองทัพฝ่ ายตัวเองทีประจําอยู่อะมาวันรู้หรอก เจ้ านัน คง
วางแผนให้ พวกนันซุ & ม่ จู่โจมถ่วงเวลารอให้ เขาลงไปสมทบ เมือจู่โจมได้ ผล พวกทหารก็ยินดีและ
กระตือรื อร้ นทีจะปะทะกับทัพตารี ฮ์ ยิงเมือถูกกระตุ้นด้ วยความโกรธแค้ นและถูกบีบให้ จนตรอก
ด้ วยแล้ วก็ยิงกระนกระหือรื อทีจะสู้ตายมากขึ &น...

ฮัมรอนถอนใจ ...ตรงกันข้ าม เจ้ าหญิงเมเฮบีนกลับร้ อนรนในการเอาชัยจนไม่ยอมเสียเวลาวาง

แผนการทีเยือกเย็นกว่านี & จึงทําผิดพลาดเข้ าอย่างจัง...

...ใช่! นางกําลังขาดความเชือมัน เพราะแผนทีนางคิดถูกเมราสเดาได้ หมด นางจึงไม่กล้ าวางแผนที

จะทําให้ ต้องยืดเวลาออกไป แม้ นางเองก็พอจะรู้ว่าเมราสไม่น่าจะรี บยกทัพลงมาสมทบกับทัพอะ
มาวัน แต่นางก็ไม่กล้ าแน่ใจ นางในตอนนี &ไม่กล้ าคาดเดาอะไรอีกแล้ ว เพราะเมราสทําให้ สิงทีนาง
คาดเดาผิดพลาดไปหมดครัง& แล้ วครัง& เล่ามาตังแต่
& สงครามเริมต้ น...

...คงต้ องหาทางทําให้ ความเชือมัน ของนางกลับคืนมาสินะ... ฮัมรอนถามเสียงเรี ยบ

...ถูกแล้ ว ตอนนี &ยังพอกลับตัวทัน หากนางยอมละรับความช่วยเหลือจากพวกเราและร่วมมือกันยิง

กว่านี &...

...ข้ าจะลองดู... ฮัมรอนเน้ นเสียงหนักแล้ วลุกขึ &น ไม่เหลืออารมณ์อยากพักผ่อนแล้ วในตอนนี &

ผู้วิเศษหนุ่มสัง งานกับจอมเวททังสิ
& บแล้ วตรงไปหาเจ้ าหญิงเมเฮบีนทันที

เจ้ าหญิงเมเฮบีนสัง การกองทัพจํานวน ๕๐,๐๐๐ ให้ เตรี ยมตัวให้ พร้ อมเพือจะไปบุกยึดมณฑลเชีย

นอยู่พอดี เมือได้ ยินผู้วิเศษหนุ่มร้ องเรี ยกจึงหันมาถามอย่างประหลาดใจ

“มีอะไรหรื อ ท่านฮัมรอน?”

“ท่านจะยกทัพไปบุกยึดมณฑลเชียนหรื อ?” ฮัมรอนถาม

“ถูกแล้ ว”

“ข้ ามีข้อเสนอทีคิดว่าจะทําให้ การยึดมณฑลเชียนราบรื นและรวดเร็วยิงขึ &น หากท่านยินดีจะรับฟั ง”

ฮัมรอนพูดเรี ยบๆ

เจ้ าหญิงเมเฮบีนมีสีหน้ าตกใจ ก่อนจะกลับเป็ นปกติอย่างรวดเร็ว เอ่ยว่า

“โปรดตามข้ ามา” จากนันเดิ

& นนําชายหนุ่มไปยังห้ องประชุมชัว คราวซึง เป็ นห้ องห้ องหนึง ในจวนเจ้ า
เมืองโดยมีลฟู าเดินตามทังสองไปด้
& วยตามหน้ าทีองครักษ์

“ท่านรู้ แผนการบุกมณฑลเชียนในครัง& นี &แล้ ว?” เจ้ าหญิงเมเฮบีนถามขึ &นทันทีทีประตูห้องประชุมปิ ด

ลง

ฮัมรอนส่ายหน้ า “เปล่า แต่ไม่ว่าแผนนันจะเป็

& นอย่างไร ข้ าแน่ใจว่าข้ อเสนอของข้ ามีแต่จะทําให้ มนั
ดําเนินไปอย่างรื นยิงขึ &น”

“ท่านมีข้อเสนอใดหรื อ?”

“ข้ าขออาสาไปกับกองทัพของท่านแทนท่านลูฟา” ฮัมรอนตอบ ลูฟาเลิกคิ &วนิดๆ

เจ้ าหญิงเมเฮบีนขมวดคิ &วถามกลับทันที “เหตุผล?”

“พลังเวทของข้ าเหนือกว่าท่านลูฟาในตอนนี & ดังนันสิ

& งใดทีท่านลูฟาทําได้ ข้ าย่อมทําได้ ดีกว่ามาก”

“แต่ท่านเป็ นผู้วิเศษของรี ฮนุ ” เมเฮบีนขัด

“แล้ วอย่างไร?” ฮัมรอนย้ อน “สิบเอ็ดปี ก่อน ตารี ฮ์กบั รี ฮนุ ร่วมมือกัน ข้ าได้ รับคําสัง ให้ ตดิ ตาม
กองทัพพิเศษของตารี ฮ์ซงึ นําโดยเสนาบดีกลาโหมอัสวัรบุกตรงไปยังเมืองหลวงมาอ์โดยมีเจ้ าหญิง
อายุสิบขวบผู้หนึง เป็ นเสนาธิการทัพ ในตอนนันไม่
& มีผ้ ใู ดมองว่าการทีผ้ วู ิเศษแห่งรี ฮนุ เข้ าร่วมใน
กองทัพของตารี ฮ์เป็ นเรื องไม่สมควรแม้ แต่คนเดียว หรื อตอนนี &ในสายตาของตารี ฮ์ เรื องนี &กลายเป็ น
เรื องไม่สมควรไปเสียแล้ ว?”

“สถานการณ์มนั ไม่เหมือนกัน...”

“สถานการณ์ไม่เหมือนกันเพราะท่านแม่ทพั ใหญ่ในครัง& นี &คือเจ้ าหญิงเมเฮบีน รัชทายาทอันดับสอง

& อ? ท่านเห็นศักดิKศรี ของท่าน
ของตารี ฮ์ ไม่ใช่เสนาบดีกลาโหมซึง เป็ นเพียงสามัญชนกระนันหรื
สําคัญยิงกว่าชีวิตของทหารใต้ บงั คับบัญชาอย่างนันหรื
& อ?” ฮัมรอนย้ อนถามเสียงเย็น

เมเฮบีนหน้ าเข้ มขึ &น หากคนทีว่านางเป็ นบุคคลอืนซึง อยู่ใต้ บงั คับบัญชาของนาง หญิงสาวคงจะสัง
ลงโทษด้ วยโทษฐานพูดจาลบหลู่นางไปแล้ ว แต่ในเมือผู้พดู เป็ นผู้วิเศษแห่งรี ฮนุ ทีนางเองเป็ นผู้
ขอร้ องให้ มาช่วยรักษาทหารบาดเจ็บในกองทัพ และยังเป็ นสหายเก่าทีเคยมีบญ ุ คุณต่อกันมาก่อน
หญิงสาวจึงได้ แต่ข่มใจแล้ วเอ่ยเสียงเย็น

“ท่านพูดแรงเกินไปแล้ ว”

“หมายความว่าข้ ากล่าวหาท่าน?” ฮัมรอนยกมือกอดอกพลางเลิกคิ &ว

“แน่นอน ข้ าไม่เคยคิดดังทีท่านกล่าว”

“ข้ ากําลังรอฟั งเหตุผลในการปฏิเสธทีข้าสามารถยอมรับได้ อยู่”

เจ้ าหญิงเม้ มปาก แม้ ทีฮมั รอนกล่าวหามาจะมีส่วนถูก นัน คือนางไม่ต้องการให้ ฮมั รอนตามไปช่วย
เพราะเขาเป็ นผู้วิเศษของรี ฮนุ เป็ นคนของรี ฮนุ นางอาจยอมขอความช่วยเหลือจากรี ฮนุ ในด้ านการ
รักษาคนเจ็บ แต่นางไม่ยินดีรับความช่วยเหลือด้ านกําลังคนในการจู่โจม เพราะสงครามครัง& นี &คือ
การพิสจู น์ว่านางมีความสามารถเหมาะสมกับตําแหน่งราชันแห่งตารี ฮ์ในอนาคต ทว่าเหตุผลที
สําคัญยิงกว่าคือนางไม่ต้องการให้ สหายเก่าผู้อารี ได้ เห็นความโหดมของนาง...
ในเมือนางไม่สามารถบอกเหตุผลทีแท้ จริงออกไปได้ ทังยั
& งไม่สามารถหาเหตุผลมาปฏิเสธข้ อเสนอ
ของเขาได้ นางก็หมดทางเลียง จําต้ องกล่าวว่า

“เอาเถอะ ข้ าตกลงรับข้ อเสนอของท่าน”

ลูฟาแอบยิ &มในใจ ...ท่านฮัมรอนนีเก่งในเรื องกําราบเด็กสาวจริงๆ ไม่ว่าจะตังใจหรื

& อไม่ก็เถอะ...

ฮัมรอนพยักหน้ า “ในเมือท่านตกลงให้ ข้าเข้ าร่ วมในกองทัพทีจะมุ่งไปยังมณฑลเชียนในครัง& นี &แล้ ว

ข้ าคงมีสิทธิKในการขอรับทราบแผนการบุกของท่านซึง เกียวพันถึงชีวิตและความปลอดภัยของข้ า
ด้ วยกระมัง?”

อีกครัง& ทีหากผู้พดู เป็ นผู้ใต้ บงั คับบัญชา แม้ จะเป็ นรองแม่ทพั เคียหรื อเจ้ าชายตูนิส คงถูกหญิงสาว
ปฏิเสธเสียงเย็นไปแล้ ว แต่บดั นี &ฐานะของผู้ถามต่างออกไป ฮัมรอนในขณะนี &ถือเป็ นทูตจากรี ฮนุ ก
ลายๆ และนางมีความรับผิดชอบทีจะต้ องทําให้ เขามัน ใจในความปลอดภัยของชีวิตเขาเอง หญิง
สาวกํามือแน่น ไม่ยอมสบตาอีกฝ่ ายยามเอ่ยเสียงเรี ยบ

“ตามแผนของข้ า เราจะกวาดต้ อนชาวบ้ านรอบๆ เมืองไปเป็ นตัวประกันขู่ให้ ทหารเปิ ดประตูเมือง

แล้ วบุกเข้ าไป เมือยึดเมืองได้ แล้ วค่อยส่งข่าวให้ กองทัพทีรออยู่ทีนียกทัพตามไปสมทบ”

“หากทหารไม่ยอมเปิ ดประตูเมืองเล่า?” ฮัมรอนถามเสียงเย็น

เมเฮบีนหน้ าเผือด ตอบโดยไม่สบตาอีกฝ่ ายเช่นเคย

“เราจะฆ่าชาวบ้ านทีละคนให้ พวกทหารได้ ดู และหากทหารยังไม่ยอมเปิ ดประตูเมือง เราจะไล่ต้อน

ชาวบ้ านให้ ไปทีประตูเมืองเพืออ้ อนวอนพวกทหาร แล้ วฆ่าจนกว่าประตูเมืองจะเปิ ด หรื อชาวบ้ าน
จะตายหมด!”
ความเงียบปกคลุมทัว ห้ องอยู่ครู่ใหญ่ แล้ วฮัมรอนจึงพูดเสียงราบเรี ยบทําลายความเงียบขึ &นว่า

“ข้ ามีแผนทีดีกว่านี & หากท่านยินดีจะรับฟั ง”

“แผนใดหรื อ?” เมเฮบีนหันกลับมามองหน้ าสหายเก่าอย่างไม่เต็มใจ ครัน& เห็นแววตาอีกฝ่ ายมีเพียง

ความสงบนิง ไม่มีแววโกรธเกรี ย& วหรื อรังเกียจ กล่าวหาดังทีนางกลัว หญิงสาวก็นกึ โล่งอก

“ท่านคงต้ องการความเร็วในการเดินทางพร้ อมกับทีไม่ต้องการให้ เมราสรู้ความเคลือนไหว ข้ าคิดว่า

การเดินทัพในเวลากลางคืนและนอนพักผ่อนกบดานนิงในเวลากลางวันเป็ นทางเลือกทีดี เพราะ
หากสายสืบของผู้วิเศษเมราสคือสัตว์ ขอเพียงเราพรางกลินและไม่เคลือนไหวให้ มนั จับสังเกตได้
เราก็จะรอดพ้ นจากการถูกพบเห็น ทังพวกท่ & านไม่ค้ นุ ชินกับอากาศหน้ าร้ อนของมาอ์ จึงหงุดหงิดได้
ง่าย หากเดินทางในเวลากลางคืน อากาศจะเย็นสบายกว่า จากนันเราจะบุ & กจู่โจมเมืองเชียนใน
ยามราตรี โดยข้ าจะใช้ วิธีสะกดให้ คนทั &งเมืองหลับ แล้ วเข้ าไปเปิ ดประตูเมืองให้ กองทัพเข้ าไป
เพียงแค่นี &ก็สามารถยึดเมืองได้ แล้ ว เพราะจากทีข้าตรวจสอบได้ ในเมืองเชียนไม่มีผ้ ใู ช้ เวทระดับ
จอมเวทชันกลางและชั
& นสู
& ง มีแต่จอมเวทชันตํ & าเพียงไม่กีคนเท่านัน& ไม่เป็ นอุปสรรคต่อการใช้ มนตร์
สะกดแต่อย่างใด”

เมเฮบีนนิงอึ &งอย่างคาดไม่ถึง แล้ วหันไปมองหน้ าลูฟาเป็ นเชิงถาม ลูฟาตอบเรี ยบๆ

“ข้ าทําอย่างนันไม่
& ได้ เพราะพลังเวทของข้ าในตอนนี &มีไม่พอ”

เจ้ าหญิงเมเฮบีนเม้ มปาก ...สงครามครัง& นี &เป็ นสงครามทีต้องพึง พาผู้ใช้ เวทเป็ นหลักโดยแท้ ... หญิง
สาวเอ่ยเสียงขรึม

“ข้ าเห็นด้ วยกับแผนการของท่าน”

“แต่แผนนี &มีข้อแม้ อย่างหนึง ทีท่านต้ องรักษาอย่างเคร่งครัด ไม่เช่นนันมนตร์

& สะกดของข้ าจะเสือม
ทันที” ฮัมรอนพูด “นัน คือห้ ามฆ่าคนทีต้องมนตร์ สะกดแม้ แต่คนเดียว!”
เมเฮบีนสบตาผู้พดู แล้ วกล่าวว่า

“ตกลง”

<>::<>::<>

ข่ าวจากมณฑลเยริกขาดหายไป...

กว่าราชาวานันซาจะนึกเอะใจ ก็เป็ นเช้ าวันรุ่งขึ &นของวันทีมณฑลเยริกถูกยึด ราชาหนุ่มรี บติดต่อเม

ราสทันทีเมือพบว่าจอมเวทชาฮาขาดการติดต่อ

“ครัง& ล่าสุดทีจอมเวทชาฮาติดต่อมายังข้ าคือตอนทีเขาไปถึงเยริก ซึง ตอนนันชั

& จยาอาฮ์ยงั เดินไปไม่
ถึง” ราชาวานันซากล่าว “จากการรายงานของจอมเวททีประจําตามสถานีแวะพัก สถานนีสดุ ท้ าย
ทีชจั ยาอาฮ์ได้ หยุดพักคือสถานีซงึ อยู่ห่างจากเยริกสามวันตามความเร็วทีชจั ยาอาฮ์ใช้ ในการ
เดินทาง”

“จากนันกองทั
& พทังกองทั
& พก็เหมือนหายสาบสูญไปเลย? ท่านส่งผู้ตรวจสอบไปหรื อยัง?” เม
ราสถาม ผู้วิเศษหนุ่มเพิง จะเดินทางมาถึงมณฑลอะมาวันในวันนี &เอง โชคดีทีทพั ตารี ฮ์ละทิ &งการบุก
ยึดเมืองหลวงอะมาวันโดยเปลียนเป้าไปมุ่งทําลายกองทัพซึง ประจําอยู่ยงั อะมาวันแทน ทําให้
ชาวเมืองอะมาวันรอดพ้ นจากภัยสงครามมาได้ แบบหวุดหวิด

“ส่งไปแล้ ว จุดทีอยู่ถดั จากจุดสุดท้ ายทีชจั ยาอาฮ์แวะพักรายงานว่าไม่พอกองทัพของชัจยาอาฮ์

ผ่านไปเลย อย่าว่าแต่แวะพัก ทังยั & งไม่มีร่องรอยการปะทะกับกองทัพรี ฮนุ อีกด้ วย เหมือนอยู่ๆ
กองทัพของชัจยาอาฮ์ก็ล่องหนหายไปเสียเฉยๆ”
เมราสพึมพําเบาๆ “ช่วงระหว่างจุดแวะพักทังสองเป็
& นป่ าโปร่งยาวติดต่อกันเป็ นระยะทางประมาณ
๔ - ๕ โยชน์ เหมาะจะใช้ มนตร์ นนั พอดี” ชายหนุ่มพูดเสียงดังขึ &นว่า “ข้ าคิดว่าพอจะรู้แล้ วว่ากองทัพ
ของชัจยาอาอ์หายไปไหน ตอนนี &ได้ แต่หวังว่าพวกเขาจะยังไม่ตาย”

“หมายความว่าอย่างไร?” วานันซาถาม

“มีมนตร์ โบราณบทหนึง ทีใช้ สําหรับสร้ างอาณาเขตวงกตกักคนจํานวนมากไว้ ภายใน โดยผู้ทีถกู กัก

จะหลงเดินวนเวียนอยู่แต่ในอาณาเขตนันโดยไม่ & มีทางหาทางออกได้ และผู้ทีอยู่นอกอาณาเขตนัน&
จะไม่มีทางมองเห็นผู้ทีถกู กักอยู่เช่นเดียวกับทีผ้ ซู งึ ถูกกักอยู่ภายในอาณาเขตจะไม่สามารถมองเห็น
หรื อส่งเสียงร้ องตะโกนให้ ผ้ ทู ีอยู่นอกอาณาเขตได้ ยินได้ แม้ จะกําลังยืนอยู่ในตําแหน่งเดียวกัน” เม
ราสบอกขรึมๆ

วานันซาเบิกตากว้ าง “หมายความว่าพวกชัจยาอาฮ์ถกู กักอยู่ตรงจุดทีหายตัวไปนัน เอง เพียงแต่

พวกเรามองไม่เห็นพวกเขา?”

เมราสพยักหน้ า “มีความเป็ นไปได้ สงู ทีเดียว มนตร์ ชนิดนี &ใช้ ยากมาก เพราะมีเงือนไขควบคู่มาด้ วย
นัน คือพลังเวท หากพลังเวทไม่สงู พอจะไม่มีทางใช้ ได้ และผู้วิเศษยิบรอนกับผู้วิเศษฮัมรอนแห่งรี ฮนุ
ก็เป็ นผู้ทีอยู่ในเงือนไขทีจะสามารถใช้ เวทมนตร์ นี &ได้ พอดี เพราะสองคนนันสามารถรวมพลั
& งเวทเข้ า
ด้ วยกันเป็ นหนึง เดียว ทําให้ มีพลังเวทเท่ากับผู้วิเศษสองคน”

“เมือครู่ท่านบอกว่าได้ แต่หวังว่าพวกชัจยาอาฮ์จะยังไม่ตาย แสดงว่ามีทางแก้ ไขสินะ?”

“ถูกแล้ ว หากทันเวลาก็คงดี เพราะดูเหมือนพวกชัจยาอาฮ์จะถูกกักอยู่ในนันมากว่ & าอาทิตย์แล้ ว

เสบียงอาหารทีติดตัวไปเป็ นเสบียงอาหารสําหรับสามวัน กินอย่างประหยัดหน่อยคงอยู่ไปได้ แค่สี
วัน ทีเหลือคงต้ องทนอดเอา อดข้ าวยังพอทําเนา แต่อดนํ &านีสิหนักหนากว่ามากนัก” นํ &าเสียงพ่อมด
หนุ่มเคร่งขรึม “องค์ราชา เรื องนี &ข้ าจะให้ โอเมสช่วยจัดการให้ เดีNยวนี & เหตุการณ์ครัง& นี &บอกเราว่าเรา
เริมตกเป็ นฝ่ ายรับอีกครัง& แล้ ว กําลังทหารของนครหลวงในตอนนี &น้ อยเกินไปและรี ฮนุ ก็อยู่ใกล้
เกินไป ขอให้ ท่านเรี ยกกําลังทหารจากมณฑลฮัสจํานวน ๗๐,๐๐๐ กลับมาเสริมโดยด่วน ด้ านข้ า
นันข้
& าได้ ให้ กําลังทหารจากเรี ยรี นจํานวน ๗๐,๐๐๐ เท่ากันติดตามมาด้ วยแล้ ว"

“ได้ !” ราชาหนุ่มรับคําสันๆ
& แล้ วตัดการติดต่อทันที เปลียนให้ อายารี ติดต่อถึงจอมเวททีประจําอยู่ยงั
มณฑลฮัสเพือสัง การแทน

ด้ านเมราส ผู้วิเศษหนุ่มรี บติดต่อหาโอเมสทันทีเช่นกัน ผู้วิเศษเฒ่ากําลังสอนและศึกษาสิงทีเม

ราสสอนและฝึ กบรรดาผู้ใช้ เวทอยู่ในสวนหย่อมใจกลางเขตทีพกั ของผู้ใช้ เวทโดยเฉพาะซึง ตังอยู& ่ไม่
ห่างจากประตูวงั ด้ านทิศใต้ มากนักพอดี เพือจะได้ ทราบว่าจะสามารถประยุกต์ใช้ ความสามารถ
ของจอมเวทเหล่านี &อย่างไรบ้ าง เมือรู้สกึ ถึงพลังเวทของเมราสทีส่งมาถึงตน โอเมสก็กล่าวขอตัวกับ
กลุ่มผู้ใช้ เวททีนงั คุยด้ วยเพือเข้ าไปในห้ องพักส่วนตัวและสร้ างกระจกเวทขึ &นทันที

“ท่านโอเมส ข้ ามีเรื องจะขอให้ ท่านช่วย” ภาพเมราสในกระจกเวทเอ่ยขึ &น แล้ วเล่าเหตุการณ์ทีเกิด

แก่กองทัพของชัจยาอาฮ์ให้ ฟัง จากนันถามอี
& กฝ่ ายว่า “ท่านคิดว่าอย่างไร?”

“ไม่ผิดแน่ มนตร์ มายาของนีรุส” โอเมสพูดอย่างมัน ใจ

“ข้ าก็คิดอย่างนัน& ถึงต้ องการให้ ท่านช่วย เพราะครัง& นี &มีแต่ท่านเท่านันที

& ช่วยได้ ”

โอเมสเข้ าใจ มนตร์ มายาซึง คิดค้ นขึ &นโดยนีรุสนี & การจะสร้ างอาณาเขตขึ &นมาได้ นนต้ ั & องใช้ วตั ถุซงึ ไม่
เคลือนทีเป็ นตัวปั กระบุอาณาเขตสีตําแหน่ง ซึง วัตถุทงสี
ั & นี &จะถูกซ่อนเอาไว้ อย่างมิดชิดและร่ายทับ
ด้ วยเวทพรางตา หากผู้ต้องการหามีพลังเวทมากกว่าผู้ใช้ มนตร์ มายาไม่ถึงสองเท่า ก็อย่าหมายจะ
หาหลักปั กเขตนี &พบโดยเด็ดขาด

ทังนี
& &ทุกอย่างย่อมมีข้อแม้ ...

และเขา ผู้วิเศษโอเมส ก็คือข้ อแม้ นนั & นัน คือผู้วิเศษซึง มีพลังอํานาจในการทํานาย...

“ครัง& นี &ถือว่าอยู่ในเงือนไขทีข้าเคยรับปากเจ้ าไว้ ดังนันข้

& าจะจัดการให้ เอง”
“ขอบคุณมาก” เมราสค้ อมศีรษะให้

โอเมสเหาะจากนครหลวงมาอ์ไปถึงจุดทีกองทัพชัจยาอาฮ์หายสาบสูญในยามบ่ายของวันเดียวกัน

บริเวณทีกองทัพชัจยาอาฮ์หายไปคือทุ่งหญ้ าเชือมต่อกับป่ าโปร่ง การสร้ างมนตร์ มายามักต้ องใช้

สถานทีซงึ อํานวยอยู่แล้ วเป็ นตัวช่วย นัน คือป่ า ดังนันป่
& าโปร่งทีดรู ่มครึม& น่าเข้ าไปหลบแดดยาม
บ่ายแห่งนี &น่าจะเป็ นจุดทีพวกชัจยาอาฮ์ถกู กักเอาไว้ ไม่ผิดแน่

ลมร้ อนพัดมาบางเบา เสียงใบไม้ เสียดสีกนั ดังแสกสาก และไม่มีกลินอายของเวทมนตร์ รัวไหลมา

ให้ ร้ ูสกึ ได้ เลยแม้ แต่น้อย

...ร้ ายกาจมาก... โอเมสคิดพลางหลับตาลง ปล่อยจิตให้ ผ่อนคลายแล้ วเพ่งจิตทังหมดไปยั

& งป่ า
เบื &องหน้ า คิดถึงสิงทีต้องการรู้

ภาพต้ นไม้ ซงึ มีลําต้ นสีแดงเข้ มราวกับทับทิมซึง ถูกซ้ อนทับด้ วยภาพต้ นไม้ ธรรมดาค่อยๆ ปรากฏขึ &น
ในมโนภาพทีละต้ นจนครบสีต้น

อํานาจแห่ งการทํานาย...

โอเมสเน้ นไปทีต้นไม้ ต้นแรก ดูซํ &าจนจํารายละเอียดทีตงและสภาพแวดล้

ั& อมได้ อย่างแม่นยําแล้ วจึง
เริมออกหา เพียงครู่ใหญ่ต่อมา ผู้วิเศษเฒ่าก็พบเป้าหมายซึง ตรงกับภาพทํานายทีเห็นไม่มีผิดเพี &ยน

...วิธีคลีคลายมนตร์ มายาตามทีนีรุสบันทึกไว้ ขอเพียงทําลายหลักปั กเขตต้ นใดต้ นหนึง ได้ มนตร์

มายาก็จะสลายไปเอง...

โอเมสทาบมือซึง หุ้มด้ วยผิวหนังเ◌่ ยวย่นลงกับลําต้ น มือผู้วิเศษเฒ่าเปล่งแสงสีแดงเรื อเรื อง แล้ วไฟ

ก็ลกุ พรึบขึ &นยังจุดนันทั
& นที!
โอเมสก้ าวถอยออกมายืนมองผลงานของตัวเองอย่างพอใจ เปลวไฟแผ่ขยายลามไปทัว ลําต้ นอย่าง
รวดเร็วผิดปกติ มันลุกไหม้ กดั กินแต่ต้นไม้ ต้นนี &เพียงต้ นเดียวโดยไม่ลามไปถึงต้ นอืน เมือมองจาก
เปลวไฟทีลกุ โรจน์ห่อหุ้ม จะเห็นต้ นไม้ ทีเดิมเป็ นเพียงต้ นไม้ ธรรมดาค่อยๆ เปลียนสีเป็ นสีเดียวกับ
เปลวไฟ และถูกเผาไหม้ สลายไปอย่างรวดเร็วในเวลาเพียงสิบนาที

หลังต้ นไม้ ถกู เผาไหม้ เป็ นจุณ รอบด้ านเหมือนสว่างขึ &นเล็กน้ อย โอเมสเริมงานลําดับต่อไปทันที

ตามหาพวกชัจยาอาฮ์...

งานนี &ง่ายยิงกว่างานแรกเสียอีก เมือใช้ เวทค้ นหา ภาพพวกชัจยาอาฮ์ก็ผดุ ขึ &นในมโนภาพทันที ใช้

เวลาเหาะไปยังตําแหน่งนันอี& กอึดใจเดียว ภาพกองทัพของแม่ทพั รักษาวังทีถกู กักอยู่ในอาณาเขต
ของมนตร์ มายามากว่าสัปดาห์ก็ปรากฏให้ เห็นอยู่กลางถนนตัดผ่านป่ าเบื &องล่าง

<>::<>::<>

วันรุ่ งขึน ถัดจากวันทีฮมั รอนข้ ามประตูมิติไปยังทีตงของกองทั

ั& พรี ฮนุ ยิบรอนได้ นําทหารม้ าจํานวน
๓๐,๐๐๐ มุ่งหน้ าไปยังจุดทีพวกตนใช้ มนตร์ มายากักกองทัพของแม่ทพั ชัจยาอาฮ์แห่งมาอ์เอาไว้
ซึง ม้ าทีใช้ ขีก็คือม้ าทียดึ มาจากชาวเมืองเยริกนัน เอง

ใช้ เวลาเดินทางสามวัน กองทัพของยิบรอนก็ไปถึงทีหมาย แล้ วผู้วิเศษหนุ่มก็ต้องตกตะลึง รัง& บังเ

ยนม้ าให้ หยุดชะงักอย่างกะทันหันก่อนจะถึงป่ าโปร่งทีวางอาณาเขตมนตร์ มายาไว้ เพียงสิบวา

อาณาเขตมนตร์ มายาถูกทําลาย...

ใครเป็ นคนทํา เมราส? แล้ วก็ต้องบอกตัวเองทันทีว่าเป็ นไปไม่ได้ ต่อให้ เมราสมีพลังเวทมากแค่ไหน

ก็ไม่มีทางมากไปกว่าพลังเวทของเขากับฮัมรอนรวมกันเกินสองเท่าได้

“เกิดอะไรขึ &นหรื อ ท่านยิบรอน?” หัวหน้ ากองพันผู้หนึง ถามขึ &น

“ไม่แน่ว่าทหารมาอ์อาจหนีออกจากอาณาเขตทีข้ากักเอาไว้ ได้ แล้ ว” ยิบรอนตอบเสียงห้ วน หลับตา

ลงเอานิ &วแตะหน้ าผากใช้ เวทค้ นหา

จริงดังคาด...กองทัพของชัจยาอาฮ์จากไปหมดแล้ วเมือวานนี &เอง....พวกเขามาช้ าไปวันเดียว

ทหารในกองทัพดูสีหน้ าเคร่งเครี ยดและแววตาทอประกายกร้ าวของผู้วิเศษแห่งอาณาจักรแล้ วต่าง

ก็หบุ ปากเงียบ ไม่กล้ าถามอะไรทังสิ
& &น

“รอข้ าอยู่ทีนี!” ยิบรอนสัง แล้ วผละจากหลังม้ าพุง่ ตัวเหาะขึ &นฟ้ามุ่งหน้ าไปยังเสาปั กเขตทันที

อึดใจต่อมาผู้วิเศษหนุ่มก็มายืนอยู่ตรงหน้ าเศษซากเสาปั กเขตทีถกู โอเมสเผาทําลายอันเป็ นสิง

ยืนยันความคิดของตน

ไม่ผิดแน่...ผู้ทําลายอาณาเขตมนตร์ มายาต้ องเป็ นผู้วิเศษทีมีอํานาจทํานายเท่านัน...ผู

& ้ วิเศษคนที
ห้ าสินะ

ไม่นกึ เลยว่าเมราสจะมีผ้ วู ิเศษอีกคนเป็ นพวกด้ วย...

ยิบรอนสัง ให้ กองทัพย้ อนกลับไปยังเยริกทันที

<>::<>::<>
เมื&อรู้ตวั ว่าติดกับดักศัตรูเสียแล้ ว ความคิดแรกของชัจยาอาฮ์คือศัตรูมีจดุ ประสงค์อะไร?

ซุม่ จู่โจม? ถ่วงเวลา?

การเดินทางผ่านไปอีกหนึงวัน กองทัพวนกลับมาทีเดิมซึง ได้ ตงค่

ั & ายไปเมือคืนแรกและคืนทีสองจริง
ดังคาด จิตใจชัจยาอาฮ์ก็เริมหนักอึ &งด้ วยความวิตก

ถึงตอนนี & ทหารในกองทัพต่างรู้ตวั กันหมดแล้ วว่าได้ ตกเข้ ามาในกับดักของศัตรู ทุกคนจึงนิงเงียบรอ

การตัดสินใจของแม่ทพั

ชัจยาอาฮ์กําลังคิดหนักว่าควรจะรับมือสถานการณ์เช่นนี &อย่างไร โชคร้ ายนักทีในกองทัพไม่มีจอม

เวทติดมาด้ วยเลย ไม่เช่นนันเขายั
& งพอจะปรึกษาได้ ว่าพวกตนกําลังเผชิญกับกับดักแบบใด
หลังจากทีเดินไปตามเส้ นทางซึง ทอดยาวไปเบื &องหน้ า แต่สดุ ท้ ายกลับย้ อนกลับมาทีเดิมมาเป็ น
เวลาสองวันซ้ อน ชัจยาอาฮ์ก็ไม่คิดจะทําสิงผิดพลาดเดิมซํ &าอีกเป็ นครัง& ทีสาม

เสบียงทีเตรี ยมมาเหลือให้ กินไปได้ อีกเพียงวันเดียว ทังแม่

& ทพั วังผู้ร้ ูจกั ภูมิประเทศแถบนี &ดีทราบว่า
ในละแวกนี &ไม่มีแหล่งนํ &าอยู่เลย อาหารนันหากกิ
& นอย่างประหยัดหน่อยอาจพอกล้ อมแกล้ มไปได้ ๒
- ๓ วัน แต่นํ &านีสิ...

ชัจยาอาฮ์นกึ เจ็บใจทีขนตอนและกํ
ั& าหนดเวลาในการเดินทางมายังมณฑลเยริ กนี &ทังตนและราชา
&
วานันซาต่างไม่ได้ แจ้ งให้ เมราสร่วมรับรู้ เพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื องใหญ่โตมากมาย ทังเมราสก็
& อยู่ไกล
ถึงเรี ยรี น ซึง หากพวกตนแจ้ งให้ เมราสรู้ตงแต่
ั & แรก บางทีผ้ วู ิเศษแห่งอาณาจักรอาจตรวจสอบ
ตําแหน่งในการเดินทางของพวกเขาเป็ นระยะๆ และทราบเรื องทีเขาถูกกับดักนี &โดยเร็วก็เป็ นได้

มาบัดนี &เขารู้สกึ เหมือนติดเกาะร้ างทีไม่ร้ ูว่าเมือไรจะมีเรื อผ่านมา ทังเรื

& อทีผ่านนันจะเป็
& นเรื อฝ่ าย
หรื อเรื อฝ่ ายศัตรู

แต่ไม่ว่าเรื อทีผ่านมาจะเป็ นฝ่ ายใด สิงแรกทีเขาควรหาทางทําให้ ได้ คือ ต้ องมีเรี ยวแรงสมบูรณ์เมือ

เรื อนันมาถึ
& ง เพือจะได้ ไม่เป็ นภาระหากเรื อนันเป็ & นเรื อของฝ่ ายตนทีมาช่วยเหลือ และสามารถ
ต่อต้ านได้ หากเรื อนันคื
& อเรื อศัตรูทีมาซํ &าเติม

วันรุ่งขึ &นอันเป็ นวันทีสามทีเข้ ามาติดกับดัก ชัจยาอาฮ์ไม่ออกคําสัง ให้ รือ& ค่ายพักและตังใจว่

& าจะ
ปั กหลักรออยู่ทีนีเพือเป็ นการประหยัดพลังงาน จากนันแม่ & ทพั รักษาวังสัง ให้ ทหารไปหาเถาวัลย์มา
ถักเป็ นเชือกเส้ นใหญ่ทีเหนียวแน่นหลายเส้ น

เช้ าวันทีห้า เสบียงหมดแล้ ว ท้ องทีรําร้ องเพราะความหิวยังไม่ร้ายเท่าคอทีแห้ งผากเพราะขาดนํ &า

กําลังกายของทหารเริมอ่อนแอลง และแม่ทพั รักษาวังไม่คิดจะให้ สิงนี &ดําเนินต่อไป

ชัจยาอาฮ์สงั ให้ ทหารเอาเชือกเถววัลย์มดั ม้ าของเขาไว้ ม้ าทีผ่านการคัดเลือกแล้ วว่าเป็ นม้ าชันเลิ

& ศ
สุด สามารถเดินทางได้ วนั ละยีสิบโยชน์ จากนันหั& นมาประกาศเสียงดังก้ อง

“พวกเจ้ าจงฟั ง! ข้ าไม่ร้ ูว่าเราจะต้ องติดอยู่ในนี &ไปอีกนานแค่ไหน ข้ ารู้ แต่พวกเราจะต้ องรักษากําลัง

กายเอาไว้ ให้ สมบูรณ์ให้ นานทีสดุ เท่าทีจะสามารถทําได้ เพือทีจะได้ เป็ นเป็ นภาระ หากผู้ทีมา
ปลดปล่อยเราจากกับดักนี &คือพวกเราเอง และเพือทีจะได้ ไม่กลายเป็ นเหยือทีหมดทางสู้ หากผู้ทีมา
คือศัตรู และเราจะรักษาร่ างกายให้ แข็งแรงไม่ได้ หากเราไม่มีเนื &อให้ กิน ไม่มีนํ &าให้ ดืม! ข้ าขอออก
คําสัง ให้ ฆ่าม้ าเพือนํามาเป็ นเสบียง และเพือความยุติธรรม ข้ าจะฆ่าม้ าของข้ าเองเป็ นตัวแรก
เพราะสําหรับข้ าแล้ ว แม้ ม้าตัวนี &จะมีค่ามากสําหรับข้ า แต่ชีวิตของพวกเจ้ ามีค่ายิงกว่า!”

ชัจยาอาฮ์ชกั มีดสันออกมาแทงคอม้
& าเป็ นแผลตื &นๆ เพือไม่ให้ เลือดพุง่ ออกมาแรงเกินไป แล้ วนําถุง
หนังมารองท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทหารทังกองทั & พ

ม้ าส่งเสียงร้ องและดิ &นสะบัดอย่างตกใจทีถกู นายซึง มันมอบความภักดีให้ ทําร้ าย ทว่าเชือกเถาวัลย์

ทีมดั มันอยู่นนรั
ั & ดแน่นจนมันไม่อาจขยับตัวได้ มันจึงได้ แต่นอนตัวสัน เทาปล่อยให้ เลือดจาก
บาดแผลไหลลงสู่ถงุ หนัง

“คนต่อไปเตรี ยมมารองรับเลือดต่อจากข้ า อย่าปล่อยให้ เลือดของม้ าทีลํ &าค่าเหล่านี &ต้ องสูญเปล่า

แม้ แต่หยดเดียว!” ชัจยาอาฮ์ตวาดลัน ทหารทียืนตะลึงค่อยได้ สติ เข้ าแถวมารองรับเลือดจากคอม้ า
ทีละคน

“มัดม้ าอีกสิบตัวแล้ วเอาเลือดจากมัน จากนันแล่& เนื &อมาเป็ นอาหารของวันนี & จําไว้ ฆ่าเท่าทีจําเป็ น
เท่านัน& เราต้ องยืดชีวิตและพละกําลังให้ ได้ นานทีสดุ !”

ทหารจํานวนหนึง ลงมือตามคําสัง ทันที ม้ าสิบตัวถูกเจ้ านายของมันเองและพวกพ้ องจับมัดแน่น

หนา ทหารเจ้ าของม้ ามองม้ าของตนนิงด้ วยความเจ็บปวด ม้ าทีเขาเฝ้าเลี &ยงดูและฝึ กฝนมาเป็ น
เวลานานหลายปี ม้ าทีออกศึกและรอดตายมาด้ วยกัน บัดนี &ต้ องมาสังเวยชีวิตเพือความอยู่รอดของ
เขาเอง...

มนุษย์ช่างเห็นแก่ตวั นัก

ทหารผู้นนนึ
ั & กภาพชัจยาอาฮ์ตอนทีปักมีดใส่คอม้ าอย่างไม่ลงั เล เขารู้ว่าม้ าของชัจยาอาฮ์ตวั นัน&
ได้ มาตังแต่
& สิบปี ก่อน เป็ นม้ าทีผ่านการคัดเลือกรุ่นแรกสุดและอยู่กบั แม่ทพั รักษาวังมานานกว่าม้ า
ตัวใด เขารู้ว่าชัจยาอาฮ์รักม้ าตัวนันมากถึ
& งขนาดเป็ นผู้ป้อนอาหารและนํามันไปออกกําลังกายเอง
ทุกวัน อาบนํ &าแปรงขนให้ มนั ด้ วยตัวเองโดยไม่ให้ ใครอืนไปแตะต้ อง

แต่ยามลงมีด ชัจยาอาฮ์กลับทําโดยไม่ลงั เล

แม้ ม้าตัวนี &จะมีค่ามากสําหรับข้ า แต่ชีวิตของพวกเจ้ ามีค่ายิงกว่า!

มือทีถือมีดของทหารผู้นนปั
ั & กลงตรงคอม้ าของตนทันทีพร้ อมกับนําถุงหนังมารองเลือดโดยทีมือไม่
สัน เลยแม้ แต่น้อย

ม้ าถูกฆ่าเพือนําเลือดมาดืมดับกระหายและนําเนื &อมากินดับความหิวโหย หลังจากนันเศษซากที

& 
เหลือได้ รับการกลบฝั งอย่างดี
เย็นวันทีเก้ า...อยู่ๆ บรรยากาศซึง ปกคลุมด้ วยหมอกบางๆ ตลอดเวลาพลันสว่างสดใสขึ &นอย่าง
กะทันหันพร้ อมกับทีร่างชายชราในชุดผู้ใช้ เวทปรากฏกายขึ &น

โอเมส...

“ข้ าคือโอเมส รองแม่ทพั กองทัพผู้ใช้ เวท ท่านเมราสส่งข้ ามาช่วยพวกท่าน และสัง ให้ ท่านแม่ทพั ชัจ
ยาอาฮ์ยกทัพกลับเมืองหลวงมาอ์โดยด่วน เพราะตอนนี &เยริกถูกรี ฮนุ ยึดได้ แล้ ว กองทัพรี ฮนุ จึงอาจ
บุกเมืองหลวงได้ ทกุ เมือ” โอเมราสรายงานพร้ อมกับนึกประหลาดใจไม่น้อยทีพวกทหารยังคงมีท่าที
กระปรี ก& ระเปล่ากันอยู่ แทนทีจะมีท่าทางอ่อนเพลียอิดโรยเพราะขาดอาหาร

“ขอบคุณมากทีมาช่วยเหลือ” ชัจยาฮาฮ์พดู แล้ วหันไปสัง ทหารให้ เตรี ยมพร้ อมเคลือนทัพ

โอเมสทําหน้ าทีระวังหลังให้ จึงยืนรอดูอยู่จนกระทัง ทหารกลุ่มสุดท้ ายวิงผ่านข้ างกาย ผู้วิเศษเฒ่า

เลิกคิ &วเมือเห็นทหารสองคนขีม้าตัวเดียวกัน แล้ วจึงเอะใจ ริมฝี ปากขยับยิ &ม

...แก้ ปัญหาเฉพาะหน้ าได้ ไม่เลวทีเดียว ท่านแม่ทพั ชัจยาอาฮ์...

……………………………………..
ตอนที ๗๗

ปล่ อยเสือคืนป่ า

ดวงจันทร์ ลอยเด่ นอยู่กลางท้ องฟ้าสว่ างสดใสมีเมฆลอยประดับเพียงประปราย

แนวป่ าอยู่ห่างจากกําแพงเมืองออกไปกว่าสองเส้ นเพือป้องกันพลธนูซมุ่ จู่โจม รอบด้ านเงียบสงบมี

เพียงเสียงแมลงร้ องเป็ นระยะๆ จากต้ นไม้ ในเขตกําแพง

ลมสงบนิง แม้ จะเป็ นกลางดึก อากาศยังร้ อนอบอ้ าวจนทหารบนกําแพงเมืองขยับตัวอย่างอึดอัด

เหนือขึ ,นไปบนฟ้า ร่างในชุดคลุมสีเทากําลังประสานมืออยู่กลางอากาศแล้ วแยกออกจากกัน สาย

ลมอ่อนบางค่อยๆ ไหลออกจากช่องว่างระหว่างมือทังสองลงสู
, ่เป้าหมายเบื ,องล่าง

ไม่นาน ชาวเมืองรวมถึงทหารทียงั ตืนอยู่ต่างก็หลับใหลจนหมดสิ ,น

มณฑลเชียนถูกยึดได้ โดยราบรื นตามแผนของฮัมรอน…

เจ้ าหญิงเมเฮบีนปฏิบตั ิตามเงือนไขทีรับปากไว้ อย่างเคร่งครัดโดยออกคําสัง ห้ ามมิให้ ทําร้ ายทัง,

ชาวเมืองและทหารแม้ แต่คนเดียว ผู้ฝ่าฝื นจะถูกประหารตามกฎของกองทัพทันที

การทีสามารถยึดเมืองเชียนได้ โดยไม่เสียเลือดเนื ,อทังสองฝ่

, ายนี ,ทําให้ ทหารตารี ฮ์มองฮัมรอนด้ วย
สายตานับถือ วิธีการของฮัมรอนอาจดูเหมือนขี ,โกงและขี ,ขลาด แต่สําหรับทหารหาญทีต้องเข่นฆ่า
ชาวบ้ านซึง อ่อนแอและไร้ ความผิดติดต่อกันมาหลายต่อหลายครัง, พวกเขาชอบวิธีนี ,มากกว่าวิธี
เดิมของเจ้ าหญิงเมเฮบีนมากนัก

ทหารตารี ฮ์อาจชอบการสู้รบ แต่ก็มีศกั ดิ<ศรี แห่งนักรบทีไม่นิยมรังแกคนไม่มีทางสู้ ให้ พวกเขา

ประจันกับกองทัพศัตรูทีมีจํานวนมากกว่าสิบเท่า พวกเขายังรู้สกึ ดีเสียกว่าให้ ฆ่าชาวบ้ านทีไร้ อาวุธ

ชาวเมืองทีต้องมนตร์ หลับใหลถูกขนไปนอนรวมกันในบ้ านเรื อนแถบหนึง ของเมือง ส่วนข้ าวของ

ทรัพย์สมบัติและเสบียงทีกว้ านหามาได้ รวมถึงม้ าพาหนะจํานวนหนึง ถูกนํามากองรวมกันตรงลาน
กว้ างด้ านหลังประตูเมือง

หลังจากสัง ให้ แจ้ งข่าวชัยชนะและแจ้ งให้ ทพั หลักซึง หยุดตังทั

, พรออยู่ทีเมืองแห่งเดิมเดินทางมา
สมทบแล้ ว เจ้ าหญิงเมเฮบีนก็ยืนบงการทหารให้ ขนค่าตอบแทนแห่งชัยชนะเหล่านี ,โดยมีฮมั รอนยืน
กอดอกอยู่ข้างๆ

ผู้วิเศษหนุ่มไม่เหลือบแลบรรดาแก้ วแหวนเงินทองทีกองพูนแม้ แต่นิดเดียว แต่จบั จ้ องกองเสบียงสูง

ท่วมศีรษะหลายอย่างสนอกสนใจเต็มที

“เสียดายทีตอนนี ,กําลังทหารของเราไม่พอ ไม่อย่างนันข้

, าจะส่งทรัพย์สมบัติกบั ทหารและชาวเมือง
พวกนี ,กลับไปเป็ นเชลยศึกให้ หมด” เมเฮบีนเปรย

“เรื องขนเชลยไว้ รอชนะสงครามครัง, นี ,แล้ วค่อยคิดก็ไม่สาย” ฮัมรอนไม่ละสายตาจากสิงทีมอง “ว่า

แต่พวกท่านจะทําอย่างไรกับเสบียงพวกนี ,? ดูจากทีพวกท่านขนแพะมาเป็ นเสบียงออกเยอะแยะ
นัน แล้ ว พวกท่านคงไม่ค่อยชอบเสบียงทีไม่มีขา เดินเองไม่ได้ สกั เท่าไหร่ ?”

เมเฮบีนยิ ,มอย่างรู้ทนั “เป็ นดังทีท่านว่า เสบียงพวกนี ,ต้ องใช้ เกวียนแบกขน ซึง จะทําให้ การเดินทัพ
ล่าช้ ายิงขึ ,น หากพวกท่านไม่ต้องการ ข้ าก็จะเผาทิ ,ง”

ฮัมรอนหัวเราะเบาๆ หันมามองหน้ าผู้พดู “รู้ทนั เชียวนะ”

“ก็ท่านเล่นจ้ องกองเสบียงตาไม่กระพริบ มีแต่คนตาบอดเท่านันกระมั

, งถึงจะเดาจุดประสงค์ท่านไม่
ออก” เมเฮบีนว่า
...ข้ าดีใจทีเจ้ ายิ ,มได้ อีกครัง, ยิ ,มอย่างสบายใจไม่ใช่ยิ ,มบังหน้ าเพือตบตาคนอืนไม่ให้ เห็นว่าเจ้ ากําลัง
ใกล้ จะล้ มอยู่แล้ ว...

เสียงนุ่มนวลทีดงั ขึ ,นในศีรษะทําเอาเมเฮบีนชะงัก มองอีกฝ่ ายอย่างประหลาดใจ และก็พบกับ

รอยยิ ,มและแววตาอ่อนโยนทีมองมาอยู่ก่อนแล้ ว

“ท่านรู้ ...?”

ฮัมรอนเบือนสายตากลับไปทีเดิมเพือไม่ให้ ใครผิดสังเกต

...ใช่...

เมเฮบีนเห็นอาการกลบเกลือนนันก็ , เข้ าใจ จึงทําตามโดยทําเป็ นหันไปมองพวกทหารทีกําลังขนของ

ริมฝี ปากนางแย้ มเป็ นรอยยิ ,มบางๆ

...เพราะเหตุนี ,หรื อท่านจึงได้ อาสาตามมาในครัง, นี ,?...

...ใช่ เพราะความกดดันทีมากเกินไปได้ บดบังปั ญญาของท่านเสียสิ ,นเหมือนทีความเอาแต่ใจของ

ท่านเองเคยส่งผลเช่นเดียวกันนี ,มาแล้ ว... ฮัมรอนตอบโดยไม่มองหน้ า

...ขอบคุณท่านมากทีช่วยข้ าไว้ อีกครัง, ... นํ ,าเสียงนางนุ่มนวลและจริงใจ

...ความกดดันทีเจ้ าแบกรับมันไว้ จนตัวเองใกล้ จะล้ มอยู่แล้ ว หัดรู้จกั ขอให้ คนอืนช่วยแบ่งมันไปบ้ าง

อย่าคิดว่าในโลกนี ,นอกจากตัวเองแล้ วคนอืนเป็ นศัตรูไปเสียหมด... ฮัมรอนพูดขรึมๆ

เมเฮบีนยิ ,ม ...ข้ าจะจําไว้ ... แล้ วถามด้ วยเสียงพูดว่า “จะทําอย่างไรกับชาวเมืองและทหารดี?”

“ปล่อยไว้ อย่างนันล่
, ะ ผู้ทีต้องมนตร์ สะกดจะเหมือนกําลังจําศีล มีชีวิตอยู่ไปได้ เรื อยๆ โดยไม่ต้อง
กินต้ องดืม ไว้ พวกเราจะไปจากเมืองนี ,เมือไร ข้ าค่อยกําหนดเวลาถอนมนตร์ สะกดให้ ฟืน, ขึ ,นมา
หลังจากพวกเราจากไปแล้ วเจ็ดวัน” สีหน้ าฮัมรอนขรึมลง “ชีวิตทุกชีวิตมีค่าเท่าเทียมกัน ไม่ควรคร่า
ชีวิตใครทังนั
, นหากไม่
, จําเป็ น”

เมือกองทัพทีตงทั
ั , พรออยู่ยงั เมืองเดิมเดินทางมาสมทบแล้ ว ฮัมรอนก็ให้ จอมเวทของตนทังหมดมา ,
ช่วยกันย้ ายเสบียงไปให้ กองทัพรี ฮนุ ซึง ตังหลั
, กอยู่ทีเมืองหลวงมณฑลเยริก พร้ อมกันนันก็
, ได้ รับ
ทราบข่าวทีไม่ดีนกั จากยิบรอนเรื องกองทัพของมาอ์ซงึ พวกตนกักไว้ หนีไปได้ และเรื องผู้วิเศษคนที
ห้ า

...ผู้ช่วยเมราสโผล่มาอีกคนแล้ วหรื อนี... ฮัมรอนครางหลังจากฟั งพีชายเล่าจบ

...ยังไงนีก็ยงั เป็ นแค่การคาดเดา ข้ าจะลอบเข้ าไปสืบดูความเคลือนไหวในเมืองหลวงมาอ์ หาก

ตอนนี ,มีเมืองหลวงไม่มีผ้ วู ิเศษอยู่เลยล่ะก็ ย่อมไม่มีใครสามารถรู้การไปเยือนของข้ าได้ แต่หากมี
ผู้วิเศษอยู่ ผู้วิเศษคนนันต้
, องออกมาขวางข้ าแน่... ยิบรอนบอกจุดมุ่งหมาย

...จะไม่เสียงเกินไปหน่อยหรื อยิบ?... น้ องชายท้ วงอย่างไม่เห็นด้ วย

...มันก็ค้ มุ ค่ากับการเสียง เพราะข้ าจะเข้ าไปหาทางทําให้ กองทัพผู้ใช้ เวทไม่สามารถลงมือได้

ไม่อย่างนันตอนบุ
, กยึดเมืองหลวง พวกเราคงลําบากแน่... ยิบรอนพูดเสียงเรี ยบ

ฮัมรอนนิงอึ ,ง เขาอยากจะตามไปด้ วยเพราะเป็ นห่วงพีชาย แต่กองทัพตารี ฮ์ยงั ต้ องบุกยึดมูวีนาด้ วย

วิธีเดิมทีใช้ กบั มณฑลเชียนมาแล้ ว เขาจึงไปกับยิบรอนไม่ได้ สุดท้ ายจึงได้ แต่ถอนใจ

...ระวังตัวให้ มากนะยิบ...

...ข้ าระวังตัวอยู่แล้ ว เจ้ าเองก็ระวังตัวด้ วยล่ะ... ยิบรอนกล่าวทิ ,งท้ ายก่อนจะตัดการติดต่อ

<>::<>::<>

ไกลออกไป ณ ดินแดนทีมนุษย์ไม่หาญย่างเหยียบ

ในกระท่อมหลังน้ อยซึง ตังอยู

, ่ตรงกลางระหว่างแม่นํ ,าเซาดาและแม่นํ ,าอัซฟั ร

“ไม่น่าเชือว่าจะมีคนแบบนี ,อยู่ด้วย” เสียงหนึง อุทานดังมาจากในกระท่อม ผู้พดู คือชายหนุ่มวัย

ฉกรรจ์ผมสีทองแดงท่าทางอารมณ์ดีแต่ก็ดแู กร่งกร้ าวอยู่ในที เจ้ าตัวกําลังนัง เอามือวางบนโต๊ ะไม้
สีเหลียมต่อเองหยาบๆ พลางหันจ้ องมองภาพในกระจกบานใหญ่ซงึ วางอยู่ห่างออกไปด้ านขวามือ
ตาไม่กระพริบ กระจกซึง กําลังสะท้ อนภาพกองทัพตารี ฮ์ในเมืองหลวงเชียน...

“หากเขาไม่ใช่คนแบบนี , ข้ าคงไม่ช่วยเขาในครัง, นัน, และหากเขาไม่ใช่คนแบบนี , ข้ าคงไม่กล้ าส่งเจ้ า

ไปขอความช่วยเหลือจากเขาเช่นกัน เซีย” สหายซึง นัง กอดอกอยู่ด้านซ้ ายมือซึง เป็ นตําแหน่งตรง
ข้ ามกับกระจกพอดีตอบพร้ อมกับยิ ,มพราย

“อือม์...” เซียครางในลําคอ “น่าเสียดายทีเขาไม่ช่วยห้ ามเจ้ าหญิงนัน เร็วกว่านี ,”

“ทุกอย่างเป็ นไปตามชะตาลิขิต ชาวเมืองเหล่านันถู , กกําหนดไว้ ล่วงหน้ าแล้ วว่าจะต้ องตายใน

สงครามครัง, นี ,ทังหมด”
, ผู้เป็ นสหายเอ่ยเสียงเรี ยบ

“ทีเรี ยกว่า “ถึงฆาต” น่ะหรื อ?” เซียหันไปถาม

“ใช่”

“อือม์...” เซียหันไปมองภาพฮัมรอนกับเจ้ าหญิงเมเฮบีนอีกครัง, “น่าสงสารฮัมรอน ท่าจะไม่มีหวัง

เสียละมัง ต่อให้ เจ้ าหญิงนัน รักตอบเขาก็เถอะ”
“สิงทีแน่นอนทีสดุ คือความไม่แน่นอน” ผู้เป็ นสหายตอบยิ ,มๆ

เซียหันมาเขม้ นมองหน้ าผู้พดู “ข้ าละเกลียดเวลาเจ้ าทําท่าอมพะนําแบบนี ,จริ งๆ ทํามาพูดยัว ให้ ร้ ูว่า
เจ้ ารู้แล้ วไม่คิดจะบอก”

คนถูกมองยิ ,มอย่างไม่เดือดร้ อน เปลียนเรื องว่า

“จะว่าไป...ครัง, ก่อนตอนเห็นภาพฆ่าล้ างเมือง เจ้ าไม่ยกั นํ ,าลายสอเลยนี?”

“นํ ,าลายสอ?!” เซียร้ อง หันขวับมามองผู้พดู ทันควัน “ข้ าจะไปมีท่าทางน่าขนลุกแบบนันได้

, ยงั ไงกัน
หา เฟย์รา!”

“อ้ าว ก็เจ้ าเป็ นสัตว์อสูรไม่ใช่หรื อ? พวกสัตว์อสูรแถวๆ ชายแดนทะเลทรายซอมานน่ะพอได้ กลิน

เลือดมนุษย์ก็นํ ,าลายหกกันเป็ นแถว ตะกุยตะกายพยายามจะออกไปข้ างนอกกันใหญ่ หึหึ” เฟย์รา
หัวเราะเบาๆ เมือนึกถึงภาพอัฟอากําลังบ่นกะปอดกะแปดไปพลางทํางานไปพลางด้ วยใบหน้ าบึ ,ง
ตึง

เซียมองหน้ านกไฟหนุ่มอย่างไม่ไว้ ใจ “รู้แล้ วแกล้ งถามมากกว่ามังF ? ในป่ านี ,มีเรื องทีเจ้ าไม่ร้ ูด้วย
หรื อ?”

“ข้ าจะไม่ใช้ อํานาจหยัง รู้ จิตใจคนอืนโดยพรํ าพรื อหรอกนะ มันเป็ นการละเมิดความเป็ นส่วนตัวของ
ผู้อืน” เฟย์ราตอบเรี ยบๆ พร้ อมกับโบกมือ ภาพในกระจกก็เปลียนไปเป็ นภาพกองทัพมาอ์ซงึ
เดินทางไปถึงมณฑลอะมาวันแล้ ว

“อ้ อ...อย่างนี ,เอง” เซียพยักหน้ าเข้ าใจแล้ วตอบว่า “เวลาเป็ นคนแบบนี ,ข้ าก็เหมือนคนธรรมดาทัว ไป
นัน แหละ แค่เห็นภาพศพก็พะอืดพะอมแล้ ว แต่ถ้าแปลงเป็ นอสูร...” เซียทําท่าคิดแล้ วยิ ,มแห้ งๆ “ข้ า
นึกออกแล้ ว ข้ าเคยกินเนื ,อมนุษย์มาก่อนสมัยยังวัยรุ่น ก่อนทีลคู จะไปเจอข้ า นึกถึงแล้ วแย่ชะมัด”
เซียทําหน้ าพะอืดพะอม
“แปลงเป็ นเสือสิ เดีGยวก็หายคลืนไส้ เอง” เฟย์ราแนะหน้ าตาย

เซียแยกเขี ,ยว “ไม่ต้องมาแนะนําเลย!”

“อะไรกัน ข้ าหวังดีนะ” นกไฟทําเสียงซือ

“ทําหน้ าได้ น่าเชือมากนะ” เซียประชดแล้ วหันไปมองภาพในกระจก “เมราสจะทําอะไรกันนัน ?”

“เจ้ าคิดว่าไงล่ะ?” เฟย์ราย้ อนถามโดยไม่ตอบ

<>::<>::<>

หลังยกทัพกลับจากทะเลทรายซอมานถึงเมืองหลวงเรี ยรี นและหยุดพักผ่อนเป็ นเวลาสามวันแล้ ว

เมราสก็ยกทัพมุ่งหน้ าลงใต้ มายังมณฑลอะมาวัน วันทีเริมออกเดินทางมุ่งสู่อะมาวันเป็ นเวลาหนึง
วันหลังจากทัพมาอ์ทีอะมาวันซุม่ จู่โจมค่ายพักของทัพตารี ฮ์พอดี

ทัพเมราสใช้ เวลาเดินทางสิบวันจึงลุถึงมณฑลอะมาวันในวันเดียวกับทีมณฑลเชียนถูกเจ้ าหญิงเม

เฮบีนยึดได้ โดยละม่อมตามแผนการของฮัมรอน

เมืองหลวงอะมาวันมีทหารเฝ้าประจําการเพียงไม่กีร้อย แต่อย่างไรก็รอดพ้ นจากการถูกฆ่าล้ าง

เมืองเพราะทัพตารี ฮ์รีบร้ อนต้ องการเดินทางไปสมทบกับทัพรี ฮนุ เร็วๆ จึงละทิ ,งการย้ อนกลับมา
ยึดอะมาวัน เปลียนแผนเป็ นมุ่งหน้ าสู่มณฑลเชียน

เมราสแวะพักทีเมืองหลวงอะมาวันหนึง วันและได้ ติดต่อกับจอมเวทมณฑลเชียนเพือถามข่าวคราว

ความเคลือนไหวของทัพตารี ฮ์ ทว่าไม่สามารถติดต่อผู้ใช้ เวทในมณฑลเชียนได้ เลย เมราสจึงลองใช้
เวทค้ นหาตรวจสอบสภาพของเมืองเชียนดู จึงพบว่าเมืองเชียนถูกตารี ฮ์ยดึ ได้ แล้ ว และเขายังเห็น
ผู้วิเศษฮัมรอนอยู่ในกองทัพตารี ฮ์ทีมณฑลเชียนนันด้
, วย เมราสรู้ทนั ทีว่าตารี ฮ์กบั รี ฮนุ ร่วมมือกัน
อย่างไร

ผู้วิเศษหนุ่มไม่กล้ าใช้ เวทค้ นหาดูรายละเอียดอะไรมากเพราะกลัวฮัมรอนจะรู้ตวั อย่างไรข้ อมูลทีได้

รับรู้นี ,ก็เป็ นประโยชน์อย่างยิงในการวางแผนรับมือขันต่
, อไป

แต่...เมราสรู้สกึ เหมือนตัวเองลืมอะไรบางอย่างไป อะไรบางอย่างทีเกียวกับมณฑลเชียนและดู

เหมือนจะสําคัญมาก

ชายหนุ่มเดินตรวจตราการทํางานของทหารไปพลางคิดไปพลางจนมาถึงคอกม้ าโดยไม่ร้ ูตวั หน่วย

ดูแลม้ ากําลังตรวจดูอาการม้ าทีป่วยกันอย่างขะมักเขม้ นรวมทังกั
, รบาทีใช้ เวทพรางตา

เมราสเดินผ่านกัรบาไปเหมือนไม่ร้ ูจกั กัรบาเองก็ทําเหมือนทหารในคอกม้ าคนอืน นัน คือหันมาทํา

ความเคารพท่านแม่ทพั ใหญ่แล้ วทํางานของตนต่อไปตามปกติ

เมราสสังเกตเห็นจอมสัตว์อสูรเสือดาวสนอกสนใจงานทีทําไม่น้อย เพราะจะว่าไปกัรบาก็ไม่เคย
ต้ องทําอะไรแบบนี ,มาก่อน ทังกั
, รบายังระมัดระวังทีจะปกปิ ดตัวเองโดยไม่ทําตัวให้ สะดุดตาใครเป็ น
อย่างดี ดีมากเสียจนไม่มีใครเอะใจเลยสักคนว่าบุคคลผู้นี ,ปรากฏขึ ,นในกลุ่มของพวกตนตังแต่
,
เมือใด และมาได้ อย่างไร แถมกัรบายังไม่เคยมาพูดจาสร้ างความหงุดหงิดให้ เขาอีกด้ วย ช่างผิดกับ
นกไฟตัวแสบน้ องชายของภรรยาเขาลิบลับ

เมราสชะงักเท้ า จะว่าไปเฟย์ราเคยมาเตือนเขาครัง, หนึง ก่อนจะยกทัพออกจากมาอ์ เรื องสิงทีเขา

เคยก่อไว้ เมือสงครามครัง, ก่อน...เจ้ าชายเตราล

...นึกออกแล้ ว...

ผู้วิเศษหนุ่มเลิกล้ มความตังใจที
, จะเข้ าไปทักทายภรรยา หันหลังเดินกลับไปทีกระโจมของตนทันที
เขามีเรื องทีต้องคิดและตัดสินใจเพิม ขึ ,นอย่างปุบปั บอีกหลายเรื องเสียแล้ ว

ครัง, ก่อนตอนเขาใช้ เวทค้ นหาตรวจสอบตําแหน่งของเจ้ าชายเตราลนัน, ผู้วิเศษหนุ่มพบว่าเจ้ าชายเต

ราลเปลียนชือแล้ วอาศัยอยู่ในเมืองหลวงเชียน แต่นีทพั ตารี ฮ์ยดึ เชียนได้ โดยทีชาวเมืองไม่ร้ ูเรื องเลย
แม้ แต่น้อย ทว่าเจ้ าหญิงเมเฮบีนกลับไม่พบเจ้ าชายเตราลในกลุ่มชาวเมืองทีจบั ได้ แสดงว่าเจ้ าชาย
เตราลไม่อยู่ภายในเมืองหลวงเชียนตังแต่
, ก่อนหน้ าทีทพั ตารี ฮ์จะบุกไป

เมราสใช้ เวทค้ นหาหาตําแหน่งของเจ้ าชายเตราลทันที แล้ วก็ต้องขมวดคิ ,ว

ตอนนี ,ทีอยู่ของเจ้ าชายเตราลคือมณฑลฮัส หมายความว่าเจ้ าชายเตราลและครอบครับย้ ายออก

จากมณฑลเชียนเดินทางไปยังมณฑลฮัส

น่าสงสัย...

การทีทพั ตารี ฮ์เปลียนเส้ นทางเดินทัพนี , ผู้ทีร้ ูมีแต่เขา ราชาวานันซา ชัจยาอาฮ์ แม่ทพั ประจํา
มณฑลอะมาวันทีตายไปแล้ ว และแม่ทพั ประจํามณฑลฮัสเท่านัน, ทหารใต้ บงั คับบัญชาไม่มีใคร
ทราบเรื องนี ,แม้ แต่คนเดียวเพราะมีหน้ าทีปฏิบตั ิตามคําสัง เพียงอย่างเดียวเท่านัน, ในมณฑลเชียน
เองยิงแล้ วใหญ่ เพราะไม่มีใครรู้เรื องกําลังจะถูกทัพตารี ฮ์บกุ นี ,เลย ไม่เช่นนันคงไม่
, ถกู บุกยึดง่ายๆ
แบบนี , พวกชาวบ้ านของเมืองเล็กๆ ทีรายรอบก็ไม่มีทางทราบได้ เพราะเส้ นทางทีทพั ตารี ฮ์ใช้ ในการ
เดินทัพเป็ นเส้ นทางลับทางการทหารซึง ระหว่างทางไร้ บ้านเรื อนผู้คน ทังกองทั , พยังเดินทางด้ วยม้ า
อย่างรวดเร็วเกินกว่าชาวบ้ านของแต่ละเมืองจะสามารถกระจายข่าวสู่กนั ได้

เจ้ าชายเตราลไม่อยู่ในมณฑลเชียน กลับไปอยู่ยงั มณฑลฮัส ทังที

, ในสายตาชาวบ้ านธรรมดาทัว ไป
ทีนนั น่าจะเป็ นจุดอันตรายกว่ามณฑลเชียนมากนัก เพราะเป็ นเส้ นทางทีทพั ตารี ฮ์ตดั สินใจจะ
เดินทัพผ่านก่อนทีเจ้ าหญิงเมเฮบีนจะเปลียนแผนอย่างกะทันหัน

เจ้ าชายเตราลรู้ล่วงหน้ า หรื อบังเอิญมีธุระต้ องไปยังมณฑลฮัสในเวลานี ,พอดี?

ข้ อสันนิษฐานข้ อหลังดูจะเป็ นไปไม่ได้ เพราะครอบครัวของเจ้ าชายเตราลติดตามเจ้ าชายมาด้ วย

ปั ญหาจึงอยู่ที...

เจ้ าชายเตราลรู้ตวั ล่วงหน้ าได้ อย่างไร?

และทีสําคัญยิงกว่าคือ...

เจ้ าชายเตราลเข้ าไปในมณฑลฮัสได้ อย่างไรในภาวะสงครามเช่นนี ,?

ความเป็ นไปได้ ทีข่าวจะแพร่งพรายจากคนของมาอ์มีน้อยยิงกว่าน้ อย และหากตัดความเป็ นไปได้ นี ,

ออกไป ก็จะเหลือเพียง เจ้ าชายเตราลทราบข่าวจากคนในของตารี ฮ์เอง และต้ องเป็ นคนในที
ใกล้ ชิดทังยั
, งมีตําแหน่งสูงมากเสียจนสามารถร่วมรับรู้ข่าวคราวความเคลือนไหวของทัพเจ้ าหญิงเม
เฮบีนเสียด้ วย

แค่นี ,ก็เดาได้ แล้ วว่ารากฐานของเจ้ าชายเตราลในราชสํานักตารี ฮ์หยัง รากลึกกว่าทีใครๆ คิด น่า

สงสัยว่าอาจยังมีพรรคพวกทีแอบสนับสนุนเจ้ าชายเตราลอยู่ข้างกายราชาตอริคอีกมาก

เมราสเลิกผ้ าประตูกระโจมเข้ าไปแล้ วทรุดกายลงนัง ขัดสมาธิกบั พื ,นพรม มือวางบนเข่าแล้ วตรึก

ตรองต่อไปอย่างสุขมุ

เรื องทีเจ้ าชายเตราลอยู่ในมณฑลฮัส... ในช่วงเวลาทีสงครามกําลังปะทุเช่นนี ,มณฑลฮัสไม่มีทางรับ

ชาวบ้ านผู้อพยพเข้ าไปอยู่ในเมืองโดยไม่ตรวจสอบอย่างละเอียด แต่เพือความแน่ใจ เมราสส่ง
กระแสจิตติดต่อหาอูชกู ิ ลูกสมุนกึงสหายซึง บัดนี ,ประจําอยู่ยงั มณฑลฮัสทันที

...ท่านเมราส มีอะไรจะใช้ ข้าหรื อ?... เสียงอูชกู ิดงั ขึ ,นในศีรษะในอึดใจต่อมา

...ช่วยตรวจสอบด้ วยว่าในสามเดือนมานี ,มีใครทีหน้ าตาเหมือนเจ้ าชายเตราลแห่งตารี ฮ์และ

ครอบครัวอพยพเข้ าไปในฮัสบ้ างหรื อไม่...

นัยน์ตาจอมเวทร่างยักษ์ มีแววสงสัยทว่าไม่ได้ ย้อนถามแต่อย่างใด ตอบคําถามอย่างหนักแน่นว่า

...ตอนนี ,ในมณฑลฮัสไม่มีชาวเมืองเหลืออยู่เลย ท่านเมราส ข้ าได้ สงั ให้ ชาวเมืองทุกคนอพยพลี ,ภัย

เข้ าไปในป่ าเป็ นการชัว คราวจนหมดแล้ ว จะมีเหลือก็แต่ทหารเฝ้าประจําการล้ วนๆ...

ทหารเฝ้าประจําการย่อมไม่มีเด็กและสตรี อยู่ด้วยอย่างแน่นอน

...ขอบใจ... เมราสตอบสันๆ , แล้ วตัดการติดต่อทันที ดวงหน้ าคมเคร่งเครี ยด ...เป็ นอย่างทีสงสัย

จริงๆ เพียงแต่โดยวิธีใดเท่านัน, แต่ทีแน่ๆ พีลฟู ากําลังตกอยู่ในอันตราย...

ตอนนี ,ทัพหลวงตารี ฮ์อยู่ไกลถึงมาอ์และอีกครึงร่างของลูฟาก็คงอยู่พทิ กั ษ์ ราชาตอริคทีเมืองหลวง

ตารี ฮ์ สิบสองจอมเวทเองก็มาทางนี ,เสียหมด หากเกิดเหตุเปลียนแปลงภายในตารี ฮ์ขึ ,นในช่วงเวลา
นี ,ลูฟาคงแย่แน่ เขาควรจะทําอย่างไรดี?

นัยน์ตาคมตวัดไปยังหนูในกรงสองตัวทีกําลังหลับสนิท

...สองยอดแม่ทพั แห่งตารี ฮ์ แม่ทพั ฟาตาฮ์และแม่ทพั อาฮิล...

ผู้วิเศษหนุ่มตัดสินใจทันที ส่งกระแสจิตร้ องเรี ยกลูกสมุนกึงสหายอีกคน

...ซีดา! มาพบข้ าเดีGยวนี ,...

ไม่ถึงอึดใจ เสียงซีดาก็ดงั ขึ ,นทีหน้ าประตูกระโจม

“ท่านเมราส ข้ าเอง ซีดา”

“เข้ ามาได้ ” เมราสสัง ซีดาจึงเลิกม่านกระโจมเข้ ามา ค้ อมศีรษะให้ แล้ วถามว่า

“มีสิงใดจะใช้ ข้าหรื อ?”

เมราสลุกขึ ,นยืน กวักมือไปทางมุมกระโจม กรงหนูตรงมุมกระโจมก็ลอยมาหา ผู้วิเศษหนุ่มรับไว้

แล้ วยืนให้ อีกฝ่ าย

“ข้ าอยากวานให้ เจ้ าช่วยนําแม่ทพั ตารี ฮ์สองคนนี ,ไปคืนยังเมืองหลวงตารี ฮ์ ทันทีทีปล่อยออกจาก

กรง คําสาปเปลียนร่างและมนตร์ สะกดให้ หลับจะคลายเอง เสร็จงานแล้ วจงมุ่งตรงไปยังเมืองหลวง
มาอ์ทนั ที”

ซีดารับกรงหนูมาโดยไม่ถาม เอ่ยสันๆ
,

“รับทราบ” แล้ วออกไปจากกระโจม เหาะทุ่งหน้ าไปยังเมืองหลวงตารี ฮ์ในบัดดล

เมราสถอนใจเบาๆ อยู่ในกระโจม แม่ทพั ฟาตาฮ์และแม่ทพั อาฮิลต่างเป็ นแม่ทพั เหล็กทีฝีมือยอด

เยียมน่ายกย่องและจงรักภักดีต่อราชาตอริคเหนือสิงใด เขาทราบมาแล้ วจากการอ่านสมองของทัง,
สอง มีสองคนนี ,อยู่ด้วย คงทําให้ ผ้ ทู ีคิดจะก่อการต้ องชะงักระวังตัวมากขึ ,นและคงช่วยแบ่งเบาภาระ
ของพีลฟู าได้ บ้าง...

ตอนนี ,ปั ญหาคือ ตอนนี ,เจ้ าชายเตราลอยู่ทีใด? และใช้ วิธีใดจึงสามารถหลอกเวทค้ นหาของเขาซึง

เป็ นผู้วิเศษได้ ?

<>::<>::<>

ผู้ท สี งสัยเจ้ าชายเตราลไม่ได้ มีเพียงเมราส ลูฟาเองก็เช่นกัน ผู้วิเศษหนุ่มจึงถามเจ้ าหญิงเมเฮบีน

ทันทีทีได้ จงั หวะว่า

“พบเจ้ าชายเตราลไหม เจ้ าหญิง?”

เมเฮบีนเลิกคิ ,วอย่างประหลาดใจ ย้ อนถามว่า “ท่านพีเตราลมาอาศัยอยู่ในเมืองนี ,หรื อ?”

ลูฟาชะงัก สังหรณ์ไม่ดีขึ ,นมาในบัดดล เจ้ าหญิงเมเฮบีนเองก็จบั อาการขององครักษ์ ประจําตนได้

ทันทีเช่นกัน จึงหันไปมองฮัมรอน เห็นกําลังง่วนกับการกํากับให้ พวกจอมเวทของตนขนเสบียงข้ าม
ประตูมิติโดยยืมแหวนคืนจากนางไปใช้ เป็ นการชัว คราว หญิงสาวจึงปรายตาบอกใบ้ แก่องครักษ์
ประจําตัวแล้ วต่างเดินเลียงออกไปยังจุดทีค่อนข้ างเป็ นส่วนตัว

“ตังแต่
, ตอนทีเจ้ าชายเตราลถูกเนรเทศจากตารี ฮ์ ข้ าก็ได้ จบั ตาดูความเคลือนไหวของเจ้ าชายเป็ น
ระยะๆ จึงทราบว่าเจ้ าชายมาตังรกรากที
, เมืองหลวงมณฑลเชียนแห่งนี ,ตังแต่
, เมือเก้ าปี ก่อน เมือครู่
ข้ าลองตรวจดูอีกครัง, ตอนนี ,เจ้ าชายได้ ย้ายไปอยู่ทีเมืองหลวงมณฑลฮัสแล้ ว” ลูฟาบอก

เมเฮบีนขมวดคิ ,ว นางคิดเหมือนทีเมราสคิด และสงสัยเหมือนทีเมราสสงสัย นัน คือกระทัง ทหาร

และชาวเมืองเชียนเองยังไม่ทราบเรื องการเปลียนเส้ นทางเดินทัพของนางเลย เพราะไม่เช่นนัน,
ชาวเมืองคงอพยพหนีไปหมดแล้ ว แล้ วเจ้ าชายเตราลทราบได้ อย่างไร รวมทังเรื
,  องทีมณฑลฮัส
ในตอนนี ,น่าจะอพยพชาวเมืองออกไปจนหมดแล้ วจึงจะถูก

แต่นางไม่สามารถตรวจสอบชาวเมืองฮัสได้ อย่างเมราส ประเด็นสงสัยของนางจึงเน้ นหนักไปที

เจ้ าชายเตราลรู้เส้ นทางเดินทัพของนางได้ อย่างไร และคําตอบนันทํ
, าให้ เมเฮบีนหนาวเยือก

...เสนาบดีอคั ดัรเป็ นคนของท่านพีเตราล...

อัคดัร เสนาบดีคลังเป็ นขุนนางเก่าแก่ทีดํารงตําแหน่งมานาน เป็ นทีไว้ วางใจของราชาตอริคอย่าง

ยิง ตอนนี ,เมือเจ้ าชายตูนิสผู้ดํารงตําแหน่งเสนาบดีกลาโหมต้ องติดตามกองทัพมาด้ วยในฐานะรอง
แม่ทพั ใหญ่ อัคดัรจึงได้ ควบตําแหน่งรักษาการตําแหน่งเสนาบดีกลาโหมด้ วยอีกหนึง ตําแหน่ง จึงมี
สิทธิ<รับรู้ข่าวคราวความเคลือนไหวของกองทัพทีอยู่ห่างไกลถึงมาอ์อย่างเต็มที

เมเฮบีนหรี ตาลง พึมพําเบาๆ “ทีแท้ เป็ นเช่นนี ,เอง ไม่ใช่ท่านพีตนู ิส แต่เป็ นท่านพีเตราลต่างหาก”
จากนันหั
, นไปบอกลูฟาเสียงเครี ยด “แจ้ งต่อท่านพ่อให้ จบั ตาดูความเคลือนไหวของอัคดัรไว้ และ
ค่อยๆ สืบให้ ได้ ด้วยว่าพรรคพวกของท่านพีเตราลยังมีใครอีกบ้ าง จงระวังอย่าได้ กระโตกกระตาก
ให้ พวกมันไหวตัวทันว่าเรารู้ตวั แล้ วเด็ดขาด”

“รับทราบ” ลูฟาเอ่ยเสียงหนัก แล้ วถามว่า “แต่ข้ายังสงสัยว่าเจ้ าชายเตราลใช้ วิธีใดจึงสามารถ

หลอกเวทพรางตาของข้ าได้ ข้ าไม่เคยพบเหตุการณ์เช่นนี ,มาก่อน เหตุการณ์ทีเวทพรางตาฉายให้
เห็นภาพอืนทีมิได้ มีอยู่จริ ง”

หัวคิ ,วเจ้ าหญิงเมเฮบีนย่นลึก เม้ มปากนิงอยู่ครู่แล้ วเอ่ยว่า

“ข้ าเองก็ไม่ร้ ู เหมือนกัน นีแหละทีแย่ ตอนนี ,เราไม่ร้ ูเลยว่าท่านพีเตราลอยู่ทีไหนและจะลงมือเวลาใด

แต่ข้าแน่ใจว่าเขาต้ องลงมือก่อนทีพวกเราจะกลับไปถึงเมืองหลวงอย่างแน่นอน”

…………………………………..
ตอนที ๗๘

สอดแนม

ทุกสิงทีภาคร่ างหนึงของลูฟารั บรู้ อีกภาคร่ างหนึงก็จะรั บรู้ ในบัดดลเช่ นกันโดยไม่ ต้องผ่ าน

วิธีการสือสารใดๆ

หลังจากทราบเรื องเจ้ าชายเตราลและเสนาบดีอคั ดัรแล้ ว ลูฟาก็แจ้ งให้ ราชาตอริคทราบทันที เมือ

ทราบเรื องแล้ วราชาเฒ่าก็หรี ตาลง มือลูบคางทีมีเคราสันๆ
$ ตัดเล็มเป็ นระเบียบช้ าๆ แววตาทอ
ประกายน่ากลัวนัก

“อ้ อ...ตัวการคือเตราลนีเอง มิน่าเล่าตอนทีข้าอนุญาตให้ ลกู เมียมันคงฐานันดรและอาศัยอยู่ใน

เมืองหลวงต่อไปได้ มันถึงได้ ปฏิเสธ เพราะเหตุนี $สินะเจ้ าถึงสืบไม่พบว่าผู้ทีอยู่ฝ่ายตูนิสมีใครบ้ าง
เป็ นเพราะเล็งเป้าหมายผิดจึงไม่ได้ ข้อมูล”

“เป็ นดังทีท่านกล่าว” ลูฟาตอบ

“ตอนนี $อัคดัรรับหน้ าทีเกณฑ์ทหารและเลือกแม่ทพั ประจํากองทัพทีจะยกไปช่วยเมเฮบีน หากจะ

เปลียนไปให้ คนอืนทําหน้ าทีนี $แทนพวกมันจะเอะใจและไหวตัวทันเสียปล่าๆ คงต้ องปล่อยให้ ทํา
ต่อไปเรื อยๆ โดยระหว่างนี $เจ้ าจงไปสืบให้ ร้ ูชดั ว่าผู้ทีสนับสนุนเตราลมีใครบ้ าง แล้ วเราจะจัดการ
แบบสายฟ้าแลบเพือไม่ให้ พวกมันตังตั $ วทัน” ราชาตอริคสัง เสียงเย็นชา

“รับทราบ”

จอมราชันแห่งตารี ฮ์หวั เราะเสียงเครี ยด “งานครัง$ นี $ขอให้ รีบทําโดยด่วนทีสดุ ก่อนจะสายเกินไป ข้ า

สังหรณ์ว่าทหาร ๓๐๐,๐๐๐ ทีเพิง เรี ยกเกณฑ์นี $คงไม่ได้ เดินทางไปยังมาอ์เป็ นแน่ แต่อาจมีไว้
คุกคามตัวข้ าเอง”
ลูฟานิงฟั งด้ วยหัวใจอันหนักอึ $ง เขาเองก็ทราบเช่นกันว่าในภาวะทีทพั หลวงกําลังเผชิญศึกหนักยัง
แดนไกลเช่นนี $ การเกิดสงครามภายในถือว่าเลวร้ ายถึงขีดสุด

“บางทีหากให้ เจ้ าหญิงถอนทัพกลับมา...”

“ไม่ทนั ” ราชาตอริคตัดบทก่อนผู้วิเศษหนุ่มจะทันพูดจบ “อีกอย่างตอนนี $ฝ่ ายเรากับรี ฮนุ กู้

สถานการณ์ได้ แล้ ว หากถอนทัพตอนนี $นอกจากอาจถูกดักสกัดจู่โจมได้ แล้ ว มาอ์ยงั อาจฉวยโอกาส
ซํ $าเติมระหว่างทีเรามีปัญหาภายในได้ อีกด้ วย” แล้ วถอนใจเบาๆ “หากฟาตาฮ์หรื ออาฮิลอยู่ด้วยก็
คงดี ข้ าจะได้ แต่งตังเป็
$ นเสนาบดีกลาโหมแทนอัคดัรเจ้ าคนทรยศนัน ”

<>::<>::<>

“ตอนนีเ2 กณฑ์ทหารได้ กีคนแล้ ว?” ชายวัยกลางคนผู้มีดวงหน้ าละม้ ายราชาตอริคถามเสียงเรี ยบ

“ราวๆ สองแสน อีกสักอาทิตย์คงได้ ครบสามแสน” เสนาบดีอคั ดัรตอบ

“การปกปิ ดร่องรอยเรี ยบร้ อยดีอยู่หรื อ?”

“องค์ราชาไม่มีท่าทีเอะใจแต่อย่างใด”

ชายกลางคนหัวเราะเบาๆ “ถึงจะเอะใจตอนนี $ก็คงต้ องแสร้ งทําเป็ นไม่เอะใจต่อไปเพือไม่ให้ พวกเรา

รู้ตวั ว่าเขารู้ตวั แล้ วอยู่ดี เฮ้ อ!” ชายกลางคนถอนใจพร้ อมกับลุกขึ $นยืน เดินไปยังหน้ าต่างทีเปิ ดออก
ให้ เห็นสวนหย่อมเบื $องนอก

กลางเดือนห้ าของตารี ฮ์คือปลายฤดูใบไม้ ผลิ ต้ นไม้ ในสวนหย่อมยามนี $จึงผลิใบสีเขียวสดในขณะที

ดอกไม้ ส่วนใหญ่ต่างร่วงโรยไปหมดแล้ ว แต่ก็ยงั มีดอกไม้ บางชนิดทียงั คงบานอยู่ชชู ่ออวดสีสนั อัน
งดงาม

ดวงตาสงบนิงซ่อนความฉลาดเฉลียวมองออกไปนอกหน้ าต่าง ปากเอ่ยเสียงราบเรี ยบ

“หากท่านพ่อยอมรับว่าตัวเองแก่และสละบัลลังก์แต่แรกก็คงไม่เกิดเรื องแบบนี $ขึ $น”

แต่อํานาจ...ยิงลิ $มรสยิงติดใจ ใครเล่าจะยอมปล่อยให้ หลุดจากมือง่ายๆ...

“ตอนนี $เจ้ าหญิงเมเฮบีนสามารถยึดมณฑลเชียนได้ โดยไม่เสียกําลังทหารแม้ แต่คนเดียว ทําให้ นาง

เริมได้ รับความนับถือจากทหารในกองทัพนะท่าน” อัคดัรเตือน

ชายกลางคนซึง ก็คือเจ้ าชายเตราลยิ $มหยัน “ด้ านเมเฮบีนนันไม่

$ น่าห่วงหรอก กว่านางจะฟาดฟั นกับ
มาอ์จบ กองทัพในมือนางก็จะเหลือน้ อยยิงกว่าน้ อยจนไม่อาจคุกคามเราได้ ยิงนางต้ องเดินทัพจาก
มาอ์กลับมายังตารี ฮ์เป็ นระยะทางไกลหลายพันโยชน์ด้วยแล้ ว...”

“ถ้ าเช่นนันเราควรเริ
$ มก่อการเวลาใดจึงจะเหมาะสม?” อัคดัรถาม

“รออีกสักหน่อย รอให้ ทพั ของเมเฮบีนไปถึงเมืองหลวงมาอ์ เมือนันนางจะไม่

$ อาจถอนทัพกลับมายัง
ตารี ฮ์ได้ นัน จะเป็ นเวลาลงมือทีเหมาะสมทีสดุ ” เตราลหันกลับมาทางอัคดัร เหยียดยิ $มเย็นชา “เจ้ า
จงถ่วงเวลาในการเกณฑ์ทหารออกไปอีกเล็กน้ อยเพือให้ กองทัพเริมออกเดินทางช้ าลงและ
ย้ อนกลับมายังเมืองหลวงได้ เร็วขึ $น”

“รับทราบ” อัคดัรค้ อมศีรษะ

เตราลหันกลับไปยังทิวทัศน์นอกหน้ าต่างดังเดิม ทว่าภาพทีปรากฏแก่สายตากลับไม่ใช่สวนหย่อม

ทีตกแต่งอย่างประณีตงดงามเบื $องหน้ า แต่เป็ นภาพในอดีตเมือครัง$ ทีเขาถูกพิพากษาเนรเทศออก
จากอาณาจักรอันเป็ นบ้ านเกิดเมืองนอนโดยบิดาของตัวเอง...
<>::<>::<>

๑๑ ปี ก่ อน

หลังจากถูกพิพากษาเนรเทศออกจากอาณาจักรตารี ฮ์และถูกสัง กักบริเวณในห้ องนอนของตําหนัก

ส่วนตัวโดยมีทหารองครักษ์ ยืนเฝ้าหน้ าประตูตลอดทังกลางวั
$ นและกลางคืน เจ้ าชายเตราลรู้สกึ มึน
งงสับสนไปหมด รู้สกึ เคว้ งคว้ างไร้ อนาคตโดยสิ $นเชิงและได้ แต่นงั ก้ มหน้ าประสานมือเข้ าหากันนิง
อยู่เช่นนันนานนั
$ บชัว โมง จวบจนมีเสียงเคาะประตูดงั ขึ $นเบาๆ

“ใคร?” ถามไปอย่างไร้ อารมณ์

“องค์ราชาให้ ข้านําอาหารกลางวันมาให้ ท่าน” เสียงตอบขึงขังตามแบบทหาร

“เข้ ามา” เจ้ าชายเตราลเอ่ยอนุญาต ประตูจงึ เปิ ดออก ทหารองครักษ์ ถือถาดอาหารขนาดใหญ่มีฝา

เงินครอบเรี ยบร้ อยเข้ ามาวางบนโต๊ ะสูงริมประตูแล้ วถอยออกไปพร้ อมปิ ดประตูตามหลังเงียบๆ

กลินอาหารทีโชยลอดฝาครอบมาสัมผัสจมูกกระตุ้นให้ ท้องร้ องเบาๆ เจ้ าชายเตราลจึงลุกเดินไปถือ

ถาดมาวางบนโต๊ ะเตี $ยข้ างเตียงเพือรับประทาน

เมือจัดการกับอาหารเรี ยบร้ อย เตราลก็คว้ าแก้ วนํ $ามาดืม ตอนนันเองที

$ เขาเห็นกระดาษพับแผ่น
หนึง วางอยู่ใต้ แก้ ว...

เตราลไม่แสดงอาการผิดปกติ ลอบหยิบกระดาษนันมาซ่
$ อนไว้ ในแขนเสื $อแล้ วแอบเปิ ดอ่านในฝ่ ามือ
ตอนทีนงั ก้ มหน้ าในท่าเดิม

กระดาษนันส่
$ งมาจากเสนาบดีอคั ดัร ข้ อความในกระดาษบอกว่าองครักษ์ ทีเฝ้าอยู่หน้ าประตูห้อง
เจ้ าชายเป็ นคนของเสนาบดีไบดอต เสนาบดีทงสองต่
ั$ างบอกให้ เจ้ าชายอย่าท้ อแท้ และสงบใจรอ
โอกาสทีจะมาถึงในอนาคต พวกเขายินดีสนับสนุนและให้ การช่วยเหลือเจ้ าชายอย่างเต็มที

เวลาหลายสิบปี ทีดํารงตําแหน่งรัชทายาททําให้ เจ้ าชายได้ รับความชืนชมและเชือถือจากเสนาบดี

คนสําคัญทังสองมากจนทั
$ งคู
$ ่ไม่ยินดีทีจะให้ เจ้ าชายตูนิสมาแทนที เพราะต่างมองว่าความสามารถ
เทียบเจ้ าชายเตราลไม่ได้ ในทุกด้ าน ยิงเมือการณ์ปรากฏในภายหลังว่าราชาตอริคมีเจตนาจะให้
เจ้ าหญิงเมเฮบีนสืบบัลลังก์แทนตน อัคดัรและไบดอตก็ยิงไม่พอใจเพราะเห็นว่าเจ้ าหญิงเมเฮบีน
เป็ นเพียงสตรี ย่อมไม่อาจบริหารบ้ านเมืองได้ ดีอย่างแน่นอน และราชาตอริคนันคงจะมี $ อาการสติ
ฟั นเฟื อนเสียแล้ วถึงได้ มีความคิดผิดปกติเช่นนี $

นับจากนันเสนาบดี
$ ผ้ ภู กั ดีต่อเจ้ าชายเตราลก็ติดต่อส่งข่าวคราวการเตรี ยมการด้ านจัดหาทีอยู่
ในช่วงถูกเนรเทศให้ เจ้ าชายเป็ นระยะๆ เจ้ าชายเตราลจึงเริมหายหดหู่ท้อใจ แล้ วความ
ทะเยอทะยานก็เริมหวนกลับมาอีกครัง$

ครัง$ นี $เขาจะดําเนินการอย่างรอบคอบ จะต้ องไม่พลาดอย่างครัง$ ก่อน...

ก่อนอืน แผนการครัง$ ทีผ่านมาของเขาล้ มเหลวเพราะพวกผู้ใช้ เวทแท้ ๆ อํานาจเหนือมนุษย์ของพวก

นันเป็
$ นอุปสรรคสําคัญอย่างยิงสําหรับแผนการของเขา โดยเฉพาะอํานาจของผู้วิเศษ เขาจะต้ อง
หาทางป้องกันไม่ให้ ผ้ วู ิเศษสามารถสืบรู้ความเคลือนไหวทีแท้ จริงของเขาได้ แผนการจึงจะมีโอกาส
สําเร็จ

เจ้ าชายเตราลจึงใช้ ช่วงเวลาทีถกู กักบริเวณเพือรอการเนรเทศนี $คิด...และคิด...และคิด

ในทีสดุ ก็คิดออก...

<>::<>::<>
เมืองหลวงมาอ์

กําแพงเมืองแห่งนครหลวงมาอ์สงู หกวา ฐานกําแพงหนาหกวา ยอดกําแพงหนาห้ าวา กว้ างใหญ่

ราบเรี ยบราวกับถนนปูหินชันดี
$ กองทัพม้ าสามารถควบเรี ยงแถวตอนตรวจตราบนยอดกําแพงห้ า
แถวได้ พร้ อมกัน

ในแนวป่ าทีอยู่ห่างจากกําแพงเมืองออกไป ผู้วิเศษยิบรอนกําลังยืนอยู่บนคาคบไม้ สายตามองไป

ทางกําแพงเมืองสูงตระหง่าน

...ไม่ผิดจริงๆ ภายในกําแพงเมืองมีผ้ ใู ช้ เวทอยู่เป็ นจํานวนหลายพันคน แต่พลังเวทสับสนปนกันมัว

จนแยกไม่ออกเลยว่าใครเป็ นจอมเวทระดับไหน...

ยิบรอนหลับตาลงใช้ เวทค้ นหามองเข้ าไปในเขตกําแพงสูงของมหานครตรงหน้ า

ภายในเขตกําแพงคือบ้ านเรื อนผู้คนทีล้วนแต่มีความสูงไม่เกินสีวา บ้ านเรื อนอยู่รวมกันเป็ นกลุ่มๆ

โดยมีถนนแยกคัน ในระยะห่างสมําเสมอจนดูเผินๆ เหมือนเส้ นตารางทีมีอาคารร้ านถินตังอยู $ ่เป็ น
ช่องๆ ตลาดขายผักสดและผลไม้ ตลาดขายเนื $อสัตว์ ร้ านขายเสื $อผ้ าแพรพรรณ ร้ านขายอัญมณี
ร้ านขายข้ าวของเครื องใช้ และร้ านอืนๆ เท่าทียิบรอนจะคิดออกตังรวมกั
$ นเป็ นกลุ่มโดยไม่ปะปนกัน
ถนนหนทางภายในเมืองสะอาดเอียมเป็ นระเบียบอย่างน่าทึง

ใจกลางมหานครคือวังหลวงมาอ์อนั เป็ นทีพํานักของราชาวานันซา กําแพงวังหลวงสูงประมาณสีวา

ประตูวงั อยู่ทางทิศใต้ ถัดจากกําแพงวังหลวงเข้ าไปประมาณหนึง เส้ นคือลานกว้ างพื $นเป็ นดินอัด
แน่น กว้ างมากจนสามารถให้ กองทัพนับแสนยืนจัดแถวอยู่ได้ สบายๆ ด้ านทิศใต้ ถดั จากลานเข้ าไป
คือตัววังหลวง ด้ านเหนือถัดจากลานเข้ าไปคือสนามฝึ กซ้ อมหรื ออาจจะเป็ นสนามประลองขนาด
ใหญ่ ด้ านตะวันตกของสนามฝึ กซ้ อมคือคอกม้ า

ผู้วิเศษหนุ่มดูมาถึงตรงนี $ก็นกึ เอะใจ ปกติผ้ วู ิเศษแห่งอาณาจักรมักใช้ เวทกันเวทค้ นหาครอบคลุม

ทัว ทังเมื
$ องหลวงเอาไว้ เพือป้องกันการใช้ เวทมนตร์ สอดแนม แม้ ตอนนี $เมราสจะอยู่ไกลถึงเรี ยรี น
หรื ออาจเป็ นอะมาวัน ทําให้ ไม่มีทางใช้ เวทกันเวทค้ นหาป้องกันเมืองหลวงมาอ์ได้ แน่ แต่ตามการ
คาดเดาของเขา ในเมืองหลวงมาอ์ตอนนี $ยังมีผ้ วู ิเศษอยู่อีกคน ผู้วิเศษซึง มีอํานาจในการทํานาย
ผู้วิเศษผู้ทําลายมนตร์ มายาของเขากับฮัมรอนลงได้ และปลดปล่อยกองทัพมาอ์เป็ นอิสระ

หากมีผ้ วู ิเศษคนนันอยู
$ ่จริ ง ผู้วิเศษคนนันก็
$ น่าจะใช้ เวทกันเวทค้ นหาครอบเมืองหลวงมาอ์ทั $งเมือง
เอาไว้ ถึงจะถูก

แต่นีผ้ ทู ีใช้ เวทกันเวทค้ นหามีจอมเวทชันสู

$ งเพียงคนเดียวเท่านัน$ ทังขอบเขตยั
$ งจํากัดเพียงเขตวัง
หลวง และแน่นอนว่าฤทธิHอํานาจเพียงนี $ของจอมเวทย่อมไม่อาจขวางกันเวทค้ $ นหาของผู้วิเศษอย่าง
ยิบรอนได้

ผู้วิเศษหนุ่มหรี ตาลง เปลียนเป็ นสํารวจรอบบริ เวณทีตนซุม่ อยู่ทนั ทีแม้ จะได้ ตรวจตราดีแล้ วก่อนจะ
เลือกตําแหน่งนี $เป็ นจุดสอดแนมก็ตาม แล้ วก็โล่งใจทีรอบบริเวณไม่มีผ้ ใู ช้ เวทอยู่เลยแม้ แต่คนเดียว
ยิบรอนจึงทําการสํารวจภายในเมืองหลวงมาอ์ต่อไป

ในเมืออีกฝ่ ายเปิ ดโอกาสให้ เขาเอง จะด้ วยเหตุผลใดก็ตาม เขาก็จะขอใช้ โอกาสนี $ให้ ค้ มุ ค่า!

...จากทีกะคร่าวๆ กําลังทหารในเมืองหลวงน่าจะมีประมาณไม่เกิน ๖ - ๗ หมืน น้ อยกว่าทีคิด แบบ

นี $หากใช้ วิธีบกุ เข้ าตีตรงๆ คงพอไหว ถ้ าไม่ถกู กระหนาบด้ วยกองทัพของเมราสทีอาจยกกลับลงมา
ล่ะก็นะ... ยิบรอนดูไปเรื อยๆ จนกระทัง พบใบหน้ าคุ้นตา

แม่ทพั คนทีถกู เขากักไว้ ในเขตมนตร์ มายานัน เอง...แสดงว่าได้ รับการช่วยเหลือให้ รอดกลับมาโดย

สวัสดิภาพจริงๆ

ยิบรอนยิงแน่ใจว่าต้ องมีผ้ วู ิเศษอีกคนอยู่ในเมืองหลวงมาอ์ด้วยเป็ นแน่ ชายหนุ่มกวาดตาสํารวจ

ต่อไปอีกครู่หนึง พร้ อมกับรํ าพึงในใจ
...กองทัพเราอยู่ใกล้ แค่เยริกแล้ วชาวเมืองมาอ์ยงั คงใจเย็นใช้ ชีวิตเป็ นปกติได้ อยู่อีก...

เป็ นดังทียิบรอนว่า ร้ านค้ าภายในนครหลวงมาอ์ยงั คงคึกคัก ผู้คนยังคงเดินกันขวักไขว่เหมือนไม่

รับรู้ว่าบริเวณอืนของอาณาจักรกําลังสู้รบกันอย่างดุเดือดเพียงใด ไม่ทราบเป็ นเพราะราชาวานันซา
โง่เขลา มัน ใจในชัยชนะอย่างเปี ยมล้ น หรื อได้ เตรี ยมทางหนีทีไล่ฉกุ เฉินเอาไว้ แล้ ว?

เมือคิดถึงชายผู้เป็ นทีปรึกษาของราชาหนุ่ม ยิบรอนก็ตดั ความคิดสองประการแรกทิ $งไป เมราสคง

เตรี ยมเส้ นทางหลบภัยแบบฉุกเฉินเอาไว้ แล้ วเป็ นแน่ ชาวเมืองถึงยังสามารถใจเย็นอยู่ได้ เช่นนี $
ผู้วิเศษหนุ่มจึงเปลียนเป้าหมายเป็ นสํารวจใต้ ดินแทน แล้ วก็ต้องงงงัน เพราะไม่พบอุโมงค์ใต้ ดิน
ใดๆ ทังสิ
$ $น

ยิบรอนเม้ มปากแน่น ...บ้ าน่า คนอย่างเมราสน่ะหรื อจะสะเพร่าถึงเพียงนี $?...

สายตาคมกริบเบนไปยังชาวเมืองอีกครัง$ คราวนี $ตังใจมองอย่

$ างละเอียด แล้ วยิบรอนจึงพบความ
ผิดปกติ

ไม่มีเด็ก ผู้หญิง และคนแก่อยู่เลยแม้ แต่คนเดียว...

ชาวเมืองทีเห็นเดินกันขวักไขว่นนเป็
ั $ นทหารทังหมด!
$

กะคร่าวๆ แล้ วเป็ นจํานวนกว่าสามแสน...

ยิบรอนเย็นสันหลังวาบ มาอ์ยงั มีทหารเหลืออีกมากถึงเพียงนี $เชียวหรื อ? ไม่น่าเป็ นไปได้ !

ผู้วิเศษหนุ่มสงบจิตใจกวาดตาสังเกตต่อไปอย่างสุขมุ ก่อนจะถอนใจอย่างโล่งอก เพราะบรรดา

พ่อค้ าชาวเมืองทีเดินกันขวักไขว่นนเมื
ั $ อดูให้ ดีๆ จะพบว่าบางคนมีรูปร่างเพรี ยวบาง หาได้ แกร่งตัน
เช่นทหารหาญทีต้องเป็ นชายฉกรรจ์เท่านัน$ แสดงว่าพ่อค้ าชาวเมืองทีเดินไปมาอยู่นนมีั $ เด็กหนุ่ม
ปะปนอยู่ด้วย ส่วนจะปะปนอยู่มากเท่าไรนี $ก็ยากจะบอกได้ อาจจะเป็ นกองหนุนกระมัง ทีแน่ๆ ของ
พวกนี $มีไว้ ตบตาผู้วิเศษทีอาจมาสอดแนมชัดๆ

สีหน้ ายิบรอนเคร่งเครี ยด แบบนี $เขาก็ไม่อาจประมาณได้ น่ะสิว่าทหารทีเฝ้าประจําในเมืองหลวง

มาอ์มีจํานวนเท่าไร เพราะเขาย่อมไม่มีทางมานัง ดูหน้ าและนัง นับจํานวนไปทีละคนได้

เอาเถอะ อย่างไรเขาก็ได้ ร้ ู ว่ามาอ์มีการเตรี ยมพร้ อมอย่างดี และเรื องนี $เขาก็ทําอะไรมากไม่ได้

ดังนันยิ
$ บรอนจึงวกกลับไปยังจุดหมายสําคัญทีทําให้ ตนต้ องมาสอดแนมในครัง$ นี $แทน

กองทัพผู้ใช้ เวท...

เขามาสอดแนมในครัง$ นี $มีจดุ ประสงค์เพือหาทางทําให้ กองทัพผู้ใช้ เวทไม่สามารถเข้ าร่วมในศึกครัง$

นี $ได้ โดยเฉพาะ

ไม่นานยิบรอนก็พบเป้าหมาย ทีอยู่ของกองทัพผู้ใช้ เวท...

ผู้ใช้ เวทได้ รับการจัดให้ อยู่รวมกันเป็ นสัตส่วนติดกับกําแพงวังด้ านทิศให้ ของวังหลวงมาอ์ ห่าง

กําแพงวังเพียงถนนคัน และกินอาณาบริเวณสองช่วงถนน

ยิบรอนไม่ทราบว่าตอนนี $เป็ นเวลาพักผ่อนหรื ออย่างไร ผู้ใช้ เวทจึงจับกลุ่มกันพูดคุยบ้ างก็หยอกล้ อ

โดยไม่ได้ ทํางานอะไรเป็ นชิ $นเป็ นอัน ผู้วิเศษหนุ่มสังเกตความเคลือนไหวของผู้ใช้ เวทในเขตเมือง
หลวงมาอ์ตลอดทังวั$ นจวบจนพระอาทิตย์ตกดินโดยไม่ได้ ทําอะไรทังสิ $ $น เขาจะไม่เคลือนไหว
เด็ดขาดหากไม่แน่ใจว่าจะประสบผล

สามวันผ่านไป

จากการสังเกตในสามวันมานี $ทําให้ ทราบว่าผู้ใช้ เวทในเมืองหลวงมีประมาณห้ าพันคน ทังห้ $ าพันคน

จะผลัดเวรเป็ นสามผลัดขึ $นไปเฝ้าประจําอยู่บนกําแพงเมืองและฝึ กซ้ อมสร้ างอาณาเขตบางอย่าง
ครอบคลุมทัว ทังเมื
$ องหลวงมาอ์ผลัดละหนึง ครัง$ เขาไม่ร้ ูว่าอาณาเขตนันมี
$ ไว้ ทําอะไร รู้แต่ว่า
ช่วงเวลาทีอาณาเขตถูกสร้ างขึ $น เขาจะไม่สามารถใช้ เวทค้ นหามองเข้ าไปในเมืองหลวงมาอ์ได้ จึง
นึกแปลกใจทีผ้ ใู ช้ เวทเหล่านันไม่
$ คงพลังนันไว้
$ ตลอดเวลาทีอยู่เวร

...บางทีพลังอาจไม่พอ... ยิบรอนหาเหตุผล

อย่างไรก็ตาม สิงนี $ไม่สําคัญ เพราะเขามีวิธีในการทําลายกองทัพผู้ใช้ เวทแล้ ว

ผู้วิเศษหนุ่มกระโดดจากคาคบไม้ ทียืนอยู่ทิ $งตัวลงนัง บนพื $นดิน มือทังสองข้

$ างสัมผัสพื $นแล้ วหลับตา
นิง นาน...

ดวงจันทร์ โคจรจากกลางฟ้าจนตกหายลับไปกับขอบฟ้า ยิบรอนค่อยลืมตา ริ มฝี ปากขยับยิ $ม ลุกขึ $น

ปั ดเศษดินออกจากเสื $อคลุมเบาๆ แล้ วเหาะกลับไปทางทีตงของมณฑลเยริ
ั$ ก

<>::<>::<>

“ปล่ อยไปแบบนันจะดี
$ หรื อ?” โอเมสถามสหายต่างวัยผ่านกระจกเวทหลังจากทีปล่อยให้ ยิบรอน
จากไปโดยไม่ทําอะไรแล้ ว

“ถึงไม่อยากปล่อยก็ต้องปล่อย ผู้วิเศษยิบรอนไม่ใช่คนทีใครจะจับตัวได้ ง่ายๆ อีกอย่าง เขามีแหวน

ประตูมิต”ิ

“อ้ อ...” โอเมสทําหน้ าเข้ าใจ “ถึงอย่างไรเจ้ าก็วางหมากพรางตาให้ เขาไม่สามารถประมาณจํานวน

ทหารได้ อยู่แล้ วล่ะนะ”

เมราสหรี ตา “ข้ าคิดว่าจุดประสงค์หลักในการมาครัง$ นี $ของผู้วิเศษยิบรอนน่าจะอยู่ทีกองทัพผู้ใช้ เวท

มากกว่า หากแค่สํารวจจํานวนทหาร เขาคงไม่อยู่สอดแนมถึงสามวัน”
“แต่เขาก็กลับไปโดยไม่ได้ ทําอะไรเลยนี?”

“เขาแค่ไม่หลวมตัวเข้ ามาในเขตกําแพงเมืองเท่านัน”
$ เมราสตอบ

“ไม่เข้ ามาในเมืองแต่เล่นงานกองทัพผู้ใช้ เวทได้ มีวิธีนี $อยู่ด้วย?” โอเมสเลิกคิ $ว

“มีแน่...เพียงแต่ข้ายังเดาไม่ออกว่าเขาจะใช้ วิธีใด”

โอเมสมองสีหน้ าเคร่งเครี ยดของคู่สนทนาแล้ วยกมือกอดอก

“ข้ าชักอยากรู้ เสียแล้ วสิว่าพ่อหนุ่มคนนันใช้

$ วิธีใดในการทําลายกองทัพผู้ใช้ เวท น่าเสียดายทีข้าไม่
อาจทํานายรายละเอียดแห่งการกระทําของมนุษย์ได้ หมายความว่าตอนนี $เจ้ าก็ได้ แต่รอดูผล
เท่านัน?”
$

“ไม่มีทาง ข้ าจะลองคิดดูว่าหากข้ าเป็ นเขา ข้ าจะใช้ วิธีใด” เมราสตอบเสียงเย็น

หลังตัดการติดต่อกับโอเมส เมราสรู้สกึ หงุดหงิดเล็กน้ อย เนืองจากเขารู้ว่าเมืองเชียนในตอนนี $คงไม่

เหลือเสบียงไว้ เสริมให้ กองทัพ จึงจําเป็ นต้ องนําเสบียงจากอะมาวันติดตัวไปเองอันส่งผลทําให้ การ
เดินทางล่าช้ ากว่าเดิมถึงเกือบเท่าตัว แม้ เขาจะใช้ เวทมนตร์ เข้ าช่วยในการขนส่งเสบียงแล้ วก็ตาม

โชคยังดีทีตอนนี $จํานวนทหารในเมืองหลวงมีมากพอจะสามารถตังรั$ บได้ อย่างสบายๆ จะกังวลก็แต่

กองทัพผู้ใช้ เวทซึง ไม่ทราบว่ายิบรอนได้ ลงมืออะไรไว้ บ้าง และเขาคงไม่มีทางรู้จนกว่าการลงมือนัน$
ประสบผล ทว่ารอถึงเวลานันคงจะสายเกิ
$ นไปเสียแล้ ว...

วันรุ่งขึ $นกองทัพของเมราสก็ลถุ ึงมณฑลเชียน

ทหารตารี ฮ์ทีเจ้ าหญิงเมเฮบีนวางไว้ สอดแนมการมาถึงของทัพมาอ์จากไปนานแล้ วจนไม่อาจไล่

ตามทัน และไม่มีเหตุผลใดต้ องไล่ตาม เมืองเชียนถูกยึดกลับมาได้ อย่างง่ายดาย แต่การณ์เป็ นดังที
ผู้วิเศษหนุ่มคาด เสบียงอาหารในมณฑลเชียนถูกทัพตารี ฮ์กวาดไปจนหมด กองทัพจึงต้ องแบ่ง
เสบียงส่วนหนึง ให้ ชาวเมืองทีฟืน$ ตืนจากมนตร์ สะกด แต่สิงทีสร้ างความอัศจรรย์ใจให้ แก่กองทัพ
มาอ์อย่างยิงคือ ทัพตารี ฮ์บกุ มณฑลเชียนในครัง$ นี $ไม่มีผ้ เู สียชีวิตแม้ แต่คนเดียว

“ช่างต่างจากคราวมณฑลอะมาวันจนไม่น่าเชือทีเดียว” ราเธียพูดอย่างอารมณ์ดีทีครัง$ นี $ไม่มีศพมา

ทําให้ หดหู่

“ฝี มือของผู้วิเศษฮัมรอนแห่งรี ฮนุ ” เมราสบอก

“วิธีการของตารี ฮ์กบั รี ฮนุ ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน” ราเธียปรารภแล้ วเอื $อมมือไปลูบตรงหัวคิ $วสามี

“ท่านขมวดคิ $วอีกแล้ ว มีอะไรไม่สบายใจหรื อ?”

เมราสจับมือหญิงสาวไว้ แล้ วฝื นยิ $ม “วันก่อนผู้วิเศษยิบรอนไปสอดแนมทีเมืองหลวงมาอ์แล้ ว

กลับไปโดยไม่ได้ เข้ าไปในเขตกําแพงเมือง ข้ าคิดว่าจุดประสงค์ของเขาน่าจะอยู่ทีพยายามทําลาย
กองทัพผู้ใช้ เวท จึงค่อนข้ างแน่ใจว่าเขาได้ ทําอะไรบางอย่างก่อนจะจากไป เพียงแต่เขาใช้ มนตร์
พรางตา ทําให้ กระทัง โอเมสเองก็มองไม่เห็นว่าเขาทําอะไรบ้ างขณะทีอยู่ในป่ า”

“แล้ วตอนนี $กองทัพผู้ใช้ เวททีมาอ์กําลังแย่หรื อ?” นํ $าเสียงราเธียเป็ นห่วง นางรู้จกั พวกเขาแทบทุก

คนเพราะได้ ทํางานร่วมกันมาเป็ นเวลาหลายปี

“เปล่า ทุกคนยังสบายดี นีแหละข้ าถึงสงสัยว่ายิบรอนใช้ วิธีใด”

“หากไม่มีกองทัพผู้ใช้ เวทแล้ วมาอ์จะแพ้ หรื อ?” ราเธียถาม

“กองทัพผู้ใช้ เวทมีไว้ เพือหลีกเลียงการหลัง เลือดของผู้ใช้ เวทด้ วยกันเท่านัน$ ถึงไม่มี ข้ าก็มีวิธีทําให้

มาอ์ชนะได้ อยู่ดี แต่ข้าไม่อยากให้ พวกเขาต้ องมาสังเวยชีวิตต่างหาก” เสียงเมราสเคร่งเครี ยด
ราเธียยกมือกอดอก เม้ มปากนิงแล้ วออกความเห็นว่า

“ดูจากวิธีการสู้ของรี ฮนุ บางทีการ “ทําลาย” ของเขาอาจไม่ได้ หมายถึงฆ่าให้ ตายก็เป็ นได้ มีวิธี

มากมายทีทําให้ คนเราไม่สามารถออกรบได้ ทงที ั $ ยงั ไม่ตายไม่ใช่หรื อ?”

เมราสสบนัยน์ตาสีดําสนิททีสะกดเขาไว้ แต่แรกเห็นนันแล้
$ วยิ $ม

“จริงของเจ้ า ข้ าคิดว่าข้ าพอจะเดาได้ แล้ วว่าผู้วิเศษยิบรอนน่าจะใช้ วิธีใด”

<>::<>::<>

ทัพตารี ฮ์เดินทางไปถึงมณฑลมูวีนาในวันเดียวกับทีทพั มาอ์เดินทางถึงมณฑลเชียนพอดี และ

สามารถยึดมณฑลมูวีนาได้ อย่างราบรื นเช่นเดียวกับมณฑลเชียน ฮัมรอนปล่อยให้ ชาวตารี ฮ์
ทังหลายวุ
$ ่นวายกับการจัดการเรื องชาวเมืองและเสบียง ส่วนตัวเองหลบไปติดต่อหาพีชายฝาแฝด
ตามลําพัง

...ไปสอดแนมเป็ นอย่างไรบ้ าง ยิบ?...

...เมราสวางหมากไว้ ทําให้ ไม่สามารถคํานวณจํานวนทหารในเมืองหลวงมาอ์ได้ แย่หน่อย แต่ข้า

จัดการวางยากองทัพผู้ใช้ เวทเรี ยบร้ อยแล้ ว ด้ านเจ้ าล่ะ?...

...ยึดมูวีนาได้ แล้ ว คงจะพักทีนีหนึง วันแล้ วจะเดินทางไปสมทบกับเจ้ าทีเยริ ก คิดว่าอีกสิบวันคงไป

ถึง ตอนนี $พวกทหารตารี ฮ์ทีบาดเจ็บต่างก็หายดีแล้ ว ข้ าจึงคิดจะส่งพวกจอมเวทกลับไปด้ านเรา...

...แล้ วเจ้ าล่ะ?... ยิบรอนถาม

...ข้ าจะอยู่ทีนีต่อจนกว่าจะสมทบกับทัพเรา...

...หึหึ เจ้ าก็ทําตัวแบบนี $เป็ นเหมือนกันหรื อฮัม... นํ $าเสียงพีชายล้ อเลียน

ฮัมรอนหน้ าเข้ มขึ $น แก้ ตวั ว่า ...ข้ าแค่เห็นว่าจํานวนผู้ใช้ เวทของตารี ฮ์มีน้อยเกินไป อาจถูกฉวย
โอกาสเล่นงานตรงจุดนี $ได้ ต่างหากเล่า...

...มันก็กลัวเจ้ าหญิงเมเฮบีนจะลําบากนัน แหละ ทํามาแก้ ตวั ... ยิบรอนพูดกลัวหั

$ วเราะ ...ว่าแต่
อาการเจ้ าหญิงเมเฮบีนเป็ นอย่างไรบ้ าง?...

...ข้ าคิดว่าคงหายสนิทแล้ ว อย่างน้ อยหลายวันมานี $ข้ าก็จบั อารมณ์แปรปรวนของนางไม่ได้ ...

...ดี... ยิบรอนว่า ...เจ้ าดูแลนางให้ ดีๆ ก็แล้ วกัน... แล้ วตัดการติดต่อไป ทิ $งให้ ฮมั รอนยืนยิ $มละไม

...ถึงเจ้ าไม่บอกข้ าก็ทําอยู่แล้ ว...

ผู้วิเศษหนุ่มเดินไปเรี ยกจอมเวทของตนทังสิ
$ บมารวมกันแล้ วไปหาเจ้ าหญิงเมเฮบีนเพือแจ้ งความ
ประสงค์ขอกลับไปยังกองทัพรี ฮนุ

เมเฮบีนมองหน้ าชายหนุ่มแล้ วรู้สกึ ใจหายทีจะต้ องแยกจากกันแล้ ว หลายวันมานี $นางชินกับการมี

เขาอยู่จนลืมไปเสียสนิทว่าเขาไม่ใช่คนของตารี ฮ์และสักวันย่อมต้ องจากไป หญิงสาวฝื นยิ $มพลาง
เอ่ยว่า

“ขอบคุณพวกท่านมากทีมาช่วยพวกเรา” แล้ วบิดหัวแหวนเปิ ดประตูมิติ

จอมเวทรี ฮนุ เดินหายลับไปทางประตูมิติจนครบ เหลือแต่ฮมั รอนคนเดียวทียืนนิงไม่ขยับ ลูฟากับเม

เฮบีนมองเขาอย่างประหลาดใจ ฮัมรอนจึงเฉลยว่า
“ข้ าจะอยู่กบั พวกท่านไปจนกว่าจะสมทบกับกองทัพทีเยริก หากพวกท่านไม่รังเกียจว่าข้ าเป็ นตัว
เกะกะ”

เมฮบีนยิ $มกว้ าง บิดหัวแหวนกลับเข้ าที “ข้ าจะคิดอย่างนันได้

$ อย่างไร” ความรู้สกึ ใจหายเมือครู่สญ
ู
สลายไปกว่าครึง แต่ก็แค่กว่าครึงเท่านั $นเมือนางตระหนักว่าถึงเยริกเมือไร ฮัมรอนก็ต้องจากไปอยู่ดี

ฮัมรอนจับความรู้สกึ ของนางได้ และบอกไม่ถกู ว่าจะดีใจหรื อเสียใจดี การทีหญิงซึง เขาหลงรักมีใจ

ตอบเขาย่อมน่าดีใจ แต่เขามองไม่เห็นอนาคตของเขากับนางเอาเสียเลย...

.................................................