NIKOLAS SPARKS

WYBÓR

(The choice)

Przekład Elżbieta Zychowicz

PODZIĘKOWANIA

Dobrze, będę szczery. Czasami pisanie podziękowań sprawia mi ogromną trudność z tej

prostej przyczyny, że los obdarzył mnie jako autora pewną stabilnością zawodową, która w

dzisiejszych czasach wydaje mi się dość rzadka. Gdy wracam myślą do moich wcześniejszych

powieści i ponownie czytam podziękowania, powiedzmy w Liście w butelce czy Na ratunek,

znajduję w nich nazwiska osób, z którymi pracuję dzisiaj. Nie tylko mam od samego początku tę

samą agentkę literacką i tę samą redaktorkę, lecz przez cały czas współpracowałem z tymi

samymi specjalistami od reklamy i marketingu, agentem filmowym, organizatorem promocji,

grafikiem i producentem trzech z czterech filmowych adaptacji. Choć jest to wspaniałe, sprawia

również, że czuję się jak zdarta płyta, powtarzając podziękowania dla tych ludzi. Mimo wszystko

absolutnie każde z nich zasługuje na moją wdzięczność.

Oczywiście muszę zacząć - jak zwykle - od podziękowań dla Cat, mojej żony. Jesteśmy

małżeństwem od osiemnastu lat i wiele razem przeżyliśmy. Mamy pięcioro dzieci, mieliśmy

osiem psów (w różnych okresach), sześciokrotnie zmienialiśmy miejsce zamieszkania (w trzech

różnych stanach), z wielkim smutkiem pochowaliśmy różnych członków mojej rodziny,

napisałem dwanaście powieści i jedną książkę niebeletrystyczną. Od samego początku nasze

życie było istnym wirem zdarzeń i nie potrafię wyobrazić sobie, bym zdołał przebrnąć przez to

wszystko z kimkolwiek innym.

Moje dzieci - Miles, Ryan, Landon, Lexie i Savannah - powoli dorastają i kocham je z

całego serca, jestem dumny z każdego z nich.

Theresa Park, moja agentka w Park Literary Group, nie tylko należy do grona moich

najlepszych przyjaciół, lecz do najlepszych agentów literackich. Inteligentna, czarująca i miła,

jest jednym z wielkich darów niebios w moim życiu i pragnę podziękować jej za wszystko, co dla

mnie uczyniła.

Jamie Raab, moja redaktorka w Grand Central Publishing, zasługuje także na

podziękowania za to, co dla mnie robi. Pracuje z ołówkiem w ręku nad tekstem, starając się, by

końcowy efekt był jak najlepszy. Urodziłem się pod szczęśliwą gwiazdą, że mogę wykorzystać jej

intuicyjną wiedzę z pożytkiem dla moich powieści. Co więcej, mam również to szczęście, że się

przyjaźnimy.

Denise DiNovi, fantastyczna producentka Jesiennej miłości, Listu w butelce oraz Nocy w

Rodanthe, jest moją najlepszą znajomą w Hollywood i czekam zawsze z niecierpliwością na

chwile na planie filmowym po prostu dlatego, że mamy okazję się spotkać.

David Young, nowy prezes zarządu Grand Central Publishing (cóż, właściwie chyba już

nie nowy), nie tylko stał się moim przyjacielem, lecz również zasługuje na moją szczerą

wdzięczność, choćby tylko z tego powodu, że mam paskudną skłonność do oddawania tekstów w

ostatniej chwili. Bardzo cię za to przepraszam.

Jennifer Romanello i Edna Farley są specjalistkami od reklamy oraz przyjaciółkami.

Uwielbiam współpracę z nimi od Pamiętnika, który został wydany w 1996 roku. Dzięki za

wszystko!

Harvey - Jane Kowal i Soni Vogel, korektorkom, zawsze należą się słowa podzięki za

wyłapywanie „drobnych błędów”, które, jak to zwykle bywa, wkradają się do moich tekstów.

Jestem zobowiązany Howie Sandersowi oraz Keyi Khayatian z UTA za doskonałe

adaptacje filmowe. Doceniam pracę, jaką w to wkładacie.

Scott Schwimmer zawsze dba o moje interesy i uważam go za przyjaciela. Stokrotne

dzięki, Scott!

Na moją wielką wdzięczność zasługuje Marty Bowen, producent odpowiedzialny za I

wciąż ją kocham. Nie mogę się doczekać efektu końcowego.

Po raz kolejny dziękuję Flag za piękną okładkę.

I na koniec moje serdeczne podziękowania niech przyjmą: Shannon O’Keefe, Abby

Koons, Sharon Krassney, David Park, Lynn Harris oraz Mark Johnson.

PROLOG

Luty 2007

Historie są równie niepowtarzalne jak ludzie, którzy je opowiadają, a do najciekawszych

należą te, które mają niespodziewane zakończenie. Przynajmniej tak zwykł mawiać ojciec

Travisa Parkera, kiedy ten był dzieckiem. Travis pamiętał, jak wieczorem tata przysiadał obok

niego na łóżku, a jego twarz rozjaśniała się w uśmiechu, gdy chłopiec błagał go o jakąś opowieść.

- Jaką historię chcesz usłyszeć? - pytał ojciec.

- Najciekawszą na świecie - odpowiadał Travis. Przeważnie tata siedział przez kilka minut

w milczeniu, po czym w jego oczach pojawiał się błysk. Obejmował Travisa ramieniem i

doskonale modulowanym głosem zaczynał opowiadać historię, która nie pozwalała chłopcu

zasnąć jeszcze długo po tym, gdy ojciec zgasił światło. Zawsze była w niej przygoda,

niebezpieczeństwo, podniecające wydarzenia i podróże po okolicach Beaufort, małego

nadbrzeżnego miasteczka w Karolinie Północnej, jak i po samym miasteczku, w którym Travis

Parker dorastał i które wciąż uważał za swój dom. Co dziwne, w większości tych opowieści

występowały niedźwiedzie. Grizzly, niedźwiedzie brunatne, grizzly kodiackie... Tata nie był

najlepiej zorientowany, jeśli chodzi o naturalne środowisko niedźwiedzi. Koncentrował się na

jeżących włos na głowie scenach pościgu przez piaszczyste tereny nizinne, czego skutkiem były

dręczące Travisa koszmarne sny o rozwścieczonych niedźwiedziach polarnych na Shackleford

Banks, aż mniej więcej do połowy gimnazjum. Jednakże bez względu na to, jak bardzo

przerażały go te historie, zadawał nieuniknione pytanie: „I co było potem?”.

Tamte dni wydawały się Travisowi niewinną pozostałością innej epoki. Miał obecnie

czterdzieści trzy lata i kiedy zostawiał samochód na parkingu szpitala Carteret General Hospital,

gdzie jego żona pracowała przez dziesięć ostatnich lat, przypomniał sobie słowa, którymi kiedyś

nieodmiennie wiercił dziurę w brzuchu ojcu.

Wysiadł z samochodu, biorąc kwiaty. Kiedy po raz ostatni rozmawiał z żoną, pokłócili

się, a teraz uczyniłby wszystko, żeby móc cofnąć swoje słowa. Nie miał złudzeń, że kwiaty nic tu

nie pomogą, ale żaden inny pomysł nie przyszedł mu do głowy. Rozumiało się samo przez się, że

czuł się winny z powodu tego, co zaszło, lecz żonaci przyjaciele zapewniali go, że wyrzuty

sumienia są kamieniem węgielnym każdego dobrego małżeństwa. To oznaczało, że sumienie

działa, wartości pozostają w wielkim poszanowaniu, w miarę możliwości unika się przyczyn

poczucia winy. Przyjaciele czasami przyznawali się do niepowodzeń w tej szczególnej sferze i

Travis doszedł do wniosku, że to samo można powiedzieć o każdej parze, którą znał.

Przypuszczał, że mówili to, by poprawić mu samopoczucie, by go uspokoić, że nikt nie jest

doskonały, że nie powinien być dla siebie taki surowy. Wszyscy popełniają błędy, przekonywali

go, i chociaż kiwał głową, jak gdyby im wierzył, zdawał sobie sprawę, że nigdy nie zrozumieją,

co przeżywa. Nie mogą. Przecież ich żony co noc śpią obok nich, nigdy nie byli rozłączeni na

trzy miesiące, nigdy nie zastanawiali się, czy ich małżeństwo jeszcze kiedykolwiek będzie takie

jak kiedyś.

Idąc przez parking, myślał o obydwu córkach, o pracy, o żonie. W tym momencie te myśli

nie przynosiły mu pociechy. Miał uczucie, że nie wiedzie mu się w żadnej dziedzinie życia.

Ostatnio szczęście wydawało mu się równie odległe i niedosiężne jak podróż kosmiczna. Nie

zawsze czuł się w ten sposób. Pamiętał, że przez bardzo długi czas był bardzo szczęśliwy. Lecz
okoliczności się zmieniają. Ludzie się zmieniają. Zmiana jest jednym z nieuniknionych praw

natury wyciskających piętno na życiu ludzi. Popełnia się błędy, odczuwa się żal, a pozostaje tylko

coś, co sprawia, że zwykłe wstawanie z łóżka przychodzi z ogromnym trudem.

Pokręcił głową i podszedł do drzwi wejściowych szpitala, wyobrażając sobie, że jest tym

dzieckiem, które słuchało kiedyś opowieści ojca. Pomyślał, że jego własne życie to historia, która

powinna mieć szczęśliwe zakończenie. Kiedy kładł dłoń na klamce, jak zwykle w jego pamięci

odżyły wspomnienia i żal.

Dopiero później, gdy znowu poddał im się bez reszty, pozwolił sobie zastanawiać się, co

będzie dalej.

CZĘŚĆ PIERWSZA

ROZDZIAŁ 1

- Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego zgodziłem się ci pomóc - burknął Matt,

zaczerwieniony na twarzy, pchając wannę spa w stronę niedawno wyciętego kwadratu w drugim

końcu tarasu na tyłach domu. Stopy mu się ślizgały, pot spływał z czoła do kącików oczu,

szczypiąc niemiłosiernie.

Było gorąco, znacznie zbyt gorąco na pierwsze dni maja.

A już bez wątpienia cholernie za gorąco na taką gimnastykę.

Nawet pies Travisa, Moby, ukrył się w cieniu i leżał tam z wywieszonym jęzorem, dysząc.

Travis Parker, który popychał ogromne pudło z boku, wzruszył ramionami.

- Ponieważ myślałeś, że to będzie niezły ubaw - odrzekł. Naparł na nie z całej siły i

pchnął. Wanna - która musiała ważyć ze dwieście kilo - przesunęła się o kilka centymetrów. W

tym tempie powinna znaleźć się na miejscu, och... gdzieś w przyszłym tygodniu.

- To idiotyczne - powiedział Matt, nacierając na kadź całym ciężarem i myśląc, że

przydałaby się para mułów. Ból pleców dobijał go. Przez chwilę wyobraził sobie, że - urywa mu
z wysiłku uszy, które wystrzelają z obu stron głowy niczym rakiety z butelek, które odpalali z

Travisem, gdy byli dziećmi.

- Już to mówiłeś.

- I wcale nie jest to ubaw.

- To też mówiłeś.

- I nie będzie łatwo jej zainstalować.

- Właśnie, że będzie - zaprzeczył Travis. Wskazał na napis na pudle. - Widzisz? Tu jest

napisane: „Łatwa w montażu”. - Ze swojego miejsca pod cienistym drzewem, Moby - rasowy

bokser - zaszczekał, kiwając łbem na znak potwierdzenia, a Travis uśmiechnął się, wyraźnie

bardzo z siebie zadowolony.

Matt zmarszczył brwi, usiłując złapać oddech. Nienawidził tej miny przyjaciela. No cóż,

nie zawsze. Zazwyczaj bardzo lubił jego bezgraniczny entuzjazm. Ale nie dziś. Stanowczo nie

dziś.

Matt sięgnął do tylnej kieszeni i wyjął z niej bandanę. Była kompletnie mokra od potu, co,

rzecz jasna, odbiło się na wyglądzie jego spodni. Wytarł nią twarz i wyżął szybkim ruchem. Pot

kapał z chustki na wierzch jego buta jak woda z cieknącego kranu. Matt gapił się na to niemal jak

zahipnotyzowany, aż w końcu poczuł, jak wilgoć przesiąka przez lekki siatkowy materiał, a palce

u nogi zaczynają mu się lepić. Po prostu cudownie, prawda?

- Jeśli dobrze sobie przypominam, zapewniałeś mnie, że Joe i Laird pomogą nam przy

twojej małej inwestycji, Megan i Allison przygotują hamburgery, napijemy się piwa, a

zamontowanie tej rzeczy - no właśnie! - zajmie góra dwie godziny.

- Już jadą - rzekł Travis.

- Mówiłeś to cztery godziny temu.

- Są po prostu trochę spóźnieni.

- Może wcale do nich nie zadzwoniłeś.

- Oczywiście, że zadzwoniłem. I obiecuję, że przyprowadzą również dzieci.

- Kiedy?

- Wkrótce.

- Aha - mruknął z przekąsem Mart, wpychając bandanę z powrotem do kieszeni. - A

propos... zakładając, że nie zjawią się wkrótce, to właściwie jakim cudem mamy we dwóch

opuścić tego grzmota na miejsce?

Travis tylko machnął lekceważąco ręką, po czym po raz kolejny naparł na wannę.

- Coś wymyślimy. Zobacz, jak świetnie poradziliśmy sobie do tej pory. Jesteśmy prawie w

połowie drogi.

Matt znowu spojrzał na niego spode łba. To była sobota... sobota! Jego dzień odpoczynku,

relaksu, jego szansa ucieczki od codziennej harówki, przerwa, na którą zasługuje po pięciu

dniach pracy w banku, dzień, który jest mu niezbędnie potrzebny. Na miłość boską, jest doradcą

kredytowym! Powinien przekładać papiery na biurku, a nie przesuwać ogromne wanny! Mógłby

w tej chwili oglądać mecz bravesów z dodgersami! Mógłby grać w golfa! Mógłby wylegiwać się

na plaży! Mógłby pospać sobie dłużej z Liz, a potem pojechać z nią do jej rodziców, jak to było

ich zwyczajem niemal w każdą sobotę, zamiast zrywać się bladym świtem z łóżka i ciurkiem

przez osiem godzin pracować fizycznie pod piekącym południowym słońcem...

Zreflektował się. Kogo on próbuje oszukać? Gdyby nie było go tutaj, z pewnością

spędziłby dzień z rodzicami Liz, co - jeśli miał być zupełnie szczery - było główną przyczyną, dla

której przystał na prośbę Travisa. Ale nie o to chodziło. Chodziło o to, że nie miał ochoty się z

tym szarpać. Naprawdę nie.

- Nie mam ochoty się z tym szarpać - powiedział. Serio.

Travis zdawał się go nie słyszeć. Położył dłonie na wannie, przyjmując odpowiednią
pozycję.

- Gotów?

Rozgoryczony Matt zaparł się ponownie ramieniem, nogi się pod nim trzęsły. Trzęsły!

Wiedział już, że nazajutrz rano będzie potrzebował podwójnej dawki środka przeciwbólowego.

W przeciwieństwie do Travisa nie ćwiczył cztery razy w tygodniu w siłowni, nie grywał w

kometkę, nie biegał, nie nurkował z akwalungiem na Arubie, nie surfował na Bali, nie jeździł na

nartach w Vail ani nie robił innych rzeczy, które robił jego przyjaciel.

- I to żaden ubaw, wiesz? Travis puścił do niego oko.

- Już to mówiłeś, pamiętasz?

- No, no, no! - wydał okrzyk podziwu Joe, obchodząc dookoła ogromną wannę. Słońce

zaczęło już chylić się ku zachodowi, złociste smugi odbijały się od wód zatoki.

W oddali czapla sfrunęła z kępy drzew i z wdziękiem ślizgała się po powierzchni,

rozpraszając światło. Joe i Megan wraz z Lairdem i Allison przyjechali z dziećmi przed kilkoma

minutami i teraz Travis pokazywał im swoją inwestycję. - Coś fantastycznego! Zrobiliście to

wszystko dzisiaj we dwóch?

Travis skinął twierdząco głową, trzymając w ręku piwo.

- Nie było tak źle - powiedział. - Matt chyba nawet dobrze się bawił.

Joe rzucił krótkie spojrzenie na Marta, który leżał bezwładnie na fotelu ogrodowym na

uboczu tarasu z mokrą chustką na głowie. Nawet jego brzuch - Mart zawsze był raczej okrągłych

kształtów - wydawał się zapadnięty.

- Właśnie widzę.

- Była ciężka?

- Jak egipski sarkofag! - wychrypiał Matt. - Jeden z tych cudów, które da się ruszyć

wyłącznie za pomocą dźwigu!

Joe parsknął śmiechem.

- Czy dzieciaki mogą wejść do środka?

- Jeszcze nie. Dopiero ją napełniłem i trochę potrwa, zanim woda się podgrzeje. Ale

dzięki słońcu nie będziemy musieli zbyt długo czekać.

- Słońce podgrzeje ją w ciągu kilku minut! - jęknął Matt. - W ciągu kilku sekund!

Joe uśmiechnął się szeroko. Ich trzech oraz Laird chodzili razem do szkoły od zerówki.

- Ciężki dzień, Matt?

Matt zdjął chustkę i spojrzał na Joego spode łba.

- Nie masz zielonego pojęcia. I dzięki, że zjawiłeś się w porę.

- Travis kazał nam być tu o piątej. Gdybym wiedział, że potrzebna wam pomoc,

przyjechałbym wcześniej.

Matt powoli przeniósł spojrzenie na Travisa. Czasami naprawdę nienawidził przyjaciela.

- Jak czuje się Tina? - spytał Travis, szybko zmieniając temat. - Czy Megan udaje się choć

trochę pospać?

Megan gawędziła z Allison przy stole w drugim końcu tarasu i Joe zerknął przelotnie w

jej stronę.

- Trochę. Kaszel już Tinie przeszedł i znowu przesypia całą noc, ale czasami odnoszę

wrażenie, że Megan nie potrzebuje wiele snu. Przynajmniej od kiedy została mamą.

Wstaje nawet wtedy, gdy Tina nawet nie piśnie. Można by pomyśleć, że budzi ją cisza.

- Jest dobrą matką - rzekł Travis. - Zawsze była. Joe odwrócił się do Matta.

- Gdzie jest Liz?

- Powinna dotrzeć tu lada chwila - odparł Matt zamierającym głosem. - Odwiedziła dziś

rodziców.

- Jak miło - zauważył Joe.

- Zachowuj się kulturalnie. To dobrzy ludzie.

- Przypomnę ci chyba, jak mówiłeś, że jeśli będziesz musiał jeszcze raz wysłuchać

opowieści teścia o raku prostaty lub narzekań teściowej, że Henry po raz kolejny zostanie wylany

z pracy, chociaż nie jest to jego wina, wsadzisz głowę do piekarnika.

Matt uczynił wysiłek, by usiąść prosto.

- Nigdy niczego takiego nie mówiłem!

- Owszem, mówiłeś. - Joe puścił oko, gdy zza rogu domu wyłoniła się żona Matta, Liz, z

drepczącym przed nią Benem. - Ale nie martw się, nie pisnę słowa.

Wzrok Matta powędrował nerwowo od Liz do Joego i z powrotem do Liz. Usiłował

zorientować się, czy jego żona coś słyszała.

- Witajcie wszyscy! - zawołała Liz z przyjaznym skinieniem, prowadząc małego Bena za

rękę.

Udała się najkrótszą drogą do Megan i Allison. Ben wyrwał się i podreptał w stronę

innych dzieci w ogródku.

Joe dostrzegł, że Matt wzdycha z ulgą. Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i spytał,

zniżając głos. „

- Czyli... teściowie Matta. To w taki sposób namówiłeś go, żeby przyszedł ci pomóc?

- Być może napomknąłem o nich - odrzekł ze złośliwym uśmieszkiem Travis.

- Joe wybuchnął śmiechem.

- O czym gadacie, chłopaki? - zawołał Matt z podejrzliwą miną.

- O niczym - odkrzyknęli zgodnym chórem.

Później, gdy słońce zaszło i jedzenie zniknęło z talerzy, Moby zwinął się w kłębek u stóp

Travisa. Słuchając, jak dzieci pluskają się w ogromnej wannie, Travis poczuł, że ogarnia go

uczucie zadowolenia. To był jego ulubiony sposób spędzania wieczoru, gdy odpoczywał wśród
beztroskiego śmiechu i znajomego przekomarzania się. W jednej chwili Allison rozmawiała z

Joem, w następnej gawędziła z Liz, a potem z Lairdem i Mattem. Podobnie było ze wszystkimi

innymi, którzy siedzieli przy stole na tarasie. Nikt niczego nie udawał, nikt nie starał się nikomu

zaimponować, nikt nie próbował nikogo ośmieszyć. Travis myślał czasami, że jego życie

przypomina reklamę piwa, i na ogół był po prostu zadowolony, unosząc się na fali pozytywnych

uczuć.

Co pewien czas kobiety jedna po drugiej wstawały, by zajrzeć do kąpiących się dzieci.

Laird, Joe i Matt natomiast ograniczyli swoje obowiązki wychowawcze do podnoszenia chwilami

głosu w nadziei, że uspokoją dzieciaki i zapobiegną wzajemnemu dokuczaniu lub jakimś

przypadkowym urazom. Oczywiście zdarzało się, że któryś z maluchów dostawał napadu złości,

lecz większość problemów szybko rozwiązywano pocałunkiem w zadrapane kolano lub czułym

uściskiem, który nie wprawiał dziecka w zakłopotanie.

Travis powiódł wzrokiem po siedzących przy stole, szczęśliwy, że jego przyjaciele z

dzieciństwa nie tylko stali się dobrymi mężami i ojcami, lecz że nadal są częścią jego życia. Nie

zawsze tak się dzieje. W wieku trzydziestu dwóch lat wiedział już, że życie bywa ryzykownym

przedsięwzięciem, i przeżył wyjątkowo dużo wypadków i upadków. Niektóre z nich powinny

były spowodować znacznie większe obrażenia ciała niż te, których doznał. Ale nie chodziło

wyłącznie o to. Życie jest nieprzewidywalne. Wielu kolegów, z którymi dorastał, zginęło w

kraksach samochodowych, ożeniło się i rozwiodło, uzależniło się od narkotyków lub alkoholu lub

po prostu wyjechało z tego malutkiego miasteczka, ich twarze zatarły się już w jego pamięci.

Jakie było prawdopodobieństwo, że czterech facetów - którzy znali się od zerówki - w dalszym

ciągu będzie po trzydziestce spędzało ze sobą czas? Raczej niewielkie, pomyślał. Lecz jakimś

sposobem przetrwali razem okres trądziku młodzieńczego, kłopoty z dziewczynami, naciski

rodziców, następnie wyjechali do czterech różnych college’ów, planując różną drogę zawodową,
po czym kolejno wrócili do Beaufort. Przypominali raczej rodzinę niż przyjaciół, łącznie z

zawoalowanymi wypowiedziami i wspólnymi przeżyciami, których żadna osoba postronna nigdy

nie mogła w pełni zrozumieć.

I, o dziwo, żony również świetnie się ze sobą dogadywały. Pochodziły z różnych

środowisk i z różnych części stanu, lecz małżeństwo, macierzyństwo i niekończące się

małomiasteczkowe plotki dostarczały aż zbyt wielu powodów do regularnych rozmów

telefonicznych i powstania więzi uczuciowych jak między dawno niewidzianymi siostrami. Laird

ożenił się pierwszy - wzięli ślub z Allison latem, po ukończeniu Wake Forest. Joe i Megan stanęli

na ślubnym kobiercu rok później, po tym jak zakochali się w sobie na ostatnim roku studiów na

University of North Carolina. Matt, który studiował na Duke, poznał Liz tutaj, w Beaufort, i

pobrali się po upływie roku. Travis był drużbą na wszystkich trzech ślubach.

Oczywiście sytuacja trochę się zmieniła w ciągu ostatnich kilku lat, głównie z powodu

pojawienia się nowych członków rodziny. Laird nie zawsze mógł wybrać się na wyprawę na

górskim rowerze, Joemu nie udawało się jak kiedyś wyjechać pod wpływem impulsu z Travisem

na narty do Kolorado, a Matt prawie zrezygnował z dotrzymywania mu kroku w większości

spraw. Ale Travis nie miał o to najmniejszej pretensji. W dalszym ciągu znajdowali dla siebie

wzajemnie czas i bez planowania spędzał z nimi większość weekendów.

Pogrążony w myślach Travis nie zorientował się, że przy stole zapadła cisza.

- Czy coś przegapiłem?

- Pytałam, czy rozmawiałeś ostatnio z Monicą - odparła Megan tonem, który jasno

uświadomił Travisowi, że znalazł się w tarapatach. Uważał, że cała szóstka przyjaciół zbyt żywo

interesuje się jego życiem intymnym. Kłopot z żonatymi lub zamężnymi osobami polega na tym,

że ich zdaniem wszyscy znajomi powinni wstąpić w związek małżeński. Każda kobieta, z którą

spotykał się Travis, była poddawana subtelnej, choć surowej ocenie, zwłaszcza przez Megan. To
ona zwykle była prowodyrem w takich chwilach jak ta, zawsze starając się rozgryźć, co

najbardziej pociąga Travisa w kobietach. A Travis, oczywiście, wręcz uwielbiał działać jej w

rewanżu na nerwy.

- Ostatnio nie - odpowiedział.

- Dlaczego? Jest sympatyczna.

Jak również w dużej mierze neurotyczna, pomyślał Travis. Ale nie o to chodzi.

- Zerwała ze mną, zapomniałaś?

- I co z tego? To bynajmniej nie oznacza, że nie chce, żebyś do niej zadzwonił.

- A ja sądzę, że właśnie oznacza.

Megan, Allison i Liz wpatrywały się w niego, jak gdyby był kompletnym tumanem.

Mężczyźni, jak zwykle, wyraźnie mieli dobrą zabawę. Należało to do rytuału ich wieczorów.

- Ale kłóciliście się, tak?

- No to co?

- Czy przeszło ci kiedykolwiek przez myśl, że zerwała z tobą po prostu dlatego, że była na

ciebie zła?

- Ja też byłem zły.

- Dlaczego?

- Chciała, żebym umówił się na wizytę z psychoterapeutą.

- Niech zgadnę, powiedziałeś, że nie potrzebujesz psychoterapeuty.

- W dniu, kiedy będę go potrzebował, zobaczycie, jak podkasuję spódnicę i robię

szydełkiem szalik.

Joe i Laird parsknęli śmiechem, Megan natomiast uniosła brwi. Wszyscy wiedzieli, że

Megan niemal codziennie ogląda talk - show Oprah.

- Wydaje ci się, że mężczyźni nie potrzebują terapii?

- Wiem, że ja nie potrzebuję.

- A generalnie?

- Nie jestem generałem, toteż naprawdę nie potrafię powiedzieć.

Megan odchyliła się na oparcie krzesła.

- Myślę, że Monica może coś wiedzieć na ten temat. Gdybyś chciał znać moje zdanie, to

masz problemy z emocjonalnym zaangażowaniem się.

- Wobec tego z całą pewnością nie chcę znać twojego zdania.

- Megan pochyliła się do przodu.

- Jaki był najdłuższy okres, kiedy się z kimś spotykałeś?

Dwa miesiące? Cztery miesiące?

Travis zastanawiał się przez chwilę nad odpowiedzią.

- Chodziliśmy z Olivią prawie przez rok.

- Nie sądzę, by Megan miała na myśli liceum - palnął Laird. Czasami przyjaciół Travisa

bawiło, nazwijmy to, wpychanie go pod autobus.

- Dzięki, Laird - rzekł Travis.

- Od czego ma się przyjaciół?

- Zmieniasz temat - przypomniała mu Megan. Travis bębnił palcami po udzie.

- Chyba musiałbym pomyśleć... Nie pamiętam.

- Innymi słowy, spotykałeś się nie na tyle długo, by zapamiętać?

- Cóż mam powiedzieć! Widocznie nie spotkałem jeszcze kobiety, która dorównywałaby

którejkolwiek z was.

Mimo zapadającego zmroku, Travis dostrzegł, że Megan sprawiły przyjemność jego

słowa. Dawno już odkrył, że pochlebstwa są jego najlepszą obroną w takich chwilach jak ta,

zwłaszcza że jego opinia była szczera. Megan, Liz i Allison były naprawdę fantastyczne.
Ucieleśnienie dobroci, lojalności i zdrowego rozsądku.

- Cóż, tak dla twojej wiadomości, lubię ją - oznajmiła.

- Tak, ale ty lubisz wszystkie kobiety, z którymi się umawiam.

- Wcale nie. Nie lubiłam Leslie.

Żadna z żon nie lubiła Leslie. Mart, Laird i Joe natomiast nie mieli nic przeciwko jej

towarzystwu, zwłaszcza kiedy nosiła bikini. Bez wątpienia ślicznotka, nie była typem kobiety, z

którą Travis chciałby się ożenić, lecz podczas trwania tej znajomości świetnie się bawili.

- Uważam tylko, że powinieneś zadzwonić do Moniki - dodała Megan z uporem.

- Zastanowię się nad tym - odparł, wiedząc, że tego nie zrobi. Wstał od stołu, salwując się

ucieczką. - Przynieść komuś piwo?

Joe i Laird zgodnie podnieśli butelki, pozostali pokręcili przecząco głowami. Travis

ruszył w stronę turystycznej lodówki, po czym zawahał się przez moment przed rozsuwanymi

drzwiami do domu. Wbiegł do środka i zmienił kompakt, a następnie słuchał dźwięków nowej

muzyki, płynących nad ogródkiem, gdy niósł piwa do stolika. Megan, Allison i Liz gawędziły już

o Gwen, fryzjerce, która je czesała. Gwen zawsze miała na podorędziu ciekawe opowieści, z

których wiele dotyczyło niedozwolonych upodobań mieszkańców miasteczka.

Travis sączył w milczeniu piwo, spoglądając na wodę.

- O czym myślisz? - spytał Laird.

- Nieważne.

- No, powiedz.

Travis odwrócił się do niego.

- Czy zwróciłeś kiedykolwiek uwagę, że niektóre kolory są używane w nazwiskach ludzi,

a inne nie?

- O czym ty mówisz?
- White i Black. Na przykład pan White, właściciel sklepu z oponami. I pan Black, jeden z

naszych nauczycieli w trzeciej klasie. Albo nawet pan Green z gry Clue. Ale nigdy nie słyszałem,

żeby ktoś nosił nazwisko Orange czy Yellow. Odnoszę wrażenie, że pewne kolory tworzą dobre

nazwiska, zaś inne brzmią po prostu głupio. Rozumiesz, o czym mówię?

- Przyznaję, że nigdy nie przyszło mi to do głowy - Mnie również. To znaczy, dopiero

chwilę temu. Ale to trochę dziwne, prawda?

- Jasne - zgodził się w końcu Laird. Obaj mężczyźni milczeli przez chwilę.

- Mówiłem ci, że to nieważne.

- Fakt, mówiłeś.

- Miałem rację?

- Tak.

Kiedy mała Josie po raz drugi w ciągu piętnastu minut dostała napadu złości - a

dochodziła już dziewiąta - Allison wzięła ją na ręce i rzuciła Lairdowi spojrzenie, które wyraźnie

mówiło, że pora się zbierać i kłaść dzieci spać. Laird wstał bez słowa od stołu, na co Megan

popatrzyła wymownie na Joego, Liz skinęła na Matta, a Travis uświadomił sobie, że wieczór

dobiegł końca. Rodzice mogą sobie myśleć, że to oni rządzą, lecz kiedy przychodzi co do czego,

to dzieci ustalają reguły.

Przypuszczał, że mógłby spróbować namówić jednego z przyjaciół, by został dłużej, i

zapewne udałoby mu się to, lecz już od dawna przyzwyczaił się do tego, że każdy z jego kumpli

ma własne życie, które toczy się innym torem niż jego. Poza tym podejrzewał, że później może

wpaść do niego młodsza siostra Stephanie. Miała przyjechać z Chapel Hill, gdzie studiowała

biochemię i szykowała się do zrobienia magisterium. Choć zamierzała zatrzymać się u rodziców,

zwykle po przyjeździe była podekscytowana i chciała pogadać, a rodzice kładli się wcześnie spać.

Megan, Joe i Liz zaczęli sprzątać ze stołu, ale Travis powstrzymał ich lekceważącym gestem.
- Zaraz to pozbieram. Drobiazg.

Po kilku minutach zapakowano dzieciaki do dwóch SUV - ów i jednego minivana. Travis

stał na frontowej werandzie, machając wszystkim na pożegnanie, gdy wycofywali samochody z

podjazdu.

Kiedy już odjechali, Travis powędrował z powrotem do stereo, po raz kolejny przeszukał

płyty kompaktowe, wybrał Tattoo You Rolling Stonesów, po czym włączył dźwięk niemal na

pełny regulator. Idąc do swego fotela, wziął jeszcze jedno piwo i usadowił się wygodnie,

opierając nogi na stole. Moby usiadł obok niego.

- Przez jakiś czas tylko ty i ja - powiedział Travis. Jak myślisz, o której dotrze Stephanie?

Moby odwrócił się do niego tyłem. Dopóki Travis nie wymówił słów: „spacer”, „piłka”,

„przejedziemy się” czy „idziemy kupić kość”, Moby nie był szczególnie zainteresowany jego

wypowiedziami.

- Uważasz, że powinienem zadzwonić do niej i dowiedzieć się, czy jest już w drodze?

Moby nadal nie reagował.

- Tak właśnie przypuszczałem. Przyjedzie, kiedy przyjedzie, i tyle.

Siedział, popijając piwo i gapiąc się w dal, na wodę. Z tyłu za nim Moby zaskowyczał.

- Mam ci porzucać piłkę? - spytał wreszcie Travis.

Moby zerwał się tak szybko, że omal nie przewrócił krzesła.

Pomyślała, że to właśnie muzyka przepełniła czarę goryczy podczas tych chyba

najokropniejszych tygodni w jej życiu. Głośna muzyka. Zgoda, o dziewiątej godzinie w sobotni

wieczór to do przyjęcia, zwłaszcza że najwyraźniej miał gości, o dziesiątej też można jeszcze

wytrzymać. Ale jedenasta? Kiedy jest sam i bawi się z psem?

Z tarasu na tyłach domu widziała, jak siedzi w tych samych szortach, które nosił przez

cały dzień, ze stopami opartymi o blat stołu, rzucając piłkę i gapiąc się na rzekę. Co on sobie, u
licha, myśli?

Może powinna go po prostu zignorować, zamiast wściekać się na niego. Jest u siebie,

prawda? Wolnoć Tomku w swoim domku i tak dalej. Może robić, co mu się żywnie podoba. Lecz

nie to jest problemem. Problem polega na tym, że ma sąsiadów, między innymi ją. Ona również

ma swój dom, a z sąsiadami należy się liczyć. I prawdę mówiąc, posunął się zbyt daleko. Nie

tylko z powodu muzyki. Jeśli miała być zupełnie szczera, lubiła muzykę, której słuchał, i zwykle

nie obchodziło jej, jak głośno ją puszcza. Kłopot stanowił jego pies, Nobby, czy jak go tam zwał.

A raczej to, co zrobił jej psu.

Była pewna, że jej suczka Molly jest szczenna.

Molly, jej piękna, urocza, rasowa collie z rodowodem - kupiła ją sobie natychmiast po

zakończeniu stażu na studiach dla asystentów medycznych w akademii medycznej we wschodniej

Wirginii i był to pies, jakiego zawsze pragnęła mieć - zauważalnie przybrała na wadze w ciągu

paru ostatnich tygodni. Lecz jeszcze bardziej zaniepokoiło ją, że sutki Molly chyba się

powiększyły. Wyczuwała to palcami, ilekroć Molly przewracała się na plecy, nadstawiając brzuch

do podrapania. I poruszała się teraz wolniej. Oznaczało to, że niebawem Molly wyda na świat

miot szczeniąt, których nie zechce nikt na świecie. Bokser i owczarek collie? Podświadomie

skrzywiła się, usiłując wyobrazić sobie, jak będą wyglądały szczenięta, po czym odpędziła od

siebie tę myśl.

To musiał być pies tego mężczyzny. Kiedy Molly miała cieczkę, tamten pies obserwował

ich dom niczym prywatny detektyw i od tygodni tylko jego jednego widziała wałęsającego się po

okolicy. Ale czy sąsiadowi w ogóle przyszło do głowy, by ogrodzić posesję? Albo trzymać psa w

domu? Lub zbudować dla niego wybieg? Nie. Jego mottem było zapewne: „Mój pies będzie

wolny!”. Nie zaskakiwało jej to. Właściciel zdawał się wieść życie zgodnie z tym samym

nieodpowiedzialnym mottem. W drodze do pracy widziała, jak biega, a gdy wracała, jeździł na
rowerze, pływał kajakiem, szalał na łyżworolkach lub wbijał kosze na swoim podjeździe z grupką

dzieciaków z sąsiedztwa. Miesiąc temu spuścił łódź na wodę i teraz również pływał na

wakeboardzie, jak gdyby nie dość jeszcze mu było aktywności. Broń Boże nie przepracował

raczej minuty w nadgodzinach i wiedziała, że nie pracuje w ogóle w piątki. I jaka praca pozwala

nosić na co dzień dżinsy oraz T - shirty? Nie miała pojęcia, lecz podejrzewała - z rodzajem

ponurej satysfakcji - że jest wysoce prawdopodobne, iż wymaga ona fartucha i plakietki z

nazwiskiem.

Zgoda, może nie jest do końca sprawiedliwa. Przypuszczalnie to całkiem sympatyczny

facet. Jego przyjaciele - którzy sprawiali wrażenie zupełnie normalnych i na dodatek mieli dzieci

- najwyraźniej lubili jego towarzystwo i ogromnie często go odwiedzali. Uświadomiła sobie, że

dwoje z nich spotkała wcześniej w klinice, gdy ich dzieci miały katar lub infekcję ucha. Ale co z

Molly? Molly siedziała przy drzwiach kuchennych, waląc ogonem o podłogę i Gabby poczuła

niepokój na myśl o przyszłości. Z Molly wszystko będzie dobrze, ale co ze szczeniakami? Co się

z nimi stanie? Co będzie, jeśli nikt ich nie zechce? Nie potrafiła wyobrazić sobie, że oddaje do

schroniska lub do SPCA, [Society for the Prevention of Cruelty to Animals - Amerykański

odpowiednik Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami.] czy jakkolwiek to tutaj nazywają, w celu

uśpienia. Nie mogłaby tego zrobić. Nie zrobi tego. Nie każe ich zamordować.

Ale w takim razie, co ma z nimi począć?

To wszystko jego wina, a on sobie siedzi po prostu na tarasie, z nogami opartymi o blat

stołu, zachowując się, jak gdyby nic go nie obchodziło.

Nie o tym marzyła, gdy na początku roku po raz pierwszy ujrzała ten dom. Mimo że nie

było to Morehead City, gdzie mieszkał jej chłopak Kevin, dzielił ich zaledwie kilkuminutowy

spacer przez most. Nieduży dom liczył sobie prawie pół wieku i zgodnie ze standardami Beaufort

zdecydowanie wymagał remontu, lecz widok na rzekę był zachwycający, ogródek dość duży, by
Molly się wybiegała, a przede wszystkim mogła sobie na niego pozwolić. Wprawdzie z trudem,

wliczając w to uzyskane pożyczki, lecz kredytodawcy byli ogromnie wyrozumiali w stosunku do

takich osób jak ona. Wykształconych profesjonalistów.

Nie takich jak pan Mój - Pies - Będzie - Wolny i Nie - Pracuję - w - Piątki.

Odetchnęła głęboko, przypominając sobie jeszcze raz, że jej sąsiad może być naprawdę

sympatycznym facetem. Zawsze machał do niej, ilekroć widział, że wraca do domu po pracy, i

pamiętała jak przez mgłę, że gdy wprowadziła się do domu parę miesięcy temu, podrzucił jej na

powitanie jako nowej sąsiadce kosz z winem i serem. Nie było jej wtedy w domu, lecz zostawił

kosz na werandzie. Obiecała sobie, że skrobnie do niego krótki list z podziękowaniem, ale jakoś

nigdy nie zebrała się, by go napisać.

Znowu podświadomie się skrzywiła. To tyle, jeśli chodzi o wyższość moralną. W

porządku, ona też nie jest doskonała, ale sprawa przecież nie dotyczy zapomnianego listu z

podziękowaniem, lecz Molly, psa - włóczykija tamtego mężczyzny i niechcianych szczeniąt. To

chyba dobry moment, by omówić całą sytuację. Wszystko wskazuje na to, że jej sąsiad nie śpi.

Zeszła z tarasu i ruszyła w stronę wysokiego żywopłotu, który rozdzielał obie posesje. W

głębi duszy pragnęła, by Kevin jej towarzyszył, lecz było to niemożliwe. Nie po dzisiejszej

porannej sprzeczce, która wybuchła po tym, gdy wspomniała od niechcenia, że jej kuzynka

wychodzi za mąż. Kevin, pogrążony w lekturze działu sportowego w gazecie, nie odezwał się

słowem, woląc udawać, że nie dosłyszał. Każda wzmianka o małżeństwie sprawiała, że jej

chłopak milczał jak głaz, zwłaszcza ostatnio. Nie powinno jej to raczej dziwić - spotykali się od

prawie czterech lat (korciło ją, by zwrócić uwagę, że o rok krócej niż jej kuzynka ze swoim

narzeczonym) i przez ten czas dowiedziała się o nim jednej rzeczy, a mianowicie, że jeśli dla

Kevina temat jest niewygodny, najpewniej będzie milczał jak zaklęty.

Ale przyczyną jej podenerwowania nie był ani Kevin, ani wrażenie, że jej życie nie jest
całkiem takie, jak sobie wyobrażała w przeszłości. Ani nawet okropny tydzień w pracy, kiedy

tylko w piątek trzy - trzy! - razy zwymiotowali na nią mali pacjenci, co stanowiło rekord wszech

czasów w klinice, przynajmniej jeśli wierzyć pielęgniarkom, które nie starały się nawet ukryć

uśmieszków i radośnie powtarzały tę historię. Ani nie była zła na Adriana Meltona, żonatego

lekarza, który lubił dotykać jej, ilekroć rozmawiali, jego ręka zbyt długo pozostawała w kontakcie

z jej ciałem, co ją krępowało. I z pewnością nie złościł jej fakt, że przez cały ten czas ani razu się

nie broniła.

Nigdy w życiu, jej fatalne samopoczucie musi mieć coś wspólnego z panem

Imprezowiczem, odpowiedzialnym sąsiadem, który przyzna się, że w równym stopniu co ona ma

obowiązek znaleźć rozwiązanie ich problemu. A kiedy będzie mu to uświadamiać, być może

wspomni, że jest odrobinę za późno na puszczanie muzyki na cały regulator (nawet jeśli to

lubiła), zwyczajnie po to, by dać mu do zrozumienia, że mówi poważnie.

Gdy Gabby maszerowała po murawie, rosa zmoczyła czubki jej palców przez sandały, a

światło księżyca znaczyło na trawniku srebrzysty szlak. Ledwie to zauważyła, głowiła się

bowiem, od czego właściwie zacząć. Grzeczność dyktowała jej, by podeszła najpierw do drzwi

od frontu i zapukała, lecz wątpiła, czy przy tak głośnej muzyce mężczyzna cokolwiek usłyszy.

Poza tym chciała załatwić sprawę, gdy wciąż jeszcze była wzburzona i gotowa zdecydowanie

stawić mu czoło.

Przed sobą wypatrzyła przerwę w żywopłocie i skierowała się w tę stronę.

Prawdopodobnie właśnie tędy przemykał się Nobby, by wykorzystać nieszczęsną, słodką Molly.

Serce jej się ścisnęło i tym razem starała się podtrzymać w sobie to uczucie. To ważna sprawa.

Bardzo ważna.

Skoncentrowana na swojej misji, nie zauważyła piłeczki tenisowej, która nadleciała ku

niej w chwili, gdy wyłoniła się zza żywopłotu. Jej słuch zarejestrował jednak zbliżający się ku
niej z oddali tupot psich łap dosłownie na sekundę przed tym, gdy została zwalona z nóg i runęła

na ziemię.

Leżąc na wznak, Gabby zauważyła w otępieniu, że na zbyt jasnym, nieostrym niebie jest

zbyt wiele gwiazd. Przez moment zastanawiała się, dlaczego nie może złapać tchu, po czym

błyskawicznie jej większy niepokój wzbudził ból rozchodzący się po całym ciele. Mogła jedynie

leżeć na trawie i mrugać powiekami.

Gdzieś z oddali dobiegła ją bezładna mieszanina dźwięków i świat powoli zaczął nabierać

z powrotem ostrości. Usłyszała głosy. A raczej jeden głos. Pytał ją chyba, czy nic jej nie jest.

Jednocześnie stopniowo docierało do niej, że czuje na policzku następujące po sobie

ciepłe, smrodliwe, rytmiczne podmuchy. Po raz kolejny zamrugała powiekami, przekręciła lekko

głowę i jej oczom ukazała się wznoszący się nad nią ogromny, pokryty sierścią, kwadratowy łeb.

Nobby, doszła do wniosku, zbierając zmącone myśli.

- Ach... - jęknęła, próbując usiąść. Gdy się poruszyła, pies polizał ją w twarz.

- Moby! Leżeć! - Tym razem głos był już bliżej. - Jak się czujesz? Może jeszcze nie

powinnaś siadać!

- Nic mi nie jest - odparła, przyjmując wreszcie pozycję siedzącą. Wzięła parę głębokich

oddechów, nadal czując zawrót głowy. O rety, pomyślała, to naprawdę boli. Wyczuła w

ciemności, że ktoś przykucnął obok niej, choć prawie nie mogła rozróżnić jego rysów.

- Naprawdę bardzo mi przykro - powiedział ów ktoś.

- Co się stało?

- Moby niechcący cię przewrócił. Gonił za piłką.

- Kto to jest Moby?

- Mój pies.

- Wobec tego kim jest Nobby?

- Słucham?

Gabby podniosła rękę do skroni.

- Nieważne.

- Jesteś pewna, że dobrze się czujesz?

- Tak - odrzekła. Wciąż jeszcze kręciło jej się w głowie, lecz ból nieco stępiał. Gdy

zaczęła się podnosić, sąsiad ujął ją pod rękę, pomagając jej. Przypomniały jej się małe - szkraby,

które widywała w klinice, usiłujące utrzymać równowagę i pionową postawę. Kiedy w końcu

udało jej się wstać, poczuła, że mężczyzna puszcza jej ramię.

- Niezłe powitanie, co? - spytał.

Jego głos w dalszym ciągu dochodził do niej jakby z oddali, a gdy odwróciła się twarzą do

niego, okazało się, że sąsiad, który stoi obok niej, jest przynajmniej o piętnaście centymetrów

wyższy od niej (a sama miała prawie metr siedemdziesiąt wzrostu). Nie była do tego

przyzwyczajona i gdy zadarła głowę, dostrzegła jego wystające kości policzkowe i gładką skórę.

Ciemne falujące włosy naturalnie podwijały się na końcach, białe zęby lśniły w ciemności. Z

bliska był przystojny - zgoda, naprawdę przystojny - lecz podejrzewała, że on też o tym wie.

Zatopiona w myślach, otworzyła usta, by coś powiedzieć, po czym zamknęła je znowu,

uświadamiając sobie, że zapomniała, o co chce spytać.

- Mam na myśli to, że przyszłaś z wizytą, a mój pies zwalił cię z nóg - mówił dalej. - Jak

już powiedziałem, naprawdę bardzo mi przykro. Zwykle bardziej uważa. Przywitaj się, Moby.

Pies siedział przed nią, bardzo z siebie zadowolony, i rzuciwszy na niego spojrzenie,

Gabby przypomniała sobie nagle cel swojej wizyty. Moby podał jej łapę, witając się. Było to

urocze - i on sam był uroczy jak na boksera - lecz ona nie da się na to nabrać. To podstępne

psisko, które nie tylko rzuciło się na nią, lecz również skrzywdziło Molly. Powinien raczej

nazywać się Bandzior. Albo jeszcze lepiej - Zboczeniec.

- Na pewno nic ci nie jest?

Sposób, w jaki zadał jej to pytanie, sprawił, że zdała sobie sprawę, iż nie jest to rodzaj

konfrontacji, o jaką jej chodziło, i zmobilizowała się, by przywołać tamto uczucie, które

przepełniało ją, gdy szła tutaj.

- Czuję się świetnie! - odparła ostrym tonem.

Na chwilę zapadło niezręczne milczenie. Oboje przyglądali się sobie nawzajem bez słowa.

W końcu mężczyzna wskazał ręką swój dom.

- Może masz ochotę posiedzieć na tarasie? Właśnie słucham muzyki.

- Skąd ci przyszło do głowy, że mam ochotę siedzieć na tarasie? - warknęła Gabby,

odzyskując równowagę.

- Dlatego że do mnie wpadłaś? - spytał z wahaniem.

O tak, pomyślała. Jasne.

- To znaczy, jeśli wolisz, możemy zostać tutaj, przy żywopłocie - zaproponował.

Zniecierpliwiona podniosła ręce, by go powstrzymać, chcąc mieć to jak najszybciej za

sobą.

- Przyszłam tutaj, ponieważ chciałam z tobą porozmawiać...

Przerwała, gdy klepnął się po ramieniu.

- Ja również - rzekł, zanim zdążyła dokończyć zdanie. - Miałem zamiar złożyć ci wizytę,

by oficjalnie powitać cię jako nową sąsiadkę. Czy dostałaś mój kosz?

Usłyszała w pobliżu ucha bzykanie komara i machnęła ręką, odganiając go.

- Tak. Dziękuję - potwierdziła, lekko zmieszana. Ale ja chciałam porozmawiać o...

Zamilkła, widząc, że mężczyzna nie słucha, lecz opędza się od komarów.

- Jesteś pewna, że nie chcesz przejść na taras? - nalegał. - W pobliżu tych krzaków

komary są okropnie dokuczliwe.

- Próbowałam powiedzieć, że...

- Jeden siedzi na twoim uchu - ostrzegł ją.

Prawa ręka Gabby powędrowała instynktownie do góry.

- Jeszcze jeden.

Pacnęła go, a gdy cofnęła dłoń, zobaczyła, że palce ma umazane krwią. Ohyda, pomyślała.

- Kolejny chce ci usiąść na policzku.

Znowu zamachała rękami, komarów rzeczywiście było coraz więcej.

- Co się dzieje?

- Wyjaśniłem ci już, to te krzaki. Komary lęgną się w wodzie, a w cieniu zawsze jest

wilgotno...

- Dobrze - ustąpiła wreszcie. - Możemy porozmawiać na tarasie.

Spiesznie wyszli na otwartą przestrzeń.

- Nie cierpię komarów, dlatego też zapalam świece odstraszające owady. To zazwyczaj

wystarcza, by trzymały się z daleka. Później, latem, są jeszcze gorsze. - Szedł w odpowiedniej

odległości, by przypadkiem nie wpadli na siebie. - A propos, chyba oficjalnie się sobie nie

przedstawiliśmy. Jestem Travis Parker.

Gabby poczuła lekką niepewność. Mimo że nie przyszła tutaj po to, by się z nim

zakumplować, to jej dobre wychowanie przeważyło i odrzekła, zanim zdołała się pohamować:

- Gabby Holland.

- Miło mi cię poznać.

- Tak - mruknęła, krzyżując ramiona, po czym podświadomie dotknęła dłonią żeber, tam,

gdzie wciąż jeszcze pozostał tępy ból. Następnie jej ręka powędrowała do ucha, które już

zaczynało ją swędzieć.

Przyglądając się profilowi Gabby, Travis domyślił się, że kobieta jest zła. Wargi miała
zaciśnięte, twarz ściągniętą.

Widywał taką minę u wszystkich swoich przyjaciółek. Jakoś wiedział, że jej gniew jest

skierowany przeciwko niemu, choć nie miał zielonego pojęcia dlaczego. Oczywiście poza tym, że

rzucił się na nią jego pies. Ale doszedł do wniosku, że nie o to jej chodzi. Pamiętał miny, z

których słynęła jego młodsza siostra Stephanie. Zapowiadały powolne narastanie urazy w miarę

upływu czasu i chyba właśnie tak zachowywała się teraz jego sąsiadka. Jak gdyby wprawiała się

w stan podniecenia. Lecz na tym kończyły się podobieństwa. O ile Stephanie wyrosła na

skończoną piękność, o tyle Gabby wydała mu się po prostu atrakcyjna. Jej niebieskie oczy były

trochę zbyt szeroko rozstawione, a rude włosy nieposłuszne, lecz przy jej naturalnej urodzie te

drobne niedoskonałości wytwarzały wokół niej aurę bezbronności, która frapuje większość

mężczyzn. W ciszy Gabby usiłowała pozbierać myśli.

- Zdecydowałam się przyjść, ponieważ...

- Zaczekaj - przerwał jej. - Może usiądziesz, zanim przejdziesz do sedna sprawy? Zaraz

wracam. - Ruszył w stronę turystycznej lodówki, po czym zatrzymał się w pół kroku. - Napijesz

się piwa?

- Nie, dziękuję - odparła, pragnąc mieć to już jak najszybciej za sobą. Nie usiadła, lecz

odwróciła się przodem do drzwi tarasu w nadziei, że stawi mu czoło, kiedy będzie wracał. Lecz

on za szybko padł na fotel i rozsiadł się wygodnie, opierając stopy o blat stołu.

Wytrącona z równowagi Gabby stała nadal. Wszystko było nie tak, jak sobie zaplanowała.

Travis otworzył piwo i pociągnął spory łyk.

- Nie zamierzasz usiąść? - spytał przez ramię.

- Wolę stać, dziękuję.

Travis zmrużył oczy i przesłonił je dłonią.

- Ale ja prawie cię nie widzę - zaprotestował. - Światło lampy za tobą razi mnie w oczy.
- Przyszłam tutaj, żeby ci coś powiedzieć...

- Mogłabyś przesunąć się dwa kroki w bok? - poprosił. Prychnęła ze zniecierpliwieniem i

spełniła jego prośbę.

- Lepiej?

- Jeszcze nie.

W tym momencie Gabby znalazła się niemal przy samym stole. Załamała z irytacją ręce.

- Ponawiam zaproszenie, żebyś po prostu usiadła.

- Dobrze! - zgodziła się. Wyciągnęła krzesło i przycupnęła na nim. Bez przerwy wchodził

jej w paradę. Przyszłam do ciebie, ponieważ chciałam porozmawiać... powtórzyła kolejny raz,

zastanawiając się, czy powinna najpierw omówić sytuację Molly, czy też ogólnie poruszyć

sprawę dobrosąsiedzkich stosunków.

Travis uniósł brwi.

- Już to słyszałem.

- Wiem! - warknęła. - Próbuję ci coś powiedzieć, ale ty ciągle nie pozwalasz mi

dokończyć!

Dostrzegł, że Gabby piorunuje go wzrokiem dokładnie w taki sam sposób, w jaki zwykła

to czynić jego siostra, lecz w dalszym ciągu nie miał bladego pojęcia, co jest przyczyną jej

zdenerwowania. Po chwili zaczęła mówić, początkowo z pewnym wahaniem, jak gdyby obawiała

się, że znowu jej przerwie. Nie przerwał jej jednak i w końcu odnalazła chyba swój rytm, słowa

padały coraz szybciej i szybciej. Opowiadała o tym, jak trafiła w te okolice i jak bardzo była

podekscytowana, ponieważ od dawna już marzyła o własnym domu, a następnie zwekslowała

rozmowę na Molly, której sutki coraz bardziej nabrzmiewają. W pierwszej chwili dla Travisa

monolog Gabby brzmiał dość surrealistycznie, kompletnie bowiem nie wiedział, kim jest Molly,

lecz w miarę rozwoju opowieści zorientował się, że Molly jest suką - owczarkiem szkockim
Gabby. Widywał ją czasami na spacerze. Później Gabby biadała nad brzydkimi szczeniakami

oraz morderstwem i, co dziwne, zapewniła, że ani „doktor Obmacywacz”, ani wymiotowanie nie

mają nic wspólnego z jej fatalnym samopoczuciem. Szczerze mówiąc, dla Travisa wszystko to

miało niewiele sensu, dopóki nie wskazała na Moby’ego. To pozwoliło mu wreszcie skojarzyć

fakty i olśniło go, że Gabby jest przekonana, iż to Moby jest odpowiedzialny za ciążę jej suki.

Chciał ją zapewnić, że to nie sprawka Moby’ego, lecz Gabby wpadła w taki trans, że

pomyślał, iż lepiej będzie, jeśli pozwoli jej dokończyć, a dopiero potem zaprotestuje. W tym

momencie młoda kobieta zboczyła z tematu, włączając do opowieści fragmenty swego życia,

drobne strzępy, spontaniczne i niezwiązane ze sobą, i przeplatając to wszystko wybuchami

gniewu, przypadkowo skierowanymi pod jego adresem. Travis miał wrażenie, że Gabby nawija w

ten sposób od dobrych dwudziestu minut, lecz wiedział, że to niemożliwe. Niełatwo mu było

jednak spokojnie słuchać gniewnych oskarżeń nieznajomej ani nie podobał mu się sposób, w jaki

mówiła o Mobym. Jego zdaniem Moby był najdoskonalszym psem na całym świecie.

Od czasu do czasu Gabby milkła i wtedy Travis bez powodzenia próbował wtrącić

wyjaśnienie. Ale i to nie skutkowało, ponieważ natychmiast go przekrzykiwała. Słuchał jej więc

dalej - przynajmniej w chwilach, kiedy nie obrażała jego lub Moby’ego - wyczuwając odrobinę

rozpaczy, a nawet zakłopotania tym, co działo się w jej życiu. Pies - czy sobie zdawała z tego

sprawę, czy nie - był jedynie małą cząstką problemów, które ją dręczyły. Ogarnęła go fala

współczucia dla niej i bezwiednie zaczął potakiwać głową, by dać jej do zrozumienia, że słucha

uważnie. Co jakiś czas Gabby zadawała pytanie, lecz zanim zdążył otworzyć usta, odpowiadała

za niego. „Czy sąsiedzi nie powinni zważać na to, co robią?”. „Jasne” - zamierzał odpowiedzieć,

lecz ona nie dawała mu dojść do słowa. „Oczywiście, że powinni!” - wykrzyknęła, Travis zaś

tylko znowu pokiwał głową.

Gdy jej monolog nareszcie dobiegł końca, wyczerpana, utkwiła wzrok w ziemi. Mimo że
usta miała nadal zaciśnięte, Travisowi wydało się, że widzi w jej oczach łzy, i zastanawiał się,

czy nie przynieść jej papierowych chusteczek. Uświadomił sobie, że, niestety, są zbyt daleko,

gdzieś w domu, przypomniał sobie jednak o serwetkach przy grillu. Wstał szybko, złapał kilka i

zaniósł je Gabby. Podał jej jedną, którą wzięła po chwili wahania i wytarła oczy. Teraz, gdy się

uspokoiła, zauważył, że jest ładniejsza, niż myślał w pierwszej chwili.

Gabby westchnęła, wciąż jeszcze rozedrgana.

- Pytanie, co zamierzasz zrobić - powiedziała w końcu. Travis zawahał się,

zdezorientowany.

- Z czym?

- Ze szczeniętami!

Usłyszał, jak gniew od nowa zaczyna w niej wzbierać, i podniósł ręce, pragnąc ją

wyciszyć.

- Zacznijmy od początku. Jesteś pewna, że Molly jest szczenna?

- Oczywiście, że tak! Nie dotarło do ciebie ani słowo z tego, co mówiłam?

- Zaprowadziłaś ją do weterynarza?

- Jestem asystentką medyczną. Uczyłam się przez dwa i pół roku w szkole dla asystentów

medycznych, a następnie przez rok na stażu. Wiem, kiedy ktoś jest w ciąży.

- Jestem pewien, że wiesz, jak to jest u ludzi. Ale z psami jest inaczej.

- Skąd wiesz?

- Mam duże doświadczenie, jeśli idzie o psy. Prawdę mówiąc, jestem...

Tak, z pewnością, pomyślała, przerywając mu machnięciem ręki.

- Porusza się wolniej, ma obrzmiałe sutki, dziwnie się zachowuje. Cóż mogłoby to być

innego? - Szczerze mówiąc, każdy mężczyzna, którego kiedykolwiek znała, uważał, że to, iż miał

psa w dzieciństwie, czyni go ekspertem we wszystkich psich sprawach.

- A jeśli nabawiła się infekcji? Może powodować obrzmienie sutków. I jeśli infekcja jest

poważna, Molly prawdopodobnie odczuwa również ból, co wyjaśniałoby jej zachowanie.

Gabby otworzyła usta, żeby dać błyskawiczną ripostę, nagle jednak uświadomiła sobie, że

nie przyszło jej to do głowy. Infekcja mogła być przyczyną obrzmienia sutków - zapalenie sutka

czy coś w tym rodzaju - i przez chwilę czuła, jak ogarnia ją ulga. Gdy jednak zastanowiła się nad

tym głębiej, rzeczywistość z powrotem ją przytłoczyła. To nie był jeden czy dwa sutki, lecz

wszystkie. Zmięła ze złością serwetkę. Szkoda, że jej po prostu nie słucha.

- Jest w ciąży i będzie miała szczenięta. A ty pomożesz mi znaleźć dla nich domy,

ponieważ za nic w świecie nie oddam ich do schroniska.

- Ponad wszelką wątpliwość Moby nie jest ich ojcem.

- Byłam pewna, że to powiesz.

- Ale powinnaś wiedzieć...

Pokręciła z wściekłością głową. Było to takie typowe. Ciąża jest zawsze problemem

kobiety. Wstała z krzesła.

- Będziesz musiał wziąć na siebie część odpowiedzialności. I mam nadzieję, że zdajesz

sobie sprawę, iż wcale nie będzie łatwo znaleźć dla nich domy.

- Ale...

- O co tu, u licha, chodzi? - spytała Stephanie.

Gabby zniknęła za żywopłotem. Po kilku sekundach zobaczył, jak wchodzi do domu

przez szklane rozsuwane drzwi. Siedział w dalszym ciągu przy stole, czując się trochę jak

żołnierz cierpiący na nerwicę frontową, gdy dostrzegł nadchodzącą siostrę.

- Od jak dawna tu jesteś?

- Dość długo. - Zauważyła przy drzwiach lodówkę turystyczną i wyjęła z niej piwo. -

Przez moment miałam wrażenie, że cię walnie. Potem wydawało mi się, że się rozpłacze. A
jeszcze później wyglądała, jak gdyby znowu miała ochotę dać ci w zęby.

- Mniej więcej masz rację - przyznał. Potarł czoło, odtwarzając w myśli tę scenę.

- Wciąż czarujesz dziewczyny, co?

- Ona nie jest moją dziewczyną. To sąsiadka.

- Jeszcze lepiej. - Stephanie usiadła. - Przyznaj się, od jak dawna się z nią spotykasz?

- Nie spotykamy się. Prawdę powiedziawszy, właśnie ją poznałem.

- No, no, to doprawdy imponujące - cmoknęła z podziwem Stephanie. - Nie sądziłam, że

masz to w sobie.

- Co takiego?

- No wiesz... że potrafisz tak szybko wzbudzić czyjąś nienawiść. To rzadki dar. Zazwyczaj

trzeba najpierw poznać kogoś lepiej.

- Bardzo śmieszne.

- Tak myślałam. I Moby... - Odwróciła się w stronę psa i pogroziła mu palcem. -

Powinieneś być mądrzejszy.

Moby zamerdał ogonem, po czym podniósł się i podszedł do Stephanie. Przytulił głowę

do jej kolan. Odepchnęła go lekko, co tylko wywołało u psa odwrotną reakcję, przytulił się

jeszcze mocniej.

- Uspokój się, stary łotrze.

- Moby w niczym nie zawinił.

- Tak twierdzisz. Ale ona oczywiście nie chciała tego słuchać. Co z nią jest?

- Była po prostu zdenerwowana.

- Widziałam. Długą chwilę trwało, zanim domyśliłam się, o co jej chodzi. Ale muszę

przyznać, że miałam niezłą zabawę.

- Bądź miła.
- Jestem miła. - Stephanie rozsiadła się wygodnie, bacznie przyglądając się bratu. - Urocza

dziewczyna, nie uważasz?

- Nie zwróciłem na to uwagi.

- Jasne, z pewnością nie mijasz się z prawdą. Przyjmuję każdy zakład, że była to pierwsza

rzecz, na którą zwróciłeś uwagę. Widziałam, jak pożerasz ją wzrokiem.

- Widzę, że dopisuje ci dzisiaj humor.

- A jak mogłoby być inaczej? Egzamin, który właśnie zdałam, był piekielnie trudny.

- Co to znaczy? Myślisz, że nie odpowiedziałaś na jakieś pytanie?

- Nie, ale nad niektórymi odpowiedziami musiałam się dobrze zastanowić.

- To chyba miłe być tobą.

- Owszem. W przyszłym tygodniu mam trzy kolejne egzaminy.

- Biedactwo. Życie wiecznej studentki jest znacznie cięższe od zarabiania na utrzymanie.

- I kto to mówi? Studiowałeś dłużej ode mnie. Co mi przypomina... Czy potrafisz

przewidzieć reakcję rodziców na wieść, że chciałabym zostać na uczelni jeszcze przez dwa lata i

zrobić doktorat?

W kuchni Gabby zapaliło się światło. Dopiero po chwili odpowiedział z roztargnieniem.

- Przypuszczalnie pogodzą się z tym. Znasz mamę i tatę.

- Znam. Ale ostatnio odnoszę wrażenie, że pragną, bym poznała kogoś i ułożyła sobie

życie.

- Witaj w klubie. Ja mam takie uczucie od lat.

- Owszem, ale ze mną jest inaczej. Jestem kobietą. Mój zegar biologiczny tyka.

Światło w kuchni sąsiadki zgasło, a po kilku sekundach zapaliła się lampa w sypialni.

Travis zastanawiał się leniwie, czy Gabby kładzie się już spać.

- Musisz pamiętać, że mama wyszła za mąż w wieku dwudziestu jeden lat - mówiła dalej
Stephanie. - Gdy miała dwadzieścia trzy, urodziła ciebie. - Czekała nadaremnie na reakcję brata. -

Ale popatrz tylko, na jakiego fajnego faceta wyrosłeś. Może sama powinnam użyć tego

argumentu.

Słowa siostry powoli docierały do Travisa, zmarszczył brwi, gdy w końcu dotarły w pełni.

- Czy to obelga?

- Testuję cię - odparła Stephanie ze złośliwym uśmieszkiem. - Sprawdzam jedynie, czy w

ogóle mnie słuchasz, czy myślisz o nowej przyjaciółce z sąsiedztwa.

- Ona nie jest moją przyjaciółką - zaprzeczył. Wiedział, że zabrzmiało to defensywnie,

lecz nie mógł nic na to poradzić.

- Jeszcze nie - powiedziała siostra. - Mam jednak dziwne uczucie, że niedługo będzie.

ROZDZIAŁ 2

Po wyjściu od sąsiada Gabby miała mieszane uczucia. Gdy wróciła do domu i zamknęła

za sobą drzwi, oparła się o nie, próbując odzyskać równowagę psychiczną.

Może nie powinna była tam chodzić, myślała. Z pewnością na nic się to nie zdało. Nie

tylko jej nie przeprosił, lecz zaprzeczył, że to jego pies jest odpowiedzialny za ciążę Molly. Mimo

to, gdy wreszcie odsunęła się od drzwi, uśmiechała się do siebie. Przynajmniej to zrobiła. Stanęła

we własnej obronie i wyniszczyła mu, czego się po nim spodziewa. Wymagało to odwagi.

Normalnie niezbyt dobrze jej szło mówienie tego, co myśli. Nie potrafiła wytknąć Kevinowi, że

jego plany związane z ich przyszłością sięgają nie dalej niż do następnego weekendu. Nie umiała

przywołać do porządku doktora Meltona, który pchał się z łapami. Była ustępliwa nawet wobec

matki, która zawsze miała coś do powiedzenia na temat tego, jak Gabby mogłaby się rozwijać.

Przestała się uśmiechać, gdy zauważyła śpiącą w kącie Molly. Przypomniało jej to, że

rezultat końcowy nie uległ zmianie i że być może, tylko być może, powinna była poradzić sobie

lepiej, przekonując Travisa, że ma obowiązek jej pomóc. Gdy odtwarzała wieczór w pamięci,
ogarnęło ją nagłe zmieszanie. Zdała sobie sprawę, że plotła bez ładu i składu, lecz po

gwałtownym upadku na ziemię była otumaniona, a potem wskutek frustracji nie potrafiła

powstrzymać się od mówienia. Jej matka miałaby używanie, gdyby o tym wiedziała. Gabby

kochała matkę, ale należała ona do tych dam, które nigdy nie tracą panowania nad sobą.

Doprowadzało to jej córkę do szału. Gdy była nastolatką, niejednokrotnie miała ochotę chwycić

matkę za ramiona i potrząsnąć nią, tylko po to, by wywołać spontaniczną reakcję. Oczywiście, nic

by to nie dało. Matka po prostu pozwoliłaby sobą trząść, dopóki Gabby by nie przestała, po czym

przygładziłaby włosy i wygłosiła irytującą uwagę w rodzaju: „Cóż, Gabrielle, czy teraz, gdy już

wyzbyłaś się złości, możemy porozmawiać jak dwie damy?”.

Damy. Nienawidziła tego słowa. Często, gdy matka je wypowiadała, Gabby nękało

miażdżące uczucie porażki, które kazało jej myśleć, że przed nią jeszcze długa droga, a nie ma

mapy, która ułatwiłaby jej dotarcie do wyznaczonego celu.

Oczywiście matka nie mogła nic poradzić na to, że jest, jaka jest, podobnie jak Gabby.

Była chodzącym banalnym ucieleśnieniem południowej kobiecości, w młodości nosiła falbaniaste

suknie i została wprowadzona do elity towarzystwa podczas uroczystego balu świątecznego w

Savannah, jednego z najbardziej ekskluzywnych balów dla młodych dam w całym kraju. Pełniła

również rolę skarbniczki w korporacji studenckiej Tri Delts na University of Georgia, co było

jeszcze jedną tradycją rodzinną, a podczas pobytu w college’u najwyraźniej uważała, że od

studiów ważniejsze jest zdobycie statusu „pani”, co według niej było jedynym wyborem zawodu

dla przyzwoitej południowej damy. Rozumie się samo przez się, że pragnęła, by część równania,

czyli „pan”, była godna jej rodowego nazwiska. Co przede wszystkim oznaczało: bogaty.

Weźmy jej ojca. Odnoszący sukcesy deweloper na rynku nieruchomości i główny

wykonawca, gdy się pobierali, był o dwanaście lat starszy od żony i choć nie tak bogaty jak

niektórzy, z pewnością zamożny. Gabby pamiętała, że oglądając ślubne fotografie rodziców

stojących przed kościołem, zastanawiała się, jak dwoje tak bardzo różnych ludzi mogło zakochać

się w sobie. Podczas gdy jej matka przepadała za bażantem w ekskluzywnym ośrodku

rekreacyjno - sportowym za miastem, ojciec wolał bułeczki i sos pieczeniowy w miejscowej

knajpce. Matka nigdy nie chodziła bez makijażu dalej niż do skrzynki na listy, a ojciec nosił

dżinsy i zawsze miał lekko potargane włosy. Ale bardzo się kochali, co do tego Gabby nie miała

najmniejszych wątpliwości. Rano przyłapywała czasami rodziców w czułym uścisku i nigdy nie

słyszała, żeby się kłócili. Nigdy też nie mieli oddzielnych łóżek jak wielu rodziców przyjaciółek,

którzy często wydawali jej się raczej wspólnikami w interesach niż kochankami. Nawet teraz,

kiedy ich odwiedzała, zastawała ich przytulonych na kanapie, a gdy budziło to podziw jej

przyjaciółek, kręciła tylko głową i przyznawała, że po prostu idealnie do siebie pasują.

W dodatku do nieustannego rozczarowania jej matki przyczyniał się fakt, że Gabby, w

przeciwieństwie do swoich trzech sióstr, miodowych blondynek, zawsze była bardziej podobna

do ojca. Nawet jako dziecko wolała ogrodniczki od sukienek, uwielbiała wdrapywać się na

drzewa i godzinami bawiła się w błocie. Od czasu do czasu wędrowała za ojcem na plac budowy,

naśladując jego ruchy, gdy sprawdzał uszczelki w nowo zainstalowanych oknach i zaglądał do

skrzyń ze sklepu z towarami żelaznymi Mitchella. Ojciec nauczył ją zakładać przynętę na haczyk

i zarzucać wędkę, kochała też jeździć z nim jego starą, zdezelowaną ciężarówką z popsutym

radiem, nie zadał sobie nawet trudu, by wymienić ją na nową. Po pracy albo rzucali sobie piłkę,

albo wbijali kosze, tymczasem matka przyglądała się im przez kuchenne okno nie tylko z

dezaprobatą, lecz również, jak wydawało się Gabby, bez zrozumienia. Najczęściej siostry Gabby

stały obok niej z rozdziawionymi ustami.

Chociaż Gabby lubiła opowiadać ludziom, jakim to buntowniczym duchem była w

dzieciństwie, w rzeczywistości lawirowała między wizjami świata obojga rodziców, głównie

dlatego, że jej matka była niezwykle biegła, jeśli chodzi o manipulatorską potęgę macierzyństwa.
W miarę dorastania Gabby pogodziła się ze zdaniem matki na temat ubrań oraz odpowiedniego

zachowania dam, zwyczajnie po to, by uniknąć poczucia winy. Ze wszystkich broni, którymi

dysponowała matka, poczucie winy było zdecydowanie najskuteczniejsze i mama zawsze umiała

je wykorzystać. Wystarczyło, że uniosła brwi i zrobiła krótką uwagę, żeby Gabby wylądowała na

lekcjach tańca, posłusznie uczyła się gry na fortepianie i, podobnie jak matka, została oficjalnie

wprowadzona do elity towarzystwa podczas uroczystego balu świątecznego w Savannah. O ile

matka była ogromnie dumna tamtego wieczoru - miała to wypisane na twarzy - o tyle Gabby

poczuła w tamtym momencie, że wreszcie jest gotowa do podejmowania samodzielnych decyzji,

a wiedziała, że matka niektórych nie zaaprobuje. Oczywiście pragnęła kiedyś wyjść za mąż i mieć

dzieci, tak jak mama, lecz jednocześnie uświadomiła sobie, że chce pracować, tak jak ojciec. A

bardziej konkretnie, chciała zostać lekarzem.

Och, kiedy mama się o tym dowiedziała, mówiła same właściwe rzeczy. W każdym razie

na początku. Później jednak rozpoczęła się subtelna ofensywa mająca na celu wzbudzenie

poczucia winy. Gdy Gabby zdawała celująco w college’u egzamin za egzaminem, matka krzywiła

się niekiedy, zastanawiając się na głos, czy możliwe jest połączenie pełnoetatowej pracy lekarza z

pełnoetatowymi obowiązkami żony i matki.

- Lecz jeśli praca jest dla ciebie ważniejsza od rodziny - mówiła - wtedy oczywiście

zostań lekarzem.

Gabby próbowała oprzeć się kampanii matki, lecz stare nawyki trudno wykorzenić i

ostatecznie zdecydowała się na szkołę dla asystentów medycznych zamiast wydziału lekarskiego.

Powody wydawały się sensowne - nadal będzie miała do czynienia z pacjentami, lecz w stałych

godzinach, poza tym odpadają dyżury - zdecydowanie ta opcja jest najbardziej przyjazna dla

rodziny. Mimo to czasami złościło ją, że na początku to matka zaszczepiła jej ten pomysł.

Nie mogła jednak zaprzeczyć, że rodzina jest dla niej ważna. Tak to jest z dziećmi
rodziców szczęśliwych w małżeństwie. Dorasta się w przekonaniu, że bajki się ziszczają. Co

więcej, człowiek uważa, że również ma prawo przeżyć coś podobnego. Jednakże póki co gorzej

było z realizacją jej planów. Spotykali się z Kevinem na tyle długo, by się zakochać, przeżyć

zwykłe wzloty i upadki, które powodują rozstania par, i nawet rozmawiać o przyszłości. Gabby

doszła do wniosku, że Kevin jest mężczyzną, z którym pragnie spędzić resztę życia. Zmarszczyła

brwi, przypominając sobie ich ostatnią kłótnię.

Jak gdyby wyczuwając cierpienie swojej pani, Molly podniosła się z wysiłkiem,

przydreptała do niej i trąciła nosem jej dłoń. Gabby zanurzyła palce w gładkiej sierści, pieszcząc

psa.

- Ciekawe, czy to kwestia stresu - rzekła Gabby, żałując, że jej życie nie przypomina

bardziej życia Molly. Proste, bez trosk czy odpowiedzialności... Cóż, z wyjątkiem ciąży. - Czy

dla ciebie wyglądam na zestresowaną?

Molly nie odpowiedziała, lecz nie musiała. Gabby sama doskonale wiedziała, że jest

zestresowana. Czuła to napięcie w ramionach, ilekroć płaciła rachunki, ilekroć doktor Melton

przyglądał jej się pożądliwie lub ilekroć Kevin zgrywał głupiego, udając, że nie wie, czego

spodziewała się, przeprowadzając się bliżej niego. Do jej złego samopoczucia przyczyniał się też

fakt, że poza Kevinem właściwie nie miała tu żadnych znajomych. Prawie nie znała nikogo spoza

kliniki i prawdę powiedziawszy, sąsiad był pierwszą osobą, z którą rozmawiała od czasu, gdy się

tu wprowadziła. Wracając myślą do ich spotkania, stwierdziła, że chyba powinna była zachować

się sympatyczniej. Poczuła wyrzuty sumienia z powodu swojego wybuchu, zwłaszcza że facet

wydawał się naprawdę życzliwy. Gdy pomagał je wstać, sprawiał niemal wrażenie przyjaciela. A

kiedy zaczęła gadać jak najęta, nie przerwał jej ani razu, co również było dość przyjemną

odmianą.

Gdy się nad tym zastanowiła teraz, było to niezwykłe. Bez względu na to, jak szalona
mogła się wydawać, nie zdenerwował się ani nie odezwał się do niej niegrzecznie, co bez

wątpienia uczyniłby Kevin. Gdy pomyślała o tym, jak delikatnie pomagał jej wstać, jej policzki

oblał rumieniec. A później, kiedy podawał jej serwetkę, przyłapała go na spojrzeniu, które

świadczyło o tym, że mu się podoba. Dawno już nie przydarzyło jej się coś podobnego i choć nie

chciała się do tego przed sobą przyznać, dobrze jej to zrobiło. Brakowało jej tego. Zadziwiające,

jak wiele potrafi zdziałać dla duszy odrobina szczerej konfrontacji.

Weszła do sypialni i przebrała się w wygodne spodnie od dresu oraz miękką, znoszoną

koszulkę, którą miała od pierwszego roku studiów. Molly powlokła się za nią i Gabby ruszyła w

stronę drzwi, uświadomiwszy sobie, o co jej chodzi.

- Chcesz wyjść na dwór? - spytała.

Molly zamerdała ogonem, idąc do drzwi. Gabby przyglądała się jej badawczo. Suka nadal

wyglądała na szczenną, ale może sąsiad miał rację. Powinna pójść z nią do weterynarza, choćby

po to, by się upewnić. Poza tym nie miała pojęcia, jak się opiekować szczenną suką. Zastanawiała

się, czy Molly potrzebuje dodatkowych witamin, co przypomniało jej o zaległościach w realizacji

własnego postanowienia, że będzie prowadziła zdrowszy tryb życia. Odpowiednia dieta,

ćwiczenia, regularny sen, stretching - planowała zacząć to wszystko, gdy tylko wprowadzi się do

nowego domu. Rodzaj postanowienia na nową drogę życia, lecz na razie nie zaczęła jeszcze

działać. Jutro na pewno wstanie rano, by pobiegać, potem zje sałatkę na lunch i jeszcze jedną na

kolację. A ponieważ jest gotowa na wprowadzenie poważnych życiowych zmian, może również

spytać bez ogródek Kevina, jakie ma plany co do ich przyszłości.

Może jednak nie jest to taki dobry pomysł. Stawienie czoła sąsiadowi to jedno, ale czy

zdoła pogodzić się z konsekwencjami, jeśli nie będzie zadowolona z odpowiedzi Kevina? A jeśli

on nie ma żadnych planów? Czy naprawdę chce zrezygnować z pierwszej pracy po paru

miesiącach? Sprzedać dom? Przeprowadzić się? Jak daleko jest skłonna się posunąć?
Nie była niczego pewna, poza tym, że nie chce go stracić. Ale zdrowszy tryb życia to co

innego - może zacząć nawet od jutra. Krok po kroku, prawda? Podjąwszy decyzję, wyszła na

werandę na tyłach domu i patrzyła za Molly, która zbiegła po stopniach, kierując się w drugi

koniec ogródka. Powietrze było nadal ciepłe, lecz zerwał się lekki wietrzyk. Gwiazdy skrzyły się

na niebie, tworząc misterne wzory, których - poza Wielką Niedźwiedzicą - nie potrafiła

rozróżnić. Postanowiła, że jutro, tuż po lunchu, kupi podręcznik astronomii. Poświęci kilka dni,

by zgłębić podstawy, a następnie zaprosi Kevina na romantyczny wieczór na plaży, gdzie

wskazując na niebo, od niechcenia wykaże się imponującą wiedzą z tego zakresu. Zamknęła

oczy, wyobrażając sobie tę scenę, i wyprostowała się. Od jutra zacznie stawać się nową osobą.

Lepszą. I wymyśli także, jak załatwić problem Molly. Nawet gdyby musiała prosić, znajdzie

domy dla każdego ze szczeniaków.

Ale najpierw zaprowadzi ją do weterynarza.

ROZDZIAŁ 3

Zanosiło się na to, że będzie to jeden z tych dni, kiedy Gabby zastanawiała się, dlaczego

postanowiła pracować w klinice pediatrycznej. Przecież miała szansę pracować na oddziale

kardiologicznym w szpitalu, tak jak planowała przez cały czas w szkole dla asystentów

medycznych. Kochała asystować przy trudnych operacjach i wydawało się, że wybrała doskonale,

aż do ostatniego stażu, kiedy to zdarzyło się jej pracować z pediatrą, który nabił jej głowę

pomysłami, jak to szlachetnie i przyjemnie jest zajmować się niemowlętami. Doktor Bender,

siwowłosy lekarz weteran, który nigdy nie przestawał się uśmiechać i znał prawie każde dziecko

w Sumter, w Karolinie Południowej, przekonywał ją, że o ile kardiologia być może jest bardziej

opłacalna i wydaje się bardziej prestiżowa, o tyle nie ma nic bardziej satysfakcjonującego od

trzymania w ramionach noworodków, a następnie obserwowania, jak rozwijają się w ciągu

pierwszych decydujących lat życia. Zwykle kiwała z grzeczności głową, lecz ostatniego dnia
doktor wymusił temat, umieszczając niemowlę w jej ramionach. Gdy dziecko gaworzyło, doktor

Bender tłumaczył:

- W kardiologii są same nagłe wypadki i choćbyś nie wiem jak się starała, twoi pacjenci

zawsze wydają się coraz bardziej chorzy. Po pewnym czasie musi to być wyczerpujące. Jeśli nie

będziesz ostrożna, możesz się szybko wypalić. Ale zajmowanie się takim maluszkiem jak ten... -

Umilkł, wskazując na niemowlę. - To najszlachetniejsze powołanie.

Mimo oferty pracy na oddziale kardiologicznym w szpitalu w jej rodzinnym miasteczku,

przyjęła propozycję pracy z doktorami Furmanem i Meltonem w Beaufort, w Karolinie

Północnej. Doktor Furman wywarł na niej wrażenie obojętnego, doktor Melton - flirciarza, lecz

wykorzystała okazję, żeby być bliżej Kevina. I wierzyła, że doktor Bender pod wieloma

względami ma rację. Miał ją z pewnością co do niemowląt. Na ogół uwielbiała zajmować się

nimi, nawet jeśli musiała im robić zastrzyki i krzywiła się, słuchając ich płaczu. Dzieci uczące się

chodzić również wzbudzały ciepłe uczucia. Większość z nich była urocza i Gabby ogromnie

lubiła patrzeć, jak przytulają się do kocyków lub pluszowych misiów i wpatrują się w nią z

ufnymi minami. To rodzice doprowadzali ją do szału. Doktor Bender zapomniał wspomnieć o

jednej niezwykle ważnej sprawie: w kardiologii ma się do czynienia z pacjentem, który

przychodzi do lekarza, ponieważ chce lub musi. W pediatrii natomiast pacjent jest często pod

opieką neurotycznych, wszystkowiedzących rodziców. Eva Bronson była właśnie takim

przypadkiem.

Eva, która trzymała George’a na kolanach w pokoju badań, wyraźnie patrzyła na nią z

góry. Fakt, że Gabby nie była formalnie rzecz biorąc lekarzem, natomiast była względnie młoda,

sprawiał, że wielu rodziców uważało ją za kogoś w rodzaju zbyt wysoko opłacanej pielęgniarki.

- Jest pani pewna, że doktor Furman nie zdoła nas dziś przyjąć? - spytała, kładąc nacisk na

słowie „doktor”.
- Ma dyżur w szpitalu - odrzekła Gabby. - Wróci późno. Poza tym jestem przekonana, że

zgodzi się ze mną. Pani syn wydaje się zdrowy.

- Ale on wciąż kaszle.

- Jak już mówiłam, maluchy mogą kasłać do sześciu tygodni po infekcji. Ich płuca

potrzebują więcej czasu, by całkiem wyzdrowieć, lecz w tym wieku jest to absolutnie normalne.

- Czyli nie poda mu pani antybiotyku?

- Nie. George go nie potrzebuje. Uszy ma czyste, zatoki również, w płucach też nic nie

słyszę. Temperatura normalna, chłopczyk wygląda zdrowo.

George, który skończył właśnie dwa lata, kręcił się na kolanach Evy, próbując się

uwolnić; berbeć pełen radosnej energii. Eva ścisnęła go mocniej.

- Skoro nie ma doktora Furmana, może George’a obejrzałby doktor Melton. Właściwie

mam pewność, że potrzebny jest mu antybiotyk. Połowa dzieciaków w żłobku jest w tej chwili na

antybiotykach. Coś się szerzy.

Gabby udawała, że wpisuje coś do karty. Eva Bronson zawsze żądała antybiotyku dla

George’a. Była uzależniona od antybiotyków, jeśli w ogóle coś takiego istnieje.

- Gdyby podskoczyła mu temperatura, może go pani przyprowadzić, a ja go jeszcze raz

zbadam.

- Nie chcę znowu tu przychodzić. Dlatego przyprowadziłam go dzisiaj. Uważam, że

powinien go zbadać lekarz.

Gabby dokładała wszelkich starań, by nie podnieść głosu.

- Dobrze. Sprawdzę, czy doktorowi Meltonowi uda się wygospodarować kilka minut dla

pani.

Gdy Gabby wyszła z pokoju, przystanęła na moment na korytarzu, wiedząc, że musi się

przygotować. Nie miała ochoty znowu rozmawiać z doktorem Meltonem. Starała się jak mogła
unikać go przez cały ranek. Gdy tylko doktor Furman wyjechał do Carteret General Hospital w

Morehead City, by asystować przy nagłym przypadku cesarskiego cięcia, Melton podszedł do niej

chyłkiem i stanął tak blisko, że czuła, iż przed chwilą używał płynu do płukania ust.

- Będziemy chyba dziś rano zdani tylko na siebie - zauważył.

- Może nie będzie zbyt wielu pacjentów - odparła neutralnie. Nie była gotowa stawić mu

czoła, zwłaszcza gdy w pobliżu nie było doktora Furmana.

- W poniedziałki zawsze jest tłok. Przy odrobinie szczęścia nie będziemy musieli

pracować podczas lunchu.

- Przy odrobinie szczęścia - powtórzyła.

Doktor Melton zdjął listę zawieszoną na drzwiach pokoju badań po drugiej stronie

korytarza. Przejrzał ją szybko, a gdy Gabby odwróciła się do wyjścia, usłyszała znowu jego głos:

- A skoro już mowa o lunchu, jadłaś kiedyś rybne taco? Gabby zamrugała powiekami.

- Słucham?

- Znam kapitalną knajpkę w Morehead, niedaleko plaży.

Może byśmy tam wpadli, co? Przywieźlibyśmy też trochę dla reszty personelu.

Mimo że zachowywał pozory profesjonalizmu - podobnym tonem rozmawiał z doktorem

Furmanem - Gabby wzdrygnęła się.

- Nie mogę - odparła. - Mam zawieźć Molly do weterynarza. Dziś rano umówiłam się na

wizytę.

- I znajdą dla ciebie czas właśnie w porze lunchu?

- Powiedzieli, że tak.

- W porządku - rzekł Melton po chwili wahania. Może innym razem.

Gabby sięgnęła po listę i skrzywiła się.

- Dobrze się czujesz? - spytał doktor Melton.

- Jestem po prostu trochę obolała, przetrenowałam się - wyjaśniła, znikając w pokoju

badań.

Prawdę mówiąc, była naprawdę obolała. Absurdalnie obolała. Rwący ból przeszywał całe

jej ciało, od kostek u nóg do szyi, i miała wrażenie, że jest coraz gorzej. Gdyby jedynie pobiegała

w niedzielę, przypuszczalnie czułaby się dobrze. Ale uznała, że to za mało. Za mało dla nowej,

lepszej Gabby. Po joggingu - dumna z tego, że choć tempo biegu było wolne, nie musiała ani razu

go przerwać i iść spacerem - udała się do siłowni Gold’s Gym w Morehead City, by się do niej

zapisać. Wypełniała formularze, gdy tymczasem trener objaśniał jej najrozmaitsze zajęcia o

skomplikowanych nazwach, zaplanowane niemal co godzina. Gdy zbierała się do wyjścia,

wspomniał, że za kilka minut zaczynają się nowe ćwiczenia ze sztangą przy muzyce, o nazwie

Body Pump.

- To fantastyczne zajęcia - zachwalał. - Oddziałują na całe ciało. Po jednym treningu

jesteś silniejsza i poprawia się praca serca. Powinnaś spróbować.

No to spróbowała. I niech mu Bóg wybaczy to, jak się po tych ćwiczeniach czuła.

Oczywiście nie od razu. Nie podczas zajęć. Wtedy było świetnie. Mimo że w głębi duszy

zdawała sobie sprawę, iż sama powinna ustalić sobie tempo, wbrew sobie starała się nie być

gorsza od skąpo odzianej, kapiącej od tuszu sąsiadki, która swój wygląd zawdzięczała skalpelowi

chirurga. Podnosiła ciężarki, biegała w miejscu w rytm muzyki, znowu podnosiła ciężarki i

biegała w miejscu, wielokrotnie. Kiedy wreszcie stamtąd wyszła, z drżącymi z napięcia

mięśniami, czuła, że uczyniła kolejny krok w swojej ewolucji. Jeszcze przed wyjściem zamówiła

koktajl proteinowy, by dopełnić transformacji.

W drodze do domu wstąpiła do księgarni, by kupić podręcznik astronomii, a później,

prawie już zasypiając, uświadomiła sobie, że od dawna już nie patrzyła w przyszłość tak

optymistycznie, pomijając to, że mięśnie sztywniały jej chyba z minuty na minutę.

Niestety, okazało się, że nowa, lepsza Gabby wstała nazajutrz z łóżka z ogromnym

trudem. Bolało ją dosłownie wszystko. Nie, to mało powiedziane. Ból był wręcz nie do

zniesienia. Miała wrażenie, że każdy jej mięsień został przepuszczony przez sokowirówkę. Plecy,

klatka piersiowa, brzuch, nogi, pośladki, ręce, szyja... Nawet palce dokuczały jej straszliwie.

Trzykrotnie próbowała usiąść na łóżku, zanim jej się w końcu udało, a gdy dotarła chwiejnym

krokiem do łazienki, okazało się, że musi uczynić herkulesowy wysiłek, by wyczyścić zęby

szczoteczką, nie krzycząc przy tym. W klinice przebierała w lekach przeciwbólowych - Panadol,

aspiryna Bayera, Aleve - decydując się ostatecznie na wszystkie trzy Popiła tabletki szklanką

wody, przyglądając się w lustrze grymasowi na swej twarzy, gdy je przełykała.

Zgoda, przyznała, może przesadziłam.

Lecz było już za późno i, co gorsza, środki przeciwbólowe nie zadziałały. A może jednak

zadziałały. Mogła przecież jakoś funkcjonować w klinice, dopóki poruszała się wolno. Ale ból

pozostał, doktora Furmana nie było, a ona absolutnie nie miała ochoty na jakiekolwiek kontakty z

doktorem Meltonem.

Nie mając wyboru, spytała jedną z pielęgniarek, w którym pokoju go znajdzie, zapukała

do drzwi i wsunęła głowę do środka. Doktor Melton podniósł wzrok znad pacjenta, na jej widok

na jego twarzy odmalowało się natychmiastowe ożywienie.

- Przepraszam, że przeszkadzam - powiedziała. - Czy możemy przez chwilę

porozmawiać?

- Jasne - odrzekł. Wstał ze stołka, odłożył teczkę, po czym wyszedł, zamykając za sobą

drzwi. - Zmieniłaś zdanie w sprawie lunchu?

Gabby pokręciła przecząco głową i powiedziała mu o Evie Bronson oraz o George’u.

Melton obiecał, że porozmawia z nimi najszybciej, jak tylko będzie mógł. Odchodząc, czuła, jak

odprowadza ją wzrokiem, gdy kuśtykała korytarzem.

Ostatni poranny pacjent wyszedł od Gabby o wpół do pierwszej. Ściskając pod pachą

torebkę, pokuśtykała do samochodu, wiedząc, że nie ma wiele czasu. Następną wizytę miała za

czterdzieści pięć minut, zakładając jednak, że w klinice weterynaryjnej wszystko pójdzie gładko,

powinna spokojnie zdążyć. To jeden z pozytywów mieszkania w małym miasteczku, liczącym

mniej niż cztery tysiące mieszkańców. Wszędzie można było dotrzeć w kilka minut. Chociaż

Morehead City - pięciokrotnie większe od Beaufort - znajdowało się po drugiej stronie mostu

rozciągającego się nad Intracoastal Waterway i większość ludzi robiła tam zakupy w czasie

weekendu, ta niewielka odległość sprawiała, że miasto wydawało się całkowicie odizolowane.

Beaufort było ładne, zwłaszcza jego dzielnica historyczna. Takiego dnia jak dzisiejszy, z

temperaturą idealną na spacer, przypominało jej wizję Savannah w pierwszym stuleciu istnienia.

Szerokie ulice, cieniste drzewa i nieco ponad sto odrestaurowanych kamienic,

mieszczących się na powierzchni kilku ulicznych kwartałów. Za nimi ciągnęła się Front Street

oraz krótki deptak z widokiem na przystań. Na wodzie kołysały się przycumowane łodzie służące

zarówno do wypoczynku, jak i do pracy, najrozmaitszych kształtów oraz wielkości. Z okazałym

jachtem wartym miliony dolarów mógł po jednej stronie sąsiadować mały kuter do połowu

krabów, a po drugiej idealnie utrzymana żaglówka. Znajdowało się tam kilka restauracji, z

których roztaczała się wspaniała panorama - stare, rodzime knajpki o lokalnym charakterze, z

krytymi patiami i piknikowymi stołami, gdzie goście czuli się, jak gdyby byli na wakacjach w

miejscu, gdzie czas się zatrzymał. Czasami podczas weekendów grywały w nich rozmaite

zespoły, a ubiegłego lata, czwartego lipca, kiedy odwiedziła Kevina, tak wiele osób chciało

posłuchać muzyki i obejrzeć pokaz sztucznych ogni, że przystań dosłownie pękała w szwach, tyle

łodzi przypłynęło. Ponieważ brakowało stanowisk do ich zacumowania, przywiązywano po

prostu jedną do drugiej, a ich właściciele przechodzili po nich kolejno na nabrzeże, przyjmując

po drodze piwo od nieznajomych lub częstując nim.

Po drugiej stronie ulicy mieściły się agencje handlu nieruchomościami, obok sklepów z

wyrobami rzemiosła artystycznego oraz miejsc nastawionych na wyciąganie pieniędzy od

turystów. Gabby lubiła przechadzać się wieczorami, zaglądając do sklepów, by oglądać prace

artystów. W dzieciństwie marzyła o tym, by zarabiać na życie malowaniem lub rysowaniem, lecz

po upływie kilku lat zdała sobie sprawę, że jej ambicje znacznie przewyższają talent. Nie

oznaczało to jednak, że nie potrafiła ocenić wartościowego dzieła, toteż od czasu do czasu

przystawała, znajdując fotografię lub obraz, które przyciągały jej wzrok.

Dwukrotnie zdecydowała się na zakup i teraz obydwa obrazy wisiały w jej domu. Chętnie

kupiłaby jeszcze kilka, lecz nie pozwalał jej na to miesięczny budżet, przynajmniej na razie.

Po kilku minutach Gabby skręciła w podjazd do domu. Wydała okrzyk bólu, wysiadając z

samochodu, i dzielnie ruszyła do drzwi wejściowych. Molly powitała ją na werandzie, obwąchała

grządki kwiatowe, załatwiła swoje potrzeby, po czym wskoczyła na siedzenie pasażera. Gabby

znowu jęknęła, wsiadając z powrotem do samochodu, następnie opuściła szybę, żeby Molly

mogła wywiesić głowę przez okno, co było jej ulubionym zajęciem.

Dotarła do kliniki weterynaryjnej zaledwie po kilku minutach. Wjechała na parking,

słuchając, jak żwir chrzęści pod kołami samochodu. Podniszczony budynek w wiktoriańskim

stylu wyglądał raczej na dom mieszkalny niż na klinikę. Wzięła Molly na smycz, po czym

zerknęła na zegarek. Modliła się, by weterynarz przyjął ją szybko.

Siatkowe drzwi otworzyły się z głośnym skrzypieniem. Gabby poczuła, jak Molly

szarpnęła się na smyczy, gdy w jej nozdrza uderzyły wonie typowe dla kliniki weterynaryjnej.

Gabby podeszła do recepcji, zanim jednak zdążyła się odezwać, recepcjonistka wyszła zza

kontuaru.

- Czy to Molly? - spytała.

Gabby nie kryła zaskoczenia. Ciągle jeszcze nie przyzwyczaiła się do życia w małym
miasteczku.

- Tak. Nazywam się Gabby Holland.

- Miło mi panią poznać. Jestem Terri. Jaki piękny pies.

- Dziękuję.

- Zastanawialiśmy się, kiedy pani do nas dotrze. Musi pani wracać do pracy, prawda? -

Chwyciła formularz. - Zaprowadzę panią do pokoju, żeby spokojnie się pani przygotowała. Może

pani wypełnić tam formularz. W ten sposób weterynarz będzie mógł od razu zbadać psa. Nie

powinna pani długo czekać. Prawie już skończył z poprzednim pacjentem.

- Świetnie - powiedziała Gabby. - Jestem naprawdę wdzięczna.

Recepcjonistka zaprowadziła je do przyległego pokoju i pomogła wstawić Molly na

znajdującą się tam wagę.

- Drobiazg. Poza tym stale przyprowadzam dzieci do waszej kliniki pediatrycznej. Jak się

tam pani pracuje?

- Bardzo lubię moją pracę - odrzekła Gabby. - Jest tam większy ruch, niż się

spodziewałam.

Terri wpisała wagę, następnie oznajmiła, idąc dalej korytarzem:

- Po prostu przepadam za doktorem Meltonem. Był cudowny dla mojego syna.

- Powtórzę mu - obiecała Gabby.

Terri wskazała na mały pokoik, wyposażony w metalowy stół oraz plastikowe krzesło, po

czym podała Gabby formularz na podkładce.

- Proszę to wypełnić, a ja zawiadomię lekarza, że pani już jest.

Terri zostawiła je same. Gabby usiadła ostrożnie, krzywiąc się, gdy mięśnie nóg przeszył

dotkliwy ból. Wzięła kilka głębokich oddechów, czekając, aż ból minie, a potem zabrała się do

wypełniania formularza, tymczasem Molly krążyła po pokoju.

Po upływie niespełna minuty drzwi się otworzyły i pierwszą rzeczą, która rzuciła się

Gabby w oczy, był biały fartuch. Chwilę później dostrzegła nazwisko wyhaftowane niebieskimi

literami. Gabby otworzyła usta, by coś powiedzieć, lecz nagle zabrakło jej słów.

- Cześć, Gabby - rzekł Travis. - Jak się masz?

Gabby dalej gapiła się na niego, zastanawiając się, co on, u diabła, tutaj robi? Zamierzała

go o to spytać, gdy uświadomiła sobie, że Travis ma niebieskie oczy, a nie brązowe, jak myślała.

Dziwne. Jednakże...

- Rozumiem, że to jest Molly - powiedział, przerywając jej myśli. - Hej, dziecinko... -

Przykucnął i podrapał sukę po karku. - Lubisz to? Och, jesteś urocza, wiesz o tym? Jak się

czujesz, maleńka?

Dźwięk jego głosu przywołał Gabby z powrotem do rzeczywistości, wróciło wspomnienie

ich wczorajszej kłótni.

- Jesteś... weterynarzem? - wykrztusiła.

Travis skinął twierdząco głową, nie przestając drapać Molly po karku.

- Prowadzę klinikę razem z ojcem. On ją założył, a ja dołączyłem do niego po ukończeniu

studiów.

To nie może dziać się naprawdę. Jest tylu mieszkańców miasteczka, a to musiał być

właśnie on.

- Dlaczego nabrałeś wody w usta tamtego wieczoru?

- Nic podobnego. Poradziłem ci przecież, żebyś zaprowadziła ją do weterynarza, nie

pamiętasz?

Gabby popatrzyła na niego spod zmrużonych powiek. Tego faceta wyraźnie bawiło

doprowadzanie jej do szału.

- Wiesz, o co mi chodzi.
Travis podniósł głowę.

- O to, że jestem weterynarzem? Usiłowałem ci to powiedzieć, lecz mi nie pozwoliłaś.

- Tak czy owak, powinieneś cokolwiek powiedzieć.

- Nie sądzę, byś miała ochotę mnie wysłuchać. Ale było, minęło, to już przeszłość. Bez

urazy. - Uśmiechnął się. - Pozwól, że zbadam tę dziewczynkę, dobrze? Wiem, że musisz wrócić

do pracy, toteż postaram się zrobić to jak najszybciej.

- Czuła, jak wzbiera w niej gniew na jego: „Bez urazy”. W głębi duszy najchętniej wy

szłaby natychmiast z pokoju. Niestety, Travis zaczął właśnie ugniatać brzuch Molly. Zdała sobie

też sprawę, że nie zdoła wstać tak szybko, nawet gdyby próbowała, ponieważ jej nogi

najwyraźniej zastrajkowały. Upokorzona, zaplotła nerwowo ręce, czując się, jak gdyby ktoś

wbijał jej nóż w plecy i ramiona, tymczasem Travis przygotował stetoskop. Gabby przygryzła

wargę, dumna z siebie, że udało jej się nie krzyknąć.

Travis spojrzał na nią.

- Dobrze się czujesz?

- Nic mi nie jest - odparła.

- Jesteś pewna? Wyglądasz, jakby coś cię bolało.

- Nic mi nie jest - powtórzyła.

Nie zwracając uwagi na jej ton, zajął się z powrotem psem. Przesuwał stetoskopem po

brzuchu Molly, słuchał, po czym zbadał jeden z jej sutków. W końcu włożył gumową rękawiczkę

i szybko przeprowadził badanie wewnętrzne.

- Cóż, bez wątpienia jest szczenna - oznajmił Travis, ściągając rękawiczkę i wrzucając ją

do pojemnika na śmieci. - I to już chyba siódmy tydzień.

- Mówiłam ci. - Zmierzyła go piorunującym spojrzeniem. Z trudem powstrzymała się od

wytknięcia mu, że sprawcą jest Moby.

Travis wstał i włożył stetoskop z powrotem do kieszeni. Sięgnął po kartę Molly i

przewrócił stronę.

- Jak już wiesz, jestem absolutnie pewny, że Moby nie jest ojcem.

- Ach, doprawdy?

- Doprawdy. Najprawdopodobniej to sprawka tamtego - labradora, którego widuję w

sąsiedztwie. Chyba u starszego pana, Casona, ale nie wiem na sto procent. Może to być pies jego

syna. Wiem, że wrócił do miasteczka.

- A z jakiego powodu jesteś taki pewny, że to nie Moby?

Travis właśnie coś notował i przez moment Gabby miała wątpliwości, czy dosłyszał jej

pytanie.

- Cóż, to bardzo proste, Moby został wysterylizowany - odparł, wzruszając ramionami.

Są chwile, kiedy człowiek jest tak zdołowany psychicznie, że nie potrafi wydobyć z siebie

słowa. Gabby natychmiast stanął przed oczyma żenujący obraz - jak długo plecie bez ładu i

składu, płacze, a następnie wybiega w złości. Jak przez mgłę pamiętała, że usiłował jej coś

powiedzieć. Wszystko to sprawiło, że zrobiło się jej niedobrze.

- Wysterylizowany - wyszeptała.

- Aha. - Podniósł wzrok znad karty Molly. - Dwa lata temu. Mój tata przeprowadził ten

zabieg tutaj, w naszej klinice.

- Och...

- Próbowałem ci powiedzieć również o tym. Ale uniemożliwiłaś mi to, wypadając ode

mnie jak burza. Czułem się z tym źle i wstąpiłem w niedzielę, by ci wszystko wyjaśnić, lecz cię

nie zastałem.

- Byłam w siłowni - chlapnęła jedyną rzecz, jaka jej przyszła do głowy.

- Tak? Brawo.
Wymagało to trochę wysiłku, lecz rozplotła dłonie.

- Chyba jestem ci winna przeprosiny.

- Bez urazy - rzekł znowu, lecz tym razem Gabby zrobiło się przykro i głupio. - Posłuchaj,

wiem, że się śpieszysz, toteż pozwól, że powiem ci parę słów o Molly, dobrze?

Gabby skinęła głową, czując się jak skarcona uczennica postawiona przez nauczyciela do

kąta i wciąż myśląc o tyradzie, którą wygłosiła w sobotę wieczorem. Fakt, że Travis potraktował

to tak miło, jedynie pogarszał sytuację.

- Okres ciąży trwa dziewięć tygodni, zostały ci więc jeszcze dwa. Molly ma dość szeroką

miednicę, nie musisz się o to martwić. Dlatego właśnie chciałem, żebyś ją przyprowadziła.

Owczarki szkockie mają czasami wąską miednicę. Teraz raczej nie musisz nic robić, ale

pamiętaj, że według wszelkiego prawdopodobieństwa będzie potrzebowała chłodnego, ciemnego

miejsca, by wydać na świat szczenięta, toteż radzę ci położyć w garażu kilka starych koców.

Masz wejście z kuchni do garażu, prawda?

Gabby znowu skinęła głową, mając wrażenie, że się kurczy.

- Zostaw je otwarte, pewnie zacznie tam wędrować.

Nazywamy to gniazdowaniem i jest to absolutnie normalne.

Wszystko przemawia za tym, że urodzi szczenięta, kiedy będzie spokój. W nocy lub kiedy

będziesz w pracy, lecz pamiętaj, że jest to zgodne z naturą i nie ma się czym przejmować.

Szczenięta od razu będą wiedziały, jak ssać, tym również nie musisz się martwić. Bez wątpienia

będziesz musiała wyrzucić koce, zatem nie używaj niczego eleganckiego, dobrze?

Gabby pokiwała głową po raz trzeci, czując się jeszcze bardziej poniżona.

- Właściwie niewiele więcej musisz wiedzieć. W razie jakichkolwiek problemów możesz

przywieźć ją do kliniki. Gdyby było już po godzinach pracy, wiesz, gdzie mieszkam.

- Dobrze - powiedziała, odchrząknąwszy.

- Gdy nic więcej nie dodała, Travis uśmiechnął się i podszedł do drzwi.

- To tyle. Jeśli chcesz, możesz zawieźć ją z powrotem do domu. Ale cieszę się, że ją

przyprowadziłaś. Nie sądziłem, by to była infekcja, ale cieszę się, że się upewniłem.

- Dzięki - wymamrotała Gabby. - I jeszcze raz naprawdę cię przepraszam...

Podniósł dłonie, by ją powstrzymać.

- Nie ma sprawy. Naprawdę. Byłaś zdenerwowana, a Moby rzeczywiście włóczy się po

sąsiadach. To była zwykła pomyłka. Do zobaczenia. - Gdy poklepał pieszczotliwie Molly, Gabby

poczuła się, jakby miała piętnaście centymetrów wzrostu.

Kiedy Travis - doktor Parker - wyszedł z pokoju badań, Gabby odczekała długą chwilę, by

upewnić się, że faktycznie go już nie ma. Następnie powoli, z ogromnym trudem wstała z krzesła.

Wystawiła głowę przez drzwi i dopiero gdy upewniła się, że droga jest wolna, podeszła do

recepcji i uregulowała należność.

Po powrocie do pracy Gabby zdała sobie sprawę z pewnością z jednego - z powodu jego

wyrozumiałości nigdy nie uda jej się zmazać tego, co zrobiła, a ponieważ nie było dość dużego

głazu, pod który mogłaby wpełznąć, w jej najlepiej pojętym interesie leżało znalezienie sposobu,

by go unikać przez jakiś czas. Oczywiście nie przez całą wieczność, lecz przez rozsądny okres.

Na przykład, przez następne pięćdziesiąt lat.

ROZDZIAŁ 4

Travis Parker stał przy oknie, przyglądając się, jak Gabby prowadzi Molly z powrotem do

samochodu. Uśmiechał się sam do siebie, rozbawiony jej miną. Mimo że ledwie ją znał, zobaczył

dość, by dojść do wniosku, że jest jedną z tych osób, u których wyraz twarzy odzwierciedla każde

uczucie. To rzadka cecha w dzisiejszych czasach. Często miewał wrażenie, że zbyt wielu ludzi

gra i udaje w życiu, nosi maski i zatraca się w tym. Był pewien, że Gabby nigdy nie będzie taka.

Włożył kluczyki do kieszeni i ruszył w stronę swojej ciężarówki, obiecując, że wróci z

lunchu za pół godziny. Zabrał lodówkę turystyczną - codziennie rano pakował do niej swój lunch

- i pojechał tam, gdzie zwykle. Przed rokiem kupił parcelę z widokiem na Shackleford Banks

przy końcu Front Street, z myślą, że pewnego dnia zbuduje tam dom swoich marzeń. Jedyny

problem stanowiło to, że nie bardzo wiedział, z czym się to wiąże. Prowadził raczej proste życie i

marzył o postawieniu niedużej wiejskiej chaty w rodzaju tych, jakie widywał na południowym

wybrzeżu Florydy, czegoś, co od zewnątrz wygląda na stuletni dom, a w środku jest zaskakująco

widne i przestronne. Nie potrzebował dużego metrażu - sypialnia i może gabinet, oprócz pokoju

dziennego - ale gdy zabrał się do rzeczy, doszedł do wniosku, że działka raczej nadaje się pod coś

bardziej prorodzinnego. Obraz jego wymarzonego domu stawał się przez to mniej ostry,

ponieważ bez wątpienia obejmował przyszłą żonę i dzieci, które były dla Travisa wielką

niewiadomą.

Czasami wydawało mu się dziwne, że zarówno jemu, jak i jego siostrze, nie śpieszyło się

do małżeństwa. Ich rodzice niedługo będą obchodzili trzydziestą piątą rocznicę ślubu i Travis

kompletnie nie potrafił wyobrazić ich sobie jako osoby samotne, prędzej chyba zobaczyłby

oczyma wyobraźni siebie, jak macha rękami i podrywa się do lotu w chmury. Oczywiście,

niejeden raz słyszał historię, jak poznali się na obozie grupy parafialnej, gdy byli w szkole

średniej, jak mama skaleczyła się w palec, krojąc ciasto na deser, i jak tata zacisnął ranę palcem

niczym opaską chirurgiczną, by zatamować krwawienie. Jedno dotknięcie i „Jakby piorun we

mnie strzelił - opowiadał ojciec. - Wiedziałem, że jest mi przeznaczona”.

Jak do tej pory, Travis nigdy nie został rażony piorunem. Nie zdarzyło się nic, co byłoby

choć trochę do tego zbliżone. Oczywiście miał w szkole średniej dziewczynę, Olivię. Wszyscy

koledzy uważali, że idealnie do siebie pasują. Mieszkała obecnie po drugiej stronie mostu w

Morehead City i od czasu do czasu wpadał na nią w supermarketach Wal - Mart lub Target.

Zamieniali przyjaźnie kilka słów o wszystkim i o niczym, po czym każde szło w swoją stronę.
Ma się rozumieć po Olivii były niezliczone dziewczyny. Potrafił przecież postępować z

kobietami. Uważał je za atrakcyjne oraz interesujące, lecz przede wszystkim autentycznie je lubił.

Był dumny z tego, że nigdy nie przeżył czegoś, co choćby w najmniejszym stopniu można

uważać za bolesne rozstanie, zarówno dla niego, jak i jego byłych. Rozstania niemal zawsze były

za obopólną zgodą, związki wygasały niczym wilgotny zapalnik na petardzie w przeciwieństwie

do wielkich wybuchów ogni sztucznych nad głowami. Wszystkie swoje eksdziewczyny uważał za

przyjaciółki - wliczając w to ostatnią, Monice - i przypuszczał, że one mają do niego podobny

stosunek. Nie był dla nich odpowiednim mężczyzną, a one nie były dla niego odpowiednimi

kobietami. Śledził, jak trzy dawne dziewczyny wyszły za mąż za świetnych facetów, i został

zaproszony na wszystkie trzy śluby Nieczęsto myślał o znalezieniu trwałości lub pokrewnej

duszy, lecz w rzadkich wypadkach, kiedy to czynił, zawsze wyobrażał sobie kogoś, kto

podzielałby te same zamiłowania do aktywnego życia, uprawiania sportów na świeżym

powietrzu. Życie jest po to, by się nim cieszyć, prawda? Oczywiście, wszyscy mają obowiązki i

on nie miał nic przeciwko nim. Lubił swoją pracę, dobrze zarabiał, miał własny dom i płacił na

czas rachunki, lecz nie chciał, żeby tylko to było treścią jego życia. Pragnął zasmakować życia.

Nie, mała poprawka. Musiał zasmakować życia.

W dzieciństwie i w okresie dojrzewania Travis był zorganizowany i zdolny, dobrze radził

sobie w szkole, otrzymywał dobre oceny, nie wkładając w to wiele wysiłku i nerwów, lecz

najczęściej był równie zadowolony z dobrego jak z bardzo dobrego. Doprowadzało to jego matkę

do szału. „Pomyśl tylko, jakie miałbyś osiągnięcia, gdybyś się przykładał” - powtarzała za

każdym razem, gdy przynosił do domu świadectwo. Jednakże szkoła nie emocjonowała go tak

bardzo jak jazda na rowerze z niebezpieczną prędkością lub surfowanie przy Outer Banks.

Podczas gdy jego kolegów interesowały takie sporty jak baseball czy piłka nożna, on wolał

szybować w powietrzu motocyklem, wzlatując z błotnistego zjazdu, i czuć przypływ energii, gdy
szczęśliwie lądował. Już jako dzieciak uwielbiał rozmaite wyczyny, zanim jeszcze wymyślono

termin sporty ekstremalne, i w wieku trzydziestu dwóch lat mógł powiedzieć, że spróbował

właściwie wszystkiego.

W oddali widział dzikie konie gromadzące się w pobliżu wydm Shackleford Banks i

obserwując je, sięgnął po kanapkę. Indyk na pszennym chlebie z musztardą, jabłko i butelka

wody. Jadał codziennie to samo, podobnie zresztą było z pierwszym śniadaniem, które składało

się z płatków owsianych, jajecznicy z samych białek i banana. O ile bardzo potrzebował od czasu

do czasu gwałtownego podniesienia poziomu adrenaliny, o tyle jego dieta nie mogła być

nudniejsza. Przyjaciele podziwiali jego surową samokontrolę, lecz Travis nie zdradził im, że ma

to więcej wspólnego z jego wrażliwym podniebieniem niż z dyscypliną. Kiedy miał dziesięć lat,

zmuszono go do zjedzenia do końca tajskich klusek w imbirowym sosie i potem wymiotował

przez całą noc. Od tamtego czasu, gdy poczuł najlżejszą woń imbiru, pędził, krztusząc się, do

łazienki, a jego zmysł smaku nigdy już nie wrócił do normalnego stanu. Ogólnie rzecz biorąc,

zaczął obawiać się jedzenia, woląc proste i przewidywalne potrawy od jakichkolwiek

egzotycznych smaków. Stopniowo, im był starszy, wykluczał z jadłospisu niezdrowe jedzenie.

Obecnie, po przeszło dwudziestu latach, zbytnio obawiał się zmiany.

Delektując się kanapką - prostą i przewidywalną - dziwił się torowi, jakim biegły jego

myśli. Było to do niego niepodobne. Zwykle nie miał skłonności do głębokiej refleksji. Zdaniem

Marii, jego dziewczyny sprzed sześciu lat, stało się to jeszcze jedną przyczyną nieuniknionego

spokojnego rozstania. Zwykle po prostu żył, robiąc to, co trzeba było robić, i wymyślając sposoby

uprzyjemniania sobie pozostałego czasu. To był jeden z dużych plusów kawalerskiego stanu.

Można robić, co się chce, kiedy tylko się chce, a introspekcja jest wyłącznie kwestią wyboru.

To chyba z powodu Gabby, pomyślał, choć kompletnie nie mógł pojąć dlaczego. Prawie

jej nie znał i wątpił, czy ta dziewczyna, którą poznał, jest prawdziwą Gabby Holland. Parę dni
temu wieczorem przyszła do niego wściekła, kilka godzin temu była ucieleśnieniem mea culpa,

lecz nie miał zielonego pojęcia, jak zachowuje się w zwyczajnych okolicznościach. Podejrzewał,

że ma poczucie humoru, chociaż po głębszym zastanowieniu nie umiał powiedzieć, dlaczego tak

uważa. I niewątpliwie była inteligentna, mógł to wydedukować na podstawie jej pracy. Lecz poza

tym... Bezskutecznie próbował wyobrazić ją sobie na randce. Był jednak zadowolony, że wpadła,

choćby tylko dlatego, że dało im to szansę rozpoczęcia sąsiedzkiej znajomości. Travis wiedział

jedno - źli sąsiedzi mogą uprzykrzyć człowiekowi życie. Sąsiad Joego był facetem, który palił

liście pierwszego cudownego wiosennego dnia i kosił trawnik wczesnym rankiem w sobotę.

Pewnego dnia omal nie doszło między nimi do rękoczynów, gdy Joego zbudził głośny warkot po

nieprzespanej z powodu dziecka nocy. Czasami Travisowi wydawało się, że zwykła uprzejmość

podzieliła los dinozaurów, a absolutnie nie chciał dostarczyć Gabby żadnego powodu do unikania

go, nawet w jej odczuciu. Może zaprosi ją, gdy następnym razem będzie gościł przyjaciół...

Tak, pomyślał, właśnie tak uczynię. Podjąwszy decyzję, wziął lodówkę turystyczną i

ruszył w stronę ciężarówki.

Miał w planie dziś po południu, jak zawsze, różne psy i koty, ale o trzeciej ktoś miał

przyprowadzić gekona. Lubił leczyć gekony czy inne egzotyczne zwierzęta. Wrażenie, że wie, o

czym mówi (co było zgodne z prawdą), zawsze ogromnie imponowało właścicielom. Cieszyły go

ich pełne nabożnego zachwytu uwagi: „Ciekawe, czy on dokładnie zna anatomię i fizjologię

każdego stworzenia na ziemi”. I udawał, że tak jest. Lecz rzeczywistość była trochę bardziej

prozaiczna. Nie, oczywiście nie znał na wylot wszystkich stworzeń na ziemi - kto by je mógł

znać? - lecz infekcje są infekcjami i w dużym stopniu leczy się je tak samo niezależnie od

gatunku. Różne jest tylko dawkowanie i musiał je sprawdzać w informatorze, który trzymał na

biurku. Wsiadając do samochodu, przyłapał się na tym, że myśli o Gabby i zastanawia się, czy

ona czasami pływa na desce surfingowej lub zjeżdża na snowboardzie. Wydawało mu się to mało
prawdopodobne, lecz jednocześnie miał dziwne uczucie, że w odróżnieniu od większości jego

byłych, chętnie spróbowałaby jednego i drugiego, gdyby trafiła się jej okazja. Nie bardzo

wiedział, skąd się bierze to jego przeświadczenie, i włączając silnik, usiłował wmówić sobie, że

nie ma to znaczenia. Jednak, tak naprawdę, miało.

ROZDZIAŁ 5

Przez następne dwa tygodnie Gabby stała się ekspertem w ukradkowym wchodzeniu i

wychodzeniu, przynajmniej jeśli mowa o jej domu.

Nie miała wyboru. Co niby mogłaby powiedzieć Travisowi? Zrobiła z siebie idiotkę, a on

jeszcze skomplikował sprawę wyrozumiałością, co w sposób oczywisty oznaczało, że

wchodzenie do domu i wychodzenie z niego wymaga nowych zasad, z których unik stał się

zasadą numer jeden. Na jej plus należy zapisać, że w klinice weterynaryjnej przeprosiła go za

swoje zachowanie.

Jednakże coraz trudniej było kurczowo trzymać się tej zasady. Początkowo wystarczało,

że parkowała samochód w garażu, ale teraz, gdy coraz bardziej zbliżał się termin rozwiązania,

Gabby musiała zacząć parkować na podjeździe, żeby umożliwić Molly gniazdowanie. Jednym

słowem, od tej chwili Gabby musiała wchodzić i wychodzić, kiedy była pewna, że Travisa nie ma

w pobliżu.

Wyszła od granicy pięćdziesięciu lat, teraz jednak doszła do wniosku, że wystarczy parę

miesięcy, może pół roku.

Nieważne, trzeba po prostu czasu, by zapomniał, jak się zachowała, lub by przynajmniej

trochę zatarło się to w jego pamięci. Wiedziała, że czas w zabawny sposób stępia ostre brzegi

rzeczywistości, aż wreszcie pozostaje tylko mgliste wspomnienie, a gdy już tak się stanie, będzie

mogła wrócić do dawnych nawyków. Pomacha mu kiedyś, wsiadając do samochodu lub z

werandy od strony ogródka, jeśli przypadkiem zobaczą się z daleka - i od tej pory sytuacja
zacznie się normalizować. Pomyślała, że z czasem może być nawet sympatycznie - pewnego dnia

może nawet będą się śmiali z tego, w jaki sposób się poznali - lecz póki co wolała żyć jak szpieg.

Musiała oczywiście poznać rozkład dnia Travisa. Nie było to trudne - wystarczyło rzucić

okiem na zegarek, gdy miał wyjechać rano do pracy, a ona obserwowała go z kuchni. Jeśli idzie o

powrót do domu, to był nawet łatwiejszy, ponieważ Travis zazwyczaj pływał wtedy łodzią lub

jeździł na nartach wodnych, lecz minusem tej sytuacji było, że wieczory stwarzały jej największy

problem. Ponieważ Travis przebywał na świeżym powietrzu, Gabby musiała tkwić w domu, bez

względu na to, jak wspaniały był zachód słońca, i jeśli nie odwiedzała właśnie Kevina,

studiowała podręcznik astronomii, ten sam, który kupiła, by zaimponować swojemu chłopakowi,

kiedy będą przyglądać się gwiazdom. Co, niestety, jeszcze się do tej pory nie zdarzyło.

Prawdopodobnie mogła zachować się bardziej dorośle w całej tej sytuacji, lecz miała

dziwne uczucie, że gdyby znalazła się twarzą w twarz z Travisem, zaczęłaby wszystko sobie na

nowo przypominać, zamiast słuchać, a za żadne skarby nie chciała wywrzeć jeszcze gorszego

wrażenia, niż już wywarła. Poza tym jej myśli zaprzątały inne sprawy.

Przede wszystkim Kevin. Wpadał na chwilę niemal każdego wieczoru i nawet został u

niej na cały ubiegły weekend, oczywiście po obowiązkowym spotkaniu na polu golfowym. Kevin

przepadał za golfem. Byli też trzykrotnie w różnych restauracjach i dwukrotnie w kinie, część

niedzielnego popołudnia spędzili na plaży, a dwa dni temu, gdy siedzieli na kanapie i popijali

wino, zsunął jej z nóg pantofle.

- Co ty robisz?

- Myślałem, że chciałabyś, abym pomasował ci stopy. Założę się, że bolą cię po całym

dniu w pozycji stojącej.

- Powinnam najpierw je opłukać.

- Nie obchodzi mnie, czy są czyste. Poza tym lubię patrzeć na twoje paluszki. Masz
urocze paluszki.

- Nie masz przypadkiem wstydliwej tajemnicy? Może jesteś fetyszystą?

- Nie, ale mam fioła na punkcie twoich stóp - odrzekł Kevin, łaskocząc ją, ona zaś

wyszarpnęła nogę, śmiejąc się. Po chwili całowali się namiętnie, a później, gdy leżeli obok siebie,

zapewniał, że bardzo ją kocha. Sposób, w jaki to mówił, nasunął jej myśl, że powinna chyba

rozważyć ewentualność przeprowadzki do niego.

Należy to zaliczyć do plusów. Nigdy nie był aż tak blisko rozmowy o przyszłości, lecz...

Lecz co? Zawsze sprowadzało się do tego, prawda? Czy wspólne zamieszkanie jest

krokiem w kierunku przyszłości, czy też kontynuacją teraźniejszości? Czy naprawdę zależy jej na

tym, by się jej oświadczył? Zastanowiła się nad tym. Cóż... Tak. Ale dopiero gdy będzie na to

gotowy. Co oczywiście skutkowało pytaniami, które zaczęły wkradać się do jej myśli, ilekroć byli

razem: Kiedy będzie gotowy? Czy kiedykolwiek będzie gotowy? No i rzecz jasna, dlaczego nie

jest gotowy jej poślubić?

Co jest złego w tym, że pragnie wyjść za mąż, zamiast żyć z nim bez ślubu? Bóg

świadkiem, że sama już się w tym pogubiła. Niektórzy ludzie dorastają, wiedząc, że w pewnym

wieku wstąpią w związek małżeński, i dzieje się dokładnie tak, jak sobie zaplanowali. Inni z kolei

mają świadomość, że na razie nie wezmą ślubu, zamieszkują ze swoimi ukochanymi i również

wszystko gra. Niekiedy wydawało jej się, że jest jedyną osobą, która nie ma klarownego planu.

Dla niej małżeństwo zawsze było mglistym pojęciem, czymś, co po prostu nastąpi. I nastąpi.

Prawda?

Rozmyślając nad tym wszystkim, nabawiła się bólu głowy. Tak naprawdę miała ochotę

wyjść na werandę z kieliszkiem wina i na pewien czas o wszystkim zapomnieć. Lecz Travis

Parker siedział na tarasie od strony ogródka, przeglądając jakieś czasopismo, co krzyżowało jej

zamiary. Znowu nie może ruszyć się z domu w czwartkowy wieczór.

Żałowała, że Kevin był dziś do późna zajęty w pracy, ponieważ mogliby zaplanować coś

razem. Miał się spotkać z dentystą, który otwierał gabinet i w związku z tym potrzebował

wszelkiego rodzaju ubezpieczeń. To nie było najgorsze - wiedziała, że Kevin wkłada mnóstwo

wysiłku w tworzenie firmy - lecz rano wyjeżdżał z ojcem do Myrtle Beach na konferencję i nie

zobaczy go aż do przyszłej środy, co oznaczało, że będzie musiała spędzić jeszcze więcej czasu

zamknięta jak kurczak w kojcu. Ojciec Kevina założył jeden z największych we wschodniej

części Karoliny Północnej domów maklerskich w dziedzinie ubezpieczeń, a Kevin z każdym

rokiem, im bliżej emerytury był jego ojciec, brał na siebie więcej obowiązków w ich oddziale w

Morehead City. Czasami Gabby zastanawiała się, jak to jest mieć dokładnie zaplanowaną drogę

kariery od chwili, gdy zaczyna się chodzić, podejrzewała jednak, że są gorsze rzeczy, zwłaszcza

że interes kwitł. Mimo posmaku nepotyzmu Kevin naprawdę zasłużył sobie na swoją pozycję.

Jego ojciec spędzał obecnie w firmie niespełna dwadzieścia godzin tygodniowo, Kevin zaś około

sześćdziesięciu. Przy prawie trzydzieściorgu pracowników problemy były nieuniknione i zdarzały

się często, lecz Kevin potrafił postępować z ludźmi. Tak przynajmniej twierdziło kilku z nich na

gwiazdkowych przyjęciach firmowych, na które została dwukrotnie zaproszona.

Owszem, była z niego dumna, lecz musiała tkwić w domu w takie wieczory jak ten, co

wydawało jej się wielkim marnotrawstwem. Może zwyczajnie powinna wybrać się do Atlantic

Beach, gdzie z kieliszkiem wina w dłoni obserwowałaby zachód słońca. Przez chwilę rozważała

taką ewentualność. Potem jednak zrezygnowała z tego pomysłu. Co innego siedzieć samej w

domu, ale myśl o piciu wina samotnie na plaży sprawiała, że czuła się jak ofiara losu. Ludzie

pomyśleliby, że nie ma ani jednego przyjaciela na całym świecie, co nie było prawdą. Miała wielu

przyjaciół. Po prostu tak się zdarzyło, że nikt bliski nie mieszkał w promieniu stu pięćdziesięciu

kilometrów. Uświadomienie sobie tego bynajmniej nie przyniosło jej pociechy.

Gdyby wzięła ze sobą psa... Cóż, to zupełnie co innego. Najzupełniej normalna sprawa,
nawet korzystna dla zdrowia. Po kilku dniach i po zjedzeniu większości środków

przeciwbólowych, które trzymała w apteczce, ból po pierwszym treningu wreszcie ustąpił. Nie

wróciła na ćwiczenia ze sztangami przy muzyce - ludzie biorący w nich udział muszą być

masochistami - lecz regularnie uczęszczała do siłowni. W każdym razie przez kilka ostatnich dni.

Ćwiczyła tam w poniedziałek oraz w środę i była zdecydowana znaleźć czas również jutro.

Wstała z kanapy i wyłączyła telewizor. Molly nie było w zasięgu wzroku, Gabby

skierowała się więc do garażu, domyślając się, że suka tam się skryła. Gdy weszła do środka,

zapalając światło, pierwszą rzeczą która rzuciła jej się w oczy, była gromadka kręcących się,

skomlących puszystych kuleczek wokół Molly. Gabby zawołała ją, lecz po chwili zaczęła

krzyczeć.

Travis był właśnie w kuchni, wyjmował z lodówki kurze piersi, gdy nagle usłyszał

rozpaczliwe walenie do drzwi.

- Doktorze Parker? Travis? Jesteś tam?

Niemal natychmiast poznał głos Gabby. Gdy otworzył drzwi, zobaczył jej pobladłą,

przerażoną twarz.

- Musisz do mnie przyjść! - wysapała Gabby. - Molly ma poważne kłopoty.

Travis zareagował instynktownie, gdy Gabby rzuciła się pędem z powrotem do domu.

Wyjął zza siedzenia pasażera w ciężarówce torbę z narzędziami lekarskimi, której używał

czasami, gdy wzywano go do zwierząt na farmach. Jego ojciec zawsze podkreślał, jak ważne jest,

by mieć w pogotowiu torbę zaopatrzoną we wszystko, czego mógłby potrzebować, i Travis wziął

sobie tę radę do serca. W tym czasie Gabby zdążyła już dotrzeć do swoich drzwi. Zostawiła je

otwarte i zniknęła w domu. Travis wbiegł tam chwilę później i dostrzegł ją przy wejściu do

garażu.

- Dyszy i wymiotuje - powiedziała Gabby, gdy Travis spiesznie podszedł do niej. - I... coś
z niej wystaje.

Travis błyskawicznie ogarnął spojrzeniem całą scenę, rozpoznając wypadnięcie macicy i

mając nadzieję, że nie jest jeszcze za późno.

- Pozwól, że umyję ręce - rzekł szybko. Wyszorował spiesznie ręce nad kuchennym

zlewem, jednocześnie pytając: - Czy możesz skombinować więcej światła? Jakąś lampę czy coś

w tym rodzaju?

- Nie zawieziesz jej do kliniki?

- Prawdopodobnie tak - odrzekł, starając się, by jego głos brzmiał spokojnie. - Ale nie w

tym momencie. Muszę spróbować doraźnie jej pomóc. I potrzebne mi światło. Możesz to dla

mnie zrobić?

- Tak, tak... Oczywiście. - Zniknęła w kuchni, wracając niemal w mgnieniu oka. - Czy to

wystarczy?

- Zaraz będę wiedział, na ile poważna jest sprawa. - Trzymając dłonie w górze jak chirurg,

wskazał ruchem głowy torbę na podłodze. - Czy możesz ją również mi podać? Postaw tylko torbę

tam i znajdź kontakt, by włączyć lampę. Tak blisko Molly, jak to tylko możliwe, dobrze?

- Dobrze - wymamrotała Gabby, starając się nie wpadać w panikę.

Travis podszedł ostrożnie do psa, tymczasem Gabby włączyła lampę. Stwierdził z pewną

ulgą, że Molly jest przytomna. Słyszał jej skomlenie, co było normalne w takiej sytuacji.

Następnie skoncentrował się na rurkowatej masie wystającej z jej sromu i obejrzał szczenięta,

raczej pewny, że suka wydała potomstwo na świat nie dalej jak pół godziny temu. Pomyślał, że to

dobrze, istnieje bowiem mniejsze ryzyko martwicy.

- Co teraz? - spytała.

- Po prostu trzymaj ją i przemawiaj do niej cicho. Musisz mi pomóc, powinna być

spokojna.
Gdy Gabby zajęła swoje miejsce, Travis przykucnął obok psa, słuchając, jak Gabby

mruczy i szepcze, zbliżywszy twarz do pyska Molly. Molly wysunęła język, żeby ją polizać,

jeszcze jeden dobry znak. Gdy delikatnie badał macicę, suka lekko drgnęła.

- Co z nią?

- To wypadnięcie macicy. To znaczy, że część macicy wywróciła się na drugą stronę i

wystaje. - Macał delikatnie macicę, odwracając ją ostrożnie, by sprawdzić, czy są jakieś pęknięcia

lub zmiany martwicze. - Czy były jakieś problemy przy rozwiązaniu?

- Nie mam pojęcia - odparła Gabby. - Nie wiedziałam nawet, że Molly rodzi. Wyjdzie z

tego, prawda?

Travis nie odpowiedział, skoncentrowany na badaniu macicy.

- Otwórz torbę - polecił. - Powinnaś znaleźć tam sól fizjologiczną. I potrzebuję też trochę

wazeliny.

- Co zamierzasz zrobić?

- Muszę oczyścić macicę, a następnie trochę ją przekręcę. Chcę spróbować ręcznie ją

zmniejszyć i jeśli szczęście nam dopisze, obkurczy się sama. Jeśli nie, będę musiał zawieźć

Molly do kliniki na zabieg. Wolałbym tego uniknąć, jeśli to tylko możliwe.

Gabby znalazła sól fizjologiczną oraz wazelinę i podała je Travisowi, który opłukał

macicę, potem jeszcze powtórzył tę czynność dwukrotnie, a w końcu użył wazeliny, mając

nadzieję, że to poskutkuje.

Gabby nie mogła na to patrzeć, skupiła się więc na Molly, zbliżając wargi do jej ucha i

szepcząc bez przerwy, jakim jest dobrym psem. Travis się nie odzywał, jego ręka poruszała się

rytmicznie na macicy.

Gabby nie zdawała sobie sprawy, jak długo byli w garażu - może dziesięć minut, a może

godzinę - lecz wreszcie Travis odchylił się do tyłu, jak gdyby próbował pozbyć się napięcia w
ramionach. Właśnie w tym momencie zauważyła, że ma wolne ręce.

- Już po wszystkim? - spytała Gabby. - Wszystko z nią w porządku?

- I tak, i nie - odparł Travis. - Macica jest na miejscu i obkurczyła się chyba bez

problemów, lecz muszę zabrać Molly do kliniki. Zostanie tam przez parę dni, by odzyskać siły,

muszę też zastosować leczenie antybiotykami i uzupełnić jej płyny. No i konieczne jest

prześwietlenie. Jeśli jednak nie będzie dalszych komplikacji, Molly powinna być jak nowa.

Podjadę teraz ciężarówką pod twój garaż, mam tam trochę starych koców, na których można ją

położyć.

- A macica... nie wypadnie znowu?

- Nie powinna. Tak jak ci już wyjaśniłem, obkurczyła się normalnie.

- A co z maleństwami?

- Zabierzemy je. Muszą być ze swoją mamą.

- A to jej nie zaszkodzi?

- Nie powinno. Ale dlatego właśnie muszę uzupełnić jej płyny. Żeby szczenięta mogły

ssać.

Gabby poczuła, jak mięśnie jej ramion rozluźniają się. Nie zdawała sobie sprawy, jak

bardzo były napięte. Po raz pierwszy uśmiechnęła się.

- Nie wiem, jak ci dziękować - powiedziała.

- Już to zrobiłaś.

Travis ostrożnie ulokował Molly w ciężarówce, tymczasem Gabby zajęła się

szczeniętami. Gdy już przeniosła wszystkie sześć, Travis zapakował z powrotem torbę i wrzucił

ją na przednie siedzenie. Obszedł dookoła ciężarówkę i otworzył drzwi od strony kierowcy.

- Dam ci znać, co się dzieje - powiedział.

- Jadę z tobą.
- Lepiej będzie, jeśli pozwolimy jej trochę odpocząć, a kiedy ty będziesz w pokoju, może

się to okazać niemożliwe. Molly musi dojść do siebie. Nie martw się, zajmę się nią troskliwie.

Zostanę w klinice przez całą noc. Daję ci na to moje słowo.

- Jesteś pewny? - spytała z wahaniem Gabby.

- Nic jej nie będzie. Obiecuję.

Zastanawiała się przez chwilę nad jego słowami, po czym uśmiechnęła się trwożliwie.

- Wiem z własnego doświadczenia z pracy, że nauczono nas nigdy niczego nie obiecywać.

Mamy mówić, że uczynimy wszystko, co w naszej mocy.

- Czułabyś się lepiej, gdybym ci nie obiecał?

- Nie. Ale w dalszym ciągu uważam, że powinnam jechać z tobą.

- Nie musisz jutro iść do pracy?

- Muszę. Ale ty również.

- Masz rację, ale to jest właśnie moja praca. Tym właśnie się zajmuję. Poza tym mam tam

leżankę. Gdybyś pojechała, musiałabyś spać na podłodze.

- To znaczy, że nie użyczyłbyś mi miejsca do spania?

Travis wsiadł do ciężarówki.

- Chyba użyczyłbym, gdybym musiał - rzekł, uśmiechając się szeroko. - Obawiam się

jednak, co pomyślałby sobie twój chłopak, gdybyśmy spędzili razem noc.

- Skąd wiesz, że mam chłopaka?

Travis wyciągnął rękę do drzwi.

- Nie wiedziałem - odparł z nutką rozczarowania w głosie, lecz po chwili ochłonął i

uśmiechnął się. - Pozwól mija odstawić do kliniki, dobrze? i zadzwoń do mnie jutro. Powiem ci,

jak sprawy wyglądają.

- Dobrze - ustąpiła Gabby.

- Travis zatrzasnął drzwi i włączył silnik, a następnie wychylił się przez okno.

- Nie martw się - pocieszył ją znowu. - Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.

Ostrożnie wymanewrował samochód podjazdem i skręcił w lewo, na drogę. Pomachał jej

z daleka przez okno. Gabby pomachała mu również, choć wiedziała, że jej nie widzi. Stała,

patrząc, jak czerwone światła bledną w oddali, aż wreszcie całkiem znikają.

Po odjeździe Travisa Gabby powędrowała do sypialni i stanęła przed toaletką. Zawsze

miała świadomość, że nigdy nie będzie typem kobiety, na której widok zamiera ruch uliczny, lecz

po raz pierwszy od wieków patrzyła w lustro, zastanawiając się, co ktoś, poza Kevinem, myśli,

gdy się jej przygląda.

Mimo wyczerpania i niesfornych włosów, nie wyglądała tak źle, jak się obawiała. Ta myśl

sprawiła jej przyjemność, chociaż nie była pewna dlaczego. Z niewiadomego powodu

przypomniała sobie rozczarowanie na twarzy Travisa, kiedy powiedziała mu o swoim chłopaku, i

zarumieniła się. Nic się przecież nie zmieniło w jej uczuciach do Kevina...

Bez wątpienia myliła się co do Travisa Parkera, od samego początku myliła się co do

wszystkiego. Zachował się tak pewnie, tak spokojnie podczas tego nagłego wypadku. Nadal ją to

zdumiewało, mimo że nie powinna być zaskoczona. W końcu jest to jego praca.

Postanowiła zadzwonić do Kevina. Pełen współczucia obiecał, że przyjedzie do niej za

kilka minut.

- Trzymasz się jakoś? - spytał Kevin.

Gabby przytuliła się mocno do niego. Jego ramię wokół niej dawało jej poczucie

komfortu.

- Niepokoję się o Molly.

Przyciągnął ją do siebie bliżej, czuła jego czysty, świeży zapach, jak gdyby wziął prysznic

przed przyjazdem do niej. Włosy, potargane i rozwiane przez wiatr, nadawały mu wygląd
studenta.

- Cieszę się, że twój sąsiad był w domu - powiedział. - Ma na imię Travis, tak?

- Tak. - Mierzyła go pytającym spojrzeniem. - Znasz go?

- Właściwie nie - odrzekł. - Wprawdzie klinika ubezpieczona jest u nas, lecz jej sprawami

zajmuje się w dalszym ciągu mój ojciec.

- Myślałam, że to małe miasteczko i znasz tutaj wszystkich.

- Rzeczywiście. Ale ja dorastałem w Morehead City i jako dzieciak nie kolegowałem się z

nikim z Beaufort. Poza tym on jest chyba kilka lat ode mnie starszy. Prawdopodobnie wyjechał

do college’u, kiedy ja rozpoczynałem szkołę średnią.

Gabby pokiwała głową. W ciszy jej myśli powędrowały znów do Travisa, miała przed

oczyma jego poważną minę, gdy pomagał Molly, spokojną pewność w głosie, gdy wyjaśniał, co

się stało. Poczuła lekkie wyrzuty sumienia i wtuliła nos w szyję Kevina. Kevin pogłaskał ją po

ramieniu, ten znajomy dotyk poprawił jej samopoczucie.

- Cieszę się, że przyszedłeś - wyszeptała. - Naprawdę potrzebowałam cię tu dziś

wieczorem.

- A gdzie miałbym być? - spytał, całując jej włosy.

- Wiem, ale byłeś przecież na tamtym spotkaniu, a jutro wyjeżdżasz wcześnie rano.

- Nieważne. To zwykła konferencja. Spakowanie się zajmie mi góra dziesięć minut.

Żałuję, że nie mogłem przyjechać wcześniej.

- Chybabyś zwymiotował na ten widok.

- Możliwe. Mimo to wciąż jest mi przykro.

- Daj spokój, nie masz powodu. Pogładził jej włosy.

- Chcesz, żebym odłożył podróż? Jestem pewien, że mój tata zrozumie, jeśli zostanę z

tobą na jutrzejszy dzień.

- Nie, nie trzeba. I tak muszę iść do pracy.

- Jesteś pewna?

- Absolutnie - odparła Gabby. - Ale dziękuję, że zapytałeś. To dla mnie wiele znaczy.

ROZDZIAŁ 6

Gdy Max Parker zjawił się w klinice nazajutrz rano i znalazł syna śpiącego na leżance

oraz psa w sali pooperacyjnej, zaparzył dwie filiżanki kawy i przyniósł je do stołu, po czym

wysłuchał wyjaśnień Travisa na temat tego, co się stało.

- Nieźle, jak na twój pierwszy raz - pochwalił go Max. Z siwymi włosami oraz siwymi

krzaczastymi brwiami był żywym obrazem powszechnie lubianego małomiasteczkowego

weterynarza.

- Zetknąłeś się kiedyś z takim przypadkiem u suki?

- Nigdy - przyznał Max. - Ale kiedyś leczyłem na to klacz. Wiesz, że to bardzo rzadka

przypadłość. Wygląda na to, że Molly czuje się dobrze. Kiedy przyszedłem rano, usiadła i

pomerdała ogonem. Jak długo jej pilnowałeś?

Travis popijał małymi łykami kawę z pełną wdzięczności miną.

- Prawie przez całą noc. Chciałem mieć pewność, że sytuacja się nie powtórzy.

- Zwykle się nie powtarza - zauważył Max. - Dobrze, że z nią byłeś. Dzwoniłeś już do

właściciela?

- Nie. Ale zadzwonię. - Potarł dłońmi twarz. - Rany, ale jestem wykończony.

- Może prześpisz się trochę? Poradzę sobie tutaj i będę miał oko na Molly.

- Nie chcę robić ci kłopotu.

- Nie robisz - rzekł Max, szczerząc zęby w uśmiechu. - Zapomniałeś? Nie powinno cię tu

być. Dziś jest piątek.

Kilka minut później, po sprawdzeniu, jak miewa się Molly, Travis podjechał pod swój
dom i wysiadł z samochodu. Przeciągnął się, po czym ruszył w stronę domu Gabby. Idąc jej

podjazdem, zauważył, że ze skrzynki na listy wystaje gazeta, i po chwili wahania wyciągnął ją.

Gdy wszedł na werandę i miał zamiar zapukać, usłyszał zbliżające się kroki i drzwi się otworzyły.

Gabby drgnęła, zaskoczona jego widokiem.

- O, cześć... - powiedziała, wpuszczając go. - Właśnie zamierzałam do ciebie zadzwonić.

Choć była boso, miała na sobie spodnie i bluzkę w kolorze złamanej bieli, włosy spięte

luźno spinką z kości słoniowej. Po raz kolejny dostrzegł, jak atrakcyjną jest kobietą, lecz dzisiaj

przyszło mu do głowy, że sekretem jej uroku jest raczej autentyczna szczerość niż

konwencjonalna uroda.

Wydawała się po prostu taka... prawdziwa.

- Ponieważ i tak jechałem do domu, pomyślałem, że zawiadomię cię osobiście. Molly

czuje się dobrze.

- Jesteś pewien?

Travis skinął twierdząco głową.

- Zrobiłem jej prześwietlenie i nie stwierdziłem żadnych objawów krwawienia

wewnętrznego. Po kroplówce najwyraźniej odzyskała siły. Prawdopodobnie mogłaby wrócić do

domu jeszcze dzisiaj, wolałbym jednak zatrzymać ją na jeszcze jedną noc, tak na wszelki

wypadek. Prawdę mówiąc, mój tata będzie ją obserwował przez jakiś czas. Byłem na nogach

prawie przez całą noc, idę więc trochę się przespać, ale zajrzę do niej później.

- Mogę ją zobaczyć?

- Oczywiście. Możesz pójść do niej, kiedy tylko zechcesz. Pamiętaj tylko, że może być

wciąż nieco odurzona, ponieważ musiałem zaaplikować jej środki uspokajające, żeby się nie

ruszała podczas prześwietlenia i żeby złagodzić ból. - Umilkł. - Szczenięta również mają się

dobrze. Są słodkie jak cukierki.

Gabby uśmiechnęła się. Podobał jej się lekko nosowy ton głosu mężczyzny, zdziwiła się,

że wcześniej nie zwróciła na to uwagi.

- Chciałabym po prostu jeszcze raz ci podziękować.

Nie wiem, jak zdołam ci się kiedykolwiek odwdzięczyć.

Travis machnął lekceważąco ręką.

- Cieszę się, że mogłem pomóc. - Podał jej gazetę. - O właśnie, wziąłem ją dla ciebie.

- Dzięki - powiedziała.

Na chwilę zapadło niezręczne milczenie. Patrzyli na siebie bez słowa.

- Może wstąpisz na filiżankę kawy? - zaproponowała w końcu Gabby. - Właśnie

zaparzyłam cały dzbanek.

Poczuła ulgę pomieszaną z rozczarowaniem, gdy pokręcił przecząco głową.

- Nie, dziękuję. Wolę raczej, by mnie nie budzono, gdy próbuję zasnąć.

Gabby parsknęła śmiechem.

- Zabawne.

- Staram się - powiedział i przez mgnienie oka Gabby wyobraziła sobie Travisa opartego o

bar i odpowiadającego w taki właśnie sposób atrakcyjnej kobiecie, co pozostawiło jej niejasne

wrażenie, że z nią flirtuje. - Posłuchaj - mówił dalej - wiem, że pewnie szykujesz się do pracy, a

ja jestem wykończony, toteż pójdę się zdrzemnąć. - Odwrócił się i zaczął schodzić z werandy.

Wbrew samej sobie Gabby wyszła za próg i zawołała, gdy szedł już przez podwórko:

- Zaczekaj chwileczkę. Jak sądzisz, o której będziesz w klinice? To znaczy, żeby

sprawdzić, jak miewa się Molly?

- Nie jestem pewien. To chyba zależy od tego, jak długo będę spał.

- Ach... no tak - mruknęła, czując się idiotycznie i żałując pytania.

- A co powiesz na moją propozycję? O której jadasz lunch? Może spotkamy się wtedy w
klinice?

- Nie zamierzałam...

- O której?

Gabby przełknęła nerwowo ślinę.

- Za piętnaście pierwsza?

- Będę tam - obiecał, po czym cofnął się parę kroków. - A tak przy okazji, fantastycznie

wyglądasz w tym stroju.

Co się właściwie stało?

W taki sposób można by podsumować stan umysłu Gabby przez resztę poranka. Nie miało

znaczenia, czy badała zdrowe dziecko (dwukrotnie), diagnozowała infekcję ucha (czterokrotnie),

szczepiła dziecko (jeden raz), czy zalecała prześwietlenie (jeden raz), przez cały czas miała

wrażenie, że działa na zasadzie automatu, nie całkiem obecna, tymczasem duchem wciąż tkwiła

na werandzie, zastanawiając się, czy Travis faktycznie z nią flirtował i czy być może, tylko być

może, trochę się to jej podoba.

Po raz setny żałowała, że nie ma w miasteczku nikogo, z kim mogłaby o tym wszystkim

porozmawiać. Cóż może być lepszego od bliskiej przyjaciółki, której można się zwierzyć. Choć

w klinice pracowały przecież pielęgniarki, to jej status asystentki medycznej wyraźnie stanowił

przeszkodę w nawiązaniu bliższych kontaktów. Często słyszała, że pielęgniarki paplają i śmieją

się, lecz milkły natychmiast, gdy się zbliżała. Czuła się z tego powodu tak wyobcowana jak tuż

po przeprowadzce do Beaufort.

Gdy Gabby skończyła z ostatnim pacjentem (dziecko potrzebowało skierowania do

laryngologa w celu przeprowadzenia ewentualnego zabiegu wycięcia migdałków), włożyła

stetoskop do kieszeni białego fartucha i wycofała się do swego gabinetu. Był malutki i

podejrzewała, że zanim rozpoczęła pracę w klinice, służył jako składzik. Nie było tam okna,
biurko zajmowało pół pokoju, lecz dopóki utrzymywała porządek, mimo wszystko cieszyła się z

tego, że ma własny kąt. W rogu stała prawie pusta szafka na akta. Gabby wyjęła z dolnej szuflady

torebkę i spojrzała na zegarek. Do wyjścia zostało jej jeszcze kilka minut. Przysunęła sobie

krzesło i przeczesała palcami niesforne włosy Zdecydowanie wyolbrzymiam całą sprawę,

pomyślała. Ludzie flirtują zawsze i wszędzie. Taka już jest ludzka natura. Poza tym

prawdopodobnie to nic nie znaczy. Po tym, co razem przeszli minionej nocy, Travis stał się dla

niej kimś w rodzaju przyjaciela.

Jej przyjaciel. Jej pierwszy przyjaciel w nowym mieście, na początku nowego życia.

Podobał jej się dźwięk tego słowa. Co złego jest w tym, że się ma przyjaciela? Absolutnie nic.

Uśmiechnęła się na tę myśl, po czym zmarszczyła brwi.

Z drugiej strony, może nie jest to wcale taki dobry pomysł. Przyjazne stosunki z sąsiadem

to jedno, lecz z flirciarzem to już zupełnie coś innego. Zwłaszcza z przystojnym flirciarzem.

Kevin normalnie nie należy do zazdrośników, ale nie była na tyle głupia, by mieć złudzenia, że

uszczęśliwiłaby go myśl o tym, że jego dziewczyna pija z Travisem kawę na tarasie kilka razy w

tygodniu, a przecież tak właśnie zachowują się zaprzyjaźnieni sąsiedzi. Już z powodu zupełnie

niewinnej wizyty w klinice weterynaryjnej - a bez wątpienia będzie niewinna - miała lekkie

poczucie zdrady.

Zawahała się. Tracę rozum, pomyślała. Naprawdę tracę rozum.

Nie zrobiła nic niewłaściwego. On również nic nie zrobił. I nic nie wyniknie z ich flirciku,

mimo że są sąsiadami. Ona i Kevin są parą od ostatniego roku studiów w University of North

Carolina - poznali się pewnego zimnego, ponurego wieczoru, kiedy zwiało jej kapelusz po

wyjściu z przyjaciółkami od Spanky’ego. Kevin wbiegł pędem na jezdnię na Franklin Street i

złapał go, przemykając między samochodami. Jeśli nawet w tym momencie nie zaiskrzyło, to

może były żarzące się węgielki, chociaż nie miała całkowitej pewności.
W owym czasie zdecydowanie wolała nawet nie myśleć o czymś tak skomplikowanym jak

związek, ponieważ i bez tego jej życie obfitowało w komplikacje. Zbliżały się egzaminy

końcowe, zalegała z czynszem i nie wiedziała, gdzie będzie uczęszczała do szkoły dla asystentów

medycznych. Mimo że obecnie wydawało jej się to bzdurne, w tamtych czasach było to dla niej

najważniejszą decyzją, jaką kiedykolwiek musiała podjąć. Została przyjęta zarówno do MUSC

[Medical University of South Carolina. ] w Charlestonie, jak i Eastern Virginia [Eastern Virginia

Medical School.] w Norfolku. Jej matka gorąco lobbowała za Charlestonem: „Twoja decyzja nie

powinna nastręczać ci trudności, Gabrielle. Będziesz blisko domu, zaledwie parę godzin drogi, a

Charleston jest znacznie bardziej kosmopolityczny, kochanie”.

Gabby również skłaniała się raczej ku Charlestonowi, choć w głębi duszy zdawała sobie

sprawę, że Charleston kusi ją z niewłaściwych pobudek: nocne życie, podekscytowanie z powodu

zamieszkania w pięknym mieście, kultura, ożywione kontakty towarzyskie. Przypomniała sobie,

że tak naprawdę nie miałaby czasu, by cieszyć się którąkolwiek z tych rzeczy. Z wyjątkiem kilku

głównych przedmiotów, przyszli asystenci medyczni mają taki sam program zajęć jak studenci

medycyny, lecz tylko dwa i pół roku, a nie cztery lata, na ukończenie studiów. Słyszała już

koszmarne historie na temat tego, czego może się spodziewać - że zajęcia są prowadzone, a

informacja przekazywana z delikatnością węża strażackiego otwartego na maksymalną prędkość

przepływu. Odwiedziła obydwa kampusy i szczerze mówiąc, bardziej podobał jej się program w

Eastern Virginia. Z jakiegoś powodu czuła się tam swobodniej, miała wrażenie, że jest to

miejsce, gdzie zdoła skoncentrować się na tym, co ma ochotę robić.

Którą więc uczelnię wybrać?

Zastanawiała się nad tym wyborem tamtego zimowego wieczoru, gdy wiatr zwiał jej

kapelusz, a Kevin go odzyskał. Podziękowała mu i niemal błyskawicznie wymazała go z pamięci,

do chwili gdy po upływie kilku tygodni wypatrzył ją po drugiej stronie ulicy. Choć Gabby
kompletnie o nim zapomniała, on ją pamiętał. Jego luźny styl bycia wyraźnie kontrastował z

zachowaniem wielu aroganckich członków korporacji studenckich, których zdążyła już poznać.

Większość z nich wlewała w siebie nadmierne ilości alkoholu i malowała sobie na nagich

piersiach uczelniane emblematy, ilekroć Tar Heels grali z Duke. Rozmowa zakończyła się

zaproszeniem na kawę, później byli razem na kolacji, a gdy rzucała w górę biret podczas

uroczystości wręczania dyplomów, doszła do wniosku, że jest zakochana. Wtedy właśnie podjęła

decyzję, którą szkołę wybrać, a skoro Kevin planował zamieszkać w Morehead City, zaledwie

kilka godzin podróży na południe, gdzie będzie studiowała przez następne parę lat, wybór nie

pozostawiał raczej wątpliwości.

Kevin dojeżdżał do Norfolku, by się z nią zobaczyć, ona zaś odwiedzała go w Morehead

City. Poznali nawzajem swoje rodziny. Kłócili się, a potem się godzili, zrywali i wracali do

siebie. Kilkakrotnie zagrała z nim nawet w golfa, mimo że nie lubiła tej gry. Przez cały czas

pozostawał tym samym, wyluzowanym, swobodnym facetem, jakim był zawsze. Charakter

Kevina zdawał się odzwierciedlać jego wychowanie w małym miasteczku, gdzie - szczerze

mówiąc - przeważnie życie toczy się wolno. Powolność była chyba głęboko zakorzeniona w jego

mentalności. Tam gdzie ona się zamartwiała, on tylko wzruszał ramionami. Gdy miewała napady

pesymizmu, w ogóle się tym nie przejmował. Gabby podejrzewała, że właśnie dlatego tak dobrze

się między nimi układa. Uzupełniali się wzajemnie. Pasowali do siebie. W żadnym razie nie

może być mowy o wyborze między Kevinem a Travisem.

Wyjaśniwszy sobie tę kwestię, stwierdziła stanowczo, że nie ma znaczenia, czy Travis z

nią flirtował. Może sobie flirtować, ile tylko zechce. Ona i tak dokładnie wie, czego pragnie w

życiu. Jest tego pewna.

Tak jak obiecał Travis, Molly miała się lepiej, niż Gabby się spodziewała. Jej ogon

uderzał radośnie o podłogę i mimo obecności szczeniąt, przypominających małe futrzane kulki - z
których większość spała - wstała bez wysiłku, widząc swoją panią, przytruchtała do niej i polizała

ją czule. Nos miała zimny, okrążała Gabby, merdając ogonem i skomląc. Może nie miała w sobie

zwykłej żywiołowości, lecz było jej na tyle dużo, by dać Gabby do zrozumienia, że czuje się

dobrze. Pokręciwszy się, usiadła obok niej.

- Tak się cieszę, że dochodzisz do siebie - szepnęła Gabby, głaszcząc jej sierść.

- Ja również - rozległ się za nią od progu głos Travisa. - Jest prawdziwą wygą i ma

fantastyczne usposobienie.

Gabby się odwróciła. Travis stał oparty o framugę drzwi.

- Chyba się myliłem - rzekł, podchodząc do niej, w ręku trzymał jabłko. - Molly

prawdopodobnie może już wrócić dzisiaj do domu, gdybyś chciała zabrać ją po pracy.

Broń Boże nie mówię, że musisz. Chętnie zatrzymam ją tutaj dłużej, jeśli dzięki temu

będziesz spokojniejsza. Ale czuje się lepiej, niż przewidywałem. - Przykucnął i pstryknął lekko

palcami. - Jesteś naprawdę grzeczną dziewczynką, Molly - powiedział tonem, który można

najlepiej opisać jako: „Kocham psy, może podejdziesz do mnie?”. Ku zdumieniu Gabby, Molly

zostawiła ją i podeszła do Travisa, który głaskał ją i szeptał do niej czule, aż właścicielka poczuła

się jak autsajder. - Maleństwa również świetnie sobie radzą - mówił dalej. - Jeśli zabierzesz je do

domu, pamiętaj, że musisz zapewnić im coś w rodzaju kojca, by się nie rozłaziły. W przeciwnym

razie będziesz miała niezły bałagan. To nie musi być nic skomplikowanego, po prostu kilka desek

i kartonów, a dookoła rozłóż gazety.

Prawie go nie słyszała, uświadamiając sobie znowu, wbrew własnej woli - jak bardzo jest

przystojny. Irytowało ją, że za każdym razem, gdy go widziała, nie potrafiła oprzeć się tej myśli.

Tak jakby jego pojawienie się stale uruchamiało w jej głowie dzwonki alarmowe, a ona żadną

miarą nie rozumiała dlaczego. Był wysoki i szczupły, lecz widywała wielu takich facetów.

Chętnie i często się uśmiechał, jednak w tym również nie było nic niezwykłego. Zęby miał
niemal zbyt białe - musi używać pasty wybielającej, doszła do wniosku - ale nawet jeśli

podejrzewała, że owa biel nie jest naturalna, nadal wywierało to ten sam efekt. Był też

wysportowany, lecz takich facetów jest na pęczki w każdej amerykańskiej siłowni - facetów,

którzy bezwzględnie przestrzegają regularnych treningów, którzy nigdy nie jedzą niczego poza

filetami z kurczaka i płatkami owsianymi, którzy przebiegają dwadzieścia kilometrów dziennie - i

żaden z nich nie działał na nią w taki sposób.

Co więc takiego miał w sobie?

Byłoby znacznie łatwiej, gdyby był brzydki. Wszystko potoczyłoby się inaczej, począwszy

od ich pierwszej scysji, a skończywszy na jej obecnym dyskomforcie, po prostu dlatego, że nie

czułaby się tak nie w porządku. Ale z tym koniec, postanowiła. Więcej nie da się zwieść. Nie ma

mowy. Nie taka dziewczyna jak ona. Położy temu kres, w przyszłości będzie mu przyjaźnie

machała z werandy i wróci do spokojnego życia.

- Dobrze się czujesz? - Travis przyjrzał się jej badawczo. - Jesteś jakaś nieobecna.

- Nie, tylko zmęczona - skłamała. Wskazała na Molly. - Chyba cię polubiła.

- O tak - powiedział. - Świetnie się dogadujemy. Przypuszczam, że to z powodu tego

suszonego mięsa, którym poczęstowałem ją rano. To najskuteczniejsza droga do psiego serca. To

właśnie zawsze powtarzam chłopakom z FedExu i UPS, gdy mnie pytają, jak postępować z

psami, które ich nie lubią.

- Zapamiętam to sobie - rzekła Gabby, odzyskując panowanie nad sobą.

Kiedy jeden ze szczeniaków zaczął skomleć, Molly podniosła się i wróciła do otwartej

klatki, obecność Travisa i Gabby stała się dla niej nagle nieistotna. Travis wstał i wytarł jabłko o

dżinsy.

- A więc, co o tym myślisz? - spytał.

- O czym?
- O Molly.

- To znaczy?

Travis zmarszczył brwi, po czym wyjaśnił, cedząc każde słowo.

- Chcesz ją zabrać dziś wieczorem do domu czy nie?

- Ach, o to chodzi - odparła, zmieszana jak uczennica pierwszej klasy liceum na spotkaniu

z ważnym futbolistą z uniwersyteckiej drużyny. Miała ochotę kopnąć się w kostkę, lecz zamiast

tego odchrząknęła. - Chyba ją zabiorę. Jeśli jesteś pewien, że to jej nie zaszkodzi.

- Nic jej nie będzie - zapewnił ją. - Jest młoda i zdrowa. Choć wyglądało to przerażająco,

mogłoby być znacznie gorzej. Molly miała dużo szczęścia.

Gabby skrzyżowała ramiona.

- To prawda.

Po raz pierwszy zauważyła, że jego T - shirt ma nadruk reklamujący knajpkę Key West,

coś w rodzaju psiego baru. Travis ugryzł kęs jabłka, po czym machnął nim w jej stronę.

- Hmm, myślałem, że bardziej ucieszysz się z tego, że Molly dobrze się czuje.

- Ależ cieszę się.

- Wcale na to nie wygląda.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Bo ja wiem - odparł, odgryzając kolejny kęs jabłka. - Sądząc po twoim zachowaniu, gdy

pojawiłaś się w moim domu, myślałem chyba, że okażesz więcej uczuć. Nie tylko z powodu

Molly, lecz również dlatego, że byłem pod ręką i mogłem pomóc.

- Już mówiłam, że jestem ci ogromnie wdzięczna. Ile razy mam ci za to dziękować?

- Nie mam pojęcia. A ty jak uważasz?

- To nie ja pytałam. Travis uniósł brwi.

- Właśnie, że tak. O tak, pomyślała.

- No dobrze - powiedziała, podnosząc ręce. - Dziękuję jeszcze raz. Za wszystko, co

zrobiłeś. - Wymawiała starannie słowa, jak gdyby Travis miał kłopoty ze słuchem.

Mężczyzna parsknął śmiechem.

- Jesteś taka w kontaktach z pacjentami?

- Czyli jaka?

- Taka poważna.

- Prawdę mówiąc, nie.

- Az przyjaciółmi?

- Nie... - Pokręciła z zakłopotaniem głową. - Co to ma wspólnego ze wszystkim?

- Znowu zatopił zęby w jabłku, pozwalając, by jej pytanie zawisło w powietrzu.

- Jestem zwyczajnie ciekawy - odrzekł w końcu.

- Czego?

- Czy wypływa to z twojej natury, czy robisz się taka poważna w mojej obecności. Jeśli

chodzi o drugi przypadek, to pochlebiam sobie.

Gabby czuła, że policzki spłonęły jej rumieńcem.

- Nie wiem, o czym mówisz. Travis uśmiechnął się złośliwie.

- Dobra.

Otworzyła usta, chcąc powiedzieć coś dowcipnego i zaskakującego, co pokazałoby mu,

gdzie jest jego miejsce, zanim jednak cokolwiek przyszło jej do głowy, Travis wrzucił ogryzek

jabłka do pojemnika na śmieci i opłukał dłonie, po czym rzekł:

- Posłuchaj, cieszę się, że tu jesteś, z jeszcze jednego powodu - rzucił przez ramię. -

Spotykam się jutro z przyjaciółmi i miałem nadzieję, że wpadniesz.

Gabby zamrugała powiekami, niepewna, czy dobrze usłyszała.

- Do ciebie?
- Takie są plany.

- To randka?

- Nie, spotkanie z przyjaciółmi. - Zakręcił kran i wysuszył ręce. - Po raz pierwszy w tym

roku będziemy latać na spadochronie ciągniętym przez motorówkę. Zanosi się na fantastyczną

zabawę.

- Twoi goście to pary?

- Poza mną i moją siostrą same małżeństwa. Gabby pokręciła głową.

- Raczej nie, dziękuję. Mam chłopaka.

- Super. Przyprowadź go.

- Jesteśmy razem od prawie czterech lat.

- Jak już powiedziałem, będzie naprawdę mile widziany. Znowu miała wątpliwości, czy

dobrze usłyszała, patrzyła na niego, próbując rozszyfrować, czy mówi poważnie.

- Doprawdy?

- Oczywiście. Czemu nie?

- No cóż... i tak nie mógłby przyjść. Wyjeżdża z miasta na kilka dni.

- W takim razie wpadnij, jeśli nie będziesz miała nic lepszego do roboty.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł.

- Dlaczego?

- Jestem w nim zakochana.

- I?

- I co?

- I możesz być w nim zakochana u mnie w domu. Mówiłem już, że będzie fajnie. Zgodnie

z prognozą ma być koło dwudziestu pięciu stopni. Latałaś kiedyś na lotni za łodzią motorową?

- Nie. Ale nie o to chodzi.

- Myślisz, że nie byłby zadowolony, gdybyś do mnie przyszła?

- Właśnie.

- A więc jest typem faceta, który chce trzymać cię w zamknięciu, kiedy wyjeżdża?

- Nie, wcale nie.

- Wobec tego nie lubi, jak się bawisz?

- Nie!

- Nie chce, żebyś poznawała nowych ludzi?

- Jasne, że chce!

- No to jesteśmy umówieni - podsumował. Ruszył - w kierunku drzwi, po czym

przystanął. - Moi przyjaciele zaczną przychodzić koło dziesiątej lub jedenastej. Musisz tylko

wziąć ze sobą kostium kąpielowy. Mamy piwo, wino i wodę sodową, lecz jeśli masz szczególne

wymagania, możesz przynieść coś do picia.

- Nie sądzę...

Travis podniósł ręce do góry.

- Coś ci powiem. Serdecznie zapraszam, jeśli będziesz miała ochotę, ale nie wywieram

nacisku, okay? - Wzruszył ramionami. - Po prostu pomyślałem, że będziemy mieli okazję lepiej

się poznać.

Gabby zdawała sobie sprawę, że powinna odmówić, przełknęła jednak nerwowo ślinę,

czując nagłą suchość w gardle.

- Może wpadnę - powiedziała.

ROZDZIAŁ 7

Sobotni poranek rozpoczął się dobrze - gdy ukośne promienie słońca zajrzały przez

żaluzje do pokoju, Gabby włożyła puszyste różowe kapcie i szurając nogami, przeszła do kuchni,

by zaparzyć kawę. Cieszyła się na spokojne, leniwe chwile. Dopiero później sprawy przybrały zły
obrót. Zanim jeszcze upiła pierwszy łyk, przypomniała sobie, że musi zajrzeć do Molly. Z

radością stwierdziła, że wszystko prawie wróciło do normy. Suka czuła się dobrze, szczenięta

również wydawały się zdrowe, lecz Gabby nie miała zielonego pojęcia, na co powinna zwrócić

uwagę. Przyczepiały się do Molly niczym puszyste rzepy, dreptały chwiejnie i przewracały się,

skomlały i piszczały. Wszystko to wydawało się zupełnie naturalne, a Molly najwyraźniej

zachwycała się swoimi dziećmi. Gabby jednak nie dała się na to nabrać. Zgoda, szczenięta nie

były takie brzydkie, jak mogło się zdarzyć, lecz daleko odbiegały urodą od matki, toteż Gabby w

dalszym ciągu martwiła się, że nie znajdzie dla nich domów. A musi je znaleźć, to nie ulega

kwestii. Fetor w garażu wystarczał, by ją o tym przekonać.

Nie był to tylko smród - ohydna woń atakowała ją niczym Moc w filmie Gwiezdne wojny.

Zbierało jej się na wymioty, przypomniało jej się jak przez mgłę, że Travis sugerował, by

zbudowała coś w rodzaju kojca, który ograniczałby możliwości przemieszczania się szczeniąt.

Skąd, u diabła, mogła wiedzieć, że takie maleństwa robią tyle kup? Wszędzie było ich pełno.

Odór zdawał się przyklejać do ścian, nie pomogło nawet otwarcie drzwi garażowych. Przez

następne pół godziny sprzątała garaż, wstrzymując oddech i usiłując przezwyciężyć chęć

wymiotów.

Kończąc sprzątanie, nabrała przekonania, że szczenięta stanowiły część jakiegoś

diabelskiego planu, mającego na celu zepsucie jej weekendu. Naprawdę. Było to jedyne rozsądne

wyjaśnienie faktu, że zdecydowanie upodobały sobie długie nierówne pęknięcie w posadzce

garażu, a ich niesamowita precyzja zmusiła ją do użycia szczoteczki do zębów, by wszystko

dokładnie wyczyścić. To było obrzydliwe.

A Travis... On także ma w tym swój udział. Jest to w równym stopniu jego wina co

szczeniaków. Zgoda, wspomniał mimochodem, że powinna trzymać je w kojcu, lecz nie ostrzegł

jej należycie, prawda? Nie wyjaśnił, co się stanie, jeśli go nie posłucha!
Ale Gabby była pewna, że doskonale znał konsekwencje zaniechania. Podstępne.

Teraz, gdy się nad tym zastanawiała, uświadomiła sobie, że nie tylko w tej sytuacji okazał

się podstępny. Sposób, w jaki naciskał ją, by odpowiedziała na propozycję: „Czy wybiorę się na

przejażdżkę łodzią z moim sąsiadem, który jest przystojnym flirciarzem?”. Doszła do wniosku, że

nie ma ochoty jechać, choćby tylko dlatego, że tak podstępnie usiłował ją do tego nakłonić.

Wszystkie te idiotyczne pytania insynuujące, że Kevin trzyma ją pod kluczem. Jak gdyby była

jego własnością! Jak gdyby nie miała własnego rozumu! A teraz uprząta niezliczone sterty kup.

Ależ początek weekendu! Na domiar złego kawa jej wystygła, gazetę zamoczyły bryzgi ze

zraszacza, a woda zrobiła się zimna, zanim skończyła brać prysznic.

Super. Po prostu super.

A gdzie zabawa? - narzekała sama do siebie, ubierając się. Jest weekend, a Kevina przy

niej nie ma. A jeśli nawet przy niej był, ich wspólne weekendy zupełnie nie przypominały

tamtych, kiedy odwiedzała go podczas ferii. Wtedy świetnie się bawili, poznawali nowych ludzi,

mieli wiele nowych przeżyć. Obecnie spędzał przynajmniej część każdego weekendu na polu

golfowym.

Nalała sobie jeszcze jedną filiżankę kawy. Faktem jest, że Kevin zawsze był typem

opanowanego faceta i Gabby rozumiała, że musi zrelaksować się po ciężkim tygodniu pracy.

Lecz nie dało się zaprzeczyć, że odkąd się tu przeprowadziła, stosunki między nimi uległy

zmianie. I oczywiście nie była to wyłącznie jego wina. Ona też miała w tym udział. Pragnęła

przeprowadzić się, zadomowić. I tak się stało. W czym więc tkwi problem?

Problem, usłyszała głos wewnętrzny, polega na tym, że chyba powinno być intensywniej.

Nie była pewna, co to za sobą pociąga, poza tym, że spontaniczność wydawała się tego integralną

częścią.

Pokręciła głową, myśląc, że przesadza. Ich związek przechodził tylko pewne początkowe
trudności. Gdy wyszła na werandę na tyłach domu, przekonała się, że jest to jeden z tych

bajecznie pięknych poranków. Idealna temperatura, lekki wietrzyk, ani jednej chmurki na niebie.

W oddali dostrzegła, jak czapla zrywa się do lotu z bagiennych traw i szybuje nad skąpaną w

słońcu wodą. Spoglądając w tamtym kierunku, zauważyła Travisa idącego nabrzeżem. Miał na

sobie wyłącznie bermudy w kratkę, które sięgały mu prawie do kolan. Ze swojego punktu

obserwacyjnego widziała zarys muskułów na jego ramionach i plecach, cofnęła się o krok w

kierunku szklanych rozsuwanych drzwi, mając nadzieję, że jej nie wypatrzy. Jednakże po chwili

usłyszała, że ją woła.

- Cześć, Gabby! - Pomachał jej jak dziecko pierwszego dnia letnich wakacji. - Prawda,

jaki dziś mamy cudowny dzień?

Puścił się do niej biegiem i Gabby wyszła na słońce, gdy tylko przecisnął się przez

przerwę w żywopłocie. Odetchnęła głęboko.

- Cześć, Travis.

- To moja ulubiona pora roku. - Rozpostarł szeroko ramiona, jak gdyby chciał objąć niebo

i drzewa. - Nie za gorąco, nie za zimno, błękitne niebo ciągnące się w nieskończoność.

Uśmiechnęła się, odwracając spojrzenie od jego - musiała to przyznać - seksownych

wąskich bioder. Zawsze uważała je za najseksowniejszą część ciała mężczyzny.

- Jak się czuje Molly? - zagadnął ją. - Zakładam, że noc minęła spokojnie.

Gabby odchrząknęła.

- Dobrze, dziękuję.

- A szczenięta?

- Chyba również dobrze. Ale strasznie nabrudziły.

- I nadal będą brudziły. Dlatego dobrze jest ograniczyć im przestrzeń.

Błysnął białymi zębami w zażyłym uśmiechu, o wiele zbyt zażyłym, nawet jeśli był tym
przystojniakiem - który - uratował - jej - psa.

Skrzyżowała ramiona, przypominając sobie, jak podstępnie zachował się wczoraj.

- Cóż, prawdę mówiąc, nie zabrałam się do tego wczoraj.

- Dlaczego?

Ponieważ mnie zdekoncentrowałeś, pomyślała.

- Chyba po prostu zapomniałam.

- W twoim garażu musi śmierdzieć jak diabli. Gabby wzruszyła w milczeniu ramionami,

nie chcąc dawać mu satysfakcji.

Travis zdawał się nie zauważać jej starannie opracowanej choreograficznie reakcji.

- Posłuchaj, to nie musi być skomplikowane. Ale przez kilka pierwszych dni szczenięta

bardzo brudzą. To tak jak gdyby mleko przelatywało przez nie. Ale już ustawiłaś kojec, prawda?

Starała się jak mogła zachować twarz pokerzysty, lecz jej się to nie udało.

- Nie zrobiłaś tego? - zdziwił się. Gabby przestąpiła z nogi na nogę.

- Nie - przyznała.

- Dlaczego?

Ponieważ wciąż mnie dekoncentrujesz, pomyślała.

- Nie jestem pewna, czy go potrzebuję. Travis podrapał się w kark.

- Lubisz po nich sprzątać?

- Nie jest tak źle - wymamrotała.

- Chcesz powiedzieć, że pozwolisz im biegać po całym garażu?

- Czemu nie? - spytała, wiedząc, że natychmiast po jego odejściu zbuduje najmniejszy

kojec, jaki tylko jej się uda.

Wpatrywał się w nią z konsternacją.

- Pozwól, że jako twój weterynarz powiem ci wprost, że nie sądzę, byś podjęła właściwą
decyzję.

- Dzięki za twoją opinię - odparła ostro.

- Travis nie spuszczał z niej wzroku.

- W porządku, rób jak chcesz. Wpadnij do mnie koło dziesiątej, dobrze?

- Raczej nie.

- Dlaczego?

- Dlatego.

- Rozumiem - rzekł Travis takim samym tonem jak jej matka.

- Świetnie.

- Coś cię niepokoi?

- Nie.

- Zdenerwowałem cię czymś?

Tak, podpowiedział jej cichutki głosik. Ty i te twoje wąskie biodra.

- Nie.

- Wobec tego, jaki masz problem?

- Nie mam żadnego problemu.

- To dlaczego zachowujesz się w taki sposób?

- Nie zachowuję się w żaden sposób.

Zniknął uśmiech odsłaniający białe zęby, jak również wcześniejsze przyjazne nastawienie.

- Owszem, zachowujesz się. Podrzuciłem ci kosz, by cię powitać jako nową sąsiadkę,

uratowałem ci psa i nie spałem przez całą noc, by mieć pewność, że Molly dobrze się czuje,

zapraszam cię, żebyś spędziła mile czas na mojej łodzi - wszystko to po tym, jak nawrzeszczałaś

na mnie bez powodu - a teraz traktujesz mnie, jakbym gryzł. Ponieważ zostałaś moją sąsiadką,

starałem się być miły, lecz za każdym razem, kiedy się spotykamy, sprawiasz wrażenie, jakbyś
była na mnie zła. Chcę tylko wiedzieć dlaczego?

- Dlaczego? - powtórzyła jak papuga.

- Tak - potwierdził spokojnym głosem. - Dlaczego?

- Dlatego - odparła znowu, zdając sobie sprawę, że przypomina w tej chwili

naburmuszoną piątoklasistkę. Nie przychodziła jej do głowy żadna inna odpowiedź.

Przyglądał się bacznie jej twarzy.

- Dlatego że?

- Nie twój interes.

Travis milczał przez długą chwilę, po czym wzruszył ramionami.

- Nieważne. - Obrócił się na pięcie i zszedł po stopniach werandy, kręcąc głową. Był już

na trawniku, gdy Gabby uczyniła krok naprzód.

- Zaczekaj! - krzyknęła za nim.

Travis zwolnił, przeszedł jeszcze kilka kroków, a następnie zatrzymał się i odwrócił

twarzą do niej.

- Tak?

- Przepraszam - wykrztusiła.

- Tak? - spytał jeszcze raz. - Za co mnie przepraszasz?

- Nie wiem, o co ci chodzi - odrzekła po chwili wahania.

- Nie spodziewałem się, że będziesz wiedziała - burknął.

Gabby wyczuła, że mężczyzna zamierza znowu się odwrócić i odejść - a miała

świadomość, że oznaczałoby to koniec serdecznych stosunków między nimi - i niemal wbrew

własnej woli postąpiła w jego stronę.

- Przepraszam za wszystko. - W uszach Gabby jej własny głos brzmiał cieniutko i

nienaturalnie. - Za to, jak cię traktowałam. Za to, że pozwoliłam ci myśleć, iż nie jestem ci
wdzięczna za to, co dla mnie uczyniłeś.

- I?

- Gabby poczuła, że robi się malutka; zdarzało się to wyłącznie w obecności Travisa.

- I - dodała łagodniejszym tonem - myliłam się. Travis milczał z dłonią wspartą na

biodrze.

- Co do czego?

Rety, od czego powinnam zacząć? - myślała gorączkowo. A może wcale się nie myliłam.

Może moja intuicja ostrzega mnie przed czymś. Nie całkiem rozumiem przed czym, lecz nie

powinnam tego lekceważyć.

- Co do ciebie - powiedziała, ignorując wewnętrzny głos. - I miałeś rację. Nie traktowałam

cię odpowiednio, lecz, szczerze mówiąc, wolałabym nie wnikać w przyczyny. - Zmusiła się do

uśmiechu, którego Travis jednak nie odwzajemnił. - Czy moglibyśmy zacząć od początku?

Najwyraźniej przetrawiał jej propozycję.

- No, nie wiem.

- Słucham?

- Dobrze słyszałaś - potwierdził. - Ostatnią rzeczą, jakiej w życiu potrzebuję, jest stuknięta

sąsiadka. Nie chcę urazić twoich uczuć, lecz dawno już nauczyłem się nazywać rzeczy po

imieniu.

- To nie fair.

- Nie? - Nawet nie zadał sobie trudu, by ukryć sceptycyzm. - Prawdę powiedziawszy,

wydaje mi się, że przez cały czas zachowywałem się bardziej niż fair. Ale coś ci powiem - jeśli

chcesz zacząć wszystko od początku, to ja także. Lecz jedynie w takim wypadku, kiedy jesteś

pewna, że tego naprawdę chcesz.

- Jestem pewna.
- Wobec tego dobrze. - Travis wrócił na werandę. - Cześć - rzekł, wyciągając do niej dłoń.

- Nazywam się Travis Parker. Miło mi cię powitać, sąsiadko.

- Gabby patrzyła przez chwilę na jego dłoń, po czym ujęła ją i odpowiedziała:

- Gabby Holland. Mnie też miło cię poznać.

- Czym się zajmujesz?

- Pracuję jako asystentka medyczna - odparła, czując się z lekka idiotycznie. - A ty?

- Jestem weterynarzem. Skąd pochodzisz?

- Z Savannah w Georgii. A ty gdzie dorastałeś?

- Tu się urodziłem i tu dorastałem.

- Podoba ci się tutaj?

- A co może się tu nie podobać? Piękna pogoda, ruch żaden. I na ogół mili sąsiedzi.

- Słyszałam o tym - oznajmiła. - No i wiem, że weterynarz w tym miasteczku od czasu do

czasu przychodzi nawet z wizytą domową w razie nagłego wypadku. Czegoś takiego nie

znajdziesz w wielkim mieście.

- Nie, chyba nie. A tak przy okazji, wybieram się dziś z przyjaciółmi na przejażdżkę

łodzią. Może się do nas przyłączysz? - zaprosił ją, wskazując przez ramię za siebie.

Gabby popatrzyła na niego przez zmrużone powieki.

- Chętnie, ale najpierw muszę zbudować kojec dla szczeniaków. Moja suka Molly

oszczeniła się dwa dni temu. Nie chcę, żebyście na mnie czekali.

- Potrzebna ci pomoc? Mam w garażu kilka zbędnych desek i parę skrzynek. Nie zajmie

mi to wiele czasu.

Gabby zawahała się przez moment, po czym podniosła wzrok, uśmiechając się do niego.

- W takim razie z radością z wami pojadę.

Travis dotrzymał słowa. Wrócił - ku jej konsternacji, wciąż półnagi - niosąc pod pachami
cztery długie deski.

Rzucił je na ziemię i pobiegł z powrotem do swojego garażu.

Po chwili przyniósł skrzynki oraz młotek i garść gwoździ.

Choć udawał, że nie czuje fetoru, Gabby zauważyła, że zbił kojec o wiele szybciej, niż

wydawało się jej to możliwe.

- Chyba powinnaś obłożyć kojec gazetami. Masz ich dosyć?

Gdy skinęła twierdząco głową, znowu machnął ręką w stronę swego domu.

- Muszę zająć się jeszcze tym i owym, a więc do zobaczenia za chwilę, okay?

Gabby ponownie skinęła głową, czując ściskanie w żołądku świadczące o

zdenerwowaniu. Dlatego odprowadziła go spojrzeniem, gdy spiesznie szedł do domu, a potem

wyłożyła kojec po brzegach gazetami i stanęła przed lustrem w sypialni, oceniając zalety

kostiumu kąpielowego. A konkretnie, zastanawiając się, czy powinna włożyć bikini, czy kostium

jednoczęściowy.

Oba miały wady i zalety. Normalnie włożyłaby bikini. Miała w końcu dwadzieścia sześć

lat i była wolna. Choć nie była supermodelką, musiała szczerze przyznać, że podoba się sobie w

bikini. Kevinowi z pewnością również - ilekroć tylko napomknęła, że włoży kostium

jednoczęściowy, dąsał się, dopóki nie zmieniła zdania. Z drugiej strony, Kevina nie było w

pobliżu, a ona będzie spędzać czas z sąsiadem (facetem!). Wziąwszy pod uwagę wielkość jej

bikini, równie dobrze mogłaby wystąpić w staniku i figach, czułaby się w nich równie

niekomfortowo, zdecydowała się więc na kostium jednoczęściowy.

Tyle tylko, że był on dość stary i trochę spłowiały od słońca i chloru. Matka kupiła go jej

kilka lat temu na popołudnia w ekskluzywnym ośrodku rekreacyjnym za miastem (broń Boże, nie

mogła obnażać się jak ladacznica!). Miał niezbyt twarzowy fason jak na ten rodzaj kostiumów.

Był mało wycięty po bokach, przez co jej nogi wydawały się krótkie i niezgrabne.
Nie chciała, by jej nogi wydawały się krótkie i niezgrabne. Z drugiej strony, czy to

naprawdę ważne? Oczywiście, że nie, pomyślała, równocześnie myśląc: Oczywiście, że tak.

Jednoczęściowy, postanowiła. Przynajmniej nie zrobi na nikim złego wrażenia. Poza tym

na łodzi będą również dzieci. Lepiej być ostrożną i uznaną za konserwatystkę niż odrobinę zbyt...

obnażoną. Sięgnęła po kostium i natychmiast usłyszała głos matki, mówiącej, że dokonała

właściwego wyboru.

Gabby rzuciła kostium na łóżko i sięgnęła po bikini.

ROZDZIAŁ 8

- Zaprosiłeś nową sąsiadkę, co? - spytała Stephanie. - Jak ma na imię?

- Gabby - odrzekł Travis, przyciągając łódź bliżej do nabrzeża. - Powinna się za moment

zjawić. - Lina napięła się, po czym poluzowała, gdy łódź znalazła się na miejscu. Właśnie

spuścili ją na wodę i teraz cumowali do nabrzeża, by załadować lodówki turystyczne.

- Jest wolna, prawda?

- Formalnie rzecz biorąc. Ale ma chłopaka.

- I co z tego? - Stephanie uśmiechnęła się szeroko. - Czy kiedykolwiek ci to

przeszkadzało?

- Nie dopatruj się w tym niczego. Wyjechał z miasta, a ona nie ma nic do roboty, toteż

jako dobry sąsiad postanowiłem ją zaprosić.

- Aha - pokiwała głową Stephanie. - Wygląda na to, że kierowałeś się szlachetnymi

pobudkami.

- Jestem szlachetny - zaprotestował Travis.

- To właśnie powiedziałam.

Travis skończył cumować łódź.

- Ale nie zabrzmiało to tak, jakbyś w to wierzyła.

- Doprawdy? To dziwne.

- Tak, tak. Trzymaj.

Travis wziął lodówkę i wskoczył do łodzi.

- Hmm... Uważasz ją za atrakcyjną, prawda? Travis umieścił lodówkę na zwykłym

miejscu.

- Chyba tak.

- Chyba?

- Co chcesz, żebym ci powiedział?

- Nic.

Travis podniósł wzrok na siostrę.

- Dlaczego mam wrażenie, że to będzie długi dzień?

- Nie mam pojęcia.

- Wyświadcz mi przysługę, dobrze? Potraktuj ją łagodnie.

- O co ci chodzi?

- Dobrze wiesz. Po prostu pozwól jej oswoić się ze wszystkimi, zanim zaczniesz ją nękać.

Stephanie zachichotała.

- Zdajesz sobie sprawę, z kim rozmawiasz, prawda?

- Chcę tylko powiedzieć, że Gabby może być obce twoje poczucie humoru.

- Obiecuję, że będę grzeczna jak aniołek.

- Czyli jesteś przygotowana na to, by pływać na golasa? - spytała Stephanie.

Gabby zamrugała, niepewna, czy dobrze usłyszała.

- Słucham?

Przed chwilą Stephanie, ubrana w długi T - shirt, podeszła do niej z dwoma piwami.

Podając jedno Gabby, przedstawiła się jako siostra Travisa i zaprowadziła ją do krzeseł
ogrodowych ustawionych na tarasie, tymczasem Travis kończył załadunek łodzi.

- Och, nie od razu - machnęła ręką Stephanie. - Zwykle dopiero po kilku piwach wszyscy

wyluzowują się na tyle, by zrzucić majtki.

- Pływać na golasa?

- Z pewnością wiesz, że Travis jest nudystą? - Wskazała ruchem głowy ustawioną

wcześniej przez Travisa wodną zjeżdżalnię. - Potem zwykle na niej zjeżdżamy.

Mimo że Gabby czuła zawrót głowy, skinęła niemal niezauważalnie głową, gdy wszystkie

elementy układanki znalazły się nagle na swoim miejscu: fakt, że Travis na ogół wydawał się

tylko na wpół ubrany, jego kompletny brak dyskomfortu, gdy rozmawiał, nie mając na sobie

koszuli, jego wyjaśnienie, dlaczego tak intensywnie ćwiczy.

Jej myśli przerwała salwa śmiechu Stephanie.

- Żartowałam! - zawołała. - Naprawdę myślisz, że pływałabym na golasa z moim bratem?!

Fuj! Obrzydliwość!

Gabby poczuła, jak oblewa się gorącym rumieńcem, od szyi po czoło.

- Wiedziałam, że żartujesz.

Stephanie bacznie przyglądała się Gabby znad piwa.

- Ty na serio myślisz, że mówiłam poważnie! O rany, pęknę ze śmiechu! Ale bardzo

przepraszam. Mój brat uprzedził mnie, że mam cię potraktować łagodnie. Z jakiegoś powodu

uważa, że niektórzy ludzie potrzebują trochę czasu, żeby przywyknąć do mojego poczucia

humoru.

Rety, ciekawe dlaczego, pomyślała Gabby, lecz na głos powiedziała:

- Doprawdy?

- Tak, ale jeśli chcesz wiedzieć, jesteśmy podobni do siebie jak dwie krople wody. Jak

sądzisz, gdzie się tego - nauczyłam? - Stephanie rozsiadła się wygodnie, poprawiając okulary
przeciwsłoneczne. - Travis mówił, że jesteś asystentką medyczną.

- Tak. Pracuję w klinice dziecięcej.

- Jesteś zadowolona?

- Bardzo mi się tam podoba - odparła Gabby, dochodząc do wniosku, że nie ma co

wspominać o jej zboczonym szefie ani zdarzającej się czasami apodyktycznej matce dziecka.

- A ty czym się zajmujesz?

- Jestem studentką - odrzekła Stephanie, upijając łyk piwa. - Rozważam możliwość

zrobienia kariery w tej dziedzinie.

Po raz pierwszy Gabby parsknęła śmiechem, czując, że zaczyna się rozluźniać.

- Wiesz, kto jeszcze przyjdzie?

- Ach, z pewnością ta sama stara paczka. Travis ma trzech przyjaciół, których zna od

wieków i którzy bez wątpienia zjawią się tu z żonami i dziećmi. Travis nie wyciąga często

motorówki do holowania spadochronu, dlatego trzyma ją na przystani. Zwykle używa motorówki

wykorzystywanej do jazdy na nartach wodnych, ponieważ jazda na nich czy na wakeboardzie jest

znacznie łatwiejsza. Po prostu wsiadasz do łodzi i ruszasz. Możesz pływać za nią na

wakeboardzie, nartach wodnych lub uprawiać skurfing. [połączenie water skiing i surfingu.] Ale

latanie na spadochronie holowanym przez motorówkę jest super. Jak sądzisz, dlaczego tu jestem?

Powinnam się w tej chwili uczyć i prawdę mówiąc, opuściłam praktykę laboratoryjną, którą

miałam odbyć podczas weekendu. Uprawiałaś kiedyś ten sport?

- Nie, nigdy.

- Pokochasz to. A Travis wie, co robi. W taki właśnie sposób zarabiał dodatkowe

pieniądze na przyjemności w czasie studiów. A przynajmniej tak twierdzi. Jestem niemal pewna,

że wszystko, co zarobił, poszło na zakup łodzi. Są produkowane przez CWS [Commercial Water

Sports.] specjalnie do uprawiania tego sportu i kosztują kupę kasy. I chociaż Joe, Matt i Laird są
jego przyjaciółmi, w studenckich czasach zawsze nalegali, by im płacił za zabieranie turystów.

Jestem przekonana, że Travis nigdy nie zarobił na tym ani grosza.

- Zdolny z niego biznesmen, co?

Stephanie roześmiała się serdecznie.

- Mój braciszek? O, tak. Przyszły Donald Trump, no nie? W rzeczywistości nie

przywiązuje zbytniej wagi do pieniędzy i nigdy nie przywiązywał. To znaczy, zarabia oczywiście

na życie i jest finansowo samowystarczalny, lecz wszystko, co mu pozostaje, ładuje w nowe

motorówki, żaglówki lub w podróże. Był chyba wszędzie. Europa, Ameryka Środkowa i

Południowa, Australia, Afryka, Bali, Chiny, Nepal...

- Naprawdę?

- Wydajesz się zaskoczona.

- Bo jestem.

- Dlaczego?

- Czy ja wiem. Chyba dlatego...

- Dlatego że sprawia wrażenie takiego obiboka? Że traktuje wszystko jak wieczną

imprezę?

- Nie!

- Na pewno?

- Cóż... - Gabby zamilkła, a Stephanie znowu się roześmiała.

- Jest obibokiem i światowym młodym człowiekiem, lecz w głębi duszy pozostał

chłopakiem z małego miasteczka, tak jak oni wszyscy W przeciwnym razie nie mieszkałby tutaj,

prawda?

- Prawda - zgodziła się Gabby, choć przypuszczała, że Stephanie wcale nie czeka na

odpowiedź.
- Tak czy owak, pokochasz ten sport. Nie masz lęku wysokości, co?

- Nie, to znaczy nie twierdzę, że uwielbiam wysokości, lecz jakoś sobie poradzę.

- Drobiazg. Pamiętaj, że będziesz miała spadochron.

- Będę o tym pamiętała.

W oddali trzasnęły drzwi samochodu i Stephanie wyprostowała się.

- Oto nadchodzą Clampettowie [bohaterowie amerykańskiego serialu Beverly Hillbillies. ]

- zauważyła. - Albo, jeśli wolisz, rodzinka Bradych. [Bohaterowie amerykańskiego serialu Brady

Bunch (Grunt to rodzinka).] Przygotuj się.

Gabby obejrzała się i zobaczyła hałaśliwą grupkę osób, wychodzących zza węgła domu.

Dzieci biegły przed rodzicami. Paplały i krzyczały, poruszając się tak chwiejnie, że wydawało się,

iż za chwilę się przewrócą.

Stephanie pochyliła się do niej bliżej.

- Możesz mi wierzyć lub nie, ale całkiem łatwo ich rozróżnić. Megan i Joe to ci o jasnych

włosach, Laird i Allison - ci wysocy A Matt i Liz... mniej szczupli od innych.

Kąciki ust Gabby uniosły się w lekkim uśmiechu.

- Mniej szczupli?

- Nie chciałam nazywać ich pulchnymi. Ale starałam się tylko ci to ułatwić. Teoretycznie

nie cierpiałabym, gdyby przedstawiono mi grupę osób, a ja po chwili zapomniałabym ich imiona.

- Teoretycznie?

- Ja nie zapominam imion. To dziwne, ale tak jest.

- Dlaczego uważasz, że zapomnę ich imiona? Stephanie wzruszyła ramionami.

- Nie jesteś mną.

Gabby i tym razem się roześmiała, czując, że z minuty na minutę lubi ją coraz bardziej.

- No to teraz daj mi wskazówki, jak mam rozpoznać dzieci?

- Tina, Josie i Ben. Nietrudno rozszyfrować, które z nich jest Benem. Zapamiętaj tylko, że

Josie ma warkoczyki.

- A jeśli nie będzie miała warkoczyków, kiedy zobaczę ją następnym razem?

Stephanie pokazała zęby w szerokim uśmiechu.

- Czemu pytasz? Zakładasz, że będziesz wpadała regularnie? A co z twoim chłopakiem?

Gabby pokręciła głową.

- Nie, źle mnie zrozumiałaś...

- Żartowałam! No, no, jesteś drażliwa.

- Nie jestem pewna, czy mi się nie pomylą.

- Dobrze. Wypróbuj sztuczkę skojarzeń pamięciowych. Jeśli idzie o Tinę, myśl o Tinie

Louise z filmu Wyspa Gilligana. Ginger? Gwiazda filmowa? Również ma rude włosy.

Gabby skinęła głową.

- Okay, teraz Josie. Skojarz z filmem Josie i kociaki. Co do Bena, który jest duży i krępy

jak na swój wiek, to dobrym skojarzeniem będzie Big Ben, ogromny zegar w Anglii.

- Taaak...

- Mówię poważnie. To naprawdę pomaga. Teraz Joe i Megan, blondyni... wyobraź sobie

GI Joe walczącego z megalodonem, wiesz, jednym z tych gigantycznych prehistorycznych

rekinów. Świetnie to obrazują, prawda?

Gabby po raz kolejny skinęła głową.

- Natomiast skojarzenie dla Lairda i Allison... niesłychanie wysoki alozaur w parze ze

szkockim lairdem? [(szkoc. pan, dziedzic) tradycyjne określenie szkockich posiadaczy

ziemskich.] Na koniec Mart i Liz - Stephanie umilkła. - Och, już wiem:

Elizabeth Taylor leży na macie na werandzie i wcina skwarki. Potrafisz zobaczyć to

oczyma wyobraźni?
Zajęło to Gabby chwilę - a Stephanie musiała powtórzyć opisy kilkakrotnie - lecz gdy

Gabby była gotowa, zrobiła jej mały sprawdzian z imion. O dziwo, imiona dały się łatwo

zapamiętać i Gabby nie ukrywała zaskoczenia.

- Świetne, nie? - spytała Stephanie.

- Super - przyznała Gabby.

- To jeden z przedmiotów, które studiowałam na UNC. [University of North Carolina.]

- Robisz to z każdą osobą, którą poznajesz?

- Nie, nie. A raczej nie robię tego świadomie. To wynika jakoś tak samo z siebie. Ale

teraz naprawdę im zaimponujesz.

- To naprawdę konieczne?

- Nie. Ale przecież to frajda imponować ludziom. - Stephanie wzruszyła ramionami. -

Pomyśl tylko, jak wiele właśnie dla ciebie uczyniłam. Ale muszę zadać ci jeszcze jedno pytanie.

- Proszę bardzo.

- Jak mam na imię?

- Wiem, jak masz na imię.

- No więc?

- Masz na... - Gabby otworzyła usta, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk, miała

kompletną pustkę w głowie.

- Stephanie. Po prostu Stephanie.

- I co? Żadnych pamięciowych sztuczek?

- Żadnych. To imię musisz zapamiętać. - Stephanie wstała z fotela. - No chodź, skoro już

znasz imiona, pozwól, że ci ich przedstawię. I udawaj, że jeszcze nie wiesz kto kim jest, dzięki

czemu zrobisz większe wrażenie.

Podczas prezentacji Megan, Allison i Liz nie spuszczały na moment z oka biegających
dzieci. Tymczasem Joe, Laird i Matt wzięli ręczniki oraz lodówki turystyczne i poszli na

nabrzeże przywitać się z Travisem.

Stephanie wyściskała każdą z nich i rozmowa skoncentrowała się na jej postępach na

uczelni. O dziwo, skojarzeniowe sztuczki wciąż działały. Gabby zastanawiała się, czy nie

powinna wypróbować ich na swoich pacjentach, przypomniała sobie jednak, że ich imiona ma

przecież zapisane na kartach chorobowych.

Wobec tego może na niektórych współpracownikach Kevina.

- Hej! Jesteście gotowe? - zawołał Travis. - Bo my już.

Gabby szła o krok za nimi, poprawiając T - shirt, który włożyła na bikini. Ostatecznie

przekonała samą siebie, że nie posłucha głosu matki, i zdecydowała, że zależnie od tego, jak będą

ubrane inne kobiety, zdejmie bluzkę lub szorty - a może ani jedno, ani drugie.

Gdy dotarły na nabrzeże, mężczyźni byli już w łodzi. Joe odbierał dzieci ubrane w

kamizelki ratunkowe. Laird wyciągnął rękę, pomagając kobietom wsiąść do motorówki. Gabby

weszła na pokład, koncentrując się na tym, by utrzymać równowagę na kołyszącej się łodzi,

zaskoczona jej wielkością. Była dłuższa o dobre półtora metra od tamtej, którą Travis

wykorzystywał przy jeździe na nartach wodnych, po bokach miała na całej długości ławki.

Usadowiła się na nich teraz większość dorosłych i dzieci. Stephanie i Allison (niesłychanie

wysoki alozaur) zajęły wygodne miejsca z przodu łodzi. Na dziobie? Na rufie? - zastanawiała się

Gabby, po czym pokręciła głową. Nieważne. Z tyłu łodzi znajdował się duży pomost i kołowrót,

obok za sterem stał Travis. (Jasnowłosy GI) Joe odcumowywał linę, która utrzymywała

motorówkę w miejscu, tymczasem Laird (szkocki dziedzic) zwijał ją. Po chwili Joe przesunął się

na miejsce obok Travisa, Laird natomiast podszedł do Josie (... i kociaki).

Gabby ze zdziwieniem stwierdziła, że metoda skojarzeń jest nadal skuteczna.

- Siadaj tutaj - zaprosiła ją Stephanie, klepnąwszy miejsce obok siebie.

Gabby usiadła, dostrzegając kątem oka, że Travis wyjmuje z narożnego schowka

czapeczkę baseballową. Do tej pory uważała, że dorośli mężczyźni wyglądają idiotycznie w

takich czapkach, ale jakimś dziwnym sposobem pasowała ona do beztroskiego stylu bycia

Travisa.

- Wszyscy gotowi? - zawołał.

Nie czekając na odpowiedź, włączył silnik i ruszył. Łódź wystrzeliła z warkotem przed

siebie, prując dziobem gładkie fale. Dotarli do ujścia rzeki i skręcili na południe, na wody Back

Sound. Shackleford Banks majaczyły w oddali - piaszczyste wydmy, przetykane smugami zieleni.

Gabby pochyliła się ku Stephanie.

- Dokąd płyniemy?

- Najprawdopodobniej na Cape Lookout. Jeżeli w cieśninie będzie względnie niewiele

łodzi, zapewne skierujemy się do przesmyku, a następnie do zatoki Onslow Bay. Później

będziemy piknikować na łodzi, na Shackleford Banks lub na Cape Lookout. Zależy, gdzie w

końcu wylądujemy, jak również od nastrojów. A przede wszystkim jesteśmy zależni od

dzieciaków. Zaczekaj chwilę... - Odwróciła się do brata. - Hej, Trav! Mogę usiąść przy sterze?

Travis podniósł głowę.

- Od kiedy chcesz przejąć ster?

- Teraz. To dobry moment.

- Później.

- Uważam, że teraz ja powinnam cię zastąpić.

- Dlaczego?

Stephanie pokręciła głową, jak gdyby zdumiewała ją bezdenna głupota mężczyzn. Wstała

ze swojego miejsca i ściągnęła T - shirt bez cienia skrępowania.

- Zaraz wracam, dobrze? Muszę porozmawiać z moim bratem idiotą.

Gdy Stephanie szła w kierunku rufy, Allison uśmiechnęła się do Gabby.

- Nie daj się jej przestraszyć. Ona i Travis zawsze tak rozmawiają ze sobą.

- Rozumiem, że są bardzo zżyci.

- Są najlepszymi przyjaciółmi, mimo że oboje temu zaprzeczają. Travis będzie z

pewnością utrzymywał, że jego najbliższym kumplem jest Laird. Albo Joe lub Matt. Wszyscy,

tylko nie Stephanie. Ale ja wiem lepiej.

- Laird jest twoim mężem, prawda? Ten, który trzyma Josie?

- Allison nie potrafiła ukryć zaskoczenia.

- Zapamiętałaś? Poznałaś nas przed chwilą.

- Mam dobrą pamięć do imion.

- Nie da się ukryć. Znasz już wszystkich?

- Aha. - Gabby wyrecytowała imiona pasażerów, ogromnie z siebie zadowolona.

- No, no! Jesteś zupełnie jak Stephanie. Nic dziwnego, że przypadłyście sobie do gustu.

- Jest fantastyczna.

- Jasne, jak już człowiek ją lepiej pozna. Ale trzeba trochę czasu, by się przyzwyczaić -

powiedziała Allison, przyglądając się, jak Stephanie prawi kazanie Travisowi, jedną ręką

przytrzymując się burty, a drugą żywo gestykulując. - Jak poznaliście się z Travisem? Stephanie

wspomniała, że jesteście sąsiadami.

- Prawdę powiedziawszy, mieszkamy drzwi w drzwi.

- I?

- No cóż, to dość długa historia. Ale opowiem ją w kilku słowach. Moja suka Molly miała

pewne kłopoty w trakcie szczenienia się, a Travis był na tyle uprzejmy, że jej w tym pomógł. A

potem zaprosił mnie na przejażdżkę łodzią.

- Ma świetne podejście do zwierząt. Do dzieci też.

- Jak długo go znasz?

- Bardzo długo. Laird i ja poznaliśmy się w college’u i to on mi go przedstawił. Przyjaźnią

się od czasów dzieciństwa. Travis był drużbą na naszym ślubie. O wilku mowa... Cześć, Travis.

- Cześć. Będzie dziś niezła zabawa, co? - Stephanie przycupnęła na rufie i trzymając ster,

udawała, że ich nie obserwuje.

- O ile szczęście nam dopisze, nie będzie zbyt silnego wiatru.

- Allison rozejrzała się dookoła.

- Nie sądzę, żeby bardzo wiało.

- Dlaczego? - zainteresowała się Gabby. - Co się dzieje, kiedy jest silny wiatr?

- Nic dobrego, gdy lecisz na spadochronie za łodzią - odrzekł Travis. - Przede wszystkim

spadochron może miejscami się zapaść, liny mogą się splątać, a to ostatnia rzecz, jaka jest

potrzebna, kiedy się lata.

Gabby wyobraziła sobie, jak traci kontrolę, wpadając do wody.

- Nie przejmuj się - uspokoił ją Travis. - Gdybym podejrzewał najmniejsze kłopoty, nikt

nie poleci.

- Mam nadzieję, że tak się nie stanie - włączyła się do rozmowy Allison. - Ale chciałabym

zaproponować na ochotnika Lairda jako pierwszego.

- Dlaczego?

- Dlatego, że miał w tym tygodniu pomalować pokój Josie - obiecywał mi to ze sto razy - i

co? Pomalował? Oczywiście, że nie. Dobrze mu tak.

- Będzie musiał zaczekać w kolejce. Megan już zgłosiła Joego jako pierwszego. Chodzi o

to, że nie spędzał dość czasu z rodziną po pracy.

Słuchając poufałego przekomarzania się, Gabby poczuła się jak widz. Żałowała, że

Stephanie odeszła od niej. To dziwne, lecz uświadomiła sobie, że siostra Travisa w tak krótkim
czasie stała się dla niej kimś najbardziej zasługującym na miano przyjaciółki w Beaufort.

- Trzymajcie się! - krzyknęła Stephanie, gwałtownie skręcając ster.

Travis instynktownie przytrzymał się burty, gdy łódź wpadła w kilwater zostawiony przez

duży statek i dziób uniósł się do góry z głuchym łoskotem. Uwagę Allison natychmiast

przyciągnęły dzieci, rzuciła się do Josie, która upadła i już zaczynała płakać. Laird podniósł ją

jedną ręką.

- Miałeś jej pilnować! - czyniła mu wyrzuty Allison, wyciągając ręce po Josie. - Chodź,

kochanie. Mamusia cię nie puści.

- Pilnowałem jej! - zaprotestował Laird. - Może gdyby nasz Dale Earnhardt w spódnicy

patrzył, dokąd pędzi...

- Nie zwalaj na mnie - rzekła Stephanie, odrzucając głowę do tyłu. - Ostrzegłam was, ale

wy chyba w ogóle nie słuchaliście. Nie mam kontroli nad falami.

- Ale mogłabyś płynąć trochę wolniej. Travis pokręcił głową i usiadł obok Gabby.

- Tak jest zawsze? - spytała.

- Właściwie tak. Przynajmniej odkąd pojawiły się dzieciaki. Możesz być spokojna, że

każde z nich będzie jeszcze dzisiaj miało płaczliwe chwile. Ale dzięki temu jest ciekawie. -

Odchylił się do tyłu, rozstawiając szeroko stopy. Jak ci się podoba moja siostra?

Ponieważ Gabby patrzyła na niego pod słońce, prawie nie rozróżniała jego rysów.

- Podoba mi się. Jest niezwykła.

- To chyba wzajemna sympatia. Wierz mi, gdyby cię nie polubiła, już bym o tym wiedział.

Choć jest ogromnie inteligentna, nie zawsze wie, kiedy zachować swoje osądy dla siebie. Jeśli

chcesz wiedzieć, mam czasami wrażenie, że została potajemnie adoptowana przez moich

rodziców.

- Nie sądzę. Gdybyś zapuścił trochę dłuższe włosy, moglibyście uchodzić za siostry.
Travis roześmiał się.

- Teraz mówisz jak ona.

- Widocznie mi się udzieliło.

- Zdążyłaś już poznać wszystkich?

- W przelocie. Gawędziłam przez chwilę z Allison, ale to wszystko.

- To paczka najsympatyczniejszych ludzi na świecie - zapewnił ją Travis. - Są bardziej jak

rodzina niż jak przyjaciele.

Gabby przyglądała się badawczo Travisowi, który ściągnął czapkę z głowy. Nagle dotarło

do niej, co się stało.

- Stephanie przysłała cię tutaj, żebyś ze mną porozmawiał, prawda?

- Tak - przyznał. - Przypomniała mi, że jesteś moim gościem i że okażę się prostakiem,

jeśli nie postaram się, byś dobrze się czuła.

- Czuję się świetnie - odparła Gabby, machając ręką. - Jeśli chcesz wrócić za ster, to się

nie krępuj. Jestem naprawdę szczęśliwa, podziwiając widoki.

- Byłaś kiedykolwiek na Cape Lookout? - spytał Travis.

- Nie.

- To park narodowy. Jest tam zatoczka w sam raz dla małych dzieci, ponieważ nie ma tam

dużych fal. A dalej, od strony Atlantyku, zachowała się w naturalnym stanie plaża o białym

piasku, jaką trudno jeszcze gdziekolwiek znaleźć.

Gabby przyglądała mu się, gdy skończył opowiadać i zainteresował się panoramą

Beaufort. Tuż za przystanią, gdzie maszty żaglówek były wycelowane w niebo niczym

podniesione palce, dostrzegała restauracje na nabrzeżu. We wszystkich kierunkach śmigały

motorówki i żaglówki, zostawiając za sobą smugi spienionej wody. Chcąc nie chcąc, czuła lekki

dotyk jego ciała, gdy łódź ślizgała się po wodzie.

- To ładne miasteczko - zauważyła w końcu.

- Zawsze je kochałem - zgodził się. - W okresie dorastania marzyłem o przeprowadzce do

wielkiego miasta, lecz ostatecznie tutaj jest mój dom.

Odwrócili się w stronę przesmyku. Za nimi Beaufort stawało się coraz mniejsze i

mniejsze. Przed nimi wody Onslow Bay zlewały się z Atlantykiem. W górze dryfował pojedynczy

obłok, pękaty i puszysty, jak gdyby ulepiony ze śniegu. Błękitne niebo rozpościerało się nad

wodą, na której tańczyły złociste plamy słońca. Z czasem kołysanie fal Back Sound wytworzyło

poczucie izolacji, którą od czasu do czasu przerywał jedynie widok jakiejś łodzi wpływającej na

płycizny Shackleford Banks. Trzy pary siedzące na dziobie były równie jak Gabby porażone

pięknem roztaczającej się przed nimi panoramy, nawet dzieci się uspokoiły. Siedziały szczęśliwe

na kolanach rodziców, ich ciała były rozluźnione, jak gdyby szykowały się do drzemki. Wiatr

rozwiewał włosy Gabby, letnie słońce delikatnie pieściło jej twarz.

- Hej, Trav - zawołała Stephanie - czy tu będzie dobrze?

Travis otrząsnął się z zamyślenia i rozejrzał się dookoła.

- Popłyńmy jeszcze trochę dalej. Chcę być pewny, że mamy dość miejsca. Na pokładzie

jest nowicjusz.

Stephanie pokiwała głową i łódź znowu przyśpieszyła. Gabby pochyliła się ku niemu.

- Możesz mi wyjaśnić, jak to działa?

- To łatwe - odrzekł. - Najpierw pozwalam, by czasza spadochronu wypełniła się

powietrzem i przygotowuję ją do przypięcia uprzęży, wykorzystując tamtą belkę. - Wskazał na

róg łodzi. - Następnie ty oraz twój partner wkładacie uprzęże, ja przypinam je do tej długiej belki,

a wy siadacie na pomoście. Uruchamiam kołowrót i unosicie się w górę. Po kilku minutach

osiągacie odpowiednią wysokość, a potem... cóż, szybujecie w powietrzu. Podziwiacie wspaniałą

panoramę Beaufort, latarnię morską i - ponieważ widoczność w taką pogodę jest idealna - może
uda wam się zobaczyć delfiny, morświny, raje, rekiny, a nawet żółwie. Widywałem niekiedy

wieloryby. Zwolnimy, pozwolimy wam zamoczyć nogi i znowu was podniesiemy. To absolutny

odjazd!

- Rekiny?

- Oczywiście. Przecież to ocean.

- Czy one gryzą?

- Niektóre tak. Samce bywają bardzo złośliwe.

- W takim razie wolę nie moczyć nóg, dziękuję uprzejmie.

- Nie ma się czego bać. Nie będą cię niepokoić.

- Łatwo ci mówić.

- Robię to od lat, a nigdy nie słyszałem, żeby ktoś został ugryziony przez rekina podczas

latania na spadochronie za łodzią. Zanurzasz nogi najwyżej na dwie, trzy sekundy. A rekiny

żerują zwykle o zmierzchu.

- Nie wiem...

- A jeśli polecę z tobą? Wtedy spróbujesz? Nie powinnaś stracić takiej okazji.

Gabby zawahała się, po czym skinęła szybko głową.

- Zastanowię się. Ale niczego nie obiecuję.

- Umowa stoi.

- Oczywiście zakładasz, że ty i ja będziemy w górze razem.

Mrugnął do niej, odsłaniając zęby w tym swoim olśniewającym uśmiechu.

Gabby próbowała zignorować fakt, że serce zabiło jej mocniej z podniecenia. Sięgnęła do

torby i wyjęła emulsję do opalania. Nabrała na palec i zaczęła nerwowo wcierać w twarz, usiłując

odzyskać odrobinę dystansu.

- Słyszałam od Stephanie, że podróżujesz po świecie.

- Rzeczywiście trochę podróżowałem.

- Z tego, co mi mówiła, znacznie więcej niż trochę. Byłeś chyba wszędzie.

Travis pokręcił głową.

- Chciałbym. Wierz mi, jest wiele miejsc, w których nie byłem.

- A gdzie podobało ci się najbardziej?

Travis zastanawiał się przez chwilę nad odpowiedzią z zadumaną miną.

- Naprawdę nie wiem.

- Dobrze, wobec tego, gdzie poradziłbyś mi jechać?

- To nie tak - powiedział.

- Co masz na myśli?

- Podróżowanie ma raczej więcej wspólnego z doświadczaniem pewnych rzeczy niż z

oglądaniem ich. - Popatrzył na wodę, zbierając myśli. - Pozwól, że ujmę to w ten sposób. Po

ukończeniu college’u nie bardzo wiedziałem, co chcę robić, toteż postanowiłem odłożyć decyzję

na rok i zwiedzić kawałek świata. Zaoszczędziłem pewną sumę - nie tyle, ile wydawało mi się, że

będę potrzebował - spakowałem trochę sprzętu oraz rower i poleciałem do Europy. Przez

pierwsze trzy miesiące po prostu... robiłem to, na co miałem ochotę. Rzadko wiązało się to z

miejscami, które zamierzałem zwiedzić. Nie opracowałem nawet planu podróży. Nie zrozum

mnie źle, naprawdę wiele zwiedziłem. Lecz gdy wracam pamięcią do tamtych miesięcy,

pamiętam przeważnie ludzi, z którymi się zaprzyjaźniłem w drodze, i miłe chwile, które wspólnie

spędziliśmy. Na przykład we Włoszech widziałem w Rzymie Koloseum i kanały w Wenecji, lecz

najbardziej zapisał mi się w pamięci weekend w Bari, leżącym na uboczu miasteczku w

południowej części - kraju, o którym przypuszczalnie nigdy nie słyszałaś - z kilkoma włoskimi

studentami, których przypadkiem poznałem. Zabrali mnie do małego baru, gdzie grała miejscowa

kapela, i mimo że większość z nich nie znała słowa po angielsku, a mój włoski ograniczał się do
pozycji w karcie dań, śmialiśmy się przez całą noc. Później oprowadzili mnie po Lecce i Materze,

i tak powoli staliśmy się dobrymi przyjaciółmi. Podobnie było we Francji, Norwegii i Niemczech.

Zatrzymywałem się w schroniskach, kiedy musiałem, lecz przeważnie gdy zjawiałem się w

jakimś mieście, spotykałem ludzi, którzy proponowali mi, bym przez jakiś czas pomieszkał u

nich. Znajdowałem dziwne zajęcia, by zarobić jakąś kasę na przyjemności, a kiedy byłem już

gotów na nowe miejsce, po prostu wyjeżdżałem. Początkowo myślałem, że jest to takie łatwe

dlatego, że Europę i Amerykę łączy wiele podobieństw, ale to samo zdarzyło się, gdy pojechałem

do Syrii, Etiopii, południowej Afryki, Japonii i Chin. Czasami miałem niemal wrażenie, że

zostałem stworzony do podróżowania, że ci wszyscy ludzie, których spotkałem, jakimś sposobem

czekali na mnie. Ale... - Umilkł, patrząc jej prosto w oczy. - Ale jestem teraz inny, niż byłem

wtedy. Podobnie jak byłem inny na początku podróży, a inny na jej końcu. I jutro będę inny niż

dzisiaj. A to oznacza, że nigdy nie uda mi się powtórzyć tamtej podróży. Nawet gdybym

odwiedził te same miejsca i spotkał tych samych ludzi, moje przeżycia nie będą takie same. Dla

mnie na tym właśnie polega podróżowanie. Na poznawaniu ludzi, na uczeniu się, nie tylko jak

doceniać odmienną kulturę, lecz naprawdę korzystać z niej jak stały mieszkaniec, kierując się

impulsem. Nie mógłbym więc doradzać komuś podróży, nie wiedząc nawet, czego oczekuje.

Poradziłbym, żeby sporządził listę różnych miejsc na kartach katalogowych, potasował je i

wybrał pięć na chybił trafił. A potem pojechał i zobaczył, co się będzie działo. Jeśli człowiek ma

właściwe nastawienie, nieważne, gdzie w końcu wyląduje albo ile pieniędzy weźmie ze sobą.

Będzie to coś, co się zapamięta na całe życie. Gabby przetrawiała w milczeniu jego słowa.

- O rany - odezwała się w końcu.

- Co?

- W twoich ustach zabrzmiało to tak romantycznie. W ciszy, która zapadła, Stephanie

zaczęła zwalniać bieg łodzi i Travis usiadł prosto. Gdy siostra spojrzała na niego, kiwnął głową i
wstał. Stephanie ujęła gazu, pozwalając, by łódź jeszcze bardziej zwolniła.

- Jesteśmy gotowi - oznajmił, podchodząc do schowka. Wyjął spadochron, po czym

spytał: - Jesteś gotowa na nowe przeżycie?

- Nie mogę się doczekać - odrzekła Gabby, przełykając nerwowo ślinę.

ROZDZIAŁ 9

Gdy spadochron został wypełniony, a uprząż przypięta, Joe i Megan polecieli pierwsi,

potem Allison i Laird, a następnie Mart i Liz. Pary siadały kolejno na pomoście i były

podnoszone w powietrze, lina holownicza rozwijała się, dopóki nie znaleźli się na wysokości

trzydziestu metrów. Z miejsca, które zajmowała Gabby, wydawali się odlegli i mało znaczący,

gdy tak unosili się nad wodą. Travis, który przejął ster od Stephanie, utrzymywał stałą prędkość

motorówki, zataczając szerokie kręgi, wreszcie łagodnie zatrzymał łódź, opuszczając lecących

bliżej oceanu. Gdy ich stopy musnęły wodę, dodał gazu i spadochron poszybował ku niebu

niczym latawiec ciągnięty przez chłopca biegającego po parku.

Każdy po wylądowaniu na pomoście trajkotał o rozmaitych rybach oraz delfinach, które

widział, mimo to jednak Gabby czuła rosnące zdenerwowanie, gdy zbliżała się jej kolej.

Stephanie wyciągnęła się na dziobie w bikini, pracując nad opalenizną i sącząc piwo. Podniosła

butelkę w geście pozdrowienia.

- Pora, żebyś sama poznała smak latania, kochanie.

Travis odrzucił na bok baseballową czapkę.

- Chodź - powiedział do Gabby. - Pomogę ci założyć uprząż.

Schodząc z pomostu, Liz przekazała jej kamizelkę ratunkową.

- To wspaniała zabawa - zapewniła Gabby. - Pokochasz to.

Travis zaprowadził Gabby do pomostu, wskoczył nań lekko, po czym schylił się,

wyciągając do niej rękę. Gdy pomagał jej wdrapać się na górę, czuła ciepło jego dłoni. Pokazał jej
dwie pętle w leżącej tam uprzęży.

- Przełóż tędy nogi i podciągnij uprząż do góry. Zapnę ją na tobie.

Gabby stała spokojnie, tymczasem Travis zaciągał płócienne pasy.

- Gotowe?

- Prawie. Kiedy siądziesz na pomoście, trzymaj szeroki pas pod udami. Lepiej nie

umieszczaj go pod pupą, ponieważ wtedy ciężar ciała nie rozłoży się odpowiednio. I może

zechcesz zdjąć bluzkę, chyba że nie masz nic przeciwko temu, żeby się zamoczyła.

Ściągnęła T - shirt, starając się opanować zdenerwowanie.

Jeśli nawet Travis dostrzegł zakłopotanie Gabby, to nie dał tego po sobie poznać. Przypiął

do belki taśmy jej uprzęży, następnie swojej, po czym pokazał jej gestem, by usiadła.

- Szeroki pas jest pod twoimi udami, tak? - spytał.

Gdy skinęła twierdząco głową, uśmiechnął się. - Teraz zrelaksuj się i baw się dobrze.

Po chwili Joe zwiększył obroty silnika, spadochron wydął się i Gabby oraz Travis frunęli

w powietrze. Czuła, że na motorówce wszyscy na nich patrzą, gdy ukośnie unosili się ku niebu.

Gabby zacisnęła palce na płóciennych taśmach tak mocno, że aż kostki jej zbielały, tymczasem

łódka malała w oczach. Jej uwagę przyciągnęła lina holownicza, utkwiła w niej spojrzenie

niczym w wahadełku służącym do hipnozy. Niebawem wydało jej się, że znalazła się dużo wyżej

niż pozostali, i już chciała coś powiedzieć, gdy poczuła, że Travis dotyka jej ramienia.

- Spójrz tam! - rzekł, wskazując coś palcem. - To raja! Widzisz ją?

Zobaczyła czarny lśniący kształt przesuwający się pod powierzchnią wody jak motyl na

zwolnionym filmie.

- I stadko delfinów! Tam! W pobliżu mielizny!

Podziwiając ten widok, Gabby poczuła, że jej zdenerwowanie powoli mija. Zaczęła

chłonąć całą panoramę rozciągającą się w dole - miasteczko, rodziny opalające się na plaży,
łodzie, wodę. Rozluźniona, pomyślała nagle, że mogłaby pewnie spędzić tu w górze godzinę i ani

trochę by jej to nie znudziło. To niesamowite uczucie szybować w przestworzach na tej

wysokości, dając unosić się prądom powietrznym, jak gdyby się było ptakiem. Mimo upału

chłodził ją wietrzyk, a gdy Gabby poruszyła stopami w przód i w tył, poczuła, że uprząż się

kołysze.

- Chcesz zamoczyć nogi? - spytał Travis. - Obiecałem, że to będzie przyjemne.

- Zróbmy to - zgodziła się. Ku zdziwieniu Gabby, jej głos zabrzmiał całkiem pewnie.

Travis dał Joemu kilka szybkich sygnałów ręką. Wycie silnika pod nimi nagle znacznie

przycichło. Spadochron zaczął opadać. Wpatrując się w gwałtownie zbliżającą się wodę,

przeszukiwała wzrokiem powierzchnię, by się upewnić, że nic tam nie czyha.

Spadochron wciąż się obniżał i chociaż Gabby podniosła nogi do góry, zimna woda

bryznęła na dolną część jej ciała. W chwili gdy wyglądało na to, że będzie musiała stąpać po

wodzie, motorówka przyśpieszyła i wystrzelili z powrotem ku niebu. Gabby poczuła, że podnosi

jej się poziom adrenaliny, i nawet nie próbowała ukryć szerokiego uśmiechu.

Travis trącił ją łokciem.

- Widzisz? Nie było wcale tak źle.

- Możemy zrobić to jeszcze raz? - spytała.

Travis i Gabby latali jeszcze przez kwadrans, obniżając się dwa lub trzy razy. Gdy

wreszcie ściągnięto ich na łódź, każda para poleciała jeszcze raz. Do tego czasu słońce było już

wysoko na niebie i dzieci zaczynały marudzić. Travis skierował łódź w stronę zatoczki przy Cape

Lookout. Wpłynęli na płyciznę i Travis zatrzymał motorówkę, a Joe wyrzucił kotwicę za burtę,

zdjął koszulę i wskoczył do wody, która sięgała mu do pasa. Z wypraktykowaną swobodą Matt

podał mu lodówkę turystyczną, po czym idąc za przykładem przyjaciela, również zdjął koszulę i

wskoczył do wody. Następnie przyszła kolej na Travisa, który trzymał w dłoniach mały
przenośny grill i torbę brykietów z węgla drzewnego. Potem równocześnie zanurzyły się matki i

wzięły na ręce dzieci. Po kilku minutach na pokładzie zostały jedynie Stephanie i Gabby. Gabby

stała na rufie, myśląc, że powinna była pomóc, Stephanie natomiast, absolutnie nieświadoma

całego zamieszania, leżała wyciągnięta na ławkach na dziobie, nadal spokojnie się opalając.

- Jestem na wakacjach, nie czuję się więc w obowiązku zgłaszać na ochotnika do pomocy

- oznajmiła Stephanie, jej ciało było równie znieruchomiałe jak łódź. - Zresztą oni są tak w tym

dobrzy, że nie mam wyrzutów sumienia, robiąc za obiboka.

- Nie jesteś obibokiem.

- Oczywiście, że jestem. Każdy od czasu do czasu się obija. Jak rzekł kiedyś Konfucjusz:

„Ten, kto nic nie robi, jest tym, kto nic nie robi”.

Gabby rozważała przez chwilę jej słowa, po czym spytała:

- Czy to naprawdę są słowa Konfucjusza?

Poprawiając ciemne okulary, Stephanie wzruszyła lekko ramionami.

- Nie, ale kogo to obchodzi? Ważne jest to, że sobie poradzili, a w dodatku dało im to

rodzaj samozadowolenia z własnej pracowitości. Kim ja jestem, żeby ich tego pozbawiać?

Gabby podparła się pod boki.

- A może po prostu wolisz być leniuchem.

Stephanie uśmiechnęła się.

- Jak powiedział Jezus: „Błogosławieni leniwi, którzy leżą na łodziach, albowiem

uzyskają piękną opaleniznę”.

- Jezus tego nie powiedział.

- To prawda - przyznała Stephanie, siadając. Zdjęła okulary, popatrzyła przez szkła, po

czym wytarła je ręcznikiem. - Ale znowu, kogo to obchodzi? - Popatrzyła na Gabby spod

zmrużonych powiek. - Naprawdę miałaś ochotę dźwigać lodówki lub namioty przez całą drogę
do plaży? Zaufaj mi, to przereklamowana przyjemność. - Poprawiła stanik bikini i wstała. - W

porządku, droga wolna. Możemy iść. - Przewiesiła torbę plażową przez ramię. - Musisz wiedzieć,

kiedy być leniwą. Jest to forma sztuki, która przynosi korzyści wszystkim, jeśli sieją prawidłowo

stosuje.

Gabby zawahała się.

- Nie wiem dlaczego, ale podoba mi się twój sposób myślenia.

Stephanie parsknęła śmiechem.

- Jasne, że tak. Lenistwo leży w naturze ludzkiej. Ale dobrze wiedzieć, że nie jestem

jedyną osobą, która rozumie tę prawdę absolutną.

Widząc, że Gabby chce zaprzeczyć, Stephanie wyskoczyła za burtę, rozchlapując wysoko

wodę.

- No chodź - powiedziała, nie dopuszczając Gabby do głosu. - Żartuję. A tak przy okazji,

nie zastanawiaj się dwa razy nad tym, co zrobiłaś lub czego nie zrobiłaś. Już cię oświeciłam, że ci

ludzie przykładają znaczenie do robienia takich drobiazgów. Znajdują w ten sposób ujście dla

swoich uczuć ojcowskich i macierzyńskich, świat powinien działać właśnie w taki sposób. My,

wolne kobiety, musimy tylko dopilnować, żebyśmy się dobrze bawiły.

Rozbicie obozu - podobnie jak opuszczenie łodzi i rozładowanie jej - było nieformalnym

rytuałem, najwyraźniej każdy doskonale znał swoje obowiązki. Namiot stał już na swoim

miejscu, koce zostały rozłożone, węgiel drzewny rozpalony. Kontynuując swą bezczynność,

Stephanie wzięła piwo oraz ręcznik, wybrała sobie miejsce i podobnie jak na łodzi, zażywała

kąpieli słonecznej. Gabby, nie bardzo wiedząc, co robić, również rozłożyła ręcznik i postanowiła

pójść w jej ślady. Niemal natychmiast poczuła efekty działania promieni słonecznych i leżała

tam, próbując nie zwracać uwagi na to, że wszyscy poza Stephanie są czymś zajęci.

- Musisz posmarować się emulsją do opalania - poinstruowała ją Stephanie. Nie

podnosząc głowy, wskazała swoją torbę plażową. - Weź tubkę z filtrem przeciwsłonecznym 50.

Jeśli się nie posmarujesz, przy twojej jasnej karnacji za pół godziny będziesz wyglądała jak rak.

Ta emulsja zawiera cynk.

Gabby sięgnęła po torbę Stephanie i starannie nawilżyła skórę. Gdyby tego nie uczyniła,

zostałaby dotkliwie ukarana. W odróżnieniu od sióstr, odziedziczyła karnację nie po matce, lecz

po ojcu, w którego żyłach płynęła irlandzka krew. Było to jedno z przekleństw w jej życiu.

Gdy była gotowa, położyła się na swoim ręczniku, wciąż czując wyrzuty sumienia z

powodu tego, że nie pomaga w rozlokowaniu się lub w przygotowaniu lunchu.

- Jak było na górze z Travisem?

- Świetnie - odrzekła Gabby.

- Tak dla przypomnienia, on jest moim bratem, wiesz? Gabby odwróciła głowę, rzucając

Stephanie pytające spojrzenie.

- Hej, mówię to tylko po to, żebyś miała świadomość, jak dobrze go znam.

- Co to ma znaczyć?

- Myślę, że on cię lubi.

- A ja myślę, że wydaje ci się, iż wciąż jesteśmy w siódmej klasie.

- Słucham? Nie obchodzi cię to?

- Nie.

- Dlatego, że masz chłopaka?

- Między innymi.

Stephanie roześmiała się.

- Och, to dobrze. Gdybym cię nie znała, może nawet bym ci uwierzyła.

- Nie znasz mnie!

- Ach, znam. Możesz mi wierzyć lub nie, ale dokładnie wiem, kim jesteś.
- Doprawdy? To skąd pochodzę?

- Nie mam pojęcia.

- To opowiedz mi o mojej rodzinie.

- Nie mogę.

- Zatem w ogóle mnie znasz, prawda?

Po chwili Stephanie przewróciła się na bok, by spojrzeć jej w twarz.

- A właśnie, że tak - oznajmiła. Nie potrafiła ukryć tonu wyzwania w głosie. - Dobrze, co

powiesz na to? Jesteś grzeczną dziewczynką i zawsze nią byłaś, lecz w głębi duszy uważasz, że

życie to coś więcej niż wieczne przestrzeganie zasad, i łakniesz nieznanego. Gdybyś była wobec

siebie szczera, przyznałabyś, że Travis jest tego częścią. Jesteś wybredna, jeśli idzie o seks, lecz

kiedy już się z kimś zwiążesz, zasady, które wyznajesz, diabli biorą. Myślisz, że poślubisz

swojego chłopaka, lecz mnie nie daje spokoju myśl, dlaczego na twoim palcu nie ma jeszcze

pierścionka zaręczynowego.

Kochasz rodzinę, ale sama chciałaś podjąć decyzję, kim będziesz, dlatego zamieszkałaś

tutaj. Mimo to martwisz się, że twoje wybory spotkają się z dezaprobatą bliskich. Jak mi idzie?

Podczas tej przemowy Gabby pobladła. Interpretując to jako celne trafienie, Stephanie

wsparła się na łokciu.

- Mam mówić dalej?

- Nie - odparła Gabby.

- Miałam rację, prawda?

Gabby wciągnęła gwałtownie powietrze.

- Nie we wszystkim.

- Nie?

- Nie.
- Wobec tego w czym się myliłam?

Zamiast odpowiedzi, Gabby pokręciła głową i położyła się na wznak na ręczniku.

- Nie chcę o tym rozmawiać.

Spodziewała się, że Stephanie będzie drążyła dalej, ona jednak przekręciła się na plecy,

wracając do opalania, jak gdyby w ogóle nie było tematu.

Gabby słyszała głosy dzieci baraszkujących w przybrzeżnych falach oraz dalekie

rozmowy, nie rozróżniała jednak słów. W głowie jej się kręciło z powodu tego, co powiedziała

Stephanie. Miała wrażenie, że ta kobieta znała ją przez całe życie i była wtajemniczona w jej

najmroczniejsze sekrety.

- Tak na wypadek, gdybyś się wkurzyła, powinnam cię chyba uprzedzić, że mam

zdolności parapsychologiczne zauważyła Stephanie. - Dziwne, lecz prawdziwe. O ile wiem,

odziedziczyłam je po babce. Słynęła z tego, że potrafiła przepowiadać pogodę.

Gabby usiadła, czując nagłą ulgę, chociaż zdawała sobie sprawę, że pomysł jest

niedorzeczny.

- Doprawdy?

Stephanie znowu parsknęła śmiechem.

- Oczywiście, że nie! Mój dziadek oglądał przez wiele lat teleturniej Idź na całość i ani

razu nie był lepszy od zawodników. Lecz bądź uczciwa. Trafiłam w dziesiątkę, może nie?

Myśli Gabby znowu zaczęły krążyć jak szalone, przyprawiając ją o zawrót głowy.

- Ale jak... ?

- To proste - odparła Stephanie. - Zwyczajnie wpasowałam twoje „zdumiewająco osobiste

doświadczenia” w doświadczenia niemal wszystkich kobiet. No cóż, z wyjątkiem części

dotyczącej Travisa. Domyśliłam się tego. Ale to niesamowite, prawda? A tak na marginesie,

również to studiuję. Uczestniczyłam w kilku badaniach i zawsze mnie zaskakuje, że kiedy już
przebrniesz przez cały ten bałagan, - okazuje się, że ludzie są do siebie podobni niemal jak dwie

krople wody. Zwłaszcza w okresie dorastania i wczesnym okresie dorosłości. Na ogół mają takie

same przeżycia i myślą tak samo, lecz jakimś sposobem nikomu nie udaje się uniknąć

przeświadczenia, że jego doświadczenia są jedyne w swoim rodzaju.

Gabby położyła się z powrotem na ręczniku, dochodząc do wniosku, że najlepiej będzie

ignorować Stephanie przez jakiś czas. Choć ogromnie ją polubiła, ta kobieta zbyt często

przyprawiała ją o zawrót głowy.

- Och, tak na wypadek, gdybyś była ciekawa - powiedziała od niechcenia Stephanie -

Travis nie spotyka się z nikim. Jest nie tylko kawalerem, lecz również do wzięcia.

- Nie byłam ciekawa.

- Ponieważ masz chłopaka, tak?

- Tak. Ale gdybym nawet go nie miała, nie byłabym ciekawa.

Stephanie roześmiała się.

- Tak, tak, oczywiście. Jak mogłam tak się pomylić? Chyba nabrałam się na sposób, w

jaki się na niego gapisz.

- Nie gapię się.

- Nie bądź taka drażliwa. Zresztą on też się na ciebie gapi.

ROZDZIAŁ 10

Ze swojego miejsca na ręczniku Gabby wdychała zapach węgla drzewnego, hot dogów,

hamburgerów i kurcząt, który dolatywał do niej niesiony łagodnym wietrzykiem. Pomimo bryzy -

i emulsji z wysokim filtrem - Gabby miała wrażenie, że skóra zaczyna jej skwierczeć. Czasami

wydawało jej się ironią losu, że jej przodkowie ze Szkocji i z Irlandii ominęli klimaty z podobną

pochmurną pogodą i przeprowadzili się tam, gdzie długotrwałe wystawienie na działanie

promieni słonecznych niemal grozi czerniakiem ludziom takim jak oni - a w najlepszym wypadku
zmarszczkami, co było przyczyną, że jej matka nosi kapelusze, nawet jeśli ma przejść jedynie do

samochodu. Gabby nie chciała myśleć o tym, że sama poddaje się szkodliwemu działaniu słońca,

ponieważ lubiła się opalać, dobrze się czuła z opalenizną. Poza tym za chwilę włoży T - shirt i

zmusi się do siedzenia w cieniu.

Po ostatniej uwadze Stephanie stała się dziwnie małomówna. U niektórych osób Gabby

uznałaby to za zakłopotanie lub nieśmiałość. U Stephanie było wyraźnie widać, że wynika to z

pewności siebie, jaką Gabby w skrytości ducha zawsze pragnęła mieć. Ponieważ Stephanie

dobrze się czuła we własnej skórze, Gabby czuła się swobodnie w jej towarzystwie. Musiała

przyznać, że bardzo jej tego brakowało: przez wiele lat w domu, a teraz także w pracy. A już

zupełnie nie była pewna, jak wyglądają sprawy z Kevinem.

Co do Travisa, to ten mężczyzna stanowczo wprawiał ją w zakłopotanie. W każdym razie

wtedy, gdy nie miał na sobie koszuli. Rzuciwszy ukradkowe spojrzenie, dostrzegła go tuż nad

wodą. Budował zamki z piasku z trójką maluchów. Gdy straciły zainteresowanie zabawą, wstał i

pogonił je na płyciznę przy brzegu; powietrze wypełniły ich radosne okrzyki. Travis wyraźnie

bawił się nie gorzej od nich i ten widok omal nie wywołał uśmiechu na twarzy Gabby.

Powstrzymała się jednak w obawie, że mógłby to zauważyć i źle zrozumieć.

Nęcący zapach spowodował, że Gabby w końcu usiadła. Nie potrafiła pozbyć się

wrażenia, że znajduje się na wakacjach na jakiejś egzotycznej wyspie, a nie zaledwie kilka minut

od Beaufort. Łagodne fale omywały brzeg w monotonnym rytmie, kilka wolnych domów za ich

plecami wyglądało, jak gdyby spadły z nieba. Ponad ramieniem widziała ścieżkę wijącą się wśród

wydm, skręcającą w kierunku czarno - białej latarni morskiej, która przetrwała tysiące nawałnic.

Ku jej zdziwieniu, poza nimi w zatoczce nie było nikogo, co tylko dodawało uroku temu

zakątkowi. Z boku stał przy przenośnym grillu Laird, trzymając w obu rękach szczypce. Megan

otwierała torebki z ziemniaczanymi chipsami i bułeczkami oraz plastikowe pojemniki, a Liz

ustawiała przyprawy, papierowe talerze i jednorazowe sztućce na składanym stoliku. Za nimi Joe

i Matt grali w piłkę. Nie pamiętała z dzieciństwa weekendu, podczas którego spotkałoby się kilka

rodzin, by cieszyć się nawzajem swoim towarzystwem w cudownym miejscu, po prostu dlatego,

że jest sobota. Zastanawiała się, czy większość ludzi tak właśnie żyje, czy raczej jest to

charakterystyczne dla małego miasteczka, a może po prostu dawno już stało się to zwyczajem tej

grupy przyjaciół. Cokolwiek to było, podejrzewała, że mogłaby się do tego przyzwyczaić.

- Jedzenie gotowe! - zawołał Laird.

Gabby włożyła bluzkę i powędrowała do grilla, zdumiona tym, jak bardzo zrobiła się

głodna, dopóki nie przypomniała sobie, że nie zdążyła zjeść śniadania. Ponad ramieniem

widziała, że Travis stara się jak może zagonić dzieciaki do rodziców, biegając wokół nich jak

pies pasterski. Cała trójka pomknęła w stronę grilla, gdzie stała na straży Megan.

- Siadajcie na kocu - poleciła, a dzieci - widocznie dobrze wytresowane pod tym

względem - posłusznie wykonały rozkaz.

- Megan potrafi cudownie radzić sobie z dzieciakami - powiedział Travis. Przystanął obok

niej z dłońmi wspartymi na biodrach, oddychając ciężko. - Szkoda, że mnie tak nie słuchają.

Muszę się nieźle za nimi naganiać, tak że omal nie padam z nóg.

- Ale wychodzi ci to bardzo naturalnie.

- Przepadam za zabawą z nimi, a nie zaganianiem ich. - Pochylił się ku niej

konspiracyjnie. - Ale tak między nami, tego właśnie nauczyłem się o rodzicach. Im więcej bawisz

się z ich dziećmi, tym bardziej cię kochają. Kiedy patrzą na kogoś, kto przepada za ich

latoroślami - autentycznie czerpie radość z przebywania z nimi, podobnie jak oni sami - cóż, staje

się dla nich pępkiem świata.

- Pępkiem świata?

- Jestem weterynarzem. Lubię anatomiczne przenośnie. Gabby nie potrafiła powstrzymać

uśmiechu.

- Masz chyba rację co do zabaw z dziećmi. Moją ulubioną krewną była ciotka, która

wdrapywała się na drzewa ze mną i moimi siostrami, podczas gdy inni dorośli rozmawiali sobie

w salonie.

- A mimo to - rzekł, machnąwszy ręką w kierunku Stephanie - wylegiwałaś się na

ręczniku z moją siostrą, zamiast wykorzystać szansę, by pokazać tym ludziom, że ich dzieciom

nie można się oprzeć.

- Ja...

- Żartowałem. - Mrugnął do niej. - Po prostu chciałem spędzić z nimi trochę czasu. A za

chwilę zaczną marudzić. Wtedy wreszcie klapnę na leżak, wytrę czoło i pozwolę, by zajęli się

nimi rodzice.

- Innymi słowy, kiedy sytuacja staje się trudna, wycofujesz się rakiem.

- Myślę, że kiedy nadejdzie czas, mogę zgłosić cię na ochotnika.

- O rany, dzięki.

- Nie ma sprawy. Hej, jesteś głodna?

- Jak wilk.

Gdy dotarli do jedzenia, dzieci siedziały grzecznie na kocu z hot dogami, sałatką

ziemniaczaną i plasterkami owoców. Liz, Megan i Allison siedziały na tyle blisko, by mieć na nie

oko, lecz na tyle daleko, by móc rozmawiać. Gabby zauważyła, że wszystkie trzy jadły kurczaka z

różnymi dodatkami. Joe, Matt i Laird zasiedli przy lodówkach turystycznych z talerzami na

kolanach i butelkami piwa ustawionymi na piasku.

- Hamburgery czy kurczęta? - spytała Gabby.

- Lubię kurczęta. Ale hamburgery są zapewne fantastyczne. Właściwie nigdy nie

zasmakowałem w czerwonym mięsie.

- Myślałam, że wszyscy mężczyźni jedzą hamburgery.

- Wobec tego chyba nie jestem mężczyzną. - Wyprostował się. - Co, muszę powiedzieć,

naprawdę zaskoczyłoby i rozczarowało moich rodziców. Zwłaszcza że dali mi męskie imię i tak

dalej.

Gabby parsknęła śmiechem.

- Cóż... - Pokazała na grill. - Najwyraźniej zostawili dla ciebie ostatni kawałek kurczaka.

- Wyłącznie dlatego, że zdążyliśmy przed Stephanie. Porwałaby go, mimo że woli

hamburgery, ponieważ doskonale zdaje sobie sprawę, że nic bym nie zjadł.

- Wiedziałam, że istnieje jakiś powód, dla którego ją lubię.

Sięgnęli po talerzyki, przyglądając się najrozmaitszym dodatkom ustawionym na stole -

fasola, duszone warzywa, ziemniaki, ogórki i sałatki owocowe - a wszystkie smakowicie

pachnące. Gabby wzięła bułeczkę, dodała kapkę keczupu, musztardy oraz pikle, po czym

podsunęła Travisowi talerz. Nałożył sobie kurczaka, a następnie zdjął hamburgera z boku rusztu i

położył obok jej bułeczki.

Travis dobrał odrobinę sałatki owocowej, Gabby natomiast chciała spróbować absolutnie

wszystkiego. Gdy skończyła sobie nakładać, popatrzyła na oba talerze z miną pełną poczucia

winy. Na szczęście Travis zdawał się tego nie zauważać.

- Napijesz się piwa? - spytał.

- Z przyjemnością.

Sięgnął do lodówki i wyciągnął z niej butelkę coors light, a następnie butelkę wody dla

siebie.

- Muszę prowadzić motorówkę - wyjaśnił. Podniósł talerz, wskazując na wydmy. -

Usiądziemy tam?

- Nie chcesz jeść obok swoich przyjaciół?

- Poradzą sobie beze mnie.

- W takim razie prowadź.

Poszli powoli w stronę niskiej wydmy, miejsca ocienionego przez rachityczne, zatrute

solą drzewo, z gałęziami wyciągniętymi w jednym kierunku, pochylone przez wiatry wiejące od

oceanu przez całe lata. Gabby czuła, jak piasek przesuwa się pod jej stopami. Travis usiadł obok

wydmy, opuszczając się na piasek jednym ruchem, jak Indianin. Gabby zajęła miejsce obok niego

ze znacznie mniejszym wdziękiem, pilnując się, by zachować odpowiednią odległość między

nimi, tak by przypadkiem się nie dotknęli. Nawet w cieniu piasek i woda w oddali raziły ją tak

mocno, że musiała zmrużyć oczy.

Travis zaczął kroić kurczaka, plastikowe sztućce gięły się pod naciskiem.

- Przyjazdy nad tę zatoczkę przypominają mi czasy szkolne - zauważył. - Nie potrafię

zliczyć, ile weekendów spędziliśmy wtedy tutaj. - Wzruszył ramionami. - Oczywiście dziewczyny

były inne, no i nie było dzieci.

- Założę się, że świetnie się bawiliście.

- Fantastycznie. Pamiętam, jak pewnej nocy Joe, Matt, Laird i ja przyjechaliśmy tutaj z

dziewczynami, którym chcieliśmy zaimponować. Siedzieliśmy przy ognisku, piliśmy piwo,

opowiadaliśmy kawały i śmialiśmy się... Pamiętam, że pomyślałem wtedy, że w życiu nie może

się zdarzyć nic lepszego.

- Brzmi jak reklama budweisera. Pomijając to, że byliście niepełnoletni i eskapada była

sprzeczna z prawem.

- A ty nigdy nie robiłaś niczego niezgodnego z prawem, tak?

- Prawdę mówiąc, nie - odparła. - Nie robiłam.

- Serio? Nigdy?

- Dlaczego jesteś taki zdziwiony?

- Nie wiem. Chyba nie wyobrażam sobie ciebie jako osoby, która dorastała, przestrzegając

wszelkich przepisów. - Widząc jej minę, wycofał się szybko. - Nie zrozum mnie źle. Nie miałem

nic złego na myśli. Chodzi mi po prosta o to, że sprawiasz na mnie wrażenie niezależnej i zawsze

gotowej na nowe przygody.

- Nic o mnie nie wiesz.

Mówiąc te słowa, przypomniała sobie, że to samo powiedziała Stephanie. Przygotowała

się psychicznie na to, co teraz nastąpi.

Travis w zamyśleniu przesuwał widelcem owoce na talerzu.

- Wiem, że wyprowadziłaś się z domu rodzinnego, że kupiłaś własny, że sama go

urządzasz. Dla mnie oznacza to niezależność. A co do tego, że lubisz przygody... cóż, jesteś tutaj

z grupą nieznajomych, prawda? Po raz pierwszy latałaś na spadochronie za motorówką i nawet

przełamałaś strach przed rekinami, dając zamoczyć sobie nogi. To były nowe wyzwania.

Uważam, że jest to godne podziwu.

Gabby zarumieniła się. Odpowiedź Travisa podobała jej się znacznie bardziej od

odpowiedzi jego siostry.

- Być może - przyznała. - Ale to nie to samo co podróżowanie dookoła świata bez planu

podróży.

- Nie daj się temu zwieść. Myślisz, że nie denerwowałem się, wyruszając w drogę? Byłem

przerażony. Czym innym jest opowiadać przyjaciołom, co ma się zamiar robić, a zupełnie czym

innym wsiąść na pokład samolotu i wylądować w kraju, gdzie prawie nikt nie mówi po angielsku.

A ty podróżowałaś?

- Niewiele. Poza feriami wiosennymi, które spędziłam na Bahamach, nigdy nie byłam za

granicą. A jeśli już tam jedziesz, jeśli mieszkasz właściwie w kurorcie, tak jak ja - wśród

amerykańskich studentów - masz wrażenie, że jesteś na Florydzie. - Umilkła. - Dokąd wybierzesz

się w przyszłości? Jaka będzie twoja kolejna wielka przygoda?

- Tym razem nigdzie daleko. Jadę do Parku Narodowego Grand Teton, na biwak. Będę

łaził po górach, pływał kanu, robił, co się tylko da. Słyszałem, że jest tam przepięknie, ale nigdy

tam nie byłem.

- Jedziesz sam?

- Nie - odparł. - Z ojcem. Nie mogę się doczekać.

Gabby skrzywiła się.

- Nie potrafię sobie wyobrazić, że wybieram się w jakąkolwiek podróż z mamą czy ojcem.

- Dlaczego?

- Musiałbyś poznać moich rodziców, żeby zrozumieć.

Travis czekał. Gabby odłożyła w milczeniu talerz i otrzepała ręce.

- No dobrze - rzekła z westchnieniem. - Po pierwsze, mama jest osobą, która uważa, że

mieszkanie w hotelu, który ma mniej niż pięć gwiazdek, to koczowanie. A tata? Prawdopodobnie

umiałabym wyobrazić sobie, jak robi coś bardziej pasjonującego, tyle tylko, że nigdy nie

interesował się niczym poza wędkowaniem. Poza tym nie pojechałby nigdzie bez mamy, a

ponieważ ona ma swoje standardy, oznacza to, że jedyny czas, jaki spędzają na świeżym

powietrzu, to jedzenie obiadu na patiu. Ma się rozumieć, z listą szlachetnych win i kelnerami we

frakach.

- Chyba naprawdę się kochają.

- Wywnioskowałeś to z tego, co mówiłam?

- Z tego oraz z faktu, że twoja mama nie jest wielką entuzjastką otwartej przestrzeni. - Te

słowa wywołały śmiech Gabby. - Muszą być z ciebie bardzo dumni.

- Na jakiej podstawie tak twierdzisz?

- A dlaczego mieliby nie być dumni?

Rzeczywiście, dlaczego, pomyślała. Niech się zastanowię.

- Powiedzmy, że jestem całkiem pewna, iż mama woli moje siostry. I możesz mi wierzyć -

one w niczym nie przypominają Stephanie.

- Masz na myśli, że zawsze są comme il faut? - Nie, mam na myśli, że są podobne do

mamy.

- I to oznacza, że mama nie może być z ciebie dumna?

Gabby odgryzła kawałek hamburgera, nie śpiesząc się z odpowiedzią.

- To skomplikowane - odrzekła z wahaniem.

- Jak to? - Travis nie dawał za wygraną.

- Przede wszystkim dlatego, że mam rude włosy. Moje siostry są blondynkami, tak jak

mama.

- I co z tego?

- Poza tym, mam dwadzieścia sześć lat i nadal jestem niezamężna.

- No to co?

- Chcę pracować zawodowo.

- No i?

- Nic z tego nie pasuje do wizerunku córki, jakiej pragnie moja matka. Ma określone

poglądy na rolę kobiet, zwłaszcza kobiet z Południa o odpowiedniej pozycji społecznej.

- Z tego, co usłyszałem, wnioskuję, że nie jesteście z matką w najlepszych stosunkach.

- Doprawdy?

- Obejrzawszy się przez ramię, Gabby dostrzegła Allison i Lairda, którzy szli ścieżką w

kierunku latarni morskiej, trzymając się za ręce.

- Może jest zazdrosna - powiedział Travis. - Zamieszkałaś tutaj sama, masz własne życie,

cele i marzenia, wolne od wpływów świata, w którym dorastałaś, świata, w którym zgodnie z jej
oczekiwaniami miałaś zamieszkać po prostu dlatego, że ona tam mieszka. Zrobienie czegoś na

przekór wymaga odwagi i być może to, co uważasz za rozczarowanie tobą, naprawdę jest

rozczarowaniem sobą.

Travis włożył do ust kawałek kurczaka i czekał na jej reakcję. Speszona Gabby milczała.

Coś takiego nigdy nie przyszło jej do głowy.

- Nie w tym rzecz - wykrztusiła w końcu.

- Może nie. Spytałaś ją kiedykolwiek?

- Czy jest rozczarowana sobą? Nie sądzę. I nie mów mi, że ty też stawiłbyś w ten sposób

czoło rodzicom. Ponieważ...

- Nie stawiłbym - przyznał, kręcąc głową. - Nie ma mowy. Ale mam wrażenie, że twoi są

zapewne niesłychanie z ciebie dumni, nawet jeśli nie umieją tego okazać.

Uwaga Travisa była zaskakująca i dziwnie poruszająca. Gabby pochyliła się ku niemu

lekko.

- Nie wiem, czy masz rację, lecz mimo to dziękuję.

I nie chcę, żebyś odniósł mylne wrażenie. Chodzi mi o to, że co tydzień rozmawiam z

nimi przez telefon i jesteśmy dla siebie grzeczni. Po prostu czasami żałuję, że jest, jak jest.

Wolałabym, żebyśmy z prawdziwą radością spędzali razem czas.

Travis nic nie odpowiedział i Gabby poczuła ulgę, że nie próbuje radzić jej czy podsuwać

rozwiązanie. Kiedy relacjonowała podobne odczucia Kevinowi, w pierwszym odruchu

proponował jej śmiały plan zmiany sytuacji. Podciągnęła nogi i objęła ramionami kolana.

- Powiedz mi, co jest najlepszego w pracy weterynarza?

- Zwierzęta - odparł. - I ludzie. Ale przypuszczam, że takiej właśnie odpowiedzi się

spodziewałaś.

Pomyślała o Evie Bronson.

- Zwierzęta, owszem, to pojmuję bez trudu...

Travis podniósł ręce.

- Nie zrozum mnie źle. Jestem pewien, że niektórzy ludzie, z którymi mam do czynienia,

są podobni do tych, z którymi ty się stykasz.

- Czyli nachalni? Neurotyczni? Ze skłonnościami do hipochondrii? Innymi słowy,

niespełna rozumu?

- Oczywiście. Ludzie są ludźmi i wielu z nich uważa swoje zwierzęta za członków

rodziny. Co oznacza, że jeśli ktoś podejrzewa, iż cokolwiek złego dzieje się z ich pupilem, żąda

pełnego badania, i skutek jest taki, że przychodzi z nim przynajmniej raz w tygodniu, czasami

częściej. Niemal zawsze okazuje się, że zwierzęciu nic nie dolega, ale mamy z tatą system

radzenia sobie z tym.

- A co robicie?

- Przyklejamy żółtą nalepkę po wewnętrznej stronie teczki zwierzęcia. Kiedy przychodzi

pani Zmartwiona z Azorem czy Mruczkiem, zerkamy na nalepkę, przeprowadzamy pobieżne

badanie i mówimy, że w tej chwili nic złego się nie dzieje, lecz zapraszamy z pieskiem lub

kotkiem na wizytę kontrolną za tydzień. Ponieważ i tak przyprowadziliby swoich ulubieńców,

dzięki temu szybciej wchodzą i wychodzą z gabinetu. I wszyscy są szczęśliwi. My jesteśmy

troskliwymi weterynarzami, a właściciele upewniają się, że ich zwierzętom nic nie dolega, lecz

mieli prawo się niepokoić, skoro chcemy zobaczyć je znowu.

- Ciekawe, jak zareagowaliby lekarze w mojej klinice, gdybym zaczęła przyklejać żółte

karteluszki na kartach niektórych pacjentów.

- Aż tak źle?

- Czasami. Za każdym razem, gdy ukazuje się nowy numer „Reader’s Digest” lub

program informacyjny, w którym jest mowa o rzadkim schorzeniu ze specyficznymi objawami,

poczekalnia pełna jest dzieciaków, które, zdaniem rodziców, naturalnie mają wszystkie te

objawy.

- Prawdopodobnie zachowywałbym się tak samo, gdybym miał dziecko.

Gabby pokręciła głową.

- Bardzo w to wątpię. Dla mnie wyglądasz raczej na typ faceta pozbędę - się - zmartwienia

- podczas - spaceru lub prześpię zmartwienie. Nie przypuszczam, żebyś zachowywał się inaczej

jako ojciec.

- Może masz rację - przyznał.

- Och, mam.

- Ponieważ mnie znasz?

- Hej, to wy zaczęliście, ty i twoja siostra.

Przez następne pół godziny siedzieli razem, rozmawiając w zdumiewająco zażyłym tonie.

Gabby opowiedziała więcej o matce, ojcu i ich krańcowo różnych osobowościach, trochę o

siostrach, jak również o dorastaniu w warunkach niezwykle silnych nacisków, by się

podporządkowała. Mówiła o studiach w college’u i w szkole dla asystentów medycznych,

podzieliła się wspomnieniami wieczorów, które spędzała w Beaufort przed przeprowadzką do

miasteczka. Wspomniała zaledwie przelotnie o Kevinie, co ją zdziwiło, dopóki nie uświadomiła

sobie, że chociaż obecnie odgrywa dużą rolę w jej życiu, nie zawsze tak było. Jakimś sposobem

rozmowa z Travisem przypomniała jej, że już na długo przed poznaniem Kevina stała się kobietą,

jaką pragnęła być.

Podczas dalszej rozmowy nieoczekiwanie dla siebie zwierzyła mu się ze swoich

sporadycznych frustracji w pracy, z jej ust padały czasami słowa, których wcale nie zamierzała

powiedzieć. Choć nie wspomniała o doktorze Meltonie, opowiedziała mu kilka historii o

rodzicach, których spotykała w swojej praktyce. Nie zdradzała żadnych nazwisk, lecz od czasu do
czasu Travis uśmiechał się w sposób świadczący, że dokładnie wie, o kogo chodzi.

W tym czasie Megan i Liz spakowały resztę jedzenia z powrotem do lodówek. Laird i

Allison wciąż byli na spacerze. Z kolei Matt leżał zakopany do połowy w piasku przez maluchy,

którym brakowało koordynacji ruchów i sypały mu piachem do oczu, nosa, ust i uszu.

W tym momencie u stóp Gabby wylądowało frisbee. Gdy podniosła wzrok, zobaczyła, że

zbliża się do nich Joe.

- Pora wybawić Matta - zawołał. Pokazał na frisbee. - Wchodzisz w to?

- Chcesz powiedzieć, że potrzebują trochę rozrywki? Joe uśmiechnął się szeroko.

- Sądzę, że nie mamy wyboru. Travis spojrzał na Gabby.

- Masz coś przeciwko?

- Nie, skądże, idź.

- Muszę cię ostrzec, to nie będzie ładny widok. - Wstał i krzyknął w kierunku dzieci: -

Hej, urwisy? Chcecie zobaczyć w akcji mistrza świata w grze we frisbee?

- Taaak!!! - rozległ się zgodny chór. Dzieci rzuciły łopatki i puściły się pędem w stronę

wody.

- Muszę iść - rzekł Travis. - Moja widownia czeka.

- Gdy biegł do wody i wskoczył do niej z chlupotem, Gabby obserwowała jego ruchy,

czując coś dziwnie zbliżonego do sympatii.

Przebywanie z Travisem wyglądało zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażała. Nie było

odrobiny zarozumialstwa, zaledwie parę prób imponowania, a co najważniejsze, Travis

intuicyjnie wyczuwał, kiedy zachować milczenie, a kiedy zareagować. Zdała sobie sprawę, że to

właśnie przede wszystkim świadomość oddania leżała u podstaw jej związku z Kevinem. Nie

była to wyłącznie kwestia fizycznego podniecenia, które czuła, gdy spędzali razem noce. Bardziej

jeszcze pragnęła komfortu psychicznego, jakiego doznawała w tych spokojnych chwilach, gdy
rozmawiali albo gdy brał ją za rękę na parkingu, w drodze na obiad. W takich chwilach łatwo

było myśleć, że Kevin jest tym mężczyzną, który został jej przeznaczony na całe życie, niestety,

ostatnio zdarzały się one coraz rzadziej.

Gabby zadumała się nad tym, patrząc, jak Travis nurkuje po frisbee. Celowo spartaczył

chwyt, pozwalając, by plastikowy dysk uderzył go w pierś i wylądował w przybrzeżnych falach,

wzbijając fontannę wody. Dzieci zapiszczały z zachwytu, jak gdyby była to najzabawniejsza

rzecz, jaką w życiu widziały. Kiedy zawołały: „Zrób to jeszcze raz, wujku Travisie!”, zerwał się

na równe nogi, cały czas błaznując. Dał trzy długie susy, jak na zwolnionym filmie, i odrzucił

frisbee Joemu. Robiąc minę mistrza świata, przysiadł na piętach w karykaturalnej pozycji

baseballisty szykującego się do kolejnego chwytu w polu wewnętrznym. Mrugnąwszy do

dzieciaków, obiecał: „Następnym razem nawet się nie zamoczę!”, po czym przepuścił kolejny

rzut z jeszcze większym pluskiem, co wzbudziło dziką radość maluchów. Najwyraźniej

pajacowanie przed dziećmi sprawiało mu autentyczną przyjemność, co tylko podsyciło ciepłe

uczucia Gabby dla niego. Starała się zrozumieć własną reakcję na Travisa, gdy wreszcie wynurzył

się z oceanu i ruszył w jej stronę, otrząsając wodę z włosów. Po chwili klapnął na piasek obok

niej, a gdy przypadkiem ich ciała się zetknęły, Gabby przez ułamek sekundy zobaczyła oczyma

wyobraźni, jak siedzą w ten sposób razem przez sto różnych weekendów w przyszłości.

ROZDZIAŁ 11

Przez resztę popołudnia wydarzenia zdawały się toczyć w odwrotnej kolejności niż rano.

Spędzili na plaży jeszcze godzinę, po czym załadowali z powrotem wszystko na łódź. W drodze

powrotnej każda para odbyła jeszcze raz lot na spadochronie, tyle że tym razem Gabby leciała w

towarzystwie Stephanie. Późnym popołudniem motorówka przepłynęła przez przesmyk i Travis

zatrzymał się, by kupić trochę krewetek u miejscowego rybaka, którego najwyraźniej dobrze znał.

Gdy wreszcie dotarli do domu, cała trójka dzieci spała kamiennym snem. Dorośli, z włosami
potarganymi przez wiatr i twarzami ogorzałymi od długiego przebywania na słońcu, mieli

zadowolone miny.

Gdy już wypakowano bagaże z łodzi, małżeństwa odjechały jedno po drugim, aż w końcu

zostali tylko Gabby, Stephanie i Travis. Travis był na tarasie z Mobym. Rozłożył już spadochron

do wyschnięcia na tarasie i teraz spłukiwał łódź wężem ogrodowym.

Stephanie przeciągnęła się leniwie.

- Chyba też powinnam się zmyć. Jem dziś kolację z naszymi staruszkami. Poczuliby się

urażeni, gdybym przyjechała tutaj i nie odwiedziła ich. Sama wiesz, jak to jest. Pozwól, że się

pożegnam z Travisem.

Gabby skinęła głową, patrząc apatycznie, jak Stephanie przechyla się przez balustradę

tarasu.

- Hej, Trav! - zawołała Stephanie. - Muszę lecieć. Dzięki za wspaniały dzień!

- Cieszę się, że przyjechałaś - odkrzyknął, machając jej ręką.

- Może wrzuciłbyś coś na grill? Gabby powiedziała właśnie, że umiera z głodu!

Odrętwienie Gabby natychmiast minęło, zanim jednak zdążyła się odezwać, Travis

podniósł kciuk w geście aprobaty.

- Za chwilę wracam i rozpalę grill! - zawołał. - Tylko skończę tutaj, dobrze?

Stephanie przeszła obok Gabby, najwyraźniej ogromnie z siebie zadowolona.

- Dlaczego to powiedziałaś? - syknęła Gabby.

- Ponieważ jadę do rodziców. Nie chcę, żeby mój biedny braciszek musiał spędzić resztę

wieczoru sam. On bardzo lubi mieć wokół siebie ludzi.

- A jeśli chciałam wrócić już do domu?

- No to mu powiesz, jak tu przyjdzie, że zmieniłaś zdanie. Nie obrazi się. Zyskałam tylko

dla ciebie kilka minut do namysłu, gwarantuję ci bowiem, że i tak by cię zaprosił, a potem -
gdybyś się wymówiła - zaprosiłby cię po raz drugi. - Przewiesiła torbę przez ramię. - Naprawdę

miło było cię poznać. Cieszę się, że miałyśmy okazję się spotkać. Bywasz w ogóle w okolicach

Raleigh?

- Czasami - odrzekła Gabby, wciąż jeszcze zakłopotana tym, co się właśnie stało, nie

bardzo wiedząc, czy ma być zadowolona, czy też wściekła na Stephanie.

- To świetnie. Możemy wybrać się na lunch. Chętnie - zjadłabym z tobą jutro późne

śniadanie, ale naprawdę muszę wracać. - Zdjęła ciemne okulary i przetarła je bluzką. -

Zobaczymy się znowu?

- Na pewno - obiecała Gabby.

Stephanie podeszła do drzwi patia, rozsunęła je i zniknęła w środku, po czym przeszła do

drzwi wejściowych. W tym czasie Travis znalazł się już na tarasie z Mobym biegnącym radośnie

przy jego nodze. Mężczyzna po raz pierwszy dzisiejszego dnia włożył koszulę z krótkim

rękawem, zostawił ją jednak rozpiętą.

- Dasz mi sekundę na rozpalenie grilla? Szaszłyki z krewetek, dobrze?

Zastanawiała się tylko przez moment, zdała sobie bowiem sprawę, że alternatywą jest

kolacja z mikrofalówki w domu, a potem jakiś beznadziejny program rozrywkowy w telewizji.

Wbrew swej woli przypomniała sobie uczucie, jakie ogarnęło ją, gdy przyglądała się figlom

Travisa z dziećmi w przybrzeżnych falach.

- A ty dasz mi kilka minut na przebranie się?

Podczas gdy Travis zajmował się grillem, Gabby zajrzała do Molly, która, jak się okazało,

spała głębokim snem razem ze szczeniętami.

Wzięła szybki prysznic, po czym przebrała się w jasną bawełnianą spódnicę i bluzkę.

Wysuszyła włosy i zastanawiała się przez chwilę, czy się umalować, zdecydowała się jednak

tylko musnąć rzęsy tuszem. Przyjrzała się sobie w lustrze - miała twarz lekko zarumienioną od
słońca. Szykując się do wyjścia, uświadomiła sobie, że po raz pierwszy od niepamiętnych czasów

będzie jadła kolację z innym mężczyzną niż Kevin.

Mogłaby szukać wymówek, że jest to po prostu kontynuacja dnia albo że została

skłoniona do wzięcia udziału w kolacji przez Stephanie, ale wiedziała, iż ani jedno, ani drugie nie

jest prawdą.

Czy jednak powinna mieć wyrzuty sumienia z powodu kolacji z Travisem, a może nawet

zataić ją przed Kevinem? W pierwszym odruchu wmawiała sobie uparcie, że nie ma powodu, by

nie wspomnieć o tym Kevinowi. Dzień był całkiem niewinny - w zasadzie spędziła więcej czasu

ze Stephanie niż z Travisem. O co więc tyle hałasu?

Ma się rozumieć, jesz dzisiaj kolację sama, ironicznie podszepnął jej głos wewnętrzny.

Ale czy to naprawdę taki problem? Stephanie miała rację - Gabby znowu zgłodniała, a jej

sąsiad ma pyszne żarcie. Ludzka potrzeba numer jeden. Przecież nie zamierza się z nim przespać.

Nie ma nawet zamiaru go pocałować. Są przyjaciółmi, to wszystko. Gdyby Kevin był w mieście,

Travis z pewnością zaprosiłby również jego.

Ale go tu nie ma, nie ustępował głos. Powiesz Kevinowi o tej kolacyjce we dwoje?

- Zdecydowanie tak. Powiem mu bez wątpienia - wymamrotała pod nosem, próbując

zagłuszyć ów głos. Czasami go po prostu nienawidziła. Do złudzenia przypominał jej matkę.

Podjąwszy decyzję, przyjrzała się sobie po raz ostatni w lustrze. Zadowolona z tego, co

zobaczyła, wymknęła się przez drzwi patia i ruszyła po murawie w stronę domu Travisa.

Gdy Gabby przecisnęła się przez szczelinę w żywopłocie, pojawiając się na skraju

trawnika, Travis dostrzegł ten ruch kątem oka i bez śladu zażenowania taksował wzrokiem

zbliżającą się kobietę. Gdy weszła na taras, poczuł dziwną zmianę atmosfery, co go absolutnie

zaskoczyło.

- Cześć - przywitała się ponownie. - Za ile kolacja?

- Za parę minut - odrzekł. - Co za doskonałe wyczucie czasu.

Zerknęła na krewetki na rożenkach, kolorowe papryczki i cebule. Jak na dany znak,

zaburczało jej w brzuchu.

- O rety - wymruczała, mając nadzieję, że nie usłyszał tego kompromitującego dźwięku. -

Wyglądają tak apetycznie.

- Może się czegoś napijesz? - Travis pokazał na drugi koniec tarasu. - Chyba zostało

trochę piwa i wody w lodówce.

Gdy Gabby poszła w tamtą stronę, Travis usiłował nie gapić się na jej łagodnie kołyszące

się biodra, zastanawiając się, co też w niego wstąpiło. Przyglądał się, jak otwiera lodówkę,

myszkuje w niej i wyjmuje dwa piwa. Gdy wróciła i podała mu butelkę, ich palce musnęły się w

przelocie. Odkręcił kapsel i pociągnął długi łyk, spoglądając na Gabby, która w milczeniu

wpatrywała się w wodę. Słońce wciąż świeciło jasno nad drzewami, lecz nie było już takie gorące

i na trawniku powoli kładły się cienie.

- Właśnie dlatego kupiłam ten dom - powiedziała w końcu. - Dla takich widoków.

- Coś pięknego, prawda? - Zdał sobie sprawę, że mówiąc te słowa, patrzy na nią, i

odepchnął od siebie podświadome skojarzenia. Odchrząknął. - Jak się czuje Molly?

- Chyba dobrze. Spała, kiedy sprawdzałam, czy wszystko w porządku. - Rozejrzała się

dookoła. - A gdzie Moby?

- Pewnie wałęsa się gdzieś w pobliżu. Znudziło go moje pitraszenie, gdy przekonał się, że

nie zamierzam poczęstować go żadnymi smacznymi kąskami.

- On jada krewetki?

- On jest wszystkożerny.

- Koneser - zauważyła, mrugając do niego. - Mogę ci w czymś pomóc?

- Raczej nie. Chyba że przyniosłabyś z kuchni talerze.

- Bardzo chętnie. A gdzie je trzymasz?

- W szafce po lewej stronie zlewu. Och, i ananasa. Jest na bufecie. I nóż. Powinien też tam

być.

- Zaraz wracam.

- To może jeszcze przy okazji weź sztućce, dobrze? Znajdziesz je w szufladzie obok

zmywarki.

Gdy Gabby odwróciła się, by wejść do domu, Travis przyłapał się na tym, że znów

przygląda się jej badawczo. Nie chodziło wyłącznie o to, że jest atrakcyjna; ładnych kobiet jest

wszędzie na pęczki. W jej naturalnej inteligencji i niewymuszonej wesołości było coś, co

sugerowało silne wyczucie dobra i zła. Uroda i zwykły zdrowy rozsądek są rzadką kombinacją,

aczkolwiek Travis wątpił, czy Gabby w ogóle jest świadoma swoich przymiotów.

Gdy wynurzyła się z domu, szaszłyki były gotowe. Nałożył po dwa na każdy talerz, obok

plasterki ananasa, po czym usiedli przy stole. Za nimi, w leniwie płynącej rzeczce niebo odbijało

się niczym w lustrze, ciszę przerywał tylko szum skrzydeł przelatujących nad ich głowami

szpaków.

- Pycha! - powiedziała Gabby.

- Dziękuję.

Upiła łyk piwa i pokazała na motorówkę.

- Wypływasz także jutro?

- Chyba nie. Jutro prawdopodobnie wybiorę się na przejażdżkę.

- Konną?

Travis pokręcił przecząco głową.

- Motocyklem. Kiedy byłem w college’u, kupiłem zdezelowaną hondę Shadow z tysiąc

dziewięćset osiemdziesiątego trzeciego roku. Zamierzałem ją szybko wyremontować i sprzedać z

zyskiem. Powiedzmy, że nie było szybko i wątpię, czy kiedykolwiek mi się to opłaci. Ale

przynajmniej mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że zrobiłem wszystko sam.

- To musi być bardzo satysfakcjonujące.

- Lepsze byłoby słowo „bezsensowne”. Motocykl nie jest szczególnie praktyczny,

ponieważ ma tendencję do psucia się, a znalezienie oryginalnych części graniczy z cudem. Ale

czy nie jest to cena posiadania modelowego arcydzieła?

Piwo piło się gładko i Gabby pociągnęła kolejny łyk.

- Nie mam pojęcia. Nie wymieniam nawet sama oleju.

- Jechałaś kiedyś na motorze?

- Nie. To zbyt niebezpieczne.

- Niebezpieczeństwo zależy raczej od motocyklisty i od warunków niż od motoru.

- Sam mówiłeś, że twój się psuje.

- To prawda. Ale ja lubię życie na krawędzi.

- Zauważyłam tę cechę twojego charakteru.

- Jest pozytywna czy negatywna?

- Ani jedno, ani drugie. Raczej absolutnie nieprzewidywalna, zwłaszcza gdy próbuję

pogodzić to z faktem, że jesteś weterynarzem. To zawód dla zrównoważonego człowieka. Kiedy

myślę o weterynarzach, automatycznie wyobrażam sobie domatora, z żoną w fartuszku i dziećmi,

które są częstymi gośćmi u ortodonty. .

- Jednym słowem, nuda. Podobnie jak najbardziej podniecającą rzeczą, którą powinienem

robić, jest golf.

Gabby przyszedł na myśl Kevin.

- Są gorsze.

- Tak dla twojej wiadomości, jestem rodzinnym facetem - rzekł Travis, wzruszając
ramionami. - Tyle tylko, że nie mam żony i dzieci.

- To rodzaj warunku wstępnego, nie sądzisz?

- Dla mnie bycie człowiekiem rodzinnym wiąże się raczej z odpowiednim

światopoglądem niż z posiadaniem rodziny.

- Brawo. - Spojrzała na niego spod zmrużonych powiek, czując działanie piwa. - Nie

wiem, czy w ogóle potrafię sobie wyobrazić ciebie żonatego. Jakoś mi to po prostu do ciebie nie

pasuje. Wyglądasz mi raczej na faceta, który umawia się z wieloma kobietami, rodzaj wiecznego

kawalera.

- Nie ty pierwsza mi to mówisz. Prawdę mówiąc, gdybym nie wiedział z całą pewnością,

że jest inaczej, powiedziałbym, że spędziłaś dziś za dużo czasu, słuchając moich przyjaciół.

- Wyrażali się o tobie bardzo pochlebnie.

- Dlatego zabieram ich na łódź.

- A Stephanie?

- Ona jest zagadką. Ale również moją siostrą, co więc mam począć? Jak już ci mówiłem,

jestem rodzinnym facetem.

- Dlaczego nie mogę oprzeć się wrażeniu, że starasz się mi zaimponować.

- Może to prawda. Opowiedz mi o swoim chłopaku. Czy on również jest domatorem?

- Nie twoja sprawa - odparła Gabby.

- W porządku, nie mów. A przynajmniej na razie. Wobec tego opowiedz mi o okresie

dorastania w Savannah.

- Już ci opowiadałam o mojej rodzinie. Co jeszcze chcesz usłyszeć?

- Cokolwiek. Gabby zawahała się.

- Latem jest tam gorąco. Bardzo gorąco. I parno.

- Zawsze odpowiadasz tak wymijająco?

- Myślę, że odrobina tajemniczości dodaje życiu atrakcyjności.

- Czy twój chłopak też tak uważa?

- Mój chłopak mnie zna.

- Jest wysoki?

- Jakie to ma znaczenie?

- Żadnego. Po prostu podtrzymuję rozmowę.

- W takim razie zmieńmy temat.

- Dobrze. Pływałaś kiedyś na desce surfingowej?

- Nie.

- Nurkowałaś z aparatem tlenowym?

- Nie.

- A to pech.

- Dlaczego? Bo sama nie wiem, co tracę?

- Nie - odparł. - Bo teraz, kiedy moi przyjaciele pożenili się i mają dzieci, muszę znaleźć

kogoś, kto zechciałby systematycznie uprawiać te sporty.

- Z tego, co się orientuję, potrafisz znaleźć sobie najrozmaitsze rozrywki. Pływasz na

wakeboardzie albo żeglujesz, gdy tylko wracasz z pracy - W życiu jest znacznie więcej rozrywek

niż te dwie rzeczy. Na przykład latanie na spadochronie za motorówką.

Gabby roześmiała się, a gdy Travis jej zawtórował, zdała sobie sprawę, że podoba jej się

ten dźwięk.

- Mam jedno pytanie o studia weterynaryjne - powiedziała ni stąd, ni zowąd, nie

przejmując się dłużej kierunkiem ich rozmowy. Miło było zwyczajnie się zrelaksować, cieszyć

się towarzystwem Travisa. Poczuła się całkiem swobodnie. - Wiem, że to głupie, ale zawsze

byłam ciekawa, jak wiele jest zajęć z anatomii. Musiałeś studiować anatomię wielu różnych
zwierząt?

- Tylko niektórych - wyjaśnił. - Krowy, konia, świni, psa, kota i drobiu.

- I musiałeś wiedzieć właściwie wszystko o każdym z tych zwierząt?

- Co się tyczy anatomii, owszem. Zastanawiała się przez chwilę nad jego słowami.

- No, no. Myślałam, że to z ludźmi jest trudno.

- Tak, ale pamiętaj, że raczej nikt nie poda mnie do sądu, jeśli zdechnie mu kura. Twoja

odpowiedzialność jest znacznie większa, zwłaszcza że masz do czynienia z dziećmi. - Umilkł. - I

założę się, że cudownie sobie z nimi radzisz.

- Skąd to przypuszczenie?

- Roztaczasz wokół siebie aurę łagodności i cierpliwości.

- Oho, przebywałeś dziś chyba za długo na słońcu.

- Prawdopodobnie - zgodził się. Wstał i wskazał na jej butelkę. - Jeszcze jedno?

Gabby nie zauważyła nawet, że skończyła piwo.

- Lepiej nie.

- Nie powiem nikomu.

- Nie w tym rzecz. Nie chciałabym, żebyś powziął o mnie mylne mniemanie.

- Wątpię, aby to było możliwe.

- Mój chłopak chybaby tego nie pochwalił.

- Wobec tego dobrze, że go tu nie ma, prawda? Poza tym dopiero zaczynamy się

wzajemnie poznawać. Co w tym złego?

- No to poproszę. - Westchnęła. - Ale więcej nie ma mowy.

Travis przyniósł dwa piwa i otworzył jej butelkę. Zaledwie przyłożyła ją do warg,

pociągnęła łyk i poczuła miły dreszczyk, znowu usłyszała natrętny wewnętrzny głos: „Nie

powinnaś tego robić”.

- Polubiłbyś go - oświadczyła, próbując przywrócić pewien dystans między nimi. - To

świetny facet.

- Jestem tego pewien.

- I odpowiadając na twoje wcześniejsze pytanie, owszem, jest wysoki.

- Myślałem, że nie chcesz o nim mówić.

- Bo nie. Chcę tylko, byś wiedział, że go kocham.

- Miłość to wspaniała rzecz. Dzięki niej życie jest coś warte. Uwielbiam być zakochany.

- Mówisz jak ktoś z ogromnym doświadczeniem. Ale pamiętaj, że prawdziwa miłość trwa

wiecznie.

- Poeci powiedzieliby, że prawdziwa miłość zawsze ma tragiczne zakończenie.

- A ty jesteś poetą?

- Nie. Tylko powtarzam, co oni mówią. Nie twierdzę, że się z tym zgadzam. Podobnie jak

ty, stykałem się raczej z romansami o szczęśliwym zakończeniu. Moi rodzice są małżeństwem od

zawsze, pragnę tego samego pewnego dnia.

Gabby mimo woli pomyślała, że Travis jest dobry w tego rodzaju flirciarskim

przekomarzaniu się - iw tym momencie przypomniała sobie, że to dlatego, iż ma bogatą praktykę

w tej dziedzinie. Mimo to musiała przyznać, że schlebia jej jego zainteresowanie, choć wiedziała,

że Kevin by tego nie pochwalał.

- Wiedziałaś, że omal nie kupiłem twojego domu? spytał.

Zaskoczona pokręciła przecząco głową.

- Był na sprzedaż w tym samym czasie co mój. Bardziej podobał mi się jego rozkład, lecz

ten miał już taras, hangar dla łodzi i windę. Musiałem dokonać trudnego wyboru.

- A teraz masz nawet wannę spa.

- Lubisz to? - uśmiechnął się Travis, podnosząc brwi. - Możemy się wykąpać, gdy słońce
zajdzie.

- Nie mam kostiumu.

- Kostiumy kąpielowe nie są oczywiście obowiązkowe.

Gabby spojrzała na niego z politowaniem, celowo ignorując dreszczyk, który ją

przeniknął.

- Raczej nie skorzystam z propozycji. Przeciągnął się, najwyraźniej z siebie zadowolony.

- W takim razie może zamoczymy tylko stopy?

- Prawdopodobnie jakoś to zniosę.

- To na początek.

- I koniec.

- To się rozumie samo przez się.

Po drugiej stronie rzeki zachodzące słońce malowało niebo nad horyzontem różnymi

odcieniami złota. Travis przyciągnął krzesło i oparł na nim nogi. Gabby patrzyła na rzekę,

podziwiając wspaniały widok, od bardzo dawna nie miała już tak dobrego samopoczucia.

- Opowiedz mi o Afryce - poprosiła. - To naprawdę taki inny świat, na jaki wygląda?

- Dla mnie tak. Wciąż pragnę tam wrócić. Jak gdyby coś w moich genach rozpoznało ten

świat jako mój dom, mimo że zobaczyłem tam tak niewiele rzeczy, które przypominałyby mi

świat, z którego pochodzę.

- Widziałeś lwy albo słonie?

- Mnóstwo.

- Było to niezwykłe?

- Nigdy tego nie zapomnę. Gabby milczała przez chwilą.

- Zazdroszczę ci.

- No to jedź tam. A jak się tam już znajdziesz, koniecznie pojedź zobaczyć Wodospad
Wiktorii. To jedno z najbardziej niesamowitych miejsc, jakie kiedykolwiek widziałem.

Tęcze, mgła, nieprawdopodobny huk... masz wrażenie, że stoisz na samym krańcu świata.

Gabby uśmiechnęła się z rozmarzeniem.

- Ile czasu tam spędziłeś?

- Za którym razem?

- A ile razy byłeś?

- Trzy.

Próbowała wyobrazić sobie, że jest wolna jak ptak, lecz jej się nie udało.

- Opowiedz mi o wszystkich trzech razach.

Jeszcze długo spokojnie rozmawiali, a szary zmierzch ustąpił miejsca mrokowi nocy.

Travis opisywał ludzi i miejsca barwnie i wyczerpująco, Gabby czuła się niemal, jak gdyby tam z

nim była. Przyłapała się na tym, że zastanawia się, ilu innym kobietom opowiadał o swoich

podróżach. W połowie opowieści wstał od stołu i przyniósł dwie butelki wody, szanując jej

wcześniejsze zastrzeżenie. Wdzięczność, jaką poczuła, spowodowała, że jej sympatia do Travisa

jeszcze wzrosła. Chociaż wiedziała, że to nic dobrego, nie mogła nic na to poradzić.

Kiedy w końcu wstali, by zanieść naczynia do domu, na niebie migotały gwiazdy. Travis

spłukiwał talerze, Gabby przechadzała się po jego salonie, myśląc, że mniej przypomina pokój

kawalera, niż się spodziewała. Meble były wygodne i stylowe - brązowe skórzane kanapy, niskie

stoliki z orzecha, mosiężne lampy. W salonie panował porządek, lecz nie przesadny. Czasopisma

leżały rozrzucone na telewizorze, dostrzegła warstwę kurzu na wieży stereo, co z jakiegoś

powodu wydawało się usprawiedliwione. Na ścianach zamiast obrazów wisiały plakaty filmowe

odzwierciedlające eklektyczny gust Travisa - Casablanca po jednej stronie, Szklana pułapka po

drugiej, a tuż obok Kevin sam w domu. Gabby usłyszała, że w kuchni przestała lecieć woda z

kranu i do pokoju wszedł Travis.

- Jesteś gotów zamoczyć stopy? - spytała z uśmiechem.

- Pod warunkiem, że nie odsłonisz zbytnio ciała.

Wyszli z powrotem na dwór i skierowali się w stronę wanny. Travis zdjął pokrywę i

odłożył ją na bok, tymczasem Gabby zrzuciła sandałki. Po chwili siedzieli obok siebie, huśtając

nogami. Gabby zapatrzyła się w niebo, śledząc konstelacje na niebie.

- O czym myślisz? - spytał Travis.

- O gwiazdach - odrzekła. - Kupiłam podręcznik astronomii i teraz sprawdzam, czy

cokolwiek zapamiętałam.

- A zapamiętałaś?

- Tylko duże. Te łatwe. - Wskazała na dom. - Mniej więcej na wysokości dwóch pięści w

linii prostej nad kominem zobaczysz Pas Oriona. Na lewym ramieniu Oriona leży Betelgeuse. A

u stóp Rigel. Ma dwa psy myśliwskie. Tamta jasna gwiazda to Syriusz, który należy do

gwiazdozbioru Wielki Pies, zaś Procjon jest częścią konstelacji Mały Pies.

- Travis wypatrzył Pas Oriona, lecz chociaż próbował rozróżnić inne, stosując się do

wskazówek Gabby, nie udało mu się to.

- Chyba nie widzę dwóch pozostałych.

- Ja też nie. Po prostu wiem, że tam są. Pokazał palcem nad jej ramieniem.

- Widzę natomiast Wielki Wóz. O tam. Tylko to zawsze potrafię znaleźć.

- Znany jest też jako Wielka Niedźwiedzica lub Ursa Maior. Czy wiedziałeś, że postać

niedźwiedzia była łączona z tym gwiazdozbiorem od epoki lodowcowej?

- Skłamałbym, gdybym powiedział, że tak.

- Uwielbiam nazwy gwiazd, nawet jeśli nie potrafię jeszcze rozróżnić wszystkich

konstelacji. Psy Gończe, Warkocz Bereniki, Plejady, Antinous, Kasjopeja... te nazwy brzmią jak

muzyka.
- Rozumiem, że to twoje nowe hobby.

- Raczej dobre intencje pogrzebane w gruzach codziennego życia. Ale przez parę dni

naprawdę się tym pasjonowałam.

Travis parsknął śmiechem.

- Przynajmniej jesteś uczciwa.

- Znam swoje ograniczenia. Mimo to żałuję, że nie mam więcej wiedzy. Kiedy byłam w

siódmej klasie, miałam nauczyciela, który kochał astronomię. Umiał tak zajmująco rozprawiać o

gwiazdach, że zapamiętywało się to na całe życie.

- Co takiego mówił?

- Że patrzenie w gwiazdy przypomina spoglądanie wstecz w czasie, ponieważ niektóre z

nich są tak daleko, że ich światło potrzebuje milionów lat, by do nas dotrzeć. Że widzimy

gwiazdy nie tak, jak wyglądają teraz, lecz tak, jak - wyglądały w epoce dinozaurów. Cała ta

koncepcja wydała mi się dość zdumiewająca.

- Wygląda na to, że był wspaniałym nauczycielem.

- Faktycznie był. Wiele nas nauczył, mimo że, jak sam widzisz, prawie wszystko

zapomniałam. Ale uczucie zadziwienia pozostało. Gdy patrzę w niebo, po prostu wiem, że ktoś

robił dokładnie to samo tysiące lat temu.

Travis przyglądał się jej, oczarowany brzmieniem jej głosu w ciemności.

- I dziwne jest to - mówiła dalej - że chociaż wiemy znacznie więcej o wszechświecie,

zwykli ludzie w dzisiejszych czasach mniej znają się na gwiazdach niż nasi przodkowie. Nawet

bez teleskopów, matematyki czy wiedzy o tym, że Ziemia jest okrągła, potrafili kierować się

gwiazdami przy nawigacji, szukali na niebie konkretnych konstelacji, by wiedzieć, kiedy

nadszedł czas na zasiewy, wykorzystywali gwiazdy przy konstrukcji budowli, nauczyli się

przewidywać zaćmienia... Skłania mnie to do zastanowienia się, jak się żyło, tak ufnie
zawierzając gwiazdom. - Zamyśliła się, milknąc na dłuższą chwilę. - Przepraszam. Pewnie cię

zanudziłam.

- Ani trochę. Prawdę mówiąc, zawsze już będę myślał o gwiazdach inaczej niż dotąd.

- Żartujesz sobie ze mnie.

- Wcale nie - rzekł Travis poważnie.

Patrzył jej prosto w oczy i Gabby domyśliła się nagle, że zamierza ją pocałować, toteż

odwróciła się szybko. W tym samym momencie usłyszała kumkanie żab w bagiennej trawie i

ćwierkanie świerszczy wśród drzew. Księżyc wysoko na niebie rozsiewał wokół nich migotliwy

blask. Gabby nerwowo poruszyła stopami w wodzie, zdając sobie sprawę, że powinna już pójść.

- Stopy mi się chyba pomarszczyły jak dłonie praczki - roześmiała się.

- Przynieść ci ręcznik?

- Nie, nie trzeba. Ale muszę już wracać. Robi się późno.

Travis wstał i wyciągnął do niej rękę. Ujmując jego dłoń, poczuła, jak jest ciepła i silna.

- Odprowadzę cię.

- Jestem pewna, że trafię.

- Wobec tego tylko do żywopłotu.

Przy stole podniosła sandałki i dostrzegła Moby’ego, który biegł w ich stronę. Dotarł do

nich z radośnie wywieszonym jęzorem w chwili, gdy zeszli z tarasu na trawę. Okrążył ich, po

czym puścił się truchtem ku wodzie, jak gdyby chciał się upewnić, że nic się tam nie kryje.

Zatrzymał się, gwałtownie hamując przednimi łapami, a następnie szybko pobiegł w jeszcze

innym kierunku.

- Moby jest psem, którego cechuje bezgraniczna ciekawość oraz entuzjazm - zauważył

Travis.

- Trochę jak ciebie.

- Trochę. Tyle że ja nie tarzam się w rybich wnętrznościach.

Uśmiechnęła się. Trawa była miękka pod jej stopami, po chwili znaleźli się przy

żywopłocie.

- To był cudowny dzień - powiedziała Gabby. - I wieczór również.

- Zgadzam się w stu procentach. I dziękuję za lekcję astronomii.

- Następnym razem bardziej się postaram. Zaimponuję ci moją kosmiczną wiedzą.

Travis wybuchnął śmiechem.

- Zgrabny kalambur. Wymyśliłaś go na poczekaniu?

- Nie, to znowu mój nauczyciel. Zwykł tak mówić zawsze na zakończenie lekcji.

Travis przestąpił z nogi na nogę, po czym podniósł wzrok na Gabby.

- Jakie masz plany na jutro?

- Właściwie żadnych. Na pewno muszę pojechać do sklepu spożywczego. A dlaczego

pytasz?

- Nie wybrałabyś się ze mną na przejażdżkę?

- Motocyklem?

- Chciałbym ci coś pokazać. I będzie fajnie, obiecuję. Wezmę nawet ze sobą lunch.

Gabby zawahała się. To było proste pytanie i zdawała sobie sprawę, jak powinna brzmieć

odpowiedź, zwłaszcza jeśli nie chciała komplikować sobie życia. Należało powiedzieć tylko: „To

chyba nie jest dobry pomysł”, i po kłopocie.

Pomyślała o Kevinie i wyrzutach sumienia, które czuła kilka minut wcześniej, a przede

wszystkim o wyborze, którego dokonała, przeprowadzając się tutaj. Jednakże mimo tego

wszystkiego, a może raczej właśnie z powodu tego wszystkiego, zaczęła się uśmiechać.

- Chętnie - odrzekła. - O której?

Jeśli nawet zaskoczyła go jej odpowiedź, nie okazał tego.

- O jedenastej? Dam ci szansę dobrze się wyspać. Podniosła rękę do włosów.

- No to jeszcze raz dziękuję...

- Ja również. Do zobaczenia jutro.

Przez moment wydawało jej się, że po prostu odwróci się i pójdzie, lecz ich spojrzenia

znowu się spotkały. Patrzyli sobie w oczy o ułamek sekundy za długo i zanim Gabby

zorientowała się, co mężczyzna zamierza, Travis położył dłoń na jej biodrze i przyciągnął ją

lekko do siebie. Pocałował ją, ani zbyt delikatnie, ani zbyt mocno. Gdy wreszcie jej mózg

zarejestrował, co się dzieje, odepchnęła go.

- Co ty robisz? - wykrztusiła.

- Nie potrafiłem się powstrzymać. - Wzruszył ramionami, nie sprawiając bynajmniej

wrażenia skruszonego. - Wydawało mi się to takie właściwe.

- Wiesz, że mam chłopaka - powtórzyła, zdając sobie sprawę, że w głębi duszy nie miała

absolutnie nic przeciwko temu pocałunkowi, i nienawidząc siebie za to.

- Przepraszam, jeśli postawiłem cię w niezręcznej sytuacji.

- Nic się nie stało - rzekła, podnosząc ręce i trzymając go na dystans. - Zapomnijmy o tym.

Ale koniecznie mi obiecaj, że więcej się to nie zdarzy, dobrze?

- Dobrze.

- No to świetnie - powiedziała, ogarnięta nagłą chęcią powrotu do domu. Nie powinna

była pozwolić na taką sytuację. Domyślała się, czym to się skończy, nawet ostrzegała przed tym

samą siebie, no i potwierdziło się, że miała rację.

Odwróciła się i przecisnąwszy się przez żywopłot, ruszyła w stronę domu, szybko

oddychając. Pocałował ją! Wciąż nie mogła w to uwierzyć. Mimo że zamierzała pomaszerować

prosto do drzwi, by w pełni dotarło do niego, jak jest niezłomna, rzuciła przez ramię ukradkowe

spojrzenie i z potwornym zażenowaniem dostrzegła, że Travis na nią patrzy. Podniósł rękę i

pomachał jej.

- Do zobaczenia jutro - zawołał.

Nie zadała sobie trudu, by odpowiedzieć. Myśl o tym, co mogło zdarzyć się nazajutrz,

przyprawiła ją o dreszcz. Dlaczego musiał wszystko zepsuć? Dlaczego nie mogą być po prostu

sąsiadami i przyjaciółmi? Dlaczego tak się to skończyło?

Zamknęła za sobą drzwi i przeszła do sypialni, starając się ze wszystkich sił wzbudzić w

sobie gniew, na jaki zasługiwało to zdarzenie. Pewnie by się jej udało, gdyby nie drżące nogi,

walące jak młotem serce oraz świadomość, że Travis Parker uznał ją za tak bardzo pociągającą,

że miał ochotę ją pocałować.

ROZDZIAŁ 12

Po wyjściu Gabby Travis opróżnił lodówkę turystyczną. Chcąc spędzić trochę czasu z

Mobym, złapał piłeczkę tenisową, lecz nawet gdy zaczął zwykłą zabawę z psem, myślami wracał

wciąż do Gabby. Moby biegał po ogródku, a on nie potrafił pozbyć się wspomnienia delikatnych

zmarszczek wokół oczu Gabby, pojawiających się, gdy się uśmiechała, lub nabożnej czci w jej

głosie, gdy wymieniała nazwy gwiazd. Przyłapał się na tym, że zastanawia się nad związkiem

łączącym Gabby z jej chłopakiem. Co ciekawe, niewiele o nim mówiła - jakiekolwiek

powodowały nią pobudki, okazało się to skutecznym sposobem utrzymywania Travisa w

niepewności.

Bez wątpienia spodobała mu się, choć go to dziwiło, ponieważ w porównaniu z

poprzednimi dziewczynami Gabby zdecydowanie nie była w jego typie. Nie sprawiała wrażenia

szczególnie delikatnej czy przewrażliwionej, nie okazała się cieplarnianą roślinką - a zdawał się

przyciągać tłumy takich kobiet. Gdy z niej kpił, nie pozostawała mu dłużna. Gdy przekraczał

pewne granice, nie miała skrupułów, by ustawić go do pionu. Podobała mu się jej żarliwość, jej

samokontrola i pewność siebie, a zwłaszcza podobało mu się to, że najwyraźniej nie była
świadoma swoich zalet. Kiedy myślał o całym dniu, nasuwało mu się porównanie z kuszącym

tańcem, w którym każde z nich kolejno przejmowało prowadzenie. Zastanawiał się, czy taki

taniec może trwać wiecznie.

Za jedną z przyczyn rozpadu jego poprzednich związków można uznać to, że nawet we

wczesnym stadium zawsze były jednostronne. Zwykle kończyło się na tym, że to on podejmował

większość decyzji, co robić, gdzie jeść, do czyjego domu pójść lub jaki film obejrzeć. Nie to

jednak przeszkadzało mu najbardziej, lecz fakt, że z czasem owa jednostronność zaczynała

rzutować na całość związku, co nieuchronnie pozostawiało mu wrażenie, że spotyka się z

podwładnym, a nie z partnerem. Szczerze mówiąc, nudziło go to.

Co dziwne, dotąd nie myślał o poprzednich związkach w ten sposób. Zazwyczaj w ogóle

o nich nie myślał. Przebywanie z Gabby sprawiło, że zaczął zastanawiać się nad tym, co wtedy

tracił. Odtwarzał w pamięci swoje z nią rozmowy, uświadamiając sobie, że pragnie ich więcej,

pragnie więcej samej Gabby. Nie powinienem był jej pocałować, pomyślał w przypływie

nietypowego dla siebie niepokoju, posunąłem się za daleko. Ale teraz pozostało mu jedynie

uzbroić się w cierpliwość i mieć nadzieję, że nie zmieniła zdania co do jutrzejszej przejażdżki.

Co może zrobić? Nic, doszedł do wniosku. Absolutnie nic.

- Jak ci poszło? - spytała Stephanie. Nazajutrz rano lekko skołowany Travis ledwie zdołał

otworzyć oczy.

- Która godzina?

- Nie wiem. Ale dość wcześnie.

- Po co do mnie dzwonisz?

- Ponieważ chcę wiedzieć, jak poszła ci kolacja z Gabby.

- Czy słońce w ogóle już wstało?

- Nie zmieniaj tematu. No, gadaj.

- Jesteś okropnie wścibska.

- Owszem, jestem. Ale nie przejmuj się. Znam już odpowiedź na to pytanie.

- Przecież nic nie mówiłem.

- Właśnie. Zakładam, że dzisiaj też się z nią spotykasz?

Travis odsunął telefon od ucha i wpatrywał się weń podejrzliwie, zachodząc w głowę,

jakim cudem jego siostra zawsze zdawała się wiedzieć wszystko.

- Steph...

- Pozdrów ją ode mnie. Dobra, muszę lecieć. Dzięki za informację.

Rozłączyła się, zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć.

Nazajutrz rano Gabby obudziła się z myślą, że chętnie postrzega siebie jako osobę

uczciwą. W okresie dorastania zawsze starała się przestrzegać zasad. Utrzymywała porządek w

pokoju, uczyła się do egzaminów i była grzeczna wobec rodziców.

To nie z powodu wczorajszego pocałunku zwątpiła w swoją prawość. Ona nie miała z tym

nic wspólnego, winę ponosił Travis. I cały dzień był zupełnie niewinny - z radością

opowiedziałaby o wszystkim Kevinowi. Nie, jej poczucie winy wiązało się z faktem, że tak

chętnie wróciła na kolację z Travisem. Gdyby była wobec siebie całkiem szczera, przewidziałaby

jego zamiary i zapobiegłaby tej sytuacji. Zwłaszcza na końcu. Co ona sobie myślała?

Co do Kevina, to rozmowa z nim raczej nie pomogła wymazać tego wspomnienia.

Zadzwoniła do niego wczorajszej nocy po powrocie do domu. Gdy odebrał telefon

komórkowy, modliła się, by nie poznał po jej głosie, że czuje się winna. Szybko zdała sobie

jednak sprawę, że problem nie istnieje, ponieważ prawie nie słyszeli się nawzajem. Kevin był

właśnie w nocnym klubie.

- Cześć, kochanie - powiedziała - dzwonię tylko, żeby...

- Cześć, Gabby! - przerwał jej. - Straszny tu hałas, mów głośniej.

Kevin krzyczał tak przeraźliwie, że musiała odsunąć słuchawkę od ucha.

- Rzeczywiście.

- Słucham?

- Mówię, że rzeczywiście okropny hałas! - odkrzyknęła. - Rozumiem, że dobrze się

bawisz?

- Ledwie cię słyszę! Co powiedziałaś?

W tle jakiś kobiecy głos pytał, czy Kevin chce jeszcze jedną wódkę z tonikiem. Jego

odpowiedź utonęła w kakofonii dźwięków.

- Gdzie jesteś?

- Nie jestem pewien, jak się ten klub nazywa. Jakiś tam!

- Jaki to rodzaj klubu?

- Po prostu miejsce, gdzie chcieli pójść inni! Nieważne!

- Cieszę się, że się dobrze bawisz.

- Mów głośniej!

Gabby podniosła rękę i ścisnęła grzbiet nosa.

- Chciałam tylko porozmawiać. Tęsknię za tobą.

- Ja też za tobą tęsknię, ale będę w domu za kilka dni! Posłuchaj...

- Wiem, wiem, musisz iść.

- Zadzwonię do ciebie jutro, dobrze?

- Jasne.

- Kocham cię!

- Ja też cię kocham.

Gabby się rozłączyła. Zagryzała wargi z irytacji. Chciała zwyczajnie z nim pogadać, ale

powinna była posłuchać głosu rozsądku. Tego rodzaju konferencje sprawiają, że dorośli
mężczyźni zamieniają się z powrotem w nastolatków - przed kilkoma miesiącami była tego

naocznym świadkiem na konferencji lekarzy w Birminghamie, w której brała udział. W dzień w

spotkaniach uczestniczyli bardzo poważni lekarze, wieczorem przyglądała się przez hotelowe

okno, jak włóczyli się całą bandą, zbyt dużo pili i generalnie robili z siebie idiotów. Nic w tym

złego. Ani przez chwilę nie przyszło jej do głowy, że wpakował się w kłopoty lub zrobił coś,

czego będzie żałował.

Na przykład pocałował kogoś?

Odrzuciła pościel, szczerze żałując, że nie potrafi przestać o tym myśleć. Pragnęła

zapomnieć ciężar dłoni Travisa na jej biodrze, gdy przyciągnął ją do siebie, a już zdecydowanie

nie chciała pamiętać o dotyku jego warg i elektryzującym wrażeniu, jakie to na niej wywarło.

Jednak gdy szła do łazienki, by wziąć prysznic, nurtowało ją coś innego, coś, czego nie udawało

jej się sprecyzować. Gdy odkręcała wodę, przeszło jej przez myśl, czy przez krótki moment nie

odwzajemniła pocałunku.

Nie mogąc z powrotem zasnąć po telefonie Stephanie, Travis postanowił pobiegać. Potem

wrzucił deskę surfingową na tył ciężarówki i przejechał przez most do Bogue Banks. Zaparkował

na parkingu hotelu Sheraton, wziął deskę i ruszył w stronę wody. Nie był sam, kilkanaście osób

wpadło na ten sam pomysł, pomachał kilku znajomym. Podobnie jak Travis, większość nie

pozostawała tutaj długo. Najlepsze fale pojawiały się rano, a potem znikały, gdy zaczynał się

odpływ. Ale i tak dzień zaczął się wspaniale.

Fale były dynamiczne - za miesiąc będą prawie idealne - i Travis ślizgał się po nich,

próbując złapać rytm. Nie należał do mistrzów w surfowaniu - na Bali przyglądał się niektórym

ogromnym falom i kręcił głową, dobrze wiedząc, że gdyby nawet spróbował na nich popłynąć,

prawdopodobnie by się zabił - lecz jego umiejętności wystarczały do tego, by dobrze się bawił.

Przywykł do tego, że surfuje w samotności. Z jego przyjaciół tylko Laird uprawiał ten
sport, lecz nie pływał z Travisem od lat. Ashley i Melinda, jego dwie byłe dziewczyny, wybrały

się z nim kilka razy, nigdy jednak nie spotykały się z nim pod wpływem impulsu i zwykle, gdy

się zjawiały, on właśnie kończył, co w efekcie psuło cały poranek. A przede wszystkim to

oczywiście on proponował, co będą robili.

Zrozumiał, że czuje się trochę rozczarowany sobą z powodu tego, że wybierał stale ten

sam typ kobiet. Nic dziwnego, że Allison i Megan tak chętnie mu to wytykały. Przypominało to

oglądanie tego samego przedstawienia tylko z innymi aktorami, zawsze z tym samym

zakończeniem. Gdy leżał na desce, obserwując zbliżające się fale, zdał sobie sprawę, że to samo,

co początkowo pociągało go w kobietach - ich potrzeba, by się nimi opiekować - ostatecznie

zwiastowało koniec związku. Jak to się mówi? Jeśli rozwiodłeś się raz, możesz słusznie uważać,

że to wina twojej eks. Jeśli rozwiodłeś się trzykrotnie? Cóż, wina zdecydowanie leży po twojej

stronie. Zgoda, nie rozwodził się, ale sytuację można było odnieść do niego.

Zdumiewało go, że cały ten rachunek sumienia najwyraźniej był wywołany dniem

spędzonym z Gabby, kobietą, która go bezpodstawnie oskarżyła, konsekwentnie go unikała,

otwarcie zrażała do siebie, a potem postawiła sobie za cel powtarzanie w kółko, że kocha kogoś

innego. I bądź tu mądry!

Nadbiegająca z tyłu fala wyglądała obiecująco i Travis zaczął wiosłować rękami z całych

sił, ustawiając się w najlepszej możliwej pozycji. Mimo wspaniałego dnia i przyjemności, jaką

niosło obcowanie z oceanem, nie dało się ukryć prawdy. Najbardziej ze wszystkiego pragnął

spędzać możliwie dużo czasu z Gabby.

- Dzień dobry. - Kevin zadzwonił w chwili, gdy Gabby szykowała się do wyjścia. Gabby

przytrzymała słuchawkę ramieniem.

- O, cześć - odpowiedziała. - Jak się masz?

- Dobrze. Posłuchaj, chciałem cię tylko przeprosić za wczorajszy telefon. Miałem zamiar
zadzwonić jeszcze raz po powrocie do pokoju, ale było już bardzo późno.

- Nie ma za co. Wyglądało na to, że się dobrze bawisz.

- Wcale nie bawiłem się tak dobrze, jak prawdopodobnie myślisz. Muzyka była taka

głośna, że nadal mi dzwoni w uszach. Przede wszystkim nie mam pojęcia, po co poszedłem z

tymi facetami. Powinienem był przewidzieć kłopoty, kiedy zaczęli tankować tuż po kolacji, ale

ktoś musiał mieć na nich oko.

- I rozumiem, że ty byłeś wzorem trzeźwości.

- Oczywiście - odrzekł. - Wiesz, że nie piję dużo.

- Co oczywiście oznacza, że pewnie spuszczę im dzisiaj niezły łomot w golfa. Będą mieli

zbyt dużego kaca, by trafić w piłeczkę.

- Kim oni są?

- Po prostu inni brokerzy z Charlotte i Columbii. Sądząc po ich zachowaniu, chyba od lat

nie byli poza domem.

- Może rzeczywiście nie byli.

- Tak, no cóż... - Słysząc jakieś szuranie, Gabby domyśliła się, że Kevin się ubiera. - A ty?

Co w końcu robiłaś?

- Niewiele - odparła Gabby po chwili wahania.

- Szkoda, że nie mogłaś pojechać ze mną. Byłoby znacznie fajniej, gdybyś tutaj była.

- Wiesz, że nie dałam rady wyrwać się z pracy.

- Wiem, ale i tak chciałem ci to powiedzieć. Spróbuję zadzwonić później, dobrze?

- Jasne. Może mnie chwilowo nie być w domu.

- A jak się czuje Molly?

- Dzięki, dobrze.

- Może wezmę jedno ze szczeniąt. Są urocze.

- Próbujesz pozyskać moje względy.

- Jak zwykle. Ale przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Może wybralibyśmy się jesienią

do Miami na długi weekend? Jeden z facetów, z którymi rozmawiałem, wrócił właśnie z South

Beach i twierdzi, że jest tam kilka kapitalnych pól golfowych.

Gabby nie odzywała się przez chwilę, po czym spytała:

- Myślałeś kiedykolwiek, by pojechać do Afryki?

- Afryki?

- Tak. Polecieć tam na jakiś czas, wybrać się na safari, zobaczyć Wodospad Wiktorii? A

jeśli nie do Afryki, to może gdzieś do Europy? Na przykład do Grecji?

- Prawdę mówiąc, nie. A nawet gdybym chciał, nie wygospodarowałbym tyle czasu. A

dlaczego mnie o to pytasz?

- Bez powodu - odrzekła.

Kiedy Gabby rozmawiała przez telefon, Travis wszedł na jej werandę i zapukał. Po chwili

pojawiła się w drzwiach, ze słuchawką przy uchu. Wskazując na telefon, zaprosiła go gestem do

środka. Wszedł do salonu, spodziewając się, że Gabby wymówi się i skończy rozmowę, ona

jednak wskazała mu kanapę i zniknęła w kuchni, wahadłowe drzwi kołysały się po jej przejściu.

Travis usiadł i czekał. I czekał. I czekał. Czuł się idiotycznie, jak gdyby potraktowała go

jak dziecko. Słyszał, jak rozmawia przyciszonym tonem, i nie miał pojęcia z kim. Rozważał

możliwość, by wstać i wyjść, jednakże nadal siedział na kanapie, zastanawiając się, dlaczego ta

dziewczyna najwyraźniej ma na niego taki wpływ.

W końcu drzwi znowu się zakołysały i Gabby weszła do salonu.

- Przepraszam za małe spóźnienie, ale przez cały ranek telefon dzwonił jak najęty.

Travis wstał, myśląc, że Gabby jeszcze wyładniała przez noc, co kompletnie nie miało

sensu.
- Nie szkodzi - odrzekł.

Rozmowa telefoniczna z Kevinem sprawiła, że Gabby znowu zaczęły dręczyć

wątpliwości i siłą woli zmusiła się, by przestać w kółko je roztrząsać.

- Wezmę tylko moje rzeczy i możemy jechać. - Zrobiła krok w stronę drzwi. - Och, i

zajrzę do Molly, rano czuła się świetnie, ale chcę dopilnować, żeby miała dość wody.

Po chwili wróciła z torbą przewieszoną przez ramię i weszli do garażu, by napełnić miskę

po brzegi.

- A tak na marginesie, dokąd się wybieramy? - spytała Gabby, gdy wyszli z garażu. - Mam

nadzieję, że nie do baru dla motocyklistów w jakiejś zapadłej dziurze?

- Co ci się nie podoba w barach dla motocyklistów?

- Nie pasuję tam. Mam za mało tatuaży.

- Generalizujesz, nie sądzisz?

- Zapewne. Ale wciąż nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- Zwykła przejażdżka - powiedział Travis. - Przez most, potem wzdłuż Bogue Banks do

Emerald Isle, a następnie z powrotem przez most i do miejsca, które chcę ci pokazać.

- Dokąd?

- To niespodzianka.

- To jakiś elegancki lokal?

- Raczej nie.

- Da się tam zjeść?

- Tak jakby - odparł Travis po chwili namysłu.

- W pomieszczeniu czy na świeżym powietrzu?

- To niespodzianka - powtórzył. - Nie chcę jej zepsuć.

- Brzmi interesująco.
- Nie oczekuj zbyt wiele. To po prostu miejsce, do którego lubię jeździć, nic

spektakularnego.

Gdy znaleźli się na podjeździe, Travis wskazał gestem motocykl.

- Oto on.

Gabby zmrużyła oczy przed blaskiem chromowanych części motoru i włożyła okulary

przeciwsłoneczne.

- Twoja duma i radość?

- Frustracja i niepokój.

- Nie zamierzasz chyba znowu jęczeć, jak trudno jest dostać części, co?

Travis skrzywił się, po czym zachichotał.

- Spróbuję zachować to dla siebie.

Gabby spojrzała pytająco na koszyk przymocowany do bagażnika motocykla linami od

bungee.

- Co mamy na lunch?

- To, co zwykle.

- Medalion z polędwicy, deser Alaska, [biszkopt z lodami i bezami, podawany na gorąco.]

pieczeń jagnięca, sola?

- Niezupełnie.

- Kruche ciasteczka?

Zignorował jej kpinę.

- Jeśli jesteś gotowa, możemy jechać. Jestem pewien, że kask będzie na ciebie dobry,

gdyby jednak nie pasował, mam więcej w garażu.

Gabby uniosła ironicznie brwi.

- A co z tym szczególnym miejscem? Zabierałeś tam dużo kobiet?

- Nie - odparł. - Prawdę mówiąc, będziesz pierwsza.

Czekała, że coś doda, lecz przynajmniej raz Travis był poważny. Skinęła lekko głową i

podeszła do motocykla. Włożyła kask, zapięła go pod brodą i przełożyła nogę nad tylnym

siodełkiem.

- Gdzie mam oprzeć stopy?

Travis rozłożył tylne podnóżki.

- Proszę bardzo. I uważaj, nie dotknij przypadkiem nogą rury wydechowej. Bardzo się

nagrzewa i można paskudnie się oparzyć.

- Dobrze wiedzieć. A co mam zrobić z rękami?

- Oczywiście objąć mnie w pasie.

- Takiego bawidamka? - prychnęła. - No wiesz, gdybyś był jeszcze trochę gładszy, pewnie

ręce by mi się ześlizgnęły, nie zdołałabym się przytrzymać, prawda?

Travis włożył kask, jednym płynnym ruchem wskoczył na siodełko i uruchomił motor,

zostawiając go na jałowym biegu. Silnik pracował ciszej od niektórych motocykli, lecz Gabby

czuła przez siedzenie lekkie wibracje. Przeniknął ją przyjemny dreszczyk oczekiwania, jak gdyby

wsiadła do kolejki górskiej w lunaparku, która właśnie miała ruszyć, tyle tylko, że bez pasa

bezpieczeństwa.

Travis ruszył przed siebie, skręcając z podjazdu w ulicę. Gabby położyła mu ręce na

biodrach, ale gdy tylko go dotknęła, jej zmysły natychmiast zareagowały. Nie miała jednak

wyjścia, mogła tylko objąć go ramionami w pasie, a na to nie była jeszcze przygotowana. Gdy

motor zaczął przyśpieszać, powtarzała sobie, żeby nie ściskać, nie przesuwać dłoni, trzymać ręce

nieruchomo jak posąg.

- O co chodzi? - spytał Travis, wykręcając szyję.

- Nie rozumiem.
- No, powiedziałaś coś o rękach i o posągu?

Gabby uprzytomniła sobie, że nieświadomie mówiła głośno, ścisnęła więc jego biodra,

tłumacząc się przed sobą, że robi to wyłącznie dla zachowania pozorów.

- Powiedziałam, żebyś trzymał ręce nieruchomo jak posąg. Nie chcę, żebyśmy się rozbili.

- Nie rozbijemy się. Nie lubię katastrof.

- A miałeś kiedyś wypadek?

Travis skinął twierdząco głową, w dalszym ciągu wykręcając szyję, co wyprowadzało ją z

równowagi.

- Parę razy. Zdarzyło się, że spędziłem dwie noce w szpitalu.

- I nie uznałeś za stosowne poinformować mnie o tym, zanim zaprosiłeś mnie na

przejażdżkę?

- Nie chciałem cię przestraszyć.

- Po prostu nie spuszczaj wzroku z drogi, dobrze? I w żadnym wypadku nie szalej.

- Mówisz mi, żebym zaszalał?

- Nie!

- To dobrze, bo wolałbym raczej cieszyć się jazdą. - Znowu się obejrzał. Mimo że miał na

głowie kask, Gabby mogłaby przysiąc, że do niej mrugnął. - Najważniejsze, żebyś ty była

bezpieczna, trzymaj więc ręce nieruchomo jak posąg, dobrze?

Gabby poczuła, że robi się malutka na tylnym siedzeniu, tak jak kiedyś u niego w klinice,

skonsternowana, że powiedziała te słowa na głos, a Travis usłyszał je mimo ryku silnika i świstu

wiatru, który wiał im w twarze. Chwilami naprawdę wydawało jej się, że cały świat sprzysiągł się

przeciwko niej.

Samopoczucie nieco się jej poprawiło, ponieważ przez następne kilka minut Travis nie

poruszał już tego tematu. Gdy opuścili swoją spokojną okolicę i motor śmigał szosą, Gabby
powoli połapała się, że ma się pochylać, kiedy pochyla się Travis. Skręciwszy kilka razy,

przejechali przez Beaufort i przez nieduży most, który oddzielał miasteczko od granic Morehead

City. Droga jednopasmowa przeszła w dwupasmową, na której panował weekendowy ruch.

Gabby starała się ignorować poczucie bezbronności, gdy jechali obok ogromnej wywrotki.

Skręcili w kierunku mostu, który przecinał Intracoastal Waterway. Samochody poruszały

się w żółwim tempie. Gdy dotarli do autostrady, dzielącej Bogue Banks na połowy, zmniejszył

się ruch w kierunku Atlantic Beach i Travis stopniowo dodawał gazu. Wciśnięta między dwa

minivany, jeden przed nimi, drugi za nimi, Gabby powoli się rozluźniała. Gdy przemykali obok

bloków i willi ukrytych wśród drzew Maritime Forest, promienie słońca zaczynały grzać ją przez

ubranie.

Trzymała się Travisa, by nie stracić równowagi, wyczuwając przez cienką koszulę

sprężyste mięśnie jego pleców. Wbrew najlepszym zamiarom, zaczynała godzić się z faktem, że

Travis ją pociąga. Tak bardzo się różnili, a mimo to w jego obecności dostrzegała możliwości

innego życia, którego nigdy nie wyobrażała sobie jako swoje. Życia bez sztywnych ograniczeń,

które zawsze narzucali jej inni.

Jechali w niemal nierealnym milczeniu przez jedno miasto, potem kolejne: Atlantic

Beach, Pine Knoll Shores, Salter Path. Po lewej stronie leżały, w znacznym stopniu zasłonięte od

drogi dębami przygiętymi przez bezustanne wiatry, najbardziej upragnione nadbrzeżne

posiadłości. Kilka minut wcześniej minęli znane molo Iron Steamer Pier. Choć ucierpiało przez

lata pod naporem sztormów, było dzisiaj ulubionym miejscem licznych wędkarzy.

W Emerald Isle, miasteczku położonym najdalej na zachód na wyspie, Travis

przyhamował za skręcającym samochodem i siła inercji popchnęła Gabby mocniej na niego, jej

dłonie niechcący przesunęły się z jego bioder na brzuch. Była ciekawa, czy zwrócił uwagę na to,

w jaki sposób stykają się ich ciała. Mimo że siłą woli zmuszała się, by się odsunąć, nie uczyniła
tego.

Coś się między nimi działo, coś, czego kompletnie nie rozumiała. Kochała Kevina i

pragnęła wyjść za niego. W ciągu kilku ostatnich dni to uczucie się nie zmieniło.

A jednak nie mogła zaprzeczyć, że spędzanie czasu z Travisem wydawało się takie...

właściwe. Naturalne i swobodne, takie, jakie powinno być. Gdy przejeżdżali przez most w

drugim końcu wyspy, poddała się i zaprzestała prób rozwiązania tej oczywistej sprzeczności.

Zaskakując ją, Travis zwolnił, po czym skręcił w częściowo ukrytą jednopasmową drogę,

prostopadłą do autostrady, która wgłębiała się w las. Gdy zatrzymał motocykl, Gabby rozejrzała

się dookoła zaintrygowana.

- Dlaczego stanęliśmy? - spytała. - Czy właśnie to miejsce chciałeś mi pokazać?

Travis zsiadł z motoru i zdjął kask. Pokręcił przecząco głową.

- Nie, tamto jest w Beaufort - odparł. - Zamierzałem przekonać się, czy miałabyś ochotę

spróbować przejechać się sama.

- Nigdy nie prowadziłam motoru. - Gabby skrzyżowała ramiona, nie zsiadając z

motocykla.

- Wiem. Dlatego spytałem.

- Ee, chyba nie - skrzywiła się Gabby, podnosząc osłonę w kasku.

- Daj spokój, to świetna zabawa. Będę siedział tuż za tobą i nie pozwolę ci się rozbić.

Dłonie będę trzymał obok twoich na kierownicy i zmieniał biegi. Musisz jedynie kierować,

dopóki się nie wdrożysz.

- Ale to jest niezgodne z przepisami.

- Uchybienie formalne. Poza tym jest to droga prywatna. Prowadzi do domu mojego wuja;

dalej na północ przechodzi w drogę gruntową, a on jedyny mieszka w tych stronach. Tam właśnie

uczyłem się jeździć.

Gabby zawahała się, rozdarta między podekscytowaniem a strachem, zdumiona, że w

ogóle się nad tym zastanawia.

Travis podniósł ręce.

- Zaufaj mi, na drodze nie ma żadnych samochodów, nikt nas nie zatrzyma, a ja będę cały

czas przy tobie.

- To jest trudne?

- Nie, ale trzeba się oswoić.

- Tak jak z jazdą na rowerze?

- Owszem, jeśli chodzi o utrzymanie równowagi. Ale nie martw się, będę siedział za tobą,

a więc nie może się nie udać. - Uśmiechnął się. - Jesteś gotowa spróbować?

- Właściwie nie. Ale...

- Świetnie! - wykrzyknął. - Wszystko po kolei. Posuń się do przodu, dobrze? Na prawej

rączce masz gaz i przedni hamulec. Na lewej sprzęgło. Gazem regulujesz prędkość. Jasne?

Gabby skinęła twierdząco głową.

- Prawą stopą włączasz tylny hamulec, lewą zmieniasz biegi.

- Łatwe.

- Naprawdę?

- Nie. Po prostu poprawiam ci samopoczucie, chwaląc twoje umiejętności dydaktyczne.

Zaczyna przypominać w złośliwościach Stephanie, pomyślał Travis.

- Zmiana biegów wygląda podobnie jak w samochodzie bez automatycznej skrzyni

biegów. Ustawiasz silnik na luz, włączasz sprzęgło, wrzucasz bieg, a następnie dodajesz gazu.

Ale zademonstruję ci, dobrze? Żeby jednak to zrobić, musimy trochę się ścieśnić. Nie mam aż tak

długich rąk i nóg, by dosięgnąć do kierownicy i pedałów z tylnego siedzenia.

- Wygodny pretekst - zauważyła.

- Który akurat jest zgodny z prawdą. Zgadzasz się na to?

- Śmiertelnie mnie przeraziłeś.

- Rozumiem, że jest to odpowiedź pozytywna. A teraz posuń się wreszcie.

Gabby posłusznie przesunęła się do przodu i Travis usiadł za nią. Włożywszy kask,

przycisnął się do niej, kładąc dłonie na kierownicy, i mimo że z góry ją uprzedził, poczuła

przeszywający dreszcz, lekki wstrząs, który zaczynał się w żołądku i rozchodził na zewnątrz.

- Teraz po prostu połóż dłonie na moich - poinstruował ją. - To samo ze stopami. Chcę,

żebyś najpierw poczuła, co się dzieje, wpadła w pewien rytm. Kiedy to nastąpi, kiedy się

połapiesz, o co w tym wszystkim chodzi, nigdy już nie zapomnisz.

- Uczyłeś się w taki właśnie sposób?

- Nie. Mój przyjaciel stał z boku, wykrzykując polecenia. Za pierwszym razem włączyłem

sprzęgło zamiast hamulca i wylądowałem na drzewie. Dlatego właśnie chciałem być za twoim

pierwszym razem przy tobie.

Travis podniósł podpórkę, włączył sprzęgło i uruchomił motor. Gdy silnik zaczął

pracować na jałowym biegu, poczuła to samo łaskotanie w brzuchu, co na moment przed

wzleceniem w górę na spadochronie. Położyła dłonie na dłoniach Travisa, rozkoszując się

bliskością jego ciała.

- Jesteś gotowa?

- Jasne.

- Trzymaj dłonie lekko, dobrze?

Travis dodał gazu i powoli puścił sprzęgło. W chwili gdy motocykl zaczął się toczyć,

podniósł stopę z ziemi, a Gabby lekko postawiła na niej swoją.

Najpierw jechali wolno, Travis stopniowo zwiększał szybkość, potem zwolnił, znowu

przyśpieszył, aż wreszcie zmienił bieg, po czym całkiem wyhamował i zatrzymał motor.

Następnie powtórzyli wszystko od początku, Travis dokładnie wyjaśniał, co robi - hamując,

przygotowując się do zmiany biegów i ostrzegając ją, by nigdy nie panikowała i nie naciskała

gwałtownie przedniego hamulca, bo przeleci nad kierownicą. Pomału Gabby zaczynała chwytać

podstawowe czynności. Zorganizowane ruchy jego dłoni i stóp skojarzyły się jej z grą na

fortepianie i po kilku minutach prawie potrafiła przewidzieć, co Travis zamierza zrobić. Mimo to

kierował nią, dopóki kolejne ruchy nie stały się niemal jej drugą naturą.

Wtedy się zamienili. Teraz dłonie i stopy Gabby znajdowały się na kierownicy oraz na

pedałach, nakryte dłońmi i stopami Travisa; powtórzyli wszystko od początku. Nie było to aż

takie łatwe, jak zapowiadał. Czasami motocykl szarpał lub naciskała zbyt mocno ręczny hamulec,

lecz Travis był cierpliwy i mobilizujący. Ani razu nie podniósł głosu i Gabby przypomniało się,

jak wczoraj radził sobie na plaży z maluchami. Musiała przyznać, że Travis ma coś w sobie,

więcej, niż początkowo myślała.

Przez następne piętnaście minut ćwiczenia jazdy dotyk Travisa stawał się coraz lżejszy, aż

w końcu puścił ją zupełnie. Chociaż Gabby nie czuła się całkiem swobodnie, zaczęła coraz

płynniej zwiększać szybkość, a hamowanie wychodziło jej równie naturalnie. Po raz pierwszy

smakowała siłę i wolność, jaką dawał motocykl.

- Fantastycznie ci idzie - pochwalił ją Travis.

- To jest wspaniałe! - wykrzyknęła, czując niemal zawrót głowy.

- Jesteś gotowa spróbować samodzielnej jazdy?

- Żartujesz!

- Ani trochę.

Gabby zastanawiała się tylko przez sekundę.

- Tak - odpowiedziała z entuzjazmem. - Chyba tak.

Zatrzymała motor i Travis zeskoczył. Gabby poczekała, aż odszedł na bok, odetchnęła

głęboko, ignorując łomotanie serca, i ruszyła. Po chwili mknęła przed siebie. Bez podpowiedzi

zatrzymywała się i ruszała kilkanaście razy, stopniowo zmniejszając odległości. Zaskakując

Travisa, powoli zatoczyła szeroki łuk i wróciła pędem do niego. Przez chwilę miał wrażenie, że

straciła panowanie nad motorem, lecz ona zatrzymała go zgrabnie zaledwie parę kroków przed

nim. Nie mogąc powstrzymać szerokiego uśmiechu, zaczęła wyrzucać z siebie słowa ze

zdwojoną energią.

- Nie wierzę, że to zrobiłam!

- Poszło ci naprawdę wspaniale!

- Widziałeś, jak zawróciłam? Wiem, że jechałam zbyt wolno, lecz udało mi się.

- Widziałem.

- To jest wspaniałe. Teraz rozumiem, dlaczego przepadasz za jazdą na motorze.

Kompletny odlot.

- Cieszę się, że ci się podobało.

- Mogę spróbować jeszcze raz? Travis wskazał ręką drogę.

- Proszę bardzo. Śmiało!

Gabby przez długi czas jeździła drogą w tę i z powrotem, a Travis obserwował, jak jej

pewność siebie rośnie z każdym zatrzymaniem się i ruszeniem. Zataczała łuki również z większą

swobodą - zaczęła nawet jeździć w kółko - i gdy w końcu stanęła przed nim, jej policzki tryskały

rumieńcem. Kiedy zdjęła kask, Travis pomyślał, że nigdy w życiu nie widział nikogo

piękniejszego i tak pełnego życia.

- Jestem wykończona - oznajmiła. - Możesz teraz jechać.

- Jesteś pewna?

- Już dawno temu nauczyłam się wycofywać, kiedy - odnoszę sukces. Nie chciałabym

rozbić się i zniszczyć tego uczucia.

Gabby przesunęła się do tyłu i Travis wsiadł na motor, czując, że dziewczyna opasuje go

ramionami. Wracając krętą drogą do autostrady, Travis był taki zemocjonowany, jak gdyby jego

zmysły działały na najwyższych obrotach, z wyostrzoną wrażliwością odbierał dotyk krągłości jej

ciała przytulonego do niego. Mknęli autostradą, potem skręcili i przejechali przez Morehead City,

następnie przez most w Atlantic Beach, i zamknęli pętlę z powrotem w Beaufort.

Po kilku minutach znaleźli się w dzielnicy historycznej, minęli restauracje i przystań na

Front Street. Wreszcie Travis zwolnił i wjechał na trawiastą parcelę na końcu przecznicy. Pusta

działka graniczyła z jednej strony z posesją, na której stał podniszczony dom w stylu

georgiańskim, a z drugiej z równie wiekową rezydencją w stylu wiktoriańskim. Travis wyłączył

silnik i zdjął kask.

- Jesteśmy - powiedział, pomagając jej zsiąść z motocykla. - To właśnie chciałem ci

pokazać.

Było coś w jego głosie, co powstrzymało ją od zlekceważenia czegoś, co wydawało się

tylko pustą działką, i przez chwilę po prostu obserwowała Travisa, który postąpił w milczeniu

kilka kroków. Stał z rękami w kieszeniach, patrząc przez drogę w kierunku Shackleford Banks.

Gabby zdjęła kask i przeczesując palcami potargane włosy, podeszła do niego. Wyczuwała, że

Travis zamierza powiedzieć jej, o co w tym wszystkim chodzi, kiedy już będzie gotowy.

- Moim zdaniem z tego miejsca roztacza się jeden z najpiękniejszych widoków na całym

wybrzeżu - odezwał się wreszcie. - To nie jest zwykły morski pejzaż, gdzie widzisz tylko fale i

wodę ciągnącą się aż po horyzont. Owszem, jest to wspaniałe, ale nudzi się po pewnym czasie,

ponieważ widok jest monotonny. Natomiast tutaj zawsze coś się dzieje. Żaglówki i jachty

zmierzają do przystani. Nocą na nabrzeżu są tłumy i można posłuchać muzyki. Widywałem

morświny i raje przepływające przez kanał, a zwłaszcza kocham przyglądać się dzikim koniom

na wyspie. Nieważne, ile razy je widziałem, zawsze budzą mój zachwyt.

- Często tu bywasz?

- Może dwa razy w tygodniu. Przyjeżdżam tutaj, żeby pomyśleć.

- Jestem pewna, że sąsiedzi są zachwyceni.

- Nie mają nic do powiedzenia. Jestem właścicielem tej działki.

- Doprawdy?

- Dlaczego wydajesz się tym taka zdziwiona?

- Bo ja wiem. Chyba dlatego, że zabrzmiało to tak... domowo.

- Mam już dom...

- I słyszałam, że w dodatku masz fantastyczną sąsiadkę.

- Tak, tak...

- Miałam na myśli to, że kupno działki wskazywałoby na to, że jesteś typem faceta, który

ma dalekosiężne plany.

- A nie wyglądam ci na takiego?

- Cóż...

- Jeśli próbujesz mi schlebić, nie bardzo ci się to udaje.

Gabby parsknęła śmiechem.

- Wobec tego, co powiesz na to: nieustannie mnie zaskakujesz.

- W pozytywny sposób?

- Za każdym razem.

- Tak jak wtedy, gdy przyprowadziłaś Molly do kliniki i okazało się, że jestem

weterynarzem?

- Wolałabym o tym nie rozmawiać. Travis roześmiał się.

- Wobec tego zjedzmy coś.

Gabby poszła za nim z powrotem do motocykla, gdzie Travis zdjął z bagażnika koszyk i
koc. Zaprowadził ją na łagodny stok, rozłożył koc i zaprosił gestem, by usiadła. Gdy usadowili

się wygodnie, zaczął wypakowywać z kosza plastikowe pojemniki znanej marki.

- Tupperware?

- Moi przyjaciele nazywają mnie pan Domowy odrzekł, mrugając do niej

porozumiewawczo.

Wyjął dwie oziębione puszki mrożonej herbaty o smaku truskawkowym. Otworzył jedną i

podał Gabby.

- Jakie jest menu? - spytała.

- Mam trzy różne rodzaje sera - wyjaśniał Travis, wskazując kolejno na pojemniki -

krakersy, greckie oliwki i winogrona... raczej przekąska niż lunch.

- Brzmi bardzo zachęcająco. - Wzięła krakersa, a następnie odkroiła sobie plasterek sera. -

Stał tu kiedyś dom, prawda? - Gdy dostrzegła zdziwienie malujące się na jego twarzy, machnęła

ręką w kierunku domów po obu stronach działki. - Trudno mi wyobrazić sobie, że ta konkretna

parcela była niezabudowana przez sto pięćdziesiąt lat.

- Masz rację - przyznał. - Dom spłonął, gdy byłem dzieckiem. Wiem, że uważasz Beaufort

za małe miasteczko, ale w czasach mojego dzieciństwa i wczesnej młodości stanowiło jedynie

punkcik na mapie. Większość z historycznych domów popadło w ruinę, a ten, który stał tutaj, był

opuszczony od lat. Była to wielka budowla, pełna zakamarków, z dziurawym dachem, poza tym

krążyły plotki, że - w niej straszy, co czyniło ją dla nas, dzieciaków, jeszcze atrakcyjniejszą.

Zakradaliśmy się do niej nocą. Uważaliśmy ją za coś w rodzaju fortu i potrafiliśmy godzinami

bawić się tam w chowanego. Było w niej mnóstwo wspaniałych kryjówek. - W zamyśleniu

szarpnął źdźbło trawy, jak gdyby sięgając do wspomnień. - W każdym razie pewnej zimowej

nocy zapewne paru włóczęgów rozpaliło w środku ognisko, by się ogrzać. Dom zajął się w ciągu

kilku minut i nazajutrz pozostały z niego tylko tlące się zgliszcza. Ale sprawa polegała na tym, że
nikt nie miał pojęcia, jak skontaktować się z właścicielem. Pierwszy właściciel zmarł i zostawił

dom synowi. Z kolei syn zostawił go komuś innemu i tak dalej, i tak dalej, toteż ta spopielała

sterta leżała tu prawie przez rok, aż wreszcie wkroczyło miasto i wyrównało teren spychaczem.

Potem działka pozostawała w zapomnieniu, dopóki w końcu nie odnalazłem właściciela w

Nowym Meksyku i nie złożyłem mu zaniżonej oferty. Przyjął ją bez namysłu. Wątpię, czy

kiedykolwiek tu był, i nie miał zielonego pojęcia, czego się wyrzeka.

- I zamierzasz zbudować tutaj dom?

- To część mojego dalekosiężnego planu, ponieważ jestem domatorem i tak dalej. - Travis

włożył do ust oliwkę. - Jesteś gotowa opowiedzieć mi o swoim chłopaku?

Przez myśl przemknęła jej wcześniejsza rozmowa z Kevinem.

- Co cię interesuje?

- Po prostu wymyślam kolejny temat rozmowy.

Gabby także sięgnęła po oliwkę.

- Wobec tego porozmawiajmy raczej o twoich poprzednich dziewczynach.

- O której?

- O wszystkich.

- Dobrze. Jedna z nich podarowała mi plakaty filmowe.

- Była ładna?

Zastanawiał się przez moment nad odpowiedzią.

- Większość ludzi uznałaby ją za taką.

- A ty, co byś powiedział?

- Ja powiedziałbym, że masz rację. Może nie powinniśmy o tym rozmawiać.

Gabby roześmiała się, po czym wskazała na oliwki.

- Są pyszne. Zresztą wszystko, co przywiozłeś, jest kapitalne.

Travis położył plasterek sera na nowym krakersie.

- Kiedy twój chłopak wraca do miasta?

- Znowu będziemy o tym rozmawiali?

- Pytam z troski o ciebie. Nie chciałbym wpędzić cię w kłopoty.

- Doceniam twoją troskę, ale jestem już dużą dziewczynką. I choć nie ma to znaczenia,

odpowiem ci: wraca do domu w środę. Dlaczego pytasz?

- Ponieważ miło spędzałem czas w twoim towarzystwie przez ostatnie dwa dni.

- Ja też się świetnie z tobą bawiłam.

- Ale nie jest ci przykro, że ten czas zbliża się ku końcowi?

- Nic nie musi się kończyć. Nadal będziemy sąsiadami.

- I jesteś pewna, że twój chłopak nie będzie miał nic przeciwko temu, żebym zabrał cię na

jeszcze jedną przejażdżkę motorem lub wybrał się z tobą na piknik albo żebyś pluskała się ze

mną w wannie spa?

Odpowiedź była oczywista i Gabby wyraźnie spoważniała.

- Prawdopodobnie nie byłby szczęśliwy z tego powodu.

- A więc jednak to koniec.

- Możemy w dalszym ciągu pozostać przyjaciółmi.

Travis wpatrywał się w nią przez chwilę, a następnie chwycił się za pierś, jak gdyby został

postrzelony.

- Naprawdę potrafisz zranić faceta.

- O czym ty mówisz? Pokręcił głową z rezygnacją.

- Nie istnieje coś takiego jak przyjaźń między mężczyzną a kobietą w naszym wieku. To

po prostu niemożliwe, chyba że mówisz o kimś, kogo znasz od wielu, wielu lat.

Zwłaszcza niemożliwe w przypadku nieznajomych.

Gabby otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

- A poza tym - mówił dalej - nie jestem przekonany, czy chcę, byśmy zostali przyjaciółmi.

- Dlaczego nie?

- Ponieważ najprawdopodobniej pragnąłbym czegoś więcej.

Gabby i tym razem nic nie odpowiedziała. Travis patrzył na nią, nie mogąc nic wyczytać z

jej twarzy. Wreszcie wzruszył ramionami.

- Nie sądzę, byś ty również miała ochotę zaprzyjaźnić się ze mną. Nie byłoby to dobre dla

twojego związku, ponieważ bez wątpienia ty też straciłabyś dla mnie głowę i ostatecznie

zrobiłabyś coś, czego byś potem żałowała. Później winiłabyś mnie za to, i w rezultacie po jakimś

czasie wyprowadziłabyś się, albowiem cała sytuacja stałaby się dla ciebie zbyt niezręczna.

- Czyżby?

- To jedno z przekleństw mojego życia, że jestem taki czarujący.

- Brzmi to tak, jak gdybyś wszystko sobie zaplanował.

- To prawda.

- Z wyjątkiem części dotyczącej mojego zakochania się w tobie.

- Nie widzisz, że to się dzieje?

- Mam chłopaka.

- I wyjdziesz za niego za mąż?

- Gdy tylko mi się oświadczy. Dlatego właśnie przeprowadziłam się tutaj.

- Dlaczego jeszcze się nie oświadczył?

- Nie twoja sprawa.

- Czy ja go znam?

- Czemu jesteś taki ciekawy?

- Dlatego że - odrzekł, patrząc jej prosto w oczy - gdybym był na jego miejscu, a ty
zamieszkałabyś tutaj, żeby być ze mną, dawno już poprosiłbym cię o rękę.

Usłyszała w tonie Travisa coś, co przekonało ją, że mówi prawdę, i odwróciła wzrok. Gdy

się odezwała, jej głos był ledwie dosłyszalny.

- Nie zepsuj mi tego, dobrze?

- Ale czego?

- Tego. Dzisiejszego dnia. Wczorajszego dnia. Wczorajszego wieczoru. Wszystkiego. Nie

zniszcz tego.

- Nie wiem, co masz na myśli.

Gabby wzięła głęboki oddech.

- Ten weekend wiele dla mnie znaczył, choćby tylko dlatego, że wreszcie zyskałam

przyjaciela. A właściwie dwoje przyjaciół. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo brakowało mi

w życiu przyjaciół. Przebywanie z tobą i twoją siostrą uświadomiło mi, jak wiele zostawiłam za

sobą, przeprowadzając się tutaj. To znaczy, wiedziałam, co robię, i nie żałuję podjętej decyzji.

Możesz mi wierzyć lub nie, ale naprawdę kocham Kevina. - Umilkła, próbując uporządkować

myśli. - Ale czasami bywa trudno. Wszystko wskazuje na to, że takie weekendy jak ten więcej się

nie powtórzą, i częściowo to zaaprobowałam przez wzgląd na Kevina. Ale w głębi duszy nie chcę

pogodzić się z tym, że więcej się to nie zdarzy, choć oboje wiemy, że zdarzyć się nie może. -

Zawahała się. - Kiedy mówisz takie rzeczy jak przed chwilą, a ja wiem, że naprawdę tak nie

myślisz, to trywializuje wszystko, co przeżywam.

Travis słuchał w skupieniu, rejestrując napięcie w jej głosie, które przedtem udawało jej

się ukryć. I choć wiedział, że powinien po prostu skinąć głową i przeprosić, nie potrafił się

powstrzymać i odpowiedział:

- Dlaczego uważasz, że naprawdę tak nie myślę? Mówiłem absolutnie serio każde słowo,

ale rozumiem, że nie chcesz tego słuchać. Pozwól mi wyrazić nadzieję, że twój chłopak zdaje
sobie sprawę, jakim jest szczęściarzem, mając w życiu kogoś takiego jak ty. Byłby głupcem,

gdyby tego nie rozumiał. Przepraszam, jeśli czujesz się w tej chwili niezręcznie, i nic już więcej

nie powiem. - Uśmiechnął się szeroko. - Ale musiałem powiedzieć ten jeden raz.

Gabby spuściła wzrok. Na przekór sobie musiała przyznać, że podoba jej się jego

wyznanie. Travis odwrócił się w stronę wody, nie przerywając tak potrzebnego jej w tej chwili

milczenia. W przeciwieństwie do Kevina, zawsze zdawał się wiedzieć, jak zareagować.

- Musimy chyba wracać, nie sądzisz? - Travis spojrzał w stronę motocykla. - Myślę, że

powinnaś zajrzeć do Molly.

- Tak - przyznała Gabby. - To dobry pomysł.

Zapakowali resztki jedzenia i włożyli pojemniki do kosza, następnie złożyli koc i podeszli

do motoru. Ponad ramieniem Gabby widziała, jak ludzie zaczynają gromadzić się w

restauracjach, by zjeść późny lunch, i przez moment pozazdrościła im prostoty wyborów.

Travis umieścił na bagażniku koc oraz kosz, po czym włożył kask. Gabby poszła za jego

przykładem i po chwili wyjechali z działki. Gabby przywarła do bioder Travisa, bezskutecznie

usiłując przekonać siebie, że w przeszłości mówił podobne rzeczy dziesiątkom różnych kobiet.

Skręcili w podjazd prowadzący do jej domu i Travis zatrzymał motocykl. Gabby zabrała

ręce i zsiadła, zdejmując kask. Od czasu liceum nie czuła się tak zakłopotana jak teraz, gdy stała

przed Travisem. Wydało jej się to idiotyczne, lecz miała wrażenie, że mężczyzna zamierza ją

pocałować.

- Dziękuję za dzisiejszy dzień - powiedziała, chcąc zachować odrobinę dystansu między

nimi. - I za lekcję jazdy na motorze.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Masz wrodzony talent. Powinnaś rozważyć

ewentualność kupienia własnego motocykla.

- Może pewnego dnia.

W ciszy, która zapadła, Gabby słyszała cichy szum silnika pracującego na wolnych

obrotach. Podała kask Travisowi, patrząc, jak kładzie go na siedzeniu.

- Dobra - rzekł Travis. - Zobaczymy się chyba jeszcze kiedyś?

- Raczej na pewno, biorąc pod uwagę, że jesteśmy sąsiadami.

- Chcesz, żebym sprawdził, jak się czuje Molly?

- Dzięki, jestem przekonana, że ma się dobrze.

Travis pokiwał głową.

- Posłuchaj, bardzo cię przepraszam za to, co mówiłem wcześniej. Źle postąpiłem,

wścibiając nos w twoje sprawy i stawiając cię w niezręcznej sytuacji.

- W porządku - odparła. - Wcale się tym nie przejęłam.

- Jasne.

Wzruszyła ramionami.

- Cóż, ponieważ ty kłamałeś, pomyślałam, że też skłamię.

Mimo napięcia, Travis parsknął śmiechem.

- Wyświadczysz mi przysługę? Gdyby nie wyszło ci z twoim chłopakiem, zadzwoń do

mnie.

- Może to zrobię.

- I kończąc w tym optymistycznym tonie, chyba już sobie pójdę. - Skręcił kierownicę i

zaczął wycofywać motocykl podjazdem. Zamierzał uruchomić silnik, lecz spojrzał na Gabby

jeszcze raz. - Zjesz ze mną kolację jutro wieczorem?

- Nie wierzę, że mnie o to spytałeś - prychnęła Gabby, krzyżując ramiona.

- Prawdziwy mężczyzna powinien wykorzystywać chwilę. To rodzaj mojego motta.

- Teraz już wiem.

- Czy to oznacza tak, czy nie?

Gabby cofnęła się o krok, lecz mimo swych zastrzeżeń, uśmiechnęła się, rozbawiona jego

wytrwałością.

- A co powiesz na to, żebym zamiast tego zaprosiła cię dzisiaj na kolację? U mnie. O

siódmej.

- Wspaniale - ucieszył się Travis i po chwili Gabby stała sama na podjeździe,

zastanawiając się, czy udzieliła chwilowego urlopu rozsądkowi.

ROZDZIAŁ 13

Słońce prażyło niemiłosiernie, a woda z węża ogrodowego była lodowato zimna, toteż

Travis miał wielką trudność z utrzymaniem Moby’ego w jednym miejscu. Nie pomogła krótka

smycz. Moby nienawidził kąpieli, co Travis uważał za ironię losu, wziąwszy pod uwagę, jak

bardzo jego pies lubił gonić za piłką tenisową rzuconą do oceanu. Sadził wówczas długimi

susami przez fale, płynął pieskiem jak szalony i bez wahania wpychał łeb pod wodę, by lepiej

schwytać piłeczkę podskakującą na falach i uciekającą od niego. Jeśli jednak zauważył, że Travis

otwiera szufladę, w której trzymał smycz, korzystał z okazji, by włóczyć się godzinami po

okolicy, i zwykle wracał na długo po zapadnięciu zmroku.

Travis przywykł do jego sztuczek, dlatego trzymał smycz w ukryciu aż do ostatniej chwili,

po czym przypinał ją do obroży, zanim Moby zdążył zareagować. Pies jak zwykle popatrzył na

niego wymownie z miną: „Jak możesz mi to robić?”, gdy jego pan prowadził go do na tyły domu

do ogródka, lecz Travis stanowczo pokręcił głową.

- To nie moja wina. Nie kazałem ci wytarzać się w zdechłej rybie, prawda?

Moby uwielbiał tarzać się w zdechłej rybie, im bardziej była śmierdząca, tym lepiej, i gdy

Travis wprowadzał motocykl do garażu, pies podbiegł do niego radośnie, z wywieszonym

jęzorem, najwyraźniej ogromnie dumny z siebie. Travis uśmiechał się tylko przez sekundę, zanim

poczuł fetor i zauważył ohydne skrawki tkwiące w psiej sierści. Ostrożnie poklepał Moby’ego po
głowie, po czym przemknął się do domu, by przebrać się w szorty, i schował smycz do tylnej

kieszeni.

Teraz Moby, przypięty smyczą do balustrady tarasu, tańczył na wszystkie strony, próbując

bez powodzenia uniknąć jeszcze większego zmoczenia.

- To tylko woda, duży dzieciaku - gderał Travis, choć prawdę mówiąc, polewał Moby’ego

od prawie pięciu minut.

Mimo że ogromnie kochał zwierzęta, nie chciał myć go szamponem, dopóki wszystkie

smętne resztki nie zostaną spłukane. Zdechłe ryby cuchną odrażająco.

Moby skowyczał, kręcąc się nadal i szarpiąc do tyłu, by się wyswobodzić. Stwierdziwszy

wreszcie, że wystarczy, Travis odłożył wąż i wylał na grzbiet Moby’ego jedną trzecią butelki

szamponu. Przez kilka minut tarł i spłukiwał, następnie powąchał swego pupila i skrzywił się.

Powtórzył cały proces jeszcze dwukrotnie, doprowadzając psa do stanu całkowitego

przygnębienia. Moby utkwił w nim spojrzenie, które wyraźnie mówiło: „Czy ty nie rozumiesz, że

wytarzanie się w rybich wnętrznościach jest moim osobistym prezentem dla ciebie?”.

Gdy Travis był wreszcie całkowicie usatysfakcjonowany, zaprowadził Moby’ego w drugi

koniec tarasu i przywiązał go znowu. Z doświadczenia wiedział, że gdyby pozwolił mu włóczyć

się świeżo po kąpieli, Moby wróciłby na miejsce przestępstwa tak szybko, jak to tylko możliwe.

Jedyną nadzieją było trzymanie go na uwięzi na tyle długo, by o tym zapomniał. Moby otrzepał

się z nadmiaru wody i - uświadamiając sobie, że jest uziemiony - w końcu położył się z

pomrukiem rozczarowania na deskach tarasu.

Następnie Travis skosił trawnik. W przeciwieństwie do większości sąsiadów używał

ręcznej, a nie elektrycznej kosiarki do trawy. Zajmowało to nieco więcej czasu, lecz było dla

niego nie tylko porządnym ćwiczeniem - monotonny charakter czynności był dla Travisa

relaksujący. Podczas koszenia odruchowo zerkał co chwila w kierunku domu Gabby.

Przed kilkoma minutami widział, jak wyszła z garażu i wsiadła do samochodu. Jeśli nawet

go zauważyła, nie dała tego po sobie poznać. Wycofała samochód i pojechała drogą w stronę

miasta. Nigdy nie znał kogoś takiego jak ona. A teraz zaprosiła go na kolację.

Nie miał pojęcia, co o tym myśleć, i próbował odgadnąć, co nią powodowało, od

momentu, gdy podwiózł ją pod dom. Najprawdopodobniej po prostu pokonał jej opór. Bóg

świadkiem, że oliwił te trybiki od chwili, gdy się poznali, teraz jednak żałował, że nie był trochę

subtelniejszy. Czułby się lepiej ze świadomością, że zaproszenie na kolację nie zostało w

pewnym sensie wymuszone.

Zastanawianie się nad tym wszystkim było dla niego czymś nowym. Ale też nie pamiętał,

kiedy tak świetnie czuł się w towarzystwie kobiety. Z Gabby śmiał się więcej niż z Monicą,

Joelyn, Sarah czy którąkolwiek z kobiet, z którymi spotykał się w przeszłości. Gdy Travis zaczął

na poważnie umawiać się na randki, ojciec dał mu jedną radę, a mianowicie, by znalazł kobietę z

poczuciem humoru. Travis zrozumiał wreszcie, dlaczego jego tata uważał to za takie ważne. O ile

rozmowa jest tekstem, o tyle śmiech jest muzyką, sprawiającą, że wspólnie spędzony czas staje

się melodią, której można słuchać w kółko i nigdy nie straci uroku.

Skończywszy z trawnikiem, zaciągnął kosiarkę z powrotem na miejsce, odnotowując, że

Gabby wciąż jeszcze nie ma. Zostawiła drzwi garażu uchylone i Molly wyszła na podwórko, po

czym zawróciła i skryła się w garażu.

Travis przeszedł do kuchni i wychylił duszkiem szklankę mrożonej herbaty. Choć

wiedział, że nie powinien tego robić, powędrował myślami do chłopaka Gabby. Był ciekaw, czy

zna Kevina. Dziwiło go, że Gabby tak mało o nim mówi i że minęło wiele czasu, zanim w ogóle

zdradziła jego imię. Łatwo było przypisać to czemuś w rodzaju poczucia winy, wyjąwszy fakt, że

unikała tego tematu od samego początku. Nie miał pojęcia, jakie wnioski z tego wyciągnąć, i

zachodził w głowę, jaki jest ten facet i co takiego zrobił, że Gabby się w nim zakochała. Oczyma
wyobraźni widział rozmaite obrazy - wysportowany luzak, mól książkowy, coś pośredniego - ale

żaden z nich nie wydawał się prawdziwy.

Spojrzawszy na zegarek, stwierdził, że jeszcze przed prysznicem i przebraniem się może

wprowadzić motorówkę z powrotem do przystani. Wziął kluczyki, wyszedł przez drzwi

kuchenne, odwiązał Moby’ego i patrzył, jak pies przemyka obok niego w dół po schodkach.

Zatrzymując się na skraju nabrzeża, Travis machnął ręką w stronę łodzi.

- Tak, proszę bardzo. Wskakuj.

Moby wskoczył do łodzi, merdając radośnie ogonem. Travis wsiadł za nim i po kilku

minutach płynęli w dół rzeki, pozostały po innej łodzi kilwater wskazywał im właściwy kierunek.

Mijając dom Gabby, rzucił ukradkowe spojrzenie na jej okna, myśląc o ich zbliżającej się kolacji

i zastanawiając się, co się wydarzy. Zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu denerwuje się

przed randką, że może zachować się nie tak, jak należy.

Gabby podjechała do sklepu spożywczego i z trudem znalazła miejsce na zatłoczonym

parkingu. W niedzielę było tam zawsze mnóstwo samochodów, w końcu zaparkowała w

odległym rogu, zadając sobie pytanie, po co w ogóle wzięła samochód.

Przewiesiwszy torbę przez ramię, wysiadła, wypatrzyła wózek na zakupy i weszła do

sklepu.

Będąc jeszcze w domu, zauważyła Travisa koszącego trawnik, ale zignorowała go,

musiała się bowiem pozbierać. Miły, uporządkowany mały świat, który wcześniej stworzyła,

nagle runął w gruzy, i Gabby rozpaczliwie potrzebowała trochę czasu, by odzyskać panowanie

nad sobą.

W środku przeszła do działu z warzywami i owocami, gdzie wybrała świeży zielony

groszek i składniki do sałatki. Poruszając się szybko, wrzuciła do wózka pudełko makaronu i

grzanki, po czym skierowała się w drugi koniec sklepu.

Dołożyła do zakupów opakowanie piersi z kurczęcia, myśląc, że chardonnay będzie do

nich pasowało. Nie była pewna, czy Travis lubi wino - jakoś w to wątpiła - lecz Gabby lubiła,

przesunęła więc spojrzenie po ograniczonej liczbie butelek z winnic, które znała. Były wśród nich

dwie propozycje z Napa Valley, ona jednak wybrała wino australijskie, którego nazwa brzmiała

nieco bardziej egzotycznie.

Kolejki do kasy były długie i posuwały się wolno, w końcu jednak znalazła się z

powrotem w samochodzie. Zerknąwszy we wsteczne lusterko, dostrzegła w nim swoje odbicie i

zawahała się przez chwilę, przyglądając się sobie oczyma obcej osoby.

Ile czasu upłynęło od chwili, gdy pocałował ją inny mężczyzna poza Kevinem? Choć

starała się zapomnieć o tym błahym incydencie, wbrew sobie samej w kółko wracała do niego

myślami, niczym do zakazanej tajemnicy.

Nie mogła zaprzeczyć, że Travis ją pociąga. Nie chodziło wyłącznie o to, że jest

przystojny i że w jego obecności czuje się atrakcyjna seksualnie, raczej wiązało się z jego

naturalnym entuzjazmem i ze sposobem, w jaki ją tym entuzjazmem zarażał, z faktem, że wiódł

życie tak kompletnie inne niż ona, a mimo to mówili tym samym językiem, z pewną zażyłością,

jaka się między nimi wytworzyła w tak krótkim czasie znajomości. Nigdy przedtem nie spotkała

kogoś takiego jak on. Większość osób, które znała, a z pewnością wszyscy w szkole dla

asystentów medycznych, żyli tak, jak gdyby odhaczali kolejne cele na tabeli wyników. Pilnie

studiować, dostać pracę, wstąpić w związek małżeński, kupić dom, mieć dzieci. Aż do tego

weekendu nie zdawała sobie sprawy, że ona sama niczym się od nich nie różni. W porównaniu z

wyborami, których dokonał Travis, i miejscami, do których podróżował, jej życie wydawało się

takie banalne.

Ale czy wybrałaby inną drogę, gdyby mogła? Bardzo w to wątpiła. Doświadczenia w

okresie dorastania ukształtowały jej osobowość, podobnie było z Travisem. Nie żałowała tego.
Jednakże gdy przekręcała kluczyk w stacyjce, uruchamiając silnik, miała świadomość, że nie to

jest ważne. Gdy silnik pracował na wolnym biegu, zdała sobie sprawę, że stoi przed wyborem:

„Dokąd stąd pojadę?”.

Nigdy nie jest za późno, by zmienić bieg wypadków. Ta myśl w równym stopniu

przerażała ją, co podniecała. Kilka minut później zmierzała w kierunku Morehead City, czując

się, jak gdyby w pewnym sensie otrzymała szansę, by zacząć wszystko od początku.

Gdy dotarła do domu, słońce powoli zaczynało chylić się ku zachodowi. Molly leżała na

trawie, na jej widok zastrzygła uszami i pomerdała radośnie ogonem. Podbiegła do Gabby, która

otwierała właśnie tylne drzwi, witając ją mokrymi pocałunkami.

- Najwyraźniej odzyskałaś już formę - powiedziała Gabby. - Twoje dzieci dobrze się

czują?

Jak na komendę Molly ruszyła w stronę garażu.

Gabby wyjęła torby z samochodu i zaniosła je do domu, ustawiając zakupy na bufecie w

kuchni. Trwało to dłużej, niż przewidywała, lecz wciąż jeszcze zostało jej dość czasu. Postawiła

na kuchence garnek z wodą i nastawiła palnik na maksymalną temperaturę, by ugotować

makaron. Gdy woda się grzała, pokroiła pomidory i ogórki do sałatki. Porwała sałatę i zmieszała

wszystkie składniki z odrobiną sera i oliwkami, które poznała podczas pikniku z Travisem.

Posoliła wodę i wrzuciła do niej makaron, rozpakowała kurze piersi i podsmażyła je w

małej ilości oliwy, bez panierki, żałując, że nie zdecydowała się przygotować czegoś odrobinę

wymyślniejszego. Dodała trochę pieprzu oraz innych przypraw, lecz ostatecznie wszystko

wyglądało prawie tak banalnie jak na początku. Nieważne, musi wystarczyć. Włączyła piekarnik

na średnią temperaturę, dolała bulionu do patelni z kurczętami i wstawiła ją do środka, mając

nadzieję, że dzięki temu mięso nie wyschnie. Odcedziła makaron i włożyła go w misce do

lodówki, zamierzając później przyprawić.

Gabby rozłożyła w sypialni ubranie i weszła pod prysznic, rozkoszując się ciepłą wodą.

Ogoliła nogi, starając się zanadto nie śpieszyć, by się nie zadrasnąć, umyła włosy i nałożyła na

nie odżywkę, w końcu wyszła spod prysznica i wytarła się ręcznikiem.

Na łóżku leżała para nowych dżinsów oraz ozdobiona koralikami bluzka z dużym

dekoltem. Gabby wybrała starannie strój, nie chcąc, aby był zbyt oficjalny ani zbyt swobodny. Do

tego włożyła nowe sandałki i wiszące kolczyki. Stanąwszy przed wysokim lustrem, obejrzała się

ze wszystkich stron, zadowolona ze swojego wyglądu.

Rzuciła okiem na zegar i widząc, że czas szybko biegnie, rozstawiła w domu świece,

ostatnią postawiła na stole. W tym samym momencie usłyszała pukanie Travisa. Wyprostowała

się, usiłując się odpowiednio nastroić, po czym podeszła do drzwi.

Molly przydreptała do Travisa, który drapał ją pieszczotliwie za uszami, gdy Gabby mu

otworzyła. Z wrażenia nie mógł się ruszyć, nie mógł wydobyć z siebie głosu, bez słowa

wpatrywał się w Gabby, próbując uporządkować pogmatwane uczucia, które przepełniały jego

serce.

Gabby uśmiechnęła się, widząc jego wyraźne zakłopotanie.

- Wejdź - zaprosiła go. - Wszystko prawie gotowe.

Travis wszedł za nią do środka, starając się nie gapić zbyt ostentacyjnie na idącą przed

nim dziewczynę.

- Właśnie miałam otworzyć butelkę wina. Napijesz się kieliszek?

- Chętnie.

W kuchni wzięła z bufetu butelkę i korkociąg, lecz Travis postąpił krok naprzód.

- Pozwól, że zrobię to za ciebie.

- Cieszę się, że mi to zaproponowałeś. Mam tendencję do kruszenia korka, a nienawidzę,

jak paprochy pływają mi w kieliszku.

Otwierając butelkę, Travis przyglądał się, jak Gabby wyjmuje z szafki dwa kieliszki.

Postawiła je na bufecie, a on spojrzał na nalepkę, okazując większe zainteresowanie, niż czuł, i

starając się ze wszystkich sił opanować zdenerwowanie.

- Nigdy go nie piłem. Jest dobre?

- Nie mam zielonego pojęcia.

- W takim razie będzie to coś nowego dla nas obojga. - Nalał wina i podał Gabby

kieliszek, usiłując wyczytać coś z jej twarzy.

- Nie bardzo wiedziałam, co miałbyś ochotę zjeść na kolację - mówiła - ale wiem już, że

lubisz kurczęta. Muszę cię jednak uprzedzić, że w mojej rodzinie nigdy nie cieszyłam się opinią

dobrej kucharki.

- Jestem pewien, że cokolwiek przygotowałaś, będzie mi smakowało. Nie jestem

wybredny.

- Dopóki jedzenie jest proste, tak?

- To się rozumie samo przez się.

- Jesteś głodny? - spytała z uśmiechem. - Podgrzanie jedzenia zajmie mi zaledwie kilka

minut...

Zastanawiał się przez chwilę, po czym oparł się o bufet.

- Szczerze mówiąc, moglibyśmy trochę się wstrzymać?

Chciałbym najpierw podelektować się winem.

Gabby skinęła głową i stała przed nim w milczeniu, zastanawiając się, co ma teraz zrobić.

- Może wobec tego usiądziemy na werandzie?

- Z przyjemnością.

Usadowili się w bujanych fotelach, stojących w pobliżu drzwi. Gabby upiła łyk wina,

zadowolona, że ma coś, co uspokoi jej nerwy.

- Podoba mi się widok z twojego tarasu - rzekł dzielnie, kołysząc się energicznie w fotelu.

- Przypomina mi widok z mojego.

Gabby roześmiała się, odczuwając gwałtowną ulgę.

- Niestety, nie nauczyłam się jeszcze cieszyć nim w taki sposób jak ty.

- Niewiele osób to potrafi. W dzisiejszych czasach to rodzaj zapomnianej sztuki, nawet na

Południu. Przyglądanie się płynącej rzece to trochę jak wąchanie róż.

- Może to typowe dla mieszkańców małych miasteczek - głośno myślała Gabby.

Travis przyjrzał się jej z ciekawością.

- Przyznaj szczerze, lubisz życie w Beaufort? - spytał.

- Ma swoje dobre strony.

- Słyszałem, że masz fantastycznych sąsiadów.

- Poznałam tylko jednego.

- I?

- Ma skłonność do zadawania podchwytliwych pytań.

Travis uśmiechnął się szeroko. Lubił jej poczucie humoru.

- Ale odpowiadając na twoje pytanie - mówiła dalej - owszem, podoba mi się tutaj.

Dotarcie dokądkolwiek zajmuje mi zaledwie kilka minut, miasteczko jest piękne i na ogół myślę,

że stopniowo zaczynam coraz bardziej lubić wolniejsze tempo życia.

- W twoich ustach zabrzmiało to tak, jak gdyby Savannah było równie kosmopolityczne

jak Nowy Jork lub Paryż.

- Nie jest. - Rzuciła mu spojrzenie znad kieliszka. - - Ale według mnie jest zdecydowanie

bliżej Nowego Jorku niż Beaufort. Byłeś tam kiedyś?

- Pewnego wieczoru spędziłem tam tydzień.

- Cha, cha. Jeśli już chcesz sobie żartować, mógłbyś wymyślić coś oryginalniejszego.
- Zbyt wiele zachodu.

- A ty nie lubisz się trudzić, prawda?

- Może nie widać? - Rozsiadł się wygodnie w fotelu, ucieleśnienie beztroski. - Ale

powiedz mi prawdę. Czy kiedykolwiek rozważałaś ewentualność powrotu do Savannah?

Gabby upiła łyk wina, rozważając przez chwilę odpowiedź.

- Raczej nie. Nie zrozum mnie źle. Uważam Savannah za wspaniałe miasto, jedno z

najpiękniejszych na Południu.

Ogromnie podoba mi się jego rozplanowanie. Ma prześliczne skwery... urocze parki

rozsiane co kilka przecznic, a niektóre stojące przy nich domy są bajeczne. Kiedy byłam małą

dziewczynką, lubiłam sobie wyobrażać, że mieszkam w jednym z nich. Przez długi czas było to

moje marzenie.

Travis nie odezwał się, czekając na jej dalsze wynurzenia. Gabby wzruszyła ramionami.

- Jednakże w miarę jak dorastałam, zaczęłam sobie uświadamiać, że jest to raczej

marzenie mojej matki niż moje. Zawsze pragnęła mieszkać w jednym z tych domów i pamiętam,

jak zanudzała mojego ojca prośbami, by złożył ofertę, ilekroć któryś był wystawiony na sprzedaż.

Ojcu dobrze szły interesy, lecz wydaje mi się, że zawsze brał sobie do serca to, iż nie stać go było

na jeden z tych naprawdę okazałych domów, i po pewnym czasie zaczęło mnie to drażnić. Co,

rzecz jasna, doprowadziło mnie do college’u, szkoły dla asystentów medycznych i Kevina. I oto

jestem.

W oddali rozległo się zawzięte ujadanie Moby’ego, po którym usłyszeli odgłos skrobania

pazurkami po korze. Spoglądając na potężny dąb w pobliżu żywopłotu, Travis zauważył

wiewiórkę pomykającą w górę po pniu. Choć nie widział psa, wiedział, że Moby wciąż okrąża

drzewo, w nadziei, iż małe stworzonko straci równowagę i spadnie. Gdy Gabby odwróciła się,

słysząc ten dźwięk, Travis podniósł kieliszek w tamtym kierunku.

- Mój pies ma bzika na punkcie ganiania wiewiórek. Uważa to chyba za swój życiowy cel.

- To typowe dla większości psów.

- Molly też to robi?

- Nie. Jej właścicielka bardziej trzyma ją w ryzach i stłumiła ten mały problem w zarodku,

zanim wymknął się spod kontroli.

- Rozumiem - rzekł Travis z udawaną powagą.

Nad wodą rozpoczynał się pierwszy olśniewający akt zachodu słońca. Za godzinę rzeka

rozbłyśnie złotem, teraz jednak w jej słonawych wodach było coś mrocznego i tajemniczego. Za

szpalerem cyprysów na brzegu Travis dostrzegał rybołowa szybującego w powietrzu,

odprowadził też spojrzeniem niedużą motorówkę załadowaną sprzętem wędkarskim, która

przepłynęła obok nich, głośno pyrkając. Kapitan, który mógłby być dziadkiem Travisa, pomachał

do nich. Travis również skinął mu dłonią, po czym napił się wina.

- Po tym, co mi powiedziałaś, ciekaw jestem, czy wyobrażasz sobie, że osiedlisz się na

stałe w Beaufort.

Gabby zastanowiła się nad odpowiedzią, czując, że w jego pytaniu kryje się więcej, niż

mogłoby się wydawać.

- To chyba zależy - odrzekła w końcu wymijająco. - Może w miasteczku nie dzieje się nic

specjalnie podniecającego, lecz z drugiej strony nie jest to złe miejsce na wychowywanie dzieci.

- I to jest ważne?

Odwróciła się ku niemu z lekko wyzywającą miną.

- A czy jest coś ważniejszego?

- Nie - zgodził się spokojnie Travis. - Jestem na to żywym dowodem. Beaufort to rodzaj

miejsca, gdzie mała liga baseballu wywołuje więcej emocji od finału mistrzostw w futbolu

amerykańskim, i lubię myśleć, że będę mógł wychowywać dzieci tam, gdzie mały świat, w
którym żyją, jest wszystkim, co znają. W okresie dorastania uważałem to miasteczko za

najnudniejsze miejsce na całym świecie, kiedy jednak cofam się myślą do tamtych lat, zdaję sobie

sprawę, że w konsekwencji cokolwiek ekscytującego znaczyło dla mnie bardzo wiele. Nigdy nie

stałem się zblazowany jak wiele dzieciaków w dużych miastach. - Umilkł. - Pamiętam, że w

każdy sobotni ranek wybierałem się z tatą na ryby i chociaż był chyba najgorszym wędkarzem,

jaki kiedykolwiek zakładał przynętę na haczyk, dla mnie była to zawsze eskapada pełna wrażeń.

Teraz rozumiem, że przynajmniej dla ojca była to po prostu okazja, by spędzać ze mną czas, i

brak mi słów, by wyrazić, jak bardzo jestem mu za to wdzięczny. Chętnie wyobrażam sobie, że

pewnego dnia przeżyję podobne chwile z moimi dziećmi.

- Miło słuchać, jak mówisz coś takiego - powiedziała Gabby. - Niewiele osób ma takie

poglądy.

- Kocham to miasto.

- Nie o to mi chodzi - rzekła z uśmiechem - lecz o sposób, w jaki chcesz wychowywać

dzieci. Odnoszę wrażenie, że dużo o tym myślałeś.

- Rzeczywiście - przyznał.

- Zawsze potrafisz mnie zaskoczyć, co?

- Nie wiem. A zaskakuję cię?

- Trochę. Im lepiej cię poznaję, tym bardziej wydajesz mi się niesamowicie

zrównoważony.

- Mógłbym powiedzieć to samo o tobie - odparł. - Może dlatego tak dobrze się zgadzamy.

Gabby wpatrywała się w niego, czując, jak rośnie napięcie między nimi.

- Masz już ochotę coś przekąsić?

Travis przełknął ślinę, mając nadzieję, że Gabby nie rozgryzła jego uczuć do niej.

- Bardzo chętnie - wydusił z siebie.

Wzięli kieliszki i wrócili do kuchni. Gabby wskazała mu miejsce przy stole, tymczasem

sama zabrała się do szykowania kolacji. Gdy Travis przyglądał się dziewczynie krzątającej się po

kuchni, ogarniało go coraz większe zadowolenie.

Potem zjadł ze smakiem dwa kawałki kurczaka, zielony groszek oraz makaron, przesadnie

chwaląc Gabby za jej umiejętności kulinarne, dopóki nie zaczęła chichotać, prosząc, by przestał.

Wypytywał ją wielokrotnie o dzieciństwo w Savannah, aż wreszcie ustąpiła, racząc go paroma

opowieściami z okresu, gdy była młodziutką dziewczyną, które pobudziły oboje do śmiechu.

Niebo zrobiło się szare, potem granatowe, w końcu czarne. Świece prawie się wypaliły, Travis

nalał resztę wina do kieliszków. Każde z nich miało świadomość, że siedzi naprzeciwko osoby,

która może zmienić bieg życia na zawsze, jeśli nie zachowają ostrożności.

Po kolacji Travis pomógł Gabby posprzątać i przeszli do salonu. Siedząc na kanapie,

sączyli wino i dzielili się historyjkami z młodości. Gabby próbowała wyobrazić sobie Travisa

jako małego chłopca, zastanawiając się, co by sobie o nim pomyślała, gdyby poznali się, kiedy

była w liceum albo w college’u.

Po pewnym czasie Travis przysunął się do niej bliżej, obejmując ją od niechcenia. Gabby

wtuliła się w niego, czując się bezpiecznie w schronieniu jego ramion i z przyjemnością

obserwując grę srebrzystych księżycowych promieni przesączających się przez chmury.

- O czym myślisz? - spytał Travis w pewnej chwili, przerywając długie, lecz przyjemne

milczenie.

- Myślałam o tym, jak naturalny był cały ten weekend. - Gabby spojrzała na niego. -

Jakbyśmy się znali przez całe życie.

- To chyba oznacza, że parę moich opowieści było nudnych, tak?

- Najwyraźniej nie doceniasz siebie - drażniła się z nim. - Mnóstwo twoich opowieści było

nudnych.
Travis parsknął śmiechem, przyciągając ją bliżej do siebie.

- Im lepiej cię poznaję, tym bardziej mnie zaskakujesz. Podoba mi się to.

- Od czego ma się sąsiadów?

- Tym nadal dla ciebie jestem? Wyłącznie sąsiadem?

Gabby odwróciła spojrzenie, nie odpowiadając, toteż Travis mówił dalej:

- Wiem, że stawiam cię w niezręcznej sytuacji, ale nie mogę dzisiaj wyjść, nie

powiedziawszy ci, że status sąsiada mi nie wystarcza.

- Travis...

- Pozwól mi dokończyć, dobrze? - poprosił. - Kiedy rozmawialiśmy wcześniej

dzisiejszego dnia, zwierzyłaś mi się, jak bardzo brakuje ci tutaj przyjaciół, i od tamtej pory - nie

przestawałem o tym myśleć, choć nie w taki sposób, jak ci się prawdopodobnie wydaje. Dzięki

temu uświadomiłem sobie, że mimo iż mnie przyjaciół nie brakuje, tęsknię za czymś, co oni

wszyscy mają. Laird i Allison, Joe i Megan, Mart i Liz, wszyscy mają siebie nawzajem. Tylko ja

jestem singlem i dopóki cię nie poznałem, nie byłem wcale pewien, czy tego pragnę. Ale teraz...

Gabby przesunęła palcami po koralikach zdobiących jej bluzkę, nie chcąc dopuścić do

siebie jego słów, a jednocześnie witając je z radością.

- Nie chcę cię stracić, Gabby. Nie potrafię sobie wyobrazić, że będę patrzył rano, jak

idziesz do samochodu, i udawał, że nic się nie wydarzyło. Nie potrafię sobie wyobrazić, że nie

będę siedział z tobą na kanapie, tak jak to robimy teraz. - Przełknął ślinę. - I teraz nie potrafię

sobie wyobrazić, bym mógł się zakochać w innej kobiecie.

Gabby miała wątpliwości, czy się nie przesłyszała, lecz gdy na niego spojrzała, wiedziała,

że mówi serio. W tym momencie poczuła, jak przełamują się jej ostatnie opory, i zrozumiała, że

ona też się w nim zakochała.

Wysoki zegar stojący w głębi domu wydzwonił melodię kurantową. Blask świec pełgał po
ścianach, rzucając cienie po całym pokoju. Pierś Gabby unosiła się i opadała w oddechu, a oni

bez słowa wpatrywali się w siebie nawzajem.

Nagle zadzwonił telefon, wyrywając ją z zamyślenia. Travis odwrócił się. Gabby

pochyliła się do przodu, sięgając po słuchawkę. Odebrała telefon beznamiętnym głosem.

- O cześć, jak się masz?... Nie bardzo... Aha... Załatwiałam różne sprawy... Co słychać?

Gdy usłyszała głos Kevina, ogarnęły ją nagłe wyrzuty sumienia. Mimo to wyciągnęła rękę,

kładąc dłoń na nodze Travisa. Nie poruszył się ani nie wydał z siebie żadnego dźwięku, lecz

wyczuwała napięcie jego mięśni pod materiałem dżinsów, pogłaskała go więc po udzie.

- Ach, to świetnie. Gratuluję. Cieszę się, że wygrałeś...

Widzę, że świetnie się bawiłeś... Och, ja? Nic szczególnego.

Słuchanie głosu Kevina, kiedy była tak blisko Travisa, rozpraszało ją. Usiłowała się

skoncentrować na tym, co mówił Kevin, jednocześnie układając sobie to, co wydarzyło się

właśnie z Travisem. Sytuacja była zbyt surrealistyczna, by dawało się ją przyswoić.

- Przykro mi to słyszeć... Wiem, ja też się spiekłam...

Aha... aha... Tak, myślałam o podróży do Miami, ale urlop będę miała dopiero pod koniec

roku... Może, nie wiem...

Puściła nogę Travisa i odchyliła się na oparcie kanapy, próbując mówić spokojnym

tonem, żałując, że odebrała telefon, żałując, że zadzwonił. Zdając sobie sprawę, że czuje się coraz

bardziej zakłopotana.

- Zobaczymy, dobrze? Pogadamy o tym po twoim powrocie... Nie, nic się nie stało.

Jestem chyba po prostu zmęczona...

Nie, nie ma powodu do zmartwienia. To był długi weekend...

Nie kłamała, lecz też nie mówiła prawdy i dobrze o tym wiedziała, co sprawiało, że czuła

się jeszcze gorzej. Travis wpatrywał się w czubki swoich butów, słuchając, lecz udając, że nie
słucha.

- Będę - mówiła dalej. - Tak, ja ciebie również...

Aha... Tak, powinnam być w domu... Dobrze... ja także.

I baw się jutro dobrze. Pa.

Rozłączywszy się, Gabby przez chwilę trwała w zamyśleniu, po czym pochyliła się i

położyła słuchawkę na stole. Travis był na tyle mądry, że się nie odezwał.

- To był Kevin - wyjaśniła w końcu.

- Domyśliłem się - rzekł Travis, nie mogąc wyczytać nic z jej twarzy.

- Wygrał dzisiaj turniej w golfa.

- Gratulacje.

Znów zapadło między nimi milczenie.

- Muszę chyba odetchnąć świeżym powietrzem oznajmiła wreszcie Gabby, wstając z

kanapy. Podeszła do rozsuwanych drzwi i wyszła na taras.

Travis patrzył za nią, zastanawiając się, czy powinien do niej dołączyć, czy też chciała być

sama. Ze swojego miejsca na kanapie widział jedynie cień jej postaci opartej o balustradę.

Wyobrażał sobie, że gdy tylko do niej podejdzie, usłyszy sugestię, że najlepiej byłoby, gdyby

sobie poszedł. Choć ta myśl przerażała go, odczuwał w tej chwili większą niż kiedykolwiek

potrzebę, aby być z Gabby.

Wyszedł więc na dwór i stanął obok niej przy balustradzie. W blasku księżyca jej skóra

miała perłową barwę, oczy były ciemne i błyszczące.

- Przepraszam - powiedział.

- Za co? Ty nie musisz za nic przepraszać. - Uśmiechnęła się z przymusem. - To moja

wina, nie twoja. Wiedziałam, w co się pakuję.

Gabby wiedziała, że Travis pragnie jej dotknąć, lecz targały nią sprzeczne uczucia, czy
ona również chce, by to zrobił. Wiedziała, że powinna się pożegnać, nie pozwolić na dalszy

rozwój wypadków, lecz czar, wywołany deklaracją Travisa, nie pryskał. To nie miało sensu.

Trzeba czasu, by się zakochać, znacznie więcej niż jeden weekend, a jednak stało się, mimo

uczuć, które żywiła do Kevina. Wyczuwała zdenerwowanie Travisa stojącego obok niej i

przyglądała mu się, gdy pokrzepiał się ostatnim łykiem wina.

- Naprawdę myślisz tak, jak mówiłeś wcześniej? - spytała. - To znaczy o tym, że chciałbyś

mieć rodzinę?

- Tak.

- Cieszę się, ponieważ uważam, że będziesz wspaniałym ojcem. Nie powiedziałam ci tego

przedtem, ale tak sobie pomyślałam, kiedy widziałam cię wczoraj z dziećmi. Zachowywałeś się z

nimi tak naturalnie.

- Mam duże doświadczenie ze szczeniętami.

Mimo napięcia, Gabby parsknęła śmiechem. Zrobiła mały krok w jego stronę, a gdy

odwrócił się, stając z nią twarzą w twarz, zarzuciła mu ramiona na szyję. Cichy głosik

wewnętrzny ostrzegał ją, by przestała, że wciąż jeszcze nie jest za późno, by się wycofać.

Jednakże inne pragnienie wzięło górę i Gabby zdała sobie sprawę, że wypieranie się go jest

bezcelowe.

- Może tak, ale wydało mi się to bardzo seksowne wyszeptała.

Travis przyciągnął ją blisko do siebie, uzmysławiając sobie, jak bardzo ciało Gabby zdaje

się pasować do jego ciała. Jego nozdrza przyjemnie drażnił delikatny zapach jaśminowych

perfum i gdy tak stali spleceni ramionami, jego zmysły budziły się do życia. Czuł się, jak gdyby

dotarł do kresu długiej podróży, nieświadomy do tej pory, że to Gabby była przez cały czas jej

celem. Gdy szepnął jej do ucha: „Kocham cię, Gabby Holland”, nigdy nie był niczego bardziej

pewny.
Gabby przywarła do niego.

- Ja też cię kocham, Travisie Parker - wyszeptała.

Gdy tak stali wtuleni w siebie, Gabby nie potrafiła myśleć o niczym innym, poza tym, co

działo się w tej chwili, wszystkie żale i wątpliwości gdzieś zniknęły.

Pocałował ją, potem jeszcze raz i jeszcze raz, leniwie muskając wargami jej kark i

obojczyk, po czym powędrował wyżej, docierając z powrotem do ust. Gabby przesuwała dłońmi

po jego piersi i plecach, czując siłę ramion, które ją obejmowały, a gdy zanurzył palce w jej

włosach, przeszył ją dreszcz, wiedziała bowiem, że cały weekend zdąża właśnie ku temu.

Całowali się na tarasie przez długi czas. W końcu Gabby odsunęła się i wziąwszy go za

rękę, pociągnęła za sobą do środka, przez salon, do sypialni. Wskazała na łóżko, a gdy Travis

usiadł na nim, wyjęła z szuflady zapalniczkę i zapaliła kolejno świece, które wcześniej ustawiła.

Ciemna przedtem sypialnia wypełniła się migotliwym blaskiem, który skąpał Gabby w płynnym

złocie.

Travis przyglądał się ruchom Gabby, podkreślonym przez cienie. Skrzyżowała ramiona,

ujmując brzeg bluzki, i jednym ruchem zdarła ją przez głowę. Jej piersi napinały atłas stanika,

ręce powoli powędrowały do zatrzasku dżinsów. Po chwili Gabby przestąpiła stertę zmiętych

ubrań.

Jak zahipnotyzowany nie spuszczał z niej wzroku, gdy podeszła do łóżka i figlarnie

popchnęła go na plecy. Zaczęła rozpinać mu koszulę i ściągać ją z ramion. Gdy został już

półnagi, zajęła się dżinsami i po chwili Travis poczuł jej gorący brzuch na swoim brzuchu.

Ich usta spotkały się w namiętnym pocałunku. Gabby miała wrażenie, że jej ciało pasuje

idealnie do jego ciała, jak gdyby brakujące elementy układanki trafiły w końcu na właściwe

miejsce.

Później leżał przy niej, przemawiając słowami, które rozbrzmiewały w jego głowie przez
cały wieczór.

- Kocham cię, Gabby. Jesteś czymś najlepszym, co kiedykolwiek zdarzyło się w moim

życiu.

Poczuł, że wyciąga do niego ręce.

- Ja też cię kocham, Travis - wyszeptała. Słysząc te słowa, zrozumiał, że samotna podróż,

którą odbywał od lat, nareszcie dobiegła końca.

Księżyc nadal był wysoko na niebie i srebrzysty blask oświetlał sypialnię. Travis

przekręcił się na bok, natychmiast orientując się, że nie ma przy nim Gabby. Była już prawie

czwarta rano i gdy odnotował ten fakt, wstał i włożył dżinsy. Idąc korytarzem, zajrzał do pokoju

gościnnego, a następnie do kuchni. Wszędzie światła były pogaszone i Travis zawahał się przez

chwilę, po czym zauważył, że rozsuwane drzwi są uchylone.

Wyszedł na taras, widząc ciemną sylwetkę opartą o balustradę przy ścianie domu. Zbliżył

się do niej z wahaniem, nie wiedząc, czy Gabby nie chce być sama.

- Cześć - usłyszał głos z ciemności. Zobaczył, że Gabby ma na sobie szlafrok, który wisiał

w łazience.

- Witaj - odrzekł cicho. - Dobrze się czujesz?

- Dobrze. Obudziłam się i przez jakiś czas nie mogłam zasnąć, kręciłam się i

przewracałam z boku na bok, aż w końcu wstałam, nie chcąc z kolei obudzić ciebie.

Travis podszedł do niej blisko i również oparł się o balustradę, oboje się nie odzywali,

wpatrując się w niebo. Panowała absolutna cisza, milczały nawet świerszcze i żaby.

- Tu jest tak pięknie - powiedziała w końcu Gabby.

- Tak, bardzo pięknie - zgodził się Travis.

- Uwielbiam takie noce.

Gdy Gabby nic już nie dodała, przysunął się bliżej i wziął ją za rękę.
- Martwisz się tym, co się stało?

- Nie, ani trochę - odparła spokojnie. - Nie żałuję absolutnie niczego.

- A o czym myślisz? - spytał z uśmiechem.

- O moim tacie - odrzekła w zamyśleniu, przytulając się do niego. - Pod wieloma

względami przypomina mi ciebie. Polubiłbyś go.

- Jestem pewien, że go polubię - oznajmił, nie bardzo wiedząc, do czego zmierza ta

rozmowa.

- Zastanawiałam się nad tym, jak musiał się czuć, gdy spotkał po raz pierwszy mamę. Co

sobie pomyślał, gdy ją zobaczył, czy się denerwował, co powiedział, gdy do niej podszedł.

Travis wpatrywał się w nią ciekawie.

- I?

- Nie mam zielonego pojęcia.

Gdy się roześmiał, ujęła go pod rękę.

- Czy woda w twojej wspaniałej wannie spa jest wciąż ciepła?

- Powinna być. Nie sprawdzałem dzisiaj, ale na bank jest ciepła.

- Nie miałbyś ochoty trochę się zamoczyć?

- Będę musiał pójść po kostium kąpielowy, ale pomysł jest świetny.

Przywarła do niego całym ciałem, szepcząc mu do ucha:

- Kto powiedział, że będzie ci potrzebny?

Gdy szli w stronę jego domu, Travis się nie odzywał. Podnosząc pokrywę wanny,

dostrzegł, jak szlafrok zsuwa się z ramion Gabby, odsłaniając jej nagie ciało. Uświadomił sobie,

jak bardzo ją kocha, i wiedział, że tych kilka ostatnich dni na zawsze odciśnie piętno na jego

życiu.

ROZDZIAŁ 14
Choć Gabby i Travis oboje wrócili w poniedziałek do pracy, przez następne dwa dni

spędzali razem każdą wolną chwilę. Kochali się w poniedziałek rano przed pracą, zjedli razem

lunch w małej rodzinnej knajpce w Morehead City. Ponieważ Molly czuła się zdecydowanie

lepiej, tego samego wieczoru zabrali oba psy na spacer plażą w pobliżu Fort Macon. Szli,

trzymając się za ręce, a Moby i Molly wędrowali przed nimi po plaży niczym para starych

przyjaciół, którzy przywykli do dzielących ich różnic. Podczas gdy Moby uganiał się za

rybitwami i rozpędzał stada mew, Molly zdążała swoją drogą, demonstrując, że nie ma ochoty

brać w tym udziału. Po chwili Moby zdawał sobie sprawę z tego, że Molly nie ma już przy nim, i

wracał do niej pędem, po czym radośnie truchtali obok siebie, dopóki Moby znowu nie dostał

małpiego rozumu i cała sytuacja się powtarzała.

- To trochę przypomina nasze relacje, prawda? - zauważyła Gabby, ściskając dłoń Travisa.

- Jedno zawsze goni za podniecającymi doświadczeniami, a drugie jest raczej powściągliwe.

- A do której kategorii ja się zaliczam?

Gabby wybuchnęła śmiechem i przytuliła się do niego, opierając mu głowę na ramieniu.

Przystanąwszy, objął ją mocno, zdumiony i przerażony siłą swych uczuć. Gdy jednak Gabby

nadstawiła mu wargi do pocałunku, jego obawy zniknęły, ustępując miejsca coraz większemu

poczuciu spełnienia. Był ciekaw, czy wszyscy przeżywają miłość w taki sposób.

Potem wstąpili do sklepu spożywczego. Żadne z nich nie było bardzo głodne, toteż Travis

wybrał składniki do sałatki cesarskiej z kurczakiem. Po powrocie do domu upiekł na grillu filety

z kurczaka i przyglądał się, jak Gabby płucze w zlewie liście sałaty. Po kolacji, zwinięta w kłębek

na kanapie, opowiedziała Travisowi więcej o swojej rodzinie, budząc w nim współczucie dla

siebie i złość na jej matkę za to, że nie potrafiła poznać się na tym, jak niesamowitą kobietą stała

się Gabby. Tamtej nocy leżeli spleceni ze sobą jeszcze długo po północy.

We wtorek rano Travis był przy niej, gdy zaczęła się budzić i powoli otworzyła oczy.
- Pora wstawać?

- Chyba tak - wymamrotał.

Leżeli bez ruchu, zwróceni do siebie twarzami, aż w końcu Travis powiedział:

- Wiesz, na co mam ochotę? Na świeżo zaparzoną kawę i bułeczkę cynamonową.

- Mniam - mniam. Szkoda, że nie mamy czasu. Muszę być w pracy o ósmej. Nie

powinieneś wczoraj nie dawać mi spać do tak późnej godziny.

- Po prostu zamknij oczy i intensywnie pomyśl sobie życzenie, może wtedy się spełni.

Zbyt zmęczona, by zrobić cokolwiek innego, posłuchała go, marząc tylko o jeszcze kilku

minutach w łóżku.

- I proszę bardzo! - usłyszała głos Travisa.

- Co takiego? - wymamrotała.

- Twoja kawa. I bułeczka cynamonowa.

- Nie drażnij się ze mną. Umieram z głodu.

- Masz je przed nosem. Przewróć się na drugi bok, a sama zobaczysz.

Gabby usiadła z trudem i zobaczyła na szafce nocnej tacę z dwiema parującymi

filiżankami kawy oraz apetyczną cynamonową bułeczką.

- Kiedy zdążyłeś... To znaczy, dlaczego... ?

- Kilka minut temu. - Travis uśmiechnął się szeroko. - I tak nie spałem, pobiegłem więc

do sklepu.

Gabby sięgnęła po obie filiżanki i podała mu jedną, uśmiechając się ciepło.

- Dałabym ci teraz buziaka, ale ta bułeczka pachnie tak smakowicie, a ja jestem głodna jak

wilk. Pocałuję cię później.

- Może pod prysznicem?

- Zawsze masz jakiś haczyk, prawda?

- Bądź miła. Właśnie przyniosłem ci śniadanie do łóżka.

- Wiem - powiedziała, mrugając do niego i biorąc bułeczkę z talerzyka. - I zamierzam się

nim delektować.

We wtorek wieczorem Travis zabrał Gabby na przejażdżkę łodzią, skąd oglądali zachód

słońca na wodach niedaleko Beaufort. Gabby od powrotu z pracy była bardzo milcząca, dlatego

zaproponował jej ten wypad. Był to jego sposób na opóźnienie nieuniknionej rozmowy.

Po godzinie, gdy siedzieli u niego na tarasie, z Molly i Mobym leżącymi u ich stóp, Travis

w końcu pogodził się z tym, co nieuniknione.

- Co teraz będzie? - spytał.

Gabby obracała w palcach szklankę z wodą.

- Nie jestem pewna - odparła cicho.

- Chcesz, żebym z nim porozmawiał?

- To nie takie proste. - Pokręciła głową. - Myślałam o tym przez cały dzień i w dalszym

ciągu nie bardzo wiem, co zrobię, ani nawet, co mu powiem.

- Ale powiesz mu o nas, prawda?

- Nie wiem - odrzekła. - Naprawdę nie wiem. - Odwróciła się do Travisa, oczy miała

pełne łez. - Nie wściekaj się na mnie. Proszę. Uwierz mi, kiedy mówię, że wiem, jak się czujesz,

ponieważ czuję się dokładnie tak samo. Sprawiłeś, że przez kilka ostatnich dni miałam wrażenie,

że... żyję. Dzięki tobie wydawałam się sobie piękna, inteligentna i pożądana. Bez względu na to,

jak bardzo się staram, nigdy nie zdołam wyrazić, jak wiele to dla mnie znaczy. Lecz niezależnie

od tego, jak to wszystko było intensywne, jak bardzo mi na tobie zależy, nie jesteśmy tymi

samymi ludźmi, a ty nie stoisz przed taką decyzją jak ja. Dla ciebie jest to łatwe... kochamy się,

więc powinniśmy być razem. Lecz Kevin jest również dla mnie ważny.

- A wszystko to, co mówiłaś? - spytał Travis, starając się ukryć przerażenie, które go
ogarnęło.

- On nie jest idealny, zdaję sobie z tego sprawę. I rzeczywiście, nie układa się nam teraz.

Ale dręczy mnie myśl, że częściowo ja ponoszę za to winę. Nie rozumiesz tego? Wszystkie moje

oczekiwania były związane z nim, a z tobą żadne. I gdybyś odwrócił równanie, czy cokolwiek z

tego by się zdarzyło? Gdybym spodziewała się, że się ze mną ożenisz, a z nim pozwoliłabym

sobie na cieszenie się krótką chwilą? Nie ukłoniłbyś mi się więcej, a ja najprawdopodobniej

wcale bym tego nie chciała.

- Nie mów tak.

- Ale to prawda, może nie? - Uśmiechnęła się żałośnie. - O tym właśnie dzisiaj myślałam,

chociaż przykro mi to mówić. Kocham cię, Travisie, naprawdę cię kocham. Gdybym traktowała

naszą znajomość jak weekendowy romans, przeszłabym nad nią do porządku dziennego i

wróciłabym do wyobrażania sobie przyszłości z Kevinem. Ale nie będzie to takie łatwe. Muszę

dokonać wyboru między wami dwoma. Z Kevinem wiem, czego mogę się spodziewać. A

przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki nie poznałam ciebie. Lecz teraz...

Umilkła. Travis widział, jak lekki wietrzyk igra z jej włosami. Gabby objęła się ciasno

ramionami.

- Znamy się zaledwie od kilku dni, a gdy byliśmy na łodzi, wbrew własnej woli zaczęłam

rozmyślać o tym, ile kobiet zabierałeś na takie przejażdżki. Nie dlatego, bym była zazdrosna, lecz

dlatego, że bez przerwy zadawałam sobie pytanie, jaka była przyczyna rozpadu owych związków.

I zaczęłam się zastanawiać, czy w przyszłości będziesz czuł do mnie to, co czujesz w tej chwili,

czy też nasza znajomość zakończy się tak samo jak poprzednie. Chociaż mamy wrażenie, że

dobrze się znamy, tak nie jest. A przynajmniej w moim wypadku. Wiem tylko, że zakochałam się

w tobie i że nigdy niczego bardziej się w życiu nie bałam.

Gabby znowu umilkła. Travis nie odzywał się przez jakiś czas, przetrawiając jej słowa, po
czym powiedział:

- Nie mylisz się, masz przed sobą inny wybór niż ja.

Lecz mylisz się, uważając, że traktuję naszą znajomość jako krótki romans. Być może na

samym początku tak było, ale... - Ujął jej dłoń. - Ale wszystko potoczyło się inaczej.

Przebywanie z tobą uświadomiło mi, czego brakuje w moim życiu. Im więcej czasu

spędzaliśmy razem, tym łatwiej potrafiłem sobie wyobrazić, że będzie to trwało w przyszłości.

Nigdy przedtem mi się to nie przydarzyło i chyba nigdy się nie przydarzy Zanim cię poznałem,

ani razu nie byłem zakochany... a przynajmniej nikogo nie kochałem naprawdę. Nie tak jak

ciebie, toteż byłbym idiotą, gdybym dał ci odejść bez walki. - Przeczesał palcami włosy - Nie

wiem, co jeszcze mogę ci powiedzieć, po prostu marzę o tym, by spędzić resztę życia z tobą.

Zdaję sobie sprawę, że brzmi to jak bredzenie szaleńca, że dopiero się poznajemy.

Ale nawet jeśli słuchając mnie, pomyślisz, że jestem stuknięty, to przysięgam, że nigdy

nie byłem niczego bardziej pewny. I jeśli dasz mi szansę... jeśli dasz nam szansę...

przez resztę życia będę ci udowadniał, że podjęłaś właściwą decyzję. Kocham cię, Gabby.

I kocham cię nie tylko za to, jaką jesteś osobą, lecz również za to, że dzięki tobie myślę, kim

możemy być.

Przez długą chwilę oboje trwali w milczeniu. W ciemności Gabby słyszała ćwierkanie

świerszczy w listowiu. Myśli kłębiły się w jej głowie - pragnęła stąd uciec i jednocześnie

pragnęła zostać na zawsze, jej sprzeczne reakcje odzwierciedlały beznadziejną sytuację, w jaką

się wpakowała.

- Lubię cię, Travisie - oznajmiła poważnie, po czym uświadamiając sobie, jak to

zabrzmiało, dodała szybko: - I oczywiście kocham cię, ale mam nadzieję, że to już wiesz.

Próbowałam ci powiedzieć, że lubię sposób, w jaki ze mną rozmawiasz. Podoba mi się, że

kiedy coś mówisz, mam pewność, że naprawdę tak myślisz. Cieszy mnie, że potrafię rozróżnić,
kiedy się ze mną przekomarzasz, kiedy mówisz prawdę, a kiedy nie. To jedna z twoich bardziej

ujmujących cech. A teraz zrobisz coś dla mnie?

- Jasne - odrzekł Travis.

- Bez względu na to, o co poproszę?

- Travis zawahał się przez moment.

- Tak... chyba.

- Będziesz się teraz ze mną kochał? Nie myśląc, że może to być ostatni raz?

- To już dwie rzeczy.

Gabby nie zaszczyciła go odpowiedzią, lecz wyciągnęła do niego rękę. Gdy szli w stronę

sypialni, uśmiechnęła się leciuteńko, wreszcie pewna, jak ma postąpić.

CZĘŚĆ DRUGA

ROZDZIAŁ 15

Luty 2007

Travis usiłował otrząsnąć się z tych wspomnień sprzed prawie jedenastu lat, zastanawiając

się, dlaczego powróciły nagle z taką ostrością. Czy dlatego, że był już w takim wieku, że zdawał

sobie sprawę, jak niezwykłe było to, że zakochał się tak szybko? A może po prostu brakowało mu

intymności tamtych dni? Nie miał pojęcia.

Ostatnio nie rozumiał chyba wielu rzeczy. Są ludzie, którzy twierdzą, że znają odpowiedzi

na wszystkie pytania, a przynajmniej na najważniejsze kwestie życiowe, lecz Travis nigdy im nie

wierzył. W pewności siebie, z jaką mówili czy pisali, było coś, co wywoływało wrażenie

usprawiedliwiania się. Ale gdyby choć jedna osoba potrafiła odpowiedzieć na każde pytanie,

Travis zadałby następujące: „Jak daleko powinien posunąć się człowiek w imię prawdziwej

miłości?”.

Mógłby zadać to pytanie setce ludzi i otrzymać sto różnych odpowiedzi. W większości
były oczywiste: Człowiek powinien się poświęcić lub zaakceptować, przebaczyć albo nawet

walczyć, gdyby zaistniała taka konieczność...

Lista była długa. Jednak wiedza, że każda z tych odpowiedzi jest słuszna, wcale mu w tej

chwili nie pomagała. Niektóre przerastały zdolność pojmowania. Wracając myślą do przeszłości,

przypominał sobie zdarzenia, które chciałby zmienić, łzy, które nigdy nie powinny być przelane,

czas, który można było spędzić lepiej, frustracje, które powinien był zlekceważyć. Wygląda na to,

że życie jest pełne żalu, on zaś pragnął cofnąć zegar w taki sposób, by móc jeszcze raz przeżyć

fragmenty swego życia. Miał pewność co do jednego: powinien był być lepszym mężem. Gdy

rozważał problem, jak daleko może posunąć się człowiek w imię miłości, wiedział, jaka będzie

jego odpowiedź. Czasami oznacza to, że trzeba skłamać. Wkrótce musiał dokonać wyboru.

Jarzeniówki i białe kafelki podkreślały sterylność szpitala. Travis powoli szedł

korytarzem, przekonany, że chociaż zauważył wcześniej Gabby, ona go nie widziała. Zawahał

się, przygotowując się do tego, by do niej podejść i przemówić. Przecież po to tutaj przyszedł,

lecz wyczerpał go wcześniejszy natłok wspomnień. Przystanął, wiedząc, że jeszcze kilka minut,

które pozwolą mu na zebranie myśli, nie ma najmniejszego znaczenia.

Wstąpił do małej poczekalni i usiadł. Obserwując nieustanny, rytmiczny ruch na

korytarzu, zdał sobie sprawę, że mimo częstych nagłych wypadków, personel działał zgodnie z

ustalonym porządkiem, podobnie jak on w swoim domu. Jak to zwykle bywa, ludzie próbują

stworzyć wrażenie normalności w miejscu, gdzie nic nie jest normalne. Pomaga im to przetrwać

dzień, dodać przewidywalności do życia, które z natury jest nieprzewidywalne. Jego poranki były

dobrym przykładem ilustrującym to zjawisko, ponieważ niczym się od siebie nie różniły. O

szóstej piętnaście pobudka. Minuta na wstanie z łóżka i dziewięć minut pod prysznicem, cztery

minuty na ogolenie się i umycie zębów, siedem minut na ubranie się. Ktoś obcy mógłby

regulować zegarek, śledząc przez okno ruchy jego cienia. Następnie zbiegał spiesznie na dół, by
wsypać do mleka płatki zbożowe; sprawdzał plecaki, czy są w nich prace domowe, szykował

kanapki z masłem orzechowym i dżemem na drugie śniadanie, tymczasem jego zaspane córki

jadły śniadanie. Dokładnie kwadrans po siódmej wychodzili na dwór i Travis czekał z nimi na

przyjazd szkolnego autobusu. Prowadził go kierowca, którego szkocki akcent kojarzył mu się ze

Shrekiem. Gdy córki już wsiadły i zajęły miejsca, machał im z uśmiechem, tak jak się po nim

spodziewano. Lisa i Christine miały sześć i osiem lat, były jeszcze bardzo małe jak na pierwszą i

trzecią klasę, i gdy przyglądał się, jak zaczynają kolejny dzień, często czuł, że serce ściska mu się

z troski. Może było to całkiem normalne - mówi się, że synonimem wychowywania dzieci jest

troska - lecz ostatnio niepokoił się wyraźniej. Rozmyślał nad sprawami, którymi nigdy wcześniej

nie zawracał sobie głowy. Drobiazgami. Głupotami. Czy Lisa śmieje się na kreskówkach tyle

samo co kiedyś? Czy Christine jest bardziej markotna niż zwykle? Czasami po odjeździe

autobusu łapał się na tym, że w kółko odtwarza w pamięci cały poranek, szukając przejawów ich

dobrego samopoczucia. Wczoraj zastanawiał się przez pół dnia, czy Lisa sprawdzała go,

zmuszając, by zasznurował jej buciki, czy zrobiła to ze zwykłego lenistwa. Chociaż zdawał sobie

sprawę, że graniczy to z obsesją, wczoraj wieczorem, gdy cicho wślizgnął się do dziecięcych

sypialni, by poprawić zsuwające się koce, wbrew sobie samemu zastanawiał się, czy nocne lęki są

czymś nowym, czy po prostu wcześniej nic nie zauważył.

Nie powinno tak być. Gabby powinna być z nim. To ona powinna sznurować buciki i

poprawiać koce. Była w tym dobra, od samego początku wiedział, że będzie. Pamiętał, że

podczas dni, które nastąpiły po ich pierwszym wspólnym weekendzie, bacznie obserwował

Gabby z głębokim przekonaniem, że gdyby spędził resztę życia na szukaniu partnerki, nie

znalazłby lepszej matki ani idealniejszej żony, tak bardzo do niego pasującej. Ta myśl często

nachodziła go w najdziwniejszych miejscach - gdy pchał wózek alejką w supermarkecie do

stoiska z owocami lub stał w kolejce po bilety do kina - lecz ilekroć się to zdarzało, sprawiało, że
najzwyklejszy gest, jak wzięcie Gabby za rękę, stawał się wyjątkową przyjemnością, czymś

zarówno doniosłym, jak i przyjemnym.

Okres zalotów nie był równie nieskomplikowany dla Gabby, rozdartej między dwoma

mężczyznami rywalizującymi ojej miłość. „Drobna uciążliwość” - tak to opisywał na spotkaniach

z przyjaciółmi, lecz często zastanawiał się, kiedy jej uczucia do niego ostatecznie przeważyły nad

tymi, które żywiła dla Kevina. Czy było to wtedy, gdy nocą siedzieli obok siebie, wpatrując się w

rozgwieżdżone niebo, a ona cicho wymieniała nazwy konstelacji, które rozpoznawała? A może

nazajutrz, gdy obejmowała go z całej siły, siedząc na tylnym siedzeniu motocykla podczas jazdy

na piknik? Lub wieczorem tego samego dnia, gdy wziął ją w ramiona?

Nie był pewny. Wychwycenie takiego szczególnego momentu nastręczało podobną

trudność jak zlokalizowanie konkretnej kropli wody w oceanie. Lecz pozostawał fakt, że to

Gabby musiała wyjaśnić sytuację Kevinowi. Travis pamiętał jej żałosną minę tamtego ranka, gdy

Kevin miał wrócić do miasta. Zniknęła gdzieś pewność siebie, którą kierowali się w poprzednich

dniach, zastąpiła ją realność tego, co ją czekało. Prawie nie tknęła śniadania. Gdy pocałował ją na

pożegnanie, na jej wargach pojawił się ledwie cień uśmiechu. Godziny mijały, a ona nie dawała

znaku życia. Travis szukał sobie zajęcia w pracy i wydzwaniał po ludziach, by znaleźć domy dla

szczeniaków, wiedząc, jak ważne to jest dla Gabby. W końcu poszedł po pracy sprawdzić

samopoczucie Molly Jak gdyby wyczuwając, że będzie potrzebna później, nie wróciła po

spacerze do garażu, lecz położyła się w wysokiej trawie od frontu, wpatrując się w ulicę,

tymczasem słońce opuszczało się coraz niżej na niebie.

Gdy Gabby skręciła w podjazd, od dawna już panował zmrok. Pamiętał, że rzuciła mu

przeciągłe spojrzenie, wysiadając z samochodu. Bez słowa usiadła obok niego na stopniach

werandy. Molly podeszła i trąciła ją nosem. Gabby zaczęła ją rytmicznie głaskać.

- Cześć - przerwał w końcu milczenie Travis.

- Cześć. - Jej głos był wyprany z emocji.

- Chyba znalazłem domy dla wszystkich szczeniąt - powiedział.

- Tak?

Travis skinął twierdząco głową i siedzieli dalej, nie odzywając się, niczym dwoje ludzi,

którym zabrakło tematu do rozmowy.

- Zawsze będę cię kochał - rzekł, nadaremnie szukając stosownych słów pociechy.

- Wierzę ci - wyszeptała. Objęła go za szyję i oparła głowę na jego ramieniu. - Dlatego tu

jestem.

Travis nigdy nie lubił szpitali. W odróżnieniu od kliniki weterynaryjnej, która zamykała

drzwi w porze obiadowej, Carteret General Hospital zrobił na nim wrażenie obracającego się bez

przerwy diabelskiego młyna, personel medyczny i pacjenci kręcili się tam i z powrotem przez

cały dzień. Z miejsca, w którym siedział, widział pielęgniarki wbiegające do sal i wybiegające z

nich lub zbierające się przy gabinecie zabiegowym w drugim końcu korytarza. Niektóre były

wykończone, inne wyglądały na znudzone. Podobnie lekarze. Travis wiedział, że na innych

piętrach rodzą się dzieci, starzy ludzie umierają - świat w miniaturze. Choć jemu wydawało się to

przytłaczające, Gabby ogromnie lubiła pracę tutaj, ciągła aktywność dodawała jej energii.

Kilka miesięcy temu znaleźli w skrzynce list z biura dyrektora, zapowiadający, że szpital

zamierza uhonorować dziesięciolecie pracy Gabby w szpitalu. List nie nawiązywał do jej

konkretnych osiągnięć, był jedynie oficjalnym listem, jednym z tych, które bez wątpienia wysłano

kilkunastu innym ludziom, którzy rozpoczęli pracę mniej więcej w rym samym czasie co ona. W

liście obiecywano, że na jednym z korytarzy zawiśnie na jej cześć mała tabliczka obok tabliczek

innych laureatów, nigdy jednak się to nie zdarzyło.

Travis wątpił, czy Gabby przywiązywała do tego znaczenie. Podjęła pracę w szpitalu nie

dlatego, by któregoś dnia otrzymać honorową tabliczkę, lecz ponieważ uważała, że raczej nie ma
wyboru. Mimo że podczas pierwszego wspólnego weekendu zrobiła aluzję do problemów w

klinice pediatrycznej, nie wdawała się w szczegóły Travis puścił mimo uszu jej uwagę, nie

naciskał jej, zdawał sobie jednak sprawę, że problem nie zniknie tak sobie.

W końcu opowiedziała mu o wszystkim. Był to koniec długiego dnia. Poprzedniej nocy

został wezwany do klubu jeździeckiego, gdzie znalazł spienionego araba, drącego kopytami

ziemię, z brzuchem wrażliwym na dotyk. Klasyczne objawy końskiej kolki, choć przypuszczał, że

przy odrobinie szczęścia zabieg chirurgiczny nie będzie konieczny. Jednakże właściciele byli już

po siedemdziesiątce i Travis czułby się niezręcznie, prosząc ich, by co godzina prowadzali konia

przez piętnaście minut, gdyby okazywał większe podniecenie lub poczuł się gorzej. Postanowił

więc sam zostać z arabem i chociaż stan zwierzęcia stopniowo się poprawiał, nazajutrz, gdy dzień

się kończył, był kompletnie skonany Kiedy wreszcie wrócił do domu, spocony i brudny, zastał

Gabby płaczącą przy kuchennym stole. Minęło kilka minut, zanim zdołała opowiedzieć mu, co

się stało. Musiała mianowicie zostać dłużej z pacjentem, który czekał na karetkę, ponieważ

podejrzewała u niego zapalenie wyrostka robaczkowego. Gdy w końcu była wolna, większość

personelu poszła już do domu. Został tylko dyżurny lekarz, Adrian Melton. Wyszli razem, a

Gabby nie zwróciła uwagi, że Melton idzie z nią w kierunku jej samochodu, dopóki nie było za

późno. Położył dłoń na jej ramieniu i oznajmił, że jedzie do szpitala i że przekaże jej najświeższe

wiadomości na temat stanu pacjenta. Gdy uśmiechnęła się z przymusem, pochylił się, by ją

pocałować.

Była to niezdarna próba, zupełnie jak w czasach liceum, i Gabby odsunęła się, zanim

zdążył to zrobić. Gapił się na nią, najwyraźniej urażony.

- Myślałem, że tego właśnie pragniesz - powiedział.

Siedząca przy stole Gabby wzdrygnęła się.

- W jego ustach zabrzmiało to tak, jak gdyby to była moja wina.

- Czy takie sytuacje zdarzały się już wcześniej?

- Takie nie. Ale...

- Kiedy nie dokończyła, Travis ujął jej dłoń.

- Daj spokój, to ja. Porozmawiaj ze mną.

Z wzrokiem utkwionym w blacie stołu, lecz opanowanym głosem zrelacjonowała mu

historię zachowań Meltona. Gdy skończyła, twarz Travisa była ściągnięta ledwie hamowanym

gniewem.

- Załatwię to - rzekł, nie czekając na odpowiedź.

Wystarczyły dwa telefony, by dowiedzieć się, gdzie mieszka Adrian Melton. Po kilku

minutach z piskiem opon zatrzymał samochód przed jego domem. Natarczywy dzwonek

sprowadził doktora do drzwi wejściowych. Melton nie zdążył nawet okazać zaskoczenia, gdy

pięść Travisa trafiła go w szczękę. Kobieta - jak przypuszczał Travis, żona Meltona - wynurzyła

się z pokoju w chwili, gdy lekarz runął na podłogę, a jej krzyki odbiły się echem w korytarzu.

Gdy przyjechała policja, Travis został aresztowany po raz pierwszy i jedyny w swoim

życiu. Zawieziono go na posterunek, gdzie większość policjantów traktowała go z pełnym

rozbawienia szacunkiem. Wszyscy przyprowadzali do kliniki swoich ulubieńców i najwyraźniej

sceptycznie podeszli do skargi pani Melton, że , jakiś psychol napadł na jej męża!”.

Kiedy Travis zadzwonił do siostry, Stephanie zjawiła się, nie tyle zmartwiona, ile

rozśmieszona. Travis siedział w jednoosobowej celi, zatopiony w rozmowie z szeryfem. Gdy

podeszła bliżej, zorientowała się, że rozmawiają o kocie szeryfa, który dostał chyba wysypki i nie

mógł przestać się drapać.

- Próżniak - powiedziała.

- Co takiego?

- A ja myślałam, że zastanę cię w pomarańczowej bluzie.

- Przykro mi, że cię rozczarowałem.

- Może jeszcze nie jest za późno. Jak pan sądzi, szeryfie?

Szeryf nie wiedział, co sądzić, i po chwili zostawił ich samych.

- Wielkie dzięki - rzekł Travis po jego wyjściu. - Prawdopodobnie rozważa twoją sugestię.

- To nie moja wina. Nie ja rzucam się w progu na lekarzy.

- Zasłużył sobie na to.

- Jestem tego pewna. Travis uśmiechnął się.

- Dzięki, że przyjechałaś.

- Nie mogłam przepuścić takiej szansy, Rocky. A może wolisz, żebym mówiła do ciebie

Apollo Creed?

- A co powiesz na to, żebyś zajęła się wyciągnięciem mnie stąd, zamiast wymyślać mi

przezwiska?

- Wymyślanie przezwisk to zdecydowanie lepsza zabawa.

- Może powinienem był zadzwonić do taty.

- Ale nie zrobiłeś tego. Masz mnie. I wierz mi, dokonałeś właściwego wyboru. A teraz

pozwól, że pójdę pogadać z szeryfem, okay?

Później, gdy Stephanie rozmawiała z szeryfem, Adrian Melton odwiedził Travisa. Nigdy

nie miał kontaktu z miejscowym weterynarzem i chciał poznać przyczynę zachowania Travisa.

Travis nigdy nie zdradził Gabby, co mu wtedy powiedział, lecz Adrian Melton bezzwłocznie

wycofał skargę, mimo protestów pani Melton. Po kilku dniach do Travisa doszło

małomiasteczkową pocztą pantoflową, że państwo Meltonowie korzystają z pomocy terapeuty.

Niemniej atmosfera w pracy Gabby była napięta i po kilku tygodniach doktor Furman wezwał ją

do siebie, sugerując, żeby rozważyła ewentualność poszukania innej pracy.

- Wiem, że to nie fair - oświadczył - i jeśli zdecydujesz się zostać, spróbujemy jakoś to
wszystko uładzić. Ale mam sześćdziesiąt cztery lata i zamierzam odejść w przyszłym roku na

emeryturę. Doktor Melton zgodził się wykupić moje udziały i wątpię, by, tak czy owak, chciał cię

tu zatrzymać albo żebyś ty zechciała nadal dla niego pracować. Będzie chyba łatwiej i lepiej dla

ciebie, jeśli powoli zaczniesz rozglądać się za miejscem, gdzie będziesz dobrze się czuła, i po

prostu zapomnisz o tej okropnej sprawie. - Wzruszył ramionami. - Nie chcę przez to powiedzieć,

że jego zachowanie nie zasługuje na naganę, bo absolutnie zasługuje. Ale jeśli nawet jest

palantem, to jednocześnie jest najlepszym pediatrą, z jakim przeprowadziłem rozmowę

kwalifikacyjną, i jedynym, który chce pracować w takim małym miasteczku jak to. Jeśli

odejdziesz dobrowolnie, napiszę ci najlepszy list polecający, jaki tylko potrafisz sobie wyobrazić.

Dostaniesz pracę wszędzie. Już ja się o to postaram.

Choć Gabby zdawała sobie sprawę, że jest to manipulacja, i choć jej uczucia domagały

się, by sprawca został ukarany za jej krzywdy moralne, w interesie jej samej i wszystkich

seksualnie molestowanych kobiet, górę wzięła pragmatyczna strona natury młodej kobiety.

Ostatecznie podjęła pracę na oddziale pomocy doraźnej w nagłych wypadkach.

Był tylko jeden problem. Gdy Gabby dowiedziała o postępku Travisa, wpadła we

wściekłość, wszczynając pierwszą kłótnię od czasu, gdy zostali parą. Travis po dziś dzień

pamiętał jej gniew, gdy spytała, czy nie uważa, że jest już dość dorosła, by radzić sobie z

własnymi problemami, i dlaczego zachował się, jak gdyby była jakąś głupią średniowieczną damą

w opałach. Travis nie próbował nawet się bronić. W głębi serca wiedział, że gdyby podobna

sytuacja powtórzyła się, postąpiłby dokładnie tak samo, przezornie jednak trzymał język za

zębami.

Przy całym jej oburzeniu, Travis podejrzewał, że w skrytości ducha Gabby podziwia go za

to, co zrobił. Bez względu na to, jak wściekła się wydawała, najwyraźniej spodobała jej się prosta

logika aktu - Dokuczył ci? To pozwól, że teraz ja mu pokażę - ponieważ później, tej samej nocy,
kochała się z nim szczególnie namiętnie.

A przynajmniej tak to zapamiętał Travis. Czy wieczór faktycznie miał taki właśnie

przebieg? Obecnie był pewien wyłącznie jednego - że za nic nie oddałby lat spędzonych z Gabby.

Bez niej jego życie nie miałoby większej wartości. Jego troski małomiasteczkowego męża z

miasteczkowym zajęciem nie różniły się od trosk kogokolwiek innego. Nie był ani przywódcą,

ani szeregowym członkiem żadnej organizacji, nikim, o kim będzie się pamiętać jeszcze długo po

jego śmierci. Był najzwyklejszym z ludzi, z jednym tylko wyjątkiem: zakochał się w kobiecie o

imieniu Gabby, jego miłość pogłębiała się w miarę upływu lat w związku małżeńskim. Ale

okrutny los sprzysiągł się przeciwko nim, postanowił zniszczyć to wszystko i teraz Travis spędzał

dużą część dnia, zastanawiając się, czy naprawienie sytuacji między nimi nie przekracza ludzkich

możliwości.

ROZDZIAŁ 16

- Cześć Travis - usłyszał głos od progu. - Tak myślałem, że cię tutaj znajdę.

Trzydziestoparoletni doktor Stallings codziennie rano brał udział w obchodzie. W ciągu

minionych lat on i jego żona bardzo zaprzyjaźnili się z Gabby i Travisem. Latem ubiegłego roku

odbyli wspólnie, razem z dziećmi, podróż do Orlando.

- Znowu kwiaty?

Travis skinął głową, czując sztywność karku. Stallings zawahał się, zanim wszedł do

poczekalni.

- Rozumiem, że jeszcze jej nie widziałeś.

- Właściwie nie. Widziałem ją wcześniej, ale... Kiedy umilkł, Stallings dokończył za

niego.

- Zapragnąłeś odrobiny samotności? - Podszedł bliżej i usiadł obok Travisa. - Pewnie

potrzebujesz tego, by poczuć się normalnie.

- Nie czuję się normalnie. Nic w całej tej sytuacji nie wydaje mi się normalne.

- Rzeczywiście.

- Travis sięgnął znowu po kwiaty, starając się zapanować nad własnymi myślami,

wiedząc, że są pewne sprawy, o których nie może rozmawiać.

- Nie wiem, co robić - przyznał w końcu. Stallings położył mu dłoń na ramieniu.

- Strasznie mi przykro, że nie potrafię nic ci poradzić. Travis spojrzał mu w oczy.

- A jak ty byś postąpił? Stallings milczał przez długą chwilę.

- Gdybym był na twoim miejscu? - Zacisnął wargi, zastanawiając się nad pytaniem.

Wyglądał w tym momencie na dużo starszego niż w rzeczywistości. - Jeśli mam być zupełnie

szczery, nie wiem.

Travis pokiwał głową. Nie spodziewał się po Stallingsie innej odpowiedzi.

- Pragnę po prostu podjąć właściwą decyzję.

- Wszyscy tego pragniemy - rzekł Stallings, składając ręce.

Gdy Stallings wyszedł, Travis poprawił się na krześle, mając świadomość wagi

dokumentów, które znajdowały się w jego kieszeni. O ile kiedyś leżały zamknięte w jego biurku,

o tyle nie wyobrażał sobie codziennego życia bez tego, by mieć je blisko siebie, nawet jeśli

zapowiadały koniec wszystkiego, co było dla niego drogie.

Starszy prawnik, który sporządzał projekt dokumentu, wyraźnie nie widział w jej prośbie

nic niezwykłego. Jego niewielka rodzinna kancelaria mieściła się w Morehead City, na tyle blisko

szpitala, w którym pracowała Gabby, że było go widać z okien wyłożonej boazerią sali

konferencyjnej. Spotkanie nie trwało długo. Prawnik wyjaśnił zasady i opowiedział im w formie

anegdoty o podobnych doświadczeniach. Później Travis pamiętał tylko jego luźny, a nawet słaby

uścisk dłoni, gdy odprowadzał ich do drzwi.

Wydawało się dziwne, że te dokumenty mogły stać się zwiastunem formalnego kresu jego
małżeństwa. Były skodyfikowanymi słowami, niczym więcej, lecz siła, jaką obecnie zyskały,

nabrała niemal złowieszczego znaczenia. Gdzie jest człowieczeństwo w tych zwrotach? Gdzie

uczucia? Gdzie uznanie dla życia, które wiedli razem, zanim wszystko się popsuło? I po

pierwsze, dlaczego, na miłość boską, Gabby chciała te dokumenty sporządzić?

To nie powinno było tak się skończyć i z pewnością nie o takich skutkach myślał,

oświadczając się Gabby. Pamiętał ich jesienny wypad do Nowego Jorku. Gdy Gabby brała masaż

i robiła sobie pedicure w hotelowym centrum odnowy biologicznej, Travis wymknął się na

Zachodnią Czterdziestą Siódmą ulicę, gdzie kupił pierścionek zaręczynowy. Po kolacji w znanej

restauracji Tavern on the Green udali się na przejażdżkę dorożką po Central Parku. I pod lekko

zachmurzonym niebem, na którym świecił księżyc w pełni, poprosił ją o rękę. Wzruszyła go

żarliwość, z jaką otoczyła ramionami jego szyję, powtarzając wielokrotnie, że się zgadza.

A potem? Chyba życie. Między dyżurami w szpitalu planowała ślub. Wbrew

ostrzeżeniom przyjaciół, by po prostu płynął z prądem, Travis znajdował przyjemność w

uczestniczeniu w tym procesie. Pomagał Gabby wybrać zaproszenia, kwiaty, tort. Siedział obok

niej, gdy przeglądała albumy w różnych atelier w centrum, w nadziei znalezienia odpowiedniego

fotografa dla upamiętnienia tego dnia. W końcu wiosną tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego

siódmego roku zaprosili osiemdziesiąt osób do małej, podniszczonej kaplicy na Cumberland

Island. W podróż poślubną pojechali do Canciin, co okazało się szczęśliwym wyborem dla

obojga. Gabby pragnęła odpocząć, leżeli więc godzinami na słońcu i opychali się rozmaitymi

smakołykami. Travis pragnął nieco więcej przygody, toteż Gabby nauczyła się nurkować z

aparatem tlenowym i wybrała się z nim na zwiedzanie azteckich ruin.

Wzajemne ustępstwa, czynione podczas miodowego miesiąca, nadały ton ich małżeństwu.

Wymarzony dom został zbudowany niemal bezstresowo i był gotowy na ich pierwszą rocznicę

ślubu. Gdy Gabby powiodła palcem po brzegu kieliszka, w którym pienił się szampan, i zaczęła
głośno zastanawiać się, czy nie powinni postarać się o dzieci, ten pomysł wydał mu się nie tylko

rozsądny, zrozumiał także, że tego właśnie gorąco pragnie. Po dwóch miesiącach zaszła w ciążę,

która przebiegała bez żadnych komplikacji czy nawet najlżejszych dolegliwości. Po narodzinach

Christine Gabby ograniczyła godziny pracy i oboje ustalili rozkład dnia, który zapewniał, że

jedno z nich zawsze było w domu i mogło opiekować się dzieckiem. Kiedy dwa lata później

urodziła się Lisa, żadne z nich właściwie nie zauważyło jakiejkolwiek zmiany, a jeśli już, to w

domu zapanowała nawet większa radość i ożywienie.

Mijały Gwiazdki i urodziny, dzieci kolejno wyrastały z ubranek. Wyjeżdżali na wakacje

całą rodziną, ale Travis i Gabby spędzali również czas tylko we dwoje, podtrzymując iskrę

romantyzmu w ich związku. Max w końcu przeszedł na emeryturę, zostawiając Travisowi

klinikę. Gabby jeszcze bardziej ograniczyła godziny pracy i miała dość czasu, by zadeklarować

pomoc w szkole. Na czwartą rocznicę pojechali do Włoch i Grecji, z okazji szóstej spędzili

tydzień na safari w Afryce. W związku z siódmą Travis zbudował dla Gabby altankę w ogródku,

gdzie mogła siedzieć, czytać i obserwować grę świateł na wodzie. Nauczył córki pływać na

wakeboardzie i nartach wodnych w wieku pięciu lat. Jesienią trenował ich drużyny piłki nożnej.

Przy tych rzadkich okazjach, kiedy miał chwilę czasu, by zastanowić się nad swoim życiem,

dochodził do wniosku, że chyba nikt na całym świecie nie cieszy się takim szczęściem jak on.

Nie oznacza to, że wszystko zawsze układało się idealnie. Kilka lat temu przeżywali z

Gabby trudny okres. Z perspektywy czasu przyczyny pamiętał jak przez mgłę, ale nawet wtedy

przez chwilę nie przyszło mu do głowy, że ich małżeństwo mogłoby być zagrożone. Gabby, jak

przypuszczał, również się tego nie obawiała. Każde z nich intuicyjnie wyczuwało, że małżeństwo

opiera się na kompromisie i wybaczeniu. Na równowadze, gdzie jedna osoba uzupełnia drugą. I

on, i Gabby byli od lat dobrym tego przykładem i Travis miał nadzieję, że kiedyś znowu będą.

Teraz jednak nie byli i ta świadomość sprawiała, że modlił się o choćby nikłą szansę
przywrócenia owej subtelnej równowagi między nimi.

Travis zdawał sobie sprawę, że nie może dłużej odkładać spotkania z nią, toteż wstał,

wziął kwiaty i ruszył korytarzem. Czuł się niemal bezcielesny. Zauważył, że pielęgniarki

spoglądają na niego, i choć czasami zastanawiał się, co myślą, nigdy o to nie zapytał. Zbierał się

natomiast na odwagę. Nogi pod nim drżały, zaczynała boleć go głowa, czuł tępe pulsowanie w

potylicy. Gdyby pozwolił sobie zamknąć oczy, pewnie zasnąłby i spał przez wiele godzin.

Rozpadał się na kawałki - myśl równie sensowna jak kwadratowa piłeczka golfowa. Miał

czterdzieści trzy lata, a nie siedemdziesiąt dwa, i mimo że nie jadał ostatnio zbyt dużo, w dalszym

ciągu zmuszał się, by chodzić do siłowni.

- Nie możesz przestać ćwiczyć - nalegał ojciec. Rób to choćby tylko dla własnego zdrowia

psychicznego.

Travis schudł dziewięć kilogramów w ciągu minionych dwunastu tygodni, widział w

lustrze, że policzki mu się zapadły. Podszedł do drzwi i otworzył je, zmuszając się na jej widok

do uśmiechu.

- Witaj, kochanie.

Czekał, by się poruszyła, czekał na jakąkolwiek reakcję, na znak, że sytuacja zaczyna

wracać do normalności. Nic się jednak nie wydarzyło i w długiej, pustej ciszy, jaka potem

nastąpiła, Travis poczuł niemal fizyczny ból w sercu. Zawsze tak było. Wchodząc do pokoju, nie

spuszczał wzroku z Gabby, jak gdyby starał się dokładnie zapamiętać jej rysy, chociaż wiedział,

że jest to bezsensowna próba. Znał jej twarz lepiej od swojej.

Zbliżył się do okna i podniósł żaluzje, wpuszczając słońce do pokoju. Widok nie był

szczególnie zachwycający, okno wychodziło bowiem na małą autostradę, która przecinała miasto.

Jadące powoli samochody mijały przydrożne bary szybkiej obsługi i Travis wyobrażał sobie

kierowców słuchających muzyki z radia, rozmawiających przez telefony komórkowe,

załatwiających coś, jadących do pracy lub na zakupy, a może zwyczajnie w odwiedziny do

przyjaciół. Ludzie zajmowali się własnymi sprawami, zaabsorbowani własnymi problemami,

absolutnie nieświadomi tego, co dzieje się w szpitalu. Kiedyś był jednym z nich, brakowało mu

teraz dawnego życia.

Postawił kwiaty na parapecie, żałując, że zapomniał przynieść wazon. Wybrał zimowy

bukiet i zwykle intensywne pomarańczowe i fioletowe barwy wydawały się zgaszone, niemal

ponure. Kwiaciarz uważał się za kogoś w rodzaju artysty i Travis nigdy nie czuł się

rozczarowany, kiedy zamawiał u niego wiązanki. Kwiaciarz był dobrym, życzliwym człowiekiem

i czasami Travis zastanawiał się, ile wie o ich małżeństwie. Zawsze kupował u niego kwiaty z

okazji urodzin i rocznic, czasami w ramach przeprosin, czasami pod wpływem impulsu jako

romantyczną niespodziankę. I za każdym razem dyktował tekst, który chciał mieć na bileciku.

Raz był to wiersz, który znalazł w książce lub napisał sam, innym znowu razem pisał po prostu

coś, co mu przyszło do głowy. Gabby przechowywała plik tych bilecików spięty recepturką.

Stanowiły pewną historię ich wspólnego życia, zapisaną w urywkach.

Travis usiadł na krześle przy łóżku i wziął ją za rękę. Skórę miała bladą, niemal ziemistą,

poza tym wydawała się jakaś drobniejsza, zauważył też pajęczynkę delikatnych zmarszczek, które

zaczęły tworzyć się w kącikach jej oczu. Mimo to była dla niego równie niezwykła jak wtedy,

gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Zdumiewało go, że znają się prawie jedenaście lat. Nie dlatego,

żeby to było szczególnie długo, lecz dlatego, że owe lata zdawały się zawierać więcej życia niż

pierwsze trzydzieści dwa lata bez niej. Z tego powodu przyjechał dzisiaj do szpitala. Z tego

powodu bywał tutaj codziennie. Nie miał wyboru. Nie dlatego, że tego się po nim spodziewano -

choć tak właśnie było - lecz ponieważ nie potrafił wyobrazić sobie, aby mógł być gdziekolwiek

indziej. Spędzali razem wiele godzin, lecz noce osobno. Jak na ironię, tutaj również nie miał

wyboru, nie mógł bowiem zostawić córek samych. Obecnie los podejmował za niego decyzje.
Poza jedną.

Od wypadku minęły osiemdziesiąt cztery dni i teraz Travis musiał dokonać wyboru. W

dalszym ciągu nie miał pojęcia, jak postąpić. Ostatnio szukał odpowiedzi w Biblii i w dziełach

świętego Tomasza z Akwinu i świętego Augustyna. Trafiał czasami na znamienny fragment, lecz

nic poza tym. Zamykał książkę i patrzył bezradnie przez okno, jak gdyby miał nadzieję, że

znajdzie rozwiązanie gdzieś na niebie.

Rzadko wracał ze szpitala prosto do domu. Przejeżdżał przez most i spacerował

piaszczystą plażą Atlantic Beach. Zrzucał buty, wsłuchując się w szum fal rozbryzgujących się o

brzeg. Wiedział, że jego córki są równie przygnębione jak on, i po wizycie w szpitalu

potrzebował trochę czasu, by się uspokoić. Byłoby nieuczciwe narażać je na jego własny lęk.

Potrzebował córek, zapewniały mu rodzaj ucieczki. Skupiając się na nich, przestawał myśleć o

sobie, a ich radość wciąż była nacechowana nieskażoną czystością. Nadal potrafiły całkowicie

oddać się zabawie, a dźwięk ich śmiechu sprawiał, że Travis miał jednocześnie ochotę śmiać się i

płakać. Czasami, gdy się im przyglądał, uderzała go myśl, jak bardzo są podobne do matki.

Zawsze o nią pytały, lecz zwykle miał problem z odpowiedzią. Były na tyle duże, by

rozumieć, że mamusia nie czuje się dobrze i musi zostać w szpitalu, rozumiały, że gdy ją

odwiedzają, wygląda, jak gdyby spała. Travis nie mógł jednak zdecydować się, by powiedzieć im

prawdę o jej stanie. Zamiast tego przytulał je na kanapie i opowiadał, jak bardzo podekscytowana

była Gabby, nosząc pod sercem każdą z nich, przypominał czasy, gdy cała ich rodzina

popołudniami dokazywała na trawniku w bryzgach wody ze zraszacza. Na ogół jednak

przeglądali albumy ze zdjęciami, które pieczołowicie zbierała Gabby. Była pod tym względem

staroświecka. Fotografie zawsze wywoływały uśmiech na buziach dziewczynek. Travis

opowiadał historie związane z każdą z fotografii, a gdy patrzył na rozpromienioną twarz Gabby,

czuł ściskanie w gardle na myśl, że nigdy nie widział piękniejszej kobiety.

By uciec od smutku, jaki ogarniał go w takich chwilach, czasami podnosił wzrok znad

albumu i koncentrował się na dużym, oprawionym w ramki zdjęciu, które zrobili w zeszłym roku

na plaży. Wszyscy czworo mieli na sobie zniszczone spodnie khaki i białe bawełniane koszule,

siedzieli na wydmie porośniętej trawą. Choć był to rodzaj portretu rodzinnego popularnego w

Beaufort, wydawał mu się absolutnie wyjątkowy. Nie dlatego, że przedstawiał jego rodzinę; po

prostu miał pewność, że nawet ktoś obcy poczułby przypływ nadziei i optymizmu na ten widok,

ponieważ ludzie na fotografii sprawiali wrażenie szczęśliwych.

Później, gdy dziewczynki leżały już w łóżkach, odkładał albumy na miejsce. Co innego

oglądać je z córkami i opowiadać im rozmaite historie, by podtrzymać je na duchu, a zupełnie co

innego wpatrywać się w nie w samotności. Nie mógł tego robić. Siadał sam na kanapie,

przytłoczony smutkiem. Od czasu do czasu dzwoniła Stephanie. Droczyli się jak zwykle, lecz

jednocześnie ich rozmowy były jakieś sztywne, ponieważ Travis wiedział, że siostra pragnie, by

sobie wybaczył. Mimo jej nonszalanckich uwag i przekomarzania się, zdawał sobie sprawę, że

tak naprawdę daje mu do zrozumienia, że nikt go nie obwinia, że nikt go o nic nie oskarża. By

uciąć te słowa otuchy, mówił zawsze, że świetnie się trzyma, chociaż to było kłamstwo. Miał

bowiem świadomość, że Stephanie wcale nie chce znać tej prawdy, która brzmiała: nie tylko

wątpi, by kiedykolwiek miał się znowu dobrze, ale nawet nie jest przekonany, czy w ogóle mu na

tym zależy.

ROZDZIAŁ 17

Smugi ciepłego światła słonecznego ciągnęły się ku nim. W ciszy Travis ścisnął dłoń

Gabby i skrzywił się z bólu, który przeszył mu rękę w nadgarstku. Miesiąc temu zdjęto mu gips i

lekarze przepisali środki przeciwbólowe. Miał pęknięte kości i zerwane więzadła, lecz po

pierwszej dawce zrezygnował z anestetyków, nienawidził bowiem uczucia otumanienia, jakie

wywoływały.
Jej dłoń była miękka jak zawsze. Przez większość dni trzymał ją godzinami, wyobrażając

sobie, co zrobiłby, gdyby Gabby odwzajemniła uścisk. Siedział i patrzył na nią, zastanawiając się,

co myśli lub czy w ogóle myśli. Jej wewnętrzny świat był tajemnicą.

- Dziewczynki są grzeczne - powiedział. - Christine zjadła na śniadanie całe opakowanie

płatków Lucky Charms, a Lisa prawie całe. Wiem, że się martwisz o odpowiednie odżywianie,

ponieważ są drobne, ale bardzo ładnie zjadły przekąski, które przygotowałem dla nich po szkole.

Po drugiej stronie szyby na parapecie usiadł gołąb. Podreptał kilka kroków w jedną stronę,

kilka z powrotem, po czym wreszcie usadowił się na zwykłym miejscu, tak jak niemal

codziennie. Można było odnieść wrażenie, że wie, kiedy nadchodzi czas wizyty Travisa. Czasami

Travisowi przechodziło przez myśl, że może jest to znak, choć nie miał pojęcia jaki.

- Odrabiamy pracę domową po kolacji. Wiem, że wolałabyś, żeby dziewczynki zabierały

się do lekcji zaraz po szkole, ale tak nam lepiej pasuje. Byłabyś zachwycona, widząc, jak świetnie

Christine radzi sobie z matematyką.

Pamiętasz, jak na początku roku zdawała się nic nie rozumieć? Naprawdę wszystko

diametralnie się zmieniło. Korzystaliśmy co wieczór z plansz, które kupiłaś, i skutek był taki, że

w ostatnim teście nie popełniła żadnego błędu. Nie muszę już w ogóle pomagać jej przy

odrabianiu zadań domowych. Byłabyś z niej dumna.

W pokoju słychać było stłumione przez szybę gruchanie gołębia.

- Lisa też miewa się dobrze. Każdego wieczoru oglądamy Dora the Explorer albo Barbie.

To istne szaleństwo, ile razy można gapić się na te same DVD, ale ona po prostu przepada za

nimi. A na urodziny zażyczyła sobie przyjęcia, na którym wystąpiłaby jako księżniczka.

Myślałem, żeby kupić tort lodowy, ponieważ jednak Lisa chce, by przyjęcie odbywało się w

ogrodzie, obawiam się, że stopiłby się, zanim zdążyłyby go zjeść, toteż prawdopodobnie będę

zmuszony wymyślić coś innego.

Odchrząknął.

- Och, czy mówiłem ci, że Joe i Megan myślą o kolejnym dziecku? Wiem, wiem, to

niezbyt rozsądne, zważywszy na to, ile problemów miała z ostatnią ciążą, jak również na fakt, że

przekroczyła czterdziestkę, ale Joe twierdzi, że Megan ogromnie pragnie mieć synka. Moim

zdaniem, to nie ona, lecz właśnie Joe marzy o synu, a Megan mu ustępuje, ale z nimi nigdy

właściwie nie wiadomo, jak jest naprawdę.

Travis zmuszał się do tego, by mówić swobodnym tonem. Od kiedy Gabby leżała w

szpitalu, usiłował zachowywać się naturalnie w jej obecności. Ponieważ przed wypadkiem

rozmawiali nieustannie o dzieciach, o tym, co dzieje się w życiu ich przyjaciół, zawsze starał się

mówić o tym podczas odwiedzin u niej. Nie miał pojęcia, czy Gabby go słyszy; opinie lekarzy na

ten temat były podzielone. Niektórzy święcie wierzyli, że pacjenci w śpiączce słyszą - i być może

pamiętają - rozmowy. Inni twierdzili, że jest przeciwnie. Travis nie wiedział, komu wierzyć,

postanowił jednak pozostać optymistą.

Z tego samego powodu, spoglądając na zegarek, sięgnął po pilota. W kradzionych

chwilach, kiedy nie pracowała, grzeszną przyjemnością Gabby było oglądanie telewizyjnego

programu Sędzia Judy, i Travis zawsze naśmiewał się z niej, kiedy czerpała niemal perwersyjną

radość z błazeństw tych nieszczęśników, którzy znaleźli się w sali rozpraw sędzi Judy.

- Włączę telewizor, dobrze? Właśnie idzie twój program. Chyba zdążymy obejrzeć kilka

ostatnich minut.

Po chwili sędzia Judy przekrzykiwała zarówno pozwanego, jak i powoda, po prostu

zmuszając ich, by się uciszyli, co było przewidywalnym, powtarzającym się motywem

przewodnim programu.

- Jest w świetnej formie, co?

Gdy program się skończył, Travis wyłączył telewizor. Przysunął bliżej kwiaty w nadziei,
że Gabby poczuje ich zapach. Pragnął pobudzić jej zmysły. Wczoraj przez pewien czas

szczotkował jej włosy. Przedwczoraj przyniósł jej ulubione perfumy i skropił jej nadgarstki.

Dzisiaj jednak każda z tych rzeczy zdawała się wymagać więcej wysiłku, niż mógł się zdobyć.

- Poza tym niewiele się dzieje - rzekł z westchnieniem.

Te słowa były równie bez znaczenia dla niego jak niewątpliwie dla niej. - Tata nadal

zastępuje mnie w klinice.

Zdziwiłabyś się, jak dobrze radzi sobie ze zwierzętami, zważywszy na to, że dawno już

przeszedł na emeryturę.

Zupełnie jak gdyby nigdy nie przestał pracować. Ludzie w dalszym ciągu go uwielbiają i

myślę, że jest szczęśliwy, będąc znowu w klinice. Jeśli chcesz wiedzieć, według mnie, nigdy nie

powinien był stamtąd odchodzić.

Usłyszał pukanie do drzwi i do pokoju weszła Gretchen. Od ubiegłego miesiąca zaczął

zdawać się na nią. W przeciwieństwie do innych pielęgniarek, bezgranicznie wierzyła, że Gabby

wyjdzie z tego bez najmniejszego uszczerbku, i dlatego traktowała ją, jak gdyby była przytomna.

- Cześć, Travis - zaćwierkała. - Przepraszam, że wam wchodzę w paradę, ale muszę

podłączyć nową kroplówkę.

Gdy Travis skinął głową, zbliżyła się do Gabby.

- Założę się, że jesteś głodna jak wilk, kochanie powiedziała. - Daj mi sekundę, dobrze?

Potem zostawię was z Travisem samych. Wiesz, jak nie cierpię przeszkadzać parze gruchających

gołąbków.

Pracowała szybko, zdejmując kroplówkę i zastępując ją nową, usta jej się nawet na chwilę

nie zamykały.

- Wiem, że jesteś obolała po porannym treningu. Naprawdę energicznie się do tego

zabrałyśmy, co? Zupełnie jak na tych filmach informacyjno - reklamowych. Ćwiczymy to,
ćwiczymy tamto. Byłam z ciebie autentycznie dumna.

Codziennie rano, a następnie wieczorem, jedna z pielęgniarek przychodziła, by

gimnastykować i rozciągać kończyny Gabby. Zginała jej kolana, po czym je prostowała, ćwiczyła

stopy. Zajmowała się w taki sposób każdym stawem i każdym mięśniem Gabby.

Gdy Gretchen skończyła zawieszać butlę kroplówki, sprawdziła przepływ, poprawiła

pościel i odwróciła się do Travisa.

- Jak się dzisiaj czujesz?

- Bo ja wiem - odparł.

Gretchen zdawała się żałować swego pytania.

- Cieszę się, że przyniosłeś kwiaty - powiedziała, wskazując ruchem głowy parapet. -

Jestem pewna, że Gabby to docenia.

- Mam nadzieję.

- Przyprowadzisz dziewczynki?

Travis przełknął nerwowo ślinę, czując ściskanie w gardle.

- Nie dzisiaj.

Gretchen zacisnęła wargi, kiwając głową. Po chwili już jej nie było.

Dwanaście tygodni temu Gabby wtoczono na noszach na kółkach na oddział chirurgii

urazowej, nieprzytomną i obficie broczącą krwią z rany na ramieniu. Lekarze skoncentrowali się

najpierw na ranie, ponieważ Gabby straciła dużo krwi. Teraz, spoglądając wstecz, Travis

zastanawiał się, czy inne podejście zmieniłoby sytuację.

Nie wiedział i nigdy się nie dowie. Podobnie jak Gabby, znalazł się na oddziale chirurgii

urazowej. Podobnie jak Gabby, przeleżał tam całą noc nieprzytomny. Na tym jednak

podobieństwa się kończyły. Nazajutrz obudził się z bólem w pogruchotanej ręce, Gabby

natomiast nie obudziła się w ogóle.

Lekarze byli życzliwi, lecz nawet nie próbowali ukrywać niepokoju. Urazy mózgu zawsze

są poważne, mówili, ale mają nadzieję, że z czasem Gabby całkiem wyzdrowieje.

Z czasem.

Chwilami Travis zastanawiał się również, czy lekarze zdają sobie sprawę z emocjonalnej

siły czasu, a także z tego, co on przeżywa, lub nawet, że czas jest czymś skończonym. Bardzo w

to wątpił. Nikt nie wiedział, co przeżywa, ani naprawdę nie rozumiał wyboru, którego będzie

musiał dokonać. Z pozoru było to proste. Zrobi dokładnie to, czego pragnie Gabby, tak jak kazała

mu przysiąc.

Ale jeśli...

I o to właśnie chodziło. Myślał długo i intensywnie o realiach tej sytuacji, nie spał po

nocach, rozważając tę sprawę. Po raz kolejny zadawał sobie pytanie, co oznacza prawdziwa

miłość. Przewracając się z boku na bok, żałował, że ktoś inny nie może podjąć decyzji za niego.

Ale zmagał się z tym sam i kiedy budził się rano, bardzo często miał poduszkę mokrą od łez w

miejscu, gdzie powinna znajdować się głowa Gabby. A jego pierwsze słowa były zawsze takie

same:

- Tak mi przykro, kochanie.

Wybór, którego musiał dokonać obecnie Travis, miał swoje źródło w dwóch różnych

zdarzeniach. Pierwsze było związane z pewnym małżeństwem, Kennethem i Eleanor Bak erami.

Drugie, sam wypadek, nastąpiło deszczową wietrzną nocą dwanaście tygodni temu.

Wypadek dawało się łatwo wytłumaczyć i był podobny do wielu wypadków w tej serii

odosobnionych i pozornie błahych błędów, które nie wiadomo jak zbiegły się i eksplodowały w

najbardziej przerażający sposób. W połowie listopada wybrali się do Raleigh, żeby obejrzeć na

żywo występ Davida Copperfielda. Przez lata małżeństwa oglądali zwykle parę przedstawień w

roku, choćby po to, by mieć pretekst do wyrwania się z domu i do spędzenia wieczoru tylko we
dwoje. Zazwyczaj jadali wcześniej kolację, lecz tamtego wieczoru nie zdążyli. Travis pracował

do późna w klinice, wyjechali w ostatniej chwili z Beaufort i gdy parkowali samochód, do

rozpoczęcia występu zostało zaledwie kilka minut. W pośpiechu Travis zapomniał parasola,

mimo złowróżbnych chmur i coraz silniejszego wiatru. To był błąd numer jeden.

Obejrzeli występ, który bardzo im się spodobał, lecz gdy wychodzili z teatru, pogoda

zrobiła się fatalna, lało jak z cebra i Travis pamiętał, że stał z Gabby, zastanawiając się, jak

najlepiej dostać się do samochodu. Wpadli przypadkiem na znajomych, którzy również oglądali

występ, i Jeff zaproponował, że odprowadzi Travisa do auta, żeby nie zmókł. Travis jednak nie

chciał go fatygować i odrzucił propozycję. Zamiast tego pomknął przez deszcz, rozchlapując po

drodze głębokie do kostek kałuże. Gdy wreszcie wsiadł do samochodu, był przemoczony do

suchej nitki. W butach chlupotała mu woda. To był błąd numer dwa.

Ponieważ zrobiło się późno i ponieważ oboje musieli iść nazajutrz rano do pracy, Travis

jechał szybko, nie bacząc na deszcz i wiatr, by zaoszczędzić kilka minut podróży, która

normalnie trwała dwie i pół godziny. Choć widoczność była bardzo słaba, Travis jechał

wewnętrznym pasem autostrady, przekraczając dozwoloną prędkość, wyprzedzając kierowców,

którzy byli ostrożniejsi od niego i brali pod uwagę niebezpieczeństwa wynikające ze złej pogody.

To był błąd numer trzy. Gabby wielokrotnie prosiła go, by zwolnił.

Kilka razy posłuchał jej, tylko po to, by po chwili znowu przyśpieszyć. Gdy dotarli do

Goldsboro, półtorej godziny jazdy od domu, Gabby była tak na niego wściekła, że przestała się

odzywać. Odchyliła się na oparcie siedzenia i zamknęła oczy, nie chcąc z nim rozmawiać,

zdenerwowana, że ignoruje jej ostrzeżenia. To był błąd numer cztery.

Wypadku można było uniknąć, gdyby żadna z tamtych rzeczy się nie zdarzyła. Gdyby nie

zapomniał parasola lub skorzystał z propozycji znajomego i pozwolił odprowadzić się do

samochodu, nie przemoczyłby całkowicie ubrania i miałby pewnie suche nogi. Gdyby zwolnił,
potrafiłby prawdopodobnie zapanować nad samochodem. Gdyby posłuchał Gabby, nie

pokłóciliby się, nie miałaby zamkniętych oczu, patrzyłaby, co zamierza zrobić, i powstrzymałaby

go, zanim było za późno.

Tuż przed Newport autostrada zatacza szeroki, łagodny łuk, na którym znajduje się

skrzyżowanie. Na skrzyżowaniu stoi sygnalizator świetlny. W tym momencie jazdy - niespełna

dwadzieścia minut od domu - swędzenie stóp doprowadzało Travisa do szału. Miał na sobie

sznurowane buty. Sznurowadła ściągnęły się pod wpływem wilgoci, i choć próbował zepchnąć

buty z nóg, czubek jednego ześlizgiwał się z pięty drugiego. Pochylił się do przodu - oczy miał

nieco powyżej deski rozdzielczej - i sięgnął jedną ręką do buta. Zerkając w dół, usiłował

rozwiązać węzeł i nie zauważył, że światło zmieniło się na żółte.

Węzeł nie chciał puścić. Gdy w końcu Travisowi udało się go rozsupłać, podniósł wzrok,

lecz było za późno. Światło zmieniło się na czerwone i na skrzyżowanie wjechała srebrna

ciężarówka. Travis wcisnął odruchowo hamulec i tył samochodu zarzucił na śliskiej od deszczu

nawierzchni. Stracił nad nim panowanie. W ostatniej sekundzie koła odzyskały przyczepność i

uniknęli zderzenia z ciężarówką na skrzyżowaniu, lecz samochód stoczył się z dużą szybkością z

autostrady w kierunku sosnowego lasu.

Błoto było jeszcze bardziej śliskie i Travis nie zdołał już nic zrobić. Skręcił kierownicę,

lecz nic to nie dało. Przez moment świat zdawał się poruszać w zwolnionym tempie. Ostatnią

rzeczą, którą zapamiętał, był nieprzyjemny dźwięk tłuczonego szkła i zgrzyt zgniatanego metalu.

Gabby nie zdążyła nawet krzyknąć.

Travis odgarnął kosmyk włosów z twarzy Gabby i założył go za ucho. W brzuchu mu

burczało, ale mimo że był głodny, nie mógł nawet myśleć o jedzeniu. Żołądek miał nieustannie

ściśnięty, a w tych rzadkich chwilach, kiedy nie był, myśli o Gabby natychmiast wypełniały

próżnię.
Była to paradoksalna forma kary, ponieważ w drugim roku małżeństwa Gabby postawiła

sobie za punkt honoru, by nauczyć Travisa jeść rzeczy inne od nijakich potraw, które od dawna

preferował. Przypuszczał, że miała dość jego ograniczonego repertuaru. Powinien był

zorientować się, że nadchodzą zmiany, gdy zaczęła wtrącać przy okazji uwagi, na przykład, jak

fantastycznie smakują belgijskie gofry w sobotni ranek lub że nie ma nic pożywniejszego w

mroźne zimowe dni od talerza domowego gulaszu wołowego.

Aż do tamtej pory Travis był kucharzem w rodzinie, lecz stopniowo Gabby również

zaczęła pojawiać się w kuchni. Kupiła dwie lub trzy książki kucharskie i wieczorami Travis

przyglądał się, jak leżała na kanapie, przeglądając je i od czasu do czasu zaginając róg strony. Z

rzadka pytała go, czy coś wydaje mu się szczególnie smakowite. Czytała na głos składniki

jambalai Cajun lub cielęciny w winie marsala i chociaż Travis potwierdzał, że brzmi to bardzo

apetycznie, ton jego głosu wyraźnie mówił, że nawet jeśli Gabby ugotuje te potrawy, on ich

prawdopodobnie nie tknie.

Lecz Gabby bez wątpienia była uparta i mimo jego oporów krok po kroku wprowadzała

drobne zmiany. Przygotowywała sosy - maślany, śmietanowy, winny - i polewała nimi swoją

porcję kurczaka, którego Travis przyrządzał niemal codziennie wieczorem. Prosiła go jedynie, by

przynajmniej powąchał sos, i zazwyczaj musiał przyznać, że pachnie smakowicie. Później wzięła

się na sposób - polewała swoją porcję, zostawiając niewielką ilość sosu w sosjerce, a następnie

nalewała odrobinę na jego talerz, czy chciał spróbować, czy też nie. Ku swemu zdziwieniu,

Travis stopniowo w tym zasmakował.

Na trzecią rocznicę ślubu Gabby przygotowała pieczeń rzymską nadziewaną mozzarellą, z

włoskimi przyprawami. Zamiast prezentu zażyczyła sobie, by zjadł razem z nią. Od czwartej

rocznicy czasami pichcili coś razem. Chociaż jego śniadanie i lunch były nudne jak zwykle, a

kolacje najczęściej równie nijakie, Travis musiał przyznać, że we wspólnym szykowaniu

posiłków jest coś romantycznego i w miarę upływu lat zaczęli to robić przynajmniej dwa razy w

tygodniu. Często Gabby nalewała sobie kieliszek wina, a gdy oni kucharzyli we dwoje,

dziewczynki bawiły się na oszklonej werandzie wyłożonej berberyjskim dywanem w

szmaragdowym kolorze. Nazywali to „porą zielonego dywanu”. Gdy siekali, mieszali i

rozmawiali spokojnie o minionym dniu, Travis pławił się w szczęściu, które dzięki niej

przeżywał.

Zastanawiał się, czy jeszcze kiedykolwiek los pozwoli im razem gotować. Przez pierwsze

tygodnie po wypadku gorączkowo upewniał się, że pielęgniarka pełniąca wieczorny dyżur ma

pod ręką numer jego telefonu komórkowego. Ponieważ Gabby oddychała samodzielnie, po

miesiącu przeniesiono ją z oddziału intensywnej terapii do separatki i Travis był przekonany, że

dzięki tej zmianie Gabby się obudzi. Lecz gdy dni mijały i nic się nie działo, jego szaleńczą

energię zastąpił cichy, dręczący lęk, który był jeszcze gorszy. Gabby powiedziała mu kiedyś, że

sześć tygodni to ostateczna granica - później szanse na wybudzenie się ze śpiączki dramatycznie

spadają. W jego sercu jednak nadal tliła się iskierka nadziei. Powtarzał sobie, że Gabby jest

matką, nie poddaje się łatwo, jest inna niż wszyscy. Minęło sześć tygodni, potem kolejne dwa.

Wiedział, że przeważnie po trzech miesiącach pacjentów pozostających w śpiączce przenosi się

do ośrodków całodobowej opieki. Ten dzień nadszedł właśnie dzisiaj i Travis miał powiadomić

dyrektora administracyjnego szpitala, co chce zrobić. Ale nie przed tym wyborem stawał dzisiaj.

Jego wybór wiązał się z Kennethem i Eleanor Bakerami, i choć wiedział, że nie może mieć

pretensji do Gabby za to, że wprowadziła to małżeństwo do ich życia, nie był jeszcze gotów, by o

nich myśleć.

ROZDZIAŁ 18

Travis z łatwością wyobrażał sobie spędzenie reszty życia w domu, który zbudowali. Od

chwili gdy się wprowadzili, był przytulny i wyglądał na od dawna zamieszkany. Travis
przypisywał to temu, że Gabby włożyła wiele wysiłku w stworzenie domu, w którym ludzie

czuliby się komfortowo, kiedy tylko przekroczą próg.

To ona zadbała o szczegóły, które sprawiły, że ich siedziba ożyła. Travis zaprojektował

budynek od strony powierzchni i materiałów budowlanych, które przetrwają parne lata i słoną

wilgoć, natomiast Gabby wprowadziła elementy wielostylowe, które jemu nigdy nie przyszłyby

do głowy. Kiedyś, gdy ich dom był jeszcze w budowie, przejeżdżali obok dawno porzuconej,

popadającej w ruinę wiejskiej chałupy, i Gabby uparła się, by się tam zatrzymać. Travis zdążył

już przywyknąć do sporadycznych wybryków fantazji swojej żony. Ustąpił jej dla świętego

spokoju i po chwili przeszli przez coś, co było niegdyś drzwiami. Idąc po błocie pokrywającym

podłogi, próbowali nie zwracać uwagi na pnącza kudzu wijące się po spękanych ścianach i

otwory okienne bez szyb. Ale w drugim końcu pomieszczenia znajdował się zarośnięty brudem

kominek i Travis pomyślał wtedy, że Gabby musiała skądś o nim wiedzieć. Przykucnęła obok

kominka, przesuwając dłonią po bokach i pod gzymsem.

- Widzisz to? Myślę, że te kafelki są ręcznie malowane - zauważyła. - Muszą ich tu być

setki, może więcej. Potrafisz sobie wyobrazić, jak pięknie wyglądały, kiedy były nowe? - Wzięła

go za rękę. - Powinniśmy zrobić coś takiego.

Krok po kroku dom nabierał akcentów, jakich Travis się nie spodziewał. Nie poprzestali

na skopiowaniu stylu kominka. Gabby odnalazła właścicieli, zapukała do ich drzwi i przekonała

ich, by sprzedali jej kominek w całości za mniejszą sumę, niż kosztowało jego odczyszczenie. W

salonie zażyczyła sobie dębowych belek i sufitu wyłożonego drewnem sosnowym, które

doskonale pasowały do szczytów dachu. Ściany, otynkowane lub ceglane, wyłożyli kolorowymi

tkaninami o różnej fakturze; niektóre przypominały skórę, a wszystkie były małymi dziełami

sztuki. W weekendy Gabby poświęcała wiele czasu na szukanie mebli oraz rozmaitych bibelotów

w sklepach z antykami, i czasami wydawało się, że sam dom wie, co ona stara się osiągnąć.
Kiedy znajdowała jakieś skrzypiące miejsce w dębowym parkiecie, chodziła tam i z powrotem z

szerokim uśmiechem na twarzy, by się upewnić, że sobie tego nie wyobraziła. Uwielbiała

dywaniki, im bardziej kolorowe, tym lepiej, toteż rozrzuciła je po całym domu.

Przejawiała też zmysł praktyczny. Kuchnia, łazienki i sypialnie były przestronne, widne i

nowoczesne, z wielkimi oknami, z których roztaczał się wspaniały widok. W głównej łazience

znajdowała się wanna na ozdobnych nóżkach i kabina prysznicowa o szklanych ścianach. Gabby

chciała mieć duży garaż, gdzie byłoby dużo miejsca dla Travisa. Przewidując, że będą spędzali

mnóstwo czasu na dużej, zachodzącej na boki domu werandzie, koniecznie chciała mieć tam

hamak i dwa fotele na biegunach, jak również grill na świeżym powietrzu oraz część

przeznaczoną do odpoczynku i spożywania posiłków, usytuowaną w taki sposób, by można było

siedzieć na dworze podczas burzy i nie zmoknąć. Skutek był taki, że nikt nie wiedział, czy lepiej

czuje się w środku, czy na zewnątrz. Do tego domu można było wejść w ubłoconych butach i nie

narazić się z tego powodu na nieprzyjemności. A pierwszej nocy w ich nowym miejscu, gdy

leżeli na szerokim łożu z baldachimem, Gabby odwróciła się do Travisa z błogą miną, mrucząc

jak kot:

- Zawsze będę chciała być w tym domu, z tobą przy moim boku.

Dzieci miały problemy, chociaż nie wspomniał o tym Gabby ani słowem.

Nic w tym oczywiście dziwnego, lecz Travis najczęściej łamał sobie głowę, co ma zrobić.

Christine niejednokrotnie pytała, czy mamusia wróci do domu, i chociaż Travis zawsze zapewniał

ją, że tak, jego córka nie wydawała się przekonana, prawdopodobnie dlatego, że on sam nie

wyglądał na człowieka absolutnie o tym przeświadczonego. Dzieci są bardzo spostrzegawcze, a

Christine jako ośmiolatka osiągnęła już wiek, kiedy zdawała sobie sprawę, że świat nie jest taki

prosty, jak sobie kiedyś wyobrażała.

Byłą uroczą dziewuszką o błyszczących niebieskich oczach, lubiącą nosić we włosach

schludne kokardy. Dbała również o to, by w jej pokoju zawsze panował porządek, i nie chciała

nosić ubrań, które nie pasowały do siebie. Nie awanturowała się, gdy coś było nie tak, jednak od

wypadku łatwo się denerwowała i wpadała w złość. Rodzina Travisa, łącznie ze Stephanie,

zalecała pomoc terapeuty, i obie dziewczynki, Christine i Lisa, chodziły do psychologa dwa razy

w tygodniu, lecz napady złości zdarzały się coraz częściej i były coraz gorsze. A wczoraj

wieczorem, gdy Christine położyła się spać, w jej pokoju panował okropny bałagan.

Lisa, która była drobna jak na swój wiek, miała włosy tego samego koloru co Gabby i

pogodne usposobienie. Nosiła wszędzie ze sobą ulubiony kocyk i chodziła za Christine po całym

domu jak mały psiak. Przyklejała nalepki na wszystkich swoich teczkach, a jej szkolne prace

zazwyczaj wracały do domu nagrodzone gwiazdkami. Ale przez długi czas płakała w poduszkę.

Travis słyszał z dołu jej szloch przez elektroniczną nianię i musiał szczypać się w nos, by

również nie wybuchnąć płaczem. W takie noce wchodził na górę do sypialni dziewczynek -

jeszcze jedną zmianą było, że od wypadku chciały sypiać w jednym pokoju - i kładł się obok niej.

Głaskał ją po główce, słuchając, jak kwili i powtarza w kółko najsmutniejsze słowa, jakie Travis

kiedykolwiek słyszał: „Tęsknię za mamusią”. Ze ściśniętym gardłem mówił jej wtedy po prostu:

„Wiem, kochanie. Ja też za nią tęsknię”.

Nie mógł zająć miejsca Gabby i nawet nie próbował, jednakże pozostała po niej pustka,

której nie umiał zapełnić. Podobnie jak większość rodziców, każde z nich wyrobiło sobie pewien

zakres kompetencji, jeśli idzie o opiekę nad dziećmi. Obecnie uświadomił sobie, że Gabby wzięła

na siebie znacznie więcej obowiązków od niego, i teraz tego żałował. Było tak wiele rzeczy,

których nie potrafił robić, a które przychodziły Gabby z taką łatwością. Drobnych rzeczy Nie miał

problemów ze szczotkowaniem włosów córek, lecz gorzej już było z zaplataniem warkoczy.

Rozumiał samą koncepcję, lecz z praktyką miał duży kłopot. Nie wiedział, o jaki jogurt chodzi

Lisie, gdy mówiła, że ma ochotę na „ten z niebieskim bananem”. Gdy zaczęły się przeziębienia i
kaszel, stał w alejce supermarketu, badając wzrokiem półki z syropem i zastanawiając się, czy

kupić syrop o smaku winogronowym, czy wiśniowym. Christine nigdy nie wkładała ubrań, które

dla niej szykował. Nie miał pojęcia, że w piątki Lisa lubi nosić błyszczące buty. Zdawał sobie

sprawę, że przed wypadkiem nie znał nawet nazwisk nauczycieli ani gdzie dokładnie w szkole

mieszczą się klasy jego córek.

Najgorsze było Boże Narodzenie, ponieważ zawsze były to ulubione święta Gabby

Kochała wszystko, co się z nimi wiązało: ubieranie choinki, pieczenie ciasta, nawet zakupy.

Travisa zdumiewało, że potrafiła zachować dobry humor, gdy przepychała się przez

rozgorączkowane tłumy w domach towarowych, a nocą, gdy dziewczynki już spały, wyciągała

prezenty z radosnym podnieceniem i razem pakowali je w ozdobny papier. Później Travis chował

je na strychu.

W tegorocznych świętach nie było nic radosnego. Travis starał się, jak mógł, udając

emocje, których zabrakło. Próbował robić wszystko to, co robiła Gabby, lecz wysiłek zachowania

pozorów szczęścia był straszliwie męczący, szczególnie że ani Christine, ani Lisa nie ułatwiały

mu zadania. Nie była to ich wina, ale naprawdę nie wiedział, jak zareagować, gdy zobaczył na

pierwszym miejscu listy ich wymarzonych prezentów gwiazdkowych życzenie, by mamusia

poczuła się lepiej. Nie wydawało się, by nowa zabawka Leapster lub domek dla lalek mógł ją

zastąpić.

W ciągu ostatnich paru tygodni sytuacja się poprawiła. Do pewnego stopnia. Christine

nadal dostawała napadów złości, a Lisa wciąż płakała w nocy, lecz obie dziewczynki

przystosowały się do życia w domu bez mamy. Gdy wchodziły do domu po powrocie ze szkoły,

nie wołały jej z przyzwyczajenia; gdy któraś z nich upadła i obtarła sobie kolano, automatycznie

przychodziła do niego po plaster z opatrunkiem. Na portrecie rodzinnym, który Lisa narysowała

w szkole, Travis dostrzegł tylko trzy postacie. Wstrzymał oddech, po czym zauważył w rogu
jeszcze jedną postać w pozycji horyzontalnej, najwyraźniej dodaną dopiero później. Nie pytały

już tak często jak przedtem o mamę, rzadko ją odwiedzały. Wizyty w szpitalu były dla nich

trudne, nie wiedziały bowiem, co powiedzieć czy jak się zachować. Travis rozumiał je i starał się

im to ułatwić.

- Po prostu mówcie do niej - radził, a one próbowały zastosować się do tej rady, milkły

jednak szybko, gdy ich słowa nie wywoływały żadnej reakcji.

Zazwyczaj gdy odwiedzały matkę, Travis nakłaniał je, by zabierały ze sobą rozmaite

drobiazgi - ładne kamyki, które znalazły w ogródku, zasuszone liście, własnoręcznie zrobione

kartki, ozdobione brokatem. Ale nawet z podarunkami wiązało się uczucie niepewności. Lisa

kładła swój upominek na brzuchu Gabby i cofała się. Po chwili przysuwała go bliżej dłoni Gabby.

Następnie przekładała go na szafkę przy łóżku. Christine natomiast zachowywała się zawsze tak

samo. Siadała na łóżku, stawała przy oknie, przyglądała się z bliska twarzy matki, lecz przez cały

czas nie wypowiadała ani jednego słowa.

- Co się wydarzyło dzisiaj w szkole? - spytał ją Travis podczas jej ostatnich odwiedzin w

szpitalu. - Jestem pewien, że mamusia chce o tym wszystkim usłyszeć.

Zamiast odpowiedzi, Christine gwałtownie odwróciła się do niego.

- Po co mam opowiadać? - spytała buntowniczym, lecz pełnym smutku tonem. - Przecież

wiesz, że ona mnie nie słyszy.

Na parterze szpitala mieścił się bufet i Travis zaglądał do niego prawie codziennie,

głównie po to, by usłyszeć jakieś głosy poza swoim. Zwykle bywał tam mniej więcej w porze

lunchu i w ciągu kilku ostatnich tygodni zaczął już rozpoznawać stałych bywalców. Większość z

nich to pracownicy szpitala, lecz chyba za każdym razem spotykał też starszą kobietę. Chociaż

nigdy nie zamienił z nią ani słowa, dowiedział się od Gretchen, że mąż tej pani leżał już na

oddziale intensywnej opieki, gdy przywieziono tam Gabby. Miał jakieś powikłania cukrzycowe i
ilekroć Travis widział kobietę jedzącą zupę, myślał o jej mężu. Łatwo było wyobrazić sobie

najgorsze: pacjent podłączony do kilkunastu aparatów, niekończące się zabiegi chirurgiczne,

ewentualna amputacja, człowiek kurczowo czepiający się życia. Nie pytał jej o nic, ponieważ nie

była to jego sprawa, nie był nawet przekonany, że chce znać prawdę, choćby tylko dlatego, że

obawiał się, iż nie potrafi zdobyć się na zainteresowanie, jakie powinien okazać. Miał wrażenie,

że jego zdolność współczucia gdzieś się ulotniła.

Mimo to obserwował ją, ciekawy, czego mógłby się od niej nauczyć. Podczas gdy jego

ściśnięty żołądek właściwie nigdy nie pozwalał mu przełknąć więcej niż kilka kęsów, kobieta nie

tylko zjadała cały posiłek, lecz wyraźnie znajdowała w tym przyjemność. O ile Travis nie potrafił

skupić się dłużej niż przez chwilę na czymkolwiek innym niż własne trudności i codzienne życie

córek, o tyle ona czytała powieści, jedząc lunch, i niejednokrotnie widział, jak śmiała się cicho z

jakiegoś fragmentu, który ją rozbawił. I w przeciwieństwie do niego, wciąż umiała zdobyć się na

uśmiech, gdy ktoś przechodził obok jej stolika.

Czasami wydawało mu się, że dostrzega w tym uśmiechu cień samotności, choć strofował

sam siebie za to, że wyobraża sobie coś, czego prawdopodobnie wcale nie ma. Nie potrafił

przestać myśleć o jej małżeństwie. Biorąc pod uwagę jej wiek, obchodzili przypuszczalnie

srebrny, może nawet złoty jubileusz. Pewnie mieli dzieci, nawet jeśli ich nie spotkał. Poza tym

intuicja go zawodziła. Zastanawiał się, czy byli szczęśliwi, ponieważ kobieta zdawała się

przyjmować chorobę męża ze spokojem, gdy tymczasem on chodził po szpitalnych korytarzach z

uczuciem, że jeden fałszywy krok spowoduje, że runie bez sił na podłogę.

Był ciekaw, czy jej mąż zasadził kiedyś dla niej różane krzewy, tak jak Travis uczynił to

dla Gabby, kiedy okazało się, że jest w ciąży z Christine. Travis pamiętał, jak wyglądała, siedząc

na werandzie, trzymając dłoń na brzuchu i mówiąc, że w ogródku brakuje kwiatów. Wpatrując

się w nią wtedy, Travis absolutnie nie potrafił odmówić jej prośbie, nie wolno przecież odmawiać
niczego ciężarnej, i choć, gdy skończył sadzić krzewy, miał podrapane dłonie, poranione do krwi

czubki palców, róże zakwitły w dniu narodzin Christine. Przyniósł bukiet do szpitala.

Zastanawiał się, czy jej mąż spoglądał na nią kątem oka, tak jak on spoglądał na Gabby,

gdy dzieci dokazywały w parku na huśtawkach. Uwielbiał tę jej minę pełną dumy.

Często brał ją za rękę, myśląc, że pragnie trzymać ją tak zawsze.

Ciekawiło go również, czy jej mąż, budząc się rano, uważał, że jest piękna z potarganymi

włosami, tak jak Travis zachwycał się Gabby. Czasami, mimo zorganizowanego porannego

chaosu, leżeli po prostu przez kilka minut w swoich ramionach, jak gdyby czerpali z siebie

nawzajem siłę, by stawić czoło nadchodzącemu dniu.

Travis nie miał pojęcia, czy jego małżeństwo zostało szczególnie pobłogosławione, czy

też wszystkie są takie. Wiedział tylko, że bez Gabby jest kompletnie zagubiony, podczas gdy inni,

łącznie z kobietą, którą widywał w bufecie, jakoś znajdowali w sobie energię, by żyć dalej. Bił się

z myślami, czy powinien ją podziwiać, czy też jej współczuć. Zawsze uciekał spojrzeniem, nim

przyłapała go na tym, że się na nią gapi. Za nim weszła jakaś rodzina, trzymając w rękach balony

i rozmawiając z podnieceniem. Przy kasie młody mężczyzna grzebał w kieszeniach, szukając

drobnych. Travis odsunął tacę, czując, że robi mu się niedobrze. Zostawił niedojedzoną kanapkę.

Zastanawiał się, czy zabrać ją do pokoju, lecz zrezygnował, i tak bowiem by jej nie dokończył.

Odwrócił się do okna.

Z okien bufetu roztaczał się widok na mały skwerek i Travis patrzył na zmieniający się za

szybą świat. Wkrótce nastanie wiosna, wyobrażał sobie, jak na gałązkach derenia zaczynają pękać

pączki. Przez minione trzy miesiące widywał z tego miejsca różną pogodę. Deszcze i słońce,

wiatry, przekraczające osiemdziesiąt kilometrów na godzinę, które w oddali przyginały sosny tak,

że omal nie trzaskały jak zapałki. Trzy tygodnie temu był świadkiem padającego obficie gradu, a

kilka minut później ukazała się na niebie widowiskowa tęcza nad krzewami rododendronów.
Kolory, tak wyraźne, że wydawały się niemal żywe, nasunęły mu myśl, iż natura czasami wysyła

nam sygnały. Ważne, by pamiętać, że zawsze po rozpaczy może nastąpić radość. Lecz po chwili

tęcza zniknęła, znowu zaczął padać grad i Travis uświadomił sobie, że radość bywa czasami

jedynie ułudą.

ROZDZIAŁ 19

Późnym popołudniem niebo się zachmurzyło i nadeszła pora na rutynową gimnastykę

Gabby. Mimo że jedna pielęgniarka ćwiczyła z nią rano, a kolejna miała przyjść wieczorem,

Travis spytał Gretchen, czy mógłby dodatkowo sam poćwiczyć z żoną.

- Sądzę, że jej się to spodoba - odrzekła Gretchen.

Pokazała mu dokładnie, jak ma postępować, upewniając się, że dobrze zrozumiał, iż

każdy mięsień i każdy staw wymaga, by się na nim skoncentrować. Gretchen i inne pielęgniarki

zaczynały zawsze od palców u rąk Gabby, Travis natomiast zaczął od stóp. Zsunął prześcieradło i

ujął jej stopę, wyginając najpierw mały palec w górę i w dół, w górę i w dół, a następnie

przechodząc do sąsiedniego.

Travis polubił to ćwiczenie. Dotyk skóry żony przywoływał dziesiątki wspomnień.

Sposób, w jaki masował jej stopy, gdy była w ciąży. Powolny i upajający masaż pleców przy

blasku świec, podczas którego Gabby mruczała jak kotka. Rozcieranie ręki nadwerężonej

dźwiganiem psiej karmy. Choć ogromnie tęsknił za rozmowami z Gabby, czasami wydawało mu

się, że najbardziej brakuje mu właśnie czegoś tak prostego jak dotyk. Dopiero po przeszło

miesiącu poprosił Gretchen, by pozwoliła mu pomagać w ćwiczeniach. Ilekroć gładził nogę

Gabby, czuł się trochę, jak gdyby ją wykorzystywał. Nie miało znaczenia, że byli małżeństwem.

Chodziło o to, że był to akt jednostronny, w którym tylko on brał udział, w jakimś stopniu

uwłaczający kobiecie, którą uwielbiał.

Lecz to...
Ona tego potrzebowała. Było to absolutnie konieczne. Bez ćwiczeń jej mięśnie uległyby

atrofii i gdyby się obudziła - kiedy się obudzi, poprawił się szybko - byłaby na stałe przykuta do

łóżka. Przynajmniej tak sobie wmawiał. W głębi duszy zdawał sobie sprawę, że jest to równie

potrzebne jemu, choćby tylko po to, by poczuć ciepło skóry Gabby czy delikatny puls w jej

nadgarstku. W takich chwilach budziła się w nim większa wiara w to, że Gabby wyzdrowieje, że

jej ciało po prostu potrzebuje czasu, by wy dobrzeć.

Skończył masować palce i przeszedł do kostek, a następnie zginał nogi Gabby w kolanach

i przyciągał do jej piersi, po czym znowu rozprostowywał. Czasami, leżąc na kanapie i

przeglądając czasopisma, Gabby w zadumaniu wyciągała nogę dokładnie w taki sposób. Był to

gest tancerki i Gabby robiła to z równym wdziękiem.

- Czy tak jest dobrze, kochanie?

Cudownie. Dziękuję. Troszeczkę zesztywniały mi mięśnie.

Był świadomy, że wyobraża tylko sobie, iż Gabby mu odpowiedziała, wiedział, że nawet

nie drgnęła. Ale gdy z nią pracował, jej głos zdawał się dobiegać nie wiadomo skąd. Czasami

zastanawiał się, czy nie zaczyna tracić rozumu.

- Jak się masz?

Jeśli chcesz znać prawdę, potwornie mi się nudzi. A przy okazji, dziękuję za kwiaty. Są

prześliczne. Kupiłeś je u Fricka?

- A gdzież by indziej?

Co słychać u dziewczynek? Tym razem powiedz mi prawdę. Travis zabrał się do jej

drugiego kolana.

- Wszystko w porządku. Ale tęsknią za tobą i jest im trudno. Czasami nie wiem, co robić.

Robisz wszystko, co w twojej mocy, prawda? Czy nie to właśnie zawsze sobie mówimy?

- Masz rację.
W takim razie tylko tego oczekuję. I nic im nie będzie. Są odporniejsze, niż się wydają.

- Wiem. Odziedziczyły tę cechę po tobie.

Travis wyobraził sobie, że Gabby przygląda mu się z podejrzliwą miną. Jesteś chudy.

Zbyt chudy.

- Niedużo jem.

Martwię się o ciebie. Musisz zadbać o siebie. Zrób to dla dziewczynek. Dla mnie.

- Zawsze będę tutaj dla ciebie.

Wiem. Tego też się obawiam. Pamiętasz Kennetha i Eleanor Bakerów? Travis przestał

zginać jej kolano.

- Tak.

Wobec tego wiesz, o czym mówię. Westchnął i zaczął gimnastykę od nowa.

- Tak.

W wyobraźni Travisa ton głosu Gabby złagodniał.

Pamiętasz, jak namówiłeś nas w zeszłym roku, żebyśmy wszyscy pojechali na biwak w

góry? Jak obiecałeś, że i ja, i dziewczynki połkniemy tego bakcyla?

Zajął się teraz jej palcami i rękami.

- Dlaczego przyszło ci to teraz do głowy?

Myślę tutaj o wielu sprawach. Czy mam coś innego do roboty? W każdym razie, czy

pamiętasz również, że gdy pojechaliśmy tam po raz pierwszy, nie zadaliśmy sobie nawet trudu, by

rozbić obóz - wyładowaliśmy tylko nasze rzeczy z ciężarówki - mimo że usłyszeliśmy daleki

grzmot, ponieważ tak bardzo chciałeś pokazać nam jezioro? I jak musieliśmy przejść cały

kilometr, by się tam dostać, a gdy w końcu dotarliśmy na brzeg, niebo się otworzyło i lunął

deszcz? Woda lala się z nieba, jak gdybyśmy stali pod strumieniem z węża ogrodowego, i gdy

wróciliśmy do obozu, byliśmy wszyscy przemoknięci do suchej nitki. Byłam na ciebie wściekła i
zmusiłam cię, żebyś zabrał nas do hotelu.

- Pamiętam.

Przepraszam cię za to. Nie powinnam była tak się unosić. Nawet jeśli była to twoja wina.

- Dlaczego zawsze musi być moja wina?

Oczyma wyobraźni zobaczył, jak Gabby mruga do niego, gdy delikatnie kręcił jej głową z

boku na bok.

Ponieważ masz taką zabawną minę, kiedy to mówię. Travis pochylił się i pocałował ją w

czoło.

- Tak bardzo mi ciebie brakuje.

Mnie ciebie też.

Gdy kończył zwykłe ćwiczenia, poczuł jeszcze większe ściskanie w gardle, wiedział

bowiem, że głos Gabby znowu zacznie niknąć. Przysunął twarz bliżej do jej twarzy.

- Wiesz, że musisz się obudzić, prawda? Dziewczynki cię potrzebują. Ja cię potrzebuję.

Wiem. Staram się.

- Musisz się pośpieszyć.

Nic nie odpowiedziała i Travis uświadomił sobie, że naciska zbyt mocno.

- Kocham cię, Gabby.

Ja też cię kocham.

- Mogę coś dla ciebie zrobić? Spuścić żaluzje? Przynieść coś z domu?

Posiedzisz ze mną trochę dłużej? Jestem bardzo zmęczona.

- Oczywiście.

I potrzymasz mnie za rękę?

Skinął twierdząco głową, otulając ją ponownie kocem. Usiadł na krześle przy łóżku i

wziął ją za rękę, wodząc delikatnie palcem po wnętrzu jej dłoni. Za oknem powrócił na parapet
gołąb, a w tle sunęły po niebie ciężkie chmury, przybierające kształty postaci z innych światów.

Kochał żonę, lecz nienawidził tego, czym stało się ich wspólne życie, przeklinając siebie za to, że

w ogóle myśli w ten sposób. Ucałował kolejno czubki palców Gabby i przytulił jej dłoń do swego

policzka. Trzymał ją tak przez pewien czas, czując jej ciepło i mdląc się o chociaż najmniejszy

ruch, kiedy jednak nic się nie wydarzyło, położył ją z powrotem przy boku Gabby, nie

zauważając nawet, że gołąb najwyraźniej wpatruje się w niego.

Eleanor Baker była trzydziestoośmioletnią gospodynią domową, mającą dwóch synków,

których uwielbiała. Osiem lat temu pojawiła się w izbie przyjęć, wymiotując i uskarżając się na

nieznośny ból z tyłu głowy. Gabby, która wzięła dyżur za przyjaciółkę, pracowała tamtego dnia,

aczkolwiek nie udzielała pomocy Eleanor. Eleanor przyjęto do szpitala, lecz Gabby nic o niej nie

słyszała aż do następnego poniedziałku, kiedy dowiedziała się, że kobietę umieszczono na

oddziale intensywnej opieki, ponieważ nie obudziła się w niedzielę rano.

- W istocie rzeczy - powiedziała jedna z pielęgniarek - zasnęła i już się nie obudziła.

Śpiączka została spowodowana ostrym przypadkiem wirusowego zapalenia opon

mózgowych.

Jej mąż Kenneth, nauczyciel historii w East Carteret High School, który z tego, co ludzie

mówili, był towarzyskim, miłym facetem, przesiadywał całymi dniami w szpitalu. Później Gabby

poznała go lepiej. Początkowo wymieniali tylko uprzejme słowa, lecz z upływem czasu ich

rozmowy stały się dłuższe. Ogromnie kochał żonę i dzieci, podczas wizyt w szpitalu zawsze nosił

schludny sweter i wyprasowane dockersy, pił litrami mountain dew. Był pobożnym katolikiem i

Gabby często zastawała go, jak odmawiał różaniec przy łóżku żony. Ich synowie nosili imiona

Matthew i Mark.

Travis wiedział o tym wszystkim, ponieważ Gabby opowiadała mu o nim i o Eleanor po

pracy. Nie na samym początku, lecz później, kiedy się z Kennethem zaprzyjaźnili. Rozmawiając
z Travisem, Gabby zawsze zastanawiała się, jak Kenneth może przychodzić tak codziennie, co

może myśleć, siedząc tak w milczeniu obok żony.

- Wydaje się taki smutny przez cały czas - zauważyła Gabby.

- Bo jest smutny. Jego żona zapadła w śpiączkę.

- Ale on jest przy niej przez cały czas. A co z dziećmi?

Mijały tygodnie, miesiące, aż wreszcie Eleanor Baker przeniesiono do domu opieki. Z

miesięcy zrobił się rok, potem minął kolejny. Może w końcu zapomnieliby o niej, gdyby nie fakt,

że Kenneth Baker chodził na zakupy do tego samego supermarketu co Gabby. Wpadali na siebie

czasami i zawsze rozmowa schodziła na to, jak czuje się Eleanor. Niestety, w jej samopoczuciu

nie następowała żadna zmiana.

Ale po latach, gdy ciągle przypadkowo się spotykali, Gabby zauważyła, że Kenneth się

zmienił. „Jeszcze żyje” - w taki sposób zaczął opisywać stan zdrowia żony. Kiedyś w jego oczach

pojawiał się błysk, gdy mówił o Eleanor, teraz była w nich wyłącznie pustka. Tam, gdzie

przedtem była miłość, teraz pozostała już chyba jedynie apatia. W ciągu dwóch lat jego czarne

włosy całkiem posiwiały, schudł tak bardzo, że ubranie na nim dosłownie wisiało.

Gabby w żaden sposób nie udawało się uniknąć spotkania z nim w alejce działu mrożonek

i stała się kimś w rodzaju jego powiernicy. Kenneth wyraźnie jej potrzebował, by zwierzyć się, co

się dzieje, i gdy się spotkali, opisywał kolejne okropne zdarzenia: stracił pracę, stracił dom, nie

mógł się doczekać, by pozbyć się z domu obu synów, starszy rzucił szkołę, a młodszy został

znowu aresztowany za handel narkotykami. Znowu. Gabby akcentowała to słowo, opowiadając

później o wszystkim Travisowi. Stwierdziła również, że jest prawie pewna, iż był pijany, gdy

natknęli się na siebie przypadkiem.

- Tak mi przykro z jego powodu - powiedziała.

- Wiem, kochanie - rzekł Travis.

- Czasami myślę, że byłoby mu łatwiej, gdyby jego żona umarła - dodała Gabby po chwili

milczenia.

Wyglądając przez okno, Travis myślał o Bakerach. Nie miał pojęcia, czy Eleanor nadal

jest w domu opieki, czy jeszcze żyje. Od wypadku niemal codziennie odtwarzał w myśli te

rozmowy, przypominając sobie wszystko, co mówiła Gabby. Zastanawiał się, czy Eleanor i

Kenneth Bakerowie trafili do ich życia z jakiegoś powodu. W końcu ile osób zna kogoś, kto

zapadł w śpiączkę? Wydawało się to takie nierealne, nie bardziej prawdopodobne niż

odwiedzenie wyspy, na której mieszkają dinozaury, lub przyglądanie się, jak statek kosmiczny

uderza w Empire State Building.

Ale Gabby pracowała przecież w szpitalu i jeśli był jakiś powód, dla którego Bakerowie

wkroczyli do ich życia, to jaki? Żeby go ostrzec, iż zbliża się nieszczęście? Że jego córki zejdą na

manowce? Te myśli napawały go lękiem i dlatego pilnował, by zawsze być w domu, gdy

dziewczynki wracały ze szkoły. Z tego samego powodu zabierał je do parku rozrywki Busch

Gardens, gdy tylko kończyły się lekcje, i pozwalał Christine zostać na noc u przyjaciółki.

Codziennie rano budził się z myślą, że jeśli nawet będą się buntować, co jest rzeczą zupełnie

naturalną, on będzie kładł nacisk na to, by zachowywały się grzecznie w domu i w szkole. Z tego

właśnie powodu, kiedy były niegrzeczne, za karę kazał im spać oddzielnie w swoich pokojach.

Ponieważ tak właśnie postąpiłaby Gabby.

Jego teściowie uważali, że jest czasami dla dziewczynek zbyt surowy. Nie było to dla

niego zaskoczeniem. Zwłaszcza teściowa zbyt łatwo wygłaszała krytyczne sądy. O ile Gabby

potrafiła godzinami rozmawiać z ojcem przez telefon, o tyle jej rozmowy z matką zawsze były

krótkie. Na początku Travis i Gabby obowiązkowo spędzali święta w Savannah i Gabby zawsze

wracała do domu zestresowana. Gdy na świat przyszły dziewczynki, Gabby wreszcie powiedziała

rodzicom, że pragną zapoczątkować własne tradycje świąteczne, a ponieważ bardzo chciałaby ich
zobaczyć, serdecznie zaprasza ich do Beaufort. Nigdy z tego zaproszenia nie skorzystali.

Jednak po wypadku rodzice zatrzymali się w hotelu w Morehead City, żeby być bliżej

córki, i przez pierwszy miesiąc często bywali razem we trójkę w pokoju Gabby. Chociaż nigdy

nie powiedzieli mu, że obarczają go winą za wypadek, Travis wyczuwał, że tak jest, widząc ich

wyraźny dystans. Z wnuczkami spotykali się zawsze poza domem - zabierali je na lody lub pizzę

- a w domu rzadko przebywali dłużej niż dwie minuty.

Po pewnym czasie musieli wracać i teraz przyjeżdżali czasami na weekendy. Travis starał

się wtedy trzymać z daleka od szpitala. Wmawiał sobie, że robi to dla nich, by mogli spędzić

więcej czasu sami z córką, lecz była to tylko częściowo prawda. Nie chciał przyznać nawet przed

sobą, że woli ich unikać, ponieważ niezmiennie, choć nieumyślnie, przypominali mu, że to on

przede wszystkim ponosi odpowiedzialność za to, że Gabby jest w szpitalu.

Przyjaciele zareagowali tak, jak się spodziewał. Allison, Megan i Liz przez pierwsze sześć

tygodni przygotowywały kolacje. W ciągu minionych lat bardzo zżyły się z Gabby i czasami to

Travis musiał podtrzymywać je na duchu. Zjawiały się z zaczerwienionymi od płaczu oczami i

wymuszonymi uśmiechami, przynosząc plastikowe pojemniki wypełnione po brzegi lazanią lub

zapiekanką, najrozmaitszymi przystawkami i deserami. Zawsze zaznaczały, że czerwone mięso

zostało zastąpione mięsem z kurczaka, by Travis zechciał zjeść choć trochę.

Zachowywały się wspaniale wobec dziewczynek. Na początku często utulały je w płaczu,

a Christine szczególnie przywiązała się do Liz. To zaplatała jej warkocze, pomagała robić

bransoletki z koralików i zazwyczaj poświęcała przynajmniej pół godziny, grając z nią w piłkę

nożną. Gdy siedziały w domu, zaczynały szeptać między sobą, gdy tylko Travis wychodził z

pokoju. Był bardzo ciekaw, o czym rozmawiają, ale nie pytał. Gdyby Liz uważała, iż coś jest

ważne, natychmiast by mu o tym powiedziała, zwykle jednak mówiła po prostu, że Christine

chciała pogadać. Z czasem Travis przyłapał się na tym, że jest jej głęboko wdzięczny i
jednocześnie trochę zazdrosny o jej relacje z Christine.

Lisa natomiast bardziej zbliżyła się z Megan. Kolorowały książeczki przy stole w kuchni

lub siedziały przytulone do siebie, oglądając telewizję. Czasami Travis widział, jak Lisa zwija się

w kłębek obok Megan, tak jak miała w zwyczaju robić to przy Gabby. W takich chwilach

wyglądały prawie jak matka i córka, i przez ułamek sekundy Travis odnosił wrażenie, jak gdyby

miał znowu pełną rodzinę.

Z kolei Allison pilnowała, by dziewczynki rozumiały, że chociaż są smutne i

zdenerwowane, nadal mają obowiązki. Przypominała im o sprzątaniu pokojów, pomagała

odrabiać lekcje i zawsze kazała im przynosić talerze do zlewu. Czyniła to w łagodny, lecz

stanowczy sposób, i choć jego córki wymigiwały się czasami od swoich prac domowych w te

wieczory, kiedy Allison z nimi nie było, to zdarzało się to rzadziej, niż Travis przewidywał.

Zdawały się podświadomie rozumieć, że w ich życiu absolutnie konieczna jest organizacja i że

Allison jest dokładnie tym, czego potrzebują.

Codziennie po południu i w większość weekendów przychodziła jego matka, toteż

bezpośrednio po wypadku Travis rzadko bywał sam z córkami. I przyjaciółki, i matka potrafiły

opiekować się dziewczynkami w taki sposób, w jaki on po prostu nie mógł. Ledwie udawało mu

się wygramolić z łóżka i niemal przez cały czas był bliski płaczu. Ciążyło mu poczucie winy nie

tylko z powodu wypadku. Nie miał pojęcia, co robić ani gdzie powinien być w danej chwili.

Gdy był w szpitalu, żałował, że nie może być w domu z córkami. Z kolei, gdy był w domu

z córkami, żałował, że nie odwiedza Gabby. Nic nie było nigdy takie, jak należy.

Lecz po sześciu tygodniach wyrzucania resztek jedzenia do śmieci, Travis oznajmił

wreszcie przyjaciółkom, że chociaż w dalszym ciągu są mile widziane w jego domu i będzie im

wdzięczny za wizyty, nie potrzebuje już, by gotowały dla nich kolacje. Ani też nie muszą

przychodzić codziennie. Pamiętając sytuację Kennetha Bakera, zdawał sobie sprawę z tego, że
musi przejąć kontrolę nad tym, co pozostało z jego życia. Powinien stać się takim ojcem, jakim

był kiedyś, jakim Gabby pragnęła, żeby był, i stopniowo mu się to udało. Nie należało to do

rzeczy łatwych. Czasami Christine i Lisie brakowało chyba zainteresowania innych osób, ale

zrekompensowała je troska, jaką znowu zaczął okazywać im Travis. Nie wszystko jeszcze

wróciło do normalności, lecz obecnie, po trzech miesiącach, ich życie stało się na tyle normalne,

na ile można było tego oczekiwać. Travisowi przechodziło niekiedy przez myśl, że uratowało go

właśnie to, że musiał zajmować się córkami.

Niestety, od wypadku miał mało czasu dla Joego, Matta i Lairda. Mimo że wpadali od

czasu do czasu na piwo, gdy położył już dziewczynki spać, ich spotkania były sztywne.

Przeważnie wszystko, co mówili, wydawało się jakieś niewłaściwe. Kiedy pytali o Gabby, nie był

w nastroju, by o niej rozmawiać. Kiedy kierowali rozmowę na co innego, Travis zarzucał im, że

unikają tego tematu. Zdawał sobie sprawę, że jest niesprawiedliwy, lecz spotykając się z nimi,

boleśnie odczuwał różnicę między ich a jego życiem. Pomimo życzliwości i cierpliwości

przyjaciół, pomimo ich współczucia, podświadomie myślał, że za chwilę Joe wróci do domu, do

Megan, i będą cicho szeptali, leżąc przytuleni w łóżku. Kiedy Matt kładł mu dłoń na ramieniu,

Travis zastanawiał się, czy Liz nie ma pretensji o to, że jej mąż wyszedł z domu, a ona szykuje

właśnie dla niego jakąś robotę. Jego relacje z Lairdem układały się identycznie i na przekór sobie

często bywał, ni stąd, ni zowąd, zły w ich obecności. Podczas gdy on żył pod presją czegoś nie do

wyobrażenia, oni mogli włączać i wyłączać swoją troskę, i Travis, mimo najszczerszych chęci,

nie potrafił opanować gniewu na niesprawiedliwość losu. Pragnął tego, co oni mieli, i wiedział,

że nigdy nie zrozumieją jego straty, nieważne, jak bardzo by się starali. Nienawidził siebie za te

myśli i starał się ukryć wściekłość, lecz miał wrażenie, że jego przyjaciele są świadomi, iż

sytuacja się zmieniła, chociaż nie byli pewni, co naprawdę się dzieje. Stopniowo ich wizyty

stawały się rzadsze i krótsze. Za to również siebie nienawidził, ponieważ wbijał między nich klin,
nie potrafił jednak tego naprawić.

W spokojnych chwilach łamał sobie głowę, zastanawiając się, dlaczego czuje złość do

przyjaciół, skoro jedynym uczuciem, jakie żywi wobec ich żon, jest wdzięczność. Siadywał na

werandzie, rozmyślając nad tym, a w ubiegłym tygodniu, wpatrując się w sierp księżyca, pogodził

się ostatecznie z tym, co wiedział od początku. Ta różnica musiała wiązać się z faktem, że

Megan, Allison i Liz koncentrowały się ze swoją pomocą na jego córkach, gdy tymczasem Joe,

Matt i Laird zajmowali się nim. Jego córki zasługiwały na wsparcie.

On natomiast zasługiwał wyłącznie na karę.

ROZDZIAŁ 20

Siedząc z Gabby, Travis spojrzał na zegarek. Dochodziło wpół do trzeciej i normalnie za

chwilę pożegnałby się z żoną, żeby zdążyć do domu przed powrotem dziewczynek ze szkoły.

Dzisiaj jednak Christine odwiedzała przyjaciółkę, a Lisa wybierała się na przyjęcie urodzinowe w

oceanarium w Pine Knoll Shores, toteż żadna z nich nie będzie w domu przed kolacją.

Szczęśliwym trafem losu córki miały plany na dzisiaj, ponieważ i tak musiał zostać dłużej.

Czekało go później spotkanie z neurologiem i dyrektorem administracyjnym szpitala.

Znał powód spotkania i nie żywił najmniejszych wątpliwości co do tego, że będzie

utrzymane w tonie współczucia okraszonego wstrzemięźliwymi słowami otuchy. Neurolog powie

mu, że ponieważ szpital nie może już nic więcej uczynić dla Gabby, zostanie przeniesiona do

domu opieki. Zapewni go, że ponieważ jej stan jest stabilny, ryzyko będzie minimalne, a raz w

tygodniu zbada ją lekarz. Doda, że personel pracujący w takim ośrodku z pełnym

profesjonalizmem zapewni Gabby codzienną opiekę, jakiej potrzebuje.

Gdyby Travis zaprotestował, dyrektor prawdopodobnie wtrąci, że skoro Gabby nie leży na

oddziale intensywnej opieki, ich ubezpieczenie pokrywa tylko trzymiesięczny pobyt w szpitalu.

Może też napomknąć, że ponieważ szpital powinien służyć miejscowej społeczności, nie mogą
trzymać jego żony w nieskończoność, nawet jeśli kiedyś tutaj pracowała. Nic więcej już nie może

zrobić. W zasadzie połączyli siły po to, by postawić na swoim.

Żaden z nich nie zdawał sobie jednak sprawy, że decyzja wcale nie jest taka prosta. Pod

powierzchnią czaiła się rzeczywistość - dopóki Gabby jest w szpitalu, lekarze zakładają, że

wkrótce się obudzi, dlatego właśnie przebywają tu pacjenci w przejściowej śpiączce. Taki pacjent

wymaga stałej obecności lekarzy i pielęgniarek w pobliżu, żeby mogli błyskawicznie

zaobserwować zmiany oznaczające poprawę jego stanu, która, jak wiedzieli od początku, stale

następuje. W domu opieki z założenia Gabby miała się nigdy nie obudzić. Travis nie chciał się z

tym pogodzić, ale wyglądało na to, że nie otrzyma szansy wyboru.

Ale Gabby miała wybór i ostatecznie jego decyzja nie będzie opierała się na tym, co

powie mu neurolog czy dyrektor administracyjny, lecz na tym, czego jego zdaniem pragnęłaby

Gabby.

Gołąb zza szyby zniknął i Travis był ciekaw, czy poleciał odwiedzić innych pacjentów,

niczym doktor odbywający obchód, a jeśli tak, to czy owi pacjenci zwrócili nań uwagę, tak jak

on.

- Przepraszam za moje wcześniejsze łzy - wyszeptał. Patrzył, jak pierś Gabby unosi się i

opada przy każdym oddechu. - Nie mogłem się powstrzymać.

Tym razem nie łudził się, że usłyszy jej głos. Zdarzało mu się to tylko jeden raz dziennie.

- Wiesz, co mi się w tobie podoba? - spytał. - Poza tym, że absolutnie wszystko? - Zmusił

się do uśmiechu. To, jaka jesteś dla Molly. A propos, Molly czuje się dobrze.

Biodra nie odmówiły jej posłuszeństwa i wciąż lubi wylegiwać się na trawie, kiedy tylko

może. Ilekroć to widzę, przypominają mi się nasze pierwsze wspólne lata. Pamiętasz, jak

zabieraliśmy psy na spacer po plaży? Kiedy wychodziliśmy tak wcześnie, że mogliśmy spuścić je

ze smyczy, by sobie swobodnie pobiegały? To były zawsze takie odprężające poranki,

uwielbiałem przyglądać się, jak ganiasz Molly w kółko, próbując poklepać ją po pupie.

Wariowała, gdy to robiłaś, w jej oczach pojawiał się ten błysk, czekała z wywieszonym jęzorem

na twój ruch.

Umilkł, dostrzegając ze zdziwieniem, że gołąb powrócił. Chyba lubi słuchać, jak mówię,

pomyślał Travis.

- Stąd wiedziałem, że będziesz wspaniałą matką. Sądząc po tym, jak traktowałaś Molly.

Nawet wtedy, gdy się poznaliśmy... - Pokręcił głową, wracając myślą do przeszłości. - Możesz mi

wierzyć lub nie, ale zawsze podobało mi się, jak wpadłaś do mnie tamtej nocy, i nie tylko dlatego,

że w rezultacie zostaliśmy małżeństwem. Byłaś jak niedźwiedzica broniąca potomstwa.

Niemożliwe, by się tak rozzłościć, nie będąc zdolnym do głębokiego uczucia. Widząc, co

ofiarowujesz Molly - całe mnóstwo miłości i zainteresowania, mnóstwo troski (nikt na całej

ziemi nie obchodzi się z nią lepiej) - zdałem sobie sprawę, że będziesz dokładnie tak samo

postępowała z dziećmi.

Powiódł palcem po jej ręce.

- Wiesz, jak wiele to dla mnie znaczyło? Świadomość, jak bardzo kochasz nasze córki?

Nie masz pojęcia, jak bardzo cieszyło mnie to przez te wszystkie lata.

Przysunął wargi do jej ucha.

- Kocham cię, Gabby, bardziej, niż mogłabyś sobie wyobrazić. Uosabiasz wszystko, czego

pragnąłem w żonie.

Jesteś spełnieniem moich nadziei i marzeń, jakie kiedykolwiek miałem, dałaś mi

szczęście, jakiego doświadcza niewielu mężczyzn. Nie chcę z tego zrezygnować. Nie mogę.

Rozumiesz?

Travis czekał na jakąś reakcję, nadaremnie jednak. Nigdy nie było reakcji, jak gdyby Bóg

dawał mu do zrozumienia, że sama tylko miłość nie wystarczy. Patrząc na Gabby, poczuł się
nagle bardzo stary i bardzo zmęczony. Poprawił prześcieradło, czując się też samotny i oddalony

od żony, wiedząc, że jest mężem, którego miłość w pewien sposób ją zawiodła.

- Proszę - błagał ją szeptem. - Musisz się obudzić, kochanie. Proszę? Mamy coraz mniej

czasu.

- Cześć - powiedziała Stephanie.

Ubrana w dżinsy i T - shirt nie wyglądała wcale na odnoszącą sukcesy profesjonalistkę,

jaką się stała. Mieszkała w Chapel Hill i była kierowniczką projektu w szybko rozwijającej się

firmie biotechnologicznej, lecz od trzech miesięcy spędzała trzy, cztery dni tygodniowo w

Beaufort. Po wypadku była jedyną osobą, z którą Travis mógł naprawdę porozmawiać. Ona jedna

znała jego wszystkie tajemnice.

- Cześć - odrzekł Travis.

Stephanie przeszła przez pokój i pochyliła się nad łóżkiem, całując bratową w policzek.

- Witaj, Gabby. Jak się miewasz?

Travisowi ogromnie odpowiadał sposób, w jaki siostra traktowała Gabby. Poza nim

Stephanie była jedyną osobą, która zawsze wydawała się swobodna w obecności Gabby.

Stephanie przyciągnęła krzesło i usiadła bliżej Travisa.

- A ty, jak się czujesz, braciszku?

- W porządku - odparł. Stephanie rzuciła mu szybkie spojrzenie.

- Wyglądasz okropnie.

- Dzięki.

- Źle się odżywiasz. - Sięgnęła do torebki i wyjęła torebkę orzeszków ziemnych. - Zjedz

chociaż to.

- Nie jestem głodny. Byłem przed chwilą na lunchu.

- I ile zjadłeś?
- Wystarczająco.

- Nie rozśmieszaj mnie, dobrze? - Otworzyła zębami torebkę. - Wsuwaj, a ja ci obiecuję,

że się zamknę i nie będę więcej suszyć ci głowy.

- Mówisz tak za każdym razem, kiedy tu jesteś.

- To dlatego, że przez cały czas wyglądasz jak zmora. - Przechyliła głowę, wskazując

Gabby. - Założę się, że powiedziała ci to samo. - Nigdy nie powątpiewała w twierdzenia brata, że

słyszy głos Gabby, a jeśli nawet, to nie dawała tego po sobie poznać.

- Rzeczywiście.

Spróbowała wepchnąć mu do rąk fistaszki.

- Wobec tego weź to.

Travis wziął w końcu torebkę i położył ją na kolanach.

- A teraz wkładaj je do ust, gryź i połykaj.

Zachowywała się zupełnie jak ich matka.

- Czy ktoś powiedział ci kiedyś, że czasami jesteś trochę zbyt nachalna?

- Mówią mi to codziennie. I wierz mi, potrzebujesz kogoś, kto by ci się trochę

ponaprzykrzał. Jesteś szczęściarzem, że masz taką siostrę jak ja. Jestem dla ciebie

błogosławieństwem.

- Po raz pierwszy tego dnia Travis szczerze się roześmiał.

- Tak to się teraz nazywa? - Wysypał na dłoń garść orzeszków i włożył kilka do ust. - Jak

się mają sprawy między tobą a Brettem?

Stephanie spotykała się z Brettem Whitneyem od dwóch lat. Był dyrektorem funduszu

hedgingowego, [rodzaj instytucji finansowej pobierającej opłatą za zarządzanie powierzonym

kapitałem. Fundusze hedgingowe charakteryzują się bardzo wysokim ryzykiem inwestycyjnym.]

jednym z tych, którzy odnosili największe sukcesy w kraju. Nieprzyzwoicie bogaty, przystojny i
uważany za najlepszą partię na południe od linii Masona - Dixona.

- Wciąż chodzimy ze sobą.

- Kłopoty w raju?

- Poprosił mnie znowu o rękę.

- I jaka była twoja odpowiedź?

- Taka sama jak wcześniej.

- Jak to przyjął?

- Dobrze. Och, oczywiście najpierw odstawił zwykłą szopkę w rodzaju: „Jestem głęboko

zraniony i zły”, lecz po kilku dniach wszystko wróciło do normy. Spędziliśmy ostatni weekend w

Nowym Jorku.

- Dlaczego po prostu nie wyjdziesz za niego za mąż? Stephanie wzruszyła ramionami.

- Prawdopodobnie wyjdę.

- Wobec tego dam ci wskazówkę. Może powiesz „tak”, kiedy ci się oświadczy.

- Po co? Oświadczy się jeszcze raz.

- Jesteś taka pewna, kiedy to mówisz.

- Rzeczywiście. I powiem „tak”, gdy będę pewna, że chce się ze mną ożenić.

- Przecież prosił cię trzykrotnie o rękę. Uważasz, że to o niczym nie świadczy?

- Jemu się tylko wydaje, że chce się ze mną ożenić. Brett jest facetem, który lubi

wyzwania, a w tej chwili ja jestem dla niego wyzwaniem. Dopóki nim pozostanę, będzie nadal

mnie prosił. A gdy będę wiedziała, że jest naprawdę gotowy, przyjmę oświadczyny.

- No, nie wiem...

- Zaufaj mi - powiedziała. - Znam mężczyzn i potrafię wykorzystać swój urok osobisty. -

W jej oczach pojawił się figlarny błysk. - On zdaje sobie sprawę, że go nie potrzebuję, i to go

dobija.
- Nie - rzekł Travis. - Stanowczo go nie potrzebujesz.

- A więc, zmieniając temat, kiedy wracasz do pracy?

- Wkrótce - mruknął.

Stephanie sięgnęła do torebki i wrzuciła parę orzeszków do ust.

- Masz świadomość, że tata nie ma już osiemnastu lat.

- Tak.

- Zatem... w przyszłym tygodniu?

Kiedy Travis nie odpowiadał, Stephanie załamała ręce.

- Dobra, ponieważ najwyraźniej się nie zdecydowałeś, powiem ci, co zrobisz. Zaczniesz

pojawiać się w klinice i będziesz przyjmował pacjentów codziennie przynajmniej do pierwszej.

To twój nowy rozkład dnia. Ach, i w piątek możesz zamykać o dwunastej. W ten sposób tata

będzie musiał pracować przez cztery popołudnia w tygodniu.

Travis popatrzył na siostrę przez zmrużone powieki.

- Widzę, że wszystko już sobie dokładnie obmyśliłaś.

- Ktoś musi myśleć. I tak dla twojej wiadomości, nie chodzi tylko o tatę. Powinieneś

wrócić do pracy.

- A jeśli uważam, że nie jestem jeszcze gotów?

- To niedobrze. Zrób to mimo wszystko. Jeśli nie dla siebie, to dla Christine i Lisy.

- O czym ty mówisz?

- O twoich córkach. Pamiętasz je?

- Wiem, kim są...

- I kochasz je, prawda?

- Co to w ogóle za pytanie?

- No to skoro je kochasz - powiedziała, nie zwracając uwagi na jego słowa - musisz

zacząć zachowywać się znowu jak ojciec. A to oznacza, że masz wrócić do pracy.

- Dlaczego?

- Dlatego - odrzekła - że powinieneś pokazać im, że bez względu na to, jak straszne

rzeczy zdarzają się w życiu, trzeba żyć dalej. Kto ich tego nauczy, jeśli nie ty?

- Steph...

- Nie twierdzę, że będzie to łatwe, ale mówię ci, że nie masz wyboru. Przecież nie

pozwoliłeś, żeby sobie odpuściły, prawda? Nadal chodzą do szkoły, tak? Pilnujesz, żeby

odrabiały lekcje?

Travis milczał.

- Wobec tego, skoro oczekujesz od nich, żeby wywiązywały się ze swoich obowiązków - a

dziewczynki mają zaledwie sześć i osiem lat - ty musisz wywiązywać się ze swoich.

Bardzo jest im potrzebna świadomość, że wracasz do normalności, a praca jest tego

częścią. Przykro mi. Takie jest życie.

Travis pokręcił głową, czując, jak rośnie w nim gniew.

- Nie rozumiesz.

- Rozumiem absolutnie.

Travis ścisnął palcami grzbiet nosa.

- Gabby jest...

Gdy nie dokończył zdania, Stephanie łagodnie położyła mu dłoń na kolanie.

- Namiętna? Inteligentna? Dobra? Uczciwa? Zabawna?

Wyrozumiała? Cierpliwa? Najlepszą żoną i matką, jaką mogłeś sobie wyobrazić? Innymi

słowy, niemal chodzącym ideałem?

Popatrzył na nią ze zdumieniem.

- Wiem - powiedziała cicho. - Ja też ją kocham.

Zawsze ją kochałam. Była dla mnie nie tylko siostrą, której nigdy nie miałam, lecz

również najlepszą przyjaciółką.

Czasami odnosiłam wrażenie, że jedyną prawdziwą przyjaciółką. I masz rację - była

cudowna dla ciebie i dzieci. Nie mógłbyś lepiej trafić. Jak sądzisz, dlaczego ciągle tutaj

przychodzę? Nie robię tego dla niej ani dla ciebie. Robię to dla siebie. Mnie też ogromnie jej

brakuje.

Nie mając pojęcia, jak zareagować, Travis pominął jej słowa milczeniem. Stephanie

głośno westchnęła.

- Podjąłeś już decyzję, co zrobisz? Travis przełknął ślinę.

- Nie - przyznał. - Jeszcze nie.

- Minęły trzy miesiące.

- Wiem - rzekł Travis.

- Kiedy się z nimi spotykasz?

- Za pół godziny.

Stephanie pokiwała głową, przyglądając się bratu.

- W porządku, coś ci powiem. Pozwolę ci jeszcze zastanowić się nad tym. Pojadę prosto

do ciebie, żeby zobaczyć się z dziewczynkami.

- Nie ma ich jeszcze w domu, ale powinny niedługo wrócić.

- Masz coś przeciwko temu, żebym tam zaczekała?

- Ależ jedź. Klucz jest...

Stephanie nie dała mu skończyć.

- Pod gipsową żabą na werandzie? Tak, wiem. I jeśli jesteś ciekaw, to z pewnością

większość włamywaczy również się tego domyśla. Travis uśmiechnął się.

- Kocham cię, Steph.

- Ja też cię kocham. I wiesz, że możesz na mnie liczyć.

- Wiem.

- Zawsze. Kiedy tylko będziesz mnie potrzebował.

- Wiem.

Wpatrując się w niego, skinęła w końcu głową.

- Zaczekam na ciebie, dobrze? Chcę wiedzieć, na czym stanęło.

- Dobrze.

Wstała, wzięła torebkę i przewiesiła ją przez ramię. Pocałowała brata w czubek głowy.

- Zobaczymy się później, dobrze, Gabby? - powiedziała, nie spodziewając się odpowiedzi.

Była w pół drogi do wyjścia, gdy usłyszała jeszcze raz głos Travisa.

- Jak daleko posunęłabyś się w imię miłości?

- Już kiedyś zadałeś mi to pytanie - odparła Stephanie, lekko się odwracając.

- Wiem - rzekł z wahaniem Travis. - Ale pytam cię, co, twoim zdaniem, powinienem

zrobić?

- W takim razie powiem ci to, co zawsze. Do ciebie należy wybór, jak sobie z tym

poradzisz.

- Co to dla mnie oznacza?

- Nie mam pojęcia, Trav - odpowiedziała z bezradną miną. - A jak ty myślisz?

ROZDZIAŁ 21

Trochę więcej niż dwa lata temu Gabby wpadła na Kennetha Bakera jednego z tych

letnich wieczorów, z których słynęło Beaufort. Travis uznał, że taki wieczór, gdy grają zespoły na

żywo i dziesiątki łodzi są przycumowane u nabrzeża, idealnie nadaje się do tego, by zabrać

Gabby i dziewczynki do centrum na lody. Gdy stali w kolejce, Gabby wspomniała od niechcenia,

że widziała piękną grafikę w jednym ze sklepów, obok których przechodzili. Travis uśmiechnął
się. Zdążył się już przyzwyczaić do jej aluzji.

- No to zajrzyj tam - powiedział. - Ja zajmę się dziewczynkami. No, idź.

Nie było jej dłużej, niż się spodziewał, a gdy wróciła, miała zatroskaną minę. Później,

kiedy wrócili do domu i położyli Christinę i Lisę spać, Gabby usiadła na kanapie, wyraźnie

pochłonięta myślami.

- Dobrze się czujesz? - spytał Travis.

Gabby zmieniła pozycję na kanapie.

- Spotkałam dzisiaj Kennetha Bakera - przyznała. Kiedy staliście w kolejce po lody.

- Tak? Co u niego słychać?

Gabby westchnęła.

- Czy masz pojęcie, że jego żona jest w śpiączce już od sześciu lat? Sześć lat! Potrafisz

sobie wyobrazić, czym to musi być dla niego?

- Nie - odparł Travis. - Nie potrafię.

- Wygląda jak staruszek.

- Ja też bym się postarzał, gdybym przeżywał coś tak strasznego jak on.

Gabby skinęła głową z nadal zasępioną miną.

- I jest również zły. I chyba czuje do niej urazę. Powiedział mi, że odwiedza ją tylko od

czasu do czasu. A dzieci... - Zamyślona umilkła, jak gdyby zapomniała, o czym mówi.

- Co cię gnębi? - spytał Travis, wpatrując się w nią.

- Odwiedzałbyś mnie, gdyby przydarzyłoby mi się coś takiego?

Po raz pierwszy serce ścisnęło mu się z przerażenia, chociaż nie miał pojęcia dlaczego.

- Oczywiście, że tak.

- Ale po jakimś czasie robiłbyś to coraz rzadziej - rzekła niemal ze smutkiem.

- Przychodziłbym przez cały czas.

- A potem znienawidziłbyś mnie.

- Nigdy w życiu.

- Kenneth nienawidzi Eleanor.

- Nie jestem Kennethem. - Pokręcił głową. - Dlaczego w ogóle o tym rozmawiamy?

- Ponieważ cię kocham.

Travis otworzył usta, by odpowiedzieć, lecz Gabby podniosła dłoń, powstrzymując go.

- Pozwól mi skończyć, dobrze? - Umilkła na chwilę, zbierając myśli. - Kiedy Kenneth

przywiózł Eleanor do szpitala, gołym okiem było widać, jak bardzo ją kocha. Dostrzegałam to za

każdym razem, gdy rozmawialiśmy, z biegiem czasu opowiedział mi chyba całą historię - że

poznali się na plaży tego lata, gdy ukończyli studia; że gdy po raz pierwszy zaproponował jej

randkę, odmówiła, lecz jakimś sposobem skombinował numer jej telefonu; że wyznał jej miłość

podczas przyjęcia z okazji trzydziestej rocznicy ślubu jej rodziców. Nie były to zwykłe

wspominki, lecz przeżywanie wszystkiego na nowo. Pod pewnym względem przypominał mi

ciebie. - Gabby ujęła dłoń Travisa. - Ty robisz dokładnie to samo, wiesz? Zdajesz sobie sprawę,

ile razy słyszałam, jak opowiadasz komuś o naszym pierwszym spotkaniu? Nie zrozum mnie źle -

uwielbiam to w tobie. Ogromnie cieszy mnie fakt, że te wspomnienia są wciąż żywe w twoim

sercu i że znaczą dla ciebie tak dużo jak dla mnie. I kiedy o tym mówisz, czuję, że od nowa się

we mnie zakochujesz. W pewnym sensie jest to najbardziej wzruszająca rzecz, jaką dla mnie

robisz. - Przerwała. - Hm, na równi ze sprzątaniem kuchni, kiedy jestem zbyt zmęczona, by się

tym zająć.

Wbrew samemu sobie, parsknął śmiechem. Gabby zdawała się tego nie zauważać.

- Jednakże dzisiaj Kenneth był taki... zgorzkniały, a gdy spytałam go o Eleanor, miałam

wrażenie, że życzy jej śmierci. A kiedy porównuję to z jego poprzednimi uczuciami dla żony i

tym, co stało się z jego synami... Okropność.

Głos zamarł jej w krtani, a Travis ścisnął jej dłoń.

- Nic takiego nam się nie przydarzy...

- Nie o to chodzi. Nie potrafię żyć dalej, wiedząc, że nie uczyniłam tego, co powinnam

uczynić.

- O czym ty mówisz?

Gabby pogłaskała go po ręce.

- Tak bardzo cię kocham, Travisie. Jesteś najlepszym mężem, najlepszym człowiekiem,

jakiego kiedykolwiek znałam. I chcę, żebyś złożył mi pewną obietnicę.

- Wszystko, co tylko zechcesz.

Spojrzała mu prosto w oczy.

- Musisz mi przyrzec, że gdyby cokolwiek mi się przytrafiło, pozwolisz mi umrzeć.

- Wyraziliśmy już, przy okazji spisywania naszych testamentów w obecności prawnika,

życzenie niepodtrzymywania życia w razie śmiertelnej choroby - odparł Travis.

- Wiem - rzekła Gabby. - Ale nasz prawnik przeszedł na emeryturę i wyjechał na Florydę,

a o ile wiem, nikt poza nami trojgiem nie wie, że nie życzę sobie, by podtrzymywano mi życie w

wypadku, gdybym nie była w stanie podejmować samodzielnie decyzji. To nie byłoby fair wobec

ciebie i dzieci, gdybyście musieli z mojego powodu zrezygnować z normalnego życia,

znienawidzilibyście mnie w końcu. Ty byś cierpiał i cierpiałyby również dzieci. Dzisiejsze

spotkanie z Kevinem dobitnie mi to uświadomiło, a ja nie chcę, byś kiedykolwiek był

rozgoryczony z powodu tego, co wspólnie przeżyliśmy. Za bardzo cię kocham. Śmierć zawsze

jest smutna, lecz jest też nieunikniona, i właśnie dlatego wyraziłam życzenie niepodtrzymywania

życia. Ponieważ ogromnie kocham was wszystkich. - Głos jej złagodniał, lecz i nabrał bardziej

stanowczych tonów. - I rzecz w tym, że nie chciałabym czuć się w obowiązku informowania

rodziców lub sióstr o decyzji, jaką podjęłam. Jaką wspólnie podjęliśmy. Nie chcę czuć się
zmuszona do szukania innego prawnika i przeredagowywania dokumentów. Dlatego proszę cię,

byś mi przyrzekł, że będziesz respektował moje życzenie.

Rozmowa wydała mu się surrealistyczna.

- Tak... oczywiście - powiedział.

- Nie, nie w ten sposób. Musisz mi obiecać. Chcę, żebyś mi to przysiągł.

Travis przełknął nerwowo ślinę.

- Obiecuję zrobić dokładnie to, czego sobie życzysz. Przysięgam.

- Bez względu na to, jak trudne to będzie?

- Bez względu.

- Ponieważ mnie kochasz.

- Ponieważ cię kocham.

- Tak. I ponieważ ja też cię kocham.

Życzenie niepodtrzymywania życia w razie śmiertelnej choroby, podpisane przez Gabby

w kancelarii prawniczej, było dokumentem, który Travis przyniósł ze sobą do szpitala. Między

innymi dokument stwierdzał wyraźnie, że po dwunastu tygodniach ma być odłączone sztuczne

odżywianie. Dzisiaj był dzień, w którym musiał dokonać wyboru.

Siedząc przy łóżku Gabby, Travis przypominał sobie rozmowę, jaką odbył z Gabby

tamtego wieczoru. Pamiętał, jaką wtedy złożył jej przysięgę. W ciągu kilku ostatnich tygodni

powtarzał te słowa setki razy, a gdy zbliżała się granica trzech miesięcy, coraz bardziej

rozpaczliwie modlił się o to, by Gabby się obudziła. Podobnie jak Stephanie, która dlatego

właśnie czekała na niego w domu. Sześć tygodni temu Travis powiedział jej o obietnicy, jaką

złożył Gabby, potrzeba podzielenia się tym stała się wręcz nie do zniesienia.

Kolejne sześć tygodni nie przyniosło ulgi. Gabby nie tylko się nie poruszyła, lecz nie

nastąpiła również poprawa żadnych funkcji mózgu. Choć próbował nie dopuszczać do siebie
oczywistych faktów, zegar nieubłaganie odliczał czas i teraz nadeszła chwila decyzji.

Podczas wyimaginowanych rozmów z Gabby próbował nakłonić ją do zmiany

postanowienia. Argumentował, że żądanie przyrzeczenia nie było fair; że zgodził sieje złożyć

wyłącznie dlatego, że prawdopodobieństwo takiej sytuacji wydało mu się tak znikome, że nie

wierzył, by mogła się wydarzyć. Wyznał, że gdyby potrafił przewidzieć przyszłość, podarłby

dokumenty, które Gabby podpisała w kancelarii, albowiem mimo że nie reagowała na bodźce,

nadal nie potrafił wyobrazić sobie życia bez niej.

Nie będzie taki jak Kenneth Baker. Nie żywił nienawiści do Gabby i nigdy nie będzie jej

żywił. Potrzebował Gabby, potrzebował nadziei, którą zawsze czuł, ilekroć byli razem. Czerpał

siłę z odwiedzin u niej. Wcześniej dzisiejszego dnia był wyczerpany i ospały; w miarę upływu

czasu, jego oddanie coraz bardziej rosło, pozostawiając mu pewność, że będzie umiał śmiać się

razem z córkami, że będzie ojcem takim, jakim Gabby pragnęła, żeby był. Działało skutecznie

przez trzy miesiące i Travis uważał, że będzie działało zawsze. Nie wiedział natomiast, jak

mógłby żyć dalej ze świadomością, że nie ma Gabby. Choć wydawało się to dziwne, nowy

ustalony porządek jego życia cechowała krzepiąca przewidywalność.

Po drugiej stronie szyby gołąb przechadzał się w tę i z powrotem, nasuwając Travisowi

myśl, że razem z nim rozważa decyzję. Czasami ogarniało go dziwne poczucie więzi z ptakiem,

niemal wydawało mu się, że gołąb próbuje go czegoś nauczyć, chociaż nie miał zielonego pojęcia

czego. Pewnego razu przyniósł trochę chleba, nie przewidział jednak, że siatka nie pozwoli mu

pokruszyć go na parapet. Stojący za szybą gołąb przypatrywał się kromce chleba w jego dłoni,

cicho gruchając. Po chwili odleciał, tylko po to, by zaraz powrócić i zostać przez resztę

popołudnia. Potem już się go w ogóle nie obawiał. Nie odlatywał, nawet gdy Travis stukał w

szybę. Była to niecodzienna sytuacja, dzięki której miał pewną odskocznię - mógł myśleć o

czymś innym, siedząc w cichym pokoju. Pytanie, które pragnął zadać ptakowi, brzmiało: „Czy
mam stać się zabójcą?”.

Do tego pytania nieuchronnie prowadziły wszystkie jego myśli i to różniło go od innych

osób, od których wymagano, by spełniły życzenia zawarte w ostatniej woli. Robiły to, co należy.

Ich wybór wypływał ze współczucia. Jego wybór był inny, choćby tylko z logicznych przyczyn.

Jeśli A i B, to C. Popełnił jeden błąd za drugim, czego następstwem był wypadek. Gdyby nie

kraksa, nie byłoby śpiączki. To on był bezpośrednim sprawcą urazu żony, lecz ona nie umarła.

Teraz, wyjmując teatralnym gestem dokumenty prawne z kieszeni, mógł dokończyć dzieła. Mógł

być odpowiedzialny za jej śmierć raz na zawsze. Ta różnica powodowała, że robiło mu się

niedobrze. Z każdym upływającym dniem, gdy zbliżał się termin podjęcia decyzji, jadł coraz

mniej i mniej. Czasami można było odnieść wrażenie, że Bóg nie tylko chce, by Gabby umarła,

lecz by Travis wiedział, że jest to od początku do końca jego wina.

Nie miał wątpliwości, że Gabby stanowczo by temu zaprzeczyła. Wypadek był właśnie

tym - wypadkiem. I to nie on, lecz ona podjęła decyzję, jak długo chce być sztucznie karmiona.

Nie potrafił jednak zrzucić z siebie przytłaczającego ciężaru odpowiedzialności z tego prostego

powodu, że nikt poza Stephanie nie wiedział, czego życzyła sobie Gabby. Ostatecznie to on sam

dokona wyboru.

Szarawe światło popołudnia nadawało ścianom smutny odcień. Travis nadal czuł się jak

sparaliżowany. Zyskując na czasie, zdjął kwiaty z okna i położył je na piersi Gabby, po czym

usiadł przy łóżku. W progu stanęła Gretchen. Weszła powoli do pokoju. Spoglądając na monitor,

nie odezwała się ani słowem. Zanotowała coś na karcie i uśmiechnęła się do niego przelotnie.

Miesiąc temu, podczas gimnastyki, Gabby zauważyła, że jest absolutnie pewna, iż Gretchen się w

nim podkochuje.

- Czy ona nas opuści? - spytała Gretchen.

Travis wiedział, że Gretchen ma na myśli przenosiny do domu opieki. Słyszał szepty na

korytarzach, że wkrótce to nastąpi. Lecz w jej pytaniu była głębsza treść, której pielęgniarka

absolutnie nie mogła rozumieć, i Travis siłą woli zmobilizował się, by odpowiedzieć.

- Będzie mi jej brakowało - oznajmiła Gretchen. I ciebie również. - Na jej twarzy

malowało się autentyczne współczucie. - Mówię serio. Pracuję tutaj dłużej od Gabby i szkoda, że

nie słyszałeś, jak zawsze o tobie mówiła.

I oczywiście o dzieciach też. Chociaż bardzo kochała pracę, była najszczęśliwsza, kiedy

zbliżał się czas powrotu do domu. Różniła się od nas wszystkich, którzy cieszyliśmy się, że na

dziś koniec. Ona była podekscytowana tym, że za chwilę będzie w domu, spotka się znowu ze

swoją rodziną.

Naprawdę ją za to podziwiałam i trochę zazdrościłam jej takiego życia.

Travis milczał, brakowało mu właściwych słów. Gretchen westchnęła i Travis zauważył,

że oczy jej podejrzanie błyszczą.

- Serce mi się kraje, gdy widzę ją w takim stanie.

I ciebie również. Masz pojęcie, że każda pielęgniarka w naszym szpitalu wie, że posyłałeś

żonie róże na każdą rocznicę ślubu? Prawie każda kobieta żałowała, że jej mąż lub chłopak tego

nie robi. A potem, po wypadku, jesteś dla niej taki... Wiem, że jesteś smutny i zły, ale widziałam,

jak z nią ćwiczysz. Słyszałam, co mówisz, i... mam wrażenie, że istnieje między wami

nierozerwalna więź. To przejmujące i jednocześnie piękne. I tak mi strasznie przykro z powodu

tego, co was spotkało. Co wieczór modlę się za was.

Travis poczuł ściskanie w gardle.

- Usiłuję ci chyba powiedzieć, że dzięki wam obojgu uwierzyłam, iż prawdziwa miłość

rzeczywiście istnieje. I że nawet najgorsze chwile nie zdołają jej zniszczyć. - Zmitygowała się, jej

mina świadczyła o tym, że ma wrażenie, iż się trochę zagalopowała. Odwróciła się. Po chwili,

gdy kierowała się już do drzwi, Travis poczuł, że kładzie mu dłoń na ramieniu. Dłoń była ciepła i
lekka, dotyk trwał zaledwie parę sekund, po czym pielęgniarka wyszła i Travis znowu został sam

ze swoim wyborem.

Już czas. Zerknąwszy na zegar, zrozumiał, że nie może dłużej zwlekać. Czekają na niego.

Podszedł do okna i spuścił żaluzje. Z przyzwyczajenia włączył telewizor. Choć wiedział, że

pielęgniarki później go wyłączą, nie chciał, by jego żona leżała sama w pokoju, w którym panuje

cisza jak w grobie.

Często wyobrażał sobie, że próbuje wyjaśnić, jak to się stało. Widział siebie siedzącego

przy kuchennym stole z rodzicami i kręcącego z niedowierzaniem głową. „Nie mam pojęcia,

dlaczego się obudziła - mówił. - Mogę jedynie powiedzieć, że nie istnieje żadne czarodziejskie

wyjaśnienie. Było zupełnie tak samo jak zawsze, gdy ją odwiedzałem... tyle tylko, że tym razem

otworzyła oczy”. Potrafił wyobrazić sobie, jak matka płacze z radości, a on dzwoni do rodziców

Gabby. Czasami ten obraz był tak wyraźny, jak gdyby naprawdę się to wszystko zdarzyło, i

Travis wstrzymywał oddech, doznając uczucia cudu.

Teraz jednak ogarnęło go zwątpienie, czy będzie to kiedykolwiek możliwe, i wpatrywał

się w żonę przez szerokość pokoju. Kim oni są, Gabby i on? Dlaczego ich to spotkało? Kiedyś

umiałby znaleźć rozsądne odpowiedzi na te pytania, lecz ten czas dawno minął. Teraz nic nie

rozumiał. Nad łóżkiem szumiała jarzeniówka, a Travis bił się z myślami, jak ma postąpić. Nie

wiedział. Wiedział wyłącznie, że Gabby wciąż żyje, a gdzie jest życie, tam jest nadzieja.

Skoncentrował się na niej, zastanawiając się, jak ktoś tak bliski i tak obecny może być

jednocześnie tak daleki.

Dzisiaj musi dokonać wyboru. Jeśli powie prawdę, będzie to oznaczało, że Gabby umrze.

Jeśli skłamie, będzie oznaczało, że postąpi wbrew jej życzeniu. Pragnął, by mu powiedziała, co

ma zrobić, i gdzieś z daleka potrafił wyobrazić sobie jej odpowiedź.

Już ci mówiłam, kochanie. Wiesz, co musisz zrobić.

Ale decyzja, pragnął ją przekonywać, opierała się na fałszywych przesłankach. Gdyby

miał możliwość cofnięcia się w czasie, nigdy nie złożyłby takiej obietnicy, był też ciekaw, czy

Gabby poprosiłaby go o jej złożenie. A przede wszystkim, czy podjęłaby tę samą decyzję, gdyby

wiedziała, że to on będzie sprawcą jej śpiączki? Lub gdyby miała świadomość, że odłączenie

sztucznego odżywiania i przyglądanie się, jak ona powoli umiera z głodu, bez wątpienia zabije

również cząstkę jego? Albo gdyby powiedział jej, że jest przekonany, iż będzie lepszym ojcem,

jeśli ona pozostanie przy życiu, nawet gdyby miała nie wyzdrowieć?

Nie mógł już tego dłużej znieść, czuł, że jego myśli zaczynają krzyczeć: „Błagam, obudź

się!”. Echo tego krzyku wstrząsnęło chyba każdym atomem jego jestestwa. „Proszę, kochanie.

Zrób to dla mnie. Dla naszych córek. Potrzebują cię. Ja ciebie potrzebuję. Otwórz oczy, zanim

wyjdę, póki jest jeszcze czas... „.

I przez moment wydało mu się, że zauważył lekkie drgnienie, przysiągłby, że się

poruszyła. Miał za bardzo ściśnięte gardło, by wydobyć z siebie głos, lecz jak zwykle

rzeczywistość znowu wzięła górę i zdał sobie sprawę, że to tylko złudzenie. Leżąca na łóżku

postać nie drgnęła i patrząc na nią przez łzy, Travis czuł, że jego dusza powoli umiera.

Musiał iść, lecz pozostała mu jeszcze jedna rzecz do zrobienia. Jak wszyscy, znał baśń o

Królewnie Śnieżce, o pocałunku Królewicza, który odczynił zły urok. O tym myślał za każdym

razem, gdy wychodził od Gabby, w tej chwili jednak odczuł to jako imperatyw. To była jego

ostatnia szansa. Wbrew wszystkiemu obudziła się w nim nikła nadzieja. Jego miłość do niej

zawsze była obecna, ale bez poczucia nieodwołalności; może właśnie ta kombinacja tworzy

magiczną formułę, której mu brakowało. Starając się uspokoić, podszedł do łóżka. Przekonywał

siebie, że teraz pocałunek zadziała, w odróżnieniu od wcześniejszych, napełni życiem jej płuca.

Gabby jęknie, przez moment zdezorientowana, po czym zda sobie sprawę z tego, co robi Travis.

Poczuje, jak wlewa się w nią jego życie, poczuje pełnię jego miłości do niej i odwzajemni
pocałunek z namiętnością, która go zaskoczy.

Pochyliwszy się, zbliżył twarz do twarzy żony, jej ciepły oddech zmieszał się z jego

oddechem. Zamknął oczy, wspominając tysiące innych pocałunków, i dotknął wargami ust

Gabby. Poczuł, jak gdyby przeskoczyła między nimi iskra, i wydało mu się, że Gabby powoli do

niego wraca. To ona była ramieniem podtrzymującym go w trudnych chwilach, to ona była w

nocy szeptem na poduszce tuż obok jego głowy. To działa, pomyślał, to naprawdę działa... Gdy

serce zaczęło mu walić tak mocno, że omal nie wyskoczyło z piersi, pojął nagle, że nic się nie

zmieniło.

Odsunąwszy się, powiódł lekko palcem po jej policzku. Nie pozostało mu nic innego.

- Do widzenia, kochanie - rzekł ochrypłym szeptem.

ROZDZIAŁ 22

Jak daleko powinien posunąć się człowiek w imię miłości?

Skręcając w podjazd prowadzący do domu, Travis wciąż jeszcze zastanawiał się nad tym

problemem, mimo że podjął już wcześniej decyzję. Na podjeździe stał zaparkowany samochód

Stephanie, lecz światło paliło się tylko w salonie, reszta domu tonęła w ciemnościach. Pusty dom

byłby teraz nie do zniesienia.

Na dworze panował przejmujący ziąb, toteż gdy Travis wysiadł z samochodu, otulił się

szczelniej kurtką. Księżyc jeszcze nie wzeszedł, na niebie migotały gwiazdy. Wiedział, że gdyby

się skoncentrował, przypomniałby sobie nazwy konstelacji, które kiedyś Gabby odnajdywała dla

niego. Uśmiechnął się przelotnie, wracając myślą do tamtego wieczoru. Wspomnienie było tak

wyraźne jak niebo nad jego głową, lecz odsunął je, zdając sobie sprawę, że nie ma dość sił, by

pozwolić mu zostać dłużej. Nie dzisiejszego wieczoru.

Trawnik lśnił od wilgoci, zapowiadając rankiem puszysty szron. Przypomniał sobie, że

powinien naszykować rękawiczki i szaliki dla dziewczynek, żeby nie robić tego rano w
pośpiechu. Niebawem wrócą do domu i mimo ogromnego zmęczenia, tęsknił za nimi. Włożył

ręce do kieszeni i wszedł po schodkach na werandę.

Stephanie odwróciła się, słysząc, że otwiera drzwi, i próbując wyczytać coś z jego twarzy.

Podbiegła do niego.

- Travis - powiedziała tylko.

- Cześć, Steph. - Zdjął kurtkę, uświadamiając sobie, że w ogóle nie pamięta jazdy do

domu.

- Dobrze się czujesz?

- Nie wiem - odrzekł dopiero po chwili.

- Podać ci coś do picia? - spytała Stephanie łagodnym tonem, kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Chętnie napiję się trochę wody.

Siostra wyraźnie poczuła ulgę, widząc, że może na cokolwiek się przydać.

- Za momencik wracam.

Travis usiadł na kanapie, odchylając głowę na oparcie. Był tak wyczerpany, jak gdyby

przez cały dzień walczył z falami na oceanie. Stephanie wróciła ze szklanką wody.

- Dzwoniła Christine. Odrobinę się spóźni. Lisa jest już w drodze.

- Dobrze - odparł. Pokiwał głową, po czym zapatrzył się na rodzinną fotografię.

- Chcesz o tym porozmawiać?

Travis upił łyk wody, uzmysławiając sobie, jak strasznie zaschło mu w gardle.

- Chodzi ci o pytanie, które zadałem ci wcześniej? Jak daleko powinien posunąć się

człowiek w imię miłości?

Stephanie zastanawiała się przez moment.

- Chyba na nie odpowiedziałam.

- Rzeczywiście. W pewnym sensie.

- Co takiego? Chcesz mi powiedzieć, że nie była to wystarczająco dobra odpowiedź?

Uśmiechnął się, wdzięczny, że Stephanie wciąż potrafiła rozmawiać z nim tak jak zawsze.

- Tak naprawdę pragnąłem jedynie wiedzieć, jak postąpiłabyś na moim miejscu.

- Nie miałam wątpliwości, o co ci chodzi - rzekła z wahaniem Stephanie - ale... nie mam

pojęcia, Trav, zwyczajnie nie mam pojęcia. Nie potrafię wyobrazić sobie, że musiałabym podjąć

tego rodzaju decyzję, i szczerze mówiąc, nie sądzę, by ktokolwiek potrafił. - Westchnęła głęboko.

- Czasami myślę, że wolałabym, byś mi tego nie wyjawił.

- Pewnie nie należało tego robić. Nie miałem prawa obarczać cię tym ciężarem.

Stephanie pokręciła głową.

- Nie to miałam na myśli. Wiem, że musiałeś z kimś o tym porozmawiać, i cieszę się, że

mi zaufałeś. Po prostu czuję się okropnie w związku z tym, co przeżywasz. Wypadek, twoje

własne obrażenia, troska o dzieci, żona w śpiączce... a teraz konieczność dokonania wyboru, czy

respektować życzenie Gabby, czy nie? To zbyt wiele dla jednego człowieka, by mógł to

udźwignąć sam.

Travis milczał.

- Martwiłam się o ciebie - dodała. - Prawie nie sypiam, odkąd mi powiedziałeś.

- Przykro mi.

- Nie przepraszaj. To tobie należą się ode mnie przeprosiny. Powinnam była wprowadzić

się do ciebie natychmiast po wypadku. Powinnam była częściej odwiedzać Gabby. Powinnam

była towarzyszyć ci, ilekroć musiałeś z kimś porozmawiać.

- Daj spokój, cieszę się, że nie zaniedbałaś pracy. Zbyt wiele cię to kosztowało, by ją

dostać, i Gabby również zdawała sobie z tego sprawę. Poza tym bywałaś tu znacznie częściej, niż

się spodziewałem.

- Tak bardzo ci współczuję z powodu tego, co cię spotkało.

Travis objął siostrę ramieniem.

- Wiem - szepnął. - Wiem.

Siedzieli oboje w milczeniu. Travis usłyszał, jak w głębi domu włącza się z pstryknięciem

ogrzewanie. Stephanie westchnęła.

- Pamiętaj, że bez względu na to, co postanowiłeś, jestem z tobą. Wiem lepiej od

wszystkich, jak bardzo kochasz Gabby.

Travis odwrócił się w stronę okna. Widział przez szybę światła w oknach sąsiadów,

płonące w ciemności.

- Nie zdołałem tego zrobić - oznajmił w końcu.

Próbował pozbierać myśli.

- Wydawało mi się, że zdołam, nawet powtarzałem sobie słowa, które miałem powiedzieć

lekarzom, informując ich o woli Gabby, by odłączyć sztuczne odżywianie. Choć ona sobie tego

życzyła, nie potrafiłem się na to zdobyć.

Gdybym nawet miał przez resztę życia odwiedzać ją w domu opieki, i tak jest to lepsze

życie od tego, które mógłbym spędzić z kimkolwiek innym. Za bardzo ją kocham, by pozwolić jej

odejść.

Stephanie uśmiechnęła się do niego blado.

- Domyśliłam się tego po twojej minie, gdy wszedłeś do pokoju.

- Uważasz, że to słuszna decyzja?

- Tak - potwierdziła bez wahania.

- Dla mnie czy dla Gabby?

- Dla was obojga.

- Myślisz, że ona się obudzi? - spytał, przełykając ślinę.

Stephanie spojrzała mu prosto w oczy.

- Tak. Zawsze w to wierzyłam. Wy dwoje... Jest coś niesamowitego w łączącej was więzi.

Mam na myśli wszystko: to, jak na siebie patrzycie, jak Gabby odpręża się, gdy kładziesz jej dłoń

na plecach, jak oboje zdajecie się zawsze wiedzieć, co myśli drugie... Zawsze uderzało mnie to

jako coś absolutnie wyjątkowego. To jeszcze jedna przyczyna, dla której ciągle odkładam

małżeństwo. Pragnę takiego związku jak wasz, ale nie jestem pewna, czy już go znalazłam. Co

więcej, nie jestem pewna, czy kiedykolwiek go znajdę. A w wypadku takiej miłości jak wasza...

Podobno wszystko jest możliwe, prawda? Ty kochasz Gabby, ona kocha ciebie, i nie umiem

wyobrazić sobie świata, w którym nie jesteście razem. Tak jak było wam przeznaczone.

Travis milczał, czekając, by jej słowa w pełni do niego dotarły.

- I co dalej? - spytała. - Potrzebujesz pomocnika do spalenia woli Gabby?

Mimo napięcia, parsknął śmiechem.

- Może później.

- A prawnik? Nie wróci, by cię prześladować, prawda?

- Nie odzywał się do mnie od lat.

- Widzisz, to jeszcze jeden znak, że postąpiłeś właściwie.

- Może.

- A co w sprawie domu opieki?

- Zostanie przeniesiona w przyszłym tygodniu. Muszę tylko pozałatwiać formalności.

- Pomóc ci?

- Travis masował skronie, czując nieznośne zmęczenie.

- Tak. Będę ci wdzięczny.

- Hej... - Potrząsnęła nim lekko. - Podjąłeś słuszną decyzję. Nie miej najmniejszych

wyrzutów sumienia. Zrobiłeś jedyną możliwą rzecz. Ona chce żyć. Chce mieć szansę powrotu do

ciebie i do dziewczynek.
- Wiem. Ale...

Nie mógł dokończyć zdania. Przeszłość minęła, a przyszłość jeszcze się nie rozpoczęła i

wiedział, że powinien skoncentrować się na teraźniejszości, a mimo to jego codzienna

egzystencja wydała mu się nagle nieskończenie długa i nie do zniesienia.

- Boję się - przyznał wreszcie.

- Wiem - powiedziała, przytulając go. - Ja też się boję.

EPILOG

Czerwiec 2007

Zgaszony zimowy krajobraz ustąpił miejsca soczystym barwom późnej wiosny i Travis,

siedząc na werandzie na tyłach domu, słyszał świergot ptaków. Dziesiątki, a może setki

nawoływały się, ćwierkały, i co jakiś czas stadko szpaków zrywało się z drzew, lecąc w szyku,

który wydawał się niemal układem choreograficznym.

Była sobota po południu, Christine i Lisa bujały się na huśtawce z opony, którą Travis

zawiesił tydzień temu. Ponieważ chciał, by dziewczynki zataczały długi łagodny łuk - inaczej niż

na zwykłych huśtawkach - ściął kilka niskich gałęzi, zanim umocował linę na drzewie tak

wysoko, jak tylko było możliwe. Rankiem tego samego dnia przez godzinę popychał huśtawkę i

słuchał radosnych pisków swoich córek. Gdy skończył, tył koszuli miał mokry od potu. A

dziewczynki chciały coraz więcej i więcej.

- Pozwólcie tatusiowi odpocząć kilka minut - wysapał. - Tatuś jest zmęczony. Może

pobawicie się przez chwilę same.

Na ich twarzach odmalowało się wyraźne rozczarowanie, zwiesiły głowy, lecz trwało to

zaledwie mgnienie oka. Po chwili obie znowu wesoło piszczały. Travis przyglądał się, jak się

huśtają, uśmiechając się lekko. Kochał ich dźwięczny śmiech, robiło mu się ciepło na sercu, gdy

widział, jak dobrze się razem bawią. Miał nadzieję, że zawsze będą sobie tak bliskie. Chętnie
wierzył, że jeśli wezmą przykład z niego i Stephanie, w późniejszych latach zbliżą się jeszcze

bardziej. Przynajmniej taką miał nadzieję. Dowiedział się, że czasami pozostaje człowiekowi

jedynie nadzieja, a w ciągu minionych czterech miesięcy nauczył się jej chwytać.

Od kiedy dokonał wyboru, jego życie stopniowo wróciło do normalności. A przynajmniej

do jej namiastki. Wspólnie ze Stephanie objechali kilkanaście domów opieki. Przed tymi

wizytami był do nich uprzedzony, zakładał, że są to słabo oświetlone, brudne domy, gdzie nocą

po korytarzach snują się zdezorientowani, jęczący pacjenci, nad którymi czuwają sanitariusze,

sami na granicy choroby psychicznej. Nic z tego nie okazało się prawdą. Przynajmniej w

ośrodkach, które odwiedzili ze Stephanie.

W większości były przestronne i widne, prowadzone przez troskliwych i inteligentnych

mężczyzn lub kobiety w średnim wieku, którzy zadali sobie wiele trudu, by dowieść, że ich

obiekty są bardziej zadbane od większości domów opieki i że personel jest uprzejmy, opiekuńczy

i profesjonalny. Gdy Travis zastanawiał się podczas tych objazdów, czy Gabby będzie się dobrze

czuła w takim miejscu lub czy będzie najmłodszą pacjentką, Stephanie zadawała trudne pytania.

Pytała mianowicie o kontrolę przygotowania zawodowego personelu i postępowanie w nagłych

wypadkach, głośno zastanawiała się, jak szybko rozpatrywane są skargi. Przechadzając się po

korytarzach, dawała jasno do zrozumienia, że doskonale zna wszystkie przepisy i uregulowania

ustanowione przez prawo. Przedstawiała hipotetyczne sytuacje, które mogłyby się zdarzyć, i

pytała, jak personel i dyrektor poradziliby sobie z nimi. Pytała również, jak często w ciągu dnia

pielęgniarka będzie zmieniała pozycję Gabby, by zapobiec odleżynom. Niekiedy przypominała

Travisowi prokuratora usiłującego przekonać kogoś o popełnieniu zbrodni i mimo że

wyprowadziła z równowagi kilku dyrektorów, Travis był jej wdzięczny za tę czujność. W

obecnym stanie ducha był ledwie zdolny do funkcjonowania, docierało do niego jednak jak przez

mgłę, że Stephanie zadaje właściwe pytania.

Ostatecznie Gabby przewieziono karetką do domu opieki prowadzonego przez mężczyznę

o nazwisku Elliot Harris i znajdującego się w odległości zaledwie kilku przecznic od szpitala.

Harris zrobił dobre wrażenie nie tylko na Travisie, lecz również na Stephanie, która wypełniła w

jego gabinecie większość potrzebnych dokumentów. Dała do zrozumienia, że zna parę osób w

stanowej legislaturze, i dopilnowała, by umieszczono Gabby w ustronnym, przyjemnym pokoju z

oknem wychodzącym na dziedziniec. Podczas wizyt u niej Travis przysuwał łóżko do okna i

układał wyżej poduszki. Wyobrażał sobie, że Gabby z przyjemnością słucha głosów

dobiegających z dziedzińca, gdzie spotykali się przyjaciele i rodziny, i cieszy się promieniami

słońca. Powiedziała mu to kiedyś, gdy gimnastykował jej nogi. Powiedziała również, że rozumie

jego wybór i jest zadowolona, że takiego właśnie dokonał. A ściślej mówiąc, to także Travis

sobie wyobraził.

Umieściwszy ją w domu opieki, przez następny tydzień przesiadywał u niej całymi

dniami, oboje aklimatyzowali się w nowym otoczeniu. Po upływie tego czasu wrócił do pracy

Stosując się do rady Stephanie, zaczął pracować przez cztery dni w tygodniu, do wczesnych

godzin popołudniowych. Potem zastępował go ojciec. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo

brakowało mu kontaktów z innymi ludźmi, i okazało się, że gdy wybrał się na lunch z ojcem,

zdołał zjeść prawie cały posiłek. Oczywiście regularna praca oznaczała, że musiał zmienić swój

rozkład dnia. Wyprawiwszy dziewczynki do szkoły, jechał do domu opieki i przez godzinę był z

żoną. Po pracy, przed powrotem córek ze szkoły, spędzał z nią kolejną godzinę. W piątki

przebywał u niej prawie przez cały dzień, a w weekendy zwykle udawało mu się

wygospodarować kilka godzin. Uzależniał swoje plany od planów dziewczynek, wiedział

bowiem, że Gabby nalegałaby na to. Czasami podczas weekendów chciały się do niego

przyłączyć, na ogół jednak nie wyrażały chęci lub nie miały czasu, ponieważ zamierzały iść na

mecz piłki nożnej, przyjęcie lub jeździć na wrotkach. Gdy nie wisiała nad nim konieczność
wyboru, czy Gabby będzie żyła, czy umrze, ich rosnący dystans do matki nie sprawiał mu takiego

bólu jak przedtem. Jego córki, podobnie jak on, robiły to, co było im potrzebne, by dojść do

siebie i żyć dalej. Żył już dość długo, by wiedzieć, że każdy radzi sobie inaczej ze zmartwieniem,

a one stopniowo chyba godziły się z nowym życiem. I wtedy, po upływie dziewięciu tygodni od

przyjęcia Gabby do domu opieki, pewnego popołudnia na parapecie okna w pokoju Gabby

pojawił się gołąb.

W pierwszej chwili Travis w to nie uwierzył. Prawdę powiedziawszy, nie był nawet

pewny, czy to ten sam ptak. Skąd to wiadomo? Szaro - biało - czarne, o ciemnych oczach jak

paciorki, wszystkie były do siebie podobne. A jednak, gdy mu się przyglądał, po prostu wiedział,

że to ten sam ptak. Przechadzał się w tę i z powrotem, nie okazując strachu, gdy Travis podszedł

blisko do okna, a jego gruchanie brzmiało... jakoś znajomo. Milion osób powiedziałoby mu, że

zwariował, i w głębi duszy przyznawał im rację, lecz mimo to...

To był ten sam gołąb, jakkolwiek obłędnie to brzmiało.

Obserwował go z ogromnym zdumieniem, a nazajutrz przyniósł mu trochę chleba i

rozkruszył na parapecie. Potem regularnie spoglądał w okno, czekając na ponowne pojawienie się

gołębia, ten jednak nie powrócił. Mijały dni i Travis czuł się dziwnie przygnębiony jego

nieobecnością. Czasami, w chwilach, gdy puszczał wodze fantazji, chętnie wyobrażał sobie, że

gołąb wrócił, by sprawdzić, co się u nich dzieje, by upewnić się, że Travis wciąż dogląda Gabby.

Albo też chciał mu powiedzieć, by nie tracił nadziei, że, koniec końców, dokonał właściwego

wyboru.

Siedząc na werandzie, Travis wspominał tę chwilę i zachwycał się, że może patrzeć na

szczęśliwe córki, sam odczuwając wiele z ich radości. Ledwie rozpoznawał to dobre

samopoczucie, które było tak ważne w świecie. Czyżby gołąb zwiastował zmiany, które nastąpią

w ich życiu? Travis przypuszczał, że jest ludzką rzeczą zastanawianie się nad takimi sprawami i
że będzie do końca życia opowiadał, jak się to wszystko skończyło.

A było tak: późnym rankiem, sześć dni po ponownym pojawieniu się gołębia, Travis

przyjmował w klinice. W jednym pokoju czekał na zbadanie chory kot, w drugim młody

doberman na zastrzyk, w trzecim na zszycie rany mieszaniec - pół labrador, pół golden retriever -

który skaleczył się, czołgając się pod drutem kolczastym. Travis założył ostatni szew i miał

właśnie objaśnić właścicielowi, co ma robić, by nie zainfekować rany, gdy do pokoju weszła bez

pukania jego asystentka. Spojrzał na nią, zaskoczony.

- Dzwoni Elliot Harris - powiedziała. - Chce koniecznie z tobą mówić.

- Mogłabyś przekazać mi wiadomość? - spytał Travis, spoglądając na psa i na właściciela.

- Powiedział, że to pilna sprawa, która nie może czekać.

Travis przeprosił klienta i zlecił asystentce, by dokończyła zabieg. Przeszedł do gabinetu i

zamknął drzwi. Rozbłyskująca lampka na aparacie telefonicznym sygnalizowała, że Harris czeka

na rozmowę.

Cofając się myślą do tamtej chwili, nie był pewien, co spodziewał się usłyszeć. Ale

podnosząc słuchawkę do ucha, wyczuwał coś złowieszczego. Elliot Harris nigdy przedtem nie

dzwonił do niego do kliniki. Travis opanował się, po czym wcisnął guzik.

- Mówi Travis Parker - powiedział.

- Doktorze Parker, tu Elliot Harris - rzekł dyrektor spokojnym tonem, z którego nie

dawało się nic wywnioskować. - Chyba powinien pan przyjechać do nas jak najszybciej.

Podczas krótkiej chwili milczenia, które nastąpiło po tych słowach, milion myśli

przemknęło przez głowę Travisa: że Gabby przestała oddychać, że jej stan się pogorszył, że

prysły resztki nadziei. Travis ścisnął słuchawkę, próbując przygotować się nawet na najgorsze.

- Czy coś się stało z Gabby? - spytał w końcu zduszonym głosem.

Po kolejnej przerwie, trwającej prawdopodobnie sekundę lub dwie, okamgnienie, jak to

opisywał później, usłyszał dwa słowa, które sprawiły, że rzucił słuchawkę.

Wychodząc z kliniki, był niesamowicie spokojny. Przynajmniej tak opowiadali mu teraz

jego pracownicy - że absolutnie nie można było po nim poznać, co się stało.

Podobno podszedł do recepcji, nie widząc gapiących się na niego ludzi. Wszyscy,

zarówno jego pracownicy, jak i właściciele, którzy przyprowadzili zwierzęta do kliniki, wiedzieli,

że żona Travisa znajduje się w domu opieki. Madeline, osiemnastoletnia recepcjonistka,

wpatrywała się w niego okrągłymi oczyma, gdy szedł ku niej. Prawie wszyscy już wiedzieli, że

dzwoniono właśnie stamtąd. W małych miasteczkach wieści rozchodzą się niemal błyskawicznie.

- Zadzwonisz do mojego taty i poprosisz, żeby mnie zastąpił? - spytał. - Muszę jechać do

domu opieki.

- Oczywiście - odrzekła Madeline. Zawahała się. - Dobrze się czujesz?

- Mogłabyś mnie tam zawieźć? Chyba nie powinienem siadać teraz za kierownicą.

- Jasne - zgodziła się natychmiast Madeline z przestraszoną miną. - Tylko pozwól, że

najpierw zadzwonię, dobrze?

Gdy wybierała numer, Travis stał jak sparaliżowany. W poczekalni panowała kompletna

cisza. Nawet zwierzęta zdawały się wiedzieć, że coś się wydarzyło. Jak gdyby z bardzo daleka

dobiegał go głos Madeline rozmawiającej z jego ojcem. Prawdę mówiąc, Travis nie bardzo

wiedział, gdzie się znajduje. Dopiero gdy Madeline odłożyła słuchawkę i powiedziała mu, że

ojciec zaraz tu będzie, zorientował się, że jest w swojej klinice. Dostrzegł przerażenie na twarzy

dziewczyny. Może dlatego, że była młoda i niedoświadczona, zadała pytanie, które nasuwało się

wszystkim obecnym.

- Co się stało?

Ludzie patrzyli na niego ze współczuciem i niepokojem. Większość z nich znała go od lat,

niektórzy nawet od dziecka. Kilka osób, przeważnie jego pracowników, dobrze znało Gabby i po
wypadku niemal pogrążyło się w żałobie.

Choć nie dotyczyło ich to osobiście, przeżywali wszystko z Travisem, ponieważ

pochodził stąd. Beaufort było ich wspólnym domem. Rozglądając się po twarzach, zrozumiał, że

ich ciekawość wypływa z uczucia zbliżonego do rodzinnej miłości. Mimo to nie wiedział, co im

powiedzieć. Wyobrażał sobie ten dzień tysiące razy, teraz jednak miał pustkę w głowie. Słyszał

własny oddech. Miał wrażenie, że gdyby się dostatecznie skoncentrował, poczułby bicie swego

serca, nie mógł natomiast zebrać chaotycznych myśli, nie mówiąc o wyrażeniu ich słowami.

Całkiem się pogubił, nie wiedział, co myśleć. Zastanawiał się, czy dobrze usłyszał Harrisa, czy

też mu się to przyśniło; obawiał się, że może źle go zrozumiał. Powtarzał w myślach rozmowę,

doszukując się ukrytego sensu, starając się uchwycić rzeczywiste znaczenie, lecz mimo

wysiłków, nie potrafił wystarczająco się skupić, by poczuć emocje, które powinien czuć.

Obezwładniał go paniczny strach, poza nim nie czuł nic. Później opisywał to jako huśtawkę: po

jednej stronie niewymowne szczęście, po drugiej straszliwa strata, a pośrodku on, na

rozstawionych nogach, świadomy, że jeden fałszywy krok, w obojętnie którą stronę, zakończy się

gwałtownym upadkiem.

Wsparł się o kontuar, próbując wziąć się w garść. Madeline opuściła swoje stanowisko,

trzymając w dłoni kluczyki. Travis rozejrzał się po poczekalni, potem popatrzył na dziewczynę,

w końcu utkwił wzrok w podłodze. Kiedy podniósł oczy, udało mu się jedynie powtórzyć

dokładnie to, co usłyszał przez telefon kilka chwil wcześniej.

- Obudziła się.

Po upływie dwunastu minut, po trzydziestokrotnej zmianie pasów i trzykrotnym

przejechaniu przez skrzyżowanie na żółtych, a być może nawet na czerwonych światłach,

Madeline zatrzymała się z piskiem opon przed wejściem do domu opieki. Travis podczas całej

jazdy nie odezwał się ani słowem, lecz uśmiechnął się z wdzięcznością, otwierając drzwi
samochodu.

Nawet szybka jazda nie rozjaśniła mu myśli. Miał ogromną nadzieję i był

nieprawdopodobnie zemocjonowany, lecz jednocześnie nie potrafił pozbyć się lęku, że być może

źle zrozumiał dyrektora. Może obudziła się na chwilę i znowu zapadła w śpiączkę, może przede

wszystkim ktoś się pomylił. Może Harris wspomniał o jakimś stanie związanym z poprawą

funkcjonowania mózgu, a nie o rzeczywistym przebudzeniu. Gdy Travis szedł do wejścia, kręciło

mu się w głowie, przychodziły mu na myśl alternatywne scenariusze, nadzieja mieszała się z

rozpaczą.

Elliot Harris już tam czekał na niego. W przeciwieństwie do Travisa był absolutnie

opanowany.

- Wezwałem już internistę i neurologa, będą tutaj za kilka minut - oznajmił. - Może

pójdzie pan do niej na górę?

- Ona czuje się dobrze, prawda?

Harris, człowiek, którego Travis ledwie znał, położył mu dłoń na ramieniu, kierując go w

stronę drzwi.

- Proszę iść - powiedział. - Pytała o pana.

Ktoś otworzył przed nim drzwi - mimo usiłowań, za żadne skarby nie potrafił sobie

przypomnieć, czy był to mężczyzna, czy kobieta - i Travis wszedł do środka. Sadził wielkimi

susami po schodach, coraz bardziej rozdygotany. Na pierwszym piętrze pchnął niecierpliwie

drzwi i zobaczył pielęgniarkę oraz sanitariusza, najwyraźniej czekających na niego. Po ich

podekscytowanych minach domyślił się, że musieli widzieć jego przyjazd i chcą mu

zrelacjonować, co się stało, lecz nie przystanął, a oni go nie zatrzymywali. Gdy zrobił kolejny

krok, miał wrażenie, że nogi się pod nim uginają. Na moment oparł się o ścianę, by się uspokoić,

po czym ruszył w stronę pokoju Gabby, drugiego po lewej stronie korytarza. Drzwi były otwarte.
Gdy podszedł bliżej, usłyszał szmer rozmów. Przy drzwiach zawahał się, żałując, że choćby nie

przyczesał włosów, ale przecież nie miało to najmniejszego znaczenia. Wszedł do środka.

Przywitała go Gretchen z rozpromienioną twarzą.

- Byłam właśnie w szpitalu w gabinecie doktora, kiedy dostał wiadomość, i przyszłam,

żeby zobaczyć...

Travis prawie jej nie słyszał. Widział jedynie szpitalne łóżko i swoją żonę, Gabby,

wspartą na wysoko ułożonych poduszkach. Była wyraźnie zdezorientowana, lecz uśmiech, który

pojawił się na jej wargach na jego widok, powiedział mu wszystko, co chciał wiedzieć.

- Wiem, że oboje macie mnóstwo do nadrobienia... - dobiegł go z tyłu głos Gretchen.

- Gabby? - wyszeptał w końcu.

- Travis - wychrypiała.

Jej głos brzmiał inaczej, był matowy, chrapliwy z powodu nieużywania, lecz mimo

wszystko był to ten sam głos Gabby. Travis powoli podchodził do łóżka, nie odrywając wzroku

od jej oczu, nie zdając sobie nawet sprawy, że Gretchen wycofała się z pokoju, zamykając za

sobą drzwi.

- Gabby? - powtórzył z niedowierzaniem. Miał wrażenie, że śni. Patrzył, jak Gabby unosi

rękę i kładzie ją na brzuchu, jak gdyby ten gest wyczerpał wszystkie jej siły.

Travis usiadł obok niej.

- Gdzie byłeś? - spytała trochę niewyraźnie, lecz z ogromną czułością, jej oczy były pełne

życia. Przytomne. - Nie wiedziałam, gdzie jesteś.

- Teraz jestem tutaj - rzekł Travis i w tym momencie wybuchnął płaczem, szlochając

rozdzierająco. Pochylił się ku Gabby, gorąco pragnąc, by go przytuliła, a gdy poczuł na plecach

jej dłoń, rozszlochał się jeszcze gwałtowniej. To nie był sen. Gabby go tuliła. Wiedziała, kim jest

i jak wiele dla niego znaczy. W głowie kołatała mu się jedna myśl: to prawda, prawda, tym razem
to nie sen...

Ponieważ Travis nie mógł oderwać się od Gabby, przez kilka kolejnych dni ojciec

zastępował go w klinice. Dopiero ostatnio zaczął z powrotem pracować w normalnym wymiarze

godzin. Podczas weekendów, gdy dziewczynki ganiały się ze śmiechem po podwórku, a Gabby

krzątała się w kuchni, łapał się czasami na tym, że usiłuje przypomnieć sobie szczegóły

minionego roku. Pamiętał dni spędzone w szpitalu jak przez mgłę, jak gdyby był tylko odrobinę

przytomniejszy od Gabby.

Oczywiście, Gabby nie wyszła ze śpiączki całkiem bez szwanku. Straciła sporo na wadze,

zwiotczały jej mięśnie, dłuższy czas utrzymywała się odrętwiałość lewej strony ciała. Minęły dni,

zanim zdołała stanąć prosto bez pomocy. Terapia przebiegała irytująco powolnie, Gabby spędzała

kilka godzin dziennie z fizjoterapeutą i na początku często się denerwowała, że nie może robić

prostych rzeczy, które wcześniej nie stanowiły dla niej żadnego problemu. Nie cierpiała odbicia

swej chudej postaci w lustrze i niejednokrotnie wygłaszała uwagi, że wygląda, jakby się

postarzała o piętnaście lat. W takich chwilach Travis mówił jej zawsze, że jest piękna. I nigdy nie

był niczego bardziej pewny.

Christine i Lisa potrzebowały trochę czasu, by się przystosować. Tamtego popołudnia,

kiedy Gabby się obudziła, Travis poprosił Elliota Harrisa, by zadzwonił do jego matki, żeby

odebrała dziewczynki ze szkoły. Po upływie godziny rodzina znowu spotkała się w komplecie,

jednakże gdy dziewczynki weszły do pokoju, ani Christine, ani Lisa nie chciały zbliżyć się do

matki. Przylgnęły do Travisa i odpowiadały monosylabami na jej pytania. Minęło pół godziny,

zanim Lisa wdrapała się w końcu na łóżko i przytuliła się do Gabby. Christine odblokowała się

dopiero nazajutrz, lecz nawet wtedy trzymała uczucia na wodzy, jak gdyby widziała Gabby po raz

pierwszy. Tego samego wieczoru, gdy przetransportowano Gabby z powrotem do szpitala i

Travis zawiózł córki do domu, Christine zapytała, czy mamusia naprawdę wróciła, czy też znowu
zaśnie. Chociaż lekarze zapewnili, że są właściwie pewni, iż to nie nastąpi, nie wykluczyli takiej

ewentualności, przynajmniej na razie. Obawy Christine odzwierciedlały jego własny niepokój i

ilekroć zastawał Gabby śpiącą lub po prostu odpoczywającą po kolejnej serii wyczerpujących

ćwiczeń, żołądek ściskał mu się z przerażenia. Jego oddech stawał się płytki, trącał żonę lekko,

czując narastającą panikę. A gdy wreszcie otwierała oczy, nie potrafił ukryć ulgi i wdzięczności.

Na początku Gabby jakoś znosiła jego obawy - przyznała, że ją również przeraża ta myśl - ale po

pewnym czasie doprowadzało ją to do szału. W ubiegłym tygodniu, gdy księżyc był wysoko na

niebie i słychać było cykanie świerszczy, Travis, leżąc obok niej, zaczął głaskać ją po ręce.

Otworzyła oczy i spojrzała na zegar - było kilka minut po trzeciej. Usiadła gwałtownie na łóżku i

spiorunowała męża wzrokiem.

- Masz przestać to robić! Potrzebuję snu. Regularnego, nieprzerwanego snu, tak jak

wszyscy inni na świecie! Jestem wyczerpana, nie potrafisz tego zrozumieć? Nie chcę przeżyć

reszty życia ze świadomością, że będziesz mnie co godzina trącał i budził.

1 to wszystko. Trudno to było nazwać kłótnią, ponieważ Travis nie zdążył nawet

zareagować. Gabby przewróciła się na bok, tyłem do niego, mrucząc coś do siebie pod nosem -

lecz Travisowi wydało się to takie w jej stylu, że odetchnął z ulgą. Skoro ona nie martwi się już,

że znowu zapadnie w śpiączkę - a przysięgła, że się nie obawia - to i on również nie powinien. A

przynajmniej może pozwolić jej spać. Jeśli miał być zupełnie szczery, to miał wątpliwości, czy ta

obawa kiedykolwiek całkiem minie. Teraz, w środku nocy, po prostu wsłuchiwał się w jej

oddech, a gdy zauważył różnice w jego rytmie, które nie zdarzały się, kiedy znajdowała się w

śpiączce, mógł się wreszcie odwrócić i zasnąć.

Wszyscy się przystosowywali i wiedział, że potrzeba na to czasu. Mnóstwa czasu.

Czekała ich jednak rozmowa na temat tego, że zlekceważył jej wolę, i Travis zastanawiał się, czy

w ogóle do niej dojdzie. Musiał opowiedzieć Gabby o wyimaginowanych rozmowach, które z nią
prowadził, gdy leżała w szpitalu. Ona nie pamiętała nic: żadnych zapachów, żadnych dźwięków z

telewizora, jego dotyku. Zupełnie jakby czas zniknął.

Ale wszystko było dobrze. Tak, jak powinno być. Usłyszał za sobą skrzypnięcie drzwi i

odwrócił się. W pewnej odległości widział Molly leżącą w wysokiej trawie. Staruszek Moby spał

w kącie. Travis uśmiechnął się, widząc, że Gabby z zachwyconą miną podgląda dokazujące córki.

Christine bujała Lisę na huśtawce z opony, obie chichotały jak szalone. Gabby usiadła obok

Travisa w fotelu na biegunach.

- Lunch jest już gotowy - powiedziała - ale myślę, że pozwolę im pobawić się jeszcze

przez kilka minut. Są takie szczęśliwe.

- Rzeczywiście. Wcześniej wycisnęły ze mnie siódme poty.

- Jak sądzisz, czy później, gdy przyjedzie Stephanie, moglibyśmy wszyscy wybrać się do

oceanarium? I pójść potem na pizzę. Mam straszną ochotę na pizzę.

Travis uśmiechnął się, myśląc, że chciałby zatrzymać ten moment na zawsze.

- Świetny pomysł. Och, przypomniałem sobie o czymś. Zapomniałem ci powiedzieć, że

dzwoniła twoja mama, kiedy byłaś pod prysznicem.

- Zadzwonię do niej za chwilę. I muszę też zatelefonować w sprawie pompy cieplnej.

Pokój dziewczynek w ogóle się nie wychłodził wczorajszej nocy.

- Przypuszczam, że potrafię ją naprawić.

- Nie sądzę. Kiedy ostatnim razem próbowałeś, musieliśmy kupić nowe całe urządzenie.

Pamiętasz?

- Pamiętam, że nie dałaś mi dość czasu.

- Tak, tak - przekomarzała się z nim. Puściła do niego oko. - Wolisz zjeść tutaj czy w

środku?

Travis udawał, że zastanawia się nad odpowiedzią, wiedząc, że to naprawdę nieważne. Tu

czy tam będą wszyscy razem. Był z kobietą, którą kochał, i córkami, które kochał. Kto mógłby

potrzebować lub pragnąć czegoś więcej? Słońce świeciło jasno, kwiaty kwitły, a dzień mijał w

beztroskim spokoju, jakiego nie mógł wyobrazić sobie minionej zimy. Po prostu zwykły dzień,

jak wiele innych. Lecz przede wszystkim dzień, kiedy wszystko było dokładnie takie, jak

powinno być.