7/6 r. a.C. – narodzenie Jezusa Pomazańca w Betlejem w Judei;
ok. 27 r. – początek działalności Jana Chrzciciela, ostatniego proroka, który zapowiada rychłe przyjście Pomazańca (gr. Χριστος, z hebr. Mesjasz); wkrótce potem: początek działalności Jezusa Pomazańca w Galilei, który głosi nauki, jak powinno się postępować, aby osiągnąć życie wieczne, uczy interpretacji pism Starego Przymierza, czyni wiele cudów i gromadzi Wysłanników (gr. αποστολοι); ok. 30 r. – Jezus zostaje uwięziony przez przywódców żydowskich, przekazany władzy rzymskiej i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia po śmierci zmartwychwstaje i ukazuje się Wysłannikom i innym swoim uczniom, lecz nie prowadzi już publicznej działalności, daje natomiast Wysłannikom nakaz, aby szli na cały świat i głosili Dobre Wiadomości o Jego zmartwychwstaniu oraz nauki, które im wcześniej przekazał, a czterdzieści dni później wstępuje do nieba; 10 dni po Wniebowstąpieniu Jezusa – na Wysłanników zstępuje Duch Święty, co rozpoczyna działalność misyjną Zwołania (gr. Εκκλησια); tego samego dnia na chrześcijaństwo nawraca się trzy tysiące żydów; ok. 34 r. śmierć ponosi pierwszy męczennik – św. Szczepan; wkrótce potem – nawraca się Szaweł (Paweł) i rozpoczyna gorliwą działalność misyjną; lata 43-44 – prokurator Herod Agryppa prześladuje chrześcijan w Judei; lata 40. – widzenie Piotra – początek chrystianizacji pogan; 44 lub 45 r. – W Antiochii wyznawcy Jezusa Pomazańca zostają pierwszy raz nazwani Χριστιανοι (chrześcijanie); 51 r. – Sobór Jerozolimski; 63 lub 64 r. – męczeństwo św. Pawła w Rzymie 64 r. – cesarz Neron prześladuje chrześcijan w Rzymie po pożarze Rzymu; – męczeństwo św. Piotra na Wzgórzu Watykańskim (Circus Maximus, wówczas obok Rzymu); lata 66-73 – wojna Żydów z Rzymem; chrześcijanie nie wspierają powstania – ostateczne zerwanie chrześcijaństwa z judaizmem; lata 92-96 – prześladowanie wszczęte przez cesarza Domicjana; ok. 95 r. – św. Jan Apostoł zostaje zesłany na wyspę Patmos; pisze tam ostatnią xięgę Pisma Świętego – Objawienie; II w. – powolny lecz systematyczny rozwój gmin chrześcijańskich w miastach Imperium; brak powszechnych prześladowań, niekiedy tylko lokalne opresje oddolne lub odgórne; lata 235-238 – panowanie Maxymina Traka: pierwsze powszechne prześladowanie chrześcijan w Imperium; 250 r. – cesarz Decjusz wydaje edykt nakazujący formalne oddanie czci rzymskim bogom; chrześcijanie nie mogą dokonać takiego bałwochwalstwa, rozpoczyna się zatem powszechne ich prześladowanie; wielu braci ponosi śmierć męczeńską, inni, mniej wytrwali, składają ofiarę i zostają lapsi (upadłymi); lata 284-305 – panowanie Dioklecjana: cesarz ponownie nakazuje składać ofiary pogańskim bogom, następnie coraz bardziej zaostrza represje wobec chrześcijan; niektórzy bracia ponoszą śmierć męczeńską lub tracą wolność, inni przekupują urzędników aby wystawili dokument (tzw. libellum) o złożeniu ofiary, choć naprawdę jej nie złożyli, najmniej wytrwali składają ofiarę i zostają lapsi; 311 r. – cesarz Galeriusz wydaje edykt tolerancyjny wobec chrześcijan, który zasadniczo kończy prześladowanie; 313 r. cesarz Konstantyn Wielki wydaje edykt mediolański, wg którego chrześcijaństwo staje się religią dozwoloną (łac. licet) na terenie Imperium (pocz. części zachodniej, od 324 r. również wschodniej); IV w. – po edykcie Konstantyna chrześcijaństwo rozwija się prężnie jak nigdy wcześniej: wychodzi ponadto poza mury miast na tereny wiejskie (stąd poganin, łac. paganus); Konstantyn przyjmuje chrzest na łożu śmierci, wszyscy późniejsi cesarze rzymscy są już chrześcijanami; – 319 r. – potępienie poglądów Ariusza, początek tzw. kontrowersji ariańskiej; arianizm zdobywa spore poparcie wśród części chrześcijan, ulegają mu nawet niektórzy cesarze; herezja zostaje potępiona na soborach w 325 i 381 r.; 361-363 – panowanie Juliana Apostaty; 380 r. – Cesarz Teodozjusz Wielki, chcąc skończyć z arianizmem i innymi herezjami rozdrabniającymi chrześcijan, ogłasza edyktem chrześcijaństwo nicejskie za religię panującą Imperium Rzymskiego.