ვახტანგ მეექვსე ქართული კულტურის გამოჩენილი მოღვაწეა, ის ქვეყნის

განთლებული ხელმძღვანელი იყო, ის არამხოლოდ ქვეყნის პოლიტიკურ საქმეებს

განაგებდა, არამედ მთელ ინტელექტუალურ საქმიანობას ხელმძღვანელობა.
ვახტანგის თაოსნობით დამუშავდა „ქართლის ცხოვრებაის“ ახალი რედაქცია, მან
საქართველოში აამუშავა სტამბა, სადაც დაიბეჭდა „ვეფხისტყაოსანი“ პირველი
კრიტიკული კომენტარებით 1721 წელს. ვახტანგი 1703 წლიდან ინიშნება ქართლის
განგებლად(„ჯანიშინად“), ის დაახლოებით 10 წელი მეფობდა, რასაკვირველია,
ვახტანგს გვერდს უმშვენებდა მისი აღმზრდელი სულხან-საბა ორბელიანი. ირანის
შაჰი ვახტანგს ეჭვისთვალთ უყურებდა, 1712 წელს ის გაიწვიეს ისპაჰანში მოთხოვეს
რჯულის შეცვლა სანაცვლოდ კი ქართლის ტახტს დაპირდნენ, თუმცა ვახტანგმა
უარი განაცხადა მაჰამადიანობის მიღებაზე, ის „გაათახსირეს“ და ქირამანში
გადაასახლეს. საბა საკმაოდ ეხმარებოდა ვახტანგს ევროპაში ურთიერთობების
მოგვარების მხრივ, თუმცა უშედეგო მცდელობები გამოდგა. 1716 წელს მან
საბოლოოდ უარყო ქრისტიანობა. 1719 წელს საქართველოში ბრუნდება, მოგვიანებით
ცდილობს რუსეთთან ურთიერთობის დალაგებას