ლექსი ვეფხვისა და მოყმისა

მოყმემა პირშიშველამა

შიბნ გაიარნა კლდისანი,

მოინადირნა, დალახნა

ბილიკნი ჭიუხისანი;

შამახდეს კლდისა თავზედა

ხორონი ჯიხვებისანი, _

ჯიხვსა თოფ დახკრა ბერხენსა,

ჭალას ჯახ იქნეს რქისანი;

შაღვარდა ვეფხვსა ნაწოლსა,

დრონ იყვნეს შუადღისანი,

ყმას ვეფხვი წამაუფრინდა,

თვალნი არისხნა ღვთისანი;

შაიბნეს ვეფხვი და მოყმე,

მაშინ დაიძრნეს მიწანი,

კლდეები ჩამაინგრივნეს,

შტონ დაილეწნეს ტყისანი;

ფარს იფარებს და ვერ ასწრებს,

ვეფხვნი ჩქარნია კლდისანი, _

გაზით გაართვა კალთანი

ჯაჭვისა, ჯავშანისანი;

მოყმემაც ხელში იყარნა

ვადანი თავის ხმლისანი,

მაშინ გაუჭრა ფრანგულმა,

ძალნ შაეწივნეს ცისანი;

ვეფხვი კლდეთ გარდაეკიდა,

დროც იყვნეს წაქცევისანი,

თავადაც კლდისთავს შამოწვა,

ჩამააწითლნა ქვიშანი...

იარებოდა დედაი

ტირილით, თვალცრემლიანი:

‘’ჩემს შვილს გზად ვეფხვი შაჰყრია

გაჯავრებული, ტიალი;

ვეფხვს ხმლით და ჩემს შვილს ტოტითა

დღე დაუბნელდათ მზიანი;

არც ვეფხვი იყო ჯაბანი,

არც ჩემ შვილ შახვდა ჭკვიანი;

მათ დაუხოცავ ერთურთი,

არ დარჩეს სირცხვილიანნი’’...

ტირილით წყლულებს უხვევდა

დაჭრილსა ვეფხვის კლანჭითა:

`შვილო, არ მახკვდი, შენ გძინავ,

დაქანცული ხარ ჯაფითა,

ეგ შენი ჯაჭვის კალთები

ოხერმა როგორ დაფლითა?!

შენც იმის საფერ ყოფილხარ,

აღარც შენ დააცალია,

ვეღარც შენ დაიფარიე

შენ ხელთ ნაქონი ფარია,

ვეღარცა ვეფხვმა ტოტები,

ხმალმა დაკუწა ძვალია;

ამის მეტს აღარ გიტირებ,

შენ არ ხარ სატირალია,

ლაშქარში, მეკობარშია

არ იყავ საწუნარია;

მშვიდობით! ჯვარი გეწეროს!

ეგეც სამარის კარია! _

ერთ შვილ ხო მაინც გაგზარდე

ვეფხვებთან მეომარია!~

ხან ვეფხვი, ხან თავის შვილი

ელანდებოდა მძინარსა,

ხან ვითამ ვეფხვი იმის შვილს

ტანზეით ახყრის რკინასა,

ხან ვითამ იმის შვილმ სძლივის,

ვეფხვს გარდაავლებს ყირასა;

აი, ამ სიზმრებს ხედავდა,

გამაეღვიძის მტირალსა;

ხან იფიქრებდა: ‘’უდედოდ

გაზდა ვინა თქვა შვილისა!

იქნება ვეფხვის დედაი

ჩემებრ დღე-და-ღამ ტირისა!

წავიდე, მეც იქ მივიდე,

სამძიმარ უთხრა ჭირისა,

ისიც მიამბობს ამბავსა,

მეც უთხრა ჩემი შვილისა...

იმასაც ბრალი ექნების

უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა’’.