Professional Documents
Culture Documents
Sandemo Matt - Mitologia Indyjska
Sandemo Matt - Mitologia Indyjska
Sandemo Matt - Mitologia Indyjska
Każdy dzień w roku podlega i jest poświęcony jednej lub kilku boginiom
albo bogom wywodzącym się z różnych pogańskich kultur na całym
świecie.
Kadzidło jest istotną częścią Rzemiosła i posiada magiczną moc w każdej formie.
Jeżeli zamierzasz jednak sporządzić wonne kadzidło samodzielnie (zwłaszcza po raz
pierwszy), najłatwiejsza do wykonania będzie forma granulatu.
Wonne kadzidła wyznawcy białej magii stosują w rytuałach i zaklęciach jako symbol
antycznego żywiołu Powietrza. Jest ono palone w hołdzie Bogini i Rogatemu Bogu
(jak również innym pogańskim bóstwom), aby przywołać Sylfy (żywiołowe duchy
Powietrza) i stworzyć odpowiednią mistyczną atmosferę do rzucania zaklęć,
wróżenia i zaklinania.
Uważa się ponadto, że wdychanie woni kadzidła pomaga osiągnąć odmienny stan
świadomości (stara technika stosowana przez czarownice i osoby wykonujące
magiczne ceremoniały).
Oto osiem Sabatów oraz wonne kadzidła używane podczas sabatowych rytuałów:
Kolory mają rozmaite znaczenie i moc. Stanowią one bardzo ważny aspekt magii. Na
przykład, zawsze kiedy rzucasz zaklęcie (niezależnie od stopnia trudności oraz celu
w jakim jest ono wypowiadane), zawsze używaj przynajmniej jednej świecy,
odpowiadającej kolorem właściwym wibracjom i wpływom energii. Dzięki temu
mocniej skoncentrujesz się i dostosujesz do właściwych energii, a uzyskane przez
ciebie wyniki będą nie tylko pozytywne, ale również nacechowane dużą mocą.
Każda pogańska bogini lub bóg mają własny, święty kolor. Tak więc, w trakcie
oddawania im czci lub przywoływania podczas rytuałów, uprzejmością z naszej
strony będzie użycie świecy o odpowiednim kolorze (lub kolorach, jako że niektórzy
bogowie posiadają kilka kolorów).
Kolor stosuje się również przy uzdrawianiu ciała, umysłu oraz duszy. Metodą tą,
popularnie nazywaną przywoływaniem koloru, posługują się powszechnie
współczesne czarownice, wielu pogan oraz wyznawców New Age na całym świecie.
Odczytywanie aury nie jest umiejętnością, którą można posiąść w krótkim czasie.
Oczywiście, jak w przypadku większości uzdolnień (psychicznych i innych), niektórym
ludziom przychodzi to w naturalny sposób łatwiej niż innym.
Dla przykładu, jeżeli cierpisz na bóle głowy, usiądź wygodnie i spokojnie, a patrząc w
lustro z dużą intensywnością wyobraź sobie uzdrawiające zielone promienie
otaczające twoją głowę jak aureola. Uwolnij swój umysł od wszelkich
rozpraszających myśli i skoncentruj się na aurze. Jeżeli masz silną wyobraźnię i
mocno wierzysz w swoją wewnętrzną moc, ból głowy ustąpi w bardzo krótkim czasie.
Jako kolor aury, szary w zasadzie nie jest używany, ponieważ nie
posiada żadnych widocznych cech leczniczych.
Wielka Matka...W niej splatają się zło i dobro, a moc kreacji walczy z siłą rozkładu. Ona jest
dawczynią wszelkiego życia, ona jest impetem śmierci. Współczująca i miłosierna- okrutna i
łaknąca krwi. Ta, która jest "panią trzech czasów o trzech kształtach zależnych od koloru". To
jasna Saraswati, Lakszmi o czerwonej skórze i czarna Kali. Kali zagłada. Kali destrukcja.
Najmroczniejszy aspekt Wielkiej Macierzy. Wszechpotężna śmierć, lecz i Jasna Piękność
Świata. Kali napawająca przerażeniem, siejąca strach... a zarazem niszczycielka demonów,
uwalniająca od złych mocy bogów i ludzi. Trójoka. Wieloramienna. Kali- kobieta
oszałamiającej urody. Jej ciało, nagie (bowiem spowiją ją Przestrzeń), zabarwione mrokiem,
bądź spowite szkarłatem krwi. Krew plami jej włosy, rdzawo barwi usta.. Szyję Bogini zdobi
girlanda czaszek. Czaszka służy jej za czarę, z której spija ciepłą jeszcze krew. Strzeż się jej
furii, bo w gniewie opływa ogniem! Strzeż się, bo towarzyszy jej wycie szakalic. Strzeż się,
bo postępuje za nią orszak demonów, żywiących się ludzkim mięsem i krwią. Strzeż się, bo
zatraca się w dzikim i niszczycielskim tańcu. Przemierza świat to roniąc łzy to śmiejąc się
przeraźliwie. Znajdziesz ją tam, gdzie śmierć i entropia ... znajdziesz tam, gdzie na stosach
płoną umarli.
Bogini niejedno pokazuje odbicie swego potężnego oblicza. Wiele jest jej wcieleń. Oto
aspekty wiedzy i cyklicznego czasu. Oto Dziesięć Wielkich Mądrości:
Kali - nieprzemijająca noc rozkładu, noc, gdy zanika już postrzeganie lecz i najwyższa
świadomość zarazem. Czarna, bo czerń zaciera i rozmywa kształty i barwy. Czteroramienna-
a ramiona określają strony świata i wyznaczają cykl czasu. Jest ponad strachem, władczyni
nierozdzielnych życia i śmierci. Ta, która ofiarowuje świat zniszczeniu. Drwiąca z tych, co
łudzą się, że umkną przed jej gniewem.
Tara - Gwiazda. Siła głodu sięgająca początków tworzenia. W noc zniszczenia rozbłyska
światło Gwiazdy- ta może zaspokoić głód, stać się zarzewiem myśli. Zarodek budzi
przerażenie póki łaknie, nasycony łagodnieje. Tara pożera wszystko. Tara wszystko wyzwala.
Jej postać spowijają skłębione węże. Dzierży ściętą głowę - z niej do kielicha sączy się krew.
Spijając ją bogini chłonie sok świata.
Szodaszi - Szesnastoletnia Dziewczyna, piękna i lśniąca jak tarcza pełnego księżyca. Oto czas
doskonałości, który niczym ta tarcza po szesnastu dniach zacznie się starzeć.
Bhuwaneszwari - Władczyni Świata, oto moc osiągnięcia i panowania siłą dojrzałej wiedzy.
Czhinnamasta - Bogini Ze Ściętą Głową. Ona manifestuje moc ofiary. Przyjmuje pozycję
strzelca, jej lewa stopa wysunięta jest ku przodowi. Ścięta głowa wzniesiona wysoko tryska
krwawym strumieniem. Bogini gasi swoje nieustające pragnienie. Oto przewodniczka
ofiarnych ceremonii. Dzięki zaś ofierze- niszczeniu i odradzaniu w ogniu- świat trwa w
stabilności.
Bhajrawi - Przerażająca. Zdobi ją girlanda głów i jedwabna zasłona. Rozciąga usta w
delikatnym uśmiechu. Oczy jej jaśnieją. Jaśnieje bogini. To moc śmierci. Śmierci-
kontynuacji życia, która przybywa, gdy ścięta głowa toczy się z dala od ciała.
Dhumawati - ubóstwo. Zwą ją wdową, która zabiła świat. Twarz jej odbija się w licach
trędowatych nędzarzy, żebraków, chromych. Jej siedlisko to jątrzące się rany, bezkresne
pustkowia, ruina. Ona czai się tam, gdzie głód i pragnienie, rozpaczliwy krzyk, gdzie
dziecięcy płacz i wdowieństwo, gdzie ból, cierpienie i choroba. Objawia się, jako wysoka
kobieta o wejrzeniu, w którym czai się okrucieństwo. Cerę ma niezdrową, włosy splątane w
nieładzie. Suknia jej brudna niczym łachmany. W drżących dłoniach niesie sito. Pora
deszczowa, gdy słońce skrywa się na długie cztery miesiące, to czas jej władzy.
Matangi - Słonica, jest mocą panowania. Jako władczyni dostojna, zasiada na tronie z
klejnotów, adorowana przez bogów. W jej girlandzie jaśnieje sierp księżyca. Połyskująca
niczym kwiat niebieskiego lotosu, jest jak pożar lasu, co trawi siedziby demonów. Pokonuje
demony jak słoń, zwierzę królów i ustanawia pokój, dobrobyt.
Kamala - Lotosowa. Oto lotos, piedestał bogów. Dusza, która wypływa z mroków niewiedzy
ku światłu świadomości, by swobodnie się unosić na powierzchni wód. Kamala złotoskóra,
siła bogactwa, splendoru, wcielenie najbardziej upragnionego.
historia
Kult Bogini-Matki sięga w Indiach III-II tysiąclecia p.n.e. Powszechny (obok oczywiście
kultu ojca-byka) był głównie pośród niearyjskich ludów zasiedlających miasta doliny Indusu,
budząc znikome zainteresowanie warstw wpływowych i wykształconych. Dosyć późno, bo
dopiero w wiekach średnich, w okresie panowania Guptów, zaczął odgrywać istotną rolę.
Włączony został w system hinduistycznych wierzeń, a żeńskie bóstwa stały się więcej niż
tylko mgliście postrzeganymi małżonkami - towarzyszkami bogów. Bogini była siakti- mocą,
specjalną energią, siłą potencji swego boskiego partnera. Boga uznawano za "czynnik
nieaktywny i transcendentalny", podczas gdy dewi była elementem "aktywnym i
immanentnym".
Bogini to matka, praźródło tworzenia. Ona daje życie, ale jest też śmiercią i niszczącym
czasem. Jako źródło płodności, pobudza płodność świata. Sama stanowi naturę. Wiąże się ją
często z ogniem i słońcem, jako czynnikami wpływającymi na obfitość plonów, oraz wzrost i
rozwój wszelkich stworzeń. W jej kulcie powszechne są elementy erotyzmu, mającego na
celu wzbudzić płodność natury.
W tym tekście koncentruję się głównie na najbardziej fascynującym obliczu bogini, tym
zacienionym, przerażającym aspekcie, jakim jest Kali. Śmierć i rytuał tworzenia... To, co
przeraża i to, co powołuje do życia. Dziwacznym wydawać się może takie zestawienie
kontrastów, oddawanie boskiej czci postaci o rysie wręcz demonicznym. Jednak hiduistyczny
świat, to świat boskich metamorfoz, wielości twarzy, które ostatecznie sprowadzają się do
pierwotnej prajedni, z której wzięły początek. Świat jest sceną powtarzających się
odwiecznym rytmem starć bogów i demonów (asurów)- zła i dobra, przy czym podkreślić
należy, ze nie są to pojęcia wartościujące. Każda ze stron bowiem jest przekonana, że to ona
walczy po tej właściwej części barykady. Miano "asura" zresztą, które przyjęło się wyjaśniać
jako demon, dosłownie znaczy tyle, co anty-bóg.
Wszelakie hinduskie rytuały i obrzędy gloryfikują ideę mocy i siłę religijno-magiczną, jak
twierdzi J. Abbot. Moc ta jest wszechobecna w naturze, rytmie rocznym, mężczyznach i
kobietach, wszelkich więc aspektach życia. Poszczególnym bóstwom oddaje się cześć o tyle,
o ile zwykło się z nimi wiązać określoną moc. Kali, praźródło mocy, stanowi więc obiekt
kultu bardzo szczególny. Niektóre postacie kosmicznej energii - te destrukcyjne i
niszczycielskie- opanować można za sprawą krwawych ofiar. Zrozumiałe więc dlaczego
takich hołdów domagała się Kali. Ku jej czci zabijano bawoły, kozły, świnie. Ich krew
ściekać miała pod ołtarz fosą, którą wypełniał piasek. Wsiąkając w grunt stawała się
gwarantem obfitości przyszłych plonów. Ponoć w owianych mrokiem dawnych czasach i
ludzie mieli zaspakajać głód czarnej bogini. Wieki średnie stanowiły rozkwit popularności
tajemniczej sekty jej wyznawców, jednak większość dostępnych źródeł lakonicznie i
ogólnikowo wzmiankuje o formach tego kultu. Jedna z najwspanialszych świątyni Kali
znajduje się w Kalighacie. Przed wejściem umiejscowiona jest olbrzymia rzeźba, ukazująca
lubująca się we krwi dewi w naszyjniku z czaszek, zatrzymaną w figurze napawającego
zgrozą tańca. Doroczne święto bogini odbywa się zwyczajowo podczas festiwalu o nazwie
Durgapudża. Rytuał wymaga złożenia ofiary przed jej wizerunkiem. Ponoć po dzień
dzisiejszy zgodnie z tradycja ucina się koźlęciu głowę mieczem i wypowiada słowa
sakramentalnej formuły, której początek brzmi "Na początku była Kali, Moc Życiowa".
Świętym tekstem wyznawców Matki jest "Dewimahatmja" (Gloryfikacja Wielkiej Bogini),
poemat stanowiący część Markandejapurany). To naczelne źródło, z którego czerpać można
wiedzę dotyczącą dewi, jak również zbiór hymnów jej poświęconych i recytowanych przez jej
czcicieli.
mit
Zastępy asurów, którym przewodził potężny Mahisza - demon pod postacią byka- wystąpiły
przeciw bogom. Rozgorzała stuletnia bitwa, zaciekła i okrutna, w której szala zwycięstwa
przechyliła się ostatecznie na stronę przeciwników Władców Wszechświata. Mahisza
zdetronizował stojącego na czele wrogich sobie sił Indrę. Pokonani i wygnani z niebios
bogowie, zmuszeni zostali, niczym śmiertelnicy, wędrować po ziemskim padole. Nie mogli
znieść takiego afrontu, tak wielkiej porażki. Ich oblicza rozgorzały gniewem, którego ogień
zlał się w obłok boskiej energii. Z wcielenia tych wielkich sił powstała nowa istota, kobieta.
Sziwa dał jej twarz, energia Jamy stała się jej włosami, moc Wisznu ukształtowała ręce, zaś
Czandry Księżyca- piersi; talię dała potęga Indry, a nogi- Waruny. Bogini ziemi, Prithiwi,
ukształtowała jej biodra, pięty- Surja, zęby- Brahma, nos- Kubera. W uszach zagościł Waju -
wiatr, w oczach rozbłysnął Agni - Ogień.
Widząc rozmiary swej klęski, sam Mahisza stanął naprzeciw bogini, a pod tętentem jego racic
drżała w posadach ziemia. Bogini zarzuciła nań pętle Waruny, lecz demon zmienił swoją
bawola postać, przeistaczając się w lwa. Mieczem Kaliego - Czasu pozbawiła go głowy.
Wówczas Mahisza przyjął kształty człowieka dzierżącego tarczę i buławę. Gdy bogini
przeszyła go gradem strzał, przed jej obliczem zjawił się słoń, o oczach płonących
wściekłością. Wojowniczka pozbawiła demona olbrzymiej trąby, po czym ponownie przyjął
on swą najpierwszą postać- bawoła. Kali uniosła do ust czarę z winem i roześmiawszy się
zawołała do Mahiszy: "Dopóki pije wino rycz, szaleńcze. Wkrótce cię zabiję, wtedy z radości
zawyją bogowie." Potem ogromnym skokiem wzleciała w niebo, skąd runęła na demona,
przygważdżając go do ziemi. Przeszyła jego cielsko kopią, a gdy w nowej postaci usiłował
wysunąć się z własnej paszczy, by umknąć śmierci, bezlitośnie ucięła mu głowę mieczem.
Pośród mieszkańców nieba zapanowała radość. Oddali bogini należny hołd, a nimfy - aparasy
uczciły jej zwycięstwo tańcem. Dewi udała się w góry, gdzie rezydowała jako Parawati.
Boska radość nie mogła jednak trwać wiecznie i z pustki, czy też braku zła, nadeszli kolejni
asurowie, Sumbha i Nisumbha, ukazując światu swoją straszliwą potęgę. Władcy
Wszechświata połączyli swe głosy w hymnach sławiących boginię: "O Kali, o Umo, o
Parawati, ulituj się i pomóż nam. O Gauri, piękna małżonko Sziwy! O Durgo, Niepokonana,
swą potęga pokonasz naszych wrogów! O Ambiko, Wielka Matko, broń nas swoim mieczem!
Czaudiko, Gniewna, chroń nas przed kopią, przed złymi wrogami! O Dewi, Bogini, uratuj
bogów i Wszechświat!"
Kali znów stanęła do walki z siłami zła. Sumbha, okazał się najpotężniejszym z jej
dotychczasowych przeciwników. Liczną też była armia demonów, którą dowodził nie
włączając się bezpośrednio do bitew. Wszyscy bogowie stanęli do walki. Brahma- w
zaprzężonym w łabędzie rydwanie. Sziwa, w prawym ręku dzierżący trójząb, opleciony
wijącymi się wężami, dosiadł byka, zaś jego syn wierzchem jechał na pawiu. Winszu, za
którym podążały dzik i Człowiek-Lew- jego wcielenia, leciał na ptaku- Garudzie.
Rozgromili wojska Sumbhy, lecz ten wykpił propozycje pokoju. Posłał kolejne zastępy
demonów, którym przewodził Raktawira (imię to można przełożyć jako "Kropla Krwi").
Wojowników pod rozkazami Raktawiry bogowie zwyciężyli z łatwością, lecz samego
dowódcy zniszczyć nie byli w stanie. Zadali mu liczne rany, które broczyły krwią. Nie
przynosiły jednak śmierci. Przeciwnie wręcz, z każdej padającej kropli powstawał kolejny
wojownik gotów do boju. Armia asurów poczęła się więc pomnażać miast pomniejszać.
Wówczas naprzeciw Raktawidży stanęła Kali. Raziła go mieczem, spiła jego krew i pożarła
wojowników z niej zrodzonych, po czym na lwie-wierzchowcu wdarła się do siedziby
zajmowanej przez demonicznych braci Sumbhę i Nisumbhę, kładąc kres ich panowaniu.
Pośród bogów, którzy odzyskali piecze nad światem, zapanowała radość. Widzieli jednak, że
kiedyś demony powrócą w odwiecznym rytmie śmierci i narodzin i znów przyjdzie czas, aby
się z nimi zmagać...
Bibliografia:
Tak zaczął powstawać kościół Wicca określany dziś, jako tradycyjny, czyli...
Gardnerian Wicca
Jest to droga oparta ściśle na tradycji czarownic z New Forest i jako taka
jest chyba najbardziej konserwatywną odmianą Wicca. Posiada (jako jedna
z nielicznych) ścisłą strukturę hierarchiczną, z Wielką Kapłanką (Kapłanem)
na czele. Odznacza się także wielką tajemniczością dotyczącą tak siedzib i
miejsc spotkań, jak i rytuałów. Wiele rytuałów nie zostało ujawnionych i
poznać je można dopiero po inicjacji, na którą jest naprawdę bardzo trudno
zasłużyć. Każde zgromadzenie gardnerian jest autonomiczne i prowadzone
przez Wysoką Kapłankę. Głównymi założeniami jest wiara w reinkarnację
oraz sławna Wiccan Rede ("Dopóki nie szkodzisz, rób to co chcesz").
Zgromadzenia składają się, jeśli to możliwe z kobiet i mężczyzn w ilościach
równomiernych. Gardnerianie mają do przejścia trzy stopnie
wtajemniczenia, zanim mogą zostać Wysoką Kapłanką (Kapłanem).
Alexandrian Wicca
Powstanie kościoła Alexandrian Wicca zainicjował Alex Sanders (wraz z
żoną Maxine) twierdząc, że inicjację jego przeprowadziła jego babka w
1933 r. Wbrew temu niektórzy wciąż uważają, że Alexandrian Wicca
wywodzi się bezpośrednio z tradycji starożytnej Aleksandrii...
Dianic Wicca
Dianic Wicca dzieli się na dwie gałęzie:
Jedną z nich, zwaną także "Old Dianic" jest kościół, którego inicjatorami byli
Morgan Mc Farland i Mark Roberts (obaj z Teksasu, USA). Daje on
pierwszeństwo pierwiastkowi żeńskiemu - Bogini (Diana), ale czci także
Rogatego Boga jako Jej Kochanka i Partnera. Zgromadzenia są mieszane,
składają się z przedstawicieli obu płci.
Druga gałąź jest najbardziej feministycznym rytem Wicca. Jest w tej chwili
pod względem rytuałów mieszaniną różnych tradycji, przy czym zasadą
jest, że w zgromadzeniach biorą udział jedynie kobiety. Pierwiastek kobiecy
Mocy jest tu praktycznie jedynym preferowanych źródłem Mocy. Nie ma
żadnej hierarchii, decyzje podejmowane są na zasadzie konsensusu.
zgromadzenia otwarte są dla kobiet o różnych orientacjach seksualnych,
jednak dominują tu lesbijki. Gałąź ta stanowi także feministyczny ruch
społeczny i wydaje gazetę "Of a Like Mind".
Teutonic Wicca
Ta odmiana drogi Wicca obejmuje tradycje wywodzące się z terenów
Niemiec, Danii i krajów skandynawskich. Bogowie (siły) mają tu różne
imiona, głównie jest to wywodzący się z lokalnej mitologii Odin (pierwiastek
męski) i Freya bądź Freyja (pierwiastek żeński). Symbolika wywodzi się z
podobnych źródeł. Z tych samych powodów duże znaczenie odgrywają
tutaj Runy.
Ceremonial Wicca
Tradycja ta kultywuje ekstremalne techniki wykorzystania Mocy.
Ceremoniały są tu bardzo silnie związane z Naturą i bazują na rytuałach
pochądzących z okultyzmu. Stąd cała ideologia jest tu bardzo ezoteryczna,
a cały nacisk położony jest na naukę magii.
Solitary Wicca
Jest to jedna z najpopularniejszych odmian Wicca, lecz właściwie nie jest
kościołem. Wielu Wicca praktykuje indywidualnie, nie wiążąc się z żadną z
istniejących odmian tej religii. Prawdopodobnie tak właśnie dawniej
odbywały się rytuały. W Starej Religii jej wyznawcy mieszkali zbyt daleko od
siebie, co zmuszało ich do praktyk indywidualnych. Tylko od czasu do
czasu Solitarianie spotykają sie w grupkach w celu odbycia jakichś
ceremonii, jednak nie są to zgromadzenia o ustalonym składzie.
Stregheria (Strega)
Stregheria to włoski kult Mocy. Jest tak podobny do Wicca, ze właściwie
można traktować go jako jedną z odmian Wicca. To stary system,
wywodzący swoją historię z czasów poprzedzających XIV wiek.
ZAKLĘCIA PRZY KSIĘŻYCU
"Kobieta-Księżyc, stara i mądra.
Srebrne włosy; blade oczy szare.
Wznosi się wysoko ponad nocą,
tkając jedwabną światła pajęczynę,
świecącą jak latarnia jasna,
co oświetla drogę czarom."
PRZYBYWAJĄCY KSIĘŻYC
Przybywający księżyc (okres począwszy od nowiu, poprzez pierwszą
kwadrę, aż po pełnię księżyca) odpowiada aspektowi Panny (także
Wojowniczki i Dziewicy) Potrójnej Bogini i jest okresem właściwym do
odprawiania rytuałów na Jej cześć.
UBYWAJĄCY KSIĘŻYC
Ubywający księżyc (okres od pełni księżyca, poprzez ostatnią kwadrę, aż
po nów) odpowiada aspektowi Staruchy Potrójnej Bogini i jest fazą księżyca
nadającą się do rzucania zaklęć i odprawiania rytuałów mających na celu
doprowadzenie rzeczy do końca. Jest to odpowiednia pora na odwracanie
zaklęć (kontrmagii), jak również na zmniejszanie, przepędzanie i niszczenie
różnych zjawisk (takich jak choroby, nałogi, zła passa itp.).
Tych osiem Sabatów stanowi "szprychy" tak zwanego Koła Roku. Koło obraca się z
kolejnym Sabatem. Jest ono w ciągłym ruchu, nie mając ani początku, ani końca.
Ten wieczny cykl pozostaje w pełnej harmonii z Ziemią i magią czterech pór roku,
które przez większość pogan uważane są za święte dary Matki Natury, za które jej
dziękują. Tak więc, Koło symbolizuje słońce, które sprawuje władzę nad każdą porą
roku. Również reprezentuje niekończący się cykl narodzin, śmierci i ponownych
narodzin.
SABAT BELTANE (znany również jako Dzień Majowy, Dzień Krzyża, Rudemas i Noc
Walpurgii) obchodzony jest każdego roku ostatniego dnia kwietnia lub 1 maja.
Tradycyjne rytualne zioła, to: bez, bluszcz, dzięgiel, dzwonki, głóg, jesion, marzanna
wonna, migdał, nagietek, Boswellia, róże, korzeń satyrionu, srebrnik, stokrotka,
tawuła, wiesiołek, oraz żółte pierwiosnki. Do dekoracji ołtarza tradycyjnie używane
są: miniaturka słupa, dokoła którego odbywają się pierwszomajowe zabawy ludowe
oraz świeca w kształcie fallusa, symbolizująca płodność, girlanda ze stokrotek, a
także dziko rosnące wiosenne kwiaty. Tradycyjne wonne kadzidła: żywica olibanowa,
bez i róża. Święte kamienie Sabatu: pomarańczowy karneol, różowy kwarc, szafir,
szmaragd. Bóstwa Sabatu: Flora (rzymska bogini kwiatów), boginie księżyca Diana i
Artemida, Pan (grecki rogaty bóg-kozioł lasów, łąk, pasterzy i urodzaju), Faun
(rzymski odpowiednik Pana) oraz wszelkie inne bóstwa odpowiedzialne za płodność i
urodzaj. Kolory świec: ciemnozielony oraz wszystkie kolory tęczy. Do tradycyjnych
potraw w czasie tego Sabatu należy wszystkie czerwone owoce (..takie jak truskawki
i wiśnie), zielone ziołowe sałatki, czerwony lub różowy poncz winny, a także duże
okrągłe ciasta wypiekane z mąki owsianej lub jęczmiennej, znane jako "placki
beltańskie".
SABAT LAMMAS (inaczej Lughnasadh, Wilia Sierpnia lub Pierwszy Festiwal Żniw)
obchodzony jest każdego roku 1 sierpnia. Tradycyjne rytualne rośliny i zioła, to:
kwiaty akacji, aloes, cyklamen, liście dębu, kozieradka, malwa, mirt, Boswellia,
pszenica, słonecznik, wrzos i źdźbła zboża. Do dekoracji ołtarza tradycyjnie służą:
zbożowe laleczki (małe figurki wykonane ze splecionej słomy) lub kukiełki z
kaczanów kukurydzy, symbolizujące Boginię-Matkę Żniw. Tradycyjne wonne
kadzidła: aloes, róża i drewno sandałowe. Święte kamienie Sabatu: awenturyn,
cytryn, perydotyt, sardonyks. Bóstwa Sabatu: Lugh (celtyckie bóstwo słońca czczone
przez starożytnych druidów), John Barleycorn (uosobienie piwa słodowego; od niego
pochodzi nazwa whisky), Demeter, Ceres, Matka Kukurydzy oraz inne boginie
opiekujące się rolnictwem. Kolory świec: złocistożółty, pomarańczowy, zielony,
jasnobrązowy. Do tradycyjnych potraw w okresie tego sabatu należą chleby
domowego wypieku (z pszenicy, owsa, a zwłaszcza z mąki kukurydzianej), placki
jęczmienne, orzechy, dzikie jagody, jabłka, ryż, pieczeń z jagnięcia, placki jagodowe,
wino z czarnego bzu, piwo angielskie, jak również herbata z tawuły.
SABAT LETNIEGO PRZESILENIA (inaczej Dzień św. Jana, Noc Świętojańska, Alban
Hefin lub Litha) obchodzony jest każdego roku pierwszego dnia lata. Do tradycyjnych
roślin i ziół należą: bez czarny, bylica pospolita, konopie, koper, lawenda, ostróżka
polna, męskie osobniki paproci, róża, rumianek, sosna, srebrnik, tymianek polny,
werbena pospolita, wisteria i ziele św. Jana. Tradycyjnie ołtarze dekorowane są
letnimi kwiatami, miłosnymi amuletami, muszelkami, aromatycznym potpourri, letnimi
owocami. Tradycyjne wonne kadzidła: cytryna, mirra, róża, sosna, wisteria i żywica
olibanowa. Święte kamienie Sabatu: wszystkie zielone kamienie, w szczególności
szmaragd i jadeit. Bóstwa Sabatu: Afrodyta, Astarte, Freyja, Hathor, Isztar, Wenus
oraz wszystkie pozostałe boginie czuwające nad miłością, namiętnością i urodą.
Kolory świec: niebieski, zielony, żółty. Do tradycyjnych potraw spożywanych w tym
okresie należą surowe warzywa, owoce lata, pumpernikiel, piwo i miód pitny.
SABAT RÓWNONOCNY JESIENNEJ (inaczej Sabat Jesieni, Alban Elfed lub Drugi
Festiwal Żniw) obchodzony jest co roku pierwszego dnia jesieni. Tradycyjne rytualne
rośliny i zioła: astry, benzoes, chryzantemy, liście dębu, kapryfolium, kokoryczka,
rośliny zawierające mlecz (mlecz zwyczajny, gorycz błotny, mleczaj, wilczomlecz
itp.), mirra, nagietek, osty, paprocie, passiflora, róża, sosna, szałwia i żołędzie. Do
tradycyjnych ozdób ołtarza należą żołędzie, sosnowe szyszki, jesienne liście, granat
(symbolizujący boginię Persefonę strąconą do Podziemnego świata), mała statuetka
lub figurka przedstawiająca Potrójną Boginię w aspekcie Matki. Tradycyjne wonne
kadzidła: benzoes, mirra i szałwia. Święte kamienie Sabatu: karneol, lazuryt, szafir,
żółty agat. Bóstwa Sabatu: Bogini w aspekcie Matki, Persefona (Królowa
Podziemnego świata) i Thor (Pan Piorunów w staronordyckiej mitologii). Kolory
świec: pomarańczowy, ciemnoczerwony, żółty, indygo, brązowy. Do tradycyjnych
potraw spożywanych w czasie tego święta należą produkty z kukurydzy i pszenicy,
chleb, orzechy, warzywa, jabłka, warzywa o jadalnych podziemnych bulwach i
korzeniach (marchew, cebula, ziemniaki itp.), jabłecznik (napój) oraz owoce granatu.
Rytuały Sabatów
ZAKLĘCIE ZE ŚWIECĄ W DNIU MATKI BOSKIEJ GROMNICZNEJ
2 lutego
Święto Matki Boskiej Gromnicznej jest obchodzone na cześć nadchodzącej wiosny i
wyraża nowe początki oraz rozwój duchowy. Ponadto, jest to pora właściwa dla
wyznawców religii Wicca do wykonywania rytuałów związanych z podnoszeniem
własnej mocy. Oto przykład jednego z takich rytuałów:
Po zakreśleniu kręgu, weź nową białą świecę i napisz lub wyryj na niej swoje imię.
Możesz posłużyć się własnym imieniem lub imieniem używanym w Rzemiośle.
Dodatkowo możesz podać swoje własne astrologiczne symbole, znaki runiczne itp.
Rozpalanie ogniska pod gołym niebem na znak radości należy do starej beltańskiej
tradycji. Tradycyjne stały się również tańce wokół kolorowo udekorowanego słupa
(fallicznego symbolu płodności).
Pierwszego dnia maja (lub 30 kwietnia po zachodzie słońca) spisz swoje sekretne
marzenia, błogosławieństwa, dziękczynienia, modlitwy o uzdrowienie itp. na małych
karteczkach zielonego papieru lub liściach. Zwiń je w ruloniki i poprzetykaj nimi
wieniec spleciony z giętkich winorośli lub gałązek. Wieniec wrzuć do płonącego
ogniska wypowiadając te słowa:
MODLITWA DO OCEANU
Letnie przesilenie
Zaklęcie to należy wykonywać na plaży nocą lub w dzień: Na piasku zakreśl duże
koło, używając do tego noża athame, rytualnego miecza, różdżki lub choćby nawet
palca. Usiądź w środku koła z twarzą skierowaną ku morzu. Skoncentruj się ma
mocy morza i jego pięknie, po czym zacznij wypowiadać następującą magiczną
modlitwę. (Kiedy zakończysz, możesz oddać cześć Bogini Oceanu rzucając do wody
garść płatków kwiatów lub drobnych muszelek, które będą stanowiły twoją ofiarę
miłości.)
ZBOŻOWA KUKIEŁKA
1 sierpnia
W dniu Sabatu Lammas (który oznacza rozpoczęcie sezonu żniw i składania hołdów
płodności, będącej rezultatem świętego związku Bogini z Rogatym Bogiem)
czarownice wykonują tradycyjnie tak zwane "zbożowe kukiełki" (małe laleczki
splecione z siana lub ostatniego snopa zboża ze żniw). Aby szczęście panowało
przez kolejny rok, zeszłoroczne kukurydziane kukiełki pałi się zazwyczaj w ofierze
duchowi ziarna lub Bogini-Matce żniw.
Chcąc wykonać tradycyjną zbożową kukiełkę, zwiąż w snopek ostatnie zżęte źdźbło
zboża. Upleć z niego kobiecą figurkę przedstawiającą ducha zboża, a następnie ułóż
ją pośrodku ołtarza.
Z jej lewej strony ustaw pomarańczową świecę, z prawej zaś żółtą. Zapal obie
świece, zakreśl wokół ołtarza krąg zgodnie z ruchem wskazówek zegara, tworząc
świętą przestrzeń, po czym przywołaj cztery żywioły:
Jeżeli po każdych żniwach robisz nową kukiełkę, starą możesz spalić podczas
rytuału Sabatu Lammas.
Na opadłym liściu wypisz sekretne życzenie. Jeżeli życzenie dotyczy spraw serca,
seksu, namiętności lub zdrowia użyj liścia o czerwonym zabarwieniu; do życzeń
związanych z pieniędzmi - liścia. złocistego; brązowego dla ochrony; purpurowego
do uzdrawiania; pomarańczowego dla energii; żółtego dla zaufania, powabu lub
perswazji; zielonego dla płodności, powodzenia lub szczęścia.
Złóż liść na pół (lub zwiń) i pocałuj go. Podpal liść używając do tego białej świecy.
Kiedy będzie płonąć, wyobrażaj sobie spełnienie twojego życzenia i trzykrotnie
wypowiedz następujące zaklęcie:
Oto dwa przykłady wróżenia z nasion dyni: Trzymając w dłoni garść nasion (umytych
i dokładnie wysuszonych), zadaj trzykrotnie pytanie, po czym wymów następujące
zaklęcie:
NASIONA DYNI
NASIONA DYNI
DAJCIE ODPOWIEDŹ
CZARAMI SWYMI.
Wyrzuć nasiona w powietrze i przyglądaj się w jaki sposób będą spadały. Często
układają się w jedną lub więcej liter alfabetu lub w cyfry, które stanowią klucz. Kiedy
indziej zaś tworzą na ziemi lub podłodze symboliczny wzór. Wzór ten, właściwie
interpretowany, da odpowiedź na twoje pytanie.
Dla przykładu, jeżeli zadałeś pytanie czy w najbliższej przyszłości polubisz kogoś i
nasiona ułożą się w koło (które najprawdopodobniej symbolizuje obrączkę),
odpowiedź należy interpretować twierdząco.
Druga metoda wróżenia z nasion dyni stosowana jest bardziej powszechnie. W tym
wypadku nasiona należy wrzucić do ognia. Jeżeli nie będą pękały od gorąca, nie
będzie to pomyślny znak. Jeżeli jednak popękają wróżbę można uważać za
pomyślną. A im głośniej będą pękać, tym lepiej.
Błaganie Dusz:
Tej nocy w roku mrok panuje najdłużej, wiosenne i letnie kwiaty dawno przekwitły, jak
również opadły jesienne liście, a śnieżno-lodowy okres Staruchy daje się we znaki w
większej części kraju.
Zapal złotą świecę na środku ołtarza. Wpatrując się w jej migotliwe światło, otwórz
swoje serce przed Boginią i wypowiedz następującą modlitwę: