(Download PDF) Microeconomics 2nd Edition Acemoglu Solutions Manual Full Chapter

Microeconomics 2nd Edition Acemoglu
Solutions Manual
Go to download the full and correct content document:
https://testbankfan.com/product/microeconomics-2nd-edition-acemoglu-solutions-man
ual/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...
Microeconomics 2nd Edition Acemoglu Test Bank
https://testbankfan.com/product/microeconomics-2nd-edition-
acemoglu-test-bank/
Microeconomics 1st Edition Acemoglu Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/microeconomics-1st-edition-
acemoglu-solutions-manual/
Macroeconomics 2nd Edition Acemoglu Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/macroeconomics-2nd-edition-
Microeconomics 1st Edition Acemoglu Test Bank
https://testbankfan.com/product/microeconomics-1st-edition-
acemoglu-test-bank/
Macroeconomics 2nd Edition Acemoglu Test Bank
https://testbankfan.com/product/macroeconomics-2nd-edition-
acemoglu-test-bank/
Economics 1st Edition Acemoglu Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/economics-1st-edition-acemoglu-
solutions-manual/
Economics Global 1st Edition Acemoglu Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/economics-global-1st-edition-
Microeconomics 2nd Edition Bernheim Solutions Manual
bernheim-solutions-manual/
Microeconomics 2nd Edition Goolsbee Solutions Manual
goolsbee-solutions-manual/
Chapter 7
Perfect Competition and the Invisible
Hand
Questions
1. All else equal, does a steep or flat demand curve result in higher social surplus? How does steepness
of supply affect social surplus?
Answer: Everything else equal, a steep demand curve will result in higher social surplus. As can be seen
in the following figures, social surplus (shown by the triangles A and B) is higher in the market with a
steep demand curve.
Similarly, other things remaining the same, social surplus (shown by the triangles A and B) is higher in a
market with a steeper supply curve.
©2018 Pearson Education, Inc.

Chapter 7 | Perfect Competition and the Invisible Hand 70
2. How do economic profits and losses allocate resources in an economy?

Answer: When positive economic profits exist in an industry, resources flow to that industry because of
the profits available. This behavior causes resources to flow from less productive uses to more productive
uses. That is, businesses seek to improve their profits and in so doing, they move resources into the
production of goods and services that society values the highest. Similarly, when firms face economic
losses, they exit the industry and put their resources to more profitable uses. Again, this allocates
resources to industries that produce goods and services that society values the highest.
3. How will the invisible hand move corn prices in response to:
a. a flood that destroys a great deal of the corn crop?
b. a rise in the price of wheat (a substitute for corn)?
c. a change in consumer tastes away from corn dogs toward hot dogs?
d. an increase in the number of people with access to the corn market?
Answer:
a. Since a great deal of the corn crop has been destroyed by the flood, the supply curve for corn will
shift leftwards and the price of corn will increase.
b. When the price of a substitute such as wheat increases, the demand for corn will increase. The
demand curve will shift rightwards and the price of corn will increase.
c. Corn (not surprisingly) is an important input in the production of corn dogs. If consumers prefer
fewer corn dogs, the demand curve for corn will shift leftwards and the price of corn will fall.
d. As more buyers enter the market, the demand for corn will increase. The demand curve will shift
rightwards and the price of corn will increase.
4. Hardware stores charge higher prices for snow shovels after a big snowstorm. What role do prices
play in the snow shovel market? Should the government step in and keep the prices low? Show your
reasoning with a supply and demand exhibit. Be sure to discuss deadweight loss.
Answer: Prices allocate scarce resources such as snow shovels after a big snow storm. The market price
ensures that those with the highest willingness-to-pay get a snow shovel. The price also ensures that the
low-cost suppliers provide these snow shovels. During a storm, a high price induces new suppliers to

enter the market, and it also encourages some low-value buyers to forego the use of snow shovels. The
social surplus is the area between the supply and demand curves. The government will lower surplus (by
the deadweight loss triangle shown, at minimum) if it forces the price to be artificially low. Fewer
suppliers will sell snow shovels; this unambiguously lowers producer surplus. At best, a few high value
buyers get snow shovels; in this case the effect on consumer surplus is ambiguous as there are fewer
buyers, though these buyers do pay a lower price. Also, it may be that some low value buyers are able to
purchase, in which case the deadweight loss (DWL) is even larger than what is shown in the diagram.
5. The market for economics textbooks is in equilibrium. The government decides to relax export
restrictions on paper, leading to an increase in the demand for paper. How does social surplus in the
market for textbooks change? Why? Present a diagram as part of your explanation.
Answer: An increase in the demand for paper would also lead to an increase in the price of paper. As the
price of paper increases, the cost of producing a textbook will increase. This will shift the supply curve
for textbooks to the left. The equilibrium price of a textbook will increase while the equilibrium quantity
will fall. Consumer surplus and social surplus must fall; it is not clear if producer surplus will rise or fall.
The diagram above shows demand and supply in the textbook market. The increase in the price of paper
shifts the supply curve for textbooks from S1 to S2. At the old price of paper consumer surplus was A + B
+ C + E, producer surplus was F + G + H, and social surplus was A + B + C + E + F + G + H. At the new
higher price for paper consumer surplus is A, producer surplus is B + F, and social surplus is A + B + F.
Therefore, consumer surplus and social surplus both fell; the impact on producer surplus is ambiguous.
6. What could explain why South Korea’s gross domestic product (GDP) per capita increased so much
faster since the 1970s than North Korea’s GDP per capita?
Answer: One of the factors that could explain the divergence between South Korea’s and North Korea’s
per capita GDP is the fact that South Korea is a market economy while North Korea is a command
economy. The price mechanism allocates resources in market economies to their most efficient use. It
also aligns the incentives of sellers and buyers. Central planners in command economies, however, face
coordination and incentive problems. The central planner does not fully understand consumer wants and
the production capabilities of every sector of the economy, and it is difficult to provide workers with
appropriate incentives.

7. In a command economy, a planning agency sets prices for various inputs and final goods. In a market
economy, supply and demand decide the prices of various goods. In both cases, there is a set of prices
operating in the economy. Then why are market economies considered more efficient than planned
economies?
Answer: Although planning agencies set prices, they cannot always accurately align the interests of
buyers and sellers or solve the coordination problem of bringing agents together to trade. Any individual
can only know a small fraction of all that is known collectively and so a planning agency cannot replicate
the work of the invisible hand. In a market economy on the other hand, the price mechanism ensures that
economic agents make trades that are in their best interest and maximize social surplus.
8. If your professor decided to give all of his students the highest grade in the class, would that affect
your classmates’ incentives to study?
Answer: If every student were given the same grade irrespective of how he or she did on an exam,
students’ incentive to study. Even without studying, a student would be ‘guaranteed’ a higher grade than
he would have received otherwise. Eventually, one can expect students in the class to stop studying
altogether.
9. Sofia, a political science student, thinks that the government should intervene to revive declining
industries like video rentals and print newspapers. The government, she reasons, can resolve the
coordination problem of getting the agents in these markets to trade. Do you agree with her? Explain
your answer.
Answer: Sofia’s reasoning is flawed because declining industries do not face a coordination problem. A
coordination problem results when economic agents with coinciding interests cannot be brought together
to trade. However, in this case, falling demand is responsible for the decline of industries like video
rentals and print newspapers. Even if the government attempted to bring together economic agents in
these industries, it is unlikely that demand for rented videos and newspapers will increase.
10. Are all efficient outcomes also equitable? Explain.
Answer: Equity is concerned with the distribution of resources across society. An efficient outcome is one
that maximizes social surplus. However, maximizing social surplus is not always consistent with equity
considerations. An economy can make the most efficient use of the resources that it has but at the same
time, these resources may not be equally distributed in society.
11. Are there real-world markets that resemble double oral auctions? Suppose you had to organize a
double oral auction for a good that has perfectly elastic demand. Do you expect prices to approach the
competitive equilibrium?
Answer: Double oral auctions are similar to how trading actually works on stock exchanges—traders
announce bids and asks and if they match, a trade is executed.
Double oral auction experiments with many different market variants - including varying the elasticity of
supply and demand and the numbers of buyers and sellers - have shown that the equilibrium price in the
market will be very close to where the supply and demand curves intersect. So, the price in a double oral
auction for a good with perfectly elastic demand is also expected to approach the equilibrium price.
12. Imagine you are a buyer in a double oral auction with a reservation value of $10 and there is a seller
asking $8.
a. How much will you gain from accepting this offer?
b. If you are the only buyer, and you know that the lowest ask price is $2, should you accept this
offer?
Answers:

a. By accepting this offer, you will gain $2 ($10 – $8).

b. Yes. By accepting this offer, you will gain $8 ($10 – $2). If you choose to accept an offer from a
different seller, your surplus will be lower. By accepting the lowest ask price of $2, you will
maximize your surplus from this trade.
Problems
1. The following diagram shows the market demand and market supply for sweaters. Calculate
consumer surplus, producer surplus, and social surplus in this market.
Answer: Producer surplus is the area of triangle I and is equal to ½ x 100 x (60 – 20) = 2000. Consumer
surplus is the area of triangle II and is equal to ½ x 100 x (90 - 60) = 1500. Social surplus is the sum of
consumer surplus and producer surplus and is equal to 1500 + 2000 = 3500.

2. Consider the supply and demand shown in section 7.1 of the textbook (graphed in exhibit 7.2).
Suppose the price were limited to $55 at minimum (a “price floor”).
a. At the price of $55, which people buy? What is the consumer surplus?
b. At the price of $55, two iPhones will be purchased, but there are 5 willing sellers. What is the
highest possible producer surplus? What is the lowest possible producer surplus?
Answers:
a. Madeline and Katie will buy. Surplus is $70-$55 = $15 for Madeline and $60-$55 = $5 for Katie,
for a total consumer surplus of $20.
b. The highest possible producer surplus would be achieved when Tom and Mary sell, for a total of
$45 + $35 = $80; surplus for an individual is $55 minus the reservation value. The lowest
possible producer surplus would be achieved when Phil and Adam sell, for a total of $15 + $5 =
$20.
3. There are four consumers willing to pay the following amounts for an electric car:
Consumer 1: $70,000 Consumer 2: $20,000 Consumer 3: $80,000 Consumer 4: $40,000
There are four firms that can produce electric cars. Each can produce one car at the following costs:
Firm A: $30,000 Firm B: $60,000 Firm C: $40,000 Firm D: $20,000
Each firm can produce at most one car. Suppose we wanted to maximize the difference between
consumers’ willingness to pay for electric cars and the cost of producing those cars; that is, we wanted
to maximize social surplus.
a. How many electric cars should we produce?
b. Which firms should produce those cars?
c. Which consumers should purchase those cars?

d. Find the maximum social surplus in the electric car market.

Answers:
a. We should produce three cars. The value of the fourth car would be just $20,000 and would cost
$60,000 to produce.
Consumers Firms
(I) (II)
$80,000 3 $20,000 D
$70,000 1 $30,000 A
$40,000 4 $40,000 C
$20,000 2 $60,000 B
b. The three lowest cost firms should produce: Firms A, C, and D

c. The three consumers who value electric cars the highest should own electric cars: Consumers 1,
3, and 4.
d. Willingness to pay of the consumers = $80,000 + $70,000 + $40,000 = $190,000
Total Cost = $20,000 + $30,000 + $40,000 = $90,000
Social surplus = $190,000 – $90,000 = $100,000
4. Let us continue with the electric car example from problem 3. Suppose the market for electric cars is
competitive.
a. Show that the equilibrium price in this market is $40,000.
b. Which firms will produce an electric car if the price is $40,000?
c. Which consumers will buy an electric car when the price is $40,000?
d. Calculate consumer, producer surplus, and social surplus when the price is $40,000.
e. Compare your answers to those for problem 3.
Answers:
a. When the price is $40,000, three consumers (all except 2) are willing to buy an electric car
because their willingness to pay is greater than or equal to price. Three firms (all except B) are
willing to sell an electric car since their cost is less than or equal to the price. Therefore supply
equals demand when the price is $40,000.
b. Firms A,C, and D
c. Consumers 1,3 and 4
d. Consumers 1, 3, and 4 are willing to pay a total of $80,000 + $70,000 + $40,000 = $190,000 for
three cars. At a price of $40,000 they will pay 3 x $40,000 = $120,000 for those cars. Therefore
consumer surplus equals $190,000 - $120,000 = $70,000. It will cost Firms D, A, and C a total of
$20,000 + $30,000 + $40,000 = $90,000 to produce those cars. At a price of $40,000 their
revenues equal 3 x $40,000 = $120,000 Therefore producer surplus equals $120,000 - $90,000 =

$30,000. Social surplus is the sum of consumer and producer surplus. Therefore, social surplus
equals $70,000 + $30,000 = $100,000.
e. The point here is that competitive markets lead to efficiency. The market outcome here leads to
the maximum social surplus we found in problem 3.
5. Sara and Jim are going to lunch together and rank the restaurant options in the following way. Which
restaurants are Pareto efficient?
Sara’s Preferences Jim’s Preferences
Chipotle 4th 3rd
Naf Naf 1st 4th
Panera 2nd 5th
Potbelly 3rd 2nd
Blaze 5th 1st
Answer: Naf Naf, Potbelly, and Blaze are Pareto efficient. Chipotle is not Pareto efficient since both Sara
and Jim are better off going to Potbelly. Naf Naf is Pareto efficient since Sara is worse off anywhere else.
Panera is not Pareto efficient since both Sara and Jim are better off at at Naf Naf. Potbelly is Pareto
efficient since Chipotle and Blaze are worse for Sara, yet Naf Naf and Panera are worse for Jim. Finally,
Blaze is Pareto efficient since Jim is worse off anywhere else.
6. The market for electric drills in a certain country is characterized by a large number of buyers and
sellers and every buyer who wants a drill and can afford one has bought one. In other words, the
market for drills is in equilibrium.
a. Does this also mean that it is Pareto efficient? Explain your answer.
b. If some of the buyers in this market are now willing to pay more than they did earlier, would your
answer change?
Answers:
a. An outcome is Pareto efficient if no individual can be made better off without making someone
else worse off. A competitive market maximizes social surplus which means there are no further
gains from trade. A gain from trade would imply that two people (a buyer and a seller) are made
better off (while all others are not affected). This means that if there were a gain from trade, the
market would not be Pareto efficient. However, since there are no such gains from trade, the
market is Pareto efficient.
b. Initially the market may not be efficient if the price has not had time to adjust upward. However,
once a new equilibrium price is achieved, the market will be Pareto efficient as before.

7. Compared to the market for cars, the market for vintage buttons has fewer buyers and sellers. Social
surplus is likely to be higher in the market for cars than in the vintage button market. Is it then correct
to assume that the outcome in the car market is Pareto efficient while in the vintage button market it is
not? Explain.
Answer: No. The outcome in both markets are Pareto efficient. Pareto efficiency is not a concept meant to
judge whether one market is better than another market. Instead, it is intended to judge whether an
outcome is acceptable, relative what else could have happened within a particular market.
8. The following tables show a small firm’s long-run average cost of manufacturing a good at two
different plants:
Plant 1
Quantity Total Average Cost Marginal Cost
Cost
1 50
2 106
3 164
4 224
5 287
6 355
7 430
8 520
9 618
Plant 2
Quantity Total Cost Average Cost Marginal Cost
1 20
2 52
3 90
4 130
5 175
6 227
7 285
8 345
9 407
a. Complete the third and fourth columns of each table.

b. Suppose the price of the good is $60. How much should the firm produce in each plant in order to
maximize the firm’s profit? Find the firm’s profit.
c. A new manager is assigned to the production department. He thinks that the firm can profitably
move all production to Plant 2 since the average cost of production is lower in Plant 2 than in

Plant 1. If the firm only uses Plant 2, how much should it produce in order to maximize profits?
Find the firm’s profit. Assume zero fixed cost.
Answer:
a.
Plant 1
1 50 50.00 50
2 106 53.00 56
3 164 54.67 58
4 224 56.00 60
5 287 57.40 63
6 355 59.17 68
7 430 61.43 75
8 520 65.00 90
9 618 68.67 98
Plant 2
1 20 20.00 20
2 52 26.00 32
3 90 30.00 38
4 130 32.50 40
5 175 35.00 45
6 227 37.83 52
7 285 40.71 58
8 345 43.13 60
9 407 45.22 62
b. Since the price of the good is $60, profits are maximized when marginal cost of production is
equal to $60 at both plants. This occurs when 4 units are produced at Plant 1 and 8 units are
produced at Plant 2. The firm’s revenue will be 12 x $60 = $720, its total costs will be $224 +
$345 = $569, and it will earn a profit of $720 - $569 = $151.
c. If the firm uses just Plant 2 it would maximize profits by producing just 8 units (since price
equals marginal cost in Plant 2 at 8 units). Its revenue will be 8 x $60 = $480, its cost will be
$345, and its profit will be $480 - $345 = $135.
9. You run a small classroom market experiment with only three buyers and three sellers. The
willingness to pay (reservation value) for buyer A is $7; for buyer B it is $5; and for buyer C it is $3.
The willingness to accept (reservation value) for seller X is $2; for seller Y it is $4; and for seller Z it
is $6.
a. Sketch the supply and demand in this market.
b. What is the equilibrium quantity?

c. What is the social surplus given this outcome?

d. What if in your experiment, seller X and buyer C agree to a price of $2.50, seller Y and buyer B
agree to a price of $4.50, and seller Z and buyer A agree to a price of $6.50. All participants have
managed to find a trade that benefits them individual, and yet this is not an efficient outcome. In
terms of social surplus, why not?
Answer:
a. See diagram.
b. Q = 2, where supply and demand intersect.
c. The area between the two curves is ($7-$2) + ($5-$4) = $6. This is the maximum possible social
surplus. It could be achieved with any price from $4 to $5, so long as A and B buy (total benefit
of $7 + $5 = $12), while X and Y sell (total cost of $2 + $4 = $6) for a surplus of $12 - $6 = $6.
d. The total surplus would be total benefit minus total cost, or ($7+$5+$3)-($6+$4+$2)=$3; this is
less than the $6 social surplus from before. Fortunately, in practice this sort of outcome is rare
since either buyer A would be unlikely to pay such a high price ($6.50) or seller X would be
unlikely to agree to accept such a low price ($2.50); most likely they would match up with each
other and agree to a better price for both. This would squeeze buyer C and seller Z out of the
market, which is a good thing in terms of social surplus.

10. Suppose a market for cheap sunglasses is in a long-run competitive equilibrium and that the price is
$10. Every producer of sunglasses sells 5,000. A cloudy summer decreases the demand for
sunglasses, which causes the market price to change. As a consequence, in the short run, will each
firm sell more sunglasses, fewer sunglasses, or the same number of sunglasses? Also, describe what
will happen in the long run?
Answers: Market demand shifts in, which causes the market price to drop. In the short run, each
individual firm will produce fewer than 5,000 sunglasses (they will slide down and to the left along the
marginal cost curve). In the long run, some firms will exit, which will shift the supply curve to the left,
until the price rises back to $10. Each firm will return to producing 5,000 sunglasses.
11. The equilibrium rent in a town is $500 per month and the equilibrium number of apartments is 100.
The city now passes a rent control law that sets the maximum rent at $400. The diagram below
summarizes the supply and demand for apartments in this city.
a. Use the figure to complete the table below

Before Rent After Rent Control Change
Control
Consumer Surplus
Producer Surplus
Social Surplus
b. Use your answers to part (a) of this problem to answer the following questions:
i. Did consumer surplus definitely rise, definitely remain constant, definitely fall, or is the
direction of the change in consumer surplus unclear?

ii. Did producer surplus definitely rise, definitely remain constant, definitely fall, or is the
direction of the change in producer surplus unclear?
iii. Did social surplus definitely rise, definitely remain constant, definitely fall, or is the
direction of the change in social surplus unclear?
Answer:
a. The completed table is as follows:
Before Rent After Rent Control Change
Control
Consumer Surplus I + II I + III III – II
Producer Surplus III + IV + V V – III – IV
Social Surplus I + II + III + IV + V I + III + V – II – IV
b. As shown in the table:

i. The change in consumer surplus is III – II and so it is not clear if consumer surplus rose
or fell. The consumers who rent those 60 apartments that are available under rent control
are better off because they now pay $400 per month instead of $500; this benefit is area
III. But the people who cannot find an apartment under rent control are worse off. They
lose the consumer surplus they realized from the 40 apartments that are no longer
available as a result of rent control; this loss is area II.
ii. Suppliers are unambiguously worse off as a result of price controls. They receive $400
per month instead of $500 per month for each of the 60 apartments they continue to offer
under rent control (area III) and they lose the producer surplus they realized from the 40
apartments they no longer offer (area IV).
iii. Total surplus falls by the sum of II (lost consumer surplus from the 40 apartments that are
no longer offered) and IV (lost producer surplus from those 40 apartments).
12. According to reports in the Chinese media, commuters in Beijing are facing a somewhat paradoxical
situation: they find it difficult to get a cab while hundreds of cabs lie idle during rush hour. The
demand for taxis in Beijing has increased as average incomes have risen. Government-determined
gasoline prices have also increased. But the government, worried about rising prices, has left the fares
cabs can charge their customers unchanged.
a. Use supply and demand curves to explain what has happened in the market for cabs in Beijing.
b. Based on your understanding of how the invisible hand works, what do you think should be done
to correct this problem?
Answers:
a. The following diagram shows the demand and supply curves for cabs in Beijing. The increase in
demand causes the demand curve to shift to the right. Since gasoline prices have increased, the
cost of running a cab in Beijing has also increased. This will shift the supply curve to the left. The
equilibrium quantity may or may not change depending on the degree to which both curves shift
but the equilibrium price in the market will increase. However, since the government does not
allow cab fares to increase, the number of cabs demanded exceeds the supply. This explains why
commuters are unable to find a cab when they need one.

As can be seen in the figure, the increase in demand and decrease in supply have actually
increased the equilibrium price from P to P’. The equilibrium quantity should also have increased
from Q to Q’. The distance between Q0 and Q1 shows the extent by which demand exceeds supply
as a result of the price control.
Market for Cab Rides
b. An increase in demand combined with a decrease in supply implies an increase in price.

Therefore, to fix this problem, the cab fare must be allowed to increase. For the market to be in
equilibrium, fares must be allowed to increase to P’. At this price, quantity supplied will equal
demand at the quantity demanded.
See http://www.economist.com/node/21551537 and
http://www.theatlantic.com/international/archive/2013/01/its-harder-than-ever-to-catch-a-cab-in-
beijing/267239/
13. Ashley is willing to pay $7, Bill is willing to pay $5, and Carrie is willing to pay $1.
a. Sketch demand.
b. Write out the demand schedule for each integer price up to $8 ($0, $1, $2, …$8)
c. Find Consumer Surplus if price is $2.
d. What if another buyer shows up who is “willing to pay any amount” for one unit. If we take her
word at face value, what does the new demand look like?
Answers:
a. See diagram.

b. To fill out the table, you can pick numbers off the graph, or ask yourself: Given those
willingness-to-pay values, how many people (between Ashley, Bill, and Carrie) would want to
buy? Finally, when the price is exactly equal to a person’s willingness to pay, by definition this
person is indifferent between buying and not buying. Thus, there is more than one right answer to
the question “what is quantity demanded?”
Price (P) Quantity (Q)
$0 3
$1 2 to 3
$2 2
$3 2
$4 2
$5 1 to 2
$6 1
$7 0 to 1
$8 0
c. Consumer surplus can either be viewed as an area or as the sum of some numbers. In this case it
is the surplus that Ashley enjoys ($7 - $2 = $5) and the surplus that Bill enjoys ($5 - $2 = $3), or
$8 total.
d. This shifts the entire demand one unit to the right:


Another random document with
no related content on Scribd:
Theol. gent. c. 17 de morte. Nägelsbach, Homer. Theol. 310 f.
Paulsen, Ethik I 80 f. Weiss, Apol. d. Christ. I3 475-501 II3 464-517.
Het optimisme der vorige eeuw sloeg reeds bĳ Voltaire, Candide
1759 in pessimisme om, en Hegels rationalisme maakte plaats voor
de wĳsbegeerte van Schelling, welke niet de rede maar den wil tot
principe der wereld verhief, deel II 204. De rede moge verklaren
kunnen, wat en hoe de dingen zĳn; dat ze zĳn, is alleen af te leiden
uit een wil; en deze existentie der dingen is het eigenlĳk positieve, is
de irrationale Rest, die ten slotte op den bodem van al het
bestaande overblĳft. Nach der ewigen That der Selbstoffenbarung ist
nämlich in der Welt, wie wir sie jetzt erblicken, alles Regel, Ordnung
und Form; aber immer liegt noch im Grunde das Regellose, als
könnte es einmal wieder durchbrechen, und nirgends scheint es, als
wären Ordnung und Form das Ursprüngliche, sondern als wäre ein
anfänglich Regelloses zur Ordnung gebracht worden. Dieses is an
den Dingen die unergreifliche Basis der Realität, der nie aufgehende
Rest, das, was zich mit der grössten Anstrengung nicht in Verstand
auflösen lässt, sondern ewig im Grunde bleibt..... Ohne diess
vorausgehende Dunkel giebt es keine Realität der Creatur;
Finsternis ist ihr notwendiges Erbtheil..... Alle Geburt ist Geburt aus
Dunkel ans Licht, Werke I 7 S. 359 f. Om deze reden had Schelling
ook een geheel anderen blik op leven en wereld dan Hegel; voor
dezen was alles redelĳk, maar Schelling zag aan alles het
irrationeele, het regellooze, de duisternis, het chaotische ten
grondslag liggen en erkende den lĳdensweg van het wereldproces.
Es ist vergebliches Bemühen, aus friedlicher Ineinsbildung
verschiedener Kräfte die Mannichfaltigkeit in der Natur zu erklären.
Alles was wird, kann nur im Unmuth werden, und wie Angst die
Grundempfindung jedes lebenden Geschöpfs, so ist alles was lebt,
nur im heftigen Streit empfangen und geboren. Wer möchte glauben,
dass die Natur so vielerlei wunderliche Produkte in dieser
schrecklichen äussern Verwirrung und chaotischen innern
Mischung..... anders als im heftigsten Widerwillen der Kräfte habe
erschaffen können? Sind nicht die meisten Produkte der
unorganischen Natur offenbar Kinder der Angst, des Schreckens, ja
der Verzweiflung? Werke I 8 S. 322, cf. 328. 335 II 1 S. 582. Zelfs is
er in God ein Quell der Traurigkeit, die aber nie zur Wirklichkeit
kommt, sondern nur zur ewigen Freude der Ueberwindung dient.
Daher der Schleier der Schwermuth, der über die ganze Natur
ausgebreitet ist, die tiefe unzerstörliche Melancholie alles Lebens;
Freude muss Leid haben, Leid in Freude erklärt werden, I 7 S. 399.
De tegenwoordige wereld, in welke wĳ leven, is slechts als eene
aussergöttliche te begrĳpen. Van haar is de mensch door zĳn val de
oorzaak, II 3 S. 352 f., diese aussergöttliche Welt ist die Welt des
göttlichen Unwillens, alle Menschen, Juden und Heiden, sind τεκνα
φυσει ὀργης, von Natur Kinder des göttlichen Unwillens, ib. 372 enz.,
cf. v. Hartmann, Ges. Stud. u. Aufs. 1876 S. 683 f. Al deze
gedachten keeren in systematischen samenhang bĳ de wĳsgeeren
Schopenhauer en von Hartmann, in dichterlĳken vorm bĳ Rückert,
Lenau, Byron, Shelley, George Sand, Alfred de Musset, Leopardi en
bovenal ook in de nieuwere fin-de-siècle litteratuur terug; het
Buddhisme, dat in den wil om te leven, in het zĳn zelf, de oorzaak
van alle lĳden ziet, wordt als de hoogste wĳsheid geëerd. Leven is
lĳden, het slingert heen en weer tusschen smart en verveling, het is
de moeite van het leven niet waard. De wereld met hare hospitalen,
lazareths, chirurgische martelingen, gevangenissen, folterkamers,
slavenstallen, slagvelden, gerechtshoven, woningen van ellende
enz., biedt eene geschikte stof voor de beschrĳving der hel en is
zelve een hel, waarin de eene mensch een duivel voor den ander is.
Indien zĳ een weinig slechter ware, zou zĳ van ellende niet kunnen
bestaan. Alwat bestaat is daarom waard, dat het te gronde gaat,
Schopenhauer, Die Welt u.s.w. I6 366 f. II 657 f. Parerga II5 303 f. v.
Hartmann, Philos. d. Unb. II 273-390 enz., en verdere litt. over het
pessimisme bĳ Ueberweg-Heinze, Gesch. d. Philos.8 1897 S. 183 f.
481. Over oorsprong en doel van het lĳden zĳn de beschouwingen
vele geweest. De philosophie is er bĳna altĳd op uit, om de schuld
ervan, evenals van de zonde, rechtstreeks of zĳdelings te werpen op
God. Het lĳden wordt dan afgeleid uit een zelfstandig, boos principe
(Parzisme, Manicheisme), uit een oorspronkelĳk boos wezen (Daub),
uit eene donkere natuur in God (Böhme, Schelling), uit den blinden,
alogischen wil om te zĳn (Buddhisme, Schopenhauer, von
Hartmann), uit de zelfobjectiveering en Entäusserung Gods (Hegel),
uit de materie (Plato, Aristoteles, Philo), uit natuurnoodwendigheid
(Weisse, Rothe), uit de eindigheid van het schepsel (Leibniz), uit den
ontwikkelingstoestand der wereld (Ulrici), uit het zondig bewustzĳn
des menschen, dat de op zichzelf noodzakelĳke onvolkomenheden
der wereld als Uebel opvat (Schleiermacher, Lipsius, Ritschl) enz.
Dat echter het lĳden niet in dien zin aan God is toe te schrĳven, dat
het met de schepping zelve gegeven was, staat vast op grond van
de leer der H. Schrift, van de getuigenis onzer conscientie, en het
wezen der religie, dat heiligheid en zaligheid ten nauwste verbindt.
Toch schĳnt een bestaan en ontwikkeling van wereld en menschheid
zonder lĳden eene onmogelĳke gedachte te zĳn. Van eene
geschiedenis zonder zonde en ellende kunnen wĳ ons geene
voorstelling vormen; zoodra wĳ deze wegdenken, blĳft er in het
ledige raam van den tĳd en de ruimte geene gebeurtenis meer over.
Aan het physisch organisme schĳnt smart en dood van nature,
noodwendig eigen te zĳn; de impassibilitas is eene eigenschap, die
in een zinnelĳk schepsel niet te denken valt. Van menschen geldt dit
reeds, veel meer nog van planten en dieren; de nieuwere
natuurwetenschap heeft ons overal in de organische en
anorganische natuur een struggle for life doen aanschouwen, waarin
alle schepselen vĳandig staan tegenover elkaar en het op elkanders
dood hebben toegelegd.
En toch, hoe natuurlĳk smart en lĳden ook schĳnen, tegen de
voorgaande beschouwing is met grond het volgende in te brengen:
1o. Indien wĳ uit wereld en menschheid eens verwĳderen konden alle
lĳden, dat zonder eenigen twĳfel direct of indirect door de zonde is
veroorzaakt, dan zou in eens verreweg het meeste en zwaarste
lĳden verdwenen en het probleem des lĳdens tot zeer kleine
afmetingen teruggebracht zĳn. Niemand kan ontkennen, dat er
tusschen zonde en ellende een allernauwst verband bestaat; vele
zonden slepen naar aller oordeel allerlei schrikkelĳke gevolgen na
zich, niet alleen geestelĳk, zooals vrees, spĳt, schaamte, schande,
berouw enz., maar ook stoffelĳk, zooals ziekte, ellende, pĳn,
armoede, verwildering enz. En niet alleen is dit het geval bĳ
vleeschelĳke zonden, zooals zingenot, dronkenschap, wellust enz.,
maar ook bĳ zulke zonden die een meer geestelĳk karakter dragen,
zooals afgoderĳ, bĳgeloof, ongeloof, leugen, hebzucht, ĳdelheid,
hoogmoed, haat, nĳd, drift enz. Zĳ werken alle in meerder of minder
mate ook op het lichaam in en brengen er verwoestingen aan. Een
stroom van geestelĳke en lichamelĳke ellende in de individueele
personen, in gezinnen, familiën, geslachten, volken, in staat, kerk,
maatschappĳ, wetenschap, kunst neemt in de zonde zĳn oorsprong.
Neem deze weg, en er blĳft volgens aller instemming bĳna geen
lĳden meer over. Die Welt ist vollkommen überall, wo der Mensch
nicht hinkommt mit seiner Qual (Schiller). Die Hauptquelle der
ernstlichsten Uebel, die den Menschen treffen, ist der Mensch
selbst, homo homini lupus, Schopenhauer, Die Welt II6 663. 2o. Toch,
hoeveel waarheid er ook ligge in Schillers woord, heelemaal waar is
het niet. Al denken wĳ het lĳden weg, dat naar aller oordeel
rechtstreeks of zĳdelings in de zonde zĳne oorzaak heeft, de wereld
zou er toch niet in eens volmaakt door worden. Er zouden nog
overblĳven al die rampen, welke den mensch van buiten af
overkomen en niet voor ieders bewustzĳn in verband met de zonde
staan, zooals aardbeving, storm, onweder, watersnood,
hongersnood, pest, spoorwegongeluk enz. Ook hier is er wel naar de
getuigenis der Schrift verband met de zonde, maar het is toch
anders dan bĳ het bovengenoemde lĳden. Farizeën en Motazelieten
zochten ook daarvan de verklaring in persoonlĳke zonden, maar
Jezus oordeelde anders, Luk. 13:4, Joh. 9:1. Niet in persoonlĳke
zonden, maar in de zonde der menschheid heeft de disharmonie en
vĳandschap der natuur hare oorzaak. God heeft om de zonde des
menschen de aarde met den vloek getroffen en al het schepsel der
ĳdelheid en verderfenis onderworpen. De gevallen mensch hoort niet
meer thuis in een paradĳs; met zĳn toestand komt de aarde overeen,
die tusschen hemel en hel instaat. De mensch heeft met de kennis
en gerechtigheid ook de heerschappĳ en heerlĳkheid verloren; de
krachten en elementen der natuur staan menigmaal vĳandig tegen
hem over; hĳ kan ze nu niet anders aan zich onderwerpen dan door
moeitevollen, inspannenden arbeid. In haar geheel is de menschheid
geen betere plaats dan deze aarde waardig; en voor haar
ontwikkeling, opvoeding, behoudenis is er ook geen betere mogelĳk.
Van bĳzondere rampen kunnen wĳ bĳna nooit de bedoeling
aangeven, waarmee God ze zond, al zĳn ze zeker nooit volstrekt
sprakeloos voor dengene, dien ze treffen. Maar des te vermeteler is
het, met Schopenhauer en von Hartmann de schaal in de hand te
nemen, daarin het lief en het leed der gansche wereld tegen
elkander af te wegen, om dan het oordeel op te maken, dat de straf
de vreugde zeer verre overtreft. Want elk schepsel en ieder mensch,
ook de volleerdste pessimist, geeft feitelĳk aan het smartvolle zĳn
boven het smartlooze niet-zĳn de voorkeur en tracht in zĳn bestaan
te volharden. En de menschheid in haar geheel heeft in de
worsteling met de natuur een prikkel voor haar energie, een
materiaal voor haar arbeid, een spoorslag voor hare ontwikkeling
gevonden. De vloek over de aarde is haar door Gods genade in een
zegen verkeerd. 3o. Dat de gansche natuur deelt in den val van den
mensch, staat niet alleen vast op grond van de Schrift, maar vloeit
uit de centrale plaats, welke de mensch in de schepping inneemt, als
vanzelve voort, en is ook met het oog op de hedendaagsche
natuurwetenschap meer dan waarschĳnlĳk. Er is over den toestand
der wereld vóór den val en over hare verandering door en na den val
soms zeer wonderlĳk geredeneerd, deel II 548. 549, maar de
Gereformeerden hebben hier over het algemeen eene wĳze
soberheid betracht, ib. 559. 560, en den gulden regel gevolgd, dat
wel de forma der dingen door de zonde is veranderd maar de
materia dezelfde is gebleven. De zonde is immers geen substantie
en kan de substantie der dingen, die alleen God tot auteur heeft,
noch vermeerderen noch verminderen. Gelĳk de mensch na den val
wezenlĳk mensch is gebleven, zoo is het met de gansche natuur. Er
zĳn geen nieuwe species in planten- of dierenrĳk bĳgekomen;
doornen en distelen zĳn niet door een woord Gods nieuw geschapen
gelĳk het gras en het kruid en het geboomte op den derden dag,
Gen. 1:11; en kruipend en wild gedierte bestond er ook reeds vóór
den val, Gen. 1:24. Maar gelĳk bĳ den mensch dezelfde vermogens
en krachten, door de zonde bedorven, in eene andere richting
gingen werken, zoo is het ook met de gansche schepping, nadat ze
door God met den vloek getroffen werd. Overgelaten aan zichzelve,
geëmancipeerd van de heerschappĳ en de verzorging van den
mensch, beladen met Gods vloek, is de natuur allengs verwilderd en
verbasterd en heeft doornen en distelen, allerlei ongedierte en
verscheurende beesten voortgebracht. De mogelĳkheid van zulk
eene verbastering wordt door de nieuwere natuurwetenschap boven
alle bedenking verheven. De palaeontologie levert slechts zeer
weinig fossilen van verscheurende dieren; de groote dieren van den
oudsten tĳd, rhinoceros, mammuth, mastodon waren allen
plantenetend. Van de zoogenaamde sauriërs, die men voor
hagedissen houdt, is het onzeker; maar zelfs de walvisschen leven
ten deele van planten. Insecten zĳn alle plantenetend; alleen zĳn er
sommige, die in onontwikkelden toestand, zooals rupsen, larven,
sluipwespen (ichneumon) zich voeden met de bestanddeelen van
animale wezens, maar kevers, mieren, bĳen, vlinders enz., leven alle
van plantaardig voedsel. Onder de vogels zĳn er wel vele, die dierlĳk
voedsel gebruiken, maar zĳ kunnen toch ook van planten leven. Tot
de verscheurende dieren behooren de drie genera van felis (leeuw,
tĳger, kat, panther, luipaard enz.), canis (hond, wolf, vos) en ursus
(beer enz). Maar van al deze dieren is het minstens twĳfelachtig, of
het vleescheten tot hunne natuur behoort. Darwin heeft in zĳn ook in
dit opzicht voor theologen zeer leerzame werk, Het varieeren der
huisdieren en cultuurplanten, vert. door Dr. H. Hartogh Heys van
Zouteveen, Arnh. Nĳm. Cohen, bewezen, dat dieren zich aan
veranderde voeding kunnen gewennen en haalt daarvoor
verschillende voorbeelden aan, II 344v. En evenzoo kunnen door
verwildering takken in dorens, en door cultivatie dorens in takken
veranderen, II 361. De natuur is nu in veel opzichten eene antithese
geworden van den mensch, 2 Kon. 17:25, Job 5:22, 23, Hos. 2:20,
Jes. 11:6v. 7:23, 65:20v., Ezech. 14:15, 21, Op. 21, Sir. 39:32v.;
planten en dieren zĳn geworden tot levende beelden van
menschelĳke zondige neigingen en hartstochten; dierenvrees en
dierenvereering bewĳzen de abnormale verhouding van den mensch
tot de wereld rondom hem heen. Maar de nu en dan bĳ menschen
nog voorkomende wondere macht over de dieren; de vele
veranderingen, die blĳkens de palaeontologie in planten- en
dierenrĳk zĳn ingetreden; de domesticatie en de langzame
variabiliteit bĳ planten en dieren leveren bewĳzen te over, dat een
toestand, als Jesaja in hoofdst 11 en 65 ons teekent, volstrekt niet
tot de onmogelĳkheden behoort. Er is niets ongerĳmds in de
gedachte, dat, evenals bĳ den mensch, zoo ook bĳ de natuur
tengevolge van het oordeel Gods eene belangrĳke verandering is
ingetreden. In elk geval is de Schrift heel wat rationeeler dan wat
soms onder den naam van wetenschap aan de markt wordt
gebracht; volgens Lindenschmitt waren de menschen vroeger
verscheurende dieren geweest, die zich tegenover elkander door in
het water gebouwde paalwoningen moesten beschermen, maar de
roofdieren waren toen hoogst onschuldige schepsels geweest, bĳ
Weiss, Apol. II3 497. 4o. Daarbĳ vergete men eindelĳk niet, dat,
theologisch gesproken, de schepping zelve in zekeren zin
infralapsarisch was, Delitzsch, Genesis 1887 S. 67. De val is voor
God geen verrassing en geen teleurstelling geweest. Hĳ zag hem
vooruit, had hem opgenomen in zĳn raad en rekende er reeds mede
bĳ de schepping. Deze heeft daarom zoo plaats gehad, dat de
gansche wereld, ingeval de mensch als haar hoofd viel, zoo worden
kon als zĳ thans is. De toestand van den mensch en van heel de
aarde was vóór den val een voorloopige, die zoo niet blĳven kon. Hĳ
was van dien aard, dat hĳ opgevoerd kon worden tot hooger
heerlĳkheid maar ook, in geval van ’s menschen overtreding, aan
ĳdelheid en verderfenis kon onderworpen worden. Door de zonde en
den vloek Gods kwam overal van onder en van achter de harmonie
het regellooze, het chaotische, het daemonische te voorschĳn, dat
ons verwart en beangst. Er is over de gansche schepping een
Schleier der Schwermuth uitgebreid. Πασα ἡ κτισις συνστεναζει και
συνωδινει. Cf. Naville, Le problème du mal, Genève 1868. Delitzsch,
Syst. d. chr. Apol. 1869 S. 141 f. Ebrard, Apolog. I 275 f. Pressensé,
Le problème de la douleur, Etudes évang. 1867 p. 1-168. Keppler,
Das Problem des Leidens in der Moral, Freiburg Herder 1895.
Sterling Berry, Das Problem menschl. Leidens im Lichte des Christ.
Aus d. Engl. Heilbronn 1895. Holliday, The effect of the fall of man
on nature, Presb. and. Ref. Rev. Oct. 1896 p. 611-621. Paul Cadène,
Le pessimisme légitime, Montauban 1894. James Orr, Christian view
217. 495. Harnisch, Das Leiden beurteilt vom theist. Standpunkt,
Halle 1881. Kübel, in Herzog2 15, 702 f. Lamers, Het probleem des
lĳdens, Theol. Stud 1896. Illingworth, The problem of pain, 3d essay
in Lux Mundi ed. by Ch. Gore, 13 ed. 1892 p. 82-92. Henry Hayman,
Why we suffer and other essays, London 1890 p. 1-109.
6. Dit lĳden voleindt zich in die andere straf op de zonde, welke

de dood heet. Velen zĳn van meening, dat de Schrift, behalve op
enkele plaatsen, den dood niet beschouwt als gevolg en straf der
zonde. Wel is in Gen. 2:17 de plotselinge, terstond intredende dood
als straf op de zonde bedreigd, en deze wordt ook altĳd als eene
ramp en eene straf beschouwd. Maar de dood op zichzelf is
veelmeer natuurlĳk en is met het stoffelĳk organisme van den
mensch vanzelf gegeven, Gen. 3:19, 18:27, Job 4:19, Ps. 89:48v.,
90:3, 103:14v., 146:4, Pred. 3:20, 12:7. Zoo oordeelden vroeger
reeds de Pelagianen, Socinianen, Rationalisten en oordeelen thans
nog vele theologen, zooals Schleiermacher, Chr. Gl. § 59 Zusatz.
Lipsius, Dogm. § 414. Ritschl, Rechtf. u. Vers. III 308 f. Smend, Altt.
Rel. 504. Marti, Gesch. d. israel. Rel. 193. Clemen, Die chr. Lehre v.
d. Sünde I 233 f. Matthes, Theol. Tĳdschr. 1890 bl. 239-254 enz. Er
ligt in deze voorstelling eenige waarheid. In Gen. 2:17 is inderdaad
niet de dood in het algemeen, maar bepaald de terstond na de
overtreding intredende dood op de zonde bedreigd. Gen. 3:19
verhaalt daarom ook niet de volle uitvoering der bedreigde straf;
maar wĳzigt deze en stelt haar uit. Dientengevolge ziet het O. T. in
den plotselingen, in den bloei der jaren intredenden dood juist eene
straf voor de zonde, Gen. 6:3, Num. 16:29, 27:3, Ps. 90:7-10, gelĳk
ook de doodstraf zoo opgevat wordt. Deze beschouwing hangt
samen met de toenmalige oeconomie des verbonds en met de
paedagogie van het volk Israels. God verbond aan de onderhouding
zĳner geboden in de dagen des O. T. een lang en gelukkig leven en
stelde op de overtreding allerlei straffen aan deze zĳde des grafs.
Zoo was het oog van de rechtvaardigen vooral op de lotsbedeeling
van dit leven gericht en binnen den kring van het aardsche bestaan
beperkt; slechts zelden drong het door tot de overzĳde des grafs.
Het onderscheid tusschen rechtvaardigen en goddeloozen lag
daarom niet allereerst in den dood als zoodanig, want deze was voor
allen gelĳk, maar in de verschillende bedeeling van het lot, dat aan
den dood voorafging. En als die bedeeling ook dikwerf zoo weinig
verschilde, dan werd het onderscheid tusschen de rechtvaardigen en
de goddeloozen gezocht in de onderscheidene bedoeling, die het
lĳden voor de eersten en de laatsten had, Deut. 8:2v., Hos. 2:5v. Jes.
1:25v., Jer. 5:3, 9:7, 31:18, Klaagl. 3:27v., Ps. 119:67, 71, 75, Spr.
3:11v., Job 1 enz. De gerechtigheid Gods, die de zonden bezoekt,
wordt voor het vrome Israel ook wederom principe van verlossing en
heil, deel II 197v. Maar hieruit volgt nog geenszins, dat de dood zelf
natuurlĳk en noodzakelĳk werd geacht. Immers sluit de
beschouwing, dat de dood gevolg is van het stoffelĳk organisme des
menschen, geenszins uit, dat die dood straf is der zonde. Alleen
daarom kan voor den mensch de straf der zonde in den dood
bestaan, wĳl hĳ stof is en uit de aarde genomen. Paulus leert
evenzoo, dat Adam aardsch is uit de aarde en dat desniettemin de
dood door de zonde in de wereld is gekomen. En alle Christenen
spreken op dezelfde wĳze; de mensch is stof, vleesch, vergankelĳk,
en toch is zĳn dood gevolg der zonde. Voorts is er geen volk, dat de
schrikkelĳkheid en de onnatuurlĳkheid des doods dieper heeft
gevoeld dan Israel; de mensch is stof en moet tot stof wederkeeren,
maar natuurlĳk is dit niet, de zonde heeft de levenskracht der
menschen allengs verzwakt, Henoch en Elia zĳn den dood
ontkomen, het is in strĳd met de innerlĳke natuur van den mensch,
Job 14:1-12, rechtvaardigheid en leven zĳn innig verbonden, Lev.
18:5, Deut. 4:1, 30:15, Jer. 21:8, Hab. 2:4, Ezech. 33:16, Ps. 36:10,
Spr. 3:2, 18, 4:4, 13, 22, 8:35 enz., in de vergankelĳkheid des levens
wordt een gericht Gods openbaar, Ps. 90:7-12, cf. Krabbe, Die Lehre
v. d. Sünde u. v. Tode 1836. Schultz, Altt. Theol. 690 f. Oehler, Theol.
d. A. T. § 77. In de apocriefe en joodsche litteratuur, Sir. 25:26,
39:29, 40:9, Henoch 69:11, Wĳsh. 1:12v., 2:24, 4 Ezr. 3:7, Apoc. Bar.
23:4, Weber, System 238 f., en in het N. T., Joh. 8:44, Rom. 1:32,
5:12, 6:23, 1 Cor. 15:22, 55, 56, Hebr. 2:14, 1 Petr. 4:6, Jak. 1:15,
5:20, Op. 20:14, 21:4 enz., wordt dan duidelĳk uitgesproken, dat de
dood bezoldiging der zonde is. Allerminst bestaat er dus voor hen,
die het N. T. steeds verheffen ten koste van het O. T., reden, om den
samenhang van zonde en dood te loochenen. Toch geschiedt dit
menigmaal op grond van getuigenissen der historie en uitspraken
der natuurwetenschap. Er zĳn n.l. velen, die alle vreeze des doods
schĳnen overwonnen te hebben en zeer kalm ontslapen; anderen
maken door zelfmoord zelfs een einde aan het leven; Rousseau
beweerde, dat de natuurmenschen allen in vrede en zonder vreeze
sterven; Lessing meende, dat de ouden den dood hielden voor een
broeder van den slaap en er niets schrikwekkends in zagen; de
romantiek dweepte menigmaal op sentimenteele wĳze met den
dood. En toch, al hebben enkelen in stoische apathie het zoover
gebracht, dat zĳ den dood als een lot met kalmte tegemoet zien,
vreeze des doods is al het levende aangeboren. Wĳ gelooven in den
grond niet, dat wĳ sterven moeten. De dood speelt in het menschelĳk
leven zulk eene groote rol, dat de philosophie terecht eene μελετη
θανατου kan heeten, Schopenhauer, Die Welt I 324 f. II 528 f. De
dood is voor den mensch altĳd de laatste en grootste vĳand
geweest; allen erkennen in hem ten slotte eene onnatuurlĳke macht
en ontvluchten hem zoo lang mogelĳk. Wel heeft de
natuurwetenschap menigmaal den dood natuurlĳk en noodzakelĳk
genoemd; Lauvergne zeide b. v., la mort de l’homme est une
conséquence logique et naturelle de son être. Tout prend fin, dura
lex sed lex, bĳ Delitzsch, Apol. 132, cf. ook H. Wagner, De dood
toegelicht van het standpunt der natuurwet, Utrecht 1856. Maar zoo
sprekende, heeft de wetenschap meer beweerd, dan zĳ
verantwoorden kon. De dood is een mysterie in vollen zin. Volgens
de natuurwetenschap zĳn stof en kracht, en volgens Weismann en
anderen zĳn ook de ééncellige protozoën onsterfelĳk. Waarom is dan
sterfelĳk het physisch organisme, dat uit zulke stoffen en krachten en
cellen samengesteld is? Dat organisme wordt bovendien volgens de
wetenschap bĳ een mensch alle zeven jaren vernieuwd; het wordt
van dag tot dag gevoed en versterkt; waarom kan dit proces niet
doorgaan en houdt het na enkele tientallen van jaren reeds op? Men
spreke niet van ouderdom en verval van krachten, want dit zĳn
namen, die de verschĳnselen wel aanduiden maar niet verklaren, en
zelve juist verklaring van noode hebben. Weshalb die Zellen sich
abnutzen und dahinsiechen, weshalb sie im Alter Veränderungen
unterliegen, von denen sie in der Jugend bewahrt bleiben, das ist
uns bis jetzt noch verborgen, H. de Varigny, Wie stirbt man? Was ist
der Tod? Uebers. von S. Wiarda, Minden z. j. 52. Vele planten en
dieren voorts overtreffen den levensduur des menschen tot soms
met honderden jaren toe; waarom is de levenskracht bĳ den mensch
zoo spoedig uitgeput en brengt hĳ het hoogstens tot zeventig of
tachtig jaren, als hĳ zeer sterk is? Daarbĳ komt nog, dat de dood
door verval van krachten zoo goed als nooit voorkomt, noch bĳ
menschen, noch bĳ planten en dieren. Bĳna altĳd treedt de dood in
tengevolge van een ziekte, een ramp, een ongeval enz.; zelfs als
eene enkele maal een mensch zoogenaamd aan verval van
krachten sterft, draagt de dood toch nog een pathologisch karakter
en wordt hĳ door eene of andere storing van bepaalde cellen in het
lichaam veroorzaakt. Wat is dan de reden, dat de dood bĳna alle
menschen wegneemt vóór den tĳd en dikwerf zelfs in de kracht der
jaren, in den bloei der jeugd, in de eerste uren van hun bestaan? De
wetenschap kent de oorzaak niet, welke den dood tot eene
noodwendigheid maakt, de Varigny 18. Dat de mensch sterft, zegt
daarom Prof. Pruys van der Hoeven in zĳne Studie der Christ.
Anthropologie, is een raadsel, dat zich alleen verklaren laat door de
ontaarding zĳner natuur, bĳ Delitzsch, Apol. 126. Le mystère de la
mort reste aussi intact que celui de la vie, Delage, La structure du
protoplasme etc. 1895 p. 354. 771, en cf. voorts Sabatier, Le
problème de la mort, 2 ed. 1896. Bourdeau, Le problème de la mort,
ses solutions imaginaires et la science positive, 2 ed. Paris 1896.
Newman Smyth, The place of death in evolution, London Unwin
1897.
7. De laatste, hier te bespreken straf der zonde bestaat daarin,

dat de wereld in ethischen zin in de macht van Satan en zĳne
engelen gekomen is. Sedert Satan den mensch verleid en ten val
heeft gebracht, Joh. 8:44, 2 Cor. 11:3, 1 Tim. 2:14, Op. 12:9, 14, 15,
20:2, 10, is de wereld in zĳne macht en ligt in den booze, 1 Joh.
5:19, hĳ is de overste der wereld en de god dezer eeuw, Joh. 12:31,
16:11, 2 Cor. 4:4. Al is het ook, dat de duivelen na hun val in de hel
geworpen zĳn, om tot het oordeel bewaard te worden, 2 Petr. 2:4,
Jud. 6; zĳ zĳn toch nog niet door dat oordeel getroffen, Mt. 8:29, Luk.
8:31, Jak. 2:19. Zĳ komen nog in de vergadering der engelen, Job 1,
Luk. 10:18, Op. 12:7, houden zich op in de lucht, Ef. 2:2, 6:12,
zwerven rond, wonen en werken op deze aarde, en hebben hier
groote macht. Vooral de Heidenwereld is het gebied hunner
werkzaamheid, Hd. 16:16, 26:18, Ef. 2:2, 6:12, Col. 1:13, 1 Cor.
10:20, 8:5, Op. 9:20; maar toen Christus op aarde kwam, hebben zĳ
ook binnen de grenzen van het volk Gods den strĳd tegen Hem
aangebonden. Satan heerschte en werkte in de Christus vĳandige
Joden, Joh. 8:44v., verzocht Jezus, Mt. 4:1-11, zond onreine
geesten, voer in Judas, Luk. 22:3, Joh. 6:70, 13:2, 27 enz.; het was
toen zĳne ure, Luk. 22:53, Joh. 14:30. Maar Christus was de
sterkere, Luk. 11:22, streed tegen hem heel zĳn leven, Luk. 4:13,
overwon hem en wierp hem buiten, Luk. 10:18, Joh. 14:30, 12:31,
16:11, Col. 2:15, Hebr. 2:14, Joh. 3:8, en onttrekt in beginsel het
gebied der gemeente aan zĳne heerschappĳ, Hd. 26:18, Col. 1:13, 1
Joh. 2:13, 4:4, Op. 12:11. Toch werkt hĳ nog altĳd van buiten af in de
gemeente in; hĳ zwerft rond over de aarde, Job 1, verzoekt de
geloovigen en werkt hun tegen, Luk. 22:31, 1 Cor. 12:7, 1 Thess.
2:18, tracht hen te verleiden en ten val te brengen, 1 Cor. 7:5, 2 Cor.
2:10, 11:3, 13-15, 1 Petr. 5:8, 1 Thess. 3:5, Op. 12:10, zoodat de
gemeente geroepen is voortdurend tegen hem te strĳden, Mt. 6:13,
Ef. 6:12v., Rom. 16:20, 1 Petr. 5:9, Jak. 4:7, Op. 12:11. Eens aan het
einde der dagen verheft hĳ zich nog eenmaal in al zĳne kracht, Mt.
24, Mk. 13, Luk. 21, 2 Thess. 2:1-12, Op. 12v.; maar dan zal hĳ ook
door Christus overwonnen en met al zĳne engelen in den poel des
vuurs geworpen worden, 2 Thess. 2:8, 1 Cor. 15:24, Op. 20:10, cf.
Litt. boven bl. 91.
Het geloof aan booze geesten komt bĳ alle volken en in alle
godsdiensten voor. Soms heeft de vrees voor de booze geesten het
vertrouwen op de goede schier geheel verdrongen, Roskoff, Gesch.
des Teufels 1869 I 20. En in bĳna alle heidensche godsdiensten
wordt het physisch kwaad aan een of meer geestelĳke wezens
toegeschreven, die in natuur en rang met de goede goden gelĳk
staan, ib. 24-175. De Schrift leert echter anders, en het Christendom
heeft in den eersten tĳd op allerlei wĳze het joodsche en heidensche
bĳgeloof bedwongen en tegengegaan; kerk en staat maakten allerlei
bepalingen tegen tooverĳ, waarzegging enz., en pasten toch op hen,
die zich daaraan schuldig maakten, tot de dertiende eeuw niet
anders dan disciplinaire straffen toe, ib. I 287. 293. Zelfs toen men
later tot de doodstraf de toevlucht nam, had men daarmede toch
eigenlĳk de uitroeiing der heidensche superstitie op het oog. Het
gaat daarom niet aan, christelĳke religie en kerk zonder meer
aansprakelĳk te stellen voor al het bĳgeloof, dat ook onder de
Christenen, en voornamelĳk van de 13e tot de 18e eeuw, heeft
geheerscht. Er werkten daartoe allerlei oorzaken mede, de ellendige
toestanden in staat en maatschappĳ, de schrikkelĳke bezoekingen
van hongersnood en pest, de grove onkunde van het volk, de
gebrekkige kennis van de natuur, de magische, kabbalistische
richting onder de beoefenaren der natuurwetenschap enz., ib. II 314
f. Toch gaat de kerk in dezen niet vrĳ uit. Menigmaal nam zĳ in
theorie en practĳk het heidensche bĳgeloof over. Reeds bĳ de
kerkvaders komt dat uit. Gelĳk ieder mensch zĳn beschermengel
heeft, zoo heeft hĳ ook zĳn daemon. Buiten het Christendom heeft
de duivel schier onbeperkte heerschappĳ. De verlossing in Christus
is in de eerste plaats eene bevrĳding van den duivel. Alle physisch
kwaad in de wereld, ziekte, misgewas, hongersnood, pest, dood
wordt aan Satan toegeschreven. Hĳ is de onzichtbare oorzaak van
alle afgoderĳ, magie, astrologie, ketterĳ, ongeloof; de superstitie rust
op eene daemonische realiteit. Toen de veelszins oppervlakkige
bekeeringen der volken van Europa onder christelĳk vernis allerlei
heidensche leeringen en practĳken deden voortleven, kwam in de
Middeleeuwen daar nog bĳ het geloof, dat de duivel in allerlei
gedaanten, van kater, kat, muis, bok, zwĳn, weerwolf, verschĳnen,
allerlei ongedierte scheppen, als incubus of succubus aan hoererĳ
zich schuldig maken, menschen tot een met bloed bezegeld verbond
overhalen, hen beheksen, in hen varen, met hen door de lucht rĳden,
hen in dieren veranderen, en ook in de natuur allerlei onheil
aanrichten kon. Rome heeft de daemonische realiteit van dit
bĳgeloof steeds in bescherming genomen, niet alleen in de
Middeleeuwen (bul van Innocentius VIII 1484. Malleus maleficarum
1487), maar ook na de Hervorming tot op den huidigen dag toe; in
de Roomsche theologie, b. v. van Suarez, Vasquez, Lessius, Liguori,
Görres, e. a., neemt het geloof aan de macht des duivels eene
buitengewoon breede plaats in, cf. Graf Paul von Hoensbroech,
Religion oder Aberglaube, Berlin Walther 1897 S. 56 f.; en hoezeer
het bĳgeloof onder de Roomsche Christenen in de practĳk voortleeft,
is nog onlangs in de beruchte geschiedenis van Leo Taxil op droeve
wĳze aan het licht getreden, cf. H. Gerber, Leo Taxil’s
Palladismusroman, 2 Th. Berlin 1897. Voor Rome valt al het
bestaande in een lager, ongewĳd en een hooger, gewĳd terrein
uiteen; op het eerste heerscht Satan met bĳna onbeperkte macht,
het tweede moet door kruisteeken, wĳwater, bezweringen enz., voor
zĳn invloed en werking beveiligd worden, De Harbe’s Verklaring der
Kath. Geloofs- en zedeleer, bew. en verm. door B. Dankelman,
Utrecht IV 1888 bl. 598v.; de Roomsche Christen ziet zich overal van
den duivel bedreigd en moet allerlei maatregelen nemen, om hem te
verjagen, Kolde, Die kirchl. Bruderschaften, Erlangen 1895 S. 47.
Het is waar, dat het Protestantisme dit Roomsche en in den grond
heidensche bĳgeloof in den eersten tĳd bĳna geheel onaangetast
heeft gelaten; heksengeloof en heksenprocessen werden door de
Protestanten even sterk als door de Roomschen verdedigd en later
door de Roomschen (Spina, Molitor, Loos, Tanner, von Spee)
evengoed als door de Protestanten (Weier 1563, Godelmann 1562,
Reginald Scott 1584, van Dale 1685, Bekker 1691, Thomasius 1701)
bestreden; op voorgang van Luther, kenden de Lutherschen eene
zeer groote macht aan den duivel toe, leidden alle kwaad uit hem af
en handhaafden het exorcisme, Köstlin, Luthers Theol. II 351 f.
Müller, Symb. Bücher 477. 483. 771, cf. Roskoff, t. a. p. II 364 f.
Philippi, Kirchl. Gl. III 341. Maar toch bracht de Reformatie, vooral in
haar Calvinistische vertakking, in het duivelgeloof wel terdege eene
belangrĳke wĳziging aan. Teruggaande tot de Schrift en bĳ hare
gegevens blĳvende staan, belĳdende de volstrekte souvereiniteit
Gods, kon zĳ in Satan en zĳne engelen, hoe machtig ook, toch niet
anders zien dan schepselen, die zonder Gods wil zich noch roeren
noch bewegen kunnen. Rationalistisch was de Hervorming niet. Zĳ
hield staande, dat er booze geesten waren, die op de menschen,
vooral op hun verbeelding, inwerken en hen zelfs tot hun instrument
verlagen konden. Maar deze macht van Satan over de menschheid
was toch altĳd aan Gods voorzienigheid onderworpen; zĳ was in de
eerste plaats ethisch van aard en had in de zonde haar oorsprong;
zĳ was bovendien binnen enge grenzen beperkt; niet Satan, maar
God is de Schepper van het licht en de duisternis, van het goede en
het kwade; ziekte en dood worden door Hem ons toegezonden, Jes.
45:7. Hebr. 2:7 zegt alleen, dat Satan het geweld des doods heeft,
wĳl hĳ door de zonde den dood in de wereld tot heerschappĳ heeft
gebracht en dus menschenmoorder is van den beginne, Joh. 8:44.
Ons leven en levenseinde is niet in Satans maar in Gods hand. Luk.
13:11, 16 en 2 Cor. 12:7 geven geen recht, om alle ziekte en kwaal
aan Satan toe te schrĳven. En voorts kan Satan niet scheppen en
iets uit niet voortbrengen, hĳ kan noch als incubus noch als
succubus kinderen voortbrengen, hĳ kan geen menschen in dieren
veranderen, ter dood brengen of in het leven terugroepen; hĳ kan
niet onmiddelĳk op verstand en wil inwerken, hĳ kan de substantie
en de qualiteit der dingen niet veranderen enz., Voetius, Disp. I 906
sq., en voorts Polanus, Synt. V c. 12. Zanchius, Op. III 167-216.
Synopsis pur. theol. XII 36 sq. Turretinus, Theol. El. VII qu. 5.
Mastricht, Theol. III c. 8. Brahe, Aanm. over de vĳf Walch. art. 1758
bl. 195v. Moor II 328. M. Vitringa II 117 sq.
Alleen door zulk een geloof, dat zich eng aansluit bĳ de H.
Schrift, is het bĳgeloof te overwinnen, hetwelk zoo diepe wortelen
geslagen heeft in het menschelĳk hart en trots alle zoogenaamde
verstandelĳke ontwikkeling telkens weer bovenkomt. Het
rationalisme bestreed eerst de inwerking der booze geesten op de
menschen en daarna hun bestaan; en het gevolg is geweest, dat wel
het geloof aan de Schrift is prĳsgegeven, maar niet het bĳgeloof is
uitgeroeid. Integendeel doet dit thans onder allerlei vormen van
magnetisme, hypnotisme, telepathie, spiritisme, astrologie enz., juist
in de kringen des ongeloofs zĳn intrede; het occultisme, dat alle
eeuwen door en bĳ alle volken gebloeid heeft, cf. Kiesewetter,
Gesch. d. Occultismus, 3 Bde, Leipzig 1891, A. Lehmann,
Aberglaube und Zauberei, Stuttgart 1898, telt ook in de laatste
decennia dezer eeuw zĳne aanhangers bĳ millioenen en wordt zelfs
in kunst en wetenschap als de hoogste wĳsheid verheerlĳkt. Ook
tegenover dit nieuwerwetsche bĳgeloof is het dwaze Gods wĳzer dan
de menschen. Want niet alleen is er tegen het bestaan van gevallen
geesten niets redelĳks in te brengen, maar ook de mogelĳkheid, dat
zĳ menschen verleiden kunnen, kan op geen enkelen grond worden
betwist. Gelĳk menschen door woord en daad, door voorbeeld en
gedrag op anderen invloed oefenen, zoo is er niets ongerĳmds in de
gedachte, dat ook van de gevallen geestenwereld eene verleidende
macht uitgaat op der menschen verbeelding, verstand en wil. Er
wordt hiertegen wel ingebracht, dat dan de mensch altĳd zĳne schuld
op den duivel werpen kan; maar dit is ook het geval, als iemand door
zĳn medemensch verleid wordt; voorts geschiedt de verzoeking altĳd
in ethischen weg en heft de eigen schuld niet op; en in de kringen,
waar aan het bestaan van gevallen engelen geloofd wordt, is het
schuldgevoel gewoonlĳk niet zwakker, dan daar, waar hun bestaan
wordt ontkend. Het geloof aan den duivel handhaaft tegelĳk den
ontzettenden ernst der zonde en de verlossingsvatbaarheid van den
mensch; entweder ein Teufel ausserhalb der Menschheit oder
Tausende von Teufeln in Menschengestalt, Weiss, Apol. d. Christ. II3
519. Er openbaart zich bĳ menschen soms zulk een woeste,
welbewuste, opzettelĳke haat tegen God en al het goddelĳke, ib.
574-587; kinderen Gods, en onder hen niet de zwakste en de
kleinste, maar de verst gevorderden, zulke, die vooraan staan in den
strĳd, die het nauwst leven in de gemeenschap met God, zĳ klagen
menigmaal over zulke schrikkelĳke verzoekingen en aanvechtingen,
zĳ gewagen van zoo goddelooze gedachten en neigingen, die
plotseling in hun hart opstĳgen, dat het een voorrecht is, aan het
bestaan van duivelen te mogen gelooven. Er zĳn βαθη του σατανα,
welke in de Schrift, in de historie der menschheid, in de worsteling
der kerk van Christus, in de ervaring der geloovigen soms voor een
oogenblik worden ontdekt. En daarbĳ bedenke men, dat de zondige
macht een rĳk vormt en in haar bestrĳding van God en zĳn rĳk
systematisch te werk gaat. Wie haar geheel kon overzien, zou
zonder twĳfel in de geschiedenis harer worsteling een plan van
aanval en verdediging ontdekken. Daar is in het zondige leven van
den enkelen mensch, maar veel meer nog in dat van gezinnen,
geslachten, volken, menschheid door alle eeuwen heen eene
welbewuste, planmatige bestrĳding van God en al wat Godes is. En
de leiding van dezen strĳd rust bĳ hem, die in de Schrift de overste
dezer wereld en de god dezer eeuw heet. Zoo is hĳ reeds terstond
opgetreden bĳ de verleiding en den val van den eersten mensch. In
het Heidendom heeft hĳ eene macht georganiseerd, die tegen alle
ware religie, zedelĳkheid, beschaving vĳandig overstaat. Als Christus
op aarde verscheen, heeft hĳ zĳne macht tegen Hem
geconcentreerd, niet alleen door Hem persoonlĳk aan te vallen en
rusteloos te vervolgen, maar ook door Hem van alle kant met
daemonische krachten te omringen en alzoo zĳn werk tegen te
houden en af te breken. De δαιμονιζομενοι in het N. T. waren geen
gewone kranken, al komen ziekteverschĳnselen, zooals doofheid,
stomheid, epilepsie, krankzinnigheid enz., ook wel bĳ hen voor. Want
zĳ worden telkens duidelĳk van gewone zieken onderscheiden, Mt.
4:24, 8:16, 10:1, Mk. 1:32, 3:15, Luk. 13:32. Het bĳzondere bĳ de
bezetenen is, dat uit hen een ander subject spreekt, dan zĳ zelven
zĳn, dat dat subject Jezus als den Zone Gods erkent, geheel vĳandig
tegenover Hem staat, en niet anders dan op zĳn bevel den lĳder
verlaat, Mt. 1:34, 8:29, 31, Mk. 1:26, 3:11, Luk. 4:34, 41, 5:41, 8:2,
30, Hd. 16:17, 19:15. Deze obsessio nu, hoe ontzettend ook, is zoo
weinig onmogelĳk, dat wĳ in het hypnotisme, waarbĳ de eene
mensch aan gedachte en wil van den ander onderworpen wordt, een
analoog verschĳnsel zien optreden; dat er nog heden ten dage zulke
gevallen van bezetenheid zich voordoen; en dat wie haar onmogelĳk
acht, ook alle inwerking van de ziel op het lichaam, en van God op
den mensch en de wereld zou moeten ontkennen. Satan bootst alles
na; God openbaart zich door theophanie (incarnatie), profetie,
wonder; de daemonische caricatuur daarvan zĳn obsessio, mantiek
en magie, aan welke de Schrift daarom menigmaal realiteit toekent,
Gen. 41:8, Ex. 7:12, 22, 8:7, 18, 19, Num. 22, Deut. 33:4, Jos. 24:10,
1 Sam. 6:2, 7, 28, 2 Chr. 33:6, Jes. 47:9-12, Jer. 39:13, Nah. 3:4,
Dan. 1:20, 2:10, Hd. 8:9, 13:6-10, 16:16 enz., die zĳ ten stelligste
afkeurt en verbiedt, Ex. 22:18, Lev. 20:27, Deut. 18:10, Jer. 27:9, 2
Chr. 33:6, Mich. 5:11, Gal. 5:20, maar die nog eens tegen het einde
der dagen door Satan in al hare verleidende kracht zullen worden
geopenbaard, 1 Thess. 2:18, 2 Thess. 2:8-11, Op. 9:1-11, 13:13-15,
19:20. Cf. behalve de reeds vroeger over de daemonologie
genoemde litt., boven bl. 91, Ebrard, art. Dämonische in Herzog1.
Joh. Weiss, in Herzog3. Delitzsch, Bibl. Psych.2 293. Hofmann,
Schriftbew. I 445 f. Philippi, Kirchl. Gl. III2 334 f. Kahnis, Dogm. I 445
f. Beck, Vorles. über Chr. Gl. II 390 f. Weiss, Leben Jesu I 454 f.
Justinus Kerner, Geschichten Besessener neuer Zeit, nebst
Reflexionen von C. A. Eschenmayer über Besessensein und Zauber
1834, en daarbĳ Strauss, Charakteristiken und Kritiken 1830 S. 301.
Demon Possession and allied themes, being an inductive study of
phenomena of our own times, bĳ Rev. John L. Nevius D. D. for forty
years a missionary to the Chinese. With an introduction by Rev. F. F.
Ellinwood D. D. 2 ed. New-York, Chicago and Toronto, Fleming H.
Revell Company 1896. Hafner, Die Daemonischen im N. T. 1894.
Laehr, Die Daem. des N. T. Leipzig 1894. Zimmer, Sünde oder
Krankheit, Leipzig 1894. J. A. H. van Dale, Bezetenheid en
Krankzinnigheid, Heusden 1896. Florenz Chable, Die Wunder Jesu,
Strassb. Theol. Stud. II 4. 1897 S. 45 f. Bodelschwingh, Die Mitarbeit
der Kirche an der Pflege der Geisteskranken, 1896 S. 13 f.
Hoofdstuk VII.
Over Christus.
§ 40. Het verbond der genade.
1. Zonde en ellende worden tot op zekere hoogte door alle

menschen erkend. En uit deze erkentenis wordt bĳ allen een
zwakker of sterker verlangen naar verlossing geboren; ook de
verlossingsbehoefte is algemeen. Zelfs zĳn alle menschen in
meerder of minder mate zich bewust, dat de verlossing moet komen
van boven. Παντες δε θεων χατεους’ ἀνθρωποι. Maar de Heidenen
kenden toch de genade niet, welke den mensch alleen van zonde en
ellende verlossen kan; zĳ hadden slechts vermoedens en wenschen.
Humana ad deos transferebat Homerus; divina mallem ad nos
(Cicero). Eerst in de H. Schrift treedt de genade Gods in al haar
rĳkdom en heerlĳkheid ons tegemoet. Terstond na den val neemt zĳ
al een aanvang. De in Gen. 2:17 gedreigde straf is blĳkbaar niet ten
volle uitgevoerd. Adam en Eva zĳn niet op den dag hunner
overtreding gestorven. Ware de rechtvaardige straf op de zonde
terstond en ten volle voltrokken dan zou in het eerste menschenpaar
geheel het menschelĳk geslacht vernietigd, de aarde verwoest, de
kosmos tot een chaos, ja tot het niet wedergekeerd zĳn. Maar dan
had ook Satan getriumfeerd en God het verloren. Daarom treedt er
terstond na den val een ander beginsel in werking, dat de zonde
beteugelt, bestrĳdt en verwint. Niet alleen wordt de straf niet ten volle
toegepast; maar ook die straf, welke toegepast wordt, is tegelĳk ook
nog een zegen. Alwat terstond na den val plaats heeft, is openbaring
en bewĳs van Gods toorn en van Gods genade tegelĳk. Het
schuldbewustzĳn, dat in Adam en Eva ontwaakt, het geweten dat
beschuldigend zich verheft, de schaamte over hun naaktheid, de
vreeze en de verberging voor God, Gen. 3:7v. zĳn alle een bewĳs,
dat zĳ Gods wet hebben overtreden en zĳn toorn en straf waardig
zĳn; maar zĳ toonen toch ook, dat de mensch niet verstokt of verhard
is, dat hĳ geen duivel geworden maar mensch gebleven is. Met de
engelen is het zoo, dat zĳ, vallende, ook in eens vallen ter helle toe,
Jud. 6, ze zĳn terstond verstokt in het kwaad en onverlosbaar. Maar
de mensch is zoo geschapen, dat hĳ, vallende, toch nog weer
opgericht kan worden; hĳ blĳft vatbaar voor verlossing. God houdt de
volle doorwerking van het beginsel en de macht der zonde in den
mensch tegen. Meer nog, God trekt zich na den val niet terug en laat
ook dan den mensch geen oogenblik los. Als terstond na de
overtreding schuldgevoel, schaamte, vreeze in den mensch
ontwaken, dan is dit alles reeds eene werking van Gods Geest in
den mensch, eene openbaring van zĳn toorn maar ook van zĳne
genade, eene openbaring, die de grondslag is van alle religieuse en
ethische leven, dat er nog in den mensch is na den val. Maar God
openbaart zich ook nog op eene andere wĳze. Als de mensch zich
voor Hem verbergt, zoekt Hĳ hem op en roept hem. Het is waar, God
komt uit de verte tot hem en de mensch wil uit vreeze zich verbergen
en den afstand tusschen zichzelven en God nog grooter maken. Er
is geen gemeenschap meer tusschen God en mensch maar
verwĳdering en scheiding; het verbond is verbroken. En toch, God
komt tot den mensch en zoekt hem op; Hĳ laat hem niet meer over
aan zĳn eigen dwaasheid en angst, welke hem in verberging voor
God heil zoeken doet. Maar Hĳ zelf roept uit eigen beweging den
mensch tot zich terug. En daarbĳ overvalt en verschrikt Hĳ den
mensch niet. Hĳ komt als het ware uit de verte; Hĳ komt tot hem niet
in storm of onweder maar in de ‎‫‏רּוַח ַה ּיֹום‏‬‎, d. i. in de avondkoelte,
onder het plechtig ruischen der boomen in den avond. En daaraan
kenden zĳ de stem Gods en bemerkten zĳ dat Hĳ naderde. Dat
naderen was genade. God laat den mensch tĳd, om tot zichzelf te
komen en te overleggen wat hĳ antwoorden zal. Nog duidelĳker komt
in het verhoor en in de straf deze openbaring van Gods genade uit,
Gen. 3:9-13. De Heere roept bepaaldelĳk Adam, want deze is het
hoofd en de verantwoordelĳke persoon. God komt niet in eens met
zĳn vonnis maar stelt een onderzoek in, gaat aan het ondervragen,
en geeft den mensch alle gelegenheid, om zich te verantwoorden.
Als de mensch daarvan gebruik maakt, en wel niet alle schuld
ontkent maar toch ook niet ootmoedig en boetvaardig voor God
neervalt, doch zich te verontschuldigen zoekt, dan ontsteekt God
niet in toorn, dan laat Hĳ die verontschuldiging tot op zekere hoogte
gelden. En dan richt Hĳ, terwĳl Hĳ in het verhoor met Adam begon,
nu bĳ het uitspreken der straf het eerst zich tot de slang, dan tot Eva,
daarna tot Adam.
En in die straf roemt de barmhartigheid tegen het oordeel. De
straf, Gen. 3:14, 15 heeft allereerst op de slang als gewoon dier
betrekking. God vernedert de slang, en zet vĳandschap tusschen
haar en den mensch; van nu voortaan zal er in plaats van de
vroegen onderworpenheid der dieren aan den mensch een strĳd
tusschen beide heerschen, waarin de mensch wel overwinnen maar
toch veel van de dieren, bepaaldelĳk van de slang, zal hebben te
lĳden. Maar voorts gaat deze straf door de slang heen op de booze
macht terug, wier instrument zĳ was. Met haar had de mensch een
verbond gesloten en daarvoor het verbond met God verbroken; God
doet genadiglĳk dit verbond des menschen te niet, zet vĳandschap
tusschen slangenzaad en vrouwenzaad, brengt het vrouwenzaad d.
i. de menschheid weer aan zĳne zĳde over, spreekt dus uit dat er uit
Eva nog eene menschheid voortkomen zal, en dat die menschheid
in den strĳd tegen de booze macht wel veel lĳden maar toch ten
slotte triumfeeren zal. De weg voor het menschelĳk geslacht zal van
nu voortaan door lĳden tot heerlĳkheid gaan, door strĳd tot
overwinning, door het kruis naar de kroon, door den staat der
vernedering tot dien der verhooging. Dit is de grondwet, die God hier
afkondigt voor den ingang in het koninkrĳk der hemelen. De straf
over de vrouw, Gen. 3:16, treft haar beide als moeder en als vrouw;
zĳ zal juist als vrouw veel smart hebben te dragen; het hoogste, wat
zĳ wenscht, n.l. om moeder te zĳn, zal zĳ niet anders kunnen
verkrĳgen dan in den weg van velerlei lĳden, begeerte naar,
onderwerping aan den man, baren met smart; maar zoo zal zĳ dan
toch haar hoogsten wensch verkrĳgen, en haar bestemming

(Download PDF) Microeconomics 2nd Edition Acemoglu Solutions Manual Full Chapter

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

(Download PDF) Microeconomics 2nd Edition Acemoglu Solutions Manual Full Chapter

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Microeconomics 2nd Edition Acemoglu

Microeconomics 2nd Edition Acemoglu Test Bank

Microeconomics 1st Edition Acemoglu Solutions Manual

Macroeconomics 2nd Edition Acemoglu Solutions Manual

Microeconomics 1st Edition Acemoglu Test Bank

Economics 1st Edition Acemoglu Solutions Manual

Economics Global 1st Edition Acemoglu Solutions Manual

Microeconomics 2nd Edition Bernheim Solutions Manual

Microeconomics 2nd Edition Goolsbee Solutions Manual

©2018 Pearson Education, Inc.

2. How do economic profits and losses allocate resources in an economy?

©2018 Pearson Education, Inc.

©2018 Pearson Education, Inc.

©2018 Pearson Education, Inc.

a. By accepting this offer, you will gain $2 ($10 – $8).

©2018 Pearson Education, Inc.

©2018 Pearson Education, Inc.

d. Find the maximum social surplus in the electric car market.

b. The three lowest cost firms should produce: Firms A, C, and D

©2018 Pearson Education, Inc.

Sara’s Preferences Jim’s Preferences

Chipotle 4th 3rd

Naf Naf 1st 4th

Panera 2nd 5th

Potbelly 3rd 2nd

Blaze 5th 1st

©2018 Pearson Education, Inc.

a. Complete the third and fourth columns of each table.

©2018 Pearson Education, Inc.

©2018 Pearson Education, Inc.

c. What is the social surplus given this outcome?

b. Q = 2, where supply and demand intersect.

©2018 Pearson Education, Inc.

a. Use the figure to complete the table below

©2018 Pearson Education, Inc.

Producer Surplus III + IV + V V – III – IV

Social Surplus I + II + III + IV + V I + III + V – II – IV

b. As shown in the table:

©2018 Pearson Education, Inc.

Market for Cab Rides

b. An increase in demand combined with a decrease in supply implies an increase in price.

©2018 Pearson Education, Inc.

©2018 Pearson Education, Inc.

©2018 Pearson Education, Inc.

6. Dit lĳden voleindt zich in die andere straf op de zonde, welke

7. De laatste, hier te bespreken straf der zonde bestaat daarin,

§ 40. Het verbond der genade.

1. Zonde en ellende worden tot op zekere hoogte door alle

You might also like