Na skraju małego miasteczka, w starym, drewnianym domu mieszkała starsza pani Maria.

Codziennie rano siadała na werandzie z filiżanką herbaty, obserwując przechodniów. Jej

ogród był pełen kolorowych kwiatów, które pielęgnowała z miłością. Dzieci z sąsiedztwa
często przychodziły do niej po opowieści o dawnych czasach. Maria miała dar snucia historii,
które przenosiły słuchaczy w inny świat.

Jednego dnia, podczas opowiadania historii o młodości, zauważyła młodą dziewczynę, która
smutno spacerowała wzdłuż płotu. Zaprosiła ją na herbatę. Dziewczyna, imieniem Kasia,
opowiedziała o swoich troskach. Maria słuchała uważnie, a następnie podzieliła się własnymi
doświadczeniami. Te słowa otuchy i mądrości dodały Kasi odwagi, by stawić czoła
problemom. Od tego dnia, Kasia często odwiedzała Marię, a ich przyjaźń stawała się coraz
silniejsza.