Full Download pdf of Lehninger Principles of Biochemistry 6th Edition Nelson Test Bank all chapter

Lehninger Principles of Biochemistry
6th Edition Nelson Test Bank

Go to download the full and correct content document:
https://testbankmall.com/product/lehninger-principles-of-biochemistry-6th-edition-nels
on-test-bank/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...
Lehninger Principles of Biochemistry 6th Edition Nelson

Solutions Manual
https://testbankmall.com/product/lehninger-principles-of-
biochemistry-6th-edition-nelson-solutions-manual/
Test Bank for Lehninger Principles of Biochemistry 7th

Edition by Nelson
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-lehninger-
principles-of-biochemistry-7th-edition-by-nelson/
Test Bank for Lehninger Principles of Biochemistry 4th

Edition: David L. Nelson
principles-of-biochemistry-4th-edition-david-l-nelson/
Test Bank for Lehninger Principles of Biochemistry

Sixth Edition
principles-of-biochemistry-sixth-edition/
Test Bank For Lehninger Principles of Biochemistry
Seventh Edition
principles-of-biochemistry-seventh-edition/
Solution Manual for Lehninger Principles of

Biochemistry Seventh Edition
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-lehninger-
principles-of-biochemistry-seventh-edition/
Test Bank for Principles of Biochemistry, 4th Edition:

Horton
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-principles-of-
biochemistry-4th-edition-horton/
Biochemistry 6th Edition Garrett Test Bank
https://testbankmall.com/product/biochemistry-6th-edition-
garrett-test-bank/
Test Bank for Biochemistry, 6th Edition: Berg, Stryer
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-biochemistry-6th-
edition-berg-stryer/
2 Chapter 1 The Foundations of Biochemistry
Page: 4 Difficulty: 1 Ans: C

The dimensions of living cells are limited, on the lower end by the minimum number of biomolecules
necessary for function, and on the upper end by the rate of diffusion of solutes such as oxygen.
Except for highly elongated cells, they usually have lengths and diameters in the range of:
A) 0.1 m to 10 m.
B) 0.3 m to 30 m.
C) 0.3 m to 100 m.
D) 1 m to 100 m.
E) 1 m to 300 m.
5. Cellular foundations
Page: 4 Difficulty: 2 Ans: B
Which group of single-celled microorganisms has many members found growing in extreme
environments?
A) Bacteria
B) Archaea
C) Eukaryotes
D) Heterotrophs
E) None of the above
The bacterium E. coli requires simple organic molecules for growth and energy—it is therefore a:
A) chemoautotroph.
B) chemoheterotroph.
C) lithotroph.
D) photoautotroph.
E) photoheterotroph.
Page: 6 Difficulty: 1 Ans: D
Which is a list of organelles?
A) Mitochondria, chromatin, endoplasmic reticulum

B) Peroxisomes, lysosomes, plasma membrane
C) Proteasomes, peroxisomes, lysosomes
D) Mitochondria, endoplasmic reticulum, peroxisomes
E) All of the above
Pages: 6–8 Difficulty: 2 Ans: B
Which one of the following has the cellular components arranged in order of increasing size?
A) Amino acid < protein < mitochondrion < ribosome

B) Amino acid < protein < ribosome < mitochondrion
Chapter 1 The Foundations of Biochemistry 3
C) Amino acid < ribosome < protein < mitochondrion

D) Protein < amino acid < mitochondrion < ribosome
E) Protein < ribosome < mitochondrion < amino acid
Page: 10 Difficulty: 2 Ans: A
The three-dimensional structure of macromolecules is formed and maintained primarily through
noncovalent interactions. Which one of the following is not considered a noncovalent interaction?
A) Carbon-carbon bonds
B) Hydrogen bonds
C) Hydrophobic interactions
D) Ionic interactions
E) van der Waals interactions
10. Chemical foundations

Page: 11 Difficulty: 2 Ans: E
Which one of the following is not among the four most abundant elements in living organisms?
A) Carbon
B) Hydrogen
C) Nitrogen
D) Oxygen
E) Phosphorus

Pages: 12–13 Difficulty: 1 Ans: B
The four covalent bonds in methane (CH4) are arranged around carbon to give which one of the
following geometries?
A) Linear
B) Tetrahedral
C) Trigonal bipyramidal
D) Trigonal planar
E) Trigonal pyramidal

What functional groups are present on this molecule?
A) Ether and aldehyde

B) Hydroxyl and aldehyde
C) Hydroxyl and carboxylic acid
D) Hydroxyl and ester
E) Hydroxyl and ketone

The macromolecules that serve in the storage and transmission of genetic information are:
A) carbohydrates.
B) lipids.
C) membranes.
D) nucleic acids.
E) proteins.

Stereoisomers that are nonsuperimposable mirror images of each other are known as:
A) anomers.
B) cis-trans isomers.
C) diastereoisomers.
D) enantiomers.
E) geometric isomers.
15. Chemical Foundations

Page: 15 Difficulty: 1 ANS: D
The catalog of all proteins functioning in a cell is the:
A) metabolome.
B) proteasome.
C) lysosome.
D) proteome.
E) genome.

Page: 4 Difficulty: 2 ANS: C
Use the terms a) chemoautotrophs, b) chemoheterotrophs, c) photoautotrophs, and d)
photoheterotrophs and identify the answer that correctly finishes the statement:
Carnivores are and herbivores are .
A) b, c
B) b, d
C) b, b
D) a, b
E) a, a

The enzyme fumarase catalyzes the reversible hydration of fumaric acid to l-malate, but it will not
catalyze the hydration of maleic acid, the cis isomer of fumaric acid. This is an example of:
A) biological activity.
B) chiral activity.
C) racemization.
D) stereoisomerization.
E) stereospecificity.
18. Physical foundations

Humans maintain a nearly constant level of hemoglobin by continually synthesizing and degrading it.
This is an example of a(n):
A) dynamic steady state.

B) equilibrium state.
C) exergonic change.
D) free-energy change.
E) waste of energy.

If heat energy is absorbed by the system during a chemical reaction, the reaction is said to be:
A) at equilibrium.
B) endergonic.
C) endothermic.
D) exergonic.
E) exothermic.

If the free energy change G for a reaction is –46.11 kJ/mol, the reaction is:
A) at equilibrium.
B) endergonic.
C) endothermic.
D) exergonic.
E) exothermic.

The major carrier of chemical energy in all cells is:
A) acetyl triphosphate.
B) adenosine monophosphate.
C) adenosine triphosphate.
D) cytosine tetraphosphate.
E) uridine diphosphate.

Enzymes are biological catalysts that enhance the rate of a reaction by:
A) decreasing the activation energy.

B) decreasing the amount of free energy released.
C) increasing the activation energy.

D) increasing the amount of free energy released.
E) increasing the energy of the transition state.

Energy requiring metabolic pathways that yield complex molecules from simpler precursors are:
A) amphibolic.
B) anabolic.
C) autotrophic.
D) catabolic.
E) heterotrophic.
24. Genetic foundations

Hereditary information (with the exception of some viruses) is preserved in:
A) deoxyribonucleic acid.
B) membrane structures.
C) nuclei.
D) polysaccharides.
E) ribonucleic acid.

When a region of DNA must be repaired by removing and replacing some of the nucleotides, what
ensures that the new nucleotides are in the correct sequence?
A) DNA cannot be repaired and this explains why mutations occur.

B) Specific enzymes bind the correct nucleotides.
C) The new nucleotides base pair accurately with those on the complementary strand.
D) The repair enzyme recognizes the removed nucleotide and brings in an identical one to replace it.
E) The three-dimensional structure determines the order of nucleotides.

The three-dimensional structure of a protein is determined primarily by:
A) electrostatic guidance from nucleic acid structure.

B) how many amino acids are in the protein.
C) hydrophobic interaction with lipids that provide a folding framework.
D) modification during interactions with ribosomes.
E) the sequence of amino acids in the protein.
27. Evolutionary foundations

Pages: 30–31 Difficulty: 2 Ans: D
According to Oparin’s theory for the origin of life, the prebiotic atmosphere:
A) already contained some primitive RNA molecules.

B) basically was very similar to the atmosphere of today.
C) contained many amino acids.

D) had an abundance of methane, ammonia, and water.
E) was rich in oxygen.

Page: 38 Difficulty: 2 ANS: E
When two genes in an organism share detectable sequence similarity, those genes or their gene
products, are said to be:
A) homologues.
B) orthologues.
C) paralogues.
D) A and B.
E) A and C.
F) B and C
Short Answer Questions

Pages: 1–2 Difficulty: 1
What six characteristics distinguish living organisms from inanimate objects?
Ans: Living organisms (1) are chemically complex and highly organized; (2) extract, transform, and
use energy from their environment; (3) have the capacity to precisely self-replicate and self-assemble;
(4) exploit a chemical interplay with their environment; (5) possess programmatically defined
functions; and (6) evolve to new forms over many generations.

Page: 3 Difficulty: 1
All cells are surrounded by a plasma membrane composed of lipid and protein molecules. What is
the function of the plasma membrane?
Ans: The plasma membrane acts as a barrier to the free passage of inorganic ions and most other
charged or polar compounds into or out of the cell. It contains proteins that can transport specific
ions or molecules. Other membrane proteins act as receptors that transmit signals from the outside to
the inside of the cell.

E. coli is known as a gram-negative bacterial species. (a) How is this determined? (b) How do gram-
negative bacteria differ structurally from gram-positive bacteria?
Ans: (a) Gram-negative bacteria have little affinity for the dye gentian violet used in Gram's stain, but
gram-positive bacteria retain Gram’s stain. (b) Gram-negative bacteria have an outer membrane and
a peptidoglycan layer; gram-positive bacteria lack an outer membrane and the peptidoglycan layer is
much thicker.

Most cells of higher plants have a cell wall outside the plasma membrane. What is the function of the
cell wall?
Ans: The cell wall provides a rigid, protective shell for the cell. It is porous, allowing water and
small molecules to pass readily, but it is rigid enough to resist the swelling of the cell caused by the
accumulation of water. (See Fig. 1-7, p. 6.)

(a) List the types of noncovalent interactions that are important in providing stability to the three-
dimensional structures of macromolecules. (b) Why is it important that these interactions be
noncovalent, rather than covalent, bonds?
Ans: (a) Noncovalent interactions include hydrogen bonds, ionic interactions between charged
groups, van der Waals interactions, and hydrophobic interactions. (b) Because noncovalent
interactions are weak, they can form, break, and re-form more rapidly and with less energy input than
can covalent bonds. This is important to maintain the flexibility needed in macromolecules.

What is the difference, if any, between cytosol and cytoplasm?
Ans: The cytoplasm is the internal volume enclosed by the plasma membrane; the cytosol is the
aqueous portion of the cytoplasm.

Provide a brief explanation for the observation that macromolecules diffuse at a slower rate in the
cytosol than they do in dilute solution.
Ans: The cytosol is very crowded and gel-like. The diffusion of macromolecules is slowed by
collisions with other large molecules and structures.

Draw the structures of the following functional groups in their un-ionized forms:
(a) hydroxyl, (b) carboxyl, (c) amino, (d) phosphoryl.
Ans:

What is the underlying, organizing biochemical principle that results in the chemical similarity of
virtually all living things? Given this biochemical similarity, how is the structural and functional
diversity of living things possible?
Ans: Living things are composed primarily of macromolecules, polymers of simple compounds of
just a few different types. The properties of these polymers are determined by their sequence of
monomers and these can be combined in many different ways. Diversity is thus achieved through the
nearly limitless variety of sequences that can exist when amino acids are linked to form proteins,
nucleotides are linked to form nucleic acids, and monosaccharides are linked to form polysaccharides.
Branching in the latter can contribute additional heterogeneity. Each type of organism constructs a
unique set of macromolecules from these monomeric units, resulting in the structural and functional
diversity among species.

Explain the difference, if any, between a proteome and a proteasome.
Ans: A proteome is the list of all proteins that function in a given cell. A proteasome is a molecular
machine or supramolecular structure responsible for protein degradation in a cell.

Name two functions of (a) proteins, (b) nucleic acids, (c) polysaccharides, (d) lipids.
Ans: Many answers are possible including: (a) proteins function as enzymes, structural elements,
signal carriers, transporters; (b) nucleic acids store and transmit genetic information and act as both
structural and catalytic elements; (c) polysaccharides serve as energy-yielding fuel stores and cellular
and extracellular structural and recognition elements; (d) lipids function as membrane components,
fuel stores, and cellular signals.
40. Chemical Foundations

Why is an asymmetric carbon atom called a chiral center?
Ans: An asymmetric carbon has four different substituents attached, and cannot be superimposed on
its mirror image—as a right hand cannot fit into a left glove. Thus, a molecule with one chiral carbon
will have two stereoisomers, which may be distinguishable from one another in a biological system.

Pages: 15–16, 18 Difficulty: 3
Differentiate between configuration and conformation.
Ans: Configuration denotes the spatial arrangement of the atoms of a molecule that is conferred by
the presence of either double bonds, around which there is no freedom of rotation, or chiral centers,
which give rise to stereoisomers. Configurational isomers can only be interconverted by temporarily
breaking covalent bonds. Conformation refers to the spatial arrangement of substituent groups that,
without breaking any bonds, are free to assume different positions in space because of the freedom of
bond rotation.

(a) What is optical activity? (b) How did Louis Pasteur arrive at an explanation for the phenomenon
of optical activity?
Ans: (a) Optical activity is the capacity of a substance to rotate the plane of plane-polarized light. (b)
Using fine forceps, he was able to separate the two types of crystals found in tartaric acid (racemic
acid) that are identical in shape, but mirror images of each other. One sample rotated polarized light
to the left; the mirror image crystals rotated polarized light to the right.

A chemist working in a pharmaceutical lab synthesized a new drug as a racemic mixture. Why is it
important that she separate the two enantiomers and test each for its biological activity?
Ans: Biomolecules such as receptors for drugs are stereospecific, so each of the two enantiomers of
the drug may have very different effects on an organism. One may be beneficial, the other toxic; or
one enantiomer may be ineffective and its presence could reduce the efficacy of the other enantiomer.

Explain why living organisms are able to produce particular chiral forms of different biomolceules
while laboratory chemical synthesis usually produces a racemic mixture.
Ans: Laboratory syntheses usually use achiral reagents and thus produce racemic mixtures of
products. In contrast, because all enzymes are made of chiral precursors, all enzymes are inherently
chiral catalysts. Thus, they will show strong stereoselectivity in reactants and mechanisms, leading to
the production of chiral products.

Proteins are constantly being synthesized in a living cell. Why doesn't the number of protein
molecules become too great for the cell to contain, leading to cell destruction?
Ans: The proteins in a cell are continuously being synthesized and degraded. The cell maintains a
dynamic steady state in which the amount of each protein remains fairly constant at the level required
under given conditions.

Describe the relationship between a living organism and its surroundings in terms of both matter and
energy.
Ans: Living organisms are open systems and exchange both matter and energy with their
surroundings. They are not at equilibrium with their surroundings; that is, the concentrations of
molecules inside the cells of the organism are not the same as their concentrations in the
surroundings. To maintain this situation, the organism must acquire energy from its surroundings,
either in the form of chemical energy or directly from sunlight.

The free-energy change for the formation of a protein from the individual amino acids is positive and
is thus an endergonic reaction. How, then, do cells accomplish this process?
Ans: The endergonic (thermodynamically unfavorable) reaction is coupled to an exergonic

(thermodynamically favorable) reaction through a shared intermediate, so that the overall free-energy
change of the coupled reactions is negative (the overall reaction is exergonic).

Instant cold packs get cold when the contents, usually solid urea and liquid water, are mixed,
producing an aqueous solution of urea. Although this process is clearly spontaneous, the products are
colder than the reactants. Explain how this is possible in terms of the difference between G and H.
Ans: Since the dissolution reaction is spontaneous, the G must be negative. Since the reaction
absorbs heat, the H must be positive. Given G = H – TS, this is possible if the S is very large
and positive, as one would expect for a solid dissolving.

(a) On the reaction coordinate diagram shown below, label the transition state and the overall free-
energy change (G) for the uncatalyzed reaction A → B. (b) Is this an exergonic or endergonic
reaction? (c) Draw a second curve showing the energetics of the reaction if it were enzyme-
catalyzed.
Ans: (a) and (c) (See Fig. 1-27, p. 27.) (b) exergonic reaction

What is meant by feedback inhibition and why is it important in a living organism?
Ans: Feedback inhibition is the regulation of a biochemical pathway in which a reaction product
inhibits an earlier (usually the first) step in the pathway. It is an important type of regulation because
it ensures that energy is not wasted by an organism producing molecules it does not need.

How is the genetic information encoded in DNA and how is a new copy of DNA synthesized?
Ans: The genetic information is encoded in the linear sequence (order) of the four different
deoxyribonucleotides in the DNA. When a new copy of DNA is needed, the two strands of the DNA
unwind and each strand serves as a template on which a new strand is synthesized.

Hereditary transmission of genetic information can be viewed as a balance between stability and
change. Explain.
Ans: Hereditary transmission of genetic information occurs via replication of DNA, the information-
containing molecule. This process is very accurate and thus results in relatively few changes in
genetic information. This stability is important to maintain individual and species characteristics over
long periods of time. On the other hand, regular changes in genetic information (mutations) do occur,
primarily as a result of infrequent errors in replication. These mutations are essential for generating
genetic diversity, which allows for adaptation of species.

Discuss how a mutation in DNA could be harmful or beneficial to an organism.
Ans: Some mutations lead to the synthesis of an inactive or defective enzyme or other protein that
can no longer carry out its proper function, which is thus harmful to the organism. However, other
mutations may lead to a more stable enzyme or to a protein that is better able to carry out its function
in a particular environment, making it beneficial to the organism.

Describe Stanley Miller’s experiment (1953) and its relevance.
Ans: Miller subjected a gaseous mixture of ammonia, methane, water vapor, and hydrogen to
electrical sparks for periods of a week or more. When he analyzed the contents of the closed reaction
vessel, the gas phase contained CO and CO2, as well as unreacted starting materials. The water phase
contained a variety of organic compounds, including some amino acids, hydroxy acids, aldehydes,
and hydrogen cyanide. This experiment established the possibility of abiotic production of
biomolecules in relatively short times under relatively mild conditions.

Describe the “RNA world” hypothesis.
Ans: Initially, RNA molecules were both genes and catalysts. Self-replication of these molecules
over long periods of time produced variants that were able to catalyze polymerization of amino acids
to form peptides that assumed the function of catalysts. Eventually, genomic RNA was copied into
DNA, which assumed the function of genetic information storage.
56. Evolutionary functions

Describe how the rise of O2-producing bacteria might have led to the eventual predominance of
aerobic organisms on earth.
Ans: The rise of O2-producing bacteria would result in an increase in the levels of O2 in the earth’s
atmosphere. This would give a selective advantage to aerobic organisms (which utilized O2 as
electron acceptor) over anaerobic organisms for which O2 was toxic.

What is meant by endosymbiotic association? How can this concept explain the evolution of
eukaryotic cells that are capable of carrying out photosynthesis and/or aerobic metabolism?
Ans: An endosymbiotic association is the envelopment of one organism by another to form a

relationship that is beneficial to both organisms. It is believed that primitive eukaryotic cells, which
were incapable of photosynthesis or aerobic metabolism, formed endosymbiotic associations with
photosynthetic and/or aerobic bacteria. The aerobic bacteria then evolved into the mitochondria
found in modern eukaryotic cells, and the photosynthetic bacteria evolved into the chloroplasts found
in plant cells. (See Fig. 1-36, p. 35.)
Another random document with
no related content on Scribd:
Maconaura en Anoeannaïtoe nu gelukkig in het schitterend paleis van
den Geest van het water. [140]
No. 30. De kolibri, die tabak brengt aan den eersten piaiman. (W.)
Heel lang had een man reeds met zijn vrouw samengeleefd; zij was
zeer bekwaam in het vervaardigen van hangmatten, maar één ding
beviel hem niet in haar: zij schonk hem maar geen kinderen. Hij besloot
daarom, er een tweede vrouw bij te nemen … en hij was nu gelukkig,
want in den kortst mogelijken tijd schonk deze hem een jongen. Het
kind, Koeroesiwari geheeten, groeide vlug op, en terwijl de stiefmoeder
bezig was, haar hangmatten te maken, gebeurde het dikwijls, dat de
jongen, die om haar heen aan het spelen was, aan het koord ging
hangen, waardoor het de noodige spanning verloor.
De oude vrouw liet dezen kleinen last eenigen tijd toe, maar eens op
een dag, toen de jongen ondeugender was dan ooit, zei zij: „ga weg, en
speel ergens anders”. De jongen gehoorzaamde, verwijderde zich,
maar kwam gauw weêr aangedribbeld en trok weêr aan het koord. De
vrouw werd nu boos, duwde den jongen op zij; maar zij deed het wat
hardhandig, zoodat de jongen viel en begon te schreien.
Niemand sloeg acht op dit voorval, en niemand zag het kind de hut
uitdribbelen … de eigen vader en moeder ook niet, die maar steeds in
de hangmat lagen. Het was nu al laat op den dag, toen men merkte, dat
het kind verdwenen was. Zijn ouders kwamen nu te voorschijn en toen
zij overal begonnen te zoeken, vonden ze eindelijk hun kind spelende in
een naburige hut met andere kinderen. Hier legden zij uit, waarom zij
gekomen waren en al sprekende, kwamen zij van het eene in het
andere, en geraakten zij in een zóó levendig gesprek, dat zij geheel en
al vergaten, waarom zij gekomen waren; toen ze eindelijk met
redeneeren ophielden, bemerkten zij, dat niet alleen hun eigen kind,
Koeroesiwari, maar ook Matoe-wari, het kind van hun buren, verdwenen
was. [141]
De ouders van beide kinderen gingen nu aan het zoeken en vonden

hen eindelijk, toen zij een der naburige hutten binnentraden, druk
spelende met een ander kind, Káwai-wari genoemd. Hetzelfde, wat in
de andere hut was voorgevallen, herhaalde zich nu; met hun zessen
ouders der drie weggeloopen kinderen geraakten zij in zóó druk
gesprek, dat zij niet eens bemerkten, toen zij uitgepraat waren, dat alle
drie de kinderen verdwenen waren.
De zes ouders begonnen nu hun drie kinderen te zoeken, maar aan het
einde van den eersten dag staakte het derde ouderenpaar het
onderzoek, terwijl aan het einde van den tweeden dag ook het tweede
paar het opgaf. In dien tusschentijd waren de drie kinderen het bosch
ingegaan, en waren er zeer bevriend geworden met de Marabons*, die
in die tijden spreken konden en nog niet staken. Deze kinderen zijn het
geweest, die aan de zwarte soorten leerden, hoe ze steken moesten en
aan de roode, om koorts op den koop toe te geven.
Toen de drie kinderen eindelijk, na lang omzwerven, ten laatste aan het
zeestrand waren aangekomen, ontmoetten zij de ouders van het eerst
verdwenen kind. Zij waren blijven zoeken en hadden het niet, zooals de
ouders der twee andere kinderen, opgegeven. In al dien tijd waren de
kinderen reeds groote jongens geworden. Toen nu de ouders, dol blij
over het wederzien, zich wilden haasten om met hen naar hun dorp
terug te gaan, sprak de leider der drie jongens, Koeroesiwari, die het
eerst was weggeloopen, tot groote verbazing zijner ouders: „Ik kan niet
teruggaan, want toen mijn stiefmoeder mij wegstuurde, viel ik en
schreide ik, en u beiden zaagt niet eens naar mij om. Neen, ik ga niet
terug”.
Toen de ouders hem met betraande oogen smeekten, toch meê te

willen gaan, werd hij wat toegeefelijker en [142]beloofde hij zijn vader,
dat wanneer hij een behoorlijken heboe-hanokoe 71 zou bouwen en hen
met tabak zou roepen, hij hen alle drie zou zien terugkomen. De ouders
keerden nu teleurgesteld naar hun dorp weêr en Koeroesiwari stak met
zijn beide makkers de zee over.
Onmiddellijk na den terugkeer der ouders begon de vader de

gevraagde heboe-hanokoe te maken en toen deze gereed was,
brandde hij papaja-*, katoen- en koffiebladeren, maar hij kon ze niet
gebruiken, want geen van allen bezat de noodige kracht. Alleen met
tabak zou deze kunnen worden aangewend. Maar in die dagen bezaten
de Indianen nog geen tabak; deze plant groeide heel ver weg, op een
verafgelegen eiland.—Ik weet niet of dit eiland Trinidad was of een
ander, maar wel weet ik, dat de Warraus het Niboe-yoeni (letterl: Man-
zonder) noemen, omdat het alleen door vrouwen werd bewoond 72,
zooals heel oude menschen plegen te vertellen.
De bedroefde vader zond er nu een egret* op uit, om te trachten daar

wat tabakszaad voor hem machtig te worden—maar de vogel kwam
niet terug. Hij zond er toen met spoed verschillende soorten van
zeevogels heen; zij ondergingen echter allen hetzelfde lot: allen werden
gedood door de vrouw, die de wacht hield bij het tabaksveld.
Toen de man reeds alle hoop had opgegeven, ooit een der
boodschappers te zullen terugzien, raadpleegde hij een broeder, die
hem een kraan* bracht. Deze vloog naar de zeekust, waar hij wilde
blijven rusten tot den anderen morgen, om de vlucht van hier flink te
kunnen inzetten. Terwijl de vogel daar zoo zat, kwam er een kolibri
langs vliegen, die hem vroeg, wat hij daar zoo deed. „Ik maak mij
gereed voor morgenochtend” antwoordde hij. „Ik moet vliegen naar
Niboe-yoeni, om tabakszaad te halen.” [143]De kolibri stelde hem daarop
voor, in zijn plaats de reis te maken, maar de andere vond het voorstel
al te dwaas, en herinnerde haar er aan, dat zij veel te klein was en
stellig in zee zou vallen. De kleine kolibri liet zich echter niet
ontmoedigen, stond den anderen morgen vroeg op, zooals steeds haar
gewoonte is, en vloog weg, uitroepende: „ik ben opgestaan.”
Toen nu de kraan, zoodra het licht was geworden, ook was opgestaan,
spreidde hij zijn vleugels uit en zocht hij zijn weg met prachtigen
vleugelslag boven de bewogen zee. Toen hij nu halverwege gekomen
was, ontdekte hij beneden zich het kolibrietje, dat met het water lag te
worstelen. Het had er wel een dappere vaart achter gezet, maar had
niet tegen den wind in verder kunnen gaan en was in de zee terecht
gekomen. De kraan pikte de kolibri uit het water op en nam haar op den
rug van zijn bij het vliegen achterwaarts gestrekte dijen. Maar haar
lastdier, dat zich een weinig wilde verlichten, bevuilde daarbij het
gezicht van de kolibri, zoodat deze genoodzaakt was, de vleugels weêr
op te nemen, en ditmaal met succes, want zij bereikte Nioboe-yoeni het
eerst, waar zij haar grooten vriend opwachtte, die kort na haar
aankwam.
De kolibri verzocht nu den kraan niet verder te gaan en te wachten tot

zij van het tabaksveld zou zijn teruggekeerd. De kolibri was immers
klein, vloog snel, en niemand zou haar immers zien, als zij bezig was
het tabakszaad te stelen. Terwijl nu de kolibri met haar werk bezig was,
trachtte de vrouw, die het veld bewaakte, haar te schieten, maar het
vogeltje was haar te vlug af, en van plant tot plant vliegende,
verzamelde het kolibrietje zooveel zaad, als het dacht te kunnen
meenemen. Bij vriend Kraan teruggekeerd, zei de kolibri: „Vriend! laten
we nu huiswaarts gaan,” maar niet zoodra had zij deze woorden
gesproken of het kleine schepsel vloog pijlsnel weg en [144]zoo bereikte
het, nu het den wind van achteren had, zonder ongelukken met zijn
schat Kraan’s meester, wien zij het zaad overreikte. Deze gaf den
voorraad aan zijn broeder, en vertelde hem hoe hij zaaien moest.
Nadat de nu overgelukkige vader het zaad, zooals was voorgedaan, in

den grond gelegd had, sproten er spoedig plantjes uit op, die zóó
merkwaardig hard groeiden, dat hij na korten tijd volwassen
tabaksbladen had, zoodat hij nu door den broeder geleerd kon worden,
hoe hij de bladen moest drogen. De broeder wees hem ook, hoe hij
bast moest zoeken, die geschikt was, om er de tabak, voor het maken
van een sigaret, in te rollen; hij bracht nl. winnamoroe* meê, d.i. juist
datgene, wat er voor noodig is. Nu zond de broêr hem er op uit, om de
heboe-mataro* te kunnen vervaardigen, en hij bracht kalebassen* van
allerlei grootten meê—maar het waren nog niet de goede. Eindelijk
keerde hij er met een terug, die hij van de oostzijde van een boom had
afgeplukt, en deze was degene, die hij voor het doel noodig had.
Dit hoorende, haastte de bedroefde vader zich, om den raad op te

volgen en de kalebas met steentjes en aarde, in tabakswater gedrenkt,
te vullen—er een rammelaar van te maken. Verrukt greep hij den
rammelaar beet en onmiddellijk, nadat hij al zingende het voorwerp
eenige malen heen en weêr had geschud, gaven zijn zoon en zijn beide
makkers antwoord, die dadelijk met hun drieën vóór hem stonden. Maar
het waren geen menschelijke wezens, het waren drie Geesten. Deze
geesten van de tabak* zijn het nu, Koeroesiwari, Matoe-wari en Káwai-
wari, die altijd antwoorden, wanneer de rammelaar van den Piaiman
roept; en het spreekt van zelf, dat de arme, bedroefde vader de eerste
piaiman werd—dit alles tengevolge van zijn groot verdriet, zijn kind
verloren te hebben en steeds verlangende, hem eindelijk eens weêr te
zien. [145]
No. 31. Het ontstaan der vrouwennaties.
Penalo ame weipiompo. Eertijds, voor nog de grootvader van mijn

grootmoeder geboren was, enz., leefden de Caraïben zeer ongelukkig
met hunne vrouwen. Zij mishandelden haar en, als zij op jacht zijnde,
wild schoten, aten zij het vleesch alleen op en gaven hunne vrouwen en
dochters slechts het oneetbare overschot.
Ten laatste konden de vrouwen zulk een hondsch leven niet langer
volhouden. Toen dan ook een oude vrouw voorstelde, hare mannen te
verlaten en in het woud te vluchten, stemden allen van harte toe.
In stilte, wanneer de mannen op jacht waren, vervaardigden zij bogen,
pijlen, knotsen enz., waarmede zij in dien tijd even goed konden
omgaan als de mannen. Toen alles gereed was, verlieten zij op een
goeden dag hare woonplaatsen. Oude vrouwen, meisjes, zuigelingen
van het vrouwelijk geslacht, allen verlieten de plaats, waar zij zooveel
leed hadden doorstaan. Alleen de zoontjes bleven in de kampen achter.
De mannen, die weldra van de jacht terugkeerden, ontstaken bij het

zien der ledige hutten in hevige woede. Gewapend snelden zij de
vluchtende vrouwen achterna en bereikten haar in een dicht woud.
Doch ziet, instede van smeekende, onderdanige wezens vonden zij
tijgerinnen. Van verre werd hen toegeroepen: „Gij hebt ons mishandeld
en gemarteld; liever dan tot u terug te keeren, zullen wij ons laten
dooden”.
De dreigende houding der vrouwen deed de mannen van taktiek

veranderen. Zij begonnen te smeeken. „Wat zullen wij zonder vrouwen
doen?” riepen zij uit. „Hoe zullen wij het geslacht voortplanten en den
Dubbelgeest dienen?”
Dit geklaag der mannen trof het hart van enkele vrouwen en deze
keerden tot hare echtgenooten terug. Maar de meesten weigerden en
zeiden: „Wij zullen u [146]toestaan ons te bezoeken; de zonen, die gij bij
ons verwekt, kunt gij behouden, maar zoodra er een dochter geboren
wordt, moet gij onmiddellijk vertrekken.”
De mannen, die gevoelden, dat het onrecht aan hunne zijde was,
stemden gereedelijk toe, en zoo ontstond de natie der Amazonen
(Mazwano) of man-vrouwen.
No. 32. Het gebroken ei.

Oeraima was eens in het bezit gekomen van een vogelei, dat hij in een
kalebas naar zijn hut wilde brengen; hij wilde er erg voorzichtig meê
zijn, totdat het zou uitkomen. Hij kwam nu op het boschpad twee
meisjes tegen, die het ei bemerkten en hem vroegen, het te mogen
hebben. „Neen”, zei hij, „dat gaat niet.” De meisjes lieten hem echter
niet met rust en volgden hem, maar hij bleef bij zijn weigering. Zij
pakten toen het ei weg en onder het handgemeen, dat nu volgde, brak
het.
Oeraima sprak toen tot de meisjes: „Van dit oogenblik af, dat jelui dat
gedaan hebt, zal de vrouw allerlei zorg en ongemak hebben. Tot nu toe
behoorde het ei aan den man. In het vervolg zal het van de vrouw zijn,
en zij zal het tot ontwikkeling moeten brengen.”
Tegenwoordig is het nu het vrouwelijk geslacht, dat eieren voortbrengt.
No. 33. De geest van den pasgeborene.
De geest van het kind is ten nauwste met den vader verbonden; hij tuurt
op hem, volgt hem, waar hij ook gaat, en gedurende den eersten tijd is
hij even innig met den vader vereenigd als hij het met zijn eigen
kinderlichaam is, waarin hij kortelings is binnengedrongen. Hoe kan dan
de vader naar het bosch en naar den kostgrond gaan, om bijl en
kapmes te gebruiken, wanneer de geest van het kind, die hem overal
volgt, zich als een [147]tweede schim tusschen deze werktuigen en het
hout of de veldvruchten plaatst? Hoe kan hij in een boom klimmen,
wanneer de geest van het kind dit eveneens probeert te doen, en dan
natuurlijk zal vallen, zoodat dan het kind in zijn hangmat kwaad zal
overkomen? Hoe kan hij jagen, wanneer de pijl misschien den hem
vergezellende geest van het kind zal doorboren, wat ongetwijfeld de
dood van het kind in zijn hangmat tengevolge zou hebben? Wanneer de
vader, door bosch en akker dwalend, een tairoe*-blad ziet, dat
volkomen gelijkt op een korjaal, varende op de rivier en voorzien van
een heel kleine zitbank en daarin een miniatuur-pagaai, of wanneer hij
over een omgevallen boom klautert … zal hij het kind dan niet
verstoren? Want, wanneer de vader door het water waadt, zal de geest
van zijn kind dan niet de kleine tairoeblad-korjaal moeten voort
pagaaien, of wanneer hij over den boom tracht te komen, zullen dan de
dunne stammetjes, die er tegen aan zijn komen te liggen, den geest van
het kind niet in staat stellen, om te probeeren hem te volgen?…
Niettegenstaande de grootste waakzaamheid, zal de kleine Geest
verloren kunnen gaan, zoodat het lichaam in het hangmatje dan zal
gaan kwijnen en sterven, indien ten minste de piaiman niet zoo gelukkig
is, het terug te winnen.
No. 34. De huid van den Reuzenslang of Hoe de vogels hun

tegenwoordig gevederte kregen.
Er leefde lang geleden een reusachtige water-camoedi* met een

zeldzaam mooi gevlekte schubbenhuid: rood, geel, groen, zwart en wit
kwam er in de mooiste patronen op voor. Het dier werd zulk een schrik
voor alle levende schepsels, dat menschen en vogels, die in die dagen
groote vrienden waren, zich eindelijk vereenigden, om het monster te
vernietigen. De huid van het ondier zou [148]aan den eersten te beurt
vallen, wien het gelukken zou, het gevaarte uit het water te krijgen.
Iedereen was echter bevreesd het aan te grijpen, maar ten slotte durfde
de kormorant* het aan; deze stormde op den waterkant los, waaruit het
monster een eind kaarsrecht omhoog rees, en schoot een pijl op zijn
nek af—maar geen gewone pijl, doch een, die met een lijn aan een
overhangenden boom was vastgemaakt—en met dit wapen werd het
beest ten slotte aan land getrokken, waar het nu gevild werd.
Kormorant eischte nu de huid op, maar de andere strijders, die niet

dachten, dat hij ooit in staat zou zijn, nu ook de zware huid weg te
dragen, zeiden: „je kunt haar hebben”.
Kormorant knikte nu de andere vogels toe, alsof hij zeggen wilde: „jullie
moet me helpen”, en toen zij allen het nu, ieder een deel van het vel
vastgrijpend, klaarspeelden, de huid van den grond te lichten en naar
een afgelegen plaats te dragen, zei Kormorant: „jelui kunt nu de huid
zóó verdeelen, dat ieder dat deel krijgt, dat hij bij het wegdragen heeft
beet gehad”.
Iedere vogel droeg nu zijn last op den rug weg, en sedert dien tijd is
iedere vogel gemerkt met de tint van dat deel der slangenhuid, dat hij bij
het dragen heeft vastgehouden: de Ara’s met rood en blauw of groen en
geel enz … maar Kormorant kreeg als zijn aandeel de sombere tint van
den slangenkop. Maar hij was er meê tevreden.
No. 35. Een waarschuwing voor de vrouwen. (A.)
Jelui moeten bedenken, dat wij Arowakken in vroeger dagen nimmer

een man aan onze dochters zouden geven, wanneer hij niet te voren
proeven zijner bekwaamheid op de jacht had afgelegd, en daardoor het
bewijs had geleverd, [149]in staat te zijn, een vrouw te kunnen
onderhouden 73.
Tot deze proeven behoorde o.a. het schieten van een pijl in het nest van
een specht van uit een korjaal op de rivier, het vullen van een zeker
aantal korven met een hoeveelheid zelf gevangen krabben*, in den loop
van slechts één getij, en het schoonkappen van een stuk land binnen
een vastgestelden termijn.
De eerste proef was buitengewoon moeilijk 74 en geraakte dan ook

langzamerhand bij ons in onbruik, maar de beide anderen worden nog
steeds in eere gehouden 75.
Het was juist in de dagen, dat de eerste proef bij ons werd afgeschaft,
dat een jongen man, die aan een meisje het hof maakte, beweerde
geen moeielijkheden te zullen hebben, om in het bezit van zijn geliefde
te kunnen geraken, en meende, dat hij niets anders te doen had, dan
eenige krabben voor zijn a.s. schoonvader te vangen en een stuk land
schoon te kappen.
Toen hij zich nu naar den ouden man begaf, om de hand van zijn
dochter te vragen, kreeg hij ten antwoord, dat hij er geen bezwaar tegen
had; dat hij bij hem zijn intrek kon nemen, totdat hij hem zijne
bekwaamheden zou hebben getoond. [150]
Er waren nu zoo wat twee of drie weken van de wittebroodsweken

verstreken, toen de oude man zijn aanstaanden schoonzoon zijn
verlangen te kennen gaf, zijn korven gereed te maken, om ermede op
den vastgestelden dag naar de zeekust* te kunnen gaan. De jongeling
toog nu met zijn kornuiten op weg, om den noodigen voorraad Itiriti* te
halen en in de hut teruggekeerd, begon hij het ijverig te snijden en tot
bundels samen te binden. Maar verder kwam hij niet, want het
mandenvlechten had hij niet geleerd.
Toen nu zijn kameraden, die reeds druk bezig waren, hunne korven te
vlechten, zagen, dat hij zijn werk had neêrgelegd, vroegen zij hem,
waarom hij niet verder ging. „Wel, ik wacht er meê, totdat ik voor de
vangst vertrek”, was zijn antwoord, beschaamd als hij was voor zijn
onbekwaamheid. „Je moet wat haast maken”, riepen zij hem toe. „Niet
noodig”, antwoordde hij, „ik heb er in het minst geen moeite meê. Ik zal
mijn manden wel maken, en krabben vangen, terwijl jelui bezig zijt, jelui
korven te vullen. Jelui zult er versteld van staan. Ik zal jelui wel
verslaan”.
Een heel gezelschap was het, dat den anderen dag den tocht naar de
kust ondernam; in de korjaal zaten de toekomstige echtgenoot, de
vrouw, die hij zich nu voor altijd zou hebben te veroveren, de oude
schoonvader en een zestal jongelieden. Toen zij eindelijk de zee
hadden bereikt, legden zij op korten afstand van de kust de boot vast,
en voorzien van hun korven, begaven allen, uitgezonderd het jonge
paar, zich op het modderige land.
Toen nu het paar alleen was, verzocht de jonge man zijn bruid de
korjaal uit te gaan, en al de kleine kassoeroe-xoewa (door andere
schrijvers kassaroa*) naar de boot te drijven. Terwijl hij nu gehurkt in de
boot bleef zitten, met de bundels wariembo-riet in zijn hand, en
probeerde [151]een korf 76 te vlechten, zwommen de door zijn bruid
opgedreven vischjes hem voorbij. Zooals wel te voorzien was, maakte
hij geen vorderingen, en hij liet zijn bruid ten tweeden male de school
vischjes insluiten, waardoor zij teruggedreven werden en hij er dus een
ander gezicht op had. De vrouw ging er maar steeds meê voort, de
visch nu eens vooruit, dan weêr achteruit te drijven—maar het hielp
hem niets, want hij maakte geen vorderingen. De jonge vrouw begon nu
angstig te worden, en terwijl zij uit de korjaal een mand nam, baggerde
zij door het water naar de kust. Haar aanstaande man riep haar echter
terug; maar zij sloeg geen acht op zijn herhaald roepen. Men moet
weten, dat de korf, die zij had meêgenomen, heel toevallig (?) aan een
der jonge mannen van het gezelschap behoorde, waarmede zij vroeger
een liefde had gehad. Toen de vrouw nu den man in kwestie aan het
strand met de krabbenvangst bezig vond, voegde zij zich bij hem en
vroeg zij hem te mogen helpen. Wanneer hij de krabben uit de gaten
haalde, dan zou er wel eens een, dacht zij, naast haar vallen, en zou zij
zoo haar korf geleidelijk kunnen vullen.
Maar de bruidegom, het zaakje niet vertrouwend, had nu ook het strand
opgezocht, waar hij zijn bruid een van het gezelschap zag helpen. Hij
wilde nu meehelpen, maar hoe hij ook ijverig zijn handen in de gaten
stak en de gevangen dieren zijn bruid toewierp, zij deed alsof zij het niet
merkte. Hoe hij haar ook telkens toeriep: „Kijk dan toch! Zij zal
wegloopen. Doe haar toch in je korf!” zij zag niet eens op. [152]
Met haar gezelschap, haar vroegeren beminde, deed zij geheel anders.
Zij hielp hem ijverig zijn korven te vullen, en toen zij ze allen vol hadden,
keerden zij samen naar de boot terug, om nog twee korven te halen, die
nu ook spoedig gevuld waren.
Toen nu de bruigom had moeten aanzien, dat de anderen zooveel

krabben hadden gevangen, als de korven maar konden bergen, werd hij
wanhopig en terwijl hij zijn hangmat nam, wikkelde hij er in de plooien
nog zooveel krabben in, als hij maar kon grijpen.
Het was nu tijd voor de terugreis, en toen de bruid plaats moest nemen,
ging zij, zoowaar, in plaats van naast haar bruigom, naast haar
vroegeren beminde zitten. En hoe de bruigom ook riep: „Kom hier, je zit
op een verkeerde plaats”, noch de bruid, noch haar oude vader wilden
er naar luisteren, ja, ze snauwden hem nog toe ook.
Toen nu het gezelschap van den tocht in het dorp teruggekeerd was,
zochten de mannen hun hangmatten op, terwijl de bruid voor den pot
ging zorgen. Veel werk gaf dit niet, want de krabben waren spoedig
geroosterd. Toen zij opgedischt konden worden riep de vrouw: „Vader!
het is klaar.” De oude man verliet daarop zijn hangmat en riep een voor
een de jonge mannen, ieder bij hun naam. Het laatst riep hij Satchi!
Toen nu de bruigom deze uitdrukking van teederheid hoorde, meende
hij, dat hij bedoeld was en antwoordde dus: „Wangj” (d.i. ja, dank U).
„Neen neen,” zei de vader, „ik bedoel mijn schoonzoon, dien ik van
daag op de terugreis bij mij in de boot had zitten. Hij kan korven
vlechten en jij niet.”
Beschaamd droop nu de bruigom af en zijn hangmat met het handjevol

krabben meênemend, zocht hij de hut van zijn moeder op. Deze was,
wat men noemt, een goede ziel, die dadelijk de krabben begon gereed
te maken, haar jongen een goed maal cassavepap gaf, hem troostende,
[153]zooals alleen een moeder kan doen. Zij ried hem, nog wat geduld te
oefenen, omdat ze er zeker van was, dat het meisje ten slotte tot hem
zou terugkeeren.
Enkele dagen later nam de oude vrouw haar troostelooze zoon meê
voor een bezoek aan een harer oude vrienden, een man, die in
liefdeszaken een goed inzicht had, en daarbij zeer bedreven was in
alles, wat een Indiaan in zijn leven te pas kan komen. Zij vertelde haar
vriend van de zorg, waarin haar jongen verkeerde en verzocht hem,
haar zoon te willen onderwijzen in alles, wat de jacht betrof, maar ook in
het vlechten van koeroekoeroes*, het vervaardigen van matapis*,
manaris*, pagalen* en waaiers*—want het was immers aan zijn
onkunde te danken, dat hij zijn bruid had moeten verliezen.
De oude man wilde het uit oude vriendschap graag doen en zoo bleven
moeder en zoon meer dan een jaar bij hem inwonen, toen de leerling
eindelijk evenzeer bedreven was in al de kundigheden als zijn
leermeester.
Toen nu moeder en zoon van den ouden man dankbaar afscheid

namen en weder naar de kleine hut terugkeerden, die zij zoo lang
geleden verlaten hadden, brak er een gelukkige tijd voor beiden aan.
Want nooit hadden zij meer over gebrek aan eten te klagen. Iederen
dag bracht de zoon iets thuis en de barbakot kraakte voortdurend onder
het gewicht van het te roosteren vleesch. Eens gebeurde het nu, dat
een vrouw, die voorbij kwam, nieuwsgierig naar al die heerlijkheden
keek, en dat de oude moeder haar er wat van aanbood. Zij nam het
gretig aan, en nauwelijks was zij uit het gezicht verdwenen, of zij holde
er mede naar de hut, waar de bruid van een jaar geleden woonde, en
waar zij aan ieder, die het hooren wilde, vertelde van het verkeerde
oordeel over haar vroegeren bruidegom geveld. Had zij niet zelf, met
haar eigen oogen, al het wild gezien, dat hij geschoten had, en [154]al de
koeroekoeroes, matapis, manaris enz., door hem zelf gevlochten.
Er ontspon zich nu een langdurig twistgesprek over het geval, dat het
verlangen bij haar opwekte den man te bezoeken, die zij en haar vader
ten onrechte versmaad hadden. Voor haar was daar ook wel aanleiding
voor. Want de ervaring van een jaar lang was voor haar een zeer
droevige geweest: te laat had zij immers ontdekt, dat haar
tegenwoordige man niet alleen niets waard was, maar daarbij zeldzaam
lui, en dat het eenige wat hij deed, was in zijn hangmat te liggen, terwijl
zij voor hem kon zwoegen.
Den volgenden morgen trok zij de stoute schoenen aan en toog zij met
haar moeder op weg, de richting naar de hut inslaand, waar de meester
woonde, wiens ijver, moed en bekwaamheid zij den vorigen dag
zoozeer had hooren prijzen. Toen zij in zijn hut aankwamen, lag de man
in zijn hangmat, zoodat zijn moeder de bezoeksters ontving. De oude
vrouw zette bankjes voor ze neêr en bracht wel wat cassave met
pepers aan, maar zocht zich te verontschuldigen, dat zij niets anders
had om haar aan te bieden. De bezoeksters zagen elkander echter
ongeloovig aan, toen zij den barbakot met het gewicht van geroosterd
vleesch gewaar werden, en toen zij ook een vollen peperpot zagen
staan, konden zij hare verlegenheid haast niet verbergen bij de
gedachte, den man, van wien toch dit alles afkomstig was, zóó slecht
behandeld te hebben. De beide vrouwen durfden niets van het
aangebodene aan te raken, en wat meer is, zij vroegen zelfs de vrouw
den peperpot te verwijderen 77.
De moeder der bruid van een jaar geleden hield het [155]niet langer uit;
zij stond op, gereed om te vertrekken, en probeerde ook haar dochter te
bewegen, zich van deze plaats te verwijderen, maar deze sprak: „Neen,
ik wil hier blijven; ik blijf bij mijn eersten man; of hij mij zal slaan of niet,
het zal mijn zorg zijn. Hij heeft immers getoond, veel beter te zijn dan
mijn tegenwoordige man.” Nauwelijks had zij dit gezegd en was haar
moeder reeds de hut uitgeloopen, of zij rende naar de hangmat, waarin
de jonge man van zijn werk lag uit te rusten en klom er in, uitroepende:
„Ik ben weêr bij je teruggekomen, mijn schat.” Maar de man pakte haar
beet, en wierp haar er uit, zeggende: „Ik heb je niet noodig. Ik ben
immers de luie, onwetende, onwaardige man, dien je een jaar geleden
versmaad hebt.” Maar zij gaf het niet op en probeerde voor de tweede
maal in de hangmat te klimmen. De man hield echter vol, en of zij hem
al „lekkere bek” noemde, hij deed of hij het niet hoorde.
Terneêrgeslagen en beschaamd droop ook zij af, en keerde zij naar
haar tweeden man terug. Haar eerste man liet zij met zijn moeder
achter, gelukkig als hij was, haar te hebben hooren heengaan.
No. 36. Hoe een man van zijn luiheid genezen werd. (W.)
Ik vertel hier nog een andere krabbengeschiedenis, waarvan de held

niet van zijn onbekwaamheid, doch van zijn luiheid schade ondervond.
Een groot gezelschap toog in een groote korjaal op reis, om krabben te

vangen; elk van hen had twintig korven meêgenomen, en als zij ergens
aan land gingen uitrusten, hielden zij zich met hunne afwerking onledig.
Zij hadden immers niets, wat hen afleidde, want zij hadden hunne
vrouwen thuis gelaten, die zouden zorgen de paiwarri bij hun terugkeer
gereed te hebben.
Langs een der kreekjes, die zij voor rustplaats hadden [156]uitgekozen,
zagen zij een kleine Maripa-palm*, die een grooten tros rijpe vruchten
droeg. Nadat zij den tros hadden afgeplukt, begaven zij zich er mede in
de boot, en begonnen zij zich aan het smakelijke vruchtvleesch te goed
te doen. De held van dit verhaal vroeg zijn reisgenooten, de zaden voor
hem te willen bewaren. Zij voldeden aan zijn verzoek, en des nachts
vóór de aankomst aan het uitgekozen krabbenoord, vulde hij er zijn
korven mede. Den volgenden morgen begaf het gezelschap zich aan
land voor de krabbenvangst, uitgezonderd onze luie vriend, die in de
boot bleef zitten, en geen voet in het water zette. Hij was niet
onbedreven in de krabbenvangst, doch was te lui, en rekende er op, dat
de anderen hem wel zouden voorzien. Maar dit gebeurde niet, want zij
waren onderling overeengekomen, hem geen krab te geven. Alzoo
gebeurde het, dat, toen zij de terugreis aanvaarden, de luiaard zijn
manden slechts met palmpitten gevuld had.
In den nacht bereikte het gezelschap het dorp en allen zochten dadelijk
hunne hangmatten op. Den volgenden morgen droegen zij hun vrouwen
op, de korven met krabben te gaan halen, die zij aan den waterkant
hadden achter gelaten 78. De vrouw van den luiaard, die de mand met
palmpitten had gehaald, vroeg haar man, waar zijn krabben waren, en
ontving ten antwoord, dat zij ze zou vinden op den bodem der manden
en dat zij had te wachten, totdat de andere vrouwen de korven geledigd
zouden hebben. Zij deed dit, maar toen zij geen krabben zag, ging zij
met de korven naar haar moeder en liet haar zien, welk soort krabben
haar man had thuis gebracht. De oude vrouw was daar weinig over
gesticht en zei tot haar dochter: „Gooi het zoodje in een grooten pot, en
kook het net zoo lang, tot de harde schillen barsten.” Alle vrouwen
echter deelden van haar voorraad aan de [157]teleurgestelde ieder een
mand met krabben uit, maar op voorwaarde, dat zij er niets van aan
haar man zou geven.
Allen, behalve een, vergastte zich nu aan een heerlijk maal, met de
inmiddels gereed gemaakte paiwarri opgediend. De oude moeder nam
een kalebas, gevuld met de gekookte palmpitten en zette deze voor
haar nietswaardigen schoonzoon neêr. Deze was wel genoodzaakt er
van te eten, al was het niet, omdat hij honger had, dan vooral, omdat hij
zijn schaamte wilde verbergen, toen geen van allen hem wat van hun
krabben meedeelde.
Deze straf genas hem van zijn luiheid, want bij de eerstvolgende
gelegenheid, dat men weêr op krabbenvangst uitging, bracht hij voor
zijn vrouw geen palmzaden, maar krabben mede.
No. 37. Zwarte Tijger, Wau-oeta en de gebroken boog. (W.)
Er leefde eens een man, die twee schoonbroêrs had. Terwijl hij de
ongelukkigste van alle stervelingen was, kwamen zij tegen den avond
geregeld met een goede hoeveelheid wild huiswaarts, en daarom
zeiden zij tot elkaar: „Daar hij geen geluk heeft, zullen wij hem zien kwijt
te raken”. Zij namen hem op een goeden dag meê naar het bosch. Zij
waren er al een eind in, toen zij hun verlangen meêdeelden, afzonderlijk
te gaan jagen. Zij zouden één kant uitgaan, hij een anderen, terwijl zij
elkander op een bepaalde plek zouden ontmoeten. De weg, dien de
beide broêrs hem hadden aangewezen, leidde naar het leger van Tobe-
horoanna*, maar hij, wien zij het slachtoffer wilden laten worden, wist
dat niet.
Hij begon nu te dwalen en kwam eindelijk aan een breed pad, wat hem
deed uitroepen: „Waar ga ik heen?” Zoo in zich zelf sprekend, trof een
hard geruisch zijn oor. Wat het was, wist hij niet. Op een antwoord
behoefde [158]hij echter niet lang te wachten, want spoedig daarna zag
hij Tobe-horoanna naderen. Zoo gauw hij kon rende hij naar een
enormen boom, achtervolgd door Zwarte Tijger. Beiden begonnen nu
achter elkaar om den boom heen te loopen en toen het de man eindelijk
gelukt was, vlak achter het beest te komen, sneed hij het de hielpezen
door. Tijger zat nu neêr, want hij kon niet meer loopen en de man had
nu gelegenheid, het dier een pijl in zijn nek te schieten en met een mes
den doodsteek te geven. Daarop begaf hij zich naar huis terug.
De schoonbroêrs, wetende, welk een slecht jager hij was, waren niet
eens naar de afgesproken plaats gegaan, overtuigd, dat hij er niet meer
zou zijn. Maar toen hij de hut binnentrad, waren zij hoogst verrast en
maakten zij hun verontschuldigingen, teneinde hun misdadige
bedoelingen te verbergen, zeggende: „Wij waren op de plek, waar wij je
zouden ontmoeten, maar je waart er niet. Wij riepen je, maar we kregen
geen antwoord. Wij dachten natuurlijk, dat je dood was en wij gingen
weg. Maar we keerden terug, om nog eens te zien of je niet kwaamt”,
en dergelijke verontschuldigingen meer. Dat was alles maar gelogen.
Toen de man nu vertelde, dat hij Tobe-horoanna had gedood, konden

zijn schoonbroêrs, evenmin als hun oude vader, dit gelooven en
drongen er op aan, zelf te gaan kijken. Zij gingen er toen heen, en toen
zij op een afstand Zwarte Tijger op den grond zagen liggen, durfden zij
niet naderbij te komen, totdat de jager, uitroepende: „alles bij hem is
dood, dood, dood!” en willende toonen, dat hij de waarheid sprak, op
het doode lichaam sprong en zegevierend er op heen en weêr begon te
dansen. Alleen de oude man durfde dichtbij komen; zijn twee zoons
bleven bang.
… durfden zij niet naderbij te komen.—Zie blz. 158.
Het gezelschap keerde nu huiswaarts. En daar was de [159]oude man
zóó verrukt over hetgeen zijn schoonzoon gedaan had, dat hij hem ook
zijn andere dochter tot vrouw gaf, zoodat de nu gevierde jager in het
vervolg twee vrouwen had. Zijn schoonbroêrs bouwden nu een grootere
hut voor hem en hij werd de Ai-ja’mo (hoofdman) van het dorp.
Onze vriend voelde zich echter niet op zijn gemak, nu den naam te
hebben, ook bij de jacht op alle andere dieren steeds geluk te hebben,
omdat hij Tobe-horo-anna had weten te bemachtigen. „Wie zou hij beter
kunnen raadplegen in deze moeilijkheid”, dacht hij, „dan Wau-oeta, de
Regenkikvorsch*” 79. Hij ging op weg en vond een boom, waarin zij
woonde; hij posteerde zich onder aan den boom en begon te roepen,
haar vragend, hem te willen helpen. Maar hij kreeg geen antwoord, en
hij bleef roepen en weeklagen, totdat het donker werd. Telkens
herhaalde hij zijn vraag, of zij hem de dingen wilde zeggen, die hij zoo
graag wilde weten. De nacht viel in, en nog had hij geen antwoord.
Maar hij hield aan, want hij dacht, dat Wau-oeta wel zou komen, zooals
de meeste vrouwen doen, die eindelijk toegeven, wanneer zij ten slotte
medelijden met den man krijgen, als zij hem zoo hooren schreien 80 aan
den boom.
Toen hij nu zoo lang beneden aan den boom stond te wachten, zag hij
een lange rij vogels naar hem toe komen, allen in geregelde volgorde
naar de grootte. De kleine Doroquara 81 liep voorop en pikte even op zijn
voet met [160]den snavel, om hem bekwaam te maken in het schieten
van haar soortgenooten; en dit ging met alle vogels tot de grootste toe
zoo voort.
Ge ziet, dat Wau-oeta medelijden met hem begon te krijgen; maar hij
wist dat natuurlijk niet. Nadat alle vogels met hem gereed waren,
kwamen alle ratten in de volgorde hunner grootte, gevolgd door de
Acouri, de Labba*, het Hert, het Boschvarken tot aan den Tapir toe.
Toen al deze dieren hem voorbij waren gegaan, en met de tong zijn
voet even gelikt hadden, opdat hij op jacht naar hun soortgenooten

Full Download pdf of Lehninger Principles of Biochemistry 6th Edition Nelson Test Bank all chapter

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Full Download pdf of Lehninger Principles of Biochemistry 6th Edition Nelson Test Bank all chapter

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Lehninger Principles of Biochemistry

6th Edition Nelson Test Bank

Lehninger Principles of Biochemistry 6th Edition Nelson

Test Bank for Lehninger Principles of Biochemistry 7th

Test Bank for Lehninger Principles of Biochemistry 4th

Test Bank for Lehninger Principles of Biochemistry

Solution Manual for Lehninger Principles of

Test Bank for Principles of Biochemistry, 4th Edition:

Biochemistry 6th Edition Garrett Test Bank

Test Bank for Biochemistry, 6th Edition: Berg, Stryer

Page: 4 Difficulty: 1 Ans: C

A) Mitochondria, chromatin, endoplasmic reticulum

A) Amino acid < protein < mitochondrion < ribosome

C) Amino acid < ribosome < protein < mitochondrion

10. Chemical foundations

11. Chemical foundations

12. Chemical foundations

A) Ether and aldehyde

E) Hydroxyl and ketone

13. Chemical foundations

14. Chemical foundations

15. Chemical Foundations

16. Chemical foundations

17. Chemical foundations

18. Physical foundations

A) dynamic steady state.

19. Physical foundations

20. Physical foundations

21. Physical foundations

22. Physical foundations

A) decreasing the activation energy.

C) increasing the activation energy.

23. Physical foundations

24. Genetic foundations

25. Genetic foundations

A) DNA cannot be repaired and this explains why mutations occur.

26. Genetic foundations

A) electrostatic guidance from nucleic acid structure.

27. Evolutionary foundations

A) already contained some primitive RNA molecules.

C) contained many amino acids.

28. Evolutionary foundations

Short Answer Questions

30. Cellular foundations

31. Cellular foundations

32. Cellular foundations

33. Cellular foundations

34. Cellular foundations

35. Cellular foundations

36. Chemical foundations

37. Chemical foundations

38. Chemical foundations

39. Chemical foundations

40. Chemical Foundations

41. Chemical foundations

42. Chemical foundations

43. Chemical foundations

44. Chemical foundations

while laboratory chemical synthesis usually produces a racemic mixture.

45. Physical foundations

46. Physical foundations

47. Physical foundations

Ans: The endergonic (thermodynamically unfavorable) reaction is coupled to an exergonic

48. Physical foundations