„Na wieży Babel” to wiersz o trudnym

uczuciu, o różnych jego fazach, o namiętności,

zazdrości, odejściach i powrotach. Przede
wszystkim jednak o rozpaczliwych próbach
zrozumienia drugiego człowieka. Jest to także
próba przeniknięcia przez słowa do sekretnego
wnętrza człowieka.
Tytuł wiersza nawiązuje do biblijnej wieży
Babel. Według Pisma Świętego wieża, wznoszona
przez budowniczych, miała sięgać do nieba. Bóg,
by nie pozwolić na dokończenie budowli
pomieszał budowniczym języki, przez co nie byli
w stanie się porozumieć.
Surową formę utworu urozmaicają fragmenty i
lekko archaizującym charakterze odwołujące się
do symboliki biblijnej. Poetka uświęca ludzką
miłość, która zawsze jest sferą tajemnicy, a
zarazem pokazuje jej stopniowy zmierzch w
pospolitych zmaganiach codzienności.

„Dawid” to rzeźba Michała

Anioła przedstawiająca biblijnego
Dawida bezpośrednio przed walką z Goliatem.
Uchodzi za jedno z najważniejszych
dzieł renesansowej rzeźby. Obok Piety jest
najbardziej znaną rzeźbą tego artysty.
Rzeźba Dawida była dla artysty okazją
do ukazania piękna męskiego ciała. Stworzył
on nagą postać młodego, dobrze
zbudowanego mężczyzny o doskonałych
proporcjach. Zgodnie z ideałami klasycznej
sztuki, Michał Anioł dążył do jak
najwierniejszego oddania szczegółów
anatomicznych. Posąg Dawida ma 5,17 metra
wysokości, wykonany został z dbałością o
detale – artysta wyrzeźbił nawet naczynia
krwionośne.
Gotowy posąg został umieszczony na
placu Signiorii, przy wejściu do Pałacu Starego.