‫ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﯾﻢ ﻧﻔﻮز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد‬‫َﺳﺮﻣﺎ در ﻣﻐﺰ ِ‬

‫ﻣﯿﻠﺮزم ﻃﻮری ﻣﯿﻠﺮزم ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ از ﮐﻨﺎرم َرد ﻣﯿﺸﻮد ﺑﺎ‬

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ دﻟﺴﻮزاﻧﻪ َﺑﺪرﻗﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ِ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﺪف ﺳﺮک‬
‫ﻫﺎ را ﭘﯽ در ﭘﯽ ﻋﺒﻮر ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ِ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺴﯿﺮم ﻣﻌﻠﻮم‬
‫ﻧﯿﺴﺖ و رو ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺠﺎ اﺑﺎد در ﺣﺮﮐﺖ ام‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ِ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺪارم ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ِ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪارم و ﺑﻪ ﻣﻦ ِ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﯽ ﭘﻨﺎه و ﺑﯿﭽﺎره ام‬
‫‪..‬‬

‫ﻣﻦ؟ ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ اﺻﻼ ﻣﻦ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ؟ ﯾﻐﻤﺎ‬

‫‪....‬‬

‫ﺑﺎر ﻫﺎ اﯾﻦ اﺳﻢ را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ‪....‬‬

‫ﯾﻐﻤﺎی ﮐﻪ در ﺑﯿﺴﺘﻤﯿﻦ ﺧﺰان زﻧﺪﮔﯽ اش ﻗﺮار دارد‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﻠﺦ روی ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯿﺒﻨﺪه و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﻦ اﺳﻢ‬
‫ام و زﻧﺪﮔﯿﻢ ﭼﯽ ﺗﺸﺎﺑﻪ زﯾﺒﺎی وﺟﻮد دارد‬

‫ﺣﺮﮐﺖ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﮓ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ‬

‫دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﻔﺎﻇﺖ زﻧﺪﮔﯽ ام ﻧﻪ ﺑﻠﮑﻪ‬
‫ﻋﺰت ﺧﻮد از اﻧﺠﺎ ﮐﻮﺷﺶ رﻓﺘﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﻔﺎﻇﺖ ُﺣﺮﻣﺖ و‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻣﮕﺮ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ!؟ ﻓﻘﻂ اﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﭘﺎه ﻧﻪ ﺑﻠﮑﻪ دو‬
‫ﭘﺎه اﻧﺪ و اﯾﻦ ﯾﺎداوری ﻋﺠﺐ ﻟﺮزه ﺑﻪ ﺗﻦ ﺿﻌﯿﻒ ﻣﻦ ﻣﯿﻨﺪازد‬

‫دﺳﺘﻢ را در ﺟﯿﺐ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺣﺠﺎب دارد ﻣﯿﮕﺬارم‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰی ﻣﯿﮕﺮدن ‪،‬و ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﮐﻪ اﻧﻬﺎ را در ان‬
‫ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ‬
 ‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﺳﺨﺖ ‪،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻼﯾﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻟﻤﺲ ﮐﺮدن ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ‬
‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫اه ﭘﺲ ﻧﺎﺟﻲ ام را ﺑﺎ ﺧﻮد اورده ام ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ‬

‫در دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻗﺮار دارد ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﭘﺲ اﻧﻬﺎ را در ﺟﯿﺐ ام‬
‫ﺑﺮﻣﯿﮕﺮداﻧﻢ‬

‫اﻃﺮاف را از ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﺬراﻧﻢ و دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ ﮐﺠﺎی‬

‫ﺷﻬﺮ ﻗﺮار دارم وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎرم ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﺟﺎی ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ‪،‬ﮐﻪ ﻗﺒﻼ دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر از اﻧﺠﺎ دور ﺷﺪم؟؟؟ و ﭼﻘﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﻃﯽ‬

‫ﮐﺮدم ؟؟؟‬
‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ دور ﺷﺪم‬
‫‪.......‬‬

‫در ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻮی دﮐﺎن ﻫﺎی ﺧﻮراﮐﻪ ﻓﺮوﺷﯽ و‬

‫رﺳﺘﻮراﻧﺖ ﻫﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار دارﻧﺪ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯿﺸﻮد و ﺑﺎز‬
‫ﻣﯿﻠﺮزم ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺳﺴﺖ ﻣﯿﺸﻮد و ﯾﺎری رﻓﺘﻦ را ﻧﻤﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮﻣﺎی در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﻫﺮز و ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﮐﺜﯿﻒ اﯾﻦ ﻣﺮدم ﺗﺮس ﺑﻪ دﻟﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﺎی‬

‫اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻣﻦ دﺧﺘﺮم و اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺷﻬﺮی‬

‫‪.....‬‬‫ﺧﻮﻧﺨﻮار ﺑﺮای دﺧﺘﺮان ِ ﻣﺜﻞ ِ ﻣﻦ از ﺟﻨﺲ ﻟﻄﺎﻓﺖ و دَ رد‬

‫ﺳﻤﺖ ﺧﺒﺎزی ﻣﯿﺮوم و ﻃﻠﺐ ﻧﺎن‬

‫ِ‬ ‫از اﻧﺠﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم ‪،‬‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎ ﺑﻮی‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺒﺎﻫﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﮔﺮم ﻧﺎن‬
‫اه ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﻮی ﻟﺬﯾﺬ و ِ‬
 ‫زﻧﺪﮔﯽ دارد‬

‫ﻫﻪ از ﮐﺪام زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ‬

‫ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺸﺪ!‬

‫ﻧﺎن را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﺎی ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺷﺒﻪ ﻣﯿﻞ اش‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﮑﺴﺘﻪ ام ﻧﮕﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ِ‬
‫ﮔﺬر‬
‫زﻣﺎن ﻣﯿﺸﻮم ﯾﻌﻨﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﺑﺪون ِ وﻗﻔﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ‬
‫ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم در ﺣﺮﮐﺖ ام ُﺑﻬﺖ زده ﻣﯿﺸﻢ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﻧﺮژی ﮐﻪ‬
‫ﻣﻦ را ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻪ‬
‫‪...‬‬

‫روی ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻦ ﻗﺮار دارد ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﻢ و ﻏﺮق ِ‬

‫ً‬
‫دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫اﻓﮑﺎرم ﻣﯿﺸﻮم ‪،‬ﻏﺮق در ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﺳﯿﺎه‬
‫!‬‫ﺗﻘﺪﯾﺮم‬

‫ﯾﺎد ﺣﺮﻓﺎی ﻋﻤﻪ ام ﻣﯿﻔﺘﻢ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮی‬

‫)‬ ‫ِ‬
‫ﻋﺼﺒﯽ و رواﻧﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش َﺷﺮ ﺧﻮد را ﮐﻢ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﻣﺮﯾﺾ را در داﻣﻦ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ اه ﮐﻪ ﺣﺘﯽ‬
‫ﻣﺮگ ﺷﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻮد ﻣﻦ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻫﻀﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻨﻘﺪر‬
‫(‬ ‫ِ‬
‫ﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا از ﻧﻔﺲ‬
‫ﮐﺸﯿﺪن اﯾﺴﺘﺎد‬

‫زن اﯾﻨﻘﺪر زﯾﺮ ﮔﻮش ﻣﻦ وﯾﺰ وﯾﺰ ﻧﮑﻦ ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ‬ ‫)‬

‫(‬‫ای ﻣﺮﯾﺾ ﺑﯽ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ درد ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮی ای ﻣﺮدﻧﯽ ﻣﺎ دوازده ﻟﮏ اﻓﻐﺎﻧﯽ‬ ‫)‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺳﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﭘﯿﺴﺎ‬

‫ﺑﺮود ‪،‬ﺑﺎز َﺷ ِﺮ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ای ﺑﺪﺑﺨﺖ را ﮐﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬
‫ﻧﺠﯿﺐ ﭼﻬﺎر روز وﻗﺖ داده ﺗﺎ اﻣﺎﻧﺖ اش را ﺗﺴﻠﯿﻢ اش‬
 ‫ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫(‬

‫ﺻﺒﺮ ﻧﺠﯿﺐ! ؟ ﻧﮑﻨﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻧﺠﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﻗﺼﺪ‬

‫ﻣﺰاﺣﻤﺖ را داﺷﺖ!‬

‫ﻧﺠﯿﺐ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﭘﺮ از دﺧﺘﺮاﻧﯽ ﺑﯽ ﺳﺮﭘﻨﺎه دارد‬

‫ِ‬ ‫ﻫﻤﺎن‬
‫ﻫﻤﺎن ِ ﮐﻪ ﭘﻮل ﺧﻮﺷﮕﺬارﻧﯽ ﻫﺎی ﺧﻮد را از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻦ‬
‫دﺧﺘﺮان ﺑﻰ ﭘﻨﺎه ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯿﺎورد‬
‫!‬

‫وﺟﻮدم ﯾﺦ ﻣﯿﺒﻨﺪه و ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻋُ ﻤﻖ ِ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﭘﯽ ﻣﯿﺒﺮم ﮐﻪ ﭼﻪ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ!‬
‫ِ‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ُﺷﻮم در‬

‫اﮔﺮ ﺳﻠﯿﻢ ﺑﺮود ﭼﻪ؟ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﺳﺖ ‪،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎر ﻫﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ازدواج داده ‪ ،‬ﺑﺎر ﻫﺎ اﻇﻬﺎر‬
‫ﻋﺸﻖ ﮐﺮده و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ان را ﺑﺮادر ﺧﻮد داﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺮادری ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮی ﻗﺒﻮل ﻧﺪارد‬

‫ﻧﻪ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ روی اون ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ ﻋﻤﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﻧﻤﯿﮕﺬارد ﺳﻠﯿﻢ ﻣﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮای اون ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺎز‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺦ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ در‬
‫ِ‬ ‫ﺮور اﯾﻦ‬
‫ﺑﺎ ُﻣ ِ‬
‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﺣﺎﻟﻢ را دﮔﺮﮔﻮن ﻣﯿﺸﻮد و ﭼﻨﺪﯾﻦ‬
‫!‬‫ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ اواره ﺻﻮرﺗﻢ ام ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ﻧﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﻤﯿﺸﻮد ﻣﻦ ﻗﻮی ام‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﻮار ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ‬
‫ﺧﻮدم و آﯾﻨﺪه ام‬
‫‪......‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ راﻫﯽ را ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯿﮑﺮدم راﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا از‬

‫ان ﺧﺎﻧﻪ و اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ دور ﺑﺴﺎزد‬
‫راه ﻫﻢ وﺟﻮد دارد و اﯾﻦ ﺳﻮال را ﭼﻨﺪﯾﻦ‬
‫وﻟﯽ ﮐﺪام راه ؟ اﯾﺎ ِ‬
‫ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫‪...‬‬
 ‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر وﻗﺖ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻓﮑﺎرم ﺳﭙﺮده‬
‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﻣﺮا از اﻧﺠﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺑﻪ دو ﺑﭽﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﮐﻢ از ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده اﻧﺪ ﻧﮕﺎه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻇﺎﻟﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از‬
‫ِ‬ ‫اووووووو ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﯿﺒﯿﻦ‬ ‫__‬

‫!‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺳﺮی ﻣﺎ رﺣﻢ ﮐﺮد‬

‫ﻫﺮدو ﻗﻬﻘﻪ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ و ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬
‫‪.......‬‬

‫ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﻣﺘﻨﻔﺮم از اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻫﺎ ‪ ،‬و از اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻫﺎی‬
‫ﻫﺮز‬
‫‪....‬‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻮم و ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ از اﻧﺠﺎ‬

‫دور ﻣﯿﺸﻮم ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا دﻧﺒﺎل ﻧﮑﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻋﻘﺐ ﺧﻮد را ﻧﮕﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ و وﻗﺘﯽ‬
‫ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﻄﻤﯿﻦ ﻣﯿﺸﻮم ﺧﺒﺮی از ان دو ﻧﯿﺴﺖ ِ‬
‫ﻣﯿﮑﺸﻢ‬

‫ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺷﺐ را ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﺒﺮم ﮐﻪ ﻃﻌﻤﻪ اﯾﻦ درﻧﺪه ﻫﺎ ﻧﺸﻮم!‬

‫ﺑﯽ ﻓﮑﺮ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ ﮐﺎش دﺧﺘﺮ ﻧﺒﻮدم‬

‫دﺳﺖ ﺑﺎﻻی ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ام ﻣﯿﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺼﺎر ﭼﺎدر ان‬
‫را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪه اﻧﺪ ﻓﮑﺮی ﺑﻪ َﺳﺮم ﻣﯿﺰﻧﺪ ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻗﻔﻞ ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫راه ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ِ‬
‫ﻣﮕﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﺎره ای ﻫﻢ دارم؟‬
 ‫وارد ازدﺣﺎم ﻣﯿﺸﻢ ﺷﺎر ُﭘﺮ از ﮐﺮاﭼﯽ ﻫﺎی ﻟﯿﻼﻣﯽ ‪ ،‬اﻧﻮاع‬
‫ِ‬
‫ﭘﻮﺷﺎک و وﺳﺎﯾﻞ اﺳﺖ‬
‫از ﻓﮑﺮم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺳﻮی ﯾﮑﯽ از ﮐﺮاﭼﯽ ﻫﺎ ﻣﯿﺮم‬

‫ﺑﺮادر ﻗﯿﻤﺖ اﯾﻦ ﻗﯿﭽﯽ ﭼﻨﺪ ﻫﺴﺖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺸﯿﺮه ﺷﺎم ﺷﺪه و ﺑﺨﺎﻃﺮی اﯾﻨﮑﻪ دﺳﺘﻤﺰد ﻧﮑﺮدم ﺷﻤﺎ‬ ‫_‬

‫اﻓﻐﺎﻧﯽ ﺑﺘﯿﻦ‬ ‫‪150‬‬

‫ﺑﺪون ﭼﺎﻧﻪ زﻧﯽ ﻗﯿﭽﯽ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و دﻧﺒﺎل ِ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ ﻣﯿﮕﺮدم‬
‫ﻫﻤﻪ دﮐﺎﻧﻬﺎ اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ ‪،‬و ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﺗﺮس‬
‫ﺑﻪ دﻟﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭼﻨﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺮم و ﻣﺘﻮﺟﻪ ای دُ ﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﻦ‬

‫دوش ﺳﻤﺖ دﮐﺎن ﻫﺠﻮم‬ ‫ﺑﺎﻻ در ان ﺣﻀﻮر دارد ﻣﯿﺸﻮم ‪ ،‬ﺑﺎ ِ‬
‫ﻣﯿﺒﺮم ‪ ،‬ﻣﺮد ﺗﻌﺠﺐ ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫دﺧﺘﺮم ﺧﯿﺮت اﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﮐﺎر داﺷﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﮐﺎﮐﺎ ﯾﮏ ﺟﻮره ﻟﺒﺎس ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﺮدن ﮐﺎر‬

‫_‬

‫داﺷﺘﻢ!‬

‫ﻣﺮد ﻣﻦ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺣﺎﻻ ﺑﺮاﯾﺖ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎ را ﻣﯿﺎرم!‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺖ از ﮐﺎﻻ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﯾﻨﻪ دﺧﺘﺮم ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ ﮐﻪ دﮐﺎن را ﻣﯿﺒﻨﺪم‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﮐﺎﻻ ﻫﺎ را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﯾﮏ ﺟﻮره ِ‬

‫ﻟﺒﺎس‬
‫ﺳﯿﺎه را ﺑﺴﻮﯾﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
 ‫ﻗﯿﻤﺖ ای ﭼﻨﺪ اﺳﺖ ﮐﺎﮐﺎ!‬ ‫_‬

‫اﻓﻐﺎﻧﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ دو ﺑﺎر ﭘﻮﺷﯿﺪه‬ ‫‪800‬‬‫ﺑﺮای ﺧﻮدت‬ ‫_‬

‫ﺷﺪه ‪،‬ﻧﻮ ﻫﺴﺘﻦ‬

‫ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﯿﺸﻪ ﯾﮏ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﺮدن را ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺎس‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﺎب ﮐﻨﯿﺪ؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﺎوﻗﺖ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ اﺳﺘﯽ ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺤﻔﻪ ای ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدت‬
‫ﯾﮏ رﻣﺎل ﺳﻔﯿﺪ را ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮه‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮب ﻫﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﻟﺒﺎس را ﻣﯿﮕﯿﺮم و از ازدﺣﺎم ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﻢ‬

‫اﻓﻔﻔﻒ ﺧﻮ ﺣﺎﻟﯽ ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ را از ﮐﺠﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﺠﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را‬
‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﻢ؟؟‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﯾﮏ ﻏﺮﻓﻪ ای ﮐﻬﻨﻪ ﻣﯿﺸﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪﮔﮏ اﯾﺴﺘﺎده‬

‫اﺳﺖ اﻃﺮاف را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻗﺘﯽ از ﻧﺒﻮدن ِ ﻣﺮدم ﻣﻄﻤﯿﻦ‬
‫ﻣﯿﺸﻢ‪،‬‬
‫از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده‪ ،‬ﺑﺴﻮی ﻏﺮﻓﻪ ﮔﮏ ﻣﯿﺮم ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ‬
‫ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬ ‫را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ِ‬
‫و ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺪن ِ رﯾﺰه ﻣﯿﺰه دارم ﺑﻪ ﻗﻮل ﻋﻤﻪ ﮐﻪ‬
‫!‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮا ﺻﺎف ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ از َﺷﺮﺷﺎن ﺧﻮده ﺧﻼص‬

‫ِ‬ ‫ﺧﻮب ﺣﺎﻻ‬
‫ﮐﻨﻢ‬
‫دل ﻧﺎ دل ﻗﯿﭽﯽ را ﺳﻮی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺒﺮم ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را‬
‫ﻣﯿﺒﻨﺪم ‪،‬و در ﺑﯿﺦ ﻗﯿﭽﯽ ﺷﺎن ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪،‬ﺑﻌﺪ از ﮐﺸﻤﮑﺸﻬﺎی‬
 ‫زﯾﺎد اﺻﻼح ﺷﺎن ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﺜﻠﯽ ﻓﻠﻤﺎ ﺷﯿﮏ و‬
‫زﯾﺒﺎ ﻗﯿﭽﯽ ﮐﺮدم ﻧﻪ! ﻓﻘﻂ ﺷﮑﻞ ﺷﺎن را ﮐﻤﯽ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﮐﺮدم‬
‫ﮐﻮﺗﺎه و ﺑﺎﻻ‬
‫‪....‬‬

‫ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯿﮑﻨﻢ‪ ،‬وﻗﺘﯽ از ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮدن‬

‫ِ‬
‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ ﻣﻄﻤﯿﻦ ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬دﻧﺒﺎل ِ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺳﻨﮕﯿﻦ روی زﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫!‬ ‫اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ روی ﺳﺮک اﻓﺘﺎدم‬

‫اخ ﭘﺎﯾﻢ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﺪا ﺟﺰاﯾﺘﻪ ﺑﺘﻪ ﮐﻪ ادم ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﻪ‬ ‫_‬

‫ﻧﺪﯾﺪی‬
‫!‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻏﺮ ﻏﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ﯾﮏ ﻣﺮد ﻣﺮا از ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺠﺎت ﻣﯿﺪﻫﺪ‬
‫ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﻦ ﺑﺮادر! ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ ﻗﺼﺪی ﻧﺒﻮد ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ‬ ‫_‬

‫روی ﻣﻮﺗﺮ اﻣﺪﯾﻦ‬

‫‪..‬‬

‫اون ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و ﻣﻦ ﻫﺎج واج ﻧﮕﺎه اش ﻣﯿﮑﺮدم اﻧﺲ اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ ﺣﻮر‬ ‫!‬

‫ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﯿﺎه ‪ ،‬ﻣﮋه ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽ‬

‫‪..‬‬ ‫ﻗﻠﻤﯽ ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﻮ ﻫﺎی ﺳﯿﺎه و ﻣﻮﺟﯽ‬

‫دﺳﺖ رو ﺷﺎﻧﻪ ام‬

‫ِ‬ ‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر از دﯾﺪ زدﻧﻢ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﻣﻦ دوﺑﺎره وارد دﻧﯿﺎی ﺳﯿﺎﻫﻢ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫زﯾﺮ ﻟﺐ اﻫﺴﺘﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺸﻨﻮم ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪا ﻟﻌﻨﺘﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﭽﻪ ای ﻣﺮدﻣﻪ ﺧﻮردی‪ ،‬دﺧﺘﺮه ای دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﻼ ﺟﺎی ﺑﺮادرم ﺑﺎﺷﺪ‬

‫!‬ ‫اﺻ ً‬
 ‫‪....‬‬ ‫ﻣﺮدم اﻃﺮاف ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫روی ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻫﺎی ﺗﺎن ﺑﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺸﮑﺮ از‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻪ ای ﺗﺎن‬
‫!‬

‫درد ﺷﺪﯾﺪ‬
‫ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ در ﻣﭻِ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ِ‬
‫ِ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﻦ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﺠﺐ را در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺎرت ﭘﺎی ﺗﺎن را ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﯿﺪ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﺮدم ﭘﺮاﮔﻨﺪه ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻧﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺮادر‪ ،‬ﺑﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺗﺎن ﺑﺮﺳﯿﺪ‬ ‫_‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺮا ﭼﯽ ﻣﺮدﻣﯽ دﯾﻮاﻧﻪ ای‬

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد ‪،‬ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫!‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﯾﻦ داﮐﺘﺮ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﮏ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﮐﻨﺪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫_‬

‫از ﺗﻤﺎس دﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺑﯿﻦ اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ ﭼﯿﻦ ﻣﯿﻔﺘﻪ‬

‫و دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﺷﺪت از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬
‫ﻣﯿﮕﻢ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻢ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮﯾﻦ! ؟ ﺗﻮﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ و ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺮادر ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻦ ام ﺑﯿﮑﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﺴﻮول ﭘﺎی‬ ‫_‬
 ‫ﺷﻤﺎ اﺳﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺮم ﺗﺎن زود ﺑﺎﻻ ﺷﻮﯾﻦ‬

‫از ﺟﺪﯾﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ دﻫﻨﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ ‪ ،‬ﺑﺪون ﺣﺮف ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﻢ و ﻟﻨﮕﺎن ﻟﻨﮕﺎن ﺳﻮی ﻣﻮﺗﺮ ای ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﻣﯿﺮم‬

‫از ﻓﮑﺮم ﺧﻨﺪه ام ﻣﯿﮕﯿﺮد وﻟﯽ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﻧﺸﻮد‬

‫ﻣﻮﺗﺮ را ﺳﮑﻮت ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻦ و ﻧﻪ اون ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬
‫زﻧﮓ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﺳﮑﻮت را ﻣﯿﺸﮑﻨﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﻠﯽ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﻣﯿﺸﻨﻮم‬ ‫_‬

‫‪_...‬‬

‫ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺶ اﻣﺪه ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺎوﻗﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫‪_......‬‬

‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬ ‫ﺑﻠﯽ ﺧﯿﺮﺗﯽ اﺳﺖ ﻣﺎدر ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫‪_.....‬‬

‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ‬

‫ﺑﺎزم دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺮا‬

‫اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ اﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ و‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن؟؟؟‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻢ‪ ،‬دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﭘﻮﺷﺶ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻗﺮار دارم ‪،‬و‬
‫ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻢ!‬

‫ﭘﺲ او ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﺪارد ﭼﻮن ﻣﺮا ﺑﭽﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﻣﮕﺮ ﻟﻤﺲ ﯾﮏ‬
‫ﺑﭽﻪ ﮔﻨﺎه دارد ؟ ﻧﻪ ﻧﺪارد‬
 ‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﻢ دﺧﺘﺮم و او ﻧﺎ ﻣﺤﺮم اﺳﺖ‬
‫وﻟﯽ ﭼﺎره ﭼﯿﺴﺖ؟ اوﻻً ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺎه راه رﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ‬

‫و دﻟﯿﻞ دوم ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎی دﺧﺘﺮاﻧﻪ را در وﺟﻮدم‬

‫ﮐﺸﺘﻪ ام‪ ،‬و ﺗﺎ اﺧﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﻮﺷﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫‪.....‬‬

‫ﺗﻤﺎس ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺎری از ﮔﻨﺎه و ﻫﻮس اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺸﮑﻞ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯿﺪﻫﻢ و ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﯽ وﻗﺖ ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎق داﮐﺘﺮ رﺳﯿﺪﯾﻢ‬
‫وارد اﻃﺎق ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺗﮏ ﺗﮏ زدن ِ‬
‫اﻫﺴﺘﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‬ ‫_‬

‫ﭘﺴﺮک ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫داﮐﺘﺮ ﺻﺎﯾﺐ ﭘﺎی ﺑﺮادرم ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﺮ‬ ‫_‬

‫ﺗﺼﺎدم ﮐﺮده ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺧﺎص ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و ﻣﻦ از ﺗﯿﺰی زﺑﺎن ِ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز روی ﭼﭙﺮﮐﺖ ﻣﯿﺸﻨﻢ‬

‫داﮐﺘﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻣﯿﺸﻮد‬
‫‪....‬‬

‫ﻣﺸﮑﻞ ِ ﺧﺎص ﻧﺪارد ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮐﻢ ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮرده ﮐﻪ ﮔﭻ اش‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎز اش ﻧﮑﻨﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن راه ﻧﺮود‬

‫ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ و ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻼ ﺑﺪون ﮔﭻ ﻧﻤﯿﺸﻪ؟‬‫ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﺳﺖ اﺻ ً‬ ‫_‬
 ‫ﻧﺨﯿﺮ‪ ،‬اﮔﺮ ﮔﭻ ﻧﺸﻮد ﻣﺸﮑﻠﺶ ﺟﺪی ﻣﯿﺸﻮد‬ ‫_‬

‫ﺑﺎزم ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ‬

‫ﮔﭻ اش ﮐﻨﯿﺪ داﮐﺘﺮ ﺻﺎﯾﺐ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﺳﻮﯾﺶ ﺑﺪ ﺑﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﻪ ﻣﻪ‬

‫)‬

‫ﭼﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازد‬ ‫(‬

‫ﮐﻤﯽ روی ﭼﭙﺮﮐﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ‪ ،‬و اون ﭘﻮل را ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﺧﺮ اﯾﻦ راه‬

‫ﺑﺎزم در ﻓﮑﺮ اﯾﻨﺪه ای ﻧﺎﻣﺠﻬﻮل ﻏﺮق ﻣﯿﺸﻢ ﭘﺲ ِ‬
‫ﭼﻪ ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫ﺻﺪای دروازه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻮد و ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﺮا ﻣﺎﻧﻨﺪ َﭘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺳﻮی زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ ‪ ،‬اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﯿﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ‬
‫ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮕﺪراز دروازه ای ﻣﻮﺗﺮ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮد را در‬
‫ِﺳﺖ ﭘﯿﺶ رو ﺟﺎ ﻣﯿﺪﻫﻢ‬

‫ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻪ ای ﺗﺎن ﮐﺪام ﻃﺮف اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻦ ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﯽ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ از ﺑﺪﺧﺸﺎن اﻣﺪه ام و ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻫﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﻟﻄﻒ ﮐﺮده ﺳﻮی‬ ‫_‬

‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻧﺴﺒﺘﺎ ارزان ﻗﯿﻤﺖ ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫ﺧﻮب ﭼﯽ ﻫﺴﺖ ‪ ،‬ﭘﻮل ﻧﺪارم ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮاغ ﮐﺎر ﻫﻢ ﺑﺮوم‬
‫ﻓﻘﻂ ﺷﺶ ﻫﺰار اﻓﻐﺎﻧﯽ ﮐﻪ در دﺧﻞ داﺷﺘﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮد اورده‬
‫ﺑﻮدم و ﺑﺲ‬

‫ﺑﺎزم ﺳﮑﻮت ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ!‬

 ‫اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺧﺎﻧﻪ ای ﻣﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ای‬ ‫_‬

‫ﮐﻼن دارد ‪ ،‬ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮی‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدی ﺑﺪی‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﺳﺘﻢ ﭼﯽ ﺿﺮری ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪه‬
‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ!‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺧﻼف ﻣﯿﻞ ام ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻧﻪ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯿﺸﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﺒﺐ اﯾﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺰاﺣﻢ ﭼﻪ وﻇﯿﻔﻪ اﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﻮدم‬‫ِ‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫_‬

‫وﺿﯿﻌﺖ ات ﻫﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ‬

‫!‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوی ﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﻣﻦ!‬

‫ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدم ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ و راﺣﺖ ﻫﺴﺘﯿﻦ ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫ﺣﺮف ﻧﺪارم‬
‫ِ‬
‫ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﯿﺸﻨﻮم‬

‫ﺧﻮب وﺟﺪان ِ ﻋﺰﯾﺰ دروغ ﺧﻮ ﻧﻤﯿﮕﻪ ﺧﻮدش ﭘﺎﯾﻢ را‬

‫ﺷﮑﺴﺖ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ وﻻ اﯾﻨﻪ‬
‫‪.....‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﮐﺮدن ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ای ﻋﺎری از‬

‫راه ﺑﻨﺪان ﻧﺒﻮد در ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻨﺰل ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯿﮑﻨﺪ! ﮔﺎرد‬
‫!‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ‪ ،‬داﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫‪6 5‬‬ ‫ﻫﺎ دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ‪،‬‬

‫ﻣﻦ ﻫﺎج واج ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮه ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم‬

 ‫ﻣﺮﺑﻮط ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ‬
‫ِ‬ ‫ﻧﮑﻨﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻪ ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻗﺼﺮ‬
‫دراز ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ و ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪،‬ﻧﻪ اﯾﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻗﺼﺮ! ؟‬

‫اﻧﺎﻟﯿﺰ اﯾﻦ ﻗﺼﺮ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﮐﻼن و ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﻨﺠﺎه ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ای‬
‫ﻋﻤﻪ اﺳﺖ‬
‫اﻧﺒﻮه درﺧﺘﺎن ‪،‬ﺣﻮض و دو اﻃﺎق ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ‬
‫ِ‬ ‫ﯾﮏ ﺑﺎغِ ﮐﻼن ﺑﺎ‬
‫از اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮی واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺑﯿﻦ ﻋﻤﺎرت و اون دو اﻃﺎق ﯾﮏ ﭼﻤﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ واﻗﻊ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪ زدن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﺳﺮﻓﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ‬

‫دﺳﺖ از اﻧﺎﻟﯿﺰ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه ای زﯾﺒﺎ ﺑﺮدارم‬

‫اﮔﺮ دﯾﺪ زدن ﺗﺎن ﺧﻼص ﺷﺪه ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ داﺧﻞ و ﺳﻮی‬ ‫_‬

‫ﻋﻤﺎرت اﺷﺎره ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ ﻫﻢ داﺧﻞ ﺷﺪﯾﻢ و ﻣﺮا ﺳﻮی ﯾﮑﯽ از اﻃﺎﻗﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ‬

‫ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮد دﻋﻮت ﮐﺮد‬
‫ﺑﺎزم ﻣﺜﻠﯽ ﻧﺎدﯾﺪه ﻫﺎ ﺳﻮی اﯾﻦ اﻃﺎق ﻣﯿﺪﯾﺪم وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭼﺸﻢ از ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮدن ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬

‫ﻋﻤﺮان ﻟﻄﻔﺎ ﻣﻬﻤﺎن را ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻮدش رﻓﺖ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم‬

‫ﺳﻮی ﯾﮑﯽ از ﺗﻮﺷﮏ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ‬
 ‫ﯾﮏ ﺣﺲ در وﺟﻮدم رﺧﻨﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺴﺎدت ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﭘﺴﺮک‬
‫ﮔﻠﻪ وار ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ ﭼﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ‬
‫اﻋﻄﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ‪،‬ﭘﻮل ‪ ،‬ﺛﺮوت و ﺧﻮﺷﯽ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﭘﻮچ را از ﺧﻮد دور ﮐﻨﻢ‬
‫ﯾﮏ ِ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل او ﻣﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد‬

‫ﺻﺒﺮ ﻣﻮﺗﺮش ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﭼﻘﺪرم راﺣﺖ ﺑﻮد ﻣﻮﺗﺮ ﺳﯿﺎه رﻧﮓ‬

‫ﺑﺎ ﺟﺜﻪ ﮐﻼن‬

‫از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﻣﺶ را ﺑﺪاﻧﻢ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ در ﻋﻤﺮم اﯾﻨﻄﻮر ﻣﻮﺗﺮ‬

‫دﯾﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎزم اﻓﺴﻮس ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻣﯿﺨﻮرم‬
‫‪.....‬‬

‫ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻋﻤﺮان ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ اﻓﺘﺎﺑﻪ وارد ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ‬

‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪن ِ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺷﺴﺘﻦ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺟﻮان ﺑﺎ ﻧﺎن داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ‬‫ِ‬ ‫دو‬

‫ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻗﺼﺮی ﺷﺎﻫﯽ اﺳﺖ و ﻣﻦ در ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺒﺮم‬‫!‬

‫ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی راﺣﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯿﺸﻮد و درﺳﺖ‬

‫ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻦ ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﺪ‬
‫ﻣﻌﺬب ﻣﯿﺸﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ ﯾﺎد اوری اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﭘﺴﺮ ﻫﺴﺘﻢ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻧﺎن ﺑﻪ اﻧﺪازی ﻟﺬﯾﺬ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺤﻄﯽ زده ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻏﺬا‬

 ‫ﻣﯿﻔﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﺳﯿﺮ ﺷﺪم ‪ ،‬ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز رو ﺑﻪ رو ﺷﺪم‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازم و ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬
‫ﮔﺸﻨﻪ ام ﺑﻮد!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻢ رﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﮐﻪ زود ﻣﺤﻮ اش ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﻔﺮه ای ﻧﺎن را ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﯿﻮه ﻣﯿﺎرﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ان‬
‫ﭼﺎی‬
‫‪....‬‬

‫ﭘﯿﺎﻟﻪ ای ﭼﺎی در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺴﺮی ﺟﻮان ِ دﯾﮕﺮ وارد‬

‫ﻣﯿﺸﻮد ‪ ،‬زﯾﺒﺎ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز‬
‫اه ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ را دروﯾﺶ ﮐﻦ دﺧﺘﺮ دﯾﻮاﻧﻪ‬
‫زﯾﺪ ﮐﺠﺎﺳﺘﯽ او ﺑﭽﻪ‬ ‫_‬

‫اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﮐﻮر اﺳﺘﯽ رﺿﻮان‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﻣﺎ ﻣﯿﺸﻮد ‪،‬و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ روی ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬
‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺳﻤﺶ را ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ زﯾﺪ؟‬ ‫_‬

‫از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ اﺳﻤﺶ ﭼﯿﺴﺖ‬

‫!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﺮﻓﻪ ای ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ارام ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻣﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﻫﺴﺘﻢ و ﻓﻌﻼ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻫﺴﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻋﺠﺐ از ﺻﺪای ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدان داﺷﺖ راﺿﯽ‬

‫ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﺮداﻧﻪ ﺗﺮ اش ﮐﺮده ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ ﻧﻮر‬
‫ﻋﻠﯽ ﻧﻮر ﺷﺪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺷﮏ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‬
‫از اﺷﻨﺎﯾﯽ ات ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ ﯾﻮﺳﻒ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﯿﺪﻫﻢ‬

 ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺳﻮی زﯾﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﭙﺮﺳﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه!‬

‫ای ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﺶ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺳﻮی دروازه ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﯿﺮود‬

‫رﺿﻮان ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﺴﺎوی ﺑﺎ ﺗﻮپ ﺗﻨﺲ ﺑﻮده ﻣﺮا‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺒﯿﻨﯿﺪ ﺣﺎﻻ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪه و اﺷﺎره ﺑﻪ ﺗﻮﺷﮏ ﻣﯿﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯿﺸﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ‬

‫زﯾﺎد!‬
‫ﺧﻮن ﮔﺮم ﺗﺮ از ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز اﺳﺖ و ﺧﯿﻠﯽ زود ﺻﻤﯿﻤﯽ‬
‫ﺷﺪﯾﻢ‬
‫از ﺷﺮاﯾﻄﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﮕﻢ ‪ ،‬رﺿﻮان ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫و دﻟﺴﻮزاﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﺮچ و ﻣﺴﺎﻟﻪ اش را‬
‫زﯾﺎد ﮐﺮده ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﺑﻠﯽ ﻣﻦ ﻣﺎدر و ﭘﺪرم ﻓﻮت ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﮏ ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﺘﻢ در‬ ‫_‬

‫اﻧﺠﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺮای ﻣﻦ دﺷﻮار ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮ اﯾﻦ رواﻧﻪ ای اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺷﺪم ﺗﺎ ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﺑﻪ‬
‫‪...‬‬ ‫ﭘﺎﯾﻢ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻨﻄﻮری ﺷﺪم‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪد و اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را‬ ‫اول ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﺪ و‬
‫ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازد‬
‫ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز! ؟‬
‫_‬

‫اه ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬اول ﺳﺮخ ﺷﺪم وﻟﯽ‬

‫ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﻮﺿﻮع را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﺧﻮد ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم‬
‫و ﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﯽ ﺑﺎک روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮد‬
 ‫!‬ ‫ﭼﯿﺰ‪...‬ﭼﯿﺰ اﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮرم زﯾﺪ ﺟﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‬‫_‬

‫ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ِ ﻣﻈﻠﻮم ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺣﺮف ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ؟‬ ‫_‬

‫ﮐﻪ اﯾﻨﺒﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﭘﺴﺮ ﺟﺎن ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﻣﺜﻠﯽ دﺧﺘﺮا ﻫﺴﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ رﻧﮓ از روﯾﻢ ﻣﯿﭙﺮه وﻟﯽ ﺧﻮدم را ﻧﻤﯿﺒﺎزم‬

‫ﻧﻪ اﺻ ً‬
‫ﻼ ام اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺟﺜﻪ ام ﺧﻮرد اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫دﻻﯾﻞ اش را ﻗﺒ ً‬
‫ﻼ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻣﻨﻈﻮری ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ‪،‬ﮔﭙﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم رﺿﻮان از زﯾﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫دو ﺑﺮادر و ﯾﮏ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫‪ ،‬ﭘﺪر ﺷﺎن ﺗﺎﺟﺮ ﻣﺸﻬﻮر ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ!‬

‫ﻗﺼﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﮐﺮد‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺣﺮف زدن و ﺧﻨﺪه ‪ ،‬رﺿﻮان‬
‫ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ای ﻟﻨﮓ دراز ﭼﻘﺪر ﮐﻠﻪ ﭘﻮک اﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﻮده ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﭘﻨﺎﻫﯽ ﺧﺪا ﻣﺎﻧﺪ و رﻓﺖ!‬

‫ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮادر ازﯾﺰ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫(‬ ‫)‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﻪ‬

‫و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش را ﺳﻮی ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫‪.....‬‬ ‫ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ رﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ﺑﺮادر ازﯾﺰ‬
‫_‬
 ‫اﯾﻨﺒﺎر ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ!‬
‫رﺿﻮان ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮی ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﺮود‬
‫ﻋﻤﺮان ﺟﺎی ﻣﻦ را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﺮود‬

‫ﺑﺎزم ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و اﻧﺪوه‬

‫‪.....‬‬

‫در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮدم‬
‫ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺷﻮخ و ﺧﻨﺪان دارم ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬‫ِ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ را ﻣﻬﻤﺎن ِ ﻟﺐ ﻫﺎی دﯾﮕﺮان ﮐﻨﻢ‬
‫ً‬
‫دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ اﯾﻦ اﺳﺘﻢ‬ ‫وﻟﯽ از درون‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮم ﻣﯿﺸﻮد و ﻣﯿﺮوم ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﺧﻮاب‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﻫﻠﻪ ﺑﺨﯿﺰ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﯾﻮﺳﻔﻔﻔﻔﻒ‬ ‫‪.....‬‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ِ رﺿﻮان از ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺮﻣﯿﺨﯿﺰم‬
‫ﺑﺎزم در ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻮخِ ﺧﻮد داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﺪ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻏﻢ دارم ‪ ،‬درد دارم دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ‬
‫دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎی ﻣﺰﺧﺮف را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﺮگ ﯾﻮﺳﻒ ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﺷﺐ ﻧﺎن دادی اﯾﻨﻄﻮری ﭘﺲ‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺶ‬
‫ﻗﻬﻘﻬﻪ ای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ای ﺑﺸﺮ ﻏﯿﺮ از ﺧﻨﺪه ﻫﻢ زﻧﺪه ﺑﻮده ﻣﯿﺘﺎﻧﻪ اﯾﺎ؟!‬

‫ﺑﺨﺪا ﯾﻮﺳﻒ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﭘﺸﺘﺖ دق ﺷﺪم ﻫﯿﭻ دوﺳﺘﯽ ﻣﺜﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﺗﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬
‫ﻟﻄﻒ داری ﺣﺎﻟﯽ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﯿﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﯽ؟‬ ‫_‬
 ‫ﺧﻨﺪه در ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰﻧﻪ‬
‫ﺑﯿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﺳﺖ و روﯾﺘﻪ ﺑﺸﻮی ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اﻣﺎده ﻫﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫‪......‬‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﺳﻮی دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻣﯿﺮم‬

‫در اﯾﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫اﯾﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ! ؟ ﯾﻐﻤﺎ! ؟‬

‫!‬ ‫ﭘﺴﺮی ﺑﺎ ﻣﻮ ﻫﺎی ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻈﻢ ‪،‬ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ِ ﮐﻼن ﮐﻪ ﻧﻪ وﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ای دﯾﮕﺮان زﯾﺒﺎ‪،‬‬
‫اﺑﺮو ﻫﺎی ﺳﯿﺎه ‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﮐﻪ ﺑﻪ روﯾﻢ ﻫﻤﺨﻮاﻧﯽ دارد ‪،‬‬
‫ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ در ﺟﻤﻊ دﺧﺘﺮا ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺸﻢ و‬
‫ِ‬
‫ﺳﻔﯿﺪ ﺷﯿﺮی ؛‬
‫ِ‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺪ‬
‫اﻧﺘﻈﺎر او اﺳﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﭼﯽ در‬
‫از اﯾﯿﻨﻪ دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮم‬
‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻪ اﺳﺖ‬ ‫رﺿﻮان ﺷﯿﺸﺘﻪ و‬

‫ﭼﻘﺪر ﺗﺎل دادی ﺧﻮب ﺷﺪ دﺧﺘﺮ ﻧﺸﺪی و ﮔﺮﻧﻪ ﭼﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﺮدی!‬

‫رﺿﻮان ام ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺷﻮخ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدت ﺧﻮ ﺑﯽ ﺻﻮرت و ﺑﺪرﻧﮓ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ از اﯾﯿﻨﻪ‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫دل ﮐﻨﺪن ﺑﺮاﯾﻢ اﺳﺎن ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﻪ راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮ ﭘﺴﺮی ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻦ دﯾﺪی‬ ‫_‬

‫و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎز دور داد‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻟﻘﻤﻪ د ﮔﻠﻮﯾﻢ ﭘﺮﯾﺪ اﯾﻨﻘﺪر ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺎری از ﺧﻨﺪه ﻧﺒﻮد ﻣﺜﻠﯽ ﻟﺒﻠﺒﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪم‬
 ‫‪...‬‬ ‫اﻧﺪازه ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮕﺪراز‬
‫ٔ‬ ‫اﻟﺤﻖ ﮐﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮب ﺷﺪ دﺧﺘﺮ ﻧﺸﺪی و ﮔﺮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮه ﺑﺎ ای ﭼﺸﻢ‬ ‫_‬

‫دور دادن ﺗﺒﺎه ﻣﯿﮑﺪی‬

‫اﯾﻨﺒﺎر ﻣﻦ ﻗﻬﻘﻬﻪ زدم و رﺿﻮان‬
‫ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬
‫ﭼﯽ اﺳﺖ ادم ﻧﺪﯾﺪی ﺑﺮادر ازﯾﺰ‬ ‫_‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﻣﺮﺑﺎ را ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ٔ‬
‫ادم دﯾﺪﯾﻢ وﻟﯽ ﻣﺜﻠﯽ ﺗﻮ ﻧﯽ‬
‫‪....‬‬ ‫_‬

‫‪...‬‬‫ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ رﺿﻮان دﻓﺘﺮ ﻣﯿﺮه و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﺎزم ﻏﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻫﺠﻮم ﻣﯿﺎره ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺘﻦ اﻓﮑﺎرم‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬ﺳﻮی ﭼﻤﻦ و ﺑﺎغ ﻣﯿﺮوم‬
‫!‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای ﮐﺴﯽ را ﻣﯿﺸﻨﻮم‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫‪.......‬‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ ﮔﻢ اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﺠﺎ ﮔﻢ ﺑﻮدم‬ ‫_‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﭼﺎﺷﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﭘﻮف ﻣﯿﮑﺸﻪ‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﺎن ﻧﺨﻮردی؟؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻮا ﻣﯿﺸﻢ‬

 ‫ارام ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬
‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ زﻣﺎن ﺑﯿﺨﯽ از دﺳﺘﻢ رﻓﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫داﮐﺘﺮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ راه ﻧﺮو! ؟‬‫_‬

‫ای ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮده ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻋﻠﯽ ﭼﭗ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬
‫دﻓﺘﺮ ﭼﻄﻮر ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‬

‫اﻟﺤﻖ ﮐﻪ زﯾﺎد ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﻫﺴﺘﯽ ‪ ،‬ﭼﺮا ﮔﭙﻪ ﺗﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ و ﺳﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬

‫ﺳﻼم ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن‬ ‫_‬

‫روی ﺧﻮد را ﻣﯿﮕﺮداﻧﻢ و ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ورود زﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ دﯾﺪن ﻗﻮاره و ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺧﻨﺪه اش را ﻗﻮرت ﮐﻨﺪ‬
‫!‬

‫ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯿﺸﻪ و رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺨﺪا ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯿﺖ اﻧﺠﺎم دادی اوردن ِ‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻮده‬

‫زﯾﺪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺣﺮف رﺿﻮان را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻣﺎدر؟‬ ‫_‬

‫رﻓﺘﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺷﺎن‬ ‫_‬

‫ﻧﺎن ﺧﻮردﯾﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﺎﻟﯿﺠﻨﺎب ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﻧﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون ﺣﺮف ﻣﯿﺮه و ﺧﺪﻣﺘﮕﺎران را ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

 ‫ﻧﺎن ِ ﺷﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﻪ و در ﮐﻤﺎل اراﻣﺶ ﺧﻮرده ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﻋﻤﺮان ﭼﺎی ﺑﯿﺎر‬‫_‬

‫ﭼﺸﻢ اﻗﺎ‬‫_‬

‫ﭼﺎی اورده ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﯿﻮه ای ﺧﺸﮏ ؛‬

‫ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﻣﺼﺮوف در ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫و ﻣﻦ ام ﻣﺜﻠﯽ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﺳﻮی ﺷﺎن ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫رﺿﻮان ﺳﺮ ﺧﻮده ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﮐﻮد واﯾﻔﺎی را ﺑﺰﻧﻢ‬
‫ﺑﺘﯽ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺘﻪ ﮐﻪ ِ‬ ‫_‬

‫واﯾﻔﺎی ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﺒﺎر ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﻫﻢ ﺳﺮی ﺧﻮده ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻫﺮدو ﺳﻮی‬
‫ﻣﻦ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ‬
‫ﺗﻮرا ﺑﻪ ﻗﺮان راﺳﺖ ﺑﮕﻮ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﯽ ﺑﺨﺪا‬‫_‬

‫ﺑﺎزم ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺘﯽ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺘﻪ‬‫_‬

‫ﻧﺪارم‬
‫_‬

‫اﯾﻨﺒﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت واﺿﺢ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺸﺎن اﻧﺪازه ﺗﻮپ‬

‫ﺗﻨﺲ ﺷﺪ‬
‫رﺿﻮان ﮔﻔﺖ‬
‫از ﮐﻮه اﻣﺪی ﯾﻮﺳﻒ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ رﺿﻮان ﺟﺎن ﺑﺪﺧﺸﺎن ﮐﻮه ﻫﺎی ﺳﺮﺳﺒﺰ زﯾﺎد دارد‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﻗﻬﻘﻬﻪ زد و زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد‬
‫رﺿﻮان اداﻣﻪ داد‬

‫درس ﺧﻮاﻧﺪی!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ‪،‬ﺗﺎ ﺻﻨﻒ دوازده‬ ‫_‬

 ‫اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﭼﻄﻮر؟‬ ‫_‬

‫ﮐﻢ و ﺗﻢ ﯾﺎد دارم‬

‫_‬

‫در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو ﻣﯿﺮه و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ‬

‫در اﯾﻦ دو ﺷﺐ ﭼﺮا ﺧﺒﺮ از ﺣﻤﻠﻪ ای ﻋﺼﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ! ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ‬
‫وﻟﯽ در ﺣﯿﺮت ﻫﺴﺘﻢ‬
‫ﭼﻬﺎر ﺷﺐ ﻣﯿﮕﺬره رﺿﻮان ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻤﺮاه ﻣﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮده‬
‫ﻫﺮدو ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ وﻟﯽ زﯾﺪ را ﮐﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫ﻣﺎدر زﯾﺪ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ اﻣﺪ اﻟﺤﻖ ﮐﻪ زن ِ زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش‬
‫ِ‬ ‫ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ‬
‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد‬
‫ﺑﭽﯿﻢ ﭼﻄﻮر اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫‪.‬‬ ‫ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺷﺪم‬ ‫_‬

‫ای ﭼﻪ ﮔﭗ اﺳﺖ ﺑﭽﯿﻢ ﺑﺎﻻی ﭼﺸﻤﺎن ِ ﻣﺎ ﺟﺎی داری‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺣﺮف زدن ِ ﮐﻮﺗﺎه اﻃﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮد‬

‫در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز‪ ،‬روزی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫******‬‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫اﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﭘﻨﺠﻢ ام اﺳﺖ اﯾﻨﺠﺎ‬

‫!‬

‫دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ در ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ رﺿﻮان‬

‫داﺧﻞ ﺻﺎﻟﻮن ﺷﺪ و رو ﺑﻪ روﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﺳﻼم دادم‬
‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ ﺷﺪ‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫رﺿﻮان‬ ‫_‬

‫ﺑﮕﻮ‬ ‫_‬

‫ﺻﺒﺢ ﻣﯿﺮم‬ ‫_‬

‫ﺟﺪی ﻃﺮﻓﻢ دﯾﺪ‬

 ‫ﮐﺠﺎ؟‬
‫_‬

‫دﻧﺒﺎل ﮐﺎر و ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻪ‬‫_‬

‫ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﻪ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ وﻟﯽ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازی ﻫﻢ ﺣﺪ دارد‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاﺑﻢ را ﺑﺪﻫﺪ‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫رﺿﻮان ای ﺑﺎﻏﺒﺎن ﮐﺠﺎ اﺳﺖ‪،‬؟‬ ‫_‬

‫رﻓﺖ ﺑﻪ ﻗﺮﯾﻪ‬‫_‬

‫دﯾﮕﻪ ﺑﺮﻧﻤﯿﮕﺮده! ؟؟‬‫_‬

‫ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ‬

‫_‬

‫رﺿﻮان ﺟﻮاب ﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯿﺪاد اﻧﮕﺎر ﻓﮑﺮش ﻣﺨﺘﻞ ﺑﻮد‬

‫زﯾﺪ ﭘﻮف ﮐﺸﯿﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻏﺒﺎن ِ ﺟﺪﯾﺪ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ!‬
‫_‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺑﺎﻏﺒﺎن‬
‫‪....‬‬

‫از ﻓﮑﺮی ﮐﻪ در ﺳﺮم ﻋﺒﻮر ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ زدم وﻟﯽ از‬
‫ﺑﯿﺎن اش ﻣﻄﻤﯿﻦ ﻧﺒﻮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﺮات ﺑﻪ ﺧﺮج داده ﮔﻔﺘﻢ‬
‫اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮده ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ وﻟﯽ رﺿﻮان‬

‫ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﯾﻮﺳﻒ ‪،‬ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯽ و ﻫﻨﻮز ﺧﻮﺑﻢ‬ ‫_‬

‫ﻧﺸﺪی‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ام ﺣﺪ دارد ‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر‬
‫_‬

‫ﻣﯿﮕﺮدم ﭘﺎﯾﻢ ام ﺻﺒﺢ از ﮔﭻ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻃﺮف ﻫﺮدوی ﺷﺎن ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫رﺿﻮان ﮔﻔﺖ‬
 ‫ﺑﺎز ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﺑﺎ ﺗﮑﺎن دادن ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﻣﯿﭙﺮه ﮐﻪ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﺰ ﻣﯿﺰﻧﻢ و دﺳﺘﺎﻧﻢ را‬
‫ﭘﯿﺶ روی ﺧﻮد ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﻧﺎﻣﺤﺮم اﺳﺘﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﻋﻪ ﻋﻪ ﭘﺲ ﺣﯿﺎ ات ﮐﻮ‬ ‫_‬

‫ﻫﻮم؟؟‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻣﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎل ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺜﻪ ﺿﻌﯿﻒ ات از ﺑﺎغ و ﭼﻤﻦ ِ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺎی؟!‬
‫ﺑﻠﯽ ‪،‬ﻣﻪ اﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ ﮐﺪﯾﻢ!‬‫_‬

‫ﺳﺮ را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺪﻫﺪ و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫رﺿﻮان ﮔﻔﺖ‬
‫!!!!!!‬‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﺎﻏﺒﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﭘﺲ ﺧﻮش اﻣﺪی‬ ‫_‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ‪ ،‬اﯾﻨﺒﺎر زﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ ‪،‬‬

‫ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺸﻮد اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ؛‬
‫!‬‫اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎی ﺑﺮادرم ﺑﺎﺷﺪ‬
‫*****‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮم اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﺨﻨﺪم‬

‫اﻣﺮوز ﺑﺎ زﯾﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﻢ را از ﮔﭻ ﺑﮑﺸﯿﻢ ‪،‬از ﻗﺒﻞ ﮐﺮده‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺧﻮب ﺷﺪه وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫وﻟﯽ ﻫﻤﺮاه دﯾﮕﺮان ﺧﺸﮏ و رﺳﻤﯽ اﺳﺖ ؛‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‬ ‫_‬

‫ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺎن داﮐﺘﺮ را ﮐﻪ ﻗﺒﻼ دﯾﺪم ﺑﻮدم اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬

 ‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﭘﺎﯾﺖ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب اﺳﺖ ﺗﺸﮑﺮ‬

‫‪.........‬‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﺸﯿﺪن ﭘﺎﯾﻢ از ﮔﭻ از ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﯿﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﯿﮕﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﯾﻮﺳﻒ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ دﺳﺘﻢ د ﺳﺮش ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ادم ﺑﺎش ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز!‬ ‫_‬

‫ﭼﺮﺧﺶ ﯾﮑﺼﺪوﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﺑﺴﻮﯾﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺠﺐ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ! ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﻟﻌﺐ دﻫﻨﻢ را ﻗﻮرت داده و ﺑﺎ ﺗﺮس ﮔﻔﺘﻢ‬

‫روﯾﺘﻪ دور ﺑﺘﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ را ﻣﺜﻠﯽ ﻣﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫_‬

‫ﮔﭙﻪ دور ﻧﺘﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﮐﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﻢ زﯾﺪ ﺟﺎن از رﺿﻮان ﺧﺒﺮ داری؟؟؟؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ادم ﺷﻮ ﺟﻮاب ﻣﻪ را ﺑﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﮐﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﻮﺗﺮ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد و ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ‬

‫ﻧﻤﯿﺸﻨﻮی ﻣﯿﮕﻢ ﮐﯿﺴﺖ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز؟‬ ‫_‬

‫ﻓﺮار را ﺑﺮ ﻗﺮار ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دروازه ﻣﻮﺗﺮ را ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮑﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮدت اﺳﺘﯽ ﺑﺮادر ازﯾﺰ ‪،‬ﺧﻮدت‬

‫!‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺣﺮﻓﻢ ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت دوﯾﺪم‬

‫!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬
‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﺪوﯾﺪ ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
 ‫ﻣﮕﺮ دﺳﺘﻢ ﺑﺮﯾﺖ ﻧﺮﺳﻪ ﯾﻮﺳﻒ ﻣﯿﮑﺸﻤﺖ!‬ ‫__‬

‫دوش وارد ﻋﻤﺎرت ﺷﺪم ﮐﻪ رﺿﻮان را دﯾﺪم ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ‬ ‫ﺑﺎ ِ‬

‫ﻃﺮﻓﺶ دوﯾﺪم و ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﻫﯿﺠﺎن در ان ﭘﻬﻨﺎن ﻧﺒﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻫﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﻣﻪ را!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﻔﻒ!!!!!!!!!‬
‫_‬

‫ﻋﻘﺐ رﺿﻮان ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ زد‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﻣﻪ در‬
‫رﺿﻮان ﺑﯿﭽﺎره در ﺑﯿﻦ ﻫﺎج واج ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد‬
‫از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺳﻮﯾﻢ دوﯾﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﯿﻎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫رﺿﻮاااان ﺧﺎک د ﺳﺮت ای ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز را ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﺪا ﯾﮏ‬ ‫_‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ارزو دارم‬

‫!‬

‫رﺿﻮان ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‬

‫ﮐﺎر ﺧﻮده ﮐﺮدی ‪،‬‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ اﺧﺮم ِ‬ ‫_‬

‫ﻫﻨﻮز ﺣﺮف رﺿﻮان ﺧﻼص ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ زﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ رﺿﻮان را ﭘﺲ زد و ﺳﻮی ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ور‬
‫ﭼﯿﻎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ‪،‬‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ از‬

‫!‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻞ ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اش‬
 ‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻃﻔﻞ ِ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮدم‬ ‫و‬

‫ﺑﮕﻮ ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ! ﮐﯽ ﻟﻨﮓ دراز اﺳﺖ ﻫﻮوم؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺗﺮﺳﯿﺪه ﮔﻔﺘﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺟﺎن ﺧﻮدت ﮐﺠﺎﯾﺖ ﻟﻨﮓ دراز اﺳﺖ ﺷﻮﺧﯽ را‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯽ ﻫﺎن؟؟؟؟‬

‫ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﻣﻦ اداﻣﻪ دادم‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻪ ﺟﺬاب ﻧﯿﺴﺘﯽ ‪ ،‬ﺧﻮ ﺑﺎزم ﺧﻮب‬ ‫_‬

‫اﺳﺘﯽ ﺑﺨﺪا ﺧﻮدم ﺑﺮﯾﺖ زن ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺮادر‬

‫ازﯾﺰ ﺑﻪ دل ﻧﮕﯿﺮ ﺣﺎﻟﯽ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ ﮐﻦ‬

‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﻪ در دﺳﺘﺎن زﯾﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻞ ِ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده و ﺣﺎﻻ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺑﯿﺦ ﺷﻮد اﺣﺴﺎس ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺮدم!‬

‫ﻫﯽ ﺑﮕﺬارم زﻣﯿﻦ دﯾﮕﻪ ‪،‬ﺣﺎﻻ درﺳﺖ اﺳﺖ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ رخ ﻣﻪ ﻧﮑﺶ ﯾﺎﻻ ﺑﮕﺬار زﻣﯿﻦ‬

‫ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ‪ ،‬ﺧﻨﺪه ﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ ،‬زﯾﺪ ﻣﻪ را روی‬

‫زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫‪....‬‬

‫ﺑﺪون ِ ﻣﻘﺪﻣﻪ رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﮔﻔﺘﻢ‬

‫اووو ﺳﯿﺎه ﻣﺎر ﭼﺮا ﺧﻨﺪه داری ﯾﮏ ﻧﺘﺎﻧﺴﺘﯽ ﻣﻪ را از دﺳﺖ‬ ‫_‬

‫!‬‫ای دﯾﻮ ﺧﻼص ﮐﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﺣﯿﺜﯿﺖ ﻣﻪ زﯾﺮ ﺳﻮال رﻓﺖ‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎز ﮔﻠﻪ ﺑﻪ آب دادم‬

 ‫ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺎز ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺮوز ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯿﺸﻢ از دﺳﺖ‬
‫ای زﺑﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﺧﺎاااک د ﺳﺮ ات ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎااااک د ﺳﺮ ات ؛‬

‫ﭘﯿﺸﺖ ﻣﻪ ﺑﺪوه‬
‫ِ‬ ‫ای ﺑﺎر ﻧﻮﺑﺖ رﺿﻮان ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫وای ﺧﺪا ﺑﺎز ﺑﺎزی ﻣﻮش و ﭘﺸﮏ ﺷﺮوع ﺷﺪ‬
‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و رﺿﻮان ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺮخ ﭘﯿﺸﺘﻢ‬
‫ﻣﯿﺪوﯾﺪ‬
‫رﺿﻮان ﺻﺪا ﮐﺮد!‬
‫اووو ﻗﺪو ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺮﯾﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺳﯿﺎه ﻣﺎر اﺳﺖ ‪،‬‬ ‫_‬

‫ﻼ ادﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﺬاﺑﯽ ﻣﻪ دﯾﺪی ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ‬‫اﺻ ً‬

‫اﯾﺴﺘﺎد ﺷﻮ‬
‫!‬

‫در دﯾﮕﻪ وارد ﺷﻮم‬

‫ﺑﺎﯾﺪ از ِ‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﯿﺸﺖ زﯾﺪ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﭼﺮب زﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺟﺎن ﺻﺪﻗﯿﺖ ﺷﻮم اﻟﻬﯽ ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺘﯽ ﺗﻮرا‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺪا ﻫﻤﯽ ﻣﻪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ او و اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ رﺿﻮان‬

‫(‬ ‫)‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﭘﺸﺘﻢ ﻣﯿﺪوه‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬

‫رﺿﻮان ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺗﺎر ﻣﻮ ام ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺷﻮد‪ ،‬زﯾﺪ زﻧﺪه ات‬
‫ﺑﻘﺮان اﮔﺮ ﯾﮏ ِ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﮕﺬاره دﯾﮕﻪ دﻟﺖ ﺑﺮادرم و رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻢ اﻧﯽ زﯾﺪ؟؟‬

‫واااا اﯾﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺎز از ﺧﻨﺪه ﮔﺮده ﻫﺎی ﺧﻮده ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬

‫زﯾﺪ ﺻﺪا ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‬
‫ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ زﻧﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ﭘﺎی ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯿﺪه ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﺮ‬ ‫_‬

‫و ﺧﻼص‬‫!‬
 ‫اﯾﻨﺒﺎر ﻣﻪ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‬
‫و رﺿﻮان دﯾﮕﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ روی زﻣﯿﻦ ﺷﯿﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزوی زﯾﺪ زدم!‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺣﯿﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﭼﯿﺰ اﺳﺖ ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش‬ ‫_‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﺞ ﮐﺮدن دﻫﻦ و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﺲ‬

‫ﺑﻪ زﻧﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ﻣﯿﮑﺸﻤﺶ‬

‫ﺗﻮ ﻟﻨﮓ دراز را ﮐﯽ زن ﻣﯿﺘﻪ دﯾﻮ!‬

‫ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮدم ‪ ،‬از ﻫﺮدﯾﺸﺎن دور ﺷﺪم و ﻓﻘﻂ‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯿﺸﻨﺪم‬
‫******‬

‫ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻮاده را ﻣﻼﻗﺎت‬

‫ﯾﮏ ﻣﺎه از اﻣﺪﻧﻢ ﻣﯿﮕﺬره و ﻫﻨﻮز ِ‬
‫ﻧﮑﺮده ام‬
‫‪23‬‬‫ﺧﻮاﻫﺮ زﯾﺪ‬
‫ِ‬ ‫دور ﯾﮏ دﺳﺘﺮﺧﻮان ﻧﺎن ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ای ﻣﺎ ِ‬
‫ﺳﺎل ﺳﻦ دارد ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب و ﺑﺎ ﺣﺠﺎب اﺳﺖ‬
‫رﺿﻮان و زﯾﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫‪26‬‬ ‫‪28‬‬

‫ﺧﻮب دارﻧﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﻨﻢ ﻋﻀﻮ اﯾﻦ‬

‫ِ‬ ‫ﭼﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ای ﮔﺮم و‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ای ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮی ﺑﻮدم‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ دﭼﺎر ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫‪2‬‬ ‫در ﯾﮏ ﻣﺎه‬
‫ﺷﺪﯾﺪ و دوام دار ﻧﺒﻮد‬
‫‪...‬‬

‫اﻣﺸﺐ ﭘﺪر زﯾﺪ از ﺳﻔﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪ ،‬ﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد واﻗﻌﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده ای ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪی ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫و ﻣﻦ ﺑﺎزم ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﺣﺴﺮت اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ را ﻣﯿﺨﻮرم‬
‫اﻣﺸﺐ وﻗﺖ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ وارد اﻃﺎﻗﻢ ﺷﺪم‬
‫ﯾﮑﯽ از اون دو اﻃﺎق ﮐﻪ ﺧﺎرج از ﻋﻤﺎرت ﺑﻮد را اﻧﺘﺨﺎب‬
 ‫اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮدم‬‫ِ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎت در اﯾﻦ دو اﻃﺎق و اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ وﺟﻮد‬‫ً‬
‫داﺷﺖ‬
‫ﭼﺎی ﺗﻠﺦ را ﺑﺮای ﺧﻮد رﯾﺨﺘﻢ و روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ‬
‫ﮐﻪ در دﺳﺘﻢ اﺳﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﻨﺪازم‬
‫‪...‬‬‫ﻧﺎﻣﺶ را ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﻨﻮاﯾﺎن ﺑﯿﻨﻮاﯾﺎن‬
‫‪.....‬‬

‫ﺑﺎزم ﻏﺮق در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﻧﮕﺮان ِ اﯾﻨﺪه ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬ﺑﻼﺧﺮه ﭼﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻘﺪر دوام‬
‫اورده ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ!؟‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﺳﻮال را از ﺧﻮد ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ را‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ‬
‫‪..‬‬ ‫ﺻﺪای دروازه اﻓﮑﺎرم را ﻧﯿﻤﻪ ﻣﯿﮕﺬارد‬
‫ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ زﯾﺪ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب دروازه ﻧﻤﺎﯾﺎن ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر وﻗﺖ اﻣﺪی ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻮت ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺎﯾﺪ و روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮده ﻣﯿﻨﺪازد‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ دﻟﺘﻨﮕﻢ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻗﻠﺒﻢ از ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺰﻧﺪ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم دﻟﮕﯿﺮ اﺳﺖ و ﺿﺮورت ﺑﻪ‬

‫!‬

‫ﻣﺨﺎﻃﺐ و ﺷﻨﻮﻧﺪه دارد‬

‫ﭼﯿﺰی ﺷﺪه! ؟‬ ‫_‬

‫ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻢ ﻗﻬﻮه ﯾﺎ ﭼﺎی؟‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻗﻬﻮه‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم و ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﯿﻼس ﻗﻬﻮه ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم‬

‫ﮐﻨﺎرش روی ﺗﺨﺖ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮده‬
 ‫ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫!‬ ‫زﯾﺪ‬
‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺳﯿﺎﻫﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺳﻮی ﻣﻦ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﺳﺮ اش را روی ﭘﺎ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺗﺶ ﮔﺮم ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ﺷﻮﮐﻪ ﻣﯿﺸﻢ و ِ‬
‫ﺗﺎ ﺣﺎل ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﭘﺴﺮی اﯾﻨﻘﺪر ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺒﻮدم‬
‫ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﺲ اش ﺑﺰﻧﻢ او ﻓﻘﻂ ﺑﺮادرﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده‬
‫و ﻣﻨﻢ در ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻢ‬
‫‪.....‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻮرﻣﺎل ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﭼﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ و ﻇﺮﯾﻒ اﺳﺘﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺨﺎﻃﺮ ای ﺣﺮﻓﺎ ﺧﻮده ﻣﺜﻠﯽ ﺧﺮس روی ﺗﺨﺘﻢ‬ ‫_‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ؟؟؟‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺑﺎز ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﭼﻘﺪر ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ زﯾﺒﺎ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﻮﺟﯽ و ﺳﯿﺎه‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻣﯿﮕﻢ‬
‫از ﮐﺪام ﺷﺎﻣﭙﻮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﻘﺪر ﻣﻮﻫﺎت ﺧﻮﺑﯿﺶ‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ‬
‫ارﺛﯽ ﻫﻤﺘﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ رﺑﻂ ﺑﻪ ﺷﺎﻣﭙﻮ ﻧﺪارد‬ ‫_‬

‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ام ﻫﻤﺘﻮ ﺳﯿﺎه و ﻣﻮﺟﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺎز اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬
‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﻮﻫﺎت ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻈﻢ اﺳﺖ! ﻣﻪ ﻫﻨﻮز درﺳﺖ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﻮﻫﺎت را وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺻﺎف ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ؟؟‬

‫ﺑﺎﯾﺪم ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻼ ﯾﺎ ﻫﻢ رﻣﺎل را ﺳﺮم ﻣﯿﮑﺮدم‬

 ‫ﺑﻠﯽ ﭘﺴﺘﯽ و ﺑﻠﻨﺪی دارد ﭼﻮن ﺧﻮدم اﺻﻼح ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮی ﺧﻮده ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮑﻨﺪ و دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﺑﺎز ام ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ در ﻓﮑﺮ اﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه‬
‫ﮐﻮﺷﺶ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدن ﺟﻮ ﺳﻨﮕﯿﻦ اﻃﺎق را ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫!‬

‫ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ‪ ،‬ﻫﻠﻪ ﻋﺎﺟﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺧﻮده د ﺑﻐﻠﻢ اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺸﺮﻣﯽ ﺟﺎی ﮐﺴﯽ دﯾﮕﻪ را ﮔﺮﻓﺘﯽ ﭘﺲ ﻓﺮدا زن ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺣﻖ ﻣﺮدم را اﺷﻐﺎل ﻧﮑﻦ ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ!‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و دﺳﺘﺎﻧﺶ را دور ﮐﻤﺮم ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ دﻗﯿﻘﺎ در درﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎی ﻣﻤﮑﻦ ﻗﺮار دارم‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن‬

‫ﺑﺎزم ﺳﺮخ ﻣﯿﺸﻢ اﻧﮕﺎر از ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ دود ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻮد ﺧﻮد‬
‫را ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻣﻮ ﻫﺎﯾﺶ را ﮐﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اخ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ زﻧﮑﯿﻢ اﺳﺖ ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﻪ ﺑﺮو ﺣﻖ ﺗﻪ در ﺟﺎی دﯾﮕﺮ‬ ‫_‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻦ‬

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮف ﺧﯿﺰک زﻧﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ﻫﺎﯾﺶ ﻓﻀﺎی اﻃﺎق را ُﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﻣﻮﻫﺎت را ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮادر ﻣﺤﺘﺮم‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺧﯿﺰ ﺑﺮﻣﯿﺪارد و ﮐﻤﺮم را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫دﺳﺘﺶ ﺳﻮی ﮐﻼه ام ﻣﯿﺮه ﮐﻪ ﺳﺮی ﺧﻮده ﺑﻪ ﺳﻮی دﯾﮕﻪ‬
‫ﮐﺞ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
 ‫اه ﻧﻤﯿﺨﻮرﻣﺖ ﯾﻮﺳﻒ دو دﻗﯿﻘﻪ ارام ﺑﺎش دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﮐﻼه ام را ﺑﺎ ﮐﺸﻤﮑﺶ دور ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﻌﺠﺐ را در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﺨﺪا ﻣﻮﻫﺎی ات ام ﻣﺜﻠﯽ دﺧﺘﺮا اﺳﺖ ﭼﻄﻮ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫_‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺘﯽ و ﺑﻠﻨﺪی ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮﯾﺶ‬

‫و دﺳﺘﺎﻧﺶ را در ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻓﺮو ﻣﯿﺒﺮد ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ‬
‫ﻣﻮ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﺑﺎزی ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﭼﻄﻮ ﻧﺮم اﺳﺖ از ﮐﺪام ﺷﺎﻣﭙﻮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫_‬

‫اه ﭘﺲ ﮐﻮ دﺳﺘﺎﯾﺘﻪ ﻓﻘﻂ دزد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻠﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻪ‬ ‫_‬

‫ﮐﺸﯿﺪی اوﺳﻮ ﺷﻮ‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺣﻠﻘﻪ ای دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﻣﻮج ﻫﺎی ﺧﻨﺪه در ان ﻫﻮﯾﺪا ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯿﺘﯽ اﻗﺎ‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬
‫ﺑﺨﺪا ﻣﯿﺰﻧﻢ ات ﻟﻨﮓ دراز ‪ ،‬ادم واری ﺑﺸﯿﻦ ﻗﻬﻮﯾﺘﻪ زار ﮐﻮ‬
‫_‬

‫!‬ ‫ﻓﻘﻂ زﻧﺘﻪ د ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﭘﺴﺮک ﺑﯽ ﺣﯿﺎ‬

‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ﺑﺪ اﺳﺖ ﺑﺮادر ﻣﻦ ‪ ،‬ﺑﺪ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﻮﻟﻮی ﺻﺎﯾﺐ ﺗﺴﻠﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو روی ﺗﺨﺖ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻢ ‪ ،‬او ﻗﻬﻮه ﺧﻮد را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﺎی ﺳﺮد ﺷﺪه ای ﺧﻮد را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدم‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺰه ﮐﺮدن ﭼﺎی ﺑﻮدم‬
 ‫ﯾﻮﺳﻒ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮﯾﺖ ﻟﺒﺎس ﺑﺨﺮﯾﻢ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺷﺪه ﻟﺒﺎس‬ ‫_‬

‫و ﺟﻤﭙﺮ ﻋﻤﺮان را ﻣﯿﭙﻮﺷﯽ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﻣﻪ اﻧﺪازه ات ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ زﻣﺴﺘﺎن را ﺑﺎ ﻫﻤﯽ دو ﺟﻮره ﮐﺎﻻ و ﯾﮏ ﺟﻤﭙﺮ ﺳﭙﺮی‬
‫ﮐﺮدی‬

‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ وﻟﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ای اﻃﺎق‬

‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﺎﻻ ﺷﻮی داﺷﺖ ﯾﮑﯿﺶ را در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺘﻢ و‬
‫دﯾﮕﺮش را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﯿﮑﺮدم‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺻﺎف ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻧﻪ ﻫﻤﯽ دو ﺟﻮره درﺳﺖ اﺳﺖ ﭼﯽ ﺿﺮور‬ ‫_‬

‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش‬

‫‪4‬‬ ‫_‬

‫ﮔﯿﻼس ﺧﺎﻟﯽ ﻗﻬﻮه را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻃﺮف دروازه‬

‫رﻓﺖ‬
‫ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ‬ ‫_‬

‫ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ ای ﻟﻨﮓ دراز ﻫﻢ دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺑﺮاﻣﺪ‬
‫دوش ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ‬ ‫ﺻﺒﺢ وﻗﺖ ﺗﺮ ﺧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ِ‬
‫رﺳﯿﺪ‬
‫از ﮐﻠﮑﯿﻦ ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم زﻣﺴﺘﺎن ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﺧﻼﺻﯽ‬
‫ﻧﺪارد‬
‫زﯾﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ورزش ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺪوﯾﺪ‬

‫رﻓﺘﻢ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدم ﭘﺎﯾﯿﻨﺶ ﯾﮏ زﯾﺮﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ‬

‫ﺿﺨﯿﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺗﺎ ﭼﯿﺰی ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ‬
‫ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم‬
‫ﮐﻼﯾﻢ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺮده ﺟﻤﭙﺮ ﻋﻤﺮان را ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺳﻮی اﻣﺎرت‬
‫رﻓﺘﻢ‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮدم‬
‫ﻫﻤﻪ ﻋﻠﯿﮏ ﮔﻔﺘﻦ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎه ام ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‬
‫ﺻﺪای اﺳﻤﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﺳﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺮ زﯾﺪ و رﺿﻮان ﺑﻮد‬
‫ﻻﻻ ﯾﻮﺳﻒ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﮐﺘﯽ ﻻﻻ رﺿﻮان ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﯿﺘﻢ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﭘﻬﻠﻮی رﺿﻮان ﻣﯿﺸﻨﻢ ﮐﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻫﺎ را ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ د دﻫﻦ ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫زارت ﺷﻮه ادم واری ﺑﺨﻮر ﻫﻤﻪ اش را ﺧﻼص ﮐﺮدی‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان از ﺧﻨﺪه ﺳﺮخ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﺰاﺣﻢ ﻗﺪو‬
‫!‬ ‫ِ‬ ‫ﯾﮏ روز ادم را ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﯽ‬
‫_‬

‫زﯾﺪ ﺻﺪا ﮐﺮد‬

‫اﺳﻤﺎ ﭼﯿﺸﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ای ﯾﻮﺳﻒ!‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﻪ ﻻﻻ ﺟﺎن ﺧﺎﻟﻪ ﻇﺮﯾﻔﻪ ﻣﯿﺎره‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﺘﻨﻮس ﻣﯿﺎﯾﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎغ و ﭼﻤﻦ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﮔﻞ‬
‫ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻨﻢ‬
‫واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﻻی ﻣﻪ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺴﺎن ﮐﺮدﻧﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻧﻮﮐﺮ ﻣﺮا ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮدم‬
‫ﺗﺎ ﺷﺎم در ﺑﺎغ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﻣﻮﺗﺮ اﻣﺪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل‬
‫زﯾﺎد زﯾﺪ اﺳﺖ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﻫﻨﻮزم اﻣﺎده ﻧﺸﺪی‬ ‫_‬

‫ﺳﻼم ات ﭼﯿﺸﺪ ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﻪ؟‬ ‫_‬

 ‫ﺳﻼم ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻟﺖ ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪم و ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬
‫ﻣﻪ اﻣﺎده ﻫﺴﺘﻢ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ ﭘﯿﭗ ﻣﯿﺸﻮم و‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺗﺮ زﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻟﻨﺪﮐﺮوزر اﺳﺖ‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﺮدو‬
‫ﻣﯿﺮوﯾﻢ‬
‫ﭼﻘﺪر ﻣﻮﺗﺮ اش ﮔﺮم اﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺳﮑﻮت ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ‬
‫ﺑﻮد‬
‫ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻟﺒﺎس ﻣﺮداﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﯾﮏ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻮ‬ ‫_‬

‫ﺳﻮی ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﯿﺮﯾﻢ‬

‫وارد دﮐﺎن ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺧﻮش ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﻣﻦ ﭘﻄﻠﻮن و ﺑﻠﻮز ﻧﻤﯿﭙﻮﺷﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻪ؟‬

‫اون وﻗﺖ ﭼﺮا‬ ‫_‬

‫ﭼﻮن ﺧﻮش ﻧﺪارم‬ ‫_‬

‫ﭘﻮف ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺳﻮی ﯾﮏ از دﮐﺎن ﻫﺎی ﻟﺒﺎس روان ﻣﯿﺸﯿﻢ‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﺧﻮش ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺎس ﻧﻘﺮه ای ﭼﺸﻤﻢ را ﮔﺮﻓﺖ ﯾﺨﻦ ِ ﻧﺎزک داﺷﺖ‬ ‫ﯾﮏ ِ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ او ﻟﺒﺎس ﻧﻘﺮه ای را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺎس را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ اﻧﺪازه ام ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﮐﻼن‬

‫ﺑﻮد دﻗﯿﻘﺎ از ﻫﻤﯽ ﮐﻼن ﺑﻮدﻧﺶ ﺧﻮﺷﻢ اﻣﺪ‬
‫اﯾﻨﻪ زﯾﺪ ﻫﻤﯽ را ﺑﮕﯿﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﺶ ﺑﺮاﻧﺪازش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻼن اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ؟؟؟‬‫_‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

 ‫!‬ ‫ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﻪ‬ ‫_‬

‫ﯾﮏ ﺟﻤﭙﺮ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ‪ ،‬ﮐُﺮﺗﯽ ﺳﺮﻣﻪ ای ‪ ،‬و ﯾﮏ ﻟﺒﺎس ﻧﺨﻮدی‬

‫دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ذوق زﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و از ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ‬
‫ﺑﺮﯾﻢ ﯾﮏ رﺳﺘﻮراﻧﺖ ﻧﺎن ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﻮاﻓﻖ اﺳﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫در ﺟﻮاب زﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻧﯿﮑﯽ و ﭘﺮﺳﺶ ﻋﺠﺐ!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ‬

‫ﻣﻮﺗﺮ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯿﺸﻪ و ﭘﯿﺎده ﻣﯿﺸﯿﻢ وارد رﺳﺘﻮراﻧﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫ﺷﯿﮏ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ای دوم رﻓﺘﯿﻢ‬
‫ِ‬ ‫رﺳﺘﻮراﻧﺖ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ِ‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺰ ﻫﺎی دﻧﺞ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﺸﻨﯿﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺎرﺳﻮن ﻣﯿﺎﯾﺪ و ﺳﻔﺎرش ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﮔﺮوه دﺧﺘﺮان ﻣﯿﺎﯾﻨﺪ و ﯾﮏ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﻔﺎرش ﻣﯿﺸﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ‬
‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ ﻣﻘﺎﺑﻞ زﯾﺪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻨﺪ‬ ‫ﻣﯿﺰ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ و‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫زﯾﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﺟﺎی؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﺟﺬاب و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺧﻮدﺷﯿﻔﺘﻪ!‬ ‫_‬

‫ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮا ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫دﺧﺘﺮا ﺧﺪا ﻫﻢ ﭼﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎ را ﮐﻪ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ای ﺣﺮﻓﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔﺸﺎد ﻣﯿﺸﻪ و ﺳﻮی زﯾﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺷﯿﺸﺘﻪ و در ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن اش ﻣﺼﺮوف اﺳﺖ‬
‫ﺻﺪای دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎﯾﻪ‬
 ‫اﺳﯿﻪ اﮔﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﭼﭗ ﺑﯿﺒﯿﻨﯽ ﭼﺸﻤﺎﯾﺘﻪ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﯾﺎزﻧﯿﺖ‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ!‬
‫دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻫﺮدوﯾﺘﺎن ﭼﭗ ﺑﺎﺷﯿﺪ در ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯿﻦ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎزم ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮپ ﻫﺎی ﺗﯿﻨﺲ ﮐﻼن ﻣﯿﺸﻪ‬

‫دﺧﺘﺮ ﻫﻢ اﯾﻨﻘﺪرﺑﯽ ﺣﯿﺎ ﺑﻮده ﻣﯿﺘﺎﻧﺪ؟‬
‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﭼﯿﺸﺪه ﭼﺮا ﻣﺜﻠﯽ ﻣﯿﻤﻮن ﺷﺪی ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﻤﻮن ﺧﻮدت اﺳﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪی ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺎﻧﺪازد و‬
‫ﻧﯽ ﮐَﺮ اﺳﺘﻢ‬
‫_‬

‫ﺧﻮب ﺷﺪ ﺷﻨﯿﺪی دﯾﺪی ﮔﻔﺘﻢ ﺟﺬاب اﺳﺘﻢ اﯾﻨﻪ ای ﻫﻢ‬ ‫_‬

‫ﺛﺒﻮت‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺣﺪ اﺧﺮ ﺑﺎز‬

‫ﺷﻮد و ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﺰﻧﺪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺟﺎن ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﻮﯾﯽ اﯾﻨﻘﺪر اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺳﻘﻒ از ﮐﺠﺎ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮد؟‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ ﺳﻔﺎرﺷﺎت رﺳﯿﺪن‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ دﻓﻌﻪ زﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎد‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﯾﮏ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎﻻی ﻣﯿﺰ ﺑﻮد‬
‫ﭘﺲ ﺷﻤﺎره ﻣﯿﺪاد ﭼﺮا ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم!‬
‫ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﯿﺰ ﺧﻮده ﺑﻪ زﯾﺪ رﺳﺎﻧﺪم‬
‫ﻣﺤﮑﻢ د ﭘﺸﺘﺶ زدم ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺮخ ﺷﺪ و اب را ﯾﮏ ﻧﻔﺲ‬
‫ﺧﻮرد‬
‫ﺧﺎک د ﺳﺮ ات زﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﺮﻣﻨﺪه ای ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺮدی ﻣﺎ را‬‫_‬
 ‫ﻃﻮری ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﺷﻨﯿﺪ رو ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯿﺪ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻏﺬا را ﻣﯿﻞ‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎ ﻣﺤﺴﻮس ﻣﯿﺰﻧﺪ‬
‫ﺑﺪون ﮐﺪام ﺣﺮف رو ﺑﻪ دﺧﺘﺮا ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﻦ دﺧﺘﺮا ﻫﻤﺮاﻫﯽ اﻗﺎﯾﺎن ﻏﺬا را ﻣﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﻗﻬﺮاﻟﻮد ﺳﻮی ﻣﻦ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻮده ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ‬

‫ﻋﻠﯽ ﭼﭗ زدم‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ دﺧﺘﺮ اﻣﺪﻧﺪ و ﮔﺎرﺳﻮن ﻣﯿﺰ را ﭼﯿﺪ‬
‫ﻫﻤﻪ در اراﻣﺶ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮردﯾﻢ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد‬
‫دﺧﺘﺮک ﺑﺎ ﻧﺎز رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﯿﺸﻪ اﺳﻢ ﺗﺎن را ﺑﭙﺮﺳﻢ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‬

‫زﯾﺪ‬ ‫_‬

‫ﻧﺎم زﯾﺒﺎی‬
‫ﭼﯽ ِ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﻏﺬا در ﺳﮑﻮت ﺧﻮرده ﻣﯿﺸﻪ ﺳﻔﺎرش ﻗﻬﻮه ﻣﯿﺘﯿﻢ‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﺎم ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻓﺮﺧﻨﺪه اﺳﯿﻪ و زﯾﺒﺎ ﺑﻮد‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف زدن ﺑﺎ زﯾﺪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﯾﻨﺠﺎﻧﺐ ﮐﺪو ﺗﺸﺮﯾﻒ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺪو ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻢ‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫دﻗﯿﻘﺎ‬ ‫داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﻠﯽ‬

‫زﯾﺪ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻮﺗﺎه ﺟﻮاب ﻣﯿﺪاد و ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪم ﻧﻤﯿﺰد‬

‫اﺳﯿﻪ و زﯾﺒﺎ ﺷﻤﺎره زﯾﺪ را ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﻣﻮاﺟﻪ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻦ‬
‫در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻪ ﻣﺎﻧﺪم‬
 ‫ﭼﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﯿﺎﯾﯽ زﯾﺎد ﺷﺪه ﺑﻘﺮان ﺷﻤﺎره ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ای‬ ‫_‬

‫ﺧﺎاک د ﺳﺮﺗﺎن دﺧﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﻧﯽ زﯾﺪ؟‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﻮردی! زدی ﻫﻢ ﺷﺐ ﺧﻮده ﻫﻢ ﺷﺐ ﻣﻪ را ﺧﺮاب ﮐﺮدی‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﻟﺬت ﺑﺮدم از ﺣﺮص ﺧﻮردن ِ ﺗﻮ ﻟﻨﮓ دراز‬ ‫_‬

‫ﮐﻠﻪ ﺧﻮده ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫!‬‫وﻻﺣﻮل وﻻ ﻗﻮه ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺗﺎ ﻧﺎﻗﺺ ات ﻧﮑﺮدم ﻫﻠﻪ‬ ‫_‬

‫ﺳﻮی ﺻﻨﺪوق ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺴﺎب دار ﻣﯿﮕﻪ ﺣﺴﺎب‬

‫ﺷﻤﺎ ﺗﺼﻔﯿﻪ ﺷﺪه‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺪه ﺳﻮی ﺧﺮوﺟﯽ روان ﺷﺪﯾﻢ‬
‫ﺑﺎزم ﻓﮑﺮ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم زد‬
‫زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻼﺧﺮه ﺷﻮﻫﺮ ﭘﻮﻟﺪار ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی اﯾﻨﻪ ﭘﯿﺴﻪ‬ ‫_‬

‫ﻧﺎﻧﺘﻪ ﻫﻢ داد ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ‬

‫زﯾﺪ ﺳﺮخ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺴﻮی ﻣﻪ ﻫﺠﻮم ﻣﯿﺒﺮه‬
‫ﺑﺨﺪا ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ﭼﺮا وﺣﺸﯽ ﻣﯿﺸﯽ ﺧﻮ ﺧﻮش ﺷﺎن‬ ‫_‬

‫اﻣﺪی ﻣﻪ ﭼﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﮕﻪ ﻓﻘﻂ دﺳﺖ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮه و ﺳﻮی ﻣﻮﺗﺮ ﻣﯿﺮه‬
‫ﻣﺮا در ﺳﺖ اول ﻣﺜﻠﯽ ﺗﻮپ ﻣﯿﻨﺪازه ‪ ،‬ﻣﻮﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‬

‫اوه ﺷﮑﺮ ﺑﻼﺧﺮه رﺳﯿﺪﯾﻢ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﺸﻢ ﮐﻪ وارﺧﻄﺎ ﺳﻮی ﻣﺎ ﻣﯿﺪوه‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻦ ﻟﻨﺪﻫﻮراا‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮده ﭘﯿﺶ زﯾﺪ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻢ و ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
 ‫ﻫﻮی ﺳﯿﺎﻣﺎر ﭼﯽ ﺷﺪه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ﺧﻮده ﭼﺮا د‬ ‫_‬

‫زﻣﯿﻦ و زﻣﺎن ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺧﯿﺮﯾﺖ ﺧﻮ اﺳﺖ ؟‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺑﺪ ﮐﺪی ﻗﺪو ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻪ ﻧﮕﻔﺘﯿﻦ ﻫﻮم؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺮ ﮔﻮش زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﺨﺪا اﮔﻪ ﻣﻪ را زد ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯿﮕﻢ دﯾﮕﻪ‬

‫_‬

‫ﺧﻮد داﻧﯽ‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه اش ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯿﺸﻪ و ﺳﻮی ﻣﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫راﺳﺘﯽ رﺿﻮان ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ در رﺳﺘﻮاﻧﺖ ﭼﯿﺸﺪ؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻪ را از ﻋﻘﺐ زﯾﺪ ﺑﮑﺸﺪ اﯾﺴﺘﺎد‬

‫ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﯿﺸﺪ ﺑﺎز ﮐﺪام دﺳﺘﻪ ﮔُﻠﻪ ﺑﻪ اب دادﯾﻦ؟‬‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﺧﻨﺪه در ان ﻫﻮﯾﺪا ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﺮادر ﻣﺎ ﺑﭙﺮس‬
‫ِ‬ ‫از ای‬
‫_‬

‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﺎت را وﺧﯿﻢ دﯾﺪ وارد ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺷﺪ و ﺧﯿﻠﯽ‬

‫ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬

‫رﺿﻮان ﺑﺲ ﮐﻦ ﻃﻔﻞ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﺎﻻ‬ ‫_‬

‫ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺷﺪه ﻟﺒﺎس و ﺟﻤﭙﺮ ﻋﻤﺮان را ﻣﯿﭙﻮﺷﻪ‬

‫ﺧﻮدت ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدی ﺗﻨﻬﺎ رﻓﺘﯿﻢ‬
‫رﺿﻮان ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ‬

‫زﯾﺪ ﻋﻤﻪ اﻣﺪه!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

 ‫ﭼﯿﯿﯿﯿﯽ!!! ﭼﺮاا!!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﻧﮕﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬

‫ارام ﺑﺎش زﯾﺪ‬

‫!!!!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﺪون ﺣﺮف ﻃﺮف ﻋﻤﺎرت رﻓﺖ‬

‫رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﭼﯿﺸﺪ ای را؟‬‫_‬

‫رﺿﻮان در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻃﺮف زﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻣﯿﺪﯾﺪ ارام‬

‫ﮔﻔﺖ‬
‫ﻗﻀﯿﻪ اش ﻣﻔﺼﻞ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻟﺒﺎس را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﻮی‬

‫اﻃﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ ﯾﮏ ﺣﻤﺎم ﮐﺮدم‬
‫ﻟﺒﺎس ﺟﺪﯾﺪ و ﺟﻤﭙﺮ را ﭘﻮﺷﯿﺪم ﻫﻮا واﻗﻌﺎ ﺳﺮد اﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﻣﯿﮕﻢ زﻣﺴﺘﺎن ﮐﺎﺑﻞ ﻫﯿﭻ ﺧﻼﺻﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﺬر ادم را‬
‫ﻣﯿﮑﺸﺪ وﻟﻪ‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺧﺸﮏ ﮐﺮده ﮐﻼﯾﻢ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺮدم ﻃﻮری ﮐﻪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﺎر از ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﯿﺮون از ﮐﻼه ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬
‫راه اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻢ و ِ‬
‫اﺳﻤﺎ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺳﻼم ﻻﻻ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼم زﯾﺪ و رﺿﻮان ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫در اﻃﺎق زﯾﺪ ﻫﺴﺘﻦ‬‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺳﻮی زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‬

‫ﺑﻪ اﻃﺎق زﯾﺪ رﺳﯿﺪه ﺗﻖ ﺗﻖ ﮐﺮدم‬

 ‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺻﺪا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺑﯿﺎ‬ ‫_‬

‫داﺧﻞ ﺷﺪم و دروازه را ﺑﺴﺘﻢ‬

‫رو ﺑﻪ ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻪ ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻦ ﺧﯿﺮت اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون ﮐﺪام ﺣﺮف ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﺳﻮﯾﻢ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ‬

‫اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﮐﺮده و ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻫﻮی ﭼﯿﺸﺪه ﺟﻦ دﯾﺪﯾﻦ؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻄﻮ ﺷﯿﮏ ﺷﺪی ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن ﺑﻼ ﺑﺪور‬ ‫_‬

‫ﻣﻐﺮوران ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮده ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺧﻮب ﺑﺮادران ِ ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ‬
‫ﭼﺮا ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯽ اﯾﺪ؟‬‫_‬

‫رﺿﻮان ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺳﻮی زﯾﺪ دﯾﺪ و اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺎن ﺻﺎﯾﺐ ﺿﺪ ﮐﺮده ﻣﯿﮕﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫واا ﭼﺮا ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫داﺳﺘﺎن اش ﻃﻮﻻﻧﯽ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ‬‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﻮﯾﺶ دﯾﺪم زﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد‬

‫رﺿﻮان ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد‬

‫دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻣﺮﯾﻢ‪ ،‬از ﻃﻔﻠﯿﺖ ﻋﺎﺷﻖ زﯾﺪ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﯿﺨﺰد و ﺳﻮی ﮐﻠﮑﯿﻦ ﻣﯿﺮود‬

 ‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا!؟‬ ‫ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﯾﺪ ﺳﻮی رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺐ‬

‫وﻟﯽ زﯾﺪ ﻗﺒﻮل ﻧﺪارد ﻋﺎﻟﯿﺠﺎﻧﺐ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮاﻫﺮم اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻫﺮ ﺑﺎر ردش ﻣﯿﮑﻨﺪ او ﺑﯿﭽﺎره ام ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎر ﺑﺨﺎﻃﺮش ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﻣﻨﺘﻈﺮ وار ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺧﻮب؟؟‬ ‫_‬

‫اداﻣﻪ داد‬
‫ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺟﻨﺠﺎل ﺧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﻪ ﻗﻬﺮ ﮐﺮد و رﻓﺖ‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎه اﻣﺪﻧﺪ وﻟﯽ زﯾﺪ ﺧﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺣﺘﯽ‬
‫ﺑﯿﺒﻨﺶ ‪ ،‬ﺑﯿﭽﺎره ﮔﻨﺎه دارد ﺑﺎز وﺿﯿﻌﺖ اش ﺧﺮاب ﻧﺸﻪ‬

‫ﺳﮑﻮت ﻓﻀﺎی اﻃﺎق را ُﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‬

‫ﺳﮑﻮت را ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ و رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻢ ای ﻣﺮﯾﻢ و ﻋﻤﻪ ات‬
‫از ﻣﻪ روی ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ؟‬

‫ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﺎدرم در ﺑﺎره ﺗﻮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده‬ ‫_‬

‫ﭘﺲ درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺮو ﻣﻪ زﯾﺪ را ﻣﯿﺎرم‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻓﻘﻂ زود ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دﯾﺮ ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫رﺿﻮان ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ اﻃﺎق را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ارام ﻣﯿﮕﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬‫_‬

‫ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﺤﺚ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو ﻣﻪ ﻧﻤﯿﺮم‬‫ِ‬ ‫_‬
 ‫ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺮوم ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪ اش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم‬
‫دور ﺑﺎزوش ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺳﻮی ﺧﻮد ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﻢ‬
‫دﺳﺘﻢ را ِ‬
‫اش ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻫﻢ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد‬
‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫دﯾﻮ ادم واری ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎ ﻋﻤﻪ ات ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ‬‫_‬

‫ﺧﯿﺮه ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ارام‬
‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﺑﺨﺪا ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﯾﮏ دو دﻗﯿﻘﻪ ِ‬
‫_‬

‫ﺑﮑﺸﻢ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺖ! ؟ ﻓﮑﺮم را ﭘﺲ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻦ او ﮔﻨﺎه ﻧﺪارد و ﺑﺎ دﺳﺘﻢ‬

‫_‬

‫ﮔﻨﺎه ﻗﻠﺒﺶ اﺳﺖ‬‫ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﯿﮕﻢ ِ‬

‫ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺘﻪ و اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﺣﺘﻤﺎ زﯾﺎد دوﺳﺘﺖ دارد و ﮔﺮﻧﻪ ﻫﯿﭻ دﺧﺘﺮی ﻏﺮور اش‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ زﯾﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻧﮑﻨﻪ دﺧﺘﺮ اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﯾﮑﯽ د ﺳﺮش ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﺘﯿﺎت ﻧﮕﻮ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪ‬ ‫_‬

‫آﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪد و ﺑﺪون ﺣﺮف دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﺎﻟﻮن‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ دﺳﺘﺶ را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ارام ﺑﺎش او دﺧﺘﺮ ﮔﻨﺎه دارد ﻋﺎدی رﻓﺘﺎر ﮐﻦ درﺳﺖ‬‫_‬

‫اﺳﺖ؟؟‬
 ‫ﺳﺮ اش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ‬
‫در ﺟﻮاﺑﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫وارد ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫ِ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﺘﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ و ﻣﺎدرش‬

‫ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺎﻟﯿﺰ ﻣﺮﯾﻢ ﺷﺪم‬
‫دﺧﺘﺮی ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻨﺪﻣﯽ ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﮐﻼن ‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎرﯾﮏ ‪،‬‬
‫ﺻﻮرت ﮔﺮد و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ اﻟﺤﻖ ﮐﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﻮرد‬
‫ﭘﺴﻨﺪ زﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ اﮔﺮ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ﭼﻪ ﺟﻮره ای زﯾﺒﺎ‬
‫ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬
‫اﻓﮑﺎرم را دور ﻣﯿﺮﯾﺰم و ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺳﻼم ﻫﻤﺸﯿﺮه‬ ‫_‬

‫ﺳﻼم ﺑﺮادر‬ ‫_‬

‫ﺳﻼم ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ﺑﭽﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﺎدر ﻣﺮﯾﻢ ﭼﻬﺮه ای ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻧﻮراﻧﯽ داﺷﺖ ادم ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ‬

‫اراﻣﺶ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ‬
‫روی ﯾﮑﯽ از ﮐﻮچ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻨﻢ و ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺳﻼم ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﮔﻞ ﻋﻤﻪ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫روی زﯾﺪ را ﻣﯿﺒﻮﺳﻪ‬

‫ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻤﺎ ارزو اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﻋﻤﻪ ﻣﯿﮕﺬرد و رو ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ‬

‫رﻧﮓ از ُرخ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﭙﺮه ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﭻ و دﺳﺘﺎﻧﺶ‬
‫ﻣﯿﻠﺮزه‬
‫اه ﮐﻪ ﭼﻘﺪر زﯾﺪ ﻇﺎﻟﻢ اﺳﺖ‬
 ‫س‪ ..‬ﺳﻼم زﯾﺪ خ ﺧﻮب اﺳﺘﯽ‬
‫‪..‬‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼم ﺗﺸﮑﺮ ﺧﻮدت ﺧﻮب اﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺤﻮ زﯾﺪ ﺑﻮد ارام ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺸﻢ‬‫_‬

‫زﯾﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﻃﺮف ﻣﻪ اﻣﺪ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮﯾﻢ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﯿﭽﺎره ﻣﺮﯾﻢ!‬

‫ﻧﻈﺮم ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻏﺮق دﯾﺪن ِ زﯾﺪ اﺳﺖ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ای‬

‫ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺮم ﺷﺪه و ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺧﻮد ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﺪ‬
‫و ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻏﺮق زﯾﺪ اﺳﺖ‬

‫رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﻇﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺳﻮﯾﺶ ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﭼﻪ ﺣﺮف ﮔﻮش ﮐﻦ ﺷﺪه اﯾﻦ دﯾﻮ ﻋﺠﺐ!‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻮد و ﺳﻮی اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮود‬
‫اﺳﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﯿﺮود‬
‫ﮐﻨﺠﮑﺎو ﻣﯿﺸﻢ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای اب ﺧﻮردن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی؟؟‬ ‫_‬

‫اب ﻣﯿﻨﻮﺷﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﺎی؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ‬‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻮی اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﺳﻢ ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺮا‬

 ‫ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد‬
‫دﯾﺪی اﺳﻤﺎ ﺑﺨﺪا ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‬ ‫_‬

‫و ﺑﺎز ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﺶ را ﺑﺮﯾﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ اش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺟﻮاب اﺳﻤﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪم و از اﻧﺠﺎ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮدم دﯾﮕﺮ ﻧﺎی ﻣﺎﻧﺪن ِ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﺳﻮی اﻃﺎﻗﻢ راه اﻓﺘﺎدم ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ وﻟﯽ ﺣﺎل ِ ﻣﺮﯾﻢ‬
‫ﻣﺮا ﯾﺎد ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ اﻧﺪازد‬
‫دو ﻣﺎه ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻢ دو ﻣﺎه ﺷﺪ ﻫﺮ‬
‫روز ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪم و ﻣﯿﺨﻨﺪاﻧﻢ وﻟﯽ ﺷﺐ ﺑﯽ‬
‫رﺣﻤﺎﻧﻪ درد ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ رﺧﻢ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬
‫اه زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯿﺸﻮد و ﺧﻮاب ﻣﯿﺸﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪای ِ‬

‫زﻧﮓ‬
‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻢ ﺗﯿﻠﻔﻮن ﮐﻬﻨﻪ ای ﮐﻪ رﺿﻮان ﺑﺮاﯾﻢ داده‬
‫ﺑﻮد‬
‫زﯾﺪ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ اﻣﺎ ﭼﺮا؟‬
‫ﺑﺎ ﯾﺎد اوردی دﯾﺸﺐ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﺸﻮم و زﻧﮓ را ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺧﻮد را اﻣﺎده ﮐﺮده ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮوم‬
‫ﺑﺎ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﻢ ﻫﻮای ﮔﺮم ﭘﻮﺳﺘﻢ را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﻮاب ﺳﻼم را ﻣﯿﺘﻦ‬

‫دور ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ای ﻣﯿﺰ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺎره‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺳﻮی ﻣﺮﯾﻢ ﮐﺸﯿﺪه‬
‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﻏﺮق زﯾﺪ اﺳﺖ‬

‫از زﯾﺪ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺑﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ وﻟﯽ زﯾﺪ ارزش اش را دارد؟‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺖ ﭼﯽ ﺳﻮد دارد؟‬
 ‫ﭼﺮا ﺑﺮای ﺧﻮد درد را ﻣﯿﺨﺮد ﻫﺎن؟؟‬
‫ﺻﺪای از ﻋﻤﻖ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﻮدت ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ دردی ﻣﺮﯾﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻗﻀﺎوﺗﺶ ﻧﮑﻦ‬
‫ﺳﺮم را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﻮدم اﻓﮑﺎر ﻣﺰاﺣﻢ دور ﺷﻮد‬

‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﺗﻤﺎم ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ ﺳﻮی ﺑﺎغ ﻣﯿﺮم ﮔﻞ ﻫﺎ‬

‫را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ درﺧﺘﺎن را ﭼﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮگ ﻫﺎی زرد را از‬
‫ﺑﺮگ ﻫﺎی ﺳﺎﻟﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺷﺐ ﺧﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ِ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫و ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮم‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ارام در ﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺸﻨﻢ ﮐﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﺎﯾﻪ ‪ ،‬و ﮐﻨﺎرم ﺟﺎ‬
‫ﺧﻮش ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای اراﻣﺒﺨﺶ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﭼﯿﺸﺪه در ﻓﮑﺮ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﺎﯾﻪ و ﺳﻼم ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺎﯾﺪ ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻪ ﻣﯿﺸﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﺳﻮی اﻃﺎﻗﻢ‬
‫ﻣﯿﺮم‬
‫رﺿﻮان ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی ﻧﺎن ﺗﯿﺎر اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‬‫_‬

‫راه اﻃﺎﻗﻢ را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪ ،‬داﺧﻞ ِ اﻃﺎﻗﻢ‬

‫ﺑﺪون ِ ﺣﺮف ِ‬
‫ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬ﭼﺎی ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﯿﮏ ﻣﯿﻞ اش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﯾﻢ رو ﺑﻪ ﺧﻼﺻﯽ اﺳﺖ ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدت رﺣﻢ ﮐﻦ از‬
‫اﯾﻦ ﻣﺮض ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺑﺘﯽ‬

‫ﻣﺮﮐﺰ ﮔﺮﻣﯽ را روﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﯿﺸﻨﻢ ﭼﺎی را در دﺳﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﯿﮕﺮم و ﺑﺎ ﺷﻮق ﻣﺰه ﻣﺰه اش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
 ‫ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬از ﺑﺪ ﺑﺪﺗﺮش ﻫﻢ وﺟﻮد دارد‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺑﺪﺗﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‬

‫‪....‬‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯿﺒﻨﺪه‬

‫!‬‫ﻟﺮزش دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ‪ ،‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﺧﺪاﯾﺎ ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ِ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻫﺎی ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﻓﺎﯾﺪه ﻫﻢ دارد؟‬

‫ﺻﺪای دروازه ﻣﻪ را از ﺟﺎی ﭘﺮاﻧﺪ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ وارد ﻣﯿﺸﻮد‬
‫و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ و ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ زده ؟از ﻣﻦ روی ﻣﯿﮕﯿﺮی اﺣﻤﻖ‬ ‫_‬

‫دل ات ﺑﺮﯾﺶ ﺳﻮﺧﺖ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﭼﻪ؟ دﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﯿﺴﻮزد ﭼﯿﻎ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﺟﻮاب ﺑﺘﯽ!!!!!!‬

‫ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺧﻮاب ﻣﯿﺸﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ و ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺑﺎز وﺣﺸﯽ ﺷﺪه‬
‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزوﯾﻢ ﭼﻨﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاری ؟ ﺣﻮﺻﻠﻪ ای ﻣﻦ را ﻧﺪاری درﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﻢ؟ زﻧﮓ ﻣﻪ را ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺘﯽ ؟؟؟؟؟‬

‫ﻓﺸﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزوﯾﻢ وارد ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ِ‬
‫اه وﺣﺸﯽ ﮔﺮی ﻧﮑﻦ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ در ﻗﺼﻪ ای ﻫﯿﭻ‬ ‫_‬

‫اﺣﺪی در دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﻫﯿﭻ اﺣﺪی‬

‫دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﺎ ﺣﺎﻻ وﻗﺘﺶ‬

 ‫ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻪ را در اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﻪ ﮐﺪام وﻗﺖ ﺻﺪای ﻣﻪ را ﺷﻨﯿﺪه ﮐﻪ ای ﺑﺎر دوﻣﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟؟‬

‫ﺑﺎزم ﺣﻤﻠﻪ ای ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮم اواره ﺷﺪ‬

‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﮐﺮدم‪ ،‬ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﻮد و ﻗﺼﻪ ای زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪ!‬

‫ﮐﻮﺷﺶ ﺣﺮف زدن ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ای زﯾﺪ ﭼﻨﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺗﺎب‪ ..‬ب‪ ..‬ﺑﻠﯿﺖ‬‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﮕﻮو ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﻢ را ﻃﺮف ﻗﻮﻃﯽ ای روی ﻣﯿﺰ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬

‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻮﻃﯽ ﻣﯿﺮه‬
‫ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯾﻢ ﮐُﻨﺪ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ‪ ،‬ﭘﺎ و دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ از ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻮرﻣﺎل‬
‫ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﻦ دﻫﻨﻢ ﮐﻒ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا اب ﺑﻮد ﮐﻪ از ﮔﻠﻮﯾﻢ‬ ‫زﯾﺪ ﭼﯿﺰی را در دﻫﻨﻢ ﻣﯿﮕﺬارد و‬
‫ﻋﺒﻮر ﮐﺮد‬
‫در اﻏﻮش زﯾﺪ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺻﺪای ﻗﻠﺒﺶ را ﮐﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺰد‬
‫ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم وﻟﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﺴﺘﻢ‬
‫دﺳﺘﺎﻧﻢ را درﯾﮏ دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ وﮐﻼﯾﻢ را ازﻣﻮﻫﺎﯾﻢ‬
‫ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﻗﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪه و وﻗﺖ ﻧﺸﺪ اﺻﻼح اش‬
‫ﮐﻨﻢ‬
‫ﺣﺮﯾﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺸﻮد و ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﻨﺪ و‬ ‫ِ‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ وارد‬
‫!‬ ‫ﻣﻦ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ام‬
‫ﺳﺮم روی ﺳﯿﻨﻪ ای او اﺳﺖ ‪ ،‬ﻋﻄﺮ اش ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﻣﯿﺮﺳﺪ‬
‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﺳﺮدﺗﺮ از ﻗﺒﻞ اﺳﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﺣﺲ دﺧﺘﺮاﻧﻪ در وﺟﻮدم‬
‫ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻓﮑﺮم درﮔﯿﺮ ﺷﺪ ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻪ!‬

‫ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ و از اﯾﻦ ﻣﺨﻤﺼﻪ ای ﻟﻌﻨﺘﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون ﺷﻮم وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﺪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ! ؟ ﻣﯿﺸﻨﻮی ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫_‬

‫ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺪم وﻟﯽ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ‬
‫ﺧﻮ‪ .‬ب ﻫﺴﺘﻢ‪.‬ﻣﻢ اب اب‬
‫‪..‬‬ ‫‪...‬‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ اب را از ﻣﯿﺰ ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﮕﺮد ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ‬

‫از اب را ﻧﻮﺷﯿﺪم و اﻧﺪﮐﯽ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺷﺪم‬
‫ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯿﮑﻮﺑﺪ‬
‫دﭼﺎر اﯾﻦ ﻓﻼﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ای ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ای ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺮا ِ‬
‫اﻏﻮش زﯾﺪ ﺑﯿﺮون ﺷﻮم وﻟﯽ او ﻣﺤﮑﺘﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ از‬
‫ﻣﺮا در اﻏﻮش ﻣﯿﮕﺮد‬
‫ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺪه ﺷﺪ اﯾﻼ ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﻟﺮزان ِ زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺟﻮاب ﺧﺎﻧﻪ را ﭼﯽ ﻣﯿﺪادم‬
‫ِ‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪم! اﮔﺮ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻻ ﺧﻮ ﭼﯿﺰ ﻧﺸﺪه ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ‪،‬ﯾﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‬ ‫_‬

‫ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﻦ ﺷﺘﺎب زده ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻮم‬

‫ﭼﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری ﺷﺪی؟ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫و ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺮﯾﺾ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ داﺷﺘﻢ‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫دﭼﺎر ﺣﻤﻠﻪ ای ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬
 ‫ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺻﺒﺢ اﻣﺎده ﺑﺎش داﮐﺘﺮ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﺿﺮورت ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻢ اﻣﺎده ﺑﺎش ﭘﺲ اﻣﺎده ﺑﺎش ﻓﻬﻤﯿﺪی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫داﮐﺘﺮ رﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻫﻤﯽ ﻫﻢ دوا اش اﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت دﭼﺎرش‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ‬

‫داﮐﺘﺮ درﺳﺖ رﻓﺘﯽ ؟‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻄﻤﯿﻦ اﺳﺘﯽ؟ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻫﻢ َﺷ ِﺮﺗﻪ ﮐﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ ُﻣﺮدم از ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ‬ ‫_‬

‫ﻓﻘﻂ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺣﺎل روی ﺗﺨﺖ ﻣﯿﻔﺘﻢ و ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﯽ وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم‬

‫ﻟﺒﺎس ﺧﻮده ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻢ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ِ‬
‫ﮐﺮده ﺑﺴﻮی ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺪوم‬
‫ﺻﺪا ﻫﺎ از اﯾﻨﺠﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه؟؟‬

‫ﺳﺮﻋﺘﻢ را ﺑﺴﻮی ﻋﻤﺎرت زﯾﺎد ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ادم ﺑﺎش زﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯽ ﺧﻮد ﻣﯿﻨﺎزی ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻟﻌﻨﺘﯽ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎل ِ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺪ ﺷﺪه؟‬

‫اﯾﻨﺒﺎر زﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻣﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﻮد ﻫﺎن ؟ﻣﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﭼﯽ ﮐﺪﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﺠﺒﻮرم ﻧﮑﻨﯿﺪ ای ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮﯾﺘﺎن اﯾﻼ ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺎ رﺳﯿﺪﻧﻢ ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰدﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻮاه ﺑﺮ ﺧﺴﺘﻪ‬
 ‫ﮔﯽ ﺷﺎن اﺳﺖ‬
‫ﻣﺎدر زﯾﺪ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ روی ﮐﻮچ ﺷﯿﺸﺘﻪ و ﺳﺮ اش را در‬
‫دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﻋﻤﻪ و ﻣﺮﯾﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬
‫رﺿﻮان ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺗﻮ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ای ﻧﻔﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﺑﺨﺪا ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه او‬‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﺑﻤﺮه و ای ﺧﯿﺎﻟﺶ ام ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده و ﺧﯿﺮه ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻃﺮف ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺮم‬
‫ﺧﻮب اﺳﺘﯽ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺴﺘﻪ اش را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺑﻠﯽ ﺑﭽﯿﻢ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردی؟؟‬ ‫_‬

‫ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﻗﺮﺿﺪار اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺘﻢ‬

‫ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺪﻫﻢ‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻮی رﺿﻮان ﻣﯿﺮم‬
‫ﺑﺎز ﭼﯿﺸﺪه ؟‬‫_‬

‫از اﻗﺎ زﯾﺪ ﺑﭙﺮس و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬ ‫__‬

‫زﯾﺪ ﺑﺪون ﺣﺮف ﻃﺮف ﺑﺎغ ﻣﯿﺮه؛‬

‫رﺿﻮان اداﻣﻪ ﻣﯿﺪﻫﺪ‬
‫ﻣﺎدرم د ﺑﺎره ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ﮐﻪ ﺑﺎزم وﺣﺸﯽ‬ ‫_‬

‫ﺷﺎﻫﮑﺎر‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺪ و ﺑﻪ ﮔﯿﻼس ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد ای ﻫﻢ‬
‫ﻋﺎﻟﯿﺠﻨﺎب‬

‫زﯾﺪ وﻗﺘﯽ وﺣﺸﯽ ﻣﯿﺸﺪ از ﮐﻨﺘﺮول ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﻣﯿﮕﻢ‬
 ‫ﻣﺮﯾﻢ ﺷﻨﯿﺪ؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﺗﺎﺳﻒ ﮔﻔﺖ‬

‫دﭼﺎر ﺿﻌﻒ ﺷﺪ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ در اﻃﺎق ِ اﺳﻤﺎ اﺳﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف ﻣﺎدرش ﻣﯿﺮه و‬

‫ِ‬ ‫ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ رﺿﻮان‬
‫ﻣﻪ دل ﻧﺎدل ﻃﺮف ﺑﺎغ‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ اﻃﺮاف را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ زﯾﺪ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ‬
‫رﻓﺘﻪ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ و رﻓﺘﻪ‬
‫‪...‬‬

‫ﻃﺮف ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮم‬

‫ِ‬ ‫ﭘﺲ‬
‫ﻫﻤﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮدﻧﺪ‬

‫ﻃﺮف رﺿﻮان ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت در اﻓﮑﺎرش ﻏﺮق ﺷﺪه ﻣﯿﺮم‬

‫رﺿﻮان ﺑﯿﺎ اﺳﻤﺎ و ﻣﺮﯾﻢ را ﺑﯿﺮون ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮش‬ ‫_‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد‬
‫ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺧﻮب ﮔﭗ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮه ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ ُرخ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﯽ رﻣﻖ از زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ‬
‫ﭼﻬﺎر ﻣﺎ رواﻧﻪ ای ﻣﻮﺗﺮ رﺿﻮان ﺷﺪﯾﻢ‬‫ِ‬ ‫ﻫﺮ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺗﺮ زﯾﺪ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد‬
‫ﻣﻪ در ﺳﺖ ﭘﯿﺶ روی ﺷﯿﺸﺘﻢ ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ ﻋﻘﺐ ﺷﯿﺸﺘﻦ‬
‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻤﺎ ﮐﺪام ﻃﺮف ﺑﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد و اﺳﻤﺎ اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﻻﻻ ﻫﺮ ﺟﺎی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺣﺮف ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬

 ‫ﺑﻼﺧﺮه در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﯾﮑﯽ از ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺷﺪ‬
‫اﯾﻨﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺳﻤﺖ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪ زدن دﮐﺎﻧﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ‬
‫ﺻﺪای ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ‬

‫اﺳﻤﺎ اﺳﻤﺎ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﭼﻄﻮر اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯿﺶ دارد‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ و ﺳﻤﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﺤﻮ دﯾﺪن زﯾﻮارت‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد رﻓﺖ‬
‫ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬
‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﯿﺎ ﯾﮑﺪﻓﻪ ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﻢ اش‬ ‫_‬

‫وارد ﻧﻘﺮه ﻓﺮوﺷﯽ ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ دوﺗﺎﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪ زدن زﯾﻮرات ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﺳﻤﺎ ﺑﯿﺒﯿﻦ ای ﭼﻄﻮر اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺟﻮاب داد‬

‫ای ﺧﻮ ﻣﺮداﻧﻪ اﺳﺖ دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮای زﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬ ‫_‬

‫اﻓﻔﻔﻔﻔﻔﻔﻒ زﯾﺪ زﯾﺪ ﭼﻘﺪر از ای ﻧﺎم ﺑﺪم ﻣﯿﺎﯾﺪ ﻣﺮدﮐﻪ ای‬

‫ﺧﻮد ﺧﻮاه‬

‫اﺳﻤﺎ ارام ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮﺑﯿﺶ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺗﻮ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی‬ ‫_‬

‫ﻣﻌﺎش ﺧﻮده ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و دل ﺟﻢ ﮔﻔﺘﻢ‬

 ‫ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ‬‫_‬

‫رﺿﻮان ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬
‫_‬

‫ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﻣﺼﺮوف دﯾﺪن اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻫﺎ و زﻧﺠﯿﺮ ﻫﺎی ﻇﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ای اﻧﮕﺸﺘﺮ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﺪام اش؟‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﻪ ای ﻧﮕﯿﻦ ﺳﯿﺎه‬‫_‬

‫ﯾﮏ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﯿﻦ ﭼﻬﺎر ﮐﻨﺠﻪ اﻃﺮﻓﺶ را ﻧﮕﯿﻦ‬

‫ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﯿﺎه اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎ‬
‫ﺑﻮد‬
‫وﻻ ﺧﻮﺑﯿﺶ اﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﮑﺸﯿﺶ‬ ‫_‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﺑﯿﺮون اورد رﺿﻮان ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮده اﻧﮕﺸﺘﺮ را‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﻮی ای را ﻣﻪ ﺧﻮش ﮐﺪﯾﻢ ﭘﺲ ﺑﺘﯿﺶ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮ ﻗﺎر ﻧﺸﻮ‬ ‫_‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و در ﯾﮑﯽ از اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ‬

‫ﮐﻼﻧﺘﺮ از اﻧﮕﺸﺘﺎن ِ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻣﺎﯾﻮس ﺷﺪه ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫رﺿﻮان ﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮش ای ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﮐﻼن اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﺑﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺷﯿﻄﻨﺖ اش ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﻣﻮج ﻫﺎی ﺧﻨﺪه در‬

‫ان ﻫﻮﯾﺪا اﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﻟﺤﻖ ﮐﻪ دﺳﺘﺎﻧﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺧﺘﺮان ﻇﺮﯾﻒ اﺳﺖ ﺣﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﻇﺮﯾﻒ ﺗﺮ از ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﯾﻮﺳﻒ راﺳﺘﺸﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫دﺧﺘﺮ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ‬
 ‫ﻗﺮا ﮔﻤﺸﻮ ﻟﻮده ﻣﺮد ﺑﻮدن ﺧﻮ ﺑﻪ دﺳﺘﺎ و ﺟﺜﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪه و دﮐﺎﻧﺪار را ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ ‪ ،‬ای اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟؟‬ ‫_‬

‫و ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫دﮐﺎﻧﺪار ﺟﻮاب داد‬
‫ﺑﻠﯽ ﯾﮏ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬ ‫_‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﻣﯿﮑﺸﻢ و اﻧﺪازه اﻧﮕﺸﺘﻢ را ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ در ﺑﯿﻦ ﺧﻮد ﻣﺼﺮوف اﺳﺖ‬
‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ ﺣﺎل ﺧﻮدت ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮش ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف رﺿﻮان ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﺑﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﺮا ﺧﻮدت ﭼﺸﻢ ﻧﺪاری‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻧﻪ ذوق ﺗﻮرا ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﯿﺎ‬ ‫_‬

‫ﮔﺮد ﺳﯿﺎه ﮐﻪ اﻃﺮاف اش ﻧﮕﯿﻨﻪ ﻫﺎی ﺑﻪ‬

‫ﯾﮏ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﯿﻦ ِ‬
‫رﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد ﭼﺸﻢ ام را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫اﺷﺎره ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻣﻮردﻧﻈﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ای ﭼﻄﻮر اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﺪک ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﺴﯽ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﮕﺮم‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﯿﺮﻣﺶ‬ ‫_‬
 ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﻄﻮ ﺑﻮد ﺧﻮردی ﺑﺎزم ﺑﮕﻮ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫__‬

‫ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ و ﻃﺮف اﺳﻤﺎ و ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺧﻮدم ﺑﺸﻨﻮم ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﺨﺪا ای دو داﻧﻪ ﺟﯿﺐ ﻣﻪ را ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ‬ ‫_‬

‫و ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ام ﯾﮏ زﻧﺠﯿﺮ ﻣﺮداﻧﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻗﻠﻔﮏ ﮐﻮﭼﮏ در‬
‫اﻧﺘﻬﺎش داﺷﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﯿﺸﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ‬
‫ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اش ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ‬‫_‬

‫ﭼﻘﺪر ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ را اورد و ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺲ اﻧﮕﺸﺘﻢ‬
‫ﺑﻮد‬
‫ﻣﯿﺮم ﺳﻤﺖ رﺿﻮان ‪ ،‬ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮد ﺑﺤﺚ دارﻧﺪ‬
‫ﺧﻼص ﻧﺸﺪ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺟﻮاب داد‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺗﻤﺎﻣﯽ دﮐﺎن را ای ﻫﺮدو ﺧﺮﯾﺪ‬ ‫_‬

‫در دﺳﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﭼﻬﺎر ﻗﻄﻌﯽ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻪ اﺳﻤﺎ اﺷﺎره ﮐﺪم ﮐﻪ ﭼﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﻤﺎ رو ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻪ ای ﻫﺮدو ﻧﺸﺎن ﺑﺘﯽ ﭼﯽ ﺧﺮﯾﺪی‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﻗﻄﻌﯽ ﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮد در ﯾﮑﺶ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﯿﻦ‬

‫ﭼﻬﺎرﮐﻨﺠﻪ ای زﻣﺮدی ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺮای زﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪه‬
‫ﯾﮏ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻇﺮﯾﻒ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﯿﻦ زﻣﺮدی ﭼﻬﺎرﮐﻨﺠﻪ ای‬
‫ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮم ﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫و در دو ﻗﻄﻌﯽ دﯾﮕﺮ دو دﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﯾﮑﯿﺶ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎی ﭘﻬﻦ و دﯾﮕﺮش دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﻫﺎی ﻧﺎزک‬
 ‫اﺳﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺳﺖ ﮐﺎﻣﻞ از ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻨﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺮ و‬
‫ﮔﻮﺷﻮاره را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد‬
‫رﻓﺘﯿﻢ ﭘﻮل را ﺣﺴﺎب ﮐﻨﯿﻢ‬
‫از ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ را ﺣﺴﺎب ﮐﺮد ﺣﺎﻟﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻪ و ﺧﻮدش ﺑﻮد‬
‫اﯾﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫_‬

‫اﻓﻐﺎﻧﯽ‬‫_‪4600‬‬

‫ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮده ﭘﯿﺴﻪ را دادم‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﮔﻔﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮ ﺧﻮدم ﻣﯿﺘﻢ‬ ‫_‬

‫از ﭼﭙﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺳﻤﺖ ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬

‫دﻓﻌﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎز ﺧﻮدت ﺣﺴﺎب ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ وﻟﯽ ﻫﻨﻮزم دﻟﮕﯿﺮ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫از ﻧﻘﺮه ﻓﺮوﺷﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ‬
‫دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ ﺧﺎﻧﻤﺎن ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺖ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ دور از ﭼﺸﻢ اﻧﻬﺎ ﻣﻪ ﻋﻄﺮ ﺧﺮﯾﺪم ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﭼﺎﻧﻪ زﻧﯽ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﺑﻼﺧﺮه ﺧﺮﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﭼﻬﺎرم ﮐﻪ رﺳﺘﻮراﻧﺖ ﺑﻮد‬
‫رﻓﺘﯿﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎی ﻣﻦ و رﺿﻮان ﻫﻤﺮاه‬
‫ﺑﻮد ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‬
‫ﮔﺎرد ﻫﺎ دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ و وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺸﯿﻢ اﻧﻬﺎ ﺑﺴﻮی‬
‫ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻪ ﺑﺴﻮی اﻃﺎق ﺧﻮدم‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺎم ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﻢ زده ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﭼﺸﻢ ام ﺑﻪ ﻗﻄﻌﯽ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻣﯿﻔﺘﻪ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯿﺒﻨﺪم اش‬
‫ﮐﻼﯾﻢ را درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ و از ﻋﻄﺮ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺧﺮﯾﺪم ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
 ‫ﺟﻤﭙﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮم‬
‫ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﺷﯿﺸﺘﻪ زﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﭘﻬﻠﻮی ﻣﺎدرش ﺷﯿﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‬
‫در ﭘﻬﻠﻮی رﺿﻮان ﺷﯿﺸﺘﻢ‬
‫ﮐﺠﺎ ﮔﻢ ﺷﺪی ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪم و ﻟﺒﺎس ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدم ﮐﻮر ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺳﯿﺎﻣﺎر‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻗﺪو ﺣﺎﻟﯽ ﭼﺮا ﻗﺎر ﻣﯿﺸﯽ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻣﯿﻔﺘﻪ‬

‫ای ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ‬
‫_‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﻮن اﻣﺸﺐ در ﻧﻘﺮه ﻓﺮوﺷﯽ ﺧﺮﯾﺪم اش‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ای ﻧﺎرﻓﯿﻖ دور از ﭼﺸﻢ ﻣﻪ ﺧﺮﯾﺪﯾﺶ ﺑﻪ ﻫﺮﺻﻮرت ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺑﺘﯽ ﭼﯽ ﺧﺮﯾﺪی‬

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را از زﯾﺮ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻣﺰه اش د ﻫﻤﯽ ﺗﮏ ﺑﻮدﻧﺶ اش اﺳﺖ ﺑﺮادرم‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدوی ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ ﮐﻪ زﯾﺪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ روی ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﻇﺮﯾﻔﻪ ﻏﺬا را ﻣﯿﺎره‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺷﺎن ﻃﺮف ﺻﺎﻟﻮن زﻧﺎن ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬
‫ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻣﻬﻤﺎﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر زﯾﺪ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﻫﻢ اﻣﺪه ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﻪ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺗﯿﻠﻔﻮن اﺟﺎزه‬

‫ﻣﯿﺪاد زﯾﺪ و رﺿﻮان ﻣﺼﺮوف ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﻪ و‬
‫ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‬
 ‫ﺑﭽﯿﻢ ﭼﻄﻮر اﺳﺘﯽ ﮐﺘﯽ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮ ﻧﻤﯿﺸﯽ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﻧﻪ ﮐﺎﮐﺎ ﺟﺎن ﺑﺮای ﻣﻦ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺿﺮورت داﺷﺘﯽ ﺑﮕﻮ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ ﺣﺘﻤﺎ‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ رﻓﺖ‬

‫ﻣﺎ ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ‬
‫ﭘﯿﺎﻟﻪ ﭼﺎی را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪم‬
‫ﮐﻪ رﺿﻮان ﮔﻔﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ ﻣﯿﺮم ﺑﺨﺎﻃﺮی دﯾﺪن زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺮم ﺗﻮ ﻣﯿﺮی ﻫﻤﺮاﻫﻢ!‬ ‫_‬

‫ﮔﯿﻼس ﭼﺎی را در دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻧﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺘﻪ ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯿﺮﺳﻦ و ﭼﻤﻦ را ﺑﺎﯾﺪ اﺻﻼح ﮐﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻧﯿﺶ ﺑﺎز ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻫﺮدوی ﻣﺎ اﺻﻼح اش ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺎزو در ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدم ﺧﻼﺻﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮو‬ ‫_‬

‫اﯾﻘﻪ ﻧﺎز داری ﺗﻮ زﯾﺪ ﻫﻤﻮ ﺑﺎﻟﺸﺖ را ﺑﺘﯽ‬

‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺧﻮده ﺑﻪ رﺿﻮان داد‬

‫رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﮔﻔﺘﻢ‬
‫راﺳﺘﯽ او ﺳﻔﺮ ات ﭼﯿﺸﺪ ﭼﯽ وﻗﺖ ﮔﻢ ﻣﯿﺸﯽ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺑﺠﺎی ﻣﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺮه ارﻣﺎن د دﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﻗﺪو‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ‬

‫ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﻻی ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺷﺪ‬
‫زﯾﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ ﺧﻮده رو ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫او ﮔﺎوﻧﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺟﺎی ﮐﻢ ﺑﻮد ﺳﺮی ﺧﻮده روی ﭘﺎی ای‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﻣﺎﻧﺪی و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

 ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺗﻮرا ﭼﺮا زور داد ‪ ،‬ﺑﺎﻟﺸﺘﻤﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﯽ‬
‫_‬

‫ﻣﻪ ﺑﺪ ﮐﺪم ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻟﺸﺘﻪ ﺗﻪ ﺑﮕﯿﺮ‬

‫_‬

‫ﻣﻪ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم و اﻟﺒﺘﻪ در ﺷﻮک ﺻﺪاﯾﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻫﻮی ﺧﯿﺮﺗﯽ اﺳﺖ ﻫﺰار ﺑﺎر ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﻖ دﯾﮕﺮان ﺧﻮردن‬ ‫_‬

‫ﻧﺪارد و اﯾﻨﺠﻪ ﻫﻢ ﺣﻖ ﯾﻨﮕﻪ ﺗﺎن اﺳﺖ ﻫﻠﻪ ﺑﺨﯿﺰ‬

‫رﺿﻮان ﻗﻬﻘﻬﻪ زد زﯾﺪ ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺎﻟﯽ ای ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ را ﻣﺮاﻋﺎت ﮐﻦ ﺻﺒﺢ ﻣﯿﺮم ‪،‬در اﻧﺠﺎ‬ ‫_‬

‫ﺗﺎن دق ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﺧﻮﺷﯽ در ان ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﮔﻔﺘﻢ‬
‫راﺳﺘﯽ ﭼﻘﺪر وﻗﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ؟؟‬
‫!!!!‬ ‫_‬

‫ﺑﻨﻈﺮم ﺣﺮﻓﻢ ﺑﻪ ﻣﺰاج زﯾﺪ ﺧﻮش ﻧﺨﻮرد ﭼﻮن رﻧﮕﺶ از‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻮرﻣﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪ‬
‫‪..........‬‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دﻟﺨﻮر ﮔﻔﺖ‬

‫رﻓﺘﻦ ِ ﻣﻦ اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮﺷﯽ دارد ؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ‬
‫ﻣﺘﻌﺠﺐ رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﮔﻔﺘﻢ‬
‫اﯾﺮه ﭼﯿﺸﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﺪ ﺧﻮ ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ ﮔﻔﺘﻢ رﺿﻮان؟؟‬ ‫_‬

‫او ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯽ اﻣﺪ‬

‫ﻧﯽ ﺧﻮب ﺷﺪ رﻓﺖ ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ را ﻣﻪ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺧﻮده ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

 ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‬

‫ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﮑﻦ ﺑﺮادر ازﯾﺰ ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮدت‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ای ﻧﺎرﻓﯿﻖ دﺧﺘﺮ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻘﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪی‬ ‫_‬

‫ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺪ ﺑﺪ دﯾﺪم و اداﻣﻪ دادم‬

‫زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن ﻣﯿﺮم ﺧﻮاب ﻣﯿﺸﻢ ﺻﺒﺢ ﮐﺎر دارم‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون ﺣﺮف ﻋﻤﺎرت را ﺗﺮک ﮐﺮده و ﻃﺮف اﻃﺎﻗﻢ روان ﺷﺪم‬

‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﺑﯽ رﻣﻖ در ﺟﺎی ﺧﻮاب‬ ‫اول ﺗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺧﻮده ﺧﻮردم‬
‫اﻓﺘﯿﺪم‬

‫ﻣﯿﺪوﯾﺪم و ﭼﯿﻎ ﻣﯿﺰدم ‪ ،‬وﻟﯽ ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﯾﻢ را ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪ ﻋﻤﻪ‬

‫و ﻧﺠﯿﺐ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﻮاره ﻫﺎی ﺷﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮک و ﺗﻨﻪ ای‬
‫ﺷﺎن اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد از دﻫﻦ ﺷﺎن اب ﻣﯿﺮﻓﺖ و دﻧﺒﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﯿﺪوﯾﺪﻧﺪ اﯾﻨﻘﺪر ﭼﯿﻎ زدم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮔﻠﻮﯾﻢ زﺧﻤﯽ‬
‫ﺷﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم وﻟﯽ دﺳﺖ از دوﯾﺪن ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ‬
‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را دﯾﺪم ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده وﻟﯽ روﯾﺶ ﻗﺎﺑﻞ دﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ و‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﺘﺎب روﺷﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻃﺮﻓﺶ دوﯾﺪم ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮده در اﻏﻮش اش‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﻧﻬﺎ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از دﯾﺪن ﻣﺮد ﻋﻘﺐ‬
‫ﻣﯿﺮن و اﻧﺠﺎ را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬
‫ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ زﯾﺪ روﺑﺮو ﻣﯿﺸﻢ‬
‫زﯾﺪی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﻨﺎﻫﻢ داده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ از ﺣﺼﺎر‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون ﺷﻮم ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﺸﻮد و از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫*‬‫ﺧﻮن ﺟﺎری ﻣﯿﺸﻪ‬
‫از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻢ ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻧﻔﺲ‬
‫ﻫﺎﯾﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔﯿﻼس اب ﮐﻪ‬
‫ﭘﻬﻠﻮی ﺗﺨﺖ ﺑﻮد را ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﻨﻮﺷﻢ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ ﭼﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ!!!!‬

‫اذان ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﺪ اراﻣﺶ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﺎﯾﻨﻤﺎز را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬وارد راز و ﻧﯿﺎز ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪاﯾﻢ ﻣﯿﺸﻢ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر وﻗﺖ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ روی ﺟﺎﯾﻨﻤﺎز‬
‫در ﺣﺎل ﺳﺠﺪه ﻗﺮار داﺷﺘﻢ ‪،‬ﮐﻪ روﺷﻨﯽ اﻃﺎق ﯾﺎداوری ﺻﺒﺢ‬
‫را ﮐﺮد‬
‫ﺧﻮد را ﻣﻨﻈﻢ و در اﯾﯿﻨﻪ ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫دور ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺮم ﻃﺮف ﻋﻤﺎرت ﻫﻤﻪ ِ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻨﻬﺎ روی ﻣﯿﺰ ﺑﺸﯿﻨﻢ وﻟﯽ‬
‫ﻧﻤﯿﮕﺬارﻧﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ و ﻋﻤﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺻﺒﺢ ﺑﺮوﻧﺪ‬
‫ﺳﻼم ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ زﯾﺪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻦ‬
‫ﺳﻼم ﺑﭽﯿﻢ ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬

‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮرده ﻣﯿﺸﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻫﺎی ﺧﻮد ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ‬
‫اﺳﻤﺎ ﮐﻨﺎرم ﻣﯿﺎﯾﯿﺪ و ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻻﻻ ﯾﻮﺳﻒ ﻣﯿﺸﻪ از دﮐﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﭙﺲ و ﮐﮑﻮ ﺑﯿﺎری‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ ﭼﺮا ﻧﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎغ را ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﺳﻤﺖ دﮐﺎن ﻣﯿﺮوم ﮐﻪ از اﯾﻨﺠﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ‬

‫دارد‬
‫ﺧﺎﻧﻪ در ﮐﻮﭼﻪ ای ﺧﻠﻮت ﻗﺮار داﺷﺖ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﯿﭻ دﮐﺎن‬
 ‫ﯾﺎ ﺧﻮراﮐﻪ ﻓﺮوﺷﯽ در اﻧﺠﺎ دﯾﺪه ﻧﻤﯿﺸﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ دﮐﺎن ﻣﯿﺮﺳﻢ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﺳﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد را‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮم ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﮐﮑﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮم و در ﺟﯿﺒﻢ ﭘﻨﻬﺎن اش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺳﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم و وارد ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﺻﺪاﯾﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫اﺳﻤﺎ ﮐﺠﺎ اﺳﺘﯽ ﺑﯿﺎ اوردم‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎز ﺻﺪا ﮐﻨﻢ‬

‫زﯾﺪ از زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻄﻮر دﻟﮑﺶ و ﺟﺬاب ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮه ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد رﺳﯿﺪه! ؟‬

‫ﻋﻪ ﻋﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺎز ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ای ﻣﺮدﻣﻪ ﺧﻮردی‬

‫دﻫﻨﻢ را ﮐﺞ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬
‫وﺟﺪان ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺠﺎی ﺑﯿﺎدرم ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﻟﯽ دﻫﻨﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮ‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺧﯿﺎﻻت ام را ﺑﺮﻫﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ رﺿﻮان‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ ﭼﯽ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺑﺮو ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﻣﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازم‬

‫اﺳﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﻪ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ را ﻣﯿﮕﯿﺮه و ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫اﺟﻨﺎس ﺟﺪﯾﺪ را وارد‬
‫ِ‬ ‫اﻣﺮوز زﯾﺪ رﻓﺖ ﻃﺮف ﭼﯿﻦ ‪ ،‬ﮐﻪ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫*‬

‫ﯾﮏ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺖ و واﻗﻌﺎ ارام اراﻣﯽ ﺑﻮد ﭼﻮن دﯾﻮ ﻧﺒﻮد ﺑﻌﺪ از‬
‫رﻓﺘﻦ ِ زﯾﺪ ﻣﺮﯾﻢ و ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﺧﻮد رﻓﺘﻦ و ﻃﻮری ﮐﻪ دﯾﺪه‬
‫ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺎل ِ ﻣﺮﯾﻢ ﭼﻨﺪان ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﺑﯿﭽﺎره ﻣﺮﯾﻢ‬
 ‫در ﺑﺎغ ﻣﺼﺮوف ﮐﺎﺷﺘﻦ ﮔﻞ ﻫﺎی ﻻﻟﻪ ﺑﻮدم ﺑﻬﺎر ﻫﻢ رﺳﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد‬
‫ﭼﻬﺎر ﻣﺎه از اﻣﺪﻧﻢ ﻣﯿﮕﺬرد وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم ﻋﺎدت ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ‬
‫ای زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﯿﺎ زﯾﺪ اﻣﺪ‬ ‫_‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﻮش اﻣﺪ ﻣﻪ ﭼﯽ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ! ﺷﻤﺎ اﺷﺘﯽ ﻧﮑﺮدﯾﻦ ﻫﻨﻮزم ﺑﺨﺎﻃﺮی ﻣﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺟﻨﮕﯽ اﺳﺘﯽ!؟‬

‫دﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺴﻮزد وﻟﯽ اﺻﻞ ﻣﺴﻠﻪ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ زﯾﺪ‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ دل دﺧﺘﺮک را ﻣﯿﺸﮑﻨﻪ‬

‫رﺿﻮان ﮐﻪ ﺑﻪ درﺧﺖ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺎش ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻠﯽ ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﺪ اﮔﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﯿﺒﻮدی ﺧﻮدم‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻤﺖ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﻮﺗﻢ ﻣﯿﺒﺮم و ﺳﻮﯾﺶ وار ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺳﯿﺎه ﻣﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻤﺖ ﺷﺘﺮ در ﺧﻮاب ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﭘﻨﺒﻪ‬ ‫_‬

‫داﻧﻪ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺷﻮ ﺑﺎز ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺑﻪ زور ﻣﯿﮕﺮﻣﺖ‬ ‫_‬

‫ﭘﺸﺘﺶ ﻣﯿﺪوم ﮐﻪ وارد ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ ام ﺑﻪ اﻧﺒﻮه از ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻣﯿﺨﻮرد زودﺗﺮ ﺻﺎﻟﻮن را ﺗﺮک‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻏﺮ ﻏﺮ ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ای ﺧﺎک د روﯾﺖ ﺳﯿﺎﻣﺎر ﮐﻪ ﺣﯿﺜﯿﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪی دﺧﺘﺮان ِ‬ ‫_‬
 ‫ﻣﺮدﻣﻪ ﺳﺮم دﯾﺪی‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺧﻮد ﻣﯿﺨﻨﺪم ‪ ،‬ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮدت ﻓﻘﻂ از راﺳﺘﯽ‬
‫ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷﯽ دﯾﻮاﻧﻪ‬
‫‪....‬‬

‫ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن‬ ‫_‬

‫ﺻﺒﺮ ای ﺻﺪای زﯾﺪ ﻧﺒﻮد ؟؟ﯾﮏ ﻫﻤﯽ را ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﺘﻌﺠﺐ‬

‫ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫ﺳﻼم ﺧﻮش اﻣﺪی‬ ‫_‬

‫ﻓﻘﻂ ﺳﻼم ﺧﺸﮏ و ﺧﺎﻟﯽ ﻫﻮم؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ اداﻣﻪ ای ﺣﺮف ﻣﯿﺎﯾﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻣﺮا در اﻏﻮش ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﭘﯿﺶ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ وﻗﺖ‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ‬
‫ﻋﮑﺴﺎﻟﻌﻤﻞ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ارام ﮔﻔﺖ‬
‫رﻓﯿﻖ ﻧﯿﻤﻪ راه ﭘﯿﺸﺘﻢ دق ﻧﺸﺪه ﺑﻮدی! ﻫﻨﻮزم ﻗﻬﺮ اﺳﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ درک و ﻫﻀﻢ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﺣﺎل ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ از اوﻟﻢ ﻗﻬﺮ ﻧﺒﻮدم ﺳﻔﺮ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﺬﺷﺖ!‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻣﺎه ﻫﻢ رﯾﺶ ﻧﮑﺸﯿﺪی ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﺮ ﻧﮑﺮدی‬ ‫_‬

‫ﭘﻮف ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﻮب ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﯾﮑﺴﺎل ﻧﺒﻮد ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﻮد‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﺳﻮی اﻃﺎﻗﻢ ﻣﯿﺮم‬

‫از اﻣﺪن زﯾﺪ دو روز ﻣﯿﮕﺬره اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻪ اﻓﺘﯿﺪه‬
‫ﻫﻤﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ‪،‬ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ زﯾﺎد‬
‫داﺧﻞ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺮم و در اﻃﺎق ﺧﻮد ﻣﯿﺒﺎﺷﻢ ﮔﺎﻫﯽ رﺿﻮان‬
‫ﻣﯿﺎﯾﻪ و رﯾﺸﺨﻨﺪی ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﻣﺮوز ﺑﺎ رﺿﻮان ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ دﺧﺘﺮای ﺷﻬﺮ ﭼﻄﻮ ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪن ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد رﺿﻮان ﺑﯿﭽﺎره را ﺑﺨﻮرﻧﺪ‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ در ای ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺣﺘﻤﺎ ارﺛﯽ اﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺷﺎن از‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻢ ﻧﺪارﻧﺪ اﺳﻤﺎ‪ ،‬ﻣﺮﯾﻢ ‪،‬رﺿﻮان و دﺧﺘﺮان و‬
‫ﭘﺴﺮان ِ ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ای‪ ،‬رﺿﻮان ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ و زﯾﺒﺎ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ زﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺨﯽ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫وارد ﯾﮏ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ اﺷﻨﺎ ﺑﻮد ای ﻣﻨﻄﻘﻪ‬

‫از ﻣﻮﺗﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﻃﺮف ﯾﮏ ﺳﻨﮓ ﮐﺎری رﻓﺘﯿﻢ‬
‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺣﺮف ﻣﯿﺰد‬
‫زﯾﺪ و رﺿﻮان ﻫﺮدوﯾﺶ اﻧﺠﯿﻨﺮ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ در‬
‫ﺗﺠﺎرت ﻧﺎم ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺧﻼص ﺷﺪ رﺿﻮان ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻪ اﻣﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﻧﻈﺮت در ﺑﺎره ای اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯿﺴﺖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺮای ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯿﺪ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ را؟‬ ‫_‬

‫ﻓﺎﺑﺮﯾﮑﻪ ای ﺳﻤﻨﺖ ﺳﺎزی‬ ‫_‬

‫اﻃﺮاف را دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺖ ﭼﻮن از ﺷﻬﺮ ﺑﻪ‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ای زﯾﺎد واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺧﻮب اﺳﺖ ‪ ،‬ﺟﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ ﺑﺮای ﻓﺎﺑﺮﯾﮑﻪ ای ﺳﻤﻨﺖ‬ ‫_‬

‫ﺳﺎزی ﭼﻮن از ﺷﻬﺮ دور اﺳﺖ ﺿﺮر اش ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺎن اﻃﺮاف‬

‫ﻧﻤﯿﺮﺳﺪ‬
‫*****‬

‫ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﻫﺮدو‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﻞ دﻗﯿﻘﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ زﯾﺎد ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‬
 ‫رﺿﻮان ﻣﻪ ﻣﯿﺮم ﻣﯿﺨﻮاﺑﻢ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﻧﺎن ﻧﻤﯿﺨﻮری‬‫_‬

‫ﻧﯽ ﻫﻤﻮﻧﺠﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﯿﺨﻮرم‬ ‫_‬

‫ﻧﺎوﻗﺖ اﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻧﺎن ﺧﻮرده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻟﯽ ﮐﯽِ ﻫﻤﺮاه‬
‫ای ﺳﯿﺎﻣﺎر ﻧﺎن ﻣﯿﺨﻮرد ‪ ،‬ﻃﺮف اﻃﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ‬

‫ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺎن ﺧﻮردن ﻧﺒﻮد ﭼﺎی دم ﮐﺮدم و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ و ﮐﮑﻮ داﺷﺘﻢ‬
‫‪.......‬‬

‫ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎﯾﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ زﯾﺪ ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ و وارﺧﻄﺎ‬

‫وارد ﺷﺪ ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ‬
‫ﻏﯿﺮ ﻧﻮرﻣﺎل و ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪای ِ‬
‫ﮐﺠﺎ ﮔﻢ ﺑﻮدی ﺗﺎ ﺣﺎﻟﯽ؟! ﺳﻪ روز ﺷﺪه آﻣﺪﯾﻢ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎز ﭼﯽ ﺷﻨﯿﺪی ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن‬

‫!‬ ‫!‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن را ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم‬
‫‪.......‬‬

‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻧﮑﺮدم‬

‫ً‬
‫دوﻣﺎ ﭼﻮن‬ ‫اوﻻً ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺠﺎ ﮔﻢ ﺑﻮدم‬ ‫_‬

‫ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن را ﻫﻢ ﻧﺪاری ﺑﺮو ﺑﯿﺮون‬

‫ﺳﯿﮕﺎر اش را ﺑﯿﻦ ﻣﺸﺘﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﺳﻪ ای ﺧﻮن ﻣﯿﺸﻪ و دﺳﺖ اش را ﻣﺸﺖ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪،‬ﻫﻤﻮﻧﺠﻪ ﺳﮑﺘﻪ ﮐﻨﻢ ﻣﻪ ﮐﺠﺎ و ای دﯾﻮ‬
‫ﮐﻪ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻪ اﺳﺖ ﮐﺠﺎ؟؟‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

 ‫ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﻧﺪارم؟رﺿﻮان دارد؟‬
‫ِ‬ ‫ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ ؟ ﻣﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﺎن؟‬
‫ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻣﻐﺮور ﺧﻮدﺧﻮاه‬
‫ِ‬ ‫رﺿﻮان ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﺮف دارد‬ ‫_‬

‫ﻋﺼﺒﯽ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ دل ات ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ؟ ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ رﻓﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﻮده ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎی ﭘﺮﭘﺸﺖ و ﺳﻴﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎ‬

‫دو دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﻮد را ﻣﯿﮑﺸﻪ‬
‫روی زﻣﯿﻦ زاﻧﻮ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻟﻌﻨﺘﯿﺎ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﻦ او ﻣﺜﻠﯽ اﺳﻤﺎ اﺳﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ‬
‫_‬

‫ﭼﺮا ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﻦ ﻫﺎن؟ﻫﯿﭽﮑﺪام ﺗﺎن درﮐﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺎدرم ﻫﻤﺮاﯾﻢ درﺳﺖ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﺪ ‪ ،‬ﭘﺪرم ﺳﺮزﻧﺶ ام‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪،‬رﺿﻮان ﻧﺼﯿﺤﺖ ام ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﻋﻤﻪ از ام دﻟﺨﻮر اﺳﺖ‬
‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﯾﻮﺳﻒ؟ در ای ﺑﯿﻦ ﻣﻪ ﭼﯽ ﮔﻨﺎه ﮐﺪﯾﻢ؟‬
‫ﺳﮑﻮت ﮐﻮﺗﺎه‬
‫ِ‬ ‫ﻫﺮدو ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان ﺣﺮﻓﺶ را اداﻣﻪ داد‬

‫ﺑﺨﺪا ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻣﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺖ اش ﺑﺎﺷﻢ‬‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺨﻮام ﻣﻪ را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﻨﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ؟؟‬

‫ﺑﻬﺎی ﻋﺸﻖ او را ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻪ ﺑﺘﻢ ﭼﺮا؟ ﻣﻪ ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﺪﯾﻢ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺷﻮد؟ ﭼﺮا ﺑﯽ ﮔﻨﺎه ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ دﻟﻢ از ﺳﻨﮓ اﺳﺖ دﻟﻢ ﺑﺮﯾﺶ ﻧﻤﯿﺴﻮزد ﻫﺎن؟‬
‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﺸﺖ را ﺣﻮاﻟﻪ زﻣﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮد و اداﻣﻪ ﻣﯿﺪاد‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه اش ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﺎن زﯾﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ‬

‫درﺳﺖ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد؟ ﻫﻤﺎن زﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﺮد و‬
 ‫زور ﻣﯿﮕﻔﺖ ؟؟‬
‫ﺳﻮﺗﻔﺎﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪم؟؟‬
‫ِ‬ ‫دﭼﺎر‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﺎن زﯾﺪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻣﻦ‬
‫زﯾﺪی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ روی زﻣﯿﻦ زاﻧﻮ زده و ﺑﺮای ﻣﻦ از درد اش‬
‫ﻣﯿﮕﻮﯾﯿﺪ‬

‫ﻗﻠﺒﻢ از درد ﻓﺸﺮده ﻣﯿﺸﻪ راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮔﻨﺎه اﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ!‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ادم اﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﯾﺎ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺮا از‬
‫ان ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺠﺎت داد‬

‫در ﺧﺎﻧﻪ ای ﺧﻮد ﭘﻨﺎﻫﻢ داد در ﺣﻘﻢ َﻣﺮدی ﮐﺮد‬

‫ﺣﺮﯾﻢ ﻗﻠﺐ ﻣﺮﯾﻢ ﺷﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﺎن ادم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ِ‬
‫وارد‬
‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺤﮑﻮﻣﺶ ﻣﯿﮑﺮدم؟؟‬
‫ﻣﮕﺮ ﻋﺸﻖ زوری ام ﻣﯿﺸﺪ؟‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﺴﺘﻢ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ اش وﻟﯽ ﺑﺎزم ﻣﺎﻧﻨﺪ ُﺑﺖ‬

‫اﯾﺴﺘﺎده ام ‪ ،‬او ﻫﻤﭽﻨﺎن زﻣﯿﻦ را زﯾﺮ ﻣﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺳﻤﺘﺶ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﻣﯿﺸﻢ‬
‫دﺳﺘﺎن ﻣﺮداﻧﻪ اش را ﺑﺎ ﻫﺮدو دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﺮخ ﺷﺪه اش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫دل ات ﺳﻮﺧﺖ ؟‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪﻫﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻧﮑﻦ! دﺳﺘﺎﯾﺖ ﮐﺒﻮد ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻼن ادم اﺳﺘﯽ ﺟﻮان ﺑﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ‬
‫و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ِ ﮐﺒﻮدش ﻣﯿﺒﻨﻢ‬
‫زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﮕﻪ‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻪ ﮐﻨﺪی ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺴﯽ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯿﺘﻪ ﺑﺮﯾﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ و او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

 ‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ اﻧﮕﺎر ﺧﻮﺷﺶ اﻣﺪه ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺨﺘﯽ دل ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻻﺣﻮﻟﻪ وﻻ ﻗﻮه ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺷﯿﻄﺎن را ﺑﺮاﻧﻢ؟؟وﻗﺘﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﻨﺎم ﻫﻮس در ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ رول ِ ﺷﯿﻄﺎن ﭼﯿﺴﺖ ؟؟‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ از ﻣﺨﻤﺼﻪ ای ﻓﮑﺮی ﻧﺠﺎﺗﻢ ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫از ﻣﻪ ﺑﺪت ﻣﯿﺎﯾﻪ ؟‬

‫_‬

‫از اﻓﮑﺎرم ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﺮخ اش ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ‬

‫اش را دو ﭼﻨﺪ ﮐﺮده ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﻫﻨﻮزم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﺎ دارد‬
‫دﺳﺘﺎﯾﺶ را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪ ای ﺑﯽ ﻣﺎدر ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﮔﻨﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﻣﺠﺎزات ﻫﺴﺖ‬
‫ﻧﻪ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون ﮔﻔﺘﻦ ات ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ‬ ‫_‬

‫ﻓﻬﻢ ات اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪم ﺑﯿﺎﯾﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺘﻪ و ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ اﻧﮕﺎر دﯾﮕﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮف‬

‫زدن ﻧﺪارد‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫اﺻ ً‬
‫ﻼ ﭼﺮا ﺑﺎﻻی ﺧﻮد ﮐﻨﺘﺮول ﻧﺪارد؟ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ اش را‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﺿﺮر رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﺎن؟؟‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺸﯿﻦ‬ ‫_‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و روی ﺗﺨﺖ ﭘﻬﻠﻮﯾﻢ ﻣﯿﺸﯿﻨﺪ‬

‫درد ﻣﯿﮑﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﯿﺴﻮزد؟‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺪام‬ ‫_‬

‫ﭼﺮا روی ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ات ﻣﺴﻠﻂ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﯿﺘﺎﻧﺴﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﺣﺮف را ﺑﻪ اراﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﯽ؟‬

‫ﺑﺎزم ﺳﮑﻮت اﺧﺘﯿﺎر ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﺎی ﯾﺎ ﻗﻬﻮه؟‬ ‫_‬

‫ﻗﻬﻮه‬‫_‬

‫دو ﻗﻬﻮه ای ﺗﻠﺦ اﻣﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺳﻮی اﻃﺎق ﻣﯿﺮم‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺳﮑﻮت! ﺑﺎزم ﺳﮑﻮت ﺑﺮ ﻓﻀﺎی اﻃﺎق ﺣﮑﻢ رواﯾﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﺑﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ اﺷﺎره‬‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﻗﻬﻮه را ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﻨﻮﺷﺪ و ﮔﯿﻼس ﺧﺎﻟﯽ را روی ﻣﯿﺰ‬
‫ﻣﯿﮕﺬارد‬
‫ﺳﺮ اش را روی ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﻣﯿﮕﺬارد دراز ﻣﯿﮑﺸﺪ ﻃﻮری ﮐﻪ‬
‫ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻣﻪ ﺷﯿﺸﺘﯿﻢ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫وﻟﯽ اﯾﻨﺒﺎر ﺷﻮﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺐ ﭘﯿﺪا‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ات ﻣﻘﺒﻮل اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﮑﺮ‪ ،‬ﺑﺎ رﺿﻮان ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫_‬

 ‫دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮزم در ﺣﺼﺎر اﻧﮕﺸﺘﺎن ِ ﮐﺸﯿﺪه اش ﺑﻮد‬
‫ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﺮﯾﺪﯾﻦ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺮﯾﺖ ﺧﺮﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺪﯾﺶ؟دﺳﺘﺒﻨﺪ و اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﻮد‬ ‫_‬

‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻤﺶ!‬ ‫_‬

‫ﭼﺮا ﭼﻄﻮ ﺧﻮﺑﯿﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫_‬

‫دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺧﺮﯾﺪی‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰ دﻟﺨﻮاه ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻦ ‪،‬‬‫ِ‬ ‫ﻣﺜﻠﯽ ﻃﻔﻼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺎدواری‬

‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم را از زﯾﺮ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﯿﺘﻢ‬
‫اﯾﻨﻪ ﺑﯿﺒﯿﻦ اﯾﺮه از رﺿﻮان ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ اﮔﺮ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮدﺷﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﺳﯿﺎﻣﺎر را!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم را در دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺳﯿﺎﻣﺎر ﻧﺸﺎن ﻧﺪادی‬ ‫_‬

‫ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫ﺧﻮﺑﯿﺶ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺎد ﻧﻤﯿﺸﻪ ای را ﺑﻪ ﻣﻪ ﺑﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم را ﭘﺲ زﯾﺮ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ‬
‫ﭼﺮا ﮐﻼﻫﺖ را دور ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ زﻣﺴﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻼص ﺷﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﮐﻼ را از ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ دور ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ِ ﺗﯿﺰ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺧﻮش ﻧﺪارم ﮐﺴﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ‬ ‫_‬

‫ﮐﻼه را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم وﻟﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺶ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﻧﮑﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﺑﯿﺒﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﭼﻄﻮ ﺧﻮﺑﯿﺶ اﺳﺘﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫_‬

‫اﺑﺮﯾﺸﻢ ﻧﺮم ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬

‫و ﺑﺎزم ﻃﻔﻞ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﺑﺎزی ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﻋﻪ زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺨﯽ دﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪم ﮐﻠﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻪ‬ ‫_‬
 ‫ﮐﻨﺪی دﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮ اﺳﺖ وﻻ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
‫ﭼﺮا ﻗﺎر ﻣﯿﺸﯽ ﻗﺪو ﺧﻮ اﯾﻨﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ‬‫_‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺸﻪ را در ﺳﯿﻨﻪ اش ﻗﻔﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ دو دﻟﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻤﺮاﯾﺶ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﯽ ﮔﻨﺎه دارد ﺑﺨﺪا‬ ‫_‬

‫ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ‬

‫از ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻧﻢ ﺳﻮاﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﯿﮕﻢ وﺣﺸﯽ ﻧﺸﻮ‬ ‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮕﻨﺪ‬

‫ﻧﺎ ﻣﻄﻤﯿﻦ ﺣﺮﻓﻢ را اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ﭼﺮا ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻤﯿﺎﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﻤﯽ ﻧﺪارد زﯾﺒﺎ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺗﺤﺼﯿﻞ‬ ‫_‬

‫ﮐﺮده اﺳﺖ از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ دوﺳﺘﺖ دارد‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻨﻈﺮ دﯾﮕﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻃﺮﻓﺶ ﭼﺎﻧﺲ از دﺳﺖ ات ﻣﯿﺮه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ادم ﺷﻮ زور ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﯿﺰﻧﺪ ای‬ ‫_‬

‫ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﻧﺪارد ﻫﺰار ﺑﺎر ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮدﯾﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر‬

‫!‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﯿﮕﯿﺮم وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻢ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ ﻣﻨﻄﻘﯽ اﺳﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﮐﺮدن ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫راﺳﺘﯽ ﻓﺮﺧﻨﺪه زﯾﺒﺎ و او دﯾﮕﯿﺶ ﭼﯽ ﺷﺪﻧﺪ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﯾﺎداوری اون ﺷﺐ ﻣﯿﺨﻨﺪم‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻣﺮگ دﯾﻮاﻧﻪ ام ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻼک ﺷﺎن ﮐﺮدم‬ ‫_‬
 ‫ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ؟‬ ‫_‬

‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﺧﻮدت ﺑﯿﺒﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﺮم ﺳﻪ ﻧﻤﺒﺮ ﺑﯽ ﻧﺎم ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﻣﺴﺞ ﻫﺎی اوﻟﯿﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮدم‬
‫(‬‫ﺳﻼم ﺧﻮب اﺳﺘﯽ ﻣﻘﺒﻮﻟﮏ‬ ‫)‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ای ﻣﺴﺞ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻃﺮﻓﻢ ﮐﺠﺎﯾﺖ ﻣﻘﺒﻮل اﺳﺖ ﻫﻮم؟؟‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺼﯿﺮت ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻻغ ﻧﺪاری‬ ‫_‬

‫ﯾﮑﯽ در ﮐﻠﻪ اش ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﻪ ای ﻟﻨﮕﺪراز‬‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺴﺞ ﻫﺎ ﮐﺮدم‬

‫ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺘﯽ ﻏﺮور ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯿﺰﺑﻪ ﺑﺮو ﺧﺎک د ِ‬
‫ﺳﺮ‬ ‫()‬ ‫()‬ ‫)‬

‫ﺧﻮدت و او رﻓﯿﻖ ِ ﻗﺎق روده ات‬

‫(‬

‫ﻋﻪ ﻋﻪ ای ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟؟ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﻪ ﭼﯽ ﮐﺪﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ای ﺑﺎر زﯾﺪ ﭼﻨﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮐﻪ از ﺟﺎی ﭘﺮﯾﺪم‬

‫ﻣﺮگ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮ دﻫﻨﺘﻪ از دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﯿﺎب ﺑﯿﺎب ﺷﺪم‬ ‫_‬

‫ﺗﻮره وﻟﻪ ﻫﻤﯽ ﻣﻪ ﻗﺎق روده ﻫﺴﺘﻢ؟‬

‫ﺧﻨﺪه اش را ﮐﻨﺘﺮول ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻧﯽ ﻫﺮ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺪ ﮐﺪه دﻫﻨﺶ را ﻣﯿﺪه ﮐﻨﻢ ﺑﺮﯾﺖ رﻓﯿﻖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪم و ﻋﺠﯿﺐ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻏﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم‬

‫ﻧﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻫﻢ دﺳﺘﺎﯾﺖ ﻣﯿﺪه ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﺑﻼک ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺮم ﻃﺮف ﻧﻤﺒﺮ ﺑﻌﺪی‬
 ‫ﺳﻼم ﺧﻮب اﺳﺘﯽ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ دﻟﻢ را ﺑﺮده ﺣﺘﯽ‬
‫( )‬ ‫( )‬ ‫)‬

‫ﻏﺮور ات ﻫﻢ زﯾﺒﺎ اﺳﺖ‬

‫(‬

‫و ای ﻫﻢ ﺑﻼک ﺷﺪه‬
‫ﺷﻤﺎره ﺳﻮم‬
‫او ادم اﮔﺮ ﺟﻮاب دوﺳﺘﺎﯾﻤﻪ دادی ﺧﻮدﺗﻪ و او رﻓﯿﻖ دﺧﺘﺮ‬ ‫)‬

‫(‬‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻪ در ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ﺑﺎزم ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﻣﺮدم ﭘﺎک دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺟﻮاب ﺷﻪ ﮐﯽ ﻧﻤﯿﺘﻪ ﮐﯽ را ﺑﯿﺎب‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻪ ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺘﺶ ﮐﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻏﻢ ﻧﺨﻮر َﻣﺮدی ﺑﺎ ﺟﺴﺎﻣﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮدم ﺑﺮﯾﺖ دﺧﺘﺮ ﭘﯿﺪا‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ اول ﻏﻢ ﺧﻮدﺗﻪ ﺑﺨﻮ ﮐﻪ ﭘﯿﺮ ﺷﺪی ﻣﻪ ﻧﻮ ﺑﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﺳﺮ اش را از ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪی؟‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﺧﻮده ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﻗﺴﻢ ﺳﺮی ﺗﻮ‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﻣﻪ ﭘﺲ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻗﺪو ﭼﺮا ﺳﺮی ﻣﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﯿﺨﻮری ﻫﺰارﺗﺎ ارزو دارم‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮓ دراز ‪،‬دروغ ﺧﻮ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﺮی راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﺷﺪم‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا رﯾﺶ ﻧﺪاری؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺎ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻫﻤﺘﻮ اﺳﺘﯿﻢ ﯾﻌﻨﯽ رﯾﺶ ﻧﺪارﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

 ‫ﺧﻮ ﭘﺲ ارﺛﯽ ﻫﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ً‬
‫دﻗﯿﻘﺎ‬
‫_‬

‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮو ﮐﻪ ﻧﺎوﻗﺖ اﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺑﻢ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﯿﻨﺠﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺑﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﭼﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻫﻠﻪ ﺑﺨﯿﺰ ﺗﺎ ﺣﺎل ﮐﻪ ﺗﺤﻤﻞ ات ﮐﺮدم ﺷﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮد ﺑﺮو از‬‫_‬

‫ﺧﻮد اﻃﺎق ﻧﺪاری؟‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ ﻣﯿﺮم ﭼﺮا ﻗﻮاره ﺗﻪ ﮐﺞ و ﮐﻮر ﻣﯿﮑﻨﯽ‬‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﺳﻮی دروازه ﻣﯿﺮه‬

‫اراﻣﺶ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﻪ دارم ﻫﯿﭻ ﺟﺎی ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ِ‬ ‫اﻃﺎق دارم وﻟﯽ‬
‫_‬

‫اﻓﮑﺎر ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﻦ ﻏﺮق‬
‫ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ اراﻣﺶ دارد؟؟ﻋﺠﺐ!‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ای دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪ‬ ‫_‬

‫دوﯾﺪه دوﯾﺪه ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺗﺮ ﻣﯿﺮم‬

‫زﯾﺪ و رﺿﻮان ﻫﺮدو ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫د ﺳﺖ ﻋﻘﺐ ﺷﯿﺸﺘﻢ‬
‫اﯾﻘﻪ ﻋﺠﻠﻪ دارﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺷﻮﻟﻪ ﺳﺮد ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺮک ﻣﯿﺮه ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺎوﻗﺖ ام ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﺧﻮ زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن ﺑﺮو ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ‬

‫!‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻨﺰل رﺳﯿﺪﯾﻢ‬

‫از ﻣﻮﺗﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪه و ﺑﺴﻮی رﺳﺘﻮراﻧﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ زﯾﺪ‬
‫ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬
‫رﺿﻮان ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﻪ ﺷﯿﺸﺘﻪ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ و رﺿﻮان ﻃﺮف زﯾﺪ رﻓﺘﯿﻢ‬

 ‫اﻧﻬﺎ ﺣﺮف ﻫﺎی ﺻﺎدرات و واردات ﻣﯿﺰدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺰاج ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮش ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺪ‬
‫زﯾﺪ ﻣﻪ ﻣﯿﺮم ﯾﮏ ﭼﮑﺮ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﺮف ﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺧﻼص‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺲ ﻣﯿﺎﯾﻢ‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ وﻟﯽ زود ﺑﯿﺎ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪن دﮐﺎن ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻢ ﻋﺠﺐ ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯿﺶ اﺳﺖ در‬

‫دﯾﺪ زدن ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﻬﻦ زﻣﯿﻦ ﺷﺪم‬
‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﯿﺎدر اﻓﮕﺎر ﺧﻮ ﻧﺸﺪﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﭼﻘﺪر ﺻﺪاﯾﺶ اﺷﻨﺎ اﺳﺖ اﻣﺎ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫!‬ ‫ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﻔﺮ ﭘﯿﺸﺮو ﺑﺪﻧﻢ ﺳﺮد ﻣﯿﺸﻪ‬
‫اﻫﺴﺘﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫‪........‬‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬ ‫‪...‬‬

‫او ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺐ د ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﻮﯾﺪا ﺑﻮد‬

‫از دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪم ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫و ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﯾﻐﻢ‪ ....‬م‪ ..‬ﻣﺎ ﺧﻮدت اﺳﺘﯽ دﺧﺘﺮ‬‫_‬

‫ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺻﺪاﯾﻢ ﺑﻢ ﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻧﺨﯿﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺻﺤﻨﻪ را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻐﺾ اﻟﻮد ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﮐﺠﺎ ﮔﻢ ﺑﻮدی؟ ای ﭼﯽ وﺿﯿﻌﺖ اﺳﺖ ﭼﺮا ﺧﻮده ﺑﭽﻪ‬ ‫_‬

‫ﺟﻮر ﮐﺮدی!‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ؟ﺧﺪاﯾﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﭼﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﭘﺴﺶ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
 ‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدﯾﻦ ﺑﯿﺎدر ﻣﻪ ﯾﻮﺳﻒ اﺳﺘﻢ ﺗﻮﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎ ﻋﺠﺐ‬ ‫_‬

‫ﻣﺮدﻣﯽ!‬

‫دﺳﺖ ﻣﻪ از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﺑﺎ‬

‫ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ؟ﯾﻮﺳﻒ ﮐﯽ اﺳﺖ ؟‬ ‫_‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺎل روﯾﺶ داﺷﺖ از ای ﻫﻢ ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﯽ ﯾﻐﻤﺎ؟ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی دﺧﺘﺮ دﯾﻮاﻧﻪ!‬

‫ﭘﺎی ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺴﺖ ﻣﯿﺸﻪ‪ ،‬او ﺷﻨﺎﺧﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﻨﮑﺮ ﺷﺪه‬

‫ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان و ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺳﻞ ﻟﯽ‪ ...‬م ﺑﺎن ﮐﻪ ﺑﺮم‬

‫‪..‬‬ ‫_‬

‫ﻣﺮگ ﺳﻠﯿﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭼﻘﺪر ﭘﺸﺖ ات ﮔﺸﺘﻢ ؟‬‫ِ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ از ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﺮدم و زﻧﺪه ﺷﺪم‬

‫ﺑﺨﺪا ﻫﺮ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺷﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺘﻢ‬

‫!‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ د ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺘﯽ ﺧﺪا ﮐﻨﺪ ﮐﺎری اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺧﻮده ﻫﻢ ﺗﻮرا ﻣﯿﮑﺸﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺎم!‬ ‫_‬

‫از ﺑﺎزوﯾﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮه و ﺳﻮی ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ زور ﻣﻪ‬

‫ﮐﺠﺎ و زور ﺳﻠﯿﻢ ﮐﺠﺎ!‬
 ‫ﺧﯿﺮت اﺳﺖ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺒﺮی اش! ؟‬ ‫__‬

‫ﺻﺪای ﺧﺸﻦ ِ زﯾﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﻮی ﻣﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺳﺮی ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺎش رﺿﻮان ﻣﯿﺒﻮد ای را در‬
‫ﮐﺠﺎی دﻟﻢ ﺑﮕﺬارم‬

‫ﺗﻮ ﭼﯿﮑﺎره ﻫﺴﺘﯽ ؟در ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻧﮑﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎزو ام را ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﮕﺮد و ﻃﺮف ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺳﻠﯿﻢ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮد‬
‫ﻫﻤﻪ ای ﻣﺮدم اﻃﺮاف ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﻟﻖ ﻟﻖ ﺳﯿﻞ‬
‫دارﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای زﯾﺪ ﭘﺮاﮔﻨﺪه ﻣﯿﺸﻦ‬

‫ﺧﯿﺮﺗﯽ اﺳﺖ ﻓﻠﻢ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﻪ ؟ ﺑﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﺘﺎن‬ ‫_‬

‫ﺑﺮﺳﯿﻦ‬

‫ﺳﻠﯿﻢ ﻫﻨﻮزم روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﯿﺪه ‪ ،‬و از ﻟﺐ اش ﺧﻮن ﻣﯿﺎﯾﻪ در‬

‫ﮐﺴﺮی از ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و رو ﺑﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮدی ؟ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺨﻨﺪه‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺮار ﮐﺮدی ﻟﻌﻨﺘﯽ!؟ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدی ﺳﺮی‬

‫ﻣﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬرد ﺟﻮاب ﺑﺘﯽ ﯾﻐﻤﺎ!‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﺸﺪ؟ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﺗﻌﺠﺒﯽ در‬

‫ﺻﺪاﯾﺶ دﯾﺪه ﻧﻤﯿﺸﻪ؟‬

‫ﭼﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﻤﺮاﻫﺶ داری؟؟‬ ‫_‬

‫ﺳﻠﯿﻢ وﻗﯿﺤﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫وﻗﺘﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪی‬ ‫_‬
 ‫دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻠﯿﮏ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ‬
‫ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‬

‫ﻣﺎدرم راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ای دﺧﺘﺮ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻪ درد ﺗﻮ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺨﻮرد ‪،‬ﺧﻮدت ﻣﻬﺮ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺎدرم زدی راﺳﺘﯽ‬

‫ام ذات ات ﺧﺮاب ﺑﻮد ﯾﻐﻤﺎ!‬

‫ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻫﺎن؟ او ﺑﻪ ذاﺗﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮد وﻟﯽ‬

‫ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮم؟؟ﻧﻪ ﺣﺎﻻ وﻗﺘﺶ اﺳﺖ دردﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ زﺑﺎن‬
‫ﺑﯿﺎرم‬

‫ﺗﻤﺎم ﻧﻔﺮت را در ﮔﻔﺘﺎر و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ رﯾﺨﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ‬

‫زﯾﺪ از راز ام ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺸﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫از ﮐﺪام ذات ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺳﻠﯿﻢ ؟ذات ﺧﻮدت ﺧﻮب‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ؟ﭘﺲ وﻗﺘﯽ ﻋﻤﻪ ﻣﺜﻠﯽ ﺳﮓ ﻟﺖ ام ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟؟‬

‫ﺑﮕﻮو‬

‫ﻣﻘﺼﺮ ﻣﺮگ ﭘﺪر و‬

‫ِ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺷﺒﺎ ﻧﺎن ﻧﻤﯿﺪاد ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﻮدم ﻫﺎن؟ ﻣﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ د داﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﺑﯿﻔﺘﻢ و‬
‫ﻧﻮﮐﺮی ﺗﺎن را ﮐﻨﻢ ﭼﺮا دﻫﻨﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ؟‬

‫اﺻﻼ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﺮ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم ؟؟‬

‫ﻻل ﺷﺪی ﺟﻮاب ﺑﺘﯽ ﺑﮕﻮووووو‬
‫ﺳﻠﯿﻢ ﻫﺎج واج ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻃﺮﻓﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﯿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‬
‫(‬ ‫)‬

‫اداﻣﻪ دادم‪...‬‬
‫ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻋﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺮﯾﺾ اﺻﻼ ﭘﺮﺳﯿﺪی ﮐﯽ ﻣﻪ را ﺑﻪ‬
‫ای ﻣﺮض ﻣﺒﺘﻼ ﮐﺮد؟ﻫﺎن؟؟‬

‫اﺷﮑﻬﺎ ﭘﯽ در ﭘﯽ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫اﺻﻼ وﻗﺖ ﻧﺠﯿﺐ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﮐﺮد ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی ؟؟؟‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻪ را ﻣﺜﻠﯽ ﺑﺮده ﺑﻪ ﻧﺠﯿﺐ ﮐﻪ ﺷﻐﻞ اش‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﮐﺜﯿﻒ اﺳﺖ ﺑﻔﺮوﺷﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی ؟؟‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﻏﯿﺮت ات ﺗﻮر ﺧﻮرد؟ﻫﻮم؟‬

‫ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺎدرت اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدی؟‬
‫ﭼﻮن ادﻋﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﯿﮑﺮدی ادﻋﺎ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﯿﮑﺮدی‬
‫وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻠﯿﻢ ﺑﯿﺎدر ﺑﻮدی و ﻫﺴﺘﯽ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺟﻮاب ردم ﺗﻮﺟﻪ ات ﮐﻢ ﺷﺪ ای ﻫﺴﺖ ذات ﺗﻮ‬
‫ﺑﮕﻮووو‬
‫!‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﭘﻮش ﺷﻮم ﺗﺎ از ﻧﮕﺎه ﻫﺮز‬

‫ﻣﺮدان ِ ﻣﺜﻠﯽ ﻧﺠﯿﺐ در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﻢ را‬
‫ﺑﺮﯾﺪ ﺑﯿﺒﯿﻦ و اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﭼﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎن اﻣﺪ‬
‫ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی وﻗﺘﯽ در ﺑﯿﺦ ﻗﯿﭽﯽ ﺷﺎن ﮐﺮدم ؟؟‬
‫ﻻل ﺷﺪی ﺟﻮاب ﺑﺘﯽ ﺑﮕﻮووووو‬
‫ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺗﺎن را ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺑﺮای ﻣﻦ از ذات ﺧﻮب ﺣﺮف ﻧﺰن ذات ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ‬

‫و ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺻﺪای ﺳﻠﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

 ‫ﻋﺰﯾﺰم ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﮐﻪ از ﻫﯿﭽﮑﺪاﻣﺸﺎن ﺧﺒﺮ‬ ‫_‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻪ ﻣﻪ ﮐﺎﭘﯿﺴﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم وﻗﺘﯽ اﻣﺪم ﺧﺒﺮی از ﺗﻮ‬

‫‪...‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫‪....‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﺮار ﮐﺮد ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ‬

‫ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺨﻨﺪم اﺷﮏ اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﯾﺪ وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮده ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدم‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻓﺮار ﮐﺮدم ؟ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ وﻗﺖ ﻧﻤﺎزم را ﻗﻀﺎ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم؟ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻪ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﻧﺪرت‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪی؟‬
‫ﻣﻨﯽ ﮐﻪ در ای اب و ﻫﻮا اﯾﻦ ﮐﻼه ﻟﻌﻨﺘﯽ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ‬
‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺎروﻧﯿﻢ ﻣﺎه ﺑﺎ ﻫﻮﯾﺖ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬‫ِ‬

‫وﻟﯽ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ و ﺣﻤﺎﻗﺖ ات رازم را ﭘﯿﺶ‬ ‫_‬

‫اﯾﻦ اﺷﺎره ﺑﻪ زﯾﺪ ﮐﺮدم ﻓﺎش ﮐﺮدی!‬

‫ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﺨﺪا ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﯾﮑﺠﺎی دور‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻗﻮل ﻣﯿﺘﻢ‬

‫و ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻪ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮد‬
‫ﺑﺎزم زﯾﺪ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫دﺳﺖ ﻧﺰن ﺑﻪ ﯾﻮس‪ ....‬ﺣﺮف اش را ﺧﻮرد ﺣﻖ ﻧﺪاری ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫زور ﺑﺒﺮﯾﺶ ﯾﺎﻻ راه ﺗﻪ ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ﺗﺸﮑﺮ ﺑﺮای ﻧﮕﻬﺪاری ﯾﻐﻤﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮدم‬ ‫_‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ و ﺿﺮورت ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

 ‫وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪم‬‫ِ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ اﻣﺪی ﺧﯿﻠﯿﯿﯿﯿﯽ دﯾﺮ!‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﺷﺪت از دﺳﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪم‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﻧﮑﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﮑﺎر را دوﺳﺘﺖ دارم ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ!‬
‫_‬

‫ﮐﻠﻤﻪ وار ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻣﻦ‪ .‬ﻧﺪارم‬
‫_‬

‫و اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬
‫!‬ ‫دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﻨﺎم ﯾﻐﻤﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻣﻦ ﯾﻮﺳﻒ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ!‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﭼﯽ اﺣﻤﻖ؟ از ﺧﯿﺎﻻت ﺑﯿﺮون ﺷﻮ‬

‫ِ‬ ‫_‬

‫ﭘﺸﺖ ﻣﻪ اﯾﻼ ﮐﻦ ﺑﮕﺬار ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﺑﮑﺸﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ‬
‫ِ‬ ‫و ﺑﺪون ﺣﺮف ﺳﻤﺖ دروازه رﻓﺘﻢ ﺳﻠﯿﻢ دوﯾﺪ‬
‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﻮﮐﺲ ﻣﺎﻧﻊ اﻣﺪن اش ﺷﺪ ‪ ،‬ﭘﻬﻦ زﻣﯿﻦ ﺷﺪ و ﺧﻮدش‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ دوﯾﺪ‬

‫اﯾﺴﺘﺎد ﺷﻮ ﯾﻮس‪....‬‬ ‫_‬

‫ﺑﺎزم ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‬

‫ﺗﻮرا ﻣﯿﮕﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﻮ‬ ‫_‬

‫اه ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻠﯿﻢ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻤﻪ ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﺪاﯾﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم!؟‬
‫رضوان را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﭙﺎﻟﻢ ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻮﺗﺮ زﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺮم‬
‫!‬‫رﺿﻮان‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻧﮕﺮان ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی دﯾﻮاﻧﻪ ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﭼﮑﺮ ﻣﯿﺰدم‬ ‫_‬

 ‫زﯾﺪ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن اﻣﺪ‬
‫ﺗﻮرا ﭼﯿﺸﺪه ﭼﺮا دوﯾﺪی!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺪون ﺟﻮاب رﻓﺖ در ﻣﻮﺗﺮ ﺷﯿﺸﺖ‬

‫ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ ﻣﻮﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ ﺳﺮخ اﺳﺖ ﺧﻮب اﺳﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻤﻢ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺳﺮدرد اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫داﮐﺘﺮ ﺑﺮﯾﻢ؟‬‫_‬

‫ﻧﻪ‬
‫_‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻣﺎ ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻮﺗﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد از ﻫﺮدوﯾﺸﺎن زودﺗﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪم‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ از زﯾﺪ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم‬
‫ﺳﻼم ﺧﻮش اﻣﺪی ﺑﭽﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﻼم ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺗﺸﮑﺮ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﺷﺪ اﻣﺪﯾﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ﻧﺎن ﺗﯿﺎر اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم‬

‫ﻫﻤﻪ روی ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ‬
‫زﯾﺪ ﺑﭽﯿﻢ ﮐﺎر ﻫﺎ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ! ؟ﺧﺮﯾﺪی او زﻣﯿﻦ را‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﭘﺪر ﺟﺎن ﮐﺎر ﻫﺎﯾﺶ ﺧﻼص اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‬ ‫_‬

‫ﭘﺪر رﺿﻮان ﺑﺎﻻی ﻧﺎزداﻧﻪ ام ﻓﺸﺎر ﻧﯿﺎر‬‫ِ‬ ‫_‬

‫ﻣﺎدر زﯾﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان اﻋﺘﺮاض ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎدر ﺧﯽ ﻣﻪ ﻣﻮﻟﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارم ﺧﯿﺮه ﮐﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﻘﺒﻮل‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ وﻟﯽ زﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺰد‬
‫ﻏﺬا ﺧﻮرده ﺷﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﺎی ﻧﻤﺎﻧﺪم ک ﺳﻮی اﻃﺎﻗﻢ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ‬
 ‫ﮐﺮدم‬
‫ﻣﺤﺾ وارد ﺷﺪن دروازه را ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻧﻤﺎز ﺧﻔﺘﻦ را ادا ﮐﺮدم روی ﺟﺎﯾﻨﻤﺎز ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺠﺪه را ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم اﻧﻘﺪر ﮐﻪ دﯾﮕﺮ اﺷﮏ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺧﺪاﯾﺎااا ﻣﻪ ﺑﻨﺪه ات ﻧﯿﺴﺘﻢ؟ دل ات ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺴﻮزه‬ ‫_‬

‫ﻫﺎن؟؟‬
‫ﺑﺎزم ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﯾﺪ‬
‫ﺑﺨﺪا دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ در ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﺎدر و ﭘﺪرﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﺲ ﻧﺒﻮد؟‬
‫در ﭼﻨﮓ ﻋﻤﻪ اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد؟‬
‫ﺷﺒﻬﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﮐﺎﺑﻮس ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد؟؟‬
‫ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ ﻧﺠﯿﺐ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد؟‬

‫ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ اﻣﺪ و ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ دﯾﮕﻪ ﺗﺎب ﻧﺪارم ﺑﺨﺪا ﺑﺮﯾﺪم‪ ،‬اﯾﻨﺒﺎر ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﻤﯿﺮم‬‫_‬

‫ﻧﮑﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﻄﻮر‬
‫دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪارم ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺖ دﯾﮕﺮ رﻣﻖ ﻧﺪارم‬ ‫_‬

‫ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم‪ ،‬ﭼﯿﻎ زدم ﺧﻮده زدم‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﮐﻨﺪم‬
‫ﻣﺎدرم را ﺻﺪا زدم‬
‫ﻣﺎدر ﺑﯿﺎ دﺧﺘﺮ ات را ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﭼﻘﺪر ﺑﯿﭽﺎره اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫!!!!!!!!!‬‫ﭘﺲ ﮐﺠﺎ اﺳﺘﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯽ ﻣﺎدرررررررر‬

‫ﭘﺪر ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﯾﻐﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﻤﺮه ﭘﺪر ﭼﺮا ﻧﯿﺴﺘﯽ! ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫َﻣﺮد ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﺷﻢ ؟ﭘﺪرر ﻣﮕﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﭼﻘﺪر ﺗﻮان دارد‬
‫ﺑﺨﺪا ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ ﭘﺪر ﺑﯿﺎ در اﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻏﻮش ات ﻧﯿﺎز‬
‫دارم ﻣﺎدر ﺑﻪ ﻧﻮازش ﻫﺎﯾﺖ ﻣﺤﺘﺎﺟﻢ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﯿﺴﺘﯽ؟؟؟؟‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺸﻨﻮی ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﺑﺎزم ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
 ‫ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﺪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﺒﻮد ﻧﻮازش ام ﮐﻨﺪ‬
‫ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻨﺪم ﮐﻨﺪ‬
‫ﺑﺎزم ﺷﺐ ﺑﺎ ﺑﯽ رﺣﻤﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ُرﺧﻢ‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‬
‫ﺑﺎزم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و ﭼﻘﺪر از اﯾﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪن ﻫﺎ ﻧﻔﺮت دارم‬

‫اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم ﻃﺮف ﺗﺨﺖ رﻓﺘﻢ‬
‫دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﮐﺮد‬
‫ﺗﻠﺦ ﺧﻨﺪﯾﺪم ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺪﮔﯿﻢ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﺪاﯾﺎ ﺷﮑﺮت ﺣﻤﻠﻪ را ﻓﺮﺳﺘﺎدی ﻣﻤﻨﻮن ات‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﺷﮑﺮﮔﺰار ات ﻟﻄﻒ داری‬

‫دﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﺞ ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬دﻫﻨﻢ ﮐﻒ ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ از ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی‬
‫ﺑﺮاﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺧﻮردم‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺴﺪ ﻫﺎ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ دﺳﺘﺎن و ﭘﺎﻫﺎی‬
‫ِ‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﮐﺞ‬
‫اﺷﮏ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر و رﻗﺼﺎن ﺳﻮی ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮﺷﮏ ﺗﺨﺖ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬
‫ِ‬
‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪی و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ اش ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‬

‫رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ِ ُﭘﻒ ﮐﺮده ‪،‬‬

‫در اﯾﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ِ‬
‫ﻣﻮﻫﺎی ژوﻟﯿﺪه و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﺒﺎن ِ ﺧﺸﮏ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﻧﯿﻦ‬
‫اﺳﺘﻦ‬

‫ﭼﻘﺪر ﺷﺒﯿﻪ ﺟﻨﺎزه ﻫﺎ ﺷﺪم دﯾﻮاﻧﻪ وار ﻣﯿﺨﻨﺪم!!!‬

‫ﺣﻤﺎم ﮐﺮده و از دﺳﺘﺸﻮی ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﻢ‬

 ‫ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎﻫﻢ را ﮐﻪ ﺑﺎر اول ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ِ‬
‫ﮐﻼﯾﻢ را ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﮐﻪ دور از ﭼﺸﻢ رﺿﻮان‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﯿﭙﻮﺷﻢ‬
‫ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدن ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ و اﻋﻀﺎی ﻓﺎﻣﯿﻞ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻪ‬
‫ﻣﺼﺮوف ﺧﻮردن‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮم ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺸﺘﻦ و‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺳﻼم را ﺟﻮاب ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ ﻏﯿﺮ از زﯾﺪ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺼﺮوف ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫رﺿﻮان ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﻪ ﺑﺸﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻃﺮف ﭼﻮﮐﯽ رﺿﻮان ﻣﯿﺮم در ﭼﻮﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﺎرش ﺟﺎی ﺧﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫رﺿﻮان ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎﯾﺖ ﺳﺮخ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﭘﻔﻢ ﮐﺮده؟؟‬ ‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺷﺐ درﺳﺖ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ او ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﻇﺮﯾﻔﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را ﻣﯿﺎره دﺳﺘﻢ را دراز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﭘﺘﻨﻮس را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺗﺸﮑﺮی ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻟﻘﻤﻪ را ﺑﮕﯿﺮم ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ‬
 ‫ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺎی ﻣﻪ و رﺿﻮان را ﺷﻨﯿﺪ؟؟‬
‫ﺧﺎک د ﺳﺮت رﺿﻮان ﮐﻪ اﺑﺮو ﻧﻤﺎﻧﺪی ﺑﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺮاﮔﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺧﻮد‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫زﯾﺪ و رﺿﻮان ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺘﻨﺪ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ را از‬

‫دﯾﺮوز ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺘﻤﺎ اﻣﺮوزم وﻗﺖ رﻓﺘﻪ!‬

‫راه ﺑﺎغ را در ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎﮐﺴﺎزی درﺧﺘﺎن‬ ‫ِ‬

‫ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬ﭼﻤﻦ را اب ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﺎ اذان ﻫﺎی ﻇﻬﺮ در ﺑﺎغ‬
‫زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ دﺳﺘﮑﺸﻬﺎﯾﻢ را‬ ‫ﻣﺼﺮوف ﺑﻮدم ﺻﺪای ِ‬
‫ﮐﺸﯿﺪم و ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ را از ﺟﯿﺒﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺮدم‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻢ رﺿﻮان ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ع ﺳﻼم ﮐﺠﺎ اﺳﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫در ﺑﺎغ اﺳﺘﻢ ﭼﺮا ﮐﺎر داﺷﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﺎ ﺑﺮو ﯾﮏ ﺣﻤﺎم ﮐﻦ ﻟﺒﺎس ﺧﻮﺑﺘﻢ ﺑﭙﻮش و ﯾﮏ راﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫اﻃﺎﻗﻢ ﺑﯿﺎ راﺳﺘﯽ از راه ﻋﻘﺒﯽ ﺑﯿﺎ‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﭼﺮا ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫_‬

‫اﻓﻔﻒ ﭼﻘﺪر ﮔﭗ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﮑﻦ و زود ﺧﻮده‬ ‫_‬

‫‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺳﺎن‬
‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻋﺠﺐ ﻣﺮدﻣﯽ دﯾﻮاﻧﻪ ای!‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف اﻃﺎﻗﻢ ﻣﯿﺮم ﺣﻤﺎم ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻟﺒﺎس ﻧﻘﺮه ای رﻧﮕﻢ را ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ زﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ را ﻣﯿﭙﻮﺷﻢ‪ ،‬ﻋﻄﺮم را ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
 ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﮐﻼﯾﻢ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫وارد ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺸﻢ و ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻪ ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮم ‪ ،‬از راه ﻋﻘﺒﯽ ِ‬
‫راﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻃﺎق رﺿﻮان ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻢ‬
‫ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﯿﺎ‬ ‫_‬

‫داﺧﻞ اﻃﺎق ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن رﺿﻮان ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﻫﻮی ﭼﺮا ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪی ﺟﺬاب ﻧﺪﯾﺪی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻗﺮا ﮔﻤﺸﻮ ﺳﯿﺎﻣﺎر ﻓﻘﻂ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد‬ ‫_‬

‫رﺳﯿﺪی!‬

‫ﺧﻮ ﮔﻤﺸﮑﻮ زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﭼﯽ اوردﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﭼﯿﺰی ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺧﺒﺎر را ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ای ﭼﯿﺴﺖ؟؟‬ ‫_‬

‫ﮐﺒﺎب و ﻣﺮغ‬ ‫_‬

‫اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازم و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﻪ ﮐﺪام ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺘﻮ دﻟﻢ ﺷﺪ اﮔﺮ ﻧﻤﯿﺨﻮری ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﻞ اش ﮐﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن!‬
‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺖ رﺿﻮان ﻣﯿﺮم ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﺪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻏﺬا ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﻣﺼﺮوف ﺑﺎغ و ﭼﻤﻦ ﺑﻮدم‬

‫ِ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﮔﺸﻨﻪ ﺑﻮدم از دﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﭘﺎک ﯾﺎدم رﻓﺖ ﭼﺎﺷﺖ ﻧﺎن ﺑﺨﻮرم‬
 ‫ﻫﻮی ﺳﯿﺎﻣﺎر ﮐﻠﺸﻪ ﺧﻮدت زﻫﺮ ﮐﺮدی ﺧﺎک د رﻧﮕﺖ ﺑﺲ‬ ‫_‬

‫ﮐﻦ دﯾﮕﻪ‬
‫رﺿﻮان ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﭼﺮا ﻗﻬﺮ ﻣﯿﺸﯽ ﻗﺪو اﯾﻨﻪ ﮐﻠﺶ از ﺗﻮ!‬
‫_‬

‫در ﺣﯿﻦ ﺑﺤﺚ ﮐﺮدن ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ دروازه ﺑﺎز ﺷﺪ ‪،‬و ﻗﺎﻣﺖ زﯾﺪ‬
‫در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ‬
‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮف ﻣﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬
‫رﺿﻮان ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ‬
‫!‬ ‫زﯾﺪ ﺟﺎن ﺣﻖ ﺧﻮدﺗﻢ را ای ﻗﺪو ﺧﻮرد‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻣﺎدر ﻣﯿﮕﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﻟﯿﺠﻨﺎﺑﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫_‬

‫ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ای ﺣﺮف در را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮑﻮﺑﻪ و ﻣﯿﺮه‬

‫ﻫﻤﻪ ﮐﯿﺴﺖ؟ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎز ﻓﺎﻣﯿﻞ اﯾﻨﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫رﺿﻮان ﮐﺴﯽ اﻣﺪه؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮدت ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد را ﻋﺎﺟﻞ ﻣﯿﺨﻮرم‬

‫ﺳﯿﺮ ﺷﺪی! ؟‬‫_‬

‫اه ﺑﺨﺪا ﻣﺰه دار ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫_‬

‫رﺿﻮان ﻣﯿﺨﻨﺪه‪.‬‬
‫‪*..‬‬

‫ﻫﺮدو از زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﻗﺪم ﺻﺪا ﻫﺎی‬

‫ﺧﻨﺪه از ﺻﺎﻟﻮن زﯾﺎدﺗﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯿﺮﺳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺻﺎﻟﻮن ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔَﻠﻪ ﻣﺮدم و‬
‫ﮐﯿﮏ ﺑﺰرگ ﻣﯿﺨﻮرد‬
‫ِ‬
‫ﮐﯿﮏ ﭼﻬﺎرﮐﻨﺠﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﯿﺎه و ﺳﻔﯿﺪ!‬‫ِ‬
‫ﺻﺎﻟﻮن را ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﮔﭗ ﭼﯿﺴﺖ؟؟‬
‫اﯾﻨﻘﺪر ﺟﻤﯿﻌﺖ ﭼﺮا ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ؟؟‬

‫در ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ؟؟‬‫_‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان اﻓﮑﺎرم را ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﮕﺮه ای ﮐﺴﯽ اﺳﺖ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﺧﻨﺪه در ان ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﻤﺘﻮ ﺧﻮ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﻮد!‬ ‫_‬

‫ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺪ ﺑﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺳﺎﻟﮕﺮد‬
‫ِ‬ ‫ادم واری ﮔﭗ ﺑﺰن ﺷﻒ ﺷﻒ ﻧﯽ ﺷﻔﺘﺎﻟﻮ ﺑﮕﻮ‬ ‫_‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟؟‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮدت ﭘﯿﺪا ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫**‬‫ای ﺣﺮف را ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﻣﯿﮕﺬارد‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﻋﻤﻪ و ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی اﻫﺴﺘﻪ ﺳﻮﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﯿﺮم‬
‫ﺳﻼم ﻋﻤﻪ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺑﭽﯿﻢ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﯿﭻ اﺣﻮال ﻣﺎ را ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﻧﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻋﻤﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﻣﺎن از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺟﻮاﻧﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﯿﺪ‬‫_‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﮑﺎن دادن ﺳﺮ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺤﺚ را ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯿﺘﻢ و ﺳﻤﺖ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺮم‬

‫ﻣﺤﻮ دﯾﺪن ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺸﻢ ﭼﻨﺎن دﻟﻔﺮﯾﺐ ﺷﺪه ﺑﺎ رﻧﮓ ﺳﯿﺎه‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ دل ِ ﻫﻤﻪ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد‬
‫اﻫﺴﺘﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم‬
 ‫ﺳﻼم ﺧﻮاﻫﺮ‬ ‫_‬

‫ﺗﻮﺟﻪ اش را از ﻣﺠﻠﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮد و رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ع ﺳﻼم ﺑﺮادر ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ‬
‫‪....‬‬ ‫_‬

‫ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻢ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺻﺪای ﭼﮏ ﭼﮏ و اﺷﭙﻼق‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻓﻀﺎی ﺻﺎﻟﻮن را ُﭘﺮ ﮐﺮد ﺳﻮی ﻣﺮﯾﻢ دﯾﺪم در ﺟﺎﯾﺶ‬
‫ُﺑﺖ اﯾﺴﺘﺎده و ﺣﺘﯽ ﭘﻠﮏ ﻧﻤﯿﺰﻧﺪ! و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ رو ﺧﯿﺮه‬
‫ﺷﺪه‬

‫َر ِد ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﯿﺮﺳﻢ ﺑﻪ زﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ دﻫﻨﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﻇﺎﻟﻢ ﭼﻘﺪر دﯾﺪﻧﯽ‬
‫ﺷﺪه!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎه ﻣﺠﻠﺲ! ﻣﮑﻤﻞ ﺳﯿﺎه ﭘﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫ِ‬ ‫درﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎی ﺳﯿﺎه‬

‫ِ‬ ‫درﯾﺸﯽ ﺳﯿﺎه ‪،‬ﺑﻮت ﻫﺎی ﺳﯿﺎه ‪،‬‬
‫و ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﯿﺎه‬
‫رﻧﮓ ﺳﯿﺎه ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪش ﻋﺠﺐ ﻫﻤﺨﻮاﻧﯽ داﺷﺖ!‬
‫اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﻗﻠﺒﺶ‬
‫اﯾﺴﺘﺎد ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻏﺮق زﯾﺪ ﺑﻮد!‬

‫!‬ ‫زﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺶ دﻧﺒﺎل ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ زﯾﺪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﯾﮏ ﺻﺪا ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ دور و ِ‬
‫ﻣﯿﺪادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻃﺮف زﯾﺪ رﻓﺖ‪..‬‬
‫**‬
 ‫ﮐﯿﮏ ﻗﻄﻊ ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﻪ ﻓﻘﻂ از ﯾﮏ ﮐﻨﺞ ﻧﻈﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ‬
‫اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪن ﮐﺴﯽ در ﭘﻬﻠﻮﯾﻢ ﭼﺸﻢ از دﯾﺪن زدن ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪی ﺳﺎﻟﮕﺮد ﮐﯿﺴﺖ؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ای ﺑﻤﺮی رﺿﻮان ﭼﺮا از اول ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺗﺤﻔﻪ را از ﮐﺠﺎ‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﻢ؟؟‬

‫ﺧﻮب ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻋﻮض دارد ﮔﻠﻪ ﻧﺪارد ﺣﺴﺎب‬ ‫_‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اداﻣﻪ داد‬
‫ﺣﺎﻟﯽ ﺟﻮاب ﻟﻨﮕﺪراز را ﺧﻮدت ﺑﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪه ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺳﻤﺖ رﺿﻮان ﻣﯿﺮه‬

‫ﺧﺎک د ﺧﻨﺪه ات ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ زﯾﺪ ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ دادﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﺎر زﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﺮدو ﺳﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ِ‬
‫ﭼﻘﺪرم ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ زﯾﺒﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬
‫‪.....‬‬

‫ﻣﺮﯾﻢ دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻟﺮزان ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺳﺎﻟﮕﺮدت ﻣﺒﺎرک ان ن ﺷﺎا ﺻﺪ‪...‬د‪ ..‬ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻮی‬
‫‪....‬‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺣﺘﯽ دﺳﺘﺶ را ﻧﻤﯿﮕﯿﺮد و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻟﻄﻒ داری زﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ اﻫﺴﺘﻪ دﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ ﮐﺮد و ﺧﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف‬

‫ﻫﻤﺮاه زﯾﺪ ﺑﻮد‬
‫ِ‬ ‫زدن ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮا ﮐﺮد وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻪ اش‬
‫****‬
 ‫ﻻﻻ ﯾﻮﺳﻒ ﺗﻮ ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ ﻧﻤﯿﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای اﺳﻤﺎ ﺑﻮد‬

‫ﭼﺮا از ﺳﺮ ﺷﺐ اﺳﻤﺎ را ﻧﺪﯾﺪم!! ﻟﺒﺎس ﺑﻪ رﻧﮓ زرد ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﺑﻮد دﻟﻨﺸﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫اﻓﺮاد ﮐﻪ در ﻣﺤﻔﻞ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ای‬
‫وﻟﯽ ﺑﯿﻦ ﻫﻤﻪ ای ﺷﺎن رﺿﻮان ‪،‬اﺳﻤﺎ‪،‬ﻣﺮﯾﻢ‪،‬زﯾﺒﺎﯾﯽ ِ‬
‫ﺧﺎص‬
‫***‬ ‫ﺧﻮد را داﺷﺘﻨﺪ و زﯾﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﺒﻮد!‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﻣﯿﺎﯾﻢ اﺳﻤﺎ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ‬
‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻫﻤﺮاه اﺳﻤﺎ‬

‫ﻃﺮف زﯾﺪ ﻣﯿﺮم‬

‫اﺳﻤﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﺮﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ و ﮔﺮم ﻗﺼﻪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫زﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ ﺑﻪ ُﺟﺰ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ‬
‫در اﯾﻦ روزا ﻋﺠﺐ ﻟﺐ ﻫﺎی زﯾﺪ اراﺳﺘﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺘﻨﺪ!!‬

‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ارام ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻮی‬ ‫ﺳﺎﻟﮕﺮد ات ﻣﺒﺎرک ان ﺷﺎا‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻗﺪم وار ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﻣﯿﺸﻪ و ﻃﻮری ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدم ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻋﻪ ﻋﻪ ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن ادم ﻫﻤﺘﻮ ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ ﻣﯿﺘﻪ!!‬ ‫_‬
 ‫ﺳﺮد ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭘﺲ ﭼﯿﻘﺴﻢ ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ ﻣﯿﺘﻪ! ﻫﺎن ﯾﺎدم اﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﻮد ﻫﻮم؟ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر؟!‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﮐﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯿﺎﯾﻢ در ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﻮدم‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﺧﻨﺪه در ان ﻣﻮج ﻣﯿﺰﻧﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ﺧﻮدت را ﺑﺎ او ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﮑﻦ! ﻗﻠﺐ ‪،‬اﻏﻮش ‪،‬‬‫_‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط روح و ﺟﺴﻤﻢ ﻫﺴﺖ ﻓﻘﻂ‬

‫ﻣﺮﺑﻮط ﯾﮏ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎا او ﻣﺮﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ای ﻟﻨﮕﺪراز ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟؟ﺑﻼﯾﻢ د ﭘﺲ ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﻪ ﭼﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﮐﯿﺴﺖ!‬
‫اﺻ ً‬
‫ﻼ ﭼﺮا ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮ ﻣﯿﺪاﻧﺪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ اﺳﺘﻢ!‬

‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ارام‬

‫ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ داد!‬

‫_‬

‫ﺳﯿﺎﻣﺎر‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺟﻮاﺑﻢ ﻣﺰه دﻫﻨﺶ را ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺰاﺣﻢ رﺳﯿﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ!‬
‫!‬‫ﻗﺪو ﺟﺎن ﺧﻮب ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ روﻏﻦ دار و ﭼﺮب ﺧﻮ دادی‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ‬

 ‫رﺿﻮان ﺟﺎن ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ را ﭼﯽ ﺑﺎ ﻣﯿﻞ ﭼﯽ ﺑﯽ ﻣﯿﻞ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺘﯿﻢ‬

‫‪...‬‬

‫و ﮔﺮﻧﻪ ﺣﻖ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺣﺬف ﮐﺮدن از زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ زﯾﺪ ﺧﺎن! ؟‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪن رﻧﮓ زﯾﺪ و ﻓﺸﺎر دادن دﻧﺪان ﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﺎن‬

‫ﮐﻨﻨﺪن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﯿﺮم ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮرده‬
‫!!‬

‫اﺧﯿﺶ دﻟﻢ ارام ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ای دﯾﻮ را ﺧﻮ ﺧﺮاب ﮐﺮدم‬

‫رواﻧﯽ‬
‫!‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯿﻦ ﻣﻪ ﺧﻮ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ اﯾﺮه ﺑﺎن ﭼﯿﺸﺪ ﺗﺤﻔﻪ ای زﯾﺪ؟ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺑﺮﯾﺶ‬ ‫_‬

‫ﺧﺮﯾﺪی و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه‬

‫ای ﻣﻀﺮ ﺑﺎزم ﮐﺎره ﺧﻮده ﮐﺮدی!‬

‫ﺧﻮدت ﭼﯽ ﺧﺮﯾﺪی اول ﺗﻮ ﺑﮕﻮ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺰ ﮐﻪ ﻣﻤﻠﻮ از ﺗﺤﺎﯾﻒ ﮔﺮان ﻗﯿﻤﺖ ﻫﺴﺖ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ‬‫ﺑﻪ ِ‬

‫اوﻧﻪ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ زﯾﺒﺎ و ﻣﺎرﮐﺪار‬
‫_‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ ﯾﻮﺳﻒ ﺟﺎن!!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪاﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﺑﺎز‬ ‫ﺧﻮب ﮔﭗ اﯾﺘﻮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺤﻔﻪ در اﺗﺎﻗﻢ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺘﻤﺖ‬
‫رﺿﻮان ﻗﻬﻘﻬﻪ زد و ﮔﻔﺖ‬
 ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺘﯽ!!‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺨﯽ ﺑﯿﺨﯽ!!!!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزی وﻣﯿﮑﺮد و زﯾﺪ دﺳﺘﺎﻧﺶ را در ﺟﯿﺐ‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺪون ﺣﺮف ﺑﻪ ﻣﻪ و رﺿﻮان ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬

‫ﭼﺸﻢ ام ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﮐﻤﯽ از ﻣﺎ‬

‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫!‬

‫و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻏﺮق ِ زﯾﺪ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮده اﯾﻘﻪ ﮐﻢ ﻣﯿﺎری ﺑﺎزم ﻏﺮق ِ زﯾﺪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﺧﯿﺮه ای ﻣﺮﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬

‫ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﺳﻮﯾﻢ دﯾﺪ و ﭼﺸﻤﮏ زد‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﺟﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﮏ ﮔﯿﻼس اب ﻣﯿﺎری‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد‬

‫ﻣﻪ را ﻣﯿﮕﯽ؟‬‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺮﯾﻢ اﯾﻨﺠﻪ اﺳﺖ ﻫﻤﺘﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ از ﺧﻮﺷﯽ زﯾﺎد راه ﺧﻮده ﮔﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ رو ﺑﻪ‬

‫زﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺎرم‬ ‫_‬

‫و ﺑﺎ دوش ﺳﻤﺖ اﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‬

‫ﻣﻪ و رﺿﻮان ﻃﺮف زﯾﺪ ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ‬
‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‬
‫زﯾﺪ ﺗﻮ اﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﺑﺪﻟﯿﺖ؟ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺟﺎن ﮔﻔﺘﯽ و ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫(‬ ‫)‬ ‫_‬

‫زدی ﺑﺮﯾﺶ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﺸﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺖ رﺳﯿﺪ اب را ﺑﻪ زﯾﺪ داد‬
 ‫ﺗﺸﮑﺮ‬
‫‪...‬‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف دروازه رﻓﺘﻢ و دﯾﮕﺮ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺷﺎن را ﻧﺸﻨﯿﺪم‬

‫زﯾﺪ ﭼﯽ ﭘﻼن داﺷﺖ؟‬
‫روی ﯾﮑﯽ از ﭼﻮﮐﯽ ﻫﺎی ﭼﻤﻦ ﺷﯿﺸﺘﻢ‬
‫اﻣﺸﺐ ﭼﺮا اﺳﻤﺎن دﻟﮕﯿﺮ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدم؟‬
‫ﺟﻮاب ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم و اﺳﻤﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﺮدم‬
‫ﺻﺪای ﭘﺎی ﮐﺴﯽ اﻣﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ را از اﺳﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺴﻮی ﻣﻮج‬
‫ﺻﺪا ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‬
‫زﯾﺪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﯿﮏ و دو ﮔﯿﻼس ﭼﺎی ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ اﻣﺪ‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ اﺑﺮو ﻫﺎﯾﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرد‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻋﻪ ﯾﻮﺳﻒ ﺟﺎن ﺑﺪون ﮐﯿﮏ ﺧﻮردن ﺑﺮاﻣﺪی ؟ﮔﭙﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ‬

‫ﮐﯿﮏ و ﭼﺎی را روی ﻣﯿﺰ ﻣﺎﻧﺪ و ﺧﻮدش در ﮐﻨﺎرم ﺟﺎ ﺧﻮش‬

‫ﮐﺮد‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺪم ﺑﺮ دارم ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﯿﺨﮑﻮﺑﻢ‬
‫ﮐﺮد‬
‫ﺑﻪ درﺧﺖ ﭘﯿﺶ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﯿﻼس ﭼﺎی را ﻣﺤﮑﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮﯾﻢ زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻐﻤﺎ؟‬‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎا!؟؟‬
‫ﺑﻌﺪ از دﯾﺮ وﻗﺖ ﻧﺎﻣﻢ را ﻣﯿﺸﻨﻮم اﺣﺴﺎس ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ‬
‫اﯾﻦ ﻧﺎم‬
‫ﺳﮑﻮت را ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ‬
‫ﻼ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﭘﻼن داری؟‬ ‫ﻫﺪف ات ﭼﯿﺴﺖ؟ﻧﻪ اﺻ ً‬ ‫_‬

‫ﮔﯿﻼس ﭼﺎی را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯿﮕﺬارد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

 ‫ﯾﻐﻤﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎر اﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﯾﻮﺳﻒ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﭼﻮﮐﯽ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ در ﭼﻮﮐﯽ ﮐﻨﺎری او ﻣﯿﺸﻨﻢ‬
‫اداﻣﻪ داد‬
‫از اول ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺖ ﺷﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای دﺧﺘﺮاﻧﻪ دﺳﺘﺎن ِ ﻇﺮﯾﻒ ‪ ،‬ﺟﺜﻪ ای ﻧﺤﯿﻒ و ﻇﺮﯾﻒ‬

‫ﻟﺤﻦ ِ ﺣﺮف زدن ﻫﻤﻪ ﮔﻮاﻫﯽ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺖ ﻣﯿﺪاد وﻟﯽ‬
‫ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯽ ان ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻦ و‬
‫ﺳﺎل!‬
‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﺳﻤﺎن‬
‫ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﯾﻨﻬﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻓﺮق ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ دﺧﺘﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ ﭘﺴﺮ ﻓﻘﻂ ﻣﺜﻠﯽ ادم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه‬

‫ﺷﺪ! ؟‬
‫ﻣﻄﻠﺐ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﻄﻠﺐ واﺿﺢ اﺳﺖ ﻣﻪ ﻧﺎز وردارت ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺪون ﭼﻮن و ﭼﺮا ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺳﻮﺗﻔﺎﻫﻢ ﻧﺸﻪ ای ﮔﭙﺎ را ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﺸﺪ ﻣﺮﺑﻮط وﺿﯿﻌﺖ ﮐﻨﻮﻧﯽ‬
‫ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﻮی ﺑﯿﺎدر ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻪ ﻧﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ ؟او ﻫﻢ ﺳﺮ ﺗﻮو!‬‫_‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﺸﺖ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ً‬
‫دوﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻧﺎز ﺗﻮ ﺳﺮی‬ ‫اوﻻً ﻣﻪ ﺑﯿﺎدرت ﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻗﺎﺑﻞ ِ ﺗﻄﺒﯿﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ای ﺣﺮﻓﺶ ﮐﻨﺘﺮول زﺑﺎﻧﻢ از ﺗﻮاﻧﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﺎ ﺻﺪای‬

 ‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ زﺑﺎﻧﺖ ﺑﺎش ﺧﻮدت ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﯽ رﺿﻮان‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﺑﯿﺎدرم ﻫﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﺧﻮدﺧﻮاه و ﻣﻐﺮور ﻧﯿﺴﺖ او‬

‫ﺣﺘﯽ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد ﻣﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺜﻠﯽ ﯾﮏ ﺑﺮادر ﺑﺮاﯾﻢ ارزش‬
‫ﻗﺎﯾﻞ اﺳﺖ‬
‫اﮔﺮ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺎز ﭼﯽ؟ﺑﺎز ﺑﺮادرﻧﻪ دوﺳﺘﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ؟‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪن ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﺎ ﮐﺪام ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﺗﻮ ﺗﻐﯿﺮ ﮐﺮد؟‬

‫_‬

‫ﻧﻪ ﻧﮑﺮد ﭘﺲ ﺑﺮای اون ﻫﻢ ﻗﻄﻌﺎ ﺗﻐﯿﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ‬

‫در ﺿﻤﻦ اﮔﺮ ﺗﻮ دﻫﻨﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ از ﮐﺠﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺷﺪ؟‬

‫زﯾﺪ دﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﻮده ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺎره ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ راز ﻧﮕﻬﺪاری ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫اﻣﯿﺪوارم‬
‫_‬

‫در داﺧﻞ ﻃﺒﻖ رﺳﻢ ﮐﯿﮏ در دﻫﻨﻢ ﻧﮑﺮدی ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺘﻢ و ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﮐﯿﮏ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫زور ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎ دﻟﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدم ﺣﺎﻟﯽ ﻫﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﻢ‬
‫ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
‫ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪه‬

‫وﺟﺪان ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺨﺪا ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮادری ﻣﯿﮕﻢ ﺻﺪاﯾﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﻮ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺣﺎل ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺪ ﺷﻮد؟ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ!‬ ‫_‬

‫ﭘﺲ درﺳﺖ ﺣﺪس زدم‬

‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﭘﺴﺖ ﺷﺪه ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ او دﺧﺘﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﺗﻮرا ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻪ؟ﮐﻮر اﺳﺘﯽ؟ﺣﻖ ﻧﺪاری ﺑﺎ‬

‫اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﺑﺎزی ﮐﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪی ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ؟؟؟‬

‫اﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ دﯾﮕﻪ را ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻢ ﭼﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ دل زﯾﺪ را ﺗﺴﺨﯿﺮ‬

‫ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ان ﺷﺎا زﯾﺮ ﺧﺮوار ﺧﺎک ﺷﻮد ﺗﺎ از‪..‬‬ ‫_‬

‫ﺣﺲ ﮐﺮدم دﻧﺪان ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺪه ﺷﺪﻧﺪ ﺣﺮﻓﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻃﺮف زﯾﺪ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ رواﻧﯽ ﻫﺎ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ اﺣﻤﻖ؟ ﺑﮕﻮو ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫واﻗﻌﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﺎش ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ دﻫﻨﺖ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﯾﻐﻤﺎ ﻣﺜﻠﯽ ﮐﻪ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ!!‬

‫ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر دوﺳﺘﺶ دارد؟؟‬

‫ﻫﯽ‪ ...‬چ‪ ..‬چ‪ .‬ی‪ .‬ززز‬‫_‬

‫ﯾﮑﺒﺎری دﯾﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﯽ از ﺧﻮد ﮔﻠﻪ‬ ‫_‬

‫ﮐﻦ ﻧﻪ از ﻣﻦ!!‬
‫و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ اداﻣﻪ داد‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪی؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺗﺮس ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم‬

‫ﺳﮑﻮت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺣﮑﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ‬

‫ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ و ﻣﻦ ﺟﺮات رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺜﻠﯽ ﺑﺖ ﮐﻨﺎرش‬
 ‫ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮدم‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﺜﻠﯽ ادم ﮐﯿﮏ ﻣﯿﺪادی و‬ ‫_‬

‫ﺧﻮش ﻣﯿﺪاﺷﺖ‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﻧﺎز ﻧﻤﯿﮑﺮدی ﻣﺮﯾﻢ ِ‬

‫ﻃﺮف ﻋﻤﺎرت رﻓﺖ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ زﯾﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ؟‬

‫ﻧﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎز ﺣﺎل او ﺑﻪ اﺻﻄﻼح اﺣﻤﻖ را ﺧﺮاب ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺮم او ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎزوی اش ﭼﻨﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻮد و ﻃﺮﻓﻢ‬
‫ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده‬

‫ﺑﺎ وارﺧﻄﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻫﺮﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﯽ‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﺶ را از ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﺮی ﻣﻪ ﻧﺎز ﻧﮑﻦ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺪا ﻧﺎز ﻧﺒﻮد ﻓﻘﻂ ﻓﻘﻂ ﻓﻘﻂ‬

‫‪..‬‬ ‫‪...‬‬ ‫_‬

‫ﻓﻘﻂ ﭼﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎر اﺧﺮت ﺑﺎﺷﺪ دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺮف ﻣﻪ ﻋﻤﻠﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻫﺮدو ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻢ‬
‫ﻇﺮف ﮐﯿﮏ را در دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم ﭘﺲ ﮐﻮ ﻗﺎﺷﻖ؟؟‬

‫اﻧﮕﺎر ذﻫﻦ ﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺘﯽ‬ ‫_‬

 ‫ﻗﻄﻌﻪ از ﮐﯿﮏ را ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﺟﺪا ﮐﺮدم دﺳﺘﻢ ﺑﻪ وﺿﻮح‬
‫ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺑﺎ ﻫﺰار زﺣﻤﺖ ﮐﯿﮏ را در‬
‫دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﮐﯿﮏ را ﻣﺰه ﻣﯿﮑﺮد‬
‫ﻫﻤﻤﻤﻤﻤﻤﻢ‬
‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻣﺮگ ﻫﻤﻤﻤﻢ زارت ﺷﻮه د ﮔﻠﻮﯾﺖ ﺑﻨﺪه ﺑﺎﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ؟ ﻧﯽ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﻮش ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ام ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﻗﻄﻌﻪ ای ﮐﯿﮏ را ﺟﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺳﻤﺖ ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫ﭼﯽ ﻟﻖ ﻟﻖ ﺳﯿﻞ داری ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮر‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮرم‬ ‫_‬

‫ﺑﺎز ﮐﻮ دﻫﻨﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮرم‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﮕﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺒﻨﻪ ﻃﺮﻓﻢ‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ ازادش دﻫﻨﻢ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻠﮑﺎی ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫و ﮐﯿﮏ را ﺑﻪ زور داﺧﻞ دﻫﻨﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه اش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﻣﺰه داد ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ‬
‫_‬

‫ﻣﺮگ ﻣﺰه داد ﺑﯿﺒﯽ ﮐﻠﯽ روﯾﻤﻪ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﮐﺮدی‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺎ ﭘﺎک اش ﮐﻨﻢ‬

‫_‬

‫ﺑﺎ دﺳﺘﺶ روﯾﻤﻪ ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﻪ‬

‫اﯾﻨﻪ ﭘﺎک ﺷﺪ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻮ ﺗﺤﻔﯿﻢ؟‬‫_‬
 ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺗﺤﻔﻪ ات؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﭼﻄﻮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎز دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﺸﻪ ﺳﮑﻮت اﺧﺘﯿﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ‬

‫ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ دل ﺳﻨﮓ ﻣﺎﻧﻨﺪش ﺑﺴﻮزد!‬

‫ﻧﺨﺮﯾﺪی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺪا ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮدم اﻣﺮوز ﺳﺎﻟﮕﺮد ات ﻫﺴﺖ و ﮔﺮﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﮏ‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺨﺮﯾﺪم ﺣﺘﯽ او ﺳﯿﺎﻣﺎر ام ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ دﻏﻞ ﺑﺎزی‬

‫ﮐﺮد وﻻ‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
‫ﻓﺮق ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ در ﻋﻮﺿﺶ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی دﯾﮕﻪ ﺑﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻣﺜﻼ ﭼﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ات‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯽ؟‬ ‫_‬

‫و ﺑﺎ ﻗﻬﺮ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﮑﻦ‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪی‬ ‫_‬

‫ﺻﺒﺢ ﺑﺮﯾﺖ ﯾﮏ ﺗﺤﻔﻪ ﺧﻮﺑﯿﺶ ﻣﯿﺘﻢ درﺳﺖ اﺳﺖ ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﻫﻤﯽ را ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻣﯿﺘﯽ ﯾﺎ ﺑﺮم؟‬ ‫_‬

‫اﻟﻬﯽ زﯾﺮ ﺗﺎﯾﺮ ﻣﻮﺗﺮ ﺷﻮی زﯾﺪ ‪ ،‬اﻟﻬﯽ در ﺑﮕﯿﺮی‬

‫ﻧﻤﯿﺸﻪ از اﯾﻦ ﺑﮕﺬری؟؟‬ ‫_‬
 ‫ﺑﺎ ﻗﺎﻃﯿﻌﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﮑﻦ‬ ‫_‬

‫اﻓﻔﻔﻔﻔﻔﻒ ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮﯾﺶ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻨﻪ ای ﮔﺪاﯾﮕﺮ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮﺷﻢ اﻣﺪه‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﺑﺎز اش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮ‬
‫_‬

‫اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازد و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻫﻤﺘﻮ ﺑﮕﯿﺮم؟ﺗﺤﻔﻪ را ﮐﺲ ﻫﻤﺘﻮ ﻣﯿﺘﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﭼﯿﻘﺴﻢ ﻣﯿﺘﻦ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدت د ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎز دﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺎر ﺑﺎز ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬

‫ای را ﭼﯿﺸﺪه اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻫﻮش ﺧﻮ اﺳﺖ؟؟‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﺒﺮم و ﺑﺎﻻی ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ در ﭼﺸﻤﺎن زﯾﺪ ﻫﻮﯾﺪا ﺑﻮد‬

‫ﺗﺐ ام ﻧﺪاری ﭘﺲ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ای ﻓﮑﺮ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﮑﻨﯽ‬ ‫_‬

‫ﮐﻪ ﻣﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را ﺑﺮﯾﺖ ﻣﯿﺒﻨﺪم ﻫﻮم؟؟‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫دﺳﺘﻢ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ زﺑﺎن ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ زود ﺑﺴﺘﻪ اش ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫اﮔﺮ ﻧﮑﻨﻢ؟‬‫_‬

‫ﺑﺎز ﺧﻮد داﻧﯽ!‬‫_‬

‫ای ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﮐﻪ از ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﻢ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

 ‫ﺑﺎ اﮐﺮاه ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺎﻟﯽ از ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫زﯾﺪ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫اﯾﻨﻪ ﺷﺪ‬ ‫_‬

‫اﻓﺮﯾﻦ‬ ‫_‬

‫‪....‬‬ ‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را در دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و دﻗﯿﻖ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫اﮔﺮ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮﺷﺖ اﻣﺪه ﻗﺒﻼ ﺑﺮﯾﺖ ﻣﯿﺪادم‬ ‫_‬

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ اس ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺪون ﺣﺮف از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﯾﻮﺳﻒ ﻫﺴﺘﯽ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ‬ ‫_‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﯽ ﺿﺮورت داری‬

‫اﯾﺎ ای ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم ﺳﻮاﻻﺗﻢ ﺑﻮد ؟؟؟‬

‫ﭼﺮا ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد؟ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﺶ ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻮدم‬

‫!‬ ‫ﭼﺮا اﯾﻨﮑﺎر ﻫﺎ را ﻣﯿﮑﻨﺪ؟ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﯽ ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدﻧﻢ را ﺑﻪ روﯾﻢ‬

‫ﻧﻤﯿﺎره‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﺎ رازم ﺗﻬﺪﯾﺪم ﻧﮑﺮد! ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺧﻮدﺧﻮاه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎزم‬
‫ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺮ اش اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ دﺧﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ‬
‫ﺧﻮدش ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﻟﻄﻒ اﺳﺖ‬

‫درد دﻫﻨﻢ ﺳﻮاﻻت ﭘﯽ در ﭘﯽ ذﻫﻨﻢ را ﻣﺤﻮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

 ‫اﻟﻬﯽ دﺳﺖ ات ﺑﺸﮑﻨﻪ ﻟﻨﮕﺪراز رواﻧﯽ زدی دﻫﻨﻤﻪ ﻣﯿﺪه‬ ‫_‬

‫ﮐﺮدی‬
‫دﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮ اﺳﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫‪..‬‬

‫ﻃﺮف اﻃﺎﻗﻢ ﻣﯿﺮم و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﻮا ﺧﻮب ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﺷﺪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ‬ ‫_‬

‫ﮐﻼه ﺳﺮ ﮐﻨﻢ ﻏﯿﺮ از زﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ادا ﻧﻤﺎز ﺧﻔﺘﻦ راﻫﯽ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﻮاب ﺷﺪم ﮐﻪ ﮐﻢ از‬

‫دﻧﯿﺎﯾﯽ وﺣﺸﺖ ﻧﺒﻮد‬
‫ﺑﺎزم ﻫﻤﺎن ﮐﺎﺑﻮس وﺣﺸﺘﺎﻧﺎک ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدت رﺣﻢ ﮐﻦ!‬

‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺑﻮد ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﻗﻀﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺠﺒﻮر ﻗﻀﺎﯾﯽ‬ ‫ِ‬
‫اش را ﺑﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻢ‬
‫ﻃﺒﻖ ِ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻢ‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎی رﺿﻮان ﺧﻮرده ﺷﺪ‬
‫اﻣﺮوز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ‬
‫ﻃﺮف اﻃﺎق رﺿﻮان رﻓﺘﻢ‬
‫ﺑﯿﺎ‬
‫_‬

‫رﺿﻮان ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻮی داری؟‬ ‫_‬

‫ﺳﺮی ﺧﻮد از ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﯽ؟اوﺗﻮی ﻣﻮی ﯾﺎ ﺧﺸﮑﻦ ﻣﻮی؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺗﺮ از ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﺎک د ﺳﺮ ات دﺧﺘﺮ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ای ﭼﯿﺰ ﻫﺎ را داری‬ ‫_‬
 ‫ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﺎزک ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ام ﺗﮑﻤﯿﻞ اﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی ﻣﺮا؟دﺧﺘﺮی‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ!‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ات زﻏﺎل واری اﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭼﺮاا؟ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﺑﺘﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻪ ﻣﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺒﯿﻨﯽ ﺣﺎﻟﯽ داری ﯾﺎ ﻧﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﯽ اول ﻧﺸﺎن ﺑﺘﯽ ﻫﻠﻪ دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدش ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮده و ﮐﻼﯾﻢ را ﻣﯿﮑﺸﻪ‬

‫ﺗﻌﺠﺐ در ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد‬
‫ﺑﯽ ﻋﻘﻞ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺣﺎﻟﯽ ای ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﺮدی؟ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﻫﻢ ﻣﯿﺰﻧﯿﺶ‬
‫ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫رﺿﻮان زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن داری ﯾﺎ ﻧﯽ ﮐﺎر دارم؟‬ ‫_‬

‫از ﻣﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪه وﻟﯽ زﯾﺪ دارد ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﯽ ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮو از زﯾﺪه ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺎر‬

‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺎرم‬‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺎری؟‬ ‫_‬

‫ﻧﯽ‬‫_‬

‫ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﯿﺮم ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻣﯿﮕﻢ ﯾﺎدت ﺧﻮ‬ ‫_‬

‫ﻧﺮﻓﺘﻪ؟‬
 ‫اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮم‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺪا ﻧﺰﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﺟﻮﯾﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﯾﮑﺒﺎر‬ ‫_‬

‫ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﺑﺨﺖ دﯾﺪی‬

‫وﻗﺖ ﻧﺪارم زود ﺑﯿﺎر!‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮده ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ای ﻋﻠﯽ ﭼﭗ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺎﯾﻪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻼ‬
‫ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﻧﮑﻨﯽ! ؟‬

‫_‬

‫ﻃﺮز اﺳﺘﻔﺎده اش را ﻧﺸﺎن ﺑﺘﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮ‬
‫‪...‬‬ ‫_‬

‫دل ﻧﺎ دل ﻃﺮز اﺳﺘﻔﺎده اش را ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺘﻪ‬

‫‪***.....‬‬‫ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﻃﺮف ﭘﻨﺎﻫﮕﺎی ﺧﻮد ﻣﯿﺮم‬
‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﻫﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﺨﺺ ﻣﻘﺎﺑﻞ در اﯾﯿﻨﻪ ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ ام دوﺑﺎره ﺑﻪ ُرﺧﻢ‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‬
‫دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺳﻮﺧﺖ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم ﺣﺘﻤﺎ‬
‫‪...‬‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮده‬

‫ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮدم ﺑﺎزم اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﯽ درﯾﻎ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺟﺎری ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﭼﺮا اﯾﻦ اﺷﮏ ﻫﺎ ﺧﻼﺻﯽ ﻧﺪارﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺳﯿﻞ‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ را اﺣﺎﻃﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ وﻟﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ اش ﺧﺸﮏ ﻧﻤﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺟﺪا ﮐﺮده و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻨﺪم از ﺑﯿﺦ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺷﺎن‬
‫دور ﺑﺮم را ﻣﻮﻫﺎی ﺗﺮاﺷﯿﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺮخ ﺑﻪ‬
‫اﯾﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﻏﺮق ِ ﺷﺨﺺ ﺑﯽ ﻣﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﺨﺺ ﮐَﻞ در اﯾﯿﻨﻪ ﻣﯿﺸﻮم‬
 ‫ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﻢ اﯾﯿﻨﻪ را ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻐﺾ اﻟﻮد رو ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ در اﯾﯿﻨﻪ دﯾﺪه ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺗﻮ در ﮐﺪام روز ﻧﺤﺲ ﭘﺎ ﺑﻪ ای ﺧﺮاب ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﯽ؟؟؟‬
‫ﺑﯿﭽﺎره ﺗﺮ از ﺧﻮدت را ﺳﺮاغ داری؟؟‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺧﻮدم ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ م و ﺧﺪاﯾﻢ ﺑﻮدم ﮔﻠﻪ‬
‫ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﮏ ﻋﻤﺮ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﺎ اﻧﺪازه ﺳﺎل‬
‫‪12‬‬

‫‪*...‬‬‫زﺟﺮ‬

‫در اﯾﻦ ﺣﯿﻦ دروازه ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻪ زﯾﺪ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن داﺧﻞ‬
‫ﻣﯿﺎﯾﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﻪ از ﻋﻤﺎرت ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ دوﯾﺪه‬
‫دﺳﺘﺶ در دﺳﺘﮕﯿﺮ دروازه ﻣﯿﻤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ‬
‫و ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ارام ﻣﯿﮕﻮﯾﯿﺪ‬
‫ﭼﯽ ﮐﺮدی ﺑﺎ ﺧﻮد ؟‬ ‫_‬

‫ﭼﺮا ﺣﺲ ﮐﺮدم ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ ؟؟؟‬

‫ﺣﺘﻤﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻄﻮری ﺷﻮد ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر‬
‫ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ارام ارام ﻃﺮﻓﻢ ﻗﺪم زﻧﺎن ﻣﯿﺎﯾﻪ‬

‫ﭼﺮا دﺳﺘﺶ ﻣﯿﻠﺮزد؟ﭼﺮا ﺻﺪاﯾﺶ ﻧﻮرﻣﺎل ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫دﺳﺘﺶ ﻣﯿﻠﺮزد و ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮم را ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﭼﺮا؟ﯾﻐﻤﺎ!؟‬ ‫_‬

‫ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ دﯾﺪه ﻧﺸﻮد زدﻣﺸﺎن؟‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﮐﻼه ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﺴﺘﻢ؟‬
 ‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﻮرﻣﺎل ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻣﻮﻫﺎی زﯾﺎد ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎﯾﻪ‬ ‫_‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻪ؟؟‬
‫ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻤﯿﺎﯾﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﭼﺮا اﻣﺮوز زﯾﺪ اﯾﻨﻘﺪر ارام اﺳﺖ و ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﻣﺪارا ﻣﯿﮑﻨﺪ؟‬

‫ﻣﮕﺮ ﻃﻮﻓﺎﻧﻢ ارام ﺷﺪه ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﻋﺠﺐ!‬

‫ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ دﯾﮕﻪ راﺣﺖ ﺷﺪم ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮﯾﻢ و اﺷﺎره ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮم ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻫﻨﻮزم دﺳﺘﺶ روی ﺳﺮم ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻼی ﺧﻄﺎﮐﺎر ﻣﯿﮕﻢ‬

‫دﯾﮕﻪ ام ﺑﺪرﻧﮓ ﺷﺪم زﯾﺪ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬

‫روی ﭼﻮﮐﯽ ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﯿﻨﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﺪ و ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ در اﻓﮑﺎرش ﻏﺮق ﺷﺪه ﺻﺪای اراﻣﺶ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺰن‬
‫_‬

‫ﭼﯽ را؟‬‫_‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻪ‬‫_‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﻪ ذﻫﻨﻢ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﺪاد‬

‫ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﻮده ﻣﯿﺰﻧﻪ؟‬
‫!‬‫ﺧﯿﺎل ﭘﻠﻮ ﻧﺰن ﺣﺘﻤﺎ دل اش ﺳﻮﺧﺘﻪ‬
 ‫ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ دﻟﺴﻮزی ﮐﻨﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﺰن‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪه ﺧﻨﺪه ای ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ ﺟﺰ ﺧﻨﺪه‬

‫از ﺧﻮده ﭼﻄﻮر ﺗﺎﻧﺴﺘﯽ ؟‬ ‫_‬

‫ای ﺑﺎر ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺰن‬ ‫_‬

‫از زﯾﺒﺎﯾﺖ ﮐﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺮﯾﻢ دﻟﺶ ﻣﯿﮑﺸﻨﻪ‬ ‫_‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ و دﻟﺨﻮر ﻣﯿﮕﻪ‬

‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﻪ درد ﻣﯿﺨﻮرد؟‬‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد؟؟‬

‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﺴﯽ زﯾﺪ را ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﺗﺤﺴﯿﻦ اش‬

‫ﻧﮑﻨﺪ ؟؟‬
‫اﯾﺎ ﮐﺴﯽ ام ﻫﺴﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ زﯾﺪ در ﭼﺸﻤﺶ ﻧﯿﺎﯾﺪ و ﺑﻪ ﻗﻠﺐ‬
‫اش ﺳﺮاﯾﺖ ﻧﮑﻨﺪ؟‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺣﺘﻤﺎ اووو دﻟﺶ را ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮرم از‬

‫)‬

‫ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮش ﻣﻪ را زده ﺑﻮد‬

‫(‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎی ﻣﻮﺟﯽ اش ﻓﺮو ﻣﯿﺒﺮم ﭼﻘﺪرم‬

‫ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ از ﮐﺪام ﺷﺎﻣﭙﻮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻫﻪ ﺷﺎﻣﭙﻮ؟ﺑﻪ ﻣﻪ ﭼﯽ ﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﻮی ﻧﺪارم ﺷﺎﻣﭙﻮ را ﭼﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزی ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﺸﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬

‫ﻣﻮﻗﯿﻌﺖ ام ﻣﯿﺸﻢ دﺳﺖ از ﺑﺎزی ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ و‬
‫ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ زدن ﻣﻮﻫﺎی‪ ،‬ﺳﯿﺎه اش‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺣﺎﻻ زﯾﺪ ام ﻣﺜﻠﯽ ﻣﻪ ﮐَﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺑﻌﺪ از ای ﮐَﻞ ﻣﺮغ ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫اﻣﺎ از ﺣﻖ ﻧﮕﺬرﯾﻢ ای ﺑﺸﺮ ﺑﺎ ﺳﺮ ﮐَﻞ ﻫﻢ ﺟﺬاب ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﻪ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺜﻠﯽ ﺑﯿﺎدرم ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺑﺎ ای ﻓﮑﺮ ﻣﯿﺨﻨﺪم ﮐﻠﻤﻪ ﺑﯿﺎدر ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﻘﺪر ﻧﺎﺷﻨﺎ اﺳﺖ‪..‬‬

‫ﺳﺮی ﺧﻮده ﻃﺮف ﻣﻪ دور ﻣﯿﺘﻪ‬

‫ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻨﺪی؟ﺳﺮ ﮐَﻞ ﻣﻪ ﺧﻨﺪه دارد؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﺎ ﺑﺨﺪا ﺑﯿﺨﯽ ﻣﺜﻠﯽ ﻣﺎﻓﯿﺎ ﺷﺪی ﮐَﻞ ﻣﺮغ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدﺷﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﮐﯽ را ﮐَﻞ ﻣﺮغ ﮔﻔﺘﯽ ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﺧﻮدش اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﺮدوی ﻣﺎ‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺣﺮف ﻃﺮﻓﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه‬

‫اﮔﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ات ﻣﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺰدم‬

‫ای را اﻣﺮوز ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺣﺘﻤﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﺪه ای ﻟﻨﮕﺪراز ﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ ای ﺧﻮﺑﯿﺶ و ﻧﻪ ﺑﻪ او زدن و اذﯾﺖ ﮐﺮدﻧﺶ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬
‫ﻫﯿﭻ زﯾﺪ را درﺳﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﮐﻪ در ﻣﻌﺮض دﯾﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ زدی؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ‪..‬‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﻓﻢ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‬

‫دروغ ﻧﮕﻮ‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﯿﭙﺮﺳﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ اﯾﯿﻨﻪ ﭘﯿﺶ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ‬

‫اﻣﺮوز ﻫﺮدوی ﻣﺎ دﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮدﯾﻢ‬
‫ﻣﻪ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ وﻟﯽ او از ﮐﯽ؟‬
‫ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺘﻢ‬
 ‫از ﮐﺠﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪی ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﻬﻢ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم ﻫﺮدو ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﺗﯿﮏ ﺗﺎک‬

‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪ‬
‫دﻟﻢ ﻋﺠﺐ ﻫﻮاﯾﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺘﻨﻔﺮ‬
‫ﺑﻮدم ﻫﻤﻮ ﺳﺮم اﻣﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺪم ﻣﯿﺎﻣﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﯾﻢ دﻟﺴﻮزی‬
‫ﮐﻨﺪ‬
‫وﻟﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺣﻢ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻨﺪ ﺣﺘﯽ زﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺳﺮ ﻓﻠﮑﻢ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد‬
‫ِ‬

‫ﮐﺎش ﺑﺮادر داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﯾﺶ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﻤﯿﺸﺪ رﺿﻮان ﯾﺎ زﯾﺪ ﺑﺮادرم ﻣﯿﺒﻮد‬
‫ﻣﯿﺸﺪ؟‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﺮﻓﺘﻪ زﯾﺪ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار ﻣﯿﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮادراﻧﻪ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﯽ ﻣﺜﻠﯽ اﺳﻤﺎ ﻣﺜﻠﯽ رﺿﻮان؟‬ ‫_‬

‫ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭼﮑﯿﺪ‬

‫زﯾﺪ ﮐﻪ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮش را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﭼﻮﮐﯽ را ﭘﺲ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫!‬ ‫ﺑﺮادراﻧﻪ ﻧﻪ وﻟﯽ ﻣﺮداﻧﻪ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻪ‬
‫_‬

‫ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدت َﻣﺮد اﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ َﻣﺮدﺗﺮ از ﻧﺮان ِ‬

‫اﻣﺮوزی!‬

‫ﭼﻘﺪر اﯾﻦ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم اراﻣﺒﺨﺶ‬

‫ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻢ ﮐﺎش ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻣﺮدی ﻧﺒﻮدم و ﺗﮑﯿﻪ‬
‫ﮔﺎه داﺷﺘﻢ‬
 ‫ﻧﺎز ﻫﺎی دﺧﺘﺮاﻧﻪ را ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮی از دﻧﯿﺎ را ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ‪...‬‬

‫!‬ ‫اﻏﻮش اش را ﺑﺎز ﮐﺮد و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﯿﺎ ﮐَﻞ ﻣﺮغ‬‫_‬

‫در ﺑﯿﻦ اﺷﮑﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم‬

‫در ﯾﮏ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﻪ اﯾﺴﺘﺎد ﺑﻮد‬

‫!‬ ‫ﮔﻨﺎه را ﻣﯿﺨﺮم و ﺑﻪ اﻏﻮﺷﺶ ﭘﻨﺎه ﻣﯿﺒﺮم‬

‫ﯾﮏ دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺖ ﺳﺘﻮن ﻓﻘﺮاﺗﻢ و دﺳﺖ دﯾﮕﺮش روی ﺳﺮم‬

‫ﺑﻮد‬
‫اﻫﺴﺘﻪ د ﭘﺸﺘﻢ ﻣﯿﺰد ﺗﻔﺎوت ﻗﺪ ﻣﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﻫﻢ‬
‫‪25‬‬

‫ﺳﺎﻧﺘﯽ ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪ اش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم‬ ‫‪30‬‬

‫ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ را از ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ‬

‫ارام ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﺜﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ِ‬
‫ﺑﺮادﺷﺘﻪ ﺷﻮد‬
‫ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﯾﮏ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ ﻣﯿﺮم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫درﺧﺘﺎن را ﺑﺎﯾﺪ اب ﺑﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﻋﻤﺮان ﻣﯿﮕﻢ زود ﺗﯿﺎر ﺷﻮ‬ ‫_‬

‫در ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ رﺿﻮان اﻣﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ ﺧﺸﮑﺶ‬

‫زد ﭼﺸﻤﺎﯾﺶ اﻧﺪازه ای ﺗﻮپ ﺷﺪ‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن رﺿﻮان ﻣﻪ و زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ‬

‫ﻣﺮگ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺳﺮی ﺷﻤﺎ ﻫﺮدو ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬

 ‫!‬‫ﭼﺮا ﻣﻘﺒﻮل ﺷﺪﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﻫﺎ زﯾﺎد ﻣﻘﺒﻮل ﺷﺪﯾﻦ ﻗﻮاره ﻫﺎ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﺗﻮرا ﭼﺮا زور داد؟‬‫_‬

‫رﺿﻮان ﻃﺮف ﻣﺎ ﺑﺪ ﺑﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ زﯾﺪ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻣﻪ و ﯾﻮﺳﻒ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮدت ﻣﯿﺎﯾﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮﯾﻦ؟‬‫_‬

‫ﮐﺒﺎب ﺧﻮردن‬ ‫_‬

‫ﻫﺎ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮم‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن و ﺑﮑﺴﮏ ﻣﻪ ﺑﮕﯿﺮم‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان رﻓﺖ‬
‫زﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫رﻣﺎل داری؟‬‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﭼﺮا‬‫_‬

‫ﺑﯿﺎرﯾﺶ‬ ‫_‬

‫از اﻟﻤﺎری رﻣﺎل ﺳﯿﺎه رﻧﮕﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﺮم‬

‫اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﺶ‬‫_‬

‫رﻣﺎل را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﻪ‬
‫_‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻢ‬

‫رﻣﺎل را از ﺳﺮم ﻣﯿﭙﭽﺎﻧﻪ ﻣﺜﻠﯽ ﻋﺮﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮب ﺷﺪ ﻫﻤﺘﻮ ﺧﻮ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪم و واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺑﯿﺶ ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻓﻠﻢ ﺷﺪم وﻻ ﻫﻬﻬﻬﻪ اﻧﯽ زﯾﺪ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﻠﯽ ﺻﺎﯾﺐ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻟﻤﺎری ﻣﯿﺮم رﻣﺎل ﻧﻘﺮه ای را از ﺑﯿﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﻢ‬
 ‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ زﯾﺎد داﺷﺘﻢ ﮐﻼه و رﻣﺎل ﺑﻮد‬
‫اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮ ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﺒﻨﺪ!‬‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ و رﻣﺎل را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫رﻣﺎل را ﻣﯿﺒﻨﺪه و رو ﺑﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﭼﻄﻮر ﺷﺪم‬ ‫_‬

‫ﺑﺪک ﻧﺸﺪی ﻫﻬﻬﻬﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﯿﺪه ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ ﻗﺪو‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﮐﺠﺎ ﻗﺪو اﺳﺖ ﻫﻮم؟؟‬ ‫‪168‬‬ ‫ﻫﻮی ﻟﻨﮓ دراز ﻣﻪ ﻗﺪو ﻧﯿﺴﺘﻢ‬‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﯾﻢ ﭼﭗ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺧﻨﺪه اش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﭼﺮا ﺧﻮده ﻗﻮاره ﻗﻮاره ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﯿﺎ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺎ وﻗﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﯿﻢ و ﻃﺮف ﮐﺒﺎب ﭘﺰی ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫رﺳﺘﻮراﻧﺖ ﻓﻀﺎی ﺑﺎز داﺷﺖ ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺗﮏ و ﺑﻌﻀﯽ‬
‫ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﯾﺎ ﮔﺮوﻫﯽ ﻣﯽ اﻣﺪﻧﺪ!‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮف و ﻣﻪ و زﯾﺪ ﻣﯿﺪﯾﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﺮف‬

‫‪..‬‬ ‫زﯾﺪ‬
‫ﯾﮏ ﮔﺮوه از ﺟﻮاﻧﺎن داﺧﻞ ِ رﺳﺘﻮراﻧﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ َرد ﺷﻮﻧﺪ‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪﻧﺪ و ﯾﮑﯿﺸﺎن رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ‬
‫ِ‬
‫ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ای ﻋﺮب اﺳﺖ ﯾﺎ اروﭘﺎﯾﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ رﺿﻮان ﺟﻮاب ﺑﺘﻪ دوﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش‬

 ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‬
‫اﺣﺴﺎن ﻋﻘﻞ ات د ﮐﺠﺎﺳﺖ ؟؟ﻋﺮﺑﺎ ﺧﻮ رﻧﮓ ﭘﻮﺳﺘﺶ‬ ‫_‬

‫ﺳﯿﺎه ﻫﺴﺖ ای ﺣﺘﻤﺎ اروﭘﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ!‬

‫ﻣﻪ و رﺿﻮان ﺧﻮده ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻨﺘﺮول ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﻢ ﻧﮑﻔﯿﻢ زﯾﺪ ام ﺣﯿﺮان ﺣﯿﺮان ﻃﺮف اﯾﻨﻬﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﻣﻮج ﻫﺎی ﺧﻨﺪه در ان ﺑﺸﺪت ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ‬

‫ﺑﻮد ﮔﻔﺖ!‬
‫دوﺳﺘﺎن ای ﺑﺮادرم ﻫﺴﺖ زﯾﺪ ﯾﻌﻨﯽ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺗﺸﺮﯾﻒ‬ ‫_‬

‫دارد‬
‫اﻧﻬﺎ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻪ و رﺿﻮان ﻗﻬﻘﻬﻪ زدﯾﻢ!‬

‫زﯾﺪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫از دﯾﺪن ﻫﻤﻪ ﺗﺎن ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﭘﺴﺮی ﮐﻪ اﺳﻤﺶ اﺣﺴﺎن اﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﺸﮏ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﻢ زﯾﺪ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﮑﺎن دادن ﺳﺮش اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﻧﻬﺎ ﻣﯿﺮوﻧﺪ و ﻣﻪ و رﺿﻮان ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﺧﻨﺪه ﺳﺮخ ﺷﺪﯾﻢ!‬
‫زﯾﺪ ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﭼﯿﺸﺪه ﭼﺮا ﻣﺜﻠﯽ ﺷﺎدی ﺳﺮخ ﺷﺪﯾﻦ ؟‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﺘﺮول از دﺳﺖ ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ‬
‫رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﺨﺪا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ای ﻣﻪ و ﺗﻮ زﻏﺎل ِ ﺳﻮﺧﺘﻪ واری ﻣﻌﻠﻮم‬

‫_‬

‫ﻣﯿﺸﯿﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻃﺮف ﻣﺎ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﺪ ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ‬

 ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﺎ وﻻ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﺠﺒﻮر دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ای ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫_‬

‫زﻣﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﺸﻮﯾﻢ ﺑﺎزار ﻣﺎ ﻧﺎق ﺧﺮاب ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫زﯾﺪ ام اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﮕﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮم و‬

‫ﮔﺎرﺳﻮن را ﺻﺪا ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺳﻔﺎرش ﻣﯿﺘﻪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻢ‬

‫زﯾﺪ ﻗﺒﻞ از ﻏﺬا ﺟﻮس ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺣﯿﻒ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﺑﺎ ﻣﻮ ﻣﺜﻠﯽ دﺧﺘﺮای ﺷﻮخ ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﺪی ﺑﻪ وﻻ دﺧﺘﺮ ﻣﯿﺒﻮدی ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻤﺖ ﻫﻬﻬﻪ‬

‫ای ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﮐﻪ ﻫﯿﭻ زﺑﺎﻧﺖ اﯾﺴﺘﺎد ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﮔﭗ‬

‫ﻣﻮی از ﮐﺠﺎ ﺷﺪ!‬

‫ﺟﻮس د ﮔﻠﻮن ِ زﯾﺪ ﻣﯿﭙﺮه ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫زﯾﺪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐُﻨﺎن ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺪ ﮐﻨﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﺶ ﮔﭗ زدﻧﺘﻪ ام ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻼن ادم‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادر‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺮادر ﮐﻼن زﯾﺪ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ِ‬ ‫رﺿﻮان‬
‫ﮐﻮﭼﮏ اش ﺣﺮف اش را ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﯿﻦ ِ ﺧﻮد راﺣﺖ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫‪..‬‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا وﺣﺸﯽ ﺷﺪی ﻟﻨﮓ دراز ﺣﺎﻟﯽ ﻓﻘﻂ از راﺳﺘﯽ دﺧﺘﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻪ ﻣﯿﮕﺮﯾﻤﺶ!‬
‫ﻗﺮا ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم ات ﺧﯿﺎل ﭘﻠﻮ ﻧﺰن‬ ‫_‬

‫‪**.....‬‬ ‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

 ‫ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺷﻮ ﺑﺎز ﺑﯿﺒﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﺗﻐﯿﺮ ﺑﺤﺚ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺟﻬﺖ‬
‫ﭼﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﺮﺳﻪ ای ﻧﺎن‬ ‫_‬

‫و ﮔﺎرﺳﻮن را ﺻﺪا زدم‬

‫‪***....‬‬

‫ﺑﯿﺎدر ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﯿﺸﺘﯿﻢ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﯾﺎ ﻧﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎزم ﺻﺪای ای ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫!!‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ ﯾﮏ ﺧﻮ ﺗﻮ ﺳﯿﺮ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﻃﺮﻓﺶ ﭼﭗ ﭼﭗ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﺳﻮﺧﺘﯽ از ﺟﯿﺐ ﺗﻮ ﺧﻮ ﻧﻤﯽﺧﻮرم!زﯾﺪ ﭘﯿﺴﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺘﻪ آﻧﯽ زﯾﺪ؟؟‬

‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎل آرام و ﺑﺪون ﺣﺮف ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮش را‬

‫ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬
‫‪..‬‬

‫ﺣﺮف ای را ﮔﻮش ﻧﮑﻦ دو اﺳﺘﺨﻮان ﻣﺎﻧﺪی ﻫﺮ ﭼﻘﺪر‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺨﻮر‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﺒﺎﺑﻪ ﻣﯿﺎرﻧﺪ ﮐﻪ در ﮐﻤﺎل اراﻣﺶ ﺧﻮرده‬

‫ﻣﯿﺸﻪ‬
‫زﯾﺪ ﺑﺎزم ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا‬
‫!‬

‫ﻏﺬا ﺧﻮرده ﻣﯿﺸﻪ و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺧﻮرد ﺳﺎل ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﻣﯿﺎﯾﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫!‬ ‫ﮐﺎﮐﺎ ﮐﺎﮐﺎ‬
‫_‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ‬

 ‫‪...‬‬ ‫دﺧﺘﺮی ﻣﻮ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﮐﻼن ِ درﯾﺎﯾﯽ‬

‫دﺧﺘﺮک ﺑﻪ اﺛﺮ دَ ِوش ﻧﻔﺲ زﻧﺎن رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﮐﺎﮐﺎ ﺟﺎن ﻣﯿﺸﻪ اﯾﺮه ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ؟؟‬

‫_‬

‫دﺳﺘﺶ را ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﯾﮏ ﮔُﻞ و ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻮد‬

‫زﯾﺪ ﺑﯿﭽﺎره ﻃﺮف ﻣﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻟﻄﻔﺎ ﮐﺎﮐﺎ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ و ﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻗﻬﺮ ﺧﺎد ﺷﺪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺸﺶ زاﻧﻮ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺟﺎن ﮐﺎﮐﺎ ﺧﻮاﻫﺮت ﮐﺠﺎ اﺳﺖ؟؟؟؟‬ ‫_‬

‫دﺧﺘﺮک ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺰ ﻫﺎی دور اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اوﻧﻪ ﮐﺎﮐﺎ ﺟﺎن او دﺧﺘﺮ ﭼﺸﻢ آﺑﯽ ﮐﻪ ﺳﺮخ ﭘﻮﺷﯿﺪه‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰی ﮐﻪ دﺧﺘﺮک ﻧﺸﺎن داده ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و دﺳﺘﺶ را‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎن ﮐﺎﮐﺎ‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ و رﺿﻮان ﻓﻘﻂ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫دﺧﺘﺮک دﺳﺖ زﯾﺪ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺷﺄن‬
‫ﻣﯽره‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ دﺧﺘﺮ را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ِ زﯾﺪ دﺧﺘﺮک ُﺳﺮخ ﭘﻮش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫دﺳﺖ دﺧﺘﺮک را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﮔﻞ و ﻧﺎﻣﻪ را روی ﻣﯿﺰ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﯿﻦ ﺷﺄن ﭼﯽ رد و ﺑﺪل ﻣﯿﺸﻪ وﻟﯽ دﺧﺘﺮک ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ رﻧﮓ ﺧﻮد را ﻣﯽﺑﺎزد‬
 ‫رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎل زﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ای ﻫﻤﻪ ﻗﺮار‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮد و اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮاﺳﺘﺎر دارد‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ای ﻫﻢ ﺧﻮﺷﯽ دارد؟از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس دل ﺑﯿﭽﺎره‬ ‫_‬

‫ﺧﻮن اﺳﺖ زﯾﺪ از ای ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ و ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺎی ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﯾﺪ‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻋﺠﺐ درک ﮐﺮدن ِ او ﺧﯿﻠﯽ دﺷﻮار اﺳﺖ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ﭼﯽ وﻗﺖ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺧﻼص ﺷﺪه و زﯾﺪ‬

‫ﻃﺮف ﻣﺎ ﻣﯿﺂﯾﺪ‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ رﯾﺸﺨﻨﺪی ﻣﯿﮕﻪ‬

‫زﯾﺪ ﺟﺎن اﺻﻼ ﺣﺴﺎب ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻫﺎﯾﺖ را داری؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭼﺘﯿﺎت ﻧﮕﻮ رﺿﻮان‬ ‫_‬

‫ﺻﺪاﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و آرام ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‬ ‫_‬

‫اوووﻫﯽ ﭼﻘﺪر ﻧﺎز داری ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺷﺪم!‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ و راه ﺧﺮوﺟﯽ را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ!‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎ ارام ﻃﺮف ﻣﻮﺗﺮ زﯾﺪ روان ﻣﯿﺸﯿﻢ‬

‫رﺿﻮان رﯾﺸﺨﻨﺪی ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮔﺎﻫﯽ رﻣﺎﻟﻢ را ﮐﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮔﺎﻫﯽ‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ام ﻣﯿﺰﻧﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫زﯾﺪ ﺟﺪی و ﻗﻬﺮاﻟﻮد ﻣﯿﮕﻪ‬
 ‫ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ اﺷﺘﮏ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯿﻦ ادم واری راه ﺑﺮﯾﻦ!!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮده ﺑﯿﻦ ﻣﻪ و رﺿﻮان ﺟﺎی ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﯾﮑﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ راه ﻣﯿﺮه‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ زﯾﺪ را ﭼﯿﺸﺪه‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻤﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازم و ﺑﺎ زﯾﺪ ﻫﻤﻘﺪم ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﻫﻮی ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮕﺪراز ﭼﺮا ﻗﺎر اﺳﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﯾﻨﮕﻪ ﻗﻬﺮ ﮐﺮدی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ای ﺣﺮﻓﻢ از ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ و روی ﺑﻪ روﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻨﮕﻪ ات ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﯾﮏ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﮐﻠﻪ ﻣﻪ ﺧﺮاب ﻧﮑﻦ‬ ‫_‬

‫ﭼﺮا ﺣﺎﻟﯽ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺎر اﺧﺮت ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﻨﮕﻪ ﻣﯿﮕﯽ ﭘﯿﺶ روی ﻣﻪ ﯾﻨﮕﻪ ﯾﻨﮕﻪ‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﻧﮑﻦ‬

‫!‬ ‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ای آدم ﭼﺮا ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﺮا؟ﺧﻮ زﻧﺖ ﯾﻨﮕﻪ ام ﻣﯿﺸﻪ دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫و روی ﺑﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻢ‬

‫اﻧﯽ رﺿﻮان؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﭼﺮا ﻗﻬﺮ ﻣﯿﺸﯽ ﺑﺎز دل ات ﺳﺮی ﮐﯽ ُﭘﺮ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺗﺮ ﻣﯿﺮه‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ و ﺑﺎﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺎز ای ﺟﻨﯽ ﺷﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮف ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪ‬
‫وارد ﺻﺎﻟﻮن ﺷﺪﯾﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ و اﺳﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺎﮐﺎرﺣﯿﻢ‬
‫ِ‬
‫ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﺷﮑﻨﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﺸﯿﻨﯿﻦ‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪن ﺳﺮ زﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ و‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺮا ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻪ زدی ﻻﻻ ﺣﯿﻒ اش ﺑﺨﺪا‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎدر در ای ﻓﺼﻞ ﺳﺎل ﭼﺮا ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻪ ﺧﺮاب ﮐﺮدی‬ ‫_‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻗﺒ ً‬

‫ﻼ ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻪ‬
‫ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ارام ﻣﯿﮕﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫ﻣﺎدر ﮐﻤﯽ دراز ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺑﻮدم‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﮐﺪی ﺑﭽﯿﻢ ﻧﺎق ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺸﺪی‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ﻃﺮف زﯾﺪ رﻓﺖ و رﻣﺎﻟﺶ را دور ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎش ﻣﯿﻤﺎﻧﺪی ﭼﻄﻮ ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﯿﺮه ﺧﻮارﮐﻢ ﻫﻤﺘﻮ ﮐَﻞ ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﻢ دوﺑﺎره ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ‬ ‫_‬
 ‫ﺑﺤﺚ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﻪ و ﺧﺪﻣﺘﮕﺎر ﭼﺎی ﻣﯿﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺎی‬
‫ﺧﻮردن ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫رﺿﻮان ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﻫﻤﻮ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﺗﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺘﯽ ﯾﮏ ﻋﮑﺴﺸﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬ ‫_‬

‫ﭼﺮا ؟‬
‫_‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻢ ﻫﻤﺘﻮ ﻣﯿﺴﺎزم‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮد و از زﯾﺮ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻃﺮف رﺿﻮان ﮔﻔﺖ‬
‫ﻫﻤﯽ را ﻣﯿﮕﯽ رﺿﻮان؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ دﯾﺪن ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻃﺮف ﻣﻪ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ وار ﮐﺮدن‬

‫ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‬
‫ﻫﻮی ﭼﺮا وار ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ؟؟‬‫_‬

‫از ﻣﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎ زﯾﺪ دوﺳﺖ ﺷﺪی ادم ﻓﺮوش! ﭼﺮا ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪه‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ای ﻟﻨﮓ دراز دادی از ﻣﻪ ﺧﻮ ﺧﻮب ﭘﺖ ﮐﺪه ﺧﺮﯾﺪی‬

‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﮐﻠﺶ از دﺳﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ اﮔﺮ او ﺷﺐ ﺗﺤﻔﻪ ﺗﺤﻔﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮدی‬ ‫_‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﯿﺸﺪم ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻣﻪ ﺑﺮﯾﺶ ﺑﺘﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﯿﮕﻪ‬
‫رﺿﻮان ﺟﺎن ﺣﺴﻮدی ﻧﮑﻦ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻪ ﺑﺮﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ‬ ‫_‬

‫اﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮔﻔﺘﻢ‬
‫دروغ ﻣﯿﮕﻪ ﻫﯿﭽﮑﺪام ﺗﺎن ﺑﺮﯾﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﻧﯿﺴﺘﯿﻦ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر رو راﺳﺖ اﺳﺘﯽ ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫_‬
 ‫دل ﺑﻪ دل راه دارد‬‫_‬

‫زﯾﺪ ای را ﮔﻔﺖ و ﺻﺎﻟﻮن را ﺗﺮک ﮐﺮد‬

‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق رﻓﺘﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺷﻤﺎره ای ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮد‬
‫ﺑﻠﯽ‬‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﺻﺪای ﺷﺨﺺ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫!!‬‫ﯾﻐﻤﺎ‬‫_‬

‫ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ اﺳﻢ ﺗﻨﻢ ﯾﺦ ﺷﺪ و دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﻢ‪ ...‬ﻣﺎ ؟‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﻢ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻪ ‪،‬ﺳﻠﯿﻢ ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﮔﻮش ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮده ﻧﺒﺎزم او ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﺤﮑﻢ و ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺷﻤﺎره ﻣﻪ از ﮐﺠﺎ ﮐﺮدی!‬‫_‬

‫دوﺳﺘﻢ از رﺿﻮان ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫_‬

‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ زود ﺑﮕﻮ ﮐﺎر دارم‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﺮﮔﺮدی؟ﻗﺴﻢ اﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﯾﮏ ﭼﺎﻧﺲ ﺑﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﭼﺮا ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯽ ﻣﻪ دﯾﮕﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺨﺪا ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫_‬

‫ﺗﻐﯿﺮ ﮐﺮده ﺣﺘﯽ اﺣﺴﺎﺳﻢ از زﻧﺪﮔﯿﻤﻢ راﺿﯽ اﺳﺘﻢ ﺑﺎﻧﯿﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﺮا اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻣﺎدرم را ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻪ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ؟اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ‬‫_‬

 ‫اﻧﺼﺎف ﻫﺴﺘﯽ‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺳﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت دﺧﺘﺮ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﻪ اﯾﻼ ﮐﻮ‬ ‫_‬

‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻪ ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺒﻨﺪم‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﯿﺎل ﭼﯽ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ!‪....‬‬

‫ﺑﺎ اذان ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻢ ﻧﻤﺎز را ﺧﻮاﻧﺪه و ﺳﻮی ﺑﺎغ ﻣﯿﺮم‬
‫ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺑﺠﻪ ﻣﺼﺮوف اﺻﻼح ﮐﺮدن ﺑﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﻫﻮا روﺷﻦ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺷﮑﺮ ﺧﻼص ﺷﺪ‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮم ﭼﺮا ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪه ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻟﻪ‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﺻﺎﻟﻮن ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد!‬

‫ﺳﻼم ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺼﺮوف ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮان ﮐﺮﯾﻢ ﺑﻮد ﺳﺮی‬
‫ﺧﻮده ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺑﯿﺪار ﺷﺪی ﺑﭽﯿﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن رﺿﻮان و زﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮاب ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮو ﺑﯿﺪار ﺷﺎن ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺪام ﺷﻪ اول ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ‬ ‫_‬

‫اﻃﺎق زﯾﺪ ﭘﻬﻠﻮی زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد و از رﺿﻮان ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دور ﺗﺮ‬
‫ﭘﺲ اول ﻟﻨﮕﺪراز را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫از زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮم ﮐﻪ ﺻﺪای اﺳﻤﺎ را ﻣﯿﺸﻨﻮم در ﺟﺎﯾﻢ‬

‫اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ﺑﯿﺒﯽ ﻣﺮﯾﻢ ﺧﻮده ﻧﺒﺎز ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﭼﯿﺰی درﺳﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﮐﻤﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و دوﺑﺎره اداﻣﻪ داد‬

‫زﯾﺪ را ﺧﻮ ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﺣﺮف زور را ﻗﺒﻮل‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺻﺪای ﻣﺮﯾﻢ را ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم ﭼﻮن ﻟﻮد ﺳﭙﯿﮑﺮ ﻧﺒﻮد‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻌﺪ از ﺳﮑﻮت ﺑﻨﻈﺮ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن ﮔﭗ ﻫﺎی ﻣﺮﯾﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﺟﺎن ﭼﺮا ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯽ ﻋﺸﻖ زوری ﻧﯿﺴﺖ ﻻﻻﯾﻢ ﭼﯽ‬ ‫_‬

‫ﮔﻨﺎه دارد؟؟‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎ ای ﮐﺎر ﻫﺎﯾﺖ او را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺎزاری ﻣﮕﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻋﺸﻖ؟؟؟‬

‫ﺑﺎزم ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﻓﻔﻔﻔﻒ ﻣﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺣﺮف ﺧﻮده ﻣﯿﺰﻧﯽ ﭼﺮا ﺣﺮﻓﺎی‬ ‫_‬

‫دﯾﮕﺮان ﺑﺮاﯾﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ؟؟؟‬

‫ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮔﭗ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻪ دوﺳﺘﺶ دارم ‪،‬‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺶ اﺳﺘﻢ ‪ ،‬ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻤﺶ ﻣﮕﺮ اﯾﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ؟؟؟‬
‫در ای ﺑﯿﻦ ﻧﻈﺮ زﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟؟‬
‫ﺑﺎزم ﺳﮑﻮت‬
‫*****‬

‫اﺳﻤﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ و ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﺻﺪﻗﯿﺖ ﺷﻮم ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﻤﯽ ﻧﺪاری‬ ‫_‬

‫ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ﻫﺴﺘﯽ ‪ ،‬زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﯽ از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻓﺎﻣﯿﻞ‬

‫‪..‬‬ ‫ﺧﻮب داری‬
‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎ ﺧﻮد و دﯾﮕﺮان را ازار ﻧﺘﯽ‪...‬‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪..‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از ای ﺣﺮف ﺳﮑﻮت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو ﻣﯿﺮم ﻫﻤﻪ ﻣﺸﮑﻞ دارﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﻪ اﺷﮑﺎل ﻣﺨﺘﻠﻒ‬
‫ﻼ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺮﯾﻢ و درد ﻣﺮﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﭼﯿﺰ اﺳﺖ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر‬‫ﻣﺜ ً‬
‫ﻧﯿﺴﺖ؟؟؟‬
 ‫ﯾﺎ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺸﻖ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮدم ﺷﺎﯾﺪم درد او ﺑﺎﻻﺗﺮ از‬
‫درد و رﻧﺞِ ﻣﻪ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻣﺮدم ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‬
‫زﯾﺪ ام ﺣﻖ دارد زور ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ای وﺻﻠﺖ‬
‫*****‬ ‫اﺟﺒﺎری و زوری ﺗﻦ ﺑﺘﻪ‪...‬‬

‫اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﻃﺮف اﻃﺎق زﯾﺪ ﻣﯿﺮم دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫اول ﺳﺮ ﺧﻮده داﺧﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ و اﻃﺮاف را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﻧﻪ ﺧﻮب‬
‫اﺳﺖ اﻣﻨﯿﺖ ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ‬
‫‪..‬‬

‫زﯾﺪ ﺧﻮاب اﺳﺖ و در دﺳﺘﺶ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﮑﺲ ﻫﺴﺖ‬

‫ﭼﺮا اﻃﺎﻗﺶ ُﭘﺮ از دود اﺳﺖ‬
‫ﭼﺸﻢ ام ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﯿﻔﺘﻪ‬
‫ای ﺧﺎک د رﻧﮕﺖ اﺣﻤﻖ ﭼﺮا ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯿﮑﺸﯽ ﺣﯿﻒ ﺟﻮاﻧﯿﺖ‬
‫ﻧﮑﺮده؟‬
‫ﺑﯿﻨﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﮐﻠﮑﯿﻦ ﻫﺎ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺗﺨﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﺮم ﻣﺜﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺳﻪ ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﻃﺮف‬
‫ِ‬
‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‬
‫ارام ﻣﯿﮕﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺨﯿﺰ ﮐﻪ ﭼﺎﺷﺖ ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﺻﺪاﯾﺶ ﻧﺒﺮاﻣﺪ‬
‫ﻓﮑﺮی ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم زد‬
‫ﮔﻠﻮﯾﻤﻪ ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫زﯾﺪدددددددددددددد ﺑﺨﯿﺰزززز‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﯾﮏ ﺧﯿﺰ ﻣﯿﺰﻧﻪ و ﻃﺮف ﻣﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ‬

‫!!‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮردی ادم واری ﺧﻮ ﺑﯿﺎزو ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯿﺸﯽ‬ ‫_‬
 ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻃﺮف ﻋﮑﺲ ﻣﯿﺮم‬
‫ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﯾﻨﮕﻪ ﻫﺴﺖ ﻟﻨﮕﺪراز؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺮ زﺧﻤﯽ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﯿﺰ‬

‫ِ‬ ‫ﻗﺒﻞ ازﯾﻨﮑﻪ ﻋﮑﺲ را ﺑﺒﺒﯿﻨﻢ‬
‫ﻣﯿﺰﻧﻪ و ﺑﺎزوﯾﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﭼﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ اﻃﺎﻗﻢ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﻫﺎن؟ ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ ﯾﻨﮕﻪ‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﯾﻨﮕﻪ ﻧﮑﻦ اﺣﻤﻖ‬

‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ را زﯾﺎد ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرﺗﻢ از درد ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﻪ و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫دﺳﺘﻤﻪ ﮐﻨﺪی وﺣﺸﯽ اﯾﻼ ﮐﻮ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﮐﺪام ﺣﻖ ﺑﻪ وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯿﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺰﻧﯽ ؟ ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﮑﻨﻪ و از دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮش‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﻮرده ﺷﺪ؟ﮔﺸﻨﻪ ای ﺧﺴﯿﺲ ﺧﻮب ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎزم ﻣﯿﮕﻢ‬ ‫_‬

‫ﯾﻨﮕﻪ ﯾﻨﮕﻪ درﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫!!‬ ‫‪....‬‬

‫ﺑﺎزوﯾﻢ را ﺑﻪ ﺣﺪی ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻫﺎﯾﺶ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫دﻧﺪان ﻫﺎﯾﺸﻪ ﻓﺸﺎر داد و ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ای دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺮﺳﯿﺪم وﻟﯽ ﺑﺎزم ﮐﻠﻤﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ینگه‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺮخ ﺷﺪه ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ دﺳﺖ ازاد ﺧﻮده ﺑﻪ‬
‫ﻗﺼﺪ ﺳﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﯾﻤﻪ ﻣﯿﺒﻨﺪم‬
 ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﯿﺸﻢ وﻟﯽ در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎزوﯾﻢ را رﻫﺎ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫و در ﻋﻮﺿﺶ ﻣﻪ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﺳﺒﮏ از اﻃﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯿﻨﺪازد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯿﺎﯾﻢ ﺑﯿﺮون از اﻃﺎق ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻢ دروازه‬

‫ﺑﻪ ﺷﺪت و ﺻﺪای دﻟﺨﺮاش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن دروازه ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻓﺮﯾﺎد زﯾﺪ ﻧﺒﻮد‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﺎری از‬

‫وارﺧﻄﺎ دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮرد ﮐﻪ روی‬

‫زﻣﯿﻦ ﺷﯿﺸﺘﻪ و از دﺳﺘﺶ ﺧﻮن ﻣﯿﺎﯾﻪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺑﺮو ﺑﯿﺮون‬‫_‬

‫ﺗﺮﺳﺎن ﺗﺮﺳﺎن ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺮم اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫از دﺳﺖ ات ﺧﻮن ﻣﯿﺎﯾﻪ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﺨﻨﺪه‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ دل ات ﺳﻮﺧﺖ ﯾﻐﻤﺎ ﻫﺎن؟ ﺷﯿﺸﻪ را ﺑﯿﻦ‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻪ و ﺧﻮن از دﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﯿﭽﮑﻪ!‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺪوم و او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﯿﺸﻪ را ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻪ و‬

‫ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
‫ﺑﻪ دﺳﺘﺎﯾﺶ ﭼﻨﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫رواﻧﯽ اﯾﻼ ﮐﻦ ﺑﯿﺒﯽ ﺧﻮن ﻣﯿﺎﯾﻪ اﯾﻼ ﮐﻦ!‬
‫_‬

‫زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ دﺳﺘﺎﯾﺸﻪ ﺑﺎز ﮐﺪم‬

‫ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭼﻘﺪر ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد‬
 ‫وارﺧﻄﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮن را‬
‫ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺑﯽ ﺣﺎل ﻣﯿﺸﺪم‬
‫ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد رﺿﻮان ﻃﺮف دروازه ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫زﯾﺪ!!‬‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﯽ ﺣﺮف ﺳﺮ اش را ﺑﺎﻻی ﻟﺒﻪ ای ﺗﺨﺖ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺪا ﮐﻨﺪ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ‬
‫رﺿﻮان ﻃﺮف ﻣﺎ دوﯾﺪ‬
‫وار ﺧﻄﺎ ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﯿﺸﺪه؟!‬
‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﺪو ﮐﻤﮏ ﻫﺎی اوﻟﯿﻪ را ﺑﯿﺎر ﻫﻠﻪ!‬

‫ﻃﺮف ﭘﺎﯾﯿﻦ دوﯾﺪم ﺑﺪون ﺧﺒﺮ ﮐﺮدن ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻤﮏ ﻫﺎی‬
‫اوﻟﯿﻪ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده‪ ،‬اﻫﺴﺘﻪ ﺑﻄﺮف ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‬
‫اﮔﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﻓﺸﺎرش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ‬
‫ﺧﻮده ﺑﻪ اﻃﺎق زﯾﺪ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻢ‬
‫اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮ‬‫_‬

‫رﺿﻮان ﮐﻤﮏ ﻫﺎی اوﻟﯿﻪ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎک ﮐﺮدن‬

‫ﺧﻮن ﻣﯿﺸﻪ‬
‫در ﭘﻬﻠﻮی زﯾﺪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ﻫﻨﻮزم ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮده و‬
‫ﭼﺸﻤﺎﯾﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫رﺿﻮان ﻧﮕﺮان ﮔﻔﺖ‬
‫اﺣﻤﻖ ﭼﻘﺪر ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮدی ﺑﺎز ﭼﺮا وﺣﺸﯽ ﺷﺪی؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺸﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ رﻧﮓ اش ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﭻ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد دﺳﺖ ﺳﺎﻟﻤﺸﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ ؟‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻪ و ارام ﺳﺮ اش را روی ﺷﺎﻧﻪ ام ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬

 ‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﭘﯿﺶ داﮐﺘﺮ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮﯾﺪه ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﺧﻮن اش اﯾﺴﺘﺎد ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮک ﺑﺨﻮره‬

‫ﺣﺮف رﺿﻮان را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﭼﻘﺪر ﺧﻮن را ﺿﺎﯾﻊ ﮐﺮدی‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ‬

‫رﺿﻮان ﺑﺮو ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻇﺮﯾﻔﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﯿﺎﯾﻪ اﺗﺎق را ﭘﺎک ﮐﻨﺪ ﻣﻪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺎرم‬

‫رﺿﻮان ﺳﺮ اش ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﺳﻤﺖ‬

‫دروازه ﻣﯿﺮه‬
‫ﯾﺎدت ﻧﺮه ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻔﻬﻤﻪ از راه ﻋﻘﺐ ﻣﯿﺎرﻣﺶ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان رﻓﺖ‬
‫!‬

‫رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‬ ‫_‬

‫ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ ﺿﻌﻒ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﺎﻧﻪ اش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ؟ ﮔﭗ ﺑﺰن‬ ‫_‬

‫ﺳﺮ اش را ﺑﺎﻻﯾﻢ ﺷﺎﻧﻪ ام ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮد و دﺳﺘﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺿﻌﻒ ﻧﮑﺮده اﮔﺮ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﯿﺸﯿﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺿﻌﻒ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺑﺎز ﻧﻤﯿﮕﻢ درﺳﺖ اﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮ اش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

 ‫ﻗﺴﻢ اﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ!‬ ‫_‬

‫ﻟﺐ ﻫﺎی ﮐﻪ رﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺸﻮد و‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫وﻋﺪه اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫وﻋﺪه اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و از ﺑﺎزوﯾﺶ ﻣﯿﮕﺮم ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﻪ دﺳﺘﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎل ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫و از زﯾﻨﻪ ﻫﺎ اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﯾﻢ از راه ﻋﻘﺐ ﺧﺎرج‬
‫ﻣﯿﺸﯿﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺗﺮ رﺿﻮان ﻣﯿﺮﯾﻢ‬

‫ﺧﻮب ﺷﺪ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺸﺪ!‬

‫رﺿﻮان در ﻣﻮﺗﺮ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬دروازه ﻋﻘﺐ را ﺑﺎز ﮐﺮدم اول‬

‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﻣﻪ‪.‬‬ ‫زﯾﺪ داﺧﻞ ﺷﺪ‬

‫رﺿﻮان رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫زﯾﺪ ﺑﯿﺎدرم ﺻﺪﻗﯿﺖ ﺷﻮم ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ!‬

‫ﺧﻮب اﺳﺘﻢ رﺿﻮان ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ ﮐﺴﯽ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬ ‫رﺿﻮان ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ را ﻣﯿﮑﺸﺪ و‬

‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬
‫‪_.......‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻧﮑﺰی ﺑﮕﻮ رﺿﻮان ﺑﺎ زﯾﺪ ﻣﯿﺎﯾﻪ دﺳﺘﺶ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮﯾﺪه‬ ‫_‬

‫ﺷﺪه‬
‫!‬

‫‪_.... . .‬‬

‫ﺑﻠﯽ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﺗﻮﺟﻪ ام را از رﺿﻮان ﻣﯿﮕﯿﺮم‬

‫ﻃﺮف زﯾﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫دﺳﺘﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ وﻟﯽ ﺑﺎزم ﺧﻮن ﺟﺎری اﺳﺖ ﻫﯿﭻ‬
‫اﯾﺴﺘﺎد ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ اش را ﺑﻪ ﺳﺖ ﻣﻮﺗﺮ ﺗﮑﯿﻪ داده و‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ‬

‫زﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﻧﯿﺶ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫_‬

‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺨﺰه و ﺳﺮ اش‬

‫را ﺑﺎﻻی ﺷﺎﻧﻪ ام ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮف ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رد و‬
‫ﺑﺪل ﻧﻤﯿﺸﻪ‬
‫در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو ﻣﯿﺮم‬
‫ﭼﺮا ﺗﺎ ای ﺣﺪ ﻗﻬﺮ ﺷﺪ؟‬

‫ﺑﯿﭽﺎره زﯾﺪ ﻣﺜﻠﯽ ﮔﭻ ﺷﺪه ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﺧﺸﮏ و ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﮐﻢ‬

‫ﺧﻮن ﺧﻮ ﺿﺎﯾﻊ ﻧﮑﺮد‬
‫ﺑﻪ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ و ﺳﻤﺖ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ اﻃﺎق‬
‫داﮐﺘﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺷﺪ و ﺳﻤﺖ رﺿﻮان اﻣﺪ‬
‫ﻣﻪ زﯾﺪ را ﻃﺮف ﭼﭙﺮﮐﺖ ﺑﺮدم‪ ،‬زﯾﺪ روی ﭼﭙﺮﮐﺖ ﺟﺎ ﺧﻮش‬
‫ﮐﺮد!‬

‫ﺳﻼم ﺧﯿﺮت ﺧﻮ دی ؟؟؟‬ ‫_‬

 ‫رﺿﻮان ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬
‫ﺧﭙﻠﻪ ﺧﻮ ﯾﯽ ﮔﻮری ﻻس ﺨﻪ ﻳﻰ ډﻳﺮه وﻳﻨﻪ ﺗﻠﻠﯥ ده!‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ رﺿﻮان ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﭘ ﺘﻮ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد!‬

‫داﮐﺘﺮ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮد و ﺳﻤﺖ زﯾﺪ اﻣﺪ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪن دﺳﺖ زﯾﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﺎﺳﻒ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻫﻠﮑﻪ ډﻳﺮ دى ژور وﻫﻠﻰ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺼﺮوف ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﮐﺮدن ﮐﻪ‬

‫ِ‬ ‫داﮐﺘﺮ ﺳﯿﺮوم را وﺻﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ و‬
‫ﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ دوﺧﺘﻦ ﮐﻮک زدن ﺷﺪ‬
‫(‬ ‫)‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﯾﺪن اﯾﻨﻄﻮر ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﻃﺮف رﺿﻮان ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ داﮐﺘﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد رﻓﺘﻢ‬
‫ﻧﮕﺮان ﺑﻮد و ﺑﻪ زﯾﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮای ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدن ﺣﺎﻟﺶ‬
‫اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫رﺿﻮان ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﭘ ﺘﻮ ﺣﺮف ﻣﻰزﻧﻰ!از ﮐﺠﺎ ﯾﺎد‬ ‫_‬

‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‬

‫رﺿﻮان ﻧﮕﺎﻫﺶ را از زﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ ﮔﻔﺖ‬

‫از ﻃﺮف ﭘﺪر ﭘ ﺘﻮن اﺳﺘﻴﻢ ﭘﺪرم دو رﮔﻪ اﺳﺖ ﻣﺎدرش از‬ ‫_‬

‫ﻗﻮم ﺗﺎﺟﮏ و ﭘﺪرش از ﻗﻮم ﭘ ﺘﻮن ﺑﻮد‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺸﻢ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻪ در اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم؟؟‬

‫رﺿﻮان ﮐﻪ ﺗﻌﺠﺒﻢ را ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬

‫وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﭘﺪرﮐﻼﻧﻢ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ زﺑﺎن ﭘ ﺘﻮ ﮐﻤﺮﻧﮓ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻪ و ﭘﺪرﻣﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎدرﮐﻼﻧﻢ ﺑﻮد ﮐُ ً‬

‫ﻼ ﺑﺎ زﺑﺎن‬
‫ﻣﺎدرﯾﺶ ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻪ اﻟﺒﺘﻪ زﺑﺎن ﭘﺪرﯾﺶ را از ﯾﺎد ﻧﻤﯿﺒﺮه‬
‫وﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ دری ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺑﻠﺪﻳﺖ ﮐﺎﻣﻞ دارﯾﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻫﻤﻪ ای ﻣﺎ ﺑﺎ ﭘ ﺘﻮ‬
 ‫اﺷﺎره ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫اﯾﺎ او ﻫﻢ ﭘ ﺘﻮ ﺣﺮف زده ﻣﯿﺘﺎﻧﺪ؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫در ﺑﯿﻦ ﻫﻤﻪ ای ﻣﺎ زﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎ ﭘ ﺘﻮ ﺣﺮف ﻣﻰزﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫_‬

‫ﭘ ﺘﻮن ﻫﺎى اﺻﯿﻞ!‬

‫ﺧﻮب ﭘﺲ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ای زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﺪان ِ اﯾﻨﻬﺎ ارﺛﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﭘﺪرﮐﻼن ِ زﯾﺪ ﻣﯿﺮﺳﺪ!‬
‫ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻫﻨﻮزم اﺛﺮات زﯾﺒﺎﯾﯽ در‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ دﯾﺪه ﻣﯿﺸﻪ! ﭘﺲ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ اﯾﻨﻬﺎ دو رﮔﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان رﺷﺘﻪ اﻓﮑﺎرم را ﻧﯿﻤﻪ ﻣﯿﮕﺬارد‬

‫ﺧﻮدت ﭼﯽ؟ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﮐﻢ و ﺗﻢ ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای داﮐﺘﺮ ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯿﺎﺑﺪ‬

‫زﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ اوس ﻨ ﻪ ﻳﻰ!!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ و ﺗﮑﺎن دادن ﺳﺮ اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ زﯾﺪ ﭼﻬﺎر ﮐﻮک ﺧﻮرد‬

‫ِ‬
‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ در ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﯾﻢ زﯾﺪ وﺿﻌﺶ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﺑﻌﺪ‬
‫از ﺧﻼص ﺷﺪن ِ ﺳﯿﺮوم رﺿﻮان رﻓﺖ‪ ،‬ﺟﻮس ﺗﺎزه اورد ﮐﻪ‬
‫ﻧﺨﻮرد ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﭗ ﻧﻤﯿﺰد‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎزوی زﯾﺪ را ﮔﺮﻓﺖ ﻃﺮف ﻣﻮﺗﺮ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎزم ﻣﺎ‬

‫ﻋﻘﺐ ﺷﯿﺸﺘﯿﻢ‬
‫رﺿﻮان ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ؟‬ ‫_‬
 ‫ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ وﻻ ﻣﺠﺒﻮر زﯾﺪ ﺑﻪ اﻃﺎق ﺗﻮ ﺑﺮود اﮔﺮ ﺑﻪ ای ﺷﮑﻞ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﺶ ﻓﺸﺎرش ﺑﻪ اﺳﻤﺎن ﻣﯿﺮه ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻣﺜﻠﯽ ﺟﻨﺎزه ﻫﺎ ﺷﺪه‬

‫ﺑﺪ ﻧﻤﯿﮕﯽ‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف زﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬

‫ِ‬ ‫ﺟﻮس را ﺑﻪ‬
‫ﺑﮕﯿﺮ ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﺑﻨﻮش‬ ‫_‬

‫ﺑﺎزم ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﻟﻨﮕﺪراز دﯾﻮاﻧﻪ زﺑﺎﻧﺘﻪ ﺧﻮ ﻧﺒﺮﯾﺪی‬

‫ﺑﻄﺮف دﻫﻨﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ روی ﺧﻮده ﻃﺮﻓﻢ دور ﻣﯿﺘﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﮔﻠﻮﯾﺖ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﮐﻤﯽ ﺑﻨﻮش!‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺑﺪون ﺣﺮف ﺳﺮی ﺧﻮده ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺗﺎ‬
‫اﺧﺮش ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫رﺿﻮان از ﺷﯿﺸﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬
‫زﯾﺪ ﭼﺮا ﮔﭗ ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ ؟ﭼﯿﺰی ﺷﺪه ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰ ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺪرم؟‬
‫زﯾﺪ ﺧﺸﮏ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﻪ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻏﺮق ِ دﯾﺪ زدن ﺑﯿﺮون ﺑﻮد‬

‫اﻫﺴﺘﻪ در ﺑﺎزوﯾﺶ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫زﯾﺪ؟؟‬
‫_‬

‫ﺳﺮش را ﻃﺮﻓﻢ دور ﻣﯿﺘﻪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﻠﯽ‬
‫_‬

‫ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ زﺑﺎن ﭘ ﺘﻮ ﺑﮕﻮ!‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﺮﯾﺶ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬

 ‫زﯾﺪ ﺟﺎن ﯾﮏ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻮ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎ‬‫_‬

‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮش را دور‬

‫ﻣﯿﺘﻪ و ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫رﺑﻪ داﺳﯥ ﻟﯿﻮﻧﯥ ﺷﻮم‬ ‫_‬

‫ﭘﻪ ﯾﻮ ﺧﯿﺎل ﺑﺎﻧﺪې ﻣﻴﯧﻦ ﺷﻮم‬

‫زه ډوﺑﻴ م ﺳﻤﻨﺪر ﮐﯥ‬
‫ﭘﻪ ﯾﻮ ﻟﻌﻞ ﺑﺎﻧﺪې ﻣﻴﯧﻦ ﺷﻮم!!‬

‫!‬ ‫دﻫﻨﻢ اﻧﺪازه ﻏﺎر ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد اﺣﻤﻖ ﭼﯽ ﯾﮏ ﺻﺪای دارد‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﻨﺪه‬

‫ات ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را اﻋﻄﺎء ﻣﯿﮑﻨﯽ و دﯾﮕﺮ را از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺤﺮوم‬
‫ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬

‫ﭼﻄﻮ ﺑﻮد ﯾﻮﺳﻒ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ ﮐﻪ ﻏﺮق در ﺧﯿﺎل اﺳﺖ و اﺷﻔﺘﻪ!‬

‫ﺗﺎ ﻋﻤﺎرت دﯾﮕﻪ ﺣﺮف ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﻧﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪه و ﻣﯿﺮﻗﺼﺪ!‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ رﺿﻮان ﻣﻮﺗﺮ را ﮐﻤﯽ‬

 ‫دورﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎد ﮐﺮد‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﺑﺎ ﻣﻮاد‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ ﺗﻮ زﯾﺪه ﺑﺒﺮ ﻣﻪ ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ ﻣﺎدرم‬ ‫_‬

‫ﺧﻮراﮐﯽ ﭘﯿﺶ ات ﻣﯿﺎﯾﻢ از راه ﺑﺎغ ﺑﺮو!‬

‫رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫رﻓﺘﻪ ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ؟‬‫_‬

‫ﺳﺮی ﺧﻮده ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ زﯾﺪ ﺑﻮدم ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﻄﻮر اﻓﺘﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮم ﻧﺸﺪ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﻪ‬
‫ﻃﺮﻓﺶ دوﯾﺪم‬
‫ﺧﺎک د رﻧﮓ ات زﯾﺪ ﺧﻮ ادم واری ﺑﮕﻮ رﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ ﭼﺮا‬ ‫_‬

‫دﺧﺘﺮای ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ واری ﻧﺎز ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻼن ادم ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﯽ‬
‫دﯾﮕﻪ وﻟﯽ ﻧﺎزﻫﺎﯾﺖ ﺧﻼﺻﯽ ﻧﺪارد!‬

‫دﺳﺘﺸﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ اﻓﮕﺎر ﻧﺸﺪه‬

‫ﺟﺎﯾﺖ ﺧﻮ اﻓﮕﺎر ﻧﺸﺪ؟‬ ‫_‬

‫ای ﻟﻨﮕﺪراز ﭼﺮا اﯾﺘﻮ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ؟‬

‫ﻧﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪش ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ اﻃﺎق ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎغ ﺑﻮد‬
‫دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ و داﺧﻞ ﻣﯿﺸﯿﻢ اﻃﺎﻗﻢ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮد ﺗﺨﺖ‬
‫را ﺑﻪ زﯾﺪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ روی ﺗﺨﺖ دراز ﻣﯿﮑﺸﻪ و ﺳﺎﻋﺪ‬
‫دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را روی ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺳﺮ ات دور ﻣﯿﺨﻮره‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﺨﻮاﺑﯽ ﺑﺮﯾﺖ ﺳﻮپ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ او را ﺑﺨﻮر ﺑﺎز ﺑﺨﻮاب‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم ﺧﻮب اﺳﺖ ﯾﮕﺎن ﭼﯿﺰا د ﯾﺨﭽﺎل‬

‫ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﻮپ ﺗﯿﺎر ﻣﯿﺸﻪ‬
‫‪....‬‬
 ‫ﭘﺘﻨﻮس را ﮔﺮﻓﺘﻪ داﺧﻞ ِ اﻃﺎق ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﺧﻮاب ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫روی ﺗﺨﺖ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ﭘﺘﻨﻮس را ﭘﯿﺶ روی زﯾﺪ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﺨﻮر‬ ‫_‬

‫در ﺟﺎﯾﺶ راﺳﺖ ﻣﯿﺸﻨﻪ و ﻃﺮف ﭘﺘﻨﻮس ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﻮرده ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺳﺮی ﺧﻮده ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻪ‬

‫دﺳﺖ راﺳﺖ اش را زﺧﻤﯽ ﮐﺮده‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﺎزه ﻓﮑﺮم ﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﭘﺘﻨﻮس را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ و ﮐﺎﺳﻪ ای ﺳﻮپ را در دﺳﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﻮی زﯾﺪ ﻣﯿﺮم ﮐﻨﺎرش ﻣﯿﺸﻨﻢ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮر ﻫﺴﺖ؟؟‬ ‫_‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬ ‫ِ‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ ﺳﻮپ را‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل دﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد و ﻗﺎﺷﻖ ﺳﻮپ را در دﻫﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫زﯾﺪ ﺑﯿﺨﯽ ﻃﻔﻞ اﺳﺘﯽ ﻧﺎق ﻗﺪ ﮐﺸﯿﺪی وﻻ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازد و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭼﻄﻮر‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﻃﻮر ﻧﺎن ات را ﺑﺨﻮر‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ِ ﺳﻮپ ﺧﻮاب ﻣﯿﺸﻪ‬

‫****‬
‫ﻃﺮف ﺑﺎغ ﻣﯿﺮم ﭼﻨﺪﯾﻦ روز ﺷﺪه ﺑﻮد اﺻﻼح ﮔﯿﺮی درﺳﺖ‬
‫ِ‬
‫و ﮐﺎﻣﻞ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‬
‫‪..‬‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫ﮐﺎرم‬

‫در ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﮕﺬرد ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎﻗﻢ ﮔﺎم ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم‬
‫ِ‬ ‫دﺳﺖ از ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺸﻢ و‬
‫اﻫﺴﺘﻪ داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺪارش ﻧﮑﻨﻢ‬

‫دروازه اﻃﺎق را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮاﺑﯿﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮ زده ﮔﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫دﺳﺖ ﭼﭙﺶ اش زﯾﺮ ﺳﺮ اش و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ روی ﭘﺎﯾﺶ‬
‫ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﻣﯿﺸﻢ ﺧﺮاﺷﯿﺪه ﺑﻮد‬

‫ِ‬ ‫ﺳﺎﻋﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮﺧﯽ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻨﺠﻪ ﭘﺸﮏ!‬

‫ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺮم و ارام روی ﺳﺎﻋﺪش دﺳﺖ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﮐﻪ‬

‫اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮه ﺧﻮرد ﺣﺘﻤﺎ وﻗﺘﯽ اﻓﺘﯿﺪه اﯾﻨﻄﻮر ﺷﺪه‬
‫رواﻧﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺿﺮر ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﭼﻮﮐﯽ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻣﯿﻨﯿﺸﻨﻢ و‬
‫ِ‬
‫ﻣﻠﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺸﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺬر‬
‫(‬ ‫ِ‬ ‫)‬ ‫ﮐﺘﺎب‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن‬
‫زﻣﺎن ﻧﺒﻮدم‬

‫ﺻﺪای دروازه ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻮﺟﻪ ام را از ﮐﺘﺎب ﺑﮕﯿﺮم‬

‫ﺻﺪای اﻫﺴﺘﻪ رﺿﻮان ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ اﺳﺘﯽ؟؟؟‬ ‫_‬
 ‫ﺳﻤﺖ دﻫﻠﯿﺰ ﻣﯿﺮم‬
‫ﺑﻠﯽ اﺳﺘﻢ ﺑﯿﺎ‬‫_‬

‫رﺿﻮان داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻪ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﻮاد ﻏﺬاﯾﯽ و ﺟﯿﮕﺮ را‬

‫اورده ﺑﻮد‬

‫ارام ﮔﻔﺖ‬
‫زﯾﺪ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه‬ ‫_‬

‫در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‬

‫!‬

‫ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺒﻼ ام ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﻮرﻣﺎل ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ وﻗﺘﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫از ﮐﻨﺘﺮول ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﻪ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﺸﻪ اﯾﻨﻄﻮر‬

‫ﻋﺼﺒﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪،‬اﺧﺮﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻮد او ﻫﻢ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﺮﯾﻢ‬
‫‪....‬‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ در ﺑﺎره زﯾﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ رﺿﻮان ﻧﮕﺮان ِ‬

‫‪..‬‬‫زﯾﺪ ﺑﻮد‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﻣﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﭘﺪرم زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮده ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ!‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ زﯾﺪ اﺳﺘﯽ دﯾﮕﻪ؟!‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺨﺶ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫دل ات ﺟﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯿﺪر!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺗﺸﮑﺮی ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﺮه‪..‬‬

 ‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎﻗﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ زﯾﺪ در ان ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮده ﻣﯿﺮم‬
‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ اش ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﯾﺎ ﻧﯽ!‬
‫دروازه را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫اه ﭼﻘﺪر ﻋﻤﯿﻖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﻪ و ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪ! ﻧﮑﻨﺪ‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯿﺶ!‬

‫ارام ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺮم و ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫زﯾﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪ دوﺑﺎره ﺻﺪا ﮐﺮدم‬

‫زﯾﺪ ﺑﺨﯿﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺑﺨﻮری!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮاب ای ﭼﻘﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ‬

‫زﯾﺪ‬‫_‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن اش ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺸﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﯿﺪار ﺷﺪی؟‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺸﻪ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻪ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫دﺳﺖ ات ﺧﻮ درد ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﯽ ﺧﻮب اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻧﺎن ﻣﯿﺨﻮری؟‬ ‫_‬

‫ﮔﺸﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺟﯿﮕﺮ را در ﺗﺨﻢ ﭘﺰی ﺳﺮخ ﮐﺮدم‬

‫ﯾﮏ ﮔﯿﻼس اب ﺳﯿﺐ را ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم در ﭘﺘﻨﻮس‬
‫ﻣﺎﻧﺪم و ﻃﺮف اﻃﺎق رﻓﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﻫﻨﻮزم روی ﺗﺨﺖ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮرم ﺷﺪ‬

‫ﻧﺸﻨﯿﺪی ﮔﻔﺘﻢ ﮔﺸﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫_‬
 ‫ﭘﺘﻨﻮس را در ﻣﯿﺰ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻣﺎﻧﺪم‬

‫رﺿﻮان ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮری رﻧﮓ ات ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﯿﺎﯾﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ ات اﺳﺖ!‬

‫ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻓﻘﻂ رﺿﻮان ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺸﻢ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫اﮔﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻫﻢ در ای وﺿﻊ ﺑﯿﺒﯿﻦ ات ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدت ﭼﯽ؟ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮی رﺿﻮان و ﺧﺎﻟﻪ ات‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻪ‬ ‫_‬

‫را ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻫﻮم؟؟‬

‫ﮐﻨﺎرش ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ﺗﮑﻪ دﺳﺘﺮﺧﻮان را روی ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﻫﻤﻮار‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﺎن و ﺗﺨﻢ ﭘﺰی را روﯾﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ؟ ﭼﺮا ﻣﺜﻠﯽ اﺷﺘﮑﺎ ﮔﭗ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ اﺳﺘﻢ!‬

‫ﻟﻘﻤﻪ را ﺑﺮﯾﺶ ﻣﯿﮕﺮم ﻃﺮف دﻫﻨﺶ ﻣﯿﺒﺮم!‬

‫ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮر ﺷﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮی ﺣﺘﻤﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ!‬
‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺳﮑﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎ ای رﻧﮓ ُرخِ ﺗﻮ ﮐﻪ ﮐﻢ از ﺟﻨﺎزه ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد!‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﻟﻘﻤﻪ را ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﻣﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻫﺎ را ﭘﯽ در ﭘﯽ در دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ و او ﻏﺮق دﯾﺪﻧﻢ‬
‫اﺳﺖ‬

‫ای دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﺎز ﭼﺮا ﺑﺪون ِ ﭘﻠﮏ زدن ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ؟‬

 ‫ﻧﮑﻨﺪ ﻧﻘﺸﻪ ای ﮐﺸﺘﻨﻢ را ﻣﯿﮑﺸﺪ؟؟‬
‫دﺳﺖ زﯾﺪ ﭼﻘﺪر دردﻧﺎک ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد!‬ ‫ِ‬ ‫وای ﮐﺸﺘﻦ او ﻫﻢ از‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدت ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺑﺨﺪا ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻢ ارزوی ﻧﺎﺗﻤﺎم دارم!‬
‫از ﻓﮑﺮم ﺧﻨﺪه ام ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫دﯾﻮاﻧﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻇﺎﻟﻢ ام ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺑﯿﭽﺎره ﺧﻮدش ﻣﺜﻠﯽ‬
‫ﺟﻨﺎزه ﻫﺎ ﺷﺪه!‬

‫ﻏﺬاﯾﺶ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﻪ و ﺟﻮس ﺳﯿﺐ را ﺑﺮﯾﺶ ﻣﯿﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻣﯿﻨﻮﺷﻪ!‬

‫زﯾﺮ ﻟﺐ اﻫﺴﺘﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﮕﻪ ﮐﻪ ﻣﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ!‬

‫دﺳﺘﻮﺧﻮان را در ﭘﺘﻨﻮس ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻄﺮف اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم‬

‫ﺑﺨﺪا ای ﺑﭽﻪ ﭘﺎک دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ﺣﯿﻒ ﺟﻮاﻧﯿﺶ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﭼﺎی ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﻇﺮف ﻫﺎی ﻧﺎﭘﺎک را ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ و‬

‫اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﯾﮏ ﺻﺎﻓﯽ ﮐﺎری ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫اب ﺟﻮش ﻣﯿﺨﻮرد ﭼﺎی ﻫﯿﻞ دار اﻣﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ ﮔﯿﻼﺳﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ زﯾﺪ ﻣﯿﺮم‬
‫ِ‬
‫روی ﮐﻮچ روﺑﺮوﯾﺶ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ‪،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﺎی دم‬
‫ﺷﻮد‬
‫ﭼﺮا اوﻧﺠﻪ ﺷﯿﺸﺘﯽ ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﻪ ﻣﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﻮﺷﻢ‬ ‫_‬

‫ﭼﺎی ﺑﺮﯾﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ اﻧﺮژی ات را ﻣﯿﺴﻮزاﻧﻪ!‬ ‫_‬

‫ﮔﯿﻼﺳﻢ را ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﮐﻤﯽ ﻣﯿﻨﻮﺷﻢ‬

‫!‬‫ﻓﻘﻂ در ﻗﺼﻪ ام اﺳﺘﯽ ﺑﯿﺎرش‬ ‫_‬

‫‪..‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻪ ﭼﯽ ﺑﺎن ﮐﻪ ﺑﻤﺮه رواﻧﯽ ﻟﻨﮕﺪراز‬

 ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺷﺮط دارد زﯾﺪ ﺧﺎن ﺷﺮط!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﮕﻮ‬‫!‬ ‫_‬

‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﻈﻠﻮم ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯾﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫_‬

‫او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﻮچ! در ﻋﻮﺿﺶ ﭼﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﯿﺮﺳﺪ!‬ ‫_‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﭼﺎی ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﭼﺎی ﻫﯿﻞ دار ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﺟﺎدوی ﺧﻮدم ﻫﻤﻤﻤﻤﻢ اﯾﻘﻪ ﻣﺰه‬ ‫_‬

‫دار اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬

‫زﯾﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ اول ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﻪ ﺑﺸﯿﻦ!‬ ‫_‬

‫و اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮی ﺧﻮد ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزی ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ ﺗﺮﻣﻮز و ﮔﯿﻼﺳﻢ را ﻣﯿﺒﺮم روی‬

‫ﻣﯿﺰ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﺮﯾﺖ ﮔﯿﻼس ﺑﯿﺎرم‬ ‫_‬

‫ﻫﻨﻮز ﻗﺪم ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ دﺳﺘﻤﻪ ﮐﺶ ﮐﺮد و ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ‬

‫اﻓﺘﯿﺪم‬
‫‪..‬‬

‫ﻫﻮی ﮐَﻞ ﻣﺮغ ﺑﺎز ﭼﯿﺸﺪ‪ ،‬ﻣﯿﺮم ﮔﯿﻼس ﺑﯿﺎرم د ﺳﺮی‬ ‫_‬

‫ﺗﺮﻣﻮز ﺧﻮ ﻧﻤﯿﻨﻮﺷﯽ ﯾﺎ ﻣﯿﻨﻮﺷﯽ ؟؟‬

‫ﮔﯿﻼﺳﻢ را ﻣﯿﮕﺮد و ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﻣﯿﻨﻮﺷﺪ‬

 ‫ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﯽ ﯾﮑﺪاﻧﻪ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺑﯿﺎزو د دﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ‬
‫ﮔﯿﻼﺳﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﭼﻘﺪر ﺗﻮ ﺑﯽ ﭼﺸﻢ اﺳﺘﯽ ﻣﻪ دﻫﻨﯽ ﺷﺪه ای ﮐﺲ را‬ ‫_‬

‫ﻧﻮﺷﯿﺪه ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﻫﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺳﺮخ ﺷﺪ ﻧﮑﻨﻪ ای دﻓﻌﻪ ﺑﺠﺎی ﮔﯿﻼس ﮔﺮدﻧﻪ ﻣﻪ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﻪ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﮔﯿﻼس ات ﮐﺜﯿﻒ ﺷﺪ؟‬ ‫_‬

‫ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮده ﭼﺎی را از اش ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﯿﻨﻮﺷﻢ‬

‫ﻧﯽ ﭼﺮا ﮐﺜﯿﻒ ﺷﻮد ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‬ ‫_‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‬

‫!‬

‫اﻫﻨﮓ ﭘ ﺘﻮ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﺧﻮ ﺣﺎﻻ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻦ اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫اﯾﻨﻄﻮر ﻃﺮﻓﻢ ﻧﺒﯿﻦ ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدی!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﺳﺘﺎ د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺑﻼ واﺧﻠﻤﻪ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ زﻣﺎ‬ ‫_____‬

‫وه د زړه ﻗﺮاره راﺷﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻪ زﻣﺎ‬ ‫_____‬

‫ﺳﺘﺎ د ﺳﺘﺮ ﻮ ﺑﻼ واﺧﻠﻤﻪ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ زﻣﺎ‬ ‫____‬

‫وه د زړه ﻗﺮاره راﺷﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻪ زﻣﺎ‬

‫______‬

‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ راﺷﻪ ﭘﻪ ﺧﻨﺪا ﺷﻪ‬ ‫_______‬

‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ راﺷﻪ ﭘﻪ ﺧﻨﺪا ﺷﻪ‬

‫ﻮﻟﻪ وﻓﺎ ﺷﻪ ﭼﻰ ﭘﻮره ﻣﯽ ﺷﯽ ﺳﻮاﻟﻮﻧﻪ وه ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ زﻣﺎ‬ ‫____‬

‫وه د زړه ﻗﺮاره راﺷﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻪ زﻣﺎ‬ ‫______‬

‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺟﺪاﯾﯽ ﮐﯽ‬ ‫_______‬

‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺟﺪاﯾﯽ ﮐﯽ‬

‫ﻟﮑﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﺳﺮ ﭘﻪ زﻧﮕﻮن ژړا ﮐﻮﻣﻪ وه ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ‬ ‫______‬

‫زﻣﺎ‪.....‬‬

‫‪***.....‬‬ ‫وه د زړه ﻗﺮاره راﺷﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻪ زﻣﺎ‬

‫_____‬

‫ﭼﻨﺎن ﻏﺮق ﺻﺪاﯾﯿﺶ ﻣﯿﺸﻢ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ وﻗﺖ اﻫﻨﮓ‬

‫ﺧﻼص ﺷﺪ‬

‫ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺻﺪاﯾﺶ درد داﺷﺖ؟‬

‫ﻃﻮری ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ ﮐﻪ ادم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺻﺪا از ﺣﻨﺠﺮه اش ﻧﻪ‬
‫ﺑﻠﮑﻪ از ﻗﻠﺒﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯿﺎﯾﻢ و ﭼﮏ ﭼﮏ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫واه واه ﺗﻮرا وﻟﻪ ﻫﻤﯽ ﺻﺪا از ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن اﺳﺖ ﻫﻮم!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻨﺪازد و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﺪام دﻟﯿﻞ در اﯾﻦ روزا اﯾﻨﻘﺪر اﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎل و‬
‫ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ!! ؟‬
 ‫ﮐﻠﻤﻪ وار اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﺸﮑﻞ داری ﺑﻪ ﻣﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ ﻣﺜﻠﯽ ﯾﮏ‬ ‫_‬

‫دوﺳﺖ‬
‫ﻼ ﭼﺮا ﻗﻬﺮ ﺷﺪی ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ او ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻗﻬﺮ ﮐﺮدی؟‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪن ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﺷﺪه ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ‬
‫ﺷﺨﺺ ﻋﺎﻗﻞ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ دو‬
‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫ﯾﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ رﺿﻮان ﺑﮕﻮ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت ات‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺘﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫ای ﺧﺎک د ﺳﺮی ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد از زﯾﺮ زﺑﺎن ِ‬
‫!‬ ‫زﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﮑﺸﻢ‬

‫‪...‬‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﻤﺎره ﺗﺮﺳﯿﺪم وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه دﻓﻌﻪ اول‬

‫ﻃﺮف ﺷﻤﺎره ﻣﯿﺪﯾﺪم در دو راﻫﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ ﯾﺎ‬

‫ﻧﻪ؟‬

‫زﯾﺪ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫دل ﻧﺎ دل ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺳﻠﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻮ را ﺑﺰن‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ اوﮐﯽ ﮐﺮدم و ﻟﻮد ﺳﭙﯿﮑﺮ را زدم‬

‫‪...‬‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﻣﯿﺸﻨﻮی ﮔﻠﻢ؟ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ؟دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﺧﻼص ﻧﺸﺪ ﭼﺮا ﻗﻄﻊ ﮐﺮدی؟‬

‫ﺳﺮد ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫_‬
 ‫اﯾﻨﻘﺪر از ام ﺑﯿﺰار اﺳﺘﯽ؟‬
‫_‬

‫وﻗﺖ ﻧﺪارم ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﮐﻦ‬ ‫ﺑﯿﺎ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻨﻮم‬ ‫_‬

‫ﺗﺎ اﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻪ ای ﻓﮑﺮ‬ ‫_‬

‫ﮐﺮدی اﮔﺮ ﯾﮏ روز ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ؟‬

‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻗﺒﻮل ات ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﺎ ﻣﺜﻠﯽ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺑﯽ ارزش‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﺖ ﻣﯿﻨﺪازﻧﺪ!؟‬

‫ﺣﺮف ﻫﺎی ﺳﻠﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و روﺣﻢ ﺑﺮﺧﻮرد‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫اﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی او ﺑﭽﻪ ای ﻓﻠﻢ از اول ﻧﻤﻔﻬﻤﯿﺪه دﺧﺘﺮ‬‫_‬

‫اﺳﺘﯽ ؟؟؟‬
‫ﺑﺎور ﮐﻮ ﺧﻮده ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﯽ زده از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺗﯿﺰ و ﻫﻮﺷﯿﺎر اﺳﺖ‬
‫‪...‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺳﮑﻮت ﮐﻮﺗﺎه اداﻣﻪ داد!‬

‫ﻣﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﮐﺮدم درﺳﺖ اﺳﺖ ﻗﺒﻮل!‬ ‫__‬

‫وﻟﯽ ﺑﻔﻬﻢ ﺗﺎ اﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ات ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﻋﺸﻖ ﻣﻪ ﯾﮏ روزه و‬

‫!‬‫دو روزه ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ده ﺳﺎل ﻣﯿﺸﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ات اﺳﺘﻢ ﯾﻐﻤﺎ ده ﺳﺎل ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ؟‬
‫ﺗﻮ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪی ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻪ درک ﻧﻤﯿﮑﺮدی ﻃﻔﻞ ﺑﻮدی و ﺑﯽ‬
 ‫ﭘﺮوا‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺗﻔﺎوت ﺳﻨﯽ ﻣﺎ زﯾﺎد اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎور ﮐﻮ ﺑﺪون‬
‫ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪن ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺎﻣﺪم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬
‫اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪاﯾﺖ را ﺑﺸﻨﻮم از دور ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﺎدرم‬
‫ﺑﺮﯾﺖ اﺳﯿﺐ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﺎزم ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪم‬
‫‪....‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺟﺰاﯾﻢ را دﯾﺪه ام‬

‫ﻏﺮورم ﺷﮑﺴﺖ وﻗﺘﯽ ﺗﻮرا اﻧﻄﻮر دﯾﺪم‪...‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ اﺳﺎن ﺑﻮد؟؟‬

‫ﺑﺎزم ﺳﮑﻮت ُﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ‬

‫و ﻣﻦ ﭼﻘﺪر در اﯾﻦ روزا از ﮐﻠﻤﻪ ﺳﮑﻮت ﻣﺘﻨﻔﺮم!‬

‫اﮔﺮ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﺟﺎی دور ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻪ و‬ ‫_‬

‫ﺗﻮ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺗﺤﺼﯿﻼت ات را اداﻣﻪ داده ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﮕﺮ ارزوﯾﺖ ﻧﺒﻮد داﮐﺘﺮ ﺷﻮی؟ ﯾﻐﻤﺎ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﯿﺸﻨﻮی!‬

‫زﯾﺪ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻪ از دﺳﺘﻢ ﻗﺎﭘﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳﻠﯿﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﺮ ﮐﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺪ ﮐﺮدی ﮐﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪی‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دﯾﺮ ﺷﺪه ﯾﻐﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮش اﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮﯾﺶ‬
‫ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﮐﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪی!!‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪی را ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‪..‬‬

‫ﺻﺪای ﺳﻠﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﮕﺲ ﻫﺮ دوغ ﻧﺸﻮ ﯾﻐﻤﺎ از ﺧﻮد‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده دارد ﺧﯿﺎل ﻫﺎی ﮐﻪ در ﺳﺮ داری ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﯿﺶ‬

‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﭘﯿﺴﻪ داری و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺮدم ﻣﻘﺒﻮل و ﺟﺬاب‬
‫ﻫﺴﺘﯽ ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ ﯾﻐﻤﺎ را از ﺧﻮد ﮐﻨﯽ؟ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ در ﺧﻮاب‬
 ‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺧﺘﺮان ِ دﯾﮕﺮ ﭘﻮل ﭘﺮﺳﺖ و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬
‫‪..‬‬‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ ام ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ دل ﺟﻢ ﺑﺎش ﺑﭽﻪ ای ﻓﻠﻢ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻣﯿﺸﮑﻨﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﯿﺸﮑﻨﯽ ان وﻗﺖ دﯾﮕﺮ‬
‫!‬ ‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﻣﯿﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮدی‬
‫ﻫﻨﻮزم ﺳﺮ وﻗﺖ اﺳﺖ دل ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﻧﺒﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺎﻣﺶ در ﯾﻐﻤﺎ‬
‫ﻓﺮو ﻣﯿﺮی‬
‫‪...‬‬

‫ای اﺣﻤﻖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟؟‬

‫اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻪ زﯾﺪ ﭼﯽ رﺑﻂ دارد؟‬

‫ارام ﺷﯿﺸﺘﻦ را ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺪﯾﺪم و ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻪ از دﺳﺖ زﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬

‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﺧﺎک د رﻧﮕﺖ ﺳﻠﯿﻢ ﺧﯿﺮت ﺧﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﻧﻤﯿﺮﺳﺪ ﻏﯿﺮ از ﺷﺮ‬

‫ﻓﻘﻂ زﯾﺪ ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﺣﺮﻓﺎ را ﺑﺮﯾﺶ زد‬
‫اﺣﻤﻖ!‬

‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻃﺮف زﯾﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ رﻧﮕﺶ ﺳﺮخ‬

‫ﻣﯿﺸﻪ‬
‫و دﺳﺖ زﺧﻤﯽ ﺧﻮده ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻪ‬
‫ﭼﻨﺎن ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺳﻔﯿﺪی دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ‬
‫ﮔﺮاﯾﯿﺪ‬
‫ً‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎ ﮐﻮﮐﺶ ﺧﻄﺎ ﻣﯿﺨﻮرد!‬ ‫اﮔﺮ ﻫﻤﺘﻮ اداﻣﻪ ﻣﯿﺪاد‬

‫دﺳﺖ زﯾﺪ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮدم اراﻣﺶ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ‬
‫ﮐﻨﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺳﻠﯿﻢ‬
‫‪...‬‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد زﯾﺪ ﺣﺮف در دﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﺸﻪ ﻧﮕﯿﺮ‬
‫!!‬ ‫_‬

‫ﻫﺎج واج ﻣﺎﻧﺪم‬

 ‫رﺿﻮان ام ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻟﯽ ﭼﻄﻮ ﮐﻨﻢ!‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ارام ﺑﺎش‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻫﺮدو دﺳﺘﻢ دﺳﺘﺸﻪ ﻣﯿﮕﺮم ‪،‬ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را‬

‫ﺑﺎز ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ؟!‬

‫ﺑﯿﺒﯽ او ﺑﺪ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﺪی ﻧﮕﯿﺮ او ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﻣﺜﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدش دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ درﺳﺖ اﺳﺖ ارام ﺑﺎش‬

‫!‬

‫ﺑﺎزم دﺳﺘﺸﻪ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪاد اﻧﮕﺎر ﮐَﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﻢ را‬
‫ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪ‬
‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﻣﯿﻤﺮد زور زدن ِ ﻣﻪ ﻓﺎﯾﺪه‬ ‫اﮔﺮ اﯾﻨﺒﺎر ﺧﻮن ﻣﯿﺮﻓﺖ‬
‫‪****..‬‬‫ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﻗﻬﺮ ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫زﯾﺪ ﺑﺨﺪا ای دﻓﻌﻪ اﮔﺮ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﺧﺎﻧﻪ را اﯾﻼ‬ ‫_‬

‫ﮐﺮده ﻣﯿﺮم ﻗﺴﻢ اﺳﺖ ﻃﻔﻞ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻼن ادم اﺳﺘﯽ‬

‫!‬

‫ﭼﺮا ﺿﺪ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ای ﺣﺮف را ﺑﻪ زﺑﺎن اوردم وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﮏ ﮐﻢ ﺑﺮﯾﺶ ارزش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫!‬

‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ ﮐﻢ ﺷﺪ و اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز اش ﮐﺮد رده ای ﺧﻮن در‬

‫ﺑﻨﺪاژ اش دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺒﺪﯾﻠﺶ ﻣﯿﮑﺮدم‬
‫!‬‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺘﯽ ‪ ،‬رواﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﭼﺮا داﮐﺘﺮ ﻧﻤﯿﺮی‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف ای‬
‫ِ‬ ‫در اﻟﻤﺎری ﺑﻨﺪاژ داﺷﺘﻢ از اﻟﻤﺎری ﺑﻨﺪاژ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و‬
‫رواﻧﯽ ﻣﯿﺮم‬
‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ دﺳﺘﺸﻪ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬
‫ﺑﺘﯽ دﺳﺘﺘﻪ‬ ‫_‬
 ‫او ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬
‫واﻗﻌﺎ ﻗﻬﺮ ﺑﻮدم‬
‫زﺧﻤﺶ را دوﺑﺎره ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﮐﺮدم‬
‫ﺳﺎﻋﺪ دﺳﺘﺶ ﭘﺎک ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم!‬
‫ﺑﯿﺒﯽ ای را ﻫﻢ اﻓﮕﺎر ﮐﺮدی! ﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ از ﺗﻮ‬‫_‬

‫ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﮐﻨﺪ؟؟‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ و ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻻل ﻫﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﻮت را از ﺑﮑﺴﻢ ﻣﯿﮑﺸﻢ و دﺳﺖ ﭼﭗ ﺷﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬ ‫ﻣﻠﺤﻢ ِﺑﺖ ِ‬

‫ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺎﻻی ﺟﺎی ﺧﺮاﺷﯿﺪﮔﯽ اش ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﻗﻬﺮ اﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم‬
‫ﯾﻐﻤﺎ؟‬‫_‬

‫اﻓﻔﻔﻔﻔﻒ ﭼﺮا ای ﻟﻨﮕﺪراز ﺑﻪ ای ﻧﺎم ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ او ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻪ ﯾﻮﺳﻒ ﻫﺎن؟‬ ‫_‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎ ای از راﺳﺘﯽ ﻫﻢ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ﺳﻠﯿﻢ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻨﺠﻪ ﺑﺮم‬
‫ﺑﺮو ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﺧﻨﺪه ای ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫!‬ ‫ﻣﯿﺮم ﻣﯿﺮم‬‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﻣﯿﺮه و در ﺟﯿﺒﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ِ‬

‫ای ﺑﻪ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﻣﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر دارد؟‬
‫اووی ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻤﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺒﺮی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ِ ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭼﺮا دﻟﺖ اﺳﺖ ﺑﺎز ﮐﺘﯽ او ﺑﺪﺷﮑﻠﮏ ﮔﭗ ﺑﺰﻧﯽ!؟‬ ‫_‬

‫ای ﺣﺎﻟﯽ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ﺑﺪﺷﮑﻠﮏ ؟ﺑﻪ ﺳﻠﯿﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮد ؟‬

‫ﻼﺳﻠﯿﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮا ﺑﻪ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﺪ!‬ ‫اﺻ ً‬
 ‫ﺧﻮدش زﯾﺒﺎ اﺳﺖ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﻐﺮور اﺳﺖ؟ﻗﻮاره ای ﺧﻮد ﯾﺎ ﭘﻮل ﺧﻮد؟‬
‫ﺣﺮف ﻫﺎی ﺳﻠﯿﻢ در ﻣﻐﺰم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬
‫ﻧﻪ ﺣﻖ ﻧﺪارد ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺑﺪﺷﮑﻠﮏ؟ ﺑﻪ ﭼﯽ ﺧﻮد ﻣﯿﻨﺎزی زﯾﺪ؟ ﺑﻪ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪت؟ ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺳﯿﺎﻫﺖ؟ﺑﯿﻨﯽ ﻗﻠﻤﯽ ات؟ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪت؟ ﯾﺎ ﺛﺮوت‬

‫ات ﺑﻪ ﮐﺪام ﯾﮑﯿﺶ ﻣﻐﺮور ﺷﺪی؟ اﮔﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﻗﯿﻤﺖ ات ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﯾﮏ روﭘﯿﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ارزی‬
‫زﯾﺪ ﺑﻪ اﺑﺮوﻫﺎی ﮔﺮه ﺷﺪه ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬
‫ﺑﮕﺬار ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﮐﯽ در ﻗﺼﻪ اش اﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﮕﻢ از ِ‬
‫ﺣﺪ‬
‫ﺧﻮد ﻣﯿﮕﺬرد!‬

‫‪....‬‬‫ﺳﺮ ات ﺑﺪ ﺧﻮرد؟ ﻧﮑﻨﻪ‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ﺑﺘﯽ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻤﻪ از ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ رﺿﻮان ﺑﺮم داده‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﯾﮏ روﭘﯿﻪ ﻧﻤﯽ ارزم ؟او ﻣﯽ ارزه؟‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﺑﺪان ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻪ را ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﯿﺎر ﺷﺎن ﺑﺮای ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺷﮑﻞ ِ ﺗﻮ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﭼﺮا ؟ﭼﻮن‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪم ﺛﺮوت ات ﻫﺮدوﯾﺶ ُﻣﺮور ﺑﻪ زﻣﺎن از ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺮه‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﻨﺪازد و ﺧﻮدش ﻣﯿﺮه‬
‫ﺑﺎز دﯾﻮاﻧﮕﯽ ﻧﮑﻨﺪ؟ﺑﻪ ﻣﻪ ﭼﯽ اﮔﺮ ﺗﮑﻠﯿﻒ دارد ﺑﺮه ﺑﻪ ﻋﻠﯽ‬
‫اﺑﺎد‬
‫اﻃﺎق را ﻣﻨﻈﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺧﻮده ﻣﯿﻨﺪازم‬
‫*‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ زﯾﺪ را ﻧﺪﯾﺪم ﺑﺎ رﺿﻮاﻧﻢ درﺳﺖ‬

 ‫ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎی ﺳﻠﯿﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪،‬راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﺎ اﺧﺮ‬
‫ﻧﻤﯿﺸﻪ رازم ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و اﻓﮑﺎرم را از ﻣﻐﺰم ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﻨﻢ‬‫ِ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ رﺿﻮان ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ای ﺑﺮم!‬

‫ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ‬

‫ﻃﺮف اﻣﺎرت‬
‫ِ‬ ‫رﺳﯿﺪه اﻧﺪ ﻣﯿﮑﺸﻢ رﻣﺎل را از ﺳﺮم ﻣﯿﭙﭽﻢ و‬
‫ﻣﯿﺮم‬
‫اﻣﺸﺐ ﻋﻤﻪ و ﻣﺮﯾﻢ اﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮی اﻣﺪن ِ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ از‬
‫ﺗﺎﺷﮑﻨﺪ‬
‫ﺧﺪا ﮐﻨﺪ زﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﯿﭽﺎره درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ!‬
‫دل ﻧﺎ دل ﻃﺮف ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮم‬
‫ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻦ‬

‫ﻣﯿﺮم و ﺑﻪ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺘﻢ و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ ﮐﺎﮐﺎ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ﯾﻮﺳﻒ ﺟﺎن ﭼﻄﻮر اﺳﺘﯽ ؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺎﮐﺎ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ﺣﺎل ﺧﻮدﺗﺎن‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب اﺳﺖ؟‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﺑﭽﯿﻢ‬‫_‬

‫ﻋﻤﻪ ﭘﻬﻠﻮی ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻼم ﻋﻤﻪ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻢ ﺑﭽﯿﻢ ﺧﻮدت ﭼﻄﻮر اﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮده و ﺑﻄﺮف ﻣﺮﯾﻢ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯽ اﺳﻤﺎ‬

‫ﻗﺼﻪ داﺷﺖ‬
 ‫ﺳﻼم ﻻﻻ ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﺳﻼم ﺑﺮادر ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﺸﮑﺮ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻢ ﺧﻮدت ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﮑﺮ‬ ‫_‬

‫اﻧﻬﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﮕﺬارم و روی ﯾﮑﯽ از ﮐﻮچ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬

‫ای ﻣﺮﯾﻢ ﭼﻘﺪر ﻣﻘﺒﻮل ﺷﺪه روز ﺑﻪ روز زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﻘﺎ ﮐﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﻮب و ﺑﺎ ﺣﯿﺎ اﺳﺖ ﺣﯿﻔﺶ!!‬

‫وﺟﺪان ِ ﻋﺰﯾﺰم وارد ﺑﺤﺚ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫)‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﮐﯽ را ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ! ؟‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﻧﺼﺎف ﻫﺴﺘﯽ!‬
‫ﭘﺲ ﺳﻠﯿﻢ ﭼﻪ؟؟او ﻫﻢ ده ﺳﺎل اﻧﺘﻈﺎرت را ﮐﺸﯿﺪه ﻓﺮﻗﺶ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﭼﯿﺴﺖ! ؟‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق دارد ﻣﺮﯾﻢ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ و زﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺪاﻧﺪ و‬ ‫_‬

‫دﯾﮕﻪ ﭼﻮن از ﺟﻨﺴﻢ اﺳﺖ دﻟﻢ ﺑﺮﯾﺶ ﻣﯿﺴﻮزد!!‬

‫وﻟﯽ ﻣﻪ ﻋﺸﻖ ﺳﻠﯿﻢ را ﺑﺎور ﻧﺪارم و ﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﯾﻢ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﭘﯿﺸﻪ اﺳﺖ!‬
‫ﻫﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻓﺮﯾﺐ ﻧﺘﯽ ﻫﺮدوﯾﺘﺎن در ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ‬
‫ﻗﺮار دارﯾﻦ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ زﯾﺪ را ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻨﯽ‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا او را!‬ ‫اﮔﺮ اﯾﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ اول ﺧﻮد را ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻦ‬

‫(‬ ‫ﭼﺮا ﺑﻪ ای ﻣﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد!ﻋﺸﻖ زوری ﻧﻤﯿﺸﻪ!‬

‫ﺳﻼم ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد اﻣﺪم‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﮐﺠﺎ ﮔﻢ اﺳﺘﯽ ؟‬ ‫_‬

 ‫ﻫﻤﯽ ﻃﺮﻓﺎ اﺳﺘﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺎﯾﻪ ﮐﻨﺎرم ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ‬

‫زﯾﺪ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﯿﺮی ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺧﺪا ﮐﻨﺪ ﺑﺎز اﻣﺸﺐ ﮐﺪام‬ ‫_‬

‫ﮔُﻠﻪ ﺑﻪ اب ﻧﺘﻪ‬
‫ﻏﺬا ﺗﯿﺎر ﻣﯿﺸﻪ اﻣﺎ زﯾﺪ ﺗﺎ ﺣﺎل ِ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺎﻣﺪه‬
‫در ﮐﻤﺎل اراﻣﺶ ﻏﺬا ﺧﻮرده ﻣﯿﺸﻪ ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫و ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭼﺎی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و ﺑﻌﻀﯽ ﺗﺤﺎﯾﻒ را از ﺗﺎﺷﮑﻨﺪ اورده ﺑﻮد‬
‫در ﺣﺎل ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎی ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ زﯾﺪ اﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺸﯽ ﮐﺮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺷﺎن را ﻧﺸﻨﯿﺪم‬
‫ﻋﻤﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﯿﺪش‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺤﺎل ِ زﯾﺪ و رﺿﻮان‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻋﻤﻪ دارﻧﺪ و ﻣﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻋﻤﻪ دارم ای ﻋﻤﻪ ﮐﺠﺎ و ﻋﻤﻪ ای ﻣﻪ ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﺎزم ﺑﺎ اوردن ِ اﺳﻢ ﻋﻤﻪ ﺣﺴﺮت در دﻟﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫زﯾﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮﯾﻢ رﻓﺖ و ﺳﻼم ﮐﺮد‬
‫رﺿﻮان ﭘﺪر ﻣﺮﯾﻢ ﭼﯿﮑﺎره اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻌﻤﺎری دارد‬ ‫_‬

‫ﻟﻨﮕﺪراز ﻃﺮف ﻣﺎ اﻣﺪ و ﺑﯿﻦ ﻣﻪ و رﺿﻮان ﺷﯿﺸﺖ‬

‫رﺿﻮان اﻋﺘﺮاض ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫او ادم ﭼﺮا ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺷﯿﺸﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﺟﺎی ﻗﺤﻂ ﺑﻮد؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺰه اش ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ اﻧﯽ ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن؟‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ و ﻓﺎﺻﻠﻪ را زﯾﺎد ﮐﺮدم‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﺼﺮوف ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻪ ﻫﻢ ﻣﺼﺮوف ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻣﺮﯾﻢ!‬
‫ﭼﺮا اﯾﻦ دﺧﺘﺮک اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ؟‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را از ﯾﺎد ﻣﯿﺒﺮد ؟‬
‫ﻣﻮﻗﯿﻌﺖ ﺧﻮد را از ﯾﺎد ﻣﯿﺒﺮد ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺸﻖ اﯾﻨﻄﻮر ﯾﮏ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺖ ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻪ‬
‫!‬ ‫ِ‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻣﺮﯾﻢ زﯾﺪ را‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖ دﯾﺪن دارد؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﻮد‬
‫ﮐﺎش ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ﺧﺪا را ﻣﯿﭙﺮﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﮐﺮاﻣﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﺮا اﯾﻘﻪ دل ات ُﭘﺮ اﺳﺖ ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ادم واری ﮔﭗ ﺑﺰن ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﯾﮏ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺎ ﮐﺎرت دارم‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و زﯾﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺪ ﺑﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻃﺮف ﭼﻤﻦ ‪،‬روی ﭼﻮﮐﯽ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬
‫رﺿﻮان ﻣﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ؟‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬‫_‬

‫ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‬

‫_‬

‫ﻣﻌﺎش ﮐﻢ اﺳﺖ؟زﯾﺎدش ﻣﯿﮑﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫!‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﻣﺸﮑﻞ ای ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪاﻧﻢ اﻧﺠﺎ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﯽ ﺟﺪی اﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدت ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫_‬

‫ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﯽ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ!‬ ‫_‬

‫رﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ‬‫_‬

‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺷﻮد ﺑﻄﺮف ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮه‬

‫ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺒﺶ ﻣﯿﺮم‬
‫ﮐﻨﺎر زﯾﺪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ زﯾﺪ ﭼﯿﺰی را در ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯿﮕﻪ رﺿﻮان‬
 ‫ﮐﻮﺗﺎه ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ‬
‫ﭘﻬﻠﻮی رﺿﻮان ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫اﺷﺘﮏ ﻧﺒﺎش ﭼﺮا ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫راه اﻃﺎﻗﻢ را‬

‫ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺷﯿﺸﺘﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ ِ‬
‫ﺗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻣﻪ ﻣﯿﺨﻮرم‪ ،‬وﺿﯿﻌﺘﻢ در‬ ‫در ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫‪........‬‬

‫اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﮕﺬرد ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﻣﯿﺨﺎﻧﻢ و ﯾﮏ ﭼﮑﺮ‬

‫ﻃﺮف ﺑﺎغ ﻣﯿﺮم‬
‫!‬‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮔﻠﻬﺎی ﮐﻪ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‬
‫روﯾﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺑﺎغ ﺑﻄﺮف ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮم‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮرده ﺷﺪه ﺑﻮد و رﺿﻮان ﻃﺮف ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ‬
‫زﯾﺪ از زﯾﻨﻪ ﻫﺎی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ!‬
‫ﺗﯿﭗ ﺳﺮﻣﻪ ای زده ﺑﻮد ای ﺧﺎک د ﺳﺮ ﺷﺪه ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺨﺎﯾﻪ‬
‫!‬‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﺘﺎب ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫ِ‬

‫!‬‫ﺷﻌﺮی از ﻣﻮﻻﻧﺎ در ذﻫﻨﻢ ﺧﻄﻮر ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺮو از ﺷﺮم ﻗﺪت ﻗﺪ ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ!‬ ‫_____‬

‫ﺗﺎ زﺑﺎن اﻧﺪر ﮐﺸﺪ ﺳﻮﺳﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﻮﺳﻦ ﺗﺮی!‬ ‫_____‬

‫!‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺧﺎک د ﺳﺮم ﺑﯿﺨﯽ ﻋﺸﺎق واری ﺗﻮﺻﯿﻒ اش ﮐﺮدم‬

‫ﭼﺸﻢ از زﯾﺪ ﺑﺮﻣﯿﺪارم ﻃﺮف رﺿﻮان ﻣﯿﺮم اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫رﺿﻮان ﮐﺎر ات دارم‬ ‫_‬

‫دﯾﺸﺐ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﻮ ﯾﮏ ﮔﭗ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫درک ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎزم ﻣﺜﻠﯽ ﮔﺎو ﺳﺮ اش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و رﻓﺖ‬

 ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺷﺐ ﺑﺮﮔﺮده‬
‫ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ رﺿﻮان ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‬
‫اﻣﺮوز روز ﻫﺸﺘﻢ اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﮔﭗ ﺑﺰﻧﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻪ‬
‫ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ!‬
‫ﻃﺮف ﺻﺎﻟﻮن رﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺧﺒﺮی از رﺿﻮان ﻧﺒﻮد‬
‫ﻃﺮف ﺣﻮﯾﻠﯽ رﻓﺘﻢ رﺿﻮان د ﻣﻮﺗﺮ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﻃﺮﻓﺶ‬
‫دوﯾﺪم و ﺷﯿﺸﻪ را ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ زدم‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺷﯿﺸﻪ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫رﺿﻮان ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی؟‬ ‫_‬

‫ﯾﮑﺠﺎی ﮐﺎر دارم‬

‫_‬

‫ﻣﻪ را ام ﺑﺒﺮ د ﻣﻮﺗﺮ ﮔﭗ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﻻ ﺷﻮ‬
‫_‬

‫در ﺳﺖ ﭘﯿﺶ رو ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ﻣﻮﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﮕﻮ ﻣﯿﺸﻨﻮم‬‫_‬

‫ﭼﺮا ﻗﻬﺮ اﺳﺘﯽ ﺳﯿﺎﻣﺎر‬ ‫_‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﮔﭗ ات را ﺑﺰن‬ ‫_‬

‫ﺻﺒﺢ ﻣﯿﺮم‬‫_‬

‫ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮو ﻣﻌﺎش ات را ﺻﺒﺢ از ﺧﺎﻟﻪ ﻇﺮﯾﻔﻪ ﺑﮕﯿﺮ‬ ‫_‬

‫دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ ای رﺿﻮاﻧﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬

‫ﺣﺮف در دﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﻣﻮﺗﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد و رﺿﻮان ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ‬
‫ﺑﺸﯿﻦ ﭘﺲ ﻣﯿﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ رﺿﻮان وارﺧﻄﺎ ﻣﯿﺎﯾﻪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ‬

‫ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﭼﯿﺸﺪه ﭼﺮا وارﺧﻄﺎ اﺳﺘﯽ رﺿﻮان؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺪه؟‬ ‫_‬

 ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﺑﺎر ﺑﻪ ای اﺣﻤﻖ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺮاه ای زن ﻣﻼﯾﻢ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ‬ ‫_‬

‫وﻟﯽ ﮐﻮ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا؟‬

‫ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ‬
‫ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻟﻌﻨﺘﯽ‬
‫‪..‬‬ ‫_‬

‫ﺳﺮﻋﺖ اش را زﯾﺎد ﻣﯿﮑﻨﺪ ﯾﮏ ﻣﻮﺗﺮ ﭘﯿﺶ روی ﻣﺎ را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺗﺼﺎدف ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ رﺿﻮان ﺑﺮﯾﮏ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻣﺮد ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﻦ و ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﻣﯿﺎﯾﻨﺪ‬
‫ﭘﻨﺞ ِ‬

‫رﺿﻮان ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﻪ و رو ﺑﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﻮ ﯾﻮﺳﻒ دروازه را ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺷﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﻧﺸﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺷﺪ؟؟؟‬

‫ﮐﻠﯿﺪ ﻫﺎ را ﺳﻤﺖ ﻣﻪ ﻣﯿﻨﺪازد‬
‫ﻣﺜﻠﯽ ﺑﯿﺪ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم‬
‫رﺿﻮان ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ؟اﺻﻼ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﻮد!‬
‫رﺿﻮان ﺑﺎ اﻧﻬﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ﯾﮏ ﺗﻨﺸﺎن ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺮا ﺳﻤﺖ‬
‫رﺿﻮان ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﯾﮏ ﻣﻮﺗﺮ‬
‫دﯾﮕﻪ رﺳﯿﺪ ﯾﮏ زن ِ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ از اش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﺳﯿﺎه‬
‫ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‬
‫روﯾﺶ از اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد‬
‫ﯾﮑﯿﺸﺎن رﺿﻮان را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻃﺮف ﻣﻮﺗﺮ ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪم و ﻃﺮﻓﺸﺎن دوﯾﺪم‬
‫و ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬
‫!‬ ‫رﺿﻮان‬ ‫_‬

‫ﻫﺮ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﻃﺮﻓﻢ دور ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫زن ﺑﺎ ﺻﺪای ﻧﺎزک ﻣﯿﮕﻪ‬
‫رﺿﻮان ﺟﺎن ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﮐﻨﺘﺮول ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ‬

 ‫ﻣﺮﺳﻞ ﺑﺎ او ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻣﻬﻤﺎن اﺳﺖ ﺑﮕﺬارد ﺑﺮود!‬ ‫_‬

‫ﭼﻬﺮه زن را ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﻣﺮﺳﻞ اﺳﺖ اﻧﺎﻟﯿﺰ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫زﻧﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﯽ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ای زﯾﺒﺎ‬
‫!‬ ‫وﻟﯽ ای ﮐﺠﺎ و ﻣﺮﯾﻢ ﮐﺠﺎ‬
‫ﻣﺮﺳﻞ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬
‫اوﻻ ﻣﺮﺳﻞ ﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻢ رﺳﺘﻤﯽ دوﻣﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ ﺧﻮب ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻧﻔﺮاﻧﺶ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻣﻮﺗﺮ ای اﻗﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺒﺮ‬ ‫_‬

‫ﮐﻠﯿﺪ را از دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻣﻮﺗﺮ را روﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﻪ و رﺿﻮان در ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﺗﺮ ﻫﺎ داﺧﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻃﺮف ﻧﺎﮐﺠﺎ‬
‫اﺑﺎد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫رﺿﻮان ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﻮ اﺣﻤﻖ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﺗﻮرا ﻣﯿﺒﺮد!‬

‫_‬

‫ﻣﯿﺒﺮد ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدی!‬ ‫_‬

‫دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ!‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻮﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮدوی ﻣﺎ را ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ داﺧﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻣﺮﺳﻞ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻧﺎزک ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﻓﻘﯿﺮاﻧﻪ ای ﻣﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺲ ﮔﭗ ﻧﻤﯿﺰد‬
‫ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ‬
‫ﻣﻪ و رﺿﻮان روی ﯾﮑﯽ از ﺗﻮﺷﮏ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻢ‬
‫رﺿﻮان رو ﺑﻪ ﻣﺮﺳﻞ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻣﻪ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ زﯾﺪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪاﻧﺪ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ ﻗﺮار داد را ﻓﺴﺦ ﮐﻨﯽ وﻟﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاری ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ‬

 ‫رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯽ!‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ اﯾﻨﻘﺪر اﺳﺎن اﺳﺖ ؟‬ ‫_‬

‫ای ﺑﺎر ﻋﺼﺒﯽ و ﮐﻠﻤﻪ وار ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻣﺸﮑﻞ ِ ﻣﻪ ﻗﺮار داد ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ‪ .‬زﯾﺪ‪ .‬را‪ .‬ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﯾﺎ ﻧﯽ؟ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺣﻖ ﻧﺪارد‬

‫ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﻦ ﺟﻮاب رد ﺑﺪﻫﺪ ﻫﯿﭽﮑﺲ!‬

‫ﻣﮕﺮ زور اﺳﺖ؟ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﺗﺎن را ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ‬ ‫_‬

‫ﻋﺠﺐ ﻣﺮدﻣﯽ!‬

‫ﺳﻪ روز ﻣﯿﺸﻮد ﺑﺮﯾﺶ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ وﻟﯽ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺘﻪ ﺗﻮ‬ ‫_‬

‫ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﮐﻨﻢ؟ ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺧﺘﺮان ِ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ اﻓﺘﯿﺪه ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ!‬
‫رﺿﻮان ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫اﯾﺎ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﺗﺎن ﭼﻘﺪر اﺳﺖ؟ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ‬ ‫_‬

‫از زﯾﺪ اﺳﺘﯽ ﭼﺮا ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ای ﻣﻨﻄﻖ را ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻪ ﭼﯽ ﮐﻤﯽ دارم؟‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ زﯾﺪ را ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ از اول ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺑﺨﺎﻃﺮی‬ ‫_‬

‫ﭼﯽ ای ﻗﺮارداد را ﻗﺒﻮل ﮐﺮدی وﻟﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدی‬

‫ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪی زﯾﺪ ﮔﺰﯾﻨﻪ ای ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪی‬
‫ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دﺧﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ﭼﺮا ﺗﻮﻗﻊ داری ﺗﻮ اﺳﺘﺜﻨﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﯽ!؟‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف ﮐﺮد‬

‫اﮔﺮ ﭘﺪرم ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻧﯿﺴﺖ اش ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫!‬ ‫_‬
 ‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﯽ او ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻮد ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﮑﯿﺶ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻪ و دﯾﮕﯿﺶ دﺧﺘﺮ را ﺑﭽﻪ ﭘﻮش‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﺮداﻧﺪ ﻋﺠﺐ!‬

‫از ﺣﺮف ﻣﺮﺳﻞ ﻟﺮزه ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﯿﻔﺘﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﺳﻞ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﻣﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ اﺳﺘﻢ؟ ﻧﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد‬
‫!‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻣﺮﺑﻮط ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻫﺮﮐﺲ ﺧﻮدش و ﮔﻮر‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدش ﺟﻢ ﮐﻨﯿﺪ ای ﻋﺸﻖ ﻣﺸﻖ ﺗﺎن را!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺎﺷﻖ ای دﺧﺘﺮک اﺳﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ داری؟ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺗﺮ از ﺗﻮ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ای ﺑﺎر ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺮادر زﯾﺪ ﻧﺒﻮدی ﺣﺎﻻ ﯾﮏ دﻧﺪان‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺮف دﻫﻨﺖ را ﺑﻔﻬﻢ اﮔﺮ‬ ‫_‬

‫ﺳﺎﻟﻢ در دﻫﻦ ﻧﺪاﺷﺘﯽ!!!‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫اﺳﻢ ات ﭼﯿﺴﺖ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ رﺿﻮان ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ای زن ﮐﻢ ﻧﯿﺎره و‬

‫ﺻﻔﺎﯾﯽ ﻧﺘﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﻣﯿﮕﻪ و ﮔﺮﻧﻪ او از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪ!‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻧﺒﺎﯾﺪ رﺿﻮان را دروﻏﮕﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ را‬
‫ﻣﯿﮕﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎدا ﺑﺎد!‬

‫ﯾﻐﻤﺎا‬‫_‬
 ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﻓﺎﻣﯿﻞ ات ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ ﺑﺎ ای ﻣﯿﮕﺮدی؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﺨﻨﺪم و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺧﻮدت ﺧﺒﺮ دارد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ای ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻣﺎ را ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫_‬

‫اوردی و ﯾﮏ ﺑﭽﻪ را ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻫﻮم؟‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢِ رﺿﻮان از ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ دور ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﻣﺮﺳﻞ ﺳﺮخ ﺷﺪ‬
‫زﯾﺎد زﺑﺎن دراز اﺳﺘﯽ وﻟﯽ ﻓﺮق ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺒﻤﺮﻣﺶ!!‬ ‫_‬

‫و رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫رﺿﻮان ﺧﺎن ای دﺧﺘﺮک اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ام اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ اﺷﺎره ﮐﺮد‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎر دوم ﻣﯿﮕﻢ ﻣﺴ ٔﻠﻪ ﺷﺨﺼﯽ ات را داﻣﻨﮕﯿﺮ ﻣﺎ ﻧﮑﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و از اﺳﺘﯿﻨﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻃﺮف ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ‬

‫راه ﻣﺎ را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﻃﺮف درواز ﻣﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ ِ‬
‫ﮐﺠﺎ ﺑﺨﯿﺮ ؟‬‫_‬

‫رﺿﻮان ﻣﺤﮑﻢ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ‬

‫!‬ ‫ﻃﺮف زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﺳﻞ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻪ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ات ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ ﺧﻮدت رﻓﺘﻪ ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺎﯾﻪ و دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫وارﺧﻄﺎ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫رﺿﻮان ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان از ﻗﻬﺮ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺸﻪ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‬

‫از اﺳﺘﯿﻨﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ای ﺑﺎر دو ﻧﻔﺮ از ﻧﻔﺮاﯾﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬
 ‫ﺣﺲ ﮐﺮدم دﻧﯿﺎ ﺑﻪ اﺧﺮ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﺮس ﻣﯿﮕﻢ‬

‫رﺿﻮان ﺑﮕﻮ ﻧﯿﺎﯾﻦ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬
‫!‬
‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ د دﺧﺘﺮ اﺳﺘﻢ‬‫‪..‬‬‫رض ﺿﻮ‪ ...‬ان م‪ ...‬ﻣﻪ ﻣﻪ‬ ‫‪....‬‬ ‫_‬

‫ﭼﻘﺪر اﻋﺘﺮاف ای ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺮاﯾﻢ دﺷﻮار ﺑﻮد!‬

‫ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ روی ﻗﻠﺐ و روﺣﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺷﺪ!‬

‫ﻫﻤﻪ ﺗﻔﮑﺮاﺗﺶ در ﺑﺎرﯾﻢ ﺧﺮاب ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫اﺻ ً‬
‫ﻼ در ﺑﺎرﯾﻢ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد! ؟‬

‫رﺿﻮان ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻪ در ﺻﺪاﯾﺶ ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﯽ‪....‬ی؟ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﻮﺳﻒ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻪ!‬

‫ان دو ﻧﻔﺮ در دو ﻗﺪﻣﯽ ﻣﺎ رﺳﯿﺪﻧﺪ رﺿﻮان وارﺧﻄﺎ ﮔﻔﺖ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ زﯾﺪ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ داد‬

‫اﻓﺮﯾﻦ زﻧﮓ ﺑﺰن‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﺑﻪ زﯾﺪ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫اﻟﻮ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ زﯾﺪ؟‬ ‫_‬

‫‪_.....‬‬

‫ادرس را ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻋﺎﺟﻞ ﺑﯿﺎ دﯾﺮ ﻧﮑﻨﯽ‬‫_‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻢ‬
‫ﭼﺎی را ﻣﯿﺎرن‬
 ‫ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﺑﻪ دل ﻧﮕﯿﺮی درﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازی ﮐﺮده‬‫_‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ رﺿﻮان ﮐﻠﻪ ﺷﻘﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد و زﻧﮓ ﻣﯿﺰد اﯾﻨﻄﻮر‬

‫!‬ ‫ﻧﻤﯿﺸﺪ‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ان ﺷﺎا ﺑﻪ ﺷﮑﻞ درﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازی ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫!‬ ‫ﺑﻤﺮی ﮐﺘﯽ ﻣﻬﻤﺎﻧﯿﺖ زن ﺑﯽ ﺣﯿﺎ‬

‫ﻃﺮﻓﺶ ﭼﭗ ﭼﭗ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﻤﯿﺘﻢ!‬

‫ﺳﮑﻮت ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ!‬

‫ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎی ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪ‬
‫رﺿﻮان در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ!‬
‫ﺻﺪای دروازه اﻣﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ زﯾﺪ اﻣﺪ‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ زﯾﺪ در دروازه ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد‬

‫ﻣﺮﺳﻞ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻄﺮف زﯾﺪ رﻓﺖ‬
‫ﺧﻮش اﻣﺪی زﯾﺪ ﺧﺎن ﻣﻬﻤﺎن دارﯾﻢ و ﻃﺮف ﻣﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد!‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﻪ ﭼﯽ ﮔﭗ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﻣﯿﮕﻪ‬

‫از ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮﺳﻞ ﺑﭙﺮس!‬‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺮزﺧﯽ ﺳﻮی ﻣﺮﺳﻞ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ!‬

‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺮﺳﻞ ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﺑﻪ ﺗﻮﺷﮏ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﺎر رﺿﻮان ﺷﯿﺸﺖ‬

‫زﯾﺪ ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ِ‬
‫ﻣﯿﺸﻨﻮم‬ ‫_‬
 ‫ﻣﺮﺳﻞ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ رﺿﻮان ﺧﺎن ﻧﺎﻣﺰاد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺪ اﺧﺮ ﺑﺎز ﺷﺪﻧﺪ‬

‫‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎی زﯾﺪ ﺑﻪ ِ‬

‫رﺿﻮان ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺮﺑﻮط ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺸﻪ و ﺿﺮورت ام ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺪاﻧﯽ! وﻗﺖ‬ ‫_‬

‫ﻧﺪارﯾﻢ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﯽ را ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫زﯾﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ‪..‬‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﻫﻤﯽ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﯽ ارزش ﻣﻪ را اﯾﻨﺠﻪ‬ ‫_‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺪی؟‬
‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ دﯾﮕﻪ ای ﻣﻮﺿﻮع را ﭘﯿﺶ ﮐﻨﯽ‬
‫!‬

‫رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﻃﺮف زﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ‬
‫ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﺸﻤﺎﯾﺶ اﺷﮏ ﭘﺮ ﺷﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای دو رﮔﻪ ﮔﻔﺖ!‬

‫وﻟﯽ ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ردم ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺣﺮف ﻣﺮﺳﻞ را ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ردم ﮐﻨﯽ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ؟اﯾﺎ ﻣﻪ ﮐﺪام اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫_‬

‫دادﯾﻢ؟ﻧﻪ ﻧﺪادﯾﻢ‬
‫اﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﺪام ﺑﺮﺗﺮﯾﺖ داری ﻏﯿﺮ از ﭘﻮل ِ ﭘﺪرت!؟ ﻧﻪ ﻧﺪاری!‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده‬
‫اﻋﻀﺎی ﻓﺎﻣﯿﻠﻢ را درﮔﯿﺮ ﮐﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺷﺪ؟؟‬
 ‫ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫زﯾﺪ ﺧﺎن ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ای اﺳﺎﻧﯽ ﺧﺘﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﮕﻮ ﭼﯽ وﻗﺖ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد! ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﺳﻞ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را روی ﺻﻮرت زﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺪوزد‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﯾﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ وﻗﺖ ﻣﺎ ﻫﺪر رﻓﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺣﺮف زﯾﺪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻄﺮف ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﻣﺮﺳﻞ را‬

‫!‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻫﺎج واج ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ از ﻣﺎ ﻃﺮف ﻣﻮﺗﺮش ﻣﯿﺮه‬
‫ﺑﻼﺧﺮه رﺿﻮان ﺳﮑﻮﺗﺶ را ﺷﮑﺴﺖ‬
‫راﺳﺖ ﺑﻮد!؟‬ ‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ و ارام ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ‬‫_‬

‫زﯾﺪ ﺧﺒﺮ دارد؟‬‫_‬

‫ﻫﻤﻤﻢ ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﯾﮑﺼﺪوﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ‬

‫ﻗﻬﺮ در ﺻﺪاﯾﺶ اﺷﮑﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﯿﺸﮏ! در ﺑﯿﻦ ﺗﺎن ﻓﻘﻂ ﻣﻪ اﺣﻤﻖ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺘﻢ ﺑﺨﺪا او ﻫﻢ ﻧﻮ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه از اول ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد!‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ و ﻃﺮف ﻣﻮﺗﺮ رﻓﺖ‬

‫در ﺳﺖ ﻋﻘﺐ ﺷﯿﺸﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﻃﺮف رﺿﻮان دﯾﺪ‬
‫ﻣﺮﺳﻞ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ زﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬

 ‫ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮف ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪ‬
‫رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ وﻟﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻗﺼﺪ اذﯾﺖ ﮐﺮدن ﺷﻤﺎ را‬ ‫_‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬

‫رﺿﻮان در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﯿﺮون را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮد ﮔﻔﺖ!‬

‫ﭼﺮا ﻣﻪ را ﺧﺒﺮ ﻧﮑﺮدﯾﻦ!‬
‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺧﺒﺮ ﺷﻮد زﯾﺪ ﻫﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮاﯾﺖ ﻣﻮﺿﻮع رﻓﺘﻦ را ﻣﻄﺮح ﮐﺮدم!‬

‫زﯾﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﺮﯾﮏ ﻣﯿﮕﯿﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ روی ﻣﯿﻔﺘﻢ‬

‫روﯾﺸﻪ ﻃﺮف ﻣﻪ دور داد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻢ ﻣﯿﺮم‬

‫_‬

‫ﺑﺎز ﺟﻨﯽ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ ﮐﯽ؟‬
‫_‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻨﻢ‬

‫رﺿﻮان دﻟﺨﻮر ﮔﻔﺖ‬
‫ﺳﻠﯿﻢ ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﮔﻨﺎه ﻧﺪاﺷﺖ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد ﺣﻖ داﺷﺖ ازم‬

‫دﻟﺨﻮر ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬

‫داﺳﺘﺎن ﻃﻮﻻﻧﯽ دارد اﯾﻨﺠﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮوﻗﺖ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫_‬

‫رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ اﺧﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‬

 ‫ﻃﺮف ﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ وﻗﺖ رﺳﯿﺪم‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﻤﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم رو ﺑﻪ اﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻨﺠﻪ ﺑﻬﺘﺮ از‬
‫ﻋﻤﺎرت اﺳﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ دﯾﮕﺮان ﺧﺒﺮ ﺷﻮد!‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺷﯿﺸﯿﺘﯿﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﺳﮑﻮت ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮد!‬

‫رﺿﻮان ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﯿﺸﻨﻮم‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم و از ﺳﯿﺮ ﺗﺎ ﭘﯿﺎز ﺑﺮاﯾﺶ ﻗﺼﻪ ﮐﺮدم‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد‬
‫اﺳﻢ ات ﯾﻐﻤﺎ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺮی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻣﯿﺮم‬ ‫_‬

‫دروغ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻠﯿﻢ ﺣﺘﯽ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد وﻟﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم دروغ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ارام ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﺪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻪ دل ﺧﻮدت اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺮی دﺧﺘﺮی دﯾﻮاﻧﻪ!‬ ‫_‬

‫اه ای رواﻧﯽ دﯾﮕﻪ زﯾﺎده روی ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮﺑﻮط ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺮس دﯾﮕﺮا را‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎن اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﺎز ﮐﺪام ﮔُﻠﻪ ﺑﻪ اب ﻧﺘﯽ‬

‫وای ﺑﺎز ﺑﺎ دُ ِم ﺷﯿﺮ ﺑﺎزی ﮐﺮدم ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﯾﻐﻤﺎ‪!،‬‬

‫زﯾﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﯿﺰ زد ﺧﻮب ﺷﺪ رﺿﻮان ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ‬

‫زﯾﺪ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﻓﺎﺗﺤﻪ ام ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫زﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ارام ﺑﺎش!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﺳﻌﯽ در ﮐﻨﺘﺮوﻟﺶ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ رﺿﻮان ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ؟ ﺑﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻧﻪ ﺑﺒﺨﺶ ﯾﻐﻤﺎ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻪ‬

‫اﺟﺎزه ﻧﺘﻢ ﭘﺎﯾﺘﻪ از دروازه ﺑﯿﺮون ﻣﺎﻧﺪه ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ!‬

‫ﺑﺨﺪا ﻗﺴﻢ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﻨﯽ زﻧﺪﮔﯿﺘﻪ ﺟﻬﻨﻢ‬

‫ﻣﯿﺴﺎزم‬
‫ﭼﻮﮐﯽ را ﻫﻤﺮای ﭘﺎﯾﺶ زد و او ﻃﺮف اﻧﺪاﺧﺘﯿﺶ و ﻃﺮف‬
‫ﻋﻤﺎرت رﻓﺖ‬
‫ﻣﻪ و رﺿﻮان ﻫﺮدو ﺣﯿﺮان ﺑﻄﺮف زﯾﺪ ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻢ‬
‫رﺿﻮان ای ﺑﺎز ﭼﺮا وﺣﺸﯽ ﺷﺪ؟رﻓﺘﻦ ﻣﻪ ﭼﯽ رﺑﻂ ﺑﻪ ای‬ ‫_‬

‫ﻟﻨﮕﺪراز دارد!‬
‫ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﺑﺨﺪا ای ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺷﺪه ﺑﯿﺨﯽ ﺗﻐﯿﺮ ﮐﺮده‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮب ﺷﺪ ﯾﮏ ﻫﻤﯽ رواﻧﯽ را ﮐﻢ داﺷﺘﻢ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻣﯿﺨﻨﺪه و روی ﭼﻮﮐﯽ ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ از راﺳﺘﯽ ﻣﯿﺮی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺳﻠﯿﻢ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺮا ﭘﯿﺶ‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﯿﻢ در ﮐﻨﺪز ﻣﯿﺒﺮه‬

‫اﯾﻨﺠﺎ راﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ اﺳﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﻼﺧﺮه ﻫﻤﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺸﻦ او‬ ‫_‬

‫وﻗﺖ ﺑﺎز ﺧﻮب ﻧﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ از او دل ﺟﻢ ﺑﺎش‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻪ‬‫_‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﻫﻤﯿﻘﺪر ﻟﻄﻒ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ای دﺷﻨﺎم دادن و ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﺖ ﻣﺜﻠﯽ دﺧﺘﺮا ﺑﻮد‬ ‫_‬

‫ﻧﺎق ﻧﻔﺎﻣﯿﺪم ﻗﺪو‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺑﯿﺨﯽ ﻣﺜﻠﯽ ﺑﭽﺎ ﺷﺪﯾﻢ از دﺧﺘﺮا ﯾﮏ رﻗﻢ ﻣﯿﺸﺮﻣﻢ‬ ‫_‬

‫ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬

‫رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه‬

 ‫از ﻫﻤﯽ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮادرم ﯾﺎ ﺧﻮاﻫﺮم ﺣﯿﺎ ات ﮐﻮ‬ ‫_‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ اوﻗﺎﺗﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻠﯽ رﻓﯿﻖ ﻫﺎﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﺷﻮﺧﯽ و ﻣﺰاق ﮐﻨﺪ از ﻗﺒﯿﻞ ﺑﻮﺳﻪ و ﺑﻐﻞ ﮐﺸﯽ‬
‫‪..‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮم ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت از اﯾﻨﺠﻪ رﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ﻓﻌﻼ در ﻗﯿﺪ اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ادم ﺑﺎش زﯾﺪ ﮐﻢ ﺑﻮد ﺧﻮدﺗﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدی‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﺶ دﯾﺪم‬

‫ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﻧﮑﻦ ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﻤﺮاﯾﺖ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ﻫﻤﺘﻮ ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫اﻣﺎن ﺧﺪا اﯾﻼی ﻣﺎ ﮐﻨﯽ و ﺑﺮی!‬

‫دور ﺑﺮ ﺗﺎن ُﭘﺮ اﺳﺖ‬‫_‬

‫ﻣﻄﻠﺒﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮد ﺟﺪی ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺲ ﺟﺎی ﺧﻮدش را دارد و در ﺿﻤﻦ اﻧﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﻪ را‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮن‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺪک ﻧﯿﺴﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﻄﺮف اﻃﺎﻗﻢ ﻣﯿﺮم ﮐﻪ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﯾﻐﻤﺎ ﻣﻪ ﺣﺮﯾﻒ زﯾﺪ ﺷﺪه ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻦ را از او ﮐﻠﻪ ﮔﻨﺠﺸﮕﮏ ﻣﺎﻧﻨﺪ ات ﺑﯿﺮون ﮐﻦ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮد‬
‫ﺑﺎز ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ‬
‫_‬

‫ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ زﯾﺪ ﺗﮑﻠﯿﻒ رواﻧﯽ دارد ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﺴﺘﺮی‬ ‫_‬

‫ﻫﻢ ﺑﻮده‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدم دروازه را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺧﻮده اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬
‫ﭼﻘﺪر روز ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻦ ﺑﻮد‬
‫‪*****..‬‬‫ﺻﺒﺢ ﯾﺎ دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺢ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻧﺎوﻗﺖ ﺧﻮاب ﺑﻮدم ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺣﻤﺎم ﮐﺮدم و ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪم ام را ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﺮدم رﻣﺎل را ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﮐﺮدم و ﻃﺮف ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻢ‬
‫ﺧﻮب اﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺪار ﻫﺴﺘﻦ‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﭼﺎی ﻧﻮﺷﯿﺪه اﻧﺪ ﭼﻮن ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺼﺮوف ﮐﺎر ﺧﻮد‬
‫اﺳﺖ‬
‫ﺳﻼم ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ ﺟﻮاب داد ﻣﺮﯾﻢ و ﻋﻤﻪ ﻫﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ!‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻟﭙﺘﺎﭘﺶ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﻣﺼﺮوف ﻗﺼﻪ ﻫﺎی‬
‫ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﺟﺎی رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﭼﺸﻢ ام ﺑﻪ زﯾﺪ اﻓﺘﺎد ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﻧﻮ از ورزش اﻣﺪه‬
‫ﭘﻄﻠﻮن ورزﺷﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﺑﻠﻮز اﺑﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ‬
‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ام ﮐﻢ ﮐﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا دﯾﺸﺐ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻧﺸﺪم ﻋﺠﺐ!‬

‫ﯾﮑﯽ راﺳﺖ ﻣﯿﺮم ﻃﺮف اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم ‪ ،‬از ﺧﺎﻟﻪ ﯾﮏ‬

‫ﮔﯿﻼس ﭼﺎی ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﻢ اﻣﺎده ﺷﻮد‬
‫راه رﻓﺘﻦ را ﺑﺴﻨﺠﻢ اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻀﻮر دارد‬‫ﺑﺎﯾﺪ ِ‬
‫ﻧﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﭼﯿﻎ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ِ‬ ‫در ﻫﻤﯽ ﻓﮑﺮا ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای‬
‫وارﺧﻄﺎ ﻃﺮف ﺻﺎﻟﻮن دوﯾﺪم‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﻨﺪﯾﺪن رﺿﻮان و اﺳﻤﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب‬

‫اﺳﺖ!‬

‫!‬ ‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﯿﻎ زد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ‬

 ‫اﺳﻤﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻮش ﭘﻼﺳﺘﮑﯽ ﺑﻮد ﺑﯿﻨﯽ ﻣﺎرا ﺑﺮﯾﺪی‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﭘﺲ ﺑﻪ اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم‬

‫ﭼﺎﯾﻢ را ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﯿﻨﻮﺷﻢ و ﻃﺮف ﮐﺎر ﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪه ام‬
‫ﻣﯿﺮم!‬
‫ﺟﻤﻌﻪ ﻣﯿﮕﺬرد و ﻣﻪ ﻓﮑﺮ ﺷﻨﺒﻪ را ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﯽ وﻗﺖ‬
‫ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪***...‬‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻃﺮف ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮم‬

‫ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﻪ ای ﺷﺎن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﭼﺎی ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ و ﻣﺰاق ﻣﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪه ﻣﯿﺸﻪ‬
‫روز اﺧﺮم اﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‬ ‫زﯾﺪ ﻫﻨﻮزم ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﮔﭗ ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ِ‬
‫اﺷﺘﯽ ﺳﻮﯾﺶ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯿﺪارم‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺮدن اش ﺷﺪم ﻫﻨﻮزم ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻣﻪ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻨﮕﺪراز؟‬
‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﯾﺸﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻋﻤﯿﻖ ﻃﺮﻓﻢ دﯾﺪ‬

‫ﻗﻬﺮ اﺳﺘﯽ ﻫﻤﺮاﯾﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮد و ﻣﺼﺮوف دوﺳﯿﻪ ﻫﺎ ﺷﺪ‬

‫ﻫﻮی ﺗﻮرا ﻣﯿﮕﻢ ادم واری ﮔﭗ ﺑﺰن دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﺎرش ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﮔﭙﺎی ﺧﻮب ﺧﻮب ﻣﺜﻼ ﺑﮕﻮ اﺷﺘﯽ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﻧﭻ ﻧﭻ‬‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﺮا ﮐَﻞ ﻣﺮغ؟‬‫_‬

‫ﭼﻮن زﯾﺎد ازارم ﻣﯿﺘﯽ‬ ‫_‬

 ‫ﺣﯿﺮان ﻣﺎﻧﺪم ای ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻪ ازارش ﻣﯿﺘﻢ؟‬
‫ﻫﻬﻬﻪ ﺗﻮ دﯾﻮ را ﻣﻪ ﺑﯿﭽﺎره ﭼﻄﻮ ازار داده ﻣﯿﺘﺎﻧﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫‪#‬‬

‫دﯾﻮ ام ﻗﻠﺐ دارد ﻧﺪارد؟ روﺣﻢ را اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﻐﻤﺎ‬ ‫_‬

‫ای ﺑﺎز ﭼﺮا ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ؟‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﮕﻮ اﺷﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﺎ ﻧﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﺮگ ﻧﯽ ﺑﻪ دل ﺧﻮدت ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻪ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﮑﮏ را ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬

‫اﺷﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻃﺮف اﻧﮕﺸﺘﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﺷﺘﯽ وﻟﯽ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺒﺨﺸﻢ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﻃﺮف ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﯿﺮم ﮐﻪ ﺻﺪای زﯾﺪ ﻣﺎﻧﻊ‬

‫رﻓﺘﻨﻢ ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ!‬
‫_‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺲ ﮐﺎش ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﮕﻬﺶ ﺑﺮ راﻫﯽ‬ ‫_____‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮ دَ ر ﺑﻮد و ِدﻟ َﺒﺮ او دﯾﺮ ﮐﻨﺪ!‬‫______‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪم ای دو ﺑﯿﺘﯽ ﭼﯽ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻪ داﺷﺖ؟!‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻟﮑﺸﺶ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﻠﻮووو ﻧﻔﺮ را اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدی ﻣﻪ ﯾﻐﻤﺎ اﺳﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻮاس ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‬ ‫_‬

 ‫دوﺳﯿﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ!‬

‫راه ﺧﺮوﺟﯽ را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬

‫ﻣﺘﺤﯿﺮ ِ‬
‫ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ زﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﺮ ﮐﺮده ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮای ﻣﻦ!‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ اﻃﺮاف را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ وﻟﯽ رﺿﻮان ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ‬

‫اه اوﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﮑﺲ اش از زﯾﯿﻨﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ!!!!‬ ‫_‬

‫ﻃﺮﻓﻢ دور ﻣﯿﺨﻮرد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﮐﻮر اﺳﺘﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﺟﺬاﺑﯿﺖ را دﯾﺪه ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ اﯾﺮه ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﺣﺘﻤﺎ دﻟﺶ ﺑﺮﯾﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﮕﻮ ﻧﺎوﻗﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﺎا ﺧﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯿﺮی‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﺧﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‬
‫‪....‬‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد‬

‫زﯾﺪ و رﺿﻮان رﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ اﺳﻤﺎ اﺳﺖ از ﺟﯿﺒﻢ ﮐﮑﻮ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺮم‬‫ِ‬

‫اﺳﻤﺎ ﺑﯿﺎ ﮐﮑﻮ ﺑﮕﯿﺮ‬

‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻻﻻ ای را ﺑﻪ ﻣﻪ اوردی!؟‬
‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ ﺧﻮاﻫﺮﮐﻢ ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮﯾﺶ‬ ‫_‬

‫‪****......‬‬ ‫اﺳﻤﺎ ﻣﺜﻠﯽ اﻃﻔﺎل ﺧﻮش ﻣﯿﺸﻪ و ﮐﮑﻮ را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

 ‫ﻧﺎﻣﻪ ای را ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ و ُﻣﺮور اش‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫‪....‬‬

‫ﺳﻼم رﺿﻮان ِ ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ!‬ ‫)‬

‫ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺮم وﻟﯽ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺘﻢ اﻣﯿﺪوارم درک‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬
‫وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ!‬
‫ِ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺨﺎﻃﺮی ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﺸﮑﺮ ﻟﻄﻒ ﺗﺎن را‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﯾﻮﺳﻒ‬
‫(‬

‫ﺑﻄﺮف اﻃﺎﻗﻢ ﻣﯿﺮم‬

‫ِ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ را روی ﺗﺨﺖ رﺿﻮان ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ و‬
‫ﺑﯿﮓ ام را ﮐﻪ ﺷﺐ اﻣﺎده ﮐﺮدم ﺑﻮدم ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮم و از‬
‫ﻃﺮف ﺑﺎغ ﺑﻪ دروازه ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﯿﺮﺳﻢ‬

‫ﮐﺎر ﮐﺴﯽ ﮐﺎر ﻧﺪارﻧﺪ!‬

‫ﺧﻮب اﺳﺖ ﮔﺎردا ﺑﻪ ِ‬

‫ﮐﻮﭼﻪ را ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﮑﺴﯽ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و‬

‫ﺳﻤﺖ اﯾﺴﺘﮕﺎﻫﯽ ﻣﻮﺗﺮ ﻫﺎ ﻣﯿﺮم‬
‫!‬

‫ﺳﻤﺖ َﺑﺲ ﮐﻪ ﮐﻨﺪز ﮐﻨﺪز ﻣﯿﮕﻪ ﻣﯿﺮم ﺑﻌﺪ از ُﭘﺮس و ﺟﻮ روی‬

‫ﯾﮑﯽ از ﭼﻮﮐﯽ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻨﻢ‬
‫اوﻫﯽ ای ﭼﯽ وﻗﺖ ُﭘﺮ ﺧﺎد ﺷﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺷﺐ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺮم‬
‫ﻧﮑﻨﺪ اﯾﻨﺠﻪ ﺑﯿﺎﯾﻦ؟‬
‫ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﮑﺎر ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر دارﻧﺪ‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﭼﻬﻞ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﻢ َﺑﺲ ُﭘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﻓﻘﻂ‬
‫ﯾﮏ ﭼﻨﺪ ﭼﻮﮐﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد از ﺟﯿﺐ ﺑﯿﺮون اش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﻧﺎم زﯾﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ‬
 ‫ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه؟ﻧﯽ اوﻧﺎ ﺧﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺎﯾﯿﻦ‬
‫!‬‫ﺣﺎﻟﯽ ﻧﻮ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬
‫‪2‬‬

‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﯽ دادم!‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮑﺮار ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ‬

‫دل ﻧﺎ دل ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﻋﺼﺒﯽ زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫در ﮐﺪام ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺣﺎﻟﯽ؟ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت راﺳﺘﺶ را ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻪ او‬

‫ﻣﺮﺑﻮط ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ﻣﻮﺗﺮ‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﻋﺼﺒﯽ اش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ دﻋﺎ ﮐﻦ دﺳﺘﻢ ﻧﺮﺳﻪ ﺑﺮﯾﺖ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺪون ﺧﺒﺮ دادن‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺮی ﻓﻘﻂ او ﻧﺎﻣﻪ ای ﻣﺰﺧﺮف را ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎن؟‬

‫ﻣﺎ ﻣﺴﺨﺮه ای ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯿﻢ؟؟‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺘﯽ ﻓﻌﻼ؟‬
‫راه ﮐﻨﺪز!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ د ﻣﻮﺗﺮ اﺳﺘﻢ در ِ‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﻣﯿﺎﯾﻪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدت از ﻣﻮﺗﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﯽ‬ ‫_‬

‫ﺷﻨﯿﺪی ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ﻧﺸﻨﯿﺪم‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪی؟درﺳﺖ اﺳﺖ ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‬

‫ﺧﺪا ﮐﻨﺪ ای ﭼﻨﺪ ﭼﻮﮐﯽ ام ﭘﺮ ﺷﻮد ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫ﺗﮏ ﺗﮏ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﻮﺟﻪ ام را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد‬
‫ﮐﺎﮐﺎ ﺳﺎﺟﻖ ﻣﯿﺨﺮی‬ ‫_‬
 ‫ده اﻓﻐﺎﻧﯽ را ﻣﯿﺘﻢ و ﺳﺎﺟﻖ را ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫!‬‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﻢ ﺷﺪن اﺳﺘﺮس ﺳﺎﺟﻖ را در دﻫﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻮﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫اه ﺧﺪاﯾﺎ ﺷﮑﺮت‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﯽ وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻮﺗﺮ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم‬
‫ﭼﯿﺸﺪ ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ؟‬

‫ﯾﮏ ﭘﻮﻟﯿﺲ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻮﺗﺮ ﺷﺮوع‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﮐﯿﺴﺖ ؟‬ ‫_‬

‫وای وای ﻣﻄﻠﺒﺶ ﻣﻪ اﺳﺘﻢ ﯾﺎ ﯾﻮﺳﻒ دﯾﮕﻪ؟ﺧﺪاﯾﺎ رﺣﻢ ﮐﻮ!‬

‫ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻨﺎم ﯾﻮﺳﻒ ﺣﻀﻮر دارد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﮑﻨﺪ!‬
‫!‬‫ﺳﺖ ﻋﻘﺐ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﯾﮑﯽ از ِ‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ ﻣﻪ ﯾﻮﺳﻒ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﭘﻮﻟﯿﺲ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﯿﺴﺘﯿﻦ! دﯾﮕﻪ ﮐﺪام‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ!ﺷﻤﺎ ﺷﺨﺼﯽ‬ ‫__‬

‫ﯾﻮﺳﻒ اﯾﻨﺠﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﺪارد!‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ ﻣﯿﺸﻢ و آﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﻣﻪ ﯾﻮﺳﻒ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ و ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻮ‬‫_‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫!‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺑﻪ ﮐﺪام ﺟﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻮم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﺪز ﺑﺮم‬ ‫_‬
 ‫ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ اﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫و ﻫﻤﺮاه ﭘﻮﻟﯿﺲ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ!‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن دزدی ﮐﺮدی؟‬ ‫_‬

‫ای ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ای ﮐﯽ؟‬‫_‬

‫ﺟﻨﺎب ﻏﻀﻨﻔﺮى‬ ‫_‬

‫رﺣﯿﻢ ﻏﻀﻨﻔﺮى‬
‫ﻧﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﺪه ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﻼﺷﯽ ﮐﻨﯿﺪ!‬‫_‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺧﻮدش ﻣﯿﺮﺳﺪ‬ ‫_‬

‫ﮐﻰ ﻣﯿﺮﺳﺪ!!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺶ!‬‫_‬

‫ﺑﺎ اﺳﻢ ﮐﻪ در ذﻫﻨﻢ اﻣﺪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﺗﺮس ﮐﺮدم‬

‫زﯾﺪ‬ ‫(‬ ‫)‬

‫ﻣﻮﺗﺮ‬
‫ِ‬ ‫دﻗﯿﻘﻪ‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﺮس ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻌﺪ‬
‫‪30‬‬

‫ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻮﺗﺮ زﯾﺪ ﺑﻮد رﺳﯿﺪ‬

‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﻣﯿﻦ از زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ‬
‫!‬

‫اﯾﻨﺒﺎر ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﻣﻪ را وﻟﯽ ﭼﺮا؟ ﻫﺪف اش ﭼﯿﺴﺖ؟ﭼﺮا‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ زور ﻧﮕﺎﯾﻢ ﮐﻨﺪ ؟‬

‫ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ زﯾﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ اوﻫﻮو ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻗﻬﺮ اﺳﺖ!‬

‫ﺑﻼ د ﭘﺴﺶ ﻣﮕﻢ ﭼﻄﻮ ﺧﻮﺑﯿﺶ ﺷﺪه رواﻧﯽ را ﻓﻘﻂ‬

‫ﮔﻨﮕﺴﺘﺮﻫﺎ واری ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ اﮔﺮ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﯿﺒﯿﻨﺪش ﺣﺘﻤﺎ دﯾﻮاﻧﻪ‬
‫ای ُﺑﺖ اش ﻣﯿﺸﻮد‬
‫!‬
 ‫ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﯽ ای ﻟﻨﮕﺪراز را‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻤﺮی ﯾﻐﻤﺎ در اﯾﻨﻄﻮر‬
‫ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬

‫زﯾﺪ ﻧﺰدﯾﮑﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻗﻠﺒﻢ از ﺳﯿﻨﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﻮد!‬

‫!‬ ‫ﺳﻼم ﻏﻀﻨﻔﺮی ﺻﺎﯾﺐ‬ ‫_‬

‫ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﭼﺎﭘﻠﻮس‬
‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ اﻟﯿﺎس؟ﭘﺪر ﺟﺎﻧﺖ ﺧﻮب ﻫﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺎاﻟﯽ ﺧﻮب ﺷﺪ از ﻗﺒﻞ اﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ای را ﻣﯿﮕﻪ ﻃﺎﻟﻊ!‬

‫ﺷﮑﺮ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ!‬ ‫_‬

‫ﭘﻮﻟﯿﺲ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ اﻟﯿﺎس ﺑﻮد رﻓﺖ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ‬
‫زﯾﺪ ﻃﺮﻓﻢ دور ﺧﻮرد و در ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺻﺪاﯾﺶ را‬
‫ﮐﻨﺘﺮول ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫!!!‬ ‫ﺑﯿﺎ‬
‫_‬

‫ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻣﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎی ﻫﻤﺮاﯾﺖ ﻧﻤﯿﺮم‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ!!!‬‫_‬

‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎزوی ﺑﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻃﺮف ﻣﻮﺗﺮ ﮐﺸﺎن‬

‫ﮐﺸﺎن ﺑﺮد‬
‫اﯾﻼﯾﻢ ﮐﻦ رواﻧﯽ ﻧﻤﯿﺮم زور اﺳﺖ ﻫﺎن؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ زور اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻢ ﺑﻮد؟‬

‫ِ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ‬
‫ﺳﺖ ﭘﯿﺸﺮوی اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺪت در ِ‬
‫ﺧﻮدﺷﻢ ﺷﯿﺸﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از اﻧﺠﺎ دور ﻣﯿﺸﺪ‬
‫اﯾﺴﺘﺎد ﮐﻮ ای ﻣﻮﺗﺮ ﻟﻌﻨﺘﯽ را ﻣﯿﮕﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﮐﻮ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزوﯾﺶ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﻣﯿﮕﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﮐﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﻢ ﻫﻤﺮاﯾﺖ ﺑﺮم ﭼﺮا ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯽ!‬ ‫_‬

 ‫ﻫﺮدو دﺳﺘﻢ را ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ!‬

‫ارام ﺑﺎش ﻣﺠﺒﻮرم ﻧﮑﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻨﻢ دﺧﺘﺮه ای‬ ‫_‬

‫اﺣﻤﻖ!‬

‫ﺳﺮﻋﺘﺶ را زﯾﺎد ﮐﺮد ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺗﺼﺎدف ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه‬

‫ﺳﺮﻋﺘﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم روی ﻫﻮا ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬
‫زﯾﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪی؟ ﺳﺮﻋﺖ ات را ﮐﻢ ﮐﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﻓﺮﯾﺎد زد‬

‫!‬ ‫ﻫﺎ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﻮی اﺣﻤﻖ رواﻧﯿﻢ ﮐﺮدی‬ ‫_‬

‫!‬‫و ﺷﺮوع ﺑﻪ زدن اﺷﺘﺮﻧﮓ ﻣﻮﺗﺮ ﮐﺮد‬

‫ﺑﺨﺪا ای رواﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻌﺐ دﻫﻨﻢ را ﻗﻮرت ﮐﺮدم و ﺗﺮﺳﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻣﻪ ﭼﯽ ﮐﺪﯾﻢ از اول ﻫﻤﺘﻮ رواﻧﯽ ﺑﻮدی!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ام ﺑﺮم ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﯽ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫دارد؟؟؟‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫رﺑﻂ دار ﺧﯿﻠﯽ ام رﺑﻂ دارد و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﻻ اﺳﻤﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫(‬ ‫)‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ای دﺧﺘﺮک ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﯽ را ﺑﻪ ﺑﺎزی‬ ‫_____‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﺎزش ﻣﯿﺮﻗﺼﻨﺪ!‬
‫ِ‬
‫ﺳﺎز اﯾﻦ ﻃﻔﻠﮏ ﺑﺮﻗﺼﺪ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ِ‬
 ‫ﻋﺠﺐ روزﮔﺎری را ﺑﺮاﯾﻢ رﻗﻢ زدی!‬
‫ﺗﺸﮑﺮرررررر دﺳﺖ ات درد ﻧﮑﻨﺪ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮ از ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد اﻧﮕﺎر ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﻏﻢ‬

‫ِ‬
‫روی ﻗﻠﺒﺶ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫!‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪن ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ از دﻫﻨﺶ درد را ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم‬
‫وﻟﯽ زﯾﺪ ﭼﯽ دردی دارد! ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺎه ﺷﺪه ﺣﺴﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫اﺷﻔﺘﻪ ای زﯾﺪ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ!‬
‫ٔ‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺣﺎل‬
‫ٔ‬ ‫وﻟﯽ‬

‫اﯾﻨﻘﺪر ﻏﺮق ِ زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮد اﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺮ از‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ درد او ﺑﺎ درد ﻣﻦ زﻣﯿﻦ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع زﯾﺪ در ﻧﻤﯿﺎورم! وﻟﯽ‬
‫****‬‫ﺗﺎ اﺳﻤﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﺳﺮﻋﺘﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎن زﯾﺎد ﺑﻮد از اول ام ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻮﺗﺮ و‬

‫ارﺗﻔﺎع ﻣﯿﺎﻧﻪ ای ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬
‫ﻟﺮزان و ﻣﻠﺘﻤﺲ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﻟﻄﻔﺎ ﺳﺮﻋﺖ آت را ﮐﻢ ﮐﻦ!‬ ‫ً‬ ‫زﯾﺪ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ‬ ‫_‬

‫ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺳﻮﯾﻢ دﯾﺪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻟﺮزﯾﺪن دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ‬

‫ﺷﺪ ﺳﺮﻋﺘﺶ را ﮐﻢ ﮐﺮد‬
‫!‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ!‬

‫در ﯾﮏ ﺟﺎی ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ او‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻪ اﻣﺪ دروازه را ﺑﺎز ﮐﺮد ﺑﺎزوی ﻟﻌﻨﺘﯿﻢ را‬

‫ِ‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ و‬
‫ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و از ﻣﻮﺗﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ام ﮐﺮد ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻃﺮف‬
‫او ﺧﺎﻧﻪ ﮔﮏ ﮐﻮﭼﮏ رﻓﺖ!‬
‫زﯾﺪ اﯾﻼﯾﻢ ﮐﻦ دﺳﺘﻢ ﮐﻨﺪه ﺷﺪ!‬‫_‬
 ‫!‬ ‫وﻟﯽ ﮐﻮ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا‬

‫دروازه ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺮا داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮپ ﻓﻮﺗﺒﺎل‬
‫روی زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫اخ دﺳﺘﻢ!!!!‬ ‫_‬

‫دروازه را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد‬

‫!‬

‫ﺑﻪ ﮔُﻠﺪان ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد و ﻃﺮف دﯾﻮار‬
‫ﭘﺮﺗﺎب اش ﮐﺮد و ﻓﺮﯾﺎد زد‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ ؟ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم زﻧﺪﮔﯿﺘﻪ ﺟﻬﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺴﺎزم ﻫﺎن ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟؟‬

‫ﮐﺠﺎ اﺳﺖ او ﺣﺮاﻣﺰاده؟؟؟‬

‫ﮐﯽ را ﻣﯿﮕﻔﺖ؟ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﮐﯽ را ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﮐﯽ را ﻣﯿﮕﻢ ؟ﺑﭽﻪ ﻋﻤﻪ ات‬ ‫_‬

‫ﺣﺘﯽ ﻧﺎﻣﺶ را ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﻮرا ﭼﯽ ؟ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ ؟ﻣﻪ از ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫_‬

‫دارم ﭼﺮا درک ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﻋﺼﺒﯽ ﻋﺼﺒﯽ راه ﻣﯿﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺮو از ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ام ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﺮووو‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ اﻣﺸﺐ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢ ﺑﺎﯾﺪ ای ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﻞ ﺷﻮد‬

‫از زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﭘﯿﺶ روﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﻦ زﯾﺪ ﺧﺎن ﻣﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﯾﺎ ﻣﺮﺳﻞ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫ﮐﺸﺘﻪ ﻣﺮده ات ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻪ ی غ م ا ﻫﺴﺘﻢ ﯾﻐﻤﺎ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎﻻی‬
‫!‬

‫ﻣﻪ اﻣﺮ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎی ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﯿﺮم‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪی؟‬
‫ﻧﻤﻔﻬﯿﺪم ﭼﯽ وﻗﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و روی ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫اﻣﺪ‬
‫ﺳﯿﻨﻪ ای زﯾﺪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺷﻮک‬
‫ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‬
‫‪.‬‬

‫دﻫﻨﻢ ذاﯾﻘﻪ ای ﺧﻮن را ﮔﺮﻓﺖ!‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ اﻟﻤﺎس ﻣﯿﺨﺮﻣﺖ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭼﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﻢ ؟‬

‫ﻣﮕﺮ اﻧﺴﺎن ﭼﻘﺪر ﺗﺤﻤﻞ دارد؟اﺻﻼ ﺗﺤﻤﻞ ﭼﻨﺪ ﺷﻮک را در‬

‫روز دارد!او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻋﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﺜﻠﯽ ﻣﻦ ﻫﻮم!؟‬

‫ﺑﺎزم ﺣﻤﻠﻪ ای ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﮐﺮدن از‬

‫!‬

‫دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻫﺴﺘﻪ روی زﻣﯿﻦ ﺷﯿﺸﺘﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ دﺳﺘﺎن و‬

‫!‬‫ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ از ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺑﯿﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻠﻪ وار ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم!‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ ای ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ رﻗﻢ زدی!‬
‫ﻫﺮ ﺟﺎی ﻣﯿﺮم ﺟﺰ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﻏﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﺮﺳﺪ!‬
‫ﻣﮕﺮ ﺑﻨﺪه ات ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﮔﻨﺎه ﻻﯾﻖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زﺟﺮ‬
‫اﺳﺘﻢ!!‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﺪاﯾﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ؟؟؟؟؟؟‬
‫!‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ ﭼﯽ ﮐﺴﯽ را روی ﺑﺮﮔﻪ ای ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﯽ!!‬

‫ﮔﻨﺎه ﻧﮑﺮده را ﺑﺪﻫﻢ؟‬
‫ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎوان ِ اﯾﻦ ِ‬
 ‫‪ ۱۲‬ﺳﺎل ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫!‬ ‫ﺷﺎﯾﺪم ﺗﺎ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪن ﮔﯿﺴﻮ ﻫﺎﯾﻢ‬

‫ﻏﺮق ِ ﮐﺎر ﻫﻤﺸﯿﮕﻢ ﺑﻮدم ِﮔﻠﻪ ﮐﺮدن از ﺧﺪا از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ درد را ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻮﺷﺖ!‬

‫زﯾﺪ وارﺧﻄﺎ ﻃﺮﻓﻢ دوﯾﺪ‬

‫!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ!‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ‬

‫‪........‬‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺮت دارم از اﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ای ﻋﺼﺒﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫در ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺣﺘﯽ ﺗﻮان‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻠﻤﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫از ا‪...‬ت ن‪.....‬ﻧﻒ‪.....‬ر‪....‬رت د‪...‬دا‪ ...‬رم‬
‫_‬

‫ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮدم از ﺣﺼﺎر اﻏﻮﺷﺶ ﺑﯿﺮون ﺷﻮم ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﺪ؟؟‬

‫زﯾﺪ ﮐﺠﺎ و ﻣﻪ ﮐﺠﺎ!‬

‫ﺟﯿﺐ ﻫﺎﯾﻢ را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد ﺗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﯾﻢ را ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ در‬

‫اﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‬
‫ﮔﺬﺷﺖ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻣﺤﺪود ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺳﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﯿﺘﻢ را داد و ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺣﺎل ﺷﺪم ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫اﯾﻼﯾﻢ ﮐﻦ ﺑﺎر اﺧﺮت ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻨﻄﻮری ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ﻫﺮ‬ ‫_‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﻨﯽ!‬

‫آﻫﺴﺘﻪ ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﺳﯿﺐ ﮔﻠﻮش ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ و ارام ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺗﻮ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎر ﭼﻨﺪﻣﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ!!‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ات ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ رﻓﺘﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺒﯿﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﺎن ﻣﻪ‬ ‫_‬
 ‫ات ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﻮم‬
‫!‬

‫ﺑﺎﻋﺚ ای رﻓﺘﺎرم ﺧﻮدت اﺳﺘﯽ ﭼﻮن ﻋﺎدت ﻧﺪارم ﮐﺴﯽ ﺑﺎز ‪،‬‬
‫او ﻫﻢ ﻧﯿﻤﭽﻪ دﺧﺘﺮی ﻣﺜﻠﯽ ﺗﻮ ﺑﺎﻻی ﺣﺮﻓﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و ﯾﺎ‬
‫!‬‫ﻫﻢ ﻧﺎدﯾﺪه اش ﺑﮕﯿﺮد‬
‫وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺮوی ﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺻﺒﺢ‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ!‬

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﻃﺎق ﻫﺎ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ‬

‫ﻟﻬﺠﻪ ای ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﺎن ﯾﺎدم رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻋﻤﻪ ات اﻣﺮوز اﻣﺪه ﺑﻮد و اﺧﻄﺎر‬ ‫‪-‬‬

‫ﻟﻬﺠﻪ ﻣﺴﺨﺮه اش اداﻣﻪ داد‬

‫ٔ‬ ‫ﻣﯿﺪاد ﺻﺒﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﻮ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎﻣﻮرﯾﻦ ِ دوﻟﺖ ﻣﯿﺎﯾﻢ و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﻢ‬ ‫)‬

‫را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﺮار دادی‬

‫(‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت اﮔﺮ ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﺨﻮاﻫﯽ دﯾﮕﻪ اﻧﺠﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ!‬

‫دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺳﺮد ﺷﺪﻧﺪ و دﻧﯿﺎ روی ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ!‬

‫ﺧﺎﻧﻪ زﯾﺪ اﻣﺪه ﺑﻮد ؟ ﻧﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﭘﺲ ادرس‬

‫ٔ‬ ‫ﻋﻤﻪ ام ﺑﻪ‬
‫را از ﮐﺠﺎ ﮐﺮد‬
‫!‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ؟؟او ادرس را از ﮐﺠﺎ ﮐﺮد؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎر دوﻣﺶ اﺳﺖ ﮐﻪ‬

‫ِ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫و‬ ‫اﺳﺘﻢ‬ ‫ﺟﺪی‬ ‫ام‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ً‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎ‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﺎﯾﺪ‬
‫ٔ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ای ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟ﺑﺎر دوم ؟‬

 ‫ﺑﺎر اول ﭼﯽ وﻗﺖ اﻣﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺑﺮﯾﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ!!!‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫!‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ات ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ٔ‬ ‫دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را دﻗﯿﻖ ﮔﻔﺖ‬

‫ٔ‬ ‫زﯾﺪ ادرس‬
‫ﭘﺲ دروغ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ!‬
‫از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ات اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﺪه و ﻧﺎم ﻣﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﻋﻤﻪ ات ام ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده‬

‫در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﻨﺪز ام رﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ؟ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﯽ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺰم؟‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ح‪ ..‬اﻟﯽ‪ .‬ﺑﺎ‪.‬ﯾﺪ‪.‬چ‪..‬ی ﮐﻨﻢ؟؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ دﺳﺖ را در ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻓﺮو ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺻﺒﺢ در ﻣﻮردش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻫﻤﺎن اﻃﺎق رﻓﺖ‬ ‫ِ‬ ‫اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و‬

‫در اﻓﮑﺎرم ﻏﺮق ﺷﺪم ﯾﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﮐﻨﺪز ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ؟‬

‫ﭘﯿﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ؟ﺑﺎ ﯾﺎد اوردن اﺳﻢ ﻧﺠﯿﺐ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﯾﺦ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫ﻧﻪ! اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد دوﺑﺎره ﺑﻪ ان ﺟﻬﻨﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‬
‫ﻫﻤﻪ ﺷﺐ را ﺑﯿﺪار ﻣﺎﻧﺪم ﺧﻮاب ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﺎﻣﺪ در ﺻﺎﻟﻮن ِ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم زﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﺷﻮد‬

‫زﻣﺎن ﮐُﻨﺪ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺻﺒﺢ ﺷﺪ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﻓﻀﺎی ﺻﺎﻟﻮن‬

 ‫را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ!‬
‫ﺻﻮرت ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮد از اﻃﺎق ﺑﯿﺮون اﻣﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ زﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺘﺤﯿﺮ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﻫﻤﻪ ﺷﺐ را اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﮐﺮدی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ و ﻃﺮف دﺳﺘﺸﻮی‬

‫رﻓﺖ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺷﺴﺘﻦ دﺳﺖ و روﯾﺶ ﺑﻄﺮف ﻣﻮﺗﺮش رﻓﺖ و ﺑﺎ ﯾﮏ‬
‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ اﻣﺪ‬
‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ را ﭘﯿﺶ روﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪ و ﯾﮑﺪاﻧﻪ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ را ﺧﻮدش‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‬
‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ‬
‫اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻪ ات ﺑﺮﻧﮕﺮدی ﻓﻘﻂ ﯾﮏ راه‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺸﮏ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﭼﻪ راه!‬‫_‬

‫ﻃﺮف دروازه رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻟﺤﻦ اﻣﺮی ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺑﺨﻮر در راه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ!!!‬ ‫_‬

‫اﻧﺒﻮه ﺳﻮال ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ رﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ‬
‫ﯾﮏ ﺟﻮس و ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﺧﻮردم و ﻃﺮف‬
‫ﻣﻮﺗﺮ زﯾﺪ رﻓﺘﻢ در ﺳﺖ ﭘﯿﺶ رو ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮدم‬
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻣﯿﺸﻨﻮم ﺑﮕﻮ‬ ‫_‬

‫ﻣﻮﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و او ﻃﺮف ﭘﯿﺶ رو ﺧﯿﺮه ﺑﻮد‬

‫‪..........‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ دوﺳﺘﻢ‪...‬‬
‫ٔ‬ ‫در ﻗﺮﯾﻪ‬
‫_‬

‫ﺣﺮﻓﺶ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد‬

‫ﺧﻮدش ﻓﻮت ﮐﺮده وﻟﯽ ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدرش اﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﮔﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﯽ اﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﻫﺴﺖ‬

‫ﭼﯽ ﻣﺸﮑﻠﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻗﺮﯾﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺧﻮد را دارد ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ ﻫﻤﺘﻮ ﺑﺒﺮم ات‬ ‫_‬

‫ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﯽ اﺳﺖ ؟ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم را ﮐﻪ دﯾﺪن ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮔﺰﯾﻨﻪ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﮐﺪام ﮔﺰﯾﻨﻪ؟‬
‫_‬

‫زﯾﺪ ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﺰادم!!!‬
‫_‬

‫از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﺪم ﺷﺎخ در اوردم!‬

‫ﻣﺴﺨﺮه ای!‬
‫ٔ‬ ‫ﻣﻪ ؟ﯾﻐﻤﺎ؟ﻧﺎﻣﺰاد زﯾﺪ؟ ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮی‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ زﯾﺪ واﻗﻌﺎ در ﺣﻘﻢ َﻣﺮدی ﮐﺮده اﻟﺒﺘﻪ‬
‫اﮔﺮ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪن ‪ ،‬ﮐﻨﺪن ِ ﺑﺎزوﯾﻢ ‪ ،‬و ﺳﯿﻠﯽ دﯾﺸﺐ را ﻧﺎدﯾﺪه‬
‫!‬‫ﺑﮕﯿﺮم‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ دﺧﺘﺮی ﻣﺜﻠﯽ ﻣﻦ را‬
‫ﻧﺎﻣﺰاد ﺧﻮد ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﺪ!‬
‫ِ‬

‫ﻧﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﺧﻮدم ﯾﮏ ﭼﺎره ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ اﺻ ً‬

‫ﻼ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﭘﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﻗﺮﯾﻪ ﺑﺮم ﻫﺎن؟‬

‫دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ دور اﺷﺘﺮﻧﮓ ﻓﺸﺮد و ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ؟!‬
‫ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺮاﯾﺖ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ ِ‬ ‫_‬

‫ای دﯾﻮاﻧﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﺻ ً‬

‫ﻼ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد!‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺟﺪی اداﻣﻪ داد!‬

‫اﺧﺮﯾﻦ راه اش ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﻣﯿﻞ ِ ﺧﻮدت ﻫﺮ ﺟﺎی ﮐﻪ ﻣﯿﺮی‬ ‫_‬

‫ﺑﮕﻮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻤﺖ!‬
 ‫ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم؟اﺻﻼ ﺟﺎی را ام ﺑﻪ رﻓﺘﻦ دارم؟ ﺑﺎزم‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻪ را ﺑﻪ ﺑﺎزی ﮔﺮﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪ اش اﺑﺎد!‬
‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ﭼﻮن ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬
‫ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﺮ ﻃﻮر ﺧﻮدت ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻦ ﺟﺎی ﺑﻪ رﻓﺘﻦ‬ ‫_‬

‫ﻧﺪارم!‬

‫!‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﺖ ﻟﺒﺎس دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﮑﺮدم اﺻﻼ ﺑﻪ ﮐﺪام روی ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻢ؟‬

‫‪..‬‬ ‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﯾﮏ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﺮدو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﯿﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از دَ ور زدن ِ دﮐﺎن ﻫﺎ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﺒﺎس ‪ ،‬ﭼﺎدر و ﺑﻌﻀﯽ وﺳﺎﯾﻞ‬‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﻪ‬
‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده ای‬ ‫دﯾﮕﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺗﺤﻔﻪ ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪ‬
‫دوﺳﺘﺶ اﺳﺖ‬
‫‪..‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫‪...‬‬

‫ﺑﯽ ﭘﺮوا ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﺒﺎس ات را در ﻣﻮﺗﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ و رﻓﺖ‬

‫ﺧﻮب ﺷﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﻣﻮﺗﺮ ﺳﯿﺎه ﺑﻮدﻧﺪ و داﺧﻞ ﻣﻮﺗﺮ ﻗﺎﺑﻞ‬
‫دﯾﺪ ﻧﺒﻮد!‬

‫ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدم ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺐ داﺷﺘﻢ ﺑﻌﺪ از‬

‫اﺣﺴﺎس ﺷﺮم‬
‫ِ‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ دوﺑﺎره دﺧﺘﺮ ﭘﻮش ﺷﺪم‬
‫ﻣﯿﮑﺮدم!‬

‫ﭼﺎدرم را ﺑﺎﻻی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ در‬

 ‫!‬‫ﭘﯿﺶ رو‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮدم ﺑﺪک ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم‬
‫اﯾﯿﻨﻪ ِ‬
‫وﻟﯽ ﭼﻬﺮه ام ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﯿﻨﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ‬
‫دروازه ﻣﻮﺗﺮ ﺑﺎز ﺷﺪ‬
‫!‬

‫زﯾﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ اﺣﺴﺎس ﺷﺮم ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﻮن دﯾﮕﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ِ‬
‫ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﺷﺪم!‬

‫در دﺳﺘﺶ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﺑﻮد ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺶ!‬

‫ﺑﺎ اﮐﺮاه ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ای ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدت ﺑﯿﺒﯿﻦ!‬ ‫_‬

‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ را ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿﻦ اش ﯾﮏ ﻗﻄﻌﯽ ﮔﮏ ﺑﻮد‬

‫ﻗﻄﻌﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮدم ‪،‬ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻠﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‬
‫ای ﺑﺮای ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﭼﻠﻪ اﺳﺖ در دﺳﺘﺖ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﺪ ﻣﺮدم ﻗﺮﯾﻪ روی اﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬

‫ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎی ﭼﻠﻪ ﺑﻮدم! ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ و ﻇﺮﯾﻒ ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ ﻃﻼی ﺳﻔﯿﺪ اراﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﺳﺮد ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺮاﯾﺖ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪن اﯾﻦ ﭼﻠﻪ! وﻟﯽ ِ‬
‫راه‬ ‫_‬

‫دﯾﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارد!‬

‫!!‬ ‫ﺗﺸﮑﺮ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺷﺪی‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻗﺮﯾﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‬
‫رﺳﯿﺪﯾﻢ‬
‫ﭼﻘﺪر ﺟﺎی ﺳﺮﺳﺒﺰ و زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﮐﺎﻫﮕﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻮﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺷﺪ!‬
 ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ زﯾﺪ ﻣﻮﺗﺮ را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﻃﻔﺎل‬
‫ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻣﻮﺗﺮ را داد!‬
‫ِ‬ ‫وﻇﯿﻔﻪ ای‬
‫ﺑﻨﻈﺮم دﯾﮕﻪ راه رﻓﺘﻦ ِ ﻣﻮﺗﺮ ﻧﺒﻮد ﯾﮏ ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ راه را‬
‫رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ای ﮐﻮﭼﮏ رﺳﯿﺪﯾﻢ‬
‫!‬

‫ﮔﮏ ﮐﻮﭼﮏ و دﻟﮑﺶ داﺷﺖ‬

‫!‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﻏﭽﻪ ِ‬
‫زﯾﺪ دروازه را ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﺮد‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺻﺪای زﻧﯽ ﺳﺎﻟﺨﻮرده اﻣﺪ‬
‫ﮐﯽ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺎدر ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫دروازه ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ ﮔﻞ ِ از ﮔﻞ ﻫﺎﯾﺶ ﺷﮑﻮﻓﺎ‬

‫ﺷﺪ!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ زﯾﺪ را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﯿﺪَ ش!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮش اﻣﺪی ﺑﭽﯿﻢ‬
‫‪..‬‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺟﻮاب داد‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﺑﻮﺳﯿﺪم‬
‫ﺧﻮش اﻣﺪی دﺧﺘﺮم!!‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫!‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت دﺧﺘﺮم ﺑﯿﺎ زﯾﺪ ﻻﻻﯾﺖ اﻣﺪه‬ ‫_‬

‫ﺣﯿﺮان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ای ﺧﺎﻧﻮاده ﭼﺮا ﺑﺎ زﯾﺪ اﯾﻨﻘﺪر ﺻﻤﯿﻤﯽ و‬

‫راﺣﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﻣﻪ ﮐﯽ اﺳﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر‬
‫ﺳﺮ اش ﺑﺎور دارﻧﺪ؟ﻋﺠﺐ!‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﺎ‬
‫ِ‬ ‫دﺧﺘﺮک زﯾﺒﺎ روی ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از اﻃﺎق ﺑﯿﺮون ﺷﺪ و‬
‫اﻣﺪ‬
 ‫ﺑﺎ زﯾﺪ دﺳﺖ داد و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﻮش اﻣﺪی ﻻﻻ ﺟﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﺮﺗﯽ ﺑﻮد!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب داد‬

‫ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ﺧﻮارﮐﻢ ﻫﻤﻪ ﺷﮑﺮ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫_‬

‫دﺧﺘﺮی ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﺣﺴﻨﺎت اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد و‬

‫ﺧﻮش اﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق رﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد‬ ‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻣﻪ و زﯾﺪ را‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫زﯾﺪ ﺑﭽﯿﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ارام ﮔﻔﺖ‬

‫!‬‫ﻧﺎﻣﺰاد ام اﺳﺖ ﻣﺎدر ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﮑﺎح ﮐﺮدﯾﻦ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫!‬‫ﺑﻪ ﻫﺮدوﯾﺘﺎن ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﯽ وﻗﺖ ﻧﺎﻣﺰاد ﺷﺪی ﺑﭽﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﻫﻔﺘﻪ ای ﭘﯿﺶ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﯿﺶ رﻓﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﺤﻔﻞ ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﻧﮑﺎحِ ﺳﺎده و وﻟﯿﻤﻪ را اﻧﺠﺎم دادﯾﻢ!‬

‫وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﺷﻤﺎ را ﺧﺒﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺎدر ﺟﺎن! ان ﺷﺎا در ﻋﺮوﺳﯽ‬
‫ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ﺑﭽﯿﻢ ای ﭼﯽ ﮔﭗ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﻦ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ!‬
‫ﻣﮕﺮ ﯾﮏ ﻣﺎدر ﻏﯿﺮ از ﺧﻮﺷﯽ ﺑﭽﯿﺶ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ! ؟‬

‫!‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮد‬

‫!‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ای ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺮم رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد‬

 ‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت زﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﺧﺎﻧﻮاده‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺑﺮای ﭼﻨﺪ وﻗﺖ‬ ‫_‬

‫ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻨﺪ‬
‫!‬

‫و ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﻐﻤﺎ از اﺑﺘﺪا در ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ!‬

‫ﺑﺎ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎط ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ دارﯾﻢ!‬
‫و ﺑﺮای ﺗﻔﺮﯾﺢ اﯾﻨﺠﺎ اﻣﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺪ ﭘﺪرم ﺗﺪاراﮐﺎت ﺳﻔﺮ را دﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ دﻻﯾﻞ ﻣﻦ و ﯾﻐﻤﺎ رﻓﺘﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ!‬
‫!‬ ‫ﺣﺎل ﻫﻢ اﯾﻨﺠﺎ اﻣﺪﯾﻢ ﺟﺎی ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻨﺠﻪ را ﺳﺮاغ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬
‫اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖ ﺗﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﻢ!‬
‫ِ‬ ‫اﻣﯿﺪوارم‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺮا ﺑﭽﯿﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ ﻣﺮاﺣﻢ ﻫﺴﺘﯿﻦ ﻣﺎ‬ ‫_‬

‫دو ﻧﻔﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﺑﻮدن ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﺧﻮﺷﺤﺎل‬

‫ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ‬
‫!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺧﺘﺮم اﺳﺖ!‬

‫ِ‬

‫زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺸﮑﺮی‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮه ﺑﻪ ﮐﺴﯽ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬

‫وﻗﺘﯽ ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ ﺧﻼص ﺷﺪ ﺑﻪ اﻃﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ در ﮐﻨﺎرم‬
‫ﺷﯿﺸﺖ‬ ‫!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت اﻓﺘﺎﺑﻪ و ﺳﻔﺮه را اورد ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﺟﺎزه‬

‫ﻧﺪادﻧﺪ!‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺸﻨﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﺎﺷﺖ ﺷﺪه ﻏﯿﺮ‬

‫از ﺟﻮس و ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم‬
‫!‬

‫ﮔﺮد ﯾﮏ دﺳﺘﺮﺧﻮان ﺷﯿﺸﺘﯿﻢ ﻏﺬا‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻏﺬا را اورد ﻫﻤﻪ ِ‬
 ‫!‬‫واﻗﻌﺎ ﻟﺬﯾﺬ ﺑﻮد‬
‫!‬‫ﻣﮑﺮر ﻣﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ اﺻﺮار ﻫﺎی‬
‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺳﻔﺮه را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﺮﺗﯿﺒﺎت ﭼﺎی را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ!‬
‫دﺧﺘﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن و‬
‫ِ‬ ‫از ﻫﻤﺎن اول ِﻣﻬﺮ ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺮ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﺳﺎده ﺑﻮد!‬
‫ٔ‬

‫ﭼﺎی را اوردﯾﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺶ ﺷﺪﯾﻢ!ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ‬

‫دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت ﺳﮑﻮت اﻃﺎق را ﻣﯿﺸﮑﻨﺪ!‬

‫ﯾﻨﮕﻪ اﮔﺮ ﭼﺎﯾﺖ ﺧﻼص ﺷﺪه ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮﯾﺖ ﺑﺎغ ﻫﺎ‬ ‫_‬

‫و ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ را ﻧﺸﺎن ﺑﺘﻢ‬

‫ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺐ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‬

‫!‬ ‫ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﯾﻨﮕﻪ ِ‬
‫ﺑﺪ ﺑﻮدن و ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺶ را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺟﺎن ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ ﯾﻐﻤﺎ ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻨﯽ اﯾﻨﻄﻮر راﺣﺖ ﺗﺮ‬ ‫_‬

‫!‬‫اﺳﺘﻢ و ﻣﺎﻧﺪ ﺣﺮف رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﻻﻻﯾﺖ اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ زﯾﺪ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ اﺟﺎزه ﻣﯿﺘﻪ ﯾﺎﻧﯽ؟‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻓﻌ ً‬
‫ﻼ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻧﺎﻣﺰاد او ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯿﺸﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ درد ﺳﺮ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ!‬

‫ﻃﺮﻓﺶ دﯾﺪم و اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﻣﯿﺘﺎﻧﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺮﻋﻪ ای از ﭼﺎﯾﺶ ﻧﻮﺷﯿﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻠﯽ وﻟﯽ ﻧﺎوﻗﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ!!‬ ‫_‬

‫ﭼﺎی ﺧﻮد را زود ﻧﻮﺷﯿﺪم و ﻃﺮف ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﭼﺎﯾﻢ ﺧﻼص ﺷﺪ‬ ‫_‬
 ‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﭼﻘﺪر ﺗﻮ وارﺧﻄﺎ اﺳﺘﯽ ﯾﻨﮕﻪ!!!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﺎزم ﯾﻨﮕﻪ ؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت دﺳﺘﻮ ﭘﺎﭼﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﮕﻢ!‬ ‫_‬

‫ارام د ﺑﺎزوﯾﺶ زدم و ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬

‫اه دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﻋﺎﺟﺰک اﺳﺘﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ اﮔﺮ ﯾﻐﻤﺎ‬ ‫_‬

‫ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﯽ اﺣﺴﺎس‬
‫و ﺳﻮﯾﺶ ﭼﺸﻤﮏ زدم!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ!‬

‫!‬ ‫ﻣﻀﺮ اﺳﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﭽﺎره ﻻﻻﯾﻢ از دﺳﺖ ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از ﺧﻨﺪه‬

‫ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻮن ﻫﺎﯾﻢ ﭼﻨﺪی ﮔﺮﻓﺘﻢ اش ﮐﻪ ﯾﮏ‬
‫ﻣﺘﺮ ﺧﯿﺰ زد ﻃﻮری ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﺑﺸﻨﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺧﻮردی ﺑﺎزم ﻣﯿﺨﻨﺪی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻃﺮف دروازه رﻓﺘﻢ‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ!‬ ‫_‬

‫ﭼﺎدر ﺑﺰرگ ﻃﺮﻓﻢ اﻣﺪ ﯾﮑﯿﺶ ﺳﯿﺎه و ﯾﮑﯿﺶ‬

‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ دو‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﻮد‬
‫ﭼﺎدر ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی را ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺮدم و ﻃﺮف ﺑﯿﺮون ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﺣﺴﻨﺎﺗﻢ ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﺧﻮﻧﮕﺮم ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﺻﻤﯿﻤﯽ‬

‫ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻌﺪ از ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﻗﺮﯾﻪ ﺧﻮﺷﺖ اﻣﺪ؟‬ ‫_‬

‫اه ﺑﺨﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ اﻣﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎی زﯾﺒﺎ اﺳﺖ ﺑﺨﺼﻮص‬ ‫_‬
 ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ!!!‬
‫ٔ‬
‫در ﺣﯿﻦ ِ ﺣﺮف زدن ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﺎدرم از ﺳﺮم اﻓﺘﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫وﻗﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻧﺒﻮدم و ﻧﺎﺑﻠﺪی ﻣﯿﮑﺮدم!‬

‫ﭼﺎدرم را روی ﻣﻮ ﻫﺎﯾﻢ درﺳﺖ ﮐﺮدم ﺣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺳﺮم‬

‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﺟﻮان ﺧﻮرد ‪ ،‬ﻃﺮف ﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺒﯽ او ﺑﭽﻪ ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﻪ ﮔﻔﺘﻢ دﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﺣﺴﻨﺎت‬

‫ﺑﭽﻪ روﯾﺸﻪ دور داد‬
‫ﻫﺎ ای ﺧﻮ ﺑﭽﻪ ﻣﻠﮏ ﻗﺮﯾﻪ اﺳﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﺗﻔﺮﯾﺢ اﻣﺪه ﭼﺮا‬ ‫_‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪی؟‬
‫!‬‫ﻫﻤﺘﻮ ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﻪ را ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﻤﺎز ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻗﻀﺎ‬ ‫ﻫﺮدو ﺑﺴﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‬
‫ﻣﯿﺸﺪ‬
‫!‬ ‫وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ و ﺗﯿﺎری ﻏﺬای ﺷﺐ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ‬

‫!‬ ‫زﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫از وﻗﺘﯽ آﻣﺪﯾﻢ درﺳﺖ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﺪ ﺑﻨﻈﺮ ﻗﻬﺮ ﻣﯽرﺳﺪ!‬
‫ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﮔﺎه ﺑﯽ ﮔﺎﻫﺶ را ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﭘﺸﺖ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ و اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎن ﭼﯽ ﻗﺮار دارد!‬
‫ِ‬ ‫وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ‬
‫*****‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺑﻠﯽ ﭘﻠﻮ ﭘﺨﺘﻪ ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻗﺎﺑﻠﯽ ﭘﻠﻮ ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺮدﯾﻢ‬
‫ﺧﻮش ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﺧﻮرد‬
‫ِ‬ ‫ﺳﺮ دﯾﮓ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻮی‬
‫ِ‬
‫ﭼﻄﻮر ﭼﺮب و ﺧﻮﺑﯿﺶ اﻣﺪه اﻧﯽ ﺣﺴﻨﺎت؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺎد ﺧﻮﺑﯿﺶ اﻣﺪه ﺑﻼﺧﺮه ﮐﯽ ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺮده‬

‫!‬ ‫_‬
 ‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﻔﺴﯽ ﻧﮑﻦ ﻫﺮدو ﺑﺎ ﻫﻢ ای ﺷﻬﮑﺎر را اﻧﺠﺎم دادﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﻫﺮ دو ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬

‫ﺳﻔﺮه را ﻫﻤﻮار ﮐﺮدﯾﻢ و ﻏﺬا در ﮐﻤﺎل اراﻣﺶ ﻣﯿﻞ ﺷﺪ!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن زﯾﺎد ﺻﻔﺖ ﮐﺮد زﯾﺪ ام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﺮی اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد!‬
‫ﺳﻔﺮه را ﺟﻢ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭼﺎی اوردﯾﻢ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎی ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ اﻃﺎﻗﺶ رﻓﺖ و ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮی‬
‫ﮐﺮد‬

‫در اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑﺮای زﯾﺪ ﺟﺎی ﺧﻮاب را ﻫﻤﻮار ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫!‬

‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻢ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮی ﮔﻔﺘﻪ و ﺑﻪ اﻃﺎق ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن‬

‫رﻓﺘﯿﻢ‬
‫*****‬

‫!‬‫ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اراﻣﯽ اش ﮔﺬﺷﺖ ﺻﺒﺢ وﻗﺘﺮ ﺑﯿﺪار ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﯾﮑﯽ از رواج ﻫﺎی ﻗﺮﯾﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪن وﻗﺖ و ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎی‬
‫در اوﻗﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺨﺼﻮص ﺷﺐ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﺎی ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺟﻮش ﺑﺨﻮرد!‬

‫ﺻﺪای ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫دﺧﺘﺮم ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﺑﺮو زﯾﺪ را ﺑﯿﺪار ﮐﻦ!‬
‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف اﻃﺎق زﯾﺪ رﻓﺘﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮد‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﺷﻮو‬‫_‬

‫ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮش اش ﺷﺪم و ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻫﻮی ﻟﻨﮕﺪارز ﺑﺨﯿﺰ ﺻﺒﺢ ﺷﺪه‬ ‫_‬
 ‫ﺑﯿﭽﺎره ﯾﮏ ﺧﯿﺰ زد‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ ادم واری ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪی ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم از ِ‬
‫روش‬ ‫_‬

‫ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮدت ﮐﺎر ﺑﮕﯿﺮم!‬

‫ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺪ ﺑﺪ ﺳﯿﻞ ﻣﯿﮑﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻃﺮف ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮدم!‬
‫ﺳﻔﺮه را ﭘﻬﻦ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮردن ِ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﺷﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﺴﮑﻪ و ﭘﻨﯿﺮ ﻋﺠﺐ ﮐﯿﻒ ﮐﺮد!‬

‫راﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﻨﯿﺎت وﻃﻨﯽ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﺳﺖ‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﯿﺎ‬ ‫از ﻫﻤﻪ اول ﺗﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻃﺮف ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮔﮏ رﻓﺘﻢ‬
‫ﯾﮏ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای ﭘﺎی ﮐﺴﯽ اﻣﺪ‬
‫!!!‬‫ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻮد‬

‫روﯾﻤﻪ ﻃﺮﻓﺶ دور ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ﭼﺮا؟‬ ‫_‬

‫اﻣﺮوز در ﺷﺮﮐﺖ ﺟﻠﺴﻪ دارﯾﻢ و ﻣﺎدرم ام ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ!‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺨﯿﺮ ﺑﺮی‬ ‫_‬

‫دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻧﺮو؟ﻫﺮﮔﺰ!‬

‫ﮐﻤﯽ در ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ و رﻓﺖ‬

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺳﻤﺖ‬
‫دروازه رﻓﺖ!‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺗﺎ دروازه رﻓﺘﻢ ارام ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﻔﺘﻪ ای دﯾﮕﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺎز ﻧﺪاری؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﺗﺸﮑﺮ ﺑﻪ رﺿﻮان و ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎان داد و دﺳﺘﺶ را در ﺟﯿﺒﺶ داﺧﻞ ﮐﺮد ﺑﮑﺴﮏ‬
‫ﺟﯿﺒﯿﺶ را ﮐﺸﯿﺪ ﺳﻪ ﻫﺰار اﻓﻐﺎﻧﯽ را ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ُﻣﺮدد ﻃﺮف ﭘﻮل ﻣﯿﺪﯾﺪم‬
‫ﭼﯽ ﮐﻨﻢ اﯾﺮه؟‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی ﺿﺮورت ﺷﺪ ﺑﺮﯾﺖ ﺑﺨﺮ!!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدم ﭘﯿﺴﻪ دارم ﺿﺮورت ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﭘﯿﺴﻪ را در دﺳﺘﻢ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺪون ﺣﺮف از دروازه ﺧﺎرج ﺷﺪ‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ‬ ‫_‬

‫ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪم ﭼﻮن او رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫‪****..‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎک ﮐﺮدن ﮔﻨﺪﻧﻪ ﺑﻮد اﺳﺘﯿﻦ‬
‫ﻫﺎﯾﻢ را ﻗﺎط ﮐﺮدم و ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﺷﯿﺸﺘﻢ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯿﭙﺰﯾﻢ ﺣﺴﻨﺎت ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻮم!‬ ‫_‬

‫اﺷﮏ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻻﻻﯾﺖ ﺧﻮ رﻓﺖ ﺑﻪ ﮐﯽ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ام ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ارﻧﺞ اش در دﺳﺘﻢ زد‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮ ﺗﺎج ﺳﺮ ﻻﻻﯾﻢ اﺳﺘﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﻋﺰﯾﺰ‬ ‫_‬

‫ﻫﺴﺘﯽ!‬

‫ﺳﺮ زﯾﺪ؟ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎج ِ‬
‫ﺧﻮﻧﻢ ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ‬
‫!‬

‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت اداﻣﻪ داد‬

‫ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻦ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻗﻬﺮ ﻧﻤﯿﺸﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

 ‫ﻧﻪ ﮔﻠﻢ ﭼﺮا ﻗﻬﺮ ﺷﻮم ﺻﺪ ﺗﺎ ﺑﭙﺮس!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺮا ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮا ﮐﻮﺗﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫_‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫ﻼ ﺗﺮاﺷﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ!‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ روز اﯾﻦ ﺳﻮال را ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﻮن در ﮐﻠﺘﻮر‬
‫ﻣﺎ ﻣﻮ ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و دراز زﯾﺐ و زﯾﻨﺖ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻣﯿﺒﺎﺷﻨﺪ‬
‫اﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﺳﻮال ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﻣﯿﺸﻮد!‬

‫وﻟﯽ ﺑﺮای دﺧﺘﺮی ﻣﺜﻠﯽ ﻣﻦ راه ﻧﺠﺎت ﺑﻮد اﯾﺎ ﻫﻤﯿﻨﻘﺪر‬

‫ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ ﺗﺮاﺷﯿﺪم ﺷﺎن ﭼﻮن ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺮاا ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ!؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﯾﺎد اوری ان روز ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را زدم ﻏﻢ ﺑﻪ دﻟﻢ ﭼﻨﮓ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﯾﺎد اوری اون واﻗﻌﻪ ﺟﮕﺮﺧﻮن ﻣﯿﺸﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ ؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﻠﯽ ﮔﻠﻢ ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ راﺣﺖ اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪ اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺳﮑﻮت ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﮐﺎر ﮔﻨﺪﻧﻪ ﺧﻼص ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﺸﻐﻮل ﻫﻤﻮار ﮐﺮدن ﺧﻤﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ اﺷﮏ اﻣﺎده ﻣﯿﺸﻮد ﻓﻘﻂ ﭘﺨﺘﻦ اش‬
‫ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻟﻮﺑﯿﺎ را ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺮدی؟‬ ‫_‬

‫اه او را ﻣﺎدرم ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺮده‬ ‫_‬

 ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮ وﻗﺖ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺷﯿﺮ و ﻣﺴﮑﻪ ﺗﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﯿﺎ اول ﺟﺎرو ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻌﺪ‬
‫اﺷﮏ را ﺑﭙﺰﯾﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟؟‬
‫ﻫﺎ وﻻ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻨﻮز وﻗﺖ اﺳﺖ ﻣﻪ اﯾﻨﺎ را در‬ ‫_‬

‫اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﭘﺲ ﻣﯿﺎﯾﻢ‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ اﻣﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎک ﮐﺮدن ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﭼﺎﺷﺖ ﻣﺼﺮوف ﭘﺎک ﮐﺮدن ﺧﺎﻧﻪ و اب دادن ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﻮدﯾﻢ زﻣﺎن ﺑﺸﺪت ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﻫﻤﺮاه ﺣﺴﻨﺎت‬
‫اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد!‬
‫ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺨﺪا ﻣﺮدم از ﮔﺸﻨﮕﯽ ﺑﺲ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ ﺷﮑﻤﺒﻮ ﺟﺎن ﺑﯿﺎ!‬ ‫_‬

‫دﯾﮓ ﺑﺰرگ ﻣﻤﻠﻮ از اب را ﺑﺎﻻی ﮔﺎز ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﻢ و اﺷﮏ ﻫﺎی‬

‫ﯾﮏ ِ‬
‫ﺗﯿﺎر ﺷﺪه را در ان رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﭘﺎﻧﺰده دﻗﯿﻘﻪ اﺷﮏ ﻫﺎ را‬
‫ﻣﯿﮑﺸﯿﻢ‬
‫!‬‫ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻠﻪ ﻏﻮری را ﺑﯿﺎر‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻏﻮری را ﻣﯿﺎرد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﮑﻪ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫!‬‫ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﻏﻮری را ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ﺑﺎ ﻟﻮﺑﯿﺎ ‪ ،‬ﮔﺸﻨﯿﺰ ‪ ،‬ﻧﻌﻨﺎع و ﭼﮑﻪ ﺗﺰﯾﯿﻦ اش ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬
‫اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ دﯾﮕﻪ اﺧﺮ ﮐﯽ ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺮده‬ ‫_‬

‫ﻗﺮا دﯾﮕﻪ ﯾﮏ ﻫﻤﯽ ﺣﺮف را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻫﻮم! ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ و ﺳﻔﺮه را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺧﺎﻟﻪ اﻣﺪ؟‬ ‫_‬
 ‫ﻫﺎ ﻫﻤﯽ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ اﻣﺪ دﺳﺘﺎﯾﺸﻪ ﻣﯿﺸﻮﯾﻪ ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺎﯾﻪ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺘﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﭼﺎدرش ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﺮد داﺧﻞ ِ‬
‫اﻃﺎق ﺷﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺳﻼم ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ!!‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم دﺧﺘﺮم ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﻔﺮه ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎی ﻫﺮدوﯾﺘﺎن درد ﻧﮑﻨﺪ‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﻪ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ و ﺷﺮوع ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮردن اﺷﮏ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬
‫!‬‫واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﻣﺰه دار اﺳﺖ ﺣﺴﻨﺎت در اﺷﭙﺰی اﺳﺘﺎد ﺑﻮد‬
‫ﺳﻔﺮه را ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﺎ ﻗﺼﻪ ﮐﻨﺎن‬
‫ﻇﺮف ﻫﺎ را ﻣﯿﺸﻮﯾﯿﻢ‬
‫*‪.....‬‬

‫ﭼﻬﺎر روز ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺧﺒﺮی از زﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن واﻗﻌﺎ‬
‫!‬ ‫زن ِ ﺧﻮﺷﺮو و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻪ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﻗﺮﯾﻪ‬
‫ﻣﯿﭙﺮدازﯾﻢ وﻟﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻮ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ در روز‬
‫!‬ ‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ‬ ‫اول دﯾﺪﯾﻤﺶ ﻫﺮ روز ِ‬
‫*‬ ‫اﯾﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﺳﺖ؟؟ﯾﺎ ﻗﺼﺪی؟! ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت اﻣﺮوز ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎن ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫ﭘﺎﻫﺎی ﻣﺎدرم را ﭼﺎﭘﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬
 ‫ﺑﯿﺎ ﻣﺎدرم ﺧﻮاب ﺷﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﻟﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﭼﺎدرم را ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻫﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺳﺴﺖ اﺳﺘﯽ دﺧﺘﺮ!‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺪ ﺑﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬

‫ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﭼﻘﺪر ُﺳﺴﺖ اﺳﺘﯽ دﺧﺘﺮررررر!‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺪ ﺧﻮ ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن!‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو ﻃﺮف ُچ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎزم ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﻫﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯽ ﺧﯿﺎل از دﻧﯿﺎ‪ ،‬ای ﻃﺮف او ﻃﺮف ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ از‬
‫ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺴﻨﺎت ﺗﻮ ﺑﺮو ﻣﻪ‬
‫اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﭘﺎﯾﻢ ﮐﻤﯽ درد ﮔﺮﻓﺖ!‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻫﺮدوی ﻣﺎ اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫اه دﺧﺘﺮ ﭼﻘﺪر ﮔﭗ ﻣﯿﺰﻧﯽ زود ﺑﺮو ﻣﺎم ﻣﯿﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺳﺮی ﺧﻮده ﺗﮑﺎن داده و ﻗﺪم ﻫﺎﯾﺶ را ﺗﯿﺰ ﮐﺮد‬

‫ﻋﻘﺐ ﺧﻮد را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﭘﺴﺮک ﻫﻤﭽﻨﺎن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫اﻃﺮاف را از ﭼﺸﻤﺎﯾﻢ ﺗﯿﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ وﻗﺘﯽ از‬
‫ﻧﺒﻮدن ﻣﺮدم ﻣﻄﻤﯿﻦ ﺷﺪم ﻗﻬﺮ ﮐُﻨﺎن ﺳﻮی ﭘﺴﺮ رﻓﺘﻢ!‬
‫ﭘﺴﺮک ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻪ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ وﻟﯽ ﺧﻮد را ﻧﺒﺎﺧﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﯿﺎدر ﺧﯿﺮت ﺧﻮ اﺳﺖ ؟ﭼﺮا ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻫﺎن؟‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻃﻼﯾﺶ را‬ ‫ﭘﺴﺮک ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻤﺎن اﺑﯽ و ﻣﻮﻫﺎی‬
‫واﺿﺢ ﻣﯿﺪﯾﺪم وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﺟﺬاﺑﯿﺖ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ!‬
 ‫ارام ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ رﻧﺠﺶ ﺷﻤﺎ ﺷﺪم وﻟﯽ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻣﺮ ﺧﯿﺮ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻮﯾﻢ!‬

‫اﻣﺮ ﺧﯿﺮ؟ﯾﻌﻨﯽ‬
‫ﻫﻠﻮوو ای ﻣﻮرﭼﻪ زرد ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ِ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻫﻮم!‬
‫ﺑﺮای ﮐﯽ؟اه ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮای ﺣﺴﻨﺎت اﺳﺖ!‬
‫ً‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎ‬ ‫ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ﺑﯿﺎدر ﻣﺤﺘﺮم دوﺳﺘﻢ از ﺧﻮد ﻓﺎﻣﯿﻞ دارد‬
‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﻫﻢ دﯾﺪﯾﺪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻦ اﻣﺪه ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ!‬

‫ﭘﺴﺮک ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﯾﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﯿﺎﯾﻢ اﮔﺮ‬ ‫_‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﺪ!‬

‫از دﺳﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪم ای‬

‫ﻣﻮرﭼﻪ ای زرد ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ! ؟‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺒﺨﺶ ﻣﻨﻈﻮرم رﯾﺸﺨﻨﺪی ای ﺑﻨﺪه ات ﻧﯿﺴﺖ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺟﺪی ﻧﮕﯿﺮ!‬
‫وﺿﯿﻌﺖ ﻣﺎرا ﺑﺪﺗﺮ از ای ﻧﮑﻨﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮدار ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ِ‬ ‫واﻻ‬

‫ﺟﺪی ﺟﻮاب دادم‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻃﺮف ﭼﺸﻤﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‬

‫ﮐﺎش ﭼﻠﻪ را ﺑﺮﯾﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪادم ﺧﺎک د ﺳﺮم ﭘﺎک ﯾﺎدم‬
‫رﻓﺖ!‬

‫!‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ رﺳﯿﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺴﻨﺎت ﻗﻠﺒﻢ اﻧﺪﮐﯽ ارام ﺷﺪ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت!‬‫_‬

‫‪..‬‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﯿﺎ‬

‫_‬
‫ﻗﺪم زﻧﺎن ﻃﺮف ﺣﺴﻨﺎت رﻓﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را‬
‫در اب داﺧﻞ ﮐﺮدم‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ ﭼﺮا رﻧﮓ ات ﭘﺮﯾﺪه؟؟‬ ‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ و ﮐﻠﻤﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻓﺸﺎرم اﻓﺘﯿﺪه‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ وارﺧﻄﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﮔﻠﻢ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ﺑﺎ اب ﺳﺮد دﯾﮕﻪ ام ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻢ!‬ ‫_‬

‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺷﯿﺸﺘﯿﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪن ﻫﻮا رو‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ!‬

‫ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ ﺻﺒﺢ ام ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﻨﯿﺎت وﻃﻨﯽ و روﻏﻦ‬

‫دار ﺳﭙﺮی ﺷﺪ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن و ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ!‬
‫ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ ،‬و ﻫﻤﯿﺸﻪ اراﻣﯽ ﺑﻮد!‬

‫دو روز دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺧﺎص ﻧﯿﻔﺘﺎد ﻓﻘﻂ ﻣﺎدر‬

‫ﭘﺴﺮک ﭼﺸﻢ اﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﻪ اﻣﺪ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫ِ‬
‫ﺟﻮاب ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ دﻟﯿﻠﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺰاد اﺳﺘﻢ!‬
‫ﮐﻠﻤﻪ ﻧﺎﻣﺰاد ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺠﺐ ﻧﺎاﺷﻨﺎ اﺳﺖ ﻫﻪ ﮐﺪام ﻧﺎﻣﺰاد‬
‫*‬ ‫ﻫﺎن؟؟‪....‬‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﻨﯿﺘﻪ ﺳﻮراخ ﮐﻨﻢ ﻣﯿﺨﮏ ﺑﺰن ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮﯾﺖ ﺧﻮب‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ وﻻ ﺑﻨﻈﺮت ﺧﻮب ﺧﺎد ﮔﻔﺖ؟؟از ﺧﻮدت ﺧﻮ زﯾﺎد‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻫﺎ دﯾﻮاﻧﻪ روﯾﺖ ﮔﺮد اﺳﺖ ﺑﯿﻨﯽ ﮔﮏ اﺗﻢ ﻧﻮک ﺗﯿﺰ و ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫_‬
 ‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮﯾﺖ ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد در ﮔﯿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟؟‬

‫ﺑﻼﺧﺮه ﻣﯿﮕﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎدا ﺑﺎد‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﻘﺼﺪ زﯾﺎد درد ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺸﻤﺖ ﺣﺴﻨﺎت!!!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ‬ ‫_‬

‫دل ﻧﺎ دل ﻣﯿﺸﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺒﻨﺪم و دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﺸﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺑﺎ داﺧﻞ ﺷﺪن ﺳﻮزن ﭼﯿﻎ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬
‫اه ُﻣﺮدم ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﺣﺴﻨﺎت ﮐﺸﺘﯿﻢ ﺑﻤﺮی‬
‫‪....‬‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺒﯽ ﯾﻐﻤﺎ ﺗﺎر را ﻧﮑﺸﯽ ﺧﻮو؟ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎز ﭘﺴﺶ‬ ‫_‬

‫ﮐﻦ‬
‫ﺧﻮ درﺳﺖ اﺳﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪم!!!‬ ‫_‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﻣﯿﺸﻢ و ﺧﻮد را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺗﺎر ﺳﯿﺎه در ﺑﯿﻨﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺎ ﺟﻠﺪ ﺳﻔﯿﺪم ﻫﻤﺨﻮاﻧﯽ‬

‫داﺷﺖ‬
‫اﯾﻨﺠﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ای ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ اﻣﺪه اﯾﺘﻮ ﺧﻮﺑﺶ‬ ‫_‬

‫ﺧﯿﻨﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﺮدوﯾﻤﺎ ﺧﯿﻨﻪ ﺑﮑﻨﺪ درﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ؟؟‬

‫از اوﻟﻢ ﺧﯿﻨﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎﻣﺪ وﻟﯽ ﻋﻤﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪاد ﺑﺎ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ِ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬‫ﯾﺎداوری او زﻣﺎن ِ‬
‫رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺘﻢ‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ!!!‬‫_‬

‫ﻫﺮدو ﻣﺤﻮ ﺧﯿﻨﻪ ﻫﺎی ﺧﻮد ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‬

 ‫ﻣﺜﻠﯽ اﻃﻔﺎل ﺑﺎ ذوق ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺣﺴﻨﺎت ﭼﻄﻮ ﺧﻮﺑﯿﺶ ﺷﺪه اﻧﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎﺗﻢ ام ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻫﺎ ﺑﺨﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺎﯾﺖ ﻣﯿﺎﯾﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ از ﺗﻮ ام ﺧﻮﺑﯿﺶ ﺷﺪه دل ﺗﻪ ﻧﻨﺪاز!‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو راﻫﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﺧﯿﻨﻪ ﻣﯿﺸﯿﻢ‬

‫ﺻﺪای ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫دﺧﺘﺮا ﭼﯽ وﻗﺖ ﺧﯿﻨﻪ ﺗﺎن ﺧﺸﮏ ﻣﯿﺸﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﭼﺎی‬ ‫_‬

‫اﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ!!‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ زﯾﺪ ﺧﻮش ﻣﯿﺸﻢ ﺑﻼﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺎﻣﺪ‬
‫در اﯾﻦ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮓ ﻣﯿﺰد و ﺣﺮف‬
‫ﻣﯿﺰد ﺣﺘﯽ ﭘﺮﺳﺎن ﻣﻪ را ام ﻧﻤﯿﮑﺮد ﻟﻨﮕﺪراز دﯾﻮاﻧﻪ!‬
‫ﺣﺎﻻ درﺳﺖ اﺳﺖ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻢ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫وﻟﯽ اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﺧﺎﻟﻪ ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﺣﺮف زده‬
‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ!‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ اﺣﻮال ﺧﺎﻟﻪ‪ ،‬رﺿﻮان‪ ،‬و اﺳﻤﺎ را‬ ‫ﺑﻪ ﯾﺎد اوری اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯿﺎره ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺒﺎﯾﻢ ﻣﯿﺎﯾﯿﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫***‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮدﯾﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﯿﻨﻪ ای ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﺧﺸﮏ ﻣﯿﺸﻮد و دﺳﺘﺎن ﺧﻮد را‬

‫ﻣﯿﺸﻮرﯾﻢ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ اﻣﺪن ِ زﯾﺪ ﺟﻮش ﺑﺨﻮرد‬

‫اب ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﻢ ‪ِ ،‬‬
‫ﮔﻮش ﻓﯿﻞ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﻣﻪ و‬
‫ﭼﺎی اﻣﺎده ﻣﯿﺸﻪ و ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب ِ‬
 ‫ﺣﺴﻨﺎت ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ را اﻣﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ‪......‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺪای دروازه ﻣﯿﺎﯾﺪ‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺮو دروازه را ﺑﺎز ﮐﻦ‬
‫ﻻﻻﯾﻢ اﻣﺪ!‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻮی دروازه ﻣﯿﺮم ﭼﺎدرم را ﺑﺮ ﻣﻮﻫﺎی‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻧﯿﻤﭽﻪ رﺳﯿﺪه ام درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪،‬و ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﮐﯽ ﻫﺴﺖ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﺧﺴﺘﻪ ای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫زﯾﺪ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎز ﮐﻦ‬ ‫_‬

‫دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ زﯾﺪ درﭼﻬﺎرﭼﻮب‬

‫ﻇﺎﻫﺮﻣﯿﺸﻮد!‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ زﯾﺪ ﻣﻮﺟﯽ از ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻃﻮری ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻟﻬﺎ در ﻏﺮﺑﺖ ﯾﮏ اﺷﻨﺎ را دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﻼ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬ ‫ﻗﻬﺮ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻣ ً‬

‫ِ‬
‫ﺳﻼم ﺧﻮش اﻣﺪی‬ ‫_‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫_‬

‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎی ﺧﺮﯾﺪ را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺳﻤﺖ‬

‫اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻻﻻﯾﺖ اﻣﺪ ﭼﺎی را ﻣﯿﺒﺮم!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﭘﺘﻨﻮس را ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫ﻼ اﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ را ﺑﻪ اﻃﺎق ﻣﯿﺒﺮم!‬

‫زﯾﺪ و ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺑﻨﻈﺮم ﻣﺸﻐﻮل ِ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ‬

 ‫ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﭼﺎی را ﻣﯿﺒﺮم و ﻣﺸﻐﻮل ُﭘﺮ ﮐﺮدن ِ ﮔﯿﻼس ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻢ در ﺣﯿﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﭼﺎی ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﺎﯾﻪ!‬
‫ﺳﻼم ﺧﻮش اﻣﺪی ﻻﻻ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ!‬ ‫_‬

‫ﮔﯿﻼس را ﺑﻪ زﯾﺪ و ﺧﺎﻟﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد و ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻢ‬

‫ﮔﯿﻼس را ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫زﯾﺪ ﺑﻨﻈﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﭼﺎی در ﮐﻤﺎل اراﻣﺶ ﻧﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ‬
‫ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﻧﮕﺎه ﻫﺎی زﯾﺪ را ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﺎ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ‬
‫وﻫﻢ ﺑﻮد!‬

‫اذان ِ ﺷﺎم ﮔﻮش ﻫﺎی ﻫﻤﻪ ای ﻣﺎ را ﻧﻮازش ﮐﺮد ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺗﺎ وﺿﻮ ﺑﮕﯿﺮد‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﮔﯿﻼس ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و رﻓﺖ‬
‫!‬

‫رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮده ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﺮﺗﯽ ﺑﻮد ﺧﺎﻟﻪ ‪ ،‬اﺳﻤﺎ و رﺿﻮان ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ؟‬ ‫_‬

‫ﮐﻤﯽ ﺧﻮد را ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﻣﯿﺸﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ رﺿﻮان ام ﺳﻼم ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﺧﯿﻨﻪ ﮐﺮدی؟؟؟؟‬ ‫_‬

‫اه ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

 ‫ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫اه ﺑﯿﺨﯽ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﺮﯾﺖ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺑﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺧﻮﺑﯿﺶ‬ ‫_‬

‫ﺷﺪه ﯾﺎ ﻧﯽ‬
‫!‬

‫ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ای ﺣﺮف ﻃﺮف زﯾﺪ رﻓﺘﻢ و دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫دﺳﺘﺶ ﺳﻮی دﺳﺘﻢ اﻣﺪ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﻣﺸﻐﻮل ِ ﻟﻤﺲ‬
‫ﮐﺮدن ﻧﻘﺶ ﻫﺎی ﺧﯿﻨﻪ ﺷﺪ!‬
‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ارام ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫_‬

‫ﺣﺮف زﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت داﺧﻞ اﻣﺪ‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻼ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺎ ﺧﯿﻨﻪ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻻﻻﯾﺖ ﻧﺸﺎن ﺑﺘﯽ ﻫﻠﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﭽﺎره ﺳﺮخ ﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل اﻣﺪ و ﮐﻨﺎرم‬

‫ﺷﯿﺸﺖ‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺳﻮی زﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﯿﺒﯽ ﻣﻘﺒﻮل ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻧﯽ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫!‬‫از ﻫﺮدوﯾﺘﺎن زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ وﻗﺖ ﻣﯿﺸﻢ و وارﺧﻄﺎ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻧﻤﺎز ﻗﻀﺎ ﺷﺪ‬

‫!‬ ‫_‬

‫و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‬

‫****‬ ‫ﺑﻌﺪ از اداء ﻧﻤﺎز ﺗﺮﺗﯿﺒﺎت ﻏﺬای ﺷﺐ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ‬
 ‫ﻣﺼﺮوف ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺧﻮد ﺑﻮد‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺳﻔﺮه را ﻫﻤﻮار ﮐﺮد‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﻏﺬا ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﻻﻻﯾﻢ ﺧﺒﺮ دارد؟‬ ‫_‬

‫ﮔﻨﮓ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم‬

‫ﭼﯽ را؟؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ دﺳﺖ از ﻏﺬا ﺧﻮردن ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮف ﺣﺴﻨﺎت‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺮﻣﻮزاﻧﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻫﻤﻮ را ؟‬‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ذﻫﻦ ﻓﻠﺞ ﻣﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد!‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻧﮕﻮو‬

‫(‬ ‫)‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺑﻮط زﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻣﯿﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ ﻣﯿﺎﯾﺪ وﻟﯽ ُﺧﻠﻖ اش ﺧﺮاب اﺳﺖ‬
‫ﻧﮑﻨﺪ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ وﺣﺸﯽ ﺷﻮد!‬
‫ﺑﻼﺧﺮه ﺑﻨﺎم ﻧﺎﻣﺰادش اﯾﻨﺠﺎ ﺣﻀﻮر دارم!‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺟﺎن ﺑﺎﻻی ﺳﻔﺮه ﮔﭗ زدن ﮐﺎری ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﺖ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر اﻣﺪه!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﻟﻘﻤﻪ را در دﻫﻦ داﺷﺖ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮد‬

‫ﮔﯿﻼس اب را در دﺳﺘﺶ دادم و ﺳﻮی ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺪ ﺑﺪ دﯾﺪﯾﻢ‬

‫ای ﺧﺎک د ﺳﺮت ﮐﺘﯽ دﻫﻦ زﻧﺠﯿﺮ ﻧﺪاﺷﺘﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻟﯽ ﺿﺮور‬

‫ﺑﻮد ای ﮔﭗ از دﻫﻦ ات ﺧﺎرج ﺷﻮد!‬
 ‫زﯾﺪ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ و ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر اﻣﺪه؟؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋُ ﻤﻖ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﭘﯽ ﺑﺮد و داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﻠﻪ ﺑﻪ‬

‫اب داده ﺗﺮﺳﯿﺪه ﮔﻔﺖ‬
‫ﻫﯿﭻ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ﻻﻻ‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻠﮏ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﯾﻨﮕﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری اﻣﺪه ﺑﻮد ﻣﺎدرم‬‫ِ‬ ‫_‬

‫ﭘﺲ رﺧﺼﺖ ﺷﺎن ﮐﺮد‬

‫!‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻻﻻﯾﺖ ﻧﮕﻮ ﻫﯿﭻ ﺑﻪ ﮔﭗ ﻧﯿﺴﺘﯽ دﺧﺘﺮ‬ ‫_‬

‫!‬‫ﺑﯿﺒﯽ ﻏﺬا را زﻫﺮش ﮐﺮدی د ﻗﺎر ﺧﺪا ﻧﺸﯽ‬

‫زﯾﺪ ارام ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺎن ﮔﭙﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻪ ﯾﮏ ﻫﻮا ﺧﻮری ﻣﯿﮑﻨﻢ زود ﻣﯿﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻪ‬

‫!‬

‫رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﻮردی دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ ‪،‬ﺟﮕﺮﺧﻮن ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ!‬
‫***‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺷﺐ ﺑﻪ اﺧﺮ رﺳﯿﺪ وﻟﯽ ﺧﺒﺮی از زﯾﺪ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ و‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ اﮔﺮ زﯾﺪ اﻣﺪ ﺧﻮدم‬
‫دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﮔﭗ ﺑﻪ رﺳﯿﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺷﺪم دﯾﮕﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫‪12‬‬
 ‫ﺧﺎﻟﻪ را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای دروازه اﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺷﺘﺎب ﻃﺮف دروازه رﻓﺘﻢ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﯿﺴﺖ‬

‫دروازه را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﮐﺮدم‬
‫!‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ را دﯾﺪی ؟؟ ﻧﻤﯿﮕﯽ ای ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺸﻢ ﻣﯿﺸﻦ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺻﻮرت اش ﻣﯿﺸﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮن ﺳﺮخ ﺷﺪه ‪،‬ﻧﮑﻨﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده!؟‬

‫از دروازه ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮم ﺗﺎ او داﺧﻞ ﺷﻮد زﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ‬

‫وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺸﻮد و ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯿﺮه‬
‫ﺑﺪون ﺣﺮف ِ‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯿﺮوم‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺧﯿﺮﺗﯽ اﺳﺖ؟ﭼﺮا ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺳﺮدرد اﺳﺘﻢ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬ﻃﺮف اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم ﻧﺎن را ﮔﺮم ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ‬

‫ﺳﻔﺮه ﺑﻪ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯿﺮم‬

‫زﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮده و ﺳﺎﻋﺪش را روی ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ وﻟﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راه را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮی ﻣﻦ‬
‫!‬‫ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ اﻣﺪه ﻫﺴﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻫﯿﭻ‬
‫اﯾﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ زﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ ؟‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺒﺮاﻧﺶ ﮐﻨﻢ!!‬
 ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻧﺎن اوردم‬
‫‪..‬‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﺶ را از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺲ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﻃﺮف ﭘﺘﻨﻮس‬

‫ﻣﯿﺒﻨﺪ‬
‫ﻧﻤﯿﺨﻮرم ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻣﯿﺸﻨﻢ و ﺳﻔﺮه را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺷﺎم درﺳﺖ ﻧﺎن ﻧﺨﻮردی ﻫﻠﻪ ﺑﺨﯿﺰ‬ ‫_‬

‫وﻟﯽ او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﮑﯿﻪ داده و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮاب ﻗﺮار دارد!‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﻣﯿﺨﻮرم‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺘﻢ ﺧﻮدت ﺑﺮو‬ ‫_‬

‫ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫دﺳﺖ ﻣﻪ ﻣﯿﺨﻮری؟؟‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﻪ ﺑﺮﯾﺖ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﮕﯿﺮم از‬‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫اول ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﺪ وﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺗﻌﺠﺐ‪ ،‬ﺟﺎﯾﺶ را ﺑﻪ‬
‫زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺘﻪ ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ!!‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ‪ ،‬ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻣﯿﺮم دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺸﻮرم و‬

‫راه اﻃﺎق را در ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮕﺮم ﮐﻨﺎرش ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬ ‫ِ‬
‫ﺑﺴﻢ ا ﮔﻔﺘﻪ و ﻟﻘﻤﻪ را ﺳﻤﺖ دﻫﻦ ِ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل دﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻟﻘﻤﻪ را ﻣﯿﺨﻮرد‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬا را ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﯿﭽﺎره ﭼﻘﺪر ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮدی؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ‬

 ‫ای ﻟﻨﮕﺪارز ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ارام ﺷﺪه؟‬

‫****‬ ‫ﺳﻔﺮه را ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎی ﺧﻮده ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪه‬

‫ﻫﻨﻮزم ﺳﺮ درد ﻫﺴﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻢ ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﺗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺧﻮردی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮب ﻧﺸﺪه؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﺎﭘﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﻮم؟؟‬ ‫_‬

‫ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﻤﯿﺎﯾﻪ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﻓﻌ ً‬
‫ﻼ‬ ‫_‬

‫اﮔﺮ زﺣﻤﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﻠﯽ‬

‫!!‬ ‫_‬

‫ﺗﮑﯿﻪ را از ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮد ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮده ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و‬

‫ﺟﺎی ﺧﻮاﺑﺶ را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﻪ دراز ﺑﮑﺶ اﮔﺮ ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺮد در ﺟﺎی ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ!‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﯿﺎ اول اﯾﻨﺠﻪ ﺑﺸﯿﻦ‬

‫_‬

‫ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﻨﺎرش ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﮐﻪ اورده ﺑﻮد را ﺑﺎز‬

‫ﺷﺮﻧﮓ ﭼﯿﺰی را ﻣﯿﺸﻨﻮم‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻧﮓ‬
‫ای ﭼﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺮای ﺗﻮ و ﺣﺴﻨﺎت ﭼﻮری اوردﯾﻢ‬ ‫_‬

‫اوووﻫﯽ ای زﯾﺪ اﺳﺖ؟؟ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻮری اورده ﺧﺪا ﺧﯿﺮ ﮐﻨﺪ!‬

 ‫ﻫﻬﻬﻬﻪ راﺳﺘﯽ ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﺪام رﻧﮓ ﻫﺎ را اوردی؟؟‬ ‫_‬

‫ﮐﺪام رﻧﮓ را ﺧﻮش داری؟؟‬ ‫_‬

‫ﭼﻮری ﻫﺎ را از ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬

‫ﯾﮑﯿﺶ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﯿﺎه دوﻣﺶ ﺳﺒﺰ ﺳﻮﻣﺶ ﺳﺮخ ﭼﻬﺎرﻣﺶ ام‬
‫اﺑﯽ‬
‫ﭼﻬﺎر ﺟﻮره اورده ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﻣﯿﮕﻢ‬

‫اوﯾﺖ ﭼﻘﺪر رﻧﮓ ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯿﺶ را اوردی ﺑﯿﺸﮏ ﮐﺪاﻣﺶ از‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ اﺳﺘﻦ؟؟‬
‫ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟؟‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺸﻢ از ﻟﺤﻦ ﻣﻈﻠﻮم زﯾﺪ!‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ذوق ات ﭼﻄﻮر اﺳﺖ اﮔﺮ ﺧﻮﺷﻢ اﻣﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ درﺳﺖ؟؟‬
‫زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
‫رﻧﮓ ﺳﯿﺎه و رﻧﮓ ﺳﺮخ را ﺑﺮای ﺗﻮ اوردﯾﻢ دﯾﮕﻪ اﺧﺘﯿﺎر‬‫_‬

‫داری ﻫﺮﮐﺪاﻣﺶ را ﺧﻮش داری ﻫﻤﺎن را ﺑﮕﯿﺮ!‬

‫ﺑﻪ ﭼﻮری ﻫﺎ دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﻤﯿﻨﺎ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺳﯿﺎه و ﺳﺮخ را ﺧﻮش دارم!‬ ‫_‬

‫ﭼﻮری را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﺑﺘﯽ ﻣﻪ د دﺳﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ زﺧﻤﯿﺶ ﻧﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬
 ‫ای را اﻣﺸﺐ ﭼﯿﺸﺪه ﺑﯿﺨﯽ ﺳﺮﭼﭙﻪ ﺷﺪه‬
‫ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮدم ﻣﯿﺘﺎﻧﻢ‬
‫!‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ دو دﻗﯿﻘﻪ ارام ﺑﮕﯿﺮ!‬‫_‬

‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﭼﻮری ﻫﺎ را داﻧﻪ داﻧﻪ در دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﻨﻪ و ﭼﻮری ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه‬
‫اﻧﺪ!‬
‫اه ﭼﻘﺪر ﻃﻮﻻﻧﯽ از دﻧﯿﺎﯾﯽ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ام دور ﺷﺪه ﺑﻮدم!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎی‬
‫ِ‬ ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﺎل!!! ﻋﻤﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‬
‫‪12‬‬
‫ً‬
‫ﺟﻮان ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫!‬‫ﺑﻪ ﯾﺎد اوری ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﯾﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم‬

‫ﺑﻪ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه!‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدن ﻓﻀﺎی اﻃﺎق ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻫﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺣﺎﻟﯽ ام ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪه ﭼﻮری ﻫﺎی ﺣﺴﻨﺎت را‬ ‫_‬

‫ﺑﺮﯾﺶ ﺻﺒﺢ ﻣﯿﺘﻢ!‬

‫ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ و در ﺟﺎﯾﺶ دراز ﻣﯿﮑﺸﺪ ﭘﻬﻠﻮی‬

‫ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﺴﺎژ دادن ِ ﺳﺮ اش ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد ‪،‬دﺳﺖ از ﻣﺴﺎژ دادن ﻣﯿﮑﺸﻢ و‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫اﺳﻢ روی‬‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را از ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ِ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬
‫ﺳﻼم رﺿﻮان!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ رﺿﻮان ﻣﺎﻧﻨﺪ زﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ‬
‫ﭘﻬﻨﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ!‬
 ‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ را ﺑﺰن!‬
‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻮ را ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬

‫ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی رﺿﻮان در اﻃﺎق ﻣﯿﭙﯿﭽﺪ!‬
‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم رﺳﯿﺪی ﺑﺨﯿﺮ!!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯿﺸﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ!‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب اﺳﺖ ﺳﻼم ﻣﯿﮕﻪ!!‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب رﺿﻮان ﺷﻮم ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را از‬
‫زﯾﺪ ﻗﺎﭘﯿﺪم!‬
‫ﻫﻠﻮووو ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭼﻄﻮر اﺳﺘﯽ! ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﺮﺗﯽ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺧﺒﺮ ﻣﺎ را ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ای ﻧﺎﺟﻮان ﺣﺎﻟﯽ ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و رﺿﻮان ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﻪ ﺧﻮ ﺑﺮﯾﺖ ﺧﺒﺮ ﻫﺎی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺟﺎﻟﺐ‬ ‫_‬

‫داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺘﻮ داغ!‬

‫ﺧﻮدت ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻪ ﭼﯽ!‬

‫ﻟﺤﻨﻢ را ارام ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺑﯿﺎدر ﻣﻘﺒﻮﻟﻢ‪ ،‬اﻟﻬﯽ ﺧﺎﻧﻪ ات اﺑﺎد ﺷﻮد‬
‫ِ‬ ‫اﻻ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‬ ‫_‬

‫اﻟﻬﯽ ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺒﺎ ﻧﺼﯿﺐ ات ﺷﻮد‪ ،‬اﻟﻬﯽ‪...‬‬

‫ﺣﺮف در دﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪ و ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫روﺑﺎه ﻣﮑﺎر اول ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ‬‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ای‬ ‫_‬

‫ﻫﺎن؟؟؟!‬

‫زﯾﺪ ﺑﯽ ﺻﺪا ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ!‬

‫ﺷﻮﺧﯽ را ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯽ! ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺨﯽ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺷﺪم!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ!!‬ ‫_‬

‫ﺧﻨﺪه ای زﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ!!‬

‫رﺿﻮان اﻋﺼﺎﺑﻤﻪ ﺧﺮاب ﻧﮑﻦ! ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺐ اﺳﺖ ﺑﺮو‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﻮاب!‬

‫ﻫﺎاااا ﭘﺲ ﮔﭗ ﻣﺮﺑﻮط ﻟﻨﮕﺪراز اﺳﺖ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻐﻤﺎ ام ﺧﺒﺮ ﺷﻮد!‬ ‫_‬

‫ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد از ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺗﻠﻒ ﺷﻮم!‬

‫ﺣﺮف را از دﻫﻦ زﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺟﺪی ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎ ﻧﯽ!!! ﯾﺎ اﻟﻘﺎﺑﺖ را ﺑﺮﯾﺖ ﭘﯿﺸﮑﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﺮادر ﻋﺰﯾﺰ‬ ‫_‬

‫ﻫﻮم؟!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﯿﺎزو زﯾﺪ دور اﺳﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اداﻣﻪ ای ﺣﺮف رﺿﻮان ﻣﺎﻧﺪم‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺪاﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪای دﺧﺘﺮاﻧﻪ و ﻧﺎزک ﮔﻔﺖ!‬
‫ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﮐﺴﯽ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر اﻣﺪه ﺑﻮد او ﻫﻢ‬ ‫ِ‬ ‫اﻻ ﺧﻮارک‬ ‫_‬

‫ﭘﯿﺶ ﭘﺪرم!‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﭘﺸﺖ ﮐﯽ! ؟؟؟‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺻﺪای ﻧﺎزک ﮔﻔﺖ!‬

‫ﭘﺸﺖ اﻗﺎ زﯾﺪ!!!‬ ‫ِ‬‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮپ ﺗﻨﺲ ﺷﺪ ‪،‬و دﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﻧﻞ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ!‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﺟﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ داد!‬
 ‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﻨﺪه ام را ﮐﻨﺘﺮول ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت‬
‫ﺑﯿﺪار ﻧﺸﻮﻧﺪ!‬
‫ﺳﻮی زﯾﺪ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺪون ﭘﻠﮏ زدن ﻃﺮﻓﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ؟؟!ﮐﯽ اﻣﺪه ﺑﻮد!!‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺪا راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﭘﺪر ﻣﺮﺳﻞ اﻣﺪه ﺑﻮد!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎز ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﮐﺎش ﻣﯿﺒﻮدی ﭘﺪرم اﯾﺘﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ زﻣﺎﻧﻪ ﺳﺮﭼﭙﻪ ﺷﺪه ﻣﺮدم دﺧﺘﺮ‬

‫‪:‬‬

‫را ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﭽﯿﻢ اﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ!‬

‫از ﺧﻨﺪه ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدم!‬
‫زﯾﺪ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را از دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬
‫رﺿﻮان ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﺣﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﺑﺮو ﺑﮑﭗ ﺧﻮاب ﺷﻮ‬
‫(‬ ‫)‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻨﺪه ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ زﯾﺪ ﺷﻮﻫﺮت ﻣﯿﺘﯿﻢ از دﺳﺘﺖ ﺧﻼص ﺷﻮﯾﻢ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻻل ﻫﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ! وﻟﯽ ﭼﺮا ﭼﯿﺰی‬‫ِ‬ ‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ و‬

‫ﻧﮕﻔﺖ اﮔﺮ ﮐﺪام وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ زﺑﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ!‬
‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺴﺎژ دادن ﺳﺮش ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﺳﮑﻮت ﻓﻀﺎی اﻃﺎق را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺳﺮ اش را ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ دﻟﺖ ﻣﯿﺴﻮزد ِاﻻ ﻣﻦ‬

‫!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﭼﯿﺸﺪه ﺳﺮی ﺗﻮ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮﯾﺖ ﺑﺴﻮزد ﻫﻮم؟؟ﺟﻮر‬ ‫_‬

‫ﺗﯿﺎر اﺳﺘﯽ ﺷﮑﺮ‬

‫!‬
‫ﺗﻮ ﭼﯽ ﺧﺒﺮ داری ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬرد و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪی ﻟﻨﮕﺪراز؟!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪم ﯾﻐﻤﺎ ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ و اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫اﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎﻟﻢ ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻋﮑﺴﺶ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﺮم ‪ ،‬ﮐﺎرم‬ ‫_‬

‫ﺷﺪه ﭘﺮﺳﺘﯿﺪن ِ اوو! در ﺣﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ از‬

‫ﺧﺎﻟﻘﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮم!‬

‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ﭼﺮا دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ زﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ اداﻣﻪ ﺑﺘﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر‬
‫اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت از زﺑﺎن ِ زﯾﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺠﯿﺐ و در اوج ﺗﻌﺠﺐ‬
‫ﺷﯿﺮﯾﻦ اﺳﺖ؟؟‬

‫اه ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺑﺎزی ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت را اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﻏﺮق ﻣﯿﺸﻢ ﭼﻨﺎﻧﻢ ﻏﺮق ﻣﯿﺸﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﻧﺠﺎت دادﻧﻢ از اﯾﻦ اﻗﯿﺎﻧﻮس ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ‪،‬ﺑﻪ ﺟﺰ او!‬

‫اﮔﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻏﺮق ﺷﻮم ﻫﺎن؟؟؟اﮔﺮ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮای ﻧﺠﺎﺗﻢ ﻧﮑﻨﺪ؟؟‬

‫ﻣﺤﻮ ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ ﺷﺪم ﺑﺮاﯾﻢ از ﻋﺠﺎﯾﺐ اﺳﺖ ﺷﻨﯿﺪن ِ اﯾﻦ‬‫ِ‬

‫ﮐﻠﻤﺎت او ﻫﻢ از زﺑﺎن زﯾﺪ؟؟‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ اﺷﺎره اش ﻣﯿﺮﻗﺼﺪ اﻻن ﭼﻨﺎن اﺷﻔﺘﻪ‬ ‫ِ‬
‫!‬‫ﺣﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻪ دﻫﻦ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﮔﺸﻮده‪...‬‬
 ‫ﺧﻨﺪان ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﮐﯽ ﻫﺴﺖ ُﺑﺖ ات ؟اﯾﺎ او دوﺳﺘﺖ ﻧﺪارد؟‬ ‫_‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ او ﻫﺮ ﮐﺲ را دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ِاﻻ ﻣﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ارام ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﯽ ؟؟‬‫َ‬ ‫ﭼﯽ ﺳﻮد از‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺟﺎن ﻋﺸﺎق دﻧﺒﺎل ﺳﻮد ﻧﻤﯿﮕﺮدﻧﺪ!‬ ‫_‬

‫اﮔﺮ او از ﺧﻮد ُﺑﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻧﺪارد ﻣﻄﻤﯿﻦ اﺳﺘﻢ ﻧﺪارد اﮔﺮم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮدم‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ اش!‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف ﺗﻨﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻟﺖ زﯾﺪ ﻫﺮ ﮐﺎری‬
‫ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﻮد!‬

‫ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺶ اﺳﺖ؟ﺧﻮش ﺑﺤﺎل او دﺧﺘﺮ‬

‫واﻗﻌﺎ ً‬
‫ﻗﻠﺒﺎ دوﺳﺘﺶ داری‬ ‫ً‬ ‫راه ﻋﺸﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ اﮔﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﺧﻮﺷﯿﺶ ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﻮد ﺑﮕﺬری!‬

‫ﮔﻔﺘﻦ اش اﺳﺎن اﺳﺖ ﺷﺎﯾﺪ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﺬرم ‪،‬ﺣﺘﯽ از‬ ‫_‬

‫زﻧﺪﮔﯿﻢ وﻟﯽ ﻧﻪ از اون ‪،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ‪ ،‬اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد!‬

‫!‬‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻨﺶ ﺣﺮﯾﺺ اﺳﺘﻢ او اﺳﺖ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﮕﻮ ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ‬ ‫_‬

 ‫ﻋﺠﺐ ُﺑ ِﺖ دارم ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ِ ﻣﻦ‪......‬‬ ‫_‬

‫ﻋﺠﯿﺐ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮﻓﺎی زﯾﺪ؟‬

‫ِ‬ ‫ﺣﺲ‬‫ﭼﺮا ِ‬
‫ﺑﻪ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﺣﺲ ﺣﺴﺎدت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‬
‫ﻧﮑﻨﺪ زﯾﺪ از ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮد! ﺑﻌﺪ از ﺧﺪا زﯾﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻢ اﺳﺖ اﮔﺮ ای ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﯽ ﺑﺮ روزم ﺧﻮاﻫﺪ اﻣﺪ ؟‬

‫ﺣﺮف ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬‫ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﻮن ِ‬

‫اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬
‫ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر اﻣﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎاا!‬ ‫_‬

‫اﻓﻔﻒ ﺧﻮ ﺷﻨﯿﺪی زن ِ ﻣﻠﮏ ﻗﺮﯾﻪ اﻣﺪه ﺑﻮد!!‬ ‫_‬

‫ﺗﻮرا ﮐﺠﺎ دﯾﺪه ﺑﻮد! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﭽﯿﺶ دﯾﺪه ﺑﻮد ﺧﻮدش ﻧﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ ای ﺟﻤﻠﻪ زﯾﺪ ﺳﯿﺦ در ﺟﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻠﻤﻪ وار‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ﮐﯽ دﯾﺪی ات؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﮔﻠﻪ ﺑﻪ اب دادﯾﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺣﺲ ازار‬

‫دادن زﯾﺪ در ﮐﻠﻪ ام ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﭽﯿﺶ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﻦ ﺑﯿﻦ اﺑﺮو ﻫﺎی زﯾﺪ اﺷﮑﺎر ﺷﺪ‬

 ‫اداﻣﻪ دادم‬
‫ﯾﮏ ﭼﺸﻤﺎن ِ اﺑﯽ دارد ﮐﻪ ﻧﮕﻮ ﺑﯿﭽﺎره وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر روان ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﺮق ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ‬
‫!‬‫ﻫﻤﻪ واﻗﻌﺎت را ﺑﺮﯾﺶ ﻗﺼﻪ ﮐﺮدم از ﺳﯿﺮ ﺗﺎ ﭘﯿﺎز‬

‫ﻣﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم وﻟﯽ اووو ﺣﺘﯽ ﭘﻠﮏ ﻧﻤﯿﺰد و ﻓﻘﻂ ﻃﺮﻓﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬
‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ وﻗﺖ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ای ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﺧﻮﺷﺖ اﻣﺪه؟ﺗﻮرا ﻣﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﭼﯽ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫_‬

‫اوردﯾﻢ ؟؟ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮﺷﮕﺬارﻧﯽ ﻫﻮم؟؟‬

‫وای ﺑﺎز وﺣﺸﯽ ﺷﺪ وﺿﯿﻌﺖ زﯾﺪ ﻧﻮرﻣﺎل ﻧﺒﻮد ﭼﺮا ﻣﻦ‬

‫اﺣﻤﻖ ﺷﺪه و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم!‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﺧﺮاﺑﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﺸﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻧﯽ ﺑﺨﺪا ﺟﺎی ﺑﺮادرم ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻘﻂ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم!‬ ‫_‬

‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ دور ﺑﺎزوﯾﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺨﺪا ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﯾﮏ ﻗﺪم را اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺘﯽ زﻧﺪه ﺑﻪ‬

‫_‬

‫ﮔﻮرت ﻣﯿﮑﻨﻢ! ﺑﻪ وﻻ زﻧﺪه ﺑﻪ ﮔﻮرت ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﺳﻌﯽ در ﮐﻨﺘﺮول ﺧﻮد ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﺮ ﭼﯿﺰی‬

‫ً‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﺑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ اﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻣﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺪم در راه‬ ‫_‬

 ‫اﺷﺘﺒﺎه ﺑﮕﺬارم!‬
‫ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﻣﯿﺪاﻧﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮدم ﺑﺎور ﻧﺪارم ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ات‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎش راه را ﺧﻄﺎ ﻧﮑﻨﯽ و ﮔﺮﻧﻪ‪....‬‬

‫ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دروازه را ﺑﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺪار ﻧﺸﻮﻧﺪ!‬

‫دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮم ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪ ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎی زﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ‬

‫از ﺗﯿﺮ ﻧﺒﻮد ارام ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻮم؟؟؟؟‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫و ﮔﺮﻧﻪ ﭼﯽ؟؟؟؟؟ﻫﻮی ﭼﯿﺸﺪه؟؟ﺧﻮب ﺧﻮ اﺳﺘﯽ؟؟ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﮐﺪام ﺣﻖ ای ﺣﺮﻓﺎ را ﻣﯿﺰﻧﯽ؟؟درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮدی‬

‫ﭘﻨﺎﻫﻢ دادی ‪،‬وﻟﯽ ﺑﻪ ای ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در ﻗﯿﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫زﯾﺪ ﮐﻠﻤﻪ وار و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﮐﻨﺘﺮول ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ!‬

‫ﭼﻮن‪ .‬ﺗﻮو‪ .‬ﻧﺎﻣﺰادم‪ .‬اﺳﺘﯽ‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﺪام ﺣﻖ ای‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﻓﺎ را ﻣﯿﺰﻧﻢ؟؟‬

‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ای ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺧﺎن ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ در ﻧﻘﺸﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﯽ ؟‬ ‫_‬

‫ﮐﻠﻤﻪ وار اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﻧﺎﻣﺰاد ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ای ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻘﺶ اﺳﺖ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﻓﻘﻂ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻪ‬
‫ﻧﻘﺶ!!‬

‫ﻋﺼﺒﯽ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

 ‫اﺳﻢ ﻣﻪ ﭼﻠﻪ در‬
‫ﻧﻘﺶ؟؟؟ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻘﺶ اﺳﺖ؟؟ ﺑﻪ ِ‬ ‫__‬

‫دﺳﺘﺖ اﺳﺖ دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ای ﻫﻢ ﭼﻠﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺗﻮ! ﮐﺠﺎﯾﺶ ﻧﻘﺶ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﭼﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻠﻪ ای زﯾﺪ ﻧﺸﺪم؟‬

‫ﺑﺨﻮاب از ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺬﯾﺎن ﮐﺮدی‬ ‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ اﻣﺎده ﺷﻮ ﻣﻮﻟﻮی را ﻣﯿﺎرم ﺗﺎ ﻧﮑﺎح ﻣﺎ را ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻨﺪ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ام ﺧﺒﺮ دارد!‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ای ﮐﻠﻤﻪ ﻧﮑﺎح ﻗﻠﺒﻢ از ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ!‬

‫ﮐﻠﻤﻪ ﻧﮑﺎح در ﻣﻐﺰم ﺷﺮوع ﺑﻪ زﻧﮓ زدن ﮐﺮد‬
‫ﻧﮑﺎح‪ ....‬ﻧﮑﺎح‪ ....‬ﻧﮑﺎح‪....‬‬

‫ﺷﻮﺧﯿﺖ ﻫﯿﭻ ﺧﻨﺪه دار ﻧﺒﻮد!!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎر دوﻣﻢ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ای ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟؟ﻧﮑﺎحِ ﭼﯽ؟؟ﺑﺨﺪا ﺑﺪ ﮐﺮدم دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﺷﻮﺧﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮدم دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻣﮕﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺣﺮف اﺧﺮم ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ!‬ ‫_‬
 ‫ﻧﻪ ﺑﺨﺪا زﯾﺪ ﺟﺪی ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻟﺤﻖ‬
‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻐﺾ اﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﺳﺮ ﻣﺎدر و ﭘﺪرم ﻗﺴﻢ دﯾﮕﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻢ ﺑﺨﺪا ﺑﺪ‬ ‫_‬

‫ﮐﺮدم درﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ اﻋﺼﺎﺑﻢ را ﺧﺮاب ﻧﮑﻦ ﺣﺮف اﺧﺮم ﻫﻤﯽ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪش ﮐﻨﻢ اداﻣﻪ دادم!‬

‫ﻓﺎﻣﯿﻞ ات ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ ﺑﻪ ای ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی؟؟؟درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﻪ‬ ‫_‬

‫ﭘﺪر ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎزﯾﭽﻪ ای دﺳﺘﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ دارم و ﻧﻪ ﻫﻢ ِ‬
‫ﭘﺮﺳﺎﻧﻢ را ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﺧﻮدت ﭼﯽ؟؟ﺟﻮاب ﻫﻤﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ را ﭼﯽ‬
‫ﻣﯿﺘﯽ ؟ﻣﺮﯾﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟؟ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺿﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻪ و‬
‫ﺧﻮده ﺗﺒﺎه ﻧﺴﺎز ﻣﮕﺮ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮدت ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﮕﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ﺟﻮاب ﺑﺘﯽ ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﻧﯿﺴﺘﯽ‬
‫ﻫﺎن؟!‬

‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ‪ ،‬اﺷﮏ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮوارﯾﺪ ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ از‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﻔﺖ!‬

‫!‬ ‫ﺳﺮ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺖ ﻗﺴﻢ‬‫ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ! ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻪ ِ‬‫_‬

‫ﻃﺎﻗﺖ اﺷﮑﻬﺎﯾﺖ را ﻧﺪارم ﺑﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﺪارم!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺨﺪا‬
‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮد!‬

‫ﻫﻪ ﻣﮕﺮ اﺷﮏ ﻫﺎی ﻣﻨﯽ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ؟؟‬

 ‫ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪای دو رﮔﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ اداﻣﻪ‬
‫داد!‬

‫ُﺑﺖ ﻣﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺗﻮرا ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر اﺣﻤﻖ‬ ‫_‬

‫ﻫﺴﺘﯽ؟؟؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯽ؟؟ﺑﻪ ﮐﺪام زﺑﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﻮم؟؟‬

‫ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﻧﻤﯿﺨﻮاﻧﯽ ﻟﻌﻨﺘﯽ! ؟ﭼﺮا دردم را ﻧﻤﺒﯿﻨﯽ!‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ زﺑﺎن ﮔﻔﺖ ؟ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ‬
‫از زﺑﺎن ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﺗﻔﻬﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ! وﻟﯽ ﺗﻮی ﻧﻔﻬﻢ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪی!‬

‫‪،‬وارد‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ اﯾﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻠﻤﺎت ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺷﻮک ﺷﺪم و زﯾﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ داد‬

‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ از اول ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺘﯽ؟؟ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﺧﻮده ﺑﭽﻪ ﭘﻮش ﮐﺮدی؟؟ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم از ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﮐﺮدی‬

‫روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ اﺣﻤﻖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه؟؟‬
‫ﺣﺮف ﺑﺰن ‪،‬ﭘﺎک ﮐﻦ ای اﺷﮏ ﻫﺎی ﻟﻌﻨﺘﯽ را!‬
‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ُﺑﺖ!‬ ‫ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬

‫ﻣﻪ را ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﭼﯽ؟؟ﻣﺮﯾﻢ ﺧﻮدش دﺧﺘﺮ ﻋﺎﻗﻞ اﺳﺖ از‬ ‫_‬

‫اوﻟﻢ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﻤﺎ ﻫﺴﺖ‬

‫!‬

‫ﻓﺎﻣﯿﻠﻢ درک ﻣﯿﮑﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻤﻪ ای ﺷﺎن اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻗﺒﻮل ﮐﻦ!‬

‫دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮزم در ﺣﺼﺎردﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را در ﻣﻮﻫﺎی‬

‫ﻧﯿﻤﭽﻪ رﺳﯿﺪه اش ﻓﺮو ﻣﯿﺒﺮد ‪ ،‬ﻣﻈﻠﻮم و ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ اداﻣﻪ‬
‫ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪارم ﺑﺨﺪا دﯾﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ذات ﭘﺎک ا‬
‫ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ‬
‫ﭘﺪر ﻏﺮور ﻟﻌﻨﺖ!‬
‫ﺑﺪ ِ‬
‫ﻣﻪ ﻫﻢ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺨﺪا اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﭼﯽ وﻗﺖ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﻫﻮم؟؟؟ﻻﯾﻖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﻼﮐﺖ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ!؟‬

‫در دﻧﯿﺎی ﺑﯽ ﺧﺒﺮی ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﻪ را ﮐﺸﺘﻪ‬ ‫_____‬

‫ای؟؟‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ات ﺟﺎن دادم؟‬ ‫_____‬

‫اﺻ ً‬
‫ﻼ ﻣﯿﺪاﻧﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻪ را ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯿﮕﯿﺮی ذره ذره‬ ‫_____‬

‫ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﯾﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ﮐﺎﻓﯽ در ﭼﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖ ؟؟‬‫______‬

‫زﯾﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﯽ در ﭘﯽ ﺳﻮال ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ‬

‫روی زﻣﯿﻦ ﺑﯽ ﺣﺎل ﺷﯿﺸﯿﺘﻪ ﺑﻮدم‬
‫!‬

‫!‬ ‫اﺷﮏ ﻫﺎ ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪن و ﺑﺎ ﺧﻮد در ﺟﻨﮓ ﺑﻮدم‬

‫ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ از اول ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ؟‬

‫ﭼﺮا او روز ﮐﻪ ﺳﻠﯿﻢ ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮ اﺳﺘﻢ و زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﺸﺪ‪،‬‬
‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم؟‬
‫ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﺳﻠﯿﻢ ﮔﻔﺖ زﯾﺪ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺗﺮ از ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‪ ،‬ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم!‬
‫ﭼﺮا از ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ای ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻪ ؟‬
‫!‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را زد ﭼﺮا ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم؟‬

 ‫وﻗﺘﯽ او اﺷﻌﺎر را ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ! ؟‬
‫ﻼ ﭼﺮا از ﺟﻨﻮن و دﯾﻮاﻧﻪ ﮔﯽ ﻫﺎﯾﺶ در ﻗﺒﺎل ِ ﺧﻮد‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم! ؟‬
‫ﭘﺲ ﺑﺨﺎﻃﺮی اﯾﻦ ﺑﺎ اﺳﻢ ﯾﻨﮕﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد! ؟‬
‫زﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ و ﻣﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺑﻮدم! ؟‬

‫ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﻏﺮق در ﻣﺸﮑﻼت و ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﺧﻮد ﺑﻮدم ﮐﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ ِ زﯾﺪ را دﯾﺪه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ!‬

‫ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺜﻠﯽ ﯾﮏ ﻓﻠﻢ از ﭼﺸﻤﻢ ﺗﯿﺮ ﺷﺪ!‬

‫!‬ ‫ﺳﯿﻠﯽ از ﭼﺮا ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ و ﻗﻠﺒﻢ ﻫﺠﻮم ﻣﯿﺎره‬

‫ذﻫﻨﻢ از ﮐﺎر اﻓﺘﺎد ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﻀﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ‬
‫ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‬
‫***‬

‫دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﺷﺪت از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﺳﻤﺖ دروازه ﻣﯿﺮم‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ‪،‬ای را در ﮔﻮش ﻫﺎﯾﺖ ﺧﻮب ﻓﺮو ﮐﻦ‪ ،‬اﮔﺮ از ﻣﻪ ﻧﺸﯽ‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ اﺣﺪی در دﻧﯿﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ِ ﺗﻮ از ﻣﻪ ﻧﯿﺴﺖ! ﺑﻪ‬

‫ﻣﻘﺪﺳﺎت ﻗﺴﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ اﻃﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﺣﺴﻨﺎت و‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮدم‬
‫ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪن در اﻃﺎق ِ‬

‫در ﺟﺎﯾﻢ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺣﺮﻓﺎی زﯾﺪ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم‬

‫(‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﻼ ﻣﯿﺪاﻧﯽ در دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻧﺎﺧﺒﺮی ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﻪ را ﮐﺸﺘﻪ ای‬ ‫)‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﻄﺮه ای اﺷﮏ ات ﺟﺎن دادم‬

‫(‬ ‫)‬

‫اﯾﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ﮐﺎﻓﯽ در ﭼﺸﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫(‬ ‫)‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﻢ‬

‫***‬

‫ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﺗﺮس ﻧﮑﺮدم؟؟ ﭼﺮا دﻟﮕﯿﺮ ﻧﺸﺪم؟؟ اﺻ ً‬

‫ﻼ ﭼﺮا‬
‫از زﯾﺪ ﺑﺪم ﻧﺎﻣﺪ؟؟‬

‫وﻗﺘﯽ ﺳﻠﯿﻢ ﮔﻔﺖ دوﺳﺘﻢ دارد ﺗﺮﺳﯿﺪم ‪ ،‬ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪم ‪،‬‬

‫ازش ﺑﺪم اﻣﺪ در ﺣﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه اش دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ‬
‫ﻣﺸﺖ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ!‬
‫***‬‫ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﺶ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻓﮑﺎر و ِ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪای اذان ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻢ ﺣﺴﻨﺎت و ﺧﺎﻟﻪ را ام ﺑﯿﺪار‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﭽﯿﻢ ﺑﺮو زﯾﺪ را ﺑﯿﺪار ﮐﻦ ﻧﻤﺎز ﻗﻀﺎ ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‪...‬‬

‫ﻣﻪ زﯾﺪ را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﮐﺪام ﭼﺸﻢ؟؟ ﺑﺎ ﯾﺎداوری دﯾﺸﺐ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮخ ﻣﯿﺸﻦ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﺻﺪای ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﭽﯿﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪی؟‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﻪ ﻣﯿﺮم‬ ‫_‬

 ‫ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﻃﺮف اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯿﺮم دروازه را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ اول ﺳﺮ ﺧﻮده داﺧﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﺧﻮاب ﻫﺴﺖ ﯾﺎ‬
‫ﻧﻪ‬
‫ﺑﻠﯽ ﺷﻬﺰاده ای ﻣﺼﺮ ﺧﻮاب ﻫﺴﺖ‬
‫!!‬

‫اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺮم و ارام ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﻫﻮی ﺑﺨﯿﺰ ﻧﻤﺎز ﻗﻀﺎ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯿﺨﻮرد‬

‫از اﺳﻢ اوردﻧﺶ اﺣﺴﺎس ﺷﺮم ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺑﺎزم ﻣﺜﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﻫﻮی ﻧﻤﯿﺸﻨﻮی؟؟‬ ‫_‬

‫اﻓﻔﻔﻔﻔﻒ ﺧﻮاب ای ﺧﻮ اﯾﻨﻘﺪر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮد!‬

‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻢ د ﺷﺎﻧﻪ اش ﻣﯿﺰﻧﻢ و ارام ﻣﯿﮕﻢ‬
‫زﯾﺪ!؟‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﺎن ِ زﯾﺪ!!‬‫_‬

‫ﯾﮏ ﻣﺘﺮ از ﺟﺎی ﭘﺮﯾﺪم ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﭼﺮا از اول ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ارام ﮔﻔﺖ‬

‫ً‬
‫دوﻣﺎ اﯾﻨﻄﻮری ﺻﺪاﯾﻢ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﻪ ﻫﻮی ﻧﯿﺴﺘﻢ و زﯾﺪ اﺳﺘﻢ‬ ‫_‬

‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدی!‬
‫ﺑﺎزم ﺳﺮخ ﻣﯿﺸﻢ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻃﺮف دروازه ﻣﯿﺮم!‬

‫زﯾﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ای ﻗﺮﺑﺎن ِ ﺷﺮﻣﯿﺪن ات ِدﻟ َﺒﺮ!‬
‫_‬

‫‪..‬‬ ‫ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ذره ذره اب ﻣﯿﺸﻢ و داﺧﻞ زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺮم‬

‫ﯾﻐﻤﺎ اﮔﺮ روزی ﺑﻤﺮم و اﯾﻨﻄﻮری ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻨﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺪار‬ ‫_‬
 ‫ﺷﻮم!‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ اﻃﺎق را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ رو ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ‬
‫ﻧﻘﺶ ﻣﯿﺒﻨﺪه‬
‫‪!..‬‬

‫ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻨﺪم؟؟؟ ﻧﮑﻨﺪ‪ ...‬ﻧﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد او ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﮏ‬

‫دوﺳﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ‬
‫‪..‬‬

‫ﻫﺮدو از دو ﻗﻄﺐ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﺴﺘﯿﻢ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮﺷﻢ‬

‫*‬ ‫ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺴﺖ ؟ و ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫!‬

‫را ﭼﯽ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﻢ! ؟ﺑﺎ اﯾﻦ اﺳﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدم!‬

‫ﻋﺸﻖ واژه ای ﻧﺎﻣﺎﻧﻮس ﺑﻮد ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮای ﻣﻦ!‬
‫ﺑﺮای ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺠﺮﺑﻪ اش ﻧﮑﺮدم!‬
‫ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺎﻫﯽ و ﻧﻔﺮت ﺑﺰرگ ﺷﺪم!‬
‫ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﻟﺒﺮﯾﺰ از درد و ﻧﻔﺮت اﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﺪ‬
‫اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ را ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﻫﻮم؟!‬
‫ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻨﮓ ﺑﻮد! ﺳﺮد و ﺳﺨﺖ‪!،‬‬
‫درﺳﺖ را ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ!‬
‫ِ‬ ‫ﻃﺒﯿﺐ‬
‫ِ‬ ‫ﻧﻮرﻣﺎل ﺷﺪﻧﺶ وﻗﺖ و‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﻗﻠﺐ اﺟﺎزه ای ورود ﻋﺸﻖ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮﯾﻢ اش را ﺑﺪﻫﺪ!‬
‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﯽ دادم!‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ اﻓﮑﺎرم‬

‫اﻓﮑﺎرم را ﭘﺲ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺸﻐﻮل ﺗﯿﺎر ﮐﺮدن‬

‫ﭼﺎی ﻣﯿﺸﻢ‬
‫اووو ای ﭼﻮری ﻫﺎ را از ﮐﺠﺎ ﮐﺮدی دﺧﺘﺮ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﺨﯿﻠﯽ ﻧﮑﻦ ﻻﻻﯾﺖ اورده اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻖ ﺗﻮ ﮔﮏ را ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫_‬

‫ﻧﮑﺮده!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
 ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ راﺳﺘﯽ؟؟ﻫﻠﻪ ﺑﮕﻮ ﺣﻖ ﻣﻪ ﮐﺠﺎ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫اه دﺧﺘﺮ ﭼﻘﺪر ﺷﻠﻪ اﺳﺘﯽ اﯾﻨﻪ ﺑﺮﯾﺖ ﻣﯿﺎرم‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﺳﻤﺖ اﻟﻤﺎری ﻣﯿﺮم ﭼﻮری ﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﻤﺖ‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﺮم‬
‫اﯾﻨﻪ ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ از ﺑﯽ ﻗﺮاری زﯾﺎد ﻧﻤﯿﺮی!‬‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺪ ﺑﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﭼﻮری ﻫﺎ را داﻧﻪ داﻧﻪ در‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻪ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎااد‬‫_‬

‫وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺗﻮ!‬‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ُﭼﻨﺪﯾﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫****‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ‬
‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪا ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻻﻻ ﺑﯿﺎ ﭼﺎی ﺗﯿﺎر اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯿﺸﻮد رﻣﺎل ﻧﻘﺮه ای ﮐﻪ‬
‫ﻣﻪ ﺑﺮﯾﺶ داده ﺑﻮدم در ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻮد‬
‫‪.‬‬

‫ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﻠﺒﻢ از ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻮد‬
‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد در ﻟﺒﺎس وﻃﻨﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ زﯾﺒﺎﯾﺶ را ﺻﺪ‬
‫ﭼﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد‬
‫!‬

‫ﻼ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر‬‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯿﺎم ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﯽ ﺑﻼ ﺳﺮﯾﻢ اﻣﺪ؟؟ﻗﺒ ً‬

‫ﻧﺒﻮدم؟‬
‫ﻓﻘﻂ ﺣﺮﻓﻬﺎی دﯾﺸﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ را اﺷﻔﺘﻪ ﮐﺮد ﯾﺎ از ﻗﺒﻞ‬
 ‫ﭼﯿﺰی وﺟﻮد داﺷﺖ و ای ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﻮک ﺧﺒﺮی ﺑﻮد؟؟‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻨﺪازم و ﻣﺼﺮوف ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﻢ‬
‫زﯾﺪ ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﻗﯿﻤﺎق را ﻣﯿﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﺳﺖ ﻗﯿﻤﺎق را ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬

‫ﺑﺸﻘﺎب را ﻣﯿﮕﺮد و ﺑﺎا ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺸﮑﺮی ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻻﻻ ﺟﺎی ﻣﯿﺮی؟؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﮔﯿﻼس ﭼﺎی را ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻄﻮر!!‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺘﻮ ﻣﻪ و ﯾﻨﮕﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺗﻮ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺎﯾﯽ؟؟‬
‫ﭼﺎﯾﺶ را ﻣﺰه ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺑﻠﯽ ﺑﺪ ﻧﻤﯿﺸﻪ اﻃﺮاف را ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت را ﭼﻨﺪی ﻣﯿﮕﯿﺮم و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ای ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﺑﺎز ﮔُﻞ ﮐﺎﺷﺘﯽ‬‫_‬

‫اخ ﭼﯽ ﮐﺪﯾﻢ ﺑﺎز ؟؟‬

‫_‬

‫ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ ﯾﻨﮕﻪ ﻧﮕﻮ ﻫﻮم؟؟؟و دوم اﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﻠﮏ را در راه‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟؟‬
‫ﺣﺴﻨﺎت دﺳﺘﺶ را رو دﻫﻨﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫وی ﺧﺎک د ﺳﺮم ﭘﺎک ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﺧﻮد ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ زﯾﺪ ﺻﺪا‬

‫ﮐﺮد‬
‫ﺑﯿﺮون اﯾﺴﺘﺎد ﻫﺴﺘﻢ زود ﺑﯿﺎﯾﻦ دﯾﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ!‬‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻻﻻ‬‫_‬
 ‫زﯾﺪ ﻣﯿﺮه ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت در ﻓﮑﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭼﺎدر‬
‫ﻫﺎی ﺧﻮده ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫زﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ از ﻣﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﺮاﺳﺎن اﻃﺮاف را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫ﺗﺎ او ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻫﺮدو ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﻪ ﻣﯿﺎﯾﻦ‬
‫_‬

‫ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺟﻮاب را ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ!‬
‫_‬

‫زﯾﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻪ‬

‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﻏﺮق ِ ﻗﺼﻪ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از دﻧﯿﺎ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺘﻦ زﻣﺎن ﻧﻪ ﭼﻨﺪان زﯾﺎد ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن دو ﭼﺸﻢ اﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت اوﻧﻪ ﺑﺨﺪا اﻣﺪه زﯾﺪ ﻣﯿﮑﺸﺪش!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﭽﺎره وارﺧﻄﺎ ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﯾﻐﻤﺎا ﺣﺎﻟﯽ ﭼﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﮐﻨﺪ زﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اش ﻧﺸﻪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ از ﻣﺎ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﻠﻪ ﺑﻪ ﻻﻻﯾﺖ ﺑﮕﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﺮه!‬

‫ﺧﺎک د ﻗﻮاری ﺑﺪرﻧﮕﺖ ﺷﻮد اﻣﺮوز ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﺎ‬ ‫_‬

‫ادم ﺷﻠﻪ!‬
‫ﻣﯿﺎﻣﺪی ِ‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ و ﺣﺴﻨﺎت ﮐﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯽ اﻣﺪﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و‬

 ‫ﻟﺒﺎﺳﺎﯾﻢ را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ!‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ‬
‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ زﯾﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ!‬ ‫ﺑﺨﺪا ﺗﻌﻘﯿﺒﻢ ﻣﺎن ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻫﻠﻪ ﯾﻐﻤﺎ دﯾﺪﯾﺶ ﺑﺨﺪا دﯾﺪﯾﺶ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮﯾﻊ ﻋﻘﺐ را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ زﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎده و ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ای ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ وارﺧﻄﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮده ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎن ﻣﻪ زﯾﺪ را ﻣﯿﺎرم‬ ‫_‬

‫ﻃﺮف‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺪون ِ اﮔﺮ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﻪ‬
‫زﯾﺪ!‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮده ﺑﻪ زﯾﺪ رﺳﺎﻧﺪم!‬

‫ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪی ﺑﯿﺎ ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪه!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻋﺼﺒﯽ و ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮو ﻣﻪ ﻣﯿﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﺸﺖ ﻣﯿﺸﻪ و ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﻃﺮف ﭘﺴﺮک ﭼﺸﻢ اﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫‪.‬‬

‫ﺑﺎ وارﺧﻄﺎی ﺳﻤﺘﺶ ﻫﺠﻮم ﻣﯿﺒﺮم و دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﺷﺪه اش‬

‫را در ﺣﺼﺎر اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬

‫زﯾﺪ از ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ دﺳﺘﺶ اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻪ و اﻧﮕﺸﺘﺎن ﮐﺸﯿﺪه اش ﻻ ﺑﺎ ﻻی اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﻓﺮو‬
‫ﻣﯿﺮه و ﻗﻔﻞ ِ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﻣﯿﺸﻪ!‬
 ‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻨﺘﺮول اش ﮐﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ ﭘﺴﺮک ﻃﺮف ﻣﻪ و زﯾﺪ‬

‫ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫در ﺟﻮاب ﺳﻮال زﯾﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ و ﺳﻤﺖ اﻣﺪن ﭘﺴﺮک‬
‫ﻣﯿﺒﻨﻢ‬
‫زﯾﺪ َر ِد ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ زﯾﺎد ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﯽ ﻋﻘﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭼﯽ ﮔﭗ اﺳﺖ اﯾﻨﺠﻪ؟؟ﺧﯿﺮﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻗﺮﯾﻪ اﯾﻨﻄﻮر‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﮕﺮدﯾﻦ!!‬

‫ﺻﺪای ﺑﻬﻢ ﺧﻮردن دﻧﺪان ﻫﺎی زﯾﺪ را ﺷﻨﯿﺪم و ﻧﮕﺮان‬

‫!‬ ‫ﻃﺮﻓﺶ دﯾﺪم ‪ ،‬رگ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ زﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ دﺳﺖ ازادم را دور ﺑﺎزوﯾﺶ‬
‫ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﺳﻮی ﭘﺴﺮک ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ً‬
‫دوﻣﺎ‬ ‫اوﻻً ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﺮدم‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﺠﺎﻧﺐ زﯾﺪ ﺧﺎن ﻧﺎﻣﺰادم ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬

‫دﺳﺖ ﺧﻮد و زﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ در ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ را ﺑﻪ ﻫﺪف‬

‫ﺛﺒﻮت ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺒﺮم و اﺷﺎره ﺑﻪ ﭼﻠﻪ ﻫﺎی ﻣﺎن ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ اﺳﺖ ﺑﺮادر ﻣﺤﺘﺮم؟؟‬ ‫_‬

‫رﻧﮓ ﭘﺴﺮک ﭘﺮﯾﺪ و اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ!‬

 ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﻢ را رد ﮐﺮدی؟؟‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫دﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪن را ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺪﯾﺪم اﮔﺮ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎد‬

‫ﻣﯿﺸﺪم زﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ ای ﺑﯽ ﻋﻘﻞ را ﻣﯿﮑﺸﺖ‬
‫!‬‫ﺑﯿﺎدر اﺣﺘﺮام ﺧﻮد را ﻧﮕﻬﺪار‬
‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﻧﻤﯿﺸﻢ و زﯾﺪ را ﮐﺸﺎن ﮐﺸﺎن ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺒﺮم زﯾﺪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر و ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل ﺳﻮﯾﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪ‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﯿﻦ ﻣﯿﺸﻢ از دﯾﺪ ﻣﻮرﭼﻪ ای زرد ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺎزوﯾﺶ را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ دﺳﺘﻢ را از ﺣﺼﺎر‬

‫دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫‪***..‬‬

‫ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫اﯾﻼ ﮐﻮ‬
‫!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﭼﻘﺪر ای ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺷﺨﻨﺪه ﺷﺪه ﻋﻼﻣﺖ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ!‬

‫ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﭼﯽ را ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻮ را ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪش از ﮐﺪام ﺣﺮﻓﺎ اﺳﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺧﻮده‬

‫ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ای ﻋﻠﯽ ﭼﭗ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪارم ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ! دﺳﺘﻢ را اﯾﻼ ﮐﻦ ﻣﺮدم‬‫_‬

‫!‬‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻨﺪ‬
‫ﺑﮕﺬار ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ از ﺧﻮد ﺻﺎﺣﺐ داری!‬‫_‬

‫ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﻣﻪ ﺷﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ او ﺣﺮﻓﺎ را ام‬ ‫_‬
‫ﺟﺪی ﻧﮕﯿﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺸﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺷﺪ؟؟؟‬
‫دﺳﺘﻢ را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫****‬

‫دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺳﻪ ﺑﺎر روی ﻗﻠﺒﺶ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬
‫!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺗﺤﻤﻞ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ را دارد ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ از ﻃﺮف ﺗﻮو!‬

‫ﺣﺘﯽ ﺑﯽ رﺣﻤﯽ ات ﻫﻢ زﯾﺒﺎ اﺳﺖ!‬

‫ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺟﺎن ﻣﯿﺨﺮﻣﺶ!‬

‫ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺖ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺘﻢ و ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﮐﻪ از دﻫﻦ زﯾﺪ ﺧﺎرج‬

‫ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ اﺗﺶ ﺑﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﺧﺮﯾﺪار ﻫﻤﻪ ﻧﺎز ﻫﺎﯾﺖ اﺳﺘﻢ اﻣﺎاااا ‪ ،‬اﮔﺮ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻔﻬﻤﻢ از ام‬
‫_‬

‫زﯾﺪ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‬ ‫دور ﻣﯿﺸﯽ ان وﻗﺖ ِ‬

‫ﺑﺎ ﻏﺮق ﺷﺪﻧﻢ ﻫﻤﻪ را ﻏﺮق ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﻪ را ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ُﺑﺖ ام را!!‬

‫ﮔﻮﺷﻪ ای ﭼﺎدرم را زﯾﺮ دﻧﺪان ﻣﯿﮕﺮم و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ اﻃﺮاف‬

‫را از ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﺬارﻧﻢ‬
‫!‬

‫وﻗﺘﯽ از ﻧﺒﻮدن ﻣﺮدم ﻣﻄﻤﯿﻦ ﻣﯿﺸﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﻣﮕﺮ ﺧﻮدت ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﯽ ﻋﺸﻖ زوری ﻧﻤﯿﺸﻪ؟؟؟اﮔﺮ زور اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻋﺸﻖ ِ ﻣﺮﯾﻢ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاری؟؟‬

‫زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﺒﻨﺪه و ﻣﯿﮕﻪ‬

 ‫‪...‬‬‫ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﯽ رﺣﻤﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺮدی‪....‬‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ دﯾﻮار را ﻣﯿﮕﯿﺮد ﻃﻮری ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎی اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪن را ﻧﺪاﺷﺖ و ارام ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮو‬
‫‪.....‬‬ ‫_‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم و ﮔﺮﻧﻪ اوﺿﺎع از ﮐﻨﺘﺮول ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ!‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ راه ﺧﺎﻧﻪ را در ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺶ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫!‬‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﺎﻓﺮ اﮔﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ رﺣﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد‬‫__________‬

‫!‬ ‫ز آن ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﺮ ﮐﺮدم‬ ‫_________‬

‫اﺳﺘﺎد ﺷﻬﺮﯾﺎر‬
‫‪#‬‬

‫ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ روی زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺦ ﺷﺪﻧﺪ! ﺑﻌﺪ از اﻧﺪک ﺗﺄﺧﯿﺮ راه ﺧﻮد‬
‫را اداﻣﻪ دادم‪.‬‬

‫از ﭼﻪ وﻗﺖ ﺑﺪﯾﻨﺴﻮ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ رﺣﻢ و ﺳﻨﮕﺪل ﺷﺪه ام! ؟‬

‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﺪارم ‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ روی ﻗﻠﺒﻢ را ﺑﺎ ُﻣ ِ‬

‫ﻬﺮ‬
‫ﺳﺨﺖ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﮐﺮده!‬
‫ﺳﺎﺣﺮ ﻣﺎﻫﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﻗﻠﻔﺶ ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖ و ﻣﺤﮑﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ از‬
‫ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ﻓﺎﺟﻌﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدن‬
‫ﻗﻔﻠﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ! زﯾﺮا ﮐﻠﯿﺪش را در اﻗﯿﺎﻧﻮﺳﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﮔﻢ ﮐﺮده‬
‫ام!‬
 ‫ﺑﺎ ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪن ﺣﺴﻨﺎت ﻃﺮﻓﻢ ﻫﺠﻮم ﻣﯿﺎره و وارﺧﻄﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺮا ﻧﺎوﻗﺖ ﮐﺮدﯾﻦ! ؟؟ﭼﯿﺸﺪ ﻻﻻﯾﻢ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ارام ﺑﺎش ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺸﺪه ﻻﻻﯾﺘﻢ ﺟﺎی ﮐﺎر داﺷﺖ رﻓﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺣﺎﻟﯽ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ رخ ﻣﯿﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازم و ﺳﻤﺖ اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم‬

‫ﯾﮏ ﮔﯿﻼس اب ﯾﺦ را ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬
‫‪....‬‬

‫روز ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎی ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ از‬

‫ﻗﻬﺮ ﺷﺪن ﻫﺎی ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﯿﮕﺬرد ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﺷﺐ ﻓﺮا ﻣﯿﺮﺳﺪ و زﯾﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻏﯿﺐ اﺳﺖ ﺗﺮس و ﺗﺸﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ دﻟﻢ ﻫﺠﻮم ﻣﯿﺎورد!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺣﺘﻤﺎ وﺿﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮد!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪..‬‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎﯾﻨﻤﺎز ﺑﻪ دﺳﺖ وارد اﻃﺎق ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﺟﺎﯾﻨﻤﺎز را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ اداء ﻧﻤﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﻧﻤﺎزش ﺗﻤﺎم ﺷﻮد!‬
‫ﻧﻤﺎزش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﮐُﻨﺪی ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﻪ و ﺟﺎﯾﻨﻤﺎز را ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫***‬
 ‫ﺳﻤﺖ ﺗﺮﻣﻮز ﭼﺎی ﻣﯿﺎﯾﯿﺪ و ﺑﺮای ﺧﻮد ﮔﯿﻼس را ُﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻃﺮف ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎی اﺳﺖ ﻣﯿﺮم ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر‬
‫ﮐﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰی را ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻟﯽ زﺑﺎﻧﻢ ﯾﺎری ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﻼﺧﺮه ﺑﺎ ﻫﺰار ﺟﺎن ﮐَﻨﺪن ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن زﯾﺪ ﻧﻤﯿﺎﯾﻪ‬
‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ارام ﻣﯿﺨﻨﺪه‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ دﺧﺘﺮ دﯾﻮاﻧﯿﻢ ای ﮔﭗ ام ﺷﺮم دارد؟؟‬‫_‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﮐﺎر ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﯿﺶ اﻣﺪ و ﺷﻬﺮ رﻓﺖ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﺎرش‬

‫‪....‬‬ ‫ﺧﻼص ﺷﺪ دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﺷﻬﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻏﻢ ﺷﺪ ‪،‬ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ رﻓﺖ؟!‬

‫ﻣﮕﺮ ﺧﻮدت ﻫﻤﯽ را ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ؟؟‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدن ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻣﻪ ﺟﺎی ﻫﺎی ﺧﻮاب را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫‪*******.....‬‬‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﮐﺎری را ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪﻫﻢ‬
‫!‬‫ﻣﺜﻠﯽ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﻫﺮدو ﭘﻬﻠﻮی ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺑﯿﻢ‬
‫!‬‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﺮه‬
‫ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻓﮑﺎرم را دور ﺑﺮﯾﺰم وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﺪ؟‬
‫ﺧﻮاب از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮐﻮچ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ اذان ﻫﺎی ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار‬
‫!‬ ‫ﺑﻮدم‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﻤﺎزم را ﺧﻮاﻧﺪم ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت را ﺑﯿﺪار ﮐﺮدم‬
‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎز ﺷﺎن ﻗﻀﺎ ﻧﺸﻮد!‬
‫!‬‫روز ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ اﻏﺎز ﺷﺪ‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ ای ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎﺗﻢ درک‬
 ‫ﮐﺮده ﺑﻮد!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮب اﺳﺘﯽ؟؟ﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻻﻻﯾﻢ دق ﺷﺪی! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻧﻪ ﮔﻠﻢ ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎس ﮐﺴﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺧﻮب‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺣﺎﻟﻢ را درک ﻣﯿﮑﻨﺪ و از ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺳﻮال ﻫﺎی ﻣﮑﺮر‬
‫اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫******‬

‫دو ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯿﮕﺬرد دو ﻫﻔﺘﻪ وﻟﯽ زﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺧﺒﺮم را ﻧﮕﺮﻓﺖ!‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﮐﺮده!‬
‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻤﺶ ﻗﻠﺒﻢ دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﭙﯿﺪن‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺑﺎ ﯾﺎد اوری ﺣﺮﮐﺎت و دﯾﻮاﻧﻪ ﮔﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﻣﻬﻤﺎن ِ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫ﻗﻠﺐ دﯾﻮاﻧﻪ ای ﻣﻦ اﻣﺪه!‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﺮ ﺳﺮی ِ‬
‫ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ‬ ‫وﻟﯽ اﯾﻦ را ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ِ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت از دﻧﯿﺎ ﺧﯿﺎل ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻫﻮی دﺧﺘﺮ ﺑﺎز ﭼﯿﺸﺪه ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭽﯽ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻮد ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازد و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﻓﻘﻂ اﯾﻨﻄﻮر ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ در ای دﻧﯿﺎ ﻧﺒﺎﺷﯽ!‬ ‫_‬

‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺣﺮف ﺣﻖ ﺟﻮاب ﻧﺪاﺷﺖ! ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫ﺑﻪ ﯾﺎد اوردن ﭼﯿﺰی ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻣﯿﮕﻢ‬
‫راﺳﺘﯽ ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺎدرﯾﺖ ﭼﺮا ﻓﻮت ﮐﺮد؟؟‬ ‫_‬
 ‫ﺣﺴﻨﺎت اول ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﻮﯾﻢ دﯾﺪ وﻟﯽ ﺑﺰودی ﻏﻢ ﺟﺎی‬
‫ﺗﻌﺠﺐ را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ!‬
‫در ﯾﮏ ﺣﺎدﺛﻪ ﻓﻮت ﮐﺮد!‬ ‫_‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻢ‬
‫روﺣﺶ ﺷﺎد ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ات ﮐﻨﻢ ﻋﺰﯾﺰم!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت‬
‫ﮔﭙﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮔﻠﻢ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ!‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻫﺎی ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت‬

‫اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬

‫‪ ،‬ﻻﻻﯾﻢ و زﯾﺪ دوﺳﺘﺎن ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬ ‫___‬

‫ﺑﺮادران ﺳﮑﻪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪﯾﮑﻪ از ﻫﻢ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﻤﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﺟﻤﻌﻪ زﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﻣﺎ ﻣﯽ اﻣﺪ‪ .‬از دوران ِ ﻣﮑﺘﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪرم را در ﻃﻔﻮﻟﯿﺖ از دﺳﺖ داده ﺑﻮدﯾﻢ‬
‫ارﺳﻼن در ﻫﻤﺎن ﺳﻦ ﮐﻢ اش ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ‬
‫زﯾﺪ از ﻋﻬﺪه ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ اﯾﺪ‬
‫دو ﺑﺮادر داﺷﺘﻢ ارﺳﻼن و زﯾﺪ!‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻮﭼﮏ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫!‬

‫وﻟﯽ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮﻋﮑﺲ ﮐﺮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را!‬

‫!‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻐﺾ اش ﻧﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ ﺷﺐ ارﺳﻼن زﻧﮓ زد ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﯽ دوﺳﺘﺶ اش اﺳﺖ و‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ زﯾﺪ ﻣﯿﺮه ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺐ را در ﺷﻬﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎز ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯿﺸﻪ ‪ ،‬ﺑﻐﺾ اش ﻣﯿﺸﮑﻨﺪ و اﺷﮏ ﻫﺎ‬

 ‫ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬
‫‪...‬‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻌﺪ از او ارﺳﻼن ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺷﺪ دﯾﮕﺮ‬ ‫_‬

‫ارﺳﻼن راه ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد!رﻓﺖ ‪ ،‬ﮐﻪ رﻓﺖ‬

‫!‬

‫ﻫﻖ ﻫﻖ اش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﺷﮏ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯿﻞ رو ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺒﺎن‬

‫اش ﻫﺠﻮم اورد‪..‬‬
‫در اﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ اش ‪،‬ﻧﻮازش ﮐﺮدم و ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش‬
‫اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎی ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪﻧﺪ!‬
‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ اداﻣﻪ داد‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﻋﺮوﺳﯽ ارﺳﻼن ﻣﻮﺗﺮ زﯾﺪ را ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫_‬

‫راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ‪ ،‬ﺳﺮﻋﺘﺶ اﻧﻘﺪر زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮول از‬

‫دﺳﺘﺶ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﻮﺗﺮ ﺑﻪ دره ﻣﯿﻔﺘﻪ!‬
‫ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﺶ را ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﻤﻪ ﻏﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد!‬
‫!‬

‫ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم‬

‫‪...‬‬

‫وﻟﯽ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را ﺧﻮب درک ﮐﺮدم ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺧﻮد‬

‫درد دارد ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﯿﻐﻢ و راﺣﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫وﻗﺘﯽ اﺷﮏ ﻫﺎﯾﺶ دل از ﺑﺎرﯾﺪن ﮐﻨﺪن از اﻏﻮﺷﻢ ﺑﯿﺮون‬
‫اﻣﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای دو رﮔﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫در ان ﺣﺎدﺛﻪ ارﺳﻼن ﺟﺎی ﺑﺠﺎی ﺟﺎن داد و زﯾﺪ دو ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫_‬

‫در ﮐُﻤﺎه ﺑﻮد‬

‫!‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺑﻪ ﻫﻮش اﻣﺪﻧﺶ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ارﺳﻼن ﻓﻮت ﮐﺮده‬

‫ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب ﻣﯿﺸﻪ و ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺧﻮد را در اﻃﺎﻗﺶ ﺣﺒﺲ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و ﻧﻪ ﻫﻢ از اﻃﺎﻗﺶ ﺧﺎرج‬
‫ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫ﺣﺎل او ﺑﺪﺗﺮ از ﻣﺎ ﺑﻮد! ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدﯾﺶ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
 ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺷﺪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﺎ‬
‫ٔ‬ ‫ﺑﻌﺪ از او ﺣﺎدﺛﻪ زﯾﺪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ‬
‫ﻫﻢ ﻫﺮ ﻣﺎه ﺧﺒﺮ ﻣﺎرا ﻣﯿﮕﯿﺮد!‬
‫اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﮔﻮﻧﻪ ای ﺣﺴﻨﺎت را ﻣﯿﺒﻮﺳﻢ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻫﻤﻪ ای ﻣﺎ داﺳﺘﺎن دارﯾﻢ و در ﻧﻮع ﺧﻮدش ﻏﻤﮕﯿﻦ‬ ‫_‬

‫وﻟﯽ ﺧﻮﺑﯿﺶ در اﯾﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺬرد و ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﺪ!‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻮی ﺑﺎﺷﯿﻢ‬
‫‪..‬‬

‫‪.‬‬

‫ﺣﺴﻨﺎﺗﻢ اﺷﮏ ﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺗﺸﮑﺮ دﻟﻢ ﺳﺒﮏ ﺷﺪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم!‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻓﺸﺎرش ﻣﯿﺘﻢ!‬

‫درد دل ﮐﻨﯽ!‬
‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﯿﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ِ‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ وﻋﺪه ﮐﻦ ﻻﻻﯾﻢ را ازار ﻧﺘﯽ! ﺑﺨﺪا ﻃﺎﻗﺖ از دﺳﺖ‬ ‫_‬

‫دادن ﺑﺮادر دﯾﮕﺮ ام را ﻧﺪارم!‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﺳﺮ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدم‬
‫ﻫﻨﻮزم ﮔﺮم ﻗﺼﻪ ﻫﺎی ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ داﺳﺘﺎن ﻫﺎی‬
‫!‬‫ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد‬
‫ﺻﺪای ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
‫دﺧﺘﺮاااااا ﮐﺠﺎ ﮔﻢ ﻫﺴﺘﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎن دارﯾﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ و از ﺑﺎﻏﭽﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﯿﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎ زﯾﺪ اﻣﺪه و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮده ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻢ!‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ داﺧﻞ اﻃﺎق ﺷﻮم ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ رﺿﻮان‬
‫ﻣﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﯾﮑﻤﺎه ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ!‬
‫رﺿﻮان ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﺎد ﻣﺎ ﺑﺮدی!‬
‫ﯾﻨﮕﻪ ﺑﯿﺨﯽ از ِ‬ ‫_‬
‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﮐﻠﻤﻪ ﯾﻨﮕﻪ ﻣﻮج ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ‬
‫(‬ ‫)‬

‫ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺎدرم ﻣﯿﺰﻧﻢ ﻣﺒﺎدا ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ارام ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎ‬
‫ﺳﻼم رﺿﻮان ﺑﯿﺎدر ﺧﻮش اﻣﺪی!ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ‪،‬ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫_‬

‫ﺟﺎن ‪،‬اﺳﻤﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ! ؟‬

‫ﺑﻠﯽ ﺑﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻼم ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم اﯾﺴﺘﺎده ﻧﻤﺎن ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺮاﯾﺖ ﭼﺎی ﻣﯿﺎرم‬

‫‪...‬‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫!‬‫از اﻃﺎق ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺸﻐﻮل ﺗﯿﺎر ﮐﺮدن ﭼﺎی ﺑﻮد!‬
‫او دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺳﻼم ﻧﺪادی ﻫﻮم! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﭼﻨﺎن ﺧﯿﺰ زد ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺗﺮﻣﻮز از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﻔﺘﺪ!‬

‫ﻣﺮگ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﭼﺎی ﺗﯿﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ دﯾﻮاﻧﻪ!‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ ﻣﻘﺼﺪ رﺿﻮان ﻻﻻﯾﻢ اﺳﺖ ﻓﮑﺮت ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮب‬ ‫_‬

‫ﺧﺪﻣﺖ اش را ﮐﻨﯽ و ﮔﺮﻧﻪ ﻻﻻﯾﺖ را زﻧﺪه زﻧﺪه ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫رﻧﮓ از ُرخ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﭙﺮه و ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫چ‪ ..‬ﭼﻄﻮر ﯾﻌﻨﯽ! ؟‬‫_‬

‫ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻟﯽ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻧﻤﺮی زود ﺑﺎش ﭼﺎی را ﺗﯿﺎر‬ ‫_‬

‫ﮐﻦ!‬
‫ﭼﺎی ﺗﯿﺎر ﻣﯿﺸﻪ و ﻫﺮدو ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯿﺮﯾﻢ!‬
‫ﭘﺘﻨﻮس را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ!‬
‫ﺳﻼم ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﻦ ﻫﻤﺸﯿﺮه!‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻬﺮه ای ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬ﺑﻨﻈﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻤﺸﯿﺮه ﺑﻪ‬

 ‫ﻣﺰاﺟﺶ ﺧﻮش ﻧﺨﻮرد!‬
‫ﮔﯿﻼس ﻫﺎ را ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺴﯿﻤﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ و رﺿﻮان ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻨﺪه ﻫﺎی‬
‫ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫رﺿﻮان اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﮐﺎر ﺧﻮده را ﮐﺮد ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ را ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻓﮑﺮش درﻫﻢ ﺑﻮد‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﯿﺰی ﺷﺪه ﺧﻮاﻫﺮم! ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻮد؟؟‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﺗﻮ اﯾﺮه ﺑﺎن ای ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ را ﺑﯿﺒﯿﻦ اﯾﻨﺠﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد‬ ‫_‬

‫ﺟﺎی ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ارام ﮔﻔﺖ‬
‫ﮐﺠﺎﯾﺶ ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﭼﯿﺰ ﻫﺎی ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻢ و ﻃﺮف رﺿﻮان و ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺮم!‬
‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﭼﻄﻮر اﺳﺘﯽ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ؟‬ ‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺧﻮب ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑﯿﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ‬ ‫_‬

‫ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﺮا ﻣﻪ ﭼﯽ ﮐﺪﯾﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و از اﻟﻤﺎری ﺗﮑﻪ ای ﯾﺨﻦ دوزی را ﺑﺎ ﻋﯿﻨﮏ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ از ﻣﺎ ﻣﯿﺸﻨﺪ‬
‫راﺳﺘﯽ ﭼﺎدر و ﻟﺒﺎس دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﺑﺮاﯾﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺰﺑﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﻟﻄﻒ داری‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﻪ رﺿﻮان ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ!‬

‫ﭼﺮا ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻤﺸﯿﺮه ﮔﻔﺘﯽ ﻫﻮم؟!‬ ‫_‬

 ‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮب ﺧﻮ اﺳﺘﯽ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ؟!‬ ‫_‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازم و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﻪ ﯾﻨﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻤﺶ ﺗﻮ ﯾﻨﮕﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫دور از ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﭼﻨﺪی ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﺮﻣﺶ!‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﺰ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‬
‫اﺣﻤﻖ زﯾﺪ ﻻﻻﯾﺶ اﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﻮی ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدی!‬ ‫_‬

‫ارام ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
‫ان وﻗﺖ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻪ ﻻﻻی ﺗﻮ اﺳﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻈﻠﻮم ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ! ﺑﯿﺒﯽ زﯾﺪ ﻻﻻی ﺣﺴﻨﺎت اﺳﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻻﻻی‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ ﺷﻮ درﺳﺖ اﺳﺖ؟ﺑﺨﺪا اﯾﺘﻮ دﺧﺘﺮ ﺑﺮﯾﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﮐﻪ‬

‫ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ ﮔﯽ ﺗﻮرا ﺑﺎ زﯾﺒﺎﯾﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ‬
‫رﺿﻮان از ﺧﻨﺪه ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ای زﺑﺎن را از ﮐﺠﺎ ﮐﺮدی؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﮕﻮ ﺑﮕﻮ ﻻﻻﯾﻢ ﻣﯿﺸﯽ ﯾﺎ ﻧﯽ؟‬ ‫_‬

‫از اول ﻧﺒﻮدم!!؟‬‫_‬

‫!‬ ‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ رﺿﻮان از اول ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادر ﺣﻤﺎﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﺑﻮدی!‬ ‫_‬

‫از ﺟﯿﺒﺶ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی را ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد!‬

‫ﺑﮕﯿﺮ ای ﻫﻢ اﻣﺎﻧﺖ زﯾﺪ!‬‫_‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ زﯾﺪ ﺣﺎﻟﻢ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ!‬

‫ﻗﻄﻌﯽ را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﺮم و ﺑﺎزش ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
 ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻼ ﺑﻮد!‬
‫ِ‬ ‫داﺧﻠﺶ ﯾﮏ ﻣﯿﺨﮏ ﺣﻠﻘﻪ‬
‫‪...‬‬‫ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ‬
‫ﭼﯽ اﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺸﻨﺎش ﺑﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻮچ! ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯿﺸﻪ راﺳﺘﯽ زﯾﺪ ﭼﺮا ﻧﺎﻣﺪ ﺧﻮب‬

‫‪.‬‬ ‫_‬

‫ﻫﺴﺖ؟‬
‫رﺿﻮان ﺟﺮﻋﻪ ای از ﭼﺎﯾﺶ ﻧﻮﺷﯿﺪ‬
‫ﺧﻮب اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺼﺮوف اﺳﺖ ﺷﺎﯾﺪ در ﻫﻤﯽ روزا ﺑﯿﺎﯾﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺗﻮ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ!‬ ‫_‬

‫اﻣﺮوز ﭘﺲ ﻣﯿﺮم ﻓﻘﻂ اﻣﺪم اﺣﻮال ﺗﻮرا ﺑﮕﯿﺮم! راﺣﺖ‬ ‫_‬

‫اﺳﺘﯽ اﯾﻨﺠﺎ! ؟‬
‫ﺑﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬرد!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ!‬
‫رﺿﻮان ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﮕﻮﯾﯽ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺸﺮﻃﯿﮑﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮی! وﻟﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯿﺸﻮد!‬ ‫_‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﺰی ﺧﻮﺑﯽ در اﻧﺘﻈﺎرم ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫رو ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ رﺿﻮان ﺑﯿﺎدر ﺑﺎﻏﭽﻪ را‬ ‫_‬

‫ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺘﻢ!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺸﻤﺶ را از ﺗﮑﻪ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺜﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ!‬
‫دﺧﺘﺮم ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدت اﺳﺖ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﺟﺎزه ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫_‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺶ!‬

‫ﻫﺮدو ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﯿﻢ و ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪن ﻣﯿﮕﻢ‬
 ‫ﺑﮕﻮ ﻣﯿﺸﻨﻮم!‬‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﻋﻤﻪ ات وﺷﻮﻫﺮش ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ اﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﻋﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﯾﺦ ﺷﺪ! ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﭼﺮا اﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ! ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ؟‬ ‫_‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎی ﻧﺎﺟﻮر و ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﮔﻔﺖ‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﻣﺜ ً‬
‫ﻼ‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ و اداﻣﻪ داد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺪاﻧﯿﺪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻓﺮاری ﻣﺤﮑﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ؟! ﺷﺎﻫﺪ‬
‫()‬ ‫)‬ ‫_‬

‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎ‬

‫دارم ﮐﻪ او دﺧﺘﺮه ای ﻣﺮﯾﺾ ﻫﻤﺮاه ﺷﻤﺎ اﺳﺖ ِ‬
‫()‬

‫(‬ ‫ﭘﻮﻟﯿﺲ ﻣﯿﺎﯾﻢ‬

‫ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻦ در ﻣﯿﺪان ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻗﺮار دارم و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ‬

‫ﺣﯿﺜﯿﺖ ﺳﻨﮓ ﻫﺎی را داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ رﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ روﺣﻢ‬
‫اﺻﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ!‬

‫اﺳﻢ دﺧﺘﺮ ﻓﺮاری ﺑﻐﺾ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﭼﻨﮓ زد‬

‫!‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ‬
‫وﻟﯽ اﺳﻢ ﭘﻮﻟﯿﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺮزه ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ و ﻧﺠﯿﺐ ﺳﺮ و ﮐﺎر ﺷﺎن ﺑﺎ ﭘﻮﻟﯿﺲ ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ‬
‫اﺷﻨﺎ در اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ داﺷﺘﻨﺪ!‬

‫ﺧﻮب ﺑﺎز!!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺸﺎن را داد ﮐﺎش ﻣﯿﺪﯾﺪی ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻧﮕﺸﺎن ﭘﺮﯾﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ زﯾﺪ اراﻣﺶ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ او‬

‫ﻧﻤﯿﮕﺬارد دﺳﺖ ﻋﻤﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮﺳﺪ!‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ام ﻫﺴﺖ و ﻧﮑﺎح ﺧﻂ دارﯾﻢ وای‬

‫ِ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﯾﻐﻤﺎ‬
‫)‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺣﺎل ِ ﺗﺎن اﮔﺮ ﭘﺎی ﻧﺎﻣﻮﺳﻢ را ﺑﻪ ﺣﻮزه ﺑﮑﺸﯿﺪ ﺗﻮان‬

 ‫ﺧﺮﯾﺪن ﻫﻤﻪ ﺣﻮزه را دارم و در ﺿﻤﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ از ﺷﻐﻞ‬
‫ﮐﺜﯿﻒ ﺗﺎن ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ راه ﺗﺎن را ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫(‬
‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺮﻧﺪه ای ﻇﺎﻟﻤﯽ ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﺎزی ﻧﮑﻨﯿﺪ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ رواﻧﯽ ﯾﮏ ﻗﺴﻢ ﺟﺪی ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ﺑﻪ ﺣﺪﯾﮑﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ و ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ات!‬

‫ﺑﺎز ﭼﯿﺸﺪ! ؟‬
‫_‬

‫ﻫﯿﭻ رﻓﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻼص ﻧﻤﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻧﮑﻦ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﺪ ﺗﻮرا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﮐﺎری ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﻞ ات ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ﺑﺮادر داری ﮐﻪ ﻣﺜﻠﯽ ﮐﻮه ﭘﺸﺘﺖ اﯾﺴﺘﺎده‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‬
‫اﺳﺖ!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاراﻧﻪ ﺑﻪ روﯾﺶ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻣﻤﻨﻮن!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫ﻧﺎﻣﺰاد رواﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﯾﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫_‬

‫و اﺷﺎره ﺑﻪ ﭼﻠﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﭼﻘﺪر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ دروغ و ﮐﺎذب ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﺮاﯾﻢ‬
‫ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ اب ﭘﺎﺷﮑﻦ اﻫﺴﺘﻪ در ﺳﺮش ﻣﯿﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه اش‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﺮا ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻓﻘﻂ دروغ ﻣﯿﮕﻢ!‬ ‫_‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﻋﻪ ﻋﻪ ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻻﻻی ﺧﻮد دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪی ای ﺑﺸﺮ دﯾﮕﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﻗﺮا ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻻﻻﯾﻢ اﺳﺘﯽ از ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﺎی‬ ‫_‬
 ‫ﻣﺤﺾ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﻮم!؟‬
‫ﻼ ﭼﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﺎی! ؟‬ ‫ﻣﺜ ً‬‫_‬

‫اﯾﻨﮑﻪ دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺘﯽ! ﯾﺎ ﻫﻢ ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ اﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﻫﻢ ﺑﺪرﻧﮓ‬ ‫_‬

‫اﺳﺘﯽ ﺗﻮرا وﻻ از اﯾﻨﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ ﻣﯿﺸﻪ! ؟‬

‫رﺿﻮان ﺑﯿﭽﺎره ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ﺗﻮپ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﻃﺮف ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﯿﻤﻮن ﻣﺎﻧﻨﺪم رﻓﺘﯿﻢ!‬ ‫_‬

‫ﭼﭗ ﺧﻮاﻫﺮی ﺑﺎ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺎب!‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﯿﮕﻢ!ﻣﻨﺘﻬﺎ وارﺧﻄﺎ ﻧﺸﻮی درﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫اه ﺧﺪاﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻼص ﻧﺸﺪه! ﻣﮕﺮ ﺑﺮای اﻣﺮوز ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ﺑﺎ ﺗﺮس ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺑﮕﻮ!‬
‫_‬

‫زﯾﺪ زﺧﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬ ‫_‬

‫ﭘﺮﺳﺖ ﻣﻪ! ؟‬
‫ِ‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ از ﺟﺎﯾﺶ ﮐﻨﺪه ﺷﺪ! زﯾﺪ! ؟ ُﺑﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻟﮑﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﭼﻄﻮر! ؟ﺣﺎﻟﯽ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮب اﺳﺖ! ﻣﺮﺳﻞ دﯾﻮاﻧﮕﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﺧﺪا رﺣﻢ ﮐﺮد!‬

‫اﺳﻢ ﻣﺮﺳﻞ اﺣﺴﺎس ﻧﻔﺮت ﺷﺪﯾﺪ ﮐﺮدم ﻃﻮری ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم در دﻧﯿﺎ از ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﺮﺳﻞ ﻧﻔﺮت‬
‫ﻧﺪارم!‬
‫رﺿﻮان ادم واری ﻗﺼﻪ ﮐﻮ ﭼﯿﺸﺪ! ؟‬ ‫_‬

‫ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻮ وی!‬ ‫_‬

‫اداﻣﻪ داد!‬
‫زﯾﺪ از وﻗﺘﯿﮑﻪ ﺗﻮرا در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻣﺪ‬
‫!‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮد‬
‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪر ﻣﺮﺳﻞ ﺑﺨﺎﻃﺮی وﺻﻠﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﻣﺎ اﻣﺪ!‬
 ‫اﻋﺼﺎب زﯾﺪ وارد ﺷﺪ ‪ ،‬ﺑﺸﺪت ﻗﻬﺮ و‬‫ِ‬ ‫ﺟﺮﻗﻪ ای دﯾﮕﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺳﻞ زﻧﮓ زد و ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ از دﻫﻨﺶ ﺑﺮاﻣﺪ‬
‫ﺣﻮاﻟﻪ ای ﻣﺮﺳﻞ ﮐﺮد!‬
‫ﺻﺒﺤﺶ ﻣﺮﺳﻞ ﻓﺴﺦِ ﻗﺮارداد را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮد و زﯾﺪ را ﺑﻪ دﻓﺘﺮ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ!‬
‫زﯾﺪ ام ﻧﺎﺧﺒﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ رﻓﺖ! ﺑﺎ ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺶ‬
‫ﻣﺮﺳﻞ دروازه ای دﻓﺘﺮ را ﻣﯿﺒﻨﺪه و ﭼﺎدر ﺧﻮد را ازﻣﻮﻫﺎﯾﺶ‬
‫دور ﻣﯿﮑﻨﺪ! ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺨﺪا ﺑﯿﺨﯽ ﻓﻠﻢ ﻫﺎ واری ﺷﺪ!‬
‫زﻧﮑﻪ ای اﺣﻤﻖ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺪود ﻣﯿﮑﻨﻪ ‪ ،‬و ﺑﻪ زﯾﺪ اﺧﻄﺎر‬
‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ازدواﺟﻢ را ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﯽ ﺑﯿﻦ ﻫﻤﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺘﻪ ﻣﯿﮕﻪ اﮔﺮ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ رﺳﻮاﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ زﯾﺪ ﺳﻮﯾﻢ‬
‫دﺳﺖ درازی ﮐﺮد! اون وﻗﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯿﺸﯽ ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﻧﮑﺎح‬
‫ﮐﻨﯽ! ﺧﻮب ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ ازدواج ﺑﺘﯽ!‬

‫زﯾﺪ ام ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ از دﺳﺖ ای زن دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ ﻧﺎﻣﺮدی ﻧﮑﺮده ﺑﻪ ﺳﻮی ﮔُﻠﺪان ﺣﻤﻠﻪ ور ﻣﯿﺸﻪ و د‬
‫ﺳﺮش ﻣﯿﺰﻧﻪ!‬
‫ﻣﺮﺳﻞ ام ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرت ﺧﻮﻧﯿﻦ زﯾﺪ وارﺧﻄﺎ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﻪ‬
‫اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬
‫ﺳﺮش ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮐﻮک ﻣﯿﺨﻮرد اﺣﻤﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ زده ﺑﻮد!‬

‫ﻫﺎج واج ﺳﻮی رﺿﻮان ﻣﯿﺪﯾﺪم ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ!‬

‫ﭼﯽ وﻗﺖ ای ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﯿﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺷﺶ روز ﭘﯿﺶ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮب اﺳﺖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﻮن زده‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻠﯽ ﺧﻮب اﺳﺖ وﻟﯽ اﺻ ً‬
‫ﻼ ﻧﻮرﻣﺎل ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫ﻫﺎ ﺷﺪه‬ ‫!‬

 ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬
‫رﺿﻮان ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻫﻤﺮاﯾﺶ ﮔﭗ ﺑﺰﻧﻢ زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﺮﯾﺶ!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ را ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺷﻤﺎره ای زﯾﺪ را ﻣﯿﮕﯿﺮد!‬

‫زﻧﮓ ﻣﯿﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪش ﻧﻤﯿﮑﺮد!‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ اش‪!،‬‬ ‫ﺑﻨﻈﺮم ﮐﺎر دارد‬
‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺸﻪ دوﺑﺎره زﻧﮓ ﺑﺰن!‬ ‫_‬

‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫اﯾﻨﻪ ﺧﻮدت ﻫﺮﭼﻘﺪر ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ زﻧﮓ ﺑﺰن ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎر اول‬ ‫_‬

‫زﻧﮓ را ﻧﮕﺮﻓﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﺪ ﮔﭗ ﺑﺰﻧﺪ ‪ ،‬ﺻﺪ ﺑﺎرم زﻧﮓ‬

‫ﺑﺰﻧﯿﺶ ﻧﻤﯽ وردارد!‬

‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﺑﺎ اﮐﺮاه ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﯿﺮم!‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﻪ دﻓﻌﻪ زﻧﮓ زدم وﻟﯽ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‬
‫‪.‬‬

‫ﺑﺮای ﺑﺎر ﭼﻬﺎرم ﺷﻤﺎره را داﯾﻞ ﮐﺮدم!‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺻﺪای ﻋﺼﺒﯿﺶ در ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﭘﯿﭽﯿﺪ!‬

‫رﺿﻮان وﻗﺘﯽ ﺑﺎر اول ﺟﻮاب ﻧﺪادم ﺑﻔﻬﻢ ﮐﺎر دارم! ﭼﯽ‬ ‫_‬

‫وﻗﺖ ﺗﻮ ادم ﻣﯿﺸﯽ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ!‬

‫ﻟﻌﺐ دﻫﻨﻢ را از ﮔُﻠﻮ ﻋﺒﻮر ﻣﯿﺪﻫﻢ و ارام ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫س‪ ..‬ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﺳﮑﻮت ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺘﯽ ﺻﺪای ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ را‬

‫ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم!‬

‫دوﺑﺎره ﺻﺪا ﮐﺮدم!‬

‫زﯾﺪ! ﻣﯿﺸﻨﻮی‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬

 ‫ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم! ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ! ﯾﻐﻤﺎﯾﻢ!‬ ‫____‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ اﯾﻦ اﻟﻔﺎظ از دﻫﻦ زﯾﺪ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن‬

‫ﮐﺮد ‪ ،‬از ﺣﺮف زدن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪم ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ داغ ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫دﻟﺒﺮ ﻣﻐﺮورم ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﯽ ﮐﺴﯽ از دوری ات‬
‫دﻟ َﺒﺮم ‪ِ ،‬‬ ‫___‬

‫ﻣﯿﻤﺮد! ؟اﯾﻨﻘﺪر در ﺣﻖ ام ﻇﺎﻟﻢ ﻧﺒﺎش! ﭘﺸﺖ ﺻﺪاﯾﺖ دق‬

‫ﺷﺪم! ﺣﺮف ﺑﺰن ﺳﻨﮕﺪل!‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ! رﺿﻮان ﮔﻔﺖ ﺳﺮ ات ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﮐﻮک‬ ‫_‬

‫ﺧﻮرده!‬
‫دوﺳﺖ ﺧﻮب ات ﺷﺪی! ﺑﻠﯽ ﺧﻮب‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ِ‬ ‫__‬

‫اﺳﺘﻢ و ﻧﻤﺮدم! ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺳﺮم ﮐﺎﻣ ً‬

‫ﻼ ﺧﻮب ﺷﺪه!‬
‫وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﻮدت اﻧﺮا ﺷﮑﺴﺘﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻮد! ؟‬
‫ﺣﻘﺎ ﮐﻪ از دردش ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺮد!‬ ‫ً‬

‫ﭼﻘﺪر اﯾﻦ ﺑﺸﺮ در ﺑﺎزی ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺎﻫﺮ ﺑﻮد!‬

‫!‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اش ﻗﻠﺒﻢ را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺼﺮوف‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺧﻮش ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﻫﺴﺘﯽ!‬
‫ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ!‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای دﻟﻨﺸﯿﻨﺶ اداﻣﻪ داد‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺑﮕﺬرم از ﺷﻮق ﺑﻤﯿﺮی!‬ ‫_____‬

‫ﻗﺮﺑﺎن ﺳﺮت ﺑﮕﺬر و ﺑﮕﺬار ﺑﻤﯿﺮم!‬ ‫______‬

 ‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﮐﺎری ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪه! ؟‬
‫ِ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺟﺰ‬ ‫__‬

‫ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬ ‫__‬

‫ﻧﮑﻦ! ﭼﯽ ﭼﯿﺰی از وﯾﺮان ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮ ات ﻣﯿﺸﻮد‬ ‫_‬

‫ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم! ؟ ﺑﮕﻮ‬

‫!‬

‫ﻏﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد! ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اش‬‫در ﺻﺪاﯾﺶ ِ‬

‫ﻣﻮج ﺻﺪاﯾﺶ ﺗﻐﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫ﺑﻐﺾ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﭼﻨﮓ زد! ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎراﻧﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺤﻤﻞ‬
‫ﺣﺮﻓﺎی زﯾﺪ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺣﺲ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺪرﯾﺠﯽ دﭼﺎرش ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫وﻟﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﺳﺖ ﺑﺸﺪت ﺑﺮاﯾﻢ‬
‫ﻧﺎاﺷﻨﺎ و ﺟﺪﯾﺪ اﺳﺖ!!‬

‫اﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ زﯾﺪ را راﻧﺪ! ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﺗﻠﺨﻢ ‪،‬‬

‫زﯾﺪ را راﻧﺪ! اﯾﻨﺒﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﻦ را ﻧﻪ ﺑﻠﮑﻪ زﯾﺪ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزی‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﻋﺠﺐ ﺑﺎزی وﯾﺮاﻧﮕﺮی!‬

‫!‬ ‫ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ ﭼﯿﺰی اﻣﺪ‪ ،‬ﺻﺪای ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﯿﺐ‬

‫وﻟﯽ ﺻﺪای از زﯾﺪ ﻧﺎﻣﺪ!‬
‫زﯾﺪ!‬ ‫_‬

‫ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺲ ﻫﺎی ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻈﻢ اش را ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم!‬

‫اوﻟﯿﻦ ﻗﻄﺮه ای اﺷﮏ روی ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﭼﮑﯿﺪ!‬

‫اﯾﻦ اﺷﮏ ﻫﺎی ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺮای ﭼﯿﺴﺖ؟!ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫درد ﺳﺮ ﺳﺎز ﺷﺪه ام‬

‫دوﺑﺎره ﺻﺪا ﮐﺮدم!‬

‫زﯾﺪ! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﻮجِ از دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ ﻣﺎﻧﻨﺪم‬

 ‫ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ!‬

‫ﺟﺎن ِ زﯾﺪ‪ِ ،‬‬

‫ﻋﻤﺮ زﯾﺪ ﺑﮕﻮو!‬ ‫_‬

‫ﺑﻐﻀﻢ را ﻣﻬﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ و ارام ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم! ﮐﺎر دارم!‬‫_‬

‫راﺳﺘﯽ اﻣﺎﻧﺘﻢ ﺑﺮﯾﺖ رﺳﯿﺪ!!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ﺗﺸﮑﺮ!‬‫_‬

‫ﺗﺎر ﺳﯿﺎه ‪ ،‬ﺧﯿﻨﻪ و ﭼﻮری‬

‫اﻧﺪازه ﺗﻮ! ان روز ﺑﻪ ان ِ‬
‫ٔ‬ ‫ﻧﻪ ﺑﻪ‬‫_‬

‫ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻔﺮﯾﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدی! اﮔﺮ اﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ را ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺖ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﺧﻮاﻫﻢ داد! ﻫﻬﻬﻬﻪ‬ ‫ً‬

‫ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ ‪ ،‬ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﻦ ﺧﻮب‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻮده ﻣﯿﺘﺎﻧﺪ ُﺟﺰ ﺧﻨﺪه!!‬

‫ﺣﺘﯽ ﺷﻮﺧﯿﺶ ﻫﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم! وﻗﺖ ﺧﻮش‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻤﺎﻧﻢ دﮐﻤﻪ ای ﻗﻄﻊ ارﺗﺒﺎط را‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬
‫‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎ و دﻟﻮاﭘﺴﯽ ﻫﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ! ؟اﯾﻦ اﺷﮏ ﻫﺎ را ﭼﯽ‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﻢ! ؟‬
‫ﺧﺪای ِﻣﻦ ﻧﮑﻨﺪ ﻣﻦ ام ﺗﺪرﯾﺠﯽ و اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ‬
‫درد زﯾﺪ ﻣﯿﺸﻮم!‬
‫ِ‬
‫ﻧﮑﻨﺪ ُﻗﻔﻞ وﻗﺖ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﻣﻦ ِ ﻧﻔﻬﻢ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم!‬

‫ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ! ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻃﻮری ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ دﯾﮕﺮ‬

‫ﻧﻪ ﻧﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﻧﻪ ﻫﻢ ﻏﺮورم اﺟﺎزه‬
‫ﻣﺎﻧﺪن روی زﻣﯿﻦ را ﺑﺪﻫﺪ!‬
 ‫ﺳﻤﺖ رﺿﻮان ﻣﯿﺮم!‬ ‫ِ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ِ ﻧﻢ زده ام را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬
‫رﺿﻮان ﻏﺮق در ﮔﻠﻬﺎی ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﻮد!‬
‫رﺿﻮان ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺘﻪ ﺑﮕﯿﺮ!‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را از ﺗﻤﺎﺷﺎی ﮔﻞ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﭼﻘﺪر ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺣﺮف زدﯾﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ!‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ‬

‫ﺑﻠﯽ ﭼﻮن در ﺑﺎره ای اوﺿﺎع ﺧﺎﻧﻪ از اش ﭘﺮﺳﯿﺪم!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﺧﯽ اﯾﻨﻄﻮر!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻫﻬﻬﻬﻪ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﻣﺮگ ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ! ﻫﯿﭻ ادم ﻧﻤﯿﺸﯽ اﯾﻘﻪ راه را ﺑﺨﺎﻃﺮت‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫!‬ ‫اﻣﺪم اﺧﺮم ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﻣﺼﺮ! درﺳﺖ ﺷﺪ!‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﺻ ً‬
‫ﻼ‬ ‫_‬

‫ﻗﻮاره اش را ﻣﻈﻠﻮم ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪای ﻃﻔﻼﻧﻪ ﮔﻔﺖ!‬

‫!‬ ‫ﻟﻘﺐ زﯾﺪ اﺳﺖ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ای ِ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را دور ﻣﯿﺘﻢ و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﻣﯿﺪاﻧﯽ! ﺣﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﺧﻮده ﻗﻮاره‬ ‫_‬

‫ﻗﻮاره ﻧﮑﻦ! ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺷﮑﺮ ﺑﮑﺶ و ﺻﺎﺑﺮ ﺑﺎش اﻟﺤﻖ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺻﺎﺑﺮﯾﻦ ﻫﺴﺖ ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ!‬
‫ﻣﺮگ! ﭼﻄﻮ ﻣﯿﺨﻨﺪه ﻣﯿﻤﻮن!‬ ‫_‬

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻤﺖ زﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﺑﯿﺎ ﻗﻬﺮ ﻧﮑﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮﯾﺖ دﺧﺘﺮ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻋﺪه اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد!‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﺳﺮش اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﺎﻧﺪن رﺿﻮان ﮐﺮد وﻟﯽ او‬
 ‫ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد!‬
‫ﮐﺎر را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻧﺎن ﭼﺎﺷﺖ ﻃﺮف ﺷﻬﺮ‬
‫رﻓﺖ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻓﮑﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﯿﺰی ﺷﺪه! ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ارام و در ﻓﮑﺮ اﺳﺘﯽ! ؟‬ ‫_‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺴﺘﻢ! اﺣﺴﺎس ﺗﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﻢ را روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ!‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﺗﺐ ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺗﺐ ﺧﻮ ﻧﺪاری!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻤﺖ اﻃﺎق رﻓﺖ!‬

‫*****‬ ‫ﺷﺐ ﺷﺪ و اراﻣﺶ اش در رگ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﺰرﻳﻖ ﺷﺪ!‬
‫وﻟﯽ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ دواﻣﺪار!!‬
‫ﺑﺎزم ﻫﻤﺎن ﮐﺎﺑﻮس ﻧﺤﺲ! ﭼﺮا اﯾﻦ ﺧﻮاب را ﻣﺘﻮاﺗﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ!‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮاب ﻫﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ!‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺧﻮاب اول در ﺧﺎﻧﻪ ای زﯾﺪ ﺷﺎن‪:‬‬

‫ﻣﯿﺪوﯾﺪم و ﭼﯿﻎ ﻣﯿﺰدم وﻟﯽ ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﯾﻢ را ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪ!‬ ‫))‬

‫ﻋﻤﻪ و ﻧﺠﯿﺐ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ! ﻗﻮاره ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮک و ﺗﻨﻪ‬

‫ای ﺷﺎن اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد! از دﻫﻦ ﺷﺎن اب ﻣﯿﺮﻓﺖ و دﻧﺒﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﯿﺪوﯾﺪﻧﺪ!‬
‫اﯾﻨﻘﺪر ﭼﯿﻎ زدم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮔﻠﻮﯾﻢ زﺧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم وﻟﯽ دﺳﺖ از دوﯾﺪن ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬
‫ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را دﯾﺪم ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده وﻟﯽ روﯾﺶ ﻗﺎﺑﻞ‬
‫!‬ ‫دﯾﺪ ﻧﺒﻮد و ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﺘﺎب روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻃﺮﻓﺶ دوﯾﺪم و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮده در اﻏﻮﺷﺶ‬
 ‫ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻧﻬﺎ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از دﯾﺪن ﻣﺮد ﻋﻘﺐ‬
‫ﻣﯿﺮوﻧﺪ و اﻧﺠﺎ را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫!‬

‫ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ زﯾﺪ روﺑﺮو ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫زﯾﺪی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﻨﺎﻫﻢ داده ‪،‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ از ﺣﺼﺎر‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون ﺷﻮم‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﺸﻮد و از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﺧﻮن ﺟﺎری ﻣﯿﺸﻪ‬
‫((‬

‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻠﯿﻢ ‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﺷﺪن ﻋﻤﻪ ‪ ،‬و ﺑﻼﺧﺮه ﻋﺸﻖ‬
‫و ُﺟﻨﻮن ِ زﯾﺪ ﺑﻮد‬
‫!‬

‫دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺧﻮاﺑﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﯿﺪ!‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدت رﺣﻢ ﮐﻦ!‬
‫ﺳﻪ روز از رﻓﺘﻦ رﺿﻮان ﻣﯿﮕﺬرد‬
‫****‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ و ﭼﺎی ﮔﺬﺷﺖ!‬

‫ِ‬ ‫ﺻﺒﺢ‬
‫اﻣﺮوز ﺣﺎل ﺣﺴﻨﺎت ام رو ﺑﻪ راه اﺳﺖ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ و‬
‫ﻣﯿﺨﻨﺪه!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﯾﮏ ﭼﮑﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ! ﺑﯿﺨﯽ دﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪم!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﭼﺎدرم را ﺑﮕﯿﺮم‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ دوش ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻣﯿﺮم ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺨﻮرد ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل دوﺧﺘﻦ ﭼﯿﺰی ﻫﺴﺖ!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﯾﻢ اﺟﺎزه اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﺑﻠﯽ دﺧﺘﺮم ﻓﻘﻂ دﯾﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ و زود ﺑﯿﺎﯾﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫_‬

‫ﭼﺎدرم را روی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از ﺣﺎﻟﺖ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺮاﻣﺪه درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ ﺣﺴﻨﺎت از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﯿﻢ!!‬
 ‫ﺷﮑﺮ اﺳﺖ ﺑﻌﺪ از او روز ﭼﻨﺪﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ وﻟﯽ‬
‫ﻣﻮرﭼﻪ ای زرد را ﻧﺪﯾﺪم!‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﺎغ ﻫﺎ و ﺳﺮﺳﺒﺰی ﻫﺎی ﻗﺮﯾﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺻﺪای ﮔﺮگ ﻫﺮدوی ﻣﺎ را از دﯾﺪ زدن ﻣﻨﻈﺮه ای زﯾﺒﺎی‬
‫ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ!‬
‫ﺻﺪای ﻟﺮزان و ﺗﺮﺳﺎن ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ِﺑﺪَ و اﯾﻦ ﺳﮓ ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﯽ اﺳﺖ ﺑﺨﺪا ﻫﺮدوی ﻣﺎ را‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﯾﮏ ﻟﻘﻤﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺣﺴﻨﺎت را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ً‬
‫دوﻣﺎ ارام‬ ‫ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮری ‪ ،‬اول ﺧﻮ ﺳﮓ ﻧﯿﺴﺖ و ﮔﺮگ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎش!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ‪ ،‬ﺣﺎل ِ ﺧﻮدﻣﻢ ﭼﻨﺪن ﺑﻬﺘﺮ از‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻧﺒﻮد!‬
‫ﺳﮓ ﻧﺪﯾﻢ اﺳﺖ!‬ ‫ای ﺳﮓ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﭽﻪ ای ﻣﻠﮏ اﺳﺖ ِ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﻢ ﮔﺮگ اﺳﺖ ‪ ،‬ﮔﺮگ! ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ او ﻧﺎدﯾﺪه!! ؟‬ ‫_‬

‫ﺧﺎک د ﻗﻮارﯾﺶ ﺧﻮدش ﮐﻢ ﺑﻮد ﮔﺮگ اش ام ﭘﯿﺪا ﺷﺪ!‬

‫ﮔﺮک ﺑﺎ ﺻﺪای ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺎن ﻣﯿﺸﺪ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻫﺮدوی ﻣﺎ را ﺑﺎ ان دﻫﻦ ﮐﻼن و دﻧﺪان ﻫﺎی ﺗﯿﺰش‬
‫ِﺑﺒﻠﻌﺪ!‬
‫ﺣﺎﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﯽ؟ﻣﻬﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدوی ﻣﺎ ‪ ،‬در دﻫﻨﺶ ﺟﺎی ﻣﯿﺸﯿﻢ!!‬

‫دﺳﺖ ﺣﺴﻨﺎت را ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻢ و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺒﻨﺪم!‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ رﺳﯿﺪن ﮔﺮگ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای اﺷﭙﻼق و ﺻﺪای ﮐﺴﯽ‬
‫را ﻣﯿﺸﻨﻮم!‬
‫ﮔﺮگ از زوزه زدن دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ و دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﻢ!‬
 ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﻧﻮﺑﺘﯽ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ اول ﭼﺸﻢ ﭼﭗ دوم ﭼﺸﻢ‬
‫راﺳﺖ!‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﺑﭽﻪ ای ﻣﻠﮏ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺳﻤﺶ را ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس‬
‫ﺑﺪی ﺑﺮاﯾﻢ دﺳﺖ داد!‬
‫ﻧﺪﯾﻢ زﻧﺠﯿﺮ ﮔﺮگ را در دﺳﺖ داﺷﺖ! و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ روی‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد!‬
‫اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﮐﺮدم! ﺻﻮرت ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و در ﺣﯿﻦ ِ ﺣﺎل‬
‫ِ‬
‫ﻣﻈﻠﻮم زﯾﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪ!‬‫ِ‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ زﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻬﺪ ﻣﯿﮑﺮدم!‬

‫ﺑﺎ ﭼﺎدرم ﺻﻮرﺗﻢ را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪم و اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﺮﺳﯿﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ‬‫ﺗﺸﮑﺮ ﺑﺮادر وﻟﯽ ِ‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ ﮐﻨﺘﺮوﻟﺶ ﮐﻨﯿﺪ!‬

‫دﺳﺖ ﺣﺴﻨﺎت را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮑﺸﻢ و اﻧﺠﺎ را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ!‬
‫ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﮐﺸﺘﯿﻢ ‪ ،‬ﮐﻤﯽ اﻫﺴﺘﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن اﮔﺮ ﻻﻻﯾﺖ ﺧﺒﺮ ﺷﻮد ﺑﺎز ای ﻟﻮده را دﯾﺪﯾﻢ ﭘﺎ‬ ‫_‬

‫ﻫﺎی ﻫﺮدوی ﻣﺎ را ﻣﯿﺸﮑﻨﺪ ‪ ،‬و دﯾﮕﺮ روی ﺑﯿﺮون را ﻫﻢ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ! ﻫﻮش ﮐﻨﯽ از دﻫﺎﻧﺖ ﺧﺎرج ﻧﺸﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪی! ؟‬
‫ﺣﺴﻨﺎت دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ زﻧﺠﯿﺮ روی ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬
‫و ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﻣﻪ ﺑﺪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎز ای اﺷﺘﺒﺎه را ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﯾﻐﻤﺎ رﻧﮓ‬
‫_‬

‫ﺑﯿﭽﺎره ﭘﺮﯾﺪ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﺑﺮادر ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ‬

‫(‬ ‫)‬

‫ﺑﺎ ارﻧﺠﻢ در ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن‬

‫ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ!‬‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ و ﺧﻨﺪه ﺧﻮده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪﯾﻢ!‬

 ‫ﻧﺎن ﺧﻮرده ﺷﺪه و اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﺷﺐ ﺳﯿﺎﻫﯿﺶ را ﭘﺨﺶ‬
‫ﮐﺮد!‬
‫ﮐﺎﺑﻮس‬
‫ِ‬ ‫از اﻣﺪن ﺷﺐ ﻫﺮاس داﺷﺘﻢ! ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎز ﻫﻤﺎن‬
‫ﻧﺤﺲ را ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫****‬

‫ﯾﮏ ﺟﺎی ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎی ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﻤﺮم رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و‬

‫ﻟﺒﺎس ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎد ﻣﯿﻮزﯾﺪ ‪ ،‬ﮔﯿﺴﻮﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﺳﺎز ﺑﺎد ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﻧﺪ‪ِ ،‬‬
‫رﻧﮓ ﻧﯿﻠﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﻮدم! دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ اﺳﻤﺎن!‬
‫ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺠﺎ اﺑﺎد در ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮدم!‬
‫ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﺰ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن درﯾﺎﯾﯽ ﺳﻔﯿﺪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺮق ِ ﺧﻮﺷﯽ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬
‫ﺳﻮی درﯾﺎ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم ﻧﺎرﺳﯿﺪه ﺑﻪ درﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻤﻪ را‬
‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﻫﻤﻪ ای ﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﺳﻠﯿﻢ و ﻧﺠﯿﺐ!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﺑﺎ‬
‫ٔ‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻠﯿﻢ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ دوﯾﺪ! ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺣﯿﻮان ِ‬
‫وﺣﺸﯽ!‬
‫ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺳﻮی درﯾﺎ ﻣﯿﺪوم!‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ اب زﯾﺮ ﮔﻠﻮﯾﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد!‬ ‫داﺧﻞ اب ﯾﺦ ﻣﯿﺸﻢ و‬
‫‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ زور ﻣﻪ را داﺧﻞ درﯾﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ِ‬

‫ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻏﺮق ﺷﺪﻧﻢ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎی‬

‫دﻟﺨﺮاش و زﺟﻪ ﻫﺎی ﺳﻮزﻧﺎک زﯾﺪ را ﺷﻨﯿﺪم!‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﯾﻐﻤﺎ‬
‫ِ‬ ‫روﯾﻢ را دور ﻣﯿﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ در ان‬
‫ﻗﻠﺒﻢ ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫زﯾﺪ در دﺳﺘﺎن رﺿﻮان ﻗﺮار داﺷﺖ ‪ ،‬و ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻮد‬
‫را از اﻏﻮش رﺿﻮان ﺧﻼص ﮐﻨﺪ ﻃﻮری ﺑﻮد ‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﮏ زﻧﺪاﻧﯽ‬
‫ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ زﻧﺠﯿﺮ ﻫﺎی ﻓﻮﻻد ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫!‬

‫وﻟﯽ ﺗﻼش ﻫﺎﯾﺶ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد!‬

 ‫رﺿﻮان ﻫﻤﭽﻨﺎن زﯾﺪ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺻﻮرﺗﺶ را‬
‫اﺷﮏ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫زﯾﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﭼﻨﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ﮐﻪ دل ِ ﻫﺮ ادﻣﯽ را‬
‫ﺑﻪ درد ﻣﯽ اورد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎااااااااااا ﻧﺮووووووو!‬
‫_‬

‫(‬ ‫اﯾﻦ اﺧﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم!‬

‫دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻋﺮق و ﺳﻮزش ﮔﻠﻮ ﺑﯿﺪار‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮑﺎن دادن‬
‫ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت و ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ‬
‫دﺧﺘﺮم ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ! ﺧﻮاب ﺑﺪ دﯾﺪی؟؟‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم!‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺎز ﭼﯽ در اﻧﺘﻈﺎرم اﺳﺖ!! ؟ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﮑﺮر ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﺧﻮاب را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ!‬
‫ﻧﻤﺎز ﻗﻀﺎ ﻣﯿﺸﻮد دﺧﺘﺮم ﻫﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺧﺪا را ﯾﺎد ﮐﻦ ﺗﺎ‬ ‫_‬

‫ﯾﺎدت ﮐﻨﺪ!‬

‫ﮐﻠﻤﺎت ﺧﺎﻟﻪ را ﻣﮑﺮر ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﺪا را ﯾﺎد ﮐﻦ ﺗﺎ‬

‫)‬

‫(‬‫ﯾﺎدت ﮐﻨﺪ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و وﺿﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮم ﻧﻤﺎز ﻣﯿﺨﻮاﻧﻢ‬
‫*******‬‫و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﺮم!‬

‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺳﺮوﺻﺪای ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫ﻣﺎدر ﺑﺨﺪا اﮔﺮ ﻧﺮم دﻟﻢ ﺧﺎد ﺗﺮﻗﯿﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ‬
‫دﺧﺘﺮ اﻫﺴﺘﻪ! ﺣﺎﻟﯽ ﯾﻐﻤﺎ را ﺑﯿﺪار ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﯿﭽﺎره ِ‬ ‫_‬

‫را ﮐﺎﺑﻮس دﯾﺪه و ﭼﯿﻎ زده!‬

‫ﻣﺎدر ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺧﯿﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻻﻻﯾﻢ ﺑﮕﻮ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﺟﺎﯾﻢ را ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﻤﺖ ﺣﻮﯾﻠﯽ ﻣﯿﺮم!‬

 ‫ﺿﺮورت ﻧﯿﺴﺖ ﻻﻻﯾﺖ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺎر دارد ﭼﺮا ﻧﺎق ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﺗﮑﻠﯿﻔﺶ ﮐﻨﯿﻢ!‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﯿﺸﺪه! ؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽ ﻃﺮﻓﻢ اﻣﺪ!‬

‫ﯾﻨﮕﻪ ﺧﯿﺮه ﺗﻮ ﺑﺮﯾﺶ ﺑﮕﻮ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﯽ ﭼﯿﺸﺪه ﯾﺎ ﻧﯽ! ؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻣﻈﻠﻮم اداﻣﻪ داد!‬

‫ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﭽﻪ ای ﺧﺎﻟﻪ ام در ﺷﻬﺮ اﺳﺖ! وﻟﯽ ﻣﺎدرم اﺟﺎزه‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺘﻪ!‬
‫ﭼﯽ وﻗﺖ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﯽ ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺑﮕﺬارد ﺑﺮود! ﺳﺎﻋﺘﺶ ﺗﯿﺮ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫دﺧﺘﺮم راه دور اﺳﺖ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﺮود! ؟زﯾﺪ ام ﺑﯿﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ ﺣﺴﻨﺎت ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﻫﻤﺮاه ﻻﻻﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎدر ﺑﺘﯽ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﻪ ﺧﻮدم‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫دﺧﺘﺮ ﺷﻠﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺎ‬
‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل ذوق ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺷﻤﺎره ای زﯾﺪ را داﯾﻞ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺑﻮق زﯾﺪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ ‪ ،‬ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻮ را ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬
‫ﺳﻼم ﻻﻻ ﺟﺎن ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺧﻮاﻫﺮﮐﻢ ﺷﮑﺮ ﺧﻮدت ﺧﻮب اﺳﺘﯽ! ﻣﺎدر‬ ‫_‬

‫ﺟﺎن و ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬

‫اﺣﺴﺎس دﻟﺘﻨﮕﯽ ﮐﺮدم ﮔﻮﯾﺎ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای زﯾﺪ ﭼﻨﺎن‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﺷﺪه و ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ!‬
 ‫ﺑﻠﯽ ﻻﻻ ﻫﻤﻪ ﺧﻮب اﺳﺘﻨﺪ ﺻﺪاﯾﺖ را ﻣﯿﺸﻨﻮﻧﺪ و ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﻪ! راﺳﺘﯽ ﻻﻻ ﺟﺎن ﭼﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﺎﯾﯽ!‬

‫زﯾﺪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﺪ و ارام ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ! ﭼﺮا ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اﻣﺪه!؟‬ ‫_‬

‫ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﭽﻪ ﺧﺎﻟﯿﻢ اﺳﺖ در ﺷﻬﺮ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺳﮑﻮت ﮐﺮد!‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﺮاﯾﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﻣﯿﺎﯾﻢ! ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ‬‫_‬

‫ﺿﺮورت داری ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﺴﺖ اش ﮐﻦ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽ وﺻﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﻻﻻ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدت ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﻮره اﺳﺖ و ﻫﺎ ﯾﻨﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺎس ﻧﺪارد ‪،‬اﮔﺮ ﺑﺮاﯾﺶ ﯾﮏ ﺟﻮره ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ذوق ﺧﻮدت‬

‫ﺑﯿﺎری ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﺧﺎک د ﺳﺮت ﺣﺴﻨﺎت ﻣﻪ را ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ! اﻟﻬﯽ ﻧﻤﺮی!‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ دو روز ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺎﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﯿﺮ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﻻﻻ دﯾﮕﻪ وﻗﺖ ات را ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم!‬‫_‬

‫ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ‬
‫_‬

‫روز ﺑﻪ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎی ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه ﺣﺴﻨﺎت ﮔﺬﺷﺖ ﺑﯿﭽﺎره‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﻮد!‬
‫ﻣﺪام ﻣﯿﮕﻔﺖ زﯾﺎد وﻗﺖ ﺷﺪه ﺧﺎﻟﻢ را ﻧﺪﯾﺪم‪ ،‬از ﻣﺠﻠﺴﺶ ﺑﺎ‬
‫دﺧﺘﺮان ِ ﺧﺎﻟﺶ ﻣﯿﮕﻔﺖ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ‪ ،‬ان ﺟﺎ ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﯽ ﯾﮏ ﺷﺐ دﯾﮕﺮ ﻣﺮدم‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯿﻤﺎﻧﻨﺪ ‪ ،‬اﯾﻨﻘﺪر ﻣﺮدم ﻣﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬

‫ٔ‬ ‫در‬
‫ﻫﻤﻪ روز را ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﮔﺬراﻧﺪ ‪ ،‬از دﯾﺪن‬
‫ﺧﻮﺷﯽ ﻃﻔﻼﻧﻪ اش اﻧﺮژی ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ!‬
 ‫ﺷﺐ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺎﺑﻮس و ﻓﻼﮐﺖ ﮔﺬﺷﺖ!‬
‫اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ روز اﻣﺪن زﯾﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ و ﻗﻠﺒﻢ در‬
‫ﺟﺎﯾﺶ ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫*****‬ ‫از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺑﻪ روزم اﻣﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﯾﻐﻤﺎاا ﺑﺨﯿﺰز ﻫﻠﻪ ﮐﻪ ﮐﺎر ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪ را ﺧﻼص ﮐﻨﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫_‬

‫ﭼﻬﺎر ﺑﺎﯾﺪ در ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺴﺎژ ﻣﯿﺘﻢ و ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫اﻓﻔﻔﻒ ﺣﺴﻨﺎت دﯾﻮاﻧﯿﻢ ﮐﺮدی ﻓﻘﻂ ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫_‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﮐُﻞ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﯿﺮه او را ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﯽ دﯾﺪ!‬ ‫_‬

‫ﮐﺎر ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻼص ﮐﺮدﯾﻢ! و ﻣﻨﺘﻈﺮ زﯾﺪ‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺷﺪه وﻟﯽ ﻻﻻﯾﻢ ﻧﺎﻣﺪه! ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫دﯾﻮاﻧﻪ ﺧﺪا ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش!‬ ‫_‬

‫اﻓﮑﺎر‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮد و ﻏﺮق در‬
‫دﺧﺘﺮاﻧﺶ ﺷﺪ!‬
‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ ﺧﺒﺮی از زﯾﺪ ﻧﺸﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻣﯿﺸﺪم!‬
‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﮐﺮد!‬
‫ﯾﻨﮕﻪ ﺑﯿﺎ ﻻﻻﯾﻢ اﻣﺪ!‬ ‫_‬

‫اه ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮگ ﺑﯿﺪ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ! ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎز از ﺣﺎﻟﺖ‬
‫!‬‫ﻧﻮرﻣﺎﻟﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ! ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﭼﺎدرم را روی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ درﺳﺖ ﮐﺮدم و ﻗﺪم زﻧﺎن ﻃﺮف‬
‫ﺣﻮﯾﻠﯽ رﻓﺘﻢ!!‬
 ‫زﯾﺪ را دﯾﺪم! ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻢ را دﯾﺪم! ﭼﻘﺪر ﺗﻐﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد!‬
‫ﺑﺎ رﯾﺶ ﻣﺮدﺗﺮ و ﺟﺬاﺑﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﻮﺟﯽ اش را ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫اﻧﺒﻮه از ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎی ﺧﺮﯾﺪ را در دﺳﺖ داﺷﺖ!‬ ‫ِ‬

‫ﺧﺎک د ﺳﺮت ﺣﺴﻨﺎت ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻫﻤﻮ ﺧﺮﯾﺪ ﻫﺎ‬

‫ﺧﻮ از اش ﺑﮕﯿﺮ!‬
‫ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺣﺴﻨﺎت اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫رﻓﺘﻢ!‬
‫ﺳﻼم ﺧﻮش اﻣﺪی!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ اش را از ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﯿﺮد و ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﻣﯿﺸﻢ و ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎ را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺮو ﭼﺎی ﺑﺎن!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻫﻤﯿﺎﻟﯽ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎ ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ راه ﻣﯿﻔﺘﻢ ‪ ،‬زﯾﺪم ﺑﺎ ﻗﺪم‬

‫ﻫﺎی اﻫﺴﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫روی ﯾﮑﯽ از ﺗﻮﺷﮏ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﯿﻨﺪ!‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﺮﺗﯽ ﺑﻮد! ﻫﻤﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪاﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﺪ و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﻫﻤﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ!‬ ‫_‬

‫روی ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬ﺟﺎی ﮐﻮک روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد! ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﺟﺎی زﺧﻤﺶ را ﻟﻤﺲ‬
‫زﻧﺠﯿﺮ ﻣﺤﮑﻢ در دﺳﺘﺎﻧﻢ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮد!‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻨﻢ وﻟﯽ‬
‫ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﺬﻫﺐ ‪ ،‬ﺣﯿﺎ و ﻏﺮور!‬
‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫وﺿﯿﻌﺖ ﺳﺮ ات ﭼﻄﻮر اﺳﺖ!‬ ‫_‬
 ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫ﺑﺪک ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﺎی را ﻣﯿﺎورد و ﺑﺎ ذوق ﺳﻤﺖ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎ ﻣﯿﺮه!‬

‫ﮔﯿﻼس را ﺑﺮای زﯾﺪ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ!‬ ‫_‬

‫ﭼﻘﺪر اﺳﻤﻢ را زﯾﺒﺎ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد ﻃﻮری ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻋﺎﺷﻖ ِ‬

‫اﺳﻤﻢ ﺷﺪم!‬

‫ﺑﻠﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﻠﻌﯿﺪ!‬

‫ﻟﺒﺎس ﯾﻨﮕﻪ!‬
‫ﻻﻻ ﮐﺠﺎﺳﺖ ِ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﻪ دو ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ اﺷﺎره‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫در ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ اﺑﯽ ﻟﺒﺎس ﯾﻐﻤﺎ و در دﯾﮕﯿﺶ از ﺧﻮدت اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫دﻫﻦ ﺣﺴﻨﺎت ﺗﺎ ﺑﻨﺎی ﮔﻮش ﺑﺎاز ﻣﯿﺸﻮد!‬

‫اول ﻟﺒﺎس ﻣﻪ را ﻣﯿﮑﺸﺪ!‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم از ذوق ِ زﯾﺪ!‬

‫ﻟﺒﺎس ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪی اش ﺗﺎ ﺑﻨﺪ ﭘﺎه ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬اﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ‬ ‫ِ‬

‫ﺗﺎ ارﻧﺞ ﺑﺴﺘﻪ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ از ان ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ِ ﺑﺎز ﺑﻮد!‬
‫روی اﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ ‪ ،‬ﯾﻘﻪ اش ‪ ،‬و ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ از ﻗﻔﺴﻪ‬
‫ای ﺳﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﮐﺎری ﺧﯿﻠﯽ ﻇﺮﯾﻒ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﻣﺤﻮ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻮد!‬
‫ﺻﺪای ﻫﯿﺠﺎن زده ای ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫واوووو ﭼﻘﺪر اﻧﺘﯿﮏ اﺳﺖ ﯾﻨﮕﻪ ﺑﺮو دﯾﮕﻪ ﺧﻮدت ِ‬
‫ﻣﺎه‬ ‫_‬

‫ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪی!‬
‫ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺑﺨﯿﻠﯽ ﻧﮑﻦ از ﺧﻮدت را ﺑﯿﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬
 ‫زﯾﺪ ﻫﺮدوی ﻣﺎرا ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎز دور داد و ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﺧﻮدش ﺷﺪ!‬
‫اوﻫﯽ ﯾﮑﯽ از دﯾﮕﯿﺶ ﻣﻘﺒﻮل!‬
‫ﻟﺒﺎس ﺣﺴﻨﺎت ﺧﯿﻠﯽ دﺧﺘﺮاﻧﻪ و ﻇﺮﯾﻒ ﺑﻮد!‬ ‫ِ‬
‫رﻧﮓ ﻧﺨﻮدی! روی داﻣﻦ و ﺟﻤﭙﺮش ﻧﮕﯿﻦ ﮐﺎر‬ ‫ﺟﻤﭙﺮ داﻣﻦ ﺑﻪ ِ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد! اﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺸﻢ ﺳﺎده ﺑﻮد و ﻟﯽ در ﺣﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ‬
‫زﯾﺒﺎ ﺑﻮد!‬
‫دﯾﺪی از ﻣﻪ ﮐﺪه از ﺧﻮدت ﺧﻮﺑﯿﺶ اﺳﺖ ﭘﯿﺸﭙﺰک!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎی دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺳﻨﺪل ﻫﺎی زﯾﺒﺎ و‬
‫!‬ ‫ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻤﺎن در ان ﻗﺮار داﺷﺖ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎﺷﯽ از رﺿﺎﯾﺖ ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﺪ ﻻﻻ ﺟﺎﻧﻢ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺑﺮﯾﻦ ﺧﻮده اﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎوﻗﺖ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﻫﺎ ﺑﺨﺪا راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺧﻮده ﺗﯿﺎر ﮐﻨﯿﻢ!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﺑﮕﯿﺮ و ﺑﻪ اﻃﺎق ﺑﺮو ﻣﻪ ﻣﯿﺎﯾﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺮود زﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت اول ﻟﺒﺎس ‪ ،‬واﺳﮑﺖ و رﻣﺎل ام را ﺑﯿﺎر ﺑﺎز ﺑﻪ ﮐﺎرت‬ ‫_‬

‫ﺑﺮس‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﺸﻢ ﻣﯿﮕﻪ و ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎ دوش از‬

‫اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ!‬
‫ارام ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﺖ اﻣﺪ! ؟‬ ‫_‬
 ‫ﺑﻠﯽ وﻟﯽ ﺿﺮور ﻧﺒﻮد! ﻧﺎﺣﻖ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺷﺪی!‬ ‫_‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ای از ﭼﺎﯾﺶ ﻣﯿﻨﻮﺷﺪ!‬

‫ﻟﺒﺎس زﯾﺪ را ﻣﯿﺎورد و اﻃﺎق را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ِ‬

‫ﻧﺨﯿﺮ زﺣﻤﺖ ﻧﯿﺴﺖ و رﺣﻤﺖ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺿﺮورت داﺷﺘﯽ ﺻﺪا ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﮔﻔﺖ! ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫وﻟﯽ زود ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم و ﺳﻤﺖ دروازه رﻓﺘﻢ!‬
‫!‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ زﯾﺪ اراﯾﺶ ﻧﮑﻨﯽ‬
‫_‬

‫ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺎﺷﻨﯿﺪه ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻣﯿﺮم!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺸﻐﻮل ﻓﯿﺸﻦ ﺧﻮد ﺑﻮد!‬
‫ﻣﻌﺘﺮض ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﻪ ﺧﻮ اراﯾﺶ را ﯾﺎد ﻧﺪارم ﺣﺎﻟﯽ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺸﻪ!!‬ ‫_‬

‫ﯾﻨﮕﻪ ﺧﻮد ﺷﻮم ﮐﻪ اﯾﻘﻪ ﺳﺎده اﺳﺖ ﺧﻮدم‬ ‫ٔ‬ ‫ﺻﺪﻗﻪ ای‬
‫_‬

‫اراﯾﺸﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ دﻫﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻤﺎﻧﺪ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺑﯿﺸﮏ ﺑﯿﺸﮏ اﯾﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ دردم ﺧﻮردی!‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﺳﯿﺲ زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺳﺖ را ﺑﭙﻮش اراﯾﺸﻢ‬ ‫_‬

‫ﺧﻼص ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ اول دﺳﺖ و روی ﺧﻮده ﺧﻮ ﺑﺸﻮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻣﯿﺮم و ﺻﻮرت و دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﺎ‬

‫ﺻﺎﺑﻮن ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ!‬
‫روی ﭘﺎاک را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺻﻮرﺗﻢ را ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ‪ ،‬ﺳﻤﺖ اﻃﺎق‬
‫ﻣﯿﺮم! ﺣﺴﻨﺎت ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ اراﯾﺸﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﻣﯿﭙﻮﺷﻢ ‪ ،‬ﭼﻨﺎن در ﺗﻨﻢ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺜﻠﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
 ‫رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺗﻮ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﭼﻄﻮر ﺷﺪه!‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﺳﺮش را ﻃﺮف ﻣﻪ دور ﻣﯿﺘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬

‫روی ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﺧﺎک د ﺳﺮ ات ﯾﻐﻤﺎ ﺑﯿﺨﯽ ﻣﺜﻠﯽ ﮔُﺪی ﮔﮑﺎ ﺷﺪی ﻇﺎﻟﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻟﻄﻒ داری ﺑﺎﻧﻮی ﻣﻦ! و در ﺿﻤﻦ ﺧﻮدت زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺗﺸﺮﯾﻒ‬ ‫_‬

‫داری!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ام ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻨﺪه!‬
‫ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺷﺪ ﺳﺮی ﻣﺎ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﯿﻦ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬

‫‪.......‬‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ‪ ،‬ﺑﺎ دﻗﺖ اﺟﺰای ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﺘﻔﮑﺮ روی ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬
‫ﺷﻬﮑﺎر ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺧﻠﻖ ﮐﻨﺪ!‬
‫ِ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ اﻫﺴﺘﻪ و ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻤﺎن ‪ ،‬اﮔﺮ‬

‫ِ‬ ‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺖ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬‫_‬

‫!‬‫ﮐﻤﯽ ﭼﯿﺪه ﺷﻮﻧﺪ اﻟﺤﻖ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﺶ ﺻﺪ ﭼﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاری ﺑﭽﯿﻨﻢ اش!‬
‫ﻣﺤﮑﻢ و ﻗﺎﻃﻊ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺧﯿﺮ اﺳﺖ ﺟﺎن ِ ﻻﻻﯾﻢ اﺟﺎزه ﺑﺘﯽ!‬

‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻘﺪر ﮔﭗ ﺟﺎن ِ ﻻﻻﯾﺖ را ﭘﯿﺸﮑﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﻈﻠﻮم ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺧﻮ ﺣﺎﻟﯽ اﺟﺎزه ﻣﯿﺘﯽ؟!‬‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ارﻣﺎن د دﻟﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن ِ اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﻔﺘﻪ ﮐﻢ و زﯾﺎد ده‬

 ‫دﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫اﺧﯿﺶ ﭼﻘﺪر ﮐﺎر داﺷﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﯿﻨﻪ را ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت اﺟﺎزه ﻧﺪاد!‬

‫ً‬
‫ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻫﺮ وﻗﺖ اراﯾﺸﺖ‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫ﺧﻼص ﺷﻮد ﺑﺎز ﯾﮑﺠﺎﯾﯽ ﺑﯿﺒﯿﻦ!‬

‫ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺟﻮاب دادم!‬
‫دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﮔﭙﻪ ﯾﺎد داری ﺑﺨﺪا!‬
‫*****‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ!‬
‫اﻓﻔﻔﻔﻒ ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺲ اﺳﺖ ﺑﯿﺨﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم!‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ اﯾﻨﻪ ﺧﻼص ﺷﺪ ﺑﯿﺨﯽ ﻣﺎه ﺷﺪی!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻏﺮور ﻣﯿﮕﻢ‬

‫از اول ﺑﻮدم!‬‫_‬

‫ﺧﻮ درﺳﺖ اﺳﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ات ﻣﻪ را ﮐﺸﺘﻪ!‬ ‫_‬

‫‪.‬‬ ‫ﻣﯿﮕﯿﺮﻣﺶ‬
‫َ‬ ‫اﯾﯿﻨﻪ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﺻﻮرﺗﻢ‬
‫ﻧﻔﺮ ﭘﯿﺶ رو ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬‫از دﯾﺪن ِ ِ‬
‫اﺑﺮو ﻫﺎی ﮐﻤﺎﻧﯽ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن اراﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ ﺧﻂ ﭘﻬﻦ ِ ﺳﯿﺎه‪،‬‬
‫ﻟﺐ ﻫﺎی ﮐﻪ رﻧﮓ ﮔﻮﺷﺘﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی‬
‫ﮔﻼﺑﯽ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺮوس ﻫﺎ ﺷﺪﯾﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻼ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ای اراﯾﺸﺖ زﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ؟ﮐﻤﺮﻧﮓ اش ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎی ﺑﺪ ُﺧﻠﻖ دور ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫ﭼﭗ ﺑﺎش ﻧﺎﻣﺰاد دار اﺳﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪم از دﺧﺘﺮای ﻣﺠﺮد ﻓﺮق‬ ‫_‬

‫ات ﺷﻮد!‬
‫ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﻨﮕﺮم!‬
‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎ‬
‫_‬

‫ﻧﻮچ ﻧﻮچ! ای را ﺑﺎن ﺣﺎﻟﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ را ﭼﻄﻮ ﮐﻨﻢ!‬ ‫_‬

‫ﭼﻄﻮرﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺧﻮ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺒﻨﺪم اش!‬ ‫_‬

 ‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﭗ ﭼﭗ ﻃﺮﻓﻢ دﯾﺪ! ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ دﻫﻨﻢ را‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻨﻢ‬
‫اوﺗﻮی ﻣﻮ را در ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ!‬
‫و ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎﻫﻢ ﺷﺪ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﻋﺠﺐ ﻣﻮﻫﺎی ﻧﺮﻣﯽ داری! رﺷﺪش ام ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻮﻫﺎی ﻣﻪ در ﯾﮏ و ﻧﯿﻢ ﻣﺎه اﯾﻨﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ رﺷﺪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ!‬

‫روز اول ﺑﯿﺨﯽ ﮐﻢ ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت دﯾﻮاﻧﯿﻢ ﮐﺮدی زود ﮐﺎرﺗﻪ ﺧﻼص ﮐﻦ ‪ ،‬و ﭼﺸﻤﺎﯾﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ام زﯾﺎد ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻤﺘﻮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ اﺧﺮم در ﺑﯿﺦ‬

‫رﯾﺶ ﻣﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ وﻟﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﯿﺮﺗﺖ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ ﭼﺮا ﻗﺎر ﻣﯿﺸﯽ ﺑﺪﺧﻮی ﭼﺸﻢ دﯾﮕﺮ ﭼﭗ ﭼﭗ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮش!‬
‫***‬

‫ُاوﺗﻮ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻧﻮک ﻫﺎی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﻗﺎط ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﮐﺎر ﻣﻮﻫﺎ زودﺗﺮ ﺧﻼص ﺷﺪ ﯾﮑﯽ ﭼﯿﺰی ﺳﭙﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ را‬
‫!‬

‫روﯾﺶ زد ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ اﺳﺖ!‬

‫اﯾﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﮐﺎر ات ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬ ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را در اﯾﯿﻨﻪ ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮدم‬
‫ﺑﻠﻨﺪی ﮔﺮدﻧﻢ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ُرخ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ!‬
‫ﻣﻤﻨﻮن دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﺪ ﮔﻠﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻘﺼﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﺸﯽ! ﻫﻬﻬﻬﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﻧﯽ دﯾﮕﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻫﻢ ﻧﯽ! راﺳﺘﯽ ﺧﺎﻟﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺠﺎ‬

‫!‬ ‫_‬

‫رﻓﺘﻪ!‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺮده راﺳﺘﯽ‬
‫!‬ ‫ٔ‬ ‫ﻣﯿﺎﯾﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ در‬ ‫_‬

‫ﮐﺎش ﻣﯿﺨﮏ ﻣﯿﺨﺮﯾﺪﯾﻢ اﯾﻦ ﺗﺎر ﺳﯿﺎه ﺧﻮ ﻫﯿﭻ ﺧﻮب ﻧﻤﯿﮕﻪ‬

‫ﮐﻠﯽ ُﻣﺪت را ﺧﺮاب ﮐﺮده!‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و از اﻟﻤﺎری ﻗﻄﻌﯽ را ﮐﻪ رﺿﻮان ﺑﺮﯾﻢ داده ﺑﻮد را‬
‫ﻣﯿﮑﺸﻢ!‬
‫ﺑﮕﯿﺮ اﯾﺮه در ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻦ!‬
‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻗﻄﻌﯽ را از دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد!‬

‫اﯾﺮه از ﮐﺠﺎ ﮐﺮدی ﻣﺎرﻣﻮﻟﮏ! ؟‬‫_‬

‫ﻗﺮا ﮔﻤﺸﻮ زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن! ﮐﺎر ﺗﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ ﺻﺎﯾﺐ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺗﺎر را از ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺣﻠﻘﻪ ای ﻃﻼ را ﺟﺎﮔﺰﯾﻨﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫اﯾﻨﻪ ﺑﯿﺨﯽ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﺪی!‬ ‫_‬

‫ﭼﺎدر ﺣﺮﯾﺮم را روی ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻧﺪان ﻧﻤﺎی ﻣﯿﺰﻧﻢ و‬
‫ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪم ﺟﺎ ﻣﯿﺘﻢ!‬
‫ﺑﯿﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ!‬
‫_‬

‫اوﺗﻮ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدم ﺗﻮﻧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻧﯿﻢ اش ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬

‫ﯾﻐﻤﺎاا!‬
‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺻﺒﺮ اﻣﺪم ‪ ،‬ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺎ دﯾﮕﯿﺸﻪ ﺧﻮدت ﮐﻦ ﺑﺮم‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﻻﻻﯾﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت دﺳﺘﺶ را در دﺳﺘﮑﻮﻟﺶ داﺧﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻋﻄﺮ را‬
‫ﻣﯿﮑﺸﺪ!‬
‫ﺑﯿﺎ اﯾﺮه ﺑﺰن!‬
‫_‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﮐﻪ اﺧﺮﺷﻢ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺪون‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻋﻄﺮ را ﻣﯿﺰﻧﻢ!‬

‫ﯾﻐﻤﺎاااا‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﻪ اﻣﺪم ﭼﻘﺪر وارﺧﻄﺎ اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬

 ‫ای ﻻﻻﯾﺘﻢ ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدت ﮐﻠﻪ ﺷﻖ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎر ات دارد‬ ‫ﯾﻔﻤﺎ ﻣﻐﺰ ﻣﻪ ﺧﻮردی ‪ ،‬ﺑﺮو ﺧﻮ ﺑﯿﭽﺎره‬‫_‬

‫ﺗﻮﺑﻪ!‬
‫ﻣﺮگ ﺗﻮﺑﻪ! ﭼﻄﻮ ﺷﮑﺎﯾﺘﺶ ﺳﺮت ﺑﺪ ﺧﻮرد ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ!‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫**‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت زﺑﺎﻧﺶ را ﻣﯿﮑﺸﺪ و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻃﺮف اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ را اﻓﺘﺎدم! ﭘﺎک ﯾﺎدم‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت رﻧﮕﻤﺎﻟﯽ ام ﮐﺮده!‬

‫ﺳﯿﺎه ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻤﻠﻮ از ﺗﻌﺠﺐ اﺳﺖ‬

‫ِ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﻢ دو‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺎن ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫ای ﺧﺎک د ﺳﺮم ‪ ،‬اﻟﻬﯽ ﺑﻤﺮی ﯾﻐﻤﺎ‪ ،‬اﻟﻬﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮی‬
‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﺮدم!‬ ‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫وﻟﯽ ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ ﻫﻤﻪ اﻓﮑﺎرم ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ ‪ ،‬واﺳﮑﺖ ﺳﯿﺎه و رﻣﺎل ِ ﺳﯿﺎه!‬‫ِ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺎس وﻃﻨﯽ و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻣﻮﺟﯽ ﺷﺪه‪ ،‬از وﺻﻒ‬
‫ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را دروﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﭼﺎدرم را ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ درﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ارام ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﺎر داﺷﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻤﺎن ِ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺳﺮی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎن‬

‫ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻧﺪﮐﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯿﺎﯾﺪ و اﻫﺴﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ از رﻧﮓ ﮔﻼﺑﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺮخ ﮔﺮاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

 ‫ﯾﻐﻤﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺷﺮم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﻣﻨﺒﻊ اش از ﮐﺠﺎ ﺑﻮد! ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ِ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻨﻘﺪر اراﯾﺶ ﻧﮑﻦ ﻫﻮم!‬ ‫_‬

‫ﺑﺪون ﮐﺪام ﻫﺪف و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻈﻠﻮم ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﺑﺨﺪا ﺣﺴﻨﺎت ﺷﻠﻪ ﮔﯽ ﮐﺮد ﻣﻪ ﺣﺘﯽ اراﯾﺶ ﮐﺮدن را ﯾﺎد‬ ‫_‬

‫ﻧﺪارم ﻗﺴﻢ اﺳﺖ!‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﻣﯿﺸﻪ و دﺳﺘﺶ ﺳﻮی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ دراز ﻣﯿﺸﻮد ﮐﻪ‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬
‫ﻧﮑﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ اﺟﺎزه ای ﮐﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ اﺑﺮو ﻫﺎﯾﺖ زدی!؟!‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﮐﺮد!‬ ‫_‬

‫ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬
‫ﺗﻮ زﺑﺎن ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻊ اش ﻣﯿﮑﺮدی! ؟ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﺳﻪ ﻣﺘﺮ زﺑﺎن داری!‬

‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم و زﻣﯿﻦ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم!‬

‫ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺣﻠﻘﻪ ای را ﮐﻪ ﻣﻦ داده ﺑﺎﺷﻢ را ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻨﯽ!‬‫_‬

‫ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ! ﻣﻨﺘﻬﺎ ﭼﯿﺰی دﯾﮕﺮی را ﻧﺪاﺷﺘﻢ و‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ از ﻣﺠﺒﻮرﯾﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯿﻢ ام ﮐﺮدم!‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ از‬ ‫_‬

‫ﻣﺠﺒﻮرﯾﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﮐﻨﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﯾﻐﻤﺎ!‬

‫ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺣﺮﻓﺶ دﺳﺘﺶ را در ﺟﯿﺐ اش ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﯾﮏ‬

 ‫زﻧﺠﯿﺮ را ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯿﮕﺮدش!‬

‫ﻣﺎه ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﺳﺖ!ﯾﺎ درﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ِ‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ﻧﻘﺶ ِ‬ ‫ِ‬
‫ﻫﻼل!‬
‫از ﺟﻨﺲ ﻧﻘﺮه ﺑﻮد!‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭼﯿﺴﺖ! ؟‬
‫ِ‬ ‫ای‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ در ﮔﺮدﻧﺖ ﮐﻨﯽ!‬

‫ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ!‬ ‫_‬

‫ان وﻗﺖ ﻋﺎﻟﯿﺠﻨﺎب ﭼﯽ ﮐﺎره! ؟‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻤﯿﺎﺑﺶ را ﺑﻪ روﯾﻢ ﻣﯿﭙﺎﺷﺪ!‬

‫ﻫﻤﺴﺮ ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪش!‬
‫ِ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎﻧﺐ زﯾﺪ ﺧﺎن‬ ‫_‬

‫ﺣﺲ ﺧﻮب و اﮔﺮ دروغ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﻣﻤﻠﻮ از‬

‫ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﻟﺒﺮﯾﺰ از ِ‬
‫ﻏﺮور ﺷﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ اﮔﺮ ﺧﯿﺎﻻت ات را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﯿﺎوری!‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﭼﺮﺧﻢ ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫ﻣﻦ ﺧﯿﺎل ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ و ﺧﯿﺎل را ﻣﯿﺴﺎزم ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ام ارام اﯾﺴﺘﺎد‬ ‫_‬

‫ﺑﺎش!‬

‫ﺑﻪ ﻫﻮش اﺳﺘﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ! اﮔﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﯾﺎ ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺎﯾﺪ!‬ ‫_‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺰادم ﻫﺴﺘﯽ ﻧﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﮕﺬار ﺑﯿﺎﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎزم اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮم ﻫﺴﺘﯽ!‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻗﻬﺮ ﺷﺪﻧﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬

‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ای ﺣﺮﻓﺎ را‬

‫!‬ ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﭘﺲ زد! ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را اﻫﺴﺘﻪ در ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و دوﺑﺎره دور ام داد!‬
 ‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم!‬

‫ﺷﺪی!ﻣﺎه ﻣﻦ!‬
‫ِ‬ ‫اﯾﻨﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺎﻣﻞ‬‫_‬

‫ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ!‬

‫اﯾﻨﻄﻮر ﺣﺮﻓﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه! اﮔﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺎورﯾﺶ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫!‬

‫اراﻣﺶ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد!‬

‫ِ‬ ‫ﺻﺪاﯾﺶ ﺗﻐﯿﺮ ﮐﺮد و از‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﯽ ارزﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﻐﻤﺎ! ﻣﯿﺪاﻧﯽ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ‬ ‫_‬

‫از ﮐﺠﺎ ﺟﻮاﻧﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬

‫ﯾﻘﻪ اش را ﮐﻤﯽ دور ﻣﯿﮑﻨﺪ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﭘﯿﺶ روﯾﺖ‬‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ را ﯾﮏ روز ﻫﻤﯿﻦ ِ ﮐﻪ در ِ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ ﺑﻠﯽ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﺴﺨﺮه اش ﻣﯿﮑﺮد! اﯾﻦ‬
‫ﮑﻢ ﻣﺮگ داﺷﺖ ‪ ،‬و ﺗﻮ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ‬‫ﺣﺮﻓﺎ روزی ﺑﺮای ﻣﻦ ُﺣ ِ‬
‫ارزش ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﻨﮕﺮی ‪،‬وﻻ اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺖ در ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﻣﺬﻫﺐ‬
‫اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﺶ روﺣﻢ را زﺧﻤﯽ ﻣﯿﮑﺮد ‪ ،‬زﯾﺪ وﯾﺮان ﺑﻮد وﻟﯽ‬

‫ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ دوﺑﺎره از ﺳﺮ ﺑﺴﺎزﻣﺶ!‬

‫ﺧﻼف ﺣﺲ و ﺣﺮﻓﻬﺎی ‪ ،‬ﻗﻠﺒﻢ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ و ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬

‫ِ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﯽ! وﻟﯽ ﺑﺎزم‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺗﻮ روز اﺳﺘﯽ ﻣﻪ ﺷﺐ!‬

‫ﺣﺘﯽ در اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ دو ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت را‬
‫ﺑﻬﺘﺮ ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن زﯾﺪ ﺷﻮی ِ‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ!‬
 ‫دردﻧﺎک ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬

‫اﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻗﻠﺒﻢ ﻫﺰار ﺗﮑﻪ ﺷﺪ اﻏﺮاق ﻧﮑﺮده ام وﻟﯽ ﭼﺎره ﭼﯽ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﺴﺘﻢ زﯾﺪ را واﺑﺴﺘﻪ ای ﺧﻮد ﮐﻨﻢ در ﺻﻮرﺗﯿﮑﻪ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﺰﻟﻢ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻣﯿﺸﻮد!‬

‫زﯾﺪ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن رو ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎه ﻣﻦ ﻓﺮق ﺑﯿﻦ ان زﯾﺪ و ِ‬
‫ِ‬ ‫________‬

‫روی ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻗﺮار دارد زﻣﯿﻦ ﺗﺎ اﺳﻤﺎن اﺳﺖ ﭼﺮا‬

‫!‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ! ؟ﭼﺮا ﮐﻮر ﺷﺪه ای!! ؟‬

‫ان زﯾﺪ ﻣﻐﺮور ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ازاد ﺑﻮد ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫________‬

‫ﻧﺒﻮد ‪ُ ،‬ﺑﺖ َﭘﺮﺳﺖ ﻧﺒﻮد و روی اﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد‬

‫!‬

‫زﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎﯾﺖ رﯾﺨﺖ ‪،‬‬‫وﻟﯽ اﯾﻦ زﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻏﺮورش را ِ‬ ‫_____‬

‫ﻣﺘﻌﻬﺪ اﺳﺖ ﺑﻪ ُﺑ ِﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﮐَﺶ اﺳﺖ ‪ ،‬اﺳﯿﺮ‬

‫ﺷﺪه در ﭼﺸﻤﺎن ِ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ‪،‬‬
‫!‬‫ﺮﺳﺘ ْﺶ‬ ‫ُﻮن ﺗﺎ ِ‬
‫ﺣﺪ َﭘ ِ‬ ‫ﺣﺪ ُﺟﻨ ْ‬
‫اﯾﻦ زﯾﺪ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ ﺗﺎ ِ‬
‫ﺧﻮد ﻣﺠﻨﻮن!‬‫ِ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺠﻨﻮن ﺗﺮ از‬
‫ﻣﺠﻨﻮن در راه ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺰی را از دﺳﺖ ﻧﺪاد ﻏﯿﺮ از ﺧﻮدش!‬
‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ! ؟ ﻣﻦ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻪ ﺟﻼﻟﻢ را ﺑﺎﺧﺘﻢ!‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ زاﻧﻮ ﻣﯿﺰدﻧﺪ و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‬ ‫ِ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺧﻮدش زﯾﺮ ﭘﺎ ﻫﺎی ﯾﮏ ﺳﻨﮕﺪل زاﻧﻮ زده و دﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫داﻣﻨﺶ ﺷﺪه!‬
‫اب زﻣﺰم ﻣﻘﺪس و ﭘﺎک اﺳﺖ!‬ ‫ﺣﻘﺎ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ِ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ِ‬

‫ﻣﺎه َﻣ ْﻦ ُﺑ ْﺖ َﭘ َﺮ َﺳ ْﺖ!‬
‫اﯾﻦ زﯾﺪ ُﺑ ْﺖ َﭘ َﺮ َﺳ ْﺖ اﺳﺖ ِ‬
‫____‬

‫!‬ ‫و ﺑﻼﺧﺮه ای زﯾﺪ روی ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻘﻄﻪ ای زﻣﯿﻦ ﻗﺮار دارد‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺸﮑﻨﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮﺷﻢ را ﻧﻤﯿﮑﺮدم روزی در‬

‫ﺑﺎزم ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﻫﺠﻮم اورد ﭼﻘﺪر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ از‬

‫ﻣﻦ ﻗﺮﺿﺪار ﺑﻮد! اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎزی ﺳﺨﺘﯽ را راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ!‬
‫ذات ﮐﻪ ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻢ اش ‪،‬ﻧﻤﯿﮕﺬارم‬ ‫وﻟﯽ ﻗﺴﻢ اﺳﺖ ﺑﻪ ِ‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﻮﻣﻢ داﻣﻨﮕﯿﺮ زﯾﺪ ﺷﻮد!‬
‫ِ‬
‫ﻏﺮق ﻣﯿﺸﻢ ‪،‬وﻟﯽ ﻧﻤﯿﮕﺬارم زﯾﺪ وارد درﯾﺎﯾﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ان‬
‫******‬ ‫را ﻃﯽ ﮐﺮدم!‬

‫ﯾﻐﻤﺎاا ﺑﺨﺪا ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪ ﺑﯿﺎ ای ﺳﻨﺪل ات را ﺑﮕﯿﺮ!‬‫_‬

‫ﺑﺎ ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺶ ﭼﺸﻤﺶ روی ﻣﻦ و زﯾﺪ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ!‬

‫ﻔﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ! ﺑﯿﺨﯽ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﻣﺎﺷﺎءا ﭼﯽ ُﺟ ِ‬ ‫_‬

‫ﺷﺪﯾﻦ! ﻻﻻ ﺗﻮ ﺑﺘﯽ ﻫﻤﻮ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺘﻪ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺧﻮ از ﺗﺎن‬

‫ﺑﮕﯿﺮم!‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ دﺷﻨﺎم و ﻧﺎﺳﺰا ﺑﻮد را ﺣﻮاﻟﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﮐﺮدم‬

‫ﻫﻪ ﻣﮕﺮ اون ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ!! ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﺗﺮ از اﯾﻦ‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد‬
‫!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن اورد!‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﺶ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﮔﺮﻓﺖ و رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﯾﻨﮕﻪ ﺗﻮ ام ﻫﻤﯽ ﺳﻨﺪل ﻫﺎﯾﺖ را ﺑﭙﻮش ﺗﺎ ﺗﻔﺎوت ﻗﺪ ﺗﺎن‬ ‫_‬

‫ﮐﻢ ﺷﻮد!‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺮگ ﮐﻢ ﺷﻮد‬
‫ِ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻠﻢ ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم ‪ ،‬ﻋﺴﻠﻢ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪه ﮐُﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﻋﺮوﺳﯽ از ات ﺗﯿﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ای ﺧﻮد را ﻣﻬﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ!‬
 ‫ﻧﺨﯿﺮم ﻫﯿﭻ ﻧﺎوﻗﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ در ﻇﺮف ده دﻗﯿﻘﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻤﺘﺎن دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮو!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ اﻓﺮﯾﻦ ﻻﻻ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺮگ اﻓﺮﯾﻦ!‬
‫ِ‬
‫ﻫﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﯾﻨﮕﻪ!‬‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ داﻣﻦ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮای‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺶ ﺧﻢ ﺷﻮم ﮐﻪ زﯾﺪ ﻧﮕﺬاﺷﺖ!‬

‫ﺧﻮدش روی زﻣﯿﻦ زاﻧﻮ زد!‬

‫زﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺪ اﺳﺖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﺪ اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻮم؟؟‬ ‫_‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﻻﻻ ﺧﯿﻠﯽ ام ﺧﻮب اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫و ﺑﻪ اداﻣﻪ ای ﺣﺮﻓﺶ ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬

‫ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺨﻨﺪه ﺷﺪه ای دﯾﻮاﻧﻪ!‬

‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﮐﺎر دارم ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ادم ﻓﺮوش ﮐﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﻮ‬
‫ِ‬
‫ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ ﻧﺨﯿﺮ ﻻﻻ ﺧﯿﻠﯽ ام ﺧﻮب اﺳﺖ‬
‫(‬ ‫)‬

‫زﯾﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻨﺪ ﻫﺎی ﺳﻨﺪﻟﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ داﻣﻨﻢ را ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم!‬
‫ﺗﺮق و ﺗﺮوق ﮐﻤﺮه ﺷﺮوع ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ واه واه ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻤﺮاه‬
‫ﺑﻮد!‬
‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﭼﺮا ﻋﮑﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮی ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ‬ ‫_‬

‫ﮐﻦ ﺧﻮو!‬
‫زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪد و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬
 ‫اﯾﻨﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ!‬
‫_‬

‫از ﺷﺮم ﻣﺜﻠﯽ ﻟﺒﻠﺒﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدم!‬

‫زﯾﺪ ﻧﺰدﯾﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﺎزم ﺗﺮق و ﺗﺮوق و روﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻤﺮه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫اه ﺑﺲ اﺳﺖ دﯾﮕﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺪﻟﯿﻨﮓ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ دﺳﺘﺶ دور ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯿﺸﻪ و ﺳﻮی ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪه‬

‫ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫اراﻣﺶ ﺧﺎص ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ِ‬ ‫اﻫﺴﺘﻪ و ﺑﺎ‬
‫ﻤﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬار ﺑﻪ ﮐﺎرش ﺑﺮﺳﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ دوﺑﺎره ﻟﺤﻈﻪ ای‬ ‫ﻋُ ِ‬
‫_‬

‫ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ اﯾﻦ دﺳﺘﮕﯿﺮم ﺷﻮد!‬

‫دﺳﺘﺎﻧﻢ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﯾﺦ ﻣﯿﺸﻪ و دﻫﻨﻢ ﺑﺎ زﻧﺠﯿﺮ‬
‫ﻧﺎﻣﺮﯾﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫ﯾﻨﮕﻪ ﺑﺎزوی ﻻﻻﯾﻢ را ﺑﮕﯿﺮ ﺑﯿﺨﯽ ﻣﺜﻠﯽ ﺑﺖ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﺑﺎ رﯾﺸﺨﻨﺪ و ﮐﺞ ﮐﺮدن دﻫﻦ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﯾﻨﮕﻪ ﺑﺎزوی ﻻﻻﯾﻢ را ﺑﮕﯿﺮ ﺑﯿﺨﯽ ﻣﺜﻠﯽ ُﺑﺖ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻻﻻی ﺗﻮ اﺳﺖ ﯾﺎ از ﻣﻦ ﻫﻮم؟! ﭘﺲ ﺑﯿﺎ ﺧﻮدت ﺑﺎزوﯾﺶ را‬

‫ﺑﮕﯿﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎ‬
‫!‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای زﯾﺪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫زﯾﺪ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﺮد و دﺳﺖ دﯾﮕﺮم را دور ﺑﺎزوﯾﺶ‬
‫ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدش ﺑﺸﻨﻮد ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫زﯾﺪ ﻧﮑﻦ! ﺧﻮدت ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻧﺎﻣﺤﺮم اﺳﺘﯽ! و اﯾﺮه‬ ‫_‬

‫ﻫﻢ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر روی اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﺴﺎس اﺳﺘﻢ‬

‫ً‬
‫ﺧﻮاﻫﺸﺎ از ﻣﺤﺪوده ای ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻧﺸﻮ!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ِ‬
 ‫ﮔﻔﺘﯽ ﻧﻈﺮ ﺧﻄﺎ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺗﻮ دل ﻣﯿﺒﺮی روا اﺳﺖ!؟‬ ‫_______‬

‫ﺧﻮد ﮐﺮده ﺟﺮم و ﺧﻠﻖ ﮔﻨﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ!؟‬ ‫________‬

‫ﻣﮕﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ را ﻣﯿﺪاﻧﯽ ؟ﺧﻄﺎی ﺧﻮدت اﺳﺖ! ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﮑﺎحِ ﺣﻼل ﮐﻨﯿﻢ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﮑﺎحِ ﻣﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮای ﻣﻦ‬

‫در ﻣﻘﺪس ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎی ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه!‬
‫و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ ﻣﻦ ‪ ،‬ﺣﻖ ﻧﺪارد ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻨﺪ! ﺗﻮ ﺑﺮای ﻣﻦ‬
‫اﺳﺘﯽ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ اﯾﻤﺎﻧﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد!‬

‫و اﯾﻦ را ﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﺴﻨﺞ ‪ ،‬ﻣﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻼل و‬

‫ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ‬ ‫ﺣﺮام را ﺗﻔﮑﯿﮏ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ‪ ،‬در ِ‬
‫****‬ ‫ﺧﻮدت ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم اﯾﻦ را ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﯿﺪاﻧﯽ!!‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮی از ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫!‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ ﺳﺎﻟﮕﺮدش دﺳﺘﺶ را ﺳﻮی‬

‫زﯾﺪ دراز ﮐﺮد ‪ ،‬زﯾﺪ دﺳﺘﺶ را رد ﮐﺮد!‬
‫ﺟﻮاب ﻃﻌﻨﻪ ام ﭘﺲ ﭼﯿﻘﺴﻢ ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ ﻣﯿﺘﻪ! ﻫﺎن ﯾﺎدم‬
‫)_‬
‫ِ‬ ‫و در‬
‫اﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﻮد ﻫﻮم؟ ﮔﻔﺖ‬
‫(‬

‫اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ﺧﻮدت را ﺑﺎ او ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﮑﻦ! ﻗﻠﺐ ‪،‬اﻏﻮش ‪،‬‬ ‫_)‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط روح و ﺟﺴﻤﻢ ﻫﺴﺖ ﻓﻘﻂ‬

‫ﻣﺮﺑﻮط ﯾﮏ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎا او ﻣﺮﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫(‬

‫ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫اﻓﺮﯾﻦ ﻫﻤﺘﻮ‪..‬‬ ‫_‬

‫ﻣﺮگ ﻫﻤﺘﻮ ﺑﺲ اﺳﺖ دﯾﮕﻪ‬

‫!‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻋﮑﺲ دﺳﺘﻢ را از ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺎﻧﺶ رﻫﺎ‬

 ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺳﻤﺖ دروازه ﻣﯿﺮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ روﺑﺮو ﻣﯿﺸﻮم!‬
‫ﺑﺎ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫‪.‬‬

‫ﻣﺎﺷﺎءا ﻧﻈﺮ ﻧﺸﯽ دﺧﺘﺮم ﺻﺒﺮ ﮐﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ای ﺗﺎن اﺳﭙﻨﺪ‬ ‫_‬

‫دود ﮐﻨﻢ!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ رﻓﺖ و ﺑﺎ اﺳﭙﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ای ﻣﺎ دودش ﮐﺮد!‬

‫ﻧﮕﺎه ﺗﺎن ﮐﻨﺪ اوﻻدﻫﺎﯾﻢ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎن ﻧﺎﻣﺨﺪا ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ‬

‫ﺧﺪا ِ‬ ‫_‬

‫ﺷﺪﯾﻦ!!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﺑﺮﯾﻢ ﻻﻻ! ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ رﻣﺎﻟﺶ را روی ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﻦ! ﭼﺎدر ﻫﺎی ﮐﻼﻧﻢ ﺑﭙﻮﺷﯿﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﻘﯿﺐ ای ﺣﺮف ﺳﻤﺖ دروازه ﻣﯿﺮه‬

‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﻃﺒﻖ ِ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی زﯾﺪ در ﭼﺎدر ﻫﺎی ﭘﻬﻦ ﺧﻮد را‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻟﻪ ﺳﻮی دروازه ﻣﯿﺮﯾﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﭙﻮﺷﺎﻧﯿﻢ و‬

‫زﯾﺪ ﺑﻪ دروازه ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﺳﺮش رو ﺑﻪ اﺳﻤﺎن ﺑﻮد!‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺗﺮ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ ﺗﮑﯿﻪ اش را ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯿﺪارد!‬
‫دﻧﺒﺎل ِ زﯾﺪ راه ﻣﯿﻔﺘﯿﻢ!‬
‫زﯾﺪ دروازه ای ﻋﻘﺐ را ﺑﺮای ﻣﺎ ﺑﺎز ﮐﺮد!‬
‫ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺶ رو ﺑﯿﺸﯿﻨﯿﺪ! ﺑﮕﺬارﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﺮدو در‬ ‫_‬

‫ﻋﻘﺐ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ارام ﮔﻔﺖ!‬

‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ‬

‫****‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﭽﯿﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻮﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﺳﮑﻮت ﺑﺮ ﻓﻀﺎی ﻣﻮﺗﺮ ﺣﮑﻢ رواﯾﯽ‬

 ‫ﻣﯿﮑﺮد‬
‫!‬

‫اﻫﻨﮓ ﺑﻪ ﺻﺪای‬
‫ِ‬ ‫ﺳﮑﻮت ﺣﺎﮐﻢ را ﺷﮑﺴﺖ!‬ ‫ِ‬ ‫ﺻﺪای اﻫﻨﮓ‬
‫ً‬
‫اﻏﻠﺒﺎ ﻫﻤﻪ را ﺑﺎ ﺧﻮد ُﺑﺮد!‬ ‫ﻣﺮﺣﻮم اﺣﻤﺪ ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﻣﺸﺐ از ﺑﺎده ﺧﺮاﺑﻢ ﮐﻦ و ﺑﮕﺬار ﺑﻤﯿﺮم!‬ ‫______‬

‫ﻏﺮق درﯾﺎﯾﯽ ﺷﺮاﺑﻢ ﮐﻦ و ﺑﮕﺬار ﺑﻤﯿﺮم!‬ ‫______‬

‫‪______ ........‬‬

‫‪_______......‬‬

‫ﺑﯿﮕﺎه ﻧﮕﺎﻫﻢ در اﯾﯿﻨﻪ ﺑﺎ زﯾﺪ ﻗﻔﻞ ﻣﯿﺸﺪ!‬

‫ِ‬ ‫ﮔﺎه‬
‫ﻃﻮری ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت را زﯾﺪ ﺑﺎ زﺑﺎن ِ ﺑﯽ‬
‫زﺑﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ!‬
‫‪.‬‬ ‫و از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺣﺪ اﻋﻈﻢ ﮐﺎر ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﺳﯿﺪﯾﻢ!‬

‫‪40‬‬
‫ً‬
‫در اﯾﻦ زﻣﺎن ﻫﯿﭻ ﺣﺮف ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪ!‬
‫ﻣﻮﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺷﺪ ‪ ،‬زﯾﺪ از ﻣﻮﺗﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ را‬
‫ﺑﯿﺮون ﮐﺮد و ﯾﮑﯽ را زﻧﮓ زد!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﮏ ﺟﻮان ِ ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ از‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﺪ!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ِ را ﺣﻮاﻟﻪ ای ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺮد!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ‬
‫و ﻣﺸﻐﻮل ِ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫ﺑﭽﻪ ﺧﺎﻟﯿﻢ اﺳﺖ ﻋﺪﻧﺎن!‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ ای ٔ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮ ﻋﺮوﺳﯽ ﻫﻤﯽ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺮادر دوﻣﺶ ﻫﺴﺖ!‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﯽ ای‬‫_‬

‫ﺧﻮ ﺧﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‬ ‫_‬

‫دروازه ﻣﻮﺗﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد!‬

‫ٔ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ زﯾﺪ اﻣﺪ و‬
‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ام ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ ‪ ،‬زﯾﺪ ﭘﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺎ راه ﻣﯿﺮﻓﺖ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت از ای راه ﺑﺮﯾﻦ!‬ ‫_‬
 ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻻﻻ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪا ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﭘﺎ ﺑﻪ‬‫ً‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ اوﻟﺘﺮ از ﻣﺎ داﺧﻞ ِ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ و‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ!‬
‫ﺟﻮش داﺷﺖ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ!‬ ‫ِ‬ ‫اوه ﻋﺠﺐ ﺟﻢ و‬
‫ُﭘﺮ از ادﻣﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ!‬
‫ﻏﺮق ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم! ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﺮوﺳﯽ را‬
‫ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم!‬
‫ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺗﺎن ﺑﯽ ﺑﯽ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ را از ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم و‬
‫ﺟﻮان ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫ﺧﺎﻧﻢ و ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن رو ﺑﻮﺳﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫ذﮐﯿﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدت ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪاﻧﯽ!ﺧﺎﻧﻪ را ﭼﻄﻮر ﺑﻪ اﻣﺎن‬ ‫_‬

‫ﺧﺪا رﻫﺎ ﮐﺮده ﮐﺮده ﻣﯿﺘﺎﻧﻢ!‬

‫ﺑﻠﯽ ﺑﻠﯽ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺟﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ! ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻟﻄﻒ‬ ‫_‬

‫ﮐﺮدﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﺪم رﻧﺠﻪ ﮐﺮدﯾﻦ!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ و ﺑﯽ ﺑﯽ ﺟﺎن ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺳﺮﻓﻪ ای ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ دﺧﺘﺮاﻧﻪ اش‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار داد!‬

‫ﻋﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻣﻪ ﮔﮏ را ﺧﻮ ﺑﯿﺨﯽ از ﯾﺎد ﺑﺮدی ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺷﺪ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ٔ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﺎزه‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻧﺪان ﻧﻤﺎ رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺖ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ وای ﭘﯿﺸﻮﮔﮑﻢ ﭼﻘﺪر ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺪه! و ﭼﻘﺪرم ﺗﻐﯿﺮ‬ ‫_‬

‫ﮐﺮده ﻧﺎﻣﺨﺪا‬
‫!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت را ﺑﻪ اﻏﻮش ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﻈﻠﻮم و ﻃﻔﻼﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
 ‫ﺧﺎﻟﻪ ﮐُﻠﯽ اراﯾﺸﻢ را ﺧﺮاب ﮐﺮدی ﺧﻮو‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ اﻫﺴﺘﻪ د ﺳﺮش ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬

‫ﺑﯽ ﺑﯽ ﺟﺎن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ! ؟و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﺪ ﺣﺴﻨﺎت ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮد!‬

‫دﺳﺘﺶ را دور ﺑﺎزوﯾﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻏﺮور ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺪ ﺧﺎن! ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن!‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻨﮕﻪ ام اﺳﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺧﺎاﻟﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ!‬

‫واﻗﻌﺎ! ؟ ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎءا ﺑﻼﺧﺮه زﯾﺪ ﺧﺎن دم ﺑﻪ ﺗﻠﻪ داد‬ ‫ً‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻪ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺴﻨﺎت در اﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪَ م و‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﻘﯿﺐ اﯾﻦ ﺣﺮف‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮم اﺳﺖ!‬
‫ِ‬ ‫دﺧﺘﺮم ﻗﺪم رﻧﺠﻪ ﮐﺮدی! زﯾﺪ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ در ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫اه ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﻣﺎﻧﺪﯾﻦ ﺑﯿﺎﯾﻦ در ﺻﺎﻟﻮن ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ!‬

‫!‬ ‫_‬

‫*****‬

‫دﻧﺒﺎل ِ ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ وارد ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺸﯿﻢ!‬

‫ﻋﺠﺐ ﺻﺎﻟﻮن ﺑﺰرگ و زﯾﺒﺎﯾﯽ!‬
‫اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻨﻢ ﻃﻮل و ﻋﺮض ﺻﺎﻟﻮن ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﻣﺘﺮ‬
‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ!‬
‫ﺗﻌﺪاد ﺟﻤﯿﻌﺖ اﯾﻨﻘﺪر زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺻﺎﻟﻮن را ﭘﺮ ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫اﺣﺴﺎس ﺷﺮم ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺳﻮی ﻣﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻃﺒﻖ‬ ‫ِ‬
‫ﻋﺎدت ﺷﺎن ﺑﯿﻦ ﺧﻮد ﭘﺲ ﭘﺲ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ!‬
‫ﯾﮑﺠﺎی ﮔﻮﺷﻪ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ و ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﯿﻢ!‬
 ‫*****‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت از ﺧﻮﺷﯽ زﯾﺎد در ﻟﺒﺎس ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪ!‬
‫ﮔﺮم ﻗﺼﻪ ﻣﯿﺸﯿﻢ!‬ ‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ِ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺧﺎﻟﻪ ات ﭼﻄﻮر زﯾﺪ را ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﺪ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻟﯿﻢ ﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ زﯾﺪ را‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﺪ در ﺿﻤﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ِ دﺧﺘﺮان ِ ﻓﺎﻣﯿﻞ از‬

‫زﯾﺎد ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ ﻓﮑﺮ ات ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬ ‫ﺷﻬﺮت ﺧﯿﻠﯽ ِ‬ ‫ِ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫راﺳﺘﯽ! ؟‬ ‫_‬

‫وﻻ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﺣﺎﻟﯽ اﮔﺮ ﺗﻮرا ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﻫﻤﺸﺎن وارد ﺷﻮک‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻦ!‬
‫ﺣﺮف ﺣﺴﻨﺎت ﻫﺮدو ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ!‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ اﯾﻦ ِ‬
‫ﺧﺎک د ﺳﺮت ﻧﺸﻪ ﺣﺴﻨﺎت‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازد و ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺧﻮ ﺑﺎز ﺑﯿﺒﯿﻦ ﮐﻪ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﯾﺎ دروغ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و دﯾﮕﻪ ﺑﺤﺚ را اداﻣﻪ ﻧﻤﯿﺘﻢ!‬

‫******‬

‫ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﮔ َ ٔ‬
‫ﻠﻪ از دﺧﺘﺮان ﺑﺎ ﭘﺘﻨﻮس ﻫﺎی ﭼﺎی وارد‬
‫ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ داﺷﺖ!‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و‬
‫ﻗﻬﺮ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫دﺳﺘﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺑﺎ ِ‬
‫ﮐﺠﺎ ﺑﺨﯿﺮ!‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺮاه ﺷﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ! و ﻫﺎ ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮑﯽ ام ﻧﮑﺮدﯾﻢ!‬

‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺮم‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻪ ﺷﺎن دﺧﺘﺮان ِ ﺧﺎﻟﻪ و ﻣﺎﻣﺎﯾﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬

‫دﺳﺘﺶ را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺮو!‬ ‫_‬

‫اه ﻗﻬﺮ ﻧﺸﻮ ﺗﻮ ام ﺑﯿﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ در ﺑﯿﻦ ای ﺧﺎﻧﻤﺎی ﭘﯿﺮ‬ ‫_‬

 ‫ﻣﯿﺸﯿﻨﯽ! ﺑﯿﺎ ﮐﻤﮏ ﺷﻮ!‬
‫دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﺑﻠﻨﺪم ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻣﺎدر ﻣﻪ و ﯾﻨﮕﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﻪ دﺧﺘﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻤﺴﻦ ﺧﻮدش‬‫ً‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﺼﺮوف ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ‬
‫ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻪ اش را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ ﯾﻨﮕﻪ ات را زﯾﺎد ﺑﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻧﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺎدر ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ازدﺣﺎم ﺧﺎﻧﻤﺎ و دﺧﺘﺮا ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ِ‬ ‫دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و از‬
‫ﺑﻪ دﺧﺘﺮان ﭘﺘﻨﻮس ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻮﺿﯿﻊ‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭘﺘﻨﻮس ﻫﺎﯾﺸﺎن رو ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺎی و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ و‬
‫ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪن ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ﻫﻤﻪ اﻧﺠﺎ ﺟﻢ ﻣﯿﺸﻦ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫_‬

‫رو ﺑﻪ دﺧﺘﺮا‬
‫ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮاا ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎن ﻫﺴﺘﻢ!‬‫‪:‬‬

‫ﻫﺮدو اﻫﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﯿﻢ!‬

‫ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ِ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻔﺲ ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ دﺧﺘﺮا‬
‫رﺳﯿﺪﻧﺪ!‬
‫اﻣﺪﯾﺪ ﮔﺮم ﮔﻔﺘﻨﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﺧﻮش‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻋﺎری از ﺣﺮف ﻫﺎی دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﺷﺎن ﻧﺒﻮد!‬
‫(‬ ‫ﮐﺠﺎ اﺳﺘﯽ ﺷﯿﺸﮏ‬ ‫)‬

‫(‬ ‫ﮐﻢ ﻧﻤﺎ ﺷﺪی دﺧﺘﺮ‬ ‫)‬

‫(‬ ‫ﭼﻄﻮ ﻣﻘﺒﻮل ﺷﺪی‬ ‫)‬

‫(‬‫وای ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﺖ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫)‬

‫وﻗﺘﯽ روﺑﻮﺳﯽ ‪ ،‬ﺧﻮش اﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﺷﺎن ﺧﻼص ﺷﺪ ﮔﻮﯾﺎ‬

‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﮐﻤﯽ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ‬ ‫دﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﺎ ﻣﻮ ﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ ﺷﺪه و ﻇﺎﻫﺮی‬
 ‫ﺧﺎص ﮔﻔﺖ!‬‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ای ِ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ای دﺧﺘﺮ ﮐﯿﺴﺖ! ؟و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ! ﺑﺎ ﻗﺪم‬ ‫_‬

‫ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺳﻤﺖ ﺷﺎن ﻣﯿﺮم!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫دﺧﺘﺮا ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﺖ ﻣﻘﺼﺪ ﺳﮑﺘﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ! ﻧﯽ ﺑﺎﻧﯿﻦ اول‬ ‫_‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﺎ را ﺑﺮﯾﺶ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ!‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮی ﻣﻮ ﻃﻼﯾﯽ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﺎﻣﺎﯾﻢ!‬

‫_‬

‫دﺧﺘﺮی ﺑﺎ ﻣﻮ ﻫﺎی ﻃﻼی ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ِ زﯾﺒﺎ ‪ ،‬ﺟﻠﺪ‬

‫(‬ ‫)‬

‫ﮔﻨﺪﻣﯽ ‪ ،‬و ﺑﯿﻨﯽ ﻣﺘﻮﺳﻂ‪..‬‬

‫ﺳﺎره دﺧﺘﺮ ﻣﺎﻣﺎﯾﻢ!‬‫_‬

‫ﻇﺎﻫﺮ ﻓﻮق زﯾﺒﺎ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن اﺑﯽ ‪ ،‬ﻣﮋه‬ ‫ِ‬ ‫ﺳﺎره ﺑﺎ ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎه وﻟﯽ‬
‫ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽ ای ﻗﻠﻤﯽ ‪ ،‬و ﻟﺒﺎن ﮐﻮﭼﮏ!‬
‫ﻧﺠﯿﺒﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﯿﻢ‬‫_‬

‫ﺻﻮرت ﻧﻪ ﭼﻨﺪان زﯾﺒﺎ‪....‬‬

‫ِ‬ ‫ﻧﺠﯿﺒﻪ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ و‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﯿﻢ‬
‫ِ‬ ‫اﻣﯿﻨﻪ‬
‫_‬

‫اﻣﯿﻨﻪ دﺧﺘﺮی ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪی و ﺑﺎ ﺟﻠﺪی ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺮ!‬

‫ﺷﯿﺸﮏ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺣﺪﯾﺜﻪ‬ ‫ِ‬ ‫و ای ﻫﻢ‬‫_‬

‫ﺣﺪﯾﺜﻪ ﺑﺎ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﻇﺎﻫﺮ دﻟﻨﺸﯿﻦ‪..‬‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎن دﺳﺖ دادم و اﻇﻬﺎر ﺧﻮﺷﯽ ﮐﺮدم!‬

‫ﺻﺪای ﺳﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎ ﻧﯽ!‬ ‫_‬

‫اه درﺳﺖ ای ﻫﻢ ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎﻧﻢ!‬ ‫_‬

‫اﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ دﻫﻦ ﻫﻤﻪ ای ﺷﺎن اﻧﺪازه ای ﻏﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد دروغ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻨﯿﻦ دﻫﻦ ﻫﺎﯾﺘﺎﻧﻪ ﻣﮕﺲ داﺧﻞ ﻧﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﻧﺎ ﻣﻄﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫؟ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺪ ﻫﺴﺖ!ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!‬‫ِ‬ ‫ﯾﻨﮕﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺪ ﺧﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺷﻮﺧﯿﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ‬‫ِ‬ ‫ﺑﻠﯽ ﺻﺎﯾﺐ‬ ‫_‬

‫ﻫﯿﭻ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازد و ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫دل ات دﯾﮕﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻢ اﻧﻬﺎ ﺳﻮال ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺟﻮاب ﻣﯿﺪاد!‬
‫وﻟﯽ ﺣﺴﺎدت ﺷﺎن ﺑﻪ وﺿﻮح دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫ﺳﺎره ﺑﺎ ﻋﺸﻮه و ﺗﮑﺒﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮارم داد!‬
‫ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺪ ﻫﺴﺘﯽ!‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻏﺮور و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺧﻮ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ!‬ ‫_‬

‫اﻣﯿﻨﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫اﻻااا ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯾﯿﻦ ﻫﺮدوﯾﺘﺎن زﯾﺒﺎ ‪ ،‬ان ﺷﺎءا‬ ‫_‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮﯾﻦ!‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﯿﺘﻢ!‬
‫ﺗﺸﮑﺮ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﻋﺰﯾﺰم‬ ‫_‬

‫اﻣﯿﻨﻪ و ﺣﺪﯾﺜﻪ دﺧﺘﺮان ِ ﺷﻮخ و ﺧﻮش ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﻮدﻧﺪ!‬

‫وﻟﯽ ﻧﺠﯿﺒﻪ ﺳﺎره و اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﭼﻨﺎن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ اﻧﮕﺎر ارث‬
‫ﭘﺪر ﺷﺎن را ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺴﯽ را‬
‫ِ‬ ‫ﻏﺮور ﮐﺒﯿﺮ ﮐﻨﻢ!‬
‫ِ‬ ‫اﺣﺴﺎس‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ‬
 ‫ﻗﯿﺪ ﺧﻮد داﺷﺘﻪ‬
‫داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺧﯿﻠﯽ ﻗﯿﻤﺘﯽ را در ِ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﺻﺪای ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﻣﺠﻠﺲ را ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮد!‬

‫ﻫﻠﻪ دﺧﺘﺮا ﺑﺪوﯾﻦ ﮔﯿﻼس ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﺪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﺘﺎن را‬ ‫_‬

‫وﻗﺖ ﻧﺎن اﺳﺖ!‬ ‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻓﻌ ً‬

‫ﻼ ِ‬

‫ﻫﻤﺮاه دﺧﺘﺮا ﻣﯿﺮم و ﮔﯿﻼس ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ‬‫ِ‬ ‫ﺑﺪون ِ ﺣﺮف اﻇﺎﻓﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ‪ ،‬دﺳﺘﺨﺮﺧﻮان ِ ﯾﮑﺒﺎر ﻣﺼﺮف را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ!‬
‫و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺎن ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ!‬
‫ﻫﻤﻪ در ﺣﻮﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﯿﻢ! اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ دور‬
‫اﯾﺴﺘﺎدن و ﺑﺮزﺧﯽ ﺷﺪن ِ ﺳﺎره و اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ را ﻧﺎدﯾﺪه‬
‫****‬ ‫ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺘﻨﻮس ﻫﺎی ﻧﺎن واردﺷﺪﻧﺪ!‬

‫در ﺑﯿﻦ ِ ﺷﺎن ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ زﯾﺪ ﺧﻮرد ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﭘﺘﻨﻮس ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﻮی ﻣﺎ ﻣﯿﺎﻣﺪ!‬
‫ﺻﺪای اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﻣﺎﻧﻊ دﯾﺪ زدن زﯾﺪ ﺷﺪ!‬
‫ﺳﺎره ﺑﯿﺒﯿﯽ او زﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ! ؟‬‫_‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ از ﺳﺎره ﺑﻌﯿﺪ‬ ‫ﺳﺎره ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺑﺎ ﺻﺪای ارام ﮐﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺟﻮاب داد!‬

‫ﺑﻠﯽ ﺧﻮدش اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ وﻟﯽ ﺣﺴﻮدی دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم را ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﺮد!‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺎره ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﭘﺘﻨﻮس ﺳﻮی زﯾﺪ‬

‫ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﭘﺎه ﺗﻨﺪ ﮐﺮدم ‪ ،‬در ﺣﯿﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺮود ‪ ،‬ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮدم و‬
‫دﯾﺪ ﭘﺴﺮان‬
‫رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﭼﺎدرم ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪم ﺗﺎ از ِ‬
‫ﻗﻬﺮ زﯾﺪ در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫دﯾﮕﺮ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ِ‬
 ‫ﻧﺰدﯾﮏ زﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﭘﺘﻨﻮس را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬
‫زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ! ﺑﻨﻈﺮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﻦ روی‬
‫ﻗﺼﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و‬
‫رﻓﺘﻦ ﮐﺮد!‬

‫ﺑﺖ ﺧﻮد را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‬ ‫ً‬

‫ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻢ ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﯽ ﻫﯽ‬
‫ﺻﺪﻗﻪ ای ﺣﯿﺎﯾﺶ ﺷﻮم!‬

‫ﮔﻮﺷﻪ ای ﭼﺎدرم را دور ﻣﯿﮑﻨﻢ و اﻫﺴﺘﻪ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﻣﻪ اﺳﺘﻢ ﻧﺸﺮم!‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ در ﮐﺴﺮی از ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺎ‬

‫ﺳﻤﺖ ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮم!‬
‫ِ‬ ‫ﭘﺘﻨﻮس‬
‫ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫ﮐﻮه ﻗﺎف رﻓﺘﯽ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎااا ﮐﺠﺎ ﮔﻢ ﺷﺪی ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﭘﺘﻨﻮس ﺗﺎ ِ‬ ‫_‬

‫زود ﺑﺎش ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ!‬

‫زﯾﺎد ﭼﺮ ﭼﺮ ﻧﮑﻦ اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮش!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭘﺘﻨﻮس را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت اش را ﺗﻘﺴﯿﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﭘﺘﻨﻮس را دوﺑﺎره ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد ﮐﻪ از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫وﺳﻤﺖ ﺣﻮﯾﻠﯽ ﻣﯿﺮم!‬
‫ﭘﺘﻨﻮس ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮدﻧﺪ!‬
‫اه ﭘﺲ ﮐﺠﺎ ﺷﺪ دﻟﺒﺮم!؟‬ ‫_‬

‫دﻫﻨﻢ را ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﮐﻠﻤﻪ ای ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر از دﻫﻨﻢ‬

‫ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫دﻟ َﺒ َﺮم! ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ام دل ﺑﺎﺧﺘﻢ ؟‬
‫_‬

‫ﺣﺘﯽ اﻋﺘﺮاﻓﺶ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﺳﺨﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮخ ﺷﺪن ِ‬

 ‫‪**** .....‬‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺸﺪ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﺘﻨﻮس وارد ﺷﺪ و ﮔﻮﯾﺎ دﻧﺒﺎل ِ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﺸﺖ ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ان ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺟﺰ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﺮم!‬

‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ و ﺻﻮرت ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﻮق زﯾﺒﺎ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪه ام ﺑﻠﯽ اﻗﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﯾﻐﻤﺎ دل ِ ﮐﻪ روزی‬

‫!‬

‫ﺑﯿﺶ از ﺳﻨﮓ ﻧﺒﻮد را ﺑﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬او ﻫﻢ ﭼﯽ دل ﺑﺎﺧﺘﻦِ!‬

‫اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺎن روزی ﮐﻪ زﯾﺪ اﻗﺮار ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﮐﺮد و‬
‫ﻏﺮورش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ دل ﺑﺎﺧﺘﻢ!‬
‫ﻓﻘﻂ ﺟﺮأﺗﯽ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ در درﯾﺎﯾﯽ ﻋﺸﻖ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬
‫ﻗﻠﺒﻢ دﯾﮕﺮ در ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد و در دﺳﺘﺎن ِ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻢ اﺳﯿﺮ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد!‬
‫ﻼ ﻫﺮ ﭼﯽ‬ ‫وﻟﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﻮد و از ﺣﺴﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ! ؟ اﺻ ً‬
‫اﺳﻢ زﯾﺪ در ان‬
‫ﺑﺎدا ﺑﺎد! ﺣﺘﯽ ﮔﻨﺎه ﮐﺮدﻧﻢ ام زﯾﺒﺎ اﺳﺖ وﻗﺘﯽ ِ‬
‫ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ زﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﻣﻮج ﻫﺎی ﺧﻨﺪه در ان ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‬
‫اﻫﺴﺘﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد!‬

‫ﻋﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻤﯿﺘﯽ! ﺑﮕﺬار اﯾﻦ ﺑﺎر‬ ‫_‬

‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺶ اﯾﺪ!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را رﯾﺰ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪه ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ!‬
‫ﭼﯽ اﺳﺖ! ؟ﻧﮑﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﻮر ﺷﺪن را ﮐﺮده!‬ ‫_‬
 ‫ﺣﺪ اﺧﺮ ﮐﻼن ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ﺗﻮﻗﻊ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ِ‬
‫ﮐﻠﻤﺎت را از ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫ﮔﺮو ﮔﺬاﺷﺘﻢ!‬
‫وﻟﯽ اون ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ را ﭘﯿﺸﺶ َ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺎز ﺑﮕﻮ ﺟﺎن ِ ﻣﻦ!‬ ‫_‬

‫!‬‫ﭼﯽ را ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭘﺘﻨﻮس را ﺑﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﭘﺘﻨﻮس را ﻣﯿﺘﻪ و دﻟﻨﻮاز ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫اﻧﺪر دل ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫درون و ﺑﯿﺮون‬
‫ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺳﺖ!‬
‫ﻣﻮﻻﻧﺎ‬
‫(‬ ‫)‬

‫دﻟﺒﺮ ﺳﻨﮕﺪل ﻣﻦ رام ﻣﯿﺸﯽ ﯾﺎ ﻣﻦ در ﺧﻮاﺑﻢ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ وﺻﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﯽ زﯾﺪ را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﮕﺬارم!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫اﻟﻔﺎظ زﯾﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺪ رﻗﻢ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎ و‬
‫اﺳﻢ ﻋﺸﻖ را ﺑﯿﻦ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺑﻪ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﻃﻮری ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫دﯾﻮار ﻫﺎی ﻓﻮﻻد اﺳﯿﺮ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﻧﻪ دﯾﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﮐَﺶ ﺷﺪه دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ اﻓﺴﺎرش را‬
‫ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﻣﻬﺎر ﺷﺪﻧﺶ از ﺗﻮاﻧﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫******‬

‫ﻧﺎن ﺧﻮرده ﺷﺪ و ﺳﻔﺮه ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﺎز و ﺳﺮود اﻏﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد دﺧﺘﺮان در ﻣﯿﺪان ﺟﻤﻊ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯿﺮﻗﺼﻨﺪ ﺑﻨﻈﺮ ﻓﺎﻣﯿﻞ ِ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ!‬
‫*****‬
 ‫ﺻﺪای ﻫﻮرای اﻃﻔﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺧﺒﺮ از اﻣﺪن ﻋﺮوس و‬
‫داﻣﺎد را ﻣﯿﺪاد!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ‪ ،‬ﺣﺪﯾﺜﻪ و اﻣﯿﻨﻪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫اﻣﺪن ِ ﻋﺮوس و داﻣﺎد ﺑﻮدﯾﻢ!‬
‫ﺳﺎره و اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﮐﻤﯽ از ﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫دراﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ درک ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺳﺎره و اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﻧﺪارد!‬
‫ِ‬ ‫ﭼﻨﺪان ﻣﯿﺎﻧﻪ ای ﺧﻮب‬

‫اﻧﺘﻈﺎر اﻧﺪﮐﯽ ﻋﺮوس و داﻣﺎد رﺳﯿﺪﻧﺪ!ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻒ زدن ِ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺟﻤﯿﻌﺖ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد!‬
‫ﺑﺎ داﺧﻞ ﺷﺪن اﻧﻬﺎ ﯾﮏ ﮔﻠﻪ ﭘﺴﺮ وارد ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ام در ﮔﺮوپ ﺷﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و در ﺑﯿﻦ ﺷﺎن‬
‫اﻓﺘﺎب ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ دو ﺑﯿﺘﯽِ را ﺑﺎ ﺧﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم!‬

‫زﻣﺎ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ورﺗﻪ ﮔﻮری‬ ‫______‬

‫ﺟﺎﻧﺎن ﺎﯾﺴﺘﻪ دی ﮐﻪ رب زه ﻟﯿﻮﻧﯥ ﮐ ﻣﻪ!!‬ ‫_______‬

‫ﺳﺎز و رﻗﺺ ﺷﺮوع ﺷﺪ! دﺧﺘﺮان و ﭘﺴﺮان ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و‬

‫ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﻧﺪ!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ در ﻣﯿﺪان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻏﺮق ِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ و‬

‫ﺧﻮﺷﻰ ﺟﻤﯿﻌﺖ رﻗﺼﺎن در ﻣﯿﺪان ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﺣﺴﻨﺎت‬
‫دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺣﺴﺮﺗﻢ را ﺗﯿﺮه ﮐﺮد!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﻫﻠﻪ ﺧﻮده ﺑﻪ زﯾﺪ ﺑﺮﺳﺎن!‬ ‫_‬

‫وارﺧﻄﺎ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﭼﺮا ﭼﯿﺸﺪه!‬ ‫_‬

‫اﻧﺠﺎ را ﺑﯿﺒﯿﻦ!‬ ‫_‬

 ‫ﺳﻤﺖ ﺟﺎی ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﺸﺎﻧﯿﺪه ﺷﺪ!‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﻈﺮم‬
‫ﻫﻤﺮاه زﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد! وﻟﯽ زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﺎره‬
‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ‬ ‫دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﭼﯿﻦ ﺷﺪه‬
‫ﮔﻮش ﻣﯿﺪاد!‬
‫ﺑﺮو دﯾﮕﻪ ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎد اﺳﺘﯽ ای ﺳﺎره ﭼﻨﺪان ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﭘﺎک ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮف‬
‫ِ‬ ‫ﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم!‬ ‫ای ﺧﺎک د ﺳﺮم ﭼﺮا ﻗﺒ ً‬
‫ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﺮم!‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﻢ و ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﻢ ﺻﺪای ﺳﺎره را ﮐﻢ و ﺗﻢ ﻣﯿﺸﻨﻮم!‬

‫ﭼﺮا ﺳﻮﯾﻢ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ ﺧﺎﻧﻤﺖ ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ!! ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد!‬

‫اﯾﺴﺘﺎدن را ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺪﯾﺪم و ﺧﻮده ﺑﻪ زﯾﺪ رﺳﺎﻧﺪم ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫ﺑﻠﻨﺪ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺨﯿﺮ ﺳﺎره ﺟﺎن‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﻻی زﯾﺪ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ اﯾﻤﺎﻧﻢ دارم! ﻣﻄﻤﯿﻨﻢ ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﮕﺎه‬

‫ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ زﯾﺪ! ؟‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ اﯾﻦ ﺣﺮف ‪ ،‬ﺑﺎزوﯾﺶ را آرام ﺑﯿﻦ ِ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺤﮑﻢ‬
‫ﻣﯿﮕﺮم‬
‫!‬

‫ﺳﺮ ﻓﻠﻢ اﺳﺖ دارم ﺑﺮﯾﺖ‬

‫وارد ﺷﻮک ﺷﺪ ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﻨﻮز ِ‬ ‫زﯾﺪ ِ‬
‫زﯾﺪ ﺧﺎن‬
‫!‬

‫ﺷﺪه ﺳﺎره‬
‫ٔ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت ﺳﺮخ‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ام را از زﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺮم و‬
‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ!‬
‫ﺳﺎره ﺟﺎن ﺗﻮ اﯾﻨﺠﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ!! ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺮاه زﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم!‬

‫ِ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬ ‫_‬

‫ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن و ﮐﻨﺎﯾﻪ زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ!‬

 ‫ﻋﻪ ﻋﻪ‪ ،‬ﮔﻠﻢ اوﻻً ﮐﻪ زﯾﺪ ﻧﻪ و زﯾﺪ ﺑﺮادر ‪،‬روی اﺳﻤﺶ‬ ‫_‬

‫دوﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﯾﮏ ِ‬

‫ﻣﺮد‬ ‫ً‬ ‫ﺣﺴﺎس اﺳﺘﻢ! و‬
‫ﮔﭗ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻮم؟!‬ ‫ﻣﺘﺤﻞ ﭼﻨﺪان ِ‬
‫زﯾﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬
‫ﺑﺮای ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮزﺧﯽ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﺎره ﻣﺴﯿﺮم را ﺗﻐﯿﺮ ﻣﯿﺘﻢ و رو‬
‫ﺑﻪ رو زﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫دور ﮔﺮدﻧﺶ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﻢ رﻣﺎﻟﺶ را ِ‬
‫ﺳﺎره ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺟﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ای ﮐﺎرا ﻧﯿﺴﺖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪم را ﭘﻬﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ﻧﻪ ﺳﺎره ﺟﺎن‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﮔﺮ ﺑﻪ دل ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی ﻣﺰاﺣﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ‬ ‫_‬

‫داری ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫ﺳﺎره ﭼﯿﯿﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ و را َﻫﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮد!‬

‫(‬ ‫)‬

‫ﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻢ‬ ‫ﺣﻀﻮر زﯾﺪ را ﮐﺎﻣ ً‬

‫ِ‬
‫اااه دﺧﺘﺮی ِﺳ ِﺮﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﺎل ِ ﻣﺮدم ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺪوزد!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ ﻟﻄﻔﺎاااااااا!‬

‫ِ‬ ‫ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟!‬ ‫_‬

‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﻢ ﭼﯽ ﮔﻠﯽ را ﺑﻪ اب دادﯾﻢ!‬

‫ﭼﯽ اﺳﺖ ﻫﺎاا ﻣﻪ را ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎر داﺷﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم!‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺶ ﻗﻔﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ! و‬

‫ارام ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﻇﺎﻟﻢ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺑﻪ اﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪم ﻣﯿﮑﻨﯽ و ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﭼﻨﺎن در‬ ‫_‬

‫زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﯾﻢ ﻣﯿﺸﮑﻨﺪ! ﺑﮕﻮ ﭼﯽ را‬

‫در ﺳﺮ داری! اﯾﺎ اﯾﻦ اﻧﺼﺎف اﺳﺖ! ؟‬

‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪی؟ دﯾﺪم از ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯿﺶ ﺧﻮش‬ ‫_‬

 ‫ﺑﻨﻈﺮ ﻧﻤﯿﺮﺳﯽ ‪ ،‬ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﻤﮏ ات ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ! ؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻤﻤﻢ ﺑﻠﯽ!‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ او ﻃﺮف ﺑﯿﺒﯿﻦ! دﺧﺘﺮا ﻫﻤﺴﺮت را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺸﺎن‬ ‫_‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ!‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻣﯿﮕﻢ‬
‫دﺧﺘﺮا َﺑﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﭼﭗ ﺑﯿﺒﯿﻨﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫ﮐﻮ دﺧﺘﺮا ﺧﻮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ! ؟‬

‫ای ﮐﻠﻤﻪ ای ﻫﻤﺴﺮم ﭼﺮا ِورد زﺑﺎﻧﻢ ﺷﺪه! ؟‬

‫ﻼ ﭼﺮا روی رﻓﺘﺎر ﻫﺎﯾﻢ ﮐﻨﺘﺮول ﻧﺪارم ؟‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﮐﺪام ﻫﻤﺴﺮ ﻫﺎن؟!‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮی ﭼﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﺣﺴﻮد ﺷﺪم ﻣﻨﯽ ﮐﻪ در ﻋﻤﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ‬
‫اﺳﻢ ﺣﺴﺎدت را ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ!‬ ‫ِ‬

‫زﯾﺪ دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺮد و ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬

‫دﯾﻮار ﻓﻮﻻد ﻫﻢ ﭼﺎره ﺳﺎز ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ‪،‬دﯾﮕﺮ‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﺎش!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﺴﺖ ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪه ام!‬

‫!‬

‫ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ در دﻟﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮده!‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﯽ را ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ روی ﺧﻮد ﻧﻤﯽ اورد!‬
‫ﺣﺼﺎر‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻨﺎر زﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎد ﺑﻮدم و دﺳﺘﻢ در‬
‫ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ِ‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻗﺮار داﺷﺖ!‬
‫ارام ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫زﯾﺪ!‬‫_‬

‫ﻤﺮ زﯾﺪ ﺑﮕﻮ!‬

‫ﻋُ ِ‬
‫_‬

‫ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻻ ﻣﺬﻫﺐ! ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮد ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮان ِ اﯾﻨﻘﺪر‬

 ‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ را ﻧﺪارد!‬
‫ﻣﯿﺸﻪ دﺳﺘﻢ را رﻫﺎ ﮐﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺟﻮره اش اﯾﺴﺘﺎد اﺳﺖ!‬

‫ٔ‬ ‫ﻧﻮچ ﻧﻤﯿﺸﻪ! ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﺑﮕﺬاری‬

‫ﻣﯿﮕﺬاری ﻫﻮم؟؟‬

‫ﻗﻠﺐ ﺿﻌﯿﻔﻢ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ!‬

‫ﺑﺎزم اﺗﺶ ﺣﺴﺎدت ِ‬
‫ﺣﺲ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺑﺎﻻی زﯾﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم!‬
‫ﻋﺠﺐ ِ‬

‫اﯾﻨﺒﺎر ﻣﻦ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ و دﺳﺘﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﻦ ِ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬
‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ ﺣﺎل ِ ﻃﻔﻞ ِ را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ ﻓﻘﻂ ﻣﺎدرش را‬
‫دارد و دﺳﺘﺶ را ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﻏﻔﻠﺖ اش‬
‫!‬‫ﺑﺎﻋﺚ از دﺳﺖ دادن ِ ﻋﺰﯾﺰش ﻧﺸﻮد‬

‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ!‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ‪ ،‬وﻻ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ِ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺣﺮام اﺳﺖ ‪،‬ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ِ دﺳﺘﺶ‬
‫ﻏﺮق ِ ﮔﻨﺎه ﻣﯿﺸﻮم!‬
‫ﻣﯿﺨﺮم ﮔﻨﺎه را ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ِ ﻣﯿﻞ ﮔﻨﺎه را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﯿﺨﺮم!‬
‫ﮔﻨﺎه را ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم را دادم‬
‫اﯾﻨﻘﺪر وﻗﺖ ﺗﺎوان ِ ِ‬
‫اﯾﻦ ﻫﻢ روﯾﺶ!‬
‫ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﻋﻤﻪ ﻧﺨﯿﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻤﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ در‬
‫!‬

‫ﺣﻘﻢ ﻇﻠﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﮐﺮدﻧﺪ!‬

‫ﭼﯽ ﮐﺴﯽ ﺣﺴﺎﺑﺶ را ﭘﺮﺳﯿﺪ! ؟‬

‫ﮔﻨﺎه ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﺬار اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﮔﻨﺎه ﮐﻨﻢ ‪ِ ،‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻌﺒﻪ‬
‫!‬ ‫ِ‬
‫ﮔﻨﺎه ﮐﻪ ﺗﺎ اﺧﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻢ و ﻫﺮﮔﺰ از اﻧﺠﺎم دادﻧﺶ‬
‫ِ‬
‫ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ!‬
 ‫ﮔﻨﺎه ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ!‬ ‫ِ‬
‫ﻧﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ِ ﮐﻠﻤﻪ ای ﻋﺸﻖ‬
‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﮔﻨﺎه ﮐﻨﯿﺪ ‪ ،‬ﻫﻮس را اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ و ُﻣﻬﺮ ﻋﺸﻖ را‬
‫روی ان ﺑﺰﻧﯿﺪ!‬
‫ﺑﯿﻦ ِ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ و ﻋﺸﻖ ِ ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ اﺳﻤﺶ اش را روی‬
‫ﻫﻮس ﻫﺎﯾﺘﺎن ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﮔﻨﺎه ﺑﺮای ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ ِ دﺳﺘﺎن ِ زﯾﺪ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ!‬
‫اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺒﮏ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ‬
‫اﻓﮑﺎر ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯿﮑﺸﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﮔﻨﺎه ﺗﻌﺒﯿﺮش ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﻏﺬ در اب ﻣﺤﻮ ﮐﺮد!‬

‫ِ‬ ‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای زﯾﺪ اﻓﮑﺎرم را‬
‫ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم ﻣﯿﺘﺮﺳﺪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺶ را ﺑﯿﻦ ِ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻮه‬ ‫_‬

‫ﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارد! ؟‬

‫ﻣﻄﻤﯿﻦ و ﻣﻐﺮور ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﮔﺮ ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ِ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻮه ﮔﺮ ﺣﺘﯽ ذره ای از‬ ‫_‬

‫ذﻫﻦ اش درﮔﯿﺮ ﺷﻮد ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺧﻮد را ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ! ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻠﮑﻬﺎﯾﻤﺎن دارم ﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﻪ را ﺧﻮاﻫﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد! و ﺑﺎ ﺻﺪای دﻟﻨﻮازش ﮐﻪ ﺑﺮای‬

‫ﻣﻦ ُﺣﮑﻢ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ را داﺷﺖ ﮔﻔﺖ‬

‫اه ﯾﻐﻤﺎا اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﯽ وﻟﯽ ﺑﺎزم ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻗﻠﺒﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﯿﺸﮑﻨﯽ!!‬‫ِ‬ ‫را‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ وﺟﻮدم ﻣﻤﻠﻮ از ﺗﻮ ﻫﺴﺖ وﻟﯽ ﺑﺎزم ﺧﻮدت را از‬
‫ﻣﻦ درﯾﻎ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﯿﺪن ِ اﯾﻦ اﻟﻔﺎظ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫ِ‬ ‫ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮی َﺳﺮﮐَﺶ اﺳﺖ وﻟﯽ‬ ‫ِ‬ ‫ﺧﻮد اﻟﻔﺎظ از‬
‫ِ‬ ‫ﺷﯿﺮﯾﻨﺘﺮ ‪ ،‬از‬
‫ﺑﺎزم ﺑﺎ ﺑﯽ رﺣﻤﯽ ﺗﻤﺎم ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ات را ﻣﯿﺮاﻧﯽ!‬
 ‫در ﮐﺪام ﻣﺬﻫﺐ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻇﻠﻢ روا اﺳﺖ ؟‬
‫!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ارام و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ‬

‫ِ‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺑﺎر ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﺎ‬
‫ﺷﺮم دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﻫﻤﻪ ای ﻫﺴﺘﯽ ام را ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ِ‬
‫ﻣﺮد ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻢ!‬ ‫ِ‬

‫اﻧﮑﻪ ﺑﻪ دل اﺳﯿﺮﻣﺶ‬ ‫_________‬

‫در دل و ﺟﺎن ﭘﺬﯾﺮﻣﺶ‬

‫ﻤﺮ ﻣﻦ‬
‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻋُ ِ‬
‫ﺑﺎز ز ﺳﺮ ﺑﮕﯿﺮﻣﺶ!‬
‫ﻣﻮﻻﻧﺎ‬ ‫(‬ ‫)‬

‫ﺗﻌﺠﺐ در ﭼﺸﻤﺎن ِ زﯾﺪ داد و ﺑﯿﺪاد ﻣﯿﮑﺮد!‬

‫دﺳﺘﺶ را رو ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ!‬
‫زﻣﺰﻣﻪ وار ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺑﺎز ﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮ ‪ ،‬ﻧﻘﺶ ِ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻋﺸﻮه ِ‬
‫ﺑﺎﻻ ِ‬ ‫_______‬

‫دراز ﻣﻦ‬
‫ِ‬
‫‪.....‬‬ ‫ﻗﺼﻪ ای ُزﻫﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ارام اداﻣﻪ دادم!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ را ﺑﺎز ﮐﻦ ﭼﺮا ﻣﯿﺒﻨﺪﯾﺶ!‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﯿﺎﻫﺶ را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﺑﺴﺘﻤﺶ ‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺧﻮاب ﺑﻤﺎﻧﻢ و‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺪار ﻧﺸﻮم!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﺮﻣﮕﯿﻦ ِ ﺑﻪ روﯾﺶ ﻣﯿﭙﺎﺷﻢ و دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ‬‫ِ‬
‫ﺳﻤﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬زﯾﺪ را ﺑﺎ اﻓﮑﺎرش ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﮕﺬارم و‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﺮم!‬
‫******‬

‫وﻗﺖ اﻣﺪن ِ ﻋﺎﻗﺪ و‬

‫ﺷﺐ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﺧﺮ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﺮ ِ‬
‫زﻣﺎن ِ ﺑﺴﺘﻦ ﻧﮑﺎح ﺑﻮد!‬
 ‫ﻋﺮوس و داﻣﺎد را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮردن ِ ﻏﺬا ﺑﻪ اﻃﺎق ﺑﺮدﻧﺪ!‬
‫ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا در ﯾﮏ اﻃﺎق ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ و‬
‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ!‬
‫ﺳﺎره و اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﺑﯿﻦ ِ ﺧﻮد ﻗﺼﻪ داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﻢ‬
‫ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺨﺪا ای ﻗﺪو را ﻧﺎق ﺑﯿﺎب ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﺘﻮ ﺑﺪ ﺑﺪ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻪ اﻻ ﺷﯿﺸﮏ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺶ دﻟﺶ اﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎن ﺑﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﭼﯽ ﮐﺮده ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ!‬

‫ﻣﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ و ﺣﺴﻨﺎت ‪ ،‬ﺣﺪﯾﺚ و اﻣﯿﻨﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﻧﺪ!‬
‫دروازه ای اﻃﺎق ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻪ و ﺧﺎﻟﻪ داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﻪ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﺑﺮو زﯾﺪ ﮐﺎر ات دارد! ﺑﯿﺮون اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن اﻣﺪم!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و رو ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﭘﺲ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﻏﯿﺒﺘﻢ را ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای ﺣﺪﯾﺜﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺑﺮو ﮐﻪ ﯾﻮﺳﻒ زﻣﺎﻧﻪ ﮐﺎرت دارد!‬ ‫_‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ را از دﺳﺖ ﻧﺘﯽ!‬

‫راه ﺣﻮﯾﻠﯽ را در ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪم و ِ‬
‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭘﺮﯾﺸﺎن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد!‬ ‫زﯾﺪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ و‬
‫ﺳﺮﻓﻪ ای ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ! ﻣﺘﻮﺟﻪ ام ﻣﯿﺸﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﮐﺎرم داﺷﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﮐﻮﺷﺶ ﺣﺮف زدن ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ِ‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ و‬
‫ِ‬
 ‫وﻟﯽ ﺑﻨﻈﺮ زﺑﺎﻧﺶ ﯾﺎری ﻧﻤﯿﮑﺮد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎا ﺑﯿﺒﯿﻦ‪..‬‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﺣﺮﻓﺶ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ!‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ‬‫دوﺑﺎره ِ‬
‫ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﺑﻠﯽ رﺿﻮان ﻣﯿﺸﻨﻮم!‬ ‫_‬

‫‪_ ......‬‬

‫رﺿﻮان ‪ ،‬ﯾﮏ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﮔﻔﺘﻨﺶ اﯾﻨﻘﺪر اﺳﺎن‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫‪__ ......‬‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ ﻣﻪ ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﻢ‬ ‫_‬

‫‪____ .....‬‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺳﻮﯾﻢ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯿﺪارد و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫رﺿﻮان ﻣﯿﺨﺎﯾﻪ ﻫﻤﺮاﯾﺖ ﮔﭗ ﺑﺰﻧﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬

‫ﺳﻼم رﺿﻮان!‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺧﻮاﻫﺮم! ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﮑﺮ! ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺧﻮب اﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻫﻤﻪ ﺧﻮب‬ ‫_‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬

‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﺑﻠﯽ ﻣﻪ و ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻫﻤﻪ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﻢ!ﺑﺸﻨﻮ ﯾﻐﻤﺎ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮاﯾﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺧﻮب دﻗﯿﻖ ﮔﻮش ﮐﻦ!‬

‫ﺧﻮش در اﻧﺘﻈﺎر ام ﻧﯿﺴﺖ دﻓﻌﻪ‬

‫ِ‬ ‫داﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎزم ﮐﺪام ﭼﯿﺰی‬
‫ای ﻗﺒﻞ ام ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺣﺮف ﻣﯿﺰد!‬
‫ﺑﻠﯽ ﺑﮕﻮ ﻣﯿﺸﻨﻮم!‬ ‫_‬
‫اﻣﺮوز ﻋﻤﻪ ات ﺑﺎ ﭘﻮﻟﯿﺲ اﻣﺪه ﺑﻮد! زﯾﺪم ﺧﺒﺮ دارد ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ‬
‫_‬

‫ﭼﺮا ﺑﺮﯾﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ!‬

‫ﻫﻤﺮاه زﯾﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﻧﮑﺎح ﮐﻨﯽ!‬
‫ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ از ات ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﺧﻮدت ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن‬
‫ﮐﺎر ﻣﺎ در‬
‫را ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ اﮔﺮ ﺳﻨﺪ ﻧﮑﺎح در دﺳﺖ ﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ِ‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﺷﺎن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ! ﺑﺎزم ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﭘﺸﺘﯿﺒﺎن‬
‫ﻧﺪاری ‪،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی اﺗﻔﺎق ِ ﻣﻤﮑﻦ ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﺣﺮف ﻫﺎی رﺿﻮان ﺑﺮاﯾﻢ ﮔُﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫اﺳﻢ ﻋﻤﻪ و ﭘﻮﻟﯿﺲ اﺣﺴﺎس ﺗﺮس ﮐﺮدم وﻟﯽ در‬ ‫از ﺷﻨﯿﺪن ِ‬
‫!‬‫ﺣﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﺑﻮد‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﻣﯿﺸﻨﻮی!!‬‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺷﻨﯿﺪم!‬
‫_‬

‫ﺗﺼﻤﯿﻤﺖ ﭼﯽ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ!‬
‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ و ارام ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻣﺠﺒﻮرﯾﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ! ﺧﻮدت ﺧﻮد ﻣﺨﺘﺎر ﻫﺴﺘﯽ ‪،‬‬ ‫_‬

‫اﺳﻢ رﺿﻮان داری!‬‫ﺑﺮادر ﺑﻪ ِ‬

‫ِ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻦ‬

‫دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ وﺟﻮدم ﺗﺰرﻳﻖ ﺷﺪ!‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫_‬

‫ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺳﻮی زﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬
‫وارﺧﻄﺎ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺨﺪا ﻗﺴﻢ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮐﺪام ﻧﯿﺖ ﺑﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬ ‫_‬

‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد رﺿﻮان ﺑﻮد!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﮑﺎح‬
 ‫اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺠﺒﻮرت ﮐﻨﺪ!‬

‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از وارﺧﻄﺎﯾﯽ زﯾﺪ! ﻧﮑﺎح ﺑﺎ ُﺑﺖ َﭘ ِ‬

‫ﺮﺳﺖ‬
‫ﺧﻮد ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﯾﻦ وﺟﻮد داﺷﺖ؟‬ ‫!‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫زﯾﺪ ارام ﺑﺎش!‬‫_‬

‫زﯾﺪ ﭼﻨﺎن ارام ﺷﺪ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎﻻی اﺗﺶ اب را اﻧﺪاﺧﺖ!‬

‫ﺑﺎ ﺗﺘﻪ و ﭘﺘﻪ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﯾﻌﻨﯽ‪ ..‬ﻫﻢ‪ ..‬راﯾﻢ ﻧﮑﺎح ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺎ زﺑﺎﻧﺖ ﺑﮕﻮ!‬

‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫!‬ ‫ﺑﻠﯽ‬
‫_‬

‫زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪﯾﺪ و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ!‬

‫دﺳﺘﻢ را ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫زﺑﺎﻧﻢ از ﺧﻮﺷﯽ ﻧﻤﯿﭽﺮﺧﯿﺪ ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎن دادم‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه!‬

‫!‬‫اﻧﮕﺸﺘﻢ را روی ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﮕﺬارم‬
‫اﯾﺸﺸﺸﺸﺶ ﭼﭗ ﺑﺎش ﮐﺴﯽ ﻧﺸﻨﻮه!‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻤﻤﻤﻤﻢ!‬ ‫_‬

‫ﮐﻠﻤﻪ ای ﺧﺎﻧﻤﻢ ﻋﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺰاﺟﻢ ﺧﻮش ﺧﻮرد!‬

‫ٔ‬
‫اﻣﺸﺐ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ! ؟‬ ‫_‬
 ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﭼﯽ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ وﺻﻒ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﻧﮑﺎح ‪ ،‬دﻟ َﺒﺮم ﻧﮑﺎح!‬ ‫_‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮخ ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫ﺳﮑﻮت ات را ﭼﯽ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﻢ ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم؟اﯾﺎ زﯾﺪ را ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﻏﻼﻣﯽ ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﯽ؟؟؟‬

‫ﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺪ ﺟﻢ ﻣﯿﺸﻪ و ارام ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ِ‬
‫ﻧﻪ ؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻤﻤﻢ ﺑﻠﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﯿﺮﻓﺖ!‬

‫ﺮد زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺲ اﺳﺖ!‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﻤﯿﻨﻘﺪر ازار دادن ِ َﻣ ِ‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫زﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی ﺑﺪون ِ ﻧﮑﺎح! ؟‬ ‫_‬

‫دوﺑﺎره اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ و ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﻣﻪ را ﺑﻪ ﺑﺎزی ﮔﺮﻓﺘﯽ!‬‫_‬

‫ﻧﻮچ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﯽ ﻗﺒﻮل ام داری!‬ ‫_‬

‫ﻣﻦ ﯾﻐﻤﺎ ‪ ،‬زﯾﺪ را ﺳﻠﻄﺎن ِ ﺧﻮد ﻗﺒﻮل دارم ﻧﻪ ﻏﻼم!‬

‫ﺻﻮرت زﯾﺪ از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪ!‬

‫اﻣﺎده ﻫﺴﺘﯽ! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ! اﻣﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺒﺮ دارد! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﻣﻮج ﻫﺎی ﺧﻨﺪه در ان ﻫﻮﯾﺪا ﺑﻮد ارام ﮔﻔﺖ‬ ‫_‬

‫‪.‬‬ ‫ﻧﺨﯿﺮ ﺑﺮو ﻣﺎدر ﺟﺎن را ﺻﺪا ﮐﻦ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﻔﻬﻤﺎﻧﻢ‬ ‫_‬

 ‫درﺳﺖ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺻﺎﻟﻮن‬
‫ِ‬ ‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ را ﻣﯿﺘﻢ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫رﻓﺘﻢ!‬
‫ﭼﺎدر ﺑﺰرگ ﺑﭙﻮﺷﯽ!‬
‫*******‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﺻﺎﻟﻮن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺧﺎﻟﻪ را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ﻧﻈﺮم روﯾﺶ ﻣﯿﻔﺘﻪ!‬
‫ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪن اﻫﺴﺘﻪ‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺮم! ﺑﺎ‬
‫ﻣﯿﮕﻢ!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن زﯾﺪ ﺻﺪاﯾﺘﺎن ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ دﺧﺘﺮم!‬ ‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رو ﺑﻪ زﻧﺎن ِ ﻫﻤﺴﻦ و ﺳﺎﻟﺶ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺑﭽﯿﻢ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ! ﻣﯿﺮم ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی اﻫﺴﺘﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻢ راه اﻓﺘﺎد!‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دروازه رﺳﯿﺪﯾﻢ! ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪم و رو ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻪ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﯾﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﺮه!‬

‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ و‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭘﺎﻧﺰده دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم! زﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﮐُﻨﺪ‬
‫!*****‬ ‫ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ! ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻣﯿﺰد‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ وارد دﻫﻠﯿﺰ ﺷﺪ! ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را از ﺷﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ‬

‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬
‫!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺑﺮو دﺧﺘﺮم ﭼﺎدر ﻧﻤﺎزت را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻦ! ﻣﻪ ذﮐﯿﻪ را ﻣﯿﺎرم‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ِ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺮم و ﺧﻮد را ﻣﯿﺎن ﭼﺎدرم ﭘﻮﺷﺎﻧﺪم!‬‫ِ‬

 ‫ﺳﻤﺖ دﻫﻠﯿﺰ رﻓﺘﻢ! ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد!‬
‫ِ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ زﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﯿﻘﺴﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﮐﻪ اﺛﺮات ﻗﻬﺮ در‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ دﯾﺪه ﻧﻤﯿﺸﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻟﻪ و ﺧﺎﻧﻢ ذﮐﯿﻪ رﻓﺘﯿﻢ‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ!‬
‫دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮔﻠﻢ!‬
‫ِ‬ ‫راه ﻫﺮ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺒﻮﻟﻢ ‪ِ ،‬‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺸﺮم‬‫_‬

‫ذﮐﯿﻪ دﺧﺘﺮم را ازار ﻧﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺑﯽ ﺟﺎن ﻣﻪ ﺧﻮ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺑﯿﺮون راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ!‬

‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ دﺳﺘﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ در ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ!‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻮﭼﮏ رﻓﺘﯿﻢ!‬ ‫ﺑﻌﺪ از زﻣﺎن ِ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﯾﮏ اﻃﺎق ِ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﭘﺎﯾﯿﻦ داﺧﻞ ﻣﯿﺸﯿﻢ!‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ!‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ!‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻟﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن و ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻨﺪ ‪ِ ،‬‬
‫و ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ اﻧﺪازم!‬
‫زﯾﺮ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫اﻓﺮاد اﻃﺎق را ِ‬
‫ِ‬ ‫از زﯾﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬
‫ﻣﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮ اﺷﻨﺎ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻟﻮی ﺑﻮد!‬
‫ﯾﮏ ِ‬
‫ﮐﻼه ﺳﻔﯿﺪ را ﺑﺮ ﺳﺮ داﺷﺖ و ارام‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮرد! ِ‬
‫و ﻣﺘﯿﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد!‬

‫ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﮐﻼه زﯾﺒﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ!‬

‫!‬ ‫ﻋﺎﻗﺪ ﻗﺮان را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و در ﮔﻮش زﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﮕﻪ‬

 ‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎرم زاﻧﻮ ﻣﯿﺰﻧﺪ و اﻫﺴﺘﻪ‬
‫ﻣﯿﭙﺮﺳﺪ!‬
‫اﺳﻢ ﭘﺪرت!‬
‫َ‬ ‫_‬

‫ﺳﯿﺪ ﻋﺎﺻﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻋﺎﻗﺪ ﻣﯿﺮود!‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ و‬
‫در ﮔﻮﺷﺶ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ!‬
‫ﻋﺎﻗﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫وﻟﺪ ﺣﺎﺟﯽ رﺣﯿﻢ‬‫ﺑﻨﺖ ﺳﯿﺪ ﻋﺎﺻﻢ ‪ ،‬آﻳﺎ زﯾﺪ ِ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ِ‬ ‫_‬

‫را ﺑﺪون ﮐﺪام ﺟﺒﺮ و اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮی ﻗﺒﻮل داری! ؟‬

‫ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬

‫!‬

‫ﺑﻠﯽ ﻗﺒﻮل دارم!‬ ‫_‬

‫ﺑﻨﺖ ﺳﯿﺪ ﻋﺎﺻﻢ آﯾﺎ زﯾﺪ‬

‫ﺑﺎر دوم ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ ﺧﻮاﻫﺮم‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ِ‬
‫!‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫وﻟﺪ ﺣﺎﺟﯽ رﺣﯿﻢ را ﺑﺪون ﮐﺪام ﺟﺒﺮ و اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮی‬ ‫ِ‬

‫ﻗﺒﻮل داری؟!‬
‫ﺑﻠﯽ ﻗﺒﻮل دارم!‬ ‫_‬

‫ﺑﻨﺖ ﺳﯿﺪ ﻋﺎﺻﻢ آﯾﺎ زﯾﺪ‬

‫ﺑﺎر ﺳﻮم ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ ﺧﻮاﻫﺮم ﯾﻐﻤﺎ ِ‬
‫!‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫وﻟﺪ ﺣﺎﺟﯽ رﺣﯿﻢ را ﺑﺪون ﮐﺪام ﺟﺒﺮ و اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮی‬ ‫ِ‬

‫ﻗﺒﻮل داری؟!‬
‫ﺑﻠﯽ ﻗﺒﻮل دارم‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﮐﻒ زدن و ﺗﺒﺮﯾﮏ دادن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﻧﻮﺑﺖ اﯾﺠﺎب و ﻗﺒﻮل ِ زﯾﺪ ﺑﻮد!‬

‫ِ‬ ‫ﺣﺎﻻ‬

‫ﺑﻨﺖ ﺳﯿﺪ ﻋﺎﺻﻢ ‪،‬را ﺑﺪون‬

‫وﻟﺪ ﺣﺎﺟﯽ رﺣﯿﻢ آﯾﺎ ﯾﻐﻤﺎ ِ‬
‫زﯾﺪ ‪ِ ،‬‬ ‫_‬

‫ﮐﺪام ﺟﺒﺮ و اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮی ﻗﺒﻮل داری! ؟‬

 ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﺑﻠﯽ ﻗﺒﻮل دارم!‬ ‫_‬

‫ﺑﻨﺖ ﺳﯿﺪ ﻋﺎﺻﻢ ‪،‬را ﺑﺪون‬

‫وﻟﺪ ﺣﺎﺟﯽ رﺣﯿﻢ آﯾﺎ ﯾﻐﻤﺎ ِ‬
‫زﯾﺪ ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﺪام ﺟﺒﺮ و اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮی ﻗﺒﻮل داری! ؟‬

‫ﺑﻠﯽ ﻗﺒﻮل دارم!‬ ‫_‬

‫ﺑﻨﺖ ﺳﯿﺪ ﻋﺎﺻﻢ ‪،‬را ﺑﺪون‬

‫وﻟﺪ ﺣﺎﺟﯽ رﺣﯿﻢ آﯾﺎ ﯾﻐﻤﺎ ِ‬
‫زﯾﺪ ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﺪام ﺟﺒﺮ و اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮی ﻗﺒﻮل داری! ؟‬

‫ﺑﻠﯽ ﻗﺒﻮل دارم!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻠﻤﻪ ای ﻗﺒﻮل‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺑﺎل ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻪ اﺳﻤﺎن‬

‫ﻫﺎ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮدم!‬

‫اﻗﺮار ﺷﺎﻫﺪﯾﻦ! ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ و ﻣﺮدی ﺑﻪ اﺳﻢ‬

‫ِ‬
‫ﺑﺮادر داﻣﺎد‬
‫ِ‬ ‫ﻋﺪﻧﺎن ﻫﻤﺎن را ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ!‬

‫ﻧﮑﺎح ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ!‬

‫ﻫﻤﻪ ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ دادﻧﺪ و اﻃﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ!‬

‫ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و زﯾﺪَ م!‬

‫زﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻮد!‬

‫ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻦ ِ ﮐﺴﯽ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﺣﺲ‬

‫ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺪون ﺷﮏ ﮐﺴﯽ ﺑﺠﺰ زﯾﺪ ﻧﺒﻮد!‬
 ‫ﭼﺎدرم را از روﯾﻢ ﮐﻨﺎر زد‬
‫!‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭼﯽ!؟‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎﯾﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﺮم‬ ‫_‬

‫اﺣﺴﺎس ﺷﺮم ﻣﯿﮑﺮدم! ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫از رو ﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ زﯾﺪ‬
‫ﭼﻄﻮری ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ِدﻟ َﺒﺮم ﻣﯿﺸﺮﻣﻪ!؟‬
‫_‬

‫ﺑﺎ دﻧﺒﺎل ِ اﯾﻦ ﺣﺮف‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﭼﺎﻧﻪ ام را ﻣﯿﮕﯿﺮد ‪ ،‬و ﺳﺮم را‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﻮق ِ زﯾﺒﺎی زﯾﺪ روﺑﺮو‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ‬
‫ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﯿﻦ ِ دﺳﺘﺎن ِ ﻣﺮداﻧﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ!‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﺎﻻ ﺑﻤﯿﺮﻣﻢ دﯾﮕﺮ ارﻣﺎن ﺑﻪ دل ﻧﺪارم ﯾﮕﺎﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ارزوﯾﻢ داﺷﺘﻦ ِ ﺗﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاورده ﺷﺪ!‬

‫!‬‫ﻣﯿﺒﻮﺳﺪش‬
‫َ‬ ‫دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬

‫ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺎﻧﺶ رﻫﺎ‬

‫ِ‬ ‫ﺷﺮم را ﮐﻨﺎر ﻣﯿﮕﺬارم ‪ ،‬دﺳﺘﺎﻧﻢ را از‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﻣﻨﺤﯿﺚ ﻣﺎﻧﻊ‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﻣﺬﻫﺐ و ﻧﻪ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی دﯾﮕﺮی‬
‫وﺟﻮد دارد و ﻧﻪ ﻫﻢ زوﻻﻧﻪ ای را در دﺳﺖ دارم!‬
‫ﻼ زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﻦ ‪ ،‬ﺑﻮد!‬‫ﻓﻌ ً‬
‫ﻣﻨﯽ ﮐﻪ در ﻋﻤﺮم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﯽ و اﯾﻦ ﺑﺨﺖ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ و‬
‫ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدم!‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺮداﻧﻪ اش را ﺑﯿﻦ ِ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم و روی ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ‬

‫ِ‬
‫ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ!‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ و روی ﭼﺸﻤﺎن ِ زﯾﺒﺎﯾﺶ‬
‫ِ‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ را‬
‫ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯿﮑﺎرم!‬
 ‫ﻣﺮد ﻣﻦ ‪ ،‬دﻧﯿﺎﯾﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺳﺖ ﺣﺮف از ُﻣﺮدن‬
‫زﯾﺪَ م ‪ِ ،‬‬ ‫_‬

‫ﻧﺰن ‪ ،‬ﺷﮏ ﻧﮑﻦ اﯾﻨﺒﺎر ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﻣﯿﻤﯿﺮم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‬

‫اب ﺣﯿﺎت ﺑﺎش!‬‫ُﻣﺮدم ‪ ،‬اﯾﻨﺒﺎر ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﺮاﯾﻢ ِ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻦ در ﺑﺎزی ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﺎﻫﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ‬
‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ!‬
‫ﻣﻦ در دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﺎزه ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﻃﻔﻞ!‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ ای‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎ اﺷﻨﺎ اﺳﺖ‬
‫!‬

‫ﺗﻮ دوﺑﺎره از ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﻢ ﮐﻦ ‪ ،‬ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺸﻖ را ﺑﯿﺎﻣﻮز‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ‬

‫ای ﻣﺤﺒﺖ اﺷﻨﺎﯾﻢ ﮐﻦ ‪ ،‬ان وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ُﺑﺖ ات ﺟﺎن‬
‫اﺳﻢ ﺗﻮرا ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮاﻫﺪ اورد!‬
‫ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻓﻘﻂ ِ‬

‫زﯾﺪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ را ارام ﺑﻮﺳﯿﺪ!‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﻦ روز ﺑﻮدم! ؟ﭼﻘﺪر ﺗﺸﻨﻪ ای اﯾﻦ‬‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﭼﻘﺪر‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎ از زﺑﺎن ِ ﺗﻮ ﺑﻮدم!‬

‫ﺧﻮدم ﺑﺮاﯾﺖ ﻋﺸﻖ را ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺧﻮاب از ذﻫﻦ ات‬‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ روز ﻫﺎی ﺳﺨﺖ ات ‪ ،‬را‬
‫ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎش! ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪ! ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪت‬
‫ﻤﺮ ﻣﻦ!‬‫روﺣﻢ را ﺗﺎزه ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻋُ ِ‬
 ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ُﻣﻬﺮ روی ﻗﻠﺒﻢ در ﺣﺎل ِ ﺣﮏ ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺮف ﻫﺎی زﯾﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﺨﻨﺶ اﻧﮕﺎر ﯾﮑﯽ از ﻏﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﯿﻦ ِ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﺤﻮ‬
‫ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم روزی زﯾﺪ را اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ﺳﺮ ﺗﻮ ﻗﺴﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻪ ِ‬ ‫__‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬و ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ!‬

‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت از دﻫﻦ ِ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ رﺳﯿﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ در ﺣﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺷﻌﺎر ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺑﻪ دل ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ‪ ،‬ﮔُﻞ ِ زﯾﺒﺎﯾﻢ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ در ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫اه ٔ‬
‫ﻣﯿﺒﺮم!‬
‫ﻣﮕﺮ اﻣﮑﺎن دارد ﺗﻮی ﺳﻨﮕﺪل ﻣﻦ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و‬
‫ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻮم؟؟‬ ‫ﻗﻠﺒﺖ ﺑﻪ ِ‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻌﻨﯽ‪..‬‬
‫‪...‬‬

‫زﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﭼﯽ ﺑﺮﺳﺪ روی‬

‫ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﮐﻨﺘﺮول داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﭘﺎداش ﻫﻤﻪ دوازده ﺳﺎل را در زﯾﺪ ﺑﺮای‬
‫ِ‬ ‫ﺧﺪای ﻣﻦ!! ﯾﻌﻨﯽ‬
‫ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﯽ!!‬
‫!‬‫ﻗﺒﻮل دارم ﻣﻦ ﻗﻤﺎر ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪،‬ﻗﻤﺎر ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد‬
‫‪،‬ﺑﻠﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را در ﺑﺪل ِ زﯾﺪ در ﻗﻤﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬
‫***‬ ‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ اﯾﻦ ﻗﻤﺎر ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ!‬

‫دﺳﺘﺎن ِ زﯾﺪ را ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﻣﯿﮕﺮم و ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﻣﺮد ﻣﻦ ارام ﺑﺎش ‪ ،‬ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد‬
‫زﯾﺪ ‪ِ ،‬‬ ‫_‬
 ‫ﻗﯿﺪ ﻧﮑﺎحِ ﺗﻮ‬
‫درﺳﺖ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ و در ِ‬
‫!‬

‫اﺳﺎرت‬
‫ِ‬ ‫اﺳﯿﺮم! ﺷﺎﯾﺪ اوﻟﯿﻦ و اﺧﺮﯾﻦ اﺳﯿﺮی ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ از‬
‫ﺧﻮد ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮد!‬

‫زﯾﺪ ﻧﺎﻣﻄﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﻣﺮد ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﯾﻐﻤﺎ! ؟ ﺗﻮو از اﺳﺎرت در ﻗﯿﺪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻦ‪ ..‬ﻣﻦ ِ‬ ‫_‬

‫ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮی! ؟‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪم ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻮد!‬

‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ ﺗﻮ َﻣﺮدَ م ﻫﺴﺘﯽ ﻓﻘﻂ ﺗﻮوو! ﺑﻠﯽ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫ﺑﻠﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﺎم ﺗﻮ ﻫﺴﺖ!‬
‫از اﺳﺎرت در ﻗﯿﺪ ﺗﻮ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم! و ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ِ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﻓﺮ از‬

‫ِ‬ ‫ﻗﺼﺪ ﺣﺮﯾﻢ دل ﮐﻨﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮدت‬
‫دروازه ای ﺟﻨﺖ ﺑﺮاﻧﻤﺶ!‬

‫اﺣﺴﺎس زﻧﺪه ﺑﻮدن ﮐﺮدم!‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ‬
‫ای ﻇﺎﻟﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮف ﯾﺎد داری اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺴﺮاﯾﯽ و ﺑﺎزم ﻣﺮا در ﺣﺴﺮت ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدی!!‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻮخِ ﺧﻮد داﺧﻞ‬‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺨﻨﺪم اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪم! و در‬

‫ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ‬ ‫ﺧﻮب ﻟﻨﮕﺪراز ﺟﺎن ان وﻗﺖ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ زﯾﺪ ﺑﻮدی و‬ ‫_‬

‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﺣﺮام ﺑﻮدی!‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻨﻘﺪر ﺗﻮی دﯾﻮ را دوﺳﺖ دارم!‬
‫ﻼ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬‫وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ! و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ِ ﺷﯿﺮﯾﻦ را‬‫ِ‬ ‫اﮐﻨﻮن ﺗﻮ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻫﻤﺴﺮم اﻣﺎﻧﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم!‬

‫ُﺗﻦ ِ ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﯿﺨﻨﺪه‬

 ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ وای ﺧﺪا اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ و ﻣﻦ!؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺤﺎل اﺳﺖ!‬
‫ﻣﮕﺮ ﯾﻐﻤﺎی ﻣﻐﺮور و دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ را ﺑﻠﺪ اﺳﺖ!‬

‫ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﻮ ﻫﺎی زﯾﺒﺎﯾﺶ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را رﯾﺰه ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﺎ ِ‬

‫را ﻣﯿﮑﺸﻢ!‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻣﻦ از ان ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ارام ﺑﺎﺷﻢ! ﺑﺨﺪا زﻧﺪه‬
‫_‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ام ﺧﻮدت اﺳﺘﯽ ﻣﺠﻨﻮن ﺧﺎن!‬
‫زﯾﺪ دﺳﺘﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺒﺮد!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻤﻢ ﻧﻮﮐ َ ِﺮت ﻫﺴﺘﻢ! ﺑﻠﯽ ﺑﻠﯽ ای ﺧﻮ واﺿﺢ‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ ﻣﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ ‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ ای ُﺑ ِﺖ ﺧﻮد‬

‫!‬

‫ﻟﻨﮕﺪراز ﻣﺠﻨﻮن‬
‫!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻪ اﻓﺮﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل از ﻋﻤﻖ دل‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ و ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ!‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ام ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺪه ‪ ،‬دﺧﺘﺮا‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻬﺮ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ را اوﯾﺰان ﮐﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ!‬
‫ﻋﺮوس ﺧﻮد را ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ‬‫ِ‬ ‫ﻧﺨﯿﺮ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫از ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪی زﯾﺪ دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﻋﺮوس ﺧﻮد را‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺨﯿﺰ ﺑﻪ ﻟﻬﺠﻪ ای ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ ﻣﻪ‬
‫)‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻫﻠﻪ ﺑﺨﯿﺰ!‬

‫(‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ درﺳﺖ اﺳﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮده‬ ‫_‬

‫ﻗﻮاره ﻗﻮاره ﮐﻨﯽ!‬

 ‫ﺑﻠﻨﺪ و اﺧﻄﺎر ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫زﯾﺪدددددددد‬‫_‬

‫ﻤﺮ زﯾﺪ ‪ ،‬ﺟﺎن ِ زﯾﺪ ﺑﮕﻮو‬

‫ﻋُ ِ‬
‫_‬

‫!‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﯾﮕﻪ‬‫_‬

‫ﺧﻮ ﭼﺸﻢ اﯾﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم!‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﺎد از زﯾﺒﺎﯾﯽ‬
‫(‬ ‫ِ‬ ‫)‬‫ﯾﻮﺳﻒ ﻣﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﺻﺪﻗﻪ ای ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺷﻮم‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد!‬

‫دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮد!‬
‫ﺑﯿﺎ ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ!‬
‫دﺳﺘﻢ را در دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﺬارم و ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻠﻨﺪ ام ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ دروازه ﻣﯿﺮم!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺪون ِ ﮐﺪام ﺣﺮف‬
‫ﯾﻐﻤﺎاا ﮐﺠﺎ!!!‬
‫_‬

‫ادم ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮه! ﺑﻪ اﻃﺎق!‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺘﻮ ﻣﯿﺮی!‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را دور ﻣﯿﺘﻢ و ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ!‬

‫ﺑﻠﯽ ﺻﺎﯾﺐ ﻫﻤﺘﻮ ﻣﯿﺮم!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﭘﺲ ﺑﻮﺳﻪ ام ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫اه ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮخ و ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺗﺶ ﮔﺮم ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻟﻨﮕﺪراز ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﻪ اﺳﺘﯽ ﺑﺨﺪا!‬ ‫_‬

‫اﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻤﯿﻨﺠﻪ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﭼﯽ ﮐﺪﯾﻢ دل ات دﯾﮕﻪ ﺗﺎ ِ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﯽ ﺑﯽ ﮐﻼﻧﻬﺎ ﻧﺼﯿﺤﺖ وار ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ِ‬
 ‫زﯾﺪ ﺑﺸﺮم ‪ ،‬ﺑﺪ اﺳﺖ ﺑﺨﺪا ﮐﻼن ادم اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ِ ﻣﻈﻠﻮم ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻔ ِﺲ زﯾﺪ ‪ ،‬ﮐﺠﺎﯾﺶ ﺷﺮم اﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺧﺎﻧﻤﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ!‬‫َ‬ ‫_‬

‫اﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﯾﻢ دﻟﯿﻞ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺪون ِ‬‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ ِ‬

‫!‬ ‫ﮐﺪام ﺣﺮف ﺳﻮﯾﺶ رﻓﺘﻢ‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﻣﯿﺒﻨﺪم‬

‫دﻟﺒﺮ دﯾﻮاﻧﻪ ام!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﻮﺳﻪ ای آرام روی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺰﻧﻪ!‬

‫ﻏﯿﺮت زﯾﺪ در ﻗﻠﺒﻢ ﻻﻧﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد!‬
‫ِ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺣﯿﺎ و‬
‫ﺑﻨﺎم ﻫﻮس را ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﺪ!‬‫ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم زﯾﺪ ﭼﯿﺰی ِ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را اﻫﺴﺘﻪ و ﻧﻮﺑﺘﯽ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ!‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻪ؟‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻤﻤﻤﻤﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪش را ﺧﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ِ‬ ‫ﻗﺪ ﭼﻨﺎر‬
‫ِ‬
‫اﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻟﻨﮕﺪراز ﻣﯿﮕﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺒﻮس ﻫﻬﻬﻬﻪ‬

‫روی اﻧﮕﺸﺘﺎن ِ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻢ و ﻫﺮدو ﺟﻬﺎﻧﻢ را‬

‫ﻣﯿﺒﻮﺳﻢ‬
‫‪.‬‬

‫ﺳﻤﺖ دروازه ﻣﯿﺮم‬

‫ِ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﻢ! و‬
‫ِ‬
‫راﺳﺘﯽ ﯾﻐﻤﺎ َﻣﻬﺮ ات را ﺧﻮدم ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮدم! ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﮑﻪ‬ ‫_‬

‫ای ﻃﻼ!‬
‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﺻﺪ ﺷﺎﺧﻪ ﮔُﻞ ﻫﻢ ﮐﻔﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر‬ ‫_‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦ!‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم ‪ ،‬ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻣﺎدﯾﺎت ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ! وﻟﯽ‬‫_‬

‫اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ای ﻣﻦ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻫﺴﺖ!‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ اﻃﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮدم!‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﻪ ﻣﻮج ﻫﺎی ﺧﻨﺪه در ان ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‬

‫*******‬ ‫ﺳﻔﯿﺪم!‬
‫ْ‬ ‫ُ‬
‫ﺷﺐ ات ﺑﺨﯿﺮ ﮔ ِ‬
‫ﻞ‬ ‫ِ‬ ‫__‬

‫ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق رﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻫﻮرای دﺧﺘﺮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ!‬
‫ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ؟ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﮔﻢ اﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﭘﯿﺶ ﻻﻻﯾﻢ‬
‫ﻫﯽ اﻣﯿﻨﻪ ﯾﻨﮕﻪ ام را ازار ﻧﺘﯽ! ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ِ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎرش داﺷﺖ!‬ ‫ﺑﻮد‬
‫ﺗﻮ وﮐﯿﻠﺶ اﺳﺘﯽ ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯿﯿﯿﯿﯽ ﻣﻪ وﮐﯿﻠﺶ اﺳﺘﻢ‪.‬‬ ‫_‬

‫ﻣﺸﺎﺟﺮه ای ﺣﺴﻨﺎت و اﻣﯿﻨﻪ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ٔ‬ ‫از‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای رﺳﺎ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫دﺧﺘﺮاااا ﻟﻄﻔﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﯿﻦ!‬‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت و اﻣﯿﻨﻪ ﻫﺮدو ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻧﺪ ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن‬
‫ﭼﯽ اﺳﺖ ؟؟ﭼﺮا ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ! ﺗﻮﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎ ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﻮدم‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺻﺪا ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫راﺳﺘﯽ!!!!‬‫_‬

‫ﻣﺤﮑﻢ و ﺟﺪی ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ راﺳﺘﯽ!‬ ‫_‬
 ‫دﺧﺘﺮا اﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ!‬
‫در ﺑﯿﻦ ﺷﺎن ﺳﺎره و اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﺑﺮزﺧﯽ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﺷﺎن و ﺳﻮی ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﻟﺒﺎس راﺣﺘﻢ را ﮐﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪی؟؟‬‫ﺣﺴﻨﺎت ﺟﺎن ﻫﻤﻮ ِ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺪون ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺎرم!‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﺑﺮﮔﺸﺖ!‬

‫اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﺶ ﯾﻨﮕﻪ!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺎس را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻋﻘﺐ ﭘﺮده ﻟﺒﺎس را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫دﺧﺘﺮا ﺷﺐ ﺑﻪ اﺧﺮ رﺳﯿﺪه ﺑﺲ اﺳﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺪﯾﺜﻪ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺮا ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﻣﺰاﺟﺖ ﺧﻮش ﻧﺨﻮرد!‬ ‫_‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺘﻢ ﺳﺎره ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﮐﻨﺎﯾﻪ زﻧﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺰاﺟﺶ ﺧﻮش ﻧﺨﻮرد!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ رو ﺑﻪ ﺣﺪﯾﺜﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﺠﻠﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻫﺴﺖ ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮدا‬ ‫_‬

‫را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ!‬

‫ﺣﺪﯾﺜﻪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﻦ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﻪ ِ‬ ‫_‬

‫اﻣﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ اﺷﺎره ﮐﺮد!‬

‫ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻪ را ﺑﺪون ِ ﯾﻨﮕﻪ ام ﺧﻮاب ﻧﻤﯿﺒﺮد!‬ ‫_‬

‫اﻣﯿﻨﻪ ﭼﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای دﺧﺘﺮا ﺑﻠﻨﺪ‬

‫(‬ ‫)‬

‫ﻣﯿﺸﻪ‬
‫‪.‬‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺣﺴﻨﺎت ﺟﺎ ﺧﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺰار ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ِ‬
‫دﺧﺘﺮا ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮی ﻣﯿﮕﻦ و ﮔﺮوپ را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬
 ‫در ﺟﺎی ﺧﻮاﺑﻢ دراز ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻗﺒﻞ‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺧﻮاب ﺷﯿﺮﯾﻦ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯿﮕﺬرد‬‫ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ‬
‫ِ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر روی ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯿﺒﻨﺪه!‬‫ِ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﻣﯿﺒﻨﺪم و ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﻨﺪان ِ زﯾﺪ را در ذﻫﻨﻢ‬
‫ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫دﻟﮑﺶ زﯾﺪ ﺑﻮد‬
‫ِ‬ ‫اﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی‬
‫***********‬

‫!‬‫ﻫﻠﻪ دﺧﺘﺮااا ﺑﺨﯿﺰﯾﻦ ﭼﺎﺷﺖ ﺷﺪه‬

‫ً‬
‫اﻏﻠﺒﺎ ﺻﺪای ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﯿﻤﺎﻟﻢ و ارام ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺮس ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺣﺴﻨﺎت را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻫﻮی ﺧﺮس ﺑﺨﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﭼﺎﺷﺖ ﺷﺪه!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺧﻮاب اﻟﻮد ﮔﻔﺖ‬

‫اه ﯾﻐﻤﺎااااا ﺑﺎﻧﯿﻢ‬
‫_‬

‫ﻧﻮچ ﻧﻮچ ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﻢ ﻫﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺟﻢ ﮐﻮ ﺑﺴﺘﺮﯾﺘﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﻗﻬﺮ و ﻣﻮﻫﺎی اﯾﺴﺘﺎده و ﮔﺪود ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻋﺰراﯾﻞ‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ راﺳﺘﺸﻪ ﺑﮕﻮ ارث ات را ﺧﻮردم ﻫﺎن؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﻻﯾﻢ ﻧﺎزل ﺷﺪی!‬

‫او ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻣﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﻄﻮر دل ات ﭘﺮ اﺳﺖ ﺣﺴﻨﺎت!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﺸﻤﺎﯾﺶ را دور ﻣﯿﺘﻪ و ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺮو ﻫﻤﺮاﯾﺖ ﻗﻬﺮ اﺳﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ دروازه ﻣﯿﺮم و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻻﻻﯾﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻢ!‬ ‫_‬
 ‫ﯾﻐﻤﺎااااا‬
‫_‬

‫ﺳﻤﺖ دﺳﺖ‬‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮب ﭼﯿﻎ ﺑﺰن ﻣﯿﺨﻨﺪم و‬

‫!‬

‫ﺷﻮﯾﯽ ﻣﯿﺮم!‬
‫دﺳﺖ و روﯾﻢ را ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ و ﻃﺒﻖ ِ ﻋﺎدت وﺿﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ اﻃﺎق ِ دﺧﺘﺮا ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺮه ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و‬
‫ﺳﻔﺮه ﻫﻤﻮار ﺑﻮد!‬
‫****‬‫ﺣﺴﻨﺎت و ﺣﺪﯾﺜﻪ ﭼﺎی و ﻧﺎن را ﻣﯿﺎوردﻧﺪ و اﻣﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﭼﺎی ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎی دﺧﺘﺮا ﻧﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪه ‪ ،‬و دوﺑﺎره ﻓﯿﺸﻦ‬
‫ﺷﺎن ﺷﺮوع ﺷﺪ‬
‫ُﻟﻖ ُﻟﻖ ﺳﻮی ﺷﺎن ﻣﯿﺪﯾﺪم ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪﻧﺪ و‬
‫ﻣﺼﺮوف ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﭼﺮا ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺧﻮ ﺑﺮو ﻟﺒﺎﺳﺘﻪ ﺑﭙﻮش!‬ ‫_‬

‫روی ﺧﻮده ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت دور دادم و ارام ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻣﻪ ﺧﻮ ﻟﺒﺎس ﻧﻪ اوردﯾﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ از دﯾﺸﺐ را ﺑﭙﻮﺷﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت د ﺑﺎزوﯾﻢ ﻣﯿﺰﻧﻪ و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه!‬

‫ﺗﻮ ﻧﯿﺎوردی ‪ ،‬ﻣﻪ ﺧﻮ اوردﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ!‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟؟‬

‫راﺳﺘﯽ؟؟؟؟؟؟‬ ‫_‬

‫اه دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮ ﺑﺮﯾﺖ ﻣﯿﺎرم!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ دَ ر ﻣﯿﺮه ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دَ ِوش‬

‫دو ﺟﻮره ﻟﺒﺎس در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد!‬
‫!‬ ‫ﯾﮑﯿﺶ زﻣﺮدی و دﯾﮕﯿﺶ ﻓﯿﺮوزه ای‬
‫ﻃﺮف ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺪﯾﺪم‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ‬
‫ﮐﺪاﻣﺶ را ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﻫﺮ ﮐﺪاﻣﺶ را ﺗﻮ دوﺳﺖ داری ﻫﻤﺎن را ﺑﺮدار!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺳﻮی ﻟﺒﺎس ﻫﺎ دﯾﺪ!‬

‫ﺧﻮب ﯾﻐﻤﺎ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﻫﺴﺘﯽ زﻣﺮدی ﺳﺒﺰ را ﺗﻮ‬
‫(‬ ‫)‬ ‫_‬
 ‫ﺑﭙﻮش!‬
‫ﻟﺒﺎس ﭘﻨﺠﺎﺑﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎ ﺗﻨﺒﺎن ِ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﻮی ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺪﯾﺪم ‪ِ ،‬‬
‫ﮔﯿﺒﯽ ﮐﻪ روی ﯾﻘﻪ و داﻣﻨﺶ ﺑﺎ ﻧﮕﯿﻦ ﮐﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬در ِ‬
‫ﻧﮕﺎه‬
‫اول ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﮔﻮﻧﻪ اش را ﻣﯿﺒﻮﺳﻢ!‬‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺎس را از‬
‫ﭘﯿﺶ ﺳﺎره و اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ‬ ‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﺶ ﺑﻮدم و ﮔﺮﻧﻪ ﺣﺎﻟﯽ ِ‬
‫اﻧﺪازه ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﻣﯿﺸﺪم‬
‫ﺗﺸﮑﺮ ﺣﺴﻨﺎت ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺑﺮو ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﺎﻧﯽ ﻧﮑﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ات!‬ ‫_‬

‫زﺑﺎﻧﻢ را ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ادم ﭼﻮب و ﺳﻨﮓ‬
‫راﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺪه ﻫﻤﻮ ِ‬ ‫_‬

‫ﻫﺴﺘﯽ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﺨﻨﺪه‬
‫ﺑﺮو ﺑﺮو!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدم و ﺧﻮد را در اﯾﯿﻨﻪ ﺑﺮ اﻧﺪاز ﮐﺮدم‬

‫ﺗﻀﺎد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد‬‫ِ‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﭘﻮﺳﺘﻢ‬
‫ِ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺣﺴﻨﺎت ﺑﯿﺒﯿﻦ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﮕﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﻣﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮق زد!‬

‫وای دﺧﺘﺮ ﻋﺎﻟﯽ ﺷﺪی! ﻣﺎﺷﺎءا‬ ‫_‬

‫ﻟﻄﻒ داری ﻋﺰﯾﺰﻣﻤﻤﻤﻤﻢ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ‬‫_‬

‫ﻣﺮگ ﻣﯿﺪاﻧﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ات ﻣﻪ را ﮐﺸﺘﻪ‬ ‫ِ‬

‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺣﺪﯾﺜﻪ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﺣﺮﻓﻢ را ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬

‫اراﯾﺶ ﺧﻮد ﺑﻮد ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ!‬
‫ﺣﺪﯾﺜﻪ از ﻫﻤﻮ اراﯾﺶ ﻫﺎی ﻇﺮﯾﻒ ات را ﺑﺮای ﯾﻨﮕﻪ ام‬ ‫__‬
 ‫ﺗﻄﺒﯿﻖ ﮐﻦ!‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ دﯾﺪ!‬ ‫ِ‬ ‫ﺣﺪﯾﺜﻪ دﺳﺖ از اراﯾﺶ ﮐﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ و‬
‫رﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺑﺮﯾﺖ ﻣﯿﺰﯾﺒﻪ!‬‫اه ﯾﻐﻤﺎاا ﭼﻘﺪر ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻢ‬

‫ﻣﻤﻨﻮن ﻣﻘﺒﻮﻟﮑﻢ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮاﻫﺶ ﮔﻠﻢ ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ اول ﺑﻪ ﺗﻮ اراﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫******‬ ‫ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم و ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﺣﺪﯾﺜﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺪﯾﺜﻪ ﮔﻔﺖ!‬ ‫ً‬
‫اﯾﻨﻪ ﺧﻼص ﺷﺪد و ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ را ﺑﺎﻻ ﺑﺒﻨﺪ ﺑﯿﺎزو ﻋﺮوﺳﯽ‬ ‫_‬

‫ﺧﻼص ﺷﺪه و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ!‬

‫ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺪﯾﺜﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺒﻨﺪد و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﯿﺨﮏ ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬

‫ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎا ﮔﻠﻢ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺷﺪی!‬ ‫_‬

‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪم و ﻣﯿﮕﻢ‬

‫اه ﺷﺮﻣﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺘﺎن زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫***‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻪ دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﭼﺎدرم را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﻫﻨﻮزم ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺧﻮد‬

‫وارد اﻃﺎق ﺷﺪ‬ ‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده ﺳﺎﻟﻪ ِ‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﮔﮏ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺮم و ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺑﮕﻮ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﻪ ﻫﺴﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬‫ِ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﮔﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﯾﮏ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ را‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ای را زﯾﺪ ﻻﻻ داد ﮔﻔﺖ ﺑﺮاﯾﺖ ﺑﯿﺎرﻣﺶ ﺗﺎ اﺗﻮ اش‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﯽ!‬
‫ﻟﺒﺎس را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻨﺎن ﻣﯿﮕﻢ‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ اﺗﻮ اش‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
 ‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺮم ﻟﺒﺎس را از‬
‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺎس را ﻣﯿﮕﯿﺮم و‬
‫رﻧﮓ ﺳﯿﺎه!‬
‫ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ِ‬
‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻣﯿﮑﺸﻢ ‪ِ ،‬‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻪ را دﯾﻮاﻧﻪ ﮐﻨﺪ!‬ ‫ﻟﻨﮕﺪراز دﯾﻮاﻧﻪ‬
‫ِ‬
‫اﻓﮑﺎرم را ﭘﺲ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻟﺒﺎس اش را اﺗﻮ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫***‬

‫ﭘﺴﺮک ﭘﻬﻠﻮی دروازه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻟﺒﺎس را ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﺘﻢ‬

‫***‬‫ﺳﻤﺖ دروازه ای ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﯿﺮه‬‫ِ‬ ‫ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﺑﻪ‬
‫ِ‬ ‫و ﺑﻪ‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭼﺎﺷﺖ‬ ‫ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا اﻣﺎده ﻣﯿﺸﻦ و ﺳﻤﺖ ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮه‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫ﺗﻌﺪاد ﻣﺮدم اﯾﻨﻘﺪر زﯾﺎد ﻧﺒﻮد ﻓﻘﻂ ﻣﻬﻤﺎن ﻫﺎی ﺧﺎص ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ِ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﻧﺎن ِ ﭼﺎﺷﺖ را دﺧﺘﺮای ﻓﺎﻣﯿﻞ اوردﻧﺪ ‪ ،‬ﻧﺎن ﺧﻮرده ﺷﺪ و‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺮوع ﺷﺪ!‬
‫از ﺻﺒﺢ ﻓﻄﺮه زﯾﺪ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم!‬
‫ﻓﮑﺮ زﯾﺪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺎره ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﮔﺮﯾﺎن ﺑﻪ اﻃﺎق اﻣﺪ!‬ ‫در ِ‬
‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ وارﺧﻄﺎ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ!‬
‫ﺳﺎره ﺟﺎﻧﻢ ﭼﯿﺸﺪه ﮔﻠﻢ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻖ ﻫﻖ ﺳﺎره اوج ﮔﺮﻓﺖ!‬

‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ‪ ،‬ﺳﺎره را در اﻏﻮش ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ ﺳﺎره ﻣﯿﺪﯾﺪ‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا ﻋﺠﯿﺐ ﻋﺠﯿﺐ‬
‫ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻨﺪ!‬
‫ِ‬ ‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﺳﺎره را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و‬
‫ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪم و ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ‬
‫وارد دﻫﻠﯿﺰ ﺷﺪم ﮐﻪ از ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ای ﺳﺎره را‬
‫ﺷﻨﯿﺪم!‬
‫درﺳﺖ ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم وﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ!‬
 ‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد دﺳﺘﻢ را ﺑﺸﮑﻨﺪ!‬
‫_‬

‫و ﺑﺎزم ﻫﻖ ﻫﻖ اش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬

‫ﺳﺎره ﻋﺰﯾﺰم ارام ﺑﺎش!‬‫_‬

‫ﻣﻪ‪ ...‬ﻣﻪ ﻓﻘﻂ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ‪ ..‬او ﭼﻨﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺎﺳﺰا‬ ‫_‬

‫ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﯾﻐﻤﺎ ﺣﺴﻮدی ام ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ؟‬
‫و ﺑﺎزم ﻫﻖ ﻫﻖ اش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﺗﺮﺳﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫ارام ﺑﺎش ﮐﺴﯽ ﻧﺸﻨﻮد ﺑﺨﺪا ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ!‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬ ‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه‬

‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ِ‬
‫_‬

‫اﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﻣﺤﮑﻢ و ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳﺎره ادم ﺑﺎش ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ او ﺧﺎﻧﻢ دارد! از اول ام ﺑﺮاﯾﺖ‬ ‫_‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم زﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ اراده ای داﺷﺘﻨﺶ را ﮐﻨﯽ‬

‫و داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺶ!‬
‫از اول ام ﺧﻮب ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪی ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺳﻮﯾﺖ‬
‫ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﺪ و ﺗﻮ ﺑﺎزم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدی‬
‫دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺳﺎده ﻟﻮح اﺳﺘﯽ؟؟؟از داﺳﺘﺎن ِ‬
‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪاری؟؟ﺑﻪ او اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪاد ﺗﻮﻗﻊ داری ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺘﻪ ﻫﺎن؟‬

‫ﻣﻮرد ﭼﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﭼﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﯿﺪه!‬‫ِ‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ در‬

‫ﺳﻤﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮم‬
‫ِ‬ ‫دﺳﺖ از ﺷﻨﯿﺪن ﻣﯿﮑﺸﻢ و‬
‫***‬‫ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﻃﻔﺎل ﻣﯿﮕﻢ زﯾﺪ را ﺻﺪا ﮐﻨﻨﺪ!‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ زﯾﺪ از دروازه داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻮد!‬

‫از ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ اش ﺑﻮدم ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ و‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪارد!‬
‫ِ‬
 ‫واه‪ ،‬واه ﮔﻞ ِ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺷﺪه! ﻣﺎﺷﺎءا‬‫_‬

‫ﺗﻮان ِ ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻓﻘﻂ ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﺪﯾﺪم!‬

‫ﯾﻐﻤﺎﯾﻢ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ و اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺳﺎر‪ ..‬ﺳﺎره!‬
‫_‬

‫ً‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬ ‫ﺻﻮرت زﯾﺪ از ﻗﻬﺮ ﺳﺮخ ﻣﯿﺸﻪ! ﺑﺎ ﺻﺪای‬ ‫ِ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﺣﯿﺎ؟؟‬
‫ِ‬ ‫ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮﯾﺖ او‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻨﺪازم و ارام ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﭼﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻦ ِ ﺗﺎن اﻓﺘﺎد!‬‫_‬

‫زﯾﺪ دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ ام ﻣﯿﮕﺬارد و ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫دﺧﺘﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻧﺪارم ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ او‬
‫ﯾﻐﻤﺎا ﺑﺎور ﮐﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻪ ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﯽ ﺣﯿﺎ ﭼﯽ ﺑﺮاﯾﺖ ﮔﻔﺘﻪ!‬

‫ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﻮﯾﺶ ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا!‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺎره زﯾﺪ را ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد!‬

‫زﯾﺪ ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﻫﻮوم!؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎز ﮐﺪام دﯾﻮاﻧﮕﯽ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از زﯾﺪ ﺑﻌﯿﺪ‬

‫وﻗﺖ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪......‬‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ او ﻫﻢ ِ‬
 ‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﻮب‬
‫ﮔﻨﺎه ﻧﺪارد وﻟﯽ ﺑﺎزم دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم ‪،‬‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ زﯾﺪ ِ‬
‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری ﺷﺪم!‬

‫ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫زﯾﺪ ای ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺖ را اﯾﻨﻄﻮری ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺧﻮاﻫﺸﺎ ارام ﺑﺎش ﺣﺎﻟﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺸﻨﻮه و اﺑﺮوی ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺮود!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ارام ﺑﺎﺷﻢ! اﺣﻤﻖ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ و ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ ارام‬‫_‬

‫ﺑﺎﺷﻢ!؟ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داری ﻣﻪ را ﺧﻮار و اﺷﻔﺘﻪ ﺑﯿﺒﯿﻨﯽ! ؟‬

‫دﺧﺘﺮ ﻫﺮﺟﺎﯾﯽ‪....‬‬
‫ِ‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﻼ ﻣﯿﺪاﻧﯽ او‬

‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ دﺳﺘﻢ را روی دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ!‬

‫ﺗﻮپ ﺗﻨﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ زﯾﺪ‬‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ اﻧﺪازه ِ‬
‫اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮول ِ زﺑﺎﻧﺶ را از دﺳﺖ ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫ﻟﻨﮕﺪاراز دﯾﻮاﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬

‫ِ‬
‫ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻧﺖ ﺧﻮدت را‬ ‫_‬

‫ﺗﺒﺮﺋﻪ ﭘﺎک ﮐﻨﯽ؟ اﺻ ً‬

‫ﻼ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﺎره ﭼﯽ ﻣﯿﮑﺮدی؟؟‬ ‫(‬ ‫)‬

‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻣﯿﺰدم دﺳﺘﻢ روی دﻫﻦ ِ‬

‫در ِ‬
‫زﯾﺪ ﺑﻮد!‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ‬
‫ِ‬ ‫دﺳﺘﻢ را از روی دﻫﻨﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم و‬

‫زﯾﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻏﺮق ِ دﯾﺪﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ دﯾﮕﻪ ای رﻧﮓ را ﻧﭙﻮﺷﯽ!‬‫_‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ و ای دﯾﻮاﻧﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ دروازه ای ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ‬
 ‫ﺑﺮﮐﺖ زﯾﺪ ﻧﺪﯾﺪﯾﻤﺶ!‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﭘﺴﺮی ﺟﻮان ِ وارد ﺷﺪ ﮐﻪ از‬ ‫و‬

‫ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﺪ زﯾﺪ ﭘﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺴﺮک ﺷﺪه‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ اش ﭘﻨﻬﺎﻧﻢ ﮐﺮد!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻮد ‪،‬ﭼﻮن‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﻣﻦ ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎه ﻧﺒﻮدم و ﺑﺮﻋﮑﺲ‬ ‫ﺗﺎ ﺳﯿﻨﻪ اش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ‪،‬‬
‫در ﺟﻤﻊ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺎ ﻣﯿﻤﺎﻣﺪم وﻟﯽ زﯾﺪ ﻗﺪش ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻠﻨﺪ‬
‫و ﭼﻬﺎر ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺨﺪا اﮔﺮ ﯾﮏ ﺗﮑﻪ از ﻟﺒﺎﺳﺖ را ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﻣﯿﮑﺸﻤﺖ!‬ ‫_‬

‫ﭼﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ات! ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺷﺪ؟؟‬

‫دﯾﮕﻪ ام اﯾﻨﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﻧﺸﻮ!‬

‫ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﭼﺎدرم را درﺳﺖ ﮐﺮد!‬

‫اه ﮐﻪ در ﮐﺎر ﻫﺎﯾﺶ ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻗﻬﺮم را از ﯾﺎد‬

‫ﺑﺮدم و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﻨﮕﺮﯾﺪم!‬
‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﯿﺸﺪم!‬
‫وارد دﻧﯿﺎﯾﯽ رﻣﺰ‬
‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﺣﺮف از دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ِ‬
‫اﻟﻮد ﻋﺸﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ِ‬

‫ﻼ ﺗﻐﯿﺮ داد ‪ ،‬ﺣﺴﻮد ﺷﺪه ﺑﻮدم‬‫دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻐﻤﺎ را ﮐﺎﻣ ً‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﺳﺎره زﯾﺪ را‬ ‫اﮔﺮ ﯾﻐﻤﺎﯾﯽ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮدم‬
‫ﻣﻼﻣﺖ ﻣﯿﮑﺮدم و ﻣﻐﺮور ﺧﻄﺎﺑﺶ ﻣﯿﮑﺮدم!‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺣﺴﺎب در ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ زﯾﺪ‬
‫ِ‬ ‫وﻟﯽ ﯾﻐﻤﺎﯾﯽ ﻓﻌﻠﯽ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﻫﺴﺖ!‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ دﯾﻮاﻧﻪ ﮔﯽ ﻫﺎﯾﺶ زﯾﺒﺎ اﺳﺖ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮای ﻣﻦ!‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺪای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ِ دروازه اﻣﺪ ‪،‬‬

‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬ ‫ﺑﺮو!‬‫_‬
 ‫زﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و رﻓﺘﻨﻢ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫وارد دﻫﻠﯿﺰ ﺷﺪم!‬
‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ِ‬
‫ً‬
‫روﺣﺎ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬ ‫ً‬
‫ﺟﺴﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺣﻀﻮر دارم وﻟﯽ‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ‬
‫ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫****‬

‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺳﺴﺖ ﺳﻮی اﻃﺎق رﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا ﻣﺸﻐﻮل ِ‬
‫ﺑﺤﺚ ﺷﺎن ﺳﺎره‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ِ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫ﺳﻮی ﺣﺴﻨﺎت و اﻣﯿﻨﻪ ﻗﺪم ﺑﺮ داﺷﺘﻢ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﮐﻤﯽ او ﻃﺮف ﺑﯿﺸﯿﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺨﻮرد و ﺟﺎی را ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻣﻪ ﭘﻬﻠﻮی دﯾﻮار ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺣﺴﻨﺎت در ﺑﯿﻦ ِ ﻣﻦ و اﻣﯿﻨﻪ‬
‫ﻗﺮار داﺷﺖ‬

‫ﺻﺪای اﻣﯿﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﭼﻘﺪر دﯾﺮ ﮐﺮدی ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟‬ ‫_‬

‫وارد ﺷﺶ ﻫﺎﯾﻢ ﮐﺮدم!‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﻤﯽ ﻫﻮاﯾﯽ ﺗﺎزه را ِ‬ ‫_‬

‫وارد ﺷﺶ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻫﻮا ِ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫اه اﻣﯿﻨﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﺧﻮ ﻣﺜﻠﯽ ﺗﻮ ﻫﻔﺘﻪ ﻓﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ای ﺣﺮﻓﻢ ﺣﺴﻨﺎت از ﺧﻨﺪه ﺳﺮخ ﺷﺪ و اﻣﯿﻨﻪ ام دﻫﻨﺶ را‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺗﯿﺰ اﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و اداﻣﻪ دادم‬

‫ﻟﻄﻒ داری!‬ ‫_‬
 ‫ﻣﺼﺮوف ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮد ﺑﻮدﯾﻢ ‪ ،‬ﭼﺎی را ﻣﯿﻨﻮﺷﯿﺪﯾﻢ و‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ زﻣﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬
‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﯿﺎری ﻧﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‬
‫***‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ِ ﻧﺎن دﺧﺘﺮا ﻇﺮف ﻫﺎ را ﺷﺴﺘﻦ ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ‬

‫اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪاد دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﺎه و ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺰﻧﻢ!‬
‫وﻗﺖ ﺧﻮاب ﻓﺮا رﺳﯿﺪ ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎی ﻣﺴﻦ وﻗﺖ‬ ‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ِ‬
‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺎ دﺧﺘﺮا!‬
‫!‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎی ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ دﻫﻦ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳﺎره‬
‫ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺨﻮرد ‪،‬ﺧﻮده از اش‬
‫دور ﻧﮕﺎ ﻣﯿﮑﺮدم‬
‫****‬ ‫ﺧﻂ اﯾﻦ اﺗﺶ ﺑﻪ ﮐﻠﺒﻪ ای ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﺪ!‬ ‫ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ِ‬

‫ﺣﺪﯾﺜﻪ و اﻣﯿﻨﻪ ﺟﺎی ﻫﺎی ﺧﻮاب را ﻫﻤﻮار ﮐﺮدﻧﺪ!‬

‫ﺷﺐ ﻣﺎ‬
‫ﻫﻤﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ و ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﻣﺸﺐ اﺧﺮﯾﻦ ِ‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد!‬
‫ﺑﺎ دﺧﺘﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم! ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪﻧﺪ و‬
‫دﺧﺘﺮا ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻨﺪ!‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و اﯾﺖ اﻟﮑﺮﺳﯽ را ﺧﻮاﻧﺪم ‪ ،‬ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎز‬
‫ﻫﻤﺎن ﺧﻮاب را ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ!‬

‫ﺑﺎزم ﻫﻤﺎن ﺧﻮاب ‪ ،‬و ﻫﻤﺎن ﺟﺎی ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر رﻧﮓ درﯾﺎ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎن ِ زﯾﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ‬ ‫ﺳﯿﺎه ﺑﻮد‬
‫ﺳﯿﺎه ﭘﮋﻣﺮده‬
‫ِ‬ ‫ﻞ‬‫ُ‬
‫ﮐﻨﺎر ﻗﻠﺒﻢ ﯾﮏ ﮔ ِ‬
‫و روی ﺳﯿﻨﻪ ام و درﺳﺖ در ِ‬
‫****‬‫ﻗﺮار داﺷﺖ!‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﺧﻮاب ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻢ! اﻃﺎق را از‬
‫ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮدﻧﺪ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﺬارﻧﻢ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ در‬
‫ِ‬
 ‫روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ اﻃﺎق را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و‬
‫ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ رﻓﺘﻢ!‬
‫ِ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺰ اﻃﺎق ﻣﺎ!‬
‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻣﯿﺮم!‬‫ِ‬ ‫وﺿﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮم و‬
‫!‬ ‫دﺧﺘﺮررررا ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﻫﻠﻪ ﺑﺨﯿﺰﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﻫﯿﭽﮑﺪاﻣﺸﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ!‬

‫ﻫﻮوی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﯾﻦ دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺧﻮاب اﻟﻮد ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ دو دﻗﯿﻘﻪ ای دﯾﮕﻪ ام ﺑﺎن‬
‫_‬

‫ﻧﻮچ ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ام ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﻢ‬‫_‬

‫ﺳﺎره ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺮش را از ﮐﻤﭙﻞ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮزﺧﯽ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺧﻮاب ﮐﺴﯽ را‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﺮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاری‬ ‫_‬

‫ﺧﺮاب ﮐﻨﯽ ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺑﯿﺪار ﺷﺪی ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺪار ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺣﺴﻨﺎت ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ!‬

‫ﺳﺎره ادم واری ﺣﺮف ﺑﺰن ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮﻫﯿﻦ‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﯽ!‬

‫ﺳﻤﺖ ﺣﺴﻨﺎت‬
‫ِ‬ ‫ﺳﺎره ام از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ! و ﺑﺎ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ‬
‫ﭼﯿﺸﺪ ﺳﺮ ات ﺑﺪ ﺧﻮرد ؟ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻠﺦ اﺳﺘﯽ اﻧﯽ؟درﺳﺖ‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ ﯾﻨﮕﻪ ات اﺳﺖ و ﻣﻬﻤﺎن ﺗﺸﺮﯾﻒ دارد وﻟﯽ از اﺳﻤﺎن‬

‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮم‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺎج واج ﺑﻪ ﺳﺎره و ﺣﺴﻨﺎت‬
‫ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﻮاب اﯾﻦ ﻗﺪو را ﺑﺘﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ِ‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺴﻨﺎت دوﺑﺎره‬
‫‪.‬‬ ‫دﺳﺘﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻟﻔﻈﯽ ﻧﻘﻄﻪ ای ﺷﺎن ﭘﺎﯾﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺲ اﺳﺖ! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﺳﺖ و روﯾﺖ را ﺑﺸﻮر!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺳﻮﯾﻢ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪم ‪ ،‬ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯿﻨﻘﺪر ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ!‬

‫ﭼﺎی ﺻﺒﺢ ﻧﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ و ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻬﻤﺎن ﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ!‬

‫ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﯿﻦ ِ ﺧﻮد ﻣﺼﺮوف ﺑﻮدﯾﻢ در ﭘﺎک ﮐﺮدن ِ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻤﮏ‬
‫!‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ!‬

‫ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﯿﺰی‬ ‫زﯾﺪ ﺧﺎﻟﻪ را ِ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺧﺎﻟﻪ اﻣﺪ و ﺣﺴﻨﺎت را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار داد!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﭽﯿﻢ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﺧﻮدت و ﯾﻨﮕﻪ ات را ﺟﻤﻊ ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫وﻗﺖ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺪون ِ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ِ‬
‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﻣﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و در ﺑﯿﮓ اش ﮔﺬاﺷﺖ!‬

‫ﭼﺎدر ﺳﻔﯿﺪش را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺮد ‪ ،‬ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻢ در‬

‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ‬
‫ﭼﺎدر ﻫﺎ ﺧﻮد را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪﯾﻢ!‬

‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ام ﻣﺼﺮوف ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ رﻓﺖ و ﮔﻮﻧﻪ اش را ﺑﻮﺳﯿﺪ!‬ ‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت‬
‫ﭘﯿﺸﺖ ﺗﺎن دق‬
‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﻣﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ‪،‬‬
‫_‬

‫ﻣﯿﺸﻢ‪.‬‬
 ‫ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﺣﺴﻨﺎت را در اﻏﻮش ﻣﯿﮕﺮد و ﻣﯿﺒﻮﺳﺪش!‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺟﺎن ِ ﺧﺎﻟﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﻣﯿﺮم ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ام‬

‫ِ‬ ‫ﻗﺼﺪ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬
‫ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻏﻮﺷﺶ را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺧﻮب ﺷﺪ اﻣﺪی دﺧﺘﺮم! اﻣﯿﺪ وارم ﺑﺮاﯾﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﺗﺸﮑﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ‪ ،‬ﺑﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺎ دﺧﺘﺮا‬ ‫_‬

‫ﺳﺎﻋﺖ ام ﺗﯿﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ ‪ ،‬و اﻧﮕﺸﺘﺮی را در اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮐﺮد!‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻃﻼ ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺷﺪم ‪،‬ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺲ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن‬
‫ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ذﮐﯿﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫دﺧﺘﺮم ای ﺗﺤﻔﻪ ای ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻮ و زﯾﺪ ﺧﺎن اﺳﺖ ‪ ،‬ﭼﯿﺰی‬ ‫_‬

‫زﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﺗﻮ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻦ‬

‫ِ‬
‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ای ﭼﻪ ﺣﺮف اﺳﺖ! ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ‬ ‫_‬

‫دارﯾﺪ‬
‫****‬

‫ﺳﻤﺖ دروازه ای ﺧﺮوﺟﯽ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻼﺧﺮه ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﻪ و‬

‫ﻣﯿﺮﯾﻢ!‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﻮد!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﺮش ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﺑﻪ ﻣﻪ و‬ ‫ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪن ِ دروازه را اول ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن و‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫!‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ دور داد‬
‫ِ‬ ‫در ﻣﻮﺗﺮ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯿﺸﯿﻢ ‪ ،‬زﯾﺪ ﺷﯿﺸﻪ را‬
‫ﺧﻮب ﺷﺪ ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ!‬
‫در ﺣﯿﺮت ﺑﻮدم از ﺑﯽ ﭘﺮواﯾﯽ زﯾﺪ!‬
‫ﭼﻮف‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﻮﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اوف و‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫ﻻﻻ ﯾﮏ اﻫﻨﮓ را ﭘﻠﯽ ﮐﻦ راه دور اﺳﺖ ﺑﯿﺨﯽ ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫_‬
 ‫ﻣﯿﺸﯿﻢ‬ ‫!‬

‫زﯾﺪ ﺑﺪون ِ ﺟﻮاب ﺣﺴﻨﺎت ﺗﯿﻠﻔﻮﻧﺶ را ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺑﺎ ﯾﮏ‬

‫ﭼﯿﺰی ﭼﺎرﺟﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ وﺻﻞ اش ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﯿﮕﯿﺮد‬‫ِ‬ ‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را‬
‫ﺑﮕﯿﺮ ﮐﺪام اﻫﻨﮓ را ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ!‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬

‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را از‬
‫اﻫﻨﮓ دﻟﺨﻮاﻫﺶ ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫ِ‬ ‫دﻧﺒﺎل ِ‬
‫اﯾﻨﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﻫﻤﯽ درﺳﺖ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫اﻫﻨﮓ را ﭘﻠﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫‪....‬‬

‫ﺳﻤﺖ اﯾﯿﻨﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اوﻟﯿﻦ ﺑﯿﺖ اﻫﻨﮓ ﺳﺮﯾﻊ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎ زﯾﺪ ﻗﻔﻞ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﭘﺮﺳﺖ ﺗﻮ‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﺪه ام ُﺑ ْﺖ‬ ‫______‬

‫ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬ ‫ِ‬ ‫ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ِ‬ ‫_____‬

‫روز و ﺷﺐ‬ ‫ﺑﻪ ﮐُﻨﺞِ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ُ‬ ‫______‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ‬‫ِ‬ ‫ﺟﺎم‬

‫ﺷﺪه ام ِ‬ ‫_____‬

‫َ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻪ‬ ‫ﺷﺐ ﻫﺠﺮان دﯾﮕﻪ‬ ‫ِ‬ ‫_____‬

‫ﻟﺐ َ‬
‫ﺑﺎﻣﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻬﺘﺎب‬ ‫ﮔ ِ‬
‫ﻞ‬ ‫ُ‬
‫_____‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ ُﺟﺰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮام اﺳﺖ‬ ‫_____‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻮ زﻧﺪه ام‬ ‫_____‬

‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻮن َﺳﺠﺪه ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫_____‬

‫َﺷ ّﺮر ﺑﻪ ﻫﺮ ِﺳﯿﻨﻪ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬ ‫_____‬

‫ﺑﻪ ُﻏﺼﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬ ‫_____‬

‫ُﺑ ِﺖ روی ﺗﻮ ِﺑﺸﮑﻨﻢ‬ ‫____‬

‫َ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻪ‬ ‫ﺷﺐ ﻫﺠﺮان دﯾﮕﻪ‬ ‫ِ‬ ‫____‬

‫ﮔُﻞ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺮ ﻟﺐ َ‬
‫ﺑﺎﻣﻪ‬ ‫____‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ ُﺟﺰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮام اﺳﺖ‬ ‫_____‬

 ‫ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻮ زﻧﺪه ام‬ ‫_____‬

‫ﭘﺮﺳﺖ ﺗﻮ‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺪه ام ُﺑ ْﺖ‬
‫_____‬

‫ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬
‫ِ‬ ‫ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ِ‬ ‫_____‬

‫ﺑﻪ ﮐُﻨﺞِ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ُ‬

‫روز و ﺷﺐ!‬ ‫_____‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ!‬‫ِ‬ ‫ﺟﺎم‬

‫ﺷﺪه ام ِ‬ ‫_____‬

‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ُﻣﺪت اﺑﺮو ﻫﺎی زﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮه ﺑﻮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﺑﻪ ای‬
‫در ِ‬
‫ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮزم ﻗﻬﺮ اﺳﺖ!‬
‫ﺷﮑﺎر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﺸﺪم وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ‬ ‫ِ‬ ‫ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ در اﯾﯿﻨﻪ‬
‫****‬‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻣﯿﺪزدﯾﺪ!‬

‫ﺑﻼﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ زﯾﺪ ﻣﻮﺗﺮش را در ﺧﺎﻧﻪ ای ﯾﮑﯽ از‬

‫راه ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه را ﻗﺪم زﻧﺎن ﻃﯽ‬ ‫دوﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﭘﺎرک ﮐﺮد و ِ‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ‬
‫!‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ‬
‫ِ‬ ‫وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ و ذﻟﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﻮب ﺷﺪ زﯾﺪ‬ ‫ِ‬
‫ﺷﺐ ﻏﺬا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫زﯾﺪ ﺑﻪ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻔﺖ ﭼﺎی ﺑﻤﺎﻧﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ!‬ ‫ِ‬ ‫ﭼﺎدرم را روی ﻃﻨﺎب ﮔﺬاﺷﺘﻢ و‬
‫ﺳﻤﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺴﻨﺎت ﮐﻤﮏ ﺷﺪم ‪ ،‬ﭼﺎی ﺗﯿﺎر ﺷﺪ و ﻫﺮدوی ﻣﺎ‬
‫اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ رﻓﺘﯿﻢ!‬
‫ﮐﺪام ﻣﺎ ﭘﺮ ﮐﺮد!‬
‫ِ‬ ‫ﮔﯿﻼس ﻫﺎ را ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺮای ﻫﺮ‬
‫زﯾﺪ ﻣﺼﺮوف ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ ﺑﻮد ‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد!‬

‫ﻣﻮرد ﻋﺮوﺳﯽ ﺣﺮف‬

‫ِ‬ ‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﭼﺎی ﻣﯿﻨﻮﺷﯿﺪﯾﻢ و در‬
‫ﻣﯿﺰدﯾﻢ و ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ!‬
‫ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻏﭽﻪ رﻓﺘﯿﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺎی ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ‪ ،‬زﯾﺪ را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﺎک ﮐﺮدن اورد!‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺎش را‬
‫ﻣﺼﺮوف ﻣﺎش ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﺪن ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﺎ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ‬
 ‫دل از ﺑﺎﻏﭽﻪ ِﻣﯿﮑَﻨﯿﻢ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﯾﻢ!‬
‫‪.‬‬‫دﺧﺘﺮا ﻫﻤﻮ ﻧﺎن را ﮔﺮم ﮐﻨﯿﺪ ‪ ،‬ﻧﺎ وﻗﺖ ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮاب‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺎن ﺧﻮرده ﻣﯿﺸﻪ و ﺧﺎﻟﻪ زودﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ‬
‫رﻓﺖ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺧﺘﺮای ﻫﮋده ﺳﺎﻟﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﻟﻨﮕﺪراز ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد و‬
‫واری ﻧﺎز ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫ﺧﻮاب ﻻﻻﯾﺖ را ﻫﻤﻮار ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬‫ِ‬ ‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﻪ ﻣﯿﺮم ﺟﺎی‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﭼﯿﺰی ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺮو! و ﻫﺎ ﻫﻤﯽ روﻏﻦ ِ ﻧﺎرﮔﯿﻞ را ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﺶ‬ ‫_‬

‫ﺑﺒﺮ‬
‫روﻏﻦ ﻧﺎرﮔﯿﻞ را ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ!‬

‫ادم روﻏﻦ را ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ؟ ﺧﻮ ﻋﺎﻗﻞ ﺟﺎن ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﺴﺎژ ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫ﺧﻮ درﺳﺖ اﺳﺖ زﯾﺎد ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﮕﻮ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺳﺮش را ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﺑﻪ ﺣﺎل ِ ﻣﻪ ﺗﺎﺳﻒ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯿﺮم ‪ ،‬اﻫﺴﺘﻪ داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬زﯾﺪ ﺑﺎ‬

‫ِ‬
‫دﯾﺪن ِ ﻣﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯿﺒﻨﺪه‬

‫اه دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺨﯽ زﯾﺎده روی ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﻗﻬﺮ ﺷﺪن ِ ﻣﻪ ﮐﺠﺎﯾﺶ‬
‫!‬

‫ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻮد ؟؟ﺧﻮب ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﮐﺴﯽ ﺳﻮی ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺪ ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫ﭘﯿﺶ روﯾﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ! و ﺟﺎﯾﺶ را ﻫﻤﻮار‬‫روﻏﻦ ِ ﻧﺎرﮔﯿﻞ را ِ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﭼﯿﺰی دﯾﮕﺮی ﺧﻮ ﮐﺎر ﻧﺪاری؟‬ ‫_‬
 ‫ﺟﻮاب ﻧﺪاد! دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺑﮑﻨﻢ دﯾﻮاﻧﻪ را!‬

‫ﺳﻤﺖ دروازه رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺪا ﮐﺮد!‬

‫ِ‬
‫ﮐﺠﺎ!‬
‫_‬

‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه دﻫﯿﺪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺻﺎﯾﺐ!‬ ‫_‬

‫‪...‬‬‫درﺳﺖ اﺳﺖ اول ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﻣﺴﺎژ ﺑﺘﻪ ﺑﺎز ﺑﺮو‬ ‫_‬

‫ﺣﺘﯽ ای ﺟﻤﻠﻪ را ام اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﻗﻬﺮ ﮐُﻨﺎن ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ ‪ ،‬روﻏﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻋﻘﺐ زﯾﺪ روی‬

‫ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺷﯿﺸﺘﻢ!‬
‫ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﻢ را در روﻏﻦ داﺧﻞ ﮐﺮدم و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ در ﺑﯿﻦ ِ‬
‫ﻣﻮﻫﺎی زﯾﺪ ﭼﻨﮓ زدم!‬
‫ﯾﻐﻤﺎا ﺑﮑﺶ ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ام ﺑﮑﺶ ای ﻣﻮ ﻫﺎی ذﻟﯿﻞ ُﻣﺮده را!‬
‫_‬

‫اﻣﮑﺎن دارد زﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ و ﻣﻦ ردش ﮐﻨﻢ ؟ﻧﺨﯿﺮ ﺑﻪ‬

‫ﻫﯿﺞ وﺟﻪ!‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ای زﯾﺪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺑﯿﻦ ﻫﺮدو دﺳﺘﻢ ﻣﺤﮑﻢ‬

‫ﻃﺮف ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪﻣﺶ!‬ ‫ِ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ‬
‫ﮐﻪ ﻓﻐﺎن زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫اه اه ﯾﻐﻤﺎ ﮐﻨﺪﯾﺶ ﺑﺨﺪا!! ﺗﻤﺎﻣﺸﻪ از ﺑﯿﺦ ﮐﻨﺪی‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻣﻪ ﮔﭗ ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﻣﻪ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟؟؟ﺑﺎزم‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎزم‬
‫_‬

‫ﻫﻮم؟؟‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﻫﻤﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﮐﺸﯿﺪی؟؟ﻧﻤﯿﮕﯽ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺴﺮت ﮐَﻞ ﻣﯿﺸﻪ!‬

 ‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﮕﺬار ﮐَﻞ ﺷﻮی ﺗﺎ دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﻮﯾﺖ ﻧﺒﯿﻨﺪ و‬ ‫_‬

‫ﺟﮕﺮﺧﻮﻧﯽ ﻣﻪ ﻧﺸﻮی!‬

‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ را اﯾﻨﻘﺪر ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻢ دﻟﻢ ﺑﻪ‬

‫***‬ ‫ﺧﻮدم ﺳﻮﺧﺖ ﭼﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ زﯾﺪ‬
‫زﯾﺪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺨﻨﺪﯾﺪ! و دﻟﺨﻮر ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎورم ﻧﺪاری؟‬ ‫_‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ارام ﻣﺴﺎژ ﻣﯿﺪادم و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﻣﺠﺎل ِ ﺣﺮف زدن را ﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬
‫در اﯾﻦ روز ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دل ﻧﺎزک ﺷﺪه ﺑﻮدم!‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺪای دﻟﺨﻮر اداﻣﻪ داد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا ﺑﺎورم ﻧﺪاری؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﻣﻦ ﻏﯿﺮ‬ ‫_‬

‫از ﺗﻮ را ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﺪ؟؟‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ اون دﺧﺘﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدی او ﻫﻢ‬
‫ﭼﻄﻮری ﺷﮑﺴﺘﻢ؟؟‬
‫ﺑﻐﻀﻢ را از ﮔﻠﻮ ﻋﺒﻮر دادم و ارام ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﻣﻪ ﺑﺎور ات دارم ‪ ،‬ﺑﺎﻻﯾﺖ اﯾﻤﺎن دارم! ﭘﺎﮐﯽ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ‬ ‫_‬

‫ﭘﯿﺶ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﺟﻨﺲ ﺷﮑﺴﺘﻪ اش!‬ ‫وﻟﯽ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﻣﻪ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ اﺳﺘﻢ از ِ‬
‫ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه ﺗﻮﺻﯿﻒ ات ﻣﯿﮑﺮد؟؟؟‬ ‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻄﻮری ﺑﺎ ِ‬
‫ﻼ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻨﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻪ وا ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯽ!‬ ‫اﯾﻨﻘﺪر ِ‬
‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﻮﯾﺖ ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﺣﺴﻮد ﻣﯿﺸﻢ! دوﺳﺖ ﻧﺪارم ای‬
‫ﺣﺴﺎدت دﺧﺘﺮاﻧﻪ را!‬
‫ِ‬
‫ﺳﻬﻢ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ِ ﺑﺰرگ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ!‬
‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺴﯽ ُﺟﺰ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ای زﯾﺎدی‬
‫ﻫﺴﺖ ﻫﻮم! ؟‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﯽ وﻗﺖ اﺷﮏ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد!‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ‪.‬‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﻧﺎ ﺑﺎوراﻧﻪ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ و ﻗﻬﺮ اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟از ﭼﯽ وﻗﺖ ﺑﺪﯾﻨﺴﻮ ﯾﻐﻤﺎی ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮده‬

‫ِ‬
‫ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮی ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺮﻗﺼﻨﺪ!‬
‫ﻣﻪ از ﻗﻮی ﺑﻮدن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﺮد‬
‫ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ دﺧﺘﺮاﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ و زﯾﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺮدی ﮐﻨﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﯿﻦ ِ دﺳﺘﺎن ِ ﻣﺮداﻧﻪ اش ﻣﯿﮕﺮد و ارام ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﻤﺮ زﯾﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ! ﻓﺪاﯾﺖ ﺷﻮم! ﻧﺨﯿﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ای زﯾﺎدی‬ ‫ﻋُ ِ‬
‫_‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ام ﮐﻢ اﺳﺖ دﻟ َﺒ َﺮم!‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﯾﻐﻤﺎ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺗﻮ!‬
‫ﻼ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻪ دَ َرک! ﺑﮕﺬار ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻗﻠﺒﻢ و ﻧﻔﺴﻢ‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﻫﺮدوﯾﺶ واﺑﺴﺘﻪ ای ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﯽ ﺑﺴﺎ از دﯾﺪن ِ اﻧﻬﺎ؟؟‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﺒﻨﻢ!‬

‫‪..‬‬‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫و ﺑﻮﺳﻪ ای ﻟﻄﯿﻒ روی ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﮑﺎرد!‬
‫ﺷﻌﺮ را ﺳﺮاﯾﯿﺪ!‬
‫ِ‬ ‫دﻟﻨﻮاز‬

‫!‬‫دﯾﮕﺮان ﭼﻮن ﺑﺮوﻧﺪ از ﻧﻈﺮ از دل ﺑﺮوﻧﺪ‬ ‫_____‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﺎن در دل ِ ﻣﻦ رﻓﺘﻪ ای ﮐﻪ ﺟﺎن در ﺑﺪﻧﯽ!‬ ‫_____‬

 ‫ﺗﮏ از ﺳﻠﻮل‬
‫اﺷﮏ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ را ﺑﺎ ﺗﮏ ِ‬
‫دﯾﮕﺮ ِ‬
‫ﻫﺎﯾﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮده ام!‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻐﯿﺮ دادن ِ ﻣﻮﺿﻮع ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ِ‬

‫ﮔﻔﺖ دﺳﺘﺶ را ﺷﮑﺴﺘﯽ راﺳﺖ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺐ ﻫﺎی زﯾﺪ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎرﻣﻮﻟﮏ اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﯽ و ﺑﺎزم ﻣﻪ را ﻣﺠﺮم ﻗﺮار‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺘﯽ!‬
‫ﺑﻠﯽ! وﻟﯽ ﮐﺎش ﻣﯿﺸﮑﺴﺖ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻧﺸﮑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻼ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا ﻣﻮﻫﺎﯾﺸﻪ ﻧﮑﻨﺪی؟؟ ای ﺧﻮ وﻇﯿﻔﻪ ای ﺗﻮ‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ دل اش را از زﻧﺪﮔﯽ ﺳﯿﺎه ﻣﯿﮑﺮدی ﯾﺎ ﺧﻮدت ﻓﻘﻂ در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﻣﻪ ﺷﯿﺮ ﻣﯿﺸﯽ ﻫﺎن؟؟‬

‫ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ اﻧﮕﺎر ﻗﻠﻘﻠﻚ ام ﻣﯿﺪاد ‪ ،‬ﺧﻨﺪه ام را ﮐﻨﺘﺮول ﮐﺮدم‬

‫و ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻫﻮی ﻟﻨﮕﺪراز ‪ ،‬ﮐُﻠﺶ ِ‬
‫ﮔﻨﺎه ﺗﻮ اﺳﺖ از ﮐﯽ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه ﭘﻮﺷﯿﺪی‬‫ﺑﻮدی ﺑﯿﻦ ِ دﺧﺘﺮا ﺑﺮی و ﺑﯿﺎﯾﯽ؟ ﭼﺮا ِ‬

‫ﻣﮕﺮ ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻮی دﯾﻮ ﺑﻮد ؟‬
‫زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ای از ﺧﻨﺪه ﺗﺮﮐﯿﺪ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﮐﯽ را ﻟﻨﮕﺪراز ﻣﯿﮕﯽ ؟؟دﯾﻮ ﮐﯿﺴﺖ ﯾﻐﻤﺎ؟‬ ‫_‬

‫ﮔﻮﺷﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﺗﻮرا ﻣﯿﮕﻢ! ﺗﻮرا ﺑﮕﻮ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺎز ﺑﯿﻦ دﺧﺘﺮا ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ﻫﻠﻪ‬
‫!‬ ‫!‬ ‫_‬

‫!‬‫ﻫﻠﻪ‬
‫ﮔﻮش ﮐﻼﻧﺘﺮ از ﺧﻮدت را‬
‫ﻫﻬﻪ اه ﯾﻐﻤﺎ ﻧﮑﻦ! ﻧﻤﯿﺸﺮﻣﯽ ِ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮی ﻋﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ!‬

‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﺳﻨﯽ ﻣﺎ ﭼﻘﺪر زﯾﺎد ﻫﺴﺖ!‬

 ‫ﮔﻮﺷﺶ را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ و ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺗﻮ ﺧﻮ ﻫﺸﺖ ‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎل از ﻣﻪ ﮐﺪه ﺑﺰرگ اﺳﺘﯽ اﻧﯽ؟!‬ ‫_‬

‫روی دﻫﻨﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ اﻓﺴﻮس ﻣﯿﮕﻢ‬

‫وای ﭼﺮا ﻗﺒ ً‬
‫ﻼ ﻓﮑﺮم ﻧﺸﺪ ﺗﻮ ﺧﻮ ﭘﯿﺮ اﺳﺘﯽ!دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺳﯽ‬ ‫_‬

‫ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﯽ!‬
‫‪.‬‬

‫زﯾﺪ ﮔﻨﮓ و ﺳﺮد ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬

‫ﻼ ﺧﻮ‬‫ﺧﻮب ﮐﻪ ﭼﯽ؟؟ ﭘﯿﺮ اﺳﺘﻢ ﯾﺎ ﺟﻮان اﺳﺘﻢ ﻓﻌ ً‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺴﺮت ﻫﺴﺘﻢ! و در ﺿﻤﻦ ﺗﻔﺎوت ﺳﻨﯽ ﻣﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﻫﻢ زﯾﺎد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺎﺣﻖ ﮐﻼﻧﺶ ﻧﮑﻦ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ای ﻟﻨﮕﺪراز ﺗﻮ ﮐﺘﯽ ﻣﻪ ﮔﭗ ﻧﻤﯿﺰدی و ازارم ﻣﯿﺪادی‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺳﺘﺎره ﻫﺎی اﺳﻤﺎن را در روز ﺑﺮاﯾﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺘﻢ‬
‫ﯾﺎ ﻧﯽ!‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ اداﻣﻪ دادم‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ام زﯾﺎد ﻫﺴﺖ ﭼﺮا از اول ﻓﮑﺮم ﻧﺸﺪ ﺑﺮای ﻣﻪ‬ ‫_‬

‫ﻗﺎﺑﻞ ِ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫!‬‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻣﻮ ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ در ﺳﺮ ات ﺑﺮاﻣﺪه‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻗﻬﺮ ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ اﻋﺼﺎﺑﻤﻪ ﺧﺮاب ﻧﮑﻦ ﭼﯽ ﺑﺮاﯾﺖ ﻗﺎﺑﻞ ِ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻧﮕﻮ!‬
‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺳﺮ وﻗﺖ اﺳﺖ ﺟﺎی ﻧﻮاﺳﻪ ات اﺳﺘﻢ ‪ ،‬اﻧﯽ زﯾﺪ!؟‬ ‫ﻫﻨﻮزم ِ‬ ‫_‬

‫وای ﮐﻪ دﻧﺪان ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮد و ﮔﻮش ﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪ!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﻪ ﻫﻮش اﺳﺘﯽ ؟ﻧﻮاﺳﻪ ای ﭼﯽ؟ ﺑﯿﺒﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺳﯿﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺳﻔﯿﺪ ﺧﻮ ﻧﺸﺪﻧﺪ ‪ ،‬دﻧﺪان ﻫﺎﯾﺶ را‬

 ‫ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺘﻪ ‪ ،‬ﺑﯿﺒﯽ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻫﻨﻮزم ﺟﻮان‬
‫ﻫﺴﺘﻢ!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺧﻮد ﺷﻮم ﮐﻪ‬‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ای ﺻﺪﻗﻪ ای ِ‬
‫ام ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻧﻮچ ﻧﻮچ ﺑﺎﺑﻪ ﮐﻼن از ﻣﺎ ﻧﺸﺪ!‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎااااااا‬
‫_‬

‫!‬‫ﻼ َﻣﻬﺮ ﺧﻮده ﻣﯿﺒﺨﺸﻢ ﺗﻤﺎم‬ ‫اﺻ ً‬‫_‬

‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر از دﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﺷﺪ!‬

‫ﮔﺮم اﻃﺎق را ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﺮاﯾﯿﺪ‬
‫ﺳﮑﻮت ﻓﻀﺎی ِ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ زﯾﺪ ﮐﻠﻤﻪ وار ﮔﻔﺖ‪،‬‬
‫ﭼﯽ‪ ...‬ﮔﻔﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻟﻌﺐ دﻫﻨﻢ را ﻗﻮرت دادم و ﺗﺮﺳﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺮف ﺧﻮدم را ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‬ ‫ِ‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ؟‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم! و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﺪﯾﺪم!‬

‫زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ دوﺧﺖ و ﮔﺮه ای ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﻦ ِ اﺑﺮو‬
‫ﻫﺎﯾﺶ اﯾﺠﺎد ﺷﺪ‬
‫‪.‬‬ ‫ﮐﺎش ﻻل ﻣﯿﺸﺪم و ان ﮐﻠﻤﻪ از دﻫﻨﻢ ﺧﺎرج ﻧﻤﯿﺸﺪ‬
‫زﯾﺪ؟؟‬‫_‬

‫ﻫﻤﻢ‬
‫_‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻬﺮ اﺳﺖ ﭼﻮن ﻫﺮ وﻗﺖ ﻧﺎﻣﺶ را ﺻﺪا‬

‫ﻣﯿﺰدم اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺎ ﻫﻤﻤﻤﻤﻢ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﻤﯿﺪاد!‬

‫ﺑﭽﺮخ ﻣﺴﺎژ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﻣﺎﻧﺪ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ‪ ،‬ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب!‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺎﺷﻨﯿﺪه ﻣﯿﮕﺮم ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را روﻏﻨﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ و در‬
‫ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎی ﻣﻮﺟﯽ اش ﻓﺮو ﻣﯿﺒﺮم!‬
‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻈﻠﻮم ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﺨﺪا ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم! ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﻗﻬﺮ اﺳﺘﯽ ﻫﻮم؟؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻈﻠﻮم ﺗﺮ از ﺧﻮدم ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻦ ﺣﺘﯽ ﺷﻮﺧﯽ اش ام وﺣﺸﺘﻨﺎک‬
‫!‬ ‫_‬

‫اﺳﺖ ﯾﻐﻤﺎ‬
‫!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ اﺷﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫اﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﮑﻢ را ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬‫ِ‬ ‫و‬

‫ﮔﺮه اﺑﺮو ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻮد و ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺰﯾﯿﻦ‬
‫ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ﻤﺮ ﺧﻮد ﻗﻬﺮ ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫اﺷﺘﯽ ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮد ﺑﺎ ﻋُ ِ‬ ‫_‬

‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪم ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را اﻏﺸﺘﻪ ﺑﺎ روﻏﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬

‫روی ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ ﺗﮑﻪ ای ﻧﺨﯽ ﻣﯿﻨﺪازم!‬

‫ﺧﻮب زﯾﺪ ﺧﺎن ای ﻫﻢ ﻣﺴﺎژ ﻣﻮ!‬ ‫_‬

‫دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﺪ ﺧﺎﻧﻤﻢ!‬ ‫_‬

‫وﻇﯿﻔﻪ اﺳﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮو ﺟﺎن ِ ﻣﻦ!‬

‫ﻫﻬﻬﻪ ﯾﮏ ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫وﻇﯿﻔﻪ اﺳﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺎااااااان!‬ ‫_‬

‫ﺣﺲ ﺧﻮب ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﻦ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ از ِ‬
‫ﺳﻤﺖ در ﻣﯿﺮم!‬ ‫ِ‬ ‫روﻏﻦ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و‬
‫ﺷﺐ ﺧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫وﺻﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬ ‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫******‬‫ﺷﺐ ﺧﻮش ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺎن‬ ‫_‬
 ‫ﺻﺒﺢ ﻃﺒﻖ ِ ﻣﻌﻤﻮل ﻧﻤﺎز را ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ و دﯾﮕﺮ ﺧﻮاب ﻧﺸﺪﯾﻢ ‪،‬‬
‫ﺑﻪ زﯾﺪ ﺳﻤﺎوات را روﺷﻦ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺣﻤﺎم ﮐﺮد!‬
‫ﭼﺎی ﻧﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ! ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺷﺪﯾﻢ!‬
‫زﯾﺪ ﺣﻤﺎم ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ رﻓﺖ!‬
‫ﻣﺼﺮوف ﮐﺎر ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ده‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﺎ‬
‫ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد‬
‫ﯾﻐﻤﺎاا؟ دﺧﺘﺮم؟‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻣﯿﺮم‬

‫ِ‬ ‫دﺳﺖ از ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺸﻢ و‬
‫ﺑﻠﯽ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن؟‬ ‫_‬

‫دﺧﺘﺮم ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﺮو! ﻫﯿﭻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﺑﭽﯿﻢ‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﯿﺮم!‬

‫ِ‬ ‫از اﻃﺎق ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻢ و‬
‫زﯾﺪ در ﭼﻮﮐﯽ ﺷﯿﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺎی ﻣﯿﻨﻮﺷﯿﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ زﯾﺪ رﻓﺘﻢ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻢ!‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﺎور ﭼﯿﻦ ﭘﺎور ﭼﯿﻦ‬

‫دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻی دﺳﺘﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﮔﻮﯾﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ!‬
‫اه ای دﺳﺖ ﻫﺎی ﺑﺪرﻧﮓ از ﮐﯿﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ را ﺳﺮﯾﻊ از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم و روﺑﺮو اش‬

‫اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻢ‬
‫دﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﻮدت ﺑﺪرﻧﮓ اﺳﺖ ﺗﯿﺎر ﮐﻠﻨﮓ واری!‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﮐﯽ ﻣﯿﮕﻪ دﺳﺖ ﻫﺎی ﻣﻪ ﺑﺪرﻧﮓ اﺳﺖ ﻫﺎن‬ ‫_‬

‫ﻤﺮم؟‬
‫ﻋُ َ‬
‫ﻟﻔﻆ ﻋﻤﺮم را از دﻫﻦ ﻧﻤﯽ اﻧﺪازد‬
‫اه ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻢ ِ‬
‫ﻣﺮد ﻣﻦ!‬
‫ِ‬
‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﻣﻪ ﻣﯿﮕﻢ!‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻪ و‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ اش ﻣﯿﮕﺬارد‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺶ را ِ‬
‫!‬‫ﺣﺮف ﺗﻮ روی ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎی دارد ﺑﺪرﻧﮕﮑﻢ‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﮐﯽ را ﺑﺪرﻧﮓ ﮔﻔﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ از ﺧﻨﺪه ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮدش را ﮐﻨﺘﺮول ﮐﺮده ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ را! ﻏﯿﺮ از ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺴﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ وﺟﻮد دارد؟‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﻣﯿﺰﻧﻢ! و ﻣﻐﺮور ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ِ‬
‫ﺟﻨﺎب زﯾﺪ ﺧﺎن ﻫﻤﯽ ﺑﺪرﻧﮕﮏ رﺳﻮای ﻋﺎﻟﻢ ات ﮐﺮد از ﯾﺎد‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﻪ ﻧﺒﺮدی؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺻﻮرت زﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫ِ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺟﻬﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮد از ﯾﺎدش ﺑﺮد! ﺗﻮ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ‬
‫_‬

‫دﻟﺒﺮ ﻣﻦ!‬
‫اﺳﺘﯽ ﻧﺎﺣﻖ ﺧﻮ ﺑﺮاﯾﺖ زاﻧﻮ ﻧﺰدم ِ‬

‫ﻣﻮﻗﯿﻌﺖ ﺧﻮد را از ﯾﺎد ﻣﯿﺒﺮدم ‪ ،‬ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﺶ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎدو اﺛﺮ ﻣﯿﮑﺮد‬
‫ِ‬
‫ﺷﻬﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ اﺳﺖ! ؟‬‫ِ‬ ‫ﻧﮑﻨﺪ زﯾﺪ ﺟﺎدوﮔﺮی‬

‫در ﭼﻮﮐﯽ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺟﺎی ﺧﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫زﯾﺪه ﻪ وﺧﺖ ﺎر ﺗﻪ ﻰ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﯿﭽﺎره ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬

‫ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺎ وﯾﻞ ﻪ وﺧﺖ ﺎر ﺗﻪ ﻰ؟؟‬ ‫_‬

 ‫ﯾﻐﻤﺎا ﺗﺎﺗﻪ ﭘ ﺘﻮ ﻫﻢ زده ده ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﻮ ‪ ،‬اﮐﺜﺮا ﺧﻠﮏ راﺗﻪ واﯾﯽ ﺳﺘﺎ ﻟﻬﺠﻪ او ﻴﺮه ﭘ ﺘﻨﻮ ﺗﻪ ده!‬ ‫_‬

‫اﯾﺎ رﻳ ﺘﻴﺎ واﻳﻰ؟؟‬

‫زﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺻﺪای ﻣﺘﻌﺠﺒﺶ اداﻣﻪ داد‬
‫د زړه ﺳﺮ ﻣﻰ ﻮﻣﺮه ﺧﻮږه ﭘ ﺘﻮ واﻳﻰ!‬ ‫_‬

‫ﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﺸﺮﻗﻰ ﮑﻼ ﻟﺮى او ﻟﻬﺠﻪ دى ﻫﻢ ﺑﯿﺨﯽ ﺎﻳﺴﺘﻪ ده!‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ را دادم‬
‫ﺗﺎﺳﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﺎﺳﺖ زﻣﺎ ﺎﻏﻠﯿﻪ!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﻮق ِ زﯾﺒﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ‬

‫ﭘﻮﻫﯿ ى زه د ﻧﻴﮑﻮﻧﻮ ﻧﻪ ﭘ ﺘﻮن ﻳﻢ ﺮاﻧﯥ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم‬

‫ﻫﻮ ﭘﻮﻫﯿ م رﺿﻮان ورور راﺗﻪ وﯾﻠﯽ وو!‬ ‫_‬

‫ﻧﻮره ﭘ ﺘﻮ ﻣﻪ ﻏ ﯦ ه ‪ ،‬ﺑﻴﺨﻰ زړه وړوﻧﮑﻰ ﮐﻴ ى ﺎﭘﯧﺮى‬ ‫_‬

‫ﻣﻰ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ درﺳﺖ اﺳﺖ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺎن! ؟‬‫_‬

‫ﻫﻮ ‪ ،‬ﺗﻪ ﯾﯽ ﮐﻨﻪ!‬‫_‬

‫زﯾﺪ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎﯾﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد ‪ ،‬ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ ﭼﻮﮐﯽ داد‬

‫و ﺳﻤﺖ اﺳﻤﺎن ﺳﺮ اش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد!‬

‫ارام ﮔﻔﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟‬ ‫_‬

‫ﺑﮕﺬار اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ و اﯾﻦ ﺣﺲ را در ﻣﻐﺰ و ﻗﻠﺒﻢ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻨﻢ!‬ ‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪم! ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ زﯾﺪ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و‬

‫اراﻣﺶ ﺧﺎص ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم‬ ‫_‬

‫ﻏﻢ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺑﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﻫﺠﻮم اورد ‪،‬‬

‫ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ِ‬
 ‫اﻣﺮوز؟‬‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‬
‫_‬

‫در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ‪،‬و از ﺧﻮﺷﯽ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﮔﻠﻢ ﭼﯿﺰی ﺷﺪ!‬‫_‬

‫ﻧﻪ‬
‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﭘﯿﺸﺘﻢ دق ﻣﯿﺸﯽ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﻧﺮو! ﮔﻔﺘﻨﺶ‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﻘﺪر ﺳﺨﺖ اﺳﺖ!‬

‫اﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﺮو ﻧﻤﯿﺮی؟‬ ‫_‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﻧﺮو‬

‫_‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﭘﺸﺘﺖ دق ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮی‬ ‫_‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﺧﻮد ﻣﺎن!‬
‫ِ‬ ‫ﯾﺎر دل ازار! ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺮی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای‬
‫ای ِ‬ ‫_‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮو وﺳﺎﯾﻠﺖ را ﺟﻢ ﮐﻦ! اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫راﺳﺘﯽ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ دﻟﺒﺮ ﺟﺎن‬

‫_‬

‫ﭘﺲ ﻋﻤﻪ و ﻓﺎﻣﯿﻞ ات ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺸﻦ!‬ ‫_‬

‫اوﻻً ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ام‬ ‫_‬

‫ﺣﺮف ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻪ اﻧﻬﺎ رﺿﻮان ﺣﺮف زده!‬ ‫ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬و ﻣﺎﻧﺪ ِ‬

‫دﻟﺨﻮر ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻼ ﺑﺎ ﻓﺎﻣﯿﻠﺖ ﭼﻄﻮر‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻮم ؟ اﺻ ً‬ ‫_‬

‫رو ﺑﻪ رو ﺷﻮم!‬
‫ﻧﻤﯿﮕﻦ ای ﺑﭽﻪ ﭼﻄﻮر دﺧﺘﺮ ﺷﺪ ﻫﻮم!‬
‫اﻣﺮ ﺧﺪا!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻪ ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺧﻮ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺮو ﺑﯿﮓ ات را ﺗﯿﺎر ﮐﻦ ‪ ،‬ﻧﺎوﻗﺖ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

 ‫ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮم ‪،‬‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت! ﺣﺴﻨﺎت!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ!!!‬
‫_‬

‫ﺗﻮ ﺑﯿﺎاا ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ‬

‫_‬

‫اﯾﻨﻪ اﻣﺪم‬
‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ داﺧﻞ ِ اﻃﺎق ﺷﺪ‬

‫ﭼﯿﺸﺪه ﯾﻐﻤﺎ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﯿﮓ ات را اﻣﺎده ﮐﻦ! ﺷﻬﺮ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ؟‬ ‫_‬

‫ﻧﺨﯿﺮ‬‫_‬

‫ﻫﻤﺮاه ﻻﻻﯾﻢ ﻣﯿﺮی؟‬

‫ِ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻫﻢ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭘﺮﯾﺸﺎن ﻣﯿﺸﻮد و ﺑﯿﮓ ام را از اﻟﻤﺎری ﻣﯿﮑﺸﺪ!‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﺶ‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﺮا ﻟﺐ و روﯾﺖ ﮐﺸﺎل ﺷﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ و ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ‬

‫ﺑﯿﮓ ام را اﻣﺎده ﮐﺮدم ‪ ،‬و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺴﻨﺎت رﻓﺘﻢ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ در اﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‬
‫_‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﺳﺮﺧﺶ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﮔﻠﻢ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه!‬ ‫_‬

‫اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﻧﺮو‬
‫_‬

‫!‬‫وای ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺨﺎﻃﺮ رﻓﺘﻦ ِ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﻣﯿﺸﻢ و در اﻏﻮش ﻣﯿﮕﯿﺮﻣﺶ!‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ دوﺑﺎره ﻣﯿﺎﯾﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ‬ ‫_‬
 ‫دوش ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ! ﺑﻼﺧﺮه ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬‫ﺑﺎر ِ‬‫ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ِ‬
‫ام ﺣﺪ دارد‬
‫ﺣﺴﻨﺎت از اﻏﻮﺷﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻪ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﺧﻮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ‬ ‫_‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ ﺗﻮرا ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت در ﺑﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬

‫اﮔﺮم ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ ﻣﯿﮑﺸﻤﺖ‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ!‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﻣﺎن را ﺑﻪ اﺧﺮ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻐﻤﺎااا!‬
‫_‬

‫ﺑﻠﯽ اﻣﺪم‬‫_‬

‫ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﺳﻤﺖ ﺣﻮﯾﻠﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ‬

‫ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻟﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد!‬
‫زﯾﺪ ِ‬
‫ﺑﯿﺎ دﺧﺘﺮم!‬‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻟﻪ رﻓﺘﻢ‬

‫در اﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻤﺮاﯾﺖ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ دﺧﺘﺮم ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﯿﺎ و دل ِ ﻣﺎ ﻓﻘﺮا را ﺧﻮش ﮐﻦ‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ ﻣﻦ ام ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم! وﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ام از ﺧﻮد ﺣﺪ دارد ‪ ،‬زﺣﻤﺖ ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺒﻮﻟﻢ‬
‫ِ‬ ‫رﺣﻤﺖ اﺳﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دﻧﺒﺎل ِ ﺣﺮﻓﺶ ﯾﮏ ﻗﻄﻌﯽ را‬

‫!‬‫ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻣﺎﻧﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‬
‫ِ‬ ‫دﺧﺘﺮم ای را ﺑﻪ‬‫_‬

‫ﭘﺪر ﺣﺴﻨﺎت ﻫﺪﯾﻪ داده ﺑﻮد!ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ را ﺑﺮاﯾﻢ ِ‬
 ‫ﺗﺴﻠﯿﻢ اش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺷﺮﻣﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺗﺸﮑﺮ وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻨﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫*****‬‫ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﻧﮑﻨﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﻣﻪ و‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد!‬
‫ﻫﻤﺮاه زﯾﺪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ای دوﺳﺘﺶ رﻓﺘﯿﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﻣﻮﺗﺮش را از ﺧﺎﻧﻪ ای دوﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ!‬
‫****‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻮرﻣﺎﻟﺶ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﺮ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻗﻠﺒﻢ از‬
‫ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻣﯿﺰد!‬
‫ارام و ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﻮﯾﻢ دﯾﺪ و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ارام ﺑﻮﺳﯿﺪش!‬
‫ﭼﺮا ﻋﺰﯾﺰم ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ُﻣﺮده ام ﮐﻪ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻗﻬﺮ ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬

‫زﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ! اﮔﺮ ﺑﺎز اﯾﻨﻄﻮر ﮔﻔﺘﯽ از‬ ‫_‬

‫ﺧﻮد ﮔﻠﻪ ﮐﻦ ﻧﻪ از ﻣﻦ!‬

‫ﮔﯿﺮ ﻣﻮﺗﺮ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪،‬‬

‫دﺳﺘﻢ را ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﺮد و ِ‬
‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺘﻢ در ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺶ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن‬
‫ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﺸﻢ دﻟ َﺒ َﺮم ﭼﺸﻢ!‬ ‫_‬

‫*******‬ ‫و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای زﻧﺠﯿﺮ روی دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

 ‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ دﺳﺘﻢ در اﻣﻦ‬ ‫در ِ‬
‫ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎی ﻣﻤﮑﻦ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﯽ در دﺳﺘﺎن ِ ﻣﺮداﻧﻪ ای زﯾﺪ‬
‫دﺳﺖ ﻇﺮﯾﻔﻢ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ِ‬
‫دﭼﺎر‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ و ﻣﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﺿﻌﻒ و اﺿﻄﺮاب ﻣﯿﺸﺪم!‬
‫زﯾﺪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻧﺮﯾﻢ ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻪ ﺟﺎن ِ زﯾﺪ ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ‪ ،‬در ﺿﻤﻦ ﻋﻤﻪ و ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻢ اﻣﺪه اﻧﺪ‬ ‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬
‫ِ‬ ‫و‬
‫ﺑﺪ داﻣﻨﮕﯿﺮم ﺷﺪ!‬
‫اﺣﺴﺎس ﺧﯿﻠﯽ ِ‬
‫ِ‬ ‫اﺳﻢ ﻣﺮﯾﻢ‬
‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺑﯿﭽﺎره!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎزم ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب ﺷﻮد! وای‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ ﮔﻔﺖ‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺮد و ﺑﺎ‬
‫دﯾﻮاﻧﻪ ای ﻣﻦ! ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ! ؟ ﯾﮑﺒﺎر ﻧﺸﺪ ﻣﻦ ِ‬
‫ٔ‬ ‫اه‬ ‫_‬

‫ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ ﻫﺎی ﺑﯽ ﮐﺮان ِ ات ﻗﺮار ﺑﺪﻫﯽ!‬

‫ِ‬ ‫ﻓﻘﯿﺮ را‬

‫وﻗﺖ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎور ﮐﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ‬ ‫زﯾﺪ ِ‬ ‫_‬

‫وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮم؟ﭼﯽ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻫﻮﯾﺖ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ِ‬ ‫ِ‬ ‫اﺳﺖ ‪،‬ﭼﻄﻮر ﺑﺎ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ در ﺑﺎره ای ﻣﻪ! ؟‬
‫زﯾﺪ ﻣﻄﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻓﮑﺮ ام ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺧﯿﻠﯽ ام ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﻫﯿﭻ ِ‬ ‫_‬

‫!‬ ‫را ﺑﯿﺒﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ را ﻣﯿﺪاﻧﻨﺪ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‪ ،‬رﺿﻮان از ﺳﯿﺮ ﺗﺎ ﭘﯿﺎز را ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻗﺼﻪ ﮐﺮده!‬ ‫_‬

‫ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﭼﻘﺪر ﺷﯿﻔﺘﻪ ای َﻣﺮد ﺑﻮدن ِ ﺗﻮ ﺷﺪه!‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮ از ﺟﺎﻧﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﺳﺮ ﺗﻮ ﻗﺴﻢ‬
‫ﺑﻠﯽ دﯾﮕﻪ ِ‬ ‫_‬
 ‫و ﻫﺎ ﭘﺪر ‪ ،‬ﻋﻤﻪ و اﺳﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻋﺮوس ﻣﺎ را ﭼﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﺎری! ﺑﯿﺨﯽ ﻣﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ!‬‫ِ‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﻓﺮاوان و ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺟﺎن ِ ﻣﻦ ﻧﻮعِ از ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻫﺴﺖ ؟‬
‫(!‬ ‫)‬ ‫_‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاﯾﻢ ‪ ،‬ﻣﻦ اﻣﺎده ﮔﯽ ﯾﮏ ﺟﻨﺠﺎل ِ‬

‫ﺑﺰرگ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ‪ ،‬اﻣﺎده ﺑﻮدم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻮاده ای‬
‫زﯾﺪ را ﺑﭙﺬﯾﺮم ‪ ،‬اﻣﺎده ﺑﻮدم دﻋﺎﻫﺎی َﺑﺪ ﻋﻤﻪ را ﺑﺸﻨﻮم و‬
‫دﺳﺖ ﻣﺮﯾﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻼﺧﺮه ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮردن از‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﺪون ِ ﮐﺪام ﺣﺎدﺛﻪ ﻣﻪ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺟﺎن ِ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺳﻮﮔﻨﺪ ﭘﯿﺶ ﮐﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ راﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻪ را‬ ‫_‬

‫ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﺑﺮﯾﮏ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻮﺗﺮ را اﯾﺴﺘﺎد! ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﺳﺮک‬

‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻮی ﻣﻦ دﯾﺪ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ در ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﻣﻦ اﻣﮑﺎن دارد ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫_‬

‫ﺣﺮف ﺗﻠﺦ ﺑﺰﻧﺪ ﭼﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ! ؟‬

‫ِ‬

‫ﺣﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ روز ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺮاﯾﻢ اﺷﻨﺎ ﺑﻮد‬ ‫وﺟﻮدم ﻣﻤﻠﻮ از ِ‬

‫ﺷﺪ!‬
‫اﺳﻢ ﻋﺸﻖ‬
‫(‬ ‫ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ِ‬
‫)‬

‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺳﻤﺘﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﮔﻮﻧﻪ اش را ﺑﻮﺳﯿﺪم!‬

‫ﺳﻤﺖ ﮔﻮﻧﻪ اش ﺑﺮد ‪ ،‬ﺟﺎی ﺑﻮﺳﻪ را‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ دﺳﺘﺶ را‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮد و‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون دوﺧﺘﻢ ‪ ،‬زﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﺮد ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻣﺤﺪودی ﺑﻪ ﻋﻤﺎرت رﺳﯿﺪﯾﻢ!‬
 ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻋﻤﺎرت ﺳﯿﻠﯽ از ﺧﺎﻃﺮات ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻫﺠﻮم اورد!‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮش و ﺑﺪ!‬
‫ِ‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮش ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﺗﻌﺪاد‬ ‫ﮐﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺪ ﺑﻮد!‬
‫ِ‬
‫ﮔﺎرد دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﺎ داﺧﻞ ﻣﯿﺸﯿﻢ!‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺣﻠﻘﻪ ای ﺑﯿﻨﯽ ام را ﻣﯿﮑﺸﻢ و در ﻗﻄﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ‬
‫داده ﺑﻮدم ﻣﯿﮕﺬارﻣﺶ‬
‫‪.‬‬

‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﻫﺪﯾﻪ ای ﺧﺎﻟﻪ ﺷﺪم ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎی ﺷﺎﭘﺮک‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﻘﺪرم ﻇﺮﯾﻒ و زﯾﺒﺎ ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﻧﻔﺲ از اﺳﺘﺮس ﻣﯿﮑﺸﻢ‬ ‫ِ‬
‫!‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ‬‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺳﻮی زﯾﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬

‫ﭼﯿﻦ ِ ﺑﯿﻦ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﮐﺪام ﮐﺎری را‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺰاج َﻣﺮدی ﻣﻦ ﺧﻮش ﻧﺨﻮرده‬
‫وﻟﯽ ﭼﯽ ﮐﺎری؟‬
‫ﭼﺮا ﭘﺲ اش ﮐﺮدی؟‬ ‫_‬

‫اﻫﺎ ﭘﺲ دﻟ َﺒﺮی ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ دوﺑﺎره ﺑﺮاﯾﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽ اش ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎ درک ﮐﻦ زﯾﺪ!‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺷﺮاﯾﻂ اﯾﺠﺎب ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺷﺮاﯾﻂ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻨﻘﺪر اﺷﻔﺘﻪ ﺑﻨﻈﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ‬
‫ﻣﯿﺮﺳﯽ ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ اﯾﻨﺒﺎر ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻢ وﻟﯽ ِ‬
‫ﻧﻤﯿﮕﺬرم!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﭼﺸﻢ!‬

‫ﻣﻮﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫!‬
 ‫زﯾﺪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ و دﺳﺘﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫رواﻧﻪ ای ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫ٔ‬ ‫و ﻫﻤﻘﺪم ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ِ ﻣﺎن ﺑﻪ ﺻﺎﻟﻮن دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯿﮑﺸﻢ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺘﻪ‬
‫ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫زﯾﺪ ﺑﺨﺪا ﺑﺪ اﺳﺖ ‪ ،‬اﯾﻼ ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ِ اﯾﻦ‬

‫ِ‬ ‫ﻧﻮچ ﮐﺠﺎﯾﺶ ﺑﺪ اﺳﺖ ﻣﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮم را‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ان وﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﺪ اﺳﺖ!‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ از زﻣﺎن ِ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و ﺣﻼل و ﺣﺮام را‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ‪،‬‬
‫ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ اش ‪ ،‬وﻓﺎدار ﺑﻮدم ﺑﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫!‬

‫ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﻫﻤﺴﺮش‬
‫ِ‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎی ﮐﻪ در‬
‫ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ان وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﻣﺘﻌﻬﺪ و وﻓﺎدار ﺑﻮدم!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ِ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫؟دﻗﻴﻘﺎ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ ﺧﺎن از اول ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻫﻮم!‬ ‫_‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﯽ‬ ‫اﯾﺎم ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺘﻌﻬﺪ ِ‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ از ِ‬

‫ﺑﻮدم!‬
‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﻋُ ﻤﺮم! ﻣﮕﺮ ﻗﻮل ِ ﺧﺪا را از ﯾﺎد ﺑﺮدی‬‫_‬

‫ﻣﺮدان ِ ﭘﺎک‪ ،‬ﺑﺮای زﻧﺎن ِ ﭘﺎک اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮای ﻫﺮ ﮐﺲ از ِ‬

‫ﺟﻨﺲ‬ ‫)‬

‫(‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﻣﯿﺮﺳﺪ‬ ‫ِ‬ ‫ً‬

‫دﻗﻴﻘﺎ‬ ‫ﺧﻮدش‬
‫اب ذﻻل ِ ﻣﻦ!‬
‫اﯾﻤﺎن دارم ﻣﻦ و ﺗﻮ از ﯾﮏ ﺟﻨﺲ ﻫﺴﺘﯿﻢ ِ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ارام ﺑﺨﺶ در رگ ﻫﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﯾﺪن‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ‬
 ‫اﺳﺘﺮس ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ را ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻼ از ﯾﺎد ﺑﺮدم و‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ ‪،‬‬
‫****‬ ‫دﺳﺘﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺮدم!‬

‫وارد ﺻﺎﻟﻮن ﺷﺪﯾﻢ‪،‬ﻫﻤﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ ‪ ،‬رﺿﻮان ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻫﻢ ِ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﺑﻪ ﺧﻮش آﻣﺪی ﻣﺎ اﻣﺪ ‪ ،‬زﯾﺪ را در اﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ!‬
‫ِ‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ای ﻣﻀﺮ ‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ را ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﮑﺮدی‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫دﺧﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻫﻮم!‬

‫زﯾﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫رﺿﻮان ﺟﺎن ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮدت ﺑﺒﺨﺶ!‬ ‫_‬

‫ﭘﺸﺖ زﯾﺪ دﺳﺘﺶ را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﯿﺰﻧﺪ‬‫ِ‬ ‫رﺿﻮان در‬

‫!‬‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮﯾﺪ ﻻﻻﮔﮑﻢ‬ ‫_‬

‫**‬‫زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد‬

‫رﺿﻮان ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪش‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻪ ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن ‪ ،‬ﻗﺪم رﻧﺠﻪ ﮐﺮدﯾﻦ!‬ ‫_‬

‫اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﯽ‬‫ِ‬ ‫ﭼﻘﺪر از داﺷﺘﻦ ِ رﺿﻮان ﺑﻪ ﺣﯿﺚ ﺑﺮادر‬

‫ﺑﺮادر در ﺣﻘﻢ ﺑﺮادری ﮐﺮد‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم‪ ،‬ﺣﻘﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ‬
‫ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ رﺿﻮان ﻻﻻ!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻧﻮﺑﺖ ﻣﯿﺘﻪ!‬

‫اﺣﺴﺎس‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اﻣﺪ ‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖ زﯾﺪ را از ﻓﺸﺎر زﯾﺎد ﻣﯽ‬‫ِ‬ ‫ﺷﺮﻣﻨﺪه ﮔﯽ ﻋﻤﯿﻖ ِ ﻣﯿﮑﺮدم و‬
‫ﻓﺸﺮدم!‬

‫ﻋﺮوس ﮔُﻠﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﺧﻮش اﻣﺪی‬ ‫_‬

‫ﮐﻠﻤﻪ ای ﻋﺮوس در ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ رﻗﺼﯿﺪن ﮐﺮد و‬

‫ﻫﯽ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ!‬
 ‫اﻏﻮش‬
‫ِ‬ ‫اﻏﻮﺷﺶ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ِ ﻣﯿﻞ در‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻣﺎدراﻧﻪ اش ﻓﺮو ﻣﯿﺮم!‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ را ﻏﺮق در ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ!دﺳﺘﺶ را ﻣﯿﺒﻮﺳﻢ و ﺑﻪ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﻣﺎدر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫دﯾﮕﺮ ﺑﻮد ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺘﻘﺒﺎل ِ از ﻣﻦ ﻣﯿﮑﺮد؟؟‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻨﻈﺮ ﺗﺎن اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺘﻤﺎ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﺎ ﺳﯿﻠﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮد!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﻦ زﯾﺪ را ﺑﻪ اﻏﻮش ﻣﯿﮕﺮد و‬

‫ِﮔﻠﻪ ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺖ!‬
‫ﺷﻬﺰاده ای ﻣﺎدر ﭼﺮا از اول ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ! ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ دﺳﺘﺎن ِ ﻣﺎدرش را ﻣﯿﺒﻮﺳﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫!‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬ ‫ﻣﺎدر ﺟﺎﻧﻢ در ای ﻣﻮرد‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﺳﺮ اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ ﺳﻮﯾﻢ اﻣﺪ و ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد!‬

‫ِ‬ ‫اﺳﻤﺎا ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮش اﻣﺪ ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎﻧﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻟﻔﻆ ﯾﻨﮕﻪ دﻟﻢ ﻫﻮاﯾﯽ ﺣﺴﻨﺎت را ﮐﺮد‪ ،‬ﻋﺠﺐ در‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ ِ‬
‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺸﺘﺶ دق ﺷﺪه ﺑﻮدم‬
‫ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ﮔﻠﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﻘﯿﺐ ای ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻮد را در ﺑﻐﻞ ِ زﯾﺪ اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫!‬‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻻﻻ ﺟﺎن ﻣﺠﺮد رﻓﺘﯽ و ﻣﺘﻬﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﻧﺸﺪ؟!‬ ‫_‬

‫ﭼﺮاا ﺧﯿﻠﯽ ام ﺧﻮب ﺷﺪ ‪،‬ﻻﻻ رﺿﻮان ﺧﻮ ﺑﯿﺎزو ﻫﻢ ﭘﯿﺮ‬ ‫_‬

‫ﺷﺪه!‬
‫ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ ،‬ﮐﻪ رﺿﻮان ﺑﺎ ِ‬
‫ﮔﻔﺖ‬
 ‫ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻪ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ای ﮐﻪ زﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪی ﮐﺮد و‬ ‫_‬

‫ﮔﻨﺎه ﻣﻦ ﭼﯿﺴﺖ! ؟ای ﺧﺪا ﺧﻮدت ﺧﻮ‬‫ﻧﻮﺑﺖ را ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﮑﺮد ِ‬

‫ﻣﯿﺒﻨﯽ ﺣﻖ ِ ﻣﻦ ِ ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮرده ﺷﺪ!‬
‫ﻫﻤﻪ از ﺧﻨﺪه ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽ ﻓﺸﺮد!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‬
‫رﺿﻮان ﺑﺲ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ‪،‬ﻫﻤﯽ وﻗﺘﺶ اﺳﺖ! ؟‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺮ ﮐﻨﯿﺪ!‬

‫***‬ ‫_‬

‫ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ‪ ،‬ﻋﻤﻪ و ﻣﺮﯾﻢ در ﮐﻮچ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ ﺑﺮای ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻋﻤﻪ و ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﺑﺎ‬
‫ﻃﺮف ﻣﺮﯾﻢ دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ!‬
‫ِ‬ ‫وﻟﯽ‬
‫ﻃﺮف‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮد و دﺳﺘﺎن ِ ﭘﺪرش را ﺑﻮﺳﯿﺪ ﮐﻪ از‬
‫ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ در اﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻣﺮدی ﺷﺪه! ان ﺷﺎءا ﺑﺎ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺎﺷﺎءا‬
‫_‬

‫ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮﯾﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎی ﻫﻢ ﭘﯿﺮ ﺷﻮﯾﺪ!‬

‫ﺷﻤﺎ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪر ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ درک ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ زﯾﺪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﺳﻤﺎ و رﺿﻮان!‬

‫دﺳﺖ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ را ﻣﯿﺒﻮﺳﻢ ﮐﻪ ﺳﺮم را‬

‫ِ‬ ‫ﺗﻌﻘﯿﺐ زﯾﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬
‫ﻣﯿﺒﻮﺳﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ارزوی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺮدوی ﻣﺎ را در اﻏﻮش‬

‫ِ‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮم ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮد‬
‫ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺷﺮﻣﻨﺪه ام ﮐﺮد‬
‫اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اﺻ ً‬
‫ﻼ ﺑﻮی از ﮐﯿﻨﻪ و ﻇﻠﻢ ﻧﺒﺮده‬
‫روز ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ‪،‬ﺣﺘﯽ ﻫﯿﭽﮑﺪاﻣﺸﺎن ﺑﻪ روﯾﻢ ﻧﯿﺎوردﻧﺪ ﮐﻪ ِ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻮدم‬
 ‫اه ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﻤﻨﻮن ﺷﺎن ﺑﻮدم!‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﺎزم ﻏﺮق ِ زﯾﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺑﺮای او ﻧﺒﻮد!‬‫ً‬ ‫زﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫ِ‬
‫ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ِ‬ ‫دﺳﺘﺶ را‬
‫ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ دﺳﺘﺶ را ﻧﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ‪ ،‬ارام و ﺳﺮد ﺟﻮاب داد!‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﺧﻮاﻫﺮ!‬ ‫_‬

‫رﻧﮓ ﻣﺮﯾﻢ را ﺑﻪ وﺿﻮح دﯾﺪم ‪ ،‬وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی‬ ‫ﺳﺮخ ﺷﺪن ِ ِ‬

‫از دﺳﺘﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ!‬‫ِ‬ ‫ﻣﺮﯾﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از زﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬
‫اﺣﺴﺎس ﺳﺮﻣﺎی ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﻨﺎن ﺳﺮد ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫اﻓﺘﯿﺪ!‬
‫ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪ و در ﮐﻤﺎل ِ ﻧﺎﺑﺎوری ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد!‬
‫ﺷﻮک ﺗﻌﺠﺐ ﺧﺎرج ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﻨﻮز از‬
‫‪.‬‬ ‫ﻼ ﻻل ﻣﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻃﻮری ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ‪ ،‬اﻧﻘﺪر ﺗﯿﺰ و‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﺧﺎﻟﯽ از‬
‫ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺐ ﻧﻤﯿﺸﺪﻧﺪ!‬

‫اﺳﻢ ات ﯾﻐﻤﺎ اﺳﺖ درﺳﺖ ﯾﻮﺳﻒ ﺧﺎن؟؟ﻫﻬﻬﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی‬ ‫_‬

‫ﺑﺮﻧﺪه ﺑﺎزی ﻧﯿﺴﺘﯽ!‬

‫ٔ‬ ‫زﯾﺪ ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺷﺪه؟ ﻧﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ﺗﻮ‬
‫ِ‬
‫ﻟﺒﺎس ﭘﺴﺮاﻧﻪ ِ‬
‫وارد‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭼﯽ در ِ‬
‫ِ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ‬
‫ﻗﻠﺐ زﯾﺪ اﯾﻨﮑﺎر‬
‫ﻋﻤﺎرت ﺷﺪی ‪ ،‬ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺮای ﺑﺪﺳﺖ اوردن ِ ِ‬
‫را ﮐﺮدی وﻟﯽ ﺳﻮﮔﻨﺪ اﺳﺖ اﮔﺮ ﻣﻬﻤﺎن ِ ﺧﺎک ات ﻧﮑﺮدم ﻣﺮﯾﻢ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻢ ‪ ،‬ﻃﻌﻢ ﺧﻮﺷﯽ را ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﭼﯿﺸﺪ زﯾﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ ُﺑ ِﺖ ﻣﻦ‬
 ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ!!‬

‫ﻼ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ‬‫اه ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﺮﯾﻢ ﻋﻘﻠﺶ را از دﺳﺖ داده ؟ ﻗﺒ ً‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻈﻠﻮم‬
‫ِ‬ ‫دﺧﺘﺮی ﻧﺒﻮد ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‬
‫!‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﮔﻨﺎه ﻣﻦ را ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ِ‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﻼ‬
‫ﻣﮕﺮ زﯾﺪ زﻣﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻮده و ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم ؟‬
‫ﻣﺮﺑﻮط‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺮا اﻧﺪﮐﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ اﮔﺮ ﺑﺪﺳﺖ اوردن ِ ﻗﻠﺐ زﯾﺪ‬
‫ﺣﯿﻠﻪ و ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻮد ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮدش ﻗﺎدر ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫اوردﻧﺶ ﻧﺸﺪ! ؟‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ دروغ ﮔﻔﺘﻢ!‬ ‫اﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ از ﺣﺮف ﻫﺎی ﻣﺮﯾﻢ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪم‬
‫ﺳﺎﯾﻪ ﺳﯿﺎه ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ام را در ﺑﺮ‬
‫ٔ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ‪،‬‬
‫اﻓﺮاد ﻣﺮﯾﺾ و دﯾﻮاﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻮرﻣﺎل‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ِ‬
‫ﺗﺮس ﻋﻈﯿﻤﯽ را ﺑﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‬‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ و اﯾﻦ ِ‬
‫********‬

‫ﮔﺮ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﺳﺮدش ﻧﻈﺎره ِ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫اﻓﮑﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ!‬
‫ِ‬ ‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﻧﻘﻄﻪ ای ﭘﺎﯾﺎن را ﺑﻪ‬
‫!‬ ‫ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎده ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻢ و ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺮم ﻣﯿﺸﻮد ‪ ،‬ﻃﻮری ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻧﺎراض از اﯾﻦ وﺻﻠﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ ﻣﺮﯾﻢ دﻟﺨﻮر و‬
‫ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪن ِ ﭼﺎی و ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ِ ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﻤﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻋﺎری از دﻟﺴﻮزی ﺷﺎن ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﺷﺐ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ!‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ اﻃﺎق ِ اﺳﻤﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاﯾﻢ اﺧﺘﺼﺎص‬
‫ِ‬ ‫ﯾﮑﯽ از اﻃﺎق ﻫﺎ ﮐﻪ‬
‫داده ﺷﺪ!‬
 ‫ﻃﺒﻖ ِ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻗﺼﺪ ﺑﺮﮔﺰاری ﻣﺤﻔﻞ ِ ﻣﺠﻠﻞ را در ﺳﺮ‬
‫دارﻧﺪ!‬
‫ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ِ اﺣﺴﻦ و ﻃﺒﻖ ِ رﺳﻮم!‬
‫**‬

‫دور ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﯿﻢ!‬ ‫ﻏﺬای ﺷﺐ اﻣﺎده ﻣﯿﺸﻪ و ﻫﻤﻪ ِ‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس ﮔﻔﺖ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯿﺸﯿﻨﺪ ﺑﺎ‬‫زﯾﺪ ِ‬
‫دﻟ َﺒﺮم ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺗﻮ زﯾﺎد ﺑﻪ ﮐﺎرش ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫_‬

‫ام ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫اﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬
‫ﻋﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ داﺷﺘﯿﻢ؟؟ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ِ ُﺧﺴﺮان ات را‬ ‫_‬

‫دﯾﺪی ﻣﻪ را ﺑﻪ ﮐُﻠﯽ از ﯾﺎد ﻣﯿﺒﺮی! ؟‬

‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﯾﮑﺠﺎ ﻗﺎﯾﻢ ات ﮐﻨﺪ ﺗﺎ دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﻧﺒﯿﻨﻢ ات‬

‫ﭼﺮا ﺧﯿﺮت ﺧﻮ اﺳﺖ! ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺗﻮ ﻏﯿﺮ از دﯾﺪن ِ ﻣﻦ دﯾﮕﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‪ ،‬د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮره!‬

‫ﻋﺠﯿﺐ دارم ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا!‬

‫ِ‬ ‫اه ﻣﯿﮑﺸﻢ ‪ ،‬اﯾﻦ روز ﻫﺎ ِ‬
‫ﺗﺮس‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺘﻢ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ‬
‫ارث ﭘﺪرش را‬
‫ﻣﯿﺨﻮرد ﮐﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ اﻧﮕﺎر ِ‬
‫ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ﺟﻮاب زﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﺸﻘﺎب ام را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺑﺮای‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺨﯿﺎل ِ‬
‫ﺧﻮد ﻏﺬا ﻣﯿﮑﺸﻢ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﯽ اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﺗﻤﺎم ﻏﺬا را ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دو ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﮐﺎر ﺧﻮدش ﻣﯿﺮﺳﺪ! اﺳﻤﺎ‬ ‫ﺳﻔﺮه ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﻪ و ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ِ‬
‫ﮔﺎه ﺑﯿﮕﺎه ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﯾﻮﺳﻒ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫****‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ِ ﻣﻦ روﺑﺮو ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ‬
 ‫زﯾﺪ و رﺿﻮان ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺑﺎزی ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫!‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ِ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎا ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺷﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﭘﻬﻠﻮی ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و‬
‫ﻣﯿﺮوم!‬
‫ﻫﺎن ﺑﮕﻮ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺴﺮ رواﻧﯽ ات را ﺑﯿﺒﯿﻦ ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺐ ﮐﺎری ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐُﻠﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﺗﻮ ای‬‫_‬

‫ﺑﺎزی را ﻫﻤﺘﻮ ﺑﺮد! ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﯽ ﺑﺮﯾﺶ!‬

‫ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫در ﭼﻮﮐﯽ ﭘﻬﻠﻮﯾﺸﺎن ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ و ﺑﺎ ِ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮐﺎر داﺷﺘﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻮی ﻟﻨﮕﺪراز ﻧﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺷﯽ!‬
‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و رﺿﻮان ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻻﻻﯾﻢ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﮐﻪ زﻧﺪه‬
‫ِ‬ ‫ﭼﯿﺰ اﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮرم‬ ‫_‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫اﯾﻨﺒﺎر رﺿﻮان ﺧﻨﺪﯾﺪ و زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ‪.‬‬

‫رﺿﻮان ﻣﺴﺨﺮه و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻮجِ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮردی زﯾﺪ ﺧﺎن‪ ،‬زﻧﺪه ﭘﻮﺳﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﯾﺎدت ﻧﺮه! ‪،‬‬ ‫_‬

‫ﺷﻤﺎ ﻫﺮدو ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر دﺳﺖ را ﯾﮑﯽ ﮐﺮدﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻪ را‬ ‫_‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﻫﻮم!؟‬

‫ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ای ﺷﻄﺮﻧﺞ دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺸﻢ ‪ُ ،‬ﻣﻬﺮه ﻫﺎی ﺳﯿﺎه از زﯾﺪ‬
‫‪.‬‬ ‫ﺑﻮد و ﺳﻔﯿﺪ از رﺿﻮان‬
‫ﺗﻌﺪاد ُﻣﻬﺮه ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻤﺘﺮ از ُﻣﻬﺮه ﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ِ‬
‫و ﻓﻘﻂ ﺷﺎه ‪،‬وزﯾﺮ و ﭼﻨﺪ ُﻣﻬﺮه ای دﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‬
‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ ﺑﺮﻧﺪه ﻣﯿﺸﻪ ای ﺧﺎک د ﺳﺮت ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺎزی ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ﭼﺮا ﻧﺎق ﺑﯿﻨﯽ ﺧﻮده ﻣﯿﺒﺮی!‬
 ‫رﺿﻮان ﭼﺮا داﻧﻪ ﻫﺎی ﺧﻮدت در ﻣﯿﺪان ﮐﻢ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺜﻠﯽ اﻃﻔﺎل اﺷﺎره ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮐُﻠﺸﻪ ای دﯾﻮ ﺧﻮرد!‬‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﮐُﻠﺸﻪ! ؟‬
‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫از ﺧﻨﺪه ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدم ﭘﻬﻦ زﻣﯿﻦ ﺷﻮم ‪ ،‬ﺑﺎﻻی ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ‬
‫ﻣﯿﺸﻢ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺧﻮ زﯾﺪ ﭼﯿﻘﺴﻢ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎزی را ﺑﺒﺮی!‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﮐﺖ داﻧﻪ ﻫﺎ را ﻧﺸﺎن داد‬

‫!‬ ‫ِ‬ ‫رﺿﻮان ﺑﺎ دﺳﺘﺶ‬
‫ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ای اﻣﺮی ﮔﻔﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﻻﻻﯾﻢ ﻣﯿﮕﻪ ﻫﻤﺘﻮ ﮐﻦ ﻫﻠﻪ ﭼﺮا ﻫﻤﺮاﻫﺶ‬ ‫_‬

‫دﻏﻞ ﺑﺎزی ﮐﺮدی ﻫﻮم؟‬

‫زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺪﯾﺪ و رﺿﻮان از ﺧﻨﺪه ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪی! ﺑﺨﺪا دﻏﻞ ﺑﺎزی ﻧﮑﺮدﯾﻢ ﺧﻮدش ﯾﺎد‬ ‫_‬

‫ﻧﺪارد ﻧﺎق ﺷﻠﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ‬

‫ﺧﻮ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ‪ ،‬رﺿﻮان ﺑﮕﻮ ﮐﺪام ُﻣﻬﺮه اش را ﭘﯿﺶ‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﺪ!‬
‫رﺿﻮان اﺷﺎره ﺑﻪ وزﯾﺮ اش ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬
‫زﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ ُﻣﻬﺮه را ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ! ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﺑﺮﻧﺪه‬

‫ای ﺑﺎزی ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫ﻫﻮرااااااا ﻻﻻﯾﻢ ﺑﺮد!‬
‫_‬

‫ﻣﻪ و رﺿﻮان ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ زﯾﺪ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺷﻤﺎ ﻫﺮدو ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ از راﺳﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ! ﻫﺮ‬ ‫_‬

‫دوی ﺗﺎن ام ﻧﻤﻮﻧﻪ‬

‫ﺳﺮی ﺗﻮ ﺧﻮ ﻣﻪ ﻓﺮﯾﺐ ﺧﻮردم ﺑﻪ ای ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮐﯽ دﺧﺘﺮ‬
‫ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬
‫رﺿﻮان ﻣﻌﺘﺮض ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﺠﺒﻮرم ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه را ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺮف رﺿﻮان از ﺧﻨﺪه ﺗﺮﮐﯿﺪم!‬ ‫ﺑﺎ ای ِ‬

‫ﻟﻨﮕﺪراز ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﻻﻻﯾﻢ ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﮕﻮﯾﯽ ‪ ،‬ﺧﻮدم‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮی ﺑﺎز ﺑﯿﺒﯿﻦ!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺮﯾﺶ دﺧﺘﺮ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺧﻮ ﺧﻮ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ!‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﺪون ِ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫راﺳﺘﯽ ﯾﻐﻤﺎ ﺣﺴﻨﺎت ﭼﻄﻮر ﺑﻮد!‬ ‫_‬

‫ﻣﻪ و زﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﺑﯿﺮون ﺷﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺧﻮب ﺑﻮد ﺳﻼم ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫_‬

‫ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ارام و اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫رﺿﻮان ﺣﺴﻨﺎت را ﯾﻨﮕﻪ ام ﻣﯿﺴﺎزی!؟راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮ‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ و ﻣﻪ ﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ‪ ،‬ﻧﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد!‬ ‫_‬

‫ﯾﻌﻨﯽ رﺿﻮان ام ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻪ دﻟﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ؟‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻗﺮا ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﻔﺎﻣﻢ ﻗﻠﺐ ات را در‬ ‫_‬

‫ﻗﺮﯾﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﻧﺎق ﻣﻪ را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﮑﻦ!‬

‫اه ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻓﻬﻤﯿﺪه اﺳﺘﯽ ﻫﻬﻬﻪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﯽ ﮔﭗ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻠﯽ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻦ؟‬ ‫_‬

‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ‬

 ‫‪.‬‬ ‫ﺧﻮد رﺿﻮان ﺑﭙﺮس‬
‫ِ‬ ‫در ﺑﺎره اى ﯾﻨﮕﻪ ام ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‪ ،‬از‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮم‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺪون ِ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و‬
‫ﺗﺮﻣﻮز ﭼﺎی ﻣﯿﮕﺮدم ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺴﯽ داﺧﻞ ِ اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ِ‬ ‫دﻧﺒﺎل ِ‬
‫ﺷﺨﺺ داﺧﻞ ﺷﺪه‬‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد ‪ ،‬ﺑﺪون دﯾﺪن ِ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ِ ﮐﺎرم ﻣﯿﺸﻢ ﺗﺮﻣﻮز را ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﮔﯿﻼس را ُﭘﺮ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫اﻓﺮاد‬
‫ِ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اﺳﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ در ﻗﻠﺐ ﻫﺎی‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺟﺎی ﺳﺎﺧﺘﯽ! ؟‬

‫ﮐﻨﺎر دروازه‬
‫ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ِ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺷﻮﮐﻪ ﻣﯿﺸﻢ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ! ؟‬ ‫_‬

‫ﺳﺮ ﻓﻠﻢ اﺳﺖ!‬

‫ﻣﻄﻠﺐ اﯾﻨﮑﻪ زﯾﺎد ﺧﻮش ﻧﺸﻮ و ﻫﻨﻮز ِ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ دروازه ﻣﯿﺮم ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ‬
‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﻮم ‪ ،‬در ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﻢ زدن ﮔﯿﻼس‬
‫را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﭼﺎی داغ را ﺑﺎﻻی دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اه ﮐﻪ ﺳﻮزش اش اﻧﻘﺪر زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﭼﯿﻎ ﻣﯿﺰﻧﻢ!‬

‫**‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ روی زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ اﺷﮑﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻫﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬دﺳﺘﺎن ِ ﮐﻪ رﻧﮕﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔُﻞ ِ ُرز ﺳﺮخ‬
‫ﺷﺪه و ﭘﻮﻗﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﻧﺎﺷﯽ از ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ در ﺣﺎل ِ ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﺷﺪن اﺳﺖ!‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ِ اﺷﮑﯽ ام ﺑﺮای ﺳﻮﺧﺘﺎﻧﺪن ِ دﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﺑﻠﮑﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ‬

‫ﺧﺎﻃﺮات ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﺑﻮد‬
‫ِ‬ ‫زﻧﺪه ﺷﺪن ِ‬
‫اب‬
‫ﺧﻮب ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ﺑﻌﺪ از ﻫﺮ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﺎ ِ‬
 ‫ﺟﻮش ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺘﺎﻧﺪ!‬
‫ﺳﯿﺎه زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺪ و ﻫﻤﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﻏﺮق در ﺻﻔﺤﻪ ای‬
‫ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ! ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ‬
‫‪.‬‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪ‬
‫زﯾﺪ وارﺧﻄﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﯾﻎ‪ ..‬ﻣﺎ‪ .‬ﭼﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد!‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻼن ﺷﻮد! ﺑﻐﻀﻢ را ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم و ﺑﺎ‬

‫ﺳﺨﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮم ﻧﺒﻮد ﭼﺎی روی دﺳﺘﺎﻧﻢ رﯾﺨﺖ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ!‬

‫رﯾﺨﺖ ﯾﺎ رﯾﺨﺘﺎﻧﺪه ﺷﺪ!‬ ‫_‬

‫و ﺑﺮزﺧﯽ ﺳﻮی ﻣﺮﯾﻢ دﯾﺪ‬

‫!‬ ‫ﻧﺨﯿﺮ رﯾﺨﺖ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ از ﺑﺎزوﯾﻢ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر‬
‫دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ رﻓﺖ‬
‫اب ﯾﺦ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬از ﺳﻮﺧﺘﺶ اﻧﺪﮐﯽ ﮐﺎﺳﺘﻪ‬ ‫دﺳﺘﺎﻧﻢ را ِ‬
‫زﯾﺮ ِ‬
‫ﺷﺪ!‬
‫ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ ﻧﻔﺴﻢ!؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ِ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم‬

‫وارد اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬ ‫اﺳﻤﺎ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ِ‬
‫ﻻﻻ ای ﻣﻠﺤﻢ را رو دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺰن ﮐﻪ ﺟﺎی ﺳﻮﺧﺘﮕﯿﺶ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ!‬
‫**‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ وارﺧﻄﺎﯾﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﻠﺤﻢ را روی دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ زد‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ‬‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ﻫﺎی اﻓﺘﯿﺪه‬
‫ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ!‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﻪ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار دادم!‬
‫ﺳﻮﺧﺘﺶ‬
‫َ‬ ‫ﭼﺮا ﻫﻤﻪ اﯾﺴﺘﺎد اﺳﺘﯿﻦ ﻣﻪ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ‬
‫!‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ زﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ!‬

 ‫ﺧﺎﻟﻪ دﻟﺨﻮر ﮔﻔﺖ!‬
‫دﺧﺘﺮم اﮔﺮ ﺳﻮﺧﺘﺶ ﺷﺪﯾﺪ اﺳﺖ داﮐﺘﺮ ﺑﺮﯾﻢ‬
‫‪.‬‬ ‫_‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ‪ ،‬اﯾﻨﻘﺪر زﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ ‪،‬ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ وﻟﯽ در ﭼﺸﻤﺎن ِ ﻋﻤﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ را واﺿﺢ دﯾﺪم ‪ ،‬ﭼﺮا‬

‫ﮐﺎر ﻣﺮﯾﻢ‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﻤﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺳﻮﺧﺘﻦ ِ دﺳﺘﺎﻧﻢ ِ‬
‫اﺳﺖ‬ ‫*****‬

‫ﻫﻤﻪ ای ﺷﺎن ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ای ﻣﻦ ‪ ،‬دﻟﺨﻮر ﺑﻪ ﺻﺎﻟﻮن‬ ‫ٔ‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ رﺿﻮان ﻣﺎﻧﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اﻣﺪ! و ارام ﮔﻔﺖ‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی اﻫﺴﺘﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ! ؟‬ ‫_‬

‫وﺟﻮد دردی ﮐﻪ در ﺳﯿﻨﻪ ام ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻠﯽ ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﺸﻨﯿﺪی ﻣﯿﮕﻦ ُﺑﺘﻪ ای ﺑﺪ‬ ‫_‬

‫را ﺑﻼ ﻧﻤﯿﺰﻧﺪ!‬
‫اه ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻮﯾﺎ ﺣﺮﻓﻢ را ﻧﺎﺷﻨﯿﺪه ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﮐﺎر ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻮد؟؟‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫ﻧﺨﯿﺮ‬
‫‪...‬‬ ‫_‬

‫ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رو ﺑﻪ‬

‫رﺿﻮان ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﻓﻘﻂ‬
‫ِ‬ ‫رﺿﻮان ﻗﺴﻢ اﺳﺖ اﮔﺮ‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﻫﯿﭽﮑﺲ را‬ ‫ِ‬ ‫دﺧﺘﺮ دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ‪،‬‬
‫ِ‬ ‫اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎر ﮐﻨﯽ ‪ ،‬اﮔﺮ‬
‫ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﻫﯿﭽﮑﺲ را ﺧﻮب اﺳﺖ ﺧﻮدت ﯾﮏ ِ‬
‫!‬

‫ﮐﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻮب ﻧﻤﯿﺸﻮد!‬

‫رﺿﻮان ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺧﻮدم ﺣﻠﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﺗﻮ ام ﺑﺮو ﺑﻪ اﻃﺎﻗﺖ ‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﻬﺘﺮ از‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ‬
‫‪..‬‬

‫ﻧﮕﺎه دل ﺳﻮزاﻧﻪ اش را ﺳﻮی ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ ،‬و ﺑﻪ‬ ‫رﺿﻮان ِ‬

 ‫ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ‬
‫‪...‬‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻌﻘﯿﺒﺶ‬
‫ﭼﻘﺪر از دﻟﺴﻮزی ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻟﺤﻈﺎت ﻧﺤﺲ وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺗﺤﻤﻞ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ‬
‫اﯾﻦ درد از اﺑﺘﺪا ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎ!‬

‫زﯾﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫زﯾﺪ!‬‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﮕﻮ ﮔُﻞ ِ زﯾﺪ!‬‫_‬

‫ﻼ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ! ﺑﯿﺨﯽ ﺑﯿﺨﯽ ﺧﻮب‬ ‫ﺳﻮزش اش ﮐﺎﻣ ً‬‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺒﯽ‬ ‫_‬

‫اﺳﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ!‬

‫ﺮد ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم در ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻞ ِ ﻗﺒﻮل ﻧﺒﻮد‬ ‫َﻣ ِ‬
‫ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ای ﻃﻔﻼﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﻣﺎ ﺳﺮه ﻣﻰ زﯾﺪ ﺧﺒﺮى ﻧﻪ ﮐﻮى ﻫﻮم؟!‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻗﻔﻞ ِ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮐﺮد!‬ ‫زﯾﺪ ِ‬

‫اه ﯾﻐﻤﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﻮم ﭼﻰ د ﻧ ى ﮐﻤﺰوری اﻧﺴﺎن ﯾﻢ ‪ ،‬ﮔﻮره‬ ‫_‬

‫ﻣﺎ د ﺧﭙﻞ ﮔُﻞ ﻧﻪ ﺣﻔﺎﻇﺖ و ﻧﺸﻮ ﮐ اى ‪ ،‬ﻫﻐﻪ ﮔُﻞ ﭼﻰ د زړه‬

‫ﭘﻪ وﯾﻨﻮ ﻣﯽ را وﻏﻮړﻳﺪ‬
‫!‬

‫ﻫﻐﻪ ﮔُﻞ ﭼﯽ زﻣﺎ ﺳﺎه د ﻫﻐﯽ ﺧﻨﺪا ﭘﻮری ﺗ ﻟﻰ ده ‪،‬‬

‫ﺣﻘﺎ ﭼﯽ دا ﭘﻮﻟ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺎﯾﺴﺘﻪ ﻻﺳﻮﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪی زﻣﺎ د ﻣﺮگ‬
‫ُﺣﮑﻢ‬
‫‪....‬‬

‫ﺳﻤﺖ دﻫﻨﺶ ﻣﯿﺮه و‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ‬
‫ﻣﺎﻧﻊ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪن ِ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﯿﺸﻮد!‬

‫ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬

‫زﯾﺪه اﯾﺎ ﭘﻮﻫﯿ ى ﭼﯽ دا ﺧﺒﺮى دى ﺳﺘﺎ د ﮔُﻞ ﭘﻪ َﺗﻦ ﺑﺎﻧﺪی‬ ‫_‬
 ‫د ﮔﻠ ژاﻟﻪ ﭘﻪ ﯿﺮ ورﯾ ى!‬‫(‬ ‫)‬

‫ﮐﻮﻣﻪ ﮔَﻠ ﭼﻰ د ﻫﻐﻰ ﺿﻌﯿﻔﻪ وﺟﻮد زﺧﻤﯽ ﮐﻮی‬

‫!‬

‫ﻫﯿﻠﻪ ﮐﻮم ﺑﯿﺎ داﺳﯽ ﻣﻪ واﯾﻪ ‪ ،‬زﻣﺎ ژوﻧﺪ ﺳﺘﺎ ﭘﻮری ﺗ ﻟﻰ دى‬
‫دی‬ ‫!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﻪ‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را ارام ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﺎ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺒﻮد ﮔﻔﺖ‬
‫د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮره د زړه ﺳﺮ ﻣﯥ ﻟﯿﻮﻧﯥ ﮐﻴ م ﮐﻠﻪ ﭼﻰ ﮔﻮرم‬
‫!‬ ‫!‬ ‫_‬

‫زﻣﺎ ﭘﻪ ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﮐﯥ دى ﺗﺎﺗﻪ ﺿﺮر ورﺳﯿ ى‬

‫!‬

‫ﻟﻪ ﻣﻨ ﻪ وړم ﻫﻐﻪ ﻪ ﭼﻰ زﻣﺎ ژوﻧﺪ ﺗﻪ درد رﺳﻮى ﻗﺴﻢ دى!‬

‫‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﺧﻮد ‪،‬‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ِ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﻪ روی ِ‬
‫ِ‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد! ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮد ﺑﺎ‬‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﻣﺮداﻧﻪ ِ‬ ‫ِ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺗﺮس ﮐﻨﻢ!‬
‫ِ‬ ‫وﺟﻮد زﯾﺪ‬
‫ِ‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺎ ﭼﮑﯿﺪن ِ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮه ﭘﺸﺘﻢ اﯾﺴﺘﺎده ‪ِ ،‬‬‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﮐﻪ‬ ‫ِ‬
‫ﻗﻄﺮه ای اﺷﮑﻢ ﺳﺒﺐ اش را از رﯾﺸﻪ ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻧﻪ ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﯾﻐﻤﺎی ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﻧﯿﺴﺘﻢ ‪ ،‬اﮐﻨﻮن زﯾﺪ را دارم ‪ِ ،‬‬
‫زﯾﺪ‬
‫ﮑﻢ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﯽ را دارد!‬‫ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ُﺣ ِ‬

‫ﭘﺲ اﮔﺮ اﯾﻨﻄﻮر اﺳﺖ ﺣﺮف از رﻓﺘﻦ َﻣﺰن! ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ‬ ‫_‬

‫ﮔُﻞ ات را ﺑﯿﻦ ِ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ درﻧﺪه ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎ ﮐﻨﯽ!‬

‫اب ﺣﯿﺎﺗﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ! ﮔُﻞ ِ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻒ اﺳﺖ و‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ُ‬
‫ﮔ ِ‬
‫ﻞ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ از ﻋﺸﻖ ِ ﺗﻮ ﺗﻐﺬﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻋﺰم رﻓﺘﻦ ﮐﻨﯽ ﺣﻘﺎ ﮐﯽ ﮔُﻞ ات ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ِ ﺗﻮ‬ ‫زﯾﺪ اﮔﺮ ِ‬
‫ﭘﮋﻣﺮده ﻣﯿﺸﻪ و دﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ!‬

‫ﺧﺎﻧﻤﻢ ‪ ،‬دﻟ َﺒ َﺮم ‪ ،‬اﯾﻨﻘﺪر ﺷﯿﺮﯾﻦ و در ﺣﯿﻦ ِ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر‬ ‫_‬

‫ﺗﻠﺦ ﺣﺮف ﻣﺰن‬

‫!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎر ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﮔُﻞ ِ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﻫﺮ درﻧﺪه ای ﮐﻪ‬‫ِ‬

‫ِ‬ ‫دﺳﺘﺎن‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮﺳﺪ‬ ‫ﻠﻢ‬ ‫ُ‬ ‫دﺳﺖ ﮐﺜﯿﻔﺶ ﺑﻪ ﮔ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﺧﻮﻧﯿﻨﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫اﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪم‬
‫اوﻫﻮوو زﯾﺪ ﺧﺎن ‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮده ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ام ﻣﺜﻠﯽ ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺧﻄﺮﻧﺎک از ﭼﯿﺰی‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫‪....‬‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش را ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻼ ام ﻧﺎوﻗﺖ ﺷﺐ اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻨﺎب ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮ ‪ ،‬ﻓﻌ ً‬
‫ِ‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺮم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاب را از ﭼﺸﻤﺎن ِ ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫رﺑﺎﯾﺪی!‬

‫!‬‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﯿﻠﯽ ام ﺧﻮب ام ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ام ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ِ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻠﯽ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ‪ ،‬ﻣﻌﺸﻮق ِ ﺳﻨﮕﺪﻟﻢ‬ ‫_‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن‬

‫ِ‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮم ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮش را ﺑﺮای ﺗﻮ ارزو دارم زﯾﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﺷﺐ‬
‫ﺷﺎن ﺑﺮ ﻃﺮف ﺷﻮد و ِ‬
‫ﺧﺎن!‬
‫ﺷﺐ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮش د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮره!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮم ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از‬‫ِ‬ ‫از اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻢ و‬

‫اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻪ اﺣﻮال ِ دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﺘﻢ ‪ ،‬ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮی‬
‫ِ‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮای‬
‫*****‬ ‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ﻣﯿﺮم!‬
‫ِ‬ ‫ﮐﺮده و‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎت اﻣﺮوز ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ِ‬ ‫روی ﺗﺨﺖ ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﻢ و ﺑﻪ‬
‫ﻋﺠﺐ زﻧﺪﮔﯽ ای داری ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﻣﻤﻠﻮ از ﻣﺎﺟﺮا ﻫﺎ!‬ ‫_‬

‫راه ﺳﺨﺘﯽ را در ﭘﯿﺶ داری ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﻮار‬ ‫ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﮐﻪ ِ‬

‫ﻣﺮد ﺧﻮد!‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ‬
‫ﺳﻘﻒ ﮐﻪ‪ .‬ﺑﺎ‬‫ِ‬ ‫دراز ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻣﯿﺪوزم ‪،‬‬
 ‫*******‬ ‫ﮔُﻞ ﻫﺎی ُرز ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه‬

‫ﺳﻮﺧﺖ دﺳﺖ ﺳﭙﺮی ﮐﺮدم و در ﺧﻠﺴﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻤﺎی ﺷﺐ را ﺑﺎ‬

‫ﭼﯿﺰی ﺑﯿﻦ ِ ﺑﯿﺪاری و ﺧﻮاب ﻗﺮار داﺷﺘﻢ!‬
‫(‬ ‫)‬

‫ﻋﺎدت ﮐﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ اذان ِ ﺻﺒﺢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ! ﻃﺒﻖ‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ای ﺣﺴﻨﺎت ﺷﺎن داﺷﺘﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻪ را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ ‪،‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎ ﯾﺎداوری اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ای ﺣﺴﻨﺎت ﺷﺎن‬
‫اراده ﺧﻮد دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫ٔ‬ ‫زﻣﯿﻦ ﺗﺎ اﺳﻤﺎن ﻓﺮق دارد از‬
‫ﺧﻮب اﮔﺮ ﻫﻤﻪ را ﺑﯿﺪار ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ زﯾﺪ را ﺧﻮ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻤﺎز ﻗﻀﺎ ﺷﻮد!‬

‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ِ زﯾﺪ رﻓﺘﻢ ‪،‬ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ را‬
‫ِ‬ ‫ﭘﺎورﭼﯿﻦ ﭘﺎورﭼﯿﻦ‬
‫ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬دروازه اﻃﺎﻗﺶ را اﻫﺴﺘﻪ‬ ‫ِ‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮدم و داﺧﻞ ﺷﺪم‬
‫زﯾﺪ ﻃﻔﻼﻧﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎی زﯾﺒﺎﯾﺶ ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﺶ را‬
‫در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪.‬‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺷﺪم و اﻫﺴﺘﻪ اﺳﻤﺶ را ﺑﻪ زﺑﺎن اوردم‬

‫زﯾﺪ!‬‫_‬

‫ﺻﻮرت‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﻮﻫﺎی ﺳﯿﺎﻫﺶ را از‬
‫زﯾﺒﺎﯾﺶ دور ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻫﺪاﯾﺘﺶ دادم!‬
‫ﻋﮑﺲ را ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻗﻠﺒﺶ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ای دﺳﺘﺶ ﻣﯿﺸﻢ ﮐﻪ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﻋﮑﺲ را اﻫﺴﺘﻪ از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﺸﻢ ‪ ،‬از دﯾﺪن ِ ﻋﮑﺲ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﺟﺰ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد!‬ ‫ﺷﺨﺺ در ﻋﮑﺲ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻠﯽ ‪،‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻋﮑﺲ را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺎی اوﻟﺶ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮداﻧﻢ‬

‫ﺷﺎﻧﻪ اش را اﻫﺴﺘﻪ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻢ‬

‫زﯾﺪ ﻧﻤﺎز ﻗﻀﺎ ﻣﯿﺸﻪ! ﺑﺮﺧﯿﺰ ﻫﻠﻪ‬ ‫_‬
 ‫ﻣﺮد ﻣﻦ دو ﺟﻬﺎن ِ ﺳﯿﺎﻫﺶ را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬‫ِ‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ در ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﻪ و ﻋﺎﺟﻞ در ﺟﺎی‬
‫ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﯿﺸﯿﻨﺪ!‬
‫ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺗﻮ اﺳﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز در ﺣﺎل ِ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫در ﮐﺴﺮی از ﺛﺎﻧﯿﻪ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮرﺳﯽ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬
‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ زﺧﻢ ﻫﺎی‬
‫دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮد اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻼ دﯾﺸﺐ‬‫ﺳﻮزش اش ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؟؟اﺻ ً‬ ‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮاﺑﯿﺪی!؟‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫اﻫﺎن ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﯿﺪم ‪ ،‬ﺣﺎﻻ از اﯾﻦ ﺑﮕﺬر و ﻧﻤﺎزت را‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﻮان ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺎن!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ را ﻣﻬﻤﺎن ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻓﺪاﯾﺖ ﺧﺎﻧﻤﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺑﺎ ِ‬

‫ﺧﺪا ﻧﮑﻨﺪ ‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ ﺧﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﻘﯿﺐ ای ﺣﺮﻓﻢ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و زﯾﺪ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫دادم‬
‫ﻧﻤﺎز ﯾﺎدت ﻧﺮه!‬ ‫_‬

‫******‬‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﻧﻤﯿﺸﻢ و ﺳﻤﺖ اﻃﺎﻗﻢ ﻣﯿﺮم‬ ‫ِ‬

‫ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﻠﺤﻢ را روی دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺳﻮزش اش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﯾﺸﺐ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﻮﻗﺎﻧﻪ ﻫﺎی‬‫ِ‬
 ‫ﮐﺎر ﺧﻮد را ﮐﺮده‬
‫ﺳﻔﯿﺪ ﻫﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ! ﻣﻠﺤﻢ ِ‬
‫ﺑﻮد‬
‫****‬

‫ﺮد ِ‬
‫ﻣﯿﺰ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮوم ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ِﮔ ِ‬‫ِ‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫!‬‫ﺑﺎ وارد ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫وﺿﯿﻌﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻪ ﺟﺰ ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮش روﯾﯽ ﺟﻮاﺑﻢ را دادﻧﺪ و‬
‫!‬ ‫دﺳﺘﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬
‫اﺧﺮﯾﻦ ﭼﻮﮐﯽ را ﺑﺮای ﺷﯿﺸﺘﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا رﺿﻮان ﮐﺎرداﺷﺖ و ﺑﺪون ِ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫زﯾﺪ ام ﻫﻨﻮز ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺧﻮردن ِ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ!‬

‫ﺳﻼم‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻫﻤﻪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺑﮑﺸﻨﺪ‬
‫ورزش‬
‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺎس ورزﺷﯽ را ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ و واﺿﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫زﯾﺪ ِ‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﻃﺒﻖ ﻋﺎدﺗﺶ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده!‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اﻣﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﺨﯿﺮ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺻﺒﺢِ ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﺨﯿﺮ زﯾﺪ ﺧﺎن!‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻪ ﺻﺒﺢِ ﻣﻪ زﻣﺎن ِ ﺑﺨﯿﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺗﻮ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس ﻣﻬﻤﺎن ِ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ِ‬
‫ﺧﺮﯾﺪ ﻃﻼ و ﻟﺒﺎس!‬
‫ِ‬ ‫دﺧﺘﺮم اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮای‬ ‫_‬

‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﮐﺮدم و ارام ﮔﻔﺘﻢ‬

‫!‬‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯿﺪ‬ ‫_‬
 ‫ﭘﺲ درﺳﺖ اﺳﺖ اﻣﺮوز ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ‪ ،‬زﯾﺪ ﺗﻮ ﺑﯿﮑﺎر‬ ‫_‬

‫اﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﺧﻮدﻣﺎ ﺑﺮﯾﻢ!‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺗﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺨﯿﺮ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺑﯿﮑﺎر اﺳﺘﻢ ‪ ،‬درﺑﺴﺖ در‬ ‫_‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﭘﺴﺮک ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ‬‫ِ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎﻗﺶ ﻣﯿﺮه و ﺧﻮد‬ ‫ِ‬ ‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﻪ ‪ ،‬و ﻫﺮﮐﺲ‬
‫را ﺑﻪ رﻓﺘﻦ اﻣﺎده ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﮐﻢ اوردن ِ‬
‫ِ‬ ‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ را ﺑﭙﻮﺷﻢ ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ‬
‫اﯾﻦ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺷﻮم‬
‫در ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﺗﮏ ﺗﮏ دروازه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫داﺧﻞ ﺑﯿﺎ‬‫_‬

‫اﻧﺪک از دل ﻧﮕﺮاﻧﯽ ام‬

‫ِ‬ ‫ﭼﻬﺎرﺟﻮب دروازه‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻤﺎ در‬
‫!‬ ‫ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮد‬
‫ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن ﺑﺮﯾﺖ ﺣﺠﺎب اوردم! ﻻﻻﯾﻢ ﺧﻮش ﻧﺪارد ﺑﺪون ِ‬ ‫_‬

‫ﺣﺠﺎب ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﯾﯿﻢ!‬

‫داﺧﻞ ﺑﯿﺎ اﺳﻤﺎ ﺟﺎن ‪ ،‬ﺧﻮب ﺷﺪ اﻣﺪی ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ را‬ ‫_‬

‫ﺑﭙﻮﺷﻢ!‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اﻣﺪ!‬
‫ِ‬ ‫اﺳﻤﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ داﺧﻞ ﺷﺪ و‬
‫ﺣﺠﺎب را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﺖ اﻣﺪ ﯾﻨﮕﻪ!‬ ‫_‬

‫ﮐﺎر ﻇﺮﯾﻒ ﺑﻪ‬‫ﺣﺠﺎب ﻋﺮﺑﯽ ﺑﻮد ‪ ،‬و روی اﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ ِ‬ ‫ِ‬
‫ﮐﺮﺳﺘﺎل ﻫﺎی ﻃﻼی ﮐﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺑﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﻋﺰﯾﺰم ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ اﺳﺖ دﺳﺖ ات درد ﻧﮑﻨﺪ‬ ‫_‬

‫وﻇﯿﻔﻪ اﺳﺖ ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺗﺎ ﺣﺠﺎب ﺑﭙﻮﺷﯽ ﻣﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ اﺗﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮد و ﻣﻪ ﻣﺸﻐﻮل ِ ﭘﻮﺷﯿﺪن ِ ﺣﺠﺎب ﺷﺪم!‬

 ‫ﻣﺼﺮوف ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﻮد‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺟﻠﻮه ﻣﯿﮑﺮد ‪،‬‬
‫در اﯾﯿﻨﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ دروازه ﺑﺎز ﺷﺪ‬
‫اﺳﻤﺎ ﺣﺠﺎب ﭘﻮﺷﯿﺪه و در دﺳﺘﺶ ﯾﮏ ﺑﮑﺴﻪ ﮔﮏ ﺑﻮد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﺑﯿﺎ اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ از اﯾﻦ ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﯾﻨﻬﺎ!‬‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ و اداﻣﻪ داد‬

‫ﻟﻮازم اراﯾﺸﯽ اﺳﺖ دﯾﮕﻪ‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫!‬ ‫اﻫﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب وﻟﯽ ﻣﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدم ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ‬ ‫_‬

‫اراﯾﺶ ﺳﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ِ‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺸﯿﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮاﯾﺖ‬ ‫_‬

‫روی ﺗﺨﺖ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ و اﺳﻤﺎ ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻌﺪ از ده دﻗﯿﻘﻪ ﮐﺎرش ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﻪ!‬
‫ای ﻫﻢ از ﯾﻨﮕﻪ ای ﻣﻘﺒﻮل ِ ﻣﻦ ‪،‬ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اراﯾﺶ ﻧﺪارد‬
‫_‬

‫ارام ﺧﻨﺪﯾﺪم‬
‫ﻟﻄﻒ داری اﺳﻤﺎ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ اﻟﻤﺎری ﻣﯿﺮه!‬

‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪم را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﻣﯿﺘﻪ و‬
‫دﺳﺘﮑﻮل ِ ﺳﯿﺎه ﺑﺎ ﭼﭙﻠﯽ ﺑﻮت ﺳﯿﺎه را ﻣﯿﮑﺸﺪ!‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺣﺠﺎﺑﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب َﻣﭻ ﻣﯿﮑﻨﺪ! ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺎ را‬
‫ِ‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ‬‫_‬

‫ﺑﭙﻮش‬
‫ﭼﺸﻢ ﮔﻠﻢ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻢ ات ﺑﯽ ﺑﻼ ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن‬

‫****‬ ‫_‬

‫وﻗﺖ دﯾﺪن ِ ﺻﻮرﺗﻢ را ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫اﺳﻤﺎ ﻣﯿﺮود و ﻣﻪ ﺗﺎزه ِ‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ِ ﮐﻪ ﺑﺎ رﯾﻤﻞ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﻼﺑﯽ و اﺑﺮو‬

‫ﭘﺸﺖ‬
‫ِ‬ ‫رﻧﮓ ﺳﺮخِ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ رﻧﮓ ﮐﻪ در‬
‫ﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﺑﺎ ِ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻗﺮار داﺷﺖ ﻣﻨﻈﺮه ای ﺧﻮﺑﯽ را اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد!‬
‫رﻧﮓ ﺳﯿﺎه را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ِ‬
‫ﺗﺎر‬ ‫ﭼﺎدر ﺑﻪ ِ‬
‫ِ‬
 ‫!‬‫از ﻣﻮ ام ﻧﻤﺎﯾﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮم!‬
‫ِ‬ ‫ﭼﭙﻠﯽ ﺑﻮت ‪ ،‬و دﺳﺘﮑﻮﻟﻢ را را ﻣﯿﮕﯿﺮم و‬
‫ﺑﻨﻈﺮ ﻫﯿﭽﮑﺲ اﻣﺎده ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ زﯾﺪ وﺟﻮد داﺷﺖ‬
‫ﮐﻪ او ﻫﻢ ﻣﺼﺮوف ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ ﺑﻮد‬
‫دﯾﮕﺮان ﮐﺠﺎ اﺳﺖ؟‬ ‫_‬

‫ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻗﻔﻞ ِ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺎﯾﺪ‬
‫ِ‬ ‫ارام ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و‬
‫ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺎز اراﯾﺶ ﮐﺮدی؟؟؟؟‬ ‫_‬

‫اه دﯾﮕﻪ ‪ ،‬ﺑﺪ ﻣﯿﮕﻪ؟‬‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﻫﻠﻪ ﺑﺮو ﭘﺎﮐﺶ ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻮچ ﺑﮕﺬار ﺑﺪرﻧﮓ ﺑﮕﻮﯾﺪ!ﭘﺎک ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ اﻋﺼﺎﺑﻢ را ﺧﺮاب ﻧﮑﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻈﻠﻮم ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎاااااا ﻗﻬﺮ ﻧﺸﻮ!‬
‫_‬

‫ﭘﯿﺶ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺮم ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ِ‬

‫ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﯽ اراﯾﺶ ﺑﺮی ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ات ﮐﻢ ﻣﯿﺎﯾﻪ‬ ‫_‬

‫ﻫﻮم؟ ﮐﻢ ﻣﻘﺒﻮل اﺳﺘﯽ ﮐﻪ اراﯾﺶ را ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ!؟‬

‫زﯾﺪ ﺑﭽﯿﻢ ﮐﺠﺎ اﺳﺘﯽ ﺷﻬﺰاده ای ﻣﺎدر؟؟‬ ‫_‬

‫ﭼﻘﺪر ﻣﻤﻨﻮن ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ رﺳﯿﺪ و از‬

‫دﺳﺖ زﯾﺪ ﻧﺠﺎﺗﻢ داد!‬
‫ِ‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ‪ ،‬ﻣﺮﯾﻢ ‪ ،‬ﻋﻤﻪ و اﺳﻤﺎ داﺧﻞ ِ ﺻﺎﻟﻮن ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﺎﺷﺎا ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺷﺪی دﺧﺘﺮم‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﺒﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬
‫ﻟﻄﻒ داری ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن‬ ‫_‬
 ‫زﯾﺪ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺴﺘﻢ زود ﺑﯿﺎﯾﻦ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ!‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺣﺮﻓﺶ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﯿﻢ!‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻣﺎ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اﺳﻤﺎ!‬
‫و اﯾﻨﻘﺪر ﻏﻠﯿﻆ اراﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻬﺮه ای اﺻﻠﯿﺶ را ﮔﻢ‬
‫ﻼ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮﯾﻢ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫ِ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ‪،‬‬
‫اﺳﻤﺎن ﻓﺮق داﺷﺖ!‬

‫***‬‫زﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﺮ ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﻏﺮق ﺧﯿﺎل ﺑﻮد!‬

‫ً‬
‫ﻣﺠﺒﻮرا‬ ‫ﺗﻌﺪاد ﻣﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ در ﻋﻘﺐ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺸﯿﺪﯾﻢ‬
‫ِ‬
‫ﺳﺖ ﭘﯿﺸﺮو ﺟﺎ ﺧﻮش ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ در ِ‬
‫ﻫﻤﺮاه زﯾﺪ ﺑﺸﯿﻦ!‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ دﺧﺘﺮم ﺗﻮ‬ ‫_‬

‫ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﺎ ﻋﻤﻪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﺎر ﮐﺪام‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﻧﺨﯿﺮ دﺧﺘﺮم ﻧﻤﯿﺸﻪ ‪ ،‬ﺷﺮم ﺑﺮای ﭼﯽ ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮ ﻧﻤﯿﺸﯿﻨﯽ ‪ ،‬زﯾﺪ ﻫﻤﺴﺮ ات اﺳﺖ!‬

‫در ﭘﯿﺶ رو اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪم!‬ ‫ﺳﻤﺖ ِ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ اﮐﺮاه‬
‫زﯾﺪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ دروازه را ﺑﺎز ﮐﺮد!‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺑﺎﻧﻮی ﻣﻦ!‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎ ﻗﻬﺮ دور ﻣﯿﺘﻢ و در ﭼﻮﮐﯽ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻨﺪ و ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬
‫ﺣﺮف ﺑﯿﻦ ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﻌﺪ از‬
‫!‬ ‫ﻫﯿﭻ ِ‬
‫ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﺪف ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ!‬
‫****‬ ‫وارد ﻣﺮﮐﺰ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺸﯿﻢ!‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﯿﻢ و ِ‬
 ‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ِ دوم ﻣﯿﺮﯾﻢ و ِ‬
‫وارد ﯾﮑﯽ از دوﮐﺎن ﻫﺎ ﻣﯿﺸﯿﻢ!‬
‫ﺻﻤﯿﻤﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ زﯾﺪ ﺧﻮش اﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ ﺑﻪ زﯾﺪ ﺧﺎن ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﺒﻪ ای ﻓﻘﯿﺮاﻧﻪ ای ﻣﺎ ﻗﺪم‬ ‫_‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﯽ!‬
‫ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ و‬‫ﺑﺨﺎﻃﺮ دﯾﺪن ِ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﻟﻄﻒ داری اﺻﻒ ﺟﺎن ‪،‬‬ ‫_‬

‫ﻧﮑﺎح اﻣﺪﯾﻢ!‬
‫ﺧﻮش اﻣﺪﯾﻦ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻨﺲ ﻫﺎ را ﺑﺮاﯾﺘﺎن دارم!‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ِ دﯾﺪ زدن ِ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ ﻣﯿﺸﯿﻢ‬

‫دﯾﺰاﯾﻦ ﻫﺎی زﯾﺒﺎ و ﻇﺮﯾﻒ داﺷﺖ!‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ روی ﯾﮏ‬
‫ﻟﺒﺎس ﻓﻮق ِ زﯾﺒﺎ ﺧﻮرد!‬
‫ِ‬
‫ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ داﻣﻦ ِ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻼن! اﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ داﻣﻨﺶ‬ ‫ِ‬
‫ﯾﮏ اﻃﺎق ِ ﮐﻼن را در ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ اﻏﺮاق ﻧﮑﺮده ام!‬

‫ﺗﻤﺎﻣﯽ داﻣﻨﺶ ﺑﺎ ﮐﺮﺳﺘﺎل ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﮐﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﺳﺘﯿﻦ‬

‫‪.‬‬‫ﻼ ﮐﺮﺳﺘﺎل ﺑﻮد‬ ‫ﻫﺎﯾﺶ ﮐﺎﻣ ً‬
‫و ﯾﻘﻪ و ﮐﻤﺮش ﻫﻢ ﺧﺎﻟﯽ از ﻇﺮاﻓﺖ و ﮐﺮﺳﺘﺎل ﻧﺒﻮد!‬
‫در ﻋﯿﻦ ِ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﭼﺸﻤﮕﯿﺮی اش ﺳﺎده ﺑﻮد!‬
‫ﮑﻢ ‪ ،‬ﺷﺎل را داﺷﺖ ﺷﺎﻣﻞ ِ ﭘﮑﯿﺞِ‬
‫ﯾﮏ ﺟﺎل ِ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ُﺣ ِ‬
‫ﻟﺒﺎس ﺑﻮد!‬
‫ﻣﺤﻮ ﻟﺒﺎس ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺟﺮات ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ام را ﺑﻪ‬ ‫ِ‬
‫زﺑﺎن ﺑﯿﺎورم!‬
‫ﻫﻤﯽ ﺧﻮﺷﺖ اﻣﺪ ِﮔﻞ ِ ﻣﻦ! ﻣﻪ را ام ﺧﻮﺷﻢ اﻣﺪ وﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺑﺎل ﻧﮑﺸﯽ و ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻓﺮار ﻧﮑﻨﯽ!‬

‫!‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺻﺪا ﮐﺮد‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺑﻨﻈﺮﺗﺎن اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﭼﻄﻮر اﺳﺖ! ؟‬ ‫_‬
 ‫ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ اﺳﺖ! وﻟﯽ ﺑﮕﺬار ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮدش ﺧﻮش ﮐﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫اه ﻣﺎدر ﺟﺎﻧﻢ ‪ ،‬ذوق ِ ﻣﻦ ذوق ِ ﯾﻐﻤﺎ اﺳﺖ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻧﮑﻦ ﻫﻬﻬﻪ‬‫_‬

‫ﺗﻮﺑﻪ از ﺟﻮاﻧﺎن ِ اﻣﺮوزی ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪی ام ﺣﺪ دارد‬‫_‬

‫ﺷﻬﺰاده ای ﻣﺎدر!‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﺎدر ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫! ****‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻮاﻓﻘﻪ ای ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺎس دﻟﺨﻮاﻫﻢ را ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ‬

‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺸﺘﯿﻢ!‬
‫ﻃﻼ را ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ وﻟﯽ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻧﮑﺎح و ﺧﯿﻨﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ!‬
‫ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن ﻟﺒﺎس ﺧﺮﯾﺪﻧﺪ!‬
‫ﻓﻘﻂ ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫‪.‬‬

‫دﯾﮕﺮ ﻧﺎی ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ‪ ،‬ﻏﺬا را در ﻫﻮﺗﻞ ﻣﯿﻞ‬

‫ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺪﯾﻢ‬
‫*******‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﺮدﯾﻢ و‬

‫ﺳﻤﺖ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺖ!‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﻣﺎ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮد و ﺧﻮدش‬
‫ﻫﺮ ﮐﺲ ﺧﺮﯾﺪ ﻫﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻃﺎق ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﺮد!‬

‫اﯾﻨﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ وﻗﺖ ﺑﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﻮاب‬

‫رﻓﺘﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای اﺳﻤﺎ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﻮاب را ﺗﺮک ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﮔﻠﻢ!‬‫_‬

‫ﺑﯿﺪار ﺷﺪی!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ و در ﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰم ﮐﺎر داﺷﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ در ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﺠﺎ ﭼﺎی‬‫_‬

‫ﺑﻨﻮﺷﯿﻢ!‬
 ‫ﭼﺸﻢ ﻋﺰﯾﺰم‬ ‫_‬

‫از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﻢ و ﭼﺎدرم را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ‬‫_‬

‫ﯾﻨﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﺮو ﻣﻪ ﮔﯿﺘﺎر را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﯿﺎﯾﻢ!‬

‫_‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﮔﯿﺘﺎر ﺑﺮای ﭼﯽ؟؟‬‫_‬

‫ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺻﺎﻟﻮن ﺑﺮو ﺑﺎز ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ!‬

‫****‬‫ﺳﻤﺖ ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺮم‬‫ِ‬ ‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬

‫ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬رﺿﻮان ﻫﻢ اﻣﺪه ﺑﻮد و ﭼﺎی‬

‫ﻣﯿﻨﻮﺷﯿﺪﻧﺪ!‬
‫ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬
‫ﺳﻼم ﻣﯿﮑﻨﻢ و ِ‬
‫رﺿﻮان ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮاﯾﺖ ﺳﺮﭘﺮاﯾﺰ دارﯾﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺮای ﻣﻪ!‬

‫ﺑﻠﯽ ﺑﻠﯽ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن و رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺴﺖ زﯾﺪ ﺧﺎن!‬

‫ﺳﻤﺖ زﯾﺪ ﻣﯿﺮود‬
‫ِ‬ ‫اﺳﻤﺎ ﺑﺎ ﮔﯿﺘﺎر وارد ﻣﯿﺸﻮد و‬
‫اﯾﻨﻪ ﺑﮕﯿﺮش ﻻﻻ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﮔﯿﺘﺎر را ﮔﺮﻓﺖ و رو ﺑﻪ رﺿﻮان ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ از اﯾﻦ ﺷﺮط ات ﺑﮕﺬری؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازد و ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﮐﻨﺴﺮت زﻧﺪه را از دﺳﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺨﯿﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺘﻢ‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ رﺿﻮان ﺧﺎن اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﻔﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ ‪ ،‬و ﮔﯿﺘﺎر را در دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺟﺎﺑﺠﺎ‬

‫زﯾﺪ ِ‬
 ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای دﻟﻨﻮازش ﺷﺮوع‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫‪.‬‬

‫در اﯾﻦ زﻣﺎﻧﻪ ای ﺑﯽ ﻫﺎی و ﻫﻮی ﻻل ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫_____‬

‫ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﻼﻏﺎن ِ ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫____‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺮح دﻫﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺧﻮد را‬ ‫____‬

‫ﺑﺮای اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺑﺎور ﺧﯿﺎل ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫____‬

‫ﺑﻪ ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺧﺮﭼﻨﮓ ﻫﺎی ﻣﺮداﺑﯽ‬ ‫____‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻗﺺ ﮐﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ذﻻل ﭘﺮﺳﺖ؟!‬ ‫_____‬

‫رﺳﯿﺪه ﻫﺎ ﭼﻪ ﻏﺮﯾﺐ و ﻧﭽﯿﺪه ﻣﯽ اﻓﺘﻨﺪ‬ ‫_____‬

‫ﺑﻪ ﭘﺎی ﻫﺮزه ﻋﻠﻒ ﻫﺎی ﺑﺎغ ﮐﺎل ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫_____‬

‫رﺳﯿﺪه ام ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ اﻧﺎاﻟﺤﻖ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_____‬

‫ﮐﻤﺎل دار ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻤﺎل ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫_____‬

‫ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ام و زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﻢ ﺧﺎری اﺳﺖ‬ ‫_____‬

‫*****‬‫ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺎ ﻣﺮدم زوال ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫_____‬

‫اﯾﻨﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ِ اﻫﻨﮓ اﻃﺎق در‬

‫ﺳﮑﻮت ﻣﺤﺾ ﻓﺮو رﻓﺖ!‬ ‫ِ‬

‫در ﺗﻤﺎم ِ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد!‬

‫ﺣﺮﮐﺎت ﻣﺮﯾﻢ را زﯾﺮ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﺪون ﭘﻠﮏ زدن ﻣﺤﻮ‬
‫ِ‬ ‫وﻟﯽ ﻣﻦ‬
‫زﯾﺪ ﺑﻮد! ﯾﻌﻨﯽ ﻟﺤﻈﻪ ای ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻧﻤﯽ ﺑﺴﺖ!‬
‫ﺻﺪای ﮐﻒ زدن ﻓﻀﺎی اﻃﺎق را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ!‬
‫رﺿﻮان ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ!‬
‫ﻇﺎﻟﻢ ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ اﯾﻦ ﺻﺪای ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﯽ! اﮔﺮ‬ ‫_‬

‫اﯾﻦ ﺻﺪا را ﻣﻪ ﻣﯽداﺷﺘﻢ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ آواز‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم‬
‫!‬
 ‫ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮ دﻫﻨﺘﻪ رﺿﻮان!‬ ‫_‬

‫******‬ ‫ﺣﺮف زﯾﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن‬

‫ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ِ‬

‫ﻣﺼﺮوف ﺧﺮﯾﺪاری ﺑﻮدﯾﻢ!‬

‫ِ‬ ‫دو ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﻫﻤﻪ‬
‫در اﯾﻦ روز ﻫﺎ زﯾﺪ را ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ و دﻟﻢ ﻋﺠﺐ ﻫﻮاﯾﺶ‬
‫!‬ ‫را ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ﻣﯿﺎﯾﺪ و رﻓﺘﺎرش ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮب‬
‫ﺷﺪه!‬
‫وﻟﯽ ﭼﺮا ﺻﺪاﻗﺖ را در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ! ؟‬
‫****‬ ‫ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻤﺜﯿﻞ ِ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫ﺻﺒﺢِ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬رﺿﻮان و زﯾﺪ در ﺑﺎغ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ در ﺑﺎره ﭼﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﻇﺮﯾﻔﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭼﺎی را ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺑﺒﺮد ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ اش‬
‫ﻣﯿﺸﻢ و ﺧﻮدم ﺑﺮای ﺑﺮدن ﭼﺎی ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﻃﺒﻖ ِ ﻋﺎدت ﭼﺎدرم را روی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺑﺎغ ﻣﯿﺮم!‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬
‫ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﭘﺘﻨﻮس از دﺳﺘﻢ ﻧﯿﻔﺘﺪ!‬
‫ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ِ ﮐﺎﻣﻠﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای‬
‫رﺿﻮان ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﺷﺶ روز ﺷﺪه و ﻫﻨﻮزم درﺳﺖ ﺧﻮب ﻧﺸﺪه ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﯾﺪ داﮐﺘﺮ ﺑﺮی ‪ ،‬ﮐﻠﻪ ﺷﻘﯽ ﻧﮑﻦ زﺧﻢ اش ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫اﮔﺮ داﮐﺘﺮ ﻧﻤﯿﺮی ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮ ﺑﮕﻮ!‬
‫رﺿﻮان زود ﮐﺎرت را ﮐﻦ ‪ ،‬ﻧﻪ وﻗﺖ داﮐﺘﺮ رﻓﺘﻦ را دارم و ﻧﻪ‬ ‫_‬

‫ﺣﻮﺻﻠﻪ اش!‬
‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻧﻔﻬﻢ و ﺿﺪی ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻃﻔﻞ ﻫﺴﺘﯽ! ؟ ﺑﺨﺪا‬ ‫_‬

‫دﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺮی ﻫﺴﺘﯽ وﻟﯽ ﺑﺎزم ﻣﺮغ ات ﯾﮏ ﭘﺎی دارد!‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﻫﻤﺮاﯾﺖ ﭼﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
 ‫زﯾﺪ ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫رﺿﻮان ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ در روی ﯾﻐﻤﺎ ﻧﮕﻮی ﮐﻪ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬ﺑﺨﺪا‬ ‫_‬

‫ﻧﺎﻗﺺ ات ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫او دﻓﻌﻪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺠﺎی ﻧﻮاﺳﻪ ات ﻫﺴﺘﻢ ‪ ،‬و اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم!‬
‫اﮔﺮ از دﻫﻦ ِ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮد ﺑﯿﺨﯽ ﻫﻮاﯾﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ!‬
‫رﺿﻮان اﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﺧﻮب ﺑﺮادر ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﺳﻨﯽ ﺗﺎن ﺧﻮ زﯾﺎد اﺳﺖ او ﻫﻨﻮز‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ و ﺗﻮ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺖ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺗﻔﺎوت ﺳﻨﯽ دارﯾﻦ!‬
‫زﯾﺪ ﺟﺪی و ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﻮب ﭼﻄﻮر ﺷﻮه ﺣﺎﻟﯽ؟؟ ﻧﮑﻨﺪ ﺗﻮ ام ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﻐﻤﺎ در‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻞ ﻫﺴﺖ!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ِ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺸﺎن‬

‫ﮔﻮش دادم!‬

‫ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ِ ﺑﺎور ﻫﺴﺖ ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻣﻦ‬

‫وﻟﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ِ‬
‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ام از ﻋﻘﺪ ﺑﺎ زﯾﺪ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻫﺴﺘﻢ و‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم؟!‬
‫ﻣﺮد ﻣﻦ ﺗﺎ اﯾﻦ اﻧﺪازه زود رﻧﺞ ﻫﺴﺖ و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ!؟‬
‫ِ‬

‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫اﻇﻬﺎر اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد‬
‫ِ‬ ‫ﻗﺒﻮل دارم ﻣﻦ در‬
‫ﺿﻌﯿﻒ ﻫﺴﺘﻢ! وﻟﯽ ﮐﺎش او ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﻫﺰار ﺑﺎر ﺗﻮﻟﺪ‬
‫ﻣﺮد ﺧﻮد ﻧﮑﺎح‬ ‫ﻫﻤﺮاه ِ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺧﻮد ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺮاه ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺷﻮم ﻫﺮ ﻫﺰار ﺑﺎر‬
‫ﻣﯿﮑﺮدم‬

‫ﮐﺎش ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ َﻣﺮد ﻫﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﺣﺮام ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬
 ‫ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ درﺧﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺪ و رﺿﻮان از ِ‬
‫دﯾﺪ‬
‫ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ‬
‫!‬

‫ﺻﻮرت ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ!‬‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ او ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﺘﺎب ﻏﺮوب‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﯾﺎد اوری ﮐﻠﻤﻪ ای زﺧﻢ ﻫﻤﻪ اﻓﮑﺎرم‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ و ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﯾﺪ و رﺿﻮان ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻢ!‬

‫ﭘﯿﺶ رو ﺧﺸﮑﻢ زد!‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﺻﺤﻨﻪ ای ِ‬

‫ﻧﺼﻒ ﺷﺎﻧﻪ اش ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد و‬‫ِ‬ ‫زﯾﺪ روی ﭼﻮﮐﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪،‬‬
‫ﻋﻘﺐ ﺷﺎﻧﻪ اش ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ِ‬ ‫رﺿﻮان ﭘﻨﺒﻪ ای اﻟﮑﻮﻟﯽ را در‬
‫ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﻣﻦ ﻫﺮدوﯾﺸﺎن دﺳﺖ و ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬رﺿﻮان دﺳﺖ‬

‫ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﯾﺨﻦ َ‬
‫ﻗﺎﻗﺶ را ﭘﻮﺷﯿﺪ ‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫از ﮐﺎرش ﮐﺸﯿﺪ و زﯾﺪ ﺑﻪ‬
‫ﭘﯿﺶ روﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪﻧﺪ!‬ ‫ﻫﺮدو ِ‬
‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫ارام و ﺑﯽ ﻣﺠﺎل ﭘﺘﻨﻮس را روی ﭼﻮﮐﯽ ﻣﯿﮕﺬارم!‬

‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﭼﺎی اوردم!‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﻇﺮﯾﻔﻪ ﻣﯿﺎورد ﺗﻮ ﭼﺮا ﺧﻮده ﺑﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﮐﺮدی!‬ ‫_‬

‫ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و اﺷﺎره ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اش ﮐﺮدم!‬

‫ﭼﺮا زﺧﻤﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮد!‬

‫ﻫﯿﭻ ﻫﻤﺘﻮ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﺪاﻧﻪ ﮔﮏ روﯾﺶ ﺑﺮاﻣﺪه!‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺧﻮدت ُﭼﭗ ﺑﺎش ‪،‬ﻣﮕﺮ ﺧﻮدش زﺑﺎن ﻧﺪارد! و ﻣﻮﺿﻮع را‬ ‫_‬
 ‫ﻣﺎﺳﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﻧﮑﻦ ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺎز ﭼﯽ ﮔُﻠﯽ را ﺑﻪ اب دادﯾﻦ‬

‫رﺿﻮان ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت اداﻣﻪ داد‬

‫ﺧﻮب ﺷﻤﺎ ﻫﺮدو ﺑﯿﻦ ِ ﺗﺎن ﺟﻮر ﺑﯿﺎﯾﻦ ﻣﻪ رﻓﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫در ﺣﯿﻦ ِ رﻓﺘﻦ اش ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬

‫زﯾﺪ وای ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ‪ ،‬ﺧﺪا ﺳﺮ ات رﺣﻢ ﮐﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫وای ﺧﺪا ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺸﺮ در ﻫﺮ ﺣﺎل دﺳﺖ از ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزی‬

‫‪.‬‬ ‫ﻫﺎﯾﺶ ﻧﻤﯿﮑﺸﺪ‬
‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ رﻓﺖ و ﻣﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ!‬
‫ﻃﺮف زﯾﺪ ﮐﺮدم و ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ِ‬ ‫روی ﺧﻮد را‬
‫ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﻻل ﺷﺪی زﯾﺪ! ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺎز ﭼﯽ ﮐﺮدی! ﭼﺮا ﺷﺎﻧﻪ ات‬ ‫_‬

‫زﺧﻤﯽ ﺷﺪه!‬
‫زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ!‬
‫_‬

‫ﭼﯽ ﯾﻐﻤﺎ؟؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺸﯿﻦ! ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ روی ﭼﻮﮐﯽ ﻧﺸﺴﺖ!و ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬

‫َﭘﺲ ﮐﻮ ﯾﺨﻦ ﻗﺎق ات را!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﺪه ﮔﻔﺖ‬

‫زﺧﻢ ﺳﺎده اﺳﺖ!‬ ‫ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ‪ ،‬ﯾﮏ ِ‬ ‫_‬

‫اﺑﺮو ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‬

‫زﺧﻢ ﺳﺎده را ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻫﻤﯽ ِ‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را از اﺳﺘﯿﻦ ِ ﯾﺨﻦ ﻗﺎق‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﯽِ ﺗﺎﺧﯿﺮ‬
‫ﻣﯿﮑﺸﺪ!‬
 ‫ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎر ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮی ﻣﻦ!‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺨﯿﺮ ‪ ،‬ﺷﻤﺎ‬ ‫_‬

‫زﺧﻢ ﺳﺎده ﻫﺴﺖ! ؟ ﺑﺎ دﯾﺪن ِ زﺧﻤﺶ اﺑﺮو ﻫﺎﯾﻢ‬

‫اه اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ِ‬
‫در ﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ُﭼﻘﺮی ﺧﻮن اﻟﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ!‬
‫زﯾﺪ ای ﺑﺎ ﭼﯽ زﺧﻤﯽ ﺷﺪه؟ ﺑﺎز ﺟﻨﮓ ﮐﺮدی!‬ ‫_‬

‫ارام ﮔﻔﺖ!‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻮﮐﺲ ﭘﻨﺠﻪ! ﻧﺨﯿﺮ ﻣﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﮐﺠﺎ ﺟﻨﮓ ﮐﺮده‬‫ِ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ اﻧﻬﺎ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺟﻨﮓ ﮐﺮدﻧﺪ!‬

‫ﭘﻮف ﻣﯿﮑﺸﻢ و اﻟﮑﻮل را روی زﺧﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ و زﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ‬

‫!‬ ‫ﻣﯿﻨﺪازم‬
‫درد زﯾﺎت ُﻣﺸﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﭼﺸﻤﺎن ِ‬
‫دﺳﺘﺶ از ِ‬
‫ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‬
‫زﯾﺎد درد ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺨﺶ ﺗﻮ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻪ ‪ ،‬د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮره ‪ ،‬وﻗﺘﯽ دﺳﺖ ﻫﺎی ﺷﻔﺎ ِ‬ ‫_‬

‫زﺧﻢ ﺑﺨﻮرد اﻣﮑﺎن دارد ﺧﻮب ﻧﺸﻮد! ؟‬

‫زﯾﺎد ﮔﭗ ﻧﺰن ‪ ،‬ﮐﻪ اﻋﺼﺎﺑﻤﻪ ﺧﺮاب ﮐﺮدی! ﺑﺨﺪا ﻃﻔﻞ ﺧﻮ‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻨﮓ ﮐﻨﯽ!‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺑﯿﺮوﻧﺖ ﺷﺪﻧﺖ اﯾﻦ ﺗﺮس را داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ زﺧﻤﯽ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدی ﻫﻮم؟؟‬

‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا از ﭘﺸﺖ ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫_‬

‫ور ﺷﺪﻧﺪ! ﻣﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﻫﯿﭻ درﮔﯿﺮ ﻧﺸﺪم ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﻮﮐﺲ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ زدﻧﺪ و ﻓﺮار ﮐﺮدﻧﺪ!‬

‫اﻟﻬﯽ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ زرﭼﻮﺑﻪ و ﺗﺨﻢ را ﺑﺎﻻﯾﺶ ﻣﯿﮕﺬارم ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫_‬
 ‫زﺧﻢ ﻫﺎﯾﺖ زودﺗﺮ ﺧﻮب ﺷﻮﻧﺪ! ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ زﯾﺪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﻗﻬﺮ اﺳﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﮔﭗ ﻧﺰن ﻫﻤﺮاﯾﻢ‬

‫!‬ ‫_‬

‫‪...‬‬ ‫ﻣﯿﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﯽ ام ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ‪ ،‬اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد‬ ‫_‬

‫ﭘﺲ وﻋﺪه ﮐﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﺧﻮد ﺑﺎﺷﯽ! ﺑﯿﺒﯽ ﭼﻘﺪر زﺧﻢ ات‬ ‫_‬

‫ﻋﻤﯿﻖ اﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺸﻢ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‬
‫ان وﻗﺖ اون ﯾﮑﯽ ﮐﯽ ﻫﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻗﻬﺮ ﻃﻔﻼﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﺎ ِ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ات ‪ ،‬ﺧﺪاﯾﺎاا ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻪ ﺑﺎﯾﺪ ای دﯾﻮ را ﺑﺰرگ‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﻢ ؟ﻇﻠﻢ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ای د ﺳﺘﺮﮔﻮ د ﺗﻮره! ﮐﺠﺎی ﻣﻪ ﺑﻪ دﯾﻮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ و‬ ‫_‬

‫در ﺿﻤﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻠﯽ ﺧﻮدت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰرﮔﻢ ﮐﻨﯽ دﻟ َﺒ ِﺮ ﻣﻦ!‬

‫ﭼﻘﺪر ام ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﺻﻨﻮ َﺑ ِﺮ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻢ! ﻇﺎﻟﻢ ﭼﻘﺪر‬

‫زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪد‬
‫ﻓﺮد ﺧﻨﺪه ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ و دل ﻧﺒﺎزد!‬
‫ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ِ‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮔﻔﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﻧﻤﯿﺸﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ دﯾﮕﺮان ﻧﺨﻨﺪی! ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﻋﺰﯾﺰ زﯾﺪ!!‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺮا‬ ‫_‬

‫زﺧﻤﺶ را ﻣﯿﺒﻨﺪم و ﮐﻨﺎرش ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﺨﺪاﺣﺴﻮدﯾﻢ ﻣﯿﺸﻪ! اﺻ ً‬
‫ﻼ ﺣﻖ ﻧﺪاری ﺑﺪون ﻣﺎﺳﮏ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺮون ﺑﺮی‪ ،‬و در ﺿﻤﻦ ﻣﻮﻫﺎﯾﺘﻢ ﺑﺰن ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺷﺪ!‬

 ‫اه ﺑﻼﺧﺮه ﯾﻐﻤﺎی ﻣﻦ ﺣﺴﻮد ﺷﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮ اش را ﺑﻪ اﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺧﺪاااااﯾﺎ ﺷﮑﺮ ات! ﺑﻼﺧﺮه ُﺑﺖ ﻣﻦ ﻣﻪ را از ﺧﻮد داﻧﺴﺖ!‬ ‫_‬

‫ﭘﯿﺶ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم و اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﻢ را ِ‬
‫ﻫﯿﺴﺴﺴﺲ ﻟﻨﮕﺪارز ﺣﺎﻟﯽ ﺿﺮور اﺳﺖ ﮐُﻠﯽ ﻣﺮدم را ﺳﺮم‬ ‫_‬

‫ﺧﺒﺮ ﮐﻨﯽ!‬

‫ﺑﻠﯽ ﺿﺮور اﺳﺖ ‪ ،‬در ﺿﻤﻦ ﻣﻪ ﺑﺎﻻی زﻧﺪﮔﯽ اﻋﺘﺒﺎر ﻧﺪارم!‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﮔُﻞ ِ ﻣﻦ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﯾﺮد!‬

‫از ﮐﺪام ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد!‬

‫اﮔﺮ ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﻋﺸﻖ ِ زﯾﺪ در رگ ﻫﺎﯾﻢ و ﺧﯿﺎﻟﺶ در ﻣﻐﺰم ‪،‬‬
‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺲ ﭼﯿﺴﺖ! ؟‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻨﻬﺎن اش ﮐﻨﻢ ‪،‬؟ ﺑﮕﺬار ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮدش زﻧﺪه‬
‫ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ روح و ﻗﻠﺒﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﮕﺬار ﺑﺪاﻧﺪ رام ﺷﺪه ام ‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺑﺪاﻧﺪ‬
‫ﺟﺰ ﺧﻮدش ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫زﯾﺪ ﻫﻨﻮزم ﺑﻪ اﺳﻤﺎن ﻣﯿﺪﯾﺪ و ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﯿﺰ ﮐﻪ در ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ اﺳﺖ و ﺑﻪ‬ ‫ِ‬ ‫اﻗﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮ ان ﻫﻤﻪ‬
‫ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﻧﮑﺮدم!‬
‫ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺮای‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ دﯾﮕﺮ‬
‫اﻇﻬﺎر ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﺑﺎور ﻧﺪارم ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎﯾﻢ را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮد و رد ام‬
‫را رﻫﺎ ﮐﻨﺪ!‬
‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ارام و ﮐﻠﻤﻪ وار ﻣﯿﮕﻢ‬
 ‫زﯾﺪ!‬‫_‬

‫ﻤﺮ زﯾﺪ ﺑﮕﻮ!‬

‫ﻣﺎه زﯾﺪ ‪ ،‬ﻋُ ِ‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ ِ را از‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺒﻨﺪم و ِ‬ ‫ِ‬
‫ﮐﻠﻤﺎت را ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ِ‬ ‫دوش ﻫﺎﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮕﺬارم ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯿﺎورم!‬
‫ِ‬

‫ﺮد ﻣﻦ!‬
‫زﯾﺪ ﻣﻦ ‪ ،‬ﺻﻨﻮ َﺑ ِﺮ ﻣﻦ ‪َ ،‬ﻣ ِ‬
‫ِ‬ ‫______‬

‫دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ات ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﻤﺎم ﻏﻢ ﻫﺎﯾﻢ!‬‫ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ِ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮن در رگ ﻫﺎﯾﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم را ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﺮده ای!‬
‫ﺟﺮﯾﺎن داری!‬
‫ﺳﻠﻮل ﺳﻠﻮل ِ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﻤﻠﻮ از ﻋﺸﻖ ِ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ!‬
‫ﺣﺼﺎر ﻓﻮﻻدﯾﻦ ﻗﻠﺒﻢ را‬
‫ِ‬ ‫ﺧﻮد ﺗﻮ! ﻋﺸﻖ ِ ﮐﻪ‬‫ِ‬ ‫ﻋﺸﻖ ِ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ!‬
‫ﻋﺸﻖ ِ ﮐﻪ ﯾﻐﻤﺎ را زﻧﺪه ﮐﺮد!‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﯿﺎﻫﺖ دو ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻫﺴﺖ! ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫‪.‬‬‫ﭼﻘﺪر ﻋﻤﯿﻖ در وﺟﻮدم رﺧﻨﻪ ﮐﺮده ای‬

‫ﺻﺎﺣﺐ روح و ﻗﻠﺒﻢ‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ اﮔﺮ ﻫﺰار ﺑﺎر ﺗﻮﻟﺪ ﺷﻮم ﻫﺮ ﻫﺰار ﺑﺎر‬
‫ﺟﺰ ﺧﻮدت ﮐﺴﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﻣﯿﭙﺬﯾﺮﻣﺖ ﺟﺎن ِ ﻣﻦ‬
‫‪......‬‬

‫ﺳﮑﻮت ُﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬

‫ﻣﺘﻌﺠﺐ زﯾﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺧﻮد ﻧﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد!‬
‫ِ‬ ‫ﭼﻬﺮه ای‬

‫زﯾﺪ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ و ﺑﺪون ِ ﭘﻠﮏ زدن در ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺪ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار دادم!‬

‫ُﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﻣﻦ در ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ُﺑﺖ اش در ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫_‬

 ‫ﻫﻮم؟‬
‫زﯾﺪ ﮐﻠﻤﻪ وار ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ!‬‫_‬

‫ﺟﺎن ِ ﯾﻐﻤﺎ!‬
‫_‬

‫ﺑﯿﺪار ﻫﺴﺘﻢ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬دﯾﮕﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺰن ﯾﮏ ﺳﯿﻠﯽ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﻣﯿﺸﻢ و ﮔﻮﻧﻪ اش را ارام ﺑﻮﺳﯿﺪم‬

‫ﺮد ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺳﯿﻠﯽ ﺑﺰﻧﻢ! ؟‬
‫اﻣﮑﺎن دارد َﻣ ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﻮﺗﺎه در ﺑﻬﺖ ﺑﻮد و ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺪت‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫ﺮد ﺧﻮد ﺷﻮم ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد وﻟﯽ‬
‫وای ﻓﺪای َﻣ ِ‬
‫ﺷﮑﻮه ﻧﮑﺮد!‬
‫ﺧﻮاب‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ در اﺳﻤﺎن ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ! و اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ارام ُﭼﻨﺪﯾﺶ ﻣﯿﮕﺮم! و ﻣﯿﺨﻨﺪم‬
‫اﯾﻨﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪی ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻫﺴﺘﯽ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫ارام ﺟﺎن ‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪم! ﭼﺮا اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﻧﮕﻔﺘﯽ‬‫ﺑﻠﯽ ِ‬ ‫_‬

‫ﺳﻨﮕﺪل‬
‫!‬

‫اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ‪ ،‬وﻟﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺮ ﺷﻮد ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﻫﺴﺘﯽ!‬

‫زﯾﺪ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ارام ﻣﯿﺒﻮﺳﺪش!‬
‫دﯾﺮ ﺷﺪن ِ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻠﮑﻪ ام ‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‬ ‫_‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ!‬
‫ارام ﻣﯿﺨﻨﺪم‬
 ‫داﻣﻨﮕﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﺸﻮد!‬
‫ِ‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ‬
‫ِ‬ ‫اﻣﯿﺪوارم ‪ ،‬اﻣﯿﺪوارم‬ ‫_‬

‫ﭘﯿﺶ ﭘﺎﻫﺎﯾﺖ زاﻧﻮ ﺧﻮاﻫﺪ زد ﮔُﻞ ِ ﻣﻦ‬

‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ِ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم‬

‫ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﺪ زﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ و ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!ﻫﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻫﯿﭻ وﺟﻪ‬
‫!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻞ‬
‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺪ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﺸﺪ! و در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ِ‬
‫ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪ‬
‫!‬

‫ﺻﻮرت زﯾﺒﺎ و ﻣﺮداﻧﻪ اش ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻗﻠﺒﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺧﯿﺮه ای‬
‫ﻣﯿﮕﻔﺖ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﻮب ِﺳﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻦ‪.‬‬
‫اون ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم!‬
‫ﻣﺤﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای اﺳﻤﺎ‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر‬
‫******‬ ‫دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ و دو ﻧﻔﺮه ای ﻣﺎن را ﻣﺤﻮ ﮐﺮد‬

‫ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺗﻮ ام ﺑﯿﺎ!‬‫_‬

‫ﺧﻮدت و ﻣﺮﯾﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ‬‫_‬

‫ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم ﺷﻤﺎ ﻫﺮدو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﯾﺪ ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻣﺰاﺣﻢ ﺗﺎن‬ ‫_‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬
‫اﺳﻤﺎ ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﻮد ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ‬‫ِ‬ ‫ﻋﻪ ﯾﻨﮕﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﺎﺷﯽ ‪،‬‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ!‬

‫زﯾﺪ ﺟﺪی و ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫اﺳﻤﺎ ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻪ ﻧﻤﯿﺮه ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺮود ‪،‬‬ ‫_‬

‫اﺻﺮار ﻧﮑﻦ‬

‫ﭼﻬﺮه ای اﺳﻤﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را‬

‫ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
 ‫درﺳﺖ اﺳﺖ اﺳﻤﺎ ﺟﺎن ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺮو ﻣﻪ ﻣﯿﺎﯾﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺮه!‬

‫ِ‬ ‫اﺳﻤﺎ ﺳﺮ اش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ و‬
‫زﯾﺪ ﻏﻀﺐ اﻟﻮد ﮔﻔﺖ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺿﺮور ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺎن ﮐﻨﯽ! ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ او دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﺮی ﺗﻤﺎم!‬

‫زﯾﺪ ﻧﺪﯾﺪی اﺳﻤﺎ ﭼﻄﻮر ﺟﮕﺮ ﺧﻮن ﺷﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻤﺮاه‬ ‫_‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﻣﻦ!‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺎن ﻣﯿﺮم! درﺳﺖ اﺳﺖ‬
‫اﻓﻔﻔﻒ ﯾﻐﻤﺎ ‪ ،‬ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﭼﻘﺴﻢ راﻣﻢ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺮو وﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ﻃﺎﻗﺖ دوری ات را ﻧﺪارم ﺣﺘﯽ‬

‫ِ‬ ‫زود ﺑﺮﮔﺮدﯾﻦ ‪ ،‬ﯾﮑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ام‬
‫ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ‬

‫ﺮد ﻣﻦ‬
‫ﭼﺸﻢ َﻣ ِ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺮدش!‬ ‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﮑﺴﮑﺶ را ﻣﯿﮑﺸﺪ و‬

‫ﺑﮕﯿﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ را دوﺳﺖ داری ﺑﺨﺮش و ﻫﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫اﻣﺪی ﺑﺎز داﻧﻪ داﻧﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻫﺎﯾﺖ را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪی!‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ دﻟ َﺒﺮم ﭼﯽ ﻫﺎ را ﻣﯿﺨﺮد‬

‫ﺑﮑﺴﮑﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺑﺎزش ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬اوﻫﯽ ﭼﻘﺪرم ﭘﻮل‬

‫!‬ ‫داﺷﺖ ای ﻟﻨﮕﺪراز‬
‫ﻣﺤﺾ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺮ‬ ‫ِ‬ ‫از ﻣﯿﺎن ِ ﭘﻮل ﻫﺎﯾﺶ ﺳﻪ ﻫﺰار اﻓﻐﺎﻧﯽ را‬
‫ﻣﯿﺪارم و ﺑﮑﺴﮑﺶ را ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫ﺗﻤﺎم روز‬
‫ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ؟ ﺑﮑﺴﮏ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮ ﺑﯿﺎزو اﻣﺮوز ِ‬ ‫_‬

‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ!‬

‫ﻣﺤﺾ‬‫ِ‬ ‫ﺑﻠﯽ ﻫﻤﯿﻨﻘﺪر ‪ ،‬ﻧﺨﯿﺮ ﺿﺮور ﻧﯿﺴﺖ ای را ﻫﻢ‬ ‫_‬

‫اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺷﯿﻄﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬
‫******‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮاﻧﻪ ای دارم ‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ِ ﻣﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﻋﺠﺐ‬ ‫_‬
 ‫ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻢ ‪ ،‬اﺳﻤﺎ و ﻣﺮﯾﻢ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و‬
‫اﻣﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺣﺠﺎب را ﭘﻮﺷﯿﺪم و از ﻋﻤﺎرت ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ!‬
‫اﺳﻤﺎ رو ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ ادرس را ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﻣﯿﺘﻪ ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﮐﺮدن ِ ﻣﺴﺎﻓﻪ‬

‫ای زﯾﺎد ﻣﻮﺗﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر دور اﻣﺪﯾﻢ ‪ ،‬ای ﺧﺮﯾﺪ ﻫﺎ ﺧﻮ در ﭘﺎرک ﻣﺎل‬ ‫_‬

‫ﻫﻢ ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﻨﺲ ﻫﺎﯾﺶ ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺎرک ﻣﺎل!‬ ‫_‬

‫ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ را اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮدم!‬
‫ﺳﻤﺖ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﯿﺮﯾﻢ!‬‫ِ‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ای ﻣﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﯿﻢ و‬
‫ﻣﺼﺮوف ﺧﺮﯾﺪ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ‬
‫!‬‫ﻣﺸﻐﻮل ِ دﯾﺪ زدن ِ وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﻮدم‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و دﯾﮕﺮ در ﺣﺎل ِ رﻓﺘﻦ ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫ً‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ دﺳﺘﺶ د ﺳﺮش زد‬
‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻟﺒﺎس ﯾﺎدم رﻓﺖ! ﯾﻐﻤﺎ ﺟﺎن ﺗﻮ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ‬ ‫ِ‬ ‫اه اﺳﻤﺎ‬ ‫_‬

‫دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻣﻪ و اﺳﻤﺎ زود ﻣﯿﺎﯾﻢ!‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎن ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻫﻤﯿﻨﺠﻪ‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﮐﺸﺎﻧﺪش! ﺧﯿﻠﯽ‬

‫ِ‬ ‫دﺳﺖ اﺳﻤﺎ را ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬و‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺮﯾﻢ‬
‫زود از دﯾﺪم ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺎن ﺷﺪم وﻟﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺪ!‬
‫راه ﻣﺮﯾﻢ را رﻓﺘﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی اﻫﺴﺘﻪ ِ‬
 ‫ﻫﻤﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه را ﮔﺸﺘﻢ وﻟﯽ ﺧﺒﺮی از ﻣﺮﯾﻢ و اﺳﻤﺎ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ‪ ،‬ﯾﮑﺠﺎی ﺧﻠﻮت را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و در اﻧﺠﺎ ﺟﺎی‬
‫ﺧﻮش ﮐﺮدم‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺴﻢ ﺗﺎزه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای اﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ!‬
‫ﺑﻪ ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻌﺪ از ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ!‬
‫_‬

‫ﭘﯿﺶ روﯾﻢ دﺳﺖ‬ ‫ﺷﺨﺺ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﻣﯿﭽﺮﺧﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ِ‬‫ِ‬
‫ﻫﺎﯾﻢ ﯾﺦ و ﻗﻠﺒﻢ از ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪد!‬
‫‪.‬‬ ‫ﺳﻠﯽ‪ ...‬ﯾﯿﻢ‬

‫ﭘﺎ ﻫﺎﯾﻢ ﯾﺎری ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻢ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺑﻼﺧﺮه در ﭼﻨﮕﻢ اﻓﺘﯿﺪی ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺣﺮﻓﺶ ﭼﻨﮓ ﺑﻪ ﺑﺎزوﯾﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫دﺳﺖ ﻧﺰن ﺑﻪ ﻣﻪ! ﭘﺲ ﮐﻦ دﺳﺖ ﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ ات را!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ‬
‫ِ‬ ‫وﻟﯽ ﮐﻮ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا ﺑﺎزوﯾﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﺧﺮوﺟﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪم! ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﻫﯿﭽﮑﺪام ﺷﺎن‬
‫ﭘﺎﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﭘﯿﺶ ﻧﮑﺮدﻧﺪ!‬
‫اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﻣﻌﯿﻮب ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫اﻧﻘﺪر ﭼﯿﻎ زدم ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﻢ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ!‬
‫ﺳﻠﯿﻢ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻗﺮان اﯾﻼﯾﻢ ﮐﻦ ﺑﺨﺪا ﻧﮑﺎح ﮐﺮدم ‪ ،‬ﻣﻪ ﻣﺘﺤﻞ‬ ‫_‬

‫اﺳﺘﻢ‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺖ ﻣﻪ را‬ ‫_‬

‫ﻓﺮﯾﺐ ﺑﺘﯽ!‬

‫و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﻤﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪم و ﺑﻪ ﻣﻮﺗﺮش ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ‬
 ‫ﺑﺎ اﺧﺮﯾﻦ ﺗﻮاﻧﻢ ﭼﯿﻎ زﻧﺎن ﺻﺪا ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‬
‫ﮐﻤﮑﮑﮑﮑﮑﮑﮑﮑﮑﮏ زﯾﺪدددددددددد ﮐﻤﮑﮑﮑﮑﮑﮑﮑﮑﮏ!!!!!‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﻫﻖ ﻫﻖ ام ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬وﻟﯽ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﻪ دادم ﻧﺮﺳﯿﺪ!‬

‫ﺑﺎ ﺷﺪت دروازه را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ در ﭼﻮﮐﯽ ﭘﺮﺗﺎﺑﻢ‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺮو ﺷﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ‬

‫اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻮﻧﻪ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ اﺷﮏ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻢ روی ﻗﺮان را ﺑﯿﺒﯿﻦ ‪ ،‬روی ﺧﺪا را ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻧﮑﻦ ﻗﺴﻢ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﮕﺬار زﻧﺪﮔﯿﻢ را‬

‫‪...‬‬

‫ﻣﺤﮑﻢ ﺳﻠﯿﻢ ﺑﯿﻦ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ و ﺑﺎ ﺳﯿﻠﯽ‬
‫ﻫﺎم ﮔﻢ ﺷﺪ!‬
‫دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﺣﯿﺎ ادم واری ﺑﺸﯿﻦ ﻣﺠﺒﻮرم ﻧﮑﻦ دﻧﺪان ﻫﺎﯾﺖ‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫را در دﻫﻨﺖ ﺑﺮﯾﺰاﻧﻢ!‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و‬
‫َ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﯿﻮان ِ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ در ﻣﻮﺗﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ﺣﺮﻓﺶ‬
‫!‬ ‫ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‬
‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم و زﯾﺪ را ﺻﺪا‬
‫ِ‬ ‫ﺗﺎ ﻣﻘﺼﺪ‬
‫زدم!‬

‫زﯾﺪ ﻧﺒﻮد! زﯾﺪ ﻧﺎﻣﺪ! زﯾﺪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ!‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮم را روی ﺷﯿﺸﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﺪم!‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﯿﭽﺎره ام ﮐﺮد!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ‬
‫ﻣﺮد ﻣﻦ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﮑﺴﺖ!‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ِ‬
‫ﮐﻤﺮ ِ‬ ‫ِ‬
‫زﯾﺪ ﻣﻦ را ﻏﺮق ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد!‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ِ‬
‫ِ‬
‫ﺑﺎزم ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ و زدن ﺷﯿﺸﻪ ای ﻣﻮﺗﺮ‬
‫ﮐﺮدم‬
 ‫در ﺑﯿﻦ ِ ﻫﻖ ﻫﻖ ام ﺧﺪا را ﺻﺪا زدم!‬
‫ﺧﺪای ﮐﻪ ﻋﺠﺐ از اش دﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮدم! ﺧﺪای ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻪ‬
‫را از ﯾﺎد ﺑﺮده‬
‫‪.‬‬

‫ﺧﺪاﯾﺎااااا ﭼﺮااااا!‬
‫ﺑﺤﺮ ُﭘﺮ‬ ‫ﻃﻌﻢ زﻧﺪﮔﯽ را ﭼﺸﯿﺪم! ﭼﺮاااا ﺑﺎزم ﻣﻦ را ِ‬
‫وارد ِ‬ ‫ﺗﺎزه ِ‬
‫ﻃﻼﺗﻢ ﮐﺮدی!‬
‫ﻣﮕﺮ ﺑﺪون ِ ﮐﺸﺘﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺤﺮ را ﻃﯽ ﮐﺮده ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ‬
‫ﻫﻖ ﻫﻖ‪....‬‬
‫زﯾﺪم ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﺸﺘﯽ ام ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ‪ِ ،‬‬
‫ﻏﺮق ﻣﯿﺸﻢ!‬
‫ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯿﺖ دﯾﮕﺮ ﺗﻮان ِ اﯾﻦ ﺳﯿﺎﻫﯽ را ﻧﺪارد وا ﻧﺪارم‬
‫و ﺑﺎزم ﻫﻖ ﻫﻖ‬
‫‪*****....‬‬

‫ﺳﻠﯿﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪ ‪ ،‬ﺑﺨﺪا ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪ ﻧﺎﻟﻪ‬

‫ﻫﺎﯾﻢ را‬
‫!‬

‫ﮐﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺣﺎﻟﻢ را ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ‪ ،‬اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ را ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ وا ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ!‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯿﺮاﻧﺪ ‪ ،‬از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ و دﯾﮕﺮ‬

‫روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرد!‬
‫اﺧﺮ ﺧﻂ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻣﻦ‪.‬‬
‫اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ِ‬
‫درﻧﺪه ای‬
‫ٔ‬ ‫ﻣﻮﺗﺮ در ﯾﮏ ﺧﺮاﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ و ﺳﻠﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ای وﺣﺸﺘﻨﺎک و‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺎر از ﻣﻮﺗﺮ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ ﮐﺮد و‬
‫ﺗﺎرﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد!‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪم ‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺜﻠﯽ ﺣﯿﻮان ﺑﻪ‬
‫ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﻤﺮ زﯾﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺟﻮاﺑﻢ‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﺒﺎر ﻋُ ِ‬
‫ﻓﻘﻂ زﯾﺪ را ﺻﺪا ﻣﯿﺰدم ‪ِ ،‬‬
‫را ﻧﻤﯿﺪاد‬
‫!***‬
 ‫وﺣﺸﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ داﺧﻞ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻠﯿﻢ دروازه ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﺗﻢ ﮐﺮد! و ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﺎم او ﺑﯿﺸﺮف را ﻧﮕﯿﺮ!‬‫دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﺣﯿﺎ! ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪ دﻫﻨﺖ را‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ و ﺳﺨﺘﯽ ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻐﺎل ﺑﺎ‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺎﻣﻮس ﯾﮏ ﻣﺮد را‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺸﺮف ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﺮد اﺳﺖ ﺣﺘﯽ اﺳﻤﺶ را ﺑﺎ دﻫﻦ ِ‬ ‫ﺧﻮد اوردی! ِ‬

‫ﮐﺜﯿﻒ ات ﻧﯿﺎر!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ درﻧﺪه ﺑﺴﻮﯾﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺻﻮرت ﺳﻠﯿﻢ ﻏﻀﺒﻨﺎک و ﺳﺮخ ﺷﺪ ‪،‬‬ ‫ِ‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ‬
‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را در دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺗﻤﺎم ﮐﺸﯿﺪش‬
‫!‬

‫ﺳﻤﺖ ﯾﮑﯽ از اﻃﺎق ﻫﺎ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪ‬

‫!‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و‬
‫ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪن ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮدم و ﺻﻮرﺗﻢ را ﻏﺮق در‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺳﯿﻠﯽ ﮐﺮد‬
‫ﺗﻌﺎدل ِ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد!‬
‫وﻗﺘﯽ از زدﻧﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ روی زﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﺎﺑﻢ ﮐﺮد ‪ ،‬ﺑﯿﺮون‬
‫رﻓﺖ و دروازه ای اﻃﺎق را از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺖ‬
‫****‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﺪت‬

‫ِ‬ ‫ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮدم ‪،‬‬
‫ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ!‬
‫ﺑﯿﻨﯽ و دﻫﻨﻢ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫*‬‫ﺑﺪون ِ ﺻﺪا اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ِ ﺻﺪا را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬

‫!‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺧﻨﺪﯾﺪم ‪ ،‬ﺧﻨﺪه اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﻐﺾ و اﺷﮏ‬

‫زﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ! ؟‬

‫ﺑﯿﺎ و ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺣﺎل ِ ﮔُﻞ ات را!‬
 ‫زﯾﺪ ﮔُﻞ ات ﭘﮋﻣﺮده ﻣﯿﺸﻪ و ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ!‬
‫****‬‫ﺑﯿﺎ و ُﻣﺮدن ام ﻣﻦ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻦ!‬

‫ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮات‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ وﻗﺖ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮدم ‪ِ ،‬‬
‫ﻓﻠﻢ ﮐﻮﺗﺎه از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ِ‬
‫ِ‬

‫ﻃﻮر واﺿﺢ ﻋﺸﻘﻢ را ﺑﻪ َﻣ ِ‬

‫ﺮد‬ ‫ِ‬ ‫اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ِ‬
‫ﺧﻮد اﻇﻬﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم!‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺧﻮﺑﯽ در اﻧﺘﻈﺎرم ﻧﯿﺴﺖ و ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﺴﺘﯽ ام را در‬

‫اﮔﺮ ﭼﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﻣﺤﻔﻞ ِ ﻋﺮوﺳﯽ ﺣﺴﻨﺎت ﺷﺎن اﯾﻦ ﮐﺎر را‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺑﻨﻈﺮ زﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و ﺷﺎﯾﺪ ان ﮐﻠﻤﺎت‬
‫را از ﻣﺠﺒﻮرﯾﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ‬
‫ﺧﻮب ﻣﻼﻣﺖ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ام ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮاﯾﺶ اﻇﻬﺎر‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم!‬

‫وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ام ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪازه ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻫﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﺣﻘﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ ﻣﻦ‬
‫از داﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﭼﻘﺪر ﻏﺮﯾﺒﻢ!‬

‫ﺗﻨﻢ ﺳﺮد و ﺳﺮدﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ام از ﺗﺎرﯾﮑﯽ و ارﺗﻔﺎع‬

‫ﻓﺠﻴﻊ داﺷﺘﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﺗﺮس‬
‫ِ‬
‫دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺮس ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪﻧﺪ!‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ زﯾﺪ را ﻣﺠﺴﻢ ﮐﺮدم!‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و‬

‫ﯾﻌﻨﯽ در ﭼﻪ ﺣﺎل ِ ﺑﺴﺮ ﻣﯿﺒﺮد! ؟‬

‫ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎز ﮐﻨﺘﺮول اش را از دﺳﺖ دﻫﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد اﺳﯿﺐ‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ!‬
 ‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد!‬
‫****‬ ‫ﻃﺎﻗﺖ دوری ﻣﻦ را ﻧﺪارد!‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ‬ ‫ﺻﻨﻮ َﺑ ِﺮ ﻣﻦ‬
‫ُ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯿﻞ ﺻﻮرﺗﻢ را‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﯾﺎد اوری ﻫﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ‪ ،‬اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ‬
‫در ِﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ارام ﻣﯿﺸﺪم و ﺑﯽ ﺻﺪا‬
‫ِ‬
‫اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺘﻢ ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻖ ﻫﻖ ام ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﯿﺸﺪ!‬

‫ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم! ﺷﺐ زﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ زردﭼﻮﺑﻪ و ﺗﺨﻢ‬

‫ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺨﺸﻢ!‬
‫اﮔﺮ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺐ ﻓﺮا ﻧﻤﯿﺮﺳﺪ ‪،‬ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ زﺧﻢ‬
‫ﻫﺎﯾﺶ را درﺳﺖ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﻣﯿﮑﺮدم!‬
‫ﻗﺼﻪ ای ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪ!‬
‫ٔ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫وای ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻏﻢ ﻫﺎﯾﻢ‬
‫اﻧﺪازه ای ِ‬
‫ٔ‬ ‫ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ! ﺑﻪ‬
‫َ‬ ‫ﺑﺎزم ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪی ﺗﻤﺎم‬
‫ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ‬
‫*****‬

‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﭼﻨﯿﻦ ﺳﭙﺮی ﮐﺮدم ‪ ،‬در ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ اش ﺟﺎن‬ ‫ِ‬

‫دادم و دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﺪم!‬
‫ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ﻫﺰار ﺳﺎل ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﺬﺷﺖ ‪ ،‬ﻫﺰار‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺐ‬ ‫ِ‬
‫ﺳﺎل!‬
‫ﺷﺐ‬
‫ﺑﺎزم ﻣﻤﻨﻮن ِ ﺧﺪا ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﻠﻪ ای ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺮاﯾﻢ در اﯾﻦ ِ‬
‫ﻧﺤﺲ ُرخ ﻧﺪاد!‬

‫ﺻﺒﺢ روﺷﻨﺎﯾﯽ اش را ﭘﺨﺶ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن در‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﺤﺾ ﻗﺮار داﺷﺘﻢ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ‬
‫ِ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﺑﻪ اﯾﻦ اﻃﺎق‬

‫دروازه ای اﻃﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﻦ در ﺟﺎﯾﻢ ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﺧﻮد‬

 ‫را در ﭼﺎدرم ﻣﺤﮑﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪم‬
‫‪.‬‬

‫ﺑﺎ داﺧﻞ ﺷﺪن ِ ﺳﻠﯿﻢ در ﺧﻮد ﺟﻤﻊ ﺷﺪم و ِ‬

‫ﺗﺮس وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ‬
‫ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﻓﺘﺎد!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮگ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ! و ﺑﻐﺾ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﻫﺠﻮم اورد‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ!‬

‫ِ‬ ‫ﺳﻠﯿﻢ ﺑﺎ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻣﺎﻣﺎ ﺷﺐ ات ﭼﻄﻮر ﺑﻮد!‬
‫ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ‬

‫ﻋﻪ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ زﯾﺒﺎی ﻣﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻟﺮزان و ﺑﻐﺾ اﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻧﺰز‪ ..‬دی‪ ..‬ک ﻧﺸﻮ!‬
‫_‬

‫ﺣﺮﻓﻢ اﺷﮏ ﻫﺎی ﮔﺮم ﺻﻮرﺗﻢ را ﻧﻮازش ﮐﺮد!‬ ‫ﺑﺎ دﻧﺒﺎل ِ ِ‬

‫ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮﻓﯽ ﺗﻮ از اول ام ﻣﺎل ِ ﻣﻦ ﺑﻮدی اﮔﺮ او ﺑﯿﺸﺮف‬ ‫_‬

‫ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮد!‬
‫ﺣﺎﻻ ام اﺷﮏ ﻫﺎﯾﺖ را ﭘﺎک ﮐﻦ و ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ات را ﺑﺨﻮر‬
‫ﺻﻮرت زﯾﺒﺎﯾﺖ ﭘﮋﻣﺮده ﺷﻮد!‬
‫ِ‬ ‫روز ﻧﮑﺎح‬
‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺗﺎ ِ‬

‫ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﭘﺎک‬ ‫ﻧﮑﺎح ﭼﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯽ ؟ ﺑﻪ ﻫﻮش اﺳﺘﯽ؟ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ِ‬
‫ذات ِ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺴﺮ زﯾﺪ ﻫﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﯾﮑﺒﺎر ﻧﮑﺎح ﮐﺮدم ﻣﮕﺮ ادم ﭼﻨﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻪ‬
‫!‬‫ﺑﺎر ﻧﮑﺎح ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫اه ﯾﻐﻤﺎ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻧﮕﻮ ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﺠﺎ و ﻧﮑﺎح ﮐﺠﺎ! ﺑﺎ ای ﺣﺮﻓﺎﯾﺖ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ ﻣﻪ را از ﻗﺼﺪم ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﯽ!‬

‫ﮐﺪام ﻗﺼﺪ!؟ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﯾﮏ ﻣﺮﻣﯽ را ﺣﻮاﻟﻪ ای‬ ‫_‬

‫ﻣﻐﺰم ﮐﻨﯽ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﻠﻮ ﻧﺰن ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﯽ ‪ ،‬ذﻟﺖ و ﺧﻮاری‬ ‫_‬

 ‫ﺣﮑﻢ ﻣﺮگ را دارد!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺮای ﺗﻮ‬
‫ﭼﺮا از اﯾﻦ ذﻟﺖ را ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻧﻤﯿﺪﻫﯽ ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ای ان ﺑﯿﺸﺮف ﺑﻤﺎﻧﯽ؟‬
‫ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﯿﻌﺖ در اﯾﻨﺠﺎ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ!‬
‫ﺑﺎور ﮐﻦ ﺗﺎجِ ﺳﺮم ﻣﯿﺴﺎزﻣﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻪ را ﺑﺪه!‬

‫اﯾﻦ اﺣﻤﻖ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ! ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ زﯾﺪ‬

‫ﻧﮑﺎح ﮐﺮدم! وای ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ اﮔﺮ از زور ﮐﺎر ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬

‫ﺣﮑﻢ ﻣﺮگ را دارﻧﺪ ﻣﺜ ً‬

‫ﻼ ﺑﻮدن ِ ﺗﻮ در‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ‬ ‫_‬

‫اﯾﻨﺠﺎ!‬
‫ﺧﻂ ﺳﺮﺧﻢ رد‬ ‫ﺑﺮدار ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ از ِ‬‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻪ‬
‫ﺷﺪه ام اﯾﻦ ام روﯾﺶ!‬
‫ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ام ُﻣﺮدَ م ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺮگ را‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدم!‬
‫از ﭼﻪ ﻣﺮا ﻣﯿﺘﺮﺳﺎﻧﯽ؟؟‬

‫ﺳﻠﯿﻢ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدن ِ ﻣﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺳﺨﺖ اﺳﺖ؟؟ درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ را ﺑﺪان ﯾﻐﻤﺎ‪ ،‬روی ﺟﻨﺎزه ای زﯾﺪ ﻣﯿﺸﺎﻧﻤﺖ ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺜﻠﯽ ﻣﻦ درد را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯽ‬
‫ﺗﻮ ام در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮐﻢ اوردی ﻗﺴﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮ ﮐﻢ‬
‫اوردم ‪ ،‬ﺑﺎﺧﺘﻢ ﺗﻮ ام ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺎزی!‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯽ زﯾﺪ را از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن‬ ‫_‬

‫ﺑﺘﯽ ‪ ،‬ﺑﺎز ﺣﺮف از ﮐﺸﺘﻦ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻋﺠﺐ‬

‫ﺗﻤﺎم ﻧﻔﺮت را در ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ و ﮐﻼﻣﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬
‫دﻋﺎ ﮐﻦ دﺳﺘﺶ ﺑﺮﯾﺖ ﻧﺮﺳﺪ ‪ ،‬زﻧﺪه ﺑﻪ ﮔﻮرت ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺳﻠﯿﻢ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ وا زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺮاﯾﺖ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯿﺴﺎزد‬

‫ﺑﺎزم ﺳﻮﯾﻢ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ!‬

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﻣﻦ از او ﺑﯿﺸﺮف ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ؟؟‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ در دﻫﻨﻢ زد! ﻣﺰه ای ﺧﻮن در دﻫﻨﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫وﻟﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺸﺪم ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺮات از ﮐﺠﺎ‬
‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ!‬

‫ﺑﯿﺸﺮف ﺗﻮ اﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﯾﮏ دﺧﺘﺮ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺮاه زﯾﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻮ‬

‫!‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺮد اﺳﺘﯽ‬
‫ﻣﺮد اﺳﺘﯽ ﺑﺎﻻی او دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻦ‬
‫‪.‬‬

‫ﮐﻪ دﺳﺖ ات را ﻣﯿﺸﮑﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﯽ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ ﺑﯿﻐﯿﺮت ﭼﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ‬
‫ﮐﺸﺘﻦ!‬
‫در ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺣﺮﻓﻢ ﺧﻮن ِ دﻫﻨﻢ را در روﯾﺶ ﺗﻒ ﮐﺮدم!‬

‫ﭼﻨﺎن ﻣﺤﮑﻢ زد ﮐﻪ ﭘﻬﻦ ِ زﻣﯿﻦ ﺷﺪم!‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻠﯽ ﺣﯿﻮان رﻓﺘﺎر ﺷﻮد ‪ ،‬ﺧﯿﺎل ِ او را از ذﻫﻦ ات‬‫_‬

‫ﺑﯿﺮون ﮐﻦ اﮔﺮ ﺿﺮورت ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ات ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫!‬

‫ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ و اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﺪون ﮔُﻞ اش زﻧﺪه ﺑﻮده ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﺪ ‪ ،‬اﯾﻤﺎن‬
‫او ﻣﯿﺎﯾﻪ! ِ‬ ‫_‬

‫دارم او ﻣﯿﺎﯾﺪ!‬

‫****‬ ‫درﻧﺪه ﺣﺮﻓﻢ را ﻧﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯿﺮون ﺷﺪ!‬

‫ﻣﻮ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد ‪ ،‬روﺣﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد ‪ ،‬از ِ‬
‫اﻧﮕﺸﺖ ﭘﺎﯾﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫ِ‬
 ‫ﺣﺼﺎر ﭼﺎدر‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﭘﺮﯾﺸﺎن روی ﺻﻮرﺗﻢ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ! و‬
‫را ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫!‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻏﺮق در ﭼﻠﻪ ام ﺷﺪم!‬

‫دﺳﺖ ﭼﭙﻢ را ِ‬‫ِ‬
‫ﻣﻠﯿﺢ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ و ﻣﺘﺼﻞ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ!‬
‫ﺑﯿﺖ از ﻣﺮﺣﻮم اﺣﻤﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر روی زﺑﺎﻧﻢ ﺟﺎری ﺷﺪ‬‫ِ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﯽ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ آن روز‬ ‫_____‬

‫ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺳﺒﺰه ای ﺧﺎﮐﻢ ﻧﺒﯿﻨﯽ!‬ ‫_____‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﺎﺷﯽ از ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺪوﯾﺪ و اﺳﻢ ام را ﺻﺪا ﻣﯿﺰد!‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻣﺘﺮی ﺻﺪاﯾﺶ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﯿﺪن ﺑﻮد!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎ زﻧﺠﯿﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه‬‫ِ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﭘﺮﯾﺸﺎن و اﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎل ﺑﻮد ﻣﻮﻫﺎی زﯾﺒﺎﯾﺶ ﭘﺮﯾﺸﺎن‬ ‫ِ‬
‫روی ﺻﻮرﺗﺶ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﺳﺮﻋﺖ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺎد ﺳﻮی ﻣﻦ‬
‫ِ‬ ‫اﻧﮕﺎر از دور ﻣﻪ را دﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫دوﯾﺪ!‬
‫ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺶ ﺳﺮﻋﺘﺶ ﮐﻢ و ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﯾﺎری رﻓﺘﻦ را ﻧﻤﯿﮑﺮدﻧﺪ!‬
‫ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﯿﺪ!‬

‫ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ اﺳﻤﺶ را ﺻﺪا ﺑﺰﻧﻢ!‬

‫ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪﯾﺪم!‬
‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ زاﻧﻮ زد و ﻧﺸﺴﺖ!‬
‫و ﺑﺎ ﺻﺪای دو رﮔﻪ ﮔﻔﺖ‬
 ‫ﮐﻤﺮم ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم ‪َ ،‬‬
‫ﻧﻔ َﺴﻢ ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮدم ﮐﺮدی ‪ ،‬ﺑﻪ وا‬ ‫_‬

‫ﻗﺴﻢ اﺳﺖ ﺷﮑﺴﺖ!‬

‫!‬ ‫ﻣﯿﺸﻨﻮی ﯾﻐﻤﺎااااا! ﮐﻤﺮم ﺷﮑﺴﺖ‬
‫ﺑﯿﺒﯽ زﺧﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﻮب ﻧﺸﺪﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدی ﺑﺮاﯾﻢ‬
‫ﺗﺴﮑﯿﻦ اش ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﮕﻮوووووو ﯾﻐﻤﺎاااا‬
‫‪ ،‬ﺑﯿﺒﯽ دردش ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬

‫ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ را ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم وﻟﯽ ﺧﻮدم ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﺒﻮدم!‬

‫ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻗﻠﺒﻢ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪ ‪ ،‬و زﻧﺠﯿﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬ ‫ﻠﯽ‬ ‫ُ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔ‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺷﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻤﺖ ﻣﻦ دوﯾﺪ!‬
‫ﻤﺮ ﻣﻦ ﻧﺮووووووووو!‬‫ﯾﻐﻤﺎااااااا ‪ ،‬ﻋُ ِ‬ ‫_‬

‫ﺳﯿﺐ ﮔﻠﻮش ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ و‬
‫اوﻟﯿﻦ ﻗﻄﺮه از دو ﺟﻬﺎﻧﻢ رﯾﺨﺖ و ﻣﺎاﻧﻨﺪ ﻣﺮﻣﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ‬
‫ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد!‬

‫وای ﮐﻪ ذره ذره ای وﺟﻮدم اﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫!‬

‫ﺮد ﻣﻦ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ! زﯾﺪ ﻣﻦ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ!‬

‫َﻣ ِ‬
‫****‬

‫ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺗﺸﻨﮕﯽ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ‪ ،‬ﮔﻠﻮﯾﻢ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ!‬

‫ﭼﻘﺪر از اﯾﻦ ﺧﻮاب ﻫﺎی ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﭼﻘﺪر اﯾﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ ﻫﻤﺎن ِ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺧﻮاب‬ ‫ﻣﻦ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺣﺎل ِ زﯾﺪ‬
‫دﯾﺪﯾﻤﺶ!‬
‫ﻣﺮد ﻣﻦ اﺷﮏ ﻧﻤﯿﺮزد او ﺑﺎﯾﺪ‬‫وﻟﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰد ‪ِ ،‬‬
‫اﺳﺘﻮار ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﺣﯿﺎت ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎی ﻫﺮدوی ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ ‪ ،‬ﺣﻖ ِ ﻣﻪ را ام‬ ‫ِ‬ ‫اب‬
‫ِ‬
 ‫ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ!‬
‫ﺣﻖ ِ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮای ﻣﻦ داده ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻮﺳﻂ‬
‫ِ‬ ‫ای ﮐﺎش ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮا ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ‪ ،‬ای ﮐﺎش ﻫﻤﺎن ﺷﺐ‬
‫ﻣﻮﺗﺮش ﻧﻔﺲ ام اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﻻﯾﻖ ِ اﯾﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺸﻖ ِ ﻣﻦ او را ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی‬
‫!‬ ‫ِ‬
‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﮐﻪ‬

‫ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻃﺎق و ان ﮔُﻞ ِ ﺳﯿﺎه‬‫ﻣﻦ ﻣﺮگ را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ‪ِ ،‬‬

‫ﺗﺮک دﯾﺎر زﯾﺪ را ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ!! ؟‬
‫ﻧﺪارم ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻗﺒﻞ از ِ‬
‫ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮش ام ﺗﺮﺳﻨﺎک اﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺗﺮ از‬
‫****‬‫ﺧﻮد ﻣﺮگ‪.‬‬
‫ِ‬

‫ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ ‪ ،‬و ﻫﺮ ﺷﺐ ﺳﻠﯿﻢ ﺷﮑﻨﺠﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬در‬

‫ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺳﻠﯿﻢ ﺑﻮده‬
‫ِ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺪت ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻢ‬
‫و در اﺧﺘﻄﺎف ام دﺳﺖ داﺷﺖ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ َﭘﺴﺖ ﺷﺪه ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ!‬
‫روز ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد! ﺣﺎﻻ زﻧﺪﮔﯿﻢ را‬‫ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ِ‬
‫ِ‬
‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ زﻧﺪان ﮐﺮده ﺑﻮد!‬
‫از ﺳﻠﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ اﻃﺎق ﻣﯿﺎﻣﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﺧﻮد را در ﺣﺠﺎﺑﻢ ﻣﯿﭙﭽﯿﺪم وﻟﯽ او ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ام ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎ و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻦ روﺑﺮو ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد و‬
‫از ﺷﺐ و اﯾﻦ اﻃﺎق ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم‬
‫ﮔﺮوپ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺧﻮد را دﯾﺪم ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‬
‫‪:‬‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ ِ‬
‫‪.‬‬ ‫اﻃﺎق ِ ﻣﺎ را ﻫﻤﯿﺸﻪ روﺷﻦ ﺑﮕﺬارد ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ‬
‫‪ ،‬ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‪ :‬اﯾﻦ اﻃﺎق در ﺷﺐ ﭼﻨﺎن ﺗﺮﺳﻨﺎک ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻪ را ﻣﯿﺨﻮرد!‬
 ‫ﺎﻓﺪ‬‫ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را اﻫﺴﺘﻪ ﺑﯿ َﺒ َ‬
‫‪:‬‬

‫!‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮم ﻣﯿﺴﻮزد‬‫ِ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ از ﮐﻢ ﺷﺪن ِ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻧﺸﻮد ‪ ،‬دوﺑﺎره‬
‫‪:‬‬

‫رﯾﺸﻪ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ و زﯾﺎد ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﮐﺒﻮدی ﻫﺎی دﺳﺘﺎﻧﻢ و زﺧﻢ ﻫﺎی ﺻﻮرﺗﻢ را‬
‫‪:‬‬

‫ﺑﺒﻮﺳﺪ!‬
‫ﺑﺎ رﺳﯿﺪﻧﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ام ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ! ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﻢ را‬
‫ﺑﺮﯾﺪ!‬
‫و ﻓﺮﯾﺎد زدم‬
‫زﯾﺪددددد ﮐﺠﺎ اﺳﺘﯽ ﺑﺨﺪا از ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﮐﺴﯽ اﺳﺖ و ﻣﻪ را ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯿﮑﺸﺪ! ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺑﯿﺎ و در‬

‫!‬

‫اﻏﻮﺷﻢ ﺑﮕﯿﺮ!‬
‫ﻗﻮل اﺳﺖ دﯾﮕﻪ ازار ات ﻧﻤﯿﺘﻢ! ﺑﺨﺪا ﻗﻮل اﺳﺖ ﺑﺎز ﺣﺮف‬
‫ات را روی زﻣﯿﻦ ﻧﻤﯿﻨﺪازم ‪،‬‬
‫ﮔﺮﯾﻪ ام ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫*********‬ ‫ﻗﻮل اﺳﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﺪون ِ ﺗﻮ ﺟﺎی ﻧﻤﯿﺮم ‪ ،‬ﻫﻖ ﻫﻖ!‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎی اﯾﻦ درﻧﺪه‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎزم ﺷﺐ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ و ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮدم‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎز ﺷﺪن ِ دروازه ﺑﻮدم!‬
‫ِ‬
‫ﺑﻠﯽ اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﺳﯿﺪ ‪ ،‬ﺳﻠﯿﻢ داﺧﻞ ﺷﺪ!‬

‫اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد رﺳﯿﺪه؟ ﭼﺮا در دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﻞ‬
‫اﺳﺖ!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺜﯿﻒ اش ﺳﻮﯾﻢ اﻣﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮﻓﯽ ﻣﻪ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ! ؟ اﻫﺎ ﯾﺎدم ﻧﺮود ‪،‬ﭼﺎدرت را ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﺳﺮ ﮐﻦ ﻣﻮﻟﻮی را اوردم!‬

 ‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻣﻮﻟﻮی ﭼﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮدن ِ ﻧﮑﺎح!‬

‫ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺣﺮﻓﺶ دﺳﺘﺶ ﺳﻮی ﺻﻮرﺗﻢ دراز ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ و ﻧﻔﺮت اﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ‬
‫دﺳﺖ ﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ ات را ﺳﻮﯾﻢ دراز ﻧﮑﻦ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮد را اﻣﺎده ﮐﻦ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ! و ﺑﯿﺮون‬

‫ِ‬ ‫‪،‬‬ ‫ﻣﯿﮕﺬارد‬ ‫داﻣﻨﻢ‬ ‫در‬ ‫را‬ ‫ﻫﺎ‬ ‫ﻞ‬‫ُ‬ ‫ﮔ‬
‫رﻓﺖ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎزی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻮدم!‬‫ِ‬ ‫ﭼﺎدرم را ﻣﺤﮑﻤﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و‬
‫ﻣﺮد رﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪ داﺧﻞ ﺷﺪ‬ ‫ﺳﻠﯿﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ِ‬

‫ﺷﺮوع ﮐﻦ ﻣﻮﻟﻮی ﺻﺎﯾﺐ!‬ ‫_‬

‫ﻣﻮﻟﻮی ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ِ ﺧﻄﺒﻪ ای ﻋﻘﺪ ﮐﺮد!‬

‫ﻋﻘﺪ ﭼﻪ! ؟‬
‫ﺻﺒﺮ اﯾﻨﻬﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ! ِ‬
‫ﭼﻘﺪر ﻣﻦ ﺑﯿﭽﺎره ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫روی ﻗﺮان را ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﻦ! زن ِ ﺷﻮﻫﺮ دار را ﭼﻄﻮر ﻋﻘﺪ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ! ؟‬
‫در ﮐﺪام ﻗﺎﻧﻮن اﻣﺪه ﻧﮑﺎح زن ِ ﺷﻮﻫﺮ دار وﻗﺘﯽ ﻃﻼق ِ‬
‫ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ؟‬

‫ﻣﻮﻟﻮی ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯿﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﻠﯿﻢ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار داد!‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﯿﭽﺎره ﮐﯿﺴﺖ ‪،‬‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻪ را رﯾﺸﺨﻨﺪ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی؟ای‬ ‫_‬

‫زور زدن وادار ﺑﻪ ﻧﮑﺎح اش ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬

‫ﺑﺎ ِ‬
‫ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﯽ! ؟‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﻣﻪ را ﻫﻢ در‬

‫ﺳﻠﯿﻢ از ﻗﻬﺮ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬

 ‫ﻣﻮﻟﻮی ﺻﺎﯾﺐ ای دﺧﺘﺮ ﻧﺎﻣﺰادم ﻫﺴﺖ ‪ ،‬ﺗﻌﺎدل ِ ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﺪارد! ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎور ﻧﮑﻦ‬

‫ﭼﻠﻪ ام اﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ ‪،‬ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ای ِ‬ ‫_‬

‫اﺳﻢ زﯾﺪ روﯾﺶ ﺣﮏ ﺷﺪه!‬ ‫ِ‬

‫ﻣﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ‪ ،‬وﻻ دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ای ادم ﻣﻪ را ﺑﻪ زور‬
‫اﯾﻨﺠﺎ اورده!‬
‫!‬‫ﻟﺤﺎظ ﺧﺪا ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻠﯿﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻮﻟﻮی ﺻﺎﯾﺐ اﮔﺮ ﻧﮑﺎح را ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﺴﯽ دﯾﮕﻪ را‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺎرم ؟‬
‫!‬

‫ﻣﻮﻟﻮی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺮﯾﻌﺖ ﻗﺎﺑﻞ ِ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻢ‬
‫ِ‬ ‫ای ﻧﮑﺎح در ﻫﯿﭻ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺟﻮان!‬

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ اﻃﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮد و رﻓﺖ!‬

‫ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ً‬
‫ﻟﻄﻔﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫ً‬
‫ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﻧﺮوﯾﺪ!‬ ‫_‬

‫وﺣﺸﯽ ﺑﺎزم ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ و دﻫﻨﻢ را ﻣﺤﮑﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻫﺮزه اﺑﺮوی ﻣﻪ را ﻣﯿﺒﺮی؟ ﺑﺮﯾﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺘﻢ ﺳﻠﯿﻢ‬ ‫ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻪ را ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد و ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺑﺎز ﮐﺮدن ِ دﮐﻤﻪ‬
‫ﻫﺎﯾﺶ ﺷﺪ!‬

‫ﮐﺜﺎﻓﺖ ﭼﯽ را در ﺳﺮ دارد!‬
‫ِ‬ ‫ﯾﺎ ﺧﺪا ای‬
‫ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ! ؟‬ ‫_‬
 ‫ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ!‬‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم‬

‫ﺳﺮ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻦ ات ﻗﺴﻢ ﻧﮑﻦ!‬
‫ﻧﮑﻦ! ِ‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮدی! ﮔﻨﺎه‬‫_‬

‫ﺧﻮدت اﺳﺖ‬

‫ﭼﯿﻎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮپ‬
‫ِ‬ ‫دﺳﺘﺶ روی ﺷﺎﻧﻪ ام ﻣﺎﻧﺪه ﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﺎری از‬
‫ﻧﮑﻦ ‪ ،‬ﮐﺜﺎﻓﺖ دﺳﺖ ﻧﺰن ﺑﻪ ﻣﻪ ‪ ،‬دﺳﺖ ﻧﺰن!!!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎز ام ﮔﺮﯾﻪ ای ﻟﻌﻨﺘﯽ ام ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﯿﺸﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪی ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮﻓﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺑﺮاﯾﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪاد ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ِ ﮐﺜﯿﻒ!‬

‫ِ‬ ‫از دﯾﺪن اش‬

‫ﻗﺴﻢ اﺳﺖ اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ اﻧﮕﺸﺖ ات ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﭘﯿﺪا‬ ‫_‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ اﻧﮕﺸﺖ ات ﻫﻢ ﺧﻮده ﻫﻢ ﺗﻮی ﮐﺜﯿﻒ را‬

‫ﻣﯿﮑﺸﻢ!‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدت اﺳﺖ ‪ ،‬ﯾﺎ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﮑﺎح ﻣﯿﮑﻨﯽ و‬ ‫_‬

‫ﯾﺎ ﻫﻢ‪..‬‬
‫ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮ دﻫﻨﺖ را ﺑﯿﺸﺮف! ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻦ ‪ ،‬ﺣﺮف ﻧﺰن ﻧﺠﺲ!‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺻﺪای ﻧﺤﺲ ات را ﺑﺸﻨﻮم‬

‫!‬‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻟﺤﺎظ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬‫ای ﺑﺎر ﻟﺤﺎظ ات را ﻣﯿﮑﻨﻢ ِ‬

‫_‬

‫ای ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺖ را ﻧﺎﺷﻨﯿﺪه ﻣﯿﮕﯿﺮم ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ!‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﻧﮑﺎحِ ﻣﻦ و ﺗﻮ‬
‫ِ‬ ‫ﻓﺮدا ﺷﺐ اﮔﺮ اﺳﻤﺎن ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻫﻢ‬
‫ﺷﺪه ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ!‬
 ‫رﻓﺖ و دروازه را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد!‬

‫ﺳﺮم را روی زاﻧﻮ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪم ‪ ،‬و ﺑﻪ اﯾﻨﺪه ای ﻣﺒﻬﻢ ﻓﮑﺮ‬

‫ﮐﺮدم!‬
‫ﭼﺮا دروغ! ﺑﻪ اﯾﻨﺪه ﻧﻪ و ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم!‬
‫دﯾﮕﻪ اﯾﻨﺪه ای در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫راه ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫در ﻣﻐﺰم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ِ‬
‫وﻟﯽ اﯾﻦ درﻧﺪه ﻫﻤﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎی ﺗﯿﺰ و ُﺑ ِﺮﻧﺪه را از دﺳﺘﺮﺳﻢ‬
‫ﺧﺎرج ﮐﺮده ﺑﻮد!!‬
‫ﻗﺒﻞ از رﺳﯿﺪن ِ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎرم را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﺎز ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻦ ﺷﺎن ﻧﺒﻮدم!‬

‫اﺟﺴﺎم ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن را در اﯾﻦ اﻃﺎق‬
‫ِ‬ ‫ﺗﻌﺎدل ِ روﺣﯽ ﻧﺪارم ‪،‬‬
‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ!‬
‫ﺗﺮﺳﻨﺎک و زﯾﺒﺎ!‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺷﺐ اﺳﺖ ﻣﺎدر و ﭘﺪرم در اﯾﻦ اﻃﺎق ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬
‫‪.‬‬‫و ﻣﯿﮕﻦ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه دﺧﺘﺮم ‪ ،‬ﺑﻪ زودی ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﺠﺎ ﻣﯿﺸﯿﻢ‬
‫!‬

‫ﻫﻪ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﯾﮑﺠﺎی ﺷﺪن ِ ﮐﻪ ﻗﯿﻤﺘﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﺳﺖ!‬

‫ﻃﻌﻢ ﻣﺮگ را ﺑﭽﺸﻢ‬
‫‪*****..‬‬ ‫ﺑﺮای ﯾﮑﺠﺎ ﺷﺪن ِ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ِ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ روﺷﻨﺎﯾﯽ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺧﻮد ﺑﻮدم ‪ ،‬اﻣﺪن ِ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻣﺪن ِ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻨﻮزم‬
‫ﺧﻮد ﺑﻮدم!‬
‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﻪ‪ ،‬ﻣﯿﺎﯾﺪ و ﻣﻦ را از دﺳﺖ اﯾﻦ درﻧﺪه رﻫﺎﯾﯽ‬ ‫او‬
‫ﻣﯿﺒﺨﺸﺪ‪....‬‬

‫وارد دﻧﯿﺎﯾﯽ وﻫﻢ ﺷﺪم‬

‫دوﺑﺎره ِ‬
‫زﯾﺪ ﻣﻦ را دﯾﺪی؟؟ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺪﯾﺪی اش!‬
‫ﻣﺎدر ﺗﻮ ِ‬ ‫_‬

‫وای اﮔﺮ ﺑﯿﺒﯿﻨﯽ اش ﻣﺤﻮ زﯾﺒﺎﯾﯽ اش ﻣﯿﺸﯽ!‬

 ‫ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ دارد ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﯿﺎه ﺑﺎ ﻣﮋه ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و‬
‫زﯾﺪ ﻣﻦ ِ‬
‫ِ‬
‫اﺑﺮوﻫﺎی ُﭘﺮ ﭘﺸﺖ ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎی ﺳﯿﺎه ‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽ ﻗﻠﻤﯽ ‪ ،‬ﻟﺒﺎن ِ زﯾﺒﺎ و‬
‫ﺟﻠﺪ ﺳﻔﯿﺪ!‬
‫ِ‬

‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﺮﻧﮓ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎدر ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻣﻮﻫﺎ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﯿﺎه!‬
‫اﻣﺎ ﻓﺮق ﺷﺎن در اﯾﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ِ ای ﻫﺮدو ﻫﺴﺘﻢ‬
‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ او ﻫﻤﯿﺸﻪ د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮره ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻣﺎدر‬
‫(‬ ‫)‬

‫اﯾﻨﻘﺪر دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ﮔﯽ ﻫﺎﯾﺸﻢ دوﺳﺖ دارم ‪،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ‬
‫‪....‬‬‫ﻃﻔﻞ ﺷﻮخ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺮای دﯾﮕﺮان ﺟﺪی و ﺳﺮد‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ِ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺎﮐﯽ اش ﺷﺪم او ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﻦ اﺳﺖ!‬

‫ﭼﺸﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎدر ﻣﯿﺪاﻧﯽ او از اول ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺪ ﺳﻮﯾﻢ ﻧﺪﯾﺪ!‬
‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاﯾﺶ وﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﺮد!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﭘﺎک و زﯾﺒﺎ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺣﯿﻒ ﺷﺎﯾﺪ دﯾﮕﺮ زﯾﺎرت‬
‫ِ‬ ‫او‬
‫اش را ﻧﮑﻨﻢ‬
‫‪..‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺑﺴﺘﻪ ﺣﺮف زدم و ذره ای‬

‫ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪم‬
‫‪*****.‬‬

‫ﺻﺒﺢ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم زﻧﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬از رﺳﯿﺪن ِ ﺷﺐ ﻫﺮاس‬

‫داﺷﺘﻢ ﺳﻠﯿﻢ در ﺗﺼﻤﯿﻢ اش ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮد‬
‫زﻣﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ای‬
‫رﺳﯿﺪن ِ ﺷﺐ ﻧﺸﺪم‬
‫ﭘﺎﻫﺎی ﺧﻮد را در ﺧﻮد ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ داﺧﻞ‬
‫ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﻮم و اﺳﻠﺤﻪ اش را ﺑﮕﯿﺮم‬
‫‪.‬‬ ‫راه اﺧﺮ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﻫﻢ اﻟﻮداع‬
‫ﺑﻠﯽ! ﻫﻤﯿﻦ ِ‬
 ‫ﻧﺠﺲ ﺳﻠﯿﻢ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ‪،‬‬ ‫ﻗﺎﻣﺖ ِ‬‫ِ‬ ‫ﻃﺒﻖ ِ ﻣﻌﻤﻮل‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻢ و اﺳﻠﺤﻪ اش را ﺑﮕﯿﺮم‬
‫‪.....‬‬‫ﺻﺪای ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ‬
‫ﺗﺮﺳﻢ را رﯾﺨﺖ ‪ ،‬زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﻢ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ‬ ‫ﭼﺮا ﺻﺪاﯾﺶ ﻫﻤﻪ َ‬
‫ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺎﻧﻊ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ام ﺷﺪ!‬
‫اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم‬
‫زﯾﺪ!!‬
‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﻦ اﻣﺪ ﻧﻤﺮدم و دوﺑﺎره زﯾﺎرﺗﺶ را‬

‫!!‬ ‫ﯾﺎ ﺧﺪا ﯾﻌﻨﯽِ ِ‬
‫!‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ ﺷﮑﺮ ات ‪ ،‬ﻫﺰار ﺑﺎر ﺷﮑﺮت!‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ اﺷﮑﯽ ﺑﻪ دروازه ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺳﻠﯿﻢ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬دروازه ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪ!‬
‫ﺮد ﻣﻦ اﻣﺪ!‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﻣﻦ اﻣﺪ َﻣ ِ‬
‫!‬ ‫ِ‬ ‫وای ﮐﻪ‬
‫ﺑﺒﺮ زﺧﻤﯽ ‪ ،‬ﺑﺪون ِ ﺗﺎﺧﯿﺮ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻦ ﻏﺮق در او ﺑﻮدم ‪ ،‬و او‬
‫ﺳﻮی ﺳﻠﯿﻢ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ!‬
‫زﯾﺮ ُﻣﺸﺖ ﻫﺎﯾﺶ‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻣﺸﺖ ﻣﯿﺰد ﮔﻮﯾﺎ ﮐﯿﺴﻪ ای ﺑﻮﮐﺲ را ِ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬
‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻮﮐﺲ اش ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از زﺧﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﺴﮑﯿﻦ‬
‫ِﻣﯿﺎﻓﺖ!‬
‫ﭼﯿﺰ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻠﯿﻢ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﺪ و‬
‫!‬

‫ﺳﺒﮏ و ﺑﯽ ارزش روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎی زﯾﺪ از درﯾﺎﯾﯽ ﺧﯿﺎل ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﺮد!‬

‫ﭘﺪر ﻧﺠﺲ‬
‫ﻧﺎﻣﻮس ﻣﻦ دوﺧﺘﯽ ؟ ﺑﯽ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯽ ﻏﯿﺮت ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﮔُﻞ ِ ﻣﻦ را از ﺑﺎغِ ﻣﻦ ﭼﯿﺪی؟؟؟زﻧﺪﮔﯽ را ﺳﺮ ات زﻫﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﮓ ﺑﺎﯾﺪ زﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ وا ﭘﺸﯿﻤﺎن ات ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪،‬‬
 ‫‪.‬‬ ‫ﺑﯿﻔﺘﯽ و ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺿﺮﺑﺎت ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ اش ﺷﺪت ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺎدش ‪،‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ از ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‬
‫ِ‬

‫ﻓﻠﻢ ﻣﻦ ِ‬
‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ روی ای ﮐﺜﺎﻓﺖ‬ ‫اخ ﮐﻪ دﻟﻢ ﯾﺦ ﮐﺮد! ِ‬
‫ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ!‬

‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﺣﺴﺎب ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ‬ ‫زﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و‬
‫ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ را ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم و ﻓﻘﻂ‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ِ وﺟﻮدم ﻣﯿﺪﯾﺪم!‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻠﯿﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه اﺳﺘﻢ و ﮐﺴﯽ را‬
‫ﺣﺴﺎب ﭘﺮﺳﯽ ﻧﺪارم ‪،‬‬
‫!‬‫ﻣﺎﻧﻨﺪ زﯾﺪ ﻣﺜﻠﯽ ﮐﻮه در ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﯾﮑﯽ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﺪ رﺑﺎﯾﺪن ِ ﯾﮏ زن ِ ﺷﻮﻫﺮ دار ﭼﯽ ﻣﻌﻨﺎ و ﭼﯽ ﻋﻮاﻗﺐ‬
‫!‬‫را در ﭘﯽ دارد‬

‫ﻣﺮد ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﻣﻦ ﻧﺸﺪه ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﮔُﻠﺶ‬

‫ﻫﻪ ِ‬
‫ﭘﮋﻣﺮده و ﻋُ ﻤﺮش ﺑﻪ ﻧﺼﻒ رﺳﯿﺪه ‪ ،‬ﻏﺮورش ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ‬
‫ﮐﺎش در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻪ را ﻧﺒﯿﻨﺪ! ﮐﺎش ﮐﺒﻮدی و ﺧﻮن ِ ﺧﺸﮏ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﻗﺎﺑﻞ ِ دﯾﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺪه روی ﺻﻮرﺗﻢ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻧﺸﮑﻨﺪ‬
‫‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫و‬

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ زﯾﺪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﻃﺎق داﺧﻞ ﺷﺪ ‪ ،‬ﭼﻬﺮه اش ﺧﯿﻠﯽ‬

‫اﺷﻨﺎ ﺑﻮد‬
‫ﻫﺎااا ای ﻣﺮد ﺧﻮ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻟﻮی اﺳﺖ!‬
‫ﯾﻌﻨﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ِ اﯾﻦ زﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪه! ؟‬
‫ﻣﻮﻟﻮی ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﺮد زﯾﺪ را از زدن ِ ﺳﻠﯿﻢ ﻣﻨﻊ ﮐﻨﺪ!‬
 ‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ!‬
‫زور ِ‬‫زور ﻣﻮﻟﻮی ﮐﺠﺎ و ِ‬
‫ِ‬
‫ﺳﻠﯿﻢ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﻣﭽﺎﻟﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ زﯾﺪ را از‬
‫اﻓﺘﯿﺪه و ﺻﻮرﺗﺶ ﻏﺮق در ﺧﻮن اﺳﺖ ‪ ،‬ﺟﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﻧﺎﺷﯽ از ﺧﺴﺘﮕﯽ و‬ ‫زﯾﺪ ﻋﻤﯿﻖ ﻋﻤﯿﻖ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻮد!‬
‫ﻣﻮﻟﻮی روی ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﺑﭽﯿﻢ ﻣﻪ ای را ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺒﺮم‪ ،‬ﺑﺲ اﺳﺖ ﮐﺸﺘﯿﺶ ‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻢ‬ ‫_‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ات را ﮔﺮﻓﺘﻪ و زود ﺑﯿﺎ ‪ ،‬ﭘﻮﻟﯿﺲ ﻫﺎ ام ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ‬

‫ای ﺑﯿﺎزو ﺗﮑﺎن ﺧﻮرده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ!‬

‫ﻣﻮﻟﻮی ﮐﺸﺎن ﮐﺸﺎن ﺳﻠﯿﻢ را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺒﺮد!‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و زﯾﺪ!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯿﻞ روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد ‪ ،‬و‬ ‫ِ‬ ‫اﺷﮏ ﻫﺎ‬
‫‪.‬‬‫ﻟﺤﻈﻪ ای اﯾﺴﺘﺎد ﻧﻤﯿﺸﺪﻧﺪ‬
‫زﯾﺪ ﻣﺎه ُرﺧﺶ را ﺳﻮی ﻣﻦ دور داد!‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻﻨﻮﺑﺮم را درﺳﺖ ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ ‪،‬‬

‫اﺳﻢ ﻗﻠﺐ در ﺳﯿﻨﻪ ام ﺷﮑﺴﺖ!‬ ‫وای ﮐﻪ از دﯾﺪﻧﺶ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ِ‬

‫ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ُﭘﺮ‬‫ﺮد َﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬رﯾﺶ اش از ِ‬ ‫َﻣ ِ‬
‫ﭘﺸﺖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﯿﺨﻮاﺑﯽ را داد و ﺑﯿﺪاد‬
‫ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫ﭼﺮا ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ام! ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ زﯾﺪ اﻣﺪه!‬
‫ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺪَ وم!‬ ‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ َ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻢ ‪ ،‬و‬
‫ﺮد ﺧﻮد ﭘﻨﺎه‬ ‫اﻏﻮش ﻣﺮداﻧﻪ ای َﻣ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪﻧﻢ در‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬
‫در اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎی دﻧﯿﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻧﻪ از ﺳﻠﯿﻢ و ﻧﻪ‬
‫ﻫﻢ از ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ!‬
‫زﯾﺪ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬و ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻻ ‪ ،‬ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪن ِ ﺳﯿﻨﻪ‬
‫اش را ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ!‬

‫ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﮔﺮﯾﻪ ای ﻟﻌﻨﺘﯽ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﺪ ؟‬

‫ﺳﺮم را ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﺳﯿﻨﻪ اش ﻓﺮو ﺑﺮدم ‪ ،‬دﺳﺘﺎن ِ ﻣﺮداﻧﻪ ای‬
‫دور ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ!‬‫زﯾﺪ ِ‬
‫ِﮔﻠﻪ ﮐُﻨﺎن و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟؟؟ زﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟؟؟؟؟؟؟ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر دﯾﺮ‬ ‫_‬

‫ﮐﺮدی؟‬
‫ﮔﺮﯾﻪ ام ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮد را ﺑﯿﺸﺘﺮ در اﻏﻮﺷﺶ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﮐﺮدم!‬
‫ﺳﮑﻮت ﮐﻮﺗﺎه ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺑﺎ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ‪،‬‬
‫ﻏﯿﺮ ﻧﻮرﻣﺎل ﮔﻔﺖ!‬‫ﺻﺪای دو رﮔﻪ و ِ‬
‫ﯾﻐﻢ ﻣﺎا‬
‫‪! ...‬‬ ‫‪..‬‬ ‫_‬

‫ﺣﺮﻓﺶ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪ و ﺳﺮش را در ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻓﺮو ﺑﺮد!‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ و روی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎی ﻣﮑﺮر ﮐﺎرﯾﺪ!‬ ‫ِ‬
‫ﮔُﻞ ِ َﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ‪ ،‬ﺟﺎن ِ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ‪ ،‬ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ای‬ ‫_‬

‫ﮐﺎﻓﯽ ﺷﮑﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﻗﺴﻢ اﺳﺖ ﺗﻮان ِ دﯾﺪن ِ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺖ را‬

‫ﻧﺪارم!‬
‫‪...‬‬

‫ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ‪ ،‬و درﺳﺖ ﺣﺮف زده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ!‬

‫ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ را در ﮔﻠﻮ ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﻣﺎﻧﻊ‬
‫ﺑﺎرﯾﺪن ﺷﺎن ﺷﺪم!‬
‫*****‬

‫زﯾﺪ ﺻﻮرﺗﻢ را در دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻏﺮق ِ ﺻﻮرﺗﻢ ﺷﺪ!‬

‫ﻫﺮ ﭼﻘﺪر در ﺻﻮرﺗﻢ دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺸﺪ ‪ ،‬رﻧﮓ از ُرخ اش ﻣﯿﭙﺮﯾﺪ!‬

‫ارام و ﺑﯽ ﺟﺎن ﮔﻔﺖ‬

 ‫ﯾﻐﻤﺎ ﺻﻮرت ات ؟‬
‫‪! ...‬‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم ‪ ،‬دﺳﺘﺶ ﮐﻪ روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد را ﻣﯿﺎن‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺒﻮﺳﻤﺶ! ﺑﺎ‬
‫َ‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﻣﯿﮕﺮم و‬
‫ﻣﺪت‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻠﯽ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻤﯽ ﺣﺴﺎس اﺳﺖ و ﺟﺪی ﻧﮕﯿﺮﯾﺶ! در‬ ‫_‬

‫ﭼﻨﺪ روز ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﭘﺸﺘﻢ دق ﺷﺪه ﺑﻮدی ﻟﻨﮕﺪراز ﺧﺎن؟‬
‫ﺳﯿﺐ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺪون ﭘﻠﮏ زدن ﻣﯿﺪﯾﺪ و‬
‫دﯾﺪن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ‬ ‫‪،‬‬ ‫ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫از‬ ‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ‬ ‫زﯾﺪ ﻻل ﺷﺪ ‪،‬‬
‫ِ‬
‫ﺣﺎل ِ ﻣﻦ از ﻋﺮش ﺑﻪ ﻓﺮش ﻣﯿﻔﺘﺪ!‬
‫! !‬ ‫زﯾﺪ ﺑﮕﻮ دق ﺷﺪه ﺑﻮدی‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ و ﺻﺪای ارام ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﻪ دق ﺷﺪه ﺑﻮدم! ؟ ُﻣﺮدَ م ﯾﻐﻤﺎ ُﻣﺮدم! ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪم! ﮔُﻞ ِ ﻣﻦ‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﺰی از زﯾﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪه! ﺑﻪ وا ﻧﻤﺎﻧﺪه‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﮑُﺶ روی روﺣﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬

‫!‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﺮ ﺣﺮﻓﺶ‬
‫دردﻧﺎک ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﻤﺮ ﺧﻮد ‪،‬‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋُ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﻐﻤﺎ!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫_‬

‫ﯾﺎد ﺗﻮ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﻐﻤﺎی ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ را ﺑﺎ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻮر ﺧﻮد ‪،‬‬
‫د ﺳﺘﺮﮔﻮ ِ‬
‫ﺳﭙﺮی ﮐﺮد و زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪ!‬
‫ﺮد ﻣﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﺮای اﺳﺘﻮار ﺑﻮدن ِ َﻣ ِ‬
‫ادم روی زﻣﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ!‬ ‫در ﮐﻨﺎر ﺗﻮ ﻗﻮی ﺗﺮﯾﻦ ِ‬
‫زﺧﻢ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ ای ﺧﻮ ﭼﻨﺪ ِ‬ ‫ِ‬
‫ﺳﺎده اﺳﺖ!‬
‫ﮔﺬﺷﺖ! ﮔﺬﺷﺖ ﺟﺎن ِ ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش اش ﮐﻦ!‬
‫زﯾﺪ اﻫﺴﺘﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ!‬
‫ﺣﺴﺎب ﻫﻤﻪ زﺧﻢ‬‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯿﺴﺎزم ‪،‬‬ ‫_‬

‫ﺻﻮرت‬
‫ِ‬ ‫ﻫﺎﯾﺖ را از اش داﻧﻪ داﻧﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم ‪َ ،‬ﻣﺮد ﻧﺒﺎﺷﻢ ِ‬
‫ﻧﻘﺶ‬
‫ﮐﺜﯿﻒ اش را ﺗﻐﯿﺮ ﻧﺘﻢ!‬
‫ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺤﻮ ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪،‬ﭼﻘﺪر دﻟﺘﻨﮓ اﯾﻦ اﺷﻌﺎر ﺑﻪ‬
‫ِ‬
‫ﮐﻠﻤﺎت ﺑﻮدم‬
‫****‬

‫‪.‬‬‫ﺑﺎز ﺷﺪن ِ دروازه و ﺻﺪای ﻓﯿﺮ ﻣﺠﺎل ِ ﺣﺮف را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎق اﻓﺘﯿﺪ!‬
‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ و ﭼﯽ ﻧﺸﺪ!‬
‫ﻓﻘﻂ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮد درد ﺑﻮد! دردی ﮐُﺸﻨﺪه ای در‬
‫ﮐﻨﺎری ﻗﻠﺒﻢ‬
‫‪..... .‬‬

‫ﭘﻬﻦ ِ زﻣﯿﻦ ﺷﺪم ‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ و ﺳﺨﺖ ﺗﺮ‬

‫!‬‫ﻣﯿﺸﺪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻨﮓ ﺑﻮد!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫ﺻﺪای ﻫﺎ زﯾﺎد ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻨﻈﺮ ﭘﻮﻟﯿﺲ ﻫﺎ ِ‬
‫درد ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮرد!‬
‫ﻣﺮگ ﺳﻬﺮاب ﭼﯽ ﺑﻪ ِ‬ ‫ﺑﻌﺪ ِ‬‫ﻫﻪ ﻧﻮﺷﺪاروﯾﯽ ِ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻠﻢ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد اﮔﺮ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﭘﻮﻟﯿﺲ‬
‫ِ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﻢ‬
‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﭼﯽ ﭼﯿﺰ از ﺧﺪاﯾﯽ ات ﮐﻢ ﻣﯿﺸﺪ؟!‬
‫ﮐﺎر ﺧﻮد را ﮐﺮد!‬
‫****‬
‫ﺑﺨﺖ ﺳﯿﺎﻫﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻠﯽ‬

‫زﯾﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬و ﺳﺮم را در اﻏﻮش اش ﮔﺬاﺷﺖ!‬

‫ﻏﯿﺮ ﻧﻮرﻣﺎل ﮔﻔﺖ‬
‫وارﺧﻄﺎ و ِ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎا ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯿﺰ ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری اﻓﺘﯿﺪی ؟ ﻫﻠﻪ‬ ‫_‬

‫ﺷﻮ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﻣﻦ اﻣﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ!‬

‫ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎﯾﻢ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮی!‬
‫!‬

‫ﺳﻔﯿﺪ ﺗﻮرا ﻫﺮ ﺷﺐ در اﻏﻮش ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﻗﻬﺮ‬

‫!‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺒﯿﻦ ِ‬
‫ﻟﺒﺎس‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ از اش ﻧﮕﻬﺪاری‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺸﻮی ﺧﻮوو ﺑﺎور ﮐﻦ‬
‫!‬

‫ﻣﯿﮑﺮدم ﺣﺘﯽ ﻟﮑﻪ ای روﯾﺶ ﻧﻪ اﻓﺘﯿﺪه!‬

‫زﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و ﻣﻦ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻣﺠﺎل ِ ﺣﺮف زدن را‬

 ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬
‫‪..‬‬

‫درد در ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ! ﺗﺎ ﺣﺪﯾﮑﻪ ﻓﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﯿﻨﻪ ام ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮد!‬

‫زﯾﺎد ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ اﺷﮏ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﻟﻌﻨﺘﯽ ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻧﻤﯽ اﯾﺪ! ﺑﺨﺪا ﮔُﻞ ام ﻣﯿﺮود ‪،‬‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺪا ﺑﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺸﻢ!‬

‫ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﯿﻦ ِ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ِﮔﻠﻪ وار ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم ﺑﺸﻨﻮ! ﺗﺎﻻر ﻋﺮوﺳﯽ را رﺿﻮان اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده‬ ‫_‬

‫اﮔﺮ ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﺶ ﺣﺘﻤﺎ ﮔﻮش ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯿﮑﺸﯽ!‬

‫ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﺎﻣﺪ! ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺎ ﻫﻢ رﺿﻮان را ﺟﺰاﯾﯽ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ!‬

‫ﺮد ﻣﻦ ﺑﻪ‬‫ﺣﺮﻓﺶ ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را اﺷﮏ ﮔﺮﻓﺖ‪َ ،‬ﻣ ِ‬

‫ﭘﻬﻨﺎﯾﯽ اﺳﻤﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻧﺎﺗﻮان اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮدم!‬
‫وﺟﻮد‬
‫ِ‬ ‫او ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻣﯿﻤﺮدم! و اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ و‬
‫ﻧﺎﺗﻮان ﻣﻦ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ‬
‫‪..‬‬

‫ﻃﺎﻗﺖ اﺷﮏ ﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬ ‫ِ‬ ‫دردم دو ﭼﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻟﺮزان‬
‫ﻣﯿﺒﺮم!‬
‫اﺷﮏ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﻢ!و ﮐﻠﻤﻪ وار ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺮد ﻣﻦ‪ ...‬ﮔﺮ‪ ...‬رﯾﻪ‪ ...‬ﻧﻤﯽ‪ .‬ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ! ن‪ ..‬ﮐﻦ‪ .‬ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮏ‪..‬‬
‫زﯾﺪ ‪َ ،‬ﻣ ِ‬ ‫_‬

‫‪..‬‬ ‫ن‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺒﻮﺳﺪ و اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬

‫ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ را ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﻨﯽ!!!!!!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ِ‬ ‫_‬

‫ﻋﺮوس ﺑﻪ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪم اه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‬

‫!‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺸﻨﻮی؟؟؟؟؟؟ اه‬
 ‫!‬ ‫دﯾﮕﻪ ‪ ،‬ﺑﯿﺒﯽ ﺑﺎز ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻢ‬

‫زﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﻌﺎدل ِ ﻋﺼﺒﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫!‬ ‫ِ‬
‫رﺿﻮان ﯾﻐﻤﺎ ﻣﯿﺮه ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺑﺮﯾﺶ ﺑﺪوﻧﺶ ﻣﯿﻤﯿﺮم ‪ ،‬رﺿﻮااان‬ ‫_‬

‫ﺑﮕﻮ ﻧﺮه ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮ اﺳﺖ! ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﯾﺶ ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﮕﺮ ﻻﻻﯾﺶ ﻧﯿﺴﺘﯽ!؟‬

‫ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ رﺿﻮان رﺳﯿﺪ ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ رﺳﯿﺪ!‬

‫ﮐﺎش ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺣﺴﻨﺎت را ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﯿﮑﺮدم!‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬
‫‪...‬‬ ‫ِ‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ ﺟﻮره ای‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ روی ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯿﺒﻨﺪه‬

‫!‬ ‫ِ‬ ‫ﯾﺎد اوری اﯾﻦ‬
‫از ِ‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﺎ رﺳﯿﺪ و ﺑﯽ ﺟﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫رﺿﻮان ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ِ‬
‫زﯾﺪ ﺟﺎن ِ ﻻﻻ ‪ ،‬ارام ﺑﺎش اﯾﻨﻪ اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻣﯿﺮﺳﺪ ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ﻫﯿﭻ‬ ‫_‬

‫ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺮه‬
‫‪...‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﻻﻻی ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ای ﺧﻮد را رﻫﺎ ﮐﻨﺪ!‬

‫ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻐﻤﺎ! ؟ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﯽ ﯾﻨﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ؟؟‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﺟﺎن ﮐﻠﻤﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺳﯿﺎه‪ ..‬س‪ ..‬ﺳﻮﺧﺘﻪ‪..‬‬ ‫_‬

‫رﺿﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ اﻃﺎق را ﺗﺮک ﮔﻔﺖ!‬

‫زﯾﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن زﺟﻪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﯿﺎر!‬
‫ِ‬ ‫ﻤﺮ ﻣﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﯿﺎر ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺮﺳﺪ ‪،‬‬ ‫ﻋُ ِ‬ ‫_‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ و ﭼﻬﺮه ای زﯾﺪ ﺑﺮاﯾﻢ‬

‫ﺗﺎر ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫ﺷﻌﺮ زﯾﺪ اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ اﺷﮏ و ﻓﺮﯾﺎد اﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ‬‫ِ‬ ‫ﻓﻘﻂ‬
‫در ﺣﺎﻓﻈﻪ ام ﻣﺎﻧﺪ!‬

‫ﺧﻮش ﺧﺮاﻣﺎن ﻣﯽ روی‬ ‫______‬

 ‫ای ﺟﺎن ِ ﺟﺎن‬
‫ﺑﯽ ﻣﻦ ﻣﺮو‬
‫‪...‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺮاﻣﺎن ِ ﻣﻨﯽ‬

‫ای دل و ﺟﺎن‬
‫‪***********......‬‬ ‫ﺑﯽ ﻣﻦ ﻣﺮو‬

‫!‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺳﻮم‬

‫ِ‬ ‫از زﺑﺎن ِ‬ ‫‪#‬‬

‫ﻫﻤﺮاه ﻣﺮﯾﻢ ‪ ،‬زﯾﺪ ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد ‪ ،‬در ﺻﺎﻟﻮن‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ِ ﯾﻐﻤﺎ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻣﺪن ِ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻮد!‬
‫ِ‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻗﺪم ﻣﯿﺰد و‬
‫ﯾﻐﻤﺎی ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺪ‬
‫!‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺘﻦ ِ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯽ ﻗﺮاری زﯾﺪ زﯾﺎد ﺷﺪ ﻃﻮری‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎدر اش ﭘﺮﺳﺎن ِ اﻣﺪن ِ دﺧﺘﺮا را‬
‫ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫!‬ ‫زﯾﺪ در ﺻﺎﻟﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻣﺪن ِ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻮد‬
‫اﻣﺎدﮔﯽ ﺟﻨﮓ و ﻗﻬﺮ ﺷﺪن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺨﺎﻃﺮ دﯾﺮ ﮐﺮدن ِ‬
‫ﺷﺎن!‬
‫ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ای اﺳﻤﺎ زﯾﺪ را از ﻣﺨﻤﺼﻪ ای ﻓﮑﺮی ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯿﮑﺸﺪ!‬
‫اﺳﻤﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﺎن و ﺗﺮس رو ﺑﻪ زﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻻﻻ ﯾﻨﮕﻪ ﯾﻨﮕﻪ!‬
‫‪..‬‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ وارﺧﻄﺎ ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎﭼﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫اﺳﻤﺎ ﯾﻐﻤﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ ؟ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ داری؟‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻻﻻ ﯾﻐﻤﺎ را ﺑﺮد‪ ..‬ﯾﻨﮕﻪ را ﺑﻪ زور ﺑﺮد!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ِ ﮐﻠﻤﻪ ﯾﻨﮕﻪ را ُﺑﺮد!‬

‫ﺳﻄﻞ ِ از اب ﯾﺦ روی زﯾﺪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ!‬
 ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد زد!‬
‫ِ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﻪ ﻫﻮش اﺳﺘﯽ ؟؟؟ﮐﯽ ﯾﻐﻤﺎ را ﺑﺮد! ؟ﻣﺮﯾﻢ‬ ‫_‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ!‬
‫ﮔﺮﯾﻪ ای اﺳﻤﺎ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺨﺪا ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﻻﻻ ‪ ،‬ﻣﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ درک ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ در رﺑﺎﯾﺪن ِ ﯾﻐﻤﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﯽ ﮔﻨﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﺾ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ دوش و ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﻧﻮرﻣﺎل ﺳﻮی ﺑﯿﺮون دوﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫دﯾﺪن ِ ﻣﺮﯾﻢ ﺳﻮﯾﺶ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ!‬
‫ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬
‫ﮐﺠﺎ اﺳﺖ ﯾﻐﻤﺎ؟؟ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﺑﻪ وا ﮔﺮدﻧﺖ را‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ‬
‫ﻣﺮﯾﻢ ﻧﻔﺲ ﮐﻢ اورد و ﮐﻠﻤﻪ وار ﮔﻔﺖ‬
‫زﯾﺪ از ﭼﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از ﮐﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ‬ ‫_‬

‫ﮐﺴﯽ ﯾﻐﻤﺎ را ﺑﺮد!‬

‫زﯾﺪ ﻣﺮﯾﻢ را ﺳﻮی زﻣﯿﻦ ﭘﺮت ﻣﯿﮑﻨﺪ و اﺧﻄﺎر ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫اﻣﯿﺪ وارم ‪ ،‬اﻣﯿﺪ وارم اﮔﺮ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮدت ِ‬
‫ﻗﺒﺮ‬ ‫_‬

‫ﺧﻮد را ﮐﻨﺪی!‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺗﺮ ﻣﯿﺮود!‬ ‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﻣﺮﯾﻢ را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ‬
‫در ﻃﻮل ِ راه ﺑﺮای رﺿﻮان زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ و اﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ را‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﯾﺎد اور ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ زﯾﺪ وار ﺧﻄﺎ ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫ِ‬ ‫رﺿﻮان ام‬
‫ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﻮزه ﻣﯿﺮوﻧﺪ و ﻗﻀﯿﻪ را درج ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬
‫از ﺟﺎﯾﯿﮑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ای زﯾﺪ ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺑﻮد ‪ ،‬ﻗﻮﻣﻨﺪان ﺑﺮاﯾﺶ‬
‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯿﺪﻫﺪ!‬

‫ﮐﺎر از‬
‫ﺣﺎﻟﺖ زﯾﺪ ﻧﻮرﻣﺎل ﻧﺒﻮد ‪ ،‬رﺿﻮان ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ وﻟﯽ ِ‬
‫ِ‬
‫دﺳﺘﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد!‬
 ‫زﯾﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺣﺮف زده ﺷﻮد!‬
‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ زﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﻮن‬ ‫!‬‫ﺧﻂ ﺳﺮﺧﺶ رد ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﯾﮑﯽ از ِ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﻮش اﻣﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﭼﺎره ای‬
‫ﺟﺰ ﮐﻨﺘﺮول ﺧﻮدش را ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫!‬‫وارد ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬‫ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ِ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﯾﻐﻤﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ! ﻫﯿﭻ اﺛﺮی از‬
‫ِ‬ ‫اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻪ در‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﯽ دﯾﺪه ﻧﻤﯿﺸﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﺑﺪون ِ ﺣﺮف زدن ﺑﻪ اﻃﺎق ِ ﯾﻐﻤﺎ رﻓﺖ و در را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد!‬
‫ﺑﺎ ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﻪ در ﺗﮑﯿﻪ‬
‫داد!‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ‬
‫ﻋﻄﺮ ﯾﻐﻤﺎ اﻃﺎق را ُﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬زﯾﺪ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻮی‬
‫!‬‫ﻋﻄﺮ ﯾﻐﻤﺎ را ﺑﻪ رﯾﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺑﻮی‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ روی ﻟﺐ‬
‫ِ‬ ‫اﻃﺎق را از زﯾﺮ ﻧﻈﺮش ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪ!‬
‫ﻫﺎﯾﺶ ﻧﻘﺶ ﻣﯿﺒﻨﺪه‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ای ﻫﺎن ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم؟ ﺑﯿﺒﯽ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﮐﺸﺎﻧﺪی‪..‬‬

‫روز ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﯾﺖ ﺗﺼﺎدم‬‫دﯾﻮاﻧﻪ ای ﻣﻦ! اﯾﺎ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻫﻤﺎن ِ‬
‫ﮐﺮدم دل ﺑﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﻫﻪ ﭼﯽ ﺳﺎده دل ﺑﺎﺧﺘﻢ! دل ِ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‬

‫در ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﺑﺮای ﺗﻮ ﻟﺮزﯾﺪ!‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﻤﺎن روز ﻓﻬﻤﯿﺪم روز ام را ﺳﯿﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬
‫ﻫﻤﺎن روز ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ای ﻣﺮﮔﻢ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺸﮏ ﻫﺎی ﺷﯿﺸﮏ‬

‫ِ‬ ‫ﭼﻘﺪرم ﻗﻬﺮ ﺑﻮدی! ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ در ﻗﻬﺮ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﺪی!‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺘﯽ ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮدم ﮐﺴﯽ‬
 ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮد!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ از دور ﻣﺮاﻗﺐ ات ﺑﻮدم از ﺧﯿﻠﯽ دور ‪ ،‬ﺑﯿﺒﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ای ﻏﻔﻠﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﭘﺮواز ﮐﺮدن ِ ﺗﻮ ﺷﺪ!‬

‫ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﺮم ؟‬

‫ِ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ‬

‫ﻋﺮوﺳﮏ ﻣﻪ ‪،‬ﭼﯽ ﮐﺮدی ﺑﺎ ﻣﻦ ِ ﻣﻐﺮور ؟؟‬

‫ِ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺗﺎرﯾﺦ را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﮑﺮار ﮐﺮدی وﻟﯽ ﺑﺮﻋﮑﺲ!‬
‫ﻫﻤﻪ را ﻣﻦ ﺑﯿﭽﺎره ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺗﻮی ﺳﻨﮕﺪل از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﭽﺎرﺗﺮ‬
‫ام ﮐﺮدی!‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﻫﻤﻪ را ﮔﺮﻓﺘﯽ ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ام ﮔﺮﻓﺘﯽ!‬
‫ِ‬ ‫اﻧﮕﺎر‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ وﻗﺘﯽ ان ﮐﻠﻤﺎت را ﺑﻪ زﺑﺎن اوردی ﭼﯽ ﺣﺎل‬

‫داﺷﺘﻢ؟‬
‫دﻟ َﺒﺮم روی اﺳﻤﺎن ﻫﺎ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ!‬
‫ﺧﻮاب ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ!‬‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ را ﯾﮏ‬
‫ﭼﻘﺪر ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد ﻓﺼﻞ ِ ﺧﻮﺷﯽ ﻣﻦ!‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ اﮔﺮ ان روز ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدی ﻫﺮدوی ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ‬
‫ﻣﯿﺪادم!‬
‫وﻗﺖ ﺧﺒﺮ ﺷﺪم رﻓﺘﻪ ای ﭼﯽ ﺑﻪ روزم اﻣﺪ؟‬‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ِ‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ را زدی ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﭙﺮی‬
‫ﮐﺮدم؟‬
‫دﭼﺎر ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺪی ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ را‬
‫ِ‬ ‫اﯾﺎ ﻣﯿﺪاﻧﯽ وﻗﺘﯽ‬
‫ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪم؟‬
‫!‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺣﺮف ﻣﯿﺰد‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﻮن زده ﻫﺎ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫ﺳﯿﮕﺎرش را ﮐﺸﯿﺪ و ﺗﺎ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺻﺒﺢ دو ﻗﻄﻌﯽ را ﺗﻤﺎم‬
‫ﮐﺮد‬
‫!‬
‫ﻫﻤﻪ اﻃﺎق را دود ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺻﺒﺢ وﻗﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺣﻮزه رﻓﺖ!‬
‫وﻟﯽ ﺧﺒﺮی از ﯾﻐﻤﺎ ﻧﺒﻮد ﻃﻮری ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﭼﺎک‬
‫ﺷﺪه و ﯾﻐﻤﺎ در ان ﻓﺮو رﻓﺘﻪ!‬
‫ﻫﻤﻪ روز را در ﺣﻮزه ﺳﭙﺮی ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﺷﺐ ﻧﺎوﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ!‬
‫ﺑﺎزم ﺑﻪ اﻃﺎق ﯾﻐﻤﺎ رﻓﺖ! ﻫﻤﻪ ﺷﺐ را ﺣﺮف زد ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫ﺑﺎﻟﺸﺖ ﯾﻐﻤﺎ را در اﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﭼﯽ وﻗﺖ ﺑﻪ‬ ‫ِ‬
‫ﺧﻮاب رﻓﺖ!‬
‫اﻣﺮوز ام ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﺒﺮی از ﯾﻐﻤﺎ ﻧﺸﺪ زﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﻮن ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﺮات ﻧﻤﯿﮑﺮد ﻫﻤﺮاﯾﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ!‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﺎدرش‪.‬‬
‫‪...‬‬

‫ﺑﺎزم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﺮخ ﺑﻪ اﻃﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺑﺮرﺳﯽ‬

‫ﺳﻔﯿﺪ ﻋﺮوﺳﯽ ﺟﺎم در‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻞ ِ ﯾﻐﻤﺎ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﺪن ِ‬
‫ﻟﺒﺎس‬
‫ﺟﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ!‬
‫ﻟﺒﺎس را روی ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻮدش روی ﺗﺨﺖ دراز‬
‫ﮐﺸﯿﺪ!‬
‫ﻟﺒﺎس ﺑﯽ ﺟﺎن ﺣﺮف زد‬ ‫ﻫﻤﺮاه ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺠﺴﻢ ات ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫!‬

‫ﻻ ﻣﺬﻫﺐ ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ‬

‫ﻟﺒﺎس‬
‫******‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺮای ﻣﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ وﻟﯽ‬

‫ﺑﺮای زﯾﺪ ﻫﺰار ﺳﺎل! در اﯾﻦ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﻣﺮﯾﻢ‬
‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎرش را ﺗﻤﺎم ﮐﺮده‬ ‫ﺑﺮزﺧﯽ ﻣﯿﺸﺪ و اﮔﺮ رﺿﻮان ﻧﺒﻮد‬
‫ﺑﻮد‬
‫ﯾﮑﯽ از ﺷﺐ ﻫﺎ از ﺣﻮزه ﺑﺮاﯾﺶ زﻧﮓ اﻣﺪ و ﺧﺒﺮی ﭘﯿﺪا ﺷﺪن ِ‬
 ‫ﯾﻐﻤﺎ را داد!‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮده ﺑﻪ ﺣﻮزه رﺳﺎﻧﺪ از ﻣﻮﺿﻮع اﮔﺎه ﺷﺪ!‬
‫ﻣﻮﻟﻮی ﺧﺒﺮ اورده ﺑﻮد او ﻫﻢ از ﻧﮑﺎحِ زوری!‬
‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﻧﮑﺎح ﭘﺎ ﻫﺎی زﯾﺪ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺗﻮان ِ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪن‬
‫را ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﭼﯽ ﺑﺮ ﺳﺮی ﮔُﻠﯽ ﻣﻦ اﻣﺪه ؟ ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﻘﺼﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻤﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﻮﻟﯿﺲ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻮﻟﻮی را ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬
‫ِ‬
‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ راه ﻣﯿﻔﺘﻪ!‬
‫ِ‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ اﺧﺮ ﻣﯿﺮاﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ای‬
‫ﮐﻬﻨﻪ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ دَ ر ﻣﯿﺪود ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ و ﺑﺎ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺪون ِ ﺗﺎﺧﯿﺮ‬
‫دﯾﺪن ِ ﺻﺤﻨﻪ ای داﺧﻞ اﻃﺎﻗﺶ ﺧﺸﮏ اش ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬
‫ﺑﻪ ﺳﻠﯿﻢ ﺷﮏ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﭘﺴﺖ ﺷﺪه‬
‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ!‬
‫زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﮔﺮﻓﺖ!‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ زور داﺷﺖ ﺳﻠﯿﻢ را ِ‬
‫ﭼﻨﺎن ﻣﺤﮑﻢ زدش ﮐﯽ ﺳﻠﯿﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﮑﺎن ﺑﺨﻮرد!‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ام اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎﯾﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫‪.....‬‬‫ﻣﻮﻟﻮی ﺳﻠﯿﻢ را ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﯾﻐﻤﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﯾﻐﻤﺎ دﻧﯿﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺒﻮد و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ زﯾﺮ ﭼﺎدر ﭘﺮﯾﺸﺎن اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫در اﻏﻮش ﻣﯿﮕﯿﺮدش‬
‫!‬

‫وﺻﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد و ﺻﺪای ﻓﯿﺮ ﺗﻔﻨﮕﭽﻪ دﻧﯿﺎ زﯾﺪ را ﺑﻪ‬
‫ﻃﻮر ﮐُﻠﯽ وﻳﺮان ﮐﺮد!‬
‫ِ‬
‫‪..‬‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮد و زﯾﺪ زﺟﻪ ﻣﯿﺰد‬
‫رﺿﻮان ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﻮﻟﯿﺲ ﯾﮑﺠﺎ رﺳﯿﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪..‬‬
 ‫اﻓﺮاد رواﻧﯽ ﺑﺎ ﯾﻐﻤﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎن ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ‪ ،‬ﮔﻠﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ‬
‫ﻣﯿﮑﺮد و اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻟﻤﺎس ﻣﺤﮑﻢ و ُﺑ ِﺮﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ‬
‫ﺑﻠﯽ ِ‬
‫ﻤﺮ ﺑﺮ ﺑﺎد‬
‫ِ‬ ‫ﻋُ‬ ‫و‬ ‫ﭘﮋﻣﺮده‬ ‫ﻞ‬‫ُ‬ ‫ﺑﺮای ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ ﺑﺮای ﮔ‬
‫رﻓﺘﻪ اش‪.‬‬
‫‪.....‬‬

‫ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ِ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﯾﻐﻤﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ِ زﯾﺪ ﺳﺮد ﺷﺪ ‪ ،‬و ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎی ﻣﮑﺮر ﮐﺮد‬
‫رﺿﻮان ﺑﯽ ﺻﺪا اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ ‪ ،‬زﯾﺪ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﺳﻌﯽ در ﮐﻨﺘﺮوﻟﺶ داﺷﺖ!‬
‫ﻻﻻ ﯾﻐﻤﺎ رﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﺨﺪا رﻓﺖ ‪ ،‬رﺿﻮان او رﻓﺘﺘﺘﺘﺘﺖ ‪ ،‬ﺑﮕﺬار‬ ‫_‬

‫ﻣﻦ ام ﺑﺮوم ‪ ،‬ﻧﻔﺴﻢ رﻓﺖ ‪ ،‬ﻋُ ﻤﺮم رﻓﺖ ‪ ،‬رﺿﻮان ﻣﯿﻤﺮم‬

‫رﺿﻮااااان!‬
‫*****‬

‫ﺗﺨﺖ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﯽ ﺟﺎن اﻓﺘﯿﺪه‬‫ِ‬ ‫اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ رﺳﯿﺪ و ﯾﻐﻤﺎ روی‬

‫وﺟﻮد ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻫﺎی ﻣﮑﺮر رﺿﻮان ﺑﺎ ﯾﻐﻤﺎ در‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻮد ‪ ،‬زﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫******‬ ‫اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻮی ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪...‬‬

‫ﻣﺤﻮ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻮد!‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺪت ﮐﻪ در اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﻮد‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻤﺎم‬
‫در ِ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔُﻞ ِ ﭘﮋﻣﺮده ﺧﻮاﺑﯿﺪه‬
‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎی ﮐﻪ رﻧﮓ ﺑﻪ ُرخ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻮد!‬
‫زﯾﺪ ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺣﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﯾﻐﻤﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ‪ ،‬و‬
‫ﮔﻮﯾﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻗﻬﺮ ﺑﻮد!‬
‫‪،‬ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ در ﺣﺎل ِ اﻓﺘﯿﺪن از ﭘﺮﺗﮕﺎه‬ ‫ُﺑ ِﺖ ‪ُ ،‬ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ِ‬
‫اﺳﺖ!‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﭘﯿﺶ از ﺷﮑﺴﺘﻦ ِ ُﺑﺖ اش ﺧﻮدش از‬ ‫ً‬ ‫اﮔﺮ ﻧﮕﯿﺮدش ‪،‬‬
‫ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮود!‬
‫ﻧﻔﺲ ﯾﻐﻤﺎ‬
‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ‪ ،‬و ِ‬‫ِ‬ ‫ﻣﻘﺼﺪ‬
‫ِ‬ ‫اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﻪ‬
‫رو ﺑﻪ ﻧﺰول ﺑﻮد!‬
 ‫!‬ ‫اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ رﺳﯿﺪ و ُﺑ ِﺖ زﯾﺪ را ﺑﻪ اﻃﺎق ِ ﻋﺎﺟﻞ ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ‬
‫ﻟﺤﻈﺎت زﻧﺪﮔﯿﺶ را ﺳﭙﺮی ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ِ‬ ‫اﺧﺮﯾﻦ‬
‫زﯾﺪ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ از‬ ‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از ِ‬
‫راه َرو ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ دﻟﺴﻮزاﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ِ اﺷﻔﺘﻪ‬
‫ای زﯾﺪ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ!‬
‫ُ‬
‫زﯾﺪ ﻏﺮق در درﯾﺎﯾﯽ اﻧﺪوه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ای ﻫﯿﭽﮑﺲ ُﺟﺰ ﮔ ِ‬
‫ﻞ‬
‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮد‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ رﺿﻮان ﻣﯿﺮﺳﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ راه‬
‫َرو زﯾﺪ را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺎﺑﺪ!‬
‫ﻏﻢ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ وی ﻫﺠﻮم ﻣﯿﺎورد!‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ زﯾﺪ ِ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﻐﻤﺎ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ دل ﻧﻤﯽ ﺳﻮﺧﺘﺎﻧﺪ ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫ِ‬
‫روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎل ِ ﺧﻮد ﻧﺒﻮد‬
‫روز زﯾﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ در درﯾﺎﯾﯽ‬
‫ﭼﯽ ﮐﺴﯽ ﺣﺪس زده ﺑﻮد ﮐﻪ ِ‬
‫ﻋﺸﻖ ﻏﺮق ﻣﯿﺸﻮد ﻏﺮق ﺷﺪن ِ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی اش ﻣﯽ‬
‫!‬

‫اﻧﺠﺎﻣﺪ!‬
‫رﺿﻮان ﺧﻮد را ﺑﻪ زﯾﺪ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ و ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﺟﺎی ﺧﻮش‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫ارام ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫زﯾﺪ ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮو ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻨﺠﻪ اﺳﺘﻢ ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﭼﯿﺰی ﺷﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎز ﺑﺮﯾﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺘﻢ!‬

‫زﯾﺪ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد و ﺑﻪ اﻃﺎق ِ ﮐﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺮگ دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ‬
‫ﻧﺮم ﻣﯿﮑﺮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﭘﺮﺳﺖ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﺮود ‪ ،‬ﯾﺎ وﻓﺎ‬
‫ِ‬ ‫اﯾﺎ دﻟ َﺒﺮش ‪ُ ،‬ﺑﺖ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ!‬
‫زﯾﺪ ‪ ،‬ﺟﺎن ِ ﻻﻻ ﻣﯿﺸﻨﻮی ‪ ،‬وﺿﯿﻌﺖ ات ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ‪ ،‬ﻫﻠﻪ‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ!‬
‫زﯾﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬
 ‫رﺿﻮان ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ؟ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﻧﻔﺲ ام در ﺣﺎل ِ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺗﺨﺖ ﺳﻔﯿﺪ اﻓﺘﯿﺪه!‬

‫ِ‬ ‫ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﭼﯽ ﮐﺴﯽ روی‬
‫ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﺑﺮادرت ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯿﺸﻪ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ‪ ،‬ﭼﯽ ﺑﺮ ﺳﺮم اﻣﺪه!‬
‫ﮐﺠﺎ ﺑﺮم وﻗﺘﯽ ﯾﻐﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺖ ؟‬
‫‪.‬‬

‫رﺿﻮان روﯾﺶ را از زﯾﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮد و ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫را ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺖ!‬
‫اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ ﺑﺮای ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ‪ ،‬اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎی ﮐﻪ‬
‫روی ﺧﻮﺷﯽ را ﻧﺪﯾﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﺪ‬
‫ﻟﺐ ﭘﺮﺗﮕﺎه اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ ‪ ،‬اﮔﺮ‬
‫زﯾﺪ ﮐﻪ ِ‬
‫اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ ﺑﺮای ِ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺮﻧﺪه ﻧﺸﻮد زﯾﺪ ﺧﻮد را َﭘﺮت ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ﺑﺮادر ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺮادر ﻗﻮی اش اﻣﺪه ﺑﻮد ‪،‬‬
‫ِ‬ ‫ﭼﯽ ﺑﺮ ﺳﺮی‬
‫ﺟﻨﺎزه ﭘﺪرﮐﻼﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭘﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ‬
‫ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ!‬
‫ﺑﺮادر ﮐﻪ ﺳﻤﺒﻮل ِ ﻗﻮت در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد!‬
‫ِ‬
‫ﺑﺮادر ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﺪرش ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﺑﻮد!‬
‫ِ‬
‫ﺑﺮادر ﺑﺰرگ و ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه‬
‫ِ‬ ‫ﮑﻢ‬‫ﺑﺮادر ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای رﺿﻮان ُﺣ ِ‬ ‫ِ‬
‫را داﺷﺖ!‬

‫ﻏﻢ ﯾﻐﻤﺎ ﭼﯽ ﺑﺮ روزش اورده ﺑﻮد! ؟‬‫ِ‬

‫زﯾﺪ ﻃﻔﻼﻧﻪ و ِﮔﻠﻪ وار ﮔﻔﺖ‬
‫رﺿﻮان اﮔﺮ ﺑﺮه؟؟؟ اﮔﺮ ﻣﺮاﻋﺎت ﺣﺎل ِ ﻣﻦ را ﻧﮑﻨﺪ ؟ رﺿﻮان‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺮه دﯾﮕﻪ؟؟؟ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ ﺧﻮب ﺻﺤﯿﺢ ﺑﺎﻻﯾﺶ‬

‫دﺧﺘﺮ دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻪ را ازار ﺑﺘﻪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻗﻬﺮ ﻣﯿﺸﻢ ‪،‬‬
‫ﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﻪ ﻗﻬﺮ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﻓﻘﻂ او ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ ﺧﻮدم ﻫﻤﻪ‬
‫ﻗﻬﺮ ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯿﺨﺮم!‬
‫رﺿﻮان ﺻﺪاﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد!‬
 ‫ﺑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ ‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺪون ِ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺟﺎی ﻧﻤﯿﺮه! وﻟﯽ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫اﮔﺮ ﺑﯿﺪار ﺷﻮد و ﺗﻮرا در اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﮕﺬار ﻗﻬﺮ ﺷﻮد ‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺮده ‪ ،‬ﺑﮕﺬار‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﺷﻮﺧﯽ اش ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮش اﯾﻨﺪ ﻧﺒﻮد!‬

‫رﺿﻮان زﯾﺪ را در اﻏﻮش ﻣﯿﮕﺮد و ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﻫﻪ َﻣﺮد ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ ﻧﻤﯿﺒﺎﺷﺪ! ﮐﻨﺘﺮول ِ ﺧﻮد را در‬ ‫_‬

‫دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮ!‬

‫رﺿﻮان ﺑﺮای ﭼﯽ ﮐﺴﯽ َﻣﺮدی ﮐﻨﻢ؟؟ ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ‬ ‫_‬

‫اﻃﺎق ِ ﻟﻌﻨﺘﯽ زﯾﺮ ﺗﯿﻎ رﻓﺘﻪ؟؟‬

‫ﻗﻠﺐ رﺿﻮان را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ زﯾﺪ را‬ ‫ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ زﯾﺪ ِ‬
‫اﯾﻨﻘﺪر ﻧﺎﺗﻮان ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد!‬
‫اﮔﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺣﺎل ِ زﯾﺪ را ﺑﯿﺒﯿﻨﺪ ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﺧﺪا‬
‫ﺗﺮک دﯾﺎر ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬
‫ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ِ‬
‫دﭼﺎر ﺣﻤﻠﻪ ای ﻗﻠﺒﯽ ﺑﻮد!‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎدرش ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻓﺸﺎر و ﭘﺪرش‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮان ِ دﯾﺪن ِ زﯾﺪ را در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺘﻨﺪ!‬
‫رﺿﻮان ای اﻃﺎق ﭼﺮا ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﻮد! ؟ ﻧﮑﻨﺪ ﯾﻐﻤﺎ را ﭼﯿﺰی‪.....‬‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺣﺘﯽ از ﺑﻪ زﺑﺎن اوردن ِ اﯾﻦ‬

‫****‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ ﺗﺮس داﺷﺖ!‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﻃﺎق ِ ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ ‪،‬‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻌﺪ از‬
‫داﮐﺘﺮان اﺑﯽ ﭘﻮش ﺑﯿﺮون ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ ﺷﺎن دوﯾﺪ!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و‬
‫وارﺧﻄﺎ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺣﺎل ِ ﺧﺎﻧﻤﻢ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ؟؟؟‬ ‫_‬

‫داﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ زﯾﺪ را ﺑﺮازﻧﺪه ﮐﺮده و ﻣﺎﺳﮑﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ‬

 ‫ﮐﺮد!‬
‫ﻋﻤﻠﯿﺎت ﻣﻮﻓﻘﺎﻧﻪ ﺳﭙﺮی ﺷﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ وﻗﺖ رﺳﯿﺪﯾﺪ اﻣﺎ ﺑﯿﺪار‬ ‫_‬

‫ﮐﺎر ﺧﺪا اﺳﺖ!‬

‫ﺷﺪن اش ِ‬
‫ﭼﻮن ﻋﻼوه ﺑﻪ ﺟﺮاﺣﺖ اش ﻣﺮﯾﺾ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺣﻤﻠﻪ ای‬
‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮده‬
‫!‬

‫زﯾﺪ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺑﯽ ﻣﺠﺎل ﮔﻔﺖ!‬

‫ﯾﻌﻨﯽ اﻣﮑﺎن دارد ﻫﺮﮔﺰ ﺑﯿﺪار ﯾﻌﻨﯽ ﮐُﻤﺎ؟؟‬
‫‪...‬‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻫﺴﺖ ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدش دﻟﯿﻞ ِ ﺑﯿﺪار‬ ‫_‬

‫ﻏﯿﺮ ان‬
‫ﺷﺪن را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ و ﮐﻤﮏ در ﺧﻮب ﺷﺪﻧﺶ ﮐﻨﺪ در ِ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ِ‬ ‫دﺳﺖ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ‪،‬ﺑﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ در‬
‫ِ‬ ‫ﮐﺎر از‬
‫ﻫﯿﭻ ِ‬
‫ﮐُﻤﺎ ﻗﺮار دارد!‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ِ زﯾﺪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ و اﮔﺮ رﺿﻮان ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدش ﭘﻬﻦ ِ‬

‫زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫داﮐﺘﺮان ِ اﺑﯽ ﭘﻮش رﻓﺘﻨﺪ و زﯾﺪ را وﯾﺮان رﻫﺎ ﮐﺮدﻧﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﺑﯿﺪرم ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺗﺮش ﻣﯿﺮه‬‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ‬

‫زﯾﺪدددددد ﮐﺠﺎ؟ راﻧﻨﺪه ﮔﯽ ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯽ ﺣﺎل ات‬ ‫_‬

‫ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻧﯿﺴﺖ! اﯾﺴﺘﺎد ﺷﻮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ‪ ،‬زﯾﺪدددددد!‬

‫ﺳﺮﻋﺖ اﺧﺮ‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺗﺮ رﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺪون ِ اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪن‬
‫ﻣﯿﺮاﻧﺪ!‬
‫ﺑﺮای ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن ِ ﺧﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﺠﺎی ﻣﯿﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﺟﺎی ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﻗﺴﻤﺶ را ﭘﻮره ﻣﯿﮑﺮد!‬
‫***‬ ‫َ‬

‫ﺑﺎ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺣﻮزه ‪ ،‬ﻗﻮﻣﻨﺪان ﺑﺎ ﺧﻮش روﯾﯽ‬

‫اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﮐﺮد‬
‫زﯾﺪ ﺧﺎن ﺧﻮش اﻣﺪی ‪ ،‬ان ﺷﺎا ﺣﺎﺟﯽ ﺻﺎﯾﺐ ﺧﻮب‬ ‫_‬
 ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﺳﺮ اش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﺟﺪی ﻣﯿﭙﺮﺳﺪ!‬
‫ﮐﺠﺎ اﺳﺖ ؟؟؟‬ ‫_‬

‫در ﯾﮑﯽ از اﻃﺎق ﻫﺎی ﺗﺎرﯾﮏ!‬ ‫_‬

‫ﮔﻮش ﻗﻮﻣﻨﺪان ﻣﯿﺒﺮد‬ ‫ﺳﺮش را ﻧﺰدﯾﮏ ِ‬

‫ﺗﯿﺰاب دارﯾﻦ!‬‫_‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﺣﺮف زﯾﺪ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﯿﺮون‬

‫ِ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ﻗﻮﻣﻨﺪان از‬
‫ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮدش ﻓﯿﺼﻠﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫!‬ ‫_‬

‫اﮔﺮ ﻗﺎﻧﻮن را ﺑﺨﺮم ؟؟‬ ‫_‬

‫ﮐﺜﯿﻒ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ِ‬ ‫اﻓﺴﺮ‬
‫زﯾﺪ اداﻣﻪ ﻣﯿﺘﻪ‬
‫ﻗﯿﻤﺖ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻗﻮﻣﻨﺪان اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮجِ ﺧﻨﺪه ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﭘﻨﺞ ﻟﮏ‬‫_‬

‫ده ﻟﮏ!‬
‫_‬

‫ﻗﻮﻣﻨﺪان ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ اش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺨﺶ ﮔﻔﺖ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ زﯾﺪ ﺧﺎن ‪،‬ﻫﯿﭽﮑﺲ از ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻮی ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫_‬

‫ﺑﺮد ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺟﻠﻮه ﻣﯿﺘﻢ‬

‫!‬

‫زﯾﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻋﺠﻠﻪ دارم ‪ ،‬ﮐﺠﺎ اﺳﺖ اﻃﺎﻗﺶ و ﻫﺎ ﭼﻮﮐﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ات‬ ‫_‬

‫ﻧﺸﻮد!‬

‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺮ ﮐﻨﯿﺪ‬

‫!‬ ‫_‬

‫ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎدش وﻇﯿﻔﻪ ای اوردن ِ‬

‫ِ‬ ‫اﻓﺮاد‬
‫ِ‬ ‫ﻗﻮﻣﻨﺪان ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از‬
‫ﭼﻮﮐﯽ و ﺗﯿﺰاب را ﻣﯿﺪﻫﺪ!‬
‫ﻫﻤﺮاه زﯾﺪ رواﻧﻪ ای ﯾﮑﯽ از اﻃﺎق ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫ِ‬ ‫ﺧﻮدش‬
‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ِ ﺷﺎن اﻓﺴﺮ ﺑﺎ ﭼﻮﮐﯽ و ﺗﯿﺰاب ﻣﯿﺮﺳﺪ!‬
 ‫!‬‫ﺷﻤﺎ رﻓﺘﻪ ﻣﯿﺘﺎﻧﯿﺪ‬ ‫_‬

‫ﻗﻮﻣﻨﺪان و اﻓﺴﺮ ﻣﯿﺮه!‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ!‬

‫ﺳﻠﯿﻢ در ﮐﻨﺞِ اﻃﺎق اﻓﺘﯿﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﺪن ِ زﯾﺪ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬
‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺑﭽﻪ ای ﻓﻠﻢ داغِ ﯾﻐﻤﺎ را روی دل ات ﮔﺬاﺷﺘﻢ!‬ ‫_‬

‫اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻧﺸﺪ از ﺗﻮ ام ﻧﺸﺪ ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ‬

‫ﻧﮑﻨﺪ ﺗﻮﻗﻊ رﺣﻢ و ﮐﻨﺘﺮول را از زﯾﺪ دارﯾﻦ ؟؟‬

‫!‬‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﯽ رﺣﻤﯽ ﺗﻤﺎم ﺳﻮﯾﺶ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﻮد‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺣﯿﻮان ﻣﯿﺰﻧﺪش ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯿﮑﻪ ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ ِ‬ ‫ِ‬ ‫و‬
‫!‬‫اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯿﺸﻨﻮد‬
‫ﭼﻨﺪاﻧﻪ ﺑﮑﺲ در دﻫﻨﺶ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﻫﺎی‬
‫ﺧﻮن ﺑﻮد!‬
‫اﺳﻢ ﺧﺎﻧﻤﻢ را روی زﺑﺎن ِ ﮐﺜﯿﻒ ات‬
‫ای ﻫﻢ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ِ‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺎری!‬
‫ﻧﺎﺷﯽ از ﺧﺴﺘﮕﯽ روی ﭼﻮﮐﯽ ﻣﯿﺸﯿﻨﺪ!‬
‫اﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ را َﺑﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬
‫ﺳﺮد و ﺑﯽ ﺣﺲ ﺑﻪ ﺳﻠﯿﻢ ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﻪ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ‪ ،‬ﻗﻠﺐ اش ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‬
‫ﻣﯿﺸﻪ ‪ ،‬رﺣﻢ از وﺟﻮدش ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﻠﯿﻢ ﻣﯿﮕﺬارد و ﺑﻮﺗﻞ ِ ﺗﯿﺰاب را ﮐﻪ ﺣﺎﻻ‬
‫ِ‬ ‫ﭼﻮﮐﯽ را‬
‫ﺳﺮش ﺑﺎز ﺷﺪه ‪ ،‬در دﺳﺘﺎن ﻣﯿﮕﯿﺮد!‬

‫ﭼﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﻮی ﺧﻮدش‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬ ‫!‬

‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ِ‬ ‫دﻧﺪان ﻫﺎی زﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد و‬
 ‫ﻣﯿﺸﺪ!‬
‫ﻫﻤﯿﻦ دﺳﺖ ﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ ات روی ﺧﺎﻧﻤﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ؟؟؟‬ ‫_‬

‫ﻫﺮدو دﺳﺘﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﺗﯿﺰاب را روﯾﺶ ﻣﯿﺮﯾﺰد!‬

‫ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎی ﮔﻮش ﮐَﺮ ﮐُﻦ ِ ﺳﻠﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ‬

‫!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ وﺣﺸﺘﺎﻧﮑﯽ روی ﻟﺐ ﻫﺎی زﯾﺪ ﻧﻘﺶ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺎدش‬

‫ﻣﯿﺒﺴﺖ!‬
‫وﻗﺘﯽ ﻓﺎرغ از دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﺸﻮد ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﺧﻮد ﻗﺮار ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫ﺑﺎ ﯾﮑﺒﺎرﮔﯽ ﻫﻤﻪ ﺗﯿﺰاب را روی ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ رواﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻠﯿﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد و زﯾﺪ‬
‫ﮐﻤﮑﮑﮏ ‪ ،‬ﮐﻤﮑﮏ ﺳﻮﺧﺘﻢ! ﮐﻤﮑﮏ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﭼﻮﮐﯽ را دور ﻣﯿﻨﺪازد و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ!‬

‫ﮐﻤﮑﮑﮑﮑﮑﮑﮏ اب ‪ ،‬اب ﺳﻮﺧﺘﻢ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه اﻟﻮدی ﻣﯿﮕﻪ!‬

‫ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺣﺴﺎﺑﺖ‬‫ِ‬ ‫ﺑﺴﻮز ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﻮزی! اﯾﻦ‬ ‫_‬

‫ﻫﻤﺮاه ﻗﺎﻧﻮن و ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از اون ﺑﺎ اون ﺑﺎﻻﯾﯽ ‪ ،‬اﺷﺎره ﺑﻪ ﺧﺪا‬

‫)‬ ‫ِ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﺟﺪا ﻫﺴﺖ!‬
‫(‬

‫ﺧﺎﻃﺮات‬
‫ِ‬ ‫اور‬
‫ِ‬ ‫ﯾﺎد‬ ‫ات‬ ‫ﮐﺜﯿﻒ‬ ‫ای‬ ‫ﻗﻮاره‬ ‫ِ‬ ‫دﯾﺪن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ُ‬
‫ﮔ ِ‬
‫ﻞ‬
‫ﺑﺪ ﺷﻮد!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﮓ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﯿﺮی ‪ ،‬ﺑﺎ درد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﯿﺮی‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ِ‬ ‫ِ‬
‫ﻣﻦ ‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮاﻫﯽ داد وﻗﺘﯽ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﮐﺮدن ِ ﭼﻬﺮه ات‬
‫‪****....‬‬‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬
‫زﯾﺪ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮد از در ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯿﺸﻪ و ﺳﻮی ﻗﻮﻣﻨﺪان ﻣﯿﺮه!‬
‫ﻗﻮﻣﻨﺪان ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ!‬
‫ﮐﺎر ات ﺧﻼص ﺷﺪ زﯾﺪ ﺧﺎن!‬ ‫_‬
 ‫ﻣﯿﺰ ﺑﺮﻣﯿﺪارد‬
‫زﯾﺪ ﺑﮑﺴﮑﺶ را ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﻗﻠﻢ را از ِ‬
‫ﺳﻤﺖ ﻗﻮﻣﻨﺪان ﻣﯿﮕﯿﺮدش!‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﺪ و‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺒﻠﻎ‬
‫ِ‬
‫ﻗﻮﻣﻨﺪان ﺑﺎ ﺗﻤﻠﻖ ِ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﺟﯽ ﺻﯿﺐ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎن!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺪون ِ ﺟﻮاب از ﺣﻮزه ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻪ و‬
‫ﻣﯿﺮود!‬
‫ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ ﻣﮑﺮر زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد وﻟﯽ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪاد!‬
‫‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﮐﺮدن ِ ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ‬
‫ﺳﻤﺖ اﻃﺎق ِ ﯾﻐﻤﺎ رﻓﺖ‬
‫!‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﯽ ﺟﺎن‬
‫‪..‬‬ ‫دروازه را ﺑﺎز ﮐﺮد و ارام داﺧﻞ ﺷﺪ‬
‫ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻖ ﻓﺮورﻓﺘﻪ‬‫ِ‬ ‫ﺗﺨﺖ ﯾﻐﻤﺎ ﺷﺪ! ﯾﻐﻤﺎی ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫ﺧﻮاب ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ‬
‫!‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﯾﮏ‬
‫ﺻﻮرت ﯾﻐﻤﺎ دﻗﯿﻖ ﺷﺪ!‬ ‫ِ‬ ‫زﯾﺪ در‬
‫ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺒﻮد و زﺧﻤﯽ ﺑﻮد ‪ ،‬رﻧﮓ اش ﺳﻔﯿﺪ ﭘﺮﯾﺪه‬
‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﻟﺐ ﻫﺎی ﺳﺮﺧﺶ دﯾﮕﺮ ﺳﺮخ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و روی ﺑﻪ ﺳﻔﯿﺪی‬
‫ﮔﺮاﯾﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﺻﻮرت ﯾﻐﻤﺎ ﻣﯿﺒﺮد!‬
‫ِ‬ ‫ﺳﻤﺖ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ِ ﻟﺮزاﻧﺶ را‬
‫ﮐﺒﻮدی و زﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯿﭽﮑﺪ‬
‫!‬ ‫ﻗﻄﺮه ِ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯿﺸﻮد و داﻧﻪ داﻧﻪ زﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯿﺒﻮﺳﺪ!‬ ‫ِ‬
‫ﺳﺮش را روی دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ام درﺳﺖ اﺳﺖ ﻗﻬﺮ ﮐﻦ ‪،‬‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﻎ ﺑﺰن وﻟﯽ اﯾﻨﻄﻮری ﻧﺨﻮاب!‬

‫ﺻﻮرت زﯾﺒﺎﯾﺖ رﻧﮓ ﺑﻪ رخ ﻧﺪارد! ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ را از ﻣﻦ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺒﯿﻦ‬
‫درﯾﻎ ﻣﮑﻦ‬ ‫‪...‬‬

‫ﻣﺎه ﻣﻦ اﺳﻤﺎن ات ﺑﯽ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ اﺳﺖ ﺑﺮﺧﯿﺰ و زﻧﺪﮔﯽ را‬‫ِ‬

‫ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻦ!‬
 ‫***‬ ‫زﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ِ‬ ‫ﺗﻐﯿﺮ در ﺣﺎل ِ ﯾﻐﻤﺎ ﻧﺎﻣﺪ ‪ ،‬زﯾﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺶ روز ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ‬
‫ﻧﻮرﻣﺎل ِ ﻧﺪاﺷﺖ از ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻋﺖ را‬
‫!‬ ‫ﭘﯿﺶ ﯾﻐﻤﺎ ﻣﯿﺒﻮد‬ ‫ِ‬
‫در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺳﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ دﺳﺘﯽ ﻣﺮﯾﻢ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮد!‬
‫ﻃﺮف ﻫﻤﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﺎر ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﻧﺸﺪ وﻟﯽ از‬ ‫ِ‬
‫ﻃﺮد ﺷﺪ!‬
‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﺪ! ﺷﺐ و روزش در‬
‫اﻃﺎق ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ!‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺪ ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ!‬ ‫ِ‬ ‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ‬
‫ﻃﺎﻗﺖ ﺣﺮف داﮐﺘﺮ را ﻧﺪاﺷﺖ!‬ ‫ِ‬ ‫ﻗﻠﺒﺶ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎ دور ﺷﻮﻧﺪ و اﻋﻀﺎی ﺑﺪﻧﺶ‬
‫اﻫﺪا ﺷﻮد!‬
‫ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﺪ در ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ زﯾﺪ دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎ را ﭘﺲ ﮐﻨﻨﺪ! و‬
‫ﺣﺮف از اﻫﺪای اﻋﻀﺎی ﻧﻔﺲ اش ﺑﺰﻧﻨﺪ؟؟‬
‫ﺳﻤﺖ دو اﻃﺎق دور اﻓﺘﺎده ای ﻋﻤﺎرت‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫‪...‬‬ ‫رﻓﺖ‬

‫زﯾﺪ درد داﺷﺖ وﻟﯽ در ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﻣﺎدر و ﭘﺪرش ﻗﺎدر ﺑﻪ‬

‫اﺷﮑﺎر ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﺒﻮد!‬
‫ً‬
‫ﻗﻄﻌﺎ اﻧﻬﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ درد را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻨﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎزی ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ ﻓﺎﻣﯿﻞ اش‬
‫ﻧﻮرﻣﺎل رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد‬
‫***‬

‫ﺑﺎ ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪن ﻫﻤﻪ اﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ‪ ،‬ﻇﺮف ﻫﺎ را‬
‫وارد اﻃﺎق ِ ﺧﻮاب ﺷﺪ!‬
‫‪،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ رواﻧﯽ ﻫﺎ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺗﮏ ﺗﮏ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫!‬‫اﻃﺎق ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﯾﻐﻤﺎ در ان ﺣﻀﻮر داﺷﺖ‬
 ‫ﺳﻤﺖ دﯾﻮار ﭘﺮت ﮐﺮد و ﭼﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ زد!‬ ‫ِ‬ ‫ﮔﻠﺪان را‬
‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد!‬
‫ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاری ﺑﺮی! ﻣﮕﺮ ﺑﻮدن ِ ﻣﻦ ِ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺮاﯾﺖ ﮐﺎﻓﯽ‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎاااان؟‬
‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﺶ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﺧﺖ!‬

‫ﺑﻪ ﮐﺪام ﺣﻖ ﻣﯿﮕﻦ دﺳﺘﮕﺎه را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﯿﻢ ؟؟ ﻣﯿﮕﻦ‬

‫ﺳﻨﺪ ﻣﺮﮔﻢ‬
‫اﻋﻀﺎی دﻟ َﺒ ِﺮ ﺧﻮد را اﻫﺪا ﮐﻨﻢ ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺑﺨﺪا ِ‬
‫را ﺑﺎﻻی ﺧﻮدم اﻣﻀﺎ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ!‬
‫ﮐﺠﺎﯾﺶ اﻧﺼﺎف اﺳﺖ؟؟؟ﺧﺪاﯾﺎ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ﺣﺎل و روزم را؟‬
‫ﺑﺲ ﻧﯿﺴﺖ؟؟؟‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار داد ‪ ،‬و ﺑﯽ ﺻﺪا اﺷﮏ‬
‫ﻣﯿﺮﺧﺖ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ را ﮐﺸﯿﺪ و ﻋﮑﺲ ﻫﺎی ﯾﻐﻤﺎ را‬
‫روی ﺳﮑﺮﯾﻦ اورد!‬
‫ﺑﻨﺪ ﺳﻨﺪﻟﺶ‬‫ﻋﮑﺲ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯾﺶ زاﻧﻮ زده ﺑﻮد و ِ‬ ‫ِ‬ ‫رﺳﯿﺪ ﺑﻪ‬
‫را ﻣﯿﺒﺴﺖ!‬
‫ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﻋﮑﺲ را ﻣﯿﺒﻮﺳﺪ! ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و‬
‫ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد!‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ!‬

‫ِ‬ ‫ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ را ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ ﻋﯿﻦ ِ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ِ‬
‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ از ﮐﻤﺮ‬
‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ!‬
‫ﮔُﻞ ِ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر دﻟﻔﺮﯾﺐ ﺷﺪه ای!‬ ‫_‬

‫!‬‫ﯾﻐﻤﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی ﺑﯽ ﻣﻦ!‬ ‫_‬
 ‫ﯾﻐﻤﺎ ﻟﺤﻈﻪ ای اﯾﺴﺘﺎد ﺷﺪ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮔﻔﺖ!‬
‫زﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ اﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯽ!‬
‫!‬ ‫_‬

‫ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ِ‬

‫ﺧﻂ اﺗﺸﯿﻦ را ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ!‬

‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﺒﻮر ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯽ ‪،‬ﻫﯿﭽﮑﺲ از اﻧﺠﺎ اﻣﺪه‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ‬
‫!‬

‫ﭘﺲ ﺧﻮدت ﭘﯿﺶ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻦ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺑﺘﻮاﻧﯽ از اﯾﻦ ﺧﻂ‬ ‫_‬

‫ﺑﮕﺬری!‬

‫ﯾﻐﻤﺎ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ!‬

‫زﯾﺪ اﻧﺠﺎ ﻣﺎدرم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻫﺴﺖ دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم! اﮔﺮ‬ ‫_‬

‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﻧﺎوﻗﺖ ﮐﻨﻢ‬
‫ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻮم ؟ درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﻦ ام ﻣﯿﺎﯾﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎش!‬
‫ﺧﻂ اﺗﺸﯿﻦ ﻣﯿﺮود!‬‫ﺳﻤﺖ ِ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺶ ﯾﻐﻤﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫!‬ ‫زﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎد ﺑﺎش ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺸﻮ ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻗﻬﺮ اﻟﻮد ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺧﻂ ام ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺎﯾﯽ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺎﯾﻢ از اﯾﻦ ِ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ در ﯾﮏ ﻗﺪﻣﯽ ﺧﻂ ﻗﺮار داﺷﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬

‫زﻧﮓ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﺑﯿﺪار‬
‫ﭘﺎﯾﺶ را از ﺧﻂ ﻋﺒﻮر دﻫﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪای ِ‬
‫!‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد و ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﯿﻤﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪ‬
‫زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺎﻟﯿﺪ ‪ ،‬روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺻﺒﺢ اﻃﺎق‬
‫!‬ ‫را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫زﯾﺪ ﺑﯽ ﻣﯿﻞ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن را ﺟﻮاب داد!‬
‫ﺻﺪای ﺧﻮﺷﺤﺎل و ُﭘﺮ اﻧﺮژی رﺿﻮان در ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ﭘﯿﭽﯿﺪ!‬
‫زﯾﺪدددد ‪ ،‬ﻫﻠﻪ زود ﺧﻮده ﺑﻪ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎن ﯾﻐﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدت دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ ﻣﮑﺮر اﺳﻢ‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﻮش اﻣﺪه! ً‬

‫ﺣﻘﺎ ﮐﻪ‬
 ‫ات را ﺻﺪا ﻣﯿﺰﻧﺪ!‬

‫ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎد ﺣﺮف زده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﺎورش ﻧﻤﯿﺸﺪ‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ از‬
‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪه و ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اش ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺘﻪ!‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر روی زﻣﯿﻦ ﺳﺠﺪه زد‬
‫********‬

‫ﯾﻐﻤﺎ‬‫‪#‬‬

‫ﻧﻮر اﻃﺎق ﺳﺎزﮔﺎری‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎز ﮐﺮدم ‪ ،‬ﺑﺎ ِ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم!‬
‫اﻃﺎق ِ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮاﯾﻢ اﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ ،‬ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻓﺸﺎر اوردم ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورم ﮐﻪ در ﮐﺠﺎ ﻣﻮﻗﯿﻌﺖ دارم‬
‫اﺷﮏ زﯾﺪ!‬ ‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا ِ‬ ‫اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﯾﺎدم اﻣﺪ ﺻﺪای ﻓﯿﺮ ﺑﻮد و‬

‫اﺳﻢ زﯾﺪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﻪ از ﺷﻮک ﺑﯿﺮون ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن ِ‬ ‫ِ‬
‫را ﺻﺪا زدم!‬
‫زﯾﺪددد‬ ‫_‬

‫ﭼﭗ ﺳﯿﻨﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ِ‬‫ِ‬ ‫درد ﻓﺠﯿﻊ در دﺳﺘﻢ و‬‫ِ‬
‫اﺳﻢ زﯾﺪ را ﺻﺪا زدم‬
‫ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم و دوﺑﺎره ِ‬
‫زﯾﺪدد‬ ‫_‬

‫دروازه ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻧﺮس ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ وارد ﺷﺪ!‬

‫ﻋﺎﺟﻞ اﻃﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺎ داﮐﺘﺮ وارد ﺷﺪ‬
‫ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ!‬
‫ﺗﻮﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻨﻬﺎ را ﭼﯽ ﺷﺪه! ؟ﻓﻘﻂ ﺟﻦ دﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻫﻤﺴﺮم ﮐﺠﺎ اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺐ ﻫﺎی ﻧﺮس ﻧﻘﺶ ﻣﯿﺒﻨﺪه! و ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ‬‫ﭘﺲ او دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﻤﺴﺮت ﻫﺴﺖ! ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ از ِ‬ ‫_‬

‫دوﺳﺘﺖ دارد ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﺎ داﮐﺘﺮ ﮔﻼوﯾﺰ ﺷﻮد ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‬

 ‫دﯾﺸﺐ رﻓﺖ!‬

‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺑﮑﻨﻢ! ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫زﯾﺪ ﻣﻦ را دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ!‬
‫ِ‬
‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و رﺿﻮان وارﺧﻄﺎ اﻣﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻓﺮاوان ﮔﻔﺖ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ!‬
‫_‬

‫ﯾﺎ رب اﯾﻨﻬﺎ را ﭼﯽ ﺷﺪه ﺧﻮ ﯾﮏ ﻣﺮﻣﯽ ﺧﻮردم ‪،‬ﻧﻤﺮده ﺑﻮدم‬

‫ﮐﻪ دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﻮم و اﯾﻨﻬﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﻨﺪ!‬

‫ﻧﺮس اﻣﺪ و ﭘﯿﭗ ﺳﯿﺮوم را از دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ ‪ ،‬داﮐﺘﺮ ﭼﺸﻤﺎن‬

‫ام را ﺑﺎ ﮔﺮوپ ﺑﺮرﺳﯽ و ﺿﺮﺑﺎن ِ ﻗﻠﺒﻢ را ﭼﮏ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون‬
‫رﻓﺖ!‬
‫رﺿﻮان از ﺗﻌﺠﺐ ﺧﺸﮑﺶ زده ﺑﻮد!‬
‫ﻫﻮی ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ ﭼﯿﺸﺪه ؟؟ راﺳﺘﯽ ﯾﺎدم ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺮﯾﻪ ﺑﺮم‬ ‫_‬

‫و ﺣﺴﻨﺎت را ﺑﺮﯾﺖ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﻨﻢ ﯾﺎدت ﺧﻮ ﻧﺮﻓﺘﻪ؟؟‬

‫رﺿﻮان ﺗﻌﺠﺒﺶ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﭼﻄﻮر اﺳﺘﯽ ﺣﺎﻟﯽ؟درد را ﺧﻮ اﺣﺴﺎس‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ!‬
‫ﺑﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ داﮐﺘﺮا‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ای دﺳﺘﻢ درد ﻣﯿﮑﻨﺪ از ِ‬ ‫_‬

‫ﺳﻮزن ﮐﺎرﯾﺶ ﮐﺮدﻧﺪ!‬

‫رﺿﻮان ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺷﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﻫﺮ روز ﺑﻪ دﯾﺪن ات ﻣﯿﺎﯾﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ‬

‫!‬ ‫_‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺳﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫اوﻫﯽ ﭼﻨﺪ روزززز؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺧﻮاﺑﯿﺪم ؟‬ ‫_‬
 ‫!‬‫رﺿﻮان ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‬
‫زﯾﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﻧﻤﯿﮕﻪ اﯾﻨﺠﻪ ﯾﮑﯽ اﻓﺘﯿﺪه و ﻣﺮﻣﯽ ﺧﻮرده!‬ ‫_‬

‫ﺳﺮ ای ﻟﻨﮕﺪراز ﻧﺸﻪ!‬

‫ﺧﺎک د ِ‬

‫رﺿﻮان ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎﯾﺖ دق ﺷﺪه‬ ‫ِ‬ ‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺨﺪا‬‫_‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ!‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺘﻢ دروازه ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻪ و زﯾﺪ‬
‫ﻧﻔﺲ زﻧﺎن وارد ﻣﯿﺸﻮد!‬
‫!‬‫ﺑﺎ دﯾﺪن ِ ﻣﻦ ﺟﺎم در ﺟﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ‬

‫ﺮد ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ! ﭼﺮا رﯾﺶ اش‬‫وای َﻣ ِ‬

‫اﯾﻨﻘﺪر رﺳﯿﺪه ؟؟‬
‫دﯾﺸﺐ ﺧﻮ ﮐﻤﺘﺮ از اﻣﺮوز ﺑﻮد! ﻋﺠﺐ‬

‫رﺿﻮان ای را ﺗﺎ ﻫﻨﻮز ادم ﻧﮑﺮدی ‪ ،‬ﺑﯿﺒﯿﻦ ﺑﻪ اﻃﺎق ﻣﺮﯾﺾ‬ ‫_‬

‫ﭼﻄﻮری وارد ﺷﺪ!‬

‫ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ!‬‫ِ‬ ‫رﺿﻮان ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ و‬

‫ﭘﺸﺖ زﯾﺪ اﻫﺴﺘﻪ زد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‬ ‫ِ‬ ‫در‬
‫ای ﺗﻮ و ای ام ﯾﻨﮕﻪ!‬
‫_‬

‫!‬‫رﺿﻮان رﻓﺖ و دروازه را ﺑﺴﺖ‬

‫زﯾﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد!‬
‫ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﻫﻮی ﻟﻨﮕﺪراز اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻦ ات را ﯾﺎد دارم ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﭼﻄﻮ‬ ‫_‬

‫ﭼﯿﻎ ﻣﯿﺰدی! ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ ﮐﺮ ﺷﻮﻧﺪ وﻻ!‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اﻣﺪ!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی اﻫﺴﺘﻪ‬
‫ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﮔﻔﺖ!‬
 ‫ﯾﻐﻤﺎا؟‬
‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺟﺎن ِ ﯾﻐﻤﺎ!‬
‫_‬

‫!‬ ‫زﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪﯾﺪ و ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد‬

‫در ﺗﺨﺖ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﻢ و اﻧﺪﮐﯽ ﺟﺎی را ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬
‫ﮐﻨﺎر ﺧﻮد ﺟﺎﯾﺶ ﻣﯿﺘﻢ!‬
‫از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ِ‬
‫زﯾﺪ ﻫﻨﻮزم در ﺷﻮک ﺑﻮد ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﻬﺎ را ﭼﯿﺸﺪﻧﺪ ﺧﻮ ﺣﺎدﺛﻪ‬
‫دﯾﺸﺐ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﯿﺪار ﺷﺪم!‬
‫ﮐﺠﺎﯾﺶ اﯾﻨﻘﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ!‬
‫زﯾﺪ ﻻل ﺷﺪی ﻫﻮوم؟؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﺜﻠﯽ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ در ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﻢ دور ﻣﯿﺘﻢ و ﺑﺎزوﯾﺶ را ﺑﯿﻦ ِ‬
‫دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم ‪ ،‬ﺳﺮم را روی ﺷﺎﻧﻪ ای ﻣﺮداﻧﻪ اش‬
‫ﻣﯿﮕﺬارم‬
‫زﯾﺪ اﯾﻨﻄﻮری ﻧﺒﯿﻦ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ! و ﻫﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﭘﺸﺘﺖ دق‬ ‫_‬

‫ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﮕﻮو!‬

‫زﯾﺪ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد‬

‫!‬

‫زﯾﺪ ﻗﻬﺮ اﺳﺘﯽ ؟؟ﻫﻤﺮاﯾﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ ﻫﻮوووووم؟؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﺪ و ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﺧﻮب اﺳﺘﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﺑﻠﯽ ﺧﯿﻠﯿﯿﯿﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب اﺳﺘﻢ ‪ ،‬ﺗﻮ در ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﯽ و‬ ‫_‬

‫ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻫﺴﺖ!‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ!‬ ‫زﯾﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻی ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺖ و ِ‬

‫ﻃﻔﻼﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫!‬

‫زﯾﺪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﻨﯽ!؟‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺪ را ﺣﺲ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﻮﺳﻪ ای زﯾﺒﺎ رو روی‬

‫ِ‬
 ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﺎﺷﺖ! اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ در ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻓﺮو رﻓﺖ و ِ‬
‫ﺳﺎز‬
‫ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮم اﯾﺠﺎد ﮐﺮد!‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺒﺎی را ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ ﯾﺎد اوری ﻓﮑﺮ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺳﺮم را از ﺷﺎﻧﻪ اش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫زﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی در ای ﯾﮏ ﺷﺐ؟؟ ﺑﯿﺒﯽ ﭼﻘﺪر ﭘﯿﺮ ﺷﺪی‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺗﻮ ای رﯾﺶ را ﺑﯿﺒﯿﻦ!‬

‫رﯾﺶ رﺳﯿﺪه اش ﻓﺮو ﻣﯿﺒﺮم! و‬ ‫ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺣﺮﻓﻢ دﺳﺘﻢ را در ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃﻔﺎل ﺑﻪ ﺑﺎزی ﻣﯿﮕﺮﻣﺶ‬
‫ِ‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد!‬

‫ﮔُﻞ ِ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ در ﯾﮏ ﺷﺐ اﯾﻨﻘﺪر ﭘﯿﺮ ﺷﺪه ام ؟؟‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﭼﻨﺪ روز ﺑﯽ ﭘﺮوا ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدی!‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﭼﯽ ﺑﻪ روزم اوردی ﻇﺎﻟﻢ ؟‬
‫!!‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ دﯾﺸﺐ اﯾﻦ ﻟﻌﻨﺘﯿﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ؟؟‬

‫دﺳﺘﻢ از ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد ﻣﯿﺸﻪ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫!‬

‫ﻣﮕﺮ ﭼﻨﺪ روز ﺧﻮاﺑﯿﺪم؟‬ ‫_‬

‫رﻧﮓ ﻏﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ!‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ زﯾﺪ ِ‬

‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ!‬
‫زﯾﺪ ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ ؟؟ﻧﮑﻨﺪ در ﮐُﻤﺎ ﺑﻮدم ؟؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﯿﺒﻨﺪه و ارام ﻣﯿﮕﻪ‬

‫ﻤﺮ ﻣﻦ! ﺷﺶ ﺷﺐ و روز‬
‫روز ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﺑﯿﺪی ‪ ،‬ﻋُ ِ‬
‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﺷﺶ ِ‬ ‫_‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪاﻣﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﺬﺷﺖ!‬

‫ﻧﺎق ﭘﯿﺮ ﻧﺸﺪم!‬

‫؟؟ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ از‬

‫ِ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺶ روز در ﺣﺎل ﺧﻮد ﻧﺒﻮدم‬
‫ﺮد ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ؟؟ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻦ َﻣ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﯿﺪار ﺷﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ‬
 ‫ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪه؟؟‬

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ اداﻣﻪ داد!‬

‫ﻫﺎا ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد اور ﺷﻮم ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ از ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن ِ ﻣﻦ‬
‫_‬

‫اﻧﺼﺮاف ﮐﺮده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯽ ‪ ،‬ﺧﻮدت ﭘﯿﺮم ﮐﺮدی ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺤﻤﻞ ام ﮐﻨﯽ د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮره!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﭼﻨﺪﯾﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬

‫!‬ ‫ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻪ اﻧﺼﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻮم؟؟ دﯾﻮاﻧﻪ ای ﻟﻨﮕﺪراز‬‫_‬

‫!‬ ‫اﮔﺮ ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﺨﻮاﯾﯽ از دﺳﺘﻢ ﺧﻼص ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و در اﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪم!‬

‫ای دﻟ َﺒ ِﺮ دﯾﻮاﻧﯿﻢ‬
‫!!!!‬ ‫_‬

‫ﭘﺸﺖ ﺧﻨﺪه ﻫﺎﯾﺶ‬

‫ِ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺎﻫﻢ دق ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﭼﻘﺪر‬
‫ِ‬ ‫ﭼﻘﺪر‬
‫دق ﺷﺪه ﺑﻮدم!‬
‫روز اﯾﻨﻘﺪر ﻋﻤﯿﻖ ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮم‬
‫‪..‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ِ‬

‫ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻢ‬

‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﯾﮕﻪ ‪ ،‬دﻟﺘﻨﮕﯽ ام ﺑﺮ ﻃﺮف ﺷﺪ ﺣﺎﻟﯽ ﯾﮑﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺎﯾﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﺎ ﺑﺮﯾﺪه ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺨﺪا!‬

‫دﻟﺒﺮ ﻣﻦ ‪ ،‬اﮔﺮ‬
‫دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﻦ ﺗﺎ اﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﻃﺮف ﻧﻤﯿﺸﻪ ‪ِ ،‬‬ ‫_‬

‫ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﯿﻨﯽ ات ﺑﺮﯾﺪه ﻧﺸﻮد زود ﺧﻮب ﺷﻮ ﮐﻪ ِ‬
‫و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺑﺮﯾﻢ!‬

‫ای ﺧﺪا ای ﺑﺸﺮ روز ﺑﻪ روز ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﻣﯿﺮه! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ‬
‫ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺗﻮ ﺑﺮﯾﺪه ﻧﻤﯿﺸﻪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻪ ﺑﺮﯾﺪه ﻣﯿﺸﻪ!‬‫_‬

 ‫ﺗﻮ ﭼﯿﺰی ﺑﻨﺎم ﺷﺮم و ﺣﯿﺎ را ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟‬

‫زﯾﺪ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺣﻠﻘﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ‬

‫ﮐﺮد!‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ‪ ،‬ﺷﺮم ﭼﯿﺴﺖ! ؟ ﻫﻤﺴﺮم اﺳﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﺧﻮ‬ ‫_‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ ﯾﺎ اﺳﺘﯽ! ؟‬
‫!!‬‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ﺣﺮﻓﺶ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﻗﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﺑﺎ ِ‬
‫ﻣﺜﻠﯽ دﯾﻮ در ﺗﺨﺘﻢ اﻓﺘﯿﺪی ‪ ،‬ﮐﻼن ادم ﻫﺴﺘﯽ ‪،‬اﮔﺮ از ﻣﻪ‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﯿﺸﺮﻣﯽ ﮐﻤﯽ از ﺧﺪا ﺑﺸﺮم ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﯾﮕﻪ!‬

‫زﯾﺪ ﺑﯿﭽﺎره ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﮐﻪ از ﮐﺎﺳﻪ ای ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺮون ﺷﺪه‬

‫ِ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد!‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﯾﻐﻤﺎ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪی؟؟ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﺮﻣﻢ ‪ ،‬ﻧﺎق‬ ‫__‬

‫اﻋﺼﺎﺑﻤﻪ ﺧﺮاب ﻧﮑﻮ وﻻ ﻫﻤﯿﻨﺠﻪ ﮐﻠﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫ﺳﻌﯽ در ﮐﻨﺘﺮول ِ ﺧﻨﺪه ام داﺷﺖ وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﮐﻨﺘﺮول ام‬

‫؟ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺒﻠﺒﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدم‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ‬
‫ﺗﺎر ﻣﻮﯾﺖ ﮐﻢ‬
‫ﭼﺮا ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ را ﻣﯿﮑﻨﯽ ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﯾﮏ ِ‬ ‫_‬

‫ﺷﻮد ‪ ،‬ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﻣﺖ ﺗﻤﺎم‬

‫!‬

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﻢ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻮﺳﻂ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﭘﻮره اﺳﺖ ﯾﺎ ﮐﻢ ﺷﺪه‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬

‫ﻧﯽ ﮐﻢ ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬در ﻓﺮاق ِ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ!‬ ‫_‬
‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ‪ ،‬رواﻧﯽ ﻫﺮ وﻗﺖ از ﮐﻨﺘﺮول ﺧﺎرج‬
‫ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯿﮑﻨﺪ‬
‫اﺧﻄﺎر ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫زﯾﺪ ‪ ،‬ﺑﺨﺪا دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﺑﺰﻧﯽ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺖ را‬ ‫_‬

‫ﺣﯿﻒ ای ﻣﻮﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮی ﻟﻨﮕﺪراز!‬

‫ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ ‪ِ ،‬‬
‫ﻼ اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ دﺳﺖ ﺗﻮ!‬ ‫ﭼﺸﻤﻤﻢ ﺧﺎﻧﻤﻤﻤﻢ ‪ ،‬اﺻ ً‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ روی ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ!‬

‫ِ‬
‫ﺧﻮ ﺳﯿﺲ ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ‪،‬ﺟﺎﯾﻤﻪ ﺗﻨﮓ ﮐﺮدی!‬ ‫_‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ﻫﻤﯽ اﺳﺖ دق ﺷﺪﻧﺖ!؟ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎن ِ‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫_‬

‫راﺣﺖ ﺑﮑﺸﻢ‬

‫ﻣﯿﮕﻢ ﺟﺎﯾﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺗﻮﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎا ‪ ،‬ﻫﺎ دق ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ‬‫_‬

‫ﺣﺎاﻻ ﻧﯿﺴﺘﻢ ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﯽ داﮐﺘﺮه ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ دل ات‬

‫دﯾﮕﻪ!‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪ اﻧﺪازه ﯾﮏ ﻗﺮن ﭘﺸﺘﺶ دق ﺷﺪم وﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﯾﮑﯽ داﺧﻞ ﺑﯿﺎﯾﻪ و اﺑﺮوی ﻫﺮدوﯾﻤﺎن ﺑﺮه!‬
‫ﺣﺮف ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ اﻣﺪ زﯾﺪ ﻫﻤﻪ را‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ِ‬
‫ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ!‬

‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﻗﻬﺮ ﮐﺮد!‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﯿﺰ از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ و‬
‫درﺳﺖ ﺷﺪ ﺟﺎﯾﺖ ازاد ﺷﺪ! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﺨﺖ را ﺑﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ اﺣﺎﻃﻪ‬

‫ﮐﺮدم!‬
‫ﺑﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯿﯿﯿﯿﯽ ﺟﺎﯾﻢ ازاد ﺷﺪ! در ﺿﻤﻦ ﺑﺎﯾﺪ وزن و‬ ‫_‬

‫ای ﻋﻀﻠﻪ ﻫﺎی ورزﺷﯽ ات ام ﺑﺎﯾﺪ اب ﮐﻨﯽ!‬

‫ان وﻗﺖ ﭼﺮا ؟‬ ‫_‬
 ‫ﭼﻮن ﺟﺎی زﯾﺎدی را ﻣﯿﮕﯿﺮی ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را‬
‫ﺷﺪن ِ ﺣﺎل اش ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯿﺎوردم‬
‫!‬

‫زﯾﺪ ﭼﻮﮐﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﮐﻨﺎرم اﻣﺪ! ﻃﻔﻼﻧﻪ و ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ!‬

‫در ﺣﻘﻢ زﯾﺎد ﻇﺎﻟﻢ اﺳﺘﯽ ﺑﺪرﻧﮕﮏ! ﻣﺠﺒﻮر ﺳﺮ ات اﻣﺒﺎق‬ ‫_‬

‫‪.‬‬ ‫ﺑﯿﺎرم‬
‫ﺑﺎﻟﺸﺖ را ﺳﻮﯾﺶ ﭘﺮت ﻣﯿﮑﻨﻢ! و ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﮐﯽ را ﺑﺪرﻧﮓ ﮔﻔﺘﯽ ؟؟ ﺳﺮی ﮐﯽ اﻣﺒﺎق ﻣﯿﺎری ﻫﺎاان؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد!‬

‫ﻫﻠﻮوووو زﯾﺪ ﺧﺎن ِ دﯾﻮاﻧﻪ! ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﺧﺒﺮ داری ﻫﻤﯽ‬ ‫_‬

‫ﺑﺪرﻧﮕﮏ ‪ ،‬ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ‪ ،‬اﺑﺮو ﮐﻤﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ِ زﯾﺒﺎ ‪ ،‬ﻟﺐ ﻫﺎی ﻏﻨﭽﻪ‬
‫ِ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺮ ﺳﻔﯿﺪ‬
‫ِ‬ ‫ای ‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽ ﮔﮏ ﻗﻨﺪول ‪ ،‬ﺳﻤﻨﺪول و ﺑﻼﺧﺮه‬
‫ﭼﻘﺪر ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر دارد ﻫﻮووم؟؟‬
‫و در ﺿﻤﻦ ﻫﻢ ﺧﻮدﺗﻪ و ﻫﻢ او اﻣﺒﺎﻗﻢ را دَ ر ﻣﯿﺘﻢ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺪرﻧﮓ!‬
‫ِ‬

‫ﺮد ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و‬
‫ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم و او اﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ! َﻣ ِ‬
‫ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻣﯿﺸﺪم‬

‫اه ﮔُﻞ ﺳﻔﯿﺪم ﭼﻘﺪر ﻣﻐﺮور ﺷﺪه! ﺑﻠﯽ ﻣﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ِ زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫_‬

‫ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺴﺘﻢ! ﻧﺎﺣﻖ ﺧﻮ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ!‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪم و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫!‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮد‬
‫ﺮد ﺷﮑﺴﺘﻪ ِ‬ ‫وای ﻣﻪ ﺑﻪ ﻓﺪای َﻣ ِ‬ ‫_‬

‫ﺧﺪا ﻧﮑﻨﺪ د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮره! ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﮕﻮ ﺣﺎﻟﻢ را‬ ‫_‬

‫دﮔﺮﮔﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ!‬
 ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫زﯾﺪ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﺷﺶ ﺷﺐ و روز ﺧﻮاﺑﯿﺪم ؟‬ ‫_‬

‫ﺻﻮرت زﯾﺪ ﭘﮋﻣﺮده ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ِ‬
‫ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﻏﻢ اش را ﺑﯿﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺳﺮش را اﻫﺴﺘﻪ ﺗﮑﺎن داد!‬

‫ﺑﻠﯽ ‪،‬‬
‫_‬

‫ﺑﺎز ﭼﯿﺸﺪ!‬ ‫_‬

‫ﭼﯽ ﭼﯿﺸﺪ!‬ ‫_‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮاﺑﯿﺪم ؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ‬

‫داﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺮای ﺑﯿﺪار ﺷﺪن دﻟﯿﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ!‬ ‫_‬

‫وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﺑﺮای ﺑﯿﺪار ﺷﺪن دﻟﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﯽ!ﺣﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ‬

‫دﯾﺸﺐ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺘﮕﺎه را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻨﺪ و اﻋﻀﺎی ﺑﺪﻧﺖ‪....‬‬

‫وﻗﺘﯽ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪ ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﺶ دو رﮔﻪ ﺷﺪ و ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟؟ﭼﯽ دﻟﯿﻞ ِ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺑﻮدن ِ ﺧﻮدش ﺑﻮده‬

‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ!‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﻧﮑﺮدم و‬
‫زﯾﺪ را ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ!‬

‫ﻗﻬﺮ ﮐُﻨﺎن ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫داﮐﺘﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﮔﻔﺘﻪ ‪،‬اﮔﺮ ﺑﯿﺪار ﺷﺪﻧﻢ‬ ‫_‬

‫واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮاب ﻧﻤﯿﺮﻓﺘﻢ!‬
‫ﺧﻮاب ﻣﯿﺪﯾﺪم او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﮑﺮر!‬
‫ِ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﭼﯽ‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﺷﺶ ﺷﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاب را داﯾﻢ‬
‫ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫‪.‬‬
 ‫زﯾﺪ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ و ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ‪،‬اداﻣﻪ دادم‬

‫ﮐﻮﺷﺶ اﻣﺪن ﭘﯿﺶ ﺗﻮ را ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ‬

‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ﺗﻮ را ﻣﯿﺪﯾﺪم ‪،‬‬ ‫_‬

‫زﻧﺠﯿﺮی در دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯿﺸﺪ!‬

‫ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪم ‪ ،‬ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎر اﺧﺮ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ِ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺪوم!‬
‫ِ‬ ‫ﺷﺪ زﻧﺠﯿﺮ ﺑﺸﮑﻨﺪ و‬

‫زﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ!‬

‫زﯾﺪ اﯾﻨﻘﺴﻢ ﭘﮋﻣﺮده ﻧﺒﺎش دﯾﮕﻪ ‪ ،‬ﺑﯿﺒﯽ ﺟﻮر ﺗﯿﺎر اﺳﺘﻢ ﺑﺘﻪ‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻧﺪان‬
‫ِ‬ ‫ای ﺑﺪ را ﺑﻼ ﻧﻤﯿﺰﻧﺪ! و در ﺿﻤﻦ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ را‬
‫ﻫﺎﯾﺖ ﺳﻔﯿﺪ ﻧﮑﺮدم ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺮم ﻗﻮل اﺳﺖ‬
‫‪...‬‬

‫ﺮد ﻣﻦ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ روی ﻟﺐ ﻫﺎی َﻣ ِ‬
‫ِ‬
‫ﻗﻮل اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺨﺶ و اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫!******‬‫ﻗﻮل ِ ﻗﻮل اﺳﺖ‬ ‫_‬

‫‪،‬اﻇﻬﺎر‬
‫ِ‬ ‫اﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﻞ‬ ‫ُ‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﮔ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺧﺎﻟﻪ ‪ ،‬اﺳﻤﺎ و ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ‬
‫!‬ ‫ﺧﻮﺷﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ ،‬و ﺷﻔﺎی ﮐﺎﻣﻠﻪ را ﺑﺮاﯾﻢ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪا رﻓﺘﻨﺪ!‬ ‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ و‬
‫‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﮐﺎر داﺷﺖ‬ ‫زﯾﺪ ام ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺑﻪ ﺳﺮ اﻣﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻮا روی ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻮد!‬
‫ﻣﺼﺮوف ﻣﺠﻠﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻏﺮق در ﺣﻞ ﮐﺮدن ﻣﻌﻤﺎ‬ ‫ِ‬ ‫ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻮدم ﮐﻪ دروازه ﺑﺎز ﺷﺪ!‬
‫ﺳﻤﺖ در ﻣﯿﮕﺮم ﺑﺎ دﯾﺪن ِ زﯾﺪ ﺑﺎ اﻧﺒﻮه ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ و‬ ‫ِ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را‬
‫‪.‬‬ ‫ﮔُﻞ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺑﺮای ﻇﺎﻫﺮش ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺧﻮد رﺳﯿﺪه ﺑﻮد!‬
‫رﯾﺶ اش را ﮐﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﺨﻦ ﻗﺎق ﻧﻘﺮه ای را ﺑﺮ ﺗﻦ‬
 ‫داﺷﺖ!‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﻤﺘﻢ اﻣﺪ!‬
‫د ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮر ﻣﯽ ﺳﻨﮕﻪ ده! ؟‬ ‫_‬

‫ﺑﺪ ﺑﺪ ﻃﺮﻓﺶ دﯾﺪم!‬

‫زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﺮا اﯾﺘﻮ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺑﺎز ﭼﯿﺸﺪه!‬ ‫_‬

‫دوﻣﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ات اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ‬‫ً‬ ‫اوﻻً ﮐﺠﺎ ﮔﻢ ﺑﻮدی؟؟‬ ‫_‬

‫ﺧﻮد رﺳﯿﺪی! ؟‬
‫زﯾﺪ ارام ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﺎﻧﻤﻢ‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫دوﻣﺎ‬ ‫اوﻻً ﮐﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮای دﻟ َﺒﺮم ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدم!‬ ‫_‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮد رﺳﯿﺪم ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ؟؟‬

‫اوﻟﯽ را ﺧﻮب ﮐﺮدی ‪ ،‬ﺑﯿﺨﯽ دﻟﻤﻪ ای ﻫﻮا و ﻏﺬای ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ‬ ‫_‬

‫زده ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﭼﺎﺷﺖ اش ﻏﺬای ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ را ﺧﻮرده‬ ‫)‬

‫ﺑﻮدم!‬
‫(‬

‫ُ‬
‫دوﻣﺎ وای ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﮔﺮ ﯾﮑﯿﺸﺎن ﺳﻮﯾﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ!‬ ‫و‬

‫ﺧﻨﺪه ای زﯾﺪ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻨﺎه ﻣﻪ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻨﺪ!‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ ﺣﺎﻟﯽ ِ‬ ‫_‬

‫ﺗﻮ را ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮده ﯾﻮﺳﻒ ﺟﻮر ﮐﻨﯽ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ‬ ‫_‬

‫اﯾﻦ ﻣﻮﻫﺎی ﺟﻨﮕﻞ ﺷﺪه اﯾﻨﺠﻪ اﻓﺘﯿﺪﯾﻢ؟‬

‫زﯾﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﺣﺮف زده ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ!‬
‫ﻫﻮی ﺳﺮی ﻣﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪی؟؟‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻧﻪ ﺗﮑﺎن داد!‬

‫!‬ ‫ﻧﻪ ﺧﺪا ﻧﮑﻨﺪ‬ ‫_‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﯿﺎر ﭼﯽ اوردی؟راﺳﺘﯽ ﮐَﮑَﻮ ﺧﻮ ﯾﺎدت‬ ‫_‬

‫ﻧﺮﻓﺘﻪ؟‬
‫زﯾﺪ ﺳﻤﺘﻢ اﻣﺪ و ﮔﻞ ﻫﺎ را ﺳﻮﯾﻢ ﮔﺮﻓﺖ ‪،‬ﮔﻞ ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ!‬
 ‫ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮔُﻞ ِ ﺧﻮدم!‬
‫ِ‬ ‫ای ﻫﻢ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﮔﻠﻬﺎ را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮﯾﯿﺪم ﺷﺎن!‬

‫ﻣﻨﻨﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﻣﯽ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﭼﻨﺎن زﯾﺒﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ ﺟﻬﺎﻧﻢ را ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫ِ‬ ‫_‬

‫‪......‬‬ ‫ﺑﺨﻨﺪ و ﺑﻬﺎر زﻧﺪﮔﯿﻢ را اﺑﺪی ﺑﺴﺎز‬

‫ﭼﺸﻤﻤﻤﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﯾﺖ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪم!‬
‫ﮔﻠﻬﺎ را ﮐﻨﺎرم ﻣﯿﮕﺬارم و ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎ را از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮم!‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﯾﮏ ﻃﻔﻞ ﺧﺮﯾﺪه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻪ‬
‫از ﭼﭙﺲ ‪ُ ،‬ﭘﻔﮏ ‪ ،‬ﻻﻟﯽ ﭘﺎپ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﺟﻖ و ﮐﮑﻮ را ﺑﺮاﯾﻢ‬
‫ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ اﻧﻮاعِ ﺟﻮس و ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻫﺎ!‬
‫!‬ ‫اخ ﺟﺎاان ﺻﺪﻗﻪ ای ﻫﻤﺴﺮم ﺷﻮم‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺑﻪ ﻓﺪاﯾﺖ!‬ ‫_‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺤﻄﯽ زده ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ِ ﺧﻮردن ﻣﯿﺸﻢ‬ ‫ِ‬

‫ﺟﺎن ِ ﻣﻦ ﮐﻤﯽ اﻫﺴﺘﻪ ‪،‬وﻻ ﻫﻤﺶ از ﺧﻮدت اﺳﺖ!‬ ‫_‬

‫!‬ ‫دﺳﺖ از ﺧﻮردن ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯿﺘﻢ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﯿﺎزو ﺳﯿﺮ ﺷﺪم!‬ ‫_‬

‫ﺟﺎﯾﺖ ﺧﻮ درد ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ؟‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﻓﮑﺮ ازار دادﻧﺶ در ﻣﻐﺰم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﮐﺮد‬ ‫ِ‬
‫ﻧﺨﯿﺮ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻮ ﮔﺮوپ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻦ ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﺮو!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ؟؟؟ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺑﯽ؟ﭘﺲ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راه را‬ ‫_‬

‫ﺑﺮای ﮐﯽ اﻣﺪم؟؟‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻨﺪازم و ﻣﻀﺮاﻧﻪ ﻣﯿﮕﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻪ ﭼﯽ؟ﺑﯿﺎزو ﺑﺨﺎﻃﺮ ای ﻧﺮس ﻫﺎ اﻣﺪی ﻓﻘﻂ ﻣﻪ ﻧﻤﯽ‬ ‫_‬
 ‫ﺷﻨﺎﺳﻤﺖ!‬
‫ﯾﻐﻤﺎ اﻋﺼﺎﺑﻤﻪ ﺧﺮاب ﻧﮑﻮ ادم واری ﺑﺸﯿﻦ ﮔﭗ ﺑﺰن ﻫﻤﺮاﯾﻢ‬ ‫_‬

‫وﻻ دق ﺷﺪﯾﻢ ﭘﺸﺖ ات!‬

‫ای ﺟﺎن اﯾﻨﻘﺪر ﻣﻈﻠﻮم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ از ازار دادن اش ﻣﻨﺼﺮف‬

‫ﺷﺪم!‬
‫ﺧﻮﺳﯿﺲ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮده ﻃﻔﻞ ﻃﻔﻞ ﻧﮑﻮ!‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ﺧﻨﺪه اش ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ ‪ ،‬ﮔُﻠﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﺎی ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺮض ﺑﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﺧﻨﺪه ام را ﻗﻮرت دادم و ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻧﺨﯿﺮ ‪ ،‬ﺟﺎﯾﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ!‬ ‫_‬

‫ﺑﺨﺪا د ﻫﻤﻮ ﮐﻨﺠﮑﺶ ﺧﻮده ﺟﺎی ﻣﯿﮑﻨﻢ! ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ‬ ‫_‬

‫!‬‫دﻗﯿﻘﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻨﺪه ام دﯾﮕﻪ ﻗﺎﺑﻞ ِ ﮐﻨﺘﺮول ﻧﺒﻮد!‬
‫!‬‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮ ﺻﺤﯿﺢ ﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ‬ ‫_‬

‫زﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اﻣﺪ‬

‫در ﯾﮏ ﮐﻨﺞ ﺟﻢ ﻣﯿﺸﻢ و ﺟﺎی را ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫!‬

‫زﯾﺪ روی ﺗﺨﺖ ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫دﺳﺖ ﮐﻪ د او ﭼﻮﮐﯽ ﺷﯿﺸﺘﻢ ﺑﯿﺨﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‬ ‫ِ‬ ‫از‬
‫_‬

‫ﮐﺎش ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ!‬ ‫_‬

‫ﻧﯽ دﯾﮕﻪ اﯾﻨﻘﺪر ام ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﻫﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺮﯾﺖ ﻧﺸﺎن ﺑﺘﻢ!‬

‫ﻋﮑﺲ را در ﭘﯿﺶ‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﯿﻠﯿﻔﻮﻧﺶ را ﻣﯿﮑﺸﺪ و‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ را ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻋﮑﺲ را دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ‬
‫ﯾﮏ ﺟﺎی ﻗﺼﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺪ ای‬
‫_‬

‫ﻗﺼﺮ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻦ و ﺗﻮ! ان ﺷﺎءا ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﺟﺸﻦ ِ‬ ‫ِ‬ ‫_‬

 ‫ﻋﺮوﺳﻲ را در ﭘﯿﺶ دارﯾﻢ!‬
‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬ ‫_‬

‫!****‬ ‫ﻧﻪ ﭼﺮا ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻨﻢ! ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫_‬

‫دم ﺻﺒﺢ ﺣﺮف زدﯾﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ‪ ،‬ﺻﺒﺢ وﻗﺖ زﯾﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺎ ِ‬
‫داﮐﺘﺮ ﺣﺮف زد و ﻣﺮﺧﺼﯽ ام را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﯾﮏ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺖ و در اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ‬
‫ﺟﺎﻟﺐ رخ داد‬
‫ﻼ ﺧﺎﻟﻪ و ﺣﺴﻨﺎت ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت ام اﻣﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری‬ ‫ﻣﺜ ً‬
‫ﮐﺮدن ِ ﺣﺴﻨﺎت ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد!‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺎﻟﯽ از ﻏﯿﺮﺗﯽ ﺷﺪن ِ زﯾﺪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ او ﻫﻢ در‬
‫‪.‬‬‫ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﻣﻦ ﺣﻞ ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻻﻻﯾﻢ ﭼﯿﺰی‬

‫ِ‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﻟﻨﮕﺪراز در‬
‫ﺑﮕﻮﯾﺪ!‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎر ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﯽ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫زﯾﺪ ﮔﺎه ﺑﯿﮕﺎه ازارم ﻣﯿﺪاد و ﺧﻮدش ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ‪ ،‬ﻣﺜﻠﯽ ﻣﻮش‬
‫و ﭘﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‬
‫‪.....‬‬

‫ﺑﻼﺧﺮه ﺑﺮای ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﻣﺤﻔﻞ ِ ﮐﻮﭼﮏ و ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ!‬
‫ﻣﺤﻔﻞ ﻋﺮوﺳﯽ ﻫﺮدوی ﻣﺎ در ﯾﮏ روز ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪ‬
‫ﺟﻔﺖ زﯾﺒﺎ و ﺑﺮازﻧﺪه ای ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫****‬ ‫ِ‬ ‫اﻟﺤﻖ ﮐﻪ‬

‫روز ﻋﺮوﺳﯽ ﯾﻪ ﯾﮏ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﺎ رﺳﯿﺪ ‪،‬ﺑﻠﯽ ﻓﺮدا‬

‫ﺑﻼﺧﺮه ِ‬
‫روز ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺪون ﺗﺨﻠﺺ اﺳﺖ!‬
‫اﺧﺮﯾﻦ ِ‬
‫ﺗﺨﻠﺺ زﯾﺪ را در ﻣﺤﻀﺮ ﻋﺎم ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﯿﮕﯿﺮم‬
‫ِ‬ ‫ﻓﺮدا‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ‪ ،‬زﯾﺪ ﻏﻀﻨﻔﺮی!‬ ‫_‬
 ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺧﻮاب از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻓﺮار ﮐﺮد ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫!‬ ‫وارد دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﻮاب ﺷﺪم‬‫ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ِ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ اذان ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ‪ ،‬وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮای ﺧﺎﻟﻘﻢ‬

‫ﺳﺠﺪه ﮔﺬاﺷﺘﻢ! ﺳﺠﺪه ای ﺷﮑﺮ‬
‫‪...‬‬

‫ﺣﺴﻨﺎت و اﺳﻤﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ اﻣﺪﻧﺪ ‪ ،‬و ﻫﺮ ﺳﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﺧﻮده‬

‫ﺳﻤﺖ اراﯾﺸﮕﺎه رﻓﺘﯿﻢ!‬‫ِ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻫﺎی دﺧﺘﺮاﻧﻪ‬
‫‪.‬‬‫ﮐﺎر اراﯾﺸﮕﺮ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ِ‬
‫اول ﺣﺴﻨﺎت را اﻣﺎده ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﺧﯿﻨﻪ!‬‫ﻟﺒﺎس ِ‬‫وای ﮐﻪ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ﺑﺎ اﯾﻦ ِ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺷﺪی ﻣﺎﺷﺎا !‬ ‫_‬

‫ﺣﺴﻨﺎت ﭘﺮ ﻋﺸﻮه ﺧﻨﺪﯾﺪ و ارام ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﻋﺰﯾﺰم ﻟﻄﻒ داری!‬ ‫_‬

‫او را ﺧﻮ ﺑﯿﺎزو دارم وﻟﯽ ﺧﻮدت ام ﻣﻘﺒﻮل ﺷﺪی!‬ ‫_‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﺣﺴﻨﺎت و اﺳﻤﺎ ﻫﺮدو ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ!‬

‫ﺗﺎﮐﯿﺪ‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺎﻟﯽ ﻧﻮﺑﺖ اراﯾﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺮای اراﯾﺸﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﻇﺮﯾﻒ و ﺳﺎده ﺑﻮدن ﮐﺮدم! از اراﯾﺶ ﻏﻠﯿﻆ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اﻣﺪ!‬
‫در ﭼﻮﮐﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺗﺎ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮردم ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﺟﺎزه‬
‫!‬ ‫ای ﺗﮑﺎن ﺧﻮردن را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬
‫ﺑﻼﺧﺮه ﮐﺎرش ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﻮد و اﺟﺎزه ای ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن را ﻣﯿﺪﻫﺪ‬
‫ﮐﺎر اﺳﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‬
‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ِ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اﺳﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﺪﺗﺮ از ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫اراﯾﺶ دﺧﺘﺮاﻧﻪ را ﺑﺮ ﺻﻮرت داﺷﺖ ‪ ،‬ﭼﯿﺰی از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻢ‬
‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ روی ﺻﻮرﺗﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺗﺤﺴﯿﻦ ِ اراﯾﺸﮕﺮ ‪ ،‬ﺣﺴﻨﺎت و اﺳﻤﺎ‬
 ‫اورد!‬

‫اراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻇﺮﯾﻒ و ﺑﻪ‬

‫ِ‬ ‫اراﯾﺸﮕﺮ ﮐﺎرش را درﺳﺖ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد‬
‫ﺳﻠﯿﻘﻪ ای ﺧﻮدم ﺑﺮاﯾﻢ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد!‬
‫اﺳﻤﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻬﺘﺎب زﯾﺒﺎ ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﻧﺸﯿﻦ‬
‫ِ‬ ‫وای ﮐﻪ ﻫﺮدو ﯾﻨﮕﻪ ام‬ ‫_‬

‫!‬ ‫ﻣﺎﺷﺎء‬
‫ﺣﺴﻨﺎت اﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺮم ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﺧﻮدﺗﻢ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪی ﻋﺰﯾﺰم!‬ ‫_‬

‫وای ﺗﺸﮑﺮی و زﯾﺒﺎﯾﯽ را ﺑﺎﻧﯿﻦ ﺑﻪ رﺿﻮان و زﯾﺪ زﻧﮓ‬ ‫_‬

‫ﺑﺰﻧﯿﻦ ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﮐﺎر ﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ!‬

‫****‬‫اﺳﻤﺎ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺘﻪ و ﺑﻪ زﯾﺪ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﺗﺎن‬
‫ِ‬ ‫اﯾﻨﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ! ﺷﻤﺎ ﺷﺎل ﻫﺎی ﺗﺎن را روی‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﻦ!‬
‫ﻃﻮری ﮐﻪ اﺳﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺎل ﻫﺎﯾﻤﺎن را روی ﺻﻮرت‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ زﯾﺪ و رﺿﻮان ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﻢ!‬
‫ِ‬ ‫ﻫﺎﯾﻤﺎن ﻣﯽ اﻧﺪازﯾﻢ و‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺪای ﺗﯿﻠﯿﻔﻮن ِ اﺳﻤﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻮد‬
‫ﺑﻠﯽ ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻻﻻ اﯾﻨﻪ ﺑﺮاﻣﺪﯾﻢ!‬ ‫_‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﻪ‬
‫ﻫﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﮐﻪ اﻣﺪﻧﺪ! ﯾﻐﻤﺎ ﺗﻮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش اول ﺣﺴﻨﺎت را‬ ‫_‬

‫ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺒﺮم ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻫﻤﺮاه رﺿﻮان اﻣﺪه ‪ ،‬ﻧﺎﺣﻖ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ!‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺮو‬ ‫_‬

‫اﺳﻤﺎ ﺣﺴﻨﺎت را ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد و از دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد‬
‫ﺑﯿﺎ ﯾﻨﮕﻪ ﺟﺎن‬ ‫_‬
 ‫اﻫﺴﺘﻪ اﻫﺴﺘﻪ و ﻫﻤﻘﺪم ﺑﺎ اﺳﻤﺎ از اراﯾﺸﮕﺎه ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺸﻢ‪،‬‬
‫ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺎل زﯾﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ِ دﯾﺪ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫اﻓﺘﺎب ﻣﺠﻠﺲ‬
‫ِ‬ ‫وﻟﯽ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﻣﺸﺐ ام ﻣﺜﻠﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد!‬
‫ﺳﺖ ﻋﻘﺐ‬ ‫زﯾﺪ دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﻪ و اﺳﻤﺎ ﻫﺮدوﯾﻤﺎ در ِ‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮش ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ!‬
‫اﻫﻨﮓ ﻣﻼﯾﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﮐﺮدن ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﻮﺗﺮ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻫﻮﺗﻞ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ!‬
‫اﺳﻤﺎ زودﺗﺮ از ﻣﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﻮد و ﻣﯿﺮود‬
‫ﻫﯽ ای اﺳﻤﺎ ﮐﺠﺎ رﻓﺖ ‪ ،‬ﻣﻪ را ﺣﺎﻟﯽ ﮐﯽ ﺑﺒﺮد!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫!‬ ‫ﻫﻬﻬﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺒﺮم ات دﻟ َﺒﺮم‬ ‫_‬

‫از ﺷﺮم ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮخ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ و دروازه را‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮد!‬
‫دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و در ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪن از ﻣﻮﺗﺮ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد!‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ِ ﻣﺎ اﻣﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫دﺳﺖ زﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻮﺗﻞ وارد ﺷﺪﯾﻢ و ﯾﮑﯽ راﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ِ‬ ‫دﺳﺖ در‬
‫ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ!‬
‫ﻣﺤﺾ داﺧﻞ ﺷﺪن ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ رﺿﻮان و ﺣﺴﻨﺎت اﻓﺘﺎد!‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺣﺴﻨﺎت ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و رﺿﻮان ﺣﺮف ﻣﯿﺰد!‬
‫زﯾﺪ ﺑﯿﺒﯿﻦ ﭼﻄﻮر ﺧﻮﺑﯿﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﻦ ﻣﺎﺷﺎء !‬ ‫_‬

‫ﺑﻠﯽ ﮔُﻞ ِ ﻣﻦ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻟﻄﻒ ﮐﻦ و ُرخ ﺑﻨﻤﺎ!‬ ‫_‬

‫ﺻﺪای رﺿﻮان ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎی ﻫﺮدوﯾﻤﺎن را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد!‬

‫ﺑﻪ ﺑﻪ ﯾﻮﺳﻒ و زﻟﯿﺨﺎ رﺳﯿﺪﻧﺪ!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اﻣﺪ و زﯾﺪ را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ!‬‫ِ‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ِ ﺣﺮﻓﺶ‬

‫ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﻻﻻﯾﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﻐﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ!‬ ‫_‬
‫ﭘﯿﺶ ﺣﺴﻨﺎت ﻣﻪ را ام‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ رﺿﻮان ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮو ِ‬ ‫_‬

‫ﺑﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ای ﺧﺎﻧﻤﻢ ﻣﺸﺮف ﺷﻮم‬

‫رﺿﻮان ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺎ را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬

‫زﯾﺪ ﺑﺪ اﺳﺖ وﻻ ﭼﯽ ﮐﺎرش داﺷﺘﯽ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻮ ﺗﺸﮑﺮی ام‬ ‫_‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪﯾﻢ‬
‫ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ روز ﭼﻘﺪر ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫_‬

‫ﺷﻤﺎری ﮐﺮدم!‬
‫ﺳﻤﺖ ﺷﺎﻟﻢ دراز ﻣﯿﺸﻮد و ﺷﺎل را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻫﺪاﯾﺖ‬ ‫ِ‬ ‫دﺳﺘﺎﻧﺶ‬
‫ﻣﯿﺪﻫﺪ!‬
‫ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ را وﺻﻒ ﮐﻨﻢ زﯾﺪ از دﯾﺪن ِ ﻣﻦ و ﻣﻦ از‬
‫دﯾﺪن ِ زﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪم!‬
‫ﻟﺒﺎس اﻓﻐﺎﻧﯽ و ُﻟﻨﮕﯽ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﻻ ﻣﺬﻫﺐ ﺑﺎ اﯾﻦ ِ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ!‬
‫ِ‬ ‫ً‬
‫دﻗﻴﻘﺎ‬
‫زﯾﺪ ﮐﻠﻤﻪ وار ﮔﻔﺖ!‬
‫ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎءا دﻟ َﺒﺮم ‪ ،‬ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎءا !‬ ‫_‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯿﺒﻨﺪه!‬

‫***‬‫ﻫﻬﻬﻬﻪ ﻫﻤﯽ ﺷﺮﻣﯿﺪن ات را دوﺳﺖ دارم!‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺣﺴﻨﺎت و رﺿﻮان ﻣﯿﺮود!‬ ‫ِ‬ ‫دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬

‫اﻣﺸﺐ ﻫﺮ دو ﺑﺮادر ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺷﺪﻧﺪ وای ﺑﻪ ﺣﺎل ِ دﺧﺘﺮان‬
‫ﻣﺠﻠﺲ!‬

‫ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﮕﻢ‬

‫ﻫﻮی ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ ﭼﻄﻮر ﻧﻮر ﮐﺸﯿﺪی!‬ ‫_‬

‫ﻫﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ﺧﻮدت ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺎ ﻓﻘﯿﺮان ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ‬ ‫_‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ!‬
‫او ﺧﻮ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺗﻮ ام ﺑﺪک ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻻﻻ ﺟﺎن!‬ ‫_‬

‫ﭼﻬﺎر ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ وارد ﺷﺪن ِ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﻫﺮ‬
 ‫ﺟﺎن و اﺳﻤﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‬
‫******‬

‫وارد ﺻﺎﻟﻮن ﻣﯿﺸﯿﻢ‬

‫ﺑﻌﺪا ﻣﻪ و زﯾﺪ ِ‬ ‫ً‬ ‫اول ﺣﺴﻨﺎت و رﺿﻮان‬
‫ﺻﺪای ﭼﮏ ﭼﮏ ﻫﻤﻪ ﺻﺎﻟﻮن را ُﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ!‬
‫ﮔﻮﯾﺎ ﻋﻤﻪ و ﻣﺮﯾﻢ ﻧﺎﻣﺪﻧﺪ‬
‫‪.......‬‬

‫ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ‬
‫ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ اﺧﺮ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﭘﻮﺷﯿﺪن ِ ِ‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﻣﻪ و ﺣﺴﻨﺎت در ﭘﻮﺷﯿﺪن ِ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻤﺎن ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﮐﻤﮏ‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ!‬
‫ﻟﺒﺎس ﺗﺮﮐﯽ ﺳﺎده!‬
‫ﻟﺒﺎس ﺣﺴﻨﺎت ﺳﺎده ﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬ﯾﮏ ِ‬ ‫ِ‬
‫ﺻﺪای زﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﯾﻐﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﻢ!‬
‫_‬

‫ﺑﻠﯽ!‬
‫_‬

‫رﺿﻮان و زﯾﺪ ﻫﺮدوﯾﺸﺎن ﯾﮑﺠﺎی داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫ﺳﯿﺎﺳﻮﺧﺘﻪ ﺳﻮی ﺣﺴﻨﺎت ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ وﻟﯽ زﯾﺪ در ﺟﺎﯾﺶ‬
‫ﻗﻔﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺳﻮﯾﻢ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﻮق ِ دﻟﮑﺶ ﮔﻔﺖ‬

‫ِ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ‬

‫در وﺻﻒ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮔﻮﯾﻢ ؟‬ ‫________‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد ﺟﺎﻧﻲ و ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫‪******......‬‬

‫!‬ ‫ﺑﺎر دوم ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺤﻔﻞ ِ ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻧﮑﺎح ﺑﻪ ِ‬
‫دﺳﺖ ﮐﻼﻧﻬﺎ از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﯿﺪن ِ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد!‬
‫ﭘﺪر وﮐﯿﻞ ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﮐﺎﮐﺎ رﺣﯿﻢ ﺷﺪ!‬‫ِ‬
‫ً‬
‫واﻗﻌﺎ ﻣﺮدی ِ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ وی ﻧﺪﯾﺪم‪.‬‬
‫‪..‬‬

‫ﮐﺮدن‬ ‫دود‬ ‫از‬ ‫ً‬

‫ﺑﻌﺪا‬ ‫ﺑﻼﺧﺮه ﺳﻮی ﻋﻤﺎرت ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‪،‬‬
‫ِ‬
 ‫اﺳﭙﻨﺪ ﻫﺮ ﮐﺲ راﻫﯽ اﻃﺎق ﺧﻮدش ﺷﺪ!‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻟﺤﻈﻪ ای‬‫زﯾﺪ دﺳﺘﻢ را در ِ‬
‫رﻫﺎﯾﺶ ﻧﻤﯿﮑﺮد!‬
‫ﻣﯿﺴﺮود!‬
‫*****‬ ‫اﺷﻌﺎر زﯾﺒﺎ را ﺑﺮاﯾﻢ َ‬
‫ِ‬ ‫در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت‬

‫دروازه را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻫﺮدوﯾﻤﺎن داﺧﻞ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ!‬

‫وای ﺧﺪا اﯾﻦ اﻃﺎق ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻃﺎق را ﮔُﻞ‬
‫ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻮی ﺧﻮش اﯾﻨﺪش در ﻓﻀﺎی‬
‫اﻃﺎق ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺧﻨﺪه ﮐُﻨﺎن ﻣﯿﮕﻪ‬

‫زﯾﺪ ِ‬
‫ﺑﻼﺧﺮه ﺗﻤﺎم ﺷﺪ اه ﮐﻪ راﺣﺖ ﺷﺪم‬ ‫_‬

‫ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺖ ﻣﯿﺮود!‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﺶ دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﮕﯿﺮد و‬

‫ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫!‬
‫ﻫﺮدوی ﻣﺎ ِ‬
‫اﯾﻨﺒﺎر زﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺒﻮﺳﺪ و ﻣﻦ در ﻋﻮﺿﺶ روی‬
‫دﺳﺘﺎن ِ ﻣﺮداﻧﻪ اش ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯿﮑﺎرم!‬
‫زﯾﺪ ﺳﺮش را در اﻏﻮﺷﻢ ﻣﯿﮕﺬارد و ﺑﺎ ﺻﺪای دﻟﻨﻮازش اداﻣﻪ‬
‫ﻣﯿﺘﻪ!‬
‫ﮔُﻞ ِ ﺳﻔﯿﺪم ‪ ،‬ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ﻫﺰار ﺳﺎل ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم!‬ ‫_‬

‫اﯾﻦ راه ﭼﻘﺪر ﻣﺸﻘﺖ و درد داﺷﺖ!وﻟﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ اش ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫از درد اش اﺳﺖ!‬
‫دﻟ َﺒ َﺮم ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ﻫﺰار ﺳﺎل در اﻏﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‬
‫و ﺗﻮ ﺑﺮاﯾﻢ داﺳﺘﺎن ﻗﺼﻪ ﮐﻨﯽ!‬

‫دﺳﺘﻢ را در ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻓﺮو ﻣﯿﺒﺮم!‬

‫ﭘﺲ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ!‬ ‫_‬

‫ﻤﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ داﺳﺘﺎن ﺑﮕﻮ ﺗﺎ اﺧﺮ ﻋﻤﺮ از ﺷﻨﯿﺪن اش‬

‫ﻋُ ِ‬ ‫_‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ‬
‫!‬
 ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯿﺒﻮﺳﻢ!‬
‫ﻣﻐﺮور ﻣﻦ!‬
‫ِ‬ ‫ﭘﺲ ﮔﻮش ﮐُﻦ َﻣ ِ‬
‫ﺮد‬ ‫_‬

‫ﺗﻌﺮﯾﻒ داﺳﺘﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﺻﺪاﯾﻢ را ﺻﺎف ﻣﯿﮑﻨﻢ و اﻫﺴﺘﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﻣﯿﮑﻨﻢ!‬

‫َﯾ ِﮑﯽ ﺑﻮدْ َﯾ ِﮑﯽ َﻧ ُﺒﻮدْ دَ ّر َزﻣﺎ َﻧﻪ َﻫﺎی ِ ِﺧ ِﯿﻠﯽ دُ ّ‬

‫ور‬ ‫_______‬

‫ّﺎم ِﯾ ْﻐ ّﻤﺎ ﺑُﻮدْ َﻗﻠﺒ ْﺶ ّﻣﺎ َﻧﻨ ِّﺪ ِا ْﺳ َﻤ ْﺶ ﻻ َﻧ ٔﻪ َﻏ ْﻢ َﻫﺎ ﺑُﻮدْ ‪،‬‬
‫!‬ ‫دُ ْﺧ َﺘ ِﺮی َﺑﻨ ِ‬
‫َﺳ ْﺮ َﻧ ِﻮ ْﺷ ِﺘ ْﺶ َﻣﺎ َﻧﻨ ِّﺪ ﺷ ْﺐ ِﺳ ِﯿﺎهْ ﺑُﻮدْ !‬
‫اﻓﺘﺎب اﺳﻤﺎن ِ ﺗﺎ َرش‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﻮری ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯽ وی ﺗﺎﺑﯿﺪ ‪،‬‬
‫درﺧﺸﯿﺪ! ﻗﻠﺒﺶ را ﻣﺮدی رﺑﺎﯾﯿﺪ!‬
‫ﻣﺮدی ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﯾﻮﺳﻒ‪،‬ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ زﻟﯿﺨﺎ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻨﻮن ﻗﯿﺲ‬
‫!‬ ‫ﻣﺠﻨﻮن و ﺑﻪ َﻣﺮدی ﺧﻮدش‬ ‫(‬ ‫)‬

‫‪....‬‬ ‫او ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ُﺑﺖ َﭘﺮﺳﺖ او‬

‫زﯾﺪ ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ ُﺑﺖ َﭘﺮﺳﺖ!‬
‫ﺮﺳﺖ ﮐﻪ ُﺑﺖ اش ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ِ ﺑﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ اش ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ!‬ ‫ُﺑﺖ َﭘ ِ‬
‫ُﺑ ِﺖ ﮐﻪ وﺟﻮد ﺧﺴﺘﻪ و ﻗﻠﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪ اش از ﻋﺸﻖ ﻧﺎب و ِ‬
‫ﭘﺎک‬
‫زﯾﺪ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪ!‬

‫ﭘﺎﯾﺎن ِ رﻣﺎن‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎس‬ ‫‪#‬‬