Juliusz Słowacki był synem profesora literatury. Skończył studia prawnicze.

Do
końca życia pozostał na emigracji, a zmarł w Paryżu na gruźlicę.

Do najbardziej znanych dzieł należą między innymi:

Grób Agamemnona
Hymn (Smutno mi, Boże)
Testament mój
Kordian
Balladyna
Lilla Weneda
Balladyna opracowanie
Znamy już wstępnie biografię autora, przejdźmy teraz do opracowania lektury,
przebrniemy przez genezę utworu, poznamy miejsce akcji, głównych bohaterów i
streszczenie szczegółowe lektury.

Balladyna — geneza utworu

Balladyna to dramat Juliusza Słowackiego, który opowiada o losach tytułowej
bohaterki, która kierowana żądzą władzy popada w kolejne zbrodnie.

Lektura powstała w 1834 roku w Szwajcarii, a została ostatecznie wydana w 1839

roku. Tłem historycznym był czas po upadku powstania listopadowego (wybuchło w 1831
roku). Słowacki w swoich dziełach chciał pokazać dramatyczne dzieje narodu.

Juliusz Słowacki fascynował się twórczością Szekspira, wprowadzał w swoich dziełach

elementy fantastyczne i atmosferę grozy.

Balladyna — czas i miejsce akcji

Akcja dzieje się w okolicach jeziora Gopło (okolice Gniezna) – symboliczne miejsce,
które stanowi historyczny początek polski.

Lektura „Balladyna” opowiada o funkcjonowaniu dobra i zła na świecie.

Balladyna — znaczenie utworu i gatunek literacki

Omawiana lektura to dramat romantyczny, zawierający cechy przede wszystkim tragedii
— bohaterowie nie są w stanie uniknąć porażki.

Dostrzegamy też elementy ironii tragicznej. Balladyna zabija innych, by dojść do

władzy, ale ostatecznie skazuje na śmierć samą siebie (jako sprawcę wszystkich
morderstw).

Cechy dramatu romantycznego w Balladynie:

luźna kompozycja fabuły

przedstawienie pojedynczych wątków i epizodów
fantastyka miesza się z rzeczywistym światem
tragizm przeplata się z humorem i ironią
podniosły styl (patos) miesza się z groteską
wyraźny podział bohaterów na dobrych i złych
występują czary, postaci fantastyczne, nimfy
Balladyna to dzieło, które interpretuje się do dziś — można powiedzieć, że to
celowy zabieg Juliusza Słowackiego. Autor wprowadził w dramacie wiele motywów oraz
kontekstów.

Balladyna bohaterowie:
W Balladynie występuje wyraźny podział bohaterów na dobrych i złych, zauważamy to
już na poziomie sióstr – Alina i Balladyna mają dwa, zupełnie przeciwne charaktery.

Balladyna — postaci realistyczne:

Balladyna – jedna z córek Wdowy (druga to Alina), próżna, oszukańcza. Jest gotowa
zrobić wszystko, żeby zdobyć władze, dosłownie wszystko. Balladyna najpierw została
hrabiną jako żona Kirkora, a zyskując koronę Piastów, stała się królową. Poznajemy
ją z negatywnej strony — dziewczyna jest nieuprzejma, pełna złych emocji i
rozgoryczenia. Od dziecka matka ją faworyzowała i wpajała jej, że musi za męża mieć
króla z bajki. Przełomowym momentem jest zabicie Aliny, swojej siostry, co
przyczynia się do kolejnych zbrodni. Balladyna od tego momentu odcina się od swojej
matki i innych ludzi. Zdradza męża z Kostrynem. Na swoim czole nosi krwawe znamię,
które zakrywa. I teraz dzieje się cała magia. Ostatecznie Balladyna zasiada na
tronie i przysięga, że będzie rządzić sprawiedliwie. W ramach swoich prawych rządów
królowa skazuje na śmierć — sprowadza na siebie piorun.
Alina – siostra Balladyny i jej zupełne przeciwieństwo, nawet fizyczne, troszczy
się i dba o ich matkę, nie jest przygotowana do złych czynów Balladyny, ostatecznie
zostaje przez nią zabita podczas konkursu zbierania malin. Chociaż była nawet w
stanie odstąpić Balladynie część ze swoich zebranych malin. Alina jest symbolem
niewinności i prawdziwej miłości (rzeczywiście kochała Kirkora) — co denerwowało
jej siostrę. Pracowita i uczciwa z natury.
Matka – wdowa, kocha swoje córki. Alina jest dla niej bardzo dobra i pomocna. Za to
Balladyna mówi, że gdy tylko zdobędzie władzę, to ją wypędzi z zamku. Zostaje
porażona przez piorun, rozpacza. Wdowa umiera w nędzy za bramami zamku, oślepiona
przez piorun. Narzeka na swój los, ale nie wyjawia imienia złej córki.
Kirkor – książę, szlachetny, ale też bardzo porywczy. Siostry rywalizują, żeby
zdobyć jego względy. Gdy wygrywa Balladyna, to dostaje jego majątek. Ginie z rąk
kochanka Balladyny — Kostryna.
Pustelnik — król popiel III na wygnaniu. Człowiek, który żyje samotnie w lesie,
znał zaklęcia i posiadał tajemną, magiczną moc. Posiadał kiedyś koronę Lecha, która
przynosiła szczęście. Zgubił ją jednak. Pustelnik wierzył w odrodzenie państwa,
patriota i czciciel wartości obywatelskich. Ginie powieszony na polecenie
Balladyny.
Grabiec – miłość Goplany, zakochany w Balladynie. Dość prosty człowiek, wiejski
pijaczek. Kochanek Balladyny, który odrzucił miłość Goplany — został za to
zmieniony w wierzbę. Po zdjęciu czaru dołączył do Goplany, która tym razem
przemieniła go w króla dzwonkowego. Grabiec był z tego bardzo dumny, marzył, żeby
surowo rządzić i nakładać wysokie podatki. Dość przypadkowo znajduje koronę
Popielów i zostaje uznany za prawidłowego władcę. Jednak Grabiec nie do końca
szanuje koronę. Po uczcie Balladyna przebija jego serce i przejmuje koronę
Popielów.
Filon — szuka po świecie prawdziwej miłości. Krąży i wędruje nieszczęśliwy. W
Alinie odnajduje ideał miłości. Filon jest trochę odklejony od rzeczywistości.
Zażądał on śmierci mordercy Aliny — ściągając śmierć na Balladynę.
Kostryn — dowódca straży na zamku Kirkora. Razem z Balladyną, z którą spodziewają
się dziecka, knuje plan przeciw Kirkorowi. Mężczyzna posłusznie wykonuje wszystkie
polecenia swojej kochanki, jest zaślepiony. Wiesza pustelnika i zabija Kirkora, a
sam ginie otruty przez Balladynę, która nie chciała razem z nim dzielić władzy,
wolała samodzielnie rządzić.