P O S TAĆ
Ludzie (Reiklandczycy)
Ludzie są najliczniejszą i najbardziej powszechną cywilizowaną
rasą Starego Świata. Zasiedlili z powodzeniem każdy zakątek
kontynentu, od nizin Królestwa Estalii aż do mroźnych wzgórz
Kisleva. Największym i najpotężniejszym ludzkim królestwem
jest Imperium – to szachownica potężnych prowincji, pokrytych
na pozór nieskończonymi lasami. W centrum tego dumnego re-
gionu znajduje się prowincja Reikland – najbogatsza i najbardziej
kosmopolityczna ze wszystkich.
Wielu Reiklandczyków wierzy, że władza jest ich świętym pra-
wem, ponieważ patron Imperium, Sigmar, sam był Reikland-
czykiem, zanim setki lat temu dostąpił zaszczytu wejścia do
panteonu bogów. Jego świątynie i ołtarze są rozsiane dosłow-
nie wszędzie, a większość Reiklandczyków to wierni wyznawcy
Sigmara, głoszący jego wolę budowania jedności i Imperium.
Z tego powodu są też znacznie bardziej otwarci, przyjaźnie na-
stawieni i optymistyczni niż inne ludy, bo cóż mogłoby stać się
ziemi, w której narodził się bóg? Z drugiej strony, przybysze
z innych krain często uznają ich za aroganckich, apodyktycz-
nych i nazbyt ciekawskich – takich, którzy nieustannie wściu-
biają nosy w nie swoje sprawy.
Oprócz bardziej wystawnego stylu życia i naturalnej skłonności
do bezczelności Reiklandczycy zasadniczo niczym nie różnią
się od reszty ludzi. Ta rasa generalnie żyje krócej niż inne, ale
ludzie odznaczają się większą werwą, różnorodnością i ambi-
cją. Patrząc z zewnątrz, wydają się też mieć silniejszy od innych
25
II
związek z podstępnymi potwornościami Niszczycielskich Potęg,
gdyż znacznie częściej niż inni wpadają w objęcia Chaosu. Nie
jest więc niespodzianką, że starsze rasy, coraz mniej liczne, nie-
ustannie zamartwiają się, iż eksplozja ludzkiej populacji może
doprowadzić do katastrofy.
Opinie
O krasnoludach
„Są naszymi sojusznikami od czasów, gdy Sigmar przechadzał się uli-
cami tego miasta, sam walczyłem u ich boku kilka lat temu. Pewnie,
są trochę uparci, do przesady mściwi i mówią prosto z mostu, co myślą,
ale złego słowa o nich nie powiem.”
– Reikäger Jungling, żołnierz imperialny z Altdorfu
O niziołkach
„Jak zdarzo sie tacy, co jeno żro, pijo i palo całe dzionki, tom rad jak
kot w sklepie rybnym. Ale jak przychodzo takie, co manier u stoła
nie majo, albo mnie zastawe, noże i widylce buchajo, no tego już nie
zdzierżam! Kej straż przychodzi, to tylko sie śmiejo i rozkładajo ryn-
ce, jakby nie wiedzieli, co źle robio.”
– Stefan Krause, karczmarz ze Stirgau
O wysokich elfach
„Owszem, handlujemy z nimi. Więc żarty na bok, nigdy nie zmieniłam
się w słup soli od samego patrzenia na elfy. Zaiste, uważam, że są wy-
tworne i pełne gracji. Odpowiednio cywilizowane, rzekłabym. Ale, tak
między nami, jeśli miałabym mówić jak samej Verenie, to uważam też,
że są, cóż... dziwne. Bardzo emocjonalne. Jakby od każdej transakcji
zależały losy świata.”
– Dorothea Taalenstein, handlarka z Kemperbadu
O leśnych elfach
„Elfy z lasu, powiadasz? W okolicy żadnych nie ma, złotko. Trza ci
iść na południe, ku Bretonii. Tam pono mają ich na pęczki. I pono są
okropnie szpetne!”
– Siggina Gerster, burdelmama z Ubersreiku
Krasnoludy
Krasnoludy – lub „Dawi”, jak nazywają się sami – są uparte, a ich
szorstkość w obejściu stała się legendarna. Chociaż większość
mieszka w ogromnych fortecach górskich, zwanych Twierdzami,
w większości dużych miast i w stolicy Reiklandu można znaleźć
krasnoludzkich mieszkańców. Ponieważ krasnoludy z natury łą-
czą się w klany, zazwyczaj trzymają się razem, tworząc enklawy
i własne dzielnice, gdziekolwiek się osiedlają. Wiele krasnoludów
żyjących w Reiklandzie jest potomkami tych, którzy zostali wy-
parci ze swych Twierdz setki lat temu, ale nadal uważają się one
za krasnoludy z Gór Szarych. Tak o sobie myślą, mimo iż wiele
z nich nie widziało nawet wzgórz, o górach już nie wspominając.
Kultura krasnoludów darzy ogromnym szacunkiem biegłość w rze-
miośle – głównie kamieniarstwie, kowalstwie i inżynierii, a krasno-
ludzkie Twierdze olśniewają imponującymi okazami tych sztuk.
Poza tym krasnoludy pragną złota i klejnotów, dlatego w pogoni
za cennymi metalami i kamieniami szlachetnymi drążą głębokie
kopalnie w górach. Jednakże większą czcią od dóbr doczesnych
otaczają swoją starszyznę i przodków. Nierzadko ważny antenat
II WA R H A M M E R FA N TA S Y R O L E PL AY
jest niemalże obiektem kultu. Krasnoludy nie mają talentu do ma-
gii, ale kowale run tworzą pokryte misternymi znakami artefakty,
które kiełznają magiczne moce. Krasnoludzka sprawność i biegłość
w inżynierii jest tak zdumiewająca, że niektóre z ich co bardziej po-
mysłowych mechanizmów i maszyn parowych w oczach prostego
ludu uchodzą za magię.
Krasnoludy są przysadziste, mają szerokie klatki piersiowe oraz mu-
skularne kończyny. Ich rysy są jakby ciosane w kamieniu, a włosy
grube i gęste. Długie włosy są dumą krasnoluda i wyznacznikiem
jego statusu pośród innych krasnoludów, co często jest podkreśla-
ne skomplikowanymi warkoczami i ozdobami. Ogolenie lub ścię-
cie włosów jest dla krasnoluda ogromnym dyshonorem. Właśnie
honor jest podstawą, na której zbudowane jest ich społeczeństwo.
Krasnoludy są z natury dumne i bardzo pamiętliwe, a urazę wobec
wszystkich, którzy kiedykolwiek ich znieważyli lub pohańbili, cho-
wają przez długie lata, podtrzymując żale nawet przez pokolenia.
Niektóre z konfliktów i uraz powstały setki lat temu, ale krasnoludy
pielęgnują je, wiedząc, że przodkowie patrzą na ich uczynki, a gorycz
hańby nie przemija nawet po śmierci. Z drugiej strony, choć przyjaźń
przedstawiciela tej rasy zdobyć jest niezwykle trudno, to raz ofiaro-
wana łączy trwale i nie ma żadnych granic. Mimo iż krasnoludy nie
żyją tak długo jak niemal nieśmiertelne elfy, ciągle mogą chodzić po
ziemi setki lat. Niektórzy twierdzą nawet, że krasnolud nie umrze
tak długo, jak ma cel w życiu, chyba że zostanie powalony w bitwie.
To dobry przykład przeświadczenia o uporze i konsekwencji tej rasy.
26
Opinie
O ludziach z Reiklandu
„Jak mój ojciec i mój dziad, żyję w Reiklandzie od urodzenia. Lu-
dzie wiedzą, żeby nie mieszać mi się w interesy i okazywać należny
szacunek. Tak być powinno. Owszem, nie da się na nich polegać i są
zmienni jak chorągiew na wietrze, ale to także lud przedsiębiorczy
i bystry. Przez to wszystko w interesach z nimi jestem ostrożny i ra-
dzę unikać takiego ryzyka, bo ludzie widzą rozwiązania tam, gdzie
ja bym nawet nie ważył się spoglądać.”
– Garral Herraksson, jubiler z Eilhartu
O niziołkach
„Coś mi w nich nie pasuje. Wiecznie się uśmiechają. Nie mogą usie-
dzieć w jednym miejscu. Wiecznie gadają. Wszędzie łażą dużymi
grupami, które nieustannie ględzą! Kiedy przychodzą do mojego skle-
pu, przepędzam ich miotłą. Z czego oni się tak nieustannie cieszą? Po
prostu im nie ufam.”
– Helgi Galannasniz, mieszczanin z Schrabwaldu
O wysokich elfach
„Nawet nie mów przy mnie o tych cholernych kanaliach! Alrug Nie-
biański Formierz, mój czcigodny dziad stryjeczny, został, psiamać,
zdradzony w tej cholernej Wojnie o cholerną Brodę przez tych... tych...
WRRR! To najstarsza uraza naszego klanu! Trwa od tysięcy cho-
lernych lat! Na Grungniego, kiedy w końcu odnajdę potomków tego
cholernego Galanthiela Cierniowego Szeptu!? Wbiję im do łbów –
każdemu skubańcowi z osobna – lekcję dobrych manier. Toporem!
– Snorrt Leivvusson, dyplomata z Karak Ziflin
O leśnych elfach
„Mój pradziad myślał, że karczowanie lasów po drugiej stronie Gór
Szarych mogłoby być całkiem lukratywnym interesem. Zlekceważył
wszelkie ostrzeżenia, pewien, że wszystko pójdzie jak z płatka. W koń-
cu co banda chudziutkich elfów mogła zrobić jemu i jego chłopakom?
Cóż, całkiem sporo, jak się później okazało. Przeżył tylko mój pradziad.
Wypuścili go żywego, żeby zaniósł wiadomość: ‘Wara od naszych lasów’.
Ja i moje chłopaki właśnie przygotowujemy odwetowy rajd.”
– Merig Ranvigsdottir, mieszkanka wsi Azorn-Kalaki
ZASADA OPCJONALNA:
WROGOŚĆ (DO ELFÓW)
Z uwagi na długą pamięć krasnoludów i ich zamiłowanie
do pielęgnowania uraz wiele z nich skrywa głęboką niechęć
do elfów za to, jaką rolę odegrały one w Wojnie o Brodę.
Dlatego wiele krasnoludów odznacza się cechą WrogoÊç
(do elfów) (patrz: strona 191). Ponieważ niektóre drużyny
w Warhammerze mogą składać się zarówno z krasnoludów,
jak i elfów, może prowadzić to do uciążliwego napięcia
wewnątrz grupy. Niektórzy gracze wolą ignorować tę regułę,
by zachować poprawne stosunki wewnątrz drużyny.
 P O S TAĆ
Niziołki
Niziołki są wszechobecne w całym Reiklandzie, pracują we wszel-
kich branżach we wszystkich miastach. W stolicy Reiklandu, Al-
tdorfie, mają nawet swoją dzielnicę, zwaną Haffenstadt. Jest ona peł-
na wielodzietnych niziołczych rodzin. Pełno tam restauracji, karczm,
sklepów z fajkowym zielem i ogromnie dużo ulicznych kramów z je-
dzeniem. Niziołki są też powszechnym widokiem w wielu wioskach
Reiklandu, nie dziwi więc, że wiele z nich pracuje w oberżach lub
gospodarstwach. Z natury są bardzo społeczne, wolą żyć w zżytych
grupach rodzinnych, dzieląc się domami, pokojami i łóżkami z dzie-
siątkami przyjaciół i krewnych – każdy wnosi swój wkład i każdy
korzysta z wkładu innych. Z powodu wychowania w komunach wie-
le niziołków ma problem z ideą prywatnej własności i przestrzeni.
Niziołki poświęcają wiele energii, by rozrysowywać swoje drzewa
genealogiczne, a wiele niziołczych klanów może wymienić swo-
ich przodków na wiele setek lat wstecz, aż do założenia Krainy
Zgromadzenia (autonomicznej prowincji niziołków w Impe-
rium). Starszy Krainy Zgromadzenia – aktualnie jest nim Hisme
Stoutheart – jest strażnikiem Haffenlyver, starożytnego, hafto-
wanego zwoju, szczegółowo opisującego linie rodowe głównych
klanów. Ponoć zwój ten jest największym skarbem niziołków.
Inną osobliwą cechą niziołków jest dziwna sympatia, jaką okazują
im ogry. Mimo ich wilczego apetytu i zamiłowania do jedzenia
wszystkiego, co nawinie im się pod rękę, te wielkoludy wydają się
szanować niziołki. Do tego stopnia, że często można zobaczyć
grupy ogrzych robotników nadzorowane przez niziołczego bry-
27
II
gadzistę, a większość ogrzych oddziałów najemników ma w sze-
regach kucharza niziołka.
Niziołki są niskie i mają pyzate policzki bez zarostu. Przypomi-
nają wielkookie ludzkie dzieci z okrągłymi buziami (i ciałami),
a ich pogodne usposobienie i burze loczków na głowie tylko
potęgują to wrażenie. Znane są ze swojego ogromnego apetytu
i braku poszanowania przestrzeni osobistej (przytulają bez py-
tania), ograniczeń społecznych („Moja babka stryjeczna spiknęła
się z moim najlepszym kumplem, musisz usłyszeć, co nawyra-
biali!”) oraz prawa własności („Przecież on tego nie używa!”).
Zwłaszcza ostatnia kwestia bywa problematyczna, a wiele nizioł-
ków wylądowało już w więzieniach z zarzutami kradzieży.
Opinie
O ludziach z Reiklandu
„Sztywni i świętoszkowaci, buńczuczni i zawistni... Mógłbym tak
długo, ale przecież mam maniery! Poza tym, lubię ich, a oni lubią
moje ciasta. Tak długo, jak trzymasz się z daleka od ich świątyń i tych
co bardziej twardogłowych, są otwartą i całkiem gościnną gromadką.
Dobrzy ludzie, przynajmniej do robienia interesów.”
– Samworth „Kostka” Rumster XVI, ciastkarz z Kalegan
O krasnoludach
„Moja ciocia Bessi była bardzo chciwa, tak samo jak jej sześciu synów.
Ale Bessi to nic przy krasnoludach. Jedna kruszynka złota sprawia, że
oczy robią im się wielkie jak Mannslieb na niebie. Ale jak im się to
powie, nawarczą na ciebie, jakbyś zgarnął ze stołu ostatni kawałek
sernika, i zaraz zaczną skrobać w tych przeklętych książkach o znie-
ważaniu ich rodzinnego honoru czy czego tam innego.”
– Joseppinalina „Lilly” Hayfoot, przekupka z Reiklandu
O wysokich elfach
„Widziałem je na rzekach, na ich białych statkach. Jakim cudem one są
takie czyste? A ich włosy... och, te pukle... jak żywe promienie słońca,
o tak. Kiedyś zakradłem się na ich łódź, żeby zobaczyć, co one tam
robią. I wiecie co? W sumie to samo, co i my wszyscy, tylko z takim
przesadnym namaszczeniem.”
– Cordelineth „Dainty” Brandysnap IV, złodziej z Altdorfu
O leśnych elfach
„Elfy żyjące w lasach? Nie bądź durny. Elfy żyją w białych wieżach
i na pięknych statkach, hen w Altdorfie, ty ćwoku.”
– Mercimaus „Jammy” Alderflower II, uczony z Fielbachu
Wysokie Elfy
Wysokie elfy są dość powszechnym widokiem na reiklandzkich
rzekach. Zarówno Altdorf, jak i Nuln mogą pochwalić się cał-
kiem sporymi zamieszkanymi przez tę rasę dzielnicami. Dużo
jest tam zwłaszcza ich kupców, którzy spławiają dobra Reikiem
przez Marienburg aż do morza. Ci handlarze są najliczniej repre-
zentowaną grupą wysokich elfów w Reiklandzie, zaraz obok misji
dyplomatycznych i ich świt. Dla ludzi członkowie tej rasy są po-
wściągliwi, obcy i długowieczni. To pełen namiętności, emocjo-
nalny lud, powszechnie uważany w Reiklandzie za najpiękniejszą
rasę w Starym Świecie, a przy okazji najbardziej arogancką.
II WA R H A M M E R FA N TA S Y R O L E PL AY
Te elfy są wysokie i szczupłe, a ich uszy są lekko spiczaste. Więk-
szość z nich ma długie, piękne włosy i melodyjne głosy. Mimo iż
wyglądają na wątłe, są nie tylko zaskakująco silne, lecz także nie-
zwykle wręcz zręczne i zwinne. Między elfami i elfkami trudno
dostrzec różnice w wyglądzie, co nierzadko prowadzi do nieporo-
zumień w kontaktach z ludźmi.
Wysokie elfy, które nazywają samych siebie „Asur”, pochodzą
z Ulthuanu, magicznej wyspy leżącej gdzieś na zachód od Sta-
rego Świata. Są dumną rasą, chlubią się faktem, że są najstarszą
z cywilizacji na świecie. Wysokie elfy znane są też z pogardy wo-
bec krasnoludów, ponieważ dzieli ich długa historia konfliktów
i wojen. Odkąd opuściły Stary Świat w wyniku Wojny o Brodę,
Asurowie są rozdarci wojną domową, choć nie jest to coś, o czym
chętnie rozmawiają z obcymi. W wyniku walki, która trwa już
całe milenia, elfy ze zniszczonej wojną północy Ulthuanu mają
tendencję do bycia szorstkimi, praktycznymi i bezwzględnymi.
Społeczeństwo wysokich elfów przywiązuje ogromną wagę do ry-
tuałów i dyscypliny, co ma im ułatwić trzymanie emocji na wodzy.
Dzięki temu mogą uzyskać wysoki poziom skupienia potrzebny
do pełnego wykorzystania nadzwyczajnej sprawności ich umysłów.
Choć wydaje się to stać w sprzeczności z tymi praktykami, niejeden
przedstawiciel tej rasy czuje zew przygody i rzuca się w jej wir bez
chwili wahania. Termin „morski elf ” jest często używany przez inne
rasy do określania nieustraszonych wysokich elfów, które wypływają
poza bezpieczne wody Ulthuanu i zostają żeglarzami, handlarzami
i dyplomatami. Stanowią oni odmianę od towarzyszącej im ponurej
reszty elfów, podążających ścieżką wojownika.
28
Opinie
O ludziach z Reiklandu
„Przez krótkość swego żywota są nienasyceni, niemoralni, zazdrośni
i pazerni. Gdy ma się już świadomość ich małostkowych potrzeb i strachu
przed tym, co sobą przedstawiamy, można z łatwością ich kształtować.”
– Imryth Emberfell, ambasador z Caledoru
O krasnoludach
„Sugeruję raczej ich unikać. Są zapatrzeni w przeszłość, przez co nie
myślą o tym, co niesie przyszłość i co nadchodzi. Grzecznie kiwaj gło-
wą, przyjmij obelgi i rób swoje. Nie ma sensu się z nimi kłócić, za nic
w świecie nie zmienią zdania.”
– Alathan Crestrider, żeglarz z Cothique
O niziołkach
„Dla mnie te radosne stworzenia są naprawdę interesujące. Przez chwilę
mieszkałem z jednym z ich licznych klanów. Byli tak otwarci, gościnni
i opiekuńczy... to urocze i wzruszające. Ale cóż, musiałem się wyprowa-
dzić, zapach był nie do zniesienia. Poza tym, zupełnie nie rozumieją, czym
jest przestrzeń osobista, co znacząco psuje początkowe dobre wrażenie.”
– Hoelistor Arceye, czarodziej z Saphery
O leśnych elfach
„Jeśli Asrai chcieliby spojrzeć poza czubek swoich brudnych nosów, zo-
baczyliby, z czym się wszyscy zmagamy. Ci izolacjonistyczni idioci
zasługują na wszystko, co ich spotyka i spotka. Wątpię, czy Eonirowie
są lepsi.”
– Anaw-Alina Darkstep, zwiadowca z Nagarythe
Leśne Elfy
Leśne elfy to rzadki widok w Reiklandzie i są ku temu dobre przyczy-
ny. W ostatnich fazach Wojny o Brodę większość elfów wycofała się
ze Starego Świata, a niewielka grupa tych, które zdecydowały się zo-
stać, wycofała się w głąb magicznych lasów, które teraz są ich domem.
Ponad trzy tysiące lat izolacji, trudów i wojen sprawiły, że „leśne elfy”
znacznie różnią się kulturowo od swoich kuzynów, wysokich elfów.
Leśne elfy żyją otoczone przez naturę, a ich społeczeństwo prze-
mieszane jest z duchami lasów. Są odludkami, którzy wkładają
mnóstwo wysiłku w to, by pozostawać niewidocznymi, a ich le-
śne siedziby są zmyślnie skryte potężnymi iluzjami i zwodniczą
magią. Rzadko zdarza się, że opuszczają granice swoich ukry-
tych w puszczy domen, a dzieje się to zwykle w wyniku wojny.
Te zaś toczą zarówno z sąsiadami, jak i mroczniejszymi siłami.
Ze względu na brak znajomości leśnych elfów inne ludy Starego
Świata uważają je za nieobliczalne i kapryśne.
W Reiklandzie zazwyczaj widuje się przedstawicieli dwóch szcze-
pów leśnych elfów: „Asrai” z Athel Loren za Górami Szarymi
i „Eonirów” z Lasu Laurelorn, daleko na północy Nordlandu.
Bezlitośni Asrai z Athel Loren są skrytymi ksenofobami, którzy
rzadko zapuszczają się poza swoje włości. Jednakże ponad dekadę
temu Wieszczka Naith zobaczyła potencjalną śmierć Athel Lo-
ren. Z tej przyczyny Król i Królowa Lasu, uznając, że zagrożenie
przyjdzie z zewnątrz, z rąk obcych, wysłali grupy wytatuowanych
wojowników klanowych poza Athel Loren, by ich poddani polo-
wali na wrogów lasu, zanim ci w ogóle do niego dotrą.
 P O S TAĆ
Te brutalne oddziały są czasami dowodzone przez maga, „Pieśnia-
rza zaklęć”, który otwiera magiczne ścieżki w Korzeniach Świata,
by transportować oddziały między Athel Loren a sercami puszcz
dawno utraconych przez elfy, ale jeszcze nietkniętych przez ludzką
cywilizację lub Chaos. Czasami zdarza się, że tacy dzicy myśliwi
uznają, że mają wspólny cel z innymi mieszkańcami Starego Świa-
ta. Pojedyncze elfy wychodzą nawet z cieni, by przyłączyć się do
walki z większym złem.
Z drugiej strony, Królowa Laurelorn zinterpretowała dostarczone
jej przepowiednie w zupełnie inny sposób, a niedawno wysłała po-
kaźną delegację, która założyła obóz w głębi lasów Bursztynowych
Wzgórz, na południe od Altdorfu. Te elfy bacznie obserwują poli-
tykę ludzi, zarówno tę tyczącą się Laurelorn, jak i innych spraw. Co
jakiś czas interweniują też w sprawach, które uznają za wystarcza-
jąco ważne. Obóz uznawany jest przez elfy za rozwiązanie „tym-
czasowe”, ale dla innych, nie tak długowiecznych ras, znaczy to coś
zupełnie innego. Dzięki założeniu tej placówki obecność leśnych
elfów w Reiklandzie stale rośnie, ponieważ coraz więcej decyduje
się opuścić cień drzewa i ruszyć w wędrówkę po prowincji, reali-
zując przy tym sobie tylko znane cele, na co dzień przyjmując role
myśliwych lub artystów.
Opinie
O ludziach z Reiklandu
„Widzę nienawistne stworzenia z mrokiem w sercach i zupełnym
brakiem szacunku dla porządku. Ale rozprzestrzenili się po świecie,
29
II
kochają wojny, a co najważniejsze, można nimi łatwo manipulować.
Nadchodzi zima. Czas skorzystać z tego zasobu.”
– Algwyllmyr Twiceseen, Widząca z Athel Loren
O krasnoludach
„Są bardziej nieugięte niż Dąb Wieków i rozumieją jedynie jeden ar-
gument: siłę. Korzystaj z niej więc prędko i zdecydowanie, ale wiedz,
że wrócą, przepełnieni swoją małostkową żądzą zemsty.”
– Meridrynda Aspengate, Jeździec Polan z Athel Loren
O niziołkach
„Spotkałam jednego podczas wyprawy przez Middenland, w dzie-
wiątym roku panowania Królowej Marrisith. Dużo mówił. Na-
prawdę bardzo dużo. Gdy nasze ścieżki rozdzieliły się niedaleko mia-
sta, które ten niziołek nazywał „Delberz”, zauważyłam, że udało mu
się ukraść mi kilka sakiewek z ziołami, które miałam u pasa. Byłam
pod wrażeniem. Sugeruję więc nie ufać tym istotom, choć z drugiej
strony ich towarzystwo i wiedza na temat okolicy mogą być warte tego
wysiłku i strat poniesionych w dobytku!”
– Alafael Harrowlay, artystka z Laurelorn
O wysokich elfach
„Zarozumiałe ponad wszelką miarę. Nawet nie zadawaj się z Asura-
mi. Są zblazowani, aroganccy i zapewne straceni dla Atharti. Jeśli
spróbują patrzeć na ciebie z góry, w ten charakterystyczny dla siebie
wyniosły sposób, po prostu przypomnij im, że Królowa Avelorn żyje
nie inaczej niż my.”
– Cynwrawn Fartrack, myśliwy z Laurelorn
LEŚNI KREWNIACY
Leśne elfy z Athel Loren i Laurelorn mogą mieć wspólną
historię i pochodzenie w Starym Świecie, ale kulturowo są
bardzo odmienne. W przeciwieństwie do wysokich elfów
żaden z klanów leśnych elfów nie dba zbytnio o żadną
formę konwencjonalnie pojmowanej cywilizacji, uznając
ją za zagrożenie dla ukochanych lasów i ich stylu życia.
Różnią się jednakże tym, jak to wyrażają.
Leśne elfy z Laurelorn aktywnie angażują się w politykę, by
tworzyć wokół siebie bufor ochronny. Są gotowe wmieszać się
między inne rasy i nie zawahają się wzniecać ognia nienawiści
pomiędzy innymi grupami, by zwrócić ich uwagę tam, gdzie
im to odpowiada. Dlatego, przynajmniej pod względem
charakterów, są bardzo podobne do wysokich elfów, choć
nadal posiadają Umiejętności i Talenty leśnych elfów.
Odmiennie działają elfy z Athel Loren. Wolą trzymać się
w cieniu i unikają kontaktu z innymi rasami. Gdy trzeba,
uderzają z chirurgiczną precyzją, niosąc śmierć. Celowo
wzbudzają strach i przerażenie w sercach tych, którzy
chciwie spoglądają w stronę ich lasów.