Recensie: Black-out - Dalilla Hermans

In Black-out wordt Maya Hendrickx, een jonge activiste die strijdt tegen racisme, op straat vermoord
door Maarten. In België is dit onmiddellijk groot nieuws want Maya had zowel veel voor- als
tegenstanders. Ze schreef een autobiografisch boek, dat ook verfilmd werd, over hoe het is om als
zwart meisje op te groeien tussen blanken. Dit topic lokte veel reacties uit, waaronder veel
haatberichten via internet. Maarten is één van de jongens die zich verschool achter de anonimiteit van
het web om Maya te bedreigen. Maar hoe zorgde dit ervoor dat hij Maya vermoordde?
Black-out is geschreven vanuit verschillende standpunten. De lezer maakt kennis met Maarten,
Samirah, Adam, Anne en Steven. Boven elk hoofdstuk staat aangegeven wie aan het woord is, op
deze manier wordt doorheen het boek continu gewisseld. Daarnaast zijn er ook tijdsprongen die het
verhaal voortdurend laten spelen tussen heden en verleden. De tijdsprongen en verschillende
personages geven het boek variatie, maar ze zorgen vooral ook voor veel verwarring. De vijf aparte
verhalen spelen zich af met weinig diepgang. De wissels tussen de personages gaan zo snel dat je
nooit echt iemand gaat begrijpen of waarderen. Het duurt ook even totdat er een duidelijk verband
zichtbaar wordt tussen alle verhalen, hiervoor moet je goed proberen te onthouden wie wat juist
meemaakte. Iedereen geeft wat meer informatie over hoe zij Maya leerden kennen en wat hun relatie
was op het moment van haar dood. Het is echter belangrijk om je hoofd er goed bij te houden tijdens
het lezen of het boek in één ruk uit te lezen, anders gaat de samenhang verloren in het continu
wisselend verhaal.
Dalilla Hermans is een zwarte Belgische vrouw die weet waarover ze schrijft. Doorheen het boek
merk je dat ze meermaals met haatberichten te kampen kreeg en deze ervaringen doorgeeft in dit
fictieve verhaal. In Black-out krijg je dan ook vooral deze kant van racisme te zien, hoe het voelt voor
degenen die uitgemaakt en niet gewaardeerd worden. Hermans had hier echter nog dieper mogen op
ingaan, zodat de lezer echt zou kunnen begrijpen hoe dit voor de vermoorde Maya voelde.
De schrijfstijl in Black-out bestaat vooral uit veel dialoog en korte zinnen. Dit zorgt er echter voor dat
het verhaal niet zo vlot leest en soms moeilijk te volgen is. De gesprekken in de hoofdstukken uit het
verleden zijn geschreven in de straattaal van de jeugdige personages. Dit is een aparte stijl die je als
lezer moet kunnen waarderen.
Hermans levert met Black-out een laagdrempelig boek af over racisme, dat zich kan afspelen bij jou
om de hoek. Dit thema wordt wel origineel benaderd waardoor je niet het gevoel hebt dat je een
standaard zwart-wit boek leest. De veelheid van personages, tijdsprongen en korte zinnen vormen
echter een aparte schrijfstijl die je moet kunnen waarderen. Echte spanning is schaars in deze thriller
maar het thema zet de lezer wel even aan het denken.