Dwugłos o śmiechu.

Dokonaj analizy i interpretacji porównawczej podanych tekstów,

zwracając uwagę na związek między stosunkiem osób mówiących do śmiechu a ich postawą
filozoficzną.
Śmiech może przynosić wiele radości. Umie rozluźnić atmosferę, kiedy jest zbyt
napięta czy docenić czyjeś poczucie humoru. Najczęściej ludzie wykorzystują go w dobrych
celach, co nie zmienia faktu, że da się nim zranić. Należy się również zastanowić czy jest on
zawsze wskazany.
Jan Kochanowski we fragmencie „Pieśni świętojańskiej o Sobótce” ukazuje wrażenia
Panny z zabawy najprawdopodobniej podczas najkrótszej nocy w roku. Kobieta oddaje się
radości. Podkreśla, że wyłącznie ludzie dostali taki dar jak śmiech. Skoro Bóg umożliwił
człowiekowi, a zwierzętom nie, wyrażanie radości w ten sposób powinien z tego korzystać,
lecz w rozsądny sposób. Jeśli ktoś nie panuje nad emocjami i pierwotnymi instynktami, nie
okazuje należytego szacunku wobec Stwórcy. Nie oznacza to, by człowiek żył wyłącznie
negatywnymi emocjami. Kobieta twierdzi, że nawet jeśli nie ma się wystarczających
powodów do radości, warto się śmiać, by przynajmniej wprowadzić miłą atmosferę podczas
zabawy i móc cieszyć się chwilą.
Zupełnie inne podejście można zauważyć w powieści Umberta Eco „Imię Róży”.
Bohater utworu, Jorge, bardzo krytykuje śmiech. Jako człowiek pobożny odwołuje się do
zachowań Jezusa, w których widać spokój i opanowanie, kontrujący z rozrywką pogan.
Mężczyzna obserwując ciało śmiejącego się człowieka, zauważa w nim prymitywność oraz
zwierzęce cechy, które nie przystają osobie głęboko wierzącej. Sama idea śmiechu odraża
Jorge’a. Jeśli śmiejemy się ze zła, oznacza to iż nie zamierzamy zaprzestać jego
rozprzestrzenianiu, a śmiech z sytuacji, gdzie dominuje dobro, umniejsza jej wartości i nie
jest wystarczająco przez ludzi doceniana. Odnajduje on też w tym słabość i zarówno
uwolnienie od strachu dla osób prostych, którzy ulegają pokusie radości na Ziemi, kosztem
wiecznego życia w niebie.
Przytoczone teksty pokazują dwa zupełnie inne spojrzenia na śmiech w życiu
człowieka. Zdecydowanie bliżej jest mi do filozofii zawartym w dziele Jana Kochanowskiego.
Uważam, iż w życiu człowieka potrzebny jest balans oraz kontakt z emocjami. Dzięki temu
łatwiej możemy radzić sobie z dotykającymi nas konfliktami czy w relacjach z ludźmi. Tak jak
wspominał artysta, całkowite uleganie emocjom nie jest dobrym rozwiązaniem, natomiast
dopuszczanie ich do siebie pomaga w codziennym życiu człowieka.