F.

Karpiński „Historia mego wieku i ludzi, z którymi żyłem”:

- w wieku pięciu lat zmarł jego brat Kajetan

- pochodził z chrześcijańskiej rodziny

- dyscyplina, srogo karany za występki

- w wieku ośmiu lat został posłany do szkoły stanisławowskiej

- przyjaciele ze szkoły: Sosnowski (szybko zmarł) i Malicki

- Marianna Broselówna pierwsza miłość (to o niej sielanka „Do Justyny. Tęskność na wiosnę”,
pierwsza Justyna jego)

- doktor filozofii i nauk wyzwolonych, bakałarz teologii

- wolał być „znośnym świeckim człowiekiem niż niedobrym księdzem”

- druga Justyna: żona Ponińskiego, Marianna Ponińska (uczyła go francuskiego m.in.)

- konfederacja barska: rozpoczęła ją „pycha, nie miłość dobra narodu”, Karpiński jest
antyrosyjski, ale nie zgadzał się z rzekomym ukrzywdzeniem wiary katolickiej poprzez
innowierców; miał dołączyć do obrony Lwowa przed konfederatami jednak zrezygnował
i wyjechał do Wiednia
-

- trzecia Justyna: Franciszka Koziebrodzka

- „Zabawki wierszem i prozą” zadedykował Czartoryskiemu

- „Sumienie” zadedykował Naruszewiczowi (bo był wtedy jednym z niewielu słynących

z rymotwórstwa)

- o Poniatowskim:
- Karpiński krytykuje magnatów, wskazuje ich wady itd., ale mówi o wyjątkach (to Czartoryscy
głównie):

- krytyka księży, którzy w większości zepsuci, psują powierzony im lud (wyjątki Szembeka,
Okęcki, Cieciszewski)

- w Grodnie napisał „Na wjazd księcia Czartoryskiego na trybunał”, „O wielkości Boga i

nikczemności człowieka”

- bliskie relacje z Czartoryskim, był jego sekretarzem, ale relacja później była jeszcze bliższa,
bardziej osobista, do momentu wygłoszenia mowy przez króla Poniatowskiego (Karpiński
stwierdził, że była dobra gdy Czartoryski i reszta ją zjechali); Karpiński „Ja lubię mówić jak
myślę”

Wiersze:

- „Do Justyny. Tęskność na wiosnę.”:

- „Do Justyny. O stateczności.”:

- „Przypomnienie dawnej miłości.”:

- „Powrót z Warszawy na wieś.”: